Makatagpo

Ang mga paghihirap ay nag-iiwan ng bakas sa buhay natin sa lupa, ngunit bakit ito pinahihintulutan ng Diyos?

Mga dalawang taon na ang nakalipas, ako ay sumailalim sa taunang kong pagsusuri sa dugo at nang bumalik ang mga kinalabasan, sinabi sa akin na mayroon akong ‘Myasthenia Gravis.’ Magarbong pangalan!  Ngunit ako o ang sinoman  sa aking mga kaibigan o kamag-anak ay hindi pa nakadinig tungkol dito.

Nahiraya ko ang lahat ng kilabot na maaaring harapin ko.  Nabuhay nang may kabuuang 86 na taon, sa panahon ng pagsusuri, nadanasan ko ang madaming sindak.  Ang pagpapalaki ng anim na lalaki ay puno ng mga hamon, at nagpatuloy ang mga ito habang minamasdan ko silang bumuo ng kanilang mga pamilya.  Hindi ako nawalan ng pag-asa; ang biyaya at kapangyarihan ng Espirito Santo ay palaging nagbigay sa akin ng lakas at pagtitiwala na kinailangan ko.

Sa kalaunan ako ay umasa kay G. Google upang matuto nang higit pa tungkol sa ‘Myasthenia Gravis’ at matapos basahin ang mga pahina ng kung ano ang maaaring mangyari, natanto ko na kailangan ko lang na magtiwala sa aking manggagamot na tulungan akong makayanan ito.  At inilagay naman nya ako sa mga kamay ng isang dalubhasa.  Dumaan ako sa isang mahirap na pagsubok kasama ang mga mas bagong dalubhasa, pagbabago ng mga gamot, madami pang paglalakbay sa pagamutan, at sa kalaunan ay kinakailangang pagsuko ng aking lisensya.  Paano ako makakatagal? Ako ang syang nagmamaneho ng mga kaibigan patungo sa iba’t ibang mga kaganapan.

Matapos ang madaming talakayan sa aking doktor at pamilya, sa wakas ay napagtanto ko na panahon na upang itala ang aking pangalan para sa matanggap sa isang pansariling pagamutan.   Pinili ko ang Loreto Pansariing Pagamutan sa Townsville dahil magkakaroon ako ng mga pagkakataon na mapaunlad ang aking pananampalataya.b Napaharap ako sa madaming kuro-kuro at payo—lahat ay matuwid, ngunit nanalangin ako para sa patnubay mula sa Banal na Espiritu.  Tinanggap ako sa Loreto Home at nagpasya akon na tanggapin kung ano ang inaalok.  Doon ko nakilala si Felicity.

Isang Malapit sa Kamatayan Na Karanasan

Ilang taon na ang nakalipas, nagkaroon ng 100-taong-baha sa Townsville at isang maayang bagong labas ng bayan ang nalubog sa tubig na karamihan sa mga bahay ay binaha.  Ang bahay ni Felicity, tulad ng lahat ng iba sa labas ng bayan, ay mababa, kaya mayroon syang mga 4 na talampakan ng tubig sa buong kabahayan.  Habang ginagawa ng mga sundalo mula sa Army Base sa Townsville ang malawakang paglilinis, ang lahat ng mga residente ay kailangang maghanap ng alternatibong tirahan na mauupahan.  Nanahan siya sa tatlong magkakaibang paupahan sa loob ng sumunod na anim na buwan, alinsabay sa pagtulong sa mga sundalo at nagsisikap na gawing muling matirhan ang kanyang tahanan.

Isang araw, nagsimula siyang makaramdam nang hindi mabuti at ang kanyang anak, si Brad, ay tumawag sa doktor, na nagpayo na dalhin siya sa pagamutan kung hindi umigi ang kanyang pakiramdam.  Kinaumagahan, nakita siya ni Brad sa sahig na namamaga ang mukha at agad na tumawag ng ambulansya.  Pagkatapos ng madaming pagsusuri, napag-alamang siya ay may ‘Encephalitis,’ ‘Melioidosis’ at ‘Ischemic attack,’ at nanatiling walang malay sa loob ng ilang linggo.

Ang kontaminadong tubig-baha na tinawid niya anim na buwan na ang nakalipas, ay lumalabas na nag-ambag sa impeksyon sa kanyang utak ng galugo at utak.  Habang palubog-palutang ng ulirat, si Felicity ay nagkaroon ng malapit-kamatayang karanasan: 

 “Habang ako ay nakaratay na walang malay, naramdaman ko ang aking kaluluwa na nililisan ang aking katawan.  Ito ay lumutang at lumipad nang napakataas patungo sa isang magandang espirituwal na lugar.  May nakita akong dalawang tao na nakatingin sa akin.  Lumapit ako sa kanila.  Iyon ay ang nanay at tatay ko —napakabata nilang pagmasdan at tuwang-tuwa silang ako ay makita.  Habang sila ay nakatayo sa isang tabi, nakakita ako ng isang bagay na kamangha-mangha, isang nakamamanghang mukha ng Liwanag.  Ito ay ang Diyos Ama.  Nakakita ako ng mga tao mula sa bawat lahi, bawat bansa, naglalakad nang magkapares, ang ilan ay magkahawak-kamay…Nakita ko kung gaano sila kasaya na makasama ang Diyos, damang nasa tahanan sa Langit.

Nang magising ako, labis akong nadismaya na iniwan ko ang magandang lugar ng kapayapaan at pag-ibig na pinaniniwalaan kong Langit.  Ang pari na umaasikaso sa akin sa buong mgdamag ko sa pagamutan ay nagsabi na hindi pa siya kàilanman nakakita ng sinumang tumauli tulad ng ginawa ko noong ako ay nagising.”

Kasawiangpalad Na Naging Pagpapala

Sinabi ni Felicity na palagi siyang may pananalig, ngunit ang karanasang ito ng kawalan ng timbang at kawalan ng katiyakan ay sapat na upang tanungin ang Diyos: “Nasaan Ka?”  Ang trauma ng 100-taong pagbaha, ang malawakang paglilinis pagkatapos, ang mga buwan ng pagsasaayos ng kanyang tahanan habang naninirahan sa mga paupahan, kahit na ang siyam na buwan sa pagamutan kung saan wala siyang gaanong alaala ay maaaring naging kamatayan ng kanyang pananampalataya.  Ngunit sinabi niya sa akin nang may pananalig: “Ang aking pananalig ay mas matibay kaysa dati.”  Naaalala niya na ang kanyang pananampalataya ang tumulong sa kanya na harapin ang kanyang pinagdaanan: “Naniniwala ako na nakaligtas ako at nakabalik, upang makita ang aking magandang apo na mag-aral sa isang Mataas na Paaralang Katoliko at tapusin ang Panlabindalawang Taon.  Siya ay tutuloy sa Pamantasan!”

Ang pananalig ay naniniwala sa lahat ng bagay, nagpapagaling sa lahat ng bagay, at ang pananalig ay hindi nagwawakas.

Kay Felicity ko natagpuan ang sagot sa karaniwang tanong na maaaring makaharap nating lahat sa isang dako ng buhay: “Bakit pinahihintulutan ng Diyos na mangyari ang masasamang bagay?”  Sasabihin ko na binibigyan tayo ng Diyos ng kalayaan.  Ang mga tao ay maaaring magpasimula ng masasamang pangyayari, gumawa ng masasamang bagay, ngunit maaari din tayong tumawag sa Diyos na baguhin ang pangyayari, baguhin ang puso ng mga tao.

Sa katotohanan, sa kapuspusan ng biyaya, Siya ay makapagbibigay ng kabutihan kahit na sa kahirapan.  Kung paanong dinala Niya ako sa nursing home upang makilala si Felicity at madinig ang kanyang magandang salaysay, at kung paanong si Felicity ay nagkaroon ng lakas ng pananalig habang siya ay gumugol ng walang katapusang mga buwan sa ospital, magagawa ng Diyos na ang iyong mga paghihirap ay maging kabutihan. 

Mula sa pagiging malusog na mag aaral sa pamantasan hanggang sa paraplegic, tumanggi akong makulong sa upuang de gulong …

Sa mga unang taon ng Pamantasan, napadausdusan ako ng isang disc. Tiniyak sa akin ng mga doktor na ang pagiging bata at aktibo, physiotherapy, at mga ehersisyo ay makakapagpabuti sa akin, ngunit sa kabila ng lahat ng pagsisikap, araw-araw akong nasasaktan. Nagkaroon ako ng mga talamak na yugto bawat ilang buwan, na nagpapanatili sa akin sa kama nang ilang linggo at humantong sa paulit-ulit na pagbisita sa ospital. Gayunpaman, pinanghawakan ko ang pag-asa, hanggang sa nadulas ako ng pangalawang disc. Doon ko napagtanto na nagbago na ang buhay ko.

Galit sa Diyos!

Ipinanganak ako sa Poland. Ang aking ina ay nagtuturo ng teolohiya, kaya ako ay pinalaki sa pananampalatayang Katoliko. Kahit na noong lumipat ako sa Scotland para sa Pamantasan at pagkatapos ay sa England, pinanghawakan ko ito nang husto, marahil hindi sa paraang gawin o mamatgay, ngunit palagi itong nandiyan.

