Makatagpo

Hindi ko alam ang kanilang wika o ang kanilang emosyonal na dinaramdam…Paano ako makikipag-ugnay sa kanila?

Noong Huwebes, Pebrero 22, 2024, ay ang isang araw na hindi ko malilimutan. Ika- 05:15 ng umaga, kasama ang ilan sa aking mga kasamahan sa Catholic Social Services, hinintay ko ang pagdating ng 333 mga takas  mula sa Ethiopia, Eritrea, Somalia, at Uganda.  Ang Egyptian Airlines ay pinagkatiwalaang ilipad sila sa Entebbe, Uganda, patungong Cairo, Egypt, at sa wakas sa kanilang Canadian punto ng pagpasok , Edmonton.

Bigla, ang mga pinto sa kabilang dulo ay bumukas at ang mga pasahero ay nagsimulang magsilakad patungo sa amin.  Hindi malaman kung paano magsalita ng kanilang mga wika, nakaramdam ako ng matinding kahinaan ng loob. Paano kaya mangyaring ako, na isang may kakayanan, na isinilang sa Canada, isang hindi kailanman gumugol ng isang sandali sa isang kampo ng mga takas , ay makakayang batiin ang pagod, umaasa, at nangangambang mga kapatid na babae at lalaki sa paraang makapagsasabing: “Maligayang pagdating sa iyong bagong tahanan” …? Tinanong ko ang isa sa aking mga kasamahan na nagsasalita ng limang wika: “Ano ang masasabi ko?” “Sabihin mo lang, Salam, sapat na iyon.”

Habang sila’y papalapit, sinimulan kong sabihin: “Salam” habang may ngiti sa aking mga mata. Napansin ko na madami ang yuyuko at ilalagay ang kanilang kamay sa tapat ng kanilang puso. Sinimulan kong gawin ang kaparis. Habang papalapit ang isang kabataang mag-anak na may 2-5 anak, yumuko ako kapantay ng kanilang taas at nag-alok ng tanda ng kapayapaan. Kaagad, tumugon sila ng isang malaking ngiti, ibinalik ang tanda ng kapayapaan, tumakbo sa akin, tumingala gamit ang kanilang napakarilag na kayumangging mga mata, at niyakap ako. Kahit na sa pagkukuwento ko sa mga mahahalagang sandaling ito, naluluha ako. Hindi kailangan ng isang tao ang wika upang mailahad ang pagmamahal. “Ang wika ng Espirito ay ang wika ng puso.”

Pag-aabot Ng Kamay

Matapos maipila ang lahat sa Bulwagan ng Adwana  nagsibaba ang aming pangkat at nagsimulang mamigay ng mga bote ng tubig, granola bar , at mga dalandan.  Napansin ko ang isang nakatatandang babaeng Muslim, marahil 50-55 taong gulang, na nakayuko sa kanyang troli, sinusubukang itulak ito.  Nilapitan ko siya at binati ng ‘Salam’ at ngumiti.  May pa-senyas , sinubukan kong magtanong kung maari ko bang tulungan syang itulak ang troli. Umiling siya:  “Hindi.”

Anim na oras ang lumipas, sa labas ng Bulwagan ng Adwana , ang mga tao ay nakaupo sa iba’t ibang dakong nakakordon; 85 na lang ang matitira sa Edmonton at naghihintay ng pamilya o mga kaibigan para sila’y salubungin at maiuwi.  Ang ilan ay sasakay ng bus upang dalhin sa ibang mga lungsod o bayan, at ang iba ay magdamag sa isang hotel at lilipad sa kanilang huling paroroonan kinabukasan. Para doon sa mga isasakay sa bus patungo sa ibang mga lungsod sa Alberta, apat hanggang pitong oras na biyahe ang naghihintay sa kanila.

Ang nakatatandang babaeng Muslim na nakita ko sa Bulwagan ng Adwana , natuklasan ko, ay lilipad patungong Calgary kinabukasan. Tumingin ako sa kanya at ngumiti, at ang buong mukha niya ay nagningning.  Habang papalapit ako sa kanya,sabi niya sa putol-putol na Ingles: “Mahal mo ako.” Hinawakan ko ang kanyang mga kamay, tumingin sa kanyang mga mata, at sinabi:  “Oo, mahal kita at mahal ka ng Diyos/Allah.”  Ang babaeng katabi niya, na natuklasan kong anak nya, ay nagsabi sa akin:  “Salamat.  Ngayon ay masaya na ang ina ko.”  May luha ang mga mata, pusong puno ng kagalakan, at pagod na pagod na mga paa, nilisan ko ang Edmonton International Airport, lubos na nagpapasalamat sa isa sa pinakamagagandang karanasan ng aking buhay.

Maaaring hindi ko na siya makakatagpong muli, ngunit lubos akong  nakakatiyak na ang ating Diyos na ang sagisag ng magiliw, mahabagin na pag-ibig ay ginawa itong nakikita at nasasalat para sa akin sa pamamagitan ng aking magandang kapatid na Muslim.

Noong 2023, mayroong 36.4 milyongmga takas  na naghahanap ng bagong tinubuang-bayan at 110 milyong tao ang lumikas dahil sa digmaan, tagtuyot, pagbabago ng klima, at higit pa.  Araw-araw, nakakadinig tayo ng mga komento tulad ng: “Magtayo ng mga pader,” “Isara ang mga hangganan,” at “Ninanakaw nila ang aming mga trabaho.”  Umaasa ako na ang aking salaysay, sa maliit na paraan, ay makakatulong sa mga tao na higit na maunawaan ang eksena ng Mateo 25.

Tinanong ng mga matuwid si Hesus: “Kailan, Panginoon, Diyos, namin ginawa ang lahat ng ito para sa Iyo?” at sumagot Siya:  “Sa tuwing inyong ginawa sa isa dito sa Aking mga kapatid, kahit sa pinakamaliit na ito, ginawa ninyo ito sa Akin.”

Nagdatingan ang mga krus nang sunod-sunod, ngunit ang awa ng Panginoon ay hindi kailanman nabigo sa mag+anak na ito!

Nagsilang ako sa aking panganay sampung taon na ang lumipas, at kami ay tuwang-tuwa! Naaalala ko pa ang araw; tuwang-tuwa kaming malaman na ito ay isang sanggol na babae. Hindi ako makapagpasalamat ng sapat sa Panginoon para sa Kanyang mga pagpapala sa aking mag-anak. Tulad ng bawat ina, pinangarap kong bumili ng mga nakatutuwang baro, ipit, at booties para sa aking maliit na manika. Pinangalanan namin siyang ‘Athalie,’ ibig sabihin ay ‘Ang Diyos ay dakila.’ Pinupuri namin ang Diyos dahil sa Kanyang magandang regalo.

Lingid sa aming kaalaman na di magtatagal ang kagalakan namin ay mauuwi sa matinding kalungkutan o na ang aming panalangin ng pasasalamat ay mapapalitan ng mga pagsamo sa Kanyang awa para sa aming pinakamamahal na sanggol.

Sa apat na buwang gulang, siya ay nagkasakit ng malubha. Sa dami ng pagsalakay ng seizure, iiyak siya ng ilang oras at hindi makatulog o makakain nang maayos. Matapos ang madaming pag-eksamen, nasuri siyang maykapansanan sa utak; nagdurusa din siya sa isang pambihirang uri ng malubhang childhood epilepsy na tinatawag na ‘West Syndrome,’ na lumiligalig sa isa sa bawat 4,000 na bata.

Pabalik-balik Na Bagyo

Ang pagsuri ay lubhang nakakagitla at nakakasugat ng puso para sa amin. Hindi ko alam kung paano ko haharapin ang bagyo. Ninais kong maging manhid ang aking puso sa kirot na dinadanas ko. Madaming mga tanong ang tumatakbo sa isip ko. Ito ay simula pa lamang ng isang mahaba at mahirap na paglalakbay na kailanman ay hindi ako nakahandang akuin. Ang aking sanggol na babae ay patuloy na dumadanas ng mga seizure sa loob ng halos dalawa at kalahating taon. Sinubukan ng mga doktor ang madaming gamot, masakit na turok, at araw-araw na pagsusuri ng dugo. Ilang oras siyang iiyak at ang tanging magagawa ko lamang ay humiling na ipataw ng Diyos ang Kanyang awa sa aking anak. Pakiramdam ko ay wala akong magawa dahil hindi ko siya mabigyang-ginhawa sa anumang paraan. Ang buhay ay parang isang malalim at madilim na hukay ng paghihirap at kawalan ng pag-asa.

Ang kanyang mga seizure sa kalaunan ay humupa, ngunit siya ay dumanas ng madaming pagkaantala sa pag-unlad. Habang umuusad ang paglalapat-lunas sa kanyan, isa pang nakakasindak na balita ang bumalot sa aming mag-anak. Ang aming anak na si Asher, na may pagkaantala sa pagsasalita at mga isyu sa pag uugali, ay nasuri na may mataas na gumaganang autism sa gulang na tatlo.

Kami ay nasa bingit ng kawalang pag-asa; ang buhay ay naging napakabigat para sa amin bilang mga bagong magulang. Hindi maiintindihan o mararamdaman ng isa ang sakit na aming pinagdadaanan. Nakadama kami ng lungkot at pagka-aba. Gayunpaman, ang panahong ito ng kalungkutan at ang mapighating mga araw ng pagiging ina ay nagpalapit sa akin sa Diyos; Ang Kanyang Salita ay nagdulot ng kaginhawahan sa aking pagod na kaluluwa. Ang kanyang mga pangako, na binabasa ko ngayon nang may mas malalim na kahulugan at mas buong pang-unawa, ay nagpaganyak sa akin.

