Ikaw ay Higit sa Kung Ano Ang Mayroon Ka

Ang Kuwaresma ay palapit na.  Nakadadama ka ba na mag-atubiling talikdan ang iyong mga kinagigiliwang bagay?  Habang lumalaki, ako’y isang magulong bata na may kalakasang bibig at masidhing hilig sa musika.  Isa sa aking pinakamaagang mga ala-ala ay ang magbukas ng radyo ng sarili ko at maririnig ang musika na mahiwagang lalabas mula sa yaong munting kahon.  Ito’y tulad ng isang buong bagong mundo na bumukas para sa akin! Ang buong pamilya ko'y nakagiliwan ang musika, at madalas kaming umaawit, tumutugtog ng piyano, kumukuskos ng kudyapi, nakikinig sa awit na klasiko, o gumagawa ng aming sariling himig.  Aking naaalala nang iniisip ko na ang buhay ay magiging napakabuti kapag mayroong isang malamyos na ponograma na naririnig sa paligid. Ipinasa ko itong paghilig sa musika sa aking mga anak.  Bilang isang batang mag-anak, kami ay may mga awit sa halos bawa’t okasyon, kabilang ang aming mga panahon ng pagdarasal.  Ngayon, lahat kami’y namumuno ng musika sa ilang hugis o ayos, at kasalukuyan akong naglilingkod bilang ministro ng musika para sa dalawang parokya.  Ang musika ay pinanggalingan ng ligaya at buhay.  Bagama't isang araw, tinamaan ako nang tuwiran sa gitna ng aking mga mata na ako’y napakahilig sa musika. Yaong Kuwaresma, tinigilan kong makinig ng musika sa sasakyan.  Yaon ay isang kasukdulan para sa akin, pagka't lagi akong nakikinig sa musika habang nagmamaneho.  Itong ugali ay isang bagay na mahirap na talikdan.  Ito’y gaya ng isang kagyat na wala-sa-isip na kilos.  Tuwing pagpasok ko sa aking sasakyan, ang kamay ko’y hahablot ng CD na maisasalang. Ngunit ako’y nagsumikap at sa wakas ay nasanay ko ang aking kamay na hindi hawakan ang anumang mga pindutan ngunit sa halip ay gawin ang tanda ng krus.  Pagkaraka, pinalitan ko ang pakikinig sa musika ng panalangin, ng sadyang pagdarasal ng rosaryo.  Yaon ay pitong taon nang nakalipas, at ako’y hindi na lumingon nang pabalik.  Ako’y yumabong upang kilalanin ng dakilang utang na loob itong paghinto na kasama ang Diyos. Ang paghinto na kasama ang Panginoon ay nag-aalay sa atin ng puwang na kinakailangan nating lahat upang mawaglit mula sa panlabas na mga bagay at madugtong panloobang buhay.  Ito’y nakatutulong na muling makamit natin ang kapayapaan.  Ito’y nakatutulong sa atin na sumandig at makinig nang higit sa Diyos.  Gunitain kung paano si San Juan Ebanghelista ay sumandig sa dibdib ni Hesus sa Huling Hapunan.  Ngayon, harayain ang sarili mo na nakasandig nang napakalapit na maririnig mo ang pintig ni Hesus. Nais ng Diyos na tayo ay sumandig.  Upang tayo’y makagawa ng lawak sa ating arawing kabuhayan na sasandig ang ating mga ulo sa Kanyang Kabanal-banalang Puso at matuto mula sa Kanya o payakang ibsan ang ating napapagal na mga kaluluwa. Bilang nagmamahal ng himig, palaging may tonong dumaraan sa isipan ko noon, at madalas, ito ay tunay na nakahihira.  Ngayon, kapag ako’y may tono sa isip ko, hihinto ako at tatanungin ang Diyos kung Siya’y may isang bagay na ipinahihiwatig sa akin sa pamamagitan nito.  Itong umaga, bilang halimbawa, nagising ako sa isang tono na kailanma'y hindi ko narinig, “Ako ay aawit ng mga awa ng Panginoon magpakailanman; ako’y aawit, ako’y aawit.” Ang Himig ay ang wika ng puso.  Naniniwala ako na ang Diyos ay nalulugod sa ating pag-awit ng mga papuri sa Kanya at na Siya’y madalas na umaawit sa atin.  Kaya, umaawit pa rin ako!  Bagaman, aking nadarama na ako’y sadyang napagpapalà kung ang pag-awit ay patungo sa purok ng katahimikan, o kung anong nais kong tawagin na 'makagulugang katahimikan,' isang purok ng sukdulang kalapitan sa Panginoon.  Sadyang pinagkakautangan ko ng loob itong tahimik na kinalalagyan pagkatapos matanggap ang Banal na Komunyon. Sa ating maabalahing mga buhay, ang makagawa ng paghinto kasama ang Panginoon ay kadalasang isang digmaan.  Ang pagdarasal ng Rosaryo ay lubos na nakatutulong sa akin sa paghahamok na ito, na may gawang kahulugan pagka’t ang ating Banal na Ina ay isang tampok sa pagdidilidili. “lningatan ni Maria ang lahat ng mga ito, pinagbulaybulayan ang ito sa kanyang puso,” (Lukas 2:19). Iwinangis ni Hesus ang Kanyang Sarili para sa atin sa pagpapahalaga ng pagpaparoon sa katahimikan, gaya ng Kanyang malimit na pagpaparoon sa tahimik na luklukan upang makap-isa sa Kanyang Amang nasa Langit. Isang araw nitong nakaraang tag-init, habang nasa masikip na tabing-dagat noong isang muling-pagtitipon ng mag-anak, naratnan ko ang aking sarili na kinukulang sa pagdarasal ng Rosaryo at nangangamba.  Ako’y nagnanasa ng tahimik na saglit na kapiling ang Panginoon.  Ang aking anak na babae ay napunang ako’y wala sa sarili at mapagpahinang binanggit ito.  Ako’y nagpasyang magbakasakali sa tabi ng laot nang mag-isa sa loob ng isang oras at naliwanagan ko na kapag  ako’y pumasailalim ng tubig, mararatnan ko ang aking purok.  Nagdasal ako ng Rosaryo habang lumalangoy yaong hapon at nanumbalik ang aking pagkapayapa. “Kung lalo tayong nagdarasal, lalo tayong magnanais na magdasal.  Tulad ng isda na sa una ay lumalangoy sa ibabaw ng tubig, at pagkaraa’y susulong nang pailalim, at laging patungong higit na malalim, ang kaluluwa ay sumusulong, sumisisid, at nawawala ang sarili nito sa katamisan ng pakikipag-usap sa Diyos.”—San Juan Biano. Espiritu Santo, tulungan Mo kaming mahanap ang tahimik na panahon na labis naming kinakailangan, na sa gayo'y higit naming maririnig ang Iyong tinig at makapagpapahinga nang payak sa Iyong yakap.

