Masiyahan

Ang Dios ba ay may pagtatangi at paborito?

Ang aking ama, isang unang- henerasyong dayo na Italyano, ay may isang magiliw, makulay, at mapang-akit na pamilya.  Ikaw ay malugod na tatanggapin sa kanilang mga tahanan na may mga halik sa magkabilang pisngi tulad ng mahalimuyak ng alinman sa espreso, bawang, pokasia o Kanoli na sumalubong sa iyong ilong at tiyan.  Ang aking ina, sa kabilang banda, ay may henerasyon ng makapal, malalim na multikulturang mga ugat sa Kentucky.  Ang bahagi ng kanyang pamilya ay gumawa ng pinakamahusay na pastel ng mansanas sa timog, ngunit may kalamigan at pinong mga kilos at pagsinta.  Ang bawat panig ng pamilya ay may sariling hanay ng mga pag-uugali at kaugalian inaasahang dapat sundin, at nakakalito na maunawaan kung aling paraan ang tama.

Ang mga pagkakaibang ito at ang hinihilalang pangangailangan na mamili sa dalawa ay naging pangunahing suliranin para sa akin. Tila ba lagi kong sinisikap na maunawaan ang mundo sa paghahanap sa talagang pinagmumulan ng katotohanan.

Ang Pagbibigay Katuturan Sa Lahat Ng Ito

Sa tanang buhay, sinikap kong maghanap ng pangangatwiran kung paano at bakit ang mundo, kasama ang lahat ng bahagi nito ay gumagana.  Alam marahil ng Diyos na ako ay nakatakdang magtanong sa mga bagay-bagay at maging makulit tungkol sa Kanyang mga nilikha dahil tiniyak Niya na ako ay naituro sa tamang daan na magtungo sa Kanya.  Sa Mababang paaralan na Katoliko na pinasukan ko ay may isang kabataang madre na kahanga-hanga na isa sa aking mga guro.  Siya ay tila may kahawig na pag-ibig at pagkamausisa sa mundo na ibinigay sa akin ng Diyos.  Kung di Niya taglay ang lahat ng mga sagot, nakatitiyak akong alam niya kung sino ang may taglay.

Itinuro sa atin na iisa lamang ang Diyos at tayong lahat ay nilikha ayon sa larawan at wangis ng Diyos. Tayo ay natatangi, at mahal na mahal tayo ng Diyos. Mahal na mahal niya tayo na bago pa man malaman nina Adan at Eba ang lalim at kinahinatnan ng kanilang kasalanan, ang Diyos ay mayroon nang maawaing plano ng pagsugo kay Jesus, ang Kanyang Anak, upang iligtas tayo mula sa orihinal na kasalanan.  Napakadaming bagay sa araling iyon para sa isang maliit na batang babae na pagnilayan at maunawaan. Iniwan ako nitong nagtatanong pa din. Gayunpaman, iyon ay ang ‘larawan at pagkakahawig’ na bahagi ng nasabing araling na kinailangan kong tuklasin.

Sa pagmamasid sa aking pamilya, silid-aralan, at komunidad, halatang may malaking pagkakaiba sa kulay ng buhok, kulay ng balat, at iba pang katangian.  Kung tayong lahat ay natatangi, ngunit ginawa ayon sa larawan at wangis ng ISANG Diyos lamang, ano ang anyo Niya?  Maitim ba ang buhok Niya tulad ko?  O olandes na tulad sa matalik kong kaibigan?  Kulay olibo ba ang Kanyang balat, na matingkad sa tag-araw, tulad ng sa akin at ng tatay ko, o Siya ba ay may maputing balat tulad ng Ina ko, na namula at madaling masunog sa ilalim ng mainit na araw ng Kentucky?

Magagandang Pagkakaibaiba

Lumaki ako na may iba’t ibang uri, kumportable sa iba’t ibang uri, at minahal ko ang iba’t ibang uri, ngunit naisip ko—may pagtatangi ba ang Diyos?  Sa Kentucky, noong 1960s, malinaw na kahit na walang pagtatangi ang Diyos, may mga tao ay mayroon.  Napakahirap para sa akin na intindihin iyon.  Hindi ba sinabi sa akin ng kabataang Sister na nilikha tayong lahat ng Diyos?  Hindi ba iyon nangangahulugan na sadyang ginawa Niya ang lahat ng magagandang uri sa mundong ito?

Ako ay naghanap ng pinagmumulan ng katotohanan at minsan sa unang bahagi ng aking 30s, isang matinding pananabik na matuto pa tungkol sa Diyos ang umakay sa akin sa panalangin at sa Kasulatan.  Dito, pinagpala akong malaman na Siya ay naghahanap din sa akin.  Ang Awit 51:6 ay nagsalita nang tuwid sa aking puso: “Narito, Ikaw ay nagnanasa ng katotohanan sa kaloob-looban ng pagkatao; kayat Iyong ituro sa akin ang karunungan sa kubling bahagi ng aking puso.”  Sa paglipas ng panahon, ipinakita sa akin ng Diyos na may pagkakaiba sa paraan na namalas Niya ang mga bagay-bagay kahambing sa kung paamo minalas ng mundo ang mga bagay-bagay.

Habang mas nagbasa ako ng Bibliya, nanalangin, at nagtanong, lalo kong nalaman na ang Diyos ang pinagmumulan ng katotohanan.  “Sinabi sa kanya ni Jesus, ‘Ako ang daan, at ang katotohanan, at ang buhay. Walang sinumang makaparoroon sa Ama maliban sa pamamagitan ko.’” (Huan 14:6) Napakasarap na maunawaan sa wakas na si Jesus ang pinagmumulan ng katotohanan!

Gayunpaman, hindi lang iyon!  Ang Diyos ang guro ngayon, at nais Niyang tiyakin na naiintindihan ko ang aralin.  “Muli ay nagsalita si Hesus sa kanila, na nagsasabi:  Ako ang ilaw ng sanlibutan.  Ang sinumang sumusunod sa akin ay hindi kailanman lalakad sa kadiliman kundi magkakaroon ng liwanag ng buhay.’” (Huan 8:12) Kinailangan kong basahin itong muli…Sinabi ni Jesus: “Ako ang liwanag ng sanlibutan…”  Nagsimulang bumilis ang aking utak. , nagsimulang kumilos ang mga kambyo, at nagsimulang sumaayos ang mga bagay.  Itinuro sa akin ng mga aralin sa agham noong bata pa ako na ‘ang liwanag ang pinagmumulan ng lahat ng mga kulay.’  Samakatuwid, kung si Hesus ay liwanag, sa gayon Siya ay sumasaklaw sa lahat ng mga kulay; lahat ng kulay ng sangkatauhan.  Ang walang lubay na tanong nang kabataan ay nasagot na din sa wakas.

