Engage

ഞങ്ങളുടെ രണ്ട് മക്കളും വിസിറ്റിംഗ് വിസയിലാണ് ദുബായില്‍ പോയത്. ഒരു മകന്‍ 2022 ജൂണ്‍മാസത്തില്‍ പോയി. 90 ദിവസമായിരുന്നു വിസയുടെ കാലാവധി. ജോലി അന്വേഷിച്ചുപോയ ഓരോ കമ്പനികളും വേക്കന്‍സി ഇല്ലായെന്ന് പറഞ്ഞു. സെപ്റ്റംബര്‍ മാസത്തിലെ ശാലോം മാസികയില്‍ ഷിബു ഫിലിപ്പിന്റെ സാക്ഷ്യം കണ്ടു (ശാലോം മാസിക വിതരണം ചെയ്യാമെന്ന് നേര്‍ന്നപ്പോള്‍ 90-ാം ദിവസം മകന് ജോലി കിട്ടിയത്). അതുപോലെ ഞാനും നേര്‍ന്നു. റെക്കമന്റ് ചെയ്ത കമ്പനിയില്‍ 89-ാം ദിവസം ഒരാള്‍ രാജി വയ്ക്കുകയും 90-ാം ദിവസം അവന് ജോലി കിട്ടുകയും ചെയ്തു.
അടുത്തയാള്‍ 2023 ഫെബ്രുവരിയിലാണ് പോയത്. അറുപതു ദിവസമായിരുന്നു വിസയുടെ കാലാവധി. ആ സമയത്ത് മാര്‍ച്ച് മാസത്തിലെ ശാലോം മാസികയില്‍ എലിസബത്ത് വില്‍സന്റെ സാക്ഷ്യം കണ്ടു. അതുപ്രകാരം യോഹന്നാന്‍ 14/14 ആയിരം തവണ എഴുതി പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചതിന്റെ ഫലമായി ദൈവം ഞങ്ങളുടെ പ്രാര്‍ത്ഥന കേട്ടു. അമ്പത്തിയെട്ടാം ദിവസം അവനും ജോലി കിട്ടി. സുവിശേഷപ്രവര്‍ത്തനങ്ങളില്‍ പങ്കാളികളാകുന്നത് എത്രയോ മഹത്തരമാണ് എന്ന് കൂടുതല്‍ ബോധ്യപ്പെടുത്തിയ സംഭവങ്ങളായിരുന്നു അത്. രണ്ടു മക്കള്‍ക്കും റെക്കമെന്റ് ചെയ്ത കമ്പനിയില്‍ത്തന്നെ ഒഴിവ് വരുകയും തിരിച്ചു പോരേണ്ട തിന്റെ തലേദിവസം ജോലി കിട്ടുകയും ചെയ്തു. ഇപ്പോഴും ശാലോം വായിക്കുന്നുണ്ട്, വിതരണം ചെയ്യുന്നുമുണ്ട്. യേശുവേ നന്ദി, യേശുവേ സ്‌തോത്രം! പരിശുദ്ധ അമ്മയ്ക്കും നൂറായിരം നന്ദിയര്‍പ്പിക്കുന്നു.

തികച്ചും അവിചാരിതമായിട്ടാണ് അങ്ങനെയൊരാള്‍ സഹായാഭ്യര്‍ത്ഥനയുമായി വീട്ടില്‍ വരുന്നത്. പതിനെട്ടോ ഇരുപതോ വയസ് പ്രായം കാണും. പേര് സന്തോഷ്. വന്നപാടെ അവന്‍ വളരെ താഴ്മയോടെ പറയാന്‍ തുടങ്ങി. ”അമ്മാ, സഹായത്തിനായി വന്നതാണ്. ഞാന്‍ അങ്ങ് മറ്റൊരു നാട്ടില്‍ പഠിക്കുന്ന വിദ്യാര്‍ത്ഥിയാണ്. സാമ്പത്തികമായ ദുരവസ്ഥകള്‍ വന്നതുകൊണ്ട് പഠനം പൂര്‍ത്തിയാക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല. എന്തെങ്കിലും സഹായം ചെയ്യണം.”
ഞാന്‍ അവന്റെ മുഖത്തേക്കു സൂക്ഷിച്ചുനോക്കി. അവന്‍ പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങള്‍ സത്യമോ നുണയോ എന്ന് തിരിച്ചറിയാന്‍ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. പക്ഷേ ഒന്ന് ഞാന്‍ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. അവന് നന്നായി വിശക്കുന്നുണ്ട്. ഒട്ടിയ വയറും വാടിയ മുഖവും! ഒരു നിമിഷം എന്നിലെ അമ്മ ഉണര്‍ന്നു. ഞാനവനോടു ചോദിച്ചു: ”മോന്‍ ഇന്നു ഭക്ഷണം കഴിച്ചോ? ഞാനിത്തിരി ഭക്ഷണം എടുക്കട്ടെ?”

അവന് വലിയ സന്തോഷമായി. അവന്‍ വലിയ പ്രതീക്ഷയോടെ എൻ്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ടു പറഞ്ഞു, ”വേണമമ്മാ വേണം. നന്നായി വിശക്കുന്നുണ്ട്.” ഞാന്‍ അകത്തുപോയി ഒരു പ്ലേറ്റ് നിറയെ ഇഡ്ഡലിയും ചമ്മന്തിയും ഒരു ഗ്ലാസ് ചായയുമായി തിരികെ വന്നു. അപ്പോഴും അവന്‍ മുറ്റത്തുതന്നെ നിന്നു. സിറ്റൗട്ടിലെ കസേരയില്‍ ഇരിക്കാന്‍ ഞാന്‍ പറഞ്ഞിട്ടും അവനിരുന്നില്ല. തറയില്‍ ചമ്രം പടിഞ്ഞിരുന്നു. ഞാന്‍ ഭക്ഷണം അവന്റെ മുമ്പില്‍ വച്ചുകൊടുത്തിട്ട് മാറിനിന്നു. ഞാനോര്‍ത്തത് അവന്‍ കിട്ടിയ ഭക്ഷണം ആര്‍ത്തിപിടിച്ചു വാരിക്കഴിക്കുമെന്നാണ്. പക്ഷേ അതുണ്ടായില്ല. പകരം അവന്‍ എന്റെ മുഖത്തേക്കു നോക്കി സെക്കന്റുകളിരുന്നു. ഞാന്‍ അവന്റെ നേരെ നോക്കി ചോദിച്ചു, ”എന്താ മോനേ, കഴിക്കാത്തത്?”

അതിന് മറുപടിയെന്നവണ്ണം തിരിച്ചുകിട്ടിയത് മറ്റൊരു ചോദ്യമാണ്. അവനെന്‍റെ കണ്ണുകളിലേക്കു നോക്കിയിട്ട് ചോദിച്ചു: ”അമ്മ കഴിച്ചോ?!” ഇത്തവണ ഞാന്‍ ഞെട്ടിത്തരിച്ചുപോയി. അവനില്‍നിന്ന് ഞാനത് തീരെ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല. എന്റെ അമ്പരപ്പും നില്‍പ്പും കണ്ടിട്ട് അവന്‍ ചോദിച്ചു ‘എന്താണമ്മാ?’ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു, ”ഒന്നുമില്ല മോനേ, നീ കഴിക്ക്.” അവനത് രുചിയോടെ കഴിക്കുന്നതുനോക്കി കഴിച്ചു തീരുന്നതുവരെ ഞാന്‍ അവിടെത്തന്നെ നിന്നു. ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ് പാത്രം കഴുകി എന്റെ കൈയില്‍ തന്ന് നന്ദി പറഞ്ഞ് അവന്‍ പോകാനൊരുങ്ങി. ധനസഹായം ചോദിച്ച കാര്യം അവനും മറന്നുപോയെന്നു തോന്നുന്നു.

അവന്‍ പോകാനൊരുങ്ങിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു ‘നില്‍ക്ക്.’ ഞാന്‍ അകത്തുപോയി എന്റെ മൂത്തമകന്‍ മനുവിന്റെ നല്ലൊരു ഷര്‍ട്ട് എടുത്തുകൊണ്ടുവന്ന് അവനു കൊടുത്തു (അതവന്‍ ചോദിച്ചതല്ല). കൈയില്‍ നൂറുരൂപയും വച്ചുകൊടുത്തു. അവന്‍ കൈകൂപ്പി നന്ദിപറഞ്ഞ് യാത്രപറഞ്ഞ് പോയി. അവന്‍ നടന്നകലുന്നത് നോക്കി കണ്ണില്‍നിന്നും മറയുവോളം ഞാന്‍ അവിടെത്തന്നെ നിന്നു.

ഇടയ്ക്കിടക്ക് തിരിഞ്ഞുനോക്കി അവനും നടന്നകന്നു. ഓരോ തിരിഞ്ഞുനോട്ടത്തിലും അവനെന്നോടു ചോദിക്കുന്നതുപോലെ എനിക്കു തോന്നി, ‘അമ്മ കഴിച്ചോ? അമ്മ കഴിച്ചോ? അമ്മ കഴിച്ചോ?’ ആ പോക്ക് നോക്കിനില്‍ക്കുമ്പോള്‍ ചുണ്ടനക്കാതെ ഹൃദയംകൊണ്ട് ഞാനവനോടു പറഞ്ഞു, ”പ്രിയപ്പെട്ട സന്തോഷ് നന്ദി. നീ ആരെന്നോ എന്തെന്നോ എനിക്കറിയില്ല. നീ എവിടുത്തുകാരനെന്നോ നിന്നെക്കുറിച്ചു പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങള്‍ സത്യമോ പൊളിയോ എന്നുപോലും എനിക്കറിയില്ല. പക്ഷേ നീ ഒത്തിരി വലിയവനാണ്. കാരണം ഒരു മാതൃഹൃദയത്തിന്റെ സ്പന്ദനങ്ങളെ തിരിച്ചറിയാന്‍ കഴിയുന്ന നന്ദിയും പ്രതികരണശേഷിയുമുള്ള ഒരു ഹൃദയം നിനക്കുണ്ട്. മുലപ്പാലിന്റെ ഉപ്പുനോക്കാത്ത ഒരു ഹൃദയം! ഇന്നത്തെ ലോകത്തിന് തീര്‍ത്തും നഷ്ടമായിരിക്കുന്ന നന്ദിയുടെ ഒരു ഹൃദയം. നന്ദി സന്തോഷ്, നന്ദി.”

നാലമ്മച്ചിമാര്‍;
പക്ഷേ ഒരു ഹൃദയം!

നാല് വല്യമ്മച്ചിമാരെ ഞാന്‍ നിങ്ങള്‍ക്കു പരിചയപ്പെടുത്തിത്തരാം. നാലുപേരും എൻ്റെ ഹൃദയത്തെ ആഴത്തില്‍ സ്വാധീനിച്ചവരാണ്. ഒന്നാമത്തെ വല്യമ്മച്ചി എൻ്റെ അമ്മച്ചിയുടെ അമ്മ! ഞാന്‍ ചെറുപ്പകാലത്ത് എൻ്റെ അമ്മച്ചിയുടെ വീട്ടില്‍നിന്നാണ് വളര്‍ന്നത്. അമ്മച്ചിയുടെ അമ്മ എന്റെ വിശ്വാസജീവിതത്തിലെ ഒരു വലിയ ഹീറോ ആണ്. ആ അമ്മച്ചിയുടെ നടപ്പും എടുപ്പും വാക്കുകളും പ്രതികരണങ്ങളും എന്റെ വിശ്വാസയാത്രയില്‍ വലിയ മാര്‍ഗദര്‍ശനങ്ങളായിത്തീര്‍ന്നിട്ടുണ്ട്. വീടുവിട്ട് പള്ളിയില്‍ അല്ലാതെ എവിടെയും പോകാനാഗ്രഹിക്കാത്ത ഒരു അമ്മ. വീട്ടില്‍ ഭര്‍ത്താവിന്റെയും മക്കളുടെയും ശുശ്രൂഷകളും വീട്ടുകാര്യങ്ങളും നിരന്തര പ്രാര്‍ത്ഥനയുംമാത്രം ജ്വരമായി സ്വീകരിച്ചിരിക്കുന്ന അമ്മ. അമ്മയുടെ ദിവസം സൂര്യനുദിക്കുന്നതിന് വളരെ മുമ്പേ തുടങ്ങും.

വീട്ടില്‍ എല്ലാര്‍ക്കും പ്രാതല്‍ വച്ചുവിളമ്പി കൊടുത്തതിനുശേഷം ഏറ്റവും ഒടുക്കം പത്തുമണി-പതിനൊന്നുമണിയൊക്കെയാവും അമ്മയിത്തിരി കഞ്ഞി കുടിക്കാന്‍. അതു ശാന്തമായി ദൈവവിചാരത്തോടെ ചെയ്യും. ഇതിനിടയില്‍ ഓരോരുത്തര്‍ക്കും വേണ്ടത് വേണോ വേണോ എന്ന് ചോദിച്ച് അമ്മ എത്തിച്ചുകൊടുക്കും. പക്ഷേ അവരാരുംതന്നെ എന്തെങ്കിലും ‘അമ്മ കഴിച്ചോ’ ‘അമ്മയ്ക്ക് വല്ലതും വേണോ’ എന്ന ഒരു ചോദ്യം ചോദിച്ചതായി എനിക്കോര്‍മയില്ല. പക്ഷേ അമ്മ എന്നും പരിപൂര്‍ണ സംതൃപ്തയായിരുന്നു. എല്ലാക്കാലത്തും ദൈവത്തോട് നന്ദിയുള്ളവളും ആയിരുന്നു.

