NAGHAHANAP NG MGA HIMALA

Ang mga paghihirap ay nag-iiwan ng bakas sa buhay natin sa lupa, ngunit bakit ito pinahihintulutan ng Diyos? Mga dalawang taon na ang nakalipas, ako ay sumailalim sa taunang kong pagsusuri sa dugo at nang bumalik ang mga kinalabasan, sinabi sa akin na mayroon akong 'Myasthenia Gravis.' Magarbong pangalan!  Ngunit ako o ang sinoman  sa aking mga kaibigan o kamag-anak ay hindi pa nakadinig tungkol dito. Nahiraya ko ang lahat ng kilabot na maaaring harapin ko.  Nabuhay nang may kabuuang 86 na taon, sa panahon ng pagsusuri, nadanasan ko ang madaming sindak.  Ang pagpapalaki ng anim na lalaki ay puno ng mga hamon, at nagpatuloy ang mga ito habang minamasdan ko silang bumuo ng kanilang mga pamilya.  Hindi ako nawalan ng pag-asa; ang biyaya at kapangyarihan ng Espirito Santo ay palaging nagbigay sa akin ng lakas at pagtitiwala na kinailangan ko. Sa kalaunan ako ay umasa kay G. Google upang matuto nang higit pa tungkol sa 'Myasthenia Gravis' at matapos basahin ang mga pahina ng kung ano ang maaaring mangyari, natanto ko na kailangan ko lang na magtiwala sa aking manggagamot na tulungan akong makayanan ito.  At inilagay naman nya ako sa mga kamay ng isang dalubhasa.  Dumaan ako sa isang mahirap na pagsubok kasama ang mga mas bagong dalubhasa, pagbabago ng mga gamot, madami pang paglalakbay sa pagamutan, at sa kalaunan ay kinakailangang pagsuko ng aking lisensya.  Paano ako makakatagal? Ako ang syang nagmamaneho ng mga kaibigan patungo sa iba't ibang mga kaganapan. Matapos ang madaming talakayan sa aking doktor at pamilya, sa wakas ay napagtanto ko na panahon na upang itala ang aking pangalan para sa matanggap sa isang pansariling pagamutan.   Pinili ko ang Loreto Pansariing Pagamutan sa Townsville dahil magkakaroon ako ng mga pagkakataon na mapaunlad ang aking pananampalataya.b Napaharap ako sa madaming kuro-kuro at payo—lahat ay matuwid, ngunit nanalangin ako para sa patnubay mula sa Banal na Espiritu.  Tinanggap ako sa Loreto Home at nagpasya akon na tanggapin kung ano ang inaalok.  Doon ko nakilala si Felicity. Isang Malapit sa Kamatayan Na Karanasan Ilang taon na ang nakalipas, nagkaroon ng 100-taong-baha sa Townsville at isang maayang bagong labas ng bayan ang nalubog sa tubig na karamihan sa mga bahay ay binaha.  Ang bahay ni Felicity, tulad ng lahat ng iba sa labas ng bayan, ay mababa, kaya mayroon syang mga 4 na talampakan ng tubig sa buong kabahayan.  Habang ginagawa ng mga sundalo mula sa Army Base sa Townsville ang malawakang paglilinis, ang lahat ng mga residente ay kailangang maghanap ng alternatibong tirahan na mauupahan.  Nanahan siya sa tatlong magkakaibang paupahan sa loob ng sumunod na anim na buwan, alinsabay sa pagtulong sa mga sundalo at nagsisikap na gawing muling matirhan ang kanyang tahanan. Isang araw, nagsimula siyang makaramdam nang hindi mabuti at ang kanyang anak, si Brad, ay tumawag sa doktor, na nagpayo na dalhin siya sa pagamutan kung hindi umigi ang kanyang pakiramdam.  Kinaumagahan, nakita siya ni Brad sa sahig na namamaga ang mukha at agad na tumawag ng ambulansya.  Pagkatapos ng madaming pagsusuri, napag-alamang siya ay may 'Encephalitis,' 'Melioidosis' at 'Ischemic attack,' at nanatiling walang malay sa loob ng ilang linggo. Ang kontaminadong tubig-baha na tinawid niya anim na buwan na ang nakalipas, ay lumalabas na nag-ambag sa impeksyon sa kanyang utak ng galugo at utak.  Habang palubog-palutang ng ulirat, si Felicity ay nagkaroon ng malapit-kamatayang karanasan:   "Habang ako ay nakaratay na walang malay, naramdaman ko ang aking kaluluwa na nililisan ang aking katawan.  Ito ay lumutang at lumipad nang napakataas patungo sa isang magandang espirituwal na lugar.  May nakita akong dalawang tao na nakatingin sa akin.  Lumapit ako sa kanila.  Iyon ay ang nanay at tatay ko —napakabata nilang pagmasdan at tuwang-tuwa silang ako ay makita.  Habang sila ay nakatayo sa isang tabi, nakakita ako ng isang bagay na kamangha-mangha, isang nakamamanghang mukha ng Liwanag.  Ito ay ang Diyos Ama.  Nakakita ako ng mga tao mula sa bawat lahi, bawat bansa, naglalakad nang magkapares, ang ilan ay magkahawak-kamay...Nakita ko kung gaano sila kasaya na makasama ang Diyos, damang nasa tahanan sa Langit. Nang magising ako, labis akong nadismaya na iniwan ko ang magandang lugar ng kapayapaan at pag-ibig na pinaniniwalaan kong Langit.  Ang pari na umaasikaso sa akin sa buong mgdamag ko sa pagamutan ay nagsabi na hindi pa siya kàilanman nakakita ng sinumang tumauli tulad ng ginawa ko noong ako ay nagising." Kasawiangpalad Na Naging Pagpapala Sinabi ni Felicity na palagi siyang may pananalig, ngunit ang karanasang ito ng kawalan ng timbang at kawalan ng katiyakan ay sapat na upang tanungin ang Diyos: “Nasaan Ka?”  Ang trauma ng 100-taong pagbaha, ang malawakang paglilinis pagkatapos, ang mga buwan ng pagsasaayos ng kanyang tahanan habang naninirahan sa mga paupahan, kahit na ang siyam na buwan sa pagamutan kung saan wala siyang gaanong alaala ay maaaring naging kamatayan ng kanyang pananampalataya.  Ngunit sinabi niya sa akin nang may pananalig: “Ang aking pananalig ay mas matibay kaysa dati.”  Naaalala niya na ang kanyang pananampalataya ang tumulong sa kanya na harapin ang kanyang pinagdaanan: “Naniniwala ako na nakaligtas ako at nakabalik, upang makita ang aking magandang apo na mag-aral sa isang Mataas na Paaralang Katoliko at tapusin ang Panlabindalawang Taon.  Siya ay tutuloy sa Pamantasan!" Ang pananalig ay naniniwala sa lahat ng bagay, nagpapagaling sa lahat ng bagay, at ang pananalig ay hindi nagwawakas. Kay Felicity ko natagpuan ang sagot sa karaniwang tanong na maaaring makaharap nating lahat sa isang dako ng buhay: “Bakit pinahihintulutan ng Diyos na mangyari ang masasamang bagay?”  Sasabihin ko na binibigyan tayo ng Diyos ng kalayaan.  Ang mga tao ay maaaring magpasimula ng masasamang pangyayari, gumawa ng masasamang bagay, ngunit maaari din tayong tumawag sa Diyos na baguhin ang pangyayari, baguhin ang puso ng mga tao. Sa katotohanan, sa kapuspusan ng biyaya, Siya ay makapagbibigay ng kabutihan kahit na sa kahirapan.  Kung paanong dinala Niya ako sa nursing home upang makilala si Felicity at madinig ang kanyang magandang salaysay, at kung paanong si Felicity ay nagkaroon ng lakas ng pananalig habang siya ay gumugol ng walang katapusang mga buwan sa ospital, magagawa ng Diyos na ang iyong mga paghihirap ay maging kabutihan. 

