Makatawag ng Pansin

Nang dinala nina Maria at Jose si Hesus sa Jerusalem upang ipagharap, ayon sa itinakda ng batas, nakatagpo nila sina Simeon at Ana sa templo. Si Simeon ay isang matuwid at debotong tao na nanalangin araw-araw para sa pagdating ng batang Kristo. Si Ana, na sumasamba araw at gabi na may pag-aayuno at panalangin, ay naghihintay din sa pagtubos ng Jerusalem. Sila ay kapuwa naghihintay nang buong pananabik, araw-araw, para sa pagdating ng Mesiyas. Sila ay nanalangin, nag-ayuno, at umasa.

Nagtataka ako, sa pagtatapos ng araw, habang ang bawat isa sa kanila ay natutulog, kung sila ay bumulong sa Diyos: “Ang batang si Kristo ay hindi nagpahayag ng Kanyang sarili ngayon gaya ng inaasahan nating gagawin Niya. Pero patuloy tayong magdarasal at magtitiwala na mangyayari ito.” Naniniwala ako na nagtiyaga sila sa pagdarasal araw-araw.

Kung si Anna at Simeon na naging pagod na pagod at tumigil sila sa pagdarasal, pag-aayuno, at pag-asa para sa batang si Kristo, madali sana nilang makaligtaan ang makalangit na pagkikita. Ngunit sila ay tapat at patuloy na nanalangin, nagtiwala, at umaasa bawat araw. Nakikinig sila sa Banal na Espiritu araw-araw. Dahil sa kanilang katapatan at kahandaang maakay ng Banal na Espiritu, nang pumasok sina Maria at Jose sa templo kasama ang Anak ni Kristo, alam nila na Siya ang hinihintay na Mesiyas.

Kapag ang aking mga panalangin ay tila hindi nasagot, ito ay nakatutukso upang masiraan ng loob. Ang tapat na Simeon at Anna, tulungan mo akong magpatuloy at huwag tumigil sa pagdarasal. Maaaring hindi masagot ang aking mga panalangin sa panig na ito ng Langit. Gayunpaman, kung makapagtitiwala, manalangin, at hindi kailanman mawawalan ng pag-asa sina Simeon at Anna, magtitiwala, magdarasal, at aasa rin ako.

Hindi mo mahuhulaan kung saan ako niyaya ng kasintahan ko sa unang pagtitipan namin!

Nakilala ko siya nang ako’y nasa bandang huli ng akig idad bente .  Sa una naming pagtitipan, tinanong niya kung gusto kong magpunta sa Pagsamba ng Banal na Sakramento.  Mula nang sandaling iyon, naging tagasamba na kami.  Makalipas ang isang taon, nag-alok na pakasal siya sa akin doon at ang ugnayan namin mula noon ay batay na kay Hesus na nasa Eukaristiya.

Sa tuwing mauupo ako sa harap ng Banal na Sakramento, ramdam ko’y parang ang bata na nagbigay sa Panginoon ng kanyang limang tinapay at dalawang isda. Kapag mag-alay ako ng isang oras ng aking panahon, pinadadami Niya iyon ng maka-ilang ulit na biyaya sa aking buhay.  Isa sa mga pinakamagandang bagay na nadanasan ko kapag inaalay ko sa altar ang aking mga pagkukulang, suliranin, kalungkutan, pangarap, at hangarin, ay ang matanggap ko ang kapayapaan, saya, at pagmamahal bilang kapalit.

Nang una kong simulan ang Pagsamba, nagtungo akong naglalayon na hilingin sa Diyos na baguhin ang mga tao o ang kanilang buhay.  Subalit kapag naupo ka sa Sambahan, sa harap ng Kanyang biyaya, isinasaboy Niya ang mga biyaya at bunga ng Banal na Espirito, tinutulungan tayong dahan-dahang matuto kung paano magpatawad at maging mas matiisin, mapagmahal, at mapagbigay-loob.  Ang kalagayan ko ay hindi nagbabago; sa halip, ako ang nagbabago.  Kapag ika’y naupo kapiling ng Panginoon, binabago Niya ang iyong puso, isip, at kaluluwa sa paraang masimulan mong pagmasdan ang mga bagay mula sa naiibang pananaw—sa pamamagitan ng mga mata ni Kristo.

Dati, nag-aasam ako ng yaman, katanyagan, at mga pakikipag-ugnayan, ngunit nang makilala ko Siya sa Banal na Sakramento, nadama ko ang hindi kapani-paniwalang pagmamahal na ito na bumuhos sa aking puso, na nagpabago sa aking buhay at pinupuno ang kawalan sa aking puso.

Nangungusap Siya sa aking puso at iyon ang nagbibigay sa akin ng pagmamahal at pampalubag-loob. Ito ay tulad ng isang pag-iibigan…  Noon pa man ay ninais ko ang hindi kapani-paniwalang pakiramdam ng pag-ibig na ito sa aking puso.  Siya ang Tagapagligtas na hinahanap ko at natagpuan ko Siya sa Pagsamba.  Hahanapin ka Niya, at matatagpuan mo ang kapayapaan sa iyong puso sa pananahan sa Kanya habang sinasamba mo Siya.

Ang buhay ay maaaring maging puno ng mga hindi inaasahang pagbabago at paglikoliko, ngunit makakaasa ka pa din sa pinakamabuti kapag sinimulan mong gawin ito.

Mga ganitong bahagi ng taon, mahigit limampu’t limang taon na ang nakalipas, may kumatok sa pintuan ng aming bahay.  Wala kaming inaasahang sinuman.  Sinagot ng aking ina ang pinto upang makaharap ang mga kaibigan at katrabaho na may daladalang mga kahon ng pagkain at mga laruan para Pamasko.  Ang taóng iyon ay naging mapanghamong taon para sa aming mag-anak.  Ang aking ama ay naparalisado nang tagsibol na iyon, kinailangan ng aking ina na itaguyod ang mag-anak, at ang salapi ay hindi sapat.  Ang mga may di-kilalang-mukha na mga estangherong  ito ay nagpamalas ng kagalakan at kaligayahan sa nakikinitang magawang maging mas masayasaya ang aming Pasko at mapagaan ang pasanin ng aking mga magulang.  Ang alaala ay malalim na nakaukit sa aking isipan.  Ang karanasang iyon ng di-inaasahang pangangailangan, nakak toatarantang kalungkutan,
sawing-palad na kawalan, at mahimalang pagtataguyod ay nakatulong na ako ay mahubog.