രണ്ടാമത്തെ അമ്മച്ചി

ഇത് എൻ്റെ അപ്പച്ചന്‍റെ അമ്മച്ചിയാണ്. വലിയൊരു കര്‍ഷകകുടുംബം. അപ്പച്ചന്‍റെ അമ്മച്ചി ആ വീടിൻ്റെ വിളക്കായിരുന്നു. തികഞ്ഞ ജപമാലഭക്ത. ഒരൊറ്റ നോയമ്പുപോലും നഷ്ടമാക്കാതെ നോക്കുന്നവള്‍. നല്ല വിശ്വാസജീവിതത്തിനായി മക്കളെ പരിശീലിപ്പിക്കുന്നവള്‍. തികഞ്ഞ കഠിനാധ്വാനി. വീട്ടിലും പറമ്പില്‍ ജോലിക്കാര്‍ക്കൊപ്പവും പണിയുന്നവള്‍. ഭര്‍ത്താവിന് താങ്ങും തണലുമായവള്‍. ഭര്‍ത്താവിനും മക്കള്‍ക്കും വച്ചുവിളമ്പി കഴിയുമ്പോള്‍ ചിലപ്പോള്‍ അമ്മയ്ക്ക് ആവശ്യത്തിന് ഭക്ഷണം തികയാറില്ല. പക്ഷേ അമ്മ ഓരോരുത്തരോടും ചോദിക്കും കുഞ്ഞിന് ഇത്തിരികൂടി വിളമ്പട്ടെ എന്ന്. ഭര്‍ത്താവിനോടും ചോദിക്കും നിങ്ങള്‍ക്കു മതിയായോ, ഇത്തിരികൂടി വിളമ്പട്ടെ എന്ന്. പക്ഷേ… ‘അമ്മ കഴിച്ചോ’, അമ്മ കഴിക്കാതെയാണോ ഈ ഓട്ടം ഓടുന്നത് എന്നൊരു ചോദ്യം ഒരിക്കലെങ്കിലും ആരെങ്കിലും ചോദിക്കുന്നത് ഞാന്‍ കേട്ടിട്ടില്ല. ആ അമ്മച്ചിയൊട്ട് പരാതി പറഞ്ഞിട്ടുമില്ല.

മൂന്നാമത്തെ അമ്മച്ചി

ഈ അമ്മച്ചി അയല്‍പക്കത്തെ അമ്മച്ചിയാണ്. അമ്മച്ചിയുടെ കുടുംബം ഒരു ധനികകുടുംബമാണ്. വീടുനിറച്ച് മക്കള്‍, ഇഷ്ടംപോലെ പണിക്കാരും. അവിടെയും ഇതുതന്നെ കഥ. വയ്ക്കാനും വിളമ്പാനും ശുശ്രൂഷിക്കുവാനും എല്ലാം മുന്നില്‍നില്‍ക്കുന്നത് അമ്മച്ചിതന്നെ. എല്ലാവര്‍ക്കും വിളമ്പിക്കൊടുത്ത് എല്ലാവരെയും തൃപ്തരാക്കിയതിനുശേഷം അമ്മച്ചി ശാന്തമായി ഒരിത്തിരി കഞ്ഞി കുടിക്കും. ഒരു കഷണം നാരങ്ങാ അച്ചാറും കൂട്ടി. ഞാന്‍ ആ വീട്ടില്‍ പല കാര്യങ്ങള്‍ക്കുമായി പോകാറുണ്ടായിരുന്നു. അമ്മ കഴിച്ചോ എന്നൊരു വാക്ക് മക്കളോ, നീ കഴിച്ചോടീ, സമയത്തു ഭക്ഷണം കഴിക്കണം വയറു വാട്ടി നടന്ന് അസുഖം പിടിപ്പിക്കരുത് എന്നൊരു വാക്ക് ഭര്‍ത്താവോ പറഞ്ഞുകേട്ടതായി എനിക്ക് ഓര്‍മയില്ല. എന്നിട്ടും ആ അമ്മച്ചി ആരോടും പരാതി പറഞ്ഞിട്ടില്ല. അമ്മച്ചി കര്‍ത്താവില്‍ സംതൃപ്തയായിരുന്നു.

നാലാമത്തെ അമ്മച്ചി

നാലാമത്തെ അമ്മച്ചി എന്റെ ഭര്‍ത്താവിന്റെ അമ്മച്ചിയാണ്. അമ്മച്ചി കഞ്ഞി പ്ലേറ്റിലെടുത്താല്‍ തിടുക്കത്തില്‍ കഴിച്ചു കഴിയും. ഇരുന്ന് കഞ്ഞി കുടിക്കാന്‍ ഇരിപ്പ് ഉറക്കാത്തതുപോലെ. ഒന്നിച്ചിരുന്ന് ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോള്‍ ഞാനമ്മയോട് ഒരിക്കല്‍ ചോദിച്ചു, ”അമ്മയെന്തിനാ അമ്മേ, തിടുക്കം കൂട്ടുന്നത്. കുറച്ചുകൂടി സാവധാനത്തില്‍ കഴിച്ചാല്‍ പോരേ?” അപ്പോള്‍ അമ്മ പറഞ്ഞു, ”എന്റെ മോളേ, കഞ്ഞി കൈയിലെടുക്കുമ്പോള്‍ പഴയ കാലത്തെ ഒരോര്‍മയാണ് വരുന്നത്. ഇരുന്ന് ഭക്ഷണം കഴിച്ച നാളുകള്‍ ഓര്‍മയില്ല. നടന്നും ഓടിയുമൊക്കെയാ കഞ്ഞി കുടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നത്. രാവിലെ മൂന്നുമണിക്ക് എഴുന്നേല്‍ക്കണം. അന്ന് നെല്ലു കുത്തുന്ന മില്ലുകളില്ലാത്തതിനാല്‍ ആ ദിവസത്തേക്കുള്ള അരി ഉരലിലിട്ടു കുത്തിയെടുക്കണം.

ഒരു കുഞ്ഞ് വയറ്റിലും മുല കുടിക്കുന്ന ഒന്ന് പുറത്തും കാണും. അതിന്റെ ചിത്താന്തം സാധിക്കണം. കൂടാതെ നിരന്തരമായ പല്ലുവേദന…. വല്യപ്പന്റെയും വല്യമ്മയുടെയും കെട്ടിയവന്റെയും ശുശ്രൂഷ. വച്ചുവേവിച്ചാല്‍ പോരാ, പഠിക്കുന്ന പിള്ളേര്‍ക്ക് പൊതിച്ചോര്‍ കെട്ടി കൊടുത്തുവിടണം. ഒരു നേരത്തെ പണി കഴിഞ്ഞാല്‍ അടുത്ത നേരത്തേക്കുള്ള വക നോക്കണം. അന്ന് കറന്റും മോട്ടോറുമില്ല. വെള്ളം മുഴുവന്‍ വലിച്ചുകോരിക്കൊണ്ടുവരണം. പണിതീര്‍ത്തു കിടക്കാന്‍ ഒരുങ്ങുമ്പോള്‍ സമയം 12 മണിയാകും.

അപ്പോഴേക്കും നേരത്തെ ഉറങ്ങിയ കൊച്ച് ഉണര്‍ന്നെഴുന്നേറ്റ് കരയാന്‍ തുടങ്ങും. ചുരുക്കത്തില്‍ എന്തുപറയാന്‍, ഇരുന്നു കഞ്ഞി കുടിക്കാന്‍ നേരമില്ല. പലപ്പോഴും നിന്നുകൊണ്ടും ഓടിനടന്നുമാണ് ഭക്ഷണം കഴിച്ചിരുന്നത്. മിക്കവാറും കഞ്ഞിവെള്ളം കോരിക്കുടിച്ച് അങ്ങനെ നടക്കും. ഒരു കയ്യൊഴിവ് എപ്പോഴെങ്കിലും കിട്ടുമ്പോഴാണ് രണ്ടുവറ്റ് വാരിത്തിന്നുന്നത്. അങ്ങനെയായിരുന്നു മോളേ ജീവിതം. ഞാനെന്റെ ഒടേതമ്പുരാനെ നോക്കി ഒറ്റ ഓട്ടമാ. കുടുംബം കരയ്‌ക്കെത്തിക്കണ്ടേ…”

ഈ അമ്മച്ചിമാര്‍ ഇന്നും

ഇന്നും ഈ അമ്മച്ചിമാര്‍ നമ്മുടെയൊക്കെ മിക്ക ക്രിസ്തീയ കുടുംബങ്ങളിലും ജീവിക്കുന്നുണ്ട്. പല രൂപത്തിലും ഭാവത്തിലും പ്രായത്തിലുമൊക്കെ, അവരിങ്ങനെ രാപകലില്ലാതെ കുടുംബത്തെ കരകയറ്റാന്‍വേണ്ടി ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. പക്ഷേ ആരില്‍നിന്നും ഒരംഗീകാരവും അവര്‍ക്കു കിട്ടുന്നില്ല എന്നതാണ് സത്യം.

അവഗണിക്കപ്പെടുന്ന മാതൃത്വങ്ങള്‍

ഒരിക്കല്‍ അമ്മച്ചി എന്നോട് കണ്ഠമിടറിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. ”എന്റെ മോളേ, ആദ്യമൊക്കെ ഞങ്ങളുടെ കുടുംബജീവിതം വളരെ ശാന്തവും സ്വസ്ഥവുമായിരുന്നു. പക്ഷേ അപ്രതീക്ഷിതമായിട്ടാണ് കടക്കെണികളും വലിയ സാമ്പത്തിക തകര്‍ച്ചകളും ഞങ്ങളുടെ കുടുംബത്തെ തേടിയെത്തിയത്. അഞ്ചു പൈസപോലും വരുമാനമില്ലാത്ത ആ കാലഘട്ടത്തില്‍ ഞാന്‍ മുന്നിട്ടിറങ്ങിച്ചെയ്ത കൈത്തൊഴില്‍കൊണ്ടും മറ്റു വരുമാന ഇനങ്ങള്‍കൊണ്ടുമാണ് ഞങ്ങളുടെ കുടുംബം പിടിച്ചുനിന്നതും കരകയറിയതും. ഇന്ന് സാമ്പത്തികമായി ഞങ്ങള്‍ നല്ല നിലയിലാണ്. മക്കളൊക്കെ വിദേശത്ത് നല്ല നിലയിലാണ്. പക്ഷേ അവര്‍ ഇന്ന് അമ്മ ചെയ്തതെല്ലാം മറന്നുപോയിരിക്കുന്നു. അവരുടെ മനസില്‍ അപ്പന്‍ ചെയ്തവയൊക്കെയേ ഉള്ളൂ. അവര്‍ ഇന്ന് ഈ നിലയില്‍ എത്തിയതിന് പിന്നിലുള്ള എന്റെ ത്യാഗങ്ങളും കഷ്ടപ്പാടുകളും അവര്‍ മറന്നുതന്നെ പോയിരിക്കുന്നു.

ഒരു ബര്‍ത്ത്‌ഡേ ആഘോഷംതന്നെ കണക്കിലെടുത്താല്‍ മതി. അപ്പന്റെ ബര്‍ത്ത്‌ഡേ ദിവസം കൈയിലെത്താന്‍വേണ്ടി അവര്‍ മുന്നമേ കൂട്ടി സമ്മാനങ്ങള്‍ ബുക്കുചെയ്ത് ആ ദിവസം വീട്ടിലെത്തിക്കും. പക്ഷേ അമ്മയായ എന്റെ ബര്‍ത്ത്‌ഡേക്ക് എനിക്ക് കിട്ടുന്നത് മക്കളില്‍നിന്നും ഒരു തണുത്ത ഫോണ്‍വിളി മാത്രമായിരിക്കും. അങ്ങനെയങ്ങനെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും ഞാനൊരു അവഗണിക്കപ്പെട്ട വസ്തുവായിത്തീര്‍ന്നിരിക്കുന്നു.” ഇതൊരു കെട്ടുകഥയല്ല. കണ്ഠമിടറിക്കൊണ്ട് ഒരമ്മ എന്നോടു പങ്കുവച്ച യഥാര്‍ത്ഥ സംഭവമാണ്. ഇതു പറഞ്ഞിട്ടവര്‍ കൂട്ടിച്ചേര്‍ത്തു – ”മക്കള്‍ നല്ലവരായി പേരുകേട്ടവരായാല്‍ അത് അപ്പന്റെ മിടുക്ക്. മക്കള്‍ വഴിപിഴച്ചു പോയാല്‍ അത് അമ്മ വളര്‍ത്തിയതിന്റെ കുഴപ്പവും. ഇതാണല്ലോ ലോകത്തിന്റെ ചിന്താഗതി.”

ദിവ്യകാരുണ്യഭാവം
ഉണ്ണാന്‍ മറന്നാലും ഊട്ടാന്‍ മറക്കാതെ
ദിവ്യകാരുണ്യമേ സ്‌നേഹമേ
ഉണ്ണാന്‍ മറന്നാലും ഊട്ടാന്‍ മറക്കാത്ത
തളരാത്ത തായ്ഭാവമേ
ദിവ്യകാരുണ്യമേ സ്‌നേഹമേ

മുകളില്‍ കൊടുത്ത ദിവ്യകാരുണ്യത്തെ സംബന്ധിച്ച വരികള്‍ തികച്ചും ഒരു യഥാര്‍ത്ഥ അമ്മയുടെ ഹൃദയഭാവമാണ്. ദിവ്യകാരുണ്യനാഥന് എപ്പോഴും ഒരമ്മയുടെ ഹൃദയഭാവമാണ് ഉള്ളത്. തിബേരിയൂസ് കടല്‍ക്കരയില്‍ പ്രാതലൊരുക്കി വിളമ്പിക്കൊടുത്ത് തന്റെ ശിഷ്യന്മാരെ തീറ്റിപ്പോറ്റുന്ന ഈശോയുടെ മനസ് ഒരമ്മയുടെ മനസല്ലേ. പരിഭവങ്ങളില്ല, പരാതികളില്ല. സ്‌നേഹിക്കുന്നുവോ, സ്‌നേഹിക്കുന്നുവോ, സ്‌നേഹിക്കുന്നുവോ എന്ന ചോദ്യംമാത്രം. നാമും വളരേണ്ടത് ഈ മാതൃഭാവത്തിലേക്കല്ലേ?

