Makatagpo

Ang Rebolusyong Mexican na nagsimula noong unang bahagi ng 1920s, ay humantong sa pag-uusig sa pamayanang Katoliko sa bansang iyon. Si Pedro de Jesus Maldonado-Lucero ay isang seminarista noong panahong iyon. Sa sandaling siya ay naging isang pari, sa kabila ng panganib, tumayo siya kasama ng kanyang mga tao. Inalagaan niya ang kanyang kawan sa panahon ng isang kakila-kilabot na epidemya, nagtatag ng mga bagong apostolikong grupo, muling nagtatag ng mga asosasyon, at nagpasiklab ng Eukaristikong kabanalan sa kanyang mga parokyano.

Nang matuklasan ang kanyang mga gawaing pastoral, ipinatapon siya ng gobyerno, ngunit nakabalik siya at ipagpatuloy ang paglilingkod sa kanyang kawan, sa pagtatago. Isang araw, matapos marinig ang pag-amin ng mga mananampalataya, isang gang ng mga armadong lalaki ang humarang sa kanyang pinagtataguan.

Nakuha ni Padre Maldonado ang isang relikaryo kasama ng mga Bentitado Ostiya  habang pilit siyang pinaalis. Pinilit siya ng mga lalaki na maglakad nang walang sapin sa buong bayan, habang sinusundan siya ng isang pulutong ng mga tapat. Hinawakan ng alkalde ng lungsod ang buhok ni Father Maldonado at kinaladkad siya patungo sa city hall. Siya ay natumba sa lupa, na nagresulta sa isang bali ng bungo na lumabas sa kanyang kaliwang mata. Nagawa niyang hawakan ang pyx hanggang sa oras na ito, ngunit ngayon ay nahulog ito sa kanyang mga kamay. Kinuha ng isa sa mga tulisan ang ilang mga Banal na Hukbo, at habang pilit niyang pinapasok ang mga host sa loob ng bibig ng pari, sumigaw siya: “Kumain na ito at tingnan kung maililigtas ka Niya ngayon.”

Hindi alam ng sundalo na noong gabi lamang bago, noong Banal na Oras, nanalangin si Padre Maldonado na masayang ibigay niya ang kanyang buhay para wakasan ang pag-uusig ‘kung papayagan lamang siyang kumuha ng Komunyon bago siya mamatay.’

Iniwan siya ng mga tulisan para mamatay sa isang lawa ng kanyang sariling dugo. Nakita siya ng ilang lokal na kababaihan na humihinga pa at isinugod siya sa malapit na ospital. Si Padre Pedro Maldonado ay ipinanganak sa buhay na walang hanggan kinabukasan, sa ika-19 na anibersaryo ng kanyang ordinasyon bilang pari. Si Pope John Paul II ay nag-kanonisa sa Mexicanong pari na ito noong 2000.

Kapag ang iyong landas ay nangungumpol ng mga kahirapan, at ika’y nakadarama ng walang-kalutasan, ano ang gagawin mo?  

Ang tag-init ng 2015 ay isang alaalang walang kupas.  Ako’y nasa pinakamababang tagpo mg aking buhay—nag-iisa, nalulumbay, at nagsusumikap nang lahat ng aking sigla upang makatakas sa isang kahila-hilakbot na katayuan. Ako’y napipiga sa pag-iisip at damdamin, at nadama ko na ang aking mundo ay humahantong sa katapusan.  Ngunit sa kakaibang gawi, mga himala ay lumaladlad nang hindi mo inaasahan.  Sa pamamaraan ng isang hanay ng mga di-karaniwang pangyayari, ito’y halos ang Diyos ang kusang bumubulong sa aking tenga na Siya’y nakaalalay sa likod ko. 

Sa kakaibang araw na yaon, ako’y nanatili sa higaan na nawalan ng pag-asa at bigo.  Sa kawalan ng tulog, muli kong pinag-iisipan ang malungkot na katayuan ng buhay ko habang mahigpit na tangan ang rosaryo, sinusubukang makapagdasal.  Sa kakaibang uri ng pananaw o panaginip, isang makináng na liwanag ang nagmumula sa rosaryo na nakalapag sa aking dibdib, pinupuno ang silid ng isang maluwalhating busilak ng kagintuan.  Habang ito’y kumakalat nang marahan, napuna ko ang madilim, walang mukha, maaninong mga hugis sa palibot ng busilak.  Sila’y nagsisipaglapit na sa akin na may di-mawaring bilis.  Ngunit ang ginintuang liwanag ay higit na lumaking maliwanag at tinaboy silang higit na palayo tuwing nag-aakma silang lumapit sa akin.  Ako’y nangatal sa lamig, hindi makakilos sa kakaibhan ng pananaw.  Pagkaraan ng ilang mga saglit, ito’y biglaang natapos, isinisisid muli ang silid sa sukdulang kadiliman.  Dala ng ganap na pagkabalisa at pagkatakot na matulog, binuksan ko ang TV.  Isang pari ay hinahawakan nang pataas ang isang medalya* ni San Benedicto at ipinaliliwanag kung paano ito nakapag-alay ng isang banal na panananggalang. 

Sa pagtatalakay niya ng mga sagisag at mga salitang nakasulat sa medalya, tumingin ako nang payuko sa aking rosaryo—isang alaala mula sa aking lolo—at napuna ko na ang Krus ay may kagayang medalya na nakakabit dito.  Ito ay nagbigay-daan sa isang pagpapakilala.  Ang mga luha’y simulang nagsidaloy sa aking mga pisngi nang maunawaan ko na ang Diyos ay kasama ko kahit na noong inakala kong ang aking buhay ay gumuguho sa pagkagiba.  Isang kulimlim ng alinlangan ang nawaglit sa aking isip, at nakatagpo ako ng ginhawa sa kaalamang hindi na ako nag-iisa. 

Kailanma’y hindi ko naunawaan ang medalyang Benediktino sa simula, kaya itong bagong tagpong paniniwala ay nagdulot sa akin ng dakilang kaginhawaan, pinasisigla ang pananalig at pag-asa ko sa Diyos.  Kasama ng walang sukat na pag-ibig at pakikiramay, ang Diyos ay umiiral nang walang hanggan, nakahanda upang sagipin ako kapag ako’y nadudulas.  Ito’y isang nakabibigay-galak na kabatiran na sinaklaw ang katauhan ko, pinupuno ako ng pag-asa at sigla. 

Pinatatatag ang Aking Kaluluwa 

Itong pagbago ng pagtanaw ay itinulak ako sa paglalakbay sa panunuklas at pagpapalaki ng sarili.  Tinigilan kong ituring ang kabanalan na isang bagay na nalalayo at nakahiwalay sa aking pang-araw-araw na  buhay.  Bagkus, hinanap kong mapangalagaan ang mataimtim na kaugnayan sa Diyos sa pamamagitan ng panalangin, pagdidili-dili, at mga asal ng kabutihan, nauunawaan na ang Kanyang pag-iral ay hindi napasusubali sa mga malakihang pagpapakita ngunit madarama sa pinakalikas na mga tagpo sa pang-araw-araw na kabuhayan. 

Ang ganap na pagbabago ay hindi nangyari nang magdamagan, ngunit ako’y nakapansin ng matatalas na pagbabago sa aking kalooban-looban.  Ako’y napagtubuan upang lalong maging matiyaga, natutunan ang pagbitiw ng pagkabahala at pag-aalala, at natanggap ang natagpuang pananalig na ang mga bagay ay mamumukadkad ayon sa kalooban ng Diyos kapag ihahabilin ko ang aking tiwala sa Kanya. 

Higit pa rito, ang pagkaunawa ko ng panalangin ay nagbago, umuunlad tungo sa lalong makahulugang pakikipag-usap na sumisibol mula sa kaalaman na, bagama’t ang Kanyang sakdal-bait na pag-iral ay hindi makikita, ang Diyos ay nakikinig at nagmamasid sa atin.  Tulad ng isang gumagawa ng palayok na nag-uukit ng luwad sa hugis ng isang kaaya-ayang sining, magagawa ng Diyos na gamitin ang pinakamakamundong mga bahagi ng ating mga buhay at isahugis ang mga ito sa pinakamagandang mga uri na mahaharaya.  Ang pagtiwala at pag-asa sa Kanya ay magdadala ng mabubuting mga bagay sa mga buhay natin na higit pa sa ating magagawa nang sarilinan, at makatutulong sa atin upang lalong maging malakas sa kabila ng mga pagsubok na dumaraan sa ating landas. 