Anong Kulay ang Diyos? Sa madaling salita, Siya ay liwanag.  Tayo ay nilikha ayon sa Kanyang larawan at wangis, at wala Siyang pagtatangi sa kulay dahil Siya ay LAHAT ng kulay!  Lahat ng Kanyang mga kulay ay nasa atin, at lahat ng ating mga kulay ay nasa Kanya.  Lahat tayo ay mga anak ng Diyos, at tayo ay dapat “mamuhay bilang mga anak ng liwanag” (Mga Taga-Efeso 5:8).

Kaya, bakit napakamaramdamin ng mundo sa madaming magagandang kulay ng balat ng tao?  Hindi itinatangi ng Diyos ang isang kulay sa isa pa, kaya bakit natin mamarapatin?  Mahal tayo ng Diyos at lahat ng iba’t ibang kulay na ginawa Niya sa atin. Ito ay napaka simple; tayo ay tinawag upang kumatawan sa Kanya.  Tayo ay tinawag upang dalhin ang Kanyang liwanag sa mundo.  Sa madaling salita, tinawag tayo upang dalhin ang presensya ng Diyos sa mundo na hindi nakikita ang mga bagay ayon sa ninanais ng Diyos na makita nito ang mga bagay.  Kailangan at nais Niya ang lahat ng ibat-ibang uri natin upang mabuo ang Kanyang imahe.  Sikapin nating maipakita Siya sa mundong ito sa ating pagiging liwanag na kung saan tayo ay nilikha at para saan.  Bilang mga anak ng Diyos na Kanyang minamahal, simulan nating pahalagahan ang lahat ng Kanyang mga imahe bilang bahagi ng IISANG Diyos na lumikha sa atin.

Taong 1944 iyon—ang daigdig ay nayanig ng kahirapan at mga paghihirap noong Digmaang Pandaigdig II. Ang digmaan ay malapit nang matapos; Pinalaya ng Hukbong Ruso ang Republika ng Slovak mula sa pananakop ng Nazi.

Noong gabi ng Nobyembre 22, kinuha ng Pulang Hukbo ang maliit na nayon ng Vysoká nad Uhom. Dahil sa takot sa pagiging agresibo ng marahas na mga sundalong Ruso, nagtago ang mga tao sa kanilang mga silong. Ang 16-anyos na si Anna Kolesárová ay nagtatago kasama ang kanyang ama at kapatid sa bodega ng kanilang bahay nang matuklasan sila ng isang lasing na sundalo.

Dahil sa takot, hiniling siya ng kanyang ama na maghanda ng pagkain para sa sundalo. Sa pagtatangkang itago ang kanyang kabataan, nagsuot siya ng mahabang itim na damit ng kanyang ina, na nawala sa kanila noong si Anna ay sampung taong gulang. Di-nagtagal, napagtanto ng sundalo na si Anna ay isang tinedyer lamang at sinubukang ipilit ang sarili sa kanya. Ang takot na batang babae ay mariing tinanggihan ang kanyang mga pasulong. Dahil sa kanyang mga ginawa, tinutukan siya ng baril ng sundalo. Kahit papaano, nakatakas si Anna sa kanyang pagkakahawak at tumakbo patungo sa kanyang ama, sumisigaw: “Paalam, ama!” Gamit ang isang riple, binaril niya ito sa mukha at dibdib.

Ang batang babae na ito, na sumasama araw-araw para sa Banal na Misa sa kabila ng nakababahalang mga kalagayan sa rehiyon, ay namatay sa huling mga salita: “Jesus, Maria, Joseph!”

Noong gabi ring iyon, inilibing siya ng kanyang ama sa isang pansamantalang kabaong. Pagkaraan ng isang linggo, binigyan siya ni Padre Anton Lukac ng isang pormal na libing, na nagsasaad na natanggap ni Anna ang mga Sakramento ng Kumpisal at Banal na Komunyon bago siya mamatay. Pagkatapos ng libing sa simbahan, sumulat siya ng tala sa rehistro ng mga pagkamatay: hostia sanctae castitatis (host ng banal na kadalisayan).

Sa kanyang beatipikasyon noong Setyembre 1, 2018, kinumpirma ni Pope Francis na ang batang babaeng Katoliko ay namatay sa defensum castitatis, ibig sabihin, upang mapanatili ang kanyang pagkabirhen. Sa napakaraming iba pang mga Banal tulad ni Maria Goretti, siya ngayon ay iginagalang bilang isang birhen na martir.

May nagpatigil sa akin noong araw na iyon… at nagbago ang lahat.

Sisimulan ko na sana ang aking grupo ng pagrorosaryo sa pansariling pagamutan kung saan ako nagtatrabaho bilang isang propesyonal sa pangangalaga ng pastoral nang mapansin ko ang 93-anyos na si Norman na nakaupo sa kapilya nang mag-isa, na mukhang nalulungkot. Ang kanyang mga panginginig dahil sa kanyang Parkinsons ay mukhang kitang-kita.

Sinamahan ko siya at itinanong kung kamusta na siya. Sa talunang pagkibit-balikat, may ibinulong siya sa wikang Italyano at tila napaiyak. Alam kong hindi siya nasa mabuting kalagayan. Ang galaw ng kanyang katawan ay pamilyar sa akin. Nakita ko ito sa aking ama ilang buwan bago siya namatay—ang pagkabigo, kalungkutan, kalumbayan, pagkabalisa ng ‘bakit kailangan kong ipagpatuloy ang pamumuhay nang ganito,’ ang pananakit ng katawan na makikita mula sa nakakunot na ulo at malasalaming mga mata…

Naging emosyonal ako at hindi makapagsalita ng ilang saglit. Sa katahimikan, ipinatong ko ang aking kamay sa kanyang mga balikat, sinisiguro sa kanya na kasama niya ako.

