SINO BA NAMAN AKO PARA HUMUSGA?

Bilang mga Katoliko, narinig na natin mula noong tayo ay maliit pa: “Ihandog ito.” Mula sa isang maliit na sakit ng ulo hanggang sa isang napakaseryosong emosyonal o pisikal na pananakit, kami ay hinikayat na 'ihandog ito.' Noon lamang ako ay nasa hustong gulang na ako ay nagmuni-muni sa kahulugan at layunin ng parirala, at naunawaan ito bilang 'pantubos na pagdurusa.'  Ang pantubos na pagdurusa ay ang paniniwala na ang pagdurusa ng tao, kapag tinanggap at inialay na kaisa ng Pasyon ni Hesus, ay makapagbibigay ng makatarungang kaparusahan para sa mga kasalanan ng isa o sa mga kasalanan ng iba. Sa buhay na ito, dumaranas tayo ng iba't ibang menor at malalaking pisikal, mental, emosyonal, at espirituwal na pagsubok. Maaari nating piliin na magreklamo tungkol dito o maaari nating isuko ang lahat at pagsamahin ang ating pagdurusa sa Pasyon ni Hesus. Maaari itong maging redemptive hindi lamang para sa atin, maaari pa nating tulungan ang isang tao na buksan ang kanilang puso upang matanggap ang pagpapagaling at kapatawaran ni Hesus. Maaaring hindi natin alam sa buhay na ito kung paano nakatulong ang pag-aalay ng ating mga pagdurusa sa ibang tao na makawala sa mga pagkaalipin na matagal nang nakahawak sa kanila. Minsan, pinahihintulutan tayo ng Diyos na maranasan ang kagalakan ng makita ang isang tao na kumawala sa buhay ng kasalanan dahil inialay natin ang ating pagdurusa para sa kanila. Maaari nating ialay ang ating mga pagdurusa kahit para sa mga mahihirap na kaluluwa sa purgatoryo. Kapag sa wakas ay nakarating na tayo sa Langit, isipin ang mga pinagdarasal natin at iniaalay ang ating mga pagdurusa na bumabati sa atin at nagpapasalamat sa atin. Ang pagdurusa sa pagtubos ay isa sa mga lugar na maaaring mahirap maunawaan nang lubusan, ngunit kapag titingnan natin ang Banal na Kasulatan at kung ano ang itinuro ni Jesus at kung paano namuhay ang kanyang mga tagasunod, makikita natin na ito ay isang bagay na hinihikayat ng Diyos na gawin natin.  Hesus, tulungan mo ako sa bawat araw na ialay ang aking maliit at malalaking pagdurusa, kahirapan, inis, at ipagkaisa ang mga ito sa Iyo sa Krus.

Ang Kuwaresma ay palapit na.  Nakadadama ka ba na mag-atubiling talikdan ang iyong mga kinagigiliwang bagay?  Habang lumalaki, ako’y isang magulong bata na may kalakasang bibig at masidhing hilig sa musika.  Isa sa aking pinakamaagang mga ala-ala ay ang magbukas ng radyo ng sarili ko at maririnig ang musika na mahiwagang lalabas mula sa yaong munting kahon.  Ito’y tulad ng isang buong bagong mundo na bumukas para sa akin! Ang buong pamilya ko'y nakagiliwan ang musika, at madalas kaming umaawit, tumutugtog ng piyano, kumukuskos ng kudyapi, nakikinig sa awit na klasiko, o gumagawa ng aming sariling himig.  Aking naaalala nang iniisip ko na ang buhay ay magiging napakabuti kapag mayroong isang malamyos na ponograma na naririnig sa paligid. Ipinasa ko itong paghilig sa musika sa aking mga anak.  Bilang isang batang mag-anak, kami ay may mga awit sa halos bawa’t okasyon, kabilang ang aming mga panahon ng pagdarasal.  Ngayon, lahat kami’y namumuno ng musika sa ilang hugis o ayos, at kasalukuyan akong naglilingkod bilang ministro ng musika para sa dalawang parokya.  Ang musika ay pinanggalingan ng ligaya at buhay.  Bagama't isang araw, tinamaan ako nang tuwiran sa gitna ng aking mga mata na ako’y napakahilig sa musika. Yaong Kuwaresma, tinigilan kong makinig ng musika sa sasakyan.  Yaon ay isang kasukdulan para sa akin, pagka't lagi akong nakikinig sa musika habang nagmamaneho.  Itong ugali ay isang bagay na mahirap na talikdan.  Ito’y gaya ng isang kagyat na wala-sa-isip na kilos.  Tuwing pagpasok ko sa aking sasakyan, ang kamay ko’y hahablot ng CD na maisasalang. Ngunit ako’y nagsumikap at sa wakas ay nasanay ko ang aking kamay na hindi hawakan ang anumang mga pindutan ngunit sa halip ay gawin ang tanda ng krus.  