Magturo ng Ebanghelyo

Sugapa, walang tulog, balisa at pakiramdam na nawawala? Lakasan ang loob, may pag-asa

“May pag-asa.” Ito ang huling mga salita na sinabi sa akin ng aking ama bago siya namatay sa edad na 77. Ang mga salitang ito ay masasabi sa akin ng dalawang beses pa at babaguhin ng mga ito ang aking buhay. Dadalhin ako ng mga salitang ito mula sa isang buhay na pagkagumon papunta sa pagiging isang alagad ni Hesus na nagpapatakbo ng isang kawanggawa para sa mga gumagaling na adik, kung saan ang magandang balita ng Ebanghelyo ay nabubuo bilang isang pang-araw-araw, na pagkakaroon, ng panghahawakan na nagbibigay ng pag-asa sa lahat ng naghahanap nang katotohanan.

Mag-uumpisa ako sa simula. Ipinanganak ako na pinakabata sa 6 na mga anak na masasabi mong isang normal at medyo nakaririwasang pamilyang Katoliko kung saan natanggap ko ang mga pundasyon ng pananampalatayang Katoliko. Ngunit sa kabila ng  matibay na saligan na ito sa Simbahan, nahihirapan ako sa disiplina, pag-unawa, at pagdarasal. Dumalo ako sa Misa, ngunit mahina ang aking pananampalataya.

Nang dumating ako sa pagbibinata, mabilis akong naliligaw, at sa pag-aaral ko sa kolehiyo, ang gusto ko lang na gawin ay ang pag-tugtog ng masisiglang musika sa isang modernong banda. Pinangarap kong maging isang bayani ng gitara habang tinatamasa ang buhay kasayahan.

Kinilala ako, kahit papaano sa aming lugar, ngunit upang makakilos laging kailangan kong uminom ng nakakalasing na alak. Ang aking iniinom na napili ay naging alkohol, bagaman sa paglaon ay dumidepende ako sa marami pang mga inumin. Lumipas ang mga taon at lalo akong umiinom — masaya man o malungkot, galit man o mapayapa, ako ay umiinom. Ang paglabas o pananatili sa, kasayahan o pagbangon para sa pagpasok sa trabaho sa susunod na araw, ay walang ipinagkaiba. Ako ay dumidepende sa alkohol, ngunit hindi ko ito namalayan o inamin ito sa loob ng maraming taon.

Matapos mamatay ang aking ama, ang aking pagkabalisa ay lalong lumala. Inabuso ko ang mga iniresetang gamot mula sa mga gamot para sa pagkabalisa, mga tabletang pampatulog,  mga gamot para sa kirot at mga gamot na panlaban sa pagkalumbay. Ang buhay ko ay walang direksiyon. Ako ay na-ospital nang maraming beses sa loob ng maraming taon, at isang beses na gumugol ako ng isang linggo para gamutin at linisin  mula sa alkohol. Doon ko muling narinig ang mga salitang iyon sa pangalawang pagkakataon. Nagising ako sa aking kama sa ospital na nagdedeliryo at nagsasalita, ngunit may isang nars na nakahawak sa aking kamay at sinasabing, “Mark, ok lang, may pag-asa.”

Mabilis na lumipas ang ilang taon, at nasa dating ospital pa rin ako, sa pagkakataong ito ay nakahiwalay ako sa isang silid pagkatapos kong umamin sa pag-iisip ng pagpapakamatay. Ang aking katawan ay puno ng halo-halong nakakalason na mga gamot, para sa kirot, at alkohol. Napansin ko ang pasyente sa kama sa tabi ko na nakikipag-usap sa kanyang kapareha sa telepono, at lahat ng sinabi niya ay nakaiirita sa akin. Ang pag-uusap na iyon ay nabalot ng mga tinig na narinig ko sa aking sariling isip na sa loob ng maraming taon ay kinondena ako. Hindi ko maipaliwanag, bigla kong naramdaman ang pagnanasa na patayin ang lalaki sa kama sa tabi ko. Humiga ako doon hanggang sa hatinggabi na nag-iisip, nang walang alkohol o mga tabletas na pampatulog, hindi ako makatulog. Mababaliw ako sa galit.

Ang udyok na gumawa ng karahasan sa lalaking katabi ko ay tumindi. Na-imagine ko ang aking sarili na sinasakal siya. Nasa loob ko ba talaga ang sakalin ang isang tao? Siguro nagawa ko. Naisip ko ang paglalagay ng unan sa kanyang ulo hanggang sa malagutan siya ng hininga. Inimagine kong paluin siya ng ubod lakas hanggang sa mawalan siya ng ulirat. Tapos, natigilan ako. “Teka, pinatay ko ba ang isang inosenteng lalaki sa kama sa tabi ko? Hindi lang isang beses, hindi dalawang beses ngunit tatlong beses. Sino ba ako? Bakit ako nagkaganito? Napatay ko ang isang lalaki sa puso ko ng tatlong beses! ”

Ibinaling ko ang aking galit sa Diyos. “Naniniwala ako sa Iyo, kaya ngayon kailangan Mong tulungan ako,” naiyak ako. Ngunit sinisi ko siya. “Bakit mo ako nilikha para lang pahirapan at ipadala sa impyerno?”

