Makatawag ng Pansin

Isang mag-asawa sa United Kingdom ang gulat na gulat ng matuklasan na ang kanilang mahalagang palamuti sa hardin na mahigit 40 taon na ay isa pa lang buhay na bomba!

Noon pa man ay inisip nila na ang kabibi ay isang hindi nakakapinsalang relikya, isang ‘manika’ na ginagamit sa mga pagsasanay sa hukbong dagat. Ngunit isang mapagpalang umaga, kumatok ang mga pulis sa kanilang pintuan. Hindi nagtagal, dumating ang pangkat ng bomba, at kinailangan ng mag asawa na harapin ang mapaminsalang katotohanan.

Sa kabila ng panganib, tumanggi silang lumikas, na nagsasabi: “Hindi kami aalis. Pagtitiisan namin ang kahihinatnan.” Mabuti na lamang at minimal lang ang pagsabog ng bomba, at ligtas itong naihatid sa isang tibagan , kung saan ito ay pinasabog sa ilalim ng isang tambak ng buhangin.

Ang nakakasakit na kuwentong ito ay mabisang paalala na kahit ang mga bagay na mahal natin, ang mga bahagi ng ating buhay na itinuturing nating prestihiyoso, ay maaaring makapinsala. Ang kasalanan, tulad ng bomba, ay maaaring magbalatkayo bilang kaakit akit at kanais nais, ngunit sa huli ay humahantong ito sa pagkawasak. Kahit na napagtanto natin ang pagkasira nito, likas sa atin ang hindi pag atras at tanggihan ang panganib na iyon. Ang pag-iwas sa masasamang hilig ay nakakatakot, ngunit dapat nating mapagtanto na ito lamang ang tanging paraan para makamit ang tunay na kalayaan at kapayapaan.

Sa pagninilay natin sa kuwento ng mag asawang ito, suriin natin ang ating buhay. Ano ang hawak natin na maaaring makapinsala sa atin? Anong ‘nagbabadyang sumabog na parang bomba’ ang binabalewala natin, akala natin hindi sila nakakapinsala

T  –  Kamakailan lamang nitong taon, ang kapatid kong lalaki ay ikakasal ng palingkurang huwes sa ibang lalaki.  Ako’y napakalapit sa aking kapatid, ngunit alam ko na ang pag-aasawa ay para sa isang lalaki at isang babae.  Mapapayagan ba akong dumalo sa kanyang kasal?

S  –  Itong tanong ay nagiging malaganap na nakagigipit, pagkat napakarami sa ating mag-anak at mga kaibigan ay sinusunod ang mga pamumuhay na sumasalungat sa pinagtibay na layon ng Diyos para sa ating katuparan.

Ang ganitong uri ng pag-aalinlangan ay nakasasanhi ng lubusang pagkaligalig dahil nais nating mahalin ang ating mag-anak at maalalayan sila, kahit ayaw nating sumang-ayon sa mga kapasyahan nila.   Kasabay nito, hindi natin maaaring ipagkanulo ang alam nating totoo, sa paniwala natin na ang kalooban ng Diyos ay patungo sa mapananaligang kasiyahan.

Ang Katekismo ng Simbahang Katolika (Talataang 1868) ay tinatalakay ito kapag ang pag-uusapan ay hinggil sa mga paraan na tayo ay maaaring makipagtulungan sa makasalanang pasya ng isang tao.  Tayo ay sumasali sa kasalanan ng isang tao kung ‘pinupuri o sinasang-ayunan’ natin ang makasalanang gawain.  Sa lagay ng isang taong gumagawa ng pasya sa pamumuhay na laban sa ating pananampalatayang Katolika, ito’y magiging nauunawaang mali para sa atin na sa anumang paraa’y pararangalan o ipagdiriwang ang kapasyahang ito, na sa huli’y makasisira sa kaugnayan nila sa Diyos at  inilalagay ang kanilang kaligtasan sa panganib.

Kaya ano ang pinakamabuting paraan ng pagkilos?  Ipagbibilin ko na magkaroon ka ng matapat na pakikipag-usap sa iyong kapatid na lalaki.  Ibahagi mo ang iyong taos na pagamahal sa kanya, at ninanais mong ituloy ang ugnayang ito na manatiling malapit.  Kasabay nito, ipaalam mo sa kanya kung paano ang iyong pananalig at budhi ay tinuturuan ka na ikaw ay hindi makasasang-ayon sa mga bagay na alam mong hindi tama.  Huwag kang dadalo sa kasalan, magpadala ng handog, o parangalan siya, ngunit tiyakin na mapaalam sa kanyang nariyan ka pa rin para sa kanya.  Bigyang-diin na hindi dahil sa ‘suklam’ o ‘panghahamak’ kaya hindi ka makadalo sa kasalan, ngunit gawa ng matatag at walang-maliw na paniwalang ang Diyos ay nilikha ang pag-aasawa bilang isang bagay na banal para sa isang lalaki at isang babae.

Ito ay maaari o hindi maaaring magsanhi ng away o di-pagkakasundo sa inyong pamilya.  Ngunit hindi natin dapat malimutan kailanman na si Hesus ay nangako:  “Hindi magdadala ng kapayapaan, ngunit ng tabak.”  Sinabi Niyang dapat tayong sumunod sa Kanya higit pa sa anupamang kaugnayan, kasama na yaong sa pamilya at mga kaibigan.  Ito’y totoong isa sa Kanyang mga mabibigat na mga aral, ngunit ginugunita natin na ang katotohanan at pag-ibig ay hindi nagsasalungatan kailanman, at upang mamahal mo nang totoo ang iyong kapatid, dapat mong mahalin siya ayon sa katotohanan na ipinahahayag ni Kristo.

Kailanma’y huwag  malimutan, pati na rin, ang kapangyarihan ng pagdarasal at pag-aayuno.  Magdasal at mag-ayuno bago sa pakikipag-usap mo sa iyong kapatid upang ang kanyang puso ay maging bukás sa iyong mabuting kalooban, at magdasal at mag-ayuno pagkaraan ng pakikipag-usap nang sa gayo’y maranasan niya ang taimtim na pagbabagong-loob kay Kristo, na kung Sino lamang ang nakapagpapalugod ng makataong puso.

Huwag kang matakot sa pagpili mo kay Kristo bilang higit pa sa iyong kamag-anakan—kasama at sa pamamagitan ni Kristo–maging anuman ang pagtauli ng iyong kapatid.  Huwag kang matakot, ngunit ipagpatuloy ang magmahal sa katotohanan.

Kasama ng bawa’t kilos, tayo ay may itinututok na isang palaso.  Nauuwi ba tayong nagsasabing “Ops! Maari ko bang gawin nang isa pang ulit?” sa bawa’t pagkakataon? 

Ang pag-uusap ay nangyari noong gabing lumipas, tulad ng ginagawa ng iba, na pawang di-sadya.  Ito’y noong isang maikling maneho pauwi nang natanto ko ang isang dama ng di-pagkapalagay.  Matapos na mapagnilayan ang mga salitang ibinahagi ko nang maaga-aga sa aking kaibigan, nagtaka ako kung ang aking nadama ay yaong karaniwang dagil ng Banal na Ispirito.  Marahil na ako’y muling gumala sa labas ng mga guhit ng hangganan na inilalarawan ng Salmo 16:6-7?  “Ang mga guhit ng hangganan ay bumagsak para sa akin sa kaaya-ayang mga pook; ako’y may katamtamang pamana. Dinarangal ko ang Diyos na nagdudulot ng pagpatnubay; sa gabi rin ay nagbibilin sa akin ang puso ko. “  Pagkarating sa paradahan, daglian kong inialis ito sa isip… Kahit anupaman, itong babae ay lumapit sa akin na may mga suliranin na kanyang tinutous kabílang ang ibang dalawang mga babae, at sinisikap kong maging malinaw at maunawain sa aking tugon.

Nilalabanan ang Gulo sa Aking Isip 

Ngunit noong sumunod na umaga, naging malinaw sa akin na ang karanasan ng Salmista ay akin na ngayon: ang Panginoon ay talagang “pinapatnubayan ako; pati ang puso ko’y nagbibilin sa akin.”  Sa paggising, isang bagay na natutunan ko na noong ilang nakaraang mga taon tungkol sa bisa ng mga diwa natin ay dumating sa isip.  Oo, lahat ng mga ibinahagi ko noong nakaraang gabi ay Totoo Ito rin ay Nakakatulong , sa malay ng kaugnayan ko sa taong ito.  Nasa gitna ng dinaglat na salita, T.H.I.N.K. na Knapakalayong mapalagay rin na Kinakailangan !  Sa kabutihang-palad, ang aking pagsusuri ay natapos sa mapang-ayon na kinalabasan, pagkat ang aking mga puna ay mapagpapalagay na Mabait , dahil naalala kong ilista ang magagandang katangian na aking napuna sa bawa’t isa sa mga babaeng ito habang tinatalakay namin ang mga alalahanín ng aking kaibigan.

