Home/Masiyahan/Article

Jul 05, 2024 132 0 Connie Beckman
Masiyahan

Mamamahal mo Ba Ang Isang Taong Hindi mo Ninanais?

Ang paghahatol sa iba ay madali, ngunit kadalasan, tayo’y nagkakamali sa ating hatol. 

Naaalala ko ang isang matandang sumisimba sa panggabing Misa ng Sabado.  Siya’y sukdulang nangangailangan ng paligo at malinis na mga damit.  Sa katotohanan, siya’y nangangamoy.  Hindi mo masisisi yaong mga ayaw masangkot sa ganitong kakila-kilabot na amoy.  Siya’y naglalakad ng dalawa o tatlong mga milya bawa’t araw sa palibot ng aming munting nayon upang mamulot ng mga kalat, at nananahan sa isang lumang pinabayaang panuluyan nang kanyang sarili.  Walang nais umpo sa kanyang tabi sa Misa.

Madali para sa atin na maghusga ng mga anyo.  Hindi ba?  Sa tingin ko ito’y likas na bahagi ng katauhan.  Hindi ko alam kung ilang ulit na ang mga paghatol ko sa kapwa na pawang hindi tama. Ang totoo, may pagkamahirap, kung hindi maaari, na tumanaw nang pasaibayo sa mga anyo na walang tulong sa Diyos.

Itong tao, bilang halimbawa, sa kabila ng kanyang naiibang pagkatao, ay napakatapat na makipagbahagi sa Misa bawa’t linggo.  Isang araw, ako’y nagpasyang umupo sa tabi niya nang panayan sa Misa. Oo, nangangamoy siya, ngunit nangangailangan din siya ng pagmamahal sa iba.  Sa biyaya ng Diyos, ang masamang amoy ay hindi ako ginambala nang masyado.  Kapag sa bahagi ng paghahayag ng kapayapaan, tinitingnan ko siya sa mata, nginingitian, at binabati ko siya nang buong galang: “Sumaiyo ang kapayapaan ni Kristo.”

Ito’y Huwag Kaligtaan 

Kapag pahihintulutan ko ang mga paghahatol sa isang tao, nakaliligtaan ko ang pagkakataóng nais na ibigay ng Diyos—ang pagkakataóng makita nang tagusan ang pangkatawang anyo at tanawin ang puso ng tao.  Yaon ang ginawa ni Hesus sa bawa’t taong Kanyang natagpuan sa paglalakbay, at Kanyang itinuloy na lagpasan ng tanaw ang karumihan at sumaloob sa ating mga puso.

Nagugunita ko ang panahon, na napalayo ako nang maraming taon sa Katolikang pananalig, ako’y nakaupo sa paradahan ng Simbahan, sinisikap kong tipunin ang lahat ng tapang upang pumasok sa mga pintuan para dumalo sa Misa.  Sukdulang ikinatakot ko na ang iba ay mamatahin ako at hindi ako muling tatanggapin nang malugod.  Hiniling ko kay Hesus na sumabay paroon sa akin.  Sa pagpasok ng Simbahan, ako’y binati ng Diyakono, na binigyan ako ng isang malaking ngiti at yakap, at nagsabi: “Maligayang pagdating.”  Yaong ngiti at yakap ay ang aking kinailangan upang madama ko na ako’y nabibilang at nakauwing muli.

Ang pagpasyang umupo sa tabi ng matandang tao na nangangamoy ay ang paraan ko ng “patuloy na kabayaran.”  Nalaman kong gaano ko lubhang kinailangang madama na ako’y isang kinalulugdan, sinasapi at napahalagahan.

Huwag nating ipagpaliban ang pagtanggap sa isa’t-isa, lalo na ang mga mahirap na mapakisamahan.

Share:

Connie Beckman

Connie Beckman is a member of the Catholic Writers Guild, who shares her love of God through her writings, and encourages spiritual growth by sharing her Catholic faith

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Latest Articles