Mula sa pagiging malusog na mag aaral sa pamantasan hanggang sa paraplegic, tumanggi akong makulong sa upuang de gulong ... Sa mga unang taon ng Pamantasan, napadausdusan ako ng isang disc. Tiniyak sa akin ng mga doktor na ang pagiging bata at aktibo, physiotherapy, at mga ehersisyo ay makakapagpabuti sa akin, ngunit sa kabila ng lahat ng pagsisikap, araw-araw akong nasasaktan. Nagkaroon ako ng mga talamak na yugto bawat ilang buwan, na nagpapanatili sa akin sa kama nang ilang linggo at humantong sa paulit-ulit na pagbisita sa ospital. Gayunpaman, pinanghawakan ko ang pag-asa, hanggang sa nadulas ako ng pangalawang disc. Doon ko napagtanto na nagbago na ang buhay ko. Galit sa Diyos! Ipinanganak ako sa Poland. Ang aking ina ay nagtuturo ng teolohiya, kaya ako ay pinalaki sa pananampalatayang Katoliko. Kahit na noong lumipat ako sa Scotland para sa Pamantasan at pagkatapos ay sa England, pinanghawakan ko ito nang husto, marahil hindi sa paraang gawin o mamatgay, ngunit palagi itong nandiyan. Ang unang yugto ng paglipat sa isang bagong bansa ay hindi madali. Ang aking tahanan ay naging isang pugon, na ang aking mga magulang ay nag-aaway sa isa't isa sa halos lahat ng oras, kaya ako ay halos tumakas sa dayuhan na lupaing ito. Iniwan ang aking mahirap na pagkabata, nais kong tamasahin ang aking kabataan. Ngayon, ang sakit na ito ay nagpapahirap sa akin na huminto sa mga trabaho at panatilihing balanse ang aking sarili sa pananalapi. Nagalit ako sa Diyos. Gayunpaman, hindi siya pumayag sa aking pagalis. Nakulong sa bahay sa matinding sakit, ginamit ko ang tanging magagamit na libangan​—ang koleksyon ng mga relihiyosong aklat ng aking ina. Dahan-dahan, ang mga retreat na dinaluhan ko at ang mga librong nabasa ko ay umakay sa akin na matanto na sa kabila ng aking kawalan ng tiwala, talagang gusto ng Diyos na patatagin ang aking relasyon sa Kanya. Ngunit hindi pa rin ako lubos na nagagalit na hindi pa Niya ako pinapagaling. Sa kalaunan, naniwala akong galit ang Diyos sa akin at ayaw akong pagalingin kaya naisip kong baka madaya ko siya. Nagsimula akong maghanap ng banal na pari na may magandang ‘statistics’ para sa pagpapagaling upang ako ay gumaling kapag ang Diyos ay abala sa paggawa ng ibang mga bagay. Hindi na kailangang sabihin, hindi iyon nangyari. Pagbabago Sa Aking Paglalakbay Katulad nang isang araw sa isang grupo ng panalangin, napakasakit ng pakiramdam ko. Natatakot sa isang nagbabadyang matinding kaganapan, nagbabalak akong makaalis nang tanungin ng isa sa mga kasapi doon kung mayroong karamdaman sa katawan na nais kong padasalan. May dinadanas akong ilang kaguluhan sa trabaho, kaya ang sabi ko ay oo. Habang nagdadasal sila, nagtanong ang isa sa mga lalaki kung may karamdaman ako na kailangang kong ipadasal. Nasa pinakababa sila sa aking listahan ng 'ranggo ng pagpapagaling', kaya hindi ako nagtiwala na makakatanggap ako ng anumang ginhawa, ngunit sinabi ko pa din ang 'Oo'. Nagdasal sila at nawala ang sakit ko. Umuwi ako, wala pa rin. Nagsimula akong tumalon at umikot at gumalaw, at okay pa rin ako. Ngunit walang  Kaya, tumigil ako sa pagsasabi sa mga tao; sa halip, nagpunta ako sa Medjugorje upang pasalamatan ang ating Ina. Doon, nakatagpo ko ang isang ginoo na nagre-reiki at ninais na pagdasalan ako. Tumanggi ako, ngunit bago lumisan ay binigyan niya ako ng isang paalam na yakap na nagdulot sa akin ng pag-aalala dahil naalala ko ang kanyang mga salita na ang kanyang dampi ay may kapangyarihan. Hinayaan kong manaig ang takot at maling pinaniwalaan ko na ang damping ito ng kasamaan ay mas malakas pa sa Diyos. Nagising ako kinaumagahan nang may matinding sakit, hindi ako makalakad. Makalipas ang apat na buwang kaginhawahan, nagbalik ang sakit ko nang napakatindi na inisip kong hindi ko na kaya pang makabalik sa UK Nang ako'y magbalik, napag-alaman ko na ang aking mga disc ay sumasanggi sa mga ugat, na nagdudulot ng mas matinding sakit nang ilang buwan. Pagdaan ng anim o pitong buwan, nagpasya ang mga doktor na kailangan nilang gawin ang mapanganib na pamamaraan sa aking gulugod na matagal na nilang pinagpapaliban. Napinsala ng operasyon ang isang ugat sa aking binti, at ang aking kaliwang binti ay paralisado mula sa tuhod. Isang panibagong paglalakbay ang nagsimula doon mismo, isang naiiba. Alam Kong Kaya Mong Gawin Yan Sa pinaka-unang pagkakataon na dumating ako sa bahay na naka-upuang may gulong, takot na takot ang aking mga magulang, ngunit ako ay puno ng kagalakan. Nasiyahan ako sa lahat ng teknolohikal na bagay...sa tuwing may pumindot ng button sa aking upuang may gulong, sabik akong parang bata. Iyon ay makalipas ang Pasko, nang magsimulang umurong ang aking paralisis na napagtanto ko ang lawak ng pinsala sa aking mga ugat. Saglit akong napasok sa isang ospital sa Poland. Hindi ko malaman kung papaano ako mabubuhay. Basta nanalangin ako sa Diyos na kailangan ko ng isa pang pagpapalunas: "Kailangan Kitang makitang muli dahil alam kong kaya Mong gawin ito." Kaya, nakahanap ako ng serbisyo sa pagpapalunas at naniwala ako na ako'y gagaling. Isang Saglit na Ayaw Mong Palampasin Sabado noon at noong una ay ayaw magpunta ng aking ama. Sinabi ko na lang sa kanya: "Hindi mo nais na makaligtaan kapag ang iyong anak na babae ay gumaling." Ang naunang talakdaan ay may misa, na sinundan ng serbisyo ng pagpapagaling kasama ang Pagsamba. Subalit nang kami ay dumating, sinabi ng pari na kinailangan nilang baguhin ang plano dahil ang pangkat na dapat mamuno sa serbisyo ng pagpapagaling ay wala doon. Naaalala kong nag-iisip ako na hindi ko kailangan ng anumang pangkat: "Kailangan ko lang si Hesus."     Nang magsimula ang misa, wala akong nadinig ni isang salita. Nakaupo kami sa gilid kung saan may larawan ng Banal na Awa. Tumitig ako kay Hesus na parang hindi ko pa Siya dating nakita. Ito ay isang nakamamanghang larawan. Napakaganda Niya! Hindi ko na nakita pa ang larawang iyon saan man matapos noon. Sa buong Misa, binalot ng Banal na Espirito ang aking kaluluwa. Sinasabi ko lamang sa isip ko 'Salamat sa Iyo' kahit hindi ko alam kung ano ang ipinagpapasalamat ko. Hindi ako nakahiling ng paglunas, at iyon ay nakakasiphayo dahil kinailangan ko ng lunas. Nang magsimula ang pagsamba, hiniling ko sa aking ina na dalhin ako sa harapan, nang mas malapit kay Hesus hangga't maaari. Doon, nakaupo sa harap, naramdaman kong may humihipo, at minamasahe ang likod ko. Nagiging mainit-init at maginhawa na kaya't pakiramdam ko ay matutulog na ako. Kaya, nagpasiya akong maglakad pabalik sa bangko, nakalimutan kong hindi ako ‘makalakad.’  Basta't naglakad ako pabalik at sinundan ako ng aking ina daladala ang aking mga saklay, pinupuri ang Diyos, nagwiwikang: “Naglalakad ka, Naglalakad ka.” Ako ay napagaling, ni Hesus sa Banal na Sakramento. Saglit lang pagkaupo ko, nadinig ko ang isang tinig na nagsasabi: “Ang iyong pananampalataya ang nagpagaling sa iyo”  Sa aking isipan, nakita ko ang larawan ng babaeng humipo sa balabal ni Hesus nang Siya ay padaan. Ang kanyang kwento ay nagpapaalala sa akin ng sarili kong kwento. Walang nakatulong hanggang sa umabot ako sa puntong ito kung saan nagsimula akong magtiwala kay Hesus. Dumating ang paglunas nang tanggapin ko Siya at sabihin sa Kanya: “Ikaw ang tangi kong kailangan.” Nawalan nang lahat ng mga kalamnan ang kaliwa kong binti at maging iyon ay nanumbalik sa isang magdamagan. Makahulugan ito sapagkat sinusukat ito ng mga doktor noon, at nakita nila ang isang kamangha-mangha, di maipaliwanag na pagbabago. Isinisigaw Ito Sa pagkakataong ito nang natanggap ko ang paglunas, nais kong ibahagi ito sa lahat. Hindi ako nahiya. Nais kong malaman ng lahat kung gaano kahanga-hanga ang Diyos at kung gaano Niya tayo kamahal. Hindi ako natatangi at wala akong ginawang natatangi upang makatanggap ng kagalingang ito. Gayon din, ang malunasan ay hindi nangangahulugan na ang aking buhay ay naging lubhang maginhawa sa isang magdamagan. May mga paghihirap pa din, ngunit higit na mas magaan. Dinadala ko sila sa Eucharistic Adoration at binibigyan Niya ako ng mga kalutasan, o mga ideya kung paano ko sila haharapin, pati na ang katiyakan at pagtitiwala na haharapin Niya ang mga ito.

