- Latest articles
ഇരുപതോളം വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കുമുമ്പ് നടന്ന ഒരു യഥാര്‍ത്ഥസംഭവമാണിത്. സ്വകാര്യമേഖലയില്‍ ഉദ്യോഗസ്ഥരായിരുന്ന രണ്ട് യുവസുഹൃത്തുക്കള്‍ കരിസ്മാറ്റിക് ധ്യാനത്തില്‍ പങ്കെടുത്തു. അങ്ങനെ വിശ്വാസതീക്ഷ്ണതയില്‍ മുന്നോട്ടുപോകാന്‍ തുടങ്ങി. ആയിടെയാണ് ജോലിസ്ഥലത്തിനടുത്തുള്ള മറ്റൊരു സുഹൃത്ത് അവരെ തന്‍റെ വിവാഹത്തിന് ക്ഷണിച്ചത്. നാട്ടിലെ സമ്പന്നമായ ഒരു പ്രമുഖകുടുംബത്തിലെ അംഗമായിരുന്നു വരന്‍. ഏറെപ്പേര്‍ ആ കല്യാണത്തിന് ക്ഷണിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു.
എന്നാല്‍ ഈ സമ്പന്നകുടുംബാംഗങ്ങള്‍ ദരിദ്രരോട് കാണിച്ച അവഗണനയില്‍ ദേഷ്യം തോന്നിയ ഒരാള്‍ വിവാഹസദ്യയിലെ പ്രധാനവിഭവത്തില്‍ ക്ഷുദ്രപ്രയോഗം നടത്തി എന്തോ മരുന്ന് ചേര്‍ത്തു. അതിന്‍റെ ഫലമായി വിവാഹസദ്യ കഴിച്ചവര്‍ക്കെല്ലാം വയറിളക്കവും അസ്വസ്ഥതകളും. എന്നാല്‍ ആ വിവാഹത്തില്‍ പങ്കെടുത്ത് ഭക്ഷണം കഴിച്ച ഈ രണ്ട് യുവാക്കള്‍ക്കുമാത്രം ഒരു കുഴപ്പവുമില്ല. അപ്പോള്‍ അവരും അക്കാര്യം ഓര്‍ത്തെടുത്തു, ഭക്ഷണം കഴിക്കുംമുമ്പ് കുരിശ് വരച്ച് ആശീര്‍വദിച്ചിരുന്നു! ധ്യാനത്തിനുശേഷം തുടങ്ങിയ പതിവായിരുന്നു അത്.
ഭക്ഷണത്തില്‍ പ്രശ്‌നമുണ്ടെന്ന് അറിഞ്ഞിട്ടല്ലെങ്കിലും അന്നും അവര്‍ അപ്രകാരം ചെയ്തു. കുരിശടയാളത്തിലൂടെ ലഭിച്ച ദൈവികസംരക്ഷണം മനസിലാക്കിയതോടെ അവരുടെ വിശ്വാസം പതിന്മടങ്ങ് വര്‍ധിച്ചു.
”ആധിപത്യങ്ങളെയും അധികാരങ്ങളെയും അവന് നിരായുധമാക്കി. അവന് കുരിശില്‍ അവയുടെമേല്‍ വിജയം ആഘോഷിച്ചുകൊണ്ട് അവയെ പരസ്യമായി
അവഹേളനപാത്രങ്ങളാക്കി”
(കൊളോസോസ് 2/15).
ഞായര്‍
പരിശുദ്ധ ത്രിത്വത്തിന്‍റെ സ്തുതിക്ക്
തിങ്കള്‍
ആത്മീയവും ഭൗതികവുമായ ഉപകാരികള്‍ക്ക്
ചൊവ്വ
നാമഹേതുകവിശുദ്ധനായ ഡൊമിനിക്കിന്‍റെയും
കാവല്‍ദൂതന്‍റെയും ബഹുമാനത്തിന്
ബുധന്‍
വ്യാകുലമാതാവിന്‍റെ സ്തുതിക്ക്, പാപികളുടെ
മാനസാന്തരത്തിന്
വ്യാഴം
ശുദ്ധീകരണസ്ഥലത്തിലെ ആത്മാക്കള്‍ക്ക്
വെള്ളി
ഈശോയുടെ പീഡാനുഭവത്തിന്‍റെ മഹത്വത്തിന്
ശനി
പരിശുദ്ധ കന്യാമറിയത്തിന്‍റെ സ്തുതിക്ക്
ഒരു കാര്യം എട്ട് തവണ ചെയ്താല്‍ അതില്‍ അല്പം വൈദഗ്ധ്യം നേടാമെന്നാണ് പൊതുവേ നാം കരുതുക. എന്നാല്‍ എട്ടു തവണ കൗമാരക്കാരായ മക്കളെ കൈകാര്യം ചെയ്തിട്ടും ഞാനതില്‍ വൈദഗ്ധ്യം നേടിയിട്ടില്ല. പറഞ്ഞുവരുന്നത് മറ്റൊന്നുമല്ല, കൗമാരപ്രായത്തിലുള്ള ഒരു കുട്ടിയെ വളര്‍ത്തുക എന്നത് എത്ര ശ്രമകരമായ കാര്യമാണെന്ന് മനസിലാകാനാണ്. എങ്കിലും കൗമാരക്കാരുടെ മാതാപിതാക്കള്‍ക്ക് സഹായകമാകുന്ന ചില കാര്യങ്ങള്‍ പങ്കുവയ്ക്കട്ടെ.
ജീവിതത്തിന്‍റെ യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങള്‍ അവരെ അറിയിക്കുക.
തങ്ങളുടെ ആണ്‍മക്കളോട് ലൈംഗികതയെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്നതില്‍ പിതാക്കന്‍മാര്‍ എത്ര പിന്നിലാണ് എന്നതിനെക്കുറിച്ച് എന്‍റെ മൂത്ത മകന്‍ ഒരു പ്രസംഗംതന്നെ നടത്തിയപ്പോഴാണ് ഞാന്‍ അതേക്കുറിച്ച് ബോധവാനായത്. ഇപ്പോള്‍ അവന്‍തന്നെ ഇളയ സഹോദരങ്ങള്‍ക്ക് ജീവിതത്തിലെ പച്ചയായ യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞുകൊടുക്കുന്നുണ്ട്.
അതെനിക്ക് വലിയ അനുഗ്രഹമാണെങ്കിലും എന്‍റെ ഉത്തരവാദിത്വത്തില്‍നിന്ന് മാറാനാവില്ല. അശ്ലീലചിത്രങ്ങള്‍, സ്വയംഭോഗം, സ്വവര്‍ഗലൈംഗികത തുടങ്ങിയ തിന്മകളെക്കുറിച്ചും അവരോട് പറഞ്ഞുകൊടുത്തേ മതിയാവൂ. ഇതൊന്നും ഒരു നീണ്ട യാത്രയ്ക്കിടയിലോ പാത്രം കഴുകുന്നതിനിടയിലോ വീട് വൃത്തിയാക്കുന്നതിനിടയിലോ വെറുതെ സംസാരിക്കാവുന്നതല്ല. അവര്‍ക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചുകേള്‍ക്കാന്‍ സാധിക്കുന്ന സ്ഥലവും സമയവും നോക്കി സംസാരിക്കേണ്ടതാണ്.
അവരോട് ഇത്തരം കാര്യങ്ങള്‍ പറഞ്ഞുകഴിയുമ്പോള്‍ അവരുടെ ചോദ്യങ്ങള്‍ കേള്‍ക്കണം. അവര്‍ പൂര്‍ണമനസോടെ നാം പറയുന്നത് കേള്‍ക്കാന്‍ സമ്മതിക്കുമോ ഇല്ലയോ എന്നത് അത്ര കാര്യമാക്കേണ്ടതില്ല. കാരണം അവര്‍ അറിഞ്ഞിരിക്കേണ്ടത് അറിയുകതന്നെ വേണം.
നിയന്ത്രിക്കാനാവുന്നതും സാധിക്കാത്തതുമായ കാര്യങ്ങള്‍ പറഞ്ഞുകൊടുക്കണം
എന്‍റെയൊരു സുഹൃത്ത് മക്കള്‍ക്ക് കൗമാരക്കാരുടെ ഹോര്‍മോണ്‍ വ്യതിയാനങ്ങളെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞുകൊടുത്തത് നല്ലതായി തോന്നി. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത് ഇങ്ങനെയാണ്, ”ഈ പ്രായത്തിലെ ഹോര്‍മോണ്‍ വ്യതിയാനങ്ങള്‍ കാരണം നിങ്ങളിലുണ്ടാകുന്ന മാറ്റങ്ങള്‍ പലതും വളരെ നാടകീയമായി തോന്നിയേക്കാം. പക്ഷേ നിങ്ങള്‍ തോറ്റുകൊടുക്കരുത്. നിങ്ങളിലെ ഹോര്‍മോണ്‍ വ്യതിയാനങ്ങള്‍ നിങ്ങളെ വിഷാദത്തിലാക്കിയേക്കാം, ദേഷ്യം പിടിപ്പിച്ചേക്കാം, എല്ലാത്തിനോടും എതിര്‍ക്കാന്‍ തോന്നിപ്പിച്ചേക്കാം… പക്ഷേ അതെല്ലാം അതേപടി ചെയ്യണമെന്നില്ല. നിങ്ങള്‍ എങ്ങനെ പെരുമാറണമെന്ന് തീരുമാനിക്കേണ്ടത് നിങ്ങളാണ്.”
അവര്‍ തീരുമാനിക്കുന്നതനുസരിച്ചാണ് അവര്‍ക്ക് പെരുമാറാന്‍ കഴിയുക എന്ന് അവരെ ബോധ്യപ്പെടുത്തുക. ശീലങ്ങളെല്ലാം ഒറ്റ രാത്രികൊണ്ട് മാറ്റിയെടുക്കാനാവില്ല. തലയിലേക്ക് കയറിവരുന്ന ചിന്തകള്‍ ഏതൊക്കെയായിരിക്കണം എന്ന് തിരഞ്ഞെടുക്കാനുമാവില്ല. അതിനാല്‍ത്തന്നെ നമ്മുടെ കൗമാരക്കാരോട് അത് പറഞ്ഞുകൊടുക്കണം. അതിനുമുമ്പൊരിക്കലും ചിന്തിച്ചിട്ടില്ലാത്തവിധത്തില്‍ ചിന്തിക്കാന്‍ അവരുടെ ശരീരം അവരെ പ്രേരിപ്പിച്ചെന്നിരിക്കും. പക്ഷേ അതല്ല അവരുടെ വ്യക്തിത്വത്തെ നിര്‍വചിക്കുന്ന കാര്യം. കയറിവരുന്ന അശുദ്ധചിന്തകളെ നിയന്ത്രിക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് പലപ്പോഴും കഴിഞ്ഞില്ലെന്നുവരാം. പക്ഷേ ആ ചിന്തകളുമല്ല അവരെ നിര്‍വചിക്കേണ്ടത് എന്ന് അവരോട് പറഞ്ഞുമനസിലാക്കുക.