Natatakot ka ba sa kamatayan? Ako man dati, hanggang sa madinig ko ang PhD na ito Nang bata pa, madalas kong mapansin na tila nakakaasiwang dumalo sa mga libing.  Nagiging balisa ako na mag-isip sa matinding kalungkutan na bumabalot sa nagdadalamhating mga miyembro ng pamilya.  Ngunit sa pandemya, ang balita ng mga kapitbahay, kamag-anak, parokyano, at mga kaibigan na nangamatay ay nagtulak sa akin na gumawa ng 180-degree na pagbabago sa aking pananaw sa kamatayan.  Ang kamatayan ay mukhang di gaanong nakakatakot  sa mga panahong ito.  Ngayon, para itong masayang pagbalik sa bahay ng Ama matapos magawa ang Kanyang kagustuhan sa lupa. Ang tuluy-tuloy na pagtaas ng mga libing sa You Tube buhay na p g daloy kahit paano ay naging nakapagpapatibay na karanasan para sa akin.  Ito ay nakatulong  sa akin na maunawaan kung paanong napakawalang katiyakan ang buhay.  "Walang mas tiyak kaysa sa kamatayan, ngunit walang mas hindi tiyak kaysa sa oras ng kamatayan." Samakatuwid, dapat tayong maging handa dahil ang kamatayan ay dadating tulad ng isang magnanakaw sa gabi. Si San Gregorio ay naglalahad na para sa ating kabutihan, itinatago sa atin ng Diyos ang oras ng ating kamatayan, nang sa gayon, tayo ay maging handa sa kamatayan. Kamakailan, habang pinaglilinayan ang pitong huling salita ni Hesus, nakinig ako sa isang mananalita na nangusap tungkol sa kahalagahan ng pagtamo ng isang “PhD,” na walang iba kundi ang “Paghahanda para sa Isang Maligayang Kamatayan”.  Sa mas malalim na pananaliksik nito, natagpuan ko ang isang aklat na sinulat ni San Alphonsus Ligouri na pinamagatang Paghahanda sa Kamatayan.  Ito ay isang dapat-mabasa ng sinumang nagsusumikap na mamuhay ng isang buhay Kristiyano. Napagtanto ko dito ang karupukan ng buhay sa lupa at kung paano tayo dapat magsikap na mabuhay para sa langit. Nais kong magbahagi ng ilang mahahalagang kabatiran na nagpabago sa aking pangkalahatang pananaw tungkol sa buhay at kamatayan. Lahat Ng Makamundong Kaluwalhatian Sa Ating Buhay Ay Maglalaho Sa oras ng kamatayan, ang lahat ng palakpakan, libangan, at karangyaan ay nawawalang parang ambon.  Ang mga makamundong pagbubunyi ay nawawalan ng lahat ng kanilang ningning kapag sila ay binalikang-aral mula sa higaan ng kamatayan ng isang tao.  Wala tayong makita kundi usok, alikabok, kapalaluan, at dalita.  Kung kaya, iwasan natin ang paghahabol sa mga makamundong titulo, nang makamit natin ang walang hanggang korona.  Ang oras na taglay natin ay napakaikli upang sayangin sa mga makamundong kapalaluan. Laging Pinagdidilihan Ng Mga Santo Ang Kamatayan Pinag-ingatan ni San Charles Borromeo ang isang bungo sa ibanaw ng kanyang mesa upang mapagnilay -nilayan niya ang kamatayan.  Ang Banal na Juvenal Ancina ay may kasabihan na nakasulat sa isang bungo na "Kung ano ka ngayon, gayon ako nuon, kung ano ako ngayon, ikaw ay magkakagayon".  Ang kagalang-galang na Caesar Baronius ay may mga salitang, "Alalahanin ang kamatayan!" sa kanyang singsing. Ang Tunay Na Kahulugan Ng ' Pag-aaruga-Sa-Sarili' Ang pag-aaruga-sa-sarili ay hindi tungkol sa pagpapalayaw sa ating sarili ng iba't ibang kakanin, pananamit, libangan, at senswal na kasiyahan ng mundo!  Ang tunay na pagmamahal sa katawan ay binubuo ng pagpapahalaga nito nang may paghihigpit, sa pagbabawal dito ng lahat ng kaaliwan na maaaring humantong sa walang hanggang kalungkutan at dalita. Dalawin Natin Nang Madalas Ang Libingan Dapat tayong magtungo doon hindi lamang upang ipagdasal ang mga yumao, kundi gaya ng sabi ni San Krisostomo: "Dapat tayong magtungo sa libingan upang pagnilayan ang alikabok, abo, uod...at magbuntong- hininga." Ang bangkay ay nagiging dilaw muna, at pagkatapos itim.  Pagkatapos ang katawan ay natatakpan ng isang puti, nakakarimarim na amag.  Saka nito, bumubuo ito ng madikit na putik, na umaakit sa mga uod na kumakain sa laman.  Matapos ubusin ang lahat ng laman, ang mga uod ay maglalamunán sa isa't isa.  Sa bandang huli, walang natitira kundi isang maamoy na kalansay, na sa paglipas ng panahon ay nagkakapira- piraso.  Masdan mo kung ano ang tao: siya ay isang maliit na alabok sa giikan, na tinatangay ng hangin. Ang Bukas Na Iyon Para Magkumpisal Ay Baka Hindi Na Dumating Paano kung ngayon na ang huling araw ko sa mundo?  Kung nakagawa ako ng kasalanan ngayon at magpasiya na makipagkasundo sa Diyos bukas, ano ang mangyayari sa akin sa kawalang-hanggan?  Gaano kadaming mga aba, yumaong kaluluwa ang maaaring dumaan sa gayong mga nakapanghihinayang na yugto?b Minsan ay sinabi ni San Camillus de Lellis, "Kung ang lahat nitong mga patay na katawan ay mangagsibuhay na muli, ano ang hindi nila gagawin upang magkaroon ng buhay na walang hanggan?"  Ikaw at ako ay may pagkakataong makagawa ng mga pagbabago.  Ano ang ginagawa natin para sa ating mga kaluluwa? Ang ating kasalukuyang buhay ay isang patuloy na pakikidigma sa impiyerno kung saan tayo ay palaging nasa panganib na mawala ang ating mga kaluluwa.  Paano kung nasa punto na tayo ng kamatayan ngayon?  Hindi ba natin hihilingin sa Diyos na bigyan tayo ng isa pang buwan o isang linggo upang maging malinaw ang ating budhi sa Kanyang paningin?  Ngunit dahil sa Kanyang dakilang awa, binibigyan tayo ng Diyos ng panahong iyon NGAYON. Magpasalamat tayo sa Kanya, sikaping matubos ang mga kasalanang nagawa, at magamit ang lahat ng paraan upang matagpuang nasa estado ng biyaya.  Kapag dumating si Ate Kamatayan, wala nang panahon para tubusin ang mga nakaraang kasalanan, dahil dadating siyang umaawit– “Magmadali, halos oras na ngayong lisanin ang mundo; magmadali, kung ano ang nagawa, nagawa na.”

Ang regalo ay bahagi at parsela ng Pasko , ngunit napapagtanto ba natin ang halaga Ng Regalo na malayang  ibinigay sa atin? Ako ay nagising isang umaga ng Disyembre pamamagitan ng aking anak na lalaki na si Timmy sa masayang masayang pamamahayag: “Mama! Alam mo kung ano?” (ang kanyang paraan na nag aanyaya ng imbetasyon na sumagot, na hindi nangangailangan na maghintay). Nagkaroon siya ng pangangailangan upang magbigay ng pangunahing impormasyon... kaya madali! Nang makita ang aking mga pilik mata na pilit na pinaghihiwalay, siya ay bumunghalit sa kagalakan, “si Santa ay nagdala sa akin ng isang bisekleta para sa Akin at Ikaw ng isang bisikleta!” Ang katotohanan, siyempre, ay na ang mas malaking bisikleta ay para sa kanyang malaking kapatid na babae, ngunit tulad ng maaari mong i-pasaisip, na talagang isang munting hindi na kinakailangang impormasyon; kung ano ang tunay na mahalaga ay si Timmy ay natagpuan ang kanyang kaluluwa ng masayang pagnanais-isang bagong bisikleta! Ang panahon na gumagawa ng marami sa atin upang mag-pahinga at dahan dahan alalahanin ang mga nakaraan ay mabilis na padating na.   