Ihanda, Itakda, Itutok!
Kasama ng bawa’t kilos, tayo ay may itinututok na isang palaso. Nauuwi ba tayong nagsasabing “Ops! Maari ko bang gawin nang isa pang ulit?” sa bawa’t pagkakataon?
Ang pag-uusap ay nangyari noong gabing lumipas, tulad ng ginagawa ng iba, na pawang di-sadya. Ito’y noong isang maikling maneho pauwi nang natanto ko ang isang dama ng di-pagkapalagay. Matapos na mapagnilayan ang mga salitang ibinahagi ko nang maaga-aga sa aking kaibigan, nagtaka ako kung ang aking nadama ay yaong karaniwang dagil ng Banal na Ispirito. Marahil na ako’y muling gumala sa labas ng mga guhit ng hangganan na inilalarawan ng Salmo 16:6-7? “Ang mga guhit ng hangganan ay bumagsak para sa akin sa kaaya-ayang mga pook; ako’y may katamtamang pamana. Dinarangal ko ang Diyos na nagdudulot ng pagpatnubay; sa gabi rin ay nagbibilin sa akin ang puso ko. “ Pagkarating sa paradahan, daglian kong inialis ito sa isip… Kahit anupaman, itong babae ay lumapit sa akin na may mga suliranin na kanyang tinutous kabílang ang ibang dalawang mga babae, at sinisikap kong maging malinaw at maunawain sa aking tugon.
Nilalabanan ang Gulo sa Aking Isip
Ngunit noong sumunod na umaga, naging malinaw sa akin na ang karanasan ng Salmista ay akin na ngayon: ang Panginoon ay talagang “pinapatnubayan ako; pati ang puso ko’y nagbibilin sa akin.” Sa paggising, isang bagay na natutunan ko na noong ilang nakaraang mga taon tungkol sa bisa ng mga diwa natin ay dumating sa isip. Oo, lahat ng mga ibinahagi ko noong nakaraang gabi ay Totoo Ito rin ay Nakakatulong , sa malay ng kaugnayan ko sa taong ito. Nasa gitna ng dinaglat na salita, T.H.I.N.K. na Knapakalayong mapalagay rin na Kinakailangan ! Sa kabutihang-palad, ang aking pagsusuri ay natapos sa mapang-ayon na kinalabasan, pagkat ang aking mga puna ay mapagpapalagay na Mabait , dahil naalala kong ilista ang magagandang katangian na aking napuna sa bawa’t isa sa mga babaeng ito habang tinatalakay namin ang mga alalahanín ng aking kaibigan.
Gaya ng pinakamarami sa atin na may kinagigiliwang lasa ng sorbetes, o ano pang ibang kinahihiligang pagkain na pinagpapalayawan natin nang paulit-ulit, kaya rin, maaring may isang uri tayo ng kasalanan na makikita ang ating mga sarili na pinipili upang makapag-aliw nang paulit-ulit. (Ang salaysay ng isang lalaking nangungumpisal sa pari na siya’y nagkakaroon nang madalas na mahahalay na iniisip ay napaalalahanan ako… Tinanong ng pari: “Nilibang mo ba ang mga ito?” Ang nangungumpisal ay tumugon: “Hindi po, ngunit nilibang ako ng ito!” Natanggap ko na ako’y nahulog sa aking natipuhang ‘lasa’ ng pagkakasala, na aking madalas na ikinukumpisal, ngunit nakikita ang sarili kong pinauulit-ulit pa rin… Ngunit ang Pangungumpisal ko ay hindi nakapagpukaw ng pag-alik-ik mula sa akin, tulad ng sa lalaking nasa salaysay na maaring nakapagpukaw!
