Home/Evangelize/Article
Trending Articles
വിശുദ്ധ അല്ഫോന്സ് ലിഗോരി ഒരിക്കല് വളരെ ഭക്തയായ ഒരു സ്ത്രീയുടെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞു. അപമാനിക്കപ്പെടുകയോ ദ്രോഹിക്കപ്പെടുകയോ ചെയ്യുമ്പോഴൊക്കെ ദിവ്യകാരുണ്യത്തിന്റെ സവിധത്തിലേക്ക് ഓടിച്ചെല്ലുന്ന ശീലമുണ്ടായിരുന്നു അവള്ക്ക്. സക്രാരിക്കുമുമ്പില് മുട്ടുകുത്തി അവള് പറയും, “ഓ എന്റെ ദൈവമേ, ഞാന് വളരെ ദരിദ്രയായതുകാരണം അമൂല്യമോ വിലപിടിപ്പുള്ളതോ ആയ എന്തെങ്കിലും അങ്ങേക്ക് സമര്പ്പിക്കാന് എനിക്ക് സാധിക്കില്ല. അതിനാല് എനിക്കിപ്പോള് കിട്ടിയ ഈ കൊച്ചുസമ്മാനം അങ്ങേക്ക് കാഴ്ചവയ്ക്കുന്നു.”
വിശുദ്ധന് തുടര്ന്ന് ഉദ്ബോധിപ്പിക്കുന്നു, അതിനാല് ക്രിസ്തീയ ആത്മാവേ, വലിയ വിശുദ്ധി നേടാന് ആഗ്രഹിക്കുന്നെങ്കില് അപമാനവും അവജ്ഞയും സഹിക്കാന് തയാറായിരിക്കണം.
Shalom Tidings
മോശം പ്രസ്സുകള് ചെയ്തുകൂട്ടുന്ന ദൈവനിന്ദക്കും പാപത്തിനും പകരം സന്യാസിനികളോട് അദ്ദേഹം വ്യത്യസ്തമായ കാര്യം ചെയ്യാന് ആവശ്യപ്പെട്ടു ഇറ്റലിയിലെ കെരാസ്കോ ഗ്രാമം. ടീച്ചറായ റോസാ കാര്ഡോണ കൊച്ചുകുട്ടികളുടെ ക്ലാസില് ഒരു ചോദ്യം ചോദിച്ചു, "വലുതാകുമ്പോള് ആരായിത്തീരണം?" പല കുട്ടികളും ഉത്തരം നല്കി. പക്ഷേ കുറച്ചുനേരമായിട്ടും ഒന്നും മിണ്ടാതെ നില്ക്കുകയാണ് ആറുവയസ്സുകാരന് ജയിംസ് അല്ബേരിയോണ്. "നീയോ ജെയിംസേ? നീ താറാവിനെ വളര്ത്താന് പോവാണോ?" അവന്റെ മറുപടി പെട്ടെന്നായിരുന്നു. "എനിക്കൊരു പുരോഹിതനാവണം." സ്കൂളില് നടന്ന ഈ സംഭാഷണമെല്ലാം അറിഞ്ഞ അവന്റെ അമ്മ പറഞ്ഞു, 'ഒരു പുരോഹിതനാകാനാണ് നിന്റെ ആഗ്രഹമെങ്കില് നന്നായി പഠിക്കണം, നന്നായി പണി ചെയ്യണം, നിന്റെ സഹോദരന്മാരെക്കാള് കൂടുതലായി നീ മുതിര്ന്നവരെ അനുസരിക്കണം.' ജയിംസ് അതെല്ലാം ഗൗരവമായിത്തന്നെ എടുത്തു. അവന്റെ സ്വഭാവം കുറേക്കൂടി നന്നായി. 1884 ഏപ്രില് 4 ന് ആണ് മൈക്കിള് അല്ബേരിയോണിന്റെയും തെരേസ റോസ അലോക്കോയുടെയും ആറുമക്കളില് നാലാമത്തവന് ആയി ഇറ്റലിയില് ക്യൂണിയോവിലുള്ള ഫോസ്സാനോ എന്ന സ്ഥലത്ത് അവന് ജനിച്ചത്. അധികസമയം ജീവനോടെയിരിക്കുമെന്ന് പ്രതീക്ഷ ഇല്ലാതിരുന്നതിനാല് വേഗം തന്നെ പള്ളിയില് കൊണ്ടുപോയി മാമോദീസ കൊടുത്തിരുന്നു. വൈദികനാകാനുള്ള അവന്റെ താല്പര്യം കണ്ട് അപ്പന് അവനെ സെമിനാരിയില് ചേര്ത്തു. ആദ്യകാലങ്ങളില് വളരെ തീക്ഷ്ണതയോടെ, പഠിക്കുന്നതിലും പ്രാര്ത്ഥിക്കുന്നതിലും നിയമങ്ങള് അനുസരിക്കുന്നതിലും തിരുത്തലുകള് സ്വീകരിക്കുന്നതിലുമൊക്കെ താല്പര്യം കാണിച്ചിരുന്ന ജെയിംസ് പിന്നീട് വായനയിലേക്ക് ചുരുങ്ങി. പഠിപ്പിലും പ്രാര്ത്ഥനയിലും താല്പര്യം കുറഞ്ഞു. ഒടുവില് അവനെ സെമിനാരിയില്നിന്ന് തിരികെ അയക്കേണ്ടിവന്നു. 1900 ഏപ്രിലില് അവന് വീട്ടില് തിരിച്ചെത്തി. താമസിയാതെ, ഒരു പുരോഹിതനാകാനുള്ള ആഗ്രഹം വീണ്ടും അവനില് കത്തിപടര്ന്നു. ഇടവക വികാരി മോണ്ടര്സീനൊ അച്ചനെ ചെന്നുകണ്ടു. പരിശുദ്ധ കുര്ബ്ബാനയോടും ദിവ്യകാരുണ്യത്തോടുമുള്ള അവന്റെ സ്നേഹം പൂര്വാധികം ശക്തിയായി തിരിച്ചു വന്നു. വീണ്ടും ശ്രമിക്കാനും പുരോഹിതനാകാനും അച്ചന് അവനെ ഉപദേശിച്ചു. അതേ കൊല്ലം വീണ്ടും ആല്ബയിലെ സെമിനാരിയില് അവന് ചേര്ന്നു. പുതിയ നൂറ്റാണ്ടില് ... ഡിസംബര് 31, 1900. പുതുവത്സരത്തിലേക്കും പുതുനൂറ്റാണ്ടിലേക്കും ലോകം കടക്കവേ, അന്ന് രാത്രി മണിക്കൂറുകളോളം ജെയിംസ് മുട്ടില് നിന്ന് പ്രാര്ത്ഥിച്ചു. പതിനാറ് വയസ്സ് മാത്രമുണ്ടായിരുന്ന അവന് തീക്ഷ്ണമായ പ്രാര്ത്ഥനയിലും ദൈവസാന്നിധ്യത്തിലും മുഴുകിയിരിക്കവേ തന്റെ വിളിയെക്കുറിച്ച് ഉത്തമബോധ്യം കൈവന്നു. പുതിയ നൂറ്റാണ്ടില് പുതിയ ചില കാര്യങ്ങള് ചെയ്യാന് ദൈവം തന്നെ വിളിക്കുന്നു എന്നവന് മനസ്സിലായി. പുസ്തകങ്ങളും ആനുകാലികപ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളും ആര്ത്തിപിടിച്ചു വായിച്ചിരുന്ന, ന്യൂസ് പേപ്പറിലെ കാര്യങ്ങളെല്ലാം ഒന്നൊഴിയാതെ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്ന ജെയിംസിന് പ്രസ്സിനും റേഡിയോ, സിനിമ പോലുള്ള ആശയവിനിമയ സംവിധാനങ്ങള്ക്കും ആളുകളില് ചെലുത്താന് കഴിയുന്ന സ്വാധീനത്തെക്കുറിച്ച് നല്ല നിശ്ചയമുണ്ടായിരുന്നു. 'അതെന്റെ കടമയായി എനിക്ക് തോന്നി...' അദ്ദേഹം പിന്നീട് എഴുതി. സെമിനാരിയില് ജെയിംസിന് ഒരു സുഹൃത്തുണ്ടായിരുന്നു. തത്വശാസ്ത്രം പഠിപ്പിക്കുന്ന പ്രൊഫസറായ കാനന് കിയെസ. പിന്നീട് 40 കൊല്ലത്തോളം അദ്ദേഹം അവന്റെ ഗൈഡും ആത്മീയ പിതാവും ഒക്കെയായിരുന്നു. 'എല്ലാത്തിനെയും ദൈവത്തിന് മുന്നില് ധ്യാനത്തിനും പ്രാര്ത്ഥനക്കുമുള്ള വിഷയങ്ങളാക്കി മാറ്റാന്, ആരാധിക്കാന്, നന്ദി പറയാന്, പരിഹാരം ചെയ്യാന്, താഴ്മയോടെ പ്രാര്ത്ഥിക്കാന്- എല്ലാം ഞാന് പഠിച്ചത് ഫാ. കിയെസയില് നിന്നായിരുന്നു,' എന്നാണ് ജെയിംസ് അതേക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്. ആശയങ്ങള് ഒരുപാട് മനസ്സില് ഉണ്ടായിരുന്ന ജെയിംസിന് അദ്ദേഹം ഉപദേശങ്ങള് നല്കി നയിച്ചു. കാനന് കിയെസ ഇപ്പോള് ധന്യപദവിയിലാണ്. ഡോണ്ബോസ്കോയുടെ കൂടെ അനാരോഗ്യം പലപ്പോഴും തളര്ത്തിയെങ്കിലും ജെയിംസ് സെമിനാരിപഠനം പൂര്ത്തിയാക്കി ഇരുപത്തിമൂന്നാം വയസ്സില്, 1907 ജൂണ് 29-ന് ആല്ബയിലെ കത്തീഡ്രലില്വച്ച് പുരോഹിതനായി അഭിഷിക്തനായി. ഇടവകയില് അസിസ്റ്റന്റ് വികാരിയായി സേവനം ചെയ്തു വരവേ ദൈവശാസ്ത്രത്തില് ഡോക്ടറേറ്റ് നേടി. 1908-ന്റെ അവസാനം ബിഷപ്, ജെയിംസിനെ സെമിനാരി വിദ്യാര്ത്ഥികളുടെ ആത്മീയോപദേഷ്ടാവായും കുമ്പസാരക്കാരനായും നിയമിച്ചു. ഇക്കാലത്ത്, ഫാദര് അല്ബേരിയോണ് തന്റെ ഒരു വൈദികസുഹൃത്തിനോട് പറഞ്ഞു, "ഡോണ് ബോസ്കോ ചെയ്തതുപോലെ ധാരാളം യുവാക്കളെ ഒന്നിച്ചു ചേര്ത്ത് അപ്പസ്തോലിക വേലകള്ക്കായി ഒരുക്കാന് എനിക്ക് ഇഷ്ടമാണ്. വെറുതെ നിര്ദ്ദേശങ്ങള് കൊടുക്കാനും പഠിപ്പിക്കാനും അല്ല, എഡിറ്റിങ് പഠിപ്പിച്ച്, പുസ്തകങ്ങളും ന്യൂസ് പേപ്പറുകളും പ്രസിദ്ധീകരിച്ച്, സമൂഹത്തില് ക്രിസ്ത്യാനികളെ വാര്ത്തെടുക്കാന് അവരെ ഒരുക്കാന്." പൗളൈന് കുടുംബത്തിന്റെ സ്ഥാപകന് യുവവൈദികനായിരിക്കെത്തന്നെ അല്ബേരിയോണ് പുസ്തകങ്ങള് എഴുതാനും Gazetta d'Alba എന്ന, രൂപതയിലെ പ്രതിവാര ന്യൂസ് പേപ്പറിലേക്ക് ലേഖനങ്ങള് എഴുതാനും തുടങ്ങിയിരുന്നു. 1912ല് 'pastoral notes' പ്രസിദ്ധീകരിക്കാന് ആരംഭിച്ചു. സെപ്റ്റംബര് 12, 1913 ല് മാസ് മീഡിയ വഴിയുള്ള അപ്പസ്തോലികസേവനത്തില് മുഴുവനായും ഫാദര് ജെയിംസ് അല്ബേരിയോണിന് മനസ്സര്പ്പിക്കാനുള്ള വഴി ദൈവം തുറന്നു. ബിഷപ്പ് ഫ്രാന്സിസ് റേ Gazetta d'Alba യുടെ എഡിറ്ററും പ്രൊപ്രൈറ്ററും ആക്കിക്കൊണ്ട് മറ്റ് ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളില് നിന്നും അദേഹത്തെ സ്വതന്ത്രനാക്കി. തുടര്ന്ന് ഫാ. അല്ബേരിയോണിന്റെ പരിശ്രമഫലമായി, നിര്മാണത്തിലും വിതരണത്തിലും കിടപിടിക്കാന് വേറെ ആരുമില്ലാത്ത, ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ പബ്ലിഷിങ് ഹൗസ് ആയിരുന്ന സെന്റ് പോള്സ് സ്ഥാപിക്കപ്പെട്ടു. വേറൊരു കത്തോലിക്ക പ്രസിദ്ധീകരണശാലയും ബൈബിള് അത്രയധികം അച്ചടിക്കുകയും വിതരണം ചെയ്യുകയും ചെയ്തിരുന്നില്ല. അവര് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരുന്ന Faminglia Crustiana എന്ന മാസികക്ക്, അഭൂതപൂര്വമായ വിധം വരിക്കാരാണ് അന്നുണ്ടായിരുന്നത്. 1914-ല് ഫാദര് അല്ബേരിയോണ്, സാധാരണക്കാരായ ചെറുപ്പക്കാര്ക്ക് പ്രസ്സ് നടത്തി പരിശീലനം കൊടുക്കാനായി ആല്ബയില് ഒരു പ്രിന്റിംഗ് സ്കൂള് തുടങ്ങി. ഇതായിരുന്നു socitey of St. Paul സ്ഥാപനങ്ങളുടെ തുടക്കം. ഇതെല്ലാം കൂടിച്ചേര്ന്ന് 'ഗവണ്മെന്റ്, വിദ്യാഭ്യാസം, നിയമം, കുടുംബം, രാജ്യാന്തര ബന്ധങ്ങള് ഇവയുടെയെല്ലാം നവീകരണം' എന്ന ദൗത്യവുമായി Pauline Family ആയിത്തീര്ന്നു. പൊതുവായ വിളി സുവിശേഷപ്രഘോഷണം ആയിരുന്നെങ്കിലും ഈ മിനിസ്ട്രികള് സവിശേഷവും പരസ്പരപൂരകങ്ങളും എന്ന നിലയില് വ്യത്യസ്തങ്ങളായിരുന്നു. പെണ്കുട്ടികളെ തയ്യല് പഠിപ്പിക്കാനായി വന്ന, ഇപ്പോള് 'ധന്യ' പദവിയിലേക്കുയര്ത്തപ്പെട്ട, മദര് ടെക്ല തെരേസ മെര്ലോയുടെ സഹായത്തോടെ The daughters of St. Paul 1915-ല് സ്ഥാപിച്ചു. 