Napagtanto kong mahina ako at wala ng natitirang laban para sa akin. Dahil naubos ko na ang lahat ng aking pananampalataya sa sangkatauhan, kailangan ko ng isang bagay o kahit na sino para may makapitan. Kailangan kong umasa. Sinubukan ko ng dose-dosenang beses upang malinis ang aking sarili na palaging pareho ang kinalabasan. Ngayon ay gumawa ako ng isang bagay na hindi ko nagawa sa maraming taon. Kahit na ako ay napalayo sa Diyos at sa aking pananampalataya mula sa pagkabata, naalala ko ang aking mga panalangin at nagsimula akong manalangin. “Sumusuko ako sa Iyo, Jesus. Iligtas mo ako. Alam kong Ikaw ang Aking Diyos at Tagapagligtas, tulungan mo ako! ” Patuloy akong nagdasal. Nagsimula akong banggitin ang Banal na Kasulatan: “Humingi at tatanggap ka.” Sabi ko, “Panginoong Jesus ito ang Iyong mga salita. Inuulit ko po sa Iyo, kaya’t pakinggan mo ako. Hindi ito ang aking mga salita ngunit sa Iyo, ”Alam kong binabanggit ko ang Bibliya at alam kong totoo ito, ngunit wala akong ideya kung anong talata ito.

Alam ko ngayon na binabanggit ko ang Mateo 7: 7: “Humingi at ibibigay sa iyo; hanapin at makikita mo; kumatok at ang pinto ay bubuksan sa iyo. Ang huling mga salita sa akin ng aking ama ay naging ‘May pag-asa’ heto ako at binabanggit ang Mateo 7: 7.

Bandang 7:00 ng umaga, nagising ako sa kaluskos ng isang nars na nagtanong sa akin kung gusto ko ng isang tasang tsaa. Nakatulog ako ng pitong oras! Alam ng karamihan sa mga tao na ang isang ospital ay hindi lugar upang makatulog nang maayos, ngunit heto ako tumatalikod sa alkohol, mga tabletang pampatulog, at lahat ng iba pang mga inumin at nakatulog ako ng mahimbing pagkatapos ng maraming taon. Habang inaalok ako ng nars ng tsaa at tostadong tinapay, nakarinig ako ng isa pang boses na bumulong, “May pag-asa.” Ang Nars ba ito o kinakausap ako ng Diyos? Naniniwala akong sinagot na ni Jesus ang aking mga panalangin: Nakatulog ako ng maraming oras at muli ay naririnig ko, “May pag-asa.”

Ngunit ang higit na mahalaga, may nagbago, isang bagay na malalim. Nawala ang aking pagkabalisa at nakaramdam ako ng bahagyang kaligayahan at saya. Hindi ako sigurado kung ano ang sanhi nito, ngunit ang mga demonyo na nagpahirap sa akin sa loob ng maraming taon ay nawala na.

Ito ang simula ng himala ng aking pagbabalik-loob, ang una sa marami. Humiga ako doon ng buong kapayapaan at nagpasalamat kay Hesus. Ang aking paglalakbay kasama si Hesu-Kristo ay nagsimula sa araw na iyon at patuloy akong naglalakad sa daan kung saan inaakay niya ako.

'

Ang ROSARYO ay isang mataimting espiritwal na pakikipag-usap mo sa Pinagpalang Birheng Maria at sa DIYOS upang mailahad ang iyong mga takot, ang iyong mga pangangailangan at hangarin.  Ang Rosaryo ay nagbibigay sa IYO ng Espirituwal na Lakas upang matupad ang anumang nais mo sa buhay at  mapagtagumpayan ang mga di-magagawa.

Ang mapagnilay na espiritwal na pakikipag-usap na ito ay maaaring gawin anumang oras at saan ka man magpunta.  Maaari mo itong gawing mag-isa o kasama ng isang grupo.  Maaaring dasalin ang Rosaryo kasama ng iyong mga anak, ng  iyong asawa o katipan, at ng mga kaibigan.  Maaari itong gawing pagtitipon ng pamilya.  Maaari mo ding dasalin ang Rosaryo habang nagluluto, nagmamaneho, nasa pampublikong sasakyan, nag-aantay sa pila, o naliligo.  Walang hangganan kung saan ka makakapagdasal ng Rosaryo.

Sa tuwing dinadasal mo ang Rosaryo, mas lalong lumalakas ang iyong pagiging espirituwal, nagtatamo ka ng higit na kalunasan, higit na tiwala sa sarili, mas higit na sigla, madaming mahimalang pagbabago sa buhay mo, higit na kamalayan sa pagkabanal at higit pang pinagpalang biyaya sa iyong buhay.  Oo … ang Rosaryo ay may dalang MAPAGHIMALANG KAPANGYARIHAN!

Ang pagbigkas ng Rosaryo ay nagbibigay sa iyo ng kapayapaan para sa iyong sarili at sa buong mundo, at mas mataas na adhika, lakas, tagumpay, panglunas, himala, katahimikan, kalinawan, pagpupunyagi, pananaw, pagkakaisa at pagsasamahan para sa sarili at sa iyong mag-anak.  Higit pang mga pagpapala ang dadating sa iyong buhay kapag binigkas mo ang Rosaryo!

Tuwing mayroon kang alinlangan, o magkaroon ng balakid para maabot ang iyong mga hangarin; anumang oras na damdam mong ikaw ay nag-iisa, nalulumbay o nababalisa, o tuwing dama mong inaapi ka o itinatakwil, o parang ang buong mundo ay laban sa iyo, taimtim mong dasalin ang Rosaryo nang may paniniwala at pagmamahal sa iyong puso upang mapatibay ang iyong katawan, isip, at kaluluwa.  Ang kasangkapang ito na nagbibigay-kapangyarihan sa espirito ay maghihikayat sa iyo na huwag talikdan ang sarili.

