ANG TATLONG PAGDATING NI KRISTO AY MAGHAHANDA SA ATIN PARA SA ADBIYENTO

Ang regalo ay bahagi at parsela ng Pasko , ngunit napapagtanto ba natin ang halaga Ng Regalo na malayang  ibinigay sa atin? Ako ay nagising isang umaga ng Disyembre pamamagitan ng aking anak na lalaki na si Timmy sa masayang masayang pamamahayag: “Mama! Alam mo kung ano?” (ang kanyang paraan na nag aanyaya ng imbetasyon na sumagot, na hindi nangangailangan na maghintay). Nagkaroon siya ng pangangailangan upang magbigay ng pangunahing impormasyon... kaya madali! Nang makita ang aking mga pilik mata na pilit na pinaghihiwalay, siya ay bumunghalit sa kagalakan, “si Santa ay nagdala sa akin ng isang bisekleta para sa Akin at Ikaw ng isang bisikleta!” Ang katotohanan, siyempre, ay na ang mas malaking bisikleta ay para sa kanyang malaking kapatid na babae, ngunit tulad ng maaari mong i-pasaisip, na talagang isang munting hindi na kinakailangang impormasyon; kung ano ang tunay na mahalaga ay si Timmy ay natagpuan ang kanyang kaluluwa ng masayang pagnanais-isang bagong bisikleta! Ang panahon na gumagawa ng marami sa atin upang mag-pahinga at dahan dahan alalahanin ang mga nakaraan ay mabilis na padating na.   May isang bagay tungkol sa Pasko na nagdadala sa atin pabalik sa mga panahon bilang mga bata kapag ang buhay ay magaan at ang kasayahan ay dulot na magkaroon ng mga pangarap ng puso kapag nagbukas ng regalo na nasa ilalim ng puno. Paglipat ng Lente Tulad ng alam ng anumang magulang, ang pagkakaroon ng isang anak ay ganap na lumipat ang ating mga perspektibo mula sa buhay na tungkol sa kung ano ang mahalaga para sa atin sa pagiging lahat ng tungkol sa pagtugon sa mga pangangailangan ng ating anak at madalas, nais. Ito ay halos tulad ng kung tayo mala luyang pinapahiran ang ating  sariling View-Master na laruan at ibinigay ito, libreng at masaya, sa ating mga anak na hindi na pinagiisipan! Para sa mga sa inyo na may kapalaran upang buksan ang isa sa mga laruan sa umaga ng Pasko, maaalala  mo na ito ay dumating sa isang manipis na karton  na naglalaman ng mga pares ng maliit na mga larawan Kodachrome na, kapag nakikita sa pamamagitan ng aparato, nilikha ang ilusyon ng tatlong-dimensyonal na mga sitwasyon. Kapag ang isang bata ay dumating sa atingg pamilya, nakikita namin ang lahat ng mga bagay hindi lamang sa pamamagitan ng ating sariling lente ngunit sa pamamagitan nito. Ang ating mundo ay lumalakad, at tayo ay naniniwala, at sa ilang mga paraan na muli, ang pagkawalang malay ng pagkabata na ibinigay natin sa likod ng maraming taon na ang nakalipas. Hindi lahat ay may isang walang pag-aalala, ligtas na pagkabata, ngunit marami ay may mabubuti  sa kanilang mga buhay habang ang mga pagkakamali na naranasan natin sa pagtanda ay tumigil sa panahon. Gayunpaman, kung ano ang ating pinag -bibigyan pansin paulit ulit ay magbubuo ang paraan natinn sa wakas ang aming mga buhay. Marahil ito ang dahilan kung bakit ito ay sinabi, “Hindi kailanman masyadong huli na upang magkaroon ng isang masaya pagkabata!” Iito ay nangangailangan, gayunpaman, ng pag-iisip at pagsasanay, lalo na sa pamamagitan ng mga pagpipilian tulad ng pagpapahayag ng paggalang. Ang patuloy na pag-iisip sa pamamagitan ng isang View-Master, na kung saan isang beses pinalawak ang kaayusan ng lupa ng aming mga maliit na mundo, na humantong sa atin upang maunawaan ang kagandahan, kulay, at iba't-ibang mga sukat sa mga larawan sa loob ng ating patlang ng paningin. Sa parehong paraan, ang madalas na karaniwang pagsasanay ng pagpapasalamat ay maaaring humantong sa pagtanong sa buhay bilang isang pananaw ng mga pagkakataon, pagpapagaling, at kapatawaran sa halip na isang serye ng mga paghihirap, sakit, at mga pagsalangsang. Mga Sosyal Seyentipiko, na nag aral at nagmasid kung paano ang mga indibidwal ay nakipag-ugnayan at mag-uugali sa isa't isa, ay nagkonklusyon na ang mga pamamaraan ng pagpapasalamat ay sa pag iisip ay kapaki-pakinabang. “Ang pagpapasalamat sa iba, ang pagpapalamat sa ating sarili, sa ina ng kalikasan, o sa Makapangyarihan ng lahat – ay pagpapalawak sa anumang anyo ay maaaring pagaangin ang ating isip at magdulot sa atin ng mas masaya. Ito ay may isang epekto ng pagpapagaling sa atin (Russell & Fosha, 2008). Ang isang pantas na talinghaga ay nagsasabi, “Ang pagpapasalamat ay maaaring baguhin ang mga pangkaraniwang araw sa pagpapala, magbago ng mga gawain ng rutina sa kagalakan, at baguhin ng mga karaniwang pagkakataon sa mga biyaya.” Hindi Nagalaw na Regalo Ang pagmumuni-muni sa nakaraan ay humahantong sa pag-alala. Ang pagtutuon sa mga bagay na dapat nating ipagpasalamat ay nagpapakita kung ano ang hindi natin kayang unawain sa ating kabataan…ibig sabihin hanggang sa matanggap natin ang regalo ng isang View-Master sa isang Pasko! Sa totoo lang lahat tayo ay binigyan ng isa ngunit hindi lahat ay nagbukas ng kanila. Ang isang nakahiga sa ilalim ng puno ay maaaring manatili roon habang ang iba pang mga regalo na may mga makukulay na laso ay sabik na kinukuha ng mga nakaunat na kamay. Ang pag-aatubili ba ng tatanggap na pumili ng isang partikular na pakete ay batay sa mga mahinang kulay ng payak na pagkabalot? Marahil ang kakulangan ng mga kulot na laso at mga etiketa ng regalo? Ang View-Master sa loob ay magbubukas ng mga bagong tanawin magdadala ng mga bagong pakikipagsapalaran at magbabago sa mundo ng taong magbubukas nito ngunit ang pagkilalang iyon ay nangangailangan ng pagtanggap mula sa tatanggap. At kapag ang isang regalo ay iniharap ng iba sa paraang hindi nag-aanyaya ng pag-usisa malamang na mananatiling hindi ito nagalaw. Yung mga matagal nang nagnanais ng View-Master na aktibong naghahanap nito sa ilalim ng puno na may kakayahang magtiwala na may mas magandang bagay sa ilalim ng simpleng panlabas ay hindi mabibigo. Alam nila na ang pinakamagagandang regalo ay kadalasang dumarating nang hindi inaasahan at kapag nabuksan na ang mga ito nauunlad ang kanilang pagpapahalaga habang kinikilala ang kanilang halaga. Sa kalaunan habang mas maraming oras ang ginugugol sa paggalugad sa maraming aspeto ng regalo ang kayamanan ay nagiging isang mahalagang bahagi ng buhay ng tumatanggap. Oras na Magbukas! May isang partikular na grupo ng mga tao noon pa man na umaasa na maibigay ang ipinangako sa kanila sa loob ng maraming taon. Sa pananabik para dito nabuhay sila sa pag-asam na isang araw ay matatanggap nila ito. Nang dumating ang oras na maisakatuparan ang pangakong ito ito ay nababalot ng ordinaryong tela at napakaliit na sa dilim ng gabi iilan lamang sa mga pastol ang nakakaalam ng pagdating nito. Nang magsimulang lumaki ang liwanag sinubukan ng ilang tao na hadlangan ito ngunit ang mga anino ay nagbigay ng ebidensya ng impluwensya ng liwanag na ito. Naalala ang kahalagahan ng pagiging isang bata muli maraming tao ang nagsimulang lumakad kasama ang Liwanag na ito na nagliliwanag sa kanilang landas. Sa pinahusay na kalinawan at pananaw ang kahulugan at layunin ay nagsimulang ikwadro ang kanilang pang-araw-araw na buhay. Puno ng pagtataka at pagkamangha lumalim ang kanilang pang-unawa. Sa mga henerasyon mula noon ang debosyon ng maraming indibiduwal ay napalakas sa pag-alaala sa pagtanggap ng ipinangakong Salita na naging laman. Ang pagsasakatuparan ng kung ano ang ibinigay sa kanila ay nagbago ng lahat. Ngayong Pasko naway matanggap mo ang pagnanais ng iyong puso tulad ng ginawa ng aking anak maraming taon na ang nakararaan. Sa pagbukas ng ating mga mata maaari rin tayong magbulalas” Hulaan mo kung ano?” Dinala AKO ng Diyos ng isang “Kamangha-manghang Tagapayo “at IKAW ang “Prinsipe ng Kapayapaan!” Kung nabuksan mo ang mahalagang regalong ito alam mo ang katuparan at kagalakan na kasunod nito. Habang tumutugon tayo nang may pasasalamat nagdudulot ito sa atin ng pagnanais na maranasan ng iba ang natanggap natin. Ang maingat na pagsasaalang-alang kung paano namin ihaharap ang gusto naming ibigay ngayon ay nagpapataas ng posibilidad na mabuksan ang regalo. Paano ko ihahatid ang kayamanan na natuklasan ko? Papasukin ko ba ito sa pag-ibig? Takpan ito ng kagalakan? Ibalot ito sa isang mapayapang puso? Balatan ito sa pasensya? Lagyan ito ng kabaitan? Balutin ito sa kabutihang-loob? Protektahan ito sa pamamagitan ng katapatan? Bundle ito nang may kahinahunan? Marahil ang huling bunga ng Banal na Espiritu ay maaaring isaalang-alang kung ang tatanggap ay hindi pa handa na buksan ang kaloob na ito. Maaari ba nating piliin na ilagay ang ating kayamanan sa pagpipigil sa sarili?

