Makatawag ng Pansin

Lahat tayo ay umiyak ng hindi mabilang na luha sa buong buhay natin. Ngunit alam mo ba na tinipon ng Diyos ang bawat isa sa kanila?

Bakit tayo umiiyak? Umiiyak tayo dahil malungkot o sawa na tayo. Umiiyak tayo dahil nasasaktan tayo at nag-iisa. Umiiyak tayo dahil tayo ay pinagtaksilan o nadismaya. Umiiyak tayo dahil may panghihinayang tayo, nagtataka tayo kung bakit, paano, saan, ano. Umiiyak tayo kasi… eh, minsan hindi natin alam kung bakit tayo umiiyak! Kung sakaling nag-alaga ka ng isang sanggol, alam mo ang lundo ng pagsisikap na malaman kung bakit umiiyak ang bata, lalo na pagkatapos mo silang pinakain, pinalitan, ilagay sa isang idlip! Minsan gusto lang nilang mahawakan. Sa katulad na paraan, kung minsan ay gusto rin nating mahawakan sa yakap ng Diyos, ngunit mulat sa ating pagkamakasalanan na tila lumalayo sa atin sa kanya.

Mula sa Mata hanggang sa Puso ng Diyos

Sinasabi sa atin ng Banal na Kasulatan maging si Hesus ay sumigaw: “At si Hesus ay umiyak” (Juan 11:35)—ang pinakamaikling talata sa Ebanghelyo—ay nagbukas ng bintana sa puso ni Hesus. Sa Lucas 19:41-44 nalaman natin na si Hesus ay ‘nagbuhos ng luha sa’ Jerusalem dahil ang mga naninirahan dito ay hindi “alam ang panahon ng (kanilang) pagdalaw.” Sa Aklat ng Apocalipsis si Huan ay ‘nanginig nang may kapaitan’ dahil walang sinumang karapat-dapat na buksan ang balumbon at basahin ito (Apoc 5:4). Ang kamalayan sa kalagayan ng tao ay maaaring limitahan ang ating kakayahang maunawaan ang kabuuan ng buhay na patuloy na iniaalok ng Diyos sa bawat isa sa atin. Ipinaaalaala sa atin ng Apocalipsis 21:4 na ‘papahirin ng Diyos ang bawat luha,’ ngunit sinasabi ng Awit 80:5 na ‘pinakain sila ng Panginoon ng tinapay ng mga luha at pinainom sila ng mga luha nang sagana.’ Kaya, alin nga ito. ? Gusto ba ng Diyos na patuyuin ang mga luha at aliwin tayo, o gusto Niya tayong paiyakin?

Si Hesus ay umiyak dahil may kapangyarihan sa pagluha. May pagkakaisa sa luha. Dahil mahal na mahal niya ang bawat tao kaya’t hindi Niya kayang tiisin ang pagkabulag na humahadlang sa atin na tanggapin ang mga pagkakataong ibinibigay sa atin ng Diyos na maging malapit sa Kanya, mahalin Niya, at maranasan ang kanyang dakilang awa. Nahabag si Hesus nang makita niya sina Marta at Maria na nagdurusa sa pagkawala ng kanilang kapatid na si Lazarus. Ngunit ang kanyang mga luha ay maaaring tugon din sa malalim na sugat ng kasalanan na nagdudulot ng kamatayan. Tinupok ng kamatayan ang nilikha ng Diyos mula pa noong panahon nina Adan at Eva. Oo, si Hesus ay umiyak…para kay Lazarus at para sa kanyang mga kapatid na babae. Ngunit sa panahon ng masakit na karanasang ito, ginawa ni Jesus ang isa sa kanyang pinakadakilang mga himala: “Halika!” sabi niya, at lumabas sa libingan ang kanyang mabuting kaibigan na si Lazarus. Ang pag-ibig ay laging may huling salita.

Ang isa pang magandang Banal na Kasulatan na nagsasalita tungkol sa pagluha at nag-aalok ng isang imaheng aking pinahahalagahan ay matatagpuan sa Awit 56:9: “Ang aking mga pagalagala ay iyong napansin; hindi ba nakaimbak ang aking mga luha sa Iyong prasko.” Nakakapagpakumbaba at nakakaaliw isipin na tinitipon ng Panginoon ang ating mga luha. Sila ay mahalaga sa Ama; maaari silang maging handog sa ating maawaing Diyos.

Mga Panalangin na Walang Salita

Ang mga luha ay makapagpapagaling sa puso at makapaglilinis ng kaluluwa at makapaglalapit sa atin sa Diyos. Sa kanyang dakilang obra maestra, The Dialogue, inilaan ni St. Catherine ng Siena ang isang buong kabanata sa espirituwal na kahalagahan ng pagluha. Para sa kanya, ang mga luha ay nagpapahayag ng “isang katangi-tanging, malalim na pagkasensitibo, isang kakayahang kumilos at para sa lambing.” Sa kanyang aklat, Discerning Hearts, sinabi ni Dr. Anthony Lilles na si St Catherine ay “Inihaharap ang mga banal na pagmamahal bilang ang tanging tamang tugon sa dakilang pag-ibig na ipinahayag kay Kristong napako sa krus. Inilalayo tayo ng mga luhang ito mula sa kasalanan at sa mismong puso ng Diyos.” Alalahanin ang babae na pinahiran ng mahalagang nardo ang mga paa ni  Hesus, hinugasan ito ng kanyang mga luha at pinatuyo ng kanyang buhok. Ang kanyang sakit ay totoo, ngunit gayon din ang kanyang karanasan sa pagmamahal na walang hanggan.

Ang ating mga luha ay nagpapaalala sa atin na kailangan natin ang Diyos at ang iba na sumama sa atin sa paglalakbay sa paglalakbay. Ang mga sitwasyon sa buhay ay maaaring maging sanhi ng pag-iyak natin, ngunit kung minsan ang mga luhang iyon ay maaaring magdilig sa mga binhi ng ating kaligayahan sa hinaharap. Ipinaalala sa atin ni Charles Dickens na ‘hindi natin dapat ikahiya ang ating mga luha sapagkat ito ay ulan sa nakabubulag na alabok ng lupa, na tumatakip sa ating matigas na puso.’ Kung minsan, ang mga luha ang tanging tulay para maabot natin ang Diyos, upang maipasa mula sa kamatayan tungo sa buhay, mula sa pagpapako sa krus hanggang sa Muling Pagkabuhay. Nang makatagpo ni Hesus si Maria Magdalena sa araw ng Pagkabuhay na Muli, tinanong Niya, “Babae, bakit ka umiiyak?” Ngunit hindi nagtagal ay binago Niya ang kanyang mga luha sa isang pagsabog ng kagalakan ng Paskuwa habang ipinag-uutos niya sa kanya na maging unang mensahero ng Pagkabuhay na Muli.

Sa pagpapatuloy ng ating paglalakbay sa pilgrim, kung minsan ay nagpupumilit na maunawaan ang kahangalan ng Krus, nawa’y iyakan natin ang mga bagay na nagpaiyak kay Hesus–digmaan, mga sakit, kahirapan, kawalan ng katarungan, terorismo, karahasan, poot, anumang bagay na nagpapaliit sa atin. mga kapatid. Umiiyak kami kasama nila; iniiyakan namin sila. At kapag dumaloy ang mga luha sa atin sa mga hindi inaasahang sandali, nawa’y magpahinga tayo sa kapayapaan ng pagkaalam na hinuhuli ng ating Diyos ang bawat isa nang may kahinahunan at pangangalaga. Alam Niya ang bawat luha at alam Niya kung ano ang sanhi nito. Kinokolekta niya ang mga ito at inihalo ang mga ito sa banal na luha ng kanyang Anak. Isang araw, kaisa ni Kristo, ang ating mga luha ay magiging luha ng kagalakan!

Kung minsan ang maliliit na bagay sa buhay ay nakapagtuturo sa atin ng mahahalagang aral…

Isang kaibigan kamakailan ang nagbahagi ng isang interesadong kuwento. Siya at ang kanyang asawa ay nagmamaneho sa hindi komportableng mainit na hapon at nagpasya na buksan ang air conditioning na hindi nagamit sa buong taglamig. Agad na napuno ng mabahong amoy ang sasakyan. Napakasama nito, at ang aking kaibigan ay nagsimulang parang masusuka. Siya ay biglang napabulalas, “Bilisan mo, patayin mo! Parang may namatay dito!” Pinatay niya ang nag  elektrikal na bibigay ng hangin at binuksan ang mga bintana para maalis ang nakakakilabot na amoy.

Pag-uwi nila, nag-imbestiga ang asawa niya. Nagsimula siya sa panala ng hangin, at totoo nga, may nakita siyang patay na daga na nakapaloob sa loob. Dahil namatay ang daga sa panahon ng malamig na taglamig, walang mabahong amoy hanggang sa pagtunaw ng Tagsibol. Inalis ng asawa ng kaibigan ko ang daga at ang pugad nito at pinaandar ang elektrikal na nagbibigay ng hangin hanggang sa mawala ang mabahong amoy.

Mga Paraang Pagsasalita ng Diyos

Ang ganitong kwento ay nagpapaisip sa akin ng mga talinghaga. Sa mga ebanghelyo, si Hesus ay madalas na gumamit ng mga halimbawa mula sa pang-araw-araw na buhay upang ituro sa mga tao kung paano mamuhay at upang ihayag ang mga katotohanan tungkol sa kanyang sarili at sa Ama. Sinasabi ng Job 33:14, “Ang Diyos ay nagsasalita, minsan sa isang paraan, minsan sa iba, ngunit hindi ito pinapansin ng mga tao.” Sinisikap kong maging isang taong nagbibigay-pansin sa Panginoon, kaya nakaugalian kong magtanong, “Panginoon, sinusubukan mo bang ituro sa akin ang isang bagay sa pamamagitan nito? Ano ang mensahe dito?”

