Makatawag ng Pansin

Bahagyang namamanhid makaraang makagat ng makamandag na gagamba, si Marisana Arambasic ay naramdaman ang kanyang buhay ay palubog na pawala.  Siya’y kumapit sa Rosaryo para sa isang himala.

Nakatira na ako sa Perth ng bansang Australia sa mahabang panahon, ngunit ako’y unang nagbuhat sa Canada. Noong ako’y walong taong gulang, ako’y nakasaksi ng isang himala.  Isang apatnaput-apat na taong gulang na lalaki ay napaghilom ng napilay na mga binti sa pamamagitan ng Inang Maria.  Madami sa amin ang nakasaksi nitong himala.  Nagugunita ko pa nang ako’y humahangos sa kanya at hinahawakan ang kanyang mga binti sa aking balaghang pagkamangha matapos siyang napagaling.  Sa kabila ng karanasang ito, ako’y pumalayo sa Diyos habang ako’y lumalaki.  Naniniwala ako na ang mundo ay ang aking kapalaran.  Ang lahat ng inatupag ko’y aliwin ang aking buhay.  Ang aking ina ay nag-aalala sapagka’t ako’y nagpapakalibang ng buhay sa hindi wastong paraan.  Siya’y kadalasang nag-aalay ng mga Misa para sa akin.  Hiniling niya kay Inang Maria na mamagitan para sa aking kapakanan.  Bagama’t siya’y nagdasal nang taimtimam sa loob ng labinlimang taon, ako’y walang pagbabago.  Nang ito’y kanyang isinangguni sa kura-paroko, sinabi ng pari, “Siya’y kasalukuyang namumuhay sa kasalanan.  Sa saglit na tumigil siyang magkasala, ang Diyos ay palalagpakin siya sa kanyang mga tuhod, ang lahat ng mga biyaya sa pamamagitan ng Banal na Misa ay maibubuhos, at ang mga himala ay magaganap.”

Makamandag na Kagat

Itong panghuhula ay naganap noong ako’y  tatlumpu’t-tatlong gulang.  Bilang nag-iisang magulang, inabot ko kailalimlaliman.  Ako’y nagbalik-loob sa Diyos nang malumanay.  Nadama ko ang Inang Maria na ginagabayan ako sa mahihirap na mga tagpo.  Isang araw, ako’y kinagat ng isang puting gagamba sa kaliwang kamay ko.  Ito’y isang gagambang makamandag na katutubo ng Australia.  Bagama’t ako’y nasa mabuting kalusugan, ang aking katawan ay hindi makapagpaigi dahil sa kagat na ito.  Ang sakit ay napakalagim.  Ang kaliwa ng katawan ko ay namanhid.  Hindi ako makakita sa aking kaliwang mata.  Ang aking dibdib, puso at ang lahat ng mga kalamnan ko ay tila nagsisikipan.  Ako’y humingi ng tulong sa mga dalubhasa at ininom ang mga gamot na kanilang inireseta, ngunit hindi ako makabawing muli.

Sa panahon ng aking pagkabahala, sinunggaban ko kaagad ang aking Rosaryo at nagdasal nang di-tulad ng dati.  Sa simula, nagdasal ako ng Rosaryo bawa’t araw na nakaluhod.  Sa maikling panahon ay lumala ang kalagayan ko, at hindi na ako makaluhod.  Ako’y laging nakaratay.  Mayroong mga paltos sa paligid ng aking mukha, at kahit ang mga tao ay nag-alinlangang tumingin sa akin.  Ito’y nakaragdag sa aking dinaramdam.  Ako’y nagsimulang mawalan ng maraming timbang.  Ang makakain ko lamang ay mga mansanas.  Kapag ako ay kumain ng iba pa, ang katawan ko ay namumulikat.  Ako’y nakatutulog lamang ng labinlima o dalawampung mga minuto sa bawa’t pagkakataon at gumigising nang may pulikat.  Ang paglubha ng karamdaman ko ay napakahirap para sa aking anak na lalaki na noon ay labinlimang taong gulang.  Hinihiwalay niya ang kanyang sarili sa pamamagitan ng mga video games upang makapaglibang.  Bagama’t ako’y malapít sa aking mga magulang at mga kapatid, lahat sila’y nakatira sa ibang lupain.  Nang sinabi ko sa kanila ang aking kalagayan, ang mga magulang ko’y dagliang nagpunta sa Medjugorje, na kung saan sila’y nakapagtagpo ng isang pari na nagdasal para sa akin.

Sa yaong ganap na tagpo, ako’y nakahiga sa isang kutson na nasa silid-lutuan, dahil sa kahirapan ng paglipat ko mula sa isang silid at sa iba pa.  Biglaang nakayanan kong bumangon at maglakad, kahit ako’y may sakit pa rin.  Tinawagan ko ang aking kapatid na babae at nalaman ko na may isang pari na nagdasal para mamagitan ang Inang Maria para sa aking pagpapagaling.  Ako’y hindi tumigil na mag-isip.  Kaagad akong bumili ng mga tiket para sa Medjugorje.  Nilabag ko ang payo ng mga dalubhasang manggamot.  Ang kaligtasan ko sa sakit ay mababa at ang aking katawan ay mahina.  Gayunpaman, nagpasya pa rin akong lumuwas.

Paakyat ng Burol

Nang marating ko ang Croatia, sinundo ako ng aking kapatid na babae sa himpilan ng paliparan at kami’y nakarating ng Medjugorje nang yaong gabi.  Nakipagkita ako sa pari na nakipagdasal sa aking mga magulang.  Pinagpanalanginan niya ako at sinabihan akong akyatin ang Apparition Hill kinabukasan.  Sa tagpong yaon, hindi pa rin ako makakain ng anuman maliban sa mansanas na hindi nakapaninikip sa aking lalamunan.  May mga masasamang paltos pa rin ako.  Ngunit hindi ako makapaghintay na akyatin ang burol na kung saan ay nagpakita na ang Inang Maria.  Nais ng kapatid kong samahan ako, ngunit nais kong maging mag-isa.  Hindi ko nais na masaksihan ng iba ang aking pighati.  Nang natuntunan ko ang tuktok, bumubuhos ang niyebe.  Hindi maraming mga tao ang naroroon.  Ako ay may natatanging saglit na kapiling ang Inang Maria.  Dama ko na naririnig niya ang aking mga panalangin.  Hiniling ko na mabigyan ako ng ikalawang pagkakataon sa buhay at mahaba pang panahon na makapiling ang aking anak.  Ako’y nanalangin, “Hesus, maawa ka sa akin.”

Sa pagbalik kong pababa ng burol, idinarasal ko ang Ama Namin.  Nang sinapit ko ang ‘bigyan Mo kami ng aming tinapay sa araw-araw,’ ako’y nalungkot dahil hindi ako makakain ng tinapay.  Sukdulan akong nagnasang makatanggap ng Yukaristiya, ngunit hindi ko magawa.  Dinalangin ko na muli akong makakain ng tinapay.  Yaong araw, nagpasya akong subukan at kumain ng tinapay.  Ako’y hindi nakadama ng salungat na pagtauli.  Pagkaraan, nakatulog ako nang tuwid na dalawang oras.  Ang karamdaman ko at ibang mga sintoma ay nagsimulang mabawasan.  Tila ang dama ay tulad ng langit sa lupa.

Sa sumunod na araw, bumalik ako at inakyat ko ang Jesus Hill na may isang malaking krus sa tuktok.  Ako’y nakadama ng gumagaping kapayapaan.  Hiniling ko sa Diyos na ipakita sa akin ang mga sala ko mula sa Kanyang pananaw.  Sa aking pag-akyat, malumanay na ipinaalám ng Diyos sa akin ang mga sala ko na akin nang nalimutan.  Ako’y sabik na makapagkumpisal sa sandaling makabalik ako pababa ng burol.  Ako’y napakapuno ng ligaya.  Kahit na ito’y inabot ng kahabaan, ako ay ganap na nahilom.

Sa aking pagbalik-tanaw, napagtanto ko na ang lahat ng aking mga pighati ay nagawa akong isang higit na mabuting tao.  Ako’y higit na maawain at mapagpatawad ngayon.  Ang pighati ay maaaring gawin ang isang tao na makaramdam ng kapanglawan at kagipitan.  Lahat ng bagay ay maaaring gumuho, pati ang mga pinagkakakitaan at pag-aasawa.  Sa mga ganitong panahon, ikaw ay kailangang magkaroon ng pag-asa.  Ang pananalig ay tutulutan kang humakbang sa loob ng hindi batid at lumakad sa hindi kilalang mga landas, pinapasan ang iyong krus hanggang ang unos ay makaraan.

Naaaninag ko ang ulo at balikat ng isang lalaki na hanggang balikat ang buhok, at may matulis na bagay sa itaas ng kanyang noo

Gabi na noon.  Naupo ako sa gawa-gawang kapilya na itinayo namin para sa taunang pagninilay ng mga kabataan sa diyosesis. napagod ako.  Pagod at upos mula sa pag-oorganisa ng katapusan ng linggo sa aking tungkulin bilang isang manggagawa ng ministeryo ng kabataan, bukod pa sa pagiging nasa unang tatlong buwan ng pagdadalantao.

Ako ay nagboluntaryo para sa oras na ito ng Yukaristikong Pagsamba.  Ang pagkakataon para sa 24 na oras na pagsamba ay isang malaking atraksyon ng pagninilay. Laging nakapagpapatibay na makita ang mga kabataan na gumugugol ng oras sa ating Panginoon.