Sa simula ng Pebrero, ipinagdiriwang ng Simbahan sa Estados Unidos ang Linggo ng mga Paaralan ng Katoliko. Nais kong samantalahin ang pagkakataong ito na awitin ang mga papuri ng mga paaralang Katoliko at anyayahan ang lahat—Katoliko at hindi Katoliko—na suportahan sila. Nag-aral ako sa mga institusyong pang-edukasyon na nauugnay sa Simbahan mula unang baitang hanggang sa makatapos ng eskuwela, mula sa Holy Name Elementary School sa Birmingham, Michigan, hanggang sa Institut Catholique sa Paris. Ang mahabang panahon ng pagsusumikap na iyon ay lubos na humubog sa aking pagkatao, sa aking mga kahulugan sa pagpapahalaga, sa aking buong paraan ng pagtingin sa mundo. Ako ay kumbinsido na, lalo na ngayon, kapag ang isang sekularista, materyalistang pilosopiya ay higit na namumuno sa ating kultura, ang Katolikong etos ay kailangang nakatanim sa isip. Tiyak, ang mga natatanging marka ng mga paaralang Katoliko na aking pinasukan ay ang pagkakataon para sa Misa at iba pang mga sakramento, mga klase sa relihiyon, ang pagkakaroon ng mga pari at madre (medyo mas karaniwan sa mga unang taon ng aking pormasyon), at ang paglaganap ng mga simbolo at larawang Katoliko, at mga imahe ng mga santo. Ngunit marahil ang pinakamahalaga ay ang paraan kung saan ipinakita ng mga paaralang iyon ang pagsasanib ng pananampalataya at katwiran. Para makasigurado, walang "Katoliko" na matematika, ngunit mayroon talagang Katolikong paraan upang magturo ng matematika. Sa kanyang tanyag na talinghaga ng kuweba, ipinakita ni Plato na ang unang hakbang palayo sa isang purong materyalistang pananaw sa mundo ay ang matematika. Kapag naunawaan ng isang tao ang katotohanan ng kahit na ang pinakasimpleng ekwasyon, o ang likas na katangian ng isang numero, o isang kumplikadong pormula ng aritmetika, siya ay, sa isang tunay na kahulugan, ay umalis sa larangan ng mga lumilipas na bagay at pumasok sa isang uniberso ng espirituwal na katotohanan. Ang teologo na si David Tracy ay nagsabi na ang pinakakaraniwang karanasan ng hindi nakikita ngayon ay sa pamamagitan ng pag-unawa sa mga purong pagbubukod ng matematika at heometrya. Sa wastong pagtuturo, ang matematika, samakatuwid, ay nagbubukas ng pinto para sa mas mataas na espirituwal na mga karanasang iniaalok ng relihiyon, sa di-nakikitang kaharian ng Diyos. Katulad nito, walang kakaibang "Katoliko" na pisika o biyolohiya, ngunit mayroon talagang isang Katolikong pamamaraan para sa mga agham na iyon. Walang siyentipiko ang makakapag-paangat sa lupa sa kanyang tinatrabaho maliban lang kung naniniwala siya sa radikal na katalinuhan ng mundo-ibig sabihin, ang katotohanan na ang bawat aspeto ng pisikal na katotohanan ay minarkahan ng isang naiintindihan na tularan. Totoo ito sa sinumang astronomo, kimiko, astrophysicist, sikologo, o heologo. Ngunit ito ay natural na humahantong sa katanungang: Saan nagmula ang mga maliwanag na tularan na ito? Bakit ang mundo ay dapat na mamarkahan ng kaayusan, pagkakaisa, at makatwirang pagtutularan? May isang kahanga-hangang artikulo na binuo ng ikadalawampung siglong pisiko na si Eugene Wigner na pinamagatang “The Unreasonable Effectiveness of Mathematics in the Natural Sciences.” Ang argumento ni Wigner ay hindi maaaring isang pagkakataon lamang na matagumpay na inilalarawan ng pinakamasalimuot na matematika ang pisikal na mundo. Ang sagot ng dakilang tradisyong Katoliko ay ang pagiging madaling maunawaan na ito ay nagmumula, sa katunayan, mula sa isang mahusay na malikhaing katalinuhan na nakatayo sa likod ng mundo. Ang mga taong nagsasagawa ng mga agham, kung gayon, ay hindi dapat magkaroon ng problema sa paniniwala na "sa pasimula ay ang Salita." Wala ring kasaysayang "Katoliko", bagama't tiyak na may Katolikong pamamaraan ng pagtingin sa kasaysayan. Karaniwan, ang mga mananalaysay ay hindi lamang nagkukuwento ng mga pangyayari sa nakaraan. Sa halip, naghahanap sila ng ilang mga pangkalahatang tema at direksiyon na patutunguhan sa loob ng kasaysayan. Karamihan sa atin ay malamang na hindi man lang ito napagtanto dahil tayo ay nasa panahon na nasa loob ng isang liberal na demokratikong kultura, ngunit sa halip ay natural nating nakikita ang Kaliwanagan bilang ang pagbabago ng kasaysayan, ang panahon ng mga dakilang rebolusyon sa agham at pulitika na tumutukoy sa modernong mundo . Walang sinuman ang maaaring mag-alinlangan na ang Kaliwanagan ay isang mahalagang sandali, ngunit tiyak na hindi ito nakikita ng mga Katoliko bilang ang kasukdulan ng kasaysayan. Sa halip, pinaniniwalaan natin na ang ikutang punto ay nasa isang maduming burol sa labas ng Herusalem noong mga taong 30 AD, nang ang isang batang gurong hudyo ay pinahirapan hanggang sa mamatay ng mga Romano. Binibigyang-kahulugan natin ang lahat—politika, sining, kultura, atbp—mula sa pananaw ng sakripisyo ng Anak ng Diyos. Sa kanyang kontrobersyal na talumpati sa Regensburg mula 2006, ang yumaong Papa Benedict ay nakipagtalo na ang Kristiyanismo ay maaaring sumali sa isang masiglang pag-uusap sa kultura dahil mismo sa doktrina ng Pagkakatawang-tao. Tayong mga Kristiyano ay hindi nagsasabi na si Hesus ay isang kawili-wiling guro sa marami, bagkus ang mga Salita, ang isip o katwiran ng Diyos, ay naging laman. Alinsunod dito, anuman ang minarkahan ng mga salita o rasyonalidad ay likas na pinsan ng Kristiyanismo. Ang mga agham, pilosopiya, panitikan, kasaysayan, sikolohiya—lahat ng ito—ay matatagpuan sa pananampalatayang Kristiyano, samakatuwid, isang natural na diyalogo (naritong muli ang mga salitang iyon!) na kapareha. Ito ang pangunahing ideya na, mahal na mahal ni Papa Ratzinger, na nagpapaalam sa mga paaralang Katoliko sa kanilang kahusayan. At ito ang dahilan kung bakit mahalaga ang pag-usbong ng mga paaralang iyon, hindi lamang para sa Simbahan, kundi para sa ating buong lipunan.

Magkaron ng aktwal na karanasan kung paano magagamit ng Diyos ang mga bagay sa lupa upang ipaalam ang mga bagay sa langi Nang ako'y lumabas ng aking pintuan para ipasok ang mga basurahan isang araw, napatigil ako sa takot.  May isang sariwang balat ng ahas na nakataklop sa takip ng paagusan sa tabi ng bahay.  Agad akong tumawag sa aking asawa, dahil mayroon akong hindi ayos sa mga ahas. Nang naging malinaw na kahit na ito ay patay na balat ng ahas, walang mga buhay na ahas sa malapit, nagpahinga ako at nagtanong sa Diyos kung anong aral ang sinusubukan Niyang ituro sa akin noong araw na iyon. Ano Ang Buong Punto? Ako ang tinatawag ng mga guro na manhid na mag aaral. Mabilis akong natututo sa pamamagitan ng paggalaw o pakikipag-ugnayan sa mga bagay.  Kamakailan lang, napansin ko na madalas magpakita sa akin ang Diyos sa pamamagitan ng mga materyal na bagay.  Ang banal na sining ng pagtuturong ito ay binanggit pa sa Katesismo ng Simbahang Katoliko. “Ang Diyos, na lumilikha at nag-aalaga ng lahat ng bagay sa pamamagitan ng Kanyang Salita, ay nagbibigay sa mga tao ng patuloy na katunayan ng Kanyang Sarili sa mga nilikhang katotohanan.” (CCC, 54) Halimbawa, nagpadala ang Diyos ng umuusok na kalderong apoy at nagniningas na sulo kay Abraham, isang anghel na nakikipagbuno kay Jacob, at isang nagniningas na palumpong kay Moises.  Nagpadala ang Diyos ng kalapati na may dalang sanga ng olibo at pagkatapos ay isang bahaghari kay Noe, ilang hamog kay Gideon, at isang uwak na may dalang tinapay at karne kay Elias. Ang Diyos ni Abraham, ang Diyos ni Jacob, at ang Diyos ni Moises ay ating Diyos din.  Bakit hindi gagamitin ng Diyos ang lahat ng nilikha ang nakikita, nasasalat na bagay sa lupa upang ipaalam ang mga hindi nakikita at hindi nasasalat na mga katotohanan ng Langit? Isinulat ni Padre Jacques Philippe, “Bilang mga nilalang sa laman at dugo, kailangan natin ang taguyod ng mga materyal na bagay upang makamit ang mga espirituwal na katotohanan.  Alam ito ng Diyos, at ito ang nagpapaliwanag sa buong misteryo ng Pagkakatawang-tao” (Time for God, p. 58). Ang Diyos ay maaaring magpadala sa atin ng mga pasabi sa pamamagitan ng isang plaka o isang istiker ng bamperr.  Noong nakaraang linggo ang mga salita sa likod ng isang trak na, "patuloy na gumalaw,"ay naging kawili-wili sa akin.  Ipinaalala nila sa akin ang kabatiran ng homiliya na narinig ko noong umagang iyon — na tinawag tayong patuloy na magbahagi ng Ebanghelyo. Maaaring gamitin din ng Diyos ang kalikasan upang turuan tayo.  Habang namimitas ng mga cherry kamakailan, nagunita ko kung gaano kasagana ang ani, at kakaunti ang mga manggagawa.  Ang mabagyong araw ay maaring makapagpaalala na “tayo ay napapaligidan ng malaking ulap ng mga saksi.” (Hebreo 12:1). Ang isang magandang ibon o napakagandang paglubog ng araw ay maaaring ang paraan ng Diyos upang iangat ang ating lumulundong espirito Sa tuwing ako ay bukod-tangìng nagugulat sa isang bagay, sinisikap kong tanungin ang Diyos kung anong aral ang itinuturo Niya sa akin.  Isang gabi kamakalawa, halimbawa, habang pinagninilayan ko ang tungkol sa pagbangon para tingnan ang aking anak, isang  kard ng panalangin na nagpaparangal kay Sta.  Si Monica, ang patrona ng mga ina, ay biglang nahulog mula sa aking aparador.  Agad akong bumangon at tiningnan siya.  O ang oras na nagising ako sa dis-oras ng gabi at naramdaman kong tinawag ako na magdasal ng rosaryo sa ngalan ng isang namatay na miyembro ng pamilya at natuwa akong makita ang pinaka-maluwalhatinlg bulalakaw. Kung minsan nagpapadala ang Diyos ng Kanyang pahatid sa pamamagitan ng ibang tao. Ilang ulit ka nang nakatanggap ng kard, tawag sa telepono, o teks mula sa isang tao na siya mismong kinailangan mo na pampalakas-loob. Isang tag-araw, habang nagbibisikleta nag-iisip ng posibilidad na ihinto ko ang aking pag-aaral sa Bibliya, nakatagpo ako ng isang kaibigan.  Walang kaabog-abog, binanggit niya ang tunay niyang balak na ipagpatuloy ang kanyang pag-aaral ng Bibliya dahil sa sandaling hintuan ang isang bagay, napakahirap na ipagpatuloy itong muli. Maaaring gumamit din ang Diyos ng mga konkretong bagay para disiplinahin tayo o tulungan tayong lumago sa ating pagkadisipulo. Isang umaga nakatuklas ako ng tatlong malalaking pako.  Ang mga ito ay magkakapareho, ngunit natagpuan ko sa tatlong magkakaibang lugar: sa gasolinahan, sa aking daanan at sa kalye.  Sa ikatlong pako, huminto ako at tinanong ang Diyos kung ano ang ibig Niyang sabihin sa akin at natanto kong kailangan ko ng pagsisisi tungkol sa isang bagay sa aking buhay. Hindi ko malilimutan ang pagkakataon na ako ay lumabas, at agad na dumapo ang isang langaw sa aking mata. Hahayaan kitang gamitin ang iyong imahinasyon para sa aral natutunang aral na iyon. Pamamaraan Ng Pagkakatuto Tinuturuan tayo ng Diyos sa lahat ng oras, at tinatanggap Niya ang lahat ng uri ng mga mag-aaral.  Ang mabisa para sa isang tao ay maaaring hindi mabisa para sa iba. May ilan na mas malinaw nilang madidinig ang Diyos sa Misa, ang iba sa Eukaristikong Pagsamba, sa pagbabasa ng Bibliya, o sa kanilang pansariling oras ng panalangin.  Gayunpaman, ang Diyos ay palaging kumikilos at patuloy na nagtuturo sa atin sa pamamagitan ng ating mga iniisip, damdamin, mga imahen, mga sipi ng Banal na Kasulatan, mga tao, guniguni, mga salita ng kaalaman, tugtugin, at bawat kaganapan sa ating panahon. Personal kong pinahahalagahan kapag ang Diyos ay nakikipag-usap sa pamamagitan ng pisikal na mga bagay, dahil mas naaalala ko ang aralin sa ganoong paraan.  Nagtataka marahil kayo kung ano ang natutunan ko sa balat ng ahas.  Ipinaalaala nito ang sumusunod na kasulatan: “Ang mga tao ay hindi nagsisilid ng bagong alak sa mga balat na luma.  Sa ibang paraan ay nangagpuputok ang mga balat, at nangabububo ang alak, at nangasisira ang mga balat.  Sa halip, isinisilid ang bagong alak sa mga bagong sisidlang balat, at kapwa ay nagsisitagal.” (Mateo 9:17) Banal na Espirito, tulungan Mo kaming maging mas mulat sa anumang mga aral na itinuturo Mo sa amin ngayon.

