Home/Makatawag ng Pansin/Article
Ang lahat ng ito ay nasa paghahanap ng daan at direksyon ng buhay!
Madalas kong maisip na isang pagpapala ang pinalaki akong isang Katoliko. Naipakita sa akin ang tamang daan mula ng ako’y isilang. Mula pa lang sa pagkabata ay naging madali para sa akin na panatilihin ang nagniningas kong pananampalataya.
Nabigyan ko ba ng sapat na katuwiran ang aking mga paniniwala habang ako ay lumalaki? May mga oras ako ng pag-aalinlangan, pagkalungkot at kawalan ng pag-asa. Gayun paman, nanatili ang aking pananampalataya at lalong tumibay magmula noon. Hindi ko magagawa ang lahat ng ito kung sa sariling pangunawa ko lang. Malinaw na dahil ito sa malaking sa malaking tulong na natanggap ko.
Malinaw pa sa aking ala-ala nuong ako’y siyam na taong gulang pa lamang, malapit na ang aking kaarawan ng kami ng nanay ko ay tumitingin ng mga panindang pang regalo sa tindahang Katoliko ni Santo Miguel. Sa gitna ng kamangha-manghang mga larawan ng Banal, mga Imahen at maliliit na bagay na maayos na magkakasama, may isang natatangi ang nakatawag ng aking pansin, ang Imahen ng Inang Maria na sa kalaunan ay nalaman kong siya ang “Ina ng Laging Saklolo”
Nakatagpo ako ng mapagalagang ina sa langit na tutulong sa akin sa maraming paraan at sa mga darating na panahon. Nang mabasa ko ang librong ” Our Lady of Fatima’s Peace Plan from Heaven’ na bigay ng aking Ina, nalaman ko kung gaano tayo kamahal at hinangad ng mapagpalang Ina ang ating kaligtasan. Lalong pinagtibay ang aking paniniwala habang pinapanood ko ang isang magandang palabas tungkol sa mga banal na pagpapakita ni Maria.
Simula ng makilala ko si Mother Mary, Siya na ang lagi kong kausap anumang oras at kalagayan ng aking pananalig. Lagi niya akong inilalapit sa Panginoon. Kadalasan sa aking pagdarasal humihingi ako ng tulong sa kanya dahil a mahigpit na pangangailangan. Maraming pagkakataon na ang mga inihingi ko sa kanya ng tulong ay nasasagot sa araw ng Miyerkoles, ang araw ng debosyon ng ” Ina ng Laging Saklolo”.
Hinimok din ako ni Mother Mary na huwag kong ituring ang Panginoon bilang isang Salamangkero na ibibigay ang mga kahilingan ko, sapagka’t pinalakas niya ako upang matuto at malampasan ang mga pagsubok na ibibigay niya at hinubog para sa karapat-dapat na kasagutan sa tamang kahilingan. Madalas sa kanyang pamamagitan pinapaalala niya sa akin na huwag masyadong mag-alala, ipagpatuloy ang pamumuhay at magbalik sa kanyang anak na si Jesus.
Pagkatapos kong mapagdugtong dugtong ang lahat ng mga banal na tulong, pamamagitan, at pagpapala na natanggap ko sa mga nakaraang taon, napagtanto ko, na ang lahat ng iyon ay nagbigay daan upang makasunod ako sa tamang pamamaraan ng pamumuhay na sa palagay ko ay angkop na kahulugan ng banal na paglalakbay.
Napakaganda sana kung lahat tayo ay maglalaan ng ilang sandali upang makapagisip-isip kung kailan lumalakas ang ating pananampalataya sa Panginoon? Maaaring ang tao sa mundo ay nagagabayan at nabibigyan ng tulong mula sa langit, na sila; Inang Maria, San Jose, San Antonio, at lahat ng mga banal na Santo upang mapalapit tayo kay Jesus at para sa pagbubunyag ng kanyang sarili sa atin, at ang pagtahak sa tamang landas patungo sa kanya sa pamamagitan ng kanyang patnubay bilang isang mabuting Pastol.
Alalahanin natin kung gaano kadalas tayong pinagkalooban ng Panginoon ng higit pa sa kailangan natin; Ang mga pagkakataon na nag-ugnay sa atin sa ating mga asawa, sa mga kaibigang katulad ng ating pag-iisip, at lahat ng mga munting himala na nagbibigay liwanag sa ating buhay na hindi natin napapansin dahil sa sobrang abala. Alamin natin ang daan at ang paraan na inilaan sa atin ng Panginoon, panindigan at manalangin tayo ng taimtim sapagka’t ngayon ang panahon na ang mundo ay nangangailangan ng mga panalangin higit kailanman.
Michelle Harold is an IT professional who finds great joy in living the Catholic faith. She resides with her husband in Melbourne, Australia.
May nagpatigil sa akin noong araw na iyon... at nagbago ang lahat. Sisimulan ko na sana ang aking grupo ng pagrorosaryo sa pansariling pagamutan kung saan ako nagtatrabaho bilang isang propesyonal sa pangangalaga ng pastoral nang mapansin ko ang 93-anyos na si Norman na nakaupo sa kapilya nang mag-isa, na mukhang nalulungkot. Ang kanyang mga panginginig dahil sa kanyang Parkinsons ay mukhang kitang-kita. Sinamahan ko siya at itinanong kung kamusta na siya. Sa talunang pagkibit-balikat, may ibinulong siya sa wikang Italyano at tila napaiyak. Alam kong hindi siya nasa mabuting kalagayan. Ang galaw ng kanyang katawan ay pamilyar sa akin. Nakita ko ito sa aking ama ilang buwan bago siya namatay—ang pagkabigo, kalungkutan, kalumbayan, pagkabalisa ng 'bakit kailangan kong ipagpatuloy ang pamumuhay nang ganito,' ang pananakit ng katawan na makikita mula sa nakakunot na ulo at malasalaming mga mata... Naging emosyonal ako at hindi makapagsalita ng ilang saglit. Sa katahimikan, ipinatong ko ang aking kamay sa kanyang mga balikat, sinisiguro sa kanya na kasama niya ako. Isang Panibagong Buong Mundo Ang umagang Ito ay oras ng pag-inom ng tsaa. Alam ko na bago niya magawang makarating sa silid kainan na kaladkad ang mga paa, hindi niya aabutin ang pamimigay ng tsaa. Kaya, nag-alok ako na gawan siya ng kupa. Sa aking minimal na alam sa Italyano, naunawaan ko ang kanyang mga kagustuhan. Sa malapit na kusina ng mga tauhan, ginawan ko siya ng isang tasa ng tsaa, na may gatas at asukal. Binalaan ko siya na medyo mainit pa ito. Ngumiti siya, indikasyon na nagustuhan niya iyon. Ilang beses kong hinalo ang inumin dahil ayaw kong mapaso siya, at nang maramdaman naming pareho na tama na ang temperatura, inialok ko ito sa kanya. Dahil sa kanyang Parkinson's, hindi niya mahawakan nang matatag ang tasa. Tiniyak ko sa kanya na hahawakan ko rin ang tasa; ng kamay ko at ng nanginginig niyang kamay, humigop siya ng tsaa, nakangiting siyang-siya na para bang ito ang pinakamabuting inumin na nainom niya sa buong buhay niya. Inubos niya ang tsaa hanggang sa huling bawat patak! Hindi nagtagal ay tumigil ang kanyang panginginig, at umupo siya ng maayos, at naging mas alerto. Sa kanyang katangi-tanging ngiti, siya ay bumulalas ng: “salamat!” Sumama pa siya sa iba pang mga residente na hindi nagtagal ay nagtungo sa kapilya, at nanatili siya para sa Rosaryo. Isa lamang itong tasa ng tsaa, ngunit ang kahulugan nito ay ang buong mundo para sa kanya—hindi lamang para mapawi ang pisikal na uhaw kundi pati na rin ang emosyonal na kagutuman! Nagpapaalala Habang tinutulungan ko siyang inumin ang kanyang cuppa, naalala ko ang aking ama. Ang mga pagkakataong malugod siya sa mga pagkain na magkasama kami nang hindi nagmamadali, nakaupo na magkasama sa paborito niyang lugar sa sopa habang pinaglalabanan niya ang sakit na dulot ng kanyang cancer, sinasamahan ko siya sa kanyang kama sa pakikinig sa paborito niyang musika, nanonood ng Misa sa pagpapagaling onlayn nang magkasama… Ano ang nagtulak sa akin na makipagkita kay Norman ukol sa kanyang pangangailangan noong umagang iyon? Tiyak na hindi ito ang aking mahina at karnal na kalikasan. Ang plano ko ay mabilis na iayos ang kapilya dahil huli na ako. Mayroon akong isang gawain na dapat tapusin. Ano ang nagpatigil sa akin? Si Hesus, ang nagluklok ng Kanyang biyaya at awa sa aking puso upang tumugon sa mga pangangailangan ng isang tao. Sa sandaling iyon, napagtanto ko ang lalim ng turo ni San Pablo: "At kung ako ma'y buhay hindi na ako ang nabubuhay kundi si Kristo ang nabubuhay sa akin. At habang ako'y nasa daigdig, namumuhay ako sa pananalig sa Anak ng Diyos na umibig sa akin at nag-alay ng kanyang buhay para sa akin.” ( Mga taga Galacia 2:20 ) Naiisip ko lang kung pagdating ko kaya sa idad ni Norman at ako ay makagustong uminom ng cappuccino, ‘na may gatas ng almonde, medyo matapang, at talagang mainit,’ may gagawa din kaya nito para sa akin ng may ganoong awa at grasya?