Sulat-kamay Na May Patnubay Ng Espirito

Iyon ay sa masalimuot na panahon ng aking buhay na hinayaan ako ng Diyos na magsulat ng mga blog  na puno ng pananampalataya at nakakaganyak para sa mga taong dumadanas ng mga hamon at paghihirap na katulad ng sa akin. Ang aking mga artikulo, na sumibol mula sa mga pang-araw-araw kong debosyon, ay nagbahagi ng mga hamon ng kakaibang pagiging magulang at naglakio ng mga karanasan at pananaw ko sa buhay. Ginamit ng Diyos ang aking mga salita upang pagalingin ang madaming namimighating kaluluwa. Ako ay tunay na nagpapasalamat sa Kanya sa pagpaikot sa aking buhay na maging isang kapaki-pakinabang na sisidlan para sa Kanyang pag-ibig.

Sasabihin ko na ang desperasyon sa karamdaman ng aming anak na babae ay nagpatibay sa pananampalataya ng aming mag-anak sa Diyos. Habang kami ng aking asawa ay nakipagsapalaran sa di- batid na landas ng naiibang paglalakbay na ito bilang magulang, ang kinailangan naming panghawakan ay ang mga pangako ng Diyos at ang pananampalataya sa aming mga puso na hindi kami iiwan o pababayaan ng Diyos. Ang dating tila mga tambak ng abo ay nagsimulang maging ganda ng kalakasan habang iniabot ng Diyos ang Kanyang biyaya, kapayapaan, at kagalakan sa amin sa panahon ng napakasakit at madilim na panahon ng aming buhay. Sa pinakamalungkot na sandali, ang paggugol ng oras sa Kanyang paanan ay nagdulot sa amin ng panibagong pag-asa at lakas ng loob upang sumulong.

Tinugon Na Mga Panalangin

Matapos ang mga taon ng paggagamot at walang katapusang mga panalangin, umayos na ngayon ang mga kombulsyon ni Athalie, ngunit patuloy siyang nagkakaroon ng malubhang anyo ng cerebral palsy. Hindi siya makapagsalita, makalakad, makakita, o makaupo nang mag-isa at lubos na umaasa sa akin.  Kalilipat kamakailan lang sa Canada mula India, ang aming mag-anak ay kasalukuyang tumatanggap ng pinakamahusay na paggagamot. Ang malaking kaunlaran sa kanyang kalusugan ay ginagawang mas makulay ang aming buhay.

Si Asher ay nasa labas na ng pagbukod-bukod, at siya ay ganap nang nakahabol sa kanyang pananalita.  Matapos ang unang pagtanggi sa kanya ng madaming paaralan dahil sa kanyang kawalan ng sigasig, siya ay nag-aral sa bahay hanggang ikalimang baytang.  Bagama’t nagpapakita siya ng ilang tanda ng ADHD, sa awa ng Diyos, nakalista na siya ngayon sa ika anim na baytang sa isang pribadong paaralang Kristyano. Isang mahilig sa aklat siya ay nagpapakita ng kakaibang interes sa solar system.  Nais na nais niyang matuto tungkol sa iba’t ibang bansa, sa kanilang mga bandila, at mga mapa.  Bagama’t ang buhay ay puno pa din ng mga hamon, ang pag-ibig ng Diyos ang nagtutulak sa amin na maging magulang ng aming mga anak nang may pagmamahal, tiyaga, at kabutihan.

Sa patuloy na pagyakap sa pananalig namin kay Hesus at pagtahak ng kakaibang landas na ito ng espesyal na pangangailangan ng pagiging magulang , naniniwala ako na may mga pagkakataon na mayroong mga dagliang sagot sa aming mga panalangin, at ang aming pananampalataya ay nagsisilbi at nagdudulot ng mga bunga.  Ang mga panahong iyon, ang lakas at kapangyarihan ng Diyos ay ipinahayag sa ano mang ginagawa Niya para sa amin—ang tiyak na sagot sa aming mga panalangin.

Sa ibang mga pagkakataon, ang Kanyang lakas ay patuloy na tumatanglaw sa amin, tinutulungan kaming matiis ang aming dinaramdam nang may katapangan, hinahayaan kaming madanasan ang Kanyang mapagmahal na awa sa aming mga paghihirap, ipinapakita sa amin ang Kanyang kapangyarihan sa aming mga kahinaan, tinuturuan kami na paunladin ang kakayahan at karunungan na tanggapin ang mga tamang hakbang, binibigyan kami ng kapangyarihan na magkuwento ng Kanyang lakas, at hinihikayat kaming saksihan ang Kanyang liwanag at pag-asa sa gitna ng mga paghamon.

Abalang-abala akong tinuturuan ang aking mga anak ng lahat tungkol sa pananampalataya, na tuluyang nalimutan ko itong isang mahalagang aral… 

“Teka!  Huwag mong kaligtaan ang Agwa Bendita!”  Ang anim-na-taong-gulang kong lalaki ay nagpasyang siya’y handang magpasimuno ng mga dasal bago matulog.  Inaalog ang botelya ng Agwa Bendita—baka sakali lamang na ang ‘bendita’ ay nalunod sa kailaliman—binasbasan niya kami at nagsimula:  “Diyos, iniibig Ka namin.  Ikaw ay mabuti. Iniibig Mo kami.  Iniibig Mo kahit ang mga masama.  Pinasasalamatan Ka namin, o Diyos.  Amen.”  Ang nagulantang na pananahimik ko ay sumanib sa buong silid.  Itong payak na dasal ay sukdulang sumaling  sa  puso ko.  Kapapakita lamang ng anak ko sa akin kung paanong manalangin na may pagkukumbaba ng isang anak ng Diyos.

Bilang isang magulang, minsan ay mahirap para sa akin ang humakbang palabas sa ‘pinaglakihan’ kong gawing-isip.  Iginugugol ko nang labis ang aking sigla sinisikap na matulungan ang mga anak ko na mahubog sa mabuting mga gawi at mapalaki sa pananalig, ngunit kadalasan ay napagwawalang-tanaw ko ang mga itinuturo ng aking mga anak sa pagmahal kay Hesus.  Noong itinipon ng anak ko ang kagitingan at  nagdasal nang malakas,  ipinaalala niya sa akin na ang payak at kusang-loob na dasalin ay mahalaga sa aking arawing pakikipag-ugnayan kay Kristo.  Naipakita niya sa akin na, bagama’t may nadadamang di-tiyak o malamya, ang aking dalangin ay ikinalulugod pa rin ng Panginoon.

Isang Tunay na Hamon

Bilang mga matatanda, ang paikot-ikot na pananalimuot ng buhay ng mag-anak, mga takdaan, at mga tungkulin sa paghahanap-buhay ay kadalasang nakasasaid sa atin at ginagawang mahirap na makipag-usap sa Panginoon nang may kapayakan.  Si Santa Teresa ng Calcutta ay naintindihan itong tunay na hamon at nag-alay ng ilang payo sa kanyang mga Misyonera ng Kawang-gawa na mga madre:  “Paano kayo magdasal?  Kayo ay dapat sumamo sa Diyos tulad ng isang musmos na bata.  Ang bata ay walang kahirapang ipahayag ang kanyang munting isip sa mga salita, ngunit ang mga ito’y naipahahayag nang lubusan…  Maging katulad ng isang batang munti.”  Kusang ipinakita ni Hesus sa atin ang kahalagahan na matututunan mula sa mga bata:  “Tinawag Niya ang isang bata, at ihinarap sa kanila ang bata.  At  Siya’y nangusap:  ‘Tunay na sinasabi Ko sa inyo, hangga’t hindi kayo nagbabago at nagiging  musmos na mga bata, hindi kayo makapapasok sa kaharian ng Langit.  Kaya, sinuman ang makapaggagampan ng mapagkumbabang lagay ng batang ito, ay ang pinadakila sa kaharian ng Langit.” (Mateo 18:2-4)

Paano ako at ikaw matututong magdasal tulad ng isang bata?  Una, hilingin sa Diyos ang giting at kababaang-loob, at anyayahan ang Banal na Ispirito upang alalayan ka.  Sunod, humanap ng tahimik na pook na malayo sa ingay at teknolohiya.  Simulan ang iyong dasal ng tanda ng Krus at ang iyong tinatanging pandasalang ngalan para sa Diyos.  Nalaman ko sa pakikipag-usap na ang paggamit ng ngalan ng isang tao ay nakapagtataimtim ng ugnayan.  (Ang ngalan para kay Hesus sa wikang Hebreo–Yeshua—ay nangangahulugang ‘ang Panginoon ay kaligtasan’ kaya kapag ikaw ay hindi tiyak sa ngalan na gagamitin, maging payak lamang.  “Hesus” ay sapat na!)

Tamhin ang Tuwirang Linya

Ngayon, panahon na upang makipag-usap sa Panginoon.  Magdasal nang malakas, bukal sa loob, sabihin sa Diyos anuman ang dumating sa isip mo, sabihin sa Kanya bagama’t ito’y saliwa o nababalot ng pagkalito.  Hindi pa rin tiyak kung saan magsisimula?  Pasalamatan ang Diyos para sa isang bagay, hingin sa Kanya na baguhin ang iyong puso, ipagdasal ang isang tao sa pangalan nito.  Gawin ang iyong makakaya at dulutan ng tiyaga ang iyong sarili.  Ang iyong umaayon na kalooban na matuklasan ang kapayakan ng dasal tulad ng isang bata ay lubusang ikalulugod ng Panginoon.  Ang Diyos ay kinagigiliwan ang Kanyang mga anak!

