Makatawag ng Pansin

Ang espiritwal na manunulat at makata na si John O’Donohue ay nagsulat minsan, “Kapag nakikinig ka sa iyong kaluluwa, nagkakaroon ka ng ritmo at pagkakaisa sa musika ng sansinukob” (Anam Cara—Spiritual Wisdom of the Celtic World). 

Sa isang henerasyon, ang mga piling tao ay nakakaalam lamang ng katahimikan ng Diyos. Sa aklat ni Samuel, nabasa natin na ang Salita ng Panginoon ay tila hindi nangyayari: “isang paghahayag ng Panginoon ay hindi pangkaraniwan” (1 Samuel 3: 1). Ang mga tao ay nagsalita, nagbigay ng papuri, nakiusap, nag petisyon, at humagulhol — at walang tugon. Hanggang, isang gabi, isang boses ang nagulat kay Samuel.

Iniisip ni Samuel na si Eli, ang mataas na pari ng Shiloh, na maaaring mangailangan ng tulong. Ngunit pinabalik ni Eli ang bata sa kama. Matapos marinig ni Samuel ang boses sa pangalawang pagkakataon, nagsimulang magtaka si Eli kung maaaring ito ang gabi na sinira ng Panginoon ang Kanyang katahimikan at bumalik sa Israel na may isang patnubay. “Kung tatawagin ka Niya ulit,” sinabi ni Eli kay Samuel, “sasabihin mo, ‘Magsalita ng Panginoon, sapagkat ang iyong lingkod ay nakikinig” (1 Samuel 3: 9).

Ang tagapagbalita ng CBS at 60 Minute host na si Dan Rather ay minsang nagtanong kay Santa Mother Teresa ng Calcutta tungkol sa kanyang debosyonal na buhay. “Ano ang sinsabi mo sa Diyos kapag nanalangin ka?” Sumagot siya, “Wala akong sinasabi; Nakikinig lang ako. ” Marahil ay medyo naguluhan, nagtanong muli si Rather: “Ano ang sinabi sa iyo ng Diyos habang nagdarasal?” Nag-isip sandali si Mother Teresa at sinabing, ” Walang sinasabi (si Diyos). Nakikinig lang si (Diyos).”  Teresa at Diyos — magkatabing nakaupo, parehong tahimik, at nakikinig nang tahimik.

Maaari ba tayong manatili sa katahimikan?  Hindi ba tayo mapakali na nagtataka kung nandiyan ang Diyos, kung nagbibigay ba Siya ng pansin, kung talagang nagmamalasakit Siya? Sa isang liham sa kanyang espiritual director, ipinagtapat ni Teresa ang kanyang mga pag-aalinlangan tungkol sa pagkakaroon ng Diyos: Idinagdag pa niya, “Kung maging isang santo man ako, tiyak na magiging isa ako sa ‘kadiliman.'”

Minsan ang pagdarasal ay pagtitiyaga  sa kadiliman ng gabi, nakikinig ng isang boses. Ngunit ang tanong ay: handa ba tayong makinig sa paraang tiniyak ni Samuel sa Panginoon na handa niyang gawin? Ang “pakikinig” ay nangangahulugang ididirekta natin ang ating mga puso sa Diyos, pagtitiwala na ang banayad na paggalaw ng Kanyang Espirito ang magtatapos.

Ang panalangin ay hindi isang bagay na maaari nating pilitin. Kung nadarama natin ang isang paggalaw upang magpahinga sa presensya ng Diyos, ang paghihimok na iyon ay nagmumula sa Diyos, Na palaging nangunguna. Ang aming bahagi sa pagtugon sa paanyaya ng Diyos ay upang lumikha ng isang sagradong puwang, bawasan ang mga nakakaabala, at manatiling alerto sa pagharap ng Diyos. Ang panalangin ay regalo sa atin ng Diyos at kung magpapakita tayo, palagi Niya tayong sorpresahin, na kung tutuusin, ano ang mga dapat na regalong gawin.

Paano natin mabubuksan ang ating sarili sa harap ng Diyos? Ginagawa namin ang ginawa ni Samuel: nakikinig kami. Humihingi kami ng biyayang makinig sa aming buong pansin. Marahil ay nagsimula tayo sa lectio divina, ang banal na pagbabasa ng Banal na Kasulatan, na maaaring humantong sa isang malalim na karanasan sa pakikinig. Matapos naming mapag-isipan ang sipi, humingi ng pag-unawa, at mailapat ang sipi sa aming buhay, mayroon kaming pag-uusap tungkol sa nabasa. Pagkatapos ay nagpapahinga kami sa katahimikan, na nasisiyahan na manatili sa harap ng Diyos, nang walang mga salita o imahe.

Para sa marami sa atin, ang katahimikan ay hindi natural na dumating, lalo na sa aming pinaka kargado , 5G, napakabilis  na mundo kung saan lumipat kami mula sa isang pangaabala patungo sa isa pa. Sinabi ng teologo na Heswita na si Karl Rahner na minsan, “Lahat tayo ay sinasadya upang maging mistiko; kung hindi tayo magiging isa, sisirain natin ang ating sarili. ” Ang panalangin ay tuluyang gumagalaw patungo sa katahimikan, isang kalidad na tinulad ng ating Mahal na Ina na patuloy na pinag-isipan kung ano ang kanyang naranasan bilang ina ng Mesiyas. Ang katahimikan ay gumagalaw sa atin sa mga alon ng ating mga puso kung saan maaari nating maranasan ang ating tunay na damdamin at matukoy kung saan nanggagaling. Tiyak na sa mga malalim na alon na ito na nakikipag-usap sa atin ang Diyos, na inilalantad sa atin ang ating panloob na mga hangarin at takot, inaanyayahan tayo na umabot sa pakikipag-isa at pakikisama habang isinusuko natin ang ating mga takot at saktan.

Ang pakikinig sa Diyos ay nangangailangan ng pagsuko. Upang magawa iyon, dapat muna nating alisin ang pagtuon sa ating sarili at pagkatapos ay gawing Sentro ng ating buhay ang Diyos. Ang pagpapaalam sa pagkontrol ay ang simula ng pakikinig sa Diyos. Ngunit ang pagsuko ay nagsasangkot ng mga peligro sapagkat ang Diyos ang mamamahala sa ating buhay at magmumungkahi ng mga bagong paraan ng pamumuhay sa ating buhay. Kapag inatasan natin ang Diyos na namamahala, gumagawa tayo ng isang gawa ng pananampalataya na nagpapahayag na ang Salita ng Diyos ay totoo, na tinutupad Niya ang Kanyang mga pangako, at Siya ay mapagkakatiwalaan. Sinasabi namin na nagtitiwala kami na ibubuhos ng Diyos ang kanyang sarili sa aming katahimikan at pupunuin tayo ng Kanyang Espiritu.

Ang pakikinig sa Diyos ay gumagamit ng pagsuko. Upang magawa iyon, dapat muna nating alisin ang pagtanggap sa ating sarili at pagkatapos ay gawing Sentro ng ating buhay ang Diyos. Ang pagpapaalam sa pagkontrol ay ang simula ng pakikinig sa Diyos. Ngunit ang pagsuko ay nagsasangkot sa mga peligro na nakikipag-usap sa Diyos ang namamahala sa ating buhay at magmumungkahi ng mga bagong paraan ng pamumuhay sa ating buhay. Kapag inatasan natin ang Diyos na namamahala, gumagawa tayo ng isang gawa ng pananampalataya na nagpapahayag na ang Salita ng Diyos ay totoo, na tinakpan Niya ang Kanyang mga pangako, at Siya ay mapagkakatiwalaan. Sinasabi namin na nagtitiwala kami na ibubuhos ng Diyos ang kanyang sarili sa aming katahimikan at pupunuin tayo ng Kanyang Espiritu.

Kasama si Samuel ipaabot natin ang paanyaya: “Magsalita ka, Panginoon, sapagkat ang iyong lingkod ay nakikinig.” Ngunit kapag nagsasalita ang Diyos, maging handa na tumugon sa paraang itinuro ni Maria sa mga dumalo na tumugon sa Kasal sa Kasal ng Cana: “Gawin ang anumang sinabi Niya sa iyo.” Iyon ang panganib, iyon ang halaga, iyon ang pakikipagsapalaran ng panloob na paglalakbay sa misteryo ng Diyos.

Pagkaya sa mga oras ng pagkawasak sa pamamagitan ng bago at makapangyarihang paraan! 

Para sa marami sa atin kahit na ang pinakamaliit na mga pagkakataon ng pisikal na pakikipag-ugnay at pagmamahal ay malayo ang mararating. Ang pagkakataong makipag-usap sa isang tao nang harapan at tumingin sa kanilang mga mata ay nag-aalok sa kaluluwa ng regalong koneksyon at paninindigan. Kaya, ng mawala ang mga taga-suporta nito ay naging napakahirap at mabigat. Ang malaman na hindi tayo malayang bumisita (at yakapin) ang ating mga mahal sa buhay ay isang mabigat na krus na pasanin.

Ang pandemyang ito ay lumikha ng isang kapaligiran na lubos na mararamdaman ang pakiramdam ng pag-iisa, kalungkutan, kawalan ng kakayahan, at pagkabigo sa limitasyon ng kalayaan.

