Tanong at Sagot

Isang mag-asawa sa United Kingdom ang gulat na gulat ng matuklasan na ang kanilang mahalagang palamuti sa hardin na mahigit 40 taon na ay isa pa lang buhay na bomba! Noon pa man ay inisip nila na ang kabibi ay isang hindi nakakapinsalang relikya, isang 'manika' na ginagamit sa mga pagsasanay sa hukbong dagat. Ngunit isang mapagpalang umaga, kumatok ang mga pulis sa kanilang pintuan. Hindi nagtagal, dumating ang pangkat ng bomba, at kinailangan ng mag asawa na harapin ang mapaminsalang katotohanan. Sa kabila ng panganib, tumanggi silang lumikas, na nagsasabi: "Hindi kami aalis. Pagtitiisan namin ang kahihinatnan." Mabuti na lamang at minimal lang ang pagsabog ng bomba, at ligtas itong naihatid sa isang tibagan , kung saan ito ay pinasabog sa ilalim ng isang tambak ng buhangin. Ang nakakasakit na kuwentong ito ay mabisang paalala na kahit ang mga bagay na mahal natin, ang mga bahagi ng ating buhay na itinuturing nating prestihiyoso, ay maaaring makapinsala. Ang kasalanan, tulad ng bomba, ay maaaring magbalatkayo bilang kaakit akit at kanais nais, ngunit sa huli ay humahantong ito sa pagkawasak. Kahit na napagtanto natin ang pagkasira nito, likas sa atin ang hindi pag atras at tanggihan ang panganib na iyon. Ang pag-iwas sa masasamang hilig ay nakakatakot, ngunit dapat nating mapagtanto na ito lamang ang tanging paraan para makamit ang tunay na kalayaan at kapayapaan. Sa pagninilay natin sa kuwento ng mag asawang ito, suriin natin ang ating buhay. Ano ang hawak natin na maaaring makapinsala sa atin? Anong 'nagbabadyang sumabog na parang bomba' ang binabalewala natin, akala natin hindi sila nakakapinsala

Noong taong 1240, si Emperador Frederick II ng Sweden ay nakipagdigma sa Papa, at ipinadala niya ang kanyang mga mandirigma upang salakayin ang Italya. Nagpasya ang malulupit na sundalo na pasukin ang kumbento ng San Damiano, na matatagpuan sa hangganan ng bayan ng Assisi. Dito naninirahan si Inang Clare at ang mga madre sa kanyang pangangalaga. Natakot ang mga kawawang madre at agad na sumugod sa kanilang Ina upang ibahagi ang balita Nakaratay si Inang Clare, ngunit sa tulong ng mga madre bumangon siya at mahinahong pumunta sa kapilya. Nagpatirapa sa harap ng Eukaristiya, lumuluha siyang nanalangin sa Diyos na protektahan ang mga kapatid na walang magawa. Biglang, narinig niya ang isang tinig mula sa tabernakulo: “Palagi kitang poprotektahan!” Puno ng kumpiyansa at pagtitiwala, kinuha niya ang siboryum na naglalaman ng Banal na Sakramento at humarap sa mga mananakop. Nang itinaas niya ito sa harap nila, ang mga sundalo ay nataranta at lubos na natakot. Agad silang tumakas sa kumbento, tinalikuran ang kanilang masasamang pakana. Sa mga madre, isang malaking aral ang hindi natitinag na debosyon ng kanilang ina sa Banal na Eukaristiya. Si Santa Clare, sa kanyang malaking pagpapakumbaba, ay nagbilin sa mga madre na huwag ihayag ang tinig na narinig nila mula sa Banal na Sakramento hanggang sa pagkamatay niya. Tayo, sa inspirasyon ni Santa Clare, ay lumago sa ating debosyon kay Hesus sa Eukaristiya at ilagay ang ating buong pagtitiwala sa Kanya.