Hindi ko napagtanto ang aktwal na kahulugan ng "pamatok" hanggang sa... Sa pagkakadama ng kabigatan sa umagang ito, alam kong iyon ay malinaw na tawag na mag-ukol ng karagdagang oras sa pananalangin.  Sa pagkaalam na ang presensya ng Diyos ang panlunas sa lahat ng karamdaman, namalagi ako sa aking “silid ng pag darasal,” na, para sa ngayon, ay matatagpuan sa aking beranda.  Mag-isa, maliban sa huni ng mga ibon at payapang simoy ng hangin na tumatagos sa mga puno, namahinga ako sa mga tunog ng malumanay na tugtuging pangsamba na nagmumula sa aking telepono.  Madalas kong naramdaman ang kalayaan na nagmumula sa pagpalis ng aking paningin sa aking sarili, sa aking mga pakikipag-ugnayan, o sa mga alalahanin ng mundo.  Ang pagbaling ng aking pansin sa Diyos ay nagpaalala sa akin ng talata mula sa Awit 22: "Ikaw ay banal, nasa trono, pinaparangalan ng Israel" (3).  Sa katunayan, ang Diyos ay naninirahan sa mga papuri ng kanyang mga tao. Nagsimula akong makadama  na ako'y nakasentro minsan pa, malaya sa mga pasanin na umaaligid sa ating bansa at mundo.  Bumalik ang kapayapaan nang maramdaman kong na ang tawag para sa akin ay hindi ang pasanin ang mga ito kundi yakapin ang pamatok na iniaalok ni Hesus sa Ebanghelyo ni Mateo: “Kayong lahat na napapagal at nabibigatang lubha, pumarito kayo sa akin at bibigyan ko kayo ng kapahingahan.  Pasanin ninyo ang aking pamatok at matuto kayo sa akin sapagkat ako ay maamo at mababang-loob.  At masusumpungan ninyo ang kapahingahan ng inyong mga kaluluwa.” (11: 28,29). Tatak Ng Kristiyano Kapwa ng mga magulang ko ay lumaki sa mga bukid.  Maaaring nakakita sila ng dalawang hayop na pinagsama ng balagbag na kahoy na nakapatong sa kanilang mga leeg, ngunit ako ay hindi.  Palagi kong binibigyang-kahulugan ang talatang iyon sa pamamagitan ng paggunita kay Hesus na katuwang natin sa buhay.  Siya, na binabalikat ang bigat ng pasan, at ako, na naglalakad katatabi, ginagawa ang dapat kong gawin sa Kanyang tulong at patnubay. Ngunit kamakailan, nalaman ko na ang isang "pamatok" ay isang unang-siglong idiyoma sa hudiyo na nangangahulugan ng isang bagay na ganap na naiiba sa agraryong imahe ng mga baka na magkakakkabit sa kanilang mga leeg. Ang “pamatok,” gaya ng ginamit ni Hesus, ay tumutukoy sa koleksyon ng mga turo ng isang gurong Hudyo.  Sa pagpili na sundin ang mga aral ng isang partikular na gurong Hudyo, ang isang tao ay nagiging alagad Niya at pinipiling lumakad na kasama Niya.  Sa diwa, sinasabi ni Hesus, “Ipinpaikita ko sa iyo kung ano ang kasintulad ng maglakad kasama ang Diyos.”  Ito ay hindi isang tungkulin o isang obligasyon kundi isang tanging karapatan at isang handog! Bagama't nadanasan ko ang "pamatok" ni Hesus bilang isang tanging karapatan at isang handog, ang "mga kaguluhan sa mundo" na ipinangako niya na dadanasain natin ay madalas na nagpapatamlay sa aking kagalakan na siyang tanda ng isang Kristiyano. Sa panalangin ngayong umaga, binuksan ko ang isang aklat, na isinulat ng isang paring Franciscano, halos dalawampu't limang taon na ang nakakalipas, at bumaling sa pahina na parang isinulat ngayon: 'Kapag ang biyaya ay hindi na isang katotohanang nadanasan, tila ang larangan ng kalayaan ay nawala na din...Napakadaling gawing magmukhang demonyo ang kabilang panig.  Maliwanag nating nakikita ito sa mga halalan sa bansang ito.  Ang alam ng magkabilang partido ay kung paano gawin ay ang pag-atake sa kabilang panig.  Wala tayong kahit ano mang bagay na mapapaniwalaan, ano mang bagay na may lubos na kabatiran o masagana, o matindi.  Ang di-mabuting pagkakakilanlan, gaano man ito kababaw, ay mas madaling maganap kaysa sa matapat na pamimili.  Ang sa totoo, mas madaling maging laban kaysa maging panig.  Maging sa Simbahan, madami ang walang mainan na pasulong na napananaw kaya pinangungunahan nila ang paglusob nang paatras o salungat. Pansinin na ang pagkaunawa ni Hesus tungkol sa ‘Paghahari ng Diyos’ ay lubos na positibo—hindi nakabatay sa takot o laban sa sinumang indibiduwal, grupo, kasalanan, o problema.’ (Everything Belongs, 1999). Paunti-unti Ang bigat na naramdaman ko ay sanhi hindi lamang sa kawalan ng pagkakaisa sa ating bansa kundi pati na din sa loob ng sarili kong grupo na, tulad ko ay, tumatawag kay Hesus na “Panginoon,” ngunit tila hindi kayang igalang ang ibang tawag at landas ng kapwa.  Sa pagkaalam na naipanumbalik ni Hesus ang dangal sa mga ipinahiya ng lipunan, hindi ba dapat, bilang Kanyang mga tagasunod, ito ang ating hangarin na gawin para sa isa't isa?  Kasama, hindi pwera; ang pagtulong, hindi pagtalikod; pakikinig, hindi panunumbat. Ako mismo ay nahirapan dito.  Mahirap unawain kung paanong makita ng iba ang mga bagay sa paraang na para sa akin ay tila taliwas sa mensahe ng Kristiyano, ngunit gayun pa man ay nahihirapan silang sumilip sa lente na kung saan ngayon ay namasdan ko ang "pamatok" ni Jesus.  Napag-alaman ko ilang taon na ang nakalipas ang kahalagahan ng pagkakaroon ng isang espiritong "natuturuan".  Madali para sa atin na maramdaman na taglay natin ang tanging katotohanan, samantala, kung tayo ay matatag na mga alagad, patuloy nating mapapalawak ang ating pangitain sa pamamagitan ng hindi lamang panalangin kundi sa pamamagitan ng pagbabasa, pagninilay sa Banal na Kasulatan, at pakikinig sa mga mas matalino kaysa sa ating sarili.  Sinoman ang ating pinili upang pahintulutan sa puwesto ng panghihikayat sa atin ay napakamahalaga. Ang mga taong may subok nang pananampalataya at katapatan na namuhay ng "buhay na karapat-dapat sa kanilang pagkakatawag” ay karapat-dapat sa ating pansin.  Higit sa lahat, ang halimbawa ng mga huwaran ng pag-ibig, na nagnanasa ng ikabubuti ng lahat, ay tutulong sa na umunlad at magbago sa paglipas ng mga taon.  Ang ating pagkatao ay mapapadalisay, unti-unti, habang tayo ay “nagbabagong anyo upang maging kalarawan ni Kristo.” Kung tayo, sa lahat ng ating kaliwanagan, ay nararamdaman pa din na dapat nating sabihin ang katotohanan ayon sa pagkakaunawa natin, kahit na may pag-ibig na kaakibat nito, napakadaling magkamali sa pag-iisip na tayo ang tinig ng Banal na Espirito sa buhay ng isang tao!  Ang Diyos lamang ang nakakaalam ng puso, isipan, at pagtalima ng isang buhay na inalay para sa Kanya.  Ang gawain ng Kanyang Espirito at ang tugon ng iba ay hindi natin nasasakupan. Tiyak, ang isang mabuting magulang ay hindi maguturo ng daliri sa isang bata at igiit na kumilos sila tulad ng isang may sapat na gulang.  Nauunawaan ng isang mabuting magulang na kailangan ng madaming taon, madaming pagtuturo, at isang magandang halimbawa upang maging ganap na ang isip ng bata.  Sa kabutihang palad, mayroon tayong napakabuting Magulang! Muling sumaisip ang Awit 22.  Ang mismong salmo na binanggit ni Hesus sa krus, sa gitna ng Kanyang pasakit at pagdurusa, ay nagtatapos sa paalala na ang bawat henerasyon ay magsasabi sa kanilang mga anak tungkol sa mabubuting bagay na ginawa ng Panginoon.  Sagana ang biyaya, at kasunod ang kalayaan.  Nagpasiya akong muli na ialay kapwa ang sa mga hindi ko maintindihan at hindi makaintindi sa akin. Ang Isa na kasama ko sa pamatok pang-habang buhay ay nagpapakita sa akin ng daan.