Isang Panibagong Buong Mundo

Ang umagang Ito ay oras ng pag-inom ng tsaa. Alam ko na bago niya magawang makarating sa silid kainan na kaladkad ang mga paa, hindi niya aabutin ang pamimigay ng tsaa. Kaya, nag-alok ako na gawan siya ng kupa. Sa aking minimal na alam sa Italyano, naunawaan ko ang kanyang mga kagustuhan.

Sa malapit na kusina ng mga tauhan, ginawan ko siya ng isang tasa ng tsaa, na may gatas at asukal. Binalaan ko siya na medyo mainit pa ito. Ngumiti siya, indikasyon na nagustuhan niya iyon. Ilang beses kong hinalo ang inumin dahil ayaw kong mapaso siya, at nang maramdaman naming pareho na tama na ang temperatura, inialok ko ito sa kanya. Dahil sa kanyang Parkinson’s, hindi niya mahawakan nang matatag ang tasa. Tiniyak ko sa kanya na hahawakan ko rin ang tasa; ng kamay ko at ng nanginginig niyang kamay, humigop siya ng tsaa, nakangiting siyang-siya na para bang ito ang pinakamabuting inumin na nainom niya sa buong buhay niya. Inubos niya ang tsaa hanggang sa huling bawat patak! Hindi nagtagal ay tumigil ang kanyang panginginig, at umupo siya ng maayos, at naging mas alerto. Sa kanyang katangi-tanging ngiti, siya ay bumulalas ng: “salamat!” Sumama pa siya sa iba pang mga residente na hindi nagtagal ay nagtungo sa kapilya, at nanatili siya para sa Rosaryo.

Isa lamang itong tasa ng tsaa, ngunit ang kahulugan nito ay ang buong mundo para sa kanya—hindi lamang para mapawi ang pisikal na uhaw kundi pati na rin ang emosyonal na kagutuman!

Nagpapaalala

Habang tinutulungan ko siyang inumin ang kanyang cuppa, naalala ko ang aking ama. Ang mga pagkakataong malugod siya sa mga pagkain na magkasama kami nang hindi nagmamadali, nakaupo na magkasama sa paborito niyang lugar sa sopa habang pinaglalabanan niya ang sakit na dulot ng kanyang cancer, sinasamahan ko siya sa kanyang kama sa pakikinig sa paborito niyang musika, nanonood ng Misa sa pagpapagaling onlayn nang magkasama…

Ano ang nagtulak sa akin na makipagkita kay Norman ukol sa kanyang pangangailangan noong umagang iyon? Tiyak na hindi ito ang aking mahina at karnal na kalikasan. Ang plano ko ay mabilis na iayos ang kapilya dahil huli na ako. Mayroon akong isang gawain na dapat tapusin.

Ano ang nagpatigil sa akin? Si Hesus, ang nagluklok ng Kanyang biyaya at awa sa aking puso upang tumugon sa mga pangangailangan ng isang tao. Sa sandaling iyon, napagtanto ko ang lalim ng turo ni San Pablo: “At kung ako ma’y buhay hindi na ako ang nabubuhay kundi si Kristo ang nabubuhay sa akin. At habang ako’y nasa daigdig, namumuhay ako sa pananalig sa Anak ng Diyos na umibig sa akin at nag-alay ng kanyang buhay para sa akin.” ( Mga taga Galacia 2:20 )

Naiisip ko lang kung pagdating ko kaya sa idad ni Norman at ako ay makagustong uminom ng cappuccino, ‘na may gatas ng almonde, medyo matapang, at talagang mainit,’ may gagawa din kaya nito para sa akin ng may ganoong awa at grasya?

Isang mapang-akit na unang pagtatagpo, pagkawala, at muling pagkikita…ito ay isang kwento ng walang hanggang pag-ibig.

Mayroon akong isang magiliw na alaala ng pagkabata ng isang mahiwagang araw nang makatagpo ko si Hesus sa Eukaristikong Pagsamba. Ako ay nabighani sa Eukaristikong Hesus sa isang marilag na monstrance na may insenso na tumataas patungo sa Kanya.

Habang umiindayog ang insenso, ang insenso ay pumaitaas  patungo sa Kanya sa Eukaristiya, at ang buong kongregasyon ay sabay-sabay na umawit: “O Sakramento na Kabanal-banalan, O Sakramento na Banal, Lahat ng papuri at lahat ng pasasalamat, sa bawat sandali ay Iyo.”

Masyadong Inaabangan na Pagkikita 

Gusto kong hawakan ang insenso sa aking sarili at dahan-dahang itulak ito pasulong upang maitaas ko ang insenso sa Panginoong Hesus. Iminuwestra sa akin ng pari na huwag hawakan ang insenso at ibinaling ko ang aking atensyon sa usok ng insenso na umakyat, kasama ng aking puso at mga mata, sa Panginoong Diyos na ganap na naroroon sa Eukaristiya.

Pinuno ng pagtatagpong ito ang aking kaluluwa ng labis na kagalakan. Ang kagandahan, ang amoy ng insenso, ang buong kongregasyon na kumakanta nang sabay-sabay, at ang pangitain ng Eukaristikong Panginoon na sinasamba…ang aking mga pandama ay lubusang nasiyahan, na nag-iiwan sa akin ng pananabik na maranasan itong muli. Napuno pa rin ako ng malaking kagalakan na alalahanin ang araw na iyon.

Gayunpaman, sa aking kabataan, nawala ang aking pagkahumaling sa kayamanang ito, na pinagkaitan ang aking sarili ng napakagandang pinagmumulan ng kabanalan. Ang bata na ako noon, naisip ko na kailangan kong patuloy na manalangin para sa buong oras ng Eucharistic Adoration at isang buong oras ay tila masyadong mahaba para dito. Ilan sa atin ngayon ang nag-aatubiling pumunta sa Eucharistic Adoration para sa katulad na mga kadahilanan-stress, inip, katamaran o kahit na takot? Ang totoo, ipinagkakait natin sa ating sarili ang dakilang kaloob na ito.

