Ang Oras mo ay Nalalapit na

Kapanglawan, ay ang bagong pangkaraniwan sa buong mundo, ngunit hindi para sa mag-anak na ito!  Ipagpatuloy ang pagbabasa para dito sa di-kapanipaniwalang payo na makapagpapanatili ng pagiging sama-sama. Kailan lamang, ako’y naging isang pugad na nawalan ng laman.  Lahat ng aking limang mga anak ay nagsipagbukod na manirahan nang mga ilang oras ang layo sa bawa’t isa, na nagawang madalang ang mga pagkakataong makapagtipon ang mag-anak.  Ito ang isa sa mga pait-tamis na bunga ng matagumpay na paglulunsad ng iyong mga anak, minsan sila’y lumilipad nang napakalayo. Noong lumipas na Pasko, ang buong mag-anak namin ay nagkaroon ng masayang pagkakataon na dalawin ang bawa’t isa.  Sa katapusan ng yaong tatlong maliligayang mga araw, nang sumapit na ang panahon ng pagpapaalam, narinig ko ang isang kapatid na nagsalita sa isa pa: “Magkita tayo sa Yukaristiya!”  Ito ang paraan.  Ito ang kung papaano kami nanatiling malapit sa isa’t-isa.  Kumakapit kami sa Yukaristiya.  At sama-sama kaming isinasaklaw ni Hesus.  Pihong kami’y nananabik na makita ang isa’t-isa at nagmimithi na kami’y may higit na panahong magsama-sama.  Ngunit ang Diyos ay natawag kami na magbungkal sa iba’t-ibang mga pastolan at dapat maging masaya sa panahong naibigay sa amin.  Kaya, sa pagi-pagitan ng mga pagdadalaw at mga tawag sa telepono, kami ay dumadalo sa Misa upang manatiling magkakarugtong.  Nakadarama ng Pag-iisa?  Ang pagdalo ng Pinakabanal na Pag-aalay ng Misa ay tinutulutan tayong pumasok sa katotohanan na hindi mapagtatakdaan ng lawak at panahon.  Ito ay ang paghahakbang nang palayo mula sa mundo at patungo sa isang sagradong patlang na kung saan ang Langit ay dumadampi sa Lupa nang totohanan, at tayo ay sama-sama bilang buong mag-anak ng Diyos, yaong mga sumasamba dito sa Lupa at pati sa Langit.  Sa pakikipagsalo ng Banal na Komunyon, ating matatagpuan na tayo’y hindi nag-iisa.  Isa sa huling mga salita ni Hesus sa Kanyang mga alagad ay: “Ako ay laging sumasainyo hanggang sa wakas ng panahon.” (Mateo 28:20) Ang Yukaristiya ay ang malawak na handog ng Kanyang patuloy na pag-iral sa atin.  Bilang likas na katunayan, pinangungulilahan natin ang piling ng ating mga yumaong minamahal; minsan, ang hapdi ay maaaring napakabagsik.  Yaon ang mga tagpong dapat na tayo’y kumakapit sa Yukaristiya.  Lalung-lalo na sa mga araw ng kalumbayan, isinasaalang-alang kong makarating sa Misa nang may kaagahan at mananatili ng may kahabaan pagkaraan nito.  Ako’y magdarasal ng pamamagitan para sa aking mga minamahal at makatatanggap ng ginhawa sa pagkaalam na hindi ako nag-iisa at nalalapit ako sa Puso ni Hesus.   Idinadalangin ko na ang bawa’t puso ng aking mga minamahal ay malapít sa Puso ni Hesus, upang lahat kami ay maaari ring magkasama-sama.  Pinangako ni Hesus: “At ako, kapag naitaas na mula sa lupa, ang magpapadagsa ng lahat ng mga tao sa Aking sarili.” (Huan 12:32)  Di-kapanipaniwalang Malapít  Isa sa mga kinagigiliwan kong taludtod na bahagi ng Yukaristikong Pananalangin ay ito: Mapagkumbaba naming isinasamo na sa pakikipagsalo ng katawan at dugo ni Kristo, kami ay maititipon bilang isa sa Banal na Ispirito.”   Ang Diyos ay itinitipon kung ano ang dating nagkalat at inilalapit tayo patungo sa isang katawan ni Kristo.  Ang Banal na Ispirito ay napag-atasan sa natatanging paraan sa pagkakaisa natin.  Naranasan mo na bang nasa loob ng iisang silid na may kasamang ibang tao, ngunit gayunpama'y dama mong ika’y nakahiwalay nang sang-angaw na mga milya?  Ang kasalungat ng yaon ay maaaring maging totoo.  Kahit tayo ay magkakahiwalay nang sandaming milya, maaari nating madama na tayo’y di-kapanipaniwalang malapít sa iba.  Pangwakas na Katotohanan  Itong nakalipas na taon, nadama ko nang lubusang malapít sa aking lola sa kanyang misa ng paglibing.  Ito’y lubos na nakapagaan ng loob, pagka’t tilang dama kong naroon siyang kasama namin, lalo na sa bahagi ng Yukaristikong Pananalangin at Banal na Komunyon.  Ang lola ko ay may matatag na pamimintuho sa Yukaristiya, at sinikap niya na makadalo sa Misa bawa’t araw habang ito ay nagagampanan niya nang may kaluwagan.  Ako ay nagpapasalamat sa matalik naming ugnayan at yao'y lagi kong pahahalagahan.  Ito ay pinapaalalahanan ako ng isa pang bahagi ng Yukaristikong Pananalangin:  “Alalahanin Mo ang aming mga kapatid na nagsihimlay sa pag-asa ng muling pagkabuhay at lahat ng mga yumao sa Iyong awa: tanggapin Mo sila sa liwanag ng Iyong mukha.  Maawa Ka sa aming lahat, idinadalangin namin, na kasama ang Mahal na Birheng Maria, Ina ng Diyos, si San Jose, ang kanyang kabiyak, ang mga Mapalad na Apostol, at ang lahat ng mga Santo na nagpalugod sa Iyo sa lahat ng panahon, kami ay maging karapat-dapat na mga tagapagmana ng buhay na walang hanggan, at purihihin at luwalhatiin Ka sa pamamagitan ng Iyong Anak, na aming Panginoong Hesukristo.”  Habang nasa Misa o Pagsamba ng Yukaristiya, tayo ay nasa Tunay na Pag-iral ng ating Panginoon at Tagapagligtas na si Hesukristo.  Tayo rin ay sinasamahan ng mga Santo at mga Anghel sa Langit.  Isang araw, makikita natin ang katotohanang ito para sa ating sarili.  Para sa ngayon, tayo ay naniniwala na may mga mata ng pananampalataya.  Magkaroon tayo ng kagitingan sa tuwing tayo’y nalulumbay o nangungulila sa isang minamahal.  Ang Mapagmahal at Maawaing Puso ni Hesus ay patuloy na pumipintig para sa atin, naghahangad para sa atin na makapaggugol ng panahon na kapiling Siya sa Yukaristiya.  Dito natin matatagpuan ang ating kapayapaan.  Dito ang kung saan tayo mapapakain.  Tulad ni San Juan, mamahinga tayo nang mapayapa sa dibdib ng pag-ibig ni Hesus at manalangin upang marami pang iba ang makatatagpo ng kanilang daan sa Kanyang Kabanal-banalang Puso.  Upang sa gayon, tayo’y magiging tunay na magkakasama. 

