Magturo ng Ebanghelyo

Ang pagsasabi ng ‘Hindi’ ay nangangahulugan ng paglubog sa kanyang pamilya sa isang madilim na butas ng pinansiyal na stress, ngunit ginawa niya ang matatag na hakbang na iyon …

Ako ay isang 31 taong gulang na Ex-Assistant Professor mula sa India. ‘Ex’ dahil ilang buwan na rin simula noong isuko ko ang titulong iyon. Pagkatapos makapagtapos ng kolehiyo noong 2011, ginugol ko ang susunod na apat na taon sa paghahanda para sa kursong Chartered Accountancy, ang katumbas ng paghahanda sa CPA. Napagtanto ko sa lalong madaling panahon na ang pagpapatuloy ko sa CA ay hindi ang aking tawag at ako ay nagtigil .

Isang Pangarap na Natupad

Ang pagsuko sa kung ano ang itinuturing ng marami na isang kumikitang karera ay maaaring mukhang isang kamangmangan, ngunit ang aking desisyon ay gumabay sa akin na makilala at kilalanin ang aking tunay na hilig, ito ay ang pagtuturo, isang bagay na pinangarap ko mula noong pagkabata. Matapos kong ilipat ang aking pagtuon sa isang propesyon sa pagtuturo, biniyayaan ako ng Diyos ng trabaho sa pagtuturo sa Primary Section ng isang kilalang paaralan.

Kahit na nagturo ako sa paaralang iyon sa loob ng apat na taon, hindi ako kontento dahil ang pangarap ko noong bata pa ako ay maging isang Propesor sa kolehiyo. Sa awa ng Diyos, pagkatapos ng halos apat na taon ng pagtuturo, natanggap ko ang sertipikasyon na kailangan ko para mag-aplay para sa isang bukas na posisyon bilang Assistant Professor sa isang lokal na kolehiyo. Noong inalok ako ng trabaho, masayang natupad ko ang aking pangarap at pinagsilbihan ang mga pangangailangan ng aking mga estudyante sa loob ng dalawang taon bilang Assistant Professor.

Mahirap na Pagpili

Sa kalagitnaan ng aking ikatlong taon, sinimulan ng aming kolehiyo ang proseso ng akreditasyon na magkaloob ng isang ‘Katayuan ng Kalidad’ sa mga institusyon ng mas mataas na edukasyon. Bagama’t ito ay isang mahaba, maingat na proseso na may masyadong mabigat na gawain, ang mga bagay ay nagpatuloy nang maayos sa simula. Ngunit sa bandang huli, pinilit kaming makibahagi sa hindi etikal na pag-uugali na lubhang nakabahala sa akin. Hinihiling sa amin ng administrasyon na lumikha ng mga pekeng rekord at idokumento ang mga aktibidad na pang-akademiko na hindi kailanman naganap.

Ang aking reaksyon ay pagkainis—masigasig na gusto kong umalis sa aking trabaho. Gayunpaman, ang mga bagay ay hindi maayos sa bahay. Kami ay isang pamilya ng apat. Ang aking mga magulang ay hindi nagtatrabaho, at ang aking kapatid na lalaki ay nawalan ng trabaho. Dahil nag-iisang kumikita sa pamilya, mahirap isuko ang trabaho. Dahil sa pandemya, mahirap din maghanap ng ibang trabaho. Sa kabila ng lahat ng ito, kahit papaano ay nag-ipon ako ng lakas ng loob at nagsumite ng aking pagbibitiw. Ngunit tumanggi ang aking mga superbisor na tanggapin ito, nangako na hindi ko na kakailanganing gumawa ng mga maling dokumento at maaari pa nga akong magtrabaho mula sa bahay. Atubili, tinanggap ko ang mga tuntunin. Sa loob ng mga buwan, gayunpaman, muli akong hinilingan na idokumento ang isang akademikong seminar na hindi naganap. Sa bawat pagkakataon na nagpapakasawa ako sa gayong pang-aabuso ng tungkulin, pakiramdam ko ay ipinagkanulo ko ang Panginoon. Ibinahagi ko ang problemang ito sa aking mga espirituwal na tagapayo na humimok sa akin na talikuran ang trabahong ito na hindi lumuluwalhati sa Diyos.

Pakikipagtagpo sa Kapalaran

Sa wakas, nag-ipon ako ng lakas ng loob at sinabi kong ‘hindi’ sa aking mga superbisor. At ito ay isang MALAKING hindi. Sa halip na isumite ang nakatalagang gawain, isinumite ko ang aking pagbibitiw. Iniwan ko ang trabaho agad-agad at tinanggihan ang suweldo ko noong nakaraang buwan mula nang umalis ako nang hindi nagpapaalam.

Sa pananalapi, ako ay bumulusok sa lubos na kadiliman. Umaasa ang pamilya ko sa kinikita ko. Ang kamakailang operasyon ng aking ina ay inubos ang ipon ng pamilya. Halos wala akong sapat para mabayaran ang mga gastusin sa susunod na buwan. Hindi ko alam ang gagawin ko. Hindi ko sinabi sa aking ama at kapatid na huminto na ako sa aking trabaho dahil hindi nila ito papayagan.

Ginawa ko ang tanging magagawa ko—kumapit ako ng mahigpit sa Panginoon at umasa sa Kanyang lakas. Hiniling ko ang pamamagitan ni Mamma Mary sa pamamagitan ng patuloy na pagdarasal ng Santo Rosaryo. Lumipas ang mga araw at linggo, at wala akong natanggap na tawag para sa mga interbyu. Nagsimulang bumalot sa aking kaluluwa ang takot. Sa pagtatapos ng Setyembre, wala pa rin akong mga panayam na naka-iskedyul ng sinuman sa mga recruiter na aking nilapitan. Ako ay naging desperado.

Isang Hindi Kapani-paniwalang Sorpresa

Noong Setyembre 30, sa wakas ay nakatanggap ako ng tawag sa telepono mula sa isang International School na matatagpuan malapit sa aking tahanan na nag-aanyaya sa akin na makapanayam para sa isang posisyong magturo ng parehong kategorya ng mga paksang itinuro ko sa kolehiyo. Ito ay isang hindi kapani-paniwalang sorpresa. Ang Paaralan na ito, batay sa kurikulum ng IGCSE ng Cambridge University, ay nangangailangan ng antas ng kaalaman sa paksa na katumbas ng inaasahan ng undergraduate na kagawaran sa isang Indian University. Inalok ako ng posisyon at naisumite ang lahat ng kailangan ko para sa aking trabaho noong unang bahagi ng Oktubre 2021. At biniyayaan din ako ng Diyos ng mas mataas na suweldo kaysa sa kinita ko sa kolehiyo. Purihin ang Panginoon!

Ngayon, kapag nagtatanong ang mga tao kung bakit ako umalis sa kolehiyo upang magturo sa isang mataas na paaralan, ibinabahagi ko kung gaano kahanga-hanga ang aking Diyos sa akin. Kahit na ang aking bagong posisyon ay isang mas mababang trabaho na may maliit na suweldo, tatanggapin ko pa rin ito nang may kagalakan alang-alang sa aking Panginoong Hesus. Sa aking pagbabalik-tanaw, napagtanto ko na ang mga makamundong titulo ay hindi mahalaga. Ang mahalaga ay mapanalunan natin ang walang hanggang korona. Bilang ang Sinasabi ng liham sa mga Hebreo, “At tayo’y…buong tiyagang magpatuloy sa takbuhing nasa ating harapan. ituon natin ang ating paningin kay Hesus, ang pinuno at tagapagsakdal ng ating pananampalataya” (12:1b-2).

Ibinabahagi ko ang aking kuwento nang may kagalakan, hindi para siraan ang aking dating amo o para ipagmalaki na pinagpala ako ng Diyos dahil sa aking pagiging naging madasalin. Ang layunin ko ay ibahagi ang aking paniniwala na kapag gumawa tayo ng isang hakbang para sa Panginoon, gagawa Siya ng isang daang hakbang para sa atin. Kung sakaling matagpuan mo ang iyong sarili na hinihiling na ikompromiso ang mga utos ng Diyos ngunit natatakot ka na sa pagsasabi ng hindi ay magdadala ito ng negatibong kahihinatnan ng pang pinansiyal sa iyo at sa iyong pamilya, lakas-loob kong inirerekomenda,  mahal kong mga kapatid, na ipagsapalaran mong tumalon sa kadiliman sa pananalapi para sa kapakanan ng Panginoon…at magtiwala sa Kanyang awa.

Ang karanasan ng mga Banal, at ang sarili kong abang karanasan, ay tumitiyak sa akin na hindi tayo pababayaan ng ating Diyos.

 Si Nilakandan Pillai ay ipinanganak sa isang pamilya na Hindu sa South India noong 1712. Ang kanyang mga magulang ay mga debotong mataas na kasta ng Hindu. Ang pamilya ni Nilakandan ay malapit na nauugnay sa Royal Palace, at nagsilbi siya sa Hari ng Travancore bilang isang opisyal ng palasyo na namamahala sa mga kwenta.

