Makatagpo

Pagkaraan ng ika-anim at kalahating oras, habang napakadilim pa at nakapaninigas ang lamig, si Joshua Glicklich ay nakarinig ng isang bulong, ang bulong na idinala siyang pabalik sa buhay.

Ang pagpapalaki sa akin ay tulad ng karaniwang bata na nagmula sa hilagang dako ng United Kingdom.  Ako’y pumasok sa isang paaralang Katolika at tumanggap ng unang Banal na Komunyon.  Itinuro sa akin ang pananampalatayang Katolika at nagsimba kami nang napakadalas.  Nang dumating ang panahon na naabot ko ang gulang na labing-anim, kinailangan kong magpasyang pumili ng pag-aaral, at pinili kong gawin ang aking mga antas, hindi ang Katolikang ika-anim na taon, ngunit sa isang pansambayanang paaralan.  Doon ko nasimulang mawala ang aking pananampalataya.

Ang palagiang pagpapaalala ng mga guro at pari na palalimin ang aking pananalig at mahalin ang Diyos ay wala na roon.  Ako’y napadpad sa isang pamantasan, at dito ang kung saan nailagay sa pagsubok ang aking pananampalataya.  Sa aking unang semestro, ako’y nakikipagtipon, dumadalo ng lahat nitong mga pagdiriwang, at hindi gumagawa ng pinakatamang mga pasya.  Talagang gumawa ako ng mga malalaking pagkakamali—tulad ng lumalabas upang uminom at alam ng Diyos hanggang anong oras sa umaga at namumuhay nang walang kabuluhan.  Yaong Enero, noong ang mga mag-aaral ay kinakailangan nang bumalik mula sa pagtigil ng unang semestro, ako’y bumalik nang higit na maaga sa sinuman.

Yaong araw na hindi ko malimutan sa aking buhay, gumising ako ng kalahati makalipas ang ika-6 ng umaga.  Habang madilim pa at ang lamig ay nakapanginginaw.  Kahit ang mga soro na kadalasan kong nakikita ay hindi pa naglalabasan sa pagdungaw ko ng bintana—ganoon ito kalamig at kalagim.  Ako’y napaghiwatigan ng isang tinig na naririnig ko sa aking kaloob-looban.  Ito’y hindi isang marahang dagil o tulak na nakayayamot sa akin.  Ito’y tila isang tahimik na bulong ng Diyos na nagsasabing, “Joshua, mahal Kita.  Ikaw ay Aking anak… bumalik ka sa Akin.”  Maaaring ito’y tinalikuran ko na lamang at hindi binigyang-pansin.  Gayunpaman, nagunita ko na ang Diyos ay hindi malilimutan ang Kanyang mga anak, kahit gaano pa kalayo ang ating paglalagalag.

Bagama’t umuulan ng yelo, ako’y lumakad sa Simbahan nang yaong kinaumagahan.  Sa paglagay ko ng aking paa sa harapan ng isa, inakala ko sa aking sarili, “Ano ang ginagawa ko?  Saan ako paroroon?”  Gayunpaman, ang Diyos ay patuloy akong pinakikilos nang pasulong, at dumating ako nang ika-8 para sa Misa nang yaong malamig at maniyebeng araw.  Para sa kauna-unahang pagkakataon mula noong ako’y 15 o 16, hinayaan ko ang mga salita ng Misa na humugas sa akin.  Narinig ko ang Santo—“Santo, Santo, Santo Panginoong Diyos ng mga hukbo.” sinundan pa niyan, ang pari ay nagsabing, “kasama ng mga koro ng mga anghel at mga santo…”  Inilagay ko ang aking puso dito at tinampulan ito.  Nadama ko ang mga anghel na nagsisibaba sa tunay na pag-iral ni Hesukristo sa Yukaristiya.  Nagunita kong tinatanggap ang Banal na Komunyon at iniisip, “Saan na ako nagtungo at ano na ang kabuluhan ng lahat ng ito kung hindi para sa Kanya?”  Sa pagtanggap ko ng Yukaristiya, nagapi ako ng agos ng mga luha.  Naging maliwanag sa akin na tinatanggap ko ang Katawan ni Kristo.  Siya’y naroon sa kaloob-looban ko, at ako’y naroon bilang Kanyang tabernakulo—ang Kanyang silid-pahingahan.

Magmula noon, ako’y nagsimulang dumalo ng Misa ng mga mag-aaral nang palagi.  Nakakilala ako ng maraming Katolikong minamahal ang kanilang pananampalataya.  Madalas kong magunita ang sipi ni Santa Catalina de Siena, “Dapat maging ikaw ang kung ano ang inilaan ng Diyos sa iyo na maging at maihahanda mo ang mundo na magliyab.”  Yaon ang aking nakita sa mga mag-aaral na Ito.  Nakita ko ang Panginoon na hinahayaan itong mga tao na maging sino sila.   Pinatnubayan sila ng Diyos nang mahinahon tulad ng isang Ama.  Itinatakda nila ang mundo na mag-alab—ipinamamahagi nila ang ebanghelyo sa pagpapakilala nila ng kanilang pananampalataya sa paaralan, inaalay ang Mabuting Balita.  Ninais kong masangkot, kaya ako ay naging bahagi ng pangangapelyan ng pamantasan.  Sa loob ng panahong ito, natuto akong mahalin ang aking pananampalataya at ipaalam ito sa iba sa paraang hindi nakapangingibabaw ngunit tulad kay Kristo.

Makaraan ang ilang mga taon, ako’y naging pangulo ng Lipunang Katolika.  Ako’y nagkaroon ng karapatang pamunuan ang isang pangkat ng mga mag-aaral sa pag-unlad ng kanilang pananalig.  Sa panahong ito, yumabong ang pananampalataya ko.  Ako’y naging isang tagalingkod sa altar.  Noon ko nakilala si Kristo—na payak na malapit sa altar.  Ang pari ay binibigkas ang mga salita ng pagpapatibay ng pagsalin, at ang tinapay at alak ay nagiging totoong Katawan at Dugo ni Kristo.  Bilang isang tagapagsilbi ng altar, lahat ng ito ay nagaganap sa harap ko.  Ang aking mga mata ay nabuksan sa  lubusang kababalaghan na nagaganap kahit saan, sa bawa’t Misa, sa bawa’t altar.

Iginagalang ng Diyos ang ating pagpapasya at ang paglalakbay na ating tinata hak.  Gayunpaman, upang makarating sa nauukol na paroroonan kailangan nating piliin Siya.  Ating alalahanin na gaano man tayo nagpakalayo sa Diyos ay walang kinalaman.  Siya’y laging naroroon kasama tayo, katabi natin sa paglalakad, at pinapatnubayan tayo sa tamang pook.  Tayo’y walang anuman kundi mga peregrinong naglalakbay paroon sa Langit.

Isinilang na may autism na hindi makapagsalita at nasuri na may Retinitis Pigmentosa, isang kondisyon kung saan unti-unting nawawala ang paningin, nadama niyang nakulong siya sa isang tahimik na bilangguan ng kawalan ng pag-asa.  Hindi matutong makipag-usap at halos hindi makakita… ano kaya ang magiging buhay ni Colum?  Ngunit may ibang balak ang Diyos para sa kanya…

Ang pangalan ko ay Colum, ngunit sa buong 24 na taon ko, hindi ko pa nabigkas ang sarili kong pangalan dahil hindi ako makapagsalita simula nang isilang.  Nang maliit pa, ako ay nabatid at nakilanlang may katamtamang autism at malubhang kapansanan para matuto.  Ang buhay ko ay nakakainip.  Ipinaglaban ng aking mga magulang ang aking karapatan na matuto, sa pagtatayo ng paaralan kasama ng ibang pang mga magulang ng mga batang otistik, at nakipaglaban para sa pondo upang maipagpatuloy ito.  Ngunit dahil hindi ako makapagsalita, hindi nila alam kung ano ang kaya ng utak ko, at nakita kong ito ay purol.  Akala ng mga tao ay mas masaya ako sa bahay habang nanonood ng mga DVD. Hindi man lang ako nagbakasyon pagtunton ko ng 8 taon.  Hindi ako naniwala na ako ay makakawala kailanman sa aking tahimik na bilangguan ng kawalan-ng- pag-asa at pagdadalamhati.

Pinapanood Ang Iba Na Mamuhay

Dama ko lagi na malapit sa akin si Hesus. Mula sa mga pinakaunang araw ko, Siya ang aking naging pinakamalapit na kaibigan at nananatiling gayon, hanggang ngayon.  Sa pinakamadilim kong sandali, nandiyan Siya para bigyan ako ng pag-asa at kaginhawahan. Napakahirap na ang lahat ay itinuturing ako na parang isang sanggol samantalang matalino sa loob ko.  Dama kong na ang aking buhay ay hindi ko kayang tiisin.  Para akong kalahating buhay bilang isang manonood, nanonood ng iba na nabubuhay samantalang ako ay itsa-puera.  Madalas kong hilingin na ako ay makasali at ipakita ang aking tunay na kakayahan.

Nang ako ay naging13, bumibigay na ang aking paningin, kaya dinala ako sa Temple Street Chjildren’s Hospital para sa isang pagsusuri sa mata na tinawag na electroretinogram (ERG) .  Binigyan ako ng Diyos ng isa pang hamon. Nasuri ako na may Retinitis Pigmetnosa (RP), isang kondisyon kung saan ang mga selda ng retina sa likod ng mata ay namamatay at hindi napapalitan, kaya unti-unting nawawala ang paningin.  Walang medikal na lunas upang ayusin ito.  Ako ay nadurog.  Napakasakit na dagok sa akin at dama kong ako ay nabalot ng lungkot.  May yugto ng panahong na naging matatag ang aking paningin, nagbibigay-pag-asa sa akin na mapanatili ang aking paningin, ngunit habang tumatanda ako ay lumalala ang aking paningin.  Ako ay nabulag na hindi ko na matukoy ang pagkakaiba ng iba’t ibang kulay.  Dumilim ang aking kinabukasan.  Hindi ako makapagsalita, at ngayon ay halos hindi na ako makakita.

Ang buhay ko ay nagpatuloy sa kulay abong kawalan ng pag-asa na lalong mas kaunti ang pagkakapisan at pakikipag-ugnayan.  Naniniwala na dito ang aking ina na kailangan akong maipasok sa institusyon kapag tumanda na ako.  Pakiramdam ko’y pagewang-gewang ako sa gilid ng kabaliwan.  Tanging Diyos lamang ang pumagitna sa akin at sa kahibangan.  Ang pag-ibig ni Hesus ang tanging nagpapanatili sa aking katinuan.  Ang pamilya ko ay walang nalalaman sa aking paghihirap dahil hindi ako makapagpabatid sa kanila, ngunit, sa puso ko, naramdaman kong sinabi sa akin ni Hesus na gagaling ako pagdating ng panahon.

Umiinog Sa Loob

Noong Abril 2014, isang bagay na kamangha-mangha ang nangyari. Dinala ako ng aking ina sa aking unang pagawaab sa RPM (Rapid Prompt Method).  Hindi ako makapaniwala.  Sa wakas ay nakilala ko ang isang taong naniwala sa akin, na naniniwalang kaya kong makipag-usap, at na tutulong sa akin na magsikap kung paano matuto. Napagkurokuro mo ba ang aking kagalakan?  Sa isang iglap, nagsimulang umasa ang puso ko—pag-asa, hindi takot, na ang tunay na ako ay maaring lumitaw.  Ang tulong ay dumating din sa wakas.  Ang Katuwaan sa loob ko ay pumaikot-ikot nang paglingap na may nakakita na sa kakayahan ko.  Nagsimula ang nakakapagpabagong-buhay na paglalakbay sa pakikipag-usap.

Napakahirap na gawain sa simula, na tumagal ng mga linggo ng pagsasanay upang makuha ang motor memory na makabaybay nang wasto.  Ang bawat minuto ay kapaki-pakinabang.  Ang mga damdamin ng kalayaan ay nagsimulang lumago nang mahanap ko ang aking tinig sa wakas. Habang sinimulan ng Diyos itong bagong kabanata sa aking salaysay, ramdam ko’y ang aking buhay ay talagang nagsimula na.  Sa wakas, masasabi ko na sa aking pamilya ang nararamdaman ko at labis akong nagpapasalamat sa Diyos.

Paghagupit At Pangangagat

Lukso sa Mayo 2017.  Sinabi sa amin ng aking lola na nagkaroon siya ng napakamasidhing panaginip ilang taon na ang nakakaraan tungkol kay Pope John Paul II.  Sa panaginip, hinihiling niya sa kanya na ipagdasal ang kanyang mga apo at ito ay napakamabisa kaya isinulat niya ito.  Nalimutan niya ito hanggang sa makita niya ang kuwaderno, at naging inspirasyon niya ito na magsimula ng nobena kay Santo Papa Juan Pablo II para sa akin at sa aking mga kapatid.  Hiniling niya sa isang grupo ng mga tao na magdasal ng nobena kasama namin, simula sa Lunes, ika-22 ng Mayo.  Noong Martes, ika-23 ng mga 9 ng umaga, nanonood ako ng DVD sa aking silid sa labas ng kusina.  Si Itay ay pumasok sa trabaho at si Inay ay nasa kusina nagliligpit.

Biglaan, tumahol ang aso aming ng si Bailey sa may pintuan ng aking silid.  Hindi pa niya ginawa ang tulad noon, kaya alam ni Inay na may may hindi tama.  Nagmamadali siyang pumasok at natagpuan niya akong nasa kalahitnaan ng isang atake.  Lubha iyong nakakasindak para sa kanya.  Nangingisay ako at nakagat ko ang aking dila kaya may dugo sa aking mukha.  Sa kanyang pagkabalisa, nakaramdam si Inay na may nagsasabing, “Magtiwala ka lang.  Minsan lumulubha ang mga bagay bago ito umige.”  Tinawagan niya si Itay na nangakong uuwi.  Hiniling niya sa kanya na kunan ako ng pelikula na naging kapaki-pakinabang nang kami ay dumating sa pagamutan.  Nang tumigil ako sa panginginig, natulala ako ng mahigit dalawang minuto.  Ako ay nawalan ng malay sa pahirap na ito at wala akong maalala tungkol dito, ngunit ipinagdadasal ako ni Inay at minamanmanan upang panatilihin akong ligtas.

Sandali ng Pagtanglaw

Nang sa wakas ako ay matauhan at pasuray-suray na tumindig, wala akong katatagan.  Tinulungan ako nina Mama at Papa na sumakay sa kotse upang magtungo sa pagamutan (UCHG). Sa ospital, sinuri ako ng mga manggagamot at inadmit para sa karagdagang pagsisiyasat.  Dumating ang portero dala ang silyang de gulong para ilipat ako sa Acute Medical Ward Habang tinutulak ako sa pasilyo, biglang nagkaron ng madramang paghusay sa aking paningin.