Naaalala ko noong nagkaroon ako ng tatlong anak sa loob ng tatlong taon. Hindi ko kailanman naramdaman ang pagkawala ng personal na kalayaan nang ganoon kalinaw. Ang aking oras at lakas ay hindi na sa akin. Nakaramdam ako ng pagkatali sa bahay dahil kahit na ang pinakamaikling biyahe sa isang tindahan ay kadalasang mas maraming trabaho kaysa sa kahalagahan nito. Ang pagsisikap na isakay ang lahat sa mga upuan ng kotse, pag-iimpake ng bag ng diaper (na maaaring katulad ng isang maleta), at pag-unawa sa mga logistik na kasama ang tatlong maliliit na tao napagisip-isip ko na kahit na ang isang paglalakbay para sa mga mahahalagang bagay ay kailangang pag-isipang mabuti, pisikal at sikolohikal. Kapag may isang kaganapan na nais kong dumalo, kailangan kong tumanggi kapag hindi ako nakahanap ng mga yaya. Dahil kailangan kong talikuran ang karamihan sa mga kaganapan, naramdaman kong ang aking kalayaan ay malubhang nalimitahan.

Ngunit ito ang Pag-ibig.

“Ang pag-ibig ay binubuo ng isang pangako na naglilimita sa isang kalayaan – ito ay isang pagbibigay ng sarili, at ang pagbibigay ng sarili ay nangangahulugan ng ganito: ang limitahan ang sariling kalayaan para sa iba.” – John Paul II, Pag-ibig at Pananagutan

Maraming tao ang nakakaranas nito ngayon. Ang mga ito ay limitado, pinaghihigpitan at ramdam ang ganap na pag-iisa. Maraming nagsisikap na limitahan ang kanilang mga panlipunang pagkikita at pamilya sa pagsisikap na protektahan ang kanilang mga mahal sa buhay. Ito ay isang mabuting sakripisyo.

Ngunit ang oras ng paghihiwalay na ito ay maaaring maging lubos na matagumpay at mabisa.

“Ang limitasyon ng kalayaan ng isang tao ay maaaring maging isang bagay na negatibo at hindi kanais-nais, ngunit ang pag-ibig ay ginagawa itong positibo, kagalakan at malikhaing bagay. Ang kalayaan ay umiiral para sa kapakanan ng pag-ibig. ” – John Paul II, Pag-ibig at Pananagutan

Kapag ang aking kalayaan ay limitado para sa kapakanan ng aking maliliit na mga anak, nagkaroon ako ng mas maraming oras para sa espirituwal na pagbabasa at na-enganyong sumali sa mas taimtim na pagdarasal: isang bunga ng sapilitang limitahan ang mga pakikipag-ugnayan, mga kaganapang panlipunan at paglalakbay. Mayroon akong oras para sa isang Rosaryo na kasama ang lahat ng mga misteryo. Madalas ay nagdarasal ako habang nagpapalit ng mga diaper, nag-aalaga, at simpleng naroroon habang naglalaro ang aking mga anak. Ito ay naging isang malaking pagbabago mula sa dati kong buhay, ngunit napatunayan ko na naging isa ito sa mga pinaka-mabungang espirituwal na oras ng aking buhay.

Kumbinsido ako na isa sa maraming mga pinakadakilang labang pang espiritwal ang ipinaglalaban at ipinagwagi sa pamamagitan ng taimtim na pagbuhos ng dasal ng mga taong may limitasyon ang kanilang kalayaan: ang nakatali sa bahay, ang nakakulong sa mga nursing home at ang mga pinaghihigpitan sa mga higaan sa ospital. Sa mga tahimik na sulok, sa labas ng paligid ng lipunan, ang mga Rosaryo, mga handog at paulit-ulit na pagsusumamo ay ipinapadala araw-araw sa Panginoon. Ang mga nakahiwalay sa kanilang mga bahay at ang mga may pisikal na hamon ay naninirahan sa kanilang sariling personal na lugar sa kapaligiran. Ang kanilang pag-iisa sa katotohanan ay nag-aalok ng potensyal para gawing isang makapangyarihang tahanan ng panalangin – at ito ang kailangan ng mundo mismo sa ngayon.

Sa oras ng walang katiyakan, hindi kilangan na masindak. Kailangan lamang na ikaw ay manatiling nakakaalam ng nangyayari!

Ilang taon na ang nakakalipas, nagbiyahe ako, kasama ang isang kaibigan ko, sa Camino de Santiago sa Espanya. Isang araw, nakatagpo kami ng isang pangkat ng mga manlalakbay na kasama ang isang bulag. Siya ay mukhang 25 taong gulang at naglalakad kasama ang tulong ng kanyang ina. Napansin ko kaagad na sila ay magkatali sa pulso ng isang nababanat na banda – ang isang silo ay nasa paligid ng pulso niya, ang kabilang silo ay sa paligid niya. Sa kanyang kabilang kamay, hawak niya ang isang puting tungkod na ginamit ng may kapansanan sa paningin.

 Naglakad kami ng aking kaibigan sa kaunting distansya sa likod ng pangkat na ito nang medyo matagal, tahimik na pinagmamasdan sila. Sila ay isang buhay na pangkat, masigasig na nakikipag-usap sa isa’t isa. Ang binata ay naglalakad na may kumpiyansa, naka-kawing sa kanyang ina sa pamamagitan lamang ng manipis na nababanat na banda. Kahit na naglalakad kami sa isang kagubatan na lugar na may mga paglusong at pag daan sa  maliit na mga sapa upang tumawid, tila pinapangunahan niya ito nang walang kahirap-hirap, nang walang labis na pag-aalala. Hindi siya lumingon sa kanya o balisa tumingin sa kung saan niya inilalagay ang kanyang mga paa, ni lumipat siya ng nag-aalangan o maingat, ngunit madaling makipagsabayan sa pangkat habang sila ay naka pantay  nang maayos. Mukhang likas na maaari mong sabihin na siya ay paggabay sa kanya sa lahat ng kanyang buhay, at siya ay pinagkakatiwalaan niya

Kung napunta kami sa isang seksyon ng daanan na sobrang mabato o may hindi pantay na lupain, titigil siya at kukunin ang braso niya upang gabayan siya doon. Ngunit para sa pinaka-bahagi, siya ay nakikipag usap nakikipag-ugnay sa grupo sa isang walang alalahanin na paraan, tulad din niya. Ang mag in ay inayos ito ng pahinay hinay .

Marami akong nasasalamin sa talinghagang totoong buhay na nasaksihan ko sa araw na iyon. Nais ng Panginoon na gabayan kami sa paglalakbay sa buhay, tulad ng paggabay ng ina sa kanyang bulag na anak. Tinawag ni Jesus ang Kanyang Sariling Magaling na Pastol, at mabubuting pastol ay matalinong gabayan at protektahan ang kanilang mga tupa. Kaya, paano natin pagagawin ang Panginoon na gabayan tayo?

Upang matanggap ang Kanyang patnubay at manatiling ligtas sa tamang landas, manatiling konektado sa Panginoon at magtiwala na alam Niya ang ginagawa Niya. Tulad ng ina na ito na dahan-dahang gumabay sa kanyang anak na lalaki sa tulong ng banda na nakakabit sa kanila, inaanyayahan tayo ng Diyos na maging malapit sa Kanya. Nangako Siya na hindi Niya tayo iiwan, tulad ng sinasabi sa Hebreo 13: 5, “Hindi kita iiwan o pababayaan,” at maaasahan natin iyan. Ngunit kailangan nating gawin ang ating bahagi.

Ano ang bahagi natin? Ito ay upang manatiling konektado sa Kanya. Ginagawa natin iyon sa pamamagitan ng isang seryosong buhay sa pagdarasal. Gumugol ng oras araw-araw sa Panginoon – kilalanin Siya; nakikinig sa Kanyang banayad, munting tinig; pag-aaral na maunawaan ang bahagyang mga paghila at mga pahiwatig ng kung saan Siya ay gumagabay sa atin sa araw na iyon. Habang mananatili tayong  ligtas na nakakabit sa Panginoon sa pamamagitan ng panalangin, malalaman natin kung papalapit na tayo sa panganib; lalago tayo sa tiwala na gagabayan tayo ng Panginoon sa anumang krisis, anumang panganib, at anumang paghihirap. Bibigyan tayo ng Panginoon ng pananaw at karunungan sa kung paano makipag-ayos sa anumang sitwasyon. Ang panalangin ay ang “nababanat na banda” na nag-uugnay sa atin sa ating mabuting Pastol.

Ang isang bagay na itinuro sa atin ng pandaigdigan pandemia  na ito ay ang hindi natin kontrolado. Ngunit mayroon tayong Diyos na Mahal na mahal Niya tayo kaya isinugo Niya ang Kanyang Anak upang mamatay para sa atin. Walang gagawin ang Diyos upang gabayan tayo sa ating landas patungo sa buhay na walang hanggan. Kahit na sa gitna ng labis na kawalan ng katiyakan, mapagkakatiwalaan natin ang Panginoon. Manatiling konektado sa Kanya, tulad ng binatang bulag na ito na hindi nawalan ng koneksyon sa kanyang ina. Narating niya ang kanyang patutunguhan na ligtas at maayos at nasisiyahan sa paglalakbay sa daan. Maaari din itong maging ating kapalaran kung makikisabay tayo sa ating Mabuting Pastol.

Hinihintay ni Christopher ang kanyang Ama na sunduin siya sa simbahan. Pinag-mumuni-munihan niya kung ano ang itinuro ng kanyang guro sa Katekismo tungkol sa Itim na Misa at mga sumasamba kay satanas na pinahirapan si Hesus sa pamamagitan ng pagkutya at paghamak sa benditadong Eukaristikong Ostiya. Ni hindi pa siya nakakarinig ng isang Itim na Misa noon at naawa siya kay Jesus.

Sa kanyang pagiging inosente, sinubukan ni Christopher na gumawa ng isang plano. Nang biglang ang kanyang atensyon ay nakuha ng isang butiki na pinutol ng sarili ang buntot nito at inilaglag upang makagulo sa maninila, isang ibon na may batik na brown. Napansin ni kayumanggi, ay patuloy sa pagkuha ng buntot nang hindi namamalayan na ang butiki ay  nakatakas na.

