Hinandugan Dahil sa Isang Layunin
Ang lahat ng mayroon tayo ay handog mula sa Itaas, ngunit naisip mo ba kung ano ang nilayon ng Diyos nang ibinigay Niya ito sa iyo?
Nang isinilang ako bilang bunso sa tatlong lalaki, ang aking mag-anak ay Kristiyano ngunit hindi aktibong nakikibahagi. Ang aking mga magulang ay hindi Katoliko sa simula, kaya sa aking unang araw bilang isang freshman sa Providence Catholic High School, natatandaan kong takot na takot ako dahil wala pa akong nakatagpong pari o madre. Hindi ko alam ang unang bagay tungkol sa Misang Katoliko ngunit sinabihan akong dumalo sa lahat ng Misa sa paaralan. Kinailangan kong kumuha din ng mga kurso sa teolohiya, ngunit dahil ang balak ng pagpunta ko doon ay ang kanilang baseball program, hindi ko na binigyang pansin.
Naghahanap Ng Isang Bagay…
Bilang isang 14 na taong gulang, isa sa aking pinakamalaking takot ay ang mapahiya sa harap ng mga kasama ko—na tatanungin ako ng pinakapangunahing tanong ng pananampalataya at hindi ko masagot. Ngunit hindi ako inilagay sa alanganin ni Sister Margaret, na nagturo sa amin ng freshman theology. Isang araw pagkatapos ng klase, hinintay niya ako sa pintuan. Binalak kong lampasan siya, ngunit pinigilan niya ako, tumingin sa aking mga mata, at nagsabing:”Burke, may hinahanap ka.” Sinubukan kong lumayo, subalit ulit niya akong pinigilan at nagsabing: “Basahin mo ito.” Ibinigay niya sa akin ang aking unang Bibliya.
Nang gabing iyon, pagkatapos ng aking pagsasanay sa besbol, takdang-aralin, at hapunan, nagpunta ako sa aking silid, isinara ang mga pinto, at nagsimulang magbasa ng ebanghelyo ni Matthew mula sa Bibliya. Naintriga talaga ako sa ganyang ito ay naging ugali na. Unti-unti, ang teolohiya ay naging isa sa mga paborito kong klase.
Sa buong-paaralan na mga Misa, pinapanood ko ang aking mga kaibigang magpunta sa Komunyon at maging mausisa tungkol sa kanilang paggalang sa piraso ng tinapay na ito na kanilang tinatanggap. Sa isa sa aming mga junior retreat, sa huling araw ng Misa, nagkaroon ako ng taintim na pagtatagpo sa Eukaristiya na nagpaunawa sa akin ng kapangyarihan ng Diyos sa kalooban ko.
Tinipon kami ng pari sa palibot ng altar para sa Pagbabanal at Komunion; hindi pa ako nakapunta sa altar nang ganoon kalapit. Noong Komunyon, ang pari ay lumapit sa bawat isa sa amin na may dalang Eukaristiya; Hindi ko alam ang gagawin ko. Habang papalapit siya sa akin at nagsabing: “Ang katawan ni Kristo,” ang intensyon ko ay sabihin sa kanya na hindi ako Katoliko. Ngunit sa pagbuka ko ng aking bibig, inilagay niya ang Consecrated Host sa aking dila. Naramdaman ko sa sandaling iyon ang kapangyarihan ng Diyos na dumadaloy sa buong katawan ko. Bagama’t alam ko na ngayon na para sa isang hindi binyagang tao—para sa bagay na iyon, kahit na isang binyagang tao na hindi naniniwala sa Tunay na Presensya ni Kristo sa Eukaristiya—hindi tama na tanggapin ang Eukaristiya, ang mga pangyayari ay ganyang natanggap ko ang aking unang komunyon nang hindi sinasadya! Binago ng pangyayaring ito ang aking buhay sa masidhing paraan; Nagsimula ako sa pamamagitan ng pag-aaral ng higit pa tungkol sa pananampalataya, at sa oras na lumipat ako sa Mississippi,ako ay naging Katoliko na maaaring tumanggap kay Kristo nang tunay araw-araw.
