Kapag dumarating ang mga problema, gaano kabilis nating iniisip na walang nakakaintindi sa ating pinagdadaanan?

Sa halos lahat ng simbahan, may nakikita tayong krusipiho na nakasabit sa itaas ng altar. Ang larawang ito ng ating Tagapagligtas ay hindi nagpapakilala sa Kanya na pinutungan ng mga hiyas na nakaupo sa isang trono, ni bumaba sa isang ulap na dala ng mga anghel, kundi bilang isang tao, sinugatan, tinanggalan ng pangunahing dignidad ng tao, at nagtiis sa pinakanakahihiya at pinakamasakit na anyo ng pagpatay. Nakikita natin ang taong nagmahal at nawalan, nasaktan at pinagtaksilan. Nakikita natin ang isang taong katulad natin.

At gayon pa man, sa harap ng ebidensyang ito, kapag tayo mismo ang nagdurusa, gaano tayo kabilis managhoy na walang nakakaunawa sa atin, walang nakakaalam kung ano ang ating pinagdadaanan? Gumagawa tayo ng mabilis na mga pagpapalagay at lumulubog sa isang lugar ng paghihiwalay at nakagapos ang windang na puso sa kalungkutan.

Isang Pagbabago ng Daan

Mga ilang taon na ang nakalilipas nabago ang buhay ko ng walang hanggan. Ako ay palaging isang malusog na bata, isang mananayaw na balete na may mga pangarap na nasimulan ko na napagtanto ko ng ako ay mag-12. Palagian akong nag-aaral sa Lingguhang eskuwela at nadama kong naaakit ako sa Diyos ngunit wala akong ginawa tungkol dito, kaya nagpatuloy ako sa pagsasaya sa aking buhay, sa aking oras na kasama ang mga kaibigan, at sa pagsasayaw ng mga pangunahing papel sa mga nangungunang paaralan ng balete. Kontento na ako sa buhay ko. Alam kong nandiyan ang Diyos, ngunit sa dako roon. Nagtitiwala ako sa Kanya, ngunit hindi ko Siya masyadong iniisip.

Gayunpaman sa ikawalong baitang, sa kasagsagan ng aking kabataang karera sa pagsasayaw, ang aking kalusugan ay nagsimulang bumagsak, at makalipas ang apat na taon ay hindi pa rin ako gumagaling. Nagsimula ang lahat isang linggo pa lamang pagkatapos kong magtanghal sa isang balete sa Metropolitan Opera House, isang araw pagkatapos kong matanggap ang sakramento ng Kumpirmasyon, at dalawang linggo bago ako dumalo sa isang tag-araw na masidhi na pangalawang pinakaprestihiyosong paaralan sa pagsasayaw sa Amerika. Ang isang masamang pagkapuwersa ng aking litid sa aking paa ay nagpalubha ng isang hindi pa natutuklasang bali sa buto ng aking bukung-bukong na ngayon ay nangangailangan ng operasyon. Pagkatapos ay nagkaroon ako ng apendisitis, na nangangailangan ng isa pang operasyon. Ang dalawang sunod-sunod na operasyon ay nagdulot ng matinding pinsala sa aking neurolohiya o may kinalaman sa sistema ng nerbiyos at panglabang mga sistema at siyang nagpapahina sa akin hanggang sa punto na walang doktor ang maaaring makagamot o kahit na ganap na makaunawa ng aking sitwasyon. Habang patuloy kong itinutulak ang aking katawan para ipagpatuloy ang balete, sumuko ang aking katawan at nabali ang aking gulugod, na nagtapos sa aking karera sa balete.

Sa kabuuan ng taon bago ang aking Kumpirmasyon, naranasan ko si Hesus sa mga paraang hindi ko pa nararanasan noon. Nakita ko ang Kanyang pagmamahal at awa na pinalinaw sa pamamagitan ng pag-aaral ng mga Ebanghelyo at pagtalakay sa Kanyang ministeryo. Nagsimula akong magsimba tuwing Linggo at naranasan ang kapangyarihan ng Eukaristiya. Bago ang mga klase sa kumpirmasyon kasama ang aking kura paroko, walang sinuman ang nagturo sa akin nang malinaw tungkol sa pag-ibig ni Jesus sa akin. Ang kanyang pagtuturo ay nagpalinaw sa aking lumalagong pagkaunawa sa kung sino talaga ang Diyos. Si Jesus, na noon pa man ay kilala ko na bilang aking Tagapagligtas, ngayon ay ang aking pinakamamahal na kaibigan at naging aking pinakadakilang pag-ibig. Hindi lang siya isang estatwa na nakasabit sa simbahan, isang karakter sa mga kuwento; Siya ay totoo, at Siya ang sagisag ng Katotohanan, Katotohanan na hindi ko alam na hinahanap ko. Sa taong iyon ng pag-aaral, nagpasya akong ganap na mamuhay para kay Jesus. Wala akong ibang hinangad kundi ang maging higit na katulad Niya.

Magmula ng ako ay mapinsala, ang aking kalusugan ay nagpabago-bago pabuti at pasama at inialis ako nito sa landas na inaasahan kong tatahakin magpakailanman, nahirapan akong manatiling umaasa. Nawalan ako ng balete at kahit na ilang mga kaibigan. Halos hindi na ako makaalis sa kama para pumasok sa paaralan, at kapag nakarating na ako, hindi ko na kaya ang manatili ng buong araw. Ang buhay na dati kong kilala ay gumuho at kailangan kong maunawaan kung bakit. Bakit kailangan kong magdusa ng husto at mawalan ng labis? May nagawa ba akong mali? Ito ba ay hahantong sa isang magandang bagay? Sa tuwing nagsisimula akong gumaling, may bagong isyu sa kalusugan na lumilitaw at muling nagpapatumba sa akin. Ngunit kahit sa mga pinakamababa kong punto, palagi akong hinihila ni Jesus pabalik upang tumayo sa aking mga paa, at pabalik sa Kanya.

Paghahanap ng Layunin

Natutunan kong ialay ang aking pagdurusa sa Diyos para sa kapakanan ng iba at nakita kong binago nito ang kanilang buhay para maging mas mabuti. Habang nawawala ang mga bagay, nagkaroon ng puwang para sa mas magagandang pagkakataon. Halimbawa, ang hindi ko magawang sumayaw ng balete ay nagbigay sa akin ng puwang upang kunan ng larawan ang mga mananayaw sa eskuwelahan ng aking balete at ipakita ang kanilang talento. Sa wakas ako ay nagkaroon ng bakanteng oras upang dumalo sa mga laro ng putbol ng aking kapatid at nagsimulang kumuha ng mga larawan niya sa aksyon. Di-nagtagal, nakuhanan ko ng litrato ang buong koponan, kabilang ang mga batang lalaki na walang sinumang lumabas para panoorin silang maglaro, lalo na ang pagkuha ng kanilang mga kasanayan sa isang larawan. Kapag halos hindi na ako makalakad, umuupo ako at gumagawa ng mga rosaryo para ibigay sa iba. Nang magsimulang sumama ang aking pangangatawan, gumaan ang puso ko dahil binigyan ako ng pagkakataon na mabuhay ng hindi lang para sa sarili ko, kundi mamuhay para sa Diyos at makita ang Kanyang pagmamahal at habag na gumagana sa iba at sa sarili kong puso.

Nakikinig kay Hesus

Ngunit hindi laging madali para sa akin na makahanap ng mabuti sa pagdurusa. Madalas kong makita ang aking sarili na nagnanais na mawala ang sakit, na nagnanais na mamuhay ako ng normal na walang pisikal na paghihirap. Ngunit isang gabi noong Marso ay nakatanggap ako ng malinaw na pananaw sa aking walang hanggang mga tanong. Ako ay nasa pagsamba noon, nakaupo sa matigas na kahoy ng bangko ng simbahan, nakatingin sa krus na may malabong liwanag ng kandila at sa kauna-unahang pagkakataon ay hindi lang ako nakatingin sa krus—talagang nakikita ko ito.

Nanakit ang buong katawan ko. Ang aking mga pulso at bukung-bukong ay pumipintig dahil sa sobrang sakit, ang aking likod ay masakit dahil sa pinakahuling pinsala, ang aking ulo ay nanlalambot dahil sa isang talamak na sakit sa ulo, at madalas, isang matinding sakit ang tumusok sa aking mga tadyang at ako ay natumba sa lupa. Sa harap ko, si Jesus ay nakabitin sa krus na may mga pako sa Kanyang mga pulso at mga bukong-bukong, mga sugat mula sa mga latigo na tumatagos sa Kanyang likod, isang korona ng mga tinik na masakit na itinusok sa Kanyang ulo, at isang sugat sa pagitan ng Kanyang mga tadyang kung saan ang sibat ay tumusok sa Kanyang tagiliran–isang sibat. na sinadya upang matiyak na Siya ay patay na. Malakas na sumagi sa isip ko, na muntik na akong matumba sa upuan. Bawat sakit na naramdaman ko, kahit ang pinakamaliit na pagdurusa, naramdaman din ng aking Tagapagligtas. Ang sakit ng likod ko at sakit ng ulo, maging ang pananalig ko na walang ibang makakaintindi, naiintindihan Niya ang lahat dahil naranasan din Niya ito, at patuloy na tinitiis kasama natin.

Ang pagdurusa ay hindi isang parusa, ngunit isang kaloob na magagamit natin para mas mapalapit sa Diyos at hubugin ang ating pagkatao. Bagama’t sa pisikal ay marami ang nawala sa akin, natamo ko ito sa espiritwal. Kapag nawala na ang lahat ng iniisip nating napakahalaga, doon natin makikita kung ano talaga ang mahalaga. Nang gabing iyon sa pagsamba habang tinitingnan ko ang mga sugat ni Jesus na katulad ng sa akin, napagtanto ko na kung tiniis Niya ang lahat para sa akin, kaya kong tiisin ang lahat para sa Kanya. Kung gusto nating maging higit na katulad ni Hesus, kailangan nating lakbayin ang parehong paglalakbay na ginawa Niya, Krus at lahat. Ngunit hinding-hindi Niya tayo pababayaan na lumakad nang mag-isa. Kailangan lang nating tumingin sa Krus at alalahanin na nariyan Siya sa tabi natin sa lahat ng ito.

