ANG MAPAGHIMALANG KAPANGYARIHAN NG ROSARYO

Mula sa pagiging malusog na mag aaral sa pamantasan hanggang sa paraplegic, tumanggi akong makulong sa upuang de gulong ... Sa mga unang taon ng Pamantasan, napadausdusan ako ng isang disc. Tiniyak sa akin ng mga doktor na ang pagiging bata at aktibo, physiotherapy, at mga ehersisyo ay makakapagpabuti sa akin, ngunit sa kabila ng lahat ng pagsisikap, araw-araw akong nasasaktan. Nagkaroon ako ng mga talamak na yugto bawat ilang buwan, na nagpapanatili sa akin sa kama nang ilang linggo at humantong sa paulit-ulit na pagbisita sa ospital. Gayunpaman, pinanghawakan ko ang pag-asa, hanggang sa nadulas ako ng pangalawang disc. Doon ko napagtanto na nagbago na ang buhay ko. Galit sa Diyos! Ipinanganak ako sa Poland. Ang aking ina ay nagtuturo ng teolohiya, kaya ako ay pinalaki sa pananampalatayang Katoliko. Kahit na noong lumipat ako sa Scotland para sa Pamantasan at pagkatapos ay sa England, pinanghawakan ko ito nang husto, marahil hindi sa paraang gawin o mamatgay, ngunit palagi itong nandiyan. Ang unang yugto ng paglipat sa isang bagong bansa ay hindi madali. Ang aking tahanan ay naging isang pugon, na ang aking mga magulang ay nag-aaway sa isa't isa sa halos lahat ng oras, kaya ako ay halos tumakas sa dayuhan na lupaing ito. Iniwan ang aking mahirap na pagkabata, nais kong tamasahin ang aking kabataan. Ngayon, ang sakit na ito ay nagpapahirap sa akin na huminto sa mga trabaho at panatilihing balanse ang aking sarili sa pananalapi. Nagalit ako sa Diyos. Gayunpaman, hindi siya pumayag sa aking pagalis. Nakulong sa bahay sa matinding sakit, ginamit ko ang tanging magagamit na libangan​—ang koleksyon ng mga relihiyosong aklat ng aking ina. Dahan-dahan, ang mga retreat na dinaluhan ko at ang mga librong nabasa ko ay umakay sa akin na matanto na sa kabila ng aking kawalan ng tiwala, talagang gusto ng Diyos na patatagin ang aking relasyon sa Kanya. Ngunit hindi pa rin ako lubos na nagagalit na hindi pa Niya ako pinapagaling. Sa kalaunan, naniwala akong galit ang Diyos sa akin at ayaw akong pagalingin kaya naisip kong baka madaya ko siya. Nagsimula akong maghanap ng banal na pari na may magandang ‘statistics’ para sa pagpapagaling upang ako ay gumaling kapag ang Diyos ay abala sa paggawa ng ibang mga bagay. Hindi na kailangang sabihin, hindi iyon nangyari. Pagbabago Sa Aking Paglalakbay Katulad nang isang araw sa isang grupo ng panalangin, napakasakit ng pakiramdam ko. Natatakot sa isang nagbabadyang matinding kaganapan, nagbabalak akong makaalis nang tanungin ng isa sa mga kasapi doon kung mayroong karamdaman sa katawan na nais kong padasalan. May dinadanas akong ilang kaguluhan sa trabaho, kaya ang sabi ko ay oo. Habang nagdadasal sila, nagtanong ang isa sa mga lalaki kung may karamdaman ako na kailangang kong ipadasal. Nasa pinakababa sila sa aking listahan ng 'ranggo ng pagpapagaling', kaya hindi ako nagtiwala na makakatanggap ako ng anumang ginhawa, ngunit sinabi ko pa din ang 'Oo'. Nagdasal sila at nawala ang sakit ko. Umuwi ako, wala pa rin. Nagsimula akong tumalon at umikot at gumalaw, at okay pa rin ako. Ngunit walang  Kaya, tumigil ako sa pagsasabi sa mga tao; sa halip, nagpunta ako sa Medjugorje upang pasalamatan ang ating Ina. Doon, nakatagpo ko ang isang ginoo na nagre-reiki at ninais na pagdasalan ako. Tumanggi ako, ngunit bago lumisan ay binigyan niya ako ng isang paalam na yakap na nagdulot sa akin ng pag-aalala dahil naalala ko ang kanyang mga salita na ang kanyang dampi ay may kapangyarihan. Hinayaan kong manaig ang takot at maling pinaniwalaan ko na ang damping ito ng kasamaan ay mas malakas pa sa Diyos. Nagising ako kinaumagahan nang may matinding sakit, hindi ako makalakad. Makalipas ang apat na buwang kaginhawahan, nagbalik ang sakit ko nang napakatindi na inisip kong hindi ko na kaya pang makabalik sa UK Nang ako'y magbalik, napag-alaman ko na ang aking mga disc ay sumasanggi sa mga ugat, na nagdudulot ng mas matinding sakit nang ilang buwan. Pagdaan ng anim o pitong buwan, nagpasya ang mga doktor na kailangan nilang gawin ang mapanganib na pamamaraan sa aking gulugod na matagal na nilang pinagpapaliban. Napinsala ng operasyon ang isang ugat sa aking binti, at ang aking kaliwang binti ay paralisado mula sa tuhod. Isang panibagong paglalakbay ang nagsimula doon mismo, isang naiiba. Alam Kong Kaya Mong Gawin Yan Sa pinaka-unang pagkakataon na dumating ako sa bahay na naka-upuang may gulong, takot na takot ang aking mga magulang, ngunit ako ay puno ng kagalakan. Nasiyahan ako sa lahat ng teknolohikal na bagay...sa tuwing may pumindot ng button sa aking upuang may gulong, sabik akong parang bata. Iyon ay makalipas ang Pasko, nang magsimulang umurong ang aking paralisis na napagtanto ko ang lawak ng pinsala sa aking mga ugat. Saglit akong napasok sa isang ospital sa Poland. Hindi ko malaman kung papaano ako mabubuhay. Basta nanalangin ako sa Diyos na kailangan ko ng isa pang pagpapalunas: "Kailangan Kitang makitang muli dahil alam kong kaya Mong gawin ito." Kaya, nakahanap ako ng serbisyo sa pagpapalunas at naniwala ako na ako'y gagaling. Isang Saglit na Ayaw Mong Palampasin Sabado noon at noong una ay ayaw magpunta ng aking ama. Sinabi ko na lang sa kanya: "Hindi mo nais na makaligtaan kapag ang iyong anak na babae ay gumaling." Ang naunang talakdaan ay may misa, na sinundan ng serbisyo ng pagpapagaling kasama ang Pagsamba. Subalit nang kami ay dumating, sinabi ng pari na kinailangan nilang baguhin ang plano dahil ang pangkat na dapat mamuno sa serbisyo ng pagpapagaling ay wala doon. Naaalala kong nag-iisip ako na hindi ko kailangan ng anumang pangkat: "Kailangan ko lang si Hesus."     