ദൈവം അവരെ സ്‌നേഹിക്കുന്നുണ്ട്, അശുദ്ധചിന്തകളില്‍നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാനുള്ള ആത്മാര്‍ത്ഥമായ ആഗ്രഹം അവിടുന്ന് വിലമതിക്കുന്നുമുണ്ടെന്നത് അവരെ ഓര്‍മിപ്പിക്കുക. അവര്‍ യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ ആരാണെന്നത് ദൈവം അറിയുന്നുണ്ട്, അവരുടെ നിഷ്‌കളങ്കത വിശുദ്ധ കുമ്പസാരത്തിലൂടെ പുനഃസ്ഥാപിക്കാന്‍ അവിടുത്തേക്ക് കഴിയും, അവിടുന്ന് അത് ചെയ്യുകയും ചെയ്യും. അവിടുന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്നത് ആത്മാര്‍ത്ഥമായ പരിശ്രമമാണ്, പരിപൂര്‍ണമായ പ്രവൃത്തികളല്ല.
ഒത്തുതീര്‍പ്പിന് തയാറാകരുത്
അനുസരിക്കാന്‍ വിഷമമുള്ള നിയമങ്ങളാണെങ്കിലും നല്ലതാണെന്ന് ഉറപ്പുള്ളവയില്‍ ഉറച്ചുനില്‍ക്കുക. സായാഹ്നങ്ങളിലും വാരാന്ത്യങ്ങളിലുമുള്ള സിനിമാകാണല്‍, ട്രിപ്പുകള്‍ തുടങ്ങിയ വിലക്കുകളില്‍ ഭാര്യയുടെ ജ്ഞാനംനിമിത്തം ഞങ്ങള്‍ ഉറച്ചുനിന്നു. അതൊരിക്കലും മാറ്റാന്‍ തയാറായില്ല. അത് പലപ്പോഴും മക്കള്‍ക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. പക്ഷേ പില്ക്കാലത്ത് അവര്‍തന്നെ ഞങ്ങളോട് നന്ദി പറഞ്ഞു.
അവര്‍ സംസാരിക്കാന്‍ തയാറാകാത്തപ്പോള്‍ അസ്വസ്ഥരാകരുത്, എന്നാല്‍ അവര്‍ സംസാരിക്കാന്‍ വരുമ്പോള്‍ അതിന് ചെവികൊടുക്കാന്‍ പൂര്‍ണമായും തയാറാകുക
നേരത്തേ പറഞ്ഞതുപോലെ മക്കള്‍ താത്പര്യം കാണിച്ചില്ലെങ്കിലും അവര്‍ അറിഞ്ഞിരിക്കേണ്ട കാര്യങ്ങള്‍ അറിയിക്കുക, അവര്‍ നിങ്ങളോട് സംസാരിക്കാന്‍ തയാറായില്ലെങ്കിലും. പക്ഷേ, അവര്‍ നിങ്ങളോട് സംസാരിക്കാന്‍ താത്പര്യമെടുക്കുന്ന ചില അപൂര്‍വസമയങ്ങളുണ്ട്. അത് മിക്കവാറും രാത്രി വൈകിയ നേരത്തായിരിക്കാം, പക്ഷേ അത് സംഭവിക്കുമ്പോള്‍ ഉറങ്ങാന്‍ പോകുന്നതിനെക്കുറിച്ച് വേവലാതിപ്പെടരുത്. പിറ്റേന്ന് എന്തുതന്നെ ചെയ്യാനുണ്ടായിരുന്നാലും അത് അപൂര്‍വ അവസരമാണെന്ന് മനസിലാക്കി പ്രതികരിക്കുക.
അവരോടൊപ്പം പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുക
ഞങ്ങള്‍ എന്നും മക്കളോടൊപ്പം രാത്രി ഒരു ജപമാല ചൊല്ലും. ചിലപ്പോള്‍ അവര്‍ക്കതില്‍ അത്ര താത്പര്യം കാണില്ല. ചിലപ്പോഴാകട്ടെ ആ പതിവിനെ കളിയാക്കി സംസാരിച്ചെന്നിരിക്കും. പക്ഷേ ഞങ്ങള്‍ പിന്‍മാറിയിട്ടില്ല. മക്കള്‍തന്നെ പിന്നീട് ആ പ്രാര്‍ത്ഥനയെക്കുറിച്ച് നല്ലത് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. അത് അവരെ ഏറെ സഹായിച്ചെന്നും ദൈവത്തോട് ചേര്‍ന്നുനില്‍ക്കാന്‍ ഉപകരിച്ചെന്നും അവര്‍തന്നെ പങ്കുവച്ചിട്ടുണ്ട്.
അവസാനമായി, കര്‍ത്താവാണ് നിങ്ങളുടെ കുട്ടിയുടെ യഥാര്‍ത്ഥ രക്ഷിതാവ്. വീടിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഓര്‍മകള്‍ അവരില്‍നിന്ന് മാഞ്ഞുപോയാലും അവിടുന്ന് അവരോടൊത്ത് ഉണ്ടാകും. അത് അവര്‍ക്ക് തുടക്കംമുതലേ വ്യക്തമാക്കിക്കൊടുക്കണം. നിങ്ങളെക്കാള്‍ മനോഹരമായി അവിടുന്ന് അവരെ വളര്‍ത്തിക്കൊള്ളും.
”കര്‍ത്താവ് നിന്‍റെ പുത്രരെ പഠിപ്പിക്കും;
അവര്‍ ശ്രേയസാര്‍ജിക്കും” (ഏശയ്യാ 54/13).
രാവിലെമുതല്‍ വെയിലില്‍ കോണ്‍ക്രീറ്റ് പണിയുടെ സൈറ്റിലായിരുന്നതിനാല്‍ ദിവസം മുഴുവന്‍ ദാഹം അനുഭവപ്പെട്ടു. ആഴ്ചാവസാനമായിരുന്നതിനാല്‍ വൈകിട്ട് വീട്ടിലേക്ക് പോകണം. ഇറങ്ങിയപ്പോഴാകട്ടെ പെട്ടെന്ന് ട്രെയിന്‍ കിട്ടി. അതിനാല്‍ വെള്ളം വാങ്ങാനുമായില്ല. ഷട്ടില്‍ ട്രെയിനായതുകൊണ്ട് ഭക്ഷണമോ വെള്ളമോ ലഭിക്കാനുള്ള സൗകര്യവുമില്ല. ആലപ്പുഴയില്‍ നിര്‍ത്തുമ്പോള്‍ കുടിക്കാമെന്ന് കരുതിയെങ്കിലും ആ ചിന്തയും വെറുതെയായി.
ദാഹം സഹിക്കാനാവാതെ നിസഹായതയോടെ ഞാന്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു, ”ഈശോ, എനിക്ക് ഇപ്പോള്‍ ഒരു ഗ്ലാസ് വെള്ളം വേണം. അല്ലെങ്കില്‍ ഞാന്‍ മരിച്ചുപോകും.” നിമിഷങ്ങള്‍ക്കകം എതിര്‍വശത്തുള്ള കംപാര്‍ട്ട്‌മെന്റില്‍നിന്ന് അല്പം പ്രായമുള്ള ഒരാള്‍ ഡോര്‍ തുറന്ന് എന്‍റെയടുത്ത് വന്നിരുന്നു. ബാഗില്‍നിന്ന് ഒരു കുപ്പി വെള്ളമെടുത്ത് നീട്ടി. ‘നിനക്ക് ദാഹിക്കുന്നില്ലേ, കുടിച്ചോ’ എന്ന് പറഞ്ഞു. ഞാനത് കുടിച്ചുനിര്‍ത്തിയപ്പോള്‍ മതിയോ എന്ന് ചോദിച്ചു, മതിയെന്നുപറഞ്ഞപ്പോള്‍ അദ്ദേഹം ബാഗുമെടുത്ത് മടങ്ങി. അദ്ദേഹം ആരാണെന്നോ എങ്ങോട്ടാണെന്നോ ഞാന്‍ തിരിഞ്ഞുനോക്കാന്‍ പോയില്ല. അത് ദൈവത്തിന്‍റെ പ്രവൃത്തിയാണെന്ന് എനിക്കറിയാമായിരുന്നു.
'
എന്‍റെ പപ്പ ചെറുപ്പത്തിലേ ജോലിക്കായി ബോംബെയിലേക്ക് മാറിയതാണ്. ബോംബെയിലാണ് രണ്ടാമത്തെ മകളായ ഞാന്‍ വളര്‍ന്നതും പഠിച്ചതും. പപ്പയും അമ്മയും സഭയോട് ചേര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്നവരായതിനാല്‍ എല്ലാ ദിവസവും ഞങ്ങള്‍ ദിവ്യബലിയില്‍ പങ്കെടുത്തിരുന്നു. ആദ്യകുര്‍ബാന സ്വീകരണശേഷം ഈശോ എനിക്ക് നല്ല കൂട്ടു കാരനായിമാറി. നിത്യാരാധന ചാപ്പലില്‍ ഞങ്ങള്‍-ഞാനും ഈശോയും- ഏറെനേരം സംസാരിച്ചിരിക്കും.
സമ്പന്നരല്ലാത്ത ഞങ്ങള്‍ ബോംബെയിലെ ചെറിയ വാടകവീട്ടില്‍ ജീവിച്ചു. പപ്പ കഷ്ടപ്പെട്ടാണ് ഞങ്ങളെ പഠിപ്പിച്ചത്. അതിനാല്‍ത്തന്നെ നല്ലൊരു ജോലിനേടി മാതാപിതാക്കളുടെ ത്യാഗങ്ങള്‍ക്ക് പ്രത്യുപകാരം ചെയ്യണമെന്ന എന്‍റെ വലിയ സ്വപ്നം ഈശോയോട് എപ്പോഴും പറയുമായിരുന്നു.
നല്ല മാര്‍ക്കോടെ പത്താംക്ലാസ് വിജയിച്ചു. പ്ലസ്ടുവിന് സ്‌കൂളില്‍ സെക്കന്റ് റാങ്കും നേടി. ആ സമയത്ത് ഒരു വൈദികന്‍റെ നിര്‍ദേശമനുസരിച്ച് വിദേശത്ത് ജോലിസാധ്യതയുള്ള എം.എസ്.ഡബ്‌ളിയു പഠിക്കുന്നതിന് മുന്നോടിയായി ഡിഗ്രി കോഴ്‌സായ ബി.എസ്.ഡബ്‌ളിയുവിന് ചേര്‍ന്നു.
ബോംബെയിലെ ‘അടിപൊളി’ ജീവിതത്തിനിടയിലും എന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍ ഒരേയൊരു പുരുഷന്‍മാത്രമേ ഉണ്ടാകൂ എന്ന് ഞാന്‍ തീരുമാനിച്ചിരുന്നു. ആരെങ്കിലും പ്രണയലേഖനവുമായി വന്നാല്‍ ഉടനെ അമ്മയോട് പറയും. അത്രയ്ക്കും നല്ല സുഹൃത്തായിരുന്നു അമ്മ എനിക്ക്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഒരു നല്ല ടീനേജ് ജീവിതം എനിക്ക് ലഭിച്ചു.
