- Latest articles
തിരുസഭയെ പീഡിപ്പിച്ചിരുന്ന അധികാരിയായിരുന്നു ഉംബ്രിയായിലെ ഗവര്‍ണറായിരുന്ന വെനൂസ്റ്റ്യന്. അദ്ദേഹം സ്‌പൊളേറ്റോയിലെ ബിഷപ്പായിരുന്ന വിശുദ്ധ സബീനൂസിനോട് ഒരു വിഗ്രഹത്തെ ആരാധിക്കാന്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടപ്പോള്‍ ബിഷപ് അതിന് തയാറായില്ല. മാത്രവുമല്ല ആ വിഗ്രഹം കഷ്ണങ്ങളായി ചിതറിച്ചുകളഞ്ഞു. ശിക്ഷയായി ബിഷപ്പിന്റെ കൈ ഗവര്‍ണര്‍ വിച്ഛേദിച്ചു. നാളുകള്‍ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ വെനൂസ്റ്റ്യന് കണ്ണുകളില്‍ അതികഠിനമായ വേദന. സഹായം ചോദിച്ച് സമീപിച്ചത് ബിഷപ് സബീനൂസിനെത്തന്നെ.
അദ്ദേഹം വെനൂസ്റ്റ്യനുവേണ്ടി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുകയും അതുവഴി സൗഖ്യം ലഭിക്കുകയും ചെയ്തു. ആ സൗഖ്യത്തോടെ അദ്ദേഹം ക്രിസ്തുവിനെ അറിഞ്ഞു. സത്യവിശ്വാസം സ്വീകരിച്ച് ക്രിസ്ത്യാനിയായി മാറി.
“നിങ്ങള്‍ ധാരാളം ഫലം പുറപ്പെടുവിക്കുകയും അങ്ങനെ എന്റെ ശിഷ്യന്‍മാരായിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതുവഴി പിതാവ് മഹത്വപ്പെടുന്നു” (യോഹന്നാന്‍ 15/8).
'
അന്ന് എനിക്ക് ഏതാണ്ട് പതിനേഴ് വയസ് പ്രായം, എന്‍ജിനീയറിംഗ് പഠനം നടത്തുന്നു. കോളേജില്‍വച്ച് നടത്തിയ ഒരു മെഡിക്കല്‍ ചെക്കപ്പില്‍ ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞു, ”നിങ്ങളുടെ ഹൃദയത്തിന് എന്തോ തകരാറുണ്ട്, കാര്‍ഡിയോളജിസ്റ്റിനെ കാണണം.” ഞാന്‍ ആകെ വിഷമത്തിലായി. കാരണം ചെറുപ്പംമുതല്‍ പലപ്പോഴും നെഞ്ചുവേദന വരാറുള്ളതാണ്. അപ്പോഴൊക്കെ ആരും കാണാതെ വേദന സഹിച്ച് കരയുകയാണ് പതിവ്. കാരണം എഹോസ്റ്റലിലായിരുന്ന ദിവസം ഞാനൊരു സ്വപ്നം കണ്ടു. ഒരു കുന്നിന്‍റെ മുകളില്‍ ഒരു വിശുദ്ധന്‍റെ കൂടാരം. ആളുകള്‍ അവിടെ വരുന്നു. കിളിവാതിലുകള്‍മാത്രമുള്ള ആ കൂടാരത്തിനുള്ളിലേക്ക് നോക്കി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്നു. ഞാനും ഒരു കിളിവാതിലിലൂടെ നോക്കി, വിശുദ്ധന്‍റെ രൂപത്തിന്‍റെ ഒരു വശമാണ് ഞാന്‍ കണ്ടത്. എന്റെ മനസ് പറഞ്ഞു അത് സെയ്ന്റ് ആന്റണി ആണെന്ന്. പെട്ടെന്ന് ആ രൂപത്തിന് ജീവന്‍ വച്ചു. അദ്ദേഹം എന്നോട് ചോദിച്ചു, ”നിനക്കെന്തുവേണം?” ആറാമത്തെ വയസില്‍ വിദേശത്തുവച്ച് ഒരു അപകടത്തില്‍ അച്ഛന്‍ മരിച്ചു. അന്നാളുകള്‍മുതല്‍ കുടുംബത്തിന്‍റെ സ്ഥിതിയും മോശമായതാണ്. അതിനാല്‍ സ്വതവേ ദുഃഖത്തിലായിരിക്കുന്ന അമ്മയെയും കുടുംബാംഗങ്ങളെയും കൂടുതല്‍ വിഷമിപ്പിക്കേണ്ടെന്ന് കരുതിയാണ് അത്രയും നാള്‍ രഹസ്യമായി സഹിച്ചത്.
അതുവരെയും ഞങ്ങളുടെ വിശ്വാസപ്രകാരം ക്ഷേത്രങ്ങളില്‍ പോകുമ്പോഴെല്ലാം ഹൃദയമുരുകി പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചിരുന്നു, കുഴപ്പമൊന്നുമുണ്ടാകല്ലേ എന്ന്. പക്ഷേ ഞാന്‍ ഭയപ്പെട്ടിരുന്നതുതന്നെ നേരിടേണ്ടിവന്നിരിക്കുകയാണ്. പക്ഷേ വീട്ടില്‍ കാര്യം അവതരിപ്പിച്ചപ്പോള്‍ ആര്‍ക്കും ഒരു ഞെട്ടല്‍ കണ്ടില്ല. സാവധാനമാണ് കാര്യം മനസിലായത്, എനിക്ക് ജനിച്ചപ്പോഴേ ഹൃദയത്തിന് തകരാറുണ്ടെന്ന് കണ്ടുപിടിച്ചിരുന്നു എന്ന്. ഓപ്പറേഷന്‍ നിര്‍ദേശിച്ചിരുന്നതാണ്. പിന്നീട് മറ്റൊരു ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞതുപ്രകാരം എന്തെങ്കിലും പ്രശ്‌നമുണ്ടാകുമ്പോള്‍ നോക്കാം എന്ന തീരുമാനത്തില്‍ മുന്നോട്ടുപോയി എന്നേയുള്ളൂ.
ഇങ്ങനെ ഏറെ വേദനയോടെ ഇരിക്കുന്ന സമയം. ഒരു ദിവസം പുറത്തുപോയ സമയത്ത് മതിലില്‍ ഒരു വചനം ഞാനിങ്ങനെ കാണുകയാണ്, ”എന്റെ അടുത്ത് വരിക, ഞാന്‍ നിന്നെ സഹായിക്കാം.” അതെന്നെ വളരെ സ്പര്‍ശിച്ചു. പക്ഷേ മതിലില്‍ വചനം എഴുതിവയ്ക്കുന്നത് മതപരിവര്‍ത്തനത്തിനുവേണ്ടിയാണെന്നെല്ലാം ചിന്തിച്ചതുകൊണ്ട് അത് അത്ര കാര്യമാക്കിയില്ല. പിറ്റേ ദിവസം വീണ്ടും അതിലേ പോകാന്‍ ഇടവന്നു. പക്ഷേ നോക്കിയപ്പോള്‍ ആ മതിലില്‍ വചനം കാണുന്നില്ല! പകരം പഴകി അടര്‍ന്നുതുടങ്ങിയ വിധത്തിലുള്ള ഒരു പെയിന്റ് പരസ്യമാണ് കണ്ടത്. അപ്പോള്‍ എനിക്ക് തോന്നി, ‘ആരോ എന്റെ പ്രാര്‍ത്ഥന കേള്‍ക്കുന്നുണ്ട്!’
ഹോസ്റ്റല്‍ മുറിയിലെ സ്വപ്നം
ഹോസ്റ്റലിലായിരുന്ന ദിവസം ഞാനൊരു സ്വപ്നം കണ്ടു. ഒരു കുന്നിന്‍റെ മുകളില്‍ ഒരു വിശുദ്ധന്‍റെ കൂടാരം. ആളുകള്‍ അവിടെ വരുന്നു. കിളിവാതിലുകള്‍മാത്രമുള്ള ആ കൂടാരത്തിനുള്ളിലേക്ക് നോക്കി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്നു. ഞാനും ഒരു കിളിവാതിലിലൂടെ നോക്കി, വിശുദ്ധന്‍റെ രൂപത്തിന്‍റെ ഒരു വശമാണ് ഞാന്‍ കണ്ടത്. എന്റെ മനസ് പറഞ്ഞു അത് സെയ്ന്റ് ആന്റണി ആണെന്ന്. പെട്ടെന്ന് ആ രൂപത്തിന് ജീവന്‍ വച്ചു. അദ്ദേഹം എന്നോട് ചോദിച്ചു, ”നിനക്കെന്തുവേണം?”
എന്റെ മനസില്‍ ഒരേയൊരു ചിന്തയേ വന്നുള്ളൂ. എന്റെ അസുഖം മാറണം എന്ന് ആവശ്യപ്പെടാം. അത് പറയാനായി ഞാന്‍ വാ തുറന്നു. പക്ഷേ നാവില്‍നിന്ന് വീണത് ഇങ്ങനെയാണ്, ”വിശുദ്ധാ, എനിക്ക് ഈശോയുടെ പരിശുദ്ധാത്മാവിനെ വേണം.”
”നീ സ്വീകരിക്കുക,” അദ്ദേഹം എന്റെ ശിരസില്‍ കൈവച്ചു.
എന്റെ ശരീരം വിറയ്ക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ഭയങ്കരമായ ചൂട് തോന്നി, വിയര്‍ക്കാന്‍ തുടങ്ങി. കിടന്നിരുന്ന കട്ടിലും ഹോസ്റ്റല്‍ മുറിയുമെല്ലാം കറങ്ങുന്നതുപോലെ….
അദ്ദേഹം കൈയെടുക്കുന്ന നിമിഷം ഞാന്‍ പെട്ടെന്ന് ചോദിച്ചു, ”വിശുദ്ധാ, എന്റെ ഹൃദയത്തിന്‍റെ അസുഖം മാറ്റിത്തരുമോ?”
”നീ മാനുഷികമായി ചിന്തിക്കുന്നു” അതായിരുന്നു മറുപടി.
വചനം പറയുന്നു, ”നിങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള പദ്ധതി എന്റെ മനസിലുണ്ട്. നിങ്ങളുടെ നാശത്തിനല്ല, ക്ഷേമത്തിനുള്ള പദ്ധതിയാണത്- നിങ്ങള്‍ക്ക് ശുഭമായ ഭാവിയും പ്രത്യാശയും നല്കുന്ന പദ്ധതി. അപ്പോള്‍ നിങ്ങള്‍ എന്നെ വിളിച്ചപേക്ഷിക്കും; എന്റെ അടുക്കല്‍ വന്ന് പ്രാര്‍ത്ഥിക്കും. ഞാന്‍ നിങ്ങളുടെ പ്രാര്‍ത്ഥന ശ്രവിക്കും. നിങ്ങള്‍ എന്നെ അന്വേഷിക്കും; പൂര്‍ണഹൃദയത്തോടെ അന്വേഷിക്കുമ്പോള്‍ എന്നെ കണ്ടെത്തും. നിങ്ങള്‍ എന്നെ കണ്ടെത്താന്‍ ഞാന്‍ ഇടയാക്കുമെന്ന് കര്‍ത്താവ് അരുളിച്ചെയ്യുന്നു” (ജറെമിയാ 29/11-14). അത് എന്റെ ജീവിതത്തിലും നിറവേറുകയായിരുന്നു. അങ്ങനെ പരിശുദ്ധാത്മാവിന്‍റെ ഒരു അഭിഷേകം എനിക്ക് ലഭിച്ചു.
പിറ്റേന്ന് രാവിലെ ഞാനറിയുന്നത് അമ്മയ്ക്ക് ഹൃദയത്തിന് എന്തോ അസ്വസ്ഥത തോന്നി ആശുപത്രിയില്‍ പ്രവേശിപ്പിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുകയാണ് എന്നാണ്. അതിനിടയില്‍ ഒരു സുഹൃത്ത് യാദൃച്ഛികമെന്നോണം ഒരു ബൈബിള്‍ സമ്മാനിച്ചിരുന്നു. അതുമായി ഞാന്‍ വീട്ടില്‍ പോയി. രണ്ടോ മൂന്നോ ദിവസം ഐ.സി.യുവില്‍ കഴിഞ്ഞ് അമ്മ വീട്ടില്‍ തിരിച്ചെത്തി.
ദൈവസ്വരം കേള്‍പ്പിച്ച ബൈബിള്‍
ആ സമയത്ത് ഞാന്‍ ആദ്യമായി മുട്ടുകുത്തിനിന്ന് ബൈബിള്‍ എടുത്തുവായിച്ചു. ”ഈ രോഗം മരണത്തില്‍ അവസാനിക്കാനുള്ളതല്ല; പ്രത്യുത, ദൈവത്തിന്‍റെ മഹത്വത്തിനും അതുവഴി ദൈവപുത്രന്‍ മഹത്വം പ്രാപിക്കുന്നതിനുംവേണ്ടിയുള്ളതാണ്. (യോഹന്നാന്‍ 11/4) എന്ന വചനഭാഗമാണ് കിട്ടിയത്. വളരെ സന്തോഷം തോന്നി. എങ്കിലും ചോദിച്ചു, ”തലേന്ന് വരെ ഒരു കുഴപ്പവുമില്ലാതിരുന്ന അമ്മയ്ക്ക് ഇങ്ങനെയെല്ലാം പെട്ടെന്ന് വരാന്‍ കാരണമെന്താണ്?”