Mahirap unawain ang layunin kung bakit may nangyayari sa ating buhay.  Ang mga Kristiyano ay inaasahang maniwala at tanggapin na sa pamamagitan ng kagalakan at kalungkutan sa buhay, ang Diyos ay tunay na nagmamahal at nagmamalasakit sa atin.  Ang matandang kasabihan, ‘Ihandog mo ito,’ ay bihirang banggitin sa panahon ngayon, ngunit ito ay napakalinaw at madaling maunawaan sa aking paglaki.  Namuhay ang aking mag-anak sa katotohanang ito bawat-araw sa aming tahanan.

Pangkaraniwan

“Gayun pa man, O Panginoon, Ikaw ang Ama namin; kami ang putik, at ikaw ang aming magpapalyok: kaming lahat ay gawa ng Iyong mga kamay.” (Isaias 64:8)

Isipin sandali ang umbok ng putik na ako.  Nakikita ng Pinunong Magpapalyok ang kakayahan sa bunton ng putik na ito, isang anak na babae at kasangkapan para sa Kanyang mga layunin.  Sa hindi hasang mata, malamang na maisip ng isang tao na isang tasa ng kape o lalagyanan ng sipilyo lamang, ngunit sa Poong Maykapal, ang umbok na ito ay may di-mailarawang sadya sa Kanyang balak, kapwa sa kasaysayan ng nakalipas at panahong walang hanggan.  Ang mahigpit na kalagayan ay, ang umbok ay nagsisimula na isang pangkaraniwan, na nangngailangan ng natatanging paghubog para sa gawaing ipagagawa sa kanya.

Ang Magpapalayok ay di masupil at walang puknat.  Siya ay may matibay na pasya, masinsinan, at mapanuklas.  Alam Niya ang takbo ng kuwento, ang mga tauhan, at ang mga pangyayari kung saan ipapasok Niya ang Kanyang obra maestra, upang gawin ang Kanyang Kalooban.  Alam niya ang mga pangyayari na maayos na bubuo at maghahanda sa kanya para sa gawaing ito.  Walang bagay na maliit o di- makabuluhan sa paghubog sa kanya.

Maaaring magtaka siya kung bakit kailangang labis na magdusa ang kanyang ama, kung bakit kinailangan niyang mabilis na lumaki, at kung bakit ang kanyang hinaharap ay magbibigay sa kanya ng mga hamon kapwa mahusay at napakasakit.  Siya ay lumuha habang naghihintay sa mga anak na naantala sa pagdating, nang sa gayon ay natutong higit na umasa sa Diyos at isuko ang kanyang mga inaasam sa Kanyang makapangyarihang pangangalaga.

Ang mga pagsubok ay nakatulong na mapakinang ang kanyang magaspang na mga batik at nagturo sa kanya na sumuko sa dampi ng Guro.  Ang bawat detalye ay mahalaga, ang bawat pakikipagtagpo para sa Kanyang mga layunin at kalooban.  Ang bawat pag-ikot ng gulong ng magpapalayok. at ang banayad na paggabay na haplos ng mga kamay ng Guro ay nagbigay ng kailangan para maging perpekto ang kanyang mga bahagi. Inihanda ang mga pagkakataon sa paglago, gayundin ang mga taong tutulong sa kanya habang nasa daan. Umaagos ang grasya habang ginagawa Niya ang lahat.

Sumubok at Sinubukan

Tumingala ako at sinisilip ang realidad nito sa buhay ko. Pinaglaanan, binigay, at sinamahan ako ng Diyos sa bawat sitwasyon at pangyayari. Ito ay isip-nakakaloka upang mapagtanto kung gaano Siya naging matulungin sa lahat ng paraan. Ang ilan sa mga pinakamasakit na karanasan sa buhay ko ay naging pinaka-kapaki-pakinabang. Ang apoy ng tapahan ay parehong tumigas at pinipino, na nagpapalakas sa bagay para sa layunin nito.

Ang palayok ay maaari ring mas madaling mabasag kapag nahulog. Hindi ito ang wakas kundi isang bagong simula at layunin sa ekonomiya ng Diyos. Katulad ng ‘kintsugi,’ ang sining ng Hapon sa pagkukumpuni ng sirang palayok gamit ang mga pinong metal na hinaluan ng barnis, maaari tayong gawing muli ng Diyos sa pamamagitan ng pagkasira ng buhay. Patuloy akong lumalaki at paulit-ulit na ginawang muli. Wala sa mahirap na mga aralin ang walang kabuluhan o malas. Sa halip, tinulungan nila akong maging anak na umaasa sa Diyos—nagtitiwala at sumuko nang walang reserba. Oo, Panginoon, patuloy Mo akong hinuhubog at hinuhubog, dinadalisay ang aking puso at sinasariwa ang aking kaluluwa.

Salamat, Ama, sa hindi pagsuko sa bukol ng putik na ito sa tuwing sumisigaw ako: “Tumigil ka na, hindi ko na kaya.” Binuo at nakilala mo ako, sinubukan at sinubok mo ako, at natagpuan mo akong karapat-dapat, dalangin ko.

Maglaan ng oras ngayon upang pag-isipan kung paano ka nabuo, inihanda at binigay ng magpapalyok sa iyo upang gawin ang Kanyang mabuting gawa sa iyo at para sa Kanyang Kaluwalhatian. Ito ay tunay na isang magandang bagay na pagmasdan.

Ang aking aso ay nasisiyahan sa paglalakad, ngunit gusto niyang siya ang may kontrol. Hindi niya pinapansin ang mga pahiwatig ko. Wala siyang pakialam kung saan ko gustong pumunta; sa halip, pumunta siya kung saan niya gusto. Ginagamitan ko siya ng maiksing tali dahil nanghahabol siya ng sasakyan. Kung hahayaan ko siyang gawin lahat ng gusto niya, masasaktan siya. Ang aking aso ay matigas ang ulo. Buong lakas siyang humihila at humahatak. Hindi niya maintindihan na sinusubukan ko lang siyang protektahan

Iniisip ko kung ako ay matigas ang ulo tulad ng aking aso.