*Ang mga Medalya ni San Benedicto ay napaniniwalaang nagdudulot ng pagkalinga at mga biyaya sa mga nagsusuot ng mga ito.  Ang ilang mga tao ay ibinabaon ang mga ito sa mga saligan ng bagong mga gusali, habang ang iba naman ay ikinakabit sila sa mga rosaryo o isinasabit sa mga dingding ng tahanan.  Gayon pa man, ang pinaka-karaniwang kaugalian ay ang pagsuot ng medalya ni San Benedicto na nakapatong sa eskapularyo o napasasaloob sa isang Krus. 

Naranasan mo na ba kung papaano ang pakiramdam sa oras ng pagsamba? Ang magandang salaysay ni Colette ay maaaring makapagpabago ng iyong buhay.

Naalala ko na noong bata pa ako, iniisip ko noon na ang pakikipag-usap kay Hesus sa Banal na Sakramento ay ang pinaka-hindi kapani-paniwala o nakakabaliw na ideya. Ngunit matagal na iyon bago ko pa Siya nakilala. Maraming taon magmula sa paunang pagpapakilalang iyon, mayroon na akong isang tagong kayamanan ng maliliit at malalaking karanasan na naglalapit sa akin sa Eukaristiyang Puso ni Hesus, na nagdadala sa akin upang mas maging malapit, isang hakbang sa bawat isang pagkakataon…Ang paglalakbay na iyon ay patuloy pa rin.

Minsan sa isang buwan, ang parokyang dinaluhan ko noon ay nagdaos ng magdamag na pagbabantay na magsisimula sa pagdiriwang ng Eukaristiya, na sinusundan ng pagsamba sa buong gabi, na hati-hati ang mga oras. Bawat oras ay nagsisimula sa ilang panalangin, pagbabasa ng Kasulatan, at papuri; Naalala ko, sa mga unang buwan, ang mga unang pagpukaw ng pakiramdam ng pagiging napakalapit ko kay Hesus. Ang mga gabing iyon ay nakatuon sa katauhan ni Hesus at doon, natuto akong magsalita sa Banal na Sakramento, na para bang si Hesus mismo ang nakatayo doon.

Nang maglaon, sa isang retreat para sa mga tinedyer, nakatagpo ako ng tahimik na Eukaristikong Pagsamba, na kakaiba sa aking pakiramdam noong una. Walang nangunguna, at walang kumakanta. Nasisiyahan akong umaawit sa Pagsamba at palagi akong nasisiyahan sa mga taong nangunguna sa amin sa pananalangin. Ngunit ang ideyang ito na maaari akong basta nakaupo lang at manahimik, bago iyon…Sa retreat, mayroong isang napakaespirituwal na Jesuit na pari na magsisimula ng pagsamba sa: “Manahimik at kilalanin na ako ay Diyos.” At iyon ang imbitasyon.

Ako at Ikaw, Hesus

Naalala ko ang isang partikular na pangyayari na nagdulot ng malalim na pagkaunawa sa katahimikang ito sa akin. Nasa Pagsamba ako noong araw na iyon, natapos na ang itinakdang oras para sa akin at hindi pa dumarating ang taong dapat na hahalili sa akin. Habang naghihintay ako, nagkaroon ako ng kakaibang impresyon mula sa Panginoon: “Wala ang taong iyon ngunit ikaw ay naririto,” kaya nagpasiya akong huminga na lang.

Darating na sila anumang minuto sa palagay ko, kaya tumutok ako sa presensya ni Hesus at napapahinga na lang. Napagtanto ko, gayunpaman, na ang aking isip ay umaalis sa gusali, nagiging abala sa iba pang mga alalahanin, samantalang ang aking katawan ay naroon pa rin kasama ni Hesus. Lahat ng tumatakbo sa isip ko ay biglang nagkampo. Sa isang iglap lang, bago halos matapos natanto ko kung ano ang nangyayari. Isang biglaang sandali ng katahimikan at kapayapaan. Parang naging musika ang lahat ng ingay sa labas ng kapilya, at naisip ko: “Oh, Panginoon, salamat…Ito ba ang dapat gawin sa pagsamba? Akayin mo ako sa isang espasyo kung saang ako at ikaw lang?”

Nagdulot ito ng malalim at pangmatagalang impresyon sa akin, na ang Eukaristiya ay hindi isang bagay, ito ay Isang Tao. Sa katunayan, ito ay hindi lamang isang tao, ito ay si Hesus Mismo.

Walang Katumbas na Regalo

Sa tingin ko ang ating pang-unawa sa Kanyang presensya at titig ay gumaganap ng isang malaking papel. Ang pag-iisip na ang mata ng Diyos na nakatutok sa atin ay maaaring maging lubhang nakakatakot. Ngunit sa katotohanan, ito ay isang titig ng pagkahabag. Naranasan ko ito ng buong-buo sa pagsamba. Walang paghatol, tanging pagkahabag. Ako ay isang taong napakabilis na husgahan ang aking sarili, ngunit sa titig na iyon ng habag mula sa Eukaristiya, ako ay inaanyayahan na maging hindi gaanong mapanghusga sa aking sarili dahil ang Diyos ay hindi gaanong mapanghusga. Sa palagay ko ay lumalago ako sa ganito sa isang buhay na patuloy sa pagkakalantad sa nakalantad na Eukaristiya.

Ang Eukaristikong Pagsamba ay naging isang paaralan ng presensya para sa akin. Si Hesus ay 100% naroroon saanman tayo magpunta, ngunit ito ay kapag ako ay nakaupo sa Kanyang Eukaristikong presensya saka ako naaalerto sa aking sariling presensya at sa Kanya. Doon, ang Kanyang presensya ay nakakatugon sa akin sa isang napaka-intensyonal na paraan. Ang paaralang ito ng presensya ay naging isang edukasyon ng mga tuntunin ng kung paano lalapitan din ang iba.

Kapag naka-duty ako sa ospital o sa hospisyo at may nakakaharap akong isang taong may malubhang sakit, ang pagiging hindi sabik na presensya sa kanila ang tanging bagay na maibibigay ko sa kanila. Natutunan ko ito mula sa Kanyang presensya sa Pagsamba. Tinutulungan ako ni Jesus na nasa akin na maging naroroon sa kanila nang walang adyenda–kundi para lamang ‘makasama’ ang tao, sa kanilang espasyo. Ito ay naging isang napakabuting regalo sa akin dahil ito ay nagpapaubaya sa akin na maging presensya ng Panginoon para sa iba at upang hayaan ang Panginoon na maglingkod sa kanila sa pamamagitan ko.

Walang hangganan ang kaloob na kapayapaang ibinibigay Niya. Nangyayari ang biyaya kapag tumitigil ako at hinahayaan ang Kanyang kapayapaan na mapuspos ako. Nararamdaman ko iyon sa Eukaristikong Pagsamba, kapag tumitigil ako sa pagiging abala. Sa palagay ko, sa buong buhay ko sa natututunan ko sa ngayon, iyon ang paanyaya: ‘Tumigil sa masyadong pagiging abala at manatili, at hayaan mo akong gawin ang iba pa.”

T – Natatakot ako sa kamatayan. Bagama’t naniniwala ako kay Hesus at umaasa sa Langit, napupuno pa din ako ng pagkabalisa sa hindi batid. Paano ko mapaglalabanan ang takot sa kamatayan?

S – Isipin na ikaw ay isinilang sa isang piitan at hindi nakikita ang mundo sa labas.  Isang pinto ang nagbubukod sa iyo sa mundo sa labas—ang sikat ng araw, ang sariwang hangin, ang kasayahan…ngunit wala kang kuru-kuro sa mga mas maliwanag, magagandang bagay na ito, dahil ang mundo mo ay ang madilim, maamag na agwat na puno ng pagkabulok.  Maya’t maya, ang isang tao ay dumadaan palabas sa pintuan, upang hindi na babalik kailanman. Naaala mo ang pagkukulang nila, dahil kaibigan mo sila at nakilala mo sila sa buong buhay mo!

