Makatawag ng Pansin

Pabalik na si Padre Jerzy sa Warsaw matapos mag-alay ng Misa.  Pinahinto ng tatlong opisyal ng serbisyo sa seguriday ang sasakyan, kinuha ang susi, at kinaladkad siya palabas.  Marahas siyang pinaghahampas ng mga opisyal, ikinulong sa likudan ng sasakyan, at rumagada na kasama siyang nasa loob.  Ang tsuper ay tumakbo sa lokal na simbahan upang ipaalam sa mga may- kapangyarihan ang pangyayari.  Samantala, nagsimulang sumigaw si Jerzy at muntik nang mabuksan ang likudan.  Nang mapuna ang panganib, agad na inihinto ng mga mama ang sasakyan upang isara ang likudan, ngunit nakatakas siya at tumakbo sa kakahuyan.  Sinundan siya at nahuli sa bandang huli, pagkatapos ay nagtungo sa imbakang-tubig ng Vistula River kung saan si Jerzy ay mahigpit na itinali.  Ang mga damit ay ipinalaman sa kanyang bibig at nakaplaster ang ilong.  Matapos itali ang kanyang mga paa sa isang bag ng mga bato, itinapon nila siya sa imbakang-tubig.  Ito ang pangalawang pagtatangka sa kanyang buhay sa loob ng anim na araw.

Ang Polish na paring ito ay inordenan noong ika-28 ng Mayo 1972, sa katindhain ng rehimeng Komunista.  Ang unang larawan ng kanyang Misa ay naglahad ng di malilimutang mga salita: “Ipinadala ako ng Diyos upang maipangaral ko ang Ebanghelyo at pagalingin ang mga pusong sugatan.”  Ang kanyang buhay-pagkapari ay tunay na saksi ng mga salitang ito.

Tinaguyod niya ang mga naaapi at nangaral ng sermon na nagpapaliwanag sa mga umiiral na mahirap na kalagayang pampulitika sa pamamagitan ng pagpapakilala ng Ebanghelyo, na kaagad ay naging isa sa mga pangunahing asinta ng pamahalaan.  Ang mga pagtatanong, maling paratang, at pagdakip ay nangyari nang madaming ulit, ngunit kahit na sa kanyang huling pangaral, ang pasiya niya ay ang”magdasal upang tayo ay malaya sa takot, pananakot, at higit sa lahat, pagkauhaw sa paghihiganti at karahasan.”  At kasama nito, buong tapang siyang lumakad patungo sa kanyang pagkamartir nang walang takot o galit!

Sampung araw matapos ang pangyayari, noong Oktubre 29, ang kanyang halos hindi na makilalang katawan ay natagpuan sa ilog .Noong ika-2 ng Nobyembre, nang ang kabataang mandirigmang ito na sa wakas ay inihimlay, humigit-kumulang na 800,000 katao ang dumating upang magpaalam sa kanya.  Siya ay taimtim na hinayag na Santo sa harap ng kanyang 100-taong-gulang na ina noong 2010, at inalala bilang “isang pari na tumugon sa mga tanda na natanggap mula sa Diyos at sa loob ng madaming taon, ay naging nahinog sa edad  para sa kanyang pagiging martir.”

Nawa’y ang martir na ito, na matatag na nagtanim ng Katolisismo sa kanyang sariling bayan, ay magbigay ng inspirasyon sa atin na mag-alab para sa Kaharian ng Diyos, hindi lamang sa kamatayan kundi maging sa buhay.

Ang Pasko ay sinasamahan ng pagkakaroon ng mga handog para sa bawa’t isa, ngunit ang handog ba ang talagang may kinalaman? 

Palakdaw-lakdaw na nag-uusisa noong mga taóng lumipas sa isang tindahan ng  Kristiyanang mga aklat kasama ng aking kasintahan ng panahong yaon, ang mga mata namin ay lumapag sa iisang larawan nang sabayan sa yaong tagpo.  Ito’y isang malaki’t makulay na paglalarawan ni Hesus na pinamagatang The Laughing Christ; na may ulo Niyang di-gaanong nakatapong pabalik, nakalugaygay nang kaunti ang madilim na kayumangging buhok na kumukulot, mga matang nangingislap sa tuwa!  Ito’y ganap na kabigha-bighani!  Nakita namin ang aming sarili na nakatitig sa di-gaanong tuwid na ngiti sa ilalim ng paksa ng kaakit-akit na tanaw ng larawan.  O, sadyang nakaaanyaya!  Sadyang nakatatanggap!  Pagkaakit-akit!

Sa pagsulyap mula sa pagkakawig na ito tungo sa isa’t isa, napamahagi namin ang pananabik na nadama ng isa’t isa sa pagtuklas nitong kakaibang pagpapakita ng tao na kapwa naming nakilala at napagkakatiwalaan sa huling mga ilang taon.  Kaming dalawa’y napalaki nang may mga estatwa at mga larawan ni Hesus sa aming kinaukulang mga tahanan, ngunit Siya ay palaging naisasalarawan na bilang taimtim, tila nakahiwalay sa buhay na karaniwan alam namin.  Bagama’t pinaniwalaan namin na ang taong ipinapakita sa mga larawang ito ay tunay na nanahan sa lupang ito at mandi’y nagdasal sa Kanya kapag mayroon kaming pangangailangan, ang panarili naming mga pananampalataya ay kamakailan lamang ay naging napakatunay… napakabuháy, pati.

Itong sapantaha ng pintor ay napaaninag na paano ang Panginoon sa kapwa naming pagtuklas ay magiging sino Siya sa aming mga buhay—isang taong kasama naming mapagbabahaginan ng aming buhay, isang taong nagmahal sa amin sa paraang hindi pa namin nalalaman noong dati, isang taong nagpahayag ng Kanyang sarili nang kami’y nagdasal.  Bilang kinahinatnan, ang aming pag-unawa ng Diyos ay nagbago mula sa pawang pangkatalinuhang pagsang-ayon ng Kanyang pag-iral tungo sa isang karanasan ng isang buháy, tumutugon at kahanga-hangang kaibigan; aming pinakamabuting kaibigan.

Kahit sa paglisan namin ng tindahan pagkalipas ng ilang sandali, ang aming masiglang pag-uusap ng paglalarawang ito ay nagpatuloy.  Ginapi nito ang aming mga puso, kahit wala sa aming dalawa ang nag-akmang bilhin ito.  Matapos akong makauwi, nalaman kong dapat na balikan at bilhin ko itong larawan.  Lumipas ang ilang mga araw, yao’y alinsunod na ginawa ko, maingat na ibinalot ito, at sabikang naghintay para  sa pagsapit ng Pasko.