Ginagabayan ako ng Panginoon sa pinakamagandang landas para sa aking buhay. Pinapayuhan at binabantayan niya ako. Gayunpaman, kung minsan, ako ay tulad ng isang walang kapararakan na hayop na nangangailangan ng kaunti at pagpigil upang mapanatili ang kontrol. Pakiramdam ko alam ko kung ano ang pinakamabuti para sa akin. Ayokong maghintay sa oras ng Diyos. Gusto kong habulin ang aking mga pagnanasa at sundin ang aking mga udyok. Nag-aatubili akong manatili nang mahinahon sa tabi ng Diyos at hanapin ang Kanyang kalooban sa lahat ng bagay.

Panginoon, sanayin mo akong sumuko sa Iyo. Turuan mo akong magtiwala na alam Mo kung ano ang pinakamahusay kahit na maaaring hindi ito ang gusto ko. Tulungan mo akong nais na pasayahin Ka higit sa anupaman. Nawa’y masiyahan ako sa paglalakad sa tabi Mo nang matapat at matulungin habang pinapatnubayan Mo ako sa pinakamagandang landas para sa aking buhay.

Nakakatakot ang pagtanda, ngunit kapag may tamang makakasama, matututo kang umunlad sa biyaya at lakas!

Pinahalagahan ni Hesus ang pagkakaibigan at pinili ang 12 lalaki para makasama Siya at matuto sa Kanya. Siyempre, may mga babae ring kaibigan. Naaalala mo ba ang magkapatid, sina Maria at Marta? At si Maria Magdalena? Ang katotohanang binanggit ng mga Ebanghelyo ang mga pagkakaibigang ito ay nagpapakita na napakahalaga ng mga tao sa ating buhay.

Tinawag pa nga ni Jesus ang Kanyang mga disipulo na kaibigan! “Hindi ko na kayo tinatawag na mga alipin, dahil hindi alam ng alipin ang gawain ng kanyang panginoon. Sa halip, tinawag ko kayong mga kaibigan, sapagkat lahat ng natutunan ko sa aking Ama ay ipinaalam ko sa inyo.” (Juan 15:15) Isang karangalan at kataasan ang matawag na kaibigan Niya! Sa parehong paraan, mahalaga para sa atin na kilalanin na ang pagiging kaibigan sa isa’t isa ay isang karangalan. Ito ay isang papel na dapat seryosohin. Tulad ng ipinaaalala sa atin ni Jesus: “Kung ano man ang ginawa ninyo para sa isa sa pinakamaliit sa mga kapatid kong ito, ginawa ninyo para sa akin.” (Mateo 25:40) Ang iyong presensya,o kakulangan nito, ay may epekto sa iba. Ang inyong mga kilos, suporta, at panalangin ay maaaringmakagawa ng napakalawak na epekto sa buhay ng ibang tao. Ito ay isang tungkulin upang mamahala nang maayos, tulad ng alinman sa mga tungkulin na ipinagkatiwala sa atin.

Isang Regalong Kapantay ng Kahusayan

Sa pagtanda, marami ang nagdadalamhati sa kawalan ng pagkakaibigan o sa hirap ng pakikipagkaibigan. Ang sakit na nararamdaman sa puso sa pananabik sa mga mahal na kaibigan aynapakatotoo. Ang pagkakaibigan ay tunay na isang regalo, isang regalo na dapat talagang ipagdasal ng isang tao.

Napakalalim ng epekto ng tunay na Kristiyanong pagkakaibigan sa buhay ng isang tao. Kaya mahalagang maingat na ‘piliin’ ang mga taong pinagkatiwalaan mo sa titulong ito. Ang isang kaibigan na hindi nagbabahagi ng parehong mga kahalagahan ay maaaring maging mas malapit sa isang kaaway. Ipinaaalala sa atin ng Kawikaan 27:17: “Kung paanong ang bakal ay nagpapatalim ng bakal, gayon din naman ang isang tao ay nagpapatalim sa iba.” Ang buhay ng mga Banal ay patuloy na nagpapalakas ng loob dahil madalas nating marinig ang tungkol sa isang Banal na kaibigan ng isa pa! Si Santo Francis at Santa Clara ay madalas na pinag uusapan bilang mga kaibigan na nagsanib sa layunin at espirituwalidad, na nagpapayaman sa buhay ng isa’t isa. Gayundin si Santa Teresa ng Avila at San Juan ng Krus. Sina Santo Juan Pablo II at Inang Teresa ay mga modelo ng ika 20 siglo. Ang mga tunay nakaibigan ay mag-uudyok sa atin na maging pinaka-mabubuting bersyon ng ating sarili.

Pinatnubayan ng Pananampalataya

Iniuugnay ko ang karamihan sa aking pag unlad at mga tagumpay sa buhay dahil sa ako ay napapaligiran ng tamang mga kaibigan. Ang mga taong pinakamalapit sa akin ay may malinaw na espirituwal na pangitain. Sila ay nagbigay ng panghihikayat sa tamang oras, at alam ko na sila ay laging nakahanda para sa suporta sa panalangin, kung iyon ay pamamagitan para sa akin sa kanilang sariling oras o bitiwan ang lahat upang manalanging kasama ko.

Ang isang kaibigang nakatuon kay Kristo ay kadalasang malalaman kung kailangan mo ng mga panalangin. Mayroon akong isang kaibigan na nakakaunawa sa lugar ng aking buhay na kailangan ko ng mga panalangin. Madalas niyang ibinabahagi ang sinabi sa kanya ng Banal na Espiritu sa panalangin. Ang mga pag-uusap sa kanya ay palaging nakapagpapatibay at nagbibigay sila sa akin ng lakas at kumpirmasyon. Naaalala ko ang maraming beses nang ang isang kaibigan ay nagpadala ng isang talata sa Banal na Kasulatan sa tamang oras o isang salita mula sa Banal na Espiritu na lubos na sumasalamin sa akin. Sa napakaraming pagkakataong mabibilang, nagkaroon ako ng mensahe sa text mula sa isang kaibigan na nagpapaalam sa akin na nadama nila na ipagdasal ako. Ang mga ito ay kadalasang dumarating kapag ako ay nasa gitna ng paggawa ng napakalaking desisyon sa buhay o nahaharap sa ilang malaking panloob na pakikibaka.

