KAPAG DUMATING ANG MGA PAGSUBOK

May nagpatigil sa akin noong araw na iyon... at nagbago ang lahat. Sisimulan ko na sana ang aking grupo ng pagrorosaryo sa pansariling pagamutan kung saan ako nagtatrabaho bilang isang propesyonal sa pangangalaga ng pastoral nang mapansin ko ang 93-anyos na si Norman na nakaupo sa kapilya nang mag-isa, na mukhang nalulungkot. Ang kanyang mga panginginig dahil sa kanyang Parkinsons ay mukhang kitang-kita. Sinamahan ko siya at itinanong kung kamusta na siya. Sa talunang pagkibit-balikat, may ibinulong siya sa wikang Italyano at tila napaiyak. Alam kong hindi siya nasa mabuting kalagayan. Ang galaw ng kanyang katawan ay pamilyar sa akin. Nakita ko ito sa aking ama ilang buwan bago siya namatay—ang pagkabigo, kalungkutan, kalumbayan, pagkabalisa ng 'bakit kailangan kong ipagpatuloy ang pamumuhay nang ganito,' ang pananakit ng katawan na makikita mula sa nakakunot na ulo at malasalaming mga mata... Naging emosyonal ako at hindi makapagsalita ng ilang saglit. Sa katahimikan, ipinatong ko ang aking kamay sa kanyang mga balikat, sinisiguro sa kanya na kasama niya ako. Isang Panibagong Buong Mundo Ang umagang Ito ay oras ng pag-inom ng tsaa. Alam ko na bago niya magawang makarating sa silid kainan na kaladkad ang mga paa, hindi niya aabutin ang pamimigay ng tsaa. Kaya, nag-alok ako na gawan siya ng kupa. Sa aking minimal na alam sa Italyano, naunawaan ko ang kanyang mga kagustuhan. Sa malapit na kusina ng mga tauhan, ginawan ko siya ng isang tasa ng tsaa, na may gatas at asukal. Binalaan ko siya na medyo mainit pa ito. Ngumiti siya, indikasyon na nagustuhan niya iyon. Ilang beses kong hinalo ang inumin dahil ayaw kong mapaso siya, at nang maramdaman naming pareho na tama na ang temperatura, inialok ko ito sa kanya. Dahil sa kanyang Parkinson's, hindi niya mahawakan nang matatag ang tasa. Tiniyak ko sa kanya na hahawakan ko rin ang tasa; ng kamay ko at ng nanginginig niyang kamay, humigop siya ng tsaa, nakangiting siyang-siya na para bang ito ang pinakamabuting inumin na nainom niya sa buong buhay niya. Inubos niya ang tsaa hanggang sa huling bawat patak! Hindi nagtagal ay tumigil ang kanyang panginginig, at umupo siya ng maayos, at naging mas alerto. Sa kanyang katangi-tanging ngiti, siya ay bumulalas ng: “salamat!” Sumama pa siya sa iba pang mga residente na hindi nagtagal ay nagtungo sa kapilya, at nanatili siya para sa Rosaryo. Isa lamang itong tasa ng tsaa, ngunit ang kahulugan nito ay ang buong mundo para sa kanya—hindi lamang para mapawi ang pisikal na uhaw kundi pati na rin ang emosyonal na kagutuman! Nagpapaalala Habang tinutulungan ko siyang inumin ang kanyang cuppa, naalala ko ang aking ama. Ang mga pagkakataong malugod siya sa mga pagkain na magkasama kami nang hindi nagmamadali, nakaupo na magkasama sa paborito niyang lugar sa sopa habang pinaglalabanan niya ang sakit na dulot ng kanyang cancer, sinasamahan ko siya sa kanyang kama sa pakikinig sa paborito niyang musika, nanonood ng Misa sa pagpapagaling onlayn nang magkasama… Ano ang nagtulak sa akin na makipagkita kay Norman ukol sa kanyang pangangailangan noong umagang iyon? Tiyak na hindi ito ang aking mahina at karnal na kalikasan. Ang plano ko ay mabilis na iayos ang kapilya dahil huli na ako. Mayroon akong isang gawain na dapat tapusin. Ano ang nagpatigil sa akin? Si Hesus, ang nagluklok ng Kanyang biyaya at awa sa aking puso upang tumugon sa mga pangangailangan ng isang tao. Sa sandaling iyon, napagtanto ko ang lalim ng turo ni San Pablo: "At kung ako ma'y buhay hindi na ako ang nabubuhay kundi si Kristo ang nabubuhay sa akin. At habang ako'y nasa daigdig, namumuhay ako sa pananalig sa Anak ng Diyos na umibig sa akin at nag-alay ng kanyang buhay para sa akin.” ( Mga taga Galacia 2:20 ) Naiisip ko lang kung pagdating ko kaya sa idad ni Norman at ako ay makagustong uminom ng cappuccino, ‘na may gatas ng almonde, medyo matapang, at talagang mainit,’ may gagawa din kaya nito para sa akin ng may ganoong awa at grasya?

Alam mo ba na tayong lahat ay naimbitahan sa Pinakadakilang Kapistahan sa kasaysayan ng sangkatauhan? Ilang taon na ang nakalilipas, binabasa ko ang kwento ng kapanganakan ni Dionysus kasama ang aking mga estudyante. Ang Persephone, ayon sa alamat, ay nabuntis ni Zeus at hiniling na makita siya sa kanyang tunay na anyo. Ngunit ang isang may hangganang nilalang ay hindi maaaring tumingin sa isang walang hanggang nilalang at mabubuhay. Kaya, ang tanging paningin kay Zeus ay naging sanhi ng pagsabog ni Persephone, doon at pagkatapos, sa lugar. Tinanong ako ng isa sa aking mga estudyante kung bakit hindi kami sumasabog kapag tinatanggap namin ang Eukaristiya. Sinabi ko sa kanya na hindi ko alam, ngunit hindi masakit na maging handa. Ang Diskarte Araw-araw, at sa bawat simbahang Katoliko sa buong mundo, isang dakilang himala ang gumaganap—ang pinakadakilang himala sa kasaysayan ng mundo: ang Lumikha ng sansinukob ay nagkatawang-tao sa altar, at kami ay iniimbitahan na lumapit sa altar na iyon para kumuha. Siya sa ating mga kamay. Kung maglakas-loob tayo. May ilan na nagtatalo—at nakakumbinsi—na hindi tayo dapat maglakas-loob na umakyat at kunin ang Eukaristiya na para bang ito ay isang tiket sa teatro o isang order na kinukuha. Mayroong iba na nagtatalo, at nakakumbinsi, na ang kamay ng tao ay gumagawa ng isang karapat-dapat na trono para sa gayong abang Hari. Alinmang paraan, dapat tayong maging handa. Noong 2018, binisita ko ang Tower of London kasama ang aking pamilya. Pumila kami ng isang oras at kalahati para makita ang Koronang mga Hiyas. Isang oras at kalahati! Una, binigyan kami ng mga tiket. Pagkatapos, umupo kami sa isang  bidyo ng dokumentaryo. Di-nagtagal, kami ay dinala sa isang paikot-ikot na serye ng pelus, mga koridor na may lubid na dumaan sa mga sisidlang pilak at ginto, mga nakasuot ng baluti, magarbo at mamahaling mga kasuotang balahibo, satin, pelus, at hinabing ginto...hanggang sa wakas, nabigyan kami ng maikling sulyap. ng korona sa pamamagitan ng bullet-proof na salamin at sa ibabaw ng balikat ng mabigat na armadong mga guwardiya. Lahat ng iyon para lang makita ang korona ng Reyna! Mayroong isang bagay na walang hanggan na mas mahalaga sa bawat Misa ng Katoliko. Dapat tayong maging handa.  Dapat nanginginig tayo. Ang mga mandurumog ng mga Kristiyano ay dapat na nakikipaglaban para sa isang sulyap sa himalang ito. Kaya, nasaan ang lahat? Kuwarentenas Milagro Sa panahon ng pandemya, noong ang mga pintuan ng Simbahan ay sarado sa mga mananampalataya, at kami ay pinagbawalan—magaling, kayo ay ipinagbawal—na personal na masaksihan ang himalang ito, ilan ang nakiusap sa Simbahan na magkaroon ng lakas ng loob na magtiwala na mas gugustuhin nating mamatay kaysa mamatay. pagkakaitan ng himalang ito? (Hwag Ninyo akong masamain. Hindi ko sinissi ang desisyon ng Simbahan  na pinagbasehan mula sa pinaka mahusay na medical na payo.)  Wala akong natatandaang nakarinig tungkol sa anumang galit, ngunit pagkatapos, abala ako sa pagtatago sa kumbento, pag-isterilisado ng mga ibabaw ng patungan, at mga hawakan ng pintuan. Ano ang maibibigay mo kung naroon ka sa Cana nang gumawa si Jesus ng Kanyang unang himala—ang tumayo sa harapan ng Reyna ng Langit? Ano ang ibibigay mo kung nakapunta ka doon noong unang gabi ng Huwebes Santo? O ang tumayo sa paanan ng Krus?   Kaya mo. Inimbitahan ka. Magkaroon ng kamalayan at maging handa.