May isang bagay tungkol sa Pasko na nagdadala sa atin pabalik sa mga panahon bilang mga bata kapag ang buhay ay magaan at ang kasayahan ay dulot na magkaroon ng mga pangarap ng puso kapag nagbukas ng regalo na nasa ilalim ng puno. Paglipat ng Lente Tulad ng alam ng anumang magulang, ang pagkakaroon ng isang anak ay ganap na lumipat ang ating mga perspektibo mula sa buhay na tungkol sa kung ano ang mahalaga para sa atin sa pagiging lahat ng tungkol sa pagtugon sa mga pangangailangan ng ating anak at madalas, nais. Ito ay halos tulad ng kung tayo mala luyang pinapahiran ang ating  sariling View-Master na laruan at ibinigay ito, libreng at masaya, sa ating mga anak na hindi na pinagiisipan! Para sa mga sa inyo na may kapalaran upang buksan ang isa sa mga laruan sa umaga ng Pasko, maaalala  mo na ito ay dumating sa isang manipis na karton  na naglalaman ng mga pares ng maliit na mga larawan Kodachrome na, kapag nakikita sa pamamagitan ng aparato, nilikha ang ilusyon ng tatlong-dimensyonal na mga sitwasyon. Kapag ang isang bata ay dumating sa atingg pamilya, nakikita namin ang lahat ng mga bagay hindi lamang sa pamamagitan ng ating sariling lente ngunit sa pamamagitan nito. Ang ating mundo ay lumalakad, at tayo ay naniniwala, at sa ilang mga paraan na muli, ang pagkawalang malay ng pagkabata na ibinigay natin sa likod ng maraming taon na ang nakalipas. Hindi lahat ay may isang walang pag-aalala, ligtas na pagkabata, ngunit marami ay may mabubuti  sa kanilang mga buhay habang ang mga pagkakamali na naranasan natin sa pagtanda ay tumigil sa panahon. Gayunpaman, kung ano ang ating pinag -bibigyan pansin paulit ulit ay magbubuo ang paraan natinn sa wakas ang aming mga buhay. Marahil ito ang dahilan kung bakit ito ay sinabi, “Hindi kailanman masyadong huli na upang magkaroon ng isang masaya pagkabata!” Iito ay nangangailangan, gayunpaman, ng pag-iisip at pagsasanay, lalo na sa pamamagitan ng mga pagpipilian tulad ng pagpapahayag ng paggalang. Ang patuloy na pag-iisip sa pamamagitan ng isang View-Master, na kung saan isang beses pinalawak ang kaayusan ng lupa ng aming mga maliit na mundo, na humantong sa atin upang maunawaan ang kagandahan, kulay, at iba't-ibang mga sukat sa mga larawan sa loob ng ating patlang ng paningin. Sa parehong paraan, ang madalas na karaniwang pagsasanay ng pagpapasalamat ay maaaring humantong sa pagtanong sa buhay bilang isang pananaw ng mga pagkakataon, pagpapagaling, at kapatawaran sa halip na isang serye ng mga paghihirap, sakit, at mga pagsalangsang. Mga Sosyal Seyentipiko, na nag aral at nagmasid kung paano ang mga indibidwal ay nakipag-ugnayan at mag-uugali sa isa't isa, ay nagkonklusyon na ang mga pamamaraan ng pagpapasalamat ay sa pag iisip ay kapaki-pakinabang. “Ang pagpapasalamat sa iba, ang pagpapalamat sa ating sarili, sa ina ng kalikasan, o sa Makapangyarihan ng lahat – ay pagpapalawak sa anumang anyo ay maaaring pagaangin ang ating isip at magdulot sa atin ng mas masaya. Ito ay may isang epekto ng pagpapagaling sa atin (Russell & Fosha, 2008). Ang isang pantas na talinghaga ay nagsasabi, “Ang pagpapasalamat ay maaaring baguhin ang mga pangkaraniwang araw sa pagpapala, magbago ng mga gawain ng rutina sa kagalakan, at baguhin ng mga karaniwang pagkakataon sa mga biyaya.” Hindi Nagalaw na Regalo Ang pagmumuni-muni sa nakaraan ay humahantong sa pag-alala. Ang pagtutuon sa mga bagay na dapat nating ipagpasalamat ay nagpapakita kung ano ang hindi natin kayang unawain sa ating kabataan…ibig sabihin hanggang sa matanggap natin ang regalo ng isang View-Master sa isang Pasko! Sa totoo lang lahat tayo ay binigyan ng isa ngunit hindi lahat ay nagbukas ng kanila. Ang isang nakahiga sa ilalim ng puno ay maaaring manatili roon habang ang iba pang mga regalo na may mga makukulay na laso ay sabik na kinukuha ng mga nakaunat na kamay. Ang pag-aatubili ba ng tatanggap na pumili ng isang partikular na pakete ay batay sa mga mahinang kulay ng payak na pagkabalot? Marahil ang kakulangan ng mga kulot na laso at mga etiketa ng regalo? Ang View-Master sa loob ay magbubukas ng mga bagong tanawin magdadala ng mga bagong pakikipagsapalaran at magbabago sa mundo ng taong magbubukas nito ngunit ang pagkilalang iyon ay nangangailangan ng pagtanggap mula sa tatanggap. At kapag ang isang regalo ay iniharap ng iba sa paraang hindi nag-aanyaya ng pag-usisa malamang na mananatiling hindi ito nagalaw. Yung mga matagal nang nagnanais ng View-Master na aktibong naghahanap nito sa ilalim ng puno na may kakayahang magtiwala na may mas magandang bagay sa ilalim ng simpleng panlabas ay hindi mabibigo. Alam nila na ang pinakamagagandang regalo ay kadalasang dumarating nang hindi inaasahan at kapag nabuksan na ang mga ito nauunlad ang kanilang pagpapahalaga habang kinikilala ang kanilang halaga. Sa kalaunan habang mas maraming oras ang ginugugol sa paggalugad sa maraming aspeto ng regalo ang kayamanan ay nagiging isang mahalagang bahagi ng buhay ng tumatanggap. Oras na Magbukas! May isang partikular na grupo ng mga tao noon pa man na umaasa na maibigay ang ipinangako sa kanila sa loob ng maraming taon. Sa pananabik para dito nabuhay sila sa pag-asam na isang araw ay matatanggap nila ito. Nang dumating ang oras na maisakatuparan ang pangakong ito ito ay nababalot ng ordinaryong tela at napakaliit na sa dilim ng gabi iilan lamang sa mga pastol ang nakakaalam ng pagdating nito. Nang magsimulang lumaki ang liwanag sinubukan ng ilang tao na hadlangan ito ngunit ang mga anino ay nagbigay ng ebidensya ng impluwensya ng liwanag na ito. Naalala ang kahalagahan ng pagiging isang bata muli maraming tao ang nagsimulang lumakad kasama ang Liwanag na ito na nagliliwanag sa kanilang landas. Sa pinahusay na kalinawan at pananaw ang kahulugan at layunin ay nagsimulang ikwadro ang kanilang pang-araw-araw na buhay. Puno ng pagtataka at pagkamangha lumalim ang kanilang pang-unawa. Sa mga henerasyon mula noon ang debosyon ng maraming indibiduwal ay napalakas sa pag-alaala sa pagtanggap ng ipinangakong Salita na naging laman. Ang pagsasakatuparan ng kung ano ang ibinigay sa kanila ay nagbago ng lahat. Ngayong Pasko naway matanggap mo ang pagnanais ng iyong puso tulad ng ginawa ng aking anak maraming taon na ang nakararaan. Sa pagbukas ng ating mga mata maaari rin tayong magbulalas” Hulaan mo kung ano?” Dinala AKO ng Diyos ng isang “Kamangha-manghang Tagapayo “at IKAW ang “Prinsipe ng Kapayapaan!” Kung nabuksan mo ang mahalagang regalong ito alam mo ang katuparan at kagalakan na kasunod nito. Habang tumutugon tayo nang may pasasalamat nagdudulot ito sa atin ng pagnanais na maranasan ng iba ang natanggap natin. Ang maingat na pagsasaalang-alang kung paano namin ihaharap ang gusto naming ibigay ngayon ay nagpapataas ng posibilidad na mabuksan ang regalo. Paano ko ihahatid ang kayamanan na natuklasan ko? Papasukin ko ba ito sa pag-ibig? Takpan ito ng kagalakan? Ibalot ito sa isang mapayapang puso? Balatan ito sa pasensya? Lagyan ito ng kabaitan? Balutin ito sa kabutihang-loob? Protektahan ito sa pamamagitan ng katapatan? Bundle ito nang may kahinahunan? Marahil ang huling bunga ng Banal na Espiritu ay maaaring isaalang-alang kung ang tatanggap ay hindi pa handa na buksan ang kaloob na ito. Maaari ba nating piliin na ilagay ang ating kayamanan sa pagpipigil sa sarili?