Ngayon, isipin sandali na may napasok mula sa labas.  Sinasabi Niya sa iyo ang lahat ng magagandang bagay na madadanasan mo sa labas ng piitan na ito.  Alam Niya ang mga bagay na ito, dahil Siya Mismo ay galing na doon.  At dahil mahal ka Niya, mapagkakatiwalaan mo Siya. Ipinapangako Niya sa iyo na sasamahan ka Niya palabas sa pintuan.  Hahawakan mo ba ang Kanyang kamay?  Tatayo ka ba at lalakad kasama Siya palabas ng pintuan?  Ito ay nakakatakot, dahil hindi mo alam kung ano ang nasa labas, ngunit maaari kang magkaroon ng lakas ng loob na gaya ng meron Siya.  Kung kilala mo Siya at mahal mo Siya, hahawakan mo ang Kanyang kamay at lalakad palabas ng pintuan patungo sa sikat ng araw, tungo sa magandang mundo sa labas. Nakakatakot, ngunit may pagtitiwala at pag-asa.

Ang bawat kultura ng tao ay kinailangang makipagbuno sa takot sa hindi nababatid kapag tayo ay mnagllakad sa madilim na pintuan ng kamatayan.  Pag mag-iisa natin, hindi natin batid kung ano ang nasa kabila ng tabing, ngunit kilala natin ang Isang tao na nagmula sa kabilang panig upang sabihin sa atin kung ano ang katulad ng kawalang-hanggan.

At ano ang Kanyang inihayag?  Sinabi niya na ang mga nailigtas ay “nasa harap ng trono ng Diyos, at naglilingkod sa Kanya araw at gabi sa Kanyang templo, at Siya na nakaupo sa trono ay kakanlungan sila ng Kanyang presensya.  Hindi na sila magugutom, ni mauuhaw pa man; hindi sila tatamaan ng araw, ni anumang nakakapasong init.  Sapagkat ang Kordero na nasa gitna ng trono ay magiging kanilang pastol, at papatnubayan Niya sila sa mga bukal ng buhay na tubig, at papahidin ng Diyos ang bawat luha sa kanilang mga mata.” (Apokalipsis 7:15-17 )  Nagtitiwala tayo na ang buhay na walang hanggan ay sakdal na pag-ibig, masaganang buhay, sakdal na kagalakan.  Sa katunayan, napakabuti nito na “Hindi pa nakikita ng mata, o nadidinig ng tainga, ni hindi pa sumasagi sa isip ng tao.ang mga inihanda ng Diyos para sa mga umiibig sa kanya.” (1 Korinto 2:9)

Ngunit mayroon ba tayong anumang katiyakan na tayo ay maliligtas?  Wala bang pagkakataon na hindi tayo makakarating sa makalangit na paraisong iyon?  Oo, totoo na hindi ito garantisado.  Gayunman, tayo ay napupuno ng pag-asa dahil “nais ng Diyos na ang lahat ng tao ay maligtas at madating ang kaalaman ng katotohanan.” (1 Timoteo 2:3-4) Mas nais niya ang iyong kaligtasan kaysa sa naisin mo ito! Kaya, gagawin Niya ang lahat sa Kanyang kapangyarihan para dalhin tayo sa Langit.  Ipinaabot na Niya sa iyo ang paanyaya, na isinulat at nilagdaan sa Dugo ng Kanyang Anak.  Ang ating pananampalataya, na isinabuhay sa ating buhay, ang tumatanggap ng gayong paanyaya.

Totoong wala tayong katiyakan, ngunit mayroon tayong pag-asa, at “hindi tayo binibigo ng pag-asang ito” (Mga Taga Roma 5:5). Tayo ay tinawag na lumakad nang may pagpapakumbaba at pagtitiwala, batid ang kapangyarihan ng Tagapagligtas, na “naparito upang iligtas ang mga makasalanan” (1 Timoteo 1:15).

Sa praktikal na pagsasalita, mapaglalabanan natin ang takot sa kamatayan sa ilang paraan.

– Una, tumuon sa mga pangako ng Diyos ng Langit.  Madami pa siyang sinabi sa Banal na Kasulatan na pumupuno sa atin ng sabik na pag-asa na matanggap ang magandang kawalang-hanggan na inihanda Niya.  Dapat tayong mag-alab nang may pagnanais para sa Langit, na magpapababa sa takot na iwan itong lugmok, wasak na mundo.

– Pangalawa, tumuon sa kabutihan ng Diyos at sa Kanyang pagmamahal sa iyo.  Hindi ka niya pababayaan, kahit na kapag dumaan sa hindi batid.

– Panghuli, isaalang-alang ang mga paraan na Siya ay naroroon sa iyo noong kailangan mong pumasok sa bago at hindi kilalang mga lupain–pagpunta sa kolehiyo, pag-aasawa, pagbili ng bahay.  Maaaring nakakatakot na gumawa ng isang bagay sa unang pagkakataon dahil may takot sa hindi batid.  Ngunit kung ang Diyos ay naroroon sa mga bagong karanasang ito, lalo pang hahawakan Niya ang iyong kamay habang naglalakad ka sa pintuan ng kamatayan patungo sa buhay na matagal mo nang ninanais!

Si Rani Maria Vattalil ay ipinanganak noong 29 Enero 1954 kina Eleeswa at Paily Vattalil sa isang maliit na nayon na tinatawag na Pulluvazhy, sa Kerala, India. Mula sa murang edad, pinalaki siya sa pananampalatayang Kristiyano, na may pagmamahal sa mga mahihirap. Dumalo siya araw-araw na Misa at pinangunahan ang mga panalangin ng pamilya. Sa huling taon ng hayskul, naramdaman ni Rani na tinawag siya ng Panginoon sa buhay na inilaan at pumasok sa Franciscan Clarist Congregation noong 1972. Marubdob na pagnanais ni Rani Maria na gawin ang gawaing misyonero sa Hilagang India at paglingkuran ang mga mahihirap, kahit na ito ay magbuwis ng kanyang buhay. Ipinadala siya sa Madhya Pradesh (isang sentral na estado ng India) at naglingkod sa ilang lugar ng misyon doon.

Binigyan si Sister Rani Maria ng responsibilidad sa koordinasyon ng social apostolate ng lokal na diyosesis. Nag-organisa siya ng iba’t ibang programang pang-edukasyon para sa mga bata at kabataan at walang humpay na nagtrabaho upang bigyang kapangyarihan ang mga katutubo. Naunawaan niya kung paano pinagsamantalahan at sinamantala ng kanilang mga panginoong maylupa ang mga mahihirap at hindi marunong magsasaka. Kaya, tinuruan niya sila tungkol sa kanilang mga karapatan, tinulungan silang ipaglaban ang hustisya, at nagsalita para sa mga hindi makatarungang ikinulong. Ang lahat ng ito ay nagpagalit sa matataas na uri ng mga panginoong maylupa, na nagbanta sa kanya ng matinding kahihinatnan kung patuloy niyang susuportahan ang adhikain ng mahihirap. Ngunit walang takot si Rani Maria at hindi siya umatras sa kanyang misyon na “mahalin ang kanyang kapwa.” Isang mapanlinlang na plano ang ginawa ng mga napopoot sa kanya.

Noong ika-25 ng Pebrero 1995, habang naglalakbay sakay ng bus, siya ay walang awang sinaksak ng 54 na beses ni Samundar Singh—isang lalaking inupahan ng mga panginoong maylupa. Bumuntong hininga siya, inulit ang Banal na pangalan ni Hesus. Si Rani Maria ay nagsikap sa buong buhay niya upang ipaglaban ang dignidad at karapatan ng kanyang kapwa at nagpatotoo sa Ebanghelyo sa pamamagitan ng kanyang mga aktibidad sa lipunan. Ang pamilya ni Sister Rani Maria, na sumusunod sa magiting na halimbawa ng kanilang anak, ay buong pusong pinatawad ang pumatay sa kanya, kahit na inanyayahan siya sa kanilang tahanan! Ang gawang ito ng awa ay nakaantig nang husto sa kanya; nagsisi siya sa kanyang karumal-dumal na krimen at naging isang nagbagong tao.

Si Sister Rani Maria ay pinagpala ni Pope Francis noong ika-4 ng Nobyembre 2017.

Maging saan ka man, maging anuman ang ginagawa mo, ikaw ay ganap na tinawag dito sa isang dakilang misyon sa buhay. 