Ang mga paghihirap ay nag-iiwan ng bakas sa buhay natin sa lupa, ngunit bakit ito pinahihintulutan ng Diyos? Mga dalawang taon na ang nakalipas, ako ay sumailalim sa taunang kong pagsusuri sa dugo at nang bumalik ang mga kinalabasan, sinabi sa akin na mayroon akong 'Myasthenia Gravis.' Magarbong pangalan!  Ngunit ako o ang sinoman  sa aking mga kaibigan o kamag-anak ay hindi pa nakadinig tungkol dito. Nahiraya ko ang lahat ng kilabot na maaaring harapin ko.  Nabuhay nang may kabuuang 86 na taon, sa panahon ng pagsusuri, nadanasan ko ang madaming sindak.  Ang pagpapalaki ng anim na lalaki ay puno ng mga hamon, at nagpatuloy ang mga ito habang minamasdan ko silang bumuo ng kanilang mga pamilya.  Hindi ako nawalan ng pag-asa; ang biyaya at kapangyarihan ng Espirito Santo ay palaging nagbigay sa akin ng lakas at pagtitiwala na kinailangan ko. Sa kalaunan ako ay umasa kay G. Google upang matuto nang higit pa tungkol sa 'Myasthenia Gravis' at matapos basahin ang mga pahina ng kung ano ang maaaring mangyari, natanto ko na kailangan ko lang na magtiwala sa aking manggagamot na tulungan akong makayanan ito.  At inilagay naman nya ako sa mga kamay ng isang dalubhasa.  Dumaan ako sa isang mahirap na pagsubok kasama ang mga mas bagong dalubhasa, pagbabago ng mga gamot, madami pang paglalakbay sa pagamutan, at sa kalaunan ay kinakailangang pagsuko ng aking lisensya.  Paano ako makakatagal? Ako ang syang nagmamaneho ng mga kaibigan patungo sa iba't ibang mga kaganapan. Matapos ang madaming talakayan sa aking doktor at pamilya, sa wakas ay napagtanto ko na panahon na upang itala ang aking pangalan para sa matanggap sa isang pansariling pagamutan.   Pinili ko ang Loreto Pansariing Pagamutan sa Townsville dahil magkakaroon ako ng mga pagkakataon na mapaunlad ang aking pananampalataya.b Napaharap ako sa madaming kuro-kuro at payo—lahat ay matuwid, ngunit nanalangin ako para sa patnubay mula sa Banal na Espiritu.  Tinanggap ako sa Loreto Home at nagpasya akon na tanggapin kung ano ang inaalok.  Doon ko nakilala si Felicity. Isang Malapit sa Kamatayan Na Karanasan Ilang taon na ang nakalipas, nagkaroon ng 100-taong-baha sa Townsville at isang maayang bagong labas ng bayan ang nalubog sa tubig na karamihan sa mga bahay ay binaha.  Ang bahay ni Felicity, tulad ng lahat ng iba sa labas ng bayan, ay mababa, kaya mayroon syang mga 4 na talampakan ng tubig sa buong kabahayan.  Habang ginagawa ng mga sundalo mula sa Army Base sa Townsville ang malawakang paglilinis, ang lahat ng mga residente ay kailangang maghanap ng alternatibong tirahan na mauupahan.  Nanahan siya sa tatlong magkakaibang paupahan sa loob ng sumunod na anim na buwan, alinsabay sa pagtulong sa mga sundalo at nagsisikap na gawing muling matirhan ang kanyang tahanan. Isang araw, nagsimula siyang makaramdam nang hindi mabuti at ang kanyang anak, si Brad, ay tumawag sa doktor, na nagpayo na dalhin siya sa pagamutan kung hindi umigi ang kanyang pakiramdam.  Kinaumagahan, nakita siya ni Brad sa sahig na namamaga ang mukha at agad na tumawag ng ambulansya.  Pagkatapos ng madaming pagsusuri, napag-alamang siya ay may 'Encephalitis,' 'Melioidosis' at 'Ischemic attack,' at nanatiling walang malay sa loob ng ilang linggo. Ang kontaminadong tubig-baha na tinawid niya anim na buwan na ang nakalipas, ay lumalabas na nag-ambag sa impeksyon sa kanyang utak ng galugo at utak.  Habang palubog-palutang ng ulirat, si Felicity ay nagkaroon ng malapit-kamatayang karanasan:   "Habang ako ay nakaratay na walang malay, naramdaman ko ang aking kaluluwa na nililisan ang aking katawan.  Ito ay lumutang at lumipad nang napakataas patungo sa isang magandang espirituwal na lugar.  May nakita akong dalawang tao na nakatingin sa akin.  Lumapit ako sa kanila.  Iyon ay ang nanay at tatay ko —napakabata nilang pagmasdan at tuwang-tuwa silang ako ay makita.  Habang sila ay nakatayo sa isang tabi, nakakita ako ng isang bagay na kamangha-mangha, isang nakamamanghang mukha ng Liwanag.  Ito ay ang Diyos Ama.  Nakakita ako ng mga tao mula sa bawat lahi, bawat bansa, naglalakad nang magkapares, ang ilan ay magkahawak-kamay...Nakita ko kung gaano sila kasaya na makasama ang Diyos, damang nasa tahanan sa Langit. Nang magising ako, labis akong nadismaya na iniwan ko ang magandang lugar ng kapayapaan at pag-ibig na pinaniniwalaan kong Langit.  Ang pari na umaasikaso sa akin sa buong mgdamag ko sa pagamutan ay nagsabi na hindi pa siya kàilanman nakakita ng sinumang tumauli tulad ng ginawa ko noong ako ay nagising." Kasawiangpalad Na Naging Pagpapala Sinabi ni Felicity na palagi siyang may pananalig, ngunit ang karanasang ito ng kawalan ng timbang at kawalan ng katiyakan ay sapat na upang tanungin ang Diyos: “Nasaan Ka?”  Ang trauma ng 100-taong pagbaha, ang malawakang paglilinis pagkatapos, ang mga buwan ng pagsasaayos ng kanyang tahanan habang naninirahan sa mga paupahan, kahit na ang siyam na buwan sa pagamutan kung saan wala siyang gaanong alaala ay maaaring naging kamatayan ng kanyang pananampalataya.  Ngunit sinabi niya sa akin nang may pananalig: “Ang aking pananalig ay mas matibay kaysa dati.”  Naaalala niya na ang kanyang pananampalataya ang tumulong sa kanya na harapin ang kanyang pinagdaanan: “Naniniwala ako na nakaligtas ako at nakabalik, upang makita ang aking magandang apo na mag-aral sa isang Mataas na Paaralang Katoliko at tapusin ang Panlabindalawang Taon.  Siya ay tutuloy sa Pamantasan!" Ang pananalig ay naniniwala sa lahat ng bagay, nagpapagaling sa lahat ng bagay, at ang pananalig ay hindi nagwawakas. Kay Felicity ko natagpuan ang sagot sa karaniwang tanong na maaaring makaharap nating lahat sa isang dako ng buhay: “Bakit pinahihintulutan ng Diyos na mangyari ang masasamang bagay?”  Sasabihin ko na binibigyan tayo ng Diyos ng kalayaan.  Ang mga tao ay maaaring magpasimula ng masasamang pangyayari, gumawa ng masasamang bagay, ngunit maaari din tayong tumawag sa Diyos na baguhin ang pangyayari, baguhin ang puso ng mga tao. Sa katotohanan, sa kapuspusan ng biyaya, Siya ay makapagbibigay ng kabutihan kahit na sa kahirapan.  Kung paanong dinala Niya ako sa nursing home upang makilala si Felicity at madinig ang kanyang magandang salaysay, at kung paanong si Felicity ay nagkaroon ng lakas ng pananalig habang siya ay gumugol ng walang katapusang mga buwan sa ospital, magagawa ng Diyos na ang iyong mga paghihirap ay maging kabutihan. 

