Hindi ka Nagiisa

Kinailangan ng giting upang masimulan ang sanlibong-pirasong palaisipan at matapos ito; tulad rin ito ng buhay. Noong nakaraang Pasko, ako’y nakatanggap ng sanlibong-piraso ng palaisipang laro mula sa aking Kris Kringle sa aking pinapasukan na pinapaskil ang Labindalawang Apostol ng bantog na Great Ocean Road (isang nakahihindik na kumpol ng mga batuhan sa Southwestern Victoria ng Australia). Ako’y hindi matalas sa simula, nakagawa na ako ng mga tatlo nito kasama ang aking anak na babae noong lumipas na iilang mga taon, kaya nalaman ko ang kasidhiang kinakailangan ng mga ito.  Bagaman, nang tumingin ako sa tatlong mga nabuong palaisipan na nakabitin sa tahanan, kahit na sa pagkawalang-galaw nadarama ko, nagkaroon ako ng isang higit na panloobang pagnanais na pagnilayan “Ang Labindalawang mga Apostol.” Sa Maalog na Lupa Ikinatataka ko kung paano ang pagdama ng mga Apostol ni Hesus nang Siya’y namatay sa krus at nilisan sila. Ang sinaunang pinanggalingan na mga kasulatang Kristiyano, kabilang ang Ebanghelyo, ay isinaad na ang mga alagad ay nasiraan ng loob, puno ng di-pagkapaniwala at takot kaya sila’y nagsitago.  Sila’y nawala sa kanilang pagiging pinakamabuti sa kawakasan ng buhay ni Hesus. Gayunpaman, ito ang nadama sa simula ng taon—natatakot, di-mapakali, malungkot, nasiraan ng loob, at walang-katiyakan.  Ako’y hindi puspusang nakaraos sa dalamhati ng pagkawala ng aking ama at isang matalik na kaibigan.  Dapat kong aminin na ang aking pananalig ay nakatayo sa maalog na lupa.  Tila bagang nahigitan ang aking pagnanais at kalakasan para sa buhay ng pagkawalang-sigla, kaligamgaman, at kadilimang-gabi ng kaluluwa, na nagbanta (at paminsan-minsang nakapagtagumpay) sa pagpapakulimlim ng aking says, sigla, at pagnanais na paglingkuran ang Panginoon.  Hindi ko ito mapagpag nang pawala gaano man kadakila ang aking mga pagpupunyagi. Ngunit kapag tayo’y hindi titigil sa maluknot na bahagi ng paglisan ng mga alagad sa kanilang Panginoon, makikita natin sa wakas ng mga Ebanghelyo, itong parehong mga lalaki, handang makipagsapalaran sa mundo at kahit mamatay para kay Kristo.  Ano ang nagbago? Ang mga Ebanghelyo ay itinala na ang mga alagad ay naisahugis sa pagsaksi ng Muling Pagkabuhay ni Kristo.  Nang pumunta sila sa Betanya upang saksihan ang Kanyang Pag-akyat, naggugol ng panahon sa piling Niya, natuto mula sa Kanya, at nakatanggap ng Kanyang mga pagbasbas, ito’y nag-iwan ng isang makapangyarihang talab.  Hindi lamang tagubilin ang Kanyang ibinigay ngunit pati ang layunin at ang pangako.  Sila’y hindi lamang mga sugo, ngunit mga saksi rin.  Nangako Siyang samahan sila sa kanilang gagawin at binigyan sila ng isang Napakalakas na Tagatulong sa yaon. Yaon ang aking ipinagdarasal nitong huli—ang pagkikita kay Hesus na Muling Nabuhay upang ang buhay ko ay maipagbago nang may-kabanalan. Hindi Sumusuko Samantalang ako ay nagsimula sa palaisipan, sinisikap na buuhin ang kaakit-akit na kababalaghang ito ng Labindalawang Apostol, napintuho ko na ang bawat piraso ay mahalaga.  Bawat taong makakasalubong ko ngayong Bagong Taon ay mag-aambag sa aking pagyabong at pagbibigay kulay sa aking buhay.  Dadating ang mga ito sa iba't ibang kulay—ang ilan ay malakas, ang iba ay banayad, ang ilan ay may maliliwanag na kulay, ang iba ay kulay abo, ang ilan sa isang mahiwagang pagsasamasama ng mga kulay, habang ang iba ay purol o matingkad, ngunit lahat ay kinakailangan upang malubos ang larawan. Ang mga palaisipang laro ay tumatagal ng ilang oras para mabuo, at gayundin ang buhay.  