ANG AKING PANGUNAHING TAO

May nagpatigil sa akin noong araw na iyon... at nagbago ang lahat. Sisimulan ko na sana ang aking grupo ng pagrorosaryo sa pansariling pagamutan kung saan ako nagtatrabaho bilang isang propesyonal sa pangangalaga ng pastoral nang mapansin ko ang 93-anyos na si Norman na nakaupo sa kapilya nang mag-isa, na mukhang nalulungkot. Ang kanyang mga panginginig dahil sa kanyang Parkinsons ay mukhang kitang-kita. Sinamahan ko siya at itinanong kung kamusta na siya. Sa talunang pagkibit-balikat, may ibinulong siya sa wikang Italyano at tila napaiyak. Alam kong hindi siya nasa mabuting kalagayan. Ang galaw ng kanyang katawan ay pamilyar sa akin. Nakita ko ito sa aking ama ilang buwan bago siya namatay—ang pagkabigo, kalungkutan, kalumbayan, pagkabalisa ng 'bakit kailangan kong ipagpatuloy ang pamumuhay nang ganito,' ang pananakit ng katawan na makikita mula sa nakakunot na ulo at malasalaming mga mata... Naging emosyonal ako at hindi makapagsalita ng ilang saglit. Sa katahimikan, ipinatong ko ang aking kamay sa kanyang mga balikat, sinisiguro sa kanya na kasama niya ako. Isang Panibagong Buong Mundo Ang umagang Ito ay oras ng pag-inom ng tsaa. Alam ko na bago niya magawang makarating sa silid kainan na kaladkad ang mga paa, hindi niya aabutin ang pamimigay ng tsaa. Kaya, nag-alok ako na gawan siya ng kupa. Sa aking minimal na alam sa Italyano, naunawaan ko ang kanyang mga kagustuhan. Sa malapit na kusina ng mga tauhan, ginawan ko siya ng isang tasa ng tsaa, na may gatas at asukal. Binalaan ko siya na medyo mainit pa ito. Ngumiti siya, indikasyon na nagustuhan niya iyon. Ilang beses kong hinalo ang inumin dahil ayaw kong mapaso siya, at nang maramdaman naming pareho na tama na ang temperatura, inialok ko ito sa kanya. Dahil sa kanyang Parkinson's, hindi niya mahawakan nang matatag ang tasa. Tiniyak ko sa kanya na hahawakan ko rin ang tasa; ng kamay ko at ng nanginginig niyang kamay, humigop siya ng tsaa, nakangiting siyang-siya na para bang ito ang pinakamabuting inumin na nainom niya sa buong buhay niya. Inubos niya ang tsaa hanggang sa huling bawat patak! Hindi nagtagal ay tumigil ang kanyang panginginig, at umupo siya ng maayos, at naging mas alerto. Sa kanyang katangi-tanging ngiti, siya ay bumulalas ng: “salamat!” Sumama pa siya sa iba pang mga residente na hindi nagtagal ay nagtungo sa kapilya, at nanatili siya para sa Rosaryo. Isa lamang itong tasa ng tsaa, ngunit ang kahulugan nito ay ang buong mundo para sa kanya—hindi lamang para mapawi ang pisikal na uhaw kundi pati na rin ang emosyonal na kagutuman! Nagpapaalala Habang tinutulungan ko siyang inumin ang kanyang cuppa, naalala ko ang aking ama. Ang mga pagkakataong malugod siya sa mga pagkain na magkasama kami nang hindi nagmamadali, nakaupo na magkasama sa paborito niyang lugar sa sopa habang pinaglalabanan niya ang sakit na dulot ng kanyang cancer, sinasamahan ko siya sa kanyang kama sa pakikinig sa paborito niyang musika, nanonood ng Misa sa pagpapagaling onlayn nang magkasama… Ano ang nagtulak sa akin na makipagkita kay Norman ukol sa kanyang pangangailangan noong umagang iyon? Tiyak na hindi ito ang aking mahina at karnal na kalikasan. Ang plano ko ay mabilis na iayos ang kapilya dahil huli na ako. Mayroon akong isang gawain na dapat tapusin. Ano ang nagpatigil sa akin? Si Hesus, ang nagluklok ng Kanyang biyaya at awa sa aking puso upang tumugon sa mga pangangailangan ng isang tao. Sa sandaling iyon, napagtanto ko ang lalim ng turo ni San Pablo: "At kung ako ma'y buhay hindi na ako ang nabubuhay kundi si Kristo ang nabubuhay sa akin. At habang ako'y nasa daigdig, namumuhay ako sa pananalig sa Anak ng Diyos na umibig sa akin at nag-alay ng kanyang buhay para sa akin.” ( Mga taga Galacia 2:20 ) Naiisip ko lang kung pagdating ko kaya sa idad ni Norman at ako ay makagustong uminom ng cappuccino, ‘na may gatas ng almonde, medyo matapang, at talagang mainit,’ may gagawa din kaya nito para sa akin ng may ganoong awa at grasya?