Sa pagmamasid dito ay naisip ni Christopher, ‘paano kung umalis si Hesus mula sa Mahal na Sakramento? Paano kung nakaligtas si Hesus mula sa mga sumasamba kay satanas, tulad ng butiki? Paano kung si Hesus ay maaaring alisin ang Kanyang presensya sa Banal na Sakramento upang hindi Siya maghirap? Kung wala si Hesus, sa gayon ang benditadong tinapay ay magiging ordinaryong tinapay lamang. Sa ganoong paraan, ang mga sumasamba kay satanas, o iyong mga sumali sa Itim na Misa, ay hindi magagawang hamakin si Hesus.

Sa paglaon ng araw na iyon, nang dumating ang kanyang Ama upang sunduin siya, lubos na na-detalye ni Christopher ang kanyang bagong nahanap na plano para kay Hesus.

“Itay, bakit hindi na lamang umalis si Jesus sa Mahal na Sakramento? Sa ganoong paraan, hindi na niya kailangang maghirap pa, di ba? ” Tanong ni Christopher.

Sandaling saglit, na  natahimik ang kanyang Ama. Ito ay isang kakaibang tanong at hindi ito naisip ng kanyang ama ang tungkol dito.

“Anak ko, hindi maaaring iwanan ni Jesus ang Mahal na Sakramento sapagkat Siya ay totoo sa Kanyang salita,” sa huli ay sinabi ng kanyang ama. “Ginagamit ng pari ang mga salita ni Jesus kapag binabasbasan niya ang Eukaristiya. Nang sabihin ni Hesus na: ‘Ito ang aking Katawan na nasira para sa iyo para sa kapatawaran ng mga kasalanan’, Siya ay nangako. Hindi na Niya babawiin ang Kanyang pangako. Kaya, para sa sangkatauhan, magdurusa Siya. Si Hesus na naghirap at nagbigay ng Kanyang buhay sa Kalbaryo upang iligtas ang sangkatauhan dalawang libong taon na ang nakararaan. Siya ay nagdurusa pa rin hanggang sa ngayon. ”

Napagtanto ba natin kung gaano ang pagdurusa ni Hesus sa Mahal na Sakramento dahil sa ating kasalanan, kamangmangan at kawalan ng respeto? Manalangin tayo para sa pagbabago ng mga sumali sa mga Itim na Misa at lahat ng iba pang mga makasalanan. Manalangin din tayo na ang buong sangkatauhan ay igalang at mahalin si Hesus sa Banal na Sakramento.

Minsan ba ay naisipan mo kung bakit kailangan nating patawarin ang mga nanakit sa atin?

Ang magpatawad ay mahirap; ipagpatuloy ang pagbasa upang malaman kung papaano gawin ito ng madali.

Lagpas ng Hangganan

Kung hindi ka nagpapatawad ng iba, hindi ka rin patatawarin ng Ama sa iyong mga sala. (Mateo 6:15)

Bilang mga Kristiyano, ang ating pag-asa ay nakasalalay lamang sa isang bagay—patawad mula sa Diyos. Hangga’t hindi Niya tayo pinatatawad sa ating mga sala, malinaw na hindi tayo makararating ng langit. Pasalamatan ang Diyos bilang mapagmahal na Diyos na humahanap ng mga dahilan upang mapatawad ang Kanyang mga anak. Nais Niyang magpatawad ng ating mga sala, anumang bigat o dami ng mga ito. Kinakailangan lamang nating umamin ng mga kamaliang nagawa natin, humingi ng Kanyang tawad at buong loob na ipamahagi yaong pagpapatawad sa iba! Gayunpaman, karamihan sa atin ay nahihirapang tuparin itong pinakamaunting saligan!

Batay sa ating makasalanang kalikasan, Ang pagpapatawad na walang pasubali ay labas sa ating kakayahan. Kailangan natin ang Banal na Biyaya upang matupad Ito. Gayunman, ang mapakay na kapasyahan at pagpayag na gumawa ng hakbang ay mahalaga. Kapag ginawa natin itong mga hakbang, masisimulan nating maranasan ang Biyayang dumadaloy sa Kanya.

At papaano natin gagawin ang ating bahagi? Isang bagay na maari nating gawin ay maghanap ng dahilan upang magpatawad.

Bakit ako’y dapat magpatawad?

Sagot 1: Dahil nararapat akong mabuhay ng malusog

Ang magpatawad ay ang magpalaya ng bihag at matuklasan na ang bihag ay ikaw!—Lewis B. Smedes

Natanggap na ng makabagong pananaliksik ang matagal nang itinuro ng Banal na Kasulatan—ang halaga ng pagpapatawad! Ang pagpapatawad ay nakababawas ng galit, pinsala, lungkot at pagod at nakadadagdag ng pagdama ng optimismo, pag-asa at awa. Ang pagpapatawad ay nakababawas ng mataas na dugo. Ang mga taong mapagpatawad ay bukod sa mas maunting dinadanas na pagod ay may mas mabuting pakikitungo sa iba, mas kaunting pangkahalatang suliranin sa kalusugan at mas mababang mga saklaw ng malulubhang sakit—kasama na ang pananamlay, sakit sa puso, atake sa ulo [stroke], at kanser.

Dito, ang aking tampulan ay ang sarili kong kapakanan. Ang buhay ay handog mula sa May-likha, at ang tungkulin ko ay mamuhay ng mabuting kabuhayan. Ang di-pagpapatawad ay hahadlang sa akin upang masamsam ang kalidad ng buhay. Kaya kinakailangan kong magpatawad.

Sagot 2: Dahil kagustuhan ng Diyos na ako ay magpatawad

Ang maging Kristiyano ay nangahulugang maging mapagpatawad ng di-kanais-nais sapagka’t napatawad na ng Diyos ang di-kanais-nais sa iyo—C. S. Lewis

Ito ay napakatapat. Pinili ko ang magpatawad pagka’t ito ang inaasam ng Diyos mula sa akin. Ang aking layunin ay upang maging masunurin sa Diyos. Ako ay umaasa sa Kanyang Biyaya upang mapagsikapan kong magpatawad.

Sagot 3: Dahil ako ay hindi mainam

Walang taong makatarungan, ni kahit isa. (Romano 3:10)

Sa paglapit na Ito, ang tampulan ay ang aking makasalanang kalikasan. Sinisikap kong ilagay ang aking sarili sa katayuan ng iba. Ano ang aking magiging sagot kung ako ang nasa kalagayan niya? Maraming ulit na, tuwing kakalagan natin ang ating makasariling palagay ng paghuhusga at sisimulan nating bulay-bulayin ang mga pangyayari na nasaktan natin ang mga iba, masisimulan nating matanto na tayo ay hindi naiiba sa kanila. Itong pagtanto ay makatutulong na gawing mas madali ang ating tungkulin.

Sagot 4: Dahil ginagamit ng Diyos yaong mga masasakit na tagpo para sa aking kapakanan.

Alam natin na sa lahat ng mga bagay, ang Diyos ay gumagawa para sa kabutihan ng mga nagmamahal sa Kanya, na tinawag ayon sa layunin Niya. (Romano 8:28)

Sa aklat ng ‘Gawâ’, mababasa natin ang tungkol sa pagpaslang kay San Esteban. Nang malapit na siyang patayin, nakita ni Esteban ang kaluwalhatian ng Diyos at si Hesus na nakatayo sa gawing kanan ng Diyos! Habang ang mga mandurumog ay binabato siya, si Esteban ay nagdasal para sa kanyang mga taga-usig, nakikiusap sa Diyos na huwag isumbat ang kanilang sala laban sa kanila. Dito, nakikita natin ang isa pang mahalagang bahagi na nakatutulong sa atin upang magpaumanhin ng iba—ang malaman ang gantimpala! Nakita ni Esteban ang kaluwalhatian ng Diyos. Matapos na maranasan niya ito, naniniwala akong ninais ni Esteban na makapiling ang Diyos sa lalong madaling panahon. Kaya maaaring naging mas madali na patawarin ang kanyang mga mang-uusig habang nakikita niyang sila ang mga taong tumutulong upang marating ang kanyang pinakahuling patutunguhan nang mas madali.

Isang karaniwang inklinasyon ng tao ang isipin lamang ang di-kaaya-ayang kinahinatnan ng nakaraang masakit na pangyayari. Maaari tayong mabigla kung kusa nating iwawaglit ang ganitong paraan ng pag-iisip at magsisimulang bilangin ang mga natanggap nating mga kabutihan dahil sa mga pangyayaring yaon. Halimbawa, maaring nawalan ako ng hanap-buhay dahil sa maruming pamumulitiko ng isa sa aking mga nakaraang naging katoto, nguni’t ito ang nagbigay-daan upang matagumpay akong makapasa at makakuha ng mas maiging hanap-buhay! Makapagbibilang din ako ng mga di-pansamantalang kabutihan. Yaong mga tagpo ay maaring nakatulong sa pagyabong ng aking ispirituwalidad o maaring nakapagpatibay sa aking pagkatao at kung ano pa.

Kapag masimulan natin itong tantuin, mas madali para sa atin ang magpatawad ng mga sumakit sa atin.

Sagot 5: Patawarin siya? Para saan? Ano ang kanyang ginawa?

Hindi Ko gugunitaing muli ang kanilang mga sala (Hebreyo 8:12b)

Ang dahilan upang magpatawad ay kinakailangan lamang kung ang pakiramdam ko ay kusang sinaktan ako ng tao. Kung hindi ako nasaktan sa kanyang kilos, ang katanungan ay walang kinalaman.