Ngunit napagod ako. Alam ko na dapat akong magpalipas ng oras dito subalit, lumipas ang mga minuto. Hindi ko maiwasang pagalitan ang aking sarili sa kawalan ko ng pananampalataya. Nandito ako sa presensya ni Hesus, at ako ay lubhang pagod upang makagawa ng kahit anuman maliban sa mag-isip kung gaano ako kapagod.  Ako ay nasa sunod sunuran lang at nagsimula akong magtaka kung ang aking pananampalataya ay higit lamang sa pag-iisip. Iyon ay isang kalagayan ng kung ano ang alam ko sa aking isip, hindi kung ano ang alam ko sa aking puso.

Agad Na Magbago Ng Pag-iisip 

Sa pagbabalik-tanaw, hindi ito dapat maging isang sorpresa. Noon pa man ay may pagkaademiko ang pag-iisip ko—nais kong matuto.  Ang pagbabasa at pagtalakay sa mas mahahalagang bagay sa buhay ay isang bagay na pumukaw sa aking kaluluwa.  Ang pakikinig sa mga iniisip at opinyon ng iba ay palaging nagbibigay sa akin ng dahilan upang tumigil at magsaalang-alang, o muling isaalang-alang ang mundong ating ginagalawan.

Ang mismong pagmamahal na ito sa pag-aaral ang nagbigay-bunga sa aking mas malalim na pagbababad sa pananampalatayang Katoliko. Nag-aalangan akong tawagin itong ‘pagbabalik’ dahil hindi ko kailanman iniwan ang pagsasagawa ng pananampalataya, ngunit tiyak kong ako ay isang tunay na Katoliko mula pa sa duyan.

Noong unang taon ko matapos sa mataas na paaralan, biglang nagbago ang takbo ng aking buhay. Isang orden ang pumalit sa aking parokya noong bata pa ako at ang kanilang kasigasigan para sa katekesis at ebanghelisasyon—sa kanilang mga homiliya at kanilang regular na pag-uusap—ay humamon sa inaakala kong nalalaman ko tungkol sa pagiging Katoliko.

Kaagad, ako ay naging gutom at mausisang mag-aaral ng Katolisismo. Habang ako ay madaming natututunan mas napagtanto kong kailangan kong matuto. Pareho ang mga itong nagpakumbaba at nagpasigla sa akin.

Dinagdagan ko ang mga pang-araw-araw na Misa at regular na Pagsamba at nagsimulang dumalo sa mga pagninilay, na humantong sa pagdalo sa isang pandaigdigang Araw ng Kabataan. Ikinatuwa ko nang labis ang mga seremonya ng ordinasyon ng mga pari, ang Misa ng mga Langis, at iba pa. Mas madalas kaysa sa hindi, ako ay dumalo sa mga ito nang mag-isa.

Ang Nawawalang Kawing? 

Lumago ang kaalaman ko sa aking pananampalataya at naunawaan ko ang tawag sa ministeryo—sa pamamagitan ng pamamahayag at ministeryo ng kabataan. Nagpalit ako ng mga titulo sa pamantasan, nakilala ang ngayo’y asawa ko na, at nagsimula ng isang bagong bokasyon, ang pagiging ina.

Subalit, limang taon matapos kong simulan ang aking ‘pagbababad’, ang aking pananampalataya ay mas akademiko kaysa makatotohanan.  Ang kaalamang natamo ko ay hindi pa nagsisimulang tumagos sa aking kaluluwa. Ginawa ko ang dapat gawin, ngunit hindi ko ‘naramdaman’ ang matinding pagmamahal sa Diyos sa aking puso.

Kaya, nandoon ako. Ginagawa ang kinailangang gawin. Walang lakas dahil sa pagod, ginawa ko ang dapat kong gawin sa simula pa lang. Humingi ako kay Hesus ng tulong. Tulungan ang aking pananampalataya, ang aking pag-ibig para sa iyo, na maging totoo at nahahawakan, nanalangin ako.

Ang mga anino ay humaba, at ang mga kandila ay nagkislapan sa magkabilang gilid ng magarbong gintong sisidlan ng Yukaristiya. Tinitigan ko ang Ating Panginoon, sinusubukang panatilihing nakatuon ang aking isip sa Kanya lamang.

Nakabilad sa Kanyang Presensya

Habang umuunat ang mga anino sa sisidlan ng Yukaristiya, nagsimulang lumitaw ang isang larawan sa kanang bahagi ng salamin na nagkanlong sa Ating Panginoon.  Ito ay tulad ng pagtingin sa isa sa mga lumang Victorian profile picture, mga anino ang lumikha ng imahe ng isang mukha sa anyo.

Naaninag ko ang ulo at balikat ng isang lalaki, nakayuko ang ulo, nakatingin sa kaliwa. Ang ilan sa mga anino sa likuran ay lumikha ng hindi malinaw na mga hugis ngunit walang duda na ang lalaking ito ay may hanggang balikat na buhok at may matulis na bagay sa itaas ng kanyang noo.

Siya Iyun. Sa Kanyang pagkakapako sa krus. Doon, sa sisidlan ng Yukaristiya , na sinasapawan ng Tunay na Presensya, ay ang anino ng anyo ng Aking Tagapagligtas, na ibinubuhos ang Kanyang pagmamahal sa akin sa Krus. At hindi ko Siya kayang mahalin nang higit pa.

Nakaugat Sa Pag-ibig

Ako ay labis na nalupig at labis na nabigla na gumugol akong ng mas mahabang panahon sa Kanya kaysa sa nakatakda. Nawala ang aking pagod at ninais kong magbilad sa Kanyang Presensya. Hindi ko kailanman kayang mahalin si Hesus gaya ng pagmamahal Niya sa akin, ngunit ayaw kong mag-alinlanganan Siya sa pagmamahal ko sa Kanya.

Nang gabing iyon, labinlimang taon na ang lumipas, ipinakita ni Hesus ang isang mahalagang katotohanan tungkol sa ating pananampalataya: hindi ito magiging mabunga kung hindi ito nakaugat nang matatag sa pag-ibig sa Kanya.

Bagama’t, kahit sulit na gawin ang mga bagay dahil tama ang mga ito, mas mabuting gawin ang nasabing mga bagay nang dahil sa pag-ibig sa Diyos. Kahit na hindi natin ito ‘ramdam’.

Isa sa pinakamalaking trahedya sa kasalukuyang mundo ay ang maling akala na kailangang magkaaway ang agham at relihiyon…

Ginugol ko ang buong karera ko sa primarya at sekundaryang paaralan sa mga paaralang bayan kung saan nagkakasalungatan ang pananampalataya at sekular na kultura. Sa loob ng maraming taon, narinig ko ang kapahayagan na inulit na ang pananampalataya at ang tunay na sanlibutan ay talagang hindi maaaring magsama-sama. Ang pananampalataya ay isang bagay para sa taong nadadamitan ng utak, sa mga nangangarap nang gising, at sa mga tumatangging makita kung ano ang kahulugan nito. Ito’y naging makaluma na sa paningin ng marami, isang bagay na hindi na kailangan ngayon na mayroon na tayong modernong siyensiya at pilosopiya upang ipaliwanag ang lahat ng ito. Ang sagupaang ito ay laging kitangkita sa aking mga kurso sa siyensiya. Kung hindi man tuwirang sinabi ng mga guro, malimit na binabanggit ng mga estudyante na ang isa ay hindi naniniwala kapuwa sa Diyos at sa siyensiya. Ang dalawa ay talagang eksklusibo sa isa’t isa. Para sa akin, wala nang hihigit pa sa katotohanan. Sa aking paningin, ang lahat ng bagay sa kalikasan ay nagpapatunay sa pagiral ng Diyos.

Ang Sakdal na Disenyo ng Diyos

Kung titingnan natin ang likas na daigdig, ang lahat ng bagay ay napakahusay ang pagkakadisenyo. Ang araw ay nasa tamang-tama distansya upang tustusan ang buhay sa lupa Ang mga organismong nakatira sa karagatan na waring walang layunin ay aktuwal na nag- aalis ng karbon dayoksayd   sa ating karagatan at atmospera upang panatilihing buháy ang lupa para sa ibang uri ng halaman. Ang siklo ng buwan na milya-milya ang layo sa panlabas na kalawakan ang dahilan kung bakit nagbabago ang paglaki at  pagliit ng tubig sa harap lamang natin. Kahit na ang waring di-inasadyang  mga pangyayari sa kalikasan ay hindi nagkataoon lamang kapag sinuri nating mabuti.

Noong ako ay nasa ikatlongg taon ng mataas na paaralan, kumuha ako ng kurso para Siyensa sa Pangkapaligeran, Sa aking paboritong yunit, ay natutunan naming ang siklo Ng kalikasan.  Ang siklo ng nitrodyen ang isa sa nakabighani sa akin. Ang nitrodyen ay isang mahalagang sustansya sa halaman para mabuhay, ngunit ang nutridyen, sa kanyang anyong atmospera, ay hindi magagamit para kanyang layunin. Para maging iba ang anyo nito sa pormang pwedeng gamitin, mula sa atmospera, kailangan ang bakterya sa lupa o kaya ay kidlat. Isang kidlat lamang, na bihirang mangyari and hindi importante ang nagsisilbi ng mas malaking layunuin!

Lahat ng kalikasan ay pinagtagpi-tagpi ng walang kamali-mali, katulad ng plano ng Diyos sa ating buhay. Kahit na pinakamaliiet na bagay ay mayroon kadena ng dahilan at epekto, lahat ay nagsisilbi ng pangwakas na dahilan na makapag iiba ng kapalaran ng mundo kung ito ay nawawala. Kung wala ang buwan, ang hindi mabilang na hayop at halaman na umaasa sa pag hina at pag-agos ng tubig para sa pagkain ay mamatay.  Kung wala ang “biglaang pagsulpot” ng kidlat, ang mga halaman ay makikibaka sap ag tubo dahil ang pagkamayabong ng lupa ay hihina.

