Minahal Niya Akong Una
Sa loob ng madaming taon, pinigilan ako ng aking ina na madanasan ang pagmamahal ng aking ama, ngunit nakahanap ako ng daan pabalik upang makipagkasundo sa kanilang dalawa, at sa aking sarili!
Walang sinoman ang may nais malaman na sila ay pinagsisinungalingan ng taong minamahal at pinagkakatiwalaan nila, ngunit nangyayari ito. Ang unang pagkakataon na nangyari ito sa akin, ako ay isang bata na nasa poder ng aking ina. Nakakita ako ng kahon ng mga liham na isinulat ko sa aking ama sa nakaraang mahabang panahon. Ang mga ito ay hindi kailanman naipadala. Mula sa itinapon na bungkos, hinila ko ang isang kard na ginawa ko para sa kanya, na may nakasulat na ‘Maligayang Araw ng mga Ama, Tay, mahal kita,’ at nadama ko ang lumalagong galit at kawalan ng katarungan na umangat sa pagkalito na nakaantig sa akin ilang sandali lamang matapos kong matagpuan ang mga ito.
Nang lapitan ko ang aking ina tungkol sa mga hindi naipadalang mga liham, hindi siya nag-aalala, kaswal na nagsasabi na alam na niya noon pa na hindi ako magiging tapat sa kanya, at ang mga liham mula sa aking ama ay patunay ng kanyang mga hinala tungkol sa akin-tinawag ko siyang ‘Tatay’ na ang ibig sabihin, sa kanyang isip man lang, na ako ay nagtaksil sa kanya. Ang paghihirap na nadama ko nang matuklasan ang katotohanan ay hindi mabata, hindi para sa aking sarili, kundi para sa aking ama. Ang siphayong nadama niya, batid na din ako tumugon sa mga liham niya sa akin…At gayon pa man, nagtaka ako kung bakit–matapos na wala siyang madinig mula sa akin hangang sa mga oras na ito– patuloy siyang sumulat sa akin, na nagsasabi ng kanyang mga pakikipagsapalaran sa ibang bansa, ang kanyang pang-araw-araw na buhay, mga kagiliw-giliw na bagay niyang nakita, o mga taong nakilala niya. Hindi ko malilimutan ang pagkakasala na nadama ko, batid na ang pagmamahal ko sa kanya ay di mawari. Nadama kong pinagtaksilan ako. Ang mga salitang inilaan ko para lamang sa aking ama ay nilusob ng ibang tao. Pakiramdam ko ay ninakawan ako ng karapatang makilala ang aking ama, at na makilala niya ako.
Isa Pang Kwento Ng Naglahong Pag-ibig
Makalipas ang mga tatlumpung taon, nakatuklas ako ng isa pang Ama na pinag-iingatan ko. Matapos matutunan ang katotohanan tungkol sa Diyos at sa Simbahang Katoliko, nadama ko na ako ay ninakawan ng isang pakikipag-ugnayan sa aking Ama sa Langit, na nagbigay sa akin ng pansamantalang pakiramdam ng kawalan at mabigat na konsensya, na sinundan ng isang mas malaking damdamin ng kawalang-karapatan sa Kanyang pag-ibig—na dapat Niyang patuloy na tugisin ako sa kabila ng pagkawala ko sa pakikipag-ugnayan.
Ang buhay ko sa dakong ito ay pumigil sa akin na makatagpo at higit na mahalaga na makatanggap ng Pag-ibig at awa ng Diyos. Bagaman maaaring nadama ko na hindi ko nakilala ang Diyos, na sa isang banda ay totoo batay sa aking kinalakhan, alam ko na ngayon na wala kailanman na nakakapigil sa Diyos na kilalanin ako . Ang katotohanan, nais ng Ating Ama sa Langit na makasama Niya ang lahat ng Kanyang mga anak, at hindi Siya titigil upang maiuwi tayo. Ang kailangan lang sa atin ay sumuko at ibigay sa Kanya ang ating oo.
Ang aking personal na ‘oo’ ay nagpaunawa sa akin na kapag taos-puso nating nalaman ang pag-ibig ng Diyos, inihahanay natin ang ating puso sa Kanyang Banal na Puso at pagkatapos, maaari lamang tayong magmahal sa Kanyang pagmamahal. Ang kahima himala na pag-ibig na ito ang tumutulong sa atin na makita ang pagkasugat ng mga taong nanakit sa atin. Ang Kanyang mahabaging pag-ibig ay tumutulong sa ating pagpapagaling ng ating pinakamalalim na mga sugat, pinapalutang ang mga ito isa-isa nang may sukdulang lambing, paggalang,at pag-aalaga…
Ang Kanyang walang hanggang pagmamahal at awa ay nakatulong sa akin na maunawaan na ang pagpapatawad ay hindi lamang tungkol sa paglimit sa sakit at galit, kundi pati na din sa pagpapalaya sa bigat ng pagkakasala at hinanakit na matagal ko nang dinadala. Sa pamamagitan ng panalangin at pagmumuni-muni, sinimulan kong makita na kung paanong ang aking ama sa lupa ay patuloy na umaabot sa akin nang may pagmamahal sa kabila ng aking pananahimik, gayon din, ang aking Ama sa Langit ay patuloy na tumutugis sa akin nang walang humpay na pagmamahal at habag.
