Pananalig sa Oras ng Paghihirap
Ang mga paghihirap ay nag-iiwan ng bakas sa buhay natin sa lupa, ngunit bakit ito pinahihintulutan ng Diyos?
Mga dalawang taon na ang nakalipas, ako ay sumailalim sa taunang kong pagsusuri sa dugo at nang bumalik ang mga kinalabasan, sinabi sa akin na mayroon akong ‘Myasthenia Gravis.’ Magarbong pangalan! Ngunit ako o ang sinoman sa aking mga kaibigan o kamag-anak ay hindi pa nakadinig tungkol dito.
Nahiraya ko ang lahat ng kilabot na maaaring harapin ko. Nabuhay nang may kabuuang 86 na taon, sa panahon ng pagsusuri, nadanasan ko ang madaming sindak. Ang pagpapalaki ng anim na lalaki ay puno ng mga hamon, at nagpatuloy ang mga ito habang minamasdan ko silang bumuo ng kanilang mga pamilya. Hindi ako nawalan ng pag-asa; ang biyaya at kapangyarihan ng Espirito Santo ay palaging nagbigay sa akin ng lakas at pagtitiwala na kinailangan ko.
Sa kalaunan ako ay umasa kay G. Google upang matuto nang higit pa tungkol sa ‘Myasthenia Gravis’ at matapos basahin ang mga pahina ng kung ano ang maaaring mangyari, natanto ko na kailangan ko lang na magtiwala sa aking manggagamot na tulungan akong makayanan ito. At inilagay naman nya ako sa mga kamay ng isang dalubhasa. Dumaan ako sa isang mahirap na pagsubok kasama ang mga mas bagong dalubhasa, pagbabago ng mga gamot, madami pang paglalakbay sa pagamutan, at sa kalaunan ay kinakailangang pagsuko ng aking lisensya. Paano ako makakatagal? Ako ang syang nagmamaneho ng mga kaibigan patungo sa iba’t ibang mga kaganapan.
Matapos ang madaming talakayan sa aking doktor at pamilya, sa wakas ay napagtanto ko na panahon na upang itala ang aking pangalan para sa matanggap sa isang pansariling pagamutan. Pinili ko ang Loreto Pansariing Pagamutan sa Townsville dahil magkakaroon ako ng mga pagkakataon na mapaunlad ang aking pananampalataya.b Napaharap ako sa madaming kuro-kuro at payo—lahat ay matuwid, ngunit nanalangin ako para sa patnubay mula sa Banal na Espiritu. Tinanggap ako sa Loreto Home at nagpasya akon na tanggapin kung ano ang inaalok. Doon ko nakilala si Felicity.
Isang Malapit sa Kamatayan Na Karanasan
Ilang taon na ang nakalipas, nagkaroon ng 100-taong-baha sa Townsville at isang maayang bagong labas ng bayan ang nalubog sa tubig na karamihan sa mga bahay ay binaha. Ang bahay ni Felicity, tulad ng lahat ng iba sa labas ng bayan, ay mababa, kaya mayroon syang mga 4 na talampakan ng tubig sa buong kabahayan. Habang ginagawa ng mga sundalo mula sa Army Base sa Townsville ang malawakang paglilinis, ang lahat ng mga residente ay kailangang maghanap ng alternatibong tirahan na mauupahan. Nanahan siya sa tatlong magkakaibang paupahan sa loob ng sumunod na anim na buwan, alinsabay sa pagtulong sa mga sundalo at nagsisikap na gawing muling matirhan ang kanyang tahanan.
Isang araw, nagsimula siyang makaramdam nang hindi mabuti at ang kanyang anak, si Brad, ay tumawag sa doktor, na nagpayo na dalhin siya sa pagamutan kung hindi umigi ang kanyang pakiramdam. Kinaumagahan, nakita siya ni Brad sa sahig na namamaga ang mukha at agad na tumawag ng ambulansya. Pagkatapos ng madaming pagsusuri, napag-alamang siya ay may ‘Encephalitis,’ ‘Melioidosis’ at ‘Ischemic attack,’ at nanatiling walang malay sa loob ng ilang linggo.
