Makatawag ng Pansin

Padating na, kasama ang tatlong Mago at humanga!

Ang Pista ng Tatlong Hari ay isang kapistahan ng liwanag. Nadidinig natin mula sa propetang Isaias, “Ikaw ay bumangon, sumilang ka: sapagka’t ang iyong liwanag ay dumating, at ang kaluwalhatian ng Panginoon ay sumikat sa iyo” (Isaias 60:1). Minamasdan natin ang mga pagkilos ng mga Mago upang gabayan ang ating paglalakbay patungo sa Panginoong Hesus, na nahayag bilang liwanag at kaligtasan ng mundo.  Kung gusto din nating makatagpo si Hesus, dapat nating bigyang pansin ang ginawa ng mga Mago.  Ano ang ginawa nila?  Tatlong kilos: tumingala sila upang makita ang bituin; napagtanto nila kung ano ang ibig sabihin nito at iniwan nila ang kanilang mga tahanan at mga gawain upang simulan ang pagtungo sa liwanag; at, nagdala sila ng mahahalagang handog para sambahin Siya.

Tumingala

Dito nagsisimula ang paglalakbay.  Pinagtakhan mo ba kung bakit ang Mago lamang ang nakakita sa bituin, at napagtanto ang kahalagahan nito?  Marahil iilan ang mga taong nakatingala sa langit, dahil ang kanilang mga tanaw ay nakatuon sa lupa kasama ng sarili nilang mga pangunahing intindihin.  Iniisip ko kung ilan kaya sa atin ang tumitingala sa langit?  Ilan sa atin ang katulad ng Salmista na nagsasabing, “Hinahanap ng aking kaluluwa ang Panginoon nang higit pa sa paghihintay ng mga tanod sa bukang-liwayway…” (Mga Awit 130:6), o mas katulad tayo ng, “Hoy, sapat nang mayroon akong mabuting kalusugan, isang matatag na pondo sa bangko at stock portfolio, landas sa isang 5G network, at isang maliit na libangan, lalo na sa Linggo kung saan maaari akong manood ng pader-hanggang-dingding na laro ng football!”  Alam ba natin kung paano panabikan ang Diyos, asahan ang kasariwaan na ibinibigay niya sa buhay, o hinahayaan ba natin ang ating sarili na tangayin ng mabagsik na takbo ng ating buhay? Naunawaan ng mga Mago na upang mabuhay nang tunay, kailangan natin ng matayog na layunin—kailangan nating mangarap ng malaki!—at kailangan nating patuloy na tumingala.

Humayo

Ang pangalawang bagay na ginawa ng Mago, na mahalaga sa paghahanap kay Jesus, ay ang humayo at simulan ang paglalakbay.  Pagtindig natin sa harapan ni Hesus, mayroon tayong nakakaligalig na alin-sa-dalawa na pagpili: Siya ba ay si Emmanuel, ang Diyos sa piling natin, o hindi?  Kung gayong Siya nga, mayroon tayong pananagutan na ibigay sa Kanya ang ating walang hangganang panata upang ang ating buhay ay umiinog sa Kanya.  Ang pagsunod sa Kanyang bituin ay isang pagpapasiya na lumapit sa Kanya at matatag na tahakin ang daan na inilatag Niya para sa atin.  Bagama’t kadalasan na ang ating paglalakbay ay dalawang hakbang pasulong, isang hakbang paatras, ang susi ay ang panatilihin ang ating tanaw kay Hesus, ibangon natin ang sarili sa tulong Niya kapag tayo ay nadapa, at patuloy na sumulong.

Gayunpaman, hindi natin magagawa iyon nang hindi tayo umalis sa ating pagkakaupo, humiwalay sa ating kaginhawahan at katiwasayan, at humayo sa halip na nakatayo lamang.  Si Hesus ay may hinihingi : Sinabi Niya na tayo ay para sa Kanya o laban sa Kanya.  Sa espirituwal na landas, may dalawa lamang na patutunguhan: tayo ay patungo sa Diyos o palayo sa Kanya.  Kung nais nating magtungo kay Hesus, kailangan nating gapiin ang ating takot na makipagsapalaran, ang pagbibigaylugod sa sarili, at ang ating katamadan.  Sa madaling salita, kailangan nating makipagsapalaran, na bitawan ang ating makasariling pamumuhay kung tutuklasin natin ang Anak.  Ngunit, sulit ang mga panganib na iyon dahil kapag natagpuan natin ang Anak, matutuklasan natin ang Kanyang kalambingan at pagmamahal at matutuklasang muli ang tunay nating pagkatao.

Magdala ng mga Handog

Sa pagtatapos ng kanilang mahabang paglalakbay, ginagawa ng mga Mago ang ginagawa ng Diyos: sila ay nagbibigay ng mga handog.  Ang pinaka-handog ng Diyos ay ang Kanyang banal na buhay, na kung saan ay inaanyayahan Niya tayong makibahagi nang walang-katapusan.  Inaalay nila kung ano ang pinakamahalaga sa kanila: ginto, kamangyan, at mira. Ang mga kaloob na ito ay kumakatawan sa tinatawag ni San Juan Pablo II na The Law of the Gift: nananahan tayo sa isang tunay na pakikipag-ugnayan sa Diyos kapag namumuhay tayo kung paano kumikilos ang Diyos nang may pag-aalay ng sarili na pagmamahal.  Ang pinakamagandang handog na maiaalay mo kay Hesus ay ang iyong buhay!  Magbigay nang malaya, walang pag-aalinlangan—huwag magtimpi, na magtira para sa iyong sarili.  Magbigay nang walang hinihintay na kapalit—kabilang na ang gantimpala ng Langit!  Ito ang pinakatunay na tanda na natagpuan mo na si Hesus sa iyong buhay. Sapagkat sinasabi niya: “Ang kaloob na inyong tinanggap, ibigay ninyo nang walang bayad bilang handog.” (Mateo 10:8): ang gumawa ng mabuti sa kapwa nang hindi binibilang ang halaga, kahit na hindi hinihingi, kahit na walang matanggap na kapalit, kahit na ito ay hindi kasiya-siya.  Iyan ang nais ng Diyos mula sa iyo dahil ganoon ang makipag-ugnay ang Diyos sa atin!  Masdan kung paano tayo lapitan ng Diyos : bilang isang Bata—naging munti Siya para sa ating kapakanan.  Habang ipinagdiriwang natin ang Pista ng Tatlong  Hari, masdannatin ang ating mga kamay: salat ba ang mga ito sa pagbibigay ng sarili o iniaalay ba natin ang walang bayad na paghahandog ng ating sarili na hindi umaasa ng anumang kapalit.  At, humiling tayo kay Jesus: “Panginoon, ipadala Mo sa akin ang Iyong Espiritu upang ako ay mapagbago; upang matuklasan kong muli ang kagalakan ng pagbibigay.”

Alam natin na ang kasamaan ng mga Nazi ang nagpatahimik sa marami, ngunit hindi si Blessed Maria Restituta.

Ipinanganak si Helen Kafka, sa isang pamilya ng Czech extraction, siya ay lumaki sa Vienna. Pagkatapos umalis sa paaralan sa edad na 15, sinubukan ni Helen ang kanyang kamay sa iba’t ibang mga trabaho bago tumira sa isang nursing career kasama ang Franciscan Sisters of Christian Charity.

Pagkaraan ng ilang buwan, humingi ng pahintulot si Helen sa kanyang mga magulang na sumali sa order. Nang tumanggi sila, tumakas siya sa bahay. Sa huli, pumayag ang kanyang mga magulang, kaya tinanggap siya ng kongregasyon. Kinuha ni Helen ang pangalang Restituta pagkatapos ng isang maagang Kristiyanong martir, at ginawa ang kanyang huling mga panata noong 1918 sa edad na 23.

Ang nangungunang maninistis sa ospital kung saan siya nagtrabaho ay mahirap katrabaho. Walang gustong makipagtulungan sa kanya…maliban kay Sister Restituta, at sa loob ng maikling panahon, pinapatakbo na niya ang silid pam paopera niya. Sa kalaunan, siya ay naging isang pandaigdig na kaledad na isang nars. Si Sister ay matigas at tinawag siya ng mga tao na “Madre Determinado “. Ang kanyang tinig na pagsalungat sa mga Nazi ay nagpatunay na siya rin ay matapang.