ഉത്തരത്തിനായി ബൈബിള്‍ തുറന്നപ്പോള്‍ യേശുക്രിസ്തു പരിശുദ്ധാത്മാവിനെ സ്വീകരിച്ചതിനുശേഷം മലമുകളില്‍ സാത്താനാല്‍ പരീക്ഷിക്കപ്പെടുന്ന ഭാഗമാണ് ലഭിച്ചത് (മത്തായി 4/1-11). പരിശുദ്ധാത്മാവിനെ സ്വീകരിച്ച വ്യക്തി പരീക്ഷണങ്ങളിലൂടെ കടന്നുപോകേണ്ടതാണ്. അതുകഴിഞ്ഞാല്‍ അമ്മ സുഖം പ്രാപിക്കും എന്നൊരു ബോധ്യം മനസില്‍ നിറഞ്ഞു. പക്ഷേ മാനുഷികബലഹീനതെയന്നോണം വിശ്വാസം ആടിയുലയുന്ന അനുഭവങ്ങളുണ്ടായി. കാരണം വീണ്ടും രണ്ട് പ്രാവശ്യം അമ്മയെ ആശുപത്രിയില്‍ കൊണ്ടുപോകേണ്ട രീതിയില്‍ അവസ്ഥ മോശമായി.
രണ്ടാമത്തെ തവണ അങ്ങനെ സംഭവിച്ചപ്പോള്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിച്ച് ബൈബിള്‍ തുറന്നനേരത്ത് കിട്ടിയ വചനം ഇതായിരുന്നു. ”നിങ്ങള്‍ കരയുകയും വിലപിക്കുകയും ചെയ്യും; എന്നാല്‍ ലോകം സന്തോഷിക്കും. നിങ്ങള്‍ ദുഃഖിതരാകും; എന്നാല്‍ നിങ്ങളുടെ ദുഃഖം സന്തോഷമായി മാറും” (യോഹന്നാന്‍ 16/20). മൂന്നാമതാവട്ടെ, ”ഭയപ്പെടേണ്ടാ, വിശ്വസിക്കുകമാത്രം ചെയ്യുക, അവള്‍ സുഖം പ്രാപിക്കും” (ലൂക്കാ 8/50) എന്ന വചനം കിട്ടി.
പക്ഷേ മൂന്ന് വര്‍ഷം മുന്നോട്ടുപോയിട്ടും അമ്മയുടെ രോഗം കുറയുകയല്ല, കൂടുകയാണ് ചെയ്തത്. ഇടയ്ക്ക് വചനങ്ങള്‍ തന്ന് ഈശോ അതുവരെ നിലനിര്‍ത്തി. പക്ഷേ ഒടുവില്‍ ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞു, ”ഇനി ഇങ്ങനെ മുന്നോട്ടുപോയിട്ട് കാര്യമില്ല. സര്‍ജറി ചെയ്യാം.” അദ്ദേഹം അമ്മയെ തിരുവനന്തപുരം മെഡിക്കല്‍ കോളേജിലേക്ക് റഫര്‍ ചെയ്തു. അമ്മയുടെ ജീവിതം തീരുകയാണ് എന്നൊരു തോന്നല്‍ എല്ലായിടത്തും പരന്നു. ഏറെ ബന്ധുക്കള്‍ കാണാന്‍ വന്നു. രാത്രി അമ്മയുടെ മുറിയില്‍നിന്ന് കരച്ചിലാണ് കേട്ടത്. ഓടിച്ചെന്നപ്പോള്‍ അമ്മയും സഹോദരങ്ങളുമെല്ലാം കരയുകയാണ്.
ഹൃദയം നുറുങ്ങി എന്റെ മുറിയിലേക്ക് തിരികെ വന്ന് ഞാനും കരഞ്ഞു പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു. അപ്പോള്‍ ഒരു നനുത്ത സ്വരം- ”അമ്മയുടെ രോഗത്തെക്കുറിച്ച് ഞാന്‍ തന്ന വചനങ്ങളെല്ലാം ഒരു പേപ്പറില്‍ എഴുതിവയ്ക്കുക. ഞാന്‍ വേഗം വചനങ്ങള്‍ പേപ്പറിലെഴുതി തിയതിയെഴുതി ഒപ്പിട്ട് ബൈബിളിനകത്ത് വച്ചു. പിന്നെ നേരെ കട്ടിലില്‍ കയറി കിടന്നു. ഉടനെ ഉറങ്ങിപ്പോയി. ഏതാണ്ട് 11.30 ആയപ്പോള്‍ വീണ്ടും ഒരു കരച്ചില്‍ കേട്ട് എഴുന്നേറ്റു. അമ്മയുടെ മുറിയില്‍നിന്ന് തന്നെയാണ്. അതോടെ വീണ്ടും സങ്കടമായി. ആ രാത്രിതന്നെ രണ്ടാമതും പ്രാര്‍ത്ഥനയോടെ ബൈബിള്‍ തുറന്നു, വാഗ്ദാനം ചെയ്യപ്പെട്ടതൊന്നും സംഭവിക്കാന്‍ സാധ്യതകളില്ലാതിരുന്നിട്ടും അബ്രാഹം വിശ്വസിച്ചതുപോലെ ചെയ്താല്‍ നീതീകരിക്കപ്പെടുമെന്ന് വിശദമാക്കുന്ന റോമാ 4/13-25 വചനഭാഗം കിട്ടി.
അപ്പോള്‍ എന്റെ ചോദ്യം ഇതായിരുന്നു, ”അബ്രാഹമിന് വാഗ്ദാനങ്ങള്‍ കിട്ടി. പക്ഷേ എനിക്കെന്ത് വാഗ്ദാനമാണ് കിട്ടിയത്?” നനുത്ത സ്വരം വീണ്ടും കേട്ടു, ”നിനക്ക് തന്ന വാഗ്ദാനങ്ങളാണ് നീ അല്പം മുമ്പ് പേപ്പറിലെഴുതിയത്.” പെട്ടെന്ന് ശരീരത്തില്‍ കറന്റടിക്കുന്ന അനുഭവം! അതോടെ ആകുലതകള്‍ നീങ്ങി ഞാന്‍ സ്വതന്ത്രനായി.
പിറ്റേന്ന് അമ്മയെ പരിശോധിച്ച വിദഗ്ധ ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞു, ”ശക്തമായ ഹൃദ്രോഗമുണ്ട്. പക്ഷേ രണ്ട് കൊല്ലം മരുന്ന് കഴിക്കാം. കുറയുന്നില്ലെങ്കില്‍ സര്‍ജറി ചെയ്യാം.”
ഉദ്വേഗത്തിന്‍റെ നിമിഷങ്ങള്‍
ഡോക്ടറുടെ നിര്‍ദേശം കേട്ട് തിരികെ വന്നു. പക്ഷേ രണ്ട് വര്‍ഷമായിട്ടും അമ്മയുടെ രോഗത്തിന് കുറവൊന്നും വന്നില്ല. അതിനാല്‍ എറണാകുളത്തെ ആശുപത്രിയില്‍വച്ച് സര്‍ജറി ചെയ്യാന്‍ തീരുമാനമായി. സര്‍ജറിയുടെ തലേന്ന് രാത്രി മുട്ടുകുത്തി ഞാന്‍ ഈശോയോട് പറഞ്ഞു, ഇത്രമാത്രം ഡോക്ടര്‍മാരും വിദഗ്ധരുമെല്ലാം പറഞ്ഞിട്ടും അഞ്ച് വര്‍ഷമായി ഞാന്‍ അങ്ങ് തന്ന വാഗ്ദാനങ്ങള്‍ മുറുകെപ്പിടിച്ചിരിക്കുകയാണ്. പക്ഷേ ഞാനൊരു മനുഷ്യനല്ലേ, ഇനി 24 മണിക്കൂര്‍പോലുമില്ല അമ്മയുടെ ശരീരത്തില്‍ കത്തിവയ്ക്കാന്‍.”
മണിക്കൂറുകള്‍ക്കുശേഷം അത്ഭുതമൊന്നും കാണായ്കയാല്‍ വീണ്ടും പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു, ബൈബിള്‍ തുറന്നു. കിട്ടിയ വചനം ഇതായിരുന്നു: ”നിങ്ങള്‍ക്ക് കടുകുമണിയോളം വിശ്വാസമുണ്ടെങ്കില്‍ ഈ മലയോട്, ഇവിടെനിന്ന് മാറി മറ്റൊരു സ്ഥലത്തേക്ക് പോവുക എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ അത് മാറിപ്പോകും” (മത്തായി 17/20). ഞാന്‍ ഹൃദയം തുറന്നുപറഞ്ഞു, ”മലയെ മാറ്റാനുള്ള വിശ്വാസം എനിക്കുണ്ട്, ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു.” പക്ഷേ പ്രത്യേകിച്ച് ഒന്നും അതുവരെയും സംഭവിച്ചില്ല.
അങ്ങനെ സര്‍ജറിയുടെ സമയമായപ്പോള്‍ ഞാന്‍ കായംകുളത്തെ വീട്ടില്‍നിന്ന് എറണാകുളത്ത് ആശുപത്രിയിലേക്ക് പോവുകയാണ്. ഫോണില്‍ ചേട്ടന്‍ വിളിച്ചു. തിയേറ്ററില്‍ കയറ്റുന്നതിനുമുമ്പ് ബ്ലോക്കിന്‍റെ പൊസിഷനെല്ലാം കൃത്യമായി അറിയാനായി ആന്‍ജിയോഗ്രാം ചെയ്യുകയാണ് എന്ന് പറഞ്ഞു. അമ്മയെ തിയറ്ററില്‍ കയറ്റി.
ഇനി നിമിഷങ്ങളേ ഉള്ളൂ സര്‍ജറിക്ക്. എങ്കിലും ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു എന്നുപറഞ്ഞ് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു. ട്രെയിന്‍ ചെങ്ങന്നൂരിലെത്തുന്നതിനുമുമ്പ് വീണ്ടും ചേട്ടന്‍റെ കോള്‍, ”ആന്‍ജിയോഗ്രാം ചെയ്തിട്ട് ഡോക്ടര്‍ പറയുന്നത് നിന്‍റെ അമ്മയുടെ ഹാര്‍ട്ടില്‍ ഒറ്റ ബ്ലോക്ക്‌പോലുമില്ല എന്നാണ്!” ”അവിടുത്തെ നോക്കിയവര്‍ പ്രകാശിതരായി, അവര്‍ ലജ്ജിതരാവുകയില്ല” (സങ്കീര്‍ത്തനങ്ങള്‍ 34/5). സാവധാനം അമ്മ ആശുപത്രിയില്‍നിന്ന് മടങ്ങി. പിന്നീട് ഇന്നുവരെ ഹൃദ്രോഗത്തിന്‍റെ ഒരു മരുന്നും അമ്മ കഴിച്ചിട്ടില്ല. അമ്മയുടെ സൗഖ്യത്തിനായി കാത്തിരുന്ന അഞ്ചുവര്‍ഷം പല അത്ഭുതങ്ങളും ചെയ്ത് ഈശോ ജീവിക്കുന്ന ദൈവമാണെന്ന് തെളിയിച്ചിരുന്നു. ആ അനുഭവങ്ങള്‍ വിശ്വാസത്തോടെ കാത്തിരിക്കാന്‍ എന്നെ പ്രേരിപ്പിച്ചു. (ആ അനുഭവങ്ങള്‍ ഈ കുറിപ്പിനോടൊപ്പം നല്കിയിരിക്കുന്നു)
വിവാഹം, കുഞ്ഞ്, വീട്
അങ്ങനെ ജീവിതം തുടരവേ എനിക്ക് വിവാഹം കഴിക്കേണ്ട സമയമായി. ക്രൈസ്തവവിശ്വാസിയായ വധുവിനെ വേണമെന്ന് പത്രത്തില്‍ പരസ്യം ചെയ്തു. എങ്കിലും അങ്ങനെയൊരു വധുവിനെ ലഭിക്കുക പ്രയാസമാണെന്ന് എല്ലാവരും ചിന്തിച്ചിരുന്നു. പക്ഷേ എനിക്ക് ചേര്‍ന്ന വധുവിനെ ലഭിച്ചു. പിന്നീട് നാളുകള്‍ കഴിഞ്ഞും മക്കളുണ്ടാവുന്നില്ല. ഡോക്ടര്‍മാരെ സമീപിച്ചപ്പോള്‍, എന്റെ ഭാര്യ പ്രസവിക്കാന്‍ സാധ്യത വളരെ കുറവാണെന്നാണ് അവര്‍ പറഞ്ഞത്. എന്നാല്‍ ഞങ്ങള്‍ ഒന്നിച്ച് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ച് ബൈബിള്‍ തുറന്നപ്പോള്‍ ”നിന്‍റെ ഭാര്യ എലിസബത്തില്‍ നിനക്ക് ഒരു പുത്രന്‍ ജനിക്കും. നീ അവന് യോഹന്നാന്‍ എന്ന് പേരിടണം” (ലൂക്കാ 1/13) എന്ന വചനഭാഗമാണ് കിട്ടിയത്. അത് വിശ്വസിച്ചു ഞങ്ങള്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു. അതിനുശേഷം പെട്ടെന്നുതന്നെ ഭാര്യ ഗര്‍ഭിണിയായി. ഞങ്ങള്‍ക്ക് ഒരു മകന്‍ ജനിക്കുകയും ചെയ്തു.
