Makatagpo

Gumawa ng isang pagpipilian upang kumuha ng isang pagkakataon at ang iyong buhay ay hindi kailanman magiging pareho

Sa pagtatapos ng panalangin ng pamilya, kinuha namin ang Bibliya para basahin ang propetang si Jeremias, kabanata 3. Habang nagbabasa ako, bumalik ang aking isipan sa madilim na mga araw nang ako ay nahulog sa depresyon. Iyon ang mga araw na ang tinig ng masama ay umalingawngaw sa aking isipan, na nagpapahiwatig na ako ay hindi karapat-dapat sa pag-ibig, na kahit ang Diyos ay itakwil ako. Sadly, akala ko totoo. Sa gitna ng aking mga kalungkutan at luha ay pupunta ako sa simbahan, hindi dahil sa akala ko ay mahal ako kundi dahil hindi ako pinayagan ng aking mga magulang na manatili sa bahay. Hindi man tagos sa akong puso ang mga pangyayari habang atubiling tambay ako sa simbahan, hindi ko namalayan na may patuloy na naghuhudyat sa akin na bumalik nang buong puso. Patuloy akong tinawag ng Diyos sa pagsisisi.

Nagsasalita ang Diyos

Napakatotoo na binibigyan tayo ng Diyos ng maraming pagkakataon na gumawa ng mga tamang pagpili. Kinausap niya ako sa pamamagitan ng mga pari, layko, panaginip at quotes. Paulit-ulit, natanggap ko ang parehong mensahe—tunay na mahal ako ng Diyos. Ayaw niyang mabiktima ako sa mga kasinungalingan ni Satanas. Nais Niyang malaman ko na anak Niya ako, anuman ang mangyari at walang humpay na tinawag Niya ako pabalik sa Kanya. Noong isa sa mahihirap na araw na iyon, dinampot ko ang aking Bibliya at nabuksan ito sa Jeremias, kabanata 3. Nangingilid ang mga luha sa aking mga mata nang mabasa nila ang mga salitang ito:

Inisip ko kung paanong ilalagay kita sa gitna ng aking mga anak, at bibigyan kita ng maligayang lupain, ang pinakamagandang pamana sa lahat ng mga bansa. At akala ko ay tatawagin mo akong, Aking Ama, at hindi tatalikod sa pagsunod sa akin (Jeremias 3:19).

Paulit-ulit kong binasa. Nangilid ang mga luha sa aking pisngi at hindi napigilan ang mga patak ng taba sa bukas na mga pahina ng aking Bibliya.

Kaharian ng Katotohanan

“Ano ang mali sa akin?” tanong ko sa sarili ko. “Bakit ako naantig ng mga salitang ito?” Parang tinutusok ang puso ko ng nagniningas na sipid ng pag-ibig ng Diyos, bumabasag sa matigas na kabibi na nabuo sa paligid ko, na gumising sa akin mula sa malamig kong pagwawalang-bahala.

Napakaraming ibinigay sa akin ng Diyos, ngunit ano ang ibinalik ko?

“At akala ko ay tatawagin mo akong Ama, at hindi mo tatalikuran ang pagsunod sa akin.”

Halata ang kalungkutan sa mga salitang iyon. “Akala ko, Tatay ko ang itatawag mo sa akin.”

Isang mapagmahal na Ama, na naguguluhan na ang Kanyang anak na babae ay tumalikod at tumangging tumawag sa Kanya, ay nananabik na marinig siyang magsabi ng, ‘Ama Ko’.

Diyos ko, Diyos ko, bakit kita pinabayaan? Siya ang aking ama. Siya ang aking Ama noon pa man at hindi Niya ako tumitigil sa pagmamahal at pagpapahalaga sa akin, kahit na tumanggi akong tawagin Siyang ‘Ama Ko’.

“At akala ko ay tatawagin mo akong Ama, at hindi mo tatalikuran ang pagsunod sa akin.”

tumalikod na ako. Inalis ko ang tingin ko sa Kanya at tumigil sa pagsunod sa Kanya. Binitawan ko ang kamay ng aking Ama, naligaw sa landas kung saan maakay Niya akong ligtas sa aking mga problema.  Nagtiwala siya sa akin, ngunit binigo ko Siya. Nalungkot ang aking mapagmahal na Ama sa Langit na ako, ang Kanyang pinakamamahal na anak na babae ay iniwan Siya.

Minahal na Higit sa Sukat

Napahikbi ako nang hindi mapigilan, nabigla sa pagkaunawa na ang aking Ama ay nandiyan para sa akin noon pa man, matiyagang naghihintay na tawagin ko Siya. Ako ay naging napakabulag, matigas na ipinikit ang aking mga mata upang huwag pansinin ang Kanyang presensya. Ngayon, sa wakas ay binuksan ko sila upang mahanap Siya doon, naghihintay na salubungin ako nang bukas ang mga kamay. Naramdaman kong napayakap ako sa Kanyang yakap sa wakas at nakaramdam ako ng matinding bigat mula sa aking mga balikat.

Napakapamilyar natin kay Hesus, na hindi natin madalas na pagninilay-nilay ang Diyos, ang Ama. Ipikit mo ang iyong mga mata at isipin Siya, hindi bilang isang matandang lalaki na may balbas, o isang malayong monarko, kundi bilang isang mapagmahal na Ama na naghihintay sa lahat ng Kanyang alibughang anak na umuwi.

Ito ang Ama na mahal na mahal ang Kanyang mga inampon na Kanyang ipinadala ang Kanyang kaisa-isang Anak upang tubusin tayo mula sa ating mga kasalanan. Siya ay Isa sa Kanyang Anak. Bawat hampas ng martilyo, bawat hampas ng latigo, bawat hingal na hininga na dinanas ni Hesus sa Krus ay ibinahagi sa Kanyang Ama. Sa buong kawalang-hanggan, alam Niya kung anong pagdurusa ang kusang dadanahin ni Jesus para sa ating kapakanan.

Sa pelikulang The Passion of the Christ, pagkatapos ng kamatayan ni Hesus, isang patak ang bumagsak mula sa langit na may malakas na tilamsik. Sa puso ko, inilalarawan nito ang tahimik na pagluha ng aking Ama sa Langit, na tahimik na nagdusa kasama ng Kanyang Anak sa buong pagsubok. Bakit? Para sa akin. Para sa iyo. Para sa bawat huling makasalanan. Ang Ama ay naghihintay para sa bawat huling isa sa atin na bumalik sa Kanya upang tanggapin Niya tayo pabalik sa Kanyang mainit na yakap kung saan tayo ay palaging malugod na tatanggapin. Siya ay nakatayo na naghihintay na punasan ang bawat luha sa ating mga mukha, upang hugasan tayo mula sa putik ng kasalanan at balutin tayo sa balabal ng Kanyang Banal na Pag-ibig.

Mahal na Ama, salamat sa pagtulong mo sa akin na sa wakas ay matanto mo na mahal Mo ako nang walang pasubali. Para sa lahat ng sandali ng pag-aalinlangan at kawalan ng paniniwala, humihingi ako ng paumanhin. Buksan ang mga mata ng bawat isa sa amin, upang aming malaman ang Iyong pagmamahal sa amin. Sa pamamagitan ng aming Panginoong Hesukristo, ang iyong pinakamamahal na Anak. Amen.

May mga anghel ba talaga? Heto ang isang salaysay na makakabighani sa iyo

Nang ako ay nasa mataas na paaralan, nabighani ako sa mga salaysay ng pakikipagsalamuha sa mga anghel. Naglakas-loob pa akong ibahagi ang mga salaysay na nabasa naming mga magkakaibigan at kapwa mag-aaral, na hindi mapigilang maaliw at magtaka. Isang di inaasahang batang lalaki ang nagpakita ng natatanging pagkawili dito. Habang ang bus na sinakyan namin ay puno ng mga batang mag-aaral, siya ay naging mapagmatigas, walang pakundangan sa kanyang pagkilos at pananalita, na may halo pang pagmumura. Ngunit nang nagsilisan na ang ibang mga mag-aaral at kaming dalawa na lang ang naiwan, lumingon siya sa akin at nagsabing, “Maaari ka bang magkwento sa akin ng tungkol sa anghel?” Itinuring ko ito bilang banayad na paraan ko ng pagbibigay sa kanya ng pag-asa at kaunting udyok patungo sa langit, marahil sa panahong kinailangan niya ito.

Nang panahong ito, nagkaroon ako ng isang mahusay na guro na nagbahagi sa akin ng isang hindi malilimutang kwento. Isang kaibigan niya ay kinakabahang naglalakad sa isang madilim na eskinita habang nagdadasal para sa pagkalinga ng Diyos. Bigla niyang napansin ang isang lalaki na matamang nakatitig sa kanya mula sa kadiliman. Habang mas taimtim siyang nagdadasal, humakbang ito palapit sa kanya, ngunit saglit itong tumigil at biglang umatras, ibinaling ang mukha sa pader.

Nabalitaan niya kinalaunan na isang babae ang sinalakay sa nasabing eskinita makalipas lamang ang isang oras nang siya ay nandoon. Nagtungo siya sa pulis at sinabi sa kanila na may nakita siyang tao sa eskinita ilang sandali bago ang pagsalakay sa sumunod na babae. Ipinaalam sa kanya ng pulisya na mayroon silang nahuli at inalam nila kung maari nyang kilalanin ang hanay ng mga pinaghihinala an. Agad siyang pumayag at walang salang kasama nga sa mga pinaghihinalaan ang lalaking nakita niya sa eskinita.

Hiniling niyang makausap ito at siya ay sinamahan sa silid kung saan ito nakakulong. Nang siya ay papasok, tumayo ang lalaki at namukhaan sya nito.

“Natatandaan mo ba ako?” tanong niya. Tumango ito. “Oo. Nakita kita doon, sa eskinita.

Nagpatuloy siya. “Bakit hindi ako ang inatake mo sa halip na ang babaeng yon?” Tarantang napatingin ito sa kanya. “Niloloko mo ba ako?” sabi nito, “habang naglalakad kang napapagitnaan ng dalawang malalaking lalaki?!”

Marahil ang kuwentong iyon ay hindi mapaniwalaan, ngunit naibigan ko ito. Ipinaalala nito sa akin na ang mga anghel na tagapag-alaga ay hindi lamang isang nakakaaliw na kaisipan o kaaya-ayang kathang-isip mula sa ating pagkabata. Sila ay totoo. Sila ay makapangyarihan at tapat. At sila ay itinalaga upang tayo ay bantayan at ipagtanggol sa presensya ng Diyos. Subalit babalewalain lang ba natin ang di-lantad nating mga kaibigan? At nagtitiwala ba tayo sa kanila na sila ay dadating sa oras ng ating tunay na pangangailangan?

Mula sa isa sa mga itinatangi kong mga santo, si St. Padre Pio, natutunan kong pag-isipan nang mas madalas ang aking anghel na tagapag-bantay at makipag-usap sa kanya nang hayagan. Wala akong alinlangan na ang aking anghel ay nagsusumikap at nakikipaglaban sa espirituwal na mga paghahamok sa ngalan ko, ngunit isang araw ay naramdaman ko ang kanyang makapangyarihang presensya.

Labing pitong taong gulang ako noon, naiwan ng bus, at sa kabila ng napakalamig na panahon, nagpasiya akong imaneho ang aking malaki, sensitibo-sa-lamig na kotse patungong paaralan. Habang paakyat sa isang matarik na burol ng parang, nagsimulang bumagal ang sasakyan. Inapakan ko ang pedal ng gas ngunit gumapang lang ito. Walang tanaw na bahay at wala akong cellphone. Kung ang makina ay namatay, ito ay magiging isang mahabang paglalakad sa nagyeyelong panahon bago ako makahanap ng tulong. Naalala ko na may isang pampamiyang kainan isang milya o higit pa sa kabila ng burol, at kung aakyat ako sa burol, umaasa akong magkaroon ng sapat na bwelo pababa upang marating ang kainan.