Ang kontaminadong tubig-baha na tinawid niya anim na buwan na ang nakalipas, ay lumalabas na nag-ambag sa impeksyon sa kanyang utak ng galugo at utak. Habang palubog-palutang ng ulirat, si Felicity ay nagkaroon ng malapit-kamatayang karanasan:
“Habang ako ay nakaratay na walang malay, naramdaman ko ang aking kaluluwa na nililisan ang aking katawan. Ito ay lumutang at lumipad nang napakataas patungo sa isang magandang espirituwal na lugar. May nakita akong dalawang tao na nakatingin sa akin. Lumapit ako sa kanila. Iyon ay ang nanay at tatay ko —napakabata nilang pagmasdan at tuwang-tuwa silang ako ay makita. Habang sila ay nakatayo sa isang tabi, nakakita ako ng isang bagay na kamangha-mangha, isang nakamamanghang mukha ng Liwanag. Ito ay ang Diyos Ama. Nakakita ako ng mga tao mula sa bawat lahi, bawat bansa, naglalakad nang magkapares, ang ilan ay magkahawak-kamay…Nakita ko kung gaano sila kasaya na makasama ang Diyos, damang nasa tahanan sa Langit.
Nang magising ako, labis akong nadismaya na iniwan ko ang magandang lugar ng kapayapaan at pag-ibig na pinaniniwalaan kong Langit. Ang pari na umaasikaso sa akin sa buong mgdamag ko sa pagamutan ay nagsabi na hindi pa siya kàilanman nakakita ng sinumang tumauli tulad ng ginawa ko noong ako ay nagising.”
Kasawiangpalad Na Naging Pagpapala
Sinabi ni Felicity na palagi siyang may pananalig, ngunit ang karanasang ito ng kawalan ng timbang at kawalan ng katiyakan ay sapat na upang tanungin ang Diyos: “Nasaan Ka?” Ang trauma ng 100-taong pagbaha, ang malawakang paglilinis pagkatapos, ang mga buwan ng pagsasaayos ng kanyang tahanan habang naninirahan sa mga paupahan, kahit na ang siyam na buwan sa pagamutan kung saan wala siyang gaanong alaala ay maaaring naging kamatayan ng kanyang pananampalataya. Ngunit sinabi niya sa akin nang may pananalig: “Ang aking pananalig ay mas matibay kaysa dati.” Naaalala niya na ang kanyang pananampalataya ang tumulong sa kanya na harapin ang kanyang pinagdaanan: “Naniniwala ako na nakaligtas ako at nakabalik, upang makita ang aking magandang apo na mag-aral sa isang Mataas na Paaralang Katoliko at tapusin ang Panlabindalawang Taon. Siya ay tutuloy sa Pamantasan!”
Ang pananalig ay naniniwala sa lahat ng bagay, nagpapagaling sa lahat ng bagay, at ang pananalig ay hindi nagwawakas.
Kay Felicity ko natagpuan ang sagot sa karaniwang tanong na maaaring makaharap nating lahat sa isang dako ng buhay: “Bakit pinahihintulutan ng Diyos na mangyari ang masasamang bagay?” Sasabihin ko na binibigyan tayo ng Diyos ng kalayaan. Ang mga tao ay maaaring magpasimula ng masasamang pangyayari, gumawa ng masasamang bagay, ngunit maaari din tayong tumawag sa Diyos na baguhin ang pangyayari, baguhin ang puso ng mga tao.
Sa katotohanan, sa kapuspusan ng biyaya, Siya ay makapagbibigay ng kabutihan kahit na sa kahirapan. Kung paanong dinala Niya ako sa nursing home upang makilala si Felicity at madinig ang kanyang magandang salaysay, at kung paanong si Felicity ay nagkaroon ng lakas ng pananalig habang siya ay gumugol ng walang katapusang mga buwan sa ospital, magagawa ng Diyos na ang iyong mga paghihirap ay maging kabutihan.
Ellen Lund ay isang ina ng anim na kaibig-ibig na mga anak na lalaki, isa sa kanila ay nagmamatyag sa kanyang pamilya mula sa langit. Siya ay naging bahagi ng Catholic Women's League sa loob ng 60 taon at kasalukuyang nananahan sa pangangalaga sa matatanda sa Townsville, Australia.