Habang iniisip ko ang nakatagong daga sa sasakyan ng aking mga kaibigan at ang baho na dulot nito, naisip ko kung paano nananatiling nakatago ang ilang bagay sa ating buhay at pagkatapos ay biglang papaibabaw at magdudulot ng hindi inaasahang gulo. Ang hindi pagpapatawad o sama ng loob ay magandang halimbawa. Ang mga damdaming iyon, tulad ng nabubulok na daga, ito ay tahimik at madalas na hindi natin napapansin. Pagkatapos isang araw ang isang emosyonal na pindutan ay nabaligtad, at ang baho ay bumubuhos. Ang pagtatanim ng sama ng loob o hindi pagpapatawad o iba pang negatibong emosyon ay maaaring magkaroon ng malubhang kahihinatnan. Lumulubha sila at nagdudulot ng kalituhan sa ating isipan, puso, at sa ating mga relasyon. Maliban kung haharapin natin ang pinagmulan, sila ay magdudulot ng malaking pinsala.

Anong nasa loob?

Kaya, paano natin malalaman kung may mga nakatago tayong, mabahong “mga daga” sa ating mga puso? Ang isang mahusay na paraan ay ang kay St. Ignatius ng Loyola na nagpapayo na bigyang-pansin natin ang panloob na mga galaw sa ating mga kaluluwa, isang pamamaraan na tinatawag niyang “pag-unawa sa mga espiritu.” Tanungin mo ang iyong sarili, “Ano ang nakakagulo o nakakagambala sa akin? Ano ang pumupuno sa akin ng kagalakan, kapayapaan, at kasiyahan?” Upang makilala ang “mga espiritu” sa ating buhay, dapat muna nating kilalanin na may mga espiritu sa ating buhay – mabuti at masama. Pareho tayong may Tagapagtanggol at kaaway. Ang ating Tagapagtanggol, ang Banal na Espiritu, ay nagbibigay-inspirasyon at gumagabay sa atin tungo sa kabuuan at kapayapaan. Ang kaaway ng ating kaluluwa, si Satanas, ang nag-aakusa, ay isang sinungaling at magnanakaw na gustong “magnakaw, pumatay at pumuksa” (Juan 10:10).

Inirerekomenda ni St. Ignatius na gumugol tayo ng oras bawat araw sa tahimik na pagmumuni-muni upang makilala kung ano ang pumupukaw sa loob natin. Anyayahan ang Panginoon na tulungan kang magmuni-muni at magrepaso. “Ako ba ay nababalisa, kalmado, masaya, hindi komportable? Ano ang sanhi ng mga pagkilos na ito? Kailangan ko bang kumilos… Patawarin ang isang tao… Magsisi sa isang bagay at pumunta sa kumpisalan? Kailangan ko bang tumigil sa pagrereklamo at mas magpasalamat pa?” Ang pagbibigay-pansin, sa tulong ng Diyos, sa mga panloob na paggalaw na ito ng puso, ay magbibigay-daan sa atin na matukoy ang mga lugar ng problema na nangangailangan ng pansin, upang hindi nila tayo mabulagan sa hinaharap na panahon.

Kumilos lang ang mga kaibigan ko pagkatapos nilang napagtanto na may nagdudulot ng baho. At sa pamamagitan ng mabilis na pagharap sa problema, na-enjoy nila ang malinis at malamig na hangin sa kanilang sasakyan sa buong tag-araw. Kung maglalaan tayo ng oras araw-araw para manahimik kasama ng Panginoon at hihilingin sa kanya na ihayag kung ano ang maaaring “nasira” sa ating espiritu, ipapakita niya sa atin at tuturuan tayo kung paano ito haharapin. Sa gayon ang sariwang hangin ng Banal na Espiritu ay maaaring dumaloy sa atin at magdulot ng kagalakan at kalayaan sa ating buhay at mga relasyon

Sa Misa isang araw, pagkatapos ipamahagi ang Banal na Komunyon, nakita ni St. Philip Neri ang isang lalaki na umalis sa simbahan ilang sandali lamang matapos niyang tanggapin ang Eukaristiya. Ang lalaki ay tila kulang sa kamalayan sa Tunay na Presensiya ni Hesus sa konsagradong host na kakatanggap pa lamang niya. Nadama ng mabuting pari na kailangan niyang gumawa ng isang bagay upang tulungan ang lalaki na maunawaan kung gaano kawalang-galang ang kanyang ginawa, kaya mabilis niyang hiniling ang dalawang batang lalaki sa altar na kunin ang kanilang mga kandilang sinindihan at sundan ang lalaki sa mga lansangan ng Roma. Hindi nagtagal, napagtanto ng lalaki na sinusundan siya ng mga altar boy. Naguguluhan, bumalik siya sa simbahan para tanungin si Fr. Neri tungkol dito.

Sinabi ni San Felipe sa lalaki, “Dapat tayong magbigay ng wastong paggalang sa ating Panginoon, na iyong dinadala kasama mo. Dahil napabayaan mo ang pagsamba sa Kanya, nagpadala ako ng dalawang sakristan para pumalit sa iyo.” Ang lalaki ay labis na naantig sa mga salitang ito at nagpasiyang higit na malaman ang presensya ni Hesus sa kanyang puso pagkatapos ng bawat banal na komunyon.

Ang ating Panginoong Hesus ay tunay at lubos na naroroon sa Eukaristiya at ang mga minuto pagkatapos ng komunyon ay ‘gintong mga sandali’ kung kailan tayo ay maaaring magkaroon ng taos-pusong pakikipag-usap sa Kanya. Siya ay naroroon sa ating mga kaluluwa upang makinig sa ating bawat petisyon, dalhin ang bawat pasanin, at ipagkaloob ang bawat biyayang kailangan natin. Alalahanin natin ang kanyang mapagmahal na presensya at gumugol ng kahit ilang minuto sa pasasalamat at pagsamba pagkatapos ng bawat banal na komunyon.

T – Bakit ginagawa ng mga Katoliko ang Tanda ng krus? Ano ang simbolismo sa likod nito?

S – Bilang mga Katoliko, dinarasal natin ang Tanda ng Krus nang maraming beses bawat araw. Bakit natin ito dinarasal, at tungkol saan ito?

Una, isaalang-alang kung paano natin ginagawa ang Tanda ng Krus. Sa Kanluraning Simbahan, gumagamit tayo ng bukas na kamay – na ginagamit sa pagpapala (kaya’t sinasabi natin na “pinagpapala natin ang ating sarili”). Sa Silangan, pinagsasama-sama nila ang tatlong daliri, bilang tanda ng Trinidad (Ama, Anak, at Banal na Espiritu), habang ang iba pang dalawang daliri ay nagkakaisa bilang tanda ng Pagka-Diyos at sangkatauhan ni Kristo.

Ang mga salita na ating sinasabi ay nagpapahayag ng misteryo ng Trinidad. Pansinin na sinasabi natin, “Sa Ngalan ng Ama…” at hindi “Sa mga Ngalan ng Ama” – ang Diyos ay iisa, kaya’t sinasabi natin na mayroon lamang Siyang isang Pangalan – at pagkatapos ay pinangalanan natin ang Tatlong Persona ng Trinidad. Sa tuwing magsisimula tayo ng isang panalangin, kinikilala natin na ang pinakaubod ng ating pananampalataya ay ang paniniwala natin sa iisang Diyos kung saan Tatlo- sa-isang- Persona: parehong magkaisa at pagkatatlo .

Habang sinasabi natin ang pagtatapat ng pananampalataya sa Trinidad, tinatakan natin ang tanda ng Krus sa ating sarili. Minamarkahan mo, sa publiko, kung sino ka at kung kanino ka! Ang Krus ang ating pantubos, ang ating “mahalagang etiketa” kung mamarapatin mo, kaya ipinapaalala natin sa ating sarili na tayo ay binili ng Krus. Kaya kapag si Satanas ay dumarating upang tuksuhin tayo, ginagawa natin ang tanda ng Krus upang ipakita sa kanya na tayo ay namarkahan na!

Mayroong isang kamangha-manghang kuwento sa aklat ni Ezekiel, kung saan ang isang anghel ay lumapit kay Ezekiel at sinabi sa kanya na parurusahan ng Diyos ang buong Israel dahil sa walang katapatan nito – ngunit mayroon pa ring ilang mabubuting tao na natitira sa Jerusalem, kaya lumibot ang anghel at naglalagay ng marka sa noo ng mga tapat pa rin sa Diyos. Ang markang ginawa niya ay ang “Tau” – ang huling titik ng alpabetong Hebreo, at ito ay iginuhit na parang krus! Naawa ang Diyos sa mga may marka ng Tau, at hinahampas ang mga wala nito.

Sa parehong pamamaraan, tayong mga kasama na nilagdaan ng Krus ay mapangangalagaan mula sa katarungan ng Diyos, at sa halip ay tatanggap ng Kanyang awa. Sa sinaunang Ehipto, inutusan ng Diyos ang mga Israelita na ilagay ang dugo ng tupa sa kanilang mga pintuan sa Paskuwa upang sila ay maligtas mula sa anghel ng kamatayan. Ngayon, sa pamamagitan ng paglagda ng Krus sa ating mga katawan, nananawagan tayo na mapasa-atin ang Dugo ng Kordero, upang tayo ay maligtas mula sa kapangyarihan ng kamatayan!

Ngunit saan natin ilalagay ang Tanda ng Krus na iyon? Inilalagay natin ito sa ating noo, sa ating puso, at sa ating mga balikat. Bakit? Dahil tayo ay inilagay dito sa lupa upang makilala, mahalin, at paglingkuran ang Diyos, kaya hinihiling natin kay Kristo na maging hari ng ating isipan, ng ating mga puso (ating mga hangarin at pag-ibig), at ng ating mga kilos. Ang bawat aspeto ng ating buhay ay inilalagay sa ilalim ng Tanda ng krus, upang makilala natin, mahalin, at paglingkuran Siya.

Ang Tanda ng Krus ay isang hindi kapani-paniwalang makapangyarihang panalangin. Kadalasan ito ay ginagamit bilang panimula sa isang panalangin, ngunit ito ay may napakalawak na kapangyarihan sa sarili nitong karapatan. Sa panahon ng mga pag-uusig sa unang Simbahan, sinubukan ng ilang pagano na patayin si San Juan Apostol dahil ang kanyang pangangaral ay naglalayo sa maraming tao mula sa mga paganong Diyos upang yakapin ang Kristiyanismo. Inimbitahan ng mga pagano si Juan para sa isang hapunan, at nilason ang kanyang kopa. Ngunit bago niya sinimulan ang pagkain, nagdasal si Juan ng grasya at ginawa ang Tanda ng Krus sa ibabaw ng kanyang kopa. Agad na gumapang ang isang ahas mula sa tasa, at si John ay nakatakas nang hindi nasasaktan.

