Makalangit na mga Tagapaglingkod
Ang pagdurusa ay hindi na mapait, ito ngayo’y higit na matamis…
Sa paggunita ng kalalaan ng pansangkalawakang sakit, gawa ng pagkahawa ng COVID-19, ako’y humantong sa matinding kahirapan ng paghihinga, ako’y naidala sa pagamutan para sa apat na araw. Nakatanggap ako ng mga gamot na ipinadaraan sa aking mga ugat upang matulungan ang mga baga ko. Ang karamdaman ay nagsanhi ng pagpipilat sa aking mga baga, kayâ ako’y umuwi na may ilang Prednisone at oksiheno upang matulungan na maibsan ang pamamagà.
Bago pa nito, ako’y isang masiglang nakatatanda na nanangkilik sa paghahardin, pagpapalakad ng aso, pagsusulat ng talaarawan at mga liham, pagbabasa, at paggugugol ng panahon kasama ang mag-anak at mga kaibigan, dumalo sa Misa at Pagsasamba, at nakipagdasal sa harap ng Planned Parenthood na gusali. Gayunpaman, ang takbo ng buhay ay nagbago.
Ako’y nagkaroon ng malubhang sakit sa ulo na nagtagal ng maraming buwan, at walang gamot na nakabigay ng ginhawa. Madalian akong napapagal at nangailangan akong humiga nang maraming ulit sa isang araw. Kadalasan, magsisimula akong gagawa ng isang bagay sa loob ng bahay at lubos na makadadama ng pagkasaid. Ako’y nawalan ng panlasa at pati ang aking pandinig ay nawala nang bahagya. Malimit na hindi ako makapagmaneho dahil ako’y nalilito at nahihilo habang nagmamaneho. Natiyak ng mga manggagamot na ako’y nagdaranas ng mahabang saklaw ng Covid, yao’y nagtagal ng maraming buwan.
Bilang karagdagan, ang aking isip at pag-iisip ay naging maulop. Ako’y malilimutin—ang tawag nila dito’y brain fog. Ako’y hindi makapagbasá o makapagbunto nang maayos at nangangamba nang lubusan. Sinimulan kong magdasal para sa ginhawa at humingi ng pagdarasal mula rin sa ibang mga tao. Sinikap kong ialay ang aking mga pagdurusa para sa mga nangangailangan ng awa ng Diyos, ngunit ito’y napakahirap gawin.
Isang Panggising na Tawag
Pagkaraan, ako’y nagkaroon ng isang pamukaw-siglang kuru-kuro na piho ko, ay nagmula sa Banal na Ispirito. May narinig na ako tungkol kay Padre Stu, isang boksingerong-naging-pari, na nagapi ng sakit na Inclusion Body Myositis (IBM) sa maagang mga araw ng kanyang matipunong buhay, ngunit hindi sa kawalan ng kabuluhan.
Bilang napalaki na walang pananampalataya ng mga magulang na nagumon sa panginginom, si Stewart Long ay namuhay sa labis na pagkapoot. Sa mga taon ng kanyang kabataan, sinimulan niya ang pakikipagbasag-ulo sa daan tuwing gabi. Di-katagalan ay pinasok niya ang boksing bilang isang paligsahang gawain, hanggang natamaan nang malubha ang kanyang panga at nauwi sa katapusan ng kanyang hanap-buhay sa boksing. Sa sapat na gulang, siya’y lumipat sa California upang masubukan ang pagdulog sa mga pelikula ngunit walang gaanong tagumpay. Isang tagpo ng makitid-na-pag-iwas sa pinsala at ang pagbabagong-loob ng kanyang kasintahan sa Katolisismo ay nagdulot sa kanya ng isang lubos-na-kinakailang panggising na tawag. Habang siya’y binibinyagan, nagkaroon siya ng isang malinaw na sapantahang siya’y magiging isang pari. Para sa ilang mga taon, isinawalang-kibo niya ang mga pamumukaw ng Banal na Ispirito, ngunit sa bandang huli’y gumawa siya ng napakamahalagang pasya at pumasok ng seminaryo.