Naisip mo na ba kung bakit nangyayari ang masasamang bagay sa buhay? Ang dahilan ay maaaring mabigla sa iyo

Kadalasan, kapag napapaharap tayo sa matinding pagsubok at pagdurusa, natutukso tayong sisihin ang Diyos: “Bakit ginagawa ito ng Diyos sa akin,” o “Bakit hindi agad ako tinutulungan ng isang mapagmahal na Diyos?” Sa proseso, madali nating nakakalimutan na sinasabi sa atin ng Bibliya na mayroon ding mahiwagang masamang Puwersa na kumikilos sa ating mundo na ang tanging layunin ay “magnakaw at pumatay at manira” (Juan 10:10). Tinawag ni Hesus ang masamang kapangyarihang ito na Diyablo at inilarawan siya bilang “isang mamamatay-tao mula pa sa simula… isang sinungaling, at ang ama ng kasinungalingan” (Juan 8:44).

“Ginawa ito ng isang kaaway” (Mateo 13:28). Partikular na itinuro sa atin ni Hesus na hindi natin dapat sisihin ang Kanyang/ating “Abba” sa ating mga pagdurusa! Sa Kanyang matalinong talinghaga, nang tanungin ng mga tagapaglingkod ang tungkol sa paglitaw ng mga panirang-damo sa gitna ng mabubuting trigo na ibinigay sa kanila upang ihasik, ang Guro ay sumagot ng tiyak, “Ilang kaaway ang gumawa nito, hindi ako.”

Piliin ang Iyong Tagumpay

Ang Diyos ay hindi isang sumpungin, malupit, o walang malasakit na diyos na nagiging sanhi ng mga kanser at pagkasira ng mag-asawa at mga tsunami para gawing salot sa Kanyang minamahal na mga anak! Ang dahilan ay nakasalalay sa mahiwagang espirituwal na labanan na nagaganap sa pagitan ng mga puwersa ng Mabuti at ng mga puwersa ng Kasamaan na kinasasangkutan ng bawat tao! Ang mahalagang regalo ng malayang pagpapasya, na ibinigay sa atin ng Lumikha, ay nagpapahintulot sa bawat isa sa atin na “piliin ang buhay o piliin ang kamatayan” (Deuteronomio 30:15-20), na manatiling maligaya sa panig ng Mabuti o tumawid Sa panig ng kalaban.

At ang pagpili na ito ay ginagawa hindi lamang ng mga indibidwal, kundi ng mga sistema rin. Bilang karagdagan sa indibidwal na kasalanan, mayroong sistematikong kasalanan—mahusay na organisadong mapang-api na mga sistema at institusyon na nagpapatuloy sa kawalan ng hustisya sa lipunan at pag-uusig sa relihiyon. Sinasabi sa atin ng Bibliya na nagtagumpay si Jesus laban sa lahat ng Puwersa ng Kasamaan, at na sa “bagong langit at bagong lupa” (Apocalipsis 21, 22) anumang bagay na tumalikod sa nilalang mula sa orihinal na layunin nito ay mawawasak alang-alang sa bagong nilikha, na tutuparin ang panalangin ng Panginoon: ‘Dumating Nawa ang Iyong Kaharian’.

Sa kanyang 1986 Liham para sa mga obispo tungkol sa banal na espiritu, ipinaliwanag ni San Juan Paul II ang kosmikong espirituwal na pakikidigma na ito nang ipaliwanag niya kung paano pinahintulutan ng kasalanan nina Adan at Eva ang “maling henyo ng hinala” sa mundo. Ang angkop na pariralang ito ay nagpapahayag nang wasto na ang Kaaway ay isang henyo (bilang isang nagkasalang anghel, ang kanyang katalinuhan ay higit kaysa sa atin), ngunit isang masamang henyo (ginagamit niya ang kanyang katalinuhan para sa masasamang layunin sa halip na para sa kabutihan), at ang kanyang (matagumpay) na diskarte ay upang maghasik ng hinala sa isipan ng mga nilalang ng Diyos (tayo!) laban sa Diyos mismong Lumikha! Ang tunay na Kaaway ay walang ligtas sa parusa:

“Sapagkat sa kabila ng lahat ng patotoo ng sangnilikha, ang espiritu ng kadiliman ay may kakayahang ipakita ang Diyos bilang isang kaaway ng Kanyang sariling nilalang, at sa unang bahagi bilang isang kaaway ng tao. Sa ganitong paraan, naihasik ni Satanas sa kaluluwa ng tao ang binhi ng pagsalungat sa Isa, na mula sa simula ay ituturing na kaaway ng tao—at hindi bilang Ama. Ang pagsusuring ito ng kasalanan ay nagpapahiwatig na sa buong kasaysayan ng sangkatauhan ay magkakaroon ng patuloy na panggigipit sa tao na tanggihan ang Diyos, hanggang sa punto ng pagkapoot sa Kanya. Ang tao ay may hilig na makita sa Diyos ang isang limitasyon ng kanyang sarili, at hindi ang pinagmulan ng kanyang sariling kalayaan at kapunuan ng kabutihan” (Dominum et vivificantem, n.38).

Dahilan ng Hinala

Hindi ba ito pinatutunayan ng ating sariling mga personal na karanasan? Sa buong kasaysayan, isang patuloy na panggigipit ang ipinagpipilitan sa sangkatauhan na maghinala sa Diyos! At dahil dito, ipinaliwanag ni San Juan Paul II, “mayroong sakit sa kaibuturan ng Diyos ang hindi mailarawan ng isip at hindi maipahayag. Ang hindi maisip at hindi maipaliwanag na ‘sakit’ ng ama ay magdadala, higit sa lahat, ng kahanga-hangang pamamalakad ng tumutubos na pag-ibig mula kay Hesu-Kristo, upang ang pag-ibig ay maihayag ang sarili sa kasaysayan ng tao bilang mas malakas kaysa sa kasalanan” (Dominum et vivificantem, n.39).

Noong ako ay Kura Paroko sa Simbahan ng Holy Family, Mumbai, nagulat ako nang malaman kong inaasahan akong i-seguro ang aking simbahan laban sa Diyos! Ang kontrata ng seguro na kinailangan kong baguhin, ay naglalaman ng linyang ito: “Kami ay nagsisiguro sa gusaling ito laban sa mga baha, sunog, lindol at gayong mga gawa ng Diyos!” Nagprotesta ako sa ahente na ang aking Diyos, ang Diyos na ipinahayag ni Hesu-Kristo, ay hindi kailanman masisisi sa mga natural na kalamidad, ngunit sa halip ay isang Diyos ng higit na pagmamahal. (Sa huli ay pinirmahan ko ang kontrata, ngunit pagkatapos lamang na burahin ang mga nakakasakit na salita).

Naging aral sa akin ang insidente kung paanong ang isang “maling hinala sa Diyos” ay naging napakasama sa mga kaugalian at tradisyon ng tao anupat ang isang mabuting Diyos ay kinakatawan bilang isang masungit at malupit na diyos! Sa halip na kilalanin na ang sanhi ng paghihirap at pagdurusa na sumasalot sa ating mundo ay ang pagtanggi ng tao na maging isang masunuring tagapangasiwa ng nilikha ng Diyos (tingnan ang Genesis 1:28) ang sekular (at madalas maging ang relihiyoso) na mundo ay mas pinipiling gawin ang Diyos na hantungan ng sisi para sa lahat ng sala!

Gayunpaman, hindi natin masisisi ang Diyos sa ating mga karamdamang pantao bunga ng pag-init ng mundo, terorismo, digmaan, kahirapan, hindi pagpapatawad, mga nakakahawang sakit, atbp. Sa kabaligtaran, mula sa misteryo ng kakila-kilabot na pagkakapako at muling pagkabuhay ng Kanyang sariling Anak, dapat nating pagtibayin na ang Diyos ay palaging ninanais ang ating kabutihan, at kung “saan man managana ang kasamaan, ang Kanyang biyaya ay sumasagana” (Roma 5:20).

Mayroong isang espirituwal na labanan na hindi mahahalata sa pagitan ng mga puwersa ng Mabuti at ng mga puwersa ng Kasamaan. Kahit na sa 2023, kailangang ipaalala sa sangkatauhan na, sa kabila ng lahat ng pag-unlad nito sa teknolohiya at mga nakamit na pang-agham, ang espirituwal na labanan na ito ay nagpapatuloy, at kinasasangkutan ng bawat tao!

“Sapagka’t hindi tayo nakikipagtalo laban sa laman at dugo, kundi laban sa mga pamunuan, laban sa mga kapangyarihan, laban sa mga pinuno ng sanglibutan ng kasalukuyang kadilimang ito, laban sa mga espirituwal na hukbo ng kasamaan sa mga dakong makalangit” (Efeso 6:12).

Kaya pakiusap, ilagay natin ang sisi kung saan ito nararapat at huwag na huwag sisihin si Jesus at ang Diyos, ang ating Ama!

Sa ika-anim ng Agosto, ng taóng 1945 noong Ikalawang Digmaang Pandaigdig, isang bombang atomiko ay ihinulog sa bayan ng Hiroshima, Hapon.  Mahigit-kumulang na 140,000 mga tao ang nangamatay o napinsala.  Sa bingit ng pagkagunaw, walong mga Hesuwitang misyonero na nasa kanilang kumbento ay nakaligtas.

Wala sa kanila ang nagtamo ng pagkawalan ng pandinig mula sa pagsabog.  Ang kanilang simbahan, Our Lady of the Assumption, ay nagdanas ng pagkabasag ng mga pinalamutiang salaming bintana ngunit hindi nabuwag; ito’y isa sa mga iilang gusali lamang na nanatiling nakatayo sa bingit ng malawak na kapinsalaan.

Bukod sa pagiging ligtas ng mga pari sa pang-unang pagsabog—sila ay hindi nagtamo ng di-kanaisnais na mga lahid mula sa mapanakit na pagbabanaag o radyasyon.  Ang mga manggagamot na umaruga sa kanila nang matapos ang pagsabog ay nagbabala na ang paglalason ng radyasyon na sila’y nahantad na ay maaaring magsanhi ng mga sugat, sakit at kahit pati kamatayan.  Ngunit mahigit-kumulang na 200 mga medikong eksamen sa mga nagdaang taon ay nagpakita ng walang masamang lahid, na ikinamamangha ng mga manggagamot na nanghula ng mga mapanganib na kahihinatnan.