Kapag ang iyong landas ay nangungumpol ng mga kahirapan, at ika'y nakadarama ng walang-kalutasan, ano ang gagawin mo?   Ang tag-init ng 2015 ay isang alaalang walang kupas.  Ako’y nasa pinakamababang tagpo mg aking buhay—nag-iisa, nalulumbay, at nagsusumikap nang lahat ng aking sigla upang makatakas sa isang kahila-hilakbot na katayuan. Ako’y napipiga sa pag-iisip at damdamin, at nadama ko na ang aking mundo ay humahantong sa katapusan.  Ngunit sa kakaibang gawi, mga himala ay lumaladlad nang hindi mo inaasahan.  Sa pamamaraan ng isang hanay ng mga di-karaniwang pangyayari, ito’y halos ang Diyos ang kusang bumubulong sa aking tenga na Siya’y nakaalalay sa likod ko.  Sa kakaibang araw na yaon, ako’y nanatili sa higaan na nawalan ng pag-asa at bigo.  Sa kawalan ng tulog, muli kong pinag-iisipan ang malungkot na katayuan ng buhay ko habang mahigpit na tangan ang rosaryo, sinusubukang makapagdasal.  Sa kakaibang uri ng pananaw o panaginip, isang makináng na liwanag ang nagmumula sa rosaryo na nakalapag sa aking dibdib, pinupuno ang silid ng isang maluwalhating busilak ng kagintuan.  Habang ito’y kumakalat nang marahan, napuna ko ang madilim, walang mukha, maaninong mga hugis sa palibot ng busilak.  Sila’y nagsisipaglapit na sa akin na may di-mawaring bilis.  Ngunit ang ginintuang liwanag ay higit na lumaking maliwanag at tinaboy silang higit na palayo tuwing nag-aakma silang lumapit sa akin.  Ako’y nangatal sa lamig, hindi makakilos sa kakaibhan ng pananaw.  Pagkaraan ng ilang mga saglit, ito’y biglaang natapos, isinisisid muli ang silid sa sukdulang kadiliman.  Dala ng ganap na pagkabalisa at pagkatakot na matulog, binuksan ko ang TV.  Isang pari ay hinahawakan nang pataas ang isang medalya* ni San Benedicto at ipinaliliwanag kung paano ito nakapag-alay ng isang banal na panananggalang.  Sa pagtatalakay niya ng mga sagisag at mga salitang nakasulat sa medalya, tumingin ako nang payuko sa aking rosaryo—isang alaala mula sa aking lolo—at napuna ko na ang Krus ay may kagayang medalya na nakakabit dito.  Ito ay nagbigay-daan sa isang pagpapakilala.  Ang mga luha’y simulang nagsidaloy sa aking mga pisngi nang maunawaan ko na ang Diyos ay kasama ko kahit na noong inakala kong ang aking buhay ay gumuguho sa pagkagiba.  Isang kulimlim ng alinlangan ang nawaglit sa aking isip, at nakatagpo ako ng ginhawa sa kaalamang hindi na ako nag-iisa.  Kailanma’y hindi ko naunawaan ang medalyang Benediktino sa simula, kaya itong bagong tagpong paniniwala ay nagdulot sa akin ng dakilang kaginhawaan, pinasisigla ang pananalig at pag-asa ko sa Diyos.  Kasama ng walang sukat na pag-ibig at pakikiramay, ang Diyos ay umiiral nang walang hanggan, nakahanda upang sagipin ako kapag ako’y nadudulas.  Ito’y isang nakabibigay-galak na kabatiran na sinaklaw ang katauhan ko, pinupuno ako ng pag-asa at sigla.  Pinatatatag ang Aking Kaluluwa  Itong pagbago ng pagtanaw ay itinulak ako sa paglalakbay sa panunuklas at pagpapalaki ng sarili.  Tinigilan kong ituring ang kabanalan na isang bagay na nalalayo at nakahiwalay sa aking pang-araw-araw na  buhay.  Bagkus, hinanap kong mapangalagaan ang mataimtim na kaugnayan sa Diyos sa pamamagitan ng panalangin, pagdidili-dili, at mga asal ng kabutihan, nauunawaan na ang Kanyang pag-iral ay hindi napasusubali sa mga malakihang pagpapakita ngunit madarama sa pinakalikas na mga tagpo sa pang-araw-araw na kabuhayan.  Ang ganap na pagbabago ay hindi nangyari nang magdamagan, ngunit ako’y nakapansin ng matatalas na pagbabago sa aking kalooban-looban.  Ako’y napagtubuan upang lalong maging matiyaga, natutunan ang pagbitiw ng pagkabahala at pag-aalala, at natanggap ang natagpuang pananalig na ang mga bagay ay mamumukadkad ayon sa kalooban ng Diyos kapag ihahabilin ko ang aking tiwala sa Kanya.  Higit pa rito, ang pagkaunawa ko ng panalangin ay nagbago, umuunlad tungo sa lalong makahulugang pakikipag-usap na sumisibol mula sa kaalaman na, bagama't ang Kanyang sakdal-bait na pag-iral ay hindi makikita, ang Diyos ay nakikinig at nagmamasid sa atin.  Tulad ng isang gumagawa ng palayok na nag-uukit ng luwad sa hugis ng isang kaaya-ayang sining, magagawa ng Diyos na gamitin ang pinakamakamundong mga bahagi ng ating mga buhay at isahugis ang mga ito sa pinakamagandang mga uri na mahaharaya.  Ang pagtiwala at pag-asa sa Kanya ay magdadala ng mabubuting mga bagay sa mga buhay natin na higit pa sa ating magagawa nang sarilinan, at makatutulong sa atin upang lalong maging malakas sa kabila ng mga pagsubok na dumaraan sa ating landas.  *Ang mga Medalya ni San Benedicto ay napaniniwalaang nagdudulot ng pagkalinga at mga biyaya sa mga nagsusuot ng mga ito.  Ang ilang mga tao ay ibinabaon ang mga ito sa mga saligan ng bagong mga gusali, habang ang iba naman ay ikinakabit sila sa mga rosaryo o isinasabit sa mga dingding ng tahanan.  Gayon pa man, ang pinaka-karaniwang kaugalian ay ang pagsuot ng medalya ni San Benedicto na nakapatong sa eskapularyo o napasasaloob sa isang Krus. 

Naranasan mo na ba kung papaano ang pakiramdam sa oras ng pagsamba? Ang magandang salaysay ni Colette ay maaaring makapagpabago ng iyong buhay. Naalala ko na noong bata pa ako, iniisip ko noon na ang pakikipag-usap kay Hesus sa Banal na Sakramento ay ang pinaka-hindi kapani-paniwala o nakakabaliw na ideya. Ngunit matagal na iyon bago ko pa Siya nakilala. Maraming taon magmula sa paunang pagpapakilalang iyon, mayroon na akong isang tagong kayamanan ng maliliit at malalaking karanasan na naglalapit sa akin sa Eukaristiyang Puso ni Hesus, na nagdadala sa akin upang mas maging malapit, isang hakbang sa bawat isang pagkakataon...Ang paglalakbay na iyon ay patuloy pa rin. Minsan sa isang buwan, ang parokyang dinaluhan ko noon ay nagdaos ng magdamag na pagbabantay na magsisimula sa pagdiriwang ng Eukaristiya, na sinusundan ng pagsamba sa buong gabi, na hati-hati ang mga oras. Bawat oras ay nagsisimula sa ilang panalangin, pagbabasa ng Kasulatan, at papuri; Naalala ko, sa mga unang buwan, ang mga unang pagpukaw ng pakiramdam ng pagiging napakalapit ko kay Hesus. Ang mga gabing iyon ay nakatuon sa katauhan ni Hesus at doon, natuto akong magsalita sa Banal na Sakramento, na para bang si Hesus mismo ang nakatayo doon. Nang maglaon, sa isang retreat para sa mga tinedyer, nakatagpo ako ng tahimik na Eukaristikong Pagsamba, na kakaiba sa aking pakiramdam noong una. Walang nangunguna, at walang kumakanta. Nasisiyahan akong umaawit sa Pagsamba at palagi akong nasisiyahan sa mga taong nangunguna sa amin sa pananalangin. Ngunit ang ideyang ito na maaari akong basta nakaupo lang at manahimik, bago iyon...Sa retreat, mayroong isang napakaespirituwal na Jesuit na pari na magsisimula ng pagsamba sa: "Manahimik at kilalanin na ako ay Diyos." At iyon ang imbitasyon. Ako at Ikaw, Hesus Naalala ko ang isang partikular na pangyayari na nagdulot ng malalim na pagkaunawa sa katahimikang ito sa akin. Nasa Pagsamba ako noong araw na iyon, natapos na ang itinakdang oras para sa akin at hindi pa dumarating ang taong dapat na hahalili sa akin. Habang naghihintay ako, nagkaroon ako ng kakaibang impresyon mula sa Panginoon: “Wala ang taong iyon ngunit ikaw ay naririto,” kaya nagpasiya akong huminga na lang. Darating na sila anumang minuto sa palagay ko, kaya tumutok ako sa presensya ni Hesus at napapahinga na lang. Napagtanto ko, gayunpaman, na ang aking isip ay umaalis sa gusali, nagiging abala sa iba pang mga alalahanin, samantalang ang aking katawan ay naroon pa rin kasama ni Hesus. Lahat ng tumatakbo sa isip ko ay biglang nagkampo. Sa isang iglap lang, bago halos matapos natanto ko kung ano ang nangyayari. Isang biglaang sandali ng katahimikan at kapayapaan. Parang naging musika ang lahat ng ingay sa labas ng kapilya, at naisip ko: “Oh, Panginoon, salamat…Ito ba ang dapat gawin sa pagsamba? Akayin mo ako sa isang espasyo kung saang ako at ikaw lang?” Nagdulot ito ng malalim at pangmatagalang impresyon sa akin, na ang Eukaristiya ay hindi isang bagay, ito ay Isang Tao. Sa katunayan, ito ay hindi lamang isang tao, ito ay si Hesus Mismo. Walang Katumbas na Regalo Sa tingin ko ang ating pang-unawa sa Kanyang presensya at titig ay gumaganap ng isang malaking papel. Ang pag-iisip na ang mata ng Diyos na nakatutok sa atin ay maaaring maging lubhang nakakatakot. Ngunit sa katotohanan, ito ay isang titig ng pagkahabag. Naranasan ko ito ng buong-buo sa pagsamba. Walang paghatol, tanging pagkahabag. Ako ay isang taong napakabilis na husgahan ang aking sarili, ngunit sa titig na iyon ng habag mula sa Eukaristiya, ako ay inaanyayahan na maging hindi gaanong mapanghusga sa aking sarili dahil ang Diyos ay hindi gaanong mapanghusga. Sa palagay ko ay lumalago ako sa ganito sa isang buhay na patuloy sa pagkakalantad sa nakalantad na Eukaristiya. Ang Eukaristikong Pagsamba ay naging isang paaralan ng presensya para sa akin. Si Hesus ay 100% naroroon saanman tayo magpunta, ngunit ito ay kapag ako ay nakaupo sa Kanyang Eukaristikong presensya saka ako naaalerto sa aking sariling presensya at sa Kanya. Doon, ang Kanyang presensya ay nakakatugon sa akin sa isang napaka-intensyonal na paraan. Ang paaralang ito ng presensya ay naging isang edukasyon ng mga tuntunin ng kung paano lalapitan din ang iba. Kapag naka-duty ako sa ospital o sa hospisyo at may nakakaharap akong isang taong may malubhang sakit, ang pagiging hindi sabik na presensya sa kanila ang tanging bagay na maibibigay ko sa kanila. Natutunan ko ito mula sa Kanyang presensya sa Pagsamba. Tinutulungan ako ni Jesus na nasa akin na maging naroroon sa kanila nang walang adyenda–kundi para lamang ‘makasama’ ang tao, sa kanilang espasyo. Ito ay naging isang napakabuting regalo sa akin dahil ito ay nagpapaubaya sa akin na maging presensya ng Panginoon para sa iba at upang hayaan ang Panginoon na maglingkod sa kanila sa pamamagitan ko. Walang hangganan ang kaloob na kapayapaang ibinibigay Niya. Nangyayari ang biyaya kapag tumitigil ako at hinahayaan ang Kanyang kapayapaan na mapuspos ako. Nararamdaman ko iyon sa Eukaristikong Pagsamba, kapag tumitigil ako sa pagiging abala. Sa palagay ko, sa buong buhay ko sa natututunan ko sa ngayon, iyon ang paanyaya: ‘Tumigil sa masyadong pagiging abala at manatili, at hayaan mo akong gawin ang iba pa.”