കുടംബമായാല്‍ പിന്നത്തെ ആവശ്യം നല്ലൊരു വീടാണല്ലോ. അതിനായും പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു. കിട്ടിയത്, സ്വന്തം ദേശത്ത് അവര്‍ വസിക്കും, അവര്‍ വീടുപണിയുകയും മുന്തിരിത്തോട്ടം നട്ടുപിടിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യും എന്ന വചനഭാഗമായിരുന്നു (എസെക്കിയേല്‍ 28/25-26). സിവില്‍ എന്‍ജിനീയറായതിനാല്‍ ഞാന്‍തന്നെ ഒരു പ്ലാന്‍ തയാറാക്കി. പഴ്‌സില്‍ അപ്പോള്‍ 500 രൂപയാണ് ഉണ്ടായിരുന്നത്. പക്ഷേ, വിശ്വാസത്തോടെ പ്രാര്‍ത്ഥിച്ച് 2005 ജനുവരി ഒന്നിന് കല്ലിട്ട് വീടുപണി ആരംഭിച്ചു. എട്ടുമാസംകൊണ്ട് പണി പൂര്‍ത്തിയായി.
ആദ്യപ്രശ്‌നത്തിലേക്ക്…
ആ നാളുകളിലൊന്നും എന്റെ ഹൃദ്രോഗത്തിന്‍റെ ലക്ഷണങ്ങള്‍ കണ്ടിരുന്നില്ല. എന്നാല്‍ വയറിന് പ്രശ്‌നമുണ്ടായിരുന്നതുകൊണ്ട് ഗ്യാസ്‌ട്രോ എന്ററോളജിസ്റ്റിനെ കാണാന്‍ പോയി. ഹൃദയത്തിന്‍റെ തകരാര്‍ ശ്രദ്ധയില്‍പ്പെട്ടതിനാല്‍ അദ്ദേഹം ഒരു കാര്‍ഡിയോളജിസ്റ്റിന്‍റെ അടുത്തേക്ക് എന്നെ അയച്ചു. അന്നാണ് എന്റെ രോഗം എന്താണെന്ന് കൃത്യമായി നിര്‍ണയിക്കപ്പെട്ടത്, ബൈകുസ്പിഡ് അയോര്‍ട്ടിക് വാല്‍വ്. മൂന്ന് ഇതളുകളുണ്ടാവേണ്ട അയോര്‍ട്ടിക് വാല്‍വിന് ജന്മനാ രണ്ട് ഇതളുകളേയുള്ളൂ. അത് ഹൃദയത്തിന്‍റെ ശരിയായ പ്രവര്‍ത്തനത്തിന് തടസമുണ്ടാക്കുന്ന അവസ്ഥയാണ്.
അതുവരെയും രോഗമെന്താണെന്നോ അതിന്‍റെ ഗുരുതരാവസ്ഥ എന്താണെന്നോ അറിഞ്ഞ് ഭയപ്പെടാതെ എന്നെ ദൈവം നടത്തി. വിശ്വാസത്തില്‍ വളര്‍ത്തിയതിനുശേഷംമാത്രമാണ് ഈശോ രോഗം നിര്‍ണയിക്കാന്‍ അനുവദിച്ചത്. എന്തായാലും ആ സമയത്ത് തിരുവനന്തപുരത്തേക്ക് യാത്ര ചെയ്യേണ്ട ആവശ്യമുണ്ടായിരുന്ന ഞാന്‍ അവിടെ വെട്ടുകാട് ക്രിസ്തുരാജാ ദൈവാലയത്തിലിരിക്കുമ്പോള്‍ ശരീരം കുഴയുന്നതുപോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു. ഭാര്യ കാറില്‍ ബി.പി അപ്പാരറ്റസ് എടുത്തിരുന്നു. അതുവച്ച് പരിശോധിച്ചപ്പോള്‍ പതിവില്ലാത്തവിധം വല്ലാതെ ഉയര്‍ന്ന ബി.പി! പെട്ടെന്ന് സമീപത്തുള്ള ഡോക്ടറെ കാണാന്‍ പോയി. ഹൃദയത്തിന് തകരാറുള്ളതിനാല്‍ പിറ്റേന്ന് എക്കോ ടെസ്റ്റ് ചെയ്യാനായികുന്നു ഡോക്ടറുടെ നിര്‍ദേശം. അന്നു രാത്രി വീട്ടില്‍വച്ച് ഈ രോഗം മാറാനായി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കണമെന്ന് ശക്തമായ തോന്നല്‍. ഞാന്‍ അങ്ങനെ പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു. പിറ്റേന്ന് ടെസ്റ്റ് സമയത്ത് എന്റെ സമീപം ഉണ്ടായിരിക്കണമെന്നും പ്രാര്‍ത്ഥിക്കണമെന്നും പരിശുദ്ധ അമ്മയോടും യാചിച്ചു.
എക്കോ ടെസ്റ്റിന് ചെന്നപ്പോള്‍ അസിസ്റ്റന്റ് ഡോക്ടറാണ് ടെസ്റ്റ് നടത്തിയത്. റിപ്പോര്‍ട്ടുമായി ചീഫ് ഡോക്ടറെ സമീപിച്ചപ്പോള്‍ അദ്ദേഹത്തിന് ആകെയൊരു സംശയം. അതിനാല്‍ അദ്ദേഹംതന്നെ കൂടുതല്‍ സമയമെടുത്ത് വിശദമായി ഒരു പ്രാവശ്യംകൂടി എക്കോ ടെസ്റ്റ് ചെയ്തു. തുടര്‍ന്ന് എന്നെ വിളിച്ചുപറഞ്ഞു, ”ദീപക്, നിങ്ങളുടെ ഹൃദയത്തിലെ അയോര്‍ട്ടിക് വാല്‍വിന് ഇപ്പോള്‍ മൂന്ന് ഇതളുകളുമുണ്ട്!” ആ സൗഖ്യം സ്ഥിരീകരിക്കാനായി ദൈവം അനുവദിച്ച ശാരീരികാവസ്ഥയായിരുന്നു പ്രഷര്‍ വ്യതിയാനം. പിന്നീട് ഒരിക്കലും എനിക്ക് അത്തരത്തിലുള്ള പ്രശ്‌നങ്ങളുണ്ടായിട്ടില്ല. ഈശോയെ കണ്ടെത്താനും വിശ്വസിക്കാനും അവിടുന്ന് ഉപയോഗിച്ച രോഗാവസ്ഥ സമയത്തിന്‍റെ പൂര്‍ത്തിയില്‍ അവിടുന്ന് സൗഖ്യമാക്കി. എന്തുകൊണ്ടാണ് അത്രയും നാള്‍ കാത്തിരിക്കേണ്ടിവന്നത് എന്ന ചോദ്യം ഇവിടെ പ്രസക്തമല്ല. കാരണം അത് ദൈവത്തിന്‍റെ അനന്തജ്ഞാനത്തില്‍ എന്റെ നന്മക്കായി ക്രമീകരിച്ചതാണ് എന്നെനിക്കറിയാം. പിന്നീട് സാമ്പത്തികമായും ദൈവം ഉയര്‍ത്തി. അപ്രകാരം ദൈവപരിപാലനയില്‍ ഇന്നും മുന്നോട്ടുപോകുന്നു.
'
ഇരുപതോളം വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കുമുമ്പ് നടന്ന ഒരു യഥാര്‍ത്ഥസംഭവമാണിത്. സ്വകാര്യമേഖലയില്‍ ഉദ്യോഗസ്ഥരായിരുന്ന രണ്ട് യുവസുഹൃത്തുക്കള്‍ കരിസ്മാറ്റിക് ധ്യാനത്തില്‍ പങ്കെടുത്തു. അങ്ങനെ വിശ്വാസതീക്ഷ്ണതയില്‍ മുന്നോട്ടുപോകാന്‍ തുടങ്ങി. ആയിടെയാണ് ജോലിസ്ഥലത്തിനടുത്തുള്ള മറ്റൊരു സുഹൃത്ത് അവരെ തന്‍റെ വിവാഹത്തിന് ക്ഷണിച്ചത്. നാട്ടിലെ സമ്പന്നമായ ഒരു പ്രമുഖകുടുംബത്തിലെ അംഗമായിരുന്നു വരന്‍. ഏറെപ്പേര്‍ ആ കല്യാണത്തിന് ക്ഷണിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു.
എന്നാല്‍ ഈ സമ്പന്നകുടുംബാംഗങ്ങള്‍ ദരിദ്രരോട് കാണിച്ച അവഗണനയില്‍ ദേഷ്യം തോന്നിയ ഒരാള്‍ വിവാഹസദ്യയിലെ പ്രധാനവിഭവത്തില്‍ ക്ഷുദ്രപ്രയോഗം നടത്തി എന്തോ മരുന്ന് ചേര്‍ത്തു. അതിന്‍റെ ഫലമായി വിവാഹസദ്യ കഴിച്ചവര്‍ക്കെല്ലാം വയറിളക്കവും അസ്വസ്ഥതകളും. എന്നാല്‍ ആ വിവാഹത്തില്‍ പങ്കെടുത്ത് ഭക്ഷണം കഴിച്ച ഈ രണ്ട് യുവാക്കള്‍ക്കുമാത്രം ഒരു കുഴപ്പവുമില്ല. അപ്പോള്‍ അവരും അക്കാര്യം ഓര്‍ത്തെടുത്തു, ഭക്ഷണം കഴിക്കുംമുമ്പ് കുരിശ് വരച്ച് ആശീര്‍വദിച്ചിരുന്നു! ധ്യാനത്തിനുശേഷം തുടങ്ങിയ പതിവായിരുന്നു അത്.
ഭക്ഷണത്തില്‍ പ്രശ്‌നമുണ്ടെന്ന് അറിഞ്ഞിട്ടല്ലെങ്കിലും അന്നും അവര്‍ അപ്രകാരം ചെയ്തു. കുരിശടയാളത്തിലൂടെ ലഭിച്ച ദൈവികസംരക്ഷണം മനസിലാക്കിയതോടെ അവരുടെ വിശ്വാസം പതിന്മടങ്ങ് വര്‍ധിച്ചു.
”ആധിപത്യങ്ങളെയും അധികാരങ്ങളെയും അവന് നിരായുധമാക്കി. അവന് കുരിശില്‍ അവയുടെമേല്‍ വിജയം ആഘോഷിച്ചുകൊണ്ട് അവയെ പരസ്യമായി
അവഹേളനപാത്രങ്ങളാക്കി”
(കൊളോസോസ് 2/15).
ഞായര്‍
പരിശുദ്ധ ത്രിത്വത്തിന്‍റെ സ്തുതിക്ക്
തിങ്കള്‍
ആത്മീയവും ഭൗതികവുമായ ഉപകാരികള്‍ക്ക്
ചൊവ്വ
നാമഹേതുകവിശുദ്ധനായ ഡൊമിനിക്കിന്‍റെയും
കാവല്‍ദൂതന്‍റെയും ബഹുമാനത്തിന്
ബുധന്‍
വ്യാകുലമാതാവിന്‍റെ സ്തുതിക്ക്, പാപികളുടെ
മാനസാന്തരത്തിന്
വ്യാഴം
ശുദ്ധീകരണസ്ഥലത്തിലെ ആത്മാക്കള്‍ക്ക്
വെള്ളി
ഈശോയുടെ പീഡാനുഭവത്തിന്‍റെ മഹത്വത്തിന്
ശനി
പരിശുദ്ധ കന്യാമറിയത്തിന്‍റെ സ്തുതിക്ക്
ഒരു കാര്യം എട്ട് തവണ ചെയ്താല്‍ അതില്‍ അല്പം വൈദഗ്ധ്യം നേടാമെന്നാണ് പൊതുവേ നാം കരുതുക. എന്നാല്‍ എട്ടു തവണ കൗമാരക്കാരായ മക്കളെ കൈകാര്യം ചെയ്തിട്ടും ഞാനതില്‍ വൈദഗ്ധ്യം നേടിയിട്ടില്ല. പറഞ്ഞുവരുന്നത് മറ്റൊന്നുമല്ല, കൗമാരപ്രായത്തിലുള്ള ഒരു കുട്ടിയെ വളര്‍ത്തുക എന്നത് എത്ര ശ്രമകരമായ കാര്യമാണെന്ന് മനസിലാകാനാണ്. എങ്കിലും കൗമാരക്കാരുടെ മാതാപിതാക്കള്‍ക്ക് സഹായകമാകുന്ന ചില കാര്യങ്ങള്‍ പങ്കുവയ്ക്കട്ടെ.
ജീവിതത്തിന്‍റെ യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങള്‍ അവരെ അറിയിക്കുക.