“Mama, huwag mong hayaang mawala sa akin ang pagkakataong makamit ang Langit nang napakadali at sa maiksing panahon,” wika ng 12-taong-gulang na si José sa kanyang ina. Noon ay 1926. Ang mga Mexicanong Katoliko ay pinag-uusig dahil sa kanilang pananampalataya—ang mga simbahan at mga paaralan ng parokya ay isinara, ang mga pari ay pinapatay, at ang mga ari-arian ay kinukuha.  Sa bandang huli ay ipinagbawal ng gobyerno ang pampublikong pagsasagawa ng Katolisismo at ginawang ilegal ang mga panata sa relihiyon.  Nagsama-sama ang mga magsasaka mula sa sentral at kanlurang estado ng bansa upang pangalagaan ang Simbahan, at sumiklab ang Digmaang Cristero. Ang mga kapatid na lalaki ni José ay itinala sa hukbo, ngunit siya ay hindi pinayagan ng kanyang ina.  Subalit siya ay walang humpay kaya't napilitang bumigay ang ina sa mga paulit-ulit na pagsusumamor na 'makapunta sa Langit nang madalian.’  Nagsimula siya bilang tagapagdala ng bandila ng tropa at di nagtagal ay binansagan siyang Tarcisius, pagkatapos sa sinaunang Kristiyanong Santo na pinatay dahil sa pagtanggol sa Eukaristiya laban sa kalapastanganan.  Tumaas ang kanyang ranggo bilang pangalawa ng Heneral, at pagkatapos ay naging tagatugtog ng korneta, nakasakay sa kabayo kasama nito sa pakikipaglabanan at naghahatid ng mga atas. Nang maglaon, si José ay nabihag ng mga sundalo ng pamahalaan at pinilit na itakwil ang kanyang pananampalataya.. Ipina-panood sa kanya ang pagbitay ng isang kapwa Cristero, ngunit lalo lamang inudyukan ito ng batang si José sa kanyang pagkamartir.  Sa galit, tinanggal ng mga sundalo ang mga talampakan niya at pinilit siyang palakadin sa mga lansangan na nababalutan ng graba.  Sa matinding sakit, ang batang ito ay nagrosaryo para sa mga nananakit sa kanya.  Inawit niya ang mga awit ng ating binibini ng Guadalupe at ipinahayag ang kanyang pananampalataya nang malakas, kahit pa ilang ulit siyang nadapa sa kalye. Si José ay sumulat ng ilang liham sa kanyang ina na nagsasabi na masaya siyang magdusa para kay Kristo.  Inalok siya ng mga sundalo ng kalayaan kung ipahayag niya: “Kamatayan kay Kristong Hari,” at ang pagtanggi niya ay nagbunga ng nakamamatay na pagpapahirap.  “Hinding-hindi ako susuko.   Vivo Cristo Rey Santa Maria de Guadalupe,” sabi ni José habang hinuhugot ang huli niyang hininga.

Ang kahanga-hangang aklat ni Tom Holland na Dominion ay nabuo nang detalyado kung ano ang katumbas ng isang napakasimpleng panukala—ibig sabihin, na ang Kristiyanismo ay may pananagutan para sa marami sa mga pangunahing pagpapahalaga na ibinibigay natin at ipinapalagay natin na pangkalahatan. Sa katunayan, itinanggi niya, ang ating paggigiit sa dignidad ng indibidwal, pangunahing mga karapatang pantao, ang prinsipyo ng pagkakapantay-pantay, at marahil higit sa lahat na ang mga mahihirap, ang mga nagigipit , at ang nabiktima ay dapat na espesyal na pahalagahan, ay dumadaloy mula sa pangunahing Kristiyano. mga paniniwala. Ang nag-udyok kay Holland na imbestigahan ang pag-aangkin na ito sa simula ay ang kanyang malawak na gawain sa kasaysayan ng sinaunang Roma. Habang mas matagal at mas malalim ang pagtingin niya sa lipunang Romano, parang estranghero ito, mas hindi katulad ng ating panahon. At habang pinag-aaralan niya ang mga dakilang bayani ng Roma, lalo silang lumilitaw na dayuhan at may problema sa moral. Upang magbigay lamang ng isang halimbawa sa marami, hinihimok niya tayong isaalang-alang ang marahil ang pinakakahanga-hangang personalidad ng sinaunang Romano, si Julius Caesar. Sabik na mapahusay ang kanyang reputasyon sa pulitika, sinimulan ni Caesar ang isang kampanyang militar sa Gaul (kasalukuyang France). Ang kanyang kahanga-hangang tagumpay sa pagsupil sa lupaing ito at ginawa itong isang Romanong lalawigan ay nagsisilbing takip sa kanya sa kaluwalhatian at naging paksa ng kanyang aklat na The Gallic Wars, na binabasa hanggang ngayon. Ngunit kung ano ang bihirang puna ay ang pagsuray katotohanan na sa kurso ng pananakop na ito, pinatay ni Ceasar , sa pamamagitan ng konserbatibong pagtatantya, isang milyong tao at inalipin isa pang milyon o higit pa. Ngayon, si Caesar ay may isang bangka puno ng mga kaaway sa Roma na pinaghihinalaang siya ay nagnanasa sa makaharing kapangyarihan. Ngunit ang nakita ni Holland na kaakit-akit ay wala sa kanyang mga kalaban ang na-iskandalo sa kanyang nakamamatay na pag-atake sa Gaul. Sa katunayan, pinuri siya ng buong Roma dahil dito. Kaya bumangon ang tanong: Bakit natin ngayon ituring ang isang taong pumatay at umalipin