Masiyahan

“Mama, huwag mong hayaang mawala sa akin ang pagkakataong makamit ang Langit nang napakadali at sa maiksing panahon,” wika ng 12-taong-gulang na si José sa kanyang ina.

Noon ay 1926. Ang mga Mexicanong Katoliko ay pinag-uusig dahil sa kanilang pananampalataya—ang mga simbahan at mga paaralan ng parokya ay isinara, ang mga pari ay pinapatay, at ang mga ari-arian ay kinukuha.  Sa bandang huli ay ipinagbawal ng gobyerno ang pampublikong pagsasagawa ng Katolisismo at ginawang ilegal ang mga panata sa relihiyon.  Nagsama-sama ang mga magsasaka mula sa sentral at kanlurang estado ng bansa upang pangalagaan ang Simbahan, at sumiklab ang Digmaang Cristero.

Ang mga kapatid na lalaki ni José ay itinala sa hukbo, ngunit siya ay hindi pinayagan ng kanyang ina.  Subalit siya ay walang humpay kaya’t napilitang bumigay ang ina sa mga paulit-ulit na pagsusumamor na ‘makapunta sa Langit nang madalian.’  Nagsimula siya bilang tagapagdala ng bandila ng tropa at di nagtagal ay binansagan siyang Tarcisius, pagkatapos sa sinaunang Kristiyanong Santo na pinatay dahil sa pagtanggol sa Eukaristiya laban sa kalapastanganan.  Tumaas ang kanyang ranggo bilang pangalawa ng Heneral, at pagkatapos ay naging tagatugtog ng korneta, nakasakay sa kabayo kasama nito sa pakikipaglabanan at naghahatid ng mga atas.

Nang maglaon, si José ay nabihag ng mga sundalo ng pamahalaan at pinilit na itakwil ang kanyang pananampalataya.. Ipina-panood sa kanya ang pagbitay ng isang kapwa Cristero, ngunit lalo lamang inudyukan ito ng batang si José sa kanyang pagkamartir.  Sa galit, tinanggal ng mga sundalo ang mga talampakan niya at pinilit siyang palakadin sa mga lansangan na nababalutan ng graba.  Sa matinding sakit, ang batang ito ay nagrosaryo para sa mga nananakit sa kanya.  Inawit niya ang mga awit ng ating binibini ng Guadalupe at ipinahayag ang kanyang pananampalataya nang malakas, kahit pa ilang ulit siyang nadapa sa kalye.

Si José ay sumulat ng ilang liham sa kanyang ina na nagsasabi na masaya siyang magdusa para kay Kristo.  Inalok siya ng mga sundalo ng kalayaan kung ipahayag niya: “Kamatayan kay Kristong Hari,” at ang pagtanggi niya ay nagbunga ng nakamamatay na pagpapahirap.  “Hinding-hindi ako susuko.   Vivo Cristo Rey Santa Maria de Guadalupe,” sabi ni José habang hinuhugot ang huli niyang hininga.

Bilang isang tagapagbalita sa radyo, sinaklaw ko ang lahat mula sa mga pagdalaw ng Pangulo mapa- sa mga kaguluhan sa bilangguan, sinisikap na mahanap ang matibay na kahulugan ng mga balita ng nasabing araw.  Maaari itong maging kapana-panabik, ngunit nakakasakit din ng puso—nagsisilbing saksi sa kasaysayan. Ito ay isang gawain na minahal ko sa simula pa man, at magbigat para sa akin na akong bitawan ang aking gawain bawa’t araw at unti-unting bumalik sa normal na gawaing pang-tahanan.  Tila laging may mga kwentong nagmamakaawa na mabigyang pansin, at patuloy akong nagsusumikap na tuklasin ang kuwentong hahantong sa susunod na parangal—isang pagkilala na pupuno sa buslot sa aking puso—ang hugis-Diyos na butas na tanging ang Makapangyarihan sa lahat ay maaaring magtakip at magdala sa akin ng tunay na kagalingan.

Ang isa sa mga huling kuwentong natalakay ko bilang isang sekular na tagalathala ng balita ay isang tila simpleng tampok tungkol sa isang proyekto ng tulong sa isang pansariling pagamutan   Ito ay hindi kailanman magiging pambansang balita, subalit ito ay humantong sa matinding pagbabago ng aking buhay sa isang paraan na hindi ko inaasahan.

Isang grupo ng mga kabataan ang na-kalap upang lumikha ng hardin sa nursing home.  Ang mga kabataan ay nakadanas ng kanilang bahagi ng mga suliranin, at ang tagapag-ayos ng proyekto ay naisip na ang pisikal na paggawa ay maaaring makabuti sa kanilang mga kaluluwa.  Ang nakakagulat na elemento sa kuwentong ito ay kung gaano kasigla ang mga kabataang ito na likhain ang hardin na ito.  Lumampas sila sa mga kinakailangan ng takdang-aralin, na nag-usad ng isang obra maestra ng bulaklak, na kumpleto sa isang talon.  Ang hardin ay napatunayang isang kanlungan ng katahimikan para sa mga nakakatandang mamamayan  sa pasilidad. Isang residente na halos hindi marunong makipag-usap ay naantig sa kabaitan ng mga estrangherong ito, at ang kanyang sulok ng mundo ay naging mas maganda.

Sumaisip sa kin na nagtagumpay ang mga kabataang ito sa kanilang mga personal na pakikibaka at natupad ang pangitain na nilayon ng Diyos.  Ang pangyayari ay nagpaisip sa akin kung isinasabuhay ko ang buhay na nilayon ng Diyos?  Sa bandang huli, nilisan ko ang mundo ng sekular na pagsasahimpapawid at nagsimulang mamasukan para sa isang hindi nag tutubo na nakatuon sa mga pangangailangan ng mga kababaihang nadadalantao at sa kanilang mga anak.  Sa kabalintunaan, sa pamamagitan ng mga padkast ,radyo, at mga panayam sa telebisyon, ginagamit ko pa din ang aking tinig para bigyang-pansin ang mga kuwentong umaawit ng kapangyarihan at pangako ng espiritu ng tao.

Nangungusap mula sa karanasan, masasabi ko na ngayon na ang buhay, sa katunayan, ay mas maganda kapag pinahintulutan ko ang Dalubhasang Hardinero, ang Lumikha ng lahat ng bagay, na planuhin ang aking mga araw.  Ako ay sumuko sa Kanya at nakatagpo ng kapayapaang hindi ko pinangarap. Inaanyayahan ko kayong bumaling sa Kanya at hilingin Siyang ituro ang iyong landas.  Kapag pinahintulutan mo ang Panginoon na pumasok sa lihim na hardin na nasa kaibuturan ng iyong puso, magugulat ka sa mga rosas na makikita mo doon.

Ang lahat ng mayroon tayo ay handog mula sa Itaas, ngunit naisip mo ba kung ano ang nilayon ng Diyos nang ibinigay Niya ito sa iyo?

Nang isinilang ako bilang bunso sa tatlong lalaki, ang aking mag-anak ay Kristiyano ngunit hindi aktibong nakikibahagi. Ang aking mga magulang ay hindi Katoliko sa simula, kaya sa aking unang araw bilang isang freshman sa Providence Catholic High School, natatandaan kong takot na takot ako dahil wala pa akong nakatagpong pari o madre. Hindi ko alam ang unang bagay tungkol sa Misang Katoliko ngunit sinabihan akong dumalo sa lahat ng Misa sa paaralan. Kinailangan kong kumuha din ng mga kurso sa teolohiya, ngunit dahil ang balak ng pagpunta ko doon ay ang kanilang baseball program, hindi ko na binigyang pansin.