By: Dina Mananquil Delfino
MoreSuper-napakayaman, alam-ito-lahat, mahusay na ginagalang, makapangyarihang impluensya...ang listahan ay walang hanggan, ngunit ang lahat ng mga ito ay hindi mahalaga kapag ito ay tungkol sa katanungan ng kung sino ka. Sa simula ng 1960s, ang folk-rock grupo The Byrds ay nagkaroon ng isang napakalaking -tagumpay na tinatawag na Turn! Turn! turn! na adaptado mula sa ikatlong kabanata ng Eklesiastes. Natagpuan ko ang kanta na nakakatakot. Ito hinihikayat sa akin upang basahin ang buong Libro , na kung saan ako natagpuan na talagang kakaiba. Ito ay kamangha-manghang dahil, hindi tulad ng mga letra sa kanta natagpuan ko ang natitira, lalo na ang unang kabanata, na maging isang ‘Debbie Downer’, isang walang pagsalang paggamot ng mga kondisyon ng tao. Ang may-akda, Qoheleth, ay isang matanda na inilarawan sa sarili na nakakita ng na ng lahat , ginawa na ang lahat, at karanasan ang lahat ng ito. Siya ay may kasiyahan ng lahat ng buhay na maiaalok; siya ay super napakayaman, may napakaraming kaalaman, ay mahusay na tinatawag sa pamamagitan ng kanyang mga kasamahan, may kapangyarihan na mag-paikot sa loob ng buhay, at sa katunayan ay nagkaroon ng pag-aari ng bawat nilalang na maaaring dumating sa kanyang paraan. Ngunit, ganun paman sa lahat ng mga ito, siya ay dumating sa konklusyon na ito ay hindi mahalaga. Bakit hindi? Sa aking palagay na natutunan niya sa loob na kung sino ka ay higit na mahalaga kaysa sa kung ano ang mayroon ka. Ang dahilan ay relatibong malinaw—ang mga kalakal ng sanglibutan ay palaging magpapatuloy at mangabubuwal dahil sila ay panandalian , transitoryo, at may hanggan. Bago ka Paalisin Kung sino tayo ay isang isyu ng ating moral at espirituwal na katangian, isang bagay ng kaluluwa. Sa unang kabanata ng Simulas, ay ipinahayag sa atin na tayo ay ginawa sa larawan at katulad ng Diyos, na kung saan binubuo tayo na magkakasama sa tunay na Kaharian ng Diyos at buhay na walang hanggan. Sa simpleng salita, tayo ay kung sino tayo ay sa relasyon sa Dios, hindi sa kung ano ang ating mayroon. Kami ay, sa pangunahing kalagayan, espirituwal at relihiyon. Sa talinghaga ng Ebanghelyo tungkol sa mayaman na mangmang, nagpapahiwatig si Hesus ng katulad na punto ngunit mas mahigit pa. Sa makabuluhang paraan ay pinapahiya ni Hesus ang tao na nagbibigay ng kanyang katapatan sa kanyang kayamanan at kaligtasan, sa maling pagpapalagay na ang mga ito ay magdadala sa kanya ng kagalakan. Ang tao ay hindi lamang mayaman, ngunit ang kanyang kayamanan ay magpapalawak kapansin pansin dahil siya ay nagkaroon ng isang magandang ani. Ano ang ginagawa niya? Siya ay nagpasya na ihiwalay ang kanyang lumang barnas at bumuo ng mas malaki upang maglagay ng kanyang karagdagang kayamanan. Ang tao ay binuo ng kanyang buhay sa ilang mga pag-iisip: (1) ang mga kalakal ng mundo ay mahalaga; (2) ang maraming taon, isang pamumuhuhay na kinakailangan upang maunawaan ang kanyang mga ambisyon; (3) ang kanyang kayamanan ay magpapalaganap ng isang kahulugan ng kapayapaan at hindi pinaghihigpitan kasiyahan. Ibinigay ang mga pag sa alang alang , walang anoman ay nawawala. Sa halip, hangal na mayamang binata! Ang Salita na tinutukoy sa kaniya ng Dios ay nagpapahiwatig ng kanyang mga plano: “Ikaw na mangmang, sa gabi na ito ang iyong buhay ay hinihiling sa iyo, at ang mga bagay na iyong inihanda, sino ang mga ito?” (Lukas 12:20) Ang sinasabi ni Hesus sa kaniya ay hindi kinakailangan ng Diyos ang kanyang mga pag-aari, kundi ang kanyang buhay mismo – sino siya! At ang mga pangangailangan ay ginawa hindi sa malayo sa hinaharap ngunit dito, ngayon. Sa gabi na ito, ang iyong kaluluwa, iyong puso, iyong buhay ay kinakailangan sa iyo. “Sa gayo’y,” sabi ni Hesus, “sa mga naglalagay ng mga kayamanan para sa kanilang sarili ngunit hindi mayaman sa Dios.” (Lukas 12:21) Sa halip na ang "kagagalak ng buhay," sa makatuwid baga'y ang pagtitipon ng mga kayamanan sa sanglibutan, ipinapahayag ni Hesus sa kaniya ang pagbibigay ng kanyang buhay. “Hanapin ninyo ang Kanyang Kaharian, at ang mga bagay na ito ay ibibigay sa inyo.” (Lukas 12:31) Sa Katapusan Katotohanan Ginigiliw na mambabasa, ito ay ang pinka importante -mula sa simula na alinman-o pagpili: Ang aking mga mata ay sa Dios o sa mga kayamanan ng sanglibutan? Kung ang unang, pagkatapos ay kami ay buhay out aming tunay na karangalan ng pagiging tao. Gusto naming ibigin ang Diyos ng ating buong puso at kaluluwa at ng ating kapuwa bilang ating sarili dahil kami ay nakasalalay sa tunay na bagay. Tayoay magkakaroon ng tamang relasyon sa Diyos, sa ating kapuwa, at sa buong nilikha. Ang pagiging nakatuon sa mga kayamanan ng sanglibutan ay hindi maaaring matugunan ang pagnanais ng puso dahil hindi sila makapag-ibig sa atin, na kung saan ay pangunahing pangangailangan ng kaluluwa. Sa halip, ang obsesyon at pag kahaling na ito ay nagiging sanhi ng mas mataas na gutom at nagbibigay ng pag-anak sa isang pinakadakilang pakiramdam ng paghihirap. Malinaw na sinasabi, kung tinanggihan namin ang banal at transendenteng sa aming mga buhay, mangyayari sa atin ang pananampalataya ng ating eksistensya, ang pakiramdam ng walang kabuluhan at paghiwalay mula sa ating kapwa tao, malalim na kaluluwa, at kasalanan. ni Hesus na tumanggap ng isang realistang paningin sa kung paanong ang mga kayamanan ay maaaring magpakasamba sa ating mga puso at magbigay-daan sa atin mula sa kahalili ng ating tunay na kayamanan, na ang Kaharian ng Diyos na natupad sa Langit. Sa pamamagitan ng linya na ito, inihayag sa atin ni Santo Pablo sa kanyang sulat sa mga Colosas na “pagtatayo ang inyong mga isip sa mga bagay na nasa itaas, huwag kayong magtatayo ng inyong mga bagay sa ibabaw ng lupa.” (3:1-2) Ito ay, samakatuwid, mahalaga para sa amin sa pagsusuri kung ano ang ating tunay na gusto. Ang pag-ibig na nabuhay ayon sa Ebanghelyo ay pinagmulan ng tunay na kagalingan, samantalang ang paghahanap ng mga materyal na kayamanan at kalakasan ay madalas na nagmumungkahi ng kasiyahan, paghihirap, pag-aabuso sa iba, pagsasama-sama, at paghahari. Ang mga pagbabasa mula sa Eklesiastes, ang Ebanghelyo ni Lucas, at ang sulat ni Pablo ay lahat ay nagpapahiwatig sa katanungan: ‘Sino ako?’ na mahalaga ng walang hanggan higit pa sa kung ano ang mayroon ka. Ang mahalaga ay ikaw ay anak na minamahal ng Diyos, na nilikha upang maluwalhati sa pagibig ng Diyos.