Super-napakayaman, alam-ito-lahat, mahusay na ginagalang, makapangyarihang impluensya...ang listahan ay walang hanggan, ngunit ang lahat ng mga ito ay hindi mahalaga kapag ito ay tungkol sa katanungan ng kung sino ka. Sa simula ng 1960s, ang folk-rock grupo The Byrds ay nagkaroon ng isang napakalaking -tagumpay na tinatawag na Turn! Turn! turn! na adaptado mula sa ikatlong kabanata ng Eklesiastes. Natagpuan ko ang kanta na nakakatakot. Ito hinihikayat sa akin upang basahin ang buong Libro , na kung saan ako natagpuan na talagang kakaiba. Ito ay kamangha-manghang dahil, hindi tulad ng mga letra sa kanta natagpuan ko ang natitira, lalo na ang unang kabanata, na maging isang ‘Debbie Downer’, isang walang pagsalang paggamot ng mga kondisyon ng tao. Ang may-akda, Qoheleth, ay isang matanda na inilarawan sa sarili na nakakita ng na ng lahat , ginawa na ang lahat, at karanasan ang lahat ng ito. Siya ay may kasiyahan ng lahat ng buhay na maiaalok; siya ay super napakayaman, may napakaraming kaalaman, ay mahusay na tinatawag sa pamamagitan ng kanyang mga kasamahan, may kapangyarihan na mag-paikot sa loob ng buhay, at sa katunayan ay nagkaroon ng pag-aari ng bawat nilalang na maaaring dumating sa kanyang paraan. Ngunit, ganun paman sa lahat ng mga ito, siya ay dumating sa konklusyon na ito ay hindi mahalaga. Bakit hindi? Sa aking palagay na natutunan niya sa loob na kung sino ka ay higit na mahalaga kaysa sa kung ano ang mayroon ka. Ang dahilan ay relatibong malinaw—ang mga kalakal ng sanglibutan ay palaging magpapatuloy at mangabubuwal dahil sila ay panandalian , transitoryo, at may hanggan. Bago ka Paalisin Kung sino tayo ay isang isyu ng ating moral at espirituwal na katangian, isang bagay ng kaluluwa. Sa unang kabanata ng Simulas, ay ipinahayag sa atin na tayo ay ginawa sa larawan at katulad ng Diyos, na kung saan binubuo tayo na magkakasama sa tunay na Kaharian ng Diyos at buhay na walang hanggan. Sa simpleng salita, tayo ay kung sino tayo ay sa relasyon sa Dios, hindi sa kung ano ang ating mayroon. Kami ay, sa pangunahing kalagayan, espirituwal at relihiyon. Sa talinghaga ng Ebanghelyo tungkol sa mayaman na mangmang, nagpapahiwatig si Hesus ng katulad na punto ngunit mas mahigit pa. Sa makabuluhang paraan ay pinapahiya ni Hesus ang tao na nagbibigay ng kanyang katapatan sa kanyang kayamanan at kaligtasan, sa maling pagpapalagay na ang mga ito ay magdadala sa kanya ng kagalakan. Ang tao ay hindi lamang mayaman, ngunit ang kanyang kayamanan ay magpapalawak kapansin pansin dahil siya ay nagkaroon ng isang magandang ani. Ano ang ginagawa niya? Siya ay nagpasya na ihiwalay ang kanyang lumang barnas at bumuo ng mas malaki upang maglagay ng kanyang karagdagang kayamanan. Ang tao ay binuo ng kanyang buhay sa ilang mga pag-iisip: (1) ang mga kalakal ng mundo ay mahalaga; (2) ang maraming taon, isang pamumuhuhay na kinakailangan upang maunawaan ang kanyang mga ambisyon; (3) ang kanyang kayamanan ay magpapalaganap ng isang kahulugan ng kapayapaan at hindi pinaghihigpitan kasiyahan. Ibinigay ang mga pag sa alang alang , walang anoman ay nawawala. Sa halip, hangal na mayamang binata! Ang Salita na tinutukoy sa kaniya ng Dios ay nagpapahiwatig ng kanyang mga plano: “Ikaw na mangmang, sa gabi na ito ang iyong buhay ay hinihiling sa iyo, at ang mga bagay na iyong inihanda, sino ang mga ito?” (Lukas 12:20) Ang sinasabi ni Hesus sa kaniya ay hindi kinakailangan ng Diyos ang kanyang mga pag-aari, kundi ang kanyang buhay mismo – sino siya! At ang mga pangangailangan ay ginawa hindi sa malayo sa hinaharap ngunit dito, ngayon. Sa gabi na ito, ang iyong kaluluwa, iyong puso, iyong buhay ay kinakailangan sa iyo. “Sa gayo’y,” sabi ni Hesus, “sa mga naglalagay ng mga kayamanan para sa kanilang sarili ngunit hindi mayaman sa Dios.” (Lukas 12:21) Sa halip na ang "kagagalak ng buhay," sa makatuwid baga'y ang pagtitipon ng mga kayamanan sa sanglibutan, ipinapahayag ni Hesus sa kaniya ang pagbibigay ng kanyang buhay. “Hanapin ninyo ang Kanyang Kaharian, at ang mga bagay na ito ay ibibigay sa inyo.” (Lukas 12:31) Sa Katapusan Katotohanan Ginigiliw na mambabasa, ito ay ang pinka importante -mula sa simula na alinman-o pagpili: Ang aking mga mata ay sa Dios o sa mga kayamanan ng sanglibutan? Kung ang unang, pagkatapos ay kami ay buhay out aming tunay na karangalan ng pagiging tao. Gusto naming ibigin ang Diyos ng ating buong puso at kaluluwa at ng ating kapuwa bilang ating sarili dahil kami ay nakasalalay sa tunay na bagay. Tayoay magkakaroon ng tamang relasyon sa Diyos, sa ating kapuwa, at sa buong nilikha. Ang pagiging nakatuon sa mga kayamanan ng sanglibutan ay hindi maaaring matugunan ang pagnanais ng puso dahil hindi sila makapag-ibig sa atin, na kung saan ay pangunahing pangangailangan ng kaluluwa. Sa halip, ang obsesyon at pag kahaling na ito ay nagiging sanhi ng mas mataas na gutom at nagbibigay ng pag-anak sa isang pinakadakilang pakiramdam ng paghihirap. Malinaw na sinasabi, kung tinanggihan namin ang banal at transendenteng sa aming mga buhay, mangyayari sa atin ang pananampalataya ng ating eksistensya, ang pakiramdam ng walang kabuluhan at paghiwalay mula sa ating kapwa tao, malalim na kaluluwa, at kasalanan. ni Hesus na tumanggap ng isang realistang paningin sa kung paanong ang mga kayamanan ay maaaring magpakasamba sa ating mga puso at magbigay-daan sa atin mula sa kahalili ng ating tunay na kayamanan, na ang Kaharian ng Diyos na natupad sa Langit. Sa pamamagitan ng linya na ito, inihayag sa atin ni Santo Pablo sa kanyang sulat sa mga Colosas na “pagtatayo ang inyong mga isip sa mga bagay na nasa itaas, huwag kayong magtatayo ng inyong mga bagay sa ibabaw ng lupa.” (3:1-2) Ito ay, samakatuwid, mahalaga para sa amin sa pagsusuri kung ano ang ating tunay na gusto. Ang pag-ibig na nabuhay ayon sa Ebanghelyo ay pinagmulan ng tunay na kagalingan, samantalang ang paghahanap ng mga materyal na kayamanan at kalakasan ay madalas na nagmumungkahi ng kasiyahan, paghihirap, pag-aabuso sa iba, pagsasama-sama, at paghahari. Ang mga pagbabasa mula sa Eklesiastes, ang Ebanghelyo ni Lucas, at ang sulat ni Pablo ay lahat ay nagpapahiwatig sa katanungan: ‘Sino ako?’ na mahalaga ng walang hanggan higit pa sa kung ano ang mayroon ka. Ang mahalaga ay ikaw ay anak na minamahal ng Diyos, na nilikha upang maluwalhati sa pagibig ng Diyos.