Ang Pag-urong At Pagsulong
Maayos ang takbo ng besbpol, at ang koponan ay madalas na niraranggo sa buong bansa. Noong ika apat na taon ko, nang makapasok ako sa sona, tumama ako ngdakilang kalampag na nagdala sa amin sa College World Series Tinanghal akong Pinaka Mahahalagang Manlalaro ng paligsahang iyon. Ngunit sa dalawang pagkakamali sa tatlong labanan , nawal lahat ito. Nang World Series Major League Draftm walo sa aking mga kasam sa grupo ay nakuha sa plano, ngunit ang aking telepono ay tahimk
Nadurog ako. Umuwi ako ng hindi alam ang gagawin. Makalipas ang ilang linggo, tumawag ang aking dating taga aral ng besbol nuong nasa mataas na paaralan para sa Chicago White Sox at sinabi sa akin ang tungkol sa pagsubok na maglaro ng propesyonal na besbol. Naging maayos iyon para sa akin, dahil kinabukasan, pumirma ako ng kontrata sa White Sox. Ngunit hindi ito natuloy ayon sa plano ko. Sa pagtatapos ng panahon, sinabi nila: “Burke, ginagawa mo ang lahat nang maayos at walang mahusay, naghahanap kami ng kadakilaan.” Hindi nila inulit ang kontrata ko. Sinubukan ko ito ng matagal, ngunit sa kalunan, kailangan kong harapin na it ay tapos na . Ako ay 23 taong gulang na may tapos na kurso lamang sa Math.
May nagbanggit na may posibleng karera sa siyentipiko ng aktwaryo, kaya nakakuha ako ng trabaho at kumita ng malaki. Ngunit ang kahalagahan ay napakababa na naging nakakainip kaya umalis ako sa aking trabaho. Matapos makumpleto ang aking Master mula sa Ohio University, nakakuha ako ng trabaho sa Kane County Cougars, isang menor de edad na baseball team. Pagkatapos ng apat na taon, nagkaroon ako ng dalawang alok na trabaho sa mesa–dalawang pangarap na trabaho sa baseball nang sabay!
Kasisimula ko lang makipag-tipanan kay Stephanie, na nakilala ko sa lokal na simbahan. Isang gabi, nasa labas kami para maghapunan at habang papalabas kami ng restaurant, sinabi niya: “Dumaan tayo ng Simbahan para sa Eyukaristikong Pagsamba” Bagaman ako ay Katoliko sa loob ng hindi bababa sa walo o siyam na taon, hindi ko pa nadinig ang tungkol sa Eyukaristikong Pagsamba . Ipinaliwanag niya na gugugol kami ng isang oras ng tahimik na pananalangin sa harap ng Banal na Sakramento.Doon, napagtanto ko na sa katahimikan, nakakaharap natin ang Diyos.
Nagsimula kaming magpunta tuwing Martes nang gabi para sa isang oras ng Pagsamba, at pagiging takot ko sa katahimikan, ay napunta sa pananabik para sa katahimikan. Ito ang naging pinakamapayapang oras ng aking linggo. At sa aking puso, ang pagiging pari ay patuloy na lumilitaw. Para hinihiling sa akin ng Diyos na ako ay maging pari; paulit-ulit na malumanay na paanyaya. Ang aking mga ka-pamilya, mga kaibigan, at kahit ganap na mga hindi kakilala ay nagsimulang lumapit sa akin na nagsasabi na iniisip nilang ako ay magiging isang mabuting pari. Nadama ko na ang Banal na Espirito ay kumikilos kapwa sa loob at labas. Kaya, kinausap ko si Stephanie, at sinabi niya sa akin na kung iyon ang tawag ko, kailangan kong sundin ito.
Binalak kong pumadok sa seminaryo sa loob ng isang taon at pagkatapos ay magbalik kay Stephanie. Ngunit habang pumapasok ako sa pintuan ng seminaryo, nadama ko ang kapayapaang ito na hindi kailanman lumisan
Iyon ay buwan ng Mayo ng ‘98, ang pagtatapos ng aking unang taon sa seminaryo, nang makatanggap ako ng tawag mula sa aking ama na humihiling na umuwi kaagad dahil ang nanay ko ay nasuri na may kanser sa baga, na kumalat sa utak at atay. Binitiwan ko ang lahat at umuwi. Iyon ay nasa ikaapat na antas. Bagaman patuloy kaming umaasa, dalawang buwan ang lumipas, bumagsak siya sa aking mga bisig habang nanonood ng telebisyon. Iyon ay kakila-kilabot.