Ngunit ang sasakyan ay bumagal at alam kong malabong makaakyat ako sa burol. “Okay, angel!” malakas kong sabi. “Kailangan kita para itulak ang sasakyang ito. Mangyaring pakitulak mo ako paakyat sa burol.” Bumilis ang sasakyan. Nakaramdam ako ng kakaiba sa paggalaw nito, kaya pinalakas ko ang loob ng aking anghel, “Malapit na! Halika na! Mangyaring ipagpatuloy mo ang pagtulak.” Gumapang ang sasakyan paakyat at gumewang sa tuktok. Sinimulan ko ang paglusong sa kabilang panig na sa simula ay mabilis ngunit dangling nawalan ng bwelo. Natanaw ko ang kainan sa di kalayuan at nagmakaawa ako sa aking anghel na patuloy na itulak ang sasakyan, bagaman hindi ko inisip na magtatagumpay ako.

Ngunit nakahanap ng panibagong bwelo ang sasakyan, sapat lang para makadating ito sa paradahan ng kainan at banda doon sa isang lugar na nakaharap sa isang bintanang salamin. At matapos, sa tamang pagkakataon, namatay ang sasakyan. “Iyon ba ay isang kabulastugan,” pagtataka ko. “Nagpapasalamat ako na naging maayos ito,” naisip ko, “ngunit ito ba talaga ang pagpapamagitan ng aking anghel?” Pagkatapos ay tumingala ako at sa bintana ng restaurant ay nakita ko ang isang malaking pinta ng isang angel na tagabantay sa dingding sa likod. Ito ang pinta na minahal ko mula pagkabata na naglalarawan ng dalawang batang tumatawid sa isang mapanganib na tulay sa ilalim ng maingat na pangangalaga ng kanilang anghel na tagapagbantay. Ako ay napuspos. Nalaman ko kinalaunan na ang linya ng gasolina ko ay ganap na naging yelo, katakatakang ako ay nakarating sa isang ligtas na lugar.

Ang aking kuwento ay maaaring hindi madula tulad ng di-kapani-paniwalang kuwento ng aking guro, ngunit pinatunayan nito ang aking paniniwala na ang ating mga anghel na tagapagbantay ay nagmamatyag sa atin at na hindi tayo dapat mag-atubiling humingi ng tulong—kahit na ito ay isang marahang tulak kapag kailangan natin ito.

Naniniwala ako na ang pagbabahagi ng mga kuwentong tulad nito, tulad ng pagbabahagi ng mga kuwento ng mga santo, ay isang mabisang paraan upang makapag-ebanghelyo. Nagbibigay ang mga ito ng katiyakan na hindi tayo nag-iisa, na mayroon tayong Ama na nagmamahal sa atin sapat na upang magtalaga ng mabubuting mga kapanalig na mag-aalaga sa atin sa mga oras ng ating pangangailangan.

Isang Eksklusibong Panayam kay Antonia Salzano, ina ng Pinagpalang Carlo Acutis ni Graziano Marcheschi, ang Nag-aambag na Patnugot ng Shalom Tidings

Sa edad na pito ay isinulat niya, “Ang plano ko sa buhay ay maging palaging malapit kay Jesus.”

Pagsapit niya sa edad na labinlimang taong gulang, ay umuwi na siya sa Panginoon na kanyang minahal sa kanyang buong maikling buhay.

Sa pagitan, ay ang kahanga-hangang kuwento ng isang pambihirang ordinaryong batang lalaki.

Ordinaryo, dahil hindi siya isang namumukod tanging atleta, o isang guwapong bituin sa pelikula, o kahit na isang napakatalino na iskolar na nagtapos ng graduate school kung habang ang ibang mga bata ay nahihirapan sa junior-high. Mabait siyang bata, mabuting bata. Napaka-talino, para makasigurado: sa edad na siyam ay nagbasa siya ng mga aklat-aralin sa kolehiyo para turuan ang sarili ng computer programming. Ngunit hindi siya nanalo ng mga parangal, o nakaimpluwensya sa mga tao sa Twitter. Iilan sa labas ng kanyang sirkulo ang nakakaalam kung sino siya—isang nag-iisang anak, nakatira kasama ang kanyang mga magulang sa hilagang Italy, na nag-aaral, naglalaro ng isports, nasisiyahan sa kanyang mga kaibigan, at marunong humawak ng joystick.

Hindi kapansin-pansin ngunit Pambihira

Bilang isang musmos na bata umibig siya sa Diyos at mula noon, namuhay siya nang may iisang pokus, na may pagkagutom sa Diyos na kakaunti lamang ang naka kamit. At sa oras ng pag-alis niya sa mundong ito ay nakagawa na siya ng hindi maaalis na marka dito. Isang batang lalaki na laging nasa isang misyon, hindi siya nag-aksaya ng oras. Kapag hindi makita ng mga tao ang kanyang nakita, maging ang kanyang sariling ina, tinutulungan niya silang imulat ang kanilang mga mata.

Sa pamamagitan ng Zoom, kinapanayam ko ang kanyang ina, na si Antonia Salzano, at hiniling ko sa kanya na ipaliwanag ang kanyang pagkagutom sa Diyos, na kahit si Pope Francis ay inilarawan bilang isang “maagang umunlad na pagkagutom”?

“Ito ay isang misteryo para sa akin,” sabi niya. “Ngunit maraming mga santo ang may espesyal na kaugnayan sa Diyos mula sa murang edad, kahit na ang kanilang pamilya ay hindi relihiyoso.” Ang ina ni Carlo ay hayagang nagsalita tungkol sa pagdalo sa Misa ng tatlong beses lamang sa kanyang buhay bago siya sinimulang hilahin ni Carlo doon noong siya ay tatlo at kalahati pa lang. Anak ng isang tagapaglathala, naimpluwensyahan siya ng mga artista, manunulat, at mamamahayag, hindi ng mga papa o mga santo. Wala siyang interes sa mga bagay ng pananampalataya at ngayon ay sinasabi na siya ay nakatakdang maging isang “kambing” sa halip na isang “tupa.” Ngunit dumating ang kahanga-hangang batang ito na “laging nangunguna—nagsalita siya ng kanyang unang salita ng siya ay tatlong buwan, nagsimulang magsalita ng siya ay limang buwan, at nagsimulang magsulat sa edad na apat.” At sa usapin ng pananampalataya, nauuna siya kahit sa karamihan ng mga nasa hustong gulang.

Sa edad na tatlo, nagsimula siyang magtanong ng mga katanungan na hindi kayang sagutin ng kanyang ina—maraming tanong tungkol sa mga Sakramento, Banal Na Trinidad, Orihinal na kasalanan, at Pagkabuhay. “Nagdulot ito ng isang pakikibaka sa akin,” sabi ni Antonia, “dahil ako mismo ay ignorante bilang isa sa tatlong anak.” Mas nasasagot ng Polish niyang yaya ang mga tanong ni Carlo at madalas siyang kausapin tungkol sa mga bagay ng pananampalataya. Ngunit ang kawalan ko ng kakayahan bilang kanyang ina na sagutin ang kanyang mga tanong, sabi niya, “nabawasan ang aking awtoridad bilang isang magulang.” Nais ni Carlo na makibahagi sa mga debosyon na hindi pa niya nagagawa—paggalang sa mga santo, paglalagay ng mga bulaklak sa harapan ng Mahal na Birhen, paggugol ng maraming oras sa simbahan sa harapan ng krus at tabernakulo.” Nalilito siya kung paano niya haharapin ang maagang maunlad na espirituwalidad ng kanyang anak.

Ang simula ng isang Paglalakbay

Ang hindi inaasahang pagkamatay ng kanyang ama mula sa isang atake sa puso ay umakay kay Antonia na magsimulang magtanong ng kanyang sariling mga katanungan tungkol sa buhay pagkatapos ng kamatayan. Pagkatapos, si Padre Ilio, isang matandang banal na pari na kilala bilang Padre Pio ng Bologna, na nakilala niya sa pamamagitan ng isang kaibigan, ay siyang nag-ayos sa kanya sa isang paglalakbay sa pananampalataya kung saan si Carlo ang magiging pangunahing gabay niya. Pagkatapos niyang sabihin sa kanya ang lahat ng kanyang mga kasalanan sa kanyang buhay bago niya ikinumpisal ang mga ito, ipinropesiya ni Padre Ilio na may espesyal na misyon si Carlo na magiging malaking kahalagahan para sa Simbahan.

Nang maglaon, nagsimula siyang mag-aral ng Teolohiya, ngunit si Carlo ang binibigyang kredito niya sa kanyang “pagbabalik-loob,” na tinawag niyang “kaniyang tagapagligtas.” Dahil kay Carlo, pinahalagahan niya ang milagrong nagaganap sa bawat Banal na Misa. Sa pamamagitan ni Carlo ay naintindihan ko na ang tinapay at alak ay nagiging totoong presensya ng Diyos kasama natin. Ito ay isang kamangha-manghang pagtuklas para sa akin, “sabi niya. Ang kanyang pagmamahal sa Diyos at pagpapahalaga sa Eukaristiya ay hindi isang bagay na itinago ng batang si Carlo sa kanyang sarili. “Ang pagiging espesyal ni Carlo ay ang pagiging saksi,” sabi niya, “… lagi siyang masaya, laging nakangiti, hindi kailanman naging malungkot. ‘Ang Kalungkutan ay ang pagtingin patungo sa iyong sarili;’ Sabi ni Carlo , ‘ang kaligayahan ay pagtingin palabas patungo sa Diyos.’” Nakita ni Carlo ang Diyos sa kanyang mga kaklase at lahat ng nakilala niya. “Dahil alam niya ang presensyang ito, pinatotohanan niya ang presensyang ito,” sabi niya.

Sa pagtanggap ni Carlo araw-araw ng Eukaristiya at banal na Pagsamba, hinanap ni Carlo ang mga walang tirahan, dinadalahan niya sila ng mga kumot at pagkain. Ipinagtatanggol niya ang mga kaklase na binu-bully at tinutulungan niya ang mga nangangailangan ng tulong sa takdang-aralin. Ang isang layunin niya ay “magsalita tungkol sa Diyos at tulungan ang iba pa na mapalapit sa Diyos.”

Samantalahin ang araw!

Marahil dahil naramdaman niyang maikli lang ang kanyang buhay, ginamit ni Carlo ang oras ng mabuti. “Nang dumating si Jesus,” komento ni Antonia, “ipinakita niya sa atin kung paano huwag mag-aksaya ng oras. Ang bawat segundo ng kanyang buhay ay pagluwalhati sa Diyos.” Naunawaan itong mabuti ni Carlo at binigyang-diin ang kahalagahan ng pamumuhay sa ngayon. Samantalahin ang araw!,” ang himok niya, “sapagkat ang bawat minutong nasayang ay isang minutong kakulangan para luwalhatiin ang Diyos.” Kaya naman nilimitahan ng teenager na ito ang kanyang sarili sa paglalaro ng isang oras lamang na video game bawat linggo!

Ang atraksiyon ng karamihan na nakabasa tungkol sa kanya ay agad na naramdaman ang paglalarawan tungkol sa buong buhay ni Carlo. “Mula noong bata pa siya, natural na naaakit sa kanya ang mga tao—hindi dahil siya ay isang batang may kulay asul na mata, kung hindi dahil sa kung ano ang nasa loob,” sabi ng kanyang ina. “Mayroon siyang paraan upang kumonekta sa mga tao na hindi pangkaraniwan.”

Kahit sa paaralan siya ay minamahal. “Napansin ito ng mga amang Heswita,” sabi niya. Ang kanyang mga kaklase ay mapagkumpitensyang mga bata mula sa matataas na klase, na nakatuon sa nagawa at tagumpay. “Natural, maraming selosan sa pagitan ng mga magka-kaklase, pero kay Carlo hindi ito nangyari. Tinunaw niya ang mga bagay na iyon tulad ng mahika; dahil sa kanyang ngiti at kadalisayan ng puso ay nalampasan niya ang lahat. May kakayahan siyang pasiglahin ang mga puso ng mga tao, upang painitin ang kanilang malamig na puso.”

“Ang sikreto niya ay si Hesus. Punong-puno siya ni Hesus—araw-araw na Misa, Adorasyon bago o pagkatapos ng misa, debosyon sa Kalinis-linisang Puso ni Maria—na namuhay siya kasama si Hesus, para kay Hesus, at kay Hesus.

Isang Patikim ng Langit

“Talagang nadama ni Carlo ang presensya ng Diyos sa kanyang buhay,” sabi ng kanyang ina, “at lubos nitong binago ang pagtingin ng mga tao sa kanya. Naiintindihan nila na may kung anong espesyal dito.”

