ആരോ എന്‍റെ പ്രാര്‍ത്ഥന കേള്‍ക്കുന്നുണ്ട്!
അന്ന് എനിക്ക് ഏതാണ്ട് പതിനേഴ് വയസ് പ്രായം, എന്‍ജിനീയറിംഗ് പഠനം നടത്തുന്നു. കോളേജില്‍വച്ച് നടത്തിയ ഒരു മെഡിക്കല്‍ ചെക്കപ്പില്‍ ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞു, ”നിങ്ങളുടെ ഹൃദയത്തിന് എന്തോ തകരാറുണ്ട്, കാര്‍ഡിയോളജിസ്റ്റിനെ കാണണം.” ഞാന്‍ ആകെ വിഷമത്തിലായി. കാരണം ചെറുപ്പംമുതല്‍ പലപ്പോഴും നെഞ്ചുവേദന വരാറുള്ളതാണ്. അപ്പോഴൊക്കെ ആരും കാണാതെ വേദന സഹിച്ച് കരയുകയാണ് പതിവ്. കാരണം എഹോസ്റ്റലിലായിരുന്ന ദിവസം ഞാനൊരു സ്വപ്നം കണ്ടു. ഒരു കുന്നിന്‍റെ മുകളില്‍ ഒരു വിശുദ്ധന്‍റെ കൂടാരം. ആളുകള്‍ അവിടെ വരുന്നു. കിളിവാതിലുകള്‍മാത്രമുള്ള ആ കൂടാരത്തിനുള്ളിലേക്ക് നോക്കി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്നു. ഞാനും ഒരു കിളിവാതിലിലൂടെ നോക്കി, വിശുദ്ധന്‍റെ രൂപത്തിന്‍റെ ഒരു വശമാണ് ഞാന്‍ കണ്ടത്. എന്‍റെ മനസ് പറഞ്ഞു അത് സെയ്ന്റ് ആന്റണി ആണെന്ന്. പെട്ടെന്ന് ആ രൂപത്തിന് ജീവന്‍ വച്ചു. അദ്ദേഹം എന്നോട് ചോദിച്ചു, ”നിനക്കെന്തുവേണം?” ആറാമത്തെ വയസില്‍ വിദേശത്തുവച്ച് ഒരു അപകടത്തില്‍ അച്ഛന്‍ മരിച്ചു. അന്നാളുകള്‍മുതല്‍ കുടുംബത്തിന്‍റെ സ്ഥിതിയും മോശമായതാണ്. അതിനാല്‍ സ്വതവേ ദുഃഖത്തിലായിരിക്കുന്ന അമ്മയെയും കുടുംബാംഗങ്ങളെയും കൂടുതല്‍ വിഷമിപ്പിക്കേണ്ടെന്ന് കരുതിയാണ് അത്രയും നാള്‍ രഹസ്യമായി സഹിച്ചത്.
അതുവരെയും ഞങ്ങളുടെ വിശ്വാസപ്രകാരം ക്ഷേത്രങ്ങളില്‍ പോകുമ്പോഴെല്ലാം ഹൃദയമുരുകി പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചിരുന്നു, കുഴപ്പമൊന്നുമുണ്ടാകല്ലേ എന്ന്. പക്ഷേ ഞാന്‍ ഭയപ്പെട്ടിരുന്നതുതന്നെ നേരിടേണ്ടിവന്നിരിക്കുകയാണ്. പക്ഷേ വീട്ടില്‍ കാര്യം അവതരിപ്പിച്ചപ്പോള്‍ ആര്‍ക്കും ഒരു ഞെട്ടല്‍ കണ്ടില്ല. സാവധാനമാണ് കാര്യം മനസിലായത്, എനിക്ക് ജനിച്ചപ്പോഴേ ഹൃദയത്തിന് തകരാറുണ്ടെന്ന് കണ്ടുപിടിച്ചിരുന്നു എന്ന്. ഓപ്പറേഷന്‍ നിര്‍ദേശിച്ചിരുന്നതാണ്. പിന്നീട് മറ്റൊരു ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞതുപ്രകാരം എന്തെങ്കിലും പ്രശ്‌നമുണ്ടാകുമ്പോള്‍ നോക്കാം എന്ന തീരുമാനത്തില്‍ മുന്നോട്ടുപോയി എന്നേയുള്ളൂ.
ഇങ്ങനെ ഏറെ വേദനയോടെ ഇരിക്കുന്ന സമയം. ഒരു ദിവസം പുറത്തുപോയ സമയത്ത് മതിലില്‍ ഒരു വചനം ഞാനിങ്ങനെ കാണുകയാണ്, ”എന്‍റെ അടുത്ത് വരിക, ഞാന്‍ നിന്നെ സഹായിക്കാം.” അതെന്നെ വളരെ സ്പര്‍ശിച്ചു. പക്ഷേ മതിലില്‍ വചനം എഴുതിവയ്ക്കുന്നത് മതപരിവര്‍ത്തനത്തിനുവേണ്ടിയാണെന്നെല്ലാം ചിന്തിച്ചതുകൊണ്ട് അത് അത്ര കാര്യമാക്കിയില്ല. പിറ്റേ ദിവസം വീണ്ടും അതിലേ പോകാന്‍ ഇടവന്നു. പക്ഷേ നോക്കിയപ്പോള്‍ ആ മതിലില്‍ വചനം കാണുന്നില്ല! പകരം പഴകി അടര്‍ന്നുതുടങ്ങിയ വിധത്തിലുള്ള ഒരു പെയിന്റ് പരസ്യമാണ് കണ്ടത്. അപ്പോള്‍ എനിക്ക് തോന്നി, ‘ആരോ എന്‍റെ പ്രാര്‍ത്ഥന കേള്‍ക്കുന്നുണ്ട്!’
ഹോസ്റ്റല്‍ മുറിയിലെ സ്വപ്നം
ഹോസ്റ്റലിലായിരുന്ന ദിവസം ഞാനൊരു സ്വപ്നം കണ്ടു. ഒരു കുന്നിന്‍റെ മുകളില്‍ ഒരു വിശുദ്ധന്‍റെ കൂടാരം. ആളുകള്‍ അവിടെ വരുന്നു. കിളിവാതിലുകള്‍മാത്രമുള്ള ആ കൂടാരത്തിനുള്ളിലേക്ക് നോക്കി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്നു. ഞാനും ഒരു കിളിവാതിലിലൂടെ നോക്കി, വിശുദ്ധന്‍റെ രൂപത്തിന്‍റെ ഒരു വശമാണ് ഞാന്‍ കണ്ടത്. എന്‍റെ മനസ് പറഞ്ഞു അത് സെയ്ന്റ് ആന്റണി ആണെന്ന്. പെട്ടെന്ന് ആ രൂപത്തിന് ജീവന്‍ വച്ചു. അദ്ദേഹം എന്നോട് ചോദിച്ചു, ”നിനക്കെന്തുവേണം?”
എന്‍റെ മനസില്‍ ഒരേയൊരു ചിന്തയേ വന്നുള്ളൂ. എന്‍റെ അസുഖം മാറണം എന്ന് ആവശ്യപ്പെടാം. അത് പറയാനായി ഞാന്‍ വാ തുറന്നു. പക്ഷേ നാവില്‍നിന്ന് വീണത് ഇങ്ങനെയാണ്, ”വിശുദ്ധാ, എനിക്ക് ഈശോയുടെ പരിശുദ്ധാത്മാവിനെ വേണം.”
”നീ സ്വീകരിക്കുക,” അദ്ദേഹം എന്‍റെ ശിരസില്‍ കൈവച്ചു.
എന്‍റെ ശരീരം വിറയ്ക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ഭയങ്കരമായ ചൂട് തോന്നി, വിയര്‍ക്കാന്‍ തുടങ്ങി. കിടന്നിരുന്ന കട്ടിലും ഹോസ്റ്റല്‍ മുറിയുമെല്ലാം കറങ്ങുന്നതുപോലെ….
അദ്ദേഹം കൈയെടുക്കുന്ന നിമിഷം ഞാന്‍ പെട്ടെന്ന് ചോദിച്ചു, ”വിശുദ്ധാ, എന്‍റെ ഹൃദയത്തിന്‍റെ അസുഖം മാറ്റിത്തരുമോ?”
”നീ മാനുഷികമായി ചിന്തിക്കുന്നു” അതായിരുന്നു മറുപടി.
