Makatagpo

Sa mga nababasang kasulatan noong unang panahon, napag-alaman na ang pinakamaagang himala sa Eukaristiya ay naitala sa isa sa mga kasulatan sa kapanahonan ng mga kauna-unhang mga taong naninirahan sa Scetis, isang disyerto ng Egypto (Roman-governed Egypt) tulad ng mga Hermitanyo, mga Mongheng Kristiyano o mga Disyertong Ama.

Sa isang Monasteryo, may isang monghe, dahilan sa walang pormal na kaalaman sa paniniwala sa Diyos ay minsa’y nakakapagbitiw ng salita na ang tinapay o Hostiya
(host) na ginagamit ng mga kaparian o alagad ng Diyos sa konsagrasyong ng misa ay hindi totoong katawan ng Poong Hesukristo ayon sa mga natuturang pag-aangkin ng mga taos-pusong naniniwala sa mahal na Hesus, sa Simbahang Katoliko na ang tinatanggap nilang Konsagradong Hostiya sa Komunyon ay totoong Katawan Ng Poong Hesukristo at siya’y  matatag na hindi naniniwala nito.

Ang kanyang binitiwang mga salita ay kusang nakaabot sa mga nakakagulang na mga ama niya. Ang mga nakakatanda sa kanya ay may malawak na kaalaman, kaya nakakaunawa sa kanya sapagkat alam nila na ang mongheng ito ay mabait at maka-Diyos. Sinikap nilang mapagpayuhan ito sa mga binitiwang, walang karangalan at hindi magandang salita ayon sa paniniwala sa Diyos; ngunit may kagaspangan siyang sumagot na hangga’t walang katunayan na maipakita ang mga ito, ay patuloy ang kanyang pag-aatubili na ang sinasabing “Himala Ng Eukaristiya ” ay walang katuturan kundi isang simbulo lamang sa katawan ng Poong Hesukristo. Iminungkahi ng  mga nakakatanda sa kanya, na taos-puso nilang ipagdasal ang misteryong Ito at hihingin sa Diyos Spirito Santo na tulungan silang liwanagan ang isip at nang  makamit nila ang buong katotohanan.

Sa panahon ng misa noong sumunod na Linggo, sa Konsagrasyon, halos lahat ay taimtim na nanalangin maliban sa mapaghimalang monghe na hangga’t-hanggan ay patuloy ang pagaatubili niya sa ‘himala ng Eukaristiya’.

Habang patuloy ang misa, nang Ibayaw ng pari o alagad Ng Diyos ang naturing tinapay
(Hostiya) noong panahon ng Konsagrasyon may napuna ang monghe sa anyo ng Hostiya. Sa halip na Hostiya ang nakikita niya sa Konsagrasyon, maliit na bata ang sumagi sa Hostiyang ibinabayaw ng alagad Ng Diyos at nang hahatiin ang Eukaristiyang tinapay nakita ng mapaghimalang monghe ang angel na may tabak at itinagos sa katawan ng bata; at nakita din niyang may biglang dumaloy na dugo sa Eukaristiyang tinapay patungo sa Kalis ng alagad ng Diyos. Samantalang ang Ibang mga  monghe ay abala sa paghahanda ng sarili upang tumanggap ng komunyon, napuna nang mapaghimalang monghe na ang Eukaristiyang tinapay niya ay nagiging duguang laman. Namamangha siya sa nasaksihan ng kanyang mga mata; Malakas  siyang napasigaw, “Panginoon ko, naniniwala na ako na ang Eukaristiyang tinapay ay totoong katawan Mo at ang dugong nakita kong dumaloy sa Kalis ay totoong dugo Mo”! Saglitang bumalik ang dating anyo ng Eukaristiyang tinapay at ang mapag-himalang monghe ay taos-pusong tumanggap sa Eukaristiyang tinapay at kagalang-galang nagpapasalamat sa Mahal na Diyos.

Ang mga himalang Ito ay nailaladlad, sandaang-siglo ng Kristyanismo  ayon sa mga kasulatan ng mga Disyertong Ama na namumuhay silang sumusunod sa mga magaganda at maaliwalas na halimbawang ipinamamana ni San Antonio Abbot sa kanila at sila’y nagiging mga banal na taong natutularan as buong siglo. Para as kanila  ang bawat misa ay parang pasko; ang Poong Hesus ay nanaug mula sa langit patungo sa lupa, makikita sa ating mga altar, sa ating mga puso kasama natin Siya at kasalukuyang maninirahan sa ating buhay sa pamamagitan ng pagtatanggap natin sa mahal na Eukaristiyang katawan at dugo Ng Poong Hesukristo.