Related Articles
Bilang isang mahinahon at mabait na babae, si Mary Zhu Wu ay pinahalagahan para sa kanyang huwarang pananampalataya. Siya ay ina ng apat na anak at nanirahan kasama ang kanyang asawang si Zhu Dianxuan, isang pinuno ng nayon sa nayon ng Zhujiahe sa Lalawigan ng Hebei ng Tsina sa dako ng kalagitnaan ng mga taong 1800s. Nang sumiklab ang Rebelyon sa Boxer at ng mga Kristiyano at mga dayuhang misyonero sila ay pinagpapaslang, ang maliit na nayon ay tumangkilik ng humigit-kumulang na 3000 na mga Katolikong lumikas mula sa mga kalapit na nayon. Ang kura paroko na si Padre Léon Ignace Mangin, at kapwa Heswita na si Padre Paul Denn, ay nag-alay ng pang-araw-araw na Misa at nakinig ng mga pangungumpisal sa buong araw sa oras ng kaguluhan na iyon. Noong Hulyo 17, humigit-kumulang sa 4,500 na mga miyembro ng Boxers at ang imperyo ng militar ang sumalakay sa nayon. Nagtipon si Zhu Dianxuan ng halos 1000 kalalakihan upang ipagtanggol ang nayon at pinangunahan niya ang labanan. Matapang silang nakipaglaban sa loob ng dalawang araw ngunit namatay si Zhu nang mag-backfire ang kanyon na kanilang nakuha. Lahat ng mga kayang lumikas, ay tumakas sa baryo na puno ng takot. Sa ikatlong araw, ang mga sundalo ay nakakuha ng lagusan na papasok sa nayon at pinagpapatay ang daan-daang mga kababaihan at bata. Humigit kumulang na 1000 na mga Katoliko ang nagkanlong sa simbahan kung saan binigyan sila ng mga pari ng pangkalahatang pagpapawalang-sala at naghanda para sa isang huling Misa. Bagama't nagdadalamhati para sa kanyang asawa, nanatiling kalmado si Mary Zhu Wu at pinayuhan ang mga nagtitipon na magtiwala sa Diyos at manalangin sa Mahal na Birheng Maria. Sa bandang huli ay winasak ng mga sundalo ang pintuan ng simbahan at nagsimulang magpaputok nang sapalaran, tumindig si Mary Zhu-Wu na may kamangha-manghang lakas ng loob: Ipinuwesto niya ang kanyang sarili ng nakaunat ang mga braso sa harap ni Padre Mangin upang gawing kalasag ang kanyang katawan. Hindi nagtagal, siya ay tinamaan ng bala at nahulog sa dambana. Pinalibutan ng Boxers ang simbahan at sinunog ito upang patayin ang mga nakaligtas, kasama sina Father Mangin at Denn sa nasusunog hanggang sa mamatay habang ang bubong ng simbahan ay tuluyan ng gumuho. Hanggang sa kanyang huling hininga, si Mary Zhu Wu ay nagpatuloy na palakasin ang pananampalataya ng mga kapwa mananampalataya at pinaigting ang kanilang tapang. Pinasigla sila ng kanyang mga salita upang madaig ang takot at yakapin ang pagkamartir. Dahil sa kanyang makapangyarihang pamumuno, dalawa lamang sa mga Kristiyano ng Zhujiahe ang tumalikod. Noong 1955, idineklara ni Papa Pius XII na siya ay, Pinagpala kasama ang dalawang Heswita at maraming iba pang mga martir; lahat sila ay na-kanonisahan ni Papa Juan Paul II noong 2000.
Mararamdaman mong ikaw ay naliligaw at nag-iisa. Lakasan mo ang iyong loob, sapagkat alam ng Diyos kung nasaan ka! Sa paliguan, mag-isa, maaari akong sumigaw nang walang nakakadinig. Malakas na pumatak ang tubig sa aking tuktok habang winawasak ng kalungkutan ang aking puso. Ang pinakapangit na pangitain ang naglaro sa aking isipan, isang maliit na ataol at isang pagpanaw na napakabigat pasanin. Parang pinisil ng isang kasamaan, kumirot ang aking puso, kirot na mas higit pa sa isang pisikal na sakit, at pinahirapan ng isang mapang-api at nakakaupos na pakiramdam. Binalot nito ang buo kong katauhan. Hindi mapapagaan ang sakit ng kahit ano man at walang sinumang makapagbibigay sa akin ng ginhawa. Ang pagdurusa ay bahagi ng pagkatao, talagang di maiiwasan. Isang natatanging krus ang nakahugis para pasanin ng bawat isa sa atin na; ngunit hindi ko ginusto ang isang ito. Napahagod ako sa ilalim ng bigat nito. "Panginoon, pakibigyan mo ako ng ibang krus, hwag ito; hindi ko madadala ang isang ito. Tatanggapin ko ang anumang sakit, karamdaman, anupaman, hwag lang ito, hwag ang aking anak. Napakalaki nito; hindi ko kaya, maawa Ka,” ang pagsusumamo ko. Nakaramdam ako ng pagduduwal, nasuka at napasadlak sa sahig ng paliguan, humihikbi. Walang saysay ang aking 'Hindi' /'Hwag'. Ang tanging landas pasulong ay ang pagsuko. Pagal at pagod na pagod, nagdasal ako, "Kung hindi Mo papalitan ang krus na ito, Panginoon, mangyaring bigyan Mo ako ng lakas para pasanin ito. . . (ang imahe ng isang maliit na ataol ay muling sumulpot sa aking isipan). . . saan man ako dalhin nito. Tulungan Mo po ako. Hindi ko ito makakaya nang wala Ka.” Ang aking maliit at kagiliw-giliw