Pakinggan ang mga salita ni St. John Vianney: “Ang Tanda ng Krus ay ang pinakakakila-kilabot na sandata laban sa diyablo. Kaya, nais ng Simbahan na hindi lamang ito ay patuloy na nasa harap ng ating mga isipan, kungdi upang alalahanin natin kung ano ang halaga ng ating mga kaluluwa at kung ano ang halaga nito kay Hesu-Kristo, ngunit dapat din nating gawin ito sa bawat sulok ng ating mga sarili: kapag tayo ay pumunta sa kama, kapag nagising tayo sa gabi, kapag tayo ay bumangon, kapag tayo ay nagsimula ng anumang pagkilos, at, higit sa lahat, kapag tayo ay tinutukso.”

Ang Tanda ng Krus ay isa sa pinakamakapangyarihang mga panalangin na mayroon tayo – hinihimok nito ang Trinidad, tinatatakan tayo ng Dugo ng Krus, itinataboy ang Masama, at pinapaalalahanan tayo kung sino tayo. Gawin nating maingat ang Tanda na iyon nang may debosyon, at gawin natin itong madalas sa buong araw. Ito ang panlabas na tanda ng kung sino tayo, at kung kanino tayo.

Alam natin na ang bawat isa sa atin ay may anghel na taga-bantay.  Ngunit gaano kadalas tayo humingi ng tulong sa kanya?

Ang unang pagkakataon na napaghulo ko na ang aking anghel na taga-bantay ay ang aking pinakamahusay na pag-asa ay noong ako ay itinakdang magturo ng tatlong pagsasanay sa isang Kristiyanong pagpupulong sa pagsusulat mga ilang oras ang layo pag naka kotse.  Nagising ako sa isang kakila-kilabot na tindi ng sakit ng ulo at umiyak habang iniisip ko kung paano ko aayusin ang pagmamaneho.  Hindi ko nais na maging hindi propesyonal at magkansela sa huling minuto.  Umiyak ako dahil naghalo ang kahihiyan sa pagkakaroon ng malalang sakit—nagdudusa ako sa matinding sakit ng ulo na maaaring ikapanghina ko sa halos kalahatin ng mga araw sa isang buwan—at ayaw kong aminin kung gaano ako kahina.  Kaya, nanalangin ako sa aking anghel na ihatid niya ako nang ligtas doon at pabalik.

Hindi ko pa alam kung paano ko nagawa ang mahabang paglalakbay.  Inilagay ko ang aking CD ng rosaryo at pagtapos ay nakinig ako sa Ebanghelyo ni Huan, iniisip kung gaano kaya kaganda ang mapasapuso ko si Hesus kung ako kaya ay mamatay.  Hindi sa gusto kong mamatay.  Malikiit pa ang mga anak ko.  Mangungulila sa akin ang asawa ko.  At lalo ko pang minahal ang aking buhay-pagsusulat simula nang magbalik-loob kami sa Katolisismo.  Nais kong ang lahat ay magkaroon ng kung ano ang mayroon ako—si Jesus!

At dumagubdong! Ang pagbubunyag ay tumama sa akin – ang aking anghel na taga-bantay ay hindi nandito para lamang kalingain ako laban sa pinsala sa katawan kundi upang matiyak na mapupunta ako sa langit. Langit! Yaon ang layunin.

Mahal na mahal tayo ng Diyos na kaya nagtalaga Siya ng isang anghel mula sa sandali nang tayo ay ipinaglihi upang tayo bantayan at pangalagaan sa lahat ng panganib at gabayan tayo sa ating walang hanggang tahanan.  Ang kamalayang ito, na naitanim sa akin mula nang ako ay maliit pang bata, hanggang ngayon ay nakakamangha pa din sa akin.  Noong ako ay bata, nagkaroon ako ng ganap na pagtitiwala sa pagkalinga ng Diyos.  Ngunit ang hirap ng pagdurusa, na lagi nang nasa aking buhay, ay mahirap maitugma sa paniniwala sa isang makapangyarihang Diyos.   Kaya, sa edad na labindalawa nawala ang aking sampalataya at tinigil ang mga pagtawag ko sa aking anghel na tagabntay.   Ngunit, lingid sa aking kaalaman, patuloy akong ginagabayan ng aking anghel.

Lubos akong nagpapasalamat sa aking anghel sa pagkalinga sa akin laban sa kamatayan noong ako ay nasa twenties dahil kung ako ay namatay nuon, habang balot sa kasalanan ang aking pang-unawa, malamang na tinanggihan ko ang awa ng Diyos at mapunta sa impiyerno.  Nang dahil sa biyaya ng Diyos at sa tiyaga at mahabang pagdurusa ng aking anghel na tagabantay, nagawa kong madinig ang kanyang mga pahiwatig at nakabalik sa Diyos, at kapag ang aking mga balak ay naudlot, na ipanalangin hindi ang aking kalooban kundi ang sa Iyo.

Nagbabalik din ako duon sa lubos na pagtitiwala at pagsuko ng Isang musmos na bata.  Kung ako ay nababalisa tungkol sa anumang bagay, hinihiling ko sa aking anghel na pamahalaanan niya ang kalagayang iyon.  Tinatawagan ko ang mga anghel na tagabantay ng aking mga anak kapag ako ay nasa bingit ng kawalan ng tiyaga.  Nananawagan din ako sa mga anghel ng mga tao na gusto kong maging tapat na saksi.   Napakalaking kaaliwan na humingi ng tulong mula sa langit.

Dinadala ng mga anghel na tagabantay ang ating mga panalangin at mga handog sa trono ng Diyos; kasama natin sila sa Banal na Pag-aalay ng Misa at kung hindi tayo makadalo, tulad ng nangyari sa madami sa panahon ng pandemya, maaari nating hilingin sa ating anghel na magtungo para sa atin upang purihin at sambahin ang ating pinagpalang Panginoon.

Ang makalangit na mga nilalang na ito ay isang handog sa atin.  Lagi nating tandaan na binabantayan nila tayo at nais nilang madating natin ang langit!  Linangin ang isang relasyon sa iyong anghel.  Ang mga ito ay handog ng Diyos sa bawat isa sa atin.

Mahal na anghel! Laging nasa tabi ko.  Napaka-mapagmahal mong tiyak

para lisanin ang iyong tahanan sa langit upang bantayan ang isang nagkasalang hamak na tulad ko.

~ Fr. Frederick William Faber (AD 1814-1863)

Naghahangad na madama ang pagmamahal ng Diyos sa kaibuturan ng iyong puso? Ang kinakailangan mong gawin ay ang magtanong

Nadinig ko ang pagdating ng trak ng aking anak sa daanan ng sasakyan. Dagli kong pinigil ang aking mga luha, pinunasan ng manggas ang aking mukha at lumabas sa garahe upang salubungin siya.

“Hello, Ma,” sabi niya sabay ngiti.

“Hi, honey.

“Ano ang nagdala sa iyo dito ngayong umaga?” tanong ko.

“Sabi ni Dad nakatanggap ako ng pakete. Kukunin ko ito bago ako tumuloy sa opisina,” aniya.

“Ah, okay,” sagot ko.

Kinuha niya ang pakete at sinundan ko siya palabas sa kanyang trak.

Niyapos niya ako.

“Ayos ka ba, Ma,” tanong niya.

“Okay ako,” kibit balikat kong sagot.

Pinihit ko ang aking mukha upang ikubli ang aking luha.

“Dumadanas lang siya ng isang mahirap na pagsubok. Iige din sya,” malumanay niyang wika patungkol sa kapatid niyang babae.

“Oo, alam ko. Ngunit mahirap. Talaga lang napakalungkot. Ang kanyang kalungkutan ay sadyang napaka bigat para sa akin. Hindi ko alam kung bakit ngunit mula pagkabata ay napapaikutan na ako ng mga taong nakikibaka sa kalungkutan. Ito lang ba ang kapalaran ko sa buhay?”

Patanong siyang nagtaas ng kanyang kilay.

“O baka,” patuloy ko, “may isang bagay dito na kailangan kong makita.”

“Maaari. Nandito ako, Ma, kung kailangan mo ako,” sabi niya.

Malagim Na Alaala

“Ang pagkalungkot ay maaaring maging bahagi ng isang kalagayan ng pamilya,” sabi ng aking manggagamot. “Ikaw at ang iyong anak na babae ay napakamalapit sa isa’t-isa, ngunit kung minsan ang pakikipag-ugnay ay maaaring maging bitag. Ang ibig kong sabihin ay kailangang magkaroon ng hangganan, isang malusog na pagbubukod para sa pag-unlad at pagiging malaya.”

“Pakiramdam ko, nagsikap akong mabuti para makagawa ng mga pagbabago ngunit sa totoo lang, hindi ko matanggap ang kanyang, kalungkutan,” tugon ko. “At ang maliliit na bagay ay parang napakalaki. Tulad ng gabi ng Pasko ng Pagkabuhay. Matapos ang hapunan, tinanong ng anak kong babae kung maaari siyang dumalaw sa kanyang kasintahan. Habang minasdan ko siyang palabas ng  daanan ng sasakyan lumaganap bumalot sa akin ang pangamba at taranta. Alam kong ang kanyang paglisan ay hindi tungkol sa akin, ngunit nakadama ako ng labis na kahihiyan,” sabi ko.

“Matatandaan mo ba nang una mong naramdaman ang ganoong uri ng paagkataranta at pangamba,” tanong ng manggagamot?

Sinimulan kong ibahagi ang malalim na alaala na agad na lumantad.

“Lahat kami nuon ay nasa silid-tulugan ng aking magulang,” sabi ko. “Si Itay ay galit. Si Inay ay hapong-hapo. Tangan niya ang bunso kong kapatid at sinisikap niyang huminahon ang ama ko, pero galit na galit siya. Naghahanda na kaming ipagbili ang aming bahay para makalipat sa panibago. Si Itay ay nanggagalaiti dahil ang bahay ay ‘wala sa ayos’ ayon sa pagkakasabi niya.”

“Ilang taon ka nuon?”

“Mga pito,” sabi ko.

