Makatawag ng Pansin

“Ako ay isang Katoliko at ako ay mamamatay para sa Diyos na may kusa at handa na puso. Kung mayroon akong isang libong buhay, iaalay ko silang lahat sa kanya.”

Ito ang namamatay na mga salita ng isang tao na natagpuan ang kanyang sarili sa isang sitwasyon kung saan maaari niyang piliin kung mabubuhay o mamamatay.
Si Lorenzo Ruiz ay ipinanganak sa Maynila noong 1594. Ang kanyang ama na Intsik at ina na Pilipino ay parehong Katoliko. Lumaki siya sa isang edukasyon Dominikano, nagsilbi bilang isang altar boy at sakristan, at kalaunan ay naging isang propesyonal na kaligrapo. Isang miyembro ng Confraternity ng Most Holy Rosary, nagpakasal si Lorenzo at nagkaroon ng dalawang anak na lalaki sa kanyang asawang si Rosario.
Noong 1636, nagkaroon ng trahedya ang kanyang buhay. Maling inakusahan ng pagpatay, humingi siya ng tulong sa tatlong paring Dominikano na malapit nang magmisyon sa Japan, sa kabila ng malupit na pag-uusig sa mga Kristiyanong nagaganap doon. Walang ideya si Lorenzo hanggang sa sila ay tumulak na ang grupo ay patungo sa Japan at ang panganib na naghihintay doon.
Sa takot na gagamitin ng Espanya ang relihiyon para salakayin ang Japan gaya ng kanilang paniniwalang ginawa nila sa Pilipinas, mahigpit na nilabanan ng Japan ang Kristiyanismo. Ang mga misyonero ay hindi nagtagal ay natuklasan, ikinulong, at dumanas ng maraming malupit na pagpapahirap na kinabibilangan ng pagkakaroon ng napakaraming tubig sa kanilang lalamunan. Pagkatapos, ang mga sundalo ay humalili sa pagtayo sa isang tabla na inilagay sa tapat ng kanilang mga tiyan, na pinipilit ang tubig na umagos nang marahas mula sa kanilang mga bibig, ilong, at mga mata.
Sa wakas, sila ay ibinitin nang patiwarik sa ibabaw ng isang hukay, ang kanilang mga katawan ay mahigpit na nakatali sa mabagal na sirkulasyon, pahabain ang sakit, at antalahin ang kamatayan. Ngunit ang isang braso ay palaging naiiwan, kaya ang biktima ay maaaring magsenyas ng kanyang layunin na umatras. Maging si Lorenzo o ang kanyang mga kasama ay hindi umamin. Sa katunayan, lumakas ang kanyang pananampalataya nang tanungin siya ng mga mang-uusig sa kanya at nagbabanta ng kamatayan. Ang mga banal na martir ay nakabitin sa ibabaw ng hukay sa loob ng tatlong araw. Noon, patay na si Lorenzo at pinugutan ng ulo ang tatlong pari na nabubuhay pa.

Ang isang mabilis na pagtalikod sa kanilang pananampalataya ay maaaring makapagligtas ng kanilang buhay. Ngunit sa halip, pinili nilang mamatay na may suot na korona ng martir. Nawa’y maging inspirasyon natin ang kanilang kabayanihan na ipamuhay ang ating pananampalataya nang may tapang at walang kompromiso.

“Maawa ka sa akin, O Panginoon, isang makasalanan.”

Ang mga salitang ito ang naging sigaw ng aking buhay.  Kahit na sa aking mga unang taon, sila ang aking motto, nang hindi ko man lang namalayan.

Awa.  Kung ang Diyos ay may gitnang pangalan, ito ay ang “Awa”.

Hinawakan ng Awa ang kamay ko sa tuwing ako ay papasok ng kumpisalan.

Madaming ulit akong iniligtas ng Awa, habang binabalot ang aking kaluluwa at pinapatawad ako.

Nagsimula ang aking paglalakbay sa pananampalataya ilang dekada na ang nakakalipas nang piliin ng aking mga magulang para sa akin ang hindi ko pa mapili para sa aking sarili—ang pagbibinyag sa Simbahang Katoliko.

Ako ay pinalaki na malaman ang tama sa mali.  At dinanas ko ang mga kapinsalaan nang lumihis ako ng landas.  Sineseryoso ng aking mga magulang ang kanilang mga tungkulin at may pagmamalaki ang pagtuturo sa akin tungkol kay Jesus at sa Simbahan.  Sila ang mga kamay ng Diyos sa aking buhay, na bumubuo ng aking budhi sa pamamagitan ng Kanyang biyaya.

Habang ako ay lumalaki, higit akong nagutom at nauhaw nang para sa Kanya.  Gayunpaman, ang mundo at ang sarili kong mga pakikibaka sa takot at pagkabalisa ay humadlang.

Ang pag-aalinlangan sa mabuti at masama, ay naging salot sa aking buhay sa loob ng madaming taon.  Tinawag ko itong “paglalakad sa isang unat na lubid sa pagitan ng langit at impiyerno.”  Habang nasa kolehiyo, naaalala kong nakatayo akong lasing ala una ng umaga sa isang banyo sa bar, umiinom ng inumin habang nagdadasal ako ng Rosaryo, natatakot na maligtaan ko ng kahit isang araw ang pagdadasal nito.

Habang binabalikan ko ang mga sandaling tulad nito na naglarawan sa aking panloobing batakan, naaalala ko ang Awa. Alam ko kung kanino ako kabilang, ngunit natukso akong gumala.

Ang likas na pakikibaka na dulot ng orihinal na kasalanan ay tumatagos sa ating buhay mapangalanan man natin ito o hindi:

Ang ating pinakataimtim na pagnanais kay Kristo ay sinasalungat ng mga pang-akit ng mundo at ng diablo.

Gayunpaman, dinakot ako ng Awa mula sa kanal ng kasalanan, nilinis ang aking dungis at muling hinugasan.

Ang Awa ay naghintay sa aking tawag, nakaupo sa tabi ng telepono sa lahat ng oras ng gabi hanggang sa handa na akong kunin at iuwi.

Nahila ako ng Awa mula sa paglubog, inaalalayan ako na parang salbabida.

Napakinggan ng Awa ang hiyawan, ang mga luha, ang mga galit na salita, at niyakap ako nang mahigpit habang ako ay pumanatag.

Matiyaga akong pinigilan ng Awa habang paulit-ulit akong lumalaban.

Ang Awa ay ang wakas. Ang simula. Ang lahat sa akin.

Ang Diyos ng Awa ay naghintay ako ng Diyos ng Awa, hinabol ako, at napatawad ako sa mahabang panahon na kilala ko Siya.

At sa Kanyang biyaya, tiniyak Niya sa akin na Siya ay laging nandiyan, nakaunat ang mga bisig, mapagmahal at mapagpatawad nang paulit-ulit.

Ang pinakadakilang kayamanan ng mundo ay abot-kamay ng bawat tao! 

Ang katotohanan ng presensya ni Hesus sa Eukaristiya ay isang bagay na dakila at kamangha-mangha.  Alam ko na si Hesus ay talaga at tunay na naroroon sa Eukaristiya mula sa aking sariling karanasan hindi lamang dahil ang Simbahan ay nagtuturo ng katotohanang ito.

Ang Unang Haplos 

Isa sa mga karanasan ko na nakatulong sa pagunlad ng aking pananampalataya sa Panginoon ay nang matapos akong mabinyagan sa Banal na Espirito sa aking mga unang araw sa Katolikong Karismatik na pagpapanibago.  Hindi pa ako pari noon.  Pinangunahan ko ang isang pulong ng panalangin at sa pulong na ito, kami ay nagdasal para sa mga tao.  Ipinalabas namin ang Eukaristiya para sa Pagsamba at pagkatapos ay isa-isang dumating ang mga tao upang ipagdasal.

Isang babae ang dumating na humiling sa akin na ipagdasal siya na nakahalukipkip ang mga kamay at akala ko nagdadasal siya.  Hiniling niya sa akin na ipagdasal ang kanyang asawa na may problema sa paa.  Ngunit habang nagdarasal ako, nadama ko sa aking puso na nais ng Panginoon na pagalingin siya.  Kaya, tinanong ko siya kung kailangan niya ng anumang uri ng pisikal na pagpapagaling. Sinabi niya sa akin, “Ganito ang mga kamay ko dahil nagyelo ang balikat ko.”  Nagkaroon siya ng problema sa pag galaw sa kanyang mga kamay.  Habang kami ay nananalangin para sa kanyang kagalingan, sinabi niya na ang isang matinding init ay lumabas mula sa Eukaristiya, bumaba sa kanyang nanigas na balikat at siya ay gumaling noon at doon mismo.

Iyon ang unang pagkakataon na nakita ko ang gayong pagpapagaling na nagaganap sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Eukaristiya.  Ito ay eksakto tulad ng mayroon tayo sa mga Ebanghelyo – hinawakan ng mga tao si Hesus at ang kapangyarihan ay nagmula sa Kanya at pinagaling sila.

