Makatawag ng Pansin

Ano ang susi para sa kagalakan sa buhay na ito? Kapag napagtanto mo ito, magbabago ang buhay mo

Ang ulat tungkol sa pagpapagaling ni Kristo ng sampung ketongin ay patuloy na tumatalab nang malalim sa akin.  Ang ketong ay isang kakila-kilabot na sakit na naglayo sa mga biktima sa kanilang mga pamilya at tungo sa pag-iisa. “Maawa ka sa amin”, taghoy nila sa Kanya. At ginagawa niya. Ibinabalik Niya sa kanila ang kanilang buhay. Maaari silang bumalik sa kanilang mga mag-anak, sumamba kasama ang kanilang komunidad at magtrabaho muli, takasan ang dumudurog na kahirapan na kinakailangang magmakaawa sila para sa lahat ng bagay.  Ang kagalakang nadanasan nila ay magiging di-kapani-paniwala.  Ngunit isa lamang ang nagbalik upang magpasalamat.

Sa Likod Ng Handog

Hindi ko tangka na husgahan ang siyam na hindi bumalik, ngunit ang isa na bumalik kay Hesus ay naunawaan ang isang bagay na napakahalaga tungkol sa “mga handog”.  Kapag nagbigay ang Diyos ng handog, kapag sinasagot Niya ang isang panalangin, ito ay pansarili.  Lagi siyang nakapaloob sa handog na iyon.  Ang mahalagang punto ng pagtanggap ng handog ay ang pagtanggap sa Taong nagbigay nito.  Ano mang handog na mapagmahal na ibinigay ay sumisimbolo sa pagmamahal ng nagbigay, kaya ang taong tumatanggap ng handog ay tumatanggap sa taong nagbigay nito.  Ang handog mismo ay maaaring tuluyang masira o maluma, ngunit ang ugnayan sa nagbigay ay nananatili.  Dahil ang Diyos ay walang hanggan, ang Kanyang pag-ibig ay

walang hanggan at hindi na mababawi.  Tulad ng isang mapagmahal na magulang na may anak na walang utang na loob, Siya ay patuloy na nagbibigay, naghihintay sa sandali na ang alibugha ay magbabalik sa Kanya.  Ang pagtanggi na pasalamatan ang isang tao para sa isang handog ay ang gawi ng isang laki sa layaw, kahalintulad sa pagnanakaw.  Sa kanyang kasiyahan, hindi ito nalimutan ng ketongin na nagbalik.

Ang diwa ng pasasalamat ay ang ugat ng relihiyosong espirito.  Ang ating buong buhay, bawat sandali, ay isang napakagandang handog.  Maglaan ng ilang sandali upang huminto at pag-isipan kung gaano kadaming mga pagpapala ang iyong natanggap.  Ano ang sinasabi Niya sa bawat isa sa atin nang paisa-isa?  “Mahal kita.”  Ang bawat pagpapala ay isang paanyaya na ibalik ang Kanyang pagmamahal sa pamamagitan ng paggamit ng handog upang ibahagi ang Kanyang pagmamahal.  Kung nabigo tayong matuklasan ang Tao na pinagmumulan ng ating mga handog, hindi na sila magkakaroon ng kabuluhan pagkaraan ng ilang sandali.  Sila ay “tatanda” at isasantabi habang tayo ay di-mapakaling naghahanap ng higit pa.

Pagkatapos ng aking ordinasyon, naatasan akong dumalaw sa isang saykayatriko na pagamutan at isang kalapit na bilangguan.  Sa bilangguan, madalas na may mahabang paghihintay para dumaan sa seguridad. Matapos na tumuloy sa selda kung saan dapat naghihintay ang nakakulong, kadalasan ay may isa pang nakakabagot na pagkaantala. Pagkatapos nang lahat ng ito, maaari kong makausap ang bilanggo sa telepono sa pamamagitan ng salamin na dingding sa loob ng apatnapung minuto lamang.

Mga Nakakandadong Pinto at Kongkretong Pader

Sa kabaligtadan, bagama’t ang bawat silid sa pagamutan ay nakakandadon, ako ay binigyan ng susi upang makapasok at makalabas.  May isang nabubukod para sa mga pinaka-delikadong pasyente sa schizophrenic.  Wala itong susi. Sa halip, kikilalanin ako ng mga bantay sa pamamagitan ng camera at aalisin ang kandado ng pinto nang malayuan.  Minsang ang pinto sa likod ko ay sumara na, isa pang pinto ang bubukas upang makapasok ako para makita ang mga pasyente. Matapos gumugol ng buong katapusan ng linggo na napapalibutan ng mga nakakandadong pintong bakal at mga kongkretong pader, na binabantayan ng mga gwardya at mga kamera, naginhawahan ako nang ako ay makalisan at makauwi. Nakatingala sa magandang bughaw na langit, na walang harang na mga pader, ako ay dinaig ng isang malalim na pakiramdam ng sobrang kagalakan.  Sa unang pagkakataon, lubos kong pinahalagahan ang aking kalayaan.  Maaari akong lumabas sa anumang labasan, naisip ko sa aking sarili, at huminto kung saan ko naisin; magpunta sa isang drive-through at bumili ng kape, o marahil ng isang donut.  Malaya akong makakapili at walang sinuman ang maghahangad na pigilan ako, hanapin ako, sundan ako, o panoodin ako.

Sa gitna ng sobrang kagalakan  na karanasang ito, napagtanto ko kung gaano kadami ang aking mga pagwawalang bahala. Ito ay isang kawili-wiling kasabihan: “pagwawalang bahala”. Ito ay nangangahulugan ng pagkabigong mapansin na ang isang bagay ay “ibinigay”, at hindi mapansin at mapasalamatan ang nagbigay.  Ang susi sa kagalakan sa buhay na ito ay ang pag-unawa na ang lahat ay isang napakagandang handog at ang pagkamulat sa Tao na nasa likod ng bawat handog, na ang Diyos Mismo.

Hindi Ganap na Pagkakaunawa

Ang susunod na mahalagang punto tungkol sa pagpapagaling ng sampung ketongin ay may kinalaman sa paraan ng kanilang pagpapagaling.  Sinabi ni Hesus sa kanila: “Humayo kayo at ipakita ang inyong sarili sa mga saserdote” (sila lamang ang makapagpapatunay na sila ay walang impeksiyon para sila ay makauwi).  Ngunit sinasabi ng ebanghelyo na sila ay “gumaling sa daan”.  Sa madaling salita, nang sabihin sa kanila ni Hesus na humayo at ipakita ang inyong sarili sa mga pari, hindi pa sila magaling. Sila ay gumaling “sa daan”.  Isipin ang mahirap na kalagayan. “Bakit ako magpapakita sa pari, wala Ka pang ginagawa?  May ketong pa ako”.  Kaya nga, kinailangan nilang magtiwala.  Kinailangan nilang sumunod at kumilos muna.  Noon lamang sila gagaling.  Matapos nito, duon lamang na sila ay gagaling.

Ganyan nagaganap ang mga bagay sa Diyos.  Talagang nauunawaan lang natin ang Panginoon kapag pinili nating isabuhay ang pananampalatayang iyon sa pamamagitan ng pagsunod muna sa Kanya—sundin Siya sa kadiliman, wika nga.  Ang mga nagpupumilit na ganap munang makaunawa bago kumilos ay halos palaging napapalayo.

Alam natin kung ano ang Kanyang sinabi sa atin: Sundin ang mga utos.  Sa Huling Hapunan, inutusan Niya ang Kanyang mga apostol na “Gawin ninyo ito bilang pag-alaala sa akin”.  Pinayuhan din niya tayo na huwag mabalisa sa ating sinusuot, kinakain, o iniinom, sapagkat alam ng Panginoon ang ating mga pangangailangan.  “Hanapin muna ang kaharian ng Diyos at lahat ng iba pang mga bagay na ito ay ipagkakaloob.”  Kung hahakbang tayo nang may pananampalataya at kikilos ayon sa Kanyang Salita, mauunawaan natin sa bandang huli ang liwanag ng biyaya.  Ngunit ngayon madaming tao ang natatakot sa anumang bagay na nakakagambala sa kanilang kaginhawahan at tumatangging kumilos ayon sa mga kautusan maliban kung sila ay makakatiyak na walang panganib ang katuparan ng kanilang sariling mga hangarin.  At kaya sila ay tumatahak ng buhay sa kadiliman, nang walang kagalakan ng tunay na pagkakakilala sa Panginoon.  Ngunit ang pagpapagaling ay kasunod ng pagpasiya na iayon ang ating mga kilos sa Kanyang mga utos, bago pa man natin maunawaan kung bakit, tulad ng maliliit na bata na nagtitiwala at sumusunod sa kanilang mga magulang.

Ako ay nasa monasteryo ng St. Joseph sa Covington, isang bayan ng Los Angeles, hindi kalayuan mula sa New Orleans.  Naroon ako upang manalumpati sa tatlumpung mga pinuno ng Benediktinong monghe mula sa palibot ng bansa na nagtipon para sa ilang mga araw ng pagmumuni-muni at banalang pagsusuri.  Ang nagpapalamuti sa mga dingding ng loob ng simbahan at kumbento ng monasteryo ng St. Joseph ay mga kahanga-hangang pintadong larawan na inilahad ni Padre Gregory de Wit, isang monghe ng Mont César sa Belgium, na naglingkod nang maraming taon sa ating bansa doon sa St. Meinrad sa Indiana at pati dito sa St. Joseph bago siya pumanaw noong 1978.  Matagal ko nang hinahangaan ang kanyang napakakilala, kakaiba, at pagkateyolohikong paraan ng sining.  Sa loob ng santuwaryo ng simbahan sa monasteryo, inilarawan ni de Wit ang isang hanay ng mga dakilang nakabagwis na mga anghel na pumapaligid sa mga larawan ng pitong mga nakamamatay na sala, na naghahatid ng malalim na katotohanan na ang tamang pagsamba ng Diyos ay nagwawaglit ng ating humihilis na paraan ng pagkabanal.  Ngunit ang kadalisayan ng pintadong palatuntunan ni de Wit ay ang karagdagan niyang ikawalong sala na ikinutob niyang lubusang mapanira sa looban ng monasteryo—na nagngangalang tsismis.