May isang kalungkut-lungkot na pakahulugan ang Krus na, sa kasamaang-palad, nakahawa sa isipan ng madaming Kristiyano.  Ito ay ang pananaw na ang madugong sakripisyo ng Anak sa krus ay "kasiya-siya" sa Ama, isang pagpapayapa ng isang Diyos na walang hanggang galít sa makasalanang sangkatauhan.  Sa pagbasang ito, ang ipinako sa krus na si Hesus ay tulad ng isang bata na inihagis sa nagniningas na bibig ng isang paganong kabanalan upang pawiin ang poot nito. Ngunit ang talagang nagpapatunay sa kamalian ng baluktot na teolohiyang ito ay ang bantiog na sipi mula sa Ebanghelyo ni Juan: "Gayon na lamang ang pag-ibig ng Diyos sa sanlibutan, na isinugo Niya ang Kanyang bugtong na Anak, upang ang lahat ng sumasampalataya sa kanya ay magkaroon ng buhay na walang hanggan" (3:16).  Inihayag ni Juan na hindi dahil sa galit o paghihiganti o sa pagnanasa sa kabayadan kaya isinugo ng Ama ang Anak, kundi dahil mismo sa pag-ibig.  Ang Diyos Ama ay hindi kung anong kalunus-lunos na pagka-Diyos na ang nalamog na pansariling karangalan ay kailangang maipanumbalik; sa halip, ang Diyos ay isang magulang na nag-aalab ng may pagkahabag sa Kanyang mga anak na napagala sa panganib. Kinamumuhian ba ng Ama ang mga makasalanan?  Hindi, subalit napopoot Siya sa pagkakasala. .Nagkikimkim ba ang Diyos ng ngitngit sa mga hindi makatarungan?  Hindi, subalit namumuhi ang Diyos sa kawalan ng katarungan.  Kaya naman, isinusugo ng Diyos ang kaniyang Anak, hindi sa kagalakan na makita Siyang nagdudusa, kundi may-habag na itumpak ang mga bagay-bagay. Si San Anselmo, ang dakilang medieval na theologian madalas na di-matwid na sinisisi dahil sa malupit na theology ng kasiyahan, ay malinaw na malinaw sa bagay na ito.  Tayong mga makasalanan ay tulad ng mga brilyante na nalaglag sa putikan.  Nilikha ayon sa larawan ng Diyos, nadungisan natin ang ating sarili sa dala ng karahasan at poot.  Ang Diyos, pag-angkin ni Anselmo, ay bibigkas lamang ng isang salita ng pagpapatawad mula sa langit, ngunit hindi nito malulutas ang problema.  Hindi nito maibabalik ang mga brilyante sa dati nilang ningning.  Sa halip, sa kanyang pagsinta na muling itatag ang kagandahan ng nilikha, bumaba ang Diyos sa putikan ng pagkakasala at kamatayan, iniakyat ang mga brilyante, at pagkatapos ay pinakintab ang mga ito. Sa paggawa nito, mangyari pa, kailangang madungisan ang Diyos.  Ang paglulubog na ito sa dungis—ang banal na pakikipag-isa sa mga naliligaw—ay ang “sakripisyo” na ginagawa ng Anak para sa walang hanggang kasiyahan ng Ama.  Ito ay ang sakripisyong nagpapahayag, hindi ng poot o paghihiganti, kundi ng pakikiramay. Sinabi ni Hesus na sinumang disipulo Niya ay dapat handang magpasan ng kanyang krus at sumunod sa Guro.  Kung ang Diyos ay pag-ibig na hindi makasarili kahit na hanggang sa kamatayan, dapat tayong maging ganoong pag-ibig.  Kung handang buksan ng Diyos ang sarili niyang puso, dapat handa tayong buksan ang ating puso para sa iba.  Ang krus, sa madaling salita, ay dapat na maging mismong kayarian ng buhay Kristiyano.

Ang buhay ay puno ng di-inaasahang mga liko.  Halos anim na taong pagkaraan ng kanyang ina, si Bernadette ay kinailangang magdusa sa pagkawala rin ng kanyang ama.  Nagmula ng pag-alis sa Lourdes upang sumapi sa samahang pambanalan, siya ay hindi na nagkaroon ng pagkakataong makita ang kanyang ama. Kapag natutuligsa ng ganitong biglaang pagpanaw, ganito kung paano nakatagpo si Bernadette ng lakas—Isang madre ang nakakita sa kanya na lumuluha sa harap ng estatwa ng Birheng Maria, at nang sinikap ng madre na damayan siya, sinabi niya:  “Aking kapatid, magkaroon ka palagi ng dakilang katapatan sa matinding paghihirap ng ating Tagapagligtas.  Noong nakaraang Sabado ng hapon, nagdasal ako kay Hesus sa Kanyang paghihirap para sa lahat ng yaong mga mamamatay sa yaong sandali, at sa yaong ganap na sandali na nakarating ng kabilang-buhay ang aking ama.  Isang kaginhawaan para sa akin na natulungan siya.” Para kay Bernadette, ang Santa na, bilang isang musmos na babae, ay nakasaksi sa pangitain ni Maria sa Lourdes, ang buhay ay hindi walang mga kagipitan.  Kinakailangan niyang dumaan ng maraming mga pagsubok; malalaki at maliliit na mga pagpapahiya ay pinasan niya.  Malimit niyang sinabi: “Kapag ang mga dinarama ko ay napakalakas, ginugunita ko ang mga diwa ng Ating Panginoon:  ‘Narito Ako, huwag kang matakot.'  Kaagad kong kinaluluguran at pinasasalamatan ang Ating Panginoon para sa biyayang ito ng pagtanggi at pagkapahiya mula sa yaong mga may-kapangyarihan.  Ang pag-ibig nitong Mabuting Panginoon na makapag-aalis ng mga ugat mula rito sa puno ng pagmamataas.  Kapag lalo akong magiging musmos, lalo akong lumalaki sa loob ng Puso ni Hesus.”

