Magturo ng Ebanghelyo

Kumuha ng isang ganap na bagong pananaw sa pamamagitan ng mga mata ng tunay na tagapagmasid

Sino ang tagapagmasid? Kapag isinasaalang-alang ko ang tanong na ito sa pananalangin, napagtanto ko na napagmamasdan ko ang pag-ibig at awa ng Diyos mula sa isang napakalalim at personal na pananaw kapag pinahihintulutan Niya akong masaksihan ang Kanyang mga mabubuting gawain sa pamamagitan ng pagkilos sa pamamagitan ko. Ang patotoo ng Diyos ay hindi kailanman mas malinaw kaysa sa aking tungkulin bilang isang nars. Nakikita ko ang mga tao araw-araw kapag sila ay nasa kanilang higit na kababaan at higit na kahinaan. Sa mga sandaling iyon, ibinubulong ng Diyos, maaari ba akong lumapit? Sa aking pagsuko at pagbigay sa Kanya ng aking oo, ang Kanyang Espiritu ay kumikilos sa pamamagitan ko upang hipuin ang mga taong pinangangalagaan ko: Naramdaman ko na ako ay nakatitig sa mukha ng aking pasyente, at alam kong tumitingin Siya sa pamamagitan ng aking mga mata. Biglang lumabas ang mga tamang salita sa labi ko at alam kong sa Kanya ito nanggaling.

Ang pagtugon ng aking mga pasyente ay walang alinlangan. Nagbago ang kanilang mga mukha at may kapayapaan at liwanag tungkol sa kanila. Sa mga sandaling iyon, naniniwala ako na ako ang naging tunay na tagapagmasid ng kahima-himalang pag-ibig at awa ng Diyos para sa aking mga pasyente na nakatagpo sa Kanya. Ang mga pakikipag-ugnayang ito sa aking mga pasyente ay walang kinalaman sa akin, at lahat ng bagay ay may kinalaman sa Diyos na isinasagawa ang Kanyang Kalooban sa pamamagitan ko. Ito ay maaaring mangyari lamang kapag tinalikuran ko ang aking sarili at pahintulutan ang aking personal na relasyon sa Diyos na lumalim. Ngunit hindi ito nagtatapos doon. Pagkatapos ay tinatawag niya ako upang ibahagi ang relasyon na iyon sa iba.

Kung Saan Nagsimula Ang Lahat…

Nang mabinyagan ako sa Pentecostes noong nakaraang taon, nagsimula ang aking personal na relasyon bilang isang ampon na miyembro ng pamilya ng Diyos. Ang pagtugon ko sa tawag ng Diyos ay mabilis at tiyak. Mula sa araw na iyon at mga sumunod, naging tuluyang tapat ako sa Kanya. Ang debosyon na ito ang umakay sa akin para maunawaan ko na wala akong magagawa kung wala ang presensya ni Kristo at ang pangangailangan ko sa Kanya sa aking buhay ay higit pa sa anumang pangangailangan na mayroon ako. Nakilala Niya ako kung nasaan ako, lubos na pagod at nangangailangan ng Kanyang tulong, at sa lahat ng aking pagiging hindi perpekto at kawalan, isinuko ko ang lahat sa Kanya. Sinadya kong ibinigay sa Kanya ang ganap na kontrol sa aking buhay, kabilang ang aking pag-aasawa, mga kaibigan, pamilya, mga alagang hayop, karera, pananalapi… Magsabi ka pa ng kahit ano, Siya na ang namamahala nito ngayon!

Ang aking personal na panalangin sa Kanya sa buong araw ay hindi ang aking kalooban, ngunit ang sa Iyo Panginoon habang ibinubuhos ko ang mga patong patong na aking dating pagkatao. Ang naging resulta, binago ako ng Diyos sa loob at labas. Naranasan kong gumaling mula sa aking matagal nang C-PTSD at iba’t ibang sakit na may kaugnayan sa sakit. Nagsimulang tumugon ang mga tao sa akin sa mga positibong paraan. Nagkukrus ang landas namin ng mga guro kapag kailangan ko sila, ang aking dati nang maligayang buhay may asawa ay napabuti nang higit sa imahinasyon, ang mga negatibong impluwensya ay dahan-dahang nawala nang walang gusot, at nakadama ako ng kapayapaan. Higit sa lahat, naramdaman ko ang presensya ng Diyos sa aking tabi, at nagsimula akong makinig sa Kanyang tinig.

Noon pa man ay mas natural para sa akin na makinig kaysa makipag-usap sa Ating Panginoon at bawat araw ay isinasakripisyo ko ang aking oras upang pagnilayan ang Mukha ni Jesus at hinahayaan lamang ang Kanyang mga salita na dumaloy sa kabuuan ko at sa loob ko. Naniniwala ako na gustong-gusto ng Diyos Ama na magkaroon ng personal na relasyon sa bawat isa sa atin at gusto Niyang ibahagi sa atin ang Kanyang mga pasanin. Inihahayag niya ito kapag inilalaan natin ang ating panahon kay Hesus.

Bahagi ng pag-uukol ng oras kay Hesus ay ang pagsuko ng ating kalooban sa Kanya at pagpayag sa Kanya na gumawa sa pamamagitan natin upang iligtas ang mga tao mula sa kanilang mga paghihirap. Nasabi sa akin na ang pakikihalubilo sa mga makasalanan ay labag sa kanilang mga relihiyosong pinahahalagahan, gayunpaman iniisip ko kung paano natin aasahan na ipagpatuloy ni Jesus ang pagpapagaling ng mga nagdurusa kung hindi natin ibibigay ang ating mga sarili sa Kanya upang gumawa sa pamamagitan natin?

Binago Magpakailanman

Hindi natin kailangang maging mga nars para mapahintulutang mahipo ng Diyos ang iba sa ating paligid. Lahat tayo ay may mga kaibigan, pamilya, katrabaho, at mga kakilala na nangangailangan ng mapagpagaling na pag-ibig ng Diyos. Sa bawat pagsuko natin sa Diyos, hindi ang kalooban ko ang sinasabi natin kung hindi ang Iyong kalooban, Panginoon at ang ating espiritu ay nakikipag-ugnay sa Kanya. Ganito tayo kinakatagpo ng Diyos. Tayo ay nilikha upang mamuhay nang malapit sa Diyos, upang manalangin nang walang tigil, upang manirahan sa isang lugar ng pagsamba. Sa pagkilos natin sa ganitong paraan ng pamumuhay, nagiging mapagmuni-muni tayo. Natatanggap natin ang malalim na walang kondisyong pag-ibig ng Diyos, at tayo ay nagbabago magpakailanman. Hindi na tayo maaaring magbalik sa dati dahil tayo ay binago habang ang Kanyang pagmamahal sa atin ay nagbabago mula sa napakababaw na kaalaman sa isip patungo sa isang malalim na paghahayag ng puso na nagiging pinakabuod ng ating pagkakakilanlan.

Sa puso ng walang humpay na pag-ibig, ay isang pamumuhay ng panalangin, pagsamba, katarungan, at pagiging disipulo. Ang lahat ng ito ay nagsisimula sa pagsuko at pagkamatay sa sarili: sa madaling salita, tayo ay ipinako sa krus kasama ni Kristo. Ang pagiging tagapagmasid ng kahanga-hangang kapangyarihan ng Diyos ay matatag na nakabatay sa pag-ibig. Ito ay nagaganap kapag tayo ay sumusuko at pinakawalan ang pag-ibig ng Diyos, na nagdadala ng pagpapanumbalik sa mga tao at mga pangyayari. Tayo ay nagmamahal, dahil Siya ang unang nagmahal sa atin, at sa ating pagpapalaya sa pag-ibig ng Diyos, ang katarungan ay dumadaloy.

Pinakawalan natin ang pag-ibig ng Diyos at naging Kanyang mga saksi kapag pinapakain natin ang mga taong nagugutom, kapag ibinabahagi natin ang ating pananampalataya sa mga tao, kapag tayo ay nanghuhula, kapag inilabas natin ang kahima-himalang kapangyarihan ng Diyos upang magdala ng kagalingan, kapag tayo ay namumuhay nang may awa, pagpapakumbaba, at pagsunod. . Ang pagiging tagapagmasid ng Diyos ay nagpapahayag ng Kanyang pagmamahal sa mundo sa pamamagitan ng pagpapahintulot sa Kanya na gumawa sa pamamagitan natin, upang pagkatapos ay makatagpo Siya ng mga tao.