Si Padre Schiffer, na tatlumpung gulang pa lamang nang naihulog ang bomba sa Hiroshima, ay nagsaad ng kanyang salaysay pagkalipas ng tatlumpu’t-isang taon, sa isang Pambansang Kapulungang Yukaristiko sa Philadelphia noong taóng 1976.  Sa tagpong ito, lahat ng walong kasapi ng Hesuwitang komunidad ay nanatiling buhay sa panahon ng bombahan.  Sa harap ng nagtipong deboto, ginunita niya ang tungkol sa pagdiriwang ng Misa sa simula ng umaga, at habang nakaupo sa loob ng silid-kainan ng kumbento.  Kahihiwa pa lamang niya at kasasandok ng kutsara sa kahel nang mayroong makináng na busilak ng liwanag.  Sa simula, inakala niyang ito’y isang pagsabog sa karatig na dalampasigan.  At tuluyan niyang inilarawan ang karanasan: “Nang biglaan, isang nakalalagim na pagsabog ang pumuno sa hangin na may tila isang sambulat ng pagtama ng kulog.  Isang hindi makitang lakas ang bumuhat sa akin mula sa upuan, ihinandusay ako sa hangin, ipinagpag ako, ihinampas ako, ipinaikot ako nang paulit-ulit tila isang dahon sa isang ihip ng panlaglagang hangin.”

Ang sumunod na kanyang nagunita ay binuksan niya ang kanyang mga mata at nakita niya and sarili sa lupa.  Tumingin siya sa paligid, at nakitang walang nalabi sa anumang dako: ang estasyon ng tren at mga gusali sa lahat ng dako ay nawala.

Sila’y hindi lamang lahat na naligtas na may (sa kasukdulan) maituturing na hindi lubhang mga sugat, ngunit lahat sila’y nabuhay nang malusog sa paglipas ng yaong sinumpang araw na walang sakit na may kinalaman sa radyasyon, walang pangungulang ng pandinig, o iba pang mga mahahalatang kakulangan o karamdaman.  Nang sila’y natanong kung bakit sila’y nasagip ayon sa kanilang paniwala, sa kabila ng mga napakaraming namatay mula sa pagsabog o mula sa nanatiling radyasyon, si Padre Schiffer ay nagsalita para sa kanya at para sa kanyang mga kasama: “Kami’y naniniwala na kami’y naligtas dahil isinabubuhay na namin ang pabilin ng Fatima.  Isinabubuhay namin at idinarasal ang Rosaryo bawa’t araw sa loob ng yaong tahanan.”

Hindi pinapahayo ng Diyos ang sinuman na walang dala—maliban sa mga puspos ng kanilang sarili

Minsan ay nadinig ko ang isang guro ng Taekwondo na magalang na itinutuwid ang isang kabataang lalaki na nagnanais na maging kanyang mag-aaral ng sining sa pagtatanggol “Kung gusto mong matuto ng sining sa pagtatanggol  mula sa akin,” sabi niya, “kailangan mo munang ibubo ang tsaang nasa iyong tasa, at pagkatapos ay ibalik ang basyong tasa.”  Para sa akin ang kahulugan ng guro ay malinaw at maigsi: Hindi Niya nais ang isang mapagmataas na estudyante. Ang isang tasang puno ng tsaa ay walang puwang para sa higit pa; kahit gaano pa kahusay ang isubok mong idagdag, ito ay aapaw sa tasa. Gayundin, walang mag-aaral ang maaaring matuto mula sa kahit na sino mang pinakamahusay na mga guro kung siya ay puno na ng kanyang sarili. Habang sinusundan ng aking mga mata ang binatang galit na papalayo, sinabi ko sa aking sarili na hinding-hindi ako mahuhulog sa bitag na iyon ng pagmamataas. Subalit lang taon ang lumipas, natagpuan ko ang aking sariling naghahatid ng tasang puno ng tsaang mapait sa Diyos—ang aking Guro.

Puno Hanggang Umapaw

Naatasan akong magturo ng relihiyon mula sa bago mag kindergarden hanggang sa ikalawang baitang na mga mag-aaral sa isang maliit na paaralang Katoliko sa Texas.  Natanggap ko ang atas na iyon mula sa aking relihiyosong superyor nang may kapaitan at panghihina ng loob. Para sa akin, ang dahilan ay madaling mauunawaan: Natapos ko ang aking titulo sa Mestro ng Teyolohiya, dahil gusto kong maging isang guro ng Banal na Kasulatan sa kolehiyo, at sa kalaunan, isang hinahangad na tagapagsalita sa publiko. Ang atas na ito ay malinaw na hindi tumugma sa aking inaasahan at humingi ng napakaliit sa akin sa halip na inakala kong kaya kong maibigay. Luhaan akong dumapa sa sahig ng kapilya ng kumbento at humimlay doon nang matagal.  Paano ko mahihikayat ang aking sariling turuan ang isang langkay ng maliliit na bata?  Paano ko mapapakinabangan ang paghahanapbuhay kapiling ang mga bata?  Sa katunayan, ang aking tasa ay umaapaw sa tsaa.  Ngunit kahit sa aking pagmamataas, hindi ko makayanang lumayo sa aking Guro.  Ang tanging paraan para makatakas ay humingi ng tulong sa Kanya.

Nakita ako nang lubusan ng Guro at handa akong tulungan na saidin ang aking tasa para mapuno Niya ito ng mas malinamnam na tsaa.  Sa kabalintunayan, pinili niyang gamitin ang mismo mga bata na iniatang sa akin upang turuan akong magpakumbaba at alisin ang aking tasa ng pagmamataas.  Sa aking pagkamangha, nagsimulang matanto ko na ang mga bata ay

umuusbong na maliliit na teologo.  Sa tuwituwina, ang kanilang mga tanong at puna ay nagbigay sa akin ng higit na pang-unawa at mga pananaw sa tunay na katangian ng Diyos. 

Ang tanong ng apat na taong gulang na si Andrew ay nagdulot ng nakakagulat na kinalabsan: “Paanong nasa loob ko ang Diyos?” tanong niya.  Habang isinasaayos ko ang aking kaisipan at ihinahanda ang isang masulong na teolohikong sagot, ang batang si Lucy ay walang pag-aatubiling sumagot, “Ang Diyos ay parang hangin. Siya ay nasa lahat ng dako.” Pagkatapos ay huminga siya ng malalim para ipakita kung gaano kasintulad ng hangin ang Diyos sa loob niya.

Sinanay Ng Tunay na Guro

Hindi lamang ginamit ng Diyos ang mga bata upang tulungan akong basyuhin ang aking tasa, kundi upang turuan din ako ng ‘martial arts’ para sa aking espirituwal na mga laban. Habang pinanunuod ang maikling video tungkol sa Pariseo at maniningil ng buwis, napaluha ang batang si Mateo. Nang tanungin ko, mapagpakumbabang inamin niya, “Ipinagmalaki ko noong isang araw na ibinahagi ko ang aking sorbetes sa aking kaibigan.” Ang kanyang mga salita ay nagpaalala sa akin na manatiling nakabantay laban sa kasalanan ng pagmamataas. Sa pagtatapos ng taon, nalaman ko na samantalang inubos ko ang laman ng aking tasa, pinupuno ito ng Diyos ng Kanyang sarili, sa halip. Maging ang mga bata ay sinabihan ako. Isang araw, palihim na nagtanong si Austin, “Ate, ano ang Bibliya?” Hindi naghihintay ng kasagutan, itinuro niya ako: “Ikaw ang Bibliya,” ang sabi niya. Medyo nabigla ako at nalito ngunit ang maliit na si Nicole ay nagbigay ng paliwanag, “Dahil lahat kayo ay tungkol sa Diyos,” sabi niya. Sa pamamagitan ng mga bata nagbuhos ang Diyos ng bagong tsaa sa aking tasa.

Madami sa atin ang lumalapit sa Diyos upang humiling sa Kanya na turuan tayo kung paano labanan ang ating espirituwal na mga tunggali samantalang hindi napagtatanto na ang ating tasa ay lubhang puno ng pagmamataas para magkaroon ng puwang para sa Kanyang pagtuturo.  Natutunan ko na mas madaling magdala ng isang tasang walang laman at hilingin sa ating panginoon na punan ito ng Kanyang sariling buhay at karunungan.  Hayaan natin ang tunay na guro na sanayin tayo at bigyan tayo ng mga pagsasanay para sa ating paglalakbay sa buhay at para sa mga tunggali na hindi natin maiiwasang labanan. Maaaring sorpresahin niya tayo at gamitin ang maliliit na bata, o ang iba pa na hindi natin gaanong iniisip, upang turuan tayo, ngunit tandaan natin na “Pinili ng Diyos ang mga aba at mga hinahamak ng sanlibutan, yaong mga walang kabuluhan, upang ipawalang saysay ang mga kinikilala ng sanlibutan, nang sa gayon walang sinumang tao ang makakapagmalaki sa harap ng Diyos” (1 Corinto 1:28-29).

Madaming taon na ang nakakalipas, sa konteksto ng aralan ng sampalataya sa mataas na paaralan, isang napakatalinong madre na Benedictine ang nagbigay sa akin ng gabay para sa pag-unawa sa Adbiyento na kailanman ay hindi ko nalimutan. Ang Adbento ay nagpapaalala ng tatlong “pagdating” ni Kristo: ang una ay sa kasaysayan, ang pangalawa ay ngayon, at ang pangatlo sa katapusan ng panahon. Ang pagninilay sa bawat isa nito ay isang kapaki-pakinabang na paghahanda para sa banal na panahon na siyang sinisimulan natin.

Magbalik-tanaw muna tayo. Sinabi ni Fulton Sheen na si Jesus ang tanging tagapagtatag ng relihiyon na ang pagdating ay malinaw na hinulaan. At sa katunayan, makikita natin sa buong Lumang Tipan ang mga palatandaan at pag-asam ng pagdating ng Mesiyas. Gaano kadalas ginagamit ng mga may-akda ng Bagong Tipan ang wika ng katuparan at iginiit na ang mga pangyayari sa paligid ni Jesus ay naganap “kata tas graphas” (ayon sa Banal na Kasulatan). Pinahahalagahan nila si Jesus, ang natatanging taong ito na nagmula sa lumipas na dalawang libong taon, na ang siyang lubos na nagpahayag sa lahat ng mga saligan ng Israel. Ang Kanyang pagbangon mula sa kamatayan ay nagpakita na Siya ang Bagong Templo, ang Bagong Tipan, ang tiyak na propeta, ang Batas o Torah sa katauhan. Higit pa dito, naunawaan nila na dinala ni Jesus ang kalahatan ng kasaysayan, sa isang tunay na diwa, sa kasukdulan nito. Ang mapagpasyang pagbabago ng kasaysayan ng tao, samakatuwid, ay hindi ang paglitaw ng pagiging makabago, hindi ang mga pag-aalsa ng ikalabing walong siglo, kundi ang pagkamatay at muling pagkabuhay ni Jesus, ang Mesiyas ng Israel. Kung pagbabalingin natin si Hesus bilang isang gawa-gawa o maalamat na kaanyuan o ipakahulugan natin Siya bilang isang relihiyosong guro na nagbibigay-sigla, makakaligtaan natin ang napakahalagang katotohanang ito. Bawat isa sa mga may-akda ng Bagong Tipan ay sumasaksi sa katotohanang may nangyaring may kaugnayan kay Jesus, sa katunayan ay isang bagay na napakamadula na dapat maunawaan na ang lahat ng panahon ay nagpapatirapa sa harap Niya o sa likod Niya. Kaya naman, sa panahon ng Adbiyento, lumingon tayo nang may masiglang pagnanais at espirituwal na atensyon sa unang pagdating.