Bakit? Sapagkat una Niya tayong minahal, at kilala Niya tayo sa pinakamatalik na paraan.
Ang Makahanap Ng Kapatawadan
Ito ay sa pamamagitan ng Kanyang biyaya na nakayanan kong mapatawad ang aking sarili sa mga taon ng nawalang pagmamahal sa aking ama. Ang supernatural na pag-ibig na ito ay nagbunsod din sa akin na patawadin ang aking ina sa sakit na idinulot niya. Ang pag-ibig ng Diyos ay nagpakita sa akin na ako ay karapat-dapat sa kapatawaran at pagtubos, anuman ang nakaraan pagkakamali o pasakit. At ang Kanyang pagmamahal ay nagbigay inspirasyon sa aking puso na ang aking ina ay karapat-dapat din ng ganoon pagpapatawad at pagtubos.
Binago ng kanyang pag-ibig ang aking pasakit na maging isang mapagkukunan ng pakikidamay at empatiya, na nagpapahintulot sa akin na makita ang kagandahan at potensyal para sa paggaling sa bawat sirang kalagayan. Sa pamamagitan ng nakapagpapagaling na kapangyarihan ng Diyos mahal, natutunan ko na ang pagpapatawad ay hindi lamang isang handog na ibinibigay natin sa iba, kundi isa na ibinibigay natin sa ating sarili. Ito ay isang landas tungo sa kalayaan at kapayapaan, isang paraan upang palayain ang nakaraan at yakapin ang hinaharap nang may panibagong pananampalataya at pagmamahal.
Dalangin ko na tayong lahat ay mabigyang-inspirasyon ng walang hanggang pagmamahal ng ating Ama sa Langit, na nag-aalok sa atin ng saganang pagpapatawad, pagpapagaling, at pagtubos. Nawa’y ibigay natin ang katulad na pagmamahal at pagpapatawad sa ating sarili at sa lahat ng nakapaligid sa atin, na lumikha ng isang mundong puno ng biyaya, habag, at pagkakasundo.
Fiona McKenna resides in Canberra, Australia. She recently completed a two-year Catholic ministry equipping course with Encounter School of Ministry and is studying for a Masters Degree in Theological Studies.
Latest Articles
Isang mag-asawa sa United Kingdom ang gulat na gulat ng matuklasan na ang kanilang mahalagang palamuti sa hardin na mahigit 40 taon na ay isa pa lang buhay na bomba! Noon pa man ay inisip nila na ang kabibi ay isang hindi nakakapinsalang relikya, isang 'manika' na ginagamit sa mga pagsasanay sa hukbong dagat. Ngunit isang mapagpalang umaga, kumatok ang mga pulis sa kanilang pintuan. Hindi nagtagal, dumating ang pangkat ng bomba, at kinailangan ng mag asawa na harapin ang mapaminsalang katotohanan. Sa kabila ng panganib, tumanggi silang lumikas, na nagsasabi: "Hindi kami aalis. Pagtitiisan namin ang kahihinatnan." Mabuti na lamang at minimal lang ang pagsabog ng bomba, at ligtas itong naihatid sa isang tibagan , kung saan ito ay pinasabog sa ilalim ng isang tambak ng buhangin. Ang nakakasakit na kuwentong ito ay mabisang paalala na kahit ang mga bagay na mahal natin, ang mga bahagi ng ating buhay na itinuturing nating prestihiyoso, ay maaaring makapinsala. Ang kasalanan, tulad ng bomba, ay maaaring magbalatkayo bilang kaakit akit at kanais nais, ngunit sa huli ay humahantong ito sa pagkawasak. Kahit na napagtanto natin ang pagkasira nito, likas sa atin ang hindi pag atras at tanggihan ang panganib na iyon. Ang pag-iwas sa masasamang hilig ay nakakatakot, ngunit dapat nating mapagtanto na ito lamang ang tanging paraan para makamit ang tunay na kalayaan at kapayapaan. Sa pagninilay natin sa kuwento ng mag asawang ito, suriin natin ang ating buhay. Ano ang hawak natin na maaaring makapinsala sa atin? Anong 'nagbabadyang sumabog na parang bomba' ang binabalewala natin, akala natin hindi sila nakakapinsala