Sa bandang gitna ng labinsiyam na walumpung dekada, si Peter Weir na katutubo ng Australia ay lumikha ng kanyang unang pelikulang Amerikano, isang matagumpay na kapanapanabikang palabas, Witness, na itinampok si Harrison Ford.  Ito ay isang sine tungkol sa isang batang sumasaksi sa pagpatay ng isang sikretang alagad na isinagawa ng mga kurakot na kasamahan sa pulisya, at siya’y itinagong palayo sa isang anibang komunidad ng mga Amish upang makupkop.  Sa pamumukadkad ng salaysay, ginugunita niya kung ano ang nangyari sa paraan ng pagkukumpuni ng mga piraso at pagkatapos, ihinahayag niya sa katauhang ginagampanan ni Ford na nagngangalang John Book (bigyang-pansin ang pananagisag ng Ebanghelyo).  Ang sine ay naglalaman ng mga tanda ng isang saksi: isang nakakakita, nakagugunita, at naghahayag.

Pag-ikot nang Pabalik 

Si Hesus ay nagpakita Kanyang sarili sa pinakaloob-loobang sirkulo Niya upang ang katotohanan ng Kanyang Muling Pagkabangon ay maabot nito ang bawa’t tao sa pamamagitan nila.  Iminulat Niya ang mga isip ng Kanyang mga alagad sa hiwaga ng Kanyang Pagkamatay at Pagkabuhay sa mga salitang: “Kayo ang mga saksi sa mga bagay na ito” (Lukas 24:48). Nang Siya’y nakita na ng kanilang sariling mga mata, ang mga Apostol ay hindi makapanatiling tahimik tungkol sa di-kapanipaniwalang karanasang ito.

Kung ano ang totoo para sa mga Apostol ay totoo rin para sa atin dahil tayo’y mga kaanib ng Simbahan, ang niluwalhating Katawan ni Kristo.  Binigyan ni Hesus ng karapatan ang Kanyang mga alagad sa utos na ito, “Gayundin, humayo kayo at mag-alap ng mga alagad sa lahat ng mga bansa, sila’y bibinyagan ninyo sa ngalan ng Ama, ng Anak, at ng Ispirito Santo.” (Mateo 28:19) Bilang mga misyonerong alagad, tayo’y sumasaksi na si Hesus ay buháy.  Ang tanging paraan lamang na maaaring matupad itong misyon nang buong sigasig at pagkataimtim ay ang pagtanaw sa pamamagitan ng mga mata ng pananampalataya na si Hesus ay bumangon, na Siya’y buháy, at naririto  ngayon na sumasaatin at kapiling natin.  Yaon ang nagagawa ng isang saksi.

Sa pag-ikot nang pabalik, paano ‘matatanaw’ ng isa ang Bumangon na si Kristo?  Si Hesus ay nagbilin sa atin: “Maliban lamang kung ang isang butil ng trigo ay mahuhulog sa lupa at mamamatay, ito’y nananatiling nag-iisa; ngunit kung ito’y mamamatay, magbubunga ito ng maraming prutas.” (Juan 12:23-24) Sa madaling sabi, kung totoong nais nating ‘makita’ si Hesus, kung nais nating malaman Siya nang malabis at katangi-tangi, at kung nais nating maintindihan Siya, kailangan nating tumanaw sa butil ng trigo na namamanaw sa lupa: sa ibang salita, kailangan nating tumanaw sa Krus.

Ang Tanda ng Krus ay nagpapahiwatig ng puspusang pagpalit mula sa pansariling-sanggunian (Ego-drama) hanggang sa pagiging nakatutok kay Kristo (Theo-drama).  Sa sarili nito, ang Krus ay makapagpapakita lamang ng pag-ibig, paglingkod, at walang pinaglalaanang pag-aalay ng sarili.  Ito’y sa pamamagitan lamang ng lubos na paghahandog ng sarili para sa pagpapapuri at luwalhati ng Diyos at kapakanan ng iba upang makita natin si Kristo at makagawi sa Santatluhang Pag-ibig.  Sa ganitong paraan lamang na tayo’y maaaring maipaghugpong sa ‘Puno ng Buhay’ at totoong ‘matatanaw’ si Hesus.

Si Hesus ay Buhay na kusa.  At tayo’y matatag na nakakiling upang matagpuan ang Buhay pagka’t tayo ay nilikha sa wangis ng Diyos.  Yaon ang dahilan kung bakit tayo’y nakahalinang pumatungo kay Hesus—upang ‘matanaw’ si Hesus, makilala Siya, malaman Siya, at ibigin Siya.  Yaon lamang ang paraan upang tayo’y magiging mabisang mga saksi sa Nabuhay na si Kristo.

Ang Nakatagong Binhi 

Tayo rin ay dapat tumugon nang pagsaksi sa isang buhay na inialay sa paglingkod, isang buhay na naiwangis sa Landas ni Hesus, isang buhay na lubos na paghahandog ng sarili, para sa kabutihan ng iba, ginugunita na ang Panginoon ay sumapit sa atin bilang mga tagapaglingkod.  Bilang pangkaraniwang tanong, paano natin ito maisasabuhay nang puspusan?  Sinabihan ni Hesus ang Kanyang mga alagad: “Kayo ay magkakamit ng kapangyarihan kapag ang Banal na Ispirito ay sasapit sa inyo; at kayo’y magiging mga saksi Ko.’ (Mga Gawa 1:8) Ang Banal na Ispirito, tulad ng Kanyang ginawa noong ikaunang Pentekostes, ay ipinapalaya ang ating mga puso na nagapos ng kadena ng pagkatakot.  Ginagapi Niya ang ating pagtututol upang magawa ang kalooban ng Ama, at Siya’y nagdudulot ng kapangyarihan upang tayo’y makapagbigay ng saksi na si Hesus ay Bumangon, Siya ay buháy at naririto ngayon at magpakailanman!

Paano ito nagagawa ng Banal na Ispirito?  Sa pagpapanibago ng ating mga puso, pagpapatawad ng ating mga sala, at pagpapalaganap sa atin ng pitong mga biyaya na nakapagbibigay-sigla sa atin upang sundin ang Landas ni Hesus.

Sa paraan lamang ng Krus ng nakatagong binhi, nakahandang mamatay, na tunay na ‘makikita’ natin si Hesus at dahil dito’y makapagbibigay ng saksi kay Hesus.  Sa paraan lamang ng pag-uugnay ng kamatayan at buhay na tayo’y makararanas ng ligaya at kahitikan ng isang pag-ibig na dumadaloy sa puso ni Kristong Nabuhay.  Sa paraan lamang ng kapangyarihan ng Ispirito na matutuntunan natin ang kapunuan ng Buhay na isinaalang-alang sa atin na hinandog ng Diyos.  Kaya, sa pagdiriwang natin ng Pentekostes, ating pagtibayan sa tulong ng biyaya ng Pananampalataya na maging mga saksi ng Nabuhay na Panginoon, at madala ang Banyuhayang mga handog ng ligaya at kapayapaan sa mga taong nakasasalamuha natin.  Aleluya!

Isang isang-hintuan na solusyon sa lahat ng problema sa mundo!

Christus surrexit!  Christus vere surrexit!  Si Kristo ay nabuhay!  Si Kristo ay tunay na nabuhay!

Wala nang nagpapahayag ng labis na kagalakan ng Pasko ng Pagkabuhay na mas kaakit-akit pa kaysa sa imahe ni Pedro, na nahulog sa bangka sa kanyang pananabik na maabot si Hesus.  Sa Linggo ng Pasko ng Pagkabuhay, nakuha natin ang matagumpay, maging ang matagumpay na deklarasyon ni Jesus na tayo ay mga anak ng Diyos ngayon.  Walang reaksyon na napakasaya na maaaring tumugma sa laki ng himala.

Sapat na ba ito?

Noong isang araw, lahat ng ito ay tinatalakay ko kasama ng isa sa matatalinong matandang monghe sa aming monasteryo (senpectae, tinatawag namin sila—ang mga ‘matandang puso’).  Isang bagay na kanyang sinabi ang lubos na tumama sa akin: “Oo!  Ang isang kuwentong tulad niyan ay nanaisin mong inbahagi sa isang tao.”  Paulit-ulit akong bumabalik sa kanyang parirala: “… nais na nais mong sabihin sa isang tao ang tungkol dito.”  Totoo.

Subalit, ang isa pa sa aking mga kaibigan ay may ibang pananaw: “Ano’t naisip mong tama ka sa lahat ng ito?  Hindi mo ba naiisip na mapagmataas ang umasa na ang iyong relihiyon ay sapat para sa lahat?”

Pinag-isipan ko ang dalawang komento.