Gaya ng pinakamarami sa atin  na may kinagigiliwang lasa ng sorbetes, o ano pang ibang kinahihiligang pagkain na pinagpapalayawan natin nang paulit-ulit, kaya rin, maaring may isang uri tayo ng kasalanan na makikita ang ating mga sarili  na pinipili upang makapag-aliw nang paulit-ulit.  (Ang salaysay ng isang lalaking nangungumpisal sa pari na siya’y nagkakaroon nang madalas na mahahalay na iniisip ay napaalalahanan ako… Tinanong ng pari: “Nilibang mo ba ang mga ito?”  Ang nangungumpisal ay tumugon:  “Hindi po, ngunit nilibang ako ng ito!”   Natanggap ko na ako’y nahulog sa aking natipuhang ‘lasa’ ng pagkakasala, na aking madalas na ikinukumpisal, ngunit nakikita ang sarili kong pinauulit-ulit pa rin… Ngunit ang Pangungumpisal ko ay hindi nakapagpukaw ng pag-alik-ik mula sa akin, tulad ng sa lalaking nasa salaysay na maaring nakapagpukaw!

Habang pinagninilayan ang gulo sa aking isip, ako’y nagtaka kung anong mga tanong ang maaaring ipagpalagay sa kawangis na katayuan… Anong maaaring maging yaong ‘kinagigiliwang lasa ng sala’ para sa iba pang tao?  Anong maaari rin na nakumpisal na nila nang madalas sa Diyos, sa isang pari, o kahit sa isang kaibigan na may tiwala sila?

Mga Tagpo ng Wastong Paglaki 

Ang salin ng salitang ‘sala’ sa Griyego ay ‘hamartano’ sa Bibliya, na may kahulugan na isang taong nanunudla ng palaso, ngunit sumasablay na matamaan ang inaasinta.  Sinuman ang sumablay na tamaan ang gatla ay naturing na nagkasala.  Sa kabila ng aking pinakamabuting mga layon, hindi ko natamaan ang gatla!

Pagkaraan ng aking pagsangguni nito sa Panginoon noong umagang yaon, tineks ko ang aking kaibigan.  Pagkaraan lamang ng paghingi ko sa kanya ng tawad, at ang pagbahagi ko ng palagay na dumating sa akin habang nagteteks ako, ay naging malinaw sa akin ang ugat ng aking ‘hamartano’ nang lubusan.  Sa aking teks, sinulat ko:  “Ang pagkawili ko sa paggamit ng mga salita at pagbabahagi ng mga salaysay at mga pag-uusap ay nahigitan ang aking pagnanais upang maiwasan ang paggamit ng dila ko sa mga paraang hindi kinakailangan o nakasisigla.”  Tinapos ko ang teks na inaanyayahan siyang ituring na mananagot ako kung ako’y gumala sa labas ng yaong mga ‘guhit ng hangganan’ sa darating na panahon.

Nakatanggap ako ng teks pabalik:  “Gaano man kahaba ng paglalakad natin kasama si Hesus tayo ay patuloy na magkakaroon ng mga tagpo ng pagyabong.  Napatawad ka na!  Sang-ayon ako na ang pag-uusap natin ay humaba nang higit pa sa dapat na maging, na inilalagay tayo sa loob ng mapanganib na sakop.  Gagawin ko ang pinakamabuti upang maging higit na may-kamalayan sa yaong mga kalagayan at ituring kang may-pananagutan, kung dapat, at sabihan kang gawin mo ang katulad para sa akin.  Pasalamatan ang Panginoon para sa Kanyang grasya at awa, at para sa pagpapakita sa atin kung saan tayo dapat na magpaigi.”

Sa pagkikilala ng mahinahong tugon at pati ng katapatan ng aking kaibigan, ako’y nabigyang-sigla na ‘makapagpaigi!’  Naunawaan ko na malinaw na mayroong bagay sa amin na pinamumudmod habang pinagpapalayawan, o habang pinaglilibangan ang aming pinakamarumal na tukso, kinakailangan naming makarating sa ugat ng pinanggagalingang ugali.  Sa pamamagitan ng paghiling sa Banal na Ispirito na ipamulat ito sa atin, nakatatanggap tayo ng pananaw kung bakit laging hindi natin matutukan ang gatla sa bandang ito.

Ano ang nangyari sa atin noong nakaraan na nakagawa ng puwang na pinipili nating punuin sa paraan ng tinatanging lasa ng sala?  Anong pangangailangan o pagnanais na ating napamumudmod sa pagpapalayaw na ito.  Mayroon bang sugat na lumalala mula sa pagkabigo natin na nangangailangan ng paghilom?  Ano ang maaaring maging isang matipunong sagot na mabibigyan natin ng halaga na hindi lamang makaiiwas na masaktan ang iba, ngunit pati na rin, mapahintulutan tayong mag-alay sa ating sarili ng habag at grasya sa ating kahinaan?  Inaalam na dapat nating ‘mahalin ang ating kapwa tulad natin,’ hinahanap na mahalin ang iba ay kinakailangan lumaki sa pagmahal rin ng sarili natin, hindi ba?

Magtanim, Magbungkal at Magputol 

Minsan, nananatili tayo sa walang-kaibhang ugali para sa mga taon.  Kung walang sinuman ang may giting upang tumugon tulad ng ginawa ng kaibigan ko, tayo’y magpapatuloy sa mga gawi na natatakdaan ang mga pagtulong ng Banal na Ispirito sa pagtulad natin nang higit pang malapit sa wangis Ni Kristo.  Maaring subukan nating magbago, ngunit habang hindi tayo nakaganyak nang tama, marahil sa pakipag-usap sa ibang tao na maging kapareha natin sa pananagutan, maaari tayong sumuko at bumalik sa ating linamnam ng pagpili.  Maging ito’y rocky road na sorbetes, o napili kong di-kinakailangang mga salita, ang Panginoon ay pinapaalám sa atin kung gaano pa magiging higit na kalugud-lugod ang mga buhay natin at ng mga iba sa paligid natin kapag mahahayaan natin ang Banal na Ispirito na patnubayan tayo sa ibang mga mapagpipilian.

Alam kong kinakailangan ko na makahanap ng paraan na mapalitan itong pinaggagawian na madali akong mahulog.  Hiningan ko ang aking kaibigan ng tulong na ako’y maging tagapanagot kapag napuna niyang ako’y magsisimulang tumahak sa yaong mapangahas na landas nang muli.  Pagkat ang lahat ng ating mga pagpupunyagi na maiwasan ang sala ay upang tumungo sa higit na pagtulad sa asal no Hesus, ang talata mula sa sulat ni San Pablo sa taga-Galacia (5:22-23) ay sumaling sa isip.  Maaari kong piliin na maibsan ang aking kagutuman sa tulong ng isa sa mga bunga ng Ispirito, sa halip na piliin ang aking tinatanging lasa ng sala.  Ang pagbubunga ng pag-ibig, ligaya, kapayapaan, pagtitiis, kagandahang-loob, kabaitan, katapatan, kahinahunan, at pagtitimpi ay mga patunay ng pakikipagsosyo ng Banal na Ispirito sa atin sa pagsisikap nating maging higit na gaya ni Kristo.  Ang pag-iinsayo ay maaring hindi makapagpapaganap, ngunit ito’y gumagawa ng kaunlaran!  Sa pagpangasiwa ko ng aking layon patungo sa pagsasanay sa isa sa mga katangiang ito, alam kong makikita ko sa wakas ang bunga ng kabanalan.  Bawa’t bunga ay nagsisimula ng isang binhi na itinatanim, pagkaraa’y pinatataba, binubungkal, at pinuputulan, hanggang sa huli, nakikita natin ang tamang ugali.

Sa ngayon, sisimulan kong patabain ang aking isip nang mga paalala gaya ng salawikain:  “Ang mga diwa ay tulad ng mga palaso; pagkatudla nang minsan ay hindi matatawag nang pabalik.’  Ngayong alam ko na ang ugat ng aking asal, at naanyayahan ko na ang aking kaibigan na pagsabihan ako ng dapat kong panagután, gumagawa ako ng pasyang  tampulan ang pagsasanay ng pagtitimpi, tatapusin ang mga pag-uusap sa iba kapag nadadama kong sila ay ‘inilalagay tayo sa mapanganib na sakop,’ tulad ng pagpaliwanag ng kaibigan ko nang payak.