Mas malakas kaysa Kailanman

Sa gitna ng mga paghihirap at pagsubok sa aking kabataan, naalala ko kung saan ako nakatanggap ng ganoong kaginhawahan at bumalik sa Eukaristikong Eucharistikong Pagsamba para sa lakas at kabuhayan. Sa Unang Biyernes, tahimik akong nagpapahinga sa presensya ni Hesus sa Banal na Sakramento sa loob ng isang buong oras, pinahihintulutan lamang ang aking sarili na makasama Siya, nakikipag-usap sa Panginoon tungkol sa aking buhay, humihingi ng Kanyang tulong, at paulit-ulit, ngunit mahinang ipinapahayag ang aking pagmamahal. para sa kanya. Ang posibilidad na magpakita sa harap ng Eukaristikong Hesus at manatili sa Kanyang banal na presensya sa loob ng isang oras ay nagpabalik sa akin. Sa pagdaan ng mga taon, napagtanto ko na ang Eukaristikong Pagsamba ay nagbago ng aking buhay sa malalim na paraan habang ako ay nagiging mas alam ang aking pinakamalalim na pagkakakilanlan bilang isang minamahal na anak ng Diyos. 

Alam natin na ang ating Panginoong Hesus ay tunay at ganap na naroroon sa Eukaristiya— Kanyang katawan, dugo, kaluluwa at pagka-Diyos. Ang Eukaristiya ay si Hesus Mismo. Ang paggugol ng oras kasama ang Eukaristiya Hesus ay makapagpapagaling sa iyo mula sa iyong mga karamdaman, makapaglilinis sa iyong mga kasalanan at mapupuno ka ng Kanyang dakilang pag-ibig. Kaya, hinihikayat ko ang lahat na gumamit ng regular na Banal na Oras . Kapag mas maraming oras ang iyong natitipon sa Panginoon sa Eucharistic Adoration, mas magiging matatag ang iyong personal na relasyon sa Kanya. Huwag sumuko sa paunang pag-aalinlangan, at huwag matakot na gumugol ng oras sa ating Eukaristikong Panginoon, na siyang pag-ibig at awa mismo, kabutihan, at kabutihan lamang.

Hindi madaling hulaan kung ikaw ay magiging matagumpay, mayaman o sikat, ngunit isang bagay ang sigurado– ang kamatayan ay naghihintay sa iyo sa dulo.

Ang isang katamtamang bahagi ng aking oras sa mga araw na ito ay nagugol ko sa pagsasanay ng sining ng pagkamatay. Masasabi kong, nasisiyahan ako sa bawat sandali ng pagsasanay na ito, maski na mula pa nang napagtanto ko na ako ay pumasok sa mahirap na wakas ng mga antas ng oras.

Ako ay malusog at tunay na maayos at nakalampas sa tatlong taon at sampu, kaya nagsimula akong mag-isip nang seryoso: anong mga positibong paghahanda ang kailangan kong gawin para sa hindi maiiwasang pagkawala ng aking buhay? Gaano ako katibay sa buhay na aking ipinamumuhay? Ang buhay ko ba ay malaya hangga’t maaari sa kasalanan, lalo na ang mga kasalanan ng laman? Ang aking pinakalayunin ba ay iligtas ang aking imortal na kaluluwa mula sa walang hanggang kapahamakan?

Dahil sa awa ng Diyos, ako ay pinahintulutan pa ng ‘dagdag na oras’ sa larong ito ng buhay, upang maiayos ko ang aking mga gawain (lalo na ang mga gawaing espirituwal) bago ako pumunta sa tuktok at sa mga anino ng lambak ng kamatayan. Mayroon akong panghabambuhay gayundin upang ayusin ang mga ito, ngunit tulad ng marami, napabayaan ko ang mga pinakamahalagang bagay sa buhay, mas pinipiling maging tanga sa paghahanap ng mas higit pang kayamanan, seguridad, at agarang kasiyahan. Hindi ko masasabing malapit na akong magtagumpay sa aking mga pagsusumikap habang ang mga kaguluhan sa buhay ay patuloy na sumasalot sa akin, sa kabila ng aking katandaan. Ang patuloy na salungatan na ito ay palaging nakakainis at nagpapahirap, ngunit kapag ang isa ay maaari pa ring matukso, ang gayong mga nasayang na emosyon ay napakawalang saysay.

Pagtakas sa hindi maiiwasan

Sa kabila ng Katolikong  pagpapalaki sa akin at sa paghihimok nitong yakapin at asahan ang hindi maiiwasang pagtapik sa balikat ng ‘Anghel ng Kamatayan’ ng Diyos, inaasahan ko pa rin ang liham mula sa Hari na binabati ako sa pag-abot sa ‘the big zero.’ tulad ng marami na kaidaran ko, ako ay nakikipag-ugnayan  upang pigilan ang hindi maiiwasan sa pamamagitan ng pagtanggap ng anumang insentibo upang makatulong na pahabain ang aking buhay sa lupa gamit ang mga gamot, kalinisan, diyeta, o sa anumang paraan na posible.

Ang kamatayan ay hindi maiiwasan para sa lahat, kahit pa para sa Papa, sa ating minamahal na Tiya Beatrice, at maharlika. Ngunit habang tumatagal tayo sa pagtakas sa hindi maiiwasang bagay, mas lalong lumiliwanag ang kislap na iyon ng pag-asa sa ating pag-iisip—na maaari nating itulak ang sobre, maglagay ng isa pang buga ng hininga sa lobo na iyon, palawakin ito hanggang sa pinakalabas nitong hangganan. Sa palagay ko, sa isang paraan, maaaring iyon ang sagot sa matagumpay na pagpapahaba ng petsa ng kamatayan—ang pagiging positibo, ang paglaban sa imortalidad. Palagi kong iniisip, kung maiiwasan ko ang hindi makatarungang mga buwis sa anumang paraan, kung gayon bakit hindi subukang iwasan ang ibang katiyakan, ang kamatayan?

Tinukoy ni San Agustin ang kamatayan bilang: “ang utang na dapat bayaran.” Idinagdag pa ni Arsobispo Anthony Fisher: “Pagdating sa kamatayan, ang modernidad ay tungo sa pag-iwas sa buwis, gayundin ang ating kasalukuyang kultura sa pagtanggi tungkol sa pagtanda, kahinaan, at kamatayan.”