അസാധാരണമായ ഒരു ദിവസം
2011 ഫെബ്രുവരി 24 മറക്കാനാവാത്ത ഒരു അസാധാരണദിവസമാണ് എനിക്ക്. ബോംബെയിലെ ഇടവകയായ സേക്രഡ് ഹാര്‍ട്ട് ദൈവാലയത്തില്‍ പതിവുപോലെ പരിഭവങ്ങളും സന്തോഷവുമെല്ലാം ഈശോയോട് പറഞ്ഞ് വിശുദ്ധ കുര്‍ബാനയില്‍ പങ്കുകൊള്ളുന്ന സമയത്ത് മാതാവിന്‍റെ രൂപത്തില്‍ എന്‍റെ കണ്ണ് ഉടക്കി. ഞാന്‍ നോക്കുമ്പോള്‍ വലിയൊരു പ്രകാശം മാതാവിന്‍റെ രൂപത്തില്‍നിന്ന് വരുന്നു. കൂപ്പിപ്പിടിച്ച കൈ അമലോത്ഭവമാതാവിന്‍റെ രൂപത്തിലേതുപോലെ വിരിച്ചുപിടിച്ച് മാതാവ് എന്നോട് സംസാരിക്കുന്നു. ”റിനീ, നീ എന്റേതാണ്, എന്‍റെയരികിലേക്ക് വരിക!”
ഞാനപ്പോള്‍ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടുമൊക്കെ നോക്കി. എന്‍റെ കൂട്ടുകാരിയെ തട്ടി പറഞ്ഞു, മാതാവ് എന്നെ നോക്കുന്നുവെന്ന്. ദിവ്യബലിയായതുകൊണ്ട് അവള്‍ ശ്രദ്ധിക്കുന്നില്ല. എനിക്കാണെങ്കില്‍ ഒന്നും മനസിലാവുന്നുമില്ല, പക്ഷേ ആ സ്വരം കാതില്‍ മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു, ”റിനീ, നീ എന്റേതാണ്, എന്‍റെയരികിലേക്ക് വരിക!” എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞൊഴുകാന്‍ തുടങ്ങി. കുര്‍ബാന കഴിഞ്ഞ് ഇറങ്ങിയപ്പോള്‍ കൂട്ടുകാരി ചോദിച്ചു എന്തിനാ ഇങ്ങനെ കരഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതെന്ന്. എനിക്ക് മറുപടിയൊന്നും നല്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല.
മേക്കപ്പും ഫോണും അടിപൊളി ജീവിതവും
അന്നത്തെ ദിവ്യബലി കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍മുതല്‍, എന്നില്‍ വലിയ വടംവലി ആരംഭിച്ചു; എന്‍റെ ലൗകികമായ ഇഷ്ടങ്ങളും സ്വര്‍ഗത്തിന്‍റെ വിളിയുംതമ്മില്‍. സൗന്ദര്യവര്‍ധനവിനും മേക്കപ്പിനുമെല്ലാം ഞാന്‍ ഏറെ പ്രാധാന്യം നല്കിയിരുന്നു. അതൊക്കെ ഉപേക്ഷിക്കേണ്ടിവരുമോ? എന്‍റെ ഫോണ്‍.. അതില്ലാതെ ഞാനെങ്ങനെ ജീവിക്കും? ഇവയെല്ലാം എന്നെ ആകുലപ്പെടുത്താന്‍ തുടങ്ങി. തന്മൂലം, അതുവരെ തുള്ളിച്ചാടി അടിച്ചുപൊളിച്ച് നടന്നിരുന്ന എനിക്ക് ചിരിക്കാനോ സംസാരിക്കാനോ ഒന്നും കഴിയാതെയായി. ഒരാഴ്ച ഇക്കാര്യം ആരോടും പറഞ്ഞില്ല. എന്നെ മേക്കപ്പൊന്നും ഇല്ലാതെ കണ്ടപ്പോള്‍, ”എന്തുപറ്റി, കോളജില്‍ എന്തെങ്കിലും പ്രശ്‌നമുണ്ടോ” എന്ന് അമ്മ ചോദിച്ചു. അപ്പോഴൊന്നും ഞാന്‍ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.
ഒടുവില്‍ ഫെബ്രുവരി 29-ന് അമ്മയോട് പറഞ്ഞു, ‘അമ്മേ, എനിക്ക് മഠത്തില്‍ ചേരണം.” ആ ഒരാഴ്ച ദിവ്യകാരുണ്യസന്നിധിയിലും അല്ലാതെയും പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചപ്പോള്‍ പരിശുദ്ധമാതാവിന്‍റെ വിളിയുടെ അര്‍ത്ഥം അതാണെന്ന് എനിക്ക് വ്യക്തമായിരുന്നു. അമ്മ പറഞ്ഞു, ”നിനക്ക് അങ്ങനെയൊരു ആഗ്രഹമുണ്ടെങ്കില്‍ നീ പൊയ്‌ക്കോ.” കേട്ടപ്പോള്‍ എനിക്കും വലിയ സന്തോഷമായി. വൈകുന്നേരം പപ്പ വന്നപ്പോള്‍ അമ്മ ഈ കാര്യം പറഞ്ഞ് പൊട്ടിക്കരയുകയാണ് ചെയ്തത്. കാരണം ചോദിച്ചപ്പോള്‍ അമ്മ പറഞ്ഞു, ”രാവിലെ ഞാന്‍ നിന്നോട് പോകേണ്ട എന്നു പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കില്‍ നീ എന്നെ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യുമോയെന്ന് എനിക്ക് പേടിയായിരുന്നു. നിന്‍റെ മുഖം അത്രയ്ക്ക് മാറിയിരുന്നു.” ഇതുകേട്ട് ചേട്ടന്‍ പറഞ്ഞു, ”അവള്‍ അവളുടെ ഫോണ്‍ ഉപേക്ഷിച്ചുപോകുമെന്ന് അമ്മയ്ക്ക് തോന്നുന്നുണ്ടോ. അവള്‍ക്കൊന്നും മഠത്തില്‍ നില്ക്കാന് പറ്റില്ല. അവള്‍ ചുമ്മാ തമാശ പറയുന്നതാ.”
പപ്പ പറഞ്ഞു, ”എനിക്ക് ആകെ ഒരു മോളേ ഉള്ളൂ. കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് പേരക്കുട്ടികളൊക്കെയായി വീട്ടില്‍ വരുന്നതാണ് എനിക്ക് സന്തോഷം. അത്രയും കഷ്ടപ്പെട്ടാണ് ഞാന്‍ നിന്നെ ബോംബെയില്‍ പഠിപ്പിച്ചത്.” പപ്പ അങ്ങനെ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞാനാകെ ഷോക്കായിപ്പോയി. കാരണം പപ്പ അങ്ങനെ പറയുമെന്ന് ഞാന്‍ ഒരിക്കലും കരുതിയില്ല. കൂട്ടുകാരിയോട് പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അവളും എന്നെ കളിയാക്കി. എന്നും ദിവ്യബലിക്ക് കരച്ചിലും പ്രാര്‍ത്ഥനയുമായി പോകുമ്പോള്‍ എന്‍റെ പ്രശ്‌നം അവിടത്തെ സിസ്റ്ററിനോട് പറഞ്ഞു. സിസ്റ്റര്‍വഴി കാര്യമറിഞ്ഞ വികാരിയച്ചന്‍ എന്നെ വിളിച്ച് മാതാപിതാക്കളോട് പറഞ്ഞ് സമ്മതിപ്പിക്കാമെന്ന് ആശ്വസിപ്പിച്ചു.
താടിക്കാരന്‍ അപ്പൂപ്പന്‍ എവിടെ?
ഈ സംഭവങ്ങള്‍ നടക്കുന്നത് എന്‍റെ രണ്ടാം വര്‍ഷ പഠനസമയത്താണ്. ഏപ്രില്‍ മാസത്തിലെ ദൈവവിളി ക്യാമ്പില്‍ പോകണമെന്ന് എനിക്ക് വലിയ ആഗ്രഹമായി. പഠനം പൂര്‍ത്തിയാക്കാതെ പോകണ്ടെന്ന് വികാരിയച്ചന്‍റെ നിര്‍ദേശം. പക്ഷേ വീട്ടില്‍നിന്ന് സമ്മതിച്ചില്ലെങ്കിലും ഞാന്‍ തനിച്ച് ക്യാമ്പിന് പോകാന്‍ അച്ചന്‍റെ അടുത്തുപോയി കത്തും വാങ്ങി ബാഗെടുത്ത് ഇറങ്ങി. അമ്മയ്ക്ക് വളരെ വിഷമമായി. ആ ധൈര്യമൊക്കെ എവിടുന്ന് കിട്ടിയെന്ന് എനിക്ക് ഇപ്പോഴും അറിയില്ല. വീട്ടില്‍ നിന്ന് വളരെ ദൂരെയാണ് ക്യാമ്പ് നടക്കുന്ന സ്ഥലം. ഗേറ്റിനടുത്തെത്തിയപ്പോള്‍ അവിടെ ആണ്‍കുട്ടികള്‍മാത്രം. മടങ്ങിപ്പോകാമെന്ന് വിചാരിച്ച് തിരിഞ്ഞു. അപ്പോഴതാ വടി കുത്തിപ്പിടിച്ച് ഒരു താടിക്കാരന്‍ എന്നെ പിടിക്കാന്‍ വരുന്നു…ഓടിരക്ഷപ്പെട്ടത് ഗേറ്റിന്‍റെ ഉള്ളിലേക്കാണ്. തിരിഞ്ഞുനോക്കിയപ്പോള്‍ അവിടെ അങ്ങനെയൊരു മനുഷ്യന് ഇല്ലായിരുന്നു. പിന്നീട് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചപ്പോള്‍ മനസിലായി എന്നെ ക്യാംപില്‍ പങ്കെടുപ്പിക്കാന്‍ ഈശോ യൗസേപ്പിതാവിനെ പറഞ്ഞുവിട്ടതാണെന്ന്.
ക്യാംപില്‍വച്ച് എന്നെക്കണ്ടപ്പോള്‍ ബിഷപ്പിനും അത്ഭുതമായി. കാരണം ഇടവകദൈവാലയത്തില്‍നിന്ന് എന്നെ കണ്ടിട്ടുള്ള പിതാവിനും ഞാന്‍ സിസ്റ്ററാകുമെന്ന് ഒരിക്കലും ചിന്തിക്കാന്‍ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. ‘മാതാപിതാക്കള്‍ വിട്ടുകൊള്ളും, ആദ്യം പഠനം പൂര്‍ത്തിയാക്ക്’ എന്നെല്ലാം പിതാവും പറഞ്ഞു. അതിനുശേഷം ഞാന്‍ അന്വേഷിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു ‘എവിടെ പോകണം? എന്തിനാണ് സിസ്റ്ററാകുന്നത്…?’ അവിടെവച്ചാണ് എംഎസ്എംഐ സിസ്റ്റേഴ്‌സിനെ കാണുന്നത്. സിസ്റ്റര്‍ എനിക്കുവേണ്ടി പ്രാ ര്‍ത്ഥിച്ചപ്പോള്‍ എന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍ ഞാന്‍ ആരോടും പറയാത്ത, ആരുമറിയാത്ത കാര്യങ്ങളാണ് സിസ്റ്ററിന് പരിശുദ്ധാത്മാവ് വെളിപ്പെടുത്തിയത്. ആ സംഭവം എന്നില്‍ ആഴത്തില്‍ പതിഞ്ഞു.