Maaari kang maging isang mahusay na mananayaw o hindi, ngunit tinatawag ka pa rin upang umindayog sa sayaw na ito ng buhay. Ito ay isang magandang umaga; ang araw ay sumisikat nang maliwanag, at ramdam ko ang init nito na tumatagos sa aking pagod na mga buto. Sa kabaligtaran, sa isip, ako ay nasa mahusay na espiritu, nalilibang sa mga magagandang tanawin ng Perth habang naglalakad ako sa baybayin ng Matilda Bay. Huminto ako sa tabing ilog para hayaang mapuno ng natural na kagandahan ang aking mga pandama. Ang himig ng mga alon na humahampas sa baybayin, ang malamig na simoy ng hangin na marahang humahaplos sa aking buhok habang ito ay sumasayaw paglampas sa mga puno, ang banayad na amoy ng asin at kagubatan, ang pinong mosaik ng maliliit na mga puting kabibi na pinalamutian ang buhangin...Nakaramdam ako ng labis na pagkalula sa karanasan. Isang imahe ng bulwagan ng sayawan ang bumungad sa aking isipan. Sa aking isip, nalarawan ko ang Diyos na nakikipagsayaw sa akin... Pagsabay Kapag sinimulan mo ang pagsasayaw sa bulwagan, mayroong isang yugto kung saan ang iyong buong atensyon ay nakatuon sa pagsisikap na manatiling makasabay sa iyong kapareha at maiwasan ang mga pagkakamali. Ikaw ay nilamon ng takot na matisod sa mga paa ng ibang tao o igalaw ang maling paa sa maling direksyon. Dahil dito, ang pagsisikap na pigilin ang iyong mga galaw ay naninigas at nagiging matigas ang iyong katawan, na nagpapahirap sa iyong kapareha na akayin ka sa mga hakbang ng sayaw. Ngunit kung magluluwag ka, umimbay sa musika, at hayaan ang iyong kapareha na maging gabay, aakayin ka niya sa isang maganda, kaakit-akit, maindayog na sayaw. Kung hahayaan mong mangyari ito, mabilis kang matututong sumayaw nang kasing ganda ng iyong kapareha, pakiramdam mo ang iyong mga paa ay gumagalaw nang maganda sa buong bulwagan habang tinatamasa mo ang ritmo ng sayaw. Humawak ka sa Aking Mga Kamay Sa pagninilay-nilay sa larawang iyon, naramdaman kong parang sinasabi ng Diyos: “Ikaw at Ako ay magkatuwang sa sayaw na ito ng buhay, ngunit hindi tayo makakasayaw nang mabuti nang magkasama kung hindi mo ako pahihintulutan na pangunahan ka. Ako ang dalubhasa, na gumagabay sa iyo upang maging mahusay ka kung susundin mo Ako, ngunit hindi Ko magagawa ito kung pipilitin mong panatilihin ang pagkontrol. Sa kabaligtaran, kung isusuko mo ang iyong sarili at hahayaan Akong pangunahan ka sa sayaw na ito, pananatilihin Ko ang iyong kaligtasan, at makakapagsayaw tayo nang maganda. Huwag kang matakot na matisod sa Aking mga paa dahil alam Ko kung paano ka gagabayan. Kaya, ipagkatiwala mo ang iyong sarili sa Aking yakap at samahan Ako sa sayaw na ito nang magkasama. Saan man tayo dalhin ng musika, ituturo ko sa iyo ang daan.” Habang pinag-iisipan ko ang mga kaisipang ito, nadama ko ang isang malalim na pasasalamat sa Diyos, na palaging naroroon sa aking buhay, na umaakay sa akin sa sayaw na ito. Alam niya ang bawat iniisip at hangarin ko at hinding-hindi nagkukulang na isakatuparan ang mga ito sa paraang hindi ko inaasahan (Awit 139). Sinasamahan ng Diyos ang bawat isa sa atin sa sayaw na ito ng buhay, laging handang kunin tayo sa Kanyang mga bisig upang gabayan tayo nang buong kadalubhasaan. Ang ilan sa atin ay mga baguhan, nagsasagawa pa rin ng mga maliliit na hakbang, habang ang iba ay sapat na ang kaalaman upang tulungan ang iba, ngunit wala ni isa sa atin ang napakahusay na para kayaning lumayo sa nangungunang mananayaw. Mas Masaya, Mas Hindi Nababalisa Kahit na ang Ating Ina, ang perpektong kapareha ng Diyos sa pagsasayaw, ay alam na ang kanyang kadalubhasaan sa sayaw ay nagmumula sa pagsunod sa Kanyang bawat kilos nang may perpektong biyaya. Mula sa murang edad, tinanggap ni Maria ang Kanyang mapagmahal na yakap, ganap na sinusunod ang Kanyang pamumuno kahit sa pinakamaliliit na mga bagay. Ang kanyang tainga ay nakatuon sa ritmo ng makalangit na musika upang hindi siya makagawa ng maling hakbang. Si Maria ay ganap na kaisa ng Diyos sa isip at puso. Ang kanyang kalooban ay lubos na naaayon sa Diyos kaya't nasabi niya: “Maganap nawa sa akin ang ayon sa Iyong kalooban” (Lukas 1:38). Kung ano ang gusto ng Diyos ay iyon din ang gusto ni Maria. Kung bibitawan muna natin ang ating pagnanais na paglingkuran ang ating sarili at, tulad ni Maria, mawawala ang ating sarili sa yakap ng Panginoon, ang ating buhay ay magiging mas malaya, mas masaya, mas makabuluhan, at hindi gaanong mababalisa, malulumbay, at manlulumo.

Kapag ang mga pag-iisip ng kawalang-halaga ay pumasok subukan ito… Siya ay masamang amoy. Ang kanyang marumi at nagugutom na katawan ay naglaho tulad ng kanyang nasayang na mana. Binalot siya ng hiya. Nawala na sa kanya ang lahat—ang kanyang kayamanan ang kanyang reputasyon ang kanyang pamilya—ang kanyang buhay ay nasira. Kinain siya ng kawalan ng pag-asa. Pagkatapos biglang sumagi sa kanyang isipan ang maamong mukha ng kanyang ama. Ang pagkakasundo ay tila imposible ngunit sa kanyang desperasyon siya ay lumakad at pumunta sa kanyang ama. Ngunit habang siya ay nasa malayo pa nakita siya ng kanyang ama at napuno ng habag; tumakbo siya at inakbayan siya at hinalikan. Pagkatapos ay sinabi ng anak sa kaniya: ‘Ama nagkasala ako laban sa Langit at sa harap mo; Hindi na ako karapat-dapat na tawaging anak mo.’...Ngunit sinabi ng ama…‘ang anak kong ito ay namatay at nabuhay muli; siya ay nawala at natagpuan!’ At nagsimula silang magdiwang” (Lucas 15:20–24). Mahirap tanggapin ang kapatawaran ng Diyos. Ang pag-amin sa ating mga kasalanan ay nangangahulugan ng pag-amin na kailangan natin ang ating Ama. At habang ikaw at ako ay nakikipagbuno sa pagkakasala at kahihiyan mula sa mga nakaraang pagkakasala sinasalakay tayo ni Satanas na nag-aakusa sa pamamagitan ng kanyang mga kasinungalingan: “Ikaw ay hindi karapat-dapat sa pagmamahal at kapatawaran.” Ngunit tinawag tayo ng Panginoon na tanggihan ang kasinungalingang ito! Sa binyag ang iyong pagkakakilanlan bilang anak ng Diyos ay nakatatak sa iyong kaluluwa magpakailanman. At tulad ng alibughang anak ikaw ay tinawag upang tuklasin ang iyong tunay na pagkatao at pagiging karapat-dapat. Ang Diyos ay hindi tumitigil sa pagmamahal sa iyo anuman ang iyong ginawa. “Hindi ko tatanggihan ang sinumang lumalapit sa akin” (Juan 6:37). Ikaw at ako ay walang pagbubukod! Kaya paano tayo makakagawa ng praktikal na mga hakbang upang tanggapin ang kapatawaran ng Diyos? Hanapin ang Panginoon yakapin ang Kanyang awa at ibalik sa pamamagitan ng Kanyang makapangyarihang biyaya. Hanapin ang Panginoon Hanapin ang iyong pinakamalapit na simbahan o adoration chapel at harapin ang Panginoon. Hilingin sa Diyos na tulungan kang makita ang iyong sarili sa pamamagitan ng Kanyang maawaing mga mata sa Kanyang walang kundisyon na Pag-ibig. Susunod gumawa ng isang tapat at matapang na imbentaryo ng iyong kaluluwa. Maging matapang at tingnan si Kristo sa Krus habang ikaw ay nagmumuni-muni—dalhin ang iyong sarili sa Panginoon. Ang pag-amin sa katotohanan ng ating mga kasalanan ay masakit ngunit ang isang tunay mahinang puso ay handang tumanggap ng mga bunga ng kapatawaran. Tandaan ikaw ay anak ng Diyos—hindi ka tatalikuran ng Panginoon! Yakapin ang Awa ng Diyos Ang pakikipagbuno nang may pagkakasala at kahihiyan ay maaaring katulad ng pagsisikap na humawak ng beach ball sa ilalim ng tubig. Ito ay nangangailangan ng labis na pagsisikap! Higit pa rito madalas tayong inaakay ng diyablo na maniwala na hindi tayo karapat-dapat sa pagmamahal at pagpapatawad ng Diyos. Ngunit mula sa Krus dumaloy ang dugo at tubig ni Kristo mula sa Kanyang tagiliran upang linisin pagalingin at iligtas tayo. Ikaw at ako ay tinawag na lubos na magtiwala sa Banal na Awa na ito. Subukang sabihin: “Ako ay anak ng Diyos. Mahal ako ni Hesus. Karapat-dapat akong patawarin. Ulitin ang katotohanang ito araw-araw. Isulat ito sa lugar na madalas mong makita. Hilingin sa Panginoon na tulungan kang palayain ang iyong sarili sa Kanyang magiliw na yakap ng awa. Bitawan ang pagkabagot at isuko ito kay Hesus—walang imposible sa Diyos! Mapanumbalik Sa Sakramento ng Kumpisal tayo ay napanumbalik sa pamamagitan ng mga biyaya ng pagpapagaling at lakas ng Diyos. Labanan ang kasinungalingan ng diyablo at salubungin si Kristo sa makapangyarihang Sakramento na ito. Sabihin sa pari kung nahihirapan ka sa pagkakasala o kahihiyan at kapag sinabi mo ang iyong gawa ng pagsisisi anyayahan ang Banal na Espiritu na pukawin ang iyong puso. Piliing maniwala sa walang katapusang awa ng Diyos habang naririnig mo ang mga salita ng pagpapatawad: “Nawa’y bigyan ka ng Diyos ng kapatawaran at kapayapaan at patawarin kita sa iyong mga kasalanan sa pangalan ng Ama at ng Anak at ng Espiritu Santo.” Ikaw ay naibalik na ngayon sa walang pasubaling pag-ibig at pagpapatawad ng Diyos! Sa kabila ng aking mga pagkabigo araw-araw kong hinihiling sa Diyos na tulungan akong tanggapin ang Kanyang pagmamahal at pagpapatawad. Maaaring nahulog tayo tulad ng alibughang anak ngunit ikaw at ako ay mga anak pa rin ng Diyos na karapat-dapat sa Kanyang walang katapusang pagmamahal at habag. Mahal ka ng Diyos dito mismo ngayon—Ibinigay Niya ang Kanyang buhay para sa iyo dahil sa pag-ibig. Ito ang nagbabagong Pag-asa ng Mabuting Balita! Kaya yakapin ang pagpapatawad ng Diyos at maglakas-loob na tanggapin ang Kanyang Banal na Awa. Naghihintay sa iyo ang hindi mauubos na habag ng Diyos! “Huwag kang matakot sapagkat tinubos kita; Tinawag kita sa iyong pangalan ikaw ay akin” (Isaias 43:1).

Mayroon lang isang bagay tungkol sa isang sanggol. Kung ang isang sanggol ay ipinakilala sa isang masikip na silid lahat ay nais na makita siya. Ang mga pag-uusap ay titigil ang mga ngiti ay kakalat sa mga mukha ng mga tao ang mga braso ay lalapit upang hawakan ang bata. Kahit na ang pinakamalupit at pinaka-curmudgeonly denizen ng silid ay iguguhit patungo sa sanggol. Ang mga tao na ilang sandali pa ay nakikipagtalo sa isat isa ay magbubulungan at gagawa ng nakakatawang mukha sa sanggol. Ang mga sanggol ay nagdadala ng kapayapaan at kagalakan; ito lang ang ginagawa nila. Ang sentro at hindi pa rin nakakakaba na kakaibang mensahe ng Pasko ay ang Diyos ay naging isang sanggol. Ang makapangyarihang Tagapaglikha ng sansinukob ang lupa ng kaunawaan ng mundo ang pinagmumulan ng may hangganang pag-iral ang dahilan kung bakit mayroong isang bagay sa halip na wala—ay naging isang sanggol na napakahina para iangat ang kanyang ulo isang mahinang sanggol na nakahiga sa sabsaban. kung saan kumakain ang mga hayop. Sigurado ako na lahat ng tao sa paligid ng kuna ng batang si Kristo—ang kanyang ina si Santo Hose  ang mga pastol ang Magi—ay ginawa ang palaging ginagawa ng mga tao sa paligid ng mga sanggol: ngumiti sila at humihikbi at gumawa ng mga nakakatawang ingay. At mas lalo silang napalapit sa isat isa dahil sa kanilang pag-aalala para sa bata. Dito makikita natin ang isang paghagod ng banal na henyo. Sa buong kasaysayan ng Israel sinisikap ng Diyos na akitin ang Kanyang piniling mga tao sa Kanyang sarili at dalhin sila sa mas malalim