Makatawag ng Pansin

Bilang isang duyan na Katoliko, itinuro sa akin na ang pagpapatawad ay isa sa mga pinahahalagahan ng Kristiyanismo, gayunpaman nahihirapan akong isagawa ito. Hindi nagtagal ay naging pabigat ang pakikibaka nang magsimula akong tumuon sa aking kawalan ng kakayahang magpatawad. Sa panahon ng Kumpisal, itinuro ng pari ang kapatawaran ni Kristo: “Hindi lamang niya sila pinatawad, ngunit nanalangin siya para sa kanilang pagtubos.” Sinabi ni Hesus: “Ama, patawarin mo sila, sapagkat hindi nila alam ang kanilang ginagawa.” Ang panalanging ito ni Jesus ay naghahayag ng isang kapirasong madalas na napapabayaan. Malinaw na inilalantad nito na ang tingin ni Hesus ay hindi sa sakit o kalupitan ng mga sundalo kundi sa kanilang kawalan ng kaalaman sa katotohanan.

Pinili ni Hesus ang pira pirasong sirang bahaging ito upang mamagitan para sa kanila. Ang mensahe ay bumungad sa akin na ang aking pagpapatawad ay kailangang umusbong mula sa pagbibigay ng espasyo sa hindi kilalang mga pira-piraso ng ibang tao at maging sa aking sarili. Mas magaan at mas masaya ang pakiramdam ko dahil dati, eksklusibong nakikitungo ako sa mga alam kong salik—ang pananakit na dulot ng iba, ang mga salitang binigkas nila, at ang pagkawasak ng mga puso at relasyon. Iniwan na ni Hesus na bukas ang pintuan ng pagpapatawad para sa akin, kailangan ko na lang tahakin ang landas na ito ng mapagpakumbabang pagkilala sa hindi kilalang mga pira-piraso sirang bahagi sa loob ko at ng iba.

Ang kamalayan ng hindi kilalang mga pira pirasong sirang bahagi ay nagdaragdag din ng mga patong ng kahulugan sa kung ano ang ibig sabihin ni Hesus kapag inanyayahan Niya tayong maglakad nang higit pa. Naisip ko na ang pagpapatawad ay isang paglalakbay na nagsisimula mula sa pagkilos ng pagpapatawad hanggang sa isang tapat na pamamagitan. Ang sandaling ito ng dagdag na milya, sa pamamagitan ng pagdarasal para sa ikabubuti ng mga nakasakit sa akin, ay ang paglalakad ko sa Getsemani. At ito ang aking buong pagsuko sa Kanyang kalooban. Mapagmahal niyang tinawag ang lahat sa kawalang-hanggan at sino ako para maging hadlang sa aking kaakuhan at sama ng loob? Ang pagbubukas ng ating mga puso sa hindi kilalang mga pira-piraso sirang bahagi ay nag-aayos ng ating relasyon sa isa’t isa at naghahatid sa atin sa mas malalim na relasyon sa Diyos, na nagbibigay sa atin at sa iba ng daan sa Kanyang masaganang kapayapaan at kalayaan.

Kailan mo huling ipinatong ang iyong mga kamay sa ulo ng iyong anak, ipinikit ang iyong mga mata, at buong pusong nanalangin para sa kanila? Ang pagpapala sa ating mga anak ay isang makapangyarihang aksyon na maaaring humubog sa kanilang buhay sa malalim na paraan.

Mga Halimbawa sa Bibliya: “Umuwi si David upang basbasan ang kanyang sambahayan.” (1 Kronika 16:43) Itinatampok ng simpleng gawaing ito ang kahalagahan ng pagsasalita ng positibong mga salita sa ating mga mahal sa buhay.

Sinabi ng Panginoon kay Moises: “Ganito mo pagpalain ang mga Israelita: ‘Pagpalain ka at ingatan ka ng Panginoon; paliwanagin ng Panginoon ang Kanyang mukha sa iyo at maging mapagbiyaya sa iyo; iharap sa iyo ng Panginoon ang Kanyang mukha at bibigyan ka ng kapayapaan.’” (Bilang 6:22–26) Ang mga salitang ito ay nagpapahiwatig ng proteksiyon, pagsang-ayon, at kapayapaan ng Diyos.

Paghihikayat at Pagdakila: Kapag pinagpapala natin ang isang tao, hinihikayat natin sila, pinalalakas sila ng positibong pagpapatibay. Kasabay nito, dinadakila natin ang Diyos sa pamamagitan ng pagkilala sa Kanyang kabutihan at biyaya. Ang mga pagpapala ay lumikha ng isang positibong kapaligiran kung saan ang mga bata ay nakadarama ng pagmamahal, pagpapahalaga, at seguridad.

Pagbibigay ng Pagkakakilanlan: Ang mga pagpapala ay nakakatulong sa paghubog ng pagkakakilanlan ng isang bata. Kapag ang mga magulang ay nagsasalita ng mga pagpapala sa kanilang mga anak, pinagtitibay nila ang kanilang pagiging karapat-dapat at layunin. Isinasaloob ng mga bata ang mga mensaheng ito, dinadala ang mga ito hanggang sa pagtanda.

Ang Kapangyarihan ng mga Salita: Sa isang pag-aaral ng pagganap ng koponan, natuklasan ng Harvard Business School na ang mga koponan na may mataas na pagganap ay nakatanggap ng halos anim na positibong komento para sa bawat negatibong komento. Ang mga pagpapala ay higit pa kaysa sa mga positibong komento. Kapag pinagpapala natin ang isang tao, ipinapahayag natin ang katotohanan sa kanila—ang katotohanan ng Diyos! Ang mga bata ay parang mga espongha, sumisipsip ng mga mensahe mula sa kanilang kapaligiran. Sa pamamagitan ng pagpapala sa kanila, nagbibigay tayo ng panimbang sa mga negatibong impluwensyang nararanasan nila.

Bilang mga magulang o tagapag-alaga, may pananagutan tayong pagpalain ang ating mga anak—magsalita ng nagbibigay-buhay na mga salita na nagpapatibay sa kanila sa emosyonal, espirituwal, at kaisipan. Maging maingat na huwag sumpain sila nang hindi sinasadya sa pamamagitan ng mga negatibong komento o nakakapinsalang saloobin. Sa halip, sadyang pagpalain sila ng pagmamahal, pampatibay-loob, at katotohanan ng Diyos.

Marahil na ikaw ay may isang milyong mga dahilan upang tumugon ng ‘hindi’ sa maaaring mabuting gawa, ngunit ang mga ito ba’y talagang makatwiran? 

Nakaupo ako sa loob ng sasakyang van naghihintay para sa aking dalagita sa pagtapos ng kanyang pag-aaral ng pagsakay ng kabayo.  Sa kabukiran na kung saan siya nangangabayo, mayroong mga kabayo, mga tupa, mga kambing, mga kuneho, at sangkatutak na mga pusang nasa kamalig.

Ako’y nalingat mula sa panonood sa aking anak nang napuna ko ang isang batang lalaking ginigiya ang isang kordero na napaggupitan lamang ng balahibong lana pabalik sa kural.  Di-umano, ang hayop ay nagpasyang hindi nais na magpatungo sa pastulan at humandusay na lamang sa kalagitnaan ng landas.

Subukan man niyang gawin, ang bata ay hindi magawang mapagalaw ang kordero (ang isang lubos na napalaking tupa ay karaniwang may bigat na sandaang libra o higit pa).  Hinigit niya ang tali.  Pumunta siya sa likod ng kordero upang matulak ang puwitan.  Nag-akma siyang magbuhat ng tiyan nito.  Sinubukan pa niyang mangatwiran sa tupa, nakikipag-usap dito, nangangakong dudulutan ito ng pabuya kapag ito’y susunod lamang sa kanya.  Gayunpaman, ang kordero at nanatiling nakahilata sa gitna ng landas.