Siya’y tama tungkol sa mga monasteryo, oo naman, ngunit masasabi kong naging tama sana siya tungkol sa bawa’t uri ng pangkatauhang samahan:  pamilya, paaralan, pagawaan, parokya, atbp.  Ang pininirang-puri ay lason.  Tapós.  Ang larawan na ginawa ni de Wit ay pababalang pinangunahan ang ang mahistrarya ng ating kasalukuyang papa, na madalas nang ginagawa na ang paninirang-puri ang sanhi ng lubusang kahihiyan.  Pakinggan ito mula sa kamakailang pabilin ni Papa Francisco: “Pakiusap, mga kapatid, subukan nating huwag magtsismis.  Ang paninirang-puri ay higit na masahol pa sa COVID.  Higit pa!  Tayo’y magsikap nang lubos.  Walang tsismis!”  At upang kahit papaano’y hindi natin malingat ang aral, ipinagpatuloy niya, “Ang Diyablo ay ang pinakamalaking tsismoso.”  Itong huling puna ay hindi lamang isang makulay na pamamakata, pagka’t lubos na alam ng papa na ang dalawang mga pangunahing pangalan ng diyablo sa Bagong Tipan ay diabolos (ang mananambulat) at Satanas (ang mambibintang).  Wala akong maisip na higit pang paglalarawan ng kung ano ang magagawa ng paninirang-puri at ano talaga ito.

Hindi pa katagalan, isang kaibigan ay pinadalhan ako ng palabas sa YouTube ng pag-uusap ni Dave Ramsey, isang sanggunian sa negosyo at pananalapi.  Na may taglay na kasidhian ni Papa Francisco, nagsalita si Ramsey laban sa paninirang-puri sa pagawaan, binibigyang-diin na siya’y walang patakaran ng pagpaparaya hinggil sa gawi.  Nakakatulong na pinaliwanag niya ang paninirang-puri sa sumusunod: pinangalandakan ang anumang bagay na salungat kasama ang isa na hindi makalutas ng suliranin.   Upang magkaroon ng katatagan ang mga bagay, ang tao sa inyong pulong ay maaaring makipagtsismis kapag siya’y dumaraing tungkol sa usapin ng Teknolohiyang pang impormasyon o kaalaman sa teknolohiya kasama ang isang kasapi na walang kakayahan o karapatan na lutasin ang mga bagay tungkol sa Teknolohiyang pang impormasyon  O ang isang babae ay makapagtsismis kung nagpakita siya ng puot sa kanyang amo sa harap ng mga taong naatasan ng karapatang mag-utos na lubusang wala sa lagay na tumugon nang maayos sa kanyang pamumula. Nagbibigay si Ramsey ng isang matalas na halimbawa mula sa sariling karanasan.  Ginunita niya na nagkaroon siya ng isang pagkikita na kasama ang buong pangkat ng mga namamahala, ipinakikita ang bagong pagtalakay na nais niyang pagbatayan nila.  Iniwan niya ang pagtitipon, ngunit di-sadyang nalimutan niya ang kanyang mga susi kaya pumaroon siyang muli sa silid.  Doon niya natuklasan na mayroong nangyayari na “isang pagkikita pagkatapos ng isang pagkikita,” na pinamumunuhan ng isa sa kanyang mga kawani na, habang nakatalikod sa pintuan, ay malakas at mapagbungangang binabatikos ang amo sa harap ng iba.  Walang pag-aalinlangan na tinawag ni Ramsey ang babae sa kanyang opisina at, ayon sa kanyang matatag na patakaran para sa tsismis, ay sinisante siya.

Isipin ninyo, wala sa mga ito ay nagsasabi na ang mga suliranin ay ni-kailanman pumaibabaw sa loob ng mga lipunan.  Ngunit ito’y sadyang sinasabi na sila’y dapat ipakita nang walang dahas at nasa pagkakaayos ng pamumuno, na matuwid sa mga makapagtutuos nang maayos sa mga ito.  Kapag ang yaong paraan ay nasusunod, ang paninirang-puri ay hindi lalaganap.  Maaari kong bigyan ng karagdagan ang tagubilin ni Ramsey nang isa pa mula kay John Shea, isang dating guro ko.  Mga ilang taon nang nakalipas, winika ni Shea na dapat ay malaya tayong pumuna ng ibang mga tao  ayon sa panukala at sa antas na tayo’y handang tulungan ang tao na makipagtuos sa suliranin na ating natiyak.  Kapag tayo’y lubusang tapat na tumulong, tayo’y dapat na magpuna nang may kasiglaan ayon sa ating pagnais.  Kung tayo ay may malumanay na pagnanais na tumulong, ang ating puna ay dapat nakapagpapahinahon.  Kung, tulad ng karaniwan, wala tayo ni damping pagnasa upang tumulong, dapat tayong manahimik.

Ang pagbibigay-alam ng daing nang walang dahas ayon sa ayos ng pamumuno ay upang makatulong; ang paglalahad nito laban sa ayos ng pamumuno at dahas ng isip ay upang manira ng dangal—at yaan ang gawain diyablo. Maaari ba akong magdulot ng mahinahon na payo?  Tayo’y nasa kalagitnaan ng Kuwaresma, ang dakilang panahon ng Simbahan para sa pagsisisi at pagpapabuti ng sarili.  Sa halip na ipagliban ang mga minatamis o pananabako ngayong Kuwaresma, talikdan ang tsismis.  Para sa apatnapung araw, subukan ninyong huwag magpuna nang pasalungat sa mga yaong walang kakayahang harapin ang suliranin.  At kapag ikaw ay natutuksong salungatin itong paglulutas, isipin mo ang mga anghel ni de Wit na pumapaligid sa iyo.  Magtiwala ka sa akin, ikaw at bawa’t isa sa palibot mo ay magiging napakasaya.

Gusto mo bang makaranas ng isang pambihirang tagumpay sa buhay? Narito ang hinahanap mo!

Tiyak na hindi na kailangan ng isang pumailanglang siyentipiko na malaman, na ang panalangin ay sentro sa buhay ng bawat Kristiyano. Ang kahalagahan ng tawag sa pag-aayuno ay hindi gaanong pinag-uusapan, kaya maaaring hindi ito kilala o hindi pamilyar. Maraming mga Katoliko ang maaaring naniniwala na ginagawa nila ang kanilang parte sa pamamagitan ng pag-iwas sa karne sa Miyerkules ng Abo at Biyernes Santo, ngunit kapag tinignan natin ang Banal na Kasulatan, maaari tayong magulat kapag nalaman natin na tayo ay tinatawag sa mas higit pa. Tinanong si Hesus kung bakit hindi nag-aayuno ang Kanyang mga disipulo, samantalang nag-ayuno ang mga Pariseo at mga disipulo ni Juan Bautista. Tumugon si Hesus sa pagsasabing kapag Siya ay inilayo na sa kanila, ‘mag-aayuno sila sa mga araw na iyon’ (Lucas 5:35).

Ang aking pagkakilala sa pag-aayuno ay dumating sa isang malakas na paraan mga 7 taon na ang nakakaraan, habang ako ay nakahiga sa aking kama at nagbabasa ng isang artikulo online, tungkol sa mga nagugutom na bata sa Madagascar. Nabasa ko kung paano inilarawan ng isang desperadong ina ang nakagigimbal na sitwasyon; siya at ang kanyang mga anak na dumaranas nito. Nagigising sila sa umaga na gutom. Ang mga bata ay pumapasok sa paaralan nang gutom kaya hindi sila makatutok sa kanilang natututunan.

Umuwi sila mula sa paaralan na gutom, at natulog nang gutom. Ang sitwasyon ay napakasama para simulan nilang kumain ng damo upang linlangin ang kanilang mga isip sa pag-iisip na sila ay kumakain ng isang bagay na nagpapanatili, upang alisin ang kanilang mga pag-iisip sa gutom. Nalaman ko na ang unang ilang taon ng buhay ng isang bata ay mahalaga. Ang pagkain na kanilang natatanggap o hindi natatanggap, ay maaaring makaapekto sa natitirang bahagi ng kanilang buhay. Ang bahaging tunay na nagpadurog sa aking puso ay ang isang larawan ng likod ng tatlong maliliit na bata sa Madagascar, na walang damit, malinaw at kitang-kitang nagpapakita ng labis na kawalan ng pagkain. Bawat buto sa kanilang mga katawan ay pawang nakikita na. Ito ay nagkaroon ng matinding epekto sa aking puso.

‘Ano ang magagawa ko?’

Pagkatapos kong basahin ang artikulong ito, bumaba ako, medyo tulala sa sobrang bigat ng puso at puno ng luha ang aking mga mata. Kinuha ko ang agahang cereal sa aparador, at habang papunta ako sa reprihadora para kumuha ng gatas, napansin ko ang isang magnet ni Santa Teresa ng Calcutta sa reprihadora. Hinawakan ko ang gatas sa aking kamay, at habang isinasara ko ang pinto, tinitigan kong muli ang larawan ni Mother Teresa, at sinabi sa aking puso na ‘Inang Teresa, naparito ka upang tumulong sa mga mahihirap sa mundong ito. Ano ang maaari kong gawin upang matulungan sila?’ Nadama ko sa aking puso ang isang agaran, banayad at malinaw na sagot; ‘Mabilis!’. Diretso kong ibinalik ang gatas sa reprihadora, at ang mga siryal pabalik sa aparador, at nakaramdam ako ng kagalakan at kapayapaan sa pagtanggap ng malinaw na direksyon. Nangako ako, na kung iisipin ko ang pagkain sa araw na iyon, kung magugutom ako, makaamoy ng pagkain, o makita man lang ang mga ito, ibibigay ko ang maliit na pagtanggi sa sarili para sa mga mahihirap na bata at sa kanilang mga magulang, at sa lahat ng nagugutoman at mga gutom. sa buong mundo.

