അന്ന് വെറുതെ പള്ളിയില്‍ കയറിയതായിരുന്നു…
അതൊരു മാസാദ്യവെള്ളിയാഴ്ചയായിരുന്നു. അന്ന് ഞാന്‍ എട്ടാം ക്ലാസിലാണ് പഠിക്കുന്നത്. കത്തോലിക്കാ സ്കൂള്‍ ആയതുകൊണ്ട് എല്ലാ മാസാദ്യവെള്ളിയാഴ്ചകളിലും വിശുദ്ധ കുര്‍ബാന ഉണ്ടാകും. ഉച്ചയ്ക്ക് എല്ലാ കത്തോലിക്കാ കുട്ടികളും വിശുദ്ധ കുര്‍ബാനക്കായി പോയി. ഞാനാകട്ടെ ക്ലാസില്‍ തനിയെ ഇരിക്കുന്നു.വിശുദ്ധ കുർബാനക്ക് പോയ എന്റെ കൂട്ടുകാരന്‍ അല്പം കഴിഞ്ഞ് തിരികെ വന്ന് എന്നെ വിളി ച്ചു, ‘തനിയെ ഇരിക്കണ്ട, എന്‍റെയൊപ്പം വാ.’ എനിക്ക് ദേഷ്യം വന്നു. അമ്പലത്തില്‍ ശാന്തിക്കാരനാകാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നയാളാണ് ഞാന്‍ എന്ന് അവനറിയാം. എന്നിട്ടും അവന്‍ എന്നെ പള്ളിയിലേക്ക് വിളിക്കുന്നു. അവന്‍ വീണ്ടും പറഞ്ഞു, “പള്ളിയില്‍ വന്ന് പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാനൊന്നുമല്ല, വെറുതെ എനിക്ക് ഒരു കൂട്ടിന് വന്നാല്‍ മതി!” സ്നേഹപൂര്‍വമായ ആ നിര്‍ബന്ധത്തിന് വഴങ്ങി ഞാന്‍ പള്ളിയിലേക്ക് ചെന്നു.
ആദ്യം അവിടെ എത്തിയപ്പോള്‍ എന്തോ ഒരു ആകര്‍ഷണമുള്ളതുപോലെ… അതിനാല്‍ അവിടത്തെ രൂപങ്ങളെല്ലാം നോക്കി ഞാനവിടെ ഇരുന്നു.എന്നാല്‍ ടീച്ചര്‍ ക്ലാസനുസരിച്ച് കുട്ടികളെ നിരയായി നിര്‍ത്തിയപ്പോള്‍ വീണ്ടും പ്രശ്നം, ഞാന്‍ അവരുടെ ഇടയിലായിപ്പോയി. അവിടെ നിന്നാല്‍ അവര്‍ ചെയ്യുന്നതുപോലെയൊക്കെ ചെയ്യേണ്ടി വരും. അതിനാല്‍ എനിക്ക് ഇവിടെ നില്‍ക്കാന്‍ പറ്റില്ല എന്നു പറഞ്ഞ് കൂട്ടുകാരന്‍റെ കൈ തട്ടിമാറ്റി ഞാന്‍ പള്ളിയുടെ പ്രധാനവാതിലിലൂടെ പുറത്തിറങ്ങാന്‍ ശ്രമിച്ചു.
എന്നാല്‍ അവിടെ ആരോ എന്നെ തടഞ്ഞു നിര്‍ത്തുന്നതുപോലെ. പുറത്തിറങ്ങാന്‍ കഴിയാതെ ഞാന്‍ ഭിത്തിയില്‍ ചാരി താഴെ ഇരുന്നു. അലപ്സമയത്തിനകം വിശുദ്ധ ബലി ആരംഭിച്ചു. എനിക്കൊന്നും മനസ്സിലായില്ല. കുറച്ചു നേരം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ എല്ലാ കുട്ടികളും മുട്ടുകുത്തുന്നത് കണ്ടു. അതോടെ എനിക്ക് അൾത്താര കാണാന്‍ സാധിച്ചു. അവിടെ വൈദികന്‍ ഒരു വെളുത്ത അപ്പം കൈയിലെടുത്ത് നില്ക്കുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടു. അത് ഞങ്ങളുടെ മാനേജരച്ചനായിരുന്നു. അദ്ദേഹം വളരെ ഭക്തിയോടെയാണ് ബലി അര്‍പ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നത്.
ആ സമയത്ത് അദ്ദേഹം ഇങ്ങനെ പറയുന്നത് ഞാൻ കേട്ടു, “ഇത് നിങ്ങൾക്കുവേണ്ടി മുറിക്കപ്പെടുന്ന എന്റെ ശരീരമാണ് ” അടുത്ത നിമിഷം ആ അപ്പം കാണാതായി; പകരം അച്ചന്‍റെ കൈയില്‍ ഒരു മനുഷ്യഹൃദയം! അത് തുടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ആ തുടിപ്പനുസരിച്ച് അച്ചന്‍റെ കൈകളും അനങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ആ അത്ഭുതദൃശ്യം കണ്ണ് ചിമ്മാതെ ഞാന്‍ നോക്കി. പെട്ടെന്നതാ, ആ ഹൃദയം രണ്ടായി പൊട്ടിപ്പിളരുന്നു! രക്തം അച്ചന്‍റെ കൈയിലൂടെ താഴേക്ക് ഒഴുകാന്‍ തുടങ്ങി. അള്‍ത്താര മുഴുവന്‍ നനഞ്ഞു. നിറയെ രക്തം കണ്ട എനിക്ക് തല കറങ്ങുന്നതായി തോന്നി. ആ ദൃശ്യം കണ്ടിരിക്കാനാവാത്തതിനാല്‍ കുറച്ചു നേരം കണ്ണടച്ചു പിടിച്ചു.
