Mga Kristiyano, Manindigan upang Mapabilang!
Ang tunay na Kristiyano ay hindi kailanman maaaring ipikit ang kanilang mga mata sa kawalang-katarungan o pagsalansang.
Si Ringo Starr isang beses na kinanta ang: “Kailangan mong bayaran ang iyong mga karapatan kung nais mong kantahin ang malulungkot / At alam mo ito ay hindi magiging madali.” Kung susundin natin ang landas ni Hesus, dapat tayong maging handa na tanggapin ang mga kahihinatnan, na magiging mahirap at madalas.
Mga Pagpipilian at Mga kahihinatnan
Ipinropesiya ni Hesus na ang Kanyang mga disipulo ay hahampasin, kakaladkarin sa harapng mga gobernador, ibibigay sa mga kapulungan, papatakas sa bawat bayan, tatalikuran, at kapopootan—lahat dahil sila ay kasama Niya. Bakit naman sila magugulat Pagkatapos ng lahat,ginawa rin kay Hesus ang mga bagay na iyon. Ang Krus ni Hesus ay magiging Krus ng Kanyang mga tagasunod. Hindi maiiwasan ang pag-uusig. Sabi nga ng isang tao: “Kung susundin mo si Hesus,mas magiging maganda ang hitsura mo sa kakahuyan.”
Bakit? Sa madaling sabi, ang isang Kristiyano, bilang tanda ng kontradiksyon na nakabatay sa sakripisyo, pagbibigay ng sarili na may pag ibig na nagtataguyod ng katarungan at kapayapaan, ay pagdududahan ang mga namamayaning pagpapahalaga ng nangingibabaw na kamalayan ng ating lipunan. Ang huwad na kaharian ng mundong ito ay batay sa ilusyon na ang isang tao ay magiging masaya sa pamamagitan ng pagkakaroon ng kontrol at pagmamanipula, at lahat ng kakaibang kasiyahan. Sa ating lipunan, nakikita natin ito na ipinapakita sa pangunguna ng konsumerismo, nasyonalismo, mga kasarinlan ng pag kakanya kanyas , at isang baluktot na pakiramdam ng kalayaan na nauunawaan na ligtas mula sa mga panlabas na hadlang. Ang huwad na kaharian, na siyang kolektibong pagpapalawig ng pang sarili ay kailangang sugpuin ang Mabuting Balita, o ito ay mamamatay; alam nito yan. Kaya nga inuusig ang mga alagad ni Hesus.
Dahil sa gayong pagkapoot, galit, at sama ng loob, maaari tayong magtanong: “Nagsisimba ako, sumusunod ako ayon sa mga patakaran; bakit nga ba hindi ako minamahal at hinahangaan Bakit may mga negatibong dagok pabalik?” Maaari nating isipin sa ating sarili na mas mabuting bagalan ang pag pedal ng katotohanan. Pagkatapos ng lahat, bakit ko pa kailangang pagdaanan at iparanas ito sa mga taong mahal ko sa buhay ang ganoong pagsubok? Bakit hindi na lang tayo magpasiya na sumunod sa isang pinaamong Kristiamismo o isang murang kayumanggi na Katolisismo kung saan tayo ay sumandal sa dominanteng kamalayan ng ating lipunan sa pamamagitan ng pagsunod, at kahit na pagyakap sa mga sekular na kahalagahan nito?
Ngunit kung hindi natin tutuligsain ang mga diyos-diyosan na gawain ng ating kultura—ang pagsasamantala ng mayayaman sa mga maralita, ang pagkalason ng rasismo, mga kasinungalingan at panlilinlang ng mga taong gumagamit ng temporal na kapangyarihan—mabubuhay ba tayo nang may ganitong kaduwagan? Maaari ba tayong maging tapat sa ating mga pangako sa binyag kung saan tayo ay pinahiran ng langis na saserdote, propeta, at hari? Bilang mga miyembro ng Katawan ni Kristo, bawat isa sa atin ay tinawag na magpatotoo sa mga pinahahalagahan ng Ebanghelyo sa pamamagitan ng salita at halimbawa at maaaring mangahulugan iyan, kung minsan, ng pagiging ‘tanda ng kontradiksyon’ sa ating pamilya, sa ating mga lugar ng pagtatrabaho, at sa mas malawak na lipunan.