Ang mga estranghero, mga guro, mga kaklase, isang banal na pari, lahat ay kumilala na may kung anong kakaiba sa batang ito. At ang katangi-tanging iyon ay higit na nakita sa kanyang pagmamahal sa Eukaristiya. “Habang mas tumatanggap tayo ng Eukaristiya,” sabi niya, “mas magiging katulad tayo ni Hesus, upang sa lupa pa lamang ay magkaroon na tayo ng patikim ng Langit.” Buong buhay niya ay nakatingin siya sa Langit at ang Eukaristiya ang kanyang “kalsada patungo sa langit… ang pinaka supernatural na bagay na meron tayo,” sinasabi niya. Mula kay Carlo, nalaman ni Antonia na ang Eukaristiya ay espirituwal na pagkain na tumutulong upang madagdagan ang ating kakayahang mahalin ang Diyos at kapwa—at lumago sa kabanalan. Ang laging sinasabi ni Carlo noon ay “kapag nakaharap tayo sa Araw ay namumula tayo, ngunit kapag tayo ay nakatayo sa harap ni Hesus sa Eukaristiya tayo ay nagiging mga banal.”

Isa sa mga pinakakilalang nagawa ni Carlo ay ang kanyang website na nagsasalaysay ng mga milagro sa Eukaristiya sa buong kasaysayan. Ang isang exhibit na binuo mula sa website ay patuloy na naglalakbay sa mundo mula sa Europa hanggang Japan, mula sa US hanggang China. Bukod sa kahanga-hangang bilang ng mga bisita sa eksibit, maraming mga himala ang naidokumento, kahit na hindi kasing halaga sa marami nitong naibalik sa mga Sakramento at sa Eukaristiya.

Proseso ng Pagbabawas

Si Carlo ay pinagkalooban at ang kanyang kanonisasyon ay tiyak na, habang hinihintay ang pagpapatunay ng pangalawang himala. Ngunit mabilis na ipinunto ni Antonia na si Carlo ay hindi magiging kanonisado dahil sa mga himala kundi dahil sa kanyang Banal na buhay. Ang kabanalan ay natutukoy sa pamamagitan ng pagsaksi sa buhay ng isang tao, sa kung gaano nila ipinamuhay ang mga birtud—pananampalataya, pag-asa, pag-ibig sa kapwa-tao, kabaitan, katarungan, pagtitimpi, at katatagan ng loob. “Isabuhay ang mga birtud nang buong kabayanihan”—na ang Katesismo ng Katolikong Simbahan ay tumutukoy bilang ‘isang nakagawian at matatag na disposisyon na gumawa ng mabuti’—ay siyang gumagawa ng mga santo.”

At iyon mismo ang pinagsikapang gawin ni Carlo. Siya ay madalas na madaldal, kaya nagsumikap siya na hindi gaanong magsalita. Kung napapansin niya ang kanyang sarili na labis na nagpapakasasa, sisikapin niyang kumain ng mas kaunti. Gabi-gabi, sinusuri niya ang kanyang konsensya tungkol sa kanyang pakikitungo sa mga kaibigan, mga guro, mga magulang. “Naunawaan niya,” sabi ng kanyang ina, “na ang pagbabalik-loob ay hindi isang proseso ng pagdaragdag, kundi ng pagbabawas.” Isang malalim na pananaw para sa isang napakabata. At kaya nagsumikap si Carlo na alisin sa kanyang buhay ang bawat bakas ng maliliit na kasalanan. “Hindi ako, kundi ang Diyos,” ang sinasabi niya. “Kailangang mabawasan ko ang pagkamakasarili para makapag-iwan ako ng mas maraming puwang para sa Diyos.”

Ang pagsisikap na ito ay nagpabatid sa kanya na ang pinakamalaking labanan ay nasa ating sarili. Ang isa sa kanyang pinakakilalang sipi ay nagtatanong, “Ano ang kahalagahan kung manalo ka sa isang libong laban kung hindi ka mananalo laban sa sarili mong mga tiwaling hilig?” Ang pagsusumikap na paglabanan ang mga depekto“ na nagpapahina sa atin sa espirituwal,” sunod ni Antonia, “ay ang puso ng kabanalan.” Bata pa man siya, alam ni Carlo na ang kabanalan ay nakasalalay “sa ating mga pagsisikap na labanan ang mga tiwaling hilig na nasa loob natin dahil sa Orihinal Sin.”

Isang Nakagigimbal na Pananaw

Siyempre, ang pagkawala ng kanyang nag-iisang anak ay isang malaking krus para kay Antonia. Ngunit sa kabutihang palad, sa oras na mamatay siya, natagpuan na niya ang kanyang daan pabalik sa kanyang pananampalataya at nalaman na “ang kamatayan ay isang daanan sa totoong buhay.” Sa kabila ng dagok ng pagkaalam na mawawala sa kanya si Carlo, noong nasa ospital siya, ang mga salitang umalingawngaw sa kanyang kalooban ay yaong mula sa Aklat ni Job: “Si Yahweh ang nagbibigay, Siya rin ang kukuha. Purihin si Yahweh!.” ( Job 1:21 ).

Pagkatapos ng kanyang kamatayan, natuklasan ni Antonia ang isang video na ginawa ni Carlo tungkol sa kanyang sarili sa kanyang Kompyuter. Bagama’t wala siyang alam sa kanyang leukemia noon, sinabi niya sa video na kapag bumaba ang kanyang timbang sa pitumpung kilo, mamamatay siya. Kahit papaano, alam niya. Gayunpaman, nakangiti siya at nakatingin sa langit habang nakataas ang mga braso. Sa ospital, pinabulaanan ng kanyang kagalakan at kapayapaan ang isang nakagigimbal na pananaw: “Tandaan,” sinabi niya sa kanyang ina, “Hindi ako aalis sa ospital na ito nang buhay, ngunit bibigyan kita ng maraming, maraming palatandaan.”

At ang mga senyales na ibinigay niya—isang babaeng nagdasal kay Carlo sa kanyang libing ay gumaling sa breast cancer nang walang kemoterapyai. Isang 44-anyos na babae na hindi pa nagkakaroon ng anak ang nanalangin sa libing at pagkaraan ng isang buwan ay nagbuntis. Maraming pagbabalik-loob ang naganap, ngunit marahil ang pinaka-espesyal na himala “ay ang para sa ina,” sabi ni Antonia. Sa loob ng maraming taon pagkatapos ng kapanganakan ni Carlo, sinubukan ni Antonia na magbuntis uli upang magkaroon pa ng ibang mga anak ngunit hindi ito nagtagumpay. Pagkatapos ng kanyang kamatayan, si Carlo ay dumalaw sa kanya sa isang panaginip na nagsasabi sa kanya na siya ay magiging isang nanay uli. Sa edad na 44, sa ika-apat na anibersaryo ng kamatayan ni carlo, ipinanganak niya ang kambal—sina Francesca at Michele. Tulad ng kanilang kapatid, parehong dumadalo sa Misa araw-araw at nagdadasal ng Rosaryo, at umaasa na balang araw ay matulungan nila ang misyon ng kanilang kapatid.

Nang tanungin ng kanyang mga doktor kung may masakit ba sa kaniya, sumagot si Carlo na “may mga taong mas naghihirap kaysa sa akin. Iniaalay ko ang aking pagdurusa para sa Panginoon, sa Papa (Benedict XVI), at sa Simbahan.” Namatay si Carlo tatlong araw pagkatapos ng kanyang pagsusuri. Sa kanyang huling mga salita, sinabi ni Carlo na “Mamamatay ako na masaya dahil hindi ako gumugol ng anumang minuto ng aking buhay sa mga bagay na hindi mahal ng Diyos.”

Naturalmente, nananabik sa pagaalaala ni Antonia ang kanyang anak. “Nararamdaman ko ang pagkawala ni Carlo,” ang sabi niya, “pero sa ilang mga paraan, nararamdaman kong mas naririto si Carlo kaysa dati. Nararamdaman ko siya sa isang espesyal na paraan—sa espirituwal. At ramdam ko din ang inspirasyon niya. Nakikita ko ang bungang dulot ng kanyang halimbawa sa mga kabataan. Ito ay isang malaking kasiyahan para sa akin. Sa pamamagitan ni Carlo, ang Diyos ay lumilikha ng isang obra maestra at ito ay napakahalaga, lalo na sa madilim na mga panahong ito na ang pananampalataya ng mga tao ay napakahina, at ang Diyos ay tila hindi kailangan sa ating buhay. Sa tingin ko, napakahusay ng mga ginawa ni Carlo.”

Ang mismong bagay na nagpalayo sa akin sa Simbahan ang nagpabalik sa akin nang taos puso!

Ipinanganak at lumaki sa Philadelphia, nag-aral ako sa isang paaralang Katoliko tulad ng karamihan sa aking mga kaibigan. Ang aking mag-anak ay nagsisimba lamang kapag Pasko at Pasko ng Pagkabuhay. Natutuhan ko ang tungkol sa mga sakramento sa paaralan, ngunit kadalasan ay sinaulo ko ang mga tumpak na sagot para makuha ang mga ito nang tama sa pagsusulit. Ako ay isang mabuting bata. Hindi ako nakihamok sa anumang mabibigat na kasalanan. Tinukso ako ng aking mga kaibigan na malamang ako ay magiging isang madre dahil ako ay may mabuting pag-uugali. Ngunit hindi ako nakaugnay nang maayos sa aking pananampalataya. At matapos ang isang masamang karanasan sa pangungumpisal sa ikaapat na baitang, nagpasiya akong hindi na bumalik.

Pagtapos ng high school nagtrabaho ako bilang isang tagasilbi sa Olive Garden.  Isa sa mga kasamahan ko sa trabaho ay isang napakagandang lalaki na nagngangalang Keith. Isang mahusay na manunugtog at isang maka-Dios na Kristiyano, inanyayahan ako ni Keith sa kanyang hindi-nakaanib na simbahan, at nagustuhan ko ito.  Madalas kaming dumalo nang magkasama, ngunit hindi nagtagal ay tinanggap ni Keith ang posisyon bilang pastor ng kabataan sa kanyang sariling estado ng Iowa.  Nangulila kami sa isa’t isa, kaya sumunod ako sa kanya.  Nagpakasal kami noong 1996, at mahusay ng lahat: Mahal ni Keith ang kanyang gawain sa simbahan: pinangalagaan kami nang mabuti ng kongregasyon, nagkaroon kami ng tatlong magagandang anak, at naibigan ko ang aming pagiging mag-anak ng pastor.  Naglingkod kami doon at sa ilang pang mga simbahan sa loob ng dalawang dekada.  Ang  pagmiministro ay may mga tagumpay at kabiguan, ngunit nagustuhan namin ito.

Ang Sandali Ng Katotohanan

At gayon, matapos ang 22 taon bilang isang pastor, inihayag ni Keith isang araw, “Sa palagay ko ay tinatawag ako ng Diyos na huminto sa aking gawain at maglipat-loob sa Katolisismo.”  Ako ay nabigla, kahit pa habang nalaman ko na sarilinan siyang nagsasaalang-alang ng Katolisismo matagal na.  Nagbasa siya ng mga aklat tungkol sa Katolisismo at tinalakay ang pananampalataya kasama ng mga pari at mga kaibigang Katoliko.  Ang natuklasan niya tungkol sa mga Ama ng Simbahan, sa mga sakramento, at sa pagka-papa ay sumindak sa kanyang kaibuturan, ngunit nagpatuloy siya.  Naibigan ko ang kanyang panibagong kasabikan, ngunit wala akong gana at hindi ko inisip na ipagpapatuloy niya iyon.  Hindi mangyayari na ang Keith na nakilala ko ay maglilipat-loob sa matumal at walang buhay na relihiyon na aking kinalakhan.  Ngunit habang mas napansin kong nagniningning si Keith kapag nangungusap siya tungkol sa pagbabalik-loob, lalo akong natataranta.  Ang mga bata ay tumatanda na at nagsisilaki sa mga simbahang mahal nila; kahit na ginusto namin, hindi namin magawang mapagbalik-loob sila.  “Hindi maaaring naisin ng Diyos na mahati ang aming tahanan,” naisip ko…

Paano ako makakabalik sa anoman na napakaliit ang kahulugan sa akin nang ako ay bata pa, lalo na’t ang bago kong pananampalatayang protestante ay pinanatili akong ganap.  Kinailangan kong harapin ang mga bagay tulad ng Kumpisal—isang bagay na hindi ko na nais na gawing muli.  Lihim akong umaasa na isa lang itong yugto na malalampasan ni Keith sa lalong madaling panahon.  Ang sandali ng katotohanan para kay Keith ay dumating matapos ang isang talumpati na nagpapaliwanag ng Doktrinang Katoliko kung saan naramdaman niyang ang Diyos ay nagngungusap ng tuwiran sa kanya. Umuwi siya at nagsabing, “Yun na yun, gagawin ko ito.  Maglilipat-loob ako. Hindi ko alam kung ano ang gagawin natin tungkol sa pera, ngunit alam ko na tinatawag ako ng Diyos para dito;  aalamin natin.” Kinabukasan, sinabi niya sa kanyang simbahan na siya ay magbibitiw na. Ngayon kailangan kong magpasya kung ano ang gagawin.