ഒപ്പംതന്നെ നാം തിരിച്ചറിയേണ്ട ഒന്നുണ്ട്. നമ്മള്‍ ഭക്ഷിക്കുന്ന ഓരോ വിരുന്നിന്റെയും പിന്നില്‍ ഉണ്ണാതെ ഊട്ടുന്ന പലരുടെയും ബലിജീവിതമുണ്ട്. അതൊരുപക്ഷേ അമ്മയാകാം, അപ്പനാകാം, സ്ഥാപനത്തിലെ അധികാരിയാകാം, റെക്ടറച്ചനാകാം, മദറമ്മയാകാം, കുശിനിയിലെ പണിക്കാരനാകാം, മറ്റു പലരുമാകാം അവര്‍. ആരുതന്നെയുമാകട്ടെ, അവര്‍ ഒരമ്മയുടെ മനസുള്ളവരാണ്. അതുകൊണ്ടാണ് അതിനവര്‍ക്ക് കഴിയുന്നത്. അവരെ നോക്കി അമ്മേ, അമ്മ കഴിച്ചോ? അപ്പാ അപ്പന്‍ കഴിച്ചോ, അച്ചാ അച്ചന്‍ കഴിച്ചോ മദറേ മദറു കഴിച്ചോ, ചേട്ടാ ചേട്ടന്‍ കഴിച്ചോ എന്നൊരന്വേഷണം നടത്താന്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടോയെന്ന് ചികഞ്ഞുനോക്കുന്നത് വളരെ നന്നായിരിക്കും. ജീവിതയാത്രയില്‍ കഴിക്കേണ്ടതു പലതും കഴിക്കാതെ നമുക്കുവേണ്ടി ഓടുന്നവരുടെ ബലിജീവിതങ്ങളോട് നന്ദി എന്നൊരു വാക്ക് പറയാനെങ്കിലും കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കില്‍ നമ്മുടെ ക്രിസ്തീയജീവിതം എത്ര അര്‍ത്ഥപൂര്‍ണമാകുമായിരുന്നു! അതിനാല്‍ ‘അമ്മ കഴിച്ചോ?’ എന്ന ചോദ്യം ഞാന്‍ നിങ്ങളുടെ ക്രിസ്തീയമനഃസാക്ഷിക്കു വിടുന്നു.

ഇനി, ഉണ്ണാതെ ഊട്ടുന്ന ജീവിതം നയിക്കുന്നവരോടൊരു വാക്ക്. ഇതാണ് നിങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിന്റെ ശ്രേഷ്ഠത. ഇതാണ് നിങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിന്റെ മഹത്വം. അതിനാല്‍ പരാതിപ്പെടരുത്. പറയാനും ഉപദേശിക്കാനും അത് എളുപ്പമാണ്. പക്ഷേ പച്ചയായ മനുഷ്യന്റെ പച്ചയായ ജീവിതത്തില്‍ ഈ പരാതി വന്നുപോകും. ”ഗോതമ്പുമണി നിലത്തു വീണഴിയുന്നില്ലെങ്കില്‍ അത് അതേപടി ഇരിക്കും. അഴിയുന്നെങ്കിലോ അത് ധാരാളം ഫലം പുറപ്പെടുവിക്കും” (യോഹന്നാന്‍ 12/24). ഈ അഴിയപ്പെടലിന്റെ വേദനയാണ് നിങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിന്റെ മഹത്വം. ഈ വേദനയാണ് തികഞ്ഞ പ്രതികൂലങ്ങളിലും ഫലം ചൂടി നില്‍ക്കുന്ന ഫലവൃക്ഷമായി നിങ്ങളുടെ ജീവിതങ്ങളെ മാറ്റുന്നത്.

പ്രിയപ്പെട്ട സന്തോഷ്, നിനക്ക് നന്ദി. നീയൊരുപക്ഷേ ഒരു വിജാതീയനായിരിക്കാം. ഞാന്‍ ജാതി ചോദിച്ചില്ല. കെട്ടും മട്ടും കണ്ടിട്ടങ്ങനെ തോന്നുന്നു. ‘അമ്മ കഴിച്ചോ?’ എന്ന ചോദ്യം ഞങ്ങളുടെ ക്രിസ്തീയ മനഃസാക്ഷിക്കുനേരെ തൊടുത്തുവിട്ട് നടന്നകന്ന നിന്നെ ഈശ്വരന്‍ സമൃദ്ധമായി അനുഗ്രഹിച്ചു വഴിനടത്തട്ടെ ആമ്മേന്‍. ആവേ മരിയ.

പ്രിയമുള്ള യേശുവിത്തിന്‍റെയും മറിയത്തിന്‍റെയും സ്‌നേഹനിര്‍ഭരഹൃദയങ്ങളേ, നിങ്ങളുടെ ഹൃദയങ്ങളിലെ സ്‌നേഹജ്വാലകള്‍ എൻ്റെ സ്വാഭീഷ്ടത്തെ ദഹിപ്പിച്ചുകളയട്ടെ. സ്‌നേഹരക്ഷകാ, എത്രയും പരിശുദ്ധ മാതാവേ, എൻ്റെ ഓരോ വിചാരവും വാക്കും പ്രവൃത്തിയും എൻ്റെ എല്ലാ പാപങ്ങള്‍ക്കും ലോകം മുഴുവന്‍റെയും പാപങ്ങള്‍ക്കും പരിഹാരമായി സ്വീകരിക്കണമേ. സ്‌നേഹ ഈശോയേ, അങ്ങയുടെ ഉദാരമായ കാരുണ്യം ഓരോ ആത്മാവിലേക്കും അവിരാമം ഒഴുകട്ടെ.

പ്രിയ മാതാവേ, പാപികളുടെ സങ്കേതമായ അങ്ങേ ഹൃദയത്തിന്റെ സമാധാനത്തിലേക്കുള്ള വഴി കണ്ടെത്താന്‍ എന്നെ സഹായിക്കണമേ. എൻ്റെ ത്യാഗപ്രവൃത്തികളും പ്രാര്‍ത്ഥനകളും എത്ര എളിയതായാലും സ്വീകരിക്കണമേ എന്ന് ഞാന്‍ യാചിക്കുന്നു. എല്ലാവരിലേക്കും വിശ്വാസവും സമാധാനവും കൊണ്ടുവരണമേ, ആമ്മേന്‍.

ദൈവവുമായുള്ള സ്ഥായിയായ ബന്ധം ഒരു ആത്മീയമനുഷ്യന്റെ നിലനില്‍പിനും വളര്‍ച്ചയ്ക്കും അത്യന്താപേക്ഷിതമാണെന്ന് എല്ലാവര്‍ക്കുമറിയാം. അത് അവന്റെ ആത്മീയജീവനെ നിലനിര്‍ത്തുന്ന പ്രാണവായുവാണ്. ആ ബന്ധം കുറയുകയോ ഉലച്ചില്‍ തട്ടുകയോ ചെയ്യുമ്പോഴൊക്കെ അവന്‍ ജീവവായു കുറയുന്നതുമൂലം പിടയേണ്ടിവരും. ഇതൊക്കെ നമുക്കറിയാവുന്ന കാര്യമാണെങ്കിലും ജീവിതവ്യഗ്രത നമ്മെ ഗ്രസിക്കുമ്പോള്‍ പ്രാര്‍ത്ഥനയോടുള്ള ആഭിമുഖ്യം കുറയും, പിന്നെ പ്രാര്‍ത്ഥനയില്‍ ചെലവഴിക്കുന്ന സമയം പാഴാണെന്ന ചിന്ത വളര്‍ന്നുവരും. തുടര്‍ന്ന് പ്രാര്‍ത്ഥനയ്ക്ക് നീക്കിവച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന സമയംപോലും സ്വന്തം കാര്യങ്ങള്‍ക്കായി മാറ്റിവയ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്ന അപകടാവസ്ഥയില്‍ എത്തിച്ചേരും. ഇതിനിടയില്‍ ദൈവം നല്‍കുന്ന ചില അപായസൂചനകളെ അവഗണിച്ചുകൊണ്ടും സ്വയം ന്യായീകരണം നടത്തിയുമായിരിക്കും നാം മുന്നോട്ടുപോകുന്നത്. ദൈവത്തിന്റെ വലിയ കൃപ ലഭിക്കുവാന്‍ ഇടവന്നാല്‍ മാത്രമേ ഇത് തിരിച്ചറിയുവാനും തിരുത്തുവാനും സാധിക്കുകയുള്ളൂ.

ഈ മേഖലയില്‍ എനിക്കുണ്ടായ ഒരു പരാജയം പങ്കുവയ്ക്കട്ടെ. വിശുദ്ധ കുര്‍ബാന സ്വീകരണം കഴിഞ്ഞ് കുറച്ചുസമയം ഉള്ളില്‍ വന്ന ഈശോയ്ക്ക് നന്ദി പറഞ്ഞുകൊണ്ട് പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്ന ഒരു പതിവ് എനിക്കുണ്ടായിരുന്നു. അതിനുശേഷം ‘ഈശോയുടെ മാധുര്യമുള്ള തിരുഹൃദയമേ, അങ്ങ് എന്റെ സ്‌നേഹമായിരിക്കണമേ’ എന്ന തിരുഹൃദയ ജപമാല ചൊല്ലി പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചിരുന്നു. അതിനാല്‍ വിശുദ്ധ കുര്‍ബാന കഴിഞ്ഞ് വീട്ടിലെത്തുവാന്‍ അല്പസമയം കൂടുതലെടുക്കും. എല്ലാ ദിവസവും ശാലോമില്‍ പോകുന്നതിനുമുമ്പ് ഏതാണ്ട് അരമണിക്കൂറെങ്കിലും വീടും പരിസരങ്ങളും അടിച്ചുവാരുന്ന ഒരു പ്രവൃത്തി ഞാന്‍ ചെയ്യാറുണ്ട്.

വീട് കര്‍ത്താവിന്റേതാകയാല്‍ കര്‍ത്താവിന്റെ മഹത്വത്തിനും ആനന്ദത്തിനുംവേണ്ടി എന്ന നിയോഗത്തോടെയാണ് അത് ചെയ്തുവരുന്നത്. ഒരു ദിവസം എന്റെ മനസില്‍ ഒരു പ്രലോഭനചിന്ത ഉണ്ടായി. വളരെ യുക്തിപൂര്‍വമായി എന്റെ മനസിനെ കീഴടക്കുന്ന നിലയിലായിരുന്നു അത്. എന്തിനാണ് ദൈവാലയത്തില്‍ അഞ്ചുമിനിട്ട് കൂടുതലെടുക്കുന്നത്. നേരത്തേ പോയാല്‍ ജോലിയെല്ലാം ഭംഗിയായി തീര്‍ത്ത് നേരത്തെ ശാലോമില്‍ എത്താമല്ലോ. എന്നാല്‍ പ്രാര്‍ത്ഥന മുടക്കേണ്ടതില്ല. ശാലോമിലേക്ക് പോകുന്ന വഴിയില്‍ വാഹനത്തിലിരുന്ന് ചൊല്ലിയാല്‍ മതിയല്ലോ. എത്ര യുക്തിഭദ്രമായ ചിന്ത. ഇതൊരു പ്രലോഭനമാണെന്നുപോലും തോന്നുകയില്ല. അതില്‍ ഞാന്‍ വീണുപോയി.
ആദ്യദിവസം പോകുന്ന വഴിക്ക് പ്രാര്‍ത്ഥന ചൊല്ലി. എന്നാല്‍ പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളില്‍ ഞാനതു ചെയ്തില്ല.

മനഃപൂര്‍വമല്ല, ഓര്‍ത്തില്ലെന്നുമാത്രം. എന്നാല്‍ ഞാന്‍ പ്രതീക്ഷിച്ച അത്ര നേരത്തേ ശാലോമില്‍ എത്തിയില്ല എന്നുമാത്രമല്ല, ചിലപ്പോള്‍ അല്പം താമസിക്കുകയും ചെയ്തു. അങ്ങനെയിരിക്കുമ്പോഴാണ് ഒരു ദിവസം വിശുദ്ധ കുര്‍ബാന കഴിഞ്ഞ് ഈ കെണി തിരിച്ചറിയുവാന്‍ കര്‍ത്താവ് കൃപ നല്‍കിയത്. ഞാന്‍ അപ്പോള്‍ത്തന്നെ പ്രാര്‍ത്ഥന കൂടുതല്‍ സ്‌നേഹത്തോടെ ചൊല്ലി. വീട്ടിലെത്തി ജോലികള്‍ ചെയ്യാനാരംഭിച്ചു. പതിവിലും കൂടുതല്‍ വൃത്തിയാക്കാന്‍ അന്ന് സാധിച്ചു. കുളിച്ച് തിടുക്കത്തില്‍ ശാലോമിലേക്ക് പോയി. എത്തുന്നതിന് അല്‍പംമുമ്പ് വാച്ചില്‍ നോക്കി. ബെല്ലടിക്കുവാന്‍ അഞ്ചുമിനിറ്റ് ബാക്കി! ഒരു കാര്യം പകല്‍പോലെ വ്യക്തമായി. പ്രാര്‍ത്ഥനയുടെ സമയം കവര്‍ന്ന് പ്രവൃത്തി ചെയ്താല്‍ അതൊരു അനുഗ്രഹമാവുകയില്ല. ചെയ്യുന്ന പ്രവൃത്തിയില്‍ ദൈവകൃപ കുറയും. അനുഭവത്തില്‍നിന്ന് ഈ പാഠം പഠിപ്പിച്ച ദൈവത്തിന് നന്ദി.