Si Kristo ay dumating sa oras matagal na ang nakalipas ngunit kailangan nating bantayan ang pangalawang dimensyon ng Adbiyento—ibig sabihin ang kanyang pagdating sa atin sa ngayon at ngayon. Maaaring isipin natin ang sikat na pagpipinta ni Jesus na kumakatok sa pinto. Ito ang Kristo na nagpapakita ng kanyang sarili araw-araw naghahanap ng pagpasok sa ating puso at isipan. Sa kanyang unang pagdating nagpakita siya sa konteksto ng Israel. Sa kasalukuyang Adbiyento ito siya ay nagpapakita sa pamamagitan ng mga sakramento ng Simbahan sa pamamagitan ng mabuting pangangaral sa pamamagitan ng pagsaksi ng mga santo sa pamamagitan ng Eukaristiya lalo na at sa pamamagitan ng mga dukha na sumisigaw upang alagaan. Naaalala natin ang kanyang mga salita “Anuman ang gawin ninyo sa pinakamaliit sa aking mga tao gagawin ninyo sa akin.” Ngayon kung paanong marami ang nagtakwil sa kanya noong siya ay dumating sa kasaysayan noong unang panahon gayon din nakakalungkot marami ang tumatanggi sa kanya ngayon. Nakikita ba natin na ang pinakamahalagang desisyon na gagawin natin—mas mahalaga kaysa sa mga desisyon tungkol sa trabaho pamilya kabuhayan atbp—ay kung hahayaan ba natin si Kristo na maging Panginoon ng ating buhay? Sa panahon ng Adbiyento dapat tayong huminto at bigyang pansin. Paano lalapit si Jesus sa atin at paano tiyak tayo ay humaharap sa kanyang pagdating?

At pangwakas, ang Adbento ay nagpapaalala sa tiyak na pagdating ni Kristo sa katapusan ng panahon.  Isa sa mga kakaibang tanda ng Kristiyanismo ay ang paniniwalang may patutunguhan ang oras.  Ito ay hindi lamang “isang mapahamak na bagay pagkatapos ng isa pa,” tulad ng nilalaman sa popular na mapang-uyam na kasabihan, o kaya ng isang walang katapusang pag-ikot-ikot, o ang “walang hanggang pagbabalik sa isang katulad na anyo.”  Sa halip, ang oras ay may patunguhan, sa katuparan nito, kung kailan ang Diyos ang magiging lahat sa lahat.  Kinikilala ng Simbahan ang huling paghantong na ito bilang ang “ikalawang pagdating” ni Jesus, at madalas itong banggitin ng mga Ebanghelyo.  Heto ang isang halimbawa mula sa Ebanghelyo ni Lucas: “Sinabi ni Jesus sa kaniyang mga alagad: ‘Magkakaroon ng mga tanda sa araw, sa buwan, at sa mga bituin, at sa lupa ay masisindak ang mga bansa. . . . Ang mga tao ay mamamatay sa takot sa pag-asam sa kung ano ang dadating sa mundo. . . . At kung magkagayo’y makikita nila ang Anak ng Tao na dumadating sa alapaap na may kapangyarihan at dakilang kaluwalhatian.’”  Ang ipinapahiwatig ng kahanga-hangang wikaing ito ay ang pananalig na, sa pagtatapos ng kapanahunan, ang lumang kaayusan ay magbibigay daan at babaguhin ng Diyos ang dakilang pagbubuo ng mga tularán ng katotohanan. Sa ikalawang pagparito ni Kristo, ang lahat ng mga binhing itinanim sa buong kalikasan at kasaysayan ay magbubunga, lahat ng mga nakatagong mga potensyalidad ng kosmos ay maisasakatuparan, at ang katarungan ng Diyos ay babalot sa lupa gaya ng tubig na tumatakip sa dagat

Ang paniniwala ng Simbahan—at pinamamahalaan nito ang tanang buhay nito—ay nabubuhay tayo sa pagitan ng mga panahon; ibig sabihin, sa pagitan ng kinahantungan ng kasaysayan sa krus at Muling Pagkabuhay at ang tiyak na katuparan ng kasaysayan sa ikalawang pagdating ni Hesus.  Sa isang diwa, ang pakikipagtunggali laban sa kasalanan at kamatayan ay naipanalo, bagamat patuloy pa din ang mga operasyon -pagtatapos ng mga Gawain.  Ang Simbahan ay naninirahan sa gitnang sonang iyon kung saan ang huling yugto ng tunggali ay ipinaglalaban pa din.  Bigyang-pansin, lalo na sa panahon ng Adbento, ang ating pang-araw-araw na Ebanghelyo sa Misa.  Sa palagay ko ay magugulat ka kung gaano kadalas nila tinukoy ang ikalawang Pagdating ni Hesus sa katapusan ng panahon.  Maaari lamang akong mag-alay ng dalawang kilalang halimbawa: “Ipinapahayag namin ang iyong Kamatayan, O Panginoon, at ipinahahayag ang iyong Pagkabuhay na Mag-uli, hanggang sa ikaw ay muling magbalik,” at “Habang hinihintay namin ang pinagpalang pag-asa at ang pagdating ng aming Tagapagligtas, si Jesucristo.”  Ito ang paraan kung paano nagsasalita ang Simbahan sa pagitan ng mga panahon. Bagaman tayo ay nababalot sa lahat ng panig ng kabiguan, sakit, kasalanan, karamdaman, at takot sa kamatayan, nabubuhay tayo sa masayang pag-asa, dahil alam natin na may patutunguhan ang kasaysayan, na ang Diyos ay nanalo sa mapagpasyang labanan at mananalo sa digmaan.

Samakatuwid, nitong Adbiyento, lumingon ka; masdan mo ang paligid; at umasa.  Sa bawat sulyap, makikita mo ang Kristo na dumadating.

Naisip mo na ba kung ano ang kulay ng kaluluwa? Hayaang ibahagi ko kung ano ang ipinasok ng Diyos sa aking isipan habang nagtatalaarawan…

Ako ay mapaniwalain sa Pagsusulat sa Talaarawan.  Naniniwala ako na ang bawat isa ay kayang magsulat.  Kung marunong kang mag-isip at magsalita, kaya mong magsulat dahil ang pagsusulat ay pag-uusap lamang na isinulat.  Ngunit naturuan ako ng bagong aralin kamakailan.  Hawak ang pluma o lapis o teklado habang inilalabas mo ang mga iniisip, alalahanin, at kung ano-anong bagay sa iyong isipan, may isang Tinig na madidinig.  Kung mnsan, nakakausap ka ng Diyos sa pamamagitan mo!

Mayroon akong pang-umagang kalakaran na pagbabasa mula sa tatlong pang-araw-araw na dasalin matapos magsimba.  Gustung-gusto ko ang Salita ng Diyos at alam kong ito ay buháy at masigla, kaya kapag ang isang sipi ng Kasulatan ay “nangungusap” sa akin, isinulat ko ito sa aking talaarawan.  Matapos nito ay maaaring itala ko ang sarili kong mga kaisipan.

Noong Hunyo 24, 2021, gayon nga ang ginagawa ko.  Nakaramdam ako ng labis na pagkabalisa sa lahat ng mga pagkakahati-hati sa ating mundo.  Ang grupong-ito laban sa grupong-iyon na uri ng pag-iisip, at ang pagtatalo ay tila nasa lahat ng dako.  Dama ko na ang sangkatauhan ay may higit na dahilan upang tayo ay pag-isahin kaysa paghiwalayin.  Dinampot ko ang aking pluma at nagsimulang magsulat. Nagsulat ako ng halos 15 minuto nang walang tigil.  Sumulat din ako sa matulaing pamamaraan na napakabihira para sa akin.  Ang pagsusulat ay dumaloy na lamang, at hinayaan ko ito.  At sumunod ay tapos na ito, at ito ay buo.  Tila pinapatunayan ng Diyos na ang naisip ko tungkol sa mga ugnayan ng sangkatauhan.  Ibinigay Niya sa akin ang dahilan ng ugnayan na iyon.  Binigyan pa Niya ako ng pamagat — “Anong Kulay Ang Kaluluwa?”

Ayon sa Katekismo ng Simbahang Katoliko, “Ang kaluluwa ng tao ay tahasang nilikha ng Diyos at hindi “ginawa” ng mga magulang. (CCC 366-368, 382) Sinabi ni Saint Hildegard ng Bingen, “Ang kaluluwa ay nagsasalita: Ako ay tinawag upang maging kasama ng mga anghel, sapagkat ako ang buháy na hininga na ipinadala ng Diyos sa tuyong putik.”  Muli, nalalaman natin sa Katekismo, “Ang kaluluwa ay nagbibigay sanhi sa materyal na katawan upang maging isang buhay na katawan.” (CCC 362-365,382)

Ngayon, ang mga sanggunian sa Katekismo ng Simbahang Katoliko ay hindi kasali sa aking pagtatala, ngunit isinali ko ang mga ito dahil pinapatunayan nito ang naitala.  Subalit ipagpatuloy natin ang nakatala: Ang Diyos ay patuloy na namumulot at naghahalo ng timpla ng tuyong lupa.  Kapag nagawa na Niya ang tamang timpla, inilalagay Niya ang mahusay na bahagi—ang bahaging Diyos.  Dinaklot ba Niya ito mula sa sarili Niyang Pusong Sagrado?  Gawang nailagay na ang bahaging Diyos, binibigyan ito ng Diyos ng Hininga at marahil isang halik.  At isang bagong nilikha ang ipinapadala sa lupa.  Ang bawat tao ay nilikha na may kaluluwa.  Walang sinuman ang nabubuhay nang wala nito.  Walang nabubukod!  Hindi ba ito nagbubuklod sa bawat nilalang sa planeta?  Alam din natin na ang kaluluwang ito ay hindi namamatay.  Ang laman ay nabubulok, ang bahaging Diyos ay nananatiling buhay.  Ito ang buhay na walang hanggan na ibinigay ng Ama.