Noong taong 1240, si Emperador Frederick II ng Sweden ay nakipagdigma sa Papa, at ipinadala niya ang kanyang mga mandirigma upang salakayin ang Italya. Nagpasya ang malulupit na sundalo na pasukin ang kumbento ng San Damiano, na matatagpuan sa hangganan ng bayan ng Assisi. Dito naninirahan si Inang Clare at ang mga madre sa kanyang pangangalaga. Natakot ang mga kawawang madre at agad na sumugod sa kanilang Ina upang ibahagi ang balita Nakaratay si Inang Clare, ngunit sa tulong ng mga madre bumangon siya at mahinahong pumunta sa kapilya. Nagpatirapa sa harap ng Eukaristiya, lumuluha siyang nanalangin sa Diyos na protektahan ang mga kapatid na walang magawa. Biglang, narinig niya ang isang tinig mula sa tabernakulo: “Palagi kitang poprotektahan!” Puno ng kumpiyansa at pagtitiwala, kinuha niya ang siboryum na naglalaman ng Banal na Sakramento at humarap sa mga mananakop. Nang itinaas niya ito sa harap nila, ang mga sundalo ay nataranta at lubos na natakot. Agad silang tumakas sa kumbento, tinalikuran ang kanilang masasamang pakana. Sa mga madre, isang malaking aral ang hindi natitinag na debosyon ng kanilang ina sa Banal na Eukaristiya. Si Santa Clare, sa kanyang malaking pagpapakumbaba, ay nagbilin sa mga madre na huwag ihayag ang tinig na narinig nila mula sa Banal na Sakramento hanggang sa pagkamatay niya. Tayo, sa inspirasyon ni Santa Clare, ay lumago sa ating debosyon kay Hesus sa Eukaristiya at ilagay ang ating buong pagtitiwala sa Kanya.
“Mama, huwag mong hayaang mawala sa akin ang pagkakataong makamit ang Langit nang napakadali at sa maiksing panahon,” wika ng 12-taong-gulang na si José sa kanyang ina. Noon ay 1926. Ang mga Mexicanong Katoliko ay pinag-uusig dahil sa kanilang pananampalataya—ang mga simbahan at mga paaralan ng parokya ay isinara, ang mga pari ay pinapatay, at ang mga ari-arian ay kinukuha. Sa bandang huli ay ipinagbawal ng gobyerno ang pampublikong pagsasagawa ng Katolisismo at ginawang ilegal ang mga panata sa relihiyon. Nagsama-sama ang mga magsasaka mula sa sentral at kanlurang estado ng bansa upang pangalagaan ang Simbahan, at sumiklab ang Digmaang Cristero. Ang mga kapatid na lalaki ni José ay itinala sa hukbo, ngunit siya ay hindi pinayagan ng kanyang ina. Subalit siya ay walang humpay kaya't napilitang bumigay ang ina sa mga paulit-ulit na pagsusumamor na 'makapunta sa Langit nang madalian.’ Nagsimula siya bilang tagapagdala ng bandila ng tropa at di nagtagal ay binansagan siyang Tarcisius, pagkatapos sa sinaunang Kristiyanong Santo na pinatay dahil sa pagtanggol sa Eukaristiya laban sa kalapastanganan. Tumaas ang kanyang ranggo bilang pangalawa ng Heneral, at pagkatapos ay naging tagatugtog ng korneta, nakasakay sa kabayo kasama nito sa pakikipaglabanan at naghahatid ng mga atas. Nang maglaon, si José ay nabihag ng mga sundalo ng pamahalaan at pinilit na itakwil ang kanyang pananampalataya.. Ipina-panood sa kanya ang pagbitay ng isang kapwa Cristero, ngunit lalo lamang inudyukan ito ng batang si José sa kanyang pagkamartir. Sa galit, tinanggal ng mga sundalo ang mga talampakan niya at pinilit siyang palakadin sa mga lansangan na nababalutan ng graba. Sa matinding sakit, ang batang ito ay nagrosaryo para sa mga nananakit sa kanya. Inawit niya ang mga awit ng ating binibini ng Guadalupe at ipinahayag ang kanyang pananampalataya nang malakas, kahit pa ilang ulit siyang nadapa sa kalye. Si José ay sumulat ng ilang liham sa kanyang ina na nagsasabi na masaya siyang magdusa para kay Kristo. Inalok siya ng mga sundalo ng kalayaan kung ipahayag niya: “Kamatayan kay Kristong Hari,” at ang pagtanggi niya ay nagbunga ng nakamamatay na pagpapahirap. “Hinding-hindi ako susuko. Vivo Cristo Rey Santa Maria de Guadalupe,” sabi ni José habang hinuhugot ang huli niyang hininga.