na pakikipag-ugnayan sa isat isa. Ang buong layunin ng Torah ang Sampung Utos ang mga batas sa pagkain na nakabalangkas sa aklat ng Lebitico ang pangangaral ng mga propeta ang mga tipan kay Noah, Moises, at David at ang mga sakripisyong inialay sa templo ay para lamang sa pagpapaunlad ng pakikipagkaibigan kay Diyos at higit na pagmamahal sa Kanyang mga tao. Ang isang malungkot ngunit pare-parehong tema ng Lumang Tipan ay sa kabila ng lahat ng mga pagsisikap at institusyong ito ang Israel ay nanatiling malayo sa Diyos: Binalewala ang Torah sinira ang mga tipan sinuway ang mga utos nasira ang templo. Kaya sa kasaganaan ng panahon ipinasiya ng Diyos hindi upang takutin kami o utusan kami mula sa itaas ngunit sa halip na maging isang sanggol sapagkat sino ang makakalaban sa isang sanggol? Sa Pasko ang sangkatauhan ay hindi na tumingala para makita ang mukha ng Diyos kundi pababa sa mukha ng isang maliit na bata. Ang isa sa aking mga espirituwal na bayani si Santa Therese ng Lisieux ay kilala bilang ‘Thérèse ng Batang Hesus.’ Madali lang na bigyang sentimental ang katawagang ito ngunit dapat nating labanan ang tuksong iyon. Sa pagkilala sa kanyang sarili sa sanggol na si Kristo si Therese ay banayad na nagsisikap na ilabas ang lahat ng kanyang nakilala sa kanilang sarili at sa isang saloobin ng pagmamahal. Kapag naunawaan natin ang mahalagang dinamikong ito ng Pasko ang espirituwal na buhay ay nagbubukas sa isang bagong paraan. Saan natin matatagpuan ang Diyos na hinahanap natin? Ginagawa natin ito nang malinaw sa mga mukha ng mga mahina mahirap walang magawa parang bata. Ito ay medyo madali upang labanan ang mga pangangailangan ng mayayaman matagumpay at sapat sa sarili. Sa katunayan malamang na makaramdam tayo ng sama ng loob sa kanila. Ngunit ang maralita ang nangangailangan ang mahihina—paano natin sila tatalikuran? Iginuhit nila tayo—tulad ng ginagawa ng isang sanggol—sa ating pag-aalala sa sarili at sa espasyo ng tunay na pag-ibig. Ito ay walang alinlangan kung bakit napakaraming santo—Francis ng Assisi Elizabeth ng Hungary John Chrysostom Mother Teresa ng Kolkata kung ilan lamang—ay naakit sa paglilingkod sa mahihirap. Sigurado ako na karamihan sa mga nagbabasa ng mga salitang ito ay magtitipon kasama ang inyong mga pamilya para sa pagdiriwang ng Pasko. Lahat ay naroroon: Nanay at Tatay mga pinsan mga tiyuhin at mga tiyahin marahil mga lolot lola at lolot lola ilang mga kaibigan na malayo sa kanilang tahanan. Magkakaroon ng maraming pagkain maraming tawanan maraming buhay na buhay na pag-uusap malamang na isang mabangis na argumento sa politika o dalawa. Ang mga mapakaibigan ay magkakaroon ng isang kahanga-hangang oras; ang mga tahimik ay mahahanap ang lahat ng ito ng kaunti pang mapaghamong. Handa akong tumaya na sa karamihan ng mga pagtitipon na ito sa isang punto isang sanggol ang dadalhin sa silid: ang bagong anak apo apo sa tuhod pinsan pamangkin ano ang mayroon ka. Maaari ko bang himukin ka sa taong ito na maging partikular na matulungin sa kung ano ang ginagawa ng sanggol na iyon sa lahat na mapansin ang nakakagayumang kapangyarihan na mayroon siya sa buong  halo halong pangkat? At pagkatapos ay inaanyayahan ko kayong tandaan na ang dahilan kung bakit kayo nagtitipon ay upang ipagdiwang ang sanggol na Diyos. At sa wakas hayaan ang iyong sarili na maakit ng kakaibang magnetismo ng banal na batang iyon.

Bilang isang musmos na babae, ninais kong maging isang Superhero ngunit hindi nagtagal tinanggap ko na ito’y isang walang saysay na pangarap ng bata, hanggang…  Noong ako’y isang bata, gumigising ako nang maaga sa mga Sabado ng umaga upang panoorin ang Sobrang - magkakaibigan—isang karikaturang samahan ng mga sobrang mga bayani na sinasagip ang mundo.  Ninais kong maging isang sobrang bayani kapag malaki na ako.  Hinaharaya kong ako’y nakatatanggap ng hudyat na may isang nangangailangan ng tulong at ako’y dagliang lilipad para sa kanilang pangangailangan.  Lahat ng mga sobrang bayani  na nakita ko sa TV ay nananatiling nakabalatkayo.  Sa tanaw ng mundo, sila ay karaniwang mga kauring may nakaiinip na mga kabuhayan.  Gayunpaman, sa panahon ng gipit, agad silang nagtitipon at nagpupulong sa pagsagip ng katauhan mula sa masasamang tao. Nang lumaki ako, napuna ko na ang mga sobrang bayani sa karikatura ay tauhang mga kathang-isip.  Nilimot ko ang aking walang saysay na mga hakà… hanggang, isang araw, noong natagpuan ko ang totoong sobrang bayani na nagmulat sa aking mga mata.  Ako’y paminsan-minsang daraan upang manalangin sa kapilya ng habang-panahon na pagsamba sa isang pampook na simbahan.  Dahil kinakailangang mayroong manatili sa lahat ng panahon sa pagsamba ng Yukaristiya, mga boluntaryo ay nagsisipagtala para sa maiikling patlang.  Sa dami ng aking mga pagdalaw, napansin ko ang isang matandang ginoong nasa upuang de gulong na nananatiling nananalangin nang maraming oras sa kapilya.  Siya’y nag-aanyong may labinsiyam na gulang.  Sa bawa’t kadalasan, siya’y huhugot ng iba-ibang mga bagay mula sa bag—isang Bibliya, rosaryo, o isang piraso ng papel na inaakala kong listahan ng mga dasalin.  Nagtataka  ako kung anong uri ng hanapbuhay na kanyang ginawa noong kabataan at nang malusog pa ang katawan.  Kung anuman ang dati niyang ginagawa ay maaaring hindi kasing- halaga ng kanyang ginagawa ngayon.  Naunawaan ko na ang itong ginoong nasa upuang de gulong ay gumagawa nang bagay na napakahigit na mahalaga kaysa sa pinakamarami sa atin na tumatakbo nang paligid. Ang mga sobrang bayani na nakabalatkayo ay nakakubli sa payak na paningin!  