Nang mawala ang kanyang paggalaw, paningin, pakikinig, boses, at maging ang pakiramdam ng pagpindot, ano ang nag-udyok sa batang babae na ito na ilarawan ang kanyang buhay bilang 'matamis?'  Ang munting Benedetta, sa edad na pito, ay sumulat sa kanyang talaarawan: “Ang uniberso ay kaakit-akit! Napakasarap mabuhay.” Ang matalino at masayang dalagang ito, sa kasamaang-palad, ay nagkasakit ng polio sa kanyang pagkabata, na naging sanhi ng kanyang katawan na pilay, ngunit walang makapipigil sa kanyang espiritu! Mahirap na Panahon na Gumulong Si Benedetta Bianchi Porro ay isinilang sa Forlì, Italy, noong 1936. Bilang isang tinedyer, nagsimula siyang mabingi, ngunit sa kabila nito, pumasok siya sa medikal na paaralan, kung saan siya ay nagtagumpay, kumukuha ng mga pagsusulit sa bibig sa pamamagitan ng pagbabasa ng mga labi ng kanyang mga propesor. Siya ay nagkaroon ng matinding pagnanais na maging isang misyonero na doktor, ngunit pagkatapos ng limang taon ng pagsasanay sa medisina at isang taon na lamang bago matapos ang kanyang kurso, napilitan siyang tapusin ang kanyang pag-aaral dahil sa dumaraming sakit. Nasuri ni Benedetta ang kanyang sarili na may neurofibromatosis. Mayroong ilang mga pag-ulit ng malupit na sakit na ito, at sa kaso ni Benedetta, inatake nito ang mga sentro ng ugat ng kanyang katawan, na bumubuo ng mga tumor sa mga ito at unti-unting nagdulot ng ganap na pagkabingi, pagkabulag, at kalaunan, paralisis. Habang lumiliit ang mundo ni Benedetta, nagpakita siya ng pambihirang katapangan at kabanalan at binisita ng marami na humingi ng kanyang payo at pamamagitan. Nagawa niyang makipag-usap nang pipirmahan ng kanyang ina ang alpabetong Italyano sa kanyang kaliwang palad, isa sa ilang bahagi ng kanyang katawan na nanatiling gumagana. Ang kanyang ina ay maingat na pumipirma ng mga liham, mensahe, at Kasulatan sa palad ni Benedetta, at sinasagot ni Benedetta ang salita kahit na ang kanyang boses ay humina sa isang bulong. "Pupunta sila at pupunta sa mga grupo ng sampu at labinlimang," sabi ni Maria Grazia, isa sa pinakamalapit na confidante ni Benedetta. “Sa kanyang ina bilang tagapagsalin, nakipag-usap siya sa bawat isa. Tila nababasa niya ang aming mga kaluluwa nang napakalinaw, kahit na hindi niya kami naririnig o nakikita. Lagi kong aalalahanin siya nang nakaunat ang kanyang kamay na handang tanggapin ang Salita ng Diyos at ang kanyang mga kapatid.” (Beyond Silence, Life Diary Letters of Benedetta Bianchi Porro) Hindi dahil si Benedetta ay hindi kailanman nakaranas ng paghihirap o kahit na galit sa sakit na ito na nagnanakaw sa kanya ng kakayahang maging isang medikal na doktor, ngunit sa pagtanggap nito, siya ay naging isang doktor ng ibang uri, isang uri ng siruhano sa kaluluwa. Siya ay talagang isang espirituwal na doktor. Sa huli, si Benedetta ay hindi kukulangin sa isang manggagamot kaysa sa nais niyang maging. Ang kanyang buhay ay lumiit hanggang sa kanyang palad, ito ay hindi mas malaki kaysa sa isang punong-abala ng Komunyon—at gayon pa man, tulad ng isang Pinagpalang Tagapag-abot ng Komunyon, ito ay naging mas makapangyarihan kaysa sa inaakala niya. Imposibleng makaligtaan ang ugnayan sa pagitan ng buhay ni Benedetta at ni Hesus sa Banal na Sakramento na nakatago at maliit din, tahimik at kahit mahina, ngunit isang laging naroroon na kaibigan sa atin. Sa pagtatapos ng kanyang buhay, sumulat siya sa isang binata na nagdusa ng katulad: “Dahil ako ay bingi at bulag, ang mga bagay ay naging kumplikado para sa akin … Gayunpaman, sa aking Kalbaryo, hindi ako nawawalan ng pag-asa. Alam ko na sa dulo ng daan, naghihintay sa akin si Jesus. Una sa aking silyon, at ngayon sa aking higaan na aking tinutuluyan ngayon, natagpuan ko ang karunungan na higit kaysa sa tao—natuklasan ko na ang Diyos ay umiiral, na Siya ay pag-ibig, katapatan, kagalakan, katiyakan, hanggang sa katapusan ng mga panahon … Hindi madali ang mga araw ko. Mahirap sila. Ngunit matamis dahil si Hesus ay kasama ko, kasama ang aking mga pagdurusa, at binibigyan Niya ako ng Kanyang katamisan sa aking kalungkutan at liwanag sa dilim. Ngumiti siya sa akin at tinatanggap ang pakikipagtulungan ko." (Venerable Benedetta Biancho Porro, ni Dom Antoine Marie, OSB) Isang Nakakahimok na Paalala Namatay si Benedetta noong Enero 23, 1964. Siya ay 27 taong gulang. Siya ay pinarangalan noong Disyembre 23, 1993, ni Pope John Paul II at beatified noong Setyembre 14, 2019, ni Papa Francisco. Isa sa mga dakilang kaloob na hatid ng mga Banal sa Simbahan ay ang pagbibigay nila sa atin ng malinaw na larawan kung ano ang hitsura ng kabanalan, kahit na sa napakahirap na sitwasyon. Kailangan nating ‘makita ang ating sarili’ sa buhay ng mga Banal upang mapalakas ang ating sarili. Si Blessed Benedetta ay tunay na modelo ng kabanalan para sa ating panahon. Siya ay isang nakakahimok na paalala na kahit ang buhay na puno ng mabibigat na limitasyon ay maaaring maging isang makapangyarihang dahilan para sa pag-asa at pagbabalik-loob sa mundo at na alam at tinutupad ng Panginoon ang pinakamalalim na hangarin ng bawat puso, kadalasan sa nakakagulat na mga paraan. Isang Panalangin kay Pinagpalang Benedetta Mapalad na Benedetta, ang iyong mundo ay naging kasing liit ng hostiya. Ikaw ay hindi makagalaw, bingi, at bulag, ngunit ikaw ay isang makapangyarihang saksi sa pagmamahal ng Diyos at ng Mahal na Ina. Si Hesus sa Banal na Sakramento ay nakatago at maliit din, tahimik, hindi kumikibo, at kahit mahina—at makapangyarihan pa rin sa lahat, na laging naririto sa atin. Ipanalangin mo ako, Benedetta, na ako ay makikipagtulungan, tulad ng ginawa mo, kay Hesus, sa anumang paraan na nais Niyang gamitin ako. Nawa'y pagkalooban ako ng biyaya na pahintulutan ang Makapangyarihang Ama na magsalita sa pamamagitan ng aking kaliitan at kalungkutan, para sa ikaluluwalhati ng Diyos at sa kaligtasan ng mga kaluluwa. AMEN.

Ang pinakadakilang ebanghelista ay tiyak na si Hesus mismo, at walang higit na pagpapakita ng kapamaraanan sa pangangaral ni Hesus kundi ang dalubhasang pasalaysay ni Lukas na may kinalaman sa pagdako ng mga alagad sa daan ng Emaus.  Ang salaysay ay nagsisimula ng dalawang mga alagad na pumaparoon nang hindi wastong daan.  Ang bayan ng Herusalem ay ang kabanalang gitna ng panawag-pansin—ang pinagmulan ng Huling Hapunan, ng Krus, Muling Pagkabuhay, at Pagsugo ng Ispirito.  Ito ang kinatungkulang pook na kung saan ang dula ng Panunubos ay namumukadkad.  Kaya, sa paglilisan mula sa ulunlunsod, ang dalawang mga dating alagad ni Hesus ay lumulusong laban sa agos.  Si Hesus ay sumasama sa kanilang paglalakbay—bagama’t tayo’y nasabihang sila’y nasansala na makilala Siya—at tinatanong Niya kung ano ang kanilang pinag-uusapan.  Sa Kanyang tanang ministeryo, si Hesus ay nakipagsalamuha sa mga makasalanan.  Magkabalikat Siyang nakihanay sa maputik na ilog ng Hordan kasama ng yaong mga naghahangad ng kapatawaran sa pamamagitan ng pagbinyag ni Juan; pagkaraan at muli, Siya’y nakikain at nakiinom sa mga taong may-kinamumuhiang katanyagan, lubhang di-kapanipaniwala sa mga mapagmatuwid; at sa wakas ng Kanyang buhay, Siya’y ipinako sa krus sa pagitan ng dalawang mga magnanakaw.   Kinasuklaman ni Hesus ang sala, ngunit kinagiliwan Niya ang mga makasalanan, at patuloy na nalulugod na kumilos patungo sa kanilang mundo upang himukin sila ayon sa kanilang mga pananakda.  At ito ang unang dakilang aral sa  ebanghelismo.  Ang matagumpay na ebanghelista ay hindi nagpapatayog mula sa karanasan ng mga makasalanan, madaliang nag-aalay ng kaukulang hatol, ipinagdarasal sila mula sa kalayuan; sa halip, siya’y nagmamahal sa kanila nang lubos nang sa gayo'y masamahan sila at marapating maglakad sa kanilang mga sapatos upang madama ang pagkakaiba ng kanilang karanasan.  Dahil napagningasan ng mausisang mga tanong ni Hesus, isa sa mga manlalakbay, na nagngangalang Cleopas, ay inuulat ang ‘mga bagay' hinggil kay Hesus ng Nasaret: “Siya ay isang makapangyarihang propeta sa diwa at gawa sa harap ng Diyos at lahat ng mga tao; ang aming mga pinuno, bagaman, ay pinapatay Siya; inakala naming Siya ang magiging manunubos ng Israel; itong kaumagahan kami ay napagsabihan na Siya’y bumangon mula sa pagkamatay.”  Lahat ng mga 'katotohanan' ay nakuha ni Cleopas nang tuwiran; ni-isa sa kanyang sinasabi tungkol Kay Hesus ay mali.  Ngunit ang kanyang pagkalumbay at paglisan ng Herusalem ay nagpapatunay na hindi niya nakukuha ang larawan.  Ikinatutuwa ko ang mahusay at nakakatawang mga karikatura sa magasin ng New Yorker.  Ngunit, paminsan-minsan, mayroong isang karikatura na pawang hindi ko maunawaan.  Nakuha ko ang lahat ng mga detalye, nakita ko ang lahat ng mga mahalagang tauhan at mga bagay na pumapaligid dito, naunawaan ko ang pamagat.  Gayunpaman, hindi ko nakikita kung bakit ito’y nakakatawa.  Pagkaraka, mayroong dumarating na sandali ng kalinawan: bagama’t wala akong nakikitang anumang karagdagang detalye, bagama’t walang bagong bahagi ng palaisipan ang lumilitaw, naaaninaw ko ang tularan na nakapag-uugnay sa kanila nang sama-sama sa makabuluhang paraan.  Sa isang salita, 'nakukuha' ko ang karikatura.  Nang naparinggan ang patotoo ni Cleopas, ang sabi ni Hesus: “Naku, ang hahangal ninyo!  Ang kukupad ng puso na paniwalaan ang lahat ng isinaad ng mga propeta.”  At ang kasunod ay binubuksan Niya ang Mga Kasulatan sa kanila, ipinakikita ang dakilang mga tularan na nagmula sa Banal na Aklat, na nagbibigay-saysay sa 'mga bagay' na kanilang nasaksihan.  Na walang ihinahantad sa kanila na anumang bago tungkol sa Kanya, ipinakikita ni Hesus ang hugis at ang nakapananakop na panukala, ang kahulugan—at sa paraang ito Siya ay 'nakuha' nila:  ang kanilang mga puso ay nagsisialab sa kaloob-looban nila.  Ito ang pangalawang dakilang aral sa ebanghelismo.  Ang matagumpay na ebanghelista ay gumagamit ng Mga Kasulatan upang ihantad ang banal na mga tularan at sa wakas ang Tularan na pagiging tao kay Hesus.  Kapag wala nitong  nakapanlilinaw na mga paraan, ang buhay ng tao ay pawang kahukutan, isang kalabuan ng mga tagpo, isang bungkos ng walang-kabuluhang mga pangyayari.  Ang mabisang ebanghelista ay isang ginoo ng Bibliya, pagka’t ang Kasulatan ay isang kaparaanan upang 'makuha' natin si Hesukristo at, sa Kanyang pamamagitan, ang ating mga buhay.  Ang dalawang mga alagad ay nilalamuyot Siyang manatili na kasama nila nang papalapit na sila sa bayan ng Emaus.  Si Hesus ay umuupong kasama nila, itinataas ang tinapay, isinasaad ang pagbasbas, hinahati ito at binibigay sa kanila, at sa sandaling yaon Siya’y nakikilala nila.  Bagama’t sila ay, sa tulong ng Kasulatan, nasimulang makita Siya, hindi pa rin nila naunawaan nang lubos kung sino Siya.  Ngunit sa pagpapahalaga ng Yukaristiya, sa pagbabahagi ng tinapay, ang kanilang mga mata ay namulat.  Ang pangwakas na paraan upang maunawaan natin si Hesukristo ay hindi ang Kasulatan ngunit ang Yukaristiya.  Ang Yukaristiya ay Kusang si Kristo, bilang tao at buong siglang umiiral.  Ang sagisag ng hiwaga ng pagpapalaya, ang Yukaristiya, ay ang pag-ibig ni Hesus para sa mundo hanggang kamatayan, ang Kanyang paglalakbay patungo sa pagtatakwil-ng-diyos nang sa gayo’y masagip ang pinakanawawalan-ng-pag-asang mga makasalanan, ang Kanyang pusong nabuksan sa pagkahabag.  At ito ang kung bakit sa pamamagitan ng lente ng Yukaristiya ay dumarating si Hesus nang sukdulang kapunuan at kalinawan sa tampulan.  At kaya nakikita natin ang ikatlong dakilang aral sa ebanghelismo.  Ang matatagumpay na mga ebanghelista ay mga tauhan ng Yukaristiya.  Sila ay nakababad sa mga indayog ng Misa; isinasakatuparan nila ang Yukaristikong Pananamba; pinupukaw nila ang mga napagbahaginan ng Ebanghelyo sa pagsali sa katawan at dugo ni Hesus.  Alam nila na ang pag-akay sa mga makasalanan kay Hesukristo ay kailanma’y hindi pawang isang bagay na pansariling saksi, o isang pangangaral na nagpapasigla, o kahit isang pahihirati sa mga tularan ng Kasulatan.  Ito’y kauna-unahang isang bagay upang makita ang nasugatang puso ng Diyos sa pamamagitan ng tinapay na ibinabahagi ng Yukaristiya.  Kaya kayong mga umaasang maging ebanghelista, gawin ang ginawa ni Hesus, makipaglakad sa mga makasalanan, buksan ang Aklat, ipamahahagi ang Tinapay. 