“Bumalik tayo sa silid na iyon sa iyong alaala at gumawa ng ilang bagay,” sabi niya.

Habang tinatalakay namin ang alaala, natuklasan kong nakatuon ako sa damdamin ng aking mga magulang at mga kapatid ngunit hindi sa aking sarili. Nang sa wakas ay naka-ugnay ko na ang aking nararamdaman, bumukas ang mga pintuan. Mahirap pigilin ang pag-iyak; may labis na kalungkutan.

Pinaniwalaan ko na ang kaligayahan ng bawat isa ay pananagutan ko. Nang tanungin ng aking manggagamot kung ano ang makakatulong sa akin na makadamang ligtas at pinangangalagaan sa karanasang iyon, natanto ko kung ano ang kailangan ko ngunit hindi ko natanggap. Inako ko ang pananagutan para sa sugatang pitong taong gulang na nakapaloob sa aking pagkatao. Kahit hindi pa niya natanggap ang kinailangan niya noon, tinutugunan ng adulto kong sarili ang mga pangangailangang iyon at iwaksi ang kasinungalingan na siya ang may pananagutan sa pagpapasaya ng iba.

Nang kami ay matapos, sinabi ng aking manggagamot, “Alam kong mahirap iyon. Ngunit tinitiyak kong ito ay magbubunga. Nakita ko ang madaming magulang na lumunas sa mga paghihirap ng kanilang mga anak.”

Mapanghilom Na Pagtatagpo

Di-nagtagal matapos ang aking sesyon, di inaasahan na tumawag, ang kaibigan kong si Anne.

“Gusto mo akong makita sa healing Mass ngayon,” tanong niya.

“Oo naman,” sabi ko.

Matapos ang Misa, isang linya ng mga taong naghahangad ng mga dasal sa paghilom ang nabuo. Naghintay ako at dagli, ginabayan ako ng dalawang babaeng tagapamahala sa pang-espirituwal.

“Ano ang nais mong hilingin Kay Jesus?”

Na hilumin ang mga sugat ng aking pagkabata,” sabi ko.

Sinimulan nila akong ipagdasal nang tahimik.

Nang matapos, isa sa mga babae ay nagdasal nang malakas,

“Hesus, pagalingin Mo siya sa mga sugat ng kanyang kabataan. Isa lamang siyang maliit na batang babaeng nakatayo sa gitna ng lahat ng galit, pagkalito, at kaguluhang Iyon, kuyum ang damdaming siya’y nag-iisa at wala nang pag-asa pa sa ginhawa. Hesus, alam namin na hindi siya mag-isa. Alam namin na kasama Mo siya. At alam namin na palagi Mo siyang kasama, buong buhay niya. Salamat, Hesus sa kanyang paglunas at sa pagpapalunas ng kanyang mag-anak.”

Sa mata ng aking isip ay nakita ko si

Hesus na nakatayo katabi ko. Tinitigan niya ako ng malalim, nang may pagmamahal at pagkahabag. Naunawaan ko na ang kalungkutan at kirot ng aking mga magulang at mga kapatid ay hindi ko pasanin kailanman, at si Hesus ay lagi kong kasama nakikibahagi sa bigat ng aking kalungkutan at sákit. Isinaayos Niya ang tamang sandali kung kailan ang mga nakakublng bahagi sa aking puso ay mapupuno ng Kanyang mapanglunas na pagmamahal at awa.

Tahimik akong tumangis.

Lumayo akong may pagkamangha. Ang panalangin ng ale ay ganap na nagsalarawan ng aking nadanasan napakatagal na ang lumipas. Ang matalik na pakikipagtagpo kay Hesus ay hindi kapani-paniwalang mapanghilom.

Tinugon Na Panalangin

Kaagad kong napagtanto na ang aking pagnanais na pasiglahin ang ibang tao at matugunan ang kanilang mga pangangailangan ay, sa isang banda, isang walang kamalayang pagnanais na matugunan ang sarili kong mga pangangailangan at maghilom. Habang pasan ko ang bigat ng kalungkutan ng ibang tao, hindi ko namalayan ang karagatan ng kirot na hindi ko kailanman naipahayag.

Kamakailan, sinabi sa akin ng anak kong babae na nakonsensya siya sa kanyang kalungkutan, at pakiramdam niya’y isa siyang pabigat siya sa akin. Kinilabutan ako. Paanong siya ay makadama ng ganuon? Pero naintindihan ko naman. Hindi siya, kundi ang kanyang kalungkutan ang naging pabigat. Nakadama ako ng pagkagipit na paigihin siya upang gumaan ang aking pakiramdam. At dahil doon siya ay nakonsensya.

Ang paghilom ko ay nagdulot sa akin ng kaginhawahan. Sa pagkakaalam na si Hesus ay kasama ng anak kong babae, inaayos ang kanyang paggaling, ay nagpapalaya sa akin na mahalin siya bilang siya.

Sa biyaya ng Diyos, ipagpapatuloy kong gampanan ang pananagutan sa magandang buhay na ibinigay sa akin ng Diyos. Hahayaan ko Siyang magpatuloy na ako ay hilumin upang maging isang bukal na sisidlan para pagdaluyan ng pag-ibig ng Diyos.

Minsan kong tinanong isang matalinong tagapayo,

“Alam kong si Hesus ay palagi kong kasama at na maaari akong magtiwala sa Kanyang kabutihan na alagaan ako, ngunit madadama ko ba iyon sa aking puso?”

“Oo, madadama mo,” tugon niya. “Gagawin niya iyon.”

Amen. Siya nawa.

Nalulula sa mga pasanin sa buhay? Alamin kung paano ka makakahinga ng maluwag

Sa loob ng maraming taon ng aking pagsasama, dinadala ko ang pasanin ng pag-aasawa sa isang asawa na hindi ibinahagi ang aking pananampalataya. Bilang mga magulang, marami sa atin ang nagdadala ng mga pasanin ng ating mga anak at miyembro ng pamilya. Ngunit sasabihin ko sa iyo, magtiwala sa plano ng Diyos, magtiwala sa Kanyang perpektong oras para sa Kanyang banal na pag-aalaga. Sinasabi sa Awit 68:18-20, “Purihin ang Panginoon, ang Diyos na ating Tagapagligtas, na araw-araw na nagdadala ng ating mga pasanin.” Ano ang dapat nating gawin sa ating mga pasanin?

Una, huwag mawalan ng pag-asa. Kapag pinanghinaan tayo ng loob, hindi ito sa Panginoon. Alam natin na sinasabi sa atin ng Bibliya sa Mateo 6:34, “Kaya huwag kayong mag-alala tungkol sa bukas, sapagkat ang bukas ay magdadala ng kaniyang sariling mga alalahanin.” Sinasabi rin ng Banal na Kasulatan, “Ang bawat araw ay may sapat na problema sa sarili nitong.” Kapag tayo ay payapa, ito ay sa Diyos, ngunit kapag tayo ay nag-aalala, ito ay sa diyablo. Walang pag-aalala sa langit, tanging pag-ibig, kagalakan at kapayapaan.

Ang aking pinakamamahal na asawa, si Freddy, ay nagkaroon ng Alzheimer’s na sakit sa huling walong at kalahating taon ng kanyang buhay. Sa panahong ito ng pamumuhay kasama ang isang asawang may Alzheimer’s, nalaman kong kamangha-mangha ang biyaya ng Panginoon sa aking buhay. Binigyan niya ako ng biyaya na huwag dalhin ang bigat ng kanyang karamdaman. Ito ay maaaring sirain ako. Natagpuan ko ang aking sarili sa isang posisyon kung saan kailangan kong manalangin at patuloy na ibigay ang lahat sa Panginoon, sa bawat sandali. Kapag nakatira ka sa isang taong may Alzheimer’s buhay ay patuloy na nagbabago. Tuwing umaga pagkagising ko, pumupunta ako sa Bibliya. Ginagawa ko itong mga unang bunga ng aking araw. Alam kong dinala na ng aking Hesus ang bawat isa sa ating mga pasanin noong Siya ay namatay sa Krus para sa atin. Siya ay nagbayad ng halaga para sa bawat isa sa atin at naghihintay siya para sa bawat isa sa atin na ilapat ang maraming mga pagpapala na kanyang binili para sa atin sa pamamagitan ng kanyang kamatayan sa Krus.

Mga Pangakong Nagpapanatili sa Akin

Sa panahong iyon, marami akong natutunang aral. Natutunan ko na kung minsan ay ayaw ng Diyos na baguhin ang ating mga kalagayan, ngunit gusto niyang baguhin ang iyong puso sa pamamagitan ng mga pangyayari na iyong pinagdadaanan. Ganyan talaga ang nangyari sa akin. Mas marami akong natutunan sa mga lambak na ginawa ko sa lupang pangako at sa mga tuktok ng bundok. Kapag nahaharap ka sa mga mapanghamong sitwasyon, natututo kang lumangoy o lumundag ka sa ilalim. Natutunan mo na ang Diyos ay makakahanap ng paraan kung saan walang paraan. Patuloy kong hihilingin sa Panginoon, “bigyan mo ako ng biyayang gaya ni Pablo na maging kontento sa lahat ng pagkakataon.” Sa liham sa mga taga-Filipos, isinulat ni Pablo na natutunan niyang maging kontento anuman ang mga kalagayan. Pagkatapos ay sinabi niya ang pahayag na ito, “Magagawa ko ang lahat ng bagay sa pamamagitan ni Kristo na nagpapalakas sa akin.” Dapat nating malaman na ang lakas ng Panginoon at hindi ang ating lakas ang nagdadala sa atin. Kailangan nating magtiwala sa Panginoon at huwag umasa sa sarili nating pang-unawa. Kailangan nating ihagis ang ating mga pasanin sa Kanya at hayaan Siya na suportahan tayo.

Kapag nagsimula kaming pumunta sa pamamaraan ng pag-aalala, umiikot lang kami pababa. Doon tayo kailangang lumapit sa Panginoon at ibigay sa Kanya ang ating mga pasanin. “Lumapit kayo sa akin, kayong lahat na pagod at nabibigatan sa inyong pasanin, at kayo ay aking bibigyan ng kapahingahan. Pasanin ninyo ang aking pamatok at matuto kayo sa akin, sapagkat ako ay maamo at mapagpakumbaba sa puso, at makakatagpo kayo ng kapahingahan para sa inyong mga kaluluwa” (Mateo 11:28,29) ay isang kamangha-manghang talata sa banal na kasulatan na nagdala sa akin sa buong walo at kalahating taon. Pangako yan! Kaya, ang bawat isa sa atin sa pananampalataya, ay kailangang maging handa na ihagis ang buong bigat ng ating pag-aalala at pagkabalisa para sa ating sarili at sa ating mga mahal sa buhay sa Panginoon.