Habang ako’y nakadungaw sa bintana at nakita ang sasakyan ng aking ina sa driveway, naisip ko na ang aking ina ay kaharap ng Diyos. Hindi tinatanong ng Diyos ang tungkol sa uri ng sasakyan na kanyang minamaneho o kung gaano kadaming pera ang kanyang kinita, sa halip, isang bagay na mas mahalaga, tulad ng: “Inibig mo ba ang Panginoon mong Diyos nang buong puso, pag-iisip, at kaluluwa, at inibig mo ba ang iyong kapwa gaya ng iyong sarili?” Ang ina ko, kahit hindi siya palasimba, ay nagturo sa amin tungkol sa pag-ibig ng Diyos.
Mas Mahusay Kaylan Man
Dinaanan ko ang krisis ng pananampalataya. Naisip ko pa nga kung may buhay ba pagkatapos ng kamatayan. Nagalit ako sa Diyos dahil kinuha Niya ang pinakamahalagang tao sa buhay ko, ngunit ang nangyari, sinubaybayan ako ng Diyos.
Nanatili ako at naordinahan bilang pari. Nagpapasalamat ako sa Diyos na hindi ako nakapasok sa mga pangunahing liga dahil ang kagalakan at kapayapaan na nadanasan ko bilang isang pari ay higit pa sa anumang nadanasan ko sa larangan ng baseball.
Hindi lamang ako naging Katolikong kapelyan para sa Chicago Cubs, kundi nakapagtatag din ako ng mga Katoliko na kampo pang palakasan, na ngayon ay lumalawak. Ito ay isang paraan lamang na pinahintulutan ako ng Diyos na pagsama-samahin ang mga nais ko sa sports at dalhin ito sa aking ministeryo.
May dahilan ang Diyos na nagbibigay sa atin ng mga biyaya, at nais Niyang gamititin natin sa paraan hindi natin naisip
Naglilingkod si Father Burke Masters sa St. Isaac Jogues Parish sa Hinsdale, Illinois. Siya ang may-akda ng aklat na A Grand Slam for God A Journey from Baseball Star to Catholic Priest .
Father Burke Masters serves at St. Isaac Jogues Parish in Hinsdale, Illinois. He is the author of the book A Grand Slam for God: A Journey from Baseball Star to Catholic Priest.
Latest Articles
Isang mag-asawa sa United Kingdom ang gulat na gulat ng matuklasan na ang kanilang mahalagang palamuti sa hardin na mahigit 40 taon na ay isa pa lang buhay na bomba! Noon pa man ay inisip nila na ang kabibi ay isang hindi nakakapinsalang relikya, isang 'manika' na ginagamit sa mga pagsasanay sa hukbong dagat. Ngunit isang mapagpalang umaga, kumatok ang mga pulis sa kanilang pintuan. Hindi nagtagal, dumating ang pangkat ng bomba, at kinailangan ng mag asawa na harapin ang mapaminsalang katotohanan. Sa kabila ng panganib, tumanggi silang lumikas, na nagsasabi: "Hindi kami aalis. Pagtitiisan namin ang kahihinatnan." Mabuti na lamang at minimal lang ang pagsabog ng bomba, at ligtas itong naihatid sa isang tibagan , kung saan ito ay pinasabog sa ilalim ng isang tambak ng buhangin. Ang nakakasakit na kuwentong ito ay mabisang paalala na kahit ang mga bagay na mahal natin, ang mga bahagi ng ating buhay na itinuturing nating prestihiyoso, ay maaaring makapinsala. Ang kasalanan, tulad ng bomba, ay maaaring magbalatkayo bilang kaakit akit at kanais nais, ngunit sa huli ay humahantong ito sa pagkawasak. Kahit na napagtanto natin ang pagkasira nito, likas sa atin ang hindi pag atras at tanggihan ang panganib na iyon. Ang pag-iwas sa masasamang hilig ay nakakatakot, ngunit dapat nating mapagtanto na ito lamang ang tanging paraan para makamit ang tunay na kalayaan at kapayapaan. Sa pagninilay natin sa kuwento ng mag asawang ito, suriin natin ang ating buhay. Ano ang hawak natin na maaaring makapinsala sa atin? Anong 'nagbabadyang sumabog na parang bomba' ang binabalewala natin, akala natin hindi sila nakakapinsala