നമ്മുടെ എല്ലാവരുടെയും ഉള്ളില്‍ രണ്ട് വ്യക്തികളുണ്ട്. ഒരു മര്‍ത്തായും ഒരു മറിയവും. ജീവിതവ്യഗ്രതകള്‍ നിറഞ്ഞ ആളാണ് മര്‍ത്താ. എന്തുമാത്രം കാര്യങ്ങള്‍ ചെയ്തുതീര്‍ക്കാനുണ്ട് എനിക്ക്! എല്ലായ്‌പ്പോഴും അതാണ് മര്‍ത്തായുടെ മനസിനെ മഥിക്കുന്ന ചിന്ത. അതിനാല്‍ അവള്‍ എപ്പോഴും പ്രവര്‍ത്തനനിരതയാണ്. കര്‍ത്താവിനെ പ്രസാദിപ്പിക്കുവാനാണ് അത് ചെയ്യുന്നതെന്നോര്‍ക്കണം. എന്നാല്‍ കര്‍ത്താവിന്റെ അടുത്ത് ഇരിക്കുവാന്‍, അവിടുത്തെ പ്രകാശപൂര്‍ണമായ തിരുമുഖത്തേക്ക് നോക്കുവാന്‍, അവിടുത്തെ വചനങ്ങള്‍ കേള്‍ക്കുവാനും ധ്യാനിക്കുവാനും, സമയം കിട്ടാതെ പോകുന്നു. അവസാനം ഒപ്പിച്ചുള്ള ഒരു പ്രാര്‍ത്ഥനമാത്രം. സമര്‍പ്പിത ജീവിതത്തില്‍, കര്‍ത്താവിനായി ജീവിക്കുവാന്‍ വിളിക്കപ്പെട്ടവരുടെ ജീവിതത്തില്‍ ഇത് വലിയൊരു കുറവാണ്, ചിലപ്പോള്‍ അപകടകരവുമാകാം. ഭ്രമണപഥത്തില്‍നിന്ന് തെന്നിമാറിപ്പോകാന്‍ ഇത് കാരണമായേക്കാം.

പ്രവൃത്തി അത്യാവശ്യമാണ്. എന്നാല്‍ മറിയത്തെപ്പോലെ നല്ല ഭാഗം തിരഞ്ഞെടുക്കുവാന്‍ ശ്രമിക്കുമ്പോഴേ പ്രവൃത്തികള്‍ കൃപ നിറഞ്ഞവയാകുകയുള്ളൂ. വിളിച്ചവന്റെ കൈയൊപ്പ് അത്തരം പ്രവൃത്തികളുടെമേല്‍ മാത്രമേ ഉണ്ടാവുകയുള്ളൂ. ഈ രണ്ട് വ്യക്തിത്വങ്ങളുടെ ഒരു അനുഗൃഹീതസമവായം ഈ ലോകജീവിതം നയിക്കുന്ന എല്ലാവര്‍ക്കും അത്യന്താപേക്ഷിതമത്രേ. എന്നാല്‍ മറിയത്തെപ്പോലെ പ്രാര്‍ത്ഥനാജീവിതം മാത്രം നയിക്കുവാന്‍ വിളിക്കപ്പെട്ടവര്‍ അതിനോട് വിശ്വസ്തത പുലര്‍ത്തട്ടെ. നാം എന്തു ചെയ്യുന്നുവെന്നതല്ല ദൈവസന്നിധിയില്‍ പ്രധാനം. നമുക്ക് ലഭിച്ച വിളിയോട് എങ്ങനെ വിശ്വസ്തത പുലര്‍ത്തുന്നു എന്നതാണ്. അതിനാല്‍ കൃപയ്ക്കായി ഇപ്പോള്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാം.

എന്നെ സ്‌നേഹിച്ച്, എന്റെ പേരുചൊല്ലി വിളിച്ച ഈശോയേ, അങ്ങയെ ഞാന്‍ അത്യധികമായി സ്‌നേഹിക്കുന്നു. എനിക്കുള്ള സകലതും അങ്ങയുടെ ദാനമാണെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞ് അങ്ങയുടെ മുമ്പില്‍ അവയെല്ലാം അടിയറവ് വയ്ക്കുന്നു. അങ്ങയുടെ പാദത്തിലിരിക്കുവാന്‍ എന്നെ എപ്പോഴും വിളിക്കണമേ. അതേസമയം അവിടുന്ന് എനിക്ക് നല്‍കിയ ചുമതലയോട് വിശ്വസ്തത പുലര്‍ത്തുവാനും കൃപ നല്‍കിയാലും. എല്ലാം അങ്ങയുടെ മഹത്വത്തിനായി മാത്രം ചെയ്യുവാന്‍ അനുഗ്രഹിക്കണമേയെന്ന് ഞാന്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്നു. പരിശുദ്ധ അമ്മേ, വിശുദ്ധ യൗസേപ്പിതാവേ, ഈ കൃപ ലഭിക്കുവാന്‍ എനിക്കായി ഇപ്പോള്‍ത്തന്നെ മാധ്യസ്ഥ്യം വഹിക്കണമേ, ആമ്മേന്‍.

2021 ഡിസംബര്‍ ശാലോം ടൈംസില്‍ വന്ന അവസാന മരുന്ന് പരീക്ഷിച്ച് 41-ാം ദിവസം എന്ന ലേഖനത്തില്‍ പറഞ്ഞതുപോലെ ഞാനും പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു. സ്ഥലം വില്പന നടക്കാന്‍ എന്ന നിയോഗംവച്ച് 41 ദിവസം കരുണക്കൊന്ത ചൊല്ലുകയാണ് ചെയ്തത്. അതോടൊപ്പം ശാലോമില്‍ സാക്ഷ്യപ്പെടുത്താമെന്നും നൂറ് ശാലോം ടൈംസ് വാങ്ങി വിതരണം ചെയ്യാമെന്നും നേര്‍ന്നിരുന്നു. 39-ാം ദിവസം സ്ഥലംവില്‍പന ശരിയായി. നല്ല ദൈവത്തിന് ഒരായിരം നന്ദി!

വേറിട്ടൊരു പ്രത്യാശയാണ് മലാഖി നല്കുന്നത്…

ആഗസ്റ്റ് 23, 2010. യു.എസ് കാന്‍സാസിലെ ഗോര്‍ഹാമിലുള്ള ജെന്നാ-മില്ലര്‍ ദമ്പതികളുടെ ഭവനം. നാലാമത്തെ കുഞ്ഞിനെ സ്വീകരിക്കാനുള്ള ഒരുക്കത്തിലാണ് ഭവനത്തില്‍ എല്ലാവരും. ജെന്നായെ സഹായിക്കാനുള്ള മിഡ് വൈഫ് വേഗം എത്തി. പക്ഷേ അപ്പോഴേക്കും കുഞ്ഞ് പുറത്തുവന്നു. ലോകത്തിലേക്ക് വരാന്‍ അത്രമാത്രം തിരക്കിലായിരുന്നുവെന്ന് തോന്നിപ്പിച്ച കുഞ്ഞ്, മലാഖി മില്ലര്‍. കുഞ്ഞായിരുന്നപ്പോള്‍മുതല്‍ ഏത് തരത്തിലുമുള്ള ആളുകളോടും മലാഖി എളുപ്പത്തില്‍ ഇടപെടും. അതിനാല്‍ ആരും അവന് അപരിചിതരായി ഉണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നുപറയാം. അവനുതാഴെ രണ്ട് കുട്ടികള്‍കൂടി ജനിച്ചു. ആറ് കുട്ടികളെയും ചേര്‍ത്ത് ‘മില്ലറുടെ സിക്സ്പാക്ക്’ എന്നാണ് എല്ലാവരും ഓമനിച്ച് വിളിച്ചിരുന്നത്.

മലാഖിക്ക് ഏതാണ്ട് രണ്ട് വയസുള്ളപ്പോള്‍ കുടുംബമൊന്നിച്ച് പുറത്ത് പോയ സമയം. അവര്‍ ഐസ്ക്രീം കഴിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന നേരത്ത് കുറച്ചുമാറി അല്പം പ്രായമായ ഒരു സ്ത്രീ തനിയെയിരുന്ന് ഐസ്ക്രീം കഴിക്കുന്നത് അവന്‍ കണ്ടു. അവന്‍ പതുക്കെ എഴുന്നേറ്റ് അവരുടെയടുത്ത് പോയി ഇരുന്നു, അവര്‍ തനിയെ ആകരുതല്ലോ? അതായിരുന്നു മലാഖി. കണ്ടുമുട്ടുന്ന എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് ഒരു പുഞ്ചിരി വിടര്‍ത്തണമെന്നായിരുന്നു അവന്‍റെ ആഗ്രഹം.

കോണറിന്‍റെ മാതാവ്…!

മൂന്ന് വയസുള്ളപ്പോള്‍ പരിശുദ്ധ മറിയത്തിന്‍റെ ലുത്തിനിയായില്‍ സ്വന്തമായി അവന്‍ ചില വരികള്‍ ചേര്‍ത്തു. ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ സഹായമായ മാതാവേ എന്ന് ചൊല്ലുമ്പോഴേ അവന്‍ ഉറക്കെ കൂട്ടിച്ചേര്‍ക്കും, ‘കോണറിന്‍റെ സഹായമായ മാതാവേ….’ കോണര്‍ എന്നാല്‍ മറ്റാരുമല്ല, അവന്‍റെ ഏറ്റവും മൂത്ത ചേട്ടന്‍തന്നെ. അപ്പസ്തോലന്‍മാരുടെ രാജ്ഞീ, രക്തസാക്ഷികളുടെ രാജ്ഞീ… എന്ന് ചൊല്ലിത്തീരുമ്പോഴേ അടുത്തതായി അവന്‍റെ സ്വന്തം രചന വീണ്ടും വരും, ‘എനിക്ക് സാത്താനെ ഇഷ്ടമല്ല എന്നതിന്‍റെ രാജ്ഞീ!’ ആ പ്രായത്തില്‍ത്തന്നെ തന്‍റെ പരമ്പരാഗത കത്തോലിക്കാവിശ്വാസത്തെ അവന്‍ അത്ര കാര്യമായിത്തന്നെ പരിഗണിച്ചിരുന്നു. ആരോടും അത് പങ്കുവയ്ക്കാനും തെല്ലും മടി കാണിക്കാറില്ല.

സംഗീതവും അവന് ഏറെ പ്രിയങ്കരം. പാടും, വയലിന്‍ വായിക്കും- അതെല്ലാം ജനിച്ചപ്പോഴേ അവനറിയാമായിരുന്നു എന്ന മട്ടിലായിരുന്നു. ഒരു ഒത്തുകൂടലിനിടെ തമാശ അവതരിപ്പിക്കാനുണ്ടോ എന്നാരെങ്കിലും ചോദിച്ചാല്‍ ആദ്യം സദസിനുമുന്നില്‍ എത്തുന്നത് അവനായിരിക്കും, എല്ലാവരെയും ചിരിപ്പിക്കാന്‍. ബേസ്ബോള്‍ കളിക്കാന്‍ മലാഖിയ്ക്ക് എന്തിഷ്ടമായിരുന്നെന്നോ! ഊര്‍ജസ്വലനായി കളിക്കളത്തില്‍ ഓടുന്ന മലാഖി ആരുടെയും ഹൃദയം കവരും.

ഡാഡിക്കൊപ്പം തനിച്ചൊരു കളി?

അങ്ങനെയിരിക്കവേയാണ് കുടുംബത്തെയും പ്രിയപ്പെട്ടവരെയുമെല്ലാം വല്ലാതെ ഉലച്ച വേദനാജനകമായ ഒരു സംഭവം ഉണ്ടായത്. മലാഖിയുടെ ഡാഡി ഒരു അസുഖത്തെത്തുടര്‍ന്ന് 2017 ജൂണില്‍ മരണമടഞ്ഞു. അസുഖം മൂര്‍ച്ഛിച്ച് മരണത്തോടടുത്തപ്പോള്‍ നല്ല മരണം ലഭിക്കാനായി കുടുംബം മുഴുവന്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചിരുന്നെങ്കിലും ആ വിയോഗത്തോട് പൊരുത്തപ്പെടാന്‍ സമയം എടുത്തു. പക്ഷേ മലാഖിക്ക് ഡാഡിക്കൊപ്പം കളിക്കണം. അതിന് സ്വര്‍ഗത്തില്‍ പോകാനും അവന്‍ തയ്യാര്‍. മറ്റ് സഹോദരങ്ങളൊന്നുമില്ലാതെ ഡാഡിക്കൊപ്പം തനിയെ കളിക്കണം.അതാണ് അവന്‍റെ ആഗ്രഹം.

എങ്കിലും സ്കൂള്‍ പഠനവും സംഗീതരംഗത്തെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളും കായികവിനോദങ്ങളുമൊക്കെയായി അവന്‍ സദാ തിരക്കിലായിരുന്നു. ദിനംതോറുമുള്ള ജപമാലപ്രാര്‍ത്ഥന മുടക്കാറില്ല. നല്ലവണ്ണം ഒരുങ്ങിയാണ് പ്രഥമകുമ്പസാരവും പ്രഥമദിവ്യകാരുണ്യസ്വീകരണവും നടത്തിയത്. പ്രഭാതത്തിലും രാത്രിയിലും നിര്‍ബന്ധമായും പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാന്‍ ശ്രദ്ധ പുലര്‍ത്തി.

