Makatagpo

Magsimula nang panibago ngayon at ibahin ang iyong buhay magpakailan man!

 Sa Loob ng Madaming Taon

Paglipas ng siyam na taong pormasyon, ipinahayag ko ang pangwakas na panata bilang isang Sister ng Banal na Pamilya ng Nazareth. Kasunod ng Banal na Pakikinabang sa Misa para dito, nanaig sa akin ang isang matinding damdamin at malaking utang na loob. Damdam ko ay binigyan ako ng Diyos ng mas malawak na kamalayan sa lahat ng mga naisakatuparan Nya sa akin sa paglipas ng mga taon. Ang mga handog at biyaya ng bawat dasal, kumpisal, at pagtanggap ng Yukaristiya ay naroon /napahayag sa sandaling iyon. Humanga ako sa walang maliw, walang katapusang pag-ibig ng Diyos. Habang paluhod na nagdasal, ninilay ko kung paano /bakitna ako ay di karapatdapat na maging katambal ni Cristo. Naalala ko, “Sa Diyos ay walang hindi maisasakatuparan.”

Lumaki ako na isang Baptist sa Houston, Texas. Nang ako ay walong taong gulang, ang aking ama ay nagpatiwakal makaraan ang madaming taon ng pakikibaka nya sa pagkagumon at dahil hindi kami maalagaan ng aming ina, kami ng aking mga kapatid ay ipinaampon sa aming tiyahin at tiyuhin. Ang sumunod na sampung taon ay nagbigay ng isang kapanatilihan at katatagan na hindi ko nalasap sa unang walong taon ng aking buhay. Nag-aral ako sa mahuhusay na paaralan, nagbasa ng mga aklat, naglaro ng soccer, sumali sa mga koro ng simbahan at paaralan, at nadanasan ko ang pagiging isang karaniwanng bata.

Nang ako ay labing walong taong gulang, isang polyeto na naglathala ng isang paaralan para sa mga “malayang mag-isip” ang nagdala sa akin sa University of Dallas sa Texas; ang katotohanang ito ay paaralang Katoliko ay ganap na nawaglit sa akin. Ang karamihan sa apat na taong ginugol ko sa kolehiyo ay naubos sa mga makasalanang gawi na sa akala ko’y magpapahilom sa mga nakalipas kong sugat. Hindi ko malaman kung ano ang gagawin sa pighating nagmula sa pagpapabaya. Sa University of Dallas hinubog ang aking budhi. Ginugol ko ang isang semestre sa Roma at doon ay nakasalamuha ang minamahal kong si Papa Santo Juan Pablo II. Ang kanyang pang-unawa sa Panginoon ay umugnay sa aking paniniwala. Sumapi ako sa koro ng isang Litorhikong Latin at sa pag-awit sa daan-daang eukaristikang liturhiya ay mas naintindihan ko ang Misa.

Nilikha para sa Ibang Mundo

Nang matapos ako ng pag-aaral, halos ang buong buhay ko ay napako sa pagtatrabaho sa araw at sa gabi naman ay nasa bar o dili kaya’y nakikipag-halubilo sa mga kaibigan.  Sa kalaunan napansin kong mayroong kulang; dahil “kung walang makamundong karanasan ang makakatugun sa aking mga pagnanasa, malamang nilikha ako para sa isang higit pa sa mundong ito.”  At  nuon ko sinimulang hanapin ang mas maalab na pananampalataya. Nais kong matulad sa maka-Diyos na mga babaeng nagpalaki sa akin. Nang dumating ang oras ng pagpasya kung anong simbahan ang dadaluhan /sasalihan ko, nagulat akong matagpuan ang sariling nananabik sa Misa. Nag-alangan akong maging isang Katoliko dahil kakaunti ang mga amerikanong itim sa simbahan. Ngunit ang pagnanasang tanggapin si Jesus sa Eukaristiya ang humila sa akin sa simbahan.

Ang maging Katoliko ay hindi sapat para maituwid ang lahat. Patuloy pa din akong nagpakalulong sa makasalanang pag-uugali, subalit madalas akong nasa kumpisalan. Dinanas ko ang pakikibakang pandamdamin at pang-espirituwal. Bagama’t damdam kong pinapatay ko ang aking sarili sa pangkaluluwang bahagi nito (at pisikal – ang aking timbang ay halos 400 libra na), pumailanlang naman ang aking propesyonal na buhay sa tayog na di ko inkalang aabot. Habang hinarap ko ang pakikibakang iyon, bumalik ako sa Roma, nangumpisal, at nagsimba sa Saint Peter’s. Ang payo ng pari sa kumpisalan nang araw na iyon na “magsimula ka lang” ang nagbago nang lahat. Nang taong iyon, binigyang pansin ko ang tungkulin na pangrelihiyon, at tatlong taon matapos ang pagkumpisal na iyon, ako ay naging kandidato sa Sisters ng Banal na Pamilya ng Nazareth.

Isang Pag-iibigan

Labing-isang taon matapos mangyari ang kumpisal na iyon, sumagot ako ng ‘Oo’ kay Hesus na ni hindi ko alam kung ano ang sunod na mangyayari. Ang mga pasakit at hiya ay nagtulak sa akin na makagawa ng isang pangkaraniwang pagkakamali na mahusay na ipinaliwanag ni CS Lewis: “Tayo ay mga nilalang na mahina ang loob, pinaglalaruan lamang ang pag-inom at sex at pangarap, kapag ang tuloy-tuloy na kasayahan ay inialok sa atin, tulad ng isang batang walang kaalaman na ibig magpatuloy sa paggawa ng mga empanadang putik sa isang putikan sapagkat hindi niya mapagkuro kung ano ang ibig sabihin ng pagliliwaliw sa dagat na iniaalok sa kanya. Napakababaw ng ating kaligayahan.” Hindi lang napakababaw ng kaligayahan ko kundi nagkamali pa akong ipagpalagay na isang pakikibaka ang buhay ko sa halip na kilalanin na ito ay handog ng Isang nagmamahal sa akin.

Sa aking ‘postulancy’ [ang unang hakbang para matanggap sa isang komunidad ng mga relihiyoso], isang madre na may pitumpo o higit na taong gulang ang nagbigay ng isang klase sa buhay espiritwal at nagsabi, “Mahal ko ang aking edad.  Hindi ko nanaisin na bumata pa at ayaw ko nang bumalik duon. Nasa akin na ang lahat ng mga taóng nakasama ko si Hesus. Nasa akin ang lahat ng mga karanasang yun at hindi ko ito ipagpapalit.”  Tiyak na nakadanas siya ng kawalan, nakagawa ng mga pagkakamali at kasalanan, ngunit sa lahat ng iyon ay kahalo ang isang matatag na pag-ibig ni Jesus na ang buhay nya ay ginawang isang pag-iibigan nila ni Jesus at yon ay isang kayamanang hindi maiipagpapalit.

Ang Handog ng Luha

Nang araw ng panghuli kong panata, ang aking luha ay may bakas ng lungkot na may kasamang kagalakan at pasasalamat. Sa mga dinanas na pagkawala, sakit, pakikibaka at mga kasalanan sa buhay ko, nanatili ang kagalakan dahil sa mapagpasakit na pag-ibig ni Cristo na nasa Yukaristiya. Napag-alaman ko na ang pinakahuling salita sa lahat ng ating kwento ay si Cristo mismo. Sinasabi ni San Juan, “Yaon na sa simula pa ay naduon na, na nadinig namin, na nakita ng aming mga mata, na tiningnan at hinipo ng aming mga kamay … nakita namin ito at nagpapatotoo kami para dito.”

Ang luha ko nuong araw na iyon ng aking panghuling panata ay nagpatotoo sa walang hanggang pag-ibig ni Kristo sa habang panahon ano man ang mangyari.

Mararamdaman mong ikaw ay naliligaw at nag-iisa. Lakasan mo ang iyong loob, sapagkat alam ng Diyos kung nasaan ka!

Sa paliguan, mag-isa, maaari akong sumigaw nang walang nakakadinig. Malakas na pumatak ang tubig sa aking tuktok habang winawasak ng kalungkutan ang aking puso. Ang  pinakapangit na pangitain ang naglaro sa aking isipan, isang maliit na ataol at isang pagpanaw na napakabigat pasanin. Parang pinisil ng isang kasamaan, kumirot ang aking puso, kirot na mas higit pa sa isang pisikal na sakit, at pinahirapan ng isang mapang-api at nakakaupos na pakiramdam. Binalot nito ang buo kong katauhan. Hindi mapapagaan ang sakit ng kahit ano man at walang sinumang makapagbibigay sa akin ng ginhawa.

Ang pagdurusa ay bahagi ng pagkatao, talagang di maiiwasan. Isang natatanging krus ang nakahugis para pasanin ng bawat isa sa atin na; ngunit hindi ko ginusto ang isang ito. Napahagod ako sa ilalim ng bigat nito. “Panginoon, pakibigyan mo ako ng ibang krus, hwag ito; hindi ko madadala ang isang ito. Tatanggapin ko ang anumang sakit, karamdaman, anupaman, hwag lang ito, hwag ang aking anak. Napakalaki nito; hindi ko kaya, maawa Ka,” ang pagsusumamo ko. Nakaramdam ako ng pagduduwal, nasuka at napasadlak sa sahig ng paliguan, humihikbi.

Walang saysay ang aking ‘Hindi’ /’Hwag’.  Ang tanging landas pasulong ay ang pagsuko. Pagal at pagod na pagod, nagdasal ako, “Kung hindi Mo papalitan ang krus na ito, Panginoon, mangyaring bigyan Mo ako ng lakas para pasanin ito. . . (ang imahe ng isang maliit na ataol ay muling sumulpot sa aking isipan). . . saan man ako dalhin nito. Tulungan Mo po ako. Hindi ko ito makakaya nang wala Ka.”

Ang aking maliit at kagiliw-giliw na anak ay na-ospital dahil sa malubhang kalagayan. Sa loob ng walong araw tinabihan ko siya sa kanyang katreng pang-ospital.  Hindi nabahala ng kanyang karamdaman ang kanyang diwa ngunit hindi na siya gaya ng dati. Mga pasang matingkad na kulay rosas at lila ay nagkalat sa kanyang mga pisngi, na tumawid sa kabila ng tulay ng kanyang ilong at sa mga braso at binti. Ang gamot na nagbigay kaginhawahan sa kanya ay  nagpamaga sa kanyang mukha at katawan. Pag siya ay tulog, na halos hindi naman nangyayari, pahagulgol akong nakakatulog. Ang pagdarasal, pagkalinga at pag-uga sa kanyang maselang katawan ay ang tanging maiialay kong tulong sa kanyang pakikipaglaban para mabuhay. Binasahan ko siya at ginuhitan ng mga karikatura sa isang laruang pagmanetikong  pagguhit na ibinigay sa kanya bago siya naospital. ito para sa aming dalawa. Bagaman hindi ako gumuhit kailanman, sa aking pagsisikap na bigyan siya ng kaunting kagalakan, bigla kong napagtanto na madali para sa akin ang gumuhit.

Sa wakas, siya ay nakalabas nang ospitall na may isang plano sa pagpapagaling, pag-asa, at isang panalangin para makaramdam ng ginhawa sa sakit .  Ang aming bagong pangkaraniwan na pamumuhay ay nagsimula. Iminungkahi ng aking ina na siyasatin ko ang aking bagong-tuklas na kakayahang gumuhit. Magkasama kaming kumuha ng klase sa isang  lokal na talyer ng sining sa pagguhit. Pinapagdala kami ng guro ng larawan na nakapagpapatinag sa amin.  Isang Christmas card na nakalarawan ang Mahal na Ina hawak ang Sanggol na Hesus ang pinili ko ng. Inisip ng guro na dahil kulang ako sa karanasan at pagsasanay, dapat akong gumuhit ng mas pangkaraniwan , tulad ng isang bulaklak. Humarap ako sa kanya at nagsabing,  “Ang aking anak ay patay na sana ngunit siya ay buhay. Si Hesus at ang Mahal na Ina ang mahalaga sa akin. Sila ang nagpapatinag ng damdamin ko.” Nanlaki ang mga mata niya. “Oh, wala akong ideya tungkol sa anak mo. Patawad. Siguraduhin mong mamanmanan ang iyong ‘prinsipyo.'” Nalito ako. Tanong ko, “Ano ang kaugnayan ng aking moralidad sa larawan ko?”  “Magaan at madilim na ‘prinsipyo’,” malumanay niyang sagot. “Oh, okay,” sabi ko, medyo napahiya.

Hinarap ko ang aking  pinagpipinturahan , pumikit at nagdasal, “Banal na Espirito, tulungan Mo akong gumuhit ng larawan na makakatulong sa iba na mahalin at kailanganin nila sina JHesus at Maria gaya nang pangangailangan ko sa Kanila ngayon.” Sa aking pagguhit, umasa ako sa lakas, pagmamahal, at talino ng langit na tulungan ako.  Naipahayag ko ang aking hangarin sa aking sa pamamagitan ng sining.  Bawat bagong gawa ay isang panalangin at kaloob mula sa Diyos.