Sa Labanan ng Colachel na nakipaglaban noong 1741 sa pagitan ng kompanya ng Travancore at ng Dutch East India, ang kapitan ng Dutch na hukbong pandagat na kumander na si Eustachius De Lannoy ay natalo at nahuli ng hari. Si De Lannoy at ang kanyang mga tauhan ay pinatawad at nagsilbi sa hukbo ng Travancore. Ang opisyal na gawain ay naging daan sa pagsasama-sama nina Nilakandan at De Lannoy at nabuo ang isang malapit na pagkakaibigan sa pagitan ng dalawa.

Sa panahong ito, maraming kasawian ang hinarap ni Nilakandan, at siya ay binalot ng pag-aalinlangan at takot. Inaliw ni De Lannoy ang kanyang kaibigan sa pamamagitan ng pagbabahagi ng kanyang pananampalatayang Kristiyano. Ang kuwento ni Job mula sa Bibliya ay lubos na nakaaliw kay Nilakandan, at ang kanilang mga pag-uusap ay umakit sa kanya kay Kristo. Nagpasya si Nilakandan na magpabinyag, bagama’t alam niyang ang desisyong ito ay mangangahulugan ng pagsasakripisyo sa kanyang katayuan sa lipunan at sa paglilingkod sa Hari. Noong ika-14 ng Mayo 1745, sa edad na 32, si Nilakandan ay nabautismuhan sa Simbahang Katoliko, kinuha ang pangalang Devasahayam, ang pagsasalin sa Tamil ng pangalang Lazarus sa Bibliya.

Si Devasahayam ay nakaranas ng napakalaking kagalakan sa pamumuhay ng kanyang pananampalataya at nagsikap na maging isang tunay na alagad ni Jesus. Araw-araw siyang nagpapasalamat sa Diyos para sa biyaya ng pagbabagong loob at sabik na ibinahagi sa iba ang kanyang pananampalatayang Katoliko. Hindi nagtagal ay hinikayat niya ang kanyang asawa at ilan sa kanyang mga kasamahan sa militar na ipagtapat ang kanilang pananampalataya kay Kristo. Walang pakialam si Devasahayam sa sistema ng kasta at itinuring niya ang mga tinatawag na “mababang kasta” bilang pantay.

Di-nagtagal, ang mga opisyal ng palasyo na sumasalungat sa kanyang bagong-tuklas na pananampalataya ay tumalikod sa kanya. Nagsabwatan sila para maaresto siya. Hiniling ng hari kay Devasahayam na talikuran ang kanyang pananampalatayang Kristiyano at nangako sa kanya ng isang prominenteng posisyon sa kanyang hukuman. Ngunit sa kabila ng mga pang-aakit at pagbabanta, nanindigan si Devasahayam sa kanyang pananampalataya, na lalong nagpagalit sa hari.

Itinuring na isang kriminal, tiniis ni Devasahayam ang hindi makataong pagpapahirap sa sumunod na tatlong taon. Siya ay hinahagupit araw-araw, at tiniis ang pinulbos na sili na ipinapahid sa kanyang mga sugat at sa kanyang mga butas ng ilong. Binibigyan lamang ng mabahong tubig na maiinom, ipinarada siya sa paligid ng kaharian sakay ng isang kalabaw na nakatali ang kanyang mga kamay sa likod niya-isang kasumpa-sumpang mga parusa na nakalaan para sa mga taksil at nilayon upang pigilan ang mga pagbabagong loob sa hinaharap. Tiniis ni Devasahayam ang kahihiyan at pagpapahirap nang may matinding pasensya at pagtitiwala sa Diyos. Ang kanyang banayad at mabait na kilos ay ikinagulat ng mga sundalo. Tuwing umaga at gabi ay gumugugol siya ng oras sa pananalangin at nagpatuloy sa pangangaral ng Ebanghelyo sa lahat ng dumarating upang makinig.

Ang mga ministro na nakipagsabwatan laban kay Devasahayam ay nakakuha ng pahintulot mula sa hari na patayin siya nang lihim. Noong 14 Enero 1752, dinala siya sa isang desyerto na bundok upang tumayo sa harap ng isang pangkat na mamamaril. Ang tanging kahilingan ni Devasahayam ay bigyan siya ng oras para manalangin, na pinagbigyan ng mga sundalo. Habang nagdarasal siya, umalingawngaw ang mga putok at namatay siya na may mga pangalan ni Jesus at Maria sa kanyang mga labi.

Si Devasahayam ay idineklarang Martir at Pinagpala noong Disyembre 2, 2012. Noong Pebrero 2020, kinilala ni Pope Francis ang isang himala na nauugnay sa pamamagitan ni Devasahayam at noong ika-15 ng Mayo, 2022, siya ay na-canonize, na at naging unang layko ng India na idineklarang santo.

Danasin ang pagmamahal na lagi mong pinapangarap…

Mayroong marami at iba’t ibang larawan si Hesu-Kristo. Ang isa na nagdudulot sa akin ng kalungkutan ngunit nagbibigay din sa akin ng malaking pag-asa ay ang Sagradong Puso . Sa pamilyar na larawang ito, inaalis ni Hesus ang kanyang balabal upang ipakita ang Kanyang puso na nagniningas, tinusok, at napapalibutan ng koronang tinik. Kung hindi natin mas alam, maaari nating isipin na ito ay tanda ng pagkatalo. Marahil ay maaaring isipin ng isang tao na niluluwalhati ni Jesus ang sakit at pagdurusa.

Dahil sa naging isang taong nasa kabilang panig ng malusog, kinilala ko at nakatagpo ako ng ginhawa sa masakit na larawang iyon. Maraming beses, kapag walang anumang bagay na materyal sa mundo ang makapagpapaginhawa, kasama na ang mga taong may mabubuting layunin, sa kaibuturan ng aking kalungkutan at pagdurusa, palagi akong nakakahanap ng lakas ng loob sa paanan ng Krus at sa sugatang Pusong iyon. Alam niya. Nandoon siya para salubungin ako sa lugar na iyon.

Nagpakita si Hesus kay Saint Margaret Alacoque at sinabi sa kanya, “Ang Aking Puso, na nagmamahal ng marubdob sa sangkatauhan, ay hindi na kayang pigilan ang init ng kanyang kawanggawa; ito ay kinakailangang ihayag upang ito ay maipakita sa kanila, upang pagyamanin sila ng mga kayamanan na nilalaman nito.”

Nagdududa Pa Rin?

Ang puso ng pag-ibig ni Kristo ay nag-aalab nang labis at sagana na hindi mapigilan ang sarili nito. Ninanais Niyang ibuhos ang Kanyang hindi masusukat, hindi maarok na pag-ibig sa sangkatauhan na nagbabahagi ng mga kayamanan ng Kanyang Sagradong Puso.

Kaya, ano ang kinakatakutan natin; wagas, di-makasarili, di-masusukat na pag-ibig? Ano ang pumipigil sa atin mula sa labis labis na alok na ito?

Ano ang nagpapanatili sa sangkatauhan sa malayo? Bakit tayo nag-aatubili at natatakot na hayaang sakupin tayo ng pag-ibig na iyon? Kung minsan, nararamdaman kong hindi ako karapat-dapat sa antas na iyon ng mapagbigay, dakilang pagmamahal. Libre ba ito, kahit sa mga katulad ko?

Ang pag-ibig ang siyang namamahala sa Puso ng Diyos. Ang Diyos ay pag-ibig! Marahil ang ating maling pag-unawa at naging karanasan sa pag-ibig ang higit na tumatakot sa atin? Marahil tayo ay ginamit sa halip na mahalin ng maayos. Siguro ang pagmamahal na ipinakita sa atin noong nakaraan mula sa isang taong malapit sa atin ay nasusukat, paghihirapan, o may kondisyon? Nang sila ay magsawa o nainip, itinapon nila kami at lumipat sa ibang bagay o sa isang taong mas kawili-wili?

Paano ba ang ating pamilyang pinagmulan? Nasira ba ito o hindi gumagana? Ang ating unang tahanan ay dapat na naging isang “paaralan ng pag-ibig” kung saan tayo ay tinuruan ng maraming mahahalagang aral sa buhay tungkol sa pag-ibig, malayang magkamali at matuto mula sa kanila. Gayunpaman, nakalulungkot, maaaring sila ay mga lugar ng pagkakanulo, sakit at pang-aabuso. Hindi mo kailangang manatili sa lugar na iyon ng kalungkutan at kasakitan, tumakbo ka sa Sacred Heart.

Isinulat ni Padre Berlioux, isang ikalabinsiyam na siglong paring Pranses at espirituwal na may-akda ang tungkol kay Kristo, “Pag-ibig ang naging dahilan upang Siya ay ipanganak, kumilos, magdusa, at umiyak; ito ay pag-ibig, sa bandang huli ito rin ang naging sanhi ng Kanyang pagkamatay. At sa Eukaristiya, pag-ibig ang nag-uudyok sa Kanya na ibigay ang Kanyang sarili sa atin; upang maging ating panauhin, ating kasama, at ating Tagapagligtas, ating pagkain at ating ikabubuhay.”