1923ലെ ക്രിസ്മസിനോടനുബന്ധിച്ച് 'Sister Disciples of the Divine Master‑' ന് തുടക്കമായി. അവരില് ഒരു ഗ്രൂപ്പിനോട്, മോശം പ്രസ്സുകള് ചെയ്തുകൂട്ടുന്ന ദൈവനിന്ദക്കും പാപത്തിനും പരിഹാരമായി ദിവ്യകാരുണ്യആരാധന ശാന്തമായി നടത്താന് ആവശ്യപ്പെട്ടു. 1938, ഒക്ടോബര് 7-ന് 'Institute of the Sisters of Jesus the Good Shepherd' (pastorelle sisters)ന്റെ സ്ഥാപനത്തോടെ ഇടവകകളില് പുരോഹിതര്ക്ക് ഒപ്പം വേല ചെയ്യാന് സാധിക്കുന്ന സ്ന്യാസിനികളുടെ ഒരു സമൂഹം രൂപപ്പെട്ടു. 1959ല് പുരോഹിത സന്യാസ ദൈവവിളി പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുക എന്ന ദൗത്യവുമായി Sisters of the Queen of the Apostles‑ ലെ സ്ഥാപിച്ചു. സ്ത്രീകള്ക്കും പുരുഷന്മാര്ക്കുമായി നാല് സഭകള് കൂടെ അദ്ദേഹം സ്ഥാപിച്ചു. അല്പനാള് കഴിഞ്ഞ്, രണ്ടാം വത്തിക്കാന് കൗണ്സില് നടന്നപ്പോള് അതില് പങ്കെടുക്കാന് ഫാദര് ജെയിംസ് അല്ബേരിയോണിന് ക്ഷണം ലഭിച്ചു. സോഷ്യല് കമ്മ്യൂണിക്കേഷനുള്ള അപ്പസ്തോലേറ്റ് അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടു എന്നാണ് ഫാ. അല്ബേരിയോണ് അതേക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞത്. ഭയപ്പെടേണ്ട, ഞാന് നിന്നോട് കൂടെയുണ്ട് അനാരോഗ്യം അല്ബേരിയോണിന്റെ കൂടെത്തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു എല്ലായ്പോഴും. 1923ല് ശ്വാസകോശത്തില് ക്ഷയരോഗം പിടിപെട്ടു. ജോലികളില്നിന്ന് തീര്ത്തും പിന്മാറി പൂര്ണ്ണവിശ്രമം എടുക്കണമായിരുന്നു. കൂടിവന്നാല് ഒന്നരകൊല്ലത്തെ ആയുസ്സാണ് ഡോക്ടര്മാര് കൊടുത്തത്. ആ സമയത്ത് കര്ത്താവ് ഫാദര് ജെയിംസ് അല്ബേരിയോണിനെ ധൈര്യപ്പെടുത്തി, "ഭയപ്പെടേണ്ട, ഞാന് നിന്നോട് കൂടെയുണ്ട്." തന്റെ അസുഖത്തില്നിന്ന് മോചിതനായപ്പോള് ഫാദര് അല്ബേരിയോണ് ആ വാക്കുകളെ തന്റെ ജീവിതക്രമമായി തിരഞ്ഞെടുത്തു. അതിരാവിലെ എണീറ്റ് തന്റെ തിരക്കുപിടിച്ച ദിനചര്യകള് ആരംഭിക്കുന്നതിന് മുന്പ് അനേകമണിക്കൂറുകള് പ്രാര്ത്ഥനയില് ലയിച്ചിരുന്നു. ജീവിതത്തില് ആദ്യത്തെ 52 കൊല്ലങ്ങള് ഫൊസ്സാനോയിലും കെരാസ്കോയിലും ആല്ബയിലുമൊക്കെയായി ചെലവഴിച്ച അല്ബേരിയോണ് 1936 ല് റോമിലേക്ക് പോയി. ചെറുപ്പം തൊട്ടേയുള്ള വാതരോഗം കൊണ്ടുള്ള വേദന വളരെയധികം കൂടിയതുകൊണ്ട് അവസാന വര്ഷങ്ങളില് ഫാദര് അല്ബേരിയോണിന് തന്റെ പ്രവര്ത്തനങ്ങള് പരിമിതപ്പെടുത്തേണ്ടി വന്നു. അപ്പോഴും തന്റെ അപ്പസ്തോലേറ്റിനെ കൂടുതല് നേരമെടുത്തുള്ള പ്രാര്ത്ഥന കൊണ്ട്, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാഷയില് പറഞ്ഞാല് 'കാല്മുട്ടിന്റെ പണി'കൊണ്ട് അദ്ദേഹം സഹായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. 1971 നവംബര് 24-ന് രോഗം മൂര്ഛിച്ചു. ഒരു അപ്രതീക്ഷിതസന്ദര്ശനം നടത്തിയ പോള് ആറാമന് പാപ്പയില് നിന്ന് അദ്ദേഹം രോഗീലേപനം സ്വീകരിച്ചു. പാപ്പാ പോയതിന് പിന്നാലെ, നവംബര് 26, വൈകുന്നേരം 6.15 ന് ഫാദര് അല്ബേരിയോണ് നിത്യതയിലേക്ക് യാത്രയായി. അദ്ദേഹത്തിന്റെ അവസാന വാക്കുകള് വ്യക്തമായി അടുത്തുള്ളവര് കേട്ടു, 'ഞാന് മരിക്കുകയാണ്. എല്ലാവര്ക്കും വേണ്ടി പ്രാര്ത്ഥിക്കുന്നു. സ്വര്ഗ്ഗം! മറിയമേ സ്വസ്തി!' റോമില് ശ്ലീഹന്മാരുടെ രാജ്ഞിയുടെ ദൈവാലയത്തില് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭൗതികശരീരം വിശ്രമിക്കുന്നു. 2003 ഏപ്രില് 27-ന് ജോണ്പോള് രണ്ടാമന് പാ പ്പാ അദേഹത്തെ വാഴ്ത്തപ്പെട്ടവരുടെ നി രയിലേക്ക് ഉയര്ത്തി, നവംബര് 26 തിരുനാ ള് ദിനമായി പ്രഖ്യാപിക്കുകയും ചെയ്തു.
By: Jills Joy
Moreആ ദുര്ദിനങ്ങള് വന്നെത്തുംമുമ്പ് നാം ചെയ്യേണ്ട ചില അത്യാവശ്യ കാര്യങ്ങള് അവധികഴിഞ്ഞു തിരിച്ചു പോകുമ്പോള് അമ്മ വഴിയിലിറങ്ങി നില്ക്കുന്ന കാഴ്ച വല്ലാത്ത ഒന്നുതന്നെയാണ്. അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം. ഒരാഴ്ചയായി ഞാന് വീട്ടില് ഉണ്ടായിരുന്നു. രണ്ടോ മൂന്നോ മാസം കഴിഞ്ഞാണ് ഇനി വരിക. വീട്ടില്നിന്നും ബസ്സ്റ്റോപ്പ് വരെ ഏകദേശം അഞ്ഞൂറ് മീറ്റര് കാണും. അവിടെയെത്തി തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള് ഞാന് നടന്നു പോകുന്നതും നോക്കി അമ്മ റോഡിലിറങ്ങി നില്ക്കുകയാണ്. പണ്ട് ഞാന് ചെറിയ ക്ലാസില് പഠിക്കുമ്പോഴും അമ്മ ഇങ്ങനെ നോക്കി നില്ക്കുന്നത് കണ്ടിട്ടുണ്ട്. എന്നാല് അപ്പോഴാകട്ടെ, എനിക്ക് പ്രായമായി, പഠനമൊക്കെ കഴിഞ്ഞു ജോലിയായി. എന്നിട്ടും അമ്മയ്ക്ക് ഞാന് ഇന്നും ആ പഴയ കുഞ്ഞുതന്നെ. അമ്മ അവിടെയുണ്ടെന്ന് അറിഞ്ഞിട്ടും അതുവരെ തിരിഞ്ഞുനോക്കാതിരുന്നിട്ട് എത്താറാകുമ്പോള് തിരിഞ്ഞുനോക്കി ഒരു റ്റാറ്റാ കൊടുക്കലുണ്ട്. അതില് ഇനിയുള്ള രണ്ടുമാസത്തെ സ്നേഹം നിറച്ചു വച്ചിട്ടുണ്ട്. 'സൃഷ്ടിക്ക് തന്റെ സ്രഷ്ടാവിനെ സാന്ത്വനിപ്പിക്കാമെന്നും ഒരു നിസാര സൃഷ്ടിയുടെ, തന്റെ രൂപത്തിലും സാദൃശ്യത്തിലും സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട ഒരുവന്റെ, സാന്ത്വനം ദൈവം ആഗ്രഹിക്കുന്നു എന്നും വളരെക്കുറച്ച് ആത്മാക്കള്ക്കാണ് അറിവുള്ളത്.' ഇത് ഞാന് വായിച്ചത് ഇന് സിനു ജേസു എന്ന പുസ്തകത്തില്നിന്നാണ് (പേജ് 285). നമ്മുടെ ഈ ജീവിതത്തില് നാം എത്രയെത്ര കാര്യങ്ങളിലാണ് വ്യാപൃതരായിരിക്കുന്നത്? എത്ര തിക്കും തിരക്കുമാണ് നമ്മള് കൂട്ടുന്നത്? ഇതിനിടയില് ഒരു തിരിഞ്ഞുനോട്ടം, ഒരു സാന്ത്വനിപ്പിക്കല്; ജീവിതത്തിന്റെ നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഈ വഴി കഴിയും മുന്പ് നാം കൊടുക്കേണ്ടണ്ടതില്ലേ? ഒരിക്കല് പ്രായമായ ഒരു വല്ല്യപ്പന്റെ മരണക്കിടക്കയില് പോയത് ഞാന് ഇന്നും ഓര്ക്കുന്നുണ്ട്. മൂന്ന് സങ്കടങ്ങളാണ് അദ്ദേഹം എന്നോട് പങ്കുവച്ചത്. നല്ല പ്രായത്തില് ദൈവത്തെ നല്ലവണ്ണം അറിഞ്ഞില്ല. ദൈവത്തിനുവേണ്ടി ഒന്നും ചെയ്തില്ല. ദൈവത്തെ ഒട്ടുംതന്നെ സ്നേഹിച്ചുമില്ല. നമ്മുടെ അനുതാപം, ഉറച്ച തീരുമാനം, ദൈവത്തോട് സ്നേഹത്തോടെയുള്ള സംഭാഷണം, ദൈവത്തെ ഏറ്റുപറയുന്നത് ഇവയെല്ലാം ആ തിരിഞ്ഞുനോട്ടത്തില് വരും. അമ്മ വഴിയിലിറങ്ങി നില്ക്കുന്നതുപോലെ, സൂക്ഷിച്ചു നോക്കുന്നതുപോലെ പിതാവായ ദൈവം നമ്മെ നോക്കുന്നത് ഒന്ന് ചിന്തിച്ചുനോക്കൂ. നമ്മുടെ ഭാഗത്തുനിന്നും ഒരു തിരിഞ്ഞുനോട്ടം, അതിനെക്കുറിച്ചാണ് പറയുന്നത്. നമ്മള് അത്ഭുതവും അനുഗ്രഹവും അവിടെനിന്നും സ്വീകരിച്ചതുകൊണ്ട് മാത്രമാകുന്നില്ല. നമ്മുടെ പ്രാര്ത്ഥനകള് എന്തുകൊണ്ട് കേള്ക്കുന്നില്ലെന്നു പരാതിപ്പെടുന്നവരുമാകരുത്. നമ്മള് ദൈവത്തെ ദൈവമായിത്തന്നെ കണ്ടുകൊണ്ടു എങ്ങനെ അവിടുത്തെ സ്നേഹിക്കുന്നു എന്നതാണ് സര്വ്വപ്രധാനം. പിതാവ് ലോകത്തിലേക്ക് അയച്ച യേശുവില് പൂര്ത്തിയായത് ആ സ്നേഹമല്ലേ? അതിനൊരു പ്രതിസ്നേഹം നമ്മള് കാണിക്കുന്നുണ്ടോ? ഒന്നിലും സന്തോഷം തോന്നുന്നില്ല എന്ന് നീ പറയുന്ന ദിവസങ്ങളും വര്ഷങ്ങളും ആഗമിക്കും മുന്പ്, ഈ യൗവ്വനത്തില്ത്തന്നെ നമ്മള് കര്ത്താവിനെക്കുറിച്ചു ചിന്തിക്കണം. അവനെ അറിയാന് ശ്രമിക്കണം. അവനെ സ്നേഹിക്കണം. അവനുവേണ്ടി ജീവിക്കണം. അതിനുവേണ്ടി നീ നിന്റേതായ രീതി കണ്ടെത്തിക്കൊള്ളുക. നിനക്ക് യോജ്യമായ വിധത്തില് അവിടുത്തോട് സംസാരിക്കുകയും അവിടുത്തെ മറ്റെന്തിനെക്കാളും ആരെക്കാളും സ്നേഹിക്കുകയും ചെയ്യുക. സ്നേഹിക്കുക! അതില് അടങ്ങിയിട്ടുണ്ട് എല്ലാം! "തന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നവരെ കര്ത്താവ് കടാക്ഷിക്കുന്നു; അവിടുന്ന് ശക്തമായ സംരക്ഷണവും ഉറപ്പുള്ള താങ്ങും, ചുടുകാറ്റില് അഭയകേന്ദ്രവും പൊരിവെയിലില് തണലും, ഇടറാതിരിക്കാന് സംരക്ഷണവും, വീഴാതിരിക്കാന് ഉറപ്പും ആണ്" (പ്രഭാഷകന് 34/19).