Habang pinagninilayan ang gulo sa aking isip, ako’y nagtaka kung anong mga tanong ang maaaring ipagpalagay sa kawangis na katayuan… Anong maaaring maging yaong ‘kinagigiliwang lasa ng sala’ para sa iba pang tao? Anong maaari rin na nakumpisal na nila nang madalas sa Diyos, sa isang pari, o kahit sa isang kaibigan na may tiwala sila?
Mga Tagpo ng Wastong Paglaki
Ang salin ng salitang ‘sala’ sa Griyego ay ‘hamartano’ sa Bibliya, na may kahulugan na isang taong nanunudla ng palaso, ngunit sumasablay na matamaan ang inaasinta. Sinuman ang sumablay na tamaan ang gatla ay naturing na nagkasala. Sa kabila ng aking pinakamabuting mga layon, hindi ko natamaan ang gatla!
Pagkaraan ng aking pagsangguni nito sa Panginoon noong umagang yaon, tineks ko ang aking kaibigan. Pagkaraan lamang ng paghingi ko sa kanya ng tawad, at ang pagbahagi ko ng palagay na dumating sa akin habang nagteteks ako, ay naging malinaw sa akin ang ugat ng aking ‘hamartano’ nang lubusan. Sa aking teks, sinulat ko: “Ang pagkawili ko sa paggamit ng mga salita at pagbabahagi ng mga salaysay at mga pag-uusap ay nahigitan ang aking pagnanais upang maiwasan ang paggamit ng dila ko sa mga paraang hindi kinakailangan o nakasisigla.” Tinapos ko ang teks na inaanyayahan siyang ituring na mananagot ako kung ako’y gumala sa labas ng yaong mga ‘guhit ng hangganan’ sa darating na panahon.
Nakatanggap ako ng teks pabalik: “Gaano man kahaba ng paglalakad natin kasama si Hesus tayo ay patuloy na magkakaroon ng mga tagpo ng pagyabong. Napatawad ka na! Sang-ayon ako na ang pag-uusap natin ay humaba nang higit pa sa dapat na maging, na inilalagay tayo sa loob ng mapanganib na sakop. Gagawin ko ang pinakamabuti upang maging higit na may-kamalayan sa yaong mga kalagayan at ituring kang may-pananagutan, kung dapat, at sabihan kang gawin mo ang katulad para sa akin. Pasalamatan ang Panginoon para sa Kanyang grasya at awa, at para sa pagpapakita sa atin kung saan tayo dapat na magpaigi.”
Sa pagkikilala ng mahinahong tugon at pati ng katapatan ng aking kaibigan, ako’y nabigyang-sigla na ‘makapagpaigi!’ Naunawaan ko na malinaw na mayroong bagay sa amin na pinamumudmod habang pinagpapalayawan, o habang pinaglilibangan ang aming pinakamarumal na tukso, kinakailangan naming makarating sa ugat ng pinanggagalingang ugali. Sa pamamagitan ng paghiling sa Banal na Ispirito na ipamulat ito sa atin, nakatatanggap tayo ng pananaw kung bakit laging hindi natin matutukan ang gatla sa bandang ito.
Ano ang nangyari sa atin noong nakaraan na nakagawa ng puwang na pinipili nating punuin sa paraan ng tinatanging lasa ng sala? Anong pangangailangan o pagnanais na ating napamumudmod sa pagpapalayaw na ito. Mayroon bang sugat na lumalala mula sa pagkabigo natin na nangangailangan ng paghilom? Ano ang maaaring maging isang matipunong sagot na mabibigyan natin ng halaga na hindi lamang makaiiwas na masaktan ang iba, ngunit pati na rin, mapahintulutan tayong mag-alay sa ating sarili ng habag at grasya sa ating kahinaan? Inaalam na dapat nating ‘mahalin ang ating kapwa tulad natin,’ hinahanap na mahalin ang iba ay kinakailangan lumaki sa pagmahal rin ng sarili natin, hindi ba?