Hindi ko nais na ibahagi lamang ang kuwentong ito;  Nais kong mahikayat ang ibang tao dahil ito ay higit pa sa isang kuwento.  Ito ang sagot sa mga suliranin ng lahat.  Ang kwentong ito ay ANG MABUTING BALITA.  “Walang kaligtasan sa sinuman,” sabi ni San Pedro, “12 Sa kanya lamang matatagpuan ang kaligtasan, sapagkat walang ibang pangalan sa buong daigdig na ibinigay ng Diyos sa mga tao upang tayo ay maligtas.” (Gawa 4:12) Kaya, sa palagay ko kailangan kong aminin na tama ako sa isang ito, kailangang ibahagi ang balitang ito!

Mayabang ba ang dating sa iyo nyan?

Ang totoo, kung ang kuwento ng Pagkabuhay na Mag-uli ni Kristo ay hindi totoo, sa gayon ang aking buhay ay walang kahulugan—at higit pa riyan, ang buhay mismo ay walang kahulugan dahil ako, bilang isang Kristiyano, ay nasa isang natatanging mahirap na kalagayan.  Ang aking pananampalataya ay nakasalalay sa katotohanan ng isang makasaysayang pangyayari.  “Kung si Kristo ay hindi muling nabuhay, ang inyong pananampalataya ay walang kabuluhan,” sabi ni San Pablo (1 Mga Taga-Corinto 15:14-20).

Ano ang kailangan mong malaman

Tinatawag ito ng ilang tao na ‘Ang Iskandalo ng Partikular.’  Hindi Ito isang bagay na kung ito ay totoo para sa akin’ o ‘totoo para sa iyo.’ Ito ay isang katanungan na kung ito ay totoo talaga.  Kung si HesuKristo ay bumangon mula sa mga patay, nangangahulugan na walang ibang relihiyon, walang ibang pilosopiya, walang ibang kredo o paniniwala ang sapat.  Maaaring mayroon silang ilang mga sagot, ngunit pagdating sa nag-iisang, pinakamahalagang kaganapan sa kasaysayan ng mundo, lahat nito ay kulang.  Kung, sa kabilang dako, si Hesus ay hindi bumangon mula sa mga patay—kung ang Kanyang Pagkabuhay na Mag-uli ay hindi isang makasaysayang katotohanan—nangangahulugan na kailangan nating lahat na itigil ang kamangmangan na ito ngayon.  Ngunit alam kong nagawa Niya iyon, at kung tama ako, kailangang malaman ng mga tao.

Dinadala tayo nito sa madilim na bahagi ng mensaheng ito: hangga’t nais nating ibahagi ang Mabuting Balita, at sa kabila ng pangako na ito ay magtatagumpay sa bandang huli, makikita natin, sa ating matinding pagkabigo, na, madalas kaysa hindi, ang mensahe ay tatanggihan.  Hindi lang tinanggihan.  Pinagtatawanan.  Sinisiraan.  Minamartir.  “Hindi tayo nakikilala ng mundo,” sigaw ni San Juan, “tulad ng Siya ay hindi nakilala ng mundo.” (1 Juan 3:1)

Gayunpaman, anong kagalakan ang ito ay malaman!  Anong kagalakan ang mayroon sa pananampalataya!  Anong laki ng kagalakan sa pag-asa ng ating sariling pagkabuhay-muli!  Anong kagalakan ang matanto na nang ang Diyos ay naging tao, nagdusa sa krus para sa ating kaligtasan at nagtagumpay laban sa kamatayan, inalok Niya tayo ng bahagi sa Banal na buhay!  Siya ay nagbubuhos ng nagpapabanal na biyaya sa atin sa mga Sakramento, simula sa Binyag.  Kapag tinanggap Niya tayo sa Kanyang pamilya, tunay tayong nagiging magkakapatid kay Kristo, nakikibahagi sa Kanyang Pagkabuhay na Mag-uli.

Paano natin malalaman na totoo ito?  Na si Hesus ay muling nabuhay?  Marahil ito ang saksi ng milyun-milyong martir.  Dalawang libong taon ng teolohiya at pilosopiya ang nagsaliksik sa mga kahihinatnan ng paniniwala sa Pagkabuhay na Mag-uli.  Sa mga santo tulad ni Madre Teresa o Francis ng Assisi, nakikita natin ang buhay na patotoo sa kapangyarihan ng pag-ibig ng Diyos.  Ang pagtanggap sa Kanya sa Eukaristiya ay palaging nagpapatunay nito para sa akin habang tinatanggap ko ang Kanyang buhay na presensya at binabago Niya ako mula sa loob.  Marahil, sa dakong huli, ito ay simpleng kagalakan: ang kalugud-lugod na’hindi mapaunlakang kasiyahan na mismo ay mas kanais-nais kaysa sa anumang iba pang kasiyahan.’  Ngunit pagdating sa paninindigan, alam kong handa akong mamatay para sa paniniwalang ito—o mas mabuti pa, sa mabuhay para dito:  Christus surrexit.  Christus vere surrexit.  Si Kristo ay tunay na nabuhay! Aleluya!

Kung sa tingin mo ay nawalan ka na ng halaga at layunin sa buhay, ito ay para sa iyo.

Sa aking 40 taon ng pagiging pari, ang mga libing para sa mga taong nagpakamatay ay ang pinakamahirap. sa lahat. At ito ay hindi lamang isang pangkalahatang pahayag, dahil kamakailan lamang ay nawalan din ako, sa aking sariling pamilya, isang binatang 18 taong gulang pa lamang para magpakamatay, dahil sa mga hindi magagandang pangyayari sa kanyang buhay.

Sa pagtaas ng mga bilang ng pagpapatiwakal sa mga araw na ito, ang mga hakbang na ginagawa ay kinabibilangan ng gamot, sikolohikal na mga remedyo, at maging ang mga sistema ng pamilya sa terapewtika. Gayunpaman, sa maraming bagay na madalas na pinag-uusapan ang tungkol sa, isa na hindi sapat na pinag-uusapan ay ang tungkol sa espirituwal na lunas. Isa sa mga pangunahing sikolohikal at ang mga isyung pilosopikal sa likod ng depresyon, maging ang pagpapakamatay, ay maaaring dahil sa kakulangan ng espirituwal na kahulugan at layunin para sa buhay-ang paniniwala na ang ating buhay ay may pag-asa at halaga.

Pagmamahal ng Isang Ama

Ang pag-ibig ng Diyos na ating Ama, ang angkla ng ating buhay, ay nag-aalis sa atin sa mga madidilim na lugar ng kalungkutan. Gagawin ko ang kahit na makipagtalo na sa lahat ng mga regalo na ibinigay sa atin ni Jesucristo (at sus, napakarami), ang pinakamahusay at pinaka mahalaga na ginawa ni Jesus ay ng gawin Nya na maging Ama natin ang Kanyang Ama.

Inihayag ni Hesus ang Diyos bilang isang mapagmahal na magulang na lubos na nagmamahal at nagmamalasakit sa Kanyang mga anak. Ang kaalamang ito ay pinagtitibay sa atin sa tatlong espesyal na paraan:

1. Kaalaman kung sino ka

Hindi ka trabaho, ang iyong numero sa social security, ang iyong lisensya ng pag maneho o “isang tinanggihang” mangingibig. Ikaw ay anak ng Diyos—ginawa ayon sa larawan at wangis ng Diyos. Ikaw ay tunay na Kanyang gawa. Iyan ang ating pagkakakilanlan, ito ay kung sino tayo sa Diyos.

2. Binibigyan tayo ng Diyos ng Layunin

Sa Diyos, napapagtanto natin kung bakit tayo naririto—may plano, layunin, at istruktura sa buhay na ibinigay ng Diyos. Ginawa tayo ng Diyos para sa isang layunin sa mundong ito—ang makilala, mahalin, at paglingkuran Siya.

3. May Tadhana ka

Tayo ay itinakda hindi para sa mundong ito kundi upang makapiling ang ating Ama magpakailanman at tanggapin ang Kanyang walang-hanggang pag-ibig. Ang pagkilala sa Ama bilang may-akda ng pag-ibig ay nag-aanyaya sa atin na tanggapin, igalang, at ibigay ang buhay na gusto Niyang magkaroon tayo. Ito ay nagbibigay-inspirasyon sa atin upang lumago sa kahulugan ng kung sino tayo—ang ating kabutihan, pagiging natatangi, at kagandahan.