By: Brother Augustine Christy PDM
Moreവചനത്തിലൂടെ ദൈവം സംസാരിക്കുമെന്നതിന് ലേഖികയുടെ വേറിട്ടൊരു ഉത്തരം. കുറച്ചുനാള് മുമ്പ് ഞാന് ഒരു ചേച്ചിയെ പരിചയപ്പെട്ടു. ഏതാണ്ട് 65 വയസ് പ്രായമുണ്ട് അവര്ക്ക്. അവര് പറഞ്ഞു, "തിന്മയില് വീഴാനുള്ള സാഹചര്യങ്ങളാണ് ചുറ്റും. എന്നാല് അനുദിനവചനവായനയിലൂടെ ദൈവം എന്നോട് സംസാരിക്കുന്നതുകൊണ്ടാണ് പാപങ്ങളില് വീഴാതെ പിടിച്ചുനില്ക്കാന് കഴിയുന്നത്." ഇത് കേട്ടപ്പോള് ഞാന് കരുതി, "എന്നോടുമാത്രമെന്താ ദൈവം വചനത്തിലൂടെ സംസാരിക്കാത്തത്?" ഈ ചിന്ത എന്റെ മനസിലൂടെ കടന്നുപോയി ഏറെനേരം കഴിയുംമുമ്പേ യൗവനകാലത്തെ ചില ഓര്മകളിലേക്ക് ഈശോ എന്നെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി. അന്ന് ഞാന് ഉത്തരേന്ത്യയിലായിരുന്നു പഠിച്ചിരുന്നത്. തലപ്പാവ് അണിഞ്ഞ, അരോഗദൃഢഗാത്രരായ സിഖ് യുവാക്കള് എന്റെ ശ്രദ്ധ കവര്ന്നു. അവരുടെ രൂപത്തിലും വേഷത്തിലും എന്തോ ഒരു പ്രത്യേക ആകര്ഷണം അനുഭവപ്പെട്ടു. അങ്ങനെയിരിക്കെ, കൂടെയുള്ള ഒരു മലയാളി ചേച്ചി അവരുടെ സഹോദരിയുടെ വിവാഹചിത്രങ്ങള് കാണിച്ചു. ആ സഹോദരി ഒരു സര്ദാര്ജിയെയാണ് വിവാഹം ചെയ്തിരിക്കുന്നത്. അതുംകൂടി കണ്ടപ്പോള് യൗവനത്തിന്റെ തിളപ്പില് ഞാന് ഇങ്ങനെ ചിന്തിക്കാന് തുടങ്ങി, "പ്രേമിക്കുകയാണെങ്കില് ഒരു സര്ദാര്ജിയെത്തന്നെ പ്രേമിക്കണം. പ്രേമിച്ചാല് എന്തായാലും നാട്ടിലും വീട്ടിലും സംസാരവിഷയമാകും. എങ്കില്പ്പിന്നെ എല്ലാവരും കണ്ടാല് അല്പം അതിശയത്തോടെയും ബഹുമാനത്തോടെയും നോക്കുന്ന സര്ദാര്ജിതന്നെ ആവട്ടെ." ഈ ചിന്തയുമായി നടക്കുന്ന കാലത്ത് വ്യത്യസ്തമായൊരു പ്രേരണ കര്ത്താവ് തന്നു. ബൈബിള് വായിക്കുക എന്നതായിരുന്നു അത്. അതിനാല് ഒരു കഥപുസ്തകം വായിക്കുന്നതുപോലെ ഞാന് ബൈബിള് വായിക്കാന് തുടങ്ങി. രാജാക്കന്മാരുടെ പുസ്തകം വായിച്ചപ്പോള് സോളമന് രാജാവിന്റെ പതനത്തിന് കാരണം വിജാതീയസ്ത്രീകളെ വിവാഹം കഴിച്ചതാണ് എന്ന് മനസിലായി (1 രാജാക്കന്മാര് 11/1-12). ഇത് വായിച്ചപ്പോള് എന്റെ കാഴ്ചപ്പാടില് ഒരു മാറ്റം. അന്യമതസ്ഥരെ വിവാഹം കഴിച്ചാല് പല ഭവിഷ്യത്തുകളും അതോടൊപ്പം ഏകദൈവത്തില്നിന്ന് അകലുന്ന സാഹചര്യങ്ങളും ഉണ്ടാകുമെന്ന് എനിക്ക് ബോധ്യപ്പെട്ടു. പിന്നീട് ഒരിക്കലും എനിക്ക് മുമ്പ് തോന്നിയ തെറ്റായ ആകര്ഷണം വളരാന് അനുവദിച്ചില്ല. ദൈവം പ്രത്യക്ഷത്തില് വചനത്തിലൂടെ നമ്മോട് സംസാരിക്കുന്നതായി തോന്നിയില്ലെങ്കിലും വചനം നമ്മുടെ കണ്മുന്നിലൂടെ കടന്നുപോകുമ്പോള് ഉള്ളിലിരുന്ന് പരിശുദ്ധാത്മാവ് നമ്മുടെ ഹൃദയത്തോട് പാപത്തിന്റെയും തിന്മയുടെയും ചായ്വുകളെപ്പറ്റി സംസാരിക്കുന്നുണ്ട്. ആ ദൈവികമന്ത്രണത്തോട് പ്രത്യുത്തരിക്കാന് ആത്മാര്ത്ഥമായി ശ്രമിച്ചാല് ബാക്കി കര്ത്താവ് നോക്കിക്കൊള്ളും.
By: Tessy Sunny
Moreവിശുദ്ധ ഡോസിത്തിയൂസിനെക്കുറിച്ച് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഗുരുവായ വിശുദ്ധ ഡോറോത്തിയൂസ് പറഞ്ഞ സംഭവമാണിത്. ശാരീരികമായി വളരെ ദുര്ബലനായിരുന്നു ഡോസിത്തിയൂസ്. അതിനാല്ത്തന്നെ തന്റെ സമൂഹത്തിലുള്ളവരോടൊപ്പമുള്ള പതിവ് ഭക്താഭ്യാസങ്ങള് ചെയ്യാന് കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല. പക്ഷേ ഡോസിത്തിയൂസ് മറ്റൊരു കാര്യം സ്വയം തീരുമാനിച്ചു. അവര്ക്കൊപ്പം ഭക്താഭ്യാസങ്ങളെല്ലാം ചെയ്യാന് കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും അതുവഴി ഒരു പുണ്യവും നഷ്ടപ്പെടാതിരിക്കാന് തന്റെ ഇഷ്ടങ്ങള് പൂര്ണമായും പരിത്യജിക്കുക; മേലധികാരികളോടും അതുവഴി ദൈവത്തോടും പരിപൂര്ണമായ അനുസരണം പരിശീലിക്കുക. സ്വന്തതീരുമാനമനുസരിച്ച് പൂര്ണമനസോടെ മേലധികാരികള്ക്ക് വിധേയപ്പെട്ട് ജീവിച്ച് അഞ്ചുവര്ഷങ്ങള്ക്കുശേഷം അദ്ദേഹം മരിച്ചു. വിശുദ്ധ സന്യാസികളായിരുന്ന വിശുദ്ധ പൗലോസിനും വിശുദ്ധ അന്തോനീസിനും ലഭിച്ചതിന് തുല്യമായ പ്രതിസമ്മാനമാണ് സ്വര്ഗത്തില് ഡോസിത്തിയൂസ് നേടിയതെന്ന് ദൈവം ഗുരുവായ ഡോറോത്തിയൂസിന് വെളിപ്പെടുത്തി. അത് അദ്ദേഹം പങ്കുവച്ചപ്പോള് ഡോസിത്തിയൂസ് അത്രയും വലിയ മഹത്വം നേടിയെടുത്തതില് മറ്റു സന്യാസികള്ക്കെല്ലാം അത്ഭുതം. കാരണം അവര് ചെയ്തിരുന്നത്രപോലും ഭക്താഭ്യാസങ്ങള് അദ്ദേഹം ചെയ്തിരുന്നില്ല. പക്ഷേ ഡോസിത്തിയൂസ് പൂര്ണമനസോടെ പരിശീലിച്ച അനുസരണം നിമിത്തമാണ് ഇത്രയും ഉന്നതമാംവിധം സമ്മാനിതനായതെന്ന് ദൈവം അവര്ക്ക് വെളിപ്പെടുത്തിക്കൊടുത്തു.
By: Shalom Tidings
Moreഅപരിചിതമായ എയര്പോര്ട്ടില് സ്വീകരിക്കാന് എത്തേണ്ടവര് വൈകി. പക്ഷേ അന്നുണ്ടായത് മറക്കാനാവാത്ത അനുഭവം! സ്പെയിനിലെ ബാഴ്സിലോണയില് ഒരു ധ്യാനത്തിനായി എന്നെ ക്ഷണിച്ചു. അഗസ്റ്റീനിയന് സന്യാസിനികള്ക്കായുള്ള ധ്യാനം. അന്ന് ഞാന് റോമില് ആയിരുന്നു. റോമിലെ ഇറ്റലിയില്നിന്ന് സ്പെയിനിലെ ബാഴ്സിലോണയിലേക്കുള്ള ടിക്കറ്റ് എടുത്തുതന്നതും യാത്രയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട കാര്യങ്ങള് ക്രമീകരിച്ചതുമെല്ലാം ധ്യാനം ഏര്പ്പാടാക്കിയ സിസ്റ്റേഴ്സ് ആണ്. അവര് നല്കിയ നിര്ദേശപ്രകാരം നിശ്ചിതദിവസം ഞാന് ഇറ്റലിയില്നിന്ന് യാത്ര തിരിച്ച് ബാഴ്സിലോണയിലെ എയര്പോര്ട്ടിലെത്തി. ഇറങ്ങിയ ഉടനെ എന്നെ സ്വീകരിക്കാന് അവിടെ ആരെങ്കിലും വരുമെന്നായിരുന്നു പ്രതീക്ഷ. പക്ഷേ ആരെയും കണ്ടില്ല. അവരുടെ ഫോണ് നമ്പറാകട്ടെ ഞാന് കൈയില് സൂക്ഷിക്കാന് മറന്നു. എന്റെ ഇറ്റാലിയന് ഫോണ് നമ്പര് സ്പെയിനില് ഉപയോഗയോഗ്യവുമല്ല. അതിനാല് അവര് ഇങ്ങോട്ട് വിളിച്ചാല് ലഭിക്കില്ല. മാത്രവുമല്ല കൈയില് പണവും കുറവായിരുന്നു. ഈയവസ്ഥയില് ഞാനെന്നെത്തന്നെ പഴിക്കാന് തുടങ്ങി. ഫോണ് നമ്പറോ സൂക്ഷിച്ചില്ല, അല്പം പണമെങ്കിലും കരുതണമായിരുന്നു. മനസ് വളരെ അസ്വസ്ഥം. പിന്നെ ചിന്തിച്ചു, ഞാന് മറ്റുള്ളവരെ ഏറെ ഉപദേശിക്കാറുണ്ട്, പ്രതിസന്ധിയിലാകുമ്പോള് പ്രാര്ത്ഥിക്കണമെന്ന്. എന്നാല് എന്റെ സ്വന്തം കാര്യം വന്നപ്പോള് അതൊന്നും പ്രായോഗികമാകുന്നില്ലല്ലോ. എങ്കിലും സാവധാനം പ്രാര്ത്ഥിക്കാന് തുടങ്ങി. സിസ്റ്റേഴ്സിനുവേണ്ടിയും ആ സാഹചര്യത്തെപ്രതിയും എല്ലാം... പക്ഷേ ഒന്നും സംഭവിച്ചില്ല. എന്നോടൊപ്പം ആ ഫ്ളൈറ്റില് വന്നവരെല്ലാം സ്വീകരിക്കാന് വന്നവരോടൊപ്പം പോയിക്കഴിഞ്ഞിട്ടും ഞാന്മാത്രം അവിടെ ശേഷിച്ചു. ഏതാണ്ട് ഒരു മണിക്കൂര് കടന്നുപോയി. ആ സമയത്ത് ഒത്ത വലിപ്പമുള്ള ഒരു സ്പാനിഷുകാരന് എന്നെ സമീപിച്ചു. അദ്ദേഹം ചോദിച്ചു, "നിങ്ങള് ഷിബു സെബാസ്റ്റ്യന് അല്ലേ?" അതെയെന്ന് ഞാന് പറഞ്ഞു. തുടര്ന്ന് അദ്ദേഹം ചോദിച്ചു, "നീണ്ടപാറയാണ് നാട് അല്ലേ? അതായത് കേരളമാണ് സ്വദേശം?" അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത് ശരിയാണെന്ന് ഞാന് മറുപടി നല്കി. കാരണം ഷിബു സെബാസ്റ്റ്യന് എന്നാണ് പാസ്പോര്ട്ടിലുള്ള എന്റെ പേര്. മറ്റ് വിശദവിവരങ്ങളും പാസ്പോര്ട്ടിലുള്ളതുതന്നെ. ടിക്കറ്റ് ബുക്ക് ചെയ്യാന് വേണ്ടി