Ngayon ibig ng ating Diyos ang pagkakaiba-iba.  Hindi lang “bulaklak” ang nilikha Niya.  Nilikha Niya ang bawat anyo, kulay, sukat, sari-saring uri, gamit, halimuyak ng mga bulaklak.  Pumili ng anumang anyo ng nilikha hayop, mineral, makalangit na nilalang, atbp at makakatagpo ka ng napakadaming pagpapahayag ng bawat isa nito.  Ang likhang-isip ng Diyos ay maayos, maka-Diyos. at lahat ng Kanyang nilikha ay mabuti.  Kaya alam natin na ang taong may kaluluwa ay nilikha sa bawat kulay, sukat, hugis, handog at biyaya.  Sa bawat bahagi ng mundo, ang mga tao ay may kaugnayan dahil sa kamangha-manghang handog at biyaya ng Diyos sa ating mga kaluluwa…  Anong kulay ang isang kaluluwa?  Hindi ito itim, puti, pula, kayumanggi, dilaw, at iba pa.  Tinitipon ng ating Pintor sa langit ang lahat ng kulay ng sansinukob.  Sa Kanyang Kaanyuan, kinukulayan Niya tayo nang maringal at dakila.  Bawat isa sa atin ay nakatadhanang kumislap at sumikat.  Sa iyong palagay, hindi ba’t ito ay isang banal na tanda na tayo ay Banal sa kaloob-looban..  Anong kulay ang isang kaluluwa?  Ito ay Banal!

Ang talang iyon sa talaarawan ay nagpapahinahon at umaalwan sa akin.  Sinasabi nito sa akin na ang Diyos ang may kapangyarihan, at nais Niyang magtiwala ako sa Kanya. Alam ng aking Tagapagligtas ang aking iniisip!  Ang karunungan sa mga salita ay hindi ang aking karunungan.  Ako ay naghahanap ng isang sagot, at ito ay ibinigay.  Damdam ko ay sumulat ang Diyos sa akin, sa pamamagitan ko, pagkatapos ng aking panalangin.  Ang Presensya ng Diyos ay laging kasama natin at nasa ating loobin.  Ang Diyos ay nangungusap sa atin sa pamamagitan ng ibang tao at sa kagandahan ng kalikasan sa ating paligid.  Kinakausap Niya tayo sa ating halakhak, sa ating musika at maging sa ating mga luha.  Madalas lang nating hindi pinapansin, subalit paano naman sa mga pagkakataong pinapansin natin?  Ibinabaliwala ba natin ang ating isip sa banal na sandaling iyon?  Kapag napagtibay na ang ating mga iniisip, o kapag sinagot ng ating pagbabasa ang isang tanong na nasa isip natin o kapag “tinuruan” tayo tulad ko, sinasabi ba natin ito sa ating kapwa?  Ang mga pakikipagtagpo nating ito sa ating buháy na Diyos ay kailangan nating ibahagi nang mas madalas.  Pinapairal nito sa lupa ang Kaharian ng Diyos kapag ginagawa natin ito.  Mahal na mahal tayo ng Diyos!  Bawat isa sa atin ay minamahal na anak ng ating mabuting Diyos.  Hindi natin pinaghirapan ang Kanyang pagmamahal.  Ni hindi din ito mawawala sa atin.  Diyan naipapahayag ang kadakilaan ng ating maawaing Diyos.

Magbasa ng Kasulatan.  Magdasal.  Magnilay.  Magsulat. Ang Diyos ay makakasulat sa iyo, sa pamamagitan mo!  Oh, at tandaan mo na ang pagsusulat sa talaarawan ay hindi iwinastong pagsusulat.  Huwag tumigil para wastuhin ang pagbabaybay.  Huwag maghintay sa wastong pangungusap na magsimula.  Magsulat ka lang!  Hindi mo alam kung ano ang sasabihin sa iyo ng Diyos.

Nahihirapan ka ba sa pagpapaliban, pagiging maligamgam at pagkabagot? Narito ang 7 espirituwal na mga bakuna upang palakasin ang kaligtasan ng iyong kaluluwa

Karaniwan nating iniuugnay ang diyablo sa kadiliman at gabi. Ngunit may mas malala pang kaaway na nakakubli kapag ang araw ay nasa pinakamataas na antas, ayon sa kaugalian natin itong tinatawag na ‘ang diyablo ng tanghali.’ Sinisimulan mo ang araw nang may matinding sigasig at pagnanasa, ngunit habang malapit nang magtanghali ay nawawala ang iyong interes at sigla. Ito ay hindi isang pisikal na pagkapagod, ngunit higit pa sa isang pagpapalabas ng kaluluwa.

Tinawag itong acedia ng mga monghe sa Disyerto, ibig sabihin ay kawalan ng pangangalaga. Ang bisyong ito ay kilala rin bilang katamaran, isa sa pitong nakamamatay na kasalanan, na hindi nag-iisa, ngunit nagbubukas ng pinto sa iba pang mga bisyo. Matapos magkaroon ng pakikipagtagpo sa Panginoon, ang isang kaluluwa ay nagsisimula sa espirituwal na paglalakbay na may matinding pagnanasa. Ngunit ang magpatuloy sa parehong espiritu ay hindi madali. Makalipas ang ilang linggo o buwan, ang katamaran o kawalan ng motibasyon na gawin ang anumang bagay ay maaaring makasakit sa kaluluwa. Ang estadong ito ng kawalang-interes, isang pagkabagot sa kaluluwa, ay nailalarawan sa pamamagitan ng isang manhid na espirituwal na kahungkagan.

Ang Acedia ay maaaring inilarawan bilang isang espirituwal na depresyon. Walang aktibidad na maaaring maging kasiya-siya sa yugtong ito. Ang katamaran ay nagbabanta sa mga tao sa lahat ng yugto ng buhay. Ito ang sanhi ng maraming kasamaan. Malinaw, pinipigilan tayo nito na gawin ang ating kaligtasan. Ang demonyo sa tanghali ay “ang pinaka mapang-api sa lahat ng mga demonyo” (Evagrius Ponticus). Ito ay mapang-api sa diwa na ipinapaalala nito kung gaano kahirap ang pagsasagawa ng relihiyosong pananampalataya o ang asetiko na buhay. Ipinahihiwatig nito na maraming paraan upang maglingkod sa Diyos, kaya hindi kinakailangang regular na manalangin o magsagawa ng mga pagsasanay sa relihiyon.

Ang itinakdang pag-iisip na ito ay nag-aalis ng lahat ng espirituwal na kagalakan, at nagbubukas ng mga pintuan para sa kagalakan ng laman upang maging nangingibabaw na pagganyak. Ang isa sa mga panlilinlang ng demonyong ito ay upang matiyak na ang isang tao ay hindi nalalaman na sila ay nagdurusa, na nagtatanim ng pagkamuhi sa mga bagay na espirituwal, na nagtutulak sa isang tao sa labis na pag-asa sa mga kasiyahan sa lupa hanggang sa ang mga ito ay mawalan din ng kanilang kasiyahan. Binanggit ito ni Bernard ng Clairvaux bilang isang isterelidad, pagkatuyo, at kabaugan ng kaluluwa ng isang tao na ginagawang parang walang lasa ang matamis na pulot-pukyutan ng pag-awit ng Salmo, at ginagawang walang laman na pagsubok ang mga pagbabantay.

Mga tukso ni Acedia

Ang Acedia ay ang pinakahuling pagkasira ng kapasidad ng isang tao na mahalin ang sarili at ang iba. Ginagawa nitong maligamgam ang espiritu. Binabanggit sila ng Kasulatan: “Alam ko ang iyong mga gawa: hindi ka malamig o mainit. Kung naging malamig ka kaya o mainit! Kung gayon, sapagka’t ikaw ay maligamgam, at hindi malamig o mainit, ay iluluwa kita sa aking bibig” (Pahayag 3:15-16). Paano mo malalaman kung ikaw ay nasa ilalim ng pang-aapi ng diyablo sa tanghali? Suriin ang iyong buhay at tingnan kung nahaharap ka sa mga sumusunod na pakikibaka.

Ang isang pangunahing palatandaan ay ang pagpapaliban. Ang pagpapaliban ay hindi nangangahulugan na wala kang ginagawa. Maaaring ginagawa mo ang lahat maliban sa isang bagay na dapat mong gawin. Ikaw ba yan ngayon?

May tatlong anyo ng katamaran: abala ang sarili sa mga bagay na hindi kailangan, pagkagambala, at espirituwal na kalungkutan o depresyon. Ang isang taong pinahihirapan ng espiritu ng katamaran ay maaaring isangkot ang kanilang sarili sa maraming bagay, nang hindi nakatuon sa anumang bagay. Nag-aalinlangan sila mula sa isang bagay patungo sa isa pa. Ang mga sandali ng katahimikan at kapayapaan ay napakahirap matamo sa puntong ito. Ang kakulangan sa pakikinig sa tinig ng Diyos ay lubhang nagpapawalang-bisa sa kaluluwa. Ang pagkagambala ay nakagagambala sa pagtuon at pag-alala, na humahantong sa pag-igsi ng panalangin at espirituwal na pagsasanay. Ang kapagurang ito ay humahantong sa pagpapaliban ng lahat. Ang karanasang ito ng kahungkagan sa panloob at pagkapagod ay nagdudulot ng espirituwal na depresyon. May lihim na galit sa loob. Sa ilalim ng paghihirap na ito, pakiramdam niya parang pinipintasan ng isang tao ang lahat, nang hindi personal na gumagawa ng anumang bagay na malikhain.