Ako’y napangiti at inisip sa sarili ko: “Ako ay ang yaong kordero!”

Gaano ako kadalas tumanggi na pumaroon kung saan sinisikap na akayin ako ng Panginoon?

Minsan, natatakot akong gawin ang hinihiling sa akin ni Hesus.  Ito’y wala sa aking lagay ng ginhawa.  Sinuman ay maaaring kasuklaman ako kapag ako’y magsasalita ng Katotohanan: baka sila’y masaktan.  Ako ba’y nararapat para sa tungkulin?  Pangangamba ang humahadlang sa akin upang hindi ko matupad ang di-kapanipaniwalang panukala ng Diyos para sa akin.

Sa ibang mga tagpo, ako ay sukdulang nahahapo o  tinatatamad lamang.  Ang pagtulong sa iba ay kinakailangan ng panahon, panahon na nalaan ko na sa ibang bagay—isang bagay na ninais kong gawin.  Mayroong mga tagpo na ako’y walang lakas upang makapag-alay para sa isa pang bagay.  Nakalulungkot na tumatanggi akong mag-alay ng higit pa ng aking sarili.  Kasakiman ang humahadlang sa akin upang hindi ko makamit ang mga biyayang ipinadadala ng Diyos sa akin.

Hindi ko matiyak kung bakit tumigil ang yaong kordero sa paggalaw nang pasulong.  Ito ba’y takót?  O napagod?  O pawang tinamad lamang?  Sa wakas, ang munting pastol ay nagawang suyuin ang kanyang kordero na humayong muli at naiparating Ito sa luntiang pastulan upang ito’y makapagpahinga nang matiwasay.

Tulad ng batang pastol, si Hesus ay mahinahong tinutulak at inuudyok ako, ngunit dahil sa aking pagmamatigas, nag-aalinlangan akong gumalaw.  Napakasaklap!  Napaglalapasan ko ang mga pagkakataon, marahil pati na ang mga himala!  Totoo, walang dapat na ikatakot, pagka’t si Hesus ay nangakong mananatili Siya sa akin (Salmo 23:4).  Kung si Hesus ay mayroong hihingin akin, “wala akong pagkakakulangan’ (Salmo 23:1), ni panahon ni lakas.  Kapag ako’y mahahapo: “Pinapatnubayan Niya ako sa tabi ng payapang batis, iniibsan Niya ang aking kaluluwa” (Salmo 23:2,3).  Si Hesus ay ang aking Mabuting Pastol.

Panginoon, patawarin Mo ako.  Tulungan Mo akong sumunod lagi sa Iyo saan man Mo ako ipadala.  Nagtitiwala akong alam Mo ang pinakamabuti sa akin.  Ikaw ang aking Mabuting Pastol.  Amen.

Ito ay ganap na aking intensyon na ang lahat ng Winona-Rochester seminarians ay tumayo sa isang punto sa panahon ng aking pagtatalaga homiliya ng Misa. Sinabi ko sa mga tao na, sa mga salita ni John Paul II, ecclesia de eucharistia (ang Simbahan ay nagmula sa Eukaristiya), at dahil ang Eukaristiya ay nagmula sa mga pari, lohikal na sumusunod na kung walang mga pari, walang Simbahan. . Kaya’t nais kong makita at kilalanin ng lahat ang mga kabataang lalaki sa ating diyosesis na aktibong kumikilala ng panawagan sa napakahalagang paraan ng pamumuhay na ito. Sa panahon ng palakpakan, isang bagay ang dumating sa akin bilang isang inspirasyon. Hindi ko sinasadyang sabihin. Wala sa text ko. Ngunit bumuntong hininga ako, habang humihina ang palakpakan: “Doblehin natin ang kanilang bilang sa susunod na limang taon!” Ang isang kumpirmasyon na ito ay marahil mula sa Banal na Espiritu ay ang mga tao, sa bawat paghinto ko hanggang ngayon sa diyosesis, ay, nang may sigasig, ay binalikan ang mga salitang iyon pabalik sa akin. Sa katunayan, ang pinuno ng isa sa mga grupo ng Serra ay nagsabi sa akin na siya at ang kanyang mga kasamahan ay nagpasya na tanggapin ang hamon.

Mayroon kaming dalawampung seminarista, sa parehong antas ng kolehiyo at pangunahing teolohiya, na medyo maganda para sa isang diyosesis na aming laki. At mayroon tayong napakagandang pangkat ng mga pari, parehong aktibo at ‘retirado,’ na abalang naglilingkod sa ating halos isang daang parokya. Ngunit ang mga wala pang edad sa pagreretiro ay nasa animnapu lamang, at lahat ng ating mga pari ay payat. Higit pa rito, hindi magkakaroon ng mga ordinasyon bilang pari sa Winona-Rochester sa susunod na dalawang taon. Kaya, walang tanong: Kailangan natin ng mas maraming pari.

Ngayon, ang mga obispo at pari ay talagang may mahalagang papel na ginagampanan sa pagpapasigla ng mga bokasyon. Ang nag-aakit sa isang kabataang lalaki sa pagkapari ay, higit sa lahat, ang saksi ng masaya at malulusog na mga pari. Ilang taon na ang nakalilipas, nagsagawa ng pagmamasid ang Unibersidad ng Chicago upang matukoy kung aling mga propesyon ang pinakamasaya. Sa isang medyo malaking margin, ang mga itinuturing na karamihan sa nilalaman ay mga miyembro ng klero. Bukod dito, ipinakita ng iba’t ibang mga survey na, sa kabila ng mga kaguluhan nitong mga nakaraang taon, ang mga paring Katoliko ay nag-uulat ng napakataas na antas ng personal na kasiyahan sa kanilang buhay. Dahil sa mga datos na ito, ang isang rekomendasyon na gagawin ko sa aking kapatid na mga pari ay ito: Hayaang makita ito ng mga tao! Ipaalam sa kanila kung gaano ka kasaya sa pagiging pari.

Ngunit naniniwala ako na ang mga layko ay may mas mahalagang papel na ginagampanan sa paglilinang ng bokasyon. Sa loob ng kontekstong Protestante, kung minsan ang anak ng isang dakilang mangangaral ay sumusunod sa mga yapak ng kanyang ama upang ang isang ministro ay epektibong magkaanak ng isa pa. Ngunit ito, para sa malinaw na mga kadahilanan, ay hindi maaaring mangyari sa isang tagpo ng Katoliko. Sa halip, ang mga pari, nang walang pagbubukod, ay nagmula sa mga layko; galing sila sa mga pamilya. Ang pagiging disente, pagiging madasalin, kabaitan, at paghihikayat ng mga magulang, kapatid, lolo’t lola, tiya, at tiyuhin ay nagdudulot ng malaking pagkakaiba sa pagpapaunlad ng bokasyon sa priesthood. Isa sa pinakamatingkad na alaala ng aking pagkabata ay ang aking ama, na lumuhod sa matinding panalangin pagkatapos ng Komunyon isang Linggo sa St. Thomas More Parish sa Troy, Michigan. Lima o anim pa lang ako noon, at itinuring ko ang aking ama ang pinakamakapangyarihang tao sa mundo. Na siya ay nakaluhod sa pagsusumamo sa harap ng isang mas makapangyarihang humubog sa aking relihiyosong imahinasyon at, gaya ng masasabi mo, hindi ko kailanman nakalimutan ang sandaling iyon. Parehong mahal at iginagalang ng aking mga magulang ang mga pari at siniguro nilang magkakasama kaming mga bata sa kanila. Maniwala ka sa akin, ang kanilang pagiging bukas ng espiritu tungkol sa mga pari ay lubhang nakaapekto sa aking bokasyon.