By: Deacon Jim MC Fadden
MoreMay isang kalungkut-lungkot na pakahulugan ang Krus na, sa kasamaang-palad, nakahawa sa isipan ng madaming Kristiyano. Ito ay ang pananaw na ang madugong sakripisyo ng Anak sa krus ay "kasiya-siya" sa Ama, isang pagpapayapa ng isang Diyos na walang hanggang galít sa makasalanang sangkatauhan. Sa pagbasang ito, ang ipinako sa krus na si Hesus ay tulad ng isang bata na inihagis sa nagniningas na bibig ng isang paganong kabanalan upang pawiin ang poot nito. Ngunit ang talagang nagpapatunay sa kamalian ng baluktot na teolohiyang ito ay ang bantiog na sipi mula sa Ebanghelyo ni Juan: "Gayon na lamang ang pag-ibig ng Diyos sa sanlibutan, na isinugo Niya ang Kanyang bugtong na Anak, upang ang lahat ng sumasampalataya sa kanya ay magkaroon ng buhay na walang hanggan" (3:16). Inihayag ni Juan na hindi dahil sa galit o paghihiganti o sa pagnanasa sa kabayadan kaya isinugo ng Ama ang Anak, kundi dahil mismo sa pag-ibig. Ang Diyos Ama ay hindi kung anong kalunus-lunos na pagka-Diyos na ang nalamog na pansariling karangalan ay kailangang maipanumbalik; sa halip, ang Diyos ay isang magulang na nag-aalab ng may pagkahabag sa Kanyang mga anak na napagala sa panganib. Kinamumuhian ba ng Ama ang mga makasalanan? Hindi, subalit napopoot Siya sa pagkakasala. .Nagkikimkim ba ang Diyos ng ngitngit sa mga hindi makatarungan? Hindi, subalit namumuhi ang Diyos sa kawalan ng katarungan. Kaya naman, isinusugo ng Diyos ang kaniyang Anak, hindi sa kagalakan na makita Siyang nagdudusa, kundi may-habag na itumpak ang mga bagay-bagay. Si San Anselmo, ang dakilang medieval na theologian madalas na di-matwid na sinisisi dahil sa malupit na theology ng kasiyahan, ay malinaw na malinaw sa bagay na ito. Tayong mga makasalanan ay tulad ng mga brilyante na nalaglag sa putikan. Nilikha ayon sa larawan ng Diyos, nadungisan natin ang ating sarili sa dala ng karahasan at poot. Ang Diyos, pag-angkin ni Anselmo, ay bibigkas lamang ng isang salita ng pagpapatawad mula sa langit, ngunit hindi nito malulutas ang problema. Hindi nito maibabalik ang mga brilyante sa dati nilang ningning. Sa halip, sa kanyang pagsinta na muling itatag ang kagandahan ng nilikha, bumaba ang Diyos sa putikan ng pagkakasala at kamatayan, iniakyat ang mga brilyante, at pagkatapos ay pinakintab ang mga ito. Sa paggawa nito, mangyari pa, kailangang madungisan ang Diyos. Ang paglulubog na ito sa dungis—ang banal na pakikipag-isa sa mga naliligaw—ay ang “sakripisyo” na ginagawa ng Anak para sa walang hanggang kasiyahan ng Ama. Ito ay ang sakripisyong nagpapahayag, hindi ng poot o paghihiganti, kundi ng pakikiramay. Sinabi ni Hesus na sinumang disipulo Niya ay dapat handang magpasan ng kanyang krus at sumunod sa Guro. Kung ang Diyos ay pag-ibig na hindi makasarili kahit na hanggang sa kamatayan, dapat tayong maging ganoong pag-ibig. Kung handang buksan ng Diyos ang sarili niyang puso, dapat handa tayong buksan ang ating puso para sa iba. Ang krus, sa madaling salita, ay dapat na maging mismong kayarian ng buhay Kristiyano.
By: Bishop Robert Barron
MoreAng buhay ay puno ng di-inaasahang mga liko. Halos anim na taong pagkaraan ng kanyang ina, si Bernadette ay kinailangang magdusa sa pagkawala rin ng kanyang ama. Nagmula ng pag-alis sa Lourdes upang sumapi sa samahang pambanalan, siya ay hindi na nagkaroon ng pagkakataong makita ang kanyang ama. Kapag natutuligsa ng ganitong biglaang pagpanaw, ganito kung paano nakatagpo si Bernadette ng lakas—Isang madre ang nakakita sa kanya na lumuluha sa harap ng estatwa ng Birheng Maria, at nang sinikap ng madre na damayan siya, sinabi niya: “Aking kapatid, magkaroon ka palagi ng dakilang katapatan sa matinding paghihirap ng ating Tagapagligtas. Noong nakaraang Sabado ng hapon, nagdasal ako kay Hesus sa Kanyang paghihirap para sa lahat ng yaong mga mamamatay sa yaong sandali, at sa yaong ganap na sandali na nakarating ng kabilang-buhay ang aking ama. Isang kaginhawaan para sa akin na natulungan siya.” Para kay Bernadette, ang Santa na, bilang isang musmos na babae, ay nakasaksi sa pangitain ni Maria sa Lourdes, ang buhay ay hindi walang mga kagipitan. Kinakailangan niyang dumaan ng maraming mga pagsubok; malalaki at maliliit na mga pagpapahiya ay pinasan niya. Malimit niyang sinabi: “Kapag ang mga dinarama ko ay napakalakas, ginugunita ko ang mga diwa ng Ating Panginoon: ‘Narito Ako, huwag kang matakot.' Kaagad kong kinaluluguran at pinasasalamatan ang Ating Panginoon para sa biyayang ito ng pagtanggi at pagkapahiya mula sa yaong mga may-kapangyarihan. Ang pag-ibig nitong Mabuting Panginoon na makapag-aalis ng mga ugat mula rito sa puno ng pagmamataas. Kapag lalo akong magiging musmos, lalo akong lumalaki sa loob ng Puso ni Hesus.”
By: Shalom Tidings
MoreMaaari kang maging isang mahusay na mananayaw o hindi, ngunit tinatawag ka pa rin upang umindayog sa sayaw na ito ng buhay. Ito ay isang magandang umaga; ang araw ay sumisikat nang maliwanag, at ramdam ko ang init nito na tumatagos sa aking pagod na mga buto. Sa kabaligtaran, sa isip, ako ay nasa mahusay na espiritu, nalilibang sa mga magagandang tanawin ng Perth habang naglalakad ako sa baybayin ng Matilda Bay. Huminto ako sa tabing ilog para hayaang mapuno ng natural na kagandahan ang aking mga pandama. Ang himig ng mga alon na humahampas sa baybayin, ang malamig na simoy ng hangin na marahang humahaplos sa aking buhok habang ito ay sumasayaw paglampas sa mga puno, ang banayad na amoy ng asin at kagubatan, ang pinong mosaik ng maliliit na mga puting kabibi na pinalamutian ang buhangin...Nakaramdam ako ng labis na pagkalula sa karanasan. Isang imahe ng bulwagan ng sayawan ang bumungad sa aking isipan. Sa aking isip, nalarawan ko ang Diyos na nakikipagsayaw sa akin... Pagsabay Kapag sinimulan mo ang pagsasayaw sa bulwagan, mayroong isang yugto kung saan ang iyong buong atensyon ay nakatuon sa pagsisikap na manatiling makasabay sa iyong kapareha at maiwasan ang mga pagkakamali. Ikaw ay nilamon ng takot na matisod sa mga paa ng ibang tao o igalaw ang maling paa sa maling direksyon. Dahil dito, ang pagsisikap na pigilin ang iyong mga galaw ay naninigas at nagiging matigas ang iyong katawan, na nagpapahirap sa iyong kapareha na akayin ka sa mga hakbang ng sayaw. Ngunit kung magluluwag ka, umimbay sa musika, at hayaan ang iyong kapareha na maging gabay, aakayin ka niya sa isang maganda, kaakit-akit, maindayog na sayaw. Kung hahayaan mong mangyari ito, mabilis kang matututong sumayaw nang kasing ganda ng iyong kapareha, pakiramdam mo ang iyong mga paa ay gumagalaw nang maganda sa buong bulwagan habang tinatamasa mo ang ritmo ng sayaw. Humawak ka sa Aking Mga Kamay Sa pagninilay-nilay sa larawang iyon, naramdaman kong parang sinasabi ng Diyos: “Ikaw at Ako ay magkatuwang sa sayaw na ito ng buhay, ngunit hindi tayo makakasayaw nang mabuti nang magkasama kung hindi mo ako pahihintulutan na pangunahan ka. Ako ang dalubhasa, na gumagabay sa iyo upang maging mahusay ka kung susundin mo Ako, ngunit hindi Ko magagawa ito kung pipilitin mong panatilihin ang pagkontrol. Sa kabaligtaran, kung isusuko mo ang iyong sarili at hahayaan Akong pangunahan ka sa sayaw na ito, pananatilihin Ko ang iyong kaligtasan, at makakapagsayaw tayo nang maganda. Huwag kang matakot na matisod sa Aking mga paa dahil alam Ko kung paano ka gagabayan. Kaya, ipagkatiwala mo ang iyong sarili sa Aking yakap at samahan Ako sa sayaw na ito nang magkasama. Saan man tayo dalhin ng musika, ituturo ko sa iyo ang daan.” Habang pinag-iisipan ko ang mga kaisipang ito, nadama ko ang isang malalim na pasasalamat sa Diyos, na palaging naroroon sa aking buhay, na umaakay sa akin sa sayaw na ito. Alam niya ang bawat iniisip at hangarin ko at hinding-hindi nagkukulang na isakatuparan ang mga ito sa paraang hindi ko inaasahan (Awit 139). Sinasamahan ng Diyos ang bawat isa sa atin sa sayaw na ito ng buhay, laging handang kunin tayo sa Kanyang mga bisig upang gabayan tayo nang buong kadalubhasaan. Ang ilan sa atin ay mga baguhan, nagsasagawa pa rin ng mga maliliit na hakbang, habang ang iba ay sapat na ang kaalaman upang tulungan ang iba, ngunit wala ni isa sa atin ang napakahusay na para kayaning lumayo sa nangungunang mananayaw. Mas Masaya, Mas Hindi Nababalisa Kahit na ang Ating Ina, ang perpektong kapareha ng Diyos sa pagsasayaw, ay alam na ang kanyang kadalubhasaan sa sayaw ay nagmumula sa pagsunod sa Kanyang bawat kilos nang may perpektong biyaya. Mula sa murang edad, tinanggap ni Maria ang Kanyang mapagmahal na yakap, ganap na sinusunod ang Kanyang pamumuno kahit sa pinakamaliliit na mga bagay. Ang kanyang tainga ay nakatuon sa ritmo ng makalangit na musika upang hindi siya makagawa ng maling hakbang. Si Maria ay ganap na kaisa ng Diyos sa isip at puso. Ang kanyang kalooban ay lubos na naaayon sa Diyos kaya't nasabi niya: “Maganap nawa sa akin ang ayon sa Iyong kalooban” (Lukas 1:38). Kung ano ang gusto ng Diyos ay iyon din ang gusto ni Maria. Kung bibitawan muna natin ang ating pagnanais na paglingkuran ang ating sarili at, tulad ni Maria, mawawala ang ating sarili sa yakap ng Panginoon, ang ating buhay ay magiging mas malaya, mas masaya, mas makabuluhan, at hindi gaanong mababalisa, malulumbay, at manlulumo.