Bilang mga Katoliko, narinig na natin mula noong tayo ay maliit pa: “Ihandog ito.” Mula sa isang maliit na sakit ng ulo hanggang sa isang napakaseryosong emosyonal o pisikal na pananakit, kami ay hinikayat na 'ihandog ito.' Noon lamang ako ay nasa hustong gulang na ako ay nagmuni-muni sa kahulugan at layunin ng parirala, at naunawaan ito bilang 'pantubos na pagdurusa.'  Ang pantubos na pagdurusa ay ang paniniwala na ang pagdurusa ng tao, kapag tinanggap at inialay na kaisa ng Pasyon ni Hesus, ay makapagbibigay ng makatarungang kaparusahan para sa mga kasalanan ng isa o sa mga kasalanan ng iba. Sa buhay na ito, dumaranas tayo ng iba't ibang menor at malalaking pisikal, mental, emosyonal, at espirituwal na pagsubok. Maaari nating piliin na magreklamo tungkol dito o maaari nating isuko ang lahat at pagsamahin ang ating pagdurusa sa Pasyon ni Hesus. Maaari itong maging redemptive hindi lamang para sa atin, maaari pa nating tulungan ang isang tao na buksan ang kanilang puso upang matanggap ang pagpapagaling at kapatawaran ni Hesus. Maaaring hindi natin alam sa buhay na ito kung paano nakatulong ang pag-aalay ng ating mga pagdurusa sa ibang tao na makawala sa mga pagkaalipin na matagal nang nakahawak sa kanila. Minsan, pinahihintulutan tayo ng Diyos na maranasan ang kagalakan ng makita ang isang tao na kumawala sa buhay ng kasalanan dahil inialay natin ang ating pagdurusa para sa kanila. Maaari nating ialay ang ating mga pagdurusa kahit para sa mga mahihirap na kaluluwa sa purgatoryo. Kapag sa wakas ay nakarating na tayo sa Langit, isipin ang mga pinagdarasal natin at iniaalay ang ating mga pagdurusa na bumabati sa atin at nagpapasalamat sa atin. Ang pagdurusa sa pagtubos ay isa sa mga lugar na maaaring mahirap maunawaan nang lubusan, ngunit kapag titingnan natin ang Banal na Kasulatan at kung ano ang itinuro ni Jesus at kung paano namuhay ang kanyang mga tagasunod, makikita natin na ito ay isang bagay na hinihikayat ng Diyos na gawin natin.  Hesus, tulungan mo ako sa bawat araw na ialay ang aking maliit at malalaking pagdurusa, kahirapan, inis, at ipagkaisa ang mga ito sa Iyo sa Krus.

Isang handog na malaya mong magagamit saan man sa mundo, at hulaan mo! Ito ay libre hindi lamang para sa iyo kundi para sa lahat! Ipagpalagay mong ikaw ay naligaw sa isang malalim na hukay ng kadiliman at walang pag-asang nangangapa sa paligid.  Bigla kang nakakita ng napakagandang liwanag at may umabot sa iyo para iligtas ka.  Anong ginhawa!  Ang labis na kapayapaan at kagalakan ay hindi lubos na maipahayag sa mga salita.  Ganito ang nadama ng babaeng Samaritana nang makatagpo niya si Jesus sa may balon.  Winika Niya sa kanya: “Kung alam mo ang handog ng Diyos, at kung sino yaong nagsasabi sa iyo: ‘Bigyan mo Ako ng inumin, hihingan mo  Siya, at bibigyan ka Niya ng tubig na buhay.” (Huan 4:10) Nang madinig niya ang mga salitang ito, napagtanto ng babae na tanang buhay niya na itong hinihintay.  “Bigyan Mo ako ng tubig na ito, upang hindi na ako mauhaw kailanman,” nagsumamo siya: (Huan 4:15) Noon lamang, bilang tugon sa kanyang kahilingan at pagkauhaw sa kaalaman tungkol sa Mesiyas, ipinahayag ni Jesus ang Kanyang sarili sa kanya: “Ako ay Siya, ang Isa na nangungusap sa iyo.” (Huan 4:26)  Siya ang tubig na buhay na pumapawi sa bawat pagkauhaw—uhaw sa pagtanggap, uhaw sa pang-unawa, uhaw sa kapatawaran, uhaw sa katarungan, uhaw sa kaligayahan, at higit sa lahat, uhaw sa pag-ibig, Pag-ibig ng Diyos. Hanggang Sa lkaw Ay Humiling Ang handog ng presensya at awa ni Kristo ay nandiyan para sa lahat.  "Pinatunayan ng Diyos ang Kanyang pag-ibig sa atin na, noong tayo ay makasalanan pa, si Kristo ay namatay para sa atin." (Roma 5:8) Siya ay namatay para sa bawat makasalanan upang sa pamamagitan ng Dugo ni Kristo, maaari tayong mapadalisay mula sa ating kasalanan at makipagkaisa sa Diyos.  Ngunit, tulad ng babaeng Samaritana, kailangan nating humiling kay Hesus. Bilang mga Katoliko, madali nating magagawa ito sa pamamagitan ng Sakramento ng Pagsisisi, pagkukumpisal ng ating mga kasalanan at pakikipagkasundong muli sa Diyos kapag pinawalang-sala tayo ng pari, gamit ang kapangyarihang ibinigay ng Diyos bilang persona Christi (sa katauhan ni Kristo). Nagbibigay sa akin ng malaking kapayapaan ang madalas na pagdalo sa Sakramento na ito dahil habang ito ay ginagawa ko, lalong nagiging bukal ang pagtanggap ko sa Banal na Espirito. Dama ko na Siya ay nangungusap mula sa aking puso, tinutulungan akong mapagwari ang mabuti sa masama, yumayabong sa pagiging matuwid habang ako ay tumatakas sa bisyo. Kung mas madalas kong pinagsisisihan ang aking mga kasalanan at nagbabalik-loob sa Diyos, mas madali kong madama ang presensya ni Hesus sa Banal na Eukaristiya.  Nagkakaroon ako ng kamalayan sa presensya Niya duon sa mga tumanggap sa Kanya sa Banal na Komunyon. Dama ko sa aking puso ang Kanyang init kapag naglalakad padaan sa akin ang pari dala ang ciborium na puno ng benditadong hostia. Maging tapat tayo tungkol dito. Madaming tao ang pumipila sa Komunyon, ngunit kakaunti ang pumipila sa Kumpisal. Nakalulungkot na madaming tao ang Hindi nakakapakinabang sa gayong napakahalagang pinagmumulan ng biyaya para palakasin tayo sa pangkaluluwa.  Narito ang ilang bagay na makakatulong sa akin para maging sulit ang Kumpisal. 1.  Maging Handa Ang isang masusing pagsusuri ng budhi ay kinakailangan bago Magkumpisal.  Maghanda sa pamamagitan ng pagsuri sa mga utos, ang pitong malubhang mga kasalanan, ang mga kasalanan ng pagkukulang, ang mga kasalanan laban sa kadalisayan, pagmamahal sa kapwa, atbp.  Para sa isang taos-pusong kumpisal, ang pagpapahayag ng kasalanan ay isang pambungad na kailangan, kaya laging nakakatulong na hilingin sa Diyos na liwanagan tayo tungkol sa ilang mga kasalanang nagawa natin na hindi natin batid.  Hilingin sa Banal na Espiritu na paalalahanan tayo sa mga kasalanan na naligtaan mo, o ipabatid sa iyo kung saan hindi mo namamalayan na ika'y nagkakamali.  Minsan niloloko natin ang ating sarili sa pag-iisip na okay lang ang isang bagay kahit hindi naman. Minsang makapaghanda tayo nang maayos, maaari nating hilinging muli ang tulong ng Banal na Espirito upang buong puso nating aminin ang mga pagkukulang nang may taos pusong pagsisisi.  Kahit hindi natin hinaharap ang pagkumpisal nang may lubos na pagsisisi sa puso, ito ay maaaring mangyari sa oras ng kumpisal mismo sa pamamagitan ng biyayang naroroon sa Sakramento.  Kahit ano pa man ang nadarama mo tungkol sa ilang mga kasalanan, makabubuting ipagtapat pa din ang mga ito; Pinatatawad tayo ng Diyos sa Sakramento na ito kung aaminin nating tapat ang ating mga kasalanan, kinikilala na tayo ay nakagawa ng pagkakamali. 