Noong taong 1240, si Emperador Frederick II ng Sweden ay nakipagdigma sa Papa, at ipinadala niya ang kanyang mga mandirigma upang salakayin ang Italya. Nagpasya ang malulupit na sundalo na pasukin ang kumbento ng San Damiano, na matatagpuan sa hangganan ng bayan ng Assisi. Dito naninirahan si Inang Clare at ang mga madre sa kanyang pangangalaga. Natakot ang mga kawawang madre at agad na sumugod sa kanilang Ina upang ibahagi ang balita Nakaratay si Inang Clare, ngunit sa tulong ng mga madre bumangon siya at mahinahong pumunta sa kapilya. Nagpatirapa sa harap ng Eukaristiya, lumuluha siyang nanalangin sa Diyos na protektahan ang mga kapatid na walang magawa. Biglang, narinig niya ang isang tinig mula sa tabernakulo: “Palagi kitang poprotektahan!” Puno ng kumpiyansa at pagtitiwala, kinuha niya ang siboryum na naglalaman ng Banal na Sakramento at humarap sa mga mananakop. Nang itinaas niya ito sa harap nila, ang mga sundalo ay nataranta at lubos na natakot. Agad silang tumakas sa kumbento, tinalikuran ang kanilang masasamang pakana. Sa mga madre, isang malaking aral ang hindi natitinag na debosyon ng kanilang ina sa Banal na Eukaristiya. Si Santa Clare, sa kanyang malaking pagpapakumbaba, ay nagbilin sa mga madre na huwag ihayag ang tinig na narinig nila mula sa Banal na Sakramento hanggang sa pagkamatay niya. Tayo, sa inspirasyon ni Santa Clare, ay lumago sa ating debosyon kay Hesus sa Eukaristiya at ilagay ang ating buong pagtitiwala sa Kanya.
“Mama, huwag mong hayaang mawala sa akin ang pagkakataong makamit ang Langit nang napakadali at sa maiksing panahon,” wika ng 12-taong-gulang na si José sa kanyang ina. Noon ay 1926. Ang mga Mexicanong Katoliko ay pinag-uusig dahil sa kanilang pananampalataya—ang mga simbahan at mga paaralan ng parokya ay isinara, ang mga pari ay pinapatay, at ang mga ari-arian ay kinukuha. Sa bandang huli ay ipinagbawal ng gobyerno ang pampublikong pagsasagawa ng Katolisismo at ginawang ilegal ang mga panata sa relihiyon. Nagsama-sama ang mga magsasaka mula sa sentral at kanlurang estado ng bansa upang pangalagaan ang Simbahan, at sumiklab ang Digmaang Cristero. Ang mga kapatid na lalaki ni José ay itinala sa hukbo, ngunit siya ay hindi pinayagan ng kanyang ina. Subalit siya ay walang humpay kaya't napilitang bumigay ang ina sa mga paulit-ulit na pagsusumamor na 'makapunta sa Langit nang madalian.’ Nagsimula siya bilang tagapagdala ng bandila ng tropa at di nagtagal ay binansagan siyang Tarcisius, pagkatapos sa sinaunang Kristiyanong Santo na pinatay dahil sa pagtanggol sa Eukaristiya laban sa kalapastanganan. Tumaas ang kanyang ranggo bilang pangalawa ng Heneral, at pagkatapos ay naging tagatugtog ng korneta, nakasakay sa kabayo kasama nito sa pakikipaglabanan at naghahatid ng mga atas. Nang maglaon, si José ay nabihag ng mga sundalo ng pamahalaan at pinilit na itakwil ang kanyang pananampalataya.. Ipina-panood sa kanya ang pagbitay ng isang kapwa Cristero, ngunit lalo lamang inudyukan ito ng batang si José sa kanyang pagkamartir. Sa galit, tinanggal ng mga sundalo ang mga talampakan niya at pinilit siyang palakadin sa mga lansangan na nababalutan ng graba. Sa matinding sakit, ang batang ito ay nagrosaryo para sa mga nananakit sa kanya. Inawit niya ang mga awit ng ating binibini ng Guadalupe at ipinahayag ang kanyang pananampalataya nang malakas, kahit pa ilang ulit siyang nadapa sa kalye. Si José ay sumulat ng ilang liham sa kanyang ina na nagsasabi na masaya siyang magdusa para kay Kristo. Inalok siya ng mga sundalo ng kalayaan kung ipahayag niya: “Kamatayan kay Kristong Hari,” at ang pagtanggi niya ay nagbunga ng nakamamatay na pagpapahirap. “Hinding-hindi ako susuko. Vivo Cristo Rey Santa Maria de Guadalupe,” sabi ni José habang hinuhugot ang huli niyang hininga.