Ang pangyayaring Ito ay mula sa buhay ng kaibigan ko. Isang beses na siya ay nakayakag para sa isang mahalagang pagkikita, nakasuot ng maingat na pinili at pinalantsang pananamit. Bago siya makalabas ng bahay, napansin niya ang kanyang sanggol na patungong gumagapang sa kanya na may magandang ngiti. Kaagad niyang binuhat siya sa mga bisig niya at kinandong ng saglit. Pagkalipas ng ilang saglit, naramdaman niyang basâ ang kanyang suot at napagtanto, ng may-kabiglaan, na ang sanggol ay walang suot na lampin. Siya ay sukdulang nabalisa at ibinaling ang kanyang galit sa kanyang asawa.

Pinalitan ang kanyang damit at mabilis na umalis. Habang pumaparoon, ang Panginoon ay nagsimulang kausapin siya.

“Pinatawad mo ba siya?”

“Siya ang nagkamali…. dapat siyang naging mas maalalahanin” ang magtol niya.

Inulit ng Panginoon ang tanong, “Ibig Kong sabihin, pinatawad mo ba ang anak mo”

“Patawarin ang anak ko? Para saan? Anong alam niya?”

Sa lakbay na yaon, binuksan ng Panginoon ang puso niya upang maintindihan ang kahulugan ng ‘kapatawaran’ sa banal na diksiyonaryo.

Gunitain natin ang dasal na dinasal ni Hesus sa krus: “Ama, patawarin Mo sila; pagka’t hindi nila nalalaman ang kanilang ginagawa. (Lukas 23:34)”

Kailangan natin ang magpatawad, nguni’t ito ay magagawa lamang sa pamamagitan ng masaganang biyaya mula sa Panginoon. Ang maari nating gawin ay magpasyang magpatawad at i-angat ang ating tapat na pagnanais sa langit. Tayo ay hindi kulang ng mga dahilan upang magpatawad. Gamitin natin itong mga malilinggit na hakbang at hingin sa Panginoon na tulungan tayo.

Mahal kong Diyos, napagtanto ko kung gaano kalalim akong minahal ng mapagmahal Mong Anak na bumaba sa lupa at nagdanas ng mga di-malarawang paghihirap upang ako ay mapatawad. Ang Iyong awa ay dumadanak sa Kanyang mga sugat sa kabila ng lahat ng aking mga pagkakamali at pagkukulang. Tulungan Mo akong tularan si Hesus sa pamamagitan ng pagmahal na walang pasubali kahit sa mga nananakit sa akin. At maranasan ang awa na dumarating mula sa tunay na pagpagpapatawad. Amen.

Ang Diyos ba ay marunong magpatawa? Oo, Ikaw at ako ay buhay na patunay nito!

Higit Pa Sa Mga Salita

Ang mga salita ay nakapaligid sa atin at ginagamit upang tayo ay makaramdam at tumalima sa mga bagay at kaganapan. Ang mga salita ay makapangyarihang gamit upang iangat tayo o ibaba. Sa mabilis na pag-inog ng internet na gamit sa komunikasyon ay mas mahalaga kailanman ang makahanap ng mga salitang nagbibigay inspirasyon at nagbibigay ng pag-asa. Maraming taon na ang nakalipas ang mga unahan ng sasakyan ay may etiketang nakadikit na nagsasaad ng “John 3:16.” Wala akong ideya kung ano ang tinutukoy ng mga salitang ito. Isang araw, ipinaliwanag ng aking kaibigan na ito ay isang berso sa bibliya. Sa wakas nahanap ko ang berso, sa totoo lang ang mga salitang nabasa ko ay pinaka mabisang pampasigla sa lahat ng nabasa ko. Ang banal na kasulatan na ito ay naging napakasikat at maraming tao ang nakakabigkas ng mga salita nito ng hindi binabasa dahil natatandaan at nasa isip na. Bakit maraming tao ang nagsa-ulo ng talatang ito at inilimbag ang payak na sanggunian nito sa mga pang publikong lugar? Ito ay dahil sa ang mensahe ng mga salitang ito ay puno ng pag-ibig, pag-asa at kaligtasan.

Sinabi sa atin ni Juan sa kanyang ebanghelyo na minahal ng Diyos ang sanlibutan at ibinigay niya ang kanyang bugtong na Anak, upang ang sinumang naniniwala sa Kanya ay hindi mapahamak bagkus ay magkaroon ng buhay na walang hanggan.       Ang talatang ito ay hindi lamang nagbibigay pag-asa para sa ating kaligtasan, ito ay isang mensahe ng lubos na pag-ibig. Basahin muli… mahal na mahal ng Diyos ang mundo! Isiping mabuti iyon sa ilang sandali. Mahal tayong lahat ng Diyos at lahat ng bagay na nilikha niya sa mundo. Ito ay isang makapangyarihan at mahalagang mensahe na hindi dapat na bale-walain, ngunit kailangan kong balikan sandali upang ipaliwanag ang kalaliman ng Juan 3:16 na inihayag sa akin sa sariling sulok ng aking mundo.

Isang umaga maraming taon na ang nakalilipas, ang asawa ko ay umalis na upang magtrabaho, at ang aming mga anak ay pumasok na sa eskwelahan, at ang bahay ay TAHIMIK! Habang ako ay nakapantulog pa, naupo ako sa aming lamesa sa kusina na may hawak na isang tasa na may mainit na tsaa, nagplano na makipag-ugnayan sa aking malambing na Panginoon upang kumpletuhin ang lingguhang aralin sa bibliya. Isang malamig at maginhawang tag-lamig ng araw na iyon sa California. Uulan sandali pagkatapos ay sisikat ang araw mula sa likuran ng mga ulap hanggang sa maging makislap ang lahat bago umulan uli ng isa pang mabangong alon ng ulan. Ang indayog ng ulan at araw sa hilagang California ay lumilikha ng isang kasiya-siyang bahaghari na nagpapaalala sa akin ng kasunduan sa atin ng Panginoon. “Siya ang ating Panginoon at tayo ay kanyang mga tao. Siya ang aking Panginoon at Ako ay sa Kanya… (masayang buntung-hininga!).”Isang kalugod-lugod na paraan upang magsimula sa pag-aaral ng bibliya.

Sa Pagsikat ng Araw

Narinig ko na ang Diyos ay marunong magpatawa, ngunit kaninang umaga wala ako sa kundisyon na pagbigyan ang kanyang pagpapatawa. Binuksan ko lahat ang aking mga libro, at naghanda ng panulat, at humigop ng kaunting tsaa ng maramdaman ko ang isang madamdaming paghimok. Biglang tumigil ang ulan at ang araw ay lumitaw. Sinubukan kong huwag pansinin ang matinding pag-uudyok, pero lalo itong tumindi. “Ngunit Panginoon” ang daing ko” Nakapantulog pa ako!.” May dalawa kaming maliliit na aso at pakiramdam ko nais ng Panginoon na magmadali akong magbihis, talian ang mga aso at ilakad sila habang sikat ang araw. Hindi ako nagdala ng anumang bagay. Nakaramdam ako ng mapayapa ngunit matinding pamimilit. Nasa labas na ako ng pintuan sa loob ng ilang minuto.Palagay ko binigyan ako ng Panginoon ng maikling sandali upang magbabad sa araw dahil nasuri ako ng doktor kamakailan lang na kulang ako sa bitamina D. Sikat ng araw ang makakatulong at makapagbabago nito ang sabi niya sa akin. Ngunit hindi ko inaakala na ang Panginoon ay may pangangasiwaan na isang natatanging uri ng pag-aaral ng bibliya.

Sa dulo ng bilog na putol na daan ng aking kapit-bahay ay may pasukan na nakakalitong mga daanan. Pagdating ko sa pasukan, napansin ko ang isang malaking puting hindi markadong pang kargamentong sasakyan na nakaparada sa unahan. Bagama’t nagsimulang manikip ang aking sikmura tulad ng inaasahan, parang inuudyukan ako ng Panginoon na tumuloy. May nakatayong armadong opisyal ng bilangguan sa tabi ng Van na nakahanda. “Panginoon, ano ang balak mo? Hindi ito nakakatuwa,” naisip kong kumilos ng kaswal habang dumadaan sa harap ng bantay. Tinanguan ko siya habang patuloy sa naglalakad.

Pagpindot sa Buton ng Takot

Sa hanay ng mga lakaran, may isang sapa na napupuno ng tubig kapag umuulan. Pagtingin ko sa ibaba ng sapa nakita ko ang 6-8 mga lalaking nakasuot ng kulay orange na jumpsuits, ang uri na isinusuot ng mga preso sa mga lokal na bilangguan. Kamakailan lang 2 beavers ang nagpasya na tabunan ang sapa at naging dahilan ng problema sa agusan ng tubig. Ang mga kalalakihang naka orange jumpsuits ay may mga hindi mahigpit na bantay at sila ay ipinadala upang linisin ang mga basura sa sapa. Gayunpaman, sila ay may mga bantay na armado. Mahigpit kong hinawakan ang aking rosaryo habang patuloy sa paglakad.

Ang mga bilanggo ay tumigil sa pagtratrabaho sa aking pagdaan at ilan sa kanila ay nag komento tungkol sa aking mga maliliit na aso na bahagya mong maririnig. Sa pagkakataong iyon, isa sa mga aso ko ay nagpasyang sagutin ang tawag ng kalikasan. Tumigil siya sa lugar na kita siya ng lahat ng manggagawa. Biglang may isang opisyal ng bilangguan na lumitaw na hindi ko alam kung saan nanggaling at nilapitan ako at ang aking aso. Sa anumang kadahilanan nakaramdam ako ng kasalanan sa paghihintay, ngunit nasa awa ako ng aso kong nataon sa pangangailangan. Ang gusto ko na lang ay makapagmadali sa pag-alis.

Habang papalapit sa akin ang pangalawang armadong opisyal lalong tumindi ang aking kaba. Ngunit narinig ko ang sarili kong nagtatanong, “Ano ang ginagawa nyo?” Nagulat ako na marinig ang sarili kong tinig na bumasag sa katahimikan. Alam ko naman ang ginagawa nila. Saan ba nanggaling ang tanong na iyon? Kinumpirma ng opisyal ang aking palagay at nagpalitan kami ng ilang mabilis na katuwaan. Nilinis ko ang lugar at ako ay nagpatuloy sa paglalakad.