Gayundin, bawat pangyayari sa ating buhay, kahit anumang nakakalito o hindi mukhang masyadong mahalaga, ay makikini-kinita at naka inkorporata sa mala inhinyerong plano ng Diyos para sa atin, kapag inihanay natin ang ating kalooban sa Kanya. Kung lahat ng bagay sa kalikasan ay may layunin, lahat ng bagay sa buhay natin ay dapat ding may mas mahigit na kahulugan.

Lumikha sa Paglikha

Noon pa man ay naririnig ko na matatagpuan natin ang Diyos sa tatlong bagay: Katotohanan, Kagandahan, at Kabutihan.

Ang isang lohikal na pagsusuri sa pag andar ng kalikasan ay maaaring magsilbing katibayan ng Katotohanan at kung paano ginagampanan ng Diyos ang Katotohanang iyon. Ngunit ang Diyos ay hindi lamang ang sagisag ng Katotohanan kundi ang pinaka diwa ng Kagandahan. Ang kalikasan ay hindi lamang isang sistema ng mga siklo at selula kundi isang bagay na may malaking kagandahan din, isa pang representasyon ng maraming aspeto ng Diyos.

Isa sa mga paborito kong lugar para magdasal ay lagi kong nakasakay sa sarpbord ko sa gitna ng karagatan. Pagtingin sa paligid sa kagandahan ng Paglikha ng Diyos ay mas napapalapit ako sa lumikha. Pakiramdam ng kapangyarihan ng mga alon at pagkilala sa aking kaliitan sa gitna ng kalawakan ng dagat ay parating ng sisilbi na ipaalala sa akin ang napakalaking kapangyarihan ng Diyos. Ang tubig ay naroroon kahit saan at naroroon sa lahat ng bagay, ito ay nasa atin, nasa  sa karagatan, nasa ulap, nsa halaman at hayop sa kalikasan

Kahit ito ay magbago ng anyo—solido, likido, gas—nanatiling itong tubig. Ipinaalala nito sa atin na ang Diyos as ang Ama, ang Anak at ang Espiritu Santo. Lahat ng mga buhay na bagay ay nakasalalay sa tubig para sila alalayan, Hindi lamang kailangan natin ng tubig. ngunit ang ating katawan ay binubuo ng malaking porsyento ng tubig. Ang Diyos an noroon kahit saam. Siya ang pinag mulan ng lahat ng buhay at ang susi para ipagpatuloy ang buhay.  Siya ay nasa loobin natin at nasa paligid natin.

Kapag tiningnan ko ang mundo, nakikita ko ang ating Tagapaglika.  Nararamdaman ko ang tinok ng Kanyang puso habang ako ay nakahiga sa init ng araw sa gitna ng malambot na damo at mga bulaklak.   Nakikita kpo kung paano ka perpekto Niya kinulayan ang mga halamang ligaw na may kulay na kasing liwanag ng isang palete ng isang artista., sa kaalamang ito ay magbibigay sa akin ng kasayahan. Ang kagandahan ng likas ng mundo ay walang sukat.  Ang tao ay nahihirati sa kagandahan and ginagamit ito sa kanilang sarili sa paraan ng sining at musika. Tayo ay nilikha sa imahen at pagkakahawig sa Diyos , at ang Kanyang pagibig sa Ganda ay talangang napakaliwanag.  Nakikita natin ito kahit saan sa ating paligid.  Halimbawa, nakikita natin ang Sining ng Diyos sa masalimuot na densensyo ng dahon ng taglagas, at ang Kanyang musika sa tunog ng mga salpukan ng mga alon at pagkanta ng mga ibon sa umaga.

Walang Katapusang Misteryo

Ang mundo ay pwedeng sabihin satin na ang pagsunod sa Diyos, pagdalo sa mg sinaunang kaisipan ng Bibliya o ang pag tampulan ang pananampalataya ay isang pag tiwalag sa Katotohanan. And Siyensya ang katotohanan, sinabi sa atin, at ang relihiyon ay hindi. Ngunit ang pagkabigo ng marami ay makita na si Hesus ay narito bilang pinakasagisag ng Katotohanan, Ang Diyos ang at siyensya ay hindi kapwa eksklusibo; sa halip, ang perpektong nilikha ay lalong ebedensya na mayroong perpektong Tagapaglikha. Parehong ang tradisyon ng relihiyon at pag tuklas ng siyensya ay maaring tutuo at mahusay.  Ang pananampalataya ay hindi nagiging lipas na sa modernong panahon; ang mga pagsulong ng siyensya ay nag bibigay daan sa magandang pananaw sa walang katapusang misteryo ng ng ating Panginoon.

Ano ang susi para sa kagalakan sa buhay na ito? Kapag napagtanto mo ito, magbabago ang buhay mo

Ang ulat tungkol sa pagpapagaling ni Kristo ng sampung ketongin ay patuloy na tumatalab nang malalim sa akin.  Ang ketong ay isang kakila-kilabot na sakit na naglayo sa mga biktima sa kanilang mga pamilya at tungo sa pag-iisa. “Maawa ka sa amin”, taghoy nila sa Kanya. At ginagawa niya. Ibinabalik Niya sa kanila ang kanilang buhay. Maaari silang bumalik sa kanilang mga mag-anak, sumamba kasama ang kanilang komunidad at magtrabaho muli, takasan ang dumudurog na kahirapan na kinakailangang magmakaawa sila para sa lahat ng bagay.  Ang kagalakang nadanasan nila ay magiging di-kapani-paniwala.  Ngunit isa lamang ang nagbalik upang magpasalamat.

Sa Likod Ng Handog

Hindi ko tangka na husgahan ang siyam na hindi bumalik, ngunit ang isa na bumalik kay Hesus ay naunawaan ang isang bagay na napakahalaga tungkol sa “mga handog”.  Kapag nagbigay ang Diyos ng handog, kapag sinasagot Niya ang isang panalangin, ito ay pansarili.  Lagi siyang nakapaloob sa handog na iyon.  Ang mahalagang punto ng pagtanggap ng handog ay ang pagtanggap sa Taong nagbigay nito.  Ano mang handog na mapagmahal na ibinigay ay sumisimbolo sa pagmamahal ng nagbigay, kaya ang taong tumatanggap ng handog ay tumatanggap sa taong nagbigay nito.  Ang handog mismo ay maaaring tuluyang masira o maluma, ngunit ang ugnayan sa nagbigay ay nananatili.  Dahil ang Diyos ay walang hanggan, ang Kanyang pag-ibig ay

walang hanggan at hindi na mababawi.  Tulad ng isang mapagmahal na magulang na may anak na walang utang na loob, Siya ay patuloy na nagbibigay, naghihintay sa sandali na ang alibugha ay magbabalik sa Kanya.  Ang pagtanggi na pasalamatan ang isang tao para sa isang handog ay ang gawi ng isang laki sa layaw, kahalintulad sa pagnanakaw.  Sa kanyang kasiyahan, hindi ito nalimutan ng ketongin na nagbalik.

Ang diwa ng pasasalamat ay ang ugat ng relihiyosong espirito.  Ang ating buong buhay, bawat sandali, ay isang napakagandang handog.  Maglaan ng ilang sandali upang huminto at pag-isipan kung gaano kadaming mga pagpapala ang iyong natanggap.  Ano ang sinasabi Niya sa bawat isa sa atin nang paisa-isa?  “Mahal kita.”  Ang bawat pagpapala ay isang paanyaya na ibalik ang Kanyang pagmamahal sa pamamagitan ng paggamit ng handog upang ibahagi ang Kanyang pagmamahal.  Kung nabigo tayong matuklasan ang Tao na pinagmumulan ng ating mga handog, hindi na sila magkakaroon ng kabuluhan pagkaraan ng ilang sandali.  Sila ay “tatanda” at isasantabi habang tayo ay di-mapakaling naghahanap ng higit pa.

Pagkatapos ng aking ordinasyon, naatasan akong dumalaw sa isang saykayatriko na pagamutan at isang kalapit na bilangguan.  Sa bilangguan, madalas na may mahabang paghihintay para dumaan sa seguridad. Matapos na tumuloy sa selda kung saan dapat naghihintay ang nakakulong, kadalasan ay may isa pang nakakabagot na pagkaantala. Pagkatapos nang lahat ng ito, maaari kong makausap ang bilanggo sa telepono sa pamamagitan ng salamin na dingding sa loob ng apatnapung minuto lamang.

Mga Nakakandadong Pinto at Kongkretong Pader

Sa kabaligtadan, bagama’t ang bawat silid sa pagamutan ay nakakandadon, ako ay binigyan ng susi upang makapasok at makalabas.  May isang nabubukod para sa mga pinaka-delikadong pasyente sa schizophrenic.  Wala itong susi. Sa halip, kikilalanin ako ng mga bantay sa pamamagitan ng camera at aalisin ang kandado ng pinto nang malayuan.  Minsang ang pinto sa likod ko ay sumara na, isa pang pinto ang bubukas upang makapasok ako para makita ang mga pasyente. Matapos gumugol ng buong katapusan ng linggo na napapalibutan ng mga nakakandadong pintong bakal at mga kongkretong pader, na binabantayan ng mga gwardya at mga kamera, naginhawahan ako nang ako ay makalisan at makauwi. Nakatingala sa magandang bughaw na langit, na walang harang na mga pader, ako ay dinaig ng isang malalim na pakiramdam ng sobrang kagalakan.  Sa unang pagkakataon, lubos kong pinahalagahan ang aking kalayaan.  Maaari akong lumabas sa anumang labasan, naisip ko sa aking sarili, at huminto kung saan ko naisin; magpunta sa isang drive-through at bumili ng kape, o marahil ng isang donut.  Malaya akong makakapili at walang sinuman ang maghahangad na pigilan ako, hanapin ako, sundan ako, o panoodin ako.