Kasangkapanin ang Rosaryo para sa pag-aalay ng mga pansariling kahilingan at mga pangangailangan ng kapwa at ng buong daigdig, lalo na sa pagpapagaling.  Sa pagitang ng iyong pagmumuni-muni at pananalangin, habang inaalay mo ang iyong pasasalamat sa Diyos at sa Pinagpalang Birheng Maria sa mga kaganapan sa Ebanghelyo, makakatanggap ka ng kinakailangan mong espiritwal na patnubay.

Kung hindi ka marunong mag-Rosaryo, ito ang pagkakataon mong matuklasan at masubukan ang kapangyarihan nito!

Ang Rosaryo ay isa sa mga pinakadakilang pamana na maaari mong iwan sa iyong mga anak at isang kamangha-manghang handog upang ibahagi sa iyong mag-anak at mga kaibigan.

'

Kaugnay sa aking proyektong akademiko, kamakailan ay masinsinan kong binabasa ang aklat ng Exodo at pagdaka’y maraming komentaryo.  Ang pumapangalawang pinakabantog na aklat ng Lumang Tipan ay hinggil sa uri ng paghugis ng Diyos sa kanyang mga tao upang sila ay maaaring maging maningning na tanglaw, isang bayan sa tuktok ng bundok. Base sa makasaysayang pagbasa ng bibliya, ang bansang Israel ay tunay na napili, ngunit ito ay ni-kaylan napili para sa sariling kapakanan nito kundi para sa lahat ng mga bansa ng mundo.

Masasabi ko na ang pagbuong ito ay nagaganap sa tatlong mga pangunahing yugto:  una, tinuturuan ng Diyos ang Israel na manalig sa Kanyang kapangyarihan; ikalawa, binibigyan Niya ang Israel ng moral na batas; at ikatlo, tinuturuan Niya ang Kanyang mga tao ng kabanalan sa pamamagitan ng tamang papuri.  Ang araling inihahabilin ay tiyak na nangyayari sa pamamagitan ng dakilang gawa ng pagpapalaya ng Diyos. Ang mga walang  bisang alipin ay lubusang nakakatagpo ng kalayaan, hindi sa pag-asa sa sarili nilang kakayanan kundi  sa mapagmahal na pamamagitan ng Diyos.  Ang moral na tagubilin ay nagaganap sa pamamagitan ng Sampung Utos at kanilang kalakip na batas. Sa wakas, ang pagbubuo  sa kabanalan ay nangyayari sa pag sang-ayon sa detalyadong lipon ng mga pansamba at seremonyal na pag-uutos. Ito ay ang pinakahuling galaw na marahil na mabibigyang-pansin natin sa ngayon na pinaka-kakaiba, ngunit, aking maipagtatalo, may partikular na alingawngaw sa ating kakaibang panahon ng COVID.

Tila kusang malinaw marahil sa karamihan sa atin, na ang moral na tagubilin ay kasali sa pag-aral sa relihiyon. At ito ay dahil tayo ay, ayaw man natin o gusto, Kantiyanista.  Noong ika-labing-walong siglo, si pilosopo Immanuel Kant ay pinagtalo na ang kalahatan ng relihiyon ay mababawas sa etika.  Ang bagay ng relihiyon ay, sa bandang huli, pinaglaban ni Kant, tungkol sa pagiging mas makatarungan, mapagmahal, mabait at maawain. Sa kapanabay na wika, ang Kantiyanismo sa relihiyon ay tumutunog na katulad nito:  “Hangga’t ikaw ay mabuting tao, hindi talaga mahalaga kung ano ang paniwala mo at kung paano ka sumamba.”

Walang alinlangan na ang aklat ng Exodo at ang Bibliya sa pangkalahatan nito ay sumasang-ayon na ang moralidad ay mahalaga sa pagbuo ng panalangin ng mga tao ng Diyos.  Yaong mga naghahangad na sumunod sa Panginoon, Siya na katarungan at pag-ibig, ay dapat nakaayon sa katarungan at pag-ibig.  At dahil dito ay matatagpuan natin ng katiyakan, sa dakilang tipan ng Sinai, ang mga pag-uutos na huwag magnakaw, huwag makiapid, huwag mangimbot, huwag pumaslang, at iba pa. Hanggang sa ngayon, Kantiyanista.