Isang karangalan na matawag sa banal na interbensyon ng Diyos sa isang simple ngunit malinaw na makapangyarihang paraan. Hindi ko inisip ang pagkain o kahit na anong gutom sa araw na iyon hanggang sa gabing iyon, nang dumalo ako sa Banal na Misa. Ilang sandali bago tumanggap ng Banal na Komunyon, tumunog ang tiyan ko at nakaramdam ako ng sobrang gutom. Habang ako ay pabalik sa pagluhod pagkatapos tanggapin ang Eukaristiya, pakiramdam ko ay katatapos ko lang kumain ng pinakamasarap na pagkain sa buhay ko. Ako ay sigurado doon; Natanggap ko ang ‘Tinapay ng Buhay’ (Juan 6:27-71). Ang Eukaristiya ay hindi lamang pinag-iisa ang bawat isa sa atin kay Hesus nang personal, kundi pati na rin sa isa’t isa, at sa isang makapangyarihang paraan ‘nangangako tayo sa mga dukha’ (CCC 1397). Inilarawan ni San Augustine ang kadakilaan ng misteryong ito bilang isang ‘tanda ng pagkakaisa’ at ‘buklod ng pagkakawanggawa’ (CCC 1398). Tinutulungan tayo ni San Pablo na maunawaan ito sa pamamagitan ng karagdagang pagpapaliwanag, ‘Dahil iisa ang tinapay, tayong marami ay iisang katawan, sapagkat tayong lahat ay nakikibahagi sa isang tinapay’ (1 Mga Taga-Corinto 10:17). Dahil ang pagiging ‘isang katawan kay Cristo’ ay ginagawa ang bawat isa sa atin na maging miyembro ng isa’t isa’ (Roma 12:5).

Isang Direksyon

Nagsimula akong manalangin bawat linggo, nagtatanong sa Panginoon kung sino ang gusto Niyang ipag-ayuno at ipagdasal ko. Bago ako nagsimulang mag-ayuno, kahit papaano ay may nakakasalubong ako; isang taong walang tirahan, isang puta, isang dating bilanggo atbp. Nadama kong tunay na ginagabayan ako. Isang partikular na linggo, gayunpaman, natulog ako nang hindi sigurado kung anong intensyon ng Panginoon para mag-ayuno ako at sino ipagdadasal. Habang natutulog ako nang gabing iyon, nanalangin ako, humihingi ng direksyon. Kinaumagahan nang matapos ko ang aking panalangin sa umaga, napansin kong may mensahe ako mula sa aking napapagalaw na telepono . Ang aking kapatid na babae ay nag-mensahe sa akin ng malungkot na balita na ang isang kaibigan niya ay nagpakamatay. Mayroon na akong sagot. Pagkatapos ay nagsimula akong mag-ayuno at manalangin para sa kaluluwa ng babaeng ito. Gayundin, para sa mga taong nakahanap sa kanya, sa kanyang pamilya, at sa lahat ng biktima ng pagpapatiwakal, at sa sinumang kasalukuyang nag-iisip na kitilin ang kanilang sariling buhay. Pag-uwi ko mula sa trabaho noong araw na iyon, nagdasal ako ng aking pang-araw-araw na Rosaryo. Habang dinadasal ko ang huling panalangin, sa pinakahuling butil, malinaw kong nadama sa puso ko ang mga salitang, ‘Kapag nag-aayuno ka’ (Mateo 6:16–18). Habang pinag-iisipan ko ang mga salitang ito, ang diin ay malinaw sa ‘Kailan’, hindi ‘Kung’. Kung gaano man tayo inaasahan na manalangin bilang mga mananampalataya, ganoon din ang malinaw na totoo para sa pag-aayuno, ‘Kapag nag-ayuno ka’. Nang matapos ko ang Rosaryo at tumayo, tumunog agad ang telepono ko. Isang magandang matandang babae na kilala ko mula sa simbahan ang tumawag sa akin, na nasa isang desperadong estado at sinabi sa akin ang ilan sa mga bagay na nangyayari sa kanyang buhay. Sinabi niya sa akin na iniisip niyang magpakamatay. Lumuhod ako at sabay kaming nanalangin sa telepono at sa awa ng Diyos ay nakaramdam siya ng kapayapaan sa pagtatapos ng panalangin at pag-uusap. Ang kapangyarihan ng panalangin at pag-aayuno! Luwalhati sa Diyos.

Lumipad at Lumaban

Nagkaroon ako ng malaking pagpapala ng pagbisita sa Marian pilgrimage site ng Medjugorje, ilang beses sa aking buhay at mas lumalim ang aking pagpapahalaga sa pinakamagandang sandata na ito laban sa kasamaan. Doon ay patuloy na tinatawag ng Mahal na Birhen ang Kanyang mga anak sa penitensiya at pag-aayuno, madalas na humihiling na kumain lamang sila ng tinapay at tubig tuwing Miyerkules at Biyernes. Minsan ay sinabi ng isang yumaong paring Medjugorje, Padre Slavko na ‘Ang panalangin at pag-aayuno ay parang dalawang pakpak’. Tiyak na hindi natin maasahan na lumipad nang napakahusay na may isang pakpak lamang. Panahon na para sa mga mananampalataya na tunay na yakapin ang buong mensahe ng Ebanghelyo at mamuhay nang radikal para kay Jesus, at talagang lumipad.

Malinaw na ipinakikita sa atin ng Bibliya ang kapangyarihan ng panalangin kapag may kasamang pag-aayuno (Esther 4:14-17; Jonas 3; 1 Hari 22:25-29). Sa isang panahon kung saan ang mga linya ng labanan ay malinaw na iginuhit, at ang kaibahan sa pagitan ng liwanag at kadiliman ay walang alinlangan na maliwanag, oras na upang itulak pabalik ang kaaway, na alalahanin ang mga salita ni Jesus, na ang ilang kasamaan ay ‘hindi maitataboy ng anuman kundi ng panalangin at pag-aayuno. ‘ (Marcos 9:29).

Patuloy kang maghalukay sa artikulong ito nang matuklasan mo ang bagong liwasan para sa iyong buhay pananalangin

Mga ilang taon matagal na, ang bahay ng aking kapatid na babae ay nagkaroon ng malaking suliranin sa tuberyas.  Nagkaroon ng di-matukoy na pagtagas ng tubig sa may gusali na naging dahilan upang tumaas nang $400 ang kanyang singil sa tubig mula $70 bawat buwan.  Madaming paghalukay at paghukay ang ginawa ng kanyang anak na lalaki upang subukang tuklasin ang pinagmulan ng pagtagas, ngunit walang saysay.

Matapos ang ilang araw ng di-nagbungang paghahanap, isang kaibigan ang nakaisip ng solusyon.  Ang kanyang balak: kalimutan ang tungkol sa pagtuklas ng pagtagas.  Sa halip, magsimula sa puno ng tubo ng tubig, magkabit ng panibagong tubo, at iliwas ang bahagi na alam nilang maalinlangan dahil sa paglawa ng tubig.  Ilagay ang bagong tubo sa panibagong landas at lubos nang pabayaan ang lumang tubuhan.

Kaya iyon ang ginawa nila.  Kasunod ng isang araw ng pagsusumikap at madaming paghuhukay, nagawa nila ang planong iyon at, ta-da!  Naayos ang problema, at bumalik sa dati ang singil ng tubig ng kapatid ko.

Habang pinagnilayan ko ito, ang aking isipan ay bumaling sa di-natugunang mga panalangin.  Minsan tayo ay nananalangin para sa mga tao o para sa mga pagkakataon at ang mga panalanging iyon ay tila walang nagawang anumang kaibhan.  Ang lagusan sa tainga ng Diyos ay tila “may tagas.”  Marahil tayo ay dasal nang dasal nang dasal para sa isang tao na magkaroon ng pagbabagong loob, na magbalik sa simbahan.  O nagdadasal tayo na makahanap ng pagkakakitaan ang sinoman na matagal nang walang trabaho.  O nagdadasal tayo para sa paggaling ng isang taong nakikipaglaban sa malubhang paksang pangkalusugan. Anuman ang katayuan, wala tayong nakikitang pag-unlad at ang ating mga panalangin ay parang nasasayang o walang silbi.

Naaalala ko ang pagdadasal para sa isang napakahirap na alitan ng mga tauhan sa organisasyong pangmisyonero na aking pinapasukan.  Ito ay isang kalagayan na nakakabahala at nakakasaid ng aking emosyonal at pisikal na lakas.  Wala sa mga sinubukan kong natural na antas ang nakalutas nito, at ang aking mga panalangin para sa katugunan ay tila walang bisa.  Sa aking panalangin isang araw, minsan pa akong tumangis sa Diyos sa kawalang pag-asa at nadinig ko ang isang mahinahon at payapang tinig sa aking puso, “Isuko mo ito sa Akin.  Ako na ang bahala.”

Napagtanto ko na kinailangan ko ng pagbabago sa aking pakikitungo, isang “liwasan ng pagtutubero”  ika nga.  Ang aking saloobin hanggang sa puntong ito ay sinusubukang lutasin ang sitwasyon sa pamamagitan ng aking mga pagsisikap: mamagitan, makipag-usap, subukan ang iba’t ibang mga pagkakasundo suyuin ang mga partidong kasangkot.  Ngunit dahil walang nangyari at mas lumalala pa ang mga bagay, alam kong kinailangan kong hayaan pumalit ang Diyos.  Kaya ibinigay ko sa Kanya ang aking pagsang-ayon.  “Panginoon, isinusuko ko ang lahat sa Iyo.  Gawin Mo ang anumang kailangan Mong gawin, at makikipagtulungan ako.”