2.  Maging Matapat Maging tapat sa iyong sarili tungkol sa sarili mong mga kahinaan at pagkukulang.  Ang pag-amin ng mga pakikibaka, at ang iwaksi ang mga ito mula sa kadiliman tungo sa liwanag ni Kristo ay magpapaginhawa sa iyo sa nakakaparalisang pagkakasala at magpapalakas sa iyo laban sa mga kasalanan na madalas mong gawin nang paulit-ulit (tulad ng mga adiksyon).  Naaalala ko minsan, sa pagkukumpisal, nang sabihin ko sa pari ang tungkol sa isang kasalanan na tila hindi ko mawaglit, nanalangin siya para sa akin na matanggap ang partikular na biyaya mula sa Banal na Espiritu upang matulungan akong maiwaksi ito.  Ang karanasang ito ay tunay na nakapagpapalaya. 3.  Maging Mapagpakumbaba Sinabi ni Hesus kay Santa Faustina na “Ang isang kaluluwa ay hindi makikinabang gaya ng nararapat sa Sakramento ng Penitensiya kung hindi ito hamak.  Ang pagmamataas ay nagpapanatili nito sa kadiliman." (Diary, 113) Nakakahiya ang lumuhod sa harap ng ibang tao at hayagang harapin ang mga madilim na bahagi ng iyong buhay.  Naaalala ko na nakatanggap ako ng isang napakahabang sermon dahil sa pag-amin ng isang mabigat na kasalanan minsan at ang mapagsabihan dahil sa paulit-ulit na pagkumpisal ng nasabing kasalanan.  Kung matutunan kong tanawin ang mga karanasang ito bilang mapagmahal na pagwawasto ng isang Ama na labis na nagmamalasakit sa iyong kaluluwa at kusang-loob Ang pagpapatawad ng Diyos ay isang makapangyarihang palatandaan ng Kanyang pag-ibig at katapatan. Kapag tayo ay masok sa Kanyang yakap at ikumpisal kung ano ang ating nagawa, ibinabalik nito ang ating kaugnayan sa Kanya bilang ating Ama at tayo, Kanyang mga anak.  Ibinabalik din nito ang ating kaugnayan sa isa't isa na kabilang sa isang katawan—ang katawan ni Kristo.  Ang pinakamagandang bahagi ng pagtanggap ng kapatawaran ng Diyos ay kung paano nito ibinabalik ang kadalisayan ng ating kaluluwa nang sa gayon kapag tinitingnan natin ang ating sarili at ang iba, makikita natin ang Diyos na nananahan sa lahat.

Hindi madaling hulaan kung ikaw ay magiging matagumpay, mayaman o sikat, ngunit isang bagay ang sigurado– ang kamatayan ay naghihintay sa iyo sa dulo. Ang isang katamtamang bahagi ng aking oras sa mga araw na ito ay nagugol ko sa pagsasanay ng sining ng pagkamatay. Masasabi kong, nasisiyahan ako sa bawat sandali ng pagsasanay na ito, maski na mula pa nang napagtanto ko na ako ay pumasok sa mahirap na wakas ng mga antas ng oras. Ako ay malusog at tunay na maayos at nakalampas sa tatlong taon at sampu, kaya nagsimula akong mag-isip nang seryoso: anong mga positibong paghahanda ang kailangan kong gawin para sa hindi maiiwasang pagkawala ng aking buhay? Gaano ako katibay sa buhay na aking ipinamumuhay? Ang buhay ko ba ay malaya hangga't maaari sa kasalanan, lalo na ang mga kasalanan ng laman? Ang aking pinakalayunin ba ay iligtas ang aking imortal na kaluluwa mula sa walang hanggang kapahamakan? Dahil sa awa ng Diyos, ako ay pinahintulutan pa ng 'dagdag na oras' sa larong ito ng buhay, upang maiayos ko ang aking mga gawain (lalo na ang mga gawaing espirituwal) bago ako pumunta sa tuktok at sa mga anino ng lambak ng kamatayan. Mayroon akong panghabambuhay gayundin upang ayusin ang mga ito, ngunit tulad ng marami, napabayaan ko ang mga pinakamahalagang bagay sa buhay, mas pinipiling maging tanga sa paghahanap ng mas higit pang kayamanan, seguridad, at agarang kasiyahan. Hindi ko masasabing malapit na akong magtagumpay sa aking mga pagsusumikap habang ang mga kaguluhan sa buhay ay patuloy na sumasalot sa akin, sa kabila ng aking katandaan. Ang patuloy na salungatan na ito ay palaging nakakainis at nagpapahirap, ngunit kapag ang isa ay maaari pa ring matukso, ang gayong mga nasayang na emosyon ay napakawalang saysay. Pagtakas sa hindi maiiwasan Sa kabila ng Katolikong  pagpapalaki sa akin at sa paghihimok nitong yakapin at asahan ang hindi maiiwasang pagtapik sa balikat ng 'Anghel ng Kamatayan' ng Diyos, inaasahan ko pa rin ang liham mula sa Hari na binabati ako sa pag-abot sa 'the big zero.' tulad ng marami na kaidaran ko, ako ay nakikipag-ugnayan  upang pigilan ang hindi maiiwasan sa pamamagitan ng pagtanggap ng anumang insentibo upang makatulong na pahabain ang aking buhay sa lupa gamit ang mga gamot, kalinisan, diyeta, o sa anumang paraan na posible. Ang kamatayan ay hindi maiiwasan para sa lahat, kahit pa para sa Papa, sa ating minamahal na Tiya Beatrice, at maharlika. Ngunit habang tumatagal tayo sa pagtakas sa hindi maiiwasang bagay, mas lalong lumiliwanag ang kislap na iyon ng pag-asa sa ating pag-iisip—na maaari nating itulak ang sobre, maglagay ng isa pang buga ng hininga sa lobo na iyon, palawakin ito hanggang sa pinakalabas nitong hangganan. Sa palagay ko, sa isang paraan, maaaring iyon ang sagot sa matagumpay na pagpapahaba ng petsa ng kamatayan—ang pagiging positibo, ang paglaban sa imortalidad. Palagi kong iniisip, kung maiiwasan ko ang hindi makatarungang mga buwis sa anumang paraan, kung gayon bakit hindi subukang iwasan ang ibang katiyakan, ang kamatayan? Tinukoy ni San Agustin ang kamatayan bilang: "ang utang na dapat bayaran." Idinagdag pa ni Arsobispo Anthony Fisher: “Pagdating sa kamatayan, ang modernidad ay tungo sa pag-iwas sa buwis, gayundin ang ating kasalukuyang kultura sa pagtanggi tungkol sa pagtanda, kahinaan, at kamatayan.” Ganoon din sa mga kaangkupan na dyim. Nagbilang ako noong nakaraang linggo, limang ganoong mga establisyimento sa aming medyo maliit na komunidad, sa panlabas na kanlurang suburb ng Sydney. Ang nagngangalit sa pagnanais na maging angkop at malusog na tunay na  marangal at kapuri-puri, kung hindi natin ito masyadong sineseryoso dahil maaari itong makaapekto sa bawat aspeto ng ating buhay sa kapinsalaan nito. At kung minsan, maaari itong humantong  sa sobrang pagmamahal sa sarili. Dapat tayong magtiwala sa ating kakayahan at mga talento ngunit panatilihing nakikita ang kabutihan ng kababaang-loob na nagpapanatili sa atin na nakasalig sa katotohanan, upang hindi tayo masyadong lumayo sa mga alituntunin ng Diyos para sa pagiging normal. Hanggang sa Lubos na Kasamaan Sinusubukan pa nga nating paamuhin ang pagtanda at kamatayan, kaya nangyayari ang mga ito sa ating sariling mga termino sa pamamagitan ng mga kosmetiko at medikal na labis, krayopreserbasyon, iligal na ninakaw na mga organo para sa mga transplant, o ang pinaka-malasatanas na paraan ng pagsisikap na talunin ang natural na kamatayan sa pamamagitan ng paggawa ng Euthanasia... Hindi pa ba sapat ang mga sakuna para kumitil sa ating buhay nang maaga. Gayunpaman, karamihan sa mga tao ay natatakot sa pag-iisip ng kamatayan. Maaari itong makaparalisa, makalito, at