Madaming pagtitiyaga ang kinakailañgan habang tayo ay nakikipag-ugnay sa bawat isa.  May pasasalamat kapag nagawa na ang ugnayan.  At kapag ang mga piraso ay hindi magtugma, mayroon sanang mapagtiwalang paghimok na huwag sumuko.  Kung minsan, maaaring kailanganin nating mamahinga muna, bumalik, at subukang muli.  Ang palaisipan, tulad ng buhay, ay hindi natatakpan ng mga saboy ng matitingkad, masasayang kulay sa lahat ng oras.  Ang mga itim, kulay abo, at madilim na lilim ay kailangan upang makalikha ng isang kaibahan. Kailangan ng lakas ng loob upang simulan ang isang palaisipan, lalo pa para tapusin ito.  Ang tiyaga, sigasig, panahon, katapatang-loob, pagtuon, sakripisyo, at debosyon ay hihingin.  Ito ay kahalintulad kapagka nagsimula tayong sumunod kay Hesus.  Tulad ng mga Apostol, tatagal ba tayo hanggang sa wakas? Makakaharap ba natin ang ating Panginoon nang harapan at marinig Siyang magsabi: “Magaling, mabuti at matapat na alipin” (Mateo 25:23), o gaya ng sinabi ni San Pablo: "Pinagbuti ko ang aking pakikipaglaban, natapos ko na ang dapat kong takbuhin, at nanatili akong tapat sa pananampalataya." (2 Timoteo 4:7) Sa taong ito, maaari ka ding tanungin:  Hawak mo ba ang piraso ng palaisipan na maaaring magpabuti ng buhay ng isang tao?  Ikaw ba ang nawawalang piraso?

Hulyo 1936 nuon, ang kasagsagan ng digmaang Espanyol.  Naglalakad si El Pelé sa lansangan ng Barbastro, España, nang isang malaking kaguluhan ang nakakuha ng kanyang pansin.  Habang sumusugod siya sa pinagmumulan, nakita niya ang mga sundalong kinaladkad ang isang pari sa lansangan.  Hindi siya maaaring tumayo na lamang sa mga gilid at manood; sumugod siya para ipagtanggol ang pari.  Ang mga sundalo ay hindi natakot at sinigawan siya na isuko ang kanyang sandata. Itinaas niya ang kanyang rosaryo at sinabi sa kanila: “Ito lang ang mayroon ako.” Si Ceferino Giménez Malla, magiliw na kilala sa El Pelé, ay isang Romani—isang komunidad na kadalasang tinutukoy bilang mga Gypsies at minamaliit ng nangingibabaw na lipunan.  Subalit si Pelé ay pinahahalagahan hindi lamang ng kanyang sariling komunidad, kahit na ang mga ilustrado tao ay iginagalang ang mangmang na lalaking ito dahi sa kanyang katapatan at karunungan. Nang siya ay hinuli at ikinulong noong 1936, ang kanyang asawa ay namatay na, at siya ay isa nang lolo. Kahit sa bilangguan, patuloy pa din siyang naniwaka sa kanyang rosaryo.  Ang lahat, maging ang kanyang anak na babae, ay nakiusap sa kanya na isuko ito.  Pinayuhan siya ng kanyang mga kaibigan na kung tumigil siya sa pagdarasal, maaaring mailigtas ang kanyang buhay.  Ngunit para kay El Pelé, ang pagsuko ng kanyang rosaryo o pagtigil sa pagdadasal ay simbolo ng pagtakwil sa kanyang pananampalataya. Kaya, sa gulang na 74, binaril siya at itinapon sa isang mass grave.  Ang matapang na kawal ni Kristo ay namatay na sumisigaw: "Mabuhay si Kristong Hari!" may hawak pa ding Rosaryo sa kanyang mga kamay. Animnapung taon ang lumipas, ang Banal na si Ceferino Giménez Malla ay naging una sa pamayanang Romani kailanman na ma-beatify, nagpapatunay muli na ang Tagapagligtas ay palaging nandiyan para sa lahat ng tumatawag sa Kanya, anuman ang kulay o paniniwala.