Ang Pag-ibig ng Ama ay isang nakaangkla na pag-ibig: “Ito ang pag-ibig: hindi sa inibig natin ang Diyos, kundi inibig Niya tayo at Isinugo niya ang kanyang Anak bilang nagbabayad-salang hain para sa ating mga kasalanan.” (1 Juan 4:10)

Ang pag-ibig ng Diyos ay hindi isinasaalang-alang ang katotohanan na tayo ay perpekto araw-araw o na hindi tayo nalulumbay. o pinanghihinaan ng loob. Ang katotohanang minahal tayo ng Diyos at ipinadala ang Kanyang Anak bilang handog para sa ating mga kasalanan ay isang pampatibay-loob na makakatulong sa atin na labanan ang kadiliman ng depresyon. Sa Kanyang kaibuturan, ang Diyos ay hindi isang mapagkondenang hukom ngunit isang mapagmahal na magulang. Ang kaalamang ito—na mahal tayo ng Diyos at itinatangi tayo anuman ang ginagawa ng sinuman sa paligid natin—naka angkla sa atin.

Ito talaga ang pinakamalaking pangangailangan ng tao na mayroon tayo. Lahat tayo ay medyo malungkot; lahat tayo ay naghahanap at nagsasaliksik ng mga bagay na hindi kayang ibigay ng mundong ito. Umupo nang tahimik sa mapagmahal na titig ng ating Diyos araw-araw at hayaan ang Diyos para mahalin ka. Isipin na ang Diyos ay niyayakap ka, inaalagaan ka, at itinutulak ang iyong takot, pagkabalisa, at pag-aalala. Hayaang dumaloy ang pag-ibig ng Diyos Ama sa bawat selula, kalamnan, at tisyu. Hayaan itong itaboy ang kadiliman at takot sa iyong buhay.

Ang mundo ay hindi kailanman magiging isang perpektong lugar, kaya kailangan nating anyayahan ang Diyos upang punuin tayo ng Kanyang pag-asa. Kung nahihirapan ka ngayon, humingi ng tulong sa isang kaibigan at hayaan ang iyong kaibigan na maging mga kamay at mata ng Diyos, niyayakap at minamahal ka. Mayroong ilang beses sa aking 72 taon kung saan hiningi ko ang tulong ng mga kaibigan na tumangan sa akin, nag-aruga, at nagturo sa akin.

Umupo nang kuntento sa presensya ng Diyos bilang isang bata sa kandungan ng kanyang ina hanggang sa malaman ng iyong katawan ang katotohanan na ikaw ay isang mahalaga, magandang anak ng Diyos, na ang iyong buhay ay may halaga, layunin, kahulugan, at direksyon. Hayaan ang Diyos na dumaloy sa iyong buhay.

Ang buhay ay tila napakahirap minsan, ngunit kung mananatili ka at magtitiwala, ang mga hindi inaasahang regalo ay maaaring mabigla sa iyo.

“Iligtas mo kami sa lahat ng takot at pagkabalisa habang naghihintay kami nang may masayang pag-asa sa pagdating ng ating Tagapagligtas, si HesuKristo.” Bilang isang panghabambuhay na Katoliko, binibigkas ko ang panalanging ito sa bawat Misa. Ang takot ay hindi ko kasama sa loob ng maraming taon, kahit na may oras na iyon. Nalaman ko ang “perpektong pag-ibig” na inilarawan sa 1 Huwan 4:18 at natulungan akong mamuhay sa realidad ng Siya na nananaig sa takot. Bihira akong makaranas ng pagkabalisa sa puntong ito ng aking buhay, ngunit isang umaga ay nakaramdam ako ng kaba. Hindi ko mailagay ang aking daliri sa dahilan.

Kamakailan, ang pagkatisod sa isang gilid ng bangketa ay nagresulta sa isang malakas na pagkahulog, at nakakaramdam pa rin ako ng kakulangan sa ginhawa sa aking balakang at pelvis. Ang matinding pananakit na lumalabas sa tuwing itinataas ko ang aking mga braso ay nagpapaalala sa akin na ang aking mga balikat ay nangangailangan pa ng mas maraming oras para gumaling. Ang mga bagong stress sa trabaho at ang biglaang pagkamatay ng anak ng isang mahal na kaibigan ay nakadagdag sa aking pagkabalisa. Ang estado lamang ng ating mundo ay maaaring magdulot ng malaking pagkabalisa para sa sinumang gumugugol ng maraming oras sa pagiisip ng mga pangunahing balita. Sa kabila ng hindi alam na pinagmulan ng aking pagkabalisa, alam ko kung paano tumugon. Napapikit ako, isinuko ko ang mabigat na bigat na nararamdaman ko.

Mga Anghel na Nag-obertaym

Kinabukasan, habang nagmamaneho ako patungo sa tahanan ng isang pasyente, isang tropikal na bagyo ang umusbong nang hindi inaasahan. Mabigat ang trapiko, at sa kabila ng nagniningning na mga headlight at bumababa ang bilis, ang abot ng mata ay natatakpan ng malalakas na patak ng ulan. Sa walang saan man, , naramdaman ko ang salpok ng isa pang sasakyan, na itinulak ang kotse ko papunta sa kanang linya! Nakakagulat na kalmado, tumungo ako sa emergesya na linya, sa kabila ng pag-hila ng gulong ngayon. Maya-maya ay huminto ang isang tagapagligtas na sasakyane; isang paramediko na sumakay sa aking sasakyan upang maiwasan ang malakas na buhos ng ulan ay nagtanong kung ako ay nasaktan. Hindi…hindi ako noon! Iyon ay tila hindi malamang dahil ito ay ilang araw pa lamang mula nang ang matagal na epekto ng aking pagkahulog ay tumigil. Nanalangin ako para sa proteksyon noong umagang iyon bago umalis, alam kung ano ang hinulaang lagay ng panahon. Maliwanag, ang mga anghel ay nag-overtaym; inaalmuhadon muna ang aking pagkahulog, pagkatapos ay ang hagupit mula sa banggaan na ito.

Dahil nasa pagawaan ng sasakyan na ngayon ang kotse ko at sinasaklaw ng pag seseguro ang pag-aayos, nag-impake kami ng asawa kong si Dan para sa aming matagal nang nakaplanong bakasyon. Bago kami umalis, nasiraan ako ng loob nang marinig na halos tiyak na kukunin ng aming insurer ang aking sasakyan! Limang taong gulang lamang at nasa malinis na kondisyon bago ang pag-disgrasya, ang halaga ng Librong Asul nito sa kasalukuyan ay $8,150 lamang. Hindi iyon magandang balita! Nilalayon naming panatilihin ang haybrid na matipid sa gasolina na ito hangga’t patuloy itong tumatakbo, kahit na bumili ng garantiya pahabain upang matiyak ang aming plano. Huminga ako ng malalim, muli akong kumilos ayon sa natutunan kong gawin sa mga sitwasyong hindi ko kontrolado: Ibinigay ko ito sa Diyos at hiniling ang Kanyang interbensyon.

Walang-humpay na Panalangin

Noong nasa Salt Lake City, nakuha namin ang aming inuupahang kotse at hindi nagtagal ay nagmamaneho na kami sa magandang Grand Teton National Park. Pagpasok ko sa garahe ng paradahan ng hotel nang gabing iyon, bigla akong napaatras sa isang makitid na lugar. Habang ibinababa ni Dan ang aming mga bagahe, napansin kong may turnilyo sa isang gulong. Ang pag-aalala ng aking asawa tungkol sa pagbutas ay nagtulak sa kanya na tumawag sa iba’t ibang mga sentro ng serbisyo. Dahil walang bukas tuwing Linggo, napagpasyahan namin ng pagkakataong magmaneho. Kinaumagahan, nagdasal kami at umalis, na umaasang mananatili ang gulong habang nagmamaneho sa makikitid na daan sa bundok papasok at palabas ng Yellowstone. Sa kabutihang palad, ang araw ay walang kaganapan. Pagdating sa Hampton Inn, kung saan nagpareserba si Dan ilang buwan bago, nalaglag ang aming mga panga! Sa tabi mismo ng pinto ay isang pagawaan ng sasakyan! Nangangahulugan ang mabilis na serbisyo ng Lunes ng umaga na nasa kalsada na kami nang wala pang isang oras! Lumalabas na tumutulo ang gulong, kaya naiwasan ng pagkumpuni ang posibleng pagsabog—isang pagpapala dahil nagmaneho kami nang mahigit 1200 milya noong linggong iyon!