At pakitandaan na ang mga hindi miyembro ng pamilya ay maaari ring magsindi ng apoy ng isang bokasyon. Ang pag-aaral pagkatapos ng pag-aaral ay nagpakita na ang isa sa pinakamahalagang salik sa pagkumbinsi sa isang kabataang lalaki na pumasok sa seminaryo ay ang isang pinagkakatiwalaang kaibigan, kasamahan, o elder na nagsabi sa kanya na siya ay magiging isang mabuting pari. Alam ko na maraming tao ang nagtatago sa kanilang mga puso ng pananalig na ang isang kabataang lalaki ay dapat pumasok sa seminary, dahil napansin nila ang kanyang mga kaloob na kabaitan, madasalin, katalinuhan, atbp., ngunit hindi sila kailanman nagkaroon ng lakas ng loob o kumuha ng oras na para sabihin sa kanya. Marahil ay ipinapalagay nila na ginawa ito ng iba. Ngunit ito ay nakakalungkot na makaligtaan ang isang pagkakataon. Masasabi ko lang ito: kung may nabanggit kang mga birtud sa isang kabataang lalaki na gagawin siyang mabisang pari, ipagpalagay na ibinigay sa iyo ng Banal na Espiritu ang pananaw na ito upang maibahagi mo ito sa binatang iyon. Maniwala ka sa akin, ang pinakasimpleng mga salita na iyong binibigkas ay maaaring mga buto na magbubunga ng tatlumpu, animnapu, at isandaang ulit.

Sa pangwakas, kung malakas ang pakiramdam mo tungkol sa mga bokasyon, ipanalangin mo sila. Sa Bibliya, walang anumang sandali ang nagagawa maliban sa panalangin. Nalulugod ang Diyos sa ating pakikipagtulungan sa Kanyang biyaya, ngunit ang gawain ng kaligtasan ay, sa pagtatapos ng araw, sa Kanya. Kaya tanungin mo Siya! Maaari ba akong magmungkahi ng isang partikular na tagapamagitan sa bagay na ito? Sinabi ni Thérèse ng Lisieux, ang Munting Bulaklak, na pumasok siya sa kumbento “upang iligtas ang mga kaluluwa at lalo na upang manalangin para sa mga pari.” Sinabi rin niya na gugugulin niya ang kanyang Langit sa paggawa ng mabuti sa lupa. Kung gayon, idalangin natin ang kanyang pamamagitan habang hinihiling natin sa Panginoon na doblehin ang bilang ng ating mga seminarista sa mga darating na taon.

Kadalasan, kailangan ng isang maestro upang tulungan ang isang instrumento na tumugtog ng magagandang mga melodiya.

Ito ay mahigpit na kompetisyon sa mga mamimili na nakikipag kompetensya upang malampasan ang bawat isa para sa lahat ng bagay na inaalok. Sabik nilang kinuha ang lahat ng mga bagay dahil nagsasara na ang subasta ngunit maliban sa isang solong bagay—isang lumang biyolin.

Dahil gustong makahanap ng bibili, hinawakan ng nag-susubasta ang instrumentong kwerdas at inalok ang inaakala niyang kaakit-akit na presyo: “Kung may interesado, ibebenta ko ito sa halagang $100.”

Napuno ng nakamamatay na katahimikan ang silid.

Dahil naging maliwanag na kahit na ang presyong iyon ay hindi sapat upang kumbinsihin ang sinuman na bumili ng lumang biyolin, binawasan niya ang presyo sa $80, pagkatapos ay $50, at sa wakas, dahil sa desperasyon, sa halagang $20 na lamang. Pagkatapos ng isa pang matinding katahimikan, isang matandang ginoo na nakaupo sa likuran ang nagtanong: “Maari ko bang tingnan ang biyolin, pakiusap?” Ang taga subasta, na gumaan ang loob dahil sa may nagpapakita ng interes sa lumang biyolin, ay pumayag. Kahit papano ang may kwerdas na instrumento ay nahaharap sa pag-asam ng paghahanap ng isang bagong may-ari at tahanan.

Hipo ng Isang Maestro

Tumayo ang matanda mula sa kanyang upuan sa likuran, dahan-dahang naglalakad papunta sa harapan, at maingat na sinuri ang lumang biyolin. Kinuha niya ang kanyang panyo, pinunasan niya ang alikabok sa ibabaw at dahan-dahang idiniin ang bawat kwerdas hanggang sa, isa-isa, nasa tamang tono na ang mga ito.

Sa bandang huli at pagkatapos nito, inilagay niya ang lumang biyolin sa pagitan ng kanyang baba at kaliwang balikat, itinaas ang panghilis gamit ang kanyang kanang kamay, at nagsimulang tumugtog ng isang piraso ng musika. Ang bawat musikal na nota mula sa lumang biyolin ay tumagos sa katahimikan sa buong silid at masayang sumayaw sa hangin. Nagulat ang lahat, at nakinig silang mabuti sa kung ano ang lumalabas sa instrumento sa mga kamay ng kung ano ang halata sa lahat- ay isang maestro.

Tumugtog siya ng isang pamilyar na klasikong himno. Napakaganda ng melodiya na mabilis na nabighani ang lahat sa subasta at sila ay namangha. Wala pa silang narinig o nasaksihan man lang na tumutugtog ng musika ng napakaganda, lalo pa at ito’y lumang biyolin. At hindi nila inakala na kahit sa isang sandali ay makukuha nito ang kanilang pagkahumaling sa bandang huli sa pagpapatuloy ng subasta.

Matapos siyang tumugtog ay mahinahong ibinalik ang biyolin sa taga subasta. Bago pa man tanungin ng taga subasta ang lahat ng nasa silid kung gusto pa ba nilang bilhin ito, nagmamadali na ang pagtaas ng mga kamay. Biglang gusto ito ng lahat pagkatapos ng walang paghahanda na dalubhasang pagganap. Mula sa isang hindi gustong bagay kanina, ang lumang biyolin ay biglang naging pokus ng pinakamatinding kompetisyon sa pagtatawaran ng subasta. Mula sa panimulang tawad na $20, ang presyo ay agad na tumaas hanggang $500. Ang lumang biyolin ay nabili sa huli sa halagang $10,000, na 500 beses na mas mataas kaysa sa pinakamababang presyo nito.

Kamangha-manghang Pagbabago

Tumagal lamang ng 15 minuto para mabago ang lumang biyolin mula sa isang bagay na walang may gusto ngunit naging bituin ng subasta. At kinailangan ang isang maestro na musikero upang iayos ang mga kwerdas nito at tumugtog ng magandang himig. Ipinakita niya na ang mukhang hindi kaakit-akit sa labas sa totoo ay talagang isang maganda at hindi mabibiling kaluluwa sa loob ng instrumento.

Marahil, tulad ng lumang biyolin, ang ating buhay ay karaniwang tila walang halaga sa simula. Ngunit kung ibibigay natin sila kay Hesus, na siyang maestro sa lahat ng maestro, sa gayon Siya ay makakatugtog ng magagandang kanta sa pamamagitan natin at ang kanilang mga himig ay lalong magpapasindak sa mga tagapakinig. Ang ating buhay, sa gayon, ay kukuha ng atensyon ng mundo. Ang bawat tao pagkatapos ay nais na makinig sa musika na ginawa Niya mula sa ating buhay.