Halik sa pisngi

Habang naglalakad nagtataka ako, kung bakit ako ay gusto at pilit na pinalalabas ng bahay ng Panginoon. Naisip kong muli ang tungkol sa sikat ng araw bilang regalo sa akin at nagpasiyang maglakad ng payapa. Ang presensya ng Panginoon ay nasa buong paligid ko at nalulugod ako sa kanyang presensya, nakapagpasya ako na maglakad ng mas mahaba kaysa dati. Ang rosaryo sa aking kamay ang aming naging pag-uusap habang dinarasal ko ang mga misteryo para sa araw na iyon. Nang nasa ikalawang dekada na ng rosaryo, nagsimulang lumakas ang hangin at isang malamyang ambon ang humalik sa aking mukha na tila ang mga labi ng Panginoon ay marahang dumampi sa aking mga pisngi. Ang mahinang ambon, gayunpaman, ay biglang naging malakas na pagbuhos ng ulan na bumabad sa akin at sa aking mga aso. “Sobrang nakakatawa…” Naisip ko. Hindi ako nakapagdala ng payong.” Sinabi mo sa akin na huwag magdala ng kahit ano!” Natawa ako sa pagpapatawa ng Panginoon, at nagpasalamat din para sa ulan at nagmamadaling umuwi. Ngunit hindi pa tapos ang Panginoon.

nandoon pa kaya ang mga guwardiya at mga bilanggo? Paglapit sa labasan napansin ko ang puting Van. Sa kung anumang dahilan, nakaramdam ako ng kaluwagan na hindi pa sila nakakaalis. Nagtataka pa rin, naniniwala akong kailangan ko silang bigyan ng anuman. Pero ano? Tubig? mga Cookies? Ano? Anong meron ako? Tumakbo ang isip ko. Nagluto nga pala ako ng tinapay saging na pinalalamig ko sa ibabaw ng patungan sa kusina. Tama, iyon nga… nagmamadali… pumasok ako sa loob at inisip na pagputol-putulin  ang tinapay! lalo kong naramdaman ang pagmamadali. Huwag mataranta! may gumagabay sa akin. Dali-dali kong pinutol ang tinapay, inilagay sa plato, tinakpan at at madaling lumabas ng bahay habang dumadaan sa aking daanan ang puting van na pang preso.

Isang MakaDiyos na Ngiti

Bilang isang hudyat, kinawayan ko ang tsuper na may ngiti. Nakilala niya ako at maingat na huminto. Iniabot ko ang tinapay na parang isang alay. Ibinaba niya ang bintana at sinabi kong “Baka gusto mo itong ibigay sa kanila. Napakarami nilang ginawa,” Hindi pa man natatapos ang aking salita, ang opisyal ay ngumiti at tumango na tinanggap ang aking ibinibigay. Hindi ko makita ang kanilang mga mukha, ngunit narinig ko ang tinig ng isang lalaki sa may hulihang upuan na nagsabi ng “Aah” Kinuha ng opisyal ang tinapay at bago niya naitaas ang bintana, isang bilanggo ang sumilip at inilabas ang ulo at walang ipin, na may maka diyos na ngiti at sinabing “Salamat! Salamat!” din ang sabi ko. “Pagpalain ka ng Diyos” at bawat isa ay isa-isang nagsisagot sa akin. Habang papalayo na sila, dahan-dahan akong naglakad pabalik sa bahay at humikbi ng may luha sa tuwa. Ako ay pinagpala.

Naniniwala ako na ang lahat ng nangyari ng umagang iyon ay nangyari ng may dahilan. Ang bawat salita ay may layunin. Bawat segundo ay may bilang. Ang ulan at sikat ng araw ay nangyaring hudyat. Maging ang nakatutuwang mga aso ko at tawag ng kalikasan ay may papel. Itinakda ng Diyos ang entablado at binigyan ako ng papel na gagampanan sa isang makapangyarihang pag-aaral ng bibliya na nagpapaalala sa akin na mahal Niya tayong lahat at hindi Niya kailanman nakakalimutan ang sinuman sa atin. Mahal Niya tayong lahat saan man tayo naroon, anuman ang ating hitsura o anuman ang ating nagawa. Minahal Niya ako, minahal Niya ang maawaing opisyal, minahal Niya ang mga bilanggo, minahal Niya ang mga aso ko, minahal at nakipaglaro pa siya sa hangin, sa araw, sa ulan, at sa bahaghari sa araw na iyon.

Maaaring hindi ko na makitang muli ang mga kalalakihang iyon sa buhay na ito. Binigyan ko sila ng tinapay na saging upang malamnan ang kanilang tiyan kahit sandali, ngunit dahil sa sobrang pagmamahal sa kanila ng Diyos ipinagkaloob Niya ang kanyang bugtong na anak, ang tunay at walang hanggang tinapay mula sa langit. Ng isinugo ng Diyos ang kanyang Anak para sa ating kaligtasan, dahil ito sa kanyang pagmamahal! Mahal Niya ang lahat ng kanyang nilikha. Lahat ng nilikha ng Diyos ay may pagmamahal Niya at sa pamamagitan ng kanyang Anak na si Jesukristo ay pagkakalooban Niya tayo ng buhay na walang hanggan. Hindi ko napagmasdan ang Juan 3:16 ng gaya ng dati simula ng araw na iyon. Nakikita ko na ang pagmamahal ng Diyos sa lahat ng bagay ngayon. Nakahiligan ko na rin ang ekspresyon na “Magmadali habang ang araw (Anak) ay nagliliwanag.” Ngunit idinagdag ko dito ang isang bagay: “dahil hindi mo nais na makaligtaan ang mga aralin at biyaya ng Diyos!”

Mapagmahal na Ama pinupuri at pinasasalamatan kita sa pagmamahal mo sa akin ng walang sukatan. Sa bawat sandali ako ay nasa iyong paningin at alam mo pati ang kaibuturan ng aking puso. Sa araw na ito matatag at ipinangangako na mamuhay kasama ka ng buong puso at hindi kailanman titiwalag mula sa ilaw ng iyong walang hanggang pagmamahal.

Amen!

Ang Panginoon Diyos ba ay tutoong nag aalaga sa mga pangyayari sa ating buhay? Ang kwentong ito, kathang-isip man o hindi ay siguradong mag papabago ng iyong pananaw.  Noong Ikalawang Digmaan Pandaigdig, ang isang sundalo ay napahiwalay sa kanyang kasamahang sundalo. Ang pag lalaban ay naging puspusan, at sa gitna ng usok at barilan, siya ay napahiwalay sa kanyang mga kasamang sundalo.

Sa pag iisa niya sa gubat at kawalang pag asa na makapag tago sa pagdating ng mga kalaban, siya ay nagmamatulin na na punta sa isang mataas na tagaytay at nakakita ng maliliit na kweba. Nagmamadali siyang gumapang sa isang kweba.  Kahit na sa ligtas siya ng oras na iyon, alam niya na kapag siya ay sinundan sa mataas na tagaytay, at suyurin ang mga kweba, siya ay makikita. Habang siya ay naghihintay, siya ay nagdasal, “Panginoon, iligtas mo po ako. Anuman po ang mangyari, mahal Kita at nagtitiwala po ako sa Inyo, Amen.” Naririnig niya ang mga yapak ng bota ng sundalo na palapit ng palapit.

Naisip niya na hindi siya matutulungan ng Panginoon sa pagkakataong yaon.  Kasabay ng kanyang iniisip, ay binabantayan niya ang pag gawa ng bahay gagamba o sapot ng isang gagamba sa harapan ng kanyang kweba. Ang sundalo ay nagtampo dahil ang kailangan niya ay ladrilyo pader at hindi sapot ng gagamba.  Ang Panginoon Diyos pala ay mayroon ding pakiramdam ng pagpapatawa.

Habang palapit na ang kalabang sundalo, siya ay nag hahanda na ng kanyang huling sandali, ngunit narinig niya ang salita ng isang sundalo: “walang puntong tignan natin ang kwebang ito.  Dapat ay nasira na ang bahay gagamba kung siya ay nagpunta sa kwebang ito.”

Sa kanyang pagkamangha, ang mga sundalo ay umalis na.  Ang munti babasagin gagamba ang nagligtas sa akin.  “Patawarin mo po ako, Panginoon Diyos. Nakalimutan ko po na maari nyong gawin mas malakas ang gagamba kaysa sa ladrilyo pader.”

“Kundi pinili ng Dios ang mga bagay na kamangmangan ng sanglibutan, upang hiyain niya ang mga marurunong; at pinili ng Dios ang mga bagay na mahihina ng sanglibutan, upang hiyain niya ang mga bagay na malalakas.” (1 Corinto 1:27)

Tanong: – Napupuna kong paulit-ulit akong nakikibaka sa yun at yun ding mga kasalanan. Ikumpisal ko man ang mga ito at subukang magbago, duon pa din ang bagsak ko. Ano ang magagawa ko upang makawala sa mahirap sugpuing gawi ng pagkakasala?

Kasagutan:   Nakakasiphayong ikumpisal nang paulit-ulit ang parehong mga kasalanan. Ngunit, tulad ng sinabi ng isang pari sa akin, maiging hindi ka na gumagawa ng mga bagong kasalanan!

Sinasabi ng ebanghelistang Katoliko ng Australia na si Matthew Kelly, “Magbabago ang ating buhay kapag nagbago ang ating mga gawi.” Ito ay talagang totoo! Kung gagawin natin ang lagi nating ginagawa, makukuha natin ang lagi nating nakukuha. Kaya anong kapakipakinabang na mga hakbang ang magagawa natin upang makaahon sa isang ukang espiritwal?