Magkaron ng aktwal na karanasan kung paano magagamit ng Diyos ang mga bagay sa lupa upang ipaalam ang mga bagay sa langi Nang ako'y lumabas ng aking pintuan para ipasok ang mga basurahan isang araw, napatigil ako sa takot.  May isang sariwang balat ng ahas na nakataklop sa takip ng paagusan sa tabi ng bahay.  Agad akong tumawag sa aking asawa, dahil mayroon akong hindi ayos sa mga ahas. Nang naging malinaw na kahit na ito ay patay na balat ng ahas, walang mga buhay na ahas sa malapit, nagpahinga ako at nagtanong sa Diyos kung anong aral ang sinusubukan Niyang ituro sa akin noong araw na iyon. Ano Ang Buong Punto? Ako ang tinatawag ng mga guro na manhid na mag aaral. Mabilis akong natututo sa pamamagitan ng paggalaw o pakikipag-ugnayan sa mga bagay.  Kamakailan lang, napansin ko na madalas magpakita sa akin ang Diyos sa pamamagitan ng mga materyal na bagay.  Ang banal na sining ng pagtuturong ito ay binanggit pa sa Katesismo ng Simbahang Katoliko. “Ang Diyos, na lumilikha at nag-aalaga ng lahat ng bagay sa pamamagitan ng Kanyang Salita, ay nagbibigay sa mga tao ng patuloy na katunayan ng Kanyang Sarili sa mga nilikhang katotohanan.” (CCC, 54) Halimbawa, nagpadala ang Diyos ng umuusok na kalderong apoy at nagniningas na sulo kay Abraham, isang anghel na nakikipagbuno kay Jacob, at isang nagniningas na palumpong kay Moises.  Nagpadala ang Diyos ng kalapati na may dalang sanga ng olibo at pagkatapos ay isang bahaghari kay Noe, ilang hamog kay Gideon, at isang uwak na may dalang tinapay at karne kay Elias. Ang Diyos ni Abraham, ang Diyos ni Jacob, at ang Diyos ni Moises ay ating Diyos din.  Bakit hindi gagamitin ng Diyos ang lahat ng nilikha ang nakikita, nasasalat na bagay sa lupa upang ipaalam ang mga hindi nakikita at hindi nasasalat na mga katotohanan ng Langit? Isinulat ni Padre Jacques Philippe, “Bilang mga nilalang sa laman at dugo, kailangan natin ang taguyod ng mga materyal na bagay upang makamit ang mga espirituwal na katotohanan.  Alam ito ng Diyos, at ito ang nagpapaliwanag sa buong misteryo ng Pagkakatawang-tao” (Time for God, p. 58). Ang Diyos ay maaaring magpadala sa atin ng mga pasabi sa pamamagitan ng isang plaka o isang istiker ng bamperr.  Noong nakaraang linggo ang mga salita sa likod ng isang trak na, "patuloy na gumalaw,"ay naging kawili-wili sa akin.  Ipinaalala nila sa akin ang kabatiran ng homiliya na narinig ko noong umagang iyon — na tinawag tayong patuloy na magbahagi ng Ebanghelyo. Maaaring gamitin din ng Diyos ang kalikasan upang turuan tayo.  Habang namimitas ng mga cherry kamakailan, nagunita ko kung gaano kasagana ang ani, at kakaunti ang mga manggagawa.  Ang mabagyong araw ay maaring makapagpaalala na “tayo ay napapaligidan ng malaking ulap ng mga saksi.” (Hebreo 12:1). Ang isang magandang ibon o napakagandang paglubog ng araw ay maaaring ang paraan ng Diyos upang iangat ang ating lumulundong espirito Sa tuwing ako ay bukod-tangìng nagugulat sa isang bagay, sinisikap kong tanungin ang Diyos kung anong aral ang itinuturo Niya sa akin.  Isang gabi kamakalawa, halimbawa, habang pinagninilayan ko ang tungkol sa pagbangon para tingnan ang aking anak, isang  kard ng panalangin na nagpaparangal kay Sta.  Si Monica, ang patrona ng mga ina, ay biglang nahulog mula sa aking aparador.  Agad akong bumangon at tiningnan siya.  O ang oras na nagising ako sa dis-oras ng gabi at naramdaman kong tinawag ako na magdasal ng rosaryo sa ngalan ng isang namatay na miyembro ng pamilya at natuwa akong makita ang pinaka-maluwalhatinlg bulalakaw. Kung minsan nagpapadala ang Diyos ng Kanyang pahatid sa pamamagitan ng ibang tao. Ilang ulit ka nang nakatanggap ng kard, tawag sa telepono, o teks mula sa isang tao na siya mismong kinailangan mo na pampalakas-loob. Isang tag-araw, habang nagbibisikleta nag-iisip ng posibilidad na ihinto ko ang aking pag-aaral sa Bibliya, nakatagpo ako ng isang kaibigan.  Walang kaabog-abog, binanggit niya ang tunay niyang balak na ipagpatuloy ang kanyang pag-aaral ng Bibliya dahil sa sandaling hintuan ang isang bagay, napakahirap na ipagpatuloy itong muli. Maaaring gumamit din ang Diyos ng mga konkretong bagay para disiplinahin tayo o tulungan tayong lumago sa ating pagkadisipulo. Isang umaga nakatuklas ako ng tatlong malalaking pako.  Ang mga ito ay magkakapareho, ngunit natagpuan ko sa tatlong magkakaibang lugar: sa gasolinahan, sa aking daanan at sa kalye.  Sa ikatlong pako, huminto ako at tinanong ang Diyos kung ano ang ibig Niyang sabihin sa akin at natanto kong kailangan ko ng pagsisisi tungkol sa isang bagay sa aking buhay. Hindi ko malilimutan ang pagkakataon na ako ay lumabas, at agad na dumapo ang isang langaw sa aking mata. Hahayaan kitang gamitin ang iyong imahinasyon para sa aral natutunang aral na iyon. Pamamaraan Ng Pagkakatuto Tinuturuan tayo ng Diyos sa lahat ng oras, at tinatanggap Niya ang lahat ng uri ng mga mag-aaral.  Ang mabisa para sa isang tao ay maaaring hindi mabisa para sa iba. May ilan na mas malinaw nilang madidinig ang Diyos sa Misa, ang iba sa Eukaristikong Pagsamba, sa pagbabasa ng Bibliya, o sa kanilang pansariling oras ng panalangin.  Gayunpaman, ang Diyos ay palaging kumikilos at patuloy na nagtuturo sa atin sa pamamagitan ng ating mga iniisip, damdamin, mga imahen, mga sipi ng Banal na Kasulatan, mga tao, guniguni, mga salita ng kaalaman, tugtugin, at bawat kaganapan sa ating panahon. Personal kong pinahahalagahan kapag ang Diyos ay nakikipag-usap sa pamamagitan ng pisikal na mga bagay, dahil mas naaalala ko ang aralin sa ganoong paraan.  Nagtataka marahil kayo kung ano ang natutunan ko sa balat ng ahas.  Ipinaalaala nito ang sumusunod na kasulatan: “Ang mga tao ay hindi nagsisilid ng bagong alak sa mga balat na luma.  Sa ibang paraan ay nangagpuputok ang mga balat, at nangabububo ang alak, at nangasisira ang mga balat.  Sa halip, isinisilid ang bagong alak sa mga bagong sisidlang balat, at kapwa ay nagsisitagal.” (Mateo 9:17) Banal na Espirito, tulungan Mo kaming maging mas mulat sa anumang mga aral na itinuturo Mo sa amin ngayon.