Ang kuwento ng lumang biyolin na ito ay nagpapaalala sa akin ng sarili kong kuwento. Ako ay metaporikal na katulad ng lumang biyolin na iyon at walang nag-iisip na ako ay magiging kapaki-pakinabang o maaaring gumawa ng isang bagay na kapaki-pakinabang sa aking buhay. Tinignan nila ako na parang wala akong halaga. Gayunpaman, naawa si Jesus sa akin. Lumingon siya, tumingin sa akin, at tinanong ako: “Peter, ano ang gusto mong gawin sa iyong buhay?” Sabi ko: “Guro, saan ka nakatira?” “Halika at tingnan mo,” sagot ni Jesus. Kaya’t naparito ako at nakita ko kung saan Siya nakatira, at nanatili akong kasama Niya. Noong nakaraang ika-16 ng Hulyo, ipinagdiwang ko ang ika 30 anibersaryo ng aking ordenasyon sa pagkapari. Upang malaman at maranasan ang dakilang pagmamahal ni Jesus para sa akin…paano ko Siya mapasasalamatan nang sapat? Ginawa niyang bago ang lumang biyolin at binigyan ito ng malaking halaga.

Panginoon, nawa’y ang aming mga buhay ay maging Iyong instrumentong pangmusika, tulad ng lumang biyolin na iyon, upang makalikha kami ng magagandang musika na maaaring kantahin ng mga tao magpakailanman, nagbibigay ng pasasalamat at papuri sa Iyong kamangha-manghang pag-ibig.

Isang malamig na gabi sa kamusmusan, tinuruan ako ng aking ama kung paano muling buuin ang apoy…

Maging ito ay isang di- napapanahong sariwang gabi ng taglagas, ang halimuyak ng usok na bumubuhos mula sa isang madalas- gamiting na tsimenea, isang hanay ng mga kulay ng mga dahon ng taglagas, o kahit na ang tono ng boses ng isang tao, itong mga mistulang napakaliliit na mga detalye ng pandama ay kadalasang nagpapasiklab ng matingkad na alaala ng isang sandali ng nakalipas.

Bakit tayo ay may mga ganitong alaala?  Nagsisilbi ba ang mga ito bilang isang paraan ng pag-iwas sa mga naunang nagawang pagkakamali?  Binigyan ba tayo ng Diyos ng mga alaala upang magkaroon tayo ng mga rosas sa Disyembre? O maaari kayang ito ay isang bagay na mas matindi?  Ang mga ito ba ay binhi ng pagdidilidili na dapat nating pagmumunhan, pag-ukulan ng pansin, pag-isipan nang puno ng panalangin, at pagnilayan?

‘Mailigamgam’ na Pagmamahal

Noong ako ay siyam, marahil sampu, ang aking pamilya at ako ay dumating sa bahay sa isang di- napapanahong malamig na gabi ng taglagas.  Agad na hiniling ng nanay ko na muling buuin ng aking ama ang apoy. Ito na paborito kong libangan, sabik akong tumayo para manood.  Habang ang iba pang mga pangyayari sa pagbuo ng apoy ay nananatiling isang manipis na ulap na walang katuturang detalye, ang isang ito ay buhay na buhay sa kaibuturan ng aking kaisipan. Naaalala ko pa nga ito walang labis,walang kulang.

Binuksan niya ang kalan na pang kahoy, dinampot ang pansundot, at nagsimulang linisin ang abo. Kuryoso, maalala kong nagtatanong: “Bakit mo inaalis ang lahat ng abo?”  Kaagad, sumagot ang aking ama: “Sa pamamagitan ng pag-alis ng abo, pumapatay ako ng dalawang ibon gamiting ang iisang bato. Ibinubukod ko ang anumang baga habang sabayang hinahayaan ang oksiheno na malayang dumaloy.”

“Bakit napakahalaga nito?”  Ang aking ama ay tumigil sa kanyang gawain at tumingin sa akin, na nagbabalanse sa kanyang mga daliri sa paa sa nakayukong posisyon.  Lumipas ang ilang sandali habang pinag-iisipan niya ang tanong ko.  Tinawag niya ako ng malapitan.  Iabang papalapit ako, inabot niya sa akin ang poker at halos bumulong: “Sabay nating gawin ito.”

Damhin Ang Kaibhan

Kinuha ko ang barang bakal, at iginiya niya ako sa harap niya . Ibinalot niya ang kanyang mga kamay sa mga kamay ko at sinimulang gabayan ang aking mga galaw.  Ang abo ay patuloy na bumagsak sa rehas na bakal, at ang naiwan ay isang maliit na tumpok ng mga baga.  Tinanong ako ng aking Ama: “Dama mo ba ang labis na init?”

Natawa ako at nagsabing: “Hindi, Tay! Syempre, hindi!”

Ang aking ama ay marahang natawa, pagkatapos ay tumugon: “Inisip kong hindi! Tiyak, bilang sila, hindi nila iinitin ang bahay, ngunit pansinin kung ano ang mangyayari kapag ginawa ko ito.”  Ibinaba niya ang pansundot, isinaayos ang sarili nang mas malapit sa kalan, at nagsimulang humihip nang malakas sa mga baga.  Bigla ang mga itong nagsimulang magbaga ng maalab na pula.  Pagkatapos ay sinabi ng aking ama: “Heto, subukan mo.”  Ginaya ko ang kanyang mga kilos at umihip sa abot ng aking makakaya.

Gayundin, ang mga baga ay naging matingkad na pula sa pinakamaikling sandali. Tanong ng aking ama: “Nakikita mo ang pagkakaiba, ngunit naramdaman mo din ba ang pagkakaiba?”

Nakangiti, sumagot ako: “Oo! Mainit saglit!”

“Tamang-tama,” singit ng aking ama:  “Aalisin natin ang abo upang ang oksiheno ay makapagpapagatong sa mga baga.  Ang oksiheno ay ganap na kinakailangan; ang mga baga ay nagniningas, gaya ng nakita mo.  Matapos ay ginagatungan namin ang apoy ng iba pang maliliit na nasusunog na mga bagay, nagsisimula sa maliit at pagkatapos ay paakyat sa mas malalaking bagay.”

Matapos ay inutusan ako ng aking ama na kumuha ng mga pahayagan at maliliit na patpat mula sa kahon ng sindihan.  Samantala, nagpunta siya sa gilid ng balkonahe at nangalap ng ilang tabla at malalaking troso.  Pagkatapos ay nilukot niya ang diyaryo at inilapag sa maliit na tumpok ng mga baga.  Pagkatapos ay inutusan niya akong hipan ang bunton gaya ng ginawa ko noon.  “Ituloy mo!  Wag kang titigil!  Malapit na!” hikayat ng aking ama, hanggang sa lubos biglang-bigla, at kagulat-gulat, ang pahayagan ay umapoy.  Gulat ako, kaunting napalundag paatras pero napakalma din ako sa bugso ng nakagiginhawang init na naramdaman ko.