By: Father Peter Hung Tran
MoreKapag ang mga pag-iisip ng kawalang-halaga ay pumasok subukan ito… Siya ay masamang amoy. Ang kanyang marumi at nagugutom na katawan ay naglaho tulad ng kanyang nasayang na mana. Binalot siya ng hiya. Nawala na sa kanya ang lahat—ang kanyang kayamanan ang kanyang reputasyon ang kanyang pamilya—ang kanyang buhay ay nasira. Kinain siya ng kawalan ng pag-asa. Pagkatapos biglang sumagi sa kanyang isipan ang maamong mukha ng kanyang ama. Ang pagkakasundo ay tila imposible ngunit sa kanyang desperasyon siya ay lumakad at pumunta sa kanyang ama. Ngunit habang siya ay nasa malayo pa nakita siya ng kanyang ama at napuno ng habag; tumakbo siya at inakbayan siya at hinalikan. Pagkatapos ay sinabi ng anak sa kaniya: ‘Ama nagkasala ako laban sa Langit at sa harap mo; Hindi na ako karapat-dapat na tawaging anak mo.’...Ngunit sinabi ng ama…‘ang anak kong ito ay namatay at nabuhay muli; siya ay nawala at natagpuan!’ At nagsimula silang magdiwang” (Lucas 15:20–24). Mahirap tanggapin ang kapatawaran ng Diyos. Ang pag-amin sa ating mga kasalanan ay nangangahulugan ng pag-amin na kailangan natin ang ating Ama. At habang ikaw at ako ay nakikipagbuno sa pagkakasala at kahihiyan mula sa mga nakaraang pagkakasala sinasalakay tayo ni Satanas na nag-aakusa sa pamamagitan ng kanyang mga kasinungalingan: “Ikaw ay hindi karapat-dapat sa pagmamahal at kapatawaran.” Ngunit tinawag tayo ng Panginoon na tanggihan ang kasinungalingang ito! Sa binyag ang iyong pagkakakilanlan bilang anak ng Diyos ay nakatatak sa iyong kaluluwa magpakailanman. At tulad ng alibughang anak ikaw ay tinawag upang tuklasin ang iyong tunay na pagkatao at pagiging karapat-dapat. Ang Diyos ay hindi tumitigil sa pagmamahal sa iyo anuman ang iyong ginawa. “Hindi ko tatanggihan ang sinumang lumalapit sa akin” (Juan 6:37). Ikaw at ako ay walang pagbubukod! Kaya paano tayo makakagawa ng praktikal na mga hakbang upang tanggapin ang kapatawaran ng Diyos? Hanapin ang Panginoon yakapin ang Kanyang awa at ibalik sa pamamagitan ng Kanyang makapangyarihang biyaya. Hanapin ang Panginoon Hanapin ang iyong pinakamalapit na simbahan o adoration chapel at harapin ang Panginoon. Hilingin sa Diyos na tulungan kang makita ang iyong sarili sa pamamagitan ng Kanyang maawaing mga mata sa Kanyang walang kundisyon na Pag-ibig. Susunod gumawa ng isang tapat at matapang na imbentaryo ng iyong kaluluwa. Maging matapang at tingnan si Kristo sa Krus habang ikaw ay nagmumuni-muni—dalhin ang iyong sarili sa Panginoon. Ang pag-amin sa katotohanan ng ating mga kasalanan ay masakit ngunit ang isang tunay mahinang puso ay handang tumanggap ng mga bunga ng kapatawaran. Tandaan ikaw ay anak ng Diyos—hindi ka tatalikuran ng Panginoon! Yakapin ang Awa ng Diyos Ang pakikipagbuno nang may pagkakasala at kahihiyan ay maaaring katulad ng pagsisikap na humawak ng beach ball sa ilalim ng tubig. Ito ay nangangailangan ng labis na pagsisikap! Higit pa rito madalas tayong inaakay ng diyablo na maniwala na hindi tayo karapat-dapat sa pagmamahal at pagpapatawad ng Diyos. Ngunit mula sa Krus dumaloy ang dugo at tubig ni Kristo mula sa Kanyang tagiliran upang linisin pagalingin at iligtas tayo. Ikaw at ako ay tinawag na lubos na magtiwala sa Banal na Awa na ito. Subukang sabihin: “Ako ay anak ng Diyos. Mahal ako ni Hesus. Karapat-dapat akong patawarin. Ulitin ang katotohanang ito araw-araw. Isulat ito sa lugar na madalas mong makita. Hilingin sa Panginoon na tulungan kang palayain ang iyong sarili sa Kanyang magiliw na yakap ng awa. Bitawan ang pagkabagot at isuko ito kay Hesus—walang imposible sa Diyos! Mapanumbalik Sa Sakramento ng Kumpisal tayo ay napanumbalik sa pamamagitan ng mga biyaya ng pagpapagaling at lakas ng Diyos. Labanan ang kasinungalingan ng diyablo at salubungin si Kristo sa makapangyarihang Sakramento na ito. Sabihin sa pari kung nahihirapan ka sa pagkakasala o kahihiyan at kapag sinabi mo ang iyong gawa ng pagsisisi anyayahan ang Banal na Espiritu na pukawin ang iyong puso. Piliing maniwala sa walang katapusang awa ng Diyos habang naririnig mo ang mga salita ng pagpapatawad: “Nawa’y bigyan ka ng Diyos ng kapatawaran at kapayapaan at patawarin kita sa iyong mga kasalanan sa pangalan ng Ama at ng Anak at ng Espiritu Santo.” Ikaw ay naibalik na ngayon sa walang pasubaling pag-ibig at pagpapatawad ng Diyos! Sa kabila ng aking mga pagkabigo araw-araw kong hinihiling sa Diyos na tulungan akong tanggapin ang Kanyang pagmamahal at pagpapatawad. Maaaring nahulog tayo tulad ng alibughang anak ngunit ikaw at ako ay mga anak pa rin ng Diyos na karapat-dapat sa Kanyang walang katapusang pagmamahal at habag. Mahal ka ng Diyos dito mismo ngayon—Ibinigay Niya ang Kanyang buhay para sa iyo dahil sa pag-ibig. Ito ang nagbabagong Pag-asa ng Mabuting Balita! Kaya yakapin ang pagpapatawad ng Diyos at maglakas-loob na tanggapin ang Kanyang Banal na Awa. Naghihintay sa iyo ang hindi mauubos na habag ng Diyos! “Huwag kang matakot sapagkat tinubos kita; Tinawag kita sa iyong pangalan ikaw ay akin” (Isaias 43:1).