Dahil nakita at natikman ko na na ang Diyos ay mabuti, alam ko na Siya lamang ang tunay na makadudulot nglugod sa mga nais ng puso ko.  Ang Salmo 16:8 ay nagpapatuloy:  “Laging naririyan ang Diyos sa aking harapan; dahil Siya ay nasa aking kanang kamay, ako ay hindi magagalaw.”  Itinaas kong muli ang aking palaso upang itutok sa patatamaan.  Kasama ng Kanyang biyaya, sa tamang panahon, ang matalas na ulo ng aking palaso ay darating nang higit na malapit sa gatla.  Bilang may-katapan sa pagiging alagad Niya, susundan ko si Hesus, na Siyang Daan… Pauwi.

“Pihong kabutihan at awa ay susundan ako sa tanang mga araw ng buhay ko, at ako’y mananahan sa tahanan ng Panginoon sa buong buhay ko.” (Salmon 23:6)

May tao ka bang hindi makasundo na halos di mo na alam ang gagawin? Si Ellen ay may hindi kinakalawang na aserong aralin na iniaalok.

Kung saan ako nakatira sa timog kanlurang disyerto ng Estados Unidos, mayroon kaming karaniwan na pag ulan ng 7 pulgada sa isang taon, kaya umaasa kami sa pagkuha ng aming tubig mula sa isang malalim na balon. Kinailangan ng mga naghuhukay ng balon na magbutas ng 600 talampakan sa lupa para makahanap ng tubig sa aming ari-arian. Ligtas itong inumin, at lubos kaming nagpapasalamat na mayroon itong pinagmulan, ngunit ito ay napakahirap na tubig na puno ng mineral. Dahil dito, nag iiwan ito ng latak magsakaltsiyum sa lahat ng ating mga tubo, mga nakakabit sa lababo, at sa mga ulo ng dutsa.

Tuwing may isang magpapakulo ng tubig, isang puti at parang tsok ang naiiwan na bumabalot sa palayok. Kung hindi ito makukuha o maaalis ng pagkukuskos, papatong at dadagdag ang susunod na mga maiipon na parang tsok sa bawat kasunod na pagpapakulo hanggang sa magkaroon ng isang makapal na patong ng magsakaltsiyum na mineral na kinakailangang gumamit ng isang pait upang alisin ito at isang napaka hirap at maraming trabaho upang matanggal ito. Natutuhan namin sa paglipas ng mga taon na gumamit lamang ng hindi kinakalawang na asero o kast na yar isa bakal na lutuan para makuskos namin nang husto para matanggal ang mineral na naipon. Sa bawat lababo sa kusina, may panguskos na hindi kinakalawang na asero na ginagamit naming para sa layuning ito dahil, tulad ng sinasabi ng isa sa mga miyembro ng komunidad dito: “Maaarimo lamang linisin ang hindi kinakalawang na asero ng hindi kinakalawang na asero.”

Minsan kapag ginagawa ko ang mga kaldero at kawali, naiisip ko ang kasabihang nagsasabing: “Tulad ng bakal na nagpapatalim ng bakal, at ang isang tao na nagpapatalim ng mga talino ng iba.” (Kawikaan 27:17) Iniisip ko kung paano ginagamit ng Diyos ang mahihirap na tao sa ating buhay upang linisin tayo at kinisin ang ating magaspang na mga gilid. Isang pari ang minsang nagsabi: “Kung nais mong maging Santo: asahan mong may makakasama ka sa pamumuhay na mahirap pakisamahan” Dapat mong asahan ang ganoong uri ng pagdurusa at gawin ang lahat ng pagsisikap na magmahal.”

Mga Aral na Pinaghirapan

Naalala ko ang isang taong kinailangan kong makatrabaho ng matagal. Hindi niya ako nagustuhan at nagsasalita siya ng masama tungkol sa akin sa aking likuran. Siya ay masungit at sumpungin at mahirap para sa akin na mahalin. At aaminin ko, hindi ko rin naman nagawa ang pagiging mapagmahal sa kanya. Ang kanyang pag uugali ay nagpalabas ng ilan sa mga pangit at kasalanan sa aking puso, at ako ay nagmaktol at nagreklamo tungkol sa kanya sa ilan sa aking pinakamalapit na mga kaibigan.

Matapos ang mahabang panahon nito, sinimulan kong ipagdasal ang sitwasyon. Nadama ko na sinasabi sa akin ng Panginoon na may ilang aral siyang ituturo sa akin sa mahirap na relasyong ito kung bukas ako sa pakikinig sa mga ito. Nang sikapin kong makinig sa Diyos sa mga sumunod na linggo, nagulat ako nang mapagtanto ko na ginagamit ng Panginoon ang taong ito para gawin ako! Naisip ko noon pa man na ang taong ito ang problema at kailangan ng seryosong trabahuhin ng Diyos. Ngunit sinasabi sa akin ng Panginoon sa aking panalangin: “Tigilan mo na ang pagtuon sa kanyang mga pagkakamali. Ako na ang bahala sa kanya. Tayo, ikaw at ako, kailangang magtrabaho para sa ilan sa iyong mga pagkukulang.” Napaka pagpakumbaba, di man sabihin.

“Kung paanong ang bakal ay nagpapatalim ng bakal, gayon din naman ang isang tao ay nagpapatalim sa isa pa.” Habang mas malinaw kong nakita na ginagamit ng Panginoon ang taong ito upang palinawin ang ilan sa aking pagiging makasalanan upang maikumpisal ko ito at baguhin ang aking sarili, binago nito ang paraan ng pakikipag ugnayan ko sa lalaki. Unti unti kong sinimulan ang pagbabago ng aking pag uugali at paraan ng pag iisip, at sa pagbabalik tanaw ko ngayon, nakikita ko na naging mas mahusay at mas mabait akong tao dahil sa relasyong iyon.

Isipin ang isang tao na mahirap para sa iyo na makasundo ngayon. Dalhin ito sa panalangin at hilingin sa Panginoon ang Kanyang pananaw tungkol dito. Nakikita Niya ang buong sitwasyon at alam Niya ang mga kailangang mangyari. Bibigyan ka Niya ng karunungan at ipakikita sa iyo ang daan pasulong. Pero baka magulat ka lang sa mga sagot ng Panginoon.

Ang pagbitaw ay hindi madali…Ngunit ano ang mangyayari kung gagawin mo ito?

Mula pa noong edad na isa, nakatira na ako sa isang bahay na taga pangalaga. Si George at Hazel, ang aming mga magulang na taga pangalaga, ang nag-alaga sa aming halos sampu. Ang aming amang taga pangalaga ay isang agresibong lalaki, at lahat kami ay takot sa kanya. Ang bawat problema ay natugunan sa pamamagitan ng mga pagkilos ng karahasan; ang nakakatakot pa ay madalas niya akong pipiliin bilang target niya.

Nagdurusa ako sa matinding asthma. Isang gabi, habang ako ay nasa kama, umuubo at humihingal, nahihirapang huminga, pumasok siya sa aking silid at umupo sa ibabaw ko! Hinampas niya ako ng husto kaya hindi ako makasandal o makagalaw. Nang maglaon nang gabing iyon, nang makatulog ang lahat, lihim na siniyasat ng aking mga magulang na taga pangalaga ang aking likod; sa salamin, hindi lang repleksyon ng likod ko ang nakita ko kundi pati na rin ang pagkagulat sa mga mukha nila. Kinabukasan, tumingin ang ibang mga lalaki at sinabing ito ay asul-itim mula sa itaas hanggang sa ibaba. Kahit na ang mga tao mula sa taga pangalaga ay dumarating at tinitingnan kami paminsan-minsan, natatakot kaming mag-ulat tungkol sa kanya.