Samakatuwid, tanggapin ang anyaya na matuto mula sa iyong mga anak.  Magkakasama kayong makakapag-aral na pumunta patungo sa isang higit na mataimtim na kaugnayan kay Kristo.  Manalangin para sa giting at pagpapakumbaba habang natututong makipag-usap sa Panginoon.  Gawing kusa ang layunin, at matutuklasan ang ligaya at kapayakan ng pananalangin bilang isang anak ng Diyos!

Sinabi ko sa aking matalik na kaibigan: “Maaaring gamitin ng Simbahan ang isang tulad mo sa wasak na mundong ito…” Sa isang lugar, ito ay tumunog nang malalim.

Nagkita kami ng matalik kong kaibigan tatlong taon na nakaraan .Hindi kami naging malapit agad dahil, sa umpisa , matagal maging malapit si Dave sa mga tao, at mas mahalaga , maingat ang mga tao dito sa kulungan kaysa sa mga nasa labas. Sa paglipas ng panahon, gayunpaman, nagbago ang lahat, at si Dave ay naging pinakamalapit kong kakampi.

Hindi nagtagal pagkatapos kong makilala si Dave, naging malinaw sa kanya na seryoso ako sa aking pananampalatayang Katoliko. Mayroon akong Krusipiho at mga larawan ng mga Santo na nakasabit sa dingding ng aking selda. Nanood at nakilahok ako sa Misa sa telebisyon, at sa totoo lang, madalas kong ibinalita ang paksa. Noong una, hindi nagkomento si Dave o nagpakita ng labis na interes sa aking pananampalataya; magalang lang siyang tumango at magpatuloy, ngunit may nagsasabi sa akin na hindi ko dapat hayaan na hadlangan ako nito sa pagbabahagi ng lahat tungkol sa aking pinaniniwalaan at pagkukuwento tungkol sa mga himala at kapayapaan na natanggap ko nang direkta mula sa pagiging Katoliko.

Pagbabalik sa Simula

Habang lumilipas ang panahon at naging mas malapit ako kay Dave, nagsimula siyang magbukas ng kaunti pa tungkol sa kanyang sariling pananampalataya. Sinabi niya sa akin na siya ay isang Kristiyano, ngunit hindi siya nakapunta sa mga serbisyo sa loob ng maraming taon, bahagyang dahil siya ay nakakulong sa isang selda nang napakatagal, hindi makagalaw sa paligid ng bilangguan. Ngunit sa aking paghuhukay ng mas malalim, nalaman ko, sa aking pagtataka, na si Dave ay talagang pinalaki bilang isang Katoliko. Hindi lamang iyon, ngunit natanggap niya ang lahat ng tatlong Seremonya ng Pagsisimula! Agad akong nagsimulang magtanong sa kanya ng sunod-sunod na tanong at mas marami akong natutunan tungkol sa kanya at sa kanyang paglalakbay sa pananampalataya.

Sa dinami-dami kong nadiskubre, isa talaga ang namumukod-tangi. Hanggang ngayon, si Dave ay nabighani sa mga kabalyerong Katoliko noon. Dahil doon, ang paboritong simbahan na kanyang dinaluhan ay isang simbahang Katoliko na bilog ang hugis, na nakapagpapaalaala sa mga simbahan ng Knights Templar. Nadama ko sa pamamagitan ng pagkahumaling na ito na mayroon pa ring ilang interes sa Simbahan, kahit na ito ay maliit lamang.

Gayunpaman, ang pakikipag-usap kay Dave tungkol sa posibleng pagbabalik sa kanyang pinagmulan ay hindi gaanong maaasahan. Linawin ko—kailanman hindi siya bastos o agresibo, ngunit tila wala siyang pagnanais para sa mga Sakramento. Siya ay nagbitiw sa kanyang mga gawi, at hindi kasama sa mga ito ang Katolisismo, at sa kasamaang-palad, nakalimutan na siya ng Simbahan.

Isang Kislap ng Pag-asa

Sa paglipas ng mga buwan, nagtatanong si Dave ng kaunti tungkol sa Simbahan. Walang malaki, nagpapakita lang ng kaunting interes habang lumilipas ang oras. Syempre, ayaw kong ma-pressure siya, kaya matiyaga at mapanalangin kong ipinagpatuloy ang aking misyon na ibalik siya sa Simbahan. Nararamdaman ko na mas may kumikislap na pag-asa kaysa dati at kung minsan ay sasabihin ko sa kanya: “Alam mo Dave, talagang magagamit ng Simbahan ang isang tulad mo sa sirang mundong ito.” Hindi niya ako sasagutin, tahimik lang siyang nag-iisip sa mga salita ko, pero para kay Dave, maraming sinasabi sa kanyang pananahimik.

Ilang linggo na ang nakararaan, isang grupo ng mga deacon na Katoliko ang bumisita sa amin sa aming mga selda. Nagdala sila ng Komunyon para sa mga Katoliko, at literatura para sa lahat, at nagpunta sa bawat selda na nagtatanong kung nais ng mga tao na manalangin kasama nila. Ilang sandali pagkatapos nilang umalis, pumunta si Dave sa aking selda at sinabi sa akin kung paano siya nagulat ng isa sa mga lalaki dahil pinag-uusapan nila ang isang partikular na bilog na simbahan na kung saan ang lalaki ay isang tagaparokya. Nagkataon na ito ang mismong pinuntahan ni Dave noong bata pa siya. Sinabi sa kanya ng lalaki na umaasa siyang makita siya doon balang araw. Ang susunod na sinabi sa akin ni Dave ay isang malaking sorpresa:

“Alam mo, pinag-iisipan ko ito, at baka gusto kong bumalik sa Simbahang Katoliko.”
Napatulala ako. Literal na tatlong taon akong naghihintay para sa ganitong uri ng interes, at alam kong posibleng hindi ito darating. Paulit-ulit kong ipinagdasal ito. Hindi ko alam ang sasabihin ko. Pagkatapos ng matagal na katahimikan, tinanong ko siya: “Magiging interesado ka bang makatanggap muli ng Komunyon?” Umayon siya .

Ang Bukas na Pintuan

Sa edad 15, si Dave ay kinasuhan bilang isang may sapat na gulang at sinentensiyahan ng habambuhay na pagkakakulong. Siya ay 48 na ngayon. Noong siya ay nakulong bilang isang bata lamang, sinubukan niyang umangkop sa isang mundo ng mga adultong kriminal. Maraming karahasan at pagdanak ng dugo sa kanyang kwento. Karamihan sa mga taong dumadaan sa kanyang pinagdaanan ay napapagod sa huli na tila wala nang makapagbabalik sa kanila, ngunit ngayon, interesado si Dave. Purihin ang Diyos!

Noong nakaraang linggo, nakatanggap si Dave ng Komunyon sa unang pagkakataon sa loob ng 33 taon. Ni minsan ay hindi niya tinanggap si Hesus sa bilangguan, kahit na ito ay magagamit sa lahat ng oras. Kinalimutan na siya sa sistema.

Dahil sa imposibilidad ng pagtanggap ng Sakramento ng Pagkakasundo, hindi muna siya pumunta sa Kumpisalan ngunit pinahintulutan siyang tumanggap ng Komunyon ayon sa mga pangyayari. Siya ay nasa isang pinakamataas na siguridad na selda at may pinakamataas na kaurian ng panganib sa seguridad, kaya nahihirapan silang payagan ang isang pari na bisitahin ang pag iisa. Kaya, gumawa siya ng masusing pagsusuri sa budhi at isang gawa ng pagsisisi at gagawa ng isang Pagtatapat sa unang pagkakataon.

Hindi Nakalimutan

Mayroong hindi mabilang na nakalimutan na mga tao sa buong mundo. May mga lalaki, babae, at maging mga bata sa iyong sariling komunidad na nangangailangan ng isang tao na maging kaibigan lamang at ibahagi ang kanilang pagmamahal at ang pananampalatayang ibinigay sa atin ni Kristo sa Kanyang Simbahan. Ipagpatuloy natin ang pagpapalaganap ng Mabuting Balita.

Kung ikaw ay malayo sa Simbahan at sa Kanyang nagbibigay-buhay na mga Sakramento, mayroong bukas na paanyaya para sa pagpapagaling simula sa Sakramento ng Pakikipagkasundo. Ang unang hakbang pabalik sa pakikisama sa Diyos at sa Kanyang Simbahan ay ang pagtatapat ng ating mga kasalanan, ngunit tandaan, habang tiyak na ipinahahayag natin ang ating mga kasalanan sa Diyos, higit pa, ginagamit ng Diyos ang panahong ito para ipagtapat sa atin sa isang napaka-espesyal na paraan, ang Kanyang kapatawaran. at pag-ibig. Walang masyadong malaki para mapatawad, at walang napakadakila para hadlangan ang paraan ng pagpapagaling ng Diyos; ang pinto ay laging bukas sa kapatawaran at awa

Makipag-ugnayan sa isang lokal na simbahan o kura ng parokya at magplanong dumalo sa susunod na nakatakdang Sakramento ng Pakikipagkasundo. Siguraduhing magpakita ng medyo maaga kung sakaling naghihintay din ang iba. Magagalak ka na nagawa mo ang hakbang na ito, at ang mga Anghel at mga Banal sa Langit ay magsasaya sa iyong pag-babalik

Ang Hindi ko inaasahan noong sinimulan ko ang mabisang panalanging ito…

O Munting Therese ng Batang Hesus, mangyaring pumili para sa akin ng isang rosas mula sa hardin ng Langit at ipadala ito sa akin bilang isang mensahe ng pag-ibig.” Ang kahilingang ito, ang una sa tatlo na bumubuo ng ‘Padalhan moa ko ng Rosas ‘ Novena kay Saint Therese, ay kumuha ng aking atensyon.