Matapos magsabit ng krusipiho si Sister Restituta sa bawat silid ng bagong pakpak ng kanyang ospital, inutusan sila ng mga Nazi na ibaba. Tumanggi siya. Nanatili ang mga krusipiho. Ngunit nang makita ng Gestapo ang anti-Nazi propaganda sa kanya, siya ay inaresto noong Miyerkules ng Mga Abo ng 1942, at nabilanggo nang higit sa isang taon. Ibinigay niya ang kanyang rasyon sa ibang mga bilanggo na nagugutom; sinasabing nailigtas niya ang buhay ng isang buntis at ang kanyang sanggol.

Noong Marso 30, 1943 nilapitan siya ng  pamumugot  na nakasuot ng papel na kamiseta, na tumitimbang lamang ng kalahati ng kanyang dating timbang, at ang kanyang huling mga salita ay, “Nabuhay ako para kay Kristo; Gusto kong mamatay para kay Kristo.” Si Sister Restituta ang tanging “Aleman” na relihiyosong naninirahan sa ” Pangkalawakang Alemanya ” na martir noong Ikalawang Digmaang Pandaigdig.

Sa takot na ang mga Katolikong Kristiyano ay magtataguyod sa kanya bilang isang martir, itinapon ng mga Nazi ang kanyang katawan sa isang libingan ng masa. Sa Basilica ng St. Bartholomew sa Tiber sa Roma ay isang kapilya na nakatuon sa ika-20 siglong martir. Ang krusipiho na nakasabit sa sinturon ni Banal Restituta ay inilalagay doon bilang isang banal na alaala.

Ngayon na ako ay ikinasal na, akala ko ay maaari na akong magpatuloy na parang walang naganap sa mga pangyayari sa nakaraan at ang sakit ay mawawala; ngunit sa halip, ako ay nagsimulang makibaka sa depresyon at galit …

Ako ay isinilang na pansiyam na anak sa isang malaking Irish na Katolikong mag-anak. Ang aking ina ay tunay na debotong Katoliko ngunit ang pagkagumon ng aking ama sa pag-inom ay nagdulot ng madaming kaguluhan na nagbigay-daan sa akin na maging marupok. Noong ako ay labing-apat, ako ay pinagsamantalahan, ngunit nang ibinunyag ko ito, may nagsabi sa akin, “Hindi mo dapat pinahintulutang mangyari iyon. Ngayon ikaw ay isang kalapating mababa ang lipad.” Kaya, bagamat hindi totoo, iyon ay pinaniwalaan ko hinggil sa aking sarili. Dahil hindi ko nais na maging isang kalapating mababa ang lipad, ako ay nakipagkasintahan. Dahil nadampot ko ang maling kahulugan ng kalinisang-asal mula sa kultura sa paligid ko, naisip ko na okay na makipag sex hangga’t ako ay nasa isang “relasyon”.

Pagdating ko ng labing-anim, nagdalantao kami.  Pinilit niya akong magpalaglag para makatapos kami ng mataas na paaralan.  Ako ay hapis, lito, takot ngunit nakita ko ito bilang suliranin na kailangang lutasin.   Nanginginig ako nang ako’y dalhin niya sa isang klinika para sa pagpapalaglag, kaya binigyan ako ng nurse ng valium upang payapain.  At wika niya, “Hwag mong alalahanin yun, dear.  Yun ay hindi isang sanggol.  Yun ay kumpol lamang ng mga selula.”  Ako ay naging ganap na manhid, ngunit ang tawa ng manlalaglag habang siya ay bumulalas ng, “Sa ganyang paraan ko gustong makuha ang mga yan,” ay patuloy pa ding umuusig sa akin.  Ramdam ko pa din ang pag-agos ng aking luha, binababad ang papel na hinihigan ko.

Ang unang araw ko ng pagbalik sa paaralan ay nakaukit sa aking alaala. Nakatayo ako sa pasilyo nang may isang batang lumapit sa akin, tiningnan ako nang may pag-aalala at nagsabing, “Eileen, ano ang problema?” Kaagad akong nabalot nitong alon ng pagtanggi at dali-dali akong sumagot, “Wala, Bakit?”

“Hindi ko malaman, kakaiba iba ang iyong anyo.”

Ako ay Nag-iba!

Ang buhay ko ay palubog nang palubog. Nagsimula akong uminom at gumamit ng mga droga upang panatilihing manhid ang aking sarili at manalagi sa naturang “relasyon”. Nang ako ay labing-walo, kami ay nagdalantao na muli at nagkaroon ng isa pang pagpapalaglag. Lubha akong binagabag ng karanasang ito kayat wala akong matandaan tungkol dito—kahit na ang kinaroroonan nito. Ngunit natatandaan ng aking kapatid na babae at kasintahan. Hindi ko makayanan ang labis na hapis.

Naghiwalay kami, ngunit nagsimula ako ng panibagong “relasyon”. Kung ilalarawan ko ang aking kaluluwa noon, masasabi kong ito ay nasa lubos na kabulukan ng moralidad, katulad sa kultura na pinahintulutan kong ang aking sarili na mahigop nito.

Nang ako ay dalawampu’t tatlo, ako ay nayanig mula sa aking pagkamanhid ng pinakamasamang pangyayari sa aking buhay. Si Inay ay napatay sa isang sakuna ng sasakyan dahil sa isang lasing na tsuper. Sa kanyang libing, ako ay napako sa insensong papailanlang sa ibabaw ng kabaong. Ito ay isang palatandaan ng aming panalanging paakyat sa Diyos, ngunit nakita ko ito bilang kaluluwa ni Inay patungo sa piling ng Diyos.  Si Inay ay isang matapat na babae, kaya natitiyak kong mapupunta siya sa Langit. Nais kong makita siyang muli balang araw, kaya nais ko ding tumungo doon, subalit ang buhay ko ay kailangang magbago.  Napaluhod ako noon at tumangis sa Panginoon. Sinimulan kong magbalik sa simbahan, ngunit isang buwan matapos mamatay si Inay, nalaman kong nagdadalantao ako. Nagaroon ako ng napakatinding pakiramdam na alam ni Inay ang lahat ngayong kapiling niya ang Diyos.

Hindi Malimutang Sakit

Naghanap-buhay ako upang itaguyod ang aking anak na babae, pinabinyagan siya at binigyan ng pagmamahal at pangangalaga na hinanap-hanap ko.  Ang Panginoon ay nagdala ng isang mabuting lalaki sa aking buhay, kaya pinaghandaan ko ang aming kasal ng isang mabuting Pagtatapat ng lahat ng aking mga kasalanan, pati na ang mga pagpapalaglag.  Nang pinatawad ako ng pari at sinabi sa akin na “Mahal ka ni Jesus”, hindi ako napaniwala dahil nadama ko na ako ay nakagawa ng kasalanang walang kapatawadan. Tinatanggi kong aminin kung gaano katindi ang sakit na patuloy kong dinadala, bagamat naiisip ko ang tungkol dito bawat araw.

Nagkaroon ako nitong haka-haka na ang lahat ay magiging maayos ngayong kasal na ako at maaari kaming magkaroon ng magandang pagsasama na ninais ko noon pa man.   Akala ko makakapagpatuloy ako na parang ang nakalipas ay hindi naganap at ang lahat ng sakit ay mawawala na lamang.  Sa halip, nagsimula akong makibaka sa lungkot at galit.  Tunay akong nahirapan matalik na pakikipag-ugnay sa kapwa.  Pakiramdam ko’y hindi ko kayang maging ako at maging totoo sa kanila, kaya nahirapan akong makipagkaibigan at na mapanatili ito.   Nagkaroon ako ng pira-pirasong pagkaunawa hinggil sa aking sarili at kahit na iniisip ko pa din ang tungkol sa mga sanggol na ipinalaglag ko bawat araw, hindi ko kailanman pinahayag kanino man ang tungkol sa kanila. Ngunit hindi ako kinalimutan ng Panginoon.  Nagkaroon ako ng bagong kaibigan, si Grace, na nagpakilala sa akin kay Sister Helen, isang madre na may kaloob ng paghilom.