Magtanim, Magbungkal at Magputol
Minsan, nananatili tayo sa walang-kaibhang ugali para sa mga taon. Kung walang sinuman ang may giting upang tumugon tulad ng ginawa ng kaibigan ko, tayo’y magpapatuloy sa mga gawi na natatakdaan ang mga pagtulong ng Banal na Ispirito sa pagtulad natin nang higit pang malapit sa wangis Ni Kristo. Maaring subukan nating magbago, ngunit habang hindi tayo nakaganyak nang tama, marahil sa pakipag-usap sa ibang tao na maging kapareha natin sa pananagutan, maaari tayong sumuko at bumalik sa ating linamnam ng pagpili. Maging ito’y rocky road na sorbetes, o napili kong di-kinakailangang mga salita, ang Panginoon ay pinapaalám sa atin kung gaano pa magiging higit na kalugud-lugod ang mga buhay natin at ng mga iba sa paligid natin kapag mahahayaan natin ang Banal na Ispirito na patnubayan tayo sa ibang mga mapagpipilian.
Alam kong kinakailangan ko na makahanap ng paraan na mapalitan itong pinaggagawian na madali akong mahulog. Hiningan ko ang aking kaibigan ng tulong na ako’y maging tagapanagot kapag napuna niyang ako’y magsisimulang tumahak sa yaong mapangahas na landas nang muli. Pagkat ang lahat ng ating mga pagpupunyagi na maiwasan ang sala ay upang tumungo sa higit na pagtulad sa asal no Hesus, ang talata mula sa sulat ni San Pablo sa taga-Galacia (5:22-23) ay sumaling sa isip. Maaari kong piliin na maibsan ang aking kagutuman sa tulong ng isa sa mga bunga ng Ispirito, sa halip na piliin ang aking tinatanging lasa ng sala. Ang pagbubunga ng pag-ibig, ligaya, kapayapaan, pagtitiis, kagandahang-loob, kabaitan, katapatan, kahinahunan, at pagtitimpi ay mga patunay ng pakikipagsosyo ng Banal na Ispirito sa atin sa pagsisikap nating maging higit na gaya ni Kristo. Ang pag-iinsayo ay maaring hindi makapagpapaganap, ngunit ito’y gumagawa ng kaunlaran! Sa pagpangasiwa ko ng aking layon patungo sa pagsasanay sa isa sa mga katangiang ito, alam kong makikita ko sa wakas ang bunga ng kabanalan. Bawa’t bunga ay nagsisimula ng isang binhi na itinatanim, pagkaraa’y pinatataba, binubungkal, at pinuputulan, hanggang sa huli, nakikita natin ang tamang ugali.
Sa ngayon, sisimulan kong patabain ang aking isip nang mga paalala gaya ng salawikain: “Ang mga diwa ay tulad ng mga palaso; pagkatudla nang minsan ay hindi matatawag nang pabalik.’ Ngayong alam ko na ang ugat ng aking asal, at naanyayahan ko na ang aking kaibigan na pagsabihan ako ng dapat kong panagután, gumagawa ako ng pasyang tampulan ang pagsasanay ng pagtitimpi, tatapusin ang mga pag-uusap sa iba kapag nadadama kong sila ay ‘inilalagay tayo sa mapanganib na sakop,’ tulad ng pagpaliwanag ng kaibigan ko nang payak.
Dahil nakita at natikman ko na na ang Diyos ay mabuti, alam ko na Siya lamang ang tunay na makadudulot nglugod sa mga nais ng puso ko. Ang Salmo 16:8 ay nagpapatuloy: “Laging naririyan ang Diyos sa aking harapan; dahil Siya ay nasa aking kanang kamay, ako ay hindi magagalaw.” Itinaas kong muli ang aking palaso upang itutok sa patatamaan. Kasama ng Kanyang biyaya, sa tamang panahon, ang matalas na ulo ng aking palaso ay darating nang higit na malapit sa gatla. Bilang may-katapan sa pagiging alagad Niya, susundan ko si Hesus, na Siyang Daan… Pauwi.