Paano ko maisasalarawan ang aking nararamdaman sa sandaling iyon?  Ako’y natulala sa ganda ng mga tanawin sa paligid ko. Ang lahat ay naging mukhang kakaiba at napakalinaw.  Nakamamangha! Mahirap ipaliwanag ang naramdaman ko sa sandaling iyon ng pagtanglaw.  Hindi ko maipahayag ang antas ng aking pagkamangha sa pagbabalik sa isang mundo ng kulay at hugis.  Iyon ang pinakamagandang sandali ng aking buhay hanggang ngayon!

Nang tanungin ako ni Inay kung may sasabihin ako, binaybay ko, “Mas mahusay ang mata ko. ” Nagulat si Inay.  Tinanong niya kung may nakikita akong sticker sa isang makina sa labas ng aking maliit na sulok.  Sinabi kong oo.”  Tinanong niya kung nakikita ko ang nakasulat sa itaas ng sticker. ko, “Ako ay malinis”.  Laking gulat niya na hindi niya alam kung ano ang iisipin o kung paano tutugon.  Hindi ko mismo alam kung paano makaramdam sa sandaling ito!

Nang dumating si Itay at ang aking tita, sinabi sa kanila ni Inay ang nangyari. Sinabi ni Itay, “Kailangan nating subukan ito”.  Nagtungo siya sa kurtina sa dulo ng aking kama at itinaas ang isang maliit na bag ng mga dairy-free na chocolate na butones.  Binaybay ko ang nakasulat sa bag.  Sumunod nito ay panandaliang mabilis na pagtatanong habang binibigyan niya ako ng madaming salita upang baybayin sa susunod na mga minuto.  Nakuha ko nang tama ang lahat ng mga salita. Nagulat ang tita at mga magulang ko.

Paano ito mangyayari? Paanong maiisulat ng isang bulag ang lahat ng mga salita nang tama? Ito ay imposible sa agham ng medisina.  Walang sukat ng medikal na paggagamot ang makakatulong sa Retinitis Pigmentosa.  Walang lunas sa agham ng medisina. Tiyak na ang Diyos ay mahimalang gumagamot sa akin sa tulong ni Santo Papa Juan Pablo II. Hindi ito kayang ipaliwanag sa ibang paranan. Lubos akong nagpapasalamat sa Diyos sa pagpapanumbalik ng aking paningin. Ito ay isang gawa ng totoong Banal na Awa. Nagagawa ko na ngayong gumamit ng keyboard para sa malayang pakikipag-usap na may salita na labis na mabilis.

Ang Aking Inang Nagdadasal 

Hayaan mong sabihin ko sa iyo kung paano ko pinanatili ang pananampalataya.  Madaming ulit akong nag-alinlangan tuwing nakaramdam ako ng kawalan ng pag-asa.  Si Hesus lamang ang nagpanatili sa akin na maging matino.   Nakuha ko ang aking pananampalataya sa aking ina.  Napakalakas ng kanyang pananampalataya.  Siya ang nagbigay sigla sa akin na magpatuloy sa oras ng paghihirap.  Ngayon alam ko na ang ating mga panalangin ay tinutugon.  Natagalan bago ako nasanay sa pagbabalik ng aking paningin.  Ang pagkakalag ng aking utak/katawan ay napakalawak kaya ang utak ko ay hindi maikabit para gamitin ang paningin sa tamang paraan.  Mabuti para sa pag-susuri, subalit mahirap para sa aking utak na gamitin ang kaalaman mula sa aking paningin.  Halimbawa, kahit na nakikita ko, nahirapan pa din akong tukuyin kung ano ang hinahanap ko.  Nadidismaya ako minsan kapag nadadapa ako dahil hindi ko makita kung saan ako patungo kahit na may paningin ako.

Noong Setyembre, bumalik ako sa pagamutan para sa pagsusuri.  Nakakuha ako ng 20:20 na marka para sa aking pagsipat at makulay na paningin, kaya normal na ang aking paningin ngayon.  Gayunpaman, ang retina na larawan ay nagpapakita pa din ng panghihina.  Hindi ito bumuti.  Ayon sa agham medikal, di mangyayaring makakita ako ng malinaw.  Dapat ay natigil pa din ako sa isang madilim at kulay abong mundo.  Ngunit ang Diyos sa Kanyang awa ay pinalaya ako mula sa mapurol na bilangguan at ihinulog ako sa isang magandang mundo ng kulay at liwanag.  Ang mga manggagamot ay naguguluhan.  Naguguluhan pa din sila, pero nagdiriwang ako dahil nakakakita pa din ako.

Ngayon, nakakagawa ako ng madaming bagay na mas mahusay kaysa sa dati.  Kaya kong sabihin kay Inay ang mga bagay-bagay nang mas mabilis ngayong magagamit ko na ang nakalaminang pilas ng alphabeto.  Iyon ay lubhang mas mabilis kaysa sa stensil. Lubos akong nagpapasalamat sa aking matalinong Inay sa pagpupumilit niyang ako ay matuto sa kabila ng mga paghihirap at sa pananalangin nang buong katapatan para sa aking paggaling.

Sa Ebanghelyo, nadidinig natin ang tungkol kay Hesus sa pagpapanumbalik Niya ng paningin ng madaming bulag, tulad ng pagpapanumbalik niya ng sa akin. BSa makabagong panahong ito, madaming tao ang nakakalimot tungkol sa mga himala.  Sila ay nanunuya at nag-iisip na may sagot ang agham sa lahat ng bagay.  Ang Diyos ay hindi isinali sa kanilang mga pagsasaalang-alang.  Kapag ang isang himala tulad ng aking pagpapagaling ay nagaganap, inihahayag Niya na Siya ay buhay na buhay at makapangyarihan.  Inaasahan kong ang kwento ng aking paggaling ay pumukaw sa iyo upang buksan ang iyong puso sa Diyos na nagmamahal sa iyo nang labis.  Ang Ama ng awa ay naghihintay sa iyong tugon.

Ang malayang alagad ng sining na si Holly Rodriguez ay isang ateista sa buong buhay niya at hindi kailanman nag-isip ng tungkol sa Diyos o nagsaalang-alang na sumapi sa isang relihiyon o ni magtungo sa simbahan, ngunit isang araw…

Noon ay Disyembre 2016, nagising ako isang umaga ng taglamig nagnanais ng wala nang iba pa kaysa sa kinaugalian kong tasa ng kape.  Ateista ako sa buong buhay ko. Hindi ko kailanman naisip ang tungkol sa Diyos at tiyak na kailanman ay hindi ko inisip na sumapi sa isang relihiyon o magtungo sa simbahan.  Subalit noong araw na iyon, nang walang kadahidahilan, nakaramdam ako ng biglaang pagnanais na magtungo sa simbahan.  Walang kakaibang nangyayari sa buhay ko na nagdulot nitong biglaang pagbabago ng puso.  Namumuhay ako ng katamtaman, tahimik na buhay bilang isang malayang manggagawa ng sining sa isang maliit na bayan sa tabing-dagat sa Kent, England.

Naghanap ako ng pinakamalapit na simbahan na bukas noong araw na iyon at nahanap ko ang isang simbahang Katoliko Romano na malapit lang lakadin. Iyon ay isang sorpresa. Bagama’t ilang beses ko nang nalampasan ang lugar na iyon, hindi ko napansin na may simbahan doon bago noon. Nakapagtataka kung gaano tayo kabulag sa presensya ng Diyos, at kung gaano Siya kalapit sa atin, kapag tinatahak natin ang landas ng buhay na na nakapinid ang puso.

Nagri-ring Pabalik

Tumawag ako sa simbahan at isang mabait na babae ang sumagot sa telepono. Ipinakilala niya ang kanyang sarili bilang sekretarya ng parokya at tinanong ko siya ng ilang mga katanungan na masaya niyang tinugon. Sinabi niya sa akin na ang simbahan ay Katoliko at ipapaalam niya sa pari na tumawag ako at nagpaalaman na kami. Ako ay mahiyain at hindi alam kung ano ang aasahan. Isa ako sa mga taong nais malaman ang lahat tungkol sa isang kalagayan bago gumawa ng pasya. Hindi ko alam kung ano ang Simbahang Katoliko, at hindi pa ako nakatagpo ng pari. Nagpasya akong lumiban sa trabaho at mag-aral ng tungkol sa pananampalatayang Katoliko, gayundin ay gumawa ng madaming pagbabasa sa Wikipedya sa nang mga ilang oras.

Pagkatapos ay tumunog ang aking telepono. Sa kabilang linya ay isang mabait na boses—isang pari na nagpakilalang si Padre Mark. Siya ay napakamagiliw at puno ng sigla na ikinagulat ko. Hindi pa ako nakatagpo sa buong buhay ko ng isang taong sabik na sabik na makilala ako at tanggapin ako. Nagtakda kami ng oras para dumalaw sa simbahan kinabukasan. Pagdating ko, nandoon si Father Mark na naka-sotana para salubungin ako. Ito ang unang pagkakataon na nakakita ako ng pari nang harapan at naaalala ko na talagang nabighani ako sa kanyang sotana. Sa palagay ko ay hindi ko binigyang pansin kung ano ang hitsura ng isang pari. Paminsan-minsan ko lang nakita ang Papa sa mga balita sa telebisyon, ngunit wala nang higit pa dito.

Naupo si Father Mark sa tabi ko at nag-usap kami ng ilang oras, pagkatapos ay inanyayahan niya akong sumali sa mga klase ng “RCIA”. Iminungkahi din niya na magandang ideya na magsimula kaagad na dumalo sa Misa, kaya ginawa ko. Naaalala ko ang unang misa na pinuntahan ko. Linggo ng Pagkagalak noon at nakaupo ako sa pinakaharap na upuan, walang malay sa etiquette. Ang lahat sa aking paligid ay nakatayo at pagkatapos ay nakaupo at pagkatapos ay nakatayong muli at kung minsan ay nakaluhod, at binibigkas ang kredo at iba pang mga panalangin. Ako ay bagito at wari ko ito ay medyo nakakatakot, ngunit kahali-halina din at nakakaintriga. Sinunod ko ang ginagawa ng iba sa abot ng aking makakaya. Ang pari ay nakasuot ng magandang rosas na kabihisan na mukhang napaka-gayak at maselan. Siya ay umawit sa altar at ako ay nanood at nakinig nang mabuti habang napuno ng insenso ang kapilya. Ito ay isang napakagandang misa sa Ingles, at mula noon ay nalaman kong ako ay babalik.

Tuloy-tuloy Sa Puso

Naibigan ko ito kaya patuloy akong pumupunta tuwing katapusan ng linggo at nagsimulang dumalo sa pang araw-araw na Misa.  Ang pagmamahal ko kay Hesus ay lumago sa bawat pagkikita.  Sa una kong Misa ng Bisperas ng Pasko, magiliw na dinala ng pari ang estatwa ng Kristong Sanggol, na nakabalot sa kanyang satin na garing na kapa tulad ng paghawak ng mga pari ng isang monstrens, napaiyak ako.  Naisip ko na napakaganda nito. Hindi ako nakakita ng tulad nito sa buhay ko.

Habang naghahanda akong matanggap sa Simbahang Katoliko, gumugol ako ng madaming oras sa pagbabasa sa bahay, lalo na sa katesismo na ibinigay sa akin ng mga pari ng parokya.  Isang linggo bago ang aking binyag sinabihan ako na kailangan kong pumili ng isang Santo para sa aking kumpirmasyon.  Subalit mayroong libu-libong mga Santo at hindi ko alam kung paano ko pagpipilian silang lahat.  Wala akong alam tungkol sa kanila maliban kay Santa Philomena dahil nagsermon ang pari tungkol sa kanya isang umaga ng Linggo.  Sa pamamagitan ng patnubay mula sa Diyos ay nakatagpo ako ng isang kaakit-akit na aklat, “Panloob ng mga Kastilyo  habang ako ay nagkakawang gawa sa kapihan ng parokya. Ito ay isinulat ng isang Espanyol na Santo na hindi ko pa nadinig noon—ang madre ng Karmelayt, si Santa Teresa ng Avila. Dahil mayrong lahi ng Espanyol ang aking mag-anak, pinili ko siya bilang aking patron bagamat wala akong gaanong nalalaman tungkol sa kanya.

Sa wakas, sa Misa ng Pagpupuyat sa Pasko ng Pagkabuhay  noong Abril 15, 2017, ako ay nabinyagan at nakumpirma sa Simbahang Katoliko. Tuwang-tuwa ako na maaari ko na ngayong tanggapin ang Banal na Sakramento sa riles ng altar, sa halip na isang basbas kayat ako ay maaga at maaliwalas na bumangon nang Linggo ng Pagkabuhay upang umawit kasama ng koro sa pangunahing Misa. Hindi nagtagal, sumali ako sa Hukbo ni Maria at nagsimulang magdasal ng Rosaryo, gumawa ng Rosaryo at mga gawaing pangmisyon sa paligid ng bayan upang maibalik sa Misa ang mga lipas nang Katoliko at magdasal ng Rosaryo kasama ang mga tao sa bahay.

Si Santa Teresa ay nanatiling isang mapanggabay na hikayat sa aking buhay, na nagtuturo sa akin na mahalin si Jesus nang higit pa, ngunit wala akong malay kung sino ang mga Karmelayt hanggang sa ako ay sumali sa aming parokya sa isang araw ng paglalakbay sa dambana ng San Simon Stock sa Ay;esford Priory isang makasaysayang tahanan ng mga prayleng Karmelayt.

Isang Matinding Pagbabago

Ilang taon ang lumipas, nakatagpo ko ang isa pang Kastila, si San Josemaria Escriva na may malaking pagmamahal din kay San Teresa ng Avila at sa mga Karmelayt. Siya ang nagtatag ng Opus Dei, isang prelature sa loob ng Simbahang Katoliko, na aking sinalihan bilang isang kasamahang tagapangasiwa na may misyon na manalangin para sa mga kasamahan at pari.  Nadama kong tinawag ako ng Diyos sa isang mas masidhing pananagutan, ngunit hindi ko alam kung kasama iyon sa Opus Dei, o sa relihiyosong buhay bilang isang madre.  Sinabi sa akin ng isang kaibigang pari na kailangan kong magpasya at piliin kung aling landas ang tatahakin, na hindi ako maaaring manatiling bitin sa kawalan ng katiyakan magpakailanman.  Tama siya, kaya nagsimula akong manalangin at mag-ayuno, nakikinig sa tawag ng Diyos.  Ang aking buhay ay dumaan sa madaming pagbabago sa loob ng maikling panahon at nagdusa ako ng isang madilim na gabi ng kaluluwa.