Posibleng Misyon!

Maglaan ng sandali ngayon upang ibigay sa Panginoon ang lahat ng mga taong dinadala mo sa iyong puso. Maaaring ang asawa mo, mga anak mo, o ibang tao ang naligaw ng landas o suwail. Lundag ng pananampalataya ngayon at ibigay ang lahat sa Panginoon dahil nagmamalasakit siya sa iyo. Ibigay sa Panginoon ang lahat ng mga lugar kung saan inagaw ng kaaway ng iyong kaluluwa ang iyong kapayapaan.

Tumagal ng dalawampu’t walong taon ng paghihintay bago nakilala ng aking asawa si Hesus. Ibibigay ko siya sa Panginoon sa lahat ng oras. Sasabihin ko na siya ay isang ‘testimony-in-the-making’ at hindi ako sumuko. Binago siya ng Diyos at pinagaling ang kanyang kaluluwa sa pamamagitan ng panaginip. Ibang-iba ang timing ng Diyos sa atin. Sinasabi ng Lucas 15:7, “Magkakaroon ng higit na kagalakan sa langit dahil sa isang makasalanang nagsisi kaysa sa siyamnapu’t siyam na matuwid na hindi kailangang magsisi.” Masasabi ko sa iyo, nagkaroon ng ganap na party sa langit nang magbalik-loob ang aking Freddy! Ipinakita sa akin ng Panginoon na isa siya sa mga dakilang misyon ko.

Sino ang iyong dakilang misyon? Ang iyong asawa, ang iyong asawa, anak, o anak na babae? Hilingin sa Panginoon na hipuin sila at ibibigay Niya ang mga panalanging ito.

Hindi pa huli

Ang aking Freddy ay umuwi sa kaluwalhatian noong ika-14 ng Mayo, 2017. Alam kong nasa itaas siya ngayon, at minamaliit niya ako. Sa Lucas 5:32 sinabi ni Hesus, “Hindi ako naparito upang tawagin ang mga matuwid, kundi ang mga makasalanan sa pagsisisi.” Kaya, ang awa ng Diyos ay PARA sa mga makasalanan, at tayong lahat ay naligtas sa pamamagitan ng Kanyang biyaya.

Ang sabi ng Panginoon sa Is 65:1, “Ipinahayag ko ang aking sarili sa mga hindi nagtanong para sa akin; Natagpuan ako ng mga hindi naghanap sa akin. Sa isang bansang hindi tumawag sa aking pangalan, sinabi ko, ‘Narito ako, narito ako.

Sa Talaarawan ni St Faustina mababasa natin ang tungkol sa awa ng Diyos sa mga namamatay: “Madalas akong dumalo sa mga naghihingalo at sa pamamagitan ng mga pagsusumamo ay nakakakuha ng pagtitiwala sa awa ng Diyos para sa kanila, at nagsusumamo sa Diyos para sa kasaganaan ng banal na biyaya, na laging nagtatagumpay. Ang awa ng Diyos kung minsan ay naaantig ang makasalanan sa huling sandali sa isang kahanga-hanga at mahiwagang paraan. Sa panlabas, parang nawala ang lahat, ngunit hindi ganoon. Ang kaluluwa, na naliliwanagan ng isang sinag ng makapangyarihang huling biyaya ng Diyos, ay bumaling sa Diyos sa huling sandali na may gayong kapangyarihan ng pag-ibig na, sa isang iglap, natatanggap nito mula sa Diyos ang kapatawaran ng kasalanan at kaparusahan, habang sa panlabas ay hindi ito nagpapakita ng alinman sa pagsisisi o pagsisisi, dahil ang mga kaluluwa [sa yugtong iyon] ay hindi na tumutugon sa mga panlabas na bagay. Oh, hindi kayang unawain ang awa ng Diyos!” (Talata 1698)

Manalangin tayo: Panginoon dumarating kami sa silid ng trono ng biyaya kung saan makakatagpo kami ng biyaya sa oras ng pangangailangan. Inihahatid namin sa iyong harapan ang mga pinapahalagahan sa aming mga puso. Ipagkaloob sa kanila ang biyaya ng pagsisisi at pagbabagong loob. Amen.

Bawat isa sa atin ay may mga kahinaan na kinakaharap natin. Ngunit ang Banal na Espiritu ang ating Katulong!

Maging magalak sa pag-asa, matiyaga sa kapighatian, tapat sa panalangin. (Roma 12:12)

Ang pagtitiyaga ay hindi ang aking malakas na katangian bago ako nabago sa aking pananampalataya.

Nahihiya ako kapag naaalala ko ang mga sandaling nawalan ako ng pagpipigil, tulad ng oras na sinampal ko ang isang tao sa tindahan dahil sa pagiging “rasista” sa aking ina; ang insidente sa trabaho sa Pilipinas nang sumugod ako sa opisina ng heneral na humihingi ng hustisya para sa mga empleyado; ang maraming pagkakataon na binibigyan ko sila ng masamang senyales sa pamamagitan ng aking bastos na daliri (marahil ito ang dahilan kung bakit hindi ako pinayagan ng Panginoon na magpatuloy sa pagmamaneho!); at ang maraming kalunus-lunos na maliliit na yugto ng hindi pagpayag, bastos na pag-uugali, o pagtatampo kapag hindi ko nakuha sa sarili kong pamamaraan.

Ako ay masyadong mainipin. Kapag ang taong kausap ko ay hindi dumating sa eksaktong oras na napagkasunduan naming magkita, umaalis ako kaagad, na nagbibigay-katwiran na hindi sila karapat-dapat sa aking oras. Nang senyasan ako ng Panginoon, na ang pagtitiyaga ay isa sa mga unang bunga na natamo ko mula sa Banal na Espiritu. Ipinakintal sa akin ng Panginoon na hindi ako magiging mabuting tagapaglingkod kung wala akong pusong mahabagin, matiisin at maunawain.

Matutong Maghintay

Kamakailan, dinala ako ng aking asawa sa Melbourne’s Eye and Ear Hospital para sa isang agarang pagsusuri. Ibinalik nito ang mga alaala ng mga taon kung kailan ako naglalakbay araw-araw sa CBD (Sentro ng distrito ng Negosyo), na sumama sa libu-libong manggagawa ng Lungsod na mukhang hindi nasisiyahan ngunit inaaliw ang kanilang mga sarili sa pag-iisip na mayroon silang trabaho sa buong buhay nila. Nagtrabaho pa nga ako ng maraming obertaym, iniisip na yayaman ako sa paggawa nito (pero hindi naman nangyari).

Nagtatrabaho ako sa sektor ng korporasyon, ang tanging kagalakan na natamo ko ay ang pagtakbo sa misa sa tanghalian sa St Patrick’s o St Francis’s. Kapag talagang naiinip ako, gumagala ako ng walang plano at direksiyon sa Myer Mall, walang kabuluhang namimili ng mga bagay na nagbibigay sa akin ng pansamantalang kaligayahan.

Araw-araw, tinatanong ko ang Panginoon, kung kailan Niya ako “palalayain” mula sa nakakapagod na araw-araw na pagbibiyahe at ang hindi kasiya-siyang mga trabaho. Masasabi kong nasasayang ang aking mahahalagang oras kung hindi dahil sa pang-araw-araw na Misa, sa mabubuting kaibigan na nakilala ko at sa paraan ng paggamit ko ng oras sa tren – nagdarasal, nagbabasa ng mabubuting libro at nananahi ng mga tapiserya.

Sa aking pagbabalik-tanaw, bumilang ng maraming taon bago Niya sinagot ang aking panalangin- na bigyan ako ng makabuluhang trabaho sa loob ng aking lugar, labinlimang minutong biyahe lang mula sa bahay. Nagpatuloy ako sa aking pananalangin, hindi nawalan ng pag-asa at pagtitiwala na kahahabagan Niya ako at didinggin ang aking kahilingan.

Nang sa wakas ay nagpaalam na ako sa trabaho sa Lungsod, naramdaman ko ang paggaan ng bigat sa aking mga balikat. Sa wakas ay nakalaya na ako sa pang-araw-araw na nakayayamot na gawaing iyon. Bagaman nagpapasalamat ako sa karanasan, nakaramdam ako ng ginhawa, at umaasa sa mas mapayapang takbo ng buhay. Dahil sa edad at paghina ng katawan, ang aking isip ay bumagal na, at ang aking mga mekanismo sa kakayahan ay mas naging  limitado.

Nang muli akong maglakad sa mga pamilyar na kalye doon, tila walang gaanong nagbago – naroon pa rin ang mga pulubi sa lansangan; ilang sulok ay nangangamoy pa rin ng ihi at suka; ang mga tao ay mabilisang pababa at pataas, naglalakad, tumatakbo o humahabol sa susunod na tren; nakapila ang mga tao para umorder sa mga kainan na dumami na rin; at ang mga tindahang nagtitingi ay nakikipagsiksikan pa rin upang maakit at maipakita ang kanilang mga paninda upang makabenta rin. Umalingawngaw ang tunog ng mga sirena. Malakas ang presensya ng mga pulis, at ipinagdasal ko ang aking anak na babae, iniisip ko kung paano niya kinakaya ang kanyang trabaho na nagpoprotekta ng buhay sa Lungsod.

Napakapamilyar ng lahat na parang nakita ko na noon, ngunit ang tanging kumportableng kanlungan na nakita ko ay sa St Patrick’s Cathedral, kung saan ako naging lektor sa misa sa tanghalian, at sa St Francis kung saan ako lumuhod sa harap ni Mother Mary para magsindi ng kandila, sa aking unang pagdating sa Australia. Ang aking taimtim na panalangin para sa isang mabuting asawa ay nasagot sa loob ng tatlong linggo. Alam ng Diyos kung kailan kailangang-kailangan ang mga bagay.