“Pihong kabutihan at awa ay susundan ako sa tanang mga araw ng buhay ko, at ako’y mananahan sa tahanan ng Panginoon sa buong buhay ko.” (Salmon 23:6)
Karen Eberts is a retired Physical Therapist. She is the mother to two young adults and lives with her husband Dan in Largo, Florida
Latest Articles
Isang mag-asawa sa United Kingdom ang gulat na gulat ng matuklasan na ang kanilang mahalagang palamuti sa hardin na mahigit 40 taon na ay isa pa lang buhay na bomba! Noon pa man ay inisip nila na ang kabibi ay isang hindi nakakapinsalang relikya, isang 'manika' na ginagamit sa mga pagsasanay sa hukbong dagat. Ngunit isang mapagpalang umaga, kumatok ang mga pulis sa kanilang pintuan. Hindi nagtagal, dumating ang pangkat ng bomba, at kinailangan ng mag asawa na harapin ang mapaminsalang katotohanan. Sa kabila ng panganib, tumanggi silang lumikas, na nagsasabi: "Hindi kami aalis. Pagtitiisan namin ang kahihinatnan." Mabuti na lamang at minimal lang ang pagsabog ng bomba, at ligtas itong naihatid sa isang tibagan , kung saan ito ay pinasabog sa ilalim ng isang tambak ng buhangin. Ang nakakasakit na kuwentong ito ay mabisang paalala na kahit ang mga bagay na mahal natin, ang mga bahagi ng ating buhay na itinuturing nating prestihiyoso, ay maaaring makapinsala. Ang kasalanan, tulad ng bomba, ay maaaring magbalatkayo bilang kaakit akit at kanais nais, ngunit sa huli ay humahantong ito sa pagkawasak. Kahit na napagtanto natin ang pagkasira nito, likas sa atin ang hindi pag atras at tanggihan ang panganib na iyon. Ang pag-iwas sa masasamang hilig ay nakakatakot, ngunit dapat nating mapagtanto na ito lamang ang tanging paraan para makamit ang tunay na kalayaan at kapayapaan. Sa pagninilay natin sa kuwento ng mag asawang ito, suriin natin ang ating buhay. Ano ang hawak natin na maaaring makapinsala sa atin? Anong 'nagbabadyang sumabog na parang bomba' ang binabalewala natin, akala natin hindi sila nakakapinsala
Noong taong 1240, si Emperador Frederick II ng Sweden ay nakipagdigma sa Papa, at ipinadala niya ang kanyang mga mandirigma upang salakayin ang Italya. Nagpasya ang malulupit na sundalo na pasukin ang kumbento ng San Damiano, na matatagpuan sa hangganan ng bayan ng Assisi. Dito naninirahan si Inang Clare at ang mga madre sa kanyang pangangalaga. Natakot ang mga kawawang madre at agad na sumugod sa kanilang Ina upang ibahagi ang balita Nakaratay si Inang Clare, ngunit sa tulong ng mga madre bumangon siya at mahinahong pumunta sa kapilya. Nagpatirapa sa harap ng Eukaristiya, lumuluha siyang nanalangin sa Diyos na protektahan ang mga kapatid na walang magawa. Biglang, narinig niya ang isang tinig mula sa tabernakulo: “Palagi kitang poprotektahan!” Puno ng kumpiyansa at pagtitiwala, kinuha niya ang siboryum na naglalaman ng Banal na Sakramento at humarap sa mga mananakop. Nang itinaas niya ito sa harap nila, ang mga sundalo ay nataranta at lubos na natakot. Agad silang tumakas sa kumbento, tinalikuran ang kanilang masasamang pakana. Sa mga madre, isang malaking aral ang hindi natitinag na debosyon ng kanilang ina sa Banal na Eukaristiya. Si Santa Clare, sa kanyang malaking pagpapakumbaba, ay nagbilin sa mga madre na huwag ihayag ang tinig na narinig nila mula sa Banal na Sakramento hanggang sa pagkamatay niya. Tayo, sa inspirasyon ni Santa Clare, ay lumago sa ating debosyon kay Hesus sa Eukaristiya at ilagay ang ating buong pagtitiwala sa Kanya.