Ang huling Pasko ni Sean Booth ay nakaukit sa kanyang ala-ala magpakailanman dahil sa isang hindi inaasahang pamaskong regalo!

Nakatanggap ako ng maraming mga pagpapala sa aking buhay, ngunit ang pinaka-hindi ko malilimutang Pamaskong regalo sa aking buhay ay kasangkot sa pagbabayad ng isang bayarang babae.

Pansamantalang Pagkikita

Mga tatlong taon na ang nakalilipas, tumutulong ako sa isang sentro ng mga walang matirahan sa Manchester, England, kung saan ibinabahagi namin ang Ebanghelyo sa mga taong darating tuwing Linggo para kumain. Isa sa mga lalake na dumating ay isang Muslim. Hindi siya walang tirahan, ngunit sumali sa amin para sa pakikisama. Sa loob ng ilang buwan, nagkaroon kami ng isang mabuting ugnayan, at kami ay nagbabahagi tungkol sa aming mga paniniwala. Kadalasan ang aming mga pag-uusap ay tumatagal ng maraming oras. Habang papalapit na ang Pasko, ipinaliwanag ko kung gaano ka-espesyal ang panahong ito para sa aming mga Kristiyano at tinanong ko kung nais niyang samahan ako sa Hatinggabing Misa. Masayang tinanggap niya ang paanyaya, dahil hindi pa siya nakapunta sa isang simbahang Katoliko, hinayaang nag-iisa na dumalo sa isang serbisyo.

Sa sabay na panahon, ako rin ay nagboboluntaryo sa isang sentro ng lungsod, ng simbahang Katoliko, na nakikipag-ugnayan sa isang kawanggawa na nagbibigay ng pagkain at kama para sa mga taong naghahanap ng tirahan. Marami sa mga lalaking ito ay mga Muslim din. Sa biyaya ng Diyos, nasa ranggo ako upang doon matulog sa Bisperas ng Pasko. Ang lahat ay mga sobrang abala maging ang mga pari ay abala sa paghahanda para sa pagdiriwang ng Misa. Habang nagbabahagi kami ng pagkain sa gabing iyon, inanyayahan ko ang mga kalalakihan na pumunta sa Banal na Misa at lima sa kanila tinanggap ang paanyaya. Ipinaliwanag ko na kailangan kong kunin ang isang kaibigan ngunit babalik ako bago magsimula ang Misa.

Matapos kunin ang kaibigan kong Muslim, nagmaneho kami papunta sa sentro ng lungsod. Sa daan, napansin namin ang isang namimighating ginang na kumakaway sa amin. Kahit na naisip kong siya ay isang babaeng bayaran, umikot ako pabalik sa paligid upang matiyak na siya ay okay. Nang buksan ko ang bintana, nakiusap siya sa akin para isakay siya hanggang sa botika dahil wala ng mga bus na pumapasada at malapit ng mag hatinggabi. Pumayag ako at habang nagmamaneho, mula sa pagkakaupo niya sa likuran lumapit sya at tinanong kung gusto ko ng  ‘negosyo.’ tinanggihan ko ang kanyang alok, at ipinaliwanag na naniniwala kami sa Diyos at papunta na kami sa isang simbahan para sa serbisyo. Pagkatapos, niyaya ko siyang sumali sa amin.

Kailangan para sa Pera

Humingi siya ng paumanhin kung nasaktan niya kami at sinabi na hindi siya makakapunta dahil kailangan niyang ‘kumita ng pera mula ’sa mga lansangan. Narating namin ang botika sa tamang oras at pumasok siya sa loob. Naramdaman ko na gusto ko siyang sundan sa loob upang tanungin kung maaari  akong manalangin kasama niya. Habang inihahanda ang kanyang reseta, ipinikit niya ang kanyang mga mata at inilahad ang magkabila niyang kamay. Nagdasal kami, nakatayo sa hintayan ng pagbili sa botika , magkahawak kamay. Ito ay maganda. Napakabukas niya.