Ganoon din sa mga kaangkupan na dyim. Nagbilang ako noong nakaraang linggo, limang ganoong mga establisyimento sa aming medyo maliit na komunidad, sa panlabas na kanlurang suburb ng Sydney. Ang nagngangalit sa pagnanais na maging angkop at malusog na tunay na  marangal at kapuri-puri, kung hindi natin ito masyadong sineseryoso dahil maaari itong makaapekto sa bawat aspeto ng ating buhay sa kapinsalaan nito. At kung minsan, maaari itong humantong  sa sobrang pagmamahal sa sarili. Dapat tayong magtiwala sa ating kakayahan at mga talento ngunit panatilihing nakikita ang kabutihan ng kababaang-loob na nagpapanatili sa atin na nakasalig sa katotohanan, upang hindi tayo masyadong lumayo sa mga alituntunin ng Diyos para sa pagiging normal.

Hanggang sa Lubos na Kasamaan

Sinusubukan pa nga nating paamuhin ang pagtanda at kamatayan, kaya nangyayari ang mga ito sa ating sariling mga termino sa pamamagitan ng mga kosmetiko at medikal na labis, krayopreserbasyon, iligal na ninakaw na mga organo para sa mga transplant, o ang pinaka-malasatanas na paraan ng pagsisikap na talunin ang natural na kamatayan sa pamamagitan ng paggawa ng Euthanasia… Hindi pa ba sapat ang mga sakuna para kumitil sa ating buhay nang maaga.

Gayunpaman, karamihan sa mga tao ay natatakot sa pag-iisip ng kamatayan. Maaari itong makaparalisa, makalito, at makapanlumo, dahil ito na ang magiging katapusan ng ating buhay sa lupa, ngunit kailangan lang ng gabuto ng mustasa na pananampalataya upang mabago ang lahat ng ‘katapusan ng mundo’ na pakiramdam at upang magbukas ng isang buong bagong tanawin ng pag-asa , kagalakan, kasiya-siyang pag-asa, at kaligayahan.

Kung meron kang pananampalataya sa kabilang buhay kasama ang Diyos at lahat ng kaakibat nito, ang kamatayan ay isang kinakailangang pinto na dapat buksan para tayo ay makibahagi sa lahat ng mga pangako ng Langit. Napakalaking garantiya, na ibinigay ng ating Makapangyarihang Diyos, na sa pamamagitan ng paniniwala sa Kanyang anak na si Hesus at pamumuhay ayon sa Kanyang mga tagubilin, pagkatapos ng kamatayan ay mararating ang buhay-buhay sa ganap na antas. At sa gayon, maaari nating itanong nang may kumpiyansa ang: “Oh kamatayan, nasaan ang iyong tagumpay, kamatayan nasaan ang iyong tibo?” (1 Korinto 15:58)

Putol na Pananampalataya

Sa pagpasok sa malawak na kawalan ng kaalaman, kaba ang maaasahan, ngunit salungat sa Hamlet ni Shakespeare, na nagsabing: “Ang kamatayan ay ang bansang hindi natuklasan kung saan walang nakakabalik na manlalakbay,” tayong mga pinagkalooban ng kaloob ng pananampalataya ay ipinakita sa atin ang katibayan na ang ilang kaluluwa ay nakabalik mula sa bituka ng kamatayan upang magbigay ng patotoo sa maling impormasyong iyon.

Itinuturo ng Katesismo ng Katolikong Simbahan na ang kamatayan ay bunga ng kasalanan. Ang Magisterium ng Simbahan, bilang tunay na tagapagsalin ng mga pagpapatibay ng Kasulatan at Tradisyon, ay nagtuturo na ang kamatayan ay pumasok sa mundo dahil sa kasalanan ng tao. “Kahit na ang kalikasan ng tao ay mortal, itinakda ng Diyos na hindi siya mamatay. Kung gayon ang kamatayan ay salungat sa mga plano ng Diyos na Lumikha at pumasok sa mundo bilang bunga ng kasalanan.” Pinatutunayan ito ng Aklat ng Karunungan. “Hindi ginawa ng Diyos ang kamatayan, at hindi Niya kinalulugdan ang kamatayan ng mga buhay. Nilikha Niya ang lahat upang ito ay patuloy na umiral at lahat ng Kanyang nilikha ay kapaki-pakinabang at mabuti.” (Karunungan 1:13-14, 1 Korinto 15:21, Roma 6:21-23)

Kung walang tunay na pananampalataya, ang kamatayan ay parang pagkalipol. Samakatuwid, hanapin ang pananampalataya dahil iyon ang nagpapabago sa ideya ng kamatayan sa pag-asa ng buhay. Kung ang pananampalatayang taglay mo ay hindi sapat na malakas upang madaig ang takot sa kamatayan, magmadali ka upang palakasin ang maliit na bahagi ng pananampalataya na iyon tungo sa isang ganap na paniniwala sa Kanya na Buhay, dahil pagkatapos ng lahat, ang nakataya ay ang iyong Buhay na Walang Hanggan. Kaya, huwag nating ipaubaya ang mga bagay sa pagkakataon.

Magkaroon ka nawa ng isang ligtas na paglalakbay, magkita tayo sa kabilang panig!

Noong unang bahagi ng 1900s, hiniling ni Pope Leo XIII sa kongregasyon ng Misyonaryong Kababihan ng Sagradong Puso na pumunta sa Estados Unidos upang maglingkod sa malaking bilang ng mga imigrante na Italyano doon. Ang tagapagtatag ng kongregasyon, si Inang Kabrini, ay nagnanais na magmisyon sa Tsina, ngunit masunuring sumunod sa panawagan ng Simbahan at nagsimula sa mahabang paglalakbay sa dagat.

Dahil muntik na siyang malunod noong bata pa siya, nagkaroon siya ng matinding takot sa tubig. Gayunpaman, bilang pagsunod, siya…sa kabila ng dagat. Sa pagdating, nalaman niya at ng kanyang mga kapatid na babae na ang kanilang tulong pinansyal ay hindi pinahintulutan, at wala silang matitirhan. Ang matatapat na mga anak na babae ng Sagradong Puso ay nagtiyaga at nagsimulang maglingkod sa mga taong walang kinasa sakupan

Sa loob ng ilang taon, ang kanyang misyon sa mga imigrante ay napakabunga kaya hanggang sa kanyang pagpanaw, ang may takot sa tubig na madre na ito ay gumawa ng 23 pagtawid sa Atlantic na paglalakbay sa buong mundo, na nagtatag ng mga pasilidad sa edukasyon at pangangalagang pangkalusugan sa France, Spain, Great Britain, at South America.

Ang kanyang pagsunod at pagkaasikaso sa tawag na missionaryo ng Simbahan ay walang hanggang gantimpala. Ngayon, iginagalang siya ng Simbahan bilang patron ng mga imigrante at mga administrador ng ospital.