By: Jody Weis
MoreMayroon lang isang bagay tungkol sa isang sanggol. Kung ang isang sanggol ay ipinakilala sa isang masikip na silid lahat ay nais na makita siya. Ang mga pag-uusap ay titigil ang mga ngiti ay kakalat sa mga mukha ng mga tao ang mga braso ay lalapit upang hawakan ang bata. Kahit na ang pinakamalupit at pinaka-curmudgeonly denizen ng silid ay iguguhit patungo sa sanggol. Ang mga tao na ilang sandali pa ay nakikipagtalo sa isat isa ay magbubulungan at gagawa ng nakakatawang mukha sa sanggol. Ang mga sanggol ay nagdadala ng kapayapaan at kagalakan; ito lang ang ginagawa nila. Ang sentro at hindi pa rin nakakakaba na kakaibang mensahe ng Pasko ay ang Diyos ay naging isang sanggol. Ang makapangyarihang Tagapaglikha ng sansinukob ang lupa ng kaunawaan ng mundo ang pinagmumulan ng may hangganang pag-iral ang dahilan kung bakit mayroong isang bagay sa halip na wala—ay naging isang sanggol na napakahina para iangat ang kanyang ulo isang mahinang sanggol na nakahiga sa sabsaban. kung saan kumakain ang mga hayop. Sigurado ako na lahat ng tao sa paligid ng kuna ng batang si Kristo—ang kanyang ina si Santo Hose ang mga pastol ang Magi—ay ginawa ang palaging ginagawa ng mga tao sa paligid ng mga sanggol: ngumiti sila at humihikbi at gumawa ng mga nakakatawang ingay. At mas lalo silang napalapit sa isat isa dahil sa kanilang pag-aalala para sa bata. Dito makikita natin ang isang paghagod ng banal na henyo. Sa buong kasaysayan ng Israel sinisikap ng Diyos na akitin ang Kanyang piniling mga tao sa Kanyang sarili at dalhin sila sa mas malalim na pakikipag-ugnayan sa isat isa. Ang buong layunin ng Torah ang Sampung Utos ang mga batas sa pagkain na nakabalangkas sa aklat ng Lebitico ang pangangaral ng mga propeta ang mga tipan kay Noah, Moises, at David at ang mga sakripisyong inialay sa templo ay para lamang sa pagpapaunlad ng pakikipagkaibigan kay Diyos at higit na pagmamahal sa Kanyang mga tao. Ang isang malungkot ngunit pare-parehong tema ng Lumang Tipan ay sa kabila ng lahat ng mga pagsisikap at institusyong ito ang Israel ay nanatiling malayo sa Diyos: Binalewala ang Torah sinira ang mga tipan sinuway ang mga utos nasira ang templo. Kaya sa kasaganaan ng panahon ipinasiya ng Diyos hindi upang takutin kami o utusan kami mula sa itaas ngunit sa halip na maging isang sanggol sapagkat sino ang makakalaban sa isang sanggol? Sa Pasko ang sangkatauhan ay hindi na tumingala para makita ang mukha ng Diyos kundi pababa sa mukha ng isang maliit na bata. Ang isa sa aking mga espirituwal na bayani si Santa Therese ng Lisieux ay kilala bilang ‘Thérèse ng Batang Hesus.’ Madali lang na bigyang sentimental ang katawagang ito ngunit dapat nating labanan ang tuksong iyon. Sa pagkilala sa kanyang sarili sa sanggol na si Kristo si Therese ay banayad na nagsisikap na ilabas ang lahat ng kanyang nakilala sa kanilang sarili at sa isang saloobin ng pagmamahal. Kapag naunawaan natin ang mahalagang dinamikong ito ng Pasko ang espirituwal na buhay ay nagbubukas sa isang bagong paraan. Saan natin matatagpuan ang Diyos na hinahanap natin? Ginagawa natin ito nang malinaw sa mga mukha ng mga mahina mahirap walang magawa parang bata. Ito ay medyo madali upang labanan ang mga pangangailangan ng mayayaman matagumpay at sapat sa sarili. Sa katunayan malamang na makaramdam tayo ng sama ng loob sa kanila. Ngunit ang maralita ang nangangailangan ang mahihina—paano natin sila tatalikuran? Iginuhit nila tayo—tulad ng ginagawa ng isang sanggol—sa ating pag-aalala sa sarili at sa espasyo ng tunay na pag-ibig. Ito ay walang alinlangan kung bakit napakaraming santo—Francis ng Assisi Elizabeth ng Hungary John Chrysostom Mother Teresa ng Kolkata kung ilan lamang—ay naakit sa paglilingkod sa mahihirap. Sigurado ako na karamihan sa mga nagbabasa ng mga salitang ito ay magtitipon kasama ang inyong mga pamilya para sa pagdiriwang ng Pasko. Lahat ay naroroon: Nanay at Tatay mga pinsan mga tiyuhin at mga tiyahin marahil mga lolot lola at lolot lola ilang mga kaibigan na malayo sa kanilang tahanan. Magkakaroon ng maraming pagkain maraming tawanan maraming buhay na buhay na pag-uusap malamang na isang mabangis na argumento sa politika o dalawa. Ang mga mapakaibigan ay magkakaroon ng isang kahanga-hangang oras; ang mga tahimik ay mahahanap ang lahat ng ito ng kaunti pang mapaghamong. Handa akong tumaya na sa karamihan ng mga pagtitipon na ito sa isang punto isang sanggol ang dadalhin sa silid: ang bagong anak apo apo sa tuhod pinsan pamangkin ano ang mayroon ka. Maaari ko bang himukin ka sa taong ito na maging partikular na matulungin sa kung ano ang ginagawa ng sanggol na iyon sa lahat na mapansin ang nakakagayumang kapangyarihan na mayroon siya sa buong halo halong pangkat? At pagkatapos ay inaanyayahan ko kayong tandaan na ang dahilan kung bakit kayo nagtitipon ay upang ipagdiwang ang sanggol na Diyos. At sa wakas hayaan ang iyong sarili na maakit ng kakaibang magnetismo ng banal na batang iyon.
By: Bishop Robert Barron
MoreBilang isang musmos na babae, ninais kong maging isang Superhero ngunit hindi nagtagal tinanggap ko na ito’y isang walang saysay na pangarap ng bata, hanggang… Noong ako’y isang bata, gumigising ako nang maaga sa mga Sabado ng umaga upang panoorin ang Sobrang - magkakaibigan—isang karikaturang samahan ng mga sobrang mga bayani na sinasagip ang mundo. Ninais kong maging isang sobrang bayani kapag malaki na ako. Hinaharaya kong ako’y nakatatanggap ng hudyat na may isang nangangailangan ng tulong at ako’y dagliang lilipad para sa kanilang pangangailangan. Lahat ng mga sobrang bayani na nakita ko sa TV ay nananatiling nakabalatkayo. Sa tanaw ng mundo, sila ay karaniwang mga kauring may nakaiinip na mga kabuhayan. Gayunpaman, sa panahon ng gipit, agad silang nagtitipon at nagpupulong sa pagsagip ng katauhan mula sa masasamang tao. Nang lumaki ako, napuna ko na ang mga sobrang bayani sa karikatura ay tauhang mga kathang-isip. Nilimot ko ang aking walang saysay na mga hakà… hanggang, isang araw, noong natagpuan ko ang totoong sobrang bayani na nagmulat sa aking mga mata. Ako’y paminsan-minsang daraan upang manalangin sa kapilya ng habang-panahon na pagsamba sa isang pampook na simbahan. Dahil kinakailangang mayroong manatili sa lahat ng panahon sa pagsamba ng Yukaristiya, mga boluntaryo ay nagsisipagtala para sa maiikling patlang. Sa dami ng aking mga pagdalaw, napansin ko ang isang matandang ginoong nasa upuang de gulong na nananatiling nananalangin nang maraming oras sa kapilya. Siya’y nag-aanyong may labinsiyam na gulang. Sa bawa’t kadalasan, siya’y huhugot ng iba-ibang mga bagay mula sa bag—isang Bibliya, rosaryo, o isang piraso ng papel na inaakala kong listahan ng mga dasalin. Nagtataka ako kung anong uri ng hanapbuhay na kanyang ginawa noong kabataan at nang malusog pa ang katawan. Kung anuman ang dati niyang ginagawa ay maaaring hindi kasing- halaga ng kanyang ginagawa ngayon. Naunawaan ko na ang itong ginoong nasa upuang de gulong ay gumagawa nang bagay na napakahigit na mahalaga kaysa sa pinakamarami sa atin na tumatakbo nang paligid. Ang mga sobrang bayani na nakabalatkayo ay nakakubli sa payak na paningin! Ito’y nangangahulugan na ako, mandin, ay maaaring maging sobrang bayani… ng pagdarasal. Tumutugon sa SOS Ako’y nagpasyang makisapi sa paghahalili ng pagdarasal sa simbahan, isang samahan ng mga tao na nakapagpangakong mamagitan sa pagdasal para sa mga iba nang palihim. Marami sa mga magigiting na nagdarasal ay matatanda. Ang ilan ay mga taong baldado. Ang ilan ay mga nasa kapanahunan ng buhay na sila’y nasa tahanan na lamang dahil sa iba’t-ibang dahilan. Nakatatanggap kami ng mga pagbibigay-alam sa email ng mga ngalan ng mga taong nakapaghiling ng mga dalangin. Tulad ng mga sobrang bayani sa mga karikatura na napanood ko noong nakaraan, tumatanggap kami ng hudyat kapag may isang nangangailangan ng tulong. Ang mga kahilingang ipapanalangin ay dumarating nang kahit kailan sa araw: Si Ginoong X ay nahulog sa akyatan at isinugod sa pagamutan. Si Ginang Y ay napag-alaman na may kanser. Isang apo ay nasangkot sa nabunggong sasakyan. Ang kapatid na lalaki ng isang ginoo ay nadukot sa Nigeria. Isang mag-anak ay nawalan ng kanilang tahanan sa buhawi. Ang mga pangangailangan ay marami. Ginagawa namin nang taimtim ang inaatas sa amin na tagapamagitan sa pananalangin. Humihinto kami sa kahit anumang ginagawa namin at magdarasal. Kami’y isang hukbo ng mga mandirigmang nagdarasal. Nilalabanan namin ang hindi makitang dahas ng kadiliman. Kaya naman, isinusuot namin ang buong bakal na pananggalang ng Diyos at lalaban nang may banal na mga sandata. Nagdarasal kami para sa kapakanan ng iba. Nang may sigasig at paglaan, patuloy naming isinasamo ang mga kahilingan sa Diyos. Ang Talab ng Bayani Nakadudulot ba ng kaibhan ang dasal? Sa bawa’t kadalasan, kami’y nakakukuha ng katugunan mula sa mga taong nakiusap ng dalangin. Ang lalaking dinukot sa Nigeria ay naibalik sa loob ng isang linggo. Marami ang nakaranas ng paglunas. Higit sa lahat, maraming