Si Father Joseph Gill ang palagian na kolumnista ng Shalom Tidings ay nagbukas ng kanyang puso upang ibahagi ang kuwento ng kanyang buhay at kung paano siya umibig Sa palagay ko ang aking bokasyon ay hindi gaanong isang pagtawag at higit pa sa isang pag-iibigan sa Isa na lumikha sa akin at iginuhit ang aking puso sa Kanya. Simula bata pa ako mahal ko na si Lord. Naaalala ko na nagbabasa ako ng Bibliya sa aking silid noong ako ay walo o siyam. Na-inspirasyon ako ng Salita ng Diyos kaya sinubukan ko pang magsulat ng sarili kong aklat ng Bibliya (hindi na kailangang sabihin hindi ito gumawa ng cut!). Pinangarap kong maging isang misyonero o martir na bukas-palad na ibigay ang aking buhay kay Kristo. at na anuman ang nangyayari sa iyong paligid makakatagpo ka ng kapahingahan at kapayapaan dahil lumalakad ka kasama ng Panginoon Ngunit pagkatapos ay ang aking mga taon ng tinedyer at ang aking pagnanasa para kay Kristo ay nabaon sa ilalim ng makamundong mga pag-aalala. Nagsimulang umikot ang buhay ko sa baseball mga babae at musika. Ang bago kong ambisyon ay maging isang mayaman at sikat na musikero ng rock o tagapagbalita ng palakasan. Tinamaan Sa Kaluluwa Mabuti na lang at hindi ako binitawan ng Panginoon. Noong labing-apat ako nagkaroon ako ng pribilehiyong maglakbay sa Roma sa isang paglalakbay kasama ang aking grupo ng kabataan. Habang nakatayo sa Colosseum naisip ko “Mahigit sa sampung libong lalaki babae at bata ang nagbuhos ng kanilang dugo para kay Kristo dito mismo sa lugar na ito. Bakit wala akong pakialam sa aking pananampalataya? Ang Sistine Chapel ay humanga sa akin—hindi dahil sa kisame kundi dahil sa sining sa dulong dingding: Ang “Huling Paghuhukom” ni Michelangelo. Doon makapangyarihang inilalarawan ang kahihinatnan ng panghabambuhay na mga desisyon: Langit at Impiyerno. Naantig ako sa aking kaluluwa na isipin na ako ay magpapalipas ng walang hanggan sa isa sa dalawang lugar na iyon naisip ko…“Saan ako patungo?” Pagbalik ko alam kong kailangan kong gumawa ng ilang mga pagbabago…ngunit maaaring mahirap gawin iyon. Nakulong ako sa maraming teenage na kasalanan at angst at drama. Sinubukan kong buong pusong bumuo ng isang buhay panalangin ngunit hindi ito nag-ugat. Hindi ko masasabing talagang nagsumikap ako para sa kabanalan. Kinailangan ng higit pang mga pagtatagpo para makuha ng Panginoon ang aking puso. Una sinimulan ng aking parokya ang Walang Hanggang Pagsamba na nagbibigay ng 24/7 na pagkakataon para sa mga tao na manalangin bago ang Eukaristiya. Nag-sign up ang aking mga magulang para sa isang lingguhang oras ng Pagsamba at inanyayahan akong pumunta. Noong una tumanggi ako; Hindi ko nais na makaligtaan ang aking mga paboritong programa sa TV! Ngunit pagkatapos ay naisip ko “Kung talagang naniniwala ako sa sinasabi ko ay pinaniniwalaan ko ang tungkol sa Eukaristiya—na ito ay tunay na Katawan at Dugo ni Hesukristo—bakit ayaw kong gumugol ng isang oras kasama Siya?” Kaya nag-aatubili nagsimula akong pumunta sa Adoration…at nahulog ako sa Kanya. Ang lingguhang oras na iyon ng katahimikan Banal na Kasulatan at panalangin ay humantong sa isang pagsasakatuparan ng personal marubdob na pag-ibig ng Diyos para sa akin...at sinimulan kong hangarin na ibalik ang pag-ibig na iyon sa buong buhay ko. Tanging Tunay na Kaligayahan Sa mga oras ding iyon pinangunahan ako ng Diyos sa ilang mga retreat na lubhang nakapagpabago. Ang isa ay isang Katoliko pampamilya na kampo ng tag init na tinatawag na Catholic Family Land sa Ohio. Doon sa unang pagkakataon nakakita ako ng mga batang kaedad ko na may malalim na pagmamahal kay Hesus, at napagtanto ko na posible (at magaling din) na magsikapng kabanalan sa isang batang tao. Pagkatapos ay nagumpisa akong dumalo ng mga pamamahinhang Gawain sa katapusan ng linggopara samga kalalakihan sa mataas na paaralankasama ng mga Lehiyonaryo ni Kristo, at marami akong naging kaibigan na ang pagibig sa kay Kristo ay suportado sang aking spiritual na paglalakbay Sa katapusan , bilang nasa nakakatanda saataas na paaralan, nag umpisa akong kumuha ng mga klase sa isang local na kumonidad na kolehiyo..Hanggang noon, ako ay sa bahay nag aaral, kaya ako ay mas nasusukluban, Ngunitm sa klase sa kolehiyo, nakatagpo ako ng isang ateista na propesor at isang makasriling kamag aral ma ang buhay ay naka tuon sa susunod na kasayahan, sa susunod na sahod at susunod na pakikipag samahan. =Ngunit, napuna ko na sila ay hindi masaya. Sila ay parating nagsisikap sa susunod na kasiya siyang bagay, hindi nabubuhay para sa ibang bagay na hindi para kanilang sarili. Napagtanto ko na ang tunay na kaligayahan ay ialay ang iyong buhay para saa kay Kristo. Simula noon, alam kong ang buhay ko ay dapat para sa Panginoon Hesus. Nag umpisa ako ng pag buo sa Franciscan University at dumalo sa seminary sa Mount St. Mary’s in Maryland. Ngunit kahit na ako ay isang pari, ang paglalakbay ay nag papatuloy. Araw araw ang Panginoon ay nag papakita ng ebidensya ng Kanyang pagmamahal at binibigay ang daan para sa mas maging malalim sa Kanyang puso. Ito ay aking dasal na lahat kayo, mga matalik na taga pagbasa ng Shalom Tidings, na makita Ninyo ang pananampalaya na isang radikal , magandang pakikipag ibigan sa pinaka “ Tagapagmahal ng ating kaluluwa”!

Sino ang iyong tinatanging bayani?  Nakatagpo ka na ba ng isang magiting na bayani sa buhay mo?  Bilang isang batang lumalaki sa San Francisco noong ikalimampung dekada, kami ay may mga bayani, karaniwan ng mga ito ay mga koboy—higit sa kanilang lahat ay si John Wayne, na nakararating saan man niyang ninais na pumaroon, na may patakarang isinasabuhay niya, nalipol ang mga masasamang tao (o yaong naturing sa lipunan noong panahon na mga 'masasamang tao'), nakuha ang babae sa katapusan, at pawalang lumakbay patungo sa paglubog ng araw.  Sa pagtuloy ng Estados Unidos matapos magwagi laban sa mga kapangyarihan ng Axis pagkaraan ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig patungo sa mga panganib ng Digmaan sa Diplomasya (pagsasanay sa nukleyar na digmaan, Krisis sa mga Misil mula sa Cuba, atbp.), ang magiting na anyo ni John Wayne ay kahali- halina, sa paghintay namin para sa panahon na ang aming mga landas ay sadyang 'masasaya.’ Salubungin ang Tunay na Bayani Paglaktaw patungo sa 2022, at ang pagnanais sa mga bayani ay tuluyang lumalaganap.  Tignan lamang ang mga prangkisiya ng mga maririlag na bayani na pumapangibabaw sa kasalukuyang agos ng mga pelikula.  Ang mga palabas ng Kababalaghan at ang mga kauri nila, ay higit na katulad ng mga karanasan sa isang ‘liwasang may paksa' kaysa sa paggalugad ng mga kaguluhan ng ating mga pangkatauhang karanasan, ay nag-aalay sa atin ng tila walang tigil na panustos ng mga maririlag na mga bayani (hindi lamang 'mga bayani' kundi 'mga maririlag na bayani'!) na ginagapi ang ating mga kaaway.  Sa pagtutuos sa mga pamiminsala ng pangkalawakang sakit, ang digmaan sa Yuropa, ang pagbabanta ng nukleyar na digmaan, pag-init ng mundo, pagkawalang-tiyak ng ekonomya, dahas sa mga lansangan ng Estados Unidos, ang mga maririlag na bayani ay naglalathala ng ating pagnanais na ang mga dakilang lalaki at babae ay makagagapi sa mga panganib na itinatarak sa atin. Sa tagpong ito, ang isang Kristiyano ay nawa'y itataas ang kamay at sabihin, “Buweno, kami ay may isang bayani na napangingibabawan ang anuman at lahat ng mga 'maririlag na bayani’, at ang ngalan Niya ay Hesus.” Kapag yaong tanong ay itinataas, si Hesus ba ay isang bayani?  Sa isip ko ay hindi, dahil ang bayani ay may ginagawa na ang karaniwang tao ay hindi magagawa o hindi gagawin, kaya, sa danas ng isip natin ay pinanonood natin sila na magapi ang mga kaaway, na pansamantalang nakapagdudulot ng lunas sa ating pagkabagabag hanggang ito’y di-maiiwasang babalik na may susunod na krisis. Habang si Hesus ay hindi isang bayani sa karaniwang diwa, Siya ay tahasang isang mandirigmang may kakaibang uri:  Siya ang Diwa ng Diyos na naging tao upang tayo’y masagip mula sa sala at kamatayan.  Siya ay makikipaghamok sa mga pangunahing kaaway na ito, ngunit Siya ay hindi gagamit ng mga sandata ng pagsalakay, karahasan, at panggunaw. Sa halip, gagapiin Niya ang mga ito sa pamamagitan ng awa, pagpapatawad, at pakikiramay, lahat ay idadala sa harap, sa pamamagitan ng Kanyang Pagdurusa, Pagkamatay, at Muling Pagkabuhay.  Bigyang pansin kung papaano Niya nalupig ang sala at kamatayan.  Simula sa Halamanan ng Gethsemane, inari Niya ang ating sala—ang ating pagkakamali, kaguluhan, di-pagkatao, pagkaganid—at naging sala.  Ayon kay San Pablo, “Para sa ating kapakanan ginawa Niya ang Sarili na maging sala na hindi nakakilala ng sala, upang tayo’y maging katuwiran ng Diyos sa Kanya” (2 Korinto 5:21).  Bagama’t si Hesus ay hindi makasalanan pagka't Siya ay banal—ang ikalawang pagkatao ng Trinidad—pinasan Niya ang ating sala at sa makailang saglit ay ‘naging sala' na kumitil sa Kanya.  Ang malupit na katotohanan ay ang ating mga sala ay pinatay si Hesus, ang Anak ng Diyos. Ngunit ang salaysay ng Kristiyano ay hindi nagwakas sa Mahal na Araw dahil sa ikatlong araw, ang Diyos Ama ay ibinangon si Hesus mula sa pagkamatay sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Banal Ispirito.  