Ang regalo ay bahagi at parsela ng Pasko , ngunit napapagtanto ba natin ang halaga Ng Regalo na malayang  ibinigay sa atin? Ako ay nagising isang umaga ng Disyembre pamamagitan ng aking anak na lalaki na si Timmy sa masayang masayang pamamahayag: “Mama! Alam mo kung ano?” (ang kanyang paraan na nag aanyaya ng imbetasyon na sumagot, na hindi nangangailangan na maghintay). Nagkaroon siya ng pangangailangan upang magbigay ng pangunahing impormasyon... kaya madali! Nang makita ang aking mga pilik mata na pilit na pinaghihiwalay, siya ay bumunghalit sa kagalakan, “si Santa ay nagdala sa akin ng isang bisekleta para sa Akin at Ikaw ng isang bisikleta!” Ang katotohanan, siyempre, ay na ang mas malaking bisikleta ay para sa kanyang malaking kapatid na babae, ngunit tulad ng maaari mong i-pasaisip, na talagang isang munting hindi na kinakailangang impormasyon; kung ano ang tunay na mahalaga ay si Timmy ay natagpuan ang kanyang kaluluwa ng masayang pagnanais-isang bagong bisikleta! Ang panahon na gumagawa ng marami sa atin upang mag-pahinga at dahan dahan alalahanin ang mga nakaraan ay mabilis na padating na.   May isang bagay tungkol sa Pasko na nagdadala sa atin pabalik sa mga panahon bilang mga bata kapag ang buhay ay magaan at ang kasayahan ay dulot na magkaroon ng mga pangarap ng puso kapag nagbukas ng regalo na nasa ilalim ng puno. Paglipat ng Lente Tulad ng alam ng anumang magulang, ang pagkakaroon ng isang anak ay ganap na lumipat ang ating mga perspektibo mula sa buhay na tungkol sa kung ano ang mahalaga para sa atin sa pagiging lahat ng tungkol sa pagtugon sa mga pangangailangan ng ating anak at madalas, nais. Ito ay halos tulad ng kung tayo mala luyang pinapahiran ang ating  sariling View-Master na laruan at ibinigay ito, libreng at masaya, sa ating mga anak na hindi na pinagiisipan! Para sa mga sa inyo na may kapalaran upang buksan ang isa sa mga laruan sa umaga ng Pasko, maaalala  mo na ito ay dumating sa isang manipis na karton  na naglalaman ng mga pares ng maliit na mga larawan Kodachrome na, kapag nakikita sa pamamagitan ng aparato, nilikha ang ilusyon ng tatlong-dimensyonal na mga sitwasyon. Kapag ang isang bata ay dumating sa atingg pamilya, nakikita namin ang lahat ng mga bagay hindi lamang sa pamamagitan ng ating sariling lente ngunit sa pamamagitan nito. Ang ating mundo ay lumalakad, at tayo ay naniniwala, at sa ilang mga paraan na muli, ang pagkawalang malay ng pagkabata na ibinigay natin sa likod ng maraming taon na ang nakalipas. Hindi lahat ay may isang walang pag-aalala, ligtas na pagkabata, ngunit marami ay may mabubuti  sa kanilang mga buhay habang ang mga pagkakamali na naranasan natin sa pagtanda ay tumigil sa panahon. Gayunpaman, kung ano ang ating pinag -bibigyan pansin paulit ulit ay magbubuo ang paraan natinn sa wakas ang aming mga buhay. Marahil ito ang dahilan kung bakit ito ay sinabi, “Hindi kailanman masyadong huli na upang magkaroon ng isang masaya pagkabata!” Iito ay nangangailangan, gayunpaman, ng pag-iisip at pagsasanay, lalo na sa pamamagitan ng mga pagpipilian tulad ng pagpapahayag ng paggalang. Ang patuloy na pag-iisip sa pamamagitan ng isang View-Master, na kung saan isang beses pinalawak ang kaayusan ng lupa ng aming mga maliit na mundo, na humantong sa atin upang maunawaan ang kagandahan, kulay, at iba't-ibang mga sukat sa mga larawan sa loob ng ating patlang ng paningin. Sa parehong paraan, ang madalas na karaniwang pagsasanay ng pagpapasalamat ay maaaring humantong sa pagtanong sa buhay bilang isang pananaw ng mga pagkakataon, pagpapagaling, at kapatawaran sa halip na isang serye ng mga paghihirap, sakit, at mga pagsalangsang. Mga Sosyal Seyentipiko, na nag aral at nagmasid kung paano ang mga indibidwal ay nakipag-ugnayan at mag-uugali sa isa't isa, ay nagkonklusyon na ang mga pamamaraan ng pagpapasalamat ay sa pag iisip ay kapaki-pakinabang. “Ang pagpapasalamat sa iba, ang pagpapalamat sa ating sarili, sa ina ng kalikasan, o sa Makapangyarihan ng lahat – ay pagpapalawak sa anumang anyo ay maaaring pagaangin ang ating isip at magdulot sa atin ng mas masaya. Ito ay may isang epekto ng pagpapagaling sa atin (Russell & Fosha, 2008). Ang isang pantas na talinghaga ay nagsasabi, “Ang pagpapasalamat ay maaaring baguhin ang mga pangkaraniwang araw sa pagpapala, magbago ng mga gawain ng rutina sa kagalakan, at baguhin ng mga karaniwang pagkakataon sa mga biyaya.” Hindi Nagalaw na Regalo Ang pagmumuni-muni sa nakaraan ay humahantong sa pag-alala. Ang pagtutuon sa mga bagay na dapat nating ipagpasalamat ay nagpapakita kung ano ang hindi natin kayang unawain sa ating kabataan…ibig sabihin hanggang sa matanggap natin ang regalo ng isang View-Master sa isang Pasko! Sa totoo lang lahat tayo ay binigyan ng isa ngunit hindi lahat ay nagbukas ng kanila. Ang isang nakahiga sa ilalim ng puno ay maaaring manatili roon habang ang iba pang mga regalo na may mga makukulay na laso ay sabik na kinukuha ng mga nakaunat na kamay. Ang pag-aatubili ba ng tatanggap na pumili ng isang partikular na pakete ay batay sa mga mahinang kulay ng payak na pagkabalot? Marahil ang kakulangan ng mga kulot na laso at mga etiketa ng regalo? Ang View-Master sa loob ay magbubukas ng mga bagong tanawin magdadala ng mga bagong pakikipagsapalaran at magbabago sa mundo ng taong magbubukas nito ngunit ang pagkilalang iyon ay nangangailangan ng pagtanggap mula sa tatanggap. At kapag ang isang regalo ay iniharap ng iba sa paraang hindi nag-aanyaya ng pag-usisa malamang na mananatiling hindi ito nagalaw. Yung mga matagal nang nagnanais ng View-Master na aktibong naghahanap nito sa ilalim ng puno na may kakayahang magtiwala na may mas magandang bagay sa ilalim ng simpleng panlabas ay hindi mabibigo. Alam nila na ang pinakamagagandang regalo ay kadalasang dumarating nang hindi inaasahan at kapag nabuksan na ang mga ito nauunlad ang kanilang pagpapahalaga habang kinikilala ang kanilang halaga. Sa kalaunan habang mas maraming oras ang ginugugol sa paggalugad sa maraming aspeto ng regalo ang kayamanan ay nagiging isang mahalagang bahagi ng buhay ng tumatanggap. Oras na Magbukas! May isang partikular na grupo ng mga tao noon pa man na umaasa na maibigay ang ipinangako sa kanila sa loob ng maraming taon. Sa pananabik para dito nabuhay sila sa pag-asam na isang araw ay matatanggap nila ito. Nang dumating ang oras na maisakatuparan ang pangakong ito ito ay nababalot ng ordinaryong tela at napakaliit na sa dilim ng gabi iilan lamang sa mga pastol ang nakakaalam ng pagdating nito. Nang magsimulang lumaki ang liwanag sinubukan ng ilang tao na hadlangan ito ngunit ang mga anino ay nagbigay ng ebidensya ng impluwensya ng liwanag na ito. Naalala ang kahalagahan ng pagiging isang bata muli maraming tao ang nagsimulang lumakad kasama ang Liwanag na ito na nagliliwanag sa kanilang landas. Sa pinahusay na kalinawan at pananaw ang kahulugan at layunin ay nagsimulang ikwadro ang kanilang pang-araw-araw na buhay. Puno ng pagtataka at pagkamangha lumalim ang kanilang pang-unawa. Sa mga henerasyon mula noon ang debosyon ng maraming indibiduwal ay napalakas sa pag-alaala sa pagtanggap ng ipinangakong Salita na naging laman. Ang pagsasakatuparan ng kung ano ang ibinigay sa kanila ay nagbago ng lahat. Ngayong Pasko naway matanggap mo ang pagnanais ng iyong puso tulad ng ginawa ng aking anak maraming taon na ang nakararaan. Sa pagbukas ng ating mga mata maaari rin tayong magbulalas” Hulaan mo kung ano?” Dinala AKO ng Diyos ng isang “Kamangha-manghang Tagapayo “at IKAW ang “Prinsipe ng Kapayapaan!” Kung nabuksan mo ang mahalagang regalong ito alam mo ang katuparan at kagalakan na kasunod nito. Habang tumutugon tayo nang may pasasalamat nagdudulot ito sa atin ng pagnanais na maranasan ng iba ang natanggap natin. Ang maingat na pagsasaalang-alang kung paano namin ihaharap ang gusto naming ibigay ngayon ay nagpapataas ng posibilidad na mabuksan ang regalo. Paano ko ihahatid ang kayamanan na natuklasan ko? Papasukin ko ba ito sa pag-ibig? Takpan ito ng kagalakan? Ibalot ito sa isang mapayapang puso? Balatan ito sa pasensya? Lagyan ito ng kabaitan? Balutin ito sa kabutihang-loob? Protektahan ito sa pamamagitan ng katapatan? Bundle ito nang may kahinahunan? Marahil ang huling bunga ng Banal na Espiritu ay maaaring isaalang-alang kung ang tatanggap ay hindi pa handa na buksan ang kaloob na ito. Maaari ba nating piliin na ilagay ang ating kayamanan sa pagpipigil sa sarili?