വചനം പറയുന്നു, ”നിങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള പദ്ധതി എന്‍റെ മനസിലുണ്ട്. നിങ്ങളുടെ നാശത്തിനല്ല, ക്ഷേമത്തിനുള്ള പദ്ധതിയാണത്- നിങ്ങള്‍ക്ക് ശുഭമായ ഭാവിയും പ്രത്യാശയും നല്കുന്ന പദ്ധതി. അപ്പോള്‍ നിങ്ങള്‍ എന്നെ വിളിച്ചപേക്ഷിക്കും; എന്‍റെ അടുക്കല്‍ വന്ന് പ്രാര്‍ത്ഥിക്കും. ഞാന്‍ നിങ്ങളുടെ പ്രാര്‍ത്ഥന ശ്രവിക്കും. നിങ്ങള്‍ എന്നെ അന്വേഷിക്കും; പൂര്‍ണഹൃദയത്തോടെ അന്വേഷിക്കുമ്പോള്‍ എന്നെ കണ്ടെത്തും. നിങ്ങള്‍ എന്നെ കണ്ടെത്താന്‍ ഞാന്‍ ഇടയാക്കുമെന്ന് കര്‍ത്താവ് അരുളിച്ചെയ്യുന്നു” (ജറെമിയാ 29/11-14). അത് എന്‍റെ ജീവിതത്തിലും നിറവേറുകയായിരുന്നു. അങ്ങനെ പരിശുദ്ധാത്മാവിന്‍റെ ഒരു അഭിഷേകം എനിക്ക് ലഭിച്ചു.
പിറ്റേന്ന് രാവിലെ ഞാനറിയുന്നത് അമ്മയ്ക്ക് ഹൃദയത്തിന് എന്തോ അസ്വസ്ഥത തോന്നി ആശുപത്രിയില്‍ പ്രവേശിപ്പിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുകയാണ് എന്നാണ്. അതിനിടയില്‍ ഒരു സുഹൃത്ത് യാദൃച്ഛികമെന്നോണം ഒരു ബൈബിള്‍ സമ്മാനിച്ചിരുന്നു. അതുമായി ഞാന്‍ വീട്ടില്‍ പോയി. രണ്ടോ മൂന്നോ ദിവസം ഐ.സി.യുവില്‍ കഴിഞ്ഞ് അമ്മ വീട്ടില്‍ തിരിച്ചെത്തി.
ദൈവസ്വരം കേള്‍പ്പിച്ച ബൈബിള്‍
ആ സമയത്ത് ഞാന്‍ ആദ്യമായി മുട്ടുകുത്തിനിന്ന് ബൈബിള്‍ എടുത്തുവായിച്ചു. ”ഈ രോഗം മരണത്തില്‍ അവസാനിക്കാനുള്ളതല്ല; പ്രത്യുത, ദൈവത്തിന്‍റെ മഹത്വത്തിനും അതുവഴി ദൈവപുത്രന്‍ മഹത്വം പ്രാപിക്കുന്നതിനുംവേണ്ടിയുള്ളതാണ്. (യോഹന്നാന്‍ 11/4) എന്ന വചനഭാഗമാണ് കിട്ടിയത്. വളരെ സന്തോഷം തോന്നി. എങ്കിലും ചോദിച്ചു, ”തലേന്ന് വരെ ഒരു കുഴപ്പവുമില്ലാതിരുന്ന അമ്മയ്ക്ക് ഇങ്ങനെയെല്ലാം പെട്ടെന്ന് വരാന്‍ കാരണമെന്താണ്?”
ഉത്തരത്തിനായി ബൈബിള്‍ തുറന്നപ്പോള്‍ യേശുക്രിസ്തു പരിശുദ്ധാത്മാവിനെ സ്വീകരിച്ചതിനുശേഷം മലമുകളില്‍ സാത്താനാല്‍ പരീക്ഷിക്കപ്പെടുന്ന ഭാഗമാണ് ലഭിച്ചത് (മത്തായി 4/1-11). പരിശുദ്ധാത്മാവിനെ സ്വീകരിച്ച വ്യക്തി പരീക്ഷണങ്ങളിലൂടെ കടന്നുപോകേണ്ടതാണ്. അതുകഴിഞ്ഞാല്‍ അമ്മ സുഖം പ്രാപിക്കും എന്നൊരു ബോധ്യം മനസില്‍ നിറഞ്ഞു. പക്ഷേ മാനുഷികബലഹീനതെയന്നോണം വിശ്വാസം ആടിയുലയുന്ന അനുഭവങ്ങളുണ്ടായി. കാരണം വീണ്ടും രണ്ട് പ്രാവശ്യം അമ്മയെ ആശുപത്രിയില്‍ കൊണ്ടുപോകേണ്ട രീതിയില്‍ അവസ്ഥ മോശമായി.
രണ്ടാമത്തെ തവണ അങ്ങനെ സംഭവിച്ചപ്പോള്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിച്ച് ബൈബിള്‍ തുറന്നനേരത്ത് കിട്ടിയ വചനം ഇതായിരുന്നു. ”നിങ്ങള്‍ കരയുകയും വിലപിക്കുകയും ചെയ്യും; എന്നാല്‍ ലോകം സന്തോഷിക്കും. നിങ്ങള്‍ ദുഃഖിതരാകും; എന്നാല്‍ നിങ്ങളുടെ ദുഃഖം സന്തോഷമായി മാറും” (യോഹന്നാന്‍ 16/20). മൂന്നാമതാവട്ടെ, ”ഭയപ്പെടേണ്ടാ, വിശ്വസിക്കുകമാത്രം ചെയ്യുക, അവള്‍ സുഖം പ്രാപിക്കും” (ലൂക്കാ 8/50) എന്ന വചനം കിട്ടി.
പക്ഷേ മൂന്ന് വര്‍ഷം മുന്നോട്ടുപോയിട്ടും അമ്മയുടെ രോഗം കുറയുകയല്ല, കൂടുകയാണ് ചെയ്തത്. ഇടയ്ക്ക് വചനങ്ങള്‍ തന്ന് ഈശോ അതുവരെ നിലനിര്‍ത്തി. പക്ഷേ ഒടുവില്‍ ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞു, ”ഇനി ഇങ്ങനെ മുന്നോട്ടുപോയിട്ട് കാര്യമില്ല. സര്‍ജറി ചെയ്യാം.” അദ്ദേഹം അമ്മയെ തിരുവനന്തപുരം മെഡിക്കല്‍ കോളേജിലേക്ക് റഫര്‍ ചെയ്തു. അമ്മയുടെ ജീവിതം തീരുകയാണ് എന്നൊരു തോന്നല്‍ എല്ലായിടത്തും പരന്നു. ഏറെ ബന്ധുക്കള്‍ കാണാന്‍ വന്നു. രാത്രി അമ്മയുടെ മുറിയില്‍നിന്ന് കരച്ചിലാണ് കേട്ടത്. ഓടിച്ചെന്നപ്പോള്‍ അമ്മയും സഹോദരങ്ങളുമെല്ലാം കരയുകയാണ്.
ഹൃദയം നുറുങ്ങി എന്‍റെ മുറിയിലേക്ക് തിരികെ വന്ന് ഞാനും കരഞ്ഞു പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു. അപ്പോള്‍ ഒരു നനുത്ത സ്വരം- ”അമ്മയുടെ രോഗത്തെക്കുറിച്ച് ഞാന്‍ തന്ന വചനങ്ങളെല്ലാം ഒരു പേപ്പറില്‍ എഴുതിവയ്ക്കുക. ഞാന്‍ വേഗം വചനങ്ങള്‍ പേപ്പറിലെഴുതി തിയതിയെഴുതി ഒപ്പിട്ട് ബൈബിളിനകത്ത് വച്ചു. പിന്നെ നേരെ കട്ടിലില്‍ കയറി കിടന്നു. ഉടനെ ഉറങ്ങിപ്പോയി. ഏതാണ്ട് 11.30 ആയപ്പോള്‍ വീണ്ടും ഒരു കരച്ചില്‍ കേട്ട് എഴുന്നേറ്റു. അമ്മയുടെ മുറിയില്‍നിന്ന് തന്നെയാണ്. അതോടെ വീണ്ടും സങ്കടമായി. ആ രാത്രിതന്നെ രണ്ടാമതും പ്രാര്‍ത്ഥനയോടെ ബൈബിള്‍ തുറന്നു, വാഗ്ദാനം ചെയ്യപ്പെട്ടതൊന്നും സംഭവിക്കാന്‍ സാധ്യതകളില്ലാതിരുന്നിട്ടും അബ്രാഹം വിശ്വസിച്ചതുപോലെ ചെയ്താല്‍ നീതീകരിക്കപ്പെടുമെന്ന് വിശദമാക്കുന്ന റോമാ 4/13-25 വചനഭാഗം കിട്ടി.
