Makatagpo

Si Rani Maria Vattalil ay ipinanganak noong 29 Enero 1954 kina Eleeswa at Paily Vattalil sa isang maliit na nayon na tinatawag na Pulluvazhy, sa Kerala, India. Mula sa murang edad, pinalaki siya sa pananampalatayang Kristiyano, na may pagmamahal sa mga mahihirap. Dumalo siya araw-araw na Misa at pinangunahan ang mga panalangin ng pamilya. Sa huling taon ng hayskul, naramdaman ni Rani na tinawag siya ng Panginoon sa buhay na inilaan at pumasok sa Franciscan Clarist Congregation noong 1972. Marubdob na pagnanais ni Rani Maria na gawin ang gawaing misyonero sa Hilagang India at paglingkuran ang mga mahihirap, kahit na ito ay magbuwis ng kanyang buhay. Ipinadala siya sa Madhya Pradesh (isang sentral na estado ng India) at naglingkod sa ilang lugar ng misyon doon.

Binigyan si Sister Rani Maria ng responsibilidad sa koordinasyon ng social apostolate ng lokal na diyosesis. Nag-organisa siya ng iba’t ibang programang pang-edukasyon para sa mga bata at kabataan at walang humpay na nagtrabaho upang bigyang kapangyarihan ang mga katutubo. Naunawaan niya kung paano pinagsamantalahan at sinamantala ng kanilang mga panginoong maylupa ang mga mahihirap at hindi marunong magsasaka. Kaya, tinuruan niya sila tungkol sa kanilang mga karapatan, tinulungan silang ipaglaban ang hustisya, at nagsalita para sa mga hindi makatarungang ikinulong. Ang lahat ng ito ay nagpagalit sa matataas na uri ng mga panginoong maylupa, na nagbanta sa kanya ng matinding kahihinatnan kung patuloy niyang susuportahan ang adhikain ng mahihirap. Ngunit walang takot si Rani Maria at hindi siya umatras sa kanyang misyon na “mahalin ang kanyang kapwa.” Isang mapanlinlang na plano ang ginawa ng mga napopoot sa kanya.

Noong ika-25 ng Pebrero 1995, habang naglalakbay sakay ng bus, siya ay walang awang sinaksak ng 54 na beses ni Samundar Singh—isang lalaking inupahan ng mga panginoong maylupa. Bumuntong hininga siya, inulit ang Banal na pangalan ni Hesus. Si Rani Maria ay nagsikap sa buong buhay niya upang ipaglaban ang dignidad at karapatan ng kanyang kapwa at nagpatotoo sa Ebanghelyo sa pamamagitan ng kanyang mga aktibidad sa lipunan. Ang pamilya ni Sister Rani Maria, na sumusunod sa magiting na halimbawa ng kanilang anak, ay buong pusong pinatawad ang pumatay sa kanya, kahit na inanyayahan siya sa kanilang tahanan! Ang gawang ito ng awa ay nakaantig nang husto sa kanya; nagsisi siya sa kanyang karumal-dumal na krimen at naging isang nagbagong tao.

Si Sister Rani Maria ay pinagpala ni Pope Francis noong ika-4 ng Nobyembre 2017.

Maging saan ka man, maging anuman ang ginagawa mo, ikaw ay ganap na tinawag dito sa isang dakilang misyon sa buhay. 

Sa bandang gitna ng labinsiyam na walumpung dekada, si Peter Weir na katutubo ng Australia ay lumikha ng kanyang unang pelikulang Amerikano, isang matagumpay na kapanapanabikang palabas, Witness, na itinampok si Harrison Ford.  Ito ay isang sine tungkol sa isang batang sumasaksi sa pagpatay ng isang sikretang alagad na isinagawa ng mga kurakot na kasamahan sa pulisya, at siya’y itinagong palayo sa isang anibang komunidad ng mga Amish upang makupkop.  Sa pamumukadkad ng salaysay, ginugunita niya kung ano ang nangyari sa paraan ng pagkukumpuni ng mga piraso at pagkatapos, ihinahayag niya sa katauhang ginagampanan ni Ford na nagngangalang John Book (bigyang-pansin ang pananagisag ng Ebanghelyo).  Ang sine ay naglalaman ng mga tanda ng isang saksi: isang nakakakita, nakagugunita, at naghahayag.

Pag-ikot nang Pabalik 

Si Hesus ay nagpakita Kanyang sarili sa pinakaloob-loobang sirkulo Niya upang ang katotohanan ng Kanyang Muling Pagkabangon ay maabot nito ang bawa’t tao sa pamamagitan nila.  Iminulat Niya ang mga isip ng Kanyang mga alagad sa hiwaga ng Kanyang Pagkamatay at Pagkabuhay sa mga salitang: “Kayo ang mga saksi sa mga bagay na ito” (Lukas 24:48). Nang Siya’y nakita na ng kanilang sariling mga mata, ang mga Apostol ay hindi makapanatiling tahimik tungkol sa di-kapanipaniwalang karanasang ito.

Kung ano ang totoo para sa mga Apostol ay totoo rin para sa atin dahil tayo’y mga kaanib ng Simbahan, ang niluwalhating Katawan ni Kristo.  Binigyan ni Hesus ng karapatan ang Kanyang mga alagad sa utos na ito, “Gayundin, humayo kayo at mag-alap ng mga alagad sa lahat ng mga bansa, sila’y bibinyagan ninyo sa ngalan ng Ama, ng Anak, at ng Ispirito Santo.” (Mateo 28:19) Bilang mga misyonerong alagad, tayo’y sumasaksi na si Hesus ay buháy.  Ang tanging paraan lamang na maaaring matupad itong misyon nang buong sigasig at pagkataimtim ay ang pagtanaw sa pamamagitan ng mga mata ng pananampalataya na si Hesus ay bumangon, na Siya’y buháy, at naririto  ngayon na sumasaatin at kapiling natin.  Yaon ang nagagawa ng isang saksi.

Sa pag-ikot nang pabalik, paano ‘matatanaw’ ng isa ang Bumangon na si Kristo?  Si Hesus ay nagbilin sa atin: “Maliban lamang kung ang isang butil ng trigo ay mahuhulog sa lupa at mamamatay, ito’y nananatiling nag-iisa; ngunit kung ito’y mamamatay, magbubunga ito ng maraming prutas.” (Juan 12:23-24) Sa madaling sabi, kung totoong nais nating ‘makita’ si Hesus, kung nais nating malaman Siya nang malabis at katangi-tangi, at kung nais nating maintindihan Siya, kailangan nating tumanaw sa butil ng trigo na namamanaw sa lupa: sa ibang salita, kailangan nating tumanaw sa Krus.

Ang Tanda ng Krus ay nagpapahiwatig ng puspusang pagpalit mula sa pansariling-sanggunian (Ego-drama) hanggang sa pagiging nakatutok kay Kristo (Theo-drama).  Sa sarili nito, ang Krus ay makapagpapakita lamang ng pag-ibig, paglingkod, at walang pinaglalaanang pag-aalay ng sarili.  Ito’y sa pamamagitan lamang ng lubos na paghahandog ng sarili para sa pagpapapuri at luwalhati ng Diyos at kapakanan ng iba upang makita natin si Kristo at makagawi sa Santatluhang Pag-ibig.  Sa ganitong paraan lamang na tayo’y maaaring maipaghugpong sa ‘Puno ng Buhay’ at totoong ‘matatanaw’ si Hesus.

Si Hesus ay Buhay na kusa.  At tayo’y matatag na nakakiling upang matagpuan ang Buhay pagka’t tayo ay nilikha sa wangis ng Diyos.  Yaon ang dahilan kung bakit tayo’y nakahalinang pumatungo kay Hesus—upang ‘matanaw’ si Hesus, makilala Siya, malaman Siya, at ibigin Siya.  Yaon lamang ang paraan upang tayo’y magiging mabisang mga saksi sa Nabuhay na si Kristo.

Ang Nakatagong Binhi 

Tayo rin ay dapat tumugon nang pagsaksi sa isang buhay na inialay sa paglingkod, isang buhay na naiwangis sa Landas ni Hesus, isang buhay na lubos na paghahandog ng sarili, para sa kabutihan ng iba, ginugunita na ang Panginoon ay sumapit sa atin bilang mga tagapaglingkod.  Bilang pangkaraniwang tanong, paano natin ito maisasabuhay nang puspusan?  Sinabihan ni Hesus ang Kanyang mga alagad: “Kayo ay magkakamit ng kapangyarihan kapag ang Banal na Ispirito ay sasapit sa inyo; at kayo’y magiging mga saksi Ko.’ (Mga Gawa 1:8) Ang Banal na Ispirito, tulad ng Kanyang ginawa noong ikaunang Pentekostes, ay ipinapalaya ang ating mga puso na nagapos ng kadena ng pagkatakot.  Ginagapi Niya ang ating pagtututol upang magawa ang kalooban ng Ama, at Siya’y nagdudulot ng kapangyarihan upang tayo’y makapagbigay ng saksi na si Hesus ay Bumangon, Siya ay buháy at naririto ngayon at magpakailanman!

Paano ito nagagawa ng Banal na Ispirito?  Sa pagpapanibago ng ating mga puso, pagpapatawad ng ating mga sala, at pagpapalaganap sa atin ng pitong mga biyaya na nakapagbibigay-sigla sa atin upang sundin ang Landas ni Hesus.