“Mama, huwag mong hayaang mawala sa akin ang pagkakataong makamit ang Langit nang napakadali at sa maiksing panahon,” wika ng 12-taong-gulang na si José sa kanyang ina. Noon ay 1926. Ang mga Mexicanong Katoliko ay pinag-uusig dahil sa kanilang pananampalataya—ang mga simbahan at mga paaralan ng parokya ay isinara, ang mga pari ay pinapatay, at ang mga ari-arian ay kinukuha. Sa bandang huli ay ipinagbawal ng gobyerno ang pampublikong pagsasagawa ng Katolisismo at ginawang ilegal ang mga panata sa relihiyon. Nagsama-sama ang mga magsasaka mula sa sentral at kanlurang estado ng bansa upang pangalagaan ang Simbahan, at sumiklab ang Digmaang Cristero. Ang mga kapatid na lalaki ni José ay itinala sa hukbo, ngunit siya ay hindi pinayagan ng kanyang ina. Subalit siya ay walang humpay kaya't napilitang bumigay ang ina sa mga paulit-ulit na pagsusumamor na 'makapunta sa Langit nang madalian.’ Nagsimula siya bilang tagapagdala ng bandila ng tropa at di nagtagal ay binansagan siyang Tarcisius, pagkatapos sa sinaunang Kristiyanong Santo na pinatay dahil sa pagtanggol sa Eukaristiya laban sa kalapastanganan. Tumaas ang kanyang ranggo bilang pangalawa ng Heneral, at pagkatapos ay naging tagatugtog ng korneta, nakasakay sa kabayo kasama nito sa pakikipaglabanan at naghahatid ng mga atas. Nang maglaon, si José ay nabihag ng mga sundalo ng pamahalaan at pinilit na itakwil ang kanyang pananampalataya.. Ipina-panood sa kanya ang pagbitay ng isang kapwa Cristero, ngunit lalo lamang inudyukan ito ng batang si José sa kanyang pagkamartir. Sa galit, tinanggal ng mga sundalo ang mga talampakan niya at pinilit siyang palakadin sa mga lansangan na nababalutan ng graba. Sa matinding sakit, ang batang ito ay nagrosaryo para sa mga nananakit sa kanya. Inawit niya ang mga awit ng ating binibini ng Guadalupe at ipinahayag ang kanyang pananampalataya nang malakas, kahit pa ilang ulit siyang nadapa sa kalye. Si José ay sumulat ng ilang liham sa kanyang ina na nagsasabi na masaya siyang magdusa para kay Kristo. Inalok siya ng mga sundalo ng kalayaan kung ipahayag niya: “Kamatayan kay Kristong Hari,” at ang pagtanggi niya ay nagbunga ng nakamamatay na pagpapahirap. “Hinding-hindi ako susuko. Vivo Cristo Rey Santa Maria de Guadalupe,” sabi ni José habang hinuhugot ang huli niyang hininga.