Sa loob ng 48 na oras ng panalanging iyon, ganap na nalutas ang sitwasyon!  Sa bilis na nakapagpahanga sa akin, ang isa sa mga partido ay gumawa ng isang desisyon na lubos na nagbago ng lahat, at ang stress at di- pagkakasundo ay napalis ng ganoon na lamang.  Nabigla ako at hindi makapaniwala sa nangyari.

Ano ang natutunan ko?  Kung nananalangin ako sa isang natatanging paraan para sa isang bagay o isang tao at ako ay naipit at wala akong nakikitang tagumpay, marahil kailangan kong baguhin ang paraan ng pagdadasal ko.  Huminto at magtanong sa Banal na Espirito, “Mayroon bang ibang nararapat na paraan na dapat kong ipagdasal ang taong ito?  May iba pa ba akong dapat hilingin, isang partikular na biyaya na kailangan nila ngayon?”  Marahil kailangan nating subukan ang “plumbing bypass.”

Sa halip na subukang hanapin ang tagas o ang pinagmulan ng pagtutol, maaari tayong manalangin na maiwasan ito ng Diyos.  Napaka malikhain ng Diyos (ang pinagmulan ng pagkamalikhain, ang orihinal na Lumikha) at kung patuloy tayong makikipagtulungan sa Kanya, gagawa Siya ng iba pang mga paraan upang malutas ang mga isyu at maghatid ng biyaya na ni hindi natin naisip.  Hayaan ang Diyos na maging Diyos at bigyan Siya ng puwang upang makagalaw at kumilos.

Sa aking kaso, kinailangan kong lumayo sa pagkakaharang, tanggapin nang may pagpapakumbaba na ang aking ginagawa ay hindi tumatalab, at mas taimtim na sumuko sa Panginoon upang Siya ay makakilos. Ngunit ang bawat kalagayan ay naiiba, kaya tanungin ang Diyos kung ano ang nais Niyang gawin mo at makinig sa Kanyang mga tagubilin.  Sundin ang mga iyon sa abot ng iyong makakaya at ipaubaya ang mga kalalabasan sa Kanyang mga kamay.  At alalahanin ang sinabi ni Jesus: “Ang imposible sa tao ay posible sa Diyos.” Lucas 18:27

“Ang Diwa ay naging tao at nanahan sa atin at nakita na natin ang Kanyang luwalhati, ang luwalhati ayon sa isang anak lamang ng ama, puno ng biyaya at katotohanan” (Juan 1:14).

Nang unang napansin ko si Anne ay sa loob ng simbahan habang nasa Banal na Misa.  Sa karaniwang mga araw, dumadalo ako sa Misa sa maliit na kapilya na may dalawang hanay lamang ng mga upuan.  Nakikita mo ang dating iilang mga tao araw-araw, kaya naman magiging sanáy kang makasama sila.  Si Anne ay tila may minsanang panginginig.  Noong una, inakala kong siya’y may Parkinson’s na sakit.  Gayunpaman, pagkaraan ng higit na may kalakipang pagpupuna, napansin kong nagkakaroon lamang siya ng ganitong bagay kapag tumatanggap ng Banal na Komunyon.  Ang kanyang katawan, lalo na ang mga kamay, ay manginginig kapag tumatanggap ng ostiya mula sa pari.  Ang panginginig ay mananatili nang ilang mga minuto.

Isang araw, nagpasya akong tanungin si Anne tungkol sa sanhi na nadadama niya tuwing Komunyon.  Magiliw na ipinaliwanag ni Anne ang kakaibang biyayang ito.  Ang kanyang panginginig ay walang kinalaman sa anumang uri ng panggamutang kalagayan, bagama’t maraming tao ang nag-akalang ito ang lagay.  Siya’y pahapyaw na nahihiya sa kinahihinatnan ng kanyang katawan, sapagka’t ito’y nakapagbibigay ng hindi kinakailangang pagpuna.  Itong di-pangkaraniwang bagay ay nagsimula noong maraming nakalipas na taon nang biglaan niyang nakilala ang kalakhan ng kung ano ang ibig sabihin ng pagtanggap ng Katawan ni Kristo.  Si Hesus, ang Anak ng Diyos, ay naging tao para sa ating kapakanan.  Puspos ng biyaya at katotohanan, Siya’y nakiisa sa atin.  Siya’y namatay bilang alay para sa ating mga sala.  Pagkaraan nitong saglit ng pagkaunawa, sinabi ni Anne na ang kanyang katawan ay yumayanig nang di-kusa tuwing tinatanggap niya ang Komunyon.  Ang paggalang ni Anne sa Yukaristiya ay binigyan ako ng bagong pagpapahalaga para sa sakramentong Ito.

Inilarawan ni San Agustin ang isang Sakramento bilang ‘panlabas at malinaw na sagisag ng isang panloob at lampas sa paningin na biyaya’.  Gaano kadalas natin nakikilala ang mga sagisag ng biyaya?  Kapag tinuturing natin ang sakramento na pawang ritwal lamang, nalilingatan natin ang pagkamulat sa mapagmahal na pag-iral ng Diyos.  Ang mga banal na katotohanan ay maaari lamang mapahalagahan ng mga taong mulat.

Panginoong Hesus, dinadalangin ko na mabigyan Mo ako ng taimtim na paggalang sa lahat ng banal na bagay.  Tulutan mo akong ilakip si Kristo sa lahat ng kung sino ako at sa lahat ng ginagawa ko.  Hubugin mo ako na maging isang umiiral na sakramento—isang panlabas na malinaw na sagisag ng Iyong panloob at lampas sa paningin na biyaya.  Amen. 

Ang mga biglaang pagpapalit at pagbabago sa buhay ay maaaring nakakapanlulumo ngunit lakasan mo ang loob!  Hindi ka nag-iisa…

Ang pagpapaliwanag ng sandaling namulat ako sa kamalayan sa aking kaugnayan sa Diyos ay tulad ng paghiling sa akin na gunitain kung kailan ako nagsimulang huminga; hindi ko iyon magawa.  Dati na akong may kamalayan sa Diyos sa aking buhay.  Walang isang tiyak na “Aha” na sandali na nagpamulat sa akin tungkol sa Diyos, ngunit mayroong hindi mabilang na mga sandali na nagpapaalala sa akin na Siya ay palaging nandoon.  Maganda ang sinasabi ng Awit 139: “Sapagkat hinugis Mo ang aking mga panloob na bahagi, binuo Mo ako sa sinapuounan ng aking ina.  Pinupuri kita, sapagkat ako ay ginawang kamangha-mangha” (Awit 139:13-14).

Ang Tanging Katugunan

Bagamat ang presensya ng Diyos ay walang tigil na nasa aking buhay, madaming ulit na ang iba pang mga bagay ay hindi kasing palagian Ang mga kaibigan, tahanan, kalusugan, pananampalataya at damdamin, halimbawa, ay maaaring magbago sa paglipas ng panahon at mga pangyayari.

Minsan ang pagbabago ay nakakapanibago at kapana-panabik, ngunit sa ibang pagkakataon ito ay nakakatakot at iniiwan akong mahina at madaling masaktan.  Mabilis ang unti-unting pag-agos ng mga bagay at pakiramdam ko ay nakabaon ang mga paa ko sa gilid ng mahangin at mabuhanging dalampasigan kung saan patuloy na binabago ng pagtaas at pagbaba ng tubig ang aking pagkakatayo at nagdudulot sa akin na muling mahanap ang aking balanse.  Paano natin pinamamahalaan ang mga pang-araw-araw na pagbabago na nag-aalis sa punto ng ating balance?  Para sa akin, isang lamang ang sagot, at pinaghihinalaan ko na gayun din ito para sa iyo: Biyaya—ang sariling buhay ng Diyos na kumikilos sa kalooban natin, ang hindi tampat at hindi marapat nating matanggap na handog ng Diyos na hindi natin kayang kitain o bilhin, at siyang umaakay sa atin sa buhay na ito tungo sa buhay na walang hanggan.

Ang Paglilipat Na Walang Pahinga

Sa pamantayan, ako ay nakapaglipat na misan bawat humigit-kumulang 5 o 6 na taon. Ang ilang mga paglipat ay mas lokal at pansamantala;  dinala ako ng iba nang mas malayo pa at sa mas mahabang panahon pa.  Ngunit lahat ng ito ay paglilipat at pagbabago gayunpaman.

Ang unang malaking pagbabago ay dumating nang kinailangan ng pinapasukan ng aking ama na lumipat kami sa kabilang panig ng bansa.  Ang aming angkan ay may malalim na pinagmulan sa isang probinsiya na lubhang naiiba sa heograpiya at kultura ng panibagong probinsiya.  Ang pananabik sa isang bagay na bago ay pansamantalang nakabawas sa aking takot sa di-nababatid.  Gayunpaman, nang dumating kami sa aming bagong tahanan, ang katotohanan na iniwan ko ang lahat ng aking nalaman—ang aking tahanan, ang aming mga kamag-anak, mga kaibigan, paaralan, simbahan at lahat ng pamilyar—ay bumalot sa akin ng may matinding kalungkutan at kawalan.

Binago ng paglilipat ang pamamaraan ng pamilya namin.  Habang iniaakma ng bawat isa ang kanilang sarili sa mga pagbabago, sila ay naging abala sa kanilang mga indibidwal na pangangailangan.  Parang hindi kami ang dating mag-anak.  Walang naramdamang kaligtasan o pagiging pamilyar.  Nagsimulang manahan ang kalungkutan.

Pumapatak

Sa mga linggong sumunod matapos nang aming paglipat. Inalis namin sa pagkakaimpake ang aming mga gamit at inayos.  Habang nasa paaralan ako isang araw, inalis ng aking ina sa pagkakaimpake ang isang krusipiho na dating nakasabit sa dingding sa itaas ng aking kama mula nang ako ay isinilang.  Inalis niya ito sa balot at isinabit sa bago kong silid.