അപ്പോള്‍ എന്‍റെ ചോദ്യം ഇതായിരുന്നു, ”അബ്രാഹമിന് വാഗ്ദാനങ്ങള്‍ കിട്ടി. പക്ഷേ എനിക്കെന്ത് വാഗ്ദാനമാണ് കിട്ടിയത്?” നനുത്ത സ്വരം വീണ്ടും കേട്ടു, ”നിനക്ക് തന്ന വാഗ്ദാനങ്ങളാണ് നീ അല്പം മുമ്പ് പേപ്പറിലെഴുതിയത്.” പെട്ടെന്ന് ശരീരത്തില്‍ കറന്റടിക്കുന്ന അനുഭവം! അതോടെ ആകുലതകള്‍ നീങ്ങി ഞാന്‍ സ്വതന്ത്രനായി.
പിറ്റേന്ന് അമ്മയെ പരിശോധിച്ച വിദഗ്ധ ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞു, ”ശക്തമായ ഹൃദ്രോഗമുണ്ട്. പക്ഷേ രണ്ട് കൊല്ലം മരുന്ന് കഴിക്കാം. കുറയുന്നില്ലെങ്കില്‍ സര്‍ജറി ചെയ്യാം.”
ഉദ്വേഗത്തിന്‍റെ നിമിഷങ്ങള്‍
ഡോക്ടറുടെ നിര്‍ദേശം കേട്ട് തിരികെ വന്നു. പക്ഷേ രണ്ട് വര്‍ഷമായിട്ടും അമ്മയുടെ രോഗത്തിന് കുറവൊന്നും വന്നില്ല. അതിനാല്‍ എറണാകുളത്തെ ആശുപത്രിയില്‍വച്ച് സര്‍ജറി ചെയ്യാന്‍ തീരുമാനമായി. സര്‍ജറിയുടെ തലേന്ന് രാത്രി മുട്ടുകുത്തി ഞാന്‍ ഈശോയോട് പറഞ്ഞു, ഇത്രമാത്രം ഡോക്ടര്‍മാരും വിദഗ്ധരുമെല്ലാം പറഞ്ഞിട്ടും അഞ്ച് വര്‍ഷമായി ഞാന്‍ അങ്ങ് തന്ന വാഗ്ദാനങ്ങള്‍ മുറുകെപ്പിടിച്ചിരിക്കുകയാണ്. പക്ഷേ ഞാനൊരു മനുഷ്യനല്ലേ, ഇനി 24 മണിക്കൂര്‍പോലുമില്ല അമ്മയുടെ ശരീരത്തില്‍ കത്തിവയ്ക്കാന്‍.”
മണിക്കൂറുകള്‍ക്കുശേഷം അത്ഭുതമൊന്നും കാണായ്കയാല്‍ വീണ്ടും പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു, ബൈബിള്‍ തുറന്നു. കിട്ടിയ വചനം ഇതായിരുന്നു: ”നിങ്ങള്‍ക്ക് കടുകുമണിയോളം വിശ്വാസമുണ്ടെങ്കില്‍ ഈ മലയോട്, ഇവിടെനിന്ന് മാറി മറ്റൊരു സ്ഥലത്തേക്ക് പോവുക എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ അത് മാറിപ്പോകും” (മത്തായി 17/20). ഞാന്‍ ഹൃദയം തുറന്നുപറഞ്ഞു, ”മലയെ മാറ്റാനുള്ള വിശ്വാസം എനിക്കുണ്ട്, ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു.” പക്ഷേ പ്രത്യേകിച്ച് ഒന്നും അതുവരെയും സംഭവിച്ചില്ല.
അങ്ങനെ സര്‍ജറിയുടെ സമയമായപ്പോള്‍ ഞാന്‍ കായംകുളത്തെ വീട്ടില്‍നിന്ന് എറണാകുളത്ത് ആശുപത്രിയിലേക്ക് പോവുകയാണ്. ഫോണില്‍ ചേട്ടന്‍ വിളിച്ചു. തിയേറ്ററില്‍ കയറ്റുന്നതിനുമുമ്പ് ബ്ലോക്കിന്‍റെ പൊസിഷനെല്ലാം കൃത്യമായി അറിയാനായി ആന്‍ജിയോഗ്രാം ചെയ്യുകയാണ് എന്ന് പറഞ്ഞു. അമ്മയെ തിയറ്ററില്‍ കയറ്റി.
ഇനി നിമിഷങ്ങളേ ഉള്ളൂ സര്‍ജറിക്ക്. എങ്കിലും ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു എന്നുപറഞ്ഞ് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു. ട്രെയിന്‍ ചെങ്ങന്നൂരിലെത്തുന്നതിനുമുമ്പ് വീണ്ടും ചേട്ടന്‍റെ കോള്‍, ”ആന്‍ജിയോഗ്രാം ചെയ്തിട്ട് ഡോക്ടര്‍ പറയുന്നത് നിന്‍റെ അമ്മയുടെ ഹാര്‍ട്ടില്‍ ഒറ്റ ബ്ലോക്ക്‌പോലുമില്ല എന്നാണ്!” ”അവിടുത്തെ നോക്കിയവര്‍ പ്രകാശിതരായി, അവര്‍ ലജ്ജിതരാവുകയില്ല” (സങ്കീര്‍ത്തനങ്ങള്‍ 34/5). സാവധാനം അമ്മ ആശുപത്രിയില്‍നിന്ന് മടങ്ങി. പിന്നീട് ഇന്നുവരെ ഹൃദ്രോഗത്തിന്‍റെ ഒരു മരുന്നും അമ്മ കഴിച്ചിട്ടില്ല. അമ്മയുടെ സൗഖ്യത്തിനായി കാത്തിരുന്ന അഞ്ചുവര്‍ഷം പല അത്ഭുതങ്ങളും ചെയ്ത് ഈശോ ജീവിക്കുന്ന ദൈവമാണെന്ന് തെളിയിച്ചിരുന്നു. ആ അനുഭവങ്ങള്‍ വിശ്വാസത്തോടെ കാത്തിരിക്കാന്‍ എന്നെ പ്രേരിപ്പിച്ചു. (ആ അനുഭവങ്ങള്‍ ഈ കുറിപ്പിനോടൊപ്പം നല്കിയിരിക്കുന്നു)
വിവാഹം, കുഞ്ഞ്, വീട്
അങ്ങനെ ജീവിതം തുടരവേ എനിക്ക് വിവാഹം കഴിക്കേണ്ട സമയമായി. ക്രൈസ്തവവിശ്വാസിയായ വധുവിനെ വേണമെന്ന് പത്രത്തില്‍ പരസ്യം ചെയ്തു. എങ്കിലും അങ്ങനെയൊരു വധുവിനെ ലഭിക്കുക പ്രയാസമാണെന്ന് എല്ലാവരും ചിന്തിച്ചിരുന്നു. പക്ഷേ എനിക്ക് ചേര്‍ന്ന വധുവിനെ ലഭിച്ചു. പിന്നീട് നാളുകള്‍ കഴിഞ്ഞും മക്കളുണ്ടാവുന്നില്ല. ഡോക്ടര്‍മാരെ സമീപിച്ചപ്പോള്‍, എന്‍റെ ഭാര്യ പ്രസവിക്കാന്‍ സാധ്യത വളരെ കുറവാണെന്നാണ് അവര്‍ പറഞ്ഞത്. എന്നാല്‍ ഞങ്ങള്‍ ഒന്നിച്ച് പ്രാര്‍ത്ഥിച്ച് ബൈബിള്‍ തുറന്നപ്പോള്‍ ”നിന്‍റെ ഭാര്യ എലിസബത്തില്‍ നിനക്ക് ഒരു പുത്രന്‍ ജനിക്കും. നീ അവന് യോഹന്നാന്‍ എന്ന് പേരിടണം” (ലൂക്കാ 1/13) എന്ന വചനഭാഗമാണ് കിട്ടിയത്. അത് വിശ്വസിച്ചു ഞങ്ങള്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു. അതിനുശേഷം പെട്ടെന്നുതന്നെ ഭാര്യ ഗര്‍ഭിണിയായി. ഞങ്ങള്‍ക്ക് ഒരു മകന്‍ ജനിക്കുകയും ചെയ്തു.
കുടംബമായാല്‍ പിന്നത്തെ ആവശ്യം നല്ലൊരു വീടാണല്ലോ. അതിനായും പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു. കിട്ടിയത്, സ്വന്തം ദേശത്ത് അവര്‍ വസിക്കും, അവര്‍ വീടുപണിയുകയും മുന്തിരിത്തോട്ടം നട്ടുപിടിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യും എന്ന വചനഭാഗമായിരുന്നു (എസെക്കിയേല്‍ 28/25-26). സിവില്‍ എന്‍ജിനീയറായതിനാല്‍ ഞാന്‍തന്നെ ഒരു പ്ലാന്‍ തയാറാക്കി. പഴ്‌സില്‍ അപ്പോള്‍ 500 രൂപയാണ് ഉണ്ടായിരുന്നത്. പക്ഷേ, വിശ്വാസത്തോടെ പ്രാര്‍ത്ഥിച്ച് 2005 ജനുവരി ഒന്നിന് കല്ലിട്ട് വീടുപണി ആരംഭിച്ചു. എട്ടുമാസംകൊണ്ട് പണി പൂര്‍ത്തിയായി.