Isang umaga, paglabas ko ng simbahan matapos ang Misa, isang pari na dumadalaw ang lumapit sa akin, nagsabing, “Nang nasa bahay ako ng iyong kapatid, nakita ko ang iginuhit mong larawan ng anghel at ni Kristo sa Hardin ng Gethsemane habang Siya ay naghihirap. Lubha akong natinag dahil dito. Sinabi sa akin ng iyong kapatid ang tungkol sa iyong anak at kung paano mo natuklasan ang iyong kakayahang gumuhit sa gitna ng iyong paghihirap. Ang iyong sining ay tunay na isang pagpapala na nagmula sa pagdurusa, isang handog.”

“Salamat.” Sagot ko, “Sya nga. Sa balik-tanaw, ang masining na handog na ito ay isang babala, sa pakiramdam ko.”

“Bakit? Ano ang ibig mong sabihin?” tanong niya.

“Ang pagpinta ay nagbigay sa akin ng ibang pananaw sa bawat bagay.  Natuklasan ko na ang kaibahan ng dilim at ng liwanag sa isang larawan ay lumilikha ng lalim, yaman at ganda. Pag walang liwanag, ang kadiliman ng pinta ay isang walang saysay na kailaliman. Ang kadiliman ng pagdurusa ay tulad ng kadiliman sa isang larawan. Nang wala ang ilaw ni Kristo, nagbanta ang pagdurusa na lamunin ako sa kalaliman ng kawalan ng pag-asa. Nang isuko ko ang aking pasakit at katayuan kay Hesus, nasadlak ako sa Kanyang mapagmahal na bisig at sumuko sa Kanyang panukala para sa aking buhay. At si Kristo, ang Dalubhasang Pintor, ay ginamit ang kadiliman ng aking pagdurusa upang mapalambot ang aking puso na syang nagbigay ng puwang sa sampalataya, habag, pag-asa, at pagmamahal na lumago sa kalooban ko. Ang ilaw ni Kristo ay nagbigay liwanag sa kadiliman at nagdala ng madaming pagpapala mula sa mga pagsubok sa aking anak, sa aking  buhay may asawa at sa aming pamilya.”

“Nauunawaan ko na. Totoo talaga.  Tinutularan ng sining ang buhay, at ang pagdurusa na nakikiisa kay Kristo ay nagdudulot ng dakilang pagpapala. Purihin ang Diyos,” bulalas niya.

“Amen,” Sang-ayon ko.

Dumaranas ba ng pakiramdam ng paggigipit dahil sa pananalapi at mga utang? Narito ang isang solusyon para sa lahat ng iyong mga problema.

Mula pa noong high school, nang mabasa ko ang tungkol sa labinlimang mga pangako ng Birheng Maria sa mga nagdarasal ng Banal na Rosaryo, ginawa ko ang aking makakaya na mag Rosaryo araw-araw. Bilang isang mag-aaral, ipinangako ko sa aking sarili na hindi ko kailanman sisingilin ang mga tao para sa pagbibigay ko ng anumang tulong, lalo na kung may kinalaman sa paggamit ng aking mga talento na bigay ng Diyos. Ang mga salita ng pasasalamat mula sa mga nakinabang sa aking tulong, ay pinaramdam sa akin na mas natupad ko ang pagtulong kaysa sa anumang materyal na anyo ng pagpapasalamat.

Hindi inaasahang Pangyayari

Sa pagsasagawa ng undergraduate at nagtapos na edukasyon sa Catholic Institute of West Africa (CIWA) sa Pag-aaral sa komunikasyon at Organisasyon sa Komunikasyon, inaasahan kong palagi akong magkakaroon ng sapat na suporta sa pananalapi mula sa aking pamilya, dahil mayroon kaming isang istasyon ng serbisyo na nagbebenta ng mga produktong petrolyo. Siyempre, ito ay isang malakas na negosyo sa aking bansa, sa Nigeria, kaya’t hindi ko inaasahan ang anumang kakulangan sa pondo. Ngunit sa pagpasok ko sa aking huling taon bilang isang undergraduate, minarkahan ng pamahalaang federal ang mga lugar ng negosyo ng aking pamilya at iba pang mga gusali para sa demolisyon upang mapalawak ang isang pangunahing kalsada, na nangangako ng malaking kabayaran.

Dahil sa intensyon ng demolisyon, kinailangan ng aking pamilya na isara ang negosyo at bumili ng iba pang puwesto sa ibang lugar upang ilipat ang istasyon ng serbisyo, inaasahan namin na ang magiging kabayaran ay sasakupin ang utang at ang gastos sa muling pagtatayo. Gayunpaman, anim na taon mula ngayon, wala pang bayad kaming natatanggap. Naapektuhan nito ang aking edukasyon, dahil hindi ko mabayaran ang aking mga bayarin. Mabuti na lang at ang iba kong mga kapatid ay nakatapos na sa unibersidad.

Hinihila Pababa

Napakabait ng Diyos, dahil meron akong konting naipon, na nagamit ko upang bayaran ang aking mga bayarin para sa huling taon ng aking undergraduate na pag-aaral. Sa pag-asang mababayaran kaagad ang utang sa amin, nag-enrol ako sa isang dalawang taong Master degree, ngunit ang pagbabayad sa amin ay hindi nangyari, kaya’t hindi nakabangon at nakabalik ang negosyo ng pamilya. Patungo sa huling taon ng aking pag-aaral ng aking Master, naipunan ako ng halos tatlong libong dolyar na utang. Hangga’t hindi ko nababayaran ang bawat sentimo, hindi nila ako papayagang makapagtapos.

Ang pakiramdam ng pangigipit na dulot ng aking pag-kakautang ay hinihila akong pababa kasama ang aking pisikal, emosyonal, at sikolohikal. Naramdaman kong hindi ko kayang humingi ng tulong sa kanino man dahil hindi ko makayanan ang takot ng matanggihan. Nauwi ako sa pag-inom ng alak at pinalalampas ang mga gabi sa mga kaibigan upang maiwaksi ang palagiang mga paalala ng aking kahirapan na bumabagabag sa akin kapag ako ay nag-iisa at hindi nakainom. Ang ilan sa aking mga kaibigan, ay nagulat sa mga pagbabago ko sa aking pamumuhay, at nagtanong kung ano ang nangyayari, ngunit nahihiya akong sabihin sa kanila.

Nang hindi ko na makayanan ang pakiramdam ng pangigipit , sa bandang huli ay nagtapat na ako sa aking tagapayo sa tesis — si Propesor Oladejo Faniran, na pinuno din ng aking departamento, at isang paring Katoliko. Matapos isiwalat ang aking mga problema, hiniling ko sa kanya na aprubahan ang aking kahilingan na pagpapaliban, upang maipasa ko ito sa tagapag rehistro ng paaralan para paaprubahan. Tumutol siya, at sinabi sa akin na huwag sumuko. Hinimok niya akong magtiwala sa Diyos, dasalin ang Rosaryo, ibahagi ang mga problema sa iba, at nangakong kakausapin ang ilang mga tao para sa akin. Nang gabing iyon, sa halip na lasingin ang aking sarili sa alak tulad ng dati, lumabas ako sa kadiliman ng gabi upang dasalin ang Banal na Rosaryo. Sa mga mata kong puno ng luha, isinigaw ko ang laman ng aking puso sa Diyos, at humingi ng awa at tulong.

Ang Pangkatapusang Pagtatagpo

Sa loob ng ilang linggong natitira bago ang aking pagtatapos, hindi pangkaraniwan na nagkaroon ako ng lakas ng loob na ibunyag ang aking sitwasyon sa sinumang may pag-aalala na malaman, kabilang ang aking mga kaibigan, kamag-aral at maging ang aking mga kakilala sa social media. Kahit na ang mga kapwa mag-aaral, na narinig ang tungkol dito mula sa iba, ay tumulong sa akin na may mga kontribusyon sa pananalapi na lampas sa aking imahinasyon. Para sa akin, ang pinaka-mahimalang aspeto ng lahat ng ito ay walang tumanggi sa akin. Ang mga tao ay sinagip ako sa mga paraang hindi ko inaasahan. Nagawa kong likumin ang buong halaga, at may natira pang pera.

Dati, palagi akong umaasa sa sariling lakas ng aking kalooban para sa kahusayan, ngunit nang hindi makayanan ang pagkagipit, sumuko ako at nalungkot. Ngunit ngayon na ako ay bumaling sa pananalangin upang matulungan akong makayanan ang stress, lalo na ang pagdarasal ng Rosaryo sa paggising ko tuwing umaga, napuno ako ng isang nakatitiyak na kumpiyansa na nagtutulak sa akin na ibigay ang aking makakaya at umasa para sa pinakamabuti.

Kahit na ang mga bagay ay hindi naganap sa paraang inaasahan at hinahangad ko, ang aking espiritu ay nakataas pa rin at mapayapa. Hindi ko maramdamang kumpleto ang  araw na nagdaan kapag hindi ako nakapag Rosaryo, sapagkat hindi ko kayang palampasin ang mga pangako ni Hesukristo, na ibinunyag sa pamamagitan ng Kanyang ina, ang Mahal na Birheng Maria. Ang aking pang-araw-araw na pakikipagtagpo sa Kanya sa pamamagitan ng Kanyang Rosaryo ay patuloy na nagbibigay ng malaking kontribusyon sa pagbuo ng aking kumpiyansa sa sarili,  pinangangalagaan ang aking pang-araw-araw na pakikipag-ugnayan at pagtatakda sa akin sa isang landas ng responsableng pamumuhay.

Ang galit o poot ba ang tanging paraan upang makitungo sa kawalan ng katapatan sa iyong buhay?  Nalutasan  ni Sarah Juszczak ang landas na hindi gaanong tinapakan, sa pamamagitan ng kanyang kwento ng sakit at tagumpay.

Ang Pagtatagpo – Maganda

Galing ako sa isang kaibig-ibig, pamilyang Italyano. Ipinalaki  ako at lumaki na Katoliko, ngunit sa aking pagka  tinedyer, kahit na pupunta ako sa Misa tuwing Linggo, hindi talaga ako namumuhay sa pananampalataya.

Noong labing-anim ako, sumali ako sa isang grupo ng kabataan at doon ko nakilala si Tomasz. Hiniling sa amin ni Tom na manguna nang sama-sama sa isang katapusan ng linggo ng kabataan, kaya natapos kaming gumugol ng maraming oras na magkasama na sinusubukan itong ayusin. Di-nagtagal, nagsimula kaming “nakikita ang bawat isa”. Ni alinman sa amin ay masigasig na bigyan ang aming relasyon ng isang tatak – walang sinadya tungkol dito.

Ako ay medyo mapanghimagsik sa aking kabataan, na kinamumuhian ni Tom. Ang pagiging Polish, ang kanyang pananampalatayang Katoliko ay mahalaga sa kanya, at marami siyang tradisyunal na pagpapahalaga. Ni alinman sa amin ay talagang hindi alam ang aming pananampalataya o ipinamuhay ito-at dahil hindi niya talaga naintindihan ang mga dahilan sa likod ng kanyang mga halaga, hindi mahirap para sa akin na kumbinsihin siya kung hindi man. Hindi malinaw kung saan patungo ang relasyon na ito at hindi ito ang pinaka malusog, ngunit pinahahalagahan namin ang bawat isa.

Hamog sa Salamin

Matapos ang halos tatlong taon na magkasama, nagsisimula kaming mag-isip ni Tom tungkol sa kasal. Nagtatapos si Tom sa unibersidad at palaging pinangarap na gumastos ng ilang buwan na paglalakbay sa Europa bago makakuha ng isang full-time na trabaho. Hindi ako sigurado tungkol dito, ngunit may sinabi sa aking puso na mahalaga ito. Ang oras na ito na magkahiwalay ay maaari kaming mabuo o magkasira .

Bago pa umalis si Tom patungong Europa, sumali kami sa aming grupo ng kabataan sa World Youth Day 2008 sa Sydney. Sa puntong iyon ng aking buhay, napagtanto ko na ang aking buhay sa pananampalataya ay kailangang magbago. Hindi ko natuloy ang lumulutang kasama kung ano talaga ang isang ‘praktikal na ateismo’. Nagpunta ako sa World Youth Day kasama ang katanungang ito sa aking puso: “Diyos, kung mayroon Ka, ipakita ang iyong sarili sa akin. Gusto kitang makilala”.

May dalawang  mga pag-uusap at karanasan ay talagang nagsalita sa akin sa linggong iyon. Habang nakaupo ako sa biyahe sa tren pauwi isang gabi, pinag-iisipan ko ang mga bagay na naririnig ko, binuksan ko ang manwal ng manlalakbay sa isang sipi mula kay Santo Augustine: “Ginawa mo kami para sa iyong sarili, O Panginoon, at ang aming mga puso ay hindi mapakali hanggang sa magpahinga sa Iyo.” Sa sandaling iyon, nagkaroon ako ng bigla at napakalaking kamalayan sa pagkakaroon ng Diyos. Ang aking sentro ng grabidad ay lumipat. Alam kong totoo ang Diyos, at wala nang magiging katulad muli.