'

Ang mga maliliit na bagay ay mahalaga…

Ang aming inaasam-asam na pagdalaw sa Denali National Park sa bansang Australia ay halos nang napasasaamin.  Kami ay bumili ng mga tiket para sa pambukas na walong-oras na sakay sa bus sa pag-asa naming makita ang kariktan ng likha at ang kasaganaan ng mga hayop sa kalikasan.  Nang masuri namin ang nahulaang tumpak na panahon para sa aming pakikipagsapalaran, kami ay higit na nadismaya na  malamang ang pagbuhos ng ulan ay sandaang porsyento sa buong araw!  Maari man na kami ay sukdulang nabigo, ako at ang aking asawa ay nagpasya na mainam na ibahin nang lubusan ang aming mga plano, sa pagkaalam na kakaunti lamang ang pag-asa na makakita ng anuman maliban sa nasa loob ng bus sa maulan na araw.  Kaya, maaaring masabi na sa sumunod na umaga kami ay humantong bilang pawang katuwaan sa Kublihan ng Creamer’s Field Migratory Waterfowl (Refuge) sa Fairbanks.

Kasakdalan Sa Aking Kamay

Ang matalinong boluntaryo na guro na nagpapatnubay ng aming maliit na umpok ng namamasyal ay nagsimula sa paghayag ng mga katunayan tungkol sa  kreyn na nagmumula sa mabuhanging buról, isa sa mga uri ng mga ibon na umaasa  sa Refuge upang makakain at makapagpahinga tuwing bawat panahon ng paglagas bilang paghanda sa lakbay patungo sa taglamigang pahingahan sa timog.  Namangha kami ng malaman namin na ang mga lalagukan ng mga kreyn ay may haba na pitong talampakan, na nakabalot ng masalimuot na ayos, halos tulad ng mga pulupot na alambre ng tambuling Pranses.  Itong disenyo ay nagbunga ng isang kakaibang tawag, natatangi sa anak ng inahing ibon, na nahahayaan ang dalawa na manatiling magkasama sa gitna ng kimpal ng mga kreyn na lumilipad ng may likas na kaayusan bawat kapanahunan.  Pagkatapos ay may sumusugod na mga ibong ito na may makintabing kulay-abo na nagsilitaw mula kalayuan habang tahimik kaming nanonood.

Habang tumatapak sa hinamog na lupa, kami ay pumunta patungong tolda kung saan ang mga boluntaryo at ang isang ornitolohista o isang paham sa larangan ng mga ibon ay puspusang inaasikaso ang pagtimbang, pagsukat at paglagay ng mga etiketa sa sari-saring uri ng mga ibon upang masubaybayan ang mga bilang sa pagdaan ng mga taon.  Pagkatapos makilala ang bawat ibon at ang kanilang mga kabatiran ay natalâ, panahon na upang palayain sila pabalik sa parang.  Nang ang kasaping manggagawa ay ipinahawak ang isang palaawiting ibon, ang paglipat mula sa palad at sa isa pa ay nagawa, hanggang sa nakaalpas nang palipad ang nabihag na ibon.  Noong dumaan ang pagkakataon ko, nang umabot sa aking palad, isang dilaw na pipit ang ihiniga nang patihaya habang ang mga daliri ko ay idinuyan Ito.  Di tulad ng nakaraan na dalawang mga ibon, ito ay tila nanatili nang kusa, hinahayaan akong damhin ang mga balahibo nito hanggang nagtagpo ang aming mga mata.

Pagkaraka ay mayroong isang nadadamang Pag-iiral, habang ang lambing ng Manlilikha na nasa loob ng mahigit-kumulang na tatlong pulgadang kasakdalan sa aking kamay ay malinaw.  Ang mga luha ay nagsimulang dumaloy habang ang koro ng isang awit ay nagsimulang maglaro sa aking isip na tilang sumasabay, “Ang lahat ay kinalulugdan sa pook na ito, dito sa kahanga-hangang biyaya ng Diyos, lahat ay kinalulugdan, lahat ay kinalulugdan.”  Panahon ay tumigil, bagama’t ito’y sa loob lamang ng ilang mga sandali, bago ako’y pinakiusapang alalayan ang ibon na gumulong sa gilid nito.  Yaon lamang ang kinakailangang pagganyak, nang ang ibon ay humanda sa kanyang landas patungong langit.  Habang lumalakad pabalik sa sasakyan, katahimikan ang aking kasama.  Isang banal na walang pag-imik ay tilang nababagay lamang na tugon sa ganitong saglit ng biyaya.

Mga Bisig Na Bukas

Ang pangalawang pinaghintuan na nasa aming hindi-masyadong-napag-usapang araw ay sa pinagsama-sama na mga gusali na nailipat na sa Fairbanks upang ibalik-gunita ang pangunahing makasaysayang nayon.  Sa paghahalaghag sa mga dampa at mga tindahan, dumating ako sa isang payak na simbahan.  Sa pagbukas ko ng pinto, lumakad akong palagpas sa mga tablang bangko na may kagaspangan ang pagkakagawa, patungo sa nililok na paglalarawan ni Jesus na nakasabit sa kisame.  Na ang mga bisig nito ay lubusang nakadipa, na tilang inaanyayahan ang mga pumasok na tumuloy sa loob, ang mga titik ng awit ay muling kumumpas sa loob ng isip ko.  “Ang lahat ay kinalulugdan sa pook na ito.”  Paulit-ulit sa araw na ito na biglaang natagpuan ko ang katunayan ng labis na pag-ibig ng May-likha ng buhay.  Ang pag-aruga ng buhanging-burol na kreyn na may namumukod na tawag ng paghuni upang manatili ang ugnayan ng ina at anak; ang dilaw na pipit, na nakalilipad at nakahuhuni bagama’t tumitimbang ng kulang sa isang onsa; ang bukas na mga palad ng mga kalahok na kapwa tumanggap at nagbigay ng pag-aruga, at bumitiw upang ipagkatiwala. Sa wakas, ang paalala nang ako’y tumingala, ng pag-anyaya, na ipinamamahagi sa pamamagitan ng mga kamay na nag-alay sa lahat na pumiling sumapi sa kahanga-hangang biyaya ng Diyos.

Palagi, ang lahat ay kinalulugdan…

'

Ang hindi mapaglabanang kagandahan ng Pasko ay tumatagal nang higit pa sa isang araw, kung ilalagay mo ang iyong isip dito…

Hindi kailanman nabigo ang gayuma ng Pasko na mabighani ako anuman ang mga pangyayari patungo sa kapanahunang ito. Mga ilang taon, ang pagkamangha at pagtataka ay sa bandana huli lamang nanghihikayat, ngunit kapag nahikayat ako ng diwa ng Pasko, ito ay tuloy-tuloy na.

Ang kagalakan na nadadanasan natin sa pagtanggap sa kaisa-isang Anak ng Diyos na kaloob Nya ang nagtakda ng tono ng napakagandang panahon na ito. Ang pagiging mabuti ay halos nagiging pangalawang kalikasan para sa maikli ngunit magandang panahong ito. Bagama’t ang listahan ni Santa ay maaaring isang malinaw na dahilan para sa maliliit na bata, ipinagtaka ko kung ano ang dahilan kung bakit ganito ang ipinararamdam sa ating mga nakakatanda at paano natin maipapamahagi sa natitirang bahagi ng taon ang kabutihang ito na nararamadaman natin sa mahiwagang Panahon ng Pasko.

Isang Matibay na Paalala

Noong nakaraang taon, naglakbay kami ng aking asawa sa rehiyonal na Victoria. Dumalaw kami sa isang sakahan ng berry at habang pumipili ng mga organikong ani na iuuwi, nakipagkwentuhan ako sa may-ari. Iyon ay isang kaaya-ayang malamig na araw para sa tag-araw, at tinalakay namin kung paano ito naging kabaligtaran nang nakaraang taon, na may matinding sunog sa kagubatan at tagtuyot na lubhang nakaaapekto sa mga pananim at kabuhayan. Bilang isang nagkusang bumbero, nadanasan niya ang pagkawala ng dalawang malalapit niyang kaibigan habang nilalabanan ang mga sunog na iyon.

Nalungkot na madinig ito, lalo akong naantig nang sabihin ng magsasaka na siya ay “handang lumaban kapag tinawag” sakaling muling magkaroon ng sunog sa kagubatan. Paglabas namin sa bukid, binuhat niya ang kanyang maliit na anak at kinawayan nila kami. Walang alinlangan na ang bukid ang pinakamahalagang bahagi ng paglalakbay at ang pagpupunyaging nasaksihan namin ay isang matibay na paalala kung paanong tayong lahat na kailangang maging handa na gumawa ng mabuti kapag ito ay hinihingi sa atin—anuman ang oras ng taon.

Paraan ng Pagunlad

Kapag nalampasan na natin ang kagalakan ng Pasko sa Disyembre at papalapit sa bagong taon, maaaring kailanganin pa natin ng kaunting pagsisikap upang naisin nating gumawa ng mabuti. Karaniwan, sa pagiging abala, maaaring biglang akuin natin ang pangagasiwa sa isang katayuan na hindi natin tanaw ang kahihinatnan. Habang nananaig ang iba’t ibang mga propesyonal at personal na mga bagay na dapat unahin, iniisip ko kung ganon din kaya ako kasigasig sa mga utos ng Panginoon tulad ng dati habang nagbabalot ng mga regalo at umaawit ng mga awiting pampasko.