Pagkalabas namin, tinanong ko siya ulit na sumali sa amin, ngunit muli ay ipinaliwanag niya na kailangan niyang kumita na siyang dahilan kaya siya di makakasama. Sa sandaling iyon, may naisip ako. nakapagdala ako ng pera para sa koleksiyon sa Misa, ngunit kung ginugol ko ito para sa pagdadala sa kanya sa tahanan ng Diyos, pagbibigay pa rin ito sa Simbahan. Posible, na maaaring buksan niya ang kanyang puso upang makaharap si Jesus sa Misa, kung saan Ang Langit ay nakakatugon sa lupa, habang pinipigilan din siya mula sa potensyal na kasamaan. Inalok ko sa kanya ang pera, at ipinaliwanag na ito ay isang oras lamang ang haba at, kahit papaano ay, mas mainit kaysa nakatayo sa kalye. Pinag-isipan niya at kalaunan ay pumayag. Lumaktaw ang tibok ng puso ko at ako ay nagpasalamat sa Diyos. Pagdating namin sa simbahan ng dalawang minuto bago mag hatinggabi, ang mga naghahanap ng pagpapakupkop ay naghihintay sa amin sa hagdanan. Ako ay lubos na namamangha sa Diyos. Bago kaming lahat pumasok, tinanong ko ang lahat kung maaari ba tayong magdasal ng sabay-sabay. Hiningi ko ang pagpapala ng Panginoon sa bawat isa para sa mga magagandang taong ito, na bawat isa ay makaramdam na sila ay malugod na tinatanggap sa kanilang pagdating at nawa’y mapasakanilang lahat ang kapayapaan ni Kristo. Tinanong ng ginang kung ako ay isang pari at mukhang nagulat nang tumawa ako at sinabi kong “Hindi.”

Humahagulgol Tulad ng Sanggol

Habang naglalakad kami papasok, naramdaman kong napakatotoo, at naisip kong dapat kong kurotin ang aking sarili, naramdaman kong napakapalad ko. Ang Diyos lamang ang pwedeng mag-ayos nito. Tumayo ako na may luha sa aking mga mata, nagpapasalamat sa Diyos, at lubos na namangha sa Kanyang kabutihan, nagpapasalamat ako sa Kanya sa pagpapahintulot sa akin na mapasama sa Kanyang presensiya at ang aking bagong pangkat na mga kaibigan. Walang pagsidlan ang aking puso sa pasasalamat at pagmamahal. Wala nang ibang lugar sa mundo, ang mas gugustuhin ko pa.

Sa pagtanggap ng Banal na Komunyon, ipinaliwanag ko kung paano sila makakatanggap ng isang personal na pagpapala mula kay Kristo sa pamamagitan ng pari. Sinabi ng ginang, ‘Tingnan mo ako. Tingnan mo kung ano ang aking suot. Titingnan ako ng mga tao. Hindi ako makakaakyat doon’. Sinabi ko sa kanya na kung totoo silang mga Kristiyano, hindi ka nila huhusgahan, sapagkat pinayuhan tayo ni Jesus na huwag manghusga, upang tayo ay huwag mahusgahan para sa mga kasalanan na ikinakahiya natin. Ipinaliwanag ko kung paano dumating si Jesus para sa mga makasalanan, ang mga nasa gilid ng lipunan, ang mga itinaboy. Dumating pa siya sa depensa ng isang babaeng nahuli sa pangangalunya. (Juan 8: 1-11) Madalas siyang kumain at uminom kasama ng mga maniningil ng buwis at mga babaeng bayaran, na tiniyak niya sa kanila na sila ay kapwa karapat-dapat at malugod na tinatanggap.

Narinig ng lalaking Muslim ang bawat salita namin at sumang-ayon. Sinabi ko sa kanya na ang mga mata ng Panginoon lamang ang kailangan niyang bigyang pansin. Umakyat siya na humihikbi na parang sanggol. Kung ang bawat isang tao lang ay nagpunta  para sa isang basbas o Banal na Komunyon na may kamalayan sa kanilang pagiging hindi karapat-dapat at pagkawasak tulad ng magandang anak ng Diyos na ito magkakaroon tayo  ng ibang simbahan.

Minsan sinabi sa akin ng isang pari sa Kumpisal; ‘Ang Simbahan ay hindi isang eksklusibong samahan para sa mga santo, ngunit ito ay ospital para sa mga makasalanan ’. Ipinaaalala rin sa atin ni Saint Paul na ‘Lahat ay nagkasala at nagkulang para sa kaluwalhatian ng Diyos ’(Roma 3:23). Lahat tayo! Pagbalik namin sa inuupuan namin, umiyak siya ulit. Ang mga naghahanap ng asylum at lalaking Muslim ay umakyat din upang tumanggap ng pagpapala ni Kristo, sa pamamagitan ng pari. Habang pinagninilayan ko ang katotohanan na si Hesus ay tunay na naroroon sa loob ko sa pamamagitan ng Banal na Komunyon, nakapagdasal ako ng higit na may pagmamahal para sa aking mga kasama.