Naghahanap Ng Isang Bagay…

Bilang isang 14 na taong gulang, isa sa aking pinakamalaking takot ay ang mapahiya sa harap ng mga kasama ko—na tatanungin ako ng pinakapangunahing tanong ng pananampalataya at hindi ko masagot.  Ngunit hindi ako inilagay sa alanganin ni Sister Margaret, na nagturo sa amin ng freshman theology. Isang araw pagkatapos ng klase, hinintay niya ako sa pintuan.  Binalak kong lampasan siya, ngunit pinigilan niya ako, tumingin sa aking mga mata, at nagsabing:”Burke, may hinahanap ka.” Sinubukan kong lumayo, subalit ulit niya akong pinigilan at nagsabing: “Basahin mo ito.” Ibinigay niya sa akin ang aking unang Bibliya.

Nang gabing iyon, pagkatapos ng aking pagsasanay sa besbol, takdang-aralin, at hapunan, nagpunta ako sa aking silid, isinara ang mga pinto, at nagsimulang magbasa ng ebanghelyo ni Matthew mula sa Bibliya. Naintriga talaga ako sa ganyang ito ay naging ugali na.  Unti-unti, ang teolohiya ay naging isa sa mga paborito kong klase.

Sa buong-paaralan na mga Misa, pinapanood ko ang aking mga kaibigang magpunta sa Komunyon at maging mausisa tungkol sa kanilang paggalang sa piraso ng tinapay na ito na kanilang tinatanggap.  Sa isa sa aming mga junior retreat, sa huling araw ng Misa, nagkaroon ako ng taintim na pagtatagpo sa Eukaristiya na nagpaunawa sa akin ng kapangyarihan ng Diyos sa kalooban ko.

Tinipon kami ng pari sa palibot ng altar para sa Pagbabanal at Komunion;  hindi pa ako nakapunta sa altar nang ganoon kalapit.  Noong Komunyon, ang pari ay lumapit sa bawat isa sa amin na may dalang Eukaristiya;  Hindi ko alam ang gagawin ko.  Habang papalapit siya sa akin at nagsabing:   “Ang katawan ni Kristo,” ang intensyon ko ay sabihin sa kanya na hindi ako Katoliko.  Ngunit sa pagbuka ko ng aking bibig, inilagay niya ang Consecrated Host sa aking dila.  Naramdaman ko sa sandaling iyon ang kapangyarihan ng Diyos na dumadaloy sa buong katawan ko.  Bagama’t alam ko na ngayon na para sa isang hindi binyagang tao—para sa bagay na iyon, kahit na isang binyagang tao na hindi naniniwala sa Tunay na Presensya ni Kristo sa Eukaristiya—hindi tama na tanggapin ang Eukaristiya, ang mga pangyayari ay ganyang natanggap ko ang aking unang komunyon nang hindi sinasadya!  Binago ng pangyayaring ito ang aking buhay sa masidhing paraan;  Nagsimula ako sa pamamagitan ng pag-aaral ng higit pa tungkol sa pananampalataya, at sa oras na lumipat ako sa Mississippi,ako ay naging Katoliko na maaaring tumanggap kay Kristo nang tunay araw-araw.

Ang Pag-urong At Pagsulong

Maayos ang takbo ng besbpol, at ang koponan ay madalas na niraranggo sa buong bansa.  Noong ika apat na taon ko, nang makapasok ako sa sona, tumama ako ngdakilang kalampag na nagdala sa amin sa College World Series Tinanghal akong Pinaka Mahahalagang Manlalaro ng paligsahang iyon. Ngunit sa dalawang pagkakamali sa tatlong labanan , nawal lahat ito. Nang World Series Major League Draftm walo sa aking mga kasam sa grupo ay nakuha sa plano, ngunit ang aking telepono ay tahimk

Nadurog ako. Umuwi ako ng hindi alam ang gagawin. Makalipas ang ilang linggo, tumawag ang aking dating taga aral ng besbol nuong nasa mataas na paaralan para sa Chicago White Sox at sinabi sa akin ang tungkol sa pagsubok na maglaro ng propesyonal na besbol. Naging maayos iyon para sa akin, dahil kinabukasan, pumirma ako ng kontrata sa White Sox. Ngunit hindi ito natuloy ayon sa plano ko. Sa pagtatapos ng panahon, sinabi nila: “Burke, ginagawa mo ang lahat nang maayos at walang mahusay, naghahanap kami ng kadakilaan.” Hindi nila inulit ang kontrata ko. Sinubukan ko ito ng matagal, ngunit sa kalunan, kailangan kong harapin na it ay tapos na . Ako ay 23 taong gulang na may tapos na kurso lamang sa Math.

May nagbanggit na may posibleng karera sa siyentipiko ng aktwaryo, kaya nakakuha ako ng trabaho at kumita ng malaki. Ngunit ang kahalagahan ay napakababa na naging nakakainip kaya umalis ako sa aking trabaho. Matapos makumpleto ang aking Master mula sa Ohio University, nakakuha ako ng trabaho sa Kane County Cougars, isang menor de edad na baseball team. Pagkatapos ng apat na taon, nagkaroon ako ng dalawang alok na trabaho sa mesa–dalawang pangarap na trabaho sa baseball nang sabay!
Kasisimula ko lang makipag-tipanan kay Stephanie, na nakilala ko sa lokal na simbahan. Isang gabi, nasa labas kami para maghapunan at habang papalabas kami ng restaurant, sinabi niya: “Dumaan tayo ng Simbahan para sa Eyukaristikong Pagsamba”  Bagaman ako ay Katoliko sa loob ng hindi bababa sa walo o siyam na taon, hindi ko pa nadinig ang tungkol sa Eyukaristikong Pagsamba . Ipinaliwanag niya na gugugol kami ng isang oras ng tahimik na pananalangin sa harap ng Banal na Sakramento.Doon, napagtanto ko na sa katahimikan, nakakaharap natin ang Diyos.

Nagsimula kaming magpunta tuwing Martes nang gabi para sa isang oras ng Pagsamba, at pagiging takot ko sa katahimikan, ay napunta sa pananabik para sa katahimikan. Ito ang naging pinakamapayapang oras ng aking linggo. At sa aking puso, ang pagiging pari ay patuloy na lumilitaw.  Para hinihiling sa akin ng Diyos na ako ay maging pari; paulit-ulit na malumanay na paanyaya.  Ang aking mga ka-pamilya, mga kaibigan, at kahit ganap na mga hindi kakilala ay nagsimulang lumapit sa akin na nagsasabi na iniisip nilang ako ay magiging isang mabuting pari.  Nadama ko na ang Banal na Espirito ay kumikilos kapwa sa loob at labas.  Kaya, kinausap ko si Stephanie, at sinabi niya sa akin na kung iyon ang tawag ko, kailangan kong sundin ito.

Binalak kong pumadok sa seminaryo sa loob ng isang taon at pagkatapos ay magbalik kay Stephanie.  Ngunit habang pumapasok ako sa pintuan ng seminaryo, nadama ko ang kapayapaang ito na hindi kailanman lumisan

Iyon ay buwan ng Mayo ng ‘98, ang pagtatapos ng aking unang taon sa seminaryo, nang makatanggap ako ng tawag mula sa aking ama na humihiling na umuwi kaagad dahil ang nanay ko ay nasuri na may kanser sa baga, na kumalat sa utak at atay.  Binitiwan ko ang lahat at umuwi. Iyon ay nasa ikaapat na antas.  Bagaman patuloy kaming umaasa, dalawang buwan ang lumipas, bumagsak siya sa aking mga bisig habang nanonood ng telebisyon. Iyon ay kakila-kilabot.

Habang ako’y nakadungaw sa bintana at nakita ang sasakyan ng aking ina sa driveway, naisip ko na ang aking ina ay kaharap ng Diyos.  Hindi tinatanong ng Diyos ang tungkol sa uri ng sasakyan na kanyang minamaneho o kung gaano kadaming pera ang kanyang kinita, sa halip, isang bagay na mas mahalaga, tulad ng: “Inibig mo ba ang Panginoon mong Diyos nang buong puso, pag-iisip, at kaluluwa, at inibig mo ba ang iyong kapwa gaya ng iyong sarili?”  Ang ina ko, kahit hindi siya palasimba, ay nagturo sa amin tungkol sa pag-ibig ng Diyos.