Una, asikasuhin ang buhay-pananalangin. Ang tanging bagay na mas malakas kaysa sa kasalanan ay ang pagmamahal. Kapag mahal natin si Jesus nang mas higit sa ating kasalanan, magiging malaya tayo sa pagkakasala. May nakilala akong lalaki na may masidhing pagkagumon. Nagsimula siyang mawalan ng pag-asa, at dahil dito siya ay nanangis sa Mahal na Ina. Nadama niyang sinasabi ng Mahal na Ina sa kanyang kaluluwa, “Pag nagdasal ka ng isang Rosario sa tuwing ika’y nagkakasala, magiging malaya ka.” Naisip niya, “Wow, napakadaming Rosario yun!” Ngunit nagsimula siya, at habang yumabong ang kanyang pagmamahal sa Diyos at sa Mahal na Ina, siya ay dahan-dahan, dahan-dahang napalaya sa kanyang pagkagumon!

Pangalawa, isakatuparan ang pag-aayuno. Ang taong nilikha ay may katawan at kaluluwa. Sa simula, inilaan ng Diyos ang katawan (kasama nito ang silakbo ng damdamin, emosyon, pandama, at mga pagnanasa) na mapasailalim ng kaluluwa (na sa pamamagitan ng ating talino ay ipakita sa atin kung ano ang tunay na mabuti, at na ito ang piliin ng ating malayang kalooban). Ngunit dahil sa kaunaunahang pagkakasala, ang ating katawan ay naghihimagsik laban sa kaluluwa at madalas, ang katawan ang nangingibabaw! Ilang beses tayong nanumpa na hindi tayo magugumon sa usap-usapan ngunit ito’y napakanamnam upang iwasan; gaano kadalas natin halos pakusang sunggaban ang tirang donut o pindutin ang pampaidlip na buton? Inaatasan tayo ni San Pablo na  “Ang laman ay may mga hinahangad laban sa Espiritu, at ang Espiritu laban sa laman; ang mga ito ay tutol sa bawat isa, upang hindi mo magawa ang gusto mo.” (Galacia 5:17).

Kaya ang susi sa tagumpay laban sa likas na paghihimagsik ng ating katawan ay ang palakasin ang loob. Ginagawa natin iyan sa pamamagitan ng pag-aayuno. Sa pamamagitan ng pagtalikod sa isang bar ng tsokolate, nagiging mas madali ang pagtalikod sa isang kasalanan. Sa pamamagitan ng pagtanggi sa pangalawang plato ng pagkain, magiging mas malakas tayo at makakatanggi sa isang ipinagbabawal na kasiyahan. Talikdan natin ang isang bagay na masarap upang maging mas madaling isuko ang isang bagay na masama. Ang ating malayang loob ay tulad ng isang kalamnan — kapag ito’y sinasanay, ito’y lumalalakas. Pumili ng isang-kusang pagpapakasakit sa araw-araw, at makikita mong ang iyong pagpipigil sa sarili ay lalakas.

Pangatlo, dapat nating pag-aralan at isagawa ang katangian na kabaligtaran sa ating kasalanan. Kung tayo’y nakikipagpunyagi sa galit, basahin ang mga sipi ng Kasulatan tungkol sa kapayapaan, o makisali sa pagmumuni-muni ng Katoliko. Kung ang kahalayan ang ating sutil na kasalanan, hangadin ang kalinisang-puri at pag-aralan ang Teolohiya ng Katawan. Kung nakikibaka tayo sa mga kasalanan ng dila, basahin ang Santiago 3 at isinasagawa ang pagpigil sa hindi magagandang salita. Maging kabaligtarang katangian ng kasalanan, at ang kasalanan ay mawawala.

Pangwakas, kailanman, huwag kang sumuko! Palaging sinasabi ng aking ama, “Ang pagkabagabag ay mula sa diyablo!” Madalas pinapayagan ng Diyos na tayo ay makipaglaban upang sumibol tayo sa pagpapakumbaba, pagkilala na kailangan natin Siya. Magtiwala sa Kanyang awa, at kahit na ito ay maging panghabang buhay, patuloy nating supilin ang di-masupil na pagkakasalang iyon!  Pag pumayag kang nakipagtulungan sa Kanya, pagwawagihan Nya ang tagumpay sa iyong buhay!

Nagpapagaling pa ba si Jesus at nagsasagawa ng mga himala ngayon?

Isang Masidhing Tawag

Bilang isa sa walong anak, naaalala kong kasama ang aking ina, nanonood ako ng apela sa TV na humihiling ng mga ambag para sa mahihirap at gutom na mga bata sa Africa. Nakaramdam ako ng kirot at parang may bato balaning hinila ang pansin ko sa isang umiiyak na batang lalaking kasinggulang ko. Naramdaman ako ang mainit nyang titig habang isang langaw ay dumapo sa kanyang labi na hindi man lang niya napansin. Kasabay nito, isang labis na alon ng pagmamahal at kalungkutan ang tumangay sa akin.

Pinanunood ko ang mga taong nangangamatay sa kakulangan ng pagkain samantalang maginhawa akong nakaupo ilang metro lamang mula sa isang punóng palamigan. Hindi ko maintindihan ang kawalang-katarungan at nag-isip ako kung ano ang magagawa ko. Tinanong ko ang aking ina kung paano ako makakatulong, sinabi niyang maaari kaming magpadala ng pera, ngunit nakadama ako ng isang tungkuling personal, na ditekta. Ang damdaming iyon ay sumisigaw sa aking puso sa iba’t ibang panahon ng aking buhay, ngunit hindi ko talaga alam kung ano ang maaaring kong gawin na mas direkta at personal. Lumaki ako sa paniniwalang mayroon akong tungkulin sa aking buhay, na ako ay nabuhay upang gumawa ng pagbabago at na ipinanganak ako upang magmahal, maglingkod, at tumulong sa kapwa. Ngunit ang buhay ay palaging tila nakasagabal para maisagawa ang mga paniniwalang iyon.

Paglalakbay sa Buhay

Noong 2013, gumugol ako ng panahon sa isang Ingles na bilangguan. Doon ko nakatagpo ang Muling Nabuhay na Panginoon na syang pinakamalaking pagbabago na naranasan ko sa aking buhay. Hindi sapat ang puwang para  maipaliwanag ko ang lahat (sumangguni sa aking talambuhay na nasa dulo ng artikulo upang makuha ang dugtong sa Shalom World TV program na “Jesus My Savior” na episode kung saan sasabihin ko ang bahagi ng aking kuwento), ngunit pagkatapos ng nasabing pagtatagpo ay isinuko ko ang aking buhay sa Kanya at ito ay naging isang hindi kapani-paniwalang paglalakbay mula noon.

Noong 2015, nang makatagpo ko ang isang relihiyosong Amerikano na nagsisilbi sa mga mahihirap sa Calcutta, India, nakita ko sa wakas ang aking pagkakataon na maglingkod sa mga mahihirap. Sa loob ng ilang buwan, lulan ako ng isang eroplano patungong India para magkawanggawa sa Missionaries of Charity ni Mother Teresa.

Pagdating ko, tumingin ako sa kalangitan ng gabi at nadama ko ang kaanyuan ng Diyos. Pag-upo ko sa taksi, agad kong naisip ‘Ako’y nasa sarili kong tahanan’, bagaman ako’y nasa isang lugar na hindi ko pa napuntahan. Nang simulan ko ang aking pagkakawanggawa, nantindihan ko kung bakit magaan ang aking pakiramdam: Ang tahanan ay kung saan nananahan ang iyong puso.

Di mabilang ang dami ng mga pagkakataong nakatagpo ko si Jesus sa mahihirap at magagandang tao sa India. Sinabi ni Mother Teresa na ang Banal na Salita ay maaaring ilarawan sa 5 mga daliri: ‘ginawa …mo… ito … sa … akin’ (Mt 25:40), at palagian kong nakikita ang mga mata ni Jesus sa mga mahihirap. Mula  pagkadasal pagkagising tuwing umaga hanggang sa mahiga na sa gabi ay nakadama ako ng pagmamahal. Bago matulog, nagsusulat ako sa aking talaarawan hanggang abutin ako nang madaling araw. Nagtataka ang mga kasama ko kung paano ko ito nagagawa. Isang paliwanag lamang – ang liyab sa aking Puso na Siyang Banal na Espiritu.

Dungawán sa Kaluluwa

Sinabi nila na ang mga mata ay ang mga dungawan sa kaluluwa.  Sa pamamagitan ng mga mata, matagumpay akong nakipag-ugnay sa isang inalagaan kong batang may kapansanan na araw-araw ay nag-aanyayang makipaglaro ng kard. Pagkat siya’y pipi at di makagamit ng kanyang mga braso at binti, itinuturo niya kung aling kard ang nais niyang baliktadin ko. Sa paglipas ng mga araw, dumalas ang aming ugnayan kahit na walang mga salitang nagmula sa kanyang bibig. Nag-usap kami sa pangkalahatang wika ng pagmamahal sa pamamagitan ng mga mata.

Isang araw hiniling niyang dalhin ko siya sa loob ng bahay at humantong kami sa isang mataas na imahe ng Banal na Awa. Tinanong ko kung mahal niya si Jesus; ngumiti siya at tumango. Pumasok kami sa kapilya at habang inaalalayan ko siya palapit sa tabernakulo, itinapon niya ang sarili mula sa wheelchair, pataob. Sa pag-aakalang siya ay nahulog, nag-akma akong tulungan siya, ngunit itinulak niya ako at nagsagawa ng isa sa pinakamagandang pagsamba na aking nasaksihan. Buong lakas na itinulak niya ang kanyang sarili paluhod. Lumuluhang lumuhod ako sa kanyang tabi. Habang pinangunahan ko ang Ama Namin, Aba Ginoong Maria, at Luwalhati, gumawa siya ng mga tunog na tumutugma sa ritmo at tono ng aking mga salita. Mula pagkasilang ay hinarap nya ang buhay ng pagdurusa, pagtanggi, at pagkabukod. Bagaman ang kanyang katawan ay lumpo, lumuhod siya na nanalangin at nagpasalamat sa Diyos at ito ay naglbigay ningning at nagturo sa akin kung paano dapat gawin ang pananalangin.