na anak ay na-ospital dahil sa malubhang kalagayan. Sa loob ng walong araw tinabihan ko siya sa kanyang katreng pang-ospital. Hindi nabahala ng kanyang karamdaman ang kanyang diwa ngunit hindi na siya gaya ng dati. Mga pasang matingkad na kulay rosas at lila ay nagkalat sa kanyang mga pisngi, na tumawid sa kabila ng tulay ng kanyang ilong at sa mga braso at binti. Ang gamot na nagbigay kaginhawahan sa kanya ay nagpamaga sa kanyang mukha at katawan. Pag siya ay tulog, na halos hindi naman nangyayari, pahagulgol akong nakakatulog. Ang pagdarasal, pagkalinga at pag-uga sa kanyang maselang katawan ay ang tanging maiialay kong tulong sa kanyang pakikipaglaban para mabuhay. Binasahan ko siya at ginuhitan ng mga karikatura sa isang laruang pagmanetikong pagguhit na ibinigay sa kanya bago siya naospital. ito para sa aming dalawa. Bagaman hindi ako gumuhit kailanman, sa aking pagsisikap na bigyan siya ng kaunting kagalakan, bigla kong napagtanto na madali para sa akin ang gumuhit. Sa wakas, siya ay nakalabas nang ospitall na may isang plano sa pagpapagaling, pag-asa, at isang panalangin para makaramdam ng ginhawa sa sakit . Ang aming bagong pangkaraniwan na pamumuhay ay nagsimula. Iminungkahi ng aking ina na siyasatin ko ang aking bagong-tuklas na kakayahang gumuhit. Magkasama kaming kumuha ng klase sa isang lokal na talyer ng sining sa pagguhit. Pinapagdala kami ng guro ng larawan na nakapagpapatinag sa amin. Isang Christmas card na nakalarawan ang Mahal na Ina hawak ang Sanggol na Hesus ang pinili ko ng. Inisip ng guro na dahil kulang ako sa karanasan at pagsasanay, dapat akong gumuhit ng mas pangkaraniwan , tulad ng isang bulaklak. Humarap ako sa kanya at nagsabing, "Ang aking anak ay patay na sana ngunit siya ay buhay. Si Hesus at ang Mahal na Ina ang mahalaga sa akin. Sila ang nagpapatinag ng damdamin ko." Nanlaki ang mga mata niya. "Oh, wala akong ideya tungkol sa anak mo. Patawad. Siguraduhin mong mamanmanan ang iyong 'prinsipyo.'" Nalito ako. Tanong ko, "Ano ang kaugnayan ng aking moralidad sa larawan ko?" "Magaan at madilim na 'prinsipyo'," malumanay niyang sagot. "Oh, okay," sabi ko, medyo napahiya. Hinarap ko ang aking pinagpipinturahan , pumikit at nagdasal, "Banal na Espirito, tulungan Mo akong gumuhit ng larawan na makakatulong sa iba na mahalin at kailanganin nila sina JHesus at Maria gaya nang pangangailangan ko sa Kanila ngayon." Sa aking pagguhit, umasa ako sa lakas, pagmamahal, at talino ng langit na tulungan ako. Naipahayag ko ang aking hangarin sa aking sa pamamagitan ng sining. Bawat bagong gawa ay isang panalangin at kaloob mula sa Diyos. Isang umaga, paglabas ko ng simbahan matapos ang Misa, isang pari na dumadalaw ang lumapit sa akin, nagsabing, "Nang nasa bahay ako ng iyong kapatid, nakita ko ang iginuhit mong larawan ng anghel at ni Kristo sa Hardin ng Gethsemane habang Siya ay naghihirap. Lubha akong natinag dahil dito. Sinabi sa akin ng iyong kapatid ang tungkol sa iyong anak at kung paano mo natuklasan ang iyong kakayahang gumuhit sa gitna ng iyong paghihirap. Ang iyong sining ay tunay na isang pagpapala na nagmula sa pagdurusa, isang handog.” "Salamat." Sagot ko, "Sya nga. Sa balik-tanaw, ang masining na handog na ito ay isang babala, sa pakiramdam ko.” "Bakit? Ano ang ibig mong sabihin?” tanong niya. "Ang pagpinta ay nagbigay sa akin ng ibang pananaw sa bawat bagay. Natuklasan ko na ang kaibahan ng dilim at ng liwanag sa isang larawan ay lumilikha ng lalim, yaman at ganda. Pag walang liwanag, ang kadiliman ng pinta ay isang walang saysay na kailaliman. Ang kadiliman ng pagdurusa ay tulad ng kadiliman sa isang larawan. Nang wala ang ilaw ni Kristo, nagbanta ang pagdurusa na lamunin ako sa kalaliman ng kawalan ng pag-asa. Nang isuko ko ang aking pasakit at katayuan kay Hesus, nasadlak ako sa Kanyang mapagmahal na bisig at sumuko sa Kanyang panukala para sa aking buhay. At si Kristo, ang Dalubhasang Pintor, ay ginamit ang kadiliman ng aking pagdurusa upang mapalambot ang aking puso na syang nagbigay ng puwang sa sampalataya, habag, pag-asa, at pagmamahal na lumago sa kalooban ko. Ang ilaw ni Kristo ay nagbigay liwanag sa kadiliman at nagdala ng madaming pagpapala mula sa mga pagsubok sa aking anak, sa aking buhay may asawa at sa aming pamilya." "Nauunawaan ko na. Totoo talaga. Tinutularan ng sining ang buhay, at ang pagdurusa na nakikiisa kay Kristo ay nagdudulot ng dakilang pagpapala. Purihin ang Diyos,” bulalas niya. "Amen," Sang-ayon ko.
