ജപമാലരാജ്ഞീ, എന്‍റെ മാതാവേ…
ഒരു ജപമാലയെങ്കിലും ചൊല്ലാതെ കിടന്നുറങ്ങുന്ന ഒരു ദിവസത്തെക്കുറിച്ച് ഭീതിയോടെ മാത്രമേ ഇതുവരെയുള്ള എന്‍റെ നവീകരണ ജീവിതത്തില്‍ എനിക്ക് ചിന്തിക്കാനാവൂ. കാരണം ജപമാല രാജ്ഞിയായ മറിയത്തോട് എന്‍റെ ജീവിതം അഭേദ്യമാംവിധം ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.
ഓ മറിയമേ, ജപമാല രാജ്ഞി ‘നീയില്ലെങ്കില്‍ ഞാനില്ല.’ ഗര്‍ഭസ്ഥശിശു തന്‍റെ അമ്മയോട് അഭേദ്യമാംവിധം ബന്ധപ്പെട്ടും ആശ്രയിച്ചും ഇരിക്കുന്നതുപോലെ ഞാനും എന്‍റെ എല്ലാ നിസഹായതകളോടും പാപാവസ്ഥകളോടും ശത്രുഭയങ്ങളോടുംകൂടെ എന്‍റെ അമ്മയായ മറിയത്തില്‍ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു. എന്‍റെ ആത്മനാഥനായ യേശുവുമായുള്ള ആത്മലയം പരിശുദ്ധ അമ്മേ നിന്‍റെ വിമലഹൃദയത്തില്‍ ആണെന്ന് ഞാനറിയുന്നു. എന്നെ വിഴുങ്ങാനായി അലറുന്ന സിംഹത്തെപ്പോലെ ചുറ്റിനടക്കുന്ന സാത്താനില്‍നിന്നും അവന്‍റെ സേനകളില്‍നിന്നും എന്നെ സംരക്ഷിക്കുന്ന സംരക്ഷണവലയം അമ്മേ അമ്മയുടെ നീലക്കാപ്പയാണെന്നും ഞാനറിയുന്നു. ഇത് എന്‍റെ അനുഭവവും പ്രാര്‍ത്ഥനയുമാണ്.
രക്തത്തിലലിഞ്ഞ മാതൃഭക്തി
പരിശുദ്ധ മാതാവിനോടുള്ള ഭക്തിയും വണക്കവും സ്നേഹവും ജനിക്കുംമുമ്പേ എന്‍റെ രക്തത്തില്‍ അലിഞ്ഞുചേര്‍ന്നിരുന്നു എന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്. അതാരും എന്നെ പഠിപ്പിച്ചതോ അഭ്യസിപ്പിച്ചതോ അല്ല. ജനിക്കുംമുമ്പേ ഞാന്‍ മറിയത്തിന്‍റേതായി മുദ്ര കുത്തപ്പെട്ടവളായിരുന്നു എന്നതാണ് എന്‍റെ ഓര്‍മ. ഈശോയെ സ്നേഹിക്കാന്‍ പഠിക്കുന്നതിന് വളരെ മുമ്പുതന്നെ മറിയത്തെയാണ് ഞാന്‍ സ്നേഹിച്ചു തുടങ്ങിയത്. അമ്മയാണ് എന്നെ ഈശോയിലേക്ക് നയിച്ചത്.
പിച്ചവയ്ക്കുന്ന പ്രായത്തില്‍
മറിയത്തോടുചേര്‍ന്നുള്ള എന്‍റെ ആദ്യത്തെ ദൈവാനുഭവം തുടങ്ങുന്നത് പിച്ചവയ്ക്കുന്ന പ്രായത്തിലാണ്. അന്ന് എന്‍റെ മരിച്ചുപോയ സിസ്റ്റര്‍ ആന്‍റിയുടെ സഭാവസ്ത്രസ്വീകരണ ദിവസമായിരുന്നു. വളരെ നീണ്ടുനില്ക്കുന്ന ആ ദിവസത്തിലെ പരിപാടികളില്‍ അത്ര താല്പര്യമൊന്നും കൂടാതെ അസ്വസ്ഥയായി ഞാന്‍ കരയാന്‍ തുടങ്ങുമ്പോള്‍ തൊട്ടടുത്തുനിന്നും അതാ ഒരു മധുരമായ സ്വരം ‘കുഞ്ഞുമോള്‍ ഇങ്ങോട്ടു പോരേ, കുഞ്ഞിനെ അമ്മയെടുക്കാം.’ ഞാന്‍ നോക്കിയപ്പോള്‍ അതാ നില്ക്കുന്നു മാതാവ്! (മാതാവിന്‍റെ തിരുസ്വരൂപം) ഇരുകൈകളും നീട്ടിനില്ക്കുന്ന മാതാവിന്‍റെ തിരുസ്വരൂപത്തിനരികിലേക്ക് വലിയ ആനന്ദത്തോടെ ഞാന്‍ ഓടിയടുത്തു.
ഒരാള്‍പൊക്കമുള്ള മാതാവിന്‍റെ രൂപത്തില്‍ ഞാന്‍ സര്‍വശക്തിയോടുംകൂടി കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. മാതാവിന്‍റെ രൂപം ഞാന്‍ മറിച്ചിടുമോ എന്ന് ഭയന്ന് ചുറ്റും നിന്നിരുന്നവര്‍ ഓടിവന്ന് ബലമായി എന്നെ പിടി വിടുവിച്ച് അവിടെനിന്നും എടുത്തുകൊണ്ടുപോയി. ഞാന്‍ ഉച്ചത്തില്‍ കരഞ്ഞ് എന്‍റെ പ്രതിഷേധം പ്രകടിപ്പിച്ചു. ‘എന്നെ വിട്, എന്നെ വിട്, അമ്മ കുഞ്ഞോളെ എടുക്കാമെന്ന് പറഞ്ഞു’ എന്നുപറഞ്ഞ് അലമുറയിട്ട് കരയുന്ന എന്നെ അമ്മച്ചിയെടുത്ത് പള്ളിക്ക് പുറത്തുകൊണ്ടുപോയി ആശ്വസിപ്പിച്ച് തിരിച്ച് പള്ളിയ്ക്കകത്ത് കൊണ്ടുപോയി. വീണ്ടും അമ്മച്ചിയുടെ കണ്ണുവെട്ടിച്ച് രണ്ടുമൂന്നുവട്ടം ഞാന്‍ മാതാവിന്‍റെ തിരുസ്വരൂപത്തില്‍ കെട്ടിപ്പിടിക്കാനായി ഓടിയടുത്തു. ഓരോ പ്രാവശ്യവും ഞാന്‍ ബലമായി പിടിച്ചു മാറ്റപ്പെട്ടുവെങ്കിലും മാതാവിനോടുള്ള ഭക്തിയും സ്നേഹവും അറ്റാച്ച്മെന്‍റും അമ്മ കൈയിലെടുത്താലുള്ള ആനന്ദവും അന്നുമുതലേ എന്‍റെ ഹൃദയത്തില്‍ നിറഞ്ഞിരുന്നു. വളരെ ചെറുപ്രായത്തിലേ അമ്മയുടെ കരങ്ങളാല്‍ എടുക്കപ്പെട്ട ഒരു കുഞ്ഞുമകളാണ് ഞാന്‍.