Sa pagtupad nito, ang ating pangunahing mga kaaway—sala at kamatayan—ay nalupig. Kaya naman, si Hesus ay talagang isang kataas-tasang banal na mandirigma, ngunit Siya’y hindi isang bayani sa karaniwang diwa.  Bakit hindi? Sinulid sa Banal na Tapiserya  Ang Pagdurusa, Pagkamatay at Muling Pagkabuhay ni Hesus ang tanging mga palatandaan ng Misteryo ng Kuwaresma, ang misteryo ng ating Pananampalataya.  Bigyan ng pansin ang 'ating.’ Si Hesus ay dumanas ng Kanyang paghihirap at pagkamatay—hindi upang tayo’y masagip mula sa pagdanas nito—ngunit upang maipakita sa atin kung papaano mabuhay at maghirap upang sa gayon ay nawa’y maranasan natin ang pagkabuhay na muli ngayon at magpasawalang-hanggan.  Alam ninyo, bilang mga nabinyagang kasapi ng Kanyang Banal na Katawan, ang Simbahan, tayo’y “kumikilos, nabubuhay, at nagkakaroon ng pagkatao” kay Hesus (Mga Gawa 17:28). Upang maging tiyak, nais Niyang maniwala tayo sa Kanya dahil, batay sa naisulat sa Juan 14:6, “Ako ang landas, ang katotohanan, at ang buhay.  Walang makararating sa Ama maliban sa pamamagitan ko.”  Sa pagtaguyod sa yaong panimulang paniniwala, tayo’y tinatawag na maging  disipulo Niya, upang matupad ang Kanyang layunin, na ihinabilin Niya sa Simbahan noong Pag-akyat sa Langit (ipaghambing ang Marko 16:19-20 at Mateo 21:16-20).  Higit pa rito, tayo’y tinatawag na makibahagi sa Kanyang tunay na Katauhan.  Tulad sa isinulat ni Romano Guaridini sa kanyang pambanalang klasiko, Ang Panginoon, “tayo ay tulad ng sinulid sa banal na tapiserya: nauunawaan natin ang ating katauhan sa Kanya sa pamamagitan Niya.”  Sa ibang salita,  ginagawa natin ayon sa ihinalimbawa ni Hesus para sa atin. Ang pakikipagbahagi sa Muling Pagkabuhay ng Niluwalhating Pag-iral ni Hesus sa sakramentong buhay ng Simbahan, lalo na, sa Yukaristiya, isinabubuhay natin ang Misteryo ng Kuwaresma sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Banal na Ispirito.  Kaya, si Hesus ba ay isang bayani?  Dinggin kung ano ang sinabi ni Pedro noong tinanong siya ni Hesus:  “Ano bagá ang sabi ng mga tao kung sino ako?”  Ang tugon ni Pedro, “Ikaw ang Mesiyas, ang anak ng Diyos na buháy.”  Si Hesus ay higit pa sa isang bayani; Siya ay isang mandirigma ng may kakaisang uri.  Siya ang tangi at pandaigdigang MANUNUBOS!

Walang hanggang kagandahan ay hindi na malayong pangarap... Ang aming pananabik na magmukhang kaakit-akit ay pangkalahatan. Mula pa noong panahon ng Bibliya, ang mga lalaki at babae ay magkaparehong nagsisikap na pagandahin ang kanilang mga katawan sa pamamagitan ng pag-aayos, diyeta, ehersisyo, pagpapaganda, alahas, pananamit, at iba pang palamuti. Dahil tayo ay ginawa ayon sa larawan at wangis ng ating Lumikha, na Siyang Kagandahan, hindi kataka-taka na tayo ay naghahangad na ipakita ang mga aspeto ng Kanyang kagandahan sa ating pisikal na anyo—sa katunayan, niluluwalhati ang Diyos sa ating mga katawan, gaya ng hinihimok sa atin na gawin (1 Corinto 6:20). Ngunit ang ating kasalukuyang sekular na edad ay malakas na naghahayag ng ating mga pagkukulang araw-araw: hindi tayo sapat na maganda, hindi sapat na guwapo, hindi sapat na payat, hindi sapat na buff, hindi sapat na bata, hindi masyadong naka-istilong, atbp. Bawat taon, ang mga maaakit na mamimili ay bumibili ng napakaraming hindi kailangan mga pampaganda, mga produktong pampaganda, at mga kaugnay na serbisyo. Nakalulungkot, ang mga invasive na operasyon, iniksyon, filler, at iba pang mga kahina-hinalang cosmetic procedure ay nagiging pangkaraniwan, kahit na sa mga wala pang apatnapu. Walang Kapintasan ang Kagandahan Bilang mga Kristiyanong nabubuhay sa mundo ngunit hindi sa mundo, paano tayo magiging maganda? Si San Augustine, na nakikipagbuno sa mismong tanong na ito ilang siglo na ang nakalilipas, ay nagbigay sa atin ng walang hanggang sagot na ito sa isang sinaunang homiliya: 'Sa pamamagitan ng pagmamahal sa Kanya na laging maganda. At ang sukat na lumalago ang pag-ibig sa iyo, sa parehong sukat ay lalago ang iyong kagandahan. Sapagkat ang pag-ibig sa kapwa ay tunay na kagandahan ng kaluluwa.’ (Sampung Homiliya sa Unang Sulat ni Juan, Ikasiyam na Homiliya ika siyam na talata ) Ang tunay na kagandahan ay nagmumula sa pag-ibig na nagniningning mula sa ating mga mata, ang “ilawan ng katawan” (Lucas 11:34), hindi sa kulay ng ating buhok o labi. Tunay nga, tinawag tayo ni Jesus na “ilaw ng sanlibutan” (Mateo 5-14)—ang ating mga ngiti ay dapat magningning ng Kanyang pagmamahal at magpapaliwanag sa buhay ng iba. Sa huli, ang kagandahan ng ating Kristiyanong saksi ay dapat makaakit ng iba sa kagandahan ni Kristo at ng Kanyang Simbahan, ang ating pangunahing misyon sa buhay na ito sa lupa. Gayunpaman, bagama't handa ang ating espiritu, kung minsan ang ating laman ay sumusuko sa maling ebanghelyo ng mundo ng kakulangan. Sa gayong mga sandali ng kahinaan ng tao, napasigla ako ng hindi mapag-aalinlanganang mensahe ng Diyos sa Awit ng mga Awit: “Ikaw ay maganda sa lahat ng iyong mga lakad, aking kaibigan. Walang kapintasan sa iyo” (4:7). Bagama't maaaring pagod na ang aking katawan sa loob ng ilang taon, nagpapasalamat ako na nabuhay ako nang sapat para matanggap ang aking kulay abong “korona” (Mga Kawikaan 16:31) at, oo, ang mga kulubot, na kumakatawan sa maraming karanasan at pagpapala na gusto ko. huwag ipagpalit ang makinis na balat. Marahil ikaw ay isang ina, at ang iyong pigura ay nagbago sa pagbubuntis. Ngunit ang iyong katawan ay himala—ito ay naglihi, nagdala, at nagsilang ng isang anak ng Diyos. Nawa'y magalak ka sa iyong pagkamabunga na nagpalago sa Kanyang kaharian! Marahil ikaw ay isang tinedyer, at ang iyong katawan ay sumasailalim sa hindi komportable na mga pagbabago; to compound matters, baka feeling mo hindi ka nababagay sa sikat na crowd. Ngunit ikaw ay gawain ng Diyos sa pag-unlad—isang obra maestra na Kanyang ginagawang kakaiba upang matupad ang iyong espesyal na layunin. Tungkol naman sa ‘popular’ na pulutong, nawa’y mahikayat kang manalangin para sa kanila; goodness knows, meron silang insecurities. Marahil ikaw ay nasa katanghaliang-gulang at naglagay ng ilang labis na pounds sa mga nakaraang taon, o marahil palagi kang nakikipagpunyagi sa labis na katabaan. Bagama't mahalaga ang pagkain at ehersisyo sa pagkamit at pagpapanatili ng malusog na katawan, mahal ka ng Diyos nang eksakto kung ano ka—nawa'y maging matiyaga ka sa iyong sarili at ipagkatiwala ang iyong sarili sa Kanyang magiliw na mga kamay. Marahil ay nakikipaglaban ka sa isang sakit tulad ng kanser at nagdadala ng nakikitang epekto ng paggamot nito. Habang nanghihina ang iyong katawan, pinapasan ni Kristo ang Krus kasama mo. Ihandog ang iyong pagdurusa sa Kanya, at bibigyan ka Niya ng sapat na lakas at katatagan para gawin kang tanglaw ng pag-asa sa mga nakapaligid sa iyo na humaharap sa sarili nilang mga hamon. Nawa'y maaliw ka sa mabuting gawa ng Diyos na nagawa sa pamamagitan ng iyong matapang na halimbawa. Marahil ay mayroon kang mga permanenteng peklat o disfigure mula sa nakaraan o kasalukuyang hamon sa kalusugan—nawa'y maaliw ka sa kaalaman na ang mga pockmark ni Saint Kateri ay mahimalang nawala pagkatapos ng kanyang kamatayan. Sa katunayan, sa ating tunay na tahanan sa Langit, babaguhin ni Kristo ang ating mababang katawan upang maging katulad ng Kanyang maluwalhating katawan (Filipos 3:20-21), at tayo ay magniningning tulad ng mga bituin (Daniel 12:3). Perpektong Pinalamutian Sa ngayon, tayo ang gusto ng Diyos sa atin. Hindi natin kailangang baguhin ang ating panlabas o pagbutihin ang kagandahang ibinigay Niya sa atin. Dapat nating tanggapin ang ating sarili kung ano tayo at mahalin ang ating sarili kung ano tayo. Ang pinakamahalagang bagay na magagawa natin ay ang mahalin si Hesus. Sa antas na ang ating mga puso ay puno ng Kanyang pag-ibig, ang ating katawan ay magpapakita ng Kanyang kagandahan. Pero hindi ito paligsahan ng pagandahan. Bagama't ang mundo ay karaniwang kumikilos sa prinsipyo ng kakapusan upang madama natin na kailangan nating makipagkumpetensya upang makuha ang ating patas na bahagi, si Kristo ay kumikilos sa prinsipyo ng kasaganaan upang laging mayroong higit sa kailangan— “sa mayroon ay bibigyan pa” (Mateo 13:12). Kung tayo ay magtitiwala sa Panginoon na “nagbibihis ng mga liryo” (Mateo 6:28), masisiyahan tayo sa katawan na ibinigay sa atin ng Diyos. Higit pa rito, makikilala natin na ang ating bigay-Diyos na kagandahan ay hindi lamang sapat kundi sagana. Gayundin, hindi ito laro ng paghahambing. Bagaman madalas tayong natutukso na ihambing ang ating sarili sa iba, hindi tayo mauulit; Hindi tayo ginawa ng Diyos sa sinapupunan ng ating ina para maging katulad ng iba. Sa katunayan, ang bawat isa sa atin ay nasa iba't ibang mga punto sa isang paglalakbay tungo sa pagiging natatanging maliwanag na pagmuni-muni at kaakit-akit na mga saksi ng ganap na kagandahan ni Hesu-Kristo. Perpektong pinalamutian tayo ng Diyos Ama. Sa susunod na tumingin ka sa salamin, tandaan na kahanga-hanga ang Kanyang nilikha sa iyo, at Siya ay nagagalak na makita kung paano mo ipinakikita ang Kanyang Kagandahan.