അത്തരം വിശദവിവരങ്ങളെല്ലാം സിസ്റ്റേഴ്സിന് നല്കിയിരുന്നു. അതിനാല് അദ്ദേഹം സിസ്റ്റേഴ്സ് പറഞ്ഞുവിട്ട ആളായിരിക്കുമെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. മറക്കാനാവാത്ത അനുഭവം പക്ഷേ തുടര്ന്ന് അദ്ദേഹം വ്യത്യസ്തമായ ഒരു കാര്യമാണ് പറഞ്ഞത്, "ഷിബൂ, നിങ്ങളുടെ കൈ രണ്ട് പ്രാവശ്യം ഒടിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്!" അതുകേട്ട് ഞാനൊന്ന് ഞെട്ടി. ഉണ്ടെന്ന് മറുപടി നല്കി തലയുയര്ത്തി നോക്കിയപ്പോള് അദ്ദേഹം അപ്രത്യക്ഷനായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അല്പനേരത്തേക്ക് ഞാന് സ്തബ്ധനായി. പിന്നെ, പെട്ടെന്ന് ഒരു വെളിച്ചം കിട്ടിയതുപോലെ ഞാനക്കാര്യം തിരിച്ചറിഞ്ഞു, അത് യേശുവാണ്! അപ്പോഴേക്കും അതാ ഒരു സിസ്റ്റര് ഓടിവരുന്നു. അവരുടെ വസ്ത്രം ധരിച്ച് നടക്കാന്പോലും സാവധാനമേ സാധിക്കൂ. എന്നിട്ടും അവര് ഓടിയാണ് വരുന്നത്. ഞാന് വൈദികര് ധരിക്കുന്ന കോളര് ധരിച്ചിരുന്നതിനാല് വേഗം എന്നെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. അടുത്തെത്തിയതേ അവര് എന്നോട് ക്ഷമ ചോദിക്കാന് തുടങ്ങി. "ക്ഷമിക്കണം അച്ചാ, ക്ഷമിക്കണം. ഞങ്ങള് ആവൃതിയിലുള്ളവരാണ്. ഞങ്ങള് സെല്ഫോണ് ഉപയോഗിക്കാറില്ല. ലാന്ഡ് ഫോണില്നിന്ന് അച്ചന്റെ മൊബൈല് നമ്പറില് വിളിച്ചു, പക്ഷേ കിട്ടിയില്ല. ഞങ്ങള് ഒരു ഡ്രൈവറെ കൂട്ടി വന്നതാണ്. അദ്ദേഹത്തിനാണെങ്കില് ഈ എയര്പോര്ട്ട് അറിയില്ലായിരുന്നു. പക്ഷേ ഞങ്ങള് അന്വേഷിച്ച് നേരത്തേതന്നെ ഈ എയര്പോര്ട്ടിലെത്തി. എങ്കിലും എവിടെയാണ് പാര്ക്ക് ചെയ്യേണ്ടതെന്നറിയാതെ ഏറെസമയം ചുറ്റേണ്ടിവന്നു. അങ്ങനെ വൈകിപ്പോയതാണ്. സോറി അച്ചാ, ക്ഷമിക്കണം, ക്ഷമിക്കണം!" ഞാന് പറഞ്ഞു, "സിസ്റ്റര് ദയവുചെയ്ത് സോറി പറയരുത്. വൈകി വന്നതിന് നന്ദി!!" ആ വാക്കുകള് കേട്ട് അവര് തെല്ലൊന്ന് അമ്പരന്നുകാണണം. എന്നാല്, അവര് വൈകിയതുകൊണ്ട് സ്പാനിഷുകാരന്റെ രൂപത്തില് എന്നെ സമീപിച്ച യേശുവിനെ കാണാന് കഴിഞ്ഞുവെന്ന് ഞാന് തുടര്ന്ന് വിശദീകരിച്ചു. ഈശോ പറഞ്ഞത്... അവിടെവച്ച് ഈശോ എന്നോട് പറഞ്ഞതെന്താണ്? "മോനേ, ഞാനിവിടെ നിന്നോടുകൂടെയുണ്ട്. ഞാന് നിന്നെ നന്നായറിയുന്നു. നിന്റെ ഓമനപ്പേര് എനിക്കറിയാം. നിന്റെ കൈ രണ്ട് പ്രാവശ്യം ഒടിഞ്ഞിട്ടുണ്ടെന്നും അറിയാം." കൈയൊടിഞ്ഞു എന്നത് എന്തുകൊണ്ടാണ് വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ട കാര്യമാകുന്നത്? അത് ആര്ക്കും അധികം അറിഞ്ഞുകൂടാത്ത ഒരു സംഭവമാണ്. എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറെ സങ്കടകരമായ ഒരനുഭവം. ഞാന് സെമിനാരിയിലായിരുന്നപ്പോള് ഒരിക്കല് എന്റെ കൈയൊടിഞ്ഞ് പ്ലാസ്റ്ററിട്ടു. ആ പ്ലാസ്റ്ററുംകൊണ്ട് ഞാന് വീണ്ടും വീണു. പ്ലാസ്റ്ററുള്പ്പെടെ എന്റെ കൈ വീണ്ടും ഒടിഞ്ഞു. 'സഭയുടെ പൈസ കുറേ പോകുമല്ലോ?' എന്നൊരു അഭിപ്രായം ആ സംഭവത്തെക്കുറിച്ച് കേള്ക്കേണ്ടിയും വന്നു. ഒരു സെമിനാരി വിദ്യാര്ത്ഥിയെന്ന നിലയില് എന്റെ ചികിത്സാചെലവുകള് സന്യാസസഭയാണല്ലോ വഹിക്കുന്നത്. അതിനാല്ത്തന്നെ എനിക്ക് വളരെയധികം മനോവേദനയുണ്ടാക്കിയ വാക്കുകളായിരുന്നു അത്. ആ സംഭവമാണ് ഈശോ ഓര്മിപ്പിച്ചത്. അവിടുന്ന് എല്ലാം അറിയുന്നു എന്ന ഓര്മ്മപ്പെടുത്തലും ആ കരുതലിന്റെ അടയാളവും. പ്രഭാഷകന് 23/19 വചനം ഓര്മിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്, കര്ത്താവിന്റെ കണ്ണുകള് സൂര്യനെക്കാള് പതിനായിരം മടങ്ങ് പ്രകാശമുള്ളതാണ്. നിങ്ങള് അനുഭവിക്കുന്ന ഏത് പ്രതിസന്ധിയും അവിടുന്ന് കാണുന്നുണ്ട്. അവിടുന്ന് നിങ്ങള്ക്കായി പ്രവര്ത്തിച്ചുകൊള്ളും. അതായിരുന്നു ആ ദൈവാനുഭവത്തിലൂടെ ഈശോ എനിക്ക് തന്ന ബോധ്യം.
By: Fr Antony Parankimalil VC
Moreഒന്നും വ്യക്തമല്ലാത്ത, ഒന്നും മുന്കൂട്ടി കാണാനാകാത്ത വേളകള്, വിശ്വാസത്തിന്റെ പ്രകരണങ്ങള് പലവട്ടം ചൊല്ലുന്നതിനുള്ള സമയമാണ്. എന്റെ ദാസി ഇവോണ് എയ്മിയുടെ "ഓ ഈശോ, സ്നേഹത്തിന്റെ രാജാവേ, സ്നേഹപൂര്ണമായ അങ്ങേ കരുണയില് ഞാന് ശരണം വയ്ക്കുന്നു" എന്ന ചെറിയ പ്രാര്ത്ഥന സമാനസാഹചര്യങ്ങളില് ചൊല്ലുന്നത് നല്ലതാണ്. ആവശ്യത്തിനനുസരിച്ച് ആ പ്രാര്ത്ഥന ചൊല്ലിക്കൊണ്ടിരിക്കുക. നീ പരിശുദ്ധാത്മാവില് സന്തോഷവും സമാധാനവും അനുഭവിക്കും.
By: Shalom Tidings
Moreഈശോ സുവിശേഷയാത്രയ്ക്കിടെ നസ്രസിലെ വീട്ടില് തങ്ങിയ സമയം. ശിഷ്യരില് ചിലരും ഒപ്പമുണ്ട്. ദീര്ഘകാലമായി ഉപയോഗിക്കാതെ കിടന്ന പണിപ്പുര സജീവമായി. അറക്കവാളും ചിന്തേരും ഉപയോഗിച്ച് ഈശോ ധൃതിയില് പണിയുകയാണ്. ആ കൊച്ചുവീട്ടിലെ ഉപകരണങ്ങള് കേടുപോക്കുവാന് അവിടെ കൊണ്ടുവന്ന് വച്ചിട്ടുണ്ട്. എന്നാല് തോമസ് ഒരു സ്വര്ണപണിക്കാരന്റെ സകല പണിയായുധങ്ങളുമായി എന്തോ പണിയുന്നു. അവിടെയെത്തിയ സൈമണ് അവനോട് അതേക്കുറിച്ച് ചോദിക്കുമ്പോള് അവന് പറയുകയാണ്, "അത് ഒരു രഹസ്യമാണ്. എനിക്ക് ഈ ആഗ്രഹമുണ്ടായിട്ട് കുറെക്കാലമായി. നമ്മള് റാമായില് പോയിരുന്ന ദിവസം മുതല് ഞാന് തട്ടാന്റെ പണിയായുധങ്ങളും കൊണ്ട് നടക്കുകയാണ്." തുടര്ന്നുവന്ന സാബത്തിന്റെ സന്ധ്യാസമയത്ത് വിശ്രമം തീര്ന്ന് ഈശോയും ശിഷ്യന്മാരും എല്ലാം ചേര്ന്ന സംഘം എല്ലാവരും അവിടെനിന്ന് യാത്രയാവുന്നു. ഭക്ഷ്യവിഭവങ്ങള് ചാക്കിലാക്കി. വസ്ത്രങ്ങള് തോള്സഞ്ചിയില് തിരുകിക്കയറ്റി. പരസ്പരം അഭിവാദനങ്ങള്, പുഞ്ചിരി, കണ്ണീര്, ആശംസകള് എല്ലാം അവിടെയുണ്ടായിരുന്നു. തോമസ് അമ്മമേരിക്ക് അപ്രതീക്ഷിതമായ ഒരു സമ്മാനം നല്കുകയാണ്. ഉടുപ്പിന്റെ കഴുത്തില് കുത്താനുള്ള ഒരു സ്വര്ണസൂചിപ്പതക്കം. താഴ്വരയിലെ ലില്ലിയുടെ തണ്ടോടുകൂടിയ മൂന്ന് പൂക്കള്. പ്രകൃതിയില് കാണുന്ന അതേ വിധത്തില്ത്തന്നെ അതിവിദഗ്ധമായിട്ടാണ് തോമസ് അതുണ്ടാക്കിയിരിക്കുന്നത്. "എനിക്കറിയാം മേരീ, നീ ഇത് ഉപയോഗിക്കാറില്ലെന്ന്. എന്നാലും ഇത് സ്വീകരിക്കേണമേ. എന്റെ കര്ത്താവ് നിന്നെക്കുറിച്ച് നീ താഴ്വരയിലെ ലില്ലിയാണെന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു. അന്നുമുതല് ഇതുണ്ടാക്കണമെന്ന് ഞാനാഗ്രഹിച്ചതാണ്...." "ഓ, തോമസ് ഞാനൊരിക്കലും ആഭരണങ്ങള് ധരിക്കാറില്ല... എന്നാല് ഇത് അങ്ങനെയല്ല. ഇത് എന്റെ ഈശോയുടെ സ്നേഹവും അവന്റെ അപ്പസ്തോലന്റെ സ്നേഹവുമാണ്. അതിനാല് എനിക്ക് പ്രിയപ്പെട്ട വസ്തുവായി ഞാന് എന്നും ഇതിനെ നോക്കും. ഗുരുവിനെ ഇത്രയധികം സ്നേഹിക്കുന്ന തോമസിനെ ഞാനോര്ക്കും. ഈ സമ്മാനത്തിന്റെ വിലയെപ്രതിയല്ല; നിന്റെ സ്നേഹത്തെപ്രതി, നന്ദി!" തീര്ത്ഥാടകര് യാത്രയായി. (ദൈവമനുഷ്യന്റെ സ്നേഹഗീത) പരിശുദ്ധ അമ്മയുടെ മക്കളായ നമ്മളും സ്നേഹത്തോടെ അമ്മയ്ക്ക് നല്കുന്ന ഉപഹാരങ്ങള് അമ്മ അതീവസ്നേഹപൂര്വം സ്വീകരിക്കുകയും എന്നും ഓര്മയില് സൂക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുമെന്നതിന് അടയാളമാണ് ഈ സംഭവം.