Ang Tanging Paraan
Kung tayo ay magiging isa, ligtas, at komportableng mga Katoliko, sa gayon tayo ay magiging mga tao na inilarawan ni T. S. Elliot bilang “buhay at bahagyang namumuhay.” Ang pagpili na mayroon tayo ay alinman sa pamumuhay ng sinasadya at egosentriko o pagyakap sa Daan ni Hesus kung saan Siya ang sentro, at ang ating buhay ay tungkol sa Kanya, at Siya ang may kontrol. Hindi naman maaaring magkaroon ng mga ito sa parehong paraan. Tulad ng malinaw na sinasabi ng ating Panginoon, “Ang sinumang hindi kasama Ko ay laban sa Akin, at ang sinumang hindi nagtitipon sa Akin ay nagkakalat.” (Mateo 12:30)
Ang paraan ng isang binhi na makayanan ang nagniningas na init ng araw ay sa pamamagitan ng yumayabong ng mga ugat. Sa pamamagitan ng pagpapatuloy, kailangan nating malaman at hawakan ang mas malalim na katotohanan ng pananampalataya, na maaari lamang linangin sa pamamagitan ng isang malalim at nananatiling buhay panalangin, sa pamamagitan ng isang araw araw na pagmumuni muni ng Kasulatan at Tradisyon, sa pamamagitan ng aktibong pakikilahok sa mga Sakramento, lalo na ang Kumpisalan, at Eukaristiya, at sapamamagitan ng paglilingkod sa iba, lalo na sa mga taong pinaka mahina.
Ang mas malalim na katotohanang ito ng pananampalataya ay laging kinapapalooban ng pagkilala kung sino talaga tayo, ibig sabihin, mga minamahal na anak ng Diyos, na nilayon na makipag-ugnayan sa Diyos na tatlong-tao at pakikiisa sa ating mga kapatid. Ang tanging mga tao na maaaring tanggapin ang mga kahihinatnan ng pagsunod kay Hesus ay ang mga taong nakikipag ugnayan sa kanilang sariling mga kaluluwa at nakabatay ang kanilang sarili sa enerhiya ng pag ibig ng Diyos. Sila lamang ang magkakaroon ng lakas ng loob at determinasyong magtiis sa harap ng pag uusig.
Deacon Jim McFadden mga ministro sa Saint John the Baptist Catholic Church sa Folsom, California. Siya ay isang guro ng Teolohiya at naglilingkod sa pagbuo ng pananampalataya at espirituwal na direksyon at sa ministeryo ng bilangguan.
Latest Articles
Isang mag-asawa sa United Kingdom ang gulat na gulat ng matuklasan na ang kanilang mahalagang palamuti sa hardin na mahigit 40 taon na ay isa pa lang buhay na bomba! Noon pa man ay inisip nila na ang kabibi ay isang hindi nakakapinsalang relikya, isang 'manika' na ginagamit sa mga pagsasanay sa hukbong dagat. Ngunit isang mapagpalang umaga, kumatok ang mga pulis sa kanilang pintuan. Hindi nagtagal, dumating ang pangkat ng bomba, at kinailangan ng mag asawa na harapin ang mapaminsalang katotohanan. Sa kabila ng panganib, tumanggi silang lumikas, na nagsasabi: "Hindi kami aalis. Pagtitiisan namin ang kahihinatnan." Mabuti na lamang at minimal lang ang pagsabog ng bomba, at ligtas itong naihatid sa isang tibagan , kung saan ito ay pinasabog sa ilalim ng isang tambak ng buhangin. Ang nakakasakit na kuwentong ito ay mabisang paalala na kahit ang mga bagay na mahal natin, ang mga bahagi ng ating buhay na itinuturing nating prestihiyoso, ay maaaring makapinsala. Ang kasalanan, tulad ng bomba, ay maaaring magbalatkayo bilang kaakit akit at kanais nais, ngunit sa huli ay humahantong ito sa pagkawasak. Kahit na napagtanto natin ang pagkasira nito, likas sa atin ang hindi pag atras at tanggihan ang panganib na iyon. Ang pag-iwas sa masasamang hilig ay nakakatakot, ngunit dapat nating mapagtanto na ito lamang ang tanging paraan para makamit ang tunay na kalayaan at kapayapaan. Sa pagninilay natin sa kuwento ng mag asawang ito, suriin natin ang ating buhay. Ano ang hawak natin na maaaring makapinsala sa atin? Anong 'nagbabadyang sumabog na parang bomba' ang binabalewala natin, akala natin hindi sila nakakapinsala