Sa pangwakas, matapos ang mga buwan ng pananalangin ay sinundan ko si Keith sa Simbahang Katoliko.  Nadama ko na pinakamainam para sa aming mga anak na makita ang kanilang ina na sumusunod sa pamumuno ng kanilang ama sa pananampalataya, ngunit nagpasiya silang manatili sa kanilang simbahang protestante. Nakatutuwang makita si Keith na napakarubdob sa kanyang pagbabalik-loob, ngunit nagkaroon ako ng mas mapaghamong panahon kaysa sa inaakala ko.  Naiyak ako sa bawat misa nang mga tatlong buwan.  Ang aming mag-anak ay samasamang nagsisamba sa nakalipas na 22 taon.  Ngayon, sa kasawiangpalad, kami ay kalát.  Bilang karagdagan, masama ang loob ako na hindi ginagamit ni Keith ang kanyang likas na talino para sa ministeryo sa Simbahang Katoliko.  Dahil tinawag siya ng Diyos na bumitiw sa kanyang trabaho, inaasahan kong may isang di mapaniniwalaang ministeryo ang naghihintay sa kanya.  Naniniwala akong may balak ang Diyos para kay Keith, pero ano iyon?  Si Keith ay nasisiyahang dumalo na lamang sa Misa at nilulunos ang sarili sa lahat nito, ngunit nais kong makitang ginagamit siya ng Diyos sa panibagong paraan.

Isang Kagila-gilalas Na Paglalakbay 

Pagkatapos ng ilang buwan na pagdalo sa Misa, naging mas malawak ang isipan ko sa pananampalataya.  Nagsimula akong magtanong at alamin kung bakit namin ginagawa ang ginagawa namin.  Sinimulan kong buksan ang aking puso sa Misa at nagsimula akong mahalin ito.  Ang mga tao sa aming parokya ay magagandang halimbawa ng kung ano ang tungkol sa pagiging Katoliko.  Naibigan ko ang Misa na puno ng banal na kasulatan, ang insenso, banal na tubig, at mga sakramento.  Naibigan ko ang mga debosyon, at siyempre, ang Eukaristiya.  Kung mas natutunan ko noong ako ay bata pa ang tungkol sa Eukaristiya, hindi sana ako makakatiwalag nang ganoon kadali.

Noong tag-araw matapos ang aming pagbabalik-loob, isang kaibigan ang nag-anyaya sa amin na magtungo sa Medjugorje.  Ilang mga taon na nang si Keith ay makapunta at nagkaroon ng kagila-gilalas na karanasan.  Kapwa kaming nasabik na pumunta, lalo na nang napagtanto naming nandoon kami sa unang kaarawan ng pagpasok ni Keith sa Simbahang Katoliko.  Napakagandang paraan ng pagdiriwang.  Napagtanto ko na naging abala kami sa buhay, gawain, at pamilya kaya marahil ay hindi namin nadinig sa Diyos ang tungkol sa hinaharap dahil hindi kami naglaan ng panahon upang tumigil at makinig.  “Marahil sa Medjugorje ang Diyos ay magsasalita sa atin tungkol sa kanyang balak sa ating buhay,” naisip ko.  Ang paglalakbay ay isang makapangyarihang karanasan, ngunit hindi ko nadinig ang Diyos na magsalita sa akin tungkol sa aming hinaharap. Nagsimula akong mainip at masiphayo.

Bago Mahuli Ang Lahat

Sa huling araw, kami ay nagsimba, dumalo sa pagtitipon para sa Rosaryo, Pagsamba, at lahat ng iba pang inialok nila.  Hindi namin nais na maligtaan ang kahit anuman.  Sa oras ng Pagsamba, nanalangin ako, “Diyos, pakiusap po na magsalita Ka sa akin.  Dama kong wika ng Diyos, “Magkumpisal ka.” “Hindi po, Dios ko.  Pakiusap po na magsalita Ka sa akin nang tuwiran.  Ito ang aming huling gabi.  Pakisabi sa akin kung ano ang gagawin.”  Sabi Niya, “Magkumpisal ka.”  Nakipagtalo ako sa Diyos, “Alam Mo ba kung gaano kadaming tao ang nakapila para sa Kumpisal? Hindi ako makakapasok!”

Sa Medjugorje, malaking bagay ang Kumpisal. Kahit na may dose-dosenang mga pari na nakikinig ng Kumpisal sa madaming wika, ang mga pila ay maaaring maging mahaba.  Ang dako ng Kumpisal-panlabas ay pinagkukumpulan ng mga tao sa tuwing dadaan kami. “Paumanhin, Diyos, kung nasabi mo ito sa akin nang maaga-aga pa nitong linggo, maaaring nakapunta ako, ngunit ayaw kong maligtaan ang kahit anuman nitong  huling gabi namin dito,” dalangin ko.  Sa pagbabalik-tanaw, sigurado akong pinapagalaw ng Diyos pataas ang Kanyang mga mata.

Matapos ang Pagsamba, habang naghihintay sa aming mga kaibigan, tiningnan ko ang pila ng Kumpisal sinisikap na magpasya kung ano ang gagawin.  Isang kaibigan mula sa aming grupo ang lumapit, tumingin sa akin, at nagsabi ng isang salita, “Pizza.”  Napatalon ako at sinabing, “Oo, lakad na tayo.” Nagkaroon kami ng isang kasiya-siyang oras, at makatapos kong palamnan ang aking sarili, sumagi sa akin na maaaring nakagawa ako ng isang malaking pagkakamali.  “Marahil dapat sinubukan kong mag Kumpisal,” naisip ko. “Palagay ko kinakausap ako ng Diyos, at sumuway ako.  Ngayon, ano ang aking gagawin?  Baka huli na.”  Nagsisimula ko nang maramdamang ako’y nagkasala

Tinanong ko si Greg tungkol sa mga pag-asa kong makapag Kumpisal. “Lipas na ang 9:00,” sabi niya, “Ang matagpuan ang isang pari na nandoon pa lalo na ang isang pari na nagsasalita ng Ingles ay hindi magiging madali. Nagpasya akong subukan. Naglakad kami ng isang bloke papunta sa panlabasang Kumpisalan at nakita naming walang laman at madilim. Pagliko namin sa kanto, nakita namin ang isang pari sa di kalayuan na nakaupo sa tabi ng karatulang may nakasulat na “English.” Hindi ako makapaniwala. Habang papalapit ako, sinabi niya, “Kanina pa kita hinihintay.”

Isang Mensahe Mula Sa Diyos

Ako ay umupo at sinimulan ang aking Pagtatapat. “Dapat kong sabihin sa iyo,” sabi ko, “Mayroon akong mga katanungan sa Pagtatapat. Lahat ng iba kong Pagtatapat ay di taos-puso at ginawa dahil sa pananagutan. Pakiramdam ko ay sinabihan ako ng Diyos na pumarito ngayong gabi, kaya ituturing kong ito ang aking unang Pagtatapat.” Pagkatapos ay ibinuhos ko ang aking loob. Nagtagal ito. Umiiyak ako, at kahit na pakiramdam ko ay ipinagtapat ko na ang aking mga kasalanan kay Hesus sa mga nakaraang taon, may kakaiba sa pagsasabi nito nang malakas sa isang pari. Nahirapan kong ilabas ang ilan sa aking mga salita, ngunit ginawa ko ang lahat ng aking makakaya.

Nang ako’y matapos, sinabi niya, “Ang iyong mga kasalanan ay napatawad na.” Matapos ay sinabi niya, “Masasabi kong taimtim kang nagsisisi sa iyong mga kasalanan, ngunit hindi lang iyon ang dahilan kung bakit ka nandito. Nandito ka dahil huling gabi mo na sa Medjugorje, hindi ko sinabi sa kanya iyon!, at matagal nang ikaw ay bigo sa Diyos. Ninais mong Siyang a kausapin ka sa paglalakbay na ito, at palagay mo ay hindi Niya ginawa. (Hindi ko rin sinabi sa kanya!)

“Narito ang mensahe sa iyo ng Diyos,” ang sabi ng pari. “Maging matiyaga ka, ipagpatuloy mo ang iyong ginagawa at magtiwala ka sa Akin.’’  Nagsimula akong umiyak at tumawa dahil napuno ako ng saya. Niyapos ko siya at nagpasalamat sa paghihintay niya sa akin.  Hindi ako makaantay na sabihin kay Keith ang sinabi sa akin ng pari.  Napagtanto namin na may dahilan kung bakit kami nasa Medjugorje nang kaarawan ng pagiging Katoliko ni Keith.  May dahilan ang Diyos na hindi Niya gaanong pinpagkilos si Keith sa unang taon na iyon.  Kailangan naming maging matiyaga at tapat.  At di nagtagal sa aming pagbabalik, nagsimulang mabukasan ang mga pinto upang maibahagi ni Keith ang kanyang paglalakbay sa pananampalatayang Katoliko.

Halimbawa, sapol nang magsimula ang Pandemic, sinusundan ni Keith ang Rosaryo tuwing hapon sa YouTube.  Sa loob ng halos may dalawang taon na ngayon, ginawa niya ito bawat araw  nang may kinakatawang higit sa 70 bansa.  Ito ngayon ay tinatawag na Rosary Crew.  Sinasabi ng mga tao mula sa iba’t ibang panig ng mundo kay Keith na nakatulong sa kanila ang kanyang paglilingkod.  Kami ay lubos na nagpapasalamat.  Natutunan ko na habang madalas nating hilingin sa Diyos na kausapin tayo, kadalasan ay nakapagpasya na tayo kung ano ang gusto nating sabihin Niya.  Ngunit ibig ng Diyos na gulatin tayo.  Hindi ba nakakabaliw na ang Kumpisal, ang mismong bagay na nagpalayo sa akin sa Simbahan, ay ang bagay na ginamit ni Jesus para maibalik ako nang taos puso?

Ikaw ba ay humihingi ng payo sa Diyos ngunit ayaw mong madinig ang Kanyang sinasabi?  Mayroon ka bang mga katanungan sa Simbahan na kailangan mong lutasin?  Kailangan mo bang humingi ng tawad sa isang tao?  Kailangan mo bang sumuko kay Hesus at magsimulang mamuhay nang naiiba?  Anoman ang iyong katanungan, subukan mong pakawalan ang iyong mga inaasam at makinig lamang?  Huwag nang maghintay pa.  Ang Diyos ay nagsasalita sa iyo. Makinig ka.

Iyon ay isang malamig at maniyebeng hapon ilang taon na ang nakalipas, nang ninais kong magpunta sa Pagsamba.  Ang sarili kong parokya ay wala pang Palagiang Pagsamba, kaya nagmaneho ako patungo sa isang parokya na mayroon.  Mayroon itong isang maliit, napaka-pribadong kapilya kung saan inibig kong maggugol ng panahon kasama si Hesus, ibinubuhos ang aking puso sa Kanya.

Halos tapos na ang oras ko, nang makadinig ako ng dalawang tao na nag-uusap sa likod ng kapilya.  Ako ay nabalisa at nagambala sa kanilang kawalan ng damdamin patungkol sa isang walang-matirhang mama sa may bukana, kaya nagpasya akong umalis.  Sabagay naman, halos tapos na ang oras ko.

Habang ako’y papaalis, dumaan ako sa may bukana kung saan mahimbing na natutulog ang mama kayat hindi man lang siya kumilos nang tumigil ako para ipagdasal siya.  Naginhawahan ako na ang mga pinto ay binuksan para sa Pagsamba at nang sa gayon ay magkaron siya ng masisilungan. Siya ay mukhang walang-matirhan, ngunit hindi ako sigurado.