തങ്ങളുടെ ആണ്‍മക്കളോട് ലൈംഗികതയെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്നതില്‍ പിതാക്കന്‍മാര്‍ എത്ര പിന്നിലാണ് എന്നതിനെക്കുറിച്ച് എന്റെ മൂത്ത മകന്‍ ഒരു പ്രസംഗംതന്നെ നടത്തിയപ്പോഴാണ് ഞാന്‍ അതേക്കുറിച്ച് ബോധവാനായത്. ഇപ്പോള്‍ അവന്‍തന്നെ ഇളയ സഹോദരങ്ങള്‍ക്ക് ജീവിതത്തിലെ പച്ചയായ യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞുകൊടുക്കുന്നുണ്ട്.
അതെനിക്ക് വലിയ അനുഗ്രഹമാണെങ്കിലും എന്റെ ഉത്തരവാദിത്വത്തില്‍നിന്ന് മാറാനാവില്ല. അശ്ലീലചിത്രങ്ങള്‍, സ്വയംഭോഗം, സ്വവര്‍ഗലൈംഗികത തുടങ്ങിയ തിന്മകളെക്കുറിച്ചും അവരോട് പറഞ്ഞുകൊടുത്തേ മതിയാവൂ. ഇതൊന്നും ഒരു നീണ്ട യാത്രയ്ക്കിടയിലോ പാത്രം കഴുകുന്നതിനിടയിലോ വീട് വൃത്തിയാക്കുന്നതിനിടയിലോ വെറുതെ സംസാരിക്കാവുന്നതല്ല. അവര്‍ക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകേള്‍ക്കാന്‍ സാധിക്കുന്ന സ്ഥലവും സമയവും നോക്കി സംസാരിക്കേണ്ടതാണ്.
അവരോട് ഇത്തരം കാര്യങ്ങള്‍ പറഞ്ഞുകഴിയുമ്പോള്‍ അവരുടെ ചോദ്യങ്ങള്‍ കേള്‍ക്കണം. അവര്‍ പൂര്‍ണമനസോടെ നാം പറയുന്നത് കേള്‍ക്കാന്‍ സമ്മതിക്കുമോ ഇല്ലയോ എന്നത് അത്ര കാര്യമാക്കേണ്ടതില്ല. കാരണം അവര്‍ അറിഞ്ഞിരിക്കേണ്ടത് അറിയുകതന്നെ വേണം.
നിയന്ത്രിക്കാനാവുന്നതും സാധിക്കാത്തതുമായ കാര്യങ്ങള്‍ പറഞ്ഞുകൊടുക്കണം
എന്‍റെയൊരു സുഹൃത്ത് മക്കള്‍ക്ക് കൗമാരക്കാരുടെ ഹോര്‍മോണ്‍ വ്യതിയാനങ്ങളെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞുകൊടുത്തത് നല്ലതായി തോന്നി. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത് ഇങ്ങനെയാണ്, ”ഈ പ്രായത്തിലെ ഹോര്‍മോണ്‍ വ്യതിയാനങ്ങള്‍ കാരണം നിങ്ങളിലുണ്ടാകുന്ന മാറ്റങ്ങള്‍ പലതും വളരെ നാടകീയമായി തോന്നിയേക്കാം. പക്ഷേ നിങ്ങള്‍ തോറ്റുകൊടുക്കരുത്. നിങ്ങളിലെ ഹോര്‍മോണ്‍ വ്യതിയാനങ്ങള്‍ നിങ്ങളെ വിഷാദത്തിലാക്കിയേക്കാം, ദേഷ്യം പിടിപ്പിച്ചേക്കാം, എല്ലാത്തിനോടും എതിര്‍ക്കാന്‍ തോന്നിപ്പിച്ചേക്കാം… പക്ഷേ അതെല്ലാം അതേപടി ചെയ്യണമെന്നില്ല. നിങ്ങള്‍ എങ്ങനെ പെരുമാറണമെന്ന് തീരുമാനിക്കേണ്ടത് നിങ്ങളാണ്.”
അവര്‍ തീരുമാനിക്കുന്നതനുസരിച്ചാണ് അവര്‍ക്ക് പെരുമാറാന്‍ കഴിയുക എന്ന് അവരെ ബോധ്യപ്പെടുത്തുക. ശീലങ്ങളെല്ലാം ഒറ്റ രാത്രികൊണ്ട് മാറ്റിയെടുക്കാനാവില്ല. തലയിലേക്ക് കയറിവരുന്ന ചിന്തകള്‍ ഏതൊക്കെയായിരിക്കണം എന്ന് തിരഞ്ഞെടുക്കാനുമാവില്ല. അതിനാല്‍ത്തന്നെ നമ്മുടെ കൗമാരക്കാരോട് അത് പറഞ്ഞുകൊടുക്കണം. അതിനുമുമ്പൊരിക്കലും ചിന്തിച്ചിട്ടില്ലാത്തവിധത്തില്‍ ചിന്തിക്കാന്‍ അവരുടെ ശരീരം അവരെ പ്രേരിപ്പിച്ചെന്നിരിക്കും. പക്ഷേ അതല്ല അവരുടെ വ്യക്തിത്വത്തെ നിര്‍വചിക്കുന്ന കാര്യം. കയറിവരുന്ന അശുദ്ധചിന്തകളെ നിയന്ത്രിക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് പലപ്പോഴും കഴിഞ്ഞില്ലെന്നുവരാം. പക്ഷേ ആ ചിന്തകളുമല്ല അവരെ നിര്‍വചിക്കേണ്ടത് എന്ന് അവരോട് പറഞ്ഞുമനസിലാക്കുക.
ദൈവം അവരെ സ്‌നേഹിക്കുന്നുണ്ട്, അശുദ്ധചിന്തകളില്‍നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാനുള്ള ആത്മാര്‍ത്ഥമായ ആഗ്രഹം അവിടുന്ന് വിലമതിക്കുന്നുമുണ്ടെന്നത് അവരെ ഓര്‍മിപ്പിക്കുക. അവര്‍ യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ ആരാണെന്നത് ദൈവം അറിയുന്നുണ്ട്, അവരുടെ നിഷ്‌കളങ്കത വിശുദ്ധ കുമ്പസാരത്തിലൂടെ പുനഃസ്ഥാപിക്കാന്‍ അവിടുത്തേക്ക് കഴിയും, അവിടുന്ന് അത് ചെയ്യുകയും ചെയ്യും. അവിടുന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്നത് ആത്മാര്‍ത്ഥമായ പരിശ്രമമാണ്, പരിപൂര്‍ണമായ പ്രവൃത്തികളല്ല.
ഒത്തുതീര്‍പ്പിന് തയാറാകരുത്
അനുസരിക്കാന്‍ വിഷമമുള്ള നിയമങ്ങളാണെങ്കിലും നല്ലതാണെന്ന് ഉറപ്പുള്ളവയില്‍ ഉറച്ചുനില്‍ക്കുക. സായാഹ്നങ്ങളിലും വാരാന്ത്യങ്ങളിലുമുള്ള സിനിമാകാണല്‍, ട്രിപ്പുകള്‍ തുടങ്ങിയ വിലക്കുകളില്‍ ഭാര്യയുടെ ജ്ഞാനംനിമിത്തം ഞങ്ങള്‍ ഉറച്ചുനിന്നു. അതൊരിക്കലും മാറ്റാന്‍ തയാറായില്ല. അത് പലപ്പോഴും മക്കള്‍ക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. പക്ഷേ പില്ക്കാലത്ത് അവര്‍തന്നെ ഞങ്ങളോട് നന്ദി പറഞ്ഞു.
അവര്‍ സംസാരിക്കാന്‍ തയാറാകാത്തപ്പോള്‍ അസ്വസ്ഥരാകരുത്, എന്നാല്‍ അവര്‍ സംസാരിക്കാന്‍ വരുമ്പോള്‍ അതിന് ചെവികൊടുക്കാന്‍ പൂര്‍ണമായും തയാറാകുക
നേരത്തേ പറഞ്ഞതുപോലെ മക്കള്‍ താത്പര്യം കാണിച്ചില്ലെങ്കിലും അവര്‍ അറിഞ്ഞിരിക്കേണ്ട കാര്യങ്ങള്‍ അറിയിക്കുക, അവര്‍ നിങ്ങളോട് സംസാരിക്കാന്‍ തയാറായില്ലെങ്കിലും. പക്ഷേ, അവര്‍ നിങ്ങളോട് സംസാരിക്കാന്‍ താത്പര്യമെടുക്കുന്ന ചില അപൂര്‍വസമയങ്ങളുണ്ട്. അത് മിക്കവാറും രാത്രി വൈകിയ നേരത്തായിരിക്കാം, പക്ഷേ അത് സംഭവിക്കുമ്പോള്‍ ഉറങ്ങാന്‍ പോകുന്നതിനെക്കുറിച്ച് വേവലാതിപ്പെടരുത്. പിറ്റേന്ന് എന്തുതന്നെ ചെയ്യാനുണ്ടായിരുന്നാലും അത് അപൂര്‍വ അവസരമാണെന്ന് മനസിലാക്കി പ്രതികരിക്കുക.
അവരോടൊപ്പം പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുക
ഞങ്ങള്‍ എന്നും മക്കളോടൊപ്പം രാത്രി ഒരു ജപമാല ചൊല്ലും. ചിലപ്പോള്‍ അവര്‍ക്കതില്‍ അത്ര താത്പര്യം കാണില്ല. ചിലപ്പോഴാകട്ടെ ആ പതിവിനെ കളിയാക്കി സംസാരിച്ചെന്നിരിക്കും. പക്ഷേ ഞങ്ങള്‍ പിന്‍മാറിയിട്ടില്ല. മക്കള്‍തന്നെ പിന്നീട് ആ പ്രാര്‍ത്ഥനയെക്കുറിച്ച് നല്ലത് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. അത് അവരെ ഏറെ സഹായിച്ചെന്നും ദൈവത്തോട് ചേര്‍ന്നുനില്‍ക്കാന്‍ ഉപകരിച്ചെന്നും അവര്‍തന്നെ പങ്കുവച്ചിട്ടുണ്ട്.
അവസാനമായി, കര്‍ത്താവാണ് നിങ്ങളുടെ കുട്ടിയുടെ യഥാര്‍ത്ഥ രക്ഷിതാവ്. വീടിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഓര്‍മകള്‍ അവരില്‍നിന്ന് മാഞ്ഞുപോയാലും അവിടുന്ന് അവരോടൊത്ത് ഉണ്ടാകും. അത് അവര്‍ക്ക് തുടക്കംമുതലേ വ്യക്തമാക്കിക്കൊടുക്കണം. നിങ്ങളെക്കാള്‍ മനോഹരമായി അവിടുന്ന് അവരെ വളര്‍ത്തിക്കൊള്ളും.
”കര്‍ത്താവ് നിന്‍റെ പുത്രരെ പഠിപ്പിക്കും;
അവര്‍ ശ്രേയസാര്‍ജിക്കും” (ഏശയ്യാ 54/13).
രാവിലെമുതല്‍ വെയിലില്‍ കോണ്‍ക്രീറ്റ് പണിയുടെ സൈറ്റിലായിരുന്നതിനാല്‍ ദിവസം മുഴുവന്‍ ദാഹം അനുഭവപ്പെട്ടു. ആഴ്ചാവസാനമായിരുന്നതിനാല്‍ വൈകിട്ട് വീട്ടിലേക്ക് പോകണം. ഇറങ്ങിയപ്പോഴാകട്ടെ പെട്ടെന്ന് ട്രെയിന്‍ കിട്ടി. അതിനാല്‍ വെള്ളം വാങ്ങാനുമായില്ല. ഷട്ടില്‍ ട്രെയിനായതുകൊണ്ട് ഭക്ഷണമോ വെള്ളമോ ലഭിക്കാനുള്ള സൗകര്യവുമില്ല. ആലപ്പുഴയില്‍ നിര്‍ത്തുമ്പോള്‍ കുടിക്കാമെന്ന് കരുതിയെങ്കിലും ആ ചിന്തയും വെറുതെയായി.
ദാഹം സഹിക്കാനാവാതെ നിസഹായതയോടെ ഞാന്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു, ”ഈശോ, എനിക്ക് ഇപ്പോള്‍ ഒരു ഗ്ലാസ് വെള്ളം വേണം. അല്ലെങ്കില്‍ ഞാന്‍ മരിച്ചുപോകും.” നിമിഷങ്ങള്‍ക്കകം എതിര്‍വശത്തുള്ള കംപാര്‍ട്ട്‌മെന്റില്‍നിന്ന് അല്പം പ്രായമുള്ള ഒരാള്‍ ഡോര്‍ തുറന്ന് എന്‍റെയടുത്ത് വന്നിരുന്നു. ബാഗില്‍നിന്ന് ഒരു കുപ്പി വെള്ളമെടുത്ത് നീട്ടി. ‘നിനക്ക് ദാഹിക്കുന്നില്ലേ, കുടിച്ചോ’ എന്ന് പറഞ്ഞു. ഞാനത് കുടിച്ചുനിര്‍ത്തിയപ്പോള്‍ മതിയോ എന്ന് ചോദിച്ചു, മതിയെന്നുപറഞ്ഞപ്പോള്‍ അദ്ദേഹം ബാഗുമെടുത്ത് മടങ്ങി. അദ്ദേഹം ആരാണെന്നോ എങ്ങോട്ടാണെന്നോ ഞാന്‍ തിരിഞ്ഞുനോക്കാന്‍ പോയില്ല. അത് ദൈവത്തിന്‍റെ പ്രവൃത്തിയാണെന്ന് എനിക്കറിയാമായിരുന്നു.