Di-Malimutang Sandali 

Nagkaroon ako ng isa pang makapangyarihang karanasan ng Eukaristiya sa aking buhay.  Minsan ay nananalangin ako kasama ang isang taong sangkot sa okulto, at kailangan niya ng pagpapalaya.  Nagdadasal kami bilang isang grupo at may kasama kaming pari.  Ngunit ang babaeng ito, na nasa sahig ay hindi makita ang pari na nagdadala ng Eukaristiya sa loob ng simbahan sa sakristi.  Sa eksaktong sandali na inilabas ng pari ang Eukaristiya, mula sa kanyang bibig, isang marahas na boses ng lalaki ang nagsabi ng mga salitang ito: “Alisin mo Siya na nasa iyong mga kamay!”  Nabulunan ako nito dahil hindi ‘ito’ ang sinabi ng demonyo- isang piraso ng tinapay, kundi “Siya”.  Kinikilala ni Satanas ang buhay na presensya ni Hesus sa Eukaristiya.  Hindi ko makakalimutan ang sandaling iyon ng aking buhay.  Nang ako ay naging pari kalaunan, pinanatili ko ang dalawang pangyayaring iyon sa aking puso upang talagang maniwala at ipangaral ang Tunay na Presensya ni Hesus sa Eukaristiya.

Hindi Mabigkas Na Kaligayahan

Bilang isang pari, nagkaroon ako ng isa pang karanasan na hindi ko malilimutan.  Ako ay dumadalo sa ministeryo sa bilangguan kapag hindi ako nangangaral.  Minsan ako ay nagbibigay ng komunyon sa isang partikular na dibisyon sa bilangguan at kasama ko ang Eukaristiya.  Bigla kong nadama sa aking puso ang kagalakan ni Hesus sa pagbibigay ng kanyang sarili sa mga bilanggo.  Ito ay isang bagay na hindi ko maipaliwanag sa iyo.  Kung sana ay madama mo lamang at malaman ang kagalakang taglay ni Hesus sa Eukaristiya na pumasok sa bawat isa sa atin!

Ang isa pang karanasan ko sa Banal na Sakramento ay isang personal, emosyonal na pagpapagaling para sa aking sarili.  Minsan may isang tao na nasa simbahan ay talagang nagpasakit ng aking kalooban dahil sa kanyang mga salita.  Hindi ito maginhawa at nagsimula na akong magalit.  Bagama’t hindi ako likas na agresibo, ang pananakit na ito ay pumukaw ng madaming damdamin at masamang pag-iisip laban sa taong ito.  Tumakas ako patungo kay Hesus sa Banal na Sakramento at umiyak na lang.  Sa sandaling iyon naramdaman ko ang Kanyang pagmamahal, para sa taong nanakit sa akin, nagniningning mula sa Eukaristiya at pumasok sa aking puso.  Pinagaling ako ni Hesus sa Eukaristiya, ngunit higit pa diyan, bilang isang pari nakatulong ito sa akin na matanto kung saan ang tunay na pinagmumulan ng pag-ibig at kagalingan sa ating buhay.

Hindi lamang para sa akin bilang pari, kundi para sa mga may asawa at kabataan – sino ba talaga ang makakapagbigay ng pagmamahal na hinahanap natin?  Saan natin makikita ang pag-ibig na higit pa sa kasalanan at poot?  Ito ay nasa Kanya, naroroon sa Eukaristiya.  Binigyan ako ng Panginoon ng labis na pagmamahal para sa taong nanakit sa akin.

Sa bisperas ng araw na gagawin ko ang aking unang panata, isang biglang kadiliman ang pumasok sa aking puso.  Diretso akong nagtungo sa tabernakulo sa halip na hanapin ang bago kong silid sa komunidad.  Pagkatapos, mula sa kaibuturan ng puso ay nadinig ko ang Panginoon na nagsasabi sa akin, “Hayden, papunta ka dito para sa akin.”  At biglang bumalik lahat ng saya.  Sa Eukaristiya, itinuro sa akin ni Hesus ang isang napakahalagang bagay tungkol sa aking buhay bilang isang paring Pransiskano—tinawag Niya ako para sa Kanya, ako ay nandito para sa Kanya.  Ang Eukaristiya ay nagtuturo sa bawat isa sa atin na wala tayong magagawa kung wala si Hesus—ito ay hindi tungkol sa atin, ito ay TUNGKOL LANG SA KANYA. Tayo ay nasa Simbahan upang makasama Siya!

Bilang isang pari, ang pagdiriwang ng Eukaristiya ay ang pinaka kahanga-hangang sandali kasama ang Panginoon at ito din ang naglalapit sa akin sa komunidad ng mga Kristiyano.  Si Hesus sa Eukaristiya ang siyang pinagmumulan ng komunyon sa pagitan natin.  Bilang isang pari, hindi ako mabubuhay kung wala ang Eukaristiya.  Ano ang pinakadakilang bagay na maaari nating hilingin kay Hesus kapag tinanggap natin Siya sa ating mga puso?  Ito ay paghiling sa Kanya na punuin tayo muli ng Kanyang Banal na Espirito.  Noong nabuhay na mag-uli si Hesus, hiningahan Niya ng Banal na Espirito ang mga Apostol.  Kapag tinanggap natin si Hesus sa Eukaristiya, muli Niya tayong binibigyan ng presensya at kapangyarihan ng Espirito Santo sa ating buhay.  Hilingin sa Kanya na puspusin ka ng mga kaloob at kapangyarihan ng Banal na Espirito.

Hinati Para Sa Iyo

Minsan nang itinaas ko ang Hostiya at hinati ito, nakuha ko ang malalim na pananalig tungkol sa pagkasaserdote.  Tinitingnan natin ang mga tao sa presensya ni Kristo sa Eukaristiya, na isang hinating katawan.  Ganyan dapat ang isang pari.  Hinahati niya ang kanyang buhay upang maibigay niya ito sa komunidad at sa buong mundo.  Matutuklasan din ng isa ang kagandahang ito sa buhay may-asawa.  Ang pag-ibig ay parang Eukaristiya.  Kailangan mong hatiin ang iyong sarili upang maibigay ang iyong sarili.  Ang Eukaristiya ay nagturo sa akin kung paano mabuhay na walang asawa, kung paano maging Hesus para sa komunidad, binibigay ang buong buhay ko para sa kanila.  Ganuon din ang dapat mangyari sa buhay may-asawa.

Pangwakas, masasabi ko sa iyo na tuwing ako ay nalulungkot o nalulumbay, ang paglapit lamang sa Kanya—ay sapat na upang matanggap ang lahat ng lakas na kailangan ko, kahit na ako ay pagod o inaantok.  Hindi ko na mabilang kung ilang beses ko na itong naranasan sa aking mga paglalakbay at sa aking pangangaral.  Ang pinakamagandang pahinga ay ang mas mapalapit sa Kanya.  Tinitiyak ko sa iyo; Mababago Niya tayo sa pisikal, espirituwal, isipan at damdamin.  Dahil sa Eukaristiya si Hesus ay BUHAY—Siya ay nariyan para sa atin!

Ang ilog ay lumobo nang napakataas kaya natakpan ng tubig ang lahat at ang lahat ng kahulugan kung saan ang daan o landas ay pawang hula lamang. Sa tubig sa lahat ng dako, tila hangal na sumulong, lalo na sa isang karwahe, dahil kung sinuman ang naligaw ng napakaliit sa kalsada, sila ay mamamatay nang walang pag-aalinlangan.

Habang nataranta ang kanyang mga kasama, hinimok sila ni Sister Teresa, “Habang tayo ay nakikibahagi sa gawain ng Diyos, paano tayo mamamatay sa mas mabuting layunin?” Pagkatapos ay pinauna niya ang daan patungo sa kumbento sa pamamagitan ng mabangis na bagyo. Bigla siyang nadulas sa pilapil at tuluyang nahulog sa putikan

Sa halip na magreklamo o magmura, ang hindi mapigil na madre, ay tumingin sa langit at bumuwelo, “Kung ganito ang pakikitungo mo sa iyong mga kaibigan, hindi kataka-taka na wala kang marami!” Ang ika-labing-anim na siglong Santo at Doktor ng Simbahan, si Teresa ng Avila, ay hindi masyadong sineseryoso ang sarili o ang mundong ito at inalis ang maliliit na paghihirap ng buhay nang may pagpapatawa.

Ang kanyang kakayahang mapagkumbaba na kilalanin ang kanyang sariling mga pagkakamali at pangangailangan para sa biyaya ay nabahiran din ng kanyang nakakapreskong katatawanan. Sa kanyang sariling talambuhay, isinulat ni Teresa, “Ang pagkakaroon ng banal at may takot sa Diyos na mga magulang ay sapat na para maging mabuti ako kung hindi ako napakasama.” Si Santa Teresa ay nag-iisip din ng maling kabanalan at minsan ay nagsabi, “Mula sa mga hangal na debosyon at maasim na mga santo, mabuting Panginoon, iligtas mo kami!”

Ang isang malusog at mabuting pagkamapagpatawa ay magpapanatiling tuwid ng ating ulo at magbibigay-daan sa atin na makita ang tunay na kagandahan ng mundo. Sinabi ba ng Diyos na kailangan nating maging “maasim ang mukha” para maging banal? Kaya, kung gusto mong maging santo, gumaan ka, ibahagi ang kagalakan ng Panginoon, at tumawa kasama ang iyong mga kaibigan tulad ng ginawa ni Hesus.

Q – Ang aking mga dalagita ay humihingi ng telepono para makakuha sila ng panlipunan pakikipagtalastasan, tulad ng lahat ng kanilang mga kaibigan.  Ako ay naliligalid dahil ayaw kong maiwanan sila, ngunit alam ko kung gaano ito mapanganib.  Ano ang iyong palagay?