Handog ng Karangalan

Ang mga araw ay lumipas hanggang sa wakas, Bisperas na ng Pasko.  Kasama ng mga pamaskong awit sa paligid, umupo kami sa sahig katabi ng masukal na huwarang pamaskong puno na inialay sa akin ng ina ko.  Nang ibinigay ko ang aking handog sa aking sinisinta, naghintay ako nang may pag-aasam na marinig ang pagkalugod niya habang kanyang tinitiktikan ang bagong relo, ito’y inilagay ko sa paa ng pinalamanang maliit na munting laruang aso na listong magdadala ng orasan.  Isang paungot na ‘salamat’ ang narinig kong sagot lamang.  Hindi bale, hindi yaon ang handog na alam kong magiging ganap.  Ngunit dapat munang buksan ko ang kanyang handog sa akin.

Habang inaabot ko upang tanggapin ito, ako’y bahagyang natuliro.  Ito’y napakalaki, parihaba, at patag.  Nang sinimulan kong buksan ito, hinihila ang pambalot na papel paalis mula sa regalo, nakita kong biglaan ang… aking larawan?!  Kagaya ng binili ko nang palihim para sa kanya?  Oo,yaon nga ito! The Laughing Christ.  Ang larawang naibigan ko nang labis ngunit sa halip na maging galak, ako’y nabigo.  Ito ang dapat na regalo niya.  Ang tanging alam kong ganap na ninais niya.  Sinubukan kong itago ang aking pagkabigo, lumalapit upang bigyan siya ng halik habang pinahahayag ko ang aking paghahalaga.  Pagkaraa’y inilalabas ko ang aking regalong  naibalot ko nang maingat na ikinubli ko sa puno, ibinigay ko ito sa layon ng aking pag-ibig.  Binuksan niya ito, pinipilas nang mabilis ang papel, ipinakikita ang laman ng pakete.  Ang mukha niya ay  may-pagkamasaya… o hindi ba?  O kaya ito’y bahagyang yukayok tulad ng hitsura ng aking mukha  kung hindi ko ito pinaghirapang ikubli sa pagkabigo ko mula sa kanya noong pagkakataon ko nang buksan ang isang handog?

Ay naku, kusa naming winika ang tamang mga salita, mangyari pa, ngunit kahit papaano ay natanto namin na ang mga handog na tinanggap mula sa isa’t-isa’y hindi makahulugang napalapit sa aming inaasahan.  Ang paghahandog ng yaong regalo ang kapwa naming   pinaghandaan nang lubusang pag-aabang.  Ipinaaninag nito ang Kristo na kapwa naming naranasan at ang aming hangad na ipamahagi kung sino ang bawa’t isa sa amin na narating upang makilala.  Yaon ang kung saan natagpuan ang ligaya, hindi sa pagkakaroon ng pagtatagpo ng mga nais, ngunit ang pagtutupad ng mga nais ng iba.

Sa takdang panahon, ang ugnayan ko sa binatang yaon ay nagwakas.  Habang ito’y masakit, ang maligayang larawan ni Hesus ay patuloy na sumakop sa isang bahagi ng karangalan sa aking pader.  Ngayon, ito’y higit pa bilang isang paglalarawan, at lalong higit pa sa isang lalaki lamang.  Ito’y nananatili bilang isang tagapaalala ng Isa na kailanma’y hindi ako lilisanin, ang Isa na may pakikipag-ugnayan sa akin,  ang Isa na magpapawi ng mga luha ko nang maraming ulit sa mga taóng dumaraan.  At higit sa yaon, ang Isa na gayong pagmumulan lagi ng tuwa sa aking buhay.

Matapos ang lahat, Siya ang buhay ko.  Yaong mga matang lukot ay nakilala ang mga akin.  Pagkaraan, yaong nakakaakit na ngiti ay inanyayahan ang mga sulok ng aking bibig na humilang pataas.  At sa ganoon lamang, ako’y tumatawa katabi ng aking Pinakamabuting Kaibigan.

Si John Taylor ay nasa kalagitnaan ng edad 50 nang umuwi siya isang araw mula sa isang laro ng golf at ibinahagi sa kanyang asawa ang kakaibang sakit na nasimulan niyang maranasan sa kanyang mga kamay. Di-nagtagal, na-diagnose siya ng Hodgkin’s Lymphoma, isang bihirang uri ng cancer na dahan-dahang magpapababa sa kanyang matipunong katawan na maging balat at buto lamang sa loob ng 20 taon lamang.

Habang lumalakas ang sakit, natanggal ang bahagi ng kanyang dila; hindi siya makapagsalita o makakain, kaya diretso siyang pinakakain sa pamamagitan ng tubo. Kahit na nahihirapan akong intindihin ang sinasabi niya, na-enjoy ko ang pakikisama niya. Siya ay may husay sa pagpa papatawa, at si Anne ay isang mahusay na tagapagluto, kaya nauuwi ako sa paggugol ng maraming gabi kasama ang pamilya.

Noong 2011, sa kasagsagan ng kanyang karamdaman, ipinahayag ni John, na kabilang sa Church of Wales, ang kanyang pagnanais na maging isang Katoliko tulad ng kanyang asawang si Anne! Noong bisperas ng Pasko, isang misa ang idinaos para sa kanya sa kanilang sala. Sa oras ng Banal na Komunyon, nagbuhos ako ng isang maliit na pitsel ng Mahal na Dugo sa pamamagitan ng kanyang tubo na direkta sa kanyang tiyan upang maipagdiwang niya ang kanyang Unang Banal na Komunyon. Isa ito sa pinaka pambihirang Unang Banal na Komunyon na nakita ko at isa sa pinakamagandang Bisperas ng Pasko sa buhay ko.

Ang alaala ng araw na iyon at ang pinagpalang mag-asawa ay nagpapaalala pa rin sa akin kung ano ang ginagawa ko bilang isang pari—ang pagdadala ng Katawang-tao at ang Mahal na Dugo ni Kristo sa mundo. Noong mga huling araw niya, dinudugo si John tuwing umaga, kaya kinailangang paulit-ulit na palitan ni Anne ang kanyang pantulog. Ito ay pambihira—habang ang estado ni Juan ay nagpapaalala sa akin ng ipinako si Kristo sa krus, si Anne ay isinaayos sa Birheng Maria na nakatayo sa tabi at nag-aalaga sa Kanya sa Kanyang pasyon.

Inilibing namin si Anne noong nakaraang taon, mahigit isang dekada pagkatapos ng pagpanaw ni John. Sinabi ni Jesus na ang mga Banal ay magniningning na parang mga bituin sa Kaharian ng Diyos; ngayon, sa karagdagang dalawa pa, mas maliwanag ang kalangitan sa gabi.

Bakit ang Makapangyarihang Diyos ay magiging isang umiiyak na sanggol sa isang lugar na amoy marumi?