Bumaling sa mga sibuyas

Ang kawalang-katatagan ay isa pang tanda ng kasamaang ito -kawalan ng kakayahang tumuon sa iyong sariling bokasyonal na tawag. Ang mga sintomas ng kawalang-katatagan ay maaaring labis na pagnanais na baguhin ang lokalidad, trabaho, sitwasyon, institusyon, monasteryo, asawa, o mga kaibigan. Ang pakikinig sa tsismis, pag-aaliw sa mga di-kinakailangang debate at pag-aaway, at pagrereklamo sa lahat ng bagay ang ilan sa mga ekspresyon ng acedia-spirit na ito. Kapag sila ay napapailalim dito, ang mga tao ay kumikilos tulad ng mga malilikot na bata: sa sandaling matupad ang isang pagnanais, iba naman ang gusto nila. Maaari silang magsimulang magbasa ng libro, pagkatapos ay lumipat sa isa pang libro, pagkatapos ay sa cell phone, ngunit hindi natatapos ang anumang gawain. Sa yugtong ito, maaaring maramdaman ng isang tao na kahit ang pananampalataya o relihiyon ay walang silbi. Ang pagkawala ng direksyon sa kalaunan ay nagdadala ng isang kaluluwa sa kakila-kilabot na pagdududa at pagkalito.

Ang pangatlong palatandaan ay labis na mga interes sa katawan: pakiramdam na hindi makasama sa mga kasamahan na kung ano ang nakababahala at hindi kasiya-siya sa pagtagal. Ang kalungkutan ng kaluluwa ay humahantong sa isang tao na maghanap ng mga alternatibong mapagkukunan ng kagalakan, pagkatapos ay lilipat sa iba pang mga bagay na nagbibigay ng kasiyahan. Minsan ay sinabi ni Saint Thomas Aquinas: “Yaong mga hindi nakatagpo ng kagalakan sa espirituwal na kasiyahan, ay bumabaling sa mga kasiyahan ng katawan.” Kapag ang espirituwal na kagalakan ay nawala, ang isang kaluluwa ay awtomatikong babaling sa mga kasiyahan ng mundo o sa labis na mga gana ng katawan, na malamang na bumalik sa mga kasalanan na tinalikuran at naiwan, na nananabik para sa “mga sibuyas ng Ehipto” (Mga Bilang 11). :5). Ang isang taong hindi tumitingin sa makalangit na manna na inihahain ng Panginoon araw-araw ay tiyak na magsisimulang manabik sa “mga sibuyas ng mundo”.

Ang isang pusong walang damdamin ay maaaring isa pang tanda ng isang maligamgam na kaluluwa. Ang Kasulatan ay nagsasabi tungkol sa gayong kaluluwa: “sabi ng tamad, may leon sa daan! May isang leon sa mga lansangan! Kung paanong ang isang pinto ay pumipihit sa mga bisagra nito, gayon din ang isang tamad sa kaniyang higaan. Ibinaon ng tamad ang kaniyang kamay sa pinggan; napapagod siyang ibalik ito sa kanyang bibig” (Kawikaan. 26:13-15). Muli, sinasabi nito, “Kaunting tulog, kaunting antok, kaunting paghahalukipkip ng mga kamay upang magpahinga” (Kawikaan 6:7). Alalahanin ang pagbagsak ni Haring David. Nang ang mga hukbo ay nasa larangan ng digmaan, ang pinuno ng militar ay nanatili sa palasyo, na naghahanap ng sarili niyang maliit na mga interes. Wala siya kung saan siya dapat naroroon. Ang katamaran ay umakay sa kanya sa pagnanasa, at kalaunan sa mas karumaldumal na mga kasalanan. Ang isang hindi nakaayos na araw ay nag-iiwan sa kaluluwa na mas madaling sumuko sa masasamang pagnanasa. Nang maglaon, si David ay sumulat nang may panghihinayang tungkol sa “salot na umuusad sa kadiliman, o ang pagkawasak na sumisira sa katanghalian” (Mga Awit 91:6).

Pagtagumpayan si Acedia

Ang mga ama ng disyerto tulad nina Evagrius Ponticus, John Cassian at iba pa ay nagmungkahi ng ilang paraan upang labanan ang diyablo sa tanghali. Tuklasin natin ang pito sa kanila:

1. Bumaling sa Diyos ng luhaan: Ang tunay na pagluha ay tanda ng katapatan ng pagnanais para sa isang Tagapagligtas. Ang mga ito ay ang panlabas na pagpapahayag ng isang panloob na pagnanais para sa tulong ng Diyos. Ang biyaya ng Diyos ay kinakailangan upang madaig ang acedia.

2. Matutong magsalita sa iyong Kaluluwa: Patuloy na paalalahanan ang iyong sarili ng mga pagpapalang natanggap mo na. Maaari mong hikayatin ang iyong espiritu sa pamamagitan ng pasasalamat sa Panginoon para sa lahat ng Kanyang mga merito. Kapag nagpapasalamat ka sa Panginoon, nakakaranas ka ng pagtaas ng espiritu. Sa Mga Awit, sinabi ni David: “Bakit ka nanglulumo, O kaluluwa ko, bakit ka nababagabag sa loob ko? Umaasa sa Diyos; sapagkat muli ko siyang pupurihin, aking Tagapagligtas at aking Diyos” (Mga Awit 42:5). “Purihin ang Panginoon, Oh kaluluwa ko, at huwag mong kalimutan ang lahat ng kaniyang mga pakinabang, na nagpapatawad ng iyong lahat na kasamaan” (Mga Awit 103:2). Ito ay isang ligtas na taktika upang labanan ang demonyo. Ako mismo, natagpuan ko ang diskarteng ito na napakalakas.

3. Ang pagtitiyaga ay humahantong sa higit na pagnanais na gawin ang mabuti: Ang pagnanais ay nagtutulak ng pagkilos. Ang patuloy na pagnanais ay kinakailangan upang madaig ang espirituwal na katamaran ng kaluluwa. Hindi ka gagawing banal ng sobrang-aktibismo. Sa ating panahon ng cyber, ang isang tao ay madaling mahulog sa mabababaw na relasyon, pagkagumon sa social media, at tunay na panganib sa kadalisayan ng puso at katawan. Ang pagkabagot ng kaluluwa at pagkapurol ng budhi ay nagpapangyari sa isang tao na mamuhay tulad ng iba, nawawalan ng biyaya na titigan ang transendensiya. Dapat tayong matutong magsanay ng katahimikan at pag-iisa. Para dito, dapat nating sadyaing maglaan ng ilang sandali para sa pananalangin at pagninilay-nilay. Iminumungkahi ko ang dalawang simple ngunit malalim na paraan upang gawin ito:

(a) Maghagis ng ilang ‘palasong panalangin’ para palakasin ang kaluluwa. Gumawa ng maiikling panawagan tulad ng, “Hesus, nagtitiwala ako sa iyo.” o, “O Panginoon, tulungan mo ako.”  O maaari mong sabihin ang ‘Dasal ni Hesus’ na palagian: “O Panginoong Hesus, Anak ni David maawa ka sa akin, isang makasalanan.”

(b) Dasalin ang Nobena ng Pagsuko: “O Hesus, isinusuko ko ang aking sarili sa Iyo, ingatan mo ang lahat.”

Maaari mong bigkasin ang mga maikling panalangin na ito nang madalas, kahit na habang nagsisipilyo, naliligo, nagluluto, nagmamaneho, atbp. Makakatulong ito sa paglinang ng presensya ng Panginoon.

4. Pumunta sa Sakramento ng Penitensiya: Ang isang espirituwal na maligamgam na kaluluwa ay lumalaban sa pagpunta sa Kumpisal. Ngunit, dapat mong gawin ito nang madalas. Ito ay talagang isang pindutan ng pag-reset sa iyong espirituwal na buhay na makapagpapabalik sa iyo sa tamang landas. Maaaring paulit-ulit kang nagkukumpisal ng parehong mga kasalanan, at gumagawa ng parehong penitensiya sa loob ng maraming taon! Basta gawin mo ito kaagad . Ibahagi ang iyong espirituwal na katayuan sa Confesor. Makakatanggap ka ng kamangha-manghang biyaya.

5. Palibutan ang iyong sarili ng mga Banal na bagay: Magbasa tungkol sa mga santo. Manood ng magagandang nakaka-inspire na mga pelikulang Kristiyano. Makinig sa mga mapaghamong kuwento ng mga misyonero at misyon. Magbasa ng maikling sipi ng Banal na Kasulatan araw-araw; maaari kang magsimula sa pamamagitan ng pagbabasa ng aklat ng Mga Awit.

6. Debosyon sa Banal na Espiritu: Ang ikatlong Persona ng Trinidad ay ang ating Katulong. Oo, kailangan natin ng tulong. Manalangin: “O Espiritu Santo, punuin mo ang aking puso ng iyong pag-ibig. O Espiritu Santo, punan mo ang aking kahungkagan ng iyong buhay.”

7. Pagninilay sa Kamatayan: Itinuring ni Evagrius ang pag-ibig sa sarili bilang ugat ng lahat ng kasalanan. Sa pamamagitan ng pagbubulay-bulay sa kamatayan, ipinapaalala natin sa ating sarili na “tayo ay alabok lamang, at sa alabok tayo ay babalik.” Itinuro ni San Benedict ang panuntunan: ‘Upang panatilihin ang kamatayan araw-araw sa harap ng mga mata ng isang tao. Ang pagmumuni-muni sa kamatayan ay hindi para magpakalunod sa mga masasamang pag-iisip kundi upang tayo ay maging mapagbantay at maging mas madamdamin na italaga ang ating sarili sa misyon.

Ito ang pitong paraan upang matulungan ang isang kaluluwa na talunin ang diyablo sa tanghali. Para silang mga espirituwal na mga bakuna upang palakasin ang espirituwal na kaligtasan sa sakit ng iyong kaluluwa. Ang pagkauhaw sa Panginoon ay mapapawi ng “Ang Isa” na naglalagay ng pagkauhaw para sa Kanya sa bawat kaluluwa.

Q – Bakit mga lalaki lang ang pwedeng maging pari? Hindi ba iyan nagdidiskrimina sa mga babae?

A – Ang katawan ay may maraming bahagi, bawat isa ay may natatanging papel na dapat gampanan. Ang isang tainga ay hindi maaaring maging isang paa, at ang isang mata ay hindi dapat magnanais na maging isang kamay. Para gumana nang maayos ang buong katawan, ang bawat bahagi ay may mahalagang papel na dapat gampanan.

Katulad din sa Katawan ni Kristo (ang Simbahan), maraming iba’t iba at magagandang komplementaryong tungkulin na dapat gampanan! Hindi lahat ng tao ay tinawag para maging pari, ngunit lahat ay tinawag para maging mga banal sa kanilang sariling partikular na bokasyon.