By: Shalom Tidings
Moreസ്വന്തം തീരുമാനം മാറ്റാന് ലേഖകനോട് പറഞ്ഞ ഈശോയും ദൈവസ്നേഹാനുഭവവും കുഞ്ഞുനാളുമുതലേ, വിശുദ്ധവാരത്തിലെ പെസഹാ തിരുനാള് ദിവസം ദൈവാലയത്തിലെ തിരുക്കര്മങ്ങളില് പങ്കെടുക്കുമ്പോള് ആകാംക്ഷയോടെ നോക്കിയിരുന്നുപോയിട്ടുള്ള ഒരു കാഴ്ചയുണ്ട്. അള്ത്താരയോട് ചേര്ന്ന് മുന്വശത്തായി നിരത്തിയിട്ടിരിക്കുന്ന കസേരകളില് പന്ത്രണ്ട് അപ്പാപ്പന്മാര് ഇരിക്കുന്നതും പുരോഹിതന് അവരുടെ പാദങ്ങള് കഴുകി ചുംബിക്കുന്നതും തുടര്ന്ന് പെസഹാ അപ്പം കൊടുക്കുന്നതും. ആ കാലങ്ങളില് ആ തിരുക്കര്മങ്ങളുടെ പവിത്രതയെക്കുറിച്ച് ഒരറിവുമില്ലായിരുന്നു. ആത്മീയ വളര്ച്ചയുടെ പല ഘട്ടങ്ങളിലായി ആ തിരുക്കര്മങ്ങളുടെ പ്രാധാന്യം അത്രമേല് മനസിലാക്കുകയും പഠിക്കുകയും ചെയ്തു. അന്നാളുകളില് ഒരിക്കലെങ്കിലും ആഗ്രഹിച്ചുപോയിട്ടുണ്ട്, ആ വിശുദ്ധ കര്മങ്ങളിലൂടെ ഒന്ന് കടന്നുപോകുവാന്. എന്നാല് എന്റെ ജീവിതത്തെയും ജീവിതശൈലിയെയും കുറിച്ചോര്ക്കുമ്പോള് അതൊരിക്കലും സംഭവിക്കില്ലെന്ന് തോന്നും. കാരണം, ആ വിശുദ്ധ കര്മത്തില് പങ്കെടുക്കാനുള്ള ഒരു യോഗ്യതയും എനിക്കില്ലായിരുന്നു. എങ്കിലും ആഗ്രഹം മനസില് കിടന്നു. അങ്ങനെയിരിക്കെ 2018-ലെ ഒരു ദിവസം അപ്രതീക്ഷിതമായി ഒരു ഫോണ്കോള്. അന്ന് വൈകുന്നേരം ജീസസ് യൂത്ത് കോ-ഓര്ഡിനേറ്ററുടെ വീട്ടില്വച്ച് ഒരു മീറ്റിംഗ് ഉണ്ട്. അതില് പങ്കെടുക്കണം എന്നാണ് ആദ്യം പറഞ്ഞത്. അതുകഴിഞ്ഞ് ആ ചേട്ടന് പറഞ്ഞു, "ഒരു കാര്യംകൂടി. ഈ വര്ഷത്തെ പെസഹാ തിരുനാളില് നടക്കുന്ന പാദം കഴുകല് ശുശ്രൂഷയ്ക്ക് വികാരിയച്ചന് യുവജനങ്ങളുടെ പ്രതിനിധിയായിട്ട് ജീസസ് യൂത്തില്നിന്നും ഒരാളെ ചോദിച്ചിട്ടുണ്ട്. നിന്നെ വിടാനാണ് തീരുമാനിച്ചിരിക്കുന്നത്, നീ പോകണം." ഞെട്ടലോടെ ഞാന് പറഞ്ഞു "പ്ലീസ് ചേട്ടാ, എന്നോട് പറയല്ലേ, എനിക്കതിന് കഴിയില്ല." ചേട്ടന് കുറെ നിര്ബന്ധിച്ചു, പക്ഷേ എനിക്കതിന് ധൈര്യമില്ലായിരുന്നു. അവസാനം ചേട്ടന് പറഞ്ഞു, "ശരി, നീ ആദ്യം മീറ്റിംഗില് വാ." "ഞാന് വരാം" എന്നു പറഞ്ഞ് ഫോണ് കട്ട് ചെയ്തു. അന്ന് വൈകുന്നേരം മീറ്റിംഗില് പങ്കെടുത്തു. അവിടെവച്ച് മറ്റൊരു ചേട്ടന് എന്നോട് പാദം കഴുകല് ശുശ്രൂഷയെക്കുറിച്ച് സംസാരിച്ചു. അപ്പോഴും എനിക്ക് ആ ശുശ്രൂഷയില് പങ്കുചേരാന് ധൈര്യം വന്നില്ല. പിന്നീട് വീണ്ടും രണ്ടുപേര് ഒന്നിച്ച് നിര്ബന്ധിച്ചിട്ടും എനിക്ക് സമ്മതം നല്കാന് കഴിയുന്നില്ലായിരുന്നു. അതിനാല് അവരിരുവരും പറഞ്ഞു, "ശരി നമുക്ക് പ്രാര്ത്ഥിക്കാം. മീറ്റിംഗ് കഴിഞ്ഞിട്ട് ഈ കാര്യത്തില് തീരുമാനമെടുക്കാം." തുടര്ന്ന് മീറ്റിംഗിനുമുമ്പുള്ള പ്രാര്ത്ഥന തുടങ്ങി. എല്ലാവരും പ്രാര്ത്ഥിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോള് ഞാന് പൂര്ണ നിശബ്ദതയിലായിരുന്നു. ആ നിശബ്ദതയില് ആരോ മനസില് ഇങ്ങനെ മന്ത്രിക്കുന്നതുപോലെ, "നീ ഉറപ്പായും പാദം കഴുകല് ശുശ്രൂഷയില് പങ്കെടുക്കണം. ഞാനാണ് നിന്നെ വിളിക്കുന്നത്." ഇങ്ങനെ തുടരെത്തുടരെ കേട്ടുകൊണ്ടിരുന്നു. അപ്പോള് ഞാന് പറഞ്ഞു, "കര്ത്താവേ, ഇതിന് എനിക്ക് കഴിയില്ല. കാരണം എന്റെ ജീവിതാവസ്ഥ എന്നെക്കാളും നന്നായി അങ്ങേക്കറിയാം. അത്രമേല് പാപത്തിന്റെ മാലിന്യങ്ങള് കുന്നുകൂടിയ കൂനയാണ് ഞാന്. അതുകൊണ്ട്, ഈ വിശുദ്ധ കര്മത്തില് പങ്കെടുക്കാന് എനിക്കൊട്ടും യോഗ്യതയില്ല." പക്ഷേ, എന്നെ വിടില്ല എന്ന് തീരുമാനിച്ചുറപ്പിച്ചതുപോലെ ശക്തമായി ഈശോ എന്നില് മന്ത്രിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. "എന്റെ പെസഹാവിരുന്നില് നീ എന്നോടൊപ്പം ഉണ്ടാകണം. ഞാനാണ് നിന്നെ വിളിക്കുന്നത്." ശക്തമായ പ്രേരണയാല് ഒടുവില് എനിക്കെന്റെ തീരുമാനം മാറ്റേണ്ടിവന്നു. അല്ല, ഈശോ എന്റെ തീരുമാനം മാറ്റിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു. അവന് നിര്ബന്ധമായിരുന്നു അവന്റെ പെസഹാവിരുന്നില് ഞാനുണ്ടാകണമെന്ന്. അവസാനം പ്രാര്ത്ഥന കഴിഞ്ഞപ്പോള് ഞാന് വളരെ സന്തോഷത്തോടെ പറഞ്ഞു, "ഞാന് പോകാം." നിറഞ്ഞ സന്തോഷത്തോടെ അവര് അത് സ്വീകരിക്കുക മാത്രമല്ല, 'കൊള്ളാം' എന്നൊരു കമന്റ് പാസാക്കുകയും ചെയ്തു. എനിക്ക് വീണ്ടും ബോധ്യമായി ഈശോയ്ക്ക് എന്നെ വിട്ടുപോകാന് മനസില്ല എന്ന്. ഞാന് എത്രത്തോളം അവനെ വിട്ടുപോയോ അതിനെക്കാളും ഇരട്ടി സ്നേഹത്തോടെ എന്റെ പിന്നാലെ വന്നു വിളിക്കുന്നവന്, എത്രതന്നെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞാലും ഒറ്റപ്പെടുത്തിയാലും പീഡിപ്പിച്ചാലും അപമാനിച്ചാലും ശരി, എനിക്ക് നിന്നോട് സ്നേഹം മാത്രമേയുള്ളൂ എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് കൂടെ നില്ക്കുന്നവന് അവസാനം എന്നെക്കൊണ്ട് സമ്മതിപ്പിച്ചു. "നിന്നോട് കരുണയുള്ള കര്ത്താവ് അരുളിചെയ്യുന്നു; മലകള് അകന്നുപോയേക്കാം; കുന്നുകള് മാറ്റപ്പെട്ടേക്കാം. എന്നാല് എന്റെ അചഞ്ചലമായ സ്നേഹം നിന്നെ പിരിയുകയില്ല, എന്റെ സമാധാന ഉടമ്പടിക്ക് മാറ്റം വരുകയുമില്ല" (ഏശയ്യാ 54/10). പിന്നെ ഈശോ എന്നെ പെസഹാവിരുന്നില് പങ്കെടുക്കാന്വേണ്ടി ഒരുക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു. കുമ്പസാരക്കൂടൊരുക്കി എന്നെ കാത്തിരിക്കുകയും പാപമോചനം നല്കി ആശീര്വദിക്കുകയും ചെയ്തു. പെസഹാ ധ്യാനത്തിലൂടെ എന്നെ കൊണ്ടുപോയി. അങ്ങനെ സന്തോഷത്തോടെ, പ്രാര്ത്ഥനയോടെ ആ ദിവ്യവിരുന്നിനായി ഞാന് കാത്തിരുന്നു. ഇതിനിടയില് എന്നെ കളിയാക്കിയവരും ഉണ്ട്. പന്ത്രണ്ടുപേരില് യൂദാസാണ് നീ എന്നും നിന്റെ പാദം കഴുകാന് വൈദികന് യോഗ്യതയുണ്ടോ എന്നും പറഞ്ഞ് പരിഹസിക്കുമ്പോള് മനസില് വേദന തോന്നി. ഒന്ന് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കടന്നുപോയി. പക്ഷേ, മറുത്ത് ഒരു വാക്ക് സംസാരിക്കാന് ആരോ എന്നെ അനുവദിക്കാത്തതുപോലെ. അതെ, അത് ക്രിസ്തുതന്നെയാണ്. അതുകൊണ്ട് പുഞ്ചിരിയോടെ അവയെ കടന്നുപോകാന് സാധിച്ചു. അങ്ങനെ പെസഹാ വിരുന്നെത്തി. വലിയ അപ്പനപ്പൂപ്പന്മാരുടെ കൂട്ടത്തില് രണ്ടു യുവാക്കളായി ഞാനും പ്രിയസുഹൃത്തും ഉണ്ടായിരുന്നു. പെസഹാ ശുശ്രൂഷകള് ആരംഭിച്ചു. ഉള്ളില് ആവേശത്തിന്റെ അലയൊലികളും ഓളം വെട്ടി. ശുശ്രൂഷയുടെ മധ്യേ കാത്തിരുന്ന നിമിഷം ആഗതമാകുകയാണ്. ഗായകസംഘം 'താലത്തില് വെള്ളമെടുത്തു, വെണ്കച്ചയും അരയില് ചുറ്റി' എന്ന ഗാനം ആലപിക്കാന് തുടങ്ങി. ഈശോയുടെ പ്രതിപുരുഷനായ വൈദികന് തിരുക്കച്ച ചുറ്റി താലത്തില് വെള്ളവുമായി വന്ന് പാദങ്ങള് കഴുകുന്നു. ഹൃദയത്തില് പ്രാര്ത്ഥനയും സ്നേഹവും നിറഞ്ഞുനിന്നു. വൈദികന് എന്റെ അടുക്കലേക്ക് വന്ന് എന്റെ പാദങ്ങള് കഴുകുമ്പോള് എന്തെന്നില്ലാത്ത അനുഭൂതിയും സന്തോഷവുംകൊണ്ട് ഞാനാകെ നിറഞ്ഞു. അനന്തരം പെസഹാ അപ്പവും തന്നു. ആ പെസഹാ വിരുന്നു ശുശ്രൂഷയും അതിനുശേഷം ദൈവാലയം ചുറ്റിയുള്ള ദിവ്യകാരുണ്യ പ്രദക്ഷിണവും കഴിഞ്ഞ് ഈശോയ്ക്ക് നന്ദിയും പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ദൈവാലയത്തിന് പുറത്തിറങ്ങി എല്ലാവര്ക്കും അപ്പം പങ്കുവച്ചു. എന്റെ ഒരു കസിന് അതിശയത്തോടെ പറഞ്ഞു, "എനിക്ക് വിശ്വസിക്കാന് പറ്റുന്നില്ല. ആശ്ചര്യപ്പെട്ടുപോയി ഞാന്, അപ്പസ്തോലന്മാരില് ഒരാളായി നിന്നെ കണ്ടപ്പോള്." അവള് തമാശ രൂപേണ പറഞ്ഞു: "നിനക്ക് അതിനുള്ള യോഗ്യതയുണ്ടോ?" ഞാന് ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു, "എനിക്ക് യോഗ്യതയില്ല എന്നെനിക്കറിയാം. എന്നാല് എന്റെ ഈശോ എന്നെ യോഗ്യനാക്കി മാനിച്ചു." അതെ, എന്റെ അയോഗ്യതയാണ് എന്റെ യോഗ്യത. "നാം പാപികളായിരിക്കേ, ക്രിസ്തു നമുക്കുവേണ്ടി മരിച്ചു. അങ്ങനെ നമ്മോടുള്ള സ്നേഹം ദൈവം പ്രകടമാക്കിയിരിക്കുന്നു" (റോമാ 5/8).