Ang unang yugto ng paglipat sa isang bagong bansa ay hindi madali. Ang aking tahanan ay naging isang pugon, na ang aking mga magulang ay nag-aaway sa isa’t isa sa halos lahat ng oras, kaya ako ay halos tumakas sa dayuhan na lupaing ito. Iniwan ang aking mahirap na pagkabata, nais kong tamasahin ang aking kabataan. Ngayon, ang sakit na ito ay nagpapahirap sa akin na huminto sa mga trabaho at panatilihing balanse ang aking sarili sa pananalapi. Nagalit ako sa Diyos. Gayunpaman, hindi siya pumayag sa aking pagalis.

Nakulong sa bahay sa matinding sakit, ginamit ko ang tanging magagamit na libangan​—ang koleksyon ng mga relihiyosong aklat ng aking ina. Dahan-dahan, ang mga retreat na dinaluhan ko at ang mga librong nabasa ko ay umakay sa akin na matanto na sa kabila ng aking kawalan ng tiwala, talagang gusto ng Diyos na patatagin ang aking relasyon sa Kanya. Ngunit hindi pa rin ako lubos na nagagalit na hindi pa Niya ako pinapagaling. Sa kalaunan, naniwala akong galit ang Diyos sa akin at ayaw akong pagalingin kaya naisip kong baka madaya ko siya. Nagsimula akong maghanap ng banal na pari na may magandang ‘statistics’ para sa pagpapagaling upang ako ay gumaling kapag ang Diyos ay abala sa paggawa ng ibang mga bagay. Hindi na kailangang sabihin, hindi iyon nangyari.

Pagbabago Sa Aking Paglalakbay

Katulad nang isang araw sa isang grupo ng panalangin, napakasakit ng pakiramdam ko. Natatakot sa isang nagbabadyang matinding kaganapan, nagbabalak akong makaalis nang tanungin ng isa sa mga kasapi doon kung mayroong karamdaman sa katawan na nais kong padasalan. May dinadanas akong ilang kaguluhan sa trabaho, kaya ang sabi ko ay oo. Habang nagdadasal sila, nagtanong ang isa sa mga lalaki kung may karamdaman ako na kailangang kong ipadasal. Nasa pinakababa sila sa aking listahan ng ‘ranggo ng pagpapagaling’, kaya hindi ako nagtiwala na makakatanggap ako ng anumang ginhawa, ngunit sinabi ko pa din ang ‘Oo’. Nagdasal sila at nawala ang sakit ko. Umuwi ako, wala pa rin. Nagsimula akong tumalon at umikot at gumalaw, at okay pa rin ako. Ngunit walang 

Kaya, tumigil ako sa pagsasabi sa mga tao; sa halip, nagpunta ako sa Medjugorje upang pasalamatan ang ating Ina. Doon, nakatagpo ko ang isang ginoo na nagre-reiki at ninais na pagdasalan ako. Tumanggi ako, ngunit bago lumisan ay binigyan niya ako ng isang paalam na yakap na nagdulot sa akin ng pag-aalala dahil naalala ko ang kanyang mga salita na ang kanyang dampi ay may kapangyarihan. Hinayaan kong manaig ang takot at maling pinaniwalaan ko na ang damping ito ng kasamaan ay mas malakas pa sa Diyos. Nagising ako kinaumagahan nang may matinding sakit, hindi ako makalakad. Makalipas ang apat na buwang kaginhawahan, nagbalik ang sakit ko nang napakatindi na inisip kong hindi ko na kaya pang makabalik sa UK

Nang ako’y magbalik, napag-alaman ko na ang aking mga disc ay sumasanggi sa mga ugat, na nagdudulot ng mas matinding sakit nang ilang buwan. Pagdaan ng anim o pitong buwan, nagpasya ang mga doktor na kailangan nilang gawin ang mapanganib na pamamaraan sa aking gulugod na matagal na nilang pinagpapaliban. Napinsala ng operasyon ang isang ugat sa aking binti, at ang aking kaliwang binti ay paralisado mula sa tuhod. Isang panibagong paglalakbay ang nagsimula doon mismo, isang naiiba.

Alam Kong Kaya Mong Gawin Yan

Sa pinaka-unang pagkakataon na dumating ako sa bahay na naka-upuang may gulong, takot na takot ang aking mga magulang, ngunit ako ay puno ng kagalakan. Nasiyahan ako sa lahat ng teknolohikal na bagay…sa tuwing may pumindot ng button sa aking upuang may gulong, sabik akong parang bata.

Iyon ay makalipas ang Pasko, nang magsimulang umurong ang aking paralisis na napagtanto ko ang lawak ng pinsala sa aking mga ugat. Saglit akong napasok sa isang ospital sa Poland. Hindi ko malaman kung papaano ako mabubuhay. Basta nanalangin ako sa Diyos na kailangan ko ng isa pang pagpapalunas: “Kailangan Kitang makitang muli dahil alam kong kaya Mong gawin ito.”

Kaya, nakahanap ako ng serbisyo sa pagpapalunas at naniwala ako na ako’y gagaling.

Isang Saglit na Ayaw Mong Palampasin

Sabado noon at noong una ay ayaw magpunta ng aking ama. Sinabi ko na lang sa kanya: “Hindi mo nais na makaligtaan kapag ang iyong anak na babae ay gumaling.” Ang naunang talakdaan ay may misa, na sinundan ng serbisyo ng pagpapagaling kasama ang Pagsamba. Subalit nang kami ay dumating, sinabi ng pari na kinailangan nilang baguhin ang plano dahil ang pangkat na dapat mamuno sa serbisyo ng pagpapagaling ay wala doon. Naaalala kong nag-iisip ako na hindi ko kailangan ng anumang pangkat: “Kailangan ko lang si Hesus.”    

Nang magsimula ang misa, wala akong nadinig ni isang salita. Nakaupo kami sa gilid kung saan may larawan ng Banal na Awa. Tumitig ako kay Hesus na parang hindi ko pa Siya dating nakita. Ito ay isang nakamamanghang larawan. Napakaganda Niya! Hindi ko na nakita pa ang larawang iyon saan man matapos noon. Sa buong Misa, binalot ng Banal na Espirito ang aking kaluluwa. Sinasabi ko lamang sa isip ko ‘Salamat sa Iyo’ kahit hindi ko alam kung ano ang ipinagpapasalamat ko. Hindi ako nakahiling ng paglunas, at iyon ay nakakasiphayo dahil kinailangan ko ng lunas.

Nang magsimula ang pagsamba, hiniling ko sa aking ina na dalhin ako sa harapan, nang mas malapit kay Hesus hangga’t maaari. Doon, nakaupo sa harap, naramdaman kong may humihipo, at minamasahe ang likod ko. Nagiging mainit-init at maginhawa na kaya’t pakiramdam ko ay matutulog na ako. Kaya, nagpasiya akong maglakad pabalik sa bangko, nakalimutan kong hindi ako ‘makalakad.’  Basta’t naglakad ako pabalik at sinundan ako ng aking ina daladala ang aking mga saklay, pinupuri ang Diyos, nagwiwikang: “Naglalakad ka, Naglalakad ka.” Ako ay napagaling, ni Hesus sa Banal na Sakramento. Saglit lang pagkaupo ko, nadinig ko ang isang tinig na nagsasabi: “Ang iyong pananampalataya ang nagpagaling sa iyo” 

Sa aking isipan, nakita ko ang larawan ng babaeng humipo sa balabal ni Hesus nang Siya ay padaan. Ang kanyang kwento ay nagpapaalala sa akin ng sarili kong kwento. Walang nakatulong hanggang sa umabot ako sa puntong ito kung saan nagsimula akong magtiwala kay Hesus. Dumating ang paglunas nang tanggapin ko Siya at sabihin sa Kanya: “Ikaw ang tangi kong kailangan.” Nawalan nang lahat ng mga kalamnan ang kaliwa kong binti at maging iyon ay nanumbalik sa isang magdamagan. Makahulugan ito sapagkat sinusukat ito ng mga doktor noon, at nakita nila ang isang kamangha-mangha, di maipaliwanag na pagbabago.

Isinisigaw Ito

Sa pagkakataong ito nang natanggap ko ang paglunas, nais kong ibahagi ito sa lahat. Hindi ako nahiya. Nais kong malaman ng lahat kung gaano kahanga-hanga ang Diyos at kung gaano Niya tayo kamahal. Hindi ako natatangi at wala akong ginawang natatangi upang makatanggap ng kagalingang ito.

Gayon din, ang malunasan ay hindi nangangahulugan na ang aking buhay ay naging lubhang maginhawa sa isang magdamagan. May mga paghihirap pa din, ngunit higit na mas magaan. Dinadala ko sila sa Eucharistic Adoration at binibigyan Niya ako ng mga kalutasan, o mga ideya kung paano ko sila haharapin, pati na ang katiyakan at pagtitiwala na haharapin Niya ang mga ito.