Ang pagkasaserdote ay nakalaan sa kalalakihan sa ilang kadahilanan. Una, si Jesus Mismo ay pumili lamang ng mga tao upang maging Kanyang mga Apostol. Ito ay hindi lamang dahil sa kultura ng panahon, gaya ng sinasabi ng ilan. Madalas nilalabag ni Jesus ang mga pamantayan sa kultura sa Kanyang pakikipag-ugnayan sa mga babae—Nakipagkulitan Siya sa babaeng Samaritana, tinanggap Niya ang mga babae sa Kanyang piling kasamahan, pinili Niya silang maging unang saksi sa Pagkabuhay na Mag-uli. Ipinagkaloob ni Jesus ang kahanga-hangang dignidad at karangalan sa mga kababaihan, tinatrato sila bilang pantay-pantay—ngunit hindi Niya sila pinili para sa natatanging tungkulin bilang Apostol. Maging ang Kanyang sariling ina na si Maria, na mas banal at mas tapat kaysa sa lahat ng iba pang mga Apostol, ay hindi pinili bilang isang Apostol. Ang mga Apostol ay ang mga unang obispo, at lahat ng mga pari at obispo ay maaaring matunton ang kanilang espirituwal na angkan sa mga Apostol.

Ang pangalawang dahilan ay dahil kapag ang isang pari ay nagdiriwang ng mga Sakramento, siya ay nakatayo “in persona Christi” (sa katauhan ni Kristo). Hindi sinasabi ng isang pari, “Ito ang Katawan ni Kristo”—hindi, sabi niya, “Ito ang AKING Katawan”. Hindi niya sinasabing “Pinapatawad ka ni Kristo” kundi, “Pinapatawad kita.” Nanginginig ako, bilang isang pari, na kunin ang mga salita ni Kristo bilang sarili ko! Ngunit habang ang pari ay nakatayo sa katauhan ni Kristo na Katipan, na nagbibigay ng kanyang sarili sa Kanyang Katipan (ang Simbahan), nararapat na ang isang pari ay lalaki.

Ang huling dahilan ay dahil sa pagkakasunud-sunod ng paglikha. Una nating nakita ang Diyos na lumikha ng mga bato at bituin at iba pang mga bagay na walang buhay. Maliit na bagay. Pagkatapos ay nilikha ng Diyos ang mga halaman—mayroon tayong buhay! Pagkatapos, nilikha ng Diyos ang mga hayop—buhay na gumagalaw at may kamalayan! Pagkatapos ay nilikha ng Diyos ang tao—buhay na ayon sa Kanyang larawan at wangis! Ngunit hindi pa tapos ang Diyos. Ang pinakamataas na punto ng Kanyang nilikha ay babae—ang perpektong salamin ng kagandahan, lambing, at pagmamahal ng Diyos. Ang isang babae lamang ang makapagbibigay ng buhay gaya ng ginagawa ng Diyos; ang isang babae ay nilikha upang maging pamanggit, dahil mahal ng Diyos ang relasyon. Kaya, masasabi ng isang tao na ang babae ang pinakatuktok na nilikha ng Diyos.

Ang bokasyon ng pagkasaserdote ay nakasentro sa paglilingkod at pag-aalay ng buhay para sa kawan. Samakatuwid, hindi nararapat na maglingkod ang mga babae sa mga lalaki, bagkus para sa mga lalaki ang maglingkod sa mga babae. Ang mga lalaki ay nilikha upang ipagtanggol, protektahan, at tustusan ang iba—ang pagkasaserdote ay isang paraan kung paano niya isinasabuhay ang tungkuling iyon, habang ipinagtatanggol at pinoprotektahan niya ang mga kaluluwa mula sa Diyablo, at nagbibigay para sa Simbahan sa pamamagitan ng mga Sakramento. Ang isang pari ay dapat na nag-aalay ng kanyang buhay para sa mga kaluluwang ipinagkatiwala sa kanyang pangangalaga!

Isang modernong pagkakamali ang isipin na ang pamumuno ay katumbas ng kapangyarihan at pang-aapi. Dahil sa orihinal na kasalanan, madalas nating nakikitang inaabuso ng mga tao ang mga tungkulin ng pamumuno, ngunit sa Kaharian ng Diyos, ang mamuno ay paglilingkod. Sa liwanag na ito, ang pagkasaserdote ay isang tawag sa pagsasakripisyo, upang tularan si Kristo hanggang sa Krus. Ito ay isang natatanging papel na panlalaki.

Hindi ito nangangahulugan na ang mga kababaihan ay pangalawang uri ng mga mamamayan sa Simbahan! Bagkus, ang kanilang tungkulin ay pantay ngunit magkaiba. Maraming magiting na kababaihan ang nag-alay ng kanilang buhay para kay Kristo bilang mga martir, birhen, dedikadong relihiyoso, mga misyonero, mga pinuno—sa kakaibang paraan na pambabae, nagdadala ng espirituwal na buhay, nag-aalaga ng mga relasyon, pinagkakaisa ang kanilang sarili kay Kristo na Nobyo.

Napakagandang bagay na magkaroon ng napakaraming uri ngunit iba’t ibang komplementaryong bokasyon sa Simbahan!

Pinigilan ng Rosaryo ang Seryeng Mamamatay Tao

Marami nang naisulat tungkol sa kilalang seryeng mamamatay tao, si Ted Bundy. Ngunit narito ang isang kuwento na ngayon lamang nakakuha ng malawak na atensyon. At nagbibigay ito ng makapangyarihang patotoo sa mahimalang kapangyarihan ng rosaryo.

Noong Enero 15, 1978, matapos kitilin ang buhay ng dalawang estudyante sa kolehiyo na nakatira sa Chi Omega tirahan ng kapatiran ng mga babae sa Florida State University, sinimulan ni Bundy ang pagsuyod ng bahay para sa mas maraming biktima. Dala-dala ang isang pamukpok, pumasok si Bundy sa silid ng kanyang balak na susunod na biktima, ngunit bigla siyang huminto sa kanyang kinatatayuan. Tapos bigla niyang binitawan ang pamukpok at umalis.

Gustong malaman ng pulis kung bakit nakaligtas ang babaeng ito sa pag-atake—bakit huminto si Bundy sa loob lang ng kanyang silid at tumakas? Pumayag ang batang babae na makipag-usap sa pulisya, pero kung mayroong isang pari sa silid. Kaya, tumawag ang mga opisyal sa kalapit na parokya. Bagama’t hindi siya ang paring dapat tawagin nang gabing iyon, tumunog ang telepono sa silid ni Fr. William Kerr (sa katagalan Msgr. Kerr) at mabilis siyang sumugod sa pinangyarihan.

Ikinuwento ng na traumang babae sa pari ang pangakong binitiwan niya sa kanyang lola noong umalis siya sa bahay para magsimula ng kolehiyo. Gabi-gabi, gaano man siya kagabi sa pagtulog, nagdadasal siya ng Rosaryo, para humingi ng proteksyon sa Mahal na Ina. Oo, bawat lakas, kahit na makatulog siya pagkatapos lamang ng ilang dekada. At sa katunayan, iyon ang nangyari noong gabi ng mga pagpatay. Kahit mahimbing ang tulog, hawak pa rin niya ang rosaryo sa kanyang mga kamay nang pumasok si Bundy sa kanyang silid. Gumalaw siya at nakita niya ang isang lalaking may hawak na pamukpok na nakatayo sa ibabaw niya. Walang isip-isip, ibinuka niya ang kanyang mga kamay, inilantad ang rosaryo. Nakita ni Bundy ang mga butil ng rosaryo at agad na umalis.

Makalipas ang ilang linggo, Si Fr.Kerr ay nakatanggap ng isa pang tawag sa gabi, bagama’t muli ay hindi siya ang pari na naka-duty. Sa pagkakataong ito, ang tumatawag ay ang warden ng kalapit na bilangguan. Kahuhuli lang kay Bundy at humiling na makipag-usap sa isang pari. Nakipagkita si Fr. Kerr kay Bundy nang gabing iyon at patuloy na nakatanggap ng mga regular na tawag mula sa kanya hanggang sa gabing bago bitayin si Bundy, upang magpasalamat siya kay Fr. Kerr sa tulong na ibinigay niya sa kanya.

Inamin ni Bundy na nakagawa siya ng mahigit tatlumpung pagpatay sa kanyang buhay. Ngunit isang buhay, ang buhay ng isang batang babae na nangako sa kanyang lola, ang buhay na hindi niya kinuha. Naligtas ba ang buhay na iyon dahil nahulog ang mga butil ng rosaryo mula sa kanyang mga kamay? Hindi kailanman sinabi ni Bundy. Ngunit makatitiyak tayo na may kapangyarihan sa Rosaryo, na may kaligtasan sa ilalim ng proteksiyon ni Maria, at may espirituwal na paglago at kabuhayan na nagmumula sa pagdarasal ng mga misteryo ng buhay, kamatayan, at muling pagkabuhay ni Kristo.

Kahiman alam mo o hindi, kapag hanap mo ang katotohanan, hanap mo ang Diyos

Isang maalinsangan na araw ng tag-init nang ako’y siyam na taong gulang, ako ay namasyal kasama ang ilang kaibigan.  Isa sa mga kaibigan ko, na mas matanda, ay may dalang riple.  Habang naglalakad kami sa loob ng sementeryo, itinuro niya ang isang ibon sa ibabaw ng bubong ng simbahan at tinanong kung sa tingin ko ay tatamaan ko ito.  Hindi ako nagdalawang isip, kinuha ko ang baril, kinargahan, at tinutukan.  Nang sandaling pinisil ko ang gatilyo, isang malamig na pakiramdam ng kamatayan ang dumagan sa akin.  Bago pa man lumisan ang bulita sa baril, alam kong tatamaan ko ang buhay na nilalang na ito at ito’y mamamatay.  Habang pinagmamasdan ko ang pagbagsak ng ibon sa lupa, narkadanas ako ang kalungkutan at pagsisisi, at nalipos ako ng pagkalito.  Naitanong ko kung bakit nagawa ko iyon, ngunit wala akong maisagot.  Wala akong sapantaha kung bakit ako sumang-ayon, ngunit nakadama ako ng kawalang-halaga at pagkamanhid. Katulad ng madaming bagay sa buhay, ibinaon ko ang pangyayari sa loob ko at sa madaling panahon ay nalimutan ko ito.