makapanlumo, dahil ito na ang magiging katapusan ng ating buhay sa lupa, ngunit kailangan lang ng gabuto ng mustasa na pananampalataya upang mabago ang lahat ng 'katapusan ng mundo' na pakiramdam at upang magbukas ng isang buong bagong tanawin ng pag-asa , kagalakan, kasiya-siyang pag-asa, at kaligayahan. Kung meron kang pananampalataya sa kabilang buhay kasama ang Diyos at lahat ng kaakibat nito, ang kamatayan ay isang kinakailangang pinto na dapat buksan para tayo ay makibahagi sa lahat ng mga pangako ng Langit. Napakalaking garantiya, na ibinigay ng ating Makapangyarihang Diyos, na sa pamamagitan ng paniniwala sa Kanyang anak na si Hesus at pamumuhay ayon sa Kanyang mga tagubilin, pagkatapos ng kamatayan ay mararating ang buhay-buhay sa ganap na antas. At sa gayon, maaari nating itanong nang may kumpiyansa ang: "Oh kamatayan, nasaan ang iyong tagumpay, kamatayan nasaan ang iyong tibo?" (1 Korinto 15:58) Putol na Pananampalataya Sa pagpasok sa malawak na kawalan ng kaalaman, kaba ang maaasahan, ngunit salungat sa Hamlet ni Shakespeare, na nagsabing: “Ang kamatayan ay ang bansang hindi natuklasan kung saan walang nakakabalik na manlalakbay,” tayong mga pinagkalooban ng kaloob ng pananampalataya ay ipinakita sa atin ang katibayan na ang ilang kaluluwa ay nakabalik mula sa bituka ng kamatayan upang magbigay ng patotoo sa maling impormasyong iyon. Itinuturo ng Katesismo ng Katolikong Simbahan na ang kamatayan ay bunga ng kasalanan. Ang Magisterium ng Simbahan, bilang tunay na tagapagsalin ng mga pagpapatibay ng Kasulatan at Tradisyon, ay nagtuturo na ang kamatayan ay pumasok sa mundo dahil sa kasalanan ng tao. “Kahit na ang kalikasan ng tao ay mortal, itinakda ng Diyos na hindi siya mamatay. Kung gayon ang kamatayan ay salungat sa mga plano ng Diyos na Lumikha at pumasok sa mundo bilang bunga ng kasalanan.” Pinatutunayan ito ng Aklat ng Karunungan. “Hindi ginawa ng Diyos ang kamatayan, at hindi Niya kinalulugdan ang kamatayan ng mga buhay. Nilikha Niya ang lahat upang ito ay patuloy na umiral at lahat ng Kanyang nilikha ay kapaki-pakinabang at mabuti.” (Karunungan 1:13-14, 1 Korinto 15:21, Roma 6:21-23) Kung walang tunay na pananampalataya, ang kamatayan ay parang pagkalipol. Samakatuwid, hanapin ang pananampalataya dahil iyon ang nagpapabago sa ideya ng kamatayan sa pag-asa ng buhay. Kung ang pananampalatayang taglay mo ay hindi sapat na malakas upang madaig ang takot sa kamatayan, magmadali ka upang palakasin ang maliit na bahagi ng pananampalataya na iyon tungo sa isang ganap na paniniwala sa Kanya na Buhay, dahil pagkatapos ng lahat, ang nakataya ay ang iyong Buhay na Walang Hanggan. Kaya, huwag nating ipaubaya ang mga bagay sa pagkakataon. Magkaroon ka nawa ng isang ligtas na paglalakbay, magkita tayo sa kabilang panig!

Kapag ang iyong landas ay nangungumpol ng mga kahirapan, at ika'y nakadarama ng walang-kalutasan, ano ang gagawin mo?   Ang tag-init ng 2015 ay isang alaalang walang kupas.  Ako’y nasa pinakamababang tagpo mg aking buhay—nag-iisa, nalulumbay, at nagsusumikap nang lahat ng aking sigla upang makatakas sa isang kahila-hilakbot na katayuan. Ako’y napipiga sa pag-iisip at damdamin, at nadama ko na ang aking mundo ay humahantong sa katapusan.  Ngunit sa kakaibang gawi, mga himala ay lumaladlad nang hindi mo inaasahan.  Sa pamamaraan ng isang hanay ng mga di-karaniwang pangyayari, ito’y halos ang Diyos ang kusang bumubulong sa aking tenga na Siya’y nakaalalay sa likod ko.  Sa kakaibang araw na yaon, ako’y nanatili sa higaan na nawalan ng pag-asa at bigo.  Sa kawalan ng tulog, muli kong pinag-iisipan ang malungkot na katayuan ng buhay ko habang mahigpit na tangan ang rosaryo, sinusubukang makapagdasal.  Sa kakaibang uri ng pananaw o panaginip, isang makináng na liwanag ang nagmumula sa rosaryo na nakalapag sa aking dibdib, pinupuno ang silid ng isang maluwalhating busilak ng kagintuan.  Habang ito’y kumakalat nang marahan, napuna ko ang madilim, walang mukha, maaninong mga hugis sa palibot ng busilak.  Sila’y nagsisipaglapit na sa akin na may di-mawaring bilis.  Ngunit ang ginintuang liwanag ay higit na lumaking maliwanag at tinaboy silang higit na palayo tuwing nag-aakma silang lumapit sa akin.  Ako’y nangatal sa lamig, hindi makakilos sa kakaibhan ng pananaw.  Pagkaraan ng ilang mga saglit, ito’y biglaang natapos, isinisisid muli ang silid sa sukdulang kadiliman.  Dala ng ganap na pagkabalisa at pagkatakot na matulog, binuksan ko ang TV.  Isang pari ay hinahawakan nang pataas ang isang medalya* ni San Benedicto at ipinaliliwanag kung paano ito nakapag-alay ng isang banal na panananggalang.  Sa pagtatalakay niya ng mga sagisag at mga salitang nakasulat sa medalya, tumingin ako nang payuko sa aking rosaryo—isang alaala mula sa aking lolo—at napuna ko na ang Krus ay may kagayang medalya na nakakabit dito.  Ito ay nagbigay-daan sa isang pagpapakilala.  Ang mga luha’y simulang nagsidaloy sa aking mga pisngi nang maunawaan ko na ang Diyos ay kasama ko kahit na noong inakala kong ang aking buhay ay gumuguho sa pagkagiba.  Isang kulimlim ng alinlangan ang nawaglit sa aking isip, at nakatagpo ako ng ginhawa sa kaalamang hindi na ako nag-iisa.  Kailanma’y hindi ko naunawaan ang medalyang Benediktino sa simula, kaya itong bagong tagpong paniniwala ay nagdulot sa akin ng dakilang kaginhawaan, pinasisigla ang pananalig at pag-asa ko sa Diyos.  Kasama ng walang sukat na pag-ibig at pakikiramay, ang Diyos ay umiiral nang walang hanggan, nakahanda upang sagipin ako kapag ako’y nadudulas.  Ito’y isang nakabibigay-galak na kabatiran na sinaklaw ang katauhan ko, pinupuno ako ng pag-asa at sigla.  Pinatatatag ang Aking Kaluluwa  Itong pagbago ng pagtanaw ay itinulak ako sa paglalakbay sa panunuklas at pagpapalaki ng sarili.  Tinigilan kong ituring ang kabanalan na isang bagay na nalalayo at nakahiwalay sa aking pang-araw-araw na  buhay.  Bagkus, hinanap kong mapangalagaan ang mataimtim na kaugnayan sa Diyos sa pamamagitan ng panalangin, pagdidili-dili, at mga asal ng kabutihan, nauunawaan na ang Kanyang pag-iral ay hindi napasusubali sa mga malakihang pagpapakita ngunit madarama sa pinakalikas na mga tagpo sa pang-araw-araw na kabuhayan.  Ang ganap na pagbabago ay hindi nangyari nang magdamagan, ngunit ako’y nakapansin ng matatalas na pagbabago sa aking kalooban-looban.  Ako’y napagtubuan upang lalong maging matiyaga, natutunan ang pagbitiw ng pagkabahala at pag-aalala, at natanggap ang natagpuang pananalig na ang mga bagay ay mamumukadkad ayon sa kalooban ng Diyos kapag ihahabilin ko ang aking tiwala sa Kanya.  