Napakabigat ng aking Krus, ngunit alam ko na kung patuloy akong maging masigasig sa aking pananampalataya, magiging maayos ang lahat.  Kinailangan kong bitawan ang pagnanasa sa kapangyarihan, pahintulutan ang Diyos na pangunahan ang daan at tigilan ang pakikipaglaban sa Kanyang kalooban.  Lubha akong nagpaloko sa aking kayabangan at mga pagnanasa para talagang makinig sa Kanya.  Nang dumating ang paghpapahayag na iyon, nagpasya akong bumitaw at mabuhay sa bawat araw ayon sa pagdating nito sa akin, bilang isang handog mula sa Diyos at hayaan Siyang manguna.  Pinagtibay ko ang pilosopiya na inilalagay tayo ng Diyos kung nasaan tayo sa buhay dahil doon Niya tayo kailangan sa tiyak na oras na iyon.  Ginawa kong kasangkapan ang aking sarili sa Kanyang banal na kalooban.  Nang ipaubaya ko ang aking sarili sa Kanya, ipinakita sa akin ng Diyos na nangyari ang ganoon dahil tinawag Niya ako sa simula pa lang.

Mag-udyok, Mabait Na Liwanag

Palagi akong nakakatanggap ng mga biyaya mula sa mga Santo na nag-uudyok sa akin sa Karmel.  Isang araw, nabighani ako sa isang matingkad na rosas na kulay rosas na umuusbong mula sa semento.  Kinalaunan ay natuklasan ko na kaarawan iyon ni Santa Teresa ng Lisieux na nagsabing magpapadala siya sa mga tao ng mga rosas bilang tanda mula sa Langit.  Noong araw ding iyon, ako ay nasa isang sekular na tindahan ng insenso nang makakita ako ng isang kahon ng magandang patpat ng insenso na may halimuyak ng mabangong rosas na may larawan ni Santa Teresa ng Lisieux sa kahon.  Ang maliliit na palatandaang ito ay tumulong sa pagtatanim ng mga binhi ng bokasyon at mga binhi ng pananampalataya.

Habang nagsusulat nito, malapít ko nang ipagdiwang ang aking ika-6 na anibersaryo bilang isang Katoliko at naghahanda na pumasok sa sagradong hardin ng Aming Ginang ng Mt Karmetl.  Sa pagtanggap sa bokasyong ito na maging isang nakakulong na madre, kung nanaisin ng Diyos na maging gayon, gugugulin ko ang aking buhay sa pagdadasal para sa Simbahan, para sa mundo, at para sa mga pari. Ito ay isang mahabang paglalakbay, at nakilala ko ang napakadaming mabubuting tao habang naglalakbay.

Tinukoy ni Santa Teresa ng Lisieux ang Karmel bilang kanyang disyerto kung saan ang ating Panginoon ay gumugol ng apatnapung araw sa pagmumuni-muni at panalangin, ngunit para sa akin ito ay ang hardin ng Gethsemane kung saan ang ating Panginoon ay nakaupo sa gitna ng mga puno ng olibo sa paghihirap.  Sinasamahan ko Siya sa Kanyang paghihirap na may walang pigil na pag-ibig, at lumalakad ako kasama Niya sa Via Dolorosa.  Sama-sama tayong nagdusa para sa mga kaluluwa at iaalay sa mundo ang ating pagmamahal.

Ang pagsagot ng “Oo” sa Diyos ay ang pinakamahusay na desisyon na magagawa mo!

“Pakiusap, tumulong,” ang pakiusap ng babaing simbahan na nag-aanunsyo pagkatapos ng Misa, “kailangan namin ng mga guro para sa programa ng kabataang mataas na edukasyon sa relihiyon.” Nagkunwari akong hindi ko narinig. Kakalipat lang namin pabalik sa Arizona mula sa Illinois, at ang pinakamatanda sa aming limang mga anak ay papasok pa lang sa mataas na paaralan. Tuwing Linggo, pareho ang simpleng panalangin. Ang Diyos ay siguradong tinatrabaho ako linggo-linggo. Alam kong nagdaragdag ako ng limang bata sa listahan; kung tutuusin, puwede akong makatulong. Hindi ako makapagpasya, at nagpalista ako.

Palagi kong sinasabi na hindi ako ipinanganak na may lahing “humihindi”, at nakikita ito sa akin ng mga organisasyon maski na sa layong isang milya. Ang pinakabagong pagsagot ko ng oo ay isang punto kung sakali. “Ako ay isang aluyan na Katoliko; Gaano ba kahirap magturo sa mga bata?”

Sa sumunod na dalawang taon, labas masok ang mga ministro ng kabataan. Pagkatapos ng pinakahuling pag-alis, nilapitan ako ng aming Pastor at sinabing inirekomenda ako ng aking mga kapwa boluntaryong guro na pumalit bilang ministro ng kabataan. Ako? Handa ka bang subukan? Muli, bigo akong nailigtas ng nawawalang lahi ko na hindi marunong humindi. Kumikilos ang Diyos sa mahiwagang paraan, at sa loob ng ilang linggo, ako ang bagong kabataang ministro ng mataas na simbahan na babae. Dati kong inakala na ang mga Pari at Madre lamang ang maaaring magtrabaho sa Simbahang Katoliko. Naaalala ko na iniisip ko kung gaano kasarap magtrabaho sa gayong banal na kapaligiran kasama ang mga katrabaho sa Ubasan ng Panginoon. Hindi nagtagal at nabura ang pantasyang iyon.

Di-nagtagal sa aking bagong trabaho, napagtanto ko na ang isang taong nagtrabaho para sa Simbahan ay dapat na isang taong may mga sagot sa mahihirap na tanong at nagtataglay ng mga teolohikong talino. Kinatatakutan kong isipin iyon. Wala akong karanasan o edukasyon sa anumang simbahan. Ang katotohanan na ako ay tangang parang dumi pagdating sa pananampalataya ay sumalakay sa akin sa bawat paggising ko. Mahigit apatnapung taon ng pagiging Katoliko at alam ko lang ay malupagi. Hindi ko alam ang madalas na siniping linya kung saan sinasangkapan ng Diyos ang mga tinatawag niya. Iyon ang labis na kinatakutan ko; gayunpaman, iyon ang nagtulak sa akin sa pagkilos. Ang pag-aaral sa kolehiyo ay hindi isang opsyon. Nangangahulugan ito na kailangan kong maging malikhain. Nakakita ako ng kaseta mula kay Sister Gloria noong ang isang anak kong lalaki ay nasa klase niya sa kindergarten. Sa loob ng walong taon, hindi ako naglaan ng oras para pakinggan ito. May nag-udyok sa akin na gawin ito ngayon. Tinawag itong “The Conversion Story ni Dr. Scott Hahn.” Wala akong ideya kung sino si Dr. Hahn, ngunit sa isang tahimik na sandali, pinatugtug ko ito. Ang paglalakbay ng ministrong Presbyterian na ito para sa katotohanan ay nakakabighani, na nagdala sa kanya sa Simbahang Katoliko.

Naghangad Ako ng Higit Pa.

Noong mga panahong iyon, ipinaalam sa amin ang isang kumperensya ng pamilyang Katoliko sa California na nagaganap noong tag-init na iyon. Hindi ko pa narinig ang karamihan sa mga nagsasalita, ngunit naroroon si Dr. Hahn. Naintriga rin ang asawa ko, at dinala namin ang buong pamilya. Ang mga tagapagsalita tulad nina Tim Staples, Jesse Romero, Steve Ray, at napakaraming iba pang mga nagbalik-loob ay nagbigay inspirasyon sa amin, na nagpaalab sa aming mga puso. Bumili kami ng mga libro at kaseta tungkol sa maraming paksa, kabilang ang apolohetika at sining ng pagtatanggol sa pananampalataya. Tuwang-tuwa ang mga bata, gayundin kami. Nagsisimula nang mag-alab sa amin ang isang simbuyo ng damdamin na wala sa amin noon. Taun-taon, inaanyayahan namin ang ibang mga pamilya na sumama sa amin sa kumperensya ng pamilya, upang sila rin ay maglagablab.

Kailangan kong ma-sertipika bilang isang ministro ng kabataan. Muli, ipinagkaloob ng Diyos, at dumalo ako sa kumperensya ng tag-init ng St. John Bosco sa Franciscan University. Ang lahat ng ito ay isang bagong pakikipagsapalaran sa akin. Hindi ko pa naranasan ang Diyos sa pamamagitan ng panalangin, adorasyon, pagsamba, katekesis, at hindi kapani-paniwalang mga tagapagsalita. Nagugutom ako para sa higit pa na may kasamang kasibaan bilang isang walang karanasan. Sa bawat mahalagang subo na aking nauubos, mas nagnanais ako. Paano ako naging ganito katanda na napakawalang-alam sa Diyos at sa aking pananampalataya?

Taliwas sa iniisip ng mga tao, hindi nakakasawa ang pagpapalawak ng iyong kaalaman at pagmamahal sa Diyos. Ito ay nakapagpapasigla at nagbibigay-inspirasyon. Ang aking relasyon sa Diyos sa wakas ay nagbunga. Nabuhay ang misa para sa atin. Ang kagalakan at pagtaas ng pananampalataya ay kitang-kita sa lahat ng aking nakatagpo. Ang aking masigasig na pagnanasa ay sumalakay sa lahat ng aspeto ng aking buhay, lalo na sa gawaing ministeryo. Saganang pinagpala ng Diyos ang aking, oo, at ang bunga ay sagana. Sa lahat ng panahon, inilalapit ako ng Diyos sa Kanya, inilalatag ang mga mumo na naglalapit sa akin sa bawat hakbang.

Makalipas ang dalawampu’t isang taon, nagtatrabaho pa rin ako sa Simbahang Katoliko ngunit ngayon ay nasa Paghahanda ng Kasal. Nagsusumikap pa rin ako sa maraming paraan ng patuloy na paglalagablab sa apoy na iyon na nag-alab maraming taon na ang nakalilipas. Ang aking walang katapusang pasasalamat ay napapunta sa mga nagbalik-loob na, sa lahat ng paraan, ay naghangad ng katotohanan at bukas sa kung saan sila pinangunahan ng Diyos. Hindi nila malalaman kung gaano karaming buhay ang naapektuhan ng Diyos sa kanilang oo, at sa pagpapalawig, sa akin.

At ang limang maliliit na bata ay ikinasal sa Simbahan at pinalaki ang kanilang mga anak upang makilala ang Diyos at mahalin ang kanilang pananampalatayang Katoliko. Ang aking asawa, din, ay isang Deacon sa loob ng sampung taon. Ang lahat ng kapurihan sa iyo, oh Panginoon. Ikaw ay napaka-mapagbigay at mabuti sa amin; alam mo ang pinakamagandang ruta para pag-alabin ang puso ko. Hindi ko alam kung paano ako lubos na makapagpapasalamat sa iyo. “Bukod dito, maaaring gawing sagana ng Diyos ang bawat biyaya para sa iyo, upang sa lahat ng bagay, laging nasa iyo ang lahat ng kailangan mo, at magkaroon ka ng kasaganaan para sa bawat mabuting gawa. (2 Corinto 9:8)

Sa pamamagitan ng pagdurusa at panalangin, lahat ng ibinigay mo sa akin ay naging dahilan upang mas mapalapit ako sa iyo at sa lahat ng inilagay mo sa aking landas. Salamat Panginoon!

Kahit na lumaki bilang isang Baptist, ang alak, droga at buhay kolehiyo ay naghagis kay John Edwards sa isang ipu-ipo, ngunit pinabayaan ba siya ng Diyos? Magbasa upang mapag-alaman mo.

Isinilang at lumaki ako sa isang Bautista na mag-anak sa gitnambayan Memphis. Hindi ako nagkaroon ng madaming kaibigan sa paaralan, ngunit madami sa simbahan. Yun ay kung nasaan ang aking komunidad. Ginugol ko ang bawat araw kasama ng mga lalaki at babaing ito, namamahagi ng ebanghelyo at nagtatamasa nang lahat ng mga bagay na ginawa mo bilang isang batang Bautista. Gustung-gusto ko ang yugtong iyon ng aking buhay, ngunit nang ako ay mag-18, nagkahiwa-hiwalay ang aking grupo ng pagkakaibigan. Alanganin pa din ako kung ano ang nais kong gawin sa aking buhay habang karamihan sa kanila ay nagtungo sa kolehiyo na naiwan ako, sa unang pagkakataon sa aking buhay, na walang komunidad. Nasa punto din ako ng buhay ko na kailangan kong magpasya kung ano ang gagawin. Nagpalista ako sa Pamantasan ng Memphis, isang lokal na pamantasan, at sumali sa isang kapatiran. Noon ako nagsimulang masangkot sa pag-inom, droga, at paghabol sa mga babae. Sa kasamaang palad, pinunan ko ang kawalan na ito ng lahat ng mga gawain na nakikita mo sa madaming mga pelikula at nagsimulang uminom at maghabol sa mga babae. Isang gabi gumawa ako ng masamang pagpapasya–isa sa pinakamasamang pagpapasya sa buhay ko–na gumamit ng cocaine. Sinalot ako nito sa sumunod na 17 taon ng aking buhay.

Nang makilala ko si Angela, ang magiging asawa ko, nadinig kong sinabi niya na ang lalaking pakakasalan niya balang araw ay kailangang maging Katoliko. Nais kong ako ang kanyang maging asawa. Kahit na mahigit 10 taon na akong hindi nagsisimba, gusto kong pakasalan ang magandang babaeng ito. Bago kami ikasal, dumaan ako sa programa ng RCIA at naging Katoliko, ngunit hindi kailanman nag-ugat sa akin ang katotohanan ng Simbahang Katoliko dahil ito’y pagkukunwari lamang.

Sa aking pagiging matagumpay na tindero, madami akong tungkulin at panggigipit. Ang aking kita ay lubos na umaasa sa mga komisyon na ginawa ko sa mga benta at mayroon akong napakamapaghamon na mga mamimili. Kung nagkamali ang isang katrabaho, o nagdulot ng kaguluhan, maaari akong mawalan ng kita. Upang maibsan ang panggigipit, nagsimula akong gumamit ng droga sa gabi, ngunit nagawa kong itago ito sa aking asawa. Wala siyang malay sa ginagawa ko.

Di-nagtagal makaraang isilang si Jacob, ang aming unang sanggol, ang aking ina ay nasuri na may kanser. Mayroon lamang siyang dalawang linggo hanggang ilang buwan para mabuhay at talagang nabalisa ako. Naaalala ko ang pagtatanong sa Diyos: “Paano Mo hahayaang mabuhay ang isang sinungaling na adik sa droga na tulad ko, ngunit hayaang mamatay ang isang tulad niya, na nagmamahal sa Iyo nang walang pagkukulang sa buong buhay niya? Kung ganyan Kang uri ng Diyos, puwes ayokong magkaron ng anumang kinalaman sa Iyo!” Noong araw na iyon, naaalala kong tumingala ako sa langit at nagsabi: “Napupoot ako sa Iyo at hindi na Kita sasambahin muli!” Iyon ang araw kung kailan ako ganap na tumalikod at lumayo sa Diyos.

Ang Panahon Ng Pagbabago

Mayroon akong ilang mga mamimili na napakahirap pakitunguhan. Kahit gabi, walang pahinga, may mga text na nagbabantang kukunin ang kanilang negosyo. Ang lahat ng panggigipit ay nagpabigat sa akin, at lalo kong ihinulog sa droga ang sarili bawat gabi. Isang gabi, bandang alas dos ng madaling araw, bigla akong nagising at napaupo sa kama. Parang lalabas sa dibdib ang puso ko. Naisip ko: ‘Aatakihin ako sa puso at mamamatay’. Nais kong tumawag sa Diyos, ngunit ang aking mapagmataas, makasarili, matigas na ulo ay hindi sumuko.

Hindi ako namatay, ngunit nagpasya akong itapon ang mga droga at ibuhos ang alak…Itinuloy ko iyon sa umaga…para lang bumili ng mas madaming droga at beer sa hapon. Paulit-ulit ang nangyari—mga mamimili na nag memensahe gumagamit ng droga para makatulog, at nagigising sa kalagitnaan ng gabi.

Isang araw, napakatindi ng aking pagnanasa sa droga anupat tumigil ako para bumili ng kokaina habang patungo upang sunduin ang aking anak, si Jacob, mula sa bahay ng aking biyenan! Habang papaalis ako sa bahay ng nagbebenta ng droga, nakadinig ako ng sirena ng pulis! Nasa likod ko ang ahensiya sa agpapatupad laban sa bawal na gamot. Kahit nang nakaupo ako sa estasyon ng pulisya na kasalukuyang tinatanong habang ang aking binti ay nakakadena sa isang bangko, naisip ko pa din na makakaalis ako dito. Bilang isang napakagaling na tagapagbenta, naniwala akong kaya kong mailigtas ang sarili sa anumang bagay. Ngunit hindi sa pagkakataong ito! Napunta ako sa bilangguan sa kabayanan Memphis. Kinaumagahan, akala ko bangungot lang ang lahat, hanggang sa nauntog ang ulo ko sa bakal na kama.

Mapanganib na Tubig

Nang maintindihan ko sa unang pagkakataon na ako ay nasa kulungan at wala sa aking tahanan, nataranta ako. Hindi ito maaaring mangyari…malalaman ng lahat…mawawala ang aking hanapbuhay… aking asawa…aking mga anak…ang lahat sa buhay ko…” Dahan-dahan, sinimulan kong balikan ang aking buhay at inisip kung paanong nagsimula ang lahat ng ito. Doon ko napagtanto kung gaano kalaki ang nawala sa akin nang lumayo ako kay Hesukristo. Ang aking mga mata ay napuno ng luha at ginugol ko ang hapong iyon sa pagdadasal. Malalaman ko kinamamayaan na hindi ito ordinaryong araw. Huwebes Santo noon, 3 araw bago ang Pasko ng Pagkabuhay, ang araw na kinagalitan ni Hesus ang Kanyang mga apostol nang hindi sila makapagpuyat ng isang oras kasama Niya habang Siya ay nananalangin sa Halamanan ng Getsemani. Habang nakikipag-usap ako sa Kanya sa panalangin, nakatanggap ako ng matinding pang-unawa ng katiyakan na hindi ako iniwan ni Jesus, kahit na lumayo ako sa Kanya. Siya ang laging kasama ko kahit sa pinakamadilim kong sandali.

Nang dumalaw ang aking asawa at ang aking biyenang babae, napuno ako ng pagkabalisa. Inaasahan kong sasabihin ng aking asawa: “Tapos na ako sa iyo. Aalis na ako at kukunin ang mga bata!” Parang isang eksena mula sa Batas at Kaayusan kung saan ang bilanggo ay nakikipag-usap sa telepono sa kanyang dalaw sa kabilang panig ng salamin. Nang makita ko sila, napaluha ako at napahikbi, “Dinaramdam ko, dinaramdam ko!” Nang magsalita siya, hindi ako makapaniwala sa nadinig ko. “John, tumigil ka…hindi kita hihiwalayan. Wala itong kinalaman sa iyo, ngunit ang lahat ay may kinalaman sa mga panata na ginawa natin sa Simbahan…” Gayunpaman, sinabi niya sa akin na hindi pa ako makakauwi, kahit na piyansahan niya ako. Ang aking kapatid na babae ang dapat na manundo nang gabing iyon mula sa kulungan upang dalhin ako sa bukid ng aking ama sa Mississippi. Biyernes Santo nang lumabas ako ng kulungan. Nang tumingala ako, hindi ang kapatid ko ang naghihintay sa akin kundi ang aking ama. Kinabahan akong makita siya ngunit mangyaring nagkoroon kami ng pinaka na totoong pag-uusap sa loob ng isang oras at kalahating paglalakbay sa kotse pababa sa bukid.

Isang Pagkikitang Di-sinasadya

Alam ko na kailangan kong gumawa ng isang bagay upang baguhin ang aking buhay at nais kong magsimula sa Misa sa Linggo ng Pagkabuhay. Ngunit nang tumigil ako sa simbahan para sa alas-11 na Misa, walang tao. Sinimulan kong hampasin ang manibela gamit ang aking mga kamao sa pagkabigo at galit. Sa unang pagkakataon sa loob ng 10 taon, gusto kong pumunta sa Misa at walang tao. Nag-alala ba ang Diyos sa ano mang paraan? Sa sumunod na sandali, tumigil ang isang Sister at nagtanong kung nais kong magpunta sa Misa, pagkatapos ay itinuro niya ako sa susunod na bayan kung saan natagpuan ko ang simbahan na puno ng mga pamilya. Parang isa na namang dagok ito dahil hindi ko kasama ang sarili kong mag-anak.

Ang tanging naiisip ko lang ay ang aking asawa at kung gaano ako nagnanais na maging karapat-dapat sa kanya. Nakilala ko ang pari. Nang huling makita ko siya, madaming taon na noon, kasama ko siya. Nang matapos ang misa, nanatili ako sa upuan na humihiling sa Diyos na hilumin ako at muli kaming pagsamahin ng aking pamilya. Nang sa wakas ay tumayo na ako para umalis, naramdaman ko ang isang braso sa aking balikat na ikinagulat ko, dahil wala akong kakilala doon. Paglingon ko, nakita kong ang pari pala ang bumati sa akin, “Hello, John”. Natulala ako na naalala pa niya ang pangalan ko dahil hindi bababa sa limang taon mula noong huli naming pagkikita, at tumagal iyon ng mga 2 segundo. Hinawakan niya ang kamay ko at sinabi sa akin, “Hindi ko alam kung bakit mag-isa ka dito o kung nasaan ang pamilya mo, pero nais ng Diyos na sabihin ko sa iyo na magiging maayos ang lahat.” Ako ay nabigla. Paano niya malalaman?

Nagpasya akong baguhin ang aking buhay at magpunta sa magbagong buhay. Sumama sa akin ang aking asawa noong ako ay pumasok at nagbalik upang iuwi ako pagkatapos ng 30 araw na palabas na pasyenbte na pangangalaga. Nang makita ako ng aking mga anak na pumasok sa pintuan, umiyak sila at niyakap ako. Lumukso silang lahat sa akin at naglaro kami hanggang sa oras na para matulog. Habang nakahiga ako sa aking kama, napuno ako ng labis na pasasalamat na ako at naroroon–kumportable sa aking bahay na may pampapalamig at telebisyon na napapanoodan ko kahit kailan ko gusto; kumakain ng pagkain na hindi galing sa bilangguan na pinaghugasan; at nakahiga na naman sa sarili kong kama.

Napangiti ako na para bang hari ako ng kastilyo hanggang sa tumingin ako sa bakanteng gilid ng kama ni Angela. Naisip ko sa aking sarili: “Kailangan kong baguhin ang buong buhay ko; hindi sapat ang pagtigil sa droga at alkohol.” Binuksan ko ang mesa sa tabi ng kama, naghahanap ng Bibliya at nakakita ng aklat na ibinigay sa akin ni Padre Larry Richards sa isang kumperensya 3 o 4 na pahina pa lang ang nabasa ko noon, ngunit nang kunin ko ito nang gabing iyon, hindi ko ito maibaba hangga’t hindi ko ito nabasa mula pabalat hanggang pabalat. Napuyat ako buong gabi at nagbabasa pa din nang magising ang asawa ko ng 6 ng umaga. Pinadali ng aklat ang aking pang-unawa sa kung ano ang ibig sabihin ng pagiging mabuting asawa at ama. Taimtim kong ipinangako sa aking asawa na ako ang magiging lalaking karapatdapat sa kanya. Ang aklat na iyon ay nagtakda sa akin sa isang kurso upang simulang muli ang pagbabasa ng Kasulatan. Napagtanto ko kung gaano kalaki ang nakaligtaan ko sa aking buhay at gusto kong bumawi sa nawalang oras. Sinimulan kong akayin ang aking pamilya sa Misa, at nagdadasal ng ilang oras sa pagtatapos bawat gabi. Sa unang taon, nagbasa ako ng mahigit 70 aklat na Katoliko sa unang taon na iyon. Unti-unti, nagsimula akong magbago.

Binigyan ako ng aking asawa ng pagkakataon na maging ang lalaking tinawag ng Diyos. Ngayon, sinusubukan kong tulungan ang ibang tao na gawin ito sa pamamagitan ng aking podcast na ‘Just a Guy in the Pew’.

Nang Huwebes Santo, naghanda si Jesus na mamatay, at pinili kong mamatay sa luma kong pagkatao. Nang Linggo ng Pagkabuhay, nadama ko na nabuhay din akong muli kasama Niya. Alam natin na maaaring maging tahimik si satanas kapag tayo ay nasa isang landas na malayo kay Hesus. Kapag tayo ay nagsimulang lumapit nang lumapit kay Kristo yan ay kung kailan ito nagsisimulang maging talagang maingay. Kapag nagsimulang palibutan tayo ng kanyang mga kasinugalingan, doon natin nalalaman na tayo ay gumagawa ng isang mabuting bagay. Huwag na huwag kang susuko. Patuloy na magpumilit sa pag-ibig ng Diyos, sa buong buhay mo. Hinding-hindi mo ito pagsisisihan.

Si Marino Restrepo ay nagtrabaho bilang isang aktor, tagalikha, musikero at kompositor sa industriya ng libangan sa loob ng halos 20 taon. Ngunit isang nakamamatay na Bisperas ng Pasko, siya ay dinukot at dinala sa kagubatan ng Colombia kung saan siya nagpumilit na mabuhay sa loob ng anim na buwan… Isang himala lamang ang makapagliligtas sa kanyang buhay!

Maaari mo ba kaming pasilipin sa iyong pagkabata na lumaki sa isang maliit na bayang nagtatanim ng kape sa Kabundukan ng Andes?

Lumaki ako sa Colombia sa isang malaking pamilyang Katoliko—ang ikaanim sa sampung anak. Dahil puro Katoliko lamang ang nasa aking bayan, wala akong alam na ibang pananampalataya o relihiyon. Ang pananampalatayang Katoliko ay isang mahalagang bahagi ng aming buhay. Kami ay aktibo sa mga gawaing pastoral ng Simbahan araw-araw, ngunit para sa akin ito noon ay higit na relihiyon kaysa espiritwalidad. Sa edad na 14, nang lumipat kami sa Bogota, ang kabisera ng Columbia, nagsimula akong lumayo sa Simbahan. Wala akong ideya tungkol sa kung ano ang nangyayari sa mundo, kaya naengganyo ako sa lahat ng mga bagong bagay na nakita ko. Ang mga hippie, ang rock at roll at ang lahat ng kahalayan ay bumihag at umakit sa akin. Hindi nagtagal ay tuluyan na akong umalis sa pananampalataya at hindi na bumalik sa Simbahan.

Ano ang tungkol sa mga relihiyon sa silangan at espirituwalidad na talagang nakaakit sa iyo at umaakit sa iyo?

Ang lahat ng mga relihiyon sa silangan ay bumighani sa akin, lalo na ang Hinduismo sa pamamagitan ng yoga at sinimulan kong basahin ang Mahabharata at Bhagwat Gita. Noong una ay ang kagandahan lamang ng panitikan at mga pilosopiya ang nakaakit sa akin, at pagkatapos ay naging ritwal. Nagsimula akong sumunod sa mga guru na ang pagtuturo ay naglayo sa akin sa pananampalatayang Katoliko. Mula noon ay tumigil na ako sa paniniwalang si Jesus ay Diyos. Sa halip, inisip ko Siya bilang isa lamang propeta.

Maaari mo bang sabihin sa amin ang tungkol sa iyong mga karanasan sa Hollywood?

Di-nagtagal pagkatapos kong lumipat sa Los Angeles, naging konektado ako sa ilang mga napakahahalagang tao na nagbigay sa akin ng maraming pagkakataon sa karera. Pinapirma ako ng Sony Music bilang isang eksklusibong artista nila noong 1985. Inilabas nila ang ilan sa aking mga rekord at nilibot ko ang mundo, naramdaman ko ang labis na kasiyahan at ang isang napakatagumpay na karera sa musika. Kapag hindi ako naglilibot o nagre-rekord, nasa Hollywood ako, at umaarte, nagsusulat ng mga senaryo at gumagawa ng mga pelikula. Dahil ang California ang sentro ng mundo ng kilusang Bagong Panahon, lalo akong nalubog sa mahika at misteryo nito.

Noong Bisperas ng Pasko 1997, ang iyong buhay ay nagkaroon ng napakalaking pagbabago. Ano ang nangyari noong gabing iyon?

Umuwi ako sa Colombia para sa Pasko upang makasama ang aking pamilya. Habang nagmamaneho ako palapit sa tarangkahan ng taniman ng kape ng aking tiyuhin malapit sa aking bayan, anim na lalaki ang lumabas sa kakahuyan na may mga armas, tumalon sa aking sasakyan at pinilit akong sumama sa kanila. Nang medyo makalayo na kami sa kalsada, iniwan nila ang kotse ko at pinilit akong maglakad kasama nila. Paakyat sa mga burol at sa kagubatan, kami ay naglakad, ng maraming oras, pagkatapos ay isa pang paglalakbay na gamit ang kotse at mas marami pang paglalakbay na naglalakad hanggang sa wakas ay nakarating kami sa isang maliit na kuweba. Nakahinga ako ng maluwag nang huminto kami sa paglalakad, ngunit mabilis na lumala ang aking sitwasyon. Itinulak nila ako papasok sa kweba, itinali ang aking mga kamay at nilagyan ng talukbong ang aking ulo. Ito ay talagang kakila-kilabot. Ang kweba ay puno ng mga paniki at kulisap na kumakagat sa akin sa buong katawan, at imposibleng makatakas.

Ibinenta ako ng mga bumihag sa akin sa mga rebeldeng gerilya na humingi ng napakalaking pantubos at nagbanta na papatayin ang aking mga kapatid na babae kapag hindi ito binayaran. Sinabi nila sa akin na nasentensiyahan na ako ng kamatayan dahil nakita ko na ang kanilang mga mukha at marami pa akong makikita sa mahabang proseso ng pagkuha ng pera. Sa sandaling mabayaran ko ang katubusan, papatayin nila ako upang maiwasang mahuli sila pagkatapos akong palayain. Pakiramdam ko ay nawasak ako bilang isang tao. Wala nang pag-asa na makalabas pa ako ng buhay. Nasa matinding panganib ang pamilya ko, at nanakawin nila ang lahat ng perang kinita ko.