Pinakamahirap na Desisyon

Nang pumanaw na ang kanyang asawa ay lalo pang tumindi ang kanyang pagsalakay. Lalong lumala ang pambubugbog. Isang araw, pinasandal niya ako sa sulok at hinilingan akong itaas ang aking mga braso para suntukin sa ilalim para walang makitang mga pasa. Hindi ko na rin maalala kung tungkol saan iyon. Ako ay isang labinlimang taong gulang na batang lalaki na pakiramdam na walang kapangyarihan laban sa matanda at malakas na taong ito sa konstruksiyon. Sinuntok niya ako, paulit-ulit. Pagkatapos, tumingin siya ng diretso sa mga mata ko at sinabi sa akin ang isang bagay na nagpabago sa buhay ko magpakailanman. Hinding-hindi ko ito makakalimutan dahil nalampasan nito ang sakit ng lahat ng pambubugbog na ibinigay niya sa akin. Sinabi niya na ang lalaking nag bigay buhaysa akin dapat ay kinapon. Biglang may nabasag na matamis sa loob ko. Naalala kong malinaw na pinakiusapan niya akong manatili doon bago siya pumasok sa loob. Sa sandaling iyon, nagpasya akong tumakbo at hindi na bumalik. Umuulan ng niyebe noong gabing iyon at isang jacket at sapatos lang ang dala ko. tumakbo lang ako.

Ang mga bagay ay naging kakila-kilabot nang pumunta ako sa London upang makipagkita sa aking biyolohikal na ina. Hindi talaga kami magkakilala; nauwi sa pagtatalo namin kaya natapon ako sa labas ng bahay. Noong gabing iyon, naglibot-libot ako dahil wala akong mapupuntahan. Para sa isang segundo, naramdaman kong may dalawang pagpipilian sa harap ko-ang mabuhay o tawagan ito sa isang araw. Mas madaling tawagin itong isang araw; Hindi ako nag-aalala tungkol sa kamatayan. Nangyari ang lahat sa loob ng isang segundo, ngunit sinabi ko sa aking sarili: “Oo, gusto kong mabuhay.”

Sa loob ng ilang gabi, nabangga ako sa mga lugar ng aking mga kaibigan. Habang tumatalbog mula sa isang lugar patungo sa isa pa, nakipag-ugnayan ako sa aking kinakapatid na kapatid na si Nigel pabalik sa Manchester. Sa paglipas ng mga buwan na magkasama, naging ama siya sa akin. Nagsimula akong mag dala at maglinis ng mga sasakyan sa garahe niya; maganda ang takbo ng lahat. Binantayan niya ako at inalagaan hanggang isang araw, habang nasa lugal ng ehersisyo kami, bigla siyang bumagsak at namatay. Nawasak ako at nahulog ako sa pinakamadilim na lugar sa buhay ko.

Paggawa ng mga Pagbabago

Wala akong pananampalataya. Hindi ko inisip ang Diyos. Ngunit isang araw, nakakita ako ng video kaset sa aking lalagyan ng sulat ; ito ay tungkol sa kwento ni Hesus. Ilang beses ko itong pinanood, at napagtanto ko na may presensya sa paligid ko. Sa paglipas ng panahon, napagtanto ko na ang aking relasyon sa Diyos ay lumalalim. Ang pagnanais na maging isang Kristiyano ay lumakas sa loob ko at sa wakas, ako ay na binyagan. Naaalala ko na nanggaling ako sa Binyag na may pinakamalaking ngiti na hindi ko maalis.

Habang lumilipas ang panahon, naging tagapamagitan ako, nagdarasal para sa mga taong lumaki sa katulad na mga sitwasyon. At kahanga-hangang mga bagay ang nangyari.

Isang araw, alas-5 ng umaga, nagdadasal ako sa aking sala. Isang imahe ng aking taga pangalaga na ama ang nagpakita sa akin. Wala akong pagkakadiit sa kanya, at hindi talaga ako naabala sa nangyayari sa kanya. Ngunit may malakas na pag-uudyok sa akin na nagtuturo sa akin na makita siya. Kinakabahan talaga ako sa pagkikita; ang huli naming pagkikita , bata pa lang ako, binubugbog na niya ako.

Sa wakas nakarating din ako sa ospital. Naisip ko ang isang malaking malakas na lalaki, ngunit naroon sa kama ng ospital ang mahinang matandang ito. Sa isang sigundo, naawa ako. Tinanong ko ang aking ka kapatid sa pangangalaga kung maaari ko siyang ipagdasal. Kaya, ginising niya siya at sinabi sa kanya na naroon ako upang ipagdasal siya. Sabi niya at natulog ulit.

Naglabas ako ng kard ng pagpapatawad at inilagay sa dulo ng kama. May dala akong banal na tubig at sinimulan kong basahin ang mga huling ritwal. May kakaibang nangyari. Nagdasal ako sa mga kanta at nilagyan ng tubig ang ulo niya. Hindi ko pa ito nagawa noon. Sa isip ko, sinasabi ko: “Hesus, may kailangan pa ba akong gawin?” Narinig ko ang isang tinig na nagsasabing: “Ang inabuso ay nananalangin para sa nang-aabuso at pinalaya siya.” Pagkatapos ay tumama ito sa akin, tiyak na ito ay nagmumula sa Panginoon… Kanino pa kaya iyon nanggaling?

Kapag sinabi mong: “Inabuso mo ako, ngunit pinili kong patawarin ka,” ang hindi nakikitang tali na nag-uugnay sa iyo sa nang-aabuso ay naputol sa mismong sandaling iyon. Pinagaling ako nito sa lahat ng mga sugat na dinala ko sa aking kabataan. Marami sa mga iyon ang naging wala at medyo natunaw mula sa sandaling pinatawad ko siya. Ginamit ako ng Diyos para iligtas siya. Ito ay isang himala sa kanyang sarili. Ito ay kahanga hanga para sa akin.

Di-nagtagal pagkatapos nito, napagtanto kong may ibang tao na kailangan kong patawarin—ang aking biyolohikal na ina—para sa pag-abandona sa akin, pagpapabaya sa akin na abusuhin, at nang maglaon, sa pagpapaalis sa akin. Parang nabawasan ng buo ang bigat ko nang patawarin ko siya.

Pagkatapos noon, nagsimula akong mamuhay ng maka-Diyos na buhay.

Magpatawad at Magsimula sa Bago

Sabi ng Diyos: “Kung patatawarin mo ang isang tao sa Aking pangalan, pinatatawad ko rin sila.” Hindi lamang Niya tayo pinahihintulutan na gawin ito, ngunit tutulungan Niya tayong gawin ito.

Napakahirap maging isang tunay na Kristiyano. Napakahirap sundin si Kristo at maging katulad ni Kristo. Ito ay isang napakahirap na paglalakbay ngunit isa na sulit dahil kapag ang isang tao ay gumawa ng isang bagay sa iyo, mayroon kang kapangyarihan na palayain ang iyong sarili sa pamamagitan ng pagpapatawad. Simula ng patawarin mo ang taong nanakit sa iyo, magsisimula ang iyong bagong buhay. Maaari mong asahan ang kagalakan at ang kagandahang darating. Kaya, hinihimok ko ang lahat na may hawak na isang bagay laban sa isang tao na gumawa ng mali sa iyo, na patawarin sila.

Ang pagpapatawad ay isang desisyon. Patawad. Hayaan ang Diyos sa natitira.

Ang pagkawala ay may kasamang hapdi ng dalamhati… Ngunit ito ba ay hindi maiiwasan? 

Ang mga kabiguan pagkaraan ng mga araw ng saya ay hindi pambihira at maaring maging malala sa mga panahon ng sariling karanasan ng pagkawala.  Ang kalakihan ng pagkabadya ay maaaring mapag-abangan o ang di-inaasahan ang pagkawala ng isang minamahal o ng isang tapat na alagang hayop, paghihiwalay, talamak na sakit, salakay, pagkawala ng tirahan o kabuhayan…  Ang bawa’t isa’y may katumbas na antas ng dalamhati.  Sa ganitong mga panahon, dapat nating gawin ang pinakamabuti upang mapagtanto ang pag-uugnayan ng katawan, isip, at kaluluwa, anuman ang gulang natin.  Mahalaga ang paglaganap natin sa bawa’t isa sa mga saklaw na ito nang may kaukulang galang, tulad ng kung gaano tayo kasigasig na mabigyan-pansin Ang nadudulot ng isa ibang dalawa.  Sapat na pahinga, isang tamang paraan ng pagkain, at pambanalang pag-aaruga ay maaaring maging isang pangmatagalang batayan na makatutulong sa atin na makaraos sa mga mapanghamong tagpo.