Ito’y nangangahulugan na ako, mandin, ay maaaring maging sobrang bayani… ng pagdarasal. Tumutugon sa SOS  Ako’y nagpasyang makisapi sa paghahalili ng pagdarasal sa simbahan, isang samahan ng mga tao na nakapagpangakong mamagitan sa pagdasal para sa mga iba nang palihim.  Marami sa mga magigiting na nagdarasal ay matatanda.  Ang ilan ay mga taong baldado.  Ang ilan ay mga nasa kapanahunan ng buhay na sila’y nasa tahanan na lamang dahil sa iba’t-ibang dahilan.  Nakatatanggap kami ng mga pagbibigay-alam sa email ng mga ngalan ng mga taong nakapaghiling ng mga dalangin.  Tulad ng mga sobrang bayani sa mga karikatura na napanood ko noong nakaraan, tumatanggap kami ng hudyat kapag may isang nangangailangan ng tulong. Ang mga kahilingang ipapanalangin ay dumarating nang kahit kailan sa araw:  Si Ginoong X ay nahulog sa akyatan at isinugod sa pagamutan.  Si Ginang Y ay napag-alaman na may kanser.  Isang apo ay nasangkot sa nabunggong sasakyan.  Ang kapatid na lalaki ng isang ginoo ay nadukot sa Nigeria.  Isang mag-anak ay nawalan ng kanilang tahanan sa buhawi.  Ang mga pangangailangan ay marami. Ginagawa namin nang taimtim ang inaatas sa amin na tagapamagitan sa pananalangin.  Humihinto kami sa kahit anumang ginagawa namin at magdarasal.  Kami’y isang hukbo ng mga mandirigmang nagdarasal.  Nilalabanan namin ang hindi makitang dahas ng kadiliman.  Kaya naman, isinusuot namin ang buong bakal na pananggalang ng Diyos at lalaban nang may banal na mga sandata.  Nagdarasal kami para sa kapakanan ng iba.  Nang may sigasig at paglaan, patuloy naming isinasamo ang mga kahilingan sa Diyos. Ang Talab ng Bayani  Nakadudulot ba ng kaibhan ang dasal?  Sa bawa’t kadalasan, kami’y nakakukuha ng katugunan mula sa mga taong nakiusap ng dalangin.  Ang lalaking dinukot sa Nigeria ay naibalik sa loob ng isang linggo.  Marami ang nakaranas ng paglunas.  Higit sa lahat, maraming tao ang nabigyang lakas at naginhawaan habang nasa dalamhati.  Si Hesus ay nagdasal, at ipinagbago Niya ang mundo!  Ang dasal ay bahagi ng Kanyang ministeryo ng paglunas, pag-adya at pagkaloob para sa mga nangangailangan.  Si Hesus ay laging nakikipag-usap sa Ama.  Manding tinuruan Niya ang kanyang mga alagad na magdasal. Ang dasal ay tutulutan tayo na maunawaan ang palagay ng Diyos at maihanay ang kalooban natin sa Kanyang Banal na kalikasan.  At kapag tayo’y nagdarasal para iba, tayo’y nagiging kasama ni Kristo sa Kanyang ministeryo ng pag-ibig.  Kapag iniaalay natin ang ating mga alalahanin sa makapangyarihan, may lahat ng karunugan, saanma'y matatagpuan na Diyos, magkakaroon ng palitan sa kapaligiran.  Ang ating matapating dalangin, kaisa sa kalooban ng Diyos, ay makapaggagalaw ng mga bundok. “Sumasamo kami sa Iyo, Panginoon, na tulungan at ipagtanggol kami.  Iadya Mo ang mga inaapi.  Kaawaan Mo ang mga hamak.  Itayo Mo ang mga nalugmok.  Ilahad Mo ang Iyong Sarili sa mga salat.  Lunasan Mo ang may-sakit.  Akayin Mong pabalik yaong Iyong mga taong naligaw.  Bigyan Mo ng makakain ang mga gutom.  Buhatin Mo ang mahihina.  Alisin Mo ang mga kadena ng mga bilanggo.  Nawa ang bawa’t bansa ay matuntunan na malaman na Ikaw lamang ang Diyos, na si Hesus ay Iyong Anak, na kami ay Iyong mga tao, ang kawan na Iyong pinapastol.  Amen.”  (San Clemente)

Ang himagsikan ng Chinese Boxer noong 1900 ay pumatay ng halos 32,000 na mga Kristiyanong Tsino at 200 na mga taga-Kanlurang misyonero.  Kabilang sa mga tapat na Kristiyano na nag-alay ng kanilang buhay para sa kanilang pananampalataya, si San Mark Ji Tianxiang, ay namumukod dahil, sa oras ng kanyang kamatayan, siya ay isang adik sa opyo na hindi nakatanggap ng mga sakramento sa loob ng 30 mahabang taon. Si Ji ay pinalaki sa isang matapat na Kristiyanong mag-anak, at siya ay isang iginagalang at mapagkawanggawa na manggagamot sa kanyang pamayanan.  Sisihin ang kapalaran, ang opyo na ginamit niya upang pahupain ang isang nakakagambalang sakit sa tiyan ay bumihag sa kanya, at siya ay dagling nagumon dito. Bagamat siya ay madalas sa Kumpisalan, natagpuan ni Ji ang kanyang sarili sa sakmal ng isang malakas na pagkagumon na tumangging sumuko sa anumang paraan ng paglaban.  Sa kalaunan ay sinabi sa kanya ng kanyang Kura paroko na hindi niya maipagpapatuloy na ulitin ang naturang kasalanan sa Kumpisalan.  Ang Kumpisal ay nangangailangan ng isang may pagkamalay na pagtitika at di na magkasalang muli, at ang paulit -ulit na kasalanang ito, noong ika -19 na siglo, ay hindi madalumat na isang sakit.  Mula nuon siya ay pinagbawalan sa pagtanggap ng mga sakramento, ngunit ipinagpatuloy niya ang pagdalaw sa simbahan at nanatiling tapat sa mga pamamaraan ng Panginoon.  Nanatili siyang taos -puso sa kanyang pananampalataya sapagkat naniwala siya sa isang maawain na ama. Madami ang nagpalagay na siya ang unang tatanggi sa Panginoon kapag naharap sa banta ng pag -uusig.  Ngunit kasama ang kanyang anak na lalaki, apo, at mga manugang na babae, nagtiyaga siya hanggang sa pinakahuli.  Sa katunayan, nagdulot si Ji ng espirituwal na pampalubag-loob sa kanyang mga kapwa Kristiyano habang sila ay nakabilanggo at naghihintay ng pagbitay. Itinala ng mga kwento na habang sila ay kinaladkad sa bilangguan, ang kanyang apo, nanginginig sa takot, ay nagtanong sa kanya, "Lolo, saan tayo pupunta?"  Kalmado siya at tuwang-tuwang sumagot: "Uuwi na tayo."  Namatay siya, iinaawit ang litanya ng mapagpalang Birheng Maria.  Itinanghal siyang santo ni Santo Papa Juan Pablo II nuong taong 2000.