A: Maaaring gamitin ang panlipunan pakikipagtalastasan para sa kabutihan.  May kakilala akong labindalawang taong gulang na gumagawa ng maikling pagmumuni-muni sa Bibliya sa TikTok, at nakakuha siya ng daan-daang panonood.  Ang isa pang kabataang kakilala ko ay may akwawnt sa Instagram na nakatuon sa pagpapahayag tungkol sa mga santo.  Ang ibang mga kabataan na kilala ko ay nagtungo sa Hindi Pagkakasunduan o iba pang mga silid pang usap upang makipagtalo sa mga ateista o upang hikayatin ang ibang mga kabataan sa kanilang Pananampalataya. Walang alinlangan, may magandang gamit ang panllpunan pakikipagtalalstasan  sa pagtuturo ng Ebanghelyo at pagbuo ng Kristiyanong komunidad

At gayon pa man…mas malaki ba ang mga pakinabang kaysa sa mga panganib?  Ang isang magandang kasabihan sa espirituwal na buhay ay: “Magtiwala nang lubos sa Diyos…huwag magtiwala sa iyong sarili!”  Dapat ba nating ipagkatiwala sa isang kabataan ang walang pagpigil na paggamit sa internet?  Kahit na nagsimula sila sa pinakamabuting pakay, sapat ba ang kanilang lakas na labanan ang mga tukso?  Ang panlipunan pakikipagtalastasan ay maaaring maging isang imbornal—hindi lamang halatang mga tukso tulad ng pornograpiya o pagpuri sa karahasan, ngunit mas mapanlinlang na mga tukso tulad ng ideolohiya ng kasarian, pang-aapi, pagiging gumon sa pagiging “mataas ” na makakuha ng mga likes at views, at mga pakiramdam ng kakulangan kapag nagsimulang ihambing ng mga kabataan ang kanilang sarili sa iba sa panlipunan pakikipagtalastasan. Sa aking palagay, ang mga panganib ay mas malaki kaysa sa mga pakinabang ng pagpapahintulot sa mga kabataan na makapasok sa isang sekular na mundo na nagsusumikap na hubugin sila papalayo sa pag-iisip kay Kristo.

Kamakailan ay pinag-usapan namin ng isang ina ang hindi magandang asal at ugali ng kanyang teenager na anak, na nauugnay sa paggamit niya ng TikTok at sa kanyang walang kapararakang paggamit sa internet.  Ang ina ay napabuntong hininga sa kawalan nang magawa at nagwika, “Nakakalungkot lang na ang mga kabataan ay nalululong sa kanilang mga telepono…ngunit ano ang magagawa mo?”

Ano ang maaari mong gawin? Maaari kang maging isang magulang!  Oo, alam kong napakatindi ng panggigipit ng mga barkada upang payagan na magkaron ang iyong mga anak ng telepono o kasangkapan upang magkaron nang walang pigil na paggamit sa lahat ng pinakamasamang maiaalok ng sangkatauhan (kaparehas ng panlipunan pakikipagtalastasan) – ngunit bilang isang magulang ang iyong tungkulin ay hubugin ang iyong mga anak na maging mga santo.  Ang kanilang kaluluwa ay nakadalalay sa iyong mga kamay.  Dapat na tayo ang syang unang linya ng pagtatanggol laban sa mga panganib ng mundo.  Kailanman, hindi natin hahayaan na sila ay gumugol ng oras sa pedopilya; kung alam natin na sila ay inaapi, sisikapin nating sila ay pangalagaan; kung may nakapipinsala sa kanilang kalusugan, hindi tayo magtitipid at isusugod natin sila sa manggagamot.  Kung gayon, bakit natin sila na bibigyan ng pagkakataong makalusot sa imburnal ng porn, poot, at basurang mapag-aksaya ng oras na madaling makuha sa internet nang hindi nag-dudulot ng maingat na patnubay?  Madaming pag-aaral ang nagpakita ng mga hindi magagandang epekto ng internet sa pangkalahatan—at partikular na sa panlipunan pakikipagtalastasan —ngunit nagbulag-bulagan pa din tayo at nagtataka kung bakit nahihirapan ang ating mga anak na lalaki at babae sa mga krisis sa pagkakakilanlan, depresyon, pagkamuhi sa sarili, pagkagumon, di kaayaayang pag-uugali, katamaran, kawalan ng pagnanais sa kabanalan!

Mga magulang, huwag talikuran ang iyong kapangyarihany at responsibilidad! Sa huling bahagi ng inyong buhay, tatanungin kayo ng Panginoon kung gaano nyo pinastol ang mga kaluluwang ito na ipinagkatiwala Niya sa iyo—naakay mo man sila sa Langit o hindi at iniligtas ang kanilang mga kaluluwa mula sa kasalanan sa abot ng iyong makakaya.  Hindi natin magagamit ang dahilan na, “Naku, ang mga anak ng bawat isa ay may , kaya ang aking mga anak ay magiging kakaiba kung wala sila!

Magagalit ba sa iyo ang iyong mga anak, baka sabihin pa nga na muhi sila sa iyo, kung maglalagay ka ng mga paghihigpit sa kanilang mga device?  Malamang.  Ngunit ang kanilang galit ay pansamantala—ang kanilang pasasalamat ay magiging walang hanggan.  Kamakailan ay isa pang kaibigan na naglalakbay sa bansa na nananalumpati tungkol sa mga panganib ng social media ay nagsabi sa akin na pagkatapos ng kanyang talumpati ay palaging madaming mga kabataan ang lumapit sa kanya na may isa sa dalawang tauli: Noong panahong iyon, galit na galit ako sa aking mga magulang sa pagbawi ng aking telepono, ngunit ngayon ay nagpapasalamat ako.”  O “Talagang minimithi ko na sana ay naipagtanggol ako ng aking mga magulang laban sa pagkawala ng kamusmusan.”  Walang sinuman ang nagpasalamat na ang kanilang mga magulang ay naging mapagparaya!

Kaya, ano ang maaaring gawin? Una, huwag bigyan ang mga kabataan (o mas bata!) ng mga teleponong may internet o pagpapairal. Madami pa ding mga pulpol na telepono ang umiiral! Kung kailangang bigyan mo sila ng teleponong makakagamit sa internet, lagyan mo ng mga paghihigpit ng magulang ang mga ito. Maglagay ng Covenant Eyes sa telepono ng iyong anak—at sa iyong kompyuter  sa bahay habang ginagawa mo ito (halos lahat ng Kumpisal na nadidinig ko ay may kasamang pornograpiya, na lubhang makasalanan at maaaring magtulak sa iyong anak na ituring ang na mga babae ay walang iba kundi mga bagay lamang, na magkakaroon ng malaking epekto sa kanyang mga pakikipag-ugnayan sa hinaharap).  Huwag pahintulutang gamitin ang kanilang mga pagpapairal sa hapag kainan o habang nag-iisa sa kanilang mga silid-tulugan.  Kunin ang pagtataguyod ng ibang mga pamilya na may singtulad na mga patakaran.  Pinakamahalaga—huwag pagsikapang maging kaibigan ng iyong anak, ngunit maging magulang ka sa kanila.  Ang tunay na pagmamahal ay nangangailangan ng mga hangganan, disiplina, at pagpapakasakit.

Sulit ang walang hanggang kapakanan ng iyong anak, kaya huwag mong sabihing, “Naku, wala akong magagawa—kailangang makibagay ang anak ko.” Mas mainam na maging katangi-tangi dito sa lupa nang tayo ay maging kaayaaya sa Komunyon ng mga Santo!

Ang paggawa ng tamang pagpili ay mahalaga; Ano ang iyong kapasiyahan?

Apatnapung taon na ang nakalipas, ibinabad ni Bob Dylan ang kanyang sarili sa paggalugad ng Kristiyanismo, na makikita sa kanyang album Slow Train Coming (1979). Sa mga sumusunod na liriko tinanong ni Dylan “Kanino mo ibinibigay ang iyong lubos na katapatan?’

“Oo, kailangan mong maglingkod sa kung sino man. Buweno, maaaring ang Diyablo o maaaring ang Panginoon, Ngunit kailangan mong pagsilbihan ang kung sino man.”

Hindi natin maiiwasan ang katanungang ito dahil sa katunayan tayo ay nilikha “upang maglingkod sa kaninoman.”  Bakit ganon?  Bakit hindi na lang tayo magpaanod sa isang karanasan at sa kasunod nito na di tayo nagbibigay ng ating katapatan sa anuman o sinuman?  Ang tugon ay nagmumula sa likas nating pagkatao: mayroon tayong Isip (mapanimdim na kamalayan) at isang Loobin (na naghahangad ng mabuti).  Ang ating Isip ay may likas na kakayahan na maghanap ng kahulugan sa ating pag-iral bilang tao.  Hindi tulad ng ibang mga nilalang, hindi lang tayo basta dumadanas; bagkus, umaatras tayo at nagpapalagay, binibigyan natin ng kahulugan ang mga kaganapan.  Sa kaparaanan ng ating pagbigay-katuturan sa ating mga karanasan, dapat nating harapin ang tanong ni Dylan: Sino ang aking paglilingkuran?

Patungo Sa Kawalan?

Si Hesus, gaya ng kanyang nakaugalian, ay pinasimple ang pagpili nang sabihin niyang, “Walang sinoman ang makapaglingkod sa dalawang panginoon.  Kamumuhian niya ang isa at mamahalin ang kabila o magiging tapat sa isa at hahamakin ang kabila. Hindi kayo makapaglilingkod sa Diyos at sa kayamanan” (idinagdag ang pagbibigay-diin; Mateo 6:24).

Alam ni Hesus na tayo ay naghahanap ng katuparan sa pamamagitan ng pakikipag-ugnayan sa Diyos, ang pinagmulan ng ating pagkatao, o naghahanap tayo ng kaligayahan nang malayo sa Diyos.  Hindi natin makakamit ang dalawa nang magkasabay: “…maaaring ang Diyablo o maaaring ang Panginoon, ngunit makakapaglingkod ka sa isa lamang.”  Ang ating pagpili ang nagpapasiya sa ating kapalaran.