Sa sandaling iyon, naaalala kong nakangiti mula sa isang tainga hanggang sa kabilang tainga, at ang aking ama, na nakangiti din, ay nagbilin: “Ngayon, maaari na tayong magsimulang magdagdag ng bahagyang mas malalaking bagay.  Magsisimula tayo sa mga sanga na ito at iba pa.  Magliliyab sila tulad ng papel.  Obserbahan mo…”  Tama nga, pagkaraan ng ilang sandali, ang mga patpat ay nasusunog.  Ang init noon ay malupit.  Matapos nun, ang aking ama ay nagdagdag ng maliliit na troso, at mga lumang bakod na tabla, at naghintay tulad ng dati.  Kinailangan kong umatras dahil ang init ay hindi matiis sa malapitan.  Sa wakas, makalipas ang 30-40 sandali, totoo na ang apoy umaatungal habang inilalagay ng aking ama ang pinakamalalaking troso.  Sinabi niya: “Sa pamamagitan ng mga ito, ang apoy ay masusunog ng ilang oras hanggang magdamag.  Natutunan mo na ang pinakamahirap na bahagi ay ang pagpapalagablab ng apoy.  Kapag naglalagablab na, madali itong ipagpatuloy hangga’t ginagatungan mo ito at hayaang paypayan ng oksiheno ang apoy.  Ang apoy na walang oksiheno, walang panggatong, ay mamanatay.”

Ang Maalala…

Ang pagnanasa sa Diyos ay nakasulat sa puso ng tao.  Ang katotohanan na ang mga tao ay likha sa pagkakahawig at imahe ng Diyos ay humahantong sa isang baga, isang pagnanasa sa kaligayahan na nasa bawat isa sa atin.  Ang bagang ito ay hindi kailanman mapupuksa, ngunit kung pababayaan, ang nagmamay-ari nito ay maiiwang hindi masaya at walang layunin.  Alisin ang abo (sa pamamagitan ng Pagbibinyag), at hinahayaan natin ang pag-ibig ng Diyos na magpaliyab.  Ang ating pinakamasidhing hangarin ay nagsisimulang maging oksihenado, at nagsisimulang madama natin ang mga epekto ng pag-ibig ng Diyos.

Habang pinasisigla ng pag-ibig ng Diyos ang apoy sa loob na lumago, nangangailangan ito ng kabuhayan—isang aktibong pang-araw-araw na pagpili upang pagsiklabin ang apoy.  Ang Salita ng Diyos, panalangin, ang mga Sakramento, at mga gawa ng pag-ibig sa kapwa ay nagpapanatili na mag-alab ang sindi.  Kung hindi tinutulungan, ang ating mga apoy ay muling nababawasan sa isang nagpupumiglas na baga, na nagugutom sa oksiheno na tanging ang Diyos lamang ang makapagbibigay.

Ang ating malayang kalooban ay nagpapahintulot sa atin na magsabi ng ‘Oo’ sa Diyos.  Hindi lamang nito tinutupad ang ating likas na indibidwal na pagnanasa sa kaligayahan ngunit ang ating ‘Oo’ ay maaari pang magsindi sa pagnanais ng ibang tao para sa pagbabagong loob, na nagbibigay ng bisa sa mga salita ni San Ignacio: “Humayo ka at sindihan ang mundo.”

T – Hindi ko nararamdaman ang presensya ng Diyos kapag nananalangin ako. Gumagawa ba ako ng anumang pag-unlad sa espirituwal na buhay kung hindi ako malapit sa Kanya?

A – Kung nahihirapan kang madama ang presensya ng Diyos sa iyong buhay panalangin, ikaw ay nasa mabuting kasama! Karamihan sa mga dakilang Banal ay dumaan sa panahon ng pagkatuyo. Si Mother Teresa, halimbawa, ay nagpunta ng tatlumpu’t limang taon nang hindi naramdaman ang Kanyang presensya. Araw-araw, sa loob ng maraming taon, kapag itinala ni San Juan ng Krus sa kanyang talaarawan kung anong mga espirituwal na pananaw o inspirasyon ang kanyang natanggap sa panalangin, magsusulat siya ng isang salita: “Nada” (“Wala”). Isinulat ito ni San Therese ng Lisieux tungkol sa kanyang kadiliman: “Ang aking kagalakan ay binubuo ng pagkaitan ng lahat ng kagalakan dito sa lupa. Hindi ako pinatnubayan ni Hesus nang hayagan; Hindi ko Siya nakikita o naririnig.”

Tinawag ni San Ignatius ng Loyola ang karanasang ito na ‘kapanglawan’—kapag pakiramdam natin na ang Diyos ay malayo, kapag ang ating mga panalangin ay parang hungkag at ang mga ito ay tumatalbog sa kisame. Hindi kami nakakaramdam ng kasiyahan sa espirituwal na buhay, at ang bawat espirituwal na aktibidad ay parang isang gawaing-bahay at slog paakyat. Ito ay isang karaniwang pakiramdam sa espirituwal na buhay.

Dapat nating maging malinaw na ang kapanglawan ay hindi katulad ng depresyon. Ang depresyon ay isang sakit sa isip na nakakaapekto sa bawat bahagi ng buhay ng isang tao. Partikular na naaapektuhan ng kapanglawan ang espirituwal na buhay—ang isang taong dumaranas ng kapanglawan ay tinatangkilik pa rin ang kanilang buhay sa pangkalahatan (at maaaring maging maayos ang mga bagay!) ngunit nahihirapan lamang ito sa espirituwal na buhay. Kung minsan ang dalawa ay nagsasama-sama, at ang ilang mga tao ay maaaring makaranas ng pagkawasak habang nakararanas ng iba pang mga uri ng pagdurusa, ngunit sila ay naiiba at hindi pareho.

Bakit nangyayari ang pagkapanglaw? Maaaring magkaroon ng isa sa dalawang dahilan ang pagkatiwangwang. Kung minsan ang pag pagkapanglaw ay sanhi ng hindi napagkukumpisal na kasalanan. Kung tinalikuran natin ang Diyos, at marahil ay hindi natin ito kinikilala, maaaring bawiin ng Diyos ang pakiramdam ng Kanyang presensya bilang isang paraan upang maibalik tayo sa Kanya. Kapag wala Siya, baka mas mauhaw tayo sa Kanya! Ngunit maraming beses, ang pagkapanglaw? ay hindi sanhi ng kasalanan, ngunit ito ay isang paanyaya mula sa Diyos na ituloy Siya nang mas wagas. Inaalis Niya ang espirituwal na kendi, upang Siya ay hanapin natin nang mag-isa at hindi lamang ang mabuting damdamin. Nakakatulong ito na dalisayin ang ating pagmamahal sa Diyos, upang mahalin natin Siya para sa Kanyang sariling kapakanan.

Ano ang ginagawa natin sa panahon ng pagkapanglaw? Una, dapat nating tingnan ang ating sariling buhay upang makita kung kailangan nating pagsisihan ang anumang nakatagong kasalanan. Kung hindi, dapat tayong magtiyaga sa pananalangin, sa pagsasakripisyo, at sa ating mabubuting desisyon! Ang isa ay hindi dapat sumuko sa pagdarasal, lalo na kapag ito ay mahirap. Gayunpaman, maaaring makatulong na pag-iba-ibahin ang ating buhay panalangin—kung palagi tayong nagdarasal ng Rosaryo araw-araw, marahil ay dapat tayong pumunta sa Pagsamba o magbasa na lang ng Banal na Kasulatan. Nalaman ko na ang isang malawak na iba’t ibang mga kasanayan sa panalangin ay maaaring magbigay sa Diyos ng maraming iba’t ibang mga paraan upang magsalita at kumilos sa aking buhay.