സമര്‍പ്പിതജീവിതത്തിനെതിരെ…
പഠനം തുടരുന്നതിനിടെ കോളേജില്‍ അച്ചന്മാരോടും സിസ്റ്റേഴ്‌സിനോടും ഉള്‍പ്പെടെ ചോദിച്ചു, ‘എന്തിനാ സിസ്റ്ററാകുന്നത്?’ എല്ലാവരും അതിന്‍റെ പോസിറ്റീവും നെഗറ്റീവും പറഞ്ഞുതന്നു. അമ്മയ്ക്കും അപ്പനും ഇഷ്ടമില്ലാത്തതുകൊണ്ട് അവരെ ധിക്കരിച്ച് പോകരുതെന്ന ചിന്തയും എന്നെ മഥിച്ചു. അതോടെ സമര്‍പ്പണ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ചുള്ള നെഗറ്റീവ് കാര്യങ്ങള്‍ ഞാന്‍ വായിച്ചുതുടങ്ങി. അങ്ങനെയുള്ള വീഡിയോകളും ചലച്ചിത്രങ്ങളുമൊക്കെ കണ്ടു. സമര്‍പ്പിതജീവിതം ഉപേക്ഷിച്ച ഒരു സന്യാസിനി എഴുതിയ പുസ്തകം ‘ആമ്മേന്‍’ വായിച്ചിട്ട് ഞാനിങ്ങനെ ചിന്തിച്ചു, ”ഇനി ഞാന്‍ സന്യാസത്തിലേക്ക് പോവുകയില്ല.”
എന്‍റെ ഉള്ളിന്‍റെയുള്ളിലുള്ള ദാഹം കെടുത്തിക്കളയാനായി ഞാന്‍ പല രീതിയില്‍ കര്‍ത്താവുമായി വഴക്കുകൂടി. ദൈവാലയത്തിലും ആരാധനയ്ക്കുമൊന്നും പോകാതെയായി. വിവാഹത്തിലേക്കാണോ എന്‍റെ വിളി എന്നു കരുതി കുറച്ചുകൂടി ആണ്‍കുട്ടികളുമായി സമയം ചെലവഴിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. പക്ഷേ എന്തൊക്കെ ചെയ്തിട്ടും സിസ്റ്ററാകണം എന്ന ചിന്തമാത്രം പോകുന്നില്ല. എന്‍റെ വീട്ടിലും ആരും ദൈവാലയത്തില്‍ പോകാതെയായി, കുടുംബപ്രാര്‍ത്ഥനയില്ല. അങ്ങനെ ആകെയൊരു ശൂന്യത വീട്ടിലും. അമ്മയുടെ ആരോഗ്യത്തെപ്പോലും അത് ബാധിക്കുന്നതു കണ്ടപ്പോള്‍ ഇനി ഇതേപ്പറ്റി വീട്ടില്‍ പറയുന്നില്ല, ഡിഗ്രി മുന്നോട്ടു പഠിക്കാമെന്നു തീരുമാനിച്ചു.
പക്ഷേ സിസ്റ്ററാകണമെന്ന ചിന്ത മനസില്‍നിന്ന് പോയിരുന്നില്ല. ബൈബിള്‍ എപ്പോള്‍ തുറന്നാലും ‘മണവാളന്‍ മണവാട്ടിയിലെന്നപോലെ നിന്‍റെ ദൈവം നിന്നില്‍ സന്തോഷിക്കും’ (ഏശയ്യാ 62/5) എന്ന വചനത്തിലൂടെ കര്‍ത്താവ് എന്നോട് സംസാരിക്കുമായിരുന്നു. കരഞ്ഞുകൊണ്ട് അര്‍പ്പിക്കാത്ത ദിവ്യബലിയില്ലാതായി എനിക്ക്. അങ്ങനെ ബിഎസ്ഡബ്ല്യു അവസാനവര്‍ഷം. അവിടെയും റാങ്കുനല്കി ഈശോ എന്നെ മാനിച്ചു. ഇനിയും മുന്നോട്ട് പഠിക്കണമെന്നൊക്കെ എന്‍റെ അമ്മ പ്ലാന്‍ ചെയ്യുന്ന സമയം.
ഏത് സമൂഹത്തില്‍ ചേരണം?
അനേകം പേരിലൂടെ ഞാന്‍ എം.എസ്. എം.ഐ സമൂഹത്തിലേക്ക് വിളിക്കപ്പെടുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു. പക്ഷേ ഒരു തീരുമാനമെടുക്കാന്‍ സാധിച്ചില്ല. ആ സമയത്ത് ഞാന്‍ മുംബൈ താബോര്‍ ധ്യാനകേന്ദ്രത്തില്‍ പോയി. എംഎസ്എംഐ സിസ്റ്റേഴ്‌സ് അവിടെ വരികയാണെങ്കില്‍ ആ സന്യാസസഭയില്‍ ചേരാമെന്ന് മനസില്‍ കരുതി. ചെന്നപ്പോള്‍ അവിടെ ഒന്നിനുപകരം രണ്ട് എംഎസ്എംഐ സിസ്റ്റേഴ്‌സ് വന്നിട്ടുണ്ട്. അപ്പോഴും എനിക്ക് സംശയം. വീണ്ടും കര്‍ത്താവിനോട് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു, ”ഈ സിസ്റ്റര്‍ എനിക്ക് വിശുദ്ധ കുര്‍ബാന തരുകയാണെങ്കില്‍ ഈ സന്യാസസഭതന്നെ ഞാന്‍ ഉറപ്പിക്കും, പിന്നെ ഞാന്‍ ഒരിക്കലും ചോദിക്കില്ല.” ദിവ്യകാരുണ്യ സ്വീകരണസമയമായി. ഒരു എംഎസ്എംഐ സിസ്റ്റര്‍ എന്നെ മുറിച്ചുകടന്ന് വേറെ നിരയിലേക്ക് പോയി. പക്ഷേ, അല്പനിമിഷങ്ങള്‍ക്കകം ആ സിസ്റ്റര്‍ തിരിച്ചുവന്ന് എന്‍റെ മുന്നിലെത്തി ഈശോയെ എന്‍റെ നാവില്‍ വച്ചുതന്നു. നിറമിഴികളോടെ ഞാനന്ന് തീരുമാനമെടുത്തു, ഈ സന്യാസസഭയിലേക്കുതന്നെയാണ് ഈശോ എന്നെ വിളിക്കുന്നത്.
ജോലിയുമായി ഒരു പിടിവലി
കോണ്‍വെന്റിലേക്ക് പോകാന്‍ തീരുമാനിച്ച സമയത്ത് അമ്മ വീണ്ടും ഒരു ആഗ്രഹം പറഞ്ഞു, ”മോളേ, ഇത്രയും കഷ്ടപ്പെട്ട് പഠിപ്പിച്ചതല്ലേ. ഒരു വര്‍ഷം ജോലി ചെയ്തിട്ട് പൊയ്‌ക്കോ.” അതൊരു ന്യായമാണല്ലോ എന്ന് കരുതി ഞാന്‍ സമ്മതിച്ചു. രൂപതയില്‍ ഞാന്‍ പഠനസംബന്ധമായി ജോലി ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്ന സ്ഥാപനത്തിലെ അച്ചന്‍ എനിക്ക് ജോലി ഓഫര്‍ തന്നു. അപ്പോയിന്റ്‌മെന്റ് ലെറ്ററും ജോയിന്‍ ചെയ്യേണ്ട തിയതിയും കിട്ടി. അമ്മയാകട്ടെ ഏറെ സന്തോഷത്തോടെ എനിക്കുള്ള ചുരിദാറുകളും മറ്റ് വസ്തുക്കളുമൊക്കെ വാങ്ങി തയാറാക്കി.
ആ സമയത്താണ് വികാരിയച്ചന്‍ വിളിക്കുന്നത്. എന്‍റെ തീരുമാനത്തെക്കുറിച്ച് അറിഞ്ഞപ്പോള്‍ ”കര്‍ത്താവ് വിളിക്കുമ്പോഴല്ലേ മോളേ പോകേണ്ടത്? പണം കര്‍ത്താവാണ് വീട്ടിലേക്ക് കൊടുക്കുന്നത്, നമ്മളല്ല. അതുകൊണ്ട് നീ ഒന്നുകൂടി ചിന്തിക്ക്-” എന്നായിരുന്നു അച്ചന്‍റെ നിര്‍ദേശം.
അതോടെ അമ്മയോടും പപ്പയോടും പറഞ്ഞു, ”എനിക്ക് പോകണം, പോയേ പറ്റൂ. പോയില്ലെങ്കില്‍ ഞാന്‍ മാനസികരോഗിയായി മാറും.” ആ സമയത്തൊക്കെ ഒരു മരണവീടുപോലെയായിരുന്നു എന്‍റെ വീട്. അവസാനം അമ്മ പറഞ്ഞു, ‘നിന്‍റെ ഇഷ്ടംപോലെ നീ ചെയ്‌തോ.’
അങ്ങനെ അന്ന് ക്യാംപിന് കണ്ട സിസ്റ്ററിനെ വിളിച്ചു. സിസ്റ്റേഴ്‌സ് വീട്ടില്‍വന്ന് സംസാരിച്ചു. സാധാരണയായി മഠത്തില്‍ കൊണ്ടുവിടാന്‍ മാതാപിതാക്കള്‍ വരും, എന്നാല്‍ എന്‍റെ മാതാപിതാക്കളുടെ സങ്കടംകാരണം അവര്‍ എന്നോടൊപ്പം വന്നില്ല. പിന്നീട് എന്‍റെ സന്യാസപരിശീലനഘട്ടങ്ങളിലെല്ലാം വൈദികരും സിസ്റ്റേഴ്‌സും എന്‍റെ കുടുംബത്തിന് നല്ല പിന്തുണ നല്കി. ഞാന്‍ നൊവിഷ്യേറ്റില്‍ പ്രവേശിക്കുന്നതിനുമുമ്പ് ചേട്ടന്‍റെ വിവാഹം നടക്കണമെന്ന് ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു. അതും ഈശോ നടത്തിത്തന്നു.
അപൂര്‍വമായ ‘വിവാഹച്ചടങ്ങ്’
സാധാരണ സന്യാസാര്‍ത്ഥിനികള്‍ പൊവിന്‍ഷ്യല്‍ ഹൗസില്‍വച്ച് സമൂഹമായാണ് സഭാവസ്ത്രം സ്വീകരിക്കുക. എന്‍റെകാര്യത്തില്‍ കര്‍ത്താവ് അതും വ്യത്യസ്തമാക്കി. എന്‍റെ ഇടവകദൈവാലയത്തില്‍വച്ച്, മാര്‍ തോമസ് ഇലവനാല്‍ പിതാവിന്‍റെ മുഖ്യകാര്‍മികത്വത്തില്‍ നിരവധി വൈദികരുടെയും സന്യസ്തരുടെയും എന്‍റെ ഇടവകസമൂഹത്തിന്‍റെയും സാന്നിധ്യത്തില്‍ അള്‍ത്താരയ്ക്ക് മുമ്പില്‍ ഞാന്‍മാത്രം.. എന്നെ മുഴുവന്‍ ഈശോയ്ക്ക് സമര്‍പ്പിച്ച അവര്‍ണനീയ നിമിഷം… വിവാഹച്ചടങ്ങിന്‍റെ വലിയ ആഘോഷത്തോടെ, ഈശോ എന്നെ മണവാട്ടിയുടെ പുതുവസ്ത്രമണിയിച്ച് അവിടുത്തെ സ്വന്തമായി സ്വീകരിച്ചു.. അങ്ങനെ അത്യ
പൂര്‍വ സംഭവമായി 2016-ല്‍ എന്‍റെ സഭാവസ്ത്രസ്വീകരണം നടന്നു.