Higit pa rito, ang pagkaunawa ko ng panalangin ay nagbago, umuunlad tungo sa lalong makahulugang pakikipag-usap na sumisibol mula sa kaalaman na, bagama't ang Kanyang sakdal-bait na pag-iral ay hindi makikita, ang Diyos ay nakikinig at nagmamasid sa atin.  Tulad ng isang gumagawa ng palayok na nag-uukit ng luwad sa hugis ng isang kaaya-ayang sining, magagawa ng Diyos na gamitin ang pinakamakamundong mga bahagi ng ating mga buhay at isahugis ang mga ito sa pinakamagandang mga uri na mahaharaya.  Ang pagtiwala at pag-asa sa Kanya ay magdadala ng mabubuting mga bagay sa mga buhay natin na higit pa sa ating magagawa nang sarilinan, at makatutulong sa atin upang lalong maging malakas sa kabila ng mga pagsubok na dumaraan sa ating landas.  *Ang mga Medalya ni San Benedicto ay napaniniwalaang nagdudulot ng pagkalinga at mga biyaya sa mga nagsusuot ng mga ito.  Ang ilang mga tao ay ibinabaon ang mga ito sa mga saligan ng bagong mga gusali, habang ang iba naman ay ikinakabit sila sa mga rosaryo o isinasabit sa mga dingding ng tahanan.  Gayon pa man, ang pinaka-karaniwang kaugalian ay ang pagsuot ng medalya ni San Benedicto na nakapatong sa eskapularyo o napasasaloob sa isang Krus. 

T – Marami sa aking mga kaibigang Kristiyano ay nagdiriwang ng 'Komunyon' tuwing Linggo, at ipinagdidiinan nila na ang Yukaristikong pag-iral ni Kristo ay isang pambanalang paglalarawan lamang.  Ako’y naniniwala na si Kristo ay naroon sa Yukaristiya.  Ngunit mayroon bang paraan upang maipaliwanag ito sa kanila?  S – Ito'y talagang isang di-kapanipaniwalang paninindigan na sabihin na sa bawa’t misa, ang isang munting piraso ng tinapay at isang kalis ng alak ay nagiging ganap na laman at dugong Kusa ng Diyos.  Hindi isang paglalarawan o palatandaan, ngunit ito’y tunay na katawan, dugo, kaluluwa, at kabanalan ni Hesus.  Paano natin ito magagawang isang paninindigan?  Mayroong tatlong mga dahilan kung bakit natin pinaniniwalaan ito.  Una, si Hesukristo ay kusang sinabi ito.  Sa Ebanghelyo ni Juan, Kapitulo 6, sinabi ni Hesus:  “Tunay, tunay na sinasabi Ko sa inyo, maliban lamang na kakanin ninyo ang laman ng Anak ng Tao at iinumin ang Kanyang dugo, kayo ay walang buhay sa sarili ninyo.  Sinuman ang kumakain ng Aking laman at umiinom ng Aking dugo ay may buhay na walang hanggan, at ibabangon ko siya sa huling araw.  Pagka’t ang laman Ko ay tunay na kakanin at ang dugo Ko ay tunay na inumin.  Sinuman ang kumakain ng Aking laman at umiinom ng Aking dugo ay nananatili sa Akin at Ako sa kanya.”  Tuwing sinasabi ni Hesus, “Tunay, tunay na sinasabi Ko…”, ito’y isang tanda na ang Kanyang susunod na sasabihin ay may buong payak na kahulugan.  Bilang karagdagan, ginamit ni Hesus ang Grekong salitang trogon na ang pagsalin ay “kumain”—ngunit ang totoong kahulugan ay “ngumuya, ngumata, o himayin ng mga ngipin ng isang tao.”  Ito’y isang maliwanag na pandiwa na magagamit lamang nang santalagahan.  Mandin, bigyang-pansin ang ganting tugon ng Kanyang mga tagapakinig; sila’y nagsilayo.  Isinasaad sa Juan 6: “bilang kinauwian nitong [pangaral], marami sa Kanyang mga alagad ay bumalik sa kanilang dating kinagawiang pamumuhay at hindi na nagsiulit na samahan Siya.”Hinahabol ba Niya sila, sinasabing hindi nila naunawaan Siya?  Hindi, sila’y hinayaan Niyang lumisan--sapagka't Siya’y taimtim tungkol sa Kanyang pangaral na ang Yukaristiya ay ang Kanyang tunay na laman at dugo.  Ikalawa, naniniwala tayo dahil ang Simbahan ay palagi nang itinuro ito simula sa pinakamaagang mga araw.  Minsan kong tinanong ang isang pari kung bakit walang pagbanggit ng Yukaristiya sa Kredo na ating ihinahayag tuwing Linggo—at sumagot siya na ito’y dahil walang nakikipagtalo sa Kanyang Tunay na Pag-iral, kaya ito’y hindi kinakailangang bigyan ng pangkapunuang kahulugan!  Marami sa mga Ama ng Simbahan ang nagsulat tungkol sa Yukaristiya—bilang halimbawa, si San Justino Martir, nagsusulat sa loob ng ika-150 na Taon ng Panginoon, ay inilagda itong mga salita:  “Pagka’t  hindi bilang isang pangkaraniwang tinapay at pangkaraniwang inumin na tinatanggap natin ang mga ito; tayo’y napangaralan na ang pagkain na nabasbasan ng panalangin ng Kanyang diwa, at kung saan nagmumula ang kalusugan ng ating dugo at laman, ay ang laman at dugo ng yaong si Hesus na nagkatawamg-tao.”  Bawa’t Ama ng Simbahan ay sumasang-ayon—ang Yukaristiya ay totoong laman at dugo Niya.  Pinakahuli, ang ating pananampalataya ay napasisigla sa pamamagitan ng mga himala ng Yukaristiya sa kasaysayan ng Simbahan—mahigit na isang-daa't-limampung mga himalang natalà nang buong katiyakan.  Marahil ang pinakabantog ay ang naganap sa Lanciano, Italya sa loob ng ikawalong-daang mga taon, kung saan ang isang pari na pinag-alinlangan ang tunay na pag-iral ni Kristo ay nagulantang nang nagtagpuan niya ang Ostiya ay naging malinaw na laman, habang ang alak ay naging bilang malinaw na dugo.  Pagkaraa'y natuklasan ng makaagham na mga panunuri na ang Ostiya ay bahagi ng kalamnan ng pusong nagbubuhat sa isang lalaking tao na may uri ng dugong AB (napaka-karaniwan sa mga kalalakihang Hudyo).  Ang pusong kalamnan ay nabugbog at nagkapasa-pasà nang sukdulan.  Ang dugo ay nagsipagbuo sa limang mga kimpal, nagsasagisag sa limang mga sugat ni Kristo, at ang bigat ng isa sa mga kimpal ay makababalaghang tumutumbas sa bigat ng limang mga kimpal kapag pinagsama-sama!  Ang mga dalub-agham ay hindi maipaliwanag kung paano makatatagal ang laman at dugong ito nang labindalawang-daang mga taon—mandin ay kusang isang di-maipaliliwanag na himala.  Ngunit paano natin maipaliliwanag kung papaano ito nangyayari?  Tayo’y makagagawa ng pagkakaiba ng pagkakayari (isang bagay na may anyo, amoy, lasa, atbp.) sa kalamnan (kung ano talaga ito).  Noong ako’y musmos na bata, nasa loob ako ng bahay ng aking kaibigan, at nang siya’y umalis ng silid, nakakita ako ng isang galyetas na nasa plato.  Ito’y nag-anyong katakamtakam, may amoy tulad ng banilya, at kaya kumagat ako nito…at ito pala'y sabon!  Ako’y bigong-bigo!  Ngunit ito’y napangaralan ako na ang aking mga pandama ay hindi parating maaninaw ang isang bagay kung ano talaga ito.  Sa Yukaristiya, ang kalamnan ng tinapay at alak ay nagbabago sa pagiging kalamnan ng katawan at dugo (isang pamamagitang kinikilala bilang banyuhay), habang ang mga pagkakayari (ang lasa, amoy, anyo) ay nanatiling magkatulad.  Ito’y totohanang nangangailangan ng pananalig upang matanggap na si Hesus ay tunay na umiiral, pagka’t ito’y hindi makikilala ng ating mga pandama, o ito’y isang bagay na mahihinuha ng ating pangangatwiran o pananahilan.  Ngunit kung si Hesukristo ay Diyos at Siya ay hindi makapagsisinungaling, maluwag sa kalooban kong maniniwala na Siya’y hindi isang palatandaan o paglalarawan, ngunit tunay na naroroon sa Pinakabanal na Sakramento! 