Ang Pinakadakilang Regalo

Sa pagtatapos ng Misa, hiniling ng pari para sa lahat ang isang maligayang Pasko bago ang pangwakas na pagbabasbas.  Pangkaraniwan, ang nakaugaliang istilo ng Katoliko, walang gaanong kasagutan, bukod sa isang — aking babaeng kaibigan, na sumagot, “At isang masayang pasko din sa iyo Ama.” Kaagad, napangiti ako ng isang napakalaking ngiti at ang aking loob ay nagliwanag.  Ang pari, halos nabigla, ngumiti at nagpasalamat sa kanya. Habang ang mga tao ay napalingon upang makita kung sino ang nagsalita, sinabi niya na “Eh, sinabi niya ito sa atin! ’. Walang sinumang maaaring tanggihan ang pagsasabi ng Amen sa ganito.

Nabanggit ko sa simula na ito ang pinaka-hindi malilimutang regalo sa Pasko na natanggap ko at isang lubos na karangalan, pribilehiyo at pagpapala na makasama ang mga magagandang mga nilalang na ito sa gabing iyon. Gayunpaman, walang maihahambing sa pinakauna at pinakadakilang regalo na natanggap ng buong mundo mahigit 2000 taon na ang nakakaraan, sa kauna-unahang Pasko na iyon — nang ang Diyos Mismo ang nagkatawang tao bilang isang walang magawang sanggol; nang ang Liwanag ay isinilang sa ating kadiliman at ang mundo ay nabago magpakailanman

Ito ang totoong mensahe ng Pasko; pagtanggap kay Hesus sa ating buhay — sa kauna-unahang pagkakataon o minsan pa. Ito ang totoong pagbibigay at pagtanggap. Pinapayagan natin Siyang maipanganak sa loob natin, pagtanggap sa Kanya nang may kagalakan, pagmamahal, pagkamangha, at pagtataka. Ibinibigay Niya ang Kanyang sarili sa atin bawat sandali ng araw. Dapat nating marinig at tumugon tayo tulad ng mga pastol, na inanyayahang pumunta at makita. Matapos nilang makaharap si Jesus, sila ay umalis na ‘niluluwalhati at pinupuri ang Diyos para sa lahat ng nakita at narinig nila ’(Lukas 2:20). Dapat din tayong maging katulad ng mga anghel, mga mensahero ng Diyos, nag-aanyaya at namumuno sa mga tao na tuklasin si Hesus para sa kanilang sarili.

‘Ang mga tao na lumakad sa kadiliman ay nakakita ng isang malaking ilaw’ (Isaias 9: 2). Ngayong pasko, masasaksihan mo ba ang Liwanag na ito, sa mga nasa pinakamadilim na lugar? Ang nag-iisa, ang nalulumbay, ang inaapi, itinakwil, nasiraan ng loob, nakalimutan, nawala, inabandona, may sakit, ang walang tirahan, mga bilanggo, matatanda, ulila at babaeng balo? Maaaring hindi mo kailangang tumingin sa malayo. Maaaring ito ay mga miyembro ng iyong sariling sambahayan o pamilya. Maaari itong maging kasing simple ng pag-alala sa mga ito sa iyong mga panalangin. O lalabas ka ba upang personal na ibahagi ngayong Pasko ang pinakadakilang regalo na maaaring matanggap ng sinuman – ang regalo ni Jesucristo? Gawin itong iyong pinaka-hindi malilimutang Pasko para sa ibang mga tao, pati na rin sa iyong sarili.

“Dapat nating tulungan ang mga mahihina, alalahanin ang mga salitang sinabi mismo ng Panginoong Hesus: ‘Higit na pinagpala ang magbigay kaysa tumanggap. ’” Mga Gawa 20:35

Paalalahanan natin ang mundo na ang Pasko ay tungkol kay Kristo.

Kapag nalampasan mo ang magdamag, may isang maaliwalas na kinabukasan…

 Magiging maayos ang lahat kung kakapit ka sa kanya.