Ngunit ang mabuting balita ay ang pananampalataya ay hindi damdamin! Anuman ang ating ‘nararamdaman’ sa ating kaugnayan sa Diyos, mas mahalaga na manindigan sa Kanyang ipinahayag. Kahit na pakiramdam natin na Siya ay malayo, naaalala natin ang Kanyang pangako na “Ako ay sumasainyo palagi, hanggang sa katapusan ng panahon.” (Mateo 28:20) Kung nahihirapan tayong hikayatin ang ating sarili na manalangin o magsagawa ng kabanalan, naninindigan tayo sa Kanyang pangako na “hindi nakita ng mata, ni narinig man ng tainga, ni napaglihi man ng puso ng tao, kung ano ang inihanda ng Diyos para sa mga umiibig sa Kanya. .” (1 Corinto 2:9) Kapag nahihirapan tayong matagpuan ang presensiya ng Diyos dahil sa mga pagdurusa na dumarating sa atin, naaalala natin ang Kanyang pangako na “Alam natin na ang lahat ng bagay ay nagtutulungan sa ikabubuti ng mga umiibig sa Diyos.” (Roma 8:28) Ang ating pananampalataya ay dapat na nakasalig sa isang bagay na mas malalim kaysa sa nararamdaman natin o hindi sa Kanyang presensya.

Sa kabaligtaran, ang pakiramdam na malapit sa Diyos ay hindi palaging isang garantiya na tayo ay nasa Kanyang mabubuting biyaya. Dahil lamang sa ‘pakiramdam’ natin na ang isang pagpili ay tama ay hindi ginagawang tama kung ito ay labag sa batas ng Diyos na Kanyang ipinahayag sa pamamagitan ng mga Kasulatan at ng Simbahan. Ang ating damdamin ay hindi katulad ng ating pananampalataya!

Ang pagkapanglaw ay isang pakikibaka para sa bawat Santo at makasalanan habang nagpapatuloy tayo sa espirituwal na buhay. Ang susi sa pag-unlad ay hindi damdamin, bagkus ay pagpupursige sa pananalangin sa mga disyerto, hanggang sa makarating tayo sa lupang pangako ng nananatiling presensya ng Diyos!

Ang buhay ay maaaring hindi mahulaan ngunit ang Diyos ay hindi nagkukulang na sorpresahin ka.

Halos tatlong taon na ang nakalipas, nagsulat ako ng isang *artikulo para sa mismong panrebista na ito sa gitna ng pagdadalamhati sa pagkawala ng sanggol namin.  Ang aking asawa at ako ay kasal nang halos dalawang taon at laging nagdadasal para sa isang sanggol sa buong panahong yon.  Puno ng pananabik at saya nang mapag alaman namin na ako ay nagdadalantao na nungkang akalain ba namin ang nalalapit na pagkawala sa pagkalaglag.

Nandoon kami sa kasagsagan nito, hinahamon na magtiwala sa Diyos at sa Kanyang mahiwagang mga plano. Sa totoo lang, ayaw kong magtiwala sa isang plano na nagresulta sa pighati, at ni ayaw kong umasa sa isang Diyos na magpapahintulot nito.  Ninais kong ang aming sanggol ay nasa aking mga bisig.  Ngunit pinili naming mag-asawa ang mahirap na landas ng pagtitiwala sa Diyos at sa Kanyang Kalooban , na ang lahat ng sakit at pagdurusa ay magagamit at gagamitin pa din sa kabutihan.  Pinili namin ang pag-asa para sa aming sanggol sa Langit at pag-asa para sa aming kinabukasan dito sa Lupa.

Higit Sa Lahat

Hindi mabilang na ulit sa buhay ko, ang ika-11 talata ng Jeremiah 29 ay nag-angkla nang maigi sa akin.  Sa pagkakataong ito, gayunpaman, inakay Niya ako na tumuon sa ano ang susunod.  Ang mga salitang iyon ay nakapaso sa aking puso at humimok sa akin sa  matapat na kalooban ng Diyos.  “Kapag Ikaw ay tatawag, lalapit, at dadalangin sa Akin, diringgin Kita.  Kapag hinanap mo Ako, Ako’y iyong matatagpuan.  Oo, kapag hinahanap mo Ako nang buong puso mo hahayaan kitang mahanap Ako, at babaguhin Ko ang iyong kapalaran …” (12-14)

Tinatawag ako ng ating mapagmahal na Ama na lumapit na hindi ko naman talaga gustong lumapit.  Tumawag, Lumapit, Manalangin, Tumingin, Maghanap, Maghangad, sabi Niya.  Hiniling Niya sa akin (at sa iyo)—sa kirot ng ating puso kapag tayo ay natutuksong maniwala na ang kirot na dinadabas natin ay lahat nandiyan ay para talaga sa atin—ang piliin Siya, ang mas mapalapit sa Kanya.  Sa gayon, kapag hinanap natin Siya, pinapangako Niya na hahayaan Niyang mahanap Siya at na baguhin ang ating kapalaran.  Hindi Siya urong-sulong tungkol dito; Tatlong ulit Niyang ginamit ang katagang ‘Gagawin Ko’.  Siya ay hindi nagsasabi na marahil, Siya ay sa katotohanan.

Isang Dobleng Pagpapala

Bagama’t tatlong taon na ang lumipas mula noong pagkalaglag, kamakailan lamang ay naalala ko kung paano itong pangako ng Jeremiah 29 ay nahayag sa aking buhay at kung paano lubos na binago ng Diyos ang aking buhay ayon sa mga tuntunin ng pagiging ina.  Nagawa Niya saksi ako at ang aking asawa na maging mga saksi, at ang paraan na buong pagmamahal Siyang tumutugon sa mga panalangin ay hindi dapat kalimutan o balewalain.  Hindi pa natatagalan, natanggap ko isang email mula sa isang kamag-anak na espiritu at kaibigan.  Matapos akong ipagdasal nung umagang iyon, isinulat niya: “Ang Diyos ay nagbigay gantimpala…Hayan ka, ipinagdiriwang ang Awa at Pag-ibig ng Diyos na may dobleng pagpapala!  Purihin ang Diyos!”

Ang aming pag-asa at pagnanasa na magtiwala sa mga plano ng Diyos at hanapin Siya ay nagpabago ng aming kalagayan at nagpabagong-anyo na maging Pinaka malaking ‘dobleng pagpapala na gantimpala’ na maari naming pangarapin—dalawang magagandang sanggol na babae.  Tatlong taon na mula nong madanasan naming mag-asawa ang pagkawala ng unang sanggol, at walang makapapalit sa munting iyon, subalit hindi tayo iniwan ng Diyos na baog.

Noong Agosto 2021, biniyayaan kami ng pagsilang ng aming unang sanggol na babae, at nitong nakalipas na Agosto, namasdan namin ang pagpapala ng pangalawa aming sanggol na babae.  Isang dobleng pagpapala, talaga!  Isinasabuhay namin ang katapatan ng Diyos sa aming pag-asang nabago!  Kami ay mga saksi sa mga hindi maarok na awa at pag-ibig ng Diyos. Naging taga paglikha kami kasama ng Lumikha, at sa pag-asa namin sa Kanya katapatan, napagbago Niya ang aming kapalaran.

Ako ay hanga sa mga kababalaghang ginagawa ng Diyos at hinihikayat din kitang palakasin ang iyong pag-asa sa Panginoon.  Manatiling nananalig sa isang pag-asang nagpapabago, hangarin Siya nang buong puso, at masdan mo na Kanyang binabago ang iyong kapalaran tulad ng Kanyang ipinangako.

Tulad ng sinabi sa akin ng aking kaibigan noong araw na iyon: “Palagi nating pagpalain ang Panginoon na naging napakabuti sa atin.”

Alam mo ba na tayong lahat ay naimbitahan sa Pinakadakilang Kapistahan sa kasaysayan ng sangkatauhan?