'
എന്റെ പപ്പ ചെറുപ്പത്തിലേ ജോലിക്കായി ബോംബെയിലേക്ക് മാറിയതാണ്. ബോംബെയിലാണ് രണ്ടാമത്തെ മകളായ ഞാന്‍ വളര്‍ന്നതും പഠിച്ചതും. പപ്പയും അമ്മയും സഭയോട് ചേര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്നവരായതിനാല്‍ എല്ലാ ദിവസവും ഞങ്ങള്‍ ദിവ്യബലിയില്‍ പങ്കെടുത്തിരുന്നു. ആദ്യകുര്‍ബാന സ്വീകരണശേഷം ഈശോ എനിക്ക് നല്ല കൂട്ടു കാരനായിമാറി. നിത്യാരാധന ചാപ്പലില്‍ ഞങ്ങള്‍-ഞാനും ഈശോയും- ഏറെനേരം സംസാരിച്ചിരിക്കും.
സമ്പന്നരല്ലാത്ത ഞങ്ങള്‍ ബോംബെയിലെ ചെറിയ വാടകവീട്ടില്‍ ജീവിച്ചു. പപ്പ കഷ്ടപ്പെട്ടാണ് ഞങ്ങളെ പഠിപ്പിച്ചത്. അതിനാല്‍ത്തന്നെ നല്ലൊരു ജോലിനേടി മാതാപിതാക്കളുടെ ത്യാഗങ്ങള്‍ക്ക് പ്രത്യുപകാരം ചെയ്യണമെന്ന എന്റെ വലിയ സ്വപ്നം ഈശോയോട് എപ്പോഴും പറയുമായിരുന്നു.
നല്ല മാര്‍ക്കോടെ പത്താംക്ലാസ് വിജയിച്ചു. പ്ലസ്ടുവിന് സ്‌കൂളില്‍ സെക്കന്റ് റാങ്കും നേടി. ആ സമയത്ത് ഒരു വൈദികന്‍റെ നിര്‍ദേശമനുസരിച്ച് വിദേശത്ത് ജോലിസാധ്യതയുള്ള എം.എസ്.ഡബ്‌ളിയു പഠിക്കുന്നതിന് മുന്നോടിയായി ഡിഗ്രി കോഴ്‌സായ ബി.എസ്.ഡബ്‌ളിയുവിന് ചേര്‍ന്നു.
ബോംബെയിലെ ‘അടിപൊളി’ ജീവിതത്തിനിടയിലും എന്റെ ജീവിതത്തില്‍ ഒരേയൊരു പുരുഷന്‍മാത്രമേ ഉണ്ടാകൂ എന്ന് ഞാന്‍ തീരുമാനിച്ചിരുന്നു. ആരെങ്കിലും പ്രണയലേഖനവുമായി വന്നാല്‍ ഉടനെ അമ്മയോട് പറയും. അത്രയ്ക്കും നല്ല സുഹൃത്തായിരുന്നു അമ്മ എനിക്ക്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഒരു നല്ല ടീനേജ് ജീവിതം എനിക്ക് ലഭിച്ചു.
അസാധാരണമായ ഒരു ദിവസം
2011 ഫെബ്രുവരി 24 മറക്കാനാവാത്ത ഒരു അസാധാരണദിവസമാണ് എനിക്ക്. ബോംബെയിലെ ഇടവകയായ സേക്രഡ് ഹാര്‍ട്ട് ദൈവാലയത്തില്‍ പതിവുപോലെ പരിഭവങ്ങളും സന്തോഷവുമെല്ലാം ഈശോയോട് പറഞ്ഞ് വിശുദ്ധ കുര്‍ബാനയില്‍ പങ്കുകൊള്ളുന്ന സമയത്ത് മാതാവിന്‍റെ രൂപത്തില്‍ എന്റെ കണ്ണ് ഉടക്കി. ഞാന്‍ നോക്കുമ്പോള്‍ വലിയൊരു പ്രകാശം മാതാവിന്‍റെ രൂപത്തില്‍നിന്ന് വരുന്നു. കൂപ്പിപ്പിടിച്ച കൈ അമലോത്ഭവമാതാവിന്‍റെ രൂപത്തിലേതുപോലെ വിരിച്ചുപിടിച്ച് മാതാവ് എന്നോട് സംസാരിക്കുന്നു. ”റിനീ, നീ എന്റേതാണ്, എന്‍റെയരികിലേക്ക് വരിക!”
ഞാനപ്പോള്‍ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടുമൊക്കെ നോക്കി. എന്റെ കൂട്ടുകാരിയെ തട്ടി പറഞ്ഞു, മാതാവ് എന്നെ നോക്കുന്നുവെന്ന്. ദിവ്യബലിയായതുകൊണ്ട് അവള്‍ ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല. എനിക്കാണെങ്കില്‍ ഒന്നും മനസിലാവുന്നുമില്ല, പക്ഷേ ആ സ്വരം കാതില്‍ മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു, ”റിനീ, നീ എന്റേതാണ്, എന്‍റെയരികിലേക്ക് വരിക!” എന്റെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞൊഴുകാന്‍ തുടങ്ങി. കുര്‍ബാന കഴിഞ്ഞ് ഇറങ്ങിയപ്പോള്‍ കൂട്ടുകാരി ചോദിച്ചു എന്തിനാ ഇങ്ങനെ കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതെന്ന്. എനിക്ക് മറുപടിയൊന്നും നല്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല.
മേക്കപ്പും ഫോണും അടിപൊളി ജീവിതവും
അന്നത്തെ ദിവ്യബലി കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍മുതല്‍, എന്നില്‍ വലിയ വടംവലി ആരംഭിച്ചു; എന്റെ ലൗകികമായ ഇഷ്ടങ്ങളും സ്വര്‍ഗത്തിന്‍റെ വിളിയുംതമ്മില്‍. സൗന്ദര്യവര്‍ധനവിനും മേക്കപ്പിനുമെല്ലാം ഞാന്‍ ഏറെ പ്രാധാന്യം നല്കിയിരുന്നു. അതൊക്കെ ഉപേക്ഷിക്കേണ്ടിവരുമോ? എന്റെ ഫോണ്‍.. അതില്ലാതെ ഞാനെങ്ങനെ ജീവിക്കും? ഇവയെല്ലാം എന്നെ ആകുലപ്പെടുത്താന്‍ തുടങ്ങി. തന്മൂലം, അതുവരെ തുള്ളിച്ചാടി അടിച്ചുപൊളിച്ച് നടന്നിരുന്ന എനിക്ക് ചിരിക്കാനോ സംസാരിക്കാനോ ഒന്നും കഴിയാതെയായി. ഒരാഴ്ച ഇക്കാര്യം ആരോടും പറഞ്ഞില്ല. എന്നെ മേക്കപ്പൊന്നും ഇല്ലാതെ കണ്ടപ്പോള്‍, ”എന്തുപറ്റി, കോളജില്‍ എന്തെങ്കിലും പ്രശ്‌നമുണ്ടോ” എന്ന് അമ്മ ചോദിച്ചു. അപ്പോഴൊന്നും ഞാന്‍ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.
ഒടുവില്‍ ഫെബ്രുവരി 29-ന് അമ്മയോട് പറഞ്ഞു, ‘അമ്മേ, എനിക്ക് മഠത്തില്‍ ചേരണം.” ആ ഒരാഴ്ച ദിവ്യകാരുണ്യസന്നിധിയിലും അല്ലാതെയും പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചപ്പോള്‍ പരിശുദ്ധമാതാവിന്‍റെ വിളിയുടെ അര്‍ത്ഥം അതാണെന്ന് എനിക്ക് വ്യക്തമായിരുന്നു. അമ്മ പറഞ്ഞു, ”നിനക്ക് അങ്ങനെയൊരു ആഗ്രഹമുണ്ടെങ്കില്‍ നീ പൊയ്‌ക്കോ.” കേട്ടപ്പോള്‍ എനിക്കും വലിയ സന്തോഷമായി. വൈകുന്നേരം പപ്പ വന്നപ്പോള്‍ അമ്മ ഈ കാര്യം പറഞ്ഞ് പൊട്ടിക്കരയുകയാണ് ചെയ്തത്. കാരണം ചോദിച്ചപ്പോള്‍ അമ്മ പറഞ്ഞു, ”രാവിലെ ഞാന്‍ നിന്നോട് പോകേണ്ട എന്നു പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കില്‍ നീ എന്നെ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യുമോയെന്ന് എനിക്ക് പേടിയായിരുന്നു. നിന്‍റെ മുഖം അത്രയ്ക്ക് മാറിയിരുന്നു.” ഇതുകേട്ട് ചേട്ടന്‍ പറഞ്ഞു, ”അവള്‍ അവളുടെ ഫോണ്‍ ഉപേക്ഷിച്ചുപോകുമെന്ന് അമ്മയ്ക്ക് തോന്നുന്നുണ്ടോ. അവള്‍ക്കൊന്നും മഠത്തില്‍ നില്ക്കാന് പറ്റില്ല. അവള്‍ ചുമ്മാ തമാശ പറയുന്നതാ.”
പപ്പ പറഞ്ഞു, ”എനിക്ക് ആകെ ഒരു മോളേ ഉള്ളൂ. കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് പേരക്കുട്ടികളൊക്കെയായി വീട്ടില്‍ വരുന്നതാണ് എനിക്ക് സന്തോഷം. അത്രയും കഷ്ടപ്പെട്ടാണ് ഞാന്‍ നിന്നെ ബോംബെയില്‍ പഠിപ്പിച്ചത്.” പപ്പ അങ്ങനെ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞാനാകെ ഷോക്കായിപ്പോയി. കാരണം പപ്പ അങ്ങനെ പറയുമെന്ന് ഞാന്‍ ഒരിക്കലും കരുതിയില്ല. കൂട്ടുകാരിയോട് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അവളും എന്നെ കളിയാക്കി. എന്നും ദിവ്യബലിക്ക് കരച്ചിലും പ്രാര്‍ത്ഥനയുമായി പോകുമ്പോള്‍ എന്റെ പ്രശ്‌നം അവിടത്തെ സിസ്റ്ററിനോട് പറഞ്ഞു. സിസ്റ്റര്‍വഴി കാര്യമറിഞ്ഞ വികാരിയച്ചന്‍ എന്നെ വിളിച്ച് മാതാപിതാക്കളോട് പറഞ്ഞ് സമ്മതിപ്പിക്കാമെന്ന് ആശ്വസിപ്പിച്ചു.
താടിക്കാരന്‍ അപ്പൂപ്പന്‍ എവിടെ?
ഈ സംഭവങ്ങള്‍ നടക്കുന്നത് എന്റെ രണ്ടാം വര്‍ഷ പഠനസമയത്താണ്. ഏപ്രില്‍ മാസത്തിലെ ദൈവവിളി ക്യാമ്പില്‍ പോകണമെന്ന് എനിക്ക് വലിയ ആഗ്രഹമായി. പഠനം പൂര്‍ത്തിയാക്കാതെ പോകണ്ടെന്ന് വികാരിയച്ചന്‍റെ നിര്‍ദേശം. പക്ഷേ വീട്ടില്‍നിന്ന് സമ്മതിച്ചില്ലെങ്കിലും ഞാന്‍ തനിച്ച് ക്യാമ്പിന് പോകാന്‍ അച്ചന്‍റെ അടുത്തുപോയി കത്തും വാങ്ങി ബാഗെടുത്ത് ഇറങ്ങി. അമ്മയ്ക്ക് വളരെ വിഷമമായി. ആ ധൈര്യമൊക്കെ എവിടുന്ന് കിട്ടിയെന്ന് എനിക്ക് ഇപ്പോഴും അറിയില്ല. വീട്ടില്‍ നിന്ന് വളരെ ദൂരെയാണ് ക്യാമ്പ് നടക്കുന്ന സ്ഥലം. ഗേറ്റിനടുത്തെത്തിയപ്പോള്‍ അവിടെ ആണ്‍കുട്ടികള്‍മാത്രം. മടങ്ങിപ്പോകാമെന്ന് വിചാരിച്ച് തിരിഞ്ഞു. അപ്പോഴതാ വടി കുത്തിപ്പിടിച്ച് ഒരു താടിക്കാരന്‍ എന്നെ പിടിക്കാന്‍ വരുന്നു…ഓടിരക്ഷപ്പെട്ടത് ഗേറ്റിന്‍റെ ഉള്ളിലേക്കാണ്. തിരിഞ്ഞുനോക്കിയപ്പോള്‍ അവിടെ അങ്ങനെയൊരു മനുഷ്യന് ഇല്ലായിരുന്നു. പിന്നീട് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചപ്പോള്‍ മനസിലായി എന്നെ ക്യാംപില്‍ പങ്കെടുപ്പിക്കാന്‍ ഈശോ യൗസേപ്പിതാവിനെ പറഞ്ഞുവിട്ടതാണെന്ന്.
