Home/Makatawag ng Pansin/Article

Sep 17, 2021 1036 0 Bishop Robert Barron, USA
Makatawag ng Pansin

ANG KALUWALHATIAN NG DIYOS AY SA TAONG ‘GANAP na BUHAY’

Ang ultimong ebangheliko ay ang sigaw na, “Si Hesukristo ay nabuhay na muli mula sa pagkamatay.” Mahigpit na naiugnay sa deklarasyong iyon ang paniniwala na sinabi ni Hesus kung sino siya, na ang mga pag-angkin ni Hesus mismo na kumilos at magsalita sa mismong persona ng Diyos ay nabibigyang katwiran. At mula sa kabanalan ni Hesus ay sumusunod ang radikal na pagkamakatao ng Kristiyanismo.

Ito ang pangatlong prinsipyong pang-ebangheliko na nais kong saliksikin, gayunpaman maikli, sa artikulong ito. Ang mga Ama ng Simbahan ay palaging nagbibigay ng buod ng kahulugan ng Pagkatawang-tao sa pamamagitan ng paggamit ng pormulang “Ang Diyos ay naging tao, at ang mga tao ay maaaring maging Diyos.” Ang pagpasok ng Diyos sa ating sangkatauhan, kahit na sa punto ng personal na pakiki-isa, sa mga halaga, nakita nila, sa pinakamaraming posibleng pagpapatibay at pagtataas sa mga tao. Si Saint Irenaeus, ang dakilang teologo noong ikalawang siglo, ay maaaring ipahayag ang pinakadiwa ng Kristiyanismo ng may pagpupunyagi sa kasabihan na “ang kaluwalhatian ng Diyos ay sa  taong naging ganap na buhay!”

Ngayon napagtanto ko na ang karamihan sa mga ito ay salungat. Para sa marami, ang Kristiyanismo ng Katoliko ay laban sa makatao, isang sistemang nailalarawan sa pamamagitan ng isang hanay ng mga batas na pumipigil sa sariling pagpapahayag, lalo na sa larangan ng sekswalidad. Ayon sa modernong pamantayan ng pagbabalita, ang pag-unlad ng tao ay katumbas ng pagtaas ng personal na kalayaan, at ang kalaban ng pag-unlad na ito (kung papayagang ilabas ang mas nakatagong salita sa salaysay) ay masalimuot, ginagawang moral ang Kristiyanismo. Paano tayo nakakuha mula sa masiglang Kristiyanong makatao ni Saint Irenaeus hanggang sa modernong hinala ng Kristiyanismo bilang punong kalaban ng pag-unlad ng tao? Kadalasan ito ay nakasalalay sa kung paano natin ipakahulugan ang kalayaan.

Ang pananaw sa kalayaan na humubog sa ating kultura ay ang maaari nating tawaging kalayaan ng kawalan ng pagwawalang-bahala. Sa basahin na ito, ang kalayaan ay ang may kakayahang sabihin na “oo” o “hindi” nang simple batay sa sariling kagustuhan at ayon sa sariling desisyon. Dito, ang personal na pagpili ang pinakamahalaga. Kitang-kita natin ang pagbibigay pribilehiyo ng pagpili sa kasalukuyang panahon sa ekonomiya, pampulitika, at sa palibot ng kultura. Ngunit mayroong isang mas pangunahing pag-unawa sa kalayaan, na maaaring mailarawan bilang kalayaan para sa kahusayan. Sa basahing ito, ang kalayaan ay ang pagdidisiplina ng hangarin upang magawa at makamit ang mabuti, una ay magagawa, saka ng walang kahirap-hirap. Sa gayon, lalo akong naging malaya sa aking paggamit ng wikang Ingles nang higit na natuturuan ang aking pag-iisip at kalooban na nasanay sa mga patakaran at tradisyon ng Ingles. Kung ako ay ganap na nahubog ng mundo ng Ingles, ako ay naging isang ganap na malayang gumagamit ng wika, na maaaring sabihin ang anumang nais ko, kung anumang kailangang sabihin.

Sa katulad na paraan, naging mas malaya ako sa paglalaro ng basketball at mas higit na  mga galaw sa laro ang ginagawa,  nagiging pag-eehersisyo at disiplina ito, sa aking katawan. Kung ako ay ganap na nabuo ng mundo ng basketball, matatalo ko si Michael Jordan, sapagkat magagawa ko, ng walang kahirap-hirap, anuman ang iutos sa akin ng laro. Para sa kalayaan ng pagwawalang bahala, ang layunin ang mangingibabaw, mga utos, at ang disiplina ay walang katiyakan, sapagkat sila ay naramdaman, kinakailangan, bilang mga limitasyon. Ngunit para sa pangalawang uri ng kalayaan, ang mga naturang batas ay nagpapalaya, at ginawang daan upang makamit ang ilang posibleng dakilang kabutihan.

Sinabi ni San Paulo, “Alipin ako ni Kristo Hesus” at “ito ay para sa kalayaan kaya  pinalaya ka ni Cristo.” Para sa tagapagtaguyod ng kalayaan ng kawalang pagwawalang-bahala, ang pag-aakma ng dalawang pahayag na iyon ay walang kaunti mang katuturan. Ang maging isang alipin ng sinuman ay, katunayang, hindi malaya na pumili. Ngunit para sa deboto ng kalayaan para sa kahusayan, ang mga pahayag ni Paulo ay ganap na magkakaugnay. Sa lalo kong pagsuko kay Kristo Hesus, na siya mismo ang pinakadakilang posibleng kabutihan, ang mismong Pagkatawang-tao ng Diyos, mas malaya ako na maging kung sino ako dapat. Mas pinapanginoon ko si Kristo sa aking buhay, mas naisasaloob ko ang kanyang mga kautusan tungkol sa moralidad, mas malaya akong maging anak ng Diyos upang tumugon sa tawag ng isang Ama.

Sa wakas, ang mga tao ay hindi gutom sa pagpili; gutom sila sa  pagpili ng mabuti. Ayaw nila ang kalayaan ng kahalayan; nais nila ang kalayaan ng isang santo. At ito mismo ang huling kalayaan na iniaalok ng ebanghelisasyon, sapagkat ini-aalok nito si Kristo. Nakakapanibago mang sabihin, ang isa sa pinakadakilang ebanghelista sa Bagong Tipan ay si Poncio Pilato. Iniharap ang pinahirapang si Hesus sa karamihan ng tao, sinabi niya, “Narito ang tao.” Sa masarap na kabalintunaan ng Ebanghelyo ni Juan, hindi sinasadya na nakuha ni Pilato ang atensiyon sa katotohanan na si Hesus, na ganap na sumasang-ayon sa kalooban ng kanyang Ama, kahit na sa punto ng pagtanggap ng pagpapahirap at kamatayan, ay sa katunayan “ang tao,” ang sangkatauhan sa kabuuan nito at pinaka malaya.

Ang ebanghelista ngayon ay ginagawa ang parehong bagay. Itinataas niya si Kristo — ang kalayaan ng tao at banal na katotohanan sa ganap na pagsasama-sama at sinabi niya, “masdan ang sangkatauhan; masdan ang pinakamabuting magagawa mo. “

Share:

Bishop Robert Barron

Bishop Robert Barron is the founder of Word on Fire Catholic Ministries and is the bishop of the Diocese of Winona–Rochester. Bishop Barron is a #1 Amazon bestselling author and has published numerous books, essays, and articles on theology and the spiritual life. ARTICLE originally published at wordonfire.org. Reprinted with permission.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Latest Articles