Pagkaraka, pinalitan ko ang pakikinig sa musika ng panalangin, ng sadyang pagdarasal ng rosaryo.  Yaon ay pitong taon nang nakalipas, at ako’y hindi na lumingon nang pabalik.  Ako’y yumabong upang kilalanin ng dakilang utang na loob itong paghinto na kasama ang Diyos. Ang paghinto na kasama ang Panginoon ay nag-aalay sa atin ng puwang na kinakailangan nating lahat upang mawaglit mula sa panlabas na mga bagay at madugtong panloobang buhay.  Ito’y nakatutulong na muling makamit natin ang kapayapaan.  Ito’y nakatutulong sa atin na sumandig at makinig nang higit sa Diyos.  Gunitain kung paano si San Juan Ebanghelista ay sumandig sa dibdib ni Hesus sa Huling Hapunan.  Ngayon, harayain ang sarili mo na nakasandig nang napakalapit na maririnig mo ang pintig ni Hesus. Nais ng Diyos na tayo ay sumandig.  Upang tayo’y makagawa ng lawak sa ating arawing kabuhayan na sasandig ang ating mga ulo sa Kanyang Kabanal-banalang Puso at matuto mula sa Kanya o payakang ibsan ang ating napapagal na mga kaluluwa. Bilang nagmamahal ng himig, palaging may tonong dumaraan sa isipan ko noon, at madalas, ito ay tunay na nakahihira.  Ngayon, kapag ako’y may tono sa isip ko, hihinto ako at tatanungin ang Diyos kung Siya’y may isang bagay na ipinahihiwatig sa akin sa pamamagitan nito.  Itong umaga, bilang halimbawa, nagising ako sa isang tono na kailanma'y hindi ko narinig, “Ako ay aawit ng mga awa ng Panginoon magpakailanman; ako’y aawit, ako’y aawit.” Ang Himig ay ang wika ng puso.  Naniniwala ako na ang Diyos ay nalulugod sa ating pag-awit ng mga papuri sa Kanya at na Siya’y madalas na umaawit sa atin.  Kaya, umaawit pa rin ako!  Bagaman, aking nadarama na ako’y sadyang napagpapalà kung ang pag-awit ay patungo sa purok ng katahimikan, o kung anong nais kong tawagin na 'makagulugang katahimikan,' isang purok ng sukdulang kalapitan sa Panginoon.  Sadyang pinagkakautangan ko ng loob itong tahimik na kinalalagyan pagkatapos matanggap ang Banal na Komunyon. Sa ating maabalahing mga buhay, ang makagawa ng paghinto kasama ang Panginoon ay kadalasang isang digmaan.  Ang pagdarasal ng Rosaryo ay lubos na nakatutulong sa akin sa paghahamok na ito, na may gawang kahulugan pagka’t ang ating Banal na Ina ay isang tampok sa pagdidilidili. “lningatan ni Maria ang lahat ng mga ito, pinagbulaybulayan ang ito sa kanyang puso,” (Lukas 2:19). Iwinangis ni Hesus ang Kanyang Sarili para sa atin sa pagpapahalaga ng pagpaparoon sa katahimikan, gaya ng Kanyang malimit na pagpaparoon sa tahimik na luklukan upang makap-isa sa Kanyang Amang nasa Langit. Isang araw nitong nakaraang tag-init, habang nasa masikip na tabing-dagat noong isang muling-pagtitipon ng mag-anak, naratnan ko ang aking sarili na kinukulang sa pagdarasal ng Rosaryo at nangangamba.  Ako’y nagnanasa ng tahimik na saglit na kapiling ang Panginoon.  Ang aking anak na babae ay napunang ako’y wala sa sarili at mapagpahinang binanggit ito.  Ako’y nagpasyang magbakasakali sa tabi ng laot nang mag-isa sa loob ng isang oras at naliwanagan ko na kapag  ako’y pumasailalim ng tubig, mararatnan ko ang aking purok.  Nagdasal ako ng Rosaryo habang lumalangoy yaong hapon at nanumbalik ang aking pagkapayapa. “Kung lalo tayong nagdarasal, lalo tayong magnanais na magdasal.  Tulad ng isda na sa una ay lumalangoy sa ibabaw ng tubig, at pagkaraa’y susulong nang pailalim, at laging patungong higit na malalim, ang kaluluwa ay sumusulong, sumisisid, at nawawala ang sarili nito sa katamisan ng pakikipag-usap sa Diyos.”—San Juan Biano. Espiritu Santo, tulungan Mo kaming mahanap ang tahimik na panahon na labis naming kinakailangan, na sa gayo'y higit naming maririnig ang Iyong tinig at makapagpapahinga nang payak sa Iyong yakap.