Higit na Kailangang Kabutihan

Ibinahagi ng websayt ng Naniniwala Ako ang kahanga-hangang pagtuturong ito. Ang tanyag na kasabihang “ang pasensya ay isang birtud” ay nagmula sa isang tula noong mga 1360. Gayunpaman, kahit noon pa man ay madalas na binabanggit ng Bibliya na ang pagtitiis ay isang mahalagang katangian. Ang pagtitiis ay karaniwang tinutukoy bilang ang kakayahang tanggapin o tiisin ang pagkaantala, problema, o pagdurusa nang hindi nagagalit o nasusuya. Sa madaling salita, ang pagtitiis ay isang mahalagang “paghihintay na may kasamang biyaya.” Bahagi ng pagiging Kristiyano ay ang kakayahang tanggapin ang mga kapus-palad na pangyayari nang maayos habang may pananampalataya na sa huli ay makakahanap tayo ng resolusyon sa Diyos.

Sa Galacia 5:22, ang pagtitiis ay nakalista bilang isa sa mga bunga ng Espiritu. Kung ang pagtitiyaga ay isang birtud, samakatuwid ang paghihintay ay ang pinakamahusay (at kadalasang pinaka-hindi kasiya-siya) na paraan kung saan ang Banal na Espiritu ay siyang nagpapalawak ng ating pasensya. Ngunit ang ating kultura ay hindi pinahahalagahan ang pagtitiis sa parehong paraan na ginagawa ng Diyos. Bakit kailangang magtiis? Ang kagyat na kasiyahan ay mas masaya! Ang pagdami ng kakayahan nating agad na matugunan ang ating mga gusto ay maaaring alisin ang pagpapala ng pagkatutong maghintay na mabuti.

Paano nga ba tayo maghihintay na “mabuti”? Inirerekumenda kong basahin mo ang buong artikulo. Tahimik na naghihintay ang pasensya; sabik itong naghihintay. Ang pasensya ay naghihintay hanggang sa wakas; umaasang naghihintay ito. Ang pasensya ay naghihintay nang may kagalakan; ito ay naghihintay na may biyaya. Ngunit ang isang bagay na hindi natin dapat hintayin at huwag ipagpaliban ng kahit isa pang segundo ay ang pagkilala kay Hesus bilang Panginoon at Tagapagligtas ng ating buhay. Sa isang kisap-mata, matatawag na tayong isuko ang ating buhay.

Pagtutuloy ng Pagpapasensya

Mula noong Pista ng Pentecostes 20 taon na ang nakararaan, ako ay napanariwa sa aking pananampalataya. Lubos akong nagpapasalamat sa Banal na Espiritu sa pagbibigay sa akin ng katangian ng pasensya, na binago ako mula sa isang miserable, galit na makasalanan patungo sa isang taong may kakayahang maghintay para sa Kanyang pamumuno at tulong. Ito ang misteryo ng regalong ito. Hindi mo ito magagawa nang mag-isa – kailangan mo ng Banal na Biyaya. Hindi ako naging maamo, matiyagang tao sa isang magdamag lang, at bawat araw ay naging isang lugar ng pagsubok para sa akin. Ang pasensya ay sinasabing “saging” ng mga bunga ng Banal na Espiritu, dahil mabilis itong mabulok. Patuloy akong sinusubok, ngunit hindi ako binigo ng Banal na Espiritu. Habang isinusulat ko ang artikulong ito, nagawa kong maghintay sa telepono ng 4 na oras upang malutas ang isang isyu!

Ang mundo ay hindi tumitigil sa pag-uudyok sa akin na magmadali. Palaging sinusubukan ng diyablo na akitin ako sa isa pang bitag sa pamamagitan ng pang-iinis sa akin hanggang sa mawalan ako ng kontrol. Ang aking kayabangan sa sarili ay palaging hinihingi na ako ang dapat na mauna, kaya ako ay lubhang nangangailangan ng Banal na Espiritu upang tulungan akong mapanatili ang aking pasensya na may pagpipigil sa sarili. Gayunpaman, upang tunay na makapagpasensya sa lahat ng tao sa paligid natin, sinasabi sa atin ni St Francis de Sales na dapat muna tayong maging mapagpasensya sa ating sarili.

Isang salita ng pag-iingat bagaman. Ang pasensya ay hindi tungkol sa pagpayag sa ating sarili na maging biktima ng pang-aabuso o pagpapagana ng makasalanang pag-uugali. Ngunit iyon ay isang paksa para sa ibang pagkakataon, kaya hinihiling ko ang inyong pasensya.

“Ang susi sa lahat ay pasensya. Nakukuha mo ang manok sa pamamagitan ng pagpisa ng itlog, hindi sa pagdurog nito.” – Arnold Glasow

Ang tila hindi gaanong mahalaga sa ating pang-araw-araw na buhay ay maaaring magkaroon ng napakalaking halaga mula sa pananaw ng Langit. Mahirap paniwalaan? Magbasa para malaman ang higit pa…

“Gumawa ng Maliit na Bagay na may Dakilang Pagmamahal” – ​​Itinatampok sa aking T-shirt ang kilalang kasabihan  na ito mula kay Mother Teresa. Bagama’t madalas kong suotin ang T-shirt sa bahay, hindi ko kailanman napag-isipang mabuti ang mensahe nito. Sino ba talaga ang gustong gumawa ng maliliit na bagay o kahit na itinuturing silang mahalaga? Sa totoo lang, karamihan sa atin ay nangangarap na makagawa ng isang bagay na malaki, isang bagay na hindi pangkaraniwan at kapansin-pansin na magdadala sa atin ng palakpakan, paghanga, pagkilala, kasiyahan sa sarili at pakiramdam ng kadakilaan.

Sinasabi sa atin ng mundo na pumunta nang malaki o umuwi. Hinahangaan lamang tayo at itinuturing na dakila kapag tayo ay matagumpay sa bawat larangan ng buhay. Kaya, kahit papaano, nag-subscribe kami sa paniwala na ito – Malaking bagay = Kadakilaan.

Tunay na Kadakilaan

Sa halos buong buhay ko, naniwala ako sa parehong bagay. Marahil, ito ang dahilan kung bakit hindi ako naging kontento. Nakiusap ako sa Diyos na baguhin ang aking kalagayan. Umiyak ako ng milyun-milyong luha dahil sa pagbibigay ng mga batang may espesyal na pangangailangan. Gusto ko ng ibang buhay. Ang pagiging doon para sa mga pangangailangan ng aking mga anak ay parang nakulong sa pagitan ng apat na pader sa bahay.

Naghanap ako ng kahulugan at layunin sa labas ng mga plano ng Diyos. Sa halip na pagtuunan ng pansin ang nais Niyang gawin ko, itinuloy ko ang sarili kong kagustuhan. Tumanggi akong gumawa ng “maliit na bagay” para magawa ang malalaking bagay para lang makilala. Mas gusto kong gumawa ng iba’t ibang bagay at gawain na sa tingin ko ay magbibigay halaga sa aking buhay, at isang pakiramdam ng kadakilaan at katuparan.

Nagkamali ako ng lahat. Sa halip na makuntento sa kaharian kung saan ako inilagay ng Diyos, lumilikha ako ng sarili kong kaharian para sa sarili kong kaligayahan at kaluwalhatian. Tumagal ng maraming taon para maunawaan ko na ang kadakilaan ay hindi nagmumula sa paggawa ng sarili kong kalooban, pagpapatunay ng sarili kong halaga sa mundo, pagkakaroon ng mga parangal o kahit na pagpapakita ng aking mga talento at kakayahan, sa halip ito ay nagmumula sa pananatili sa sentro ng kalooban ng Diyos. Ang kadakilaan ay nagmumula sa pag-impluwensya, epekto, at paglilingkod sa sarili kong tahanan, sa sarili kong komunidad. Kung minsan ang kaharian na ito ay tila maliit at hindi gaanong mahalaga ngunit ang paglilingkod nang may pagmamahal tulad ng ginawa Niya ay maghahayag sa huli ng mas malaking larawan ng Kanyang mga plano.

Gaya ng sinabi ni Pastor Tony Evans sa kanyang aklat na Destiny, “Kapag namumuhay ka ayon sa layunin ng Diyos, gagawin Niya ang lahat ng bagay sa iyong buhay na magsama-sama para sa kabutihan. Kapag nakatuon ka sa Kanya higit sa lahat, susukatin Niya ang lahat ng bagay sa iyong buhay – ang mabuti, masama, at mapait at ihalo ang mga ito sa isang bagay na banal.”Sa esensya, lahat ng bagay sa iyong buhay, kahit na ang pinakamaliit ay maaaring magbunga ng makabuluhang resulta para sa Kanyang kaluwalhatian kapag nananatili kang tapat sa maliit na ipinagkatiwala sa iyo (pag-alala sa Parabula ng mga Talento Mt 25).

Halimbawa ng Maestro

Binago ni Jesus ang kahulugan ng kadakilaan sa pamamagitan ng pagpapakita sa atin ng isang paraan na salungat sa mundo. Maliit na bagay = kadakilaan. Sinabi ni Hesus sa Kanyang mga alagad, “Ang sinumang nagnanais na maging dakila sa inyo ay dapat na maging lingkod ninyo, at sinumang gustong mauna ay dapat maging alipin ninyo” (Mt 20:26 – 27).

Inulit Niya iyon nang paulit-ulit at ipinakita ito noong gabi bago Siya namatay nang lumuhod Siya sa harapan ng Kanyang mga apostol at hinugasan ang kanilang mga paa.

Madalas nating itinuring ang “paglilingkod” bilang hindi gaanong mahalaga, at sa ilalim natin, ngunit ipinakita sa atin ni Hesus, sa bawat salita at kilos, kung gaano kalaki ang kahalagahan ng pinakamaliliit na bagay sa pagtatayo ng Kanyang Kaharian. Sa Kanyang mga talinghaga, inihambing Niya ang mga pagkilos na iyon sa isang maliit na buto ng mustasa. na tumutubo sa pinakadakila sa mga puno o isang kurot ng lebadura na nagpapatubo at nagiging mas masarap. malaking yaman na inihagis sa kabang-yaman mula sa natira sa iba. Binago Niya ang regalo ng tanghalian ng isang batang lalaki sa isang kainin ang kayang kainin na kapistahan  para sa mahigit limang libo. Inanyayahan Niya ang maliliit na bata na lumapit sa Kanya kahit na Siya ay pagod. Inihambing Niya ang Kanyang sarili sa isang mabuting pastol na napansin ang isang tupa na nawawala sa kawan at hinahanap ito sa dilim.Inihambing Niya ang Kanyang kamatayan sa isang butil ng trigo na nahuhulog sa lupa at namatay, ngunit sa huli ay nagbunga ng malaking ani.