Ilang taon na ang nakalilipas, binabasa ko ang kwento ng kapanganakan ni Dionysus kasama ang aking mga estudyante. Ang Persephone, ayon sa alamat, ay nabuntis ni Zeus at hiniling na makita siya sa kanyang tunay na anyo. Ngunit ang isang may hangganang nilalang ay hindi maaaring tumingin sa isang walang hanggang nilalang at mabubuhay. Kaya, ang tanging paningin kay Zeus ay naging sanhi ng pagsabog ni Persephone, doon at pagkatapos, sa lugar. Tinanong ako ng isa sa aking mga estudyante kung bakit hindi kami sumasabog kapag tinatanggap namin ang Eukaristiya. Sinabi ko sa kanya na hindi ko alam, ngunit hindi masakit na maging handa.

Ang Diskarte

Araw-araw, at sa bawat simbahang Katoliko sa buong mundo, isang dakilang himala ang gumaganap—ang pinakadakilang himala sa kasaysayan ng mundo: ang Lumikha ng sansinukob ay nagkatawang-tao sa altar, at kami ay iniimbitahan na lumapit sa altar na iyon para kumuha. Siya sa ating mga kamay. Kung maglakas-loob tayo. May ilan na nagtatalo—at nakakumbinsi—na hindi tayo dapat maglakas-loob na umakyat at kunin ang Eukaristiya na para bang ito ay isang tiket sa teatro o isang order na kinukuha. Mayroong iba na nagtatalo, at nakakumbinsi, na ang kamay ng tao ay gumagawa ng isang karapat-dapat na trono para sa gayong abang Hari. Alinmang paraan, dapat tayong maging handa.

Noong 2018, binisita ko ang Tower of London kasama ang aking pamilya. Pumila kami ng isang oras at kalahati para makita ang Koronang mga Hiyas. Isang oras at kalahati! Una, binigyan kami ng mga tiket. Pagkatapos, umupo kami sa isang  bidyo ng dokumentaryo. Di-nagtagal, kami ay dinala sa isang paikot-ikot na serye ng pelus, mga koridor na may lubid na dumaan sa mga sisidlang pilak at ginto, mga nakasuot ng baluti, magarbo at mamahaling mga kasuotang balahibo, satin, pelus, at hinabing ginto…hanggang sa wakas, nabigyan kami ng maikling sulyap. ng korona sa pamamagitan ng bullet-proof na salamin at sa ibabaw ng balikat ng mabigat na armadong mga guwardiya. Lahat ng iyon para lang makita ang korona ng Reyna!

Mayroong isang bagay na walang hanggan na mas mahalaga sa bawat Misa ng Katoliko.

Dapat tayong maging handa. 

Dapat nanginginig tayo.

Ang mga mandurumog ng mga Kristiyano ay dapat na nakikipaglaban para sa isang sulyap sa himalang ito.

Kaya, nasaan ang lahat?

Kuwarentenas Milagro

Sa panahon ng pandemya, noong ang mga pintuan ng Simbahan ay sarado sa mga mananampalataya, at kami ay pinagbawalan—magaling, kayo ay ipinagbawal—na personal na masaksihan ang himalang ito, ilan ang nakiusap sa Simbahan na magkaroon ng lakas ng loob na magtiwala na mas gugustuhin nating mamatay kaysa mamatay. pagkakaitan ng himalang ito? (Hwag Ninyo akong masamain. Hindi ko sinissi ang desisyon ng Simbahan  na pinagbasehan mula sa pinaka mahusay na medical na payo.) 

Wala akong natatandaang nakarinig tungkol sa anumang galit, ngunit pagkatapos, abala ako sa pagtatago sa kumbento, pag-isterilisado ng mga ibabaw ng patungan, at mga hawakan ng pintuan.

Ano ang maibibigay mo kung naroon ka sa Cana nang gumawa si Jesus ng Kanyang unang himala—ang tumayo sa harapan ng Reyna ng Langit? Ano ang ibibigay mo kung nakapunta ka doon noong unang gabi ng Huwebes Santo? O ang tumayo sa paanan ng Krus?  

Kaya mo. Inimbitahan ka. Magkaroon ng kamalayan at maging handa.

Isang handog na malaya mong magagamit saan man sa mundo, at hulaan mo! Ito ay libre hindi lamang para sa iyo kundi para sa lahat!

Ipagpalagay mong ikaw ay naligaw sa isang malalim na hukay ng kadiliman at walang pag-asang nangangapa sa paligid.  Bigla kang nakakita ng napakagandang liwanag at may umabot sa iyo para iligtas ka.  Anong ginhawa!  Ang labis na kapayapaan at kagalakan ay hindi lubos na maipahayag sa mga salita.  Ganito ang nadama ng babaeng Samaritana nang makatagpo niya si Jesus sa may balon.  Winika Niya sa kanya: “Kung alam mo ang handog ng Diyos, at kung sino yaong nagsasabi sa iyo: ‘Bigyan mo Ako ng inumin, hihingan mo  Siya, at bibigyan ka Niya ng tubig na buhay.” (Huan 4:10) Nang madinig niya ang mga salitang ito, napagtanto ng babae na tanang buhay niya na itong hinihintay.  “Bigyan Mo ako ng tubig na ito, upang hindi na ako mauhaw kailanman,” nagsumamo siya: (Huan 4:15) Noon lamang, bilang tugon sa kanyang kahilingan at pagkauhaw sa kaalaman tungkol sa Mesiyas, ipinahayag ni Jesus ang Kanyang sarili sa kanya: “Ako ay Siya, ang Isa na nangungusap sa iyo.” (Huan 4:26) 

Siya ang tubig na buhay na pumapawi sa bawat pagkauhaw—uhaw sa pagtanggap, uhaw sa pang-unawa, uhaw sa kapatawaran, uhaw sa katarungan, uhaw sa kaligayahan, at higit sa lahat, uhaw sa pag-ibig, Pag-ibig ng Diyos.

Hanggang Sa lkaw Ay Humiling

Ang handog ng presensya at awa ni Kristo ay nandiyan para sa lahat.  “Pinatunayan ng Diyos ang Kanyang pag-ibig sa atin na, noong tayo ay makasalanan pa, si Kristo ay namatay para sa atin.” (Roma 5:8) Siya ay namatay para sa bawat makasalanan upang sa pamamagitan ng Dugo ni Kristo, maaari tayong mapadalisay mula sa ating kasalanan at makipagkaisa sa Diyos.  Ngunit, tulad ng babaeng Samaritana, kailangan nating humiling kay Hesus.

Bilang mga Katoliko, madali nating magagawa ito sa pamamagitan ng Sakramento ng Pagsisisi, pagkukumpisal ng ating mga kasalanan at pakikipagkasundong muli sa Diyos kapag pinawalang-sala tayo ng pari, gamit ang kapangyarihang ibinigay ng Diyos bilang persona Christi (sa katauhan ni Kristo). Nagbibigay sa akin ng malaking kapayapaan ang madalas na pagdalo sa Sakramento na ito dahil habang ito ay ginagawa ko, lalong nagiging bukal ang pagtanggap ko sa Banal na Espirito. Dama ko na Siya ay nangungusap mula sa aking puso, tinutulungan akong mapagwari ang mabuti sa masama, yumayabong sa pagiging matuwid habang ako ay tumatakas sa bisyo. Kung mas madalas kong pinagsisisihan ang aking mga kasalanan at nagbabalik-loob sa Diyos, mas madali kong madama ang presensya ni Hesus sa Banal na Eukaristiya.  Nagkakaroon ako ng kamalayan sa presensya Niya duon sa mga tumanggap sa Kanya sa Banal na Komunyon. Dama ko sa aking puso ang Kanyang init kapag naglalakad padaan sa akin ang pari dala ang ciborium na puno ng benditadong hostia.