tao ang nabigyang lakas at naginhawaan habang nasa dalamhati. Si Hesus ay nagdasal, at ipinagbago Niya ang mundo! Ang dasal ay bahagi ng Kanyang ministeryo ng paglunas, pag-adya at pagkaloob para sa mga nangangailangan. Si Hesus ay laging nakikipag-usap sa Ama. Manding tinuruan Niya ang kanyang mga alagad na magdasal. Ang dasal ay tutulutan tayo na maunawaan ang palagay ng Diyos at maihanay ang kalooban natin sa Kanyang Banal na kalikasan. At kapag tayo’y nagdarasal para iba, tayo’y nagiging kasama ni Kristo sa Kanyang ministeryo ng pag-ibig. Kapag iniaalay natin ang ating mga alalahanin sa makapangyarihan, may lahat ng karunugan, saanma'y matatagpuan na Diyos, magkakaroon ng palitan sa kapaligiran. Ang ating matapating dalangin, kaisa sa kalooban ng Diyos, ay makapaggagalaw ng mga bundok. “Sumasamo kami sa Iyo, Panginoon, na tulungan at ipagtanggol kami. Iadya Mo ang mga inaapi. Kaawaan Mo ang mga hamak. Itayo Mo ang mga nalugmok. Ilahad Mo ang Iyong Sarili sa mga salat. Lunasan Mo ang may-sakit. Akayin Mong pabalik yaong Iyong mga taong naligaw. Bigyan Mo ng makakain ang mga gutom. Buhatin Mo ang mahihina. Alisin Mo ang mga kadena ng mga bilanggo. Nawa ang bawa’t bansa ay matuntunan na malaman na Ikaw lamang ang Diyos, na si Hesus ay Iyong Anak, na kami ay Iyong mga tao, ang kawan na Iyong pinapastol. Amen.” (San Clemente)
By: Nisha Peters
MoreAng himagsikan ng Chinese Boxer noong 1900 ay pumatay ng halos 32,000 na mga Kristiyanong Tsino at 200 na mga taga-Kanlurang misyonero. Kabilang sa mga tapat na Kristiyano na nag-alay ng kanilang buhay para sa kanilang pananampalataya, si San Mark Ji Tianxiang, ay namumukod dahil, sa oras ng kanyang kamatayan, siya ay isang adik sa opyo na hindi nakatanggap ng mga sakramento sa loob ng 30 mahabang taon. Si Ji ay pinalaki sa isang matapat na Kristiyanong mag-anak, at siya ay isang iginagalang at mapagkawanggawa na manggagamot sa kanyang pamayanan. Sisihin ang kapalaran, ang opyo na ginamit niya upang pahupain ang isang nakakagambalang sakit sa tiyan ay bumihag sa kanya, at siya ay dagling nagumon dito. Bagamat siya ay madalas sa Kumpisalan, natagpuan ni Ji ang kanyang sarili sa sakmal ng isang malakas na pagkagumon na tumangging sumuko sa anumang paraan ng paglaban. Sa kalaunan ay sinabi sa kanya ng kanyang Kura paroko na hindi niya maipagpapatuloy na ulitin ang naturang kasalanan sa Kumpisalan. Ang Kumpisal ay nangangailangan ng isang may pagkamalay na pagtitika at di na magkasalang muli, at ang paulit -ulit na kasalanang ito, noong ika -19 na siglo, ay hindi madalumat na isang sakit. Mula nuon siya ay pinagbawalan sa pagtanggap ng mga sakramento, ngunit ipinagpatuloy niya ang pagdalaw sa simbahan at nanatiling tapat sa mga pamamaraan ng Panginoon. Nanatili siyang taos -puso sa kanyang pananampalataya sapagkat naniwala siya sa isang maawain na ama. Madami ang nagpalagay na siya ang unang tatanggi sa Panginoon kapag naharap sa banta ng pag -uusig. Ngunit kasama ang kanyang anak na lalaki, apo, at mga manugang na babae, nagtiyaga siya hanggang sa pinakahuli. Sa katunayan, nagdulot si Ji ng espirituwal na pampalubag-loob sa kanyang mga kapwa Kristiyano habang sila ay nakabilanggo at naghihintay ng pagbitay. Itinala ng mga kwento na habang sila ay kinaladkad sa bilangguan, ang kanyang apo, nanginginig sa takot, ay nagtanong sa kanya, "Lolo, saan tayo pupunta?" Kalmado siya at tuwang-tuwang sumagot: "Uuwi na tayo." Namatay siya, iinaawit ang litanya ng mapagpalang Birheng Maria. Itinanghal siyang santo ni Santo Papa Juan Pablo II nuong taong 2000.
By: Shalom Tidings
MoreSiya’y napatunayang may talamak na Nakakahumaling na Mapilit na Kaguluhan, at pinamaraanang maggagamot nang habambuhay. Pagkaraan, isang hindi inaasahan ang nangyari Noong panahon ng 1990, ako’y natuklasang may palagiang pagsusumagi ng alaala na walang lubay at kawalang-ayos. Ang manggagamot ay niresetahan ako ng paggamot at nagsabing kakailanganin ko ang mga ito para nalalabi ng aking buhay. Ilang mga tao ay iniisip na ang mga bagay na may kinalaman sa kalusugan ng isip ay gawa ng ikaw ay kulang sa pananalig, ngunit walang mali sa aking pananalig. Palagi kong minahal nang taimtiman ang Diyos at inasahan Siya sa lahat ng bagay, ngunit ako rin ay nakadama ng matibay na nakababaldadong pagkukulang. Hindi ko nakuhang maiwaglit ang paniwala na ang bawa’t maling bagay sa mundo ay pagkakalamali ko. Ako ay may katibayang antas sa Batas, ngunit ang puso ko’y kailanman ay hindi naparoon. Natapos ko ang Abogasya upang mapahanga ang ina ko, na inisip na ang pasya ko ng pagtuturo bilang isang hanapbuhay ay hindi sapat na mabuti. Ngunit nakapag-asawa ako at nakapagsilang ng aking unang sanggol bago pa ako makatapos nito, at nagpatuloy na magkakaroon ng pitong maririkit na mga anak, kaya ako’y nakapaggugol nang higit na panahon na natututong maging ina kaysa nanunungkulan sa batas. Nang kami’y lumipat sa Australia, ang batas ay iba, kaya bumalik ako sa pamantasan upang sa wakas ay mag-aral ng aking unang giliw. Pagtuturo. Ngunit kahit nang makahanap ako ng tungkulin na ikinalulugod kong gawin, nadama ko na sinusubukan ko lamang na bigyang katarungan ang aking pag-iral sa pag-iipon ng salapi. Kahit paano, hindi ko nadama na ang pangangalaga ng aking pamilya at pag-aasikaso ng mga taong inihabilin sa akin ay sapat na tama. Sa totoo, dahil sa aking nakapanlulumong pagkukulang at pagdama ng kasahulan, wala man lamang nakapagdulot ng kasapatan. Lubusang Di-inaasahan Dahil sa laki ng aming mag-anak, hindi laging madaling makaalis sa araw ng pahinga, kaya kami’y nanabik nang nakarinig kami tungkol sa Carry Home sa Pemberton na kung saan ay ang bayad ay abuloy ng kung ano ang iyong maidudulot. Ito ay may magandang lalawigang kapaligiran na malapit sa mga gubat. Kami’y nagbalak na dumalo para sa mag-anakang banal na paggunita sa katapusan ng linggo. Sila rin ay may isang samahan ng pagdasal at pagsamba sa Perth. Doon, sa isa sa mga paggugunita, isang bagay na di-inaasahang lubos at nakadadaig ang nangyari. Katatanggap ko lamang ng panalangin nang ako’y biglaang bumagsak sa sahig. Pabaluktot na nakatungo sa sahig na tila isang sanggol, ako’y humiyaw at humiyaw at humiyaw. Binuhat nila ako patungo roon sa umaalog na lumang kahoy na balkonahe sa labas at patuloy na nagdarasal hanggang sa huli, ako’y tumigil ng paghiyaw. Ito’y lubos na di- ninanais at di-inaasahan. Ngunit alam kong ito ay pag-aadya. Ako’y nakadama lamang ng kahungkagan na tila isang bagay ay nilisan ako. Pagkaraan ng paggunita, ang mga kaibigan ko ay patuloy na siniyasat ako at dumating upang ipagdasal ako, humihiling para sa pamamagitan ni Maria na ang mga biyaya ng Banal na Ispirito ay maging malinaw sa akin. Ako’y nakadama ng lubhang higit nang makaraan ang isang linggo o dalawa, nagpasya akong bawasan ang aking antas ng mga gamot. Sa loob ng tatlong buwan, naitigil ko ang pangangailangan ng mga gamot at nakadama ng higit na mabuti kaysa noong dati. Pawalang Natutunaw Hindi na ako nakadarama ng pangangailangan upang patunayan sa aking sarili o magpanggap na ako’y lalong mabuti kaysa noong dati. Hindi ko nadama na kailangan kong magpaka-ibabaw sa lahat ng mga bagay. Ako’y nagpapasalamat sa handog ng buhay, ang aking pamilya, ang aking madasaling komunidad at itong pambihirang kaugnayan sa Diyos. Nang ako’y nabigyang-laya mula sa pangangailangan na magbigay ng katarungan sa aking pag-iral, ako’y namulat na hindi ako makapagbibigay ng katarungan sa aking pag-iral. Ito’y isang buhay na handog, pamilya, panalangin, kaugnayan sa Diyos—lahat ng ito’y mga biyaya, hindi tulad ng maaari mong makamkam. Tanggapin mo ito at pasalamatan mo ang Diyos. Ako’y naging lalong mabuting tao. Hindi ko kinakailangang magpakitang-gilas, makipagtagisan, o ipagsapilitan nang may-kayabangan na ang aking pamamaraan ay pinakamabuti. Namulat ako na hindi ko kinakailangang maging higit pa sa ibang tao dahil ito’y walang kabuluhan. Ang Diyos ay minamahal ako, ang Diyos ay inaalagaan ako. Mula sa mahigpit na sunggab ng aking salantaing sala, ako’y nagsimulang namulat na “Kung hindi ako ninais ng Diyos, maaring nakapaglalang na Siya ng iba pa.” Ang kaugnayan ko sa aking ina ay walang-katiyakan. Kahit nang naging ina ako, patuloy pa rin akong maghirap sa dama nitong walang katiyakan. Ngunit ang karanasang ito ay binago ang yaon para sa akin. Tulad nang pinili ng Diyos si Maria upang idala si Hesus sa mundo, napili Niya si Maria na tulungan ako sa aking paroroonan. Ang mga bagay sa kaugnayan ko sa aking ina, at sa aking Inang Banal sa huling dako, ay marahang nalusaw nang pawala. Nadama ko tulad ni Juan sa paahan ng Krus nang sinabihan siya ni Hesus: “Ito ang iyong Ina.” Naratnan ko upang malaman na si Maria ang ganap na malinis na ina. Ngayon, kapag ang isip ko’y nakaliligta, ang Rosaryo ay mamamagitan upang saklolohan ako! Hindi ko napagtanto kung gaano ko siya kailangan hanggang naituring ko siyang isang mahalagang bahagi ng aking buhay. Ngayon, hindi ko maharayang lumakad nang palayo.