ക്യാംപില്‍വച്ച് എന്നെക്കണ്ടപ്പോള്‍ ബിഷപ്പിനും അത്ഭുതമായി. കാരണം ഇടവകദൈവാലയത്തില്‍നിന്ന് എന്നെ കണ്ടിട്ടുള്ള പിതാവിനും ഞാന്‍ സിസ്റ്ററാകുമെന്ന് ഒരിക്കലും ചിന്തിക്കാന്‍ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. ‘മാതാപിതാക്കള്‍ വിട്ടുകൊള്ളും, ആദ്യം പഠനം പൂര്‍ത്തിയാക്ക്’ എന്നെല്ലാം പിതാവും പറഞ്ഞു. അതിനുശേഷം ഞാന്‍ അന്വേഷിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു ‘എവിടെ പോകണം? എന്തിനാണ് സിസ്റ്ററാകുന്നത്…?’ അവിടെവച്ചാണ് എംഎസ്എംഐ സിസ്റ്റേഴ്‌സിനെ കാണുന്നത്. സിസ്റ്റര്‍ എനിക്കുവേണ്ടി പ്രാ ര്‍ത്ഥിച്ചപ്പോള്‍ എന്റെ ജീവിതത്തില്‍ ഞാന്‍ ആരോടും പറയാത്ത, ആരുമറിയാത്ത കാര്യങ്ങളാണ് സിസ്റ്ററിന് പരിശുദ്ധാത്മാവ് വെളിപ്പെടുത്തിയത്. ആ സംഭവം എന്നില്‍ ആഴത്തില്‍ പതിഞ്ഞു.
സമര്‍പ്പിതജീവിതത്തിനെതിരെ…
പഠനം തുടരുന്നതിനിടെ കോളേജില്‍ അച്ചന്മാരോടും സിസ്റ്റേഴ്‌സിനോടും ഉള്‍പ്പെടെ ചോദിച്ചു, ‘എന്തിനാ സിസ്റ്ററാകുന്നത്?’ എല്ലാവരും അതിന്‍റെ പോസിറ്റീവും നെഗറ്റീവും പറഞ്ഞുതന്നു. അമ്മയ്ക്കും അപ്പനും ഇഷ്ടമില്ലാത്തതുകൊണ്ട് അവരെ ധിക്കരിച്ച് പോകരുതെന്ന ചിന്തയും എന്നെ മഥിച്ചു. അതോടെ സമര്‍പ്പണ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള നെഗറ്റീവ് കാര്യങ്ങള്‍ ഞാന്‍ വായിച്ചുതുടങ്ങി. അങ്ങനെയുള്ള വീഡിയോകളും ചലച്ചിത്രങ്ങളുമൊക്കെ കണ്ടു. സമര്‍പ്പിതജീവിതം ഉപേക്ഷിച്ച ഒരു സന്യാസിനി എഴുതിയ പുസ്തകം ‘ആമ്മേന്‍’ വായിച്ചിട്ട് ഞാനിങ്ങനെ ചിന്തിച്ചു, ”ഇനി ഞാന്‍ സന്യാസത്തിലേക്ക് പോവുകയില്ല.”
എന്റെ ഉള്ളിന്‍റെയുള്ളിലുള്ള ദാഹം കെടുത്തിക്കളയാനായി ഞാന്‍ പല രീതിയില്‍ കര്‍ത്താവുമായി വഴക്കുകൂടി. ദൈവാലയത്തിലും ആരാധനയ്ക്കുമൊന്നും പോകാതെയായി. വിവാഹത്തിലേക്കാണോ എന്റെ വിളി എന്നു കരുതി കുറച്ചുകൂടി ആണ്‍കുട്ടികളുമായി സമയം ചെലവഴിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. പക്ഷേ എന്തൊക്കെ ചെയ്തിട്ടും സിസ്റ്ററാകണം എന്ന ചിന്തമാത്രം പോകുന്നില്ല. എന്റെ വീട്ടിലും ആരും ദൈവാലയത്തില്‍ പോകാതെയായി, കുടുംബപ്രാര്‍ത്ഥനയില്ല. അങ്ങനെ ആകെയൊരു ശൂന്യത വീട്ടിലും. അമ്മയുടെ ആരോഗ്യത്തെപ്പോലും അത് ബാധിക്കുന്നതു കണ്ടപ്പോള്‍ ഇനി ഇതേപ്പറ്റി വീട്ടില്‍ പറയുന്നില്ല, ഡിഗ്രി മുന്നോട്ടു പഠിക്കാമെന്നു തീരുമാനിച്ചു.
പക്ഷേ സിസ്റ്ററാകണമെന്ന ചിന്ത മനസില്‍നിന്ന് പോയിരുന്നില്ല. ബൈബിള്‍ എപ്പോള്‍ തുറന്നാലും ‘മണവാളന്‍ മണവാട്ടിയിലെന്നപോലെ നിന്‍റെ ദൈവം നിന്നില്‍ സന്തോഷിക്കും’ (ഏശയ്യാ 62/5) എന്ന വചനത്തിലൂടെ കര്‍ത്താവ് എന്നോട് സംസാരിക്കുമായിരുന്നു. കരഞ്ഞുകൊണ്ട് അര്‍പ്പിക്കാത്ത ദിവ്യബലിയില്ലാതായി എനിക്ക്. അങ്ങനെ ബിഎസ്ഡബ്ല്യു അവസാനവര്‍ഷം. അവിടെയും റാങ്കുനല്കി ഈശോ എന്നെ മാനിച്ചു. ഇനിയും മുന്നോട്ട് പഠിക്കണമെന്നൊക്കെ എന്റെ അമ്മ പ്ലാന്‍ ചെയ്യുന്ന സമയം.
ഏത് സമൂഹത്തില്‍ ചേരണം?
അനേകം പേരിലൂടെ ഞാന്‍ എം.എസ്. എം.ഐ സമൂഹത്തിലേക്ക് വിളിക്കപ്പെടുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു. പക്ഷേ ഒരു തീരുമാനമെടുക്കാന്‍ സാധിച്ചില്ല. ആ സമയത്ത് ഞാന്‍ മുംബൈ താബോര്‍ ധ്യാനകേന്ദ്രത്തില്‍ പോയി. എംഎസ്എംഐ സിസ്റ്റേഴ്‌സ് അവിടെ വരികയാണെങ്കില്‍ ആ സന്യാസസഭയില്‍ ചേരാമെന്ന് മനസില്‍ കരുതി. ചെന്നപ്പോള്‍ അവിടെ ഒന്നിനുപകരം രണ്ട് എംഎസ്എംഐ സിസ്റ്റേഴ്‌സ് വന്നിട്ടുണ്ട്. അപ്പോഴും എനിക്ക് സംശയം. വീണ്ടും കര്‍ത്താവിനോട് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു, ”ഈ സിസ്റ്റര്‍ എനിക്ക് വിശുദ്ധ കുര്‍ബാന തരുകയാണെങ്കില്‍ ഈ സന്യാസസഭതന്നെ ഞാന്‍ ഉറപ്പിക്കും, പിന്നെ ഞാന്‍ ഒരിക്കലും ചോദിക്കില്ല.” ദിവ്യകാരുണ്യ സ്വീകരണസമയമായി. ഒരു എംഎസ്എംഐ സിസ്റ്റര്‍ എന്നെ മുറിച്ചുകടന്ന് വേറെ നിരയിലേക്ക് പോയി. പക്ഷേ, അല്പനിമിഷങ്ങള്‍ക്കകം ആ സിസ്റ്റര്‍ തിരിച്ചുവന്ന് എന്റെ മുന്നിലെത്തി ഈശോയെ എന്റെ നാവില്‍ വച്ചുതന്നു. നിറമിഴികളോടെ ഞാനന്ന് തീരുമാനമെടുത്തു, ഈ സന്യാസസഭയിലേക്കുതന്നെയാണ് ഈശോ എന്നെ വിളിക്കുന്നത്.
ജോലിയുമായി ഒരു പിടിവലി
കോണ്‍വെന്റിലേക്ക് പോകാന്‍ തീരുമാനിച്ച സമയത്ത് അമ്മ വീണ്ടും ഒരു ആഗ്രഹം പറഞ്ഞു, ”മോളേ, ഇത്രയും കഷ്ടപ്പെട്ട് പഠിപ്പിച്ചതല്ലേ. ഒരു വര്‍ഷം ജോലി ചെയ്തിട്ട് പൊയ്‌ക്കോ.” അതൊരു ന്യായമാണല്ലോ എന്ന് കരുതി ഞാന്‍ സമ്മതിച്ചു. രൂപതയില്‍ ഞാന്‍ പഠനസംബന്ധമായി ജോലി ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്ന സ്ഥാപനത്തിലെ അച്ചന്‍ എനിക്ക് ജോലി ഓഫര്‍ തന്നു. അപ്പോയിന്റ്‌മെന്റ് ലെറ്ററും ജോയിന്‍ ചെയ്യേണ്ട തിയതിയും കിട്ടി. അമ്മയാകട്ടെ ഏറെ സന്തോഷത്തോടെ എനിക്കുള്ള ചുരിദാറുകളും മറ്റ് വസ്തുക്കളുമൊക്കെ വാങ്ങി തയാറാക്കി.
ആ സമയത്താണ് വികാരിയച്ചന്‍ വിളിക്കുന്നത്. എന്റെ തീരുമാനത്തെക്കുറിച്ച് അറിഞ്ഞപ്പോള്‍ ”കര്‍ത്താവ് വിളിക്കുമ്പോഴല്ലേ മോളേ പോകേണ്ടത്? പണം കര്‍ത്താവാണ് വീട്ടിലേക്ക് കൊടുക്കുന്നത്, നമ്മളല്ല. അതുകൊണ്ട് നീ ഒന്നുകൂടി ചിന്തിക്ക്-” എന്നായിരുന്നു അച്ചന്‍റെ നിര്‍ദേശം.
അതോടെ അമ്മയോടും പപ്പയോടും പറഞ്ഞു, ”എനിക്ക് പോകണം, പോയേ പറ്റൂ. പോയില്ലെങ്കില്‍ ഞാന്‍ മാനസികരോഗിയായി മാറും.” ആ സമയത്തൊക്കെ ഒരു മരണവീടുപോലെയായിരുന്നു എന്റെ വീട്. അവസാനം അമ്മ പറഞ്ഞു, ‘നിന്‍റെ ഇഷ്ടംപോലെ നീ ചെയ്‌തോ.’
അങ്ങനെ അന്ന് ക്യാംപിന് കണ്ട സിസ്റ്ററിനെ വിളിച്ചു. സിസ്റ്റേഴ്‌സ് വീട്ടില്‍വന്ന് സംസാരിച്ചു. സാധാരണയായി മഠത്തില്‍ കൊണ്ടുവിടാന്‍ മാതാപിതാക്കള്‍ വരും, എന്നാല്‍ എന്റെ മാതാപിതാക്കളുടെ സങ്കടംകാരണം അവര്‍ എന്നോടൊപ്പം വന്നില്ല. പിന്നീട് എന്റെ സന്യാസപരിശീലനഘട്ടങ്ങളിലെല്ലാം വൈദികരും സിസ്റ്റേഴ്‌സും എന്റെ കുടുംബത്തിന് നല്ല പിന്തുണ നല്കി. ഞാന്‍ നൊവിഷ്യേറ്റില്‍ പ്രവേശിക്കുന്നതിനുമുമ്പ് ചേട്ടന്‍റെ വിവാഹം നടക്കണമെന്ന് ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു. അതും ഈശോ നടത്തിത്തന്നു.
അപൂര്‍വമായ ‘വിവാഹച്ചടങ്ങ്’
സാധാരണ സന്യാസാര്‍ത്ഥിനികള്‍ പൊവിന്‍ഷ്യല്‍ ഹൗസില്‍വച്ച് സമൂഹമായാണ് സഭാവസ്ത്രം സ്വീകരിക്കുക. എന്‍റെകാര്യത്തില്‍ കര്‍ത്താവ് അതും വ്യത്യസ്തമാക്കി. എന്റെ ഇടവകദൈവാലയത്തില്‍വച്ച്, മാര്‍ തോമസ് ഇലവനാല്‍ പിതാവിന്‍റെ മുഖ്യകാര്‍മികത്വത്തില്‍ നിരവധി വൈദികരുടെയും സന്യസ്തരുടെയും എന്റെ ഇടവകസമൂഹത്തിന്‍റെയും സാന്നിധ്യത്തില്‍ അള്‍ത്താരയ്ക്ക് മുമ്പില്‍ ഞാന്‍മാത്രം.. എന്നെ മുഴുവന്‍ ഈശോയ്ക്ക് സമര്‍പ്പിച്ച അവര്‍ണനീയ നിമിഷം… വിവാഹച്ചടങ്ങിന്‍റെ വലിയ ആഘോഷത്തോടെ, ഈശോ എന്നെ മണവാട്ടിയുടെ പുതുവസ്ത്രമണിയിച്ച് അവിടുത്തെ സ്വന്തമായി സ്വീകരിച്ചു.. അങ്ങനെ അത്യ
പൂര്‍വ സംഭവമായി 2016-ല്‍ എന്റെ സഭാവസ്ത്രസ്വീകരണം നടന്നു.