ആദ്യപ്രശ്‌നത്തിലേക്ക്…
ആ നാളുകളിലൊന്നും എന്‍റെ ഹൃദ്രോഗത്തിന്‍റെ ലക്ഷണങ്ങള്‍ കണ്ടിരുന്നില്ല. എന്നാല്‍ വയറിന് പ്രശ്‌നമുണ്ടായിരുന്നതുകൊണ്ട് ഗ്യാസ്‌ട്രോ എന്ററോളജിസ്റ്റിനെ കാണാന്‍ പോയി. ഹൃദയത്തിന്‍റെ തകരാര്‍ ശ്രദ്ധയില്‍പ്പെട്ടതിനാല്‍ അദ്ദേഹം ഒരു കാര്‍ഡിയോളജിസ്റ്റിന്‍റെ അടുത്തേക്ക് എന്നെ അയച്ചു. അന്നാണ് എന്‍റെ രോഗം എന്താണെന്ന് കൃത്യമായി നിര്‍ണയിക്കപ്പെട്ടത്, ബൈകുസ്പിഡ് അയോര്‍ട്ടിക് വാല്‍വ്. മൂന്ന് ഇതളുകളുണ്ടാവേണ്ട അയോര്‍ട്ടിക് വാല്‍വിന് ജന്മനാ രണ്ട് ഇതളുകളേയുള്ളൂ. അത് ഹൃദയത്തിന്‍റെ ശരിയായ പ്രവര്‍ത്തനത്തിന് തടസമുണ്ടാക്കുന്ന അവസ്ഥയാണ്.
അതുവരെയും രോഗമെന്താണെന്നോ അതിന്‍റെ ഗുരുതരാവസ്ഥ എന്താണെന്നോ അറിഞ്ഞ് ഭയപ്പെടാതെ എന്നെ ദൈവം നടത്തി. വിശ്വാസത്തില്‍ വളര്‍ത്തിയതിനുശേഷംമാത്രമാണ് ഈശോ രോഗം നിര്‍ണയിക്കാന്‍ അനുവദിച്ചത്. എന്തായാലും ആ സമയത്ത് തിരുവനന്തപുരത്തേക്ക് യാത്ര ചെയ്യേണ്ട ആവശ്യമുണ്ടായിരുന്ന ഞാന്‍ അവിടെ വെട്ടുകാട് ക്രിസ്തുരാജാ ദൈവാലയത്തിലിരിക്കുമ്പോള്‍ ശരീരം കുഴയുന്നതുപോലെ അനുഭവപ്പെട്ടു. ഭാര്യ കാറില്‍ ബി.പി അപ്പാരറ്റസ് എടുത്തിരുന്നു. അതുവച്ച് പരിശോധിച്ചപ്പോള്‍ പതിവില്ലാത്തവിധം വല്ലാതെ ഉയര്‍ന്ന ബി.പി! പെട്ടെന്ന് സമീപത്തുള്ള ഡോക്ടറെ കാണാന്‍ പോയി. ഹൃദയത്തിന് തകരാറുള്ളതിനാല്‍ പിറ്റേന്ന് എക്കോ ടെസ്റ്റ് ചെയ്യാനായികുന്നു ഡോക്ടറുടെ നിര്‍ദേശം. അന്നു രാത്രി വീട്ടില്‍വച്ച് ഈ രോഗം മാറാനായി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കണമെന്ന് ശക്തമായ തോന്നല്‍. ഞാന്‍ അങ്ങനെ പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു. പിറ്റേന്ന് ടെസ്റ്റ് സമയത്ത് എന്‍റെ സമീപം ഉണ്ടായിരിക്കണമെന്നും പ്രാര്‍ത്ഥിക്കണമെന്നും പരിശുദ്ധ അമ്മയോടും യാചിച്ചു.
എക്കോ ടെസ്റ്റിന് ചെന്നപ്പോള്‍ അസിസ്റ്റന്റ് ഡോക്ടറാണ് ടെസ്റ്റ് നടത്തിയത്. റിപ്പോര്‍ട്ടുമായി ചീഫ് ഡോക്ടറെ സമീപിച്ചപ്പോള്‍ അദ്ദേഹത്തിന് ആകെയൊരു സംശയം. അതിനാല്‍ അദ്ദേഹംതന്നെ കൂടുതല്‍ സമയമെടുത്ത് വിശദമായി ഒരു പ്രാവശ്യംകൂടി എക്കോ ടെസ്റ്റ് ചെയ്തു. തുടര്‍ന്ന് എന്നെ വിളിച്ചുപറഞ്ഞു, ”ദീപക്, നിങ്ങളുടെ ഹൃദയത്തിലെ അയോര്‍ട്ടിക് വാല്‍വിന് ഇപ്പോള്‍ മൂന്ന് ഇതളുകളുമുണ്ട്!” ആ സൗഖ്യം സ്ഥിരീകരിക്കാനായി ദൈവം അനുവദിച്ച ശാരീരികാവസ്ഥയായിരുന്നു പ്രഷര്‍ വ്യതിയാനം. പിന്നീട് ഒരിക്കലും എനിക്ക് അത്തരത്തിലുള്ള പ്രശ്‌നങ്ങളുണ്ടായിട്ടില്ല. ഈശോയെ കണ്ടെത്താനും വിശ്വസിക്കാനും അവിടുന്ന് ഉപയോഗിച്ച രോഗാവസ്ഥ സമയത്തിന്‍റെ പൂര്‍ത്തിയില്‍ അവിടുന്ന് സൗഖ്യമാക്കി. എന്തുകൊണ്ടാണ് അത്രയും നാള്‍ കാത്തിരിക്കേണ്ടിവന്നത് എന്ന ചോദ്യം ഇവിടെ പ്രസക്തമല്ല. കാരണം അത് ദൈവത്തിന്‍റെ അനന്തജ്ഞാനത്തില്‍ എന്‍റെ നന്മക്കായി ക്രമീകരിച്ചതാണ് എന്നെനിക്കറിയാം. പിന്നീട് സാമ്പത്തികമായും ദൈവം ഉയര്‍ത്തി. അപ്രകാരം ദൈവപരിപാലനയില്‍ ഇന്നും മുന്നോട്ടുപോകുന്നു.