Kailaliman ng Pag-ibig

LAHAT ng ginagawa at sinasabi ni Kristo ay dahil sa PAG-IBIG! Hindi natin kailangang matakot sa anumang hihilingin Niya sa atin na sa bandang huli ay para sa ating sariling kapakanan. Sa bawat isa sa aking sariling mabibigat na krus, una kong naisip na sila ay higit na lampas sa aking kakayahang pamahalaan. Sa sarili ko ay totoo iyon. Nasa ating kahinaan ang sabi ni San Pablo, “… alang-alang kay Kristo, kaya tayo ay malakas.” (2 Corinto 12:10) Kapag tayo ay nasa ilalim ng maling akala ng paniniwalang mayroon tayong lahat ng ito, doon nawawalan ng puwang para kay Kristo na dalhin at alalayan tayo.

Kung ang iyong nakaraan ay nagpakita lamang sa iyo ng mga baluktot na bersyon ng pekeng pag-ibig. Kung ang iyong kasalukuyang sitwasyon ay hindi ang pinakamahusay na pagpapakita ng isang “walang pag-iimbot na donasyon para sa ikabubuti ng iba,” kung gayon maaari kong lubos na irekomenda sa iyo na bumaling sa tunay na Puso ng Pag-ibig upang hanapin kung ano ang kulang sa iyo. Mula sa Pusong ito—ang Pinaka Sagradong Puso, matututo kang magbigay at tumanggap ng TUNAY na Pag-ibig.

Sa wakas, si Santot Gertrude na nagkaroon din ng kasiyahan sa matalik na pakikipag-isa kay Hesus ay nagbahagi ng mga salitang ito, “Kung alam lang ng mga tao kung gaano Mo sila kamahal: kung bakit sana nais Mo lamang matuklasan nila ang walang hanggang kayamanan ng Iyong puso, silang lahat ay maninikluhod sa Iyong paanan, at ikaw lamang ang mamahalin, O misteryo ng walang katapusang pag-ibig at kailaliman ng pag-ibig…”

Kaya ang tanong sa bawat puso ng tao ay ito; patuloy mo bang gugugulin ang iyong limitadong mga araw sa mundo sa pagtanggap ng huwad na pag-ibig, paglulublob sa mga sakit ng nakaraan, at muling paglalantad sa iyong puso sa higit pang pang-aabuso? O, tatakbo ka ba sa “Misteryo ng walang katapusang pag-ibig sa kapwa at sa kailaliman ng pag-ibig?”

Gaya ng dati, ipinauubaya sa atin ng ating Mapagmahal na Diyos at HINDI ipipilit sa atin ang kamangha-manghang regalong ito ng Kanyang Pag-ibig sa atin nang walang pahintulot. Kaya ano ang pipiliin mo?

Noong nakaraang dekado ng 1950, si Dorothy Day, ang kasamang nagtatag ng Kilusang Manggagawa ng Katoliko ay nagsimulang magpahayag ng isang pananaw na nasang-ayunan sa Pangalawang Konseho ng Vatican.  Sinabi niya na ang umiiral na palagay ng isang “kabanalan ng mga utos” para sa mga karaniwang tao at isang “kabanalan ng mga bilin” para sa mga pari ay lumilihis.  Siya ay nanunukoy batay sa saligang pagtingin ng isang kapanahunan na ang mga karaniwang tao ay tinawag sa isang uri ng pinakamagaan na karaniwang-kabuuan na buhay ng pagsunod ng sampung mga utos—na ibig sabihin ay, iniiwasan ang mga pangunahing paglabag ng pag-ibig at katarungan–subali’t ang mga pari at mga deboto ay tinawag sa isang magiting na buhay na sinasang-ayunan ang mga ebanghelikong bilin ng pagdaralita, kalinisan at pagtalima.  Ang mga layko ay mga karaniwang manlalaro at ang mga kleriko ay mga banal na atleta.  Sa lahat ng ito, manapang sinabi ni Dorothy Day nang malinaw na ‘hindi’.  Bawat taong bininyagan, kanyang giniit, ay tinawag sa magiting na kabanalan—na nangangahulugang, ang pagsasabuhay ng kapwa mga utos at mga bilin.

Tulad ng sinabi ko, Vatican II, sa doktrina nito na pangkalahatang tawag sa kabanalan, ay sinang-ayunan itong palagay.  Bagama’t ang Konseho ng mga Pari ay itinuro na mayroong mahalagang kaibhan sa paraan kung paano ang kleriko at layko ay mailalangkap ang pagdaralita, kalinisan, at pagtalima, inutos nila ng may kalinawan sa mga tagasunod ni Kristo na hangarin ang tunay na pagkabanal sa pamamagitan ng paglakip ng mga yaong mithiin.  Kaya, ano ang kalalabasan nito?  Unahin nating talakayin ang pagdaralita.  Bagama’t ang mga layko ay karaniwang hindi tinawag sa isang uri ng sukdulang pagdaralita na ipinagtibay ng, sabihin natin, isang Trapista na monghe, sila’y totoong dapat isagawa ang tunay na paghihiwalay sa mga kaginhawaan ng mundo, para sa kapakanan ng kanilang misyon para sa mundo.  Hangga’t walang panloobang kalayaan ang karaniwang tao sa pagkagumon sa yaman, kapangyarihan, aliw, antas, karangalan, atbp., hindi niya matutupad ang kalooban ng Diyos nang marapat. Nang inilapag lamang ng babae sa tabi ng balon ang kanyang timba, nang hinintuan niya lamang ang paghanap ng makapapawi ng kanyang uhaw mula sa tubig ng mga aliw ng mundo, ay saka lamang nagawa niyang magturo ng ebanghelyo (Juan 4). Tulad nito, kung kailan lamang ang nabinyagang tao nitong mga araw ay naipalaya niya ang sarili sa pagkagumon sa salapi, kapangyarihan, o mga kaginhawaan ay handang maging santo na nais ng Diyos na siya ay maging.  Kaya, ang pagdaralita, sa kabuluhan ng paglalayo, ay mahalaga sa kabanalan ng mga karaniwan.

Kalinisang-puri, ang ikalawa sa mga ebanghelikong bilin, mandin ay napakahalaga sa kabanalan ng mga layko. Upang maging tiyak, bagama’t ang paraan ng mga kleriko at deboto sa pagsasagawa ng kalinisan—ibig sabihin, bilang mga walang asawa—ay tanging-tangi sa kanila, ang birtud o ang bilin mismo ay sadyang naaangkop sa mga layko.  Sapagkat ang kalinisan ay payak na nangangahulugang seksuwal na katapatan o tamang ayos ng iyag.  At ito’y nagpapahiwatig na dalhin ang sariling seksuwal na buhas batay sa panananggalang ng pag-ibig.  Tulad ng itinuro ni Santo Tomas de Aquino, ang pag-ibig ay hindi damdamin ngunit higit pa ay isang asal ng kalooban, o kaya, ang pagnais ng kabutihan ng iba. Ito ay ang kalugud-lugod na asal na napapakawalan tayo sa kaakuhan, na ang dahasang panghihila ay nais na hatakin ang lahat patungo sa sarili nito. Tulad ng pagnais na kumain at uminom, ang pagtatalik ay isang silakbo ng damdamin na nakaugnay sa buhay mismo, kung bakit ito ay napakabisa at kaya’y napakamapanganib sa kabanalan, napakamapanagutin na makayakag ng bawat bagay at bawat-isa sa kapangyarihan nito.  Punahin kung paano ang turo ng Simbahan, na ang pagtatalik ay nakasapi sa loob ng samahan ng mag-asawa, ay inilaan upang mapigilan itong salungat na ugali.  Sa pagwiwika na ang ating pagiging seksuwal ay dapat nasasakupan ng pagkakaisa (ang lubusang katapatan sa kabiyak) at pagpapadami (ang patas na katapatan sa sariling mga anak), ang Simbahan ay nagpupunyaging idala ang seksuwal na buhay natin nang wagas sa lilim ng pag-ibig.  Ang walang-kaayusang seksuwal na pamamaraan ay isang sukdulang dahas na nakaliligalig sa tao, na sa pagdating ng panahon, ay naaakay siya bilang walang-tugma sa pag-ibig.

Bilang wakas, ang mga layko ay sadyang nagsasagawa ng pagtalima, ngunit minsan pa ay hindi sa paraan ng mga deboto, ngunit sa paraan na natatangi sa kalagayan ng pangkaraniwan.  Ito ay ang pagpayag na sumunod, hindi sa tinig ng sariling kaakuhan, ngunit sa mas matayog na tinig ng Diyos, na makinig (obedire sa wikang Latina) sa mga pagdikta ng Banal na Espiritu.  Ako ay dating nakapaghayag na hinggil kay Hans Urs von Balthazar sa kanyang paghahalintulad ng dula ng kaakuhan (sinulat, nilikha, pinatnugutan, at kusa niyang ginampanan) at ng dula ng pagkadiyos (sinulat, nilikha, at pinatnugutan ng Diyos).  Maaari nating sabihin na ang buong paksa ng banal na buhay ay makalaya sa una upang masaklaw ng ikalawa.  Karamihan sa ating mga makasalanan, kadalasan ay abalang-abala sa sarili nating yaman, tagumpay, mga plano ng paghahanap-buhay, at pansariling aliw.  Upang talimahin ang Diyos ay upang makawala sa yaong mga ligalig na nakakikitil ng kaluluwa at upang madinig ang tinig ng Pastol.