Takot at nag-iisa sa isang bangka sa gitna ng isang mabagyong dagat, ang munting Vinh ay nakipagkasundo sa Diyos... Nang matapos ang Digmaan sa Vietnam noong 1975, bata pa ako, ang pangalawa sa huli sa 14 na mga anak.  Ang aking kahanga-hangang mga magulang ay mga debotong Katoliko, ngunit dahil ang mga Katoliko ay dumanas ng pag-uusig sa Vietnam, ninais nilang kaming mga anak ay tumakas patungo sa ibang bansa para sa isang mas maayos na buhay. Ang mga nagkakanlong ay kadalasang lumilisan sakay ng maliliit na bangkang kahoy, na kadalasang tumataob sa dagat, na walang naiiwang buhay sa mga pasahero.  Kaya, nagpasya ang aking mga magulang na susubok kaming umalis nang paisa-isa, at gumawa sila ng malaking sakripisyo upang makaipon ng sapat para mabayadan ang napakalaking gastos. Sa unang pagkakataon na sinubukan kong lumisan, siyam pa lamang ako.  Inabot ako ng dalawang taon at labing-apat na pagtatangka bago ako tuluyang nakatakas.  Aabutin pa ng sampung taon bago makatawid ang aking mga magulang. Ang Pagtakas Siksikan sa isang maliit na bangkang kahoy kasama ng 77 iba pa, ang 11 taong gulang na ako ay nag-iisa sa gitna ng kawalan.  Madaming panganib kaming hinarap.  Nang ikapitong gabi, habang hinahampas kami ng napakalaking bagyo, nakiusap sa akin ang isang babae: “Maaaring hindi tayo makaligtas sa bagyong ito; anuman ang iyong relihiyon, manalangin sa iyong Diyos.”  Tumugon ako na nagdasal na ako.  Sa katunayan, nakipagkasundo ako: "Iligtas Mo ako, at magiging mabuting bata ako."  Habang humahampas ang hangin at alon sa bangka nang gabing iyon, nangako akong iaalay ko ang aking buhay sa paglilingkod sa Diyos at sa Kanyang mga tao sa natitirang bahagi ng aking buhay. Nang magising ako kinaumagahan, nakalutang pa din kami, at tahimik ang dagat.  Kami ay nasa matinding panganib pa din, gayunpaman, dahil naubusan kami ng pagkain at tubig.  Pagkalipas ng dalawang araw, nasagot ang aking mga panalangin nang tuluyan kaming makadating sa Malaysia pagkatapos ng sampung araw sa dagat. Sa pagsisimula ng bagong buhay sa isang kampo ng mga takas maging tapat sa pakikipagkasundo na ginawa ko sa Diyos.  Walang mga magulang, walang sinoman na mag-aalaga sa akin, walang sinumang magsasabi sa akin kung ano ang gagawin, inilagay ko ang aking buong pagtitiwala sa Diyos at hiniling na gabayan Niya ako.  Araw-araw akong nagsisimba, at hindi nagtagal hiniling sa akin ng pari na ako ay maging tagapaglingkod sa altar.  Si Father Simon ay isang misyonaryong pari na Pranses na talagang kumikilos nang lubos, tinutulungan ang mga takas sa lahat ng kanilang mga pangangailangan, lalo na ang kanilang mga aplikasyon sa imigrasyon.  Naging bayani ko siya.  Natagpuan niya ng labis na kagalakan sa paglilingkod sa iba kaya nais kong maging katulad niya paglaki ko. Sa mga hamon na hinarap ko sa pagsisimula ng bagong buhay sa Australia, nakalimutan ko ang dati kong pangako.   Sa pagtatapos ng ika-10 taon, habang iniisip ko kung ano talaga ang nais kong gawin sa buhay ko, ipinaalala sa akin ng ating Panginoon ang aking pagnanasang maging isang pari.  Nakipagkasundo sila sa aming kura paroko, na si Monsignor Keating, para sa isang pagsasanay para sa akin.  Ibig na ibig ko ito kaya nagpasiya akong pumasok sa seminaryo minsang natapos ko ang mataas na paaralan. Tagatupad Ng Mga Pangako Sa mga lumipas na 26 na taon, pinaglilingkuran ko ang Arkidiyosesis ng Perth bilang isang pari.  Gaya ni Padre Simon, natagpuan ko ang malaking kagalakan sa paglilingkod sa mamamayan ng Diyos.  Ang pinakamalaking hamon ko ay ang hinirang na magtatag ng bagong parokya sa labas ng Perth noong 2015.  Nataranta ako.  May paaralan ngunit walang simbahan o pasilidad, kaya nagsimula kami sa pamamagitan ng pagpupulong para mag Misa sa isang silid-aralan. Humingi ako ng payo sa mga kapwa kong pari. Dalawang pahayag nila ang nakahuli ng aking pansin.  