Mas Mahusay Kaylan Man

Dinaanan ko ang krisis ng pananampalataya.  Naisip ko pa nga kung may buhay ba pagkatapos ng kamatayan.  Nagalit ako sa Diyos dahil kinuha Niya ang pinakamahalagang tao sa buhay ko, ngunit ang nangyari, sinubaybayan ako ng Diyos.

Nanatili ako at naordinahan bilang pari.  Nagpapasalamat ako sa Diyos na hindi ako nakapasok sa mga pangunahing liga dahil ang kagalakan at kapayapaan na nadanasan ko bilang isang pari ay higit pa sa anumang nadanasan ko sa larangan ng baseball.

Hindi lamang ako naging Katolikong kapelyan para sa Chicago Cubs, kundi nakapagtatag din ako ng mga Katoliko na kampo pang palakasan, na ngayon ay lumalawak. Ito ay isang paraan lamang na pinahintulutan ako ng Diyos na pagsama-samahin ang mga nais ko sa sports at dalhin ito sa aking ministeryo.

May dahilan ang Diyos na nagbibigay sa atin ng mga biyaya, at nais Niyang gamititin natin sa paraan hindi natin naisip

Naglilingkod si Father Burke Masters sa St. Isaac Jogues Parish sa Hinsdale, Illinois.  Siya ang may-akda ng aklat na A Grand Slam for God A Journey from Baseball Star to Catholic Priest .

Isang lalaking lumakad sa kalupaan noong nakaraang walong-daan na mga taon ay nagugunita pa rin dahil sa kanyang kapayakan… 

Harayain ito:  Isang binatang nagmula sa gitnang kapanahunan ng Italya na namumuhay sa loob ng marangyang mga piging, kausuhang moda, at bawa’t bagay na maaring naisin ng isang lalaki noong  panahon.  Ngunit pagkaraka, isang bagay ang nagbabago.  Isang napakahalagang sandali, isang ‘aha’ na saglit na nagpaibayo ng kanyang buhay sa sambuong bagong landas.   Makipagtapo kay Santo Francisco de Asis, ang pangunahing pampiging na hayop na naging isang banal na marilag bituin!  Siya’y kilala para sa kanyang dumadaloy na kayumangging balabal at pag-ibig sa kalikasan.  Siya’y may pamamaraan sa mga hayop na kahit si Doctor Dolittle at maninibugho.  Ang mga ibon ay nagtipon nang palibot sa kanya, mga kuneho ay nagsilukso sa mga paa niya, at kahit ang mababangis na mga lobo ay naging mayayapusing mga kasama sa kanyang piling.  Pag-usapan ang tungkol sa isang tunay-na-buhay na dakilang bayani!

Magiting na Buhay 

Santo Francisco, isang bayaning may ginintuang puso!  Hindi siya ang uri ng maginoong bayaning nagsusuot ng mga kapa o nanunudla ng tumatagos na mga sinag; ang kanyang totoong magarang kapangyarihan ay ang pakikiramay.  Si Francisco ay may paraan ng pagtagpo ng ligaya sa paglilingkod sa iba, lalo na sa yaong mga kapuspalad.  Siya’y tulad ng isang Manghihiganti (ngunit walang kasamang dahas), nilalabanan ang kasalatan at hinahasik ang pag-ibig saan man siya nagtungo.  Sa halip na isang sasakyan ni Batman, dumuduyan siyang nakabalabal at nakasandalyas nang may kababaang-loob, susugod nang matulin sa palibot ng bayan upang mag-alay ng kamay.  Maging ito man ay ang pagpapakain ng mga nagugutom, pagginhawa sa mga may-sakit, o kahit pakikipag-usap sa mga hayop (oo, sangkatularan ni Snow White!), ipinakita sa atin ni Santo Francisco na ang pagiging isang bayani ay hindi tungkol sa kabantugan o kapalaran ngunit tungkol sa paggamit ng mga kapangyarihan natin para sa kabutihan.

Harayain si Francisco, ang guro ng kapayapaan, patungo sa kabihasnan na taas-noong nakasuot ng mga markadong Jordan at isang sando na nagsasabing: “Kapayapaan, Pag-ibig, at Tostadong Abokado.”  Oo, siya’y katulad lamang natin, hindi sa karaniwang pag-unawa (yao’y magmimistula  lamang na kabaliwan noong nakaraang walong-daang mga taon), umuugit sa mga saligutgot ng makamodang buhay nang may tahimik at pumapagitnang pakikipagbagay.  Alam ni San Francisco na ang pagtagpo ng matalik na kapayapaan sa ating mabilisang galaw ng mundo ay tulad ng pag-ugit sa isang masukal na daan sa ilalim ng lutopa tuwing oras ng siksikan—mapanghamon ngunit maaaring magawa.  Siya’y hindi isang misteryosong gurong nasa tuktok ng bundok; siya’y tunay na taong humarap sa ating mga arawin na pagpupunyagi.  Mula sa mga takdaang katapusan hanggang sa siksikan ng mga sasakyan, naunawaan niya na ang kapayapaan ay nagsisimula sa loob natin, kahit sa gitna ng pagmamadali sa bawa’t araw ng buhay.  Si Santo Francisco ay laging nakaupo sa katahimikan at pagdarasal, nakikipag-usap sa Diyos habang lahat ng mga hayop ay nakikinig.  Siya’y may isang kapayapaan na maari lamang natin mapanagimpan.  Dapat nating hilingin kay San Francisco na ibigay sa atin itong kapayapaan; ipinangangako kong ito’y may kahalagahan.

Marami tayong maaring mapulot na mga aral mula sa buhay ni Santo Francisco,  ang ilan sa mga ito’y ang kapayakan at kababaang-loob.  Siya’y isang lalaking isinabuhay ang pagdaralita ngunit nagawa pa ring kalingain ang mga nagdaranas ng pagdaralita.  Itong pagkaunawa ng dalita ay kadalasang di-maunawaan o isinasawalang-saysay ng maraming mga kabataan ngayon.  Ang kabataan nitong kasalukuyang panahon ay nasisipsip sa mundo ng panlipunang medya, mga pag-aakala, at mga ari-arian, kadalasan na nagwawaldas ng daan-daang mga salapi sa mga sapatos, mga pananamit, at mga telepono upang maging ‘makamoda sa tingin’ lamang.  Bigyan ng tanaw ang buhay ni San Francisco, siya’y anak ng mayamang mangangalakal, napakarami niyang salapi at makamundong mga kaluguran, ngunit kanyang tinalikuran ang lahat upang sundan si Hesus.  Siya ay gumawa ng isang panata ng pagdaralita at inialay ang kanyang buhay kay Hesus.

Maaaring hindi siya maging kabílang sa bagong-salinlahi, ngunit mayroong napakaraming mga aral na matututunan mula sa buhay niya—ang kanyang kapayakan, kababaang-loob, kapayapaan, at panloobang pagbabago.  Maari nating isipin na itong mga gamit na natatakáng Jordan o iPhone ang may mga kahalagahan, ngunit talaga ba?

Si Santo Francisco ay nagpapaalala sa atin na unahin kung ano ang tunay na mahalaga—tapat na mga kaugnayan, walang pag-iimbot na paglilingkod, panloobang kapayapaan.  Sa pagtanggap ng kanyang mga tinuro, mahahanap natin ang katuparan ng pamumuno ng higit na payak na mga buhay, pagpapaabót ng kabaitan sa iba, at pag-aaruga ng ating mga panariling kapakanan.  Ang halimbawa ni San Francisco ay nagsisilbing ilaw na pumapatnubay, hinihimok tayong humakbang nang papalayo sa ingay at kaabalahan ng makabagong buhay at muling makapag-ugnay sa diwa ng kung ano ang tamang pagpapakatao.  Ipagpatuloy natin ang pag-akay ng kanyang pamana, isasama ang kanyang dunong sa ating arawing mga buhay at gagawa ng tamang kahihinatnan sa mundong pumapaligid sa atin.

 Sa loob ng madaming taon, pinigilan ako ng aking ina na madanasan ang pagmamahal ng aking ama, ngunit nakahanap ako ng daan pabalik upang makipagkasundo sa kanilang dalawa, at sa aking sarili!

Walang sinoman ang may nais malaman na sila ay pinagsisinungalingan ng taong minamahal at pinagkakatiwalaan nila, ngunit nangyayari ito. Ang unang pagkakataon na nangyari ito sa akin, ako ay isang bata na nasa poder ng aking ina.  Nakakita ako ng kahon ng mga liham na isinulat ko sa aking ama sa nakaraang mahabang panahon.  Ang mga ito ay hindi kailanman naipadala.  Mula sa itinapon na bungkos, hinila ko ang isang kard na ginawa ko para sa kanya, na may nakasulat na ‘Maligayang Araw ng mga Ama, Tay, mahal kita,’ at nadama ko ang lumalagong galit at kawalan ng katarungan na umangat sa pagkalito na nakaantig sa akin ilang sandali lamang matapos kong matagpuan ang mga ito.

Nang lapitan ko ang aking ina tungkol sa mga hindi naipadalang mga liham, hindi siya nag-aalala, kaswal na nagsasabi na alam na niya noon pa na hindi ako magiging tapat sa kanya, at ang mga liham mula sa aking ama ay patunay ng kanyang mga hinala tungkol sa akin-tinawag ko siyang ‘Tatay’ na ang ibig sabihin, sa kanyang isip man lang, na ako ay nagtaksil sa kanya.  Ang paghihirap na nadama ko nang matuklasan ang katotohanan ay hindi mabata, hindi para sa aking sarili, kundi para sa aking ama.   Ang siphayong nadama niya, batid na din ako tumugon sa mga liham niya sa akin…At gayon pa man, nagtaka ako kung bakit–matapos na wala siyang madinig mula sa akin hangang sa mga oras na ito– patuloy siyang sumulat sa akin, na nagsasabi ng kanyang mga pakikipagsapalaran sa ibang bansa, ang kanyang pang-araw-araw na buhay, mga kagiliw-giliw na bagay niyang nakita, o mga taong nakilala niya. Hindi ko malilimutan ang pagkakasala na nadama ko, batid na ang pagmamahal ko sa kanya ay di mawari.  Nadama kong pinagtaksilan ako.  Ang mga salitang inilaan ko para lamang sa aking ama ay nilusob ng ibang tao.  Pakiramdam ko ay ninakawan ako ng karapatang makilala ang aking ama, at na makilala niya ako.

Isa Pang Kwento Ng Naglahong Pag-ibig

Makalipas ang mga tatlumpung taon, nakatuklas ako ng isa pang Ama na pinag-iingatan ko.  Matapos matutunan ang katotohanan tungkol sa Diyos at sa Simbahang Katoliko, nadama ko na ako ay ninakawan ng isang pakikipag-ugnayan sa aking Ama sa Langit, na nagbigay sa akin ng pansamantalang pakiramdam ng kawalan at mabigat na konsensya, na sinundan ng isang mas malaking damdamin ng kawalang-karapatan sa Kanyang pag-ibig—na dapat Niyang patuloy na tugisin ako sa kabila ng pagkawala ko sa pakikipag-ugnayan.

Ang buhay ko sa dakong ito ay pumigil sa akin na makatagpo at higit na mahalaga na makatanggap ng Pag-ibig at awa ng Diyos.  Bagaman maaaring nadama ko na hindi ko nakilala ang Diyos, na sa isang banda ay totoo batay sa aking kinalakhan, alam ko na ngayon na wala kailanman na nakakapigil sa Diyos na kilalanin ako . Ang katotohanan, nais ng Ating Ama sa Langit na makasama Niya ang lahat ng Kanyang mga anak, at hindi Siya titigil upang maiuwi tayo.  Ang kailangan lang sa atin ay sumuko at ibigay sa Kanya ang ating oo.

Ang aking personal na ‘oo’ ay nagpaunawa sa akin na kapag taos-puso nating nalaman ang pag-ibig ng Diyos, inihahanay natin ang ating puso sa Kanyang Banal na Puso at pagkatapos, maaari lamang tayong magmahal sa Kanyang pagmamahal.  Ang kahima himala na pag-ibig na ito ang tumutulong sa atin na makita ang pagkasugat ng mga taong nanakit sa atin.  Ang Kanyang mahabaging pag-ibig ay tumutulong sa ating pagpapagaling ng ating pinakamalalim na mga sugat, pinapalutang ang mga ito isa-isa nang may sukdulang lambing, paggalang,at pag-aalaga…

Ang Kanyang walang hanggang pagmamahal at awa ay nakatulong sa akin na maunawaan na ang pagpapatawad ay hindi lamang tungkol sa paglimit sa sakit at galit, kundi pati na din sa pagpapalaya sa bigat ng pagkakasala at hinanakit na matagal ko nang dinadala.  Sa pamamagitan ng panalangin at pagmumuni-muni, sinimulan kong makita na kung paanong ang aking ama sa lupa ay patuloy na umaabot sa akin nang may pagmamahal sa kabila ng aking pananahimik, gayon din, ang aking Ama sa Langit ay patuloy na tumutugis sa akin nang walang humpay na pagmamahal at habag.

Bakit? Sapagkat una Niya tayong minahal, at kilala Niya tayo sa pinakamatalik na paraan.

Ang Makahanap Ng Kapatawadan

Ito ay sa pamamagitan ng Kanyang biyaya na nakayanan kong mapatawad ang aking sarili sa mga taon ng nawalang pagmamahal sa aking ama.   Ang supernatural na pag-ibig na ito ay nagbunsod din sa akin na patawadin ang aking ina sa sakit na idinulot niya.  Ang pag-ibig ng Diyos ay nagpakita sa akin na ako ay karapat-dapat sa kapatawaran at pagtubos, anuman ang nakaraan pagkakamali o pasakit.  At ang Kanyang pagmamahal ay nagbigay inspirasyon sa aking puso na ang aking ina ay karapat-dapat din ng ganoon pagpapatawad at pagtubos.

Binago ng kanyang pag-ibig ang aking pasakit na maging isang mapagkukunan ng pakikidamay at empatiya, na nagpapahintulot sa akin na makita ang kagandahan at potensyal para sa paggaling sa bawat sirang kalagayan.  Sa pamamagitan ng nakapagpapagaling na kapangyarihan ng Diyos mahal, natutunan ko na ang pagpapatawad ay hindi lamang isang handog na ibinibigay natin sa iba, kundi isa na ibinibigay natin sa ating sarili. Ito ay isang landas tungo sa kalayaan at kapayapaan, isang paraan upang palayain ang nakaraan at yakapin ang hinaharap nang may panibagong pananampalataya at pagmamahal.

Dalangin ko na tayong lahat ay mabigyang-inspirasyon ng walang hanggang pagmamahal ng ating Ama sa Langit, na nag-aalok sa atin ng saganang pagpapatawad, pagpapagaling, at pagtubos.  Nawa’y ibigay natin ang katulad na pagmamahal at pagpapatawad sa ating sarili at sa lahat ng nakapaligid sa atin, na lumikha ng isang mundong puno ng biyaya, habag, at pagkakasundo.

Ang Dios ba ay may pagtatangi at paborito?