Ang isa sa mga kakaibang aspeto ng Anunsyo na nauuna sa Kapanganakan ni Hesus ay kung paano tinawag ng Arkanghel Gabriel si Maria bilang “Pagbati, isa na pinapaboran! Kasama mo ang Panginoon.” (Lukas 1:28) Ang mangyayari ay magiging isang tin-edyer na ina, buntis bago ang aktuwal na kasal kay Jose, at itatalaga siyang manganak sa isang yungib o kuwadra sa gitna ng mga hayop sa kamalig. Maaaring mapatawad siya kung pinaghihinalaan niya na si Gabriel ay nakikisali sa ilang mala-anghel na panunuya. Pagkatapos ay mag mabilis na pagsulong ng tatlumpu’t tatlong taon ng siya ay nasa paanan ng Krus at mamasdan ang kanyang Anak na mamatay sa isang napakasakit na kamatayan sa gitna ng mga magnanakaw sa harap ng isang mapanuksong pulutong. Paano ang lahat ng iyon ay ‘napaboran?

Isang Radikal na Pahayag

Ang buong kwento ng Pasko ay puno ng enigma at lumalabag sa inaasahan. Upang magsimula, ang Lumikha ng buong kosmos, kasama ang bilyun-bilyong mga kalawakan nito, na ganap na may kakayahang mag-isa at hindi nangangailangan ng anuman mula sa sinuman, ay pinipili na maging isang nilalang, isang tao. Ang Alpha at ang Omega ay ipinakita sa atin bilang isang sanggol, inihatid sa lahat ng kalat ng panganganak nang walang katulong na doktor o nars, sa isang lugar na amoy marumi. Gaya ng inilarawan minsan ni Bishop Barron sa Pagkakatawang-tao: “May isang Katolikong biro dito: makukuha mo man ito o hindi.” Habang tayo ay nakatayo sa harap ng tagpong ito, kung ang Diyos ay makakarating dito sa gitna ng lubos na kawalan at dayami, Siya ay makakarating kahit saan. Pwede siyang pumasok sa gulo ng buhay ko. Kung ang Diyos ay dumating doon sa kuwadra sa Bethlehem, Siya ay dumating sa lahat ng dako; walang lugar o panahon na pinabayaan ng Diyos.

Kung uurong tayo mula sa eksena, isang kakaibang pananaw ang papasok. Ang pinakamalalaking pigura panahong iyon—Caesar Augustus, Gobernador Quirinius, Haring Herodes—ay naging mas maliit; sa totoo lang, nawala na sila. Ang mas maliliit na pigura—si Maria, si Jose, ang sapalaran na mga pastol—ay napakalaki: Si Maria ang Reyna ng Langit at si Jose ang patron ng Simbahan, ang mystical na Katawan ng kanyang pinagtibay na Anak, si Jesus. Ang sanggol na si Hesus, ang pinakamaliit at walang magawa sa mga pigura, na nakabalot sa mga lampin na pang-proteksyon, ay magiging napakalaki na Kanyang papawiin ang araw at buwan at pupunuin ang kalangitan ng awit: “Luwalhati sa Diyos sa kaitaasan sa Langit, at sa lupa. kapayapaan sa mga taong Kanyang pinapaboran!” (Lukas 2:14)

Ang kuwento ng Kapanganakan ay mayaman sa teolohikong kahulugan, ngunit may higit pa rito. Isang radikal na pahayag ang ginagawa. Binigyan si Jesus ng pangalang Immanuel, na ang ibig sabihin ay ‘Ang Diyos ay sumasa atin.’ At nangangahulugan iyon na si Hesus ay Diyos sa laman: Siya ay higit pa sa isang propeta, isang guro, o isang manggagamot; Siya ang mukha ng Diyos. Ang ikalawang Persona ng Trinidad ay pumasok sa pag-iral ng tao hindi dahil may kailangan Siya kundi para sa ating kapakanan—para sa ating kaligtasan. Kapansin-pansin ang implikasyon. Gaya ng paalala sa atin ni San Agustin: “Kung ikaw lang ang tao sa mundong ito, ginawa na sana ng Anak ng Diyos ang lahat, pati ang pagkamatay, para sa iyo.” Nangangahulugan ito na walang hamak o walang kabuluhang buhay. Nangangahulugan ito na kasama natin si Immanuel sa bawat sandali ng ating pag-iral, na nangangahulugan na ang mga ordinaryong kaganapan at pagpili na ginagawa ko sa karaniwang araw ay maaaring magdala ng walang hanggang kahalagahan. bakit naman Ipinaalala sa atin ni San Pablo: “Kami ay kumikilos, nabubuhay, at mayroon kaming pagkatao” kay Kristo Hesus (Mga Gawa 17:28). Nangangahulugan ito na ang ating sagradong kuwento ay may kahulugan at layunin—isang buhay na naghihikayat ng lakas ng loob at pagbibigay sa sarili ng pagkabukas-palad, tulad ng Panginoon na ating sinasamba sa anumang tiwangwang na lugar na ating matatagpuan.

Sa Buhay o Kamatayan…

Ang kapanganakan ni Kristo ay dapat na pinagmumulan ng pag-asa, at hindi ito katulad ng optimismo, na higit na isang genetiko na disposisyon sa halip na isang pundasyon ng buhay. Ang ilan sa atin, sa kabaligtaran, ay kailangang harapin ang isang genetikong sakit ng dalamhati na maaaring magpaligo sa buhay ng isang tao sa kadiliman. Ngunit, kahit sa gitna ng madilim na ulap na ito, makakakita tayo ng mga sulyap ng layunin, kagandahan, at kaluwalhatian at ito rin ay maaaring magsilbi.

Minsan, nakakaranas tayo ng paghihiwalay at kalungkutan na dulot ng mga nakakapanghinang sakit tulad ng malalang sakit at palubha na sakit. Nandiyan ang Diyos, kasama natin ang Diyos. Sa isang nasirang relasyon, pagtataksil, o dyagnosis ng kanser, kasama natin ang Diyos. Hindi niya kami iniiwan sa ospital o ukol sa may sira sa ulo . Sa buhay o kamatayan, hindi tayo iiwan o pababayaan ni Hesus dahil Siya ay si Emmanuel.

Ang pananampalataya kay Hesus ay hindi nagpapalaya sa atin mula sa pagdurusa, ngunit ito ay maaaring magdala ng pagpapalaya mula sa takot dahil mayroon tayong lalagyan, isang Persona, na kayang isama ang lahat sa ating buhay. Ang kapanganakan ni Hesus ay nangangahulugan na ang bawat sandali na tayo ay pinagpala na mabuhay, kahit na sa isang mahirap at pinaikling buhay, ay maaaring madama ng presensya ng Diyos at madakila ng Kanyang pagtawag. Ang ating pag-asa ay natutupad sa Araw ng Pasko, na nagniningning tulad ng bituin na gumabay sa mga Magi at umuubo tulad ng isang awit na inaawit ng mga monghe at mga koro ng Ebanghelyo sa buong mga siglo, pinupuno ang mga simbahan, katedral, basilica, at mga tolda ng muling pagkabuhay, ngunit ang kantang iyon ay pinakamalinaw. sa ating mga nanalong puso: “Ang Diyos ay kasama natin!”