Bilang may hangganang mga nilalang, ginagawa natin ang pinakamabuti sa pakikihamok sa dalamhati.  Ang pangungubli mula sa dalamhati ay walang pararatnan.  Ang pagtanggap nito ay ang unang hakbang upang matutunan ang pag-iral na kasama ang pagkawala at umaasa sa mga buhay natin na makapagpatuloy.  Ang anino nito, bagaman, ay mahaba at masaklawin.  Ang pagkadalubhasa ay nasasamahan ng panahon at pagtanggap, ngunit halos lahat ay mula sa pananalig.  Ang biglaan at walang kabuluhang pagkawala, katulad ng pagpapatiwakal, ay maaaring maging higit na nakahahamon kapag ang mga kalagayan ay makapagpupukaw ng nananatiling paninisi sa sarili.  Ang nararapat na pagtatanaw ay nangangailangan ng walang pag-aalinlangan, panahon (kahit pati na rin ang pagpapayo), at isang lubos na kawili-wiling pagtitiwala sa isang Diyos na nakaaalam ng lahat at nakapagmamahal ng lahat.

Ang pananalamhati ay likas at nakatutulong na maisaayos tayo sa mga bagong katotohanan.  Bagaman, sa pagkamit ng isang pagtuon sa ‘ang ngayon’ ay mahalaga sa panahon ng nakabibigat na dalamhati.  Napakarami sa atin ang namumuhay sa loob ng nakaraan o maligalig na nababahala kung ano ang maidudulot ng bukas.  Para sa ating mga tunay na nananalig sa kabatiran at awa ng Diyos, tayo’y tuluyang makatatagpo ng layunin sa ating mga buhay kahit sa anumang mga katayuan.  Ang pananampalataya ay dinudulutan tayo upang magtiwala sa Banal na Kalooban at maging bukás sa pagtutuklas ng mga landas upang maitatag muli ang mga buhay natin na may layunin.

Lahat ay May Hangganan 

Ang mga ulap ay hindi umiiral nang walang hanggan, kahit ang sikat ng araw.  Maaaring makatulong ang pagbigay ng panahon upang umupo at gumawa ng dalawang mga talaan.  Sa unang talaan, kilalanin ang lahat na para ikaw ay nagpapasalamat.  Sa ikalawa, tiyakin sa sarili ang mga gawaing nakapagpapabuya na inaakala mong maaabot sa loob ng anim na buwan.  Suriin ang mga talaan, unahin ang pinakamahalaga, at magtakda ng araw sa bawa’t bagay na ito’y matutupad.  Ang mga nakatala ay maaaring isang bagay na simpayak ng pagdadalo sa libangang tanghalan o pagdadalaw ng isang kaibigan o kamag-anak sa ibang pook ng bansa.  Gumawa ng panukala at isagawa lamang ito.  Anuman ang piliin mo’y dapat maidala ka sa higit na maligayang pook.  Sa gayon ay marahan mong sisimulan na magkaroon ng masiglang pagpapatakbo ng iyong buhay.

Ang bagabag ng sala ay isang panlahatan at lubos na pangkaraniwang pag-uugali ng tao, habang ito’y likas sa pag-iral, ito’y hindi dapat humahambalang sa landas mo na gumagawa ng kabutihan para sa iyong sarili.  Ang ligaya mo ay maaring maging nakakahawa sa mga yaong nagmamahal sa iyo, na di-hamak na isang pabuya para sa iyo.  Kung may tunay na pananalig ka sa Panginoon bilang iyong Pastol, ikaw ay matatag na makapagpapatuloy.

Mayroon bang pag-asa para sa hapdi ng pagkawala na mabigyan ito ng lunas?  Oo, mayroon.  Ang wakas ng isang bagay ay maaaring simula ng iba pang bagay. Nang may pananalig, kailanma’y hindi ka nag-iisa.  Kailanma’y hindi tayo napabayaan.  Tayong lahat ay mga anak ng Diyos.  Tayo’y may kapasyahang tanggapin ang pananalig sa Diyos at magkaroon ng pag-asang matamo ang Kanyang panlulunas.  Ito’y hindi nangyayari nang magdamag, ngunit ito’y maaari at nangyayari.  Kapag ang kapahamakan o pagkawala ay nagiging pansarili, ang pananalig ay makatutulong na matanggap mo kung ano ang mahirap.  Ang kamay ng Diyos ay naroroon; ito’y isang saglit lamang para sa atin upang umabót nang palabas mula sa sarili natin at manalig sa Kanyang Mabathalang Awa.

Pabalik na si Padre Jerzy sa Warsaw matapos mag-alay ng Misa.  Pinahinto ng tatlong opisyal ng serbisyo sa seguriday ang sasakyan, kinuha ang susi, at kinaladkad siya palabas.  Marahas siyang pinaghahampas ng mga opisyal, ikinulong sa likudan ng sasakyan, at rumagada na kasama siyang nasa loob.  Ang tsuper ay tumakbo sa lokal na simbahan upang ipaalam sa mga may- kapangyarihan ang pangyayari.  Samantala, nagsimulang sumigaw si Jerzy at muntik nang mabuksan ang likudan.  Nang mapuna ang panganib, agad na inihinto ng mga mama ang sasakyan upang isara ang likudan, ngunit nakatakas siya at tumakbo sa kakahuyan.  Sinundan siya at nahuli sa bandang huli, pagkatapos ay nagtungo sa imbakang-tubig ng Vistula River kung saan si Jerzy ay mahigpit na itinali.  Ang mga damit ay ipinalaman sa kanyang bibig at nakaplaster ang ilong.  Matapos itali ang kanyang mga paa sa isang bag ng mga bato, itinapon nila siya sa imbakang-tubig.  Ito ang pangalawang pagtatangka sa kanyang buhay sa loob ng anim na araw.

Ang Polish na paring ito ay inordenan noong ika-28 ng Mayo 1972, sa katindhain ng rehimeng Komunista.  Ang unang larawan ng kanyang Misa ay naglahad ng di malilimutang mga salita: “Ipinadala ako ng Diyos upang maipangaral ko ang Ebanghelyo at pagalingin ang mga pusong sugatan.”  Ang kanyang buhay-pagkapari ay tunay na saksi ng mga salitang ito.

Tinaguyod niya ang mga naaapi at nangaral ng sermon na nagpapaliwanag sa mga umiiral na mahirap na kalagayang pampulitika sa pamamagitan ng pagpapakilala ng Ebanghelyo, na kaagad ay naging isa sa mga pangunahing asinta ng pamahalaan.  Ang mga pagtatanong, maling paratang, at pagdakip ay nangyari nang madaming ulit, ngunit kahit na sa kanyang huling pangaral, ang pasiya niya ay ang”magdasal upang tayo ay malaya sa takot, pananakot, at higit sa lahat, pagkauhaw sa paghihiganti at karahasan.”  At kasama nito, buong tapang siyang lumakad patungo sa kanyang pagkamartir nang walang takot o galit!

Sampung araw matapos ang pangyayari, noong Oktubre 29, ang kanyang halos hindi na makilalang katawan ay natagpuan sa ilog .Noong ika-2 ng Nobyembre, nang ang kabataang mandirigmang ito na sa wakas ay inihimlay, humigit-kumulang na 800,000 katao ang dumating upang magpaalam sa kanya.  Siya ay taimtim na hinayag na Santo sa harap ng kanyang 100-taong-gulang na ina noong 2010, at inalala bilang “isang pari na tumugon sa mga tanda na natanggap mula sa Diyos at sa loob ng madaming taon, ay naging nahinog sa edad  para sa kanyang pagiging martir.”

Nawa’y ang martir na ito, na matatag na nagtanim ng Katolisismo sa kanyang sariling bayan, ay magbigay ng inspirasyon sa atin na mag-alab para sa Kaharian ng Diyos, hindi lamang sa kamatayan kundi maging sa buhay.

Ang Pasko ay sinasamahan ng pagkakaroon ng mga handog para sa bawa’t isa, ngunit ang handog ba ang talagang may kinalaman? 

Palakdaw-lakdaw na nag-uusisa noong mga taóng lumipas sa isang tindahan ng  Kristiyanang mga aklat kasama ng aking kasintahan ng panahong yaon, ang mga mata namin ay lumapag sa iisang larawan nang sabayan sa yaong tagpo.  Ito’y isang malaki’t makulay na paglalarawan ni Hesus na pinamagatang The Laughing Christ; na may ulo Niyang di-gaanong nakatapong pabalik, nakalugaygay nang kaunti ang madilim na kayumangging buhok na kumukulot, mga matang nangingislap sa tuwa!  Ito’y ganap na kabigha-bighani!  Nakita namin ang aming sarili na nakatitig sa di-gaanong tuwid na ngiti sa ilalim ng paksa ng kaakit-akit na tanaw ng larawan.  O, sadyang nakaaanyaya!  Sadyang nakatatanggap!  Pagkaakit-akit!