ഉണ്ണീശോയും മാതാവും കളി
കൊച്ചുകുട്ടികള്‍ അച്ഛനും അമ്മയും കളിക്കുന്ന പ്രായത്തില്‍ ഞാന്‍ കളിച്ചിരുന്ന കളി ഉണ്ണീശോയും മാതാവും കളിയാണ്. തലയില്‍ വലിയ പുതപ്പുകൊണ്ട് തലമുണ്ടിട്ട് ഉണ്ണീശോക്ക് കുളിരാതെ തലമുണ്ടുകൊണ്ട് പൊതിഞ്ഞുകിടത്തി വാവാവോ, രാരീരം എന്നൊക്കെ പാടിയുറക്കുക. പക്ഷേ പലരും ഈ കളിക്കുവേണ്ടി ഉണ്ണീശോയാകാന്‍ എന്‍റെ കൂടെ കൂടുവാന്‍ തയാറാകുമായിരുന്നില്ല. കരഞ്ഞുകാറി, ശാഠ്യം പിടിച്ച് എന്നെക്കാള്‍ ഇരട്ടി വലിപ്പമുള്ള എന്‍റെ അമ്മാവന്മാരെപ്പോലും കൂടെ കിടത്തി ഞാന്‍ മാതാവായി വേഷം കെട്ടി അവരെ വാവാവോ വച്ചുറക്കുന്നത് ഇന്നും ഓര്‍ക്കുന്നു. അത്രയേറെ വശ്യതയും മാധുര്യവും നിറഞ്ഞതായിരുന്നു മാതാവിന്‍റെ മാതൃത്വം എനിക്ക്.
നൃത്തവും പാട്ടും പഠിപ്പിച്ച മാതാവ്
അല്പംകൂടി മുതിര്‍ന്നപ്പോള്‍ എന്‍റെ പ്രധാനപ്പെട്ട ഹോബി മാസികയിലും പത്രത്തിലുമൊക്കെ വരുന്ന മാതാവിന്‍റെയും വിശുദ്ധരുടെയും ചിത്രങ്ങള്‍ ശേഖരിക്കുക എന്നതായിരുന്നു. ഉദ്ദിഷ്ടകാര്യം സാധിച്ചതിന് ഉപകാരസ്മരണയായി അക്കാലത്ത് മാസികയിലും പത്രത്തിലും ഇത്തരത്തിലുള്ള ചിത്രങ്ങള്‍ ധാരാളം വന്നിരുന്നു. അവയെല്ലാം കീറിയെടുത്ത് അവയുടെ മധ്യത്തില്‍ മാതാവിന്‍റെ വലിയ ചിത്രം ചോറുംപശകൊണ്ട് ഒട്ടിച്ച് അത് കഴുത്തില്‍ തൂക്കി പാട്ടുപാടി ആരും കാണാതെ നൃത്തം ചെയ്യുക എന്നത് എന്‍റെ വലിയ സന്തോഷമായിരുന്നു. അക്കാലത്ത് ഒരു നൃത്തമോ ഒരു പാട്ടോ ഞാന്‍ എവിടെനിന്നും കാണുകയോ കേള്‍ക്കുകയോ ചെയ്തിട്ടില്ല. പിന്നെ ആര് എന്നെ ഇല്ലാത്ത പാട്ട് ഉണ്ടാക്കി പാടാനും കാണാത്ത നൃത്തം ഉണ്ടാക്കി ചെയ്യാനും പഠിപ്പിച്ചു? ഞാന്‍ ഇന്നും അന്നും വിശ്വസിക്കുന്നു അത് പരിശുദ്ധ മാതാവാണെന്ന്.
സ്വര്‍ഗത്തില്‍ വിശുദ്ധരുടെ മധ്യത്തില്‍ വസിക്കുന്ന വിശുദ്ധരുടെയും മാലാഖമാരുടെയും രാജ്ഞി മാതാവാണെന്ന് മനുഷ്യരാരും എന്നോട് ആ പ്രായത്തില്‍ പറഞ്ഞുതന്നതായി എനിക്കോര്‍മയില്ല. മാതാവുതന്നെയാകാം എനിക്ക് ആ ബോധം തന്നത്. അതുകൊണ്ടാണല്ലോ മാതാവിന്‍റെ ചിത്രം മറ്റു വിശുദ്ധന്മാരുടെ നടുവില്‍ ഞാന്‍ ഒട്ടിച്ചു പിടിപ്പിച്ചത്.
വണക്കമാസം എന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍
മാതാവിന്‍റെ വണക്കമാസ പുസ്തകം ആദ്യം തൊട്ട് അവസാനംവരെ വായിക്കുക എന്നത് കൗമാരപ്രായത്തിലെ എന്‍റെ ശീലമായിരുന്നു. തറവാടുവീടിന്‍റെ തൊട്ടടുത്ത റബര്‍തോട്ടത്തില്‍ പോയിരുന്നാണ് ഏകാഗ്രതയോടെ ഞാനത് ചെയ്തിരുന്നത്. അതിന്‍റെ അകത്തുള്ള ദൃഷ്ടാന്തങ്ങള്‍ എന്നെ വളരെയേറെ സ്പര്‍ശിച്ചിരുന്നു. അതിന്‍റെയകത്തുള്ള ബര്‍ണാര്‍ദുപുണ്യവാന്‍റെ പ്രാര്‍ത്ഥന (എത്രയും ദയയുള്ള മാതാവേ എന്ന ജപം) എന്നെ അക്കാലത്ത് വല്ലാതെ ആകര്‍ഷിച്ചിരുന്നു. കൗമാരകാലത്ത് എന്നെ അലട്ടിയിരുന്ന ചില തഴക്കദോഷങ്ങളില്‍നിന്നും എ
ന്നെ രക്ഷപ്പെടുത്തിയത് ബര്‍ണാര്‍ദുപുണ്യവാനെ ഏറെ സഹായിച്ച ദൈവമാതാവിനോടുള്ള ആ പ്രാര്‍ത്ഥനയാണ്. എന്‍റെ വ്യക്തിപരമായ പ്രാര്‍ത്ഥന ആദ്യം ആരംഭിക്കുന്നതും ആ മാതാവിന്‍റെ വണക്കമാസ വായനയില്‍നിന്നും പ്രാര്‍ത്ഥയില്‍നിന്നുമാണെന്ന് ഇപ്പോള്‍ എനിക്ക് തോന്നുന്നു.
സൊഡാലിറ്റിയില്‍ ചേര്‍ന്നപ്പോള്‍
സ്വര്‍ഗത്തിന്‍റെ അനുഭവം ഈ ഭൂമിയില്‍വച്ച് ചിലപ്പോഴെല്ലാം ദൈവം മനുഷ്യര്‍ക്ക് വെളിപ്പെടുത്തും എന്നത് വലിയ സത്യമാണ്. പാപത്തില്‍നിന്നും അകന്ന് ജീവിക്കുവാനും സ്വര്‍ഗത്തെ ലക്ഷ്യമാക്കി ജീവിക്കുവാനും ഇങ്ങനെയുള്ള സ്വര്‍ഗീയദര്‍ശനങ്ങളും അനുഭവങ്ങളും നമ്മെ സഹായിക്കും. അത്തരമൊരു സ്വര്‍ഗീയ ദര്‍ശനവും അനുഭവവും ആദ്യമായി എനിക്ക് ലഭിക്കുന്നത് സൊഡാലിറ്റിയില്‍ (മാതാവിന് സമര്‍പ്പിച്ചിട്ടുള്ള അക്കാലത്തുള്ള ഒരു ഭക്തസംഘടന) ചേരുന്ന നിമിഷത്തിലാണ്. ഞങ്ങളുടെ ഇടവകയിലെ എസ്.ഡി സിസ്റ്റേഴ്സാണ് അതിനുവേണ്ടി ഞങ്ങളെ ഒരുക്കിയത്. നല്ല കുമ്പസാരം കഴിച്ച് കുര്‍ബാന സ്വീകരിച്ചതിനുശേഷം പുതുതായി സൊഡാലിറ്റിയില്‍ ചേര്‍ക്കുന്ന ഞങ്ങളെ നിരനിരയായി നിര്‍ത്തിയിട്ട് സൊ
ഡാലിറ്റിയിലെ മാതാവിനോടുള്ള സമര്‍പ്പണ പ്രാര്‍ത്ഥന ചൊല്ലിത്തരുന്നത് ഏറ്റുചൊല്ലുന്ന നിമിഷത്തില്‍ സ്വര്‍ഗീയമായ ഒരനുഭവം എനിക്കുണ്ടായി.