Doon siya nasurian ng IBM, isang karamdamang mabagsik na sumisira ng kalamnan na lumalaban sa anumang terapyutika. Sa kawalan ng lunas, ito’y marahan na tumutungo sa pagkaguho ng bahagi ng katawan, mga kahirapan sa paglunok at paghinga, at tiyak na kamatayan. Iginugol ni Padre Stu ang kanyang nalalabing apat na mga taon sa isinaayos na pangmatagalang pag-aaruga, na kung saan natatagpuan ang kanyang silid na may tandang bilang na 227 ay naging isang lugal para sa mga taong naghahanap ng pambanalang mga payo at mga pagkukumpisal, at kahit lamang makasama siya sa panonood ng mga pelikula. Laging mayroong isang hanay ng mga taong naghihintay na makapasok upang siya’y makita. Ang kanyang mga Misa sa isinaayos na lugal ay laging napupuno ng mga tao. Ang mga Misa na kasama siya ay di-kapanipaniwala. Si Padre Stu ay naglingkod sa napakaraming mga taong nagdurusa at inialay niya ang lahat ng kanyang mga pagdurusa hanggang sa wakas ng buhay niya noong Hulyo 9, 2014.
Madalas na sinabi ni Padre Stu: “Ang Krus ay isang tawag sa pagtitiwala, kahit kapag ang mga bagay ay kakila-kilabot na nagiging mali.” Kaya naman, sa paghingi ng kanyang pamamagitan, nagsimula akong magdasal:. “Padre Stu, kung sinuman ang marunong na magdusa nang wasto, ito ay ikaw. Pahintulutan mong ipakita sa akin ito kung paano.”
Sa loob ng isang araw, dininig ni Padre Stu ang panalangin ko at ipinakita sa akin kung paano magdusa nang wasto na kasama si Hesus. Ang kapayapaan ni Kristo ay ganap na pinuno ang kautauhan ko ng Kanyang lakas at awa. Ito’y hindi ko pa rin maipaliwanag nang lubos. Ang aking sakit at pagdurusa ay naging higit na magaan at madali. Ako’y nagsimulang idasal ang aking Rosaryo at ang Koronilya ng Mabathalang Awa. Sinimulan ko rin na dasalin ang Liturya ng Banal na Mga Oras na kailanma’y hindi ko pa nagawa. Ang kapayapaan ni Kristo’y pinuno ako ng lubusang kaligayahan at ginhawa. Itong kapayapaan ay nanatili nang halos isang buwan, isang pinakamagandang buwan na puno ng Mabathalang Pag-ibig sa gitna ng aking pagdurusa.
Oo, patuloy akong nagdanas ng mga sintomas ng long-Covid, ngunit ang pagdurusa ay naging matamis. Kahit hindi ko kayang dumalo sa Misa bawa’t-araw at tumaggap ng Yukaristiya, gagawa ako ng arawin na pangkaluluwang komunyon. Sinabi ni Hesus: “Hindi kita lilisanin o pababayaan.” Ako’y hindi makatungo kay Hesus, ngunit si Hesus ay dumating sa akin bawa’t araw.
Marami pang Dapat Isalaysay
Lubos ang utang-na-loob ko para sa pamamagitan ni Padre Stu. Tunay na naipakita niya sa akin kung paano ko mai-aalay ang aking maliit at malaking mga pagdurusa para sa yaong mga nangangailangan ng awa at paghilom ni Hesus. Ito ay, para sa akin, isang makabagbag-damdaming patotoo na ang layunin ni Padre Stu, na paglingkuran ang ibang mga kaluluwang naghihirap, ay patuloy ngayong araw mula sa kanyang Makalangit na tahanan. Ito’y isa lamang sa madaming mga salaysay ng paghilom na nananatiling hindi pa nabubunyag.