Ngunit marahil ang ikinagugulat ng karamihan ng mga magkapanabay na mambabasa ng aklat ng Exodo ay, kaagad na matapos na maisaysay ang mga moral na pag-uutos, halos ginugugol ng may-akda ang mga nalalabing paksa, mula sa kapitulo 25 hanggang 40, sa paglalarawan ng mga tagubiling pang-liturhiya, na susundin ng mga tao.  Kaya bilang halimbawa, matatagpuan natin ang mahabang bahagi sa pag-gawa ng Kaban ng Tipan: “Sila ay gagawa ng Kaban mula sa punong-kahoy ng akasya; ito ay dapat na may haba na dalawa’t kalahating kubit, may lapad na isa’t kalahating kubit, at may taas na isa’t kalahating kubit.  Kakalapkapan ninyo ito ng purong ginto, labas at loob ay kakalapkapan ninyo ito.” At bilang palamuti sa itaas ng kaban, “Gagawa kayo ng dalawang ginintuang kerubin… Gumawa ng isang kerubin sa isang dulo, at isang kerubin sa kabila… Ang mga kerubin ay dinidipa nila ang kanilang mga bagwis sa itaas, nilililiman ang luklukan.”  Ang sunod ay matatagpuan natin ang mga tagubilin na may kinalaman sa mga detalyadong kagamitan sa loob ng tabernakulo, kasama ang lampara, ang mesa para sa kung tawagin ay “tinapay ng pagharap,” mga haligi at iba-ibang mga sinasabit.  Sa pinakahuli, ang napakalaking kabuuan ng ispasyo ay iniukol sa paglalarawan ng mga kasuotang gagamitin ng mga pari ng Israel.  Dito ay isang halimbawa: “Ito ang mga kasuotan na gagawin nila: isang piyesang suot sa dibdib, isang epod, isang balabal, isang dawa-dawang tuniko, isang turban, at isang sintas sa baywang. Sa pag-gawa nila nitong mga sagradong kasuotan…  sila ay gagamit ng mga ginintuan, bughaw, lila, at matingkad na pulang sinulid, at pinong lino.”

Ni walang pahiwatig na binibigay na ang mga moral na tagubilin ay mas mahalaga kaysa sa mga liturhiyang tagubilin.  Kung kahit anuman, ang salungat ay tilang mas maipagpapalagay, pagka’t ang Exodo ay kaagad na sinundan ng aklat ng Levitico, na nagbubuo ng dalawampu’t-walong mga kabanata ng mga pag-uutos ng pandiyeta at liturhiya.   Kaya, ano bilang mga makabagong Kantiyano ang magagawa natin dito?  Una, dapat nating mapuna na ang biblikal na mga may-akda ni-isang saglit ay hindi inisip na ang Diyos ay nangangailangan ng liturhiyang katapatan, na parang ang kawastuhan ng ating pagsamba ay nakakadagdag sa Kanyang pagiging perpekto, o nakabibigay ng lugod sa sikolohikal na pangangailangan Niya. Kung ikaw ay nagkikimkim ng pag-aalinlangan sa puntong ito, ipapayo ko ang maingat na pagbabasa ng unang kapitulo ng propeta Isias at ng ika-limampung salmo.  Hindi kailangan ng Diyos ang Kaban, ang tabernakulo at mga ng pari at palagiang pagsamba, ngunit kailangan natin.  Sa pamamagitan ng mga kilos at ng mga simbolo ng liturhiyang papuri, ang Israel ay nakasang-ayon sa Diyos, nakahanay sa Kanya.  Ang moral na batas ay pinapatnubayan ang mga kalooban natin tungo sa banal na kabutihan, ngunit ang liturhiyang batas ay pinapatnubayan ang ating mga isip, mga puso, mga emosyon, at, oo, kahit ang ating mga katawan sa banal na karilagan.  Punahin ang seremonyal na tagubilin ng Exodo kung paano na puspusang isinasangkot ang kulay, tinig at amoy (mayroong napakaraming bagay hinggil sa insenso), at paano tumutulong ang mga ito   sa produksyon ng kagandahan.

Isinaad ko sa taas na ang pagbibigay-diin ng Exodo sa liturhiya at seremonyal ay may matimbang na kabuluhan sa panahon natin, at ito ang dahilan kung bakit.  Para sa mga pinaka-mabuting dahilan, tayo ay ganap na umiwas sa pampublikong pansamba, at kahit ngayon ang ating abilidad na sumamba ng sama-sama ay napaka limitado.  Sa mga diyosesis sa ating bansa, ang obligasyon na dumalo sa Misa tuwing Linggo ay, para sa mga mabuting dahilang muli, suspendido.  Ang aking ikinatatakot ay kapag kung dumating ang angkop na panahon, na tayo ay maaari nang bumalik sa Misa, maraming mga Katoliko ang iiwas, pagka’t sila ay nasanay na iliban ang kanilang mga sarili sa pagsamba.  At ang aking pag-aalala ay may mas partikular na Kantiyanistang anyo:  Marami bang mga Katolikong magsasabi sa sarili nila, “Alam mo, basta’t ako’y talagang mabuting tao, ano ang punto ng lahat nitong pormal na pagsamba ng Diyos?”

Maaari ko bang irekomenda na ilabas mo ang iyong Bibliya, buksan sa aklat ng Exodo, lalung- lalo na sa mga kapitulo 25 hanggang 40, at kilanlin kung gaano kahalaga sa Diyos ang tamang pagsamba na iniaalay ng Kanyang mga banal na tao? Ang liturhiya ay laging mahalaga.  Ang Misa—kabilang ang mga kasuotan, mga ritwal na pagkilos, mga amoy at mga kampanilya, awit at katahimikan—ay mahalaga pa rin, matimbang.  Hindi ba sapat na ikaw ay mabuting tao?  Hindi upang ilagay ang pinong punto dito:  hindi.

'

“Tingnan mo. Tingnan mo ang mga sugat. Pumasok ka sa mga sugat.  Sa mga sugat na iyan, tayo ay gumaling.  Nakakaramdam ka ba ng kapaitan, kalungkutan, ng buhay na tila  hindi alinsunod sa tamang landas at ikaw din ay may sakit? Tingnan mo diyan. Sa katahimikan.”