”എന്‍റെ ആത്മാവ് കര്‍ത്താവിനെ മഹത്വപ്പെടുത്തുന്നു; എന്‍റെ ചിത്തം എന്‍റെ രക്ഷകനായ ദൈവത്തില്‍ ആനന്ദിക്കുന്നു” (ലൂക്കാ 1/46-47).
എന്‍റെ കുടുംബവും ഇപ്പോള്‍ ഏറെ സന്തോഷത്തിലാണ്. ഞാന്‍ വീട്ടില്‍നിന്ന് പോന്നതിനുശേഷം എന്‍റെ വീട്ടിലേക്ക് ഭൗതികമായും ആത്മീയമായും ഏറെ അനുഗ്രഹങ്ങള്‍ കര്‍ത്താവൊഴുക്കി. 2023 ഏപ്രില്‍ 21-നായിരുന്നു നിത്യവ്രതവാഗ്ദാനം.
”ഇനിമേല്‍ ഞാനല്ല ജീവിക്കുന്നത്, ക്രിസ്തുവാണ് എന്നില്‍ ജീവിക്കുന്നത്” (ഗലാത്തിയാ 2/20) എന്നതാണ് എന്‍റെ ആപ്തവാക്യം.
ഉണ്ണീശോയും മാതാവും യൗസേപ്പിതാവും ഈജിപ്തില്‍നിന്നും നസ്രത്തിലേക്ക് മരുഭൂമിയിലൂടെ യാത്ര ചെയ്യുകയായിരുന്നു. അവര്‍ ഭക്ഷണം കഴിച്ചുകഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ അതിന്‍റെ അവശിഷ്ടങ്ങള്‍ തിന്നാന്‍ ഒരുകൂട്ടം പക്ഷികളെത്തി. അവ സ്വാതന്ത്ര്യത്തോടെ സന്തോഷത്തോടെ ആനന്ദഗീതങ്ങള്‍ പാടിക്കൊണ്ട് ആഹാരപദാര്‍ത്ഥങ്ങള്‍ കൊത്തിത്തിന്നു. ഒരു ഭയവുമില്ലാതെ, ഉണ്ണീശോയുടെ അരികത്ത് അവര്‍ ചാടിത്തുള്ളിക്കളിക്കുന്ന മനോഹര രംഗം. യേശു അവയെ വാത്സല്യപൂര്‍വം ശ്രദ്ധിച്ചു. അതില്‍ ഒരു പക്ഷി ആഹാരക്കുറവുമൂലം ശോഷിച്ചതും പറക്കാന്‍ ശക്തിയില്ലാത്തതുമായിരുന്നു. യേശു അതിനെ സ്‌നേഹപൂര്‍വം കൈയിലെടുക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചപ്പോള്‍ ഭയന്നുമാറാതെ അത് നിന്നുകൊടുത്തു.
കൊണ്‍സുലോ എന്നറിയപ്പെടുന്ന മിസ്റ്റിക്കിന് വെളിപ്പെടുത്തിയ ഈ സംഭവം പരിശുദ്ധ ദൈവമാതാവ് വിശദീകരിക്കുന്നു:
ആ പാവം പക്ഷിയെ കരങ്ങളിലെടുത്ത് മാറോട് ചേര്‍ത്തുപിടിച്ച് ദിവ്യഉണ്ണി എന്‍റെ അടുത്തുകൊണ്ടുവന്നു. ദൈവകുമാരന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ സങ്കടത്താല്‍ നിറഞ്ഞുതുളുമ്പിയിരുന്നു. അതിന് പ്രത്യേക ശ്രദ്ധ ആവശ്യമുണ്ടെന്ന് അവിടുത്തേക്ക് മനസിലായതിനാല്‍ അവിടുന്ന് എന്നോടു പറഞ്ഞു: ”വളരെയധികം സ്‌നേഹമുള്ള എന്‍റെ അമ്മേ, ഈ ചെറുപാവത്തിനെ ഒന്നു നോക്കിക്കേ… ഇതിന്‍റെ ശോചനീയമായ അവസ്ഥ എന്നെ വല്ലാതെ വേദനിപ്പിക്കുന്നു. അമ്മയ്ക്ക് അറിയാവുന്നതുപോലെ പല മനുഷ്യരും ഇതുപോലെ ദയനീയസ്ഥിതിയിലാണ്. ക്ഷീണിതരും നിസഹായരുമാണ്; ശാരീരികമായും ആത്മീയമായും മാനസികമായും. അങ്ങനെയുള്ളവരെ ഞാന്‍ ഏറെ സ്‌നേഹിക്കുന്നു. ജീവിതം ആരംഭിച്ചിട്ട് അധികം മുമ്പോട്ടുപോകുന്നതിനു മുമ്പേ, അവര്‍ക്ക് ഈ പക്ഷിയെപ്പോലെ മാരകമായി മുറിവേല്‍ക്കുന്നു. പക്ഷേ, അവര്‍ക്ക് സ്വയം പെട്ടെന്ന് പറന്നുയരണം; മനുഷ്യന് സ്വയമേവ എങ്ങും എത്താന്‍ കഴിയില്ലെന്ന് ചിന്തിക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് സാധിക്കുന്നില്ല.”
സഹജീവികളോടും മനുഷ്യകുലത്തോടുമുള്ള യേശുവിന്‍റെ സ്‌നേഹം കാണുകയും അവിടുത്തെ വാക്കുകള്‍ ശ്രവിക്കുകയും ചെയ്തപ്പോള്‍ ഉണ്ണിയെങ്കിലും ദൈവപുത്രനില്‍ നിറഞ്ഞുനില്ക്കുന്ന ജ്ഞാനത്തെപ്രതി ഞാന്‍ ഉള്ളില്‍ അവിടുത്തെ മഹത്വപ്പെടുത്തി: സ്‌നേഹനിധിയായ എന്‍റെ പുത്രന്‍ സ്തുതിക്കപ്പെടട്ടെ. എന്തെന്നാല്‍ അങ്ങ് സംസാരിക്കുമ്പോള്‍ ദൈവികജ്ഞാനം അവിടുത്തെ അധരങ്ങളില്‍നിന്ന് പുറപ്പെടുന്നു.
യേശുവിന്‍റെ സങ്കടത്തില്‍ എന്‍റെ ഹൃദയവും ഒന്നുചേര്‍ന്നു. സ്വന്തം വീഴ്ചകളെയും അപര്യാപ്തതകളെയുംകുറിച്ച് സ്വയം കുറ്റം വിധിക്കുന്നവരെ പ്രതി എന്‍റെ ദിവ്യപുത്രന്‍ എന്തുമാത്രം വിഷമിക്കുന്നുവെന്ന് അവിടുത്തെ വാക്കുകളിലൂടെ എനിക്ക് വ്യക്തമായി.
യേശു ആ കുഞ്ഞുപക്ഷിയെ മടിയിലിരുത്തി ഭക്ഷണം നല്കി. അതിനുശേഷം ഹൃദയത്തോട് ചേര്‍ത്തുവച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു, ”എല്ലാ മുറിവുകളും ഉണക്കുന്നതും യഥാര്‍ത്ഥ അറിവും ഒരേയൊരു ജ്ഞാനവും പഠിപ്പിക്കുന്നതുമായ സ്ഥലം ഇവിടെമാത്രമാണ്. എന്‍റെ ഹൃദയത്തില്‍നിന്നുള്ള സൗഖ്യവും അറിവും ജ്ഞാനവും സ്വന്തമാക്കുന്ന ആര്‍ക്കും എവിടെയും നിര്‍ഭയം ജീവിക്കാന്‍ സാധിക്കും.”
ഈശോയുടെ തിരുഹൃദയത്തിനായി സമര്‍പ്പിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ഈ മാസം അവിടുത്തെ തിരുഹൃദയത്തിലെ സ്‌നേഹാഗ്‌നിയാല്‍ നമുക്കും സൗഖ്യം നേടാം, യഥാര്‍ത്ഥമായ അറിവും ദൈവികജ്ഞാനവും യേശുവിന്‍റെ ദിവ്യഹൃദയത്തില്‍നിന്നും പഠിച്ചെടുക്കാം.
”’മുറിവേറ്റതിനെ ഞാന്‍ വച്ചുകെട്ടും; ബലഹീനമായതിനെ ഞാന്‍ ശക്തിപ്പെടുത്തും. കൊഴുത്തതിനെയും ശക്തിയുള്ളതിനെയും ഞാന്‍ സംരക്ഷിക്കും. നീതിപൂര്‍വം ഞാന്‍ അവയെ പോറ്റും” (എസെക്കിയേല്‍ 34/16).
ഏകദേശം നാല്പത്തി രണ്ടു വര്‍ഷത്തോളമായി കിഡ്‌നി സ്റ്റോണ്‍ എന്ന അസുഖം എന്‍റെ അമ്മ പ്രിന്‍സി ദേവസിയെ അലട്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ചെറിയ കല്ലുകള്‍ വേദനയോടെ പുറത്തു പോകാറുണ്ട്. വലിയ കല്ലുകള്‍ പലതവണ ഓപ്പറേഷനിലൂടെ പൊടിച്ചു കളഞ്ഞിട്ടുമുണ്ട്.
തുടര്‍ച്ചയായി രൂപപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരുന്ന കല്ലുകള്‍ വൃക്കകളെയും മൂത്രാശയത്തെയും എല്ലാം സാരമായി ബാധിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. ഹൈഡ്രോ നെഫ്രോസിസ് എന്ന രോഗാവസ്ഥയും യൂറിനറി ഇന്‍ഫെക്ഷനും ഒരിക്കലും വിട്ടു മാറാതെയായി. അതികഠിനമായ വയറു വേദനയും പുകച്ചിലും അനുഭവപ്പെട്ടു.
പലപ്പോഴും രക്തം കട്ട പിടിച്ചു യൂറിനിലൂടെ പുറത്തു വന്നു കൊണ്ടിരുന്നു. ഇന്‍ഫെക്ഷന്‍ മൂലം മുപ്പതു മിനിട്ടുപോലും യൂറിന്‍ മൂത്രാശയത്തില്‍ ഉള്‍ക്കൊള്ളുവാന്‍ സാധിക്കാത്ത വിധം ശാരീരിക അവസ്ഥ മോശപ്പെട്ടു.