Di-nagtagal, umalis si Tomasz papuntang Europa at biglang nagkaroon ako ng maraming oras upang matitira. Nakinig ako sa mga pag-uusap tungkol sa Theology of the Body, nagbasa nang higit pa tungkol sa buhay ng mga Santo at dumalo sa lingguhang Banal na Oras. Ang anim na buwan na wala si Tom ay isang oras ng pagbabalik-loob para sa akin, na nagtapos sa isang buwan, nanirahan sa loob na kurso sa pagbuo ng pinuno ng kabataan. Sa panahong iyon, napagtanto ko na kung nais kong magpatuloy sa paglalakbay na ito kasama ang Diyos, kailangan kong bitawan ang mga bagay na nagdadala sa akin palayo sa Kanya, upang masundan ko siya ng buong puso.

Ang Pinakamasamang Bahagi?

Sa pagkawala ni Tomasz na nasa Europa, naisip ko kung gagana ang mga bagay sa amin nang umuwi siya. Siya ay patuloy parin  sa isang mundo na napagpasyahan kong iwanan, at ang aming mga halaga at priyoridad ay milya na ang distansya. Iningatan ko ito sa pagdarasal at pagdarasal para kay Tom. Sinubukan kong magtanim ng ilang mga binhi, at nang ang ilan sa kanyang mga plano sa paglalakbay ay hindi naalis, nagawa kong kumbinsihin siya na gumawa ng isang daanan sa Lourdes, na isang malakas na karanasan para sa kanya-ngunit hindi pa siya handa na gumawa ng mga pagbabago.

Nang siya ay bumalik mula sa Europa, alam kong kailangan nating magkaroon ng matapat na pag-uusap. Lumabas kami sa hapunan at sinubukan kong sabihin sa kanya ang ilan sa mga bagay na nangyari sa aking buhay. Sinabi ko sa kanya ang mga bagay na kailangang baguhin tungkol sa aming relasyon. Para sa pinaka-bahagi mukhang okay siya dito, hanggang sa sinabi ko sa kanya na gusto ko na siyang tumigil sa paggamit ng pornograpiya. Siya ay bahagyang nag-atubili bago tumugon sa isang patag na “Hindi”. Ito ay isang pagkabigla para sa akin. Akala ko kahit papaano ay buksan niya ito rito. Sinabi niya sa akin sa paglaon na nakikipaglaban siya sa isang pagkagumon sa pornograpiya, kahit na hindi niya talaga namamalayan iyon sa oras na iyon.

Habang Kumupas ang Hamog

Habang patuloy kaming nagkukuwento ng aming mga karanasan sa aming oras na magkalayo, naging mas malinaw sa kanya na naiiba ako, at medyo hindi siya mapalagay. Nang isiwalat ko na talagang nais kong ipanalangin ang Rosaryo kasama ang aking pamilya araw-araw nang ako ay may asawa, mariin siyang reaksyon laban dito. Susubukan kong hamunin siya at hikayatin siya. Habang inilalarawan ko ang aking imahe ng buhay pampamilya at kung paano ko inaasahan na mabuhay ang aking buhay, siya ay umuurong . Hindi na siya ang pinakamahalagang bagay sa buhay ko, at medyo hindi niya ito nagustuhan.

Sinimulan kong maramdaman na hindi ako dapat nasa relasyon na ito, kaya, humingi ako ng sagot sa Panginoon. Alam kong gusto Niya akong makipaghiwalay kay Tom, ngunit mahirap ito dahil napakalalim ng aming samahan. Sinubukan kong putulin ito nang maraming beses, ngunit para kay Tom ang aming relayson ay lahatan o wala na.  Mahal ko siya at ayaw kong tuluyan siyang mawala sa buhay ko. Sinabi ko sa Panginoon na wala akong sapat na lakas upang wakasan ang relasyon sa aking sarili. Ang tanging paraan lamang na maaaring mangyari ito ay kung ginulo ni Tom ng napakahalaga , ngunit nakatiyak ako na hindi posible.

Ganap na Hindi Alintana

Hindi nagtagal, nakita ako ni Tom. Malinaw na siya ay lubos na kinakabahan, ngunit sa wakas ay nagtaguyod siya ng lakas ng loob na malinis. Gusto niya akong lokohin. Nabasag ang aking damdamin. Paano niya ako pinagkanulo, kung ganon ko siya lubos na pinagkatiwalaan? Paano siya nakakapagsinungaling ng napakatindi, nang hindi man lang pinalo ang isang talukap ng mata? Paano ako naging hindi nakakalimutan?

Ang paghahayag na ito ay nagtanong sa akin ng maraming bagay na sa palagay ko alam ko. Hindi ko inakalang si Tom ay may kakayahang maging mapanlinlang at naisip kong ako ay isang mabuting hukom ng tauhan. Natuklasan ko na siya ay ugali ng pagsisinungaling at matagal na. Nakakatakot siyang magaling dito.

Sa likas na epekto,  ipinagtabuyan ko kaagad si Tom. Palagi akong mahilig  sa pag-drama, kaya naka-pakete ako ng isang kahon ng kanyang mga gamit sa gabing iyon at tinawag siyang bumalik upang kolektahin ang mga ito. Nang makilala ko siya sa labas ng aking bahay, tuluyan na akong nawala sa sarili. Nagalit ako. Nagulat ako, hindi niya sinubukan ipaliwanag o ipagtanggol ang kanyang sarili, nahulog lamang siya sa lupa at umiyak.

Tinanggap Ng Diyos

Mahirap ipahayag kung ano ang nangyari sa sandaling iyon. Habang nakikita ko si Tom na umiiyak, lahat ng galit sa akin ay agad na natunaw. Sobrang naantig ako sa awa at pagmamahal kaya lumuhod ako sa tabi niya at niyakap siya. Maaari ko lamang ilarawan ang sandaling iyon bilang isang sulyap sa Puso ng Ama. Naramdaman ko ang pag-ibig at awa ng Diyos na dumadaloy sa akin at nakita kong wala akong pagkakaiba kay Tomasz. Sa sandaling iyon, binigyan ako ng Diyos ng isang sulyap ng Kanyang sariling Puso habang Niyayakap niya ako at pinatawad ang aking sariling pagtataksil.

Maya-maya ay inilarawan ni Tomasz ang karanasang ito nang katulad, na para bang ang Diyos ang pumapaloob sa kanya sa loob ng Kanyang maawain, mapagmahal na yakap. Hindi ako mabilis magpakawal sa mga bagay, kaya’t ang biyayang patawarin si Tomasz nang labis na siguradong nagmula sa Diyos, hindi ako.

Pagkunekta ng Tuldok

Bagaman pinatawad ko si Tom, alam nating pareho na kailangan naming maghiwalay. Sa paglaon ay sasabihin ni Tom na ang pagtatapon ko sa kanya ay isa sa pinakamagandang bagay na nangyari sa kanya. Ang Diyos ay nangunguna kay Tom sa kanyang sariling paglalakbay, at kailangan niyang gawin ang bahaging ito nang wala ako. Sa detour na iyon sa Lourdes, mga buwan na mas maaga, naranasan niyang gabayan siya ng Diyos. Sa katunayan, iginiya siya ng Diyos diretso sa kumpisalan. Nang magsimula siyang ilagay ang mga bagay sa ilaw, nakatanggap siya ng biyaya na sa huli ay maging tapat sa akin.

Matapos ang aming paghihiwalay, gumawa ng matauhan na pagsisikap si Tomasz na paikutin ang kanyang buhay. Sinimulan niyang gumawa ng regular na Mga Oras na Banal, pagpunta sa isang kaibigan naming pari para sa patnubay, at sa wakas ay nakinig sa mga CD sa Theology of the Body na kinukulit ko sa kanya mula nang bumalik siya mula sa Europa.

Hindi Ko Alam

Magkasama kami ni Tom tatlong taon bago kami naghiwalay at magkalayo ng tatlong taon bago kami muling ibalik ng Diyos. Sa panahong iyon, naibalik namin ang aming pagkakaibigan. Nakumpleto ko ang aking pag-aaral, tinatangkilik ang isang bagong karera sa marketing at komunikasyon at pagtuklas sa aking bokasyon. Medyo natitiyak kong magiging relihiyosong  Sister. Kumikita si Tom ng mabuting pamumuhay bilang isang consultant sa rehabilitasyon ngunit lumalaking hindi mapakali. Pareho kaming matindi ang hangad na tuklasin ang kalooban ng Diyos para sa aming mga buhay.

Ang pagkakataong dumalo sa WYD 2011 sa Madrid ay dumating para sa bawat isa sa amin sa magkakahiwalay na mga paglalakbay sa banal na lugar. Pareho kaming nagpunta sa hangarin na tuklasin kung ano ang susunod na nais ng Diyos. Inaasahan kong matugunan ang kautusang panrelihiyon na dapat kong sumali, at naghahanda si Tom na umalis sa kanyang trabaho, ngunit hindi alam kung saan pupunta sa susunod. Sa pagtatapos ng pamamasyal, nagpasya si Tom na magpatala sa isang kurso sa Theology. Hindi ako naging matagumpay sa paghahanap ng isang kaayusan sa relihiyon. Sa halip, habang bumibisita sa Poland kasama ang aking grupo sa paglalakbay, nalaman ko ang aking sarili na iniisip ang tungkol kay Tom at kung paano tila hindi tama na bisitahin ang kanyang tinubuang bayan nang wala siya.

Makalipas ang ilang sandali pagkatapos umuwi, napagtanto ko na talagang kailangan kong manalangin tungkol sa kalooban ng Diyos patungkol sa aking relasyon kay Tom, kaya nagsimula ako ng isang nobena. Sa parehong araw, inimbitahan ako ni Tom na sumali sa kanya sa isang limampu’t apat na araw na Rosary Novena para sa isang partikular na hangarin – 27 araw upang manalangin para sa hangarin at 27 araw upang magpasalamat. Sumang-ayon ako, ngunit idinagdag sa aking lihim, pangalawang hangarin para sa aming relasyon.

Dalawampu’t pitong araw sa nobena na iyon, pareho kami ni Tom sa isang retreat ng pamumuno. Tumutulong si Tom na patakbuhin ang retreat habang nagsisilbi ako sa kusina. Bumaba ako upang makinig sa kanya na nagbibigay ng usapan at nasaktan ako sa laki ng kanyang pagtubo. Siya ay talagang nagiging isang tao ng Diyos. Naisip ko sa sarili ko, “Narito ang isang lalaki na mapagkakatiwalaan ko ang aking sarili.” Ito pala ay nagbahagi ng parehong hangarin sa Novena. Nang ipagpatuloy namin ang pakikipag-date, naramdaman ko ang lubos na kapayapaan dahil pareho kaming naghahangad ng kalooban ng Diyos – kaya walang kinatakutan.

Upang paikliin ang isang mahabang kwento, kami ni Tom ay nagkasunduan magpakasal nakatuon sa Solemnity ng Assumption ng Our Lady. Sinabi sa akin ni Tom na pinili niya ang araw na iyon, hindi lamang dahil mahal niya ang Our Lady, ngunit dahil itinuro nito ang panghuliang pagtatapos ng kasal na kanyang iminungkahi: Langit. Ikinasal kami noong Sabado ng Pasko ng Pagkabuhay, o bisperas ng Banal na Awa ng Linggo at nanalangin na ang aming pag-aasawa ay maaaring magpatotoo sa nagbabagong kapangyarihan ng Awa ng Diyos. Ang Diyos ay kinuha ang gulo na ginawa namin ng aming relasyon sa unang pagkakataon sa paligid at ginawa itong isang bagay na ganap na bago.

Ang kasal ay isang pangako, isang bokasyon, isang unyon. Nang nagawa natin ang pangakong iyon sa dambana na mahalin ang isa’t isa, hanggang sa ang kamatayan ay magkakahiwalay tayo. Dito talaga natin natututunan ang tungkol sa pag-ibig. Hindi madalas na hinihiling sa atin ng Diyos na mamatay para sa ating asawa, tulad ng ginawa ni Hesus para sa atin: Kanyang Simbahan, ngunit hinihiling Niya sa atin na mamatay sa ating sarili sa pamamagitan ng pagpapatawad sa bawat isa sa maliit na paraan araw-araw. Ang kasal ay dapat na batay sa mapagmahal na kapatawaran. Pinatawad tayo ng Diyos bago pa man tayo humingi ng paumanhin. Sinabi niya sa amin na “Magmahal sa isa’t isa tulad ng pagmamahal ko sa iyo.” Kapag ginaya natin Siya at nagpapatawad nang walang kalokohan, pagkatapos ay ibinabahagi natin ang totoong pag-ibig sa isang relasyon na nakasentro kay Kristo. Ang relasyon na iyon ay magtatagal hanggang sa kawalang-hanggan.

Nang ako’y muling nagkaroon ng malay, hindi ko alam kung nasaan ako, kung anong araw ng linggo o ano ang aking gulang. Iyon ang araw na ang bawat bagay ay naging napakaiba para sa akin.