Gayunpaman, hindi kailanman nagpapabaya ang Panginoon—itinuon ang ating pansin sa isang naghihirap lokal na kalakal, nagpapaalala sa atin na damayan ang taong nalulungkot, hinihikayat tayong magpatawad, at nagbibigay-inspirasyon sa atin na maging mapagbigay. Ang mga ito ay tinatawag ng asawa ko na mga paraan ng Diyos upang matulungan tayong mapalapit sa Kanya. Ang tingin ko sa mga ito ay mga maliliit na ‘paraan ng pagunlad papalapit sa Diyos na ipinagpalang matanggap natin.

Kahit pa malampasan natin ang pagiging abala, kadalasan ay may iba pang mga humahadlang sa atin upang tugunin ang mga utos ng Diyos. Halimbawa, kapag nakakita tayo ng isang panawagan upang tumulong, maaaring mangatwiran tayo na ang ating tulong ay hindi gaanong makakapagpabago o maaaring hindi maaayang tanaggapin ng taong nangangailangan. O ang isang pagnanais na makipag-ayos sa isang taong nakasakit sa atin ay maaaring hadlangan ng isang walang kuwentang pagkakamali.

 Lumaban Nang Mabuting Laban

Sa kabila ng mga maaaring maging hadlang, hindi tumitigil ang maliliit na paghatak sa ating damdamin. Bakit? Dahil napagtagumpayan na ni Hesus ang kadiliman sa loob at paligid natin. Ang kanyang pag-ibig at liwanag ay nagliliyab, magpakailanmang lumilikha ng mga kislap ng kabutihan. Ang pagkilos ayon sa mga pahiwatig na ito ay nasa atin kung gusto nating mas mapalapit sa Kanyang kabutihan. Tulad ng ipinaalala sa atin ng ating Ginang sa Fatima, ang ating kinabukasan ay nasa Diyos at tayo ay ang masigasig at may pananagutan sa paglikha ng hinaharap na iyon.

Kung maaalala natin na ang lahat ng kabutihang nangyari sa atin, kasama na ang ating mga talino at pagpapala, ay mula sa Panginoon, maaari tayong kusang tumugon sa kahit na katiting na pagnanais sa kabutihan na maisip natin.   Higit nating kailangan ngayon na labanan ang kadiliman, nagdadasal na tulungan ng ating Ina upang manatiling nakatuon at makipaglaban nang mabuting laban kapag tayo ay tinawag.  Madaling bigyang-liwanag ang buhay ng isang tao upang mabigyan siya ng pag-asa at kagalakan sa Pasko kung kailan ito ay higit na kailangan, maging ito man ay Pasko… o ano pa mang bahagi ng taon.

“Sa Kanya na makakagawa nang higit pa kaysa maaari nating hilingin at isipin, sa pamamagitan ng kanyang kapangyarihang kumikilos sa atin; sa Kanya nawa ang kaluwalhatian sa pamamagitan ng iglesya at ni Cristo Jesus sa lahat ng salinlahi magpakailanman! Amen.” Efeso 3:20

'

Si Lucy ay ipinanganak sa isang mayaman at marangal na Romanong mag-anak sa Syracuse, Sicily. Nang isayos ng kanyang ina na siya ay makasal sa isang di binyagang lalaki, tumutol si Lucia at nagwikang siya ay nauukol lamang kay Cristo.  Upang mahimok ang kanyag ina, nanalangin si Lucia sa libingan ni St. Agatha (isa pang Kristianong Birhen) na pagalingin ang kanyang ina sa isang sakit na madaming taon na niyang iniinda. Ang kanyang ina ay mahimalang gumaling at sumang-ayon na hindi pilitin si Lucia na mag-asawa. Ngunit ang tinanggihan ni Lucy na paganong manliligaw ay galit na galit sa mga bulungang “nakatagpo si Lucia ng isang mas mahusay na kasintahan kaysa sa kanya” (ang kanyang Panginoon, si Jesus!). Sa kanyang galit, isinumbong niya si Lucia na isang Kristiyano sa gobernador na si Pascasio.

Ginamit ni Pascasio ang pagkakataong ito upang ipahiya si Lucia sa publiko at sa gayon ay mawawalan ng saysay ang Kapangyarihan ni Cristo at ang Kanyang Simbahan. Batid nito ang panata ng kalinisang-puri ni Lucia kaya sinikap niyang hindi lamang patayin ang katawan ni Lucia, kundi sirain pati na ang kagandahan ng kanyang kaluluwa.

Tinangka ng mga sundalo ng gobernador na dalhin si Lucia sa isang bahay ng mga kalapating mababa ang lipad, ngunit ginawa ng Diyos na maging mabigat ang katawan ni Lucia kaya hindi nila ito mabuhat. Sumunod, si Lucia ay hinatulan na sunugin, ngunit kahit na may langis na ibinuhos sa kanya, ang katawan ni Lucia ay hindi masunog.  Galit na galit, sumigaw ang gobernador kay Lucia, “Paano mo ginagawa ito?” Tumugon lamang si Lucia na hindi ito galing sa kanyang kapangyarihan kundi sa kapangyarihan ni Jesucristo. Pagkatapos ay iniutos ni Pascasio na ukitin ang magagandang mata ni Lucia.  Matapos ang ganitong labis na pagpapahirap, nakatayo pa din niya itong hinarap at tinanggihang ipagkaila si Kristo.

Naramdaman ni Lucy na malapit na ang kanyang oras ng pagsaksi at pagkamartir. Sa udyok ng Banal na Espirito, si Lucia ay nagpropesiya sa umpukan ng mga tao at nagsabi sa kanila na ang pag-uusig ay hindi magtatagal at mawawalan ng trono ang emperador. Sa pagkagitlang mapatahimik si Lucia, inutusan ni Pascasio ang isang sundalo na tusukin ng espada ang kanyang leeg. Nakuha niya ang kanyang korona ng pagkabirhen at pagkamartir noong Disyembre 13, 304.

Nang dalhin ang bangkay ni Lucia sa sementeryo, natuklasan nila na mahimalang nabalik ang kanyang mga mata.  Upang bigyang-tanda ang himalang ito, madalas na inilalarawan si Lucia na may hawak na pinggan na kinalalagyan ng kanyang mga mata.  Sa loob ng ilang dekada, idinagdag ang pangalan ni Lucia kasunod sa pangalan ni Agatha sa Roman Canon.  Nakahimlay ang bangkay ni Sant Lucia sa Basilica ni Sta. Lucia sa Syracuse, Sicily.

'

Narito ang 3 mga pamamaraan upang matulungan kang labanan ang mabuting laban.

Bakit madalas na ang mga bagay na nais nating gawin ay iniiwasan natin at ang mga hindi nais na gawin ay nagpapakasawa tayo? Hindi rin ito mawari ni San Paulo (tingnan ang Roma 7:15). At bakit kinakailangan ng isang pandemya upang maalis ang mga hindi ginustong kaguluhan sa ating buhay? Tila ito ay isang hindi marapat na bahagi ng ating katauhan. Ngunit Marahil ang kasalukuyang pandemya na nagdala ng malubhang karamdaman at pagkamatay sa buong mundo ay makakatulong sa atin na mapagtagumpayan ang ilang mga aspeto ng ating katigasan ng ulo na mga likas na katangian ng tao.

Ang pagpapanatili ng pagitan mula sa kapwa-tao sa lipunan ay hinahamon sa maraming mga paraan para sa maraming tao, ngunit ang kabaligtaran para sa ilan ay napatunayan din nitong nakatutulong at kapaki-pakinabang. Ang mas maraming oras na pag-iisa na naranasan ng marami sa atin ay nagbigay ng mga hindi inaasahang pagkakataon na ituon ang isip sa kung ano talaga ang mahalaga at upang mapalapit sa Diyos. Kapag niluwagan na ang mga paghihigpit na ito ay magiging napakadali upang bumalik sa ating mga dating gawi. Kaya, upang mapanatili ang anumang pag-unlad na nagawa natin gawin natin kung ano ang mabubuting gawain ng mga Katoliko — hayaang dumumi ang ating mga kamay sa paglilinis, punasan ang mga alikabok ng rosaryo, magsindi ng mga kandila sa altar ng pamilya at itaas ang ating mga isip sa langit habang sinusuri natin ang tatlong simpleng mga hakbang na makatutulong sa atin upang huwag mawala.

Magdasal ng Walang Tigil

Bagaman kamangha-mangha na ang iyong buhay sa pagdarasal ay maaaring naging mas taimtim sa panahong ito ng krisis, tandaan na karaniwan ay mas madaling manalangin kapag mayroon tayong determinado at ipinipilit na intensiyon sa ating isipan. Kaya, kapag bumubuti na ang sitwasyon, mag-ingat na huwag maging pabaya at mawala ang kasiglahan.

Huwag baguhin ang oras ng iyong pagdarasal upang umangkop sa iyong gawain habang itinataguyod mong muli ang iyong bagong ‘normal,’ baguhin ang iyong mga gawain upang umangkop sa oras ng iyong pagdarasal. Kung nagawa mong maglaan ng mas maraming oras sa panalangin, pagmumuni-muni, at pagninilay sa panahon ng pandemya, sikaping mapanatili ang iyong karaniwang gawain kapag nagsimula ng magbukas ang mga paaralan at lugar ng trabaho.