Nag-iisa ako. Malungkot sa isang bagong lungsod, nananabik para sa mga bagong kaibigan. Nag-iisa sa isang bagong buhay ng pananampalataya, pananabik para sa isang kaibigan at huwaran. Nagbabasa ako tungkol kay Santa Therese, ang pangalan ko sa binyag, nang walang pagsubaybay sa kanya. Namuhay siya sa marubdob na debosyon kay Hesus mula noong siya ay 12 taong gulang at nagpetisyon sa Papa na pumasok sa monasteryo ng Carmelite sa edad na 15. Ang aking sariling buhay ay ibang-iba.

Nasaan ang Aking Rosas?

Si Therese ay puno ng sigasig para sa mga kaluluwa; nanalangin siya para sa pagbabagong loob ng isang kilalang kriminal. Mula sa nakatagong mundo ng kumbento ng Carmel, inilaan niya ang kanyang panalangin para sa pamamagitan ukol sa mga misyonerong nagpalaganap ng pag-ibig ng Diyos sa malalayong lugar. Habang nakahiga sa kanyang higaan ng kamatayan, ang banal na madre na ito mula sa Normandy ay nagsabi sa kanyang mga kapatid na babae: “Pagkatapos ng aking kamatayan, magpapaulan ako ng mga rosas. Gugugulin ko ang aking Langit sa paggawa ng mabuti sa lupa.” Ang aklat na binabasa ko ay nagsabi na mula noong siya ay namatay noong 1897, pinaulanan niya ang mundo ng maraming grasya, himala, at maging ng mga rosas. “Baka padadalhan niya rin ako ng rosas,” naisip ko.

Ito ang pinakaunang Nobena na dinasal ko. Hindi ko masyadong inisip ang dalawa pang kahilingan ng panalangin—ang pabor na mamagitan sa Diyos para sa aking intensyon at marubdob na maniwala sa dakilang pag-ibig ng Diyos para sa akin upang magaya ko ang Munting Daan ni Therese. Hindi ko matandaan kung ano ang aking intensyon dahil sa wala kong pagkaunawa sa Munting Paraan ni Therese. Nakatuon lang ako sa rosas.

Sa umaga ng ika siyam na araw, nagdasal ako ng Nobena sa huling pagkakataon. At naghintay. Baka mag dadala ng rosas ang isang magbubulaklak ngayon. O baka uuwi ang asawa ko galing sa trabaho na may dalang mga rosas para sa akin. Sa pagtatapos ng araw, ang tanging rosas na tumawid sa aking pintuan ay naka-print sa isang kard na kasama ng isang pakete ng mga pagbating kard mula sa isang orden ng misyonaryo. Ito ay isang matingkad na pula, namagandang rosas. Ito ba ang aking rosas mula kay Therese?

Aking Hindi Nakikitang Kaibigan

Minsan, nagdasal ulit ako ng Padalhan mo ako ng Rosas Nobna. Laging pareho ang mga resulta. Ang mga rosas ay makikita ko sa maliit, na nakatagong mga lugar; Makaka-kilala ako ng isang taong nagngangalang Rose, makakakita ng rosas sa pabalat ng libro, sa likuran ng isang larawan, o sa mesa ng isang kaibigan. Sa kalaunan, naiisip ko si St. Therese sa tuwing may masisilip akong isang rosas. Siya ay naging isang kasama sa aking pang-araw-araw na buhay. Tinigilan ang Nobena, natagpuan ko ang aking sarili na humihiling sa kanyang pamamagitan sa mga pakikibaka sa buhay. Si Therese ay ang hindi ko nakikitang kaibigan.

Nabasa ko ang tungkol sa mas marami pang mga Santo, at namamangha ako sa kanilang mga iba’t ibang mga paraan na ang mga kalalakihan, kababaihan, at mga bata ay namuhay ng may marubdob na pagmamahal sa Diyos. Ang pagkaalam sa konstelasyon na ito ng mga tao, na ipinahayag ng Simbahan nang may katiyakan na sila ay nasa Langit, ay nagbigay sa akin ng pag-asa. Sa bawat lugar at sa bawat buhay, kailangang mamuhay nang may kabayanihang kabutihan. Ang kabanalan ay posible kahit para sa akin. At may mga huwaran. Marami sila! Sinubukan kong gayahin ang pasensya ni Saint Francis de Sales, ang atensyon at banayad na paggabay ni Saint John Bosco para sa bawat bata sa kanyang pangangalaga, at ang kawanggawa ni Saint Elizabeth ng Hungary. Nagpapasalamat ako sa kanilang mga halimbawa na nakatulong sa akin. Mahalaga silang mga kakilala, ngunit mas higit si Thérèse. Dahil naging kaibigan ko siya.

Isang Panimula

Sa kalaunan, binasa ko ang The Story of a Soul, ang sariling talambuhay ni Saint Therese. Sa personal na patotoo na ito ako unang nagsimulang maunawaan ang kanyang Little Way. Iniisip ni
Therese ang kanyang sarili espiritwal bilang isang napakaliit na bata na may kakayahan lamang sa maliliit na mga gawain. Ngunit sinasamba niya ang kanyang Ama at ginawa ang bawat maliliit na bagay nang may malaking pagmamahal, at bilang isang regalo para sa Ama na nagmamahal sa kanya. Ang bigkis ng pag-ibig ay mas malaki kaysa sa laki o tagumpay ng kanyang mga gawain.
Ito ay isang bagong diskarte sa buhay para sa akin. Ang aking espirituwal na buhay ay nakahinto sa oras na iyon. Baka masimulan ito ng The Little Way ni Therese.

Bilang ina ng isang malaki at aktibong pamilya, ang aking kalagayan ay ibang-iba kay Therese. Siguro maaari kong subukang umpisahan ang aking mga pang-araw-araw na gawain na may parehong mapagmahal na saloobin. Sa kaliitan at tagong aking tahanan, gaya ng dating kumbento para kay Therese, maaari kong subukang gawin ang bawat gawain ng may pagmamahal. Bawat isa ay maaaring maging kaloob ng pagmamahal sa Diyos; at sa kalaunan ay pagmamahal para sa aking asawa, sa aking anak, sa kapitbahay. Sa ilang pagsasanay, bawat pagpapalit ng lampin, bawat pagkain na nilagay ko sa mesa, at bawat kargada ng labahan ay naging munting handog ng pagmamahal. Ang aking mga araw ay naging mas madali, at ang aking pagmamahal sa Diyos ay lalong lumakas. Hindi na ako nag-iisa.

Sa bandang huli, ito ay tumagal ng higit sa siyam na araw, ngunit ang pabigla-bigla kong paghiling ng isang rosas ay naglagay sa akin sa landas tungo sa isang bagong espirituwal na buhay. Sa pamamagitan nito, nakipag-ugnayan sa akin si Saint Therese. Hinila niya ako sa pag-ibig, sa pag-ibig na siyang pakikipag-isa ng mga Banal sa Langit, sa pagsasagawa ng kanyang “Munting Paraan” at, higit sa lahat, sa higit na pagmamahal sa Diyos. Sa bandang huli ay nakatanggap ako ng higit pa sa isang rosas!

Alam mo ba na ang kapistahan ni Saint Therese ay sa Oktubre 1? Maligayang kapistahan sa mga kapangalan ni Therese.

Naglalakad kami ng kaibigan ko sa kalye nang may narinig kaming sumisigaw sa likod namin. Isang galit na toro ang mabilis na umaakay sa kalsada sa di kalayuan, habang ang mga natakot na tao ay nagsisigawan at nagsitakbuhan palayo. “Tumakbo tayo!” Sumigaw ako, ngunit mahinahong sumagot ang aking kaibigan: “Kung magsisimula tayong tumakbo, tiyak na hahabulin tayo nito.” Pagkaraan ng ilang sandali, walang natitira sa pagitan namin at ng toro. “Ayan na. Kailangan na tayong tumakbo “Sigaw ko sa kaibigan ko, at sabay kaming umalis. Tumakbo kami nang buong lakas, ngunit hindi kami gaanong nagtagumpay. Sinubukan ng ilang mabubuting tao na hulihin ang toro. Hingal na hingal akong naghintay saglit, umaasang ligtas na kami sa wakas. Sa kasamaang palad, nagpatuloy ang paghabol.

Sa isang punto, naalala kong magdasal

Tapos, tumigil na lang ako sa pagtakbo. Tumayo ako roon, nakatingin sa toro na patungo sa akin. Nang ilang pulgada na lang ang layo ay huminto ito. Nagkatinginan kami sa mata ng isa’t isa. Nakatayo kami doon, magkaharap, ng ilang segundo. Halos hindi ako naglakas-loob na huminga. Pagkatapos, bigla itong nagtungo sa ibang direksyon, iniwan kaming nanginginig.

Palagi kong iniisip kung ano ang nangyari sa sandaling iyon. Sino ang maaaring tumayo sa pagitan ko at ng toro? Talagang naramdaman ko ang isang malakas na presensya na nagpoprotekta sa akin mula sa pinsala.

Marami sa atin ang patuloy na tumatakas sa takot sa isang bagay. Bihira nating harapin ang ating takot at harapin ito sa makapangyarihang presensya ng Diyos. Madali tayong maging alipin ng mga taga kalmante tulad ng alak, droga, pamimili, pornograpiya, o kahit na labis na pangako sa mga layunin sa karera.