Sa pagsulyap mula sa pagkakawig na ito tungo sa isa’t isa, napamahagi namin ang pananabik na nadama ng isa’t isa sa pagtuklas nitong kakaibang pagpapakita ng tao na kapwa naming nakilala at napagkakatiwalaan sa huling mga ilang taon.  Kaming dalawa’y napalaki nang may mga estatwa at mga larawan ni Hesus sa aming kinaukulang mga tahanan, ngunit Siya ay palaging naisasalarawan na bilang taimtim, tila nakahiwalay sa buhay na karaniwan alam namin.  Bagama’t pinaniwalaan namin na ang taong ipinapakita sa mga larawang ito ay tunay na nanahan sa lupang ito at mandi’y nagdasal sa Kanya kapag mayroon kaming pangangailangan, ang panarili naming mga pananampalataya ay kamakailan lamang ay naging napakatunay… napakabuháy, pati.

Itong sapantaha ng pintor ay napaaninag na paano ang Panginoon sa kapwa naming pagtuklas ay magiging sino Siya sa aming mga buhay—isang taong kasama naming mapagbabahaginan ng aming buhay, isang taong nagmahal sa amin sa paraang hindi pa namin nalalaman noong dati, isang taong nagpahayag ng Kanyang sarili nang kami’y nagdasal.  Bilang kinahinatnan, ang aming pag-unawa ng Diyos ay nagbago mula sa pawang pangkatalinuhang pagsang-ayon ng Kanyang pag-iral tungo sa isang karanasan ng isang buháy, tumutugon at kahanga-hangang kaibigan; aming pinakamabuting kaibigan.

Kahit sa paglisan namin ng tindahan pagkalipas ng ilang sandali, ang aming masiglang pag-uusap ng paglalarawang ito ay nagpatuloy.  Ginapi nito ang aming mga puso, kahit wala sa aming dalawa ang nag-akmang bilhin ito.  Matapos akong makauwi, nalaman kong dapat na balikan at bilhin ko itong larawan.  Lumipas ang ilang mga araw, yao’y alinsunod na ginawa ko, maingat na ibinalot ito, at sabikang naghintay para  sa pagsapit ng Pasko.

Handog ng Karangalan

Ang mga araw ay lumipas hanggang sa wakas, Bisperas na ng Pasko.  Kasama ng mga pamaskong awit sa paligid, umupo kami sa sahig katabi ng masukal na huwarang pamaskong puno na inialay sa akin ng ina ko.  Nang ibinigay ko ang aking handog sa aking sinisinta, naghintay ako nang may pag-aasam na marinig ang pagkalugod niya habang kanyang tinitiktikan ang bagong relo, ito’y inilagay ko sa paa ng pinalamanang maliit na munting laruang aso na listong magdadala ng orasan.  Isang paungot na ‘salamat’ ang narinig kong sagot lamang.  Hindi bale, hindi yaon ang handog na alam kong magiging ganap.  Ngunit dapat munang buksan ko ang kanyang handog sa akin.

Habang inaabot ko upang tanggapin ito, ako’y bahagyang natuliro.  Ito’y napakalaki, parihaba, at patag.  Nang sinimulan kong buksan ito, hinihila ang pambalot na papel paalis mula sa regalo, nakita kong biglaan ang… aking larawan?!  Kagaya ng binili ko nang palihim para sa kanya?  Oo,yaon nga ito! The Laughing Christ.  Ang larawang naibigan ko nang labis ngunit sa halip na maging galak, ako’y nabigo.  Ito ang dapat na regalo niya.  Ang tanging alam kong ganap na ninais niya.  Sinubukan kong itago ang aking pagkabigo, lumalapit upang bigyan siya ng halik habang pinahahayag ko ang aking paghahalaga.  Pagkaraa’y inilalabas ko ang aking regalong  naibalot ko nang maingat na ikinubli ko sa puno, ibinigay ko ito sa layon ng aking pag-ibig.  Binuksan niya ito, pinipilas nang mabilis ang papel, ipinakikita ang laman ng pakete.  Ang mukha niya ay  may-pagkamasaya… o hindi ba?  O kaya ito’y bahagyang yukayok tulad ng hitsura ng aking mukha  kung hindi ko ito pinaghirapang ikubli sa pagkabigo ko mula sa kanya noong pagkakataon ko nang buksan ang isang handog?

Ay naku, kusa naming winika ang tamang mga salita, mangyari pa, ngunit kahit papaano ay natanto namin na ang mga handog na tinanggap mula sa isa’t-isa’y hindi makahulugang napalapit sa aming inaasahan.  Ang paghahandog ng yaong regalo ang kapwa naming   pinaghandaan nang lubusang pag-aabang.  Ipinaaninag nito ang Kristo na kapwa naming naranasan at ang aming hangad na ipamahagi kung sino ang bawa’t isa sa amin na narating upang makilala.  Yaon ang kung saan natagpuan ang ligaya, hindi sa pagkakaroon ng pagtatagpo ng mga nais, ngunit ang pagtutupad ng mga nais ng iba.

Sa takdang panahon, ang ugnayan ko sa binatang yaon ay nagwakas.  Habang ito’y masakit, ang maligayang larawan ni Hesus ay patuloy na sumakop sa isang bahagi ng karangalan sa aking pader.  Ngayon, ito’y higit pa bilang isang paglalarawan, at lalong higit pa sa isang lalaki lamang.  Ito’y nananatili bilang isang tagapaalala ng Isa na kailanma’y hindi ako lilisanin, ang Isa na may pakikipag-ugnayan sa akin,  ang Isa na magpapawi ng mga luha ko nang maraming ulit sa mga taóng dumaraan.  At higit sa yaon, ang Isa na gayong pagmumulan lagi ng tuwa sa aking buhay.

Matapos ang lahat, Siya ang buhay ko.  Yaong mga matang lukot ay nakilala ang mga akin.  Pagkaraan, yaong nakakaakit na ngiti ay inanyayahan ang mga sulok ng aking bibig na humilang pataas.  At sa ganoon lamang, ako’y tumatawa katabi ng aking Pinakamabuting Kaibigan.

Si John Taylor ay nasa kalagitnaan ng edad 50 nang umuwi siya isang araw mula sa isang laro ng golf at ibinahagi sa kanyang asawa ang kakaibang sakit na nasimulan niyang maranasan sa kanyang mga kamay. Di-nagtagal, na-diagnose siya ng Hodgkin’s Lymphoma, isang bihirang uri ng cancer na dahan-dahang magpapababa sa kanyang matipunong katawan na maging balat at buto lamang sa loob ng 20 taon lamang.

Habang lumalakas ang sakit, natanggal ang bahagi ng kanyang dila; hindi siya makapagsalita o makakain, kaya diretso siyang pinakakain sa pamamagitan ng tubo. Kahit na nahihirapan akong intindihin ang sinasabi niya, na-enjoy ko ang pakikisama niya. Siya ay may husay sa pagpa papatawa, at si Anne ay isang mahusay na tagapagluto, kaya nauuwi ako sa paggugol ng maraming gabi kasama ang pamilya.

Noong 2011, sa kasagsagan ng kanyang karamdaman, ipinahayag ni John, na kabilang sa Church of Wales, ang kanyang pagnanais na maging isang Katoliko tulad ng kanyang asawang si Anne! Noong bisperas ng Pasko, isang misa ang idinaos para sa kanya sa kanilang sala. Sa oras ng Banal na Komunyon, nagbuhos ako ng isang maliit na pitsel ng Mahal na Dugo sa pamamagitan ng kanyang tubo na direkta sa kanyang tiyan upang maipagdiwang niya ang kanyang Unang Banal na Komunyon. Isa ito sa pinaka pambihirang Unang Banal na Komunyon na nakita ko at isa sa pinakamagandang Bisperas ng Pasko sa buhay ko.

Ang alaala ng araw na iyon at ang pinagpalang mag-asawa ay nagpapaalala pa rin sa akin kung ano ang ginagawa ko bilang isang pari—ang pagdadala ng Katawang-tao at ang Mahal na Dugo ni Kristo sa mundo. Noong mga huling araw niya, dinudugo si John tuwing umaga, kaya kinailangang paulit-ulit na palitan ni Anne ang kanyang pantulog. Ito ay pambihira—habang ang estado ni Juan ay nagpapaalala sa akin ng ipinako si Kristo sa krus, si Anne ay isinaayos sa Birheng Maria na nakatayo sa tabi at nag-aalaga sa Kanya sa Kanyang pasyon.