Ako ay tatlong-taóng gulang nang ang buhay ko ay uminog nang patiwarik.  Walang bagay ang bumalik sa dati, hanggang sa natagpuan ko Siya! 

Sa ikatlong taong gulang, ako’y nagdanas ng mabigat na lagnat na sinundan ng biglaang epilepsya, na pagkaraan ay nagsimula akong magpakita ng tandang walang pagdarama sa mukha.  Nang nakaabot ako ng limang taon, ang aking mukha’y kapuna-punang nawala sa pantay na ayos.  Ang buhay ay tumigil nang makinis sa pag-inog.

Habang ang aking mga magulang ay abalang-abala sa paghanap ng bagong mga pagamutan, ang kirot at pang-isipang pinsala na aking dinaranas ay sadyang nakagagapi sa akin upang tiisin—ang paulit-ulit na mga tanong, ang kakaibang kaanyuhan, ang mga sanhi at kasunod na mga sanhi ng bagong mga paggamot nang paminsan-minsan…

Gumagapang paloob ng Bahay-uod 

Ako’y panatag kapag nag-iisa, dahil ang mga pangkat ay balintunang nagagawa akong malungkot.  Ikinatatakot kong lubha na ang mga bata sa kabiláng bahay ay magsisi-iyak nang malakas kapag ngingitian ko sila.  Tanda ko pa noong nag-uuwi ng matatamis na kakanin ang aking ama tuwing gabi upang matulungan akong mainom ang nakayayamot na gamot, na saksakan ng pait.  Ang lingguhang paglalakad sa mga pasilyo ng pagamutan kasama ang aking ina para mga terapi ng katawan ay kailanma’y hindi masayang katapusan ng linggo—sa bawa’t pagkatal-katalan mula sa aparatong dadampi sa aking mukha, ang mga luha ay magsisimulang dadaloy.

Mayroong  ilang magagandang mga kaluluwa ang nagpagaan sa aking mga takot at sakit, gaya ng aking mga magulang na kailanma’y hindi nawalan ng pag-asa sa akin.  Sila ay dinala ako sa bawa’t pagamutang makakaya nilang mapuntahan, at sinubukan namin ang sari-saring mga panlunas.  Pagkaraan, makikita ko silang nawawasakan ng loob noong ipinayo ang neurosurgery.

Para sa kauna-unahang pagkakataon, nadama kong ako’y napahiwalay ng pagtahan sa ibang pook.  Kinailangan kong gumawa ng ibang bagay.  Kaya sa unang semestro ng kolehiyo, dahil hindi ko na makayanan, ipinasya kong hintuan ang paggagamot.

Natatagpuan ang Ganda 

Matapos kong tigilan ang paggagamot, ako’y nakadama ng sumasambulat na sigla upang lumikha ng bagay nang sarili ko.  Inaanyayahan ko ang bagong buhay, ngunit ako’y ganap na walang kabakasan kung papaano isasabuhay ito.  Sinimulan kong magsulat nang lalo, mangarap nang lalo, magpinta nang lalo, at maghanap ng mga kulay sa maabong mga bahagi ng buhay.  Yaon ang mga araw na sinimulan kong maging masigla sa Jesus Youth Movement (isang pandaigdig na kilusan na Katolikang kinikilala ng Holy See o Banal na Kinasasakupan); sinimulan kong matututunan nang marahan na buksan ang aking sarili sa pag-ibig ng Diyos at madama kong mamahal nang muli.

Ang pagkatanto ng kahalagahan ng katolikang pamumuhay ay natulungan akong malinawan ang layon ko.   Sinimulan kong manalig nang muli na ako’y labis na higit pa sa lahat ng mga nangyari sa akin.  Ngayon, kung lumilingon akong pabalik sa mga tagpong napalatandaan ng mga pintuang nakapinid, nakikita ko nang malinaw na sa bawa’t pagtanggi, ang mahabaging piling ni Hesus ay sinamahan ako, ibinabalot ako ng Kanyang walang-hanggang pag-ibig at pagkaunawa.  Nakilala ko kung sino ako at mula sa mga sugat na ako’y nalunasan.

Dahilan upang Kumapit 

Isinasaad ng Panginoon: “Sapagka’t ikaw ay mahalaga at kinikilala sa aking pananaw, at dahil mahal kita, bibigyan kita ng mga tao para sa iyo, at mga bansa para sa buhay mo.  Huwag kang matakot, pagka’t ako’y sumasaiyo” (Isiyas 43:4-5).

Ang paghanap sa Kanya sa mga kawalan ko ng kapanatagan ay kailanma’y hindi naging madaling tungkulin.  Habang may napakaraming dahilan na magpatuloy pa, itong tungkol sa pagtagpo ng isang dahilan ang may kinalaman lamang upang manatili.  At ito’y binigyan ako ng lakas at tiwala habang ako’y nabubuhay  sa kabila ng aking mga kahinaan.  Ang lakbay ng paghahanap ng aking halaga, dangal, at ligaya kay Kristo ay pawang kahanga-hanga.  Tayo’y madalas magmaktol kapag hindi natin makamit ang biyaya kahit pagkaraan ng ating paghihirap na tinatahak.  Sa tingin ko, ito’y tungkol sa pag-uunawa ng mga pasakit.  Ang pagpapahayag ng katapatan sa pinakamaliit na pakikipagbagay sa buhay na walang anumang uri ng galit ay nagdudulot ng liwanag sa iyong buhay.

Ito’y sadyang isang paglalakbay.  At habang patuloy Niyang isinusulat ang aking salaysay, ako’y  natututo bawa’t araw na tanggapin ito nang higit, maghangad nang walang paghihigpit, magbigay ng patlang para sa munting mga ligaya sa buhay.  Ang aking mga dasal ay hindi na naglalaman ng palagiang pangangailangan ng mga bagay na ninanais ko.  Sa halip, hinihingi ko sa Kanya ang lakas na magsabing ‘Amen’ sa mga pagbabagong patuloy na nagaganap habang nasa landas.

Idinadalangin ko na Siya’y pagagalingin at babaguhin ako mula sa mga salungating bagay na nakagawian sa aking loob at paligid.

Hinihiling ko sa Kanya na pasisiglahin Niya ang mga bahagi sa akin na nawala ko.