സ്വര്‍ഗം തുറന്നിരിക്കുന്നത് ഞാന്‍ അനുഭവിച്ചു. മാലാഖമാരുടെ സംഗീതം ഞാന്‍ കേട്ടു. മാതാവിന്‍റെ വലിയ സാന്നിധ്യം സ്വര്‍ഗത്തില്‍നിന്നും ഇറങ്ങിവരുന്നതും ഞങ്ങളെ പൊതിയുന്നതും ഞാന്‍ അനുഭവിച്ചു. സ്വര്‍ഗീയമായ വലിയ ആനന്ദംകൊണ്ട് എന്‍റെ ഹൃദയം നിറയുന്നത് ഞാന്‍ അനുഭവിച്ചു. ആ ദിവസം പള്ളിവിട്ട് വീട്ടിലേക്ക് പോകാനേ എനിക്ക് തോന്നിയില്ല. മനസില്ലാമനസോടെയാണ് ഞാനന്ന് വീട്ടില്‍ പോയത്. വര്‍ഷങ്ങളേറെ കഴിഞ്ഞിട്ടും അന്നത്തെ സ്വര്‍ഗീയാനുഭവവും മാതാവിന്‍റെ ഇറങ്ങിവരലും മാലാഖമാരുടെ സംഗീതവും ഇന്നും ഹൃദയത്തില്‍ അതേപടി നില്ക്കുന്നു.
ജപമാലരാജ്ഞിയോടുള്ള സമര്‍പ്പണം
മാതാവിനോട് വലിയ ഭക്തിയും വണക്കവും സ്നേഹവും ആശ്രയത്വവും എല്ലാം ഉണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും വ്യക്തിപരമായി ജപമാല ചൊല്ലുന്ന ശീലം എനിക്കില്ലായിരുന്നു. വീട്ടില്‍ സന്ധ്യാപ്രാര്‍ത്ഥനയ്ക്ക് ചൊല്ലുന്ന ജപമാല മാത്രമായിരുന്നു എന്‍റെ ജീവിതത്തിലെ ആകപ്പാടെയുള്ള ജപമാല. എന്നാല്‍ ഈ അവസ്ഥയ്ക്ക് മാറ്റം വന്നത് കരിസ്മാറ്റിക് നവീകരണത്തിലേക്ക് വന്നതിലൂടെയാണ്.
അമ്മതന്നെയാണ് എന്നെ കരിസ്മാറ്റിക് നവീകരണത്തിലേക്ക് നയിച്ചത്. കരിസ്മാറ്റിക് നവീകരണത്തിന്‍റെ സ്ഥായിഘടകങ്ങളില്‍ ഒന്നാണല്ലോ മാതാവിനോടുള്ള ഭക്തി. നവീകരണത്തില്‍ നിലനില്ക്കണമെങ്കില്‍ വ്യക്തിപരമായി ജപമാല ചൊല്ലേണ്ടതിന്‍റെ ആവശ്യകതയെക്കുറിച്ച് ആദ്യത്തെ ധ്യാനത്തില്‍വച്ച് ധ്യാനഗുരു പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അതൊരു തീരുമാനമായി എന്‍റെ ജീവിതത്തിലും തീരുകയായിരുന്നു. അന്നുമുതലാണ് കൂടുതല്‍ ജപമാലയര്‍പ്പിക്കുന്നവളായി സാവധാനത്തില്‍ രൂപാന്തരപ്പെട്ടത്.
ഉത്തരീയഭക്തിയും മാതൃദാനം
ജീവിതത്തിലാരും വെന്തിങ്ങ ധരിക്കാന്‍ എന്നെ പ്രേരിപ്പിക്കുകയോ ഉപദേശിക്കുകയോ ചെയ്തിട്ടില്ല. എന്‍റെ അപ്പച്ചന്‍ വെന്തിങ്ങ ധരിക്കുന്ന ആളായിരുന്നു. പക്ഷേ അതൊരു മോശപ്പെട്ട, വിലകുറഞ്ഞ ഏര്‍പ്പാടായിട്ടാണ് അക്കാലങ്ങളില്‍ എനിക്ക് തോന്നിയത്. പക്ഷേ നവീകരണത്തില്‍ വന്ന് കുറെനാള്‍ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഒരു ദിവസം വെന്തിങ്ങ മേടിക്കണമെന്നും ധരിക്കണമെന്നും എനിക്ക് തോന്നി. പരിശുദ്ധാത്മാവ് ഒഴികെ മറ്റാരും അതിന് എന്നെ പ്രേരിപ്പിച്ചിട്ടില്ല. അങ്ങനെ ഞാന്‍ വെന്തിങ്ങ മേടിച്ച് വെഞ്ചരിച്ച് ധരിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. മാത്രമല്ല ഉത്തരീയഭക്തി പ്രചരിപ്പിക്കുന്നവളുമായിത്തീര്‍ന്നു. ഇന്ന് എന്‍റെ കുടുംബാംഗങ്ങള്‍ എല്ലാവരും വെന്തിങ്ങ ധരിക്കുന്നവരാണ്.
പ്രാര്‍ത്ഥനയ്ക്കുത്തരം ജപമാലയിലൂടെ
വ്യക്തിപരമായ എന്‍റെ യാചനാപ്രാര്‍ത്ഥനകളും മധ്യസ്ഥപ്രാര്‍ത്ഥനകളും 90 ശതമാനവും ഞാന്‍ കര്‍ത്താവിന് സമര്‍പ്പിക്കുന്നത് ജപമാല ചൊല്ലി അതിലെ രഹസ്യങ്ങള്‍ സമര്‍പ്പിച്ചുകൊണ്ടാണ്. ഒന്നുകില്‍ ചോദിച്ച കാര്യങ്ങള്‍ അതേപടിതന്നെ സാധിച്ചുതരും. അല്ലെങ്കില്‍ ഉപരിയായ കൃപ തരും. ഇതുവരെ മറിയത്തോട് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചിട്ട് മണ്ടിയാകാന്‍ എനിക്ക് ദൈവം ഇട വരുത്തിയിട്ടില്ല.
നിത്യസഹായ മാതാവിന്‍റെ നൊവേനയില്‍ ഇങ്ങനെ ഒരു പ്രാര്‍ത്ഥനയുണ്ട്. ‘തുടര്‍ന്ന് സഹിക്കുക എന്നതാണ് ദൈവതിരുമനസെങ്കില്‍ അവ സന്തോഷത്തോടും ക്ഷമയോടുംകൂടി സ്വീകരിക്കുവാനുള്ള ശക്തി എനിക്ക് നല്കണമേ’ എന്ന്. എനിക്ക് തോന്നുന്നത് ഈ മേഖലയിലാണ് അമ്മയെന്നെ ഏറെ സഹായിച്ചിട്ടുള്ളത് എന്നാണ്. കാരണം മംഗളവാര്‍ത്ത അറിഞ്ഞ കാലം മുതല്‍ യേശുവിന്‍റെ ഉയിര്‍ത്തെഴുന്നേല്പുവരെ അമ്മയുടെ ജീവിതം നിരന്തര സഹനങ്ങളുടെ ഘോഷയാത്രയായിരുന്നല്ലോ. ദൈവകൃപ നിറഞ്ഞ മറിയം അവിടുത്തെ മകളായ എന്നെയും നിരന്തരമായ സഹനങ്ങളില്‍ കൃപ നല്കി തകരാതെ നിര്‍ത്തുന്നു.