Nang magsimula ang misa, wala akong nadinig ni isang salita. Nakaupo kami sa gilid kung saan may larawan ng Banal na Awa. Tumitig ako kay Hesus na parang hindi ko pa Siya dating nakita. Ito ay isang nakamamanghang larawan. Napakaganda Niya! Hindi ko na nakita pa ang larawang iyon saan man matapos noon. Sa buong Misa, binalot ng Banal na Espirito ang aking kaluluwa. Sinasabi ko lamang sa isip ko 'Salamat sa Iyo' kahit hindi ko alam kung ano ang ipinagpapasalamat ko. Hindi ako nakahiling ng paglunas, at iyon ay nakakasiphayo dahil kinailangan ko ng lunas. Nang magsimula ang pagsamba, hiniling ko sa aking ina na dalhin ako sa harapan, nang mas malapit kay Hesus hangga't maaari. Doon, nakaupo sa harap, naramdaman kong may humihipo, at minamasahe ang likod ko. Nagiging mainit-init at maginhawa na kaya't pakiramdam ko ay matutulog na ako. Kaya, nagpasiya akong maglakad pabalik sa bangko, nakalimutan kong hindi ako ‘makalakad.’  Basta't naglakad ako pabalik at sinundan ako ng aking ina daladala ang aking mga saklay, pinupuri ang Diyos, nagwiwikang: “Naglalakad ka, Naglalakad ka.” Ako ay napagaling, ni Hesus sa Banal na Sakramento. Saglit lang pagkaupo ko, nadinig ko ang isang tinig na nagsasabi: “Ang iyong pananampalataya ang nagpagaling sa iyo”  Sa aking isipan, nakita ko ang larawan ng babaeng humipo sa balabal ni Hesus nang Siya ay padaan. Ang kanyang kwento ay nagpapaalala sa akin ng sarili kong kwento. Walang nakatulong hanggang sa umabot ako sa puntong ito kung saan nagsimula akong magtiwala kay Hesus. Dumating ang paglunas nang tanggapin ko Siya at sabihin sa Kanya: “Ikaw ang tangi kong kailangan.” Nawalan nang lahat ng mga kalamnan ang kaliwa kong binti at maging iyon ay nanumbalik sa isang magdamagan. Makahulugan ito sapagkat sinusukat ito ng mga doktor noon, at nakita nila ang isang kamangha-mangha, di maipaliwanag na pagbabago. Isinisigaw Ito Sa pagkakataong ito nang natanggap ko ang paglunas, nais kong ibahagi ito sa lahat. Hindi ako nahiya. Nais kong malaman ng lahat kung gaano kahanga-hanga ang Diyos at kung gaano Niya tayo kamahal. Hindi ako natatangi at wala akong ginawang natatangi upang makatanggap ng kagalingang ito. Gayon din, ang malunasan ay hindi nangangahulugan na ang aking buhay ay naging lubhang maginhawa sa isang magdamagan. May mga paghihirap pa din, ngunit higit na mas magaan. Dinadala ko sila sa Eucharistic Adoration at binibigyan Niya ako ng mga kalutasan, o mga ideya kung paano ko sila haharapin, pati na ang katiyakan at pagtitiwala na haharapin Niya ang mga ito.

Isang mapang-akit na unang pagtatagpo, pagkawala, at muling pagkikita...ito ay isang kwento ng walang hanggang pag-ibig. Mayroon akong isang magiliw na alaala ng pagkabata ng isang mahiwagang araw nang makatagpo ko si Hesus sa Eukaristikong Pagsamba. Ako ay nabighani sa Eukaristikong Hesus sa isang marilag na monstrance na may insenso na tumataas patungo sa Kanya. Habang umiindayog ang insenso, ang insenso ay pumaitaas  patungo sa Kanya sa Eukaristiya, at ang buong kongregasyon ay sabay-sabay na umawit: “O Sakramento na Kabanal-banalan, O Sakramento na Banal, Lahat ng papuri at lahat ng pasasalamat, sa bawat sandali ay Iyo.” Masyadong Inaabangan na Pagkikita  Gusto kong hawakan ang insenso sa aking sarili at dahan-dahang itulak ito pasulong upang maitaas ko ang insenso sa Panginoong Hesus. Iminuwestra sa akin ng pari na huwag hawakan ang insenso at ibinaling ko ang aking atensyon sa usok ng insenso na umakyat, kasama ng aking puso at mga mata, sa Panginoong Diyos na ganap na naroroon sa Eukaristiya. Pinuno ng pagtatagpong ito ang aking kaluluwa ng labis na kagalakan. Ang kagandahan, ang amoy ng insenso, ang buong kongregasyon na kumakanta nang sabay-sabay, at ang pangitain ng Eukaristikong Panginoon na sinasamba...ang aking mga pandama ay lubusang nasiyahan, na nag-iiwan sa akin ng pananabik na maranasan itong muli. Napuno pa rin ako ng malaking kagalakan na alalahanin ang araw na iyon. Gayunpaman, sa aking kabataan, nawala ang aking pagkahumaling sa kayamanang ito, na pinagkaitan ang aking sarili ng napakagandang pinagmumulan ng kabanalan. Ang bata na ako noon, naisip ko na kailangan kong patuloy na manalangin para sa buong oras ng Eucharistic Adoration at isang buong oras ay tila masyadong mahaba para dito. Ilan sa atin ngayon ang nag-aatubiling pumunta sa Eucharistic Adoration para sa katulad na mga kadahilanan-stress, inip, katamaran o kahit na takot? Ang totoo, ipinagkakait natin sa ating sarili ang dakilang kaloob na ito. Mas malakas kaysa Kailanman Sa gitna ng mga paghihirap at pagsubok sa aking kabataan, naalala ko kung saan ako nakatanggap ng ganoong kaginhawahan at bumalik sa Eukaristikong Eucharistikong Pagsamba para sa lakas at kabuhayan. Sa Unang Biyernes, tahimik akong nagpapahinga sa presensya ni Hesus sa Banal na Sakramento sa loob ng isang buong oras, pinahihintulutan lamang ang aking sarili na makasama Siya, nakikipag-usap sa Panginoon tungkol sa aking buhay, humihingi ng Kanyang tulong, at paulit-ulit, ngunit mahinang ipinapahayag ang aking pagmamahal. para sa kanya. Ang posibilidad na magpakita sa harap ng Eukaristikong Hesus at manatili sa Kanyang banal na presensya sa loob ng isang oras ay nagpabalik sa akin. Sa pagdaan ng mga taon, napagtanto ko na ang Eukaristikong Pagsamba ay nagbago ng aking buhay sa malalim na paraan habang ako ay nagiging mas alam ang aking pinakamalalim na pagkakakilanlan bilang isang minamahal na anak ng Diyos.  Alam natin na ang ating Panginoong Hesus ay tunay at ganap na naroroon sa Eukaristiya— Kanyang katawan, dugo, kaluluwa at pagka-Diyos. Ang Eukaristiya ay si Hesus Mismo. Ang paggugol ng oras kasama ang Eukaristiya Hesus ay makapagpapagaling sa iyo mula sa iyong mga karamdaman, makapaglilinis sa iyong mga kasalanan at mapupuno ka ng Kanyang dakilang pag-ibig. Kaya, hinihikayat ko ang lahat na gumamit ng regular na Banal na Oras . Kapag mas maraming oras ang iyong natitipon sa Panginoon sa Eucharistic Adoration, mas magiging matatag ang iyong personal na relasyon sa Kanya. Huwag sumuko sa paunang pag-aalinlangan, at huwag matakot na gumugol ng oras sa ating Eukaristikong Panginoon, na siyang pag-ibig at awa mismo, kabutihan, at kabutihan lamang.