Latest Articles
Ang Hindi ko inaasahan noong sinimulan ko ang mabisang panalanging ito... O Munting Therese ng Batang Hesus, mangyaring pumili para sa akin ng isang rosas mula sa hardin ng Langit at ipadala ito sa akin bilang isang mensahe ng pag-ibig." Ang kahilingang ito, ang una sa tatlo na bumubuo ng 'Padalhan moa ko ng Rosas ' Novena kay Saint Therese, ay kumuha ng aking atensyon. Nag-iisa ako. Malungkot sa isang bagong lungsod, nananabik para sa mga bagong kaibigan. Nag-iisa sa isang bagong buhay ng pananampalataya, pananabik para sa isang kaibigan at huwaran. Nagbabasa ako tungkol kay Santa Therese, ang pangalan ko sa binyag, nang walang pagsubaybay sa kanya. Namuhay siya sa marubdob na debosyon kay Hesus mula noong siya ay 12 taong gulang at nagpetisyon sa Papa na pumasok sa monasteryo ng Carmelite sa edad na 15. Ang aking sariling buhay ay ibang-iba. Nasaan ang Aking Rosas? Si Therese ay puno ng sigasig para sa mga kaluluwa; nanalangin siya para sa pagbabagong loob ng isang kilalang kriminal. Mula sa nakatagong mundo ng kumbento ng Carmel, inilaan niya ang kanyang panalangin para sa pamamagitan ukol sa mga misyonerong nagpalaganap ng pag-ibig ng Diyos sa malalayong lugar. Habang nakahiga sa kanyang higaan ng kamatayan, ang banal na madre na ito mula sa Normandy ay nagsabi sa kanyang mga kapatid na babae: “Pagkatapos ng aking kamatayan, magpapaulan ako ng mga rosas. Gugugulin ko ang aking Langit sa paggawa ng mabuti sa lupa.” Ang aklat na binabasa ko ay nagsabi na mula noong siya ay namatay noong 1897, pinaulanan niya ang mundo ng maraming grasya, himala, at maging ng mga rosas. "Baka padadalhan niya rin ako ng rosas," naisip ko. Ito ang pinakaunang Nobena na dinasal ko. Hindi ko masyadong inisip ang dalawa pang kahilingan ng panalangin—ang pabor na mamagitan sa Diyos para sa aking intensyon at marubdob na maniwala sa dakilang pag-ibig ng Diyos para sa akin upang magaya ko ang Munting Daan ni Therese. Hindi ko matandaan kung ano ang aking intensyon dahil sa wala kong pagkaunawa sa Munting Paraan ni Therese. Nakatuon lang ako sa rosas. Sa umaga ng ika siyam na araw, nagdasal ako ng Nobena sa huling pagkakataon. At naghintay. Baka mag dadala ng rosas ang isang magbubulaklak ngayon. O baka uuwi ang asawa ko galing sa trabaho na may dalang mga rosas para sa akin. Sa pagtatapos ng araw, ang tanging rosas na tumawid sa aking pintuan ay naka-print sa isang kard na kasama ng isang pakete ng mga pagbating kard mula sa isang orden ng misyonaryo. Ito ay isang matingkad na pula, namagandang rosas. Ito ba ang aking rosas mula kay Therese? Aking Hindi Nakikitang Kaibigan Minsan, nagdasal ulit ako ng Padalhan mo ako ng Rosas Nobna. Laging pareho ang mga resulta. Ang mga rosas ay makikita ko sa maliit, na nakatagong mga lugar; Makaka-kilala ako ng isang taong nagngangalang Rose, makakakita ng rosas sa pabalat ng libro, sa likuran ng isang larawan, o sa mesa ng isang kaibigan. Sa kalaunan, naiisip ko si St. Therese sa tuwing may masisilip akong isang rosas. Siya ay naging isang kasama sa aking pang-araw-araw na buhay. Tinigilan ang Nobena, natagpuan ko ang aking sarili