2015-ല്‍ തൃശ്ശൂരിലെ ഒരു പ്രമുഖ ആശുപത്രിയില്‍ യൂറോളജിസ്റ്റിനെ കണ്ടു. പല ടെസ്റ്റുകള്‍ക്കും ഒടുവില്‍ കിഡ്നിയില്‍ ടി.ബി ആണെന്ന് സംശയിക്കുന്നു എന്നാണ് ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞത്. എന്നാല്‍ അതുറപ്പിക്കുന്ന യാതൊരു ടെസ്റ്റ് റിസള്‍ട്ടുകളും ലഭിച്ചിട്ടില്ലായിരുന്നു. തുടര്‍ന്ന് എറണാകുളത്തെ ഒരു ആശുപത്രിയിലേക്ക് ചികിത്സ മാറ്റി.
എക്‌സറേയും സ്‌കാനും എല്ലാം എടുത്തപ്പോള്‍ മൂത്രവാഹിനിക്കുഴല്‍ ഇന്‍ഫെക്ഷന്‍ മൂലം വളഞ്ഞിരിക്കുന്നതായും വൃക്കകളും മൂത്രാശയവുമെല്ലാം ചുരുങ്ങിയതായും കാണപ്പെട്ടു.
അതിനാല്‍ അവരും ടി.ബിയുടെ സാധ്യത തള്ളിക്കളഞ്ഞില്ല. മൂന്നു മാസത്തോളം റീനല്‍ ടി.ബി യുടെ മരുന്നുകള്‍ കഴിച്ചുനോക്കാന്‍ അവര്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടു. ആ മരുന്നുകള്‍ കഴിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ത്തന്നെ അസ്വാസ്ഥ്യങ്ങള്‍ കൂടുതല്‍ ശക്തമായി. ഉടനെ മറ്റൊരു പ്രമുഖ ആശുപത്രിയിലേക്ക് മാറ്റി. ആ സമയത്തു പത്തു മിനിട്ടു പോലും യൂറിന്‍ പിടിച്ചു നിര്‍ത്താന്‍ സാധിക്കാതെയായി. 42 ആന്റിബയോട്ടിക് ഇഞ്ചക്ഷനുകള്‍ പതിനാലു ദിവസം കൊണ്ട് അവര്‍ വെയിനിലൂടെ ദിവസവും മൂന്നു നേരമായി നല്കി.
ഏറ്റവും ഒടുവില്‍ ബയോപ്‌സി ടെസ്റ്റ് നടത്തി. അതിലും ഒന്നും കണ്ടെത്താന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. യാത്രകള്‍ പലപ്പോഴും ദുസ്സഹമായിരുന്നു. 42 ദിവസത്തെ ഇഞ്ചക്ഷനുശേഷം 21 ദിവസം ബ്ലാഡര്‍ ഇന്‍ഫ്യൂഷന്‍ ചെയ്തു. മൂന്ന് മരുന്നുകള്‍ മൂത്രാശയത്തിനകത്തേക്കു കയറ്റി കുറച്ചു സമയങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞു പുറത്തെടുക്കുന്ന ചികിത്സയാണ് അത്. ഇതൊന്നും രോഗത്തിന്‍റെ തീവ്രതയെ കുറച്ചില്ല. ഒടുവില്‍ മറ്റൊരു ആശുപത്രിയില്‍ ചെന്നപ്പോള്‍ മൂത്രാശയം എന്നേക്കുമായി ഓപ്പറേഷന്‍ ചെയ്തു മാറ്റാം എന്നാണ് ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞത്.
പിന്നീട് ജീവിതകാലം മുഴുവന്‍ യൂറിന്‍ പോകാന്‍ ഒരു ട്യൂബ് കിഡ്നിയില്‍ നിന്നും വയറിനു പുറത്തേക്കു വച്ച് നല്കാം. അതാണ് ഏക പോം വഴി ആയി അവര്‍ നിര്‍ദേശിച്ചത്. ആ നാളുകളിലെല്ലാം വേദനയും പുകച്ചിലും കാരണം എ.സി യും ഫാനും ഒന്നിച്ചുപയോഗിക്കേണ്ടി വന്നിട്ടുണ്ട്. വയറിനു മുകളിലും താഴെയും ഐസ് കട്ടകള്‍ വയ്ക്കുകയും തണുത്ത വെള്ളം ഒഴിക്കുകയും ചെയ്യുക പതിവായിരുന്നു. വടിയുടെ സഹായത്താല്‍ മാത്രം കിടക്കയില്‍ നിന്ന് എഴുന്നേല്‍ക്കുകയും നടക്കുകയും ചെയ്തിരുന്ന നാളുകള്‍. വേദന മൂലം നിവര്‍ന്നു നില്ക്കാന് പോലും കഴിയുമായിരുന്നില്ല.
എല്ലാ വാതിലുകളും അടഞ്ഞപ്പോഴാണ് ജ്ഞാനം ഒമ്പതാം അധ്യായം വായിച്ചു പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചതിന്‍റെ ഫലമായി യഥാര്‍ത്ഥ രോഗനിര്‍ണയം ഈശോ നടത്തിയത്, ഒബ്‌സ്ട്രക്റ്റീവ് യൂറോപതി റിലേറ്റഡ് റ്റു ആര്‍ത്രൈറ്റിസ്.
ദൈവവചനത്തിന്‍റെ ശക്തി മാത്രമാണ് രോഗം നിര്‍ണയിച്ചു തന്നതെന്ന തിരിച്ചറിവ് വചനത്തില്‍ കൂടുതല്‍ ആശ്രയിക്കാന്‍ കൃപ നല്കി. അന്ന് മുതല്‍ അമ്മ വിശുദ്ധ ബൈബിള്‍ വയറിനു മുകളില്‍ വച്ചു കിടക്കാന്‍ തുടങ്ങി. എല്ലാ മരുന്നുകളും നിര്‍ത്തി വച്ചു. മാസങ്ങള്‍ കടന്നുപോയി. പലപ്പോഴും അപ്പന്‍ ബൈബിളിന്‍റെ ഭാരം ഓര്‍ത്തു മാറ്റിവയ്ക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുമ്പോഴും അമ്മ അനുവദിച്ചിരുന്നില്ല.
നാളുകള്‍ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ വേദനയും പുകച്ചിലും ഇല്ലാതായി. വടിയുടെ സഹായം ഇല്ലാതെ എഴുന്നേല്‍ക്കുകയും നടക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. വീട്ടു ജോലികള്‍ ചെയ്യുന്നു. ഡയപര്‍ പഴയതു പോലെ ഉപയോഗിക്കാതെയായി. രണ്ടോ മൂന്നോ മണിക്കൂര്‍ മൂത്രാശയം യൂറിന്‍ പിടിച്ചു നിര്‍ത്തുന്നു. ദിവസവും ദൈവാലയത്തില്‍ പോയി പരിശുദ്ധ കുര്‍ബ്ബാനയില്‍ സംബന്ധിക്കുന്നു….
”നീ നിനക്ക് വേണ്ടിയല്ല ആത്മാക്കള്‍ക്ക് വേണ്ടിയാണു ജീവിക്കുന്നത്. നിന്‍റെ സഹനം മറ്റുള്ള ആത്മാക്കള്‍ക്ക് പ്രയോജനപ്പെടും. നിന്‍റെ ദീര്‍ഘ സഹനം അവര്‍ക്ക് എന്‍റെ തിരുമനസ്സ് സ്വീകരിക്കാനുള്ള വെളിച്ചവും ശക്തിയും നല്‍കും” (വിശുദ്ധ ഫൗസ്റ്റീനയുടെ ഡയറി 67)
ദൈവത്തിന് ഒന്നും അസാധ്യമല്ല എന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞ നാളുകള്‍. വൈദ്യശാസ്ത്രം പരാജയപ്പെട്ടിടത്തു ദൈവവചനം വിജയം വരിച്ചു. രോഗം പൂര്‍ണ്ണമായും സൗഖ്യപ്പെടുക എന്നതുമാത്രമല്ല ദൈവത്തിന്‍റെ ഇടപെടല്‍. നമ്മുടെ സഹനങ്ങളില്‍ വേദനയുടെ കാഠിന്യം കുറയ്ക്കുക എന്നതും ദൈവിക പദ്ധതിയാണ്.
”കര്‍ത്താവ് അരുളിച്ചെയ്യുന്നു: എന്‍റെ ചിന്തകള്‍ നിങ്ങളുടേതുപോലെയല്ല; നിങ്ങളുടെ വഴികള്‍ എന്റേതുപോലെയുമല്ല. ആകാശം ഭൂമിയെക്കാള്‍ ഉയര്‍ന്നുനില്‍ക്കുന്നു.
അതുപോലെ എന്‍റെ വഴികളും ചിന്തകളും നിങ്ങളുടേതിനെക്കാള്‍ ഉന്നതമത്രേ. മഴയും മഞ്ഞും ആകാശത്തുനിന്നും വരുന്നു; അങ്ങോട്ടു മടങ്ങാതെ ഭൂമിയെ നനയ്ക്കുന്നു. അതു സസ്യങ്ങള്‍ മുളപ്പിച്ച് ഫലം നല്കി, വിതയ്ക്കാന്‍ വിത്തും ഭക്ഷിക്കാന്‍ ആഹാരവും ലഭ്യമാക്കുന്നു. എന്‍റെ അധരങ്ങളില്‍നിന്നു പുറപ്പെടുന്ന വാക്കും അങ്ങനെതന്നെ. ഫലരഹിതമായി അതു തിരിച്ചുവരില്ല; എന്‍റെ ഉദ്ദേശ്യം അതു നിറവേറ്റും; ഞാന്‍ ഏല്‍പ്പിക്കുന്ന കാര്യം വിജയപ്രദമായി ചെയ്യും” (ഏശയ്യാ 55/8-11).
'
ഒരു സമ്പന്നഭവനത്തില്‍ പരിചാരികയായി ജോലി ചെയ്യുകയായിരുന്നു ആ യുവതി. മധ്യവയസോടടുത്ത അവിടത്തെ കുടുംബനാഥ ഉദ്യോഗസ്ഥയായതിനാല്‍ പകല്‍സമയത്ത് ജോലിസ്ഥലത്തായിരിക്കും. വീട്ടില്‍ രോഗിയായ കുടുംബനാഥന്‍മാത്രമാണ് ഉണ്ടാവുക. അദ്ദേഹമാകട്ടെ കാന്‍സര്‍ ബാധിതനാണ്. പലപ്പോഴും അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ വേദനനിമിത്തമുള്ള കരച്ചില്‍ അവള്‍ കേള്‍ക്കാറുണ്ട്. വേദന കാരണം അദ്ദേഹത്തിന് ഭക്ഷണംപോലും കഴിക്കാന്‍ വിഷമമായിരുന്നു. അതിനാല്‍ത്തന്നെ അവള്‍ക്ക് ആ മനുഷ്യനോട് ഏറെ അലിവ് തോന്നി. അങ്ങനെയൊരു രാത്രി… അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ വേദനയെക്കുറിച്ച് ഓര്‍ത്ത് അവള്‍ക്കും വല്ലാത്ത സങ്കടം….