ഡാഡിയുടെ വിയോഗത്തിന്‍റെ വേദനയുണ്ടെങ്കിലും സാവധാനം ജീവിതം സാധാരണഗതിലയിലായി. അങ്ങനെ മുന്നോട്ടുപോകവേയാണ് 2022 ജൂണില്‍ മലാഖിക്ക് സ്പൈനല്‍ കോര്‍ഡ് ട്യൂമര്‍ ഉണ്ടെന്ന് കണ്ടെത്തുന്നത്. അന്ന് മലാഖിക്ക് 11 വയസ്. അടിയന്തിരമായി സര്‍ജറി നടത്തിയെങ്കിലും ട്യൂമറിന്‍റെ പത്ത് ശതമാനത്തോളംമാത്രമേ നീക്കാനായുള്ളൂ. അതേത്തുടര്‍ന്ന് ശ്വാസം എടുക്കാന്‍ കഴിയാതെ വന്നതോടെ ശ്വസനത്തിന് ട്യൂബ് ഇടേണ്ടി വന്നു. ബോധം തെളിഞ്ഞപ്പോള്‍ മലാഖി അമ്മയോട് ചോദിച്ചത് ട്യൂബ് ഇട്ടില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ താന്‍ നിത്യമായ ഉറക്കത്തിലേക്ക് പോകുമായിരുന്നില്ലേ എന്നാണ്. ഉവ്വെന്ന് മറുപടി ലഭിച്ചപ്പോള്‍ അങ്ങനെയെങ്കില്‍ അതുമതിയായിരുന്നു എന്നവന്‍ അമ്മയോട് പറഞ്ഞു. ആ പതിനൊന്നുവയസുകാരന്‍റെ നിത്യസ്വപ്നമായി സ്വര്‍ഗം.

ഡോക്ടറെ പറ്റിച്ച് കളിക്കളത്തില്‍

എന്തായാലും സര്‍ജറി കഴിഞ്ഞ് ബേസ്ബോള്‍ കളിക്കാനൊന്നും സാധിക്കില്ലെന്നാണ് ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞിരുന്നത്. പക്ഷേ തനിക്ക് കളിക്കണമെന്നും അതിനായി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കണമെന്നും മലാഖി തന്‍റെ ഗ്രാന്‍റ്മായോട് ആവശ്യപ്പെട്ടു. തുടര്‍ന്ന് എല്ലാവരെയും അമ്പരപ്പിച്ചുകൊണ്ട് രണ്ടര ആഴ്ചകൊണ്ട് മലാഖി വീണ്ടും കളിക്കളത്തില്‍ ഇറങ്ങി. പിന്നീട് സ്ഥൈര്യലേപനം സ്വീകരിച്ചു. അതോടനുബന്ധിച്ച് വിശ്വാസത്തോടെ, തവിട്ടുനിറമുള്ള ഉത്തരീയം അണിഞ്ഞുതുടങ്ങിയ അവന്‍ പിന്നെയൊരിക്കലും അത് ഊരിമാറ്റിയിരുന്നില്ല, നീന്തുമ്പോഴും കുളിക്കുമ്പോഴും ഒന്നും.

“മരണത്തിനോ ജീവനോ ദൂതന്‍മാര്‍ക്കോ അധികാരങ്ങള്‍ക്കോ ഇക്കാലത്തുള്ളവയ്‌ക്കോ വരാനിരിക്കുന്നവയ്‌ക്കോ ശക്തികള്‍ക്കോ ഉയരത്തിനോ ആഴത്തിനോ മറ്റേതെങ്കിലും സൃഷ്ടിക്കോ നമ്മുടെ കര്‍ത്താവായ യേശുക്രിസ്തുവിലൂടെയുള്ള ദൈവസ്നേഹത്തില്‍നിന്ന് നമ്മെ വേര്‍പെടുത്താന്‍ കഴിയുകയില്ലെന്ന് എനിക്ക് ഉറപ്പുണ്ട്” (റോമാ 8/38-39).

ഫാത്തിമായില്‍ പരിശുദ്ധ അമ്മ ആവശ്യപ്പെട്ട ആദ്യശനി ആചരണം ആദ്യവെള്ളി ആചരണത്തോടൊപ്പം അവരുടെ കുടുംബം പൂര്‍ത്തിയാക്കിയിരുന്നു. ഞായറാഴ്ചതോറും ദിവ്യബലിക്കുമുമ്പ് കുമ്പസാരിക്കും. അള്‍ത്താരബാലനാകുന്നതിനായി പഠിച്ച് ഒരുങ്ങി. എന്നും ജെന്ന മക്കളെക്കൊണ്ട് വിശുദ്ധരുടെ മാധ്യസ്ഥ്യം ചോദിപ്പിച്ചിരുന്നു. അക്കൂട്ടത്തില്‍ മലാഖി ഡാഡിയുടെയും മരിച്ചുപോയ മുത്തശ്ശീമുത്തശ്ശന്‍മാരുടെയും കൂടി പ്രാര്‍ത്ഥന ചോദിക്കും.

ഒരിക്കല്‍, ആഴ്ചതോറുമുള്ള ചികിത്സക്കായി പോയപ്പോള്‍ അവന്‍റെ പ്രിയപ്പെട്ട കളിക്കാരനായ ഹാരിസണ്‍ ബട്കര്‍ അവനെ സന്ദര്‍ശിച്ചു. അദ്ദേഹത്തോട് അവന്‍ പറഞ്ഞത് അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ കത്തോലിക്കാവിശ്വാസംനിമിത്തമാണ് അവന്‍ അദ്ദേഹത്തെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത് എന്നാണ്. അത്രമാത്രം സജീവമായ കത്തോലിക്കാവിശ്വാസമായിരുന്നു ബാലനായ മലാഖിയുടേത്.

നിക്കോളാസുമായി ഒരു പുഞ്ചിരി

ആ നവംബറില്‍ ഒരു പ്രഭാതത്തില്‍ ഉണര്‍ന്നപ്പോള്‍ മലാഖിയുടെ കഴുത്തിന് താഴേക്ക് തളര്‍ന്നുപോയിരുന്നു. പെട്ടെന്നുതന്നെ ഒമഹയിലെ കുട്ടികളുടെ ആശുപത്രിയിലേക്ക് അവനെ എത്തിച്ചു. ട്യൂമര്‍, ബ്രെയിന്‍ സ്റ്റെം കീഴടക്കിയിരുന്നു. സ്ഥിതി വളരെ ഗുരുതരമായിരുന്നെങ്കിലും എല്ലാവരെയും അത്ഭുതപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് വിശുദ്ധ നിക്കോളാസിന്‍റെ പ്രത്യേകസഹായത്താല്‍ ഡിസംബറില്‍ മലാഖി വീണ്ടും ജീവനിലേക്ക് നടന്നടുത്തു. ആശുപത്രിയില്‍ അവനെ വിശുദ്ധ നിക്കോളാസ് സന്ദര്‍ശിച്ചുവത്രേ. ഏറെനേരം അവന്‍ മുഖത്തൊരു പുഞ്ചിരിയുമായി കിടന്നു.

കഴുത്തില്‍ ട്യൂബ് ഇട്ടിരുന്നതിനാല്‍ സംസാരിക്കാനാവുമായിരുന്നില്ല. പക്ഷേ പ്രിയപ്പെട്ടവരോട് സാധിക്കുന്നവിധത്തില്‍ ആശയവിനിമയം നടത്തുമായിരുന്നു. നഴ്സുമാരെയും മറ്റ് ആശുപത്രിജീവനക്കാരെയും കളിപ്പിക്കുകയും ചിരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യാനും അവന്‍ മറന്നില്ല. ആ ക്രിസ്മസും ന്യൂ ഇയറുമെല്ലാം ആശുപത്രിയില്‍ത്തന്നെ കഴിഞ്ഞു. ക്രിസ്മസിന് അമ്മയ്ക്ക് പ്രിയപ്പെട്ട കപ്പുച്ചിനോ എത്തിച്ചുനല്കി അമ്മയ്ക്ക് അവന്‍ സര്‍പ്രൈസ് ഒരുക്കി. 49 ദിവസമാണ് അവന്‍ ആശുപത്രിയില്‍ കിടന്നത്. ബിഷപ് പിവറുനാസും വൈദികരും സന്യാസിനികളും മറ്റ് ബന്ധുക്കളും സുഹൃത്തുക്കളുമായി ധാരാളം സന്ദര്‍ശകര്‍ വരുമായിരുന്നു.

എല്ലാവരും അവനുവേണ്ടി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞ ബിഷപ്പിനോട് ഉടനെവന്നു മലാഖിയുടെ ചോദ്യം, “ബൈഡനും എനിക്കായി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്നുണ്ടോ?” അതായിരുന്നു മലാഖി. ആരെയും ഒന്ന് രസിപ്പിക്കാന്‍ എപ്പോഴും അവന്‍ ശ്രമിച്ചു. സന്ദര്‍ശകരെല്ലാം അവനില്‍നിന്ന് എന്തെങ്കിലും സന്തോഷമോ ആശ്വാസമോ സ്വീകരിച്ചാണ് മടങ്ങിയത്.

എണ്ണുകയല്ല, എണ്ണം പറയണം

ആശുപത്രിക്കിടക്കയിലും മലാഖി തമാശകളും ചിരിയുമായി കഴിഞ്ഞു. തന്‍റെ വേദനകളെ ബോധപൂര്‍വം സ്വീകരിച്ചു. അതിന് രണ്ടാഴ്ച മുമ്പ് അവന്‍ അമ്മയോട് സംസാരിച്ചത് ഇങ്ങനെയാണ്, “അമ്മേ, ചിലപ്പോള്‍ നമുക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടവരോട് ഗുഡ്ബൈ പറയേണ്ടിവരും.” അതിന് തയാറായോ എന്ന് അമ്മ ചോദിച്ചപ്പോള്‍ ‘ഗുഡ്ബൈ പറയാന്‍ തയാറായിട്ടില്ല, പക്ഷേ സ്വര്‍ഗത്തിലേക്ക് പോകാന്‍ തയാറായി’ എന്നായിരുന്നു മലാഖി മറുപടി പറഞ്ഞത്.

ആ സംഭാഷണത്തിനുശേഷം രണ്ടാഴ്ചയ്ക്കകം, 2023 മെയ് ഒന്നിന്, അവന്‍ സ്വര്‍ഗത്തിലേക്ക് പറന്നു. അവന്‍ ആഗ്രഹിച്ചതുപോലെ, സ്വര്‍ഗത്തില്‍ കര്‍ത്താവിന്‍റെയും മാലാഖമാരുടെയുംകൂടെമാത്രമല്ല, തന്‍റെ ഡാഡിയോടുംകൂടെ ആയിരിക്കാന്‍ മലാഖിയ്ക്ക് സാധിച്ചു. ‘ജീവിതം ക്രിസ്തുവും മരണം നേട്ടവും’ (ഫിലിപ്പി 1/21) ആക്കിയ 12 വയസുകാരന്‍ കത്തോലിക്കന്‍.

മില്ലര്‍ കുടുംബം ആഗ്രഹിച്ച് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ച അത്ഭുതസൗഖ്യം മലാഖിക്ക് ലഭിച്ചില്ലെങ്കിലും
12 വര്‍ഷത്തോളംമാത്രം നീണ്ട അവന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍നിന്ന് അവര്‍ സ്വീകരിച്ച ആപ്തവാക്യം ശ്രദ്ധേയമാണ്, “ദിവസങ്ങള്‍ എണ്ണുകയല്ല വേണ്ടത്, എണ്ണം പറയത്തക്കവിധം ദിവസങ്ങളെ ഫലപ്രദമാക്കുകയാണ് വേണ്ടത്” (Don’t count the days, make the days count). സകലതിനുമുപരി ഈശോയെ സ്നേഹിച്ചും ദൈവം നല്കിയ കുരിശ് സ്വീകരിച്ച് സന്തോഷത്തോടെ ജീവിച്ചുകാണിച്ചും കടന്നുപോയ മലാഖി ഒരു വലിയ പ്രത്യാശ നല്കുന്നു, ഇന്നത്തെ കുട്ടികളില്‍നിന്നും വിശുദ്ധര്‍ രൂപപ്പെടുന്നുണ്ടെന്ന പ്രതീക്ഷ.

പന്തക്കുസ്തായ്ക്കുശേഷം പരിശുദ്ധാത്മപ്രേരണയാല്‍ യാക്കോബ് ശ്ലീഹാ സ്പെയ്നിലേക്കാണ് സുവിശേഷവുമായി പോയത്. എന്നാല്‍ ഏറെ അധ്വാനിച്ചിട്ടും കാര്യമായ ഫലപ്രാപ്തി അവിടെയുണ്ടായില്ല. ജനങ്ങള്‍ സുവിശേഷം സ്വീകരിക്കാതെ പോകുന്നത് കണ്ട യാക്കോബ് ശ്ലീഹാ തളര്‍ന്നു. തപിക്കുന്ന മനസോടെ സരഗോസ എന്ന സ്ഥലത്തെ എബ്രോ നദിയുടെ കരയില്‍ ശ്ലീഹാ പ്രാര്‍ത്ഥനയില്‍ മുഴുകിയിരുന്നപ്പോള്‍ ഒരു സ്തൂപത്തിന്‍റെ മുകളില്‍ മാതാവ് പ്രത്യക്ഷയായി.