Maging tapat tayo tungkol dito. Madaming tao ang pumipila sa Komunyon, ngunit kakaunti ang pumipila sa Kumpisal. Nakalulungkot na madaming tao ang Hindi nakakapakinabang sa gayong napakahalagang pinagmumulan ng biyaya para palakasin tayo sa pangkaluluwa.  Narito ang ilang bagay na makakatulong sa akin para maging sulit ang Kumpisal.

1.  Maging Handa

Ang isang masusing pagsusuri ng budhi ay kinakailangan bago Magkumpisal.  Maghanda sa pamamagitan ng pagsuri sa mga utos, ang pitong malubhang mga kasalanan, ang mga kasalanan ng pagkukulang, ang mga kasalanan laban sa kadalisayan, pagmamahal sa kapwa, atbp.  Para sa isang taos-pusong kumpisal, ang pagpapahayag ng kasalanan ay isang pambungad na kailangan, kaya laging nakakatulong na hilingin sa Diyos na liwanagan tayo tungkol sa ilang mga kasalanang nagawa natin na hindi natin batid.  Hilingin sa Banal na Espiritu na paalalahanan tayo sa mga kasalanan na naligtaan mo, o ipabatid sa iyo kung saan hindi mo namamalayan na ika’y nagkakamali.  Minsan niloloko natin ang ating sarili sa pag-iisip na okay lang ang isang bagay kahit hindi naman.

Minsang makapaghanda tayo nang maayos, maaari nating hilinging muli ang tulong ng Banal na Espirito upang buong puso nating aminin ang mga pagkukulang nang may taos pusong pagsisisi.  Kahit hindi natin hinaharap ang pagkumpisal nang may lubos na pagsisisi sa puso, ito ay maaaring mangyari sa oras ng kumpisal mismo sa pamamagitan ng biyayang naroroon sa Sakramento.  Kahit ano pa man ang nadarama mo tungkol sa ilang mga kasalanan, makabubuting ipagtapat pa din ang mga ito; Pinatatawad tayo ng Diyos sa Sakramento na ito kung aaminin nating tapat ang ating mga kasalanan, kinikilala na tayo ay nakagawa ng pagkakamali.

2.  Maging Matapat

Maging tapat sa iyong sarili tungkol sa sarili mong mga kahinaan at pagkukulang.  Ang pag-amin ng mga pakikibaka, at ang iwaksi ang mga ito mula sa kadiliman tungo sa liwanag ni Kristo ay magpapaginhawa sa iyo sa nakakaparalisang pagkakasala at magpapalakas sa iyo laban sa mga kasalanan na madalas mong gawin nang paulit-ulit (tulad ng mga adiksyon).  Naaalala ko minsan, sa pagkukumpisal, nang sabihin ko sa pari ang tungkol sa isang kasalanan na tila hindi ko mawaglit, nanalangin siya para sa akin na matanggap ang partikular na biyaya mula sa Banal na Espiritu upang matulungan akong maiwaksi ito.  Ang karanasang ito ay tunay na nakapagpapalaya.

3.  Maging Mapagpakumbaba

Sinabi ni Hesus kay Santa Faustina na “Ang isang kaluluwa ay hindi makikinabang gaya ng nararapat sa Sakramento ng Penitensiya kung hindi ito hamak.  Ang pagmamataas ay nagpapanatili nito sa kadiliman.” (Diary, 113) Nakakahiya ang lumuhod sa harap ng ibang tao at hayagang harapin ang mga madilim na bahagi ng iyong buhay.  Naaalala ko na nakatanggap ako ng isang napakahabang sermon dahil sa pag-amin ng isang mabigat na kasalanan minsan at ang mapagsabihan dahil sa paulit-ulit na pagkumpisal ng nasabing kasalanan.  Kung matutunan kong tanawin ang mga karanasang ito bilang mapagmahal na pagwawasto ng isang Ama na labis na nagmamalasakit sa iyong kaluluwa at kusang-loob

Ang pagpapatawad ng Diyos ay isang makapangyarihang palatandaan ng Kanyang pag-ibig at katapatan. Kapag tayo ay masok sa Kanyang yakap at ikumpisal kung ano ang ating nagawa, ibinabalik nito ang ating kaugnayan sa Kanya bilang ating Ama at tayo, Kanyang mga anak.  Ibinabalik din nito ang ating kaugnayan sa isa’t isa na kabilang sa isang katawan—ang katawan ni Kristo.  Ang pinakamagandang bahagi ng pagtanggap ng kapatawaran ng Diyos ay kung paano nito ibinabalik ang kadalisayan ng ating kaluluwa nang sa gayon kapag tinitingnan natin ang ating sarili at ang iba, makikita natin ang Diyos na nananahan sa lahat.

Nang ayusin ni Andrea Acutis ang isang banal na paglalakbay sa Jerusalem, inakala niyang matutuwa ang kanyang anak. Si Carlo ay masigasig na nagpupunta sa araw-araw na Misa at dinarasal ang kanyang mga panalangin, kaya ang kanyang tugon ay naging kagulat-gulat: “Mas gusto kong manatili sa Milan … Dahil si Hesus ay nananatili sa atin palagi, sa Benditadong Ostiya, ano ang kailangan upang maglakbay sa Jerusalem upang bisitahin ang mga lugar kung saan Siya nanirahan 2000 taon na ang nakalilipas, sa halip, ang mga tabernakulo ay dapat bisitahin nang may parehong debosyon!” Si Andrea ay tinamaan ng dakilang debosyon na itinatangi ng kanyang anak para sa Eukaristiya.

Ipinanganak si Carlo noong 1991, ang taon na naimbento ang World Wide Web. Ang maliit na henyo ay lumakad noong siya ay apat na buwan pa lamang, at nagsimulang magbasa at magsulat sa edad na tatlo. Ang mundo ay tumingin sa kanyang talino at nangarap ng isang magandang kinabukasan ngunit ang Banal ay may iba’t ibang mga plano. Pinagsama ang kanyang pagmamahal sa Eukaristiya at teknolohiya, iniwan niya sa mundo ang isang dakilang pamana ng isang talaan ng mga milagrong Eukaristiya mula sa buong mundo. Sinimulan niya ang koleksyon noong 2002 noong siya ay 11 taong gulang pa lamang at natapos ito isang taon bago siya sumakabilang-buhay dahil sa leukemia. Ang batang sobrang talion sa kompyuter na ito, sa murang edad, ay gumawa pa ng isang website (carloacutis.com), isang pangmatagalang rekord, kasama ang lahat ng nakolektang impormasyon.

Ang Eukaristikong eksibisyon na kanyang pinasimunuan ay ginanap sa limang kontinente. Mula noon, maraming mga himala ang naiulat. Sa kanyang website, isinulat niya ang pangmatagalang misyon ng kanyang buhay sa Lupa: “Sa pagtanggap ng mas maraming Eukaristiya, mas lalo tayong magiging katulad ni Hesus, upang sa Mundong ito, magkaroon tayo ng paunang tikim ng Langit.”

Malapit nang maging Saint Carlo Acutis ang Italiano na tinedyer na taga disenyo at matalino sa kompyuter na ito. Malawakang kilala bilang unang sanlibong patron ng internet, patuloy na hinahatak ni Blessed Carlo ang milyun-milyong kabataan sa pag-ibig kay Hesus sa Eukaristiya.