Mula sa pagiging malusog na mag aaral sa pamantasan hanggang sa paraplegic, tumanggi akong makulong sa upuang de gulong ... Sa mga unang taon ng Pamantasan, napadausdusan ako ng isang disc. Tiniyak sa akin ng mga doktor na ang pagiging bata at aktibo, physiotherapy, at mga ehersisyo ay makakapagpabuti sa akin, ngunit sa kabila ng lahat ng pagsisikap, araw-araw akong nasasaktan. Nagkaroon ako ng mga talamak na yugto bawat ilang buwan, na nagpapanatili sa akin sa kama nang ilang linggo at humantong sa paulit-ulit na pagbisita sa ospital. Gayunpaman, pinanghawakan ko ang pag-asa, hanggang sa nadulas ako ng pangalawang disc. Doon ko napagtanto na nagbago na ang buhay ko. Galit sa Diyos! Ipinanganak ako sa Poland. Ang aking ina ay nagtuturo ng teolohiya, kaya ako ay pinalaki sa pananampalatayang Katoliko. Kahit na noong lumipat ako sa Scotland para sa Pamantasan at pagkatapos ay sa England, pinanghawakan ko ito nang husto, marahil hindi sa paraang gawin o mamatgay, ngunit palagi itong nandiyan. Ang unang yugto ng paglipat sa isang bagong bansa ay hindi madali. Ang aking tahanan ay naging isang pugon, na ang aking mga magulang ay nag-aaway sa isa't isa sa halos lahat ng oras, kaya ako ay halos tumakas sa dayuhan na lupaing ito. Iniwan ang aking mahirap na pagkabata, nais kong tamasahin ang aking kabataan. Ngayon, ang sakit na ito ay nagpapahirap sa akin na huminto sa mga trabaho at panatilihing balanse ang aking sarili sa pananalapi. Nagalit ako sa Diyos. Gayunpaman, hindi siya pumayag sa aking pagalis. Nakulong sa bahay sa matinding sakit, ginamit ko ang tanging magagamit na libangan​—ang koleksyon ng mga relihiyosong aklat ng aking ina. Dahan-dahan, ang mga retreat na dinaluhan ko at ang mga librong nabasa ko ay umakay sa akin na matanto na sa kabila ng aking kawalan ng tiwala, talagang gusto ng Diyos na patatagin ang aking relasyon sa Kanya. Ngunit hindi pa rin ako lubos na nagagalit na hindi pa Niya ako pinapagaling. Sa kalaunan, naniwala akong galit ang Diyos sa akin at ayaw akong pagalingin kaya naisip kong baka madaya ko siya. Nagsimula akong maghanap ng banal na pari na may magandang ‘statistics’ para sa pagpapagaling upang ako ay gumaling kapag ang Diyos ay abala sa paggawa ng ibang mga bagay. Hindi na kailangang sabihin, hindi iyon nangyari. Pagbabago Sa Aking Paglalakbay Katulad nang isang araw sa isang grupo ng panalangin, napakasakit ng pakiramdam ko. Natatakot sa isang nagbabadyang matinding kaganapan, nagbabalak akong makaalis nang tanungin ng isa sa mga kasapi doon kung mayroong karamdaman sa katawan na nais kong padasalan. May dinadanas akong ilang kaguluhan sa trabaho, kaya ang sabi ko ay oo. Habang nagdadasal sila, nagtanong ang isa sa mga lalaki kung may karamdaman ako na kailangang kong ipadasal. Nasa pinakababa sila sa aking listahan ng 'ranggo ng pagpapagaling', kaya hindi ako nagtiwala na makakatanggap ako ng anumang ginhawa, ngunit sinabi ko pa din ang 'Oo'. Nagdasal sila at nawala ang sakit ko. Umuwi ako, wala pa rin. Nagsimula akong tumalon at umikot at gumalaw, at okay pa rin ako. Ngunit walang  Kaya, tumigil ako sa pagsasabi sa mga tao; sa halip, nagpunta ako sa Medjugorje upang pasalamatan ang ating Ina. Doon, nakatagpo ko ang isang ginoo na nagre-reiki at ninais na pagdasalan ako. Tumanggi ako, ngunit bago lumisan ay binigyan niya ako ng isang paalam na yakap na nagdulot sa akin ng pag-aalala dahil naalala ko ang kanyang mga salita na ang kanyang dampi ay may kapangyarihan. Hinayaan kong manaig ang takot at maling pinaniwalaan ko na ang damping ito ng kasamaan ay mas malakas pa sa Diyos. Nagising ako kinaumagahan nang may matinding sakit, hindi ako makalakad. Makalipas ang apat na buwang kaginhawahan, nagbalik ang sakit ko nang napakatindi na inisip kong hindi ko na kaya pang makabalik sa UK Nang ako'y magbalik, napag-alaman ko na ang aking mga disc ay sumasanggi sa mga ugat, na nagdudulot ng mas matinding sakit nang ilang buwan. Pagdaan ng anim o pitong buwan, nagpasya ang mga doktor na kailangan nilang gawin ang mapanganib na pamamaraan sa aking gulugod na matagal na nilang pinagpapaliban. Napinsala ng operasyon ang isang ugat sa aking binti, at ang aking kaliwang binti ay paralisado mula sa tuhod. Isang panibagong paglalakbay ang nagsimula doon mismo, isang naiiba. Alam Kong Kaya Mong Gawin Yan Sa pinaka-unang pagkakataon na dumating ako sa bahay na naka-upuang may gulong, takot na takot ang aking mga magulang, ngunit ako ay puno ng kagalakan. Nasiyahan ako sa lahat ng teknolohikal na bagay...sa tuwing may pumindot ng button sa aking upuang may gulong, sabik akong parang bata. Iyon ay makalipas ang Pasko, nang magsimulang umurong ang aking paralisis na napagtanto ko ang lawak ng pinsala sa aking mga ugat. Saglit akong napasok sa isang ospital sa Poland. Hindi ko malaman kung papaano ako mabubuhay. Basta nanalangin ako sa Diyos na kailangan ko ng isa pang pagpapalunas: "Kailangan Kitang makitang muli dahil alam kong kaya Mong gawin ito." Kaya, nakahanap ako ng serbisyo sa pagpapalunas at naniwala ako na ako'y gagaling. Isang Saglit na Ayaw Mong Palampasin Sabado noon at noong una ay ayaw magpunta ng aking ama. Sinabi ko na lang sa kanya: "Hindi mo nais na makaligtaan kapag ang iyong anak na babae ay gumaling." Ang naunang talakdaan ay may misa, na sinundan ng serbisyo ng pagpapagaling kasama ang Pagsamba. Subalit nang kami ay dumating, sinabi ng pari na kinailangan nilang baguhin ang plano dahil ang pangkat na dapat mamuno sa serbisyo ng pagpapagaling ay wala doon. Naaalala kong nag-iisip ako na hindi ko kailangan ng anumang pangkat: "Kailangan ko lang si Hesus."     Nang magsimula ang misa, wala akong nadinig ni isang salita. Nakaupo kami sa gilid kung saan may larawan ng Banal na Awa. Tumitig ako kay Hesus na parang hindi ko pa Siya dating nakita. Ito ay isang nakamamanghang larawan. Napakaganda Niya! Hindi ko na nakita pa ang larawang iyon saan man matapos noon. Sa buong Misa, binalot ng Banal na Espirito ang aking kaluluwa. Sinasabi ko lamang sa isip ko 'Salamat sa Iyo' kahit hindi ko alam kung ano ang ipinagpapasalamat ko. Hindi ako nakahiling ng paglunas, at iyon ay nakakasiphayo dahil kinailangan ko ng lunas. Nang magsimula ang pagsamba, hiniling ko sa aking ina na dalhin ako sa harapan, nang mas malapit kay Hesus hangga't maaari. Doon, nakaupo sa harap, naramdaman kong may humihipo, at minamasahe ang likod ko. Nagiging mainit-init at maginhawa na kaya't pakiramdam ko ay matutulog na ako. Kaya, nagpasiya akong maglakad pabalik sa bangko, nakalimutan kong hindi ako ‘makalakad.’  Basta't naglakad ako pabalik at sinundan ako ng aking ina daladala ang aking mga saklay, pinupuri ang Diyos, nagwiwikang: “Naglalakad ka, Naglalakad ka.” Ako ay napagaling, ni Hesus sa Banal na Sakramento. Saglit lang pagkaupo ko, nadinig ko ang isang tinig na nagsasabi: “Ang iyong pananampalataya ang nagpagaling sa iyo”  Sa aking isipan, nakita ko ang larawan ng babaeng humipo sa balabal ni Hesus nang Siya ay padaan. Ang kanyang kwento ay nagpapaalala sa akin ng sarili kong kwento. Walang nakatulong hanggang sa umabot ako sa puntong ito kung saan nagsimula akong magtiwala kay Hesus. Dumating ang paglunas nang tanggapin ko Siya at sabihin sa Kanya: “Ikaw ang tangi kong kailangan.” Nawalan nang lahat ng mga kalamnan ang kaliwa kong binti at maging iyon ay nanumbalik sa isang magdamagan. Makahulugan ito sapagkat sinusukat ito ng mga doktor noon, at nakita nila ang isang kamangha-mangha, di maipaliwanag na pagbabago. Isinisigaw Ito Sa pagkakataong ito nang natanggap ko ang paglunas, nais kong ibahagi ito sa lahat. Hindi ako nahiya. Nais kong malaman ng lahat kung gaano kahanga-hanga ang Diyos at kung gaano Niya tayo kamahal. Hindi ako natatangi at wala akong ginawang natatangi upang makatanggap ng kagalingang ito. Gayon din, ang malunasan ay hindi nangangahulugan na ang aking buhay ay naging lubhang maginhawa sa isang magdamagan. May mga paghihirap pa din, ngunit higit na mas magaan. Dinadala ko sila sa Eucharistic Adoration at binibigyan Niya ako ng mga kalutasan, o mga ideya kung paano ko sila haharapin, pati na ang katiyakan at pagtitiwala na haharapin Niya ang mga ito.