ഈ കുറിപ്പുകളും ജപമാലരാജ്ഞിയുടേത്
ശാലോം ടൈംസ് തുടര്‍ച്ചയായി വായിക്കുന്നവര്‍ക്കറിയാം കുറെ വര്‍ഷങ്ങളായി ഞാന്‍ ഈ മാസികയില്‍ എഴുതുന്നു എന്നുള്ളത്. പക്ഷേ എന്‍റേതല്ല, മാതാവിന്‍റേതാണ് ഈ കുറിപ്പുകള്‍. ഈ ലേഖനങ്ങള്‍ക്കുവേണ്ടി ആകപ്പാടെ ഞാന്‍ ചെയ്യുന്നത് ഒരു മുഴുവന്‍കൊന്ത (203 മണി) ചൊല്ലുക എന്നുള്ളത് മാത്രമാണ്. ലേഖനത്തിലെഴുതേണ്ട ആശയങ്ങളും ദൈവവചനങ്ങളും ആ നിമിഷങ്ങളിലാണ് എനിക്ക് ദൈവം വെളിപ്പെടുത്തി തരുന്നത്. വര്‍ഷങ്ങളായി ബൈബിള്‍ മാത്രമാണ് ഞാന്‍ വായിക്കുന്ന ഏകഗ്രന്ഥം. ‘ആത്മജ്ഞാനപൂരിത പാത്ര’മായ മറിയം തന്‍റെ
വലിയ മധ്യസ്ഥതയിലൂടെ ശാലോം ടൈംസിന്‍റെ വായനക്കാര്‍ക്കുവേണ്ടി വെളിപ്പെടുത്തുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ ഞാന്‍ കുറിച്ചുവയ്ക്കുന്നു എന്ന് മാത്രമേയുള്ളൂ. ശാലോം ടൈംസും മാതാവിന് സമര്‍പ്പിക്കപ്പെട്ടതാണല്ലോ.
ഇവിടെ ഞാന്‍ കുറിച്ചത് മറിയം എനിക്കാരെന്ന അനുഭവങ്ങള്‍ മാത്രമാണ്. ഇതൊരു ലേഖനമല്ല. ഈ ജപമാലമാസത്തില്‍ ജപമാലരാജ്ഞിയായ മറിയം പുതിയൊരഭിഷേകം നിങ്ങളുടെ ജീവിതങ്ങള്‍ക്കും കുടുംബങ്ങള്‍ക്കും നല്കട്ടെയെന്ന് ആശംസിക്കുകയും പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ആവേ മരിയ.
സ്റ്റെല്ല ബെന്നി
Latest Articles
എന്‍റെ കുടുംബത്തിലെ രണ്ടാമത്തെ മകനാണ് ഞാന്‍. മാതാപിതാക്കളും ചേട്ടനും അനിയത്തിയും അടങ്ങുന്ന കുടുംബത്തില്‍നിന്ന് 2003 ജൂണ്‍ മാസം എട്ടാം തിയതി ഞാന്‍ പൗരോഹിത്യപരിശീലനത്തിനായി ഇറങ്ങി. സ്‌കൂള്‍ പഠനകാലത്ത് പഠനത്തില്‍ മോശമായിരുന്നു. എന്നാല്‍ വൈദികപരിശീലനകാലത്ത് പഠനമേഖലയില്‍ ഈശോ പ്രത്യേക അനുഗ്രഹം ചൊരിയാന്‍ തുടങ്ങി. സാമാന്യം മികച്ച മാര്‍ക്കാണ് എനിക്ക് വൈദികപഠനസമയത്ത് ലഭിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നത്. അങ്ങനെ സന്തോഷകരമായി സെമിനാരിജീവിതം മുന്നോട്ടുപോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു. വൈദികപരിശീലനം ആരംഭിക്കുന്ന ഓരോ വൈദികവിദ്യാര്‍ത്ഥിയും സ്വപ്നം കാണുന്ന ഒരു ദിവസമുണ്ട്, ആദ്യമായി ഈശോയുടെ ബലിപീഠത്തില്‍ ബലിയര്‍പ്പിക്കുന്ന ദിവസം. ആ സ്വപ്നത്തിലേക്ക് ഞാനുള്‍പ്പെടെയുള്ള ഞങ്ങളുടെ ബാച്ചിലെ വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍ അടുത്തുകൊണ്ടിരുന്നു… തിരുപ്പട്ടത്തിലേക്ക് എത്താന്‍ ഏതാണ്ട് ഒന്നരവര്‍ഷം ബാക്കി നില്ക്കുന്ന നാളുകള്‍. ഒരു ദിവസം നേരം വെളുത്തപ്പോള്‍ എന്‍റെ ഇടത്തേ കണ്ണിന് കാഴ്ചയില്ല! കണ്ണാടിയില്‍ നോക്കി പരിശോധിച്ചപ്പോള്‍ ആ കണ്ണ് തുറന്നുതന്നെയിരിക്കുന്നുണ്ട്, പക്ഷേ കാര്യമായി ഒന്നും കാണുന്നില്ല! തുടര്‍ന്ന് ചികിത്സകള്‍ക്കായി പോയി. പരിശീലകരായ വൈദികര്‍ക്ക് എന്നെ മുന്നോട്ട് പോകാന്‍ അനുവദിക്കണോ എന്നുള്ള സംശയങ്ങളും ആകുലതകളുമൊക്കെയുണ്ട്. കാരണം കാഴ്ചയില്ലാത്ത ഒരാള്‍ക്ക് അജപാലനപരമായ മേഖലകളില്‍ കാര്യക്ഷമമായി പ്രവര്‍ത്തിക്കാനാവില്ലല്ലോ. പക്ഷേ കര്‍ത്താവിന്‍റെ പ്രത്യേക കരുതല്‍നിമിത്തം പഠനമേഖലകളിലും പ്രാര്‍ത്ഥനാജീവിതത്തിലുമെല്ലാം സമൃദ്ധമായി എന്നെ അനുഗ്രഹിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. തളരാതിരുന്നതിനുപിന്നില്‍…. ആ സമയത്ത് പലരും എന്നോട് ചോദിച്ചിട്ടുണ്ട്, ‘എങ്ങനെ തളരാതെ മുന്നോട്ടുപോകാന്‍ കഴിഞ്ഞു? പേടി തോന്നിയില്ലേ?’ വാസ്തവത്തില്‍, ഒരു കണ്ണിന്‍റെ കാഴ്ച നഷ്ടപ്പെടുന്നതിന് നാലുമാസങ്ങള്‍ക്കുമുമ്പ് പരിശുദ്ധ കുര്‍ബാനയുടെ ഇടയില്‍ ഈശോ എനിക്കൊരു അനുഭവം തന്നു. ആ അനുഭവം ഒമ്പതു ദിവസങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞപ്പോഴും ആവര്‍ത്തിച്ചു. ഈ രണ്ട് അനുഭവങ്ങളും എന്‍റെ ആത്മീയപിതാവിനോട് പങ്കുവച്ചപ്പോള്‍ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു, ”പരിശുദ്ധ കുര്‍ബാനയര്‍പ്പിക്കുമ്പോള്‍ അത് ഈശോയുടെ തിരുശരീരമാണെന്നും തിരുരക്തമാണെന്നും കുറെക്കൂടി വിശ്വസിക്കാന്‍ ഇപ്പോള്‍ പറ്റുന്നില്ലേ. ഈ വിശ്വാസം ഉള്ളില്‍ വച്ചാല്‍ മതി.” ആ ഉപദേശം സ്വീകാര്യമായിരുന്നു. പക്ഷേ അതോടൊപ്പംതന്നെ എന്തോ ഒരു വേദന വരാന്‍ പോകുന്നുണ്ടോ എന്നൊരു ചിന്തയും എനിക്കുണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങനെയിരിക്കേയാണ് 2012 മെയ് 30-ന് ഇടത്തേ കണ്ണിന്‍റെ കാഴ്ച നഷ്ടപ്പെട്ടത്. അതേത്തുടര്‍ന്ന് സെമിനാരിയില്‍ അവസാന ഒന്നര വര്‍ഷത്തെ പ്രധാന പഠനങ്ങള്‍ക്കൊപ്പം ചികിത്സകളും നടന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. ആ വര്‍ഷം കടന്നുപോയി. അടുത്ത വര്‍ഷത്തെയും പഠനം ഏതാണ്ട് പൂര്‍ത്തിയായി. തിരുപ്പട്ടം കിട്ടാനായി നിശ്ചയിച്ചിരുന്ന ദിവസങ്ങള്‍ അടുക്കുകയാണ്. ആ സമയത്ത് ഞാനും ഒപ്പമുള്ളവരും ചേര്‍ന്ന് പീലാസയും കാസയും കാപ്പയുമൊക്കെ വാങ്ങാനായി പോയി. അതെല്ലാം കൈയില്‍ കിട്ടാനായി കൊതിയോടെ കാത്തിരിക്കുന്ന സമയം. ആ ഡിസംബര്‍ 15-ന് രാവിലെ എഴുന്നേറ്റപ്പോള്‍ എന്‍റെ വലത്തേ കണ്ണിന്‍റെ കാഴ്ചയും നഷ്ടമായിരുന്നു. അപ്പച്ചന്‍ എന്നെയുംകൊണ്ട് ആശുപത്രിയില്‍ കയറിയിറങ്ങി. ഡോക്ടര്‍ അവസാനം പറഞ്ഞു, ”ഞാനും പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാം.” കാരണം മറ്റൊന്നും ചെയ്യാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഈശോ ഉത്തരം പറഞ്ഞില്ല… തീര്‍ത്തും അവ്യക്തമായി എന്തോ കാണുന്നു എന്നുമാത്രമേയുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ പിന്നീട്. ആ ദിവസങ്ങളില്‍ കൂട്ടുകാര്‍ കാസയും പീലാസയും എന്‍റെ കൈയില്‍ കൊണ്ടുവന്നുതന്നു. അന്ന് ഞാന്‍ ഹൃദയം നൊന്ത് ചോദിച്ചു, ”ഈശോയേ, ഈ പീലാസയെടുത്ത് ഇതില്‍ നിന്‍റെ തിരുശരീരം വച്ച് ഇതെന്‍റെ ശരീരമാകുന്നു എന്നു പറയാന്‍ എന്നെ അനുവദിക്കുമോ? കാസയെടുത്ത് ഇതെന്‍റെ രക്തമാകുന്നുവെന്ന് പറയാന്‍ ഈശോയേ, എന്നെ ഒന്ന് അനുവദിക്കുമോ?” അന്ന് ഈശോ ഒരുത്തരവും പറഞ്ഞില്ല. എല്ലാവരും കാപ്പ നോക്കി ‘നല്ല ഭംഗിയുണ്ടെ’ന്ന് പറയുമ്പോള്‍ ഇതൊക്കെ ഒരിക്കലെങ്കിലും ധരിക്കാന്‍ കഴിയുമോ എന്നും ഈശോയോട് ചോദിച്ചുപോയിട്ടുണ്ട്. അപ്പോഴും ഈശോ ഒരുത്തരവും പറഞ്ഞില്ല. ആ സമയത്ത് വീട്ടില്‍ കുറച്ചുനാള്‍ വി്രശമിച്ചിരുന്നു. അന്ന് അനിയത്തിയാകട്ടെ പ്രസവശേഷം വീട്ടില്‍ വിശ്രമത്തിലായിരിക്കുന്ന സമയമാണ്. അനിയത്തിയും അധ്യാപികയായിരുന്ന ആന്റിയും ചേര്‍ന്ന് വിശുദ്ധ കുര്‍ബാനയിലെ പ്രാര്‍ത്ഥനകളെല്ലാം കാണാപാഠം പഠിക്കാന്‍ സഹായിച്ചു. ചില പ്രാര്‍ത്ഥനകള്‍ പഠിക്കാന്‍ കഴിയാതെ വിഷമിക്കുമ്പോള്‍ പഠനം നിര്‍ത്തിയിട്ട് ഒരു ജപമാലരഹസ്യം ധ്യാനിച്ച് പ്രാര്‍ത്ഥിക്കും. എന്നിട്ട് വീണ്ടും പഠിക്കും. അങ്ങനെ എല്ലാ പ്രാര്‍ത്ഥനകളും കാണാപാഠമായി. അനിശ്ചിതത്വം… അശരീരി… ഡിസംബര്‍ 31-ന് വീട്ടില്‍നിന്നും ഇറങ്ങി. തുടര്‍ന്ന് സെമിനാരിയിലേക്കും ബിഷപ്‌സ് ഹൗസിലേക്കും പോകേണ്ടിയിരുന്നു. ആദരണീയനായ റാഫേല്‍ തട്ടില്‍ പിതാവാണ് എനിക്ക് പട്ടം തരേണ്ടത്. പിതാവ് എനിക്കായി ഒന്നരമണിക്കൂറോളം പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചിട്ട് എന്‍റെ കണ്ണിന്‍റെ കാഴ്ചയുടെ പ്രശ്‌നം അറിഞ്ഞിട്ടുതന്നെ പട്ടം സ്വീകരിക്കാന്‍ അനുവാദം തന്നു. അത്ഭുതകരമായ ആ ദൈവിക ഇടപെടലില്‍ തിരുപ്പട്ടം സ്വീകരിക്കാന്‍ ഞാന്‍ ഒരുങ്ങി. തിരുപ്പട്ടത്തിന്‍റെ ദിവസമെത്തി. 2014 ജനുവരി ഒന്ന്. അന്ന് പടികള്‍ കയറിയിറങ്ങുക തുടങ്ങി, പല കാര്യങ്ങളും കൂട്ടുകാരുടെ സഹായമില്ലാതെ തനിയെ ചെയ്യേണ്ടിവരും എന്നെനിക്കറിയാം. എങ്ങനെ അതെല്ലാം ചെയ്യുമെന്ന ആശങ്കയുമുണ്ട്. എന്തായാലും പിതാവിനോടൊപ്പം കാറില്‍ ജപമാല ചൊല്ലിക്കൊണ്ടാണ് വന്നത്. തിരുപ്പട്ടത്തിനായി ഒരുങ്ങുന്നതിന്‍റെ തിരക്കില്‍ ആ ജപമാല പോക്കറ്റിലിടാന്‍ മറന്നുപോയി. പിന്നീട് പോക്കറ്റിലിടാന്‍ പറ്റുകയുമില്ല. കൈയില്‍ പിടിക്കാനുമാവില്ലെന്നറിയാം. അതിനാല്‍ കൈത്തണ്ടയില്‍ ചുറ്റിവച്ചു. തിരുക്കര്‍മ്മങ്ങള്‍ ആരംഭിച്ചു. ഇരുവശത്തും നിന്നിരുന്ന വൈദികര്‍ക്ക് എന്‍റെ അവസ്ഥ അറിയാമായിരുന്നതുകൊണ്ട് അവര്‍ എന്നെ സഹായിക്കാനായി പ്രാര്‍ത്ഥനകള്‍ ചൊല്ലിത്തന്നിരുന്നു. എന്നാല്‍ അവരുടെ സ്വരത്തെക്കാള്‍ തെളിഞ്ഞ സ്വരത്തില്‍ പ്രാര്‍ത്ഥനകള്‍ ചൊല്ലിത്തരുന്ന മറ്റൊരു സ്വരം ഞാന്‍ കേള്‍ക്കാന്‍ തുടങ്ങി. എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ചെയ്യാന്‍ സഹായിക്കുന്നതിന് കൂടെ ഒരാളുണ്ടെന്ന് എനിക്ക് മനസിലായി. അത് മറ്റാരുമായിരുന്നില്ല പരിശുദ്ധ അമ്മയായിരുന്നു. അന്നുമുതല്‍ എന്നും കൈത്തണ്ടയില്‍ ചുറ്റിയ ജപമാല എല്ലായ്‌പോഴും, പ്രത്യേകിച്ച് ദിവ്യബലിസമയത്തും എന്നോടൊപ്പമുണ്ട്. ഉത്തരം കിട്ടിയ ദിവസം ഞാന്‍ ഹൃദയം നൊന്ത് ചോദിച്ച ചോദ്യങ്ങള്‍ക്കെല്ലാം എന്‍റെ തിരുപ്പട്ടത്തിന്‍റെ ദിവസം ഈശോ ഉത്തരം തന്നു. ഇന്ന് അനേകതവണ ഞാന്‍ എന്‍റെ കാപ്പ അണിഞ്ഞുകഴിഞ്ഞു. ഏത് പീലാസയും കാസയും കൈയിലെടുത്താണോ പരിശുദ്ധ കുര്‍ബാന അര്‍പ്പിക്കാന്‍ എനിക്ക് സാധിക്കുമോ എന്ന് ഹൃദയമുരുകി ചോദിച്ചത് അതേ പീലാസയും കാസയും കൈയിലേന്തി അനേകതവണ പരിശുദ്ധ കുര്‍ബാന അര്‍പ്പിച്ചുകഴിഞ്ഞു. ആദ്യബലിയുടെ അന്നും പിന്നീടും അതാതു ദിവസത്തെ സുവിശേഷഭാഗം കാണാതെ പഠിച്ചാണ് പരിശുദ്ധ കുര്‍ബാനകള്‍ അര്‍പ്പിച്ചിരുന്നത്. വൈദികനായതിനുശേഷം പിതാവിന്‍റെ നിര്‍ദേശപ്രകാരം ഞാനൊരു പള്ളിയില്‍ മൂന്നര മാസക്കാലം സഹവികാരിയായി ഇരുന്നു. പിന്നീട് എന്‍റെ ആരോഗ്യസ്ഥിതി മോശമായതിനാല്‍ മറ്റൊരു സ്ഥാപനത്തില്‍ എട്ടരമാസത്തോളം ഒരു അംഗത്തെപ്പോലെ താമസിച്ചു. അതിനുശേഷം പാലക്കാട് ധോണി ധ്യാനകേന്ദ്രത്തില്‍ ശുശ്രൂഷ ചെയ്തു. ചികിത്സകള്‍ തുടര്‍ന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. 2016 ഫെബ്രുവരിയില്‍ നിര്‍ണായകമായ ഒരു സംഭവമുണ്ടായി. കുറച്ച് മാസങ്ങളായി സ്ഥിരമായി പനിനിമിത്തം ആശുപത്രിയില്‍ പ്രവേശിപ്പിക്കേണ്ട അവസ്ഥയായിരുന്നു. ഫെബ്രുവരിയിലാകട്ടെ ബി.പി വല്ലാതെ കുറഞ്ഞ് ശരീരം മരുന്നുകളോടൊന്നും പ്രതികരിക്കാത്ത അവസ്ഥ വന്നു. മരണമെന്നുതന്നെ ഡോക്‌ടേഴ്‌സ് ഉള്‍പ്പെടെ എല്ലാവരും ചിന്തിച്ചുതുടങ്ങി. മാതാപിതാക്കളോടും അപ്രകാരം പറയുകയും ചെയ്തു. എന്നാല്‍ പെട്ടെന്നൊരു ദിവസം ബി.പി തനിയെ ഉയര്‍ന്നു. അങ്ങനെ അത്ഭുതകരമായി ഞാന്‍ വീണ്ടും ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരികെവന്നു. കര്‍ത്താവ് എന്‍റെ പൗരോഹിത്യശുശ്രൂഷ തുടരാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നുവെന്ന് വ്യക്തമാക്കുകയായിരുന്നു! അല്പനാളുകള്‍ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ മറ്റൊരു അത്ഭുതം! എന്‍റെ വലത്തെ കണ്ണിന്‍റെ കാഴ്ച ഈശോ 2016 ആഗസ്റ്റ് 22-ന് എനിക്ക് തിരിച്ചുതന്നു. വൈദ്യശാസ്ത്രത്തിന് അതിന്‍റെ കാരണം വിശദീകരിക്കാനായിട്ടില്ല. ഇപ്പോള്‍ വലത്തേ കണ്ണിന് മാത്രമേ കാഴ്ചയുള്ളൂവെങ്കിലും എനിക്ക് വായിക്കാനും വാഹനം ഓടിക്കാനുമെല്ലാം സാധിക്കുന്നുണ്ട്. ബെഷെറ്റ്‌സ് ഡിസീസ് (Behcet’s Disease) എന്ന അപൂര്‍വ അസുഖമാണ് എനിക്കുള്ളത്. ഈ അസുഖം ശരീരത്തില്‍ ഇമ്യൂണിറ്റി സിസ്റ്റത്തെയാണ് ബാധിക്കുന്നത്. അതാണ് കാഴ്ച നഷ്ടപ്പെടാനുണ്ടായ കാരണം. കണ്ണുകള്‍മാത്രമല്ല, രക്തയോട്ടമുള്ള ഏത് അവയവവും ഈ രോഗത്തിന്‍റെ ഫലം അനുഭവിക്കേണ്ടിവന്നേക്കാം. പക്ഷേ ഇന്നും ഈശോ അവിടുത്തെ പൗരോഹിത്യശുശ്രൂഷ ചെയ്യാനുള്ള ആരോഗ്യസ്ഥിതി എനിക്ക് തരുന്നു. കര്‍ത്താവ് കാണിച്ച കാരുണ്യം മാത്രമാണ് എന്‍റെ പൗരോഹിത്യം. ”കര്‍ത്താവിന്‍റെ പുരോഹിതരെന്ന് നിങ്ങള്‍ വിളിക്കപ്പെടും; നമ്മുടെ ദൈവത്തിന്‍റെ ശുശ്രൂഷകരെന്ന് നിങ്ങള്‍ അറിയപ്പെടും” (ഏശയ്യാ 61/6). കണ്ണില്ലാതെ ബലിയര്‍പ്പിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയ എനിക്ക് തിരുവോസ്തിരൂപനായ ഈശോയെ കാണാന്‍ സാധിക്കില്ലായിരുന്നെങ്കിലും ഞാനര്‍പ്പിച്ച ബലികളില്‍ പലരും ഈശോയെ കണ്ടു, അനുഭവിച്ചു! അവിടുത്തേക്ക് എത്ര നന്ദി പറഞ്ഞാലാണ് മതിയാകുക! തൃശൂര്‍ അതിരൂപതയില്‍ വെളുത്തൂര്‍ സെന്റ് ജോര്‍ജ് ഇടവകാംഗമാണ് ഫാ. പോള്‍. പിതാവ്: നിര്യാതനായ കെ.ഐ.ആന്റണി, മാതാവ്: റോസിലി ആന്റണി, രണ്ട് സഹോദരങ്ങള്‍. ഇപ്പോള്‍ തൃപ്രയാര്‍ താന്ന്യം സെന്റ് പീറ്റേഴ്‌സ് ദൈവാലയത്തിലും നാട്ടിക സെന്റ് ജൂഡ് ദൈവാലയത്തിലും വികാരിയായി സേവനം ചെയ്യുന്നു.