Nang ipinagpanalangin niya ako, nagwika siya ng hinggil sa akin na dapat ay wala siyang kaalaman. Kinilabutan ako.  Ang pagpapalaglag ay nakakaapekto sa kababaihan sa iba’t ibang antas at isa sa mga bunga nito sa akin ay ang pagkatakot kay Hesus.  Okay lang ako sa simbahan dahil naisip ko na Siya na nasa malayong lugar duon sa Langit.  Sa pagkakataong ito ay sinabi niya, “Eileen, hindi ko alam kung ano iyon, ngunit may isang bagay na gusto ni Jesus na sabihin mo sa akin.”  Napaluha ako habang nilalahad ko sa kanya ang tungkol sa pagpapalaglag. “Okay naiintindihan ko,” malumanay niyang bulong.  “Una, nais kong dasalin mo ito.  Hilingin mo kay Jesus ang mga pangalan ng iyong mga anak.”  Habang nagdadasal ako, damdam kong winika sa akin ng Panginoon na mayroon akong isang maliit na batang babae na nagngangalang Autumn at isang maliit na batang lalaki na nagngangalang Kenneth.  Sila ay magiging bahagi ko sa buong hangganan.  Kaya, kailangan kong itigil ang pagtatanggi sa kanila at tanggapin sila.  Binigyan ako nito ng pahintulot na kinailangan ko na magdalamhati—maka-babad unan, maka-pilipit sikmurang pighati.

Nakayapos Sa Kanyang Mga Bisig

Isang araw, maagang umuwi ang aking asawa mula sa opisina at nadatnan akong baluktot na nakahandusay sa sahig ng silong ng bahay na babad sa luha, dahil sa wakas ay inamin ko na sa aking sarili na nakibahagi ako sa pagkitil sa buhay ng sarili kong mga anak. Marahan akong binuhat ng aking asawa mula sa sahig at tinanong, “Honey, ano ang nangyari?” Nabigyan ako ng biyaya upang sa wakas ay masabi sa aking asawa ang tungkol sa mga pagpapalaglag. Mahigpit niya akong niyakap, bumubulong, “Magiging okay na, mahal pa din kita.”

Nang magbalik ako kay Sister Helen para sa higit pang panalangin sa paghilom, sa aking isipan, nakita ko ang aking sarili na nakaupo sa kandungan ni Hesus habang ang aking ulo ay nakalapat sa Kanyang dibdib.  Pagkatapos ay nakita ko ang pinagpalang Ina na yapos ang aking mga sanggol sa kanyang mga bisig.  Sila ay dinala niya sa akin at niyakap ko sila nang mahigpit habang sinasabi ko kung gaano ko sila kamahal at labis akong nagsisisi.  Nagmakaawa ako para sa kanilang kapatawadan bago ko sila ipinagkatiwalang muli sa mapagmahal na mga bisig ng Mahal na Ina. Ipinangako niya sa akin na Sila at makakasama nila ni Jesus sa Langit sa buong-hangganan.  At nang muli akong niyakap nina Jesus at Maria, nadinig ko si Jesus na nagwika, “MAHAL PA DIN KITA.”

Napalakas ang loob ko ng mga taong nagpatotoo sa mapagmahal na awa ng Diyos, kaya ngayon ay nadama kong gawin ang gayon sa pamamagitan ng pagsisiwalat ng aking kasaysayan, pagtulong sa pagpupulong ng Ubasan ni Rachel para sa mga kababaihan na naghahanap ng lunas sa mga bunga ng pagpapalaglag at maging isang therapist.

Nagbalik – Buhay

Kapag tinatanong ako ng mga tao, “Bilang isang therapist, paano mo pinanghahawakan ang lahat ng kilabot na ito kapag nadirinig mo ang lahat ng mga salaysay ng mga taong ito?” at sinasabi ko sa kanila na hindi ko ito ginagawa nang mag-isa.  Si Maria ang gumagawa nito kasama ko.   Ako ay nakatalaga sa kanya, kaya ang lahat na ginagawa ko ay para kay Hesus sa pamamagitan ni Maria. Ang pang-araw-araw na Rosaryo at pang-araw-araw na pagtanggap sa Ating Panginoon sa Misa ay nagbibigay sa akin ng lakas na kailangan ko.  Doon ay nakakasama ko ang aking mga anak araw-araw dahil ang buong Langit ay bumababa para palibutan ang altar tuwing Misa.

Makalipas ang mahigit na tatlumpung taon, nakipag-ugnay ako sa ama ng aking ipinalaglag na mga anak upang sabihin sa kanya ang tungkol sa aking paghilom at ialok ang pag-asang iyon sa kanya. Pinasalamatan niya ako sapagkat ito ay nagbigay sa kanya ng pananaw kung bakit nadama niyang ang kanyang buhay ay tila walang patutunguhan at nagbigay sa kaniya ng pag-asa na ito ay maaaring mag-iba.  Basag ang kanyang tinig nang sabihin niya sa akin, “Ang mga ito ang tanging dalawang anak na mayroon ako kailanman.”

Ako’y galit.  Ang umiikot na buhawi ng pagkabigo at pagtatampo ay nagbanta na salingitin ang aking puso.  Kami ay nagtalo at ang mga damdamin ko ay pinalabo ang aking puso, nagtatanim ng kapaitan laban sa aking mahal na asawa.  Ano ang nangyayari sa akin.  Paanong nagkagayon na magdama ako ng ganito sa aking asawang mahal ko ng buong puso?  Ako’y pumasailalim ng pagsasalakay ni satanas, ang Prinsipe ng Kasinungalingan at Kadigma ng Pag-iisang-dibdib.

Kung mayroong isang bagay na kunasusuklaman ng dimonyo, ito’y ang Sakramento ng Pag-iisang-dibdib.  Dahil ang lalaki at babae ay muling inaaninag ang makapangyarihang pagsasama ng mga katangian ng Santo Trinidad na Diyos, tayo ay palaging mapapailalim ng pansasalakay ni satanas.  Totoo, ang pag-aasawa ay napakahirap at minsan ay nangangailangan ng dalubhasang pagtulong.  Ngunit ang maraming mga paghahamok ay sa loob ng pang-araw-araw na buhay.  At dito natin nakikita ang dimonyo na nakaabang nang madalas.  Sinasalakay niya tayo ng mga mapanlinlang na tukso—mga mungkahi ng kasakiman, kayabangan, hinanakit—na tulad ng lason na nagsasanhi ng nakapipinsalang sakit sa ating looban at sa ating pag-aasawa.  Ang dimonyo ay ginagawa ang lahat upang paslangin ang ating mga pag-uugnay dahil alam niya na kapag nagkaisa, lalaki at babae ay mas malakas, mas makakayang kumilala, magtanggol at labanan siya.  At kasama si Kristo at ang Kanyang Simbahan sa panig natin, tayo ay may mga pampuksa upang lumaban sa mga makamandag na banta ni satanas.

PAGKAMAKASARILI laban sa KAGANDAHANG-LOOB

Dahil sa kauna-unahang pagkakasala, tayo ay nakahandang tumitig sa ating mga sarili.  Ito’y alam ni satanas at isinusubo niya sa atin ang mga kasinungalingan na tayo ay may natatanging kalayaan at may karapatan na maintindihan ito ayon sa sarili nating pag-unawa.  Tinutukso niya tayo na maghangad para sa ating kapakanan.  Ang lason ng pagkamakasarili ay makahahantong sa malalim na  paglalagot ng mga mag-asawa.  Lalo na kapag ang di-pag-uunawa o di-pagbibigay-alam ay nangyayari.  Marami sa atin ay nahahalinang magpakalayo sa ating mga kabiyak.  Sa halip, tayo ay tinawag na magpanibago ng ating mga panunumpa!  Kaya kung nakikita mo ang iyong sarili na natatangay ng pagmakasarili, subukan mong magpakita ng sadyang pagsuyo at pag-ibig sa iyong asawa.  Ang puso mo ay maaaring maghimagsik, ngunit ang mga gawa mo ay tunay.  “Pinili kong  mahalin kita.”

PAGMAMATAAS laban sa PAGPAPAKUMBABA

Lahat tayo ay nakikibaka sa ating pagmamataas at ito’y alam ni satanas, tinutukso tayong maging mga biktima ng pagmamaliit o di-pagkakaunawaan. Ninanasa niyang bigyan natin ng layaw ang ating nasugatang pagmamataas, paglabisan ang sumpong, at kahit ang pagbibigay sa asawa mo ng “tahimik na pakikitungo.”  Upang sagupain ang lason na Ito, pag-isipang magsagawa ng mga tunay na hakbang na makamit ang panlunas ng kababaang- loob. Gumawa ng talaan ng mga tatlong katangian na  nasa iyong asawa na tinatanawan mo ng utang na loob.  Basahin mo ito ng malakas at sabihin mo sa iyong asawa na nagpapasalamat ka sa mga ito.  Ang kababaang-loob ay tulad rin ng pagiging handa na panghawakan ang bahagi natin sa anumang di-pagkakaunawaan.  Ang pagsasalita nito ng malakas ay hindi maginhawa sa una ngunit ang pagtaguyod ng ugali ng pagpapakumbaba ay magkasamang pinananggalang ang ating mga pag-iisang-dibdib sa  dalit ng pagmamataas.