Ang isa ay nagsabi: "Magtayo ka ng isang simbahan, at magkakaroon ka ng mga mamamayan," sabi ng isa pa: "Magbuo ng isang pamayanan, kapag mayroon kang mamamayan, maaari kang magtayo ng isang simbahan."  Tinanong ko ang aking sarili, "Mayroon ba akong manok, o mayroon akong itlog?"  Nagpasya ako na kailangan ko ang kapwa manok at itlog, kaya itinayo ko ang kapwa pamayanan AT ang simbahan. Isang Vietnamese refugee na may bahagyang pagkakataon na makaligtas sa pag-uusig sa kanyang sariling bansa, natatakot na hindi matkkatagal nang isang gabi ng nakahihindik na bagyo sa gitna ng karagatan, na naglulunsad ng isang pamayanan ng simbahang sa Australia —mangha pa din ako sa mga kahanga-hangang gawain ng Panginoon!! Tinulungan ako ng Dominican Sisters na magbuo ng komunidad at gayundin sa pangangalap ng pondo para maisakatuparan ang Simbahang Katoliko ng San Juan Pablo II.  Madaming bukas-palad na puso mula sa ibang mga parokya sa Perth at sa buong mundo ang nagpaabot sa amin ng tulong, at nagpapasalamat ako sa Diyos sa lahat ng kanilang pagtaguyod.  Ang mga pagkakataong tulad nito ay paulit-ulit na nagpapaalala sa akin na ang salitang 'Katoliko' ay nangangahulugan na pandaigdigan—saan man tayo naroroon sa mundo, tayo ay mga tao ng Diyos.  Ang aming simbahan, na nagsimula sa isang dosenang mamamayan, ay mayroon na ngayong mahigit 400 parokyano.  Ang aming mga kasanib ay nagmula sa 31 iba't ibang kultura. Bawat linggo, nakakakita ako ng mga bagong mukha.  Habang natututo ako tungkol sa magkakaibang kultura at mga taong may iisang pananampalataya, nakakatulong ito na mapalalim ang aking kaugnayan sa Diyos. Ang Pagtanggap Ay Nagbubunga Ng Pagbibigayan Bagamat nasisiyahan ako sa aking buhay at ministeryo sa Australia, hindi ko nakalimutan ang aking pinagmulan sa Vietnam.  Ginagamit ako ng Panginoon upang itaguyod ang isang bahay ng mga ulila na pinamamahalaan ng Dominican Sisters.  Kasabay ng pangangalap ng pondo, dinadala ko din ang mga mamamayan sa mga misyong paglalakbay upang tulungan ang mga madre na pangalagaan ang mga ulila.  Itinutuon ng mga kabataan ang kanilang sarili sa misyonerong gawain, pinapakain sila, tinuturuan sila, ginagawa ang anumang kinakailangan, at nagbubuo ng isang ugnayan na nagpapatuloy sa paglipas ng aming mga pagdalaw.  Walang umuuwi nang hindi nakakadanas ng matinding pagbabago sa kanilang pananaw sa buhay. Mahigit 40 taon na ang lumipas mula noong ako ay nasa maliit na bangkang iyon kung saan ako ay nangako sa Diyos.  Ang aking pakikipag-ugnay sa Diyos ay inaruga ng aking mga magulang hanggang sa maabot ang puntong iyon ng pagsuko.  Noong tinuruan nila akong bumigkas ng-Rosaryo, inisip kong ito ay nakakainip.  Dadaing ako, “Bakit kailangan nating ulit-ulitin ang mismong dasal?  Hindi ba natin mabibigkas ang mga ito nang minsanan at pagkatapos ay sabihin ang pareho din, pareho din, pareho din nang makalabas ako at makapaglaro."  Ngunit napagtanto ko na ang Rosaryo ay buod ng buong Bibliya, at ang pag-uulit ng panalangin ay nagbibigay-daan sa akin na pagnilayan ang mga misteryo.  Sinasabi ko sa mga tao ngayon na ang kahulugan ng BIBLE ay Batayang Impormasyon Bago Lisanin ang Earth. Binigyan ako ng aking mga magulang ng pormasyon na maging tapat sa pangakong binitiwan ko sa bangka, at sa Diyos, sa Kanyang awa, inalagaan ako noong hindi magawa ng aking mga magulang.  Patuloy silang nanalangin para sa kanilang mga anak, ipinagkatiwala kami sa Panginoon, at isang nakatutuwang sorpresa para sa kanila nang ako ay naging pari.  Ngayon, gawain ko na alalayan ang mga mag-anak sa pag-aaruga ng pananampalataya at mangaral sa sinumang lalapit sa akin para sa payo: “Huwag matakot na aninawin ang isang tawag mula sa Diyos.  Maglaan ng oras para makipag-usap sa Diyos at tulutang ang Diyos na makausap ka.  "Marahan mong malalaman kung ano ang nais ng Diyos na gawin mo sa iyong buhay." Ako ay patuloy na magdasal araw-araw na maging tunay na tapat sa pangakong binitiwan ko sa Diyos—na maging Kanyang anak kailan pa man.