Naranasan mo na ba kung papaano ang pakiramdam sa oras ng pagsamba? Ang magandang salaysay ni Colette ay maaaring makapagpabago ng iyong buhay. Naalala ko na noong bata pa ako, iniisip ko noon na ang pakikipag-usap kay Hesus sa Banal na Sakramento ay ang pinaka-hindi kapani-paniwala o nakakabaliw na ideya. Ngunit matagal na iyon bago ko pa Siya nakilala. Maraming taon magmula sa paunang pagpapakilalang iyon, mayroon na akong isang tagong kayamanan ng maliliit at malalaking karanasan na naglalapit sa akin sa Eukaristiyang Puso ni Hesus, na nagdadala sa akin upang mas maging malapit, isang hakbang sa bawat isang pagkakataon...Ang paglalakbay na iyon ay patuloy pa rin. Minsan sa isang buwan, ang parokyang dinaluhan ko noon ay nagdaos ng magdamag na pagbabantay na magsisimula sa pagdiriwang ng Eukaristiya, na sinusundan ng pagsamba sa buong gabi, na hati-hati ang mga oras. Bawat oras ay nagsisimula sa ilang panalangin, pagbabasa ng Kasulatan, at papuri; Naalala ko, sa mga unang buwan, ang mga unang pagpukaw ng pakiramdam ng pagiging napakalapit ko kay Hesus. Ang mga gabing iyon ay nakatuon sa katauhan ni Hesus at doon, natuto akong magsalita sa Banal na Sakramento, na para bang si Hesus mismo ang nakatayo doon. Nang maglaon, sa isang retreat para sa mga tinedyer, nakatagpo ako ng tahimik na Eukaristikong Pagsamba, na kakaiba sa aking pakiramdam noong una. Walang nangunguna, at walang kumakanta. Nasisiyahan akong umaawit sa Pagsamba at palagi akong nasisiyahan sa mga taong nangunguna sa amin sa pananalangin. Ngunit ang ideyang ito na maaari akong basta nakaupo lang at manahimik, bago iyon...Sa retreat, mayroong isang napakaespirituwal na Jesuit na pari na magsisimula ng pagsamba sa: "Manahimik at kilalanin na ako ay Diyos." At iyon ang imbitasyon. Ako at Ikaw, Hesus Naalala ko ang isang partikular na pangyayari na nagdulot ng malalim na pagkaunawa sa katahimikang ito sa akin. Nasa Pagsamba ako noong araw na iyon, natapos na ang itinakdang oras para sa akin at hindi pa dumarating ang taong dapat na hahalili sa akin. Habang naghihintay ako, nagkaroon ako ng kakaibang impresyon mula sa Panginoon: “Wala ang taong iyon ngunit ikaw ay naririto,” kaya nagpasiya akong huminga na lang. Darating na sila anumang minuto sa palagay ko, kaya tumutok ako sa presensya ni Hesus at napapahinga na lang. Napagtanto ko, gayunpaman, na ang aking isip ay umaalis sa gusali, nagiging abala sa iba pang mga alalahanin, samantalang ang aking katawan ay naroon pa rin kasama ni Hesus. Lahat ng tumatakbo sa isip ko ay biglang nagkampo. Sa isang iglap lang, bago halos matapos natanto ko kung ano ang nangyayari. Isang biglaang sandali ng katahimikan at kapayapaan. Parang naging musika ang lahat ng ingay sa labas ng kapilya, at naisip ko: “Oh, Panginoon, salamat…Ito ba ang dapat gawin sa pagsamba? Akayin mo ako sa isang espasyo kung saang ako at ikaw lang?” Nagdulot ito ng malalim at pangmatagalang impresyon sa akin, na ang Eukaristiya ay hindi isang bagay, ito ay Isang Tao. Sa katunayan, ito ay hindi lamang isang tao, ito ay si Hesus Mismo. Walang Katumbas na Regalo Sa tingin ko ang ating pang-unawa sa Kanyang presensya at titig ay gumaganap ng isang malaking papel. Ang pag-iisip na ang mata ng Diyos na nakatutok sa atin ay maaaring maging lubhang nakakatakot. Ngunit sa katotohanan, ito ay isang titig ng pagkahabag. Naranasan ko ito ng buong-buo sa pagsamba. Walang paghatol, tanging pagkahabag. Ako ay isang taong napakabilis na husgahan ang aking sarili, ngunit sa titig na iyon ng habag mula sa Eukaristiya, ako ay inaanyayahan na maging hindi gaanong mapanghusga sa aking sarili dahil ang Diyos ay hindi gaanong mapanghusga. Sa palagay ko ay lumalago ako sa ganito sa isang buhay na patuloy sa pagkakalantad sa nakalantad na Eukaristiya. Ang Eukaristikong Pagsamba ay naging isang paaralan ng presensya para sa akin. Si Hesus ay 100% naroroon saanman tayo magpunta, ngunit ito ay kapag ako ay nakaupo sa Kanyang Eukaristikong presensya saka ako naaalerto sa aking sariling presensya at sa Kanya. Doon, ang Kanyang presensya ay nakakatugon sa akin sa isang napaka-intensyonal na paraan. Ang paaralang ito ng presensya ay naging isang edukasyon ng mga tuntunin ng kung paano lalapitan din ang iba. Kapag naka-duty ako sa ospital o sa hospisyo at may nakakaharap akong isang taong may malubhang sakit, ang pagiging hindi sabik na presensya sa kanila ang tanging bagay na maibibigay ko sa kanila. Natutunan ko ito mula sa Kanyang presensya sa Pagsamba. Tinutulungan ako ni Jesus na nasa akin na maging naroroon sa kanila nang walang adyenda–kundi para lamang ‘makasama’ ang tao, sa kanilang espasyo. Ito ay naging isang napakabuting regalo sa akin dahil ito ay nagpapaubaya sa akin na maging presensya ng Panginoon para sa iba at upang hayaan ang Panginoon na maglingkod sa kanila sa pamamagitan ko. Walang hangganan ang kaloob na kapayapaang ibinibigay Niya. Nangyayari ang biyaya kapag tumitigil ako at hinahayaan ang Kanyang kapayapaan na mapuspos ako. Nararamdaman ko iyon sa Eukaristikong Pagsamba, kapag tumitigil ako sa pagiging abala. Sa palagay ko, sa buong buhay ko sa natututunan ko sa ngayon, iyon ang paanyaya: ‘Tumigil sa masyadong pagiging abala at manatili, at hayaan mo akong gawin ang iba pa.”