Si Padre Bart Tolleson na hinirang na pari sa araw ng kung kailan napagkalooban rin si Padre Stu ay nakapagsulát ng di-kapanipaniwalang madaling-basahing aklat hinggil sa kanyang kapatid na pari at kaibigan na pinamagatang That Was Father Stu. Ang babasahin ay nagbabahagi, na sa ating mga dalamhati, mayroong pag-asang walang-hanggan. Ang pamana ng buhay ni Padre Stu ay pinukaw kahit si Mark Wahlberg, isang artista sa Hollywood at tagalikha, na gumawa ng pelikula na pinamagatang Father Stu sa Abril ng taóng 2022. Sa kanyang mga diwa: “Ang aklat ni Padre Bart ay ipinapatuloy kung saan tumigil si Padre Stu. Narating natin na maunawaan sa habag ng Diyos na si Padre Stu ay patuloy pa rin na lumilingap para sa atin.”
Kapag ang pagdurusa ay sukdulang namimigat, huwag nating kalimutan na tayo’y may Makalangit na tagapaglingkod na laging handang mag-alay ng kamay.
Panoorin si Mark Wahlberg sa pamamahagi ng kanyang karanasan sa paggawa ng pelikula, Father Stu, sa Shalom World’s Beyond the Vision. (shalomworld.org/episode/father-stu)
Connie Beckman is a member of the Catholic Writers Guild, who shares her love of God through her writings, and encourages spiritual growth by sharing her Catholic faith
Latest Articles
Isang mag-asawa sa United Kingdom ang gulat na gulat ng matuklasan na ang kanilang mahalagang palamuti sa hardin na mahigit 40 taon na ay isa pa lang buhay na bomba! Noon pa man ay inisip nila na ang kabibi ay isang hindi nakakapinsalang relikya, isang 'manika' na ginagamit sa mga pagsasanay sa hukbong dagat. Ngunit isang mapagpalang umaga, kumatok ang mga pulis sa kanilang pintuan. Hindi nagtagal, dumating ang pangkat ng bomba, at kinailangan ng mag asawa na harapin ang mapaminsalang katotohanan. Sa kabila ng panganib, tumanggi silang lumikas, na nagsasabi: "Hindi kami aalis. Pagtitiisan namin ang kahihinatnan." Mabuti na lamang at minimal lang ang pagsabog ng bomba, at ligtas itong naihatid sa isang tibagan , kung saan ito ay pinasabog sa ilalim ng isang tambak ng buhangin. Ang nakakasakit na kuwentong ito ay mabisang paalala na kahit ang mga bagay na mahal natin, ang mga bahagi ng ating buhay na itinuturing nating prestihiyoso, ay maaaring makapinsala. Ang kasalanan, tulad ng bomba, ay maaaring magbalatkayo bilang kaakit akit at kanais nais, ngunit sa huli ay humahantong ito sa pagkawasak. Kahit na napagtanto natin ang pagkasira nito, likas sa atin ang hindi pag atras at tanggihan ang panganib na iyon. Ang pag-iwas sa masasamang hilig ay nakakatakot, ngunit dapat nating mapagtanto na ito lamang ang tanging paraan para makamit ang tunay na kalayaan at kapayapaan. Sa pagninilay natin sa kuwento ng mag asawang ito, suriin natin ang ating buhay. Ano ang hawak natin na maaaring makapinsala sa atin? Anong 'nagbabadyang sumabog na parang bomba' ang binabalewala natin, akala natin hindi sila nakakapinsala
Noong taong 1240, si Emperador Frederick II ng Sweden ay nakipagdigma sa Papa, at ipinadala niya ang kanyang mga mandirigma upang salakayin ang Italya. Nagpasya ang malulupit na sundalo na pasukin ang kumbento ng San Damiano, na matatagpuan sa hangganan ng bayan ng Assisi. Dito naninirahan si Inang Clare at ang mga madre sa kanyang pangangalaga. Natakot ang mga kawawang madre at agad na sumugod sa kanilang Ina upang ibahagi ang balita Nakaratay si Inang Clare, ngunit sa tulong ng mga madre bumangon siya at mahinahong pumunta sa kapilya. Nagpatirapa sa harap ng Eukaristiya, lumuluha siyang nanalangin sa Diyos na protektahan ang mga kapatid na walang magawa. Biglang, narinig niya ang isang tinig mula sa tabernakulo: “Palagi kitang poprotektahan!” Puno ng kumpiyansa at pagtitiwala, kinuha niya ang siboryum na naglalaman ng Banal na Sakramento at humarap sa mga mananakop. Nang itinaas niya ito sa harap nila, ang mga sundalo ay nataranta at lubos na natakot. Agad silang tumakas sa kumbento, tinalikuran ang kanilang masasamang pakana. Sa mga madre, isang malaking aral ang hindi natitinag na debosyon ng kanilang ina sa Banal na Eukaristiya. Si Santa Clare, sa kanyang malaking pagpapakumbaba, ay nagbilin sa mga madre na huwag ihayag ang tinig na narinig nila mula sa Banal na Sakramento hanggang sa pagkamatay niya. Tayo, sa inspirasyon ni Santa Clare, ay lumago sa ating debosyon kay Hesus sa Eukaristiya at ilagay ang ating buong pagtitiwala sa Kanya.