Sa mga oras ng problema naisip mo na ba kung mayroon lang akong tulong na hindi mo alam na mayroon ka talagang personal na pangkat na tutulong sa iyo? Ang aking anak na babae ay nagtanong sa akin kung bakit hindi ako kamukha  tulad ng mga tipikal na Polish kung ako ay 100% Polish. Hindi ako nagkaroon ng isang magandang sagot hanggang sa linggo na ito, kapag natutunan ko na ang ilan sa aking mga magulang ay Goral na tagabundok. Ang Goral tagabundok nanirahan sa mga bundok sa tabi ng timog na hangganan ng Poland. Sila ay kilala para sa kanilang pag-iisip, pag-ibig ng kalayaan, at natatanging dress, kultura, at musika. Sa kasalukuyang ito, ang isang partikular na Goral folk song ay patuloy na naglalaro muli at muli sa aking puso, kaya kaya na ibinigay ko sa aking asawa na ito ay, sa katunayan, tinawag sa akin bumalik sa aking sariling bansa. Ang pag-aaral na ako ay may ninuno na Goral ay sa katunayan na ginawa ang aking puso pumailanglang! Ang Paghahanap Para sa Mga Ugat Ako ay naniniwala na mayroong ilang pagnanais sa loob ng bawat isa sa amin upang makipag-ugnayan sa aming mga ugnayan. Ito ay nagpapaliwanag ng maraming mga lugar pinag-angkanan at DNA-pagsusuri negosyo na lumitaw sa kamakailan-lamang. Bakit ito? Marahil ito ay nagmula sa isang pangangailangan upang malaman na tayo ay bahagi ng isang bagay na mas malaki kaysa sa ating sarili. Kami ay naghihintay para sa kahulugan at koneksyon sa mga nagmula sa amin. Ang pagkatuklas ng aming mga angkan ay nagpapakita na tayo ay bahagi ng isang mas malalim na kasaysayan. Hindi lamang na, ngunit ang pagkilala ng aming mga magulang ay nagbibigay sa amin ng isang kahulugan ng identidad at solidaridad. Lahat namin ay dumating mula sa isang lugar, kami ay nasa ilang lugar, at kami ay sa isang paglalakbay sama-sama. Ang pag-iisip sa ito ay nagpaalam sa akin kung paano mahalaga ang pagtuklas ng ating espirituwal na mana, hindi lamang ang ating pisikal na. Sa katunayan, ang mga tao ay katawan at kaluluwa, laman at espiritu. Maraming benepisyaryo sa atin na malaman ang mga Banal na yumao na bago sa atin. Hindi lamang dapat nating malaman ang kanilang mga kasaysayan, kundi dapat din nating maunawaan ang mga ito. Paghahanap ng Koneksyon Kailangan kong ipagkatiwalaan, hindi ko palaging mahusay ang pagsasanay sa pagtanong-para-sa-intercession- ng isang santo. Ito ay tiyak na isang bagong pagdaragdag sa aking rutina ng panalangin. Ang ipinagkaloob sa akin sa katotohanan na ito ay ang payo ni San Felipe Neri: “Ang pinakamahusay na gamot laban sa espirituwal na kagutom ay ang paghahatid ng ating sarili na gaya ng mga mangangasiwa sa presensya ng Dios at ng mga Banal. At pumunta tulad ng isang mangmang mula sa isa sa isa at humingi ng espirituwal na almas na may parehong pagsisikap na ang isang mahihirap na tao sa kalye ay tumingin para sa almas.” Ang unang hakbang ay upang malaman kung sino ang mga Banal. Mayroong maraming mga magandang mga mapagkukunan sa onlayn. Ang isa pang paraan ay basahin ang Biblia. May mga malakas na tagapamahala sa parehong Lumang at Bagong Tipan, at maaari mong may kaugnayan sa isa higit pa kaysa sa iba. Bukod dito, mayroong maraming mga aklat tungkol sa mga Banal at ang kanilang mga kasulatan. Manalangin ka para sa patnubay, at dadalhin ka ng Dios sa iyong personal na grupo ng mga tagapagsalita. Halimbawa, tinanong ko ang Santo David na Hari para sa tulong sa aking ministeryo ng musika. Ang Banal na Jose ay sa akin kung ako'y sumampalataya para sa aking asawa at para sa pagkilala sa trabaho. Manalangin ko ang tulong ng Banal na Juan Pablo II, San Pedro, at San Pio X kapag narinig ko ang tawag na manalangin para sa Iglesia. Ako'y nanalangin para sa mga ina sa pamamagitan ng pananalangin ng Saint Anne at Saint Monica. Sa panalangin para sa mga pangangaral, minsan ay tinatawag ko ang Banal na Teresa at Santo Padre Pio. Patuloy ang listahan. Ang Banal na Carlo Acutis ay ang aking pag-go-to para sa mga problema sa teknolohiya. Ang mga Santo Jacinta at Santo Francisco ay nagtuturo sa akin tungkol sa panalangin at kung paano mas mahusay na maghandog ng mga handog. Ang Banal na Juan ang Ebanghelista ay tumutulong sa akin na lumago sa kontemplasyon. At ako ay magiging negligenteng hindi sabihin na ako madalas nagtanong para sa intercession ng aking mga magulang. Sila ay nagsipanalangin para sa akin habang sila ay sa lupa, at alam ko na sila ay nagsisampalataya para sa ako sa walang hanggan na buhay. Ngunit ang aking mga paboritong tagapagsalita sa lahat ng panahon ay palaging ang ating minamahal na Banal na Ina. Isang Panalangin Lang Ang Layo Kung sinuman natin ginugugol ang ating oras ay saligan. Inihuhubog tayo sa pagigiging ating pagkatao.. May katotohanan ay may isang “mga alapaap ng mga saksi” na naglalapit sa amin na kami ay konektado sa sa isang tunay na paraan (Hebrews 12:1). Maghanap tayo upang maunawaan ang mga ito mas mahusay. Maaari naming magpadala ng mga simpleng panalangin ng puso tulad ng, “Santo t ____, Gusto kong malaman ang iyo. Mangyaring tulungan mo ako.” Hindi tayo inaasahan na gawin ito-isa sa paglalakbay sa pananampalataya. Kami ay nagliligtas bilang isang grupo ng mga tao, bilang katawan ni Kristo. Sa pamamagitan ng pagpapanatili sa mga Banal, natagpuan namin ang parehong isang kompas na nagbibigay ng direksyon at tanging tulong upang maglakbay nang ligtas sa ating Langitang bahay. Hayaan ang Espiritu Santo tumulong sa atin na makipag-ugnayan sa ating mga espirituwal na ugat upang tayo ay makakasakop sa mga Banal at magpapatuloy ng walang hanggan bilang isang maluwalhating pamilya ng Dios!