Patuloy kang maghalukay sa artikulong ito nang matuklasan mo ang bagong liwasan para sa iyong buhay pananalangin Mga ilang taon matagal na, ang bahay ng aking kapatid na babae ay nagkaroon ng malaking suliranin sa tuberyas.  Nagkaroon ng di-matukoy na pagtagas ng tubig sa may gusali na naging dahilan upang tumaas nang $400 ang kanyang singil sa tubig mula $70 bawat buwan.  Madaming paghalukay at paghukay ang ginawa ng kanyang anak na lalaki upang subukang tuklasin ang pinagmulan ng pagtagas, ngunit walang saysay. Matapos ang ilang araw ng di-nagbungang paghahanap, isang kaibigan ang nakaisip ng solusyon.  Ang kanyang balak: kalimutan ang tungkol sa pagtuklas ng pagtagas.  Sa halip, magsimula sa puno ng tubo ng tubig, magkabit ng panibagong tubo, at iliwas ang bahagi na alam nilang maalinlangan dahil sa paglawa ng tubig.  Ilagay ang bagong tubo sa panibagong landas at lubos nang pabayaan ang lumang tubuhan. Kaya iyon ang ginawa nila.  Kasunod ng isang araw ng pagsusumikap at madaming paghuhukay, nagawa nila ang planong iyon at, ta-da!  Naayos ang problema, at bumalik sa dati ang singil ng tubig ng kapatid ko. Habang pinagnilayan ko ito, ang aking isipan ay bumaling sa di-natugunang mga panalangin.  Minsan tayo ay nananalangin para sa mga tao o para sa mga pagkakataon at ang mga panalanging iyon ay tila walang nagawang anumang kaibhan.  Ang lagusan sa tainga ng Diyos ay tila "may tagas."  Marahil tayo ay dasal nang dasal nang dasal para sa isang tao na magkaroon ng pagbabagong loob, na magbalik sa simbahan.  O nagdadasal tayo na makahanap ng pagkakakitaan ang sinoman na matagal nang walang trabaho.  O nagdadasal tayo para sa paggaling ng isang taong nakikipaglaban sa malubhang paksang pangkalusugan. Anuman ang katayuan, wala tayong nakikitang pag-unlad at ang ating mga panalangin ay parang nasasayang o walang silbi. Naaalala ko ang pagdadasal para sa isang napakahirap na alitan ng mga tauhan sa organisasyong pangmisyonero na aking pinapasukan.  Ito ay isang kalagayan na nakakabahala at nakakasaid ng aking emosyonal at pisikal na lakas.  Wala sa mga sinubukan kong natural na antas ang nakalutas nito, at ang aking mga panalangin para sa katugunan ay tila walang bisa.  Sa aking panalangin isang araw, minsan pa akong tumangis sa Diyos sa kawalang pag-asa at nadinig ko ang isang mahinahon at payapang tinig sa aking puso, “Isuko mo ito sa Akin.  Ako na ang bahala." Napagtanto ko na kinailangan ko ng pagbabago sa aking pakikitungo, isang “liwasan ng pagtutubero”  ika nga.  Ang aking saloobin hanggang sa puntong ito ay sinusubukang lutasin ang sitwasyon sa pamamagitan ng aking mga pagsisikap: mamagitan, makipag-usap, subukan ang iba't ibang mga pagkakasundo suyuin ang mga partidong kasangkot.  Ngunit dahil walang nangyari at mas lumalala pa ang mga bagay, alam kong kinailangan kong hayaan pumalit ang Diyos.  Kaya ibinigay ko sa Kanya ang aking pagsang-ayon.  “Panginoon, isinusuko ko ang lahat sa Iyo.  Gawin Mo ang anumang kailangan Mong gawin, at makikipagtulungan ako." Sa loob ng 48 na oras ng panalanging iyon, ganap na nalutas ang sitwasyon!  Sa bilis na nakapagpahanga sa akin, ang isa sa mga partido ay gumawa ng isang desisyon na lubos na nagbago ng lahat, at ang stress at di- pagkakasundo ay napalis ng ganoon na lamang.  Nabigla ako at hindi makapaniwala sa nangyari. Ano ang natutunan ko?  Kung nananalangin ako sa isang natatanging paraan para sa isang bagay o isang tao at ako ay naipit at wala akong nakikitang tagumpay, marahil kailangan kong baguhin ang paraan ng pagdadasal ko.  Huminto at magtanong sa Banal na Espirito, “Mayroon bang ibang nararapat na paraan na dapat kong ipagdasal ang taong ito?  May iba pa ba akong dapat hilingin, isang partikular na biyaya na kailangan nila ngayon?"  Marahil kailangan nating subukan ang "plumbing bypass." Sa halip na subukang hanapin ang tagas o ang pinagmulan ng pagtutol, maaari tayong manalangin na maiwasan ito ng Diyos.  Napaka malikhain ng Diyos (ang pinagmulan ng pagkamalikhain, ang orihinal na Lumikha) at kung patuloy tayong makikipagtulungan sa Kanya, gagawa Siya ng iba pang mga paraan upang malutas ang mga isyu at maghatid ng biyaya na ni hindi natin naisip.  Hayaan ang Diyos na maging Diyos at bigyan Siya ng puwang upang makagalaw at kumilos. Sa aking kaso, kinailangan kong lumayo sa pagkakaharang, tanggapin nang may pagpapakumbaba na ang aking ginagawa ay hindi tumatalab, at mas taimtim na sumuko sa Panginoon upang Siya ay makakilos. Ngunit ang bawat kalagayan ay naiiba, kaya tanungin ang Diyos kung ano ang nais Niyang gawin mo at makinig sa Kanyang mga tagubilin.  Sundin ang mga iyon sa abot ng iyong makakaya at ipaubaya ang mga kalalabasan sa Kanyang mga kamay.  At alalahanin ang sinabi ni Jesus: “Ang imposible sa tao ay posible sa Diyos.” Lucas 18:27

“Ang Diwa ay naging tao at nanahan sa atin at nakita na natin ang Kanyang luwalhati, ang luwalhati ayon sa isang anak lamang ng ama, puno ng biyaya at katotohanan” (Juan 1:14). Nang unang napansin ko si Anne ay sa loob ng simbahan habang nasa Banal na Misa.  Sa karaniwang mga araw, dumadalo ako sa Misa sa maliit na kapilya na may dalawang hanay lamang ng mga upuan.  Nakikita mo ang dating iilang mga tao araw-araw, kaya naman magiging sanáy kang makasama sila.  Si Anne ay tila may minsanang panginginig.  Noong una, inakala kong siya’y may Parkinson’s na sakit.  Gayunpaman, pagkaraan ng higit na may kalakipang pagpupuna, napansin kong nagkakaroon lamang siya ng ganitong bagay kapag tumatanggap ng Banal na Komunyon.  Ang kanyang katawan, lalo na ang mga kamay, ay manginginig kapag tumatanggap ng ostiya mula sa pari.  Ang panginginig ay mananatili nang ilang mga minuto. Isang araw, nagpasya akong tanungin si Anne tungkol sa sanhi na nadadama niya tuwing Komunyon.  Magiliw na ipinaliwanag ni Anne ang kakaibang biyayang ito.  Ang kanyang panginginig ay walang kinalaman sa anumang uri ng panggamutang kalagayan, bagama’t maraming tao ang nag-akalang ito ang lagay.  Siya’y pahapyaw na nahihiya sa kinahihinatnan ng kanyang katawan, sapagka’t ito’y nakapagbibigay ng hindi kinakailangang pagpuna.  Itong di-pangkaraniwang bagay ay nagsimula noong maraming nakalipas na taon nang biglaan niyang nakilala ang kalakhan ng kung ano ang ibig sabihin ng pagtanggap ng Katawan ni Kristo.  Si Hesus, ang Anak ng Diyos, ay naging tao para sa ating kapakanan.  Puspos ng biyaya at katotohanan, Siya’y nakiisa sa atin.  Siya’y namatay bilang alay para sa ating mga sala.  Pagkaraan nitong saglit ng pagkaunawa, sinabi ni Anne na ang kanyang katawan ay yumayanig nang di-kusa tuwing tinatanggap niya ang Komunyon.  Ang paggalang ni Anne sa Yukaristiya ay binigyan ako ng bagong pagpapahalaga para sa sakramentong Ito. Inilarawan ni San Agustin ang isang Sakramento bilang 'panlabas at malinaw na sagisag ng isang panloob at lampas sa paningin na biyaya'.  Gaano kadalas natin nakikilala ang mga sagisag ng biyaya?  Kapag tinuturing natin ang sakramento na pawang ritwal lamang, nalilingatan natin ang pagkamulat sa mapagmahal na pag-iral ng Diyos.  Ang mga banal na katotohanan ay maaari lamang mapahalagahan ng mga taong mulat. Panginoong Hesus, dinadalangin ko na mabigyan Mo ako ng taimtim na paggalang sa lahat ng banal na bagay.  Tulutan mo akong ilakip si Kristo sa lahat ng kung sino ako at sa lahat ng ginagawa ko.  Hubugin mo ako na maging isang umiiral na sakramento—isang panlabas na malinaw na sagisag ng Iyong panloob at lampas sa paningin na biyaya.  Amen. 