ഉണ്ണിയേശുവിനെയും വഹിച്ചുനില്ക്കുന്ന തന്‍റെ ഒരു ചെറുരൂപം പരിശുദ്ധ മാതാവ് ശ്ലീഹായ്ക്ക് സമ്മാനിച്ചു. ആ രൂപം പില്ക്കാലത്ത് അവിടെ നിര്‍മിക്കപ്പെട്ട പരിശുദ്ധ മാതാവിന്‍റെ നാമത്തിലുള്ള ദൈവാലയത്തില്‍ പ്രതിഷ്ഠിക്കപ്പെട്ടു. ആ രൂപത്തിന് ഒരു പ്രത്യേകതയുണ്ട്, ഒരിക്കലും പൊടിപിടിക്കില്ല! മാത്രവുമല്ല ആ രൂപം നിര്‍മിക്കാന്‍ ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്ന പദാര്‍ത്ഥം എന്താണെന്ന് ഇതുവരെ കണ്ടുപിടിക്കാനും കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല.

പാപത്തിന്‍റെ കറയേശാത്തവളായ കന്യാമറിയം സമ്മാനിച്ച അഴുക്കുപുരളാത്ത ആ ചെറുരൂപം നമ്മോട് പറയാതെ പറയുന്നത് എന്താണ്? പാപത്തിന്‍റെ മാലിന്യം നീക്കി വിശുദ്ധിയില്‍ മുന്നേറാന്‍ ഏറ്റവും നല്ല സഹായിയാണ് പരിശുദ്ധ അമ്മ എന്നുതന്നെ.

പരിശുദ്ധ മറിയമേ, അങ്ങേ അമലോത്ഭവത്തിന്‍റെ ശക്തിയാല്‍ എന്‍റെ ശരീരത്തെ ശുദ്ധവും ആത്മാവിനെ പരിശുദ്ധവും ആക്കണമേ. എന്‍റെ അമ്മേ, ഈ ദിനം എല്ലാ മാരകപാപങ്ങളില്‍നിന്നും എന്നെ സംരക്ഷിക്കേണമേ. 

വിശുദ്ധ ജോണ്‍ മരിയ വിയാനി പറഞ്ഞ ഒരു സംഭവം. വിശുദ്ധ ഹിലാരിയോണ്‍ ഒരിക്കല്‍ ശിഷ്യന്‍മാരോടൊപ്പം തന്‍റെ കീഴിലുള്ള ആശ്രമങ്ങള്‍ സന്ദര്‍ശിക്കാന്‍ പോകുകയായിരുന്നു. യാത്രയ്ക്കിടെ ഒരു ഏകാന്തവാസിയുടെ ഭവനത്തിനടുത്തെത്തി. അയാളുടെ മുന്തിരിത്തോട്ടത്തെ സമീപിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചപ്പോഴേക്കുംതന്നെ അതിന്‍റെ വിവിധഭാഗങ്ങളില്‍ കാവല്‍നിന്നിരുന്നവര്‍ വിശുദ്ധന്‍റെയും ശിഷ്യരുടെയും നേര്‍ക്ക് അതാ കല്ലും മണ്ണും വാരി എറിയുന്നു! അവര്‍ വേഗം
അവിടെനിന്ന് രക്ഷപ്പെട്ടു.

അല്പദൂരം മുന്നോട്ടുപോയപ്പോള്‍ സാബാസ് എന്ന ഒരു ഏകാന്തവാസിയുടെ സ്ഥലമെത്തി. ഹിലാരിയോണും ശിഷ്യരും അതിലേ വരുന്നു എന്ന് കേട്ടപ്പോഴേ അയാള്‍ വേഗം തന്‍റെ മുന്തിരിത്തോപ്പിലേക്ക് വന്ന് ആ സംഘത്തോട് തന്‍റെ തോപ്പില്‍നിന്ന് ആവശ്യത്തിന് മുന്തിരിപ്പഴങ്ങള്‍ കഴിക്കാന്‍ ആവശ്യപ്പെടുകയാണ് ചെയ്തത്. യാത്രാസംഘം അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ക്ഷണം സ്വീകരിച്ചു. അല്പനാളുകള്‍ക്കുള്ളില്‍ ഈ രണ്ട് ഏകാന്തവാസികളുടെയും മുന്തിരിവിളവെടുപ്പിന്‍റെ കാലമായി.

ലുബ്ധനായിരുന്ന ആദ്യത്തെ വ്യക്തിക്ക് വളരെ കുറഞ്ഞ വിളവാണ് അത്തവണ ലഭിച്ചത്. വീഞ്ഞാകട്ടെ പുളിച്ചുപോകുകയും ചെയ്തു. എന്നാല്‍ സാബാസിന്‍റെ മുന്തിരിത്തോട്ടത്തില്‍നിന്ന് ഇരുപത് ദിവസങ്ങള്‍ക്കുശേഷം പതിവുള്ള പത്തുകുടത്തിനുപകരം മുന്നൂറുകുടം വീഞ്ഞാണ് നിര്‍മിക്കാന്‍ സാധിച്ചത്.

“എന്‍റെ നാമത്തെപ്രതി ഭവനത്തെയോ സഹോദരന്‍മാരെയോ
സഹോദരികളെയോ പിതാവിനെയോ മാതാവിനെയോ മക്കളെയോ
വയലുകളെയോ പരിത്യജിക്കുന്ന ഏതൊരുവനും നൂറിരട്ടി ലഭിക്കും; അവന്‍ നിത്യജീവന്‍ അവകാശമാക്കുകയും ചെയ്യും” (മത്തായി 19/29).

എന്‍റെ പിതാവ് ഒരപകടത്തില്‍പ്പെട്ട് ഏതാണ്ട് 15 വര്‍ഷക്കാലം കഴുത്തിന് താഴോട്ട് തളര്‍ന്നു കിടപ്പിലായിരുന്നു. 2022 ഫെബ്രുവരി ഒമ്പതിന് ശാരീരികസ്ഥിതി തീര്‍ത്തും മോശമായതിനാല്‍ ആശുപത്രിയില്‍ പ്രവേശിപ്പിച്ചു. അന്ന് രാവിലെ എട്ടുമണിയായപ്പോള്‍ എന്‍റെ ഒരു സുഹൃത്ത് ഹൈറേഞ്ചില്‍നിന്നും വിളിച്ചു; നന്നായി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്ന ഒരു കര്‍ഷകന്‍. ”എടാ, മൂന്നുമണി കഴിഞ്ഞ് അപ്പന്‍റെ അടുത്തുനിന്ന് എങ്ങും പോകരുത്. അപ്പന്‍ ഇന്നത്തെ ദിവസം കടക്കില്ല. മാലാഖമാര്‍ പരിപാടികളൊക്കെ തുടങ്ങും. മരിക്കുന്നതിനുമുമ്പ് അപ്പന്‍ കണ്ണു തുറക്കും, കരയും. നിന്നെ അന്വേഷിക്കും. നിന്നെ അനുഗ്രഹിക്കാതെ അപ്പന്‍ പോവില്ല.”

ഇതുകേട്ട് പെട്ടെന്ന് ഞാന്‍ അപ്പന്‍റെ മുറിയിലെത്തി. ഞങ്ങള്‍ മറ്റൊരു സമുദായത്തില്‍നിന്ന് മാമോദീസാ സ്വീകരിച്ച് കത്തോലിക്കാസഭയില്‍ വന്ന വ്യക്തികളായതുകൊണ്ട് ബന്ധുക്കളുമായി കാര്യമായ ബന്ധം ഇല്ല. പക്ഷേ സുഹൃത്ത് എന്നോട് ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞുകഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ എനിക്കെല്ലാവരെയും വിളിക്കാന്‍ തോന്നി. അതിനുമുമ്പ് ഞാന്‍ ആരെയും വിളിച്ചിരുന്നില്ല. പക്ഷേ എല്ലാവരും ഫോണ്‍ എടുത്തു. ഞാന്‍ പറഞ്ഞു, ”അപ്പന്‍ ഇന്നു കടക്കുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. ആശുപത്രിയില്‍ അഡ്മിറ്റാണ്. പറയണമെന്നു തോന്നി, അതാ വിളിച്ചത്.”

അപ്പന് ക്ഷമയുടെ മേഖലയില്‍ പരിഗണിക്കത്തക്ക പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. സഹോദരന്മാരുമായി പല പിണക്കങ്ങളും അവശേഷിച്ചിരുന്നു. പക്ഷേ അവരെല്ലാവരും വന്ന് അപ്പനെ കണ്ടു, ഞങ്ങളെയെല്ലാം ആശ്വസിപ്പിച്ചു. അവരൊക്കെ അപ്പന്‍റെ മൃതസംസ്‌കാരത്തിന് വന്നു. ദൈവാലയത്തില്‍ കയറി. സര്‍വശക്തനായ ഏകദൈവത്തിന്‍റെ മുമ്പില്‍ സകല മുഴങ്കാലും മടങ്ങും. ഞാനന്നത് കണ്ണുകൊണ്ട് കണ്ടു. അവരെല്ലാം മുട്ടുകുത്തി പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു. സെമിത്തേരിയില്‍ വന്ന് അന്ത്യോപചാരം ചെയ്തു. അതിനുശേഷം ഒരുപാട് സമയം ഞങ്ങളുമൊത്ത് ചെലവഴിച്ചാണ് മടങ്ങിയത്.

അപ്പന്‍ മരിക്കുന്നതിന്‍റെ അന്ന് മൂന്നുമണിക്കുശേഷം ഞാന്‍ എങ്ങും പോയിരുന്നില്ല. അപ്പനെ ചുറ്റിപ്പറ്റിത്തന്നെ നില്‍ക്കുകയായിരുന്നു. ഏതാണ്ട് അഞ്ചുമണിയോടടുത്തു. കാഞ്ഞിരപ്പള്ളി ബിഷപ് മാര്‍ ജോസ് പുളിക്കല്‍ പിതാവ് അപ്പനെ കാണാന്‍ വന്നു. ആശീര്‍വാദം കൊടുത്ത് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു. തുടര്‍ന്ന് ഒരു നഴ്‌സ് പള്‍സ് നോക്കാന്‍ വന്നു. വലതുകൈയില്‍ കിട്ടുന്നില്ല. അതിനാല്‍ സഹായത്തിനായി എന്നോട് മറുവശത്തേക്ക് വരാന്‍ പറഞ്ഞു. ആ സമയം രാവിലെ സുഹൃത്ത് പറഞ്ഞതുപോലെതന്നെ അപ്പന്‍ കണ്ണു തുറന്നു. അതിനുമുമ്പ് രണ്ടുമൂന്നു ദിവസമായി കണ്ണൊന്നും തുറന്നിരുന്നില്ല. കൃഷ്ണമണി കിടന്നോടാന്‍ തുടങ്ങി. കരയാന്‍ തുടങ്ങി. ഞാന്‍ അപ്പന്‍റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. എന്‍റെ മുഖത്ത് നോക്കിയപ്പോള്‍ ആ കൃഷ്ണമണി നിലച്ചു. ഞാനപ്പോള്‍ അപ്പന്‍റെ വലതുകൈ എടുത്ത് എന്‍റെ വലതുകൈയില്‍ പിടിച്ചു. 15 വര്‍ഷമായി അനങ്ങാതിരുന്ന കൈ വിറയ്ക്കുന്നതാണ് അപ്പോള്‍ കണ്ടത്. എന്‍റെ കൈയിലേക്ക് മുറുകെ പിടിച്ച് അപ്പന്‍ മരിച്ചു. ”മരിക്കുന്നതിനുമുമ്പ് നിന്നെ അനുഗ്രഹിക്കാതെ അപ്പന്‍ പോവില്ല!” അതൊരു പ്രവചനദൂതായി കാതില്‍ അലയടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

ചെറുപ്പംമുതല്‍ അപ്പനും ഞാനുമായി വളരെയേറെ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്നെ കഠിനമായി അടിച്ചിട്ടുണ്ട്, ഒരുപാട് വഴക്ക് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ചിലപ്പൊഴൊക്കെ ശപിച്ചിട്ടുണ്ട്. മിണ്ടാതിരുന്നിട്ടുണ്ട്, അപമാനിച്ചിട്ടുണ്ട്, എന്‍റെ അടുത്തുനിന്ന് പിണങ്ങി ഇറങ്ങിപ്പോയിട്ടുണ്ട്. ഒരു ഫോണ്‍കോള്‍പോലും ഇല്ലാതെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ ഇരുന്നിട്ടുണ്ട്. അങ്ങനെ ചിന്തിക്കാവുന്നതിലുമപ്പുറം പ്രശ്‌നത്തിലൂടെ ഞാനും അപ്പനും കടന്നുപോയിട്ടുണ്ട്. അതിന്‍റെ വേദനകളെല്ലാം എന്‍റെ മനസില്‍ കിടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. മരണശേഷം അപ്പനെ മോര്‍ച്ചറിയില്‍ വച്ചു. പത്താം തിയതി ദൈവാലയത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ മാത്രമേ ആംബുലന്‍സില്‍ ഉള്ളൂ. ഞാന്‍ അപ്പനോട് ചോദിച്ചു, ”മരിച്ചെന്ന ഒരു തോന്നല്‍ ഇല്ലാതെ, ഇങ്ങനെ അനുഗ്രഹിച്ചു മരിക്കാനായിരുന്നേല്‍ പിന്നെ എന്തിനാ ജീവിച്ചിരുന്ന നാളുകളില്‍ എന്നോട് ഇങ്ങനെയൊക്കെ പെരുമാറിയത്?”