Ang paglublob sa madaliang pagnanais na kasiyahan o labis na trabaho upang sugpuin ang ating mga pagkabalisa ay maaaring pansamantalang makagambala sa atin mula sa sakit ng malungkot na pagkabata, hindi nababayarang mga pautang, hindi kanais-nais na mga amo o kasamahan sa trabaho, mga lasing na asawa, hindi kasiya-siyang tahanan, o mga personal na pagkabigo. Ngunit sinisira nito ang ating kakayahang bumuo ng malusog na relasyon. Takot na lumiko sa kanan o sa kaliwa, hinayaan namin ang aming sarili na mag-dulot sa gulat. Paano natin mapapagaling ang ating mga sugat nang hindi nagdudulot ng karagdagang pinsala at makakahanap ng lunas?

“Itiningin ko ang aking mga mata sa mga burol – saan manggagaling ang aking tulong? Ang tulong ko ay mula sa Panginoon, na gumawa ng langit at lupa.” (Awit 121:1-2). Kapag ikaw ay nababagabag sa anumang uri ng pagdurusa, huminto sa pagtakbo nang walang patutunguhan at humingi ng tulong ng Diyos. Huwag tumingin sa kanan o kaliwa, ngunit tumingin sa Panginoon sa itaas upang mahanap ang pinakamahusay na mga sagot sa iyong mga problema.

Rome, Saint Peter’s Basilica, meeting the Pope…maaari pa bang maging mas makasaysayan ang buhay? Natuklasan kong ito ay maaari.

Ang aking pagbabalik-loob sa pananampalatayang Katoliko ay nangyari sa aking paglalakbay sa Roma, kung saan ako ay mapalad na nakapag-aral bilang bahagi ng aking degree.  Ang Katolikong unibersidad na aking pinasukan ay nagbuo ng dalawang pagpupulong kasama si Pope Francis bilang bahagi ng paglalakbay.  Isang gabi, nakaupo ako sa Basilica ni San Pedro, nakikinig sa pagdadasal ng Rosaryo sa Latin sa loudspeaker habang naghihintay akong magsimula ang serbisyo.  Kahit na hindi ko naiintindihan ang Latin noong panahong iyon, o alam kung ano ang Rosaryo, kahit papaano ay nakikala ko ang dasal. Ito ay isang sandali ng mystical immersion na kalaunan ay nag-akay sa akin na ipagkatiwala ang aking buong buhay kay Hesus sa tulong ng pagpamagitan ni Maria.  Sinimulan nito ng isang paglalakbay ng pagbabagong-buhay na humantong sa aking Binyag sa Simbahang Katoliko pagkaraan ng isang taon, at isang kuwento ng pag-ibig na naganap di-nagtagal.

Mga Sandali ng Pagtuklas

Natagpuan ko ang aking sarili na dahan-dahang itinatayo ang mga pundasyon ng aking kaugnayan kay Hesus, nang hindi nalalaman na ginagaya si Maria sa proseso.  Lumuhod ako sa Kanyang paanan sa panalangin tulad ng ginawa ni Maria sa Kalbaryo, na nagsisikap na palalimin ang aking ugnayanb kay Kristo.  Ipinagpapatuloy ko ang gawaing ito ngayon, pinag-aaralan ang Kanyang mukha, ang Kanyang mga sugat, ang Kanyang kahinaan, at ang Kanyang pagdurusa.  Higit sa lahat, araw-araw ko Siyang nakikita para aliwin Siya dahil hindi ko kayang isipin na Siya ay nag-iisa sa Krus. Sa pagninilay-nilay sa Kanyang Pasyon, nalaman kong mas lubos kong pinahahalagahan ang katuturan ng Buhay na Kristo, na nabubuhay sa atin ngayon.

Habang iniukol ko ang aking sarili sa gawaing ito, naramdaman kong naghihintay sa akin si Hesus sa mga pang-araw-araw kong panalangin, nananabik sa aking katapatan, at naghahangad ng aking companionship.  Mentras itinaas ko Siya sa tahimik na panalangin, lalo akong nakadama ng matinding kalungkutan at dalamhati sa halagang ibinayad ni Hesus para sa aking buhay at sa buhay ng iba.  Tumulo ang aking luha para sa Kanya.  Ikinulong ko Siya sa aking puso at inaliw Siya sa panalangin, na tinutuladan ang magiliw na pangangalaga ni Maria sa kanyang Anak.  Ang pagsasakatuparan ng sakripisyong pag-ibig na nagdala kay Hesus sa Krus ay pumukaw ng matinding malainang damdamin sa kalooban ko, na nag-udyok sa akin na isuko ang lahat sa Kanya.  Sa pamamagitan ng biyaya ng Mahal na Birhen, buong-buo kong inialay ang aking sarili kay Hesus, pinahihintulutan Siya na baguhin ako habang ang aming ugnayan ay namumulaklak.

Pag-aalay

Nang makadanas ako ng malaking pagkawala dalawang taon na ang nakararaan, ipinagpatuloy ko ang pang-araw-araw na pagsasanay na ito, bagamat ang pokus ng aking kalungkutan ay nagbago.  Ang mga luhang ibinuhos ko ay hindi na para sa Kanya kundi para sa sarili ko.  Wala akong nagawa kundi ang malaglag sa paanan ng Ating Panginoon sa aking lubos na pagkabalisa at kawalan ng pag-asa, tulad ng nadama Kong pagkamakasarili.  Noon ipinakita ng Diyos sa akin kung paano maaring ang mapantubos na pagdurusa at maiibahagi hindi lamang sa pagsaksi sa Kanyang sakripisyo sa panalangin, kundi sa pagkatanggap sa Kanyang Pasyon.

Bigla, ang Kanyang pagdurusa ay hindi na panlabas para sa akin, bagkos isang katapatang-loob kayat aki ako ay naging kaisa ni Kristo sa Krus.  Hindi na ako nag-iisa sa aking paghihirap.  Sa katugunan, Siya itong umakay sa akin sa tahimik na pananalangin, Siya ang nagdalamhati para sa akin at nakibahagi sa aking kalungkutan.  Lumuha Siya para sa akin at binuksan ang Kanyang puso kung saan ako ay nanatilu at naging Kanyang bilanggo.  Ako ay nabihag sa Kanyang pag-ibig.

Tinahak Ang Maligalig Na Landas

Ang pagtulad kay Maria ay umaakay sa atin tungo sa Puso ni Hesus, nagtuturo sa atin ng diwa ng tunay na pagsisisi at ng walang hanggan na awa na dumadaloy mula sa Kanyang pagmamahal.  Ang paglalakbay na ito ay maaaring mapaghamon, nag-uutus na tayo ay makibahagi sa mga pasanin ng Krus ni Kristo.  Gayunpaman, sa ating mga pagsubok at kalungkutan, makakatagpo tayo ng kaaliwan sa Kanyang nakaaaliw na presensya, batid na hindi Niya tayo pinababayaan. Sa pamamagitan ng pagsunod sa halimbawa ni Maria, inaanyayahan natin siyang gabayan tayo sa pagpapalalim ng ating kaugnayan kay Hesus, ang ating Panginoon at Tagapagligtas, at pakikibahagi sa Kanyang mapagtubos na pagdurusa.  Sa paggawa nito, tayo ay nagiging buhay na martir para sa sakit at pagdurusa ng mga hindi pa nakakakilala kay Kristo, at sa gayong paraan, tayo mismo ay napagaling.

Habang tinutuladan natin ang malainang pagmamahal ni Maria para sa kanyang Anak, lalo tayong napapalapit sa diwa ng Kanyang Pasyon at nagiging mga sisidlan ng Kanyang pagpapagaling na biyaya.  Sa pag-aalay ng sarili nating mga pagdurusa sa pagkakaisa kay Kristo, tayo ay nagiging buhay na mga saksi ng Kanyang pag-ibig at habag, na nagdadala ng kaaliwan sa mga hindi pa nakakaharap sa Kanya.  Sa sagradong pamamaraang ito, ating natatagpuan ang kagalingan para ating sarili at maging mga instrumento ng awa ng Diyos, nagpapalaganap ng Kanyang liwanag sa mga nangangailangan. Gayundin, natututo tayong yakapin ang mga krus sa ating buhay nang buong tapang, alam na ang mga ito ay mga landas tungo sa mas taimtim na pagkakaisa kay Kristo.

Sa pamamagitan ng tulong ni Maria, ginagabayan tayo tungo sa malalim na pag-unawa sa mapag- sakripisyong pag-ibig na nagbunsod kay Hesus upang ibigay ang Kanyang buhay para sa atin.  Habang tinatahak natin ang landas ng pagiging disipulo, sumusunod sa mga yapak ni Maria, tinawag tayong mag-alay ng sarili nating mga pagdurusa at pakikibaka kay Hesus, nagtitiwala sa Kanyang kapangyarihan na nakapagpapabago upang magdala ng kagalingan at pagtubos sa ating buhay.

Noong July 2013 para maging eksakto, umikot ang buhay ko. Hindi ito madaling lunawin, ngunit natutuwa akong nangyari ito.

Ako ay isang madaling pasunurin na Katoliko. Lumaki ako sa isang maliit na bayan sa gitnang Italya, malapit sa Abbey ng Monte Cassino, na itinatag noong ika-anim na siglo ni Saint Benedict ang naghanda at nag-ayos ng kanyang libingan at ng kanyang kambal na kapatid na si Saint Scholastica. Tunay na nakatulong ang lola ko sa pag-aalaga sa aking pananampalataya, ngunit sa kabila ng pagdalo ko ng regular sa mga Misa na kasama siya, pagtanggap ng lahat ng mga Sakramento, at pagiging aktibo sa aking parokya, ito ay palaging parang isang kaugalian o tungkulin na hindi ko kailanman kinuwestiyon, sa halip na isang tunay na pagmamahal sa Diyos.