പിന്നെ വീണ്ടും കണ്ണു തുറന്നു നോക്കുമ്പോള്‍ നേരത്തേ കണ്ടതൊന്നും കാണുന്നില്ല. പകരം അവിടെ ശരീരം മുഴുവന്‍ മുറിവ് നിറഞ്ഞ പച്ചയായ ഒരു മനുഷ്യന്‍ നിൽക്കുന്നു! അത്രയും മുറിവുകളുമായി അതിനു മുമ്പോ ശേഷമോ ആരെയും ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടില്ല. അതാരാണെന്ന് എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു. എന്നാല്‍ അയാളുടെ മുഖമെല്ലാം മുറിവുകള്‍ കാരണം വികൃതമാണ് എന്ന് എനിക്ക് കാണാമായിരുന്നു. അല്പസമയം ഞാന്‍ നോക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കവേ പെട്ടെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത സമയത്ത് ഒരാള്‍ ആ മനുഷ്യനെ ഒറ്റ അടി! അതോടെ അയാള്‍ അള്‍ത്താരയിലേക്ക് കമിഴ്ന്നു വീണു! ഇതെല്ലാം കണ്ട് ഞാന്‍ കരയുകയായിരുന്നു. ഈ സംഭവം നടക്കുന്ന സമയത്ത് ഞാന്‍ ബൈബിള്‍ വായിച്ചിട്ടില്ല. എന്നാല്‍ ബൈബിളില്‍ രേഖപ്പെടുത്തി യിരിക്കുന്ന ക്രിസ്തുവിന്‍റെ പീഡാനുഭവങ്ങളെല്ലാം അവിടെ ഞാന്‍ കണ്ടു.
അങ്ങനെ നിൽക്കുമ്പോഴതാ ആ മനുഷ്യന്‍ വീണ്ടും ആയാസപ്പെട്ട് എഴുന്നേല്‍ക്കുന്നത് ഞാന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചു. മറ്റാരെയുമല്ല, എന്റെ മുഖത്തേക്കുതന്നെ നോക്കി ആ മനുഷ്യന്‍ പറഞ്ഞു, “മോനേ ജയകുമാറേ, ഞാന്‍ നിന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നു. നിനക്കും വേണ്ടികൂടി ഞാന്‍ കുരിശില്‍ മരിക്കാന്‍ പോകുകയാണ്” അതുവരെയും എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്ന ഒരു ദൈവത്തെക്കുറിച്ച് കേട്ടിട്ടില്ലാത്ത എനിക്ക് അത് വളരെ അത്ഭുതമായി തോന്നി. ഇത്രയുമായപ്പോഴേക്കും എന്റെ ബോധം മറഞ്ഞു. പിന്നെ കണ്ണു തുറന്നപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ക്ലാസിലായിരുന്നു. എന്തായാലും പിറ്റേന്നു മുതല്‍ ഞാന്‍ എല്ലാ ദിവസവും ക്ലാസില്‍ കയറുന്നതിനു മുമ്പ് പള്ളിയില്‍ കയറി ആ അള്‍ത്താരയിലേക്ക് നോക്കും.
അടുത്ത വര്‍ഷമായപ്പോള്‍ ഫാ.ജോസ് ഉപ്പാണി എന്ന വൈദികന്റെ ധ്യാനത്തില്‍ പങ്കെടുത്തു. പിന്നീട് അച്ചന്‍റെകൂടെ പ്രാര്‍ത്ഥനക്കായി പോകാനും തുടങ്ങി. പത്താം ക്ലാസിലെത്തിയപ്പോള്‍ അച്ചനൊപ്പം അദ്ദേഹം ശുശ്രൂഷ ചെയ്തിരുന്ന ചിറ്റൂര്‍ ധ്യാനകേന്ദ്രത്തില്‍ താമസിച്ചാണ് ഞാന്‍ പഠിച്ചത്. അപ്പോഴൊക്കെ മുടങ്ങാതെ വിശുദ്ധ കുര്‍ബാനക്ക് പോകുമായിരുന്നു, ദിവ്യകാരുണ്യം സ്വീകരിക്കുന്നില്ലെങ്കിലും.
അങ്ങനെയിരിക്കേ ഒരു ദിവസം വിശുദ്ധ കുര്‍ബാന സ്വീകരണസമയത്ത് ഞാൻ കണ്ണടച്ചു പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചുകൊ ണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു. എന്നെ അച്ചനൊപ്പം ധ്യാനകേന്ദ്രത്തില്‍ കണ്ടിട്ടുള്ള ഒരു സിസ്റ്ററാണ് അവിടെ വിശുദ്ധ കുര്‍ബാന നല്കിക്കൊണ്ടിരുന്നത്. സിസ്റ്റര്‍ എന്നെ വിളിച്ച് എനിക്ക് തിരുവോസ്തി തരാനായി നീട്ടി. എന്നാല്‍ എനിക്ക് സ്വീകരിക്കാന്‍ കഴിയില്ലല്ലോ എന്നോര്‍ത്ത് പെട്ടെന്ന് ഞാന്‍ പറഞ്ഞു, “അയ്യോ, വേണ്ട സിസ്റ്റര്‍!”