Ano ang iyong naiisip noong nasa pagkabihag ka? Sila ba ay desperasyon at kapahamakan o itinaas mo ba ang iyong mga iniisip sa Diyos sa mga sandaling iyon ng kadiliman?

Sa unang 15 araw ng pagkabihag, ni hindi ko naisip na itaas ang aking mga iniisip patungo sa Diyos. Sa halip, sinubukan kong gamitin ang lahat ng Mga Makabagong kapangyarihan at mga pamamaraan na natutunan ko. Wala sa mga ito ang nakatulong sa akin. Ngunit isang araw, inabot ako ng Diyos sa isang mistikong paraan na karanasan na nagpabago sa aking buhay magpakailanman.

Bagama’t gising ako at may malay, nakakita ako ng isang pangitain. Sa di kalayuan ay nakita ko ang isang taluktok ng bundok na natatabunan ng isang kamangha-manghang lungsod ng liwanag. Ang aking kaluluwa ay nagnanais na mapunta sa lungsod na iyon, ngunit walang paraan upang makarating doon at ito ay nakabagabag sa akin. May bigla akong narinig na lagaslas ng tubig na naging maraming tinig, pagkatapos ay nauwi sa isang tinig na nagmula sa lahat ng dako, maging sa loob ko. Kahit na ako ay tumalikod sa Diyos sa loob ng maraming taon, nalaman ko kaagad na iyon ay tinig ng Diyos.

Pinagliliwanag ang aking konsensya at inilalahad ang kalagayan ng aking kaluluwa. Parang isang kisap matang kumislap sa aking harapan ang buhay ko at naramdaman ko ang sakit na dulot ng bawat kasalanang nagawa ko, lalo na ang mga hindi ko pa naamin dahil sa paglisan ko sa Simbahan. Hindi ko nakayanan ang lahat ng pagmamahal na ibinubuhos ng Panginoon sa akin dahil pakiramdam ko ay hindi ako karapat-dapat, ngunit hindi Niya ako hinayaang lumubog sa aking paghihirap. Niyakap Niya ako, ipinaliwanag ang buong kasaysayan ng kaligtasan at inihayag ang kagandahan ng Kanyang plano sa sakramento. Kailangan ko ang pagpapagaling at espirituwal na pagpapakain na malayang iniaalok Niya sa mga sakramento. Nang huminto ako sa pagpunta sa Kumpisalan, nawalan ako ng pakiramdam sa pinsalang idinudulot ng aking kasalanan sa aking sarili at sa iba, at lalo akong naligaw at mas higit na napalayo papunta sa karumal-dumal na mga kasalanan. Inialay Niya ang Kanyang buhay bilang kabayaran sa lahat ng ating mga kasalanan, upang tayo ay gumaling at mabago, at kapag tayo ay nagpunta sa Misa at tinanggap Siya sa Eukaristiya, hindi lamang natin tinatanggap ang pagpapagaling na iyon, kungdi tayo ay nagiging mga instrumento ng reparasyon sa ating sarili, upang manalangin para sa mga kaluluwang nangangailangan ng Kanyang mga biyaya.

Nang matapos ang pangitain, ako ay lubos na nagbago. Hindi na ako natatakot na mapatay, ngunit natatakot ako sa walang hanggang paghatol. Kaya naman, taimtim akong nagdasal na magkaroon ako ng pagkakataong makapuntang muli sa Kumpisalan. Kinabukasan ay inilabas nila ako sa kweba, ngunit gumugol pa rin ako ng lima at kalahating buwan sa pagkabihag. Sa mga buwang iyon, ang aking relasyon sa Diyos ay naging mas maigting sa bawat araw. Sa wakas, nangyari ang himala. Bigla akong pinakawalan isang gabi, iniwan lang sa kalsada ng walang paliwanag. Naramdaman kong pinoprotektahan ako ng kapangyarihan ng Diyos at alam kong may plano Siya sa natitirang bahagi ng aking buhay, simula sa Pangungumpisal na matagal ko nang inaasam.

Paano nagbago ang iyong buhay pagkatapos ng mahimalang pagtakas na ito…?

Sa lalong madaling panahon, pumunta ako sa Kumpisalan sa isang Franciscan monastery. Akalain mo, ito ang pinakamahabang pangungumpisal ko sa buhay ko. Nang itaas ng pari ang kanyang kamay para palayain ako sa aking mga kasalanan, narinig ko ang pinaka-hindi kapani-paniwalang ingay sa ibaba. Alam kong mga demonyo sila na galit na galit na ako ay pinakawalan sa kanilang mga pagkakahawak. Sa sandaling natapos niya ang panalangin ng pagpapatawad, nagkaroon ng ganap na katahimikan at kapayapaan.

Napaibig ako sa Simbahang Katoliko na nagpapakain sa akin araw-araw ng presensiya ng pagpapagaling ni Kristo sa Eukaristiya. Ang pang-araw-araw na pagbabasa ng Misa ay nagpatunay sa aking mga mistikong karanasan at ako ay nauuhaw sa higit pa, at nagpapakalublob sa katekismo, buhay ng mga santo…

Bumalik ako sa California, ngunit pagkaraan ng dalawang taon, naramdaman kong tinatawag ako ng Diyos pabalik sa Colombia, sa kabila ng aking nakakatakot na karanasan. Bumalik ako sa simula ng Mahal na Araw, ngunit napakaraming tao doon para sa Misa sa Linggo ng Palaspas kaya hindi ako makapasok sa simbahan. Habang nakatayo ako sa labas, Bigla akong nakakuha maikling sulyap sa mga aksyon ng Misa, lumapit sa akin si Jesus at nagkaroon ako ng isa pang mistikong karanasan sa Kanya. Para bang ang Kanyang puso ay kumakausap sa aking puso, nang walang salita, ngunit naunawaan ko ang lahat. Sinabi niya sa akin na nagsisimula pa lang ang aking misyon mula ng ipinanganak ako. Dadalhin ako sa buong mundo–bawat lugar na bibisitahin ko ay napili na at bawat tao na makakarinig ng aking kwento ay napili na sa pangalan.

Iniwan ko ang aking artistikong karera at naging isang laykong misyonerong Katoliko, na nagtatag ng “Pilgrims of Love” (ang pangalang ipinahayag ng Panginoon) kasama ng archdiocese ng Bogota. Sa nakalipas na 23 taon, bumisita ako sa mahigit 121 bansa sa bawat kontinente, hindi para isulong ang aking sarili, o para sa sarili kong kaluwalhatian, tulad ng ginawa ko noong mga araw ko bilang isang musikero, ngunit upang ipahayag ang mga dakilang gawa na ginawa ng Panginoon sa aking buhay.

Ang pagiging kasangkot sa espirituwalidad ng Bagong Panahon sa nakaraan ano ang iyong payo sa mga nagsasagawa nito ngayon?

Lubos akong nasangkot sa mga kasanayan sa Bagong Panahon sa loob ng 33 taon, simula sa edad na 14 nang ako ay naging hippie. Ipapayo ko sa lahat na iwasan ang lahat ng gawain sa Bagong Panahon dahil may espiritu ng kasamaan na nakapaligid sa kanila. Ang mga ito ay napaka-mapang-akit dahil sila ay mukhang positibo, nakapagpapagaling at makapangyarihan. Ngunit iyon ay mapanlinlang. Gaya ng sabi ni San Pablo, si Satanas ay nagbibihis bilang isang anghel ng liwanag. Kahit na ito ay mukhang mabuti, ito ay talagang nakasasakit sa iyong kaluluwa. Kaya hindi ko inirerekomenda ang anumang mga kasanayan sa Bagong Panahon, dahil ang mga ito ay mga bintana na nagbubukas sa kadiliman, na nagpapahintulot sa masasamang espiritu na makapasok sa ating mga kaluluwa upang sirain ang ating buhay.

Maaari ka bang magbahagi ng 3 mga mungkahi upang hikayatin ang pagtitiyaga at isang pagpapalalim na pag-ibig sa Diyos?

Ang araw-araw na panalangin ay nagpapalakas sa aking pagtitiyaga sa pag-ibig ng Diyos. Napangalagaan ko ang ugali ng pagdarasal ng Rosaryo araw-araw. Ang una kong mungkahi ay maglaan ng oras, kahit na sa mga pinaka-abalang araw para magdasal ng Rosaryo. Ang pangalawang mungkahi ko ay ang madalas na pagpunta sa Misa at Kumpisalan. Ang mga sakramento ay nagpapalakas sa atin upang labanan ang mga tukso. Ang pangatlong mungkahi ko ay siguraduhing sinusunod natin ang ating usapan. Upang maging isang tunay na Kristiyano na may mabuting puso at mabuting hangarin, kailangan nating gawing mabuti ang lahat—mabubuting pag-iisip, mabuting hangarin, mabuting damdamin at magagandang ideya. Ang lahat ng ating ginagawa ay dapat pagtibayin ang kabutihan ng Diyos, maging ang paraan ng ating paglalakad, o pakikipag-usap o pagtingin sa mga tao. Dapat nilang makita na may kakaibang bagay sa ating mga layunin sa buhay.

Pauwi na sana ako para magtrabaho at mag-ipon ng pera para sa aking pag-aaral sa kolehiyo, subalit may malaking sorpresa sa akin ang Diyos

Noong ako’y mag-aarál sa kolehiyo madaming taon na ang nakaraan, nagmisyon ako sa hangganan ng Texas/Mexico para magboluntaryo sa Our Lady’s Youth Center at sa Lord’s Ranch Community. Ang karaniwan apostolado na ito, na itinatag ng isang kilalang paring Heswita, si Fr. Rick Thomas, ay nagkaroon ng pagbibigay-tulong sa mga mahihirap sa Juarez, Mexico at sa mga pook ng mga dukhang El Paso. Katatapos ko lang ng unang taon sa Franciscan University sa Steubenville, Ohio, at pagkatapos nitong 3-linggong karanasan sa misyon, uuwi ako sa tag-araw para kumita at mag-ipon ng pera, pagkatapos ay babalik ng Ohio upang ipagpatuloy ang aking pag-aaral sa kolehiyo. Kahiman, iyon ang balak ko. Subalit may malaking sorpresa sa akin ang Diyos.

Isang Ganap Na Pag-layó

Sa unang linggo ko sa Rancho ng Panginoon, nagsimula akong magkaroon ng hindi kaayaayang pakiramdam na ako ay tinawag ng Panginoon na manatili.  Nangilabot ako sa takot! Hindi pa ako nakapanatili sa disyerto o nakadanas ng tuyo, mainit na panahon.  Isinilang at lumaki ako sa tropikal na paraiso ng Hawaii na napapaligiran ng Karagatang Pasipiko, mga puno ng palma at saganang mga bulaklak at maulang kagubatan.  Ang Rancho, sa kabilang banda, ay napapalibutan ng matitinik na halaman, tumbleweed, at isang tuyo, may-pagkatigang na tanawin.

“Panginoon, maling tao ang nasa isip mo,” sigaw ako sa aking panalangin.  “Hindi ako mabubuhay dito, kailanman ay hindi ko na -hack ang mahirap na manu -manong gawain sa buhay na ito, walang air conditioning, at napakakaunting mga ginhawa sa nilalang.  Pumili ka ng iba, huwag ako!”  Ngunit ang malakas na pakiramdam na tinawag ako ng Diyos sa isang ganap na pag-layó mula sa aking maingat na nakaplanong buhay ay patuloy na umuusbong sa akin.

Isang araw sa kapilya sa Rancho ng Panginoon, natanggap ko ang pagbasang ito mula sa aklat ni Ruth: “Narinig ko ang iyong ginawa… iniwan mo ang iyong ama at ang iyong ina at ang lupang sinilangan mo, at naparito ka sa mga taong hindi mo nakilala bago nito.  Nawa’y gantimpalaan ng Panginoon ang iyong ginawa!  Nawa’y tumanggap ka ng buong gantimpala mula sa Panginoon, ang Diyos ng Israel, na sa ilalim ng kanyang mga pakpak ay naparito ka bilang kanlungan.” Ruth 2:12-13

Tiniklop ko ang Bibliya.  Hindi ko naibigan ang patutunguhan nito!

Paglalabas ng Balahibo ng Tupa

Pagkatapos ng ikalawang linggo ng pakikipagbuno sa Panginoon, tumigil ako sa pagdadasal.  Hindi ko naibigan ang sinasabi Niya.  Tiyak ako na mali ang nakuha niyang babae. 18 taong gulang pa lang ako!  Napakabata, walang karanasan, napakaduwag, hindi ganuon katatag.  Para sa akin ay magaling ang mga palusot ko.

Kaya naghagis ako ng balahibo ng tupa (tulad ng ginawa ni Gideon sa Hukom 6:36ff).  “Panginoon, kung talagang taos ka dito, kausapin mo ako sa pamamagitan ni Sister.”  Si Sister Mary Virginia Clark ay isang Daughter of Charity na kasama ni Fr. Rick Thomas sa pamumuno ng apostolado.  Siya ay may tunay na handog ng propesiya at nagbabahagi ng mga inspiradong salita sa mga pagtitipon ng panalangin. Sa linggong iyon sa pulong ng panalangin, tumayo siya at sinabing, “Mayroon akong propesiya para sa mga kabataang babae mula sa Steubenville.”  Nakuha niyon ang aking pansin.  Wala akong matandaan na sinabi niya, maliban sa mga salitang, “Sundin ang halimbawa ng mga babae sa Lumang Tipan.”  Aray!  Naisip ko kaagad ang pagbabasa sa Ruth na natanggap ko sa panalangin.

“Okay, Panginoon.  Nagiging makatotohanan na ito.”  Kaya isa pang balahibo ng tupa ang inilabas ko: “Kung talagang taos Ka, gawin Mong sabihin sa akin ni Sister Mary Virginia ang ilang bagay nang harapan.”  Hayan, naisip ko.  Yan ang magtatapos nito.

Dati nang kinakausap ni Sister ang lahat ng panauhin na dumadating sa Lord’s Ranch, kaya pangkaraniwan nang humiling siya na makipagkita sa akin nang katapusan ng linggo.  Nagkaroon kami ng magandang pag-uusap, tinatanong niya ang tungkol sa aking pamilya, ang aking karanasan, kung paano ako humantong sa Ranch, atbp.  Nagdasal siya sa pagtatapos ng aming pag-uusap, at tumayo ako para magpaalam.  “Whew, nailagan ang bala,” iniisip ko, nang bigla siyang nagtanong, “Napag-isipan mo ba ang manatili dito?”