Isang kwento tungkol sa kung paano binago ng isang taludtod mula sa Bibliya ang buhay ng isang batang babae na Hindu at ang kanyang pagbabagong-anyo na paglalakbay. Huwag palampasin na basahin… Ipinanganak ako at lumaki sa isang pamilyang Hindu sa India. Lumaki sa isang relihiyosong pamilya, palagi akong hinikayat na gumugol ng oras sa panalangin. Bilang isang bata, hindi ako nagpunta sa paaralan nang walang isang tilak ( tilak ay isang marka, na karaniwang ginawa sa noo ng isang Hindu, na nagpapahiwatig ng pakikipag-ugnay sa isang tao ). Naniniwala ako sa mga diyos ng Hindu at diyosa, ngunit ito ay isang napaka-transactional na relasyon. Ang aking mga dalangin sa kanila ay limitado sa mg lingo bago ang mga eksamen sa iskwela. Lalo na, nagpunta ako sa isang paaralan ng Katoliko kung saan ipinakilala ako sa Kristiyanismo, ngunit palagi kong tiningnan ang Kristiyanismo na walang kinalaman sa akin. Sa kabila ng labindalawang taon sa isang paaralan ng Katoliko, hindi ko maintindihan kung sino talaga si Jesus o kung ano ang ginawa niya para sa akin. Nagtapos ako ng mataas na paaralan na may mga kulay na lumilipad. Tuwang-tuwa ako na ang aking mga dalangin sa mga diyos na Hindu ay sinagot. Siniguro ko ang pagpasok sa pinakamahusay na kolehiyo sa lungsod. Sa kabalintunaan , ito ay isang Katolikong kolehiyo na pinamamahalaan ng mga ama ng Heswita Natulala Sa aking unang taon ng kolehiyo, dumalo ako sa isang ipinag-uutos na klase sa relihiyon, kung saan ang mga tao ay nagsalita tungkol sa kanilang pananampalataya. Napansin ko na habang ang mga mag-aaral na Kristiyano ay maraming sasabihin tungkol kay Hesus, ang mga Hindus na tulad ko ay pipi pagdating sa pag-amin ng kanilang pananampalataya. Wala akong nalalaman tungkol sa Gita ( ang Bhagavad Gita ay isa sa mga banal na banal na kasulatan ng Hinduismo). Ang alam ko lang ay kung paano hilingin sa Diyos na matupad ang aking mga kahilingan. Napahiya ako ng tawagin ko ang aking sarili na isang Hindu. Pagkatapos ay naglaro ang isang propesor na Kristiyano ng isang bideyo tungkol kay Hesus mula sa pelikula, ang Pagsinta ni Kristo . Nakita ko kung gaano siya brutal na sinaktan at kung magkano ang pinagdudusahan niya nang Siya ay ipinako sa krus. May luha ako sa mga mata ko. Halos hindi ko mapanood ang pagpapako sa krus. Nakalulungkot, kahit noon, hindi ko alam ang totoong dahilan kung bakit siya namatay sa krus sa Kalbaryo. Ngunit matapos mapanood ang bideyo na iyon, nagsimula akong kumuha ng interes na malaman ang higit pa tungkol kay Hesus. Bumisita ako sa mga pampublikong aklatan upang maghanap para sa Bibliya ngunit may kaunting swerte. Pagkatapos ay nagpasya akong basahin ang bersyon ng PDF ng Bibliya na magagamit sa Internet. Nagsimula ako sa aklat ng Genesis ngunit hindi ko nakita si Hesus doon. Pagkatapos, random kong hinanap ang mga talata ng Bibliya sa Google. Isang taludtod mula sa aklat ng Mateo ang tumama sa akin: “ Bakit mo nakikita ang batik na nasa mata ng iyong kapatid ngunit hindi naopuouna ang nasa iyong sariling mata ? ( Mateo 7:3 ) Ang taludtod ay tinuturuan tayo na huwag humusga sa iba. Pagkalipas ng ilang linggo, mayroon kaming ibang klase ng relihiyon na itinuro ng ibang propesor. Hiniling niya sa bawat isa sa atin na ibahagi ang ating mga paniniwala at kaisipan tungkol sa kani-kanilang relihiyon. Wala sa anuman, itinaas ko ang aking kamay at ipinaliwanag ang taludtod sa itaas mula sa Mateo — isang mahiyain na batang babae na nagbabahagi ng kanyang mga saloobin tungkol sa isang talatang Kristiyanong Bibliya! Naniniwala ako na ang aking katapangan ay ang gawain ng Banal na Espiritu. Ang propesor ay walang ideya na ako ay isang Hindu. Nagustuhan niya ang aking paliwanag at hinikayat ang maraming tao na magsalita tungkol sa kanilang relihiyon. Ang pangyayaring ito ay isang hakbang na hakbang sa aking pagbabalik sa paniniwala ng Katoliko. Mga sandali ng Katotohanan Sa panahong ito, nang makilala ko si Hesus at ang Kristiyanismo, madalas kong tanungin ang aking sarili, “Bakit palagi akong mapayapa sa isang simbahan?” Ang aking karanasan sa mga templo ng Hindu ay medyo iba. Doon ay nakita ko ang aking sarili na ginulo ng mga hiyawan ng mga nagtitinda, ang kalanog ng mga kampana ng templo, ang mga pari na umaawit ng mga mantra, at ang dagsa ng mga tao na nagtutulak sa malalaking pulutong upang tingnan ang mukha ng mga diyos. Ang kapayapaan na natagpuan ko sa isang simbahan ay nagpakita ng isang malaking kaibahan. Isang araw sa panahon ng pansarahan dahilan ng Covid, napadpad ako sa isang bideyo sa YouTube kung saan ipinaliwanag ng isang pari sa malinaw na paraan na kahit gaano pa karami ang mga kasalanan na nagawa natin sa ating buhay, maaari pa rin tayong muling makapiling ng Diyos dahil binayaran ng Kanyang Anak ang halaga. ating mga kasalanan. Si Hesukristo, Anak ng Diyos, ay naging tao, namuhay kasama natin, minahal tayo, pinagaling tayo, pinatawad ang mga kasalanan, namatay sa krus at muling nabuhay mula sa mga patay, at ngayon ay nabubuhay kasama natin hanggang sa katapusan ng panahon. Ang pagkakilala sa Ebanghelyo ay nagpabago sa aking buhay. Nalaman ko na kilala ako ni Hesus at mamahalin niya ako kahit bilang isang Hindu. Dati, minamalas ko si Jesus bilang isa sa maraming diyos na sinasamba ng mga tao, pero ngayon napagtanto ko kung sino ang tunay na Diyos. Wala sa mga diyos na Hindu na kilala ko ang nagdusa at namatay para sa aking mga kasalanan. Ang puso ko ay puno ng pagmamahal kay Hesus, at mula noong araw na iyon, itinuring ko ang aking sarili na isang tagasunod ni Kristo Jesus. Luha ng kasiyahan Ginabayan ako ng Banal na Espiritu upang matuto pa tungkol kay Hesus. Bumili ako ng Bibliya at sinimulan ko itong basahin. Napuno ako ng paghanga at pagmamahal kay Hesus. Dati, transactional ang relasyon ko sa Diyos. Ang katotohanan na mahal ako ng Diyos kung paano ako ay isang banyagang konsepto sa akin. Nalaman ko na gusto ni Jesus na makipag-usap sa akin araw-araw at magkaroon ng personal na relasyon sa akin. Mahal niya ako kahit makasalanan ako. Siya ay handang patawarin ang lahat ng aking mga kasalanan at tanggapin ako nang buong pagmamahal sa Kanyang mga bisig. Hindi ako karapat-dapat sa Kanyang pagmamahal, ngunit mahal Niya ako gayunpaman. Ngayon, ang aking personal na relasyon kay Jesus ang pinakamahalagang bagay sa aking buhay. Habang ako ay nasa paglalakbay na ito ng pagtatatag ng isang personal na relasyon sa Kanya, nanaginip ako kung saan nakita ko ang isang lalaking nakasuot ng kayumanggi- pulahin na balabal na naglalakad sa harap ko sa isang kalsada. Ang kalsada ay nasa gilid ng mga halimaw sa magkabilang gilid. Gusto akong saktan ng mga halimaw at gumawa ng nakakatakot na ingay. Gayunpaman, ang mga nilalang na ito ay nagsimulang mawalan ng sigla dahil sa lalaking nauuna sa akin. Dahil napakalakas niya, hindi nila ako kayang takutin o saktan. Nadama kong protektado at ligtas ako sa Kanyang presensya. Hindi ko maintindihan kung tungkol saan ang panaginip. Ngunit kalaunan, isang madre na kilala ko mula sa Missionaries of Charity ang tumulong sa akin na bigyang kahulugan ang panaginip. Ang lalaking nauuna sa akin ay si Jesus. Lumapit Siya sa akin upang palakasin ang aking pananampalataya sa Kanya at protektahan ako mula sa diyablo. Napaluha ako sa tuwa pagkatapos kong malaman na alam at nagmamalasakit sa akin ang lumikha ng araw, buwan, at mga bituin. Kinailangan ako ng dalawang taon upang magbalik-loob sa pananampalatayang Katoliko, ngunit kapag binuksan ng Diyos ang isang pinto, walang sinuman ang maaaring magsara nito. Inilagay ng Banal na Espiritu ang mga anghel na nagbabalatkayo bilang mga lalaki at babae sa aking landas patungo sa Katolisismo. Noong Hunyo 25, 2022, natanggap ko ang mga sakramento ng Binyag, Banal na Komunyon, at Kumpirmasyon. Ngayon, sinasabi ko sa mga tao ang tungkol sa ginawa ni Hesus sa krus para sa kanila. Nakikita ko si Kristo sa bawat taong nakakaharap ko. Nais kong ipagpatuloy ang pagbabahagi ng kagalakan ng Ebanghelyo saanman ko makakaya.