Ang aking ama, isang unang- henerasyong dayo na Italyano, ay may isang magiliw, makulay, at mapang-akit na pamilya.  Ikaw ay malugod na tatanggapin sa kanilang mga tahanan na may mga halik sa magkabilang pisngi tulad ng mahalimuyak ng alinman sa espreso, bawang, pokasia o Kanoli na sumalubong sa iyong ilong at tiyan.  Ang aking ina, sa kabilang banda, ay may henerasyon ng makapal, malalim na multikulturang mga ugat sa Kentucky.  Ang bahagi ng kanyang pamilya ay gumawa ng pinakamahusay na pastel ng mansanas sa timog, ngunit may kalamigan at pinong mga kilos at pagsinta.  Ang bawat panig ng pamilya ay may sariling hanay ng mga pag-uugali at kaugalian inaasahang dapat sundin, at nakakalito na maunawaan kung aling paraan ang tama.

Ang mga pagkakaibang ito at ang hinihilalang pangangailangan na mamili sa dalawa ay naging pangunahing suliranin para sa akin. Tila ba lagi kong sinisikap na maunawaan ang mundo sa paghahanap sa talagang pinagmumulan ng katotohanan.

Ang Pagbibigay Katuturan Sa Lahat Ng Ito

Sa tanang buhay, sinikap kong maghanap ng pangangatwiran kung paano at bakit ang mundo, kasama ang lahat ng bahagi nito ay gumagana.  Alam marahil ng Diyos na ako ay nakatakdang magtanong sa mga bagay-bagay at maging makulit tungkol sa Kanyang mga nilikha dahil tiniyak Niya na ako ay naituro sa tamang daan na magtungo sa Kanya.  Sa Mababang paaralan na Katoliko na pinasukan ko ay may isang kabataang madre na kahanga-hanga na isa sa aking mga guro.  Siya ay tila may kahawig na pag-ibig at pagkamausisa sa mundo na ibinigay sa akin ng Diyos.  Kung di Niya taglay ang lahat ng mga sagot, nakatitiyak akong alam niya kung sino ang may taglay.

Itinuro sa atin na iisa lamang ang Diyos at tayong lahat ay nilikha ayon sa larawan at wangis ng Diyos. Tayo ay natatangi, at mahal na mahal tayo ng Diyos. Mahal na mahal niya tayo na bago pa man malaman nina Adan at Eba ang lalim at kinahinatnan ng kanilang kasalanan, ang Diyos ay mayroon nang maawaing plano ng pagsugo kay Jesus, ang Kanyang Anak, upang iligtas tayo mula sa orihinal na kasalanan.  Napakadaming bagay sa araling iyon para sa isang maliit na batang babae na pagnilayan at maunawaan. Iniwan ako nitong nagtatanong pa din. Gayunpaman, iyon ay ang ‘larawan at pagkakahawig’ na bahagi ng nasabing araling na kinailangan kong tuklasin.

Sa pagmamasid sa aking pamilya, silid-aralan, at komunidad, halatang may malaking pagkakaiba sa kulay ng buhok, kulay ng balat, at iba pang katangian.  Kung tayong lahat ay natatangi, ngunit ginawa ayon sa larawan at wangis ng ISANG Diyos lamang, ano ang anyo Niya?  Maitim ba ang buhok Niya tulad ko?  O olandes na tulad sa matalik kong kaibigan?  Kulay olibo ba ang Kanyang balat, na matingkad sa tag-araw, tulad ng sa akin at ng tatay ko, o Siya ba ay may maputing balat tulad ng Ina ko, na namula at madaling masunog sa ilalim ng mainit na araw ng Kentucky?

Magagandang Pagkakaibaiba

Lumaki ako na may iba’t ibang uri, kumportable sa iba’t ibang uri, at minahal ko ang iba’t ibang uri, ngunit naisip ko—may pagtatangi ba ang Diyos?  Sa Kentucky, noong 1960s, malinaw na kahit na walang pagtatangi ang Diyos, may mga tao ay mayroon.  Napakahirap para sa akin na intindihin iyon.  Hindi ba sinabi sa akin ng kabataang Sister na nilikha tayong lahat ng Diyos?  Hindi ba iyon nangangahulugan na sadyang ginawa Niya ang lahat ng magagandang uri sa mundong ito?

Ako ay naghanap ng pinagmumulan ng katotohanan at minsan sa unang bahagi ng aking 30s, isang matinding pananabik na matuto pa tungkol sa Diyos ang umakay sa akin sa panalangin at sa Kasulatan.  Dito, pinagpala akong malaman na Siya ay naghahanap din sa akin.  Ang Awit 51:6 ay nagsalita nang tuwid sa aking puso: “Narito, Ikaw ay nagnanasa ng katotohanan sa kaloob-looban ng pagkatao; kayat Iyong ituro sa akin ang karunungan sa kubling bahagi ng aking puso.”  Sa paglipas ng panahon, ipinakita sa akin ng Diyos na may pagkakaiba sa paraan na namalas Niya ang mga bagay-bagay kahambing sa kung paamo minalas ng mundo ang mga bagay-bagay.

Habang mas nagbasa ako ng Bibliya, nanalangin, at nagtanong, lalo kong nalaman na ang Diyos ang pinagmumulan ng katotohanan.  “Sinabi sa kanya ni Jesus, ‘Ako ang daan, at ang katotohanan, at ang buhay. Walang sinumang makaparoroon sa Ama maliban sa pamamagitan ko.’” (Huan 14:6) Napakasarap na maunawaan sa wakas na si Jesus ang pinagmumulan ng katotohanan!

Gayunpaman, hindi lang iyon!  Ang Diyos ang guro ngayon, at nais Niyang tiyakin na naiintindihan ko ang aralin.  “Muli ay nagsalita si Hesus sa kanila, na nagsasabi:  Ako ang ilaw ng sanlibutan.  Ang sinumang sumusunod sa akin ay hindi kailanman lalakad sa kadiliman kundi magkakaroon ng liwanag ng buhay.’” (Huan 8:12) Kinailangan kong basahin itong muli…Sinabi ni Jesus: “Ako ang liwanag ng sanlibutan…”  Nagsimulang bumilis ang aking utak. , nagsimulang kumilos ang mga kambyo, at nagsimulang sumaayos ang mga bagay.  Itinuro sa akin ng mga aralin sa agham noong bata pa ako na ‘ang liwanag ang pinagmumulan ng lahat ng mga kulay.’  Samakatuwid, kung si Hesus ay liwanag, sa gayon Siya ay sumasaklaw sa lahat ng mga kulay; lahat ng kulay ng sangkatauhan.  Ang walang lubay na tanong nang kabataan ay nasagot na din sa wakas.

Anong Kulay ang Diyos? Sa madaling salita, Siya ay liwanag.  Tayo ay nilikha ayon sa Kanyang larawan at wangis, at wala Siyang pagtatangi sa kulay dahil Siya ay LAHAT ng kulay!  Lahat ng Kanyang mga kulay ay nasa atin, at lahat ng ating mga kulay ay nasa Kanya.  Lahat tayo ay mga anak ng Diyos, at tayo ay dapat “mamuhay bilang mga anak ng liwanag” (Mga Taga-Efeso 5:8).

Kaya, bakit napakamaramdamin ng mundo sa madaming magagandang kulay ng balat ng tao?  Hindi itinatangi ng Diyos ang isang kulay sa isa pa, kaya bakit natin mamarapatin?  Mahal tayo ng Diyos at lahat ng iba’t ibang kulay na ginawa Niya sa atin. Ito ay napaka simple; tayo ay tinawag upang kumatawan sa Kanya.  Tayo ay tinawag upang dalhin ang Kanyang liwanag sa mundo.  Sa madaling salita, tinawag tayo upang dalhin ang presensya ng Diyos sa mundo na hindi nakikita ang mga bagay ayon sa ninanais ng Diyos na makita nito ang mga bagay.  Kailangan at nais Niya ang lahat ng ibat-ibang uri natin upang mabuo ang Kanyang imahe.  Sikapin nating maipakita Siya sa mundong ito sa ating pagiging liwanag na kung saan tayo ay nilikha at para saan.  Bilang mga anak ng Diyos na Kanyang minamahal, simulan nating pahalagahan ang lahat ng Kanyang mga imahe bilang bahagi ng IISANG Diyos na lumikha sa atin.