”എന്റെ ആത്മാവ് കര്‍ത്താവിനെ മഹത്വപ്പെടുത്തുന്നു; എന്റെ ചിത്തം എന്റെ രക്ഷകനായ ദൈവത്തില്‍ ആനന്ദിക്കുന്നു” (ലൂക്കാ 1/46-47).
എന്റെ കുടുംബവും ഇപ്പോള്‍ ഏറെ സന്തോഷത്തിലാണ്. ഞാന്‍ വീട്ടില്‍നിന്ന് പോന്നതിനുശേഷം എന്റെ വീട്ടിലേക്ക് ഭൗതികമായും ആത്മീയമായും ഏറെ അനുഗ്രഹങ്ങള്‍ കര്‍ത്താവൊഴുക്കി. 2023 ഏപ്രില്‍ 21-നായിരുന്നു നിത്യവ്രതവാഗ്ദാനം.
”ഇനിമേല്‍ ഞാനല്ല ജീവിക്കുന്നത്, ക്രിസ്തുവാണ് എന്നില്‍ ജീവിക്കുന്നത്” (ഗലാത്തിയാ 2/20) എന്നതാണ് എന്റെ ആപ്തവാക്യം.
ഉണ്ണീശോയും മാതാവും യൗസേപ്പിതാവും ഈജിപ്തില്‍നിന്നും നസ്രത്തിലേക്ക് മരുഭൂമിയിലൂടെ യാത്ര ചെയ്യുകയായിരുന്നു. അവര്‍ ഭക്ഷണം കഴിച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ അതിന്‍റെ അവശിഷ്ടങ്ങള്‍ തിന്നാന്‍ ഒരുകൂട്ടം പക്ഷികളെത്തി. അവ സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെ സന്തോഷത്തോടെ ആനന്ദഗീതങ്ങള്‍ പാടിക്കൊണ്ട് ആഹാരപദാര്‍ത്ഥങ്ങള്‍ കൊത്തിത്തിന്നു. ഒരു ഭയവുമില്ലാതെ, ഉണ്ണീശോയുടെ അരികത്ത് അവര്‍ ചാടിത്തുള്ളിക്കളിക്കുന്ന മനോഹര രംഗം. യേശു അവയെ വാത്സല്യപൂര്‍വം ശ്രദ്ധിച്ചു. അതില്‍ ഒരു പക്ഷി ആഹാരക്കുറവുമൂലം ശോഷിച്ചതും പറക്കാന്‍ ശക്തിയില്ലാത്തതുമായിരുന്നു. യേശു അതിനെ സ്‌നേഹപൂര്‍വം കൈയിലെടുക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചപ്പോള്‍ ഭയന്നുമാറാതെ അത് നിന്നുകൊടുത്തു.
കൊണ്‍സുലോ എന്നറിയപ്പെടുന്ന മിസ്റ്റിക്കിന് വെളിപ്പെടുത്തിയ ഈ സംഭവം പരിശുദ്ധ ദൈവമാതാവ് വിശദീകരിക്കുന്നു:
ആ പാവം പക്ഷിയെ കരങ്ങളിലെടുത്ത് മാറോട് ചേര്‍ത്തുപിടിച്ച് ദിവ്യഉണ്ണി എന്റെ അടുത്തുകൊണ്ടുവന്നു. ദൈവകുമാരന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ സങ്കടത്താല്‍ നിറഞ്ഞുതുളുമ്പിയിരുന്നു. അതിന് പ്രത്യേക ശ്രദ്ധ ആവശ്യമുണ്ടെന്ന് അവിടുത്തേക്ക് മനസിലായതിനാല്‍ അവിടുന്ന് എന്നോടു പറഞ്ഞു: ”വളരെയധികം സ്‌നേഹമുള്ള എന്റെ അമ്മേ, ഈ ചെറുപാവത്തിനെ ഒന്നു നോക്കിക്കേ… ഇതിന്‍റെ ശോചനീയമായ അവസ്ഥ എന്നെ വല്ലാതെ വേദനിപ്പിക്കുന്നു. അമ്മയ്ക്ക് അറിയാവുന്നതുപോലെ പല മനുഷ്യരും ഇതുപോലെ ദയനീയസ്ഥിതിയിലാണ്. ക്ഷീണിതരും നിസഹായരുമാണ്; ശാരീരികമായും ആത്മീയമായും മാനസികമായും. അങ്ങനെയുള്ളവരെ ഞാന്‍ ഏറെ സ്‌നേഹിക്കുന്നു. ജീവിതം ആരംഭിച്ചിട്ട് അധികം മുമ്പോട്ടുപോകുന്നതിനു മുമ്പേ, അവര്‍ക്ക് ഈ പക്ഷിയെപ്പോലെ മാരകമായി മുറിവേല്‍ക്കുന്നു. പക്ഷേ, അവര്‍ക്ക് സ്വയം പെട്ടെന്ന് പറന്നുയരണം; മനുഷ്യന് സ്വയമേവ എങ്ങും എത്താന്‍ കഴിയില്ലെന്ന് ചിന്തിക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് സാധിക്കുന്നില്ല.”
സഹജീവികളോടും മനുഷ്യകുലത്തോടുമുള്ള യേശുവിന്‍റെ സ്‌നേഹം കാണുകയും അവിടുത്തെ വാക്കുകള്‍ ശ്രവിക്കുകയും ചെയ്തപ്പോള്‍ ഉണ്ണിയെങ്കിലും ദൈവപുത്രനില്‍ നിറഞ്ഞുനില്ക്കുന്ന ജ്ഞാനത്തെപ്രതി ഞാന്‍ ഉള്ളില്‍ അവിടുത്തെ മഹത്വപ്പെടുത്തി: സ്‌നേഹനിധിയായ എന്റെ പുത്രന്‍ സ്തുതിക്കപ്പെടട്ടെ. എന്തെന്നാല്‍ അങ്ങ് സംസാരിക്കുമ്പോള്‍ ദൈവികജ്ഞാനം അവിടുത്തെ അധരങ്ങളില്‍നിന്ന് പുറപ്പെടുന്നു.
യേശുവിന്‍റെ സങ്കടത്തില്‍ എന്റെ ഹൃദയവും ഒന്നുചേര്‍ന്നു. സ്വന്തം വീഴ്ചകളെയും അപര്യാപ്തതകളെയുംകുറിച്ച് സ്വയം കുറ്റം വിധിക്കുന്നവരെ പ്രതി എന്റെ ദിവ്യപുത്രന്‍ എന്തുമാത്രം വിഷമിക്കുന്നുവെന്ന് അവിടുത്തെ വാക്കുകളിലൂടെ എനിക്ക് വ്യക്തമായി.
യേശു ആ കുഞ്ഞുപക്ഷിയെ മടിയിലിരുത്തി ഭക്ഷണം നല്കി. അതിനുശേഷം ഹൃദയത്തോട് ചേര്‍ത്തുവച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു, ”എല്ലാ മുറിവുകളും ഉണക്കുന്നതും യഥാര്‍ത്ഥ അറിവും ഒരേയൊരു ജ്ഞാനവും പഠിപ്പിക്കുന്നതുമായ സ്ഥലം ഇവിടെമാത്രമാണ്. എന്റെ ഹൃദയത്തില്‍നിന്നുള്ള സൗഖ്യവും അറിവും ജ്ഞാനവും സ്വന്തമാക്കുന്ന ആര്‍ക്കും എവിടെയും നിര്‍ഭയം ജീവിക്കാന്‍ സാധിക്കും.”
ഈശോയുടെ തിരുഹൃദയത്തിനായി സമര്‍പ്പിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ഈ മാസം അവിടുത്തെ തിരുഹൃദയത്തിലെ സ്‌നേഹാഗ്‌നിയാല്‍ നമുക്കും സൗഖ്യം നേടാം, യഥാര്‍ത്ഥമായ അറിവും ദൈവികജ്ഞാനവും യേശുവിന്‍റെ ദിവ്യഹൃദയത്തില്‍നിന്നും പഠിച്ചെടുക്കാം.
”’മുറിവേറ്റതിനെ ഞാന്‍ വച്ചുകെട്ടും; ബലഹീനമായതിനെ ഞാന്‍ ശക്തിപ്പെടുത്തും. കൊഴുത്തതിനെയും ശക്തിയുള്ളതിനെയും ഞാന്‍ സംരക്ഷിക്കും. നീതിപൂര്‍വം ഞാന്‍ അവയെ പോറ്റും” (എസെക്കിയേല്‍ 34/16).
ഏകദേശം നാല്പത്തി രണ്ടു വര്‍ഷത്തോളമായി കിഡ്‌നി സ്റ്റോണ്‍ എന്ന അസുഖം എന്റെ അമ്മ പ്രിന്‍സി ദേവസിയെ അലട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ചെറിയ കല്ലുകള്‍ വേദനയോടെ പുറത്തു പോകാറുണ്ട്. വലിയ കല്ലുകള്‍ പലതവണ ഓപ്പറേഷനിലൂടെ പൊടിച്ചു കളഞ്ഞിട്ടുമുണ്ട്.
തുടര്‍ച്ചയായി രൂപപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരുന്ന കല്ലുകള്‍ വൃക്കകളെയും മൂത്രാശയത്തെയും എല്ലാം സാരമായി ബാധിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. ഹൈഡ്രോ നെഫ്രോസിസ് എന്ന രോഗാവസ്ഥയും യൂറിനറി ഇന്‍ഫെക്ഷനും ഒരിക്കലും വിട്ടു മാറാതെയായി. അതികഠിനമായ വയറു വേദനയും പുകച്ചിലും അനുഭവപ്പെട്ടു.
പലപ്പോഴും രക്തം കട്ട പിടിച്ചു യൂറിനിലൂടെ പുറത്തു വന്നു കൊണ്ടിരുന്നു. ഇന്‍ഫെക്ഷന്‍ മൂലം മുപ്പതു മിനിട്ടുപോലും യൂറിന്‍ മൂത്രാശയത്തില്‍ ഉള്‍ക്കൊള്ളുവാന്‍ സാധിക്കാത്ത വിധം ശാരീരിക അവസ്ഥ മോശപ്പെട്ടു.
2015-ല്‍ തൃശ്ശൂരിലെ ഒരു പ്രമുഖ ആശുപത്രിയില്‍ യൂറോളജിസ്റ്റിനെ കണ്ടു. പല ടെസ്റ്റുകള്‍ക്കും ഒടുവില്‍ കിഡ്നിയില്‍ ടി.ബി ആണെന്ന് സംശയിക്കുന്നു എന്നാണ് ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞത്. എന്നാല്‍ അതുറപ്പിക്കുന്ന യാതൊരു ടെസ്റ്റ് റിസള്‍ട്ടുകളും ലഭിച്ചിട്ടില്ലായിരുന്നു. തുടര്‍ന്ന് എറണാകുളത്തെ ഒരു ആശുപത്രിയിലേക്ക് ചികിത്സ മാറ്റി.
എക്‌സറേയും സ്‌കാനും എല്ലാം എടുത്തപ്പോള്‍ മൂത്രവാഹിനിക്കുഴല്‍ ഇന്‍ഫെക്ഷന്‍ മൂലം വളഞ്ഞിരിക്കുന്നതായും വൃക്കകളും മൂത്രാശയവുമെല്ലാം ചുരുങ്ങിയതായും കാണപ്പെട്ടു.
അതിനാല്‍ അവരും ടി.ബിയുടെ സാധ്യത തള്ളിക്കളഞ്ഞില്ല. മൂന്നു മാസത്തോളം റീനല്‍ ടി.ബി യുടെ മരുന്നുകള്‍ കഴിച്ചുനോക്കാന്‍ അവര്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടു. ആ മരുന്നുകള്‍ കഴിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ത്തന്നെ അസ്വാസ്ഥ്യങ്ങള്‍ കൂടുതല്‍ ശക്തമായി. ഉടനെ മറ്റൊരു പ്രമുഖ ആശുപത്രിയിലേക്ക് മാറ്റി. ആ സമയത്തു പത്തു മിനിട്ടു പോലും യൂറിന്‍ പിടിച്ചു നിര്‍ത്താന്‍ സാധിക്കാതെയായി. 42 ആന്റിബയോട്ടിക് ഇഞ്ചക്ഷനുകള്‍ പതിനാലു ദിവസം കൊണ്ട് അവര്‍ വെയിനിലൂടെ ദിവസവും മൂന്നു നേരമായി നല്കി.
ഏറ്റവും ഒടുവില്‍ ബയോപ്‌സി ടെസ്റ്റ് നടത്തി. അതിലും ഒന്നും കണ്ടെത്താന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. യാത്രകള്‍ പലപ്പോഴും ദുസ്സഹമായിരുന്നു. 42 ദിവസത്തെ ഇഞ്ചക്ഷനുശേഷം 21 ദിവസം ബ്ലാഡര്‍ ഇന്‍ഫ്യൂഷന്‍ ചെയ്തു. മൂന്ന് മരുന്നുകള്‍ മൂത്രാശയത്തിനകത്തേക്കു കയറ്റി കുറച്ചു സമയങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞു പുറത്തെടുക്കുന്ന ചികിത്സയാണ് അത്. ഇതൊന്നും രോഗത്തിന്‍റെ തീവ്രതയെ കുറച്ചില്ല. ഒടുവില്‍ മറ്റൊരു ആശുപത്രിയില്‍ ചെന്നപ്പോള്‍ മൂത്രാശയം എന്നേക്കുമായി ഓപ്പറേഷന്‍ ചെയ്തു മാറ്റാം എന്നാണ് ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞത്.