Maghanap ng mga solusyon na umaangkop sa iyong mga pangyayari: mga podcast o CD na maaari mong patugtugin sa kotse sa iyong pagbiyahe, pamilyang  Pagrorosaryo sa paligid ng hapag kainan habang ang pinakamaliit na mga bata ay nakalagay pa rin sa kanilang mga mataas na upuan, pamilya Lectio Divina o pagbabasa ng Bibliya para sa gabi.

Gawin ang Linggo Nang Higit Pa sa Isang Obligasyon

Ang pagdalo sa Misa at pagtanggap ng ating Panginoon sa Eukaristiya ay parang nakakaakit sa marami sa atin ngayon. Ang kakulangan ng daan sa mga sakramento ay nagpapasabik sa atin sa kanila. Tulad ng sinasabi nila, ‘hindi mo alam kung ano ang nakuha mo hangga’t hindi ito nawawala.’

Ngunit mananatili ba ang ating pananabik sa Misa sa sandaling muli tayong makadadalo nang malaya? Mangangailangan ng pagsisikap para puntahan ang bawat Misa ng may parehong pagnanais na nararamdaman natin ngayon. Kung hindi man, sa ilang mga dahilan pagkatapos na buksan muli ang ating mga simbahan, maaari nating makita ang ating sarili na nagiging kampante at tatratuhin ang ating pananampalataya tulad ng isang obligasyon kaysa sa regalo at bilang pribilehiyo.

Pinag-isipan ang mismong ideyang ito, sinabi ni Josemaria Escriva, “Maraming mga Kristiyano ang naglalaan ng kanilang oras at ng sapat na oras sa paglilibang para sa kanilang buhay panlipunan (ng walang pagmamadali dito). Ang mga ito ay nagdadahan dahan, gayun din, sa kanilang mga propesyonal na aktibidad (hindi rin nagmamadali dito). Ngunit hindi ba kataka-taka kung paanong ang mga Kristiyanong ito ay nag-aapura at balisa dahil nais na bilisan ng pari upang paikliin ang oras na nakatuon sa pinakabanal na sakripisyo ng dambana?”

Paano natin mailalaan ang mas higit na oras natin sa ating Diyos?

Gawin ang Linggo — ang buong araw — na nakalaan sa Panginoon. Oo, dumalo sa Misa, ngunit huwag huminto doon. Bumuo ng pamayanan sa iyong parokya. Uminom ng tsaa sa umaga kasama ang ka parokya pagkatapos ng Misa, o marahil ay mag-anyaya ng ibang pamilyang Katoliko sa iyong bahay para sa tsaa o tanghalian? Marahil maaari mong subukang makarating sa misa nang maaga,upang magamit ang Sakramento ng Kumpisal, mag-anyaya sa pagdarasal ng Rosaryo bilang isang pamilya, o magpalipas ng oras na tahimik para sa pananalangin?

Kayasin Ang Mga Sobra

Ang pagsasara at pagpapanatili ng pagitan sa kapwa tao sa lipunan ay binago nang husto ang maraming mga bagay kung saan ginugugol natin ang ating oras. Marahil ay inaanyayahan tayo ng pandemya na isipin ang tungkol sa mga aktibidad sa ating buhay. Alin ang nalalaktawan natin, at alin ang hindi natin pinalampas? Alin ang kailangan natin, at alin ang hindi natin kailangan?

Nasobrahan ba tayo sa binabalak? Ang lahat ba ng ating ginagawa ay nagdudulot sa atin ng pagkabalisa at lumikha ng mga bangungot sa pagdaloy ng pangyayari ? Kailangan bang dumalo ang ating mga anak sa bawat ekstrakurikular na aktibidad na mayroon? Nabibigo ba natin sila kung nililimitahan natin ang kanilang mga sobrang pang edukasyon o ginagawan natin sila nang isang mas malaking serbisyo? Marahil ay oras na upang mag ‘Marie Kondo’ ang mga sobrang pang edukasyon na aktibidad upang makahanap ka ng malusog at balanse para sa iyong pamilya.

Ang mas kaunting oras sa mga nakabalangkas na aktibidad ay nangangahulugang mas maraming pangyayaring oras na magkasama bilang isang pamilya. At ang mga hindi plinanong aktibidad ang mas nagiging makabuluhang oras na pagsasama ng pamilya. Mga mabibilis na table na laro , gumawa ng mg biskwit , at hindi nakaplanong mga pagsakay sa bisikleta ang gagawin para sa mga ala-alang pahahalagahan ng mga bata.

Ang pandemya ay nagbigay sa atin ng isang pagkakataon upang masuri ang ating buhay sa pananalangin at mga prayoridad. Walang alinlangan na ang pagdurusa at hamon na kinakaharap natin sa oras na ito ay sasamahan ng mga biyaya na makakatulong sa atin na gumawa ng mga pagbabago para sa mas ikabubuti.

Walang oras katulad ng kasalukuyan upang itatag ang ating buhay.

'

Paano magsisimula ng isang pag-uusap sa isang taong pinapahalagahan mo? Narito ang simpleng paalala na hindi mo dapat palampasin.

Kagalakan ng Pagnamnam

Sineryoso ko ang payo ni apostol Paul na “magsabi ng katotohanan tungkol sa pag-ibig” (Mga Taga-Efeso 4:15). Kadalasan, dahil sa mabuting hangarin, nagpatuloy ako kasama ang payong iyon at sinubukang ibahagi ang katotohanan sa iba. Ngunit mas maraming beses na ang resulta ay pagkabigo, hindi pagkakasundo, at hindi pagkakaunawaan. Naranasan mo na ba ito? Habang pinag-iisipan ko kung bakit dinanas ko ang negatibong kinalabasan nito at tinanong ko ang aking sarili kung anong mga salita ng karunungan ng aking Pinagpalang Ina maaaring mayroon siya para sa akin, Kaagad, malakas at malinaw, narinig ko ang kanyang mga salita sa mga tagapaglingkod sa Cana: “Gawin ang anumang sasabihin niya sa iyo” ( Juan 2: 5). Ngunit hindi iyon ang lahat.

Habang naglalakbay ako sa mga ebangheliko nasa kamay ko ang kanyang kamay, naalala ko ang sinabi tungkol sa kanya sa ebanghelyo ni Lukas sa pagtatapos ng salaysay ng kamusmusan: “Iningatan ng kanyang ina ang lahat ng mga bagay na ito sa kanyang puso” (Lukas 2:51). Nakatulong iyon sa akin na maunawaan kung bakit ang mapusok kong pagsisikap ay hindi nagbunga ng mabuti: Kailangan ko munang obserbahan / pag-aralan / pagnilayan mula sa paningin ni Maria at kailangan kong maunawaan kung paano sinabi ni Jesus ang katotohanan tungkol sa pag-ibig bago ko subukang gayahin ang kanyang ginawa. Kailangan kong matuklasan at kung minsan ay muling tuklasin ang kagalakan ng pagnamnam ng salita ng Diyos kaysa sa simpleng paglunok lamang nito. Kaya paano sinabi ni Jesus ang totoo tungkol sa pag-ibig?

Bahid ng Kabiguan

Ang isang naunang halimbawa ng pagsasalita ni Jesus ng totoo tungkol sa pag-ibig ay matatagpuan sa pagtatagpo ni Jesus at isang mayamang binata. Bilang tugon sa tanong ng binata tungkol sa kung ano ang dapat niyang gawin upang makamit ang buhay na walang hanggan ay itinuro ni Jesus ang mga utos na tumatawag sa atin na mahalin ang ating kapwa tulad ng ating sarili. Sa mga utos na ito, sinabi ng binata, “Guro, lahat ng ito ay aking sinusunod mula sa aking pagkabata” (Marcos 10:20).

Ang panimulang punto ni Hesus sa talakayang ito ay kung ano ang mahusay na ginagawa ng binata – ang mga pagkilos, ideya at huwaran ng pag-iisip na kung saan ang binata ay maipagkakapuri at kapuri-puri. Ngunit ang pinaka mabigat na obserbasyon ay ang sumusunod. Ang paliwanag ni Marcos ay patuloy na nagsasabi sa atin na “Si Jesus, na tinitingnan siya, ay minahal siya,” (Marcos 10:21). Dito nahayag ang panimula ni Jesus: pagmamahal. Nagsisimula si Hesus ng may pagmamahal para sa kung kanino man siya magsasalita ng isang mabigat na katotohanan.