Naghahanap ka ba ng higit pa sa iyong buhay? Hawakan ang susi na ito upang maisiwalat ang misteryo. Tuwing Sabado Santo, bilang paghahanda sa Pasko ng Pagkabuhay, ipinagdiriwang ng aming pamilya ang isang Kristiyanong bersyon ng Nakakamalay na Pagkain .  Kumakain kami ng tupa, matamis na panimpla , mapait na halamang gamot at nagdarasal kami ng ilan sa mga sinaunang panalangin ng mga Hudyo. Ang 'Dayenu' ay isang masiglang awit na nagsasalaysay ng mga kabaitan at awa ng Diyos sa panahon ng Pag-alis, ay isang mahalagang bahagi ng Paskuwa Seder. Ang salitang “Dayenu” ay isang terminong Hebreo na nangangahulugang “sapat na sana para sa amin,” o “sapat na.” Sinusuri ng kanta ang mga pangyayari sa Exodo at ipinahayag, “Kung inilabas tayo ng Diyos sa Ehipto at hindi nagsagawa ng mga paghatol laban sa mga Ehipsiyo, Dayenu! Sapat na sana iyon. Kung nagsagawa Siya ng mga paghatol laban sa kanila, at hindi laban sa kanilang mga diyus-diyosan...Dayenu, at iba pa. Kahit sino sa mga awa ng Diyos ay sapat na. Ngunit ibinigay Niya sa atin ang lahat ng ito! Tulad ng marami sa atin, ginugol ko ang karamihan sa aking kabataan sa walang katapusang paghahanap para sa isang bagay na sapat o kasiya-siya. Palaging naroon ang hindi mapawing pananabik—isang pakiramdam na may 'iba pa' doon, ngunit hindi ko lubos maisip kung ano, saan, o sino iyon. Hinabol ko ang karaniwang pangarap ng mga Amerikano na magagandang marka, mga kapana-panabik na pagkakataon, tunay na pag-ibig, at isang kasiya-siyang karera. Ngunit ang lahat ng ito ay nag-iwan sa akin ng pakiramdam na walang natupad. Nang Matagpuan Ko Siya Naalala ko noong sa wakas ay nakita ko na ang hinahanap ko. Ako ay 22 taong gulang at nakilala ko ang mga tunay na Kristiyano na aktibong naghahangad na sumunod kay Jesus. Ang kanilang impluwensya ay nakatulong sa akin na mas lubusang yakapin ang aking sariling pananampalatayang Kristiyano, at sa wakas ay nasumpungan ko na ang kapayapaang hinahangad ko. Si Hesus ang Isa na hinahanap ko. Natagpuan ko Siya habang naglilingkod sa iba, habang sinasamba Siya, naglalakad sa gitna ng Kanyang mga tao, nagbabasa ng Kanyang Salita, at ginagawa ang Kanyang Kalooban. Napagtanto ko sa unang pagkakataon na ang aking pananampalataya ay higit pa sa isang obligasyon sa Linggo. Napagtanto ko na palagi akong nasa mabuting piling ng isang Diyos na nagmamalasakit sa akin at gustong magmalasakit ako sa iba. Nais kong matuto nang higit pa tungkol sa Mapagmahal na Diyos na ito. Binuksan ko ang maalikabok kong Bibliya. Nagmisyon ako sa Cameroon, Africa. Isang taon akong nanirahan sa pakikiisa sa mga mahihirap sa isang Katoliko Bahay ng Manggagawa . Ang ‘Kapayapaan ni Kristo na nakahihigit sa lahat ng pang-unawa’ ay pumaligid sa akin at hindi ako pinabayaan. Ako ay nabalot ng Pag-ibig ni Jesus na ang mga tao ay walang pili na lalapit sa akin at magtatanong kung bakit ako mapayapa, at kung minsan ay talagang sinusundan ako. Si Maria, ang Mahal na Ina ng aking Panginoon, at Tagapagligtas, ay gumabay sa aking bawat hakbang. Ang Rosaryo at pang-araw-araw na Misa ay naging kailangang-kailangan na bahagi ng aking espirituwal na pagkain at kumapit ako kay Maria at kay Hesus na para bang ang aking buhay ay nakasalalay dito. Gayunpaman, sa isang dako sa susunod na yugto ng aking buhay, nawala sa akin ang pakiramdam ng Dayenu, ang pakiramdam ng kasiyahan at ang malalim na kapayapaan na higit sa lahat ng pang-unawa. Hindi ko masabi nang eksakto kung paano o kailan. Ito ay unti-unti. Kahit papaano, habang namumuhay sa aktibong pagpapalaki ng limang anak at pagbabalik sa trabaho, naipit ako sa kaabalahan ng buhay. Akala ko kailangan kong punan ang bawat sandali ng paggising at maging produktibo. Hindi maganda ang araw na iyon maliban lang kung may nagawa ako, o ilang mga bagay. Mga Bulsa ng Katahimikan Ngayong ang aking limang anak ay halos lahat ay malaki na, natutukso pa rin akong lumundag nang buong lakas pabalik sa mundo at punan ang bawat oras ng paggising ng may kasamang mga gawain. Ngunit patuloy na hinihila ng Panginoon ang aking puso na gumugol ng mas maraming oras sa Kanya at sinadyang lumikha ng mga bulsa ng katahimikan sa aking araw upang marinig ko nang malinaw ang Kanyang Tinig. Upang aktibong bantayan ang aking isip at puso mula sa ingay ng mundo, gumawa ako ng isang kaugaliang pamamaraan na tumutulong sa akin para manatiling nakikipag-ugnayan sa Diyos. Tuwing umaga, ang unang bagay na ginagawa ko (pagkatapos asikasuhin ang mga mahahalagang bagay tulad ng kape at tignan ang mga bata sa pagpasok sa paaralan) ay magdadasal na ako ng pang-araw-araw na pagbabasa ng Misa, mag-Rosaryo, at dumalo sa araw-araw na Misa,  Bibliya. Rosaryo. Eukaristiya. Ang mga gawaing iyon ang nagdudulot sa akin ng kapayapaan at nakapagtutuon sa akin kung paano gugulin ang natitirang bahagi ng aking araw. Minsan may ilang tao, isyu, at iba't ibang gawain ang pumapasok sa isip habang nagdarasal, at sinisiguro ko na (sa huling bahagi ng araw) na makausap o ipagdasal ang taong iyon, ipagdasal ang alalahanin na iyon, o tapusin ang mga gawaing iyon. Nakikinig lang ako sa Diyos, at kumikilos ako ayon sa pinaniniwalaan kong hinihiling Niya sa akin sa araw na iyon. Hindi lahat ng araw ay pareho. Ang ilang mga araw ay mas puno kaysa sa ibang mga araw. Hindi ako palaging tumutugon nang mabilis sa abot ng kaya ko o nagmamahal ng husto na siyang dapat. Ngunit iniaalay ko sa Panginoon ang lahat ng aking mga panalangin, gawa, kagalakan, at pagdurusa sa simula ng bawat araw. Pinatatawad ko ang iba sa kanilang mga paglabag, at nagsisisi ako sa anumang pagkukulang ko sa katapusan ng bawat araw. Ang aking layunin ay malaman sa kaibuturan ng aking puso na ako ay naging isang mabuti at tapat na lingkod at ang aking Panginoon ay nalulugod sa akin. Kapag nadarama ko ang kasiyahan ng Panginoon, nasusumpungan ko ang malalim at walang hanggang kapayapaan. At ang Dayenu... ay sapat na!

Natatakot sa mga pakikibaka sa iyong buhay? Gawin mong mga pagpapala ang mga pakikibakang iyon! Sinasabi sa atin ng Aklat ni San Jaime na magalak sa ating mga pagsubok?  Ngunit maaari ba iyon, lalo na kapag pakiramdam mo ay napaloob ka sa isang ipu-ipo at ang pinakamabuting magagawa mo ay huminga nang minsan pa bago ka muling mahigop?  Mangyayari ba sa panahon ng 3-taong pandemya na humamon sa madami sa atin sa mga paraang hindi natin naisip? May mga araw sa nakalipas na ilang taon na pakiramdam ko'y nasa pelikula ako.  Ang mga pelikula ay makakapagturo sa atin ng madaming mga bagay at ang pinakamahusay na mga pelikula, yaong ang mga makakapagpabuntong-hininga sa iyo nang may ngiting puno pananalig, hindi lamang ang magkaroon ng magandang pagtatapos.  Ang mga ito ay naglalaman ng nagpapahiwatig na katotohanan na dumadaloy sa kabuuhan ng balangkas ng kwento at patungo sa kasukdulan.  Ang mga ganitong pelikula ay lumilikha ng hindi maipaliwanag na pag-akit sa mga manonood na sumisigaw, 'may higit pa sa nakikita mo, may mas malalim na katotohanan dito'. Bagama't hindi sine, iyon ang nararamdaman ko kapag binabasa ko ang aklat ni Job sa Lumang Tipan.  Kung ang kwento lang ay, ‘Si Job ay nasubok, nawalan ng lahat at nakuhang muli ang higit pa kaysa dati,’ sasabihin ko, “Hwag na, salamat, mas nais ko pang taglayin ang ano mang meron ako at laktawan ang lahat ng hirap.” Ngunit may mas malalim pang bagay na nangyayari sa lahat ng pagsubok at kapighatian ni Job.  Ang mas malalim na bagay na ito sa kuwento ni Job ay maaaring isang mabisang panustos para sa ating lahat habang pasulong tayo sa nalalabing araw ng Covid at dumadanas ng iba pang mga hamon sa buhay. Nagpupumilit Sa pinakaunang talata ng aklat nalalaman natin na si Job ay “isang taong matuwid at walang kapintasan na may takot sa Diyos at umiiwas sa kasamaan.”  Si Job ay isang mabuting tao, isang huwarang tao, at kung sinuman ang dapat maligtas sa kapahamakan, ang taong ito ang dapat. Iyon noon ang inaasahan ko dahil ginagawa ko ang mga tamang bagay, dahil inialay ko ang aking buhay sa Diyos at ninais na sundin Siya, na magiging maayos ang aking landas sa buhay— kahit papaano.  