Ipinahayag niya na ang pinakamaliit na tao ay ang pinakamahalaga sa paningin ng Diyos. Ang maliliit na bagay ay itinuturing na dakila sa Kanyang kaharian! Ipinakita niya ito sa atin sa pamamagitan ng pagiging isa sa atin. “Ang Anak ng Tao ay naparito hindi upang paglingkuran, kundi upang maglingkod, at upang ibigay ang kanyang buhay bilang pantubos sa marami.” Mat 20:28. Upang tunay na makasunod sa Kanya, kailangan kong maging handa na unahin ang mga pangangailangan ng iba kaysa sa sarili ko, na ibigay ang aking sarili sa paglilingkod sa iba, na tratuhin ang bawat taong makakasalamuha ko tulad ng gusto kong tratuhin.

Sa kanyang aklat, “In Charge,” isinulat ni Dr Myles Munroe, “Ang kadakilaan sa ating materyalistikong mundo ay tinukoy bilang katanyagan, kasikatan, eskolastiko o pang-ekonomiyang tagumpay at katanyagan. Ang kadakilaan ay maaaring magresulta mula sa mga katangiang ito, ngunit hindi sila ang kahulugan ng kadakilaan. Sa halip, ang kadakilaan ay nagmumula sa iyong paglilingkod sa mundo. Kapag naglilingkod ka gamit ang iyong mga regalo, nagiging makabuluhan ka sa sangkatauhan at ilalarawan ka ng mga tao bilang “dakila”. Sa buod, ang kadakilaan ay kahalagahan. Nagmumula ito sa halagang idinaragdag mo sa buhay ng iba sa pamamagitan ng paglilingkod sa kanila. Ang kadakilaan ay hindi tungkol sa kung gaano karaming tao ang naglilingkod sa iyo, sa halip ay kung gaano karami ang iyong pinaglilingkuran sa buong buhay mo.

“ Kaya Ano ang Nag papa mahusay sa Iyo?

Mahusay ka kapag naglilingkod ka sa iba. Mahusay ka kapag ginagawa mo ang hindi gaanong pinahahalagahan na trabaho upang matugunan ang mga pangangailangan ng iyong pamilya. Mahusay ka kapag nag-aalaga ka ng mahal sa buhay na masama ang pakiramdam. Mahusay ka kapag gumagawa ka ng pagbabago sa buhay ng mga mahihirap sa iyong oras at mga talento. Mahusay ka kapag hinihikayat mo ang isang kaibigan. Mahusay ka kapag hinahayaan mong masira ang iyong buhay sa uniberso na may positibong puwersa. Mahusay ka kapag nagluluto ka ng mga pagkain para sa iyong pamilya. Mahusay ka kapag pinalaki mo ang iyong mga anak. At ikaw ay mahusay kapag gumawa ka ng maliliit na bagay nang may dakilang pagmamahal!

Nakagigiliwan kong manood ng mga lumang palabas.  Sa maraming nakaraang buwan, ako’y nakapanood na (o naulit ko nang dalawin) ang dami ng mga nakakikilabot na katha ni Alfred Hitchcock, mga balighong komedya mula sa mga nakaraang taon ng 1930 at 1940, at dalawang klasikong pelikula na may lagay ng kabiguan.  Noong isang linggo, sa loob ng tatlong gabi, nagawa kong alpasan ang tatlong oras at apat-na-pung minuto (oo, tumpak ang iyong nabasa) ng salin ni Charlton Heston ng Sampung Mga Utos mula noong 1956.  Nang may lugod, binigyan ko ng pansin ang gayong nakagigilalas na makulay na sining, ang mga damit na nakapangingibabaw, ang kahanga-hangang karaniwan na salitaang waring napagbantog ni Shakespeare, at ang may-kalabisang pagganap ng dula na, maaring sabihing, napakasama na napakaganda.  Ngunit ang talagang nakapagbigay-pansin sa akin ay ang lubos na haba ng eksena.  Pagkat kinakailangan sa manonood na may kamalayang higit sa pangkaraniwang pansin, nakamamanghang gunitain na ito ay mailap na bumantog, madaliang   pinakamatagumpay na pelikula ng panahon.  Itinantiya na, matapos maisaayos ang namimintog na bayad, ito’y kumita ng takilyang humigit-kumulang na dalawang-bilyong dolyares.  Maaari pa rin ba na ang mga manonood ngayong araw, ipinagtataka ko, ay mapagtipunan ng tiyaga na kinakailangan upang makagawa ng pelikula tulad ng Sampung Mga Utos na kasing-bantog ngayong panahon?  Ang tanong ay kusang-sagot para sa akin.

Ang pagsasalubong ng katakut-takot na haba at kabantugan ay nailagay ako sa paggunita ng mga ibang halimbawa ng ganitong pagkakasama mula sa kasaysayan ng kultura.  Noong ikalabing-siyam na siglo, ang mga nobela ni Charles Dickens ay pinaghahanap-hanap na kahit na karaniwang katutubo ng London ay naghintay sa mahahabang pila para sa mga kabanata na inilathala nang baha-bahagi.  At harapin natin: hindi karamihan ang nangyari sa mga nobela ni Dickens, na ibig kong sabihin ay napakaunting mga bagay ang lumaganap; walang mga pagsalakay ng taga-ibang planeta; walang masiglang mga pangungusap na binitiwan ng mga bayani bago nila nilipol ang mga masasamang tao.  Sa karamihan ng bahagi, ang mga ito ay naglalaman ng mga mahabang salitaan ng mga kaakit-akit at kakaibang kathang-tao.  Halos magkatulad ang masasabi sa mga nobela at kuwento ni Dostoevsky.  Bagama’t talagang mayroong pagpatay ng tao at pagsisiyasat ng pulisya sa gitna ng masamang balak ng Mga Magkakapatid na Karamazov, para sa malawak na kahigtan ng yaong tanyag na nobela, nagsaayos si Dostoevsky ng iba’t-ibang kathang-tao sa mga silid-guhitan para sa sangkatutak na mga páhina ng salitaan na naglalaman ng mga pampulitika, pangkultura, at relihiyosong bagay.  Kasabay ng kapanahunan na ito, si Abraham Lincoln at si Stephen Douglas ay nagsagupa sa serye ng mga pagtatalo hinggil sa nakayayamot na suliranin ng pang-aalipin sa Amerika.  Nagsalita sila ng maraming oras sa isang tagpo—at sa malayog na matalinong kaugalian.  Kung may duda kayo, mahahanap ninyo ang mga paksa sa makabagong pananaliksik.  Ang kanilang mga manonood ay hindi mga matataas sa kultura o mga nag-aaral ng taliksikang pampulitika, bagkus ay karaniwang mga magsasaka ng estado ng Illinois, na nakatindig sa putik, na nagbigay ng punong pamimitagan, at pilit na pinakinggan ang hindi mapalakas na mga tinig ng mga mananalumpati.  Masisimulan ba ninyong harayain kahit ang umpukan ng ating bayan ngayong araw na handang tumayo para sa maitutulad na haba ng panahon at makinig sa mga masalimuot na paggawad sa patakarang pampubliko—at sa bagay na ito, mailalarawan ba ninyo sa isip kahit sinong politiko na handa o kayang magsalita nang may kahabaan at kalaliman tulad ni Lincoln?  Isang ulit pa, ang mga tanong ay kusang mga sagot.

Bakit itong mga paraan at ayos ng pagbibigay-alam ay ginugunita mula sa ibang kapanahunan?  Dahil sa pagkakaiba ang atin ay tila may kahinaan!  Tiyak kong naiintindihan ang halaga ng panlipunang medya at talagang ginagamit ko ang mga ito sa aking gawaing ebangheliko, ngunit  kasabay nito, ako’y may hustong kamalayan kung paano na nila nabawasan ang haba ng ating pansin at kakayahan para sa may-kataasang uri ng pagbibigay-alam at tunay na pag-unlad patungo sa katotohanan.  Ang Facebook, Instagram, YouTube, at lalo na ang Twitter ay mapagbihasa sa maparangyang mga balita, mga balighong pamagat, mga mabababaw na paglalarawan ng tayô ng mga katunggali, kagat ng tunog na kapalit ng pakikipagtatalo, at masamang-hangarin na pamamakata.  Magsiyasat lamang sa mga lalagyan ng pampunang mensahe sa anumang mga web na ito, at daglian ninyong makikita ang ibig kong sabihin.

Ang itinatanging paraan  sa panlipunang medya ay ang pagkuha ng isang kataga o kahit isang salita sa pakikipagtatalo ng isang tao, pagpihit nito na may kakaibang kabuluhan, at pagbigay ng pinakamasamang pahulugan na maaaring magkatotoo, at pagsaboy ng poot ng tao saan man sa internet.  Bawa’t bagay ay kinakailangang mabilis, madaling mapaniwalaan, payak na maiintindihan, matibay na nalimbag–pagka’t kailangan nating makapindot nang madali sa ating web, at ito’y mundo ng aso-kakain-ng- kapwa-aso.  Ang aking pinag-aalala ay ang buong salinlahi ay nakarating na nitong panahon na umaasa sa ganitong uri ng pahatiran at kaya sa kalawakan ay hindi kayang magpatawag ng tiyaga at pansin na kinakailangan para sa pagsagupaan ng masasalimuot na mga paksa.  Napansin ko ito, maiba ako, sa aking halos dalawampung taon ng pagtuturo sa seminaryo.  Sa dalawang mga yaong dekado, lalong naging mahirap para sa akin na hikayatin ang aking mga mag-aaral na magbasá, tulad ng sandaang páhina ng Mga Pagtatapat ni San Agustin o ng Ang Republika ni Plato.  Lalo na itong mga kadaraang taon, sasabihin nila, “Padre, hindi ako makapagtipon ng ganoong kahabang pag-iisip.”  Buweno, ang mga tagasuri ng mga pagtatalo nila Lincoln at Douglas, at pati ng mga mambabasa ni Dickens, at kahit pati ng mga tumapos ng palabas na Ang Sampung Mga Utos noong nakaraang mga labing-anim-na-pung-taon, ay nakapagbuntong ng ganoong pag-iisip.