By: Susen Regnard
MoreAng Hindi ko inaasahan noong sinimulan ko ang mabisang panalanging ito... O Munting Therese ng Batang Hesus, mangyaring pumili para sa akin ng isang rosas mula sa hardin ng Langit at ipadala ito sa akin bilang isang mensahe ng pag-ibig." Ang kahilingang ito, ang una sa tatlo na bumubuo ng 'Padalhan moa ko ng Rosas ' Novena kay Saint Therese, ay kumuha ng aking atensyon. Nag-iisa ako. Malungkot sa isang bagong lungsod, nananabik para sa mga bagong kaibigan. Nag-iisa sa isang bagong buhay ng pananampalataya, pananabik para sa isang kaibigan at huwaran. Nagbabasa ako tungkol kay Santa Therese, ang pangalan ko sa binyag, nang walang pagsubaybay sa kanya. Namuhay siya sa marubdob na debosyon kay Hesus mula noong siya ay 12 taong gulang at nagpetisyon sa Papa na pumasok sa monasteryo ng Carmelite sa edad na 15. Ang aking sariling buhay ay ibang-iba. Nasaan ang Aking Rosas? Si Therese ay puno ng sigasig para sa mga kaluluwa; nanalangin siya para sa pagbabagong loob ng isang kilalang kriminal. Mula sa nakatagong mundo ng kumbento ng Carmel, inilaan niya ang kanyang panalangin para sa pamamagitan ukol sa mga misyonerong nagpalaganap ng pag-ibig ng Diyos sa malalayong lugar. Habang nakahiga sa kanyang higaan ng kamatayan, ang banal na madre na ito mula sa Normandy ay nagsabi sa kanyang mga kapatid na babae: “Pagkatapos ng aking kamatayan, magpapaulan ako ng mga rosas. Gugugulin ko ang aking Langit sa paggawa ng mabuti sa lupa.” Ang aklat na binabasa ko ay nagsabi na mula noong siya ay namatay noong 1897, pinaulanan niya ang mundo ng maraming grasya, himala, at maging ng mga rosas. "Baka padadalhan niya rin ako ng rosas," naisip ko. Ito ang pinakaunang Nobena na dinasal ko. Hindi ko masyadong inisip ang dalawa pang kahilingan ng panalangin—ang pabor na mamagitan sa Diyos para sa aking intensyon at marubdob na maniwala sa dakilang pag-ibig ng Diyos para sa akin upang magaya ko ang Munting Daan ni Therese. Hindi ko matandaan kung ano ang aking intensyon dahil sa wala kong pagkaunawa sa Munting Paraan ni Therese. Nakatuon lang ako sa rosas. Sa umaga ng ika siyam na araw, nagdasal ako ng Nobena sa huling pagkakataon. At naghintay. Baka mag dadala ng rosas ang isang magbubulaklak ngayon. O baka uuwi ang asawa ko galing sa trabaho na may dalang mga rosas para sa akin. Sa pagtatapos ng araw, ang tanging rosas na tumawid sa aking pintuan ay naka-print sa isang kard na kasama ng isang pakete ng mga pagbating kard mula sa isang orden ng misyonaryo. Ito ay isang matingkad na pula, namagandang rosas. Ito ba ang aking rosas mula kay Therese? Aking Hindi Nakikitang Kaibigan Minsan, nagdasal ulit ako ng Padalhan mo ako ng Rosas Nobna. Laging pareho ang mga resulta. Ang mga rosas ay makikita ko sa maliit, na nakatagong mga lugar; Makaka-kilala ako ng isang taong nagngangalang Rose, makakakita ng rosas sa pabalat ng libro, sa likuran ng isang larawan, o sa mesa ng isang kaibigan. Sa kalaunan, naiisip ko si St. Therese sa tuwing may masisilip akong isang rosas. Siya ay naging isang kasama sa aking pang-araw-araw na buhay. Tinigilan ang Nobena, natagpuan ko ang aking sarili na humihiling sa kanyang pamamagitan sa mga pakikibaka sa buhay. Si Therese ay ang hindi ko nakikitang kaibigan. Nabasa ko ang tungkol sa mas marami pang mga Santo, at namamangha ako sa kanilang mga iba't ibang mga paraan na ang mga kalalakihan, kababaihan, at mga bata ay namuhay ng may marubdob na pagmamahal sa Diyos. Ang pagkaalam sa konstelasyon na ito ng mga tao, na ipinahayag ng Simbahan nang may katiyakan na sila ay nasa Langit, ay nagbigay sa akin ng pag-asa. Sa bawat lugar at sa bawat buhay, kailangang mamuhay nang may kabayanihang kabutihan. Ang kabanalan ay posible kahit para sa akin. At may mga huwaran. Marami sila! Sinubukan kong gayahin ang pasensya ni Saint Francis de Sales, ang atensyon at banayad na paggabay ni Saint John Bosco para sa bawat bata sa kanyang pangangalaga, at ang kawanggawa ni Saint Elizabeth ng Hungary. Nagpapasalamat ako sa kanilang mga halimbawa na nakatulong sa akin. Mahalaga silang mga kakilala, ngunit mas higit si Thérèse. Dahil naging kaibigan ko siya. Isang Panimula Sa kalaunan, binasa ko ang The Story of a Soul, ang sariling talambuhay ni Saint Therese. Sa personal na patotoo na ito ako unang nagsimulang maunawaan ang kanyang Little Way. Iniisip ni Therese ang kanyang sarili espiritwal bilang isang napakaliit na bata na may kakayahan lamang sa maliliit na mga gawain. Ngunit sinasamba niya ang kanyang Ama at ginawa ang bawat maliliit na bagay nang may malaking pagmamahal, at bilang isang regalo para sa Ama na nagmamahal sa kanya. Ang bigkis ng pag-ibig ay mas malaki kaysa sa laki o tagumpay ng kanyang mga gawain. Ito ay isang bagong diskarte sa buhay para sa akin. Ang aking espirituwal na buhay ay nakahinto sa oras na iyon. Baka masimulan ito ng The Little Way ni Therese. Bilang ina ng isang malaki at aktibong pamilya, ang aking kalagayan ay ibang-iba kay Therese. Siguro maaari kong subukang umpisahan ang aking mga pang-araw-araw na gawain na may parehong mapagmahal na saloobin. Sa kaliitan at tagong aking tahanan, gaya ng dating kumbento para kay Therese, maaari kong subukang gawin ang bawat gawain ng may pagmamahal. Bawat isa ay maaaring maging kaloob ng pagmamahal sa Diyos; at sa kalaunan ay pagmamahal para sa aking asawa, sa aking anak, sa kapitbahay. Sa ilang pagsasanay, bawat pagpapalit ng lampin, bawat pagkain na nilagay ko sa mesa, at bawat kargada ng labahan ay naging munting handog ng pagmamahal. Ang aking mga araw ay naging mas madali, at ang aking pagmamahal sa Diyos ay lalong lumakas. Hindi na ako nag-iisa. Sa bandang huli, ito ay tumagal ng higit sa siyam na araw, ngunit ang pabigla-bigla kong paghiling ng isang rosas ay naglagay sa akin sa landas tungo sa isang bagong espirituwal na buhay. Sa pamamagitan nito, nakipag-ugnayan sa akin si Saint Therese. Hinila niya ako sa pag-ibig, sa pag-ibig na siyang pakikipag-isa ng mga Banal sa Langit, sa pagsasagawa ng kanyang "Munting Paraan" at, higit sa lahat, sa higit na pagmamahal sa Diyos. Sa bandang huli ay nakatanggap ako ng higit pa sa isang rosas! Alam mo ba na ang kapistahan ni Saint Therese ay sa Oktubre 1? Maligayang kapistahan sa mga kapangalan ni Therese.