Ilarawan sa diwa kung ano ang mangyayari kapag, sa loob ng isang gabi, ang bawa’t Katoliko ay nagsimulang mamuhay na lubusang lumalayo sa kaginhawaan ng mundo.  Kung paanong magbabago nang kapansin-pansin ang pulitika, ekonomya, at ang kultura.  Ilarawan kung ano kaya ang katulad kapag, ngayong araw, bawa’t Katoliko ay nagpasyang mamuhay nang malinis.  Tayo ay makagagawa ng kakila-kilabot na pinsala sa negosyo ng pomograpya; ang negosyo ng pananamantalang pagbenta ng mga tao ay kapuna-punang mababawasan; mga pamilya ay mahahalatang may matibay na ugnayan; mga sapilitang paglalaglag ay kahanga-hangang mababawasan.  At ilarawan sa diwa kapag, sa kasalukuyan, ang bawa’t Katoliko ay nagpasyang mamuhay ng pagtalima ayon sa tinig ng Diyos.  Gaano karaming paghihirap na sanhi ng sariling pagkakaabala ang mababawas!

Ang aking paglalarawan nitong artikulo ay, minsan pa, ang bahagi ng dakilang aral ng Ikalawang Konseho ng Vatican hinggil sa pandaigdigang tawag sa kabanalan.  Ang mga Pari at mga Obispo ay isinaalang-alang, batay sa itinuro ng Konseho ng mga Pari, na magturo at magawang banal ang mga layko na, bilang paghalili, gagawing banal ang hanay ng pangkaraniwan, dadalhin si Kristo sa pulitika, palasalapian, libangan, negosyo, pag-aaral, pagpapahayag, atbp.  At gagawin nila nang wasto upang tanggapin ang mga bilin ng pagdaralita, kalinisan, at pagtalima.

Matutong Kumilos At Matutong Manalangin

Nang nagpalista ako para sa AP Biolohiya noong nakaraang taon sa aking ika-10 baitang, hindi ko inakala na magiging mahirap para sa akin ang Biolohiya.  Sa unang araw, nakaramdam ako ng pananalig at tiwala sa sarili.  Ngunit sa paglipas ng mga araw, nagsimula akong mapahuli.  Habang sinasagot ng mga kasama ko ang mga tanong at tiwalang binibigkas ang mga pagkaunawa, ako ay nalito at nagulumihanan.  Araw-araw, ngumiti ako, tumango, at nagpanggap na alam ko ang nangyayari.

Noong gabi bago ang unang pagsusulit sa Biolohiya ay bahagya lang akong nag-aral.  Binasa ko ang ilang mga salita sa bokabularyo at sinubukan kong isaulo ang ilang mga kahulugan. Nang tingnan ko ang unang tanong sa pagsusulit ay nagsimulang uminog ang aking ulo.  Ang mga tanong ay ga-talata ang haba at sa kabila ng paulit-ulit na pagbabasa, hindi ko maunawaan ang mga ito!

Nang sumunod na araw, nakuha ko ang aking namarkahan nang pagsusulit at hindi ako nabigla nang makita ko ang 53%.  Subalit nasiraan ako ng loob dahil madami sa aking mga kamag-aral ang nakakuha ng mas mahusay na marka.  Nang suriin ko ang aking mga marka online, napansin kong ang aking pangkalahatang marka ay bumaba ng “C”.  Hindi ko malaman kung ano ang gagawin.

Habang lumilipas ang mga buwan at mga pagsusulit, pabago-bago ang grado ko.  Binigyan ako ng aking ina ng pinakamahusay na payo: higit pang manalangin at humingi ng tulong sa Diyos.  Mula noon, bago kuhanin ang bawat pagsusulit, sinisimulan kong tawagin ang Banal na Espirito at tunay kong nadama na tinutulungan ako ng Diyos.  Alam kong hindi ako nag-iisa.  Ang aking mga marka sa pagsusulit ay nagsimulang tumaas nang mabilis.  Mas madaming oras ang ginugol ko sa pagdadasal.  Napansin ng lahat ang isang malaking pagbabago sa akin habang lumalalim ang aking pagmamahal at pagtitiwala sa Diyos.

Bago pa kuhanin ang pagsusulit sa AP, madaming buwan ang ginugol ko sa pag-aaral, pagdadasal, at paghahanda para sa pagsusulit.  Dahil alam kong magiging sa komputer  ang pagsusulit sa taong ito dahil sa COVID-19, kinabahan ako.  Dumating ang araw ng pagsusulit at ang nag-iisang namutawi sa aking mga labi ay, “Ako ang Diyos na Siyang nagbibigay sa iyo ng tagumpay.”

Habang sinimulan ko ang pagsusulit at tiningnan ang mga tala, mga talaguhitan, at masalitang mga tanong, nasiraan ako ng loob at labis na di-mapakali sa oras na magugugol ko.  Gayunpaman, pinagpatuloy ko.  Pinalagay kong maayos ang pagkakagawa. Lumipas ang mga buwan.  Nang araw na nailagay sa komputer ang mga kinalabasan, ang aking kapatid na lalaki ay naunang nagising, lumakda sa aking pangalan  , at sinuri ang aking marka.  Sinabi niya matapos sa aking ina at ama ang tungkol dito.  Sinabi ko sa aking mag-anak na huwag sasabihin sa akin ang aking marka hangga’t hindi ko sila tinatanong.

Ilang oras maya-maya, hindi niya napigilan ang sarili, hinayaan kong sabihin sa akin ng kapatid ko ang aking marka.  Hindi ako makapaniwala sa aking nadinig nang sabihin niyang nakakuha ako ng “4” sa pagsusulit sa AP Biology.  Ang aking kamag-aral, na may pinakamahusay na marka sa klase at inaasahang makakuha ng pinakamataas na marka, ay nakakuha ng mas mababang marka kaysa sa akin.  Paano nangyari ito?

Alam ko na iyon ay hindi dahil sa sarili kong kahusayan at palagi akong magpapasalamat sa Diyos sa pagpapalang ito sa aking buhay.  Siyempre, natutunan ko ang kahalagahan ng pagsusumikap at paggawa ng lahat ng kinakailangang pag-aaral.  Ngunit natutunan ko din ang kahalagahan ng pagtitiwala sa Diyos.  Nagtitiwala ako na ang Diyos ay mamamalagi sa aking buhay, sa kabila ng anumang mga hadlang na maaari kong harapin.

Napakatindi ng sakit ngunit nagpumilit pa din akong kumapit sa angklang ito ng pag-asa at ako’y nakadanas ng isang himala!

Ako ay 40 taong gulang nang masuri na may Charcot- Marie-Tooth Disease (CMT), isang minamana at lumalalang pamamanhid pinsala sa paligid ng kaparaanan ng nerbiyos  Sa wakas alam ko na kung bakit lagi kong kinakatakutan na pumasok sa klase ng PE sa paaralan, kung bakit madalas akong matumba, kung bakit napakabagal ko. Dati na akong may CMT; hindi ko lang nalaman. Nang ako ay isinangguni sa isang neurologist, ang mga kalamnan sa aking mga binti ay nagsimulang malanta, at hindi ako makaakyat ng mga baytang nang hindi ko hinihilang pataas ang aking sarili.

Ang kaginhawahan ng pagkakaroon ng kasagutan ay natabunan ng pag-aalala tungkol sa kung ano ang mangyayari sa hinaharap. Mauuwi ba ako sa wheelchair? Maglalaho ba ang silbi ng aking mga kamay? Makakaya ko bang pangalagaan ang aking sarili? Binagabag ako ng kadiliman sa kinalabasan ng pagsusuri. Nalaman ko na walang kagamutan, walang lunas. Sa pagkakaintindi ko, ‘wala nang pag-asa’. Ngunit unti-unti, tulad ng araw sa umaga na sumisilip sa kortina, ang liwanag ng pag-asa ay marahang gumising sa akin mula sa pagkatulala sa kalungkutan, tulad ng isang himala ng pag-asa. Napagtanto kong walang nagbago; ganun pa din ako. Kumapit ako sa pag-asang ang paglala nito ay magiging mabagal, na magbibigay sa akin ng panahon upang maiangkop ko ang akong sarili. At nangyari nga ito…hanggang sa hindi na.

Nadanasan ko ang mabagal, unti-unting paglala ng karamdaman sa loob ng apat na taon, subalit, nang isang tag-araw, mabilisan itong lumala. Natiyak sa mga pagsusuri na ang aking kalagayan ay di-kapanipaniwalang mas lumubha. Kapag kami ay lumalabas, kailangan kong naka-wheelchair. Kahit sa bahay, iilan lamang ang maari kong gawin. Hindi ako makatayo nang higit sa dalawang minuto. Hindi ko magamit ang aking mga kamay para sa pagbukas ng mga garapon o paghiwa o pagtaga. Kahit na ang pag-upo ng mga ilang minuto ay mahirap. Sa tindi ng sakit at panghihina napilitan akong gugulin ang halos buong panahon ko sa kama. Nalipos ako ng matinding kalungkutan sa pagharap sa katotohanan ng pagkawala ng kakayahan kong pangalagaan ang aking sarili at ang aking mag-anak. Gayunpaman, nagkaroon ako ng pambihirang biyaya nong panahong iyon.