T - Kamakailan lamang nitong taon, ang kapatid kong lalaki ay ikakasal ng palingkurang huwes sa ibang lalaki. Ako’y napakalapit sa aking kapatid, ngunit alam ko na ang pag-aasawa ay para sa isang lalaki at isang babae. Mapapayagan ba akong dumalo sa kanyang kasal? S - Itong tanong ay nagiging malaganap na nakagigipit, pagkat napakarami sa ating mag-anak at mga kaibigan ay sinusunod ang mga pamumuhay na sumasalungat sa pinagtibay na layon ng Diyos para sa ating katuparan. Ang ganitong uri ng pag-aalinlangan ay nakasasanhi ng lubusang pagkaligalig dahil nais nating mahalin ang ating mag-anak at maalalayan sila, kahit ayaw nating sumang-ayon sa mga kapasyahan nila. Kasabay nito, hindi natin maaaring ipagkanulo ang alam nating totoo, sa paniwala natin na ang kalooban ng Diyos ay patungo sa mapananaligang kasiyahan. Ang Katekismo ng Simbahang Katolika (Talataang 1868) ay tinatalakay ito kapag ang pag-uusapan ay hinggil sa mga paraan na tayo ay maaaring makipagtulungan sa makasalanang pasya ng isang tao. Tayo ay sumasali sa kasalanan ng isang tao kung ‘pinupuri o sinasang-ayunan' natin ang makasalanang gawain. Sa lagay ng isang taong gumagawa ng pasya sa pamumuhay na laban sa ating pananampalatayang Katolika, ito’y magiging nauunawaang mali para sa atin na sa anumang paraa'y pararangalan o ipagdiriwang ang kapasyahang ito, na sa huli’y makasisira sa kaugnayan nila sa Diyos at inilalagay ang kanilang kaligtasan sa panganib. Kaya ano ang pinakamabuting paraan ng pagkilos? Ipagbibilin ko na magkaroon ka ng matapat na pakikipag-usap sa iyong kapatid na lalaki. Ibahagi mo ang iyong taos na pagamahal sa kanya, at ninanais mong ituloy ang ugnayang ito na manatiling malapit. Kasabay nito, ipaalam mo sa kanya kung paano ang iyong pananalig at budhi ay tinuturuan ka na ikaw ay hindi makasasang-ayon sa mga bagay na alam mong hindi tama. Huwag kang dadalo sa kasalan, magpadala ng handog, o parangalan siya, ngunit tiyakin na mapaalam sa kanyang nariyan ka pa rin para sa kanya. Bigyang-diin na hindi dahil sa 'suklam' o 'panghahamak' kaya hindi ka makadalo sa kasalan, ngunit gawa ng matatag at walang-maliw na paniwalang ang Diyos ay nilikha ang pag-aasawa bilang isang bagay na banal para sa isang lalaki at isang babae. Ito ay maaari o hindi maaaring magsanhi ng away o di-pagkakasundo sa inyong pamilya. Ngunit hindi natin dapat malimutan kailanman na si Hesus ay nangako: “Hindi magdadala ng kapayapaan, ngunit ng tabak.” Sinabi Niyang dapat tayong sumunod sa Kanya higit pa sa anupamang kaugnayan, kasama na yaong sa pamilya at mga kaibigan. Ito’y totoong isa sa Kanyang mga mabibigat na mga aral, ngunit ginugunita natin na ang katotohanan at pag-ibig ay hindi nagsasalungatan kailanman, at upang mamahal mo nang totoo ang iyong kapatid, dapat mong mahalin siya ayon sa katotohanan na ipinahahayag ni Kristo. Kailanma’y huwag malimutan, pati na rin, ang kapangyarihan ng pagdarasal at pag-aayuno. Magdasal at mag-ayuno bago sa pakikipag-usap mo sa iyong kapatid upang ang kanyang puso ay maging bukás sa iyong mabuting kalooban, at magdasal at mag-ayuno pagkaraan ng pakikipag-usap nang sa gayo'y maranasan niya ang taimtim na pagbabagong-loob kay Kristo, na kung Sino lamang ang nakapagpapalugod ng makataong puso. Huwag kang matakot sa pagpili mo kay Kristo bilang higit pa sa iyong kamag-anakan—kasama at sa pamamagitan ni Kristo--maging anuman ang pagtauli ng iyong kapatid. Huwag kang matakot, ngunit ipagpatuloy ang magmahal sa katotohanan.
Want to be in the loop?
Get the latest updates from Tidings!