അക്രൈസ്തവയായിരുന്നെങ്കിലും ഏതാണ്ട് 20 വയസുള്ളപ്പോള്‍ യേശുവിനെക്കുറിച്ച് അറിഞ്ഞ് വിശ്വാസം സ്വീകരിച്ചവളായിരുന്നു ആ യുവതി. സാധിക്കുന്നതുപോലെ ദിവ്യബലിയില്‍ പങ്കുചേര്‍ന്നുകൊണ്ടാണ് ജീവിതം മുന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോയത്. ക്രിസ്തുവിശ്വാസത്തെപ്രതി വീട്ടുകാരും നാട്ടുകാരുമെല്ലാം അവളെ തള്ളിക്കളഞ്ഞു. പക്ഷേ തന്നെ സ്‌നേഹിക്കുന്ന, ഏകരക്ഷകനായ യേശുവിനെ ഉപേക്ഷിക്കാന്‍ അവള്‍ക്ക് സാധിക്കുമായിരുന്നില്ല. അങ്ങനെ വീടുവിട്ടിറങ്ങി പല ജോലികള്‍ ചെയ്ത് ജീവിക്കുന്നതിനിടെയാണ് ആ ഭവനത്തില്‍ എത്തിയിരിക്കുന്നത്.
രോഗിയായ ആ മനുഷ്യനുവേണ്ടി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാന്‍ അവള്‍ക്ക് തോന്നി, വിശ്വാസമുണര്‍ന്നു. അതിനാല്‍ ഹൃദയമുരുകി പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു, ”യേശുവേ, ഈ മനുഷ്യന്‍റെ വേദന ശമിച്ച് ആശ്വാസത്തോടെ അല്പം ഭക്ഷണം കഴിച്ച് മരിക്കാന്‍ സാധിക്കണേ…” ആ രാത്രി അങ്ങനെ കടന്നുപോയി.
പിറ്റേ ദിവസം പുലര്‍ന്നു. കുടുംബനാഥ പതിവുപോലെ ജോലിക്കുപോയി. കുറച്ചുസമയം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ കുടുംബനാഥന്‍ യുവതിയെ വിളിച്ചു, ”എനിക്ക് വളരെ ആശ്വാസം തോന്നുന്നു. കുടിക്കാന്‍ അല്പം പൊടിയരിക്കഞ്ഞി തരാമോ?”
അവള്‍ക്ക് ഏറെ സന്തോഷം തോന്നി. കുടുംബനാഥയെ വിളിച്ച് ചോദിച്ച് എത്രയും പെട്ടെന്ന് അവള്‍ അദ്ദേഹത്തിന് പൊടിയരിക്കഞ്ഞി തയാറാക്കി നല്കി. സാവധാനം അദ്ദേഹം അവളോട് തലേ രാത്രി ഉണ്ടായ അസാധാരണ അനുഭവത്തെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞു, ”വെള്ളവസ്ത്രവും ചുവന്ന ഷാളും ധരിച്ച സുന്ദരനായ ഒരാള്‍ എന്‍റെ അരികില്‍ വന്നു. എന്നെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു. അതോടെയാണ് എന്‍റെ വേദന കുറഞ്ഞത്.” തീവ്രഹിന്ദുവിശ്വാസിയായിരുന്നതിനാല്‍ അദ്ദേഹത്തിന് യേശുവിന്‍റെ രൂപം പരിചയമില്ലായിരുന്നു. അതിനാല്‍ അവള്‍ യേശുവിനെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞു. താന്‍ അദ്ദേഹത്തിനായി യേശുവിനോട് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ച കാര്യവും വെളിപ്പെടുത്തി.
”നീ പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്ന ദൈവാലയത്തില്‍ എത്ര പണം വേണമെങ്കിലും നേര്‍ച്ചയായി നല്കാം,” ഇതായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ മറുപടി. എന്തായാലും ഏതാനും ദിവസത്തിനകം ആ മനുഷ്യന് സമാധാനത്തോടെ മരിച്ചു.
മറ്റൊരു ജോലി ചെയ്ത് ഉപജീവനം കഴിക്കുന്നതിനിടെയാണ് ഒരു ദൈവാലയത്തില്‍വച്ച് ഞാന്‍ ആ സഹോദരിയെ കണ്ടുമുട്ടിയത്. ഇപ്പോള്‍ അവള്‍ക്ക് 32 വയസോളം പ്രായമുണ്ട്. എല്ലാ കഠിനാനുഭവങ്ങള്‍ക്കുമുന്നിലും വിശ്വാസം മുറുകെപ്പിടിച്ച് മുന്നോട്ടുപോകുന്നു. ”കര്‍ത്താവില്‍ ഞാന്‍ അഭിമാനം കൊള്ളുന്നു; പീഡിതര്‍ കേട്ട് ആനന്ദിക്കട്ടെ!” (സങ്കീര്‍ത്തനങ്ങള്‍ 34/2).
കോട്ടയം ജില്ലയില്‍വച്ച് തനിക്കുണ്ടായ ഹൃദയസ്പര്‍ശിയായ ആ അനുഭവം പങ്കുവച്ചിട്ട് ആ യുവതി എന്നോട് പറഞ്ഞത് ഇങ്ങനെയാണ്, ”ബ്രദര്‍, എന്‍റെ യേശു ഇന്നും ജീവിക്കുന്ന ദൈവമാണ്!”
എന്നും രാവിലെ ആറരയ്ക്കുമുമ്പ് ദൈവാലയത്തിലെത്തുക, വിശുദ്ധബലിക്കായി അള്‍ത്താര ഒരുക്കുക, വിശുദ്ധബലിയില്‍ ശുശ്രൂഷിയാകുക, വേണമെങ്കില്‍ ഗായകനുമാകുക- ഇതെല്ലാം ചെയ്യുന്നത് ദൈവാലയത്തിലെ കപ്യാര്‍ ആണെന്ന് കരുതാന്‍ സാധ്യതയുണ്ട് പക്ഷേ, അല്ല. ഇരിട്ടി എം.സി.ബി.എസ് ആശ്രമദൈവാലയത്തില്‍ അനുദിനബലിക്കെത്തുന്ന ലിയോ എന്ന ബാലന്‍റെ പ്രഭാതങ്ങളെക്കുറിച്ചാണ് പറഞ്ഞത്. ഏഴാം ക്ലാസുകാരനാണ് ലിയോ. ലിയോയുടെ വീടിനടുത്തുള്ള ആശ്രമദൈവാലയത്തിലാണ് ലിയോയുടെ ഈ ശുശ്രൂഷ. ലിയോയെ ഈ ശീലത്തിലേക്ക് നയിച്ചത് മാതാപിതാക്കളുടെ പ്രചോദനവും പ്രോത്സാഹനവുമാണ്.
ലിയോയുടെ അമ്മ പറയുന്നു, ”നഴ്‌സിംഗ് പഠനകാലത്ത് എസ്.എ.ബി.എസ് സന്യാസിനികളുടെ മേല്‍നോട്ടത്തിലുള്ള ഹോസ്റ്റലിലായിരുന്നു എന്‍റെ താമസം. അവിടെ എപ്പോഴും പ്രാര്‍ത്ഥനയുടെ അന്തരീക്ഷമായിരുന്നു. ആദ്യം എനിക്കത്ര താത്പര്യം തോന്നിയില്ലെങ്കിലും പിന്നീട് ഞാന്‍ കുറെയൊക്കെ അതിനോടുചേര്‍ന്നു.
പില്ക്കാലത്ത്, പ്രാര്‍ത്ഥനയില്‍ കൂടുതല്‍ താത്പര്യം കാണിച്ചിരുന്നവരുടെ ജീവിതം കൂടുതല്‍ ഐശ്വര്യപൂര്‍ണമാകുന്നത് എന്‍റെ ശ്രദ്ധയാകര്‍ഷിച്ചു. അതോടെ എന്‍റെ മക്കളെയും ഇതുപോലെ പ്രാര്‍ത്ഥനയോടും കൂദാശകളോടും പ്രത്യേകിച്ച് വിശുദ്ധ കുര്‍ബാനയോടും ചേര്‍ത്തുനിര്‍ത്തണമെന്ന് ചിന്തിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.
മൂത്ത മകനാണ് ലിയോ. ഇളയ രണ്ട് മക്കള്‍കൂടിയുണ്ട്. കുടുംബത്തിലെല്ലാവര്‍ക്കും എല്ലാ ദിവസവും ദിവ്യബലിക്ക് പോകാന്‍ സാധിക്കുകയില്ല. എന്നാല്‍ ലിയോയെ ദിവ്യബലിക്ക് അയക്കാന്‍ സാധിക്കും. അതിനാല്‍ അനുദിനം ദിവ്യബലിക്ക് പോകണമെന്നും എല്ലാവര്‍ക്കുംവേണ്ടി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കണമെന്നും അവന് പറഞ്ഞുകൊടുത്തു. അവനത് താത്പര്യത്തോടെ ചെയ്യാനും തുടങ്ങി. അതിന്‍റെ വ്യത്യാസം അവന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍ കാണാനും കഴിയുന്നുണ്ട്.”
ലിയോയുടെ പിതാവ് മകനെക്കുറിച്ച് പറയുന്നതിങ്ങനെ: ”ലിയോയെ ആദ്യം കുറച്ച് ദിവസങ്ങളില്‍മാത്രമേ നിര്‍ബന്ധിച്ച് രാവിലെ വിളിച്ചെഴുന്നേല്‍പിക്കേണ്ടിവന്നിട്ടുള്ളൂ. പിന്നെ അവന് വിശുദ്ധ കുര്‍ബാനയ്ക്കായി താത്പര്യത്തോടെ എഴുന്നേല്‍ക്കാന്‍ തുടങ്ങി.
ഇപ്പോള്‍ ഞങ്ങള്‍ അവനെ വിളിക്കാന്‍ താമസിച്ചാല്‍ എന്താണ് വിളിക്കാതിരുന്നത് എന്ന് ഇങ്ങോട്ട് ചോദിക്കും. എഴുന്നേറ്റാല്‍ പെട്ടെന്ന് തയാറായി ദൈവാലയത്തിലേക്ക് പോകും. ആറരയ്ക്കുള്ള വിശുദ്ധബലിയില്‍ സജീവമായി പങ്കെടുക്കും. തിരിച്ചുവന്നാല്‍ ഞങ്ങള്‍ ഒന്നിച്ച് പ്രാതല്‍ കഴിക്കും. ദൈവാലയത്തിലെ അന്നത്തെ വിശേഷങ്ങള്‍ എന്നോടും അവന്‍റെ അമ്മയോടുമെല്ലാം പറയും. ഇന്ന വൈദികനാണ് ബലിയര്‍പ്പിച്ചത്, ഞാന്‍ പാട്ടുപാടി എന്നിങ്ങനെ… പിന്നെ പഠിക്കാനുണ്ടെങ്കില്‍ പഠിച്ച് ഒരുങ്ങി സ്‌കൂളിലേക്ക് പോകും. സാധാരണയായി വൈകിട്ടാണ് ലിയോയുടെ പഠനം. എന്തെങ്കിലും ബാക്കിയുണ്ടെങ്കില്‍മാത്രം പിറ്റേന്ന് രാവിലെ ചെയ്യും. മിടുക്കനായി പഠിക്കാനും അവന് കഴിയുന്നുണ്ട്.”