Nakaya kong dumalo sa pang-araw-araw na Misa. At, sa mga paglalakbay na iyon, sinimulan ko ang panibagong gawi …dinasal ko ang Rosaryo sa sasakyan. Sa loob ng mahabang panahon, ninais kong magdasal ng Rosaryo araw-araw, ngunit hindi ko makuhang gawin itong isang pamantayan at gawing pangmatagalan. Inayos iyon ng mga pang-araw-araw na paglalakbay. Iyon ay panahon ng matinding pakikibaka at pasakit subalit panahon din ng dakilang biyaya. Natagpuan ko ang aking sarili na inuubos na basahin ang mga aklat ng Katoliko at mga salaysay ng buhay ng mga Santo.

Isang araw, sa pananaliksik ko para sa isang talumpati tungkol sa Rosaryo, natagpuan ko ang isang salaysay ng Kagalang-galang na si Fr. Patrick Peyton, C.S.C., na gumaling sa tb matapos humingi ng tulong kay Maria. Ginugol niya ang natirang bahagi ng kanyang buhay sa pagpapalaganap ng pangmag-anak na pagdadasal at ng Rosaryo. Pinanood ko sa YouTube ang mga sipi tungkol sa mga naglalakihang pagtitipun-tipon para sa Rosaryo na idinadaos niya…minsan, mahigit isang milyon katao ang dumadating upang magdasal. Labis akong natinag sa aking napanood, at sa isang sandali ng pagkasigasig, hiniling ko kay Maria na pagalingin din ako. Ipinangako ko sa kanya na ipapalaganap ko ang Rosaryo at gaganapin ang pagtitipon at tuloy tuloy na Rosaryo , tulad ng ginawa ni Fr. Peyton. Nalimutan ko na ang tungkol sa pag-uusap na ito hanggang sa lumipas ang ilang araw matapos akong magbigay ng aking talumpati.

Lunes ng umaga nuon, at nagsimba ako gaya ng nakagawian, ngunit may kakaiba nang makauwi ako. Sa halip na bumalik sa kama, nagtungo ako sa sala at nagsimulang maglinis. Hindi ko napagtanto na nawala na ang lahat ng sakit na nararamdaman ko kung hindi pa ako tinanong ng naguguluhan kong asawa kung ano ang ginagawa ko. Naalala ko kaagad ang isang panaginip nang nakalipas na gabi: Isang pari na nababalot ng liwanag ang lumapit sa akin at naglapat ng Pagpapahid sa Maysakit. Habang binabakas niya ng langis ang Tanda ng Krus sa aking mga kamay, kasiglahan at masidhing kamalayan ng kapayapaan ang bumalot sa aking buong pagkatao. At pagkatapos ay naalala ko… Hiniling ko kay Maria na pagalingin ako. Nangyari nga ang himala ng pag-asa at pagkatapos ng limang buwan sa kama, lahat ng sakit ko ay nawala. Mayroon pa akong CMT, ngunit ako’y nanumbalik na sa dati kong kalagayan nang nakalipas na limang buwan.

Simula nuon, ginugol ko ang aking panahon sa pasasalamat, pagpapaunlad ng Rosaryo at pagsasabi sa bawat isa ng tungkol sa pag-ibig ng Diyos. Naniniwala ako na sinugo ni Maria ang paring ito upang pahidan at pagalingin ako, bagamat sa naiibang paraan na winari ko. Hindi ko yon napagtanto sa oras na iyon, ngunit nang nangunyapit ako pag-asa, tunay akong kumakapit sa Diyos. Pinagaling Niya ang aking katawan, ngunit pinagaling din Niya ang aking kaluluwa. Alam kong nadidinig Niya ako; alam kong nakikita Niya ako. Alam kong mahal Niya ako, at hindi ako nag-iisa. Hilingin mo sa Kanya kung ano ang kailangan mo. Mahal ka Niya; nakikita ka Niya…Hindi ka nag-iisa.

Kumuha ng isang ganap na bagong pananaw sa pamamagitan ng mga mata ng tunay na tagapagmasid

Sino ang tagapagmasid? Kapag isinasaalang-alang ko ang tanong na ito sa pananalangin, napagtanto ko na napagmamasdan ko ang pag-ibig at awa ng Diyos mula sa isang napakalalim at personal na pananaw kapag pinahihintulutan Niya akong masaksihan ang Kanyang mga mabubuting gawain sa pamamagitan ng pagkilos sa pamamagitan ko. Ang patotoo ng Diyos ay hindi kailanman mas malinaw kaysa sa aking tungkulin bilang isang nars. Nakikita ko ang mga tao araw-araw kapag sila ay nasa kanilang higit na kababaan at higit na kahinaan. Sa mga sandaling iyon, ibinubulong ng Diyos, maaari ba akong lumapit? Sa aking pagsuko at pagbigay sa Kanya ng aking oo, ang Kanyang Espiritu ay kumikilos sa pamamagitan ko upang hipuin ang mga taong pinangangalagaan ko: Naramdaman ko na ako ay nakatitig sa mukha ng aking pasyente, at alam kong tumitingin Siya sa pamamagitan ng aking mga mata. Biglang lumabas ang mga tamang salita sa labi ko at alam kong sa Kanya ito nanggaling.

Ang pagtugon ng aking mga pasyente ay walang alinlangan. Nagbago ang kanilang mga mukha at may kapayapaan at liwanag tungkol sa kanila. Sa mga sandaling iyon, naniniwala ako na ako ang naging tunay na tagapagmasid ng kahima-himalang pag-ibig at awa ng Diyos para sa aking mga pasyente na nakatagpo sa Kanya. Ang mga pakikipag-ugnayang ito sa aking mga pasyente ay walang kinalaman sa akin, at lahat ng bagay ay may kinalaman sa Diyos na isinasagawa ang Kanyang Kalooban sa pamamagitan ko. Ito ay maaaring mangyari lamang kapag tinalikuran ko ang aking sarili at pahintulutan ang aking personal na relasyon sa Diyos na lumalim. Ngunit hindi ito nagtatapos doon. Pagkatapos ay tinatawag niya ako upang ibahagi ang relasyon na iyon sa iba.

Kung Saan Nagsimula Ang Lahat…

Nang mabinyagan ako sa Pentecostes noong nakaraang taon, nagsimula ang aking personal na relasyon bilang isang ampon na miyembro ng pamilya ng Diyos. Ang pagtugon ko sa tawag ng Diyos ay mabilis at tiyak. Mula sa araw na iyon at mga sumunod, naging tuluyang tapat ako sa Kanya. Ang debosyon na ito ang umakay sa akin para maunawaan ko na wala akong magagawa kung wala ang presensya ni Kristo at ang pangangailangan ko sa Kanya sa aking buhay ay higit pa sa anumang pangangailangan na mayroon ako. Nakilala Niya ako kung nasaan ako, lubos na pagod at nangangailangan ng Kanyang tulong, at sa lahat ng aking pagiging hindi perpekto at kawalan, isinuko ko ang lahat sa Kanya. Sinadya kong ibinigay sa Kanya ang ganap na kontrol sa aking buhay, kabilang ang aking pag-aasawa, mga kaibigan, pamilya, mga alagang hayop, karera, pananalapi… Magsabi ka pa ng kahit ano, Siya na ang namamahala nito ngayon!

Ang aking personal na panalangin sa Kanya sa buong araw ay hindi ang aking kalooban, ngunit ang sa Iyo Panginoon habang ibinubuhos ko ang mga patong patong na aking dating pagkatao. Ang naging resulta, binago ako ng Diyos sa loob at labas. Naranasan kong gumaling mula sa aking matagal nang C-PTSD at iba’t ibang sakit na may kaugnayan sa sakit. Nagsimulang tumugon ang mga tao sa akin sa mga positibong paraan. Nagkukrus ang landas namin ng mga guro kapag kailangan ko sila, ang aking dati nang maligayang buhay may asawa ay napabuti nang higit sa imahinasyon, ang mga negatibong impluwensya ay dahan-dahang nawala nang walang gusot, at nakadama ako ng kapayapaan. Higit sa lahat, naramdaman ko ang presensya ng Diyos sa aking tabi, at nagsimula akong makinig sa Kanyang tinig.

Noon pa man ay mas natural para sa akin na makinig kaysa makipag-usap sa Ating Panginoon at bawat araw ay isinasakripisyo ko ang aking oras upang pagnilayan ang Mukha ni Jesus at hinahayaan lamang ang Kanyang mga salita na dumaloy sa kabuuan ko at sa loob ko. Naniniwala ako na gustong-gusto ng Diyos Ama na magkaroon ng personal na relasyon sa bawat isa sa atin at gusto Niyang ibahagi sa atin ang Kanyang mga pasanin. Inihahayag niya ito kapag inilalaan natin ang ating panahon kay Hesus.