Lumubog ang aking puso.  Hindi ako nakasagot kaya tumango na lamang ako ng oo.  Ang tanging sinabi niya sa akin ay, “Ipagdadasal kita.”  At malungkot akong lumabas ng pinto.

Lumabas ako upang magpahangin.  Nagtungo ako sa maliit, gawa-ng-tao na lawa sa Lord’s Ranch.  Lumaki ako sa isang isla na napapaligiran ng karagatan kaya ang maging malapit sa tubig ay palaging nakakaaliw at pamilyar sa akin.  Ang maliit na lawa na puno ng hito ay isang oasis sa disyerto kung saan maaari akong maupo at paginhawahin ang aking nababagabag na kaluluwa.

Umiyak ako, nagsumamo ako, nakipagtalo ako sa Panginoon, sinusubukan kong hikayatin Siya na talagang nagkaroon ng ilang banal na kagusutan.  “Alam kong nagkamali Ka ng tao, Diyos ko.  Hindi ko taglay ang kinakailangan mamuhay nang ganitong buhay.”

Katahimikan.  Ang langit ay parang naging tanso.  Walang galaw o pagkilos.

Nang Malaglag ang mga Kaliskis

Mag-isa akong nakaupo doon sa tabi ng mapayapang tubig, mahimulmol na puting ulap na nakalutang sa itaas, ako ay huminahon.  Nagsimula akong magmuni-muni sa aking buhay.  Dati ko nang nararamdaman na malapit ako sa Diyos mula pa sa pagkabata.  Siya ang aking pinakamalapit na kaibigan, ang aking pinagkakatiwalaan, ang aking tanggulan.  Alam kong mahal Niya ako.  Alam kong nasa puso Niya ang pinakamabuting kapakanan ko at hinding-hindi ako sasaktan sa anumang paraan.  Alam ko din na nais kong gawin ang anumang hilingin Niya, gaano man ito nakakawalang gana.

Kaya’t padabog akong sumuko. “Okay, Diyos ko.  Panalo Ka.  Mananatili ako.”

Sa puntong iyon nadinig ko sa aking puso, “Ayaw ko ng isang pagtanggap ng pagkatalo.  Nais ko ng masaya, masiglang oo.”

“Ano?  Ngayon ay pinagsasapilitan mo ito, Panginoon!  Kapapaubaya ko lang, ngunit hindi pa sapat iyon?”

Higit pang katahimikan.  Higit pang tunggali ng kalooban.

Pagkatapos ay ipinagdasal ko ang pagnanais na mapunta dito — isang bagay na iniiwasan kong hilingin sa buong panahong ito.  “Panginoon, kung ito talaga ang Iyong plano para sa akin, mangyaring bigyan mo ako ng pagnanais para dito.”  Kaagad, naramdaman kong may mga ugat na tumubo mula sa aking mga paa, binabaon ako dito, at alam kong nakauwi na ako.

Ito ang tahanan.  Ito ay kung saan ako ay nilalayong manatili.  Hindi hinihingi, hindi ninais, hindi kaakit-akit sa aking pandama ng tao.  Wala sa aking sulat-dula para sa aking buhay, ngunit ang pagpili ng Diyos para sa akin.

Habang nakaupo ako doon, para bang ang mga kaliskis ay nahulog mula sa aking mga mata. ako ay nagsimulang makakita ng kagandahan sa disyerto – ang mga bundok na nagbabalangkas ng Ranso ng Panginoon, ang mga halaman ng disyerto, ang mga ligaw na itik na nakibahagi sa akin sa may inuman ng mga iba’t ibang hayop nang gabing iyon.  Ang lahat ay nagmukhang naiiba, lubhang kapansin-pansin sa akin.

Tumayo ako para umalis sa pagkakaalam na nagkaroon ng isang kapansin-pansing pagbabago sa akin.  Ako ay ibang tao — na may bagong pananaw, isang bagong layunin, isang bagong misyon. Ito ang magiging buhay ko.  Panahon na upang simulang yakapin at isabuhay ito nang buo.

Iyon ay 40 taon na ang nakakalipas. Ang buhay ko ay hindi tulad ng naisip ko sa aking kabataan.  Ang plano ng Diyos para sa akin ay lumihis ng malaking pagkakaiba ng patutunguhan kaysa inaakala kong pinupuntahan ko.  Ngunit ako ay natutuwa at nagpapasalamat na sinunod ko ang Kanyang landas at hindi ang sa akin.  Ako ay naunat at hinila palabas sa aking pook ng kaginhawahan at kung ano ang naisip kong kaya ko; at alam kong ang mga hamon at aral ay hindi pa tapos.  Ngunit ang mga taong nakilala ko, ang matalik na pagkakaibiganan na nabuo ko, ang mga karanasan ko, ang mga kasanayang natutunan ko, ay nagpayaman sa akin nang higit pa sa inaakala kong maaaring mangyari.  At kahit na sa una ay nilabanan ko ang Diyos at ang Kanyang hibang na plano para sa aking buhay, ngayon ay hindi ko maisip na mamuhay sa ibang paraan.

Anong ganap, masigla, mapaghamon, at puno ng kagalakan ang naging buhay na iyon! Salamat, Hesus.

Sa napakabata edad si Keith Kelly ay nagsimulang uminom at mag-eksperimento sa mga droga. Pinangunahan niya ang isang mapanganib na pamumuhay hanggang sa isang itim na gabi ay nakita niya ang mga mata ng kasamaan na nakatitig sa kanya

Ang paglaki ko ay medyo mahirap para sa akin at sa aking mga kapatid dahil ang aking ama ay isang alkoholiko at ang aking relasyon sa kanya ay wala lamang. Lahat kami ay tumugon sa alkoholismo ni tatay sa ibat ibang paraan. Ang paraan ko ay upang pigilan ang galit at pagkadismaya sa aming sitwasyon. Upang makayanan ang mga damdaming ito nagsimula akong uminom sa napakabata edad at nagpatuloy sa pag-eksperimento sa mga droga. Naging napaka-rebelde ako laban sa lahat ng uri ng awtoridad kaya regular akong nakipag-away sa mga tagapagpatupad ng batas sa Westport at napatalsik ako sa sekondaryang paaralan.

Sa panahong iyon nagsimula akong makaramdam ng isang madilim na presensya sa paligid ko nang regular. Sa simula hindi ko talaga alam kung ano ang nangyayari. Mayroon akong likas na pakiramdam na ito ay isang bagay na demonyo o masama ngunit hindi ko ito lubos na nasabi. Pagkatapos ay nagsimula akong magkaroon ng mga episode sa gabi: paggising na paralisado at tumutulo ng pawis. Naramdaman ko ang madilim na presensya sa kwarto ko na sobrang nakakatakot. Nakaramdam ako ng panghihina sa presensyang ito at pinilit kong makawala dito. Isang gabi ginising ko ang lahat sa pamamagitan ng walang tigil na pagsigaw.

Salita Bawat Salita

Ang lahat ng mga demonyong pagpapakitang ito ay nagtapos sa isang nakakatakot na pangyayari isang gabi sa aking banyo nang tumingin ako sa salamin at nakita ko ang diyablo sa loob ko. Napakahirap sabihin sa mga salita ang aking nakita. Ito ay isang talagang kahindik-hindik at hayop na anyo ng aking sarili. Naririnig ko sa kanya na nagsasabing ‘Ang iyong buhay ay tapos na ang iyong buhay ay tapos na ngayon ay akin ka na … Dudurugin kita.’ Nakarinig ako ng mga tinig nang parati at mayroong maraming mga banta na idinidirekta laban sa akin.

Ang mga kakaibang karanasang ito ay madalas na nagpaluha sa akin sa desperasyon. Isang araw binigyan ako ng Diyos ng biyayang lumuhod. Bagaman hindi ko alam kung sino ang Diyos o tungkol saan ang pananampalataya natutunan ko ang Ama Namin at Aba Ginoong Maria noong nag-aral ako sa isang Katolikong paaralan. Kaya nagsimula na lang akong magdasal ng Ama Namin  salita bawat salita. Palaging may tukso para sa mga panalangin na maging mekanikal at hindi nakakonekta sa puso. Sa araw na iyon ay sinadya ko ang bawat salita ng panalanging iyon at ito ay tunay na sigaw sa Diyos Ama. Buong puso akong tumawag sa Kanya nakikiusap na iligtas Niya ako.

Sa kalagitnaan ng Ama Namin naramdaman ko ang isa pang presensya sa silid…ang presensya ng Diyos ang presensya ng aking Panginoon at Diyos ang presensya ng aking Ama sa Langit. Ang kanyang presensya ay pisikal na inalis ang masamang presensya na ito mula sa aking kwarto. Naaalala ko na nakahiga lang ako sa lupa umiiyak sa pasasalamat at alam ko nang may katiyakan mula sa sandaling iyon na ang Diyos ay tunay na aking ama. Isang banal na kapayapaan ang bumalot sa akin na napakadarama naramdaman ko ito. Wala pa akong naramdamang katulad nito simula noon. Nakahiga lang ako roon at umiyak sa ginhawa at saya.

HULING PAGKAKATAON

Pagkalipas ng ilang taon sa aking paglalakad kasama ang Diyos nalaman ko na ang Ama Namin ay isang panalangin sa pagpapalaya. Nagtatapos ito sa ‘…iligtas mo kami sa kasamaan. Amen’ at ang panalanging ito ay nasa opisyal na ritwal ng eksorcismo ng Simbahan.  Ang Ama Namin ay ipinagdarasal na iligtas ang biktima mula sa pag-aari o pagpapakita ng demonyo. Hindi ko alam ito noong panahong iyon. Mula sa sandaling iyon noong ako ay 16 o 17 nagsimula akong manalangin para sa tulong. Gabi-gabi nagdadasal ako ng ilang panalangin na humihingi ng tulong na ihinto ang pag-inom ng droga itigil ang pag-inom at ibalik ang ayos ng buhay ko dahil may darating na kaso sa korte. Kinasuhan ako ng 11 mga pagkakasala at ang aking abogado ay prangkTinitingnan mo ang isang sentensiya sa bilangguan.

Sa mga panahong iyon ay naging matino na talaga ang aking ama. Nagtagumpay siya sa kanyang pagkagumon sa alkohol sa pamamagitan ng programang Alcoholics Anonymous. Upang makatulong na mapadali ang kanyang paggaling, nagkaroon siya ng isang tagapag suporta, si Jim Brown na nakaligtas sa pagkagumon sa alak pagkatapos ng isang malalim na karanasan sa pananampalataya. Mula noon ay dinadala niya ang mga grupo ng mga tao sa Medjugorje. Hiniling ng tatay ko kay Jim na dalhin ako sa Medjugorje. Sinabi ni Jim sa aking ama na magsimulang magdasal ng isang dekada ng Rosaryo para sa akin tuwing gabi. Kahit na nagdadalawang isip si Jim dahil alam niyang masama ang pangalan ko, binigyan niya ako ng pagkakataon.

Nagpunta kami noong 2005 pananhon ng Pasko ng Pagkabuhay, pero umiinom lang ako, naghahanap ng mga babae, hindi talaga nakikilahok sa alinman sa mga aktibidad. Sa ikatlong araw, inakyat ko ang burol na sinasabing lugar kung saan unang nagpakita si Maria sa anim na visionary. Maraming tao ang may malakas na karanasan sa pagbabago doon, ngunit hindi ko alam ito sa oras na iyon. Hindi ko alam kung ano ang ginagawa ko, ngunit nakatagpo ako ng buhay na Diyos. Binigyan ako ng regalo ng pananampalataya. Bigla akong walang pagdududa. Alam ko na umiral ang Diyos, at umibig ako sa Our Lady. Nadama ko ang walang pasubali na pagmamahal para sa kung sino ako, kaya bumaba ako sa bundok na iyon bilang ibang tao.

May isang tao sa grupo ang nagsabi sa akin lumpias ang mga taon, “Iba ka nung bumaba ka sa bundok na yun, na-panatili mo ang pagtingin sa mata, malaya ka at komportable sa sarili mo. Mukhang mas masaya ka kung wala ang mabigat na pusong iyon.” Napansin niya ang pagbabago sa akin. Bumalik ako sa mga sakramento noong bisperas ng Linggo ng Banal Na Awa, ang araw na namatay si St John Paul II, para akong alibughang anak, na bumalik sa Diyos, ang ama.

Itinapon Pabalik

Dalawang linggo pagkatapos bumalik mula sa Medjugorje, nagkaroon ako ng kasong iyon sa korte. Ako ay naging 18 na nangangahulugan na kailangan kong tumayo at ipagtanggol ang aking sarili. Kaya medyo nakakatakot. May tatlong guwardiya, dalawang tiktik, ang superintendente, ang hukom, ang aking mga magulang, ang aking abogado at isang pares ng mga mamamahayag. Sa tuwing bubuksan ko ang aking bibig para sabihin ang aking kuwento, ang mga guwardiya ay sumasalang sa pagsasabing, “Ang taong ito ay isang ganap na banta sa lipunan, kailangan niyang ikulong, siya ay lubhang nakakagambala at kami ay nagkaroon ng maraming insidente sa kanya.” Patuloy nila akong ginagambala, kaya hindi ako makakapasok sa anumang ritmo. Kinabahan ako ng sobra pero maraming nagdadasal para sa akin.

Biglang nangyari ang hindi ko inaasahan. Ang huwes, si Mary Devons ay itinuro ang mga guwardiya at sinabi sa kanila, “I’ve had enough. Umalis ka sa silid ng husgahan ko.” Tuluyan na silang natigilan. Pagkaalis nila, lumingon lang siya sa akin at sinabing, “Sige, sabihin mo lang sa akin ang kwento mo.” Sinabi ko lang sa kanya kung paano ako pumunta sa lugar na ito na tinatawag na Medjugorje at tungkol sa mga karanasan ko doon. Tumulo ang mga luha sa mata ko nang sabihin ko nang may katapatan, “Naniniwala lang talaga ako na babaguhin ng Diyos ang buhay ko.” Tiningnan niya ako sa mata at sinabing, “Bibigyan kita ng pangalawang pagkakataon.” Binigyan ako ng suspendidong sentensiya, 200 oras na serbisyo sa komunidad at isang  regulasyon na manahimik ng bahay  ng alas-nuwebe para sa isang taon. Iyon lang! Iyon ang pamatid buhay  na kailangan ko at kinuha ko ito.

Sa pagbabalik-tanaw, at espirituwal na pag-aaral sa nangyari, pakiramdam ko ang Diyos ang aking hukom. Siya ang nakakita ng katapatan sa aking puso at namagitan. Si Judge Mary Devons ay instrumento lamang ng Kanyang awa. Ito ay makapangyarihan. Iyon ang aking pagpapalaya. At hindi na ako lumingon pa. Napagtanto ko na ang aking buhay ay isang regalo at ang buhay ng lahat ay isang regalo. Wala kaming ginawang anumang bagay upang matiyak ang aming pag-iral. Walang bayad na ibinigay ito ng Diyos sa atin.