Kapag tinatalakay ko ang mga bagay tungkol sa pananampalataya sa ibang tao at kung ang aking pagsisikap sa pagbabahagi ng Mabuting balita ng Ebanghelyo ay tila walang bunga, dapat kong aminin na nakadama ako ng pagkabigo. Gayunpaman sa kuwentong ito, si Jesus, na alam nang eksakto kung paano tutugon ang binata sa kanyang paanyaya, ay tumingin sa kanya at minahal siya kaysa makaranas ng kaunting pagka-inis. Malamang na alam ni Jesus sa sandaling iyon na ang binata ay makakaramdam ng kalungkutan at lalayo. Ngunit marahil ang Panginoon ay puno ng pag-asa na sa paglaon ay maaaring sumuko ang binata sa biyayang inialok sa kanya sa pagtatagpo nila ni Jesus.

Ginagawa ba natin ang ginawa ni Jesus? Nagsisimula ba tayo nang may pagmamahal kung mayroon tayong ibabahaging katotohanan?

Ikaw ang Lalaking iyon

Ang isa pang kapaki-pakinabang na aral tungkol sa kung paano magsalita ng totoo ng may pagmamahal ay nagmula sa Lumang Tipan sa kwento ni Nathan na propeta na humarap kay Haring David tungkol sa kanyang mga seryosong kasalanan ng pangangalunya at pagpatay (2 Samuel 12). Ang pangunahing tanong sa tagpong ito ay kung bakit nagsimula si Nathan sa pamamagitan ng pagsasabi kay David ng isang talinghaga tungkol sa isang mayamang taong gumagawa nang hindi makatarungan sa isang mahirap na tao? Bakit hindi niya deretsahang sinabi kay David na nakagawa siya ng isang matinding hindi makatarungang laban sa ibang tao?

Habang nakikinig si David sa kathang-isip na kwento ni Nathan, nalaman natin na siya ay labis na nagalit sa lalaking iyon ”na pinaniniwalaan niyang gumawa nang hindi makatarungan sa kanyang kapit-bahay (2 Samuel 12: 5), si Nathan ay hindi nagsisimula sa pamamagitan ng pagkompronta kay David sa kanyang gulo, kungdi sa pamamagitan ng pagpukaw nang kanyang pakiramdam sa hustisya na nakatanim sa kanyang puso. Kung si David ay hindi isang matuwid na tao, hindi siya magpapahayag ng matinding galit sa mayamang tao ng parabula, at hinihingi na malaman ang kanyang pangalan. Nang sabihin ni Nathan ang mga tanyag na salitang “Ikaw ang lalaking iyon,” tumugon si David na may matinding pagsisisi, na kalaunan ang Salmista ay ipinahayag ang napakagandang Salmo 51. Kaya, kung sinuman sa atin ang tawagin upang talakayin sa isang tao ang kanilang mga moral na pamimili makabubuti na gayahin natin mabuti at sundin ang halimbawa ni Nathan at magsimula sa pamamagitan ng pagpukaw ng mabuti sa indibidwal, at labanan ang tukso na magmadali upang mailantad ang kanilang gulo?

Ang Wakas

Ang isang pangalawang halimbawa ng Ebanghelyo na nagpapakita kung paano sinabi ni Jesus ang totoo sa pag-ibig ay natagpuan sa pagtatagpo nina Jesus at Pedro kasunod ang pagkabuhay na mag-uli (Juan 21: 15-18). Sa tabi ng baybayin pagkatapos niyang pakainin ng almusal ang kanyang mga alagad, tinanong ni Jesus si Pedro ng tatlong beses, “Simon, anak ni Juan, mahal mo ba ako?” Tulad ng alam natin, nakikipagbuno si Peter sa matinding pagkakasala at kahihiyan ng pagtanggi sa kanyang Panginoon ng tatlong beses. Saan nagsisimula si Jesus sa dayalogo na ito? Nagsimula siya sa katotohanang totoong mahal siya ni Peter.

Si Father Daniel Poovannathil ay isang kinikilalang mangangaral mula sa Kerala, timog India, ay nagbabahagi ng mga kaalamang ito. Nang si Hesus ay naaresto sa Hardin ng Getsemani, alam ni Pedro na hindi ito magtatapos nang maayos para kay Hesus. Ngunit siya ay sumunod, kahit na sa isang distansya, ipinapakita na siya ay nasa panganib pati na para sa kanyang buhay. Ang kanyang pangunahing pakikibaka ay sa pagitan ng katapatan at takot. Sa wakas, nang siya ay hinarap, siya ay nagpadala sa takot at itinanggi si Jesus. Ngunit idinagdag ni Lukas ang karagdagang detalye na nagsasaad na, “Ang Panginoon ay lumingon at tumingin kay Pedro.”

Ipinaliwanag ni Padre Daniel na hindi katulad ni Hudas, si Pedro ay hindi nawalan ng pag-asa hanggang sa punto na nawala siya sa linya ng paningin ni Jesus. Ang pagmamahal niya kay Hesus bilang kanyang Panginoon ay dinala si Pedro ‘sa wakas’ sa kabila ng kanyang nakakahiyang ikinilos sa isang sandali ng kahinaan. Kaya’t, nang lumingon si Jesus at tumingin, parang ang pangitain niya ay naghagis ng lambat at inilapit si Pedro at hinawakan hanggang sa halos mahipo siya ni Jesus para tulungan ang kanyang kaluluwa.

Kapag hinarap natin ang mga taong alam natin na nagkagulo sila, saan natin sisimulan ang pag-uusap?

Bilang pagtatapos, tanungin natin ang ating mga sarili, “Nakikita ko ba ang aking sarili sa anumang mga sitwasyon na inilarawan sa itaas?” Nagsisimula ba ako sa mga mahihirap na tagpo sa parehong paraan tulad ng ginawa nina Nathan at Jesus?

Ang nakasisiglang tagapagsalitang Katoliko na, si Dr. Mark Nimo, ay madalas sabihing, “Ang ating kwento ay hindi nagsimula sa kasalanan, nagsimula ito na may pagmamahal.” Kung nais ni Jesus na lapitan ang mga makasalanan sa kung ano muna ang kabutihang meron sila, hindi ba dapat ganon din ang gawin ko?

Mahal na Hesus tulungan mo akong magsalita ng totoo tungkol sa pag-ibig tulad ng ginawa mo. Hayaang mabuo ng aking mga salita ang mga nasa paligid ko. Kahit danasin ang pagkabigo, hayaan mo akong makakita sa pamamagitan ng Iyong mga mata at magtiwala na ang Iyong mensahe na nagbibigay-buhay ay papasok sa bawat puso. Ipinagdarasal ko lalo na ang mga naligaw ng landas. Patnubayan nawa ng Iyong Espiritu ang bawat salita ko at gawin mo akong mapagkukunan ng pagmamahal at pagpapagaling. Amen.

'

Nagising ka ba ngayon para humantong sa isang katamtamang buhay?

Ikaw at tinawag sa isang mas dakila. mahusay at mataas na plano.

Palatandaan at Kababalaghan

“Katotohanan, katotohanang sinasabi ko sa inyo, Ang sa akin ay sumasampalataya, ay gagawin din naman niya ang mga gawang aking ginagawa; at lalong dakilang mga gawa kay sa rito ang gagawin niya; sapagka’t ako’y paroroon sa Ama.  At ang anomang inyong hingin sa aking pangalan, ay yaon ang aking gagawin, upang ang Ama ay lumuwalhati sa Anak. Kung kayo’y magsisihingi ng anoman sa pangalan ko, ay yaon ang aking gagawin.  (Juan 14:12-14)

Oo, nabasa mo ito ng tama. Sinabi ng Panginoon HesuKristo na tayo ay makagagawa ng mga dakilang bagay kaysa sa Kanya. Mga dakilang bagay kaysa sa Diyos Na kumuha ng laman ng tao at tumira sa gitna natin! Kaya ba natin itong gawin?  Talaga bang ito ang ibig sahihin ni Hesus na walang kulang? Paano natin ito bibigyan ng kahulugan?  Mas dakila ba sa pag gamot ng mga ketongin, mga bulag o dili kaya ay mga taong bingi. Hindi kaya sinabi ni Jesus sa atin na literal nating gagawin ang mga nasabing gawa. Ginawa Niya, ngunit higit na mas malaki sa bilang dahil handa na siyang umakyat sa Kanyang Ama? Naniniwala ba talaga tayo na ang mga ‘palatandaan’ na sinabi sa atin ni Jesus na ‘sasamahan sa mga naniniwala’, ay maaaring literal para sa bawat isa sa atin, ng sinabi Niya “At lalakip ang mga tandang ito sa magsisisampalataya: mangagpapalabas sila ng mga demonio sa aking pangalan; mangagsasalita sila ng mga bagong wika; Sila’y magsisihawak ng mga ahas, at kung magsiinom sila ng bagay na makamamatay, sa anomang paraan ay hindi makasasama sa kanila; ipapatong nila ang kanilang mga kamay sa mga may-sakit, at sila’y magsisigaling (Marco 16:17-18) ?????