May isang pagkakataon na ang pakiramdam ko ay ipit na ipit na sa buhay; parang bang wala akong nagagawang pag-unlad. Isang mahal na kaibigan ang nagpadala sa akin ng Salita na pinaniniwalaan nilang may ginagawa ang Diyos na napaka espesyal sa likod ng mga eksena sa buhayko. Nadama ko ang lakas na magpatuloy at napagtanto na may gagawin ang Diyos, kahit na pinanghihinaan ako ng loob. Pagkalipas ng mga araw, nagsimulang umayos sa lugar ang mga bagay-ang mga pagnanais na ipinagdasal ko sa loob ng maraming taon ay nagsimulang magpakita sa aking buhay!

Ang isang tunay na kaibigan ay handang mamagitan para sa iyo habang pinag-lalabanan mo ang iyong mga laban. Ipagdiriwang nila ang mga tagumpay ng Diyos sa iyong buhay at mag-aalala para sa iyong espirituwal na kapakanan higit sa anumang iba pang aspeto ng iyong buhay. Ngunit tandaan, may mga pagkakataon din na kailangan mong ipaalam sa isang kaibigan na kailangan mo ng mga panalangin.

Alam kong ibang-iba ang magiging hitsura ng buhay ko kung hindi dahil sa mga kaibigan ko na naaayon sa Espiritu Santo. Ang paglalakad kasama ng iba sa parehong paglalakbay ng pagsuko kay Kristo ay nagkaroon ng malinaw na mga pakinabang. Ang ibinahaging pananaw sa layunin ng buhay na walang hanggan at kabanalan sa buhay na ito ay mahalaga sa pagkakaibigan. Nagkaroon ako ng karangalan na matulungan at tulungan ang mga kaibigan na pasanin ang kanilang mga krus sa buhay, pagbabahagi ng kagalakan, at pagpupuri sa Diyos nang sama-sama.

Pagyamanin ang Iyong Buhay

Ikaw ba ay nasa isang yugto ng iyong buhay kung saan ikaw ay naghahangad ng higit pang mga kaibigan? Manalangin ka na makilala mo sila! Panatilihing bukas ang iyong mga mata para sa mga hindi inaasahang paraan ng pagdating nila sa iyong buhay. Kung ikaw ay nasa isang panahon ng buhay mo kung saan mayroon kang mga kaibigan, ngunit pakiramdam mo ay malayo sila sa iyo, magsimula ka sa pamamagitan ng pagpapadala ng mensahe o pagtawag sa isang kaibigan na naiisip mo kamakailan.

Buksan ang iyong puso sa pakikipag-kaibigan. Napakaraming pagkakaibigan ang nalanta na at hindi na nagkaroon ng pagkakataong ganap na mamulaklak dahil sa abala ng isa o magkabilang panig. Ang pagkakaibigan, tulad ng ibang relasyon, ay nangangailangan ng sakripisyo. Magiging iba iba ang hitsura nito sa iba’t ibang panahon. Gayunpaman, ito ay isang napakalaking pagpapala at regalo mula sa Diyos. Ang pagbuo at pagpapanatili ng pagkakaibigan ay isang pamumuhunan. Ang pagtitiis ng mga pagkakaibigan ay maaaring ma gdagdag ng labis na pagpapayabong at halaga sa iyong buhay. Pahalagahan ang regalo ng isang mabuting kaibigan, at lubos na pahalagahan ang titulo ng isang kaibigan kapag ito ay ipinagkaloob sa iyo.

Hesus, tulungan mo kaming maging totoo at tapat na kaibigan sa iba. Ipadala sa amin ang mga kaibigan na makakasama namin nang tuluy-tuloy patungo sa Iyo. Amen!

Ang Pasko ay hindi lamang isang araw kundi isang panahon ng pagdiriwang ng saya at pag-asa. Ginagawang makulay ng mga nakasabit na ilaw, bituin, at Pamaskong punungkahoy ang okasyon, ngunit walang alinlangan na hindi ito kumpleto kapag walang belen. Naisip mo na ba kung paano nagsimula ang tradisyon ng pagtatanghal ng belen?

Ang Greccio, isang maliit na bayan sa Italya, ay tahanan ng mga magsasaka na namumuno sa isang mapayapang pamumuhay sa agrikultura. Mahigit 800 taon na ang nakalipas, si Brother Francis, na bumalik mula sa isang peregrinasyon sa Banal na Lupain, ay nakakuha ng pahintulot mula kay Pope Honorius III na muling isagawa ang kapanganakan ni Jesus, ang tanawin na kanyang binisita.

Kaya noong Bisperas ng Pasko ng 1223, sa loob ng isang kweba sa Greccio, ang mga taganayon na nagkunwaring Saint Joseph at Mother Mary ay isinagawa ang makasaysayang pangyayari na tanging Bethlehem lamang ang nakakita. Tinanggap ni Francis ang mas maraming buhay sa yugto ng banal na gabi na may isang basahan na manika na kumakatawan sa Batang Kristo; nagdala pa siya ng isang baka at isang asno, na nagbibigay ng biswal na handog sa mga taganayon.

Siya pagkatapos ay tumayo sa harap ng sabsaban, puno ng debosyon at kabanalan, ang kanyang mukha ay naliligo sa luha at nagliliwanag sa tuwa; ang Banal na Ebanghelyo ay inaawit, at ipinangaral niya ang tungkol sa kapanganakan ng kaawa-awang Hari. Hindi makayanang bigkasin ang Kanyang pangalan dahil sa kalambingan ng Kanyang pag-ibig, tinawag Siya ni Francis na Sanggol ng Bethlehem.

Si Master John of Greccio, isang magiting na sundalo at isang mahal na kaibigan ni Brother Francis, na, para sa pag-ibig ni Kristo, ay umalis sa makamundong mga gawain, nasaksihan si Francis na kumakarga sa isang magandang sanggol sa kanyang mga bisig nang malumanay na para bang natatakot siyang magising ang sanggol. . Walang alinlangan, na ang sanggol ay ang Batang Kristo Mismo dahil isang bakas ng mga himala ang sumunod sa eksena. Sinasabing ang dayami ng sabsaban na iyon, na iniingatan ng mga tao, ay mahimalang pinagaling ang mga baka sa maraming sakit at iba pang mga salot!