Binalot ng Takot

Parang bagyong dumating ang Pandemya, gumulo sa aming buhay at tahanan. Sa isang iglap -anim na dipa ang pagitan ng bawat isa, maghugas ng kamay, manatili sa tahanan, paalalahanan ang bawat isa at naging bukang-bibig sa araw-araw. Kinatakutan natin ang hinaharap, ang bawat taong magdaan o ang nangangating lalamunan sa umaga.

Mayroon ba akong Covid-19? o ang asawa ko ba ang meron? nasa loob ba ng aming tahanan? Takot at pagkabalisa ang bumalot sa mga tao habang ang bulong nila ay mamamatay kang nag-iisa at walang kasamang pamilya. Hindi mo na mapapakain ang iyong pamilya o magbayad pa ng mga bayarin. Ang mga bagong pagbabawal at hula sa bilang ng mga namatay ay nasa bawat balita. Dahil sa sobrang bigat at pagkatakot na dala ng kalabang hindi nakikita ay kung ano-ano ang naiisip pati na ang bantang dala nito sa lahat ng panig. Sabi sa atin, malalampasan natin ito dahil magkakasama tayong lahat dito, ngunit nasaan ang Diyos? Bakit nangyari lahat ito?

Hindi Maipaliwanag na Pighati

Maraming taon ang nakalipas, ako ay nadaig ng takot at pangamba habang nakikipaglaban sa     isang matinding hindi maipaliwanag na pighati. Isang Doktor para sa bata ang nagsabi sa aming mag-asawa na ang aming tatlo’t kalahating taon na anak ay mamamatay sa isang pambihirang sakit at wala na kaming magagawa tungkol dito. Nadurog ako sa mga sinabi niya. Dinala ako sa kalaliman ng kawalan ng pag-asa hanggang sa ako’y mapaluhod, nagmamakaawa sa Diyos para sa buhay ng aking anak. Desperado para sa mga panalangin, himala, at pag-asang siya’y gagaling, humingi ako ng payo sa pari sa aming simbahan. Pinayuhan niya ako na dapat matutunan kong manalangin at ituro rin sa pamilya kung paano manalangin. Hindi ito ang pampalubag-loob na hanap ko.

Pag-asa Laban sa Lahat ng Pag-asa

Naghanap kaming mag-asawa ng pinakamahusay at dalubhasa sa mundo para sa kakaibang sakit na ito. Sinabi ng dalubhasa na ” Hindi namin alam ang dahilan ng sakit na ito kaya walang lunas, ngunit susubukan kong tulungan ka. Tinanggap ang anak ko sa isang malaking ospital ng mga bata sa Chicago – dalawang libong milya mula sa aming bahay kung saan nagpatuloy ang mga pagsubok sa amin. Isang araw hinimatay ang aking anak dahil sa paulit-ulit na iturok ang karayom na daluyan ng gamot sa kanyang ugat.

Habang papalubog ako sa sahig na humihikbi, isang babae ang nag-abot ng kanyang kamay upang tulungan akong tumayo. Ang mga mata niya ay puno ng pagmamahal at awa habang itinatanong kung ako ay nakakain na ng agahan at kung ako ay naglagay na ng pampaganda?

Hindi ako makapaniwala at napatingin ako sa kanya. Siya ba ay nagbibiro? Hindi!

Ano ang sakit ng iyong anak tanong niya sa akin. Pagkasabi ko sa kanya, mabuti, may pag-asa ka ang sagot ” binuksan niya ang kurtina upang ipakita ang isang batang lalaki na nasa edad 12 na nasa kabilang kama. Siya ang anak kong si Charles, mayroon siyang dobleng Tumor sa utak, katatapos lang ng kanyang operasyon pero hindi nila natanggal ang Tumor. Nawala ang kanyang kakayahan sa pagsasalita dahil sa operasyon.

Ano ang gagawin nila? nagmamadaling tanong ko.

Wala! Tinaningan ang buhay niya ng dalawang buwan” ang kanyang pahayag.

Nagulat ako, ngunit nagpatuloy siya, gumigising ako tuwing umaga at naglalagay ng pampaganda at nag-aagahan hindi para sa akin, ito’y para sa batang iyon, nagdarasal ako at nagpapasalamat kay Jesus na nandito pa ang anak ko. Iyon ang mahalaga”.