Inilibing namin si Anne noong nakaraang taon, mahigit isang dekada pagkatapos ng pagpanaw ni John. Sinabi ni Jesus na ang mga Banal ay magniningning na parang mga bituin sa Kaharian ng Diyos; ngayon, sa karagdagang dalawa pa, mas maliwanag ang kalangitan sa gabi.

Bakit ang Makapangyarihang Diyos ay magiging isang umiiyak na sanggol sa isang lugar na amoy marumi?

Ang isa sa mga kakaibang aspeto ng Anunsyo na nauuna sa Kapanganakan ni Hesus ay kung paano tinawag ng Arkanghel Gabriel si Maria bilang “Pagbati, isa na pinapaboran! Kasama mo ang Panginoon.” (Lukas 1:28) Ang mangyayari ay magiging isang tin-edyer na ina, buntis bago ang aktuwal na kasal kay Jose, at itatalaga siyang manganak sa isang yungib o kuwadra sa gitna ng mga hayop sa kamalig. Maaaring mapatawad siya kung pinaghihinalaan niya na si Gabriel ay nakikisali sa ilang mala-anghel na panunuya. Pagkatapos ay mag mabilis na pagsulong ng tatlumpu’t tatlong taon ng siya ay nasa paanan ng Krus at mamasdan ang kanyang Anak na mamatay sa isang napakasakit na kamatayan sa gitna ng mga magnanakaw sa harap ng isang mapanuksong pulutong. Paano ang lahat ng iyon ay ‘napaboran?

Isang Radikal na Pahayag

Ang buong kwento ng Pasko ay puno ng enigma at lumalabag sa inaasahan. Upang magsimula, ang Lumikha ng buong kosmos, kasama ang bilyun-bilyong mga kalawakan nito, na ganap na may kakayahang mag-isa at hindi nangangailangan ng anuman mula sa sinuman, ay pinipili na maging isang nilalang, isang tao. Ang Alpha at ang Omega ay ipinakita sa atin bilang isang sanggol, inihatid sa lahat ng kalat ng panganganak nang walang katulong na doktor o nars, sa isang lugar na amoy marumi. Gaya ng inilarawan minsan ni Bishop Barron sa Pagkakatawang-tao: “May isang Katolikong biro dito: makukuha mo man ito o hindi.” Habang tayo ay nakatayo sa harap ng tagpong ito, kung ang Diyos ay makakarating dito sa gitna ng lubos na kawalan at dayami, Siya ay makakarating kahit saan. Pwede siyang pumasok sa gulo ng buhay ko. Kung ang Diyos ay dumating doon sa kuwadra sa Bethlehem, Siya ay dumating sa lahat ng dako; walang lugar o panahon na pinabayaan ng Diyos.

Kung uurong tayo mula sa eksena, isang kakaibang pananaw ang papasok. Ang pinakamalalaking pigura panahong iyon—Caesar Augustus, Gobernador Quirinius, Haring Herodes—ay naging mas maliit; sa totoo lang, nawala na sila. Ang mas maliliit na pigura—si Maria, si Jose, ang sapalaran na mga pastol—ay napakalaki: Si Maria ang Reyna ng Langit at si Jose ang patron ng Simbahan, ang mystical na Katawan ng kanyang pinagtibay na Anak, si Jesus. Ang sanggol na si Hesus, ang pinakamaliit at walang magawa sa mga pigura, na nakabalot sa mga lampin na pang-proteksyon, ay magiging napakalaki na Kanyang papawiin ang araw at buwan at pupunuin ang kalangitan ng awit: “Luwalhati sa Diyos sa kaitaasan sa Langit, at sa lupa. kapayapaan sa mga taong Kanyang pinapaboran!” (Lukas 2:14)

Ang kuwento ng Kapanganakan ay mayaman sa teolohikong kahulugan, ngunit may higit pa rito. Isang radikal na pahayag ang ginagawa. Binigyan si Jesus ng pangalang Immanuel, na ang ibig sabihin ay ‘Ang Diyos ay sumasa atin.’ At nangangahulugan iyon na si Hesus ay Diyos sa laman: Siya ay higit pa sa isang propeta, isang guro, o isang manggagamot; Siya ang mukha ng Diyos. Ang ikalawang Persona ng Trinidad ay pumasok sa pag-iral ng tao hindi dahil may kailangan Siya kundi para sa ating kapakanan—para sa ating kaligtasan. Kapansin-pansin ang implikasyon. Gaya ng paalala sa atin ni San Agustin: “Kung ikaw lang ang tao sa mundong ito, ginawa na sana ng Anak ng Diyos ang lahat, pati ang pagkamatay, para sa iyo.” Nangangahulugan ito na walang hamak o walang kabuluhang buhay. Nangangahulugan ito na kasama natin si Immanuel sa bawat sandali ng ating pag-iral, na nangangahulugan na ang mga ordinaryong kaganapan at pagpili na ginagawa ko sa karaniwang araw ay maaaring magdala ng walang hanggang kahalagahan. bakit naman Ipinaalala sa atin ni San Pablo: “Kami ay kumikilos, nabubuhay, at mayroon kaming pagkatao” kay Kristo Hesus (Mga Gawa 17:28). Nangangahulugan ito na ang ating sagradong kuwento ay may kahulugan at layunin—isang buhay na naghihikayat ng lakas ng loob at pagbibigay sa sarili ng pagkabukas-palad, tulad ng Panginoon na ating sinasamba sa anumang tiwangwang na lugar na ating matatagpuan.

Sa Buhay o Kamatayan…

Ang kapanganakan ni Kristo ay dapat na pinagmumulan ng pag-asa, at hindi ito katulad ng optimismo, na higit na isang genetiko na disposisyon sa halip na isang pundasyon ng buhay. Ang ilan sa atin, sa kabaligtaran, ay kailangang harapin ang isang genetikong sakit ng dalamhati na maaaring magpaligo sa buhay ng isang tao sa kadiliman. Ngunit, kahit sa gitna ng madilim na ulap na ito, makakakita tayo ng mga sulyap ng layunin, kagandahan, at kaluwalhatian at ito rin ay maaaring magsilbi.

Minsan, nakakaranas tayo ng paghihiwalay at kalungkutan na dulot ng mga nakakapanghinang sakit tulad ng malalang sakit at palubha na sakit. Nandiyan ang Diyos, kasama natin ang Diyos. Sa isang nasirang relasyon, pagtataksil, o dyagnosis ng kanser, kasama natin ang Diyos. Hindi niya kami iniiwan sa ospital o ukol sa may sira sa ulo . Sa buhay o kamatayan, hindi tayo iiwan o pababayaan ni Hesus dahil Siya ay si Emmanuel.

Ang pananampalataya kay Hesus ay hindi nagpapalaya sa atin mula sa pagdurusa, ngunit ito ay maaaring magdala ng pagpapalaya mula sa takot dahil mayroon tayong lalagyan, isang Persona, na kayang isama ang lahat sa ating buhay. Ang kapanganakan ni Hesus ay nangangahulugan na ang bawat sandali na tayo ay pinagpala na mabuhay, kahit na sa isang mahirap at pinaikling buhay, ay maaaring madama ng presensya ng Diyos at madakila ng Kanyang pagtawag. Ang ating pag-asa ay natutupad sa Araw ng Pasko, na nagniningning tulad ng bituin na gumabay sa mga Magi at umuubo tulad ng isang awit na inaawit ng mga monghe at mga koro ng Ebanghelyo sa buong mga siglo, pinupuno ang mga simbahan, katedral, basilica, at mga tolda ng muling pagkabuhay, ngunit ang kantang iyon ay pinakamalinaw. sa ating mga nanalong puso: “Ang Diyos ay kasama natin!”

Ang magarang  kalakasan ni Sarah ay ang kanyang kakayahan na makatanaw ng himala sa bawa’t saan siya tumingin; pangarap mo bang mayroon ka rin nito? 

Kapag nag-iisip tayo ng mga himala, ang isip natin ay  lumulukso sa  makukulay na mga balangkas ng tubig na nagbabago sa alak, ang bulag na biglaang nakakakita, at ang patay na muling nakababangon.  Ang bagay na madalas nating hindi mapagtuunan ng pag-unawa ay ang mga himala ay nangyayari bawa’t-araw.  Ang mga ito ay hindi napagtatakdaan sa para bagang sinaunang mga salaysay ng Banal na Kasulatan, o napagtatakdaan sa  bihirang makababalaghang mga pangyayari sa mga buhay ng mga Santo—isang bagay na iniisip natin ng may-katiyakang hindi magyayari kailanman sa atin.  Si Albert Einstein ay ang nagwika nang minsan:  “Mayroong dalawang mga paraan upang mabuhay—maaari kang umiral na animo’y walang anumang himala, o nabubuhay ka na tila ang bawa’t bagay ay himala.”  Ang susi na nakahanda sa pagbubukas nitong paraan ng buhay ay nasa kaloob-looban natin.  Kapag pumapayag ang ating mga sarili na makita ang Diyos sa bawa’t munting bagay na umiiral sa ating araw, binubuksan natin ang ating mga sarili upang makakamit ng mga himala.