Ang Nakakagulat na ito!

Noong Hulyo 2013, nagpunta ako sa isang pamamakay sa Medjugorje sa panahon ng taunang Pagdiriwang ng Kabataan. Matapos ang tatlong araw na pagsali sa programa ng pagdiriwang, na maykasamang Kumpisal, mga panalangin, mga patotoo, Rosaryo, Misa, at Adorasyon, bigla kong naramdaman na halos sumabog ang puso ko. Ako ay lubos na nakaramdam ng pag-ibig, anguri ng pag-ibig na parang may “paro-paro sa aking tiyan”…at nagsimula akong manalangin salahat ng oras.

Ito ay bagong pakiramdam—bigla akong nagkaroon ng ganitong pisikal na pang-unawa sa laki ng puso ko (na alam kong kasing laki ng kamao ko) dahil parang sasabog na ito dahil sa pagmamahal na umaapaw sa akin. Hindi ko mailarawan ang pakiramdam na ito sa oras na iyon, at hindi ko pa rin magawa ngayon…

Isang Hindi Makatwirang Kabaliwan

Kaya naiisip mo ba ang isang tao na namumuhay ng regular, na nakipag kompromiso sa pagitan ng pagiging Katoliko sa isang banda at pagkakaroon ng makamundong sekular na buhay sa kabilang banda, ay biglang nakatagpo si Hesukristo, umiibig sa Kanya, at sumusunod sa Kanya nang buong puso? Para itong kabaliwan sa oras na iyon–at kung minsan, ganoon pa rin!

Ako ay isang siyentipiko at isang akademiko. Mayroon akong napaka-lohikal at bagay na katotohanan na pag-iisip sa lahat ng aking ginagawa. Ang aking kasintahan noong panahong iyon ay hindi rin maintindihan kung ano ang nangyayari sa akin (sabi niya sa akin ako raw ay nahikayat!); sa pagiging ateista, hindi ko inaasahan na maiisip niya ito.

Kahit na ang dahilan kung bakit ako sumama sa pilgrimage na iyon ay hindi malinaw sa akin—ang aking ina at ang aking kapatid na babae ay nanggaling na noon at hinikayat akong pumunta. Wala pang huling pahayag ang Simbahan tungkol sa mga aparisyon at paghahayag tungkol sa Medjugorje, kaya nagpunta ako roon nang walang anumang pamimilit na maniwala o hindi maniwala dito, tanging bukas na puso lamang. At doon nangyari ang himala.

Hindi ko masasabing mas mabuting tao na ako ngayon kaysa dati, ngunit ang sigurado ibang-iba na akong tao. Ang aking buhay panalangin ay lumalim habang si Hesus ay naging sentro ng aking buhay. Maraming nagbago simula ng aking pakikipagtagpo kay Hesus sa pamamagitan ng Our Lady, at sana lahat ay magkaroon ng pareho at mas magandang karanasan sa dakilang pag-ibig at awa ng Diyos. Ang masasabi ko lang sa lahat: buksan mo ang iyong puso at sumuko sa Diyos, ang Daan, ang Katotohanan, at ang Buhay.

Kapanglawan, ay ang bagong pangkaraniwan sa buong mundo, ngunit hindi para sa mag-anak na ito!  Ipagpatuloy ang pagbabasa para dito sa di-kapanipaniwalang payo na makapagpapanatili ng pagiging sama-sama.

Kailan lamang, ako’y naging isang pugad na nawalan ng laman.  Lahat ng aking limang mga anak ay nagsipagbukod na manirahan nang mga ilang oras ang layo sa bawa’t isa, na nagawang madalang ang mga pagkakataong makapagtipon ang mag-anak.  Ito ang isa sa mga pait-tamis na bunga ng matagumpay na paglulunsad ng iyong mga anak, minsan sila’y lumilipad nang napakalayo.

Noong lumipas na Pasko, ang buong mag-anak namin ay nagkaroon ng masayang pagkakataon na dalawin ang bawa’t isa.  Sa katapusan ng yaong tatlong maliligayang mga araw, nang sumapit na ang panahon ng pagpapaalam, narinig ko ang isang kapatid na nagsalita sa isa pa: “Magkita tayo sa Yukaristiya!” 

Ito ang paraan.  Ito ang kung papaano kami nanatiling malapit sa isa’t-isa.  Kumakapit kami sa Yukaristiya.  At sama-sama kaming isinasaklaw ni Hesus. 

Pihong kami’y nananabik na makita ang isa’t-isa at nagmimithi na kami’y may higit na panahong magsama-sama.  Ngunit ang Diyos ay natawag kami na magbungkal sa iba’t-ibang mga pastolan at dapat maging masaya sa panahong naibigay sa amin.  Kaya, sa pagi-pagitan ng mga pagdadalaw at mga tawag sa telepono, kami ay dumadalo sa Misa upang manatiling magkakarugtong. 

Nakadarama ng Pag-iisa? 

Ang pagdalo ng Pinakabanal na Pag-aalay ng Misa ay tinutulutan tayong pumasok sa katotohanan na hindi mapagtatakdaan ng lawak at panahon.  Ito ay ang paghahakbang nang palayo mula sa mundo at patungo sa isang sagradong patlang na kung saan ang Langit ay dumadampi sa Lupa nang totohanan, at tayo ay sama-sama bilang buong mag-anak ng Diyos, yaong mga sumasamba dito sa Lupa at pati sa Langit. 

Sa pakikipagsalo ng Banal na Komunyon, ating matatagpuan na tayo’y hindi nag-iisa.  Isa sa huling mga salita ni Hesus sa Kanyang mga alagad ay: “Ako ay laging sumasainyo hanggang sa wakas ng panahon.” (Mateo 28:20) Ang Yukaristiya ay ang malawak na handog ng Kanyang patuloy na pag-iral sa atin. 

Bilang likas na katunayan, pinangungulilahan natin ang piling ng ating mga yumaong minamahal; minsan, ang hapdi ay maaaring napakabagsik.  Yaon ang mga tagpong dapat na tayo’y kumakapit sa Yukaristiya.  Lalung-lalo na sa mga araw ng kalumbayan, isinasaalang-alang kong makarating sa Misa nang may kaagahan at mananatili ng may kahabaan pagkaraan nito.  Ako’y magdarasal ng pamamagitan para sa aking mga minamahal at makatatanggap ng ginhawa sa pagkaalam na hindi ako nag-iisa at nalalapit ako sa Puso ni Hesus.   Idinadalangin ko na ang bawa’t puso ng aking mga minamahal ay malapít sa Puso ni Hesus, upang lahat kami ay maaari ring magkasama-sama.  Pinangako ni Hesus: “At ako, kapag naitaas na mula sa lupa, ang magpapadagsa ng lahat ng mga tao sa Aking sarili.” (Huan 12:32) 

Di-kapanipaniwalang Malapít 

Isa sa mga kinagigiliwan kong taludtod na bahagi ng Yukaristikong Pananalangin ay ito: Mapagkumbaba naming isinasamo na sa pakikipagsalo ng katawan at dugo ni Kristo, kami ay maititipon bilang isa sa Banal na Ispirito.”  

Ang Diyos ay itinitipon kung ano ang dating nagkalat at inilalapit tayo patungo sa isang katawan ni Kristo.  Ang Banal na Ispirito ay napag-atasan sa natatanging paraan sa pagkakaisa natin. 

Naranasan mo na bang nasa loob ng iisang silid na may kasamang ibang tao, ngunit gayunpama’y dama mong ika’y nakahiwalay nang sang-angaw na mga milya?  Ang kasalungat ng yaon ay maaaring maging totoo.  Kahit tayo ay magkakahiwalay nang sandaming milya, maaari nating madama na tayo’y di-kapanipaniwalang malapít sa iba. 

Pangwakas na Katotohanan 

Itong nakalipas na taon, nadama ko nang lubusang malapít sa aking lola sa kanyang misa ng paglibing.  Ito’y lubos na nakapagaan ng loob, pagka’t tilang dama kong naroon siyang kasama namin, lalo na sa bahagi ng Yukaristikong Pananalangin at Banal na Komunyon.  Ang lola ko ay may matatag na pamimintuho sa Yukaristiya, at sinikap niya na makadalo sa Misa bawa’t araw habang ito ay nagagampanan niya nang may kaluwagan.  Ako ay nagpapasalamat sa matalik naming ugnayan at yao’y lagi kong pahahalagahan.  Ito ay pinapaalalahanan ako ng isa pang bahagi ng Yukaristikong Pananalangin: 

“Alalahanin Mo ang aming mga kapatid na nagsihimlay sa pag-asa ng muling pagkabuhay at lahat ng mga yumao sa Iyong awa: tanggapin Mo sila sa liwanag ng Iyong mukha.  Maawa Ka sa aming lahat, idinadalangin namin, na kasama ang Mahal na Birheng Maria, Ina ng Diyos, si San Jose, ang kanyang kabiyak, ang mga Mapalad na Apostol, at ang lahat ng mga Santo na nagpalugod sa Iyo sa lahat ng panahon, kami ay maging karapat-dapat na mga tagapagmana ng buhay na walang hanggan, at purihihin at luwalhatiin Ka sa pamamagitan ng Iyong Anak, na aming Panginoong Hesukristo.” 