na humihiling sa kanyang pamamagitan sa mga pakikibaka sa buhay. Si Therese ay ang hindi ko nakikitang kaibigan. Nabasa ko ang tungkol sa mas marami pang mga Santo, at namamangha ako sa kanilang mga iba't ibang mga paraan na ang mga kalalakihan, kababaihan, at mga bata ay namuhay ng may marubdob na pagmamahal sa Diyos. Ang pagkaalam sa konstelasyon na ito ng mga tao, na ipinahayag ng Simbahan nang may katiyakan na sila ay nasa Langit, ay nagbigay sa akin ng pag-asa. Sa bawat lugar at sa bawat buhay, kailangang mamuhay nang may kabayanihang kabutihan. Ang kabanalan ay posible kahit para sa akin. At may mga huwaran. Marami sila! Sinubukan kong gayahin ang pasensya ni Saint Francis de Sales, ang atensyon at banayad na paggabay ni Saint John Bosco para sa bawat bata sa kanyang pangangalaga, at ang kawanggawa ni Saint Elizabeth ng Hungary. Nagpapasalamat ako sa kanilang mga halimbawa na nakatulong sa akin. Mahalaga silang mga kakilala, ngunit mas higit si Thérèse. Dahil naging kaibigan ko siya. Isang Panimula Sa kalaunan, binasa ko ang The Story of a Soul, ang sariling talambuhay ni Saint Therese. Sa personal na patotoo na ito ako unang nagsimulang maunawaan ang kanyang Little Way. Iniisip ni Therese ang kanyang sarili espiritwal bilang isang napakaliit na bata na may kakayahan lamang sa maliliit na mga gawain. Ngunit sinasamba niya ang kanyang Ama at ginawa ang bawat maliliit na bagay nang may malaking pagmamahal, at bilang isang regalo para sa Ama na nagmamahal sa kanya. Ang bigkis ng pag-ibig ay mas malaki kaysa sa laki o tagumpay ng kanyang mga gawain. Ito ay isang bagong diskarte sa buhay para sa akin. Ang aking espirituwal na buhay ay nakahinto sa oras na iyon. Baka masimulan ito ng The Little Way ni Therese. Bilang ina ng isang malaki at aktibong pamilya, ang aking kalagayan ay ibang-iba kay Therese. Siguro maaari kong subukang umpisahan ang aking mga pang-araw-araw na gawain na may parehong mapagmahal na saloobin. Sa kaliitan at tagong aking tahanan, gaya ng dating kumbento para kay Therese, maaari kong subukang gawin ang bawat gawain ng may pagmamahal. Bawat isa ay maaaring maging kaloob ng pagmamahal sa Diyos; at sa kalaunan ay pagmamahal para sa aking asawa, sa aking anak, sa kapitbahay. Sa ilang pagsasanay, bawat pagpapalit ng lampin, bawat pagkain na nilagay ko sa mesa, at bawat kargada ng labahan ay naging munting handog ng pagmamahal. Ang aking mga araw ay naging mas madali, at ang aking pagmamahal sa Diyos ay lalong lumakas. Hindi na ako nag-iisa. Sa bandang huli, ito ay tumagal ng higit sa siyam na araw, ngunit ang pabigla-bigla kong paghiling ng isang rosas ay naglagay sa akin sa landas tungo sa isang bagong espirituwal na buhay. Sa pamamagitan nito, nakipag-ugnayan sa akin si Saint Therese. Hinila niya ako sa pag-ibig, sa pag-ibig na siyang pakikipag-isa ng mga Banal sa Langit, sa pagsasagawa ng kanyang "Munting Paraan" at, higit sa lahat, sa higit na pagmamahal sa Diyos. Sa bandang huli ay nakatanggap ako ng higit pa sa isang rosas! Alam mo ba na ang kapistahan ni Saint Therese ay sa Oktubre 1? Maligayang kapistahan sa mga kapangalan ni Therese.