Ang nalalaman ko ay na napaiyak ako sa king pag-aalala sa mamang ito.  Halos hindi ko napigilan ang aking sarili habang ako ay gumagala sa labas kung saan ang isang rebulto ng Pusong Sagrado ay nagpapaalala sa akin ng mapagmahal na pagmamalasakit ni Kristo sa bawat tao at sa Kanyang masaganang awa.  Nagmakaawa ako sa Panginoon na sabihin sa akin kung ano ang gagawin.  Sa puso ko, damdam kong sinabihan ako ng Panginoon na magpunta sa malapit na tindahan at kumuha ng ilang mga pangangailangan ng mamang ito.  Nagpasalamat ako sa Kanya at namili ng ilang gamit na sa tingin ko ay magagamit ng mama.

Habang-daan pabalik sa kapilya, inasahan ko na ang mama ay nandoon pa din.  Nais ko talagang ibigay sa kanya ang mga pinamili ko.  Nang dumating ako, natutulog pa din siya.  Tahimik kong ibinaba ang mga bag nang malapit sa kanya, nanalangin, at nagsimulang maglakad palayo.  Halos umabot na ako sa bukana nang nadinig kong may tumawag, “Binibini, binibini.”  Lumingon ako at sumagot, “Oo.”  Ang mama ay gising na sa ngayon at lumapit sa akin, tinatanong kung iniwan ko ang mga bag para sa kanya.  Sumagot ako, “Oo, ginawa ko nga.”  Pinasalamatan niya ako na nagsasabi kung gaano iyon puno ng pagmamalasakit. Walang sinoman ang dati pang nakagawa nuon.  Ngumiti ako at nagwika, “Walang anuman.”  Ang mama ay papalapit at nadama kong ako ay nasa harapan ni Hesus.  Nadama ko ang labis na pagmamahal sa aking puso.  Pagkatapos ay sinabi niya, “Binibini, makikita kita sa Langit.”  Akala ko ay sasambulat ako ng iyak.  Ang kanyang tinig ay mahabangin at mapagmahal.  Napahinuhod akong Siya ay bigyan ng isang halik sa pisngi.  Nagpaalam kami sa isa’t isa at naghiwalay ng landas.

Sa labas, hindi ko na napigilang umiyak.  Umiyak ako habang-daan pauwi.  Kahit ngayon, napapaluha ako kapag naaalala ko ang hapong iyon.  Sa malamig at ma niyebe na hapong iyon, napagtanto ko na nakatagpo ko nga si Hesus sa kaibig-ibig na mamang iyon.  Ngayon, kapag ako ay nagbabalik-tanaw, naiisip ko si Hesus na nagsasabi sa akin, “Ako Ito, si Hesus!” na may malaking ngiti sa Kanyang mukha.

Salamat, Hesus, sa pagpapaalala Mo sa akin na maaari Kitang makatagpo sa bawat taong makasalubong ko.

Maaari tayong lumpuhin ng takot.  Takot tungkol sa mga bagay tungkol sa mag-anak.  Takot tungkol sa kalusugan.  Takot tungkol sa karera.  Takot tungkol sa panghinaharap.  Madami sa atin ang may dinadalang gayong mga takot.  Isang araw nadama kong ako’y puno ng takot na naramdaman kong ang mga ito ay dumadagan sa akin.  Ang panga ko ay nabatak, ang lalamunan ko ay nanuyo, at ramdam ko ang paninigas ng buong katawan.  Pakiramdam ko’y nawalan ako ng lakas, na para bang ang mga hamon na padating sa akin ay isang napakalaking bundok na humaharang sa aking pag-unlad.

“PANGINOON TULUNGAN MO AKO!”

Sumigaw ako mula sa kaibuturan ng aking puso.  Sa aking paghihirap, iniyak ko sa Panginoon ang lahat ng aking mga takot.  Bilang kasagutan, ang salitang “alalahanin” ang umalingawngaw sa akin.  Naghanap ako ng panulat at papel upang isulat ang mga salitang dumaloy mula sa akin, sunod-sunod: Alalahanin mo ang mapaghimalang paraan na pinagkalooban ka ng Panginoong Diyos na Makapangyarihan sa lahat ng una mong hanapbuhay.

Alalahanin mo nang Ikaw ay tumawag sa Panginoon upang tulungan ka, at agad Siyang tumugon.

Alalahanin mo ang kagandahan ng Kanyang nilikha na nakapaligid sa iyo sa lahat ng dako.  Bumukas ang mga harang sa baha. Ang bawat alaala ay umukit ng pasasalamat sa Panginoon nang mas madiin sa aking puso para sa Kanyang walang katapusang katapatan at kabutihan.  At nagpatuloy akong magsulat.  Alalahanin mo kung paano tinugon ng Panginoon ang iyong mga panalangin at pinagkalooban ka ng mga mabubuting pagkakaibigan.

Alalahanin mo kung paano Niya pinadala ang mga nararapat na tao sa iyong buhay noong pinakakailangan mo sila.

Alalahanin mo.  Alalahanin mo. Alalahanin mo ang katapatan ng Panginoon, Sherin!  Habang mas madami akong sinusulat, mas lalo kong naaalala ang Kanyang katapatan at presensya sa aking buhay.  Matapos magsulat nang katumbas na tatlong pahina ng mga alaalang ito, tumigil ako at muling binasa ang lahat na naisulat ko.  Napagtanto ko kung gaano ko kadaling nalimutan ang Kanyang matatag na pag-ibig para sa akin nang ako ay naharap sa mga panibagong paghamon.

Puno ng matinding pasasalamat, nais kong mangunyapit sa mga alaalang ito ng Kanyang katapatan.  Kaya, sinunggaban ko ang aking cell phone at kinunan ko ng mga larawan ang mga pahina na sinulatan ko at inilapat ko ito bilang home screen sa aking telepono.  Sa tuwing dinadampot ko ang aking telepono sa maghapon, ako ay muli Niyang napapaalalahanan ng Kanyang katapatan.  Ang paggawa nito ay nagdulot sa akin ng pakiramdam ng kapayapaan at katiyakan na walang suliraning hihigit pa sa aking Panginoon at Diyos.  Ang mas higit na pagtitiwalanh ito sa Panginoon ay nanghikayat ng kahinahunan at katahimikan habang ginagawa ang mga pang araw-araw kong gawain.

Ang Tinig-Habilin

Makalipas ang dalawa o tatlong araw, di inaasahang nakatanggap ako ng tinig-habilin mula sa isang mabuting kaibigan na walang pagkaalam sa aking kamakailang karanasan sa pagdadasal.  Binanggit niya ang isang lumang Christmas card na sinulat ko sa kanya anim na taon na ang nakakalipas at tinukoy niya ang isang linyang sinulat ko sa card na iyon.  “Naaalala ng Panginoon. Daniel 14:38”.  Naaalala ng Panginoon?  Ano ang pinagsasabi ng aking kaibigan?  Wala akong maisip.  Tuluy-tuloy kong tinungo ang pinanggalingan—ang aking Bibliya, mabilis na binuklat ang mga pahina sa Daniel 14:38. “At sinabi ni Daniel, ‘Naalaala mo ako, O Diyos; at hindi mo tinalikdan ang mga umiibig sa iyo.”  Daniel 14:38.

Naiwan akong umid sa pagkakataon at nilalaman ng bilin ng aking kaibigan.  Sa kaibuturan ng aking puso, nadama ko na tila tinugon ako ng Panginoon sa pamamagitan ng tinig-habilin ng aking kaibigan.  Ang hailing ay malinaw.  Naaalaala din ako ng aking Panginoon, tulad ng pagsisikap kong maalaala Siya at ang Kanyang katapatan.

Isipin ang pagkakaroon ng lihim na pagkikita sa mga katakumba sa ilalim ng lupa upang ipagdiwang ang Eukaristiya. Ganyan ang kalagayan ng mga Kristiyano noong Ikatlong siglo sa ilalim ng pag-uusig ni emperador Diocletian. Ang pagkakulong at maging ang kamatayan ay maaaring maging kaparusahan sa sinumang matuklasan na isang Kristiyano.

Isang araw, nang halos oras na para ipagdiwang ng obispo ang Banal na Misa sa isa sa mga katakumba, nakatanggap siya ng liham mula sa mga Kristiyanong bilanggo na humihiling na ipadala niya sa kanila ang Eukaristiya. Nang matapos ang misa, tinanong ng obispo kung sino ang handang gawin ang mapanganib na gawaing ito. Ang batang si Tarcisius—isang tagapaglingkod sa altar—ay tumayo at nagsabing, “Ipadala mo ako.” Inakala ng obispo na ang bata ay napakabata pa, ngunit kinumbinsi ni Tarcisius ang obispo na walang sinumang maghihinala sa kanya dahil mismo sa kanyang kabataan. Alam ng lahat ng mga Kristiyano ang malalim na pagmamahal ni Tarcisius kay Hesus sa Eukaristiya, kaya tinanggap ng obispo ang alok ng bata.

Ang Banal na Sakramento ay maingat na binalot ng telang lino at inilagay sa isang maliit na kahon na itinago ni Tarcisius sa loob ng kanyang tunika, sa ibabaw lamang ng kanyang puso. Sa daan, nadaanan niya ang isang grupo ng kanyang mga kaeskuwela na tumawag sa kanya upang sumali sa kanilang mga laro, ngunit tumanggi si Tarcisius na nagsasabing nagmamadali siya. Nang makitang may hawak siya malapit sa kanyang dibdib, na-curious sila at sabay na sinubukang tanggalin ang kanyang mga kamay.

Habang nagpupumiglas sila, narinig siya ng isa sa mga batang lalaki na bumulong ng “Jesus” at sumigaw sa iba: “Siya ay isang Kristiyano. May itinatago siyang misteryong Kristiyano doon.” Sinaktan siya ng mga lalaki at malakas na sinipa para kumalas ang pagkakahawak niya. Nang marinig ng isang lalaking dumaraan na ang bata ay isang Kristiyano, siya ay nagbigay ng isang malupit na suntok na nagpabagsak sa kanya sa lupa. Sa sandaling iyon ay binulabog ng isang sundalo ang mga umaatake, binuhat si Tarcisius sa kanyang mga braso at nagmamadaling umalis patungo sa isang tahimik na daanan.

Iminulat ni Tarcisius ang kanyang mga mata at nakilala ang sundalo bilang isang Kristiyano na madalas niyang mapansin sa mga katakumba.

“Ako ay mamamatay na,” ang sabi niya, “ngunit naingatan ko ang aking Diyos mula sa kanila.” At ibinigay niya ang kanyang mahalagang kayamanan sa kawal, na magalang na inilagay ito sa loob ng kanyang tunika. “Dalhin mo Siya sa bilangguan para sa akin,” sabi ni Tarcisius, na may kasamang banayad na buntong-hininga at bumagsak siya sa mga bisig ng sundalo. Ang kanyang munting kaluluwa ay kasama na ng Diyos na kusang-loob niyang ibinigay ang kanyang buhay.

Sinabi ni Hesus, “Walang sinuman ang may higit na pag-ibig kaysa dito, ang ialay ang kanyang buhay para sa kanyang mga kaibigan.” Ibinigay ng batang si Tarcisius ang kanyang buhay para sa Kaibigan ng mga kaibigan, si Hesus na Panginoon.

Pinapasan ko yaong mga sugat na nagmula sa nakaraan na lubusan akong napasailalim. Mga hindi inaasahang silakbo ng galit at pagkalulok sa mga makasalanang ugali ay inakay ako patungo sa hukay hanggang…

Nang ako’y pumasok ng mataas na paaralan sa Chicago, ang mga lahiang paghahamok ay napakarami. Ako’y nabibilang sa pangkat ng mga di-karamihang lahi at noong panahon ko sa eskuwela, madalas kong hinarap at tiniis ang pagtatangi-tangi. Sa apat na taóng yaon, ako’y niligalig ng mga mapanirang salita, at dinamdam ko ang pagdusa dahil sa panunukso at pangungutya. Ako ang uri ng tao na hindi sumumbat sa tuwing hinarap ko ang pangungutya, ngunit tinanggap ko ang lahat ng mga pasalansang na mga damdamin na nagmula sa makadiwa at pangkatawang paninigalig at inilibing ko ito sa kailalimlaliman ng aking puso.