PAGDARAMDAM laban sa PAGPAPATAWAD

Ang mga relasyon ay mapanganib.  Kapag tayo ay nagmamahal, tayo’y maaring masaktan.  Ngunit ano ang magagawa natin kapag tayo’y naapi o nasaktan ng ating asawa?  Para sa karamihan sa atin, ang pagpapatawad ay mahirap, at ito ang kung saan nagtatago ang dimonyo.  Nais niya na tayo ay magpanatili ng ulat ng bawat pinsala, pagtatanim ng mga sama ng loob sa kailaliman ng ating mga puso, hanggang tayo’y maging alipin ng pagdaramdam.  Sa halip, tayo ay tinawag na kusang piliin na magpatawad ng ating asawa.  Nais ni Jesus na tigilan natin ang pagtatanim ng sama ng loob at palayain natin ang ating asawa at mga sarili patungo sa Kanyang awa.  Ang pagsasabuhay ng tunay na pagpapatawad ay nangangailangan ng giting.  Pipiliin mo bang bigyan ng pagkakataon at pagkatiwalaan ang iyong asawa sa kabila ng iyong pag-aatubili?  Patatawarin mo ba ang asawa mo sa mga maliliit na bagay?

Ako’y nagsisikap bawat araw bilang may-asawa na tumutol sa mga panlilinlang ni satanas.  Maraming ulit na nabibigo ako.  Ngunit ang aking asawa at ako ay naghahangad na bigyan ang bawat-isa ng biyaya—pagpapaumanhin sa aming mga kabiguan, pagkakataon na lumaki at ang pamukaw-sigla sa aming paglalakbay.  Ngunit ito’y nangangailangan ng tulungan—dalawang tao na nangako, nagkaisa sa pagdirigma laban kay satanas.  Naniniwala ako sa aking pag-aasawa at sa iyong pag-aasawa.  Ipagtanggol mo ang iyong asawa at anyayahan ang Panginoon na pasikatin ang Kanyang liwanag sa iyong puso at pag-aasawa.  Ang Kanyang biyaya at mga pampuksa ay ipagsasanggalang ang iyong pag-aasawa sa mga dalit ng kaaway mo.  “Maging matatag at matapat; huwag kang matakot…. pagkat ang PANGINOON, ang iyong Diyos, ang kasama mong maglakad; hindi ka Niya bibiguin o pababayaan.” (Deuteronomya 31:6)

Narito ang isang simpleng pamamaraan upang manatiling nakatutok sa plano ng Diyos para sa iyong buhay

Ilang taon na ang nakalilipas, sa isang Misa sa Bagong Taon na nagdiriwang ng Kapistahan ni Maria na Ina ng Diyos, hinimok tayo ng pari na humingi ng “salita” sa Mahal na Ina para sa darating na taon. Marahil ito ay isang espesyal na biyaya na nais niyang ibigay sa atin, o isang muling pagtutuon ng pansin para sa ating misyon sa buhay, o isang birtud na nais niyang tulungan tayong umunlad. Ang pagpili ng salita ay nasa kanya—ang ating tungkulin ay upang manalangin at tanggapin ang salitang iyon, at pagkatapos ay hayaan siyang buksan ang  kahulugan nito para sa atin sa buong darating na taon. Tumigil ang pari at binigyan kaming lahat ng ilang oras para magdasal. Tinanong ko ang Our Lady para sa ‘salita’ na mayroon siya para sa akin at ang salitang “pagpakumbaba” ay malinaw na pumasok sa isip ko. Sa pagsisimula ng taong iyon, marami akong natutunan kay Mary tungkol sa pagpapakumbaba, at alam kong tinulungan niya akong umunlad sa birtud na ito na namuhay siya nang napakaganda sa kanyang buhay.

Nang sumunod na taon, ang salitang natanggap ko ay “kontento.” Sa sumunod na mga buwan, tinulungan ako ni Maria na malaman kung ano ang sinasabi ni San Pablo sa Filipos 4:11, “Hindi sa nagrereklamo ako ng kakulangan; sapagkat natutuhan ko, sa anumang kalagayan ko, na maging kontento.” Ang pagtatanong sa Mahal na Ina para sa taunang temang salitang ito ay nagpatunay na isang mabungang kasanayan para sa akin sa aking espirituwal na buhay. Kaya’t sa pagsisimula ng bawat Bagong Taon, nagdarasal ako at hinihiling sa Mahal na Birhen na ibigay sa akin ang kanyang espesyal na “salita” para sa susunod na taon.

Sa nakalipas na taon ng 2021, ang aking salita ay “pamamagitan.” Sa pagbabalik-tanaw, nakikita ko kung gaano kaakma ang temang ito para sa akin dahil nasa panahon ako ng pagiging pangunahing tagapag-alaga para sa aking matandang ina. Ang buhay ko ngayon ay umiikot sa pag-aalaga sa kanya, na isang pribilehiyo at karangalan, ngunit kailangan din nitong bawasan ang aking pakikilahok sa labas sa mga tao at ministeryo na dati kong bahagi. Minsan maaari itong makaramdam ng paghihiwalay at pag-iisa. Habang tumatanda ang aking ina, pumunta kami sa mas maraming pagbisita  sa doktor, mga sesyon ng pisikal na terapi ,pagsusuri sa kalusugan, at iba pa at ang kanyang emosyonal na mga pangangailangan ay nangangailangan ng maselan na pangangasiwa at mga katiyakan. Sa pagtatapos ng araw, wala akong masyadong reserba o panloob na kalakasan  na natitira.

Hinahayaan kong ipaalala sa Panginoon ang mga nais Niyang ipagdasal ko — mga kaibigan, miyembro ng pamilya, mga lider ng ministeryo sa aming non-profit na organisasyon, ang mga taong pinaglilingkuran namin, at iba pa. Idinadalangin ko ang bawat tao habang lumulutang sila sa aking mga iniisip. Nararamdaman ko ang magiliw na pagmamahal ng Panginoon sa kanila, ang Kanyang hangaring pagpalain at pagalingin at tulungan sila. Naaaliw ang aking puso na kunin ang mga bukal ng pag-ibig at awa na mayroon ang Mabuting Pastol para sa Kanyang mga tupa.

At kahit papaano, mas nakakaramdam ako ng koneksyon sa mga tao habang nakikipagtulungan ako kay Maria sa misyong ito na binigyan niya ng pansin sa pamamagitan ng pagbibigay sa akin ng aking “salita” para sa taong ito. Sa halip na pakiramdam na nakahiwalay o nasa gilid, isang malalim na pakiramdam ng ating panloob na pagkakaugnay sa Katawan ni Kristo ang pumupuno sa aking puso. Habang nalalapit na tayo sa pagtatapos ng taong ito at simula ng 2022, hinihikayat ko kayong sundin ang gawaing ito na inirerekomenda ng pari. Maglaan ng ilang oras sa tahimik na panalangin at hilingin sa Mahal na Birhen na ibigay sa iyo ang kanyang “salita” para sa iyo para sa Bagong Taon. Tanggapin ito, at pagkatapos ay hilingin sa kanya na tulungan kang maunawaan kung ano ang ibig niyang sabihin dito, paano ito makatutulong sa iyo na mas maisabuhay ang plano ng Diyos para sa iyong buhay, at kung paano mo mapagpapala ang ibang tao sa pamamagitan ng pagtanggap dito. Maaari mong makita na ang simpleng panalangin at pagsasanay na ito ay magdadala ng malalim na bunga sa iyong espirituwal na buhay, tulad ng ginawa ko.

Wala nang mas hihigit pa sa kaginhawahan kaysa sa matuklasan na may isang tao na nagbibigay ng malapit na atensyon sa iyo sa lahat ng oras!

Noong isang araw, nagpasya akong maglakad sa labas para mawala ang pag-aalala sa aking ulo. Nang lumabas ako, natuklasan ko ang isang bahagyang maaraw, bahagyang maulap na araw. Nang makarating ako sa bangketa, isang malakas na hangin ang nakatuklas sa akin! Natatawa kong sabi, “Hindi moa ko kailangan itulak! Kaya kong maglakad ng mag-isa!”