By: Erin Rybicki
MoreNaglalakad kami ng kaibigan ko sa kalye nang may narinig kaming sumisigaw sa likod namin. Isang galit na toro ang mabilis na umaakay sa kalsada sa di kalayuan, habang ang mga natakot na tao ay nagsisigawan at nagsitakbuhan palayo. “Tumakbo tayo!” Sumigaw ako, ngunit mahinahong sumagot ang aking kaibigan: "Kung magsisimula tayong tumakbo, tiyak na hahabulin tayo nito." Pagkaraan ng ilang sandali, walang natitira sa pagitan namin at ng toro. "Ayan na. Kailangan na tayong tumakbo “Sigaw ko sa kaibigan ko, at sabay kaming umalis. Tumakbo kami nang buong lakas, ngunit hindi kami gaanong nagtagumpay. Sinubukan ng ilang mabubuting tao na hulihin ang toro. Hingal na hingal akong naghintay saglit, umaasang ligtas na kami sa wakas. Sa kasamaang palad, nagpatuloy ang paghabol. Sa isang punto, naalala kong magdasal Tapos, tumigil na lang ako sa pagtakbo. Tumayo ako roon, nakatingin sa toro na patungo sa akin. Nang ilang pulgada na lang ang layo ay huminto ito. Nagkatinginan kami sa mata ng isa't isa. Nakatayo kami doon, magkaharap, ng ilang segundo. Halos hindi ako naglakas-loob na huminga. Pagkatapos, bigla itong nagtungo sa ibang direksyon, iniwan kaming nanginginig. Palagi kong iniisip kung ano ang nangyari sa sandaling iyon. Sino ang maaaring tumayo sa pagitan ko at ng toro? Talagang naramdaman ko ang isang malakas na presensya na nagpoprotekta sa akin mula sa pinsala. Marami sa atin ang patuloy na tumatakas sa takot sa isang bagay. Bihira nating harapin ang ating takot at harapin ito sa makapangyarihang presensya ng Diyos. Madali tayong maging alipin ng mga taga kalmante tulad ng alak, droga, pamimili, pornograpiya, o kahit na labis na pangako sa mga layunin sa karera. Ang paglublob sa madaliang pagnanais na kasiyahan o labis na trabaho upang sugpuin ang ating mga pagkabalisa ay maaaring pansamantalang makagambala sa atin mula sa sakit ng malungkot na pagkabata, hindi nababayarang mga pautang, hindi kanais-nais na mga amo o kasamahan sa trabaho, mga lasing na asawa, hindi kasiya-siyang tahanan, o mga personal na pagkabigo. Ngunit sinisira nito ang ating kakayahang bumuo ng malusog na relasyon. Takot na lumiko sa kanan o sa kaliwa, hinayaan namin ang aming sarili na mag-dulot sa gulat. Paano natin mapapagaling ang ating mga sugat nang hindi nagdudulot ng karagdagang pinsala at makakahanap ng lunas? "Itiningin ko ang aking mga mata sa mga burol - saan manggagaling ang aking tulong? Ang tulong ko ay mula sa Panginoon, na gumawa ng langit at lupa." (Awit 121:1-2). Kapag ikaw ay nababagabag sa anumang uri ng pagdurusa, huminto sa pagtakbo nang walang patutunguhan at humingi ng tulong ng Diyos. Huwag tumingin sa kanan o kaliwa, ngunit tumingin sa Panginoon sa itaas upang mahanap ang pinakamahusay na mga sagot sa iyong mga problema.
By: Dr. Anjali Joy
MoreBilang isang duyan na Katoliko, itinuro sa akin na ang pagpapatawad ay isa sa mga pinahahalagahan ng Kristiyanismo, gayunpaman nahihirapan akong isagawa ito. Hindi nagtagal ay naging pabigat ang pakikibaka nang magsimula akong tumuon sa aking kawalan ng kakayahang magpatawad. Sa panahon ng Kumpisal, itinuro ng pari ang kapatawaran ni Kristo: "Hindi lamang niya sila pinatawad, ngunit nanalangin siya para sa kanilang pagtubos." Sinabi ni Hesus: “Ama, patawarin mo sila, sapagkat hindi nila alam ang kanilang ginagawa.” Ang panalanging ito ni Jesus ay naghahayag ng isang kapirasong madalas na napapabayaan. Malinaw na inilalantad nito na ang tingin ni Hesus ay hindi sa sakit o kalupitan ng mga sundalo kundi sa kanilang kawalan ng kaalaman sa katotohanan. Pinili ni Hesus ang pira pirasong sirang bahaging ito upang mamagitan para sa kanila. Ang mensahe ay bumungad sa akin na ang aking pagpapatawad ay kailangang umusbong mula sa pagbibigay ng espasyo sa hindi kilalang mga pira-piraso ng ibang tao at maging sa aking sarili. Mas magaan at mas masaya ang pakiramdam ko dahil dati, eksklusibong nakikitungo ako sa mga alam kong salik—ang pananakit na dulot ng iba, ang mga salitang binigkas nila, at ang pagkawasak ng mga puso at relasyon. Iniwan na ni Hesus na bukas ang pintuan ng pagpapatawad para sa akin, kailangan ko na lang tahakin ang landas na ito ng mapagpakumbabang pagkilala sa hindi kilalang mga pira-piraso sirang bahagi sa loob ko at ng iba. Ang kamalayan ng hindi kilalang mga pira pirasong sirang bahagi ay nagdaragdag din ng mga patong ng kahulugan sa kung ano ang ibig sabihin ni Hesus kapag inanyayahan Niya tayong maglakad nang higit pa. Naisip ko na ang pagpapatawad ay isang paglalakbay na nagsisimula mula sa pagkilos ng pagpapatawad hanggang sa isang tapat na pamamagitan. Ang sandaling ito ng dagdag na milya, sa pamamagitan ng pagdarasal para sa ikabubuti ng mga nakasakit sa akin, ay ang paglalakad ko sa Getsemani. At ito ang aking buong pagsuko sa Kanyang kalooban. Mapagmahal niyang tinawag ang lahat sa kawalang-hanggan at sino ako para maging hadlang sa aking kaakuhan at sama ng loob? Ang pagbubukas ng ating mga puso sa hindi kilalang mga pira-piraso sirang bahagi ay nag-aayos ng ating relasyon sa isa't isa at naghahatid sa atin sa mas malalim na relasyon sa Diyos, na nagbibigay sa atin at sa iba ng daan sa Kanyang masaganang kapayapaan at kalayaan.
By: Emily Sangeetha
MoreKailan mo huling ipinatong ang iyong mga kamay sa ulo ng iyong anak, ipinikit ang iyong mga mata, at buong pusong nanalangin para sa kanila? Ang pagpapala sa ating mga anak ay isang makapangyarihang aksyon na maaaring humubog sa kanilang buhay sa malalim na paraan. Mga Halimbawa sa Bibliya: "Umuwi si David upang basbasan ang kanyang sambahayan." (1 Kronika 16:43) Itinatampok ng simpleng gawaing ito ang kahalagahan ng pagsasalita ng positibong mga salita sa ating mga mahal sa buhay. Sinabi ng Panginoon kay Moises: “Ganito mo pagpalain ang mga Israelita: ‘Pagpalain ka at ingatan ka ng Panginoon; paliwanagin ng Panginoon ang Kanyang mukha sa iyo at maging mapagbiyaya sa iyo; iharap sa iyo ng Panginoon ang Kanyang mukha at bibigyan ka ng kapayapaan.’” (Bilang 6:22–26) Ang mga salitang ito ay nagpapahiwatig ng proteksiyon, pagsang-ayon, at kapayapaan ng Diyos. Paghihikayat at Pagdakila: Kapag pinagpapala natin ang isang tao, hinihikayat natin sila, pinalalakas sila ng positibong pagpapatibay. Kasabay nito, dinadakila natin ang Diyos sa pamamagitan ng pagkilala sa Kanyang kabutihan at biyaya. Ang mga pagpapala ay lumikha ng isang positibong kapaligiran kung saan ang mga bata ay nakadarama ng pagmamahal, pagpapahalaga, at seguridad. Pagbibigay ng Pagkakakilanlan: Ang mga pagpapala ay nakakatulong sa paghubog ng pagkakakilanlan ng isang bata. Kapag ang mga magulang ay nagsasalita ng mga pagpapala sa kanilang mga anak, pinagtitibay nila ang kanilang pagiging karapat-dapat at layunin. Isinasaloob ng mga bata ang mga mensaheng ito, dinadala ang mga ito hanggang sa pagtanda. Ang Kapangyarihan ng mga Salita: Sa isang pag-aaral ng pagganap ng koponan, natuklasan ng Harvard Business School na ang mga koponan na may mataas na pagganap ay nakatanggap ng halos anim na positibong komento para sa bawat negatibong komento. Ang mga pagpapala ay higit pa kaysa sa mga positibong komento. Kapag pinagpapala natin ang isang tao, ipinapahayag natin ang katotohanan sa kanila—ang katotohanan ng Diyos! Ang mga bata ay parang mga espongha, sumisipsip ng mga mensahe mula sa kanilang kapaligiran. Sa pamamagitan ng pagpapala sa kanila, nagbibigay tayo ng panimbang sa mga negatibong impluwensyang nararanasan nila. Bilang mga magulang o tagapag-alaga, may pananagutan tayong pagpalain ang ating mga anak—magsalita ng nagbibigay-buhay na mga salita na nagpapatibay sa kanila sa emosyonal, espirituwal, at kaisipan. Maging maingat na huwag sumpain sila nang hindi sinasadya sa pamamagitan ng mga negatibong komento o nakakapinsalang saloobin. Sa halip, sadyang pagpalain sila ng pagmamahal, pampatibay-loob, at katotohanan ng Diyos.
By: George Thomas
More