ഞാനും എന്‍റെ കുടുംബവും ശാലോം ടൈംസ് മാസിക വായിക്കുന്നുണ്ട്. ഞങ്ങള്‍ ശാലോം ടി.വിയെ സാമ്പത്തികമായും പ്രാര്‍ത്ഥനയിലൂടെയും താങ്ങുന്ന ശാലോം പീസ് ഫെലോഷിപ് (എസ്.പി.എഫ്) അംഗങ്ങളുമാണ്. 12 വര്‍ഷമായി ഞങ്ങള്‍ വാങ്ങിയ കൃഷിസ്ഥലത്ത് കുടിവെള്ളത്തിന് യാതൊരു സാധ്യതയും ഇല്ലാത്ത അവസ്ഥയായിരുന്നു. പലരെയും കൊണ്ടുവന്ന് സ്ഥാനം നോക്കി മൂന്ന് കുഴല്‍കിണറുകള്‍ കുത്തിയെങ്കിലും ആവശ്യത്തിന് വെള്ളം ലഭിച്ചില്ല. അങ്ങനെയിരിക്കേ ഒരിക്കല്‍ മാസികയില്‍ വായിച്ച 2 രാജാക്കന്‍മാര്‍ 3/16-20 വചനഭാഗം രണ്ട് വര്‍ഷത്തോളം തുടര്‍ച്ചയായി ചൊല്ലി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുകയും വെള്ളം ലഭിച്ചാല്‍ സാക്ഷ്യമറിയിക്കാമെന്ന് നേരുകയും ചെയ്തു. ആ സമയത്ത് ഒരു ദിവസം വീട്ടില്‍ ജോലിക്ക് വന്ന ആള്‍ വെള്ളത്തിന് സ്ഥാനം കാണുകയും കുളം കുഴിക്കാന്‍ തീരുമാനിക്കുകയും ചെയ്തു. കുളം കുഴിക്കുന്നതിന്‍റെ തലേ ദിവസം പ്രാര്‍ത്ഥിച്ച് വചനം എടുത്തപ്പോള്‍ ”അവിടുന്ന് പാറയെ ജലാശയമാക്കി, തീക്കല്ലിനെ നീരുറവയാക്കി” എന്ന സങ്കീര്‍ത്തനങ്ങള്‍ 114/8 വചനം ലഭിച്ചു. അതില്‍ വിശ്വസിച്ച് കുളം കുഴിച്ചപ്പോള്‍ സമൃദ്ധമായി വെള്ളം കിട്ടി. ഈശോ ഞങ്ങള്‍ക്ക് ചെയ്തുതന്ന ഈ വലിയ അനുഗ്രഹത്തിന് നന്ദിയും സ്തുതിയും ആരാധനയും അര്‍പ്പിക്കുന്നു.
ഒരു ഞായറാഴ്ച, യാത്രാമധ്യേ റോഡരികിലുള്ള ദൈവാലയത്തില്‍ ദിവ്യബലിയര്‍പ്പിക്കാന്‍ കയറി. രണ്ടാമത്തെ വിശുദ്ധ കുര്‍ബാനയാണ് ഇനിയുള്ളത്. അല്പം നേരത്തെ എത്തി ദൈവാലയത്തില്‍ ഇരിക്കുമ്പോള്‍ ഒരു കാഴ്ച കണ്ടു. ചുളിവു വീഴാത്ത വെള്ള ഷര്‍ട്ടും മുണ്ടും ധരിച്ച ഒരു മുതിര്‍ന്ന യുവാവ്. ആദ്യത്തെ ദിവ്യബലിയ്ക്കുപയോഗിച്ച വിശുദ്ധ പാത്രങ്ങളും തിരികളും മാറ്റി രണ്ടാമത്തെ വിശുദ്ധ ബലിക്കുള്ള ക്രമീകരണങ്ങള്‍ ഒരുക്കുകയാണ് അദ്ദേഹം. ഇക്കാര്യങ്ങള്‍ക്കായി അനേകതവണ അദേഹത്തിന് ദൈവാലയത്തിലേക്ക്, വിശുദ്ധസ്ഥലത്തേക്ക് പ്രവേശിക്കുകയും സങ്കീര്‍ത്തിയിലേക്ക് പോവുകയും ചെയ്യേണ്ടിവന്നു. ദൈവാലയത്തിനുള്ളിലൂടെ പലപ്രാവശ്യം ദിവ്യകാരുണ്യ ഈശോയ്ക്ക് അപ്പുറവും ഇപ്പുറവും കടക്കേണ്ടതായും വന്നു. എന്നാല്‍ ഏറ്റവും അതിശയകരമായത്, ഈ അവസരങ്ങളിലെല്ലാം അദ്ദേഹം ദിവ്യകാരുണ്യ ഈശോയെ ശിരസുനമിച്ച് ഭക്തിയോടെ ആരാധിച്ചിരുന്നു എന്നതാണ്. ആരും ശ്രദ്ധിച്ചുപോകുന്ന സ്‌നേഹപ്രകടനം. എത്ര ആദരവോടെയാണ് അദേഹം ദൈവാലയത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നത്..! സങ്കീര്‍ത്തിയിലേക്ക് പോകുമ്പോഴും ആ ബഹുമാനത്തിന് മാറ്റുകുറയുന്നില്ല. രാജാധിരാജാവിന്‍റെ സന്നിധിയില്‍ ഭയഭക്ത്യാദരവുകളോടെ പ്രവേശിക്കുകയും കുമ്പിട്ട് ആരാധിച്ച് ഉത്തരവാദിത്വങ്ങള്‍ സ്‌നേഹപൂര്‍വം നിര്‍വഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ദൈവാലയ ശുശ്രൂഷി. ഈശോയോട് അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ഹൃദയത്തിലുള്ള ഉത്ഘടസ്‌നേഹത്തിന്‍റെ ബഹിര്‍സ്ഫുരണമായിരുന്നു ആ ആദരവിന്‍റെ ഉറവിടം. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പെരുമാറ്റം കണ്ടാലറിയാം അവിടെ സര്‍വശക്തനായ ദൈവം സന്നിഹിതനാണെന്ന്. സ്വര്‍ഗത്തില്‍ വസിക്കുന്ന അത്യുന്നതന്‍ ആ ദൈവാലയത്തില്‍ സര്‍വമഹത്വത്തോടെ ഉപവിഷ്ഠനാണെന്ന് ആ കപ്യാര്‍ ഒന്നും പറയാതെ കാണിച്ചുതന്നു; ഒരു മാലാഖയെപ്പോലെ. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പേരോ വിശദാംശങ്ങളോ അറിയില്ല, പക്ഷേ, ഒന്നറിയാം, ആ ശുശ്രൂഷിക്ക് ദൈവത്തെ അറിയാം. അവിടുത്തെ എപ്രകാരം സ്‌നേഹിക്കണമന്ന്, ആദരിക്കണമെന്ന് അറിയാം. ”എന്നെ ആദരിക്കുന്നവനെ ഞാനും ആദരിക്കും” (1സാമുവല്‍ 2/30), ”ദൈവഭക്തി അനുഗ്രഹത്തിന്‍റെ ആരാമം പോലെയാണ്; ഏതു മഹത്വത്തെയുകാള്‍ നന്നായി അത് മനുഷ്യനെ ആവരണം ചെയ്യുന്നു” (പ്രഭാഷകന്‍ 40/27) എന്ന ദൈവത്തിന്‍റെ വാഗ്ദാനപ്രകാരം ഈ ദൈവാലയ ശുശ്രൂഷിയെയും കുടുംബത്തെയും അദേഹത്തിനുള്ള സകലത്തെയും അവിടുന്ന് എത്രയധികമായി ആദരിക്കുകയും അനുഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ടാകും..! കര്‍ത്താവിന്‍റെ പേടകം ആദരവോടെ സംരക്ഷിച്ച ഓബദ് ഏദോമിനെക്കുറിച്ച് 2സാമുവല്‍ 6/11,12 രേഖപ്പെടുത്തുന്നു: ‘കര്‍ത്താവിന്‍റെ പേടകം ഓബദ് ഏദോമിന്‍റെ വീട്ടില്‍ മൂന്നുമാസം ഇരുന്നു. കര്‍ത്താവ് ഓബദ് ഏദോമിനെയും കുടുംബത്തെയും അനുഗ്രഹിച്ചു. ദൈവത്തിന്‍റെ പേടകം നിമിത്തം കര്‍ത്താവ് ഓബദ് ഏദോമിന്‍റെ കുടുംബത്തെയും അവനുള്ള സകലത്തെയും അനുഗ്രഹിച്ചു…’