Ang Rebolusyong Mexican na nagsimula noong unang bahagi ng 1920s, ay humantong sa pag-uusig sa pamayanang Katoliko sa bansang iyon. Si Pedro de Jesus Maldonado-Lucero ay isang seminarista noong panahong iyon. Sa sandaling siya ay naging isang pari, sa kabila ng panganib, tumayo siya kasama ng kanyang mga tao. Inalagaan niya ang kanyang kawan sa panahon ng isang kakila-kilabot na epidemya, nagtatag ng mga bagong apostolikong grupo, muling nagtatag ng mga asosasyon, at nagpasiklab ng Eukaristikong kabanalan sa kanyang mga parokyano.

Nang matuklasan ang kanyang mga gawaing pastoral, ipinatapon siya ng gobyerno, ngunit nakabalik siya at ipagpatuloy ang paglilingkod sa kanyang kawan, sa pagtatago. Isang araw, matapos marinig ang pag-amin ng mga mananampalataya, isang gang ng mga armadong lalaki ang humarang sa kanyang pinagtataguan.

Nakuha ni Padre Maldonado ang isang relikaryo kasama ng mga Bentitado Ostiya  habang pilit siyang pinaalis. Pinilit siya ng mga lalaki na maglakad nang walang sapin sa buong bayan, habang sinusundan siya ng isang pulutong ng mga tapat. Hinawakan ng alkalde ng lungsod ang buhok ni Father Maldonado at kinaladkad siya patungo sa city hall. Siya ay natumba sa lupa, na nagresulta sa isang bali ng bungo na lumabas sa kanyang kaliwang mata. Nagawa niyang hawakan ang pyx hanggang sa oras na ito, ngunit ngayon ay nahulog ito sa kanyang mga kamay. Kinuha ng isa sa mga tulisan ang ilang mga Banal na Hukbo, at habang pilit niyang pinapasok ang mga host sa loob ng bibig ng pari, sumigaw siya: “Kumain na ito at tingnan kung maililigtas ka Niya ngayon.”

Hindi alam ng sundalo na noong gabi lamang bago, noong Banal na Oras, nanalangin si Padre Maldonado na masayang ibigay niya ang kanyang buhay para wakasan ang pag-uusig ‘kung papayagan lamang siyang kumuha ng Komunyon bago siya mamatay.’

Iniwan siya ng mga tulisan para mamatay sa isang lawa ng kanyang sariling dugo. Nakita siya ng ilang lokal na kababaihan na humihinga pa at isinugod siya sa malapit na ospital. Si Padre Pedro Maldonado ay ipinanganak sa buhay na walang hanggan kinabukasan, sa ika-19 na anibersaryo ng kanyang ordinasyon bilang pari. Si Pope John Paul II ay nag-kanonisa sa Mexicanong pari na ito noong 2000.

Kapag ang iyong landas ay nangungumpol ng mga kahirapan, at ika’y nakadarama ng walang-kalutasan, ano ang gagawin mo?  

Ang tag-init ng 2015 ay isang alaalang walang kupas.  Ako’y nasa pinakamababang tagpo mg aking buhay—nag-iisa, nalulumbay, at nagsusumikap nang lahat ng aking sigla upang makatakas sa isang kahila-hilakbot na katayuan. Ako’y napipiga sa pag-iisip at damdamin, at nadama ko na ang aking mundo ay humahantong sa katapusan.  Ngunit sa kakaibang gawi, mga himala ay lumaladlad nang hindi mo inaasahan.  Sa pamamaraan ng isang hanay ng mga di-karaniwang pangyayari, ito’y halos ang Diyos ang kusang bumubulong sa aking tenga na Siya’y nakaalalay sa likod ko. 

Sa kakaibang araw na yaon, ako’y nanatili sa higaan na nawalan ng pag-asa at bigo.  Sa kawalan ng tulog, muli kong pinag-iisipan ang malungkot na katayuan ng buhay ko habang mahigpit na tangan ang rosaryo, sinusubukang makapagdasal.  Sa kakaibang uri ng pananaw o panaginip, isang makináng na liwanag ang nagmumula sa rosaryo na nakalapag sa aking dibdib, pinupuno ang silid ng isang maluwalhating busilak ng kagintuan.  Habang ito’y kumakalat nang marahan, napuna ko ang madilim, walang mukha, maaninong mga hugis sa palibot ng busilak.  Sila’y nagsisipaglapit na sa akin na may di-mawaring bilis.  Ngunit ang ginintuang liwanag ay higit na lumaking maliwanag at tinaboy silang higit na palayo tuwing nag-aakma silang lumapit sa akin.  Ako’y nangatal sa lamig, hindi makakilos sa kakaibhan ng pananaw.  Pagkaraan ng ilang mga saglit, ito’y biglaang natapos, isinisisid muli ang silid sa sukdulang kadiliman.  Dala ng ganap na pagkabalisa at pagkatakot na matulog, binuksan ko ang TV.  Isang pari ay hinahawakan nang pataas ang isang medalya* ni San Benedicto at ipinaliliwanag kung paano ito nakapag-alay ng isang banal na panananggalang. 

Sa pagtatalakay niya ng mga sagisag at mga salitang nakasulat sa medalya, tumingin ako nang payuko sa aking rosaryo—isang alaala mula sa aking lolo—at napuna ko na ang Krus ay may kagayang medalya na nakakabit dito.  Ito ay nagbigay-daan sa isang pagpapakilala.  Ang mga luha’y simulang nagsidaloy sa aking mga pisngi nang maunawaan ko na ang Diyos ay kasama ko kahit na noong inakala kong ang aking buhay ay gumuguho sa pagkagiba.  Isang kulimlim ng alinlangan ang nawaglit sa aking isip, at nakatagpo ako ng ginhawa sa kaalamang hindi na ako nag-iisa. 

Kailanma’y hindi ko naunawaan ang medalyang Benediktino sa simula, kaya itong bagong tagpong paniniwala ay nagdulot sa akin ng dakilang kaginhawaan, pinasisigla ang pananalig at pag-asa ko sa Diyos.  Kasama ng walang sukat na pag-ibig at pakikiramay, ang Diyos ay umiiral nang walang hanggan, nakahanda upang sagipin ako kapag ako’y nadudulas.  Ito’y isang nakabibigay-galak na kabatiran na sinaklaw ang katauhan ko, pinupuno ako ng pag-asa at sigla. 

Pinatatatag ang Aking Kaluluwa 

Itong pagbago ng pagtanaw ay itinulak ako sa paglalakbay sa panunuklas at pagpapalaki ng sarili.  Tinigilan kong ituring ang kabanalan na isang bagay na nalalayo at nakahiwalay sa aking pang-araw-araw na  buhay.  Bagkus, hinanap kong mapangalagaan ang mataimtim na kaugnayan sa Diyos sa pamamagitan ng panalangin, pagdidili-dili, at mga asal ng kabutihan, nauunawaan na ang Kanyang pag-iral ay hindi napasusubali sa mga malakihang pagpapakita ngunit madarama sa pinakalikas na mga tagpo sa pang-araw-araw na kabuhayan. 

Ang ganap na pagbabago ay hindi nangyari nang magdamagan, ngunit ako’y nakapansin ng matatalas na pagbabago sa aking kalooban-looban.  Ako’y napagtubuan upang lalong maging matiyaga, natutunan ang pagbitiw ng pagkabahala at pag-aalala, at natanggap ang natagpuang pananalig na ang mga bagay ay mamumukadkad ayon sa kalooban ng Diyos kapag ihahabilin ko ang aking tiwala sa Kanya. 

Higit pa rito, ang pagkaunawa ko ng panalangin ay nagbago, umuunlad tungo sa lalong makahulugang pakikipag-usap na sumisibol mula sa kaalaman na, bagama’t ang Kanyang sakdal-bait na pag-iral ay hindi makikita, ang Diyos ay nakikinig at nagmamasid sa atin.  Tulad ng isang gumagawa ng palayok na nag-uukit ng luwad sa hugis ng isang kaaya-ayang sining, magagawa ng Diyos na gamitin ang pinakamakamundong mga bahagi ng ating mga buhay at isahugis ang mga ito sa pinakamagandang mga uri na mahaharaya.  Ang pagtiwala at pag-asa sa Kanya ay magdadala ng mabubuting mga bagay sa mga buhay natin na higit pa sa ating magagawa nang sarilinan, at makatutulong sa atin upang lalong maging malakas sa kabila ng mga pagsubok na dumaraan sa ating landas. 

*Ang mga Medalya ni San Benedicto ay napaniniwalaang nagdudulot ng pagkalinga at mga biyaya sa mga nagsusuot ng mga ito.  Ang ilang mga tao ay ibinabaon ang mga ito sa mga saligan ng bagong mga gusali, habang ang iba naman ay ikinakabit sila sa mga rosaryo o isinasabit sa mga dingding ng tahanan.  Gayon pa man, ang pinaka-karaniwang kaugalian ay ang pagsuot ng medalya ni San Benedicto na nakapatong sa eskapularyo o napasasaloob sa isang Krus. 

Naranasan mo na ba kung papaano ang pakiramdam sa oras ng pagsamba? Ang magandang salaysay ni Colette ay maaaring makapagpabago ng iyong buhay.