Iyon ay isang maliit na bagay, subalit nagbigay ng isang malaking pagkakaiba.  Ang krus ay isang bagay na pamilyar at minahal.  Ipinalala nito sa akin kung gaano ko kamahal ang Diyos at kung gaano ko Siya kadalas na kausapin sa dati kong tahanan.  Kaibigan ko na Siya mula noong ako ay maliit pang bata babae, ngunit sa paano’t paanuman, inisip kong iniwan ko Siya.  Kinuha ko ang krus sa dingding, hinawakan ito ng mahigpit sa aking mga kamay at tumangis.  May kung anong bagay ang nagsimulang nagbago sa akin.  Kasama ko ang matalik kong kaibigan, at muli ko Siyang nakausap.  Sinabi ko sa Kanya kung gaano kakaiba ang pakiramdam ng bagong lugar na ito at ang pananabik kong makauwi.  Sa loob ng madaming oras sinabi ko sa Kanya kung gaano ako naging malungkot, ang mga takot na sumunggab sa aking puso, at humingi ako ng tulong sa Kanya.

Paunti-unti, ang mga luhang pumatak sa aking pisngi ay pumawi sa mga pirapirasong dilim na dumaklot sa aking puso.  Kapayapaan, matagal ko nang hindi naramdaman, nanahan sa aking puso.  Ang mga luha ay unti-unting natuyo, ang pag-asa ay pumasok sa aking puso at, sa pagkakaalam na kasama ko ang Diyos, muli akong naging masaya.  Ang presensya ng Diyos sa aking silid nang araw na iyon ay nagpabago sa aking kalooban, aking puso, at aking pananaw.  Hindi ko magagawa iyon sa aking sarili.  Ito ay handog ng Diyos sa akin… Kanyang biyaya.

Ang Tanging Palagian sa Buhay

Sa banal na kasulatan sinasabi sa atin ng Diyos na huwag matakot dahil lagi natin Siyang kasama.  Isa sa mga itinatangi kong talata ay tumutulong sa akin na harapin ang aking takot sa pagbabago: “Maging matatag at matapang.  Huwag kang matakot o mangamba sa mga ito, sapagkat ang Panginoon mong Diyos ang Siyang sumasama sa iyo.  Hindi ka niya iiwan o pababayaan.” (Deuteronomio 31:8)

Madaming ulit na akong naglipat at nagbago mula pa nang ako ang batang babaeng iyon, ngunit napagtanto ko na ako ang naglilipat at nagbabago, hindi ang Diyos.  Hindi Siya nagbabago.  Lagi Siyang nandiyan kasama ko saan man ako magpunta at kung ano ang nagbabago sa buhay ko. Ibinalik ng Diyos ang aking balanse matapos ang bawat paglilipat, bawat pagbabago, at bawat pagbaling sa buhangin.  Naging bahagi na Siya ng buhay ko simula pa sa maalala ko.  Kung minsan nalilimutan ko Siya, ngunit hindi Niya ako nalilimutan.  Paano Niya magagawa?  Kilalang-kilala Niya ako na “maging ang mga buhok ng (aking) ulo ay bilang na bilang” (Mateo 10:30-31).  Iyan din ay biyaya.

Nang araw na tinanggal ko ang krus na iyon sa dingding ng aking silid at hinawakan ito ng mahigpit ay sumagisag sa pagkakaroon ko ng ugnayan sa Kanya sa natitirang bahagi ng aking buhay.  Kailangan ko ang Kanyang patuloy na presensya para angatin ang kadiliman, bigyan ako ng pag-asa, at ituro sa akin ang daan.  Siya ang “daan, ang katotohanan, at ang buhay” (Juan 14:6), kaya’t kumakapit ako Siya nang mahigpit hangga’t kaya ko sa pamamagitan ng panalangin, pagbabasa ng banal na kasulatan, pagdalo sa Misa, pagtanggap ng mga Sakramento, at pagkikibahagi sa kapwa ng mga biyayang ibinibigay Niya ako.  Kailangan ko ang aking kaibigan na laging kasama ko gaya ng Kanyang ipinangako.  Kailangan ko ang lahat ng Kanyang kamangha-manghang mga biyaya at hinihiling ko ang mga ito araw-araw.  Natitiyak kong hindi ako nararapat sa mga ganoong handog, ngunit ibinibigay Niya pa rin ito sa akin dahil Siya ay Pag-ibig at nais na iligtas ang isang ‘abang tulad ko.’

Sanayin mo ito at hinding hindi ka magsisisi…

Isang antipon ang tumama sa akin sa mga huling araw ng huling Adbiyento: “Tumingin tayo sa Kanyang Mukha at tayo ay maliligtas.” Oo, nanalangin ako, Hesus, hayaan mo akong makita ang Iyong Mukha. Naisip ko sina Maria at Jose na tumitingin sa Iyong Mukha sa unang pagkakataon habang marahan Ka nilang hinahawakan at hinahalikan ang Mukhang iyon, at inihiga Ka sa dayami na natatakpan ng mainit na kumot. Kay ganda mo, bago mo pa man idilat ang iyong mga mata at lingunin ako.

Muling Buhayin ang Iyong Pag-ibig

Sa mga panahon ding ganito, nabasa ko mula sa aklat ni Sister Immaculata, isang madre ng Carmelite, (Ang Landas ng Panalangin: PAKIKIPAGISA SA DIYOS) na inilathala ng Mount Carmel Hermitage, 1981) isang bagay na nakaantig din sa aking puso. Binanggit niya kung paano namin mapapanatili ang aming pagmamahal sa Iyo, Hesus, na aming ipinapahayag sa aming mga pormal na oras ng panalangin at sa Eukaristiya habang tinatanggap Ka namin sa aming mga katawan at kaluluwa. Sabik kong binasa ang tungkol dito, dahil nahihirapan ako sa nararamdaman naudyok akong kumuha ng isa pang makakain o maiinom sa malapit na kusina. Habang nakaupo ako roon sa aking sulok ng dasalan, napagtanto ko ang katotohanan ng isang kasabihan na nakapaskel sa kanyang palamigan: “Wala rito ang hinahanap mo.” Oo, maaari akong bumaling sa Iyo sa halip na pumunta sa aking palamigan, puwede ba? Kaya gusto kong basahin kung ano ang sinabi ni Sister Immaculata tungkol sa muling pag-aalab ng aking Pag-ibig.

Pinagtibay niya: “Ang patuloy na pakikipag-usap sa Diyos sa Kanyang buhay na presensya ay siyang bumubuo ng kaluluwa. Pinapanatili nitong dumadaloy ang init at dugo…Dapat mayroong malaking katapatan sa pagsasagawa nitong mapagmahal na pag-alaala sa Diyos nang may pananampalataya.” Ipinakita niya kung paano “dapat magkaroon ng espesyal na pangangalaga sa panloob na tingin sa Diyos, gaano man kaigsi, ay mauuna at magtatapos ito sa bawat panlabas na pagkilos.” Sinimulan niyang ibahagi kung paano ito sinabi ng dakilang mistiko, si Santa Teresa ng Avila, sa kanyang mga madre:

“Kung kaya niya, hayaan siyang magsanay ng paggunita nang maraming beses araw-araw.” Naunawaan ni Santa Teresa na hindi ito magiging madali sa una, ngunit “kung isasagawa mo ito sa loob ng isang taon, o marahil sa loob lamang ng anim na buwan, magiging matagumpay ka sa pagkakamit nito”—napakalaking benepisyo at kayamanan. Ang mga Banal ay “itinuro sa atin na ang patuloy na komunyon na ito ay isang pinakamabisang paraan upang mabilis na makarating sa mataas na antas ng kabanalan. Ang mga mapagmahal na gawaing ito ay nag-aayos ng kaluluwa para sa kamalayan ng hipo ng Banal na Espiritu at inihahanda ito para sa mapagmahal na pagbubuhos ng Diyos sa kaluluwa na tinatawag nating pagmumuni-muni…na nagbibigay-daan sa atin na tuparin ang ating obligasyong Kristiyano na manalangin sa lahat ng dako at palagi.”

Nakaugaliang Pagsasanay

Ito ang ilang mga paraan kung saan isinasama ko ang kasanayang ito. Sa pag-akyat at pagbaba ng hagdan, o kahit sa paglalakad sa ilang mga landas, sinasabi ko sa ritmo ng aking mga hakbang: “Hesus, Maria, at Jose, mahal Kita. Iligtas ang mga kaluluwa.” Kapag nakaupo para kumain, hinihiling ko kay Jesus na umupo sa tabi ko. Nang matapos akong kumain, nagpasalamat ako sa Kanya. Ang pinakamahirap na kasanayan ay ang magdasal bago kumain ng anumang meryenda o kagat kapag wala sa hapag kainan, o kapag naghahanda para sa isa; Isinagawa ko ito para sa Kuwaresma, at sa wakas ay nakabuo ako ng isang bagong ugali.

Kapag dumadaan ako sa isang Simbahan o Kapilya, sinasabi ko ang ilang pagkakaiba-iba ng “Hesus, salamat sa Iyong presensya sa Eukaristiya. Mangyaring pagpalain ang lahat ng banal sa lugar na ito.” Kapag nagpapalampas ng isang matamis sa panahon ng Kuwaresma o sa Biyernes, nananalangin ako para sa isang tao o ilang bansang lubhang nangangailangan.

Tiniyak sa atin ni Sister Immaculata: “Ihahayag ng Diyos ang Kanyang sarili. Siya ay nauuhaw na gawin ito, ngunit hindi Niya magagawa ito maliban lang kung ang puso at isip ay handa na tanggapin Siya. Ang ating buhay sa panalangin ay hindi talaga magsisimula hangga’t hindi natin naitatatag ang mga pundasyon ng isang dalisay na budhi, paglalayo, at kaugalian na manatili sa Kanyang presensya.”