Kapag ibinigay natin ang ating katapatan sa ‘kayamanan’ tinatanggihan natin ang ating Tunay na Sarili, na ang layon ay maging nasa tunay na ugnayan sa Diyos at kapwa.  Sa pagpili sa kayamanan, tayo ay nagiging makasarili, na nakikita ang pagkakakilanlan nito sa ari-arian, karangalan, kapangyarihan, at kasiyahan.  Kapag ginawa natin ito, ginagawa nating paninda ang ating sarili.  Sa mga magkapanabay na katawagan, tinatawag natin itong ‘pagtitinda ng Sarili.’  Sa madaling salita, tayo ay kung ano ang taglay natin.

Ang landas ng ari-arian, katanyagan, kapangyarihan, at kasiyahan ay humahantong sa isang daan na walang lusutan.  Bakit? Dahil ang mga ito ay…

– kakaunti—hindi lahat ay may daanan sa kayamanan, katanyagan, kasiyahan, at kapangyarihan.  Kung ang pagkakaroon ng mga paninda ng mundo ay ang daanan sa kaligayahan, sa makatwid ang kadamihan sa mga tao ay walang pagkakataon sa kaligayahan.

– pili–na bunga ng kanilang kakapusan.  Nagiging talo-at- panalong laro ang buhay kung saan nahahati ang lipunan sa ‘mayroon’ at ‘wala.’  Habang umaawit si Bruce Springsteen sa kanyang kantang “Siyudad sa Antlantika”: “Dito sa ibaba ay panalo at talo lamang at Huwag pahuhuli sa maling gilid ng guhit na iyon.”

– lumilipas–na nangangahulugan na ang ating mga pangangailangan at kagustuhan ay nagbabago; hinding hindi natin maaabot ang dulo dahil laging may iba pa duong mimithiin.

– panandalian–ang kanilang pangunahing sagabal ay ang pagiging mababaw.  Bagama’t ang materyalismo, pagbubunyi, katayuan, at pagiging may kapangyarihan ay makakapagbigay-kasiyahan sa atin sa atin nang minsan, hindi nila tinutugunan ang pinakamalalim nating pananabik. Sa bandang huli, ang mga ito ay maglalaho: “Kapalaluan ng mga kapalaluan!  Ang lahat ng bagay ay kapalaluan” (Eclesiastes 1:2b).

Tunay na Pagkakakilanlan

Ang paghahangad sa kayamanan at kasiyahan ng mundong ito ay maaaring magkaroon ng mapangwasak na sikolohikal at espirituwal na mga pahiwatig.  Kung ang aking pagpapahalaga sa sarili ay nakasalalay sa aking mga pag-aari at mga nagawa, samakatwid ang kakulangan sa pinakabagong mga aparato o pagdanas ng ilang kabiguan ay nangangahulugan na hindi lamang ako mas mababa kaysa sa iba o nabigo ako sa ilang pagsisikap, ngunit nabigo ako bilang isang tao.  Ang paghahambing ng ating sarili sa iba at umasa sa pagiging perpekto ng ating sarili ay nagpapaliwanag ng pagkabalisa na nadadanasan ng napakadaming kabataan ngayon.  At habang tayo ay nagkakaedad at nagiging walang gaanong kakayahan, maaari nating mawalan tayo ng pakiramdam ng pagiging kapaki-pakinabang at pagpapahalaga sa sarili.

Wika sa atin ni Hesus na ang isa pa nating mapamimilian ay ang “paglingkuran ang Panginoon” na siyang Buhay mismo at nais na ibahagi ang Kanyang Buhay sa atin upang tayo ay maging katulad Niya at maipakita ang kababalaghan ng kanyang pagkatao.  Ang Huwad na Sarili, ang Lumang Sarili, ang Panindang Sarili ay humahantong sa pagtutuon sa sarili at sa espirituwal na kamatayan. Ngunit sa pamamagitan ng “paglilingkod sa Panginoon” tayo ay pumapasok sa Kanyang mismong pagkatao.  Ang Bagong Sarili, ang Tunay na Sarili ay si Kristo na nabubuhay sa atin; ang sarili ang inutusang magmahal dahil, gaya ng paalala sa atin ni San Juan, “Ang Diyos ay pag-ibig” (1 Juan 4:7b). Idinagdag ni San Pablo na kapag nasa atin ang Tunay na Sarili na iyon, tayo ay napapanumbalik sa larawan ng ating Lumikha (Colosas 3:1-4).

Ang ating kaalaman kung sino tayo ay nagpapadali na malaman kung ano ang gagawin.  Kung sino tayo ay mas walang hanggang mahalaga kaysa sa kung ano ang mayroon tayo sapagkat ang kaalaman natin kung sino tayo ang nagsasabi sa atin kung ano ang gagawin.  Tayo ay mga minamahal na anak ng Diyos na nilikha upang mahimlay sa pag-ibig ng Diyos.  Kung tayo ay nakatuon sa katotohanang iyon, ang alamin kung sino ang paglilingkuran ay hindi na isang mahirap na pagpasya.  Sa pagkopya kay Joshua, buong pagtitiwala nating masasabi, “Kung sa akin at sa aking sambahayan, kami ay maglilingkod sa Panginoon” (Josue 24:15).

Iilang mga Santo ng Simbahang Katolika ang nakakamit ng tanyag na likhang-isip tulad ni Joan ng Arko.  Ang kanyang salaysay ay nailarawan sa  mga pintadong kuwadro, mga eskultura, at maraming mga pelikula.

Isinilang sa mag-anak ng mga magsasaka noong 1412, si Joan ay lumaki na hindi nakapag-aral, ngunit nakakamit ng sukdulang pag-ibig para sa Simbahan at malalim na pananalig sa Diyos na nagmula sa kanyang ina.  Sapagka’t minahal niya ang pagdarasal at mga sakramento, ang kanyang mga kalapit-bahay ay nagsabing, “Siya’y napakabuti kaya siya’y minahal ng lahat sa bayan.”  Siya’y nag-aruga para sa mga may-sakit at mga walang matuluyan, madalas na inaalay pati ang kanyang sariling higaan.

Nang sa ikalabing-tatlong gulang, si Joan ay nagsimulang marinig ang mga tinig nina San Miguel Arkanghel, Santa Margarita ng Antioch, at Santa Catalina ng Alehandriya.  Siya’y sinabihan nila na siya ang naatasang palayain ang Pransya at tiyakin na ang Pranses na tagapagmana ng kapangyarihan ay nahirang bilang karapat-dapat na hari ng Pransya.  Nakamit niya ang tiwala ng hari sa paglalathala niya ng mga detalya ng nakaraan ng hari na alam lamang ng isang may banal na karunungan.  Sa panahong yaon, ang Pransya ay napasasailalim ng kapangyarihan ng Inglatyera.

Sa paniniwala na ang kanyang mga “tinig” ay nagmula sa Diyos, si Joan ay mabayani at matapat na sinunod ang kanilang bilin, sa kabila ng mga balakid at mga pasakit.  Pagdarasal at pagninilay-nilay ay nanatiling mahalaga sa kanyang buhay kahit siya’y nagpapamuno ng mga digmaan, na ni-kailanma’y hindi siya humugot ng sandata laban sa kanyang kaaway.

Bagama’t mayroong dalawang taon bago ang pagbibigay ng atas, na siya’y “nailathala na bilang isang taong walang pagkukulang sa buhay, isang mabuting Kristiyano, na nagtataglay ng mga katangian ng pagpapakumbaba, katapatan at kapayakan”, si Joan ay pinaratangang may sala ng pangungulam at pagka-erehe matapos siyang magapi ng mga lngles, at walang natanggap na tulong mula sa Hari na napaupo niya sa trono.  Sa paglilitis sa kanya, nagpakilala si Joan ng kanyang malalim na pananalig at talino, at sa kabila ng hindi makatarungang hatol, ang tiwala niya sa Diyos at Simbahan ay ni-kailanma’y nagmaliw.  Nang siya’y sinigahan ng apoy sa tukod ng gapusan, kanyang ihinayag nang malakas ang ngalan ni Jesus habang idinidiin niya ang krusipiho sa kanyang puso, na nasanhi ang isang tagapagmasid na magsaad, “Nasunog natin ang isang banal na tao.”

Ang kanyang pagpanaw ay nagpalaganap ng kanyang katanyagan at karangalan.  Pagkalipas ng dalawampung taon, isang bagong paglilitis ay ihinayag siyang walang sala sa lahat ng mga pinanindigang krimen na ipinaratang sa kanya.  Matapos na yumabong ang kanyang kapurihan sa sumunod na mga siglo nang napakahabang sukat, si Joan ay pinamitagan bilang biyato ni Papa San Pio X noong 1910 at pinarangalang santa ni Papa Benedicto XV pagkalipas ng labing-isang taon.  Siya’y kasalukuyang Santa Patrona ng Pransya at isa sa mga pinakamahal-mahalang pinagpala.

Ang pagtalima ni Joan sa Diyos ay nagpatiyak na ang Pransya ay ipinanatili ang Katolikang pananalig noong panahon ng Protestadong Pagbabago habang ito’y pinabayaan ng Inglatyera.  Ang Pransya ay nanatiling isang matapat na kalagitnaan ng Katolisismo mula sa kung saan makapagpapalaganap ito sa pahilaga ng Yuropa.