Naalala ko na noong bata pa ako, iniisip ko noon na ang pakikipag-usap kay Hesus sa Banal na Sakramento ay ang pinaka-hindi kapani-paniwala o nakakabaliw na ideya. Ngunit matagal na iyon bago ko pa Siya nakilala. Maraming taon magmula sa paunang pagpapakilalang iyon, mayroon na akong isang tagong kayamanan ng maliliit at malalaking karanasan na naglalapit sa akin sa Eukaristiyang Puso ni Hesus, na nagdadala sa akin upang mas maging malapit, isang hakbang sa bawat isang pagkakataon…Ang paglalakbay na iyon ay patuloy pa rin.

Minsan sa isang buwan, ang parokyang dinaluhan ko noon ay nagdaos ng magdamag na pagbabantay na magsisimula sa pagdiriwang ng Eukaristiya, na sinusundan ng pagsamba sa buong gabi, na hati-hati ang mga oras. Bawat oras ay nagsisimula sa ilang panalangin, pagbabasa ng Kasulatan, at papuri; Naalala ko, sa mga unang buwan, ang mga unang pagpukaw ng pakiramdam ng pagiging napakalapit ko kay Hesus. Ang mga gabing iyon ay nakatuon sa katauhan ni Hesus at doon, natuto akong magsalita sa Banal na Sakramento, na para bang si Hesus mismo ang nakatayo doon.

Nang maglaon, sa isang retreat para sa mga tinedyer, nakatagpo ako ng tahimik na Eukaristikong Pagsamba, na kakaiba sa aking pakiramdam noong una. Walang nangunguna, at walang kumakanta. Nasisiyahan akong umaawit sa Pagsamba at palagi akong nasisiyahan sa mga taong nangunguna sa amin sa pananalangin. Ngunit ang ideyang ito na maaari akong basta nakaupo lang at manahimik, bago iyon…Sa retreat, mayroong isang napakaespirituwal na Jesuit na pari na magsisimula ng pagsamba sa: “Manahimik at kilalanin na ako ay Diyos.” At iyon ang imbitasyon.

Ako at Ikaw, Hesus

Naalala ko ang isang partikular na pangyayari na nagdulot ng malalim na pagkaunawa sa katahimikang ito sa akin. Nasa Pagsamba ako noong araw na iyon, natapos na ang itinakdang oras para sa akin at hindi pa dumarating ang taong dapat na hahalili sa akin. Habang naghihintay ako, nagkaroon ako ng kakaibang impresyon mula sa Panginoon: “Wala ang taong iyon ngunit ikaw ay naririto,” kaya nagpasiya akong huminga na lang.

Darating na sila anumang minuto sa palagay ko, kaya tumutok ako sa presensya ni Hesus at napapahinga na lang. Napagtanto ko, gayunpaman, na ang aking isip ay umaalis sa gusali, nagiging abala sa iba pang mga alalahanin, samantalang ang aking katawan ay naroon pa rin kasama ni Hesus. Lahat ng tumatakbo sa isip ko ay biglang nagkampo. Sa isang iglap lang, bago halos matapos natanto ko kung ano ang nangyayari. Isang biglaang sandali ng katahimikan at kapayapaan. Parang naging musika ang lahat ng ingay sa labas ng kapilya, at naisip ko: “Oh, Panginoon, salamat…Ito ba ang dapat gawin sa pagsamba? Akayin mo ako sa isang espasyo kung saang ako at ikaw lang?”

Nagdulot ito ng malalim at pangmatagalang impresyon sa akin, na ang Eukaristiya ay hindi isang bagay, ito ay Isang Tao. Sa katunayan, ito ay hindi lamang isang tao, ito ay si Hesus Mismo.

Walang Katumbas na Regalo

Sa tingin ko ang ating pang-unawa sa Kanyang presensya at titig ay gumaganap ng isang malaking papel. Ang pag-iisip na ang mata ng Diyos na nakatutok sa atin ay maaaring maging lubhang nakakatakot. Ngunit sa katotohanan, ito ay isang titig ng pagkahabag. Naranasan ko ito ng buong-buo sa pagsamba. Walang paghatol, tanging pagkahabag. Ako ay isang taong napakabilis na husgahan ang aking sarili, ngunit sa titig na iyon ng habag mula sa Eukaristiya, ako ay inaanyayahan na maging hindi gaanong mapanghusga sa aking sarili dahil ang Diyos ay hindi gaanong mapanghusga. Sa palagay ko ay lumalago ako sa ganito sa isang buhay na patuloy sa pagkakalantad sa nakalantad na Eukaristiya.

Ang Eukaristikong Pagsamba ay naging isang paaralan ng presensya para sa akin. Si Hesus ay 100% naroroon saanman tayo magpunta, ngunit ito ay kapag ako ay nakaupo sa Kanyang Eukaristikong presensya saka ako naaalerto sa aking sariling presensya at sa Kanya. Doon, ang Kanyang presensya ay nakakatugon sa akin sa isang napaka-intensyonal na paraan. Ang paaralang ito ng presensya ay naging isang edukasyon ng mga tuntunin ng kung paano lalapitan din ang iba.

Kapag naka-duty ako sa ospital o sa hospisyo at may nakakaharap akong isang taong may malubhang sakit, ang pagiging hindi sabik na presensya sa kanila ang tanging bagay na maibibigay ko sa kanila. Natutunan ko ito mula sa Kanyang presensya sa Pagsamba. Tinutulungan ako ni Jesus na nasa akin na maging naroroon sa kanila nang walang adyenda–kundi para lamang ‘makasama’ ang tao, sa kanilang espasyo. Ito ay naging isang napakabuting regalo sa akin dahil ito ay nagpapaubaya sa akin na maging presensya ng Panginoon para sa iba at upang hayaan ang Panginoon na maglingkod sa kanila sa pamamagitan ko.

Walang hangganan ang kaloob na kapayapaang ibinibigay Niya. Nangyayari ang biyaya kapag tumitigil ako at hinahayaan ang Kanyang kapayapaan na mapuspos ako. Nararamdaman ko iyon sa Eukaristikong Pagsamba, kapag tumitigil ako sa pagiging abala. Sa palagay ko, sa buong buhay ko sa natututunan ko sa ngayon, iyon ang paanyaya: ‘Tumigil sa masyadong pagiging abala at manatili, at hayaan mo akong gawin ang iba pa.”

T – Natatakot ako sa kamatayan. Bagama’t naniniwala ako kay Hesus at umaasa sa Langit, napupuno pa din ako ng pagkabalisa sa hindi batid. Paano ko mapaglalabanan ang takot sa kamatayan?

S – Isipin na ikaw ay isinilang sa isang piitan at hindi nakikita ang mundo sa labas.  Isang pinto ang nagbubukod sa iyo sa mundo sa labas—ang sikat ng araw, ang sariwang hangin, ang kasayahan…ngunit wala kang kuru-kuro sa mga mas maliwanag, magagandang bagay na ito, dahil ang mundo mo ay ang madilim, maamag na agwat na puno ng pagkabulok.  Maya’t maya, ang isang tao ay dumadaan palabas sa pintuan, upang hindi na babalik kailanman. Naaala mo ang pagkukulang nila, dahil kaibigan mo sila at nakilala mo sila sa buong buhay mo!

Ngayon, isipin sandali na may napasok mula sa labas.  Sinasabi Niya sa iyo ang lahat ng magagandang bagay na madadanasan mo sa labas ng piitan na ito.  Alam Niya ang mga bagay na ito, dahil Siya Mismo ay galing na doon.  At dahil mahal ka Niya, mapagkakatiwalaan mo Siya. Ipinapangako Niya sa iyo na sasamahan ka Niya palabas sa pintuan.  Hahawakan mo ba ang Kanyang kamay?  Tatayo ka ba at lalakad kasama Siya palabas ng pintuan?  Ito ay nakakatakot, dahil hindi mo alam kung ano ang nasa labas, ngunit maaari kang magkaroon ng lakas ng loob na gaya ng meron Siya.  Kung kilala mo Siya at mahal mo Siya, hahawakan mo ang Kanyang kamay at lalakad palabas ng pintuan patungo sa sikat ng araw, tungo sa magandang mundo sa labas. Nakakatakot, ngunit may pagtitiwala at pag-asa.

Ang bawat kultura ng tao ay kinailangang makipagbuno sa takot sa hindi nababatid kapag tayo ay mnagllakad sa madilim na pintuan ng kamatayan.  Pag mag-iisa natin, hindi natin batid kung ano ang nasa kabila ng tabing, ngunit kilala natin ang Isang tao na nagmula sa kabilang panig upang sabihin sa atin kung ano ang katulad ng kawalang-hanggan.