Sa simula ng Pebrero, ipinagdiriwang ng Simbahan sa Estados Unidos ang Linggo ng mga Paaralan ng Katoliko. Nais kong samantalahin ang pagkakataong ito na awitin ang mga papuri ng mga paaralang Katoliko at anyayahan ang lahat—Katoliko at hindi Katoliko—na suportahan sila. Nag-aral ako sa mga institusyong pang-edukasyon na nauugnay sa Simbahan mula unang baitang hanggang sa makatapos ng eskuwela, mula sa Holy Name Elementary School sa Birmingham, Michigan, hanggang sa Institut Catholique sa Paris. Ang mahabang panahon ng pagsusumikap na iyon ay lubos na humubog sa aking pagkatao, sa aking mga kahulugan sa pagpapahalaga, sa aking buong paraan ng pagtingin sa mundo. Ako ay kumbinsido na, lalo na ngayon, kapag ang isang sekularista, materyalistang pilosopiya ay higit na namumuno sa ating kultura, ang Katolikong etos ay kailangang nakatanim sa isip. Tiyak, ang mga natatanging marka ng mga paaralang Katoliko na aking pinasukan ay ang pagkakataon para sa Misa at iba pang mga sakramento, mga klase sa relihiyon, ang pagkakaroon ng mga pari at madre (medyo mas karaniwan sa mga unang taon ng aking pormasyon), at ang paglaganap ng mga simbolo at larawang Katoliko, at mga imahe ng mga santo. Ngunit marahil ang pinakamahalaga ay ang paraan kung saan ipinakita ng mga paaralang iyon ang pagsasanib ng pananampalataya at katwiran. Para makasigurado, walang "Katoliko" na matematika, ngunit mayroon talagang Katolikong paraan upang magturo ng matematika. Sa kanyang tanyag na talinghaga ng kuweba, ipinakita ni Plato na ang unang hakbang palayo sa isang purong materyalistang pananaw sa mundo ay ang matematika. Kapag naunawaan ng isang tao ang katotohanan ng kahit na ang pinakasimpleng ekwasyon, o ang likas na katangian ng isang numero, o isang kumplikadong pormula ng aritmetika, siya ay, sa isang tunay na kahulugan, ay umalis sa larangan ng mga lumilipas na bagay at pumasok sa isang uniberso ng espirituwal na katotohanan. Ang teologo na si David Tracy ay nagsabi na ang pinakakaraniwang karanasan ng hindi nakikita ngayon ay sa pamamagitan ng pag-unawa sa mga purong pagbubukod ng matematika at heometrya. Sa wastong pagtuturo, ang matematika, samakatuwid, ay nagbubukas ng pinto para sa mas mataas na espirituwal na mga karanasang iniaalok ng relihiyon, sa di-nakikitang kaharian ng Diyos. Katulad nito, walang kakaibang "Katoliko" na pisika o biyolohiya, ngunit mayroon talagang isang Katolikong pamamaraan para sa mga agham na iyon. Walang siyentipiko ang makakapag-paangat sa lupa sa kanyang tinatrabaho maliban lang kung naniniwala siya sa radikal na katalinuhan ng mundo-ibig sabihin, ang katotohanan na ang bawat aspeto ng pisikal na katotohanan ay minarkahan ng isang naiintindihan na tularan. Totoo ito sa sinumang astronomo, kimiko, astrophysicist, sikologo, o heologo. Ngunit ito ay natural na humahantong sa katanungang: Saan nagmula ang mga maliwanag na tularan na ito? Bakit ang mundo ay dapat na mamarkahan ng kaayusan, pagkakaisa, at makatwirang pagtutularan? May isang kahanga-hangang artikulo na binuo ng ikadalawampung siglong pisiko na si Eugene Wigner na pinamagatang “The Unreasonable Effectiveness of Mathematics in the Natural Sciences.” Ang argumento ni Wigner ay hindi maaaring isang pagkakataon lamang na matagumpay na inilalarawan ng pinakamasalimuot na matematika ang pisikal na mundo. Ang sagot ng dakilang tradisyong Katoliko ay ang pagiging madaling maunawaan na ito ay nagmumula, sa katunayan, mula sa isang mahusay na malikhaing katalinuhan na nakatayo sa likod ng mundo. Ang mga taong nagsasagawa ng mga agham, kung gayon, ay hindi dapat magkaroon ng problema sa paniniwala na "sa pasimula ay ang Salita." Wala ring kasaysayang "Katoliko", bagama't tiyak na may Katolikong pamamaraan ng pagtingin sa kasaysayan. Karaniwan, ang mga mananalaysay ay hindi lamang nagkukuwento ng mga pangyayari sa nakaraan. Sa halip, naghahanap sila ng ilang mga pangkalahatang tema at direksiyon na patutunguhan sa loob ng kasaysayan. Karamihan sa atin ay malamang na hindi man lang ito napagtanto dahil tayo ay nasa panahon na nasa loob ng isang liberal na demokratikong kultura, ngunit sa halip ay natural nating nakikita ang Kaliwanagan bilang ang pagbabago ng kasaysayan, ang panahon ng mga dakilang rebolusyon sa agham at pulitika na tumutukoy sa modernong mundo . Walang sinuman ang maaaring mag-alinlangan na ang Kaliwanagan ay isang mahalagang sandali, ngunit tiyak na hindi ito nakikita ng mga Katoliko bilang ang kasukdulan ng kasaysayan. Sa halip, pinaniniwalaan natin na ang ikutang punto ay nasa isang maduming burol sa labas ng Herusalem noong mga taong 30 AD, nang ang isang batang gurong hudyo ay pinahirapan hanggang sa mamatay ng mga Romano. Binibigyang-kahulugan natin ang lahat—politika, sining, kultura, atbp—mula sa pananaw ng sakripisyo ng Anak ng Diyos. Sa kanyang kontrobersyal na talumpati sa Regensburg mula 2006, ang yumaong Papa Benedict ay nakipagtalo na ang Kristiyanismo ay maaaring sumali sa isang masiglang pag-uusap sa kultura dahil mismo sa doktrina ng Pagkakatawang-tao. Tayong mga Kristiyano ay hindi nagsasabi na si Hesus ay isang kawili-wiling guro sa marami, bagkus ang mga Salita, ang isip o katwiran ng Diyos, ay naging laman. Alinsunod dito, anuman ang minarkahan ng mga salita o rasyonalidad ay likas na pinsan ng Kristiyanismo. Ang mga agham, pilosopiya, panitikan, kasaysayan, sikolohiya—lahat ng ito—ay matatagpuan sa pananampalatayang Kristiyano, samakatuwid, isang natural na diyalogo (naritong muli ang mga salitang iyon!) na kapareha. Ito ang pangunahing ideya na, mahal na mahal ni Papa Ratzinger, na nagpapaalam sa mga paaralang Katoliko sa kanilang kahusayan. At ito ang dahilan kung bakit mahalaga ang pag-usbong ng mga paaralang iyon, hindi lamang para sa Simbahan, kundi para sa ating buong lipunan.