Kapag ang iyong landas ay nangungumpol ng mga kahirapan, at ika'y nakadarama ng walang-kalutasan, ano ang gagawin mo?   Ang tag-init ng 2015 ay isang alaalang walang kupas.  Ako’y nasa pinakamababang tagpo mg aking buhay—nag-iisa, nalulumbay, at nagsusumikap nang lahat ng aking sigla upang makatakas sa isang kahila-hilakbot na katayuan. Ako’y napipiga sa pag-iisip at damdamin, at nadama ko na ang aking mundo ay humahantong sa katapusan.  Ngunit sa kakaibang gawi, mga himala ay lumaladlad nang hindi mo inaasahan.  Sa pamamaraan ng isang hanay ng mga di-karaniwang pangyayari, ito’y halos ang Diyos ang kusang bumubulong sa aking tenga na Siya’y nakaalalay sa likod ko.  Sa kakaibang araw na yaon, ako’y nanatili sa higaan na nawalan ng pag-asa at bigo.  Sa kawalan ng tulog, muli kong pinag-iisipan ang malungkot na katayuan ng buhay ko habang mahigpit na tangan ang rosaryo, sinusubukang makapagdasal.  Sa kakaibang uri ng pananaw o panaginip, isang makináng na liwanag ang nagmumula sa rosaryo na nakalapag sa aking dibdib, pinupuno ang silid ng isang maluwalhating busilak ng kagintuan.  Habang ito’y kumakalat nang marahan, napuna ko ang madilim, walang mukha, maaninong mga hugis sa palibot ng busilak.  Sila’y nagsisipaglapit na sa akin na may di-mawaring bilis.  Ngunit ang ginintuang liwanag ay higit na lumaking maliwanag at tinaboy silang higit na palayo tuwing nag-aakma silang lumapit sa akin.  Ako’y nangatal sa lamig, hindi makakilos sa kakaibhan ng pananaw.  Pagkaraan ng ilang mga saglit, ito’y biglaang natapos, isinisisid muli ang silid sa sukdulang kadiliman.  Dala ng ganap na pagkabalisa at pagkatakot na matulog, binuksan ko ang TV.  Isang pari ay hinahawakan nang pataas ang isang medalya* ni San Benedicto at ipinaliliwanag kung paano ito nakapag-alay ng isang banal na panananggalang.  Sa pagtatalakay niya ng mga sagisag at mga salitang nakasulat sa medalya, tumingin ako nang payuko sa aking rosaryo—isang alaala mula sa aking lolo—at napuna ko na ang Krus ay may kagayang medalya na nakakabit dito.  Ito ay nagbigay-daan sa isang pagpapakilala.  Ang mga luha’y simulang nagsidaloy sa aking mga pisngi nang maunawaan ko na ang Diyos ay kasama ko kahit na noong inakala kong ang aking buhay ay gumuguho sa pagkagiba.  Isang kulimlim ng alinlangan ang nawaglit sa aking isip, at nakatagpo ako ng ginhawa sa kaalamang hindi na ako nag-iisa.  Kailanma’y hindi ko naunawaan ang medalyang Benediktino sa simula, kaya itong bagong tagpong paniniwala ay nagdulot sa akin ng dakilang kaginhawaan, pinasisigla ang pananalig at pag-asa ko sa Diyos.  Kasama ng walang sukat na pag-ibig at pakikiramay, ang Diyos ay umiiral nang walang hanggan, nakahanda upang sagipin ako kapag ako’y nadudulas.  Ito’y isang nakabibigay-galak na kabatiran na sinaklaw ang katauhan ko, pinupuno ako ng pag-asa at sigla.  Pinatatatag ang Aking Kaluluwa  Itong pagbago ng pagtanaw ay itinulak ako sa paglalakbay sa panunuklas at pagpapalaki ng sarili.  Tinigilan kong ituring ang kabanalan na isang bagay na nalalayo at nakahiwalay sa aking pang-araw-araw na  buhay.  Bagkus, hinanap kong mapangalagaan ang mataimtim na kaugnayan sa Diyos sa pamamagitan ng panalangin, pagdidili-dili, at mga asal ng kabutihan, nauunawaan na ang Kanyang pag-iral ay hindi napasusubali sa mga malakihang pagpapakita ngunit madarama sa pinakalikas na mga tagpo sa pang-araw-araw na kabuhayan.  Ang ganap na pagbabago ay hindi nangyari nang magdamagan, ngunit ako’y nakapansin ng matatalas na pagbabago sa aking kalooban-looban.  Ako’y napagtubuan upang lalong maging matiyaga, natutunan ang pagbitiw ng pagkabahala at pag-aalala, at natanggap ang natagpuang pananalig na ang mga bagay ay mamumukadkad ayon sa kalooban ng Diyos kapag ihahabilin ko ang aking tiwala sa Kanya.  Higit pa rito, ang pagkaunawa ko ng panalangin ay nagbago, umuunlad tungo sa lalong makahulugang pakikipag-usap na sumisibol mula sa kaalaman na, bagama't ang Kanyang sakdal-bait na pag-iral ay hindi makikita, ang Diyos ay nakikinig at nagmamasid sa atin.  Tulad ng isang gumagawa ng palayok na nag-uukit ng luwad sa hugis ng isang kaaya-ayang sining, magagawa ng Diyos na gamitin ang pinakamakamundong mga bahagi ng ating mga buhay at isahugis ang mga ito sa pinakamagandang mga uri na mahaharaya.  Ang pagtiwala at pag-asa sa Kanya ay magdadala ng mabubuting mga bagay sa mga buhay natin na higit pa sa ating magagawa nang sarilinan, at makatutulong sa atin upang lalong maging malakas sa kabila ng mga pagsubok na dumaraan sa ating landas.  *Ang mga Medalya ni San Benedicto ay napaniniwalaang nagdudulot ng pagkalinga at mga biyaya sa mga nagsusuot ng mga ito.  Ang ilang mga tao ay ibinabaon ang mga ito sa mga saligan ng bagong mga gusali, habang ang iba naman ay ikinakabit sila sa mga rosaryo o isinasabit sa mga dingding ng tahanan.  Gayon pa man, ang pinaka-karaniwang kaugalian ay ang pagsuot ng medalya ni San Benedicto na nakapatong sa eskapularyo o napasasaloob sa isang Krus. 