Sa gitna ng sobrang kagalakan  na karanasang ito, napagtanto ko kung gaano kadami ang aking mga pagwawalang bahala. Ito ay isang kawili-wiling kasabihan: “pagwawalang bahala”. Ito ay nangangahulugan ng pagkabigong mapansin na ang isang bagay ay “ibinigay”, at hindi mapansin at mapasalamatan ang nagbigay.  Ang susi sa kagalakan sa buhay na ito ay ang pag-unawa na ang lahat ay isang napakagandang handog at ang pagkamulat sa Tao na nasa likod ng bawat handog, na ang Diyos Mismo.

Hindi Ganap na Pagkakaunawa

Ang susunod na mahalagang punto tungkol sa pagpapagaling ng sampung ketongin ay may kinalaman sa paraan ng kanilang pagpapagaling.  Sinabi ni Hesus sa kanila: “Humayo kayo at ipakita ang inyong sarili sa mga saserdote” (sila lamang ang makapagpapatunay na sila ay walang impeksiyon para sila ay makauwi).  Ngunit sinasabi ng ebanghelyo na sila ay “gumaling sa daan”.  Sa madaling salita, nang sabihin sa kanila ni Hesus na humayo at ipakita ang inyong sarili sa mga pari, hindi pa sila magaling. Sila ay gumaling “sa daan”.  Isipin ang mahirap na kalagayan. “Bakit ako magpapakita sa pari, wala Ka pang ginagawa?  May ketong pa ako”.  Kaya nga, kinailangan nilang magtiwala.  Kinailangan nilang sumunod at kumilos muna.  Noon lamang sila gagaling.  Matapos nito, duon lamang na sila ay gagaling.

Ganyan nagaganap ang mga bagay sa Diyos.  Talagang nauunawaan lang natin ang Panginoon kapag pinili nating isabuhay ang pananampalatayang iyon sa pamamagitan ng pagsunod muna sa Kanya—sundin Siya sa kadiliman, wika nga.  Ang mga nagpupumilit na ganap munang makaunawa bago kumilos ay halos palaging napapalayo.

Alam natin kung ano ang Kanyang sinabi sa atin: Sundin ang mga utos.  Sa Huling Hapunan, inutusan Niya ang Kanyang mga apostol na “Gawin ninyo ito bilang pag-alaala sa akin”.  Pinayuhan din niya tayo na huwag mabalisa sa ating sinusuot, kinakain, o iniinom, sapagkat alam ng Panginoon ang ating mga pangangailangan.  “Hanapin muna ang kaharian ng Diyos at lahat ng iba pang mga bagay na ito ay ipagkakaloob.”  Kung hahakbang tayo nang may pananampalataya at kikilos ayon sa Kanyang Salita, mauunawaan natin sa bandang huli ang liwanag ng biyaya.  Ngunit ngayon madaming tao ang natatakot sa anumang bagay na nakakagambala sa kanilang kaginhawahan at tumatangging kumilos ayon sa mga kautusan maliban kung sila ay makakatiyak na walang panganib ang katuparan ng kanilang sariling mga hangarin.  At kaya sila ay tumatahak ng buhay sa kadiliman, nang walang kagalakan ng tunay na pagkakakilala sa Panginoon.  Ngunit ang pagpapagaling ay kasunod ng pagpasiya na iayon ang ating mga kilos sa Kanyang mga utos, bago pa man natin maunawaan kung bakit, tulad ng maliliit na bata na nagtitiwala at sumusunod sa kanilang mga magulang.

Ako ay nasa monasteryo ng St. Joseph sa Covington, isang bayan ng Los Angeles, hindi kalayuan mula sa New Orleans.  Naroon ako upang manalumpati sa tatlumpung mga pinuno ng Benediktinong monghe mula sa palibot ng bansa na nagtipon para sa ilang mga araw ng pagmumuni-muni at banalang pagsusuri.  Ang nagpapalamuti sa mga dingding ng loob ng simbahan at kumbento ng monasteryo ng St. Joseph ay mga kahanga-hangang pintadong larawan na inilahad ni Padre Gregory de Wit, isang monghe ng Mont César sa Belgium, na naglingkod nang maraming taon sa ating bansa doon sa St. Meinrad sa Indiana at pati dito sa St. Joseph bago siya pumanaw noong 1978.  Matagal ko nang hinahangaan ang kanyang napakakilala, kakaiba, at pagkateyolohikong paraan ng sining.  Sa loob ng santuwaryo ng simbahan sa monasteryo, inilarawan ni de Wit ang isang hanay ng mga dakilang nakabagwis na mga anghel na pumapaligid sa mga larawan ng pitong mga nakamamatay na sala, na naghahatid ng malalim na katotohanan na ang tamang pagsamba ng Diyos ay nagwawaglit ng ating humihilis na paraan ng pagkabanal.  Ngunit ang kadalisayan ng pintadong palatuntunan ni de Wit ay ang karagdagan niyang ikawalong sala na ikinutob niyang lubusang mapanira sa looban ng monasteryo—na nagngangalang tsismis.

Siya’y tama tungkol sa mga monasteryo, oo naman, ngunit masasabi kong naging tama sana siya tungkol sa bawa’t uri ng pangkatauhang samahan:  pamilya, paaralan, pagawaan, parokya, atbp.  Ang pininirang-puri ay lason.  Tapós.  Ang larawan na ginawa ni de Wit ay pababalang pinangunahan ang ang mahistrarya ng ating kasalukuyang papa, na madalas nang ginagawa na ang paninirang-puri ang sanhi ng lubusang kahihiyan.  Pakinggan ito mula sa kamakailang pabilin ni Papa Francisco: “Pakiusap, mga kapatid, subukan nating huwag magtsismis.  Ang paninirang-puri ay higit na masahol pa sa COVID.  Higit pa!  Tayo’y magsikap nang lubos.  Walang tsismis!”  At upang kahit papaano’y hindi natin malingat ang aral, ipinagpatuloy niya, “Ang Diyablo ay ang pinakamalaking tsismoso.”  Itong huling puna ay hindi lamang isang makulay na pamamakata, pagka’t lubos na alam ng papa na ang dalawang mga pangunahing pangalan ng diyablo sa Bagong Tipan ay diabolos (ang mananambulat) at Satanas (ang mambibintang).  Wala akong maisip na higit pang paglalarawan ng kung ano ang magagawa ng paninirang-puri at ano talaga ito.

Hindi pa katagalan, isang kaibigan ay pinadalhan ako ng palabas sa YouTube ng pag-uusap ni Dave Ramsey, isang sanggunian sa negosyo at pananalapi.  Na may taglay na kasidhian ni Papa Francisco, nagsalita si Ramsey laban sa paninirang-puri sa pagawaan, binibigyang-diin na siya’y walang patakaran ng pagpaparaya hinggil sa gawi.  Nakakatulong na pinaliwanag niya ang paninirang-puri sa sumusunod: pinangalandakan ang anumang bagay na salungat kasama ang isa na hindi makalutas ng suliranin.   Upang magkaroon ng katatagan ang mga bagay, ang tao sa inyong pulong ay maaaring makipagtsismis kapag siya’y dumaraing tungkol sa usapin ng Teknolohiyang pang impormasyon o kaalaman sa teknolohiya kasama ang isang kasapi na walang kakayahan o karapatan na lutasin ang mga bagay tungkol sa Teknolohiyang pang impormasyon  O ang isang babae ay makapagtsismis kung nagpakita siya ng puot sa kanyang amo sa harap ng mga taong naatasan ng karapatang mag-utos na lubusang wala sa lagay na tumugon nang maayos sa kanyang pamumula. Nagbibigay si Ramsey ng isang matalas na halimbawa mula sa sariling karanasan.  Ginunita niya na nagkaroon siya ng isang pagkikita na kasama ang buong pangkat ng mga namamahala, ipinakikita ang bagong pagtalakay na nais niyang pagbatayan nila.  Iniwan niya ang pagtitipon, ngunit di-sadyang nalimutan niya ang kanyang mga susi kaya pumaroon siyang muli sa silid.  Doon niya natuklasan na mayroong nangyayari na “isang pagkikita pagkatapos ng isang pagkikita,” na pinamumunuhan ng isa sa kanyang mga kawani na, habang nakatalikod sa pintuan, ay malakas at mapagbungangang binabatikos ang amo sa harap ng iba.  Walang pag-aalinlangan na tinawag ni Ramsey ang babae sa kanyang opisina at, ayon sa kanyang matatag na patakaran para sa tsismis, ay sinisante siya.

Isipin ninyo, wala sa mga ito ay nagsasabi na ang mga suliranin ay ni-kailanman pumaibabaw sa loob ng mga lipunan.  Ngunit ito’y sadyang sinasabi na sila’y dapat ipakita nang walang dahas at nasa pagkakaayos ng pamumuno, na matuwid sa mga makapagtutuos nang maayos sa mga ito.  Kapag ang yaong paraan ay nasusunod, ang paninirang-puri ay hindi lalaganap.  Maaari kong bigyan ng karagdagan ang tagubilin ni Ramsey nang isa pa mula kay John Shea, isang dating guro ko.  Mga ilang taon nang nakalipas, winika ni Shea na dapat ay malaya tayong pumuna ng ibang mga tao  ayon sa panukala at sa antas na tayo’y handang tulungan ang tao na makipagtuos sa suliranin na ating natiyak.  Kapag tayo’y lubusang tapat na tumulong, tayo’y dapat na magpuna nang may kasiglaan ayon sa ating pagnais.  Kung tayo ay may malumanay na pagnanais na tumulong, ang ating puna ay dapat nakapagpapahinahon.  Kung, tulad ng karaniwan, wala tayo ni damping pagnasa upang tumulong, dapat tayong manahimik.