Habang nasa Misa o Pagsamba ng Yukaristiya, tayo ay nasa Tunay na Pag-iral ng ating Panginoon at Tagapagligtas na si Hesukristo.  Tayo rin ay sinasamahan ng mga Santo at mga Anghel sa Langit.  Isang araw, makikita natin ang katotohanang ito para sa ating sarili.  Para sa ngayon, tayo ay naniniwala na may mga mata ng pananampalataya. 

Magkaroon tayo ng kagitingan sa tuwing tayo’y nalulumbay o nangungulila sa isang minamahal.  Ang Mapagmahal at Maawaing Puso ni Hesus ay patuloy na pumipintig para sa atin, naghahangad para sa atin na makapaggugol ng panahon na kapiling Siya sa Yukaristiya.  Dito natin matatagpuan ang ating kapayapaan.  Dito ang kung saan tayo mapapakain.  Tulad ni San Juan, mamahinga tayo nang mapayapa sa dibdib ng pag-ibig ni Hesus at manalangin upang marami pang iba ang makatatagpo ng kanilang daan sa Kanyang Kabanal-banalang Puso.  Upang sa gayon, tayo’y magiging tunay na magkakasama. 

Ang mga paghihirap ay nag-iiwan ng bakas sa buhay natin sa lupa, ngunit bakit ito pinahihintulutan ng Diyos?

Mga dalawang taon na ang nakalipas, ako ay sumailalim sa taunang kong pagsusuri sa dugo at nang bumalik ang mga kinalabasan, sinabi sa akin na mayroon akong ‘Myasthenia Gravis.’ Magarbong pangalan!  Ngunit ako o ang sinoman  sa aking mga kaibigan o kamag-anak ay hindi pa nakadinig tungkol dito.

Nahiraya ko ang lahat ng kilabot na maaaring harapin ko.  Nabuhay nang may kabuuang 86 na taon, sa panahon ng pagsusuri, nadanasan ko ang madaming sindak.  Ang pagpapalaki ng anim na lalaki ay puno ng mga hamon, at nagpatuloy ang mga ito habang minamasdan ko silang bumuo ng kanilang mga pamilya.  Hindi ako nawalan ng pag-asa; ang biyaya at kapangyarihan ng Espirito Santo ay palaging nagbigay sa akin ng lakas at pagtitiwala na kinailangan ko.

Sa kalaunan ako ay umasa kay G. Google upang matuto nang higit pa tungkol sa ‘Myasthenia Gravis’ at matapos basahin ang mga pahina ng kung ano ang maaaring mangyari, natanto ko na kailangan ko lang na magtiwala sa aking manggagamot na tulungan akong makayanan ito.  At inilagay naman nya ako sa mga kamay ng isang dalubhasa.  Dumaan ako sa isang mahirap na pagsubok kasama ang mga mas bagong dalubhasa, pagbabago ng mga gamot, madami pang paglalakbay sa pagamutan, at sa kalaunan ay kinakailangang pagsuko ng aking lisensya.  Paano ako makakatagal? Ako ang syang nagmamaneho ng mga kaibigan patungo sa iba’t ibang mga kaganapan.

Matapos ang madaming talakayan sa aking doktor at pamilya, sa wakas ay napagtanto ko na panahon na upang itala ang aking pangalan para sa matanggap sa isang pansariling pagamutan.   Pinili ko ang Loreto Pansariing Pagamutan sa Townsville dahil magkakaroon ako ng mga pagkakataon na mapaunlad ang aking pananampalataya.b Napaharap ako sa madaming kuro-kuro at payo—lahat ay matuwid, ngunit nanalangin ako para sa patnubay mula sa Banal na Espiritu.  Tinanggap ako sa Loreto Home at nagpasya akon na tanggapin kung ano ang inaalok.  Doon ko nakilala si Felicity.

Isang Malapit sa Kamatayan Na Karanasan

Ilang taon na ang nakalipas, nagkaroon ng 100-taong-baha sa Townsville at isang maayang bagong labas ng bayan ang nalubog sa tubig na karamihan sa mga bahay ay binaha.  Ang bahay ni Felicity, tulad ng lahat ng iba sa labas ng bayan, ay mababa, kaya mayroon syang mga 4 na talampakan ng tubig sa buong kabahayan.  Habang ginagawa ng mga sundalo mula sa Army Base sa Townsville ang malawakang paglilinis, ang lahat ng mga residente ay kailangang maghanap ng alternatibong tirahan na mauupahan.  Nanahan siya sa tatlong magkakaibang paupahan sa loob ng sumunod na anim na buwan, alinsabay sa pagtulong sa mga sundalo at nagsisikap na gawing muling matirhan ang kanyang tahanan.

Isang araw, nagsimula siyang makaramdam nang hindi mabuti at ang kanyang anak, si Brad, ay tumawag sa doktor, na nagpayo na dalhin siya sa pagamutan kung hindi umigi ang kanyang pakiramdam.  Kinaumagahan, nakita siya ni Brad sa sahig na namamaga ang mukha at agad na tumawag ng ambulansya.  Pagkatapos ng madaming pagsusuri, napag-alamang siya ay may ‘Encephalitis,’ ‘Melioidosis’ at ‘Ischemic attack,’ at nanatiling walang malay sa loob ng ilang linggo.

Ang kontaminadong tubig-baha na tinawid niya anim na buwan na ang nakalipas, ay lumalabas na nag-ambag sa impeksyon sa kanyang utak ng galugo at utak.  Habang palubog-palutang ng ulirat, si Felicity ay nagkaroon ng malapit-kamatayang karanasan: 

 “Habang ako ay nakaratay na walang malay, naramdaman ko ang aking kaluluwa na nililisan ang aking katawan.  Ito ay lumutang at lumipad nang napakataas patungo sa isang magandang espirituwal na lugar.  May nakita akong dalawang tao na nakatingin sa akin.  Lumapit ako sa kanila.  Iyon ay ang nanay at tatay ko —napakabata nilang pagmasdan at tuwang-tuwa silang ako ay makita.  Habang sila ay nakatayo sa isang tabi, nakakita ako ng isang bagay na kamangha-mangha, isang nakamamanghang mukha ng Liwanag.  Ito ay ang Diyos Ama.  Nakakita ako ng mga tao mula sa bawat lahi, bawat bansa, naglalakad nang magkapares, ang ilan ay magkahawak-kamay…Nakita ko kung gaano sila kasaya na makasama ang Diyos, damang nasa tahanan sa Langit.

Nang magising ako, labis akong nadismaya na iniwan ko ang magandang lugar ng kapayapaan at pag-ibig na pinaniniwalaan kong Langit.  Ang pari na umaasikaso sa akin sa buong mgdamag ko sa pagamutan ay nagsabi na hindi pa siya kàilanman nakakita ng sinumang tumauli tulad ng ginawa ko noong ako ay nagising.”

Kasawiangpalad Na Naging Pagpapala

Sinabi ni Felicity na palagi siyang may pananalig, ngunit ang karanasang ito ng kawalan ng timbang at kawalan ng katiyakan ay sapat na upang tanungin ang Diyos: “Nasaan Ka?”  Ang trauma ng 100-taong pagbaha, ang malawakang paglilinis pagkatapos, ang mga buwan ng pagsasaayos ng kanyang tahanan habang naninirahan sa mga paupahan, kahit na ang siyam na buwan sa pagamutan kung saan wala siyang gaanong alaala ay maaaring naging kamatayan ng kanyang pananampalataya.  Ngunit sinabi niya sa akin nang may pananalig: “Ang aking pananalig ay mas matibay kaysa dati.”  Naaalala niya na ang kanyang pananampalataya ang tumulong sa kanya na harapin ang kanyang pinagdaanan: “Naniniwala ako na nakaligtas ako at nakabalik, upang makita ang aking magandang apo na mag-aral sa isang Mataas na Paaralang Katoliko at tapusin ang Panlabindalawang Taon.  Siya ay tutuloy sa Pamantasan!”

Ang pananalig ay naniniwala sa lahat ng bagay, nagpapagaling sa lahat ng bagay, at ang pananalig ay hindi nagwawakas.

Kay Felicity ko natagpuan ang sagot sa karaniwang tanong na maaaring makaharap nating lahat sa isang dako ng buhay: “Bakit pinahihintulutan ng Diyos na mangyari ang masasamang bagay?”  Sasabihin ko na binibigyan tayo ng Diyos ng kalayaan.  Ang mga tao ay maaaring magpasimula ng masasamang pangyayari, gumawa ng masasamang bagay, ngunit maaari din tayong tumawag sa Diyos na baguhin ang pangyayari, baguhin ang puso ng mga tao.

Sa katotohanan, sa kapuspusan ng biyaya, Siya ay makapagbibigay ng kabutihan kahit na sa kahirapan.  Kung paanong dinala Niya ako sa nursing home upang makilala si Felicity at madinig ang kanyang magandang salaysay, at kung paanong si Felicity ay nagkaroon ng lakas ng pananalig habang siya ay gumugol ng walang katapusang mga buwan sa ospital, magagawa ng Diyos na ang iyong mga paghihirap ay maging kabutihan. 

Mula sa pagiging malusog na mag aaral sa pamantasan hanggang sa paraplegic, tumanggi akong makulong sa upuang de gulong …

Sa mga unang taon ng Pamantasan, napadausdusan ako ng isang disc. Tiniyak sa akin ng mga doktor na ang pagiging bata at aktibo, physiotherapy, at mga ehersisyo ay makakapagpabuti sa akin, ngunit sa kabila ng lahat ng pagsisikap, araw-araw akong nasasaktan. Nagkaroon ako ng mga talamak na yugto bawat ilang buwan, na nagpapanatili sa akin sa kama nang ilang linggo at humantong sa paulit-ulit na pagbisita sa ospital. Gayunpaman, pinanghawakan ko ang pag-asa, hanggang sa nadulas ako ng pangalawang disc. Doon ko napagtanto na nagbago na ang buhay ko.