Magkaron ng aktwal na karanasan kung paano magagamit ng Diyos ang mga bagay sa lupa upang ipaalam ang mga bagay sa langi Nang ako'y lumabas ng aking pintuan para ipasok ang mga basurahan isang araw, napatigil ako sa takot.  May isang sariwang balat ng ahas na nakataklop sa takip ng paagusan sa tabi ng bahay.  Agad akong tumawag sa aking asawa, dahil mayroon akong hindi ayos sa mga ahas. Nang naging malinaw na kahit na ito ay patay na balat ng ahas, walang mga buhay na ahas sa malapit, nagpahinga ako at nagtanong sa Diyos kung anong aral ang sinusubukan Niyang ituro sa akin noong araw na iyon. Ano Ang Buong Punto? Ako ang tinatawag ng mga guro na manhid na mag aaral. Mabilis akong natututo sa pamamagitan ng paggalaw o pakikipag-ugnayan sa mga bagay.  Kamakailan lang, napansin ko na madalas magpakita sa akin ang Diyos sa pamamagitan ng mga materyal na bagay.  Ang banal na sining ng pagtuturong ito ay binanggit pa sa Katesismo ng Simbahang Katoliko. “Ang Diyos, na lumilikha at nag-aalaga ng lahat ng bagay sa pamamagitan ng Kanyang Salita, ay nagbibigay sa mga tao ng patuloy na katunayan ng Kanyang Sarili sa mga nilikhang katotohanan.” (CCC, 54) Halimbawa, nagpadala ang Diyos ng umuusok na kalderong apoy at nagniningas na sulo kay Abraham, isang anghel na nakikipagbuno kay Jacob, at isang nagniningas na palumpong kay Moises.  Nagpadala ang Diyos ng kalapati na may dalang sanga ng olibo at pagkatapos ay isang bahaghari kay Noe, ilang hamog kay Gideon, at isang uwak na may dalang tinapay at karne kay Elias. Ang Diyos ni Abraham, ang Diyos ni Jacob, at ang Diyos ni Moises ay ating Diyos din.  Bakit hindi gagamitin ng Diyos ang lahat ng nilikha ang nakikita, nasasalat na bagay sa lupa upang ipaalam ang mga hindi nakikita at hindi nasasalat na mga katotohanan ng Langit? Isinulat ni Padre Jacques Philippe, “Bilang mga nilalang sa laman at dugo, kailangan natin ang taguyod ng mga materyal na bagay upang makamit ang mga espirituwal na katotohanan.  Alam ito ng Diyos, at ito ang nagpapaliwanag sa buong misteryo ng Pagkakatawang-tao” (Time for God, p. 58). Ang Diyos ay maaaring magpadala sa atin ng mga pasabi sa pamamagitan ng isang plaka o isang istiker ng bamperr.  Noong nakaraang linggo ang mga salita sa likod ng isang trak na, "patuloy na gumalaw,"ay naging kawili-wili sa akin.  Ipinaalala nila sa akin ang kabatiran ng homiliya na narinig ko noong umagang iyon — na tinawag tayong patuloy na magbahagi ng Ebanghelyo. Maaaring gamitin din ng Diyos ang kalikasan upang turuan tayo.  Habang namimitas ng mga cherry kamakailan, nagunita ko kung gaano kasagana ang ani, at kakaunti ang mga manggagawa.  Ang mabagyong araw ay maaring makapagpaalala na “tayo ay napapaligidan ng malaking ulap ng mga saksi.” (Hebreo 12:1). Ang isang magandang ibon o napakagandang paglubog ng araw ay maaaring ang paraan ng Diyos upang iangat ang ating lumulundong espirito Sa tuwing ako ay bukod-tangìng nagugulat sa isang bagay, sinisikap kong tanungin ang Diyos kung anong aral ang itinuturo Niya sa akin.  Isang gabi kamakalawa, halimbawa, habang pinagninilayan ko ang tungkol sa pagbangon para tingnan ang aking anak, isang  kard ng panalangin na nagpaparangal kay Sta.  Si Monica, ang patrona ng mga ina, ay biglang nahulog mula sa aking aparador.  Agad akong bumangon at tiningnan siya.  O ang oras na nagising ako sa dis-oras ng gabi at naramdaman kong tinawag ako na magdasal ng rosaryo sa ngalan ng isang namatay na miyembro ng pamilya at natuwa akong makita ang pinaka-maluwalhatinlg bulalakaw. Kung minsan nagpapadala ang Diyos ng Kanyang pahatid sa pamamagitan ng ibang tao. Ilang ulit ka nang nakatanggap ng kard, tawag sa telepono, o teks mula sa isang tao na siya mismong kinailangan mo na pampalakas-loob. Isang tag-araw, habang nagbibisikleta nag-iisip ng posibilidad na ihinto ko ang aking pag-aaral sa Bibliya, nakatagpo ako ng isang kaibigan.  Walang kaabog-abog, binanggit niya ang tunay niyang balak na ipagpatuloy ang kanyang pag-aaral ng Bibliya dahil sa sandaling hintuan ang isang bagay, napakahirap na ipagpatuloy itong muli. Maaaring gumamit din ang Diyos ng mga konkretong bagay para disiplinahin tayo o tulungan tayong lumago sa ating pagkadisipulo. Isang umaga nakatuklas ako ng tatlong malalaking pako.  Ang mga ito ay magkakapareho, ngunit natagpuan ko sa tatlong magkakaibang lugar: sa gasolinahan, sa aking daanan at sa kalye.  Sa ikatlong pako, huminto ako at tinanong ang Diyos kung ano ang ibig Niyang sabihin sa akin at natanto kong kailangan ko ng pagsisisi tungkol sa isang bagay sa aking buhay. Hindi ko malilimutan ang pagkakataon na ako ay lumabas, at agad na dumapo ang isang langaw sa aking mata. Hahayaan kitang gamitin ang iyong imahinasyon para sa aral natutunang aral na iyon. Pamamaraan Ng Pagkakatuto Tinuturuan tayo ng Diyos sa lahat ng oras, at tinatanggap Niya ang lahat ng uri ng mga mag-aaral.  Ang mabisa para sa isang tao ay maaaring hindi mabisa para sa iba. May ilan na mas malinaw nilang madidinig ang Diyos sa Misa, ang iba sa Eukaristikong Pagsamba, sa pagbabasa ng Bibliya, o sa kanilang pansariling oras ng panalangin.  Gayunpaman, ang Diyos ay palaging kumikilos at patuloy na nagtuturo sa atin sa pamamagitan ng ating mga iniisip, damdamin, mga imahen, mga sipi ng Banal na Kasulatan, mga tao, guniguni, mga salita ng kaalaman, tugtugin, at bawat kaganapan sa ating panahon. Personal kong pinahahalagahan kapag ang Diyos ay nakikipag-usap sa pamamagitan ng pisikal na mga bagay, dahil mas naaalala ko ang aralin sa ganoong paraan.  Nagtataka marahil kayo kung ano ang natutunan ko sa balat ng ahas.  Ipinaalaala nito ang sumusunod na kasulatan: “Ang mga tao ay hindi nagsisilid ng bagong alak sa mga balat na luma.  Sa ibang paraan ay nangagpuputok ang mga balat, at nangabububo ang alak, at nangasisira ang mga balat.  Sa halip, isinisilid ang bagong alak sa mga bagong sisidlang balat, at kapwa ay nagsisitagal.” (Mateo 9:17) Banal na Espirito, tulungan Mo kaming maging mas mulat sa anumang mga aral na itinuturo Mo sa amin ngayon.

Hindi ko napagtanto ang aktwal na kahulugan ng "pamatok" hanggang sa... Sa pagkakadama ng kabigatan sa umagang ito, alam kong iyon ay malinaw na tawag na mag-ukol ng karagdagang oras sa pananalangin.  Sa pagkaalam na ang presensya ng Diyos ang panlunas sa lahat ng karamdaman, namalagi ako sa aking “silid ng pag darasal,” na, para sa ngayon, ay matatagpuan sa aking beranda.  Mag-isa, maliban sa huni ng mga ibon at payapang simoy ng hangin na tumatagos sa mga puno, namahinga ako sa mga tunog ng malumanay na tugtuging pangsamba na nagmumula sa aking telepono.  Madalas kong naramdaman ang kalayaan na nagmumula sa pagpalis ng aking paningin sa aking sarili, sa aking mga pakikipag-ugnayan, o sa mga alalahanin ng mundo.  Ang pagbaling ng aking pansin sa Diyos ay nagpaalala sa akin ng talata mula sa Awit 22: "Ikaw ay banal, nasa trono, pinaparangalan ng Israel" (3).  Sa katunayan, ang Diyos ay naninirahan sa mga papuri ng kanyang mga tao. Nagsimula akong makadama  na ako'y nakasentro minsan pa, malaya sa mga pasanin na umaaligid sa ating bansa at mundo.  Bumalik ang kapayapaan nang maramdaman kong na ang tawag para sa akin ay hindi ang pasanin ang mga ito kundi yakapin ang pamatok na iniaalok ni Hesus sa Ebanghelyo ni Mateo: “Kayong lahat na napapagal at nabibigatang lubha, pumarito kayo sa akin at bibigyan ko kayo ng kapahingahan.  Pasanin ninyo ang aking pamatok at matuto kayo sa akin sapagkat ako ay maamo at mababang-loob.  At masusumpungan ninyo ang kapahingahan ng inyong mga kaluluwa.” (11: 28,29). Tatak Ng Kristiyano Kapwa ng mga magulang ko ay lumaki sa mga bukid.  Maaaring nakakita sila ng dalawang hayop na pinagsama ng balagbag na kahoy na nakapatong sa kanilang mga leeg, ngunit ako ay hindi.  Palagi kong binibigyang-kahulugan ang talatang iyon sa pamamagitan ng paggunita kay Hesus na katuwang natin sa buhay.  Siya, na binabalikat ang bigat ng pasan, at ako, na naglalakad katatabi, ginagawa ang dapat kong gawin sa Kanyang tulong at patnubay. Ngunit kamakailan, nalaman ko na ang isang "pamatok" ay isang unang-siglong idiyoma sa hudiyo na nangangahulugan ng isang bagay na ganap na naiiba sa agraryong imahe ng mga baka na magkakakkabit sa kanilang mga leeg. Ang “pamatok,” gaya ng ginamit ni Hesus, ay tumutukoy sa koleksyon ng mga turo ng isang gurong Hudyo.  Sa pagpili na sundin ang mga aral ng isang partikular na gurong Hudyo, ang isang tao ay nagiging alagad Niya at pinipiling lumakad na kasama Niya.  Sa diwa, sinasabi ni Hesus, “Ipinpaikita ko sa iyo kung ano ang kasintulad ng maglakad kasama ang Diyos.”  Ito ay hindi isang tungkulin o isang obligasyon kundi isang tanging karapatan at isang handog! Bagama't nadanasan ko ang "pamatok" ni Hesus bilang isang tanging karapatan at isang handog, ang "mga kaguluhan sa mundo" na ipinangako niya na dadanasain natin ay madalas na nagpapatamlay sa aking kagalakan na siyang tanda ng isang Kristiyano. Sa panalangin ngayong umaga, binuksan ko ang isang aklat, na isinulat ng isang paring Franciscano, halos dalawampu't limang taon na ang nakakalipas, at bumaling sa pahina na parang isinulat ngayon: 'Kapag ang biyaya ay hindi na isang katotohanang nadanasan, tila ang larangan ng kalayaan ay nawala na din...Napakadaling gawing magmukhang demonyo ang kabilang panig.  