Sinimulan kong malalim ang aking pananampalataya, pag-aaral ng Bibliya at pagbabasa ng buhay ng mga Banal. Noong 2000, sinimulan kong dalhin ang mga grupo ng mga kabataan sa Medjugorje. Kamakailan, narinig kong sinagot ng isang pari ang tanong na, “Ano ang tanda ng pagbabalik-loob?” Sumagot siya na ito ay ang pagnanais na mag-ebanghelyo. Kung nakatagpo ka ng buhay na Diyos, hindi mo ito maitatago sa iyong sarili ngunit ibahagi ito. At nais kong ibahagi ito habang ako ay nasusunog sa pag-ibig sa Diyos. At iyon para sa akin ay isang tunay na regalo.

Ang pananampalataya ay tugon sa paghahayag ng sarili ng Diyos at hindi lamang sa paghahayag ng sarili ng Diyos, ang Diyos na namatay para sa atin, na bumili sa atin ng sarili niyang dugo. Gusto kong suklian ang pag-ibig na iyon, na ipinahayag ng Diyos para sa akin, sa Krus.

Mayroong isang banal na kasulatan na palaging nagsasabi sa aking puso. “Hanapin muna, ang kaharian ng Diyos at ang Kanyang katuwiran at lahat ng iba pa ay idaragdag sa inyo.” Kaya kung uunahin mo ang Diyos, lahat ng iba ay mahuhulog sa lugar. Hindi natin malalampasan ang Diyos sa kabutihang-loob. Iyan ang aking karanasan sa Diyos. Kung bibigyan mo ang Diyos ng isang milimetro, ibibigay Niya sa iyo ang uniberso. Kaya kahit anong ibigay natin sa Diyos, tulad ng mga tinapay at isda, pararamihin Niya ito. Hindi mo Siya malalampasan sa kabutihang-loob.

Kadalasan, ang mga kabataan ay may ganitong ideya na ang pagsunod sa Diyos ay katumbas ng pagsuko ng lahat upang ang buhay ay maging mapurol at nakakainip. Ngunit ito ay kabaligtaran lamang. Sinabi ni San Augustine, “Ang umibig sa Diyos ay ang pinakadakilang pag-iibigan, ang paghahanap sa kanya ng pinakadakilang pakikipagsapalaran at upang mahanap siya ang pinakadakilang tagumpay ng tao.” Kaya ito ay isang pakikipagsapalaran. Ang aking lakad kasama ang Diyos ay naging hindi kapani-paniwalang pakikipagsapalaran. Kaya huwag matakot na tumugon sa inisyatiba ng Diyos.

Inakyat ni Padre Fio ang makapal na pader ng kawalan nang pag-asa, at nakadanas na kung paano sumusulat ng matuwid ang Diyos sa baluktot na mga guhit

Sa gulang na labing siyam, matapos ang dalawang taon sa kolehiyo, sumali ako sa pagsasanay ng Jesuit sa Mumbai, at pagdaan ng apat na taon, matapos ng aking pag-aaral sa relihiyon, pinabalik ako sa St. Xavier’s College upang magtapos ng kaalaman sa kimika.  Masaya at ipinagmamalaki ko ang magiging karera ko bilang propesor sa kolehiyo!  Nag-aral ako nang mabuti at naging maaayos ang mga paunang pagsusulit.  Subalit, sa huling pagsusulit noong 1968, biglang nablangko ang aking isip, at wala akong matandaan na salita sa aking napag-aralan!  Malayo sa pagiging matagumpay o kahanga-hanga, nailagpak ko ang pagsusulit!  Nadama ko ang pagkalito at pagkahiya, at galít.  “Paano ito magagawa sa akin ng Diyos?”, itinanong ko.

Gayunman, may mas masahol pa na naghihintay sa akin.  Nagdasal ako at nag-aral nang mas tahasan at humarap muli para sa pagsusulit sa kimika paglipas ng ilang buwan.  Naging maayos ang lahat sa panahon ng aking paghahanda, ngunit sa bulwagan ng pagsusulit ay naging blangko ang isip ko gaya ng dati at nabigo ako sa pangalawang pagkakataon!  At ngayon ay pinasok ko na ang isang tunay na oras ng kagipitan sa pananampalataya.  Tinanong ko ang aking sarili, “May Diyos ba talaga?  Kung Siya ay isang mapagmahal na Diyos, paano Niya ito magagawa sa akin?”  Dahan-dahan, nagsimula akong bumitaw sa pagdadasal.  Ang aking relihiyosong pamumuhay ay nasa panganib at sinimulan ko ang makamundong buhay.

Pagtama Sa Pader

Samantala, noong 1970, naghanda ako para sa ikatlong pagtatangka sa pagsusulit sa kimika.  Bago ako pumasok sa bulwagan, bumulong ako, “Diyos ko, alam kong hindi mo ako mahal, kaya walang saysay ang paghingi ko ng tulong sa iyo.  Ngunit sana ay mahal mo pa din ang aking ina, kaya’t mangyaring sagutin Mo ang kanyang panalangin!”  Ngunit sa pangatlong pagkakataon ay ganoon din ang nangyari, at nabigo ako.  Matapos nuon ako ay ipinadala sa isang dalubhasang Jesuit psychologist na nagbigay sa akin ng madaming pagsubok at sa kalaunan ay nasuri ang aking karamdaman na may “nakaharang na sikolohikal na sagabal sa kimika.”  Ngunit walang sinuman sa kanila ang makapagsabi sa akin kung paano mapupuksa ang sagabal!

Dalawang taon matapos ang pangatlong kabiguan, at matagumpay na nakatapos ng mga pag-aaral sa relihiyon sa pilosopiya, habang ako ay naghahanda para sa ikaapat na pagtatangka sa pagsusulit sa kimika, isang “kamangha-manghang biyaya” ay di inaasahang dumaloy sa akin mula sa mga kamay ng dakila at mabait na Diyos na hindi ako sinukuan!  Noong ika-11 ng Pebrero 1972, sa aking silid biglang parang may nagtulak sa akin na lumuhod sa harap ng aking krusipiho-ng-mga-panata upang isuko ang aking buhay sa Diyos.

Mula sa kaibuturan ng aking kadukhaan at kawalan, natagpuan ko ang aking sarili na sumisigaw: “Panginoon, wala akong maiialay sa iyo!  Ako ay isang bigo, at wala akong hinaharap!  Ngunit kung mayroon Kang balak para sa aking buhay, kung magagamit Mo ako sa anumang paraan para sa Iyong Kaharian, heto ako!”

Iyon ang sandali ng aking pagsuko sa pagka-Panginoon ni Hesu-Kristo at ng pagiging “binyagan sa Espirito Santo.”  Wala na ako sa upuan ng tsuper ng aking buhay na nagsasabi sa Panginoon kung ano ang gagawin para sa akin; sa halip, hiniling ko sa Kanya na gawin sa akin ang loobin Niya.

Ang Sandali na Nakakapagpabago Ng Buhay

Ang tugon ng Diyos ay kagyat!  Kahit na nakaluhod ako doon, malinaw kong nadinig ang Diyos na nagwika sa akin, “Fio, ikaw ang mahal Kong anak na lubos Kong ikinalulugod!”  Yaong mga huling salitang iyon, “lubos Kong ikinalulugod!,” ay walang saysay kahit anuman sa akin!  Kung pinagalitan ako ng Diyos sa lahat ng mga buwan ng kawalan ng pananampalataya, sa pagtalikod sa panalangin, atbp., maiintindihan ko sana ito.  Subalit upang itaguyod, ang malugod na tanggapin nang buong pagmamahal ay kalabisan na para maunawaan ng aking maliit na isip! Gayunpaman, sa kaibuturan ng aking puso, nadama ko ang matinding kagalakan na umuusbong, isang banal na pampalubag-loob.  Sa sandaling iyon, napuno ako ng labis na kagalakan anupat sumigaw ako nang malakas, “JESUS, BUHAY KA, ALLELUIA!” Ito ay sa panahon na ang Charismatic Renewal ay hindi pa umabot sa India.

Ang madanasang pagwikaan ng Panginoon ng mga salita ng pagmamahal sa akin ay ganap na nakapagpabago ng aking buhay.  Naiintindihan ko na ngayon na bago matupad ang mga balak ng Diyos para sa akin, kailangang mabuwag ang aking kayabangan. Ginawa ito ng aking nakapagtatakang mga pagkabigo sa pagsusulit!  Binigyan ako ng Diyos ng bagong pag-iisip at doon ko lang masisimulang pahalagahan ang hindi sapilitan na katangian ng kaligtasan kay Kristo.  Ang masaganang pag-ibig ng Diyos para sa bawat isa sa atin ay isang handog, sapagkat tayo ay nailigtas ng biyaya, sa pamamagitan ng pananampalataya, hindi ng ating mga kabutihan.

Ang takbo ng buhay ko ay agad na nagbago!  Matapos kong maipasaá sa wakas ang mga pagsusulit sa kimika at matanggap ang aking katibayan sa agham nang may karangalan, ang aking pinuno ay gumawa ng isang nakakagulat na pahayag: “Fio,” sabi nila, “hindi ka na namin nais na maging isang Tagapagturo sa aming Kolehiyo!  Nagkaroon ka ng di-pangkaraniwang karanasan na pang- espirituwal; ibahagi mo ito sa mundo!”

Maiisip mo ang aking pagkamangha sa banal na kabalintunaan ng kung ano ang ginawa ng Diyos sa aking buhay.  Kung naipasá ko kaagad ang mga pagsusulit na iyon, sa buong buhay ko bilang pari ay araw-araw akong pupunta sa lab ng kimika upang turuan ang mga mag-aaral sa kolehiyo kung paano paghaluin ang hydrogen at sulfide…at pagkatapos ay langhapin ang amoy na iyon!

Tunay ngang may plano ang Diyos sa buhay ko.  Sa loob ng 30 taon, biniyayaan Niya ako ng isang papel ng isang pangunahing pinunong-tagapaglingkod sa Catholic Charismatic Renewal sa India at sa buong mundo, kasama na duon ang nakakalugod na walong taon sa Roma.  Sa nakalipas na dalawampung taon, ginamit ako ng Diyos sa pastoral-biblical na ministeryo bilang isang mangangaral at manunulat.  Sa pamamagitan ng kamangha-manghang biyaya ng Diyos, masaya kong naipahayag ang Mabuting Balita sa mahigit na walumpung bansa sa daan-daang libong tao na sabik sa salita ng Diyos.  Nakapagsulat ako ng labingwalong aklat tungkol sa espirituwalidad ng Bibliya, madami sa mga ito ay isinalin sa wika ng India at iba pang wikang banyaga. Lahat ng ito ay bunga ng aking nakakahiya at makasirang-loob na kabiguan.  Ngunit ang Diyos ay matuwid na nagsusulat sa mga baluktot na linya!

Ang nakakapagpabago ng buhay na yaon kapag napagtanto mong mahal ka ng Diyos sa loob ng isang sandali nang higit pa kaysa sa sinumang maaaring magmahal sa tanang buhay…

Hindi ko maaaring mabilang ang lahat ng mga pagkakataong sinabi ko sa iba na mahal sila ng Diyos, at hinamon silang paniwalaan ito.  Ang walang pasubaling pag-ibig ng Diyos sa atin ay siyang naging nangingibabaw na paksa sa bawat retreat, layon ng parokya at araw ng pagninilay na pinangunahan ko sa loob ng madaming taon.  Ako ay mahusay humimok na papaniwalain ang napakadaming tao na ipagsapalaran ang kanilang buhay sa katotohanan ng pag-ibig sa kanila ng Diyos.

Ngunit pagdating sa sarili kong buhay, ang makamit ang katotohanang iyon sa paraang tumatagos sa aking kaibuturan ay palaging isang mailap na layunin.  Nais kong maging kusa ang pananalig na iyon tulad ng aking paghinga, ngunit ang paniniwalang mahal ako ng Diyos ay isang bagay na naiintindihan ko sa aking isipan, ngunit bihira kong madama sa aking puso.

At sumunod ay nakilala ko si Maya Angelou.  Dati nang bantog sa buong bansa dahil sa kanyang pagsusulat at tulain, sa pagiging isang mang-aawit, mananayaw, artista at mabuting kaibigan ni Oprah Winfrey, siya ay naging bukam-bibig nang sumulat siya at bumigkas ng tula sa unang pasinaya ni Pangulong Bill Clinton.  Nang sumunod na taon, siya ang pangunahing tagapagsalita sa taunang Los Angeles Religious Education Congress—ang pinakamalaking Katolikong kaganapan sa amerika na nagkayag ng dalawampu’t limang libong adulto at kabataan sa pagitan ng mahabang katapusan ng linggo.  Kami ng aking asawa, si Nancy, ay nakatakda ding magsalita at, sa pagtatapos ng pangunahing talumpati ni Maya, naanyayahan si Nancy na sumayaw habang binibigkas ni Maya ang kanyang tula.

Ang tampok na paksa ay kamangha-mangha.  Siya ay nagsalita nang may kahanga-hangang kahusayan.  Bumigkas siya ng tula.  Siya ay umawit.  At pinukaw niya ang lahat sa silid—lahat kaming anim na libo.  Habang ipinapakilala siya, tinablan ako ng anekdotang ito.

Nang tanungin siya ng isang mamamahayag, “Anong sandali sa iyong buhay ang labis na nakapagpabago sa iyo?”  Dagliang sumagot si Maya, “Aba, madali yan. Iyon ay ang sandaling napagtanto ko na tunay mahal akong ng Diyos.”

Nang matapos ang talumpati at sayaw, binati ko si Nancy at iminungkahing magtungo kami sa pahingahan ng mananalumpati.  “At kung nandiyan si Maya, hihingi ako ng autograph niya.”  Sa aking kagalakan ay natagpuan namin na ang karaniwang masikip na silid ay walang katao-tao, maliban sa Sister na nagpakilala ng kanyang talumpati at mismong si Maya Angelou.  Umupo kami at nagkwentuhan, ngunit hindi nagtagal ay kinailangan nang umalis ni Sister.  “Bago ako umalis,” sabi niya, sabay kuha ng kwaderno at panulat mula sa kanyang bag at iniabot ang mga ito kay Maya, “Maari mo ba akong bigyan ng iyong pirma?”  Sa isang pabalewalang-kumpas, sumagot si Maya, “O irog, hindi ako gumagawa ng pirma.” Naiwan kaming tatlo na lamang sa mesa.

Agad akong lumingon kay Maya at nagtapat na may balak din akong humingi ng autograph.  “Ngunit napagtanto ko ngayon na hindi ko talaga nais ang iyong autograph,” sabi ko.  “May iba akong nais,” sabi ko.

“Ano yon?” tanong niya.

“Nais kong hawakan ang kamay mo,” sagot ko.

“Aba, gusto ko iyon,” tugon niya.

