Home/Makatawag ng Pansin/Article

Sep 09, 2022 487 0 Deacon Doug McManaman, Canada
Makatawag ng Pansin

Mga Matang nakakakita Mga Tengang Nakakarinig

Kapag ikaw ay pabali-baligtad at pabiling-biling dahil sa kawalan ng tulog, naramdaman mo na ba ang Diyos na nagsasabing, “Kailangan nating mag-usap at ngayon ay mayroon ka bang oras”?

Sa isa sa aking mga pastoral na pagbisita sa isang lokal na elementarya, isang batang babae sa grade 5 ang nagsabi sa akin na nasabi sa kanya ng isang nasa hustong gulang na ang tungkol sa kanyang buhay, tungkol sa pandemyang ito, “nagbabakasyon ang Diyos.” Bagama’t may isang bagay na nagbibigay pag-asa sa pahayag—na anumang haba ng mga bakasyon ay natatapos din at ang nagbabakasyon ay bumabalik at inaasikaso ang mga natitirang mahahalagang gawain—para sa akin hindi ko ito gagawin sa ganitong paraan. Ito ay medyo mapanganib na pagpapahayag, dahil hindi tayo pinababayaan ng Diyos kahit na sa isang sandali. Sa katunayan, mayroon tayong lubos na atensyon ng Diyos sa bawat sandali ng ating buhay, at higit sa lahat ito ay kailangang ipaunawa sa mga bata. Hindi posible para sa isang limitadong tao na magbigay ng lubos na atensyon sa higit sa isang tao nang sabay-sabay, ngunit maaaring ibigay ng Diyos sa lahat ang Kanyang hindi nahahating atensyon nang sabay-sabay, dahil ang Diyos ay walang limitasyon.

Isang Dalisay na Regalo

Kapansin-pansing dapat na isaalang-alang kung ano ang ibig sabihin na mayroon tayong lubos na atensyon ng Diyos sa bawat sandali ng ating pagkabuhay; dahil ibig sabihin mahal Niya ang bawat isa sa atin na parang iisa lang tayo, ibig sabihin, parang ikaw lang ang mamahalin Niya. Para bang ang lahat ng bagay sa uniberso ay nilikha niya para sa iyo lamang, na ang lahat ng ito ay naririto upang suportahan at pagsilbihan ka-ang kapaligiran ng planeta, ang batas ng grabidad at lahat ng iba pang mga batas ng pisika, ang mga siklo at ang kaayusan ng kalikasan, atbp. Sa katunayan, kung alam mo o alam ko talaga kung gaano tayo kamahal ng Diyos, mamamatay tayo sa tuwa. At ang buhay na ito ay katunayang tungkol sa pag-alam na mahalin ng ganito.

Ito ay nangangahulugan na pinapahintulutan natin ang ating sarili na mahalin ng ganoon, dahil madalas hindi natin ito pinapayagan para sa ating sarili dahil mayroon tayong ugaling ayaw makompormiso at makitid na kaalaman ng hustisya para sa ating sarili kaya hindi natin nakikita ang ating sarili bilang karapat-dapat sa pagmamahal na iyon, mas pinili nating huwag buksan ang ating sarili dito. Ngunit ang Kanyang pag-ibig sa atin ay hindi usapin ng katarungan; siyempre, walang karapat-dapat na mahalin ng ganoon; sapagka’t ang isang tao ay hindi makakamit ang karapatang maging nilalang kung hindi siya buhay. At kaya kahit na ang Kanyang pag-ibig para sa akin ay hindi isang usapin ng katarungan, ito ay isang bagay na dalisay na regalo. Sa kabila ng lahat, ang katarungan ng Diyos ay nahayag, sa Persona ni Kristo, bilang ganap na awa.

May kaugnayan ang Banal na pag-ibig na iyon at kung paano natin naiintindihan ang ating sarili. Kilala lang talaga ng isang tao ang kanyang sarili sa antas na alam niya kung gaano siya kamahal ng Diyos, kaya’t lalo nating hinahayaan ang ating sarili na “mahalin ng ganoon” (na parang isa lang sa atin), mas magiging malalim ang ating sariling pag-unawa sa sarili; sapagkat sisimulan nating makita ang ating sarili gaya ng pagtingin Niya sa atin. Kung hindi natin nakikita ang ating sarili sa pamamagitan ng Kanyang mga mata, ibig sabihin, tulad ng nakikita Niya sa atin, kung gayon tayo ay naiwan upang makita ang ating sarili kung paano tayo nakikita ng iba.