Super-napakayaman, alam-ito-lahat, mahusay na ginagalang, makapangyarihang impluensya...ang listahan ay walang hanggan, ngunit ang lahat ng mga ito ay hindi mahalaga kapag ito ay tungkol sa katanungan ng kung sino ka. Sa simula ng 1960s, ang folk-rock grupo The Byrds ay nagkaroon ng isang napakalaking -tagumpay na tinatawag na Turn! Turn! turn! na adaptado mula sa ikatlong kabanata ng Eklesiastes. Natagpuan ko ang kanta na nakakatakot. Ito hinihikayat sa akin upang basahin ang buong Libro , na kung saan ako natagpuan na talagang kakaiba. Ito ay kamangha-manghang dahil, hindi tulad ng mga letra sa kanta natagpuan ko ang natitira, lalo na ang unang kabanata, na maging isang ‘Debbie Downer’, isang walang pagsalang paggamot ng mga kondisyon ng tao. Ang may-akda, Qoheleth, ay isang matanda na inilarawan sa sarili na nakakita ng na ng lahat , ginawa na ang lahat, at karanasan ang lahat ng ito. Siya ay may kasiyahan ng lahat ng buhay na maiaalok; siya ay super napakayaman, may napakaraming kaalaman, ay mahusay na tinatawag sa pamamagitan ng kanyang mga kasamahan, may kapangyarihan na mag-paikot sa loob ng buhay, at sa katunayan ay nagkaroon ng pag-aari ng bawat nilalang na maaaring dumating sa kanyang paraan. Ngunit, ganun paman sa lahat ng mga ito, siya ay dumating sa konklusyon na ito ay hindi mahalaga. Bakit hindi? Sa aking palagay na natutunan niya sa loob na kung sino ka ay higit na mahalaga kaysa sa kung ano ang mayroon ka. Ang dahilan ay relatibong malinaw—ang mga kalakal ng sanglibutan ay palaging magpapatuloy at mangabubuwal dahil sila ay panandalian , transitoryo, at may hanggan. Bago ka Paalisin Kung sino tayo ay isang isyu ng ating moral at espirituwal na katangian, isang bagay ng kaluluwa. Sa unang kabanata ng Simulas, ay ipinahayag sa atin na tayo ay ginawa sa larawan at katulad ng Diyos, na kung saan binubuo tayo na magkakasama sa tunay na Kaharian ng Diyos at buhay na walang hanggan. Sa simpleng salita, tayo ay kung sino tayo ay sa relasyon sa Dios, hindi sa kung ano ang ating mayroon. Kami ay, sa pangunahing kalagayan, espirituwal at relihiyon. Sa talinghaga ng Ebanghelyo tungkol sa mayaman na mangmang, nagpapahiwatig si Hesus ng katulad na punto ngunit mas mahigit pa. Sa makabuluhang paraan ay pinapahiya ni Hesus ang tao na nagbibigay ng kanyang katapatan sa kanyang kayamanan at kaligtasan, sa maling pagpapalagay na ang mga ito ay magdadala sa kanya ng kagalakan. Ang tao ay hindi lamang mayaman, ngunit ang kanyang kayamanan ay magpapalawak kapansin pansin dahil siya ay nagkaroon ng isang magandang ani. Ano ang ginagawa niya? Siya ay nagpasya na ihiwalay ang kanyang lumang barnas at bumuo ng mas malaki upang maglagay ng kanyang karagdagang kayamanan. Ang tao ay binuo ng kanyang buhay sa ilang mga pag-iisip: (1) ang mga kalakal ng mundo ay mahalaga; (2) ang maraming taon, isang pamumuhuhay na kinakailangan upang maunawaan ang kanyang mga ambisyon; (3) ang kanyang kayamanan ay magpapalaganap ng isang kahulugan ng kapayapaan at hindi pinaghihigpitan kasiyahan. Ibinigay ang mga pag sa alang alang , walang anoman ay nawawala. Sa halip, hangal na mayamang binata! Ang Salita na tinutukoy sa kaniya ng Dios ay nagpapahiwatig ng kanyang mga plano: “Ikaw na mangmang, sa gabi na ito ang iyong buhay ay hinihiling sa iyo, at ang mga bagay na iyong inihanda, sino ang mga ito?” (Lukas 12:20) Ang sinasabi ni Hesus sa kaniya ay hindi kinakailangan ng Diyos ang kanyang mga pag-aari, kundi ang kanyang buhay mismo – sino siya! At ang mga pangangailangan ay ginawa hindi sa malayo sa hinaharap ngunit dito, ngayon. Sa gabi na ito, ang iyong kaluluwa, iyong puso, iyong buhay ay kinakailangan sa iyo. “Sa gayo’y,” sabi ni Hesus, “sa mga naglalagay ng mga kayamanan para sa kanilang sarili ngunit hindi mayaman sa Dios.” (Lukas 12:21) Sa halip na ang "kagagalak ng buhay," sa makatuwid baga'y ang pagtitipon ng mga kayamanan sa sanglibutan, ipinapahayag ni Hesus sa kaniya ang pagbibigay ng kanyang buhay. “Hanapin ninyo ang Kanyang Kaharian, at ang mga bagay na ito ay ibibigay sa inyo.” (Lukas 12:31) Sa Katapusan Katotohanan Ginigiliw na mambabasa, ito ay ang pinka importante -mula sa simula na alinman-o pagpili: Ang aking mga mata ay sa Dios o sa mga kayamanan ng sanglibutan? Kung ang unang, pagkatapos ay kami ay buhay out aming tunay na karangalan ng pagiging tao. Gusto naming ibigin ang Diyos ng ating buong puso at kaluluwa at ng ating kapuwa bilang ating sarili dahil kami ay nakasalalay sa tunay na bagay. Tayoay magkakaroon ng tamang relasyon sa Diyos, sa ating kapuwa, at sa buong nilikha. Ang pagiging nakatuon sa mga kayamanan ng sanglibutan ay hindi maaaring matugunan ang pagnanais ng puso dahil hindi sila makapag-ibig sa atin, na kung saan ay pangunahing pangangailangan ng kaluluwa. Sa halip, ang obsesyon at pag kahaling na ito ay nagiging sanhi ng mas mataas na gutom at nagbibigay ng pag-anak sa isang pinakadakilang pakiramdam ng paghihirap. Malinaw na sinasabi, kung tinanggihan namin ang banal at transendenteng sa aming mga buhay, mangyayari sa atin ang pananampalataya ng ating eksistensya, ang pakiramdam ng walang kabuluhan at paghiwalay mula sa ating kapwa tao, malalim na kaluluwa, at kasalanan. ni Hesus na tumanggap ng isang realistang paningin sa kung paanong ang mga kayamanan ay maaaring magpakasamba sa ating mga puso at magbigay-daan sa atin mula sa kahalili ng ating tunay na kayamanan, na ang Kaharian ng Diyos na natupad sa Langit. Sa pamamagitan ng linya na ito, inihayag sa atin ni Santo Pablo sa kanyang sulat sa mga Colosas na “pagtatayo ang inyong mga isip sa mga bagay na nasa itaas, huwag kayong magtatayo ng inyong mga bagay sa ibabaw ng lupa.” (3:1-2) Ito ay, samakatuwid, mahalaga para sa amin sa pagsusuri kung ano ang ating tunay na gusto. Ang pag-ibig na nabuhay ayon sa Ebanghelyo ay pinagmulan ng tunay na kagalingan, samantalang ang paghahanap ng mga materyal na kayamanan at kalakasan ay madalas na nagmumungkahi ng kasiyahan, paghihirap, pag-aabuso sa iba, pagsasama-sama, at paghahari. Ang mga pagbabasa mula sa Eklesiastes, ang Ebanghelyo ni Lucas, at ang sulat ni Pablo ay lahat ay nagpapahiwatig sa katanungan: ‘Sino ako?’ na mahalaga ng walang hanggan higit pa sa kung ano ang mayroon ka. Ang mahalaga ay ikaw ay anak na minamahal ng Diyos, na nilikha upang maluwalhati sa pagibig ng Diyos.