Ang magarang  kalakasan ni Sarah ay ang kanyang kakayahan na makatanaw ng himala sa bawa’t saan siya tumingin; pangarap mo bang mayroon ka rin nito? 

Kapag nag-iisip tayo ng mga himala, ang isip natin ay  lumulukso sa  makukulay na mga balangkas ng tubig na nagbabago sa alak, ang bulag na biglaang nakakakita, at ang patay na muling nakababangon.  Ang bagay na madalas nating hindi mapagtuunan ng pag-unawa ay ang mga himala ay nangyayari bawa’t-araw.  Ang mga ito ay hindi napagtatakdaan sa para bagang sinaunang mga salaysay ng Banal na Kasulatan, o napagtatakdaan sa  bihirang makababalaghang mga pangyayari sa mga buhay ng mga Santo—isang bagay na iniisip natin ng may-katiyakang hindi magyayari kailanman sa atin.  Si Albert Einstein ay ang nagwika nang minsan:  “Mayroong dalawang mga paraan upang mabuhay—maaari kang umiral na animo’y walang anumang himala, o nabubuhay ka na tila ang bawa’t bagay ay himala.”  Ang susi na nakahanda sa pagbubukas nitong paraan ng buhay ay nasa kaloob-looban natin.  Kapag pumapayag ang ating mga sarili na makita ang Diyos sa bawa’t munting bagay na umiiral sa ating araw, binubuksan natin ang ating mga sarili upang makakamit ng mga himala.

Kalimutan na lamang!

Isa sa mga tanging homilya na nagugunita ko nang malinaw mula sa aking kamusmusan ay binuksan ang takdang-isip sa kaloob-looban ko.  Tanda ko pa ang salaysay na sinabi ng pari sa altar.  Isang babae ang nagsasalaysay noong siya’y naghahabol na makarating sa isang pagpupulong at gipit na umaasang makahanap ng  mapaparadahan sa isang napakasukal na dakong paradahan.  Sa kawalan ng pag-asa, siya’y nagdasal sa Diyos at humiling na hanapan siya ng bukas na patlang.  Bilang kapalit, nangako siyang magbigay ng masaganang mga kakanin sa panlunsod na   pangkawanggawa.  Nang matapos siyang magdasal, isang sasakyan ang daliang umalis ng pinaradahan sa kanyang harapan.  Iniisip na siya ang kusang nakahanap ng patlang, siya’y dagsaang tumugon sa Diyos:  “Kalimutan mo na lamang.”  Napakabilis nating isawalang-halaga ang pakikialam ng Diyos at mga himala na lumaladlad sa atin bawa’t-araw!

Ang aking arawing buhay ay puno ng mga himala, ngunit ako’y hindi na higit na pinagpala o natatangi kaysa sa sino pa man.  Kalimitan kong nakikita ang lahat ng ito bawa’t-araw.  Kung ano ang hinahanap mo, matatagpuan mo.  Kung ano ang tinatanggihan mong makita, kailanma’y hindi mo matutuklasan.  Sa aking sariling buhay, mayroon nang sangkatutak na ulit na nakasalubong ko ang biyaya at pamamagitan ng Diyos sa di-inaasahang mga paraan, mga paraang halos lahat ng mga tao’y tinatanggal sa listahan o nalampasang mapuna.

Kung Saan ay Walang Paraan…

Noong ako’y nagsisimula pa lamang na linangin ang higit na taimtimang pananalig, ako ay pumunta sa isang pang-eskuwelang paglalakbay sa Quebec sa Canada.  Yaon ang naging unang taon kong nagsisimulang dumalo ng Misa na walang mintis tuwing Linggo ngunit dahil bilang isang baguhan sa higit na tapat na pagsasabuhay ng aking pananampalataya, hindi nasaling sa isip ko na hindi ako makadadalo sa Misa ng yaong katapusan ng linggo.  Ang lakbayan ay lubos na pinatnubayan ng mahigpit na itineraryo at ang mga tagapamuno ay namamatnubayan sa bawa’t gagawin namin.  Nilibot namin ang bayan, dinalaw ang mga tindahan, at pumunta sa mahabang lakaran patungo sa isang talon, lahat ng karaniwang mga ginagawa sa pagliliwaliw ng seglar na paglalakbay ng isang Pranses na klase.

Bagama’t sa yaong Linggo, di-inaasahang huminto kami sa isang pambayang Katedral.  Nang kami’y pumasok, habang maraming mag-aarál ang dumako sa museyo ng Simbahan o nahangaan ang likhang sining, ngunit natanto ko na ang Misa ay nagsimula na nang bahagya bago kami nakarating.  Hindi lamang ako nakadalo ng Misa, ngunit ang pagsasa-ayos ng tagpo ay lubusang ganap na nagawa ko pang makatanggap ng Komunyon bago pa dapat kaming lumulan sa bus nang muli at umalis.  Sa totoo, ang Diyos ay nakagagawa ng paraan kapag tila wala nang iba.

Mga Rosas na walang Tinik

Isa sa kinagigiliwan kong mga Nobena ay yaong kay Santa Teresa ng Lisieux, ang munting Bulaklak.  Bago pa sa kanyang pagpanaw, si Santa Teresa ay nangakong magpadala ng sambulat ng mga rosas sa yaong mga naghahangad ng kanyang madasaling pagtulong.  Ang mga diwa ng Nobena ay nagsisimula: “Santa Teresa, ang munting Bulaklak, ipahintulot mong makapitas ka ng isang rosas mula sa Halamanan ng Kalangitan at ipadala mo ito sa akin na may pahatid na pag-ibig, hingin mo sa Diyos na ipagkaloob sa akin ang pabuyang isinasamo ko sa iyo at sabihin sa Kanya na iibigin ko Siya bawa’t araw nang parami at parami.”

Sa katapusan ng Nobena, ang mga matapat ay nasabing nakatatanggap ng rosas bilang isang katibayan mula kay Santa Teresa.  Walang mintis, bawa’t tanging isang panahon, mayroon akong rosas na di-inaasahang nakahantad sa aking dinaraanan, kahit nasa gitna ng taglamig.  Sa isang pagkakataon, idinasal ko ang Nobena sa kanya, at sa huling araw, ako’y walang sadyang kabalakang nakatanggap ng isang handog na rosaryo–ang salitang “rosaryo” ay nangangahulugang “isang tanikala ng mga rosas.”

Sa hanay ng dalawang linggo, idinasal ko ang Nobena para sa mahalagang layon na walang sinumang sinasabihan; dalawang  sunod na linggo, sa ikahuling araw, nagkaroon ako ng dalawang taong tumuturo sa isang magandang rosas na nakita nila sa isang halamanan.  Sa isa pang pagkakataon, idinarasal ko ang Nobena para mapagpasyahan kung ang kapatid kong lalaki ay dapan lumipat sa isang bagong paaralan o hindi; kami’y naligaw habang nagmamaneho, at ang GPS namin ay idinala kami sa isang masalimuot, wala-sa-landas na rota na ipinadpad kami sa harap ng isang gusaling may pagkalaki-laking makahoy na rosas sa tabi nito!