Bahagi ng pag-uukol ng oras kay Hesus ay ang pagsuko ng ating kalooban sa Kanya at pagpayag sa Kanya na gumawa sa pamamagitan natin upang iligtas ang mga tao mula sa kanilang mga paghihirap. Nasabi sa akin na ang pakikihalubilo sa mga makasalanan ay labag sa kanilang mga relihiyosong pinahahalagahan, gayunpaman iniisip ko kung paano natin aasahan na ipagpatuloy ni Jesus ang pagpapagaling ng mga nagdurusa kung hindi natin ibibigay ang ating mga sarili sa Kanya upang gumawa sa pamamagitan natin?

Binago Magpakailanman

Hindi natin kailangang maging mga nars para mapahintulutang mahipo ng Diyos ang iba sa ating paligid. Lahat tayo ay may mga kaibigan, pamilya, katrabaho, at mga kakilala na nangangailangan ng mapagpagaling na pag-ibig ng Diyos. Sa bawat pagsuko natin sa Diyos, hindi ang kalooban ko ang sinasabi natin kung hindi ang Iyong kalooban, Panginoon at ang ating espiritu ay nakikipag-ugnay sa Kanya. Ganito tayo kinakatagpo ng Diyos. Tayo ay nilikha upang mamuhay nang malapit sa Diyos, upang manalangin nang walang tigil, upang manirahan sa isang lugar ng pagsamba. Sa pagkilos natin sa ganitong paraan ng pamumuhay, nagiging mapagmuni-muni tayo. Natatanggap natin ang malalim na walang kondisyong pag-ibig ng Diyos, at tayo ay nagbabago magpakailanman. Hindi na tayo maaaring magbalik sa dati dahil tayo ay binago habang ang Kanyang pagmamahal sa atin ay nagbabago mula sa napakababaw na kaalaman sa isip patungo sa isang malalim na paghahayag ng puso na nagiging pinakabuod ng ating pagkakakilanlan.

Sa puso ng walang humpay na pag-ibig, ay isang pamumuhay ng panalangin, pagsamba, katarungan, at pagiging disipulo. Ang lahat ng ito ay nagsisimula sa pagsuko at pagkamatay sa sarili: sa madaling salita, tayo ay ipinako sa krus kasama ni Kristo. Ang pagiging tagapagmasid ng kahanga-hangang kapangyarihan ng Diyos ay matatag na nakabatay sa pag-ibig. Ito ay nagaganap kapag tayo ay sumusuko at pinakawalan ang pag-ibig ng Diyos, na nagdadala ng pagpapanumbalik sa mga tao at mga pangyayari. Tayo ay nagmamahal, dahil Siya ang unang nagmahal sa atin, at sa ating pagpapalaya sa pag-ibig ng Diyos, ang katarungan ay dumadaloy.

Pinakawalan natin ang pag-ibig ng Diyos at naging Kanyang mga saksi kapag pinapakain natin ang mga taong nagugutom, kapag ibinabahagi natin ang ating pananampalataya sa mga tao, kapag tayo ay nanghuhula, kapag inilabas natin ang kahima-himalang kapangyarihan ng Diyos upang magdala ng kagalingan, kapag tayo ay namumuhay nang may awa, pagpapakumbaba, at pagsunod. . Ang pagiging tagapagmasid ng Diyos ay nagpapahayag ng Kanyang pagmamahal sa mundo sa pamamagitan ng pagpapahintulot sa Kanya na gumawa sa pamamagitan natin, upang pagkatapos ay makatagpo Siya ng mga tao.

Ang mga maliliit na bagay ay mahalaga…

Ang aming inaasam-asam na pagdalaw sa Denali National Park sa bansang Australia ay halos nang napasasaamin.  Kami ay bumili ng mga tiket para sa pambukas na walong-oras na sakay sa bus sa pag-asa naming makita ang kariktan ng likha at ang kasaganaan ng mga hayop sa kalikasan.  Nang masuri namin ang nahulaang tumpak na panahon para sa aming pakikipagsapalaran, kami ay higit na nadismaya na  malamang ang pagbuhos ng ulan ay sandaang porsyento sa buong araw!  Maari man na kami ay sukdulang nabigo, ako at ang aking asawa ay nagpasya na mainam na ibahin nang lubusan ang aming mga plano, sa pagkaalam na kakaunti lamang ang pag-asa na makakita ng anuman maliban sa nasa loob ng bus sa maulan na araw.  Kaya, maaaring masabi na sa sumunod na umaga kami ay humantong bilang pawang katuwaan sa Kublihan ng Creamer’s Field Migratory Waterfowl (Refuge) sa Fairbanks.

Kasakdalan Sa Aking Kamay

Ang matalinong boluntaryo na guro na nagpapatnubay ng aming maliit na umpok ng namamasyal ay nagsimula sa paghayag ng mga katunayan tungkol sa  kreyn na nagmumula sa mabuhanging buról, isa sa mga uri ng mga ibon na umaasa  sa Refuge upang makakain at makapagpahinga tuwing bawat panahon ng paglagas bilang paghanda sa lakbay patungo sa taglamigang pahingahan sa timog.  Namangha kami ng malaman namin na ang mga lalagukan ng mga kreyn ay may haba na pitong talampakan, na nakabalot ng masalimuot na ayos, halos tulad ng mga pulupot na alambre ng tambuling Pranses.  Itong disenyo ay nagbunga ng isang kakaibang tawag, natatangi sa anak ng inahing ibon, na nahahayaan ang dalawa na manatiling magkasama sa gitna ng kimpal ng mga kreyn na lumilipad ng may likas na kaayusan bawat kapanahunan.  Pagkatapos ay may sumusugod na mga ibong ito na may makintabing kulay-abo na nagsilitaw mula kalayuan habang tahimik kaming nanonood.

Habang tumatapak sa hinamog na lupa, kami ay pumunta patungong tolda kung saan ang mga boluntaryo at ang isang ornitolohista o isang paham sa larangan ng mga ibon ay puspusang inaasikaso ang pagtimbang, pagsukat at paglagay ng mga etiketa sa sari-saring uri ng mga ibon upang masubaybayan ang mga bilang sa pagdaan ng mga taon.  Pagkatapos makilala ang bawat ibon at ang kanilang mga kabatiran ay natalâ, panahon na upang palayain sila pabalik sa parang.  Nang ang kasaping manggagawa ay ipinahawak ang isang palaawiting ibon, ang paglipat mula sa palad at sa isa pa ay nagawa, hanggang sa nakaalpas nang palipad ang nabihag na ibon.  Noong dumaan ang pagkakataon ko, nang umabot sa aking palad, isang dilaw na pipit ang ihiniga nang patihaya habang ang mga daliri ko ay idinuyan Ito.  Di tulad ng nakaraan na dalawang mga ibon, ito ay tila nanatili nang kusa, hinahayaan akong damhin ang mga balahibo nito hanggang nagtagpo ang aming mga mata.

Pagkaraka ay mayroong isang nadadamang Pag-iiral, habang ang lambing ng Manlilikha na nasa loob ng mahigit-kumulang na tatlong pulgadang kasakdalan sa aking kamay ay malinaw.  Ang mga luha ay nagsimulang dumaloy habang ang koro ng isang awit ay nagsimulang maglaro sa aking isip na tilang sumasabay, “Ang lahat ay kinalulugdan sa pook na ito, dito sa kahanga-hangang biyaya ng Diyos, lahat ay kinalulugdan, lahat ay kinalulugdan.”  Panahon ay tumigil, bagama’t ito’y sa loob lamang ng ilang mga sandali, bago ako’y pinakiusapang alalayan ang ibon na gumulong sa gilid nito.  Yaon lamang ang kinakailangang pagganyak, nang ang ibon ay humanda sa kanyang landas patungong langit.  Habang lumalakad pabalik sa sasakyan, katahimikan ang aking kasama.  Isang banal na walang pag-imik ay tilang nababagay lamang na tugon sa ganitong saglit ng biyaya.

Mga Bisig Na Bukas

Ang pangalawang pinaghintuan na nasa aming hindi-masyadong-napag-usapang araw ay sa pinagsama-sama na mga gusali na nailipat na sa Fairbanks upang ibalik-gunita ang pangunahing makasaysayang nayon.  Sa paghahalaghag sa mga dampa at mga tindahan, dumating ako sa isang payak na simbahan.  Sa pagbukas ko ng pinto, lumakad akong palagpas sa mga tablang bangko na may kagaspangan ang pagkakagawa, patungo sa nililok na paglalarawan ni Jesus na nakasabit sa kisame.  Na ang mga bisig nito ay lubusang nakadipa, na tilang inaanyayahan ang mga pumasok na tumuloy sa loob, ang mga titik ng awit ay muling kumumpas sa loob ng isip ko.  “Ang lahat ay kinalulugdan sa pook na ito.”  Paulit-ulit sa araw na ito na biglaang natagpuan ko ang katunayan ng labis na pag-ibig ng May-likha ng buhay.  Ang pag-aruga ng buhanging-burol na kreyn na may namumukod na tawag ng paghuni upang manatili ang ugnayan ng ina at anak; ang dilaw na pipit, na nakalilipad at nakahuhuni bagama’t tumitimbang ng kulang sa isang onsa; ang bukas na mga palad ng mga kalahok na kapwa tumanggap at nagbigay ng pag-aruga, at bumitiw upang ipagkatiwala. Sa wakas, ang paalala nang ako’y tumingala, ng pag-anyaya, na ipinamamahagi sa pamamagitan ng mga kamay na nag-alay sa lahat na pumiling sumapi sa kahanga-hangang biyaya ng Diyos.