Aking dadalhin ang mga bulag sa mga daan na hindi pa nila alam; sa mga ilang na landas aking papatnubayan sila; gagawin kong liwanag ang kadiliman sa harapan nila at ang magagaspang na pook ay gagawin kong makinis.  (Isaias 42:16)

Sapagkat ako’y isinilang na mayroong hindi normal na pag-uumbok sa aking utak, ako ay nagsimulang makaranas ng mga pagkawala ng malay nang ako’y sanggol.  Nakagawian ko na tiisin ang mga ito bilang palagiang bahagi ng buhay ko, hanggang isang bagong uri ng pagkawala ng malay ay pumutol ng aking mga kinagawian.  Isang umaga, ako’y masaganang nag-aalmusal kasama ng aking ina nang biglaang nawalan ako ng malay.  Ako’y bumagsak sa aking upuan at dumanas ng pagkawala ng malay na nagtagal ng sampu hanggang labing-limang minuto.

Nawala at Nawalan ng Pag-asa

Nang ako’y muling nagkamalay, nakilala ko ang aking ina, ngunit hindi ko nakilala ang bahay o anumang pumapaligid sa akin.  Hindi ko alam kung nasaan ako, kung anong araw ng linggo o ano ang aking gulang.  Sa aking bahay, hindi ko makilala ang aking silid-tulugan. Lahat ng bagay ay tila napakaiba sa akin.  Ang pagkawala ko ng malay ay nagsanhi ng pagkawala ko ng napakaraming gunitain.  Nakadama ako ng labis na pagkawala.  Ito ay nagpatuloy ng may dalawang linggo, at ako’y nagsimulang  magipit.

Isang gabi, sa gitna ng aking pagkawala ng pag-asa, tumingin ako  sa larawan ng Banal na Awa na nakasabit sa pader ng aking silid-tulugan, at tumawag ako sa Panginoon.  Hiniling ko sa Panginoon na pagtibayin Niya ako, na patnubayan Niya ako, ngunit, higit sa lahat, na maging malapit Siya sa akin.  Panginoon, huwag Mong tulutan itong kalagayan upang mawalay ako sa Iyo.  Sa halip ay, ipahintulot Mo na gamitin ito bilang kasangkapan upang mahila Mo ako ng mas malapit sa Iyo.  Jesus, ako ay nananalig sa Iyo.  Nang gabing yaon, nagising ako ng mga ika-2 ng umaga at nagkaroon ng isang pangitain:  Nakita ko ang aking sarili na bumabagsak sa sangkailaliman.  Pagkatapos ay bigla akong nakakita ng kamay na humahawak sa akin at upang maiwasan ko ang paglunod ng tuluyan.  Ito ay ang kamay ng Panginoon.  Sa loob ng mga ilang sandali, ang aking sakit at pagkawala ng pag-asa ay naging katahimikan at ligaya.  Magmula noon, nalaman kong ako ay nasa mga kamay ng Panginoon, at ako’y nakadama ng kaligtasan.

Sakit na Umaalon

Makalipas ang dalawang linggo pagkatapos ng pagkawala ng malay, nagsimulang bumalik muli ang mga alaala mula sa aking pagkabata, ngunit karamihan nito ay masasakit. Hindi ko ninais na magunita iyan.  Sa halip ay, ninais kong gunitain ang mga magaganda at masasayang tagpo ng buhay ko.  Sa una, hindi ko maintindihan kung bakit karamihan ng mga masasakit na alaala ang aking natatanggap.  Ang mga dalubhasa sa agham ng neurolohiya at sikolihiya ay mayroong paliwanag: ang mga gunita na may pinakamalaking kinalaman ay ang mga mainam na nakatala sa utak.  Ngunit ang pananampalataya ay may kakaibang paliwanag:  Ang Panginoon ay ninais na kilalanin ko ang aking mga sugat at mapagaling ako sa mga ito.

Isang gabi, habang binibigkas ko ang aking mga panggabing dasalin, nagunita ko ang mga ngalan at mga mukha ng mga taong nanakit sa akin ng lubha.  Ako ay napaiyak sa matinding sakit, ngunit—sa aking pagkagulat—hindi ako nakadama ng galit o pagtatampo sa kanila.  Sa halip ay nakadama ako ng anyaya na ipagdasal ang kanilang pagsisisi at pagbabalik-loob, at ginawa ko ito.  Kalaunan, napagtanto ko na ang Banal na Espiritu ang naghimok sa akin na ipagdasal sila sapagkat ninais Niya na pagalingin ako.  Ang Panginoon ay pinagagaling ako.

Isang Kakaibang Sagot

Ako ay may sariling talaarawan, at sinimulan kong basahin ito upang tulungan ang sarili kong maibalik ang ilan sa aking mga gunita.  Nang binasa ko ito, naalala ko na ako ay nakadalo na sa Shalom Growth retreat noong Marso, ang huling linggo bago magsimula ang paghihigpit gawa ng Covid 19.  Sa retreat, ipinaubaya ko sa Panginoon at hiniling ko na patnugutan Niya ang aking buhay.  Kalaunan, sa buwan ng Mayo, ako’y dumalo ng Pagpapagaling na Misa sa aking parokya, at hiniling ko sa Panginoon na tulungan Niya akong kilalanin ang aking mga sugat at pagalingin ang mga ito.  Hindi ko mapagpalagay na ang Panginoon ay tutugon sa ganitong paraan.  Para sa akin, ang pagkawala ng malay, ang pagkawala ng gunitain at ang mga tagpong sumunod ay ang ganap na tugon ng Diyos sa mga panalangin ko.  Maaaring tanungin mo kung bakit ang Diyos ay tumugon sa aking mga panalangin sa pagpayag nitong mga pagkawala ng malay at gunitain na mangyari, at ito ang aking sagot:  Bawat sandali ng paghihirap ay pag-aanyaya sa atin upang mapalapit tayo sa Diyos, bawat suliranin ay isang anyaya na manalig sa Kanya, at ang pagkawala ng pagpigil ay anyaya para sa atin upang matandaan na Siya ang makapagpipigil at ang mga plano Niya ay mas mabuti sa mga plano natin.

Ang Lakad na Matatandaan

Ito ang isang bagay na dating hindi ko pa naranasan.  Ang Panginoon ay tunay na dinala ako sa landas na hindi kilala, ngunit nananatili Siya sa tabi ko.  Na kahit maraming bagay akong nalimutan, hindi Niya hinayaang malimutan ko ang Kanyang pagmamahal.  Ang pang-araw-araw na pagbabasa ng Bibliya, ang mga pagninilay-nilay, ang larawan ng Banal na Awa, ang mga panaginip at mga taong nagdarasal para sa akin ay nanatiling pagpapaalala ng Kanyang pag-ibig.  Nadama ko na Siya ay kasama ko sa paglalakad ng habang-daan, na nagawa itong hindi-kilalang lansangan na mas makinis para sa akin.  Para sa dahilang ito, ang mga biyaya ay tiyak na mas malakas kaysa sa  dalamhati.

Ako ay nakapagsilbi sa Panginoon, ng mahigit-kumulang na isang taon, sa pamamagitan ng pagsalin ng mga Katolikong artikulo at dokumento, at patuloy na nagampanan ko iyan sa  lahat ng mga buwan nito. Kahit na maraming bagay akong nakaligtaan, hindi ko nawala ang kasanayan at kakayahang magsalin.  Ako ay nagpapasalamat para diyan, sapagkat pinahintulutan ako nitong maghanap-buhay para sa Kanyang kaharian sa panahon ng kagipitan.  Ngayon, pagkaraan ng maraming buwan, nanumbalik na ang karamihan ng mga gunita ko.  Ako ay madalas pa ring makalimot, at ako’y naging mabagal na sa mga ilang bagay, ngunit ako’y lubos na nagpapasalamat sa Diyos para sa mga alaala na muli kong nabawi at sa lahat ng mga biyayang natanggap ko nitong mga buwan.

Kung ang Panginoon ay naidala ka na sa landas na hindi kilala, ipagpakatiwala mo sa Kanyang loob at hilingin mo sa Kanya na gawing makinis ang mga lansangan sa harapan mo.  Alalahanin mo na ang Kanyang mga plano ay higit na mabuti sa ating mga plano.   Hindi Niya ako pinabayaan, at  kahit ikaw ay hindi Niya pababayaan.

Maging mabighani sa buhay ni Brian Welsh, sa pag babahagi niya ng kanyang paglalakbay na matagpuan ang Idolong Bituwin at kung paano radikal na nagbago ang kanyang buhay.

 Tumalon na Parang Usa

Noong ako ay bata pa, narinig ko ang Libro ni Isaias na binabasa, “Sino ang aking ipadadala?” “Sino ang sasama sa atin?” Mabilis kong itinaas ang aking kamay at binigkas kong, “Ipadala mo ako.”

Lumaki akoi sa isang bansa na mahal ang pangingisda at paglalaro ng football. Talagang mahusay ang pagpapalaki sa aking bilang Katoliko. Pagkatapos kong matanggap ang aking unang pagtanggap ng Komunyon isang umaga, nakaramdam ako ng matinding init ng apoy sa aking puso.  Pag dating na pagdating ko sa bahay, ay para akong isang usa na talon ng talon at masayang nagtatakbo patungo sa burol.  Ang pakiramdam ng Kapayapaan at Sigla ng Panginoon ay nag umapaw sa isang kanta “Ang Panginoon ay nagliiyab sa aking puso. Siya at ako ay iisa “

Sa aking pagtanda, nawala ang taglay na pagka walang muwang na pakiramdam na ang Panginoon ay nasa akin. Ako ay nabaling sa tukso. Nang ako ay nagsi silbing katulong sa altar, naging responsibilidad ko na dalhin ang mga nalikom na pera sa kumbento. Sabihin natin na “Ang kaunti ay para sa Panginoon Diyos, ang kaunti ay para sa kay Brian” para pambili ng ice cream.  Habang tumatanda ako, ang pag nanakaw ay tumitibay, kaya kapag may mga naiwanan bagay ay walang akong dalawang isip na kukunin ko ito kapag walang nakatingin.

Riple sa Kamay

Itinutuwid ako ng aking ama ngunit ako ay naghimagsik sa kanyang awtoridad. Nakaramdam ako ng galit at ito ay natangay sa aking paglalaro ng football. Ako ay naging marahas at mapaghiganti. Nabahala ang mga taong nakapaligid sa akin dahil sa pag tindi ng aking galit. May nag pahayag ng kaniyang pagkabahala sa akin at sumagot ako ng buong tapang “Hindi mo alam ang iyong sinasabi “

Isang gabi, sa aking hinanakit sa aking ama at nilagyan ko ng bala ang aking riple para barilin siya. Ngunit, sa pag alis ko sa aking silid, ay na pako ang aking paningin sa imahen ng Sagradong Puso ni Jesus.  Habang naka titig ako sa kanyang mata, nakaramdam ako ng pagkawala ng aking galit at tinanggal ko ang bala ng riple.

Ng namatay ang malapit kong kaibigan, si Andrew, ng cancer tinanong niya ako, “Sino ang Panginoon Diyos?” Wala aking maisagot, dahil lubusan ko nang nakalimutan ang pagmamahal ng Diyos sa atin at ang personal kong kaugnayan sa kanya.

Maaaring ang paglipat ko sa malaking siyudad ay makatulong na mapabuti ang mga bagay, ngunit lalo lang itong nagdulot ng pagkalungkot at mabillis na nawalan ng trabaho.  Ang kawalan laman ng aking buhay ay hinihigop ako pailalim, kaya ipinasiya ko na tapusin ito.   Walang makapag pupuno ng kawalng laman ng buhay, walang kaugnayan kanino man, walang karansan – hindi mabibili ng pera.  Malawak na napakasakit!  Sa isang saglit, ibinaling ko ang aking sarili sa pag biyahe sa Australia, nagnanakaw pa rin para ma sustinehan ang aking sarili.

Nagulat ni Lucia

Sa wakas, bumalik ako sa Panginoon Diyos at nagdasal. – “Panginoon Diyos, kailangan ko po ang iyong tulong.” Habang ako ay nakayuko, nakakita ako ng tindahan ng mga libro ng Katoliko. Ng pumasok ako sa tindahan ay nagdasal ulit ako “Panginoon, Kung mayroon pong libro dito na gusto niyo na basahin ko, ipakita nyo sa akin.” Habang nag titingin ako ng libro, may bumagsak na libro, pinulot ko at ibinalik ko sa lalagyan. Pangalawang beses na nahulog at ibinalik ko ulit.  Sa pang tatlong beses na bumagsak ang libro ay sa harapan ko. Malamang na ito ang ipina babasa sa akin ng Panginoon.  Nang aking baliktarin ang libro, ay ipinagisipan ko ang titulo – “Fatima sa mg salita ni Lucia.” Nagulat ako – “Ano ang Fatima at sino si Lucia?”

Binasa ko pa ulit ulit ang libro sa bahay.  Nanumbalik sa akin ang lahat ng ginawa kong kamalian.  Puno ng kalungkutan sa aking kasalanan, lumuhod ako at sumigaw sa Panginoon Diyos ng biyaya at awa sa kapatawaran.  Nangumpisal ako at sa oras na binanggit ng Pari ang kapatawaran, naramdaman ko ang pagmamahal ng Diyos, at pag aalis ng kadiliman.

Mayroon par rin akong kailangan, ngunit sa halip na hanapin ko ito sa Simbahan Katoliko, ay napunta ako sa Simbahan Pentecostal.  Habang sa isang sermon tungkol sa pagmamahal ng Panginooin. Nang tinanong ng Pari kung sino ang may kailangan ng dasal na pumunta sa unahan. May naramdaman akong boses na nagsabi sa aking pumunta ka.