Nang makausap ko ang napakagandang simoy na iyon, naalala ko na hindi ako nag-iisa. At hindi ako nag-iisa. Tumingin ako sa itaas habang patuloy ako sa kalye at nanalangin: “Mahal na Diyos, alam mo talaga kung kailan ko kailangan na itulak mo ako at kapag kaya kong maglakad nang mag-isa. Salamat sa pagbibigay-pansin mo!” Dahil doon, patuloy kong tinatamasa ang pamilyar na tanawin na aking kapitbahayan. Sa bawat hakbang, napalitan ng pakiramdam ng pagiging kabilang ang pagkabalisa  na nagtulak sa akin palabas ng bahay.

Ako ay nababalisa dahil ang mga ulat ng balita mula sa buong mundo ay nag-aalok ng kaunting ngiti. Kahit na ang mga magiting na atleta sa Olympics ngayong tag-init ay nabigo na makaabala sa amin mula sa nakalulungkot na estado ng planeta. Nang ang ilan sa mga pinakamalulusog sa ating mga tao ay nagkasakit ng variant ng COVID, naisip ko kung maaalis ba natin ang virus na ito. Habang isinasaalang-alang ko ang posibilidad na iyon, naisip ko ang lahat sa buong mundo na palaging nag-iisip kung maaalis ba nila ang kawalan ng katarungan at kahirapan, digmaan at pang-aapi, sakit at natural na sakuna.

Ang mga ebanghelyo ay nagsasalita tungkol sa isang batang lalaki na nasa pulutong noong araw na limang libo ang dumating upang makinig kay Hesus , nang hindi iniisip ang kanilang hapunan.   Napagtanto na malamang na gutom na gutom ang mga nagtitipon, bumaling si Jesus sa kaniyang mga alagad at nagtanong kung saan sila makakakuha ng pagkain upang pakainin silang lahat. Sinasabi sa atin ng Ebanghelyo na walang makukuha maliban sa basket ng limang tinapay na sebada at dalawang isda na dala ng batang iyon.

Simula pagkabata, iniisip ko na kung paano naprotektahan ng batang iyon ang kanyang pagkain sa gitna ng nagugutom na karamihang iyon. Naisip ko rin kung ano ang ginawa ni Hesus para alisin ang basket na iyon mula sa mga kamay ng bata at sa Kanyang sarili. Ano ang dahilan kung bakit sumuko ang bata sa kung ano ang maaaring ang tanging pagkain niya sa araw na iyon o pinagmumulan ng kita kung ipinagbili niya ang mga tinapay sa isang tao sa karamihan? Sa palagay ko ang sagot ay nasa pamilyar na tanawin na nasa kapitbahayan ng batang iyon–ang gilid ng burol, marahil ang kanyang mga magulang at mga kapitbahay sa karamihan at, siyempre, si Hesus. Bagama’t maaaring hindi pa niya nakilala si Hesus noon, tiyak na narinig niya ang Kanyang mga kuwento at tiyak na naramdaman niya ang Kanyang pagmamahal.

Bagama’t natutuwa ako sa mga puno at bulaklak at mga tahanan na nakahanay sa mga kalye ng aking kapitbahayan, ang paborito kong aspeto ng pamilyar na tanawing ito ay ang mga taong nakakasalubong ko sa daan. Sa bawat isa, nakikita ko ang saya na nagpapangiti sa kanila at ang mga luhang sumasabay sa kanilang kalungkutan. Nakikita ko ang malalambot na mga kamay na yumakap sa mga bata at mga kalyo na kamay na kumikita ng sapat para mabihisan at mapakain ang isang pamilya. Nakikita ko ang malalakas na paa na tumatakbo upang tulungan ang isang matandang kapitbahay na makuha ang kanyang nakatakas na aso at magiliw na mga braso na yumakap sa isang nagdadalamhating kapitbahay.

Sa bawat taong nakakasalamuha ko, nakikita ko ang isang taong kailangang itulak nang kaunti minsan, at nakikita ko ang isang tao na sa ibang pagkakataon ay nakakalakad nang mag-isa. Sa bawat taong nakakasalamuha ko, nakikita ko ang isang kaluluwa kung kanino sinasabi ng Diyos, “Alam kong tiyak kung kailan kita itutulak at kung kailan ka makakalakad nang mag-isa. Binibigyang-pansin ko ang bawat isa sa iyo dahil mahal kita!”

Ang pagkaalam na mahal ako ng Diyos ay gumagawa ng lahat ng pagkakaiba. Ang pagkaalam na kasama ko ang Diyos ay humihimok sa akin. Ang pagkakilala sa Diyos ay binibigyang pansin ang aking kagalakan at ang aking kalungkutan ay nagpapalakas sa akin na harapin ang lahat ng ito dahil hindi ko ito kinakaharap nang mag-isa.

Kung mayroon tayong magagawa para sa isa’t isa habang tayo ay naninirahan sa mundong ito na puno ng problema, ito ay ang pagpapaalala sa isa’t isa na hinaharap natin ang mga bagay na ito nang sama-sama, kasama ang isa’t isa at kasama ang Diyos. Dahil mahal tayo ng Diyos at lagi tayong binibigyang pansin, walang napakamatindi para tiisin!

Noong ako ay buong-panahong naglilingkod sa parokya, isa sa mga kinalulugdan kong gawain ay ang pagsasagawa ng mga Pagbibinyag. Inilagay ko ang salita sa maramihan, dahil halos hindi ako nagbibinyag ng isang sanggol sa isang pagkakataon, ngunit kadalasan ay sampu o isang dosena.  Karaniwan, ang may kalakihang grupo ng pamilya at mga kaibigan ay nagtitipon sa mga unang upuan ng Simbahan ng St. Paul of the Cross mga ika-2 ng hapon ng Linggo, malugod ko silang tatanggapin at gagawa ng maikling paglalarawan ng kung ano ang magaganap, at ang masayang pagsasamasama ng labindalawang sanggol na sabay-sabay na nag-iiyakan na kasunod nito ay hindi maiiwasang magsisimula.  Sa pasigaw na paraan ko ginagawa ang aking mga panalangin at mga Pagbibinyag—at isang pangkalahatang kagalakan ang nagkakahugis mula dito.  Ngayong ako ay obispo na, kakaunti na lamang ang pagkakataon ko para magbinyag, at hinahanap-hanap ko ito.  Ngunit isang nabubukod-tanging pangyayari ang naganap noong nakaraang linggo nang malugod kong tinanggap sa simbahan si Hazel Rose Cummins, ang anak ni Doug Cummins at ng kanyang asawang si Erica.  Si Doug ang aming Associate Producer para sa Word on Fire sa Santa Barbara.

Nais kong ibahagi sa inyong lahat ang aking ipinangaral sa grupong nagtipon sa labas (panahon ng COVID) ng simbahan ng San Roque sa Santa Barbara para sa seremonya. Tinanong ko sila kung nadinig nila ang kuwento ni Fr. Matthew Hood, isang pari ng Detroit Archdiocese, na natuklasan, pagkatapos manood ng video ng sarili niyang Pagbibinyag, na siya ay hindi wastong nabinyagan.  Ang diyakono na nagsagawa sa pagdiriwang ay hindi gumamit ng wastong mga salita, at bunga nito, si Fr. Hood, sa katunayan, ay hindi pa natanggap sa Simbahan.  At kinahinatnan nito, hindi siya wastong nakatanggap ng Unang Pakinabang, Kumpirmasyon, o ordinasyon bilang pari, dahil ang lahat ng mga sakramento ay nakasalalay sa pagkatotoo ng Binyag.  Ngayon, nang napag-alaman ito, pinangasiwaan ng Arsobispo ng Detroit ang lahat ng nauugnay na sakramento kay Fr. Hood at ang binata ay nakapaglingkod bilang isang pari. Maaari mong isipin, “Buweno, iyan ay isang kakaibang kuwento na may masayang katapusan,” ngunit ito ay nagsasabi sa atin, sa katunayan, ng isang bagay na lubhang mahalaga tungkol sa pagkaunawa ng Simbahan sa Binyag.  Naniniwala tayo na sa pamamagitan ng mga salita at kilos sa sakramento, may nangyayari.  Ang pagbibinyag ay hindi lamang isang pagdiriwang ng isang bagong buhay, o kaya ay isang gawa lamang ng pagdadasal at pag-aalay ng isang bata sa Diyos.  Kung iyon lang, sa pangungusap pa ni Flannery O’Connor, Ano ba yan!. Ito ay, sa halip, ang nakikitang tanda ng di-nakikitang biyaya ng pagsasama sa Mistikong Katawan ni Jesus. Binabago nito ang nilalayong kalagayan ng mga pangyayari, tanggapin man natin o hindi.