Muling Nangyari

Noong bandang huli ng aking twenties, nagdalantao ang babaeng karelasyon ko.  Nang nalaman namin, hindi kami nagtapat kahit kanino. Hindi ako umasa ng anumang tulong o payo kung sabagay, at hindi ito naging malaking bagay.  Pinapaniwala ko ang aking sarili na ginagawa ko ang ‘kapitagang bagay’– pangakuhan siya na aalalayan ko ang anumang pasya na gagawin niya, kung panatilihin ang sanggol o ipalaglag.  Sa madaming kadahilanan, nagpasya kaming wakasan ang pagdadalantao.  Ang nakatulong sa akin na madating ang desisyon na yon ay ang legalidad ng pagpapalaglag sa bansang ito at ang malaking bilang ng mga taong nagpapalaglag.  Paano ito naging masama? Sa kabalintunaan, ang magpalaki ng sarili kong mga anak ay ang pinakamalaking pangarap ko sa buhay.

Nakipagtipán kami sa ‘clinic ng aborsyon.’  Ang pagtungo doon ay parang isang simpleng paglalakbay sa parmaseutiko para kumuha ng reseta, kung kaya’t, sa katunayan, naghintay ako sa sasakysn sa may labas, di -alintana ang kalakhan at pagkakaroon ng epekto ng pasyang ito.  Paglabas ng girlfriend ko sa gusali, agad kong nakita ang pagbabago niya. Ang kanyang maputlang mukha ay nagtudla ng ‘Kamatayan.’  Ang mga damdamin na naramdaman ko bilang siyam na taong gulang na batang lalaki na bumabaril ng ibon ang dumagsa sa akin.  Tahimik kaming naglakbay pauwi, at halos hindi na nag-usap muli tungkol dito.  Subalit pareho naming alam na may nabago sa amin noong araw na iyon, isang bagay na kalunos-lunos, isang bagay na madilim.

Kalayaan

Dalawang taon ang lumipas, and inakusahan ako ng isang krimen na hindi ko ginawa at inilagay sa pagtatanod sa HMP Manchester (Strange ways Prison) upang maghintay ng paglilitis.  Sinimulan kong makipag-usap sa Diyos sa aking puso, at sa unang pagkakataon sa aking buhay nagsimula akong magdasal ng Rosaryo ng maayos.  Pagkaraan ng ilang araw, sinimulan kong suriin ang aking buhay, eksena bawat eksena, at nakita ko ang madaming biyayang natanggap ko, pati na din ang aking madaming kasalanan.

Nang madating ko ang kasalanan ng pagpapalaglag, sa unang pagkakataon sa aking buhay ay malinaw kong napagtanto na ito ay isang tunay na buhay na sanggol na lumaki sa sinapupunan, at na iyon ay aking anak.  Ang pagkaunawa na pinili kong wakasan ang buhay ng sarili kong anak ay dumurog sa aking puso, at habang umiiyak na nakaluhod sa selda ng bilangguan na iyon ay sinabi ko sa aking sarili, ‘Hindi ako mapapatawad.’

Subalit nang mismong sandaling iyon na si Jesus ay lumapit sa akin at nagwika ng mga salita ng kapatawaran, nuon at doon ko nalaman na Siya ay namatay para sa aking mga kasalanan.  Agad akong dinagsa ng Kanyang pagmamahal, awa, at biyaya.  Sa unang pagkakataon ang buhay ko ay naging makabuluhan.  Dapat akong bigyan ng kamatayan ngunit tumanggap ng buhay mula sa Isang nagsabi, ‘Ako ang Buhay’ (Juan 14:6).  Gaano man kalaki ang ating mga kasalanan, napagtanto ko, ang pag-ibig ng Diyos ay higit na dakila (Juan 3:16-17)!

Isang Pagtatagpo

Kamakailan, nakaupo ako sa isang himpilan ng tren sa London naghihintay ng aking tren, tahimik kong hiniling kay Jesus na pasakayin ang isang tao sa tren na mapapasaksihan ko tungkol sa Kanya.  Nang maupo ako, natagpuan ko ang aking sarili na kaharap ang dalawang babae.  Ilang sandali ang lumipas, nagsimula kaming mag-usap at isa sa kanila ang nagtanong tungkol sa aking sampalataya at kung ako ay dati nang isang mananampalataya.  Ibinahagi ko ang ilan sa aking nakaraan, kabilang ang pagpapalaglag, at ipinaliwanag na sa sandaling napagtanto kong kinitil ko ang buhay ng sarili kong anak ay nakaharap ko ang ipinakong Kristo, at pinatawad at pinalaya.

Kaagad na nagbago ang kaaya-ayang kalagayan.  Nakasagi ako ng damdamin at ang isa sa mga babae ay nagsimulang maghihiyaw sa akin.  Pinaalala ko sa kanyang hiningi niya ang aking kuwento, kaya sinasagot ko lamang ang kanyang tanong.  Sa kasamaang palad, walang maayos na pangangatwiran sa kanya.  Humiyaw siya “Hindi ito isang sanggol sa sinapupunan!” sabay tango ng isang babae bilang pagsang-ayon.  Matiyaga akong nakaupo at pagkatapos ay tinanong sila kung ano ang magiging dahilan kung bakit ang nasa sinapupunan ay “isang sanggol”.  Ang isa ay sumagot ng “DNA,” at ang isa ay sumang-ayon. Sinabi ko sa kanila na ang DNA ay naroroon sa sandaling ang isang sanggol ay ipinaglihi, at ang kasarian at kulay ng mata ay napagpasyahan na.  Muli, sinigawan nila ako hanggang sa ang isa sa kanila ay nanginig.  Matapos ang isang nakakailáng na katahimikan, nagpaumanhin ako na labis kong napasama ang kanyang damdamin.  Kinalabasan, ang babaeng ito ay nagpalaglag ng sanggol dati pa madaming taon na at malinaw na dinadala pa din niya ang mga sugat mula doon sa karanasan.  Nang tumayo siya para bumaba, nagkamayan kami, at pinangako ko sa kanya ang aking mga panalangin.

Pinalaya Sa Pagkakatali

Ang kalunusan ng pagwawakas ng isang inosenteng buhay sa sinapupunan ay bihira nang pinag-uusapan ngayon, at kapag nangyari ito, madami tayong nadidinig na maling pabatid at mga kasinungalingan pa sa halip na katotohanan.  Ang piliing ipalaglag ang isang anak ay hindi isang minsanang, tapos-na-ang-lahat na pagpasya, na walang pangmatagalang kalalabsan na masama.  Iginigiit ng kilusang pro-choice na “katawan ito ng ina, kaya’t sa kanya ang pagpili.”  Ngunit may higit pa sa katawan ng ina at pagpili na dapat isaalang-alang.  Mayroong isang maliit, mahimalang buhay na tumutubo sa sinapupunan.  Bilang ama ng isang ipinalaglag na sanggol, ang pamamaraan ng aking paghilom ay patuloy…ito ay patuloy at maaaring hindi na matatapos.

Madaming salamat sa Diyos na ang mga naghahanap ng katotohanan ay matatagpuan ito, kung lamang ay bubuksan nila ang kanilang mga puso.  At kapag napag-alaman nila ang ‘Katotohanan’, ang ‘katotohanan ang magpapalaya sa kanila’ (Juan 8:31-32).

Pinagpala  bilang isa sa labing-apat na Banal na Katulong (mga tagapamagitan lalo na laban sa mga sakit) Saint Catherine ng Alexandria ay isang birhen martir ng huling ikatlong siglo at unang bahagi ng ikaapat na siglo. Bagamat walang pangunahing pinagmumulan na nagpapatunay sa kanyang buhay maraming mga tradisyon tungkol sa kanya na pinananatiling buhay sa paglipas ng mga siglo kabilang ang katotohanan na inangkin ni Joan of Arc ang kanya bilang isa sa mga tinig na nagsalita sa kanya.

Ipinanganak sa paligid ng 287 sa Alexandria, Egypt, isang sentro ng kultura at pang-edukasyon ng sinaunang mundo, siya ay nasa marangal na uri at isang napaka-mahusay na estudyante. Niyakap niya ang Kristiyanismo sa edad na 14 matapos makita ang isang pangitain ni Jesus at ng Kanyang pinagpalang ina.

Isang maagang kabataang babae, hindi siya nag-atubili sa edad na 18 na hamunin ang emperador na si Maxentius nang magsimula itong malupit na usigin ang pamayanang Kristiyano. Ang emperador ay labis na humanga sa kanyang karunungan na, sa halip na patayin si Catherine, inutusan niya itong pagdebatehan ang kanyang pinakamahusay na mga pilosopo, na madali niyang natalo. Sa katunayan, ang mga pilosopo ay labis na nabihag sa kaniyang karunungan, anupat sila at ang mga 200 sundalo ay yumakap sa pananampalataya. Nakalulungkot, lahat ay agad na naging martir.

Nabigo sa kamangha-manghang katatagan ni Catherine, iniutos ng emperador na ikulong siya at pahirapan. Ngunit kahit na ang kanyang malupit na paghampas ay hindi naging dahilan upang talikuran ni Catherine ang kanyang pananampalataya. Kaya, sinubukan ng emperador ang isang nobelang diskarte: inalok niya na pakasalan siya at gawin siyang isang empress. Kasal na kay Kristo at sa pag-alay ng kanyang pagkabirhen sa kanya, tinanggihan ni Catherine ang emperador.

Dahil sa galit, iniutos ng emperador na siya ay patayin sa isang may mga timnik na gulong l, isang partikular na brutal na paraan ng pagpapahirap. Ngunit nang hawakan ni Catherine ang gulong, himalang nabasag ito. Sa wakas, iniutos ng emperador na pugutan siya ng ulo.

Lalo na sikat sa panahon ng medyebal, ang debosyon kay Catherine ay lumaganap sa panahon ng mga krusada at siya ay nanatiling popular sa parehong mga simbahang Romano Katoliko at Ortodokso. Ipinagdiriwang sa maraming sining ng renesance , si Catherine ang patrones ng mga estudyante at guro,  tagapamahal ng aklatan , at abogado. Ang kanyang kapistahan ay ipinagdiriwang noong Nobyembre 25.

Nawa’y ang kanyang katapangan at ang kanyang karunungan sa pagtanggap ng kamatayan sa halip na talikuran ang kanyang pananampalataya kay Kristo ay magbigay sa atin ng inspirasyon at pag-asa.

Saint Catherine of Alexandria, ipanalangin mo kami.