Wala akong masabi. Wala na siyang pag-asa pero umaasa pa rin. Ako na may pag-asa ay sumuko na. Sumunod na walong araw nakita ko siyang palipat-lipat ng silid para dumalaw at magbigay-saya at pag-asa sa ibang mga nagdurusang pamilya. Hindi kapani-paniwala kung paano niya nagagawa ang mga bagay na iyon habang ang kanyang anak ay nakaratay sa kama ng ospital at hindi nakakapagsalita habang walang tigil na kinakausap ng anak ko tungkol sa Star Wars?

Pagdaan Sa Matinding Pagsubok

Umuwi kami na may dalang plano na lalagyan ng daanan ng gamot na ituturok sa aking anak tatlong beses isang linggo sa pamamagitan ng operasyon at kasunduan na bumalik sa Chicago para magpatingin sa kanyang Doktor. Pinadalhan ng aking asawa si Charles ng isang pinirmahang sumbrero ng putbol ng Gators, dahil nalaman namin na mahal ni Charles ang Gators. Nakakalungkot dahil wala kaming narinig mula kay Charles o sa kanyang ina.

Sa wakas ng magsimulang bumuti ang aming anak, nanatili akong nakaluhod. Ang aming mga nakaraang pangarap at ambisyon ay nawalang lahat, habang pinapanood namin ang pagbuti ng kalagayan ng aming anak, kami ay puno ng pangamba dahil sa paulit-ulit na pagbuti at pagkakasakit niya. Kami ay laging nagmamasid, naghihintay, nagdarasal, at umaasa.

Pagkaraan ng dalawang taon, sa aming muling pagtayo sa pasilyo ng ospital habang naghihintay ng mga resulta sa dugo, narinig ko ang aking pangalan at sa paglingon ko tuwang-tuwa ako ng makita ko si Charles at ang kanyang Ina! Tumakbo siya papunta sa aking anak kinarga at iniikot at sinasabing,” hindi ako makapagsalita noon ngunit ngayon pwede na tayong mag-usap. Tumingin ang kanyang Inang nangingilid ang mga luha at sinabing” Hindi siya nangunguna sa Basketball at hindi rin siya pangunahing estudyante, ngunit salamat Jesus, kapiling ko ang aking si Charles sa araw na ito at iyon ang mahalaga.” Kahit na dobleng Tumor sa utak ay hindi makakapigil sa kalooban ng Diyos! Sa aking paghanga sa kanyang pananampalataya narinig ko ang mga salita sa banal na kasulatan.

Di ba ninyo alam, di ba ninyo talos,

Na itong si Yahweh ang walang hanggang Diyos?

Siya ang lumikha ng buong daigdig,

Hindi siya napapagod;

Sa isipan niya’y walang makakatarok.

Ang mga mahina’t napapagal ay pinalalakas.

Kahit kabataan ay napapagod at nanlulupaypay.

Ngunit ang nagtitiwala kay Yahweh ay nagpapanibagong sigla.

Ang lakas nila’y matutulad

Sa walang pagod na pakpak ng Agila.

Sila’y tatakbo ng tatakbo

Ngunit di manghihina,

Lalakad ng lalakad

Ngunit hindi mapapagod.

ISAIAH 40: 28-31

Hindi inaakalang mabubuhay ang aking anak higit sa apat na taong gulang ngunit nabuhay siya. Nagsimula siya sa Kindergarten, sumunod sa mataas na paaralan at nagtapos na may mataas na karangalan. Sa ngayon siya ay malapit na sa pagtatapos bilang isang dalubhasa sa Teolohiya.

Ang kanyang sakit ay nagpabalik-balik sa kanyang buhay, kaya’t ako ay palaging nakaluhod at nananalangin sa kanyang paggaling. Tulad ng sinabi ng Pari, sa oras ng pagdurusa ako ay nanatiling nananalangin at nagpakumbaba sa mga bagay o pangyayari na hindi ko kayang baguhin. Hindi ito ang buhay na ginusto ko ngunit sa aking pagbabalik tanaw maraming biyaya ang naging dulot ng pagdurusa. Pinalambot nito ang aking puso at ipinaunawa na anuman ang dumating malalampasan ko ito sa tulong ng Diyos. Patuloy kong pasasalamatan si Jesus anuman ang dumating, gaano mang kawalang pag-asa at nagtitiwala ako sa kabutihan ng Diyos at sa pangangalaga niya sa akin at sa buo kong pamilya.

Ikaw ay tunay, ganap, maniningning … na kaisaisa sa Dios na nagsaad na ikaw!