Nang tinanong ako ng Pastor kung ano ang gusto ko, wala akong masabi kung hindi ang pagmamahal ng Panginoon Diyos. Hinimok niya ako na buksan ang aking puso sa pagmamahal at awa ating Panginoon Diyos.   “Pumasok ka sa puso ko Jesus.  Maging aking Panginoon at Tagapagligtas.” Dahil ako ay nakapg sisi na at nag kumpisal na, handa na ang aking puso.  Nang isinara ko ang aking mata at humawak sa kamay ng Pastor at nagdasal ng taimtim, ang Espiritu Santo ay dumapo sa akin, pinuno ang kawalang laman sa aking katawan ng pagmamahal ng Panginoon Diyos.

Paghahanap ng Aking Tahanan

Nakapagbati kami ng aking ama at naunawan ko ngayon ang maging bilang ama. Bago siya namatay ng cancer, ibinahagi namin ang aming masasayang nakaraan at iniyakan naming ang aming hindi pag kakaunawaan.  Pag katapos niyang mamatay, napanaginipan ko siya na siya ay puno ng ilaw kasama ang paborito niyang sombrero.

Na mirmihan ako sa Pentecostals hanggang pinagsabihan ako na huwag sambahin si Maria. “Hindi ko sinasamba si Maria.  Ako ay nag ro Rosaryo.” Mahal ko ang simbahang ito, ngunit mas mahal ko ang aking BanaI na Ina. Ipinagdasal ko kung saan Niya ako gustong dalhin? Nang nabanggit ko ang pinagdaraanan sa pangungumpisal, nasabi sa akin ang isang samahan ng Katolikong Charismatic.  Naging palagay ang aking loob dahil mahal nila ang ating Dakilang Ina, mahal nila ang tradisyong simbahan, at mahal nila ang Eukaristiya.

Ang aking buhay ay patuloy na mabilis na nagbago. Itinanong ko sa Panginoon Diyos, “Ano po ang gusto niyo sa akin?”  Naramdaman ko ang tawag ng Panginoon na ako ay maging isang misyonaryo at ako ay ipinadala sa Papua New Guinea.  Walang hanggan ang pamumuhay ko kasama ang mga taong nakikita ko na inantig ng Banal na Espiritu.

Isang pari ang nagsabi sa akin na ako ay isang evangelist, isang taong taga paglaganap ng istorya ng Panginoon Diyos at ang Kanyang Mga Salita.  Lumabas kami sa kalsada at hinamon niya ako na puntahan ang isang kabataang lalaki at sabihan ng tungkol kay Jesus.   Pinapunta rin niya ako sa aking bahay inuman at inutusan na ipamahagi ang pagmamahal ni Jesus sa unang tao na makausap niya.  Sinunod ko ang utos niya.   Ang sabi ng Pari, “ang ginawa mo ay ang pagiging taga pamahayag ng buhay at pagmamahal ng Panginoon Diyos “. Sa loon ng ng 32 taon, ako ay nagpupunta sa mg kalsada, sinasamahan ang mga taong nalulong sa masamang gamoit, hinahanap ang mga tao na hindi alam ang pagmamahal ni Jesus, mga gustong magpakamatay.  Kailangan malaman ng mga tao ang tunko kay Jesus. May mga Katoliko na nagsisimba na hindi alam ang pagmamahal ni Jesus.

Mahal Mo Ba Ang Panginoon Diyos?

Kapag kausap ko ang mga tao na naagaw ng homosekwalidad, ang kanilang unang tanong ay”, ako ay isang tomboy, paano ako mamahalin ng Panginoon Diyos? Mahal ka ng Diyos katulad ng pagmamahal niya sa akin. Hindi niya gusto na malaman ang iyong sekswal na pagkatao.  Gusto niya malaman kung ikaw ay may puso na nagmamahal sa Kanya “Ang anak ng Diyos ay dumating para sa atin upang tubusin ang ating mga kasalanan. Siya ay nagtagumpay sa pangingibabaw sa aking mga kasalanan sa pamamagitan ng Kanyang awa. Naramdaman ko ang init ng kanyang pagmamahal and ngayon ako ay kanyang tinawag upang ipamahagi ang Kanyang pagmamahal sa buong mundo.

Sa pagluhod ko isang araw sa harap ng Pinagpalang Sakramento, nakatanggap ako ng imahen ni Jesus na lumalabas sa Tabernakulo, na nagniningning sa ilaw. Habang papalapit sa akin, naramdaman ko abg apoy ng pagmamahal niya sa aking puso.   Nakaturo sa Kanyang Puso, sinabi niya “Ipamahagi mo ang aking pagmamahal sa buong mundo.” Ipinangako ko na gagawin ko ito kahit na ako ay nag iisa. Sa maraming panahon, ako ay nag iisa kasama ang presensya ng Panginoon Diyos, ngunit dumarami ang mga tao na sumasama sa akin.

Kapag kami ay nag babahagi ng Salita ng Diyos, maraming tao ang nagsasabi “Mabuti at kayo ay naririto,” ngunit may ibang tao na hindi sang ayon sa pagtanggap at kami ay poinhihinto.  Ang aking kasagutan ay simpleng “Mahal kayo ng Panginoon Diyos.” Ang aking samahan ay pinagtibay ng Sakramento, Salita ng Diyos at pagdarasal para dalhin ang Kanyang kapanyarihan ng pagpapagaling at awa sa mga taong tunay na nangangailangan.  Namimigay kami ng Biblia, Rosaryo, banal na mga babasahin.  Sa panahon ng pandemya, ay inilalagay ko ito sa selyadong mga pakete at inaanyayahan ko ang mga tao na kumuha nito.  Nag tayo ako ng munting kapilyal na may imahen ng Banal na Awa para sa aking tuntunin ng aking pagpapahayag ng Salita ng Diyos.  Ako ay nagpupunta sa mga paradahan ng sasakyan o sa mga lugar na dumaraan ang mga tao.

Sino ang Iyong Bituwin?

Ako ay namamahagi rin ng Salita ng Diyos sa lugar ng trabaho.  Kung ang mga tao ay bukal sa pagtanggap, binibigyan ko sila ng Biblia at nakikipagdasal sa kanila.  Kahit anumang pagkakagumon mayroon ka, alak, masamang gamot, sexwal, nikotene, publiko pamamahayag, lumapit tayo sa Panginoon Diyos, gamitin natin ang kapangyarihan ng Rosaryo at mag muni muni ng Evangeliyo. Isang araw, sasabihin ng Panginoon sa iyo “Hindi mo ito kailangan, ikaw ay malaya na.”

Siguraduhin na ikaw ay sumusunod sa tamang bituwin.  Ang mga bituwin ng pelikula, ng mga laro, ng telivisyon, ng publiko pamamahayag ay lahat kumuhuha ng ating pansin. Kayo ba ay ginagabayan ng tamang bituwin?  Ang tamang bituin ay nag gagabay sa inyo patungo kay Hesus Kristo, ang ating Panginoon at Taga pagligtas, ang manggagamot ng puso ng tao at ng publiko pamamahayag (social media), tagapagisa ng lahat ng bansa.  Ang Bituwin ng Umaga, si Maria ang nag gabay sa aking patungo sa Panginoon Diyos.  Ako ay namumuhay sa dilim, sa kawalang pagasa sa buhay hanggat ako ay ginabayan ng Mahal na Ina sa matinding pagibig ng Panginoon Diyos.

Ngayon, ang aking buhay ay para sa Kayna _ sa pamilya, sa lugar ng trabaho, sa buhay publiko. Kahit saan man ako pumunta, nabubuhay ako kasama ang kanyang presensya, taglay ang Kanyang ilaw para sa mundo para maalis ang kadiliman. Ang aking maybahay at mga anak ay nabubuhay para sa Kanya at nagagalak sa pakikibahagi ng pinaka mabuting bagay na mayroon kami – ang pagmamahal ni Jesus.

 Ano ang Pinakamabuting Lunas sa Kalungkutan?

Ito ay isang ordinaryong Linggo ng gabi sa paupahang bahay para sa mga estudyante kung saan ako ay tumutuloy. Karamihan sa aking mga kaibigan ay umuuwi sa kani-kanilang tahanan tuwing katapusan ng linggo. Matapos kong tapusin ang aking mga gawain at pag-aaral para sa araw na iyon, naghanda ako upang makadalo sa misa ng gabing iyon sa maliit na kapilya ng kumbento malapit sa aking tinutuluyan. Habang ako ay patungo sa kapilya ako ay nakaramdam ng lubos na pagkalungkot na halos hindi ko makayanan. Maliban sa katunayan na milya – milya ang layo ko sa aking pamilya, may isang bagay akong pinapasan, ngunit hindi ko matukoy kung ano ito. Ang kalungkutan ay bale wala na sa akin. Mahigit anim na taon na ang aking ginugol sa Kolehiyo/Unibersidad na aking tinutuluyan at nabibisita ko lang ang aking mga magulang na nagtratrabaho sa ibang bansa tuwing may mga araw ng pahinga sa eskwelahan.

Nang makarating ako sa kapilya, nagulat ako ng makita ko itong puno ng mga tao, na hindi pangkaraniwan. Gayunpaman, nakahanap ako ng upuan sa unahan at ako’y umupo. Hindi ko maitutok ang aking isipan sa mga panalangin dahil sa ibang mga bagay na umuukupa ng aking pag-iisip habang nagmimisa. Habang papalapit ako sa linya ng mga mangungumunyon ay lalong tumindi ang sakit ng loob na nararamdaman ko. Pagkatanggap ko kay Hesus, bumalik ako sa aking upuan at lumuhod upang magpasalamat.

Sa mga sumunod na sandali napagtanto ko na ang matinding kalungkutan at lumbay na nararamdaman ko ay nawala! Para bang may mabigat na naalis sa aking balikat sa isang iglap. Ako ay nagulat sa pagbabagong ito dahil hindi ako masyadong nakapagdasal sa oras ng Misa, o nakapagsabi man lang kay Hesus tungkol sa nararamdaman ko. Ngunit ang Panginoon ay nakatingin sa akin mula sa dambana. Alam niyang nahihirapan ako at nangangailangan ng tulong.

Ang maliit na pangyayaring iyon ay tumatak ng malalim sa aking ala-ala. Kahit sa paglipas ng maraming taon naalala ko kung paano niya ipinaramdam ang kanyang pagka mahabaging pag-aalaga sa akin. Ang Eukaristiyang Panginoon ang naging kanlungan ko sa lahat ng mahihirap na sandali ng aking buhay. Kahit minsan ay hindi siya nabigo na tulungan ako sa pamamagitan ng kanyang mga biyaya at awa. Kapag ang ating buhay ay parang binabagyo, at walang kasiguruhan, hindi natin malaman ang dapat gawin at tamang daan na tatahakin, ang dapat nating gawin ay tumakbo sa kanya. Ang ilan sa atin ay gumagastos ng maraming pera upang makipag-usap sa isang dalubhasa sa agham ng isip, ngunit madalas na hindi natin napagtanto na ang pinakadakilang tagapayo ay laging handa na makinig sa ating mga problema sa anumang oras, ng walang kailangang tipanan!

Walang hihigit na lunas sa kalungkutan kaysa sa presensiya ng Panginoon. Kapag naramdaman mo na talagang walang nakakaunawa o nagmamalasakit sa iyo, lumapit ka ng may buong pagtitiwala sa Banal na Sakramento. Hinihintay ka ng Panginoong Hesus upang maranasan mo ang kanyang dulot na kaginhawahan, lakas at labis na pagmamahal!

“Ang oras na ginugol mo kasama si Hesus sa Banal na Sakramento  ay ang pinaka mabuting oras na ginugol mo sa mundo”. – Saint Teresa ng Calcutta

O aking Hesus tunay na naririyan sa Banal na Sakramento, tulungan mo akong ipagkatiwala sa iyo ang lahat ng aking mga alalahanin tungkol sa hinaharap. Ako ay nagtitiwala at lubos na naniniwala na walang imposible para sa iyo. Ako ay iyong aluin at palakasin ng iyong labis na pagmamahal, Amen!

Si Padre Chris da Sousa ay bulag hanggang ang isang paglalakbay sa Fatima ay nagdulot sa kanya ng isang himala, at hindi iyon ang huling himala na natamo niya para sa kanyang pamilya.

Ang aking pananalangin sa ating Pinagpalang Ina ay nagsimula pa sa aking mga unang araw.  Ako ay Ipinanganak sa Australia, ngunit ang aking mga magulang ay mga dayuhan na Portuges, kaya malakas ang pananalangin namin sa ating Dilag ng Fatima. Nagdadasal kami raw-araw ng Banal na Rosaryo at sa pamamagitanan nya, sumibol sa akin ang isang dakilang pagtitiwala sa kanyang pamagitanan.

Ipinanganak akong ligal na bulag sa kanang mata at ang kaliwang mata naman ay pipahirapan ng isang pangkatawanang kalagayan na naging sanhi ng panghina ng aking paningin sa paglipas ng mga taon.  Habang ak Makipagsapalaran o’y lumalaki, napagkayarian ng aking mga magulang na dalhin ako sa ilang dalubhasa, umaasang sa isang lunas, ngunit parepareho ang kinalalabasan. Ito ay walang kagamutan at sa pagsapit ng pagkaadulto ako ay magiging ganap na bulag.