Naranasan mo na ba kung papaano ang pakiramdam sa oras ng pagsamba? Ang magandang salaysay ni Colette ay maaaring makapagpabago ng iyong buhay. Naalala ko na noong bata pa ako, iniisip ko noon na ang pakikipag-usap kay Hesus sa Banal na Sakramento ay ang pinaka-hindi kapani-paniwala o nakakabaliw na ideya. Ngunit matagal na iyon bago ko pa Siya nakilala. Maraming taon magmula sa paunang pagpapakilalang iyon, mayroon na akong isang tagong kayamanan ng maliliit at malalaking karanasan na naglalapit sa akin sa Eukaristiyang Puso ni Hesus, na nagdadala sa akin upang mas maging malapit, isang hakbang sa bawat isang pagkakataon...Ang paglalakbay na iyon ay patuloy pa rin. Minsan sa isang buwan, ang parokyang dinaluhan ko noon ay nagdaos ng magdamag na pagbabantay na magsisimula sa pagdiriwang ng Eukaristiya, na sinusundan ng pagsamba sa buong gabi, na hati-hati ang mga oras. Bawat oras ay nagsisimula sa ilang panalangin, pagbabasa ng Kasulatan, at papuri; Naalala ko, sa mga unang buwan, ang mga unang pagpukaw ng pakiramdam ng pagiging napakalapit ko kay Hesus. Ang mga gabing iyon ay nakatuon sa katauhan ni Hesus at doon, natuto akong magsalita sa Banal na Sakramento, na para bang si Hesus mismo ang nakatayo doon. Nang maglaon, sa isang retreat para sa mga tinedyer, nakatagpo ako ng tahimik na Eukaristikong Pagsamba, na kakaiba sa aking pakiramdam noong una. Walang nangunguna, at walang kumakanta. Nasisiyahan akong umaawit sa Pagsamba at palagi akong nasisiyahan sa mga taong nangunguna sa amin sa pananalangin. Ngunit ang ideyang ito na maaari akong basta nakaupo lang at manahimik, bago iyon...Sa retreat, mayroong isang napakaespirituwal na Jesuit na pari na magsisimula ng pagsamba sa: "Manahimik at kilalanin na ako ay Diyos." At iyon ang imbitasyon. Ako at Ikaw, Hesus Naalala ko ang isang partikular na pangyayari na nagdulot ng malalim na pagkaunawa sa katahimikang ito sa akin. Nasa Pagsamba ako noong araw na iyon, natapos na ang itinakdang oras para sa akin at hindi pa dumarating ang taong dapat na hahalili sa akin. Habang naghihintay ako, nagkaroon ako ng kakaibang impresyon mula sa Panginoon: “Wala ang taong iyon ngunit ikaw ay naririto,” kaya nagpasiya akong huminga na lang. Darating na sila anumang minuto sa palagay ko, kaya tumutok ako sa presensya ni Hesus at napapahinga na lang. Napagtanto ko, gayunpaman, na ang aking isip ay umaalis sa gusali, nagiging abala sa iba pang mga alalahanin, samantalang ang aking katawan ay naroon pa rin kasama ni Hesus. Lahat ng tumatakbo sa isip ko ay biglang nagkampo. Sa isang iglap lang, bago halos matapos natanto ko kung ano ang nangyayari. Isang biglaang sandali ng katahimikan at kapayapaan. Parang naging musika ang lahat ng ingay sa labas ng kapilya, at naisip ko: “Oh, Panginoon, salamat…Ito ba ang dapat gawin sa pagsamba? Akayin mo ako sa isang espasyo kung saang ako at ikaw lang?” Nagdulot ito ng malalim at pangmatagalang impresyon sa akin, na ang Eukaristiya ay hindi isang bagay, ito ay Isang Tao. Sa katunayan, ito ay hindi lamang isang tao, ito ay si Hesus Mismo. Walang Katumbas na Regalo Sa tingin ko ang ating pang-unawa sa Kanyang presensya at titig ay gumaganap ng isang malaking papel. Ang pag-iisip na ang mata ng Diyos na nakatutok sa atin ay maaaring maging lubhang nakakatakot. Ngunit sa katotohanan, ito ay isang titig ng pagkahabag. Naranasan ko ito ng buong-buo sa pagsamba. Walang paghatol, tanging pagkahabag. Ako ay isang taong napakabilis na husgahan ang aking sarili, ngunit sa titig na iyon ng habag mula sa Eukaristiya, ako ay inaanyayahan na maging hindi gaanong mapanghusga sa aking sarili dahil ang Diyos ay hindi gaanong mapanghusga. Sa palagay ko ay lumalago ako sa ganito sa isang buhay na patuloy sa pagkakalantad sa nakalantad na Eukaristiya. Ang Eukaristikong Pagsamba ay naging isang paaralan ng presensya para sa akin. Si Hesus ay 100% naroroon saanman tayo magpunta, ngunit ito ay kapag ako ay nakaupo sa Kanyang Eukaristikong presensya saka ako naaalerto sa aking sariling presensya at sa Kanya. Doon, ang Kanyang presensya ay nakakatugon sa akin sa isang napaka-intensyonal na paraan. Ang paaralang ito ng presensya ay naging isang edukasyon ng mga tuntunin ng kung paano lalapitan din ang iba. Kapag naka-duty ako sa ospital o sa hospisyo at may nakakaharap akong isang taong may malubhang sakit, ang pagiging hindi sabik na presensya sa kanila ang tanging bagay na maibibigay ko sa kanila. Natutunan ko ito mula sa Kanyang presensya sa Pagsamba. Tinutulungan ako ni Jesus na nasa akin na maging naroroon sa kanila nang walang adyenda–kundi para lamang ‘makasama’ ang tao, sa kanilang espasyo. Ito ay naging isang napakabuting regalo sa akin dahil ito ay nagpapaubaya sa akin na maging presensya ng Panginoon para sa iba at upang hayaan ang Panginoon na maglingkod sa kanila sa pamamagitan ko. Walang hangganan ang kaloob na kapayapaang ibinibigay Niya. Nangyayari ang biyaya kapag tumitigil ako at hinahayaan ang Kanyang kapayapaan na mapuspos ako. Nararamdaman ko iyon sa Eukaristikong Pagsamba, kapag tumitigil ako sa pagiging abala. Sa palagay ko, sa buong buhay ko sa natututunan ko sa ngayon, iyon ang paanyaya: ‘Tumigil sa masyadong pagiging abala at manatili, at hayaan mo akong gawin ang iba pa.”

T – Marami sa aking mga kaibigang Kristiyano ay nagdiriwang ng 'Komunyon' tuwing Linggo, at ipinagdidiinan nila na ang Yukaristikong pag-iral ni Kristo ay isang pambanalang paglalarawan lamang.  Ako’y naniniwala na si Kristo ay naroon sa Yukaristiya.  Ngunit mayroon bang paraan upang maipaliwanag ito sa kanila?  S – Ito'y talagang isang di-kapanipaniwalang paninindigan na sabihin na sa bawa’t misa, ang isang munting piraso ng tinapay at isang kalis ng alak ay nagiging ganap na laman at dugong Kusa ng Diyos.  Hindi isang paglalarawan o palatandaan, ngunit ito’y tunay na katawan, dugo, kaluluwa, at kabanalan ni Hesus.  Paano natin ito magagawang isang paninindigan?  Mayroong tatlong mga dahilan kung bakit natin pinaniniwalaan ito.  Una, si Hesukristo ay kusang sinabi ito.  Sa Ebanghelyo ni Juan, Kapitulo 6, sinabi ni Hesus:  “Tunay, tunay na sinasabi Ko sa inyo, maliban lamang na kakanin ninyo ang laman ng Anak ng Tao at iinumin ang Kanyang dugo, kayo ay walang buhay sa sarili ninyo.  Sinuman ang kumakain ng Aking laman at umiinom ng Aking dugo ay may buhay na walang hanggan, at ibabangon ko siya sa huling araw.  Pagka’t ang laman Ko ay tunay na kakanin at ang dugo Ko ay tunay na inumin.  Sinuman ang kumakain ng Aking laman at umiinom ng Aking dugo ay nananatili sa Akin at Ako sa kanya.”  Tuwing sinasabi ni Hesus, “Tunay, tunay na sinasabi Ko…”, ito’y isang tanda na ang Kanyang susunod na sasabihin ay may buong payak na kahulugan.  Bilang karagdagan, ginamit ni Hesus ang Grekong salitang trogon na ang pagsalin ay “kumain”—ngunit ang totoong kahulugan ay “ngumuya, ngumata, o himayin ng mga ngipin ng isang tao.”  Ito’y isang maliwanag na pandiwa na magagamit lamang nang santalagahan.  Mandin, bigyang-pansin ang ganting tugon ng Kanyang mga tagapakinig; sila’y nagsilayo.  Isinasaad sa Juan 6: “bilang kinauwian nitong [pangaral], marami sa Kanyang mga alagad ay bumalik sa kanilang dating kinagawiang pamumuhay at hindi na nagsiulit na samahan Siya.”Hinahabol ba Niya sila, sinasabing hindi nila naunawaan Siya?  Hindi, sila’y hinayaan Niyang lumisan--sapagka't Siya’y taimtim tungkol sa Kanyang pangaral na ang Yukaristiya ay ang Kanyang tunay na laman at dugo.  Ikalawa, naniniwala tayo dahil ang Simbahan ay palagi nang itinuro ito simula sa pinakamaagang mga araw.  Minsan kong tinanong ang isang pari kung bakit walang pagbanggit ng Yukaristiya sa Kredo na ating ihinahayag tuwing Linggo—at sumagot siya na ito’y dahil walang nakikipagtalo sa Kanyang Tunay na Pag-iral, kaya ito’y hindi kinakailangang bigyan ng pangkapunuang kahulugan!  