Samantala, pinahintulutan ng aking taga gawa ng sasakyan ang karagdagang pagsisiyasat para sa “mga nakatagong pinsala” mula sa aksidente. Kung matagpuan, ang halaga ay lalampas sa halaga ng kotse at tiyak na hahantong sa kalahatan! Araw-araw na nagdarasal,ibinigay ko ang magiging resulta at naghintay. Sa wakas, ipinaalam sa akin na ang halaga ng pag-aayos ay dumating sa ilalim lamang ng halaga …aayusin nila ang aking sasakyan pagkatapos ng lahat! (Pagkalipas ng ilang linggo, nang kunin ko ang aking inayos na kotse, nalaman ko na ang halaga ay talagang lumampas sa halaga ng Librong Asul , ngunit ang aking panalangin ay nasagot din!)

Isang Kamangha-manghang Pagpapala

Isa pang halimbawa ng pangangalaga ng Diyos ang dumating habang nagpatuloy kami sa aming paglalakbay sa Yellowstone National Park! Punung puno ang paradahan ng sasakyab pagdating namin. Umikot kami nang walang patutunguhan nang biglang, may bakante na puwesto malapit sa harapan! Nagmamadali kaming pumarada at naglakad para malaman na ang susunod na pagsabog ng Old Faithful* ay inaasahan sa loob ng sampung minuto. Sa sapat na oras para makarating sa lugar ng pag tingin, sumabog ang geyser! Tinunton namin ang landas ng lakaran sa pamamagitan ng iba’t ibang heolohikal na pormasyon, bukal , at geyser. Ang aking asawang mapagmahal sa labas ay abalang kumukuha ng mga larawan, sunod-sunod! Namangha sa kamangha-manghang tanawing nakapalibot sa amin, napatingin ako sa aking relo…ang susunod na pagsabog ng Old Faithful ay inaasahan sa lalong madaling panahon. Ang mga pag-wisik ay sumabog tulad ng inaasahan sa hangin, sa pagkakataong ito ay hindi natatakpan ng mga turista dahil nasa likod kami ng geyser! Dahil sa aking pasasalamat, nagpasalamat ako sa Diyos para sa mga pagpapala sa araw na iyon—una, ang perpektong lokasyon ng tindahan ng gulong, pagkatapos ay ang magandang balita mula sa kompanya ng tagapagseguro tungkol sa aking sasakyan, at sa wakas, ang kamangha-manghang tanawin ng kalikasan.

Sa pagmumuni-muni sa aktibong presensya ng Diyos, nanalangin ako: “Salamat sa pag-ibig mo sa amin, Panginoon! Alam kong mahal Mo ang lahat ng iba pang tao sa lupa, ngunit napakalakas ng koneksyon ni Dan sa Iyo sa Paglikha, ihahayag Mo ba muli ang Iyong Sarili sa kanya?” Sa patuloy na paglalakad, namatay ang baterya ng kamera ng asawa ko. Nakaupo habang pinapalitan niya ito, may narinig akong kakaibang tunog. Lumingon ako para makita ang isang malaking pagsabog. Ito ay kamangha-manghang-ang Beehive ay dalawang beses na mas mataas kaysa sa Old Faithful! Sa pagtingin sa aming gabay na libro, nabasa namin na ang geyser na ito ay isa sa pinakamaganda, ngunit napaka-hindi pwede asahan na maaaring mangyari ang mga pagsabog mula saanman sa pagitan ng 8 oras hanggang hanggang 5 araw…ngunit, sa sandaling nandoon kami nangyari ito! Tiyak, ipinakikita ng Diyos ang Kanyang sarili sa aking asawa tulad ng hiniling ko!

Ang aming huling hintuan ay nagtatampok ng ilang geyser kung saan nag-alok ang isang ginoo na kunan kami ng litrato. Sa sandaling pinindot niya ang pansara, bumitaw ang geyser na iyon! Naranasan namin ang isa pang hindi inaasahang regalo ng perpektong oras at pagpapala ng Diyos! Para bang hindi sapat ang pagpainit sa ganda ng hindi kapani-paniwalang tanawin, talon, bundok, lawa, at ilog, naranasan din namin ang magandang panahon! Sa kabila ng hula ng ulan araw-araw, nakatagpo lamang kami ng ilang maikling pag-ulan at magagandang temperatura araw at gabi!

Ako ay dumating sa buong bilog mula sa aking kamakailang ligalig at pagkabalisa. Ang pagsuko ay humantong sa isang paglulubog sa pangangalaga ni Hesus gayundin sa kahanga-hangang kamangha-mangha ng ating Maylalang! Ang panalanging iyon na sinabi ko nang maraming beses sa Misa ay tiyak na sinagot! Ako ay protektado, kapwa mula sa takot at malubhang pinsala, habang inilabas mula sa pagkabalisa. Ang paghihintay ay talagang nagbunga ng masayang pag-asa…. ang angkla para sa aking kaluluwa.

*Ang Old Faithful, isang alimusod geyser sa Yellowstone National Park sa US, ay kilala bilang isa sa mga pinakahulaang geyser, na nagbubuga ng halos 20 beses sa isang araw!

Ikaw ba’y kaagad na nanghuhusga ng mga iba?  Nag-aalinlangan ka bang tumulong sa yaong mga may pangangailangan?  Kung oo, panahon na upang manalamin!

Yaon ay isa na namang karaniwang araw lamang para sa akin.  Bumabalik mula sa bilihan, pagod mula sa isang araw ng paghahanapbuhay, sinusundo si Roofus mula sa paaralang Sinagoga…

Bagaman, isang bagay na nagpadama nang kaibhan sa araw na yaon.  Ang hangin ay bumubulong sa aking mga tainga, at kahit ang langit ay higit na nagpapakilala di tulad ng dati.  Kaguluhan mula sa mga taong nasa mga lansangan ay ipinasatotoo para sa akin na ngayong araw, isang bagay ay magbabago.

Kasunod, nakita ko Siya—ang Kanyang katawang sumamà ang anyo na dali-dali kong ipinihit nang palayo ang mukha ni Roofus mula sa  nakagigitlang pangitain.  Ang kaawaawang bata ay mahigpit na sumunggab sa aking bisig nang lahat ng kanyang lakas—siya ay labis na natakot.

Sa kung paanong paraan ang lalaking ito, ayon sa anumang nalalabi sa Kanya, ay naasikaso na maaaring may kinalaman sa nagawa Niyang kahila-hilakbot na bagay.

Hindi ko na makayanang tumindig at manood, ngunit nang masimulan kong lumisan, pinigil ako ng isang kawal na Romano.  Sa aking pagkalagim, inutusan nila akong tulungan itong lalaki na buhatin ang Kanyang mabigat na pasanin.  Alam kong ito’y nangangahulugang isang gulo.  Sa kabila ng panananggi, hinatol nilang tulungan ko Siya.

Anong laking kaguluhan!  Hindi ko nais na makisalamuha sa isang makasalanan!  Nakakahiya!  Ang magbuhat ng krus habang silang lahat ay nanonood?

Alam kong wala nang paraang makatakas, kaya ako’y nakiusap sa aking kalapit-bahay na si Vanessa na dalhin nang pauwi si Roofus, pagka’t ang paglilitis na ito’y aabutin ng katagalan.

Nilapitan ko Siya—madungis, duguan, walang-ayos.  Pinagtakahan ko kung anong nagawa Niya upang tamasahin ito.  Kahit anupaman, ang parusang ito ay labis na malupit.

Ang mga nagmamasid ay sumisigaw ng ‘lapastangan,’ ‘sinungaling,’ atbp., habang ang iba ay binubugahan Siya ng laway at pinagmamalabisan Siya.

Ako’y kailanma’y hindi pa nahamak at napahirapan nang ganito sa aking isip. Pagkaraan lamang ng labinlimang mga hakbang, Siya’y  bumagsak sa lupa, unang-una ang mukha.  Upang itong paglilitis ay magwakas, kinakailangan Niyang bumangon, kaya ako’y lumuhod upang matulungan Siya.

Pagkaraan, ako’y may napansin sa Kanyang mga mata, na nakapagbago sa akin.  Nakita ko ay awa at pag-ibig?  Paanong nangyayari ito?