Gayunman, ang pagtatago ng lahat ng pananalansang sa looban ay lubusang nakasamâ sa akin. Ang mga pakikipag-ugnayan ko sa aking mga magulang, mga lalaking kapatid, at ibang mga kamag-anak ay nagdusa. Minsan ay magkakaroon ako ng biglaang silakbo ng galit at magbibitiw upang saktan sila ng di-kanais-nais at masasakit na mga salita. Ako ay nagumon sa ilang masasamang ugali.

Bagama’t alam ko na ang mga ito’y masasama at nagnais akong talikdan ang mga ito, ako ay nakihamok nang walang kabuluhan upang mapalaya ang aking sarili. Patuloy akong lumalagpak sa dating masasamang gawi at hindi ko mapigil ang aking galit. Sa isang pagtitipon naming mag-anak, ako’y nagalit ng labis na nahantong ito sa pakikipag-away sa aking bunsong kapatid. Ako’y naging matakutin sa aking sarili sa pagtantong kinakailangan kong gawan ng paraang maalis itong suklam at galit na nananalaytay sa ilalim ng aking kaloob-looban.

Ano Ang Nakabihag Sa Akin?

Dahil sa biyaya ng Diyos, noong unang taon ko sa mataas na paaralan, ako’y dumalo sa isang pangkabataang Pagbalik. Sa Pagbalikt na ito, nakita ko ang mga kabataan na napakasabik sa Diyos at ang kataimtiman ng pag-ibig sa Kanya ay nangintab sa mga mukha nila. Sa kauna-unahang tagpo ng buhay ko, nakakilala ako ng mga kabataan na hindi natatakot na magsalita tungkol sa Diyos o magbahagi ng kanilang mga mapanalig na karanasan. At ako’y tunay na nabighani nito.

Ako ay lumaki na sa isang mabuting mag-anak na Katoliko at inakala kong alam ko ang lahat tungkol sa Diyos, ngunit ito’y nanatili sa pangkaisipang antas at ni- kailan ay lumipat sa aking puso. Gayunman sa  Pagbalik na ito, nakita ko ang mga kabataan na totoong naibigan na isinasabuhay ang kanilang pananalig at sila’y napakaligaya. Sa kabila ng katunayan na ako at mga kaibigan ko ay natatawa dahil para sa amin ang ginagawa nila’y katawa-tawa, sila na naglilingkod sa amin ay hindi mapigilan sa anumang paraan.

Sila ay napakasaya na sila’y naroon at napakagiliw sa pananalig na ninais kong makamit kung ano itong mayroon sila, upang maging puno ng ligaya, upang maging masaya at maibigan ang buhay. Kaya ako ay nanalangin, “Panginoon, nais kong maging ganyan, nais ko iyan.”

Pagkatapos ng Pagbalik, nagkaroon ako ng pagkakataong dumalo ng maraming pang Pagbalik. Pupunta ako ng kahit papaano’y isa o dalawang ulit sa isang taon at nasimulan kong maging masigasig sa ministeryong pangkabataan. Nagkaroon ako ng pagkakataon na maging bahagi ng pangkat na naglilingkod sa mga kabataan para sa Catholic Charismatic Renewal sa Chicago at ako’y nagtrabaho sa ministeryong pangkabataan na kasama ang ibang mga taong may hustong gulang. Yaon ay isang kahanga-hangang panahon para sa akin.

Tinututulan Siya

Ako’y nagsimulang umunlad sa pananalig ko at, kasabay nito, naipamamahagi ko aking pananalig sa iba.

Ngunit kahit ako’y nagpatuloy sa aking ministeryo, ako’y nakikipaghamok pa rin ng minsan sa makasalanang mga gawi at mga silakbo ng poot. Ito’y totoong nakapagbibigay ng lungkot sa akin dahil nagsisikap akong ipamahagi ang mabuting balita ni Kristo sa iba, ngunit ang sarili kong mga kasalanan ay pinipigilan ako at hindi ko pa rin magpatawad ang mga taong nanakit sa akin. Ako’y lubhang nagnais ng kalayaan sa pagka-alipin nitong mga kasalanan.

Nang nanangis ako sa Diyos sa kawalan ng pag-asa, nadama ko ang Panginoon na sinasabihan ako, “Jenson, nais Kong malunasan ka. Nais kitang palayain mula sa lahat nitong pananalansang na sa kaloob-looban ng iyong puso, ngunit para ito’y magawa, kinakailangan Kong samahan ka sa bawat-isa sa lahat ng yaong mga masasakit na tagpo at madampi ang yaong mga masasakit na gunita ng Aking kamay na nahugasan sa Aking dugo na naidanak para sa iyo sa Kalbaryo.” Ako’y natakot at masindaking tumugon, “Panginoon, hindi ko nais na ukilkilin yaong mga salungat na karanasan. Ito’y napakasakit sa akin.” Kaya lagi kong tinututulan ang Panginoon sa tanang pag-eskuwela ko sa haiskul—ako’y nagpatuloy na magdanas ng masasakit na kalagayan, ang Panginoon ay paulit-ulit akong sinabihan na nais Niya akong mapagaling, ngunit paulit-ulit ko Siyang tinututulan. Nagpatuloy akong magtrabaho sa pangkabataang ministeryo ngunit ako’y nagiging mas lalong nasisiraan ng loob dahil hindi ko matagpuan ang walang-hanggang kaligayahan.

Muling Pagdalaw sa Mga Dusa

Pagkatapos ng mataas na pag-aaral, ako’y pumasok sa isang Katolikang pamantasan sa Chicago. Ito’y isang kaaya-ayang kapaligiran dahil, sa kauna-unahang tagpo sa buhay ko, hindi ako nakaranas ng anumang pagtatangi-tangi. Tinanggap ako ng mga tao kung sino ako. Nagsimula akong magnais ng matindi na tuwing ako’y nakatanggap ng ligaya sa Panginoon ito’y mananatili hanggang kinabukasan o buong linggo. Sa aking kabiguan, patuloy akong nalululok sa mga nakaugaliang kasalanan at mga silakbo ng galit. Ako ay tumawag sa Panginoon na nagsasabing, “May dapat na kailangang magbago. Nais kong maging malaya; nais kong pawalan ang aking nakalipas sapagkat pinipigil ako nito bilang bihag.” At ang Panginoon ay patuloy na sinasabihan ako na, “Nais Kong gawin iyan para sa iyo, ngunit kailangang bigyan mo Ako ng pahintulot na gawin ang bagay na iyan.” Ngunit tumugon ako, “Hindi maaari!” Hindi ko nais na dalawing muli yaong mga taón sa haiskul na napakasakit.

Isang araw, sa katapusan ng Pagbalik, isa sa mga may-gulang na katrabaho ko sa pangkabataang ministeryo (na nakaaalam ng lahat ng paghihirap at nakaraan ko) ay lumapit sa akin na nagsasabing, “Jenson, may isang bagay na nais kong gawin mo sa akin. Nais kong ilagay mo ang iyong mga kamay sa aking mga balikat. Nais kong tumingin ka sa akin ng iyong mga mata at nais kong makita mo ang isa sa mga taong nanakit sa iyo noong haiskul. Nais kong sabihin mo sa taong ito kung ano ang ginawa niya sa iyo, at pagkatapos ay nais kong sabihin mo, ‘Pinatatawad kita.” At bilang unang pagkakataon sa buhay ko, hindi ako tumutol.

Ako’y hindi nagkaroon ng lakas na tumutol. Sinabi ko, “Ako ay handa na ngayon. Nais kong tahakin na kaagapay ito.” At kaya sinimulan kong gawin ito nang isa-isa. Nang tumitingin ako sa aking babaeng kaibigan, hindi ko nakita ang kanyang mukha. Sa aking likhang-isip, sinaliksik ko sa loob ng aking alaala upang hanapin at isalarawan ang bawat taong nanakit sa akin sa haiskul. Sinabi ko sa bawat-isa sa kanila kung ano ginawa niya sa akin, at pagkatapos ay sinabi ko, “Pinatatawad kita.” Nang sinimulan kong gawin ito, ako’y nag-umpisang umiyak nang walang tigil. Tuwing isinasaad ko ang mga atas ng kapatawaran, “Pinatatawad kita sa ginawa mo sa akin”, naramdaman kong mayroong mabigat na napawing palabas sa akin.

Ilog ng Pag-ibig

Ito ay isang mahabang gabi ng dasal, ngunit ito ang pinakamabisang karanasan ng paghihilom ng aking buhay. Habang ang bigat ng dalamhating ito ay naglaho sa akin sa bawat gawa ng pagpapaumanhin, nadama kong lalung-lalong gumaan ang puso ko. Isa sa mga kaibigan ko, na kahawig si Jesus dahil sa kanyang mahabang buhok, ay tumayo ng malapit sa akin nang matapos ang dasal. Nadama kong ako’y napakagaan na tila lumutang ako sa kanyang mga kamay. Habang tangan niya ako, nadama kong tila si Jesus ang tumatangan sa akin na malapit sa Kanyang Puso, niyayakap ako. Ang aking puso ay nakadama ng pagkawalang laman ng kabigatan na matagal na nitong pinapasan. Patungo sa hungkag na ito, daglian kong nadama ang pag-ibig ng Diyos na umaagos tulad ng ilog sa aking puso, pinupuno ako ng kapayapaan, pag-ibig at ligaya. Sadyang naibigan ko itong sandali, nilalasap ang kapayapaang matagal ko nang ninanais. Tiyak na nadama ko sa wakas na ako’y lubusang malaya sa bigat ng kasalanan, kakulangan at kahihiyan na nilulupig ako. Ang Panginoon ay lubusang hinugot ang lahat ng mga salansanging bagay at ihiniwalay ito sa akin.

Bakit ito naganap? Dahil naabot ko ang dako ng pagkawalang-bahala na kung saan ay humiyaw ako sa Panginoon ng tulong upang makawala sa pamumuhay na makasalanan, at saka sumang-ayon sa Kanyang panlunas. Sinabi na ng Panginoon, “Nais Kong palayain ka. Ako ang sugatang Manggagamot, mahal kita, inialay Ko ang Aking buhay sa iyo.” Nais Niyang samahan akong maglakad patungo sa aking bawat karanasang masasakit, upang makibahagi sa aking sakit at dalhin ang Kanyang nakahihilom na dampi sa aking mga sugat. Nang pinahintulutan ko Siyang gawin ito, hindi ako hinayaan ni Jesus na lumakad nang mag-isa. Siya’y lumakad na nasa tabi ko, ibinabalik ako sa bawat isang masakit na tagpo, tinutulungan akong ilarawan kung anong nangyari sa taong nanakit sa akin at patawarin siya nang tapat. Binigyan Niya ako ng biyayang gawin yaon, at naidanak nang pangmatagalan ang mabigat na pasanin na matagal ko nang dinadala.

Siya’y Naghihintay sa Iyo

Ang Diyos ay nais tayong pagalingin nang pangmatagalan at gawin tayong buo. Hindi Siya gumagawa ng bahagyang gawain sa atin. Kung nagtitiwala tayo sa Kanya, tatapusin Niya ang gawain na sinimulan Niya at pagagalingin tayo nang lubusan. Sapagkat Siya ang sugatang manggagamot, mahal Niya tayo nang labis na nakikiramay Siya sa ating dalamhati.

Ang Panginoon ay hindi tayo pinababayaan kahit na isang saglit, Siya’y nananatiling kasama tayo sa lahat ng ating mga mapapait na sandali at nakaagapay sa ating paglalakad. Nang matapos kong payagan ang Panginoon na alisin ang aking pasan, nagagawa ko nang ipagpatuloy ang buhay ko na malaya sa mga makasalanang gawî na naalipin ako. Araw-araw, dama ko ang ligaya ng Panginoon sa aking puso at ni-sino o ni-ano ang makapag-aalis ng ligayang yaon mula sa akin.

Kahit nang ako’y nagkasala at napalayo sa Diyos, nagawa kong bumalik kaagad sa pamamagitan ng sakramento ng Pangungumpisal. Ang pagtanggap ng mga grasya ng sakramento ay pinatibay ang aking pangako na mangumpisal nang madalas. Ang Panginoon ay sumaakin at hindi ko pahihintulutan ang sarili ko na muling makawala sa Kanya.