“Ang tunay na kalayaan ay ang kalayaan sa pagiging makasarili. Ang ugali ng patuloy na paggunita at patuloy na pagdarasal sa presensya ng Diyos ay ang lunas sa takot na mamatay sa sarili at pagkamakasarili na nakatanim sa atin… Ang panalangin at pagtanggi sa sarili ay hindi mapaghihiwalay na magkadugtong… dahil ang pag-ibig ni Jesus ay ginagawang hamakin ng isang tao ang kanyang sarili.” Ang kabanatang ito ay nagtatapos sa isang sipi mula sa Paggaya kay Kristo: “Maging mapagpakumbaba at mapayapa at sasaiyo si Jesus. Maging matapat at tahimik at si Jesus ay mananatili sa iyo…Dapat kang hubad at magdala ng isang dalisay na puso sa Diyos, kung ikaw ay dadalo sa paglilibang at kung makikita mo lang kung gaano katamis ang Panginoon” (Aklat II, kabanata 8).

Habang nakatuon ako sa mga lugar kung saan ako nagpapakasasa nang hindi muna nagdadasal, nakaramdam ako ng inspirasyon na humanap ng panalangin para mas mapalapit ako sa Panginoon na mahal ko, pinaglilingkuran, at pinagdarasalan ko nang ilang oras bawat araw. Hesus, oo, tulungan mo akong umunlad sa pagsasagawa ng pamumuhay sa Iyong presensya, na naghahangad na makita ang Iyong Mukha ng higit at mas higit pa”.

Sa gulang na dalawampu, nawala ni Antonio ang kanyang mga magulang at naiwanan ng malaking pamana at ang tungkulin na alagaan ang kanyang babaeng kapatid. Sa loob ng parehong panahon, si Antonio ay nagkataong narinig ang isang pagbasa mula sa Ebanghelyo ni Mateo, na sinasabihan ang isang mayamang binata, “Kung nais mong maging lubos, humayo ka at ipagbili ang lahat ng iyong pag-aari at ialay mo sa mga kapus-palad.” Naniniwala si Antonio na siya ang yaong mayamang binata. Nang daglian, ipinamigay niya ang karamihan ng kanyang ari-arian, ipinagbili niya halos lahat ng iba pang bagay, at ipinanatili lamang kung ano ang kinakailangan para sa kanyang sarili at kanyang babaeng kapatid. Ngunit hindi yaon ang kung anong ganap na ipinag-utos ng Panginoon!

Hindi nagtagal, si Antonio ay nasa Misa muli at narinig ang sipi ng Ebanghelyo, “Huwag mong ikabalisa ang bukas; ang bukas ay bahala sa kapakanan nito” (Mateo 6:34). Muli, nalaman niyang nakikipag-usap si Hesus sa kanya nang tuwiran, kaya ipinamigay niya kahit ang munti na kanyang naipon, ihinabilin niya ang kanyang babaeng kapatid sa ilang banal na mga babae, at pumasok sa disyerto upang mamuhay ng pagdaralita, pag-iisa, panalangin, at pagpepenitensiya.

Sa malupit na kapaligiran ng yaong disyerto, sinalakay siya ng diyablo nang di-mabilang na mga paraan na nagsasabing “Isipin mo ang tungkol sa lahat ng mga mabuting nagawa mo sana sa yaong pera na iyong ipinamigay!” Si Antonio ay nilabanan nang buong tatag sa panalangin at pagpepenitensiya ang diyablo at kanyang mga pagpapakita. Marami ang nabighani sa kanyang talino, at hinimok niya sila na hangarin ang pagkakait sa sarili at ang buhay ng ermitanyo. Hindi kataka-taka na pagkalipas ng kanyang pagpanaw siya’y naging San Antonio na Dakila o San Antonio ng Disyerto, ang ama ng Kristiyanong Monastisismo.

Minsan isang kapatid ay tumalikod sa mundo at inialay ang mga kalakal niya sa mga dukha, ngunit nagtago siya ng kaunti para sa pansarili niyang gastos. Humayo siya upang makita si Aba Antonio. Nang isinalaysay niya ito, ang matandang lalaki ay tumugon sa kanya, “Kung nais mong maging monghe, pumunta ka sa nayon, bumili ka ng karne, takpan mo ang iyong hubad na katawan nito at pumunta ka dito nang ganyan.” Ginawa ito ng kapatid, at pinunit ng mga aso at mga ibon ang kanyang laman. Pagbalik niya ay tinanong siya ng matanda kung sinunod niya ang kanyang payo. Ipinakita niya sa kanya ang sugatang katawan niya, at sinabi ni San Antonio, “Yaong mga tumalikod sa mundo ngunit nais na magmay-ari ng bagay para sa kanilang sarili ay nasugatan sa ganitong paraan ng mga demonyo na nakikipagdigma sa kanila.”

T – Ako’y laging napupuspos ng pag-aalala–tungkol sa pamilya ko, kalusugan ko, pananalaping katayuan ko, hanap-buhay ko.  Kahit pati ang tungkol sa kung ako’y ligtas sa wakas o hindi ay ikinababalisa ko.  Papaano ako makatatagpo ng kapayapaan ng puso sa lahat ng mga takot na ito?

S – Makabuluhan na ang kasabihang “Huwag kang matakot” ay isinasaad nang 365 na ulit sa Bibliya—isa para sa bawa’t araw ng taon.  Batid ng Diyos na kakailanganin natin ang pangkaarawang mga paalala na Siya ang namumuno at maihahabilin natin ang ating mga takot sa Kanya!

Maaaring mahirap na paniwalaan na ang bawa’t tagpo sa ating buhay ay napasasakamay na ng isang lubusang mapagmahal na Diyos.  Ngunit kapag titignan natin ang katapatan ng Diyos at hindi ang ating mga suliranin, biglaan nating mauunawaan kung paano makapagdadala Siya ng kabutihan na manggagaling sa bawa’t bagay.

Bilang halimbawa, basahin mo ang mga Kasulatan at masdan kung paanong naging tapat ang Diyos sa dakilang mga bayani ng Bibliya!  Sa Lumang Tipan, si Jose ay ipinagbili sa pagkaalipin sa Ehipto at itinapon sa bilangguan.  Ngunit ipinagbago ng Diyos ang kapahamakan na ito bilang pagkakataon sa ikauna upang si Jose ay umalsa sa pamahalaan ng Ehipto at kasunod ay upang mailigtas ang kanyang mag-anak sa pagkakagutom na puminsala sa bayan.  O, sa Bagong Tipan, si Pablo ay nabilanggo, at ang kanyang buhay ay pinagbantaan nang ilang ulit, at sa bawa’t ulit, ang Diyos ay sinagip siya mula sa kanyang mga kaaway.

Masdan mo ang mga buhay ng mga santo—pinabayaan ba sila ni- minsan ng Diyos?  Isipin mo si San Juan Bosco—maraming mga tao ang tumutugis sa buhay nitong banal na pari, ngunit sa bawa’t panahon ay naghandog ang Diyos ng kahima-himalang patnubay—isang malaking aso na kulay-abo ang nagpapakita sa bawa’t tagpo upang siya’y bantayan!  Isipin mo si San Francisco, siya’y nabihag sa digmaan at nabilanggo nang isang taon—at ang yaong taon ay naging karanasan ng kanyang pagbabagong-loob.  Isipin mo si Biyato Carlo Acutis, ang binatang namatay ng lukemya sa gulang na labinlima at papaano nakinabang ang Diyos sa dakilang kabutihan ng yaong maagang pagpanaw pagka’t milyon-milyong mga tao ay napukaw ng kanyang salaysay at halimbawa.

Maisasabi ko sa iyo na ang aking pinakamagulong tagpo—noong ako’y pinaalis ng eskuwela at pinayuhang talikdan ang aking pangarap na pagpapari—ay nagwakas bilang isa sa mga pinakabiniyayaan at pinagpalang karanasan ng aking buhay, nang binuksan nito ang pintuan sa pagpapari, sa ibang higit na mabuting diyosesis na magagamit ko ang mga handog at mga biyayang naibigay sa akin para sa Kanyang luwalhati.  Ito’y nasa pagbabalik-tanaw lamang na nabatid ko ang pakikipaglahok ng Diyos sa buhay ko.  Ngunit ang mga paraan na pag-iingat ng Diyos at pag-akay nang higit na malapit sa Kanya noong nakaraan ay nagdulot sa akin ng tiwala na Siya na matapat noon ay magiging matapat sa kinabukasan.  At ngayon, lumingon ka sa sarili mong buhay.  Paano mo na nakita ang Diyos na pumapasaloob sa iyo?

Pagtampulan mo kung ano ang ipinangako ng Diyos sa Kasulatan.  Siya’y hindi nangako sa atin ng maginhawang buhay—Siya’y nangako na kailanma’y hindi Niya tayo pababayaan.  Ipinangako Niya na “walang mata ang makakakita, walang tenga ang makaririnig ng ano ang inihanda ng Diyos sa mga nagmahal sa Kanya.”  Siya’y ni-kailanma’y nangako na ang buhay ay mananatiling makinis, ngunit nangako Siya na “lahat ng mga bagay ay magsisilbi nang pangmatagalan para sa mga umiibig sa Kanya” (Romano 8:28).  Ito ang mga pangako na maisakakatiwala natin ang ating mga buhay.

Bilang wakas, idasal mo ang Litanya ng Buhay.  Ang mga Sisters of Life sa Nuweba Yorka ay isinulat itong magandang litanya na nag-aanyaya sa atin na ihabilin natin ang ating mga pag-aalala sa Diyos.  Isinasaad nito nang bahagya:

Mula sa pag-aalala, iadya mo ako, Hesus.
Mula sa mabagabag na pansariling paghahanap, iadya mo ako, Hesus.
Mula sa pagkawalang-tiwala sa Iyong pag-ibig at Iyong pag-iral, iadya mo ako, Hesus.

Patuloy mong idasal ang maikling panalangin:  Hesus, nananalig ako sa Iyo!  At mapupuno Niya ang iyong puso ng kapayapaang nakahihigit pa sa lahat ng katalinuhan.

