Home/Makatagpo/Article

Sep 02, 2021 1761 0 Rosanne Pappas, USA
Makatagpo

ANG PULANG DAMIT

Isang makapangyarihang panalangin na 7 minuto lamang ang kailangan, upang mabuksan ang pintuan ng Awa.

Ito ay isang mainit at mahalimuyak, na masayang araw. Ang lumot na nakabitin mula sa napakalaking mga puno ng oak sa tubig sa harapan ng aming bakuran ay umihip ng patagilid at ang mga damo ay naalikabukan ng mga labi nito. Ngayon ko lang natignan ang lalagyan ng sulat nang si Lia, isa sa aking matalik na kaibigan, ay huminto sa daanan. Nagmadali siyang lumapit at kita ko sa kanyang mukha na siya ay lubos na masama ang loob.

“Ang aking ina ay nagpunta sa ospital dalawang gabi na ang nakakaraan. Ang kanyang mga cancer cell ay kumalat mula sa kanyang baga papunta sa utak niya, ”pahayag ni Lia.

Ang magagandang brown na mga mata ni Lia ay nangislap sa luha na dumaloy sa kanyang pisngi. Nakaka-durog ng puso ang makita siyang ganito. Hinawakan ko ang kamay niya.

“Maaari ba akong sumama sa iyo upang makita siya,” tanong ko.

“Oo, pupunta ako ngayong hapon,” aniya.

“Sige, Magkita tayo doon,” sabi ko.

Nang maglakad ako papasok sa silid ng ospital, si Lia ay nasa tabi ng kama ng kanyang ina. Tumingin ang mama niya sa akin, ang mukha niya ay napilipit sa sakit.

Sana okay lang na pumunta ako ngayon, ”sabi ko.

“Syempre. Mabuting makita ka ulit, “sabi niya.

“Nakarinig ka na ba mula sa kaibigan mong pari,” tanong niya, mahina ngunit mabait ang kanyang tinig.

“Oo, nag-uusap kami  paminsan-minsan, sabi ko.

“Natutuwa ako na nakita ko siya sa araw na iyon,” sabi niya.

Si Lia at ako ay naging bahagi ng isang grupo na nagrorosaryo nagkikita linggu-linggo sa panahon na ang kanyang ina ay unang nasuri. May isang pari, kilalang-kilala sa kanyang mga espiritwal na regalo, ay dumating sa isa sa aming mga pagpupulong at sabik kaming sumali siya sa amin sa pagdarasal at pakinggan ang aming mga pangungumpisal.

Ang nanay ni Lia ay pinalaking Katoliko, ngunit nang siya ay nag-asawa, nagpasya siyang umanib sa pamilya ng kanyang asawa at pinagtibay ang kanyang Greek Orthodox na pananampalataya. Ngunit, sa paglipas ng mga taon, naramdaman niya na nababawasan ng unti-unti ang kanyang sariling pananampalataya at sa alinmang pamayanan ng pananampalataya. Nag-aalala na ang kanyang ina ay nalayo sa

simbahan at mga sakramento sa loob ng maraming taon, inimbitahan siya ni Lia sa grupo ng aming pagrorosaryo upang makilala niya ang aming espesyal na pari.

Habang naghahanda na ang pari na umalis ay tuluyang naglakad ang ina ni Lia papunta sa pintuan sa likuran. Binigyan ako ni Lia ng nakagiginhawang ngiti. Nag-usap ng sarilinan ang kanyang ina at ang pari nang halos dalawampung minuto. Maya-maya, tumawag si Lia upang sabihin sa akin na ang kanyang ina ay hindi halos masabi kung  gaano kabait at mapagmamahal na pari ito maging sa kanya. Sinabi niya kay Lia na matapos silang mag-usap ay narinig niya na nangumpisal ang kanyang ina, at siya ay napuno ng kapayapaan.

Ngayon, nakahiga sa kamang pang ospital, hindi na siya kamukha ng dati. Ang kulay ng kanyang balat at ang hitsura ng kanyang mata ay nagpapakita ng kapaguran at pagdurusa, ang pananakit ng isang mahabang progresibong sakit.

“Iniisip ko lang kung mong magdasal tayo ng sabay,” tanong ko. “May espesyal na dasal na ang tawag ay ang Banal na Awa Chaplet. Ito ay isang makapangyarihang  panalangin na ibinigay ni Jesus sa isang madre na nagngangalang Sister Faustina upang maikalat ang Kanyang awa sa buong mundo. Tumatagal ito ng halos pitong minuto lamang at isa sa mga pangako ng pagdarasal ay ang pagpasok sa pintuan ng awa sa halip na paghuhusga.Dinarasal ko ito nang madalas, ”sabi ko.

Tumingin sa akin ang mama ni Lia na nakataas ang isang kilay.”Paano ito magiging totoo?” tanong niya. “Anong ibig mong sabihin?” Sabi ko.