Tanong: Ilang taon na akong dumaranas ng depresyon; minsan sinasabi sa akin ng iba na ito ay dahil sa kawalan ng pananampalataya. Madalas din akong nakadarama na maaaring tama sila, dahil sa nahihirapan akong manalangin o kahit na kumapit man lang sa pananampalataya. Paano ba ako, bilang isang nagsasanay na Kristiyano, haharapin ito?

Sagot: Maraming magkakapatong at magkakaugnay sa pagitan ng sikolohikal at espirituwal. Ang iniisip natin ay nakakaapekto sa ating kaluluwa at sa ating espirituwal na kalagayan, kadalasang nakakaapekto sa ating panloob na kapayapaan at kagalingan.

Sa pagkasabing iyon, HINDI magkapareho ang dalawa. Ito ay ganap na posible na maging lubhang malapit sa Diyos, kahit na ang paglago sa kabanalan, ay puwede pa ring mapeste ng isang sakit sa isip. Kaya paano natin malalaman ang pagkakaiba?

Dito maaaring makatulong ang isang Kristiyanong tagapayo o therapist, at isang espirituwal na direktor. Mahirap masuri ng sarili ang sakit sa pag-iisip —nakikita ng karamihan na kailangan ng isang propesyonal na nakasentro kay Kristo upang suriin ang iyong mga pakikibaka para makita ang mga pinagmumulan. Kadalasan, upang matugunan ang mga pinagbabatayang isyu, ang mga isyu sa kalusugan ng isip ay kailangang matugunan sa pamamagitan ng kumbinasyon ng parehong sikolohikal at espirituwal na paggamot nang magkasama.

Ang humingi ng tulong ay hindi nagpapahiwatig ng kawalan ng pananampalataya! Gagamutin ba natin ang isang sakit sa katawan sa ganoong paraan? Sasabihin ba natin sa isang taong nagdurusa sa kanser na ‘hindi sila nananalangin para sa pagpapagaling nang may sapat na pananampalataya?’ O sasabihin ba natin sa isang taong nangangailangan ng malaking operasyon na ang pagbisita sa doktor ay kawalan ng pananampalataya? Sa kabaligtaran. Madalas na ginagawa ng Diyos ang Kanyang pagpapagaling sa pamamagitan ng mga kamay ng mga doktor at nars; ito ay pantay na totoo para sa sakit sa isip at para sa pisikal na karamdaman.

Ang sakit sa isip ay maaaring sanhi ng napakaraming salik—kawalan ng timbang ng biochemical , pwersa o troma , hindi malusog na mga tularan ng pag-iisip…. Kinikilala ng ating pananampalataya na ang Diyos ay madalas na gumagawa upang pagalingin tayo sa pamamagitan ng mga sikolohikal na siyensya! Bilang karagdagan sa paghingi ng tulong, gayunpaman, inirerekumenda ko ang tatlong bagay na maaaring makatulong sa pagpapagaling.

1.Buhay sa Sakramento at Panalangin

Ang sakit sa isip ay maaaring maging sanhi upang maging mahirap ang manalangin, ngunit dapat tayong magpumilit. Ang karamihan ng panalangin ay pagpapakita lamang! Itatala ni San Juan ng Krus sa kanyang espirituwal na journal kung ano ang nangyari sa kanya sa panahon ng pananalangin, at sa loob ng maraming taon ay sumulat lamang siya ng isang salita araw-araw: “Nada (Wala). Naabot niya ang taas ng kabanalan kahit walang ‘nangyari’ sa kanyang pananalangin! Ito ay talagang nagpapakita ng mas malalim na pananampalataya kung tayo ay tapat sa pananalangin sa kabila ng pagkatuyo at kahungkagan —dahil ito ay nangangahulugan na tayo ay tunay na naniniwala dahil tayo ay kumikilos ayon sa ating nalalaman (ang Diyos ay totoo at Siya ay naririto, kaya ako ay nananalangin…kahit na wala akong nararamdaman).

Siyempre, malaking tulong din ang Pangungumpisal at ang Eukaristiya sa ating mental na buhay. Ang pagkumpisal ay nakakatulong upang palayain tayo mula sa pagkakasala at kahihiyan at ang Eukaristiya ay isang makapangyarihang pakikipagtagpo sa pag-ibig ng Diyos. Gaya ng sinabi minsan ni Mother Teresa: “Ang Krus ay nagpapaalala sa akin kung gaano ako kamahal ng Diyos noon; ang Eukaristiya ay nagpapaalala sa akin kung gaano ako kamahal ng Diyos ngayon.”

2. Ang Lakas ng mga Pangako ng Diyos

Mababago ng isa ang ating ‘mabahong pag-iisip’ sa pamamagitan ng positibong mga pangako ng Diyos. Sa tuwing nadarama nating walang halaga, dapat nating tandaan na “Pinili Niya tayo sa Kanya bago pa itatag ang sanglibutan” (Efeso 1:4). Kung sa palagay natin ay pinapahirapan tayo ng buhay, tandaan na “lahat ng bagay ay gumagawa para sa ikabubuti ng mga umiibig sa Diyos” (Roma 8:28). Kung nadarama nating nag-iisa tayo, tandaan na “Hindi ka Niya iiwan o pababayaan” (Mga Hebreo 11:5). Kung pakiramdam natin ay walang layunin ang buhay, tandaan na ang ating buhay ay inilaan upang luwalhatiin ang Diyos (Isaias 43:6-7) upang matamasa natin Siya magpakailanman (Mateo 22:37-38). Ang pagbabatay sa ating buhay sa mga katotohanan ng ating Pananampalataya ay makatutulong upang malabanan ang mga kasinungalingan na kadalasang nakakaahon sa ating isipan sa sakit sa isip.