ചെറിയ ക്ലാസില്‍ പഠിക്കുമ്പോള്‍ പരീക്ഷാ പേപ്പര്‍ വീട്ടില്‍ കാണിച്ച് രക്ഷിതാവിന്‍റെ ഒപ്പ് വാങ്ങിച്ചുകൊണ്ടുചെല്ലണമായിരുന്നു. മൂന്നോ നാലോ വിഷയങ്ങള്‍ ഒരുമിച്ച് കിട്ടിയാല്‍ അതില്‍ ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ മാര്‍ക്കുള്ള പേപ്പര്‍ ആദ്യം കാണാവുന്ന വിധം മുകളില്‍ വയ്ക്കും. താഴേക്ക് താഴേക്ക് മാര്‍ക്ക് കുറവുള്ളതും. ഇപ്രകാരമായിരുന്നു ഒപ്പ് വാങ്ങിക്കാന്‍ ഞാന്‍ പപ്പയുടെ അടുത്ത് പേപ്പര്‍ കൊടുത്തിരുന്നത്. ആദ്യത്തേതിന് നല്ല മാര്‍ക്കുണ്ടെന്ന് കണ്ടാല്‍ പിന്നെ അവസാനം ഇരിക്കുന്നവയ്ക്ക് കുറച്ച് കുറവുണ്ടെന്ന് തോന്നിയാലും അത് പ്രശ്‌നമാക്കാറില്ല. നമുക്ക് എവിടെ നിന്നെങ്കിലും ഒരു പ്രശംസയോ വെരി ഗുഡ് എന്ന കമന്റോ കിട്ടിയെന്ന് വിചാരിക്കുക, അന്ന് വൈകുന്നേരംതന്നെ ഒരഞ്ചുമിനിട്ട് കണ്ടെത്തിയിട്ട് ഈശോയോട് ഇങ്ങനെ പറയണം, ‘ഈശോയേ, ഇന്ന് ഒരു വെരി ഗുഡ് കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്, പിന്നെ പ്രോത്സാഹനവും പ്രശംസയും പരിഗണനയും. പക്ഷേ പതിവുപോലെ ഇന്നും കുറ്റം പറച്ചില്‍, ആവര്‍ത്തിച്ചുള്ള വിധിക്കല്‍, ക്ഷമിക്കാനാകാതെ വാശി തുടങ്ങിയവയും ഉണ്ടായിരുന്നു…” അതായത്, നന്മകള്‍ ആദ്യം പറഞ്ഞോളൂ. പിന്നാലെ വീഴ്ചകളും പറയണം എന്നുസാരം. ഇങ്ങനെയൊരു സംഭാഷണരീതി തുടങ്ങിയാല്‍, കൊച്ചുകൊച്ചുകാര്യങ്ങളില്‍ ആത്മപ്രശംസ നടത്തുകയോ, കൊച്ചുകൊച്ചു വീഴ്ചകള്‍ വിട്ടുകളയുകയോ ചെയ്യില്ല. എല്ലാം സുതാര്യമായി ദിവസവും കര്‍ത്താവിനോട് സംഭാഷിച്ചിരിക്കും. മാത്രമല്ല, നല്ല ഒരുക്കത്തോടെ വിശുദ്ധ കുമ്പസാരത്തിന് അണയുകയും ചെയ്യാം. സത്യത്തില്‍ വീഴ്ചകള്‍ ഏറ്റുപറയുന്നതുപോലെ പ്രധാനപ്പെട്ടതാണ് മഹത്വം സ്വീകരിച്ച കാര്യങ്ങള്‍ ഏറ്റുപറയുന്നതും. ഇത്തരത്തില്‍ നാം നടത്തുന്ന സംഭാഷണം കൊച്ചുകൊച്ചു പാപങ്ങള്‍ ഏറ്റുപറയുന്നതിനൊപ്പം നമുക്ക് ലഭിച്ച കൊച്ചുകൊച്ചു മഹത്വങ്ങളും കര്‍ത്താവിന് സമര്‍പ്പിക്കാനുള്ള അവസരം കൂടിയാണ്. ഇപ്രകാരം തുടരുമ്പോള്‍ വീഴ്ചയുടെ എണ്ണം കുറയുന്നതായും ആത്മപ്രശംസക്ക് കാരണമാകാത്ത വെരിഗുഡുകളുടെ എണ്ണം കൂടുന്നതായും കാണാം. കര്‍ത്താവ് അതിനിടവരുത്തും. കല്‍പ്പനലംഘനം മൂലമുള്ള പാപം നിമിത്തം കര്‍ത്താവിനെ വേദനിപ്പിക്കുന്നപോലെ തന്നെ പ്രധാനപ്പെട്ടതാണ് കര്‍ത്താവിന് അര്‍ഹമായ മഹത്വം നമ്മള്‍ കൈവശമാക്കുന്നതും. ഈ സംഭാഷണരീതിയിലൂടെ ഇതിനുരണ്ടിനും മാറ്റം വരുത്താം. അല്ലാത്തപക്ഷം, ”ചെറിയ കാര്യങ്ങള്‍ അവഗണിക്കുന്നവന്‍ അല്‍പാല്‍പമായി നശിക്കും” (പ്രഭാഷകന്‍ 19/1) എന്നതാകും സംഭവിക്കുക. ഇനി മറ്റൊരു പ്രത്യേകത എന്തെന്നുവച്ചാല്‍ നാം സമര്‍പ്പിക്കുന്ന ഇത്തരം കൊച്ചുകൊച്ചു പാപങ്ങളും ബലഹീനതകളും ഉഗ്രന്‍ പ്രാര്‍ത്ഥനകള്‍കൂടിയാണ് എന്നതാണ്. ഇങ്ങനെ നാം വായിക്കുന്നു, ”നിന്‍റെ ബലഹീനത നിനക്കുള്ള എന്‍റെ ദാനമാണ്. നിന്‍റെ നേട്ടങ്ങള്‍ എനിക്കു സമര്‍പ്പിക്കുന്നതിനൊപ്പം നിന്‍റെ ദാരിദ്ര്യവും ബലഹീനതയും വന്‍കാര്യങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്നതിലുള്ള പരാജയവും എനിക്കു കാഴ്ചവയ്ക്കുക. പകരമായി, ഞാന്‍ നിന്‍റെ കാഴ്ച സ്വീകരിച്ച് അതിനെ എന്‍റെ എത്രയും സമ്പൂര്‍ണ്ണമായ പീഡാനുഭവത്തോടുചേര്‍ത്ത് എന്‍റെ വൈദികര്‍ക്കും സഭയ്ക്കും ഫലപ്രദമാക്കും” (ഇന്‍ സിനു ജേസു, പേജ് 220). വൈദികര്‍ക്ക് വേണ്ടിയും സമര്‍പ്പിതര്‍ക്കുവേണ്ടിയും പ്രാര്‍ത്ഥിക്കണമെന്ന് എപ്പോഴെങ്കിലും തോന്നിയിട്ടുള്ള വ്യക്തിയാണോ താങ്കള്‍? അങ്ങനെയെങ്കില്‍ ഇവ്വിധത്തില്‍ നമുക്ക് പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാവുന്നതാണ്, നമ്മുടെ ബലഹീനതകള്‍ കര്‍ത്താവിന് സമര്‍പ്പിച്ചുകൊണ്ട് നമുക്ക് അവിടുത്തെ പ്രസാദിപ്പിക്കാവുന്നതാണ്. സത്യത്തില്‍ നമ്മുടേയും ലോകം മുഴുവന്‍റെയും വിശുദ്ധീകരണത്തിന് അനുദിനം ഒരഞ്ച് മിനിറ്റ് വളരെ ‘സിംപിള്‍’ ആയി നമുക്ക് നീക്കിവയ്ക്കാം.
Want to be in the loop?
Get the latest updates from Tidings!