Kapag sa araw na ito’y malinanaw na narinig mo ang nais na ipagawa sa iyo ng Diyos… gawin mo ng totohanan! 

“Maging monghe ka muna.”  Yaon ang mga salitang natanggap ko mula sa Diyos noong ako’y may sari-saring mga plano at mga ninanais na  inaakala ng isang karaniwang may dalawampu’t-isang taóng gulang.  Ako’y may mga plano na makatapos ng kolehiyo sa loob ng isang taon.  Mga planong maglingkod sa kabataang ministeryo, habang naghahanap-buhay bilang stuntman sa Hollywood.  Ako’y nangarap na maaaring makalipat sa Pilipinas isang araw, at maggugol ng maikling panahong namumuhay kasama ng mga katutubo sa isang isla.  At mangyari pa, ang pag-aasawa at mag-anak ay may malakas na panawagan.  Itong mga adhikain na kabílang ng iba pa, ay nasuplong nang madalian noong ibinigkas ng Diyos yaong apat na mga diwang hindi mapagkakamalian.  May iilang mga masusugid na Kristiyano ang nagpakita ng pagkahili nang isinalaysay ko ang tungkol sa kung paano ipinatunay ng Diyos ang Kanyang loob na maliwanag para sa aking buhay.  Madalas nilang sabihin, “Sana naman na makikipag-usap ang Diyos sa akin sa ganyang paraan.”  Bilang tugon dito, minimithi kong mag-alay ng ilang linaw sa kaparaanan ng pananalita ng Diyos hinggil sa aking sariling karanasan.

Ang Diyos ay hindi magsasalita hanggang tayo’y handang marinig at tanggapin ang kailangan Niyang sabihin.  Ang kailangan Niyang sabihin ay maaaring makapagtiyak ng kung gaano kahabang panahon ang nararapat bago tayo maging handa.  Hanggang sa maririnig at matatanggap natin ang diwa ng Diyos, Siya ay maghihintay lamang; at ang Diyos ay makapaghihintay ng napakahabang panahon, tulad ng paglalarawan sa talinhaga ng Alibughong Anak na Lalaki.  Higit na mahalaga, ang mga naghihintay sa Kanya ay kinaluluguran sa buong Kasulatan.  Dapat kong pasimulan ang panawagan kong maging monghe kasama ng mga detalya kung paano nagsimula ang talagang pagtawag sa akin, nang sinimulan kong magbasa ng Mga Ama ng Simbahan bilang isang nagbibinata, o higit na tama, nang sinimulan kong basahin ang Bibliya bawa’t araw.  Sa pagtatag nitong mga detalya, nagpapakita na inabot ng pitong taon ang pag-aninaw bago ako nakatanggap ng apat lamang na diwa mula sa Diyos.

Pagbubungkal sa mga Aklat

Kinasuklaman ko ang magbasa bilang isang bata.  Umuupo sa loob ng masukal na silid na may aklat nang maraming oras sa katapusan ay walang saysay kapag ang walang katapusang pakikipagsapalaran ay nakalahad lamang sa labas ng aking pinto.  Bagaman, ang kahalagahan na basahin ang aking Bibliya bawa’t araw ay nagbigay ng di-malulutas na suliranin.  Bawa’t Ebanghelista ay alam na sinomang Kristiyano na hinahayaan na magtipon ng alikabok ang Mabuting Aklat ay hindi masyadong Kristiyano.  Ngunit paano ako makapag-aaral ng Banal na Kasulatan bilang isang taong kinaaayawan ang pagbabasa?  Dahil sa pagpukaw at halimbawa ng isang pangkabataang paroko, ipinagngalit ko ang aking mga ngipin at ihinanda ang sarili ko sa tungkuling paglamayan ang Diwa ng Diyos bawa’t aklat sa bawa’t pagkakataon.  Sa pagbasa ko nang higit ay lalo akong nagsimulang magkaroon ng mga tanong.  Ang higit na mga tanong ay ipinadpad ako sa pagbasa ng lalong maraming aklat para sa lalong maraming sagot.

Ang mga binatilyo ay likasang masisisidhi.  Ang pananalimuot ay isang bagay na kanilang natututunan sa buhay pagkaraan ng panahon, na kung bakit ang mga Ama ng Simbahan ay iniwan akong sukdulang mapag-ibig bilang isang binata.  Si San Ignacio ay hindi mapanalimuot.  Si Orihen ay hindi pinado.  Ang mga Ama ng Simbahan ay masidhi sa bawa’t pag-uunawa, itinatakwil ang mga makamundong ari-arian, mananatili sa disyerto, at kadalasan ay ihinahabilin ang kanilang buhay para sa Panginoon.   Bilang isang binatilyong may mga pagyukod sa kasukdulan, wala akong natagpuang sinoman na makapagtutunggali sa mga Ama ng Simbahan.  Walang manlalaban na may MMA o lahukang sining ng pandirigma ay makahahalintulad kay Perpetua.  Walang surfer o manlalaro ng mga alon sa dagat ay higit na mapaghamon kaysa sa Pastol ng Hermas.  At mangyari pa, ang mga unang radikal na ito’y walang ibang inatupag kundi tularan ang buhay ni Kristo ayon sa pagbatay sa Bibliya.  At saka, lahat ay napagkasunduan na isabuhay ang pagkasoltero at pagdidilidili.  Ang kabalighuan ay kapuna-puna sa akin.  Bilang sukdulan tulad ng mga Ama ng Simbahan ay nangangailangan ng pamumuhay na, sa ibabaw, nagpapakitang may pagkamakamundo.  Higit na mga tanong na mapagmumunimunihan.

Sumusumbat

Nang nalalapit na ang pagtatapos, ako’y napag-alinlanganan ng dalawang mga inaalok na hanapbuhay na magpapasya ng pag-anib sa isang sekta, gayon na rin ang mapipiling samahan para sa karagdagang pag-aaral pagkatapos ng kolehiyo. Nang panahong yaon, ang aking Anglikanong pari ay nagpayo na isangguni ang bagay sa Diyos sa pananalangin.  Kung papaano ko dapat Siyang paglingkuran ay Kanyang huling kapasyahan, hindi akin.  At anong mabuting pook upang maaninaw ang ang loob ng Diyos na higit pa sa isang monasteryo?  Sa Linggo ng Pagkabuhay, isang babae na noon ko lamang nakita ay lumapit sa akin sa Monasteryo ng San Andres, na nagsabing “Ipinagdarasal kita, at mahal kita.”  Matapos tanungin ang ngalan ko, pinayuhan niya akong basahin ang unang kabanata ni Lukas, at nagsabing “ito’y matutulungan kang matiyak ang iyong tawag.”  Pinasalamatan ko siya nang magiliw, at isinagawa ang bagay ayon sa kanyang bilin.  Sa pag-upo ko sa damuhan ng kapilya habang binabasa ang tungkol sa pinagmulan ng salaysay ni San Juan Bautista, napuna ko ang maraming pagtutulad ng aming mga buhay.  Hindi ako magpapagala-gala sa lahat ng mga detalye nito.  Ang masasabi ko lamang ay ito ang pinakamatalik na karanasan na nagkaroon ako na kaugnay ang Diwa ng Diyos.  Tila ay nadama ko na ang berso ay isinulat para sa akin sa tagpong yaon.

Pinanatilihan kong magdasal at maghintay para sa tagubilin ng Diyos sa madamong hardin.  Pamamatnugutan Niya na ba ako na tanggapin ang tungkulin sa Newport Beach, o ang dating gawi sa San Pedro?  Lumipas ang mga oras habang nagtiyaga akong makinig.  Di-umano, isang hindi inaasahang tinig ang pumasok sa aking isip; “Maging monghe ka muna.”  lto’y nakatutulala, pagka’t hindi ito ang sagot na hinahanap ko.  Ang pagpasok sa isang monasteryo pagkaraan ng pagtatapos ay ang huling bagay sa aking isip.  Bukod pa rito, ako’y nagkaroon ng masigla at makulay na buhay.  Ako’y nagmatigas na itulak ang tinig ng Diyos sa tabi, iniuugnay Ito bilang isang ilang na palagay na pumaibabaw mula sa aking malalim na kamalayan.  Sa pagbalik ko ng pagdarasal, nakinig ako para sa Diyos upang magawa ang Kanyang loob na malinaw sa akin.  Pagkatapos, isang pangitain ang bumihag sa aking isip; tatlong tigang na mga ilogan ay lumitaw.  Kahit papaano, nalaman kong ang isa ay ipinakikita ang San Pedro na aking bayan, ang isa pa ay ipinakikita ang Newport, ngunit ang ilog sa gitna ay isinagisag ang pagiging monghe.  Laban sa aking kalooban, ang ilog sa gitna ay nagsimulang umapaw ng putting tubig.  Ang nakita ko ay lubos na wala sa aking pagpigil; hindi ko ito maiwaglit sa aking paningin.  Sa tagpong ito, ako’y naging takót.  Maaaring ako’y nababaliw, o ang Diyos ay tinatawag akong sa isang bagay na hindi inaasahan.

Hindi Maipagkakaila 

Ang kampana ay kumalembang habang pumapatak ang mga luha sa aking pisngi.  Ito ang oras ng mga Pagdarasal tuwing takipsilim.  Ako’y humilatod patungo sa kapilya kasama ng mga monghe.  Sa pag-awit namin ng mga Salmo, ang pagtangis ko ay hindi na mapigilan sa paglaganap.  Hindi ko na kayang sumabay sa pag-awit, ginunita ko ang dama ng pagkapahiya tungkol sa panggugulo na ako’y maihahalintulad.  Sa pagpila ng mga kapanalig sa paglabas nang isahan, nanatili ako sa loob ng kapilya.