Galit sa Diyos!

Ipinanganak ako sa Poland. Ang aking ina ay nagtuturo ng teolohiya, kaya ako ay pinalaki sa pananampalatayang Katoliko. Kahit na noong lumipat ako sa Scotland para sa Pamantasan at pagkatapos ay sa England, pinanghawakan ko ito nang husto, marahil hindi sa paraang gawin o mamatgay, ngunit palagi itong nandiyan.

Ang unang yugto ng paglipat sa isang bagong bansa ay hindi madali. Ang aking tahanan ay naging isang pugon, na ang aking mga magulang ay nag-aaway sa isa’t isa sa halos lahat ng oras, kaya ako ay halos tumakas sa dayuhan na lupaing ito. Iniwan ang aking mahirap na pagkabata, nais kong tamasahin ang aking kabataan. Ngayon, ang sakit na ito ay nagpapahirap sa akin na huminto sa mga trabaho at panatilihing balanse ang aking sarili sa pananalapi. Nagalit ako sa Diyos. Gayunpaman, hindi siya pumayag sa aking pagalis.

Nakulong sa bahay sa matinding sakit, ginamit ko ang tanging magagamit na libangan​—ang koleksyon ng mga relihiyosong aklat ng aking ina. Dahan-dahan, ang mga retreat na dinaluhan ko at ang mga librong nabasa ko ay umakay sa akin na matanto na sa kabila ng aking kawalan ng tiwala, talagang gusto ng Diyos na patatagin ang aking relasyon sa Kanya. Ngunit hindi pa rin ako lubos na nagagalit na hindi pa Niya ako pinapagaling. Sa kalaunan, naniwala akong galit ang Diyos sa akin at ayaw akong pagalingin kaya naisip kong baka madaya ko siya. Nagsimula akong maghanap ng banal na pari na may magandang ‘statistics’ para sa pagpapagaling upang ako ay gumaling kapag ang Diyos ay abala sa paggawa ng ibang mga bagay. Hindi na kailangang sabihin, hindi iyon nangyari.

Pagbabago Sa Aking Paglalakbay

Katulad nang isang araw sa isang grupo ng panalangin, napakasakit ng pakiramdam ko. Natatakot sa isang nagbabadyang matinding kaganapan, nagbabalak akong makaalis nang tanungin ng isa sa mga kasapi doon kung mayroong karamdaman sa katawan na nais kong padasalan. May dinadanas akong ilang kaguluhan sa trabaho, kaya ang sabi ko ay oo. Habang nagdadasal sila, nagtanong ang isa sa mga lalaki kung may karamdaman ako na kailangang kong ipadasal. Nasa pinakababa sila sa aking listahan ng ‘ranggo ng pagpapagaling’, kaya hindi ako nagtiwala na makakatanggap ako ng anumang ginhawa, ngunit sinabi ko pa din ang ‘Oo’. Nagdasal sila at nawala ang sakit ko. Umuwi ako, wala pa rin. Nagsimula akong tumalon at umikot at gumalaw, at okay pa rin ako. Ngunit walang 

Kaya, tumigil ako sa pagsasabi sa mga tao; sa halip, nagpunta ako sa Medjugorje upang pasalamatan ang ating Ina. Doon, nakatagpo ko ang isang ginoo na nagre-reiki at ninais na pagdasalan ako. Tumanggi ako, ngunit bago lumisan ay binigyan niya ako ng isang paalam na yakap na nagdulot sa akin ng pag-aalala dahil naalala ko ang kanyang mga salita na ang kanyang dampi ay may kapangyarihan. Hinayaan kong manaig ang takot at maling pinaniwalaan ko na ang damping ito ng kasamaan ay mas malakas pa sa Diyos. Nagising ako kinaumagahan nang may matinding sakit, hindi ako makalakad. Makalipas ang apat na buwang kaginhawahan, nagbalik ang sakit ko nang napakatindi na inisip kong hindi ko na kaya pang makabalik sa UK

Nang ako’y magbalik, napag-alaman ko na ang aking mga disc ay sumasanggi sa mga ugat, na nagdudulot ng mas matinding sakit nang ilang buwan. Pagdaan ng anim o pitong buwan, nagpasya ang mga doktor na kailangan nilang gawin ang mapanganib na pamamaraan sa aking gulugod na matagal na nilang pinagpapaliban. Napinsala ng operasyon ang isang ugat sa aking binti, at ang aking kaliwang binti ay paralisado mula sa tuhod. Isang panibagong paglalakbay ang nagsimula doon mismo, isang naiiba.

Alam Kong Kaya Mong Gawin Yan

Sa pinaka-unang pagkakataon na dumating ako sa bahay na naka-upuang may gulong, takot na takot ang aking mga magulang, ngunit ako ay puno ng kagalakan. Nasiyahan ako sa lahat ng teknolohikal na bagay…sa tuwing may pumindot ng button sa aking upuang may gulong, sabik akong parang bata.

Iyon ay makalipas ang Pasko, nang magsimulang umurong ang aking paralisis na napagtanto ko ang lawak ng pinsala sa aking mga ugat. Saglit akong napasok sa isang ospital sa Poland. Hindi ko malaman kung papaano ako mabubuhay. Basta nanalangin ako sa Diyos na kailangan ko ng isa pang pagpapalunas: “Kailangan Kitang makitang muli dahil alam kong kaya Mong gawin ito.”

Kaya, nakahanap ako ng serbisyo sa pagpapalunas at naniwala ako na ako’y gagaling.

Isang Saglit na Ayaw Mong Palampasin

Sabado noon at noong una ay ayaw magpunta ng aking ama. Sinabi ko na lang sa kanya: “Hindi mo nais na makaligtaan kapag ang iyong anak na babae ay gumaling.” Ang naunang talakdaan ay may misa, na sinundan ng serbisyo ng pagpapagaling kasama ang Pagsamba. Subalit nang kami ay dumating, sinabi ng pari na kinailangan nilang baguhin ang plano dahil ang pangkat na dapat mamuno sa serbisyo ng pagpapagaling ay wala doon. Naaalala kong nag-iisip ako na hindi ko kailangan ng anumang pangkat: “Kailangan ko lang si Hesus.”    

Nang magsimula ang misa, wala akong nadinig ni isang salita. Nakaupo kami sa gilid kung saan may larawan ng Banal na Awa. Tumitig ako kay Hesus na parang hindi ko pa Siya dating nakita. Ito ay isang nakamamanghang larawan. Napakaganda Niya! Hindi ko na nakita pa ang larawang iyon saan man matapos noon. Sa buong Misa, binalot ng Banal na Espirito ang aking kaluluwa. Sinasabi ko lamang sa isip ko ‘Salamat sa Iyo’ kahit hindi ko alam kung ano ang ipinagpapasalamat ko. Hindi ako nakahiling ng paglunas, at iyon ay nakakasiphayo dahil kinailangan ko ng lunas.

Nang magsimula ang pagsamba, hiniling ko sa aking ina na dalhin ako sa harapan, nang mas malapit kay Hesus hangga’t maaari. Doon, nakaupo sa harap, naramdaman kong may humihipo, at minamasahe ang likod ko. Nagiging mainit-init at maginhawa na kaya’t pakiramdam ko ay matutulog na ako. Kaya, nagpasiya akong maglakad pabalik sa bangko, nakalimutan kong hindi ako ‘makalakad.’  Basta’t naglakad ako pabalik at sinundan ako ng aking ina daladala ang aking mga saklay, pinupuri ang Diyos, nagwiwikang: “Naglalakad ka, Naglalakad ka.” Ako ay napagaling, ni Hesus sa Banal na Sakramento. Saglit lang pagkaupo ko, nadinig ko ang isang tinig na nagsasabi: “Ang iyong pananampalataya ang nagpagaling sa iyo” 

Sa aking isipan, nakita ko ang larawan ng babaeng humipo sa balabal ni Hesus nang Siya ay padaan. Ang kanyang kwento ay nagpapaalala sa akin ng sarili kong kwento. Walang nakatulong hanggang sa umabot ako sa puntong ito kung saan nagsimula akong magtiwala kay Hesus. Dumating ang paglunas nang tanggapin ko Siya at sabihin sa Kanya: “Ikaw ang tangi kong kailangan.” Nawalan nang lahat ng mga kalamnan ang kaliwa kong binti at maging iyon ay nanumbalik sa isang magdamagan. Makahulugan ito sapagkat sinusukat ito ng mga doktor noon, at nakita nila ang isang kamangha-mangha, di maipaliwanag na pagbabago.

Isinisigaw Ito

Sa pagkakataong ito nang natanggap ko ang paglunas, nais kong ibahagi ito sa lahat. Hindi ako nahiya. Nais kong malaman ng lahat kung gaano kahanga-hanga ang Diyos at kung gaano Niya tayo kamahal. Hindi ako natatangi at wala akong ginawang natatangi upang makatanggap ng kagalingang ito.

Gayon din, ang malunasan ay hindi nangangahulugan na ang aking buhay ay naging lubhang maginhawa sa isang magdamagan. May mga paghihirap pa din, ngunit higit na mas magaan. Dinadala ko sila sa Eucharistic Adoration at binibigyan Niya ako ng mga kalutasan, o mga ideya kung paano ko sila haharapin, pati na ang katiyakan at pagtitiwala na haharapin Niya ang mga ito.