Sa paraan lamang ng Krus ng nakatagong binhi, nakahandang mamatay, na tunay na ‘makikita’ natin si Hesus at dahil dito’y makapagbibigay ng saksi kay Hesus.  Sa paraan lamang ng pag-uugnay ng kamatayan at buhay na tayo’y makararanas ng ligaya at kahitikan ng isang pag-ibig na dumadaloy sa puso ni Kristong Nabuhay.  Sa paraan lamang ng kapangyarihan ng Ispirito na matutuntunan natin ang kapunuan ng Buhay na isinaalang-alang sa atin na hinandog ng Diyos.  Kaya, sa pagdiriwang natin ng Pentekostes, ating pagtibayan sa tulong ng biyaya ng Pananampalataya na maging mga saksi ng Nabuhay na Panginoon, at madala ang Banyuhayang mga handog ng ligaya at kapayapaan sa mga taong nakasasalamuha natin.  Aleluya!

Isang isang-hintuan na solusyon sa lahat ng problema sa mundo!

Christus surrexit!  Christus vere surrexit!  Si Kristo ay nabuhay!  Si Kristo ay tunay na nabuhay!

Wala nang nagpapahayag ng labis na kagalakan ng Pasko ng Pagkabuhay na mas kaakit-akit pa kaysa sa imahe ni Pedro, na nahulog sa bangka sa kanyang pananabik na maabot si Hesus.  Sa Linggo ng Pasko ng Pagkabuhay, nakuha natin ang matagumpay, maging ang matagumpay na deklarasyon ni Jesus na tayo ay mga anak ng Diyos ngayon.  Walang reaksyon na napakasaya na maaaring tumugma sa laki ng himala.

Sapat na ba ito?

Noong isang araw, lahat ng ito ay tinatalakay ko kasama ng isa sa matatalinong matandang monghe sa aming monasteryo (senpectae, tinatawag namin sila—ang mga ‘matandang puso’).  Isang bagay na kanyang sinabi ang lubos na tumama sa akin: “Oo!  Ang isang kuwentong tulad niyan ay nanaisin mong inbahagi sa isang tao.”  Paulit-ulit akong bumabalik sa kanyang parirala: “… nais na nais mong sabihin sa isang tao ang tungkol dito.”  Totoo.

Subalit, ang isa pa sa aking mga kaibigan ay may ibang pananaw: “Ano’t naisip mong tama ka sa lahat ng ito?  Hindi mo ba naiisip na mapagmataas ang umasa na ang iyong relihiyon ay sapat para sa lahat?”

Pinag-isipan ko ang dalawang komento.

Hindi ko nais na ibahagi lamang ang kuwentong ito;  Nais kong mahikayat ang ibang tao dahil ito ay higit pa sa isang kuwento.  Ito ang sagot sa mga suliranin ng lahat.  Ang kwentong ito ay ANG MABUTING BALITA.  “Walang kaligtasan sa sinuman,” sabi ni San Pedro, “12 Sa kanya lamang matatagpuan ang kaligtasan, sapagkat walang ibang pangalan sa buong daigdig na ibinigay ng Diyos sa mga tao upang tayo ay maligtas.” (Gawa 4:12) Kaya, sa palagay ko kailangan kong aminin na tama ako sa isang ito, kailangang ibahagi ang balitang ito!

Mayabang ba ang dating sa iyo nyan?

Ang totoo, kung ang kuwento ng Pagkabuhay na Mag-uli ni Kristo ay hindi totoo, sa gayon ang aking buhay ay walang kahulugan—at higit pa riyan, ang buhay mismo ay walang kahulugan dahil ako, bilang isang Kristiyano, ay nasa isang natatanging mahirap na kalagayan.  Ang aking pananampalataya ay nakasalalay sa katotohanan ng isang makasaysayang pangyayari.  “Kung si Kristo ay hindi muling nabuhay, ang inyong pananampalataya ay walang kabuluhan,” sabi ni San Pablo (1 Mga Taga-Corinto 15:14-20).

Ano ang kailangan mong malaman

Tinatawag ito ng ilang tao na ‘Ang Iskandalo ng Partikular.’  Hindi Ito isang bagay na kung ito ay totoo para sa akin’ o ‘totoo para sa iyo.’ Ito ay isang katanungan na kung ito ay totoo talaga.  Kung si HesuKristo ay bumangon mula sa mga patay, nangangahulugan na walang ibang relihiyon, walang ibang pilosopiya, walang ibang kredo o paniniwala ang sapat.  Maaaring mayroon silang ilang mga sagot, ngunit pagdating sa nag-iisang, pinakamahalagang kaganapan sa kasaysayan ng mundo, lahat nito ay kulang.  Kung, sa kabilang dako, si Hesus ay hindi bumangon mula sa mga patay—kung ang Kanyang Pagkabuhay na Mag-uli ay hindi isang makasaysayang katotohanan—nangangahulugan na kailangan nating lahat na itigil ang kamangmangan na ito ngayon.  Ngunit alam kong nagawa Niya iyon, at kung tama ako, kailangang malaman ng mga tao.

Dinadala tayo nito sa madilim na bahagi ng mensaheng ito: hangga’t nais nating ibahagi ang Mabuting Balita, at sa kabila ng pangako na ito ay magtatagumpay sa bandang huli, makikita natin, sa ating matinding pagkabigo, na, madalas kaysa hindi, ang mensahe ay tatanggihan.  Hindi lang tinanggihan.  Pinagtatawanan.  Sinisiraan.  Minamartir.  “Hindi tayo nakikilala ng mundo,” sigaw ni San Juan, “tulad ng Siya ay hindi nakilala ng mundo.” (1 Juan 3:1)

Gayunpaman, anong kagalakan ang ito ay malaman!  Anong kagalakan ang mayroon sa pananampalataya!  Anong laki ng kagalakan sa pag-asa ng ating sariling pagkabuhay-muli!  Anong kagalakan ang matanto na nang ang Diyos ay naging tao, nagdusa sa krus para sa ating kaligtasan at nagtagumpay laban sa kamatayan, inalok Niya tayo ng bahagi sa Banal na buhay!  Siya ay nagbubuhos ng nagpapabanal na biyaya sa atin sa mga Sakramento, simula sa Binyag.  Kapag tinanggap Niya tayo sa Kanyang pamilya, tunay tayong nagiging magkakapatid kay Kristo, nakikibahagi sa Kanyang Pagkabuhay na Mag-uli.

Paano natin malalaman na totoo ito?  Na si Hesus ay muling nabuhay?  Marahil ito ang saksi ng milyun-milyong martir.  Dalawang libong taon ng teolohiya at pilosopiya ang nagsaliksik sa mga kahihinatnan ng paniniwala sa Pagkabuhay na Mag-uli.  Sa mga santo tulad ni Madre Teresa o Francis ng Assisi, nakikita natin ang buhay na patotoo sa kapangyarihan ng pag-ibig ng Diyos.  Ang pagtanggap sa Kanya sa Eukaristiya ay palaging nagpapatunay nito para sa akin habang tinatanggap ko ang Kanyang buhay na presensya at binabago Niya ako mula sa loob.  Marahil, sa dakong huli, ito ay simpleng kagalakan: ang kalugud-lugod na’hindi mapaunlakang kasiyahan na mismo ay mas kanais-nais kaysa sa anumang iba pang kasiyahan.’  Ngunit pagdating sa paninindigan, alam kong handa akong mamatay para sa paniniwalang ito—o mas mabuti pa, sa mabuhay para dito:  Christus surrexit.  Christus vere surrexit.  Si Kristo ay tunay na nabuhay! Aleluya!

Kung sa tingin mo ay nawalan ka na ng halaga at layunin sa buhay, ito ay para sa iyo.

Sa aking 40 taon ng pagiging pari, ang mga libing para sa mga taong nagpakamatay ay ang pinakamahirap. sa lahat. At ito ay hindi lamang isang pangkalahatang pahayag, dahil kamakailan lamang ay nawalan din ako, sa aking sariling pamilya, isang binatang 18 taong gulang pa lamang para magpakamatay, dahil sa mga hindi magagandang pangyayari sa kanyang buhay.

Sa pagtaas ng mga bilang ng pagpapatiwakal sa mga araw na ito, ang mga hakbang na ginagawa ay kinabibilangan ng gamot, sikolohikal na mga remedyo, at maging ang mga sistema ng pamilya sa terapewtika. Gayunpaman, sa maraming bagay na madalas na pinag-uusapan ang tungkol sa, isa na hindi sapat na pinag-uusapan ay ang tungkol sa espirituwal na lunas. Isa sa mga pangunahing sikolohikal at ang mga isyung pilosopikal sa likod ng depresyon, maging ang pagpapakamatay, ay maaaring dahil sa kakulangan ng espirituwal na kahulugan at layunin para sa buhay-ang paniniwala na ang ating buhay ay may pag-asa at halaga.

Pagmamahal ng Isang Ama

Ang pag-ibig ng Diyos na ating Ama, ang angkla ng ating buhay, ay nag-aalis sa atin sa mga madidilim na lugar ng kalungkutan. Gagawin ko ang kahit na makipagtalo na sa lahat ng mga regalo na ibinigay sa atin ni Jesucristo (at sus, napakarami), ang pinakamahusay at pinaka mahalaga na ginawa ni Jesus ay ng gawin Nya na maging Ama natin ang Kanyang Ama.