Marami sa mga Ama ng Simbahan ang nagsulat tungkol sa Yukaristiya—bilang halimbawa, si San Justino Martir, nagsusulat sa loob ng ika-150 na Taon ng Panginoon, ay inilagda itong mga salita:  “Pagka’t  hindi bilang isang pangkaraniwang tinapay at pangkaraniwang inumin na tinatanggap natin ang mga ito; tayo’y napangaralan na ang pagkain na nabasbasan ng panalangin ng Kanyang diwa, at kung saan nagmumula ang kalusugan ng ating dugo at laman, ay ang laman at dugo ng yaong si Hesus na nagkatawamg-tao.”  Bawa’t Ama ng Simbahan ay sumasang-ayon—ang Yukaristiya ay totoong laman at dugo Niya.  Pinakahuli, ang ating pananampalataya ay napasisigla sa pamamagitan ng mga himala ng Yukaristiya sa kasaysayan ng Simbahan—mahigit na isang-daa't-limampung mga himalang natalà nang buong katiyakan.  Marahil ang pinakabantog ay ang naganap sa Lanciano, Italya sa loob ng ikawalong-daang mga taon, kung saan ang isang pari na pinag-alinlangan ang tunay na pag-iral ni Kristo ay nagulantang nang nagtagpuan niya ang Ostiya ay naging malinaw na laman, habang ang alak ay naging bilang malinaw na dugo.  Pagkaraa'y natuklasan ng makaagham na mga panunuri na ang Ostiya ay bahagi ng kalamnan ng pusong nagbubuhat sa isang lalaking tao na may uri ng dugong AB (napaka-karaniwan sa mga kalalakihang Hudyo).  Ang pusong kalamnan ay nabugbog at nagkapasa-pasà nang sukdulan.  Ang dugo ay nagsipagbuo sa limang mga kimpal, nagsasagisag sa limang mga sugat ni Kristo, at ang bigat ng isa sa mga kimpal ay makababalaghang tumutumbas sa bigat ng limang mga kimpal kapag pinagsama-sama!  Ang mga dalub-agham ay hindi maipaliwanag kung paano makatatagal ang laman at dugong ito nang labindalawang-daang mga taon—mandin ay kusang isang di-maipaliliwanag na himala.  Ngunit paano natin maipaliliwanag kung papaano ito nangyayari?  Tayo’y makagagawa ng pagkakaiba ng pagkakayari (isang bagay na may anyo, amoy, lasa, atbp.) sa kalamnan (kung ano talaga ito).  Noong ako’y musmos na bata, nasa loob ako ng bahay ng aking kaibigan, at nang siya’y umalis ng silid, nakakita ako ng isang galyetas na nasa plato.  Ito’y nag-anyong katakamtakam, may amoy tulad ng banilya, at kaya kumagat ako nito…at ito pala'y sabon!  Ako’y bigong-bigo!  Ngunit ito’y napangaralan ako na ang aking mga pandama ay hindi parating maaninaw ang isang bagay kung ano talaga ito.  Sa Yukaristiya, ang kalamnan ng tinapay at alak ay nagbabago sa pagiging kalamnan ng katawan at dugo (isang pamamagitang kinikilala bilang banyuhay), habang ang mga pagkakayari (ang lasa, amoy, anyo) ay nanatiling magkatulad.  Ito’y totohanang nangangailangan ng pananalig upang matanggap na si Hesus ay tunay na umiiral, pagka’t ito’y hindi makikilala ng ating mga pandama, o ito’y isang bagay na mahihinuha ng ating pangangatwiran o pananahilan.  Ngunit kung si Hesukristo ay Diyos at Siya ay hindi makapagsisinungaling, maluwag sa kalooban kong maniniwala na Siya’y hindi isang palatandaan o paglalarawan, ngunit tunay na naroroon sa Pinakabanal na Sakramento! 

Kinailangan ng giting upang masimulan ang sanlibong-pirasong palaisipan at matapos ito; tulad rin ito ng buhay. Noong nakaraang Pasko, ako’y nakatanggap ng sanlibong-piraso ng palaisipang laro mula sa aking Kris Kringle sa aking pinapasukan na pinapaskil ang Labindalawang Apostol ng bantog na Great Ocean Road (isang nakahihindik na kumpol ng mga batuhan sa Southwestern Victoria ng Australia). Ako’y hindi matalas sa simula, nakagawa na ako ng mga tatlo nito kasama ang aking anak na babae noong lumipas na iilang mga taon, kaya nalaman ko ang kasidhiang kinakailangan ng mga ito.  Bagaman, nang tumingin ako sa tatlong mga nabuong palaisipan na nakabitin sa tahanan, kahit na sa pagkawalang-galaw nadarama ko, nagkaroon ako ng isang higit na panloobang pagnanais na pagnilayan “Ang Labindalawang mga Apostol.” Sa Maalog na Lupa Ikinatataka ko kung paano ang pagdama ng mga Apostol ni Hesus nang Siya’y namatay sa krus at nilisan sila. Ang sinaunang pinanggalingan na mga kasulatang Kristiyano, kabilang ang Ebanghelyo, ay isinaad na ang mga alagad ay nasiraan ng loob, puno ng di-pagkapaniwala at takot kaya sila’y nagsitago.  Sila’y nawala sa kanilang pagiging pinakamabuti sa kawakasan ng buhay ni Hesus. Gayunpaman, ito ang nadama sa simula ng taon—natatakot, di-mapakali, malungkot, nasiraan ng loob, at walang-katiyakan.  Ako’y hindi puspusang nakaraos sa dalamhati ng pagkawala ng aking ama at isang matalik na kaibigan.  Dapat kong aminin na ang aking pananalig ay nakatayo sa maalog na lupa.  Tila bagang nahigitan ang aking pagnanais at kalakasan para sa buhay ng pagkawalang-sigla, kaligamgaman, at kadilimang-gabi ng kaluluwa, na nagbanta (at paminsan-minsang nakapagtagumpay) sa pagpapakulimlim ng aking says, sigla, at pagnanais na paglingkuran ang Panginoon.  Hindi ko ito mapagpag nang pawala gaano man kadakila ang aking mga pagpupunyagi. Ngunit kapag tayo’y hindi titigil sa maluknot na bahagi ng paglisan ng mga alagad sa kanilang Panginoon, makikita natin sa wakas ng mga Ebanghelyo, itong parehong mga lalaki, handang makipagsapalaran sa mundo at kahit mamatay para kay Kristo.  Ano ang nagbago? Ang mga Ebanghelyo ay itinala na ang mga alagad ay naisahugis sa pagsaksi ng Muling Pagkabuhay ni Kristo.  Nang pumunta sila sa Betanya upang saksihan ang Kanyang Pag-akyat, naggugol ng panahon sa piling Niya, natuto mula sa Kanya, at nakatanggap ng Kanyang mga pagbasbas, ito’y nag-iwan ng isang makapangyarihang talab.  Hindi lamang tagubilin ang Kanyang ibinigay ngunit pati ang layunin at ang pangako.  Sila’y hindi lamang mga sugo, ngunit mga saksi rin.  Nangako Siyang samahan sila sa kanilang gagawin at binigyan sila ng isang Napakalakas na Tagatulong sa yaon. Yaon ang aking ipinagdarasal nitong huli—ang pagkikita kay Hesus na Muling Nabuhay upang ang buhay ko ay maipagbago nang may-kabanalan. Hindi Sumusuko Samantalang ako ay nagsimula sa palaisipan, sinisikap na buuhin ang kaakit-akit na kababalaghang ito ng Labindalawang Apostol, napintuho ko na ang bawat piraso ay mahalaga.  Bawat taong makakasalubong ko ngayong Bagong Taon ay mag-aambag sa aking pagyabong at pagbibigay kulay sa aking buhay.  Dadating ang mga ito sa iba't ibang kulay—ang ilan ay malakas, ang iba ay banayad, ang ilan ay may maliliwanag na kulay, ang iba ay kulay abo, ang ilan sa isang mahiwagang pagsasamasama ng mga kulay, habang ang iba ay purol o matingkad, ngunit lahat ay kinakailangan upang malubos ang larawan. Ang mga palaisipang laro ay tumatagal ng ilang oras para mabuo, at gayundin ang buhay.  Madaming pagtitiyaga ang kinakailañgan habang tayo ay nakikipag-ugnay sa bawat isa.  May pasasalamat kapag nagawa na ang ugnayan.  At kapag ang mga piraso ay hindi magtugma, mayroon sanang mapagtiwalang paghimok na huwag sumuko.  Kung minsan, maaaring kailanganin nating mamahinga muna, bumalik, at subukang muli.  Ang palaisipan, tulad ng buhay, ay hindi natatakpan ng mga saboy ng matitingkad, masasayang kulay sa lahat ng oras.  Ang mga itim, kulay abo, at madilim na lilim ay kailangan upang makalikha ng isang kaibahan. Kailangan ng lakas ng loob upang simulan ang isang palaisipan, lalo pa para tapusin ito.  Ang tiyaga, sigasig, panahon, katapatang-loob, pagtuon, sakripisyo, at debosyon ay hihingin.  Ito ay kahalintulad kapagka nagsimula tayong sumunod kay Hesus.  Tulad ng mga Apostol, tatagal ba tayo hanggang sa wakas? Makakaharap ba natin ang ating Panginoon nang harapan at marinig Siyang magsabi: “Magaling, mabuti at matapat na alipin” (Mateo 25:23), o gaya ng sinabi ni San Pablo: "Pinagbuti ko ang aking pakikipaglaban, natapos ko na ang dapat kong takbuhin, at nanatili akong tapat sa pananampalataya." (2 Timoteo 4:7) Sa taong ito, maaari ka ding tanungin:  Hawak mo ba ang piraso ng palaisipan na maaaring magpabuti ng buhay ng isang tao?  Ikaw ba ang nawawalang piraso?