Ang pagbibigay-alam ng daing nang walang dahas ayon sa ayos ng pamumuno ay upang makatulong; ang paglalahad nito laban sa ayos ng pamumuno at dahas ng isip ay upang manira ng dangal—at yaan ang gawain diyablo. Maaari ba akong magdulot ng mahinahon na payo?  Tayo’y nasa kalagitnaan ng Kuwaresma, ang dakilang panahon ng Simbahan para sa pagsisisi at pagpapabuti ng sarili.  Sa halip na ipagliban ang mga minatamis o pananabako ngayong Kuwaresma, talikdan ang tsismis.  Para sa apatnapung araw, subukan ninyong huwag magpuna nang pasalungat sa mga yaong walang kakayahang harapin ang suliranin.  At kapag ikaw ay natutuksong salungatin itong paglulutas, isipin mo ang mga anghel ni de Wit na pumapaligid sa iyo.  Magtiwala ka sa akin, ikaw at bawa’t isa sa palibot mo ay magiging napakasaya.

Gusto mo bang makaranas ng isang pambihirang tagumpay sa buhay? Narito ang hinahanap mo!

Tiyak na hindi na kailangan ng isang pumailanglang siyentipiko na malaman, na ang panalangin ay sentro sa buhay ng bawat Kristiyano. Ang kahalagahan ng tawag sa pag-aayuno ay hindi gaanong pinag-uusapan, kaya maaaring hindi ito kilala o hindi pamilyar. Maraming mga Katoliko ang maaaring naniniwala na ginagawa nila ang kanilang parte sa pamamagitan ng pag-iwas sa karne sa Miyerkules ng Abo at Biyernes Santo, ngunit kapag tinignan natin ang Banal na Kasulatan, maaari tayong magulat kapag nalaman natin na tayo ay tinatawag sa mas higit pa. Tinanong si Hesus kung bakit hindi nag-aayuno ang Kanyang mga disipulo, samantalang nag-ayuno ang mga Pariseo at mga disipulo ni Juan Bautista. Tumugon si Hesus sa pagsasabing kapag Siya ay inilayo na sa kanila, ‘mag-aayuno sila sa mga araw na iyon’ (Lucas 5:35).

Ang aking pagkakilala sa pag-aayuno ay dumating sa isang malakas na paraan mga 7 taon na ang nakakaraan, habang ako ay nakahiga sa aking kama at nagbabasa ng isang artikulo online, tungkol sa mga nagugutom na bata sa Madagascar. Nabasa ko kung paano inilarawan ng isang desperadong ina ang nakagigimbal na sitwasyon; siya at ang kanyang mga anak na dumaranas nito. Nagigising sila sa umaga na gutom. Ang mga bata ay pumapasok sa paaralan nang gutom kaya hindi sila makatutok sa kanilang natututunan.

Umuwi sila mula sa paaralan na gutom, at natulog nang gutom. Ang sitwasyon ay napakasama para simulan nilang kumain ng damo upang linlangin ang kanilang mga isip sa pag-iisip na sila ay kumakain ng isang bagay na nagpapanatili, upang alisin ang kanilang mga pag-iisip sa gutom. Nalaman ko na ang unang ilang taon ng buhay ng isang bata ay mahalaga. Ang pagkain na kanilang natatanggap o hindi natatanggap, ay maaaring makaapekto sa natitirang bahagi ng kanilang buhay. Ang bahaging tunay na nagpadurog sa aking puso ay ang isang larawan ng likod ng tatlong maliliit na bata sa Madagascar, na walang damit, malinaw at kitang-kitang nagpapakita ng labis na kawalan ng pagkain. Bawat buto sa kanilang mga katawan ay pawang nakikita na. Ito ay nagkaroon ng matinding epekto sa aking puso.

‘Ano ang magagawa ko?’

Pagkatapos kong basahin ang artikulong ito, bumaba ako, medyo tulala sa sobrang bigat ng puso at puno ng luha ang aking mga mata. Kinuha ko ang agahang cereal sa aparador, at habang papunta ako sa reprihadora para kumuha ng gatas, napansin ko ang isang magnet ni Santa Teresa ng Calcutta sa reprihadora. Hinawakan ko ang gatas sa aking kamay, at habang isinasara ko ang pinto, tinitigan kong muli ang larawan ni Mother Teresa, at sinabi sa aking puso na ‘Inang Teresa, naparito ka upang tumulong sa mga mahihirap sa mundong ito. Ano ang maaari kong gawin upang matulungan sila?’ Nadama ko sa aking puso ang isang agaran, banayad at malinaw na sagot; ‘Mabilis!’. Diretso kong ibinalik ang gatas sa reprihadora, at ang mga siryal pabalik sa aparador, at nakaramdam ako ng kagalakan at kapayapaan sa pagtanggap ng malinaw na direksyon. Nangako ako, na kung iisipin ko ang pagkain sa araw na iyon, kung magugutom ako, makaamoy ng pagkain, o makita man lang ang mga ito, ibibigay ko ang maliit na pagtanggi sa sarili para sa mga mahihirap na bata at sa kanilang mga magulang, at sa lahat ng nagugutoman at mga gutom. sa buong mundo.

Isang karangalan na matawag sa banal na interbensyon ng Diyos sa isang simple ngunit malinaw na makapangyarihang paraan. Hindi ko inisip ang pagkain o kahit na anong gutom sa araw na iyon hanggang sa gabing iyon, nang dumalo ako sa Banal na Misa. Ilang sandali bago tumanggap ng Banal na Komunyon, tumunog ang tiyan ko at nakaramdam ako ng sobrang gutom. Habang ako ay pabalik sa pagluhod pagkatapos tanggapin ang Eukaristiya, pakiramdam ko ay katatapos ko lang kumain ng pinakamasarap na pagkain sa buhay ko. Ako ay sigurado doon; Natanggap ko ang ‘Tinapay ng Buhay’ (Juan 6:27-71). Ang Eukaristiya ay hindi lamang pinag-iisa ang bawat isa sa atin kay Hesus nang personal, kundi pati na rin sa isa’t isa, at sa isang makapangyarihang paraan ‘nangangako tayo sa mga dukha’ (CCC 1397). Inilarawan ni San Augustine ang kadakilaan ng misteryong ito bilang isang ‘tanda ng pagkakaisa’ at ‘buklod ng pagkakawanggawa’ (CCC 1398). Tinutulungan tayo ni San Pablo na maunawaan ito sa pamamagitan ng karagdagang pagpapaliwanag, ‘Dahil iisa ang tinapay, tayong marami ay iisang katawan, sapagkat tayong lahat ay nakikibahagi sa isang tinapay’ (1 Mga Taga-Corinto 10:17). Dahil ang pagiging ‘isang katawan kay Cristo’ ay ginagawa ang bawat isa sa atin na maging miyembro ng isa’t isa’ (Roma 12:5).

Isang Direksyon

Nagsimula akong manalangin bawat linggo, nagtatanong sa Panginoon kung sino ang gusto Niyang ipag-ayuno at ipagdasal ko. Bago ako nagsimulang mag-ayuno, kahit papaano ay may nakakasalubong ako; isang taong walang tirahan, isang puta, isang dating bilanggo atbp. Nadama kong tunay na ginagabayan ako. Isang partikular na linggo, gayunpaman, natulog ako nang hindi sigurado kung anong intensyon ng Panginoon para mag-ayuno ako at sino ipagdadasal. Habang natutulog ako nang gabing iyon, nanalangin ako, humihingi ng direksyon. Kinaumagahan nang matapos ko ang aking panalangin sa umaga, napansin kong may mensahe ako mula sa aking napapagalaw na telepono . Ang aking kapatid na babae ay nag-mensahe sa akin ng malungkot na balita na ang isang kaibigan niya ay nagpakamatay. Mayroon na akong sagot. Pagkatapos ay nagsimula akong mag-ayuno at manalangin para sa kaluluwa ng babaeng ito. Gayundin, para sa mga taong nakahanap sa kanya, sa kanyang pamilya, at sa lahat ng biktima ng pagpapatiwakal, at sa sinumang kasalukuyang nag-iisip na kitilin ang kanilang sariling buhay. Pag-uwi ko mula sa trabaho noong araw na iyon, nagdasal ako ng aking pang-araw-araw na Rosaryo. Habang dinadasal ko ang huling panalangin, sa pinakahuling butil, malinaw kong nadama sa puso ko ang mga salitang, ‘Kapag nag-aayuno ka’ (Mateo 6:16–18). Habang pinag-iisipan ko ang mga salitang ito, ang diin ay malinaw sa ‘Kailan’, hindi ‘Kung’. Kung gaano man tayo inaasahan na manalangin bilang mga mananampalataya, ganoon din ang malinaw na totoo para sa pag-aayuno, ‘Kapag nag-ayuno ka’. Nang matapos ko ang Rosaryo at tumayo, tumunog agad ang telepono ko. Isang magandang matandang babae na kilala ko mula sa simbahan ang tumawag sa akin, na nasa isang desperadong estado at sinabi sa akin ang ilan sa mga bagay na nangyayari sa kanyang buhay. Sinabi niya sa akin na iniisip niyang magpakamatay. Lumuhod ako at sabay kaming nanalangin sa telepono at sa awa ng Diyos ay nakaramdam siya ng kapayapaan sa pagtatapos ng panalangin at pag-uusap. Ang kapangyarihan ng panalangin at pag-aayuno! Luwalhati sa Diyos.