Sa mga salitang ito ay sinasabi ni Santo Papa Francisco kung gaano kalalim mapagagaling ang tao sa pamamagitan ng limang Banal na Sugat ni Jesus — ang kanyang mga binutas na kamay, paa at tagiliran. Maraming mga Katoliko ang nakakaalam sa debosyon sa limang sugat na ito. Ngunit narinig mo ba ang ikaanim na sugat ni Jesus?

Noong ika-12 siglo, isang Priyor na Pranses at mistiko na si San Bernardo ng Clairvaux ay nagtanong kay Jesus kung alin ang Kanyang pinakahigit na di-naitalang pagdurusa at ang Panginoon ay sumagot: “Nasa Aking Balikat habang dinadala ko ang Aking Krus sa Daan ng mga Kalungkutan, isang malubhang Sugat na mas masakit kaysa sa iba, at na hindi naitala ng katauhan.”

Noong ika-20 siglo, isa pang santo ang nakapagpatunay sa ikaanim na sugat na ito: Santo Pio ng Pietrelcina. Sikat na kilala bilang isang buhay na Santo, sa mahigit sa 50 taon ay dinala niya ang mga sugat ni Kristo sa kanyang katawan. Si Padre Pio ay nagkaroon minsan ng isang kagiliw-giliw na pakikipag-usap kay Karol Wojtyla, ang hinaharap na Santo Papa Juan Pablo II, kung saan tinanong siya ni Padre Wojtyla kung alin ang sugat sa kanyang stigmata na siyang dahilan ng labis na sakit, na inaasahan na sabihin ni Padre Pio na ito ay ang sugat sa kanyang dibdib. Sa halip ay sumagot si Padre Pio, “Ito ang aking sugat sa balikat, na hindi alam ng kahit sino at hindi pa gumaling o ginamot kailanman.”

Matapos ang pagkamatay ni Padre Pio, si Brother Modestino na may tungkulin na kumuha ng imbentaryo ng lahat ng mga pag-aari ng santo, ay natuklasan na ang isa sa mga kamiseta ni Padre Pio ay may isang bilog na marka ng dugo sa lugar ng kanang balikat. Noong gabing iyon, hiniling ni Brother Modestino kay Padre Pio sa panalangin na paliwanagan sya tungkol sa kahulugan ng marka ng dugo. Humingi siya ng tanda na tunay na dinala ni Padre Pio ang sugat sa balikat ni Kristo. Nagising si Brother Modestino sa kalagitnaan ng gabing iyon na may sobrang sakit sa kanyang balikat, na parang hiniwa ng isang kutsilyo hanggang sa buto ng balikat. Pakiramdam niya ay mamamatay siya sa sakit kung magpapatuloy ito, ngunit tumagal lamang ito sa maikling sandali. Pagkatapos. ang silid ay napuno ng amoy ng isang makalangit na pabango – ang tanda ng espirituwal na presensya ni Padre Pio – at narinig niya ang isang tinig na nagsasabing, “Ito ang kinailangan kong pagdusahan!”

Isaalang-alang ito:  Pinayagan ni Jesus ang kanyang mga paa na mai-pako sa krus. Kusa niyang isinuko ang Kanyang mga kamay. At pinayagan niya ang kanyang tagiliran na mabuksan. Subalit ang kanyang balikat na nagdala ng nakadudurog na bigat ng krus, na nabugbog at madugong balikat Nya, ayon sa ebanghelyo ni San Juan, ay ang nagdala ng bigat ng ating mga kasalanan nang walang anumang tulong o ginhawa, ang balikat na iyon ay nanatiling nagsilbi sa buong paghihirap Niya.

At ngayon magagamit pa rin ito, sa atin, at sa lahat ng nangangailangan nito.

Tumingin at makinig sa tinig ni Jesus na nag-aanyaya sa iyo na sumandal sa Kanyang balikat at ipahinga ang iyong ulo doon at madama ang pag-ibig na nagbigay gaan sa Kanya upang matiis ang kahila-hilakbot na sakit na mula sa lahat ng mga kakilakilabot na sugat para sa kapakanan nating lahat.

Kaya “Tingnan mo duon. Sa katahimikan,” tulad ng iminumungkahi ni Santo Papa Francisco. Tumingin at makinig sa tinig ni Jesus na nag-aanyaya sa iyo na sumandal sa Kanyang balikat at ipahinga ang iyong ulo doon at madama ang pag-ibig na nagbigay-gaan sa Kanya upang matiis ang kahila-hilakbot na sakit na mula sa lahat ng mga nakahihilakbot na sugat para sa kapakanan nating lahat.

Upang mapagyaman ang debosyon sa sugat ng Balikat ni Kristo, sinulat ni San Bernardo ng Clairvaux ang panalangin na ito sa Balikat ni Kristo:

“Pinakamamahal kong Jesus, maamong Kordero ng Diyos, ako, isang nakakahabag na makasalanan, sumasaludo at sumasamba sa pinakabanal na sugat ng Iyong balikat kung saan ipinasan Mo ang Iyong mabigat na krus na syang nagpunit ng Iyong laman at inilatag sa Iyong mga buto upang ipabata sa Iyo ang isang paghihirap na mas malaki kaysa sa iba pang sugat ng Iyong Pinaka Pinagpalang katawan. Sinsamba Kita, O Hesus na higit na nagdadalamhati; pinupuri at niluluwalhati Kita, at pinasasalamatan Kita dahil sa sagrado at masakit na sugat na ito, na nagsusumamo sa Iyo sa pamamagitan ng labis na sakit, at sa makadurog-pasanin ng Iyong mabigat na krus na maging maawain sa akin, isang makasalanan, patawarin Mo ako sa lahat ng aking mortal at mga maliit na kasalanan, at upang akayin ako patungo sa langit sa daan ng iyong krus. Amen.”