T – Marami sa aking mga kaibigang Kristiyano ay nagdiriwang ng 'Komunyon' tuwing Linggo, at ipinagdidiinan nila na ang Yukaristikong pag-iral ni Kristo ay isang pambanalang paglalarawan lamang.  Ako’y naniniwala na si Kristo ay naroon sa Yukaristiya.  Ngunit mayroon bang paraan upang maipaliwanag ito sa kanila?  S – Ito'y talagang isang di-kapanipaniwalang paninindigan na sabihin na sa bawa’t misa, ang isang munting piraso ng tinapay at isang kalis ng alak ay nagiging ganap na laman at dugong Kusa ng Diyos.  Hindi isang paglalarawan o palatandaan, ngunit ito’y tunay na katawan, dugo, kaluluwa, at kabanalan ni Hesus.  Paano natin ito magagawang isang paninindigan?  Mayroong tatlong mga dahilan kung bakit natin pinaniniwalaan ito.  Una, si Hesukristo ay kusang sinabi ito.  Sa Ebanghelyo ni Juan, Kapitulo 6, sinabi ni Hesus:  “Tunay, tunay na sinasabi Ko sa inyo, maliban lamang na kakanin ninyo ang laman ng Anak ng Tao at iinumin ang Kanyang dugo, kayo ay walang buhay sa sarili ninyo.  Sinuman ang kumakain ng Aking laman at umiinom ng Aking dugo ay may buhay na walang hanggan, at ibabangon ko siya sa huling araw.  Pagka’t ang laman Ko ay tunay na kakanin at ang dugo Ko ay tunay na inumin.  Sinuman ang kumakain ng Aking laman at umiinom ng Aking dugo ay nananatili sa Akin at Ako sa kanya.”  Tuwing sinasabi ni Hesus, “Tunay, tunay na sinasabi Ko…”, ito’y isang tanda na ang Kanyang susunod na sasabihin ay may buong payak na kahulugan.  Bilang karagdagan, ginamit ni Hesus ang Grekong salitang trogon na ang pagsalin ay “kumain”—ngunit ang totoong kahulugan ay “ngumuya, ngumata, o himayin ng mga ngipin ng isang tao.”  Ito’y isang maliwanag na pandiwa na magagamit lamang nang santalagahan.  Mandin, bigyang-pansin ang ganting tugon ng Kanyang mga tagapakinig; sila’y nagsilayo.  Isinasaad sa Juan 6: “bilang kinauwian nitong [pangaral], marami sa Kanyang mga alagad ay bumalik sa kanilang dating kinagawiang pamumuhay at hindi na nagsiulit na samahan Siya.”Hinahabol ba Niya sila, sinasabing hindi nila naunawaan Siya?  Hindi, sila’y hinayaan Niyang lumisan--sapagka't Siya’y taimtim tungkol sa Kanyang pangaral na ang Yukaristiya ay ang Kanyang tunay na laman at dugo.  Ikalawa, naniniwala tayo dahil ang Simbahan ay palagi nang itinuro ito simula sa pinakamaagang mga araw.  Minsan kong tinanong ang isang pari kung bakit walang pagbanggit ng Yukaristiya sa Kredo na ating ihinahayag tuwing Linggo—at sumagot siya na ito’y dahil walang nakikipagtalo sa Kanyang Tunay na Pag-iral, kaya ito’y hindi kinakailangang bigyan ng pangkapunuang kahulugan!  Marami sa mga Ama ng Simbahan ang nagsulat tungkol sa Yukaristiya—bilang halimbawa, si San Justino Martir, nagsusulat sa loob ng ika-150 na Taon ng Panginoon, ay inilagda itong mga salita:  “Pagka’t  hindi bilang isang pangkaraniwang tinapay at pangkaraniwang inumin na tinatanggap natin ang mga ito; tayo’y napangaralan na ang pagkain na nabasbasan ng panalangin ng Kanyang diwa, at kung saan nagmumula ang kalusugan ng ating dugo at laman, ay ang laman at dugo ng yaong si Hesus na nagkatawamg-tao.”  Bawa’t Ama ng Simbahan ay sumasang-ayon—ang Yukaristiya ay totoong laman at dugo Niya.  Pinakahuli, ang ating pananampalataya ay napasisigla sa pamamagitan ng mga himala ng Yukaristiya sa kasaysayan ng Simbahan—mahigit na isang-daa't-limampung mga himalang natalà nang buong katiyakan.  Marahil ang pinakabantog ay ang naganap sa Lanciano, Italya sa loob ng ikawalong-daang mga taon, kung saan ang isang pari na pinag-alinlangan ang tunay na pag-iral ni Kristo ay nagulantang nang nagtagpuan niya ang Ostiya ay naging malinaw na laman, habang ang alak ay naging bilang malinaw na dugo.  Pagkaraa'y natuklasan ng makaagham na mga panunuri na ang Ostiya ay bahagi ng kalamnan ng pusong nagbubuhat sa isang lalaking tao na may uri ng dugong AB (napaka-karaniwan sa mga kalalakihang Hudyo).  Ang pusong kalamnan ay nabugbog at nagkapasa-pasà nang sukdulan.  Ang dugo ay nagsipagbuo sa limang mga kimpal, nagsasagisag sa limang mga sugat ni Kristo, at ang bigat ng isa sa mga kimpal ay makababalaghang tumutumbas sa bigat ng limang mga kimpal kapag pinagsama-sama!  Ang mga dalub-agham ay hindi maipaliwanag kung paano makatatagal ang laman at dugong ito nang labindalawang-daang mga taon—mandin ay kusang isang di-maipaliliwanag na himala.  Ngunit paano natin maipaliliwanag kung papaano ito nangyayari?  Tayo’y makagagawa ng pagkakaiba ng pagkakayari (isang bagay na may anyo, amoy, lasa, atbp.) sa kalamnan (kung ano talaga ito).  Noong ako’y musmos na bata, nasa loob ako ng bahay ng aking kaibigan, at nang siya’y umalis ng silid, nakakita ako ng isang galyetas na nasa plato.  Ito’y nag-anyong katakamtakam, may amoy tulad ng banilya, at kaya kumagat ako nito…at ito pala'y sabon!  Ako’y bigong-bigo!  Ngunit ito’y napangaralan ako na ang aking mga pandama ay hindi parating maaninaw ang isang bagay kung ano talaga ito.  Sa Yukaristiya, ang kalamnan ng tinapay at alak ay nagbabago sa pagiging kalamnan ng katawan at dugo (isang pamamagitang kinikilala bilang banyuhay), habang ang mga pagkakayari (ang lasa, amoy, anyo) ay nanatiling magkatulad.  Ito’y totohanang nangangailangan ng pananalig upang matanggap na si Hesus ay tunay na umiiral, pagka’t ito’y hindi makikilala ng ating mga pandama, o ito’y isang bagay na mahihinuha ng ating pangangatwiran o pananahilan.  Ngunit kung si Hesukristo ay Diyos at Siya ay hindi makapagsisinungaling, maluwag sa kalooban kong maniniwala na Siya’y hindi isang palatandaan o paglalarawan, ngunit tunay na naroroon sa Pinakabanal na Sakramento! 

Ang mga tao ay madalas na nagugulat kapag pinaa-alam ko sa kanila na ang pinakamalapit kong kaibigan sa monasteryo ay si Padre Philip, na nangyaring naging 94.  Siya na bilang pinakamatandang monghe ng komunidad, at ako na bilang pinakabata, ay sadyang magkatugma; isa pang kapanalig na monghe ay magiliw na tinutukoy kami bilang “alpa at omega.”  Bilang karagdagan sa aming pagkakalayo ng gulang, mayroong napakaraming kaibhang pumapagitan sa amin.  Si Padre Philip ay naglingkod sa Tanod Baybayin bago pumasok ng monasteryo, nag-aral ng Botanika at wikang Ingles, tumira na sa Roma at Ruwanda, at siya’y matatas sa iba-ibang mga wika.  Sa madaling sabi, siya’y may mga karanasan sa buhay na higit pa sa akin. Sa kabila nito, may ilang mga bagay na pinagbabahaginan namin nang karaniwan: kapwa kami’y katutubo ng California at mga nagsalin-anib mula sa Protestantismo (siya na dating Presbiteryano at ako na dating Baptist).  Ikinalilibang namin nang lubos ang opera, at higit na mahalaga, pinananatili namin ang buhay ng pananalig nang magkasabay. Likas lamang na mamili ng mga kaibigang nakapamamahagi ng ating karaniwang mga kinawiwilihan.  Ngunit sa ating pagtanda at ang mga kalagayan ng ating mga buhay ay nagbabago, makikita natin ang ating mga sarili na nawawalan ng mga kaibigan habang nakakapagkamit ng mga bago.  Winika ni Aristoteles na lahat ng mga pagkakaibigan ay dapat magbahagi ng isang karaniwang bagay. Ang mga tumatagal na pagkakaibigan ay yaong mga nagbabahaginan ng mga pangmatagalang bagay.  Halimbawa, ang pagkakaibigan ng dalawang mga tabladong manlalangoy ay namamalagi habang mayroong mga alon na masasakyan.  Gayunman, kung walang gumugulong na alon o kapag ang manlalaro sa alon ay napinsala at hindi na makasagwan nang paalis, ang pagkakaibigan ay mangungupas maliban lamang kung makakita sila ng bagong bagay na mapagbabahaginan nila.  Kaya, kung ang mithi natin ay magkaroon ng habang buhay na mga kaibigan, ang susi ay ang makakita ng bagay na maaring maipagbahagi sa panghabangbuhay, o kaya, kawalang-hangganan. Ang punong pariseyo, si Kaypas, ay pinaratanganan si Hesus ng kalapastanganan nang inulat Niyang Siya ang Anak ng Diyos.  Higit na lapastanganan sa paghayag na ito ay nang sinabi ni Hesus sa Kanyang mga alagad, “Kayo ay aking mga kaibigan.”  Sapagka’t ano ang maaaring magkaroon ang Anak ng Diyos na karaniwan sa mga mangingisda, isang mambubuwis, at isang panatiko?  Ano ang maaaring magkaroon ang Diyos na may pagkatulad sa atin?  Siya’y labis na matanda kaysa sa atin.  Siya’y may higit na karanasan sa buhay.  Siya ay kapwa Alpa at Omega.  Anuman ang ating karaniwang ipinamamahagi ay dapat na nabigay Niya sa atin sa unang lagay.  Kabilang sa dami ng mga biyayang ibinabahagi Niya sa atin, ang Kasulatan ay malinaw tungkol sa bagay na tumatagal nang pinakamahaba: “Ang Kanyang matimtimang pag-ibig ay nagtatagal nang magpasawalang-hanggan.”  “Ang pag-ibig… ay napagtitiisan ang lahat ng mga bagay.”  “Ang pag-ibig ay walang katapusan.”  Lumalabas na, ang pakikipagkaibigan sa Diyos ay napakadali.  Ang dapat lamang natin na gawin ay “umibig dahil inibig Niya muna tayo.”