അപ്പോള്‍ അപ്പന്‍ എന്നോടിങ്ങനെ പറയുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു ”എന്‍റെ കുഞ്ഞേ, നിന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍ എന്തു പ്രതിസന്ധി വന്നാലും നീ അതു മറികടക്കുന്നില്ലേ? അതിന് നിനക്ക് വല്ലാത്ത ഒരാത്മധൈര്യം ഉണ്ടല്ലോ. അത് എവിടെനിന്നാ നിനക്ക് കിട്ടിയത് എന്നറിയാമോ? ഞാന്‍ ഇങ്ങനെയൊക്കെ ചെയ്തതുകൊണ്ടാണ്.”
മൂന്ന് കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ ജനിച്ചിട്ടും ഒരു അപ്പനാരാണ് എന്ന് മനസിലാവാതിരുന്ന ഞാന്‍ ആ നിമിഷം മുതല്‍ ഒരപ്പനാരാണെന്ന് മനസിലാക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ഓരോ ആണും അപ്പനാരാണെന്ന് പഠിക്കുന്നത് സ്വന്തം അപ്പന്‍ പോയിക്കഴിയുമ്പോഴാണ്. അപ്പനെ ദൈവാലയത്തില്‍നിന്ന് സെമിത്തേരിയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകുമ്പോള്‍ ചങ്കുപൊട്ടി ഞാന്‍ കര്‍ത്താവിനോട് ചോദിച്ചു, ”കര്‍ത്താവേ ക്ഷമ, സഹനം- ഒക്കെ പഠിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന പാഠശാലയാണല്ലോ നീ എടുത്തോണ്ടുപോകുന്നത്. ഇനി ഞാന്‍ ഏത് പാഠശാലയില്‍ ചെന്നു പഠിക്കും?”

അപ്പന്‍റെ മരണത്തിനുശേഷം സമസ്ത മേഖലയിലും ദൈവം എന്നെ അനുഗ്രഹിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ജോലിയില്‍, ഭവനത്തില്‍, ശുശ്രൂഷയില്‍ എല്ലാം… ‘പിതാവിന്‍റെ അനുഗ്രഹം മക്കളുടെ ഭവനത്തെ ബലവത്താക്കും’ (പ്രഭാഷകന്‍ 3/9).
ഗദ്‌സമനിയിലെ അപ്പന്‍റെ ‘കടുത്ത നിശബ്ദത’പോലെതന്നെ അവനവന്‍റെ കുരിശെടുക്കാന്‍ നമ്മെ ശക്തരാക്കേണ്ടതിന് നമ്മുടെ അപ്പന്മാരെയും സ്വര്‍ഗത്തിലെ അപ്പന്‍ അവനെപ്പോലെയാക്കിയെന്നിരിക്കും. അതിനാല്‍ അപ്പന്‍മാരോട് ക്ഷമിക്കുക. ഭൗമികപിതാക്കന്‍മാര്‍ തങ്ങളുടെ ഇഷ്ടമനുസരിച്ച് കുറച്ചുസമയം നമ്മെ പരിശീലിപ്പിച്ചു. എന്നാല്‍ ദൈവം നമ്മെ പരിശീലിപ്പിക്കുമ്പോള്‍ അതിലൂടെ നമുക്ക് നന്മയുണ്ടാകുകയും തന്‍റെ പരിശുദ്ധിയില്‍ നാം പങ്കുകാരാകുകയും ചെയ്യും (ഹെബ്രായര്‍ 12/10).

മാരി ക്യരെ എന്ന ഫ്രഞ്ച് കത്തോലിക്കാ നഴ്‌സ് 1960കളില്‍ വാഹനാപകടത്തില്‍പ്പെട്ട ഒരാളെ പരിചരിക്കാനിടയായി. ആശുപത്രിയിലെത്തി ഏതാനും മണിക്കൂറുകള്‍ക്കുള്ളില്‍ മരിച്ച അയാളെ തിരിച്ചറിയാനുള്ള ഒന്നും അയാളുടെ പക്കലുണ്ടായിരുന്നില്ല. എന്നാല്‍ ആത്മകഥാംശമുള്ള കുറിപ്പുകള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. അനേകം പേരോടൊപ്പം കരുതിക്കൂട്ടി കത്തോലിക്കാ സഭയെ തകിടം മറിക്കാനും ഉള്ളില്‍നിന്ന് തകര്‍ക്കാനും ശ്രമിച്ച ഒരു കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ആയിരുന്നു അയാള്‍ എന്ന് അതില്‍ വ്യക്തമായിരുന്നു. മാരി ക്യരെ പില്‍ക്കാലത്ത് ആ കുറിപ്പുകള്‍ ഒരു പുസ്തകമാക്കി, ‘എ എ 1025- ഒരു ആന്റി അപ്പസ്‌തോലന്‍റെ ഓര്‍മ്മക്കുറിപ്പുകള്‍.’
പുസ്തകത്തില്‍ പരാമര്‍ശിക്കുന്നതനുസരിച്ച് നായകന്‍ കറുത്ത മുടിക്കാരിയായ ഒരു ഫ്രഞ്ച് യുവതിയെ പ്രണയിച്ചിരുന്നു. ഉറച്ച കത്തോലിക്കയായിരുന്നു ആ യുവതി. അയാളെക്കുറിച്ച് കുറെയൊക്കെ മനസിലാക്കിയപ്പോള്‍ ആ യുവതി അയാള്‍ക്കെഴുതിയ കത്തില്‍നിന്നൊരു ഭാഗമാണിത്.

പ്രിയനേ, ദൈവമില്ലാത്ത ഒരു സഭ സ്ഥാപിക്കുന്നതില്‍ നീ വിജയിച്ചാല്‍ത്തന്നെ, നീ വിജയിച്ചതായി കണക്കാക്കാന്‍ പറ്റില്ല. എന്തെന്നാല്‍ അതുവഴി ദൈവത്തെ ചെറുതാക്കാന്‍ നിനക്ക് കഴിയില്ല. കൊല്ലാനും കഴിയില്ല. ഞാന്‍ നിന്നെയോര്‍ത്ത് വിലപിക്കുകയാണ്. കാരണം അത്ര ബാലിശമായ ജോലിയിലാണ് നീ ഏര്‍പ്പെട്ടിരിക്കുന്നത്. നീ നശിപ്പിക്കാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ദൈവം എല്ലായിടത്തുമുണ്ട്; എല്ലാത്തിന്‍റെയും അധിപനായി. നീ ജീവിക്കുന്നത് അവന്‍മൂലമാണ്; ജീവിതത്തില്‍ തുടരുന്നതും. സഭയെ ബലഹീനമാക്കുന്നതില്‍ നീ വിജയിച്ചേക്കാം. എന്നാല്‍ കഴിഞ്ഞ രണ്ടായിരം വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കിടില്‍ എത്രയോ തവണ അങ്ങനെ സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നു. എന്നാല്‍ അവയെയൊക്കെ അതിജീവിച്ച് ഓരോ തവണയും കൂടുതല്‍ മനോഹരിയും ശക്തയുമായി അവള്‍ പൂര്‍ണസ്ഥിതി പ്രാപിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. യേശുക്രിസ്തുവിന്‍റെ സഭയ്ക്ക് അനശ്വരത വാഗ്ദാനം ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട് എന്ന് മനസിലാക്കുക. ഇതറിയുന്ന സഭ എന്‍റെ അധരങ്ങളിലൂടെ നിന്നോട് ഉറക്കെ വിളിച്ചുപറയുകയാണ്- പരിശുദ്ധ ത്രിത്വം ഒരിക്കലും സഭയെ പരിത്യജിക്കുകയില്ല. അവള്‍ക്കെതിരെയുള്ള ഓരോ ആക്രമണവും വിശ്വാസത്തെ വിശുദ്ധീകരിക്കുന്നതിനായി ദൈവം അനുവദിക്കുന്ന ശോധനയാണ്.
പൂര്‍ണമായും മനുഷ്യന്റേതുമാത്രമായ ഒരു സഭയില്‍ ചേരാനുള്ള പ്രലോഭനത്തിന് വളരെ ആത്മാക്കള്‍ വശംവദരായേക്കാം. എല്ലാ വിശ്വാസങ്ങളും സമ്മിശ്രമായി ഒത്തുചേരുന്ന അത്തരമൊരു സഭയില്‍ വ്യത്യസ്ത വിശ്വാസങ്ങളെ തിരിച്ചറിയാന്‍ കഴിയാതെ വരുമെന്ന് നീ കണക്കുകൂട്ടുന്നു. എന്നാല്‍ കത്തോലിക്കാസഭ വ്യതിരിക്തമായി നിലനില്‍ക്കുകതന്നെ ചെയ്യും. നീ അവളെ പീഡിപ്പിച്ചാല്‍ അവള്‍ മറഞ്ഞിരുന്നുവെന്ന് വരും. എന്നാല്‍ അവളുടെ ആത്മാവ് ഉണര്‍ന്നുനില്‍ക്കുകതന്നെ ചെയ്യും.
സ്വര്‍ഗീയമായ വെളിപാടിനോടുള്ള വിധേയത്വമാണ് ഈ സഭയെ തിരിച്ചറിയാനുള്ള അടയാളം. നിനക്ക് പരിചിതമായി നീ കാണുന്നതില്‍നിന്ന് വ്യത്യസ്തമാണ് സഭയുടെ മേഖല. അത് പ്രകൃത്യാതീതവും വിശുദ്ധവുമാണ്….

ഒരു ലേഖനം ഈയടുത്ത ദിവസങ്ങളില്‍ വായിക്കുവാനിടയായി. അര്‍നോള്‍ഡ് ഷ്വാര്‍സ്നെഗര്‍ എന്ന മഹാനായ ഹോളിവുഡ് നടന്‍റെ ജീവിതത്തിലെ ഒരു അനുഭവമായിരുന്നു പ്രസ്തുത ലേഖനത്തില്‍ പരാമര്‍ശിച്ചിരുന്നത്. ജീവിതത്തില്‍ വ്യത്യസ്തമേഖലകളിലായി ധാരാളം പണവും പ്രശസ്തിയും സമ്പാദിച്ച വ്യക്തിയായിരുന്നു അര്‍നോള്‍ഡ് ഷ്വാര്‍സ്നെഗര്‍. നടന്‍, നിര്‍മ്മാതാവ്, ബിസിനസ്സുകാരന്‍, രാഷ്ട്രീയക്കാരന്‍, പ്രൊഫഷണല്‍ ബോഡി ബില്‍ഡര്‍ എന്നീ നിലകളിലെല്ലാം തന്‍റെ വ്യക്തിമുദ്ര പതിപ്പിച്ച അദ്ദേഹം ലോകദൃഷ്ടിയില്‍ പലരുടെയും ആരാധനാപാത്രമായിരുന്നു.
ഒരിക്കല്‍ അദ്ദേഹം കാലിഫോര്‍ണിയയുടെ ഗവര്‍ണറായി തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു. ഗവര്‍ണറായിരിക്കെ അദ്ദേഹം അവിടെയുള്ള ഒരു ഹോട്ടല്‍ ഉദ്ഘാടനം ചെയ്തു. ഷ്വാര്‍സ്നെഗറോടുള്ള ആദരസൂചകമായി ഹോട്ടലധികൃതര്‍ വെങ്കലത്തില്‍ തീര്‍ത്ത അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ഒരു പ്രതിമയും ഹോട്ടലിനു മുന്‍പില്‍ സ്ഥാപിച്ചിരുന്നു. ബോഡി ബില്‍ഡറായ അര്‍നോള്‍ഡ് ഷ്വാര്‍സ്നെഗറുടെ ഗാംഭീര്യം വിളിച്ചോതുന്ന ആ പ്രതിമ അതുവഴി കടന്നുപോയിരുന്ന എല്ലാവരെയും വളരെയധികം ആകര്‍ഷിച്ചിരുന്നു. ഉദ്ഘാടനദിവസം അത്യാധുനിക സൗകര്യങ്ങളെല്ലാമുണ്ടായിരുന്ന ആ ഹോട്ടലിന്‍റെ ഉടമസ്ഥര്‍ അദ്ദേഹത്തിനൊരു വാഗ്ദാനവും നല്‍കുകയുണ്ടായി. അതിപ്രകാരമായിരുന്നു, ‘സാറിവിടെ എപ്പോള്‍ വന്നാലും താമസിക്കാന്‍ ഒരു മുറി സൗജന്യമായി ഞങ്ങള്‍ സാറിന് തരും.’

ഗവര്‍ണര്‍ സ്ഥാനം ഒഴിഞ്ഞതിനുശേഷം ഒരുദിവസം അര്‍നോള്‍ഡ് ഈ ഹോട്ടലിലെത്തി അവിടെ താമസിക്കാനുള്ള തന്‍റെ ആഗ്രഹം പ്രകടിപ്പിച്ചു. എന്നാല്‍ മുറി സൗജന്യമായി നല്‍കാന്‍ ഹോട്ടല്‍ മാനേജ്മെന്റ് വിസമ്മതിച്ചു. വളരെ തിരക്കേറിയ സമയമായതിനാല്‍ പണം തന്നാല്‍ മാത്രമേ മുറി അനുവദിക്കുകയുള്ളൂ എന്നു പറഞ്ഞ അവര്‍ തങ്ങളുടെതന്നെ മുന്‍ വാഗ്ദാനത്തില്‍ നിന്ന് പിന്നോട്ടുപോയി. അര്‍നോള്‍ഡ് ഉടനെതന്നെ ഒരു സ്ലീപ്പിംഗ് ബാഗ് വാങ്ങിക്കൊണ്ടുവന്ന് തന്‍റെതന്നെ പ്രതിമയുടെ ചുവട്ടില്‍ വിരിച്ചു കിടന്നു. തുടര്‍ന്ന് സാമൂഹ്യമാധ്യമങ്ങളില്‍ ‘ഒീം ഠശാല െവമ്‌ല രവമിഴലറ’ എന്ന തലക്കെട്ടോടെ തെരുവില്‍ പ്രതിമയ്ക്കുകീഴെ താനുറങ്ങുന്ന ചിത്രം ഷ്വാര്‍സ്നെഗര്‍ പങ്കുവച്ചു. ശേഷം അദ്ദേഹം ഇപ്രകാരം എഴുതി, ‘ഞാന്‍ പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരു സ്ഥാനം വഹിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍ എന്നെ അവര്‍ പ്രശംസിക്കുകയും ബഹുമാനിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. എന്നാല്‍ എന്‍റെ സ്ഥാനം നഷ്ടപ്പെട്ടപ്പോള്‍ അവരെന്നെ മറന്നു. എന്നോടു പറഞ്ഞ വാഗ്ദാനവും അവര്‍ നിറവേറ്റിയില്ല. നിങ്ങളുടെ സ്ഥാനമാനങ്ങളെയോ കൈയിലുള്ള പണത്തെയോ നിങ്ങളുടെ അധികാരത്തെയോ ശക്തിയെയോ നിങ്ങളുടെ ബുദ്ധിയെയോ ആശ്രയിക്കുകയോ വിശ്വസിക്കുകയോ അരുത്. അത് ഒരിക്കലും നിലനില്‍ക്കുകയില്ല’.