Kaya upang hindi magwakas sa maputlaing paksa, pahintulutan ninyo akong ituon ang inyong pansin sa itunuturing kong isang hudyat ng pag-asa.  Sa loob lamang ng dalawang taon, nagkaroon na ng panibagong takbo  sa dako ng mga mahabang ayos ng kung tawagin ay podcast na nakatatawag-pansin sa napakaraming mga manonood na kabataan.  Si Joe Rogan, na nangungunang taga-anyaya ng isa sa pinakabantog na mga palabas sa bansa, ay nagsasalita sa kanyang mga panauhin nang mahigit na tatlong oras, at siya ay nakakukuha ng milyong-milyon na pananaw.  Sa nakaraang taon, ako’y lumabas na sa dalawang podcast kasama si Jordan Peterson, ang bawa’t-isa ay mahigit na dalawang oras at nagtatampok ng may-kataasang uri ng talumpati at kapwa nakaabot ng halos sangmilyon na mga pananaw .

Marahil na tayo ay nakapagbubuti na.  Marahil na ang mga kabataan ay napunuan na ng naka-aalipustang mga kagat ng tunog at mababaw na walang katunayang talino.  Upang mapasigla itong takbo, inaanyayahan ko kayong lahat na bawasan ang paggamit ng panlipunang medya—at maaaring damputin ang babasahing Mga Magkakapatid na Karamazov.

Bago ka lumipad palayo sa iyong karumaldumal na buhay patungo sa isa pang romantikong kuwento ng bampira, isaalang-alang ito…

Kung gayon, maaari mong isipin na ako ay mahilig sa romansa. Marami sa atin. Dalaga din ako. Hindi bilang isang kahindik-hindik na tiyanak (walang babae), madali akong magka-kasintahan. Ang tanong ay: ano ang aking mga pamantayan?

Ako ay isang sundalo ni Kristo at handang lumaban upang ipagtanggol ang katotohanan. Isang mahalagang bahagi ng katotohanang ito ang Kristiyanong kasal at sekswalidad. Ang paksang ito ay kinukutya ng lipunan sa pangkalahatan, kaya ang kakulangan ko sa pakikipagkapwa lalaki. Kung ako ay makikipag-tipanan, ang aking pinakamababa na kinakailangan ay paggalang sa aking pananampalataya at mga hangganan. Mahirap itong hanapin, ngunit hindi ko ibinababa ang aking mga pamantayan. Sasabihin ko sa iyo kung bakit.

Nakakalokang Katotohanan!

Patawarin mo ang aking pagiging mapurol. Ang mga babaeng kasing edad ko ay ginawang madaling ma-daanan na libangan para sa sinumang lalaking may mata. Sa ngalan ng pagbibigay ng kapangyarihan , ang mga kababaihan ay sinabihan na “magbihis kung paano nila gusto”. Pagsasalin: manamit sa paraan na gusto ng mga katakut-takot na lalaki sa kalye. Ang pagkabirhen ay isang kahiya-hiyang sikreto. Ang sinumang maglakas-loob na magmungkahi ng isang pakiramdam ng sagrado sa paligid ng kababaihan, kasal, o pakikipagtalik ay masasamang galit sa babae. Kawawang babaeng menor de edad, inaalipin ng respeto sa sarili at kaligtasan.

Isang kapaki-pakinabang na kasangkapan para gawing mga kalakal, produkto, o alipin ang mga babae na bata na may sapat na gulang kathang  isip. Sa tuwing magbubukas ako ng YA book, nakikita ko ito: “Si McKayla ay isang ordinaryong babae na walang kapintasan ang balat at buhok. Maliban na siya ay may isang madilim, misteryosong nakaraan.  ~ipasok ang estereotipo.  Masama at pabayang magulang  ang pinapanigan .~ Tapos nakilala niya… Brad. Siya ay maitim, nagmumuni-muni, at imposibleng mainit (siyempre). Ano ang mangyayari, at mananalo kaya ang kanilang misteryosong koneksyon laban sa lahat ng pagkakataon?!”

Susunod, mapapanood mo si McKayla na naglalarawan kay Brad sa masakit na detalye sa bawat tatlong pahina. Hindi maiwasang makihalubilo sa kanya. Isa siyang mamatay tao , bampira, o mas mabuti na pareho. Nahulog si McKayla sa isang mapanganib na relasyon. Hinihikayat ang mga kultong bampira. Aatakehin siya ni Brad, pipilitin siya, at susubukang mang-aakit. Siya ay dadaan sa mga panahon ng kalupitan, ang tahimik na pakikitungo, at pagmamay-ari, ipagkalat  sa madamdamin pahayag tungkol sa kanyang pag-ibig para sa kanya. Dahil sa hilig na ito, malugod na tatanggalin ng ating pangunahing tauhang babae ang bawat malusog na impluwensya sa kanyang buhay, na sumusunod sa kanyang “tunay na pag-ibig” tulad ng isang tupa sa patayan.

Isang bagay tungkol dito ang napakaliit na bagay na nararamdaman, hindi ba? Hindi? Ako lang ba ang nag-iisip na ito ay isang romantikisasyon ng pang-aabuso?

Naku, hindi naman ako nagpapalaki o nagbibiro. Narito ang isang pakahalugan ng isang pangungusap ng isang palambang na pahina mula sa isang nobelang tinedyer na kinuha ko: “Hindi ko lubos makalimutan na sinubukan niya akong saksakin ng kutsilyo sampung minuto ang nakalipas, ngunit hindi ko maalis ang aking mga mata sa kung gaano kainit ang hitsura ni Jason. yung puting pantalon. Ang kanyang buhok ay… ang kanyang mga kalamnan ay…” Atbp., atbp., atbp., isa pang hindi komportable na detalyadong pagmamasid sa ating minamahal na tangkang mamamatay-tao.

Sinimulan ko ang susunod na libro sa simula. Ang unang pahina ay mula sa pananaw ng isang lalaking bampira na puta. May dumating na babae at binibigyan siya ng pera. Ibinuka niya ang kanyang lalamunan para makagat siya. Sinimulan niyang himasin ang kanyang mga hita at kunwaring umuungol sa tuwa. Isinara ko ang libro.

Sa wakas, sa isang napakasikat na nobela ng YA, pumasok ang lalaking pangunahin  sa bahay ng babae at pinapanood ang kanyang pagtulog. Oh, gaano ka-romantik!

Walang Pagbibigayan

Ang mga aklat na tulad nito ay nag-aasikaso sa mga kabataang babae na maging alipin at kasangkapan ng masasamang lalaki. Wala nang mas malungkot kaysa sa isang batang babae na nananatili sa isang lalaki na nang-aabuso sa kanya dahil “mahal” niya ito. Iniisip niya na mababago niya siya, o mas malala pa, wala siyang nakikitang mali.  Sa isang paraan, bampira talaga ang mga lalaking ito. Aalisin nila ang isang batang babae ng kanyang paggalang sa sarili, ang kanyang pagkabirhen, at anumang bagay na nakumbinsi nila sa kanya na talikuran. Iniiwan nila ang kanilang mga biktima na sinipsip na tuyo sa alikabok.

Saan ito magsisimula? Ano ang dahilan kung bakit naniniwala ang mga babae sa mga kasinungalingan? Ang walanghiya at masamang romantikong kalakip ng pang-aabuso, na makikita sa medya, sa mga pelikula, sa seksyon ng kabataan ng pinaka-inosenteng pampublikong aklatan. Wala man lang masamang lohikac dito, malisya lang.

Ang kasal at sekswalidad ay nilikha ng Diyos at itinayo sa pag-ibig. Ang pag-ibig ay nabuo sa paggalang, pagsasakripisyo sa sarili, at katapatan.  Ang pag-aasawa ay isang unyon ng magkakapantay, hindi isang relasyong mandaragit. Narito ang isang pahiwatig: ito ay dapat na maliwanag.

Hindi pa rin kumbinsido sa pinsalang dulot ng sa loobing ito?  Wala naman akong  masamang damdamin . Ibig kong sabihin , ako ay isang  tinedyer na nanonood na mangyari ito. Sino ang maaari nating itanong tungkol dito? Hoy, paano si Nanay at Lola? Medyo may karanasan na sila… oh teka. Alam ng lahat na walang sinumang ipinanganak bago ang 2000 ay maaaring magkaroon ng anumang bagay na kapaki-pakinabang na sabihin sa (o anumang) paksang ito. Syempre mas alam ng mga kabataan ngayon kaysa parangalan ang kanilang ama at ina. Pagkakamali ko.

Sige, Wala nang reklamo. Hindi ito dapat lahat ng problema at walang solusyon. Maaari pa rin tayong sumulong sa tamang direksyon. Maaaring madilim ang mundo, ngunit sa kabutihang-palad para sa atin, ang liwanag ni Kristo ay mas madaling makita sa dilim. Tayo, bilang mga Kristiyano, ay kailangang ipaglaban ang konsepto ng tunay na pag-ibig. Umiiral pa rin ito. Ipinakita ito ng aking mga magulang. Kapag nakakita ka ng walumpu’t taong gulang na mag-asawang magkahawak-kamay, tandaan mo. Kapag pupunta ka sa isang kasal, tandaan. Kapag nakita mo ang isang mag-asawa na pinipili ang mga anak kaysa sa kayamanan, tandaan. At hey, mga babaeng katulad ko—mga Kristiyanong tinedyer na tila hindi makakahanap ng kapareha na igagalang ka! Huwag sumuko. Huwag kang magpakatatag sa isang maitim at malungkot na lalaki na sisipsipin ka ng tuyo. Maghanap ng tunay na pag-ibig, parang makeso. Ito ay totoo. Mayroon tayo nito tuwing Linggo sa Eukaristiya.  Nararapat natin itong paggalang sa sarili. Karapat-dapat tayo sa isang kabahagi sa buhay na handang parangalan si Kristo at makita si Kristo sa atin. Magiging sulit yan.

At tigilan mo na ang pagbabasa ng mga bampira nobela na iyon.