Nakadapa sa harap ng altar, nagsimula akong tumangis nang lalo pa sa nagawa ko na sa tanang buhay ko.  Ang kakaibang dama ay ang buong kakulangan ng damdamin upang saliwan ang pananangis.  Wala ni kalungkutan o galit, ngunit mga paghagulgol lamang.  Ang isang paliwanag lamang na maipapalagay kosa pagbuhos ng mga luha at anupanan, ay ang dampi ng Banal na Ispirito.  Hindi maipagkakaila na ang Diyos ay tinatawag ako sa buhay ng monghe.  Ako’y natulog nang gabing yaon na may mga matang namumugto ngunit may kapayapaan na kaalaman ng daan ng Diyos para sa akin.  Nang sumunod na umaga nangako ako sa Diyos na sundin ang Kanyang anyaya, tinatahak ang pagiging monghe bilang pinakauna sa lahat.

Ako’y Hindi Pa Tapos?

Bagama’t ang Diyos ay kadalasang  maagap, tulad ng pagsama kay Moises sa Bundok ng Sinai o kay Elias sa Bundok ng Carmel, madalas kaysa hindi, ang Kanyang mga diwa ay wala sa panahon.  Hindi natin mapaghahaka na sa pagpapaliban ng ating mga buhay, ang Diyos ay sapilitang magsasalita. Siya’y hindi maaaring mapagmanduhan ni katiting.  Kaya naman, tayo’y napapasubo na lamang na ipagpatuloy ang ating palasak na mga tungkulin hanggang Siya’y halos na malimutan natin—dito ay kung kailan Siya magpapakita.  Ang binatang si Samuel ay narinig ang tinig ng Diyos noong si Samuel ay tunay na tinutupad ang kanyang arawing mga (pangkalupaang) tungkulin, tulad ng paniniyak na ang kandila ng tabernakulo ay laging may tanglaw.  Mayroong mga bokasyon na nasa loob ng mga bokasyon; mga tawag na nasa loob ng mga tawag.  Mangyari, ang isang mag-aaral ay maaaring marinig nang napakalinaw ang Diyos na magsalita sa gitna ng pagharap sa kanyang suliranin sa alhebra.  Ang mag-isang inang magulang ay maaaring makatanggap ng salita sa Diyos habang tahimik na nakaupo sa trapiko ng malawak na daan ng 405.  Ang paksa ay dapat laging nakatingin at naghihintay, pagka’t hindi natin malalaman kung kailan magpapakita ang Panginoon.  Ito’y itinataas ang tanong:  Bakit ang salitang mula sa Diyos ay napakadalang at hindi matiyak?

Binibigyan lamang tayo ng Diyos ng sapat na dami ng kaliwanagan na kailangan natin upang sundin Siya; walang labis.  Ang Ina ng Diyos ay tumanggap ng diwa na hindi nangangailangan ng linaw.  Ang mga propeta, na palaging nakatatanggap ng mga pagpapahayag mula sa Kanya, ay madalas na nalilito.  Si Juan Bautista, ang unang nakakilala sa Mesias, ay hinulaan ang sarili pagkalipas nito.  Kahit ang mga disipulo, ang pinakamalapit na kamag-anakan ni Jesus, ay palaging naguguluhan sa mga salita ng ating Panginoon.  Ang mga nakaririnig na magsalita ang Diyos ay napag-iiwanan ng lalong maraming tanong, hindi mga sagot.  Sinabihan ako ng Diyos na maging monghe, ngunit hindi Niya sinabi kung papaano o saan.  Kalabisan sa kabuuan ng aking sariling bokasyon ay ipinaubaya Niya sa akin upang alamin ko.  Ito’y inabot ng apat na taon bago napagtanto ko ang aking tawag; apat na taon (sa loob nito ay labing-walong mga monasteryo ang dinalaw ko) bago ako nabigyan ng pahintulot na pumasok sa San Andres.  Kalituhan, pag-aalinlangan, at pangalawang paghula, ay bahaging lahat ng mahabang paraan ng  pag-aninaw.  Bukod doon, ang Diyos ay hindi tumutugon sa loob ng kapatlangan.  Ang Kanyang mga diwa ay napangungunahan at nasusundan ng mga salita ng mga iba.  Ang pangkabataang paroko, ang Anglikanong pari, ang oblate ng San Andres—ang mga ito ay kumilos bilang mga basalyo.  Pagpapakinig sa kanilang mga salita’y makabuluhan bago ako makatanggap ng mga nagmula sa Diyos.

Ang bokasyon ko ay nananatiling kulang.  Ito pa rin ay dapat na matuklasan, mandin ay dapat na mapagtantuhan bawa’t araw.  May anim na mga taon na ngayon ang pagiging monghe ko.  Sa taon lamang na ito ay ang pagpahayag ko ng mataimtim na mga panata.  Maaaring sabihin ng isa na nagawa ko na ang pinagagawa sa akin ng Diyos.  Mangyari man ito, ang Diyos ay hindi pa tapos sa pagsasalita.  Hindi Siya tumigil sa pananalita matapos ang unang araw ng Paglikha, at hindi Siya titigil hanggang mabuo ang Kanyang dakilang likha.  Sinong nakaaalam kung ano ang Kanyang sasabihin o kung kailan Siya tutugon nang muli?  Ang Diyos ay may kasaysayan ng pagkakaroon ng mga napaka-katakatakang sinasabi.  Ang ating bahagi ay magmasid at maghintay para sa anumang mayroon Siya na maibabahagi.

Kapag dumarating ang mga problema, gaano kabilis nating iniisip na walang nakakaintindi sa ating pinagdadaanan?

Sa halos lahat ng simbahan, may nakikita tayong krusipiho na nakasabit sa itaas ng altar. Ang larawang ito ng ating Tagapagligtas ay hindi nagpapakilala sa Kanya na pinutungan ng mga hiyas na nakaupo sa isang trono, ni bumaba sa isang ulap na dala ng mga anghel, kundi bilang isang tao, sinugatan, tinanggalan ng pangunahing dignidad ng tao, at nagtiis sa pinakanakahihiya at pinakamasakit na anyo ng pagpatay. Nakikita natin ang taong nagmahal at nawalan, nasaktan at pinagtaksilan. Nakikita natin ang isang taong katulad natin.

At gayon pa man, sa harap ng ebidensyang ito, kapag tayo mismo ang nagdurusa, gaano tayo kabilis managhoy na walang nakakaunawa sa atin, walang nakakaalam kung ano ang ating pinagdadaanan? Gumagawa tayo ng mabilis na mga pagpapalagay at lumulubog sa isang lugar ng paghihiwalay at nakagapos ang windang na puso sa kalungkutan.

Isang Pagbabago ng Daan

Mga ilang taon na ang nakalilipas nabago ang buhay ko ng walang hanggan. Ako ay palaging isang malusog na bata, isang mananayaw na balete na may mga pangarap na nasimulan ko na napagtanto ko ng ako ay mag-12. Palagian akong nag-aaral sa Lingguhang eskuwela at nadama kong naaakit ako sa Diyos ngunit wala akong ginawa tungkol dito, kaya nagpatuloy ako sa pagsasaya sa aking buhay, sa aking oras na kasama ang mga kaibigan, at sa pagsasayaw ng mga pangunahing papel sa mga nangungunang paaralan ng balete. Kontento na ako sa buhay ko. Alam kong nandiyan ang Diyos, ngunit sa dako roon. Nagtitiwala ako sa Kanya, ngunit hindi ko Siya masyadong iniisip.

Gayunpaman sa ikawalong baitang, sa kasagsagan ng aking kabataang karera sa pagsasayaw, ang aking kalusugan ay nagsimulang bumagsak, at makalipas ang apat na taon ay hindi pa rin ako gumagaling. Nagsimula ang lahat isang linggo pa lamang pagkatapos kong magtanghal sa isang balete sa Metropolitan Opera House, isang araw pagkatapos kong matanggap ang sakramento ng Kumpirmasyon, at dalawang linggo bago ako dumalo sa isang tag-araw na masidhi na pangalawang pinakaprestihiyosong paaralan sa pagsasayaw sa Amerika. Ang isang masamang pagkapuwersa ng aking litid sa aking paa ay nagpalubha ng isang hindi pa natutuklasang bali sa buto ng aking bukung-bukong na ngayon ay nangangailangan ng operasyon. Pagkatapos ay nagkaroon ako ng apendisitis, na nangangailangan ng isa pang operasyon. Ang dalawang sunod-sunod na operasyon ay nagdulot ng matinding pinsala sa aking neurolohiya o may kinalaman sa sistema ng nerbiyos at panglabang mga sistema at siyang nagpapahina sa akin hanggang sa punto na walang doktor ang maaaring makagamot o kahit na ganap na makaunawa ng aking sitwasyon. Habang patuloy kong itinutulak ang aking katawan para ipagpatuloy ang balete, sumuko ang aking katawan at nabali ang aking gulugod, na nagtapos sa aking karera sa balete.