Ang Tamang Pindot

Noong napinsala ko ang aking likod at nagsimulang mawala ang aking karera sa pagsasayaw ng baley, nadama kong ako’y hindi napagpapatnugutan.  Ang seglar na daigdig ay nagawa akong madama na napaglilingatan ko ang layon ng Diyos para sa kabuuhan ng aking buhay.  Nagugunita ko na ako’y lumuluha at nananalangin sa Diyos isang araw, tinatanong ko kung ano ang dapat kong ginagawa.

Nakapagsimula na akong makunan ng  mga larawan ang pangkat na putbol ng kapatid ko; ilan sa mga kaibigan niya ay humingi at bagkus ay nakagiliwan ang mga retrato nang lubos.  Nang tumigil ako at binuksan ang aking telepono, nakita ang isang puná sa paskil ng instagram na itinatampok ang mga retrato ng kapatid ko at kanyang mga kaibigan:  “Itong mga retrato ay kahangahanga; ipagpatuloy mo lamang ang ginagawa mo sa iyong potograpya.”

Yaon ang mga salitang ninais kong marinig—isang ganap na ganap na binigkas na sagot na ang Diyos lamang ang nakaalam na aking tinatanong.  Palagi akong kumuha ng mga larawan na humantong sa pagiging napaka-makahulugan sa mga batang lalaking tumanggap ng mga ito.

Ang Diyos ay iniibig tayo nang lubos.  Nais Niyang ipakita sa atin ang Kanyang pag-ibig sa pangkaraniwang payak na mga paraan araw-araw.  Maging bukas sa pagtanggap sa pag-ibig na ito, at kapag tayo’y ganito, ipinahahayag Niya ito sa mga pook na kailanma’y hindi natin naisip na mahanap noong nakaraan.  Tanawín ang mga mapaghimala sa karaniwang mga tagpo.  Asahan mong makatagpo ng magandang mga bagay sa iyong pagdaraanan.  Ipagdiwang ang mga bulaklak na itinatanim ng Diyos upang sa gayo’y makikita mo ang mga ito sa pagtungo mo sa iyong trabaho.  Pahalagahan ang hindi kakilalang isinusugo ng Diyos upang matulungan ka sa pangangailangan mo sa tuwina.  Isipin na ikaw ay kailanma’y hindi naiwang mag-isa bagkus ang Diyos ay kasama mo sa iyong paglalakad bawa’t-araw.  Tulutan lamang Siya na sumaiyo.

Nang dinala nina Maria at Jose si Hesus sa Jerusalem upang ipagharap, ayon sa itinakda ng batas, nakatagpo nila sina Simeon at Ana sa templo. Si Simeon ay isang matuwid at debotong tao na nanalangin araw-araw para sa pagdating ng batang Kristo. Si Ana, na sumasamba araw at gabi na may pag-aayuno at panalangin, ay naghihintay din sa pagtubos ng Jerusalem. Sila ay kapuwa naghihintay nang buong pananabik, araw-araw, para sa pagdating ng Mesiyas. Sila ay nanalangin, nag-ayuno, at umasa.

Nagtataka ako, sa pagtatapos ng araw, habang ang bawat isa sa kanila ay natutulog, kung sila ay bumulong sa Diyos: “Ang batang si Kristo ay hindi nagpahayag ng Kanyang sarili ngayon gaya ng inaasahan nating gagawin Niya. Pero patuloy tayong magdarasal at magtitiwala na mangyayari ito.” Naniniwala ako na nagtiyaga sila sa pagdarasal araw-araw.

Kung si Anna at Simeon na naging pagod na pagod at tumigil sila sa pagdarasal, pag-aayuno, at pag-asa para sa batang si Kristo, madali sana nilang makaligtaan ang makalangit na pagkikita. Ngunit sila ay tapat at patuloy na nanalangin, nagtiwala, at umaasa bawat araw. Nakikinig sila sa Banal na Espiritu araw-araw. Dahil sa kanilang katapatan at kahandaang maakay ng Banal na Espiritu, nang pumasok sina Maria at Jose sa templo kasama ang Anak ni Kristo, alam nila na Siya ang hinihintay na Mesiyas.

Kapag ang aking mga panalangin ay tila hindi nasagot, ito ay nakatutukso upang masiraan ng loob. Ang tapat na Simeon at Anna, tulungan mo akong magpatuloy at huwag tumigil sa pagdarasal. Maaaring hindi masagot ang aking mga panalangin sa panig na ito ng Langit. Gayunpaman, kung makapagtitiwala, manalangin, at hindi kailanman mawawalan ng pag-asa sina Simeon at Anna, magtitiwala, magdarasal, at aasa rin ako.

Hindi mo mahuhulaan kung saan ako niyaya ng kasintahan ko sa unang pagtitipan namin!

Nakilala ko siya nang ako’y nasa bandang huli ng akig idad bente .  Sa una naming pagtitipan, tinanong niya kung gusto kong magpunta sa Pagsamba ng Banal na Sakramento.  Mula nang sandaling iyon, naging tagasamba na kami.  Makalipas ang isang taon, nag-alok na pakasal siya sa akin doon at ang ugnayan namin mula noon ay batay na kay Hesus na nasa Eukaristiya.

Sa tuwing mauupo ako sa harap ng Banal na Sakramento, ramdam ko’y parang ang bata na nagbigay sa Panginoon ng kanyang limang tinapay at dalawang isda. Kapag mag-alay ako ng isang oras ng aking panahon, pinadadami Niya iyon ng maka-ilang ulit na biyaya sa aking buhay.  Isa sa mga pinakamagandang bagay na nadanasan ko kapag inaalay ko sa altar ang aking mga pagkukulang, suliranin, kalungkutan, pangarap, at hangarin, ay ang matanggap ko ang kapayapaan, saya, at pagmamahal bilang kapalit.

Nang una kong simulan ang Pagsamba, nagtungo akong naglalayon na hilingin sa Diyos na baguhin ang mga tao o ang kanilang buhay.  Subalit kapag naupo ka sa Sambahan, sa harap ng Kanyang biyaya, isinasaboy Niya ang mga biyaya at bunga ng Banal na Espirito, tinutulungan tayong dahan-dahang matuto kung paano magpatawad at maging mas matiisin, mapagmahal, at mapagbigay-loob.  Ang kalagayan ko ay hindi nagbabago; sa halip, ako ang nagbabago.  Kapag ika’y naupo kapiling ng Panginoon, binabago Niya ang iyong puso, isip, at kaluluwa sa paraang masimulan mong pagmasdan ang mga bagay mula sa naiibang pananaw—sa pamamagitan ng mga mata ni Kristo.