Taong 1944 iyon—ang daigdig ay nayanig ng kahirapan at mga paghihirap noong Digmaang Pandaigdig II. Ang digmaan ay malapit nang matapos; Pinalaya ng Hukbong Ruso ang Republika ng Slovak mula sa pananakop ng Nazi.

Noong gabi ng Nobyembre 22, kinuha ng Pulang Hukbo ang maliit na nayon ng Vysoká nad Uhom. Dahil sa takot sa pagiging agresibo ng marahas na mga sundalong Ruso, nagtago ang mga tao sa kanilang mga silong. Ang 16-anyos na si Anna Kolesárová ay nagtatago kasama ang kanyang ama at kapatid sa bodega ng kanilang bahay nang matuklasan sila ng isang lasing na sundalo.

Dahil sa takot, hiniling siya ng kanyang ama na maghanda ng pagkain para sa sundalo. Sa pagtatangkang itago ang kanyang kabataan, nagsuot siya ng mahabang itim na damit ng kanyang ina, na nawala sa kanila noong si Anna ay sampung taong gulang. Di-nagtagal, napagtanto ng sundalo na si Anna ay isang tinedyer lamang at sinubukang ipilit ang sarili sa kanya. Ang takot na batang babae ay mariing tinanggihan ang kanyang mga pasulong. Dahil sa kanyang mga ginawa, tinutukan siya ng baril ng sundalo. Kahit papaano, nakatakas si Anna sa kanyang pagkakahawak at tumakbo patungo sa kanyang ama, sumisigaw: “Paalam, ama!” Gamit ang isang riple, binaril niya ito sa mukha at dibdib.

Ang batang babae na ito, na sumasama araw-araw para sa Banal na Misa sa kabila ng nakababahalang mga kalagayan sa rehiyon, ay namatay sa huling mga salita: “Jesus, Maria, Joseph!”

Noong gabi ring iyon, inilibing siya ng kanyang ama sa isang pansamantalang kabaong. Pagkaraan ng isang linggo, binigyan siya ni Padre Anton Lukac ng isang pormal na libing, na nagsasaad na natanggap ni Anna ang mga Sakramento ng Kumpisal at Banal na Komunyon bago siya mamatay. Pagkatapos ng libing sa simbahan, sumulat siya ng tala sa rehistro ng mga pagkamatay: hostia sanctae castitatis (host ng banal na kadalisayan).

Sa kanyang beatipikasyon noong Setyembre 1, 2018, kinumpirma ni Pope Francis na ang batang babaeng Katoliko ay namatay sa defensum castitatis, ibig sabihin, upang mapanatili ang kanyang pagkabirhen. Sa napakaraming iba pang mga Banal tulad ni Maria Goretti, siya ngayon ay iginagalang bilang isang birhen na martir.

May nagpatigil sa akin noong araw na iyon… at nagbago ang lahat.

Sisimulan ko na sana ang aking grupo ng pagrorosaryo sa pansariling pagamutan kung saan ako nagtatrabaho bilang isang propesyonal sa pangangalaga ng pastoral nang mapansin ko ang 93-anyos na si Norman na nakaupo sa kapilya nang mag-isa, na mukhang nalulungkot. Ang kanyang mga panginginig dahil sa kanyang Parkinsons ay mukhang kitang-kita.

Sinamahan ko siya at itinanong kung kamusta na siya. Sa talunang pagkibit-balikat, may ibinulong siya sa wikang Italyano at tila napaiyak. Alam kong hindi siya nasa mabuting kalagayan. Ang galaw ng kanyang katawan ay pamilyar sa akin. Nakita ko ito sa aking ama ilang buwan bago siya namatay—ang pagkabigo, kalungkutan, kalumbayan, pagkabalisa ng ‘bakit kailangan kong ipagpatuloy ang pamumuhay nang ganito,’ ang pananakit ng katawan na makikita mula sa nakakunot na ulo at malasalaming mga mata…

Naging emosyonal ako at hindi makapagsalita ng ilang saglit. Sa katahimikan, ipinatong ko ang aking kamay sa kanyang mga balikat, sinisiguro sa kanya na kasama niya ako.

Isang Panibagong Buong Mundo

Ang umagang Ito ay oras ng pag-inom ng tsaa. Alam ko na bago niya magawang makarating sa silid kainan na kaladkad ang mga paa, hindi niya aabutin ang pamimigay ng tsaa. Kaya, nag-alok ako na gawan siya ng kupa. Sa aking minimal na alam sa Italyano, naunawaan ko ang kanyang mga kagustuhan.

Sa malapit na kusina ng mga tauhan, ginawan ko siya ng isang tasa ng tsaa, na may gatas at asukal. Binalaan ko siya na medyo mainit pa ito. Ngumiti siya, indikasyon na nagustuhan niya iyon. Ilang beses kong hinalo ang inumin dahil ayaw kong mapaso siya, at nang maramdaman naming pareho na tama na ang temperatura, inialok ko ito sa kanya. Dahil sa kanyang Parkinson’s, hindi niya mahawakan nang matatag ang tasa. Tiniyak ko sa kanya na hahawakan ko rin ang tasa; ng kamay ko at ng nanginginig niyang kamay, humigop siya ng tsaa, nakangiting siyang-siya na para bang ito ang pinakamabuting inumin na nainom niya sa buong buhay niya. Inubos niya ang tsaa hanggang sa huling bawat patak! Hindi nagtagal ay tumigil ang kanyang panginginig, at umupo siya ng maayos, at naging mas alerto. Sa kanyang katangi-tanging ngiti, siya ay bumulalas ng: “salamat!” Sumama pa siya sa iba pang mga residente na hindi nagtagal ay nagtungo sa kapilya, at nanatili siya para sa Rosaryo.

Isa lamang itong tasa ng tsaa, ngunit ang kahulugan nito ay ang buong mundo para sa kanya—hindi lamang para mapawi ang pisikal na uhaw kundi pati na rin ang emosyonal na kagutuman!

Nagpapaalala

Habang tinutulungan ko siyang inumin ang kanyang cuppa, naalala ko ang aking ama. Ang mga pagkakataong malugod siya sa mga pagkain na magkasama kami nang hindi nagmamadali, nakaupo na magkasama sa paborito niyang lugar sa sopa habang pinaglalabanan niya ang sakit na dulot ng kanyang cancer, sinasamahan ko siya sa kanyang kama sa pakikinig sa paborito niyang musika, nanonood ng Misa sa pagpapagaling onlayn nang magkasama…

Ano ang nagtulak sa akin na makipagkita kay Norman ukol sa kanyang pangangailangan noong umagang iyon? Tiyak na hindi ito ang aking mahina at karnal na kalikasan. Ang plano ko ay mabilis na iayos ang kapilya dahil huli na ako. Mayroon akong isang gawain na dapat tapusin.

Ano ang nagpatigil sa akin? Si Hesus, ang nagluklok ng Kanyang biyaya at awa sa aking puso upang tumugon sa mga pangangailangan ng isang tao. Sa sandaling iyon, napagtanto ko ang lalim ng turo ni San Pablo: “At kung ako ma’y buhay hindi na ako ang nabubuhay kundi si Kristo ang nabubuhay sa akin. At habang ako’y nasa daigdig, namumuhay ako sa pananalig sa Anak ng Diyos na umibig sa akin at nag-alay ng kanyang buhay para sa akin.” ( Mga taga Galacia 2:20 )

Naiisip ko lang kung pagdating ko kaya sa idad ni Norman at ako ay makagustong uminom ng cappuccino, ‘na may gatas ng almonde, medyo matapang, at talagang mainit,’ may gagawa din kaya nito para sa akin ng may ganoong awa at grasya?