Inaanyayahan ko ang bawat-isa sa inyo na nakaranas na ng sakit na sanhi ng sariling mga sala, o mga sala ng iba, na buksan ang inyong puso kay Jesus. Siya ang sugatang manggagamot. Kayo ay mapapanag-uli Niya nang buo. Kayo ay mapanunumbalik Niya sa pamamagitan ng Kanyang mabisang panlunas. Ang kailangan lamang na gawin ninyo ay tumugon ng ‘Oo’ sa Kanya. Kapag may tiwala kayo sa Kanya at binibigyan ninyo Siya ng pahintulot na lunasan kayo, makakamtan ninyo ang pangmatagalang biyaya at ligaya. Kung sino man sa inyong buhay na kailangan ninyong patawarin, hinihimok ko kayong wikain ang mga salita ng pagpapatawad; pagkat ang pagpapatawad ay matutulutan ang nakalulunas na biyaya ng Diyos upang mabuo kayo at maidala ang kaganapan sa inyong buhay.

Noong ika-labing-apat na siglo, ang hukom ng Siena ay naghatol sa dalawang mga nagmamatigas na salarin ng isang malupit na lantarang kamatayan.  Sila ay ipinagparada sa bayan na nakalulan ng karitela habang ang kanilang mga berdugo ay pinupunit ang mga katawan nila ng mga nagbabagang pansipit.   Ang nahatulang mga lalaki ay hindi nagpakita ng bakas ng pagsisisi sa kanilang mga krimen at suminghal sila ng mga panunungayaw at mga kalapastangan sa mga taong naglinya sa mga daan.  Tinanggihan na nila ang mga pari na nag-alay na upang ihanda sila sa kanilang kamatayan.

Si Catalina ng Siena ay nagkataong dinadalaw ang isang kaibigan na nakatira sa isa sa mga daan na kung saan nilaan na ilakbay ang karitela.  Habang siya’y nakatayo sa tabi ng bintana na pinagmamasdan ang kahila-hilakbot na pangitain, si Catalina ay sinaniban ng awa.  Sa mata ng kanyang isip, nakita niya ang pangkat ng mga dimonyo na naghihintay na parusahan ang mga nahatulan ng  higit na karumal-dumal na paraan sa impiyerno.

Siya ay kaagad na nagsimulang magdasal para sa dalawang sawing-palad.  “Pinakamaawaing Panginoon ko,” winika niya ng may likas na katapatan, “bakit Ka nagpapakita ng sukdulang paghamak sa sarili Mong mga nilalang?  Bakit Mo pahihintulutang magdusa sila ngayon ng matinding paghihirap?  At ng mas higit na mapanirang paghihirap sa mga kamay ng mga mala-impyernong ispirito?

Si Catalina ay ni-minsan na nagpaligoy-ligoy, kahit sa pakikipag-usap sa Diyos.

Sa pagkamangha ng lahat, ang dalawang mga pusakal ay kapwa biglang tumigil ng panunungayaw at humiyaw para sa pari.  Sila ay nagsitangis at nangumpisal ng kanilang mga sala sa kanya.  Si Kristong nakapako sa krus, ipinagpatunay nila, ay humantad sa kanilang nanghihimok ng pagsisisi at nag-aalay ng kapatawaran.  Winika nila sa maraming tao na inaasam-asam nilang makapiling si Kristo sa  Langit, at sa huli ay sumang-ayon sila nang mapayapa sa kanilang pagbitay.  Itong makababalaghang pagbabago ng pangyayari ay nagsanhi ng pagkabalisa sa buong sambayanan, ngunit ang malalapit na mga kaibigan ni Catalina ay alam na siya ay pumagitan na dito sa ilang paraan.  Matapos dumaan ang maraming araw mula sa madulang pagbabalik-loob, si Santa Catalina ng Siena ay napakinggang nagwikang,  “Salamat sa Iyo, Panginoon, sa pagligtas sa kanila mula sa ikalawang bilangguan.”

Ang mahabaging pag-ibig ng Diyos ay naghihintay para sa atin na lumingong pabalik Kanya.  Kahit gaano kabigat ang ating mga kasalanan, nananabik Siya na yakapin tayo at dalhin tayo patungo sa Kanyang walang-hanggang kapayapaan.  Ikaw ba ay tutugon ng ‘oo’ sa tawag Niya sa araw na ito sa pamamagitan ng paghanda ng mabuting pangungumpisal ng may buong pusong pagsisisi?  Tunay na ang kaharian ng Diyos ay pag-aari mo!

Ang pag-inom, paninigarilyo at malayang paggawa ng anumang nais ko ay nag-iwan sa akin ng kahungkagan.

Buong buhay ko, pinaulanan ako ng biyaya ng Diyos, kahit na hindi ako karapat-dapat. Lagi kong iniisip, “Bakit Panginoon? Ako ay isang hindi perpektong makasalanan.” Walang pag-aalinlangan, palaging bumabalik ang isang sagot na nagpapatibay sa akin ng Kanyang pagmamahal sa akin.

Ang Talaarawan ni Saint Faustina, ay naglalarawan ng Kanyang awa nang napakaganda, “Bagaman ang kasalanan ay isang kailaliman ng kasamaan at kawalan ng utang na loob, ang halagang ibinayad para sa atin ay hindi kailanman mapapantayan. Samakatuwid, hayaan ang bawat kaluluwa na magtiwala sa Pasyon ng Panginoon, at ilagay ang pag-asa sa Kanyang awa. Hindi ipagkakait ng Diyos ang Kanyang awa sa sinuman. Maaaring magbago ang langit at lupa, ngunit ang awa ng Diyos ay hindi kailanman mauubos.” (Diary of Saint Maria Faustina Kowalska,72).

Hindi mabilang na mga karanasan sa biyaya at awa ng Ating Panginoon ang nagpabago sa aking pananampalataya at nagbigay-daan sa akin upang lumago sa mas malalim na pakikipagkaibigan sa Kanya.

Mga Makamundong Paraan

Sa lipunan ngayon, mahirap makahanap ng mga nasa hustong gulang o kabataan na nagsasagawa ng kanilang pananampalataya araw-araw. Malakas ang pang-akit ng materyal na mundo. Bilang isang 24 taong gulang, personal kong naranasan ito. Sa halos 8 taon, bilang isang kabataan at nasa hustong gulang, mas pinahahalagahan ko ang opinyon ng mundo kaysa sa Diyos. Kilala ako bilang isang babaeng mahilig sa kasiyahan—pag-inom, paninigarilyo, at malayang ginagawa ang anumang gusto ko. Lahat ng tao sa paligid ko ay nasa iisang bangka at nasisiyahan kami sa ginagawa namin kahit wala itong katuturan.

Sa panahong ito ng aking buhay, nagsisimba pa rin ako tuwing Linggo ngunit hindi ko lubos na nauunawaan ang aking pananampalataya. Pinadadala ako ng aking mga magulang sa maraming retreat noong ako ay lumalaki. Bagama’t palagi akong may mga kahima-himalang mga karanasan at pakikipagtagpo kay Jesus, nakahinang pa rin ako sa mga paraan ng mundo. Sa mga naging karanasan ko sa mga retreat ay naging mausisa ako tungkol sa aking pananampalataya ngunit hindi iyon nagtagal. Kalaunan magbabalik naman ako sa pakikipag-saya at pakikipag-inuman kasama ang aking mga kaibigan at kalilimutan ang lahat ng aking magagandang desisyon. Sa tingin ko, maraming mga taong kaedad ko ang may katulad na kuwento.

Kinailangan ko ng humigit-kumulang na 8 taon bago ko napagtanto na may higit pa sa buhay kaysa sa materyal na kasiyahan at sa biyaya at tulong ng Diyos nagawa kong talikuran ang mga paraan ng mundo at hanapin Siya sa lahat ng bagay. Sa wakas ay natagpuan ko ang katuparan sa Kanya dahil nagbibigay Siya ng kagalakan na walang hanggan, hindi panandalian. Gayunpaman, bago ko tuluyang talikuran ang mga makamundong kasiyahan, sinubukan kong manatili ang isang paa sa mundo habang sinusubukang manatili sa landas na inilatag ng Panginoon para sa akin. Natuklasan ko na ito ay isang akto ng pagbabalanse na hindi ko kayang pamahalaan.

Paggaling

Sa una, inakala ko na maganda ang aking ginagawa sa aking paglalakbay sa aking pananampalataya at tuluyang nag-aral patungo sa isang degree sa Teolohiya. Bagaman, noon pa man ay mas nakatuon ako sa aking sarili kaysa sa pakikipagrelasyon sa mga lalaki, sinisikap kong gawing pangunahing priyoridad ang aking relasyon sa Diyos. Gayunpaman, hindi ko isinuko ang aking pagkahilig sa alak, mga droga at pamumuhay ng pakikipagsaya. Ang isang bagong relasyon ko sa isang lalaki ay nagsimulang yumabong nang mabilis at nagsimula kaming maging sekswal na magkaibigan bagaman alam kong ito ay isang bagay na hinihiling sa akin ng Diyos na talikuran. Ang alak at mga droga ay nakatulong sa akin na maging mapurol sa katotohanan na ako ay nabubuhay pa rin sa kasalanan at miserableng natatalo sa pagdaig ng aking mga tukso.

Ngunit, sa Kanyang awa, binigyan ako ng Panginoon ng isang nakagigising na pangyayari. Sa pangalawang pagkakataon ng aking pakikipagtalik sa lalaking ito, bigla akong sinaksak ng matinding sakit. Bagaman, Bisperas ng Pasko noon, nagpunta ako sa ER kung saan natuklasan nila na ang cyst ay pumutok sa panahon ng pakikipagtalik. Inirekomenda nila na magpatingin ako sa aking OB/GYN na doktor sa lalong madaling panahon, ngunit dahil sa pista ng Pasko at katapusan ng linggo, gumugol ako ng ilang araw sa sakit bago ako nakakuha ng appointment. Nagsagawa pa siya ng mga karagdagang pagsusuri para malaman kung bakit ako ay nakakaramdam pa rin ng sakit at sabi niya sa akin ay tatawagan niya ako sa sandaling malaman ang mga resulta.

Noong Bisperas ng Bagong Taon, nagtagal ako sa simbahan, pumunta sa Misa at nagdarasal sa harap ng Ating Panginoon sa tabernakulo. Nakaramdam ako ng sobrang kahihiyan at hindi karapat-dapat, at ang sakit ay walang tigil. Nasasaktan ako sa loob at labas. Inilabas ko ang aking telepono para basahin ang isang sipi mula sa Bibliya at nakita kong may nakaligtaan akong tawag mula sa opisina ng aking doktor, kaya lumabas ako para tumawag pabalik. Sinabi sa akin ng nurse na noong sinuri nila ako para sa Sexually Transmitted Diseases, nagkaroon ako ng positibong resulta para sa gonorrhea. Nakatayo ako doon na gulat na gulat, hindi ko alam kung ano ang sasabihin, kaya kinausap ko ang nurse na ulitin ang sinabi niya. Parang hindi pa rin ito totoo, ngunit sinabi niya sa akin na magiging okay ang lahat kung pupunta lang ako para sa isang iniksyon. Mawawala na ang lahat. Pabagsak akong bumalik sa isang upuan, umiiyak at sumisigaw ang aking puso sa Diyos sa pagsisisi para sa aking mga aksyon, kalungkutan para sa mga kinahinatnan at ginhawa na maaari itong gumaling. Paulit-ulit akong nagpasalamat sa Kanya at nangako na magbabago at magbabalik loob.

Pagkatapos kong matanggap ang iniksyon, nadismaya ako dahil sa sobrang sakit pa rin na nararamdaman ko. Kailan kaya ito tuluyang mawawala? Pagkatapos ng isa pang araw na pagsusumiksik ko sa bahay sa sakit, naiinip ako sa paghihintay na mawakasan ang paghihirap na ito, nadama ko ang Banal na Espiritu na hinihikayat ako na manalangin para sa paggaling ko habang nakikinig ako sa kantang “House of Miracles” ni Brandon Lake.