Inihayag ni Hesus ang Diyos bilang isang mapagmahal na magulang na lubos na nagmamahal at nagmamalasakit sa Kanyang mga anak. Ang kaalamang ito ay pinagtitibay sa atin sa tatlong espesyal na paraan:

1. Kaalaman kung sino ka

Hindi ka trabaho, ang iyong numero sa social security, ang iyong lisensya ng pag maneho o “isang tinanggihang” mangingibig. Ikaw ay anak ng Diyos—ginawa ayon sa larawan at wangis ng Diyos. Ikaw ay tunay na Kanyang gawa. Iyan ang ating pagkakakilanlan, ito ay kung sino tayo sa Diyos.

2. Binibigyan tayo ng Diyos ng Layunin

Sa Diyos, napapagtanto natin kung bakit tayo naririto—may plano, layunin, at istruktura sa buhay na ibinigay ng Diyos. Ginawa tayo ng Diyos para sa isang layunin sa mundong ito—ang makilala, mahalin, at paglingkuran Siya.

3. May Tadhana ka

Tayo ay itinakda hindi para sa mundong ito kundi upang makapiling ang ating Ama magpakailanman at tanggapin ang Kanyang walang-hanggang pag-ibig. Ang pagkilala sa Ama bilang may-akda ng pag-ibig ay nag-aanyaya sa atin na tanggapin, igalang, at ibigay ang buhay na gusto Niyang magkaroon tayo. Ito ay nagbibigay-inspirasyon sa atin upang lumago sa kahulugan ng kung sino tayo—ang ating kabutihan, pagiging natatangi, at kagandahan.

Ang Pag-ibig ng Ama ay isang nakaangkla na pag-ibig: “Ito ang pag-ibig: hindi sa inibig natin ang Diyos, kundi inibig Niya tayo at Isinugo niya ang kanyang Anak bilang nagbabayad-salang hain para sa ating mga kasalanan.” (1 Juan 4:10)

Ang pag-ibig ng Diyos ay hindi isinasaalang-alang ang katotohanan na tayo ay perpekto araw-araw o na hindi tayo nalulumbay. o pinanghihinaan ng loob. Ang katotohanang minahal tayo ng Diyos at ipinadala ang Kanyang Anak bilang handog para sa ating mga kasalanan ay isang pampatibay-loob na makakatulong sa atin na labanan ang kadiliman ng depresyon. Sa Kanyang kaibuturan, ang Diyos ay hindi isang mapagkondenang hukom ngunit isang mapagmahal na magulang. Ang kaalamang ito—na mahal tayo ng Diyos at itinatangi tayo anuman ang ginagawa ng sinuman sa paligid natin—naka angkla sa atin.

Ito talaga ang pinakamalaking pangangailangan ng tao na mayroon tayo. Lahat tayo ay medyo malungkot; lahat tayo ay naghahanap at nagsasaliksik ng mga bagay na hindi kayang ibigay ng mundong ito. Umupo nang tahimik sa mapagmahal na titig ng ating Diyos araw-araw at hayaan ang Diyos para mahalin ka. Isipin na ang Diyos ay niyayakap ka, inaalagaan ka, at itinutulak ang iyong takot, pagkabalisa, at pag-aalala. Hayaang dumaloy ang pag-ibig ng Diyos Ama sa bawat selula, kalamnan, at tisyu. Hayaan itong itaboy ang kadiliman at takot sa iyong buhay.

Ang mundo ay hindi kailanman magiging isang perpektong lugar, kaya kailangan nating anyayahan ang Diyos upang punuin tayo ng Kanyang pag-asa. Kung nahihirapan ka ngayon, humingi ng tulong sa isang kaibigan at hayaan ang iyong kaibigan na maging mga kamay at mata ng Diyos, niyayakap at minamahal ka. Mayroong ilang beses sa aking 72 taon kung saan hiningi ko ang tulong ng mga kaibigan na tumangan sa akin, nag-aruga, at nagturo sa akin.

Umupo nang kuntento sa presensya ng Diyos bilang isang bata sa kandungan ng kanyang ina hanggang sa malaman ng iyong katawan ang katotohanan na ikaw ay isang mahalaga, magandang anak ng Diyos, na ang iyong buhay ay may halaga, layunin, kahulugan, at direksyon. Hayaan ang Diyos na dumaloy sa iyong buhay.

Ang buhay ay tila napakahirap minsan, ngunit kung mananatili ka at magtitiwala, ang mga hindi inaasahang regalo ay maaaring mabigla sa iyo.

“Iligtas mo kami sa lahat ng takot at pagkabalisa habang naghihintay kami nang may masayang pag-asa sa pagdating ng ating Tagapagligtas, si HesuKristo.” Bilang isang panghabambuhay na Katoliko, binibigkas ko ang panalanging ito sa bawat Misa. Ang takot ay hindi ko kasama sa loob ng maraming taon, kahit na may oras na iyon. Nalaman ko ang “perpektong pag-ibig” na inilarawan sa 1 Huwan 4:18 at natulungan akong mamuhay sa realidad ng Siya na nananaig sa takot. Bihira akong makaranas ng pagkabalisa sa puntong ito ng aking buhay, ngunit isang umaga ay nakaramdam ako ng kaba. Hindi ko mailagay ang aking daliri sa dahilan.

Kamakailan, ang pagkatisod sa isang gilid ng bangketa ay nagresulta sa isang malakas na pagkahulog, at nakakaramdam pa rin ako ng kakulangan sa ginhawa sa aking balakang at pelvis. Ang matinding pananakit na lumalabas sa tuwing itinataas ko ang aking mga braso ay nagpapaalala sa akin na ang aking mga balikat ay nangangailangan pa ng mas maraming oras para gumaling. Ang mga bagong stress sa trabaho at ang biglaang pagkamatay ng anak ng isang mahal na kaibigan ay nakadagdag sa aking pagkabalisa. Ang estado lamang ng ating mundo ay maaaring magdulot ng malaking pagkabalisa para sa sinumang gumugugol ng maraming oras sa pagiisip ng mga pangunahing balita. Sa kabila ng hindi alam na pinagmulan ng aking pagkabalisa, alam ko kung paano tumugon. Napapikit ako, isinuko ko ang mabigat na bigat na nararamdaman ko.

Mga Anghel na Nag-obertaym

Kinabukasan, habang nagmamaneho ako patungo sa tahanan ng isang pasyente, isang tropikal na bagyo ang umusbong nang hindi inaasahan. Mabigat ang trapiko, at sa kabila ng nagniningning na mga headlight at bumababa ang bilis, ang abot ng mata ay natatakpan ng malalakas na patak ng ulan. Sa walang saan man, , naramdaman ko ang salpok ng isa pang sasakyan, na itinulak ang kotse ko papunta sa kanang linya! Nakakagulat na kalmado, tumungo ako sa emergesya na linya, sa kabila ng pag-hila ng gulong ngayon. Maya-maya ay huminto ang isang tagapagligtas na sasakyane; isang paramediko na sumakay sa aking sasakyan upang maiwasan ang malakas na buhos ng ulan ay nagtanong kung ako ay nasaktan. Hindi…hindi ako noon! Iyon ay tila hindi malamang dahil ito ay ilang araw pa lamang mula nang ang matagal na epekto ng aking pagkahulog ay tumigil. Nanalangin ako para sa proteksyon noong umagang iyon bago umalis, alam kung ano ang hinulaang lagay ng panahon. Maliwanag, ang mga anghel ay nag-overtaym; inaalmuhadon muna ang aking pagkahulog, pagkatapos ay ang hagupit mula sa banggaan na ito.

Dahil nasa pagawaan ng sasakyan na ngayon ang kotse ko at sinasaklaw ng pag seseguro ang pag-aayos, nag-impake kami ng asawa kong si Dan para sa aming matagal nang nakaplanong bakasyon. Bago kami umalis, nasiraan ako ng loob nang marinig na halos tiyak na kukunin ng aming insurer ang aking sasakyan! Limang taong gulang lamang at nasa malinis na kondisyon bago ang pag-disgrasya, ang halaga ng Librong Asul nito sa kasalukuyan ay $8,150 lamang. Hindi iyon magandang balita! Nilalayon naming panatilihin ang haybrid na matipid sa gasolina na ito hangga’t patuloy itong tumatakbo, kahit na bumili ng garantiya pahabain upang matiyak ang aming plano. Huminga ako ng malalim, muli akong kumilos ayon sa natutunan kong gawin sa mga sitwasyong hindi ko kontrolado: Ibinigay ko ito sa Diyos at hiniling ang Kanyang interbensyon.

Walang-humpay na Panalangin

Noong nasa Salt Lake City, nakuha namin ang aming inuupahang kotse at hindi nagtagal ay nagmamaneho na kami sa magandang Grand Teton National Park. Pagpasok ko sa garahe ng paradahan ng hotel nang gabing iyon, bigla akong napaatras sa isang makitid na lugar. Habang ibinababa ni Dan ang aming mga bagahe, napansin kong may turnilyo sa isang gulong. Ang pag-aalala ng aking asawa tungkol sa pagbutas ay nagtulak sa kanya na tumawag sa iba’t ibang mga sentro ng serbisyo. Dahil walang bukas tuwing Linggo, napagpasyahan namin ng pagkakataong magmaneho. Kinaumagahan, nagdasal kami at umalis, na umaasang mananatili ang gulong habang nagmamaneho sa makikitid na daan sa bundok papasok at palabas ng Yellowstone. Sa kabutihang palad, ang araw ay walang kaganapan. Pagdating sa Hampton Inn, kung saan nagpareserba si Dan ilang buwan bago, nalaglag ang aming mga panga! Sa tabi mismo ng pinto ay isang pagawaan ng sasakyan! Nangangahulugan ang mabilis na serbisyo ng Lunes ng umaga na nasa kalsada na kami nang wala pang isang oras! Lumalabas na tumutulo ang gulong, kaya naiwasan ng pagkumpuni ang posibleng pagsabog—isang pagpapala dahil nagmaneho kami nang mahigit 1200 milya noong linggong iyon!