Isang mapang-akit na unang pagtatagpo, pagkawala, at muling pagkikita…ito ay isang kwento ng walang hanggang pag-ibig.

Mayroon akong isang magiliw na alaala ng pagkabata ng isang mahiwagang araw nang makatagpo ko si Hesus sa Eukaristikong Pagsamba. Ako ay nabighani sa Eukaristikong Hesus sa isang marilag na monstrance na may insenso na tumataas patungo sa Kanya.

Habang umiindayog ang insenso, ang insenso ay pumaitaas  patungo sa Kanya sa Eukaristiya, at ang buong kongregasyon ay sabay-sabay na umawit: “O Sakramento na Kabanal-banalan, O Sakramento na Banal, Lahat ng papuri at lahat ng pasasalamat, sa bawat sandali ay Iyo.”

Masyadong Inaabangan na Pagkikita 

Gusto kong hawakan ang insenso sa aking sarili at dahan-dahang itulak ito pasulong upang maitaas ko ang insenso sa Panginoong Hesus. Iminuwestra sa akin ng pari na huwag hawakan ang insenso at ibinaling ko ang aking atensyon sa usok ng insenso na umakyat, kasama ng aking puso at mga mata, sa Panginoong Diyos na ganap na naroroon sa Eukaristiya.

Pinuno ng pagtatagpong ito ang aking kaluluwa ng labis na kagalakan. Ang kagandahan, ang amoy ng insenso, ang buong kongregasyon na kumakanta nang sabay-sabay, at ang pangitain ng Eukaristikong Panginoon na sinasamba…ang aking mga pandama ay lubusang nasiyahan, na nag-iiwan sa akin ng pananabik na maranasan itong muli. Napuno pa rin ako ng malaking kagalakan na alalahanin ang araw na iyon.

Gayunpaman, sa aking kabataan, nawala ang aking pagkahumaling sa kayamanang ito, na pinagkaitan ang aking sarili ng napakagandang pinagmumulan ng kabanalan. Ang bata na ako noon, naisip ko na kailangan kong patuloy na manalangin para sa buong oras ng Eucharistic Adoration at isang buong oras ay tila masyadong mahaba para dito. Ilan sa atin ngayon ang nag-aatubiling pumunta sa Eucharistic Adoration para sa katulad na mga kadahilanan-stress, inip, katamaran o kahit na takot? Ang totoo, ipinagkakait natin sa ating sarili ang dakilang kaloob na ito.

Mas malakas kaysa Kailanman

Sa gitna ng mga paghihirap at pagsubok sa aking kabataan, naalala ko kung saan ako nakatanggap ng ganoong kaginhawahan at bumalik sa Eukaristikong Eucharistikong Pagsamba para sa lakas at kabuhayan. Sa Unang Biyernes, tahimik akong nagpapahinga sa presensya ni Hesus sa Banal na Sakramento sa loob ng isang buong oras, pinahihintulutan lamang ang aking sarili na makasama Siya, nakikipag-usap sa Panginoon tungkol sa aking buhay, humihingi ng Kanyang tulong, at paulit-ulit, ngunit mahinang ipinapahayag ang aking pagmamahal. para sa kanya. Ang posibilidad na magpakita sa harap ng Eukaristikong Hesus at manatili sa Kanyang banal na presensya sa loob ng isang oras ay nagpabalik sa akin. Sa pagdaan ng mga taon, napagtanto ko na ang Eukaristikong Pagsamba ay nagbago ng aking buhay sa malalim na paraan habang ako ay nagiging mas alam ang aking pinakamalalim na pagkakakilanlan bilang isang minamahal na anak ng Diyos. 

Alam natin na ang ating Panginoong Hesus ay tunay at ganap na naroroon sa Eukaristiya— Kanyang katawan, dugo, kaluluwa at pagka-Diyos. Ang Eukaristiya ay si Hesus Mismo. Ang paggugol ng oras kasama ang Eukaristiya Hesus ay makapagpapagaling sa iyo mula sa iyong mga karamdaman, makapaglilinis sa iyong mga kasalanan at mapupuno ka ng Kanyang dakilang pag-ibig. Kaya, hinihikayat ko ang lahat na gumamit ng regular na Banal na Oras . Kapag mas maraming oras ang iyong natitipon sa Panginoon sa Eucharistic Adoration, mas magiging matatag ang iyong personal na relasyon sa Kanya. Huwag sumuko sa paunang pag-aalinlangan, at huwag matakot na gumugol ng oras sa ating Eukaristikong Panginoon, na siyang pag-ibig at awa mismo, kabutihan, at kabutihan lamang.

Hindi madaling hulaan kung ikaw ay magiging matagumpay, mayaman o sikat, ngunit isang bagay ang sigurado– ang kamatayan ay naghihintay sa iyo sa dulo.

Ang isang katamtamang bahagi ng aking oras sa mga araw na ito ay nagugol ko sa pagsasanay ng sining ng pagkamatay. Masasabi kong, nasisiyahan ako sa bawat sandali ng pagsasanay na ito, maski na mula pa nang napagtanto ko na ako ay pumasok sa mahirap na wakas ng mga antas ng oras.

Ako ay malusog at tunay na maayos at nakalampas sa tatlong taon at sampu, kaya nagsimula akong mag-isip nang seryoso: anong mga positibong paghahanda ang kailangan kong gawin para sa hindi maiiwasang pagkawala ng aking buhay? Gaano ako katibay sa buhay na aking ipinamumuhay? Ang buhay ko ba ay malaya hangga’t maaari sa kasalanan, lalo na ang mga kasalanan ng laman? Ang aking pinakalayunin ba ay iligtas ang aking imortal na kaluluwa mula sa walang hanggang kapahamakan?

Dahil sa awa ng Diyos, ako ay pinahintulutan pa ng ‘dagdag na oras’ sa larong ito ng buhay, upang maiayos ko ang aking mga gawain (lalo na ang mga gawaing espirituwal) bago ako pumunta sa tuktok at sa mga anino ng lambak ng kamatayan. Mayroon akong panghabambuhay gayundin upang ayusin ang mga ito, ngunit tulad ng marami, napabayaan ko ang mga pinakamahalagang bagay sa buhay, mas pinipiling maging tanga sa paghahanap ng mas higit pang kayamanan, seguridad, at agarang kasiyahan. Hindi ko masasabing malapit na akong magtagumpay sa aking mga pagsusumikap habang ang mga kaguluhan sa buhay ay patuloy na sumasalot sa akin, sa kabila ng aking katandaan. Ang patuloy na salungatan na ito ay palaging nakakainis at nagpapahirap, ngunit kapag ang isa ay maaari pa ring matukso, ang gayong mga nasayang na emosyon ay napakawalang saysay.

Pagtakas sa hindi maiiwasan

Sa kabila ng Katolikong  pagpapalaki sa akin at sa paghihimok nitong yakapin at asahan ang hindi maiiwasang pagtapik sa balikat ng ‘Anghel ng Kamatayan’ ng Diyos, inaasahan ko pa rin ang liham mula sa Hari na binabati ako sa pag-abot sa ‘the big zero.’ tulad ng marami na kaidaran ko, ako ay nakikipag-ugnayan  upang pigilan ang hindi maiiwasan sa pamamagitan ng pagtanggap ng anumang insentibo upang makatulong na pahabain ang aking buhay sa lupa gamit ang mga gamot, kalinisan, diyeta, o sa anumang paraan na posible.