Ngunit nagawang alisin ng karanasan ko sa buhay ang kaisipang iyon. Ipinaaalala sa atin ni Job na hindi tinitiyak ng Diyos ang isang magaang buhay kanino man, ni sa Kanyang mga kaibigan.  Ang tanging tinitiyak ng Diyos ay ang makakasama natin Siya sa pakikibaka! Nawala kay Job ang lahat, at ang ibig kong sabihin ay lahat. Sa bandang huli, nagkakaroon siya ng sakit sa balat na nagmistulang eksema ang ketong. At sa buong panahon yon, tumatanggi siyang itakwil ang Diyos. Tandaan mo, si Job ay walang Bibliya na sasandalan. Ang meron lamang siya ay mga saling-angkang kasaysayan na ipinagpasapasa tungkol sa kung sino ang Diyos at kung paano kumilos ang Diyos. Sa isang banda, namili siya--ang parehong pagpili na dapat gawin ng bawat isa sa atin: Susundin ba natin ang isang hindi natin nakikita upang makamit ang hindi natin maikakaila? Matapos magtiis ng matinding paghihirap at kabawasan, ninais ni Job na hindi na sana siya isinilang. Ito ay hindi kawalan ng galang na pag-alboroto ng kabataan na kasunod sa away at paghihiwalay ng magkasintahan.  Narating na ni Job ang higit pa sa sukdulan na makatarungan.  Ang lahat ng kanyang kayamanan ay nawala, ang lahat ng kanyang mga alagang hayop, mga lupain, mga gusali, mga tagapaglingkod, at ang kalunus-lunusan, ang kanyang mga anak ay patay nang lahat. At na kuskusin pa ng asin ang sugat, ang kanyang sakit sa balat ay tulad ng isang tambol na walang tigil na nagpapaalala ng kanyang mga kawalan. Tamang-tamang Sandali Dito sa tagpong ito, sa ika- 38 Kabanata, sa wakas ay itinuwid ng Diyos si Job.  Aasahan mong ito ay isang mabuting panahon para sa Diyos na mapang-aliw na yakapin siya, o ang Diyos na haring mandirigma ay patalsikin ang kaaway sa isang tabi.  Ngunit sa halip, ang Diyos ay nagsasabi ng pagtutuwid.  Maaaring mahirap para sa atin na unawain ito, ngunit higit na kinailangan ni Job ang naturang tugon mula sa Diyos kaysa ano pa mang tugon. Paano ko ito masasabi nang may pagtitiwala?  Sapagkat alam lagi ng Diyos kung ano ang kailangan natin.  Ibinibigay sa atin ng Diyos kung ano ang pumapatnubay sa paglago, sa kabuuan, at sa kaligtasan—kung hahayaan natin ito.  Ang bahagi natin ay ang magpasiya kung nagtitiwala tayo na ang ginagawa ng Diyos ay para sa ating ikabubuti. Sa wakas, ang maganda, tunay na katotohanan na dumadaloy sa kasaysayan ni Job ay pumaibabaw sa simula ng ika-42 Kabanata kung saan ipinagtapat ni Job, “Noo'y nakilala Kita dahil sa sinabi ng iba, subalit ngayo'y nakita Ka ng sarili kong mata. Kaya ako ngayon ay nagsisisi, ikinahihiya lahat ng nasabi, sa alabok at abo, ako ay nakaupo." Sa mag-isang talatang ito natin makikita ang pinakabuod ng paglalakbay ni Job. Ang kamalayang iyon na, meron pang higit kaysa sa ating makikita, isang mas malalim na katotohanan na dama natin ngunit hindi natin alam kung ano ang tawag, ay naging malinaw na ngayon. Hanggang sa tagpong ito, si Job ay nakadinig ng tungkol sa Diyos mula sa ibang tao.  Ang kanyang kaalaman tungkol sa Diyos ay mula sa “sabi-sabi.” Ngunit ang kapinsalaan na kanyang dinanas ay naging daan upang pahintulutan siya na makita nang harapan ang iisa at tunay na Diyos sa sarili niyang mga mata. Kung ninais ng Diyos na makipagkita sa iyo nang harapan, kung gusto Niyang maging mas malapit sa iyo higit sa iyong maiisip, ano ang handa mong batahin para mangyari iyon?  Mapipili mo bang masdan itong huling dalawang taon bilang isang hain ng pagsamba sa Diyos?  Kaya mo bang pagmasdan ang lahat ng mga pagsubok sa iyong buhay, ang lahat ng mga pagkawala at paghihirap, at aninawin ang mahiwagang kalooban ng Diyos na magsaayos sa mga ito? Maglaan ngayon ng sandali at ialay ang iyong mga pagsubok sa Kanya bilang pagsamba, at pagkatapos ay mamahinga sa kapayapaang dumarating!  

Nag-aalangang magtiwala sa isang bagay na hindi madaling paniwalaan? Kung gayon ito ay para sa iyo Limang taon na ang nakakalipas habang talagang magkalayo, handa na kami ng aking noo'y-nobyo- na ngayo'y-asawa-na na magpakasal.  Ako ay nasa Nashville, TN at siya naman ay sa Williston, ND—1,503 milya ang pagitan.  Ang agwat ay hindi praktikal para sa dalawang tao na nasa kanilang kalagitnaan ng 30 taong gulang na ang nasa isip ay pag-ibig at ang magpakasal. Ngunit mayroon kaming matatag na pamumuhay sa magkaibang pook. Habang nagtitipan, magkahiwalay at magkasama kaming nanalangin tungkol sa aming kinabukasan, lalo na tungkol sa pagiging magkalayo. Pagkatapos naming magdasal ng Novena Ng Pagsuko, bigla siyang inalok ng opisina niya ng paglipat pabalik sa kanyang home state ng Washington, at hindi nagtagal ay nagpasya akong lumipat din sa Washington kung saan makakapagtipan kami sa wakas habang nasa iisang lungsod. Isang Bagong Pakikipagsapalaran Isang hapon habang nakikipag-usap sa isang kaibigan, ibinahagi ko ang aking pasya na lumipat sa Washington.  Natigilan ako sa sinabi niyang, "Ang tapang mo!"  Maaari akong gumamit ng isang daang salita upang ilarawan ang aking pasya, ngunit ang 'matapang' ay hindi isa sa mga ito.  Hindi ko ramdam na ito ay katapangan; ramdam ko'y angkop lang ito batay sa pagmumuni-muni at pag-unawa.  Masigasig at matagal na akong nananalangin tungkol sa aming hinaharap na magkasama, at habang nagdadasal, natanto ko na hindi lang binabago ng Diyos ang puso ko, kundi inihahanda din ako para sa bagong pakikipagsapalaran na ito. Sa paglipas ng panahon, ang mga bagay na minsang nagpanatili sa akin na nakagapos sa lungsod na tinitirhan ko at minahal nang halos sampung taon ay nangawala.  Isa-isa, ang aking mga pananagutan ay nagsimulang magsisaayos o ganap na mangibang-pook.  Habang dinanas ko ang mga pagbabagong iyon, nagawa kong lisanin ang dati kong abalang buhay at patuloy na ipagdasal ang aking hinaharap.  Nakadanas ako ng bagong kalayaan na nagbigay-daan sa akin na maging isang masunuring lagalag na kayang tumupad sa mga pahiwatig ng Banal na Espirito. Gawin ang Tama Gaya nga ng nasabi ko, ang pagiging ‘matapang' ay hindi sumagi sa aking isipan.  Nadama ko lang na ginagawa ko ang tama para sa aking buhay, hindi alintana ang di-batid at kahit pa may bahid ng kabiglaanan sa mukha ng mga tao kapag sinabi ko sa kanila ang aking mga balak.  At nangyaring ginagawa ko ang tama para sa aking buhay. Isa ito sa mga pinaka tamang bagay na nagawa ko. Kami ng aking sinta ay nakasal din (tatlong taong at nagbibilang pa). Pagkalipas ng dalawang taon, ipinaglihi namin ang aming unang sanggol na pumanaw bago maisilang, at matapos ay ipinanganak naman ang aming magandang sanggol na babae nang sumunod na taon. Nitong nakaraan, madalas kong maisip ang tungkol sa pagtawag sa akin ng aking kaibigan na matapang.  Ang kanyang pahayag ay naaayon sa isang talata ng Kasulatan na paulit-ulit na lumilitaw sa aking isipan: "...sapagkat hindi tayo binigyan ng Diyos ng Espirito ng takot, kundi ng kapangyarihan at ng pag-ibig at ng katinuan." 2 Timoteo 1:7 Kung napili ko ang takot sa halip na ang lakas ng loob na ibinigay sa akin ng Banal na Espirito, maaring napalis ko ang kinabukasan na inihanda ng Diyos para sa akin.  Malamang na hindi ako naikasal sa lalaking nasa isip ng Diyos para sa akin.  Malamang wala ang akong sanggol na babae o ang sanggol namin sa langit.  Hindi ako magkakaroon ng buhay na tinatamasa ko ngayon. Ang takot ay bulok.  Ang takot ay panggambala.  Ang takot ay sinungaling.  Ang takot ay isang magnanakaw.  Hindi tayo binigyan ng Diyos ng espirito ng takot. Hinihikayat kita na matapang, at mapagmahal na piliin ang landas ng katapangan para sa iyong buhay, nang may matinong pag-iisip at patnubay ng Banal na Espirito.  Pakinggan ang mga pahiwatig ng Espirito at alisin ang takot.  Ang takot ay hindi sa Panginoon.  Huwag tahakin ang buhay na may diwa ng pagiging mahiyain, hinahayaang lampasan lamang ng iyong buhay habang ikaw ay nakamasid.  Sa halip, sa diwa ng kapangyarihan at pag-ibig at pagpipigil sa sarili, maging masiglang kalahok sa Banal na Espiritu.  Maging malakas ang loob. MAGING MATAPANG. Isabuhay ang buhay na inilaan ng Diyos para sa iyo at sa iyo lamang.  