Ngayon nasabi ko na ang lahat ng ito, binigyang-diin ko kung ano ang maaari nating tawaging pansariling panig ng Pagbibinyag. Dahil mga ilang kabataan ang nandoon, ginamit ko ang madalas-gamitin na talinghaga tungkol sa itlog ng agila na nahulog mula sa pugad na bumagsak sa gitna ng kawan ng mga manok.  Nang maging sisiw ang agila, ang tanging mundo na nakilala niya ay ang mundo ng mga manok, at samakatuwid ay ginugol niya ang kanyang mga unang taon sa pagtutuka sa lupa at hindi kailanman iniladlad ang kanyang malalaking bagwis.  Isang araw, patuloy ko, isang maringal na agila ang lumipad sa itaas at nakita ang kanyang nakababatang kapwa sa lupa, kumikilos na parang isang manok.  “Anong problema mo?” tanong niya. “Hindi mo ba alam kung sino ka?”  Pagkatapos ay tinuruan niya ang agila kung paano palawakin ang kanyang mga bagwis at pumailanlang.

Gayun din sa pang-espirituwal na kaayusan.  Ang bawat binyagang tao, sa makatuwirang pananalita, ay anak ng Diyos, ginawang banal, at itinalagang maging isang dakilang santo.  Ngunit ang problema ay ang karamihan sa mga nakatanggap ng bagong pagkakakilanlan na ito ay agad na nakakalimot at naaakit sa mga paniniwala at gawi ng mundo. Sa pagsunod sa mga udyok ng telebisyon, mga pelikula, pangkatauhang pamamaraan , mga sikat na artista at mga pananaw na walang kaugnayan sa relihiyon, ipinagkakatiwala natin ang ating sarili sa pagtamo ng kayamanan o kapangyarihan o materyal na tagumpay o katanyagan.  Ang mga bagay na ito ay hindi masama, ngunit kung itinuturing natin ang mga ito bilang ating pinakamataas na pagpapahalaga at gugulin ang lahat ng ating lakas upang makamtan ito ay katumbas ng panunuka sa lupa tulad ng mga manok.  Ang kailangan natin, wika ko sa maliit na pulong na nagtipon para sa Pagbibinyag ni Hazel, ay isang malakas na komunidad ng mga tao upang ipaalala sa batang babaeng ito kung sino siya.  Siya ay hindi nila ginawang anak ng Diyos; ginawa iyon ni Kristo sa pamamagitan ng Pagbibinyag. Ngunit tunay na matuturuan siya nila na huwag tanggapin na lamang na maging isang kaawaawang pangatawán ng nilalayong siya ay dapat maging.  Lahat ng ituturo nila sa kanya, lahat ng ihihikayat nilang gawin niya, ay dapat pumatnubay sa dakilang wakas nang pagiging santo.

Minsan naiisip ko kung ano ang magiging kalagayan ng mundong ito kung ang lahat ng nabinyagan (na pinaniniwalaan kong karamihan pa din sa bansa) ay namumuhay ayon sa kanyang pagkakakilanlan bilang anak ng Diyos. Paano kung ang bawat isa na nakatakdang pumailanglang ay, sa wakas, titigil sa panghihimasok? Ito ay magiging isang ganap na pagbabago.

Hindi ko siya kilala maski noon pa … pero ang sabi niya iniligtas ko ang kanyang buhay…

Bisperas noon ng ika-4 ng Hulyo. Si Bella, ang aking labinlimang taong gulang na anak na babae at ilan sa kanyang mga kaibigan ay nasa itaas na naglalaro ng mga video games. Bumaba sila ng hagdan at pumunta sa kusina kung saan kami nag-uusap ng aking asawa.

“Ma, gutom na kaming lahat. Pwede ka bang gumawa ng grilled cheese sandwich para sa amin,” tanong ni Bella?

“Oo naman,” sabi ko.

“May gustong itanong sa iyo si Randy,” sabi ni Bella.

Naglakad si Randy patungo sa kalan.

“Isang beses ka nang nakapunta dito, hindi ba?” sabi ko sa kanya sabay kuha ng kawali at binuksan ang kalan.

 “Oo isang buwan ng nakakaraan,” sagot niya na may malaking ngiti.

“Tama. Taga saan Ka?” Ang tanong ko.

“Buweno ang aking pamilya ay nagmula sa Morocco,” sabi niya.

Ang Panimula

Si Randy ay may matamis at mabait na presensya. Hindi ako sigurado kung nag-aral siya sa mataas na paaralan kasama si Bella o kung nagkita sila sa pamamagitan ng social media, mga larong football o sa isang kasayahan

“Wow, kakaiba,” sabi ko na may malaking ngiti. ” Nag-aaral ka rin ba sa eskuwelahan ni Bella?”

“Hindi,” sabi niya. “Nagkita kami ngayong tag-init sa aplaya.”

“Oh, okay, ano ang tanong mo Randy?”

“Pinagpaliwanagan mo ba ang nanay ko tungkol sa pagpapalaglag noong ipinagbubuntis niya ako?”

Ako ay ganap na nagulat. Sino siya? Saan siya nakatira, nagtataka ako habang nakatitig sa kanya, nagugulo ang utak ko para alalahanin kung nakipag-ugnayan ba ako sa kanyang ina matagal ng panahon.

Natitiyak kong hindi ako iyon hanggang sa tumingin ako kay Bella at Randy na magkatabi. Bigla kong naalala ang pakikipag-ugnayan sa isang dalaga noong buntis ako kay Bella.

“Ano ang pangalan ng iyong ina?” nagtanong ako

“Maryam,” sabi niya.

Ang panginginig ay dumaloy sa aking gulugod. Paano napunta ang kanyang anak sa aking kusina … at mga kaibigan ni Bella? Tinignan ko siya sa mukha.

“Oo ginawa ko.” Sabi ko.

Lumapit sa akin si Randy at inakbayan ako. Niyakap niya ako ng mahigpit.

“Iniligtas mo ang buhay ko. Iniligtas mo ang buhay ko. Salamat. Salamat,” tuloy-tuloy niyang sabi.

Nakatayo kami sa kusina at mahigpit na magkayakap ng ilang minuto.

Kamustahan

Humarap ako sa asawa ko, “Naniniwala ka ba dito?

“Hindi, hindi ko mapaniwalaan ,” sabi niya, na nakatinging hindi pa rin makapaniwala.

Tinawagan ni Randy ang kanyang ina at isinali niya sa aming pag-uusap. Tapos iniabot niya sa akin ang telepono.

“Hiniling ko sa Diyos na tulungan akong mahanap kang muli at ginawa Niya! Akalain mo bang si Bella at Randy ay magkaibigan,” sabi ni Maryam na nabasag ang boses dahil sa emosyon.

“Hindi ko mapaniwalaan ang alinman sa ito Maryam. Sa totoo lang, nalulula ako,” sabi ko.

Bago namin ibinaba ang telepono, gumawa kami ng mga plano na magsama-sama para ‘mag-kamustahan’ sa huling labinlimang taon ng aming buhay. Patuloy na napapa-iling ang asawa ko.

“Naalala ko noong umuwi ka ng gabing iyon. Sinabi ko sa iyo na baliw ka para kausapin at pigilan siya tungkol sa pagpapalaglag,” sabi niya.

Naalala ko ang gabing iyon halos labing-anim na taon na ang nakakaraan. Sabado noon, at nasa hapunan ako kasama ang aking mga kapatid na babae at ilang kaibigan. Umupo ako sa unahan ng mesa dahil ipinagdiriwang namin ang aking ikaapat na pagbubuntis. Ang aming tagapag-silbi ay isang maganda, at may eleganteng maitim na buhok na dalaga na buntis din.

Isang Kayamanan sa Loob

Pagkatapos ng hapunan, iniabot sa akin ng waitress ang aking mga natirang pagkain at saka tumabi sa akin at bumulong, “Sana maipagdiwang ko rin ang aking pagbubuntis, ngunit hindi ko magawa. Mayroon akong naka-iskedyul na pagpapalaglag sa darating na Miyerkules ng umaga.”

Nagulat ako at nalungkot.

“Bakit ka magpapalaglag?” Tanong ko.

“Hindi ako kasal, at sa aking sariling bansa ay itatapon ang aking mga magulang mula sa kanilang bayan at mawawalan ng negosyo kung may makaalam na ang kanilang anak na babae ay buntis at hindi kasal.”

“Nakakatakot naman, ngunit paano nila malalaman?”

“Malalaman nila. Hindi mo naiintindihan,” sabi niya.

“Tama ka, hindi ko maaaring maunawaan, pero ang alam ko ay nais ng Diyos na magkaroon ka ng anak na ito , kung hindi hindi Niya ito ibibigay sa iyo.”