Siya’y napatunayang may talamak na Nakakahumaling  na Mapilit na  Kaguluhan, at pinamaraanang maggagamot nang habambuhay.  Pagkaraan, isang hindi inaasahan ang nangyari Noong panahon ng 1990, ako’y natuklasang may palagiang pagsusumagi ng alaala na walang lubay at kawalang-ayos.  Ang manggagamot ay niresetahan ako ng paggamot at nagsabing kakailanganin ko ang mga ito para nalalabi ng aking buhay.  Ilang mga tao ay iniisip na ang mga bagay na may kinalaman sa kalusugan ng isip ay gawa ng ikaw ay kulang sa pananalig, ngunit walang mali sa aking pananalig.  Palagi kong minahal nang taimtiman ang Diyos at inasahan Siya sa lahat ng bagay, ngunit ako rin ay nakadama ng matibay na nakababaldadong pagkukulang.  Hindi ko nakuhang maiwaglit ang paniwala na ang bawa’t maling bagay sa mundo ay pagkakalamali ko. Ako ay may katibayang antas sa Batas, ngunit ang puso ko’y kailanman ay hindi naparoon.  Natapos ko ang Abogasya upang mapahanga ang ina ko, na inisip na ang pasya ko ng pagtuturo bilang isang hanapbuhay ay hindi sapat na mabuti.  Ngunit nakapag-asawa ako at nakapagsilang ng aking unang sanggol bago pa ako makatapos nito, at nagpatuloy na magkakaroon ng pitong  maririkit na mga anak, kaya ako’y nakapaggugol nang higit na panahon na natututong maging ina kaysa nanunungkulan sa batas.  Nang kami’y lumipat sa Australia, ang batas ay iba, kaya bumalik ako sa pamantasan upang sa wakas ay mag-aral ng aking unang giliw.  Pagtuturo.  Ngunit kahit nang makahanap ako ng tungkulin na ikinalulugod kong gawin, nadama ko na sinusubukan ko lamang na bigyang katarungan ang aking pag-iral sa pag-iipon ng salapi.  Kahit paano, hindi ko nadama na ang pangangalaga ng aking pamilya at pag-aasikaso ng mga taong inihabilin sa akin ay sapat na tama.  Sa totoo, dahil sa aking nakapanlulumong pagkukulang at pagdama ng kasahulan, wala man lamang nakapagdulot ng kasapatan. Lubusang Di-inaasahan Dahil sa laki ng aming mag-anak, hindi laging madaling makaalis sa araw ng pahinga, kaya kami’y nanabik nang nakarinig kami tungkol sa Carry Home sa Pemberton na kung saan ay ang bayad ay abuloy ng kung ano ang iyong maidudulot.  Ito ay may magandang lalawigang kapaligiran na malapit sa mga gubat. Kami’y nagbalak na dumalo para sa mag-anakang banal na paggunita sa katapusan ng linggo.  Sila rin ay may isang samahan ng pagdasal at pagsamba sa Perth. Doon, sa isa sa mga paggugunita, isang bagay na di-inaasahang lubos at nakadadaig ang nangyari.  Katatanggap ko lamang ng panalangin nang ako’y biglaang bumagsak sa sahig.  Pabaluktot na nakatungo sa sahig na tila isang sanggol, ako’y humiyaw at humiyaw at humiyaw.  Binuhat nila ako patungo roon sa umaalog na lumang kahoy na balkonahe sa labas at patuloy na nagdarasal hanggang sa huli, ako’y tumigil ng paghiyaw. Ito’y lubos na di- ninanais at di-inaasahan.  Ngunit alam kong ito ay pag-aadya. Ako’y nakadama lamang ng kahungkagan na tila isang bagay ay nilisan ako.  Pagkaraan ng paggunita, ang mga kaibigan ko ay patuloy na siniyasat ako at dumating upang ipagdasal ako, humihiling para sa pamamagitan ni Maria na ang mga biyaya ng Banal na Ispirito ay maging malinaw sa akin.  Ako’y nakadama ng lubhang higit nang makaraan ang isang linggo o dalawa, nagpasya akong bawasan ang aking antas ng mga gamot.  Sa loob ng tatlong buwan, naitigil ko ang pangangailangan ng mga gamot at nakadama ng higit na mabuti kaysa noong dati. Pawalang Natutunaw Hindi na ako nakadarama ng pangangailangan upang patunayan sa aking sarili o magpanggap na ako’y lalong mabuti kaysa noong dati.  Hindi ko nadama na kailangan kong magpaka-ibabaw sa lahat ng mga bagay.  Ako’y nagpapasalamat sa handog ng buhay, ang aking pamilya, ang aking madasaling komunidad at itong pambihirang kaugnayan sa Diyos.  Nang ako’y nabigyang-laya mula sa pangangailangan na magbigay ng katarungan sa aking pag-iral, ako’y namulat na hindi ako makapagbibigay ng katarungan sa aking pag-iral.  Ito’y isang buhay na handog, pamilya, panalangin, kaugnayan sa Diyos—lahat ng ito’y mga biyaya, hindi tulad ng maaari mong makamkam.  Tanggapin mo ito at pasalamatan mo ang Diyos. Ako’y naging lalong mabuting tao.  Hindi ko kinakailangang magpakitang-gilas, makipagtagisan, o ipagsapilitan nang may-kayabangan na ang aking pamamaraan ay pinakamabuti.  Namulat ako na hindi ko kinakailangang maging higit pa sa ibang tao dahil ito’y walang kabuluhan.  Ang Diyos ay minamahal ako, ang Diyos ay inaalagaan ako.  Mula sa mahigpit na sunggab ng aking salantaing sala, ako’y nagsimulang namulat na “Kung hindi ako ninais ng Diyos, maaring nakapaglalang na Siya ng iba pa.” Ang kaugnayan ko sa aking ina ay walang-katiyakan.  Kahit nang naging ina ako, patuloy pa rin akong maghirap sa dama nitong walang katiyakan.  Ngunit ang karanasang ito ay binago ang yaon para sa akin.  Tulad nang pinili ng Diyos si Maria upang idala si Hesus sa mundo, napili Niya si Maria na tulungan ako sa aking paroroonan.  Ang mga bagay sa kaugnayan ko sa aking ina, at sa aking Inang Banal sa huling dako, ay marahang nalusaw nang pawala. Nadama ko tulad ni Juan sa paahan ng Krus nang sinabihan siya ni Hesus: “Ito ang iyong Ina.”  Naratnan ko upang malaman na si Maria ang ganap na malinis na ina.  Ngayon, kapag ang isip ko’y nakaliligta, ang Rosaryo ay mamamagitan upang saklolohan ako!  Hindi ko napagtanto kung gaano ko siya kailangan hanggang naituring ko siyang isang mahalagang bahagi ng aking buhay.  Ngayon, hindi ko maharayang lumakad nang palayo.