“Mama, huwag mong hayaang mawala sa akin ang pagkakataong makamit ang Langit nang napakadali at sa maiksing panahon,” wika ng 12-taong-gulang na si José sa kanyang ina. Noon ay 1926. Ang mga Mexicanong Katoliko ay pinag-uusig dahil sa kanilang pananampalataya—ang mga simbahan at mga paaralan ng parokya ay isinara, ang mga pari ay pinapatay, at ang mga ari-arian ay kinukuha. Sa bandang huli ay ipinagbawal ng gobyerno ang pampublikong pagsasagawa ng Katolisismo at ginawang ilegal ang mga panata sa relihiyon. Nagsama-sama ang mga magsasaka mula sa sentral at kanlurang estado ng bansa upang pangalagaan ang Simbahan, at sumiklab ang Digmaang Cristero. Ang mga kapatid na lalaki ni José ay itinala sa hukbo, ngunit siya ay hindi pinayagan ng kanyang ina. Subalit siya ay walang humpay kaya't napilitang bumigay ang ina sa mga paulit-ulit na pagsusumamor na 'makapunta sa Langit nang madalian.’ Nagsimula siya bilang tagapagdala ng bandila ng tropa at di nagtagal ay binansagan siyang Tarcisius, pagkatapos sa sinaunang Kristiyanong Santo na pinatay dahil sa pagtanggol sa Eukaristiya laban sa kalapastanganan. Tumaas ang kanyang ranggo bilang pangalawa ng Heneral, at pagkatapos ay naging tagatugtog ng korneta, nakasakay sa kabayo kasama nito sa pakikipaglabanan at naghahatid ng mga atas. Nang maglaon, si José ay nabihag ng mga sundalo ng pamahalaan at pinilit na itakwil ang kanyang pananampalataya.. Ipina-panood sa kanya ang pagbitay ng isang kapwa Cristero, ngunit lalo lamang inudyukan ito ng batang si José sa kanyang pagkamartir. Sa galit, tinanggal ng mga sundalo ang mga talampakan niya at pinilit siyang palakadin sa mga lansangan na nababalutan ng graba. Sa matinding sakit, ang batang ito ay nagrosaryo para sa mga nananakit sa kanya. Inawit niya ang mga awit ng ating binibini ng Guadalupe at ipinahayag ang kanyang pananampalataya nang malakas, kahit pa ilang ulit siyang nadapa sa kalye. Si José ay sumulat ng ilang liham sa kanyang ina na nagsasabi na masaya siyang magdusa para kay Kristo. Inalok siya ng mga sundalo ng kalayaan kung ipahayag niya: “Kamatayan kay Kristong Hari,” at ang pagtanggi niya ay nagbunga ng nakamamatay na pagpapahirap. “Hinding-hindi ako susuko. Vivo Cristo Rey Santa Maria de Guadalupe,” sabi ni José habang hinuhugot ang huli niyang hininga.