PAGSUBOK SA PANGANIB

Pagtuntong ko ng pagkaadulto, walang pangmalas ang naiwan sa aking kaliwang mata, kaya’t ang aking pag-aaral ng pagiging manananggol ay napakahirap. Pighating sinaksihan ng aking mga magulang ang aking pakikibaka sa pagbasa ng mga malalaking aklat sa limitado kong paningin. Kaya sa pangalawa sa huling taon ng aking pag-aaral, sila ay naglakbay sa Fatima upang humingi ng tulong sa ating Dilag na maibalik ang paningin ng kanilang anak.  Ako ay naiwan para tapusin ang aking huling taon. Nang sila ay bumalik na may mas malakas na pananampalataya at tiwala sa tulong ng ating Ina, nakatagpo nila ang isang dalubhasa na may natutunang bagong kadalubtiasaan sa Belgium na maaaring makatulong sa akin. Bagaman ang pagtakda ng isang tipanan sa dalubtiasang ito ay halos hindi matamo, hiniling nila ang tulong ng ating Dilag, at hindi inaasahang tinawag ako para sa isang pagsangguni. Bagaman naitalaga ko na ang aking sarili sa kakulangan ng paningin, di ko magawang biguin ang aking mga magulang matapos ang lahat ng kanilang pagsisikap.

Matapos suriin ang aking paningin, kaagad sinabi ng dalubhasa na hindi tiyak kung makakatulong sa akin ang kadalubtiasaag ito. Ito ay mapanganib, at dahil wala itong pagsang-ayon ng pamahalaan, ito ay napakamahal. Gayunpaman, sa laki ng tiwala ng aking mga magulang sa tulong ng ating Dilag, agad silang sumang-ayon sa halaga at hinikayat akong ipagpatuloy ang pagpapagamot.  Nag-aalala, bagamat umaayon, ipinagkatiwala ko ang aking sarili sa mapagmahal na pangangalaga ng ating Dilag.

PAGSUBOK SA PAGKAKATAON

Nagsimula sila sa aking kanang mata – ang ligal na bulag na mata. Sinabi ng siruhano na maaaring tumagal ng ilang buwan bago ako makakita nang ganap, kaya hindi ko inaasahan ang anumang agadang pagkakaiba. Ngunit sa loob ng 15 hanggang 20 minuto matapos ang pagtistis, sa kauna-unahang pagkakataon, malinaw na nakakita  ang aking ligal na bulag na mata. Mga kulay at katuringang hindi ko pa nakita!

Buhat sa pagtistis na iyon, ibinubunyi ko ang Panginoon, pinupuri Siya at pinasasalamatan ang Ating Pinagpalang Dilag sa kanyang gabay at pamamagitan. Habang masayang niyakap ko ang aking mga magulang, hinirang ito ng dalubhasa, na hindi isang mananampalataya, bilang isang himala. Hindi niya maipaliwanag ang agadang-handog na malinaw na paningin matapos ang pagtistis sa isang mata na kailanman ay hindi nagkaron ng malinaw na paningin.

Lumipas ang isang buwan, inopera ang aking kabilang mata. Ang asahang maulit ang himala ay tila kalabisan na, ngunit ang mga pagpapala ng Diyos ay sagana. Minsan pa, sa loob ng 15 hanggang 20 minuto, malinaw akong nakakita sa kaliwang mata. Ang ganap na paningin ay naibalik. Salamat sa pamamagitan ng ating Pinagpalang Mahal na Dilag at sa dakilang pananalig at tiwala ng aking mga magulang, nasimulan ko ang buhay bilang isang tagatangkilik.

GUMAWA NG PAGBABAGO

Lagi kong minithi na maging isang manananggol, ngunit binuksan ko din ang aking puso sa Panginoon. Ano ang hinihiling niya sa akin? Alam kong ang himalang ito ay isang handog na hindi nararapat ngunit kasama ang ating Pinagpalang Dilag, tatanungin ko Siya, “Panginoon, ano ang nais mo sa akin? Bakit mo ibinalik ang aking paningin habang marami pa ang nanatiling bulag?” Sinimulan nito ang isang mahabang panahong pag-aaninaw, samantala namang sinimulan ko ang magtrabaho. Kahit nakadama ako ng katupadan bilang isang manananggol at nagbalak magkaron ng buhay may-pamilya, tinanggap ko ang isang buhay-relihiyoso at pagkasaserdote noong sumama ako’y kasama sa paglalakbay ng Araw ng Kabataan sa Mundo.

Puspos sa labis na takot, tumagal nang ilang buwan bago ko matukoy ang  pagtawag sa akin. Noong ika-13 ng Mayo, sa Misa para sa Pista ng Ina ng Fatima sa aking bayan, hiniling ko sa kanya, “Kung ito ang gusto ng iyong Anak, tulungan mo akong makita ito nang malinaw gaya nang tinulungan mo akong makakita.”  Parang isang belo ang naangat mula sa aking mga mata. Alam kong tinatawag ako ng kanyang Anak sa  buhay-madasalin. Tinawag ako ng kanyang Anak sa pagkasaserdote. Ipinagkatiwala ang sarili sa mga kamay ng Ina, nabatid ko sa kalaunan na dapat kong ialay ang aking buhay sa Panginoon, kasama ang mga pari ng Somascan.

Sa pagsunod sa isang sinaunang kaugalian sa aming relihiyosong ordenan, nang ihayag ko ang aking mga panata ng kahirapan, kalinisang-puri at pagsunod, inilalay ko rin ang aking sarili sa ating Ina at idinagdag ang kanyang pangalang Maria sa akin. Ang aming tagapagtatag, si Santo Jerome Emiliani, ay mapaghimalang napalaya ng ating Pinagpalang Ina noong siya ay isang bilanggo ng digmaan 500 taon na ang nakalipas.  Napalaya din ako mula sa aking pagkabulag, sa kanyang pamamagitan, na makayanang maibigay ko ang aking buong buhay sa kanyang Anak.

ANG MGA HIMALA AY NANGYAYARI

Noong ako ay nasa Roma, naghahanda para sa aking huling pagsusulit sa Teolohiya, ang aking ama ay nagkaron ng kanser sa dugo. Habang siya’y naghahandang mabigyan ng panlapat-lunas, nagpunta ako sa Fatima upang ipagkatiwala ang kalusugan ng aking ama sa pag-aalaga ng ating Ina at upang pasalamatan siya sa himala na maibalik ang aking paningin. Sa araw ding iyon na pa-luhod akong naglakad sa kung saan siya nagpakita sa 3 bata 100 taon na ang nakaraan, natuklasan ng manggagamot ng aking ama na ang kanser sa kanyang dugo ay ganap na nawala.  Minsan pa, namagitan ang ating Mapagpalang Ina, mahimalang naibalik sa kalusugan ang isa pang kaanib ng pamilya.

Kasunod ng mga taong pagmimisyon sa India, Sri Lanka at Mozambique, umuwi ako sa Australia upang ihanda ang sarili para sa aking taimtim na panata at pag-orden ng pagkasaserdote. Ang aking pag-orden ay naganap sa buwan ni Maria, Mayo, Sabado, sa kanyang karangalan. Ipinagkatiwala ko ang aking buong pagkasaserdote sa kanyang mala-inang mga kamay. Kinabukasan, Kapistahan ng ating Dilag ng Fatima, ika-13 ng Mayo, idinaos ko ang aking unang Misa. Ito ay sinundan ng isang maganda at makandilang prusisyon, bilang parangal sa ating Dilag ng Fatima, sa haba ng kalye ng Fremantle.

Apaw kami ng kagalakan, nang malubhang magkasakit ang aking ina at agad na isinugod sa pagamutan. Mabilisan akong sumunod upang mabigyan ko sya ng Sakramento ng Pagpapahid sa May-sakit –ang sakramento ng pagpapagaling. Siya ang unang taong pinahiran ko sa sakramentong ito. Pinatibay nito ang aking pagkasaserdote upang magampanan ko ang paglilingkod sa kanya, hindi lamang bilang kanyang anak, kundi bilang isang pari. Inisip ng mga doktor na siya ay nagkaroon ng atake sa puso at binigyan siya ng gamot upang numipis ang kanyang dugo. Ang totoo, siya ay may isang aneurysm na kung saan ay nagdudugo sa loob ng katawanb.

Napagtanto lamang nila ito matapos ang mga ilang araw na binibigyan sya ng pampanipis ng dugo na syang tunay na dahilan ng labis na panloobang-pagdudugo. Siya ay madaliang pumasailalim ng pagtistis, na kung saan siya ay di inaasahang makaligtas; ngunit pinagpalaan kaming muli ng Diyos ng isang himala, salamat sa pamamagitan ng aming Pinagpalang Ina.  Hindi naipaliwanag ng mga manggagamot kung paano nangyaring buhay pa ang aking ina matapos ang panloobang-pagdudugo nang napakadaming araw. Ipinaliwanag sa akin ng aking ina na ang Mahal na Ina ay namagitan para sa kanya. “Inihandog ng aking anak ang kanyang sarili sa kanya at, bilang isang pari, iniaalay niya ang Banal na Misa para sa akin araw-araw. Iyan ang dahilan kung bakit ako gumaling, iyan ang dahilan kung bakit nangyari ang himalang ito.”

Pinangunahan ni Mamma ang Daan

Ang mahirap-unawaing mga karanasang ito ay nagpalalim ng aking pananalangin sa Ating Pinagpalang Dilag. Hinihikayat ko kayo na ipagkatiwala ang inyong buhay sa kanyang makalangit na pamamagitan. Maaari akong magpatotoo sa mga himalang naganap noong siya ay namamagitan para sa atin sa kanyang Anak. Siya, na ipinaglihi na walang bahid, ay nakatanggap ng mga biyaya, na nakuha ng kanyang Anak sa Krus. Nagawa niyang sumagot ng “Oo” upang maging Ina ng Diyos, bago pa tinanggap ng ating Panginoon ang Kanyang Pagdurusa at Kamatayan sa Krus. Ang pagnanais ng ating Pinagpalang Ina na tulungan ang mag-asawa sa Cana ang naging dahilan ng unang himala ng Panginoon. Ang puso ng ating Mapalad na Ina ay tinuhog ng kalungkutan (Lucas 2:35) na nagbabala ng pagtusok ng Puso ng ating Panginoon sa Krus (Juan 19:34). Kaya, ipinapakita niya sa atin kung paano sundin si Jesus, sa lahat ng ating kagalakan at pagdurusa, na ipinagkakaloob ang mga ito sa Kanya.

Nais mo bang maging pinakamabuting bersyon ng sarili mo? Magsagawa ng unang hakbang!

Nawawalang Karugtong

Ang patotoo ko ay hindi tungkol sa isang makapangyarihang pagbabalik-loob, isang sandaling pagbabago ng buhay o isang malahimalang pagpapagaling. Ito ay isang maliliit na hakbang sa paglalakbay. Isang paglalakbay na kung saan ako ay patuloy na natitisod at nadadapa, ngunit ang Panginoon ay lagi akong itinatayo at sinasamahan sa aking paglalakad. Ipinanganak at pinalaki akong Katoliko. Gayunpaman, tulad ng patunay ng maraming tao, hindi ito laging totoo. Sumali ako sa mga Sakramento at palagiang nagsisimba, ngunit kulang ang aking personal na kaugnayan kay Jesus.

Sa panahon ng aking pamumuhay sa Unibersidad, kapag ako ay nahaharap sa mga paghihirap, bumabaling ako sa Panginoon upang maalo. Palagi Siyang naririto para sa akin, ngunit ako ay hindi palaging naroon para sa kanya. Inilalagay ko ang Diyos sa isang kompartamento at bumabaling sa Kanya kapag may kailangan lang. Siya ay tiyak na bahagi ng buhay ko, dahil patuloy akong nagsisimba tuwing Linggo at madalas na magdasal, ngunit hindi Siya ang nasa gitna ng buhay ko. Ang aking mga interes at mga hangarin ay nangunguna sa aking isipan. Hindi ako kailanman huminto kahit sandali upang pag-isipan kung ano ang kalooban ng Diyos.

Anim na buwan bago ang pagtatapos, bumaligtad ang buong mundo ko. Dumaan ako sa matinding depresyon at sa mahabang panahon, puro kadiliman lang. Ang paghihirap ng kalooban at kawalan ng pag-asa na naramdaman ko ay mahirap ipaliwanag sa mga salita, ngunit sa palagay ko marami rin sa inyo na nagbabasa nito ang nakaranas din ng ganito. Kapag nangyari ito, gumagawa tayo ng paraan o iba pa. Tumatakbo tayo palapit sa Diyos naghahanap ng kanlungan sa Kanya o tumatakbong palayo sa kanya sa galit.