Sa pinakamadilim na gabi, ating nakikita ang pinakamaningning na mga bituin.  Tulutan mong suminag ang iyong ilaw. Ipalagay ang paggunam-gunam ng isang tahimik at madilim na gabi sa kaloob-looban ng magaspang na binungkal na kuweba.  Na may sapat na kalapitan sa bayan upang marinig ang satsatan ng Belen sa mga pagdurugtong nito ngunit may sapat na kalayuan upang madama nito ang pagiging bukod.  Ang kuweba, isang sabsaban na nilukob ng dayami at matapang na amoy ng mga hayop, at kinumutan ng kadiliman. Makinig.  Dinggin ang banayad na mga dalangin at mga lagaslas, ang malugod na pagdedede ng isang Sanggol na sumususo sa dibdib.  Isang Bata, malusog at mahalaga, idinuruyan ng Kanyang ina at ama.  Sa ibabaw, isang matingkad na makalangit na ilaw na sumisinag nang pababa sa kuweba, isang nalalabing palatandaan na ito’y  anuman ngunit hindi isang walang saysay na pangyayari. Ang Sanggol, na kaluluwal lamang, na ibinalot sa pananggalang na mga damit na ginawa at binurda ng Kanyang ina… malugod sa Kanyang pakain, Siya’y nanahan nang matiwasay.  Sa labas, sa loob ng satsating bayan ng Belen, walang may kaalaman sa laki ng pangyayaring ito. Isang Malalim, Madilim na Kuweba Sa Kinaugaliang alamat, ang sagisag ng Pagsilang ay inilalarawan sa loob ng isang kuweba.  Ito’y may dalawang bahagi.  Sa una, ang mga sabsaban ay kadalasang binubungkal nang may kagaspangan mula sa bato sa panahon ng pagsilang ng ating Panginoon.  Ang ikalawang dahilan ay makahulugan. Itong madilim na kuwebang may katiyakan ay nagdudulot ng pagsasa-ayos ng ilaw ni Kristo—na tumatagos sa panahon at pagitan at bato— Diyos na bumababa sa lupa.  Ito rin ang kuweba, na may anyong tulad ng puntod, na nagpapahiwatig ng Kanyang Paghihirap at Kamatayan. Dito sa isang sagisag ay naisulat ang nakayayanig na pangyayari na ibinago ang buhay ng tao nang walang hanggan.  Itong isang Bata, na nakatagpo ng ginhawa sa Kanyang inang napupuno ng biyaya “ay nakalaan para sa paglagpak at pagtaas ng karamihan sa Israel, isang pahiwatig upang mapagsalungatan” (Lukas 2:34). Isang Malalim, Madilim na puso Bawa’t isa sa atin ay nakapagmana na ng isang nalugmok na katauhan.  Ang ating mapanirang pagnanasa—o karupukan na magkasala—ang siyang nakapagsasanhi sa ating sariling mga puso na magdilim.  Kaya naman, hindi nakabibigla na matatagpuan natin sa Ebanghelyo ni Mateo, ang masidhing payo, “Pinagpala ang may mga malinis na puso, pagkat makikita nila ang Diyos” (Mateo 5:8). Maaari tayong magnais na mag-isip na kung tayo ang nabubuhay sa panahon ni Hesus, hindi tayo maaaring makapagmintis na makilala Siya sa gitna ng ating pag-iral.  Ngunit ang ganitong pag-iisip, ikinatatakot ko, ay pawang kayabangan.  