At ano ang Kanyang inihayag?  Sinabi niya na ang mga nailigtas ay “nasa harap ng trono ng Diyos, at naglilingkod sa Kanya araw at gabi sa Kanyang templo, at Siya na nakaupo sa trono ay kakanlungan sila ng Kanyang presensya.  Hindi na sila magugutom, ni mauuhaw pa man; hindi sila tatamaan ng araw, ni anumang nakakapasong init.  Sapagkat ang Kordero na nasa gitna ng trono ay magiging kanilang pastol, at papatnubayan Niya sila sa mga bukal ng buhay na tubig, at papahidin ng Diyos ang bawat luha sa kanilang mga mata.” (Apokalipsis 7:15-17 )  Nagtitiwala tayo na ang buhay na walang hanggan ay sakdal na pag-ibig, masaganang buhay, sakdal na kagalakan.  Sa katunayan, napakabuti nito na “Hindi pa nakikita ng mata, o nadidinig ng tainga, ni hindi pa sumasagi sa isip ng tao.ang mga inihanda ng Diyos para sa mga umiibig sa kanya.” (1 Korinto 2:9)

Ngunit mayroon ba tayong anumang katiyakan na tayo ay maliligtas?  Wala bang pagkakataon na hindi tayo makakarating sa makalangit na paraisong iyon?  Oo, totoo na hindi ito garantisado.  Gayunman, tayo ay napupuno ng pag-asa dahil “nais ng Diyos na ang lahat ng tao ay maligtas at madating ang kaalaman ng katotohanan.” (1 Timoteo 2:3-4) Mas nais niya ang iyong kaligtasan kaysa sa naisin mo ito! Kaya, gagawin Niya ang lahat sa Kanyang kapangyarihan para dalhin tayo sa Langit.  Ipinaabot na Niya sa iyo ang paanyaya, na isinulat at nilagdaan sa Dugo ng Kanyang Anak.  Ang ating pananampalataya, na isinabuhay sa ating buhay, ang tumatanggap ng gayong paanyaya.

Totoong wala tayong katiyakan, ngunit mayroon tayong pag-asa, at “hindi tayo binibigo ng pag-asang ito” (Mga Taga Roma 5:5). Tayo ay tinawag na lumakad nang may pagpapakumbaba at pagtitiwala, batid ang kapangyarihan ng Tagapagligtas, na “naparito upang iligtas ang mga makasalanan” (1 Timoteo 1:15).

Sa praktikal na pagsasalita, mapaglalabanan natin ang takot sa kamatayan sa ilang paraan.

– Una, tumuon sa mga pangako ng Diyos ng Langit.  Madami pa siyang sinabi sa Banal na Kasulatan na pumupuno sa atin ng sabik na pag-asa na matanggap ang magandang kawalang-hanggan na inihanda Niya.  Dapat tayong mag-alab nang may pagnanais para sa Langit, na magpapababa sa takot na iwan itong lugmok, wasak na mundo.

– Pangalawa, tumuon sa kabutihan ng Diyos at sa Kanyang pagmamahal sa iyo.  Hindi ka niya pababayaan, kahit na kapag dumaan sa hindi batid.

– Panghuli, isaalang-alang ang mga paraan na Siya ay naroroon sa iyo noong kailangan mong pumasok sa bago at hindi kilalang mga lupain–pagpunta sa kolehiyo, pag-aasawa, pagbili ng bahay.  Maaaring nakakatakot na gumawa ng isang bagay sa unang pagkakataon dahil may takot sa hindi batid.  Ngunit kung ang Diyos ay naroroon sa mga bagong karanasang ito, lalo pang hahawakan Niya ang iyong kamay habang naglalakad ka sa pintuan ng kamatayan patungo sa buhay na matagal mo nang ninanais!

Si Rani Maria Vattalil ay ipinanganak noong 29 Enero 1954 kina Eleeswa at Paily Vattalil sa isang maliit na nayon na tinatawag na Pulluvazhy, sa Kerala, India. Mula sa murang edad, pinalaki siya sa pananampalatayang Kristiyano, na may pagmamahal sa mga mahihirap. Dumalo siya araw-araw na Misa at pinangunahan ang mga panalangin ng pamilya. Sa huling taon ng hayskul, naramdaman ni Rani na tinawag siya ng Panginoon sa buhay na inilaan at pumasok sa Franciscan Clarist Congregation noong 1972. Marubdob na pagnanais ni Rani Maria na gawin ang gawaing misyonero sa Hilagang India at paglingkuran ang mga mahihirap, kahit na ito ay magbuwis ng kanyang buhay. Ipinadala siya sa Madhya Pradesh (isang sentral na estado ng India) at naglingkod sa ilang lugar ng misyon doon.

Binigyan si Sister Rani Maria ng responsibilidad sa koordinasyon ng social apostolate ng lokal na diyosesis. Nag-organisa siya ng iba’t ibang programang pang-edukasyon para sa mga bata at kabataan at walang humpay na nagtrabaho upang bigyang kapangyarihan ang mga katutubo. Naunawaan niya kung paano pinagsamantalahan at sinamantala ng kanilang mga panginoong maylupa ang mga mahihirap at hindi marunong magsasaka. Kaya, tinuruan niya sila tungkol sa kanilang mga karapatan, tinulungan silang ipaglaban ang hustisya, at nagsalita para sa mga hindi makatarungang ikinulong. Ang lahat ng ito ay nagpagalit sa matataas na uri ng mga panginoong maylupa, na nagbanta sa kanya ng matinding kahihinatnan kung patuloy niyang susuportahan ang adhikain ng mahihirap. Ngunit walang takot si Rani Maria at hindi siya umatras sa kanyang misyon na “mahalin ang kanyang kapwa.” Isang mapanlinlang na plano ang ginawa ng mga napopoot sa kanya.

Noong ika-25 ng Pebrero 1995, habang naglalakbay sakay ng bus, siya ay walang awang sinaksak ng 54 na beses ni Samundar Singh—isang lalaking inupahan ng mga panginoong maylupa. Bumuntong hininga siya, inulit ang Banal na pangalan ni Hesus. Si Rani Maria ay nagsikap sa buong buhay niya upang ipaglaban ang dignidad at karapatan ng kanyang kapwa at nagpatotoo sa Ebanghelyo sa pamamagitan ng kanyang mga aktibidad sa lipunan. Ang pamilya ni Sister Rani Maria, na sumusunod sa magiting na halimbawa ng kanilang anak, ay buong pusong pinatawad ang pumatay sa kanya, kahit na inanyayahan siya sa kanilang tahanan! Ang gawang ito ng awa ay nakaantig nang husto sa kanya; nagsisi siya sa kanyang karumal-dumal na krimen at naging isang nagbagong tao.

Si Sister Rani Maria ay pinagpala ni Pope Francis noong ika-4 ng Nobyembre 2017.

Maging saan ka man, maging anuman ang ginagawa mo, ikaw ay ganap na tinawag dito sa isang dakilang misyon sa buhay. 

Sa bandang gitna ng labinsiyam na walumpung dekada, si Peter Weir na katutubo ng Australia ay lumikha ng kanyang unang pelikulang Amerikano, isang matagumpay na kapanapanabikang palabas, Witness, na itinampok si Harrison Ford.  Ito ay isang sine tungkol sa isang batang sumasaksi sa pagpatay ng isang sikretang alagad na isinagawa ng mga kurakot na kasamahan sa pulisya, at siya’y itinagong palayo sa isang anibang komunidad ng mga Amish upang makupkop.  Sa pamumukadkad ng salaysay, ginugunita niya kung ano ang nangyari sa paraan ng pagkukumpuni ng mga piraso at pagkatapos, ihinahayag niya sa katauhang ginagampanan ni Ford na nagngangalang John Book (bigyang-pansin ang pananagisag ng Ebanghelyo).  Ang sine ay naglalaman ng mga tanda ng isang saksi: isang nakakakita, nakagugunita, at naghahayag.

Pag-ikot nang Pabalik 

Si Hesus ay nagpakita Kanyang sarili sa pinakaloob-loobang sirkulo Niya upang ang katotohanan ng Kanyang Muling Pagkabangon ay maabot nito ang bawa’t tao sa pamamagitan nila.  Iminulat Niya ang mga isip ng Kanyang mga alagad sa hiwaga ng Kanyang Pagkamatay at Pagkabuhay sa mga salitang: “Kayo ang mga saksi sa mga bagay na ito” (Lukas 24:48). Nang Siya’y nakita na ng kanilang sariling mga mata, ang mga Apostol ay hindi makapanatiling tahimik tungkol sa di-kapanipaniwalang karanasang ito.

Kung ano ang totoo para sa mga Apostol ay totoo rin para sa atin dahil tayo’y mga kaanib ng Simbahan, ang niluwalhating Katawan ni Kristo.  Binigyan ni Hesus ng karapatan ang Kanyang mga alagad sa utos na ito, “Gayundin, humayo kayo at mag-alap ng mga alagad sa lahat ng mga bansa, sila’y bibinyagan ninyo sa ngalan ng Ama, ng Anak, at ng Ispirito Santo.” (Mateo 28:19) Bilang mga misyonerong alagad, tayo’y sumasaksi na si Hesus ay buháy.  Ang tanging paraan lamang na maaaring matupad itong misyon nang buong sigasig at pagkataimtim ay ang pagtanaw sa pamamagitan ng mga mata ng pananampalataya na si Hesus ay bumangon, na Siya’y buháy, at naririto  ngayon na sumasaatin at kapiling natin.  Yaon ang nagagawa ng isang saksi.

Sa pag-ikot nang pabalik, paano ‘matatanaw’ ng isa ang Bumangon na si Kristo?  Si Hesus ay nagbilin sa atin: “Maliban lamang kung ang isang butil ng trigo ay mahuhulog sa lupa at mamamatay, ito’y nananatiling nag-iisa; ngunit kung ito’y mamamatay, magbubunga ito ng maraming prutas.” (Juan 12:23-24) Sa madaling sabi, kung totoong nais nating ‘makita’ si Hesus, kung nais nating malaman Siya nang malabis at katangi-tangi, at kung nais nating maintindihan Siya, kailangan nating tumanaw sa butil ng trigo na namamanaw sa lupa: sa ibang salita, kailangan nating tumanaw sa Krus.