Lumipad at Lumaban

Nagkaroon ako ng malaking pagpapala ng pagbisita sa Marian pilgrimage site ng Medjugorje, ilang beses sa aking buhay at mas lumalim ang aking pagpapahalaga sa pinakamagandang sandata na ito laban sa kasamaan. Doon ay patuloy na tinatawag ng Mahal na Birhen ang Kanyang mga anak sa penitensiya at pag-aayuno, madalas na humihiling na kumain lamang sila ng tinapay at tubig tuwing Miyerkules at Biyernes. Minsan ay sinabi ng isang yumaong paring Medjugorje, Padre Slavko na ‘Ang panalangin at pag-aayuno ay parang dalawang pakpak’. Tiyak na hindi natin maasahan na lumipad nang napakahusay na may isang pakpak lamang. Panahon na para sa mga mananampalataya na tunay na yakapin ang buong mensahe ng Ebanghelyo at mamuhay nang radikal para kay Jesus, at talagang lumipad.

Malinaw na ipinakikita sa atin ng Bibliya ang kapangyarihan ng panalangin kapag may kasamang pag-aayuno (Esther 4:14-17; Jonas 3; 1 Hari 22:25-29). Sa isang panahon kung saan ang mga linya ng labanan ay malinaw na iginuhit, at ang kaibahan sa pagitan ng liwanag at kadiliman ay walang alinlangan na maliwanag, oras na upang itulak pabalik ang kaaway, na alalahanin ang mga salita ni Jesus, na ang ilang kasamaan ay ‘hindi maitataboy ng anuman kundi ng panalangin at pag-aayuno. ‘ (Marcos 9:29).

Patuloy kang maghalukay sa artikulong ito nang matuklasan mo ang bagong liwasan para sa iyong buhay pananalangin

Mga ilang taon matagal na, ang bahay ng aking kapatid na babae ay nagkaroon ng malaking suliranin sa tuberyas.  Nagkaroon ng di-matukoy na pagtagas ng tubig sa may gusali na naging dahilan upang tumaas nang $400 ang kanyang singil sa tubig mula $70 bawat buwan.  Madaming paghalukay at paghukay ang ginawa ng kanyang anak na lalaki upang subukang tuklasin ang pinagmulan ng pagtagas, ngunit walang saysay.

Matapos ang ilang araw ng di-nagbungang paghahanap, isang kaibigan ang nakaisip ng solusyon.  Ang kanyang balak: kalimutan ang tungkol sa pagtuklas ng pagtagas.  Sa halip, magsimula sa puno ng tubo ng tubig, magkabit ng panibagong tubo, at iliwas ang bahagi na alam nilang maalinlangan dahil sa paglawa ng tubig.  Ilagay ang bagong tubo sa panibagong landas at lubos nang pabayaan ang lumang tubuhan.

Kaya iyon ang ginawa nila.  Kasunod ng isang araw ng pagsusumikap at madaming paghuhukay, nagawa nila ang planong iyon at, ta-da!  Naayos ang problema, at bumalik sa dati ang singil ng tubig ng kapatid ko.

Habang pinagnilayan ko ito, ang aking isipan ay bumaling sa di-natugunang mga panalangin.  Minsan tayo ay nananalangin para sa mga tao o para sa mga pagkakataon at ang mga panalanging iyon ay tila walang nagawang anumang kaibhan.  Ang lagusan sa tainga ng Diyos ay tila “may tagas.”  Marahil tayo ay dasal nang dasal nang dasal para sa isang tao na magkaroon ng pagbabagong loob, na magbalik sa simbahan.  O nagdadasal tayo na makahanap ng pagkakakitaan ang sinoman na matagal nang walang trabaho.  O nagdadasal tayo para sa paggaling ng isang taong nakikipaglaban sa malubhang paksang pangkalusugan. Anuman ang katayuan, wala tayong nakikitang pag-unlad at ang ating mga panalangin ay parang nasasayang o walang silbi.

Naaalala ko ang pagdadasal para sa isang napakahirap na alitan ng mga tauhan sa organisasyong pangmisyonero na aking pinapasukan.  Ito ay isang kalagayan na nakakabahala at nakakasaid ng aking emosyonal at pisikal na lakas.  Wala sa mga sinubukan kong natural na antas ang nakalutas nito, at ang aking mga panalangin para sa katugunan ay tila walang bisa.  Sa aking panalangin isang araw, minsan pa akong tumangis sa Diyos sa kawalang pag-asa at nadinig ko ang isang mahinahon at payapang tinig sa aking puso, “Isuko mo ito sa Akin.  Ako na ang bahala.”

Napagtanto ko na kinailangan ko ng pagbabago sa aking pakikitungo, isang “liwasan ng pagtutubero”  ika nga.  Ang aking saloobin hanggang sa puntong ito ay sinusubukang lutasin ang sitwasyon sa pamamagitan ng aking mga pagsisikap: mamagitan, makipag-usap, subukan ang iba’t ibang mga pagkakasundo suyuin ang mga partidong kasangkot.  Ngunit dahil walang nangyari at mas lumalala pa ang mga bagay, alam kong kinailangan kong hayaan pumalit ang Diyos.  Kaya ibinigay ko sa Kanya ang aking pagsang-ayon.  “Panginoon, isinusuko ko ang lahat sa Iyo.  Gawin Mo ang anumang kailangan Mong gawin, at makikipagtulungan ako.”

Sa loob ng 48 na oras ng panalanging iyon, ganap na nalutas ang sitwasyon!  Sa bilis na nakapagpahanga sa akin, ang isa sa mga partido ay gumawa ng isang desisyon na lubos na nagbago ng lahat, at ang stress at di- pagkakasundo ay napalis ng ganoon na lamang.  Nabigla ako at hindi makapaniwala sa nangyari.

Ano ang natutunan ko?  Kung nananalangin ako sa isang natatanging paraan para sa isang bagay o isang tao at ako ay naipit at wala akong nakikitang tagumpay, marahil kailangan kong baguhin ang paraan ng pagdadasal ko.  Huminto at magtanong sa Banal na Espirito, “Mayroon bang ibang nararapat na paraan na dapat kong ipagdasal ang taong ito?  May iba pa ba akong dapat hilingin, isang partikular na biyaya na kailangan nila ngayon?”  Marahil kailangan nating subukan ang “plumbing bypass.”

Sa halip na subukang hanapin ang tagas o ang pinagmulan ng pagtutol, maaari tayong manalangin na maiwasan ito ng Diyos.  Napaka malikhain ng Diyos (ang pinagmulan ng pagkamalikhain, ang orihinal na Lumikha) at kung patuloy tayong makikipagtulungan sa Kanya, gagawa Siya ng iba pang mga paraan upang malutas ang mga isyu at maghatid ng biyaya na ni hindi natin naisip.  Hayaan ang Diyos na maging Diyos at bigyan Siya ng puwang upang makagalaw at kumilos.

Sa aking kaso, kinailangan kong lumayo sa pagkakaharang, tanggapin nang may pagpapakumbaba na ang aking ginagawa ay hindi tumatalab, at mas taimtim na sumuko sa Panginoon upang Siya ay makakilos. Ngunit ang bawat kalagayan ay naiiba, kaya tanungin ang Diyos kung ano ang nais Niyang gawin mo at makinig sa Kanyang mga tagubilin.  Sundin ang mga iyon sa abot ng iyong makakaya at ipaubaya ang mga kalalabasan sa Kanyang mga kamay.  At alalahanin ang sinabi ni Jesus: “Ang imposible sa tao ay posible sa Diyos.” Lucas 18:27

“Ang Diwa ay naging tao at nanahan sa atin at nakita na natin ang Kanyang luwalhati, ang luwalhati ayon sa isang anak lamang ng ama, puno ng biyaya at katotohanan” (Juan 1:14).

Nang unang napansin ko si Anne ay sa loob ng simbahan habang nasa Banal na Misa.  Sa karaniwang mga araw, dumadalo ako sa Misa sa maliit na kapilya na may dalawang hanay lamang ng mga upuan.  Nakikita mo ang dating iilang mga tao araw-araw, kaya naman magiging sanáy kang makasama sila.  Si Anne ay tila may minsanang panginginig.  Noong una, inakala kong siya’y may Parkinson’s na sakit.  Gayunpaman, pagkaraan ng higit na may kalakipang pagpupuna, napansin kong nagkakaroon lamang siya ng ganitong bagay kapag tumatanggap ng Banal na Komunyon.  Ang kanyang katawan, lalo na ang mga kamay, ay manginginig kapag tumatanggap ng ostiya mula sa pari.  Ang panginginig ay mananatili nang ilang mga minuto.

Isang araw, nagpasya akong tanungin si Anne tungkol sa sanhi na nadadama niya tuwing Komunyon.  Magiliw na ipinaliwanag ni Anne ang kakaibang biyayang ito.  Ang kanyang panginginig ay walang kinalaman sa anumang uri ng panggamutang kalagayan, bagama’t maraming tao ang nag-akalang ito ang lagay.  Siya’y pahapyaw na nahihiya sa kinahihinatnan ng kanyang katawan, sapagka’t ito’y nakapagbibigay ng hindi kinakailangang pagpuna.  Itong di-pangkaraniwang bagay ay nagsimula noong maraming nakalipas na taon nang biglaan niyang nakilala ang kalakhan ng kung ano ang ibig sabihin ng pagtanggap ng Katawan ni Kristo.  Si Hesus, ang Anak ng Diyos, ay naging tao para sa ating kapakanan.  Puspos ng biyaya at katotohanan, Siya’y nakiisa sa atin.  Siya’y namatay bilang alay para sa ating mga sala.  Pagkaraan nitong saglit ng pagkaunawa, sinabi ni Anne na ang kanyang katawan ay yumayanig nang di-kusa tuwing tinatanggap niya ang Komunyon.  Ang paggalang ni Anne sa Yukaristiya ay binigyan ako ng bagong pagpapahalaga para sa sakramentong Ito.

Inilarawan ni San Agustin ang isang Sakramento bilang ‘panlabas at malinaw na sagisag ng isang panloob at lampas sa paningin na biyaya’.  Gaano kadalas natin nakikilala ang mga sagisag ng biyaya?  Kapag tinuturing natin ang sakramento na pawang ritwal lamang, nalilingatan natin ang pagkamulat sa mapagmahal na pag-iral ng Diyos.  Ang mga banal na katotohanan ay maaari lamang mapahalagahan ng mga taong mulat.