”Hindi ako Kristiyano tulad mo, Muslim ako. Wala akong katulad ng Diyos mo,” sabi niya.

“Oo, meron ka. Iisa lang ang Diyos,” sabi ko.

“Kami ng boyfriend ko ay naghihirap; napakasama ng mga bagay na nangyayari sa pagitan namin.”

“I’m sorry na nahihirapan ka. May tatlo pa akong anak. Noong maagang natuklasan ang panganay ko na may kakaiba at nakamamatay na sakit, hindi namin akalain na makakasama pa namin siya hanggang ngayon. At ngayon sa edad na 42 ay buntis ako sa aking ikaapat na anak at nahaharap sa aking ikaapat na cesarean section. Pero sa kabila nun, masasabi ko sa iyo na kahit anong mangyari sa inyo ng boyfriend mo, at sa kabila ng mahirap mong sitwasyon, itong batang ito ang magiging kayamanan mo, makikita mo.”

“Wala akong kahit na sino, hindi ko magagawa ito.”

“Nandito ako para sa iyo. Ibigay mo sa akin ang iyong numero at tatawagan kita sa umaga.”

Napatingin ako sa nametag niya habang mabilis niyang isinulat ang cell phone number niya sa lalagyan ng pagkain ko at nagpaalaman na kami.

Tinawagan ko si Maryam kinaumagahan. Ipinaliwanag niya ang kanyang sitwasyon sa pananalapi at ibinahagi ang ilan sa mga detalye ng kanyang relasyon sa kanyang kasintahan. Naintindihan ko na kung bakit naisip niya na ang tanging paraan ay ang pagpapalaglag. Hindi ko maisip kung ako ang nasa kalagayan niya. Sinabi ko sa kanya ang tungkol sa isang lokal na sentro ng pagbubuntis at ibinigay sa kanya ang kanilang numero ng telepono.

Laban sa Lahat ng Hirap

Isang araw bago ang nakatakdang pagpapalaglag niya, tinawagan ko ulit si Maryam. Ibinahagi niya ang kamangha-manghang balita na tutulungan siya ng pregnancy center at kinansela niya ang kanyang pagpapalaglag. Nagpatuloy kami sa paminsan-minsang pag-uusap tungkol sa aming pagbubuntis, ngunit nang maipanganak ang aming mga sanggol ay nawalan na kami ng komunikasyon sa isa’t isa.

Napatingin ako kay Randy.

“Ang iyong ina ay isang magandang dalaga na nabuntis at natagpuan ang kanyang sarili sa isang gulo na walang pag-asa. Noong gabing nagkita kami, pakiramdam niya nag-iisa siya, nawawala, at puno ng kahihiyan. Ang ginawa ko lang ay pinaalalahanan ko siya na ang Diyos ay hindi gumagawa ng mga bahay ng kahihiyan, ang tao ang gumagawa nito. Gumagawa Siya ng mga bahay ng biyaya, at nais Niyang bigyan siya ng walang katulad na kayamanan sa pamamagitan mo. Ang tapang ng iyong nanay na buhayin at itaguyod ka laban sa lahat ng hirap ay isang kabayanihan . Nagpapasalamat ako na isa ako sa maliliit na piraso na isinama ng Diyos sa ganitong pagkakataon ng isang pagtatagpo.

Lumingon ako kay Bella.

“At ikaw ay naging mahalagang bahagi rin nito, dahil hinding-hindi magtatapat si Maryam sa akin kung hindi rin ako buntis.”

Dumilat nang husto ang magandang hugis almond na mga mata ni Bella habang nakangiting may pagmamalaki.

Ang pagmamahal kay Maryam at pakikinig sa kanya noong gabing iyon ay naging madali para sa akin. Pagkatapos ng lahat, hindi naman siya ang aking walang asawa, at buntis na anak. Naiisip ko lang kung ganoon din ba ang magiging reaksyon ko kung anak ko iyon? Ang pakikisalamuha ko kay Maryam ay humahamon sa akin na maging isang ina na tumutugon sa mga pagkakamali at pagkukulang ng aking mga anak nang may kasamang biyaya at paniniwala sa kanilang kabutihan kaysa sa kahihiyan at paghatol. Gusto kong ako ang taong nilalapitan nila kapag sila ay may problema para ipaalala ko sa kanila na hindi sila ang kanilang mga pagkakamali. Gusto kong malaman nila na marami akong nagawang gulo sa buhay ko dahil sa aking mga pagkakamali, pagkukulang at kasalanan, ngunit sa pamamagitan nila naranasan ko ang tumutubos at nagpapabagong pag-ibig ng Diyos, at magagawa rin nila ito.

Sa gitna ng gulo ng buhay, naisip mo na ba kung saan magtatapos ang lahat? Kung ganon, ito ay para sa iyo!

Ang sikat na kanta ni Carly Simon noong 1970s ay ipinahayag, “Ang pag-asam ay nagpapahuli sa akin, ay nagpapanatili sa akin na maghintay.” Bilang mga miyembro ng mistikong Katawan ni Kristo, ang Simbahan, ang liriko na iyon ay nagpapaalala sa atin na tayo rin ay nakatali sa pag-asa—pag-asam sa pagdating ni Kristo sa ating mga puso. At para mangyari iyon, kailangan nating maging mapagbantay at umasa, lalo na sa panahon ng kawalan ng katiyakan at paghihirap.

Ligalig Sa Unos

Sa panahon ng pandemya, lahat tayo ay nakaranas ng kalamidad at pagkawala. Sa buong daigdig, milyun-milyon ang nahawahan, o nawala sa, kinatatakutang virus na ito. Malamang walang nagbabasa ng repleksyon na ito ang hindi naapektuhan ng Covid-19.

Habang binabagtas natin ang maligalig na unos na ito, minsan ay nakakaramdam tayo ng lubos na pag-iisa. Tulad ng mga sinaunang Israelita na ipinatapon sa Babylon, maaari nating maramdaman na tayo ay nabihag ng mga puwersang hindi natin kayang madaig. Sa pagharap sa kawalan ng katiyakan at kadiliman, maaari tayong magtaka, “Kung kailan magwawakas ang lahat ng ito, kailan wawakasan ng Diyos ang kadiliman at papahintulutan tayong matagpuan Siya sa gitna ng kaguluhan?” Sa mga panahong ito ng pagsubok, tila ang Diyos ay “nawawala sa aksyon.”

Kaya, paano natin maiintindihan ang lahat ng ito? Ang propetang si Isaias, na nagsasalita sa mga Israelita nang sila ay bumalik mula sa Pagkakatapon, ay nag-alok ng isang matingkad na larawan upang tulungan tayong iproseso ito sa ating kontemporaryong karanasan. Sabi niya, “O Panginoon, Ikaw ang aming Ama; kami ang putik at Ikaw ang manghuhubog: kaming lahat ay likha ng Iyong mga kamay” (65:7).

Hinubog ng Diyos?

Isiwalat natin ang larawang ito. Gaya ng ipinahayag sa Lumang Tipan, ang Diyos ay lubos na nakatuon sa kasaysayan ng kaligtasan at sa gawain ng paglikha at pagtubos. Sa Nag-aapoy na Palumpong (cf. Exodo 3:7-10), ipinahayag ng Diyos ang Kanyang sarili kay Moises bilang si ‘Yahweh’: AKO NGA. Samakatuwid, ang Diyos ay palaging isang akto—laging naririto sa atin dito at ngayon-hindi sa nakaraan, hindi sa hinaharap, ngunit sa sandaling ito, sa Walang Hanggang Ngayon. Ang dakilang Ama ng Simbahan na si Saint Irenaeus (202 A.D.) ay nagsabi na “Ang Diyos ay hindi nilikha; Siya ang Lumikha. Ngunit tayo, na Kanyang mga nilalang, ay patuloy na ginagawa.” Hinuhubog tayo ng isang pintor na nagsisikap tayong gawing isang bagay na kalugud-lugod sa Kanya kung gugustuhin nating mahubog, at ang malikhaing pagkilos na ito ay nangyayari dito, sa ngayon—walang mga eksepsiyon!

Paano tayo hinuhubog ng Diyos? Gaya ng sinabi ng kontemporaryong espirituwal na manunulat na si Paula d’Arcy, “Ang Diyos ay dumarating sa atin na nakabalatkayo bilang ating buhay.” Hinuhubog tayo ng Diyos sa pamamagitan ng lahat ng nangyayari sa atin: tagumpay at kabiguan; pakinabang at pagkawala; sakit at kalusugan; mga oras ng kasaganaan at mga kamalasan sa pananalapi. Walang bagay ang hindi magagamit ng Diyos para hubugin tayo. Hindi ko sinasabing ang Diyos ang naging sanhi ng mga bagay na tulad ng pandemya—na mangyari, ngunit maaari Niyang gamitin ang lahat para sa Kanyang mga layunin.