Sa kabuuan ng taon bago ang aking Kumpirmasyon, naranasan ko si Hesus sa mga paraang hindi ko pa nararanasan noon. Nakita ko ang Kanyang pagmamahal at awa na pinalinaw sa pamamagitan ng pag-aaral ng mga Ebanghelyo at pagtalakay sa Kanyang ministeryo. Nagsimula akong magsimba tuwing Linggo at naranasan ang kapangyarihan ng Eukaristiya. Bago ang mga klase sa kumpirmasyon kasama ang aking kura paroko, walang sinuman ang nagturo sa akin nang malinaw tungkol sa pag-ibig ni Jesus sa akin. Ang kanyang pagtuturo ay nagpalinaw sa aking lumalagong pagkaunawa sa kung sino talaga ang Diyos. Si Jesus, na noon pa man ay kilala ko na bilang aking Tagapagligtas, ngayon ay ang aking pinakamamahal na kaibigan at naging aking pinakadakilang pag-ibig. Hindi lang siya isang estatwa na nakasabit sa simbahan, isang karakter sa mga kuwento; Siya ay totoo, at Siya ang sagisag ng Katotohanan, Katotohanan na hindi ko alam na hinahanap ko. Sa taong iyon ng pag-aaral, nagpasya akong ganap na mamuhay para kay Jesus. Wala akong ibang hinangad kundi ang maging higit na katulad Niya.

Magmula ng ako ay mapinsala, ang aking kalusugan ay nagpabago-bago pabuti at pasama at inialis ako nito sa landas na inaasahan kong tatahakin magpakailanman, nahirapan akong manatiling umaasa. Nawalan ako ng balete at kahit na ilang mga kaibigan. Halos hindi na ako makaalis sa kama para pumasok sa paaralan, at kapag nakarating na ako, hindi ko na kaya ang manatili ng buong araw. Ang buhay na dati kong kilala ay gumuho at kailangan kong maunawaan kung bakit. Bakit kailangan kong magdusa ng husto at mawalan ng labis? May nagawa ba akong mali? Ito ba ay hahantong sa isang magandang bagay? Sa tuwing nagsisimula akong gumaling, may bagong isyu sa kalusugan na lumilitaw at muling nagpapatumba sa akin. Ngunit kahit sa mga pinakamababa kong punto, palagi akong hinihila ni Jesus pabalik upang tumayo sa aking mga paa, at pabalik sa Kanya.

Paghahanap ng Layunin

Natutunan kong ialay ang aking pagdurusa sa Diyos para sa kapakanan ng iba at nakita kong binago nito ang kanilang buhay para maging mas mabuti. Habang nawawala ang mga bagay, nagkaroon ng puwang para sa mas magagandang pagkakataon. Halimbawa, ang hindi ko magawang sumayaw ng balete ay nagbigay sa akin ng puwang upang kunan ng larawan ang mga mananayaw sa eskuwelahan ng aking balete at ipakita ang kanilang talento. Sa wakas ako ay nagkaroon ng bakanteng oras upang dumalo sa mga laro ng putbol ng aking kapatid at nagsimulang kumuha ng mga larawan niya sa aksyon. Di-nagtagal, nakuhanan ko ng litrato ang buong koponan, kabilang ang mga batang lalaki na walang sinumang lumabas para panoorin silang maglaro, lalo na ang pagkuha ng kanilang mga kasanayan sa isang larawan. Kapag halos hindi na ako makalakad, umuupo ako at gumagawa ng mga rosaryo para ibigay sa iba. Nang magsimulang sumama ang aking pangangatawan, gumaan ang puso ko dahil binigyan ako ng pagkakataon na mabuhay ng hindi lang para sa sarili ko, kundi mamuhay para sa Diyos at makita ang Kanyang pagmamahal at habag na gumagana sa iba at sa sarili kong puso.

Nakikinig kay Hesus

Ngunit hindi laging madali para sa akin na makahanap ng mabuti sa pagdurusa. Madalas kong makita ang aking sarili na nagnanais na mawala ang sakit, na nagnanais na mamuhay ako ng normal na walang pisikal na paghihirap. Ngunit isang gabi noong Marso ay nakatanggap ako ng malinaw na pananaw sa aking walang hanggang mga tanong. Ako ay nasa pagsamba noon, nakaupo sa matigas na kahoy ng bangko ng simbahan, nakatingin sa krus na may malabong liwanag ng kandila at sa kauna-unahang pagkakataon ay hindi lang ako nakatingin sa krus—talagang nakikita ko ito.

Nanakit ang buong katawan ko. Ang aking mga pulso at bukung-bukong ay pumipintig dahil sa sobrang sakit, ang aking likod ay masakit dahil sa pinakahuling pinsala, ang aking ulo ay nanlalambot dahil sa isang talamak na sakit sa ulo, at madalas, isang matinding sakit ang tumusok sa aking mga tadyang at ako ay natumba sa lupa. Sa harap ko, si Jesus ay nakabitin sa krus na may mga pako sa Kanyang mga pulso at mga bukong-bukong, mga sugat mula sa mga latigo na tumatagos sa Kanyang likod, isang korona ng mga tinik na masakit na itinusok sa Kanyang ulo, at isang sugat sa pagitan ng Kanyang mga tadyang kung saan ang sibat ay tumusok sa Kanyang tagiliran–isang sibat. na sinadya upang matiyak na Siya ay patay na. Malakas na sumagi sa isip ko, na muntik na akong matumba sa upuan. Bawat sakit na naramdaman ko, kahit ang pinakamaliit na pagdurusa, naramdaman din ng aking Tagapagligtas. Ang sakit ng likod ko at sakit ng ulo, maging ang pananalig ko na walang ibang makakaintindi, naiintindihan Niya ang lahat dahil naranasan din Niya ito, at patuloy na tinitiis kasama natin.

Ang pagdurusa ay hindi isang parusa, ngunit isang kaloob na magagamit natin para mas mapalapit sa Diyos at hubugin ang ating pagkatao. Bagama’t sa pisikal ay marami ang nawala sa akin, natamo ko ito sa espiritwal. Kapag nawala na ang lahat ng iniisip nating napakahalaga, doon natin makikita kung ano talaga ang mahalaga. Nang gabing iyon sa pagsamba habang tinitingnan ko ang mga sugat ni Jesus na katulad ng sa akin, napagtanto ko na kung tiniis Niya ang lahat para sa akin, kaya kong tiisin ang lahat para sa Kanya. Kung gusto nating maging higit na katulad ni Hesus, kailangan nating lakbayin ang parehong paglalakbay na ginawa Niya, Krus at lahat. Ngunit hinding-hindi Niya tayo pababayaan na lumakad nang mag-isa. Kailangan lang nating tumingin sa Krus at alalahanin na nariyan Siya sa tabi natin sa lahat ng ito.

Naisip mo na ba kung bakit nangyayari ang masasamang bagay sa buhay? Ang dahilan ay maaaring mabigla sa iyo

Kadalasan, kapag napapaharap tayo sa matinding pagsubok at pagdurusa, natutukso tayong sisihin ang Diyos: “Bakit ginagawa ito ng Diyos sa akin,” o “Bakit hindi agad ako tinutulungan ng isang mapagmahal na Diyos?” Sa proseso, madali nating nakakalimutan na sinasabi sa atin ng Bibliya na mayroon ding mahiwagang masamang Puwersa na kumikilos sa ating mundo na ang tanging layunin ay “magnakaw at pumatay at manira” (Juan 10:10). Tinawag ni Hesus ang masamang kapangyarihang ito na Diyablo at inilarawan siya bilang “isang mamamatay-tao mula pa sa simula… isang sinungaling, at ang ama ng kasinungalingan” (Juan 8:44).

“Ginawa ito ng isang kaaway” (Mateo 13:28). Partikular na itinuro sa atin ni Hesus na hindi natin dapat sisihin ang Kanyang/ating “Abba” sa ating mga pagdurusa! Sa Kanyang matalinong talinghaga, nang tanungin ng mga tagapaglingkod ang tungkol sa paglitaw ng mga panirang-damo sa gitna ng mabubuting trigo na ibinigay sa kanila upang ihasik, ang Guro ay sumagot ng tiyak, “Ilang kaaway ang gumawa nito, hindi ako.”

Piliin ang Iyong Tagumpay

Ang Diyos ay hindi isang sumpungin, malupit, o walang malasakit na diyos na nagiging sanhi ng mga kanser at pagkasira ng mag-asawa at mga tsunami para gawing salot sa Kanyang minamahal na mga anak! Ang dahilan ay nakasalalay sa mahiwagang espirituwal na labanan na nagaganap sa pagitan ng mga puwersa ng Mabuti at ng mga puwersa ng Kasamaan na kinasasangkutan ng bawat tao! Ang mahalagang regalo ng malayang pagpapasya, na ibinigay sa atin ng Lumikha, ay nagpapahintulot sa bawat isa sa atin na “piliin ang buhay o piliin ang kamatayan” (Deuteronomio 30:15-20), na manatiling maligaya sa panig ng Mabuti o tumawid Sa panig ng kalaban.

At ang pagpili na ito ay ginagawa hindi lamang ng mga indibidwal, kundi ng mga sistema rin. Bilang karagdagan sa indibidwal na kasalanan, mayroong sistematikong kasalanan—mahusay na organisadong mapang-api na mga sistema at institusyon na nagpapatuloy sa kawalan ng hustisya sa lipunan at pag-uusig sa relihiyon. Sinasabi sa atin ng Bibliya na nagtagumpay si Jesus laban sa lahat ng Puwersa ng Kasamaan, at na sa “bagong langit at bagong lupa” (Apocalipsis 21, 22) anumang bagay na tumalikod sa nilalang mula sa orihinal na layunin nito ay mawawasak alang-alang sa bagong nilikha, na tutuparin ang panalangin ng Panginoon: ‘Dumating Nawa ang Iyong Kaharian’.