Tila mahigit pa na hangga't ang ating pananalig ay naitayo sa matatag na saligan at tayo’y bukas sa pagdating ng Mesias, magkakaroon tayo ng gulo sa pagtagpo sa Kanya kahit na Siya’y kusang nakaharap sa atin. At minsan, tayo’y nagmimintis na makita Siya ngayon kapag Siya’y nasa harapan natin.  Totoo bang namumukhaan natin Siya sa  Yukaristiya?  O sa mapasakit na balatkayo ng ng mga dukha?  O kahit sa mga taong nasa paligid natin—lalo na sa mga yaong nangyayamot sa atin? Hindi lagi.  At marahil hindi pirmihan.  Ngunit mayroong mga panlutas para sa yaon. Paaninagin ang Ilaw Si San Josemaria Escriva ay nagbala sa atin,  “Ngunit huwag limutin na hindi tayo ang pinagmulan nitong ilaw: pinaaninag lamang natin ito.’  Kapag iniisip natin ang ating puso na isang salamin, mapagtatanto natin na kahit ang maliit na gatla sa labas ay babaguhin ang panganganinag.  Kapag higit na magiging madungis ang salamin, lalong kulang ang ating pag-aninag ng liwanag ni Kristo sa iba.  Ngunit kung karaniwang pananatilihin nating malinaw ang salamin, ang pag-aaninag nito ay hindi magpapalabo nang kahit papaano. Kung gayon, paano natin mapananatiling malinis ang mga puso natin?  Subukan itong limang mga hakbang sa Paskong ito para gawing malinis ang mga puso natin upang umaninag ang ilaw ng Sanggol na ito, ang Prinsipe ng Kapayapaan.  Nawa'y mabatid natin Siya sa kuweba, sa mundo, sa mga taong nakapaligid sa atin. 1. Manalangin para sa malinis na puso Hilingin sa Diyos na malabanan ang mga tukso ng kasalanan at pagtibayin ang mga kinaugaliang arawing pagdarasal.  Tanggapin Siya nang karapat-dapat sa Yukaristiya upang mapagyaman ka Niya.  “Likhain Mo sa akin ang malinis na puso, O Diyos, at igawad ang tamang diwa sa akin” (Salmo 51:10). 2. Magsanay ng pagpapakumbaba Ikaw ay matitisod nang higit pa sa iilang ulit sa iyong banal na lakbayin.  Gawin nang tuwina ang Pangungumpisal at maghanap ng banal na pari para sa banal na pamamatnugot. 3. Basahin ang mga Ebanghelyo Ang pagbasa at pagmumuni-muni ng mga Ebanghelyo ay kahanga-hangang mga paraan para sa higit na malalim na pag-unawa at higit na matalik na kaugnayan sa Ating Panginoon.  “Magsilapít kayo sa Diyos, at Siya’y lalapit sa inyo” (Jaime 4:8). 4. Tanggapin ang liwanag Tanggapin nang maluwag sa loob at buong pagmamahal ang mga pangaral ni Kristo at ng Kanyang Simbahan, kahit na ito’y mabigat.  Dumalangin para sa liwanag at pag-unawa kapag ikaw ay hindi tiyak sa kinakailangan mula sa iyo. 5. Layuan ang dilim Si Santa Madre Teresa ng Calcutta ay minsang isinaad, “Ang mga salitang hindi nagdudulot ng liwanag ni Kristo ay nagdaragdag ng dilim.”  Sa madaling sabi, kung anumang mga pag-uusap o ang medya na tinatangkilik natin na hindi nakapagdadala ng ilaw ni Kristo sa atin, nangangahulugan na ang mga ito’y ginagawa ang salungat.  Sa pagiging makatwiran sa libangan o mga gawi na ikinalulugod natin, tayo’y tunay na umiiwas sa yaong mga hindi nakapagdadala ng ilaw ni Kristo.