Noong taong 1240, si Emperador Frederick II ng Sweden ay nakipagdigma sa Papa, at ipinadala niya ang kanyang mga mandirigma upang salakayin ang Italya. Nagpasya ang malulupit na sundalo na pasukin ang kumbento ng San Damiano, na matatagpuan sa hangganan ng bayan ng Assisi. Dito naninirahan si Inang Clare at ang mga madre sa kanyang pangangalaga. Natakot ang mga kawawang madre at agad na sumugod sa kanilang Ina upang ibahagi ang balita Nakaratay si Inang Clare, ngunit sa tulong ng mga madre bumangon siya at mahinahong pumunta sa kapilya. Nagpatirapa sa harap ng Eukaristiya, lumuluha siyang nanalangin sa Diyos na protektahan ang mga kapatid na walang magawa. Biglang, narinig niya ang isang tinig mula sa tabernakulo: “Palagi kitang poprotektahan!” Puno ng kumpiyansa at pagtitiwala, kinuha niya ang siboryum na naglalaman ng Banal na Sakramento at humarap sa mga mananakop. Nang itinaas niya ito sa harap nila, ang mga sundalo ay nataranta at lubos na natakot. Agad silang tumakas sa kumbento, tinalikuran ang kanilang masasamang pakana. Sa mga madre, isang malaking aral ang hindi natitinag na debosyon ng kanilang ina sa Banal na Eukaristiya. Si Santa Clare, sa kanyang malaking pagpapakumbaba, ay nagbilin sa mga madre na huwag ihayag ang tinig na narinig nila mula sa Banal na Sakramento hanggang sa pagkamatay niya. Tayo, sa inspirasyon ni Santa Clare, ay lumago sa ating debosyon kay Hesus sa Eukaristiya at ilagay ang ating buong pagtitiwala sa Kanya.
“Mama, huwag mong hayaang mawala sa akin ang pagkakataong makamit ang Langit nang napakadali at sa maiksing panahon,” wika ng 12-taong-gulang na si José sa kanyang ina. Noon ay 1926. Ang mga Mexicanong Katoliko ay pinag-uusig dahil sa kanilang pananampalataya—ang mga simbahan at mga paaralan ng parokya ay isinara, ang mga pari ay pinapatay, at ang mga ari-arian ay kinukuha. Sa bandang huli ay ipinagbawal ng gobyerno ang pampublikong pagsasagawa ng Katolisismo at ginawang ilegal ang mga panata sa relihiyon. Nagsama-sama ang mga magsasaka mula sa sentral at kanlurang estado ng bansa upang pangalagaan ang Simbahan, at sumiklab ang Digmaang Cristero. Ang mga kapatid na lalaki ni José ay itinala sa hukbo, ngunit siya ay hindi pinayagan ng kanyang ina. Subalit siya ay walang humpay kaya't napilitang bumigay ang ina sa mga paulit-ulit na pagsusumamor na 'makapunta sa Langit nang madalian.’ Nagsimula siya bilang tagapagdala ng bandila ng tropa at di nagtagal ay binansagan siyang Tarcisius, pagkatapos sa sinaunang Kristiyanong Santo na pinatay dahil sa pagtanggol sa Eukaristiya laban sa kalapastanganan. Tumaas ang kanyang ranggo bilang pangalawa ng Heneral, at pagkatapos ay naging tagatugtog ng korneta, nakasakay sa kabayo kasama nito sa pakikipaglabanan at naghahatid ng mga atas. Nang maglaon, si José ay nabihag ng mga sundalo ng pamahalaan at pinilit na itakwil ang kanyang pananampalataya.. Ipina-panood sa kanya ang pagbitay ng isang kapwa Cristero, ngunit lalo lamang inudyukan ito ng batang si José sa kanyang pagkamartir. Sa galit, tinanggal ng mga sundalo ang mga talampakan niya at pinilit siyang palakadin sa mga lansangan na nababalutan ng graba. Sa matinding sakit, ang batang ito ay nagrosaryo para sa mga nananakit sa kanya. Inawit niya ang mga awit ng ating binibini ng Guadalupe at ipinahayag ang kanyang pananampalataya nang malakas, kahit pa ilang ulit siyang nadapa sa kalye. Si José ay sumulat ng ilang liham sa kanyang ina na nagsasabi na masaya siyang magdusa para kay Kristo. Inalok siya ng mga sundalo ng kalayaan kung ipahayag niya: “Kamatayan kay Kristong Hari,” at ang pagtanggi niya ay nagbunga ng nakamamatay na pagpapahirap. “Hinding-hindi ako susuko. Vivo Cristo Rey Santa Maria de Guadalupe,” sabi ni José habang hinuhugot ang huli niyang hininga.