Kapag tinawag tayo ng Diyos, binibigyan din niya tayo ng lakas upang malampasan natin ang anumang darating na mga hadlang . Basahin ang kamangha-manghang kuwento kung paanong  si Fr. Si Pedro ay kumapit sa Diyos nang sinalakay siya ng mga unos ng buhay. Noong Abril 1975, ang buhay ng mga taong Vietnamese na naninirahan sa Timog ay nagbago magpakailanman nang sakupin ng mga Komunista ang bansa. Mahigit sa isang milyong sundalo ng Timog Vietnam ang nahuli at ikinulong sa mga kampong piitan sa buong bansa, habang daan-daang libong klero, seminarista, madre, monghe at kapatid ang ikinulong sa mga kulungan at sentro ng mga pag baballik aral  upang sila ay ma-impluwensiya. Humigit-kumulang 60% sa kanila ang namatay sa mga kampo kung saan hindi sila kailanman pinayagang tumanggap ng mga pagbisita mula sa kanilang mga pamilya o kaibigan. Nabuhay sila na parang nakalimutan na sila.  Bansang Nasalanta ng Digmaan Ipinanganak ako noong dekada ng 1960, noong panahon ng digmaan, kararating lamang ng mga Amerikano sa aking bansa. Ako ay pinalaki sa panahon ng labanan sa pagitan ng Hilaga at Timog, kaya ito ang naging senaryo ng aking pagkabata. Nang matapos ang digmaan, halos nakatapos na ako ng sekondaryang paaralan. Hindi ko gaanong naintindihan kung ano ang tungkol dito, ngunit labis akong nalungkot nang makita ang napakaraming tao na nagdadalamhati para sa lahat ng kanilang mga mahal sa buhay na pinatay o ikinulong. Nang sakupin ng mga Komunista ang aming bansa, nabaligtad ang lahat. Nabuhay kami sa takot sa ilalim ng patuloy na pang-uusig para sa aming pananampalataya. Wala kang makikitang kalayaan sa anumang paraan. Hindi namin alam kung ano ang mangyayari sa aming kinabukasan. Ang aming kapalaran ay ganap na nasa kamay ng mga miyembro ng Partido Komunista. Pagsagot sa Tawag ng Diyos Sa mga hindi magandang kalagayang ganito, naramdaman ko ang tawag ng Diyos. Noong una, malakas akong tumugon dito, dahil alam kong imposibleng sundin ko ang tawag na iyon. Una sa lahat, walang seminaryo kung saan ako makapag-aaral para sa pagpapari. Pangalawa, hindi lang para sa akin ang pagiging delikado, kundi mapaparusahan din ang pamilya ko kapag nalaman ito ng gobyerno. At sa huli, nadama kong hindi ako karapat-dapat na maging disipulo ni Jesus. Gayunpaman, ang Diyos ay may sariling paraan upang maisakatuparan ang Kanyang plano, kaya sumali ako sa (palihim na) seminaryo noong 1979. Pagkalipas ng labing-anim na buwan, natuklasan ng lokal na pulisya na gusto kong maging pari at kaya tinawagan ako para sa hukbo. Umaasa ako na baka makalaya ako pagkatapos ng 4 na taon, upang makabalik ako sa aking pamilya at sa aking pag-aaral, ngunit sa aking pagsasanay ay binalaan ako ng isang kaibigan na kami ay ipinadala upang lumaban sa Kampuchea. Alam ko na 80% ng mga sundalong lumaban sa Kampuchea ay hindi na nakabalik. Takot na takot ako sa inaasam-asam na pag-alis, at gumawa ako ng mga plano para makaalis, sa kabila ng mga nakaambang panganib. Bagama't matagumpay akong nakatakas, nasa panganib pa rin ako. Hindi ko maaaring ilagay sa panganib ang aking pamilya sa pag-uwi, kaya patuloy akong patago-tago, sa takot na baka may makakita sa akin at isumbong ako sa pulisya. Tumatakas para Mabuhay Pagkatapos ng isang taon ng pang-araw-araw sa takot na ito, na tila walang katapusan, sinabi sa akin ng aking pamilya na, para sa kaligtasan ng lahat, kailangan kong subukang tumakas mula sa Vietnam. Pagkalipas ng hatinggabi, isang madilim na gabi, sinundan ko ang mga lihim na direksyon pagapang sa isang maliit na bangkang pangisda na gawa sa kahoy kung saan limampung tao ang nagtipon tipon na  nagsisiksikan sa barko upang patakbuhin ang barko ng mga Komunistang patrol. Mula sa maliliit na bata hanggang sa matatanda, pigil-hininga kami at ang mga kamay ng isa't isa hanggang sa ligtas kaming nakalabas sa dagat. Ngunit ang aming mga problema ay nagsisimula pa lamang. Nagkaroon lang kami ng malabong ideya kung saan namin gustong pumunta ngunit wala kaming ideya kung paano kami pupunta doon. Ang aming pagtakas ay puno ng paghihirap at panganib. Apat na araw kaming gumugol sa kakila-kilabot na panahon, napatapon sa maalon na dagat. Sa isang yugto, nawalan na kami ng pag-asa. Nag-alinlangan kami na makakaligtas pa kami sa susunod na bagyo at naniniwala kami na hindi na kami makakarating sa aming destinasyon dahil nasa awa kami ng dagat na tila dinadala kami ng walang direksiyon at kami'y walang magawa dahil hind namin alam kung nasaan kami. Ang magagawa lang namin ay ipagkatiwala ang aming buhay sa tulong at awa ng Diyos. Sa lahat ng oras na ito, nasa ilalim kami ng Kanyang proteksyon. Hindi kami makapaniwala sa aming magandang kapalaran nang sa wakas ay nakahanap kami ng kanlungan sa isang maliit na isla sa Malaysia kung saan gumugol ako ng walong buwan sa isang refugee camp, bago ako tinanggap sa Australia. Malakas na Nakabangon Pagkatapos na mapagtiisan ang mga ganoong mga kakila-kilabot na pangyayari, sa wakas ay natuklasan ko na "pagkatapos ng ulan ay sumisikat ang araw". Meron tayong tradisyonal na kasabihan, "ang isang daloy ay magkakaroon ng pagbagsak". Ang bawat tao sa buhay ay dapat magkaroon ng ilang malulungkot na mga araw upang ihambing sa mga araw ng kagalakan at kasiyahan. Marahil ito ay isang tuntunin ng buhay ng tao. Walang sinuman mula sa kapanganakan ang maaaring malaya sa lahat ng kalungkutan. Ang iba ay pisikal, at ang iba ay mental at ang iba ay espirituwal. Ang ating mga kalungkutan ay naiiba sa bawat isa, ngunit halos lahat ay magkakaroon ng parte. Gayunpaman, ang kalungkutan mismo ay hindi maaaring pumatay ng isang tao. Tanging ang kakulangan ng kalooban na magpatuloy sa pagsuko sa kalooban ng Diyos ang makapagpapapahina ng loob ng isang tao na labis na naghahanap ng kanlungan sa hindi mapang-unawang kagalakan, o pumili ng pagpapakamatay sa walang kabuluhang pagtatangkang makatakas mula sa kalungkutan. Pakiramdam ko ay masuwerte ako na natutunan ko, bilang isang Katoliko, na magtiwala nang buo sa Diyos para sa aking buhay. Naniniwala ako na tutulungan Niya ako sa tuwing ako ay may problema, lalo na kapag tila wala na akong mga pagpipilian, at napapalibutan na ng mga kaaway. Natutunan ko sa pamamagitan ng karanasan na humanap ng kanlungan sa Diyos, ang kalasag at muog ng aking buhay. Walang makapipinsala sa akin kapag Siya ay nasa aking tabi (Awit 22). Bagong Buhay sa Bagong Lupain Pagdating ko sa Australia, itinuon ko ang aking sarili sa pag-aaral ng Ingles upang matupad ko ang pananabik sa aking puso na patuloy na mag-aral para sa pagpapari. Ito ay hindi madali para sa akin sa simula, naninirahan sa isang ganap na kakaibang kultura. Kadalasan, hindi ko mahanap ang tamang mga salita upang ipaabot ang aking mga iniisip nang walang kaguluhan. Minsan parang gusto kong sumigaw ng malakas dahil sa pagkabigo. Kapag walang pamilya, o kaibigan, o pera, mahirap magsimula ng bagong buhay. Nakaramdam ako ng kalungkutan at pag-iisa, na may kaunting suporta mula sa sinuman, maliban sa Diyos. Siya ang aking laging kasama, na nagbibigay sa akin ng lakas at tapang na magpatuloy sa pagtitiyaga sa kabila ng lahat ng mga hadlang. Ginabayan ako ng Kanyang liwanag sa kadiliman, kahit na hindi ko nakilala ang Kanyang presensya. Ang lahat ng aking nakamit ay sa pamamagitan ng Kanyang biyaya at hindi ako titigil sa pasasalamat sa Kanya sa pagtawag sa akin na sumunod sa Kanya.  