Dati, nag-aasam ako ng yaman, katanyagan, at mga pakikipag-ugnayan, ngunit nang makilala ko Siya sa Banal na Sakramento, nadama ko ang hindi kapani-paniwalang pagmamahal na ito na bumuhos sa aking puso, na nagpabago sa aking buhay at pinupuno ang kawalan sa aking puso.

Nangungusap Siya sa aking puso at iyon ang nagbibigay sa akin ng pagmamahal at pampalubag-loob. Ito ay tulad ng isang pag-iibigan…  Noon pa man ay ninais ko ang hindi kapani-paniwalang pakiramdam ng pag-ibig na ito sa aking puso.  Siya ang Tagapagligtas na hinahanap ko at natagpuan ko Siya sa Pagsamba.  Hahanapin ka Niya, at matatagpuan mo ang kapayapaan sa iyong puso sa pananahan sa Kanya habang sinasamba mo Siya.

Ang buhay ay maaaring maging puno ng mga hindi inaasahang pagbabago at paglikoliko, ngunit makakaasa ka pa din sa pinakamabuti kapag sinimulan mong gawin ito.

Mga ganitong bahagi ng taon, mahigit limampu’t limang taon na ang nakalipas, may kumatok sa pintuan ng aming bahay.  Wala kaming inaasahang sinuman.  Sinagot ng aking ina ang pinto upang makaharap ang mga kaibigan at katrabaho na may daladalang mga kahon ng pagkain at mga laruan para Pamasko.  Ang taóng iyon ay naging mapanghamong taon para sa aming mag-anak.  Ang aking ama ay naparalisado nang tagsibol na iyon, kinailangan ng aking ina na itaguyod ang mag-anak, at ang salapi ay hindi sapat.  Ang mga may di-kilalang-mukha na mga estangherong  ito ay nagpamalas ng kagalakan at kaligayahan sa nakikinitang magawang maging mas masayasaya ang aming Pasko at mapagaan ang pasanin ng aking mga magulang.  Ang alaala ay malalim na nakaukit sa aking isipan.  Ang karanasang iyon ng di-inaasahang pangangailangan, nakak toatarantang kalungkutan,
sawing-palad na kawalan, at mahimalang pagtataguyod ay nakatulong na ako ay mahubog.

Mahirap unawain ang layunin kung bakit may nangyayari sa ating buhay.  Ang mga Kristiyano ay inaasahang maniwala at tanggapin na sa pamamagitan ng kagalakan at kalungkutan sa buhay, ang Diyos ay tunay na nagmamahal at nagmamalasakit sa atin.  Ang matandang kasabihan, ‘Ihandog mo ito,’ ay bihirang banggitin sa panahon ngayon, ngunit ito ay napakalinaw at madaling maunawaan sa aking paglaki.  Namuhay ang aking mag-anak sa katotohanang ito bawat-araw sa aming tahanan.

Pangkaraniwan

“Gayun pa man, O Panginoon, Ikaw ang Ama namin; kami ang putik, at ikaw ang aming magpapalyok: kaming lahat ay gawa ng Iyong mga kamay.” (Isaias 64:8)

Isipin sandali ang umbok ng putik na ako.  Nakikita ng Pinunong Magpapalyok ang kakayahan sa bunton ng putik na ito, isang anak na babae at kasangkapan para sa Kanyang mga layunin.  Sa hindi hasang mata, malamang na maisip ng isang tao na isang tasa ng kape o lalagyanan ng sipilyo lamang, ngunit sa Poong Maykapal, ang umbok na ito ay may di-mailarawang sadya sa Kanyang balak, kapwa sa kasaysayan ng nakalipas at panahong walang hanggan.  Ang mahigpit na kalagayan ay, ang umbok ay nagsisimula na isang pangkaraniwan, na nangngailangan ng natatanging paghubog para sa gawaing ipagagawa sa kanya.

Ang Magpapalayok ay di masupil at walang puknat.  Siya ay may matibay na pasya, masinsinan, at mapanuklas.  Alam Niya ang takbo ng kuwento, ang mga tauhan, at ang mga pangyayari kung saan ipapasok Niya ang Kanyang obra maestra, upang gawin ang Kanyang Kalooban.  Alam niya ang mga pangyayari na maayos na bubuo at maghahanda sa kanya para sa gawaing ito.  Walang bagay na maliit o di- makabuluhan sa paghubog sa kanya.

Maaaring magtaka siya kung bakit kailangang labis na magdusa ang kanyang ama, kung bakit kinailangan niyang mabilis na lumaki, at kung bakit ang kanyang hinaharap ay magbibigay sa kanya ng mga hamon kapwa mahusay at napakasakit.  Siya ay lumuha habang naghihintay sa mga anak na naantala sa pagdating, nang sa gayon ay natutong higit na umasa sa Diyos at isuko ang kanyang mga inaasam sa Kanyang makapangyarihang pangangalaga.

Ang mga pagsubok ay nakatulong na mapakinang ang kanyang magaspang na mga batik at nagturo sa kanya na sumuko sa dampi ng Guro.  Ang bawat detalye ay mahalaga, ang bawat pakikipagtagpo para sa Kanyang mga layunin at kalooban.  Ang bawat pag-ikot ng gulong ng magpapalayok. at ang banayad na paggabay na haplos ng mga kamay ng Guro ay nagbigay ng kailangan para maging perpekto ang kanyang mga bahagi. Inihanda ang mga pagkakataon sa paglago, gayundin ang mga taong tutulong sa kanya habang nasa daan. Umaagos ang grasya habang ginagawa Niya ang lahat.

Sumubok at Sinubukan

Tumingala ako at sinisilip ang realidad nito sa buhay ko. Pinaglaanan, binigay, at sinamahan ako ng Diyos sa bawat sitwasyon at pangyayari. Ito ay isip-nakakaloka upang mapagtanto kung gaano Siya naging matulungin sa lahat ng paraan. Ang ilan sa mga pinakamasakit na karanasan sa buhay ko ay naging pinaka-kapaki-pakinabang. Ang apoy ng tapahan ay parehong tumigas at pinipino, na nagpapalakas sa bagay para sa layunin nito.

Ang palayok ay maaari ring mas madaling mabasag kapag nahulog. Hindi ito ang wakas kundi isang bagong simula at layunin sa ekonomiya ng Diyos. Katulad ng ‘kintsugi,’ ang sining ng Hapon sa pagkukumpuni ng sirang palayok gamit ang mga pinong metal na hinaluan ng barnis, maaari tayong gawing muli ng Diyos sa pamamagitan ng pagkasira ng buhay. Patuloy akong lumalaki at paulit-ulit na ginawang muli. Wala sa mahirap na mga aralin ang walang kabuluhan o malas. Sa halip, tinulungan nila akong maging anak na umaasa sa Diyos—nagtitiwala at sumuko nang walang reserba. Oo, Panginoon, patuloy Mo akong hinuhubog at hinuhubog, dinadalisay ang aking puso at sinasariwa ang aking kaluluwa.