Ang Tanda ng Krus ay nagpapahiwatig ng puspusang pagpalit mula sa pansariling-sanggunian (Ego-drama) hanggang sa pagiging nakatutok kay Kristo (Theo-drama).  Sa sarili nito, ang Krus ay makapagpapakita lamang ng pag-ibig, paglingkod, at walang pinaglalaanang pag-aalay ng sarili.  Ito’y sa pamamagitan lamang ng lubos na paghahandog ng sarili para sa pagpapapuri at luwalhati ng Diyos at kapakanan ng iba upang makita natin si Kristo at makagawi sa Santatluhang Pag-ibig.  Sa ganitong paraan lamang na tayo’y maaaring maipaghugpong sa ‘Puno ng Buhay’ at totoong ‘matatanaw’ si Hesus.

Si Hesus ay Buhay na kusa.  At tayo’y matatag na nakakiling upang matagpuan ang Buhay pagka’t tayo ay nilikha sa wangis ng Diyos.  Yaon ang dahilan kung bakit tayo’y nakahalinang pumatungo kay Hesus—upang ‘matanaw’ si Hesus, makilala Siya, malaman Siya, at ibigin Siya.  Yaon lamang ang paraan upang tayo’y magiging mabisang mga saksi sa Nabuhay na si Kristo.

Ang Nakatagong Binhi 

Tayo rin ay dapat tumugon nang pagsaksi sa isang buhay na inialay sa paglingkod, isang buhay na naiwangis sa Landas ni Hesus, isang buhay na lubos na paghahandog ng sarili, para sa kabutihan ng iba, ginugunita na ang Panginoon ay sumapit sa atin bilang mga tagapaglingkod.  Bilang pangkaraniwang tanong, paano natin ito maisasabuhay nang puspusan?  Sinabihan ni Hesus ang Kanyang mga alagad: “Kayo ay magkakamit ng kapangyarihan kapag ang Banal na Ispirito ay sasapit sa inyo; at kayo’y magiging mga saksi Ko.’ (Mga Gawa 1:8) Ang Banal na Ispirito, tulad ng Kanyang ginawa noong ikaunang Pentekostes, ay ipinapalaya ang ating mga puso na nagapos ng kadena ng pagkatakot.  Ginagapi Niya ang ating pagtututol upang magawa ang kalooban ng Ama, at Siya’y nagdudulot ng kapangyarihan upang tayo’y makapagbigay ng saksi na si Hesus ay Bumangon, Siya ay buháy at naririto ngayon at magpakailanman!

Paano ito nagagawa ng Banal na Ispirito?  Sa pagpapanibago ng ating mga puso, pagpapatawad ng ating mga sala, at pagpapalaganap sa atin ng pitong mga biyaya na nakapagbibigay-sigla sa atin upang sundin ang Landas ni Hesus.

Sa paraan lamang ng Krus ng nakatagong binhi, nakahandang mamatay, na tunay na ‘makikita’ natin si Hesus at dahil dito’y makapagbibigay ng saksi kay Hesus.  Sa paraan lamang ng pag-uugnay ng kamatayan at buhay na tayo’y makararanas ng ligaya at kahitikan ng isang pag-ibig na dumadaloy sa puso ni Kristong Nabuhay.  Sa paraan lamang ng kapangyarihan ng Ispirito na matutuntunan natin ang kapunuan ng Buhay na isinaalang-alang sa atin na hinandog ng Diyos.  Kaya, sa pagdiriwang natin ng Pentekostes, ating pagtibayan sa tulong ng biyaya ng Pananampalataya na maging mga saksi ng Nabuhay na Panginoon, at madala ang Banyuhayang mga handog ng ligaya at kapayapaan sa mga taong nakasasalamuha natin.  Aleluya!

Isang isang-hintuan na solusyon sa lahat ng problema sa mundo!

Christus surrexit!  Christus vere surrexit!  Si Kristo ay nabuhay!  Si Kristo ay tunay na nabuhay!

Wala nang nagpapahayag ng labis na kagalakan ng Pasko ng Pagkabuhay na mas kaakit-akit pa kaysa sa imahe ni Pedro, na nahulog sa bangka sa kanyang pananabik na maabot si Hesus.  Sa Linggo ng Pasko ng Pagkabuhay, nakuha natin ang matagumpay, maging ang matagumpay na deklarasyon ni Jesus na tayo ay mga anak ng Diyos ngayon.  Walang reaksyon na napakasaya na maaaring tumugma sa laki ng himala.

Sapat na ba ito?

Noong isang araw, lahat ng ito ay tinatalakay ko kasama ng isa sa matatalinong matandang monghe sa aming monasteryo (senpectae, tinatawag namin sila—ang mga ‘matandang puso’).  Isang bagay na kanyang sinabi ang lubos na tumama sa akin: “Oo!  Ang isang kuwentong tulad niyan ay nanaisin mong inbahagi sa isang tao.”  Paulit-ulit akong bumabalik sa kanyang parirala: “… nais na nais mong sabihin sa isang tao ang tungkol dito.”  Totoo.

Subalit, ang isa pa sa aking mga kaibigan ay may ibang pananaw: “Ano’t naisip mong tama ka sa lahat ng ito?  Hindi mo ba naiisip na mapagmataas ang umasa na ang iyong relihiyon ay sapat para sa lahat?”

Pinag-isipan ko ang dalawang komento.

Hindi ko nais na ibahagi lamang ang kuwentong ito;  Nais kong mahikayat ang ibang tao dahil ito ay higit pa sa isang kuwento.  Ito ang sagot sa mga suliranin ng lahat.  Ang kwentong ito ay ANG MABUTING BALITA.  “Walang kaligtasan sa sinuman,” sabi ni San Pedro, “12 Sa kanya lamang matatagpuan ang kaligtasan, sapagkat walang ibang pangalan sa buong daigdig na ibinigay ng Diyos sa mga tao upang tayo ay maligtas.” (Gawa 4:12) Kaya, sa palagay ko kailangan kong aminin na tama ako sa isang ito, kailangang ibahagi ang balitang ito!

Mayabang ba ang dating sa iyo nyan?

Ang totoo, kung ang kuwento ng Pagkabuhay na Mag-uli ni Kristo ay hindi totoo, sa gayon ang aking buhay ay walang kahulugan—at higit pa riyan, ang buhay mismo ay walang kahulugan dahil ako, bilang isang Kristiyano, ay nasa isang natatanging mahirap na kalagayan.  Ang aking pananampalataya ay nakasalalay sa katotohanan ng isang makasaysayang pangyayari.  “Kung si Kristo ay hindi muling nabuhay, ang inyong pananampalataya ay walang kabuluhan,” sabi ni San Pablo (1 Mga Taga-Corinto 15:14-20).

Ano ang kailangan mong malaman

Tinatawag ito ng ilang tao na ‘Ang Iskandalo ng Partikular.’  Hindi Ito isang bagay na kung ito ay totoo para sa akin’ o ‘totoo para sa iyo.’ Ito ay isang katanungan na kung ito ay totoo talaga.  Kung si HesuKristo ay bumangon mula sa mga patay, nangangahulugan na walang ibang relihiyon, walang ibang pilosopiya, walang ibang kredo o paniniwala ang sapat.  Maaaring mayroon silang ilang mga sagot, ngunit pagdating sa nag-iisang, pinakamahalagang kaganapan sa kasaysayan ng mundo, lahat nito ay kulang.  Kung, sa kabilang dako, si Hesus ay hindi bumangon mula sa mga patay—kung ang Kanyang Pagkabuhay na Mag-uli ay hindi isang makasaysayang katotohanan—nangangahulugan na kailangan nating lahat na itigil ang kamangmangan na ito ngayon.  Ngunit alam kong nagawa Niya iyon, at kung tama ako, kailangang malaman ng mga tao.

Dinadala tayo nito sa madilim na bahagi ng mensaheng ito: hangga’t nais nating ibahagi ang Mabuting Balita, at sa kabila ng pangako na ito ay magtatagumpay sa bandang huli, makikita natin, sa ating matinding pagkabigo, na, madalas kaysa hindi, ang mensahe ay tatanggihan.  Hindi lang tinanggihan.  Pinagtatawanan.  Sinisiraan.  Minamartir.  “Hindi tayo nakikilala ng mundo,” sigaw ni San Juan, “tulad ng Siya ay hindi nakilala ng mundo.” (1 Juan 3:1)

Gayunpaman, anong kagalakan ang ito ay malaman!  Anong kagalakan ang mayroon sa pananampalataya!  Anong laki ng kagalakan sa pag-asa ng ating sariling pagkabuhay-muli!  Anong kagalakan ang matanto na nang ang Diyos ay naging tao, nagdusa sa krus para sa ating kaligtasan at nagtagumpay laban sa kamatayan, inalok Niya tayo ng bahagi sa Banal na buhay!  Siya ay nagbubuhos ng nagpapabanal na biyaya sa atin sa mga Sakramento, simula sa Binyag.  Kapag tinanggap Niya tayo sa Kanyang pamilya, tunay tayong nagiging magkakapatid kay Kristo, nakikibahagi sa Kanyang Pagkabuhay na Mag-uli.