Ang iyo bang mga pakikibaka ay tila walang katapusan? Kapag ang desperasyon ay kumakapit sa iyong puso, ano ang iyong ginagawa?

Nakaupo ako sa isang sobrang laking upuan na pinipiga ang mga kamay ko at hinihintay ang Sikologo na pumasok sa kwarto. Gusto kong bumangon at tumakbo. Binati ako ng Sikologo, nagtanong ng ilang pangunahing katanungan, at pagkatapos ay nagsimula ang sesyon ng pagpapayo. May hawak siyang tableta at panulat. Sa tuwing may sasabihin ako o gumagawa ng mga senyales gamit ang mga kamay ko, nagsusulat siya ng mga tala sa tableta. Pagkaraan ng maikling panahon, alam ko mula sa kaibuturan ng aking puso na malalaman niyang wala ng magagawang tulong para sa akin.

Natapos ang miting na may kasamang mungkahi na uminom ako ng mga pampakalma para matulungan akong makayanan ang kaguluhan ng buhay ko. Sinabi ko sa kanya na pag-iisipan ko ito; ngunit sa kaooban ko alam kong hindi iyon solusyon.

Desperado at Nalulumgkot

Sa mesa ng resepsyonista para magpa iskedyul ng isa pang tipanan, nag-pasikot-sikot ako sa resepsyonista tungkol sa gulo ng buhay ko. Mabait siyang nakikinig at nagtanong kung naisipan kong pumunta sa isang pulong ng Al-Anon. Ipinaliwanag niya na ang Al-Anon ay para sa mga miyembro ng pamilya na ang buhay ay apektado ng alkoholismo ng isang tao. Iniabot niya sa akin ang isang pangalan at numero ng telepono at sinabi sa akin na dadalhin ako ng babaeng Al-Anon na ito sa isang pulong.

Sa aking sasakyan, kasabay ng pag-agos ng aking mga luha sa aking mga pisngi, tinitigan ko ang pangalan at numero ng telepono. Samantalang walang nakuhang tulong mula sa sikologo, sa kaguluhan ng aking buhay, ako ay desperado na subukan ang anumang bagay. Napagpasyahan ko rin na ang sikologo ay nasuri na ako bilang wala ng magagawang tulong na  anumang bagay para sa akin maliban sa mga tabletas. Kaya, tinawagan ko ang babaeng Al-Anon. Iyon ang sandaling pumasok ang Diyos sa kaguluhan ng aking buhay, at nagsimula ang aking paglalakbay sa paggaling.

Masasabi kong ito ay maayos na paglalakbay pagkatapos simulan ang tulong sa 12-hakbang na programa ng Al-Anon, ngunit may mga matatarik na bundok at madilim, malungkot na mga lambak na tatahakin, bagama’t laging may sinag ng pag-asa.

Matapat akong dumalo sa dalawang pulong ng Al-Anon bawat linggo. Ang 12-hakbang na programa ng AL-Anon ay aking naging linya ng buhay. Nagbukas ako sa ibang mga miyembro. Unti unting pumasok sa buhay ko ang sinag ng araw. Nagsimula akong manalanging muli at magtiwala sa Diyos.

Pagkatapos ng dalawang taon ng mga pagpupulong sa Al-Anon, alam kong kailangan ko ng karagdagang propesyonal na tulong. Hinikayat ako ng isang mabait na kaibigang Al-Anon na pumasok sa isang 30-araw na programa sa paggamot sa pasyente sa loob.

Pagpapalaya

Dahil galit ako sa alak, ayaw kong makasama ang alinman sa mga “lasing” sa programang ito ng paggagamot. Sa masidhing panahon ng programa, talagang napapaligiran ako ng maraming alkoholiko at mga adik sa droga. Tila alam ng Diyos kung ano ang kailangan kong pagalingin: nagsimulang lumambot ang puso ko nang masaksihan ko ang personal na sakit ng mga kapwa ko adik at ang matinding sakit na idinulot nila sa kanilang mga pamilya.

Sa panahon ding ito ng pagsuko ko napagtanto ko ang sarili kong alkoholismo. Nalaman ko na uminom ako para matakpan ang sakit na nararamdaman ko. Napagtanto ko na ako rin ay inaabuso ang pag-inom ng alak at mas makakabuti kung ako ay tuluyang iiwas sa pag-inom. Sa buwang ding iyon, iniwan ko ang aking galit sa aking asawa at inilagay siya sa mga kamay ng Diyos. Pagkatapos kong gawin iyon, napatawad ko na rin siya.

Pagkatapos ng aking 30-araw na programa, sa awa ng Diyos, ang aking asawa ay pumasok din sa isang programa sa pagpapagamot para sa kanyang alkoholismo. Bumubuti ang kalagayan ng buhay para sa akin at sa aking asawa at sa aming dalawang tinedyer na lalaki. Nakabalik na rin kami sa Simbahang Katoliko at ang aming pagsasama ay gumagaling nang paisa-isa kada araw.

Makabagbag Damdaming Sakit

Pagkatapos, ang buhay ay nagdulot sa amin ng isang hindi maisip na dagok na dumurog sa aming mga puso sa isang milyong piraso-piraso. Ang aming labing pitong taong gulang na anak na lalaki at ang kanyang kaibigan ay namatay sa isang nakawiwindang na pagkawasak ng kotse. Ang aksidente ay sanhi ng sobrang bilis at pag-inom. Gulantang kami ng ilang linggo. Sa marahas na pagkuha sa amin ng aming anak, ang aming pamilya ng apat ay biglang nabawasan at naging tatlo. Kaming mag-asawa at ang aming 15-taong-gulang na anak na lalaki ay kumapit sa isa’t isa, sa aming mga kaibigan at sa aming pananampalataya. Ang pagtanggap nito nang paisa-isa ay higit pa sa kakayanan ko; Kinailangan kong tanggapin ito ng kada isang minuto, sa bawat isang oras sa bawat isang pagkakataon. Akala ko hindi na kami iiwan ng sakit.

Sa awa ng Diyos, pumasok kami sa mahabang panahon ng pagpapayo. Ang mabait at mapagmalasakit na tagapayo, batid na ang bawat miyembro ng pamilya ay humaharap sa pagkamatay ng isang mahal sa buhay sa kanilang sariling paraan at sa kanilang sariling panahon, ay nakipagtulungan sa bawat isa sa amin upang iproseso ang aming kalungkutan.

Makalipas ang ilang buwan pagkatapos ng kamatayan ng aking anak, ako ay nilamon pa rin ng galit at poot. Nakakatakot para sa akin na mapagtanto na ang aking mga emosyon ay sobrang hindi makontrol. Hindi ako galit sa Diyos sa pagkuha ng aking anak, ngunit sa aking anak dahil sa kanyang iresponsableng desisyon noong gabing siya ay namatay. Pinili niyang uminom ng alak at maging pasahero sa isang sasakyan na minamaneho ng isang nakainom din. Nagalit ako sa alak sa anumang anyo nito.

Isang araw sa aming lokal na supermerkado, nakita ko ang isang hanay ng beer na nakaladlad sa dulo ng isang pasilyo. Sa bawat pagdaan ko sa hanay ng beer na nakaladlad, nakakaramdam ako ng galit. Gusto kong gibain ang hanay ng nakaladlad na beer hanggang sa wala na ditong matira. Nagmamadali akong lumabas ng tindahan bago sumabog ang galit ko sa hindi mapigilang poot.

Ibinahagi ko ang kuwento sa aming tagapayo sa pamilya. Nag-alok siya na dalhin ako sa lugar ng pagbaril kung saan magagamit ko ang kanyang riple para itutok, barilin, at ubusin ang napakaraming walang laman na lata ng mga beer na kailangan kong barilin para ligtas na mailabas ko ang matinding galit na kumokontrol sa akin.

Pag-ibig na nakapagpapagaling

Subalit ang Diyos sa Kanyang walang katapusang karunungan ay may iba pang malumanay na plano para sa akin. Nagpahinga ako ng isang linggo sa trabaho at dumalo sa isang espirituwal na pagbabalik. Sa ikalawang araw ng pagbabalik, nakilahok ako sa isang panloob na pagpapagaling sa pamamagitan ng pagninilay kung saan inilarawan ko si Hesus, ang aking anak, at ako sa isang magandang hardin na napapalibutan ng mga makukulay na bulaklak, masaganang berdeng damo, at magagandang puno na puno ng mahinang huni ng asul na mga ibon. Ito ay mapayapa at tahimik. Tuwang-tuwa ako na nasa piling ni Hesus at nayakap ang aking pinakamamahal na anak. Si Jesus, ang aking anak, at ako ay maluwag na naglalakad na magkahawak-kamay, tahimik na naramdaman ang isang napakalaking pagmamahal na dumadaloy sa pagitan namin.

Pagkatapos ng pagmumuni-muni, nakaramdam ako ng matinding kapayapaan. Hanggang sa pag-uwi ko mula sa pagbabalik ay saka ko napagtanto na nalusaw na ang aking galit at poot. Pinagaling ako ni Jesus sa aking hindi mapigil na galit at pinalitan ito ng pagbubuhos ng Kanyang biyaya. Sa halip na galit, tanging pagmamahal ang naramdaman ko sa aking pinakamamahal na anak. Nagpapasalamat ako sa pagmamahal, kagalakan, at kaligayahang ibinigay sa akin ng aking anak sa kanyang napakaikling buhay. Ang mabigat kong pasanin ay gumagaan na.

Kapag ang kalunos-lunos na kamatayan ay dumarating sa isang pamilya, ang bawat miyembro ay maaaring madaig ng kalungkutan. Ang pagpoproseso ng pagkawala ay mahirap, na kinakailangan natin na maglakad sa madilim na lambak. Ngunit ang pag-ibig ng Diyos at ang Kanyang kamangha-manghang biyaya ay maaaring magbigay ng mga sikat ng araw at pag-asa pabalik sa ating buhay. Ang kalungkutan, na puspos ng pag-ibig ng Diyos ay binabago tayo mula sa loob palabas, na unti-unting nagiging mga taong may pagmamahal at pagkahabag.