By: Antony Varghese
Moreകാരുണ്യവാനായ കര്ത്താവേ, പ്രാര്ത്ഥനാനിരതമായി വാര്ധക്യകാലം തരണം ചെയ്യാന് എന്നെ സഹായിക്കണമേ. എന്റെ കഴിവുകള് ദുര്ബലമായിത്തീരുമ്പോള് യാഥാര്ത്ഥ്യബോധത്തോടും സമചിത്തതയോടുംകൂടി ആ വസ്തുത അംഗീകരിക്കാന് എന്നെ സഹായിക്കണമേ. സംസാരം കുറച്ച്, കൂടുതല് ചിന്തിക്കുവാന് കൃപ തരണമേ. ഏത് വിഷയത്തെപ്പറ്റിയും എപ്പോഴും രണ്ട് വാക്ക് പറയാനുള്ള ആഗ്രഹത്തില്നിന്ന് എന്നെ മോചിപ്പിക്കണമേ. മറ്റുള്ളവരുടെ കാര്യങ്ങളില് ഇടപെട്ട് അവരുടെ പ്രശ്നങ്ങള് പരിഹരിക്കാനുള്ള വ്യഗ്രതയില്നിന്ന് എന്നെ രക്ഷിക്കണമേ. ആരെയും വിമര്ശിക്കാതെ, ഉപവിയോടെ സംസാരിക്കാന് എന്നെ പഠിപ്പിക്കണമേ. എന്റെ ആകുലതകളെയും വേദനകളെയും കുറിച്ച് പരാതിപ്പെടാതെ ക്ഷമാപൂര്വം അവ സഹിക്കുവാന് എനിക്ക് ശക്തി നല്കണമേ. എന്റെ അനുഭവങ്ങളെപ്പറ്റി വിവേചനാപൂര്വം സംസാരിക്കാന് എനിക്ക് കഴിവുതരണമേ. മറ്റുള്ളവര് എന്റെ കുറ്റങ്ങളും കുറവുകളും പറയുമ്പോള് ക്ഷമയോടും ശാന്തതയോടുംകൂടി അവരോടൊപ്പം ചിരിക്കാന് എന്നെ ശക്തിപ്പെടുത്തണമേ. അവിടുത്തെ മാതൃകയനുസരിച്ച്, എന്റെ കര്ത്തവ്യങ്ങള് നിറവേറ്റിക്കൊണ്ട് മരിക്കാനുളള അനുഗ്രഹം തരണമെന്ന് അങ്ങയോട് ഞാനപേക്ഷിക്കുന്നു. നന്മരണത്തിന്റെ മധ്യസ്ഥനായ വിശുദ്ധ യൗസേപ്പേ, എനിക്കായി പ്രാര്ത്ഥിക്കണമേ.
By: Shalom Tidings
Moreനിങ്ങള് വിശ്വസിച്ചാലും ഇല്ലെങ്കിലും ഇവ സത്യവും യാഥാര്ത്ഥ്യവുമാണെന്ന വെളിപ്പെടുത്തലോടെ പ്രശസ്ത ഭൂതോച്ഛാടകന് ഫാ. ഫ്രാന്സിസ്കോ ലോപസ് സെഡാനോ നല്കുന്ന മുന്നറിയിപ്പുകള് ശ്രദ്ധേയമാണ്. ഹോളിസ്പിരിറ്റ് സഭാംഗമായ ഈ മെക്സിക്കന് വൈദികന്റെ 40 വര്ഷത്തെ ഭൂതോച്ഛാടന ശുശ്രൂഷയ്ക്കിടെ 6000 പൈശാചികബാധകള് ഒഴിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. പിശാചുക്കള് ക്രിസ്തുവിന്റെ ഈ പുരോഹിതനെ വളരെയധികം ഭയപ്പെടുകയും അദേഹത്തിന്റെ സാന്നിധ്യത്തില് വിറകൊള്ളുകയും ചെയ്യുന്നതായി കണ്ടിട്ടുണ്ട് എന്നദ്ദേഹം വെളിപ്പെടുത്തി. പിശാചില്ലെന്ന് വിശ്വസിക്കുകയും പഠിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവരുണ്ട്. അത് പിശാചിന്റെതന്നെ വലിയ തന്ത്രമാണ്, മറഞ്ഞിരുന്ന് പ്രവര്ത്തിക്കാനാണ് അവന് താല്പര്യം. എന്നാല് സാത്താന് എന്നത് അന്ധവിശ്വാസമോ വെറും തോന്നലോ മിഥ്യയോ അല്ല, യാഥാര്ത്ഥ്യമാണെന്ന് ഫാ. ലോപസ് ഓര്മിപ്പിക്കുന്നു. പ്രവര്ത്തന ശൈലി ഭൂതോച്ഛാടനം നടത്തുന്ന അവസരങ്ങളില് ഞാന് പിശാചിനോട് നേരിട്ട് സംസാരിക്കാറുണ്ട്. അതിനാല്ത്തന്നെ തിരിച്ചറിയണം, അവന് വ്യക്തിയാണ്, വസ്തുവല്ല. നമ്മെ ദൈവത്തില്നിന്ന് അകറ്റുകയാണ് ശത്രുവായ സാത്താന്റെ പ്രധാന ലക്ഷ്യം. ദൈവമക്കളായ നമ്മെ ദൈവത്തിനെതിരാക്കുകയോ ദൈവമില്ലെന്ന് വിശ്വസിപ്പിക്കുകയോ ചെയ്യും. അതുവഴി മനുഷ്യനെ സംപൂര്ണ നാശത്തിലെത്തിക്കുന്നതുവരെ അവന് തന്ത്രപൂര്വം വിശ്രമരഹിതനായി അദ്ധ്വാനിക്കും. നമ്മെ ഭയപ്പെടുത്താനാണ് പിശാച് ഏറ്റവും കൂടുതല് ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത്. അറിയപ്പെടാത്ത ലക്ഷണങ്ങള് അലസത, ക്ഷീണം, അവിശ്വാസം, നിരാശ, വിദ്വേഷം തുടങ്ങി എല്ലാ നെഗറ്റിവ് ചിന്തകളും സാത്താന്റെ സൃഷ്ടിയാണ്. ഉള്ളിലേക്കുള്ള വാതിലുകള് ഒരു വ്യക്തി അനുവദിക്കുന്നതുകൊണ്ടാണ് തിന്മ അയാളില് പ്രവേശിക്കുന്നത്. അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോ സാത്താനുവേണ്ടി വാതില് തുറന്നുകൊടുക്കുന്നതുകൊണ്ട് അവന് ഉള്ളിലെത്തും. അവന് നമ്മുടെ അടുത്തു വരാന് ധൈര്യമില്ല. എന്നാല് നമ്മിലെ എല്ലാവിധ തിന്മകളും വെറുപ്പും നീരസവും തുടങ്ങി അവന് ഇഷ്ടമുള്ളവയൊക്കെ നമ്മുടെ അകത്തുകടക്കുന്നതിനായി തുറക്കപ്പെട്ട വാതിലുകളാണ്. ശത്രുവിന്റെ പച്ചക്കള്ളങ്ങള് നക്ഷത്രങ്ങള് നമ്മുടെ ജീവിതത്തെ സ്വാധീനിക്കുന്നുവെന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നതും വിശ്വസിപ്പിക്കുന്നതും വലിയ നുണയാണ്. ജാലവിദ്യ, വാരഫലം നോക്കല്, അന്ധവിശ്വാസം, മന്ത്രവാദം, ഭാവി പ്രവചനം, ഒക്കള്ട്ട്, ന്യൂ ഏജ്, മരിച്ചവരുടെ ആത്മാക്കളോടുള്ള സംഭാഷണം തുടങ്ങിയവയില്നിന്നെല്ലാം അകന്നു നില്ക്കണം. ഇവയിലൂടെയെല്ലാം തിന്മയുടെ ശക്തികളെ ഒരുവന് തന്റെ ഉള്ളിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചുവരുത്തുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. എങ്ങനെ തിരിച്ചറിയാം? പിശാചുബാധിതരെ തിരിച്ചറിയാന് കഴിയുന്ന പ്രകടമായ പ്രത്യേകതകളുണ്ട്. അവര് ചിലപ്പോള് ഉറക്കെ നിലവിളിക്കും, അലറും, നായയെപ്പോലെ കുരയ്ക്കും. പാമ്പ് ഇഴയുന്നതുപോലെ ഇഴയും. പലതരത്തില്, ഭാഷകളില് സംസാരിക്കും, ഇങ്ങനെ ആയിരത്തോളം ലക്ഷണങ്ങള് കാണിച്ചേക്കാം. കൂടാതെ ദൈവത്തെ തള്ളിപ്പറയുക, നിഷേധിക്കുക, വിശുദ്ധ ഗ്രന്ഥത്തെ അപമാനിക്കുക, ദൈവവചനം കേള്ക്കുമ്പോള് വിദ്വേഷത്താല് നിറയുക തുടങ്ങിയവയും ലക്ഷണമാണ്. ചില വേദനകളും രോഗലക്ഷണങ്ങളും സാത്താന് ബാധയുടെ അടയാളങ്ങളാകാം (എല്ലാം അല്ല എന്ന് പ്രത്യേകം ഓര്മിപ്പിക്കുന്നു). വൈദ്യശാസ്ത്ര പരിശോധനകളില് ഇത്തരക്കാരില് യാതൊരു രോഗവും ഡോക്ടര്മാര്ക്ക് കണ്ടെത്താന് കഴിയില്ല. കാരണം സാത്താന് വൈദ്യശാസ്ത്രത്തിനും അപ്പുറം നിലകൊള്ളുന്ന യാഥാര്ത്ഥ്യമാണ്. ഭൂതോച്ഛാടനത്തില് സംഭവിക്കുന്നത് ഭൂതോച്ഛാടകന്റെ കഴിവുമൂലമല്ല, പിശാചുക്കള് ഒഴിഞ്ഞുപോകുന്നത്, മറിച്ച് ദൈവത്തിന്റെ ശക്തിയാലാണ്. ഏകസത്യദൈവമായ യേശുക്രിസ്തുവിന്റെ അധികാരത്തിനുമുമ്പില് ഒരു തിന്മയ്ക്കും നില്ക്കാനാകില്ല. രോഗികളെ സുഖപ്പെടുത്തുക, മരിച്ചവരെ ഉയിര്പ്പിക്കുക, പിശാചുക്കളെ ബഹിഷ്കരിക്കുക ദൈവവചനം പ്രഘോഷിക്കുക, പഠിപ്പിക്കുക തുടങ്ങിയ അധികാരങ്ങള് ക്രിസ്തു, പൗരോഹിത്യത്തിലൂടെ ഓരോ പുരോഹിതനും നല്കിയിട്ടുണ്ട് (മത്തായി 10/1, 10/8, 18/18, 28/18). അതുകൊണ്ടുതന്നെയാണ് പ്രത്യേക പരിശീലനം ലഭിച്ച വൈദികരെ ഔദ്യോഗിക ഭൂതോച്ഛാടകരായി കത്തോലിക്കാ സഭ നിയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത്. പോണോഗ്രഫിയുടെയും അശുദ്ധിയുടെയും അധികരിച്ച വ്യാപനം, മയക്കുമരുന്നുകളുടെ ഉപയോഗം, ഒക്കള്ട്ട്, ന്യൂ ഏജ് മൂവ്മെന്റുകള് എന്നിവയെല്ലാം ഇക്കാലഘട്ടത്തില് ഭൂതോച്ചാടകരുടെ ശുശ്രൂഷ വളരെയധികം അനിവാര്യമാണെന്നത് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നു.