Kalimutan na lamang!

Isa sa mga tanging homilya na nagugunita ko nang malinaw mula sa aking kamusmusan ay binuksan ang takdang-isip sa kaloob-looban ko.  Tanda ko pa ang salaysay na sinabi ng pari sa altar.  Isang babae ang nagsasalaysay noong siya’y naghahabol na makarating sa isang pagpupulong at gipit na umaasang makahanap ng  mapaparadahan sa isang napakasukal na dakong paradahan.  Sa kawalan ng pag-asa, siya’y nagdasal sa Diyos at humiling na hanapan siya ng bukas na patlang.  Bilang kapalit, nangako siyang magbigay ng masaganang mga kakanin sa panlunsod na   pangkawanggawa.  Nang matapos siyang magdasal, isang sasakyan ang daliang umalis ng pinaradahan sa kanyang harapan.  Iniisip na siya ang kusang nakahanap ng patlang, siya’y dagsaang tumugon sa Diyos:  “Kalimutan mo na lamang.”  Napakabilis nating isawalang-halaga ang pakikialam ng Diyos at mga himala na lumaladlad sa atin bawa’t-araw!

Ang aking arawing buhay ay puno ng mga himala, ngunit ako’y hindi na higit na pinagpala o natatangi kaysa sa sino pa man.  Kalimitan kong nakikita ang lahat ng ito bawa’t-araw.  Kung ano ang hinahanap mo, matatagpuan mo.  Kung ano ang tinatanggihan mong makita, kailanma’y hindi mo matutuklasan.  Sa aking sariling buhay, mayroon nang sangkatutak na ulit na nakasalubong ko ang biyaya at pamamagitan ng Diyos sa di-inaasahang mga paraan, mga paraang halos lahat ng mga tao’y tinatanggal sa listahan o nalampasang mapuna.

Kung Saan ay Walang Paraan…

Noong ako’y nagsisimula pa lamang na linangin ang higit na taimtimang pananalig, ako ay pumunta sa isang pang-eskuwelang paglalakbay sa Quebec sa Canada.  Yaon ang naging unang taon kong nagsisimulang dumalo ng Misa na walang mintis tuwing Linggo ngunit dahil bilang isang baguhan sa higit na tapat na pagsasabuhay ng aking pananampalataya, hindi nasaling sa isip ko na hindi ako makadadalo sa Misa ng yaong katapusan ng linggo.  Ang lakbayan ay lubos na pinatnubayan ng mahigpit na itineraryo at ang mga tagapamuno ay namamatnubayan sa bawa’t gagawin namin.  Nilibot namin ang bayan, dinalaw ang mga tindahan, at pumunta sa mahabang lakaran patungo sa isang talon, lahat ng karaniwang mga ginagawa sa pagliliwaliw ng seglar na paglalakbay ng isang Pranses na klase.

Bagama’t sa yaong Linggo, di-inaasahang huminto kami sa isang pambayang Katedral.  Nang kami’y pumasok, habang maraming mag-aarál ang dumako sa museyo ng Simbahan o nahangaan ang likhang sining, ngunit natanto ko na ang Misa ay nagsimula na nang bahagya bago kami nakarating.  Hindi lamang ako nakadalo ng Misa, ngunit ang pagsasa-ayos ng tagpo ay lubusang ganap na nagawa ko pang makatanggap ng Komunyon bago pa dapat kaming lumulan sa bus nang muli at umalis.  Sa totoo, ang Diyos ay nakagagawa ng paraan kapag tila wala nang iba.

Mga Rosas na walang Tinik

Isa sa kinagigiliwan kong mga Nobena ay yaong kay Santa Teresa ng Lisieux, ang munting Bulaklak.  Bago pa sa kanyang pagpanaw, si Santa Teresa ay nangakong magpadala ng sambulat ng mga rosas sa yaong mga naghahangad ng kanyang madasaling pagtulong.  Ang mga diwa ng Nobena ay nagsisimula: “Santa Teresa, ang munting Bulaklak, ipahintulot mong makapitas ka ng isang rosas mula sa Halamanan ng Kalangitan at ipadala mo ito sa akin na may pahatid na pag-ibig, hingin mo sa Diyos na ipagkaloob sa akin ang pabuyang isinasamo ko sa iyo at sabihin sa Kanya na iibigin ko Siya bawa’t araw nang parami at parami.”

Sa katapusan ng Nobena, ang mga matapat ay nasabing nakatatanggap ng rosas bilang isang katibayan mula kay Santa Teresa.  Walang mintis, bawa’t tanging isang panahon, mayroon akong rosas na di-inaasahang nakahantad sa aking dinaraanan, kahit nasa gitna ng taglamig.  Sa isang pagkakataon, idinasal ko ang Nobena sa kanya, at sa huling araw, ako’y walang sadyang kabalakang nakatanggap ng isang handog na rosaryo–ang salitang “rosaryo” ay nangangahulugang “isang tanikala ng mga rosas.”

Sa hanay ng dalawang linggo, idinasal ko ang Nobena para sa mahalagang layon na walang sinumang sinasabihan; dalawang  sunod na linggo, sa ikahuling araw, nagkaroon ako ng dalawang taong tumuturo sa isang magandang rosas na nakita nila sa isang halamanan.  Sa isa pang pagkakataon, idinarasal ko ang Nobena para mapagpasyahan kung ang kapatid kong lalaki ay dapan lumipat sa isang bagong paaralan o hindi; kami’y naligaw habang nagmamaneho, at ang GPS namin ay idinala kami sa isang masalimuot, wala-sa-landas na rota na ipinadpad kami sa harap ng isang gusaling may pagkalaki-laking makahoy na rosas sa tabi nito!

Ang Tamang Pindot

Noong napinsala ko ang aking likod at nagsimulang mawala ang aking karera sa pagsasayaw ng baley, nadama kong ako’y hindi napagpapatnugutan.  Ang seglar na daigdig ay nagawa akong madama na napaglilingatan ko ang layon ng Diyos para sa kabuuhan ng aking buhay.  Nagugunita ko na ako’y lumuluha at nananalangin sa Diyos isang araw, tinatanong ko kung ano ang dapat kong ginagawa.

Nakapagsimula na akong makunan ng  mga larawan ang pangkat na putbol ng kapatid ko; ilan sa mga kaibigan niya ay humingi at bagkus ay nakagiliwan ang mga retrato nang lubos.  Nang tumigil ako at binuksan ang aking telepono, nakita ang isang puná sa paskil ng instagram na itinatampok ang mga retrato ng kapatid ko at kanyang mga kaibigan:  “Itong mga retrato ay kahangahanga; ipagpatuloy mo lamang ang ginagawa mo sa iyong potograpya.”

Yaon ang mga salitang ninais kong marinig—isang ganap na ganap na binigkas na sagot na ang Diyos lamang ang nakaalam na aking tinatanong.  Palagi akong kumuha ng mga larawan na humantong sa pagiging napaka-makahulugan sa mga batang lalaking tumanggap ng mga ito.

Ang Diyos ay iniibig tayo nang lubos.  Nais Niyang ipakita sa atin ang Kanyang pag-ibig sa pangkaraniwang payak na mga paraan araw-araw.  Maging bukas sa pagtanggap sa pag-ibig na ito, at kapag tayo’y ganito, ipinahahayag Niya ito sa mga pook na kailanma’y hindi natin naisip na mahanap noong nakaraan.  Tanawín ang mga mapaghimala sa karaniwang mga tagpo.  Asahan mong makatagpo ng magandang mga bagay sa iyong pagdaraanan.  Ipagdiwang ang mga bulaklak na itinatanim ng Diyos upang sa gayo’y makikita mo ang mga ito sa pagtungo mo sa iyong trabaho.  Pahalagahan ang hindi kakilalang isinusugo ng Diyos upang matulungan ka sa pangangailangan mo sa tuwina.  Isipin na ikaw ay kailanma’y hindi naiwang mag-isa bagkus ang Diyos ay kasama mo sa iyong paglalakad bawa’t-araw.  Tulutan lamang Siya na sumaiyo.