Sa mga nakaraang taon, ako ay nag boluntayo sa isang local na kawanggawas sa aking lungod bahay sa Manchester, England , kung saan may mag local na simbahan Kristiyano ng ibat ibang  denomonasyon, naghahalinlinan sa pag tanggap ng mga taong naghahanap ng mag aampon para sa isang gabi, isang beses sa isang lingo, binibigyan sila ng tulugan para sa isang gabi, pagkain sa hapunan at pagkain sa almusal bago sila umalis. Sa isang Sabado ng gabi na tungkulin ng Simbahan Katolikona ako ay dumalo sa sentro ng Lungsod. Ako ay madalas na pinagpala na maging bahagi ng koponan ng nakikitulog, nanatili sa pakikitulog at nakikibahagi sa pagkain.  Ang simpleng pag uukol ng oras  kasama ang mga magagandang lalaki ito ay lampas sa salita . Karamihan sa kanila ay Muslim.

Teorya ng Kaguluhan

Maraming himala sa buong taon.  Isa nangingibabaw, higit sa karaniwan paraan. Nagumpisa ang gabi, gaya ng dati ng umalis ako kasama ang isa pang nag boboluntaryo, isang mabuting kaibigan, para pagtipunin ang mga lalaki.  night started, as usual, when I set off with another volunteer, a good friend of mine, to collect the men. Ng kami ay nag bell sa pintuan at pumasok sa gusali, ako ay sinalubong ng isang babae at binigyan ng papel na may nakasulat napangalan.  Sinabi niya na ang pangalan ay isang tgao na dinala sa kanina ng mg polisya mula sa lansangan na kawalan ng pandamdam dahil sa bawal na gamot.  Kahit na siniguro sa akin ng babae na ang alalki at ayos na pagkatapo ng pagkakatu;log, hindi ako masaya sa ganon at and tinanong na makita ko ang lalaki, Nang Nakita ko siya, Nakita ko sa kanyang mga mata ang kadiliman. Nakramdam ako agad ng pag tataboy, kaya sinabi ko sa kaya na sa kasamaang palad, hindi siya makakatuloy sa gabing iyon. Ito ay napakahirap, dahil alamk ko ang kahulugan sa kanya ng ng isang gabi sa lansangan para sa kanya, ngunit hindi tama na siya ay patuloyin at manatili sa gabi. Ipinaliwanag ko na kami ay piniagsabihan na siya ay gumamit ng bawal na gamot at may mga kababihan sa tirahan at may mga kalallakihan na kailangan din naming isipin.

Hindi naming maaaring bantayan ang isang lalaki at mapabayaan ang iba.  Kahit na pinilit niya na siya as magiging maayos, sinabi ko sa kanya na hindi possible ba manatili siya ng isang gabi dahil ang kawanggawa ay may zero na pagpapaubaya sa paggamit ng bawal na gamut. Nagumpisa siayng magsisigaw at magmura at sinabing siya ay pupunta pa rin, ngunit sinabi ko sa kanya na hindi siya pwedeng pumunta kung wala sila. Nang siya ay umalis na papunta sa buhay ng gabi sa siyidad, ay may pag aaway naman na naganap sa isang bahagi ng silid ng dalawang lalaki. Ito ay kaguluhan  mula sa salitang paroon! Dahil dito, kailangan ko ipaalam sa panglawang lalaki na hindi siya  puedeng sumali sa iba. Hindi ito nagdulot ng mahusay.  Sinuguro jo sa kanya ang aming pagdarasal ngunit ito an maliit na pag aaliw sa isang lalaki na galit na, magulo na ang isip at maaring lasing pa.

Nagpapayo sa Panginoon Diyos?

Habang sabay na naglalakad na kami, ang isa sa mga lalaki at lumapit para kamayan ako, pasasalamat sa hindi pag papatuloy sa dalawang lalaki dahil sa dulot na gulo ng dalawang lalaki bawat gabi.  Sila ay naginhawahan at nagpapasalamat sa katahimikan ng gabi.  Habang naglalakad kami, ay nakatagpo kami ng sasakyan ng polisya na may kumikislap na ilaw sa gitna ng daan, Ang isang opisyal ng polisya ay sumigaw ng mg utos na lumayo, naka lawak ang braso para hindi malapitan ang isang lalaki na nakalupasay sa daan na walang malay. May isan opisyal ng polisya na nakaluhod sa tabi ng lalaki na tinitingnan ang kanyang leeg kung may pulos dahil huminto na ang kanyan pang hinga. Mabilis kong natanto ns siya ang unang Muslin na lalaki na umalis kanina.  Kaagad, umikot ako sa ilalim ng braso ng polisya at lumuhod at inilagay ang aking kamay sa kanya.

“Ano sa tingin mo ang iyong ginagawa “sinigaw ng polisya, ngunit pinilit ko na kailangan ko siyang ipagdasal.  Kaagad, tinawagan ko ang Panginoon Diyos. “’Nakahinga ka ng buhay sa mundong ito sa simula ng oras, huminga ng buhay sa lalaking ito.  Hesus, tinawag Mo ang iyong kaibigan na si Lazarus mula sa libingan, mangyaring itaas ang taong ito ngayon.’ Nag alangan ako, at naisip na “sino ba ako para pagsabihan ang Panginoon Diyos sa makamundong pananalita? Ito ay ang Panginoon Diyos na aking pinagsasabiuhan.”  Gaano hindi kasapat ang aking mga pananalita.  Ito ay galing sa aking puso, siempyre .  Tapos, ako ay nagdasal sa paggamit ng higit na pagkaraniwan regalo ng Banal na Espiritu Santo na ako ay biniyayaan… ang regalo ng pagsasalita sa dila (Cor 12:1-11 & Cor 14:1-5).

Ng Lumubog ang Puso Ko

Sinabi ni San Paulo na:” Gayundin naman, tinutulungan tayo ng Espiritu sa ating kahinaan sapagkat hindi tayo marunong manalangin nang nararapat, kaya’t ang Espiritu ang namamagitan para sa atin, at dumaraing sa paraang hindi natin kayang sambitin.  At ang Diyos na siyang nakakasaliksik sa puso ng tao, ang siyang nakakaalam kung ano ang kalooban ng Espiritu, sapagkat ang Espiritu ang namamagitan para sa atin, ayon sa kalooban ng Diyos (Roma 8:26-27).  Wala akong ideya kung gaano ako katagal na nakaluhod na nagdarasal, ngunit biglaan na sinabi ng polisya na nag susuri ng pulso,” Naramdaman ko ang pulso!!!”   Ang aking puso ay kumanta. Ako ay tuwang tuwa at hindi ko mapigit na pasalamtan si Hesus. Maya maya ay dumating ang abulansya.  Isang biyaya na makita sa monitor ng puso ay kumukuha.  tibok ng puso.  Muli, pinasalamatan ko at pinuri si Hesus ng buong kamangha-mangha at pagtataka.

Ako ay naging ganap na hindi napapansin sa aking paligid dahil ako ay puro kilos sa likas na kilos. Naniniwala ako na ang Diyos ang humimok sa akin kaagad sa panig ng taong ito. Sa aking pagtayo, napagtanto kong ang isang mas malaking karamihan ng tao ay natipon. Muli ay binati ako ng mga pagkakamay mula sa mga naghahanap ng pagpapakupkop, nagpapasalamat sa akin sa pagiging sapat na bukas upang manalangin para sa kanya.

Pagkalipas ng ilang linggo, nagboboluntaryo ulit ako sa silungan ng gabi nang may isa pang lalaking Muslim na lumapit sa akin na may malaking ngiti sa labi na sabik na sabihin sa akin ang tungkol sa lalaking ito na pinagdasal ko. Sinabi niya sa akin na ang lalaki ay nalulong sa pag-inom at droga mula nang dumating siya sa England tatlong taon na ang nakalilipas. Nang mabangga siya nito ilang araw pa lang, hindi na siya nalulong sa pag-inom at bawal na gamot  at lumipat sa sarili niyang tahanan, kaya’t hindi na siya natutulog sa mga kalye. Namangha ulit ako at pinuri ang Diyos. Gayunpaman, Ang Panginoon ay hindi natapos doon. Sa gitna ng magandang sandali na ito, nakita ko ang matinding sakit sa lalaking ito na nakaupo sa harapan ko. Naibahagi ko sa kanya ang Ebanghelyo at nagdasal kaming magkasama. Mayroon tayong Diyos na hindi tumitigil sa pagbuhos ng mga pagpapala.

Ang Panginoon Diyos talaga ay dakila!

Dapat tayong magkaroon ng pananampalataya. Sinabi sa atin ni Jesus na ang pinakamaliit na binhi ng pananampalataya ay sapat na upang ilipat ang mga bundok (Marcos 11: 22-25) at ‘sa Diyos ang lahat ng mga bagay ay posible’ (Mateo 19:26). Ang aming Tatlong Diyos, Ang Lumikha, Ang Manunubos, at Ang Pinagpapabanal; Ang Ama, Anak at Banal na Espiritu ay naninirahan sa loob ng bawat bautismong Kristiyanong mananampalataya. Dapat talaga nating paniwalaan iyon at ipamuhay ito. ‘Si Hesucristo ay pareho kahapon at ngayon at magpakailanman’ (Mga Hebreo 13: 8) at ang Kanyang mga salita ay ‘Espiritu at buhay’ (Juan 6:63).