By: Shalom Tidings
Moreഈശോ എപ്പോഴും എല്ലായിടത്തും സന്നിഹിതനായിരിക്കുന്നു എന്ന സത്യം കൂടുതല് കൂടുതല് അനുഭവിക്കുകയും അതില് ആഴപ്പെടുകയും ചെയ്തുകൊണ്ടായിരിക്കണം ആത്മീയതയുടെ പടികള് കയറേണ്ടത്. വളരെ സമര്ത്ഥനായിരുന്നു ജോസഫ് സാര്ത്തോ. മതപഠന ക്ലാസ്സില് അധ്യാപകന് ഒരിക്കല് ചോദിച്ചു: "ദൈവം എവിടെയായിരിക്കുന്നു എന്നു ശരിയുത്തരം പറയുമെങ്കില് ഒരാപ്പിള് തരാം." ജോസഫ് ഉടന് ചാടിയെണീറ്റ് പറഞ്ഞു: "ദൈവം ഇല്ലാത്തത് എവിടെയാണെന്ന് പറഞ്ഞാല് ഞാന് അച്ചന് രണ്ട് ആപ്പിള് തരാം." ദൈവസാന്നിധ്യത്തെക്കുറിച്ച് കൊച്ചുനാള് മുതല് അത്ര അവബോധമുണ്ടായിരുന്നു ആ കുഞ്ഞിന്. അവനാണ് പില്ക്കാലത്ത് സഭയെ നയിക്കാന് ദൈവം നിയോഗിച്ച വിശുദ്ധ പത്താം പിയൂസ് പാപ്പ. വിശുദ്ധ ഫ്രാന്സിസ് സാലസ് ഈശോയോടുള്ള ഐക്യം അനുഭവിച്ചുകൊണ്ട് ഓരോ പതിനഞ്ചു മിനിറ്റിലും അരൂപിക്കടുത്ത വിശുദ്ധ കുര്ബാന സ്വീകരണം നടത്തിയിരുന്നത്രേ! ഈശോയുടെ സാന്നിധ്യാനുഭവത്തില് ആത്മാവ് ഉറപ്പിക്കപ്പെടണം. അതുമാത്രമാണ് ശക്തമായ ആത്മീയ അടിത്തറ. തിന്മയ്ക്കെതിരായ നമ്മുടെ യുദ്ധത്തില് നമുക്ക് ബലം നല്കുന്നത് ദൈവസാന്നിധ്യാനുഭവമാണ്. ഒരിക്കല് വിശുദ്ധ ക്ലാര ഈശോയുടെ പീഡാനുഭവത്തെയോര്ത്ത് കണ്ണീരൊഴുക്കി പ്രാര്ത്ഥിക്കുകയായിരുന്നു. പെട്ടെന്ന് സാത്താന് ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു: "നീ എന്തിനാണ് കരയുന്നത്? നീ ഒരുപാട് കരഞ്ഞിട്ടുള്ളവളല്ലേ? ഇങ്ങനെ കരഞ്ഞു കരഞ്ഞ് എന്തിന് നിന്റെ സൗന്ദര്യവും ജീവിതവും നശിപ്പിക്കുന്നു?" ക്ലാര മറുപടി പറഞ്ഞു: "എന്റെ രക്ഷകനായ ഈശോ സദാസമയവും എന്റെ കൂടെയുണ്ട്. അവിടുന്ന് എന്റെ കണ്ണീരൊപ്പും, എന്നെ ആശ്വസിപ്പിക്കും. സാത്താനേ നീ ദൂരെപ്പോവുക." ഉടന് സാത്താന് ഓടി മറഞ്ഞു. മറ്റൊരവസരത്തില് കപ്പേളയിലെ ക്രൂശിതരൂപം തന്നെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കുന്നതായി ക്ലാരയ്ക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു. ഇങ്ങനെ ഒരു സ്വരവും കേട്ടു: "നീ ഒരിക്കലും തനിച്ചല്ല, എല്ലാറ്റിനും ശക്തനായ ഞാന് നിന്നോടൊപ്പമുണ്ട്." ആത്മാവിന്റെ ഏകവും സുനിശ്ചിതവുമായ ബലമാണ് ദൈവം കൂടെയുണ്ട് എന്ന അനുഭവം. അതില്ലാത്ത ആത്മാവ് ആത്മീയയാത്രയില് തളര്ന്നുപോകുന്നു. വിശുദ്ധ മരിയ ഗൊരേത്തിയുടെ അമ്മ അസൂന്താമ്മ തന്റെ മകളെ ഇങ്ങനെ ഉപദേശിക്കുമായിരുന്നു: "ഇന്നു നീ ഈശോയെ സ്വീകരിച്ചവളാണ്. ഇന്നു മുഴുവന് ഈശോയുടെ കൂടെയാണെന്നു ബോധ്യമുണ്ടായിരിക്കണം." മരിയ എന്നും എപ്പോഴും ആ ബോധ്യം നിലനിര്ത്തിയിരുന്നു. വിശുദ്ധ ചാവറ കുര്യാക്കോസ് ഏലിയാസച്ചന് തന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ അവസാനത്തെ രണ്ടു വര്ഷങ്ങള് രോഗാവസ്ഥയില്, ഏകാന്തതയില് ഒരു മുറിയില് കഴിയുമ്പോള്, അദ്ദേഹം മുറിയുടെ വാതില്ക്കല് ഇങ്ങനെ എഴുതി വച്ചിരുന്നു: "ഈ മുറിയില് കയറുന്നവര് ആത്മീയ കാര്യങ്ങളല്ലാതെ ഒന്നും സംസാരിക്കരുത്." ദൈവസാന്നിധ്യമനുഭവിച്ച് ആനന്ദിച്ചിരുന്നതിനാല് ദൈവികകാര്യങ്ങളല്ലാതെ മറ്റൊന്നും കാണാനും കേള്ക്കാനും സംസാരിക്കാനും അദ്ദേഹം ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. സത്യമിതാണ്: ആത്മീയാനന്ദം രുചിച്ചു തുടങ്ങിയ മനുഷ്യാത്മാവ് ഭൗതികസുഖങ്ങളില്നിന്ന് അകന്നു തുടങ്ങും. പരിശുദ്ധ ത്രിത്വത്തിന്റെ വാഴ്ത്തപ്പെട്ട എലിസബത്ത് ഇങ്ങനെ കുറിച്ചിരിക്കുന്നു: "കാര്മല് മഠത്തില് എല്ലാം ആനന്ദകരമാണ്. അലക്കുന്ന സ്ഥലത്തും പ്രാര്ത്ഥനാസ്ഥലത്തും ഞങ്ങള് ദൈവത്തെ ദര്ശിക്കുന്നു. ഞങ്ങള് അവിടുന്നില് ശ്വസിക്കുകയും ജീവിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഞാനനുഭവിക്കുന്ന ആനന്ദമാധുരി ഗ്രഹിക്കാന് നിങ്ങള്ക്കു സാധിച്ചിരുന്നെങ്കില്!" അവള് തുടരുന്നു: "പ്രഭാതം മുതല് പ്രദോഷം വരെയും പ്രദോഷം മുതല് പ്രഭാതം വരെയും കര്മലീത്താ സന്യാസിനിയുടെ ജീവിതം നിരന്തരമായ ദൈവികസമ്പര്ക്കമാണ്... എല്ലായിടത്തും ഞങ്ങള് ദൈവത്തെ ദര്ശിക്കുന്നു. എല്ലാ സംഭവങ്ങളിലും ഞങ്ങള് ദൈവകരം കാണുന്നു. ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയത്തില് ദൈവത്തെ സംവഹിക്കുന്നു. ആകയാല് ഞങ്ങളുടെ ജീവിതം മുന്കൂട്ടിയുള്ള ഒരു സ്വര്ഗാസ്വാദനമാണ്." ക്രിസ്തുശിഷ്യന്െറ ജീവിതം ലോകത്തില് സ്വര്ഗീയാനുഭവം രുചിക്കുന്നതാണ്. ദൈവസാന്നിധ്യാനുഭവം കൂടാതെ ഇത് സാധ്യമല്ല. വിശുദ്ധാത്മാക്കള് ദിവ്യകാരുണ്യ ഈശോയുമായി സംഭാഷിച്ചുകൊണ്ടും, അവിടുന്നുമായി ഏറ്റവും നല്ല സുഹൃത്തിനോടെന്നപോലെ ആത്മബന്ധം പുലര്ത്തിക്കൊണ്ടും ദൈവസാന്നിധ്യാനുഭവത്തില് വളര്ന്നുവന്നു. ഇപ്രകാരം ഒരു സ്നേഹൈക്യമാണ് ഈശോ തന്റെ വിശുദ്ധാത്മാക്കളില്നിന്നും പ്രതീക്ഷിക്കുന്നതും. ആത്മാവിന്റെ സ്നേഹദാഹം തീര്ക്കാന് നാം അഭയം ഗമിക്കേണ്ടത് ദിവ്യകാരുണ്യസന്നിധിയിലാണ്. പ്രതിസന്ധികളിലും പ്രശ്നങ്ങളിലും മറ്റുള്ളവരുടെ സാമീപ്യവും സമാശ്വാസവും തേടി അലയാതെ ദിവ്യകാരുണ്യ ഈശോയുമായി സംസാരിക്കാനും ആശ്വാസം പ്രാപിക്കാനും ആത്മാവ് വളരേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. സ്നേഹിക്കപ്പെടാനും സ്നേഹിക്കാനും പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കപ്പെടാനും ആശ്വസിപ്പിക്കപ്പെടാനുമുള്ള മനുഷ്യാത്മാവിന്റെ ആന്തരികദാഹത്തിന് ഈശോ നല്കുന്ന ഉത്തരമാണ് ദിവ്യകാരുണ്യം.
By: Father James Kiliyananickal
Moreമോശം പ്രസ്സുകള് ചെയ്തുകൂട്ടുന്ന ദൈവനിന്ദക്കും പാപത്തിനും പകരം സന്യാസിനികളോട് അദ്ദേഹം വ്യത്യസ്തമായ കാര്യം ചെയ്യാന് ആവശ്യപ്പെട്ടു ഇറ്റലിയിലെ കെരാസ്കോ ഗ്രാമം. ടീച്ചറായ റോസാ കാര്ഡോണ കൊച്ചുകുട്ടികളുടെ ക്ലാസില് ഒരു ചോദ്യം ചോദിച്ചു, "വലുതാകുമ്പോള് ആരായിത്തീരണം?" പല കുട്ടികളും ഉത്തരം നല്കി. പക്ഷേ കുറച്ചുനേരമായിട്ടും ഒന്നും മിണ്ടാതെ നില്ക്കുകയാണ് ആറുവയസ്സുകാരന് ജയിംസ് അല്ബേരിയോണ്. "നീയോ ജെയിംസേ? നീ താറാവിനെ വളര്ത്താന് പോവാണോ?" അവന്റെ മറുപടി പെട്ടെന്നായിരുന്നു. "എനിക്കൊരു പുരോഹിതനാവണം." സ്കൂളില് നടന്ന ഈ സംഭാഷണമെല്ലാം അറിഞ്ഞ അവന്റെ അമ്മ പറഞ്ഞു, 'ഒരു പുരോഹിതനാകാനാണ് നിന്റെ ആഗ്രഹമെങ്കില് നന്നായി പഠിക്കണം, നന്നായി പണി ചെയ്യണം, നിന്റെ സഹോദരന്മാരെക്കാള് കൂടുതലായി നീ മുതിര്ന്നവരെ അനുസരിക്കണം.' ജയിംസ് അതെല്ലാം ഗൗരവമായിത്തന്നെ എടുത്തു. അവന്റെ സ്വഭാവം കുറേക്കൂടി നന്നായി. 1884 ഏപ്രില് 4 ന് ആണ് മൈക്കിള് അല്ബേരിയോണിന്റെയും തെരേസ റോസ അലോക്കോയുടെയും ആറുമക്കളില് നാലാമത്തവന് ആയി ഇറ്റലിയില് ക്യൂണിയോവിലുള്ള ഫോസ്സാനോ എന്ന സ്ഥലത്ത് അവന് ജനിച്ചത്. അധികസമയം ജീവനോടെയിരിക്കുമെന്ന് പ്രതീക്ഷ ഇല്ലാതിരുന്നതിനാല് വേഗം തന്നെ പള്ളിയില് കൊണ്ടുപോയി മാമോദീസ കൊടുത്തിരുന്നു. വൈദികനാകാനുള്ള അവന്റെ താല്പര്യം കണ്ട് അപ്പന് അവനെ സെമിനാരിയില് ചേര്ത്തു. ആദ്യകാലങ്ങളില് വളരെ തീക്ഷ്ണതയോടെ, പഠിക്കുന്നതിലും പ്രാര്ത്ഥിക്കുന്നതിലും നിയമങ്ങള് അനുസരിക്കുന്നതിലും തിരുത്തലുകള് സ്വീകരിക്കുന്നതിലുമൊക്കെ താല്പര്യം കാണിച്ചിരുന്ന ജെയിംസ് പിന്നീട് വായനയിലേക്ക് ചുരുങ്ങി. പഠിപ്പിലും പ്രാര്ത്ഥനയിലും താല്പര്യം കുറഞ്ഞു. ഒടുവില് അവനെ സെമിനാരിയില്നിന്ന് തിരികെ അയക്കേണ്ടിവന്നു. 1900 ഏപ്രിലില് അവന് വീട്ടില് തിരിച്ചെത്തി. താമസിയാതെ, ഒരു പുരോഹിതനാകാനുള്ള ആഗ്രഹം വീണ്ടും അവനില് കത്തിപടര്ന്നു. ഇടവക വികാരി മോണ്ടര്സീനൊ അച്ചനെ ചെന്നുകണ്ടു. പരിശുദ്ധ കുര്ബ്ബാനയോടും ദിവ്യകാരുണ്യത്തോടുമുള്ള അവന്റെ സ്നേഹം പൂര്വാധികം ശക്തിയായി തിരിച്ചു വന്നു. വീണ്ടും ശ്രമിക്കാനും പുരോഹിതനാകാനും അച്ചന് അവനെ ഉപദേശിച്ചു. അതേ കൊല്ലം വീണ്ടും ആല്ബയിലെ സെമിനാരിയില് അവന് ചേര്ന്നു. പുതിയ നൂറ്റാണ്ടില് ... ഡിസംബര് 31, 1900. പുതുവത്സരത്തിലേക്കും പുതുനൂറ്റാണ്ടിലേക്കും ലോകം കടക്കവേ, അന്ന് രാത്രി മണിക്കൂറുകളോളം ജെയിംസ് മുട്ടില് നിന്ന് പ്രാര്ത്ഥിച്ചു. പതിനാറ് വയസ്സ് മാത്രമുണ്ടായിരുന്ന അവന് തീക്ഷ്ണമായ പ്രാര്ത്ഥനയിലും ദൈവസാന്നിധ്യത്തിലും മുഴുകിയിരിക്കവേ തന്റെ വിളിയെക്കുറിച്ച് ഉത്തമബോധ്യം കൈവന്നു. പുതിയ നൂറ്റാണ്ടില് പുതിയ ചില കാര്യങ്ങള് ചെയ്യാന് ദൈവം തന്നെ വിളിക്കുന്നു എന്നവന് മനസ്സിലായി. പുസ്തകങ്ങളും ആനുകാലികപ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളും ആര്ത്തിപിടിച്ചു വായിച്ചിരുന്ന, ന്യൂസ് പേപ്പറിലെ കാര്യങ്ങളെല്ലാം ഒന്നൊഴിയാതെ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്ന ജെയിംസിന് പ്രസ്സിനും റേഡിയോ, സിനിമ പോലുള്ള ആശയവിനിമയ സംവിധാനങ്ങള്ക്കും ആളുകളില് ചെലുത്താന് കഴിയുന്ന സ്വാധീനത്തെക്കുറിച്ച് നല്ല നിശ്ചയമുണ്ടായിരുന്നു. 