'

Naramdaman mo na ba ang mag isa, ang mawala, hindi segurado kung sono ka, bakit ka nandito, o ano ang plano ng Dios sa buhay mo? Bilang sikat na modelo, artista, at tv host, mukhang ang lahat ay nakamit na ni Joelle Maryn ang lahat ng yon, hanggang nang sapitin nya ang spiritual rock bottom. Ituloy ang pagbabasa upang malaman kung paano ang nyang dagliang pagbalik kay Cristo!

Noong ako ay 6 na taong gulang, ang aking pamilya ay dumanas ng malagim na trahedya. Isang linggo bago mag Pasko, nakalimutang patayin ang kandila sa Advent korona at  naging sanhi ng sunog. Ang totoong Christmas tree na nasa tabi nito ay lumiyab, na nasundan naman ng pagkasunog ng buong kabahayan. Bahagya lang akog nakalabas samantalang walang palad naman ang aking ama sa pagligtas sa 11-taong gulang kong kapatid na si Maria.

Naputol na Linya ng Buhay.

Habang kami ay nagdadalamhati sa kanyang pagkamatay at sa pagkawala ng lahat ng aming ari-arian, ang mga tao ay bukas-palad na nagbigay ng mga gamit upang kami ay matulungan.  Tuwang-tuwa akong nakatanggap ng madaming magagandang manika, ngunit ang pinakatatangi kong pag-aari ay ang nakaligtas na manika ni Maria na may mga marka ng sunog at may isang kakaibang amoy.

Madasalin akong bata at alam kong sinabi ng Bibliya na kayang buhayin ni Jesus ang patay. Kaya inilatag ko ang lahat ng mga manika sa kama sa hugis ni Maria at nanalangin, “Panginoon, ibibigay ko sa Iyo lahat nang meron ako kung ibabalik Mo lamang ang kapatid ko.”  Hinintay ko Syang tumugon ngunit walang nangyari.  Umaasa at matatag pa din ang paniniwalang maibabalik Nya ang kapatid ko, nagdasal akong muli, nang walang resulta.nagpatuloy ako sa pananalangin, na may karagdagang mga magic na salita, ngunit nang walang nangyari, pumasok ang duda sa aking puso. “Siguro, hindi ako mahal ng Diyos.” Kung talagang alam Nya ang traumang dinaramdam ng aking buong pamilya, ibabalik Nya si Mara. Sa tingin ko iyon ang sandali na ako ay nagpasyang putulin ang linya ko ng telepono sa Diyos at tumigil na sa pagdadasal.

Sumisikat sa Tanghalan

Dahil ang aking ina ay may theater company, nag-umpisa ako sa pag-arte para makasama ko sya.  Pag ako ay umaarte, maciado akong involved sa papel na ginagampanan ko, na tuloy, nalilimutan ko kung sino ako.  Minsan, nagtatago ako sa ideal at perfectong buhay na ito, kung saan maaari akong magpanggap na ang lahat ay okay.

Habang ako’y lumalaki, tila ang ilusyon ay nagiging isang katotohanan.  Ako ay nakapagmodelo sa buong bansa para sa Jergens at Target at sa isang billboard sa Times Square;  lumalabas sa independenteng pelikula;  tumatampok sa mga pabalat ng libro at pagho-host ng isang TV show.  Nagsimula ako ng kumpanya ng kosmetiko na naging popular sa mga celebrities at naitampok sa magasin.  Nakabili ako ng tatlong  bahay.  Mistulang nakamit ko na ang lahat. Ganunpaman, tila wala pa din akong kasiyahan. Ibig ko pa ding abutin ang isa pang bagay na nakapagpapasaya sa akin.

Sa taas ng isang Hollywood rooftop para sa isang kaakit-akit na photo shoot, halos naabot na ang rurok ng buhay habang naka pose suot ang $4k na damit, eksakto lang ang tama ng araw sa akin, pero ang nadama ko ay kawalan ng laman. Ako ay walang ideya kung sino ako o kung bakit ako nandito. Ganap na nawala ang aking identity. Natiyak kong malayo ako kay Kristo.

Haligi ng Pag-ibig

Haligi ng Pag-ibig. Ginugol ko sa pagtangis ang gabi sa sahig ng shower ng magarbong cuarto ng hotel, nagdarasal sa unang pagkakataon sa loob ng maraming taon: “Panginoon, Kailangan Kita. Nawala Ka na sa akin.”  Ang taimtim na panalangin para sa tulong na yon ang nagbukas sa aking puso para papasukin ang gracia ng Dios.  Sumilay sa harapan ko ang buong buhay ko at ipinakita ang bawat kasalanang nagawa ko. Napakasakit makita ang mga epekto ng masasama kong halimbawa sa mga taong sumusunod sa akin, sa mga sumusunod sa kanila, na sumunod pa sa kanila at iba pa.