T - Kamakailan lamang nitong taon, ang kapatid kong lalaki ay ikakasal ng palingkurang huwes sa ibang lalaki. Ako’y napakalapit sa aking kapatid, ngunit alam ko na ang pag-aasawa ay para sa isang lalaki at isang babae. Mapapayagan ba akong dumalo sa kanyang kasal? S - Itong tanong ay nagiging malaganap na nakagigipit, pagkat napakarami sa ating mag-anak at mga kaibigan ay sinusunod ang mga pamumuhay na sumasalungat sa pinagtibay na layon ng Diyos para sa ating katuparan. Ang ganitong uri ng pag-aalinlangan ay nakasasanhi ng lubusang pagkaligalig dahil nais nating mahalin ang ating mag-anak at maalalayan sila, kahit ayaw nating sumang-ayon sa mga kapasyahan nila. Kasabay nito, hindi natin maaaring ipagkanulo ang alam nating totoo, sa paniwala natin na ang kalooban ng Diyos ay patungo sa mapananaligang kasiyahan. Ang Katekismo ng Simbahang Katolika (Talataang 1868) ay tinatalakay ito kapag ang pag-uusapan ay hinggil sa mga paraan na tayo ay maaaring makipagtulungan sa makasalanang pasya ng isang tao. Tayo ay sumasali sa kasalanan ng isang tao kung ‘pinupuri o sinasang-ayunan' natin ang makasalanang gawain. Sa lagay ng isang taong gumagawa ng pasya sa pamumuhay na laban sa ating pananampalatayang Katolika, ito’y magiging nauunawaang mali para sa atin na sa anumang paraa'y pararangalan o ipagdiriwang ang kapasyahang ito, na sa huli’y makasisira sa kaugnayan nila sa Diyos at inilalagay ang kanilang kaligtasan sa panganib. Kaya ano ang pinakamabuting paraan ng pagkilos? Ipagbibilin ko na magkaroon ka ng matapat na pakikipag-usap sa iyong kapatid na lalaki. Ibahagi mo ang iyong taos na pagamahal sa kanya, at ninanais mong ituloy ang ugnayang ito na manatiling malapit. Kasabay nito, ipaalam mo sa kanya kung paano ang iyong pananalig at budhi ay tinuturuan ka na ikaw ay hindi makasasang-ayon sa mga bagay na alam mong hindi tama. Huwag kang dadalo sa kasalan, magpadala ng handog, o parangalan siya, ngunit tiyakin na mapaalam sa kanyang nariyan ka pa rin para sa kanya. Bigyang-diin na hindi dahil sa 'suklam' o 'panghahamak' kaya hindi ka makadalo sa kasalan, ngunit gawa ng matatag at walang-maliw na paniwalang ang Diyos ay nilikha ang pag-aasawa bilang isang bagay na banal para sa isang lalaki at isang babae. Ito ay maaari o hindi maaaring magsanhi ng away o di-pagkakasundo sa inyong pamilya. Ngunit hindi natin dapat malimutan kailanman na si Hesus ay nangako: “Hindi magdadala ng kapayapaan, ngunit ng tabak.” Sinabi Niyang dapat tayong sumunod sa Kanya higit pa sa anupamang kaugnayan, kasama na yaong sa pamilya at mga kaibigan. Ito’y totoong isa sa Kanyang mga mabibigat na mga aral, ngunit ginugunita natin na ang katotohanan at pag-ibig ay hindi nagsasalungatan kailanman, at upang mamahal mo nang totoo ang iyong kapatid, dapat mong mahalin siya ayon sa katotohanan na ipinahahayag ni Kristo. Kailanma’y huwag malimutan, pati na rin, ang kapangyarihan ng pagdarasal at pag-aayuno. Magdasal at mag-ayuno bago sa pakikipag-usap mo sa iyong kapatid upang ang kanyang puso ay maging bukás sa iyong mabuting kalooban, at magdasal at mag-ayuno pagkaraan ng pakikipag-usap nang sa gayo'y maranasan niya ang taimtim na pagbabagong-loob kay Kristo, na kung Sino lamang ang nakapagpapalugod ng makataong puso. Huwag kang matakot sa pagpili mo kay Kristo bilang higit pa sa iyong kamag-anakan—kasama at sa pamamagitan ni Kristo--maging anuman ang pagtauli ng iyong kapatid. Huwag kang matakot, ngunit ipagpatuloy ang magmahal sa katotohanan.
Want to be in the loop?
Get the latest updates from Tidings!