Nakakalungkot dahil pinili ko ang huli. Hindi ko maintindihan kung bakit hinayaan ng Diyos na ako’y dumaan sa isang bagay na nakakatakot kung mahal Niya ako. Ang pinakamabuting bahagi ng taon, lubusan akong humiwalay sa mga tao. Tumigil ako sa pagsisimba. Tumigil ako sa pagpunta kahit saan. Nabalot ako ng pakiramdam ng pagkahiya at kawalan ng halaga. Ang mga saloobin tulad ng “Ikaw ay isang pasanin’ at ang’ lahat ay magiging mas maayos kung wala ka! ay patuloy na pumapasok sa aking isipan. Ang aking isip ay tulad ng isang bilangguan na hindi ko matakasan.

Sa kabutihang palad, hindi doon nagtatapos ang aking kuwento. Isa sa mga paborito kong taludtod sa Bibliya ay ang Roma 8:28. “Alam nating sa lahat ng bagay, ang Diyos ay gumagawang kasama ang mga nagmamahal sa Kanya, ang mga tinawag ayon sa kanyang panukala,”sa kanilang ikabubuti. Tinitiyak nito sa atin na, Anuman ang maaaring mangyari sa ating buhay, gagawin ng Diyos ang makabubuti sa atin. At ipinaaalala rin Niya sa atin ng may buong pagmamahal na tayo ay pinili Niya at may layunin sa pamamagitan Niya.” Naging maliwanag ito sa aking buhay ng dahan-dahan akong bumalik sa pananampalataya sa tulong ng iba’t-ibang mga tao at mga pangyayari na tiyak kagagawan ng Diyos.

Maliliit na Hakbang

Sa pagkakataong ito, naiiba ito. Nagsisimba ako sa pang araw-araw na misa at mga pag-aayuno dahil tunay kong hinahangad ang pagmamahal ng Diyos. Gayunpaman, ang hindi pa maayos na kalusugan ng aking pag-iisip ay paulit-ulit at patuloy akong nakikibaka. Walang anumang pag-unlad o paggaling kaya ang aking kinabukasan ay walang katiyakan. Palagi akong nagsasawa sa buhay. Ang pag-asa at kapayapaan na ipinangako ni Jesus ay tila malayo pa. Gaya ng sabi ko noon, walang mahiwagang sandali na makapagbabago ng mga bagay sa paligid ko para sa akin gaya ng gusto ko. Kailangan kong maghintay sa oras ng Diyos. Gayunpaman, ang ilang maliliit na hakbang ay nakatulong sa akin sa pag-unlad sa mas tiyak na kalagayan.

Ang aking pamilya ay ang pinaka malaking pagpapala sa akin. Nanindigan sila sa tabi ko sa pinaka madilim na panahon ng aking buhay at tunay akong nagpapasalamat sa Diyos dahil sa kanila. Makalipas ang dalawang taon, nagsimula kaming magbasa ng Bibliya ng tatlumpong minuto araw-araw- isang bagay na patuloy naming ginagawa. Kahit na ito ay maaaring maging mahirap, lalo na sa pagsasaliksik ng ilang lumang Tipan, talagang sulit ang pagtityaga. Kapag pinahalagahan natin ang Bibliya bilang buhay na salita ng Diyos, maiisip natin na mayroong isang sagot doon para sa lahat ng bagay.

“Ang puntirya ni Satanas ay ang iyong isip at ang kanyang mga sandata ay ang mga kasinungalingan. Kaya punan ang iyong isip ng mga salita ng Diyos” – Greg Locke.

Binibigyang diin ng sipi na ito kung paano ginagamit ng diyablo ang kasinungalingan laban sa atin bilang mga sandata. Ang aking mga pakikibaka higit sa lahat ay nasa aking isip at pakiramdam ko ako ay nakulong. Nakipagbuno ako sa maraming kasalanan na patuloy na bumabalik paulit-ulit. Sinabi sa akin ng demonyo na hindi ako minahal, wasak at walang halaga samantalang ang totoo, ako ay anak ng Diyos na minahal ng walang hanggan. Ito ang ilang mga pagpapatunay na ibinibigay ng Salita ng Diyos sa bawat isa sa atin:

“Tayo’y Kanyang nilalang, nilikha sa pamamagitan ni Kristo Jesus upang iukol natin ang ating buhay sa paggawa ng mabuti, na itinalaga ng Diyos para sa atin noon pa mang una.” (Mga Taga Efeso 2:10)

Mga anak, kayo’y sa Diyos at pinagtagumpayan ninyo ang mga bulaang propeta, sapagkat ang espiritong nasa inyo ay makapangyarihan kaysa espiritong nasa makasanlibutan.” (1 Juan 4:4)

“Datapwa’t, kayo ay isang lahing hinirang, mga saserdote ng Hari, isang bansang nakatalaga sa Diyos. Pinili kayo ng Diyos upang maging Kanya at maghayag ng mga kahanga-hangang gawa niya. Siya rin ang tumawag sa inyo mula sa kadiliman tungo sa kanyang kagila-gilalas na kaliwanagan” (1 Pedro 2:9).

Walang Katulad na Pagmamahal

Isa sa aking paboritong bagay tungkol sa paniniwala ng Katoliko ay ang Sakramento ng Pagsisisi (Pagkakasundo). Ang pagkakaroon ng kakayahan upang humangos sa kumpisalan at ibuhos ang laman ng aking puso kay Jesus ay naging malaking kahalagahan. Ang pagtanggap ng Kanyang kapatawaran ay nagpapalaya sa atin mula sa pagkakasala at kahihiyan na ipinagkait ng demonyo sa atin. Tinutulungan tayo ng Banal na Espiritu na ipaalam sa atin kapag tayo ay naliligaw ng landas at kailangang magsisi at magbalik sa Diyos. Hangga’t ginagawa natin ito, walang dapat ipag-alala kahit na maaaring kailangang gawin ito ng paulit-ulit. Gaano man tayo kalayo sa pagkakaligaw sa Diyos, ay mas higit siyang nagagalak sa ating pagbabalik, tulad ng pagdiriwang ng isang ama sa pagbabalik ng isang alibughang anak.

Matagal bago ko ito napagtanto at hindi ko pa rin maintindihan ng husto; Hindi ko na kailangang gumawa ng kahit na ano upang matamo ang pagmamahal ng Diyos. Ito ay isang walang kondisyon na regalo na ibinubuhos Niya sa atin. Ang Kanyang pag-ibig ay hindi nakasalalay sa akin o sa aking kamalian. Ito ay nakasalalay sa Kanyang kalikasan na puro pagmamahal at pagka mahabagin.

Kahit sa pinaka madilim na panahon ko at sa iyo, ang pag-ibig na ito ang nagbibigay pag-asa sa atin. Sa aklat ng propetang si Oseas, inihayag ng Diyos na “babaguhin Niya ang lambak ng problema sa isang Landas ng Pag-asa” (Oseas 2:15 NLT). Maganda nitong inilalarawan kung ano ang nangyari sa akng buhay.

Sa pamamagitan ng Kanyang pagmamahal, binago ng Diyos ang aking mga problema at naging isang pagkakataon upang magkaroon ng pag-asa at ibahagi ang pag-asang iyon sa iyo.

Unti – Unti

Dahil sa mga naranasan kong sakit tuluyan akong napalapit sa Diyos. Tanging Siya lamang ang totoong naroon para sa akin sa lahat ng bagay. Hindi lamang Siya dakila, at lubos na makapangyarihang Diyos, Siya ang aking taga-aliw at kaibigan. Higit kong natutunan na tanggapin ang kalooban ng Diyos at ang Kanyang pagtatalaga. Hindi nangyari ang mga gusto kong mangyari na plinano ko sa buhay ko, pero hindi naman masama sapagkat ang mga paraan ng Diyos ay higit na mabuti kaysa  aking mga pamamaraan. “Ang wika ni Yahweh: “Ang aking isipa’y di ninyo isipan, At magkaiba ang ating daan. Kung paanong ang langit higit na mataas, mataas sa lupa, at ang daa’t isip ko’y hindi maaabot ng inyong akala.” (Isaias 55: 8-9)

Sa katagalan maraming maliliit na kadahilanan ang nag-ambag upang madagdagan ang aking pananampalataya. Inakay ako nito sa mas matinding pagpapahalaga at pag-unawa sa Panginoon. Naniniwala rin ako na ang kapangyarihan ng panalangin ay nakatulong sa akin na makaligtas sa maraming mga hamon sa buhay. Buong pakumbaba akong humihiling na isama ninyo ako sa inyong mga panalangin at sana ugaliin natin at isaisip ang pagdarasal para sa isa’t isa. Ayon sa aking karanasan, hindi natin kinakailangang gumawa ng mga malalaking bagay upang mapalapit sa Diyos. Maliliit na hakbang ang kailangan lamang. Sana ikaw ay unti-unting humahakbang palapit sa Diyos sa araw na ito. Siya ay buong pagmamahal at bukas ang mga bisig na naghihintay.

Mahal na Diyos, ako ay lubos na naniniwala at umaasa sa iyo. Ang tanging hiling ko lang ay ang biyaya na makilala ka at mahalin. Yakapin mo ako at ikulong sa iyong mapagmahal na bisig.

Amen!

Isang makapangyarihang panalangin na 7 minuto lamang ang kailangan, upang mabuksan ang pintuan ng Awa.

Ito ay isang mainit at mahalimuyak, na masayang araw. Ang lumot na nakabitin mula sa napakalaking mga puno ng oak sa tubig sa harapan ng aming bakuran ay umihip ng patagilid at ang mga damo ay naalikabukan ng mga labi nito. Ngayon ko lang natignan ang lalagyan ng sulat nang si Lia, isa sa aking matalik na kaibigan, ay huminto sa daanan. Nagmadali siyang lumapit at kita ko sa kanyang mukha na siya ay lubos na masama ang loob.

“Ang aking ina ay nagpunta sa ospital dalawang gabi na ang nakakaraan. Ang kanyang mga cancer cell ay kumalat mula sa kanyang baga papunta sa utak niya, ”pahayag ni Lia.

Ang magagandang brown na mga mata ni Lia ay nangislap sa luha na dumaloy sa kanyang pisngi. Nakaka-durog ng puso ang makita siyang ganito. Hinawakan ko ang kamay niya.

“Maaari ba akong sumama sa iyo upang makita siya,” tanong ko.

“Oo, pupunta ako ngayong hapon,” aniya.

“Sige, Magkita tayo doon,” sabi ko.

Nang maglakad ako papasok sa silid ng ospital, si Lia ay nasa tabi ng kama ng kanyang ina. Tumingin ang mama niya sa akin, ang mukha niya ay napilipit sa sakit.

Sana okay lang na pumunta ako ngayon, ”sabi ko.

“Syempre. Mabuting makita ka ulit, “sabi niya.

“Nakarinig ka na ba mula sa kaibigan mong pari,” tanong niya, mahina ngunit mabait ang kanyang tinig.

“Oo, nag-uusap kami  paminsan-minsan, sabi ko.

“Natutuwa ako na nakita ko siya sa araw na iyon,” sabi niya.

Si Lia at ako ay naging bahagi ng isang grupo na nagrorosaryo nagkikita linggu-linggo sa panahon na ang kanyang ina ay unang nasuri. May isang pari, kilalang-kilala sa kanyang mga espiritwal na regalo, ay dumating sa isa sa aming mga pagpupulong at sabik kaming sumali siya sa amin sa pagdarasal at pakinggan ang aming mga pangungumpisal.

Ang nanay ni Lia ay pinalaking Katoliko, ngunit nang siya ay nag-asawa, nagpasya siyang umanib sa pamilya ng kanyang asawa at pinagtibay ang kanyang Greek Orthodox na pananampalataya. Ngunit, sa paglipas ng mga taon, naramdaman niya na nababawasan ng unti-unti ang kanyang sariling pananampalataya at sa alinmang pamayanan ng pananampalataya. Nag-aalala na ang kanyang ina ay nalayo sa

simbahan at mga sakramento sa loob ng maraming taon, inimbitahan siya ni Lia sa grupo ng aming pagrorosaryo upang makilala niya ang aming espesyal na pari.

Habang naghahanda na ang pari na umalis ay tuluyang naglakad ang ina ni Lia papunta sa pintuan sa likuran. Binigyan ako ni Lia ng nakagiginhawang ngiti. Nag-usap ng sarilinan ang kanyang ina at ang pari nang halos dalawampung minuto. Maya-maya, tumawag si Lia upang sabihin sa akin na ang kanyang ina ay hindi halos masabi kung  gaano kabait at mapagmamahal na pari ito maging sa kanya. Sinabi niya kay Lia na matapos silang mag-usap ay narinig niya na nangumpisal ang kanyang ina, at siya ay napuno ng kapayapaan.

Ngayon, nakahiga sa kamang pang ospital, hindi na siya kamukha ng dati. Ang kulay ng kanyang balat at ang hitsura ng kanyang mata ay nagpapakita ng kapaguran at pagdurusa, ang pananakit ng isang mahabang progresibong sakit.

“Iniisip ko lang kung mong magdasal tayo ng sabay,” tanong ko. “May espesyal na dasal na ang tawag ay ang Banal na Awa Chaplet. Ito ay isang makapangyarihang  panalangin na ibinigay ni Jesus sa isang madre na nagngangalang Sister Faustina upang maikalat ang Kanyang awa sa buong mundo. Tumatagal ito ng halos pitong minuto lamang at isa sa mga pangako ng pagdarasal ay ang pagpasok sa pintuan ng awa sa halip na paghuhusga.Dinarasal ko ito nang madalas, ”sabi ko.