Masakit makita kung gaano ako nagkulang magmahal.  Ipinakita sa akin ang dalawang haligi.  Ang haligi na nakapaloob ang lahat ng gawa ng pagmamahal –kung paano ko ginamit ang mga regalo at mga biyayang ibinigay sa akin ng Diyos sa pagtatayo ng Kanyang kaharian– ang hanay na iyon ay halos walang laman, pero nakita kong mas matimbang.  Bakit ang haligi ng kabutihan ay higit na matimbang sa pinakamasamang kasalanan?  Ni hindi ko pa alam ang Banal na Kasulatan sa oras na iyon, “Ang pag-ibig ay sumasaklaw sa maraming kasalanan.” (1 Pedro 4: 8).

Kung pinupuno natin ang mahusay na hanay sa pagiging taong nilikha ng Diyos at maging mapagmahal sa isa’t isa, tayo ay hindi nagkakasala.  Hindi ito pinapakita sa akin ng Diyos para ako’y hatulan kundi, bilang isang gawa ng awa.  Hindi ako karapat-dapat sa biyayang ito. Ibinigay ito ng Diyos sa akin dahil napakalayo ko na sa Kanya.  Ngunit ito ay may responsibilidad –na ibahagi ang Kanyang mensahe sa lahat.  Walang kahit ano pa man tayong nagawa na makapaghihiwalay sa atin sa pag-ibig ng Diyos, walang kasing sama na hindi Niya tayo maaaring tanggapin na muli. Kung matutulungan at maililigtas ako ng Diyos, matutulungan at maililigtas Niya sinuman.

Pagkatapos ng karanasang ito, binago ko ang aking buong buhay.  Nabasa ko ang buong Bibliya sa loob lamang ng 2 buwan. Sabik akong madinig ang katotohanan. Nang naabot ko ang bahagi kung saan si Jesus ay  nawala sa Templo, sinabi ko, “Panginoon na saan ang templong ito? Gusto kong mahanap ang Iyong Templo “. Naisip ko ang Simbahang Katoliko kaya sinimulan kong magpunta araw-araw sa Misa.  Nadama kong ako ay nasa sarili kong tahanan. Kahit na hindi ko napagtanto ang pangangailangan ng Pangungumpisal bago tumanggap ng Komunyon, lalo na kung nakagawa mortal na kasalanan, nagsimula ang Diyos upang mapatunayang may sala sa aking puso.  Hindi pa ako nakapag  pangumpisal simula nang pinilit ako ng aking lola noong ako ay nasa Kolehiyo.  Iyon ay isang mahusay na gawa ng pag-ibig. Kailangan natin ng matatag at mapanghikayat na tao sa ating buhay –upang sabihin: “Oras na!”

Matapos akong mangumpisal, umige ang pakiramdam ko pero ang pari ay nagbigay ng babala sa akin, “Kung bubulong ang kaaway na ikaw ay hindi pinatawad, huwag itong pansinin at  maniwala ka lamang na ikaw ay pinatawad na.” Tama siya.  Ako nga ay inaatake. “Iyon ay napakadali.  Paanong napatawad ni Jesus ang aking mga kasalanan nang ganun ganun lamang?”

Nakadama pa din ako ng kadiliman na bumabalit sa pagkatao ko, ngunit dahil sa aking Pananampalataya alam kong ako ay pinatawad na.  Kaya nagpacia akong mangumpisal na muli sa sumunod na linggo matapos ang pag-aayuno at pananalangin.  Nang isaysay ko ang lahat ng ito sa Pangungumpisal, inirekomenda ng pari ang Dalangin sa Adoration Chapel. Hindi ko alam kung ano ito, kaya nanaliksik ako sa bahay.  Nang natuklasan ko na ang Banal na Sacramento ay ang tunay na anyo ni Jesus at hinanap ko Sya sa Kapilya, naramdaman kong tumigil ang buong chapel.

Napasong Muli

Gusto kong mabuong muli  –kung sino ako at tuklasin ang aking misyon.  Sa Adoration, matyaga kong tinatanong, “Panginoon, ano ang sabi Mo kung sino ako? Kung sino ako sa Iyong mga mata? Ano ang Iyong nakikita kapag tumingin ka sa akin?  Bakit ako nandito?”  Walang malaking boses na dumating galing sa kalangitan, ngunit na nagsimulang dumating ang mga saloobin. “Ikaw ay  minamahal.  Ikaw ay akin.  Ikaw ay aking anak.”  Kung maglalaan tayo ng panahon ng katahimikan, nakakamanghang malalaman natin kung gaano patuloy ang Diyos na nakikipag-usap sa atin.

Sa Adoration isang araw, tinanong ko si Jesus na ipakita ang lahat ng mga kasinungalingan sa aking puso na na pumupigil na alamin ang sarili ko bilang minamahal na anak ng Diyos.  Nang sinimulan kong magsulat, hindi ako makapaniwala kung ilan mayroon, halos 80!  Natanto ko rin na ang tanging paraan para makamit ang kagalakan ay ang paggawa ng Kalooban ng Diyos.  Sa umpisa, mahirap gawin ang Pagsuko.  Nais ng Diyos na patuloy nating iwanan ang mga bagay na hindi umaakay sa atin patungo sa Kanya.  Nadama kong naupos na namang muli ang buhay ko.  Ngunit may isang bagay na nakakapagpagaling, –kapag ang kadiliman ay dinala sa liwanag ni Cristo.