Isang araw naman, ipinakita niya sa akin ang lahat ng kanyang mga ariarian. Binuksan niya ang isang maliit na kahon ng sapatos na naglalaman ng mga larawan noong unang makita siya ng mga Missionaries of Charity Brothers at dinala sa kanilang tahanan. Ang isa ay sa kanyang Binyag, isa sa kanyang Unang Banal na Pakikinabang, at isa pa sa kanyang Kumpil. Gustung-gusto niyang ipakita ang mga larawan at gusto ko ding panoondin at makita ang kasiyahan niya sa pagpapakita ng mga ito sa akin.

Mas Mahusay Kaysa sa Ginto

Nang dumating ang oras ng aking paglisan, napaluha ako at halos di maka- pagpaalam sa aking bagong kaibigan.  Nasa tabi kami ng kanyang kama nang itinuro niya ang kanyang unan. Nang hindi ko maintindihan, isang batang residente na may Down’s syndrome ang nagtaas ng unan, at nasiwalat ang isang rosaryo. Sinunggaban ito ng aking kaibigan at iniabot sa akin. Dahil alam kong ilan lang ang meron siya, tinanggihan ko ito. Sa nakasimangot niyang kilay tinitigan niya ako na nagpahiwatig na kailangan kong tanggapin ito. Paatubiling inilahad ko ang aking kamay at ibinaba niya ang rosaryo sa aking palad. Sa sandaling sumalang ang rosaryo, nakaramdam ako ng pagmamahal na naglakbay sa aking katawan. Ang rosaryo ay gawa sa string at plastik, ngunit mas mahalaga ito kaysa sa ginto o mahalagang bato. Hinalikan ko siya at ang rosaryo at lubhang natigilan sa kung gaano ako pinagpala ng Diyos sa pamamagitan ng kagandahan at pagmamahal ng kamangha-manghang taong ito. Tulad ng balo sa Banal na Salita, nagbigay siya nang labis sa kabila ng matinding kahirapan.

Noong ika-4 ng Setyembre 2016, ipinahayag na santo si Mother Teresa. Nagkaroon ako ng layang mapunta sa St Peter’s Square para sa Misa ng Kanonisasyon. Nang sumunod na umaga (Setyembre 5, araw ng kapistahan niya), nagpasya akong dumalaw sa St John Lateran Basilica bago lumipad pauwi para pasalamatan ang Diyos sa aking karanasan, at para kay Mother Teresa. Pumasok ako sa simbahan;  walang ibang tao maliban sa dalawang madre na nakatayo sa tabi ng banal na labi ni Mother Teresa. Tinanong ko kung maaari kong idampi ang aking bagong rosaryo sa banal na labi habang nagdarasal. Ipinaliwanag ko kung sino ang nagbigay nito sa akin at nagpasalamat sa kanyang pag-unlak. Nang ibalik niya sa akin ang rosaryo, at habang hinahalikan ko ito, binigyan niya ako ng isang kard ni Mother Teresa na may nakasulat sa likuran: ‘Lahat para kay Jesus sa pamamagitan ni Maria’.  Ang pariralang iyon ay sumabog sa aking puso. Hiniling ko kay Jesus na ipakita sa akin kung ano ang pinaka nakalulugod sa Kanya at ang kard na ito ang nagbigay ng sagot sa aking dalangin. Habang nagdarasal ako ng pasasalamat, nakaramdam ako ng tapik sa aking balikat. Ang isang babae na naka surgical na maskara at nakatutok ang tingin sa akin ay nagwikang, ‘Kung anuman ang ipinagdarasal mo, huwag matakot. Ang Diyos ay kasama mo’. Agad akong tumayo at sa pagmamahal na dumaloy mula sa kaibuturan ng aking pagkatao, hinalikan ko ang babae.

Sinabi ng babae na may cancer siya. Aniya pa, “Ngunit ang nakakatuwang bagay ay hindi ko mapapagaling ang aking sarili.” Sabi ko, “Totoo iyon, hindi mo maaaring pagalingin ang iyong sarili, ngunit magagawa ng Diyos, at para mangyari yan, dapat kang magkaroon ng pananampalataya.”

Tumugon siya na kakaunti ang kanyang pananampalataya. Sinabi ko na sapat na yon dahil sinabi ni Jesus na kailangan lamang natin ang ‘pananampalataya kasing laki ng isang buto ng mustasa’ upang itulak ang bundok (Marcos 11: 22-25). “Kung maaari nating itulak ang bundok, maaari din nating itulak ang cancer.” Hiniling ko sa kanya na ulitin sa akin ang ‘Maniwala para makatanggap’ (Marcos 11:24). Inulit niya ito at nang paalis na kami, binigyan ko siya ng isang rosaryo mula sa Medjugorje at nagpalitan kami ng mga numero ng telepono. Sa mga dumating pang linggo hinikayat ko siya sa mga email at teksto na magtiwala kay Jesus at patuloy na hilingin ang kanyang paggaling.

Hindi Maisalarawan na Kapangyarihan

Isang hapon, habang papasok ako ng simbahan, nagtext siya sa akin. Ptungo siya ng ospital para sa isang panrepaso at humiling ng panalangin. Sa kanyang huling pagsuri, nakitang kumalat na ang kanser. Habang nagdadasal ako sa araw na iyon naramdaman ko ang tagos ng sikat ng araw sa minantsahang salamin na bintana. Nang maglaon, muli siyang nagteksto sa akin na hindi iyon maipaliwanag ng mga doktor!

Hindi lamang siya mas malusog kundi ang cancer ay ganap nang naglaho. Nang malaunan, naalala ko, sa Roma nang sandaling tapikin niya ako sa balikat, nakaramdam ako ng malakas na paghimok na halikan siya. Ilang sandali bago ang halik na iyon, hinalikan ko ang rosaryo na dumampi sa relic ni Mother Teresa. Nang ipaliwanag ko ito sa kanya, siya ay natigilan at sinabi kung paano hiniling ni Mother Teresa na sumama sa kanyang pamayanan, ilang taon na ang nakaraan nang sila ay nagkakilala. Sa halip, siya ay nag-asawa sa takot na tumugon sa tawag na iyon, . Ngunit ngayon sa madulang pagpapagaling na ito, di niya inaasahang siya’y kaugnay —sa pamamagitan ko, ng mga madre sa Basilica sa Roma, ng banal na labi ni Mother Teresa— sa banal na babae na nakilala niya maraming taon na ang nakalipas.

Paulit-ulit, naipakita sa akin ng mga kaganapan sa buhay ko na sinasagot ng Diyos ang panalangin, na si Jesus ay nagpapagaling pa, at ang mga himala ay nangyayari pa rin. Ang tulong ng mga santo at ang kapangyarihan ng Rosaryo ay sapat na upang itulak ang bundok.

Mahal na Jesus, mahal kita nang higit pa sa lahat ng mga bagay sa mundong ito. Tulungan mo akong makita Ka sa mga nasa paligid ko, lalo na sa aking pamilya, at maibahagi ang kagalakan ng pagmamahal sa Iyo. Sa bawat araw, nais kong mahalin Ka nang higit. Amen. 

Ang Panginoon Diyos ay may plano para sa iyo; ngunit, paano kung hindi ito nagtutugma sa iyong plano?

“Ako ay nababahala,” ang malubhang pagtanggap ng ultrasound technician. Ang aming puso ay lumubog sa lungkot.  Lahat ng kagalakan at kasayahan na naipon sa paghihintay ng aming magiging anak ay nabahid ng dalawang salita na hindi naming inaasahan marinig.

Ako at ang aking asawa ay kasal na ng mahigit ng isang taon at kalahati at sinisikap na mag karoon ng anak sa simula pa man. Masaya naming pinangarap na magkaroon ng lumalaking pamilya. May madiin kaming pagnanais na makapag bigay ng buhay sa mundong ito na aming pangangalagaan at mamahalin, at magtulungan kaming mag asawa na maging mabuting tao at maging mahusay na magulang.

Pagkatapos ng isang taon at kalahati ng pag sisikap na magkaroon ng anak, patuloy kami sa pagdaranas ng kabiguan kapag nakita naming ang resulta ng pagusbok ng pabubuntis.  Hindi ninyo siguro mawari ang galak at kaligayahan ng aming nadama ng naging positibo ang resulta ng test ng pag bubuntis. Kami ay magiging magulang na …sa wakas! Magkakaroon na kami ng anak at kami ay sabik na sabik.

Nag hintay kami ng tatlong linggo para sa unang ultrasound, at hindi naming nawari na may dahilan para mangamba. Sa pagtatapos ng pamamaraan, pinagsabihan kami ng technician na bumalik pagkaraan ng isang lingo, kasama na ang manggagamot dahil ang sanggol sa sinapupunan ko ay hindi nagtatama sa sukat ng pang walong linggo.

Sa halip na kami ay mag alala at matakot, nagpasiya kaming pasalamatan ang Panginoon Diyos sa biyaya ng buhay at magtiwala sa Kanyang plano, ano pa man.

Pa minsan, ang ating mga hangarin ay hindi nangyayari sigun sa ating inaasahan. Pa minsan, hindi natin alam kung bakit. Pagkatapos ng sampung araw, bumalik kami para sa pangalawang ultrasound. Nakatanggap kami ng masamang balita na ang sanggol sa aking sinapupunan ay walang tibok ang puso at maaaring mahulog sa aking pagbubuntis.