Itong salaysay ng isang mag-anak ay tila isang masamang pelikula, ngunit ang wakas ay tiyak na gigitlain ka Ang aming salaysay ay nagsisimula sa tahanan, kung saan ako lumaki sa San Antonio, Texas, kasama ang mga kapatid kong sina Oscar at Louis. Si Papa ay ang ministro ng awit sa aming simbahan, at si Mama ay tumutugtog ng piyano. Ang aming pagkabata ay masaya—tungkol lahat sa simbahan at mag-anak, kabilang ang aming mga lolo't lola na nakatirang malapít. Inisip namin na ang lahat ay mainam, ngunit noong ako’y nasa ika-anim na baytang, si Mama't Papa ay sinabihan kaming sila’y maghihiwalay. Hindi namin alam kung anong ibig sabihin nito sa simula, pagka’t wala sa aking kamag-anakan ay nakapaghiwalay na, ngunit dagliang nalaman namin ito. Kami’y patalbog-talbog mula sa isang bahay hanggang sa isa pa, habang pinag-aalitan nila ang karapatan ng pag-aalaga. Pagkalipas ng halos isang taon, si Papa ay lumuwas ng bayan para sa katapusan ng linggo. Ako at ang mga kapatid ko ay dapat na kasama ang Mama ngunit sa kahuli-hulihang minuto ay napadpad kami kasama ang ilang mga kaibigan. Kami’y nabigla nang si Papa ay lumipad pauwi nang maaga at dumating upang kami’y hanguin ngunit nasindak nang sinabi niya ang dahilan. Si Mama ay natagpuang patay na sa loob ng kanyang sasakyan sa isang nalalayong paradahang lote. Lumilitaw na dalawang mga lalaki ay ninakawan siya na may nakatutok na baril at kinuha ang kanyang pitaka at alahas. Maliban dito, kapwa nilang ginahasa siya sa likod ng sasakyan bago nila binaril nang tatlong ulit ang kanyang mukha, iniwan siya upang mamatay sa sahig ng kanyang sasakyan. Nang sinabihan kami ni Papa, hindi kami makapaniwala. Bakit magnanais ang sinuman na patayin ang Mama? Pinagtakhan ko kung sila’y darating upang sundan kami. Ang takot ay naging bahagi ng aming nakababatang buhay. Ang Kinahinatnan Pagkaraan ng libing, sinikap naming bumalik sa karaniwang gawi ng buhay na kapiling si Papa, ngunit natutunan ko na ang karaniwan ay kailanma'y hindi babalik sa mga biktima ng mabigat na krimen. Si Papa ay nag-aari ng negosyo sa paggawa. Isang taon ang lumipas mula ng pagkapaslang kay Mama, si Papa ay nadakip kasama ng kanyang dalawang mga empleyado sa salang pagpatay na may kasukdulang kaparusahan at paghihingi ng tulong na labag sa batas sa pag-upa nitong dalawang mga lalaki upang patayin ang Mama. Silang tatlo ay nagsisisihan. Isa sa mga empleyado ay narinig ang Papa na inuupahan ang isang lalaki na isagawa ang pagpatay. Ihinayag ni Papa ang kanyang kawalan ng sala, at pinaniwalaan namin siya, ngunit ang kanyang piyansa ay tinanggihan, at ang lahat ng bagay ay nagbago para sa amin. Nang pinatay si Mama, kami ang mga bata ng biktima. Ang mga tao, lalo na sa simbahan, ay tinulungan kaming gawin ang tanging kaparaanan. Sila’y nagbibigay at mabait. Ngunit, pagkatapos madakip si Papa, biglaan kaming pinakitunguhan ng may pagkakaiba. Mayroong isang kakaibang bahid bilang isang anak ng may sala. Ang mga tao ay inilarawan kami na mga napinsalang bilihin na wala nang halaga. Kami’y lumipat kasama ang aking tiya at tiyo, at nagsimula ako ng mataas na pag-aaral sa Austin, ngunit patuloy pa rin kami sa pagdalaw kay Papa sa pambayanang bilangguan sapagka't mahal namin siya at naniniwala kami sa kanyang kawalan ng sala. Lumipas ang dalawa't kalahating taon, si Papa ay sa huli'y inilagay sa paglilitis. Talagang napakahirap sa amin na makita ang mga detalyang isiniwalat sa balita, lalo na para sa akin dahil kapangalan ko siya. Nang siya’y napatunayang may sala, kami’y sukdulang namanglaw, lalo na noong siya’y nahatulan ng kamatayan at nailipat sa Huntsville upang hintayin ang pagbitay. Kapag ikaw ay Isa sa mag-anak ng isang bilanggo, ang buhay mo ay tila ipinapagliban nang may katagalan. Kagitla-gitlang Pag-amin Sa ikaapat na taon ng aking kolehiyo, nagkaroon ng bagong pag-unlad sa kaso ng Papa. Ang kalihim ng abugado ng purok ay nagbunyag na ang tagalitis ay iniba ang patibay upang patunayan na si Papa ay may sala. Palagi na naming napagpanaligan na ang Papa ay walang sala, kaya kami’y natuwa nang labis. Si Papa ay natanggal sa helera ng pagbitay at naibalik sa pambayanang bilangguan upang mahintay ang bagong paglilitis na natupad pagkalipas ng apat na taon. Kami ay nagpatunay para sa kanya at ang hukom ay natagpuan siyang hindi magagawaran ng parusa para sa nakapatay, na nangagahulugang hindi siya maibibitay. Hindi ko mailarawan ang lunas na aking nadama nang nalaman kong hindi ko mawawala si Papa sa yaong paraan. Bagaman, siya’y natagpuang may sala ng pagpatay na may higit na magaang hatol, na may kaugnay na gawad ng panghabangbuhay. Sa kabila ng ito, ang bawa’t isa ay alam na siya’y mapapalayang may pasubali nang dagli. Nagawa namin ang lahat ng aming magagawa sa nakaraang mga taong ito upang mai-uwi ang Papa, kaya kami’y napakasabik na ito’y nalalapit na nang sa gayo'y makararating siya at makapiling ang mag-anak. Nang dumalaw ako sa kanya bago siya napalaya, pinakiusapan ko siyang linawin ang ilang mga paksa na lumitaw noong paglilitis. Winika niya na matatanong ko siya ng kahit ano, ngunit nang narating ko itong kaisa-isang tanong, tumingin siya nang tuwid sa aking mukha, “Jim, ginawa ko ito, at siya’y marapat sa ginawa ko. Ako’y nagitla. Siya’y nagtatapat at hindi man lamang niya pinagsisihan ang kanyang nagawa. Isinisisi niya ito kay Mama. Inakala niyang siya ang biktima dahil siya ang nakulong. Ako’y nagngangalit. Nais kong malaman niya na hindi siya ang biktima. Ang aking mama, na nailibing, ang biktima. Hindi ko maisawika ang dama kung paano kaming lahat ay napagtaksilan, na siya’y nagsisinungaling sa amin nang ganito katagal. Tila kami’y nagluluksa para kay Mama sa napakaunang pagkakataon dahil nang si Papa ay nadakip, ang lahat ay naging tungkol sa kanya. Ang aking mag-anak ay tumutol sa kanyang paglayang may pasubali, kaya ang kawani ng pagpapalaya ay tinanggihan ito. Bumalik ako para makita siya sa piitan upang sabihan na siya’y babalik sa bilangguan, ngunit hindi sa Hanay ng Pagbitay, na siya’y ligtas sa ibang mga bilanggo, ngunit nasa pinakamahigpit sa pagbabantay na selda para sa tanang buhay niya. Sinabi ko sa kanyang hindi na niya makikitang muli ang sinuman sa amin. Nakapagdalaw na kami sa kanya lahat nitong mga taon, sumusulat kami sa kanya, naglalagay ng salapi sa kanyang pambilangguang ipunan. Siya’y naging malaking bahagi na nang aming buhay, ngunit ngayon ay tumatalikod kami sa kanya. Hinahayaang Maalis ang Kawit Pagkalipas ng apat na taong walang pakikipag-alam, bumalik ako upang makita si Papa sa piitan. May sarili na akong anak na lalaki, at hindi ko maarok na kailanma’y saktan siya, lalo na nang nalaman kong ang Papa ay inupahan din ang mga lalaki na patayin din ang aking mga kapatid at ako. Nagnais ako ng ilang mga sagot, ngunit ang unang bagay na ginawa niya ay humingi ng paumanhin sa akin para sa kanyang nagawa kay Mama, sa mga kapatid ko, at sa akin. Siya ang lalaking ni-kailan ay humingi ng tawad para sa anuman. Ako’y hindi naniwala, ngunit ang natutunan ko’y kapag narinig mo ang tao na naghahayag ng pagsisisi, ikaw ay simulang malunasan. Ang sunod na kanyang sinabi ay, “Jim, sa wakas ay ihinabilin ko ang aking buhay sa Diyos at naging Kristiyano matapos kong maranasan ang pinakailalimanlaliman dito sa bilangguan.” Para sa sumunod na taon, dumalaw ako sa Papa nang minsan lamang sa isang buwan. Sa yaong panahon, ako’y dumulog sa isang kaparaanan ng pagpapatawad. Sa simula nito, tila'y hindi maaring mapatawad ang papa mo sa pagpatay ng iyong mama. Nakikipagtungo ako sa napakaraming mga biktima ng krimen. Ang aking natutunan ay kapag hindi ka nagpapatawad ng may sala o sinumang nakasakit sa iyo, ika'y nagiging mapait, galít, at malungkutin. Hindi ko nais na mapasailaliman pa ng Papa, kaya pinatawad ko siya, hindi upang siya’y makawala sa kawit, ngunit upang mahayaan ang sarili kong makawala sa kawit. Hindi ko ninais na maging isang mapait, galít, malungkuting ginoo. Sa kaparaanan nitong pakikipagsundo, nagsalita ako para sa Mama, na napagkaitan ng kanyang tinig. Lumipas ang yaong taon, sa pagtalakay namin ng mga bagay, nakita ko ang pagbago ng buhay sa Papa. Halos isang taon matapos kong tinuloy ang pakikipag-alam, ako’y tumanggap ng tawag mula sa kapelyan ng piitan na sinabihan akong nagdanas si Papa ng anyorismo sa utak. Siya’y utak-patay, kaya kami’y kailangang magpasya na tanggalin siya sa panghalinhinang panghinga, na madaling pakinggan, ngunit hindi. Sa kabila ng lahat, mahal ko pa rin siya. Hiningi namin ang kanyang bangkay upang hindi kami magkaroon ng alaala na nalibing ang aming ama sa kapaligiran ng piitan. Kami’y nabigla nang makita namin ang tanod at ang kapelyan ng piitan sa paglibing, at sinabihan kami na, para sa unang pagkakataon, ang pahintulot ay naibigay na ganapin ang pang-alaalang pagtitipon para aming papa sa kapilya ng piitan. Nang kami’y dumalo, umupo kami sa harap na hanay kasama ng 300 na mga bilanggong nakaupo sa likod namin, na pinaliligiran ng mga bantay. Sa sumunod na mga tatlong oras, ang mga lalaki ay pumunta sa mikropono, isa-isa, tumingin nang tuwid sa aming mga mukha, at ibinahagi sa amin ang mga salaysay nila ng kung paano sila nagbalik-loob kay Kristo dahil si Papa ay naibahagi ang kanyang pananalig sa kanila at nagbago ang mga buhay nila. Sa pag-amin at pagsisisi sa kanyang mga maling pasya, pananagot sa mga ginawa niya, at paghingi ng tawad sa Diyos, naidala niya ang kanyang buhay sa bagong gawi at napatnubayan ang mga ibang kasama niya. Kapag marinig mo ang isang taong magsalita nang ganyan, ito’y mabisa—ang 300 ay napakalaki. Ako’y nagsimulang manalumpati sa mga simbahan, mga piitan, at sa mga palatuntunan ng pagpapanumbalik ng katarungan—sa mga biktima at mga may salang nagnanais na masaayos muli ang buhay, ibinabahagi ang aming salaysay ng panunumbalik pagkalipas ng kaparaanan ng pagpapatawad. Paulit-ulit kong nasaksihan kung paano makapagbabago ang mga tao. Tuwing ibabahagi ko ang salaysay namin, kailangan kong parangalan ang kapwa mga magulang ko—si Mama para sa tahas na alaalang naiwan niya sa aming mga buhay at si Papa para sa kapasyahan niyang pagsisihan nang totoo ang mga sala niya. Ang pagwakas ng aming salaysay ay yaong nakayanan naming makita kung papaano ang Diyos na mamagitan sa kakila-kilabot na mga katayuan at maipagbago ito sa mabuti. Ang aming natutunan tungkol sa pagsisisi at pagpapatawad ay nagawa kaming higit na mabuting mga asawang lalaki at mga ama dahil kusa naming magbigay sa mga mag-anak namin ng higit na mabuting bagay. Natutunan namin sa pamamagitan ng mapait na karanasan na upang tunay na magsisi, dapat kang laging magsisisi, at upang tunay na magpatawad, dapat kang laging magpapatawad, hindi isang ulit, ngunit paulit-ulit.