Panginoong Hesus, dinadalangin ko na mabigyan Mo ako ng taimtim na paggalang sa lahat ng banal na bagay.  Tulutan mo akong ilakip si Kristo sa lahat ng kung sino ako at sa lahat ng ginagawa ko.  Hubugin mo ako na maging isang umiiral na sakramento—isang panlabas na malinaw na sagisag ng Iyong panloob at lampas sa paningin na biyaya.  Amen. 

Ang mga biglaang pagpapalit at pagbabago sa buhay ay maaaring nakakapanlulumo ngunit lakasan mo ang loob!  Hindi ka nag-iisa…

Ang pagpapaliwanag ng sandaling namulat ako sa kamalayan sa aking kaugnayan sa Diyos ay tulad ng paghiling sa akin na gunitain kung kailan ako nagsimulang huminga; hindi ko iyon magawa.  Dati na akong may kamalayan sa Diyos sa aking buhay.  Walang isang tiyak na “Aha” na sandali na nagpamulat sa akin tungkol sa Diyos, ngunit mayroong hindi mabilang na mga sandali na nagpapaalala sa akin na Siya ay palaging nandoon.  Maganda ang sinasabi ng Awit 139: “Sapagkat hinugis Mo ang aking mga panloob na bahagi, binuo Mo ako sa sinapuounan ng aking ina.  Pinupuri kita, sapagkat ako ay ginawang kamangha-mangha” (Awit 139:13-14).

Ang Tanging Katugunan

Bagamat ang presensya ng Diyos ay walang tigil na nasa aking buhay, madaming ulit na ang iba pang mga bagay ay hindi kasing palagian Ang mga kaibigan, tahanan, kalusugan, pananampalataya at damdamin, halimbawa, ay maaaring magbago sa paglipas ng panahon at mga pangyayari.

Minsan ang pagbabago ay nakakapanibago at kapana-panabik, ngunit sa ibang pagkakataon ito ay nakakatakot at iniiwan akong mahina at madaling masaktan.  Mabilis ang unti-unting pag-agos ng mga bagay at pakiramdam ko ay nakabaon ang mga paa ko sa gilid ng mahangin at mabuhanging dalampasigan kung saan patuloy na binabago ng pagtaas at pagbaba ng tubig ang aking pagkakatayo at nagdudulot sa akin na muling mahanap ang aking balanse.  Paano natin pinamamahalaan ang mga pang-araw-araw na pagbabago na nag-aalis sa punto ng ating balance?  Para sa akin, isang lamang ang sagot, at pinaghihinalaan ko na gayun din ito para sa iyo: Biyaya—ang sariling buhay ng Diyos na kumikilos sa kalooban natin, ang hindi tampat at hindi marapat nating matanggap na handog ng Diyos na hindi natin kayang kitain o bilhin, at siyang umaakay sa atin sa buhay na ito tungo sa buhay na walang hanggan.

Ang Paglilipat Na Walang Pahinga

Sa pamantayan, ako ay nakapaglipat na misan bawat humigit-kumulang 5 o 6 na taon. Ang ilang mga paglipat ay mas lokal at pansamantala;  dinala ako ng iba nang mas malayo pa at sa mas mahabang panahon pa.  Ngunit lahat ng ito ay paglilipat at pagbabago gayunpaman.

Ang unang malaking pagbabago ay dumating nang kinailangan ng pinapasukan ng aking ama na lumipat kami sa kabilang panig ng bansa.  Ang aming angkan ay may malalim na pinagmulan sa isang probinsiya na lubhang naiiba sa heograpiya at kultura ng panibagong probinsiya.  Ang pananabik sa isang bagay na bago ay pansamantalang nakabawas sa aking takot sa di-nababatid.  Gayunpaman, nang dumating kami sa aming bagong tahanan, ang katotohanan na iniwan ko ang lahat ng aking nalaman—ang aking tahanan, ang aming mga kamag-anak, mga kaibigan, paaralan, simbahan at lahat ng pamilyar—ay bumalot sa akin ng may matinding kalungkutan at kawalan.

Binago ng paglilipat ang pamamaraan ng pamilya namin.  Habang iniaakma ng bawat isa ang kanilang sarili sa mga pagbabago, sila ay naging abala sa kanilang mga indibidwal na pangangailangan.  Parang hindi kami ang dating mag-anak.  Walang naramdamang kaligtasan o pagiging pamilyar.  Nagsimulang manahan ang kalungkutan.

Pumapatak

Sa mga linggong sumunod matapos nang aming paglipat. Inalis namin sa pagkakaimpake ang aming mga gamit at inayos.  Habang nasa paaralan ako isang araw, inalis ng aking ina sa pagkakaimpake ang isang krusipiho na dating nakasabit sa dingding sa itaas ng aking kama mula nang ako ay isinilang.  Inalis niya ito sa balot at isinabit sa bago kong silid.

Iyon ay isang maliit na bagay, subalit nagbigay ng isang malaking pagkakaiba.  Ang krus ay isang bagay na pamilyar at minahal.  Ipinalala nito sa akin kung gaano ko kamahal ang Diyos at kung gaano ko Siya kadalas na kausapin sa dati kong tahanan.  Kaibigan ko na Siya mula noong ako ay maliit pang bata babae, ngunit sa paano’t paanuman, inisip kong iniwan ko Siya.  Kinuha ko ang krus sa dingding, hinawakan ito ng mahigpit sa aking mga kamay at tumangis.  May kung anong bagay ang nagsimulang nagbago sa akin.  Kasama ko ang matalik kong kaibigan, at muli ko Siyang nakausap.  Sinabi ko sa Kanya kung gaano kakaiba ang pakiramdam ng bagong lugar na ito at ang pananabik kong makauwi.  Sa loob ng madaming oras sinabi ko sa Kanya kung gaano ako naging malungkot, ang mga takot na sumunggab sa aking puso, at humingi ako ng tulong sa Kanya.

Paunti-unti, ang mga luhang pumatak sa aking pisngi ay pumawi sa mga pirapirasong dilim na dumaklot sa aking puso.  Kapayapaan, matagal ko nang hindi naramdaman, nanahan sa aking puso.  Ang mga luha ay unti-unting natuyo, ang pag-asa ay pumasok sa aking puso at, sa pagkakaalam na kasama ko ang Diyos, muli akong naging masaya.  Ang presensya ng Diyos sa aking silid nang araw na iyon ay nagpabago sa aking kalooban, aking puso, at aking pananaw.  Hindi ko magagawa iyon sa aking sarili.  Ito ay handog ng Diyos sa akin… Kanyang biyaya.

Ang Tanging Palagian sa Buhay

Sa banal na kasulatan sinasabi sa atin ng Diyos na huwag matakot dahil lagi natin Siyang kasama.  Isa sa mga itinatangi kong talata ay tumutulong sa akin na harapin ang aking takot sa pagbabago: “Maging matatag at matapang.  Huwag kang matakot o mangamba sa mga ito, sapagkat ang Panginoon mong Diyos ang Siyang sumasama sa iyo.  Hindi ka niya iiwan o pababayaan.” (Deuteronomio 31:8)

Madaming ulit na akong naglipat at nagbago mula pa nang ako ang batang babaeng iyon, ngunit napagtanto ko na ako ang naglilipat at nagbabago, hindi ang Diyos.  Hindi Siya nagbabago.  Lagi Siyang nandiyan kasama ko saan man ako magpunta at kung ano ang nagbabago sa buhay ko. Ibinalik ng Diyos ang aking balanse matapos ang bawat paglilipat, bawat pagbabago, at bawat pagbaling sa buhangin.  Naging bahagi na Siya ng buhay ko simula pa sa maalala ko.  Kung minsan nalilimutan ko Siya, ngunit hindi Niya ako nalilimutan.  Paano Niya magagawa?  Kilalang-kilala Niya ako na “maging ang mga buhok ng (aking) ulo ay bilang na bilang” (Mateo 10:30-31).  Iyan din ay biyaya.

Nang araw na tinanggal ko ang krus na iyon sa dingding ng aking silid at hinawakan ito ng mahigpit ay sumagisag sa pagkakaroon ko ng ugnayan sa Kanya sa natitirang bahagi ng aking buhay.  Kailangan ko ang Kanyang patuloy na presensya para angatin ang kadiliman, bigyan ako ng pag-asa, at ituro sa akin ang daan.  Siya ang “daan, ang katotohanan, at ang buhay” (Juan 14:6), kaya’t kumakapit ako Siya nang mahigpit hangga’t kaya ko sa pamamagitan ng panalangin, pagbabasa ng banal na kasulatan, pagdalo sa Misa, pagtanggap ng mga Sakramento, at pagkikibahagi sa kapwa ng mga biyayang ibinibigay Niya ako.  Kailangan ko ang aking kaibigan na laging kasama ko gaya ng Kanyang ipinangako.  Kailangan ko ang lahat ng Kanyang kamangha-manghang mga biyaya at hinihiling ko ang mga ito araw-araw.  Natitiyak kong hindi ako nararapat sa mga ganoong handog, ngunit ibinibigay Niya pa rin ito sa akin dahil Siya ay Pag-ibig at nais na iligtas ang isang ‘abang tulad ko.’

Sanayin mo ito at hinding hindi ka magsisisi…

Isang antipon ang tumama sa akin sa mga huling araw ng huling Adbiyento: “Tumingin tayo sa Kanyang Mukha at tayo ay maliligtas.” Oo, nanalangin ako, Hesus, hayaan mo akong makita ang Iyong Mukha. Naisip ko sina Maria at Jose na tumitingin sa Iyong Mukha sa unang pagkakataon habang marahan Ka nilang hinahawakan at hinahalikan ang Mukhang iyon, at inihiga Ka sa dayami na natatakpan ng mainit na kumot. Kay ganda mo, bago mo pa man idilat ang iyong mga mata at lingunin ako.