Naglalakad kami ng kaibigan ko sa kalye nang may narinig kaming sumisigaw sa likod namin. Isang galit na toro ang mabilis na umaakay sa kalsada sa di kalayuan, habang ang mga natakot na tao ay nagsisigawan at nagsitakbuhan palayo. “Tumakbo tayo!” Sumigaw ako, ngunit mahinahong sumagot ang aking kaibigan: "Kung magsisimula tayong tumakbo, tiyak na hahabulin tayo nito." Pagkaraan ng ilang sandali, walang natitira sa pagitan namin at ng toro. "Ayan na. Kailangan na tayong tumakbo “Sigaw ko sa kaibigan ko, at sabay kaming umalis. Tumakbo kami nang buong lakas, ngunit hindi kami gaanong nagtagumpay. Sinubukan ng ilang mabubuting tao na hulihin ang toro. Hingal na hingal akong naghintay saglit, umaasang ligtas na kami sa wakas. Sa kasamaang palad, nagpatuloy ang paghabol. Sa isang punto, naalala kong magdasal Tapos, tumigil na lang ako sa pagtakbo. Tumayo ako roon, nakatingin sa toro na patungo sa akin. Nang ilang pulgada na lang ang layo ay huminto ito. Nagkatinginan kami sa mata ng isa't isa. Nakatayo kami doon, magkaharap, ng ilang segundo. Halos hindi ako naglakas-loob na huminga. Pagkatapos, bigla itong nagtungo sa ibang direksyon, iniwan kaming nanginginig. Palagi kong iniisip kung ano ang nangyari sa sandaling iyon. Sino ang maaaring tumayo sa pagitan ko at ng toro? Talagang naramdaman ko ang isang malakas na presensya na nagpoprotekta sa akin mula sa pinsala. Marami sa atin ang patuloy na tumatakas sa takot sa isang bagay. Bihira nating harapin ang ating takot at harapin ito sa makapangyarihang presensya ng Diyos. Madali tayong maging alipin ng mga taga kalmante tulad ng alak, droga, pamimili, pornograpiya, o kahit na labis na pangako sa mga layunin sa karera. Ang paglublob sa madaliang pagnanais na kasiyahan o labis na trabaho upang sugpuin ang ating mga pagkabalisa ay maaaring pansamantalang makagambala sa atin mula sa sakit ng malungkot na pagkabata, hindi nababayarang mga pautang, hindi kanais-nais na mga amo o kasamahan sa trabaho, mga lasing na asawa, hindi kasiya-siyang tahanan, o mga personal na pagkabigo. Ngunit sinisira nito ang ating kakayahang bumuo ng malusog na relasyon. Takot na lumiko sa kanan o sa kaliwa, hinayaan namin ang aming sarili na mag-dulot sa gulat. Paano natin mapapagaling ang ating mga sugat nang hindi nagdudulot ng karagdagang pinsala at makakahanap ng lunas? "Itiningin ko ang aking mga mata sa mga burol - saan manggagaling ang aking tulong? Ang tulong ko ay mula sa Panginoon, na gumawa ng langit at lupa." (Awit 121:1-2). Kapag ikaw ay nababagabag sa anumang uri ng pagdurusa, huminto sa pagtakbo nang walang patutunguhan at humingi ng tulong ng Diyos. Huwag tumingin sa kanan o kaliwa, ngunit tumingin sa Panginoon sa itaas upang mahanap ang pinakamahusay na mga sagot sa iyong mga problema.
Bilang isang duyan na Katoliko, itinuro sa akin na ang pagpapatawad ay isa sa mga pinahahalagahan ng Kristiyanismo, gayunpaman nahihirapan akong isagawa ito. Hindi nagtagal ay naging pabigat ang pakikibaka nang magsimula akong tumuon sa aking kawalan ng kakayahang magpatawad. Sa panahon ng Kumpisal, itinuro ng pari ang kapatawaran ni Kristo: "Hindi lamang niya sila pinatawad, ngunit nanalangin siya para sa kanilang pagtubos." Sinabi ni Hesus: “Ama, patawarin mo sila, sapagkat hindi nila alam ang kanilang ginagawa.” Ang panalanging ito ni Jesus ay naghahayag ng isang kapirasong madalas na napapabayaan. Malinaw na inilalantad nito na ang tingin ni Hesus ay hindi sa sakit o kalupitan ng mga sundalo kundi sa kanilang kawalan ng kaalaman sa katotohanan. Pinili ni Hesus ang pira pirasong sirang bahaging ito upang mamagitan para sa kanila. Ang mensahe ay bumungad sa akin na ang aking pagpapatawad ay kailangang umusbong mula sa pagbibigay ng espasyo sa hindi kilalang mga pira-piraso ng ibang tao at maging sa aking sarili. Mas magaan at mas masaya ang pakiramdam ko dahil dati, eksklusibong nakikitungo ako sa mga alam kong salik—ang pananakit na dulot ng iba, ang mga salitang binigkas nila, at ang pagkawasak ng mga puso at relasyon. Iniwan na ni Hesus na bukas ang pintuan ng pagpapatawad para sa akin, kailangan ko na lang tahakin ang landas na ito ng mapagpakumbabang pagkilala sa hindi kilalang mga pira-piraso sirang bahagi sa loob ko at ng iba. Ang kamalayan ng hindi kilalang mga pira pirasong sirang bahagi ay nagdaragdag din ng mga patong ng kahulugan sa kung ano ang ibig sabihin ni Hesus kapag inanyayahan Niya tayong maglakad nang higit pa. Naisip ko na ang pagpapatawad ay isang paglalakbay na nagsisimula mula sa pagkilos ng pagpapatawad hanggang sa isang tapat na pamamagitan. Ang sandaling ito ng dagdag na milya, sa pamamagitan ng pagdarasal para sa ikabubuti ng mga nakasakit sa akin, ay ang paglalakad ko sa Getsemani. At ito ang aking buong pagsuko sa Kanyang kalooban. Mapagmahal niyang tinawag ang lahat sa kawalang-hanggan at sino ako para maging hadlang sa aking kaakuhan at sama ng loob? Ang pagbubukas ng ating mga puso sa hindi kilalang mga pira-piraso sirang bahagi ay nag-aayos ng ating relasyon sa isa't isa at naghahatid sa atin sa mas malalim na relasyon sa Diyos, na nagbibigay sa atin at sa iba ng daan sa Kanyang masaganang kapayapaan at kalayaan.