At, kaya, tulad ng sinaunang Israel na nasa pagkatapon, naghihintay tayo nang may pag-asa. Naghihintay tayo, nagmamasid tayo, umiiyak tayo sa Panginoon. Ngunit, habang umaasa tayo, pinananatili natin sa isip ang larawan ng manghuhubog. Tayo ang putik na nasa mga kamay ng Diyos. Bukod dito, ang manghuhubog na ito ay hindi malayo o lumalayo. Siya ay kagyat at lubos na naririto habang lumalahad ang ating mga sagradong kuwento. Maingat Niya tayong hinuhubog upang tayo ay maging mga taong nais Niyang maging.

Maghintay ka para sa banal na aksyon na iyon sa iyong buhay; abangan ito at ipagdiwang ito, kahit na sa mga panahong ito na walang katiyakan.

Q – Nagsisimula na akong magtaka kung ako kaya ay mag-aasawa pa. Wala akong makitang isang mabuting katipan na tapat kay Kristo. Paano ko makikita ang isang mabuting asawa sa hinaharap—at paano ko malalaman na siya na nga?

A – Sa gawain ko sa mga kabataan, ito at nakita kong isang pangkaraniwang pakikibaka: kung paano makakahanap ng isang mabait, puno ng sampalataya, na mapapakasalan sa mundo ngayon. Lagi akong natatawa dahil, sa aking grupo ng kabataan, ang lahat ng mga babae ay dumadaing sa akin, “Walang mga mahusay na lalaki na nais kong maka-date!” At dumadaing ang mga lalaki, “Walang mga mahusay na babae na nais kong mai-date!” Minsan, pakiramdam ko’y ako na lang kaya ang maging tagapamagitan at pagtambaltambalin sila!

Ang pinakamahusay na payo sa pakikipagtipan na nadinig ko ay mula sa isang pari na nagsabi, “Magsimulang habulin si Hesus. Kapag matagaltagal mo nang kahabulán si Jesus, lumingon ka sa paligid at tingnan kung sino ang kasabay mong tumatakbo. Iyon ang mga taong dapat mong i-date.” Sa madaling salita, habulin mo muna si Kristo—at hanapin ang magiging asawa na humahabol din kay Cristo.

Ngunit saan mo matatagpuan ang gayong asawa? Kadalasan, hindi sa bar — ngunit madaming mga lungsod ang may kahanga-hangang Katolikong grupo na pang-adulto kung saan ka maaaring makatagpo ng ibang mga taong taos-puso kay Kristo at sa paghahanap ng magiging asawa. Makihalubilo ka dahil tinitiyak ko na makikita mo ang mga taong pinag-iisipan ang tungkol sa pag-aasawa at naghahanap din na katulad mo.

Kung wala kang lokal na grupong Katoliko, maaari kang magsimula ng isa o kaya ay maghanap ng iba pang mga adultong kabataan sa pamamagitan ng pagboluntaryo sa iyong parokya o iba pang mga pook ng kawanggawa. Ang sinumang kabataan na nagboboluntaryo ng kanilang oras ay malamang na ang kanilang pagpapahalaga ay nasa tamang lugar!

Maaari ding makahanap ng mapapangasawa sa mga pahinarya sa pagtitipan na pangKatoliko. Nakilala ng aking kapatid ang kanyang asawa sa Catholicmatch.com, at may iba pa akong alam na kabataan na naging matagumpay sa online. Kapag nasa online, kailangan na maging tapat ka tungkol sa iyong pagkatao, at tiyakin na ang ka-online mo ay may pagpapahalaga na kahlin-tulad ng sa iyo (hindi bawat isa na nasa Katolikong pahinarya para sa pagtitipan ay taos-pusong Katoliko — ang ilan ay maaaring mas Katoliko sa “kultura” lamang kaysa sa pagiging tunay na Katoliko at taos-puso sa Panginoon).

Ang mahusay na ugnayan ay kinakailangan na ang magpares ay may magkahalintulad na paniniwala sa ilan sa mga pangunahing bagay sa buhay (sampalataya, pera, mga anak, mag-anak), na kinalulugdan nila ang pagiging magkasama at ang mga magkatulad na gawain, at sempre, na sila at naaakit sa isa’t isa. Kung ang mga bagay na ito ay nanduon — at nadadama mo ang presensya ng Banal na Espirito sa inyong ugnayan — duon mo malalaman na “siya na nga”! Hindi ako naniniwala na lumikha ang Diyos ng isa lamang na “pangkaluluwang kapareha” para sa bawat isa sa atin; sa halip, malamang madaming nilalang ang magiging tugma at masayang makakasama ng isang tao. Kung Ikaw ay panatag sa inyong pag-uugnayan, kung ito ay nakatuon kay Kristo, kung masaya kayong magkasama at ang inyong mga pagkatao at pagkawili ay tugma, malamang na natagpuan mo na ang taong tinatawag ng Dios para sa iyo upang pakasalan mo! Hindi pangkaraniwan na ang Diyos ay naglalagay ng karatula na nagsasabi, “Ito ang taong dapat mong pakasalan!” Sa halip, ang mga palatandaan na ibinibigay ng Diyos ay ang pagkakatugma sa inyong ugnayan at ang pagnanais ninyong matulungan ang isa’t isa na makadating sa Langit.

“Humingi, at ikaw ay bibigyan. Hanapin, at makikita mo. Kumatok, at ang pinto ay bubuksan para sa iyo.” Mateo 7:7

Yaon ay ang Taglagas ng taong 2020 at isa sa mga magagandang araw na tag-init. Ang aking asawa na si Mark at ako ay nasa bahay, gumagawa ng mga gawaing pambahay. Sawa na ako sa pagtambay sa bahay, mas madalas kaysa hindi, dahil sa Covid, kaya nagsabi ako kay Mark na ako ay lalabas dala Ang sasakyan at babalik sa loob ng ilang oras. Sinabihan niya akong magsaya at kami ay magkita mayamaya.

Pagkasakay ko ng kotse, nagpasya akong pumunta sa pamilihan. Habang papalapit ako sa mall ay malakas kong tinanong ang Panginoon, “Saan ako papunta?” Nadinig ko agad sa aking puso, “Pat”.

Siya ang dati kong kapitbahay na ngayon ay nasa isang pasilidad ng pangangalaga sa memorya. Naisip kong iyon ay isang magandang ideya, at matagal na mula nang huli ko siyang madalaw. Nasa kalagitnaan na akong patungo nang mga oras na iyon. Nagpasya akong hindi muna tumawag; tatawag ako mula sa paradahan pagdating ko. Ang mga paghihigpit sa covid noong panahong iyon ay nagbabawal na ako ay pumasok sa loob. Naisip ko na maari kaming makapaglakad ni Pat sa labas NG patyo. Naghintay ako upang malaman ang mangyayari.

Pumarada ako at tinawagan si Pat. Agad siyang sumagot! Ni hindi ko matandaan ang pagtunog ng telepono. Ang una niyang sinabi ay, “Carol, nasaan ka?”, na parang alam niyang dadating ako. Sinabi ko sa kanya na nasa paradahan ako ng pasilidad niya. Sinabihan niya ako na siya ay nasa patyo at maaari ko siyang samahan doon na naka maskara. Kaya, nagtungo ako sa panlabas na patio, nagsuot ng maskara, at sinalubong niya ako sa gate. Pinapasok niya ako. Tuwang-tuwa kaming makita ang isa’t isa.

Masiglang sininagan ng araw ang aming mga mukha; ang Anak ay nagniningning sa aming mga puso.  Doon nakaupo kami, sa patio, kaming dalawa lang, nag-uusap at nagtatawanan nang mahigit isang oras.  Magkasama pa nga kaming nagdasal. Napakagandang pagdalaw o sabihin ko kayang, Banal na tipan?  Isipin na lang, kung hindi ko pinakinggan ang payapa at mahinang tinig na iyon na nadinig ko sa bahay, na nag-uudyok sa akin na lumabas sa sinag ng araw, maaaring mapalampas ko ang isang kamangha-manghang pagdalaw sa aking kaibigan, si Pat!

Salamat, Hesus, sa pagmamahal mo sa akin tulad ng ginagawa mo!