Mga Alon ng Kawalan ng Pag-asa

Noong taong 2011, bago nagsimula ang kapistahan ng Pasko, nagtamo ako ng tila mahiwagang karamdaman.  Ni sino sa larangan ng panggagamót ay walang makapagsabi kung ano ito.  Ika-23 ng Disyembre, nag umpisang manginig ang buong katawan ko.  Nakaramdam ako ng matinding sakit sa paligid ng ulo, leeg, ulo at mga braso, kaya ako’y umakyat ng kama, umaasang itoy mawawala bago dumating ang araw ng Pasko.  Ngunit hindi nawala.

Ako ay nasa Silid Ng Kagipitan noong ika-26 ng Disyembre, na may malubha pa ring karamdaman.  Ang sakit sa ulo ay lumipat sa balikat at bumaba sa mga braso patuloy sa mga binti.  Ang manggagamot sa Silid Ng Kagipitan. ay inakalang ito ay Polymyalgia Rheumatica na wala pang tuklas na panlunas.  Pinauwi nila ako na may reseta para sa  at Gamot sa matinding sakit at Prednison.

Isang linggo ang lumipas, ang kalagayan ko ay hindi umigi at nagsimula akong nag isip na hindi ako makababalik sa mga silid- aralan upang magturo.  Itoy hindi lamang pangkatawang tinutuos. Nilalabanan ko din ang kawalan ng pag asa. Nakaramdam ako ng mga alon ng pagkalungkot na pumupuspus nang pamalagihan.  Hindi ko mailarawan sa isip ko sakaling itoy manatiling ganito para sa nalalabi pa ng aking buhay.

Isang Karaniwang Panalangin

Ako ay nasa telepono arawaraw sa pagsangguni sa aking pang espirituwal na patnugot.  Sa isang tagpo, sinabi ko sa kanya, “Maaring ito ay katulad ng nararanasan ng mga taong pinagsisilbihan ko sa ministeryo.”  Ang aking paglilingkod bilang diakono ay para sa mga dumadanas ng sakit na may kaugnayan sa isip.  Ang karamdamang ito ay nagbigay sa akin ng pansin mula sa loob ng kadiliman at masalimoot na daan na kailangan nilang tahakin sa panghabang buhay.  Ako ay nagkamit ng mas makahulugang paghanga sa pagpapakumbaba ng kanilang buhay bilang tagapamahagi sa mga paghihirap ni Kristo.

Hinumok akong magdasal ng aking patnugot.  “Sa Iyong mga kamay, Panginoon, inihahabilin ko ang aking diwa.”  Ang mga linyang ito ay bahagi ng aking panggabing dasalin mula sa aklat ng maiikling dasal.  Sa madaling sabi, matagal ko na itong dinadasal ngunit kapag tayoy nagdadasal nang paulit-ulit, nawawaglit sa atin ang tunay na dama at kalaliman ng kahulugan nito.  Kailanman, di ko naisipang ang dasal na ito ay bigyan  na mas seryosong pagtuon, sa ibang salita, “Sa iyong mga kamay, Panginoon, inahahabilin ko ang aking diwa;  gawin Mo ang ayon sa kalooban Mo kung kalooban Mo na hindi na ako babalik sa silid-aralan, at siya nawa.”

Ang tulog ko ng gabing yaon ang pinakamahimbing.  Nagising ako nang may napakalaking kagalakan.  Bagama’t ako ay nasa kabigatan pa rin ng sakit, ang kadiliman ay sadyang nawaglit.  Hindi nagtagal, ang sakit ay nagsimulang gumaan;  at sa bandang huli, ako’y dahandahang napagaling ng Prednison hanggang hindi ko na ito kinailangan.  Nakayanan kong bumalik sa silid aralan at nakapagturo pa ako ng walong taon.  Maging ang aming pampamilyang manggagamot at kung sino pang espesyalista na sinangguni ko nang panahong yun ay hindi nakatuklas ng sanhi ng aking pananangis.  Tiniyak sa akin ng huling espesyalista na pinagsanggunihan ko na hindi ito ‘polimyalgia rheumatika’ ngunit hindi nya rin alam kung ano ito o maaring ito’y isang uri ng mikrobyo.