Kailan mo huling ipinatong ang iyong mga kamay sa ulo ng iyong anak, ipinikit ang iyong mga mata, at buong pusong nanalangin para sa kanila? Ang pagpapala sa ating mga anak ay isang makapangyarihang aksyon na maaaring humubog sa kanilang buhay sa malalim na paraan. Mga Halimbawa sa Bibliya: "Umuwi si David upang basbasan ang kanyang sambahayan." (1 Kronika 16:43) Itinatampok ng simpleng gawaing ito ang kahalagahan ng pagsasalita ng positibong mga salita sa ating mga mahal sa buhay. Sinabi ng Panginoon kay Moises: “Ganito mo pagpalain ang mga Israelita: ‘Pagpalain ka at ingatan ka ng Panginoon; paliwanagin ng Panginoon ang Kanyang mukha sa iyo at maging mapagbiyaya sa iyo; iharap sa iyo ng Panginoon ang Kanyang mukha at bibigyan ka ng kapayapaan.’” (Bilang 6:22–26) Ang mga salitang ito ay nagpapahiwatig ng proteksiyon, pagsang-ayon, at kapayapaan ng Diyos. Paghihikayat at Pagdakila: Kapag pinagpapala natin ang isang tao, hinihikayat natin sila, pinalalakas sila ng positibong pagpapatibay. Kasabay nito, dinadakila natin ang Diyos sa pamamagitan ng pagkilala sa Kanyang kabutihan at biyaya. Ang mga pagpapala ay lumikha ng isang positibong kapaligiran kung saan ang mga bata ay nakadarama ng pagmamahal, pagpapahalaga, at seguridad. Pagbibigay ng Pagkakakilanlan: Ang mga pagpapala ay nakakatulong sa paghubog ng pagkakakilanlan ng isang bata. Kapag ang mga magulang ay nagsasalita ng mga pagpapala sa kanilang mga anak, pinagtitibay nila ang kanilang pagiging karapat-dapat at layunin. Isinasaloob ng mga bata ang mga mensaheng ito, dinadala ang mga ito hanggang sa pagtanda. Ang Kapangyarihan ng mga Salita: Sa isang pag-aaral ng pagganap ng koponan, natuklasan ng Harvard Business School na ang mga koponan na may mataas na pagganap ay nakatanggap ng halos anim na positibong komento para sa bawat negatibong komento. Ang mga pagpapala ay higit pa kaysa sa mga positibong komento. Kapag pinagpapala natin ang isang tao, ipinapahayag natin ang katotohanan sa kanila—ang katotohanan ng Diyos! Ang mga bata ay parang mga espongha, sumisipsip ng mga mensahe mula sa kanilang kapaligiran. Sa pamamagitan ng pagpapala sa kanila, nagbibigay tayo ng panimbang sa mga negatibong impluwensyang nararanasan nila. Bilang mga magulang o tagapag-alaga, may pananagutan tayong pagpalain ang ating mga anak—magsalita ng nagbibigay-buhay na mga salita na nagpapatibay sa kanila sa emosyonal, espirituwal, at kaisipan. Maging maingat na huwag sumpain sila nang hindi sinasadya sa pamamagitan ng mga negatibong komento o nakakapinsalang saloobin. Sa halip, sadyang pagpalain sila ng pagmamahal, pampatibay-loob, at katotohanan ng Diyos.
Want to be in the loop?
Get the latest updates from Tidings!