3. Mga Gawa ng Awa

Ang pagsasagawa ng mga gawa ng awa ay makapangyarihang nagpapalakas sa ating kalusugang pangkaisipan. Maraming beses, maaari tayong ‘makulong sa ating sarili’ sa pamamagitan ng depresyon, pagkabalisa, o traumatikong mga karanasan; ang pagboboluntaryo ay tumutulong sa atin na makaalis sa solipsismo na iyon. Napatunayan ng agham na ang paggawa ng mabuti sa iba ay naglalabas ng dopamine at endorphins, mga kemikal na humahantong sa isang pakiramdam ng kagalingan. Ito ay nagbibigay sa atin ng kahulugan at layunin at nag-uugnay sa atin sa iba, sa gayon ay nagpapababa ng stress at nagbibigay sa atin ng kagalakan. Pinupuno din tayo nito ng pasasalamat na makipagtulungan sa mga nangangailangan, dahil napagtanto natin ang mga pagpapala ng Diyos.

Sa buod, ang iyong mga pakikibaka sa kalusugan ng isip ay hindi nangangahulugang isang senyales na kulang ka sa pananampalataya. Ikaw ay tiyak na hinihikayat na magpatingin sa isang Kristiyanong therapist upang malaman kung paano pagbutihin ang iyong espirituwal at mental na kalusugan. Ngunit tandaan din na ang iyong pananampalataya ay maaaring magbigay sa iyo ng mga paraan upang harapin ang kalusugan ng isip. At kahit na magpatuloy ang pakikibaka, alamin na ang iyong mga pagdurusa ay maaaring ialay sa Panginoon bilang isang sakripisyo, na nagbibigay sa Kanya ng isang regalo ng pag-ibig at pagpapabanal sa iyo!

Ang katahimikan ay mahirap kahit na para sa mga matatanda, kaya isipin na lang ang gulat ko nang inatasan akong sanayin ang mga bata sa wikang iyon!

Ang Catechesis ng the Good Shepherd (CGS) ay isang Katolikong katekesis na modelo na binuo ni Sofia Cavalletti noong 1950s, na nagsama ng mga prinsipyo ng edukasyon ng Montessori. Isa sa mga pangunahing aspeto ng gawain ni Dr. Maria Montessori ay ang paglilinang niya ng mga panahong katahimikan para sa kanyang mga anak. Sa Sariling Handbook ni Dr. Montessori, ipinaliwanag niya: “Kapag ang mga bata ay naging pamilyar sa katahimikan … (sila) ay magpapatuloy na gawing perpekto ang kanilang sarili; Naglalakad sila nang marahan, nag iingat na huwag bumangga sa mga kasangkapan, iniuurong ang kanilang mga upuan nang walang ingay, at inilalagay ang mga bagay sa mesa nang may matinding pag iingat … Ang mga batang ito ay naglilingkod sa kanilang espiritu.”

Tuwing Linggo ng umaga, mula sa pagitan ng sampu at dalawampung bata, na may edad na sa pagitan ng tatlo hanggang anim, ay nagtitipon sa aming atrium para sa catechesis. Sa CGS, sinasabi namin ang ‘atrium’ sa halip na isang silid aralan dahil ang isang atrium ay isang lugar para sa buhay ng komunidad, mapanalanging trabaho, at pakikipag-usap sa Diyos. Sa panahong magkasama kami, naglalaan kami ng oras para sa katahimikan. Ang katahimikan ay hindi kapag nasumpungan lamang kundi sadyang ginagawa. Hindi rin ito kasangkapan para kontrolin kapag maingay ang mga bagay-bagay; ito ay regular na pinaghahandaan. Ito ang natutunan ko lalo na sa mga batang ito.

Ang tunay na katahimikan ay isang pagpili.

Magsanay para Maging Perpekto

Sa daanan sa CGS , nag-uusap kami tungkol sa ‘paggawa ng katahimikan.’ Hindi namin ito hinanap, hindi kami nagulat dito. Sa isang regular na gawain, na may intensyon at pansin, nakagawa kami ng katahimikan.

Hindi ko napagtanto kung gaano napaka-unti ang katahimikan sa buhay ko hanggang sa hilingin sa akin na sadyang gumawa ng katahimikan bawat linggo. Ito ay hindi para sa isang mahabang panahon, kundi labinlimang segundo o hanggang sa isang minuto, dalawa sa pinakamahaba. Pero sa maikling panahong iyon, ang buong pokus at layunin ko sa aking buong sarili ay ginagawa ko ng walang paggalaw at tahimik.

May mga sandali sa aking pang araw araw na gawain kung saan maaari akong makatagpo ng isang panahon ng katahimikan, ngunit ang katahimikan mismo ay hindi iyon ang layunin sa sandaling iyon. Maaaring ako ay nagmamaneho sa kotse nang mag isa, marahil may ilang minuto ng katahimikan habang nagbabasa ang aking mga anak o kung hindi man ay abala sa ibang lugar ng bahay. Matapos pagnilayan ang pagsasanay ng paggawa ng katahimikan, nasimulan ko ang pagkilala sa pagitan ng ‘natagpuan na katahimikan’ at ang ‘ginawang katahimikan.’

Ang paggawa ng katahimikan ay isang pagsasanay. Hindi lang ang paghinto sa pagsasalita kundi maging ang buong katawan. Ako ay nakaupo sa katahimikan habang nagta type ng mga salitang ito, ngunit ang aking isip at katawan ay hindi pa rin nakatigil. Marahil ikaw ay nakaupo sa katahimikan habang binabasa mo ang artikulong ito. Ngunit kahit na ang pagkilos ng pagbabasa ay humaharang sa paggawa ng katahimikan.

Nakatira tayo sa isang napaka abalang mundo. Ang ingay sa background ay sagana kahit nasa bahay na tayo. Mayroon tayong mga timer, telebisyon, paalala, musika, ingay ng sasakyan, mga yunit ng air conditioning, at mga pinto na nagbubukas at nagsasara. Habang ito sana ay maaaring maging kalugod-lugod na magagawa na ipaloob ang ating sarili sa isang walang mariring nasilid upang sanayin ang paggawa ng katahimikan sa sukdulang tahimik, karamihan sa atin ay walang isang lugar na magagamit. Hindi ito nangangahulugan na hindi tayo maaaring gumawa ng tunay na katahimikan. Ang paggawa ng katahimikan ay tungkol sa pagpapa tahimik sa ating sarili higit pa sa pinagpipilitan ang tahimik sa ating kapaligiran.