Nalulula sa mga pasanin sa buhay? Alamin kung paano ka makakahinga ng maluwag Sa loob ng maraming taon ng aking pagsasama, dinadala ko ang pasanin ng pag-aasawa sa isang asawa na hindi ibinahagi ang aking pananampalataya. Bilang mga magulang, marami sa atin ang nagdadala ng mga pasanin ng ating mga anak at miyembro ng pamilya. Ngunit sasabihin ko sa iyo, magtiwala sa plano ng Diyos, magtiwala sa Kanyang perpektong oras para sa Kanyang banal na pag-aalaga. Sinasabi sa Awit 68:18-20, “Purihin ang Panginoon, ang Diyos na ating Tagapagligtas, na araw-araw na nagdadala ng ating mga pasanin.” Ano ang dapat nating gawin sa ating mga pasanin? Una, huwag mawalan ng pag-asa. Kapag pinanghinaan tayo ng loob, hindi ito sa Panginoon. Alam natin na sinasabi sa atin ng Bibliya sa Mateo 6:34, “Kaya huwag kayong mag-alala tungkol sa bukas, sapagkat ang bukas ay magdadala ng kaniyang sariling mga alalahanin.” Sinasabi rin ng Banal na Kasulatan, "Ang bawat araw ay may sapat na problema sa sarili nitong." Kapag tayo ay payapa, ito ay sa Diyos, ngunit kapag tayo ay nag-aalala, ito ay sa diyablo. Walang pag-aalala sa langit, tanging pag-ibig, kagalakan at kapayapaan. Ang aking pinakamamahal na asawa, si Freddy, ay nagkaroon ng Alzheimer’s na sakit sa huling walong at kalahating taon ng kanyang buhay. Sa panahong ito ng pamumuhay kasama ang isang asawang may Alzheimer's, nalaman kong kamangha-mangha ang biyaya ng Panginoon sa aking buhay. Binigyan niya ako ng biyaya na huwag dalhin ang bigat ng kanyang karamdaman. Ito ay maaaring sirain ako. Natagpuan ko ang aking sarili sa isang posisyon kung saan kailangan kong manalangin at patuloy na ibigay ang lahat sa Panginoon, sa bawat sandali. Kapag nakatira ka sa isang taong may Alzheimer's buhay ay patuloy na nagbabago. Tuwing umaga pagkagising ko, pumupunta ako sa Bibliya. Ginagawa ko itong mga unang bunga ng aking araw. Alam kong dinala na ng aking Hesus ang bawat isa sa ating mga pasanin noong Siya ay namatay sa Krus para sa atin. Siya ay nagbayad ng halaga para sa bawat isa sa atin at naghihintay siya para sa bawat isa sa atin na ilapat ang maraming mga pagpapala na kanyang binili para sa atin sa pamamagitan ng kanyang kamatayan sa Krus. Mga Pangakong Nagpapanatili sa Akin Sa panahong iyon, marami akong natutunang aral. Natutunan ko na kung minsan ay ayaw ng Diyos na baguhin ang ating mga kalagayan, ngunit gusto niyang baguhin ang iyong puso sa pamamagitan ng mga pangyayari na iyong pinagdadaanan. Ganyan talaga ang nangyari sa akin. Mas marami akong natutunan sa mga lambak na ginawa ko sa lupang pangako at sa mga tuktok ng bundok. Kapag nahaharap ka sa mga mapanghamong sitwasyon, natututo kang lumangoy o lumundag ka sa ilalim. Natutunan mo na ang Diyos ay makakahanap ng paraan kung saan walang paraan. Patuloy kong hihilingin sa Panginoon, "bigyan mo ako ng biyayang gaya ni Pablo na maging kontento sa lahat ng pagkakataon." Sa liham sa mga taga-Filipos, isinulat ni Pablo na natutunan niyang maging kontento anuman ang mga kalagayan. Pagkatapos ay sinabi niya ang pahayag na ito, "Magagawa ko ang lahat ng bagay sa pamamagitan ni Kristo na nagpapalakas sa akin." Dapat nating malaman na ang lakas ng Panginoon at hindi ang ating lakas ang nagdadala sa atin. Kailangan nating magtiwala sa Panginoon at huwag umasa sa sarili nating pang-unawa. Kailangan nating ihagis ang ating mga pasanin sa Kanya at hayaan Siya na suportahan tayo. Kapag nagsimula kaming pumunta sa pamamaraan ng pag-aalala, umiikot lang kami pababa. Doon tayo kailangang lumapit sa Panginoon at ibigay sa Kanya ang ating mga pasanin. “Lumapit kayo sa akin, kayong lahat na pagod at nabibigatan sa inyong pasanin, at kayo ay aking bibigyan ng kapahingahan. Pasanin ninyo ang aking pamatok at matuto kayo sa akin, sapagkat ako ay maamo at mapagpakumbaba sa puso, at makakatagpo kayo ng kapahingahan para sa inyong mga kaluluwa” (Mateo 11:28,29) ay isang kamangha-manghang talata sa banal na kasulatan na nagdala sa akin sa buong walo at kalahating taon. Pangako yan! Kaya, ang bawat isa sa atin sa pananampalataya, ay kailangang maging handa na ihagis ang buong bigat ng ating pag-aalala at pagkabalisa para sa ating sarili at sa ating mga mahal sa buhay sa Panginoon. Posibleng Misyon! Maglaan ng sandali ngayon upang ibigay sa Panginoon ang lahat ng mga taong dinadala mo sa iyong puso. Maaaring ang asawa mo, mga anak mo, o ibang tao ang naligaw ng landas o suwail. Lundag ng pananampalataya ngayon at ibigay ang lahat sa Panginoon dahil nagmamalasakit siya sa iyo. Ibigay sa Panginoon ang lahat ng mga lugar kung saan inagaw ng kaaway ng iyong kaluluwa ang iyong kapayapaan. Tumagal ng dalawampu't walong taon ng paghihintay bago nakilala ng aking asawa si Hesus. Ibibigay ko siya sa Panginoon sa lahat ng oras. Sasabihin ko na siya ay isang 'testimony-in-the-making' at hindi ako sumuko. Binago siya ng Diyos at pinagaling ang kanyang kaluluwa sa pamamagitan ng panaginip. Ibang-iba ang timing ng Diyos sa atin. Sinasabi ng Lucas 15:7, “Magkakaroon ng higit na kagalakan sa langit dahil sa isang makasalanang nagsisi kaysa sa siyamnapu’t siyam na matuwid na hindi kailangang magsisi.” Masasabi ko sa iyo, nagkaroon ng ganap na party sa langit nang magbalik-loob ang aking Freddy! Ipinakita sa akin ng Panginoon na isa siya sa mga dakilang misyon ko. Sino ang iyong dakilang misyon? Ang iyong asawa, ang iyong asawa, anak, o anak na babae? Hilingin sa Panginoon na hipuin sila at ibibigay Niya ang mga panalanging ito. Hindi pa huli Ang aking Freddy ay umuwi sa kaluwalhatian noong ika-14 ng Mayo, 2017. Alam kong nasa itaas siya ngayon, at minamaliit niya ako. Sa Lucas 5:32 sinabi ni Hesus, “Hindi ako naparito upang tawagin ang mga matuwid, kundi ang mga makasalanan sa pagsisisi.” Kaya, ang awa ng Diyos ay PARA sa mga makasalanan, at tayong lahat ay naligtas sa pamamagitan ng Kanyang biyaya. Ang sabi ng Panginoon sa Is 65:1, “Ipinahayag ko ang aking sarili sa mga hindi nagtanong para sa akin; Natagpuan ako ng mga hindi naghanap sa akin. Sa isang bansang hindi tumawag sa aking pangalan, sinabi ko, ‘Narito ako, narito ako. Sa Talaarawan ni St Faustina mababasa natin ang tungkol sa awa ng Diyos sa mga namamatay: “Madalas akong dumalo sa mga naghihingalo at sa pamamagitan ng mga pagsusumamo ay nakakakuha ng pagtitiwala sa awa ng Diyos para sa kanila, at nagsusumamo sa Diyos para sa kasaganaan ng banal na biyaya, na laging nagtatagumpay. Ang awa ng Diyos kung minsan ay naaantig ang makasalanan sa huling sandali sa isang kahanga-hanga at mahiwagang paraan. Sa panlabas, parang nawala ang lahat, ngunit hindi ganoon. Ang kaluluwa, na naliliwanagan ng isang sinag ng makapangyarihang huling biyaya ng Diyos, ay bumaling sa Diyos sa huling sandali na may gayong kapangyarihan ng pag-ibig na, sa isang iglap, natatanggap nito mula sa Diyos ang kapatawaran ng kasalanan at kaparusahan, habang sa panlabas ay hindi ito nagpapakita ng alinman sa pagsisisi o pagsisisi, dahil ang mga kaluluwa [sa yugtong iyon] ay hindi na tumutugon sa mga panlabas na bagay. Oh, hindi kayang unawain ang awa ng Diyos!” (Talata 1698) Manalangin tayo: Panginoon dumarating kami sa silid ng trono ng biyaya kung saan makakatagpo kami ng biyaya sa oras ng pangangailangan. Inihahatid namin sa iyong harapan ang mga pinapahalagahan sa aming mga puso. Ipagkaloob sa kanila ang biyaya ng pagsisisi at pagbabagong loob. Amen.    