Ipinatong ko ang aking kanang kamay sa mesa, nakataas ang palad.  Inilagay niya ang kaliwang kamay niya sa kamay ko.  Inilagay ko ang aking kaliwang kamay sa ibabaw nito, at ang kanang kamay niya naman ay ipinatong niya sa ibabaw ng kamay ko.  Habang nakaupo kami doon sa ganitong “magkapatong kamay  na tinapay ”, tahasan akong tumingin sa kanyang mga naglalakihang mata at sinabi sa kanya, “Labis akong napukaw sa salaysay na ibinahagi ni Sister sa kanyang pagpapakilala, nang hilingin sa iyo na tukuyin ang sandali na nagpabago sa iyong buhay.”

Hindi nag-atubili si Maya. Ibinalik ang aking tingin, sinabi niya, “Ah oo, ah oo,” sabi niya.  “Aba, kahit ngayon, kahit ngayon na isipin lang ito… ang isipin lamang kung gaano ako kamahal ng Diyos…”  Habang nagsasalita siya, dumaloy ang malalaking luha sa kanyang mga pisngi.  Habang pinagmamasdan ko ang kanyang kamalayan sa pagmamahal ng Diyos sa kanya na naging mamahalin na luhang iyon, naisip ko sa aking sarili, “Gusto ko yon, gusto ko yon!  Gusto kong malaman ang pag-ibig ng Diyos sa akin nang kasing ganap ng pagkakaalam niya.”

Iyon ang nanatiling pag-asa ko at panalangin sa loob ng madaming taon.  Oo, alam kong minahal ako ng Diyos, ngunit hindi sa kaibuturan ng aking pagkatao tulad ng kay Maya.  Hindi nang may isang pananalig na magpapaluha sa akin.

Iyon ay dumating ilang taon ang lumipas nang makatanggap ako ng email mula sa isang patnugot na nagpapasalamat sa akin para sa isang artikulong isinulat ko.  Sinabi niya sa akin na ako ay isang “tunay na pagpapala” sa kanilang organisasyon sa media, pagkatapos ay idinagdag niya, “Mahal na mahal ka ng Diyos.”

Yun na yon.  Matapos ang lahat ng mga taong yon ng paghahanap ng pundasyon ng paninindigan na mahal talaga ako ng Diyos, nagawa iyon ng isang pangungusap!  Hindi ko pa nakadaupang-palad ang patnugot, subalit ang kanyang mga salita na ipinadala mula sa kabilang ibayo ng karagatan ay tumagos sa aking puso.  Para bagang sinabi mismo ng Diyos ang mga salitang iyon: “Mahal na mahal kita, Graziano!”  Alam kong totoo ito.  Ito ay isang napakalaki at hindi inaasahang handog.  At napakalaking pagkakaiba ang nagagawa nito!

Mahal ako ng Diyos mabuti man ako o masama.  Mahal ako ng Diyos kapag nagdadasal ako at kapag hindi ako nagdadasal.  Hindi ko kailangang maging karapat-dapat dito dahil binigay ito ng Diyos nang may kalayaan.  At wala akong magagawa upang pigilin ang Diyos sa pagmamahal sa akin.  Ni kahit pagkakasala.  May kalayaan akong wasakin ang puso ng Diyos at tanggihan ang Kanyang pag-ibig.  Subalit gayunman, patuloy pa din akong minamahal ng Diyos.

At talaga, matagal na akong minamahal ng Diyos.  Hindi niya ako sinimulang mahalin noong araw na iyon, at ang araw na iyon ay hindi ang unang pagkakataon na nalaman kong minahal Niya ako.  Ngunit dati pa ay nalaman ko na ito sa aking “ulo.”  Sa araw na iyon, tinagos ng Diyos ang aking puso ng ibang uri ng pagkakaalam… isang payapa at tahimik na katiyakan na dinadaig ang lahat ng mga pangyayari sa buhay.

Matagal na panahon ang kinailangan upang madating ko ang yugtong iyon ng kalinawan at katiyakan, sa katahimikang iyon na bumabalot sa iyo na parang kumot.  At kung ano ang ginawa ng Diyos para sa akin, magagawa Niya para sa iyo.  Nais mo ba ang pagpapatotoo ng Diyos sa Kanyang pagmamahal? Humiling lamang.  At pagkatapos ay maghintay.  Maaaring maging sorpresa kung sino ang pinili ng Diyos na maghayag ng Kanyang pag-ibig.  Matapos mangyari ito, maaari mo ding makita ang iyong sarili na nagsasabing, “Ah oo, Ah oo… Aba, kahit ngayon, kahit ngayon na isipin lang ito… ang isipin lang kung gaano ako kamahal ng Diyos…”

Ako’y nabigla sa paanong paraan si Jesus ay nagpakita noong isang araw ng Hunyo

Isang mabigat na terno de lana at may tabas ng balahibo ay hindi karaniwang sinusuot ko sa panahong may inip na siyamnapu’t-limang sukat, lalo na sa sasakyan na walang erkon.  Ngunit naroon ako, isang mainit at nakapamamawis na hapon sa Michigan, hindi lamang nakasuot ng terno, pati mga bota, isang balbas na simputi ng niyebe, at makapal na sambalilong yari sa lana.

Tila ang pakiramdam ay sa loob ng sauna na may mga gulong, ngunit hindi ko talaga binigyan ng pansin.  Ito ay hindi isang karaniwang araw, at ako’y hindi karaniwang tao: ako’y si Santa Klaws, na may layuning magbahagi ng awa sa isang batang babae na nag-aagaw-buhay gawa ng lukemya sa isang malapit na pagamutan ng mga bata.

Ako’y namamasukan bilang isang kapelyan sa isa pang pedyatrikong pagamutan—isang tungkulin na madalas akong napalulublob sa mga pagdurusa at mga dalamhati ng mga mag-anak na nakikipaghamok sa karamdaman at pagkamatay ng isang minamahal na bata.  Kapag ang Pasko ay parating, ako rin ay may panliwanag-na-buwang hanapbuhay bilang Santa Klaws sa iba’t-ibang tindahan at pagtitipon, kabílang ang taunang parada ng J. L. Hudson tuluy-tuloy sa Detroit.

Ang dalawang mga tungkulin ay maaari sanang may higit na pagkakaiba, bagama’t ang bawa’t isa ay pagkakataon upang ihatid ang pag-ibig ng Diyos sa iba.  Kapwa bilang Santa at kapelyan ng pagamutan, ako’y madalas na magkaroon ng pagkakataong makita ang Diyos na pumapasok sa mga buhay at mga puso ng mga tao sa mga di-inaasahang paraan.

Ang Pag-ibig ng lsang Lolo

Sa naiibang hapon na ito, ang aking dalawang mga tungkulin ay nagkatapatan.  Habang ako’y namamawis sa pagpasok sa pagamutan, hiniling ko sa Panginoon na gamitin ang aking pagdalaw upang libangin ang apat na taóng gulang na si Angela (hindi kanyang tunay na ngalan) at mapagaanan ng loob ang namimighati niyang lolo.  Siya ang nakipag-ayos para sa “Pasko sa Hunyo” na ito matapos niyang malaman na si Angela ay may limang nalalabing mga linggo na lamang na mabuhay.

“Ano ang aking magagawa?” tinanong niya ang Diyos.  “Paano ko mailalagay ang mahabang buhay na pagmamahal sa puso ng aking maliit na apo?”

Habang siya’y nakaupo na humihigop ng kape sa isang hapag ng silid-kainan, napansin niya ang larawan ng Santa Klaws na ginuhit ng krayola ni Angela na nakadikit pa rin sa kahang palamigan.  Ginunita niya kung ano ang minsanang hiniling ng apo sa kanya, nang sila ay magkasamang nanonood ng parada ng Pasko sa Detroit: “Bakit dapat na matapos ito, Lolo?…  Nais ko ang Pasko’y maging magpakailanman!”

Hindi kaginsa-ginsa, nalaman niya ang tumpak na magagawa.

Si Santa ay Gumawa ng Isang Paghinto

Sa pagdating ng pagamutan, ako’y nabigla nang makita kong maraming tagatulong na nakaabang kay Santa sa pangunahing pasukan—isang manggagamot na ladlad ang sambalilo ni Santa, mga nars, mga social worker, at mga boluntaryo na nakapalamuti bilang mga dwende ng Pasko.

“Maligayang ika-nuwebe ng Hunyo!” ang malakas na bati nila.  “Lahat ay handa na!  Kami ay nagagalak na lumuwas ka mula sa North Pole upang dalawin ang mga bata.”  Mabilis kong nakuha ang pahiwatig na ang lahat ng mga pasyente sa pedyatrikong yunit ng mga may kanser ay handa nang magtamasa ng biglaang pagsasaayos na isinaalang-alang kay Angela.

Habang pumaparoon nang may saya sa bulwagan, ako at sampu ng aking piling mga kasama ay nagsiksikan sa elevator.  Kagalakan ay nagsitumpukan nang nagawa naming pataas tungo sa lapag ng oncology.  Nang bumukas ang pintuan, isang mahiwagang pangitain ang bumati sa amin.  Ang silid ay lumalagablab ng mga pampistang ilaw at napupuno ng tunog ng Pamaskong awit.  Ang bulwagan ay pinalamutian ng mga koronang bulaklak, na mayroong apat na mga Pamaskong puno na nakatayo nang kariktan.  Isang masiglang Frosty the Snowman ay naroon upang malugod kaming salubungin, na nagsasambulat ng niyebe sa pamamagitan ng pambuga na nakasundot sa kanyang pang-ibabaw na sambalilo.

Ang mga hiyawan ng saya ay sumunod na dumating, nang si Santa ay natuntunan ng anim o pitong mga batang may sapat na lakas na makagamit ng mga upuang de gulong.  Ako’y huminto upang batiin ang bawa’t isa, matapos ay dinalaw ko ang ibang mga bata mula sa isang silid hanggang sa mga sumunod.  Samantala, ang lolo ni Angela ay nakatayong pinanonood ako na may ngiti.

Maluwalhating Kapayapaan

Nang ako’y ganap na nakarating sa gilid ng higaan ni Angela, dalawang malalaking bughaw na mga mata ay sumisilip palabas sa ibabaw ng kumot.  “Angela!” sinabi ko.  Ang bughaw na mga mata ay bumukas pa nang higit na malapad.  Isang tingin na may kaunting saya ang dumating sa kanyang mukha.

Kasama ng buong kawani na nagsidagsang palibot upang manood, dumukot ako sa aking bagahe at ipinakita ang handog na napili ng lolo niya; isang bughaw na bagong damit na matagal nang ninanais ni Angela.  Mayroong isang manyikang anghel na patnubay na may pulang mga sapatos na panlaro  at magandang mais na buhok—katulad ng kay Angela bago siya magkimoterapya.  Isang maliit na retrato mula sa kartamoneda ng lolo niya ay sariwa pa rin sa aking alaala.  “Siya’y kahawig na kahawig mo,” aking napuna.  Mayroong isang munting buton na ikinabit ni Santa sa kanyang pampasyenteng damit na mababasang, “Ika ni Santa ako’y mabuting Bata!”

Nang may napakasayáng lagay ng loob, nagbunsod kami ng mga kilalang awiting Pamasko—“Jingle Bells,” “Rudolf the Red-Nosed Reindeer,” at “Santa Claus is Coming to Town.”  Pagkaraa’y sinimulan ko ang isa sa mga kinagigiliwan kong awit, “Silent Night.”

Sa katotohanan ay walang mga salita akong makapaglalarawan ng kung ano ang naganap sa pagkanta namin ng yaong huling awit.  Ang masasabi ko lamang ay halos isang marubdob na kapayapaan ang bumaba sa silid.  Sa kapangyarihan ng Espiritu Santo, si Jesus ay naroon.  Walang kinalaman kung ang aming pagdiriwang ay wala sa panahon ng taon, o kahit ang iba sa mga nagsipag-awit ay maaaring hindi napagtanto ang ginawa ng Diyos sa sangkatauhan sa yaong isang banal “silent night.”  Sa kabila ng lahat ng ito, ang walang-hanggang Anak ng Diyos na ipinakita ang Kanyang sarili sa mga maralitang pastol bilang isang sanggol sa sabsaban ay ginagawa Niyang nasa kasalukuyan ang sarili sa ibang walang katiyakang pangkat sa loob ng ibang walang katiyakang tagpo.

Tulad ng kadalasan, kapag ako’y naparangalan na makasaksi ng mga ganitong pangyayari, ako’y humayong gulát at napahanga sa kung paano ang Espiritu Santo ay lumilikha—ngunit kahit papaano’y hindi ako nagtataka na Siya’y dumating.

Ang Tunay na Ispirito ng Pasko

Si Angela ay pumanaw pagkaraan lamang ng sampung araw.  Tumawag ang kanyang lolo upang sabihan ako, pagkaraan ng kanyang libing sa ibang bahagi ng estado.  “Ako’y hindi magkukunwari na ako’y may magaan na loob ngayon,” ang sabi niya. “Bago kita tinawagan, ako’y may isang mabuting iyak.”  Ngunit pagdaka’y tinuloy niyang ginunita ang isang karanasan niya sa bahay-punerarya.

“Ako’y nakatingin sa aking munting apo na nakahimlay sa loob ng puting ataul—suot ang kanyang bagong bughaw na baro, na may manyika ng anghel na patnubay sa kanyang tabi, at suot ang buton na ibinigay mo sa kanya na nagsasabing: ‘Ika ni Santa ako’y isang mabuting Bata!’ Ang hapis ay halos hindi ko na mapasan.

“Ngunit noon din, nang nadadama ko ang hapdi nang sukdulan… hindi ko ito maipaliwanag, ngunit aking nadama ang biglang malalim na kapayapaan, pati isang kaligayahan.  Sa yaong tagpo, nalaman ko na si Angela ay nasa piling ng Diyos at na kami’y magkakasamang muli nang walang hangganan.”

Isang damá ng pagtataka ay bumalot sa akin habang nakikinig ako sa kanyang salaysay.  Ito’y naganap nang muli!  Tulad ng nadama namin na si Jesus ay naroroon sa tabi ng higaan ni Angela, ang lolo niya ay muling natagpuan Siya sa kanyang ataul.  Ang Liwanag na dumating sa mundo noong mahigit na dalawang-libong taon nang nakaraan ay muling pinag-umapaw ang kanyang puso, nagdadala ng pag-asa at ligaya sa dako ng pighati at kamatayan.

Ito ang tunay na “ispirito ng Pasko”—hindi isang damá na dumarating nang minsanan bawa’t taon, ngunit ang kaalaman kay Kristo na dumarating sa pamamagitan ng Espiritu Santo.  Ang totoong Espiritu ng Pasko—ang Ikatlong Tao ng Trinidad—ay matatagpuan sa tatlong-daan-at-anim na mga araw bawa’t taon, kapag ang ating mga puso’t mga buhay ay ibinubukas lamang natin sa Kanya.

Kaya, “Paskong Magpakailanman” ay hindi lamang panaginip ng isang munting batang babae, ngunit isang matibay na katotohanan—sa Hunyo, Disyembre, at buong taon.