Deepak Chellappan
Latest Articles
എന്‍റെ കുടുംബത്തിലെ രണ്ടാമത്തെ മകനാണ് ഞാന്‍. മാതാപിതാക്കളും ചേട്ടനും അനിയത്തിയും അടങ്ങുന്ന കുടുംബത്തില്‍നിന്ന് 2003 ജൂണ്‍ മാസം എട്ടാം തിയതി ഞാന്‍ പൗരോഹിത്യപരിശീലനത്തിനായി ഇറങ്ങി. സ്‌കൂള്‍ പഠനകാലത്ത് പഠനത്തില്‍ മോശമായിരുന്നു. എന്നാല്‍ വൈദികപരിശീലനകാലത്ത് പഠനമേഖലയില്‍ ഈശോ പ്രത്യേക അനുഗ്രഹം ചൊരിയാന്‍ തുടങ്ങി. സാമാന്യം മികച്ച മാര്‍ക്കാണ് എനിക്ക് വൈദികപഠനസമയത്ത് ലഭിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നത്. അങ്ങനെ സന്തോഷകരമായി സെമിനാരിജീവിതം മുന്നോട്ടുപോയിക്കൊണ്ടിരുന്നു. വൈദികപരിശീലനം ആരംഭിക്കുന്ന ഓരോ വൈദികവിദ്യാര്‍ത്ഥിയും സ്വപ്നം കാണുന്ന ഒരു ദിവസമുണ്ട്, ആദ്യമായി ഈശോയുടെ ബലിപീഠത്തില്‍ ബലിയര്‍പ്പിക്കുന്ന ദിവസം. ആ സ്വപ്നത്തിലേക്ക് ഞാനുള്‍പ്പെടെയുള്ള ഞങ്ങളുടെ ബാച്ചിലെ വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍ അടുത്തുകൊണ്ടിരുന്നു… തിരുപ്പട്ടത്തിലേക്ക് എത്താന്‍ ഏതാണ്ട് ഒന്നരവര്‍ഷം ബാക്കി നില്ക്കുന്ന നാളുകള്‍. ഒരു ദിവസം നേരം വെളുത്തപ്പോള്‍ എന്‍റെ ഇടത്തേ കണ്ണിന് കാഴ്ചയില്ല! കണ്ണാടിയില്‍ നോക്കി പരിശോധിച്ചപ്പോള്‍ ആ കണ്ണ് തുറന്നുതന്നെയിരിക്കുന്നുണ്ട്, പക്ഷേ കാര്യമായി ഒന്നും കാണുന്നില്ല! തുടര്‍ന്ന് ചികിത്സകള്‍ക്കായി പോയി. പരിശീലകരായ വൈദികര്‍ക്ക് എന്നെ മുന്നോട്ട് പോകാന്‍ അനുവദിക്കണോ എന്നുള്ള സംശയങ്ങളും ആകുലതകളുമൊക്കെയുണ്ട്. കാരണം കാഴ്ചയില്ലാത്ത ഒരാള്‍ക്ക് അജപാലനപരമായ മേഖലകളില്‍ കാര്യക്ഷമമായി പ്രവര്‍ത്തിക്കാനാവില്ലല്ലോ. പക്ഷേ കര്‍ത്താവിന്‍റെ പ്രത്യേക കരുതല്‍നിമിത്തം പഠനമേഖലകളിലും പ്രാര്‍ത്ഥനാജീവിതത്തിലുമെല്ലാം സമൃദ്ധമായി എന്നെ അനുഗ്രഹിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. തളരാതിരുന്നതിനുപിന്നില്‍…. ആ സമയത്ത് പലരും എന്നോട് ചോദിച്ചിട്ടുണ്ട്, ‘എങ്ങനെ തളരാതെ മുന്നോട്ടുപോകാന്‍ കഴിഞ്ഞു? പേടി തോന്നിയില്ലേ?’ വാസ്തവത്തില്‍, ഒരു കണ്ണിന്‍റെ കാഴ്ച നഷ്ടപ്പെടുന്നതിന് നാലുമാസങ്ങള്‍ക്കുമുമ്പ് പരിശുദ്ധ കുര്‍ബാനയുടെ ഇടയില്‍ ഈശോ എനിക്കൊരു അനുഭവം തന്നു. ആ അനുഭവം ഒമ്പതു ദിവസങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞപ്പോഴും ആവര്‍ത്തിച്ചു. ഈ രണ്ട് അനുഭവങ്ങളും എന്‍റെ ആത്മീയപിതാവിനോട് പങ്കുവച്ചപ്പോള്‍ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു, ”പരിശുദ്ധ കുര്‍ബാനയര്‍പ്പിക്കുമ്പോള്‍ അത് ഈശോയുടെ തിരുശരീരമാണെന്നും തിരുരക്തമാണെന്നും കുറെക്കൂടി വിശ്വസിക്കാന്‍ ഇപ്പോള്‍ പറ്റുന്നില്ലേ. ഈ വിശ്വാസം ഉള്ളില്‍ വച്ചാല്‍ മതി.” ആ ഉപദേശം സ്വീകാര്യമായിരുന്നു. പക്ഷേ അതോടൊപ്പംതന്നെ എന്തോ ഒരു വേദന വരാന്‍ പോകുന്നുണ്ടോ എന്നൊരു ചിന്തയും എനിക്കുണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങനെയിരിക്കേയാണ് 2012 മെയ് 30-ന് ഇടത്തേ കണ്ണിന്‍റെ കാഴ്ച നഷ്ടപ്പെട്ടത്. അതേത്തുടര്‍ന്ന് സെമിനാരിയില്‍ അവസാന ഒന്നര വര്‍ഷത്തെ പ്രധാന പഠനങ്ങള്‍ക്കൊപ്പം ചികിത്സകളും നടന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. ആ വര്‍ഷം കടന്നുപോയി. അടുത്ത വര്‍ഷത്തെയും പഠനം ഏതാണ്ട് പൂര്‍ത്തിയായി. തിരുപ്പട്ടം കിട്ടാനായി നിശ്ചയിച്ചിരുന്ന ദിവസങ്ങള്‍ അടുക്കുകയാണ്. ആ സമയത്ത് ഞാനും ഒപ്പമുള്ളവരും ചേര്‍ന്ന് പീലാസയും കാസയും കാപ്പയുമൊക്കെ വാങ്ങാനായി പോയി. അതെല്ലാം കൈയില്‍ കിട്ടാനായി കൊതിയോടെ കാത്തിരിക്കുന്ന സമയം. ആ ഡിസംബര്‍ 15-ന് രാവിലെ എഴുന്നേറ്റപ്പോള്‍ എന്‍റെ വലത്തേ കണ്ണിന്‍റെ കാഴ്ചയും നഷ്ടമായിരുന്നു. അപ്പച്ചന്‍ എന്നെയുംകൊണ്ട് ആശുപത്രിയില്‍ കയറിയിറങ്ങി. ഡോക്ടര്‍ അവസാനം പറഞ്ഞു, ”ഞാനും പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാം.” കാരണം മറ്റൊന്നും ചെയ്യാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. ഈശോ ഉത്തരം പറഞ്ഞില്ല… തീര്‍ത്തും അവ്യക്തമായി എന്തോ കാണുന്നു എന്നുമാത്രമേയുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ പിന്നീട്. ആ ദിവസങ്ങളില്‍ കൂട്ടുകാര്‍ കാസയും പീലാസയും എന്‍റെ കൈയില്‍ കൊണ്ടുവന്നുതന്നു. അന്ന് ഞാന്‍ ഹൃദയം നൊന്ത് ചോദിച്ചു, ”ഈശോയേ, ഈ പീലാസയെടുത്ത് ഇതില്‍ നിന്‍റെ തിരുശരീരം വച്ച് ഇതെന്‍റെ ശരീരമാകുന്നു എന്നു പറയാന്‍ എന്നെ അനുവദിക്കുമോ? കാസയെടുത്ത് ഇതെന്‍റെ രക്തമാകുന്നുവെന്ന് പറയാന്‍ ഈശോയേ, എന്നെ ഒന്ന് അനുവദിക്കുമോ?” അന്ന് ഈശോ ഒരുത്തരവും പറഞ്ഞില്ല. എല്ലാവരും കാപ്പ നോക്കി ‘നല്ല ഭംഗിയുണ്ടെ’ന്ന് പറയുമ്പോള്‍ ഇതൊക്കെ ഒരിക്കലെങ്കിലും ധരിക്കാന്‍ കഴിയുമോ എന്നും ഈശോയോട് ചോദിച്ചുപോയിട്ടുണ്ട്. അപ്പോഴും ഈശോ ഒരുത്തരവും പറഞ്ഞില്ല. ആ സമയത്ത് വീട്ടില്‍ കുറച്ചുനാള്‍ വി്രശമിച്ചിരുന്നു. അന്ന് അനിയത്തിയാകട്ടെ പ്രസവശേഷം വീട്ടില്‍ വിശ്രമത്തിലായിരിക്കുന്ന സമയമാണ്. അനിയത്തിയും അധ്യാപികയായിരുന്ന ആന്റിയും ചേര്‍ന്ന് വിശുദ്ധ കുര്‍ബാനയിലെ പ്രാര്‍ത്ഥനകളെല്ലാം കാണാപാഠം പഠിക്കാന്‍ സഹായിച്ചു. ചില പ്രാര്‍ത്ഥനകള്‍ പഠിക്കാന്‍ കഴിയാതെ വിഷമിക്കുമ്പോള്‍ പഠനം നിര്‍ത്തിയിട്ട് ഒരു ജപമാലരഹസ്യം ധ്യാനിച്ച് പ്രാര്‍ത്ഥിക്കും. എന്നിട്ട് വീണ്ടും പഠിക്കും. അങ്ങനെ എല്ലാ പ്രാര്‍ത്ഥനകളും കാണാപാഠമായി. അനിശ്ചിതത്വം… അശരീരി… ഡിസംബര്‍ 31-ന് വീട്ടില്‍നിന്നും ഇറങ്ങി. തുടര്‍ന്ന് സെമിനാരിയിലേക്കും ബിഷപ്‌സ് ഹൗസിലേക്കും പോകേണ്ടിയിരുന്നു. ആദരണീയനായ റാഫേല്‍ തട്ടില്‍ പിതാവാണ് എനിക്ക് പട്ടം തരേണ്ടത്. പിതാവ് എനിക്കായി ഒന്നരമണിക്കൂറോളം പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചിട്ട് എന്‍റെ കണ്ണിന്‍റെ കാഴ്ചയുടെ പ്രശ്‌നം അറിഞ്ഞിട്ടുതന്നെ പട്ടം സ്വീകരിക്കാന്‍ അനുവാദം തന്നു. അത്ഭുതകരമായ ആ ദൈവിക ഇടപെടലില്‍ തിരുപ്പട്ടം സ്വീകരിക്കാന്‍ ഞാന്‍ ഒരുങ്ങി. തിരുപ്പട്ടത്തിന്‍റെ ദിവസമെത്തി. 