Ang Sining ng Pakikinig

Ang paglikha ng katahimikan ay nagbibigay ng pagkakataon na makinig sa mundo sa paligid mo. Sa pamamagitan ng pagpapatahimik ng ating katawan, pagpapatahimik ng ating mgasalita, at sa abot ng ating makakaya, na nagpapatahimik sa ating isipan, nagagawa nating makinig nang may higit na pansin sa mundo sa ating paligid. Sa bahay, mas madaling marinig natin ang pagpapalamig na gamit na gumagana, na nagbibigay sa atin ng pagkakataon na magpasalamat sa pag lamig ng simoy nito. Kapag nasa labas, naririnig natin ang hangin na humihip sa mga dahon ng mga puno o mas lubos nating mapapahalagahan ang awit ng ibon sa paligid natin. Ang paggawa ng katahimikan ay hindi tungkol sa kawalan ng iba pang mga tunog, ngunit ito ay tungkol sa pagtuklas ng katahimikan at katiwasayan sa loob ng iyong sarili.

Bilang mga taong may pananampalataya, ang paggawa ng katahimikan ay nangangahulugan din ng pakikinig sa mga tainga ng ating puso para sa bulong ng Banal na Espiritu. Sa daanan, kadalasan, tatanungin ng pinunong katekista ang mga bata kung ano ang narinig nila sa katahimikan. Ang ilan ay sasagot sa mga bagay na maaaring asahan ng isang tao. “Narinig ko ang pagsara ng pinto.” “Narinig ko ang isang trak na dumaan.” Gayunman, kung minsan, napapamangha nila ako. “Narinig ko na sinabi ni Jesus na mahal kita.” “Narinig ko ang Mabuting Pastol.”

Malaki ang matututuhan natin sa paggawa ng katahimikan. Sa praktikal na pagsasalita, natututo tayo ng pagpipigil sa sarili at pagtitiis. Ngunit higit sa lahat, natututo tayong magpahinga sa kagandahan ng katotohanan ng Awit 46:10, “Maging tahimik kayo at malaman ninyo na ako ang Diyos.”

Bilang isang duyan na Katoliko, itinuro sa akin na ang pagpapatawad ay isa sa mga pinahahalagahan ng Kristiyanismo, gayunpaman nahihirapan akong isagawa ito. Hindi nagtagal ay naging pabigat ang pakikibaka nang magsimula akong tumuon sa aking kawalan ng kakayahang magpatawad. Sa panahon ng Kumpisal, itinuro ng pari ang kapatawaran ni Kristo: “Hindi lamang niya sila pinatawad, ngunit nanalangin siya para sa kanilang pagtubos.” Sinabi ni Hesus: “Ama, patawarin mo sila, sapagkat hindi nila alam ang kanilang ginagawa.” Ang panalanging ito ni Jesus ay naghahayag ng isang kapirasong madalas na napapabayaan. Malinaw na inilalantad nito na ang tingin ni Hesus ay hindi sa sakit o kalupitan ng mga sundalo kundi sa kanilang kawalan ng kaalaman sa katotohanan.

Pinili ni Hesus ang pira pirasong sirang bahaging ito upang mamagitan para sa kanila. Ang mensahe ay bumungad sa akin na ang aking pagpapatawad ay kailangang umusbong mula sa pagbibigay ng espasyo sa hindi kilalang mga pira-piraso ng ibang tao at maging sa aking sarili. Mas magaan at mas masaya ang pakiramdam ko dahil dati, eksklusibong nakikitungo ako sa mga alam kong salik—ang pananakit na dulot ng iba, ang mga salitang binigkas nila, at ang pagkawasak ng mga puso at relasyon. Iniwan na ni Hesus na bukas ang pintuan ng pagpapatawad para sa akin, kailangan ko na lang tahakin ang landas na ito ng mapagpakumbabang pagkilala sa hindi kilalang mga pira-piraso sirang bahagi sa loob ko at ng iba.

Ang kamalayan ng hindi kilalang mga pira pirasong sirang bahagi ay nagdaragdag din ng mga patong ng kahulugan sa kung ano ang ibig sabihin ni Hesus kapag inanyayahan Niya tayong maglakad nang higit pa. Naisip ko na ang pagpapatawad ay isang paglalakbay na nagsisimula mula sa pagkilos ng pagpapatawad hanggang sa isang tapat na pamamagitan. Ang sandaling ito ng dagdag na milya, sa pamamagitan ng pagdarasal para sa ikabubuti ng mga nakasakit sa akin, ay ang paglalakad ko sa Getsemani. At ito ang aking buong pagsuko sa Kanyang kalooban. Mapagmahal niyang tinawag ang lahat sa kawalang-hanggan at sino ako para maging hadlang sa aking kaakuhan at sama ng loob? Ang pagbubukas ng ating mga puso sa hindi kilalang mga pira-piraso sirang bahagi ay nag-aayos ng ating relasyon sa isa’t isa at naghahatid sa atin sa mas malalim na relasyon sa Diyos, na nagbibigay sa atin at sa iba ng daan sa Kanyang masaganang kapayapaan at kalayaan.

Kailan mo huling ipinatong ang iyong mga kamay sa ulo ng iyong anak, ipinikit ang iyong mga mata, at buong pusong nanalangin para sa kanila? Ang pagpapala sa ating mga anak ay isang makapangyarihang aksyon na maaaring humubog sa kanilang buhay sa malalim na paraan.

Mga Halimbawa sa Bibliya: “Umuwi si David upang basbasan ang kanyang sambahayan.” (1 Kronika 16:43) Itinatampok ng simpleng gawaing ito ang kahalagahan ng pagsasalita ng positibong mga salita sa ating mga mahal sa buhay.

Sinabi ng Panginoon kay Moises: “Ganito mo pagpalain ang mga Israelita: ‘Pagpalain ka at ingatan ka ng Panginoon; paliwanagin ng Panginoon ang Kanyang mukha sa iyo at maging mapagbiyaya sa iyo; iharap sa iyo ng Panginoon ang Kanyang mukha at bibigyan ka ng kapayapaan.’” (Bilang 6:22–26) Ang mga salitang ito ay nagpapahiwatig ng proteksiyon, pagsang-ayon, at kapayapaan ng Diyos.