T - Kamakailan lamang nitong taon, ang kapatid kong lalaki ay ikakasal ng palingkurang huwes sa ibang lalaki. Ako’y napakalapit sa aking kapatid, ngunit alam ko na ang pag-aasawa ay para sa isang lalaki at isang babae. Mapapayagan ba akong dumalo sa kanyang kasal? S - Itong tanong ay nagiging malaganap na nakagigipit, pagkat napakarami sa ating mag-anak at mga kaibigan ay sinusunod ang mga pamumuhay na sumasalungat sa pinagtibay na layon ng Diyos para sa ating katuparan. Ang ganitong uri ng pag-aalinlangan ay nakasasanhi ng lubusang pagkaligalig dahil nais nating mahalin ang ating mag-anak at maalalayan sila, kahit ayaw nating sumang-ayon sa mga kapasyahan nila. Kasabay nito, hindi natin maaaring ipagkanulo ang alam nating totoo, sa paniwala natin na ang kalooban ng Diyos ay patungo sa mapananaligang kasiyahan. Ang Katekismo ng Simbahang Katolika (Talataang 1868) ay tinatalakay ito kapag ang pag-uusapan ay hinggil sa mga paraan na tayo ay maaaring makipagtulungan sa makasalanang pasya ng isang tao. Tayo ay sumasali sa kasalanan ng isang tao kung ‘pinupuri o sinasang-ayunan' natin ang makasalanang gawain. Sa lagay ng isang taong gumagawa ng pasya sa pamumuhay na laban sa ating pananampalatayang Katolika, ito’y magiging nauunawaang mali para sa atin na sa anumang paraa'y pararangalan o ipagdiriwang ang kapasyahang ito, na sa huli’y makasisira sa kaugnayan nila sa Diyos at inilalagay ang kanilang kaligtasan sa panganib. Kaya ano ang pinakamabuting paraan ng pagkilos? Ipagbibilin ko na magkaroon ka ng matapat na pakikipag-usap sa iyong kapatid na lalaki. Ibahagi mo ang iyong taos na pagamahal sa kanya, at ninanais mong ituloy ang ugnayang ito na manatiling malapit. Kasabay nito, ipaalam mo sa kanya kung paano ang iyong pananalig at budhi ay tinuturuan ka na ikaw ay hindi makasasang-ayon sa mga bagay na alam mong hindi tama. Huwag kang dadalo sa kasalan, magpadala ng handog, o parangalan siya, ngunit tiyakin na mapaalam sa kanyang nariyan ka pa rin para sa kanya. Bigyang-diin na hindi dahil sa 'suklam' o 'panghahamak' kaya hindi ka makadalo sa kasalan, ngunit gawa ng matatag at walang-maliw na paniwalang ang Diyos ay nilikha ang pag-aasawa bilang isang bagay na banal para sa isang lalaki at isang babae. Ito ay maaari o hindi maaaring magsanhi ng away o di-pagkakasundo sa inyong pamilya. Ngunit hindi natin dapat malimutan kailanman na si Hesus ay nangako: “Hindi magdadala ng kapayapaan, ngunit ng tabak.” Sinabi Niyang dapat tayong sumunod sa Kanya higit pa sa anupamang kaugnayan, kasama na yaong sa pamilya at mga kaibigan. Ito’y totoong isa sa Kanyang mga mabibigat na mga aral, ngunit ginugunita natin na ang katotohanan at pag-ibig ay hindi nagsasalungatan kailanman, at upang mamahal mo nang totoo ang iyong kapatid, dapat mong mahalin siya ayon sa katotohanan na ipinahahayag ni Kristo. Kailanma’y huwag malimutan, pati na rin, ang kapangyarihan ng pagdarasal at pag-aayuno. Magdasal at mag-ayuno bago sa pakikipag-usap mo sa iyong kapatid upang ang kanyang puso ay maging bukás sa iyong mabuting kalooban, at magdasal at mag-ayuno pagkaraan ng pakikipag-usap nang sa gayo'y maranasan niya ang taimtim na pagbabagong-loob kay Kristo, na kung Sino lamang ang nakapagpapalugod ng makataong puso. Huwag kang matakot sa pagpili mo kay Kristo bilang higit pa sa iyong kamag-anakan—kasama at sa pamamagitan ni Kristo--maging anuman ang pagtauli ng iyong kapatid. Huwag kang matakot, ngunit ipagpatuloy ang magmahal sa katotohanan.
Want to be in the loop?
Get the latest updates from Tidings!