Palagi, ang lahat ay kinalulugdan…

Ang hindi mapaglabanang kagandahan ng Pasko ay tumatagal nang higit pa sa isang araw, kung ilalagay mo ang iyong isip dito…

Hindi kailanman nabigo ang gayuma ng Pasko na mabighani ako anuman ang mga pangyayari patungo sa kapanahunang ito. Mga ilang taon, ang pagkamangha at pagtataka ay sa bandana huli lamang nanghihikayat, ngunit kapag nahikayat ako ng diwa ng Pasko, ito ay tuloy-tuloy na.

Ang kagalakan na nadadanasan natin sa pagtanggap sa kaisa-isang Anak ng Diyos na kaloob Nya ang nagtakda ng tono ng napakagandang panahon na ito. Ang pagiging mabuti ay halos nagiging pangalawang kalikasan para sa maikli ngunit magandang panahong ito. Bagama’t ang listahan ni Santa ay maaaring isang malinaw na dahilan para sa maliliit na bata, ipinagtaka ko kung ano ang dahilan kung bakit ganito ang ipinararamdam sa ating mga nakakatanda at paano natin maipapamahagi sa natitirang bahagi ng taon ang kabutihang ito na nararamadaman natin sa mahiwagang Panahon ng Pasko.

Isang Matibay na Paalala

Noong nakaraang taon, naglakbay kami ng aking asawa sa rehiyonal na Victoria. Dumalaw kami sa isang sakahan ng berry at habang pumipili ng mga organikong ani na iuuwi, nakipagkwentuhan ako sa may-ari. Iyon ay isang kaaya-ayang malamig na araw para sa tag-araw, at tinalakay namin kung paano ito naging kabaligtaran nang nakaraang taon, na may matinding sunog sa kagubatan at tagtuyot na lubhang nakaaapekto sa mga pananim at kabuhayan. Bilang isang nagkusang bumbero, nadanasan niya ang pagkawala ng dalawang malalapit niyang kaibigan habang nilalabanan ang mga sunog na iyon.

Nalungkot na madinig ito, lalo akong naantig nang sabihin ng magsasaka na siya ay “handang lumaban kapag tinawag” sakaling muling magkaroon ng sunog sa kagubatan. Paglabas namin sa bukid, binuhat niya ang kanyang maliit na anak at kinawayan nila kami. Walang alinlangan na ang bukid ang pinakamahalagang bahagi ng paglalakbay at ang pagpupunyaging nasaksihan namin ay isang matibay na paalala kung paanong tayong lahat na kailangang maging handa na gumawa ng mabuti kapag ito ay hinihingi sa atin—anuman ang oras ng taon.

Paraan ng Pagunlad

Kapag nalampasan na natin ang kagalakan ng Pasko sa Disyembre at papalapit sa bagong taon, maaaring kailanganin pa natin ng kaunting pagsisikap upang naisin nating gumawa ng mabuti. Karaniwan, sa pagiging abala, maaaring biglang akuin natin ang pangagasiwa sa isang katayuan na hindi natin tanaw ang kahihinatnan. Habang nananaig ang iba’t ibang mga propesyonal at personal na mga bagay na dapat unahin, iniisip ko kung ganon din kaya ako kasigasig sa mga utos ng Panginoon tulad ng dati habang nagbabalot ng mga regalo at umaawit ng mga awiting pampasko.

Gayunpaman, hindi kailanman nagpapabaya ang Panginoon—itinuon ang ating pansin sa isang naghihirap lokal na kalakal, nagpapaalala sa atin na damayan ang taong nalulungkot, hinihikayat tayong magpatawad, at nagbibigay-inspirasyon sa atin na maging mapagbigay. Ang mga ito ay tinatawag ng asawa ko na mga paraan ng Diyos upang matulungan tayong mapalapit sa Kanya. Ang tingin ko sa mga ito ay mga maliliit na ‘paraan ng pagunlad papalapit sa Diyos na ipinagpalang matanggap natin.

Kahit pa malampasan natin ang pagiging abala, kadalasan ay may iba pang mga humahadlang sa atin upang tugunin ang mga utos ng Diyos. Halimbawa, kapag nakakita tayo ng isang panawagan upang tumulong, maaaring mangatwiran tayo na ang ating tulong ay hindi gaanong makakapagpabago o maaaring hindi maaayang tanaggapin ng taong nangangailangan. O ang isang pagnanais na makipag-ayos sa isang taong nakasakit sa atin ay maaaring hadlangan ng isang walang kuwentang pagkakamali.

 Lumaban Nang Mabuting Laban

Sa kabila ng mga maaaring maging hadlang, hindi tumitigil ang maliliit na paghatak sa ating damdamin. Bakit? Dahil napagtagumpayan na ni Hesus ang kadiliman sa loob at paligid natin. Ang kanyang pag-ibig at liwanag ay nagliliyab, magpakailanmang lumilikha ng mga kislap ng kabutihan. Ang pagkilos ayon sa mga pahiwatig na ito ay nasa atin kung gusto nating mas mapalapit sa Kanyang kabutihan. Tulad ng ipinaalala sa atin ng ating Ginang sa Fatima, ang ating kinabukasan ay nasa Diyos at tayo ay ang masigasig at may pananagutan sa paglikha ng hinaharap na iyon.

Kung maaalala natin na ang lahat ng kabutihang nangyari sa atin, kasama na ang ating mga talino at pagpapala, ay mula sa Panginoon, maaari tayong kusang tumugon sa kahit na katiting na pagnanais sa kabutihan na maisip natin.   Higit nating kailangan ngayon na labanan ang kadiliman, nagdadasal na tulungan ng ating Ina upang manatiling nakatuon at makipaglaban nang mabuting laban kapag tayo ay tinawag.  Madaling bigyang-liwanag ang buhay ng isang tao upang mabigyan siya ng pag-asa at kagalakan sa Pasko kung kailan ito ay higit na kailangan, maging ito man ay Pasko… o ano pa mang bahagi ng taon.

“Sa Kanya na makakagawa nang higit pa kaysa maaari nating hilingin at isipin, sa pamamagitan ng kanyang kapangyarihang kumikilos sa atin; sa Kanya nawa ang kaluwalhatian sa pamamagitan ng iglesya at ni Cristo Jesus sa lahat ng salinlahi magpakailanman! Amen.” Efeso 3:20

Si Lucy ay ipinanganak sa isang mayaman at marangal na Romanong mag-anak sa Syracuse, Sicily. Nang isayos ng kanyang ina na siya ay makasal sa isang di binyagang lalaki, tumutol si Lucia at nagwikang siya ay nauukol lamang kay Cristo.  Upang mahimok ang kanyag ina, nanalangin si Lucia sa libingan ni St. Agatha (isa pang Kristianong Birhen) na pagalingin ang kanyang ina sa isang sakit na madaming taon na niyang iniinda. Ang kanyang ina ay mahimalang gumaling at sumang-ayon na hindi pilitin si Lucia na mag-asawa. Ngunit ang tinanggihan ni Lucy na paganong manliligaw ay galit na galit sa mga bulungang “nakatagpo si Lucia ng isang mas mahusay na kasintahan kaysa sa kanya” (ang kanyang Panginoon, si Jesus!). Sa kanyang galit, isinumbong niya si Lucia na isang Kristiyano sa gobernador na si Pascasio.

Ginamit ni Pascasio ang pagkakataong ito upang ipahiya si Lucia sa publiko at sa gayon ay mawawalan ng saysay ang Kapangyarihan ni Cristo at ang Kanyang Simbahan. Batid nito ang panata ng kalinisang-puri ni Lucia kaya sinikap niyang hindi lamang patayin ang katawan ni Lucia, kundi sirain pati na ang kagandahan ng kanyang kaluluwa.

Tinangka ng mga sundalo ng gobernador na dalhin si Lucia sa isang bahay ng mga kalapating mababa ang lipad, ngunit ginawa ng Diyos na maging mabigat ang katawan ni Lucia kaya hindi nila ito mabuhat. Sumunod, si Lucia ay hinatulan na sunugin, ngunit kahit na may langis na ibinuhos sa kanya, ang katawan ni Lucia ay hindi masunog.  Galit na galit, sumigaw ang gobernador kay Lucia, “Paano mo ginagawa ito?” Tumugon lamang si Lucia na hindi ito galing sa kanyang kapangyarihan kundi sa kapangyarihan ni Jesucristo. Pagkatapos ay iniutos ni Pascasio na ukitin ang magagandang mata ni Lucia.  Matapos ang ganitong labis na pagpapahirap, nakatayo pa din niya itong hinarap at tinanggihang ipagkaila si Kristo.