Paghihikayat at Pagdakila: Kapag pinagpapala natin ang isang tao, hinihikayat natin sila, pinalalakas sila ng positibong pagpapatibay. Kasabay nito, dinadakila natin ang Diyos sa pamamagitan ng pagkilala sa Kanyang kabutihan at biyaya. Ang mga pagpapala ay lumikha ng isang positibong kapaligiran kung saan ang mga bata ay nakadarama ng pagmamahal, pagpapahalaga, at seguridad.

Pagbibigay ng Pagkakakilanlan: Ang mga pagpapala ay nakakatulong sa paghubog ng pagkakakilanlan ng isang bata. Kapag ang mga magulang ay nagsasalita ng mga pagpapala sa kanilang mga anak, pinagtitibay nila ang kanilang pagiging karapat-dapat at layunin. Isinasaloob ng mga bata ang mga mensaheng ito, dinadala ang mga ito hanggang sa pagtanda.

Ang Kapangyarihan ng mga Salita: Sa isang pag-aaral ng pagganap ng koponan, natuklasan ng Harvard Business School na ang mga koponan na may mataas na pagganap ay nakatanggap ng halos anim na positibong komento para sa bawat negatibong komento. Ang mga pagpapala ay higit pa kaysa sa mga positibong komento. Kapag pinagpapala natin ang isang tao, ipinapahayag natin ang katotohanan sa kanila—ang katotohanan ng Diyos! Ang mga bata ay parang mga espongha, sumisipsip ng mga mensahe mula sa kanilang kapaligiran. Sa pamamagitan ng pagpapala sa kanila, nagbibigay tayo ng panimbang sa mga negatibong impluwensyang nararanasan nila.

Bilang mga magulang o tagapag-alaga, may pananagutan tayong pagpalain ang ating mga anak—magsalita ng nagbibigay-buhay na mga salita na nagpapatibay sa kanila sa emosyonal, espirituwal, at kaisipan. Maging maingat na huwag sumpain sila nang hindi sinasadya sa pamamagitan ng mga negatibong komento o nakakapinsalang saloobin. Sa halip, sadyang pagpalain sila ng pagmamahal, pampatibay-loob, at katotohanan ng Diyos.

Marahil na ikaw ay may isang milyong mga dahilan upang tumugon ng ‘hindi’ sa maaaring mabuting gawa, ngunit ang mga ito ba’y talagang makatwiran? 

Nakaupo ako sa loob ng sasakyang van naghihintay para sa aking dalagita sa pagtapos ng kanyang pag-aaral ng pagsakay ng kabayo.  Sa kabukiran na kung saan siya nangangabayo, mayroong mga kabayo, mga tupa, mga kambing, mga kuneho, at sangkatutak na mga pusang nasa kamalig.

Ako’y nalingat mula sa panonood sa aking anak nang napuna ko ang isang batang lalaking ginigiya ang isang kordero na napaggupitan lamang ng balahibong lana pabalik sa kural.  Di-umano, ang hayop ay nagpasyang hindi nais na magpatungo sa pastulan at humandusay na lamang sa kalagitnaan ng landas.

Subukan man niyang gawin, ang bata ay hindi magawang mapagalaw ang kordero (ang isang lubos na napalaking tupa ay karaniwang may bigat na sandaang libra o higit pa).  Hinigit niya ang tali.  Pumunta siya sa likod ng kordero upang matulak ang puwitan.  Nag-akma siyang magbuhat ng tiyan nito.  Sinubukan pa niyang mangatwiran sa tupa, nakikipag-usap dito, nangangakong dudulutan ito ng pabuya kapag ito’y susunod lamang sa kanya.  Gayunpaman, ang kordero at nanatiling nakahilata sa gitna ng landas.

Ako’y napangiti at inisip sa sarili ko: “Ako ay ang yaong kordero!”

Gaano ako kadalas tumanggi na pumaroon kung saan sinisikap na akayin ako ng Panginoon?

Minsan, natatakot akong gawin ang hinihiling sa akin ni Hesus.  Ito’y wala sa aking lagay ng ginhawa.  Sinuman ay maaaring kasuklaman ako kapag ako’y magsasalita ng Katotohanan: baka sila’y masaktan.  Ako ba’y nararapat para sa tungkulin?  Pangangamba ang humahadlang sa akin upang hindi ko matupad ang di-kapanipaniwalang panukala ng Diyos para sa akin.

Sa ibang mga tagpo, ako ay sukdulang nahahapo o  tinatatamad lamang.  Ang pagtulong sa iba ay kinakailangan ng panahon, panahon na nalaan ko na sa ibang bagay—isang bagay na ninais kong gawin.  Mayroong mga tagpo na ako’y walang lakas upang makapag-alay para sa isa pang bagay.  Nakalulungkot na tumatanggi akong mag-alay ng higit pa ng aking sarili.  Kasakiman ang humahadlang sa akin upang hindi ko makamit ang mga biyayang ipinadadala ng Diyos sa akin.

Hindi ko matiyak kung bakit tumigil ang yaong kordero sa paggalaw nang pasulong.  Ito ba’y takót?  O napagod?  O pawang tinamad lamang?  Sa wakas, ang munting pastol ay nagawang suyuin ang kanyang kordero na humayong muli at naiparating Ito sa luntiang pastulan upang ito’y makapagpahinga nang matiwasay.

Tulad ng batang pastol, si Hesus ay mahinahong tinutulak at inuudyok ako, ngunit dahil sa aking pagmamatigas, nag-aalinlangan akong gumalaw.  Napakasaklap!  Napaglalapasan ko ang mga pagkakataon, marahil pati na ang mga himala!  Totoo, walang dapat na ikatakot, pagka’t si Hesus ay nangakong mananatili Siya sa akin (Salmo 23:4).  Kung si Hesus ay mayroong hihingin akin, “wala akong pagkakakulangan’ (Salmo 23:1), ni panahon ni lakas.  Kapag ako’y mahahapo: “Pinapatnubayan Niya ako sa tabi ng payapang batis, iniibsan Niya ang aking kaluluwa” (Salmo 23:2,3).  Si Hesus ay ang aking Mabuting Pastol.

Panginoon, patawarin Mo ako.  Tulungan Mo akong sumunod lagi sa Iyo saan man Mo ako ipadala.  Nagtitiwala akong alam Mo ang pinakamabuti sa akin.  Ikaw ang aking Mabuting Pastol.  Amen.