Sa kanyang 1986 Liham para sa mga obispo tungkol sa banal na espiritu, ipinaliwanag ni San Juan Paul II ang kosmikong espirituwal na pakikidigma na ito nang ipaliwanag niya kung paano pinahintulutan ng kasalanan nina Adan at Eva ang “maling henyo ng hinala” sa mundo. Ang angkop na pariralang ito ay nagpapahayag nang wasto na ang Kaaway ay isang henyo (bilang isang nagkasalang anghel, ang kanyang katalinuhan ay higit kaysa sa atin), ngunit isang masamang henyo (ginagamit niya ang kanyang katalinuhan para sa masasamang layunin sa halip na para sa kabutihan), at ang kanyang (matagumpay) na diskarte ay upang maghasik ng hinala sa isipan ng mga nilalang ng Diyos (tayo!) laban sa Diyos mismong Lumikha! Ang tunay na Kaaway ay walang ligtas sa parusa:

“Sapagkat sa kabila ng lahat ng patotoo ng sangnilikha, ang espiritu ng kadiliman ay may kakayahang ipakita ang Diyos bilang isang kaaway ng Kanyang sariling nilalang, at sa unang bahagi bilang isang kaaway ng tao. Sa ganitong paraan, naihasik ni Satanas sa kaluluwa ng tao ang binhi ng pagsalungat sa Isa, na mula sa simula ay ituturing na kaaway ng tao—at hindi bilang Ama. Ang pagsusuring ito ng kasalanan ay nagpapahiwatig na sa buong kasaysayan ng sangkatauhan ay magkakaroon ng patuloy na panggigipit sa tao na tanggihan ang Diyos, hanggang sa punto ng pagkapoot sa Kanya. Ang tao ay may hilig na makita sa Diyos ang isang limitasyon ng kanyang sarili, at hindi ang pinagmulan ng kanyang sariling kalayaan at kapunuan ng kabutihan” (Dominum et vivificantem, n.38).

Dahilan ng Hinala

Hindi ba ito pinatutunayan ng ating sariling mga personal na karanasan? Sa buong kasaysayan, isang patuloy na panggigipit ang ipinagpipilitan sa sangkatauhan na maghinala sa Diyos! At dahil dito, ipinaliwanag ni San Juan Paul II, “mayroong sakit sa kaibuturan ng Diyos ang hindi mailarawan ng isip at hindi maipahayag. Ang hindi maisip at hindi maipaliwanag na ‘sakit’ ng ama ay magdadala, higit sa lahat, ng kahanga-hangang pamamalakad ng tumutubos na pag-ibig mula kay Hesu-Kristo, upang ang pag-ibig ay maihayag ang sarili sa kasaysayan ng tao bilang mas malakas kaysa sa kasalanan” (Dominum et vivificantem, n.39).

Noong ako ay Kura Paroko sa Simbahan ng Holy Family, Mumbai, nagulat ako nang malaman kong inaasahan akong i-seguro ang aking simbahan laban sa Diyos! Ang kontrata ng seguro na kinailangan kong baguhin, ay naglalaman ng linyang ito: “Kami ay nagsisiguro sa gusaling ito laban sa mga baha, sunog, lindol at gayong mga gawa ng Diyos!” Nagprotesta ako sa ahente na ang aking Diyos, ang Diyos na ipinahayag ni Hesu-Kristo, ay hindi kailanman masisisi sa mga natural na kalamidad, ngunit sa halip ay isang Diyos ng higit na pagmamahal. (Sa huli ay pinirmahan ko ang kontrata, ngunit pagkatapos lamang na burahin ang mga nakakasakit na salita).

Naging aral sa akin ang insidente kung paanong ang isang “maling hinala sa Diyos” ay naging napakasama sa mga kaugalian at tradisyon ng tao anupat ang isang mabuting Diyos ay kinakatawan bilang isang masungit at malupit na diyos! Sa halip na kilalanin na ang sanhi ng paghihirap at pagdurusa na sumasalot sa ating mundo ay ang pagtanggi ng tao na maging isang masunuring tagapangasiwa ng nilikha ng Diyos (tingnan ang Genesis 1:28) ang sekular (at madalas maging ang relihiyoso) na mundo ay mas pinipiling gawin ang Diyos na hantungan ng sisi para sa lahat ng sala!

Gayunpaman, hindi natin masisisi ang Diyos sa ating mga karamdamang pantao bunga ng pag-init ng mundo, terorismo, digmaan, kahirapan, hindi pagpapatawad, mga nakakahawang sakit, atbp. Sa kabaligtaran, mula sa misteryo ng kakila-kilabot na pagkakapako at muling pagkabuhay ng Kanyang sariling Anak, dapat nating pagtibayin na ang Diyos ay palaging ninanais ang ating kabutihan, at kung “saan man managana ang kasamaan, ang Kanyang biyaya ay sumasagana” (Roma 5:20).

Mayroong isang espirituwal na labanan na hindi mahahalata sa pagitan ng mga puwersa ng Mabuti at ng mga puwersa ng Kasamaan. Kahit na sa 2023, kailangang ipaalala sa sangkatauhan na, sa kabila ng lahat ng pag-unlad nito sa teknolohiya at mga nakamit na pang-agham, ang espirituwal na labanan na ito ay nagpapatuloy, at kinasasangkutan ng bawat tao!

“Sapagka’t hindi tayo nakikipagtalo laban sa laman at dugo, kundi laban sa mga pamunuan, laban sa mga kapangyarihan, laban sa mga pinuno ng sanglibutan ng kasalukuyang kadilimang ito, laban sa mga espirituwal na hukbo ng kasamaan sa mga dakong makalangit” (Efeso 6:12).

Kaya pakiusap, ilagay natin ang sisi kung saan ito nararapat at huwag na huwag sisihin si Jesus at ang Diyos, ang ating Ama!

Sa ika-anim ng Agosto, ng taóng 1945 noong Ikalawang Digmaang Pandaigdig, isang bombang atomiko ay ihinulog sa bayan ng Hiroshima, Hapon.  Mahigit-kumulang na 140,000 mga tao ang nangamatay o napinsala.  Sa bingit ng pagkagunaw, walong mga Hesuwitang misyonero na nasa kanilang kumbento ay nakaligtas.

Wala sa kanila ang nagtamo ng pagkawalan ng pandinig mula sa pagsabog.  Ang kanilang simbahan, Our Lady of the Assumption, ay nagdanas ng pagkabasag ng mga pinalamutiang salaming bintana ngunit hindi nabuwag; ito’y isa sa mga iilang gusali lamang na nanatiling nakatayo sa bingit ng malawak na kapinsalaan.

Bukod sa pagiging ligtas ng mga pari sa pang-unang pagsabog—sila ay hindi nagtamo ng di-kanaisnais na mga lahid mula sa mapanakit na pagbabanaag o radyasyon.  Ang mga manggagamot na umaruga sa kanila nang matapos ang pagsabog ay nagbabala na ang paglalason ng radyasyon na sila’y nahantad na ay maaaring magsanhi ng mga sugat, sakit at kahit pati kamatayan.  Ngunit mahigit-kumulang na 200 mga medikong eksamen sa mga nagdaang taon ay nagpakita ng walang masamang lahid, na ikinamamangha ng mga manggagamot na nanghula ng mga mapanganib na kahihinatnan.

Si Padre Schiffer, na tatlumpung gulang pa lamang nang naihulog ang bomba sa Hiroshima, ay nagsaad ng kanyang salaysay pagkalipas ng tatlumpu’t-isang taon, sa isang Pambansang Kapulungang Yukaristiko sa Philadelphia noong taóng 1976.  Sa tagpong ito, lahat ng walong kasapi ng Hesuwitang komunidad ay nanatiling buhay sa panahon ng bombahan.  Sa harap ng nagtipong deboto, ginunita niya ang tungkol sa pagdiriwang ng Misa sa simula ng umaga, at habang nakaupo sa loob ng silid-kainan ng kumbento.  Kahihiwa pa lamang niya at kasasandok ng kutsara sa kahel nang mayroong makináng na busilak ng liwanag.  Sa simula, inakala niyang ito’y isang pagsabog sa karatig na dalampasigan.  At tuluyan niyang inilarawan ang karanasan: “Nang biglaan, isang nakalalagim na pagsabog ang pumuno sa hangin na may tila isang sambulat ng pagtama ng kulog.  Isang hindi makitang lakas ang bumuhat sa akin mula sa upuan, ihinandusay ako sa hangin, ipinagpag ako, ihinampas ako, ipinaikot ako nang paulit-ulit tila isang dahon sa isang ihip ng panlaglagang hangin.”

Ang sumunod na kanyang nagunita ay binuksan niya ang kanyang mga mata at nakita niya and sarili sa lupa.  Tumingin siya sa paligid, at nakitang walang nalabi sa anumang dako: ang estasyon ng tren at mga gusali sa lahat ng dako ay nawala.

Sila’y hindi lamang lahat na naligtas na may (sa kasukdulan) maituturing na hindi lubhang mga sugat, ngunit lahat sila’y nabuhay nang malusog sa paglipas ng yaong sinumpang araw na walang sakit na may kinalaman sa radyasyon, walang pangungulang ng pandinig, o iba pang mga mahahalatang kakulangan o karamdaman.  Nang sila’y natanong kung bakit sila’y nasagip ayon sa kanilang paniwala, sa kabila ng mga napakaraming namatay mula sa pagsabog o mula sa nanatiling radyasyon, si Padre Schiffer ay nagsalita para sa kanya at para sa kanyang mga kasama: “Kami’y naniniwala na kami’y naligtas dahil isinabubuhay na namin ang pabilin ng Fatima.  Isinabubuhay namin at idinarasal ang Rosaryo bawa’t araw sa loob ng yaong tahanan.”