'

Si Raymund Kolbe ay isinilang sa isang mahirap na mag-anak, na ang ikinabubuhay ay ang pagsasaka, sa Poland noong 1894. Nang siya ay bata pa, siya ay isang pasaway kaya’t walang sinuman ang nakahula na sya ay ituturing na isang Martir ng Kawanggawa, Santo ng Auschwitz, Tagapagtatag ng Militia Immaculata, Apostol ni Maria, at Santong Patron ng ika-20 siglo! Isang araw ang kanyang ina ay lubhang nabagot sa kanyang asal kaya sa matinding pagkayamot, sinigawan siya nito ng: “Raymund, ano na kaya ang mangyayari sa iyo ?!”

Lubha niya itong ikinaligalig. Puno ng pighati, siya ay nagtungo sa isang simbahan at sa panalangin ay inialay ang katanungang ito, “Ano na kaya ang mangyayari sa akin?” Matapos nito, nagkaroon siya ng isang pangitain ng Birheng Maria na may hawak na dalawang korona, isang puti at isang pula. Mapagmahal siyang tinitigan nito at tinanong siya kung gusto niya ng isa sa mga ito. “Oo,” ang sagot ni Raymund, pareho niyang gusto.

Ang puting korona ng Pagkadalisay ang nauna, nang kunin niya ang pangalang Maximilian Kolbe at nagpahayag ng relihiyosong mga panata, isa dito ang Kalinisang-puri. Nang siya ay bumalik sa Mababang Seminaryo, madalas niyang banggitin sa kanyang mga kamag-aaral na nais niyang ilaan ang kanyang buong buhay sa isang mahusay na layunin. Kinalaunan, itinatag niya ang “Militia Immaculata” noong 1917 na may layuning dalhin ang sangkatauhan sa Panginoon sa pamamagitan ni Kristo sa ilalim ng pamumuno ni Maria Immaculata. Upang matupad ang layuning ito, inialay niya ang lahat, at ito ang  nagdala sa kanya sa pulang korona ng Pagkamartir.

Noong 1941 si Kolbe ay nadakip ng Gestapo at ipinadala sa Auschwitz. Isang bilanggo na may asawa at mga anak ang tumangis dahil sa kanyang asawa at mga anak matapos na siya ay mapiling ilagay sa kulungan kung saan ang mga bihag ay pinapatay sa gutom kapalit ng isang nakatakas na bilanggo. Nang madinig ito ni Padre Kolbe, nagkusa siyang humalili para dito. Habang nasa kulungan, pinangunahan niya sa pagdadasal ang mga nandoon, at tumulong na palakasin ang kanilang loob. Tuwing oras ng pagsusuri, habang ang iba ay nakahiga sa sahig, nakaluhod o nakatayo sa may gitna si Padre Maximilian at masayang nakatingin sa mga opisyal. Makalipas ang dalawang linggo, lahat ng mga bilanggo, maliban kay Padre Maximilian, ay namatay dahilan sa pagkatuyot at gutom. Nang bisperas ng kapistahan ng Pagpunta ni Maria sa Langit, tinurukan ng mga nabubugnot na mga Nazi ng carbolik acid si Padre Kolbe, na mahinahon pang itinaas ang kaliwang braso para tanggapin ang nakakamatay na iniksyon. Noong 1982 itinanghal na santo ni Pope John Paul II si Maximilian Kolbe bilang isang Martir ng Pagkakawanggawa, at “Santong patron ng ating mahirap na siglo.”

'

Ang Pangunahing Kristiyanong Radio sa UK ay nag-isponsor lamang ng isang pagsisiyasat na nag-imbestiga kung paanong ang krisis sa COVID ay nakaapekto sa mga paniniwala at ugali sa relihiyon. Mayroong tatlong pangunahing mga natuklasan-katulad ng, na 67% ng mga nagpapakilala sa kanilang sarili bilang “relihiyoso” ay natagpuan ang kanilang paniniwala sa Diyos na nahamon, na halos ang ika-apat na bahagi ng lahat ng mga natanong ay nagsabi na ang pandemya ay nagdulot ng higit na takot sa kanila sa kamatayan, at mga ikatlong bahagi sa mga natanong ay  nagsabi na ang kanilang buhay sa pananalangin ay naapektuhan ng krisis. Justin Brierley, kung sino ang nagho-host ng tanyag na programa na Hindi Kapani-paniwala? nagkomento na lalo siyang humanga sa malaking bilang ng mga taong, dahil sa COVID, ay nakaranas ng paghihirap na maniwala sa isang mapagmahal na Diyos. Gusto kong tampulan din tungkol dito.

Siyempre, sa isang banda, naiintindihan ko ang problema. Ang isang kabuuan ng pamantayang pagtutol sa paniniwala sa Diyos ay dahil sa paghihirap ng tao, lalo na kapag dumako ito sa mga inosente. Ang tagapagtanggol para sa ateismo o naturalismo ay nakahandang tanungin ang mananampalataya, “Paano mo masasabi na mayroong  isang mapagmahal na Diyos na nagbigay ng Malaking Pinsala, mga pamamaril sa paaralan, mga tsunami na pumatay sa daan-daang libong mga tao, mga pandemya, atbp?” Ngunit dapat kong aminin na, sa ibang kahulugan, nakita ko ang argumentong ito mula sa kasamaan na lubos na hindi nakakumbinsi, at sinasabi ko ito mismo bilang isang obispo ng Katoliko – iyon ay, bilang isang taong naninindigan at nagtuturo ng doktrina ng Diyos na nagmula sa Bibliya. At sa palagay ko ang sinumang magbasa nang maingat sa Banal na Kasulatan ay maaaring magtapos na ang paniniwala sa isang mapagmahal na Diyos kahit papaano ay hindi tugma sa pagdurusa.

Walang alinlangan na mahal ng Diyos si Abraham, ngunit hiniling niya sa patriyarka na isakripisyo, sa kanyang sariling mga kamay, ang kanyang minamahal na anak na si Isaac. Higit sa lahat sa tradisyon ng Bibliya, mahal ng Diyos si Moises, ngunit hinadlangan niya ang dakilang tagapagpalaya na makapasok sa Lupang Ipinangako. Si David ay isang nilalang ayon sa sariling puso ng Panginoon, ang matamis na mang-aawit ng sambahayan ng Israel, ngunit pinarusahan ng Diyos si David dahil sa kanyang pangangalunya at ang kanyang pakikipagsabwatan sa pagpatay. Walang dudang mahal ng Diyos si Noah, ngunit inilagay niya si Noah sa mabibigat na pagsubok. ng isang baha na nilipol ang halos lahat ng buhay sa mundo. Si Jeremias ay espesyal na pinili ng Diyos upang magsalita ng banal na salita, ngunit ang propeta ay nauwi sa itinanggi at ipinadala sa pagkatapon. Ang bayang Israel ay natatanging piniling lahi ng Diyos, ang kanyang maharlikang pagkasaserdote, ngunit pinahintulutan ng Diyos ang Israel na maalipin, mapatapon, at gawing pagmalupitan ng kanyang mga kaaway. At sa pagdadala ng dinamikong ito sa buong pagpapahayag, ang Diyos ay hinatid ang kanyang bugtong na Anak upang pahirapan hanggang sa mamatay sa krus.

Minsan pa, ang puntong, maanomalyang totoo sa kapwa mga naniniwala at hindi naniniwala ngayon, ay ang mga may-akda ng Bibliya na walang nakita na kontradiksyon sa pagitan man ng pagkukumpirma ng pagkakaroon ng isang mapagmahal na Diyos at ang katotohanan ng paghihirap ng tao, kahit na ang hndi marapat na pagdurusa ng tao. Sa halip, pinahahalagahan nila ito bilang, sapat na misteryoso, at isang sangkap sa plano ng Diyos, at iminungkahi nila ang iba’t ibang iskema para maunawaan ito. Halimbawa, kung minsan, haka-haka nila, ang pagdurusa ay dumaan sa atin bilang parusa sa kasalanan. Sa ibang mga oras, maaaring ito ay isang paraan kung saan ang Diyos ay nagbubunga ng isang espiritwal na paglilinis sa kanyang mga nilalang. Sa ibang mga oras, maaaring ito lamang ang paraan na, dahil sa mga kundisyon ng isang may hangganan na uniberso, ang Diyos ay maaaring magdala ng ilang mga kabutihan. Ngunit kinilala din nila na, mas madalas kaysa sa hindi, hindi natin alam kung paano umaangkop ang pagdurusa sa mga disenyo ng Diyos, at ito ay tiyak sapagkat ang ating may hanggan at maka-historikal na isip ay hindi maunawaan, kahit na ang prinsipyo, di maunawaan ang mga hangarin at layunin ng isang walang hanggang isip, na nababahala sa buong kalawakan at panahon. Halos ang buong pasanin ng aklat ng Job ay upang ipakita ito. Kapag nagprotesta si Job laban sa kung ano ang tinanggap niya upang maging napakalaking kawalan ng katarungan ng kanyang mga pagdurusa, ang Diyos ay tumugon sa isang mahabang pananalita, sa katunayan ito ang kanyang pinakamahabang orasyon sa Bibliya, na pinapaalalahanan si Job kung gaano karami ang mga layunin ng Diyos na hindi alam ng kanyang mapagpakumbabang taong lingkod: “Nasaan ka noong inilatag ko ang mga pundasyon ng daigdig. . . ”