Kapag naging gulo ang lahat sa paligid mo naitanong mo na ba “Ano ang gusto ng Diyos? “ Ang aking buhay tulad ng bawat isa sa atin ay natatangi at hindi mapapalitan. Mabuti ang Diyos at nagpapasalamat ako sa aking buhay kahit na sa lahat ng mga ups and downs. Ipinanganak ako sa mga magulang na Katoliko at bininyagan akong Katoliko sa Pista ni Kristong Hari. Nag-aral ako sa isang Katolkong eskwelahan ng balarila at isang taon sa Mataas na Paaralang Katoliko. Hindi ako makapaghintay na makumpirma at maging isang sundalo para kay Kristo. Naaalala kong sinabi ko kay Jesus na hinding-hindi ako makaligtaan sa misa. Nagpakasal ako sa isang Katoliko at pinalaki ang aming mga anak na Katoliko. Ang aking pananampalataya bagaman ay nasa aking isipan at hindi pa gumagalaw sa aking puso. Pagsubaybay Sa Nakaraan Sa isang lugar sa daan nawala sa isip ko si Jesus bilang aking kaibigan. Bilang isang bata bagong kasal na babae naaalala kong ilang beses akong lumiban sa misa dahil naisip ko na masisiyahan akong gawin ang anumang gusto ko. Sobrang mali ako. Nagpapasalamat ako sa hindi sinasadyang pakikialam ng aking biyenan: sa isa sa mga Linggo na iyon tinanong niya ako kung kumusta ang Misa. Nagawa kong balewalain ang tanong niya at ibahin ang usapan ngunit inabot ako ng Diyos sa pamamagitan ng tanong niya. Nang sumunod na Linggo nagpunta ako sa Misa at napagpasyahan kong hindi na muling makaligtaan. Gaya ng maraming ina abala ako sa buhay pampamilya pagboluntaryo sa paaralan pagtuturo ng relihiyosong edukasyon pagtatrabaho ng part-time atbp. Sa totoo lang hindi ko alam kung paano sasabihin hindi sa sinuman. Napagod ako. Oo ako ay isang mabuting babae at sinubukan kong gumawa ng mabubuting bagay ngunit hindi ko lubos na kilala si Jesus. Alam kong kaibigan ko Siya at tinatanggap ko Siya sa Misa bawat linggo ngunit napagtanto ko ngayon na ginagawa ko lang ang mga galaw. Noong ang aking mga anak ay nasa mataas na paaralan, ako ay nasuri na may fibromyalgia at nakaranas ng patuloy na sakit. Uuwi ako galing trabaho at magpapahinga. Ang sakit ay naging dahilan para tumigil ako sa paggawa ng maraming bagay. Isang araw tumawag ang isang kaibigan para itanong kung kumusta na ako. Ang ginawa ko lang ay ireklamo ang sarili ko at ang sakit ko. Pagkatapos ay tinanong ako ng aking kaibigan “Ano ang gusto ng Diyos?” Hindi ako komportable at nagsimulang umiyak. Tapos nagalit ako at mabilis na binaba ang tawag. Ano ang kinalaman ng Diyos sa aking sakit naisip ko. Naguguluhan sa akin ang tanong ng kaibigan ko. Iyon lang ang naiisip ko. Bagamat hanggang ngayon hindi ko matandaan kung sino ang nag-imbita sa akin sa weekend ng mga kababaihan sa sandaling narinig ko ang tungkol sa isang pag-urong sa aking parokya na tinatawag na Christ Renews His Parish (CRHP) agad kong sinabi Oo! Ang naiisip ko lang ay isang weekend na malayo sa bahay nakakakuha ng tulog at may naghihintay sa akin. Muli nagkamali ako. Halos bawat minuto ng katapusan ng linggo ay pinlano. Pahinga? Nakakuha ako ng ilan ngunit hindi tulad ng inaasahan ko. Pansinin ang pagtutok sa “ako sarili ko at ako”. Nasaan ang Panginoon? Hindi ko alam na ang aking “oo” sa Sabado Linggo na puno ng Espiritu ay magbubukas ng pinto sa aking puso. Napakaraming Presensya Sa isa sa mga pag-uusap napaiyak ako. Napilitan akong huminto at sa aking puso direktang sabihin sa Diyos ang mga salitang magpapabago sa aking buhay mga salitang ibig kong sabihin nang buong puso mga salitang nagbukas ng pinto para makapasok si Hesus at nagsimulang ilipat ang aking kaalaman sa Diyos mula sa aking ulo hanggang sa aking puso! “Panginoon Mahal Kita” sabi ko “Ako ay iyong iyo. Gagawin ko ang anumang hilingin mo sa akin at pupunta ako saanman mo ako ipadala.” Kailangang lumawak ang puso ko para matuto akong magmahal tulad ng pagmamahal sa akin ng Diyos. “Sapagkat gayon na lamang ang pag-ibig ng Diyos sa sanlibutan na ibinigay Niya ang Kanyang bugtong na Anak upang ang sinumang sumampalataya sa Kanya ay hindi mapahamak kundi magkaroon ng buhay na walang hanggan” (Huwan 3:16). Ang pag-uusap na iyon ay nagdulot ng pagbabagong loob isang metanoya isang pagbaling ng aking puso patungo sa Diyos. Naranasan ko ang walang pasubaling pag-ibig ng Diyos at biglang naging una at pangunahin ang Diyos sa aking buhay. Napakahirap ilarawan maliban na hindi ko ito makakalimutan. Pakiramdam ko ay kinuha ng Diyos ang aking kamay sa kadiliman at tumakbo kasama ako. Ako ay nag-aapoy at masaya at nagulat sa ginagawa at patuloy na ginagawa ng Panginoon sa aking buhay. Di-nagtagal pagkatapos ng aking pagbabalik-loob at pagsunod sa isang Life in the Spirit seminar gumaling ako sa aking fibromyalgia. Tiningnan ko ang buhay ko at hiniling sa Panginoon na tulungan akong maging higit na katulad Niya. Napagtanto ko na kailangan kong matutong magpatawad kaya hiniling ko sa Diyos na ipakita sa akin kung sino ang kailangan kong magpatawad o humingi ng tawad. Ginawa niya at unti-unti natutunan ko kung paano magpatawad at tumanggap ng kapatawaran. Naranasan ko ang paggaling sa isa sa aking pinakamahalagang relasyon - ang aking relasyon sa aking ina. Sa wakas natutunan ko kung paano siya mahalin gaya ng pagmamahal ng Diyos. Ang aking pamilya ay nakaranas din ng pagpapagaling. Nagsimula akong magdasal nang higit pa. Ang panalangin ay kapana-panabik sa akin. Ang katahimikan ay kung saan nakilala ko ang Panginoon. Noong 2003 naramdaman kong tinawag ako ng Diyos sa Kenya at noong 2004 nagboluntaryo ako sa isang orphanage ng hospice sa loob ng tatlong buwan. Mula noong CRHP naramdaman kong tinawag ako upang maging isang espirituwal na direktor at naging isang sertipikadong espirituwal na direktor. Marami pang iba. Palaging marami pang iba kapag nakilala mo si Hesucristo. Pagbabalik-tanaw sa aking buhay wala akong babaguhin dahil ito ang gumawa sa akin kung sino ako ngayon. Gayunpaman nagtataka ako kung ano ang maaaring nangyari sa akin kung hindi ko sinabi ang mga salitang iyon na nagbabago ng buhay. Mahal ka ng Diyos. Kilala ka ng Diyos nang lubusan—mabuti at masama—ngunit mahal ka pa rin. Nais ng Diyos na mamuhay ka sa liwanag ng Kanyang pag-ibig. Nais ng Diyos na maging masaya ka at dalhin ang lahat ng iyong pasanin sa kanya. “Lumapit sa akin kayong lahat na nahihirapan at nabibigatan sa inyong pasanin at kayoy aking bibigyan ng kapahingahan.” (Mateo 11:28). Hinihikayat ko kayong bigkasin ang panalanging ito mula sa kaibuturan ng inyong puso: “Panginoon mahal kita. sa iyo ako lahat. Gagawin ko ang anumang hilingin mo sa akin at pupunta ako saanman mo ako ipadala.” Dalangin ko na ang iyong buhay ay hindi kailanman magiging pareho at anuman ang nangyayari sa iyong paligid makakatagpo ka ng kapahingahan at kapayapaan dahil lumalakad ka kasama ng Panginoon.