Kung minsan, ang mga maliliit na himala ang syang nakakapagpalakas ng ating pananampalataya at naghahanda sa atin sa mga gipit na sandali sa ating buhay. Sa kalagitnaan ng edad 20 at 30 taon, nang kami ng aking maybahay ay kasalukuyang nagninilay sa tawag na lumipat  sa Eureka Springs, Arkansas mula Chicago kasama ng mga kasapi ng Katolikong Charismatic na pamayanan, nagpasya kaming suriin ang Eureka upang makita kung anong uri ng tirahan ang meron doon. Dalawa sa mga kasapi ng aming pamayanan ang nag-saayos na makita namin ang lugar.  Makaraan ang isang linggo, nasasabik tungkol sa kinabukasan namin sa kaakit-akit na bayan, sinimulan namin ang aming pagbalik sa Chicago upang gawin ang mga nalalabing paghahanda para sa paglipat sa mga bundok ng Ozark. Mga Pag-ikot at Pag-liko Mga ilang oras sa aming  paglalakbay, napilitan kaming tumakbo o tumigil sa daan dahil sa problema sa makina.  Ang talyer ay may magandang balita -hindi ito malaking problema, at masamang balita -hindi nila makuha ang bahaging ipapalit hanggang sa susunod na araw. Kinailangan naming kumuha ng isang silid sa isang malapit na motel.  Kinabukasan, nang maayos na ang sasakyan, humayo kami na medyo magaan ang bulsa, kung pera ang pag-uusapan.  Napunta halos sa silid ng motel at sa pagpapaayos ng sasakyan ang lahat halos ng aming pera.  Ni halos hindi sapat para sa pagkain, at dahil nagdadalantao si Nancy, ang paglaktaw sa pagkain ay hindi maaari.  Wala akong mga kredit kard nang panahong iyon. Naglalayag kami sa kalsada nang pahintuin kami ng isang pulis ng estado.  Pinara niya kami, kasama ang limang iba pang mga sasakyan, dahil sa mabilis na pagmamaneho.  Isa-isa, pinatabi kami sa gilid ng kalsada, habang naghihintay sa aming mga tiket.  Wala akong alam tungkol sa pagbabayad sa singil ng tiket sa labas ng sarili kong probinsya, o lalo pa, kung paano makipagtalo sa halaga ng multa.  Magalang na sinabi ng opisyal, "Maaari kang pumunta sa korte kung nais mo.  Lumabas ka sa susunod na labasan, sundan ang mga palatandaan patungo sa korte, at makikita mo ito." Paggunita Isang taon bago nito, isang naantalang pulot-gata ang nagdala sa amin ni Nancy sa Italianong bayan na sinilangan ko.  Papunta doon, tumigil kami sa Assisi upang dalawin ang aming mga itinatanging santo, sina Francis at Clare.  Sa basilica ng Santa Chiara (pangalan ni Clare sa Italyano) nakita namin ang kanyang totoong ginintuang dilaw na buhok na napanatili sa isang lalagyan na yari sa salamin. Humarap sa akin si Nancy at sinabing, "Kung magkakaroon tayo ng isang anak na babae, nais kong pangalanan siya ng Chiara."  Taos-puso akong sumang-ayon at inasahan ang araw na magkaroon ng kapangalan si St. Clare sa aming pamilya. Nang palapit na kami sa labasan, alam na hindi namin mababayadan ang ticket sa trapiko, tumawag kami ni Nancy kay Santa Chiara. "Mahal na St. Clare," dasal namin, "tulungan mo kaming makaligtas sa pagbabayad ng tiket na ito.  Paki tulungan mo po kami."  Pabiro ko pang idinagdag, "St Clare, talagang papangalanan namin ang aming sanggol tulad ng sa iyo ... kahit pa lalaki ito!" Agad-agad, nakita namin ang karatulang nagtuturo patungo sa bayan.  Hindi kami makapaniwala sa aming nakita.  Hindi nasabi sa amin ng opisyal na pinapapunta niya kami ng St Clair, Missouri!  Kamakailan ko lamang natutunan na ito ay pinangalanan para sa isang heneral ng Rebolusyonaryong Digmaan. Ngunit nakita ng aming mga walang muwang na mata ang "St" na sinundan ng "Clair" at napunan ni St. Clare ang aming mga puso.  Hindi namin napansin ang pagkakaiba sa pagbaybay ng ipinapalagay namin na pangalan ng aming minamahal na santo.  Ang bayang ito na may 4,000 na mamamayan sa American Bible-belt, naisip namin, ay pinangalanan para sa santo ng Assisi!  Labis ang kagalakan, naniwala kaming maayos ang pagkapili namin na bumaling sa aming mahal na Chiara. Pagpapagaan Nagmamadali akong tumungo sa korte, umaasang maunahan ko ang ibang mga tsuper para mapakiusapan ko ang hukom na bigyan ako ng awa, ngunit kaagad na silang nagparadahan katabi namin.  Nang tanungin ng kawani ng korte kung paano ko nais bayadan ang aking multa, sinabi ko na sa palagay ko ay hindi mabilis ang pagmamaneho ko at hiniling kung maari kong makausap ang hukom. Bagaman nagulat, sinabi niya na maari at tumango sa isang lalaking nakaupo sa katapat na mesa. Habang kumukuha siya ng isang mahabang itim na balabal mula sa katabing sabitan ng sombrero, sinenyasan kami ng kawani patungo sa hukuman kung saan nakaupo  ang lalaking nakabihis na ng pang-hukom. Tinawag niya ang unang 'mabilis magmaneho'.  Iginiit niya na hindi siya nagmamadali at sa aking kagalakan, naisip kong ang hukom ay mapag-unawa, sumasang-ayon pa sya na kung minsan ay nagkakamali ang mga opisyal ng pulisya at ang mga inosenteng tagamaneho ay napagkakamaliang mabigyan ng tiket.  Lumakas ang loob ko hanggang sa sinabi niya, "ngunit siya ang opisyal ng pulisya at dapat kong tanggapin anuman ang sinabi nya. Ang iyong multa ay pitumpu't limang dolyares." Sinubukan ng pangalawang akusado ang kabaliktaran na pamamaraan;  ipinaliwanag niya nang buong katamisan at kabaitan na ang mabuting opisyal ay tiyak na nagkamali.  Muli, pinakinggan sya ng hukom, umayon na ang mga opisyal ay hindi perpekto at kung minsan kahit na ang kagamitan sa radar ay nagkakamali.  Ngunit muli, bumaliktad siya at nagpapaalala sa amin na ang pulis ay hinirang na opisyal ng batas. Ang multa niya ay walumpu't limang dolyar. Ako ang sumunod at sinimulan ko sa isang katanungan. "Ang iyong karangalan, maari bang mapagpasyahan dito ngayon na ako at hindi nagkasala?" "Ah hindi," sagot niya. "Sinabi ng kawani na nais mong makipag-usap sa hukom, kaya masaya akong makinig.  Ngunit hindi, hindi kita mapagpapasyahan na hindi nagkakasala.  Kakailanganin natin ang isang paglilitis para dyan.” Lumabas na ang mga pagpipilian ko lamang ay ang magmatuwid na nagkasala at bayadan ang aking multa o mangatwiranan na hindi nagkasala at bayadan ang aking multa.  Hindi ako makakaalis nang hindi nagbabayad ng multa.  Kung nais ko ng isang paglilitis, kailangan kong bumalik sa St. Clair. Kapag Naligaw Nang Walang Kapag-a-pag-asa "Kami ng aking asawa ay lilipat dito sa Setyembre," sinabi ko sa kanya.  "Handa akong bumalik para sa isang paglilitis."  Ang anyo sa kanyang mukha ang nagsabi sa akin na gumaganda ang aking pag-asa.  Ngunit biglang tumayo si Nancy, naka-usli ang kanyang malaking tiyan, at malakas na nagwika para madinig ng lahat, "Naku, Mahal, huwag mong subukang mangatuwiran sa kanya. Wala siyang pakialam sa atin.  Wala siyang pakialam na nasira ang ating sasakyan at ginugol natin ang lahat ng ating pera sa silid ng motel at mga gastos sa pagpaayos ng sasakyan.  Huwag mong subukang mangatuwiran sa kanya, gusto lang niya ang pera natin."  Sinikap kong  patigilin sya sa kanyang panaghoy, siya ay nagpatuloy. Nang lumingon ako sa hukom, kumbinsido na ang aking pag-asa ay naglaho na, sumenyas siya sa akin na lumapit sa hukuman.  Nang papalapit na ako, tinanong niya, "balak mong lumipat sa lugar na ito?" "Oo, iyong karangalan.  Lilipat kami sa Eureka Springs sa Setyembre. " Umabot siya sa loob ng kanyang kadamitan hangang sa bulsa ng kanyang pantalon at naglabas ng isang tarheta.  Iniabot ito sa akin at nagsabing, "Sa susunod na madaan ka sa St. Clair, tawagan mo ako." Nakatayo ako doon, hindi malaman kung ano ang gagawin. Sumenyas siya na lumakad na ako. Hindi ko pa din maintindihan.  Muli siyang sumenyas, mas masidhi. Pansamantala, dahan-dahan kaming lumisan ni Nancy sa korte. Habang papalapit, nagtanong ang klerk, "Ano ang sinabi ng hukom?" "Sinabi niya sa akin na sa susunod na madaan kami sa bayan ng St Clair, dapat ko siyang tawagan." Mukha siyang naiinis.  "Ano ang multa mo?" tanong niya. “Hindi niya ako binigyan," sabi ko. Siya ay nagulumihanan na tulad ko. "Hindi pa ito nangyari," aniya. "Hindi ko alam kung ano ang gagawin sa tiket mo."  Tumingin siya sa amin; "Ok, palagay ko maaari ka nang umalis." ️ Sumakay kami ni Nancy sa sasakyan na di makapaniwala, gulát sa nangyari. Ngunit alam namin kung sino ang dapat pasalamatan.  Kapag bata pa tayo at mahina pa ang pananampalataya, madalas tayong basbasan ng Diyos ng maliliit na palatandaan, tulad nito, na nagpapalakas sa ating pananampalataya at inihahanda tayo sa mga hamon na hindi maiiwasang sa ating buhay.  Nakatanggap kami ni Nancy ng mardaming maliliit na palatandaan sa mga unang araw namin sa Panginoon.  Nahikayat kami ng mga ito na ang Diyos ay nagmamalasakit kahit na sa mas maliliit na mga bagay sa buhay -hindi lamang kanser o atake sa puso, hindi lamang sa remata o nawalang hanapbuhay.  At ginagamit ng Diyos ang mga matapat sa Kanya, ang mga Santo, upang maging mga lagusan ng Kanyang biyaya.  Habang umuunlad tayo sa Panginoon at lumalago ang ating pananampalataya, maaari tayong makakita ng ilan-ilan na lamang na mga palatandaan sapagkat ang mga nauna ay nakapagtayo na ng isang matatag na pundasyon ng pananampalataya na upang makaya natin na "mamuhay batay sa pananampalataya at hindi sa mga bagay na nakikita (o mga palatandaan)" (2 Corinto 5: 7). Ngunit sa araw na iyon, matagal na, sa isang bayan na tiyak kaming pinangalanan sa kaniya, nagdasal kami na tulungan kami ni Santa Chiara.  At wala kaming alinlangan na ginawa niya ito. Lumipas ang limang buwan, isinilang ang anak naming babae sa ospital sa Eureka Springs, Arkansas.  Siya ay bininyagang Chiara Faith.