Salamat, Ama, sa hindi pagsuko sa bukol ng putik na ito sa tuwing sumisigaw ako: “Tumigil ka na, hindi ko na kaya.” Binuo at nakilala mo ako, sinubukan at sinubok mo ako, at natagpuan mo akong karapat-dapat, dalangin ko.

Maglaan ng oras ngayon upang pag-isipan kung paano ka nabuo, inihanda at binigay ng magpapalyok sa iyo upang gawin ang Kanyang mabuting gawa sa iyo at para sa Kanyang Kaluwalhatian. Ito ay tunay na isang magandang bagay na pagmasdan.

Ang aking aso ay nasisiyahan sa paglalakad, ngunit gusto niyang siya ang may kontrol. Hindi niya pinapansin ang mga pahiwatig ko. Wala siyang pakialam kung saan ko gustong pumunta; sa halip, pumunta siya kung saan niya gusto. Ginagamitan ko siya ng maiksing tali dahil nanghahabol siya ng sasakyan. Kung hahayaan ko siyang gawin lahat ng gusto niya, masasaktan siya. Ang aking aso ay matigas ang ulo. Buong lakas siyang humihila at humahatak. Hindi niya maintindihan na sinusubukan ko lang siyang protektahan

Iniisip ko kung ako ay matigas ang ulo tulad ng aking aso.

Ginagabayan ako ng Panginoon sa pinakamagandang landas para sa aking buhay. Pinapayuhan at binabantayan niya ako. Gayunpaman, kung minsan, ako ay tulad ng isang walang kapararakan na hayop na nangangailangan ng kaunti at pagpigil upang mapanatili ang kontrol. Pakiramdam ko alam ko kung ano ang pinakamabuti para sa akin. Ayokong maghintay sa oras ng Diyos. Gusto kong habulin ang aking mga pagnanasa at sundin ang aking mga udyok. Nag-aatubili akong manatili nang mahinahon sa tabi ng Diyos at hanapin ang Kanyang kalooban sa lahat ng bagay.

Panginoon, sanayin mo akong sumuko sa Iyo. Turuan mo akong magtiwala na alam Mo kung ano ang pinakamahusay kahit na maaaring hindi ito ang gusto ko. Tulungan mo akong nais na pasayahin Ka higit sa anupaman. Nawa’y masiyahan ako sa paglalakad sa tabi Mo nang matapat at matulungin habang pinapatnubayan Mo ako sa pinakamagandang landas para sa aking buhay.

Nakakatakot ang pagtanda, ngunit kapag may tamang makakasama, matututo kang umunlad sa biyaya at lakas!

Pinahalagahan ni Hesus ang pagkakaibigan at pinili ang 12 lalaki para makasama Siya at matuto sa Kanya. Siyempre, may mga babae ring kaibigan. Naaalala mo ba ang magkapatid, sina Maria at Marta? At si Maria Magdalena? Ang katotohanang binanggit ng mga Ebanghelyo ang mga pagkakaibigang ito ay nagpapakita na napakahalaga ng mga tao sa ating buhay.

Tinawag pa nga ni Jesus ang Kanyang mga disipulo na kaibigan! “Hindi ko na kayo tinatawag na mga alipin, dahil hindi alam ng alipin ang gawain ng kanyang panginoon. Sa halip, tinawag ko kayong mga kaibigan, sapagkat lahat ng natutunan ko sa aking Ama ay ipinaalam ko sa inyo.” (Juan 15:15) Isang karangalan at kataasan ang matawag na kaibigan Niya! Sa parehong paraan, mahalaga para sa atin na kilalanin na ang pagiging kaibigan sa isa’t isa ay isang karangalan. Ito ay isang papel na dapat seryosohin. Tulad ng ipinaaalala sa atin ni Jesus: “Kung ano man ang ginawa ninyo para sa isa sa pinakamaliit sa mga kapatid kong ito, ginawa ninyo para sa akin.” (Mateo 25:40) Ang iyong presensya,o kakulangan nito, ay may epekto sa iba. Ang inyong mga kilos, suporta, at panalangin ay maaaringmakagawa ng napakalawak na epekto sa buhay ng ibang tao. Ito ay isang tungkulin upang mamahala nang maayos, tulad ng alinman sa mga tungkulin na ipinagkatiwala sa atin.

Isang Regalong Kapantay ng Kahusayan

Sa pagtanda, marami ang nagdadalamhati sa kawalan ng pagkakaibigan o sa hirap ng pakikipagkaibigan. Ang sakit na nararamdaman sa puso sa pananabik sa mga mahal na kaibigan aynapakatotoo. Ang pagkakaibigan ay tunay na isang regalo, isang regalo na dapat talagang ipagdasal ng isang tao.

Napakalalim ng epekto ng tunay na Kristiyanong pagkakaibigan sa buhay ng isang tao. Kaya mahalagang maingat na ‘piliin’ ang mga taong pinagkatiwalaan mo sa titulong ito. Ang isang kaibigan na hindi nagbabahagi ng parehong mga kahalagahan ay maaaring maging mas malapit sa isang kaaway. Ipinaaalala sa atin ng Kawikaan 27:17: “Kung paanong ang bakal ay nagpapatalim ng bakal, gayon din naman ang isang tao ay nagpapatalim sa iba.” Ang buhay ng mga Banal ay patuloy na nagpapalakas ng loob dahil madalas nating marinig ang tungkol sa isang Banal na kaibigan ng isa pa! Si Santo Francis at Santa Clara ay madalas na pinag uusapan bilang mga kaibigan na nagsanib sa layunin at espirituwalidad, na nagpapayaman sa buhay ng isa’t isa. Gayundin si Santa Teresa ng Avila at San Juan ng Krus. Sina Santo Juan Pablo II at Inang Teresa ay mga modelo ng ika 20 siglo. Ang mga tunay nakaibigan ay mag-uudyok sa atin na maging pinaka-mabubuting bersyon ng ating sarili.

Pinatnubayan ng Pananampalataya

Iniuugnay ko ang karamihan sa aking pag unlad at mga tagumpay sa buhay dahil sa ako ay napapaligiran ng tamang mga kaibigan. Ang mga taong pinakamalapit sa akin ay may malinaw na espirituwal na pangitain. Sila ay nagbigay ng panghihikayat sa tamang oras, at alam ko na sila ay laging nakahanda para sa suporta sa panalangin, kung iyon ay pamamagitan para sa akin sa kanilang sariling oras o bitiwan ang lahat upang manalanging kasama ko.