ആ സംഭവം എന്നെ വല്ലാതെ സങ്കടപ്പെടുത്തി. ഈശോ അപ്പമായി എന്റെ അരികില്‍ വന്നിട്ടും എനിക്ക് സ്വീകരിക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ലല്ലോ…. ആ സങ്കടത്തോടെ അന്ന് വൈകിട്ട് അവിടത്തെ ചാപ്പലില്‍ പോയിരുന്നു. അവിടെ വിശുദ്ധ കുര്‍ബാന എഴുന്നള്ളിച്ചു വച്ചിരുന്നു. ആ അരുളിക്കയുടെ മുന്നില്‍ ഞാന്‍ സാഷ്ടാംഗം വീണു.എന്നിട്ട് ഈശോയോടു പറഞ്ഞു,”എനിക്ക് അപ്പത്തിന്‍റെ രൂപത്തില്‍ അങ്ങയെ സ്വീകരിക്കണം.”പിന്നെ ഞാന്‍ കരയുകയായിരുന്നു. എന്നിട്ട് ആ ദിവ്യകാരുണ്യ ഈശോയെ പതുക്കെ തൊട്ട് ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു,”നാളെ ഞാന്‍ വീട്ടില്‍ പോയി എന്റെ അച്ഛനോടും അമ്മയോടും പറയും എനിക്ക് മാമ്മോദീസ സ്വീകരിക്കണമെന്ന്. അവരത് സമ്മതിച്ചില്ലെങ്കില്‍ ഞാനിനി ഇവിടേക്ക് വരില്ല. കാരണം എനിക്ക് അപ്പമായി അങ്ങയെ സ്വീകരിക്കാതിരിക്കാന്‍ വയ്യ.”
അതിനുശേഷം അച്ഛന്റെയടുത്തുപോയി ഇക്കാര്യം പറഞ്ഞ് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചിട്ട് പിറ്റേന്ന് വീട്ടിലേക്ക് പോയി. എന്നാല്‍ വീട്ടിലെത്തിയപ്പോഴേക്കും ഇക്കാര്യം അവതരിപ്പിക്കാനുള്ള ധൈര്യമെല്ലാം ചോര്‍ന്നു പോയിരുന്നു. ഞാനങ്ങനെ വിഷമിച്ചിരിക്കുന്ന സമയം. അപ്പോള്‍ അച്ഛനും അമ്മയും കൂടി എന്നെ അരികിലേക്ക് വിളിച്ചു . എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു, “മോനേ, ഇന്നലെ വൈകുന്നേരം ഞങ്ങള്‍ ഒരു തീരുമാനമെടുത്തു. ഇവിടത്തെ അച്ചനെ പോയി കണ്ടു,സംസാരിച്ചു. നമുക്ക് മാമ്മോദീസ സ്വീകരിക്കണം!”
ഞാന്‍ അങ്ങോട്ട് ആവശ്യപ്പെടാനിരുന്ന ആഗ്രഹം അവരിങ്ങോട്ട് പറയുകയാണ് .സന്തോഷത്താല്‍ എന്റെ കണ്ണുനിറഞ്ഞു പോയി . ഞാനവരോട് ചോദിച്ചു , “നിങ്ങള്‍ ഏത് സമയത്താണ് ഈ തീരുമാനമെടുത്തത്?” അവര്‍ സമയം പറഞ്ഞു. എനിക്കൊരു കാര്യം മനസ്സിലായി. ഞാന്‍ ചാപ്പലില്‍ ദിവ്യകാരുണ്യം സ്പര്‍ശിച്ച് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ച അതേ സമയത്താണ് അച്ഛനും അമ്മയും വൈദികന്‍റെയടുത്തിരുന്ന് ഈ തീരുമാനം എടുത്തത്. എനിക്ക് വളരെയധികം സന്തോഷം തോന്നി.
അതിനു മുമ്പ് അച്ഛന്‍ കടുത്ത മദ്യപാനത്തിനും പുകവലിക്കും അടിമയായിരുന്നു. അതിനാല്‍ പലരുടെയും നിര്‍ബന്ധത്തിന് വഴങ്ങി അച്ഛനും അമ്മയും ധ്യാനത്തില്‍ പങ്കെടുത്തിരുന്നു. അതിനുശേഷം മദ്യപാനവും പുകവലിയും നിര്‍ത്തി. വീട്ടില്‍ എന്നും കൊന്ത ചൊല്ലുമായിരുന്നു. ഇത്രയൊക്കെ എനിക്കറിയാമായിരുന്നെങ്കിലും മാമ്മോദീസ സ്വീകരിക്കാന്‍മാത്രം ഉറപ്പുള്ള വിശ്വാസത്തിലേക്ക് അവരെത്തിയ കാര്യം അറിയില്ലായിരുന്നു. അങ്ങനെ അച്ഛനും അമ്മയും ചേട്ടനും അനുജനും ഞാനുമുള്‍പ്പെടെ കുടുംബം മുഴുവന്‍ 1997-ല്‍ മാമ്മോദീസ സ്വീകരിച്ചു.
പിന്നീട് എന്റെ ജീവിതത്തിനാവശ്യമായതെല്ലാം ഈശോ നല്കി. ഭാര്യയെയും രണ്ട് മക്കളെയും കൂട്ടിച്ചേര്‍ത്തുതന്നു. ഇപ്പോഴും ആത്മീയ ശുശ്രൂഷകള്‍ ചെയ്തുകൊണ്ട് മുന്നോട്ടു പോകാന്‍ അവിടുന്ന് കൃപ നൽകുന്നു. എന്റെ ഈശോ ഇന്നും ജീവിക്കുന്നവനാണ് .