Paano natin malalaman na totoo ito?  Na si Hesus ay muling nabuhay?  Marahil ito ang saksi ng milyun-milyong martir.  Dalawang libong taon ng teolohiya at pilosopiya ang nagsaliksik sa mga kahihinatnan ng paniniwala sa Pagkabuhay na Mag-uli.  Sa mga santo tulad ni Madre Teresa o Francis ng Assisi, nakikita natin ang buhay na patotoo sa kapangyarihan ng pag-ibig ng Diyos.  Ang pagtanggap sa Kanya sa Eukaristiya ay palaging nagpapatunay nito para sa akin habang tinatanggap ko ang Kanyang buhay na presensya at binabago Niya ako mula sa loob.  Marahil, sa dakong huli, ito ay simpleng kagalakan: ang kalugud-lugod na’hindi mapaunlakang kasiyahan na mismo ay mas kanais-nais kaysa sa anumang iba pang kasiyahan.’  Ngunit pagdating sa paninindigan, alam kong handa akong mamatay para sa paniniwalang ito—o mas mabuti pa, sa mabuhay para dito:  Christus surrexit.  Christus vere surrexit.  Si Kristo ay tunay na nabuhay! Aleluya!

Kung sa tingin mo ay nawalan ka na ng halaga at layunin sa buhay, ito ay para sa iyo.

Sa aking 40 taon ng pagiging pari, ang mga libing para sa mga taong nagpakamatay ay ang pinakamahirap. sa lahat. At ito ay hindi lamang isang pangkalahatang pahayag, dahil kamakailan lamang ay nawalan din ako, sa aking sariling pamilya, isang binatang 18 taong gulang pa lamang para magpakamatay, dahil sa mga hindi magagandang pangyayari sa kanyang buhay.

Sa pagtaas ng mga bilang ng pagpapatiwakal sa mga araw na ito, ang mga hakbang na ginagawa ay kinabibilangan ng gamot, sikolohikal na mga remedyo, at maging ang mga sistema ng pamilya sa terapewtika. Gayunpaman, sa maraming bagay na madalas na pinag-uusapan ang tungkol sa, isa na hindi sapat na pinag-uusapan ay ang tungkol sa espirituwal na lunas. Isa sa mga pangunahing sikolohikal at ang mga isyung pilosopikal sa likod ng depresyon, maging ang pagpapakamatay, ay maaaring dahil sa kakulangan ng espirituwal na kahulugan at layunin para sa buhay-ang paniniwala na ang ating buhay ay may pag-asa at halaga.

Pagmamahal ng Isang Ama

Ang pag-ibig ng Diyos na ating Ama, ang angkla ng ating buhay, ay nag-aalis sa atin sa mga madidilim na lugar ng kalungkutan. Gagawin ko ang kahit na makipagtalo na sa lahat ng mga regalo na ibinigay sa atin ni Jesucristo (at sus, napakarami), ang pinakamahusay at pinaka mahalaga na ginawa ni Jesus ay ng gawin Nya na maging Ama natin ang Kanyang Ama.

Inihayag ni Hesus ang Diyos bilang isang mapagmahal na magulang na lubos na nagmamahal at nagmamalasakit sa Kanyang mga anak. Ang kaalamang ito ay pinagtitibay sa atin sa tatlong espesyal na paraan:

1. Kaalaman kung sino ka

Hindi ka trabaho, ang iyong numero sa social security, ang iyong lisensya ng pag maneho o “isang tinanggihang” mangingibig. Ikaw ay anak ng Diyos—ginawa ayon sa larawan at wangis ng Diyos. Ikaw ay tunay na Kanyang gawa. Iyan ang ating pagkakakilanlan, ito ay kung sino tayo sa Diyos.

2. Binibigyan tayo ng Diyos ng Layunin

Sa Diyos, napapagtanto natin kung bakit tayo naririto—may plano, layunin, at istruktura sa buhay na ibinigay ng Diyos. Ginawa tayo ng Diyos para sa isang layunin sa mundong ito—ang makilala, mahalin, at paglingkuran Siya.

3. May Tadhana ka

Tayo ay itinakda hindi para sa mundong ito kundi upang makapiling ang ating Ama magpakailanman at tanggapin ang Kanyang walang-hanggang pag-ibig. Ang pagkilala sa Ama bilang may-akda ng pag-ibig ay nag-aanyaya sa atin na tanggapin, igalang, at ibigay ang buhay na gusto Niyang magkaroon tayo. Ito ay nagbibigay-inspirasyon sa atin upang lumago sa kahulugan ng kung sino tayo—ang ating kabutihan, pagiging natatangi, at kagandahan.

Ang Pag-ibig ng Ama ay isang nakaangkla na pag-ibig: “Ito ang pag-ibig: hindi sa inibig natin ang Diyos, kundi inibig Niya tayo at Isinugo niya ang kanyang Anak bilang nagbabayad-salang hain para sa ating mga kasalanan.” (1 Juan 4:10)

Ang pag-ibig ng Diyos ay hindi isinasaalang-alang ang katotohanan na tayo ay perpekto araw-araw o na hindi tayo nalulumbay. o pinanghihinaan ng loob. Ang katotohanang minahal tayo ng Diyos at ipinadala ang Kanyang Anak bilang handog para sa ating mga kasalanan ay isang pampatibay-loob na makakatulong sa atin na labanan ang kadiliman ng depresyon. Sa Kanyang kaibuturan, ang Diyos ay hindi isang mapagkondenang hukom ngunit isang mapagmahal na magulang. Ang kaalamang ito—na mahal tayo ng Diyos at itinatangi tayo anuman ang ginagawa ng sinuman sa paligid natin—naka angkla sa atin.

Ito talaga ang pinakamalaking pangangailangan ng tao na mayroon tayo. Lahat tayo ay medyo malungkot; lahat tayo ay naghahanap at nagsasaliksik ng mga bagay na hindi kayang ibigay ng mundong ito. Umupo nang tahimik sa mapagmahal na titig ng ating Diyos araw-araw at hayaan ang Diyos para mahalin ka. Isipin na ang Diyos ay niyayakap ka, inaalagaan ka, at itinutulak ang iyong takot, pagkabalisa, at pag-aalala. Hayaang dumaloy ang pag-ibig ng Diyos Ama sa bawat selula, kalamnan, at tisyu. Hayaan itong itaboy ang kadiliman at takot sa iyong buhay.

Ang mundo ay hindi kailanman magiging isang perpektong lugar, kaya kailangan nating anyayahan ang Diyos upang punuin tayo ng Kanyang pag-asa. Kung nahihirapan ka ngayon, humingi ng tulong sa isang kaibigan at hayaan ang iyong kaibigan na maging mga kamay at mata ng Diyos, niyayakap at minamahal ka. Mayroong ilang beses sa aking 72 taon kung saan hiningi ko ang tulong ng mga kaibigan na tumangan sa akin, nag-aruga, at nagturo sa akin.

Umupo nang kuntento sa presensya ng Diyos bilang isang bata sa kandungan ng kanyang ina hanggang sa malaman ng iyong katawan ang katotohanan na ikaw ay isang mahalaga, magandang anak ng Diyos, na ang iyong buhay ay may halaga, layunin, kahulugan, at direksyon. Hayaan ang Diyos na dumaloy sa iyong buhay.

Ang buhay ay tila napakahirap minsan, ngunit kung mananatili ka at magtitiwala, ang mga hindi inaasahang regalo ay maaaring mabigla sa iyo.

“Iligtas mo kami sa lahat ng takot at pagkabalisa habang naghihintay kami nang may masayang pag-asa sa pagdating ng ating Tagapagligtas, si HesuKristo.” Bilang isang panghabambuhay na Katoliko, binibigkas ko ang panalanging ito sa bawat Misa. Ang takot ay hindi ko kasama sa loob ng maraming taon, kahit na may oras na iyon. Nalaman ko ang “perpektong pag-ibig” na inilarawan sa 1 Huwan 4:18 at natulungan akong mamuhay sa realidad ng Siya na nananaig sa takot. Bihira akong makaranas ng pagkabalisa sa puntong ito ng aking buhay, ngunit isang umaga ay nakaramdam ako ng kaba. Hindi ko mailagay ang aking daliri sa dahilan.

Kamakailan, ang pagkatisod sa isang gilid ng bangketa ay nagresulta sa isang malakas na pagkahulog, at nakakaramdam pa rin ako ng kakulangan sa ginhawa sa aking balakang at pelvis. Ang matinding pananakit na lumalabas sa tuwing itinataas ko ang aking mga braso ay nagpapaalala sa akin na ang aking mga balikat ay nangangailangan pa ng mas maraming oras para gumaling. Ang mga bagong stress sa trabaho at ang biglaang pagkamatay ng anak ng isang mahal na kaibigan ay nakadagdag sa aking pagkabalisa. Ang estado lamang ng ating mundo ay maaaring magdulot ng malaking pagkabalisa para sa sinumang gumugugol ng maraming oras sa pagiisip ng mga pangunahing balita. Sa kabila ng hindi alam na pinagmulan ng aking pagkabalisa, alam ko kung paano tumugon. Napapikit ako, isinuko ko ang mabigat na bigat na nararamdaman ko.