പിന്നീട് ജീവിതകാലം മുഴുവന്‍ യൂറിന്‍ പോകാന്‍ ഒരു ട്യൂബ് കിഡ്നിയില്‍ നിന്നും വയറിനു പുറത്തേക്കു വച്ച് നല്കാം. അതാണ് ഏക പോം വഴി ആയി അവര്‍ നിര്‍ദേശിച്ചത്. ആ നാളുകളിലെല്ലാം വേദനയും പുകച്ചിലും കാരണം എ.സി യും ഫാനും ഒന്നിച്ചുപയോഗിക്കേണ്ടി വന്നിട്ടുണ്ട്. വയറിനു മുകളിലും താഴെയും ഐസ് കട്ടകള്‍ വയ്ക്കുകയും തണുത്ത വെള്ളം ഒഴിക്കുകയും ചെയ്യുക പതിവായിരുന്നു. വടിയുടെ സഹായത്താല്‍ മാത്രം കിടക്കയില്‍ നിന്ന് എഴുന്നേല്‍ക്കുകയും നടക്കുകയും ചെയ്തിരുന്ന നാളുകള്‍. വേദന മൂലം നിവര്‍ന്നു നില്ക്കാന് പോലും കഴിയുമായിരുന്നില്ല.
എല്ലാ വാതിലുകളും അടഞ്ഞപ്പോഴാണ് ജ്ഞാനം ഒമ്പതാം അധ്യായം വായിച്ചു പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചതിന്‍റെ ഫലമായി യഥാര്‍ത്ഥ രോഗനിര്‍ണയം ഈശോ നടത്തിയത്, ഒബ്‌സ്ട്രക്റ്റീവ് യൂറോപതി റിലേറ്റഡ് റ്റു ആര്‍ത്രൈറ്റിസ്.
ദൈവവചനത്തിന്‍റെ ശക്തി മാത്രമാണ് രോഗം നിര്‍ണയിച്ചു തന്നതെന്ന തിരിച്ചറിവ് വചനത്തില്‍ കൂടുതല്‍ ആശ്രയിക്കാന്‍ കൃപ നല്കി. അന്ന് മുതല്‍ അമ്മ വിശുദ്ധ ബൈബിള്‍ വയറിനു മുകളില്‍ വച്ചു കിടക്കാന്‍ തുടങ്ങി. എല്ലാ മരുന്നുകളും നിര്‍ത്തി വച്ചു. മാസങ്ങള്‍ കടന്നുപോയി. പലപ്പോഴും അപ്പന്‍ ബൈബിളിന്‍റെ ഭാരം ഓര്‍ത്തു മാറ്റിവയ്ക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുമ്പോഴും അമ്മ അനുവദിച്ചിരുന്നില്ല.
നാളുകള്‍ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ വേദനയും പുകച്ചിലും ഇല്ലാതായി. വടിയുടെ സഹായം ഇല്ലാതെ എഴുന്നേല്‍ക്കുകയും നടക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. വീട്ടു ജോലികള്‍ ചെയ്യുന്നു. ഡയപര്‍ പഴയതു പോലെ ഉപയോഗിക്കാതെയായി. രണ്ടോ മൂന്നോ മണിക്കൂര്‍ മൂത്രാശയം യൂറിന്‍ പിടിച്ചു നിര്‍ത്തുന്നു. ദിവസവും ദൈവാലയത്തില്‍ പോയി പരിശുദ്ധ കുര്‍ബ്ബാനയില്‍ സംബന്ധിക്കുന്നു….
”നീ നിനക്ക് വേണ്ടിയല്ല ആത്മാക്കള്‍ക്ക് വേണ്ടിയാണു ജീവിക്കുന്നത്. നിന്‍റെ സഹനം മറ്റുള്ള ആത്മാക്കള്‍ക്ക് പ്രയോജനപ്പെടും. നിന്‍റെ ദീര്‍ഘ സഹനം അവര്‍ക്ക് എന്റെ തിരുമനസ്സ് സ്വീകരിക്കാനുള്ള വെളിച്ചവും ശക്തിയും നല്‍കും” (വിശുദ്ധ ഫൗസ്റ്റീനയുടെ ഡയറി 67)
ദൈവത്തിന് ഒന്നും അസാധ്യമല്ല എന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞ നാളുകള്‍. വൈദ്യശാസ്ത്രം പരാജയപ്പെട്ടിടത്തു ദൈവവചനം വിജയം വരിച്ചു. രോഗം പൂര്‍ണ്ണമായും സൗഖ്യപ്പെടുക എന്നതുമാത്രമല്ല ദൈവത്തിന്‍റെ ഇടപെടല്‍. നമ്മുടെ സഹനങ്ങളില്‍ വേദനയുടെ കാഠിന്യം കുറയ്ക്കുക എന്നതും ദൈവിക പദ്ധതിയാണ്.
”കര്‍ത്താവ് അരുളിച്ചെയ്യുന്നു: എന്റെ ചിന്തകള്‍ നിങ്ങളുടേതുപോലെയല്ല; നിങ്ങളുടെ വഴികള്‍ എന്റേതുപോലെയുമല്ല. ആകാശം ഭൂമിയെക്കാള്‍ ഉയര്‍ന്നുനില്‍ക്കുന്നു.
അതുപോലെ എന്റെ വഴികളും ചിന്തകളും നിങ്ങളുടേതിനെക്കാള്‍ ഉന്നതമത്രേ. മഴയും മഞ്ഞും ആകാശത്തുനിന്നും വരുന്നു; അങ്ങോട്ടു മടങ്ങാതെ ഭൂമിയെ നനയ്ക്കുന്നു. അതു സസ്യങ്ങള്‍ മുളപ്പിച്ച് ഫലം നല്കി, വിതയ്ക്കാന്‍ വിത്തും ഭക്ഷിക്കാന്‍ ആഹാരവും ലഭ്യമാക്കുന്നു. എന്റെ അധരങ്ങളില്‍നിന്നു പുറപ്പെടുന്ന വാക്കും അങ്ങനെതന്നെ. ഫലരഹിതമായി അതു തിരിച്ചുവരില്ല; എന്റെ ഉദ്ദേശ്യം അതു നിറവേറ്റും; ഞാന്‍ ഏല്‍പ്പിക്കുന്ന കാര്യം വിജയപ്രദമായി ചെയ്യും” (ഏശയ്യാ 55/8-11).
'
ഒരു സമ്പന്നഭവനത്തില്‍ പരിചാരികയായി ജോലി ചെയ്യുകയായിരുന്നു ആ യുവതി. മധ്യവയസോടടുത്ത അവിടത്തെ കുടുംബനാഥ ഉദ്യോഗസ്ഥയായതിനാല്‍ പകല്‍സമയത്ത് ജോലിസ്ഥലത്തായിരിക്കും. വീട്ടില്‍ രോഗിയായ കുടുംബനാഥന്‍മാത്രമാണ് ഉണ്ടാവുക. അദ്ദേഹമാകട്ടെ കാന്‍സര്‍ ബാധിതനാണ്. പലപ്പോഴും അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ വേദനനിമിത്തമുള്ള കരച്ചില്‍ അവള്‍ കേള്‍ക്കാറുണ്ട്. വേദന കാരണം അദ്ദേഹത്തിന് ഭക്ഷണംപോലും കഴിക്കാന്‍ വിഷമമായിരുന്നു. അതിനാല്‍ത്തന്നെ അവള്‍ക്ക് ആ മനുഷ്യനോട് ഏറെ അലിവ് തോന്നി. അങ്ങനെയൊരു രാത്രി… അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ വേദനയെക്കുറിച്ച് ഓര്‍ത്ത് അവള്‍ക്കും വല്ലാത്ത സങ്കടം….
അക്രൈസ്തവയായിരുന്നെങ്കിലും ഏതാണ്ട് 20 വയസുള്ളപ്പോള്‍ യേശുവിനെക്കുറിച്ച് അറിഞ്ഞ് വിശ്വാസം സ്വീകരിച്ചവളായിരുന്നു ആ യുവതി. സാധിക്കുന്നതുപോലെ ദിവ്യബലിയില്‍ പങ്കുചേര്‍ന്നുകൊണ്ടാണ് ജീവിതം മുന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോയത്. ക്രിസ്തുവിശ്വാസത്തെപ്രതി വീട്ടുകാരും നാട്ടുകാരുമെല്ലാം അവളെ തള്ളിക്കളഞ്ഞു. പക്ഷേ തന്നെ സ്‌നേഹിക്കുന്ന, ഏകരക്ഷകനായ യേശുവിനെ ഉപേക്ഷിക്കാന്‍ അവള്‍ക്ക് സാധിക്കുമായിരുന്നില്ല. അങ്ങനെ വീടുവിട്ടിറങ്ങി പല ജോലികള്‍ ചെയ്ത് ജീവിക്കുന്നതിനിടെയാണ് ആ ഭവനത്തില്‍ എത്തിയിരിക്കുന്നത്.
രോഗിയായ ആ മനുഷ്യനുവേണ്ടി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാന്‍ അവള്‍ക്ക് തോന്നി, വിശ്വാസമുണര്‍ന്നു. അതിനാല്‍ ഹൃദയമുരുകി പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു, ”യേശുവേ, ഈ മനുഷ്യന്‍റെ വേദന ശമിച്ച് ആശ്വാസത്തോടെ അല്പം ഭക്ഷണം കഴിച്ച് മരിക്കാന്‍ സാധിക്കണേ…” ആ രാത്രി അങ്ങനെ കടന്നുപോയി.
പിറ്റേ ദിവസം പുലര്‍ന്നു. കുടുംബനാഥ പതിവുപോലെ ജോലിക്കുപോയി. കുറച്ചുസമയം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ കുടുംബനാഥന്‍ യുവതിയെ വിളിച്ചു, ”എനിക്ക് വളരെ ആശ്വാസം തോന്നുന്നു. കുടിക്കാന്‍ അല്പം പൊടിയരിക്കഞ്ഞി തരാമോ?”
അവള്‍ക്ക് ഏറെ സന്തോഷം തോന്നി. കുടുംബനാഥയെ വിളിച്ച് ചോദിച്ച് എത്രയും പെട്ടെന്ന് അവള്‍ അദ്ദേഹത്തിന് പൊടിയരിക്കഞ്ഞി തയാറാക്കി നല്കി. സാവധാനം അദ്ദേഹം അവളോട് തലേ രാത്രി ഉണ്ടായ അസാധാരണ അനുഭവത്തെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞു, ”വെള്ളവസ്ത്രവും ചുവന്ന ഷാളും ധരിച്ച സുന്ദരനായ ഒരാള്‍ എന്റെ അരികില്‍ വന്നു. എന്നെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു. അതോടെയാണ് എന്റെ വേദന കുറഞ്ഞത്.” തീവ്രഹിന്ദുവിശ്വാസിയായിരുന്നതിനാല്‍ അദ്ദേഹത്തിന് യേശുവിന്‍റെ രൂപം പരിചയമില്ലായിരുന്നു. അതിനാല്‍ അവള്‍ യേശുവിനെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞു. താന്‍ അദ്ദേഹത്തിനായി യേശുവിനോട് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ച കാര്യവും വെളിപ്പെടുത്തി.
”നീ പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്ന ദൈവാലയത്തില്‍ എത്ര പണം വേണമെങ്കിലും നേര്‍ച്ചയായി നല്കാം,” ഇതായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ മറുപടി. എന്തായാലും ഏതാനും ദിവസത്തിനകം ആ മനുഷ്യന് സമാധാനത്തോടെ മരിച്ചു.
മറ്റൊരു ജോലി ചെയ്ത് ഉപജീവനം കഴിക്കുന്നതിനിടെയാണ് ഒരു ദൈവാലയത്തില്‍വച്ച് ഞാന്‍ ആ സഹോദരിയെ കണ്ടുമുട്ടിയത്. ഇപ്പോള്‍ അവള്‍ക്ക് 32 വയസോളം പ്രായമുണ്ട്. എല്ലാ കഠിനാനുഭവങ്ങള്‍ക്കുമുന്നിലും വിശ്വാസം മുറുകെപ്പിടിച്ച് മുന്നോട്ടുപോകുന്നു. ”കര്‍ത്താവില്‍ ഞാന്‍ അഭിമാനം കൊള്ളുന്നു; പീഡിതര്‍ കേട്ട് ആനന്ദിക്കട്ടെ!” (സങ്കീര്‍ത്തനങ്ങള്‍ 34/2).
കോട്ടയം ജില്ലയില്‍വച്ച് തനിക്കുണ്ടായ ഹൃദയസ്പര്‍ശിയായ ആ അനുഭവം പങ്കുവച്ചിട്ട് ആ യുവതി എന്നോട് പറഞ്ഞത് ഇങ്ങനെയാണ്, ”ബ്രദര്‍, എന്റെ യേശു ഇന്നും ജീവിക്കുന്ന ദൈവമാണ്!”