Sa isang nakakapasong hapon sa mga lansangan ng Calcutta, nakilala ko ang isang batang lalaki... Ang panalangin ay isang hindi maikakaila, sentro, at mahalagang bahagi ng buhay ng bawat Kristiyano. Gayunpaman, binigyang-diin ni Hesus ang dalawa pang bagay na malinaw na sumasabay sa panalangin—pag-aayuno at paglilimos (Mateo 6:1-21). Sa panahon ng Kuwaresma at Adbiyento, partikular tayong tinatawag na maglaan ng mas maraming oras at pagsisikap sa lahat ng tatlong gawaing asetiko. 'Higit pa' ang mahalagang salita. Ano pa man ang kapanahunan natin, ang radikal na pagkakait sa sarili at pagbibigay ay patuloy na panawagan para sa bawat binyagang mananampalataya. Humigit-kumulang na walong taon na ang nakalilipas, literal na pinatigil ako ng Diyos upang pag-isipan ang tungkol sa bagay na ito. Hindi Inaasahang Pagtatagpo Noong 2015, nagkaroon ako ng malaking pribilehiyo at pagpapala na tuparin ang isang panghabambuhay na pangarap na makasama at mapaglingkuran ang ilan sa mga kapatid na higit na nangangailangan sa buong mundo sa Calcutta, India, kung saan ang mahihirap ay inilarawan hindi lamang bilang mahirap kundi ang 'pinakamahirap sa mga dukha.’ Mula sa paglapag ko, parang may kuryenteng dumaloy sa aking mga ugat. Nadama ko ang napakalaking pasasalamat at pagmamahal sa aking puso na mabigyan ng kamangha-manghang pagkakataong ito na maglingkod sa Diyos kasama ng relihiyosong orden ni Santa Mother Teresa, ang Missionaries of Charity. Ang mga araw ay mahaba ngunit ganap na puno ng aksyon at biyaya. Habang nandoon ako, hindi ako nag-isip na magsayang ng sandali. Pagkalipas ng 5 sa umaga ito ang simula ng bawat araw na may isang oras ng pagdarasal, kasunod ang Banal na Misa at almusal, pagkatapos kami ay aalis upang maglingkod sa isang tahanan para sa mga maysakit, dukha, at mamamatay na matatanda. Samantalang nagpapahinga  sa oras ng pananghalian, makalipas ang hindi mabigat na pagkain, marami sa mga kapatid sa relihiyon na aking tinutuluyan ay nag-siesta upang muling magkarga ng kanilang mga baterya, upang maging handang muli sa hapon at hanggang sa gabi. Isang araw, sa halip na magpahinga sa bahay, nagpasya akong maglakad-lakad para maghanap ng lokal na kapihan na may internet, para makipag-ugnayan sa aking pamilya sa pamamagitan ng email. Sa pagliko ko sa isang sulok, nakasalubong ko ang isang batang lalaki na nasa edad pito o walong taong gulang. Bakas sa mukha niya ang magkahalong pagkabigo, galit, lungkot, sakit at pagod. Ang buhay ay tila nagsimula nang magpahirap sa kanya. Dala-dala niya sa kanyang balikat ang pinakamalaking malinaw, matibay na plastik bag na nakita ko sa buhay ko. Naglalaman ito ng mga plastik na bote at iba pang mga bagay na plastik, at ito ay puno. Nadurog ang puso ko habang tahimik naming sinusuri ang isa't isa. Napunta sa isip ko kung ano ang maibibigay ko sa batang ito. Nadurog ang puso ko, nang dumukot ako sa aking bulsa, napagtanto ko na may kaunting sukli lang ako para magamit ko sa internet. Naghahalaga ito ng wala pang isang pound sa English money. Habang ibinibigay ko iyon sa kanya, na nakatingin sa mata niya, parang nagbago ang buong pagkatao niya. Siya ay nabuhayan at nagpapasalamat, habang ang kanyang magandang ngiti ay nagliliwanag sa kanyang magandang mukha. Nag kamayan kami, at naglakad na siya. Habang nananatili akong nakatayo sa likurang kalye ng Calcutta, namangha ako dahil alam kong personal na itinuro sa akin ng Makapangyarihang Diyos ang makapangyarihang aral na nakapagpabago ng buhay sa pamamagitan ng pagtatagpong ito. Pag-aani ng mga Pagpapala Pakiramdam ko ay magandang naitinuro sa akin ng Diyos sa sandaling iyon na hindi ang aktwal na regalo ang mahalaga kundi ang disposisyon, intensyon, at pagmamahal mula sa puso kung saan ibinibigay ang isang regalo. Maganda ang pagbubuod nito ni Santa Mother Teresa sa pagsasabing, "Hindi lahat tayo makakagawa ng mga dakilang bagay, ngunit magagawa natin ang maliliit na bagay nang may dakilang pagmamahal." Sa katunayan, sinabi ni San Pablo, Ipamigay ko man ang lahat kong ari-arian, at ialay ko man ang aking katawan upang sunugin, kung wala naman akong pag-ibig, walang kabutihang maidudulot ito sa akin! (1 Korinto 13:3). Inilarawan ni Hesus ang kagandahan ng pagbibigay, na kapag tayo ay “nagbigay… ito ay ibabalik sa atin; Magbigay kayo,at bibigyan kayo ng Diyos: hustong takal, siksik, liglig, at umaapaw pa ang ibibigay sa inyo. Sapagkat ang takalang ginagamit ninyo sa iba ay siya ring gagamitin ng Diyos sa inyo."  (Lukas 6:38). Ipinaalala rin sa atin ni San Pablo na “Huwag ninyong linlangin ang inyong sarili; ang Diyos ay di madadaya ninuman. Kung ano ang inihasik ng tao, iyon din ang kaniyang aanihin” (Gal 6:7). Hindi tayo nagbibigay para makatanggap, ngunit ang Diyos sa Kanyang walang hanggang karunungan at kabutihan ay personal tayong pinagpapala sa buhay na ito at gayundin sa susunod kapag tayo ay humakbang dahil sa pag-ibig (Huan 4:34-38). Gaya ng itinuro sa atin ni Jesus, “higit na mapalad ang magbigay kaysa tumanggap” (Mga Gawa 20:35).