Bilang isang May-akda, Kwentista at Pambansang Tagapagsalita ay hinahangad niyang maging maningning ang ilaw ni Kristo sa buong mundo. Kilalanin si Graziano Marcheschi ang Senior Programming Consultant ng Shalom World habang maganda niyang inilalarawan ang kakanyahan ng ministeryo ng Shalom. Paunang salita Hindi sila madalas mangyari. Mga araw ng pagkakaisa na ang sentro ay kung saan gumagana ang lahat, at ang lahat ay magkakasama; mga araw na walang nagdudulot ng pag-aalala sa sarili kapag sumuko tayo sa daloy at paglalahad ng mga kaganapan ... at sa biyaya ng Diyos. Ganito ang araw ng kasal ng aking anak na babae. Nagising ako ng masaya, inaabangan ang araw na walang anumang kaba o alalahanin bilang ama-ng-ikakasal  sa araw ng kasal. Lahat ay ayon sa inaasahan . Sa buong araw, nakaranas ako ng kapayapaan sa bawat sandali. Ang Misa, na pinamumunuan ng aming lokal na arsobispo, ay perpekto - ang kanyang homiliya ay isang napakatalinong pagbubukas ng salita ng Diyos. Ang handaan, ang aking pag- anyaya ng tagayan ng inumin bilang ama ng ikinasal, ang banner na may 20 talampakang inilatag sa pahiwatig ng aking mga pamangkin na nagpapahayag ng pagmamahal ng isang ama para sa kanyang maliit na batang babae - lahat banal, lahat ay bahagi ng isang maayos na daloy. Walang makagagambala sa perpektong balanse. Kahit na ang galit na galit kong anak na babae na nagbulong sa aking tainga na ang mga nagsisilbi ay naghahain ng "maling" menu ay hindi nagdala ng alarma. "Ano ang ibig mong sabihin, 'ang maling menu?'" Tanong ko, "Hindi ito ang inorder namin!" diin niya. Ngunit ang pagkain ay maayos. Napakaayos na lalong pinataas ang balanse ng espesyal na araw na iyon. Bumisita ako kasama ang mga kaibigan at miyembro ng pamilya. "Maraming salamat sa pagsama sa amin," ang sabi ng isa. "Oo naman, syempre!" Ang lahat ng ito ay dumaan nang napakabilis, napakaayos, na para bang may gumagabay mula sa isang lugar at sa dako pa roon. Ngunit ang tunay na biyaya ng araw na iyon, kung bakit ito naging pambihira at natatangi, ay ang aking kawalan ng pag-iisip sa sarili at pag-aalala. Syempre, nandoon ako. Hindi ako nahiya o natulala. Alam ko ang mga nagaganap, at hindi ako makapaniwala sa aking sarili, ngunit  lahat ng ito ay maganda, at kaaya-ayang inilalahad sa amin. Ito ay isang pambihirang mahika na naranasan ko ngunit ilang beses  lang sa aking buhay. Ang palaisipan Noong una kong nakasalubong ang mga ministro ng Shalom World, nagtaka ako kung bakit ang isang samahang Katoliko ay gagamitin ang pangalang Judio. Ang mga kaibigan ko na nakakaalam ng aking trabaho sa Shalom ay madalas na nagtatanong ng parehong katanungan. Kaya, napagpasyahan kong alamin nang mas malalim upang mas maunawaan ang isang salita na naipinta sa aking bokabularyo hangga't naaalala ko. Tulad ng Italyano na "Ciao" o Hawaii na "Aloha," ang Shalom ay isang salitang pangkaraniwan na ginamit upang bumati at magpaalam: "Shalom!" kapag