Emmanual Jayakumar
Latest Articles
രോഗശാന്തിക്ക് അത്യന്താപേക്ഷിതമായ ഒരു ഘടകമാണ് പ്രതീക്ഷാനിര്‍ഭരമായ വിശ്വാസം- പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്ന ആളിനും രോഗിക്കും. അപസ്മാരരോഗിയെ സുഖപ്പെടുത്താന്‍ തങ്ങള്‍ക്ക് എന്തുകൊണ്ട് സാധിച്ചില്ല എന്ന ശിഷ്യന്മാരുടെ ചോദ്യത്തിന് ‘നിങ്ങളുടെ വിശ്വാസക്കുറവുകൊണ്ടുതന്നെ’ എന്നാണവിടുന്ന് മറുപടി നല്കിയത്. ചിലപ്പോള്‍ മറ്റുള്ളവരുടെ വിശ്വാസം രോഗിക്ക് സൗഖ്യദായകമായി ഭവിക്കും. അപസ്മാരരോഗിയുടെ പിതാവിൻ്റെ വിശ്വാസം, കനാന്‍കാരി സ്ത്രീയുടെ വിശ്വാസം, ശതാധിപൻ്റെ വിശ്വാസം തുടങ്ങിയവ ഉദാഹരണങ്ങളാണ്. യേശുവിന് ഇത് ചെയ്യാന്‍ കഴിയും. അവിടുന്ന് ഇത് ചെയ്യുമെന്നുള്ള വിശ്വാസമാണ് ആവശ്യം. ചില രോഗങ്ങള്‍ക്ക് ഉടനടി സൗഖ്യം കിട്ടുമ്പോള്‍ മറ്റ് ചിലത് ക്രമേണയായിരിക്കും സുഖപ്പെടുന്നത്. രോഗശാന്തി നല്കിക്കൊണ്ടാണ് കര്‍ത്താവ് ചിലരെ വിശ്വാസത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്നത്. എന്നാല്‍ മറ്റ് ചിലരെ വിശ്വാസത്തിലേക്കും ശരണത്തിലേക്കും നയിച്ചതിനുശേഷംമാത്രം രോഗശാന്തി നല്കി അനുഗ്രഹിക്കുന്നു. രോഗത്തിലൂടെ നമ്മുടെ വിശുദ്ധീകരണവും മാനസാന്തരവുമാണ് ദൈവം ലക്ഷ്യമാക്കുന്നതെങ്കില്‍ നാം ഉദ്ദേശിച്ച സമയത്ത് ഉദ്ദേശിക്കുന്ന രീതിയില്‍ സൗഖ്യം കിട്ടിയെന്ന് വരില്ല. അതിന്റെ അര്‍ത്ഥം ദൈവം നമ്മുടെ പ്രാര്‍ത്ഥന കേട്ടില്ല എന്നതല്ല. പ്രത്യുത നിശബ്ദതയിലൂടെ ദൈവം നമ്മുടെ ജീവിതത്തെ വിശുദ്ധീകരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു എന്നതാണ്- തൻ്റെയും മറ്റുള്ളവരുടെയും രക്ഷയ്ക്കുവേണ്ടി യേശുവിനോട് ചേര്‍ന്ന് സഹിക്കാന്‍ വിളിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള അവസരങ്ങളില്‍ വേദന സഹിക്കാനുള്ള ശക്തിയായിരിക്കും രോഗശാന്തിശുശ്രൂഷയിലൂടെ ലഭിക്കുക. കൂടോത്രം, മന്ത്രവാദം, ചാത്തന്‍സേവ തുടങ്ങിയവയുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിട്ടുള്ളവര്‍ രോഗശാന്തിപ്രാര്‍ത്ഥനകള്‍ക്കുമുമ്പായി പിശാചിനെയും അവന്റെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളെയും ഉപേക്ഷിക്കുകയും യേശുവിനെ കര്‍ത്താവായി ഏറ്റുപറയുകയും ചെയ്യേണ്ടത് ആവശ്യമാണ്. കഠിനമായ വെറുപ്പ്, അശുദ്ധി, ഭയം ഇവയിലൂടെയെല്ലാം പൈശാചികശക്തികള്‍ നമ്മുടെ ജീവിതത്തിലേക്ക് കടന്നുവരികയും നമ്മുടെ ശാരീരിക മാനസികതലങ്ങളില്‍ അസ്വസ്ഥത സൃഷ്ടിക്കുകയും ചെയ്യാറുണ്ട്. ഇത്തരം രോഗങ്ങള്‍ ഔഷധപ്രയോഗംകൊണ്ട് ഒരിക്കലും സുഖപ്പെടുകയില്ല. എന്നാല്‍ യേശുനാമത്തില്‍ പൈശാചികശക്തികളെ ബന്ധിക്കുകയും ഒഴിവാക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോള്‍ ഇത്തരം അസുഖങ്ങള്‍ ഇല്ലാതായിത്തീരും. മദ്യപാനംപോലെയുള്ള മ്ലേച്ഛമായ ജീവിതചര്യകൊണ്ട് രോഗിയായിത്തീര്‍ന്ന ഒരാള്‍- ആരോഗ്യം കിട്ടിയാല്‍ വീണ്ടും കുടിക്കാന്‍ ഒരുങ്ങിയിരിക്കുന്ന മനസുള്ള വ്യക്തിയാണെങ്കില്‍ കര്‍ത്താവില്‍നിന്നും രോഗശാന്തി പ്രതീക്ഷിക്കുന്നതില്‍ അര്‍ത്ഥമില്ല. തന്റെ പഴയ ജീവിതം ഉപേക്ഷിക്കുകയും ദൈവഹിതമനുസരിച്ചുള്ള പുതിയ ഒരു ജീവിതം നയിക്കാന്‍ തീരുമാനമെടുക്കുകയും ചെയ്തുകൊണ്ടുവേണം അത്തരം വ്യക്തികള്‍ രോഗശാന്തിപ്രാര്‍ത്ഥനകളില്‍ പങ്കെടുക്കാന്‍. ഓരോ രോഗശാന്തിയും ദൈവസ്‌നേഹത്തിന്റെ അടയാളമാണ്. രോഗഗ്രസ്തമായ ഇന്നത്തെ ലോകത്തെ സുഖപ്പെടുത്താനും പുനരുദ്ധരിക്കാനും ദൈവത്തിന്റെ ഈ സ്‌നേഹത്തിനുമാത്രമേ കഴിയൂ. പാപം വര്‍ധിച്ച ഈ കാലയളവില്‍ ദൈവം തന്റെ കൃപയെയും വര്‍ധിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു, അടയാളങ്ങളും അത്ഭുതങ്ങളും പ്രവര്‍ത്തിച്ചുകൊണ്ട് അവിടുന്ന് ലോകത്തെ ഉണര്‍ത്തുകയും തന്നിലേക്ക് അടുപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. നമുക്ക് കര്‍ത്താവിനോട് നന്ദി പറയാം. എല്ലാ വചനപ്രഘോഷണവേദികളിലും രോഗശാന്തികള്‍ ധാരാളമായി ഉണ്ടാകാന്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുകയും ചെയ്യാം. അങ്ങനെ അനേകര്‍ രക്ഷയുടെ സന്തോഷം അനുഭവിച്ചറിയാന്‍ ഇടയാകട്ടെ.
യു.എസ്: ഡെന്‍വറിലെ ബിഷപ് മാഷെബൂഫ് ഹൈസ്‌കൂള്‍ വിദ്യാര്‍ത്ഥികളുടെ ബസര്‍ ലൈറ്റ് അണയുന്നത് ആത്മാവിന്‍റെ സ്‌നാനത്തിനുള്ള ക്ഷണമാണ്. കാരണം ചാപ്ലിന്‍ ഫാ. സി.ജെ. മാസ്റ്റ് വിദ്യാര്‍ത്ഥികളെ കുമ്പസാരിക്കാന്‍ ക്ഷണിക്കുന്നതിന്റെ അടയാളമാണ് അണയുന്ന ആ ബസര്‍ ലൈറ്റ്. കുമ്പസാരത്തിന് ആഗ്രഹിക്കുന്നവര്‍ നേരത്തേതന്നെ ബസര്‍ എടുത്തുകൊണ്ട് പോകും. ക്ലാസിലോ വിശ്രമവേളയിലോ, എപ്പോഴായാലും, തങ്ങളുടെ ബസറിൻ്റെ ചുവന്ന ലൈറ്റ് അണയുന്നത് അപ്പോള്‍ ഫാ. മാസ്റ്റ് ആ വിദ്യാര്‍ത്ഥിയെ കുമ്പസാരിപ്പിക്കാന്‍ ഒരുക്കമാണെന്നതിൻ്റെ സൂചനയാണ്. പ്രാര്‍ത്ഥനയില്‍ ഫാ. മാസ്റ്റിന് ലഭിച്ച ഒരു ആശയമാണിത്. ആദ്യം എല്ലാവര്‍ക്കും ഇത് ഒരു തമാശയായി തോന്നിയെങ്കിലും പ്രിന്‍സിപ്പല്‍ മിസ്റ്റര്‍ സീഗലിൻ്റെ അനുവാദത്തോടെ ഇത് നടപ്പിലാക്കി. പക്ഷേ വളരെ ഫലപ്രദമാണെന്നാണ് ഇപ്പോള്‍ എല്ലാവരുടെയും അഭിപ്രായം. കാരണം വളരെയേറെ തിരക്കുള്ളവരാണ് ഹൈസ്‌കൂള്‍ വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍. ക്ലാസ് സമയത്തിനു പുറത്ത് കുമ്പസാരിക്കാനായി വരിനില്‍ക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് സാധിച്ചെന്ന് വരില്ല. അതിനാല്‍ത്തന്നെ ആ സമയം ലാഭിച്ച്, ഭയമില്ലാതെയും സ്വസ്ഥമായും ഫാ. മാസ്റ്റിനെ സമീപിക്കാന്‍ ഈ സംവിധാനത്തിലൂടെ സാധിക്കുന്നു. അതുവഴി കുമ്പസാരമെന്ന കൂദാശ നല്കുന്ന സാന്ത്വനവും സമാധാനവും ലഭിച്ച് പ്രത്യാശയോടെ മുന്നോട്ടുപോകാനും അവസരം ലഭിക്കുന്നു.
കുറെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ പിറകിലേക്കൊരു യാത്ര. നഴ്‌സായി ജോലി ചെയ്യുന്ന സമയം. നഴ്‌സിംഗ് ലൈസന്‍സ് പ്രത്യേക കാലപരിധിക്കുള്ളില്‍ പുതുക്കിയെടുക്കേണ്ട ഒരു രേഖയാണ്. ഓരോ തവണ ലൈസന്‍സ് പുതുക്കുമ്പോഴും നഴ്‌സുമാര്‍ ചില ക്ലാസ്സുകളിലും മറ്റും പങ്കെടുത്ത് ആവശ്യമായ മണിക്കൂറുകള്‍ നീക്കിവച്ച് അതിനു വേണ്ടുന്ന സി. എം .ഇ (കണ്ടിന്യൂയിങ് മെഡിക്കല്‍ എഡ്യൂക്കേഷന്‍) പോയിന്റുകളും കരസ്ഥമാക്കണം. ഓണ്‍ലൈന്‍ ആയോ അല്ലാതെയോ ഇവയില്‍ പങ്കെടുക്കാവുന്നതാണ്. പല നഴ്‌സുമാര്‍ക്കും ഇതിനു സാധിക്കാറില്ല എന്നത് ഒരു സത്യവുമാണ്. അന്ന് ഞാന്‍ നൈറ്റ് ഡ്യൂട്ടി കഴിഞ്ഞു വളരെ ക്ഷീണിതയായാണ് മുറിയില്‍ വന്നത്. കുളി കഴിഞ്ഞു കിടക്കാനൊരുങ്ങുമ്പോള്‍ മൊബൈലില്‍ ഒരു റിമൈന്‍ഡര്‍. ഇന്ന് ഒരു കോണ്‍ഫറന്‍സില്‍ പങ്കെടുക്കേണ്ടതാണ്. എങ്കിലേ ലൈസെന്‍സ് പുതുക്കലിന് ആവശ്യമായ പോയിന്റ് കിട്ടൂ. കിടക്കയില്‍ കിടക്കുന്ന ഞാന്‍ ഈശോയെ ദയനീയമായി നോക്കി. ഈശോക്കുള്ള പരാതിപ്പെട്ടി തുറന്നു. ‘ദേ ഈശോയേ, തല പൊങ്ങുന്നില്ല. എനിക്ക് എവിടെയും പോകാന്‍ വയ്യ. വേറെ ഒരു ക്ലാസ് എനിക്ക് വേണ്ടി ഒന്ന് അറേഞ്ച് ചെയ്‌തേക്കണേ.’ തലവഴി പുതപ്പു വലിച്ചിട്ട് ഞാന്‍ നിദ്രയിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങി. അന്ന് വൈകിട്ട് ഒരു സുഹൃത്ത് എന്നെ കാണാന്‍ വന്നു. അവളുടെ കയ്യില്‍ ഒരു സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റും ഉണ്ടായിരുന്നു. എനിക്ക് നൈറ്റ് ഡ്യൂട്ടി ആയിരുന്നെന്നും കോണ്‍ഫറന്‍സില്‍ പങ്കെടുക്കാന്‍ കഴിയില്ലെന്നും മനസ്സിലാക്കിയ അവള്‍ എന്നോടുള്ള നിഷ്‌കളങ്ക സ്‌നേഹത്തെ പ്രതി കോണ്‍ഫറന്‍സില്‍ പങ്കെടുത്തവരുടെ നെയിം ലിസ്റ്റില്‍ എന്റെയും പേരെഴുതിയത്രേ. കേട്ടപ്പോള്‍ എനിക്ക് പുതുമയൊന്നും തോന്നിയില്ല. കാരണം ഇതൊക്കെ പലയിടത്തും തനിയാവര്‍ത്തനങ്ങളായി കണ്ടിട്ടുള്ളതും കേട്ടിട്ടുള്ളതും ആണ്. ജോലിയുടെ ക്ഷീണം നിമിത്തം കൂടുതല്‍ ഒന്നും സംസാരിക്കാതെ ഞാന്‍ വീണ്ടും വിശ്രമത്തിലായി. അവള്‍ സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റ് മുറിയില്‍ വച്ച് യാത്രയായി. ഏകദേശം അഞ്ചു നിമിഷങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍ തന്നെ എനിക്ക് അതിതീവ്രമായ തലവേദന അനുഭവപ്പെടാന്‍ തുടങ്ങി. എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും ഉറങ്ങാന്‍ കഴിയുന്നില്ല. വേദനസംഹാരികള്‍ കഴിച്ചു നോക്കി. യാതൊരു ശമനവുമില്ല. എന്താണ് പെട്ടെന്നൊരു തലവേദനക്ക് കാരണം എന്ന് മനസ്സിലായില്ല. അന്ന് രാത്രി ഒരു നിമിഷം പോലും കിടക്കാനോ ഉറങ്ങാനോ കഴിയാതെ തല ഒരു തുണി ഉപയോഗിച്ച് കെട്ടിവച്ചു മുറിയില്‍ നടന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു. നേരം പുലരാറായപ്പോള്‍ ഈശോയുടെ അടുത്ത് എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട തിരുഹൃദയ രൂപത്തിന് മുന്‍പില്‍ ഞാന്‍ തളര്‍ന്നു കിടന്നു. ശരീരത്തിനും മനസിനുമെല്ലാം ഭാരം അനുഭവപ്പെടുന്നു. എന്തിനെന്നറിയാത്ത ഒരു വലിയ ദുഃഖം എന്റെ ആത്മാവില്‍ നിറഞ്ഞു. ഈശോയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി കിടക്കുമ്പോള്‍ കണ്ണുകള്‍ അറിയാതെ നിറഞ്ഞൊഴുകി. ഈശോയുടെ സ്വരം ഞാന്‍ കേട്ടു, ”ആ സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റ് കീറിക്കളയുക. ഏറ്റുപറഞ്ഞു കുമ്പസാരിക്കുക.” തലവേദനയുടെ കാഠിന്യം പിന്നെയും കൂടിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു. നിലത്തുനിന്ന് എങ്ങനെയോ എഴുന്നേറ്റ ഞാന്‍ ഈശോയുടെ മുന്‍പില്‍ വച്ചുതന്നെ സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റ് കീറിക്കളഞ്ഞു. പെട്ടെന്നുതന്നെ ദൈവാലയത്തിലേക്ക് പോകാന്‍ ഒരുങ്ങി. ഈശോയോട് ഒരുപാട് തവണ മാപ്പു പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു. ദൈവാലയത്തില്‍ എത്തി പരിശുദ്ധ കുര്‍ബ്ബാനക്ക് മുന്‍പ് വൈദികനോട് എന്റെ തെറ്റ് ഏറ്റുപറഞ്ഞു കുമ്പസാരിച്ചു. തലവേദന അല്പം കുറയുന്നതുപോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു. തിരിച്ച് മുറിയില്‍ വന്നപ്പോള്‍ വേദനയില്‍ അല്പം കുറവ് അനുഭവപ്പെട്ടതല്ലാതെ തലവേദന വിട്ടുമാറുന്നില്ല. ഈശോയോട് അല്പം പിണക്കം തോന്നി. ഈശോ പറഞ്ഞത് അക്ഷരംപ്രതി അനുസരിച്ചതിന്റെ ഗമയില്‍ നില്‍ക്കുമ്പോഴാണ് അടുത്ത ഡയലോഗ് വരുന്നത്. ഈശോയുടെ ഡിമാന്‍ഡ് പലപ്പോഴും ഭീകരമായി തോന്നാറുണ്ട്. അവനെ സ്‌നേഹിക്കുന്നവരോട് കുറച്ചു കൂടുതല്‍ ആയിരിക്കും എന്ന് വേണമെങ്കില്‍ പറയാം. ഉടനെ കൂട്ടുകാരിയെ വിളിക്കുകയും അവളോട് കുമ്പസാരിക്കാന്‍ പറയുകയും ചെയ്യുക എന്നുള്ളതാണ് രണ്ടാമത്തെ ടാസ്‌ക്. ഈശോക്ക് എന്തിനാ ഇത്രയ്ക്ക് വാശി എന്നുള്ള മട്ടില്‍ ഞാന്‍ ഒരല്പം കലിപ്പ് കാണിച്ചു. പക്ഷേ തലവേദന കാരണം വേറെ നിവൃത്തിയില്ലാതായി. ഫോണില്‍ സുഹൃത്തിനെ വിളിച്ചു. അവളുടെ നിഷ്‌കളങ്കസ്‌നേഹത്തിന് ഈശോ തന്ന സ്‌നേഹസമ്മാനത്തെക്കുറിച്ച് വിവരിച്ചു. ഫോണിന്റെ മറുതലയില്‍ കരച്ചില്‍ കേള്‍ക്കാം. അല്‍പസമയത്തിനുള്ളില്‍ത്തന്നെ അവള്‍ എൻ്റെ മുറിയില്‍ വന്നു. തല കെട്ടിവച്ചു കിടക്കുന്ന എന്നെയും തിരുഹൃദയ ഈശോയെയും അവള്‍ മാറി മാറി നോക്കിക്കൊണ്ടു കണ്ണീര്‍ വാര്‍ത്തു. സമയം ഉച്ചയായി. ഇനി പരിശുദ്ധ കുര്‍ബ്ബാന വൈകുന്നേരം മാത്രമേ ഉള്ളൂ. അതിനാല്‍ അവള്‍ എന്റെ മുറിയില്‍ ഈശോയുടെ അടുത്ത് സമയം ചെലവഴിച്ചു. സമയമായപ്പോള്‍ അവള്‍ ദൈവാലയത്തിലേക്ക് പോയി. കുമ്പസാരിച്ച് ഒരുക്കത്തോടെ ഈശോയെ സ്വീകരിച്ചു. ദൈവാലയത്തിലേക്ക് പോകും മുന്‍പ് അവളോട് ഞാന്‍ ഒരു കാര്യം സൂചിപ്പിച്ചിരുന്നു. കുമ്പസാരം കഴിയുമ്പോള്‍ സമയം എത്രയെന്ന് നോക്കി എന്നോട് പറയണം. അവള്‍ ദൈവാലയത്തില്‍ ആയിരുന്ന സമയം ഞാന്‍ മുറിയില്‍ കിടക്കുകയായിരുന്നു. അഞ്ചുമണിക്ക് പെട്ടെന്ന് എന്റെ തലയില്‍നിന്ന് എന്തോ വസ്തു തെന്നി മാറുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു. തലവേദന പൂര്‍ണ്ണമായി എന്നെ വിട്ടുപോയി. നിമിഷങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍ അവളുടെ ഫോണ്‍ കാള്‍ ലഭിച്ചു. ഞാന്‍ അവളോട് ചോദിച്ചു, ”അഞ്ച് മണിക്ക് കുമ്പസാരം കഴിഞ്ഞു അല്ലേ?!”