2014 ജനുവരി ഒന്ന്. അന്ന് പടികള്‍ കയറിയിറങ്ങുക തുടങ്ങി, പല കാര്യങ്ങളും കൂട്ടുകാരുടെ സഹായമില്ലാതെ തനിയെ ചെയ്യേണ്ടിവരും എന്നെനിക്കറിയാം. എങ്ങനെ അതെല്ലാം ചെയ്യുമെന്ന ആശങ്കയുമുണ്ട്. എന്തായാലും പിതാവിനോടൊപ്പം കാറില്‍ ജപമാല ചൊല്ലിക്കൊണ്ടാണ് വന്നത്. തിരുപ്പട്ടത്തിനായി ഒരുങ്ങുന്നതിന്‍റെ തിരക്കില്‍ ആ ജപമാല പോക്കറ്റിലിടാന്‍ മറന്നുപോയി. പിന്നീട് പോക്കറ്റിലിടാന്‍ പറ്റുകയുമില്ല. കൈയില്‍ പിടിക്കാനുമാവില്ലെന്നറിയാം. അതിനാല്‍ കൈത്തണ്ടയില്‍ ചുറ്റിവച്ചു. തിരുക്കര്‍മ്മങ്ങള്‍ ആരംഭിച്ചു. ഇരുവശത്തും നിന്നിരുന്ന വൈദികര്‍ക്ക് എന്‍റെ അവസ്ഥ അറിയാമായിരുന്നതുകൊണ്ട് അവര്‍ എന്നെ സഹായിക്കാനായി പ്രാര്‍ത്ഥനകള്‍ ചൊല്ലിത്തന്നിരുന്നു. എന്നാല്‍ അവരുടെ സ്വരത്തെക്കാള്‍ തെളിഞ്ഞ സ്വരത്തില്‍ പ്രാര്‍ത്ഥനകള്‍ ചൊല്ലിത്തരുന്ന മറ്റൊരു സ്വരം ഞാന്‍ കേള്‍ക്കാന്‍ തുടങ്ങി. എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ചെയ്യാന്‍ സഹായിക്കുന്നതിന് കൂടെ ഒരാളുണ്ടെന്ന് എനിക്ക് മനസിലായി. അത് മറ്റാരുമായിരുന്നില്ല പരിശുദ്ധ അമ്മയായിരുന്നു. അന്നുമുതല്‍ എന്നും കൈത്തണ്ടയില്‍ ചുറ്റിയ ജപമാല എല്ലായ്‌പോഴും, പ്രത്യേകിച്ച് ദിവ്യബലിസമയത്തും എന്നോടൊപ്പമുണ്ട്. ഉത്തരം കിട്ടിയ ദിവസം ഞാന്‍ ഹൃദയം നൊന്ത് ചോദിച്ച ചോദ്യങ്ങള്‍ക്കെല്ലാം എന്‍റെ തിരുപ്പട്ടത്തിന്‍റെ ദിവസം ഈശോ ഉത്തരം തന്നു. ഇന്ന് അനേകതവണ ഞാന്‍ എന്‍റെ കാപ്പ അണിഞ്ഞുകഴിഞ്ഞു. ഏത് പീലാസയും കാസയും കൈയിലെടുത്താണോ പരിശുദ്ധ കുര്‍ബാന അര്‍പ്പിക്കാന്‍ എനിക്ക് സാധിക്കുമോ എന്ന് ഹൃദയമുരുകി ചോദിച്ചത് അതേ പീലാസയും കാസയും കൈയിലേന്തി അനേകതവണ പരിശുദ്ധ കുര്‍ബാന അര്‍പ്പിച്ചുകഴിഞ്ഞു. ആദ്യബലിയുടെ അന്നും പിന്നീടും അതാതു ദിവസത്തെ സുവിശേഷഭാഗം കാണാതെ പഠിച്ചാണ് പരിശുദ്ധ കുര്‍ബാനകള്‍ അര്‍പ്പിച്ചിരുന്നത്. വൈദികനായതിനുശേഷം പിതാവിന്‍റെ നിര്‍ദേശപ്രകാരം ഞാനൊരു പള്ളിയില്‍ മൂന്നര മാസക്കാലം സഹവികാരിയായി ഇരുന്നു. പിന്നീട് എന്‍റെ ആരോഗ്യസ്ഥിതി മോശമായതിനാല്‍ മറ്റൊരു സ്ഥാപനത്തില്‍ എട്ടരമാസത്തോളം ഒരു അംഗത്തെപ്പോലെ താമസിച്ചു. അതിനുശേഷം പാലക്കാട് ധോണി ധ്യാനകേന്ദ്രത്തില്‍ ശുശ്രൂഷ ചെയ്തു. ചികിത്സകള്‍ തുടര്‍ന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. 2016 ഫെബ്രുവരിയില്‍ നിര്‍ണായകമായ ഒരു സംഭവമുണ്ടായി. കുറച്ച് മാസങ്ങളായി സ്ഥിരമായി പനിനിമിത്തം ആശുപത്രിയില്‍ പ്രവേശിപ്പിക്കേണ്ട അവസ്ഥയായിരുന്നു. ഫെബ്രുവരിയിലാകട്ടെ ബി.പി വല്ലാതെ കുറഞ്ഞ് ശരീരം മരുന്നുകളോടൊന്നും പ്രതികരിക്കാത്ത അവസ്ഥ വന്നു. മരണമെന്നുതന്നെ ഡോക്‌ടേഴ്‌സ് ഉള്‍പ്പെടെ എല്ലാവരും ചിന്തിച്ചുതുടങ്ങി. മാതാപിതാക്കളോടും അപ്രകാരം പറയുകയും ചെയ്തു. എന്നാല്‍ പെട്ടെന്നൊരു ദിവസം ബി.പി തനിയെ ഉയര്‍ന്നു. അങ്ങനെ അത്ഭുതകരമായി ഞാന്‍ വീണ്ടും ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരികെവന്നു. കര്‍ത്താവ് എന്‍റെ പൗരോഹിത്യശുശ്രൂഷ തുടരാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നുവെന്ന് വ്യക്തമാക്കുകയായിരുന്നു! അല്പനാളുകള്‍ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ മറ്റൊരു അത്ഭുതം! എന്‍റെ വലത്തെ കണ്ണിന്‍റെ കാഴ്ച ഈശോ 2016 ആഗസ്റ്റ് 22-ന് എനിക്ക് തിരിച്ചുതന്നു. വൈദ്യശാസ്ത്രത്തിന് അതിന്‍റെ കാരണം വിശദീകരിക്കാനായിട്ടില്ല. ഇപ്പോള്‍ വലത്തേ കണ്ണിന് മാത്രമേ കാഴ്ചയുള്ളൂവെങ്കിലും എനിക്ക് വായിക്കാനും വാഹനം ഓടിക്കാനുമെല്ലാം സാധിക്കുന്നുണ്ട്. ബെഷെറ്റ്‌സ് ഡിസീസ് (Behcet’s Disease) എന്ന അപൂര്‍വ അസുഖമാണ് എനിക്കുള്ളത്. ഈ അസുഖം ശരീരത്തില്‍ ഇമ്യൂണിറ്റി സിസ്റ്റത്തെയാണ് ബാധിക്കുന്നത്. അതാണ് കാഴ്ച നഷ്ടപ്പെടാനുണ്ടായ കാരണം. കണ്ണുകള്‍മാത്രമല്ല, രക്തയോട്ടമുള്ള ഏത് അവയവവും ഈ രോഗത്തിന്‍റെ ഫലം അനുഭവിക്കേണ്ടിവന്നേക്കാം. പക്ഷേ ഇന്നും ഈശോ അവിടുത്തെ പൗരോഹിത്യശുശ്രൂഷ ചെയ്യാനുള്ള ആരോഗ്യസ്ഥിതി എനിക്ക് തരുന്നു. കര്‍ത്താവ് കാണിച്ച കാരുണ്യം മാത്രമാണ് എന്‍റെ പൗരോഹിത്യം. ”കര്‍ത്താവിന്‍റെ പുരോഹിതരെന്ന് നിങ്ങള്‍ വിളിക്കപ്പെടും; നമ്മുടെ ദൈവത്തിന്‍റെ ശുശ്രൂഷകരെന്ന് നിങ്ങള്‍ അറിയപ്പെടും” (ഏശയ്യാ 61/6). കണ്ണില്ലാതെ ബലിയര്‍പ്പിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയ എനിക്ക് തിരുവോസ്തിരൂപനായ ഈശോയെ കാണാന്‍ സാധിക്കില്ലായിരുന്നെങ്കിലും ഞാനര്‍പ്പിച്ച ബലികളില്‍ പലരും ഈശോയെ കണ്ടു, അനുഭവിച്ചു! അവിടുത്തേക്ക് എത്ര നന്ദി പറഞ്ഞാലാണ് മതിയാകുക! തൃശൂര്‍ അതിരൂപതയില്‍ വെളുത്തൂര്‍ സെന്റ് ജോര്‍ജ് ഇടവകാംഗമാണ് ഫാ. പോള്‍. പിതാവ്: നിര്യാതനായ കെ.ഐ.ആന്റണി, മാതാവ്: റോസിലി ആന്റണി, രണ്ട് സഹോദരങ്ങള്‍. ഇപ്പോള്‍ തൃപ്രയാര്‍ താന്ന്യം സെന്റ് പീറ്റേഴ്‌സ് ദൈവാലയത്തിലും നാട്ടിക സെന്റ് ജൂഡ് ദൈവാലയത്തിലും വികാരിയായി സേവനം ചെയ്യുന്നു.