Hindi natin maiwasan na ang iba ay gagawa ng mga bagay na ating ikayayamot.  Ngunit ang puso na sadyang lumalaki sa kabanalan ay nakapagsasalin ng mga kabiguan bilang mga pagkakataon ng pagyabong. Sa mahabang panahon, ang itinalagang puwesto kay Sor Teresa sa pagbubulay ay malapit sa isang di-mapalagay na Madre na walang tigil na mangulit ng kanyang Rosaryo o iba pang mga bagay.  Si Sor Teresa ay labis na mapagdama sa mga ligaw na tunog at di-nagtagal ay naubos niya ang lahat ng kanyang mapagkukunan upang manatiling nakatuon.  Bagama’t siya lamang ang may ganitong sukdulang pagdama ng mga gambala, si Sor Teresa ay may malakas na udyok na lumingon at bigyan ang may-sala ng tingin upang matigilan niya ang  idinudulot na mga ingay. Nang pinag-isipan  niya na gamitin itong pagtatangi alam ni Sor Teresa na ang mas mabuting paraan ay ang tiisin ito nang may  katiwasayan, kapwa sa pagmamahal sa Diyos at upang maiwasang masaktan ang kulang-palad na Madre.  Kaya pinagbutihan niyang manahimik, ngunit ang pagtitimpi niya ay nangangailangan ng labis na lakas hanggang nagsimula siyang mamawis.  Ang kanyang pagmumuni-muni ay naging pagdurusa na may katiyagaan.  Gayunpaman, sa tulong ng sapat na panahon, nasimulan ni Sor Teresa na tiisin ito na may kapayapaan at saya, habang pinagsisikapan niyang makakamit ng kaluguran kahit na sa nakababagot na ingay.  Sa halip na subukang ito’y hindi marinig, na hindi magyayari, ito’y pinakinggan ni Sor Teresa na tila isang kaaya-ayang musika.  Kung ano ang dapat na kanyang “panalangin ng katahimikan” sa halip ay naging pag-aalay ng “musika” sa Diyos. Sa kayamutan na tinitiis natin sa pang-araw-araw na buhay, gaano kadalas nating malagpasan ang pagkakataong maisagawa ang kabutihan ng tiyaga?  Sa halip na ipakita ang galit o pagkamuhi, maaari nating tulutan ang pinagdaanan na turuan tayo ng pagkabukas-palad, pagkamaunawain, at pagpapaumanhin.  Ang pagpapaumanhin ay tuluyang magiging isang kilos ng kawanggawa, at ang kapanahunan ng pagbabagong-loob.  Tayong lahat ay tinatawag sa lakbayang pananalig na kung saan matutuklasan si Jesus nang lalo pa bilang Isa na mapagpaumanhin sa atin.