Pinasasalamatan ko Siya para sa bawa’t bagay na aking naraanan, lahat ng mga biyaya na aking natatanggap bawa’t minuto ng araw, at para sa katauhan na ako’y naging ganap.

At sinisikap ko nang pinakamabuti na mahalin Siya nang buong puso at kaluluwa.

‘Magtakda ng orasan sa loob ng limang minuto at salamat sa Diyos para sa taong ito.’ Tumataya ako na kayo ay nagiisip kung ako sa lupa ang aking sinasabi.

Minsan, nakakalimutan nating makipag-usap sa Diyos tungkol sa mga hindi maayos na sitwasyon tungkol sa mga taong inilagay ng Diyos sa ating buhay. Maraming beses, nakakalimutan ko ito. Isang araw, sa awa ng Diyos, pinili kong gumawa ng isang bagay tungkol sa kawalan ng kapayapaan sa aking puso.

Ilang taon na ang nakalipas, nahihirapan akong may kasama sa buhay ko. Laktawan ko ang mga detalye. Ang problema ko ay talagang iniistorbo ako nito. Nakarating na ba kayo sa ganitong sitwasyon? Nagpasiya akong makipag-usap sa isang pari tungkol dito at pumunta sa Kumpisalan. Pagkatapos niyang marinig ang aking pagtatapat, binigyan ako ng pari ng absolusyon at ang aking penitensiya.

Hulaan mo kung ano ang aking penitensiya? Kung sinabi mong ‘magtakda ng orasan,’ talagang tama ka! Sinabi niya: “Gusto kong gumugol ka ng limang minuto sa pasasalamat sa Diyos para sa taong ito.”

Limang Minuto

Limang minuto? Ay! Determinado, sabi ko sa sarili ko, kaya ko to. Lumabas ako ng simbahan at pumunta sa kotse ko. Inayos ko ang aking relo sa limang minuto, at kaagad, natigilan ako. Wow, ito ay talagang mahirap! Dahan-dahan, nakahanap ako ng kaunting paraan para magpasalamat sa Diyos para sa taong ito. Tinignan ko ang relo ko…hay, isang minuto lang ang lumipas. Nagpatuloy akong nanalangin nang buong puso. Gusto kong gawin ito! Muli, nagsimula akong magpasalamat sa Diyos. Habang dahan-dahang lumipas ang mga minuto, naging mas madali at mas madali. Hindi pa rin tapos ang limang minuto ko. Sa pagpapatuloy ng panibagong pakiramdam ng determinasyon, natagpuan ko ang aking sarili na nagpapasalamat sa Diyos kahit sa maliliit na paghihirap. Sa loob-loob ko, tumatalon ang puso ko! Ang pagdarasal para sa taong ito ay talagang gumagana upang baguhin ang aking puso. Bakit ako natutunaw sa mga paghihirap na ito? Mabuting tao talaga ito.

Pag alala

Madalas kong naaalala ang araw na iyon. Kapag nahaharap ako sa mga paghihirap sa isang tao, sinusubukan kong ilapat ang natutunan ko mula sa partikular na penitensiya. Naaalala mo ba ang pangakong binigkas natin ng Akto ng Pagsisisi? Yung mga huling salita bago tayo mapatawad sa ating mga kasalanan? “… matatag akong nagpapasiya, sa tulong ng Iyong biyaya, na ipagtapat ang aking mga kasalanan, magpepenitensya, at baguhin ang aking buhay. Amen.”

Ngayon, kapag nakita ko ang aking sarili na nag-iisip tungkol sa ilang kahirapan na nararanasan ko sa isang tao, huminto ako, nagaayos ng orasan, at gumugugol ng limang minuto upang magpasalamat sa Diyos para sa kanila. Palagi akong nagtataka kung paano maibabalik ng Diyos ang aking puso sa napakaikling panahon. Tumingin si Hesus sa kanila at sinabi: “Para sa mga tao, ito ay imposible, ngunit para sa Diyos, lahat ng bagay ay posible.” (Mateo 19:26)

Salamat, Hesus, para sa pari na kung minsan ay nagbibigay sa amin ng mahirap ngunit kailangang-kailangan na penitensiya.
Salamat, Hesus, para sa iyong nakapagpapagaling na paghipo.
Salamat, Hesus, sa bawat taong inilagay Mo sa aming mga landas.
Salamat, Hesus, sa sobrang pagmamahal mo sa amin!

Ang limang minuto ay at napakaliit na oras para makatanggap ng napakalaking gantimpala: kapayapaan ng puso.

“Sinabi muli ni Jesus sa kanila, ‘Sumainyo ang kapayapaan!’” (Juan 20:21)

Ang paghahatol sa iba ay madali, ngunit kadalasan, tayo’y nagkakamali sa ating hatol. 

Naaalala ko ang isang matandang sumisimba sa panggabing Misa ng Sabado.  Siya’y sukdulang nangangailangan ng paligo at malinis na mga damit.  Sa katotohanan, siya’y nangangamoy.  Hindi mo masisisi yaong mga ayaw masangkot sa ganitong kakila-kilabot na amoy.  Siya’y naglalakad ng dalawa o tatlong mga milya bawa’t araw sa palibot ng aming munting nayon upang mamulot ng mga kalat, at nananahan sa isang lumang pinabayaang panuluyan nang kanyang sarili.  Walang nais umpo sa kanyang tabi sa Misa.

Madali para sa atin na maghusga ng mga anyo.  Hindi ba?  Sa tingin ko ito’y likas na bahagi ng katauhan.  Hindi ko alam kung ilang ulit na ang mga paghatol ko sa kapwa na pawang hindi tama. Ang totoo, may pagkamahirap, kung hindi maaari, na tumanaw nang pasaibayo sa mga anyo na walang tulong sa Diyos.

Itong tao, bilang halimbawa, sa kabila ng kanyang naiibang pagkatao, ay napakatapat na makipagbahagi sa Misa bawa’t linggo.  Isang araw, ako’y nagpasyang umupo sa tabi niya nang panayan sa Misa. Oo, nangangamoy siya, ngunit nangangailangan din siya ng pagmamahal sa iba.  Sa biyaya ng Diyos, ang masamang amoy ay hindi ako ginambala nang masyado.  Kapag sa bahagi ng paghahayag ng kapayapaan, tinitingnan ko siya sa mata, nginingitian, at binabati ko siya nang buong galang: “Sumaiyo ang kapayapaan ni Kristo.”