Nang kaming mag asawa ay papunta sa ospital para sa pangalawang ultrasound, kami ay tiwala na ipa kikita sa amin sa screen ng Panginoon Diyos ang isang malusog na sanggol, at kami ay naniniwala na  ganoon ang aming makikita.  Ngunit, ang Panginoon Diyos ay may ibang plano – planong mahirap tanggapin.

Hindi ko matanggap ang balita. Gusto ko man kontrolin ang pangyayari, hindi ko gusto ang naging bagong  katotohanan, ngunit wala naman akong magagawa para ito baguhin.

Ang Panginoon Diyos ay may plano para sa amin; plano na may kasamang sakit sa puso, pighati at pag kawala ng isang inaasahan.  Sa gitna ng kalungkutan, ay tinanggap namin ang Kanyang plano at dinala namin ang aming sarili patungo sa Kanyang plano, anuman ito. Maging ganon pa man, ang pag tanggap ng plano ng Panginoon ay hindi katumbas ng pag kakaunawa ng Kanyang plano, O kaya ang pag tanggap ng Kanyang plano ay hindi nanganga hulugan na komportable ka sa Kanyang plano.  Gusto naming maging iba ang plano ng Panginoon Diyos; ngunit kailangan naming tanuning ang aming sarili kung kami ay magagalit sa Panginoon Diyos o kaya ay tanggapin ang Kanyang plano at magtiwala sa Kanya.

Matapos ang lahat, sinabi ng Panginoon Diyos:

“Sapagka’t nalalaman ko ang mga pagiisip na aking iniisip sa inyo, sabi ng Panginoon, mga pagiisip tungkol sa kapayapaan, at hindi tungkol sa kasamaan, upang bigyan kayo ng pagasa sa inyong huling wakas.  At kayo’y magsisitawag sa akin, at kayo’y magsisiyaon at magsisidalangin sa akin, at aking didinggin kayo.  At inyong hahanapin ako, at masusumpungan ako, pagka inyong sisiyasatin ako ng inyong buong puso.”Jerimias 29:11-14

Kung tayo ay naniniwala sa Panginoon Diyos, kailangan tayong magtiwala sa Kanyang mga pangako, hindi ba?  Sinabi nga isang beses ni Padre Joe McMahon na “alinman, kundi nag sisinungaling ang Panginoon Diyos or dili kaya ay hindi tayo nagtitiwala sa Kanya.” Kagustguhan ng Panginoon Diyos ang ating pagtitiwala, sa Kanya, ang ating paniniwala sa Kanya at pananampalataya.

Sa bawat oras na ako ay nakakaramdan ng kasiraan ng loob taglay ng kalungkutan at kawalan ng laman ay binbalingan ko ang sipi mula sa Jeremias 29:11-14.

Pinag isipan ko ba na ang Panginoon Diyos ay isang sinungaling? o baka kaya ako ay hindi nagtitiwala sa Kanya sa gitna ng aking sakit ng kalooban.  Pinag isipan ko ba na ang Panginoon Diyos ay isang sinungaling at inilayo ko na ang aking sarili sa Kanya dahil sa sakit ng aking kalooban?

Kayo naman?  Ikaw ba any nagtitiwala sa Panginoon Diyos? Ikaw ba ay nagtitiwala na isinulat na ng Panginoon Diyos ang iyong buhay? Nagtitiwala ka ba kung saan ka niya pina ngungunahan sa iyong pupuntahan? Nagtitiwala ka ba sa Panginoon Diyos sa gitna ng iyonng mga sakit sa kalooban at dalamhati?

Kahit anu paman ang iyong sakit sa kalooban at kalungkutan, NGAYON na ang oras para ialay sa paanan ng Kurus ng Panginoon Diyos ang iyong mga sakit at kalungkutan, iwanan mo sa Kanyang Paanan at hayaan ang ating Taga paglikha ang lumutas ng ating sakit at kalungkutan.  Sa gitna ng sakit at kawalang katiyakan ay ang tamang panahon na magtiwala tayo sa Panginoon Diyos, kahit pa man gaano kahirap o gaano kasakit ang ating dinaranas.

Palakihin natin ang ating pagtitiwala sa Panginoon Diyos. Ibigay natin sa Kanya ang ating mga sakit sa kalooban at dalamhati, para Niya tayo mapagbago at ipa kita sa atin ang ating hinaharap na kapalaran.  Payagan natin ang ating sarili na maging maliit para maipakita NIya sa atin kung gaano Siya kalaki.

Dasal: “O! Panginoon Diyos, kapag ako ay nakakaramdam ng panghihina at wala ng magawa, ay iparamdam Ninyo po ang Iyong presensya sa aking buhay.  Tulungan Ninyo po akong magtiwala sa iyong pagmamahal at malakas na kapangyarihan, ng wala po akong katakutan at hindi mangamba. Sa halip na mabuhay na malapit sa Iyo, ipakita Mo po sa akin ang Iyong Kamay, ang Iyong layunin at ang Iyong kagustuhan sa lahat ng bagay, AMEN.

Alam mo ba na ikaw ay may Tatay na kalian man ay nasa sa iyo?  Basahin ito kung ikaw ay nananabik sa kanyang pagmamahal.

Nang Ikaw Ay Bumalik

Labing anim na taon ang nakaraan, ako ay nangasiwa ng pag aaral ng katekismo sa Folsom Prison, na may maximum na siguridad sa California, para ihanda sa Sakramento ng Kumpirmasyon ang ilang bilanggo. May isang bilanggo, na nag ngangalan Juan ay nagbigay ng kanyang kwento. Ibinahagi niya na ang kanyang tunay na ama ay tinalikuran sila at ang kanyang pangalawang ama ay di palakibo at abusado. Sa maraming salita, ang kanyang ugnayan sa isang ama ay magulo. Sinabi niya, ito marahil ang dahilan kung bakit ang iginuhit sa aking pagkabata -ang paghahanap ng isang Ama.

Sinagot ko siya, “Juan, ang Panginoon Diyos ay ang iyong Ama, at inaanyayahan ka ni Jesus na tawagin siyang, ‘Abba.’

“Ano ang ibig sabihin ng ‘Abba,’” tanong niya.

“Ang ibig sabihin ay ‘Tatay’.” Binibigyan ka ng pahintulot ni Jesus na tawagin mo siyang ‘Tatay.’

Habang ang luha ay dumadaloy sa kanyang mata, ay mapitagan niyang dinasal ang “Ama Namin.” Idinasal niya ito ng puno ng kapangyarihan at pananalig na akalo mo ay iyon ang unang pagkakataon na dinasal ito.

Ang kasimplehan ng dasal na Ama Namin at pagiging maalam natin sa dasal na ito ay nag mulat ng ka hanga hangang tagumpay sa kasaysayan ng relihiyon.  Hindi tinawag ni Jesua ang Panginoon Diyos na ‘Hukom,’ ‘Isang Bagay’ o ‘Isang Dakilang Kapanyarihan sa Ulap.’   Sa halip, tinawag ni Jesus ang ating Panginoon Diyos na Ama, na nagdudulot ng pakiramdam na pamilyar sa atin; pina aalahanan tayo kung paano tayo tumungo sa ating Ama, sa pagtitwalang tayo ay mahal niya.

Kung ang ibang tao ang nakakaranas ng pag kawala ng ama, mapanghusgang ama o malupit na ama, maaring ito ay maibagay sa katangian ng Panginoon Diyos. Kung ang iba ay lumaki na mumunti ang inaasahan sa kanilang ama, maaring mumunti din o wala silang inaasahan sa Panginoon Diyos. Kung ang kanilang ama ay hindi nakikipag usap sa kanila, maaring ganoon din ang pag aakala nila sa Panginoon.  Ngunit, tinururan tayo ni Jesus na tawagin nating ang Panginoon Diyos na “Abba,” na kahulugan ay “aking Ama,” at ito ay nag bibigay ng pakiramdam na paglalapit, init, kaligtasan at pagmamahal.

Sa libro ni Propeta Hosea 11:1-4 ay matatagpuan ang kilalang kilalang ugnayan ng isang Ama at anak:

“Nang bata pa ang Israel, aking minahal siya, at tinawag kong aking anak mula sa Egipto.
 Lalo silang tinawag ng mga propeta, ay lalo naman silang nagsihiwalay sa kanila: sila’y nangaghahain sa mga Baal, at nangagsusunug ng mga kamangyan sa mga larawang inanyuan.
 Gayon ma’y aking tinuruan ang Ephraim na lumakad; aking kinalong sila sa aking mga bisig; nguni’t hindi nila kinilala na aking pinagaling sila. Akin silang pinatnubayan ng mga tali ng tao, ng mga panali ng pag-ibig; at ako’y naging sa kanila’y parang nagaalis ng paningkaw sa kanilang mga panga; at ako’y naglagay ng pagkain sa harap nila.”

Iyan ang napakalambot na imahe ng pagmamahal ng ating Panginoon Diyos.

Iyan ang imahe na nagpatunaw ng puso ng isang bilanggo, na si Juan. Maraming tao ang dumaranas sa kanilang buhay na naghahanap ng ama.  Ngunit, ang sabit ni Jesus, ay mayroon tayong Ama na nagmamahal sa atin na mas mahigit pa sa ating ama nag dala sa atin sa mundo.  Kailangan lang tayong lumapit sa Kanya, na parang isang bata na sabihin “Abba!”

Dasal:  Ama namin, isinu suko ko pong buong buo ang aking sarili sa iyong mga kamay katulad ng isang bata at nagtitiwala po ako sa Iyong patnubay. Ipadama mo po sa akin sa araw araw ang iyong pagmamahal na naglapit sa akin sa iyo. Amen