Mga Anghel na Nag-obertaym

Kinabukasan, habang nagmamaneho ako patungo sa tahanan ng isang pasyente, isang tropikal na bagyo ang umusbong nang hindi inaasahan. Mabigat ang trapiko, at sa kabila ng nagniningning na mga headlight at bumababa ang bilis, ang abot ng mata ay natatakpan ng malalakas na patak ng ulan. Sa walang saan man, , naramdaman ko ang salpok ng isa pang sasakyan, na itinulak ang kotse ko papunta sa kanang linya! Nakakagulat na kalmado, tumungo ako sa emergesya na linya, sa kabila ng pag-hila ng gulong ngayon. Maya-maya ay huminto ang isang tagapagligtas na sasakyane; isang paramediko na sumakay sa aking sasakyan upang maiwasan ang malakas na buhos ng ulan ay nagtanong kung ako ay nasaktan. Hindi…hindi ako noon! Iyon ay tila hindi malamang dahil ito ay ilang araw pa lamang mula nang ang matagal na epekto ng aking pagkahulog ay tumigil. Nanalangin ako para sa proteksyon noong umagang iyon bago umalis, alam kung ano ang hinulaang lagay ng panahon. Maliwanag, ang mga anghel ay nag-overtaym; inaalmuhadon muna ang aking pagkahulog, pagkatapos ay ang hagupit mula sa banggaan na ito.

Dahil nasa pagawaan ng sasakyan na ngayon ang kotse ko at sinasaklaw ng pag seseguro ang pag-aayos, nag-impake kami ng asawa kong si Dan para sa aming matagal nang nakaplanong bakasyon. Bago kami umalis, nasiraan ako ng loob nang marinig na halos tiyak na kukunin ng aming insurer ang aking sasakyan! Limang taong gulang lamang at nasa malinis na kondisyon bago ang pag-disgrasya, ang halaga ng Librong Asul nito sa kasalukuyan ay $8,150 lamang. Hindi iyon magandang balita! Nilalayon naming panatilihin ang haybrid na matipid sa gasolina na ito hangga’t patuloy itong tumatakbo, kahit na bumili ng garantiya pahabain upang matiyak ang aming plano. Huminga ako ng malalim, muli akong kumilos ayon sa natutunan kong gawin sa mga sitwasyong hindi ko kontrolado: Ibinigay ko ito sa Diyos at hiniling ang Kanyang interbensyon.

Walang-humpay na Panalangin

Noong nasa Salt Lake City, nakuha namin ang aming inuupahang kotse at hindi nagtagal ay nagmamaneho na kami sa magandang Grand Teton National Park. Pagpasok ko sa garahe ng paradahan ng hotel nang gabing iyon, bigla akong napaatras sa isang makitid na lugar. Habang ibinababa ni Dan ang aming mga bagahe, napansin kong may turnilyo sa isang gulong. Ang pag-aalala ng aking asawa tungkol sa pagbutas ay nagtulak sa kanya na tumawag sa iba’t ibang mga sentro ng serbisyo. Dahil walang bukas tuwing Linggo, napagpasyahan namin ng pagkakataong magmaneho. Kinaumagahan, nagdasal kami at umalis, na umaasang mananatili ang gulong habang nagmamaneho sa makikitid na daan sa bundok papasok at palabas ng Yellowstone. Sa kabutihang palad, ang araw ay walang kaganapan. Pagdating sa Hampton Inn, kung saan nagpareserba si Dan ilang buwan bago, nalaglag ang aming mga panga! Sa tabi mismo ng pinto ay isang pagawaan ng sasakyan! Nangangahulugan ang mabilis na serbisyo ng Lunes ng umaga na nasa kalsada na kami nang wala pang isang oras! Lumalabas na tumutulo ang gulong, kaya naiwasan ng pagkumpuni ang posibleng pagsabog—isang pagpapala dahil nagmaneho kami nang mahigit 1200 milya noong linggong iyon!

Samantala, pinahintulutan ng aking taga gawa ng sasakyan ang karagdagang pagsisiyasat para sa “mga nakatagong pinsala” mula sa aksidente. Kung matagpuan, ang halaga ay lalampas sa halaga ng kotse at tiyak na hahantong sa kalahatan! Araw-araw na nagdarasal,ibinigay ko ang magiging resulta at naghintay. Sa wakas, ipinaalam sa akin na ang halaga ng pag-aayos ay dumating sa ilalim lamang ng halaga …aayusin nila ang aking sasakyan pagkatapos ng lahat! (Pagkalipas ng ilang linggo, nang kunin ko ang aking inayos na kotse, nalaman ko na ang halaga ay talagang lumampas sa halaga ng Librong Asul , ngunit ang aking panalangin ay nasagot din!)

Isang Kamangha-manghang Pagpapala

Isa pang halimbawa ng pangangalaga ng Diyos ang dumating habang nagpatuloy kami sa aming paglalakbay sa Yellowstone National Park! Punung puno ang paradahan ng sasakyab pagdating namin. Umikot kami nang walang patutunguhan nang biglang, may bakante na puwesto malapit sa harapan! Nagmamadali kaming pumarada at naglakad para malaman na ang susunod na pagsabog ng Old Faithful* ay inaasahan sa loob ng sampung minuto. Sa sapat na oras para makarating sa lugar ng pag tingin, sumabog ang geyser! Tinunton namin ang landas ng lakaran sa pamamagitan ng iba’t ibang heolohikal na pormasyon, bukal , at geyser. Ang aking asawang mapagmahal sa labas ay abalang kumukuha ng mga larawan, sunod-sunod! Namangha sa kamangha-manghang tanawing nakapalibot sa amin, napatingin ako sa aking relo…ang susunod na pagsabog ng Old Faithful ay inaasahan sa lalong madaling panahon. Ang mga pag-wisik ay sumabog tulad ng inaasahan sa hangin, sa pagkakataong ito ay hindi natatakpan ng mga turista dahil nasa likod kami ng geyser! Dahil sa aking pasasalamat, nagpasalamat ako sa Diyos para sa mga pagpapala sa araw na iyon—una, ang perpektong lokasyon ng tindahan ng gulong, pagkatapos ay ang magandang balita mula sa kompanya ng tagapagseguro tungkol sa aking sasakyan, at sa wakas, ang kamangha-manghang tanawin ng kalikasan.

Sa pagmumuni-muni sa aktibong presensya ng Diyos, nanalangin ako: “Salamat sa pag-ibig mo sa amin, Panginoon! Alam kong mahal Mo ang lahat ng iba pang tao sa lupa, ngunit napakalakas ng koneksyon ni Dan sa Iyo sa Paglikha, ihahayag Mo ba muli ang Iyong Sarili sa kanya?” Sa patuloy na paglalakad, namatay ang baterya ng kamera ng asawa ko. Nakaupo habang pinapalitan niya ito, may narinig akong kakaibang tunog. Lumingon ako para makita ang isang malaking pagsabog. Ito ay kamangha-manghang-ang Beehive ay dalawang beses na mas mataas kaysa sa Old Faithful! Sa pagtingin sa aming gabay na libro, nabasa namin na ang geyser na ito ay isa sa pinakamaganda, ngunit napaka-hindi pwede asahan na maaaring mangyari ang mga pagsabog mula saanman sa pagitan ng 8 oras hanggang hanggang 5 araw…ngunit, sa sandaling nandoon kami nangyari ito! Tiyak, ipinakikita ng Diyos ang Kanyang sarili sa aking asawa tulad ng hiniling ko!

Ang aming huling hintuan ay nagtatampok ng ilang geyser kung saan nag-alok ang isang ginoo na kunan kami ng litrato. Sa sandaling pinindot niya ang pansara, bumitaw ang geyser na iyon! Naranasan namin ang isa pang hindi inaasahang regalo ng perpektong oras at pagpapala ng Diyos! Para bang hindi sapat ang pagpainit sa ganda ng hindi kapani-paniwalang tanawin, talon, bundok, lawa, at ilog, naranasan din namin ang magandang panahon! Sa kabila ng hula ng ulan araw-araw, nakatagpo lamang kami ng ilang maikling pag-ulan at magagandang temperatura araw at gabi!

Ako ay dumating sa buong bilog mula sa aking kamakailang ligalig at pagkabalisa. Ang pagsuko ay humantong sa isang paglulubog sa pangangalaga ni Hesus gayundin sa kahanga-hangang kamangha-mangha ng ating Maylalang! Ang panalanging iyon na sinabi ko nang maraming beses sa Misa ay tiyak na sinagot! Ako ay protektado, kapwa mula sa takot at malubhang pinsala, habang inilabas mula sa pagkabalisa. Ang paghihintay ay talagang nagbunga ng masayang pag-asa…. ang angkla para sa aking kaluluwa.

*Ang Old Faithful, isang alimusod geyser sa Yellowstone National Park sa US, ay kilala bilang isa sa mga pinakahulaang geyser, na nagbubuga ng halos 20 beses sa isang araw!