അവള്‍ ആശ്ചര്യത്തോടെ ചോദിച്ചു, ”നീ സമയം എങ്ങനെ അറിഞ്ഞു? അഞ്ച് മണിക്കാണ് കുമ്പസാരക്കൂട്ടില്‍നിന്ന് ഞാന്‍ എഴുന്നേറ്റത്. ”ഒരു ചെറു ചിരിയോടെ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു, ”അതേസമയം തലവേദന വിട്ടുമാറി.” ”നിങ്ങളെത്തന്നെ ശുദ്ധീകരിക്കുവിന്‍. നാളെ നിങ്ങളുടെ ഇടയില്‍ കര്‍ത്താവ് അത്ഭുതങ്ങള്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കും” (ജോഷ്വാ 3/5). യേശുവിന്റെ ശിഷ്യന്മാരില്‍ പ്രധാനിയായ പത്രോസിന്റെ മൂന്ന് തള്ളിപ്പറച്ചിലുകളെ നമുക്ക് ചിന്തിക്കാം. വിശുദ്ധ ലൂക്കായുടെ സുവിശേഷത്തില്‍ പ്രതിപാദിക്കുന്നത് ഇപ്രകാരമാണ്. ആദ്യം പത്രോസ് ‘അവനെ ഞാന്‍ അറിയുകയില്ല’ എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ദൈവമായ യേശുവിനെ തിരിച്ചറിയാതെ പോയി. രണ്ടാമത് ‘മനുഷ്യാ ഞാന്‍ അല്ല’ എന്ന് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് സ്വയം തിരിച്ചറിവില്ലാത്തവനായി മാറി. താന്‍ ആരാണെന്ന് അവന്‍ മറന്നു. മൂന്നാമതായി ‘നീ പറയുന്നത് എന്താണെന്ന് എനിക്കറിഞ്ഞു കൂടാ’ എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അവന്റെ സഹോദരങ്ങളെ മനസ്സിലാക്കാന്‍ കഴിയാത്തവനായി. ദൈവത്തെയും സഹോദരങ്ങളെയും സ്വയവും ആരാണെന്ന് അറിയാനുള്ള തിരിച്ചറിവ് പത്രോസിനു നഷ്ടപ്പെട്ടത് എന്തുകൊണ്ട്? തിരുവചനം ഇപ്രകാരം പഠിപ്പിക്കുന്നു, ”പത്രോസ് അകലെയായി അവനെ അനുഗമിച്ചിരുന്നു” (ലൂക്കാ 22/54). യേശുവില്‍നിന്ന് ഒരു അകലം പാലിച്ച പത്രോസ് തള്ളിപ്പറയുക എന്ന പാപത്തില്‍ മൂന്ന് തവണ ആവര്‍ത്തിച്ചു വീഴുകയാണ്. നമ്മുടെ ജീവിതത്തിലും ചില പാപാവസ്ഥകളില്‍ ആവര്‍ത്തിച്ചു വീഴുന്നത് പത്രോസിനെപ്പോലെ അകലത്തില്‍ നാം ഈശോയെ അനുഗമിക്കുന്നതുകൊണ്ടാണ്. ദൈവത്തെയും മനുഷ്യനെയും ഒരു ചരടില്‍ കോര്‍ക്കുന്ന ബ്യൂട്ടിപാര്‍ലര്‍ ആണ് ഓരോ കുമ്പസാരക്കൂടുകളും. കുമ്പസാരിപ്പിക്കുന്ന വൈദികന്റെ യോഗ്യതയോ കുമ്പസാരിക്കുന്ന വ്യക്തിയുടെ യോഗ്യതയോ അല്ല മറിച്ച് സ്‌നേഹിതനുവേണ്ടി ജീവന്‍ ബലികഴിക്കുന്നതിനെക്കാള്‍ വലിയ സ്‌നേഹം ഇല്ലെന്ന് സ്വന്തം ജീവന്‍ കൊടുത്തു കാണിച്ചുതന്ന യേശുവിന്റെ അതിരറ്റ സ്‌നേഹവും കരുണയുമാണ് ഓരോ ആത്മാവിനെയും പാപത്തിന്റെ ജീവനില്ലായ്മയില്‍നിന്ന് പുതിയ സൃഷ്ടിയാക്കി രൂപാന്തരപ്പെടുത്തുന്നത്.
പരുന്ത് സര്‍പ്പത്തെ നേരിടുകയാണങ്കില്‍ ചെയ്യുന്ന ഒരു കാര്യമുണ്ട്. അത് യുദ്ധരംഗം ഭൂമിയില്‍നിന്ന് അന്തരീക്ഷത്തിലേക്ക് മാറ്റും. അതിനായി സര്‍പ്പത്തെ കൊത്തിയെടുത്ത് പറക്കും. എന്നിട്ട് അതിനെ സ്വതന്ത്രമാക്കും. എന്നാല്‍ അന്തരീക്ഷത്തില്‍ സര്‍പ്പത്തിന് എന്ത് ശക്തിയാണ് പ്രകടിപ്പിക്കാന്‍ കഴിയുക? അത് നിസ്സഹായമായിപ്പോകുകയേയുള്ളൂ. ഇതുതന്നെയാണ് ആത്മീയജീവിതത്തിലും നാം ചെയ്യേണ്ടത്. ശത്രുവായ പിശാചിന് ജയിക്കാന്‍ എളുപ്പമുള്ള പാപസാഹചര്യങ്ങള്‍ നിലനിര്‍ത്തിക്കൊണ്ട് അവനുമായി പോരാട്ടമരുത്. പകരം പ്രാര്‍ത്ഥനയിലൂടെ ദൈവാശ്രയബോധത്തില്‍ ഉയര്‍ന്നുനിന്ന് ആത്മീയതലത്തില്‍ അവനെ നേരിടുക. അവിടെ പോരാട്ടം ദൈവം ഏറ്റെടുക്കും. നമുക്ക് വിജയം വരിക്കാനും സാധിക്കും. ”ദൈവത്തിന് വിധേയരാകുവിന്‍; പിശാചിനെ ചെറുത്തുനില്‍ക്കുവിന്‍; അപ്പോള്‍ അവന്‍ നിങ്ങളില്‍നിന്ന് ഓടിയകന്നുകൊള്ളും” (യാക്കോബ് 4/7)
Want to be in the loop?
Get the latest updates from Tidings!