may nakasalubong ka. "Shalom!" pag alis nila. Bagaman pinaka-karaniwang isinalin bilang "kapayapaan," ang shalom ay nagtataglay ng mas malalim na kahulugan para sa mga  Hudyo na pinaghiraman natin ng salita. Higit pa sa kawalan ng hidwaan, ang shalom ay nagpapahiwatig ng isang pakiramdam ng pagkakumpleto at pagiging buo. Ang salitang nagmula sa pandiwa na "shalem" na nagmumungkahi ng isang kaganapan at pagiging isa sa katawan, isip, at estado ng buhay. Ipinagdiriwang nito ang isang panloob na katahimikan o pagkakaisa na nagpapakita ng sarili na nagnanasang makapagbigay pabalik, manumbalik at gawing buo ang isang bagay. Kapag ang isang taong Hudyo ay bumabati sa isa pa ng shalom, hinahangad nila ang kalusugan, kagalingan, at kaunlaran. Ganun din ang totoo kapag pinagpala ng mga Hudyo o Kristiyano ang sinuman sa bantog na panawagan mula sa Aklat ng Mga Bilang: "Pagpalain ka ng PANGINOON at ingatan ka! Ipinakita ng PANGINOON ang kanyang mukha sa iyo at naging mabait sa iyo! Ang Panginoon ay tumingin sa iyo ng may kabaitan at bibigyan ka ng kapayapaan! " (Bilang 6: 24-26). Hindi ito ang "kapayapaan at tahimik" na minsan ay isinisigaw natin sa mga oras ng kaguluhan. Ito ay isang katahimikan at pagkakasundo na hindi natin magagawa at tanging Diyos lamang ang maaaring magbigay nito sa atin. Tanging mula sa Diyos mismo, mula sa "kanyang mukha" na nagniningning sa atin, mula sa kanyang proteksyon na nakapaligid sa atin, saka natin maaaring matanggap ang panloob na kapayapaan at pagkakumpleto na totoong kahulugan ng Shalom. Kinikilala ng banal na kasulatan ang Diyos na may kapayapaan hanggang sa ang Shalom ay naging isang pangalan ng Diyos. Sa Aklat ng Mga Hukom (6:24) Nagtayo si Gideon ng isang dambana para sa Panginoon at tinawag itong "Yahweh-Shalom" ("Ang Diyos ay kapayapaan"). Kung nais nating batiin ng shalom ang isang tao, hinahangad nating ang Diyos ay mapasa kanila. Isang Patikim Sa pananaw ng isang Kristiyano, ang shalom ay naging isa pang salita para sa kaharian ng Diyos. Sa pinakamalalim na kahulugan nito, ang kaharian ay si Hesucristo mismo. Sa kanyang katauhan, sinasalamin ni Jesus ang kaharian ng Diyos. Nang sabihin niya, "Ang oras ay natupad na at ang kaharian ng Diyos ay malapit na" Inihayag ni Jesus na sa kanyang katauhan, tulad ng kapwa Diyos at tao, langit at lupa ay nagkasanib na at ang kaharian ng Diyos, ang pagkakaroon mismo ng Diyos, ay nasa atin na. At ano ang naiintindihan natin tungkol sa kahihinatnan ng kaharian ngunit ang pamamahala ng Diyos sa atin, ang kanyang paghahari ay pinalawak sa buong mundo, isang pagpapakita ng mga katangian ng shalom - pagiging kumpleto, kaligtasan, katahimikan, pagkakasundo, at kapayapaan. Sa isang aklat na pinamagatang Hindi Ito ang Dapat na Paraan Ipinapalagay na Maging: Isang Breviary of Sin, ipinakita ng may-akda na si Cornelius Plantinga ang pag-unawa ng Hebrew bibliya ng shalom sa ganitong paraan: "Ang sama- samang