Samantala, pinahintulutan ng aking taga gawa ng sasakyan ang karagdagang pagsisiyasat para sa “mga nakatagong pinsala” mula sa aksidente. Kung matagpuan, ang halaga ay lalampas sa halaga ng kotse at tiyak na hahantong sa kalahatan! Araw-araw na nagdarasal,ibinigay ko ang magiging resulta at naghintay. Sa wakas, ipinaalam sa akin na ang halaga ng pag-aayos ay dumating sa ilalim lamang ng halaga …aayusin nila ang aking sasakyan pagkatapos ng lahat! (Pagkalipas ng ilang linggo, nang kunin ko ang aking inayos na kotse, nalaman ko na ang halaga ay talagang lumampas sa halaga ng Librong Asul , ngunit ang aking panalangin ay nasagot din!)

Isang Kamangha-manghang Pagpapala

Isa pang halimbawa ng pangangalaga ng Diyos ang dumating habang nagpatuloy kami sa aming paglalakbay sa Yellowstone National Park! Punung puno ang paradahan ng sasakyab pagdating namin. Umikot kami nang walang patutunguhan nang biglang, may bakante na puwesto malapit sa harapan! Nagmamadali kaming pumarada at naglakad para malaman na ang susunod na pagsabog ng Old Faithful* ay inaasahan sa loob ng sampung minuto. Sa sapat na oras para makarating sa lugar ng pag tingin, sumabog ang geyser! Tinunton namin ang landas ng lakaran sa pamamagitan ng iba’t ibang heolohikal na pormasyon, bukal , at geyser. Ang aking asawang mapagmahal sa labas ay abalang kumukuha ng mga larawan, sunod-sunod! Namangha sa kamangha-manghang tanawing nakapalibot sa amin, napatingin ako sa aking relo…ang susunod na pagsabog ng Old Faithful ay inaasahan sa lalong madaling panahon. Ang mga pag-wisik ay sumabog tulad ng inaasahan sa hangin, sa pagkakataong ito ay hindi natatakpan ng mga turista dahil nasa likod kami ng geyser! Dahil sa aking pasasalamat, nagpasalamat ako sa Diyos para sa mga pagpapala sa araw na iyon—una, ang perpektong lokasyon ng tindahan ng gulong, pagkatapos ay ang magandang balita mula sa kompanya ng tagapagseguro tungkol sa aking sasakyan, at sa wakas, ang kamangha-manghang tanawin ng kalikasan.

Sa pagmumuni-muni sa aktibong presensya ng Diyos, nanalangin ako: “Salamat sa pag-ibig mo sa amin, Panginoon! Alam kong mahal Mo ang lahat ng iba pang tao sa lupa, ngunit napakalakas ng koneksyon ni Dan sa Iyo sa Paglikha, ihahayag Mo ba muli ang Iyong Sarili sa kanya?” Sa patuloy na paglalakad, namatay ang baterya ng kamera ng asawa ko. Nakaupo habang pinapalitan niya ito, may narinig akong kakaibang tunog. Lumingon ako para makita ang isang malaking pagsabog. Ito ay kamangha-manghang-ang Beehive ay dalawang beses na mas mataas kaysa sa Old Faithful! Sa pagtingin sa aming gabay na libro, nabasa namin na ang geyser na ito ay isa sa pinakamaganda, ngunit napaka-hindi pwede asahan na maaaring mangyari ang mga pagsabog mula saanman sa pagitan ng 8 oras hanggang hanggang 5 araw…ngunit, sa sandaling nandoon kami nangyari ito! Tiyak, ipinakikita ng Diyos ang Kanyang sarili sa aking asawa tulad ng hiniling ko!

Ang aming huling hintuan ay nagtatampok ng ilang geyser kung saan nag-alok ang isang ginoo na kunan kami ng litrato. Sa sandaling pinindot niya ang pansara, bumitaw ang geyser na iyon! Naranasan namin ang isa pang hindi inaasahang regalo ng perpektong oras at pagpapala ng Diyos! Para bang hindi sapat ang pagpainit sa ganda ng hindi kapani-paniwalang tanawin, talon, bundok, lawa, at ilog, naranasan din namin ang magandang panahon! Sa kabila ng hula ng ulan araw-araw, nakatagpo lamang kami ng ilang maikling pag-ulan at magagandang temperatura araw at gabi!

Ako ay dumating sa buong bilog mula sa aking kamakailang ligalig at pagkabalisa. Ang pagsuko ay humantong sa isang paglulubog sa pangangalaga ni Hesus gayundin sa kahanga-hangang kamangha-mangha ng ating Maylalang! Ang panalanging iyon na sinabi ko nang maraming beses sa Misa ay tiyak na sinagot! Ako ay protektado, kapwa mula sa takot at malubhang pinsala, habang inilabas mula sa pagkabalisa. Ang paghihintay ay talagang nagbunga ng masayang pag-asa…. ang angkla para sa aking kaluluwa.

*Ang Old Faithful, isang alimusod geyser sa Yellowstone National Park sa US, ay kilala bilang isa sa mga pinakahulaang geyser, na nagbubuga ng halos 20 beses sa isang araw!

Ikaw ba’y kaagad na nanghuhusga ng mga iba?  Nag-aalinlangan ka bang tumulong sa yaong mga may pangangailangan?  Kung oo, panahon na upang manalamin!

Yaon ay isa na namang karaniwang araw lamang para sa akin.  Bumabalik mula sa bilihan, pagod mula sa isang araw ng paghahanapbuhay, sinusundo si Roofus mula sa paaralang Sinagoga…

Bagaman, isang bagay na nagpadama nang kaibhan sa araw na yaon.  Ang hangin ay bumubulong sa aking mga tainga, at kahit ang langit ay higit na nagpapakilala di tulad ng dati.  Kaguluhan mula sa mga taong nasa mga lansangan ay ipinasatotoo para sa akin na ngayong araw, isang bagay ay magbabago.

Kasunod, nakita ko Siya—ang Kanyang katawang sumamà ang anyo na dali-dali kong ipinihit nang palayo ang mukha ni Roofus mula sa  nakagigitlang pangitain.  Ang kaawaawang bata ay mahigpit na sumunggab sa aking bisig nang lahat ng kanyang lakas—siya ay labis na natakot.

Sa kung paanong paraan ang lalaking ito, ayon sa anumang nalalabi sa Kanya, ay naasikaso na maaaring may kinalaman sa nagawa Niyang kahila-hilakbot na bagay.

Hindi ko na makayanang tumindig at manood, ngunit nang masimulan kong lumisan, pinigil ako ng isang kawal na Romano.  Sa aking pagkalagim, inutusan nila akong tulungan itong lalaki na buhatin ang Kanyang mabigat na pasanin.  Alam kong ito’y nangangahulugang isang gulo.  Sa kabila ng panananggi, hinatol nilang tulungan ko Siya.

Anong laking kaguluhan!  Hindi ko nais na makisalamuha sa isang makasalanan!  Nakakahiya!  Ang magbuhat ng krus habang silang lahat ay nanonood?

Alam kong wala nang paraang makatakas, kaya ako’y nakiusap sa aking kalapit-bahay na si Vanessa na dalhin nang pauwi si Roofus, pagka’t ang paglilitis na ito’y aabutin ng katagalan.

Nilapitan ko Siya—madungis, duguan, walang-ayos.  Pinagtakahan ko kung anong nagawa Niya upang tamasahin ito.  Kahit anupaman, ang parusang ito ay labis na malupit.

Ang mga nagmamasid ay sumisigaw ng ‘lapastangan,’ ‘sinungaling,’ atbp., habang ang iba ay binubugahan Siya ng laway at pinagmamalabisan Siya.

Ako’y kailanma’y hindi pa nahamak at napahirapan nang ganito sa aking isip. Pagkaraan lamang ng labinlimang mga hakbang, Siya’y  bumagsak sa lupa, unang-una ang mukha.  Upang itong paglilitis ay magwakas, kinakailangan Niyang bumangon, kaya ako’y lumuhod upang matulungan Siya.

Pagkaraan, ako’y may napansin sa Kanyang mga mata, na nakapagbago sa akin.  Nakita ko ay awa at pag-ibig?  Paanong nangyayari ito?

Walang takot, ni suklam, ni galit—pag-ibig at pakikiramay lamang.  Ako’y naguluhan, habang may yaong mga mata, Siya’y tumingala sa akin at tumangan sa aking kamay upang makabangong muli.  Hindi ko na marinig o makita ang mga taong nakapaligid sa akin.  Nang binuhat ko ang Krus isang balikat ko at Siya sa isa pa, ang magagawa ko lamang ay ang paglinga-linga sa Kanya.  Nakita ko ang dugo, mga sugat, ang laway, ang dumi, bawa’t bagay na hindi na kayang maikubli ang pagkabanal ng Kanyang mukha.  Ang maririnig ko lamang sa ngayon ay ang pagtibok ng Kanyang puso at ang Kanyang abot-abot na paghinga…Siya’y nahihirapan, ngunit napalakas.