Tikim ng Paghihirap

Pagkaraan ng mga taon, binalikang-tanaw ko ang karanasang ito na bilang isang biyaya, isang handog.  Tinulungan ako nitong makita ang paghihirap ng mga binibisita kong may sakit sa isip sa ibang liwanag ng pag-uunawa.  Nakatikim ako ng hirap na tinitiis nila araw-araw, taon-taon, ang makakamit ng pag-unawa sa kanilang suliranin upang makibahagi sa kanilang paghihirap, tulad ng pagdamay ng aking patnugot noong kasalimuotan ng panahong yon.  Ito ang kabuluhan ng kahulugan ng pagkatawang tao ng Pangalawang Tao ng Banal na Trinidad. Iniugnay ng Dios Anak ang kalikasan ng tao sa Kanya at sumapi sa karimlan nito.  Sa pamamagitan nito ibinahagi ang sarili Nya sa paghihirap ng tao.

Siya’y dumating para turukan ng liwanag ang ating kadiliman, at ng Kanyang buhay sa ating kamatayan.  Kung tayo’y maghihirap, hindi na tayo maghihirap nang mag-isa at hindi na tayo mamamatay na mag-isa.  Matatagpuan natin Sya sa kalagitnaan ng ating paghihirap at matatagpuan natin Sya sa bingit ng ating kamatayan, at ang ating matatagpuan ay walang katapusang awa na papatnubay sa ating paghihirap at kamatayan.

Tuklasin ang Tunay na Pag-Ibig

Ang Banal na Katarungan ay Naipahayag sa katauhan ni Kristo bilang Banal na Awa.  Ang awa ng Dios na naipahayag sa Kanyang pagdurusa, pagkamatay, at pagkabuhay na muli.  Bagamat hindi tayo karapatdapat, ang Dios na Sya mismong walang hanggang Buhay, ay nagpahayag ng Kanyang walang hanggang awa sa pamamagitan ng pagkamatay Nya sa Krus.  Dahil sa kamatayan Nya, Kanyang pinawalang bisa Nya ang pangingibabaw, ang kadiliman, at ang kawalan ng pag-asa na dulot ng kamatayan.  Gagawin Nya sa atin ito kahit pa ikaw o ako lamang ang nangangailangan na mahango sa walang hanggang kamatayan.  Minahal ng Dios ang sangkatauhan nang hindi pangkaraniwan.  Hindi, minahal Nya ang bawat isa na tila wala na Syang kailangang mahalin pa.  Kahit ang Dios ay hindi natin binibigyan ng pansin sa bawat sandali ng ating buhay, binibigyan Nya ng pansin ang bawat isa sa atin sa bawat tagpo ng ating pag-iiral.  Ganyan kamahal ng Dios ang bawat isa.

Tunawin ang Iyong mga Takot

Ang buhay ay tungkol sa pagtuklas ng lubos na pag-ibig.  Napakarami sa atin ang natatakot na pahintulutan ang ating sarili upang madama yaong Pag-ibig dahil ito ay gaya ng araw na nagpapainit sa lahat na nananatiling nasisinagan nito.  Tinutunaw nito ang ating mga pinakamalalim na hinanakit, ngunit para sa iba sa atin, itong mga pighati ay lubos na naging bahagi ng ating pagkatao, kaya tayo’y tumatanggi.  Ang lubos na pagmàmahal ng Dios ay tutunawin din ang mga takot natin.  Ngunit para sa ibang tao ay kumakapit sa kanilang pagdududa dahil ang kanilang mapanànggalang tindig ay mahalagang bahagi ng kanilang pagkatao.  Para mayakap ang Pag ibig na yon, kinakailangan nating kalimutan ang kasarinlan upang pahintulutan ang Dios na patnubayan tayo bilang Kanyang mga anak.  Sa pagwaglit ng ating mga hinanakit, mga takot, at kasarinlan,  maaring makaramdam tayo ng pagkaligaw, ngunit ang totoo tayo ay hindi naliligaw.  Tayo ay natagpuan na.

Ang awa ng Dios na inihayag sa Katawan ni Kristo –sa Kanyang Katawang-tao, Pagdurusa, Kamatayan at Muling Pagkabuhay– ay ganap at sadyang hindi inaasahan.  Makikita natin ang Awa sa imahe ng Dios, ngunit kailangan nating pahintulutan nitong imahe ang Kanyang Walang-hanggang Awa na mag mahal mula sa labas at papaloob, mula sa bagay na ating pinagmumunimunihan sa panlabas, paroon sa liwanag at pag-ibig na nanggagaling sa ating sarili.  Upang  makamit ito nang lubos ay layuning pang habang buhay;  ngunit sa araw na sisimulan nating tahakin ang landas na ito ay ang araw na magsisimula tayong mabuhay