Walang maliw na Pag-asa

Sa maraming taon ng pagharap sa mga epekto ng adiksyon at kabaliwan na dulot nito, kasama ng pagdadalamhati sa pagkamatay ng aking anak, kumapit ako kay Jesucristo, ang aking saligan, at ang aking kaligtasan.

Ang aming pagsasama ay lubhang nagdusa pagkatapos ng pagkamatay ng aming anak. Ngunit dahil sa biyaya ng Diyos at sa aming kagustuhang humingi ng tulong, patuloy kami, sa maliliit na hakbang sa bawat araw, sa pagmamahal at pagtanggap sa isa’t isa. Nangangailangan ito ng araw-araw na pagsuko, pagtitiwala, pagtanggap, panalangin at pagkapit sa pag-asa na mayroon tayo kay Hesukristo, ating Tagapagligtas, at ating Panginoon.

Bawat isa sa atin ay may kanya kanyang istorya para ikwento. Kadalasan ito ay isang kuwento ng dalamhati, hamon, at kalungkutan, na may halong saya, at pag-asa. Lahat tayo ay hinahanap ang Diyos, aminin man natin ito o hindi. Gaya ng sinabi ni San Agustin: “Ginawa Mo kami para sa Iyong Sarili, O Panginoon, at ang aming puso ay hindi mapakali hanggang sa ito ay mapanatag sa iyo.”

Sa paghahanap natin sa Diyos marami sa atin ang lumihis at napatungo sa madilim at malulungkot na mga lugar. Ang ilan sa atin ay umiwas sa mga paglihis at naghanap ng mas malalim na kaugnayan kay Jesus. Ngunit anuman ang iyong pinagdadaanan sa kasalukuyan ng iyong buhay, may pag-asa at paggaling. Sa bawat sandali ay hinahanap tayo ng Diyos. Ang kailangan lang nating gawin ay iabot ang ating kamay at hayaan Siyang kunin ito at pamunuan tayo.

“Kapag ikaw ay dumaan sa mga tubig, ako ay kasama mo; sa mga ilog, hindi ka matatangay. Kapag lumakad ka sa apoy, hindi ka masusunog, ni lalamunin man ng apoy. Ako, ang Panginoon, ang iyong Diyos, ang Banal ng Israel, ang iyong tagapagligtas.” Isaias 43:2-3

Naghahanap ka ba ng higit pa sa iyong buhay? Hawakan ang susi na ito upang maisiwalat ang misteryo.

Tuwing Sabado Santo, bilang paghahanda sa Pasko ng Pagkabuhay, ipinagdiriwang ng aming pamilya ang isang Kristiyanong bersyon ng Nakakamalay na Pagkain .  Kumakain kami ng tupa, matamis na panimpla , mapait na halamang gamot at nagdarasal kami ng ilan sa mga sinaunang panalangin ng mga Hudyo.

Ang ‘Dayenu’ ay isang masiglang awit na nagsasalaysay ng mga kabaitan at awa ng Diyos sa panahon ng Pag-alis, ay isang mahalagang bahagi ng Paskuwa Seder. Ang salitang “Dayenu” ay isang terminong Hebreo na nangangahulugang “sapat na sana para sa amin,” o “sapat na.” Sinusuri ng kanta ang mga pangyayari sa Exodo at ipinahayag, “Kung inilabas tayo ng Diyos sa Ehipto at hindi nagsagawa ng mga paghatol laban sa mga Ehipsiyo, Dayenu! Sapat na sana iyon. Kung nagsagawa Siya ng mga paghatol laban sa kanila, at hindi laban sa kanilang mga diyus-diyosan…Dayenu, at iba pa. Kahit sino sa mga awa ng Diyos ay sapat na. Ngunit ibinigay Niya sa atin ang lahat ng ito!

Tulad ng marami sa atin, ginugol ko ang karamihan sa aking kabataan sa walang katapusang paghahanap para sa isang bagay na sapat o kasiya-siya. Palaging naroon ang hindi mapawing pananabik—isang pakiramdam na may ‘iba pa’ doon, ngunit hindi ko lubos maisip kung ano, saan, o sino iyon. Hinabol ko ang karaniwang pangarap ng mga Amerikano na magagandang marka, mga kapana-panabik na pagkakataon, tunay na pag-ibig, at isang kasiya-siyang karera. Ngunit ang lahat ng ito ay nag-iwan sa akin ng pakiramdam na walang natupad.

Nang Matagpuan Ko Siya

Naalala ko noong sa wakas ay nakita ko na ang hinahanap ko. Ako ay 22 taong gulang at nakilala ko ang mga tunay na Kristiyano na aktibong naghahangad na sumunod kay Jesus. Ang kanilang impluwensya ay nakatulong sa akin na mas lubusang yakapin ang aking sariling pananampalatayang Kristiyano, at sa wakas ay nasumpungan ko na ang kapayapaang hinahangad ko. Si Hesus ang Isa na hinahanap ko.

Natagpuan ko Siya habang naglilingkod sa iba, habang sinasamba Siya, naglalakad sa gitna ng Kanyang mga tao, nagbabasa ng Kanyang Salita, at ginagawa ang Kanyang Kalooban.

Napagtanto ko sa unang pagkakataon na ang aking pananampalataya ay higit pa sa isang obligasyon sa Linggo. Napagtanto ko na palagi akong nasa mabuting piling ng isang Diyos na nagmamalasakit sa akin at gustong magmalasakit ako sa iba. Nais kong matuto nang higit pa tungkol sa Mapagmahal na Diyos na ito. Binuksan ko ang maalikabok kong Bibliya. Nagmisyon ako sa Cameroon, Africa. Isang taon akong nanirahan sa pakikiisa sa mga mahihirap sa isang Katoliko Bahay ng Manggagawa .

Ang ‘Kapayapaan ni Kristo na nakahihigit sa lahat ng pang-unawa’ ay pumaligid sa akin at hindi ako pinabayaan. Ako ay nabalot ng Pag-ibig ni Jesus na ang mga tao ay walang pili na lalapit sa akin at magtatanong kung bakit ako mapayapa, at kung minsan ay talagang sinusundan ako.

Si Maria, ang Mahal na Ina ng aking Panginoon, at Tagapagligtas, ay gumabay sa aking bawat hakbang. Ang Rosaryo at pang-araw-araw na Misa ay naging kailangang-kailangan na bahagi ng aking espirituwal na pagkain at kumapit ako kay Maria at kay Hesus na para bang ang aking buhay ay nakasalalay dito.

Gayunpaman, sa isang dako sa susunod na yugto ng aking buhay, nawala sa akin ang pakiramdam ng Dayenu, ang pakiramdam ng kasiyahan at ang malalim na kapayapaan na higit sa lahat ng pang-unawa. Hindi ko masabi nang eksakto kung paano o kailan. Ito ay unti-unti. Kahit papaano, habang namumuhay sa aktibong pagpapalaki ng limang anak at pagbabalik sa trabaho, naipit ako sa kaabalahan ng buhay. Akala ko kailangan kong punan ang bawat sandali ng paggising at maging produktibo. Hindi maganda ang araw na iyon maliban lang kung may nagawa ako, o ilang mga bagay.

Mga Bulsa ng Katahimikan

Ngayong ang aking limang anak ay halos lahat ay malaki na, natutukso pa rin akong lumundag nang buong lakas pabalik sa mundo at punan ang bawat oras ng paggising ng may kasamang mga gawain. Ngunit patuloy na hinihila ng Panginoon ang aking puso na gumugol ng mas maraming oras sa Kanya at sinadyang lumikha ng mga bulsa ng katahimikan sa aking araw upang marinig ko nang malinaw ang Kanyang Tinig.

Upang aktibong bantayan ang aking isip at puso mula sa ingay ng mundo, gumawa ako ng isang kaugaliang pamamaraan na tumutulong sa akin para manatiling nakikipag-ugnayan sa Diyos. Tuwing umaga, ang unang bagay na ginagawa ko (pagkatapos asikasuhin ang mga mahahalagang bagay tulad ng kape at tignan ang mga bata sa pagpasok sa paaralan) ay magdadasal na ako ng pang-araw-araw na pagbabasa ng Misa, mag-Rosaryo, at dumalo sa araw-araw na Misa,  Bibliya. Rosaryo. Eukaristiya. Ang mga gawaing iyon ang nagdudulot sa akin ng kapayapaan at nakapagtutuon sa akin kung paano gugulin ang natitirang bahagi ng aking araw. Minsan may ilang tao, isyu, at iba’t ibang gawain ang pumapasok sa isip habang nagdarasal, at sinisiguro ko na (sa huling bahagi ng araw) na makausap o ipagdasal ang taong iyon, ipagdasal ang alalahanin na iyon, o tapusin ang mga gawaing iyon. Nakikinig lang ako sa Diyos, at kumikilos ako ayon sa pinaniniwalaan kong hinihiling Niya sa akin sa araw na iyon.

Hindi lahat ng araw ay pareho. Ang ilang mga araw ay mas puno kaysa sa ibang mga araw. Hindi ako palaging tumutugon nang mabilis sa abot ng kaya ko o nagmamahal ng husto na siyang dapat. Ngunit iniaalay ko sa Panginoon ang lahat ng aking mga panalangin, gawa, kagalakan, at pagdurusa sa simula ng bawat araw. Pinatatawad ko ang iba sa kanilang mga paglabag, at nagsisisi ako sa anumang pagkukulang ko sa katapusan ng bawat araw.

Ang aking layunin ay malaman sa kaibuturan ng aking puso na ako ay naging isang mabuti at tapat na lingkod at ang aking Panginoon ay nalulugod sa akin. Kapag nadarama ko ang kasiyahan ng Panginoon, nasusumpungan ko ang malalim at walang hanggang kapayapaan.

At ang Dayenu… ay sapat na!