T - Kamakailan lamang nitong taon, ang kapatid kong lalaki ay ikakasal ng palingkurang huwes sa ibang lalaki. Ako’y napakalapit sa aking kapatid, ngunit alam ko na ang pag-aasawa ay para sa isang lalaki at isang babae. Mapapayagan ba akong dumalo sa kanyang kasal? S - Itong tanong ay nagiging malaganap na nakagigipit, pagkat napakarami sa ating mag-anak at mga kaibigan ay sinusunod ang mga pamumuhay na sumasalungat sa pinagtibay na layon ng Diyos para sa ating katuparan. Ang ganitong uri ng pag-aalinlangan ay nakasasanhi ng lubusang pagkaligalig dahil nais nating mahalin ang ating mag-anak at maalalayan sila, kahit ayaw nating sumang-ayon sa mga kapasyahan nila. Kasabay nito, hindi natin maaaring ipagkanulo ang alam nating totoo, sa paniwala natin na ang kalooban ng Diyos ay patungo sa mapananaligang kasiyahan. Ang Katekismo ng Simbahang Katolika (Talataang 1868) ay tinatalakay ito kapag ang pag-uusapan ay hinggil sa mga paraan na tayo ay maaaring makipagtulungan sa makasalanang pasya ng isang tao. Tayo ay sumasali sa kasalanan ng isang tao kung ‘pinupuri o sinasang-ayunan' natin ang makasalanang gawain. Sa lagay ng isang taong gumagawa ng pasya sa pamumuhay na laban sa ating pananampalatayang Katolika, ito’y magiging nauunawaang mali para sa atin na sa anumang paraa'y pararangalan o ipagdiriwang ang kapasyahang ito, na sa huli’y makasisira sa kaugnayan nila sa Diyos at inilalagay ang kanilang kaligtasan sa panganib. Kaya ano ang pinakamabuting paraan ng pagkilos? Ipagbibilin ko na magkaroon ka ng matapat na pakikipag-usap sa iyong kapatid na lalaki. Ibahagi mo ang iyong taos na pagamahal sa kanya, at ninanais mong ituloy ang ugnayang ito na manatiling malapit. Kasabay nito, ipaalam mo sa kanya kung paano ang iyong pananalig at budhi ay tinuturuan ka na ikaw ay hindi makasasang-ayon sa mga bagay na alam mong hindi tama. Huwag kang dadalo sa kasalan, magpadala ng handog, o parangalan siya, ngunit tiyakin na mapaalam sa kanyang nariyan ka pa rin para sa kanya. Bigyang-diin na hindi dahil sa 'suklam' o 'panghahamak' kaya hindi ka makadalo sa kasalan, ngunit gawa ng matatag at walang-maliw na paniwalang ang Diyos ay nilikha ang pag-aasawa bilang isang bagay na banal para sa isang lalaki at isang babae. Ito ay maaari o hindi maaaring magsanhi ng away o di-pagkakasundo sa inyong pamilya. Ngunit hindi natin dapat malimutan kailanman na si Hesus ay nangako: “Hindi magdadala ng kapayapaan, ngunit ng tabak.” Sinabi Niyang dapat tayong sumunod sa Kanya higit pa sa anupamang kaugnayan, kasama na yaong sa pamilya at mga kaibigan. Ito’y totoong isa sa Kanyang mga mabibigat na mga aral, ngunit ginugunita natin na ang katotohanan at pag-ibig ay hindi nagsasalungatan kailanman, at upang mamahal mo nang totoo ang iyong kapatid, dapat mong mahalin siya ayon sa katotohanan na ipinahahayag ni Kristo. Kailanma’y huwag malimutan, pati na rin, ang kapangyarihan ng pagdarasal at pag-aayuno. Magdasal at mag-ayuno bago sa pakikipag-usap mo sa iyong kapatid upang ang kanyang puso ay maging bukás sa iyong mabuting kalooban, at magdasal at mag-ayuno pagkaraan ng pakikipag-usap nang sa gayo'y maranasan niya ang taimtim na pagbabagong-loob kay Kristo, na kung Sino lamang ang nakapagpapalugod ng makataong puso. Huwag kang matakot sa pagpili mo kay Kristo bilang higit pa sa iyong kamag-anakan—kasama at sa pamamagitan ni Kristo--maging anuman ang pagtauli ng iyong kapatid. Huwag kang matakot, ngunit ipagpatuloy ang magmahal sa katotohanan.
Want to be in the loop?
Get the latest updates from Tidings!