Maliwanag nating nakikita ito sa mga halalan sa bansang ito.  Ang alam ng magkabilang partido ay kung paano gawin ay ang pag-atake sa kabilang panig.  Wala tayong kahit ano mang bagay na mapapaniwalaan, ano mang bagay na may lubos na kabatiran o masagana, o matindi.  Ang di-mabuting pagkakakilanlan, gaano man ito kababaw, ay mas madaling maganap kaysa sa matapat na pamimili.  Ang sa totoo, mas madaling maging laban kaysa maging panig.  Maging sa Simbahan, madami ang walang mainan na pasulong na napananaw kaya pinangungunahan nila ang paglusob nang paatras o salungat. Pansinin na ang pagkaunawa ni Hesus tungkol sa ‘Paghahari ng Diyos’ ay lubos na positibo—hindi nakabatay sa takot o laban sa sinumang indibiduwal, grupo, kasalanan, o problema.’ (Everything Belongs, 1999). Paunti-unti Ang bigat na naramdaman ko ay sanhi hindi lamang sa kawalan ng pagkakaisa sa ating bansa kundi pati na din sa loob ng sarili kong grupo na, tulad ko ay, tumatawag kay Hesus na “Panginoon,” ngunit tila hindi kayang igalang ang ibang tawag at landas ng kapwa.  Sa pagkaalam na naipanumbalik ni Hesus ang dangal sa mga ipinahiya ng lipunan, hindi ba dapat, bilang Kanyang mga tagasunod, ito ang ating hangarin na gawin para sa isa't isa?  Kasama, hindi pwera; ang pagtulong, hindi pagtalikod; pakikinig, hindi panunumbat. Ako mismo ay nahirapan dito.  Mahirap unawain kung paanong makita ng iba ang mga bagay sa paraang na para sa akin ay tila taliwas sa mensahe ng Kristiyano, ngunit gayun pa man ay nahihirapan silang sumilip sa lente na kung saan ngayon ay namasdan ko ang "pamatok" ni Jesus.  Napag-alaman ko ilang taon na ang nakalipas ang kahalagahan ng pagkakaroon ng isang espiritong "natuturuan".  Madali para sa atin na maramdaman na taglay natin ang tanging katotohanan, samantala, kung tayo ay matatag na mga alagad, patuloy nating mapapalawak ang ating pangitain sa pamamagitan ng hindi lamang panalangin kundi sa pamamagitan ng pagbabasa, pagninilay sa Banal na Kasulatan, at pakikinig sa mga mas matalino kaysa sa ating sarili.  Sinoman ang ating pinili upang pahintulutan sa puwesto ng panghihikayat sa atin ay napakamahalaga. Ang mga taong may subok nang pananampalataya at katapatan na namuhay ng "buhay na karapat-dapat sa kanilang pagkakatawag” ay karapat-dapat sa ating pansin.  Higit sa lahat, ang halimbawa ng mga huwaran ng pag-ibig, na nagnanasa ng ikabubuti ng lahat, ay tutulong sa na umunlad at magbago sa paglipas ng mga taon.  Ang ating pagkatao ay mapapadalisay, unti-unti, habang tayo ay “nagbabagong anyo upang maging kalarawan ni Kristo.” Kung tayo, sa lahat ng ating kaliwanagan, ay nararamdaman pa din na dapat nating sabihin ang katotohanan ayon sa pagkakaunawa natin, kahit na may pag-ibig na kaakibat nito, napakadaling magkamali sa pag-iisip na tayo ang tinig ng Banal na Espirito sa buhay ng isang tao!  Ang Diyos lamang ang nakakaalam ng puso, isipan, at pagtalima ng isang buhay na inalay para sa Kanya.  Ang gawain ng Kanyang Espirito at ang tugon ng iba ay hindi natin nasasakupan. Tiyak, ang isang mabuting magulang ay hindi maguturo ng daliri sa isang bata at igiit na kumilos sila tulad ng isang may sapat na gulang.  Nauunawaan ng isang mabuting magulang na kailangan ng madaming taon, madaming pagtuturo, at isang magandang halimbawa upang maging ganap na ang isip ng bata.  Sa kabutihang palad, mayroon tayong napakabuting Magulang! Muling sumaisip ang Awit 22.  Ang mismong salmo na binanggit ni Hesus sa krus, sa gitna ng Kanyang pasakit at pagdurusa, ay nagtatapos sa paalala na ang bawat henerasyon ay magsasabi sa kanilang mga anak tungkol sa mabubuting bagay na ginawa ng Panginoon.  Sagana ang biyaya, at kasunod ang kalayaan.  Nagpasiya akong muli na ialay kapwa ang sa mga hindi ko maintindihan at hindi makaintindi sa akin. Ang Isa na kasama ko sa pamatok pang-habang buhay ay nagpapakita sa akin ng daan.

Si Father Joseph Gill ang palagian na kolumnista ng Shalom Tidings ay nagbukas ng kanyang puso upang ibahagi ang kuwento ng kanyang buhay at kung paano siya umibig Sa palagay ko ang aking bokasyon ay hindi gaanong isang pagtawag at higit pa sa isang pag-iibigan sa Isa na lumikha sa akin at iginuhit ang aking puso sa Kanya. Simula bata pa ako mahal ko na si Lord. Naaalala ko na nagbabasa ako ng Bibliya sa aking silid noong ako ay walo o siyam. Na-inspirasyon ako ng Salita ng Diyos kaya sinubukan ko pang magsulat ng sarili kong aklat ng Bibliya (hindi na kailangang sabihin hindi ito gumawa ng cut!). Pinangarap kong maging isang misyonero o martir na bukas-palad na ibigay ang aking buhay kay Kristo. at na anuman ang nangyayari sa iyong paligid makakatagpo ka ng kapahingahan at kapayapaan dahil lumalakad ka kasama ng Panginoon Ngunit pagkatapos ay ang aking mga taon ng tinedyer at ang aking pagnanasa para kay Kristo ay nabaon sa ilalim ng makamundong mga pag-aalala. Nagsimulang umikot ang buhay ko sa baseball mga babae at musika. Ang bago kong ambisyon ay maging isang mayaman at sikat na musikero ng rock o tagapagbalita ng palakasan. Tinamaan Sa Kaluluwa Mabuti na lang at hindi ako binitawan ng Panginoon. Noong labing-apat ako nagkaroon ako ng pribilehiyong maglakbay sa Roma sa isang paglalakbay kasama ang aking grupo ng kabataan. Habang nakatayo sa Colosseum naisip ko “Mahigit sa sampung libong lalaki babae at bata ang nagbuhos ng kanilang dugo para kay Kristo dito mismo sa lugar na ito. Bakit wala akong pakialam sa aking pananampalataya? Ang Sistine Chapel ay humanga sa akin—hindi dahil sa kisame kundi dahil sa sining sa dulong dingding: Ang “Huling Paghuhukom” ni Michelangelo. Doon makapangyarihang inilalarawan ang kahihinatnan ng panghabambuhay na mga desisyon: Langit at Impiyerno. Naantig ako sa aking kaluluwa na isipin na ako ay magpapalipas ng walang hanggan sa isa sa dalawang lugar na iyon naisip ko…“Saan ako patungo?” Pagbalik ko alam kong kailangan kong gumawa ng ilang mga pagbabago…ngunit maaaring mahirap gawin iyon. Nakulong ako sa maraming teenage na kasalanan at angst at drama. Sinubukan kong buong pusong bumuo ng isang buhay panalangin ngunit hindi ito nag-ugat. Hindi ko masasabing talagang nagsumikap ako para sa kabanalan. Kinailangan ng higit pang mga pagtatagpo para makuha ng Panginoon ang aking puso. Una sinimulan ng aking parokya ang Walang Hanggang Pagsamba na nagbibigay ng 24/7 na pagkakataon para sa mga tao na manalangin bago ang Eukaristiya. Nag-sign up ang aking mga magulang para sa isang lingguhang oras ng Pagsamba at inanyayahan akong pumunta. Noong una tumanggi ako; Hindi ko nais na makaligtaan ang aking mga paboritong programa sa TV! Ngunit pagkatapos ay naisip ko “Kung talagang naniniwala ako sa sinasabi ko ay pinaniniwalaan ko ang tungkol sa Eukaristiya—na ito ay tunay na Katawan at Dugo ni Hesukristo—bakit ayaw kong gumugol ng isang oras kasama Siya?” Kaya nag-aatubili nagsimula akong pumunta sa Adoration…at nahulog ako sa Kanya. Ang lingguhang oras na iyon ng katahimikan Banal na Kasulatan at panalangin ay humantong sa isang pagsasakatuparan ng personal marubdob na pag-ibig ng Diyos para sa akin...at sinimulan kong hangarin na ibalik ang pag-ibig na iyon sa buong buhay ko. Tanging Tunay na Kaligayahan Sa mga oras ding iyon pinangunahan ako ng Diyos sa ilang mga retreat na lubhang nakapagpabago. Ang isa ay isang Katoliko pampamilya na kampo ng tag init na tinatawag na Catholic Family Land sa Ohio. Doon sa unang pagkakataon nakakita ako ng mga batang kaedad ko na may malalim na pagmamahal kay Hesus, at napagtanto ko na posible (at magaling din) na magsikapng kabanalan sa isang batang tao. Pagkatapos ay nagumpisa akong dumalo ng mga pamamahinhang Gawain sa katapusan ng linggopara samga kalalakihan sa mataas na paaralankasama ng mga Lehiyonaryo ni Kristo, at marami akong naging kaibigan na ang pagibig sa kay Kristo ay suportado sang aking spiritual na paglalakbay Sa katapusan , bilang nasa nakakatanda saataas na paaralan, nag umpisa akong kumuha ng mga klase sa isang local na kumonidad na kolehiyo..Hanggang noon, ako ay sa bahay nag aaral, kaya ako ay mas nasusukluban, Ngunitm sa klase sa kolehiyo, nakatagpo ako ng isang ateista na propesor at isang makasriling kamag aral ma ang buhay ay naka tuon sa susunod na kasayahan, sa susunod na sahod at susunod na pakikipag samahan. =Ngunit, napuna ko na sila ay hindi masaya. Sila ay parating nagsisikap sa susunod na kasiya siyang bagay, hindi nabubuhay para sa ibang bagay na hindi para kanilang sarili. Napagtanto ko na ang tunay na kaligayahan ay ialay ang iyong buhay para saa kay Kristo. Simula noon, alam kong ang buhay ko ay dapat para sa Panginoon Hesus. Nag umpisa ako ng pag buo sa Franciscan University at dumalo sa seminary sa Mount St. Mary’s in Maryland. Ngunit kahit na ako ay isang pari, ang paglalakbay ay nag papatuloy. Araw araw ang Panginoon ay nag papakita ng ebidensya ng Kanyang pagmamahal at binibigay ang daan para sa mas maging malalim sa Kanyang puso. Ito ay aking dasal na lahat kayo, mga matalik na taga pagbasa ng Shalom Tidings, na makita Ninyo ang pananampalaya na isang radikal , magandang pakikipag ibigan sa pinaka “ Tagapagmahal ng ating kaluluwa”!