മാതാപിതാക്കള്‍ പിന്തുണ നല്കിയതോടെ വിശുദ്ധബലി അനുദിനം അര്‍പ്പിച്ച് അനുഗ്രഹം നേടുന്ന ലിയോയ്ക്ക് ഭാവിയില്‍ പൈലറ്റാകണമെന്നാണ് ആഗ്രഹം. അതിനെക്കുറിച്ച് ലിയോ പറയുന്നത് അവന് ആദ്യം പൈലറ്റാകണമെന്നേ ആഗ്രഹമുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ, എന്നാല്‍ പിന്നീട് വിശുദ്ധനായ പൈലറ്റാകണം എന്ന് ആഗ്രഹം തോന്നിത്തുടങ്ങി എന്നാണ്. അന്നുമുതല്‍ താന്‍ ബലിയര്‍പ്പണം മുടക്കിയിട്ടില്ല എന്നും ലിയോ പങ്കുവയ്ക്കുന്നു. ദൈവാലയത്തില്‍ പോകുന്നതുകൊണ്ട് കൂട്ടുകാര്‍ക്കൊപ്പം പഠിക്കാനും കളിക്കാനും എല്ലാം ആവശ്യത്തിന് സമയം ലഭിക്കുന്നുണ്ടെന്നാണ് ലിയോയുടെ വാക്കുകള്‍.
ലിയോ പോകുന്ന ആശ്രമദൈവാലയത്തിലെ വൈദികര്‍ക്കും ലിയോയുടെ ഈ വിശുദ്ധബലിയോട് ചേര്‍ന്നുള്ള ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് പറയാന്‍ നൂറുനാവാണ്. വിശുദ്ധ കുര്‍ബാനയ്ക്കായി വിശുദ്ധവസ്തുക്കള്‍ അള്‍ത്താരയില്‍ എടുത്തുവയ്ക്കുന്നതും ബലി കഴിഞ്ഞാല്‍ തിരികെ കൊണ്ടുപോയി വയ്ക്കുന്നതുമെല്ലാം ലിയോ ആണെന്ന് അവര്‍ വാത്സല്യത്തോടെ പങ്കുവയ്ക്കുന്നു. ലേഖനം വായിക്കാനും പ്രാര്‍ത്ഥനകള്‍ ചൊല്ലാനും, ആവശ്യമെങ്കില്‍, ഗാനങ്ങള്‍ ആലപിക്കാനും അവന് തയാര്‍. വൈദികര്‍ക്ക് അണിയാനുള്ള തിരുവസ്ത്രങ്ങള്‍ എടുത്തുകൊടുക്കാനും അവന് ഏറെ തത്പരനാണത്രേ. ‘കുട്ടിക്കപ്യാര്‍’ എന്നാണ് ആ വൈദികര്‍ അവനെ സ്‌നേഹപൂര്‍വം വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്.
കുട്ടികള്‍ വിശുദ്ധിയില്‍ വളരുന്നതിന് ഏറെ തടസങ്ങളുള്ള ഈ കാലഘട്ടത്തില്‍ ദൈവാലയത്തോടും വിശുദ്ധബലിയോടും ചേര്‍ത്തുനിര്‍ത്തി വളര്‍ത്തിയാല്‍ അത് കുട്ടികള്‍ക്ക് ഏറെ അനുഗ്രഹമാകുമെന്ന് ലിയോയുടെ മാതാപിതാക്കള്‍ ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്നു. അത് പഠനമികവിനും സഹായകമാകുമെന്നാണ് അവരുടെ സാക്ഷ്യം.
തലശേരി അതിരൂപതയിലെ വട്ടിയറ ഇടവകയിലുള്ള തറയില്‍ റോയ് ഫിലിപ്- ജോയിസ് റോയ് ദമ്പതികളുടെ മകനാണ് ലിയോ. ലിയോണ, ലിന്‍സ്റ്റണ്‍ എന്നിവരാണ് സഹോദരങ്ങള്‍.
'
പോളണ്ടിലെ ഓസ്‌ട്രോഗില്‍ 1627-ലാണ് ഈ സംഭവം നടന്നത്. അവിടത്തെ ഒരു മാന്യകുടുംബത്തില്‍നിന്നുള്ള ഒരു സ്ത്രീ ദുഷ്ടാരൂപിയുടെ സ്വാധീനത്തിന്‍റെ പല ലക്ഷണങ്ങളും കാണിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. അങ്ങനെയാണ് പ്രൊട്ടസ്റ്റന്റ് കാല്‍വിനിസ്റ്റ് വിശ്വാസികളായ കുടുംബാംഗങ്ങള്‍ സ്വന്തം സഭയിലെ ശുശ്രൂഷകരെ സമീപിച്ചത്. അവര്‍ വന്ന് പ്രാര്‍ത്ഥനകള്‍ നടത്തിയെങ്കിലും ആര്‍ക്കും അവളെ മോചിപ്പിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. അങ്ങനെ അവര്‍ സമീപത്തുള്ള കത്തോലിക്കാ ജസ്യൂട്ട് ആശ്രമത്തിലെത്തി.
ആശ്രമത്തിന്‍റെ റെക്ടറായ വൈദികന്‍ ആരാഞ്ഞു, ”നിങ്ങളുടെ വൈദികരെയും ശുശ്രൂഷകരെയും ആ സ്ത്രീക്കരികിലേക്ക് അയക്കാമല്ലോ?” അതെല്ലാം ചെയ്തുകഴിഞ്ഞതാണെന്നായിരുന്നു അവരുടെ മറുപടി. എങ്കില്‍പ്പിന്നെ തങ്ങള്‍ ചെല്ലാമെന്ന് റെക്ടര്‍ സമ്മതിച്ചു. അങ്ങനെ അവരുടെ സംഘം പ്രസ്തുത സ്ത്രീക്കരികിലെത്തിയപ്പോള്‍ അവര്‍ അവളുടെമേല്‍ വിശുദ്ധജലം തളിക്കുകയും തങ്ങളുടെ സന്യാസസഭാസ്ഥാപകനായ വിശുദ്ധ ഇഗ്നേഷ്യസ് ലൊയോളയുടെ തിരുശേഷിപ്പുകൊണ്ട് അവളുടെമേല്‍ സ്പര്‍ശിക്കുകയും ചെയ്തു. ആ തിരുശേഷിപ്പ് എന്താണെന്ന് മനസിലാക്കാന്‍ യാതൊരു സാധ്യതയുമില്ലാതിരുന്നിട്ടും ആ സ്ത്രീ പുളഞ്ഞുതിരിഞ്ഞുകൊണ്ട് വിളിച്ചുകൂവി, ”ഇഗ്നേഷ്യസിന്‍റെ അസ്ഥി എന്നെ ക്ലേശിപ്പിക്കുന്നു!” അതോടെ അവള്‍ പിശാചുബാധിതയാണെന്ന് അവര്‍ ഉറപ്പുവരുത്തി.
ആ സ്ത്രീയുടെ ശരീരത്തെക്കാളുപരി അവിടെ കൂടിയവരുടെ ആത്മാവിനെ സുഖപ്പെടുത്താന്‍ ആഗ്രഹിച്ച റെക്ടര്‍ നിര്‍ദേശിച്ചു, ”കാല്‍വിന്‍റെ ഗ്രന്ഥങ്ങളേതെങ്കിലും കൊണ്ടുവരിക.”
കൊണ്ടുവന്ന ഗ്രന്ഥം അവള്‍ക്ക് കൊടുത്തപ്പോള്‍ അവള്‍ അത് സ്വീകരിച്ച് ഒരു പാവനഗ്രന്ഥത്തിന് നല്‌കേണ്ട ആദരവോടെ ചുംബിച്ചു. അപ്പോള്‍ റെക്ടര്‍ അത് തിരികെ വാങ്ങിയിട്ട് അവള്‍ കാണാതെ അതില്‍ വിശുദ്ധ ഇഗ്നേഷ്യസിന്‍റെ ചിത്രം വച്ചിട്ട് അവള്‍ക്കുനേരെ നീട്ടി. ഉടനെ അവളിലെ പിശാച് കോപത്തോടെ അലറിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു, ”ഞാനത് തൊടുകപോലുമില്ല!”
അതിലെന്താണ് നിന്നെ ഭയപ്പെടുത്തുന്നതെന്ന് പറയാന്‍ നിര്‍ബന്ധപൂര്‍വം ആവശ്യപ്പെട്ടപ്പോള്‍ അവളിലെ പിശാച് നിസ്സഹായനായി വെളിപ്പെടുത്തി, ”നിങ്ങള്‍ അതില്‍ വച്ചിരിക്കുന്ന ഇഗ്നേഷ്യസിന്‍റെ ചിത്രം!”
ഇതെല്ലാം കണ്ട് അരിശം വന്ന അവിടത്തെ ഒരാള്‍ പുലമ്പി, ”പാപ്പാ അനുഭാവികളായ നിങ്ങള്‍ക്ക് സാത്താനുമായി ഒത്തുകളിയുള്ളതുകൊണ്ടാണ് ഇങ്ങനെയെല്ലാം പറയുന്നത്.” ഉടനെ റെക്ടര്‍ അവരോട് പറഞ്ഞു, ”ഇക്കണ്ടതൊന്നും നിങ്ങളെ തൃപ്തിപ്പെടുത്തുന്നില്ലെങ്കില്‍ ഒരു കാര്യം ചെയ്യാം. നിങ്ങളുടെ വിശ്വാസമാണ് ശരിയെങ്കില്‍ ഈ പിശാച് എന്നില്‍ പ്രവേശിക്കട്ടെ. അല്ല, കത്തോലിക്കാവിശ്വാസമാണ് ശരിയെങ്കില്‍ ഒരു മണിക്കൂര്‍നേരത്തേക്ക് ഈ പിശാച് നിങ്ങളില്‍ പ്രവേശിക്കാന്‍ അനുവദിക്കണം. എങ്കില്‍ നിങ്ങള്‍ തൃപ്തിപ്പെടുമോ?”
ചോദ്യം ചെയ്തയാള്‍മാത്രമല്ല, ആരും അതിന് തയാറായില്ല. പകരം എല്ലാവരും ചേര്‍ന്ന് ആ പാവം സ്ത്രീയെ വിമോചിപ്പിക്കണമെന്ന് അപേക്ഷിച്ചു. റെക്ടറിനും സംഘത്തിനും സമ്മതിക്കാതെ വയ്യെന്ന സ്ഥിതി. അങ്ങനെ സമ്മതം നല്കി യാത്രയായ അവര്‍, ഉപവസിച്ചും പരിഹാരം ചെയ്തും അവള്‍ക്കായി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ഭൂതോച്ചാടകനായ വൈദികന്‍ അവള്‍ക്കായി വിശുദ്ധബലി അര്‍പ്പിച്ചു. ഒടുവില്‍ ഭൂതോച്ചാടനകര്‍മങ്ങള്‍ നടത്തുകയും ചെയ്തു. അതോടെ അവള്‍ വിമോചിതയായി. തുടര്‍ന്ന് അവള്‍ ചെയ്തത് മറ്റൊന്നുമല്ല, തന്‍റെ പിഴവുകള്‍ ഏറ്റുപറഞ്ഞു. താമസിയാതെ കത്തോലിക്കാവിശ്വാസം സ്വീകരിക്കുകയും ചെയ്തു.
'