Ang Kuwaresma ay palapit na.  Nakadadama ka ba na mag-atubiling talikdan ang iyong mga kinagigiliwang bagay?  Habang lumalaki, ako’y isang magulong bata na may kalakasang bibig at masidhing hilig sa musika.  Isa sa aking pinakamaagang mga ala-ala ay ang magbukas ng radyo ng sarili ko at maririnig ang musika na mahiwagang lalabas mula sa yaong munting kahon.  Ito’y tulad ng isang buong bagong mundo na bumukas para sa akin! Ang buong pamilya ko'y nakagiliwan ang musika, at madalas kaming umaawit, tumutugtog ng piyano, kumukuskos ng kudyapi, nakikinig sa awit na klasiko, o gumagawa ng aming sariling himig.  Aking naaalala nang iniisip ko na ang buhay ay magiging napakabuti kapag mayroong isang malamyos na ponograma na naririnig sa paligid. Ipinasa ko itong paghilig sa musika sa aking mga anak.  Bilang isang batang mag-anak, kami ay may mga awit sa halos bawa’t okasyon, kabilang ang aming mga panahon ng pagdarasal.  Ngayon, lahat kami’y namumuno ng musika sa ilang hugis o ayos, at kasalukuyan akong naglilingkod bilang ministro ng musika para sa dalawang parokya.  Ang musika ay pinanggalingan ng ligaya at buhay.  Bagama't isang araw, tinamaan ako nang tuwiran sa gitna ng aking mga mata na ako’y napakahilig sa musika. Yaong Kuwaresma, tinigilan kong makinig ng musika sa sasakyan.  Yaon ay isang kasukdulan para sa akin, pagka't lagi akong nakikinig sa musika habang nagmamaneho.  Itong ugali ay isang bagay na mahirap na talikdan.  Ito’y gaya ng isang kagyat na wala-sa-isip na kilos.  Tuwing pagpasok ko sa aking sasakyan, ang kamay ko’y hahablot ng CD na maisasalang. Ngunit ako’y nagsumikap at sa wakas ay nasanay ko ang aking kamay na hindi hawakan ang anumang mga pindutan ngunit sa halip ay gawin ang tanda ng krus.  Pagkaraka, pinalitan ko ang pakikinig sa musika ng panalangin, ng sadyang pagdarasal ng rosaryo.  Yaon ay pitong taon nang nakalipas, at ako’y hindi na lumingon nang pabalik.  Ako’y yumabong upang kilalanin ng dakilang utang na loob itong paghinto na kasama ang Diyos. Ang paghinto na kasama ang Panginoon ay nag-aalay sa atin ng puwang na kinakailangan nating lahat upang mawaglit mula sa panlabas na mga bagay at madugtong panloobang buhay.  Ito’y nakatutulong na muling makamit natin ang kapayapaan.  Ito’y nakatutulong sa atin na sumandig at makinig nang higit sa Diyos.  Gunitain kung paano si San Juan Ebanghelista ay sumandig sa dibdib ni Hesus sa Huling Hapunan.  Ngayon, harayain ang sarili mo na nakasandig nang napakalapit na maririnig mo ang pintig ni Hesus. Nais ng Diyos na tayo ay sumandig.  Upang tayo’y makagawa ng lawak sa ating arawing kabuhayan na sasandig ang ating mga ulo sa Kanyang Kabanal-banalang Puso at matuto mula sa Kanya o payakang ibsan ang ating napapagal na mga kaluluwa. Bilang nagmamahal ng himig, palaging may tonong dumaraan sa isipan ko noon, at madalas, ito ay tunay na nakahihira.  Ngayon, kapag ako’y may tono sa isip ko, hihinto ako at tatanungin ang Diyos kung Siya’y may isang bagay na ipinahihiwatig sa akin sa pamamagitan nito.  Itong umaga, bilang halimbawa, nagising ako sa isang tono na kailanma'y hindi ko narinig, “Ako ay aawit ng mga awa ng Panginoon magpakailanman; ako’y aawit, ako’y aawit.” Ang Himig ay ang wika ng puso.  Naniniwala ako na ang Diyos ay nalulugod sa ating pag-awit ng mga papuri sa Kanya at na Siya’y madalas na umaawit sa atin.  Kaya, umaawit pa rin ako!  Bagaman, aking nadarama na ako’y sadyang napagpapalà kung ang pag-awit ay patungo sa purok ng katahimikan, o kung anong nais kong tawagin na 'makagulugang katahimikan,' isang purok ng sukdulang kalapitan sa Panginoon.  Sadyang pinagkakautangan ko ng loob itong tahimik na kinalalagyan pagkatapos matanggap ang Banal na Komunyon. Sa ating maabalahing mga buhay, ang makagawa ng paghinto kasama ang Panginoon ay kadalasang isang digmaan.  Ang pagdarasal ng Rosaryo ay lubos na nakatutulong sa akin sa paghahamok na ito, na may gawang kahulugan pagka’t ang ating Banal na Ina ay isang tampok sa pagdidilidili. “lningatan ni Maria ang lahat ng mga ito, pinagbulaybulayan ang ito sa kanyang puso,” (Lukas 2:19). Iwinangis ni Hesus ang Kanyang Sarili para sa atin sa pagpapahalaga ng pagpaparoon sa katahimikan, gaya ng Kanyang malimit na pagpaparoon sa tahimik na luklukan upang makap-isa sa Kanyang Amang nasa Langit. Isang araw nitong nakaraang tag-init, habang nasa masikip na tabing-dagat noong isang muling-pagtitipon ng mag-anak, naratnan ko ang aking sarili na kinukulang sa pagdarasal ng Rosaryo at nangangamba.  Ako’y nagnanasa ng tahimik na saglit na kapiling ang Panginoon.  Ang aking anak na babae ay napunang ako’y wala sa sarili at mapagpahinang binanggit ito.  Ako’y nagpasyang magbakasakali sa tabi ng laot nang mag-isa sa loob ng isang oras at naliwanagan ko na kapag  ako’y pumasailalim ng tubig, mararatnan ko ang aking purok.  Nagdasal ako ng Rosaryo habang lumalangoy yaong hapon at nanumbalik ang aking pagkapayapa. “Kung lalo tayong nagdarasal, lalo tayong magnanais na magdasal.  Tulad ng isda na sa una ay lumalangoy sa ibabaw ng tubig, at pagkaraa’y susulong nang pailalim, at laging patungong higit na malalim, ang kaluluwa ay sumusulong, sumisisid, at nawawala ang sarili nito sa katamisan ng pakikipag-usap sa Diyos.”—San Juan Biano. Espiritu Santo, tulungan Mo kaming mahanap ang tahimik na panahon na labis naming kinakailangan, na sa gayo'y higit naming maririnig ang Iyong tinig at makapagpapahinga nang payak sa Iyong yakap.