Ang kamatayan ay hindi maiiwasan para sa lahat, kahit pa para sa Papa, sa ating minamahal na Tiya Beatrice, at maharlika. Ngunit habang tumatagal tayo sa pagtakas sa hindi maiiwasang bagay, mas lalong lumiliwanag ang kislap na iyon ng pag-asa sa ating pag-iisip—na maaari nating itulak ang sobre, maglagay ng isa pang buga ng hininga sa lobo na iyon, palawakin ito hanggang sa pinakalabas nitong hangganan. Sa palagay ko, sa isang paraan, maaaring iyon ang sagot sa matagumpay na pagpapahaba ng petsa ng kamatayan—ang pagiging positibo, ang paglaban sa imortalidad. Palagi kong iniisip, kung maiiwasan ko ang hindi makatarungang mga buwis sa anumang paraan, kung gayon bakit hindi subukang iwasan ang ibang katiyakan, ang kamatayan?

Tinukoy ni San Agustin ang kamatayan bilang: “ang utang na dapat bayaran.” Idinagdag pa ni Arsobispo Anthony Fisher: “Pagdating sa kamatayan, ang modernidad ay tungo sa pag-iwas sa buwis, gayundin ang ating kasalukuyang kultura sa pagtanggi tungkol sa pagtanda, kahinaan, at kamatayan.”

Ganoon din sa mga kaangkupan na dyim. Nagbilang ako noong nakaraang linggo, limang ganoong mga establisyimento sa aming medyo maliit na komunidad, sa panlabas na kanlurang suburb ng Sydney. Ang nagngangalit sa pagnanais na maging angkop at malusog na tunay na  marangal at kapuri-puri, kung hindi natin ito masyadong sineseryoso dahil maaari itong makaapekto sa bawat aspeto ng ating buhay sa kapinsalaan nito. At kung minsan, maaari itong humantong  sa sobrang pagmamahal sa sarili. Dapat tayong magtiwala sa ating kakayahan at mga talento ngunit panatilihing nakikita ang kabutihan ng kababaang-loob na nagpapanatili sa atin na nakasalig sa katotohanan, upang hindi tayo masyadong lumayo sa mga alituntunin ng Diyos para sa pagiging normal.

Hanggang sa Lubos na Kasamaan

Sinusubukan pa nga nating paamuhin ang pagtanda at kamatayan, kaya nangyayari ang mga ito sa ating sariling mga termino sa pamamagitan ng mga kosmetiko at medikal na labis, krayopreserbasyon, iligal na ninakaw na mga organo para sa mga transplant, o ang pinaka-malasatanas na paraan ng pagsisikap na talunin ang natural na kamatayan sa pamamagitan ng paggawa ng Euthanasia… Hindi pa ba sapat ang mga sakuna para kumitil sa ating buhay nang maaga.

Gayunpaman, karamihan sa mga tao ay natatakot sa pag-iisip ng kamatayan. Maaari itong makaparalisa, makalito, at makapanlumo, dahil ito na ang magiging katapusan ng ating buhay sa lupa, ngunit kailangan lang ng gabuto ng mustasa na pananampalataya upang mabago ang lahat ng ‘katapusan ng mundo’ na pakiramdam at upang magbukas ng isang buong bagong tanawin ng pag-asa , kagalakan, kasiya-siyang pag-asa, at kaligayahan.

Kung meron kang pananampalataya sa kabilang buhay kasama ang Diyos at lahat ng kaakibat nito, ang kamatayan ay isang kinakailangang pinto na dapat buksan para tayo ay makibahagi sa lahat ng mga pangako ng Langit. Napakalaking garantiya, na ibinigay ng ating Makapangyarihang Diyos, na sa pamamagitan ng paniniwala sa Kanyang anak na si Hesus at pamumuhay ayon sa Kanyang mga tagubilin, pagkatapos ng kamatayan ay mararating ang buhay-buhay sa ganap na antas. At sa gayon, maaari nating itanong nang may kumpiyansa ang: “Oh kamatayan, nasaan ang iyong tagumpay, kamatayan nasaan ang iyong tibo?” (1 Korinto 15:58)

Putol na Pananampalataya

Sa pagpasok sa malawak na kawalan ng kaalaman, kaba ang maaasahan, ngunit salungat sa Hamlet ni Shakespeare, na nagsabing: “Ang kamatayan ay ang bansang hindi natuklasan kung saan walang nakakabalik na manlalakbay,” tayong mga pinagkalooban ng kaloob ng pananampalataya ay ipinakita sa atin ang katibayan na ang ilang kaluluwa ay nakabalik mula sa bituka ng kamatayan upang magbigay ng patotoo sa maling impormasyong iyon.

Itinuturo ng Katesismo ng Katolikong Simbahan na ang kamatayan ay bunga ng kasalanan. Ang Magisterium ng Simbahan, bilang tunay na tagapagsalin ng mga pagpapatibay ng Kasulatan at Tradisyon, ay nagtuturo na ang kamatayan ay pumasok sa mundo dahil sa kasalanan ng tao. “Kahit na ang kalikasan ng tao ay mortal, itinakda ng Diyos na hindi siya mamatay. Kung gayon ang kamatayan ay salungat sa mga plano ng Diyos na Lumikha at pumasok sa mundo bilang bunga ng kasalanan.” Pinatutunayan ito ng Aklat ng Karunungan. “Hindi ginawa ng Diyos ang kamatayan, at hindi Niya kinalulugdan ang kamatayan ng mga buhay. Nilikha Niya ang lahat upang ito ay patuloy na umiral at lahat ng Kanyang nilikha ay kapaki-pakinabang at mabuti.” (Karunungan 1:13-14, 1 Korinto 15:21, Roma 6:21-23)

Kung walang tunay na pananampalataya, ang kamatayan ay parang pagkalipol. Samakatuwid, hanapin ang pananampalataya dahil iyon ang nagpapabago sa ideya ng kamatayan sa pag-asa ng buhay. Kung ang pananampalatayang taglay mo ay hindi sapat na malakas upang madaig ang takot sa kamatayan, magmadali ka upang palakasin ang maliit na bahagi ng pananampalataya na iyon tungo sa isang ganap na paniniwala sa Kanya na Buhay, dahil pagkatapos ng lahat, ang nakataya ay ang iyong Buhay na Walang Hanggan. Kaya, huwag nating ipaubaya ang mga bagay sa pagkakataon.

Magkaroon ka nawa ng isang ligtas na paglalakbay, magkita tayo sa kabilang panig!

Noong unang bahagi ng 1900s, hiniling ni Pope Leo XIII sa kongregasyon ng Misyonaryong Kababihan ng Sagradong Puso na pumunta sa Estados Unidos upang maglingkod sa malaking bilang ng mga imigrante na Italyano doon. Ang tagapagtatag ng kongregasyon, si Inang Kabrini, ay nagnanais na magmisyon sa Tsina, ngunit masunuring sumunod sa panawagan ng Simbahan at nagsimula sa mahabang paglalakbay sa dagat.

Dahil muntik na siyang malunod noong bata pa siya, nagkaroon siya ng matinding takot sa tubig. Gayunpaman, bilang pagsunod, siya…sa kabila ng dagat. Sa pagdating, nalaman niya at ng kanyang mga kapatid na babae na ang kanilang tulong pinansyal ay hindi pinahintulutan, at wala silang matitirhan. Ang matatapat na mga anak na babae ng Sagradong Puso ay nagtiyaga at nagsimulang maglingkod sa mga taong walang kinasa sakupan

Sa loob ng ilang taon, ang kanyang misyon sa mga imigrante ay napakabunga kaya hanggang sa kanyang pagpanaw, ang may takot sa tubig na madre na ito ay gumawa ng 23 pagtawid sa Atlantic na paglalakbay sa buong mundo, na nagtatag ng mga pasilidad sa edukasyon at pangangalagang pangkalusugan sa France, Spain, Great Britain, at South America.

Ang kanyang pagsunod at pagkaasikaso sa tawag na missionaryo ng Simbahan ay walang hanggang gantimpala. Ngayon, iginagalang siya ng Simbahan bilang patron ng mga imigrante at mga administrador ng ospital.