Ang problema dito, gayunpaman, ay bihirang makita tayo ng iba kung ano talaga tayo—lalo na kung hindi tayo tinitingnan ng mga nasa buhay natin sa pamamagitan ng mga mata ng Diyos—at kung hindi nila tayo nakikita kung sino talaga tayo, hindi nila tayo mamahalin kung paano tayo dapat na mahalin. Kapag ang mundo ay tumingin sa iyo, ito ay hindi nakakakita ng isang hindi mauubos na misteryo; sa halip, ang nakikita nito ay isang bagay, isang bagay na dapat pahalagahan ayon sa gamit nito. Ngunit walang mahiwaga tungkol sa mga bagay. Sa kabilang banda, kapag nakita ka ng Diyos, nakikita Niya ang isang tunay na misteryo, dahil ang bawat tao ay nilikha ayon sa larawan at wangis ng Diyos at ang Diyos ay walang katapusang misteryo. Kaya naman, ang bawat tao ay isang hindi mauubos na misteryo na ang lihim ay nakatago sa kaibuturan ng hindi mauubos na misteryo ng Diyos.

Ang Uniberso sa Loob

Mayroon tayong dalawang panloob: 1) isang pisikal na panloob, at isang 2) espirituwal na panloob. Ang isang maninistis ay may daan sa pisikal na panloob, ngunit hindi iyon nagbibigay sa kanya ng daan sa espirituwal na panloob. Tanging ikaw at ang Diyos ang makaka-daan sa iyong espirituwal na panloob. Sa katunayan, ang Diyos ay laging naninirahan sa pinakamalalim na rehiyon ng panloob na iyon. Ang paraan upang magsimulang magkaroon ng kamalayan na ikaw ay kilala ng Diyos ay ang pagpasok sa “uniberso sa loob”. Iyan ang ibig sabihin ng ilagay ang ating sarili sa presensya ng Diyos. Ilang salita ang kailangan sa loob ng espasyong iyon; sapat na ang paulit-ulit na ulitin: “Panginoong Hesukristo, Anak ng Diyos, maawa ka sa akin, na isang makasalanan”.

Ang mas maraming oras na gugugulin natin sa loob ng espasyong iyon, nang walang kasamang kaguluhan, mas malalaman natin na tayo ay binabantayan, na mayroon tayong atensyon ng isang tao. Iyan ay isang napaka-positibo at nakapag-papaliwanag na karanasan; dahil nagsisimula nating makita ang ating mga sarili bilang isang taong karapat-dapat ng pansin. Nagsisimula nating tingnan ang ating sarili bilang mga tao, sa halip na mga indibidwal lamang. Ngunit ito ay nagsisimula sa pamamagitan ng pagpasok sa “uniberso sa loob”, at ang karanasang iyon ay gumagawa ng lahat ng pagkakaiba sa mundo, dahil karamihan sa atin sa halos buong buhay natin ay ibinaba natin ang ating mga sarili tulad sa mga bagay, ngunit alam natin na ang ating sarili ay “mga paksa”—mga tao na tunay na may halaga. Ang “pagtrato bilang bagay” na ito sa maraming paraan ay pinagmumulan ng napakaraming personal na galit at pakiramdam ng paghiwalay, ngunit habang gumugugol tayo ng mas maraming oras sa kaloob-looban  kung saan naghihintay sa atin ang Panginoon, mas mababawasan ang pagkahiwalay natin at magsisimula nating maramdaman ang mas mapayapang pamumuhay. sa ating  buhay.

Share:

Deacon Doug McManaman

Deacon Doug McManaman is a retired teacher of religion and philosophy in Southern Ontario. He lectures on Catholic education at Niagara University. His courageous and selfless ministry as a deacon is mainly to those who suffer from mental illness.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Latest Articles