Sa kalagitnaan ng lahat ng mga taong naghihiyawan, nagmamalupit, at nagsisipaghangos, tila nadama ko na Siya’y nakikipag-usap sa akin.  Bawa’t anuman ang nagawa ko hanggang sa tagpong yaon, mabuti o masama, ay walang kinalaman.

Nang ang mga kawal na Romano ay hinila Siyang papalayo sa akin upang kaladkarin patungo sa pook ng Kanyang pagpapako sa krus, tinulak nila ako sa tabi, at bumagsak ako sa lupa.  Kinakailangan Niyang tumuloy nang Kanyang sarili.  Nakatihaya ako roon sa lupa habang napagtatapak-tapakan ako ng mga tao.  Hindi ko alam ang sunod kong gagawin.  Ang alam ko lamang ay ang mga bagay ay hindi na muling babalik sa dati.

Hindi ko na muling marinig ang mga taong nagsikalat ngunit ang kapayapaan lamang at ang tinig ng puso kong pumipintig.  Ako’y napaalalahan ng tinig ng Kanyang magiliw na puso.

Paglipas ng iilang oras, nang ako’y humandang tumayo upang umalis, ang mapagpahayag na langit na kanina pa ay nagsimulang magsalita.  Ang kailaliman ng tinatayuan ko ay umalog.  Palagpas akong tumingin sa tuktok ng Kalbaryo at nakita ko Siya, mga bisig na nakadipa at ang ulo ay nakayuko, para sa akin.

Alam ko na ngayon na ang dugong kumalat sa aking damit yaong araw ay pag-aari ng Kordero ng Diyos, na nag-aalis sa mga kasalanan ng mundo.  Nilinisan Niya ako ng Kanyang dugo.

*** *** ***
Ito ang kung papaano ko hinaharaya si Simon ng Sireneyo sa paggunita ng kanyang araw ng karanasan nang siya’y naatasang tulungan si Hesus na magbuhat ng Krus sa landas ng Kalbaryo.  Ang kanyang narinig tungkol kay Hesus ay maaring napakaliit hanggang sa araw na yaon, ngunit talagang natitiyak kong hindi na siya katulad ng dati nang matapos niyang matulungan ang Tagapagligtas sa pagbuhat ng yaong Krus.

Itong panahon ng Kuwaresma, tinatanong tayo ni Simon na tingnan ang ating mga sarili:

Tayo ba’y naging maagap sa paghatol ng ibang mga tao? 

Minsan, napakabilis nating maniwala kung ano ang ipinahihiwatig ng ating mga biglaang gawi tungkol sa isang tao.  Tulad ni Simon, maaari nating hayaan ang ating mga paghahatol na humambalang sa pagtulong sa iba.  Nakita ni Simon si Hesus na nilalatigo at inakala niyang Siya’y may nagawang isang pagkakamali.  Maaaring nagkaroon na ng ilang mga ulit na ang ating mga sapantaha tungkol sa mga tao ay humambalang sa pagmamahal sa kanila na itinawag tayo ni Kristo.

Tayo ba’y nag-aatubiling tumulong sa ilang mga tao? 

Hindi ba dapat nating makita si Hesus sa katauhan ng iba at alukin na matulungan sila?

Pinanawagan ni Hesus na mahalin natin hindi lamang ang ating mga kaibigan ngunit pati ang mga di-kaanu-ano at mga kaaway.  Si Madre Teresa, bilang isang ganap na halimbawa para sa pagmahal ng mga di-kaanu-ano, ay ipinakita sa atin kung paano makita ang mukha ni Hesus sa bawa’t isa.  Sino, bilang halimbawa, ang higit na makapagtuturo ng pagmahal sa iba kundi si Hesukristo?  Minahal Niya yaong mga kinasuklaman Siya at ipinagdasal Niya yaong mga umusig sa Kanya.  Tulad ni Simon, tayo’y nag-aalinlangang kumalinga sa mga di-kilala at mga kaaway, ngunit tinatawag tayo ni Kristo upang mahalin ang mga kapatid natin, gaya ng Kanyang ginawa.  Siya’y namatay para sa kanilang mga sala at para sa iyong mga sala.

Panginoong Hesus, salamat sa pagbibigay Mo sa amin ng halimbawa ni Simon ng Sireneyo, na naging dakilang saksi sa pagsunod ng Iyong Landas.  Maluwalhating Ama, bigyan Mo kami ng biyaya upang maging Iyong saksi sa pamamagitan ng pagtulong sa yaong mga nangangailangan.

Nagugunita ko ang isang tagpo sa aking ministeryo nang nadama ko ang isang kapwa ministro ay inilalayo niya ang kanyang sarili sa akin na walang malinaw na dahilan.  Waring siya’y may ipinagbubuno, ngunit ayaw niya itong ipamahagi sa akin.  Isang araw ng Kuwaresma, sa kabigatan ng isipan, ako’y tumindig sa loob ng aking silid-tanggapan at tumawag nang malakas sa Panginoon: “Hesus, dama ko nang labis na ako’y naipagliban sa buhay ng taong ito.”

Kaagad, narinig ko si Hesus na tumugon ng ganitong malungkot na mga diwa: “Alam Ko ang iyong nadarama.  Ito’y nagaganap sa Akin bawa’t araw.”

Naku!  Nadama ko na ang aking sariling puso ay napaglagusan, at ang mga luha ay dumanak sa aking mga mata.  Nabatid ko na ang mga salitang ito ay kayamanan.

Ipinagpatuloy ko sa mga sumunod na mga buwan na alisin sa pagkakasalansan ang biyayang yaon.  Sa simula ng aking Pagkakabinyag sa Banal na Ispirito na dalawampung-taon nang nakalipas, naituring ko na ang aking sarili na ako’y may malalim na kaugnayan kay Hesus.  Ngunit itong Salita na mula sa aking mahalagang Manliligtas at Panginoon ay nagbukas ng buong bagong pag-unawa sa Puso ni Hesus.  “Oo, Hesus, napakaraming mga tao ang nakalilimot sa Iyo, hindi ba?  At tulad ko rin, gaano kadalas akong nababalot sa aking mga gawain, nalilingat na idala ang mga suliranin at mga palagay ko sa Iyo?  Lahat ng sandali, Ikaw ay naghihintay sa akin upang bumalik ako sa Iyo, sumisilay sa akin nang ganap na pag-ibig.”

Sa aking dalangin, patuloy kong ipinagpaparaan yaong mga salita.  “Higit na alam ko ngayon kung paano ang pagdama Mo kapag may taong tumatanggi, nagpaparatang, o nansisisi sa Iyo, o hindi nakikipag-usap sa Iyo nang maraming mga araw o kahit mga taon.”  Isasangguni ko nang buong kamalayan ang aking mga dalamhati Kay Hesus at sasabihin sa Kanya: “Hesus, aking Minamahal, nadarama Mo yaring mga pighati na tulad ng aking nadarama, ihinahandog ko sa Iyo ang aking munting hinanakit upang damayan Ka para sa yaong mga tao, kabilang na ako, na nagmintis na damayan Ka.”

Aking nakita sa bagong paraan ang pansarili kong kinagigiliwan na larawan, si Hesus sa Kanyang Kabanal-banalang Puso na may mga sinag ng pag-ibig na dumadaloy nang palabas, itinataghoy kay Santa Margarita Maria: “Tumingin ka sa Aking Pusong nagmamahal nang labis sa mga tao—ngunit bahagyang nakatatanggap lamang nang pabalik.”

Totoo nga, binibigyan ako ni Hesus ng arawing mga pagsubok upang ako’y magkaroon ng munting karanasan na Kanyang pinagdaanan para sa atin.  Aalalahanin kong lagi yaong tagpo ng paghihirap na nagdala sa akin nang higit na malapít sa kahangahangang, magiliw, at mahabang-paghihirap na pag-ibig ng ating mahal na Panginoong Hesus.

May isang kalungkut-lungkot na pakahulugan ang Krus na, sa kasamaang-palad, nakahawa sa isipan ng madaming Kristiyano.  Ito ay ang pananaw na ang madugong sakripisyo ng Anak sa krus ay “kasiya-siya” sa Ama, isang pagpapayapa ng isang Diyos na walang hanggang galít sa makasalanang sangkatauhan.  Sa pagbasang ito, ang ipinako sa krus na si Hesus ay tulad ng isang bata na inihagis sa nagniningas na bibig ng isang paganong kabanalan upang pawiin ang poot nito.

Ngunit ang talagang nagpapatunay sa kamalian ng baluktot na teolohiyang ito ay ang bantiog na sipi mula sa Ebanghelyo ni Juan: “Gayon na lamang ang pag-ibig ng Diyos sa sanlibutan, na isinugo Niya ang Kanyang bugtong na Anak, upang ang lahat ng sumasampalataya sa kanya ay magkaroon ng buhay na walang hanggan” (3:16).  Inihayag ni Juan na hindi dahil sa galit o paghihiganti o sa pagnanasa sa kabayadan kaya isinugo ng Ama ang Anak, kundi dahil mismo sa pag-ibig.  Ang Diyos Ama ay hindi kung anong kalunus-lunos na pagka-Diyos na ang nalamog na pansariling karangalan ay kailangang maipanumbalik; sa halip, ang Diyos ay isang magulang na nag-aalab ng may pagkahabag sa Kanyang mga anak na napagala sa panganib.