Tayo ay tinawag na maging  tinapay para sa iba.  Naging makahulugan ang komunidad sa akin nang magbalik ako sa Simbahang Katoliko.  Ako ay nag-asam na maging kasali ng isang komunidad. Hindi natin kailangang magdusang nag-iisa. Ang pakiramdam na kasali ako –ang pagkakaroon ng mga kaibigan sa aking paglalakbay, at mga saserdote na gagabay sa akin–  ay isang pagpapala. Paano tayo magiging Liwanag Nya sa madilim na mundo?  Tayo ay nilikha para makipag-isa, pinag-isa ng pag-ibig natin kay Cristo, syang pag-ibig kaya tayo nagiging Eucharistic.  Naging tinapay si Jesus para sa atin.  Siya ang buhay na tinapay na bumababa mula sa Langit.

Dahil sa lahat nang nangyayari sa mundo, waring ang mga nilalabanan nating apoy ay  napakalaki para takasan, ngunit kung ibabahagi natin ang Kanyang Buhay na Tubig, hindi tayo kayang lipulin ng liyab.  Kung tayo ay naghihirap ito ay dahil sa hindi tayo konektado sa Diyos.  Kailangan nating magpakababa at aminin sa Dios na hindi natin kaya na hindi Siya kasama sa ating buhay.  Yan ang pagpapakumbaba.

Muntik na akong mamatay sa sunog at isang sunog din ang nagligtas sa akin.  Mahirap at halos imposible ang magsimulang muli, pero sa Dios, walang imposible.  Tinanggap Nya ako at binigyan ng bagong pagkakakilanlan, o identity, na nakaugat sa Kanyang Pag-ibig na Walang Hanggan.  Ngayon, nagtuturo ako ng klase ng sertipikasyon sa ‘Katekismo ng Pag-Ibig’ paraq sa diyosesis ng Austin.  Nakikita kong ito ay mapagligtas sa madaming paraan dahil sa wakas natutunan ko kung ano ang pag-ibig.  Ngayon, alam ko na mahal ako ng Diyos. Alam ko kung paano magbigay ng pag-ibig na iyan sa ibang tao para makabahagi sila Mabuting balita. Iniwan ko na ang ang mga pag-uugnayang hindi mabuti sa katawan na syang naglayo sa akin kay Cristo.  At ngayon, meron akong kagalakan sa aking puso na hindi nakasalalay sa aking anyo o sa aking mga ari-arian.

'

Minsan, ang Diyos ay hindi babaguhin ang iyong katayuan dahil nais niyang baguhin ang iyong puso.

Ang Diyos ay walang tigil na nag-aanyayang talikdan ang buhay nating makasalanan at humangos sa Kanya. Ang ating Diyos ay pag-ibig at ang Kanyang awa ay walang hanggan. Ihinahalintulad ko ang pusong mapagmatigas sa sementadong puso. Tila walang makatatagos sa pusong matigas at nakapinid sa mga biyaya ng Diyos.

May pag-asa pa ba ang mga pusong mapagmatigas? Oo, laging may pag-asa. Noon, nang ako ay nawawala sa kaguluhan ng buhay ko, may mga taong nagdarasal para sa akin. Ang aking ina ay nag-alay ng maraming rosaryo para sa aking kaligtasan.

Sa pamamagitan ng magigiting na mga tagapagdasal, na walang humpay na sumasalakay sa pinto ng Langit, ang mga biyaya ay humuhulog sa mga taong nawawala ng landas sa sarili nilang lungaw ng pagkakasala, kagumonan, at makamundong aliw.

Kung pupunahin mo ang lakarang yari sa semento sa mahabang panahon, maaari kang makatagpo ng isang maliit na lamat o awang na nag-uumpisang magbigay-daan sa binhi at tubig na sa maikling panahon ay sasambulat ng luntiang dahunin at magsasanhi ng paglawak ng lamat na magpapahintulot sa paglaganap nito. Ang lamat ay naging malawak na biyak na nagpapayabong ng buhay. Ito ay katulad ng pusong mapagmatigas. Sila na patuloy na manalangin, mag-ayuno at mag-alay ng kanilang paghihirap para sa mga naliligaw ng landas ay maaaring magsimulang makapuna ng kaunting lamat sa uri ng hadlang na pumapaligid sa kanilang mga puso. Kinakailangan lamang ng Diyos ang isang lamat upang ang Kanyang biyaya, pag-ibig, at panlulunas na bumuhos sa puso ng tao. Isang magandang tanawin sa Diyos na makita ang taong tumalikod sa makasalanang buhay at maging kabilang sa Kanyang hukbo na handang tumulong sa iba. Ang Diyos at ang lahat ng Kanyang mga anghel at santo ay magbubunyi.

Kung ikaw ay matagal nang nananalangin sa mga mahal sa buhay mo na bumalik sa pananampalataya, huwag kang mawalan ng pag-asa. Magmasigasig sa pagdarasal. Hind mo man maarok itong balaybay ng Langit—na kung gaano kabisa ang panalangin mo sa taong natulungan mong mag balik-loob sa Diyos. Alam ko na kung makikita mo itong mga nag-gagandahang kaluluwa sa Langit, Sila ay magpapasalamat sa iyo.

Sabi ng Diyos, “Pagkakalooban kita ng bagong puso at maglalagay Ako ng bagong diwa sa iyo. Ihihiwalay ko sa iyo ang iyong pusong bato at bibigyan kita ng pusong may-kalamnan.” (Ezekiel 36:26).

Mahal kong Diyos, kung ako ay mag-akmang makipagsundo sa mga mahal ko sa buhay, Ikaw ang nagbabago ng kanilang puso. Kasangkapanin Mo ako ng Iyong kapayapaan upang matupad ang layunin Mo sa aking buhay. Amen.

'