Isang pari ang bumisita sa Roma na mayroong tipan upang makipagkita kay Santo Papa Juan Pablo II sa isang sarilinang panayam.  Patungo doon, dumaan siya sa isa sa mga magagandang basilika.  Gaya ng kinagawian, ang mga hakbang ay pinagkumpulan ng mga pulubi, ngunit isa sa mga ito ang nakakuha ng kanyang interes. "Kilala kita. Hindi ba tayo magkasama sa seminaryo?" Tumango ang pulubi bilang pagsang-ayon. "Kung gayon naging pari ka, di ba?" tanong sa kanya ng pari. "Hindi na ngayon! Mangyaring iwan mo akong mag-isa!" ang pagalit na sagot ng pulubi.  Alumana sa tipan niya sa Santo Papa, lumisan ang pari na nangako, "Ipagdarasal kita," ngunit pakutyang nagsalita ang pulubi, "Madaming buti ang magagawa niyan!" Kadalasan, ang mga pansariling panayam ng madla upang makasama ang Santo Papa ay maiksi — pagpapalitan ng ilang salita habang ibinibigay niya ang kanyang basbas at isang binasbasan na rosaryo. Nang dumating ang oras ng pari, ang pakikipagtagpo sa paring pulubi ay naglalaro pa rin sa kanyang isipan, kaya pinakiusapan niya ang Kanyang Kabanalan na ipanalangin ang kanyang kaibigan, pagkatapos ay ibinahagi ang buong kuwento. Ang Santo Papa ay naintriga at nabahala, humingi ng karagdagang detalye at nangako na ipagdarasal siya. Hindi lamang iyon, siya at ang kanyang kaibigan na pulubi ay nakatanggap ng paanyaya na makasalong mag-isa kasama si Santo Papa Juan Pablo II. Matapos ang hapunan, sarilinang kinausap ng Santo Papa ang pulubi. Luhaang lumabas mula sa silid ang pulubi. "Ano ang nangyari doon?" tanong ng pari. Ang pinaka pambihira at hindi inaasahang tugon, "Pinakiusapan ako ng Santo Papa na pakinggan ang kanyang Kumpisal," pahikbing tugon ng pulubi.  Nang mabalik sa kanyang kahinahunan, nagpatuloy siya, "Sinabi ko sa kanya, 'Iyong Kabanalan, tingnan mo ako, isang pulubi, hindi pari." "Ang Santo Papa ay magiliw na tumingin sa akin at nagwika, 'Aking anak, ang isang pari ay palaging isang pari, at sino sa atin ang hindi pulubi. Lumalapit din ako sa harapan ng Panginoon bilang isang pulubi na humihingi ng kapatawaran ng aking mga kasalanan.”  Matagal na mula nang huli siyang makinig ng Kumpisal kaya't kinailangang tulungan siya ng Santo Papa sa mga salita ng pagpapatawad. “Ngunit napakatagal mo doon," puna ng pari. "Tiyak na ang sa Papa ay hindi tumagal nang ganon upang ipagtapat ang kanyang mga kasalanan." "Hindi," sabi ng pulubi.  "Ngunit makatapos kong madinig ang kanyang Kumpisal, hiniling ko sa kanya na pakinggan ang sa akin." Bago sila lumisan, inanyayahan ni Santo Papa Juan Pablo II ang alibughang anak na ito na gumawa ng panibagong misyon - na humayo at maglingkod sa mga walang tirahan at mga pulubi sa mga hakbang ng mismong simbahan kung saan siya nagmamakaawa.

Si Kim A-gi Agatha at ang kanyang asawa ay walang ugnayan sa Kristiyanismo o doktrinang Katoliko.  Namuhay sila sa Confucianismo. Dumalaw kina Agatha ang kanyang ate na isang debotong Katoliko.  Habang minamasid ang kapaligiran na gayak sa kanilang kinaugaliang pananampalataya, pati na ng isang lalagyanan ng bigas na may mga ninunong sulatán, tinanong niya ang kanyang nakababatang kapatid kung bakit siya ay nakakapit pa sa kanilang mga pamahiin!. Inihayag ng kanyang ate na ang iisang totoong namumuno sa mundo ay si Hesu-Kristo. "Gumising ka mula sa iyong kadiliman," sinabi niya sa kanyang kapatid, "at tanggapin ang liwanag ng katotohanan." Ang paghimok na iyon ng kanyang kapatid ay pumukaw nang labis na pananabik kay Agatha. Batid niyang magiging mahirap salungatin ang kanyang asawa at ang tradisyon ng kanyang pamilya, nagpasiya pa rin siyang tanggapin si Kristo, at na magtiis ng anumang mga paghihirap na maaaring dumating sa kanya. Si Agatha ay hindi katalinuhan at gaano man siya magsumikap, hindi niya makabIsa ang mga pang-umaga at panggabing panalangin. Nang lumaon, nakilala siya bilang isang babaeng walang nalalaman kundi ang "Jesus at Maria".  Sa simula, si Kim A-gi Agatha ay hindi nabinyagan gawa ng kawalan ng kakayahang matuto ng doktrina at mga panalangin. Noong Setyembre ng 1836, si Agatha at dalawang pang mga kababaihan ay naaresto dahil sa kanilang pananampalatayang Katoliko. Nang tanungin, si Agatha ay nanatiling matatag at buong tapang na hinarap ang mga nagpapahirap sa kanya at nagwikang, "Wala akong alam kundi si Jesus at Maria. Hindi ko sila itatakwil."  Ang kanyang matapang na pagsaksi ay naging daan sa kanya upang maging unang binyágan sa bilangguan sa panahon ng pag-uusig. Kasama ng iba pang mga nahatulang Kristiyano, si Agatha ay itinali sa isang malaking krus na itinayo sa ibabaw ng kariton ng baka. Sa taluktok ng isang matarik na burol, pinatakbo ng mga bantay ang mga baka pababa. Masama ang daan at mabato kaya ang mga kariton ay nangabaliktad na naging sanhi ng matinding paghihirap para sa mga matapang na bilanggo na nakabitin sa mga krus. Kasunod sa pagsubok na ito, sa paanan ng burol, marahas na pinugutan ng mga berdugo ang bawat isa sa mga banal na martir. Si Agatha at walo pang mga martir ay nakatanggap ng kanilang korona ng kaluwalhatian sa parehong oras nang inihinga ni Hesus ang Kanyang huli— alas tres ng hapon. Halos isang daang taon na ang lumipas, si Kim A-gi Agatha ay binasbasan kasama ang ibang martir noong Hulyo 5, 1925. Itinanghal silang Santo sa kanilang katutubong Korea noong Mayo 6, 1984 ni Santo Papa Juan Paulo II.