Kinamumuhian ba ng Ama ang mga makasalanan?  Hindi, subalit napopoot Siya sa pagkakasala. .Nagkikimkim ba ang Diyos ng ngitngit sa mga hindi makatarungan?  Hindi, subalit namumuhi ang Diyos sa kawalan ng katarungan.  Kaya naman, isinusugo ng Diyos ang kaniyang Anak, hindi sa kagalakan na makita Siyang nagdudusa, kundi may-habag na itumpak ang mga bagay-bagay.

Si San Anselmo, ang dakilang medieval na theologian madalas na di-matwid na sinisisi dahil sa malupit na theology ng kasiyahan, ay malinaw na malinaw sa bagay na ito.  Tayong mga makasalanan ay tulad ng mga brilyante na nalaglag sa putikan.  Nilikha ayon sa larawan ng Diyos, nadungisan natin ang ating sarili sa dala ng karahasan at poot.  Ang Diyos, pag-angkin ni Anselmo, ay bibigkas lamang ng isang salita ng pagpapatawad mula sa langit, ngunit hindi nito malulutas ang problema.  Hindi nito maibabalik ang mga brilyante sa dati nilang ningning.  Sa halip, sa kanyang pagsinta na muling itatag ang kagandahan ng nilikha, bumaba ang Diyos sa putikan ng pagkakasala at kamatayan, iniakyat ang mga brilyante, at pagkatapos ay pinakintab ang mga ito.

Sa paggawa nito, mangyari pa, kailangang madungisan ang Diyos.  Ang paglulubog na ito sa dungis—ang banal na pakikipag-isa sa mga naliligaw—ay ang “sakripisyo” na ginagawa ng Anak para sa walang hanggang kasiyahan ng Ama.  Ito ay ang sakripisyong nagpapahayag, hindi ng poot o paghihiganti, kundi ng pakikiramay.

Sinabi ni Hesus na sinumang disipulo Niya ay dapat handang magpasan ng kanyang krus at sumunod sa Guro.  Kung ang Diyos ay pag-ibig na hindi makasarili kahit na hanggang sa kamatayan, dapat tayong maging ganoong pag-ibig.  Kung handang buksan ng Diyos ang sarili niyang puso, dapat handa tayong buksan ang ating puso para sa iba.  Ang krus, sa madaling salita, ay dapat na maging mismong kayarian ng buhay Kristiyano.

Hanga pa rin ako sa salaysay ni Reverend Sebastian tungkol sa isang mahimalang pagtakas niya mula sa nakamamatay na panganib. Tiyak na magiging gayon ka rin, tulad ng ibabahagi ko dito ayon sa sarili niyang mga salita.

Iyon ang pinakamalamig na gabi ng taglagas ng Oktubre 1987, halos 3 AM na, at may isang oras pa ako bago sumakay sa aking paglipad papuntang London. Nagpasya akong magtungo sa pahingahan ng paliparan at kumuha ako ng isang tasang mainit na kape, na nakatulong sa akin na mapawi ang aking antok. Uminom ako ng ilang gamot para sa isang bahagyang lagnat, ngunit ang epekto ay nawawala na. Kaya, uminom ako ng isa pa, at habang nakasakay ako sa paglipad, nakiusap ako sa serbidora, na nagpakilalang Anne, para sa isang libreng hilera sa gitna para makapagpahinga ako sa mahabang byahe. Tiyak na nasagi siya ng kwelyo ko dahil noong nakailaw ang sinturong pang upuan, lumapit sa akin si Anne at inakay ako ng tatlong hilera pabalik kung saan walang nakaupo. Inayos ko ang mga upuan na parang maliit na sopa at humiga doon.

Nakakabalisang mga Balita

Nasira ang komportable kong pagkakahimbing dahil sa mga galaw ng sasakyang panghimpapawid. Bumukas ang aking mga mata; ang kamarote ay bahagyang may ilaw, at karamihan sa mga pasahero ay tulog o nakadikit sa mga panooran sa harap nila. Hindi ko maiwasang mapansin ang mabibilis na galaw ng mga tripulante sa kamarote habang nagmamadali sila sa makipot na daanan sa pagitan ng mga hilera ng upuan.

Sa pag-aakalang merong maysakit at nangangailangan ng tulong, tinanong ko si Anne, na dumadaan sa aking upuan, kung ano ang nangyayari. “Gulo lang, Padre, lahat ay kuntrolado,” sagot niya bago mabilis na sumulong. Gayunpaman, iba ang iminungkahi ng kanyang mga mata na nataranta. Hindi ako makatulog, naglakad ako patungo sa likod ng eroplano para humiling ng isang tasa ng tsaa. Inutusan ako ng isang tauhan ng eroplano na bumalik sa aking upuan ngunit nangakong dadalhan ako ng tsaa mamaya. Naramdaman kong may mali. Habang matiyaga kong hinihintay ang aking tsaa, isang lalaking tripulante ang lumapit sa akin.

“Father Sebastian, may nasusunog sa isa sa mga makina, at hindi pa namin naaapula. Puno ang tangke ng gasolina, at halos dalawang oras na tayong lumilipad. Kapag umabot ang apoy sa tangke ng gasolina, maaaring sumabog ang eroplano anumang oras,” huminto siya bago tumingin sa akin ng diretso sa mga mata. Nanlamig ang katawan ko sa pagkabigla.

“May espesyal na kahilingan ang kapitan—manalangin para sa lahat ng 298 kaluluwang nakasakay at mapatay ang apoy. Alam ng dalawang kapitan na mayroon tayong pari na sakay at hiniling na iparating ko ang mensaheng ito sa iyo,” pagtatapos niya.

Hinawakan ko ang kanyang mga kamay, sumagot ako: “Pakiusap, sabihin sa mga kapitan na manatiling matapang, dahil poprotektahan tayo ni Hesus at ni Inang Maria mula sa mapanganib na sitwasyong ito, tulad ng kung paano iniligtas ni Hesus ang Kanyang mga disipulo mula sa maalon na dagat. Walang dapat ikabahala, at ang Banal na Espiritu ang magkokontrol sa sitwasyon mula sa puntong ito. Sila ay gagabayan Niya nang buong talino.”

Nakarinig ako ng pagod na boses sa harapan ko na nagtatanong kung sasabog na ba ang byahe. Si Sophie iyon, isang babae na may edad na at nakilala ko sa eroplano kanina. Narinig niya ang ilan sa aming pag-uusap at naging isteriko siya. Binalaan siya ng mga miyembro ng tripulante na huwag gumawa ng eksena; medyo kumalma siya at umupo sa tabi ko, ikinumpisal niya sa akin ang kanyang mga kasalanan sa itaas ng 30,000 talampakan.

Patuloy na Kumakapit

Gayunpaman, nagkaroon ako ng malaking pananampalataya kay Inang Maria, na tumulong sa akin na malampasan ang mga katulad na sitwasyon noon. Kinuha ko ang aking rosaryo at nagsimulang magdasal, ipinikit ang aking mga mata at binibigkas ito nang may sukdulang debosyon.

Sa kalagitnaan ng paglipad, sinabihan ako na sinusubukan ng kapitan na gawin ang emerhensyang paglapag sa isang hindi abalang paliparan at kailangan naming kumapit pa ng panibagong pitong minuto. Nang maglaon, dahil hindi pa rin kontrolado ang sitwasyon, ipinaalam ng kapitan sa mga pasahero na ihanda ang kanilang sarili para sa isang emerhensyang paglapag. Ipinaalam sa akin ni John, ang tripulante na nakausap ko kanina, na umabot na sa gate 6 ang apoy, isang gate na lang ang naiiwan para maabot ang makina. Tahimik akong nagdadasal para sa kaligtasan ng lahat ng nasa byahe. Habang nagpapatuloy ang sitwasyon nang walang pagbabago, ipinikit ko ang aking mga mata at patuloy na nagdarasal, upang magkaroon pa ako ng lakas at tapang sa aking pananampalataya. Nang imulat ko ang aking mga mata, ligtas nang nakalapag ang eroplano sa paliparan, at nagpalakpakan ang mga pasahero.

Kaginhawaan sa Wakas!

“Mga mahal kong kaibigan, ito si Rodrigo, ang inyong kapitan mula sa kubyerta!” Tumigil siya saglit at saka nagpatuloy. “Tayo ay nasa isang lubhang mapanganib na sitwasyon sa mga nakaraang oras, at tayo ay nasa mabuti ng kalagayan ngayon! Isang espesyal na pasasalamat sa Makapangyarihang Diyos at kay Padre Sebastian. Ipinagdasal niya tayong lahat at binigyan tayong lahat ng ibayong lakas at tapang na malampasan ang sitwasyong ito at…” huminto siya muli, “nagawa natin!”

Sumabay sa akin sina John at Anne habang sinasalubong kami ng mga tripulante at mga opisyal sa terminal ng paliparan. Sinabihan ako na ang isang kapalit na sasakyang panghimpapawid ay darating sa lalong madaling panahon at ang lahat ng mga pasahero ay ililipat sa bagong eroplano sa loob ng isang oras.