Muli, kung naintindihan man nila ang layunin ng pagdurusa ng tao o hindi ito naiintindihan, walang may akda sa Bibliya ang natukso na sabihin na ang sinabing kasamaan ay hindi tugma sa pagkakaroon ng isang mapagmahal na Diyos. Siguradong, sila ay humagulhol at nagreklamo, ngunit ang tumanggap ng panaghoy at reklamo ay walang iba kundi ang Diyos na, sa buong paniniwala nila, mahal sila. Hindi ako nag-aalinlangan kahit sa isang saglit na marami ang nakadarama ngayon na ang pagdurusa ay nagdudulot ng isang hindi malulutas na balakid sa paniniwala sa Diyos, ngunit nanatili akong kumbinsido na ang pakiramdam na ito ay isang kagagawan ng katotohanang ang mga pinuno ng relihiyon ay hindi naging bihasa sa pagtuturo ng bibliyang doktrina ng Diyos. Sapagkat kung ang paghihirap ng tao ay nagpapahina sa iyong paniniwala sa Diyos, samakatuwid, sa simpleng salita, hindi ka naniniwala sa Diyos na ipinakita ng Bibliya.

Nais kong liwanagin na wala sa nabanggit ang sinadya upang pagaanin ang kakila-kilabot na karanasan ng pagdurusa o kasiyahan upang maalis ang mga tensyon ng intelektuwal na idinulot nito. Ngunit ang hangarin ko ay upang anyayahan ang mga tao sa isang mas malalim na pakikipagtagpo sa misteryo ng Diyos. Tulad ni Jacob na nakipagbuno buong gabi sa anghel, hindi natin dapat sukuan ang Diyos bagkus makipagsapalaran tayo na kasama siya. Ang ating pagdurusa ay hindi dapat humantong sa pagtalikod sa banal na pag-ibig, sa halip dapat na higit na pahalagahan ito di man natin ito lubos na maisip. Ito ay lubos na nauunawaan na, tulad ni Job, maaari nating ipagsigawan ang ating protesta laban sa Diyos, ngunit pagkatapos, tulad ng dakilang espiritwal na bayani, dapat nating handang pakinggan ang Boses na sumasagot sa atin mula sa himpapawid.

'

Nagtataka kung paano tumugon sa mga puna tungkol sa iyong patotoo sa buhay?  Narito ang tatlong pinakamahusay na pabalik na sagot para lamang sa iyo!

Nitong nakaraang linggo lamang, ipinarada ko ang aming malaking van sa harap ng tindahan. Matapos na makakuha ng ilang mga bagay sa tindahan, bumalik ako at inabutang ang aking mga anak na nakikipag-usap sa mga pasahero ng katabing sasakyan — isang ama at kanyang anak na lalaki.

Sa isang maliit na bayang tulad ng sa amin, palaging may di magandang pag-uugnay sa ibang mga tao. Sa kasong ito, ang bata sa kabilang sasakyan na nakasama ng aming ika-apat na anak sa preschool ay ibig mangumusta.

Ang pintuan sa aming van ay bukas upang mapaunlakan ang naturang pagbati.

Nakikita ko ang may halong sindak na pagmamasid ng ama habang binibilang nya ng mga bata sa aking sasakyan — anim — at pagkatapos ay napansin nya ang di mapag-aalinlanganang umbok na nagpapahayag ng inaasahang pampito.

Ang kanyang puna ay ang  nakakainis, at pangkaraniwang nakukuha ng may malaking pamilya, na: “Dapat kang kumuha ng TV” na may dagdag pang: “o anong bagay pa man” kasunod ang isang masalimuot na halakhak na patunay lamang na napagtanto niya ang kagaspangan ng kanyang puna. Ngunit huli na upang bawiin ito.

Sapilitan ang ngiti, kami ay nagpaalamanan at umuwi. Hindi ito ang unang pagkakataon na nakatagpo ako ng ganoong mga puna, at hindi ito ang magiging huli. Ang katotohanan, ang laki ng aking pamilya, kahit papaano, ay angkop sa isang malaking proporsyon ng lipunan.

“Hindi lang nila naiintindihan,” sabi ng isang kaibigan, at ina ng anim, “kung anong kasiyahan ang nararanasan nating mga pinagpalaan ng malaking pamilya.”

Tama siya. Ang pagiging mapalad sa isang malaking pamilya ay isang bagay na kakaiba sa pagsunod sa 2.1 na mga bata bawat pamilya at, mula sa labas, ay lilitaw na napaka kontra sa kultura.

Siyempre, di ayon sa kultura, ngunit hindi dapat. ganito. Hindi lahat sa atin ay tinawag na magkaroon ng isang ‘malaking’ pamilya ngunit tinawag tayong maging bukas sa buhay. Para sa ilan, nangangahulugan ito ng isang malaking pamilya, ngunit para sa iba, ito ay nangangahulugan na isang maliit na pamilya na nakaharap sa pagkawala ng sanggol o ng pagbubuntis, nagsusumikap na magkaanak, o pag-aampon.

Anuman ang laki ng ating pamilya, lahat tayo ay makakasaksi sa masidhing pagpapala ng pagiging bukas sa buhay.

1. Magbigay Ng Kagalakan.

Ang balita ng isang pagdadalantao ay dapat na isang malaking kagalakan. Mayroong ilang pagkakataon at ilang sitwasyon, kung kailan maaaring malamlam ang balitang ito.

Anupaman, ang isang bagong buhay ay dapat palaging ipagdiwang.

Kapag nakatagpo ka ng iba, bahagi man sila ng iyong pananaw na bukas-sa-buhay o hindi, hayaan mong makita nila ang kagalakan na dala ng pahayag na ito para sa iyo.

Nakakahawa ang kagalakan – at isang bagay na madalas na kulang sa ating mundo ngayon.

Marahil hindi pa rin nila maintindihan kung bakit nais mong magkaroon ng iyong ika-apat, ikaanim, ikapitong o labing isang anak, ngunit dapat pa rin nilang pabayaang nasisiyahan kang umaasa sa isa pang bungkos ng kagalakan.

2.Tumugon Ng May Katatawanan, Hindi Galit.

May ilang katugunang maaaring ibigay ng mga pariralang: “Wala ka bang TV?” o, “Hindi ba puno ang iyong mga kamay?” at iba pa. Ngunit ang ilan ay marahil hindi mapagkawanggawa.

Hindi natin mapagbabago ang mga puso sa pagalít na tugon o, sa totoo lang, ng ano pa mang tugon. Ngunit, maaari tayong magpunla ng isang binhi.

Isang ina na kakilala ko ay mahilig magcuento ng tugon ng isang ina sa mga sumusunod na katanungan: “Bakit maraming mga anak mo? O, mayroon ka pang isa? “Ang di kanaisnais na sagot: “Patuloy kaming gagawa hanggang makuha namin ang gusto namin!” O kaya: “Titiyakin lang namin na marami ang mag-aalaga sa amin sa aming pagtanda.”

Marahil ang mga pasaring na ito ay hindi para sa lahat. Ngunit ang pagpapatawa ay maaaring mahusay na kasangkapan sa pagtugon sa mga litong katanungan ng mga di gaanong relihiyoso sa atin.

Hinihikayat tayo ni San Juan Cantius na: “Labanan ang lahat ng pagkakamali sa paggamit ng mabuting katatawanan, tiyaga, kabutihang loob, at pagmamahal. Ang karahasan ay mapaminsala sa sariling kaluluwa at nakakasira sa pinakamahusay na layunin.”

Marahil ang pagdagdag ng isang dosis ng pagpapatawa ay ang mainam na kasagutan.

3.Saksihan Naang Walang Salita

Bagamat nakatanggap ako ng mga di kaayaayang mga pagpuna tungkol sa laki ng aking pamilya, mayron din ilang mga magaganda.

Isang natatanging nakatatandang ale ang nagsimula sa karaniwang parirala: “Hindi ba puno ang iyong mga kamay?” at idinagdag pa, “at hindi ka ba pinagpala?”

Oo naman; tama siya. Di kapani-paniwalang kami ay pinagpala, at yung mga nakakakilala sa amin ay alam na ang aming pagiging bukas sa buhay ay umaabot pa hanggang sa labas ng aming sariling tahanan.

May mga taong lumalapit sa amin para humingi tulong, gabay at taguyod sa harap ng mga hindi sinasadyang pagdadalantao, hirap matapos makapanganak, pamamahala sa pag-aalaga ng mga ulila o pag-aampon