ഞാനും എന്‍റെ കുടുംബവും ശാലോം ടൈംസ് മാസിക വായിക്കുന്നുണ്ട്. ഞങ്ങള്‍ ശാലോം ടി.വിയെ സാമ്പത്തികമായും പ്രാര്‍ത്ഥനയിലൂടെയും താങ്ങുന്ന ശാലോം പീസ് ഫെലോഷിപ് (എസ്.പി.എഫ്) അംഗങ്ങളുമാണ്. 12 വര്‍ഷമായി ഞങ്ങള്‍ വാങ്ങിയ കൃഷിസ്ഥലത്ത് കുടിവെള്ളത്തിന് യാതൊരു സാധ്യതയും ഇല്ലാത്ത അവസ്ഥയായിരുന്നു. പലരെയും കൊണ്ടുവന്ന് സ്ഥാനം നോക്കി മൂന്ന് കുഴല്‍കിണറുകള്‍ കുത്തിയെങ്കിലും ആവശ്യത്തിന് വെള്ളം ലഭിച്ചില്ല. അങ്ങനെയിരിക്കേ ഒരിക്കല്‍ മാസികയില്‍ വായിച്ച 2 രാജാക്കന്‍മാര്‍ 3/16-20 വചനഭാഗം രണ്ട് വര്‍ഷത്തോളം തുടര്‍ച്ചയായി ചൊല്ലി പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുകയും വെള്ളം ലഭിച്ചാല്‍ സാക്ഷ്യമറിയിക്കാമെന്ന് നേരുകയും ചെയ്തു. ആ സമയത്ത് ഒരു ദിവസം വീട്ടില്‍ ജോലിക്ക് വന്ന ആള്‍ വെള്ളത്തിന് സ്ഥാനം കാണുകയും കുളം കുഴിക്കാന്‍ തീരുമാനിക്കുകയും ചെയ്തു. കുളം കുഴിക്കുന്നതിന്‍റെ തലേ ദിവസം പ്രാര്‍ത്ഥിച്ച് വചനം എടുത്തപ്പോള്‍ ”അവിടുന്ന് പാറയെ ജലാശയമാക്കി, തീക്കല്ലിനെ നീരുറവയാക്കി” എന്ന സങ്കീര്‍ത്തനങ്ങള്‍ 114/8 വചനം ലഭിച്ചു. അതില്‍ വിശ്വസിച്ച് കുളം കുഴിച്ചപ്പോള്‍ സമൃദ്ധമായി വെള്ളം കിട്ടി. ഈശോ ഞങ്ങള്‍ക്ക് ചെയ്തുതന്ന ഈ വലിയ അനുഗ്രഹത്തിന് നന്ദിയും സ്തുതിയും ആരാധനയും അര്‍പ്പിക്കുന്നു.
ഒരു ഞായറാഴ്ച, യാത്രാമധ്യേ റോഡരികിലുള്ള ദൈവാലയത്തില്‍ ദിവ്യബലിയര്‍പ്പിക്കാന്‍ കയറി. രണ്ടാമത്തെ വിശുദ്ധ കുര്‍ബാനയാണ് ഇനിയുള്ളത്. അല്പം നേരത്തെ എത്തി ദൈവാലയത്തില്‍ ഇരിക്കുമ്പോള്‍ ഒരു കാഴ്ച കണ്ടു. ചുളിവു വീഴാത്ത വെള്ള ഷര്‍ട്ടും മുണ്ടും ധരിച്ച ഒരു മുതിര്‍ന്ന യുവാവ്. ആദ്യത്തെ ദിവ്യബലിയ്ക്കുപയോഗിച്ച വിശുദ്ധ പാത്രങ്ങളും തിരികളും മാറ്റി രണ്ടാമത്തെ വിശുദ്ധ ബലിക്കുള്ള ക്രമീകരണങ്ങള്‍ ഒരുക്കുകയാണ് അദ്ദേഹം. ഇക്കാര്യങ്ങള്‍ക്കായി അനേകതവണ അദേഹത്തിന് ദൈവാലയത്തിലേക്ക്, വിശുദ്ധസ്ഥലത്തേക്ക് പ്രവേശിക്കുകയും സങ്കീര്‍ത്തിയിലേക്ക് പോവുകയും ചെയ്യേണ്ടിവന്നു. ദൈവാലയത്തിനുള്ളിലൂടെ പലപ്രാവശ്യം ദിവ്യകാരുണ്യ ഈശോയ്ക്ക് അപ്പുറവും ഇപ്പുറവും കടക്കേണ്ടതായും വന്നു. എന്നാല്‍ ഏറ്റവും അതിശയകരമായത്, ഈ അവസരങ്ങളിലെല്ലാം അദ്ദേഹം ദിവ്യകാരുണ്യ ഈശോയെ ശിരസുനമിച്ച് ഭക്തിയോടെ ആരാധിച്ചിരുന്നു എന്നതാണ്. ആരും ശ്രദ്ധിച്ചുപോകുന്ന സ്‌നേഹപ്രകടനം. എത്ര ആദരവോടെയാണ് അദേഹം ദൈവാലയത്തിലേക്ക് പ്രവേശിക്കുന്നത്..! സങ്കീര്‍ത്തിയിലേക്ക് പോകുമ്പോഴും ആ ബഹുമാനത്തിന് മാറ്റുകുറയുന്നില്ല. രാജാധിരാജാവിന്‍റെ സന്നിധിയില്‍ ഭയഭക്ത്യാദരവുകളോടെ പ്രവേശിക്കുകയും കുമ്പിട്ട് ആരാധിച്ച് ഉത്തരവാദിത്വങ്ങള്‍ സ്‌നേഹപൂര്‍വം നിര്‍വഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ദൈവാലയ ശുശ്രൂഷി. ഈശോയോട് അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ഹൃദയത്തിലുള്ള ഉത്ഘടസ്‌നേഹത്തിന്‍റെ ബഹിര്‍സ്ഫുരണമായിരുന്നു ആ ആദരവിന്‍റെ ഉറവിടം. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പെരുമാറ്റം കണ്ടാലറിയാം അവിടെ സര്‍വശക്തനായ ദൈവം സന്നിഹിതനാണെന്ന്. സ്വര്‍ഗത്തില്‍ വസിക്കുന്ന അത്യുന്നതന്‍ ആ ദൈവാലയത്തില്‍ സര്‍വമഹത്വത്തോടെ ഉപവിഷ്ഠനാണെന്ന് ആ കപ്യാര്‍ ഒന്നും പറയാതെ കാണിച്ചുതന്നു; ഒരു മാലാഖയെപ്പോലെ. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പേരോ വിശദാംശങ്ങളോ അറിയില്ല, പക്ഷേ, ഒന്നറിയാം, ആ ശുശ്രൂഷിക്ക് ദൈവത്തെ അറിയാം. അവിടുത്തെ എപ്രകാരം സ്‌നേഹിക്കണമന്ന്, ആദരിക്കണമെന്ന് അറിയാം. ”എന്നെ ആദരിക്കുന്നവനെ ഞാനും ആദരിക്കും” (1സാമുവല്‍ 2/30), ”ദൈവഭക്തി അനുഗ്രഹത്തിന്‍റെ ആരാമം പോലെയാണ്; ഏതു മഹത്വത്തെയുകാള്‍ നന്നായി അത് മനുഷ്യനെ ആവരണം ചെയ്യുന്നു” (പ്രഭാഷകന്‍ 40/27) എന്ന ദൈവത്തിന്‍റെ വാഗ്ദാനപ്രകാരം ഈ ദൈവാലയ ശുശ്രൂഷിയെയും കുടുംബത്തെയും അദേഹത്തിനുള്ള സകലത്തെയും അവിടുന്ന് എത്രയധികമായി ആദരിക്കുകയും അനുഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ടാകും..! കര്‍ത്താവിന്‍റെ പേടകം ആദരവോടെ സംരക്ഷിച്ച ഓബദ് ഏദോമിനെക്കുറിച്ച് 2സാമുവല്‍ 6/11,12 രേഖപ്പെടുത്തുന്നു: ‘കര്‍ത്താവിന്‍റെ പേടകം ഓബദ് ഏദോമിന്‍റെ വീട്ടില്‍ മൂന്നുമാസം ഇരുന്നു. കര്‍ത്താവ് ഓബദ് ഏദോമിനെയും കുടുംബത്തെയും അനുഗ്രഹിച്ചു. ദൈവത്തിന്‍റെ പേടകം നിമിത്തം കര്‍ത്താവ് ഓബദ് ഏദോമിന്‍റെ കുടുംബത്തെയും അവനുള്ള സകലത്തെയും അനുഗ്രഹിച്ചു…’