Pagkatapos ng malagim na karanasan sa paglipad, hindi ko maiwasang isipin ang kapangyarihan ng panalangin at ang kahalagahan ng pagtitiwala sa Diyos sa anumang sitwasyon. Naalala ko ang mga salita mula sa Marcos 4:35-41, kung saan pinatahimik ni Jesus ang isang bagyo sa dagat at tinanong ang kanyang mga alagad: “Bakit kayo natatakot? Wala pa ba kayong pananampalataya?”

Nang sumakay kami sa bagong paglipad, nadama ko ang panibagong pakiramdam ng pasasalamat para sa mahimalang pagkalampas at mas malakas na pananampalataya sa proteksyon ng Diyos.

Ibinahagi ni Padre Sebastian ang kanyang kuwento sa maraming tao at hinikayat silang magtiwala sa Diyos sa oras ng mahihirap na panahon. Ipinaalala niya sa kanila na sa pananampalataya at panalangin, malalampasan din nila ang anumang unos at makakatagpo ng kapayapaan sa gitna ng kaguluhan.

Ang mga pasanin sa buhay ay maaaring magpabigat sa atin ngunit lakasan ang loob! Ang Mabuting Samaritano ay naghihintay sa iyo.

Sa nakalipas na ilang taon, naglakbay ako mula sa Portland, Oregon, patungong Portland, Maine, literal na tumatawid sa bansa, nagsasalita at nangunguna sa mga pagbabalik na pulungan ng kababaihan. Gustung-gusto ko ang aking trabaho at madalas akong napapakumbaba nito. Ang maglakbay at makilala ang napakaraming matatapat na kababaihang nakaluhod, na hinahanap ang mukha ng Panginoon, ay isa sa mga pinakadakilang biyaya ng aking buhay.

Ngunit sa umpisa ng taong ito, ang aking trabaho ay nahinto nang ako ay masuri na may kanser sa suso, ang aking pangalawang laban. Sa kabutihang palad, nahuli namin ito nang maaga; hindi ito kumalat. Tinitimbang namin ang aming mga opsyon para sa paggamot at napagpasyahan gawin ang isang double mastectomy. Inaasahan namin na pagkatapos ng operasyon na iyon, wala nang karagdagang panggagamot na kakailanganin. Ngunit nang tingnan nilang mabuti ang tumor sa ilalim ng mikroskopyo, natukoy na ang uri ng pagka-ulit ng sakit ko ay bababa nang malaki sa pamamagitan ng ilang ulit na pang-iwas na chemo.

Sa pusong puno ng pangamba at mga nakikinita kong pagsusuka at pagiging kalbo na tumatakbo sa aking isip, tumawag ako sa oncologist at nakipag-appointment. Pagkatapos noon, dumating ang aking asawa mula sa trabaho at sinabing: “Natanggal ako sa trabaho.”

Kung minsan, kapag umulan, parang ito ay tag-ulan.

Babala Babala

Kaya, dahil sa walang kita at ang mga inaasahan naming napakaraming mga singil sa medikal na malapit nang mang-atake sa aming mailbox, naghanda kami para sa aking mga paggagamot. Ang aking asawa ay masigasig na nagpadala ng mga resume at nakakuha naman ng ilang mga panayam. Kami ay umaasa.

Ang Kimo, para sa akin, ay naging, hindi masyadong nakakasuka ngunit napakasakit. Ang sakit na sagad hanggang sa buto ay nagpapaluha sa akin minsan, at walang nakakapagpagaan nito. Ako ay nagpapasalamat na ang aking asawa ay nasa bahay at maaaring tumulong sa pag-aalaga sa akin. Kahit na sa mga sandali na wala siyang magagawa, ang pagiging nasa tabi ko lamang siya ay isang malaking kaginhawahan na. Ito ay isang hindi inaasahang biyaya sa kanyang pagkakatanggal sa trabaho. Nagtitiwala kami sa plano ng Diyos.

Nagpatuloy ang mga linggo. Nagpasya ang aking buhok na magbakasyon ng mahabang panahon, humina ang aking katawan, at ginawa ko ang kaunting trabaho na magagawa ko. Walang nag-aalok ng trabaho para sa aking talentadong asawa. Nanalangin kami, nag-ayuno kami, nagtiwala kami sa Panginoon, at nagsimula naming maramdaman ang hirap ng panahon.

Tinamaan sa Kaibuturan

Sa taong ito, nagdarasal ang grupo ko ng panalangin na mga kababaihan sa pamamagitan ng trabaho ng maestro ng Divine Intimacy ng Amang Gabriel ng Santa Maria Magdalena. Isang Linggo, nang ang pakiramdam ko ay hindi ko na kaya pang dalhin ang mga pasanin na ito ng isa pang hakbang, ang kanyang pagmuni-muni sa Mabuting Samaritano ay tumama sa akin sa kaibuturan. Naalala mo ang minamahal na talinghaga mula sa Lucas 10 kapag ang isang tao ay ninakawan, binugbog, at iniwan sa gilid ng daan. Isang saserdote at Levita ang lumampas sa kanya, hindi nag-alok ng tulong. Tanging ang Samaritano ang tumigil para lingapin siya. Sinasalamin ni Padre Gabriel: “Tayo rin, mayroon ding nakakasalubong na mga tulisan sa ating daan. Ang mundo, ang diyablo, at ang ating mga hilig ay hinubad at nasugatan tayo… Sa walang katapusang pag-ibig [ang Good Samaritan par excellence] ay yumuko sa ating bukas na mga sugat, pinagaling ang mga ito kasama ng langis at alak ng Kanyang biyaya … Pagkatapos ay kinalong Niya tayo sa Kanyang mga bisig at dinala tayo sa isang ligtas na lugar.” (Banal Pagpapalagayang-loob #273).

Gaano katindi ang naramdaman ko sa talatang ito! Pakiramdam namin ng asawa ko ay ninakawan, binugbog, at kami ay inabandona. Kami ay natanggalan ng aming kita, aming trabaho, at aming dignidad. Ninakawan kami ng aking mga suso, ang aking kalusugan, maging pati ang aking buhok. Habang nananalangin ako, malakas ang pakiramdam ko na ang Panginoon ay yumuko sa amin, pinahiran at pinagaling kami, at pagkatapos ay kinuha ako sa Kanyang mga bisig at binuhat habang ang aking asawa ay naglalakad kasama namin, dinadala kami sa isang lugar ng kaligtasan. Napuno ako ng luha ng kaginhawaan at pasasalamat.

Sinabi pa ni Padre Gabriel: “Dapat tayong pumunta sa Misa upang makita Siya, ang Mabuting Samaritano … Pagdating Niya sa atin sa Banal na Komunyon, pagagalingin Niya ang ating mga sugat, hindi lamang ang ating mga panlabas na sugat, kundi maging ang ating mga panloob ding mga sugat, saganang ibinubuhos sa kanila ang matamis na langis at pampalakas na alak na biyaya Niya.”

Nang maglaon sa araw ding iyon, nagpunta kami sa Kumpisalan at Misa. Mayroon kaming isang magandang bisitang pari mula sa Africa ang paggalang at kahinahunan ay agad na bumalot sa akin. Nanalangin siya para sa akin sa pakumpisalan, na hinihiling sa Panginoon na ibigay sa akin ang mga ninanais ng aking puso—ang marangal na gawain para sa aking asawa—at para pagalingin ako. Sa oras ng pagdating ng Komunyon, umiiyak ako sa aking pag-akyat upang salubungin ang Mabuting Samaritano, alam kong dinadala Niya kami sa isang lugar ng kaligtasan—sa Kanya.

Kailanman Huwag Mo Akong Lampasan

Alam kong ito ay maaaring o hindi nangangahulugan na ang aking asawa ay makakakuha ng trabaho, o ako ay makakalampas sa chemo nang walang labis na sakit na mararamdaman. Ngunit walang pagdududa sa aking isip, puso, o katawan na nakatagpo ko ang Mabuting Samaritano sa pamamagitan ng Banal na Eukaristiya na iyon. Hindi niya ako nilampasan pero sa halip ay tumigil at inaalagaan niya ako at ang mga sugat ko. Siya ay totoo sa akin gaya ng dati maski noon, at kahit pakiramdam ko bugbog pa rin kami ng asawa ko, nagpapasalamat ako kay Lord sa pagiging laging andiyan para sa amin bilang ang Mabuting Samaritano na huminto, nag-aalaga, nagpapagaling, at pagkatapos ay tinitipon tayo sa isang lugar ng kaligtasan.

Ang kanyang kaligtasan ay hindi kaligtasan ng mundo. Ang tumayo at maghintay sa gitna ng “pag-atake” na ito, ang pagnanakaw, ay ilan sa pinakamahirap na gawaing espirituwal na naimbitahan akong gawin. Oh, pero nagtitiwala ako sa ating Mabuting Samaritano par excellence. Naghihintay siya roon para buhatin ako—para tipunin ang sinumang may pakiramdam na ninakawan, binugbog, at pinabayaan—at, sa pamamagitan ng Banal na Sakramento, itinakda ang kanyang tatak ng kaligtasan sa ating mga puso at kaluluwa.

Takot at nag-iisa sa isang bangka sa gitna ng isang mabagyong dagat, ang munting Vinh ay nakipagkasundo sa Diyos…

Nang matapos ang Digmaan sa Vietnam noong 1975, bata pa ako, ang pangalawa sa huli sa 14 na mga anak.  Ang aking kahanga-hangang mga magulang ay mga debotong Katoliko, ngunit dahil ang mga Katoliko ay dumanas ng pag-uusig sa Vietnam, ninais nilang kaming mga anak ay tumakas patungo sa ibang bansa para sa isang mas maayos na buhay.