Sino ang iyong tinatanging bayani?  Nakatagpo ka na ba ng isang magiting na bayani sa buhay mo?  Bilang isang batang lumalaki sa San Francisco noong ikalimampung dekada, kami ay may mga bayani, karaniwan ng mga ito ay mga koboy—higit sa kanilang lahat ay si John Wayne, na nakararating saan man niyang ninais na pumaroon, na may patakarang isinasabuhay niya, nalipol ang mga masasamang tao (o yaong naturing sa lipunan noong panahon na mga 'masasamang tao'), nakuha ang babae sa katapusan, at pawalang lumakbay patungo sa paglubog ng araw.  Sa pagtuloy ng Estados Unidos matapos magwagi laban sa mga kapangyarihan ng Axis pagkaraan ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig patungo sa mga panganib ng Digmaan sa Diplomasya (pagsasanay sa nukleyar na digmaan, Krisis sa mga Misil mula sa Cuba, atbp.), ang magiting na anyo ni John Wayne ay kahali- halina, sa paghintay namin para sa panahon na ang aming mga landas ay sadyang 'masasaya.’ Salubungin ang Tunay na Bayani Paglaktaw patungo sa 2022, at ang pagnanais sa mga bayani ay tuluyang lumalaganap.  Tignan lamang ang mga prangkisiya ng mga maririlag na bayani na pumapangibabaw sa kasalukuyang agos ng mga pelikula.  Ang mga palabas ng Kababalaghan at ang mga kauri nila, ay higit na katulad ng mga karanasan sa isang ‘liwasang may paksa' kaysa sa paggalugad ng mga kaguluhan ng ating mga pangkatauhang karanasan, ay nag-aalay sa atin ng tila walang tigil na panustos ng mga maririlag na mga bayani (hindi lamang 'mga bayani' kundi 'mga maririlag na bayani'!) na ginagapi ang ating mga kaaway.  Sa pagtutuos sa mga pamiminsala ng pangkalawakang sakit, ang digmaan sa Yuropa, ang pagbabanta ng nukleyar na digmaan, pag-init ng mundo, pagkawalang-tiyak ng ekonomya, dahas sa mga lansangan ng Estados Unidos, ang mga maririlag na bayani ay naglalathala ng ating pagnanais na ang mga dakilang lalaki at babae ay makagagapi sa mga panganib na itinatarak sa atin. Sa tagpong ito, ang isang Kristiyano ay nawa'y itataas ang kamay at sabihin, “Buweno, kami ay may isang bayani na napangingibabawan ang anuman at lahat ng mga 'maririlag na bayani’, at ang ngalan Niya ay Hesus.” Kapag yaong tanong ay itinataas, si Hesus ba ay isang bayani?  Sa isip ko ay hindi, dahil ang bayani ay may ginagawa na ang karaniwang tao ay hindi magagawa o hindi gagawin, kaya, sa danas ng isip natin ay pinanonood natin sila na magapi ang mga kaaway, na pansamantalang nakapagdudulot ng lunas sa ating pagkabagabag hanggang ito’y di-maiiwasang babalik na may susunod na krisis. Habang si Hesus ay hindi isang bayani sa karaniwang diwa, Siya ay tahasang isang mandirigmang may kakaibang uri:  Siya ang Diwa ng Diyos na naging tao upang tayo’y masagip mula sa sala at kamatayan.  Siya ay makikipaghamok sa mga pangunahing kaaway na ito, ngunit Siya ay hindi gagamit ng mga sandata ng pagsalakay, karahasan, at panggunaw. Sa halip, gagapiin Niya ang mga ito sa pamamagitan ng awa, pagpapatawad, at pakikiramay, lahat ay idadala sa harap, sa pamamagitan ng Kanyang Pagdurusa, Pagkamatay, at Muling Pagkabuhay.  Bigyang pansin kung papaano Niya nalupig ang sala at kamatayan.  Simula sa Halamanan ng Gethsemane, inari Niya ang ating sala—ang ating pagkakamali, kaguluhan, di-pagkatao, pagkaganid—at naging sala.  Ayon kay San Pablo, “Para sa ating kapakanan ginawa Niya ang Sarili na maging sala na hindi nakakilala ng sala, upang tayo’y maging katuwiran ng Diyos sa Kanya” (2 Korinto 5:21).  Bagama’t si Hesus ay hindi makasalanan pagka't Siya ay banal—ang ikalawang pagkatao ng Trinidad—pinasan Niya ang ating sala at sa makailang saglit ay ‘naging sala' na kumitil sa Kanya.  Ang malupit na katotohanan ay ang ating mga sala ay pinatay si Hesus, ang Anak ng Diyos. Ngunit ang salaysay ng Kristiyano ay hindi nagwakas sa Mahal na Araw dahil sa ikatlong araw, ang Diyos Ama ay ibinangon si Hesus mula sa pagkamatay sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Banal Ispirito.  Sa pagtupad nito, ang ating pangunahing mga kaaway—sala at kamatayan—ay nalupig. Kaya naman, si Hesus ay talagang isang kataas-tasang banal na mandirigma, ngunit Siya’y hindi isang bayani sa karaniwang diwa.  Bakit hindi? Sinulid sa Banal na Tapiserya  Ang Pagdurusa, Pagkamatay at Muling Pagkabuhay ni Hesus ang tanging mga palatandaan ng Misteryo ng Kuwaresma, ang misteryo ng ating Pananampalataya.  Bigyan ng pansin ang 'ating.’ Si Hesus ay dumanas ng Kanyang paghihirap at pagkamatay—hindi upang tayo’y masagip mula sa pagdanas nito—ngunit upang maipakita sa atin kung papaano mabuhay at maghirap upang sa gayon ay nawa’y maranasan natin ang pagkabuhay na muli ngayon at magpasawalang-hanggan.  Alam ninyo, bilang mga nabinyagang kasapi ng Kanyang Banal na Katawan, ang Simbahan, tayo’y “kumikilos, nabubuhay, at nagkakaroon ng pagkatao” kay Hesus (Mga Gawa 17:28). Upang maging tiyak, nais Niyang maniwala tayo sa Kanya dahil, batay sa naisulat sa Juan 14:6, “Ako ang landas, ang katotohanan, at ang buhay.  Walang makararating sa Ama maliban sa pamamagitan ko.”  Sa pagtaguyod sa yaong panimulang paniniwala, tayo’y tinatawag na maging  disipulo Niya, upang matupad ang Kanyang layunin, na ihinabilin Niya sa Simbahan noong Pag-akyat sa Langit (ipaghambing ang Marko 16:19-20 at Mateo 21:16-20).  Higit pa rito, tayo’y tinatawag na makibahagi sa Kanyang tunay na Katauhan.  Tulad sa isinulat ni Romano Guaridini sa kanyang pambanalang klasiko, Ang Panginoon, “tayo ay tulad ng sinulid sa banal na tapiserya: nauunawaan natin ang ating katauhan sa Kanya sa pamamagitan Niya.”  Sa ibang salita,  ginagawa natin ayon sa ihinalimbawa ni Hesus para sa atin. Ang pakikipagbahagi sa Muling Pagkabuhay ng Niluwalhating Pag-iral ni Hesus sa sakramentong buhay ng Simbahan, lalo na, sa Yukaristiya, isinabubuhay natin ang Misteryo ng Kuwaresma sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Banal na Ispirito.  Kaya, si Hesus ba ay isang bayani?  Dinggin kung ano ang sinabi ni Pedro noong tinanong siya ni Hesus:  “Ano bagá ang sabi ng mga tao kung sino ako?”  Ang tugon ni Pedro, “Ikaw ang Mesiyas, ang anak ng Diyos na buháy.”  Si Hesus ay higit pa sa isang bayani; Siya ay isang mandirigma ng may kakaisang uri.  Siya ang tangi at pandaigdigang MANUNUBOS!