Muling Buhayin ang Iyong Pag-ibig

Sa mga panahon ding ganito, nabasa ko mula sa aklat ni Sister Immaculata, isang madre ng Carmelite, (Ang Landas ng Panalangin: PAKIKIPAGISA SA DIYOS) na inilathala ng Mount Carmel Hermitage, 1981) isang bagay na nakaantig din sa aking puso. Binanggit niya kung paano namin mapapanatili ang aming pagmamahal sa Iyo, Hesus, na aming ipinapahayag sa aming mga pormal na oras ng panalangin at sa Eukaristiya habang tinatanggap Ka namin sa aming mga katawan at kaluluwa. Sabik kong binasa ang tungkol dito, dahil nahihirapan ako sa nararamdaman naudyok akong kumuha ng isa pang makakain o maiinom sa malapit na kusina. Habang nakaupo ako roon sa aking sulok ng dasalan, napagtanto ko ang katotohanan ng isang kasabihan na nakapaskel sa kanyang palamigan: “Wala rito ang hinahanap mo.” Oo, maaari akong bumaling sa Iyo sa halip na pumunta sa aking palamigan, puwede ba? Kaya gusto kong basahin kung ano ang sinabi ni Sister Immaculata tungkol sa muling pag-aalab ng aking Pag-ibig.

Pinagtibay niya: “Ang patuloy na pakikipag-usap sa Diyos sa Kanyang buhay na presensya ay siyang bumubuo ng kaluluwa. Pinapanatili nitong dumadaloy ang init at dugo…Dapat mayroong malaking katapatan sa pagsasagawa nitong mapagmahal na pag-alaala sa Diyos nang may pananampalataya.” Ipinakita niya kung paano “dapat magkaroon ng espesyal na pangangalaga sa panloob na tingin sa Diyos, gaano man kaigsi, ay mauuna at magtatapos ito sa bawat panlabas na pagkilos.” Sinimulan niyang ibahagi kung paano ito sinabi ng dakilang mistiko, si Santa Teresa ng Avila, sa kanyang mga madre:

“Kung kaya niya, hayaan siyang magsanay ng paggunita nang maraming beses araw-araw.” Naunawaan ni Santa Teresa na hindi ito magiging madali sa una, ngunit “kung isasagawa mo ito sa loob ng isang taon, o marahil sa loob lamang ng anim na buwan, magiging matagumpay ka sa pagkakamit nito”—napakalaking benepisyo at kayamanan. Ang mga Banal ay “itinuro sa atin na ang patuloy na komunyon na ito ay isang pinakamabisang paraan upang mabilis na makarating sa mataas na antas ng kabanalan. Ang mga mapagmahal na gawaing ito ay nag-aayos ng kaluluwa para sa kamalayan ng hipo ng Banal na Espiritu at inihahanda ito para sa mapagmahal na pagbubuhos ng Diyos sa kaluluwa na tinatawag nating pagmumuni-muni…na nagbibigay-daan sa atin na tuparin ang ating obligasyong Kristiyano na manalangin sa lahat ng dako at palagi.”

Nakaugaliang Pagsasanay

Ito ang ilang mga paraan kung saan isinasama ko ang kasanayang ito. Sa pag-akyat at pagbaba ng hagdan, o kahit sa paglalakad sa ilang mga landas, sinasabi ko sa ritmo ng aking mga hakbang: “Hesus, Maria, at Jose, mahal Kita. Iligtas ang mga kaluluwa.” Kapag nakaupo para kumain, hinihiling ko kay Jesus na umupo sa tabi ko. Nang matapos akong kumain, nagpasalamat ako sa Kanya. Ang pinakamahirap na kasanayan ay ang magdasal bago kumain ng anumang meryenda o kagat kapag wala sa hapag kainan, o kapag naghahanda para sa isa; Isinagawa ko ito para sa Kuwaresma, at sa wakas ay nakabuo ako ng isang bagong ugali.

Kapag dumadaan ako sa isang Simbahan o Kapilya, sinasabi ko ang ilang pagkakaiba-iba ng “Hesus, salamat sa Iyong presensya sa Eukaristiya. Mangyaring pagpalain ang lahat ng banal sa lugar na ito.” Kapag nagpapalampas ng isang matamis sa panahon ng Kuwaresma o sa Biyernes, nananalangin ako para sa isang tao o ilang bansang lubhang nangangailangan.

Tiniyak sa atin ni Sister Immaculata: “Ihahayag ng Diyos ang Kanyang sarili. Siya ay nauuhaw na gawin ito, ngunit hindi Niya magagawa ito maliban lang kung ang puso at isip ay handa na tanggapin Siya. Ang ating buhay sa panalangin ay hindi talaga magsisimula hangga’t hindi natin naitatatag ang mga pundasyon ng isang dalisay na budhi, paglalayo, at kaugalian na manatili sa Kanyang presensya.”

“Ang tunay na kalayaan ay ang kalayaan sa pagiging makasarili. Ang ugali ng patuloy na paggunita at patuloy na pagdarasal sa presensya ng Diyos ay ang lunas sa takot na mamatay sa sarili at pagkamakasarili na nakatanim sa atin… Ang panalangin at pagtanggi sa sarili ay hindi mapaghihiwalay na magkadugtong… dahil ang pag-ibig ni Jesus ay ginagawang hamakin ng isang tao ang kanyang sarili.” Ang kabanatang ito ay nagtatapos sa isang sipi mula sa Paggaya kay Kristo: “Maging mapagpakumbaba at mapayapa at sasaiyo si Jesus. Maging matapat at tahimik at si Jesus ay mananatili sa iyo…Dapat kang hubad at magdala ng isang dalisay na puso sa Diyos, kung ikaw ay dadalo sa paglilibang at kung makikita mo lang kung gaano katamis ang Panginoon” (Aklat II, kabanata 8).

Habang nakatuon ako sa mga lugar kung saan ako nagpapakasasa nang hindi muna nagdadasal, nakaramdam ako ng inspirasyon na humanap ng panalangin para mas mapalapit ako sa Panginoon na mahal ko, pinaglilingkuran, at pinagdarasalan ko nang ilang oras bawat araw. Hesus, oo, tulungan mo akong umunlad sa pagsasagawa ng pamumuhay sa Iyong presensya, na naghahangad na makita ang Iyong Mukha ng higit at mas higit pa”.

Sa gulang na dalawampu, nawala ni Antonio ang kanyang mga magulang at naiwanan ng malaking pamana at ang tungkulin na alagaan ang kanyang babaeng kapatid. Sa loob ng parehong panahon, si Antonio ay nagkataong narinig ang isang pagbasa mula sa Ebanghelyo ni Mateo, na sinasabihan ang isang mayamang binata, “Kung nais mong maging lubos, humayo ka at ipagbili ang lahat ng iyong pag-aari at ialay mo sa mga kapus-palad.” Naniniwala si Antonio na siya ang yaong mayamang binata. Nang daglian, ipinamigay niya ang karamihan ng kanyang ari-arian, ipinagbili niya halos lahat ng iba pang bagay, at ipinanatili lamang kung ano ang kinakailangan para sa kanyang sarili at kanyang babaeng kapatid. Ngunit hindi yaon ang kung anong ganap na ipinag-utos ng Panginoon!

Hindi nagtagal, si Antonio ay nasa Misa muli at narinig ang sipi ng Ebanghelyo, “Huwag mong ikabalisa ang bukas; ang bukas ay bahala sa kapakanan nito” (Mateo 6:34). Muli, nalaman niyang nakikipag-usap si Hesus sa kanya nang tuwiran, kaya ipinamigay niya kahit ang munti na kanyang naipon, ihinabilin niya ang kanyang babaeng kapatid sa ilang banal na mga babae, at pumasok sa disyerto upang mamuhay ng pagdaralita, pag-iisa, panalangin, at pagpepenitensiya.

Sa malupit na kapaligiran ng yaong disyerto, sinalakay siya ng diyablo nang di-mabilang na mga paraan na nagsasabing “Isipin mo ang tungkol sa lahat ng mga mabuting nagawa mo sana sa yaong pera na iyong ipinamigay!” Si Antonio ay nilabanan nang buong tatag sa panalangin at pagpepenitensiya ang diyablo at kanyang mga pagpapakita. Marami ang nabighani sa kanyang talino, at hinimok niya sila na hangarin ang pagkakait sa sarili at ang buhay ng ermitanyo. Hindi kataka-taka na pagkalipas ng kanyang pagpanaw siya’y naging San Antonio na Dakila o San Antonio ng Disyerto, ang ama ng Kristiyanong Monastisismo.

Minsan isang kapatid ay tumalikod sa mundo at inialay ang mga kalakal niya sa mga dukha, ngunit nagtago siya ng kaunti para sa pansarili niyang gastos. Humayo siya upang makita si Aba Antonio. Nang isinalaysay niya ito, ang matandang lalaki ay tumugon sa kanya, “Kung nais mong maging monghe, pumunta ka sa nayon, bumili ka ng karne, takpan mo ang iyong hubad na katawan nito at pumunta ka dito nang ganyan.” Ginawa ito ng kapatid, at pinunit ng mga aso at mga ibon ang kanyang laman. Pagbalik niya ay tinanong siya ng matanda kung sinunod niya ang kanyang payo. Ipinakita niya sa kanya ang sugatang katawan niya, at sinabi ni San Antonio, “Yaong mga tumalikod sa mundo ngunit nais na magmay-ari ng bagay para sa kanilang sarili ay nasugatan sa ganitong paraan ng mga demonyo na nakikipagdigma sa kanila.”