Ang mga nagkakanlong ay kadalasang lumilisan sakay ng maliliit na bangkang kahoy, na kadalasang tumataob sa dagat, na walang naiiwang buhay sa mga pasahero.  Kaya, nagpasya ang aking mga magulang na susubok kaming umalis nang paisa-isa, at gumawa sila ng malaking sakripisyo upang makaipon ng sapat para mabayadan ang napakalaking gastos.

Sa unang pagkakataon na sinubukan kong lumisan, siyam pa lamang ako.  Inabot ako ng dalawang taon at labing-apat na pagtatangka bago ako tuluyang nakatakas.  Aabutin pa ng sampung taon bago makatawid ang aking mga magulang.

Ang Pagtakas

Siksikan sa isang maliit na bangkang kahoy kasama ng 77 iba pa, ang 11 taong gulang na ako ay nag-iisa sa gitna ng kawalan.  Madaming panganib kaming hinarap.  Nang ikapitong gabi, habang hinahampas kami ng napakalaking bagyo, nakiusap sa akin ang isang babae: “Maaaring hindi tayo makaligtas sa bagyong ito; anuman ang iyong relihiyon, manalangin sa iyong Diyos.”  Tumugon ako na nagdasal na ako.  Sa katunayan, nakipagkasundo ako: “Iligtas Mo ako, at magiging mabuting bata ako.”  Habang humahampas ang hangin at alon sa bangka nang gabing iyon, nangako akong iaalay ko ang aking buhay sa paglilingkod sa Diyos at sa Kanyang mga tao sa natitirang bahagi ng aking buhay.

Nang magising ako kinaumagahan, nakalutang pa din kami, at tahimik ang dagat.  Kami ay nasa matinding panganib pa din, gayunpaman, dahil naubusan kami ng pagkain at tubig.  Pagkalipas ng dalawang araw, nasagot ang aking mga panalangin nang tuluyan kaming makadating sa Malaysia pagkatapos ng sampung araw sa dagat.

Sa pagsisimula ng bagong buhay sa isang kampo ng mga takas maging tapat sa pakikipagkasundo na ginawa ko sa Diyos.  Walang mga magulang, walang sinoman na mag-aalaga sa akin, walang sinumang magsasabi sa akin kung ano ang gagawin, inilagay ko ang aking buong pagtitiwala sa Diyos at hiniling na gabayan Niya ako.  Araw-araw akong nagsisimba, at hindi nagtagal hiniling sa akin ng pari na ako ay maging tagapaglingkod sa altar.  Si Father Simon ay isang misyonaryong pari na Pranses na talagang kumikilos nang lubos, tinutulungan ang mga takas sa lahat ng kanilang mga pangangailangan, lalo na ang kanilang mga aplikasyon sa imigrasyon.  Naging bayani ko siya.  Natagpuan niya ng labis na kagalakan sa paglilingkod sa iba kaya nais kong maging katulad niya paglaki ko.

Sa mga hamon na hinarap ko sa pagsisimula ng bagong buhay sa Australia, nakalimutan ko ang dati kong pangako.   Sa pagtatapos ng ika-10 taon, habang iniisip ko kung ano talaga ang nais kong gawin sa buhay ko, ipinaalala sa akin ng ating Panginoon ang aking pagnanasang maging isang pari.  Nakipagkasundo sila sa aming kura paroko, na si Monsignor Keating, para sa isang pagsasanay para sa akin.  Ibig na ibig ko ito kaya nagpasiya akong pumasok sa seminaryo minsang natapos ko ang mataas na paaralan.

Tagatupad Ng Mga Pangako

Sa mga lumipas na 26 na taon, pinaglilingkuran ko ang Arkidiyosesis ng Perth bilang isang pari.  Gaya ni Padre Simon, natagpuan ko ang malaking kagalakan sa paglilingkod sa mamamayan ng Diyos.  Ang pinakamalaking hamon ko ay ang hinirang na magtatag ng bagong parokya sa labas ng Perth noong 2015.  Nataranta ako.  May paaralan ngunit walang simbahan o pasilidad, kaya nagsimula kami sa pamamagitan ng pagpupulong para mag Misa sa isang silid-aralan.

Humingi ako ng payo sa mga kapwa kong pari. Dalawang pahayag nila ang nakahuli ng aking pansin.  Ang isa ay nagsabi: “Magtayo ka ng isang simbahan, at magkakaroon ka ng mga mamamayan,” sabi ng isa pa: “Magbuo ng isang pamayanan, kapag mayroon kang mamamayan, maaari kang magtayo ng isang simbahan.”  Tinanong ko ang aking sarili, “Mayroon ba akong manok, o mayroon akong itlog?”  Nagpasya ako na kailangan ko ang kapwa manok at itlog, kaya itinayo ko ang kapwa pamayanan AT ang simbahan.

Isang Vietnamese refugee na may bahagyang pagkakataon na makaligtas sa pag-uusig sa kanyang sariling bansa, natatakot na hindi matkkatagal nang isang gabi ng nakahihindik na bagyo sa gitna ng karagatan, na naglulunsad ng isang pamayanan ng simbahang sa Australia —mangha pa din ako sa mga kahanga-hangang gawain ng Panginoon!!

Tinulungan ako ng Dominican Sisters na magbuo ng komunidad at gayundin sa pangangalap ng pondo para maisakatuparan ang Simbahang Katoliko ng San Juan Pablo II.  Madaming bukas-palad na puso mula sa ibang mga parokya sa Perth at sa buong mundo ang nagpaabot sa amin ng tulong, at nagpapasalamat ako sa Diyos sa lahat ng kanilang pagtaguyod.  Ang mga pagkakataong tulad nito ay paulit-ulit na nagpapaalala sa akin na ang salitang ‘Katoliko’ ay nangangahulugan na pandaigdigan—saan man tayo naroroon sa mundo, tayo ay mga tao ng Diyos.  Ang aming simbahan, na nagsimula sa isang dosenang mamamayan, ay mayroon na ngayong mahigit 400 parokyano.  Ang aming mga kasanib ay nagmula sa 31 iba’t ibang kultura. Bawat linggo, nakakakita ako ng mga bagong mukha.  Habang natututo ako tungkol sa magkakaibang kultura at mga taong may iisang pananampalataya, nakakatulong ito na mapalalim ang aking kaugnayan sa Diyos.

Ang Pagtanggap Ay Nagbubunga Ng Pagbibigayan

Bagamat nasisiyahan ako sa aking buhay at ministeryo sa Australia, hindi ko nakalimutan ang aking pinagmulan sa Vietnam.  Ginagamit ako ng Panginoon upang itaguyod ang isang bahay ng mga ulila na pinamamahalaan ng Dominican Sisters.  Kasabay ng pangangalap ng pondo, dinadala ko din ang mga mamamayan sa mga misyong paglalakbay upang tulungan ang mga madre na pangalagaan ang mga ulila.  Itinutuon ng mga kabataan ang kanilang sarili sa misyonerong gawain, pinapakain sila, tinuturuan sila, ginagawa ang anumang kinakailangan, at nagbubuo ng isang ugnayan na nagpapatuloy sa paglipas ng aming mga pagdalaw.  Walang umuuwi nang hindi nakakadanas ng matinding pagbabago sa kanilang pananaw sa buhay.

Mahigit 40 taon na ang lumipas mula noong ako ay nasa maliit na bangkang iyon kung saan ako ay nangako sa Diyos.  Ang aking pakikipag-ugnay sa Diyos ay inaruga ng aking mga magulang hanggang sa maabot ang puntong iyon ng pagsuko.  Noong tinuruan nila akong bumigkas ng-Rosaryo, inisip kong ito ay nakakainip.  Dadaing ako, “Bakit kailangan nating ulit-ulitin ang mismong dasal?  Hindi ba natin mabibigkas ang mga ito nang minsanan at pagkatapos ay sabihin ang pareho din, pareho din, pareho din nang makalabas ako at makapaglaro.”  Ngunit napagtanto ko na ang Rosaryo ay buod ng buong Bibliya, at ang pag-uulit ng panalangin ay nagbibigay-daan sa akin na pagnilayan ang mga misteryo.  Sinasabi ko sa mga tao ngayon na ang kahulugan ng BIBLE ay Batayang Impormasyon Bago Lisanin ang Earth.

Binigyan ako ng aking mga magulang ng pormasyon na maging tapat sa pangakong binitiwan ko sa bangka, at sa Diyos, sa Kanyang awa, inalagaan ako noong hindi magawa ng aking mga magulang.  Patuloy silang nanalangin para sa kanilang mga anak, ipinagkatiwala kami sa Panginoon, at isang nakatutuwang sorpresa para sa kanila nang ako ay naging pari.  Ngayon, gawain ko na alalayan ang mga mag-anak sa pag-aaruga ng pananampalataya at mangaral sa sinumang lalapit sa akin para sa payo: “Huwag matakot na aninawin ang isang tawag mula sa Diyos.  Maglaan ng oras para makipag-usap sa Diyos at tulutang ang Diyos na makausap ka.  “Marahan mong malalaman kung ano ang nais ng Diyos na gawin mo sa iyong buhay.”

Ako ay patuloy na magdasal araw-araw na maging tunay na tapat sa pangakong binitiwan ko sa Diyos—na maging Kanyang anak kailan pa man.