ചെറിയ ക്ലാസില്‍ പഠിക്കുമ്പോള്‍ പരീക്ഷാ പേപ്പര്‍ വീട്ടില്‍ കാണിച്ച് രക്ഷിതാവിന്‍റെ ഒപ്പ് വാങ്ങിച്ചുകൊണ്ടുചെല്ലണമായിരുന്നു. മൂന്നോ നാലോ വിഷയങ്ങള്‍ ഒരുമിച്ച് കിട്ടിയാല്‍ അതില്‍ ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ മാര്‍ക്കുള്ള പേപ്പര്‍ ആദ്യം കാണാവുന്ന വിധം മുകളില്‍ വയ്ക്കും. താഴേക്ക് താഴേക്ക് മാര്‍ക്ക് കുറവുള്ളതും. ഇപ്രകാരമായിരുന്നു ഒപ്പ് വാങ്ങിക്കാന്‍ ഞാന്‍ പപ്പയുടെ അടുത്ത് പേപ്പര്‍ കൊടുത്തിരുന്നത്. ആദ്യത്തേതിന് നല്ല മാര്‍ക്കുണ്ടെന്ന് കണ്ടാല്‍ പിന്നെ അവസാനം ഇരിക്കുന്നവയ്ക്ക് കുറച്ച് കുറവുണ്ടെന്ന് തോന്നിയാലും അത് പ്രശ്‌നമാക്കാറില്ല. നമുക്ക് എവിടെ നിന്നെങ്കിലും ഒരു പ്രശംസയോ വെരി ഗുഡ് എന്ന കമന്റോ കിട്ടിയെന്ന് വിചാരിക്കുക, അന്ന് വൈകുന്നേരംതന്നെ ഒരഞ്ചുമിനിട്ട് കണ്ടെത്തിയിട്ട് ഈശോയോട് ഇങ്ങനെ പറയണം, ‘ഈശോയേ, ഇന്ന് ഒരു വെരി ഗുഡ് കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്, പിന്നെ പ്രോത്സാഹനവും പ്രശംസയും പരിഗണനയും. പക്ഷേ പതിവുപോലെ ഇന്നും കുറ്റം പറച്ചില്‍, ആവര്‍ത്തിച്ചുള്ള വിധിക്കല്‍, ക്ഷമിക്കാനാകാതെ വാശി തുടങ്ങിയവയും ഉണ്ടായിരുന്നു…” അതായത്, നന്മകള്‍ ആദ്യം പറഞ്ഞോളൂ. പിന്നാലെ വീഴ്ചകളും പറയണം എന്നുസാരം. ഇങ്ങനെയൊരു സംഭാഷണരീതി തുടങ്ങിയാല്‍, കൊച്ചുകൊച്ചുകാര്യങ്ങളില്‍ ആത്മപ്രശംസ നടത്തുകയോ, കൊച്ചുകൊച്ചു വീഴ്ചകള്‍ വിട്ടുകളയുകയോ ചെയ്യില്ല. എല്ലാം സുതാര്യമായി ദിവസവും കര്‍ത്താവിനോട് സംഭാഷിച്ചിരിക്കും. മാത്രമല്ല, നല്ല ഒരുക്കത്തോടെ വിശുദ്ധ കുമ്പസാരത്തിന് അണയുകയും ചെയ്യാം. സത്യത്തില്‍ വീഴ്ചകള്‍ ഏറ്റുപറയുന്നതുപോലെ പ്രധാനപ്പെട്ടതാണ് മഹത്വം സ്വീകരിച്ച കാര്യങ്ങള്‍ ഏറ്റുപറയുന്നതും. ഇത്തരത്തില്‍ നാം നടത്തുന്ന സംഭാഷണം കൊച്ചുകൊച്ചു പാപങ്ങള്‍ ഏറ്റുപറയുന്നതിനൊപ്പം നമുക്ക് ലഭിച്ച കൊച്ചുകൊച്ചു മഹത്വങ്ങളും കര്‍ത്താവിന് സമര്‍പ്പിക്കാനുള്ള അവസരം കൂടിയാണ്. ഇപ്രകാരം തുടരുമ്പോള്‍ വീഴ്ചയുടെ എണ്ണം കുറയുന്നതായും ആത്മപ്രശംസക്ക് കാരണമാകാത്ത വെരിഗുഡുകളുടെ എണ്ണം കൂടുന്നതായും കാണാം. കര്‍ത്താവ് അതിനിടവരുത്തും. കല്‍പ്പനലംഘനം മൂലമുള്ള പാപം നിമിത്തം കര്‍ത്താവിനെ വേദനിപ്പിക്കുന്നപോലെ തന്നെ പ്രധാനപ്പെട്ടതാണ് കര്‍ത്താവിന് അര്‍ഹമായ മഹത്വം നമ്മള്‍ കൈവശമാക്കുന്നതും. ഈ സംഭാഷണരീതിയിലൂടെ ഇതിനുരണ്ടിനും മാറ്റം വരുത്താം. അല്ലാത്തപക്ഷം, ”ചെറിയ കാര്യങ്ങള്‍ അവഗണിക്കുന്നവന്‍ അല്‍പാല്‍പമായി നശിക്കും” (പ്രഭാഷകന്‍ 19/1) എന്നതാകും സംഭവിക്കുക. ഇനി മറ്റൊരു പ്രത്യേകത എന്തെന്നുവച്ചാല്‍ നാം സമര്‍പ്പിക്കുന്ന ഇത്തരം കൊച്ചുകൊച്ചു പാപങ്ങളും ബലഹീനതകളും ഉഗ്രന്‍ പ്രാര്‍ത്ഥനകള്‍കൂടിയാണ് എന്നതാണ്. ഇങ്ങനെ നാം വായിക്കുന്നു, ”നിന്‍റെ ബലഹീനത നിനക്കുള്ള എന്‍റെ ദാനമാണ്. നിന്‍റെ നേട്ടങ്ങള്‍ എനിക്കു സമര്‍പ്പിക്കുന്നതിനൊപ്പം നിന്‍റെ ദാരിദ്ര്യവും ബലഹീനതയും വന്‍കാര്യങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്നതിലുള്ള പരാജയവും എനിക്കു കാഴ്ചവയ്ക്കുക. പകരമായി, ഞാന്‍ നിന്‍റെ കാഴ്ച സ്വീകരിച്ച് അതിനെ എന്‍റെ എത്രയും സമ്പൂര്‍ണ്ണമായ പീഡാനുഭവത്തോടുചേര്‍ത്ത് എന്‍റെ വൈദികര്‍ക്കും സഭയ്ക്കും ഫലപ്രദമാക്കും” (ഇന്‍ സിനു ജേസു, പേജ് 220). വൈദികര്‍ക്ക് വേണ്ടിയും സമര്‍പ്പിതര്‍ക്കുവേണ്ടിയും പ്രാര്‍ത്ഥിക്കണമെന്ന് എപ്പോഴെങ്കിലും തോന്നിയിട്ടുള്ള വ്യക്തിയാണോ താങ്കള്‍? അങ്ങനെയെങ്കില്‍ ഇവ്വിധത്തില്‍ നമുക്ക് പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാവുന്നതാണ്, നമ്മുടെ ബലഹീനതകള്‍ കര്‍ത്താവിന് സമര്‍പ്പിച്ചുകൊണ്ട് നമുക്ക് അവിടുത്തെ പ്രസാദിപ്പിക്കാവുന്നതാണ്. സത്യത്തില്‍ നമ്മുടേയും ലോകം മുഴുവന്‍റെയും വിശുദ്ധീകരണത്തിന് അനുദിനം ഒരഞ്ച് മിനിറ്റ് വളരെ ‘സിംപിള്‍’ ആയി നമുക്ക് നീക്കിവയ്ക്കാം.
Want to be in the loop?
Get the latest updates from Tidings!