Ito’y Huwag Kaligtaan 

Kapag pahihintulutan ko ang mga paghahatol sa isang tao, nakaliligtaan ko ang pagkakataóng nais na ibigay ng Diyos—ang pagkakataóng makita nang tagusan ang pangkatawang anyo at tanawin ang puso ng tao.  Yaon ang ginawa ni Hesus sa bawa’t taong Kanyang natagpuan sa paglalakbay, at Kanyang itinuloy na lagpasan ng tanaw ang karumihan at sumaloob sa ating mga puso.

Nagugunita ko ang panahon, na napalayo ako nang maraming taon sa Katolikang pananalig, ako’y nakaupo sa paradahan ng Simbahan, sinisikap kong tipunin ang lahat ng tapang upang pumasok sa mga pintuan para dumalo sa Misa.  Sukdulang ikinatakot ko na ang iba ay mamatahin ako at hindi ako muling tatanggapin nang malugod.  Hiniling ko kay Hesus na sumabay paroon sa akin.  Sa pagpasok ng Simbahan, ako’y binati ng Diyakono, na binigyan ako ng isang malaking ngiti at yakap, at nagsabi: “Maligayang pagdating.”  Yaong ngiti at yakap ay ang aking kinailangan upang madama ko na ako’y nabibilang at nakauwing muli.

Ang pagpasyang umupo sa tabi ng matandang tao na nangangamoy ay ang paraan ko ng “patuloy na kabayaran.”  Nalaman kong gaano ko lubhang kinailangang madama na ako’y isang kinalulugdan, sinasapi at napahalagahan.

Huwag nating ipagpaliban ang pagtanggap sa isa’t-isa, lalo na ang mga mahirap na mapakisamahan.

Ang buhay ay puno ng di-inaasahang mga liko.  Halos anim na taong pagkaraan ng kanyang ina, si Bernadette ay kinailangang magdusa sa pagkawala rin ng kanyang ama.  Nagmula ng pag-alis sa Lourdes upang sumapi sa samahang pambanalan, siya ay hindi na nagkaroon ng pagkakataong makita ang kanyang ama.

Kapag natutuligsa ng ganitong biglaang pagpanaw, ganito kung paano nakatagpo si Bernadette ng lakas—Isang madre ang nakakita sa kanya na lumuluha sa harap ng estatwa ng Birheng Maria, at nang sinikap ng madre na damayan siya, sinabi niya:  “Aking kapatid, magkaroon ka palagi ng dakilang katapatan sa matinding paghihirap ng ating Tagapagligtas.  Noong nakaraang Sabado ng hapon, nagdasal ako kay Hesus sa Kanyang paghihirap para sa lahat ng yaong mga mamamatay sa yaong sandali, at sa yaong ganap na sandali na nakarating ng kabilang-buhay ang aking ama.  Isang kaginhawaan para sa akin na natulungan siya.”

Para kay Bernadette, ang Santa na, bilang isang musmos na babae, ay nakasaksi sa pangitain ni Maria sa Lourdes, ang buhay ay hindi walang mga kagipitan.  Kinakailangan niyang dumaan ng maraming mga pagsubok; malalaki at maliliit na mga pagpapahiya ay pinasan niya.  Malimit niyang sinabi: “Kapag ang mga dinarama ko ay napakalakas, ginugunita ko ang mga diwa ng Ating Panginoon:  ‘Narito Ako, huwag kang matakot.’  Kaagad kong kinaluluguran at pinasasalamatan ang Ating Panginoon para sa biyayang ito ng pagtanggi at pagkapahiya mula sa yaong mga may-kapangyarihan.  Ang pag-ibig nitong Mabuting Panginoon na makapag-aalis ng mga ugat mula rito sa puno ng pagmamataas.  Kapag lalo akong magiging musmos, lalo akong lumalaki sa loob ng Puso ni Hesus.”

Hulyo 1936 nuon, ang kasagsagan ng digmaang Espanyol.  Naglalakad si El Pelé sa lansangan ng Barbastro, España, nang isang malaking kaguluhan ang nakakuha ng kanyang pansin.  Habang sumusugod siya sa pinagmumulan, nakita niya ang mga sundalong kinaladkad ang isang pari sa lansangan.  Hindi siya maaaring tumayo na lamang sa mga gilid at manood; sumugod siya para ipagtanggol ang pari.  Ang mga sundalo ay hindi natakot at sinigawan siya na isuko ang kanyang sandata. Itinaas niya ang kanyang rosaryo at sinabi sa kanila: “Ito lang ang mayroon ako.”

Si Ceferino Giménez Malla, magiliw na kilala sa El Pelé, ay isang Romani—isang komunidad na kadalasang tinutukoy bilang mga Gypsies at minamaliit ng nangingibabaw na lipunan.  Subalit si Pelé ay pinahahalagahan hindi lamang ng kanyang sariling komunidad, kahit na ang mga ilustrado tao ay iginagalang ang mangmang na lalaking ito dahi sa kanyang katapatan at karunungan.

Nang siya ay hinuli at ikinulong noong 1936, ang kanyang asawa ay namatay na, at siya ay isa nang lolo.

Kahit sa bilangguan, patuloy pa din siyang naniwaka sa kanyang rosaryo.  Ang lahat, maging ang kanyang anak na babae, ay nakiusap sa kanya na isuko ito.  Pinayuhan siya ng kanyang mga kaibigan na kung tumigil siya sa pagdarasal, maaaring mailigtas ang kanyang buhay.  Ngunit para kay El Pelé, ang pagsuko ng kanyang rosaryo o pagtigil sa pagdadasal ay simbolo ng pagtakwil sa kanyang pananampalataya.

Kaya, sa gulang na 74, binaril siya at itinapon sa isang mass grave.  Ang matapang na kawal ni Kristo ay namatay na sumisigaw: “Mabuhay si Kristong Hari!” may hawak pa ding Rosaryo sa kanyang mga kamay.

Animnapung taon ang lumipas, ang Banal na si Ceferino Giménez Malla ay naging una sa pamayanang Romani kailanman na ma-beatify, nagpapatunay muli na ang Tagapagligtas ay palaging nandiyan para sa lahat ng tumatawag sa Kanya, anuman ang kulay o paniniwala.