“Sinasabi mo ba sa akin na kung ang isang talamak na kriminal ay nagdasal nito ilang minuto bago siya mamatay, siya ay makakapasok sa pintuan ng awa sa halip na paghuhusga? Mukhang hindi tama iyan, “sabi niya.

“Kaya, kung ang isang talamak na kriminal ay talagang ginugugol ang oras upang dasalin ng buong taimtim ang panalangin na ito, siya ay umaasa na siya ay may pag-asa, sa kabila ng lahat ng kanyang nagawa. Sino ang makapagsasabi kung kailan magbubukas ng puso sa Diyos ang sinuman ? Naniniwala ako na habang may buhay ay may pag-asa. ”

Tinitigan niya ako ng maigi.

Nagpatuloy ako. “Kung ang iyong anak ay isang talamak na kriminal, hindi mo ba siya mamahalin kahit na kinamumuhian mo ang kanyang mga krimen? Hindi mo ba laging inaasahan ang pagbabago ng kanyang puso dahil sa dakila mong pagmamahal para sa kanya? ”

“Oo,” mahinang sabi niya.

“Mahal tayo ng Diyos nang higit pa kaysa sa pagmamahal natin sa ating mga anak at palagi Niyang handang papasukin ang puso ninuman sa Kanyang awa. Naghihintay siya para sa mga sandaling iyon nang matiyaga at may labis na pagnanasa dahil mahal na mahal niya tayo. ”

Tumango siya.

“May katuturan iyon. Oo, sasabay ako sa yo sa pagdadasal nito, “sabi niya.

Sabay kaming tatlong nagdasal ng Banal na Awa Chaplet, nagkwentuhan ng ilang minuto pa, at tapos umalis na ako.

Maya maya pa ay tinawag ako ni Lia.

“Tumawag ang nars ng aking ina upang sabihin sa akin na pagka-alis  ko ng ospital ay   nawala ang lahat ng kaliwanagan ng aking ina.”

Sama-sama kaming nagdadalamhati, nagdadasal at umaasa sa paggaling ng kanyang ina. Ang nanay ni Lia ay namatay pagkalipas ng ilang araw.

Sa gabi ng kanyang kamatayan ako ay nanaginip. Sa panaginip ko ay pumasok ako sa silid ng ospital ng makita ko siyang nakaupo sa kama na nakasuot ng magandang pulang damit. Nagniningning siya, puno ng buhay at kagalakan, abot tainga ang ngiti. Sa gabi ng lamay nang lumapit ako sa kabaong upang magbigay galang, natigilan ako ng makita ko siyang nakasuot ng pulang damit! Nangilabot ako na ramdam ko hanggang sa aking gulugod. Hindi ako kailanman napunta sa isang lamay kung saan nakasuot ng pulang damit ang namatay. Ito ay lubos na hindi kinaugalian at ganap na hindi inaasahan. Matapos ang libing ay hinawakan ko si Lia at dinala sa isang tabi.

“Bakit mo dinamitan ng pulang damit ang iyong ina?” Tanong ko.

“Napag-usapan namin ito ng aking mga kapatid na isuot sa kanya ang kanyang paboritong damit. Sa palagay mo ba hindi namin ito dapat na ginawa? ” tanong niya.

“Hindi, hindi naman sa ganon. Nang gabing namatay ang iyong ina napanaginipan kong lumakad ako sa silid ng ospital, Natagpuan ko siya na nakaupo na nakangiti abot tainga  … at nakasuot ng pulang damit! ” Sabi ko. Napanganga si Lia at nanlaki ang mga mata.

“Ano? Imposible, ”sabi niya.

“Oo, posible,” sabi ko.

Habang may luhang dumadaloy sa kanyang pisngi sinabi ni Lia, “Ikaw at ako ang huling taong nakita niya bago siya nawalan ng ulirat. At nangangahulugan iyon na ang huling bagay na kanyang ginawa ay nanalangin sa Banal na Awa Chaplet! ” Hinawakan ko at niyakap si Lia.

“Lubos akong nagpapasalamat na sumama ka sa akin sa araw na iyon at nanalangin tayo kasama ang aking ina at nakasama ko siya bago siya mawalan ng malay, ”sabi niya.

“Hindi ko maalis sa aking isip ang katotohanang nakita mo siya sa iyong panaginip na napakasaya at nakasuot ng pulang damit.

Sa palagay ko ipinaaalam ni Jesus sa atin na talagang nakapasok siya sa pintuan ng awa, ”aniya. “Salamat, Jesus. ”

“Amen,” sabi ko.

Share:

Rosanne Pappas

Rosanne Pappas is an artist, author, and speaker. Pappas inspires others as she shares personal stories of God’s grace in her life. Married for over 35 years, she and her husband live in Florida, and they have four children.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Latest Articles