'അതെന്റെ കടമയായി എനിക്ക് തോന്നി...' അദ്ദേഹം പിന്നീട് എഴുതി. സെമിനാരിയില് ജെയിംസിന് ഒരു സുഹൃത്തുണ്ടായിരുന്നു. തത്വശാസ്ത്രം പഠിപ്പിക്കുന്ന പ്രൊഫസറായ കാനന് കിയെസ. പിന്നീട് 40 കൊല്ലത്തോളം അദ്ദേഹം അവന്റെ ഗൈഡും ആത്മീയ പിതാവും ഒക്കെയായിരുന്നു. 'എല്ലാത്തിനെയും ദൈവത്തിന് മുന്നില് ധ്യാനത്തിനും പ്രാര്ത്ഥനക്കുമുള്ള വിഷയങ്ങളാക്കി മാറ്റാന്, ആരാധിക്കാന്, നന്ദി പറയാന്, പരിഹാരം ചെയ്യാന്, താഴ്മയോടെ പ്രാര്ത്ഥിക്കാന്- എല്ലാം ഞാന് പഠിച്ചത് ഫാ. കിയെസയില് നിന്നായിരുന്നു,' എന്നാണ് ജെയിംസ് അതേക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്. ആശയങ്ങള് ഒരുപാട് മനസ്സില് ഉണ്ടായിരുന്ന ജെയിംസിന് അദ്ദേഹം ഉപദേശങ്ങള് നല്കി നയിച്ചു. കാനന് കിയെസ ഇപ്പോള് ധന്യപദവിയിലാണ്. ഡോണ്ബോസ്കോയുടെ കൂടെ അനാരോഗ്യം പലപ്പോഴും തളര്ത്തിയെങ്കിലും ജെയിംസ് സെമിനാരിപഠനം പൂര്ത്തിയാക്കി ഇരുപത്തിമൂന്നാം വയസ്സില്, 1907 ജൂണ് 29-ന് ആല്ബയിലെ കത്തീഡ്രലില്വച്ച് പുരോഹിതനായി അഭിഷിക്തനായി. ഇടവകയില് അസിസ്റ്റന്റ് വികാരിയായി സേവനം ചെയ്തു വരവേ ദൈവശാസ്ത്രത്തില് ഡോക്ടറേറ്റ് നേടി. 1908-ന്റെ അവസാനം ബിഷപ്, ജെയിംസിനെ സെമിനാരി വിദ്യാര്ത്ഥികളുടെ ആത്മീയോപദേഷ്ടാവായും കുമ്പസാരക്കാരനായും നിയമിച്ചു. ഇക്കാലത്ത്, ഫാദര് അല്ബേരിയോണ് തന്റെ ഒരു വൈദികസുഹൃത്തിനോട് പറഞ്ഞു, "ഡോണ് ബോസ്കോ ചെയ്തതുപോലെ ധാരാളം യുവാക്കളെ ഒന്നിച്ചു ചേര്ത്ത് അപ്പസ്തോലിക വേലകള്ക്കായി ഒരുക്കാന് എനിക്ക് ഇഷ്ടമാണ്. വെറുതെ നിര്ദ്ദേശങ്ങള് കൊടുക്കാനും പഠിപ്പിക്കാനും അല്ല, എഡിറ്റിങ് പഠിപ്പിച്ച്, പുസ്തകങ്ങളും ന്യൂസ് പേപ്പറുകളും പ്രസിദ്ധീകരിച്ച്, സമൂഹത്തില് ക്രിസ്ത്യാനികളെ വാര്ത്തെടുക്കാന് അവരെ ഒരുക്കാന്." പൗളൈന് കുടുംബത്തിന്റെ സ്ഥാപകന് യുവവൈദികനായിരിക്കെത്തന്നെ അല്ബേരിയോണ് പുസ്തകങ്ങള് എഴുതാനും Gazetta d'Alba എന്ന, രൂപതയിലെ പ്രതിവാര ന്യൂസ് പേപ്പറിലേക്ക് ലേഖനങ്ങള് എഴുതാനും തുടങ്ങിയിരുന്നു. 1912ല് 'pastoral notes' പ്രസിദ്ധീകരിക്കാന് ആരംഭിച്ചു. സെപ്റ്റംബര് 12, 1913 ല് മാസ് മീഡിയ വഴിയുള്ള അപ്പസ്തോലികസേവനത്തില് മുഴുവനായും ഫാദര് ജെയിംസ് അല്ബേരിയോണിന് മനസ്സര്പ്പിക്കാനുള്ള വഴി ദൈവം തുറന്നു. ബിഷപ്പ് ഫ്രാന്സിസ് റേ Gazetta d'Alba യുടെ എഡിറ്ററും പ്രൊപ്രൈറ്ററും ആക്കിക്കൊണ്ട് മറ്റ് ഉത്തരവാദിത്വങ്ങളില് നിന്നും അദേഹത്തെ സ്വതന്ത്രനാക്കി. തുടര്ന്ന് ഫാ. അല്ബേരിയോണിന്റെ പരിശ്രമഫലമായി, നിര്മാണത്തിലും വിതരണത്തിലും കിടപിടിക്കാന് വേറെ ആരുമില്ലാത്ത, ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ പബ്ലിഷിങ് ഹൗസ് ആയിരുന്ന സെന്റ് പോള്സ് സ്ഥാപിക്കപ്പെട്ടു. വേറൊരു കത്തോലിക്ക പ്രസിദ്ധീകരണശാലയും ബൈബിള് അത്രയധികം അച്ചടിക്കുകയും വിതരണം ചെയ്യുകയും ചെയ്തിരുന്നില്ല. അവര് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരുന്ന Faminglia Crustiana എന്ന മാസികക്ക്, അഭൂതപൂര്വമായ വിധം വരിക്കാരാണ് അന്നുണ്ടായിരുന്നത്. 1914-ല് ഫാദര് അല്ബേരിയോണ്, സാധാരണക്കാരായ ചെറുപ്പക്കാര്ക്ക് പ്രസ്സ് നടത്തി പരിശീലനം കൊടുക്കാനായി ആല്ബയില് ഒരു പ്രിന്റിംഗ് സ്കൂള് തുടങ്ങി. ഇതായിരുന്നു socitey of St. Paul സ്ഥാപനങ്ങളുടെ തുടക്കം. ഇതെല്ലാം കൂടിച്ചേര്ന്ന് 'ഗവണ്മെന്റ്, വിദ്യാഭ്യാസം, നിയമം, കുടുംബം, രാജ്യാന്തര ബന്ധങ്ങള് ഇവയുടെയെല്ലാം നവീകരണം' എന്ന ദൗത്യവുമായി Pauline Family ആയിത്തീര്ന്നു. പൊതുവായ വിളി സുവിശേഷപ്രഘോഷണം ആയിരുന്നെങ്കിലും ഈ മിനിസ്ട്രികള് സവിശേഷവും പരസ്പരപൂരകങ്ങളും എന്ന നിലയില് വ്യത്യസ്തങ്ങളായിരുന്നു. പെണ്കുട്ടികളെ തയ്യല് പഠിപ്പിക്കാനായി വന്ന, ഇപ്പോള് 'ധന്യ' പദവിയിലേക്കുയര്ത്തപ്പെട്ട, മദര് ടെക്ല തെരേസ മെര്ലോയുടെ സഹായത്തോടെ The daughters of St. Paul 1915-ല് സ്ഥാപിച്ചു. 1923ലെ ക്രിസ്മസിനോടനുബന്ധിച്ച് 'Sister Disciples of the Divine Master‑' ന് തുടക്കമായി. അവരില് ഒരു ഗ്രൂപ്പിനോട്, മോശം പ്രസ്സുകള് ചെയ്തുകൂട്ടുന്ന ദൈവനിന്ദക്കും പാപത്തിനും പരിഹാരമായി ദിവ്യകാരുണ്യആരാധന ശാന്തമായി നടത്താന് ആവശ്യപ്പെട്ടു. 1938, ഒക്ടോബര് 7-ന് 'Institute of the Sisters of Jesus the Good Shepherd' (pastorelle sisters)ന്റെ സ്ഥാപനത്തോടെ ഇടവകകളില് പുരോഹിതര്ക്ക് ഒപ്പം വേല ചെയ്യാന് സാധിക്കുന്ന സ്ന്യാസിനികളുടെ ഒരു സമൂഹം രൂപപ്പെട്ടു. 1959ല് പുരോഹിത സന്യാസ ദൈവവിളി പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുക എന്ന ദൗത്യവുമായി Sisters of the Queen of the Apostles‑ ലെ സ്ഥാപിച്ചു. സ്ത്രീകള്ക്കും പുരുഷന്മാര്ക്കുമായി നാല് സഭകള് കൂടെ അദ്ദേഹം സ്ഥാപിച്ചു. അല്പനാള് കഴിഞ്ഞ്, രണ്ടാം വത്തിക്കാന് കൗണ്സില് നടന്നപ്പോള് അതില് പങ്കെടുക്കാന് ഫാദര് ജെയിംസ് അല്ബേരിയോണിന് ക്ഷണം ലഭിച്ചു. സോഷ്യല് കമ്മ്യൂണിക്കേഷനുള്ള അപ്പസ്തോലേറ്റ് അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടു എന്നാണ് ഫാ. അല്ബേരിയോണ് അതേക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞത്. ഭയപ്പെടേണ്ട, ഞാന് നിന്നോട് കൂടെയുണ്ട് അനാരോഗ്യം അല്ബേരിയോണിന്റെ കൂടെത്തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു എല്ലായ്പോഴും. 1923ല് ശ്വാസകോശത്തില് ക്ഷയരോഗം പിടിപെട്ടു. ജോലികളില്നിന്ന് തീര്ത്തും പിന്മാറി പൂര്ണ്ണവിശ്രമം എടുക്കണമായിരുന്നു. കൂടിവന്നാല് ഒന്നരകൊല്ലത്തെ ആയുസ്സാണ് ഡോക്ടര്മാര് കൊടുത്തത്. ആ സമയത്ത് കര്ത്താവ് ഫാദര് ജെയിംസ് അല്ബേരിയോണിനെ ധൈര്യപ്പെടുത്തി, "ഭയപ്പെടേണ്ട, ഞാന് നിന്നോട് കൂടെയുണ്ട്." തന്റെ അസുഖത്തില്നിന്ന് മോചിതനായപ്പോള് ഫാദര് അല്ബേരിയോണ് ആ വാക്കുകളെ തന്റെ ജീവിതക്രമമായി തിരഞ്ഞെടുത്തു. അതിരാവിലെ എണീറ്റ് തന്റെ തിരക്കുപിടിച്ച ദിനചര്യകള് ആരംഭിക്കുന്നതിന് മുന്പ് അനേകമണിക്കൂറുകള് പ്രാര്ത്ഥനയില് ലയിച്ചിരുന്നു. ജീവിതത്തില് ആദ്യത്തെ 52 കൊല്ലങ്ങള് ഫൊസ്സാനോയിലും കെരാസ്കോയിലും ആല്ബയിലുമൊക്കെയായി ചെലവഴിച്ച അല്ബേരിയോണ് 1936 ല് റോമിലേക്ക് പോയി. ചെറുപ്പം തൊട്ടേയുള്ള വാതരോഗം കൊണ്ടുള്ള വേദന വളരെയധികം കൂടിയതുകൊണ്ട് അവസാന വര്ഷങ്ങളില് ഫാദര് അല്ബേരിയോണിന് തന്റെ പ്രവര്ത്തനങ്ങള് പരിമിതപ്പെടുത്തേണ്ടി വന്നു. അപ്പോഴും തന്റെ അപ്പസ്തോലേറ്റിനെ കൂടുതല് നേരമെടുത്തുള്ള പ്രാര്ത്ഥന കൊണ്ട്, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭാഷയില് പറഞ്ഞാല് 'കാല്മുട്ടിന്റെ പണി'കൊണ്ട് അദ്ദേഹം സഹായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. 1971 നവംബര് 24-ന് രോഗം മൂര്ഛിച്ചു. ഒരു അപ്രതീക്ഷിതസന്ദര്ശനം നടത്തിയ പോള് ആറാമന് പാപ്പയില് നിന്ന് അദ്ദേഹം രോഗീലേപനം സ്വീകരിച്ചു. പാപ്പാ പോയതിന് പിന്നാലെ, നവംബര് 26, വൈകുന്നേരം 6.15 ന് ഫാദര് അല്ബേരിയോണ് നിത്യതയിലേക്ക് യാത്രയായി. അദ്ദേഹത്തിന്റെ അവസാന വാക്കുകള് വ്യക്തമായി അടുത്തുള്ളവര് കേട്ടു, 'ഞാന് മരിക്കുകയാണ്. എല്ലാവര്ക്കും വേണ്ടി പ്രാര്ത്ഥിക്കുന്നു. സ്വര്ഗ്ഗം! മറിയമേ സ്വസ്തി!' റോമില് ശ്ലീഹന്മാരുടെ രാജ്ഞിയുടെ ദൈവാലയത്തില് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭൗതികശരീരം വിശ്രമിക്കുന്നു. 2003 ഏപ്രില് 27-ന് ജോണ്പോള് രണ്ടാമന് പാ പ്പാ അദേഹത്തെ വാഴ്ത്തപ്പെട്ടവരുടെ നി രയിലേക്ക് ഉയര്ത്തി, നവംബര് 26 തിരുനാ ള് ദിനമായി പ്രഖ്യാപിക്കുകയും ചെയ്തു.
By: Jills Joy
Moreഓ ബെത്ലഹെമിലെ മാധുര്യമുള്ള ശിശുവേ, ക്രിസ്തുമസിന്റെ ഈ ആഴമേറിയ രഹസ്യം മുഴുഹൃദയത്തോടെ പങ്കുവയ്ക്കാന് ഞങ്ങള്ക്ക് കൃപയേകണമേ. അങ്ങേക്ക് മാത്രം നല്കാന് കഴിയുന്ന സമാധാനം ഞങ്ങള്ക്ക് പ്രദാനം ചെയ്താലും. കാരണം പലപ്പോഴും ഈ സമാധാനത്തിനുവേണ്ടിയാണ് ഞങ്ങള് അലയുന്നത്. പരസ്പരം നല്ലവണ്ണം മനസിലാക്കിക്കൊണ്ട്, ഒരു പിതാവിന്റെ മക്കളെന്ന നിലയില് എല്ലാവരും സഹോദരങ്ങളായി ജീവിക്കാന് തുണയ്ക്കണമേ. അങ്ങേ ശാശ്വതസൗന്ദര്യവും പരിശുദ്ധിയും പവിത്രതയും അവര്ക്ക് വെളിപ്പെടുത്തിയാലും. അങ്ങേ പരമനന്മയെപ്രതി സ്നേഹവും നന്ദിയും അവരുടെ ഹൃദയങ്ങളില് ഉണര്ത്തണമേ. അങ്ങേ സ്നേഹത്തില് എല്ലാവരെയും ഒന്നിപ്പിക്കുക, അങ്ങേ സ്വര്ഗീയശാന്തി ഞങ്ങള്ക്ക് നല്കുക, ആമ്മേന്. വിശുദ്ധ ജോണ് ഇരുപത്തിമൂന്നാമന് പാപ്പയുടെ ക്രിസ്മസ് പ്രാര്ത്ഥന
By: Shalom Tidings
More