Sa bahagi ng kanta kung saan nagsisimula ang panalangin ng pagpapagaling, nadama kong dinaig ako ng Espiritu Santo na lumalapit sa akin. Ang aking mga kamay na nakataas sa hangin upang purihin ang Panginoon, ay dahan-dahang nagsimulang gumalaw papunta sa aking ibabang tiyan sa utos ng Panginoon. Habang nakapatong ang aking mga kamay roon, paulit-ulit akong nanalangin para sa paggaling at nagsumamo sa Diyos na bigyan ako ng lunas mula sa sakit na ito. Nagsimula akong sunod – sunod na nanalangin sa mga wika. Nang matapos ang panalangin at natapos ang kanta, naramdaman kong may pisikal na umalis sa aking katawan. Hindi ko maipaliwanag nang buo, ngunit naramdaman kong may isang bagay na kahima – himala na naglilinis sa aking katawan. Idiniin ko ang aking tiyan kung saan naroon ang lahat ng sakit, ngunit wala ni isa mang kirot ang nanatili. Ako ay natigilan dahil mula sa matinding sakit ay biglang nawala ang lahat ng sakit sa pagitan lang ng isang kanta at nakaramdam ako ng labis na pasasalamat sa ginawa ni Jesus para sa akin. Inisip kong babalik ang sakit, ngunit hindi ito nagbalik. Sa buong araw na iyon ay hindi kailanman ako nakaramdam ng anumang sakit at sa mga sumunod pang mga araw, at alam kong sa sandaling iyon ay pinagaling ako ni Jesus. Naranasan ko nang gumaling sa aking buhay noon sa pisikal at sa loob, ngunit ito ay naiiba. Bagama’t naramdaman kong hindi ako karapat-dapat na tanggapin ang Kanyang pagpapagaling dahil idinulot ko ang karamdamang ito sa aking sarili, pinuri at pinasalamatan ko ang Diyos sa pagpapakita sa akin ng gayong awa. Sa sandaling iyon, naramdaman kong binalot akong muli ng mahabaging pag-ibig ng Diyos.

Pagbabago

Nabubuhay tayo sa isang makasalanang mundo, at lahat ay nagkukulang sa Kanyang plano para sa ating buhay sa ilang panahon at sa iba’t ibang paraan. Gayunpaman, hindi tayo hinahatulan ng Diyos para manatili sa ating kasalanan. Sa halip, naghihintay Siya nang may kasamang biyaya at awa upang tayo’y ibalik at gabayan pabalik sa Kanya. Siya ay matiyagang naghihintay na may bukas na mga bisig. Naranasan ko na ito ng maraming beses. Kapag inaanyayahan ko Siya na samahan ako kapag ako ay nagdadalamhati at sa aking pagkabigo, binabago Niya ako, pinalalakas ang aking pananampalataya at tinutulungan akong maunawaan Siya nang mas malalim. Ang mundo ay may maraming mga paggambala kung saan maaari tayong makahanap ng pansamantalang kasiyahan, ngunit si Jesus lamang ang makakapagbigay ng tunay na kasiyahan, kabuuan, at walang hanggan. Walang halaga ang pakikisalu-salo, alak, droga, pera o pakikipagtalik ang makakatumbas sa kung ano ang maibibigay Niya sa bawat isa sa atin. Natutunan ko sa pamamagitan ng mapait na karanasan na ang tunay na kagalakan ay matatagpuan lamang sa ganap na pagsuko at pagtitiwala sa Kanya sa lahat ng bagay. Kapag sinusuri ko ang aking mga intensyon sa pamamagitan ng lente ng Kanyang pag-ibig, nasusumpungan ko ang tunay na kaligayahan at nagdudulot ng kaluwalhatian sa Diyos sa pamamagitan ng pagbabahagi ng Kanyang pagmamahal.

Hanggang noon ang pagpunta sa simbahan ay para lang mapasaya ang aking mga magulang. Hindi ko inaasahan na may isang tao doon na nagmamahal sa akin, kahit na wala akong pakialam

Ipinanganak ako sa isang pamilyang Katoliko sa India, kaya, para sa akin, ang paglaki ng Katoliko ay higit pa sa tradisyon kaysa sa pananampalataya. Ang pagpunta sa Misa ng Linggo at pagtanggap ng Banal na Komunyon ay naging nakagawian na, at hindi talaga ako nagkaroon ng relasyon kay Hesus. Hindi ko sineseryoso ang aking pananampalataya. Ito ay higit na mapasaya lamang ang aking mga magulang, kaya para sa kanila nagpunta ako sa simbahan.

Nang lumipat ako sa Inglatera sa kaakit-akit na edad na 13, ang aking buhay ay dumaan sa isang ganap na kaguluhan. Sa gitna ng pagkabigla ng kultura  na ito, inapi ako sa paaralan. Nakaka troma iyon na para akong basura. Hindi ko maintindihan kung ano ang nangyayari, at nakaramdam ako ng sobrang panlulumo na nagsimula akong mag-isip, “Bakit ako nabubuhay?”

Ipinukol ko ang aking sarili sa aking pag-aaral, at tumaas ang aking mga marka upang makapag-aral ako ng parmasya sa Birmingham University. Nagulat ako nang makilala ko ang isang grupo ng mga kabataan na tinanggap ako kung ano ako sa unang pagkakataon sa aking buhay. Bagama’t napakasarap sa pakiramdam, kakaiba rin ito dahil nagtitipon sila upang magdasal at hindi ako sanay sa ganoon. Noong pinupuri nila ang Diyos, naisip ko na kakaiba iyon dahil wala akong kaugnayan kay Kristo.

Nabibilang sila sa isang internasyonal na kilusang karismatikong Katoliko para sa kabataan na tinatawag na Hesus Pangkabataan. Bagama’t hindi ko sila maintindihan, nagpatuloy ako dahil naramdaman kong tanggap ako at nagpasya akong sumama sa kanila sa isang kumperensya na tinatawag na “Maglakas Loob na Pumunta”. Sa panahon ng sesyon ng loob na pagpapagaling , bumaha ang lahat ng alaala ng nangyari sa akin noon. Hindi ko napigilang umiyak, ngunit pagkatapos ay naramdaman ko ang pagmamahal ng isang Ama na yumakap sa akin at naunawaan na dinadala ako ni Jesus ng lahat ng iyon. oras.

Sa wakas ay natanto ko na may nagmamahal sa akin para sa kung sino ako, at hindi ako hinuhusgahan. Palagi siyang nandiyan, kahit na hindi ko Siya kilala, kahit na hindi ko Siya minahal pabalik. Kaya, nagsimula akong gumugol ng mas maraming oras sa kanila at sa iba pang mga taong katulad ng pag-iisip. Tinanong ko ang Diyos kung paano ko Siya mapaglilingkuran at inilagay Niya ang mga tamang tao sa aking landas. Natuklasan ko na binigyan Niya ako ng isang musikal na regalo–upang kantahin at luwalhatiin Siya sa pamamagitan ng musika at ibahagi ang Kanyang pagmamahal sa iba sa pamamagitan ng musika. Habang patuloy akong umaawit para sa kanya, lalo kong pinupuri at niluluwalhati ang Diyos sa pamamagitan ng aking boses, lalo akong naaakit at naaakit kay Kristo. Ang nagpapanatili sa akin at ang nagpapanatili sa akin na nakadikit kay Kristo ay ang Kanyang walang kundisyong pag-ibig.

Gayunpaman, hindi ako isang huwaran ng pagiging perpekto. Tulad ng maraming kabataan, nagpasiya akong subukan ang mga bagay na tila kinagigiliwan ng iba. Tinulungan ako ng alak na makibagay sa karamihang iyon, ngunit kahit na lumihis ako, nanatili ang Diyos sa akin upang i-tuwid ang aking mga hakbang. Inilagay Niya ang ilang mga tao sa aking buhay upang marahan akong ibalik sa Kanya. Siya ay isang napaka banayad na Diyos. Hindi niya ako tinulak, o kinaladkad. Matiyaga siyang naghintay at binigyan ako ng hindi mabilang na pagkakataon, paulit-ulit, na bumalik sa Kanya, para maranasan ko ang Kanyang pagmamahal.

Habang mas nakilala ko si Kristo, mas nakilala ko kung gaano ako kahina. Araw-araw Siya ay naghahayag ng isang bagay tungkol sa aking sarili na hindi ko napagtanto. Ang aking mga kapintasan at paghihirap ay naging isang pagkakataon upang maging mas malapit sa Kanya, samantalang nadama ko na kung ibabahagi ko ang aking mga kahinaan sa iba, malamang na itakwil nila ako, at huhusgahan ako. Ngunit maaari kong patuloy na pumunta sa Kanya nang paulit-ulit sa Pagsamba o Misa, ibigay ang aking kahinaan sa Kanya at hilingin sa Kanya na alisin ito sa akin. Kusang-loob niyang tinatanggap ang pasanin. Pinakikonang niya ako araw-araw na parang isang mahalagang hiyas. Hindi ko mapigilan ang aking sarili na maakit patungo sa Kanyang pag-ibig.

Ang aming relasyon ay naging napakalapit na hindi ko Siya maaaring tanggihan kahit na gusto ko, at kung tatanggihan ko Siya sa pamamagitan ng pagkahulog muli sa kasalanan, ang pag-ibig ng Diyos ay bumangon muli sa akin. Sa tuwing nahuhulog ako, sinasabi niya, “Okay lang” at iyon ang nagpapanatili sa akin na konektado sa Kanya, iyon ang nagpapanatili sa akin na nakakabit. Kapag nagmimisa ako, mayroon akong nakikitang karanasan sa pakikipagkita kay Kristo sa Eukaristiya. Sa tuwing tinatanggap ko Siya, napapaiyak ako dahil tinatanggap ko ang pinakabanal sa aking mahina at makasalanang katawan at iyon ang nagpapalakas sa akin araw-araw.

Nang magsimula akong maglakbay kasama si Kristo at maranasan Siya sa pansarili na paraan, napagtanto ko na hindi mahalaga kung ano ang nangyayari sa paligid ko—kung gaano karaming pera ang mayroon ako o kung gaano karaming mga kaibigan ang mayroon ako. Bago ako humanap ng pagsang ayon ng mga tao at sa sandaling itakwil nila ako ay nawala ang kaligayahan ko. Ngunit kay Kristo, hindi mahalaga kung bibigyan ka ng mga tao ng pagsang-ayon o hindi. Sabi niya, “ Ikaw ay Aking pinili” at nang narining ko ang iyong mga salita , naramdaman ko na nakamit  ko na lahat. Nagdudulot ito sa akin ng maraming kaligayahan, kagalakan at kapayapaan sa akin. Hinihikayat kita na bigyan si Hesus ng pagkakataong gumawa ng pagbabago sa iyong buhay. Nakatayo Siya na kumakatok sa pinto, ngunit hindi Niya ito pipilitin na buksan, inaanyayahan kang buksan ito sa Kanya. Hinding-hindi ka magsisisi kung gagawin mo. Magbubukas ka ng pinto sa maraming magagandang bagay. Ang mga pagpapala na Kanyang ibibigay sa iyo at ang mga bagay na makakamit mo sa Kanyang tulong ay walang katapusan. Walang imposible sa Kanya. Binigyan niya ako ng lakas ng loob na mag-oo sa mga bagay na hindi ko akalain.

Binigyan ako ni Kristo ng lakas na maglaan ng isang taon mula sa aking mga nakagawiang gawain para magmisyon kasama si Hesus Pangkabataan. Malinaw kong narinig na sinabi Niya, “Shelina Gusto kong kunin mo itong isang taon. Ipapakita Ko sa iyo kung gaano pa ang maaari mong makamit sa pamamagitan Ko”. Palagi akong nababalisa tungkol sa paglalakbay, pakikipagkilala sa mga bagong tao, o paggugol ng oras sa mga taong hindi ko kilala. Kapag nasa tabi ko Siya, maaari akong lumabas sa aking maginhawang sona  para gawin ang mga bagay na iyon, at mag-saya.

Nawala ang walang humpay na takot na iyon na hahatulan ako ng mga tao dahil may layunin na ang buhay ko–ang ibahagi si Kristo sa iba. Wala nang hihigit pang regalo na maibibigay ko sa sinuman at karapat-dapat Siya sa ating pagmamahal. Kung iniwan Niya ang 99 at sinundan ako, sigurado akong hinahanap ka na Niya, na tinatawagan ka pauwi.

Ang ARTIKULO  ay batay sa testimonya na ibinahagi ni Shelina Guedes para sa programang Shalom World na “U-Turn”. Para mapanood ang mga episode bisitahin ang: shalomworld.org/episode/u-turn