അര്‍നോള്‍ഡ് ഷ്വാര്‍സ്നെഗര്‍ എന്ന മഹാനടന്‍റെ അനുഭവം നമ്മോടു പറയുന്നതിതാണ്: ലോകം വിലമതിക്കുന്ന സമ്പത്തും ആരോഗ്യവും ബുദ്ധിയും സ്ഥാനമാനങ്ങളും ഒന്നും നിലനില്ക്കുന്നതല്ല. എല്ലാം ക്ഷണനേരംകൊണ്ട് നഷ്ടപ്പെട്ടെന്നിരിക്കും. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അവയിലൊന്നിലും ആശ്രയിക്കരുത്.
ദൈവമക്കള്‍ക്ക് ഈയൊരു അവസ്ഥയുണ്ടായാല്‍ എങ്ങനെ കൈകാര്യം ചെയ്യാന്‍ സാധിക്കുമെന്ന് ഞാന്‍ ചിന്തിച്ചു. സമ്പത്തും ബഹുമതിയും സ്ഥാനമാനങ്ങളും ആരോഗ്യവും കഴിവുകളുമെല്ലാം ഈശോയുടെ ദാനങ്ങളാണ്. അവയെല്ലാം ധാരാളമായിത്തന്ന ദൈവത്തെ നാം ആരാധിച്ച് മഹത്വപ്പെടുത്തണം. ലഭിച്ച അനുഗ്രഹങ്ങളെല്ലാം ദൈവം നമുക്ക് ദാനമായി നല്‍കിയതാണ് എന്ന പൂര്‍ണബോധ്യം നമുക്കുണ്ടെങ്കില്‍ എപ്പോഴും നാം ദൈവത്തെ മഹത്വപ്പെടുത്തും.

നമ്മുടെ കഴിവുകളിലേക്ക് നോക്കി, ഇത് എന്റേതാണ് എന്ന സ്വാര്‍ത്ഥചിന്തയില്‍ നാം ജീവിക്കരുത്. സ്വാര്‍ത്ഥതയും അഹങ്കാരവും നമ്മിലുണ്ടായാല്‍, അത് നാശത്തിന്‍റെ മുന്നോടിയായിത്തീരും. ഒരുപക്ഷേ വലിയ തകര്‍ച്ചകള്‍ ഒന്നുംതന്നെ നമ്മുടെ അനുദിനജീവിതത്തിലുണ്ടാകണമെന്നില്ല. എങ്കിലും ചെറിയ ചെറിയ പ്രയാസങ്ങള്‍ എല്ലാവരുടെയും ജീവിതത്തിലുണ്ടാകും. നമ്മെ സ്നേഹിക്കുന്ന ദൈവം, നമ്മുടെ വിശുദ്ധീകരണത്തിനു വേണ്ടി അനുവദിക്കുന്ന സഹനങ്ങള്‍ എന്നുംതന്നെ നമ്മുടെ ജീവിതത്തിലുണ്ടാകും. ആത്മീയമായ പുണ്യം നേടാന്‍ ഇത്തരം സഹനങ്ങള്‍ നമ്മെ വളരെയധികം സഹായിക്കും.

ഒരു ദിവസത്തില്‍ത്തന്നെ എളിമപ്പെടാന്‍ എത്രയോ അവസരങ്ങളാണ് നമുക്ക് ജീവിതത്തില്‍ ലഭിക്കുന്നത്. ജീവിതപങ്കാളി, മാതാപിതാക്കള്‍, മക്കള്‍ എന്നിവരോടൊക്കെ സ്നേഹത്തില്‍ വര്‍ത്തിക്കണമെങ്കില്‍ എളിമപ്പെടല്‍ ആവശ്യമാണല്ലോ. വിട്ടുകൊടുക്കാനും താഴാനും എളിമപ്പെടാനും ഓരോ നിമിഷത്തിലും തയ്യാറായാല്‍ പുണ്യപൂര്‍ണ്ണതയില്‍ എത്തിച്ചേരാന്‍ നമുക്ക് സാധിക്കും. നമ്മുടെ സ്വന്തം ഇഷ്ടങ്ങള്‍ ത്യജിക്കേണ്ടിവരുമ്പോള്‍, നമ്മെത്തന്നെ നാം എളിമപ്പെടുത്തുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. ഇതിന് ദൈവസന്നിധിയില്‍ വലിയ വിലയുണ്ട്. സന്തോഷത്തോടെ, ഈശോയോടുള്ള സ്നേഹത്തെപ്രതി ത്യജിക്കാന്‍ സാധിക്കണമെന്നുമാത്രം.

മുകളില്‍ പറഞ്ഞ അനുഭവത്തില്‍ അര്‍നോള്‍ഡ് പ്രതികരിച്ചത് നാം കണ്ടല്ലോ. അദ്ദേഹം വലിയ ഒരു നടന്‍ ആയിരുന്നതുകൊണ്ട് അങ്ങനെ പ്രതികരിച്ചു. എന്നാല്‍ ദൈവമക്കളായ നാം പ്രതികരിക്കേണ്ടത് എങ്ങനെയാണ്? നമ്മെ വിശുദ്ധിയിലേക്ക് വളര്‍ത്തുന്നതിനാണ് ദൈവം അത്തരം അനുഭവങ്ങള്‍ അനുവദിക്കുന്നത് എന്ന മനോഭാവത്തോടെ അവയെ നാം സ്വീകരിക്കണം. പത്രോസ് ശ്ലീഹാ നമ്മെ ഉദ്ബോധിപ്പിക്കുന്നു. ‘അല്‍പകാലത്തേക്കു വിവിധ പരീക്ഷകള്‍ നിമിത്തം നിങ്ങള്‍ക്കു വ്യസനിക്കേണ്ടിവന്നാലും അതില്‍ ആനന്ദിക്കുവിന്‍. കാരണം, അഗ്‌നിശോധനയെ അതിജീവിക്കുന്ന നശ്വരമായ സ്വര്‍ണ്ണത്തേക്കാള്‍ വിലയേറിയതായിരിക്കും പരീക്ഷകളെ അതിജീവിക്കുന്ന നിങ്ങളുടെ വിശ്വാസം’ (1 പത്രോസ് 1/6,7). പുണ്യം നേടാന്‍ ദൈവം അനുവദിക്കുന്ന സഹനങ്ങള്‍ നാം ബോധപൂര്‍വം സ്വീകരിക്കണം.

നമ്മുടെ ബലഹീനതകളും കുറവുകളും നമുക്ക് ആത്മീയ വളര്‍ച്ച ലഭിക്കുന്നതിനായി ദൈവം അനുവദിക്കുന്നതാണ്. അതുപോലെ ചില സമയങ്ങളില്‍ പിശാചിന്‍റെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളും നമുക്ക് പുണ്യം നേടാനായി ദൈവം അനുവദിക്കുന്നതാണ്. നാം സ്വയം ഏറ്റെടുക്കുന്ന സഹനങ്ങളും ഉപവാസവും മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് ചെയ്യുന്ന ശുശ്രൂഷകളും നമ്മെ വിശുദ്ധരാകാന്‍ സഹായിക്കും. അതെല്ലാം നമ്മുടെ നിത്യജീവനുവേണ്ടിയുള്ള സമ്പാദ്യമാണ്.
നമ്മുടെ ജീവിതത്തില്‍ പുണ്യം നേടാന്‍ ദൈവം തരുന്ന അവസരങ്ങള്‍ നിത്യജീവന്‍ നേടിയെടുക്കാന്‍ അത്യാവശ്യം വേണ്ടതാണ്. ഈ ലക്ഷ്യബോധം നമുക്കുണ്ടെങ്കില്‍ ഏത് സഹനത്തെയും ഈശോയോട് ചേര്‍ന്ന് സന്തോഷത്തോടെ സ്വീകരിക്കാന്‍ സാധിക്കും. ‘ശാന്തമാവുക, ഞാന്‍ ദൈവമാണെന്നറിയുക’ എന്ന തിരുവചനം ഏറ്റുചൊല്ലി ശാന്തതയോടെ സൗമ്യതയോടെ പ്രതികരിച്ചാല്‍ മാത്രം മതി. പുണ്യം അഭ്യസിക്കാന്‍ ഒരു എളുപ്പവഴിയാണ് ഇത്.

നമ്മുടെ മാതാപിതാക്കള്‍, ജീവിതപങ്കാളി, മക്കള്‍, സഹപ്രവര്‍ത്തകര്‍ ഇവരെയെല്ലാം ഈശോ നമുക്ക് സ്നേഹിക്കാന്‍ തന്നിരിക്കുന്നതാണ്. പലപ്പോഴും ഇവരില്‍ നിന്നെല്ലാം നമുക്ക് സഹനങ്ങള്‍ ഉണ്ടാകാനിടയുണ്ട്. നമ്മുടെ പ്രതീക്ഷയ്ക്കൊത്ത് അവര്‍ നമ്മെ മാനിച്ചു എന്നിരിക്കില്ല. അപ്പോഴെല്ലാം നാം സ്നേഹത്തോടെ അവരോട് പ്രതികരിച്ചാല്‍ അവിടെ ദൈവമഹത്വം ഉണ്ടാകും. നമ്മുടെ ആത്മീയ വളര്‍ച്ചയും ത്വരിതപ്പെടും.
ഈശോയുടെ മകന്‍ അല്ലെങ്കില്‍ മകള്‍ എന്ന പദവിയില്‍ ജീവിക്കുന്ന നാം ജീവിതത്തില്‍ കഷ്ടങ്ങളും നഷ്ടങ്ങളും ഉണ്ടാകുമ്പോള്‍ ഈശോയോട് ചേര്‍ന്ന് നിന്ന് അവയൊക്കെ കൈകാര്യം ചെയ്യണം. ഏതാണ്ട് മൂന്നു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് മുന്‍പ് പെട്ടെന്ന് എന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍ താങ്ങാനാവാത്ത ഒരു സഹനമുണ്ടായി. ഞാന്‍ ഈശോയുടെ അടുത്തേക്കോടിച്ചെന്ന് ഇരുന്നു. വീട്ടില്‍ വേറെ ആരും ഇല്ലായിരുന്നു.

ഭിത്തിയില്‍ ഇരുന്ന കുരിശുരൂപം എടുത്ത് ഞാന്‍ എന്‍റെ ഹൃദയത്തോട് ചേര്‍ത്തുവച്ചു. ഏതാണ്ട് 30 മിനിറ്റ്നേരം എന്‍റെ കണ്ണില്‍ നിന്ന് കണ്ണുനീര്‍ ഒഴുകി. ആ സഹനത്തെ രക്ഷാകരമാക്കിത്തീര്‍ക്കാന്‍ ഈശോ അനുഗ്രഹിച്ചു. ഓരോ സഹനത്തിനും ഒരു രക്ഷാകരമൂല്യം ഉണ്ട്. കൃപയില്‍, വിശ്വാസത്തില്‍, വളരണമെന്നുണ്ടെങ്കില്‍ സഹനങ്ങളെ നന്ദിയോടെ സ്വീകരിച്ചാല്‍ മതിയാകും. ഓരോ സഹനത്തിന്‍റെ പുറകിലും ഒരു അനുഗ്രഹം ഒളിഞ്ഞു കിടപ്പുണ്ട്. വചനം പറയുന്നു, ‘അന്യായമായി പീഡിപ്പിക്കപ്പെടുമ്പോള്‍, ദൈവചിന്തയോടെ വേദനകള്‍ ക്ഷമാപൂര്‍വം സഹിച്ചാല്‍ അത് അനുഗ്രഹകാരണമാകും’ (1 പത്രോസ് 2/19). തിരുവചനങ്ങള്‍ ജീവിതത്തില്‍ പ്രാവര്‍ത്തികമാക്കാന്‍ വേണ്ട കൃപയും ഈശോ തരും.

നിത്യതയിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നതിന് അനുദിനമുള്ള സഹനങ്ങള്‍ നമ്മെ സഹായിക്കും. ഒരു ക്രിസ്ത്യാനിയുടെ ജീവിതത്തില്‍ സഹനങ്ങള്‍ അനിവാര്യമാണ്. ‘സ്വന്തം കുരിശെടുത്ത് എന്നെ അനുഗമിക്കാത്തവന്‍ എനിക്ക് യോഗ്യനല്ല’ (മത്തായി 10/38).
പ്രാര്‍ത്ഥന
കാരുണ്യവാനായ ഈശോയേ, ഞങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിലുണ്ടാകുന്ന സഹനങ്ങള്‍ രക്ഷാകരമാക്കുന്നതിന് ഞങ്ങളെ അനുഗ്രഹിക്കണമേ. അതുവഴി ഞങ്ങളും, ഞങ്ങള്‍ക്ക് സ്നേഹിക്കുവാനായി തന്നിരിക്കുന്ന വ്യക്തികളും രക്ഷപ്രാപിക്കട്ടെ.