binigkis ng Diyos, mga tao, at lahat ng nilikha sa hustisya, katuparan, at kagalakan ay tinatawag ng mga Hebreong propeta na shalom. … Sa Bibliya, ang shalom ay nangangahulugang pangkalahatan na yumayabong, kabuuan at kasiyahan - isang matagumpay na kalagayan ng mga gawain kung saan ang mga likas na pangangailangan ay natugunan at ang likas na mga regalong nabubuhay na ginagamit, ay isang estado ng mga gawain na nagbibigay inspirasyon na may kagalakan at paghanga habang binubuksan ng Tagalikha at Tagapagligtas ang mga pintuan at tinatanggap ang mga nilalang na kanyang kinagigiliwan. Ang Shalom, sa madaling salita, ay ang paraan ng mga bagay na dapat maging. "Ang napaka perpektong paglalarawan ng tungkol sa kaharian ng Diyos. Bilang mga Kristiyano, kapag sinabi nating shalom, hinahangad natin ang kaganapan ng Kaharian. Ipinagdarasal natin ang pamamahala ng Diyos sa atin bilang mga indibidwal at bilang mga bansa. Inaasam natin ang kaganapan ng paninirahan sa atin ng Banal na Espiritu. Ang Shalom sa mga labi ni Jesus ay isang paalala sa mga alagad na ang dinala niya ay isang pauna lamang sa darating na kaganapan ng kaharian ng Diyos. Ang pag-unawa sa shalom na ito ay naranasan ko sa araw ng kasal ng aking anak na babae-isang pakiramdam ng pagkakaisa, kawalan ng pakikibaka at tiwala sa sarili, ang pag-aalis ng takot at walang hirap na pagtitiwala sa ipagkakaloob ng Diyos. Iyon ang dahilan kung bakit sinaway ni Hesus ang higit pa sa hangin nang ang mga alagad ay sumigaw, "Panginoon, iligtas mo kami! Mamamatay kami! " bilang tugon sa biglaang bagyo na pumuno sa kanila ng takot habang nakahiga si Hesus sa likuran ng bangka. Kinuha niya ang mga ito sa kanilang gawain dahil nabigo siya dahil isinuko nila ang shalom. Hindi sila simpleng nabalisa; takot sila sa kanilang kaibuturan. Nakalimutan nila na wala sila sa tunay na panganib dahil ang panginoon ng langit at lupa ay nasa bangka kasama nila. Nangangamba sila na pababayaan Niya silang, matulog sa panganib at hayaang malunod sila. Ngunit ang tunay na shalom ay nangangahulugang pag-alam na hindi tayo kailanman mamamatay sa panganib; na naaalala Niya tayong  palagi at nasa kamay ng panginoon ang langit at lupa. Nangangahulugan ito ng pagtitiwala, sa kaibuturan ng ating pagkatao, at sa mga kamay ng Diyos natin matatagpuan ang kaligtasan, ginhawa, pagkakasundo, at kapayapaan. Kung nais mong lumikha ng isang ministeryo upang maihatid ang mabuting balita ng ebanghelyo sa milyun-milyon sa buong mundo, kung pinangarap mo ang isang limbag na magazine, programa sa telebisyon, at oras - oras na hinihikayat ang mga mambabasa at manonood na may mensahe ni Jesus— sinabi ko sa iyo ang mga bagay na ito upang ikaw ay magkaroon ng kapayapaan sa akin. Sa mundong ito magkakaroon ka ng problema. Ngunit lakasan mo ang iyong loob! Sapagkat Nasakop Ko na ang mundo ”(Juan 16:33) —ano ang itatawag mo sa ministeryo na iyon? Paano kaya kung Shalom World?