Naramdaman ni Lucy na malapit na ang kanyang oras ng pagsaksi at pagkamartir. Sa udyok ng Banal na Espirito, si Lucia ay nagpropesiya sa umpukan ng mga tao at nagsabi sa kanila na ang pag-uusig ay hindi magtatagal at mawawalan ng trono ang emperador. Sa pagkagitlang mapatahimik si Lucia, inutusan ni Pascasio ang isang sundalo na tusukin ng espada ang kanyang leeg. Nakuha niya ang kanyang korona ng pagkabirhen at pagkamartir noong Disyembre 13, 304.

Nang dalhin ang bangkay ni Lucia sa sementeryo, natuklasan nila na mahimalang nabalik ang kanyang mga mata.  Upang bigyang-tanda ang himalang ito, madalas na inilalarawan si Lucia na may hawak na pinggan na kinalalagyan ng kanyang mga mata.  Sa loob ng ilang dekada, idinagdag ang pangalan ni Lucia kasunod sa pangalan ni Agatha sa Roman Canon.  Nakahimlay ang bangkay ni Sant Lucia sa Basilica ni Sta. Lucia sa Syracuse, Sicily.

Narito ang 3 mga pamamaraan upang matulungan kang labanan ang mabuting laban.

Bakit madalas na ang mga bagay na nais nating gawin ay iniiwasan natin at ang mga hindi nais na gawin ay nagpapakasawa tayo? Hindi rin ito mawari ni San Paulo (tingnan ang Roma 7:15). At bakit kinakailangan ng isang pandemya upang maalis ang mga hindi ginustong kaguluhan sa ating buhay? Tila ito ay isang hindi marapat na bahagi ng ating katauhan. Ngunit Marahil ang kasalukuyang pandemya na nagdala ng malubhang karamdaman at pagkamatay sa buong mundo ay makakatulong sa atin na mapagtagumpayan ang ilang mga aspeto ng ating katigasan ng ulo na mga likas na katangian ng tao.

Ang pagpapanatili ng pagitan mula sa kapwa-tao sa lipunan ay hinahamon sa maraming mga paraan para sa maraming tao, ngunit ang kabaligtaran para sa ilan ay napatunayan din nitong nakatutulong at kapaki-pakinabang. Ang mas maraming oras na pag-iisa na naranasan ng marami sa atin ay nagbigay ng mga hindi inaasahang pagkakataon na ituon ang isip sa kung ano talaga ang mahalaga at upang mapalapit sa Diyos. Kapag niluwagan na ang mga paghihigpit na ito ay magiging napakadali upang bumalik sa ating mga dating gawi. Kaya, upang mapanatili ang anumang pag-unlad na nagawa natin gawin natin kung ano ang mabubuting gawain ng mga Katoliko — hayaang dumumi ang ating mga kamay sa paglilinis, punasan ang mga alikabok ng rosaryo, magsindi ng mga kandila sa altar ng pamilya at itaas ang ating mga isip sa langit habang sinusuri natin ang tatlong simpleng mga hakbang na makatutulong sa atin upang huwag mawala.

Magdasal ng Walang Tigil

Bagaman kamangha-mangha na ang iyong buhay sa pagdarasal ay maaaring naging mas taimtim sa panahong ito ng krisis, tandaan na karaniwan ay mas madaling manalangin kapag mayroon tayong determinado at ipinipilit na intensiyon sa ating isipan. Kaya, kapag bumubuti na ang sitwasyon, mag-ingat na huwag maging pabaya at mawala ang kasiglahan.

Huwag baguhin ang oras ng iyong pagdarasal upang umangkop sa iyong gawain habang itinataguyod mong muli ang iyong bagong ‘normal,’ baguhin ang iyong mga gawain upang umangkop sa oras ng iyong pagdarasal. Kung nagawa mong maglaan ng mas maraming oras sa panalangin, pagmumuni-muni, at pagninilay sa panahon ng pandemya, sikaping mapanatili ang iyong karaniwang gawain kapag nagsimula ng magbukas ang mga paaralan at lugar ng trabaho.

Maghanap ng mga solusyon na umaangkop sa iyong mga pangyayari: mga podcast o CD na maaari mong patugtugin sa kotse sa iyong pagbiyahe, pamilyang  Pagrorosaryo sa paligid ng hapag kainan habang ang pinakamaliit na mga bata ay nakalagay pa rin sa kanilang mga mataas na upuan, pamilya Lectio Divina o pagbabasa ng Bibliya para sa gabi.

Gawin ang Linggo Nang Higit Pa sa Isang Obligasyon

Ang pagdalo sa Misa at pagtanggap ng ating Panginoon sa Eukaristiya ay parang nakakaakit sa marami sa atin ngayon. Ang kakulangan ng daan sa mga sakramento ay nagpapasabik sa atin sa kanila. Tulad ng sinasabi nila, ‘hindi mo alam kung ano ang nakuha mo hangga’t hindi ito nawawala.’

Ngunit mananatili ba ang ating pananabik sa Misa sa sandaling muli tayong makadadalo nang malaya? Mangangailangan ng pagsisikap para puntahan ang bawat Misa ng may parehong pagnanais na nararamdaman natin ngayon. Kung hindi man, sa ilang mga dahilan pagkatapos na buksan muli ang ating mga simbahan, maaari nating makita ang ating sarili na nagiging kampante at tatratuhin ang ating pananampalataya tulad ng isang obligasyon kaysa sa regalo at bilang pribilehiyo.

Pinag-isipan ang mismong ideyang ito, sinabi ni Josemaria Escriva, “Maraming mga Kristiyano ang naglalaan ng kanilang oras at ng sapat na oras sa paglilibang para sa kanilang buhay panlipunan (ng walang pagmamadali dito). Ang mga ito ay nagdadahan dahan, gayun din, sa kanilang mga propesyonal na aktibidad (hindi rin nagmamadali dito). Ngunit hindi ba kataka-taka kung paanong ang mga Kristiyanong ito ay nag-aapura at balisa dahil nais na bilisan ng pari upang paikliin ang oras na nakatuon sa pinakabanal na sakripisyo ng dambana?”

Paano natin mailalaan ang mas higit na oras natin sa ating Diyos?

Gawin ang Linggo — ang buong araw — na nakalaan sa Panginoon. Oo, dumalo sa Misa, ngunit huwag huminto doon. Bumuo ng pamayanan sa iyong parokya. Uminom ng tsaa sa umaga kasama ang ka parokya pagkatapos ng Misa, o marahil ay mag-anyaya ng ibang pamilyang Katoliko sa iyong bahay para sa tsaa o tanghalian? Marahil maaari mong subukang makarating sa misa nang maaga,upang magamit ang Sakramento ng Kumpisal, mag-anyaya sa pagdarasal ng Rosaryo bilang isang pamilya, o magpalipas ng oras na tahimik para sa pananalangin?

Kayasin Ang Mga Sobra

Ang pagsasara at pagpapanatili ng pagitan sa kapwa tao sa lipunan ay binago nang husto ang maraming mga bagay kung saan ginugugol natin ang ating oras. Marahil ay inaanyayahan tayo ng pandemya na isipin ang tungkol sa mga aktibidad sa ating buhay. Alin ang nalalaktawan natin, at alin ang hindi natin pinalampas? Alin ang kailangan natin, at alin ang hindi natin kailangan?

Nasobrahan ba tayo sa binabalak? Ang lahat ba ng ating ginagawa ay nagdudulot sa atin ng pagkabalisa at lumikha ng mga bangungot sa pagdaloy ng pangyayari ? Kailangan bang dumalo ang ating mga anak sa bawat ekstrakurikular na aktibidad na mayroon? Nabibigo ba natin sila kung nililimitahan natin ang kanilang mga sobrang pang edukasyon o ginagawan natin sila nang isang mas malaking serbisyo? Marahil ay oras na upang mag ‘Marie Kondo’ ang mga sobrang pang edukasyon na aktibidad upang makahanap ka ng malusog at balanse para sa iyong pamilya.

Ang mas kaunting oras sa mga nakabalangkas na aktibidad ay nangangahulugang mas maraming pangyayaring oras na magkasama bilang isang pamilya. At ang mga hindi plinanong aktibidad ang mas nagiging makabuluhang oras na pagsasama ng pamilya. Mga mabibilis na table na laro , gumawa ng mg biskwit , at hindi nakaplanong mga pagsakay sa bisikleta ang gagawin para sa mga ala-alang pahahalagahan ng mga bata.

Ang pandemya ay nagbigay sa atin ng isang pagkakataon upang masuri ang ating buhay sa pananalangin at mga prayoridad. Walang alinlangan na ang pagdurusa at hamon na kinakaharap natin sa oras na ito ay sasamahan ng mga biyaya na makakatulong sa atin na gumawa ng mga pagbabago para sa mas ikabubuti.

Walang oras katulad ng kasalukuyan upang itatag ang ating buhay.