sa napakalaking sukat na isang hamak samantalang kahit na ang pinakamagaling at pinakamatalino sa sinaunang lipunang Romano ay itinuturing na isang bayani si Caesar? Ang sagot, sa madaling salita, ay Kristiyanismo Ang dinala ng mga sinaunang Kristiyano sa kulturang Romano ay ang paniniwala sa iisang Diyos na gumawa ng bawat tao ayon sa Kanyang larawan at wangis at sa gayo'y pinagkalooban sila ng mga karapatan, kalayaan, at dignidad. Dagdag pa rito, itinuro ng mga Kristiyano, ang Diyos na Lumikha ay naging tao at kusang-loob na pumunta sa mismong mga limitasyon ng pagdurusa at pagkasira, sa mga salita ni San Pablo, "pagtanggap kahit kamatayan, kamatayan sa krus." Ipinahayag nila ang isang Tagapagligtas na naging biktima ng paniniil ng Roma at binuhay ng Diyos mula sa mga patay. At sa pamamagitan ng proklamasyong ito, dinala nila ang lahat ng inaapi, lahat ng nabiktima, lahat ng mahihina at nakalimutan mula sa mga gilid hanggang sa gitna. Ang mga paniniwalang ito, siyempre, sa una ay itinuturing na walang katotohanan, at ang unang mga Kristiyano ay malupit na inuusig para sa kanila. Ngunit sa paglipas ng panahon, at sa pamamagitan ng pagsaksi at pagsasagawa ng mga matatapang na tao, ang mga paniniwalang ito ay nakababad sa tela ng lipunang Kanluranin. Sa sobrang lalim ng mga ito ay tumagos sa ating kamalayan kaya't tayo ay naparito, gaya ng sinabi ni Holland, upang ipagwalang-bahala ang mga ito at ipagkamali ang mga ito bilang mga pangkalahatang pagpapahalagang makatao. Ngayon, bakit mahalaga ang lahat ng ito sa atin ngayon? Nabubuhay tayo sa panahon kung saan ang pananampalatayang Kristiyano ay sa halip ay regular na hinahamak ng mga nasa matataas na antas ng piling tao ng lipunan, sa mga unibersidad, at sa media. Bukod dito, ang mga hukbo ng mga tao, lalo na ang mga kabataan, ay humihiwalay sa mga simbahan at humihinto sa pakikibahagi sa relihiyosong ritwal at pagsasanay. Sapat na hindi nakakapinsala, maaari mong isipin, o kahit na sa kalamangan ng isang lipunan na umaabot sa kapanahunan sa pamamagitan ng sekularisasyon? Isipin mo ulit. Habang lumilipas ang pananampalataya at praktika ng Kristiyano, nawawala rin ang mga pagpapahalagang itinanim ng Kristiyanismo sa ating kultura. Ang mga pinutol na bulaklak ay maaaring mamulaklak nang ilang sandali kapag natanggal na ang mga ito sa lupa at inilagay sa tubig, ngunit malalanta ang mga ito sa lalong madaling panahon. Niloloko natin ang ating sarili kung iniisip natin na ang mga pagpapahalagang itinanim sa atin ng Kristiyanismo ay matagal nang mabubuhay sa pagkamatay ng Kristiyanismo mismo Ang mga palatandaan ng paglitaw ng isang neo-paganismo sa katunayan ay marami. Sa maraming mga estado sa ating bansa, gayundin sa Canada at maraming mga bansa sa Europa, ang isang rehimen ng pagpatay dahil sa awa ay may hawak na kapangyarihan. Kapag ang mga matatanda o may sakit ay naging abala, maaari at dapat silang alisin. At, siyempre, sa karamihan ng mga bansa sa Kanluran, kapag ang isang bata sa sinapupunan ay hinuhusgahan na isang problema, siya ay maaaring ipalaglag sa anumang punto ng pagbubuntis, hanggang sa sandali ng kapanganakan. Sa aking sariling estado ng Minnesota, isang panukala ang ginawa upang itago ang 'karapatan' na ito sa pagpatay sa hindi pa isinisilang sa konstitusyon. Kung paano ito ay, sa pamamagitan ng paraan, sa sinaunang Romanong kasanayan ng paglalantad ng mga hindi gustong mga bagong silang sa mga elemento at mga hayop. At kung gaano kaakit-akit, sa liwanag ng pagsusuri ni Tom Holland, na ang mga sinaunang Kristiyano ay nakakuha ng atensyon ng nakapaligid na kulturang Romano sa pamamagitan mismo ng kanilang pagpayag na iligtas at kunin ang mga inabandunang sanggol na ito. Kaya, ano ang kailangan? Kailangang itaas ng mga Kristiyano ang kanilang mga tinig bilang protesta laban sa kultura ng kamatayan. At dapat nilang gawin ito sa pamamagitan ng pag-angkin at pagpapahayag sa publiko ng mga pagpapahalagang nagmumula sa kanilang pananampkuloalataya. Sa napakatagal na panahon, ang mga mananampalataya ay natahimik sa pagsasabi na ang relihiyon ay isang 'pribadong' bagay. Kalokohan. Ang mga pagpapahalagang Kristiyano ay nagpabatid sa ating lipunan mula pa sa simula at nagbigay ng magkakaugnay na balangkas ng moralidad na karamihan sa atin ay hindi pa rin pinapansin. Hindi ngayon ang panahon para sa katahimikan. Panahon na para isigaw natin ang ating mga paniniwala mula sa mga bubong. ARTIKULO na orihinal na inilathala sa wordonfire.org. Muling na-itatak nang may pahintulot.