Nandito ang isang panukat upang masuri ang iyong lakas ng loob ... Bago ako pumasok sa monasteryo na nakakubli sa bulubunduking parang sa California, ako ay nanirahan sa sangandaan ng kalyeng 5th at Main sa kabayanan ng Los Angeles, ang hangganan ng Skid Row.  Ang laganap na kawalan ng tirahan ay isa sa mga di gaanong magiliw na katangian ng LA.  Ang mga mga taong sinawimpalad ay galing sa iba't-ibang malalayong pook, kadalasan ay sa pamamagitan ng isang libreng walang-balikang tiket ng bus na Greyhound, upang magpagala-gala kung saan ang taglamig ay di-gaanong masungit, at namamalimos upang makaangat sa kanilang katayuan.  Hindi mangyayaring bagtasin ang ilang bloke ng kabayanan nang hindi mapaalalahanan ng kawalan ng pag-asa na siyang palatandaan ng pang-araw-araw na buhay ng mga nilalang na ito.  Ang lawak ng kawalan ng tirahan sa L.A. ay kadalasang nagbibigay dahilan sa mga mapapalad na isiping ano man ang kanilang gawin ay hindi makakalutas sa suliranin, kaya't napipilitan silang umiwas na makipagtitigan sa tuloy di-makitang mamamayan na may bilang na 41,290, at patuloy pang dumadami. Ang Taong Nasa Misyon Isang araw habang nanananghalian kasama ang isang kaibigan sa Grand Central Market, walang ano-anong iniabot niya sa akin ang susi para sa isang silid sa marangyang Bonaventure Hotel at nagwikang ito at para sa aking kapakinabangan sa loob ng susunod na dalawang linggo!  Ang Bonaventure, kasama ng umiinog nitong kainan sa himpapawid, ay ang pinakamalaking hotel sa LA, at sampung minutong lakad lang mula sa tinitirhan ko.  Hindi ko kailangan ang magarbong silid ng isang hotel, ngunit may 41,290 mga tao na alam kong nangangailangan nito.  Ang tanong ay paano ko pipiliin ang taong makakatanggap ng kanlungan?  Pakiramdam ko'y isa akong tagapaglingkod ng ebanghelyo na sinugo ng kanyang Panginoon na “Pumaroon kang madali sa mga lansangan at sa mga makikipot na daan ng bayan, at dalhin mo dito ang mga dukha, at ang mga pilay, at ang mga bulag, at ang mga lumpo.” (Lucas 14:21). Hatinggabi nang makaalis ako sa trabaho.  Paglabas mula sa himpilan ng tren ay sinimulan ko ang aking "pangangaso," humihiling sa Diyos na piliin ang taong nais Niyang pagpalain.  Pasilip-silip sa mga eskinita, dumausdos ako sa lungsod sakay ng aking skateboard, sinisikap na hindi magmukhang isang taong nasa misyon.  Nagtungo ako sa L.A. Cafe, tiwalang matatagpuan ko doon ang taong nangangailangan.  At gayun nga, may nakita akong lalaking nakaupo sa tabing-daan sa harap ng isang tindahan.  Matanda siya, payat, at kita ang buto-butong mga balikat na naaaninag sa mantsahang puting t-shirt.  Umupo ako ilang dipa mula sa kanya. "Hello," bati ko sa kanya. "Hi," balik niya. "Ginoo, naghahanap po ba kayo ng matutulugan ngayong gabi?" tanong ko.  "Ano?" sagot niya.  "Naghahanap po ba kayo ng matutulugan?" ulit ko. Bigla siyang nainis.  “Pinagtatawanan mo ba ako?” tugon niya, “Okay lang ako.  Iwan mo akong mag-isa!" Gulát at nagsisisi na nasaktan ko ang kanyang damdamin, humingi ako ng paumanhin at sira ang loob na lumisan.  Magiging mas mahirap kaysa sa inaasahan ko ang misyon na ito.  Kunsabagay, hatinggabi na, at ako'y hindi niya kakilala na nag-aalok ng tila hindi kapanipaniwalang bagay.  Ngunit naisip kong nakakalamang ako.  Maaaring tanggihan ang aking alok, tulad ng isang tagapaglingkod sa talinghaga ng isang malaking piging, ngunit sa malao't madali, may tatanggap din sa alok ko.  Ang tanong lang ay gaano katagal?  Gabi na, at napagod ako matapos ang mahabang oras sa trabaho.  Malamang, kailangan kong sumubok ulit bukas, naisip ko. Lingid na mga Kaharian Sakay ng skateboard at nagdadasal, patuloy kong binagtas ang lunsod-gubat, minamatyagan ang sari-saring kandidato.  Habang nakaupo sa di-kalayuang sulok, namataan ko ang silweta ng nag-iisang mamang sa upuang de gulong.  Tila nasa kalagitnaan siya ng pagtulog at paggising, tulad ng mga taong nakasanayan nang matulog sa lansangan.  Bantulot na siyaay magambala, maingat akong lumapit hanggang sa tumingin siya sa akin sa nahahapo niyang mga mata. “Mawalang galang po, Ginoo,” sabi ko, “May pahintulot po akong magamit ang isang silid na may kama, at alam kong hindi mo ako kilala, pero kung may tiwala ka sa akin ay madadala kita doon.”  Nagkibit- balikat siya at tumango.  "Ok.  Ano ang iyong pangalan?" tanong ko. "James," sagot niya. Nakisuyo ako kay James na hawakan niya ang aking skateboard habang tinutulak ko ang kanyang wheelchair at magkasama naming tinungo ang Bonaventure hotel.  Naging maliksi ang kanyang diwa habang pagara nang pagara ang aming kapaligiran.  Habang tinutulak ang wheelchair sa kadiliman, hindi ko maiwasang mapansin ang tila buhangin na nakapanakip sa kanyang likod.  At napagtanto kong gumagalaw ang mga buhangin.  Hindi pala ito buhangin kundi libu-libong maliliit na kulisap. Pagpasok sa lobby ng 5-star na hotel, kami ni James ay sinalubong ng pagpapahayag ng pagkagitla mula sa bawat nakamasid.  Umiiwas na makipagtitigan, dumaan kami sa magarang fountain, sumakay sa elevator na yari sa salamin, at nakadating sa silid.  Humuling si James kung maari siyang maligo. Tinulungan ko siya sa loob ng paliguan.  Nang mapreskohan na, maginhawang pumasaloob si James sa pagitan ng mga puting kumot at agad na nakatulog.  Noong gabing iyon, itinuro sa akin ni James ang isang mahalagang aral:  Ang mga paanyaya ng Diyos ay kadalasang dumadating nang hindi inaasahan, humihingi ng patunay sa pananampalataya, na kadalasan ay nakakapagpabalisa sa atin.  Paminsanminsan kinakailangang malagay tayo sa katayuang wala namang mawawala sa atin bago tayo handang tumanggap ng Kanyang paanyaya sa atin.  At kadalasan, ang pagpapala sa kapwa ang siyang pagpapatunay na tayo ay talagang pinagpala.