Walang takot, ni suklam, ni galit—pag-ibig at pakikiramay lamang.  Ako’y naguluhan, habang may yaong mga mata, Siya’y tumingala sa akin at tumangan sa aking kamay upang makabangong muli.  Hindi ko na marinig o makita ang mga taong nakapaligid sa akin.  Nang binuhat ko ang Krus isang balikat ko at Siya sa isa pa, ang magagawa ko lamang ay ang paglinga-linga sa Kanya.  Nakita ko ang dugo, mga sugat, ang laway, ang dumi, bawa’t bagay na hindi na kayang maikubli ang pagkabanal ng Kanyang mukha.  Ang maririnig ko lamang sa ngayon ay ang pagtibok ng Kanyang puso at ang Kanyang abot-abot na paghinga…Siya’y nahihirapan, ngunit napalakas.

Sa kalagitnaan ng lahat ng mga taong naghihiyawan, nagmamalupit, at nagsisipaghangos, tila nadama ko na Siya’y nakikipag-usap sa akin.  Bawa’t anuman ang nagawa ko hanggang sa tagpong yaon, mabuti o masama, ay walang kinalaman.

Nang ang mga kawal na Romano ay hinila Siyang papalayo sa akin upang kaladkarin patungo sa pook ng Kanyang pagpapako sa krus, tinulak nila ako sa tabi, at bumagsak ako sa lupa.  Kinakailangan Niyang tumuloy nang Kanyang sarili.  Nakatihaya ako roon sa lupa habang napagtatapak-tapakan ako ng mga tao.  Hindi ko alam ang sunod kong gagawin.  Ang alam ko lamang ay ang mga bagay ay hindi na muling babalik sa dati.

Hindi ko na muling marinig ang mga taong nagsikalat ngunit ang kapayapaan lamang at ang tinig ng puso kong pumipintig.  Ako’y napaalalahan ng tinig ng Kanyang magiliw na puso.

Paglipas ng iilang oras, nang ako’y humandang tumayo upang umalis, ang mapagpahayag na langit na kanina pa ay nagsimulang magsalita.  Ang kailaliman ng tinatayuan ko ay umalog.  Palagpas akong tumingin sa tuktok ng Kalbaryo at nakita ko Siya, mga bisig na nakadipa at ang ulo ay nakayuko, para sa akin.

Alam ko na ngayon na ang dugong kumalat sa aking damit yaong araw ay pag-aari ng Kordero ng Diyos, na nag-aalis sa mga kasalanan ng mundo.  Nilinisan Niya ako ng Kanyang dugo.

*** *** ***
Ito ang kung papaano ko hinaharaya si Simon ng Sireneyo sa paggunita ng kanyang araw ng karanasan nang siya’y naatasang tulungan si Hesus na magbuhat ng Krus sa landas ng Kalbaryo.  Ang kanyang narinig tungkol kay Hesus ay maaring napakaliit hanggang sa araw na yaon, ngunit talagang natitiyak kong hindi na siya katulad ng dati nang matapos niyang matulungan ang Tagapagligtas sa pagbuhat ng yaong Krus.

Itong panahon ng Kuwaresma, tinatanong tayo ni Simon na tingnan ang ating mga sarili:

Tayo ba’y naging maagap sa paghatol ng ibang mga tao? 

Minsan, napakabilis nating maniwala kung ano ang ipinahihiwatig ng ating mga biglaang gawi tungkol sa isang tao.  Tulad ni Simon, maaari nating hayaan ang ating mga paghahatol na humambalang sa pagtulong sa iba.  Nakita ni Simon si Hesus na nilalatigo at inakala niyang Siya’y may nagawang isang pagkakamali.  Maaaring nagkaroon na ng ilang mga ulit na ang ating mga sapantaha tungkol sa mga tao ay humambalang sa pagmamahal sa kanila na itinawag tayo ni Kristo.

Tayo ba’y nag-aatubiling tumulong sa ilang mga tao? 

Hindi ba dapat nating makita si Hesus sa katauhan ng iba at alukin na matulungan sila?

Pinanawagan ni Hesus na mahalin natin hindi lamang ang ating mga kaibigan ngunit pati ang mga di-kaanu-ano at mga kaaway.  Si Madre Teresa, bilang isang ganap na halimbawa para sa pagmahal ng mga di-kaanu-ano, ay ipinakita sa atin kung paano makita ang mukha ni Hesus sa bawa’t isa.  Sino, bilang halimbawa, ang higit na makapagtuturo ng pagmahal sa iba kundi si Hesukristo?  Minahal Niya yaong mga kinasuklaman Siya at ipinagdasal Niya yaong mga umusig sa Kanya.  Tulad ni Simon, tayo’y nag-aalinlangang kumalinga sa mga di-kilala at mga kaaway, ngunit tinatawag tayo ni Kristo upang mahalin ang mga kapatid natin, gaya ng Kanyang ginawa.  Siya’y namatay para sa kanilang mga sala at para sa iyong mga sala.

Panginoong Hesus, salamat sa pagbibigay Mo sa amin ng halimbawa ni Simon ng Sireneyo, na naging dakilang saksi sa pagsunod ng Iyong Landas.  Maluwalhating Ama, bigyan Mo kami ng biyaya upang maging Iyong saksi sa pamamagitan ng pagtulong sa yaong mga nangangailangan.

Nagugunita ko ang isang tagpo sa aking ministeryo nang nadama ko ang isang kapwa ministro ay inilalayo niya ang kanyang sarili sa akin na walang malinaw na dahilan.  Waring siya’y may ipinagbubuno, ngunit ayaw niya itong ipamahagi sa akin.  Isang araw ng Kuwaresma, sa kabigatan ng isipan, ako’y tumindig sa loob ng aking silid-tanggapan at tumawag nang malakas sa Panginoon: “Hesus, dama ko nang labis na ako’y naipagliban sa buhay ng taong ito.”

Kaagad, narinig ko si Hesus na tumugon ng ganitong malungkot na mga diwa: “Alam Ko ang iyong nadarama.  Ito’y nagaganap sa Akin bawa’t araw.”

Naku!  Nadama ko na ang aking sariling puso ay napaglagusan, at ang mga luha ay dumanak sa aking mga mata.  Nabatid ko na ang mga salitang ito ay kayamanan.

Ipinagpatuloy ko sa mga sumunod na mga buwan na alisin sa pagkakasalansan ang biyayang yaon.  Sa simula ng aking Pagkakabinyag sa Banal na Ispirito na dalawampung-taon nang nakalipas, naituring ko na ang aking sarili na ako’y may malalim na kaugnayan kay Hesus.  Ngunit itong Salita na mula sa aking mahalagang Manliligtas at Panginoon ay nagbukas ng buong bagong pag-unawa sa Puso ni Hesus.  “Oo, Hesus, napakaraming mga tao ang nakalilimot sa Iyo, hindi ba?  At tulad ko rin, gaano kadalas akong nababalot sa aking mga gawain, nalilingat na idala ang mga suliranin at mga palagay ko sa Iyo?  Lahat ng sandali, Ikaw ay naghihintay sa akin upang bumalik ako sa Iyo, sumisilay sa akin nang ganap na pag-ibig.”

Sa aking dalangin, patuloy kong ipinagpaparaan yaong mga salita.  “Higit na alam ko ngayon kung paano ang pagdama Mo kapag may taong tumatanggi, nagpaparatang, o nansisisi sa Iyo, o hindi nakikipag-usap sa Iyo nang maraming mga araw o kahit mga taon.”  Isasangguni ko nang buong kamalayan ang aking mga dalamhati Kay Hesus at sasabihin sa Kanya: “Hesus, aking Minamahal, nadarama Mo yaring mga pighati na tulad ng aking nadarama, ihinahandog ko sa Iyo ang aking munting hinanakit upang damayan Ka para sa yaong mga tao, kabilang na ako, na nagmintis na damayan Ka.”

Aking nakita sa bagong paraan ang pansarili kong kinagigiliwan na larawan, si Hesus sa Kanyang Kabanal-banalang Puso na may mga sinag ng pag-ibig na dumadaloy nang palabas, itinataghoy kay Santa Margarita Maria: “Tumingin ka sa Aking Pusong nagmamahal nang labis sa mga tao—ngunit bahagyang nakatatanggap lamang nang pabalik.”

Totoo nga, binibigyan ako ni Hesus ng arawing mga pagsubok upang ako’y magkaroon ng munting karanasan na Kanyang pinagdaanan para sa atin.  Aalalahanin kong lagi yaong tagpo ng paghihirap na nagdala sa akin nang higit na malapít sa kahangahangang, magiliw, at mahabang-paghihirap na pag-ibig ng ating mahal na Panginoong Hesus.