Ang isang kaibigang nakatuon kay Kristo ay kadalasang malalaman kung kailangan mo ng mga panalangin. Mayroon akong isang kaibigan na nakakaunawa sa lugar ng aking buhay na kailangan ko ng mga panalangin. Madalas niyang ibinabahagi ang sinabi sa kanya ng Banal na Espiritu sa panalangin. Ang mga pag-uusap sa kanya ay palaging nakapagpapatibay at nagbibigay sila sa akin ng lakas at kumpirmasyon. Naaalala ko ang maraming beses nang ang isang kaibigan ay nagpadala ng isang talata sa Banal na Kasulatan sa tamang oras o isang salita mula sa Banal na Espiritu na lubos na sumasalamin sa akin. Sa napakaraming pagkakataong mabibilang, nagkaroon ako ng mensahe sa text mula sa isang kaibigan na nagpapaalam sa akin na nadama nila na ipagdasal ako. Ang mga ito ay kadalasang dumarating kapag ako ay nasa gitna ng paggawa ng napakalaking desisyon sa buhay o nahaharap sa ilang malaking panloob na pakikibaka.

May isang pagkakataon na ang pakiramdam ko ay ipit na ipit na sa buhay; parang bang wala akong nagagawang pag-unlad. Isang mahal na kaibigan ang nagpadala sa akin ng Salita na pinaniniwalaan nilang may ginagawa ang Diyos na napaka espesyal sa likod ng mga eksena sa buhayko. Nadama ko ang lakas na magpatuloy at napagtanto na may gagawin ang Diyos, kahit na pinanghihinaan ako ng loob. Pagkalipas ng mga araw, nagsimulang umayos sa lugar ang mga bagay-ang mga pagnanais na ipinagdasal ko sa loob ng maraming taon ay nagsimulang magpakita sa aking buhay!

Ang isang tunay na kaibigan ay handang mamagitan para sa iyo habang pinag-lalabanan mo ang iyong mga laban. Ipagdiriwang nila ang mga tagumpay ng Diyos sa iyong buhay at mag-aalala para sa iyong espirituwal na kapakanan higit sa anumang iba pang aspeto ng iyong buhay. Ngunit tandaan, may mga pagkakataon din na kailangan mong ipaalam sa isang kaibigan na kailangan mo ng mga panalangin.

Alam kong ibang-iba ang magiging hitsura ng buhay ko kung hindi dahil sa mga kaibigan ko na naaayon sa Espiritu Santo. Ang paglalakad kasama ng iba sa parehong paglalakbay ng pagsuko kay Kristo ay nagkaroon ng malinaw na mga pakinabang. Ang ibinahaging pananaw sa layunin ng buhay na walang hanggan at kabanalan sa buhay na ito ay mahalaga sa pagkakaibigan. Nagkaroon ako ng karangalan na matulungan at tulungan ang mga kaibigan na pasanin ang kanilang mga krus sa buhay, pagbabahagi ng kagalakan, at pagpupuri sa Diyos nang sama-sama.

Pagyamanin ang Iyong Buhay

Ikaw ba ay nasa isang yugto ng iyong buhay kung saan ikaw ay naghahangad ng higit pang mga kaibigan? Manalangin ka na makilala mo sila! Panatilihing bukas ang iyong mga mata para sa mga hindi inaasahang paraan ng pagdating nila sa iyong buhay. Kung ikaw ay nasa isang panahon ng buhay mo kung saan mayroon kang mga kaibigan, ngunit pakiramdam mo ay malayo sila sa iyo, magsimula ka sa pamamagitan ng pagpapadala ng mensahe o pagtawag sa isang kaibigan na naiisip mo kamakailan.

Buksan ang iyong puso sa pakikipag-kaibigan. Napakaraming pagkakaibigan ang nalanta na at hindi na nagkaroon ng pagkakataong ganap na mamulaklak dahil sa abala ng isa o magkabilang panig. Ang pagkakaibigan, tulad ng ibang relasyon, ay nangangailangan ng sakripisyo. Magiging iba iba ang hitsura nito sa iba’t ibang panahon. Gayunpaman, ito ay isang napakalaking pagpapala at regalo mula sa Diyos. Ang pagbuo at pagpapanatili ng pagkakaibigan ay isang pamumuhunan. Ang pagtitiis ng mga pagkakaibigan ay maaaring ma gdagdag ng labis na pagpapayabong at halaga sa iyong buhay. Pahalagahan ang regalo ng isang mabuting kaibigan, at lubos na pahalagahan ang titulo ng isang kaibigan kapag ito ay ipinagkaloob sa iyo.

Hesus, tulungan mo kaming maging totoo at tapat na kaibigan sa iba. Ipadala sa amin ang mga kaibigan na makakasama namin nang tuluy-tuloy patungo sa Iyo. Amen!

Ang Pasko ay hindi lamang isang araw kundi isang panahon ng pagdiriwang ng saya at pag-asa. Ginagawang makulay ng mga nakasabit na ilaw, bituin, at Pamaskong punungkahoy ang okasyon, ngunit walang alinlangan na hindi ito kumpleto kapag walang belen. Naisip mo na ba kung paano nagsimula ang tradisyon ng pagtatanghal ng belen?

Ang Greccio, isang maliit na bayan sa Italya, ay tahanan ng mga magsasaka na namumuno sa isang mapayapang pamumuhay sa agrikultura. Mahigit 800 taon na ang nakalipas, si Brother Francis, na bumalik mula sa isang peregrinasyon sa Banal na Lupain, ay nakakuha ng pahintulot mula kay Pope Honorius III na muling isagawa ang kapanganakan ni Jesus, ang tanawin na kanyang binisita.

Kaya noong Bisperas ng Pasko ng 1223, sa loob ng isang kweba sa Greccio, ang mga taganayon na nagkunwaring Saint Joseph at Mother Mary ay isinagawa ang makasaysayang pangyayari na tanging Bethlehem lamang ang nakakita. Tinanggap ni Francis ang mas maraming buhay sa yugto ng banal na gabi na may isang basahan na manika na kumakatawan sa Batang Kristo; nagdala pa siya ng isang baka at isang asno, na nagbibigay ng biswal na handog sa mga taganayon.

Siya pagkatapos ay tumayo sa harap ng sabsaban, puno ng debosyon at kabanalan, ang kanyang mukha ay naliligo sa luha at nagliliwanag sa tuwa; ang Banal na Ebanghelyo ay inaawit, at ipinangaral niya ang tungkol sa kapanganakan ng kaawa-awang Hari. Hindi makayanang bigkasin ang Kanyang pangalan dahil sa kalambingan ng Kanyang pag-ibig, tinawag Siya ni Francis na Sanggol ng Bethlehem.

Si Master John of Greccio, isang magiting na sundalo at isang mahal na kaibigan ni Brother Francis, na, para sa pag-ibig ni Kristo, ay umalis sa makamundong mga gawain, nasaksihan si Francis na kumakarga sa isang magandang sanggol sa kanyang mga bisig nang malumanay na para bang natatakot siyang magising ang sanggol. . Walang alinlangan, na ang sanggol ay ang Batang Kristo Mismo dahil isang bakas ng mga himala ang sumunod sa eksena. Sinasabing ang dayami ng sabsaban na iyon, na iniingatan ng mga tao, ay mahimalang pinagaling ang mga baka sa maraming sakit at iba pang mga salot!