Home/Makatagpo/Article

Oct 29, 2021 471 0 Rebecca Bradley
Makatagpo

KAHANGA-HANGANG KAGANAPAN

Noong ako ay mga 15, ang aking ama at sumakabilang buhay at nakadama ako ng kawalan ng pag-asa. Isang gabi habang nagdadasal, hinanap-hanap ko ang Panginoon dahil kinailangan ko ang Kanyang tulong.  At sinagot Niya ako.  Nakaharap ko Siya sa isang pangitain.  Noong una, Hindi ako makapaniwala dahil nuon lang ako nakadanas ng ganito.  Bilang sagot ni Jesus sa aking dalangin, nagpapakita Siya na nakaunat ang mga braso, may koronang tinik sa Kanyang ulo, at nagniningning ang Kanyang puso.  Wala siyang binigkas o anupaman, ngunit lubos akong naantig sa Kanyang Presensya.  Dito ko unang nadama ang matinding pagiging malapít kay Jesus.

Sa pagbalik-tanaw, napagtanto ko na ang anyong nakita ko sa pangitain ay sumasagisag sa mga bahagi ng aking buhay.

Ang koronang-tinik ay sumasagisag sa hapis na dinadanas ko sa panahong iyon, at ang nagniningning na puso ni Jesus ay nagpapahiwatig ng Kanyang dakilang pagmamahal sa akin.  Sa tuwing naaalala ko ang pangitaing iyon, ang larawan ng nakalahad na mga braso ni Jesus ay nagpapaalala sa akin na ang lahat ay magiging maayos dahil Siya ay palagi kong kasama.

Naging madali para sa akin na maisabuhay ang aking sampalataya, salamat at lumaki ako sa isang Katolikong sambahayan.  Ang panayang pagsisimba ay bahagi ng aming pang araw-araw na pamumuhay.  Subalit nang magpunta ako sa Hilagang Africa para magturo ng Ingles, walang ginaganap na pan-Linggong Misa sa lugar na tinigilan ko.  Ipinamalay nito sa akin kung gaano ako dapat magpasalamat sa bawat pagkakataong makibahagi sa Eukaristiya at makatanggap ng Banal na Pakikinabang.

Nang magturo ako ng Ingles sa Albania, pinalad akong makapanalagi sa isang kumbento kung saan ang pagsamba sa harap ng Mahal na Sakramento ay bahagi ng aming pang-araw-araw na gawain.  Ang karanasang iyon ay tumulong na mahubog ang pagmamahal ko sa pagsamba at mapalalim ang pagmamahal ko sa Pinagpalang Sakramento.  Noong kasama ko ang Panginoon sa Banal na Sakramento, binuksan ko ang aking puso sa Kanya at inilahad ang lahat ng dinadama ko.

Tinatanong nila kung paano kong natitiyak na si Jesus ay nandoon sa Mahal na Sakramento.  Naniniwala ako nang walang pasubali dahil dama ko Siya.  Ang Kanyang Presensya —ang Kanyang init at pagmamahal— ay nakapalibot sa buong pagkatao ko.  Ang Pagsamba sa harap ng Banal na Sakramento ay napakahalaga sa aking buhay sapagkat binibigyan ako nito ng pagkakataong makinig sa ano mang nais ipagawa ng Diyos sa akin.  Mas lalo kong naunawaan ang layunin ng Diyos para sa buhay ko kapag nakikinig ako sa Kanya.

Ang paglahok ko sa Pandaigdigang Araw ng Kabataan sa aplaya ng Copacabana sa Rio de Janeiro nuong nasa pamantasan ako ay isang masayang karanasan para sa akin.  Apat na milyon kaming nagtipon-tipon upang idaos ang Pamimintuho o Adorasyon.  Ang mga alon ay nagsipagtagpo sa isang dako, sinininagan naman kami ng araw; nang itinaas ang Mahal na Sakramento, nalula ako.  Ang kaluwalhatian ni Jesus, ang Kanyang hindi nakikitang di-tambad na Presensya, ay napakatindi.  Nakaluhod, nakayuko, napaliligiran ng milyun-milyong tao, naramdaman kong napawi ang aking mga pasanin at lalong napalapit sa Kanya nang higit pa kailan man.

Sa paglipas ng mga taon, ang pakikipa-ugnayan ko kay Jesus ay tumindi at ang Banal na Eukaristiya ay naging pangunahin sa buhay ko.  Sa mga pagsubok man sa buhay ko, napag-alaman kong nandodoon si Jesus para sa akin.  Kahit sa Misa o sa Pamimintuho, o sa aking pansariling pananalangin, lagi akong naaantig sa Kanyang kahanga-hanga, kamangha-manghang Presensya.

Share:

Rebecca Bradley

Rebecca Bradley Article is based on the testimony of Rebecca Bradley for the Shalom World program “Adore”. To watch the episode visit: shalomworld.org/show/adore

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Latest Articles