Sa pinakamadilim na gabi, ating nakikita ang pinakamaningning na mga bituin.  Tulutan mong suminag ang iyong ilaw. Ipalagay ang paggunam-gunam ng isang tahimik at madilim na gabi sa kaloob-looban ng magaspang na binungkal na kuweba.  Na may sapat na kalapitan sa bayan upang marinig ang satsatan ng Belen sa mga pagdurugtong nito ngunit may sapat na kalayuan upang madama nito ang pagiging bukod.  Ang kuweba, isang sabsaban na nilukob ng dayami at matapang na amoy ng mga hayop, at kinumutan ng kadiliman. Makinig.  Dinggin ang banayad na mga dalangin at mga lagaslas, ang malugod na pagdedede ng isang Sanggol na sumususo sa dibdib.  Isang Bata, malusog at mahalaga, idinuruyan ng Kanyang ina at ama.  Sa ibabaw, isang matingkad na makalangit na ilaw na sumisinag nang pababa sa kuweba, isang nalalabing palatandaan na ito’y  anuman ngunit hindi isang walang saysay na pangyayari. Ang Sanggol, na kaluluwal lamang, na ibinalot sa pananggalang na mga damit na ginawa at binurda ng Kanyang ina… malugod sa Kanyang pakain, Siya’y nanahan nang matiwasay.  Sa labas, sa loob ng satsating bayan ng Belen, walang may kaalaman sa laki ng pangyayaring ito. Isang Malalim, Madilim na Kuweba Sa Kinaugaliang alamat, ang sagisag ng Pagsilang ay inilalarawan sa loob ng isang kuweba.  Ito’y may dalawang bahagi.  Sa una, ang mga sabsaban ay kadalasang binubungkal nang may kagaspangan mula sa bato sa panahon ng pagsilang ng ating Panginoon.  Ang ikalawang dahilan ay makahulugan. Itong madilim na kuwebang may katiyakan ay nagdudulot ng pagsasa-ayos ng ilaw ni Kristo—na tumatagos sa panahon at pagitan at bato— Diyos na bumababa sa lupa.  Ito rin ang kuweba, na may anyong tulad ng puntod, na nagpapahiwatig ng Kanyang Paghihirap at Kamatayan. Dito sa isang sagisag ay naisulat ang nakayayanig na pangyayari na ibinago ang buhay ng tao nang walang hanggan.  Itong isang Bata, na nakatagpo ng ginhawa sa Kanyang inang napupuno ng biyaya “ay nakalaan para sa paglagpak at pagtaas ng karamihan sa Israel, isang pahiwatig upang mapagsalungatan” (Lukas 2:34). Isang Malalim, Madilim na puso Bawa’t isa sa atin ay nakapagmana na ng isang nalugmok na katauhan.  Ang ating mapanirang pagnanasa—o karupukan na magkasala—ang siyang nakapagsasanhi sa ating sariling mga puso na magdilim.  Kaya naman, hindi nakabibigla na matatagpuan natin sa Ebanghelyo ni Mateo, ang masidhing payo, “Pinagpala ang may mga malinis na puso, pagkat makikita nila ang Diyos” (Mateo 5:8). Maaari tayong magnais na mag-isip na kung tayo ang nabubuhay sa panahon ni Hesus, hindi tayo maaaring makapagmintis na makilala Siya sa gitna ng ating pag-iral.  Ngunit ang ganitong pag-iisip, ikinatatakot ko, ay pawang kayabangan.  Tila mahigit pa na hangga't ang ating pananalig ay naitayo sa matatag na saligan at tayo’y bukas sa pagdating ng Mesias, magkakaroon tayo ng gulo sa pagtagpo sa Kanya kahit na Siya’y kusang nakaharap sa atin. At minsan, tayo’y nagmimintis na makita Siya ngayon kapag Siya’y nasa harapan natin.  Totoo bang namumukhaan natin Siya sa  Yukaristiya?  O sa mapasakit na balatkayo ng ng mga dukha?  O kahit sa mga taong nasa paligid natin—lalo na sa mga yaong nangyayamot sa atin? Hindi lagi.  At marahil hindi pirmihan.  Ngunit mayroong mga panlutas para sa yaon. Paaninagin ang Ilaw Si San Josemaria Escriva ay nagbala sa atin,  “Ngunit huwag limutin na hindi tayo ang pinagmulan nitong ilaw: pinaaninag lamang natin ito.’  Kapag iniisip natin ang ating puso na isang salamin, mapagtatanto natin na kahit ang maliit na gatla sa labas ay babaguhin ang panganganinag.  Kapag higit na magiging madungis ang salamin, lalong kulang ang ating pag-aninag ng liwanag ni Kristo sa iba.  Ngunit kung karaniwang pananatilihin nating malinaw ang salamin, ang pag-aaninag nito ay hindi magpapalabo nang kahit papaano. Kung gayon, paano natin mapananatiling malinis ang mga puso natin?  Subukan itong limang mga hakbang sa Paskong ito para gawing malinis ang mga puso natin upang umaninag ang ilaw ng Sanggol na ito, ang Prinsipe ng Kapayapaan.  Nawa'y mabatid natin Siya sa kuweba, sa mundo, sa mga taong nakapaligid sa atin. 1. Manalangin para sa malinis na puso Hilingin sa Diyos na malabanan ang mga tukso ng kasalanan at pagtibayin ang mga kinaugaliang arawing pagdarasal.  Tanggapin Siya nang karapat-dapat sa Yukaristiya upang mapagyaman ka Niya.  “Likhain Mo sa akin ang malinis na puso, O Diyos, at igawad ang tamang diwa sa akin” (Salmo 51:10). 2. Magsanay ng pagpapakumbaba Ikaw ay matitisod nang higit pa sa iilang ulit sa iyong banal na lakbayin.  Gawin nang tuwina ang Pangungumpisal at maghanap ng banal na pari para sa banal na pamamatnugot. 3. Basahin ang mga Ebanghelyo Ang pagbasa at pagmumuni-muni ng mga Ebanghelyo ay kahanga-hangang mga paraan para sa higit na malalim na pag-unawa at higit na matalik na kaugnayan sa Ating Panginoon.  “Magsilapít kayo sa Diyos, at Siya’y lalapit sa inyo” (Jaime 4:8). 4. Tanggapin ang liwanag Tanggapin nang maluwag sa loob at buong pagmamahal ang mga pangaral ni Kristo at ng Kanyang Simbahan, kahit na ito’y mabigat.  Dumalangin para sa liwanag at pag-unawa kapag ikaw ay hindi tiyak sa kinakailangan mula sa iyo. 5. Layuan ang dilim Si Santa Madre Teresa ng Calcutta ay minsang isinaad, “Ang mga salitang hindi nagdudulot ng liwanag ni Kristo ay nagdaragdag ng dilim.”  Sa madaling sabi, kung anumang mga pag-uusap o ang medya na tinatangkilik natin na hindi nakapagdadala ng ilaw ni Kristo sa atin, nangangahulugan na ang mga ito’y ginagawa ang salungat.  Sa pagiging makatwiran sa libangan o mga gawi na ikinalulugod natin, tayo’y tunay na umiiwas sa yaong mga hindi nakapagdadala ng ilaw ni Kristo.