T - Kamakailan lamang nitong taon, ang kapatid kong lalaki ay ikakasal ng palingkurang huwes sa ibang lalaki. Ako’y napakalapit sa aking kapatid, ngunit alam ko na ang pag-aasawa ay para sa isang lalaki at isang babae. Mapapayagan ba akong dumalo sa kanyang kasal? S - Itong tanong ay nagiging malaganap na nakagigipit, pagkat napakarami sa ating mag-anak at mga kaibigan ay sinusunod ang mga pamumuhay na sumasalungat sa pinagtibay na layon ng Diyos para sa ating katuparan. Ang ganitong uri ng pag-aalinlangan ay nakasasanhi ng lubusang pagkaligalig dahil nais nating mahalin ang ating mag-anak at maalalayan sila, kahit ayaw nating sumang-ayon sa mga kapasyahan nila. Kasabay nito, hindi natin maaaring ipagkanulo ang alam nating totoo, sa paniwala natin na ang kalooban ng Diyos ay patungo sa mapananaligang kasiyahan. Ang Katekismo ng Simbahang Katolika (Talataang 1868) ay tinatalakay ito kapag ang pag-uusapan ay hinggil sa mga paraan na tayo ay maaaring makipagtulungan sa makasalanang pasya ng isang tao. Tayo ay sumasali sa kasalanan ng isang tao kung ‘pinupuri o sinasang-ayunan' natin ang makasalanang gawain. Sa lagay ng isang taong gumagawa ng pasya sa pamumuhay na laban sa ating pananampalatayang Katolika, ito’y magiging nauunawaang mali para sa atin na sa anumang paraa'y pararangalan o ipagdiriwang ang kapasyahang ito, na sa huli’y makasisira sa kaugnayan nila sa Diyos at inilalagay ang kanilang kaligtasan sa panganib. Kaya ano ang pinakamabuting paraan ng pagkilos? Ipagbibilin ko na magkaroon ka ng matapat na pakikipag-usap sa iyong kapatid na lalaki. Ibahagi mo ang iyong taos na pagamahal sa kanya, at ninanais mong ituloy ang ugnayang ito na manatiling malapit. Kasabay nito, ipaalam mo sa kanya kung paano ang iyong pananalig at budhi ay tinuturuan ka na ikaw ay hindi makasasang-ayon sa mga bagay na alam mong hindi tama. Huwag kang dadalo sa kasalan, magpadala ng handog, o parangalan siya, ngunit tiyakin na mapaalam sa kanyang nariyan ka pa rin para sa kanya. Bigyang-diin na hindi dahil sa 'suklam' o 'panghahamak' kaya hindi ka makadalo sa kasalan, ngunit gawa ng matatag at walang-maliw na paniwalang ang Diyos ay nilikha ang pag-aasawa bilang isang bagay na banal para sa isang lalaki at isang babae. Ito ay maaari o hindi maaaring magsanhi ng away o di-pagkakasundo sa inyong pamilya. Ngunit hindi natin dapat malimutan kailanman na si Hesus ay nangako: “Hindi magdadala ng kapayapaan, ngunit ng tabak.” Sinabi Niyang dapat tayong sumunod sa Kanya higit pa sa anupamang kaugnayan, kasama na yaong sa pamilya at mga kaibigan. Ito’y totoong isa sa Kanyang mga mabibigat na mga aral, ngunit ginugunita natin na ang katotohanan at pag-ibig ay hindi nagsasalungatan kailanman, at upang mamahal mo nang totoo ang iyong kapatid, dapat mong mahalin siya ayon sa katotohanan na ipinahahayag ni Kristo. Kailanma’y huwag malimutan, pati na rin, ang kapangyarihan ng pagdarasal at pag-aayuno. Magdasal at mag-ayuno bago sa pakikipag-usap mo sa iyong kapatid upang ang kanyang puso ay maging bukás sa iyong mabuting kalooban, at magdasal at mag-ayuno pagkaraan ng pakikipag-usap nang sa gayo'y maranasan niya ang taimtim na pagbabagong-loob kay Kristo, na kung Sino lamang ang nakapagpapalugod ng makataong puso. Huwag kang matakot sa pagpili mo kay Kristo bilang higit pa sa iyong kamag-anakan—kasama at sa pamamagitan ni Kristo--maging anuman ang pagtauli ng iyong kapatid. Huwag kang matakot, ngunit ipagpatuloy ang magmahal sa katotohanan.
Want to be in the loop?
Get the latest updates from Tidings!