Tumingin sa akin ang mama ni Lia na nakataas ang isang kilay.”Paano ito magiging totoo?” tanong niya. “Anong ibig mong sabihin?” Sabi ko.

“Sinasabi mo ba sa akin na kung ang isang talamak na kriminal ay nagdasal nito ilang minuto bago siya mamatay, siya ay makakapasok sa pintuan ng awa sa halip na paghuhusga? Mukhang hindi tama iyan, “sabi niya.

“Kaya, kung ang isang talamak na kriminal ay talagang ginugugol ang oras upang dasalin ng buong taimtim ang panalangin na ito, siya ay umaasa na siya ay may pag-asa, sa kabila ng lahat ng kanyang nagawa. Sino ang makapagsasabi kung kailan magbubukas ng puso sa Diyos ang sinuman ? Naniniwala ako na habang may buhay ay may pag-asa. ”

Tinitigan niya ako ng maigi.

Nagpatuloy ako. “Kung ang iyong anak ay isang talamak na kriminal, hindi mo ba siya mamahalin kahit na kinamumuhian mo ang kanyang mga krimen? Hindi mo ba laging inaasahan ang pagbabago ng kanyang puso dahil sa dakila mong pagmamahal para sa kanya? ”

“Oo,” mahinang sabi niya.

“Mahal tayo ng Diyos nang higit pa kaysa sa pagmamahal natin sa ating mga anak at palagi Niyang handang papasukin ang puso ninuman sa Kanyang awa. Naghihintay siya para sa mga sandaling iyon nang matiyaga at may labis na pagnanasa dahil mahal na mahal niya tayo. ”

Tumango siya.

“May katuturan iyon. Oo, sasabay ako sa yo sa pagdadasal nito, “sabi niya.

Sabay kaming tatlong nagdasal ng Banal na Awa Chaplet, nagkwentuhan ng ilang minuto pa, at tapos umalis na ako.

Maya maya pa ay tinawag ako ni Lia.

“Tumawag ang nars ng aking ina upang sabihin sa akin na pagka-alis  ko ng ospital ay   nawala ang lahat ng kaliwanagan ng aking ina.”

Sama-sama kaming nagdadalamhati, nagdadasal at umaasa sa paggaling ng kanyang ina. Ang nanay ni Lia ay namatay pagkalipas ng ilang araw.

Sa gabi ng kanyang kamatayan ako ay nanaginip. Sa panaginip ko ay pumasok ako sa silid ng ospital ng makita ko siyang nakaupo sa kama na nakasuot ng magandang pulang damit. Nagniningning siya, puno ng buhay at kagalakan, abot tainga ang ngiti. Sa gabi ng lamay nang lumapit ako sa kabaong upang magbigay galang, natigilan ako ng makita ko siyang nakasuot ng pulang damit! Nangilabot ako na ramdam ko hanggang sa aking gulugod. Hindi ako kailanman napunta sa isang lamay kung saan nakasuot ng pulang damit ang namatay. Ito ay lubos na hindi kinaugalian at ganap na hindi inaasahan. Matapos ang libing ay hinawakan ko si Lia at dinala sa isang tabi.

“Bakit mo dinamitan ng pulang damit ang iyong ina?” Tanong ko.

“Napag-usapan namin ito ng aking mga kapatid na isuot sa kanya ang kanyang paboritong damit. Sa palagay mo ba hindi namin ito dapat na ginawa? ” tanong niya.

“Hindi, hindi naman sa ganon. Nang gabing namatay ang iyong ina napanaginipan kong lumakad ako sa silid ng ospital, Natagpuan ko siya na nakaupo na nakangiti abot tainga  … at nakasuot ng pulang damit! ” Sabi ko. Napanganga si Lia at nanlaki ang mga mata.

“Ano? Imposible, ”sabi niya.

“Oo, posible,” sabi ko.

Habang may luhang dumadaloy sa kanyang pisngi sinabi ni Lia, “Ikaw at ako ang huling taong nakita niya bago siya nawalan ng ulirat. At nangangahulugan iyon na ang huling bagay na kanyang ginawa ay nanalangin sa Banal na Awa Chaplet! ” Hinawakan ko at niyakap si Lia.

“Lubos akong nagpapasalamat na sumama ka sa akin sa araw na iyon at nanalangin tayo kasama ang aking ina at nakasama ko siya bago siya mawalan ng malay, ”sabi niya.

“Hindi ko maalis sa aking isip ang katotohanang nakita mo siya sa iyong panaginip na napakasaya at nakasuot ng pulang damit.

Sa palagay ko ipinaaalam ni Jesus sa atin na talagang nakapasok siya sa pintuan ng awa, ”aniya. “Salamat, Jesus. ”

“Amen,” sabi ko.

“Ako ay lumalakad sa pamamagitan ng pananampalataya, at hindi sa pamamagitan ng paningin” ang marahang tawa ni Mario Forte sa pagbahagi niya ng nakamamamanghang saksi sa buhay.

Ako ay ipinanganak na may glawkoma, kaya sa simula ng buhay ko, mayroon lamang akong bahagyang paningin sa kaliwang mata ko at lubusang wala sa aking kanang mata.  Sa lahat ng nakalipas na mga taon, nagkaroon ako ng mahigit na tatlumpung operasyon—ang una ay noong tatlong-buwang gulang pa lamang ako…  Sa ika-pitong taong gulang, tinanggal ng mga manggamot ang kanang mata ko, sa pag-asang mapamalagaan ang aking kaliwang mata.  Noong ako’y Labindalawang taong gulang, ako ay tinamaan ng sasakyan habang tumatawid ng daan pauwi sa bahay mula sa eskuwela.  Matapos akong tumalbog ng paitaas sa hangin—saglit na inakala kong ako’y “superman”—lumapag ako na may makapangyarihang lagpak at natapos na may nalagot na retina, kabílang sa mga ibang bagay may tatlong buwan akong natigil sa eskuwela na nagpapagaling at nagdadanas ng marami pang operasyon, kaya kinakailangan kong ulitin ang Ika-pitong Baytang.

Lahat ay Maaaring Mangyari

Bilang isang bata, ang pagkabulag ay normal para sa akin sapagkat hindi ko ito maihambing sa ano pang bagay.  Ngunit ang Diyos ay binigyan ako ng pananaw.  Mula sa pinakamaagang gulang, bago pa ako makatanggap ng anumang pampamahalaang tagublin, makikipag-usap ako sa Diyos, tulad sa sinuman dahil ako’y sadyang sanay sa pakikipag-usap sa mga taong hindi ko makita.

Maaari ko lamang masabi ang kaibhan ng liwanag sa dilim, isang araw, sa isang kisap-mata, ang lahat ay naging itim—tulad ng isang ilaw na pinatay.  Bagama’t ako’y nasa kabuuang kadiliman na sa mahigit na tatlumpung-taon, ang biyaya ng Diyos ay binigyan ako ng tapang upang makaraos.  Ngayon, hindi na ang karaniwang liwanag ang aking nakikita, ngunit ang liwanag ng Diyos na sumasaloob.  Kung wala Siya, ako ay mas masahol pa sa isang pirasong kahoy.  Ang Banal na Espiritu ang gumagawa upang mangyari ang lahat.

Minsan ang mga tao’y nalilimutan na ako’y bulag dahil nakakikilos ako saan man sa loob ng bahay, patakbuhin ang kompiyuter at pangalagaan ang aking sarili.  Ito’y pasasalamat sa aking mga magulang na laging hinihimok ako na gawin ang mga bagay ng mag-isa.  Ang aking ama ay isang elektrisista na sinasama ako sa lugar ng trabaho upang tulungan akong maintindihan ang kanyang kalakalan, tinuruan pa akong magkabit ng mga saksakan at mga pindutan ng ilaw.  Tinuruan niya akong mag-isip ng may-saysay upang ako ay maka-angkop at makagawa agad sa mga panahon na ang mga bagay ay nagkakanda- mali- mali.  Ang aking ina, na may mapag-alaga at mapagmahal na kalikasan, ang nagtanim ng mga binhi para sa aking pananalig.  Tiniyak niya na dinadasal namin  ang Rosaryo at ang Mabathalang Awa na dasalin nang  sama- sama bawat-araw, kaya ang mga dasal na iyon ay nakabaon sa aking ala-ala.

Ang mga ito ay natulungan akong matagumpay na makatapos ng may antas sa Kaalamang Teknolohiya (IT).  Sa kanilang pag-aalalay, ako ay  nakapag-uugnay sa mga indibiduwal na nagbibigay ng lektura na makakuha ng balangkas sa kurso bago magsimula ang takdang panahon.  Pagkatapos ay pupunta kami sa aklatan upang kopyahin ang mga kaugnay na materyal at upang ang Royal Blind Society ay maisalin ang mga ito para sa akin.

Ang Mas-mataas na Tawag

Sa aking kabinataan, ako ay nagkaroon ng isang  kapuna-punang karanasan ng pagtawag sa akin ng Diyos.  Sa yugtong yaon, may nalalabi pa akong paningin sa aking kaliwang mata.  Isang araw habang ako’y nagdadasal sa loob ng simbahan, ang pangunahing altar ay biglang namusilak ng isang matinding liwanag at isang panloobang tinig na magiliw na nagsasabing, “Halika, halika sa akin.”  Ito ay naganap ng tatlong ulit. Simula noon, nadadama ko ang Kanyang kamay na kumakalinga sa akin na may pag-ibig at awa na hindi ko nararapat na makamtan.

Ang tawag na ito ay ihinantong ako na pag-isipan kung maaari ba akong maging pari o diyakono.  Ito ay nagpatunay na hindi- makatotohanan ngunit ang aking pang-aralang Teyolohiya ay napalalim ang pananalig ko.  Ako ay nagsimulang magpasimuno ng pananalangin sa  Mabathalang Awa sa isang grupo ng karismatiko na may pang-aalalay ng isang pari.  Sa kabila ng mga sakuna na aking natamo, ako ay nagpapasalamat pagkat ako’y nakapaglilingkod sa Panginoon at sa mga tao na aking nakilala sa pamamagitan ng mga pagtitipon na isina-ayos ko—ang pananalangin sa Mabathalang Awa, ang magdamagang pagsamba at ang Apat-napung Araw sa Buhay—ay nakatulong sa akin matapos na pumanaw ang aking mga magulang, ang aking babaeng kapatid at ang aking babaeng pamagkin.  Sila ay naging pamilya ko at lingguhang tinulungan nila ako sa mga pantahanang tungkulin at mga pasadyang paghahatid na pangailangan.

Sa Kaibuturan ng Aking Puso

Ang pinakamalungkot na mga pangyayari sa buhay ko ay hindi ang kakulangan ng aking paningin kundi ang mawalan ng mga pinakamatalik na kaugnayan, kaya ako’y sadyang nagpapasalamat na itong mga kaibigan na sinasamahan ako sa sementeryo upang makipagsalo ng pagkain sa tabi ng puntod ng aking mga minamahal at upang makipagdasal ng  Mabathalang Awa para sa kanilang mga kaluluwa.  Sinusubukan kong tanpulán ang mga bagay na positibo—ang mayroon ako, sa halip na kulang ako.  Sinisikap kong gawin ng abot ng aking makakaya na isabuhay ang mga utos ng Diyos na magmahal.  Bawat-araw, ako ay walang-alinlangang isinasauna ang loob ng Diyos at isinasangkatuparan ang Ebanghelyo.

Sinabi ni San Pablo, “Nagsisilakad kami sa pamamagitan ng pananampalataya, hindi sa pamamagitan ng paningin.” (2 Mga Taga Corinto 5:7)  Madalas na pabiro ko itong ginagawa ng literal.  Yaong munting talata ay nagsasaad ng sangkatutak.  Hindi natin makikita ang mga bunga ng ating mga gawa sa buhay na ito.  Isang kaligayahan ang maglingkod sa ubasan ng Diyos.  Si Jesus ay nagpakahirap at namatay para sa akin.  Bawa’t-isang tao ay makapagsasabi nito.  Sinuman ang nais na malaman Siya ay makararating upang tanggapin ang Panginoon.  Ako ay nagbibigay ng pasasalamat at papuri sa Panginoon pagkat inihandog Niya sa atin ang pagkakataon na tanggapin ang Kanyang maluwalhating piling sa ating katauhan.  Ang Kanyang buhay na Diwa ay magpapasigla sa atin na may pag-asa ng Muling Pagkabuhay, upang tayo”y mamuhay bawat-araw sa piling Niya at maisagawa ang Kanyang utos na magmahal.  Sa aking puso, ako’y umaawit ng Aleluya!

Walang hanggang Diyos na ang awa ay walang katapusan at ang kabangyaman ng habag na di maubos-ubos, masuyong tingnan po kami at palagoin Mo po ang awa sa amin, nang sa mahihirap na sandali ay maaaring di kami panghinaan o kaya’y malupaypay, kundi ng may malaking pananalig isuko ang aming sarili sa Iyong kalooban, na siyang pag-ibig at awa din.  Amen.