Si San Januarius (o San Gennaro, bilang siya ay kilala sa kanyang katutubong Italya) ay ipinanganak noon sa Naples noong ikalawang siglo sa isang mayamang aristokratikong pamilya. Siya ay naordenahang pari sa kahanga-hangang edad na labinlimang taong gulang. Sa edad na dalawampu, siya ay Obispo na ng Naples. Sa panahon ng pag-uusig ng mga Kristiyano na sinimulan ng emperador na si Diocletian, itinago ni Januarius ang maraming Kristiyano, kasama na ang dati niyang kaklase, na si Sossius, na magiging isa ring santo. Nalantad si Sossius bilang isang Kristiyano at ikinulong. Nang bumisita si Januarius sa kulungan, siya rin ay naaresto. Iba-iba ang mga naging kwento tungkol sa kanila, kung siya ba at ang kanyang kapwa mga Kristiyano ay itinapon sa mababangis na hayop na tumangging salakayin sila o sa isang pugon kung saan sila ay lumabas na hindi nasaktan. Ngunit lahat ng mga kuwento ay sumasang-ayon na si Januarius ay tuluyang pinugutan ng ulo sa bandang taon ng 305 A.D. At dito nagiging interesante ang kwento. Inipon ng mga banal na tagasunod ang ilan sa kanyang dugo sa mga maliliit na babasaging mga bote at iningatan ito bilang isang banal na alaala. Yung dugo, na iningatan hanggang ngayon, ay nagpapakita ng mga kahanga-hangang katangian. Sa tatlong okasyon sa bawat taon, gaya ng dating nangyari ang himalang ito ay unang nangyari noong 1389, ang pagkatunaw ng namuong dugo. Naka-imbak sa mga kristal na maliliit na lalagyan, ang tuyo at matingkad na pulang dugo na kumapit sa isang gilid ng sisidlan ay mahimalang nagiging likido na pumupuno sa bote mula sa gilid hanggang sa bawat gilid. Bukod sa araw ng kanyang kapistahan, Setyembre 19, nagaganap din ang himala sa araw ng paglilipat ng kanyang mga labi sa Naples at sa anibersaryo ng Naples na naligtas mula sa mga epekto ng pagsabog ng Mount Vesuvius noong 1631. Sinubukan ng ilang siyentipiko ang pagsisiyasat at nabigo sila na ipaliwanag kung paanong ang solidong dugo ay nagiging lusaw. At ang anumang panlilinlang o masamang gawain ay hindi kasama. Ang masayang sigaw ng: "Nangyari na ang himala!" ay pumuno sa Naples Cathedral habang ang mga tapat ay humahalik sa relikaryo na may hawak ng dugo ng santo. Napakagandang biyayang ibinigay ng Diyos sa Simbahan sa pamamagitan ng kahanga-hangang santo na ito, at sa himala na bawat taon ay nagpapaalala sa atin kung paano si Gennaro-at marami pang iba-nagbuhos ng kanilang dugo alang-alang sa Panginoon. Tulad ng sinabi ni Tertullian, "Ang dugo ng mga martir ay ang binhi ng Simbahan."

Maaaring dalawin ang sinuman at lahat ng sampung milyong tao na nakakulong sa buong mundo sa anumang oras. Nagtataka kung paano? Magbasa pa Noong ako ay nasa bilangguan, dinalaw mo ako” Ito ang ilan sa mga taong ipinangako ni Jesus na gagantimpalaan sa Araw ng Paghuhukom. May mga patakaran na naglilimita sa mga pagdalaw sa mga bilanggo, ngunit may mga paraan ba na maaaring bisitahin ng isang tao ang alinman at lahat ng sampung milyong tao na nakakulong sa buong mundo? OO! Unang una sa pamamagitan ng palagian na pananalangin para sa lahat ng mga bilanggo, pagbanggit ng anumang personal mong kakilala sa pangalan. Ito ay maaaring samahan ng pagsisindi ng kandila upang sumagisag sa panalangin na umaakyat sa Diyos at nagdadala ng liwanag sa kadiliman ng buhay ng isang bilanggo. Noong ako ay nakapiit ang aking mag-anak at mga kaibigan ay nagsindi ng mga kandila bilang isang buhay na apoy ng pag-aalay sa Makapangyarihang Diyos, patungkol para sa akin. Nakita kong napakabisa nito. Ito ay kamangha-mangha kung paano ang isang sinag ng kagalakan ay biglang sumisikat sa karimlan na normal na buhay sa bilangguan. Isang bagay na maliit, ngunit napaka may kahulugan na malilimutan ko sandali kung nasaan ako at sa ilalim ng kung anong mga pangyayari, na nag-udyok sa akin na mag-isip, 'mayroon din palang Diyos', kahit dito. Ngunit naniniwala ako na ang pinakamabisang paraan upang matulungan ang mga nasa bilangguan, o sinumang nangangailangan ng panalangin, ay ang pagnilayin ang mga banal na mahalagang sugat na dinanas ng ating Panginoon sa Kanyang simbuyo ng damdamin mula sa Kanyang pagkadakip noong Huwebes Santo ng gabi hanggang sa Kanyang kamatayan noong Biyernes Santo. Walang - Salang Pangako Pagnilayan ang lahat ng mga hampas at pansasalakay sa Kanyang katawan, kabilang ang malupit na paghagupit at ang patuloy na sakit ng mga sugat ng korona ng mga tinik, ngunit lalo na ang limang pinakamahalagang sugat sa Kanyang mga kamay, paa, at tagiliran. Sinasabi sa atin ni Santa Faustina kung gaano ikinasisiya ni Hesus kapag pinagninilayan natin ang Kanyang mga sugat, at kung paano Siya nangako na magbubuhos ng karagatan ng awa kapag ginawa natin ito. Samantalahin ang maawain, mapagbigay na alok na ito na inilaan Niya para sa panahong ito. Manalangin para sa biyaya at awa para sa inyong sarili, para sa mga kilala ninyo sa pangalan, at para sa lahat ng 10 milyong nakakulong, na nakakulong sa lahat ng uri ng mga kadahilanan, makatarungan at hindi makatarungan. Nais Niyang iligtas ang bawat kaluluwa, tinatawag ang bawat isa pabalik sa Kanya upang tanggapin ang Kanyang awa at kapatawaran. Ipagdasal din ang mga naaapi, ang mga pinagkakaitan, ang mga dukha, ang mga maysakit at nakaratay sa higaan, at ang mga nagdurusa nang tahimik na walang sinumang magsasalita para sa kanila. Ipanalangin ang lahat ng nagugutom— sa pagkain, sa kaalaman, o sa pagkakataong magamit ang mga biyayang bigay sa kanila ng Diyos. Ipanalangin ang mga hindi pa isinisilang at ang mga walang diyos. Tayong lahat ay mga bilanggo ng isang uri o iba pa man, ngunit higit sa lahat, tayo ay mga bilanggo ng kasalanan sa lahat ng mapanlinlang na anyo nito. Hinihiling Niya sa atin na magtungo sa paanan ng Krus, na nabasa ng Kanyang Mahal na Dugo, ihain ang ating mga kahilingan sa Kanya, at ano pa mang hangarin, Siya ay tutugon sa awa. Huwag nating palampasin ang anumang pagkakataong magmakaawa para sa hindi mabilang na kayamanan na ipinangako sa atin ng ating mahabaging Panginoon. Kapag nananalangin tayo para sa 10 milyong bilanggo sa buong mundo, bawat isa sa kanila ay tumatanggap ng 100 porsiyento ng benepisyo ng ating panalangin dahil, kung paanong ang ating mabuting Panginoon ay buong-buo na ibinibigay ang Kanyang sarili sa bawat isa sa atin sa Eukaristiya, pinadadami Niya ang ating nag-iisang panalangin tulad ng isang mikropono, na umaabot sa puso ng bawat isa sa kanila. Huwag kailanman mag-isip "ano ang magagawa ng aking nag-iisang panalangin para sa napakadaming tao?" Alalahanin ang himala ng mga tinapay at isda at huwag nang mag-alinlangan pa.

Patuloy kang maghalukay sa artikulong ito nang matuklasan mo ang bagong liwasan para sa iyong buhay pananalangin Mga ilang taon matagal na, ang bahay ng aking kapatid na babae ay nagkaroon ng malaking suliranin sa tuberyas.  Nagkaroon ng di-matukoy na pagtagas ng tubig sa may gusali na naging dahilan upang tumaas nang $400 ang kanyang singil sa tubig mula $70 bawat buwan.  Madaming paghalukay at paghukay ang ginawa ng kanyang anak na lalaki upang subukang tuklasin ang pinagmulan ng pagtagas, ngunit walang saysay. Matapos ang ilang araw ng di-nagbungang paghahanap, isang kaibigan ang nakaisip ng solusyon.  Ang kanyang balak: kalimutan ang tungkol sa pagtuklas ng pagtagas.  Sa halip, magsimula sa puno ng tubo ng tubig, magkabit ng panibagong tubo, at iliwas ang bahagi na alam nilang maalinlangan dahil sa paglawa ng tubig.  Ilagay ang bagong tubo sa panibagong landas at lubos nang pabayaan ang lumang tubuhan. Kaya iyon ang ginawa nila.  Kasunod ng isang araw ng pagsusumikap at madaming paghuhukay, nagawa nila ang planong iyon at, ta-da!  Naayos ang problema, at bumalik sa dati ang singil ng tubig ng kapatid ko. Habang pinagnilayan ko ito, ang aking isipan ay bumaling sa di-natugunang mga panalangin.  Minsan tayo ay nananalangin para sa mga tao o para sa mga pagkakataon at ang mga panalanging iyon ay tila walang nagawang anumang kaibhan.  Ang lagusan sa tainga ng Diyos ay tila "may tagas."  Marahil tayo ay dasal nang dasal nang dasal para sa isang tao na magkaroon ng pagbabagong loob, na magbalik sa simbahan.  O nagdadasal tayo na makahanap ng pagkakakitaan ang sinoman na matagal nang walang trabaho.  O nagdadasal tayo para sa paggaling ng isang taong nakikipaglaban sa malubhang paksang pangkalusugan. Anuman ang katayuan, wala tayong nakikitang pag-unlad at ang ating mga panalangin ay parang nasasayang o walang silbi. Naaalala ko ang pagdadasal para sa isang napakahirap na alitan ng mga tauhan sa organisasyong pangmisyonero na aking pinapasukan.  Ito ay isang kalagayan na nakakabahala at nakakasaid ng aking emosyonal at pisikal na lakas.  Wala sa mga sinubukan kong natural na antas ang nakalutas nito, at ang aking mga panalangin para sa katugunan ay tila walang bisa.  Sa aking panalangin isang araw, minsan pa akong tumangis sa Diyos sa kawalang pag-asa at nadinig ko ang isang mahinahon at payapang tinig sa aking puso, “Isuko mo ito sa Akin.  Ako na ang bahala." Napagtanto ko na kinailangan ko ng pagbabago sa aking pakikitungo, isang “liwasan ng pagtutubero”  ika nga.  Ang aking saloobin hanggang sa puntong ito ay sinusubukang lutasin ang sitwasyon sa pamamagitan ng aking mga pagsisikap: mamagitan, makipag-usap, subukan ang iba't ibang mga pagkakasundo suyuin ang mga partidong kasangkot.  Ngunit dahil walang nangyari at mas lumalala pa ang mga bagay, alam kong kinailangan kong hayaan pumalit ang Diyos.  Kaya ibinigay ko sa Kanya ang aking pagsang-ayon.  “Panginoon, isinusuko ko ang lahat sa Iyo.  Gawin Mo ang anumang kailangan Mong gawin, at makikipagtulungan ako." Sa loob ng 48 na oras ng panalanging iyon, ganap na nalutas ang sitwasyon!  Sa bilis na nakapagpahanga sa akin, ang isa sa mga partido ay gumawa ng isang desisyon na lubos na nagbago ng lahat, at ang stress at di- pagkakasundo ay napalis ng ganoon na lamang.  Nabigla ako at hindi makapaniwala sa nangyari. Ano ang natutunan ko?  Kung nananalangin ako sa isang natatanging paraan para sa isang bagay o isang tao at ako ay naipit at wala akong nakikitang tagumpay, marahil kailangan kong baguhin ang paraan ng pagdadasal ko.  Huminto at magtanong sa Banal na Espirito, “Mayroon bang ibang nararapat na paraan na dapat kong ipagdasal ang taong ito?  May iba pa ba akong dapat hilingin, isang partikular na biyaya na kailangan nila ngayon?"  Marahil kailangan nating subukan ang "plumbing bypass." Sa halip na subukang hanapin ang tagas o ang pinagmulan ng pagtutol, maaari tayong manalangin na maiwasan ito ng Diyos.  Napaka malikhain ng Diyos (ang pinagmulan ng pagkamalikhain, ang orihinal na Lumikha) at kung patuloy tayong makikipagtulungan sa Kanya, gagawa Siya ng iba pang mga paraan upang malutas ang mga isyu at maghatid ng biyaya na ni hindi natin naisip.  Hayaan ang Diyos na maging Diyos at bigyan Siya ng puwang upang makagalaw at kumilos. Sa aking kaso, kinailangan kong lumayo sa pagkakaharang, tanggapin nang may pagpapakumbaba na ang aking ginagawa ay hindi tumatalab, at mas taimtim na sumuko sa Panginoon upang Siya ay makakilos. Ngunit ang bawat kalagayan ay naiiba, kaya tanungin ang Diyos kung ano ang nais Niyang gawin mo at makinig sa Kanyang mga tagubilin.  Sundin ang mga iyon sa abot ng iyong makakaya at ipaubaya ang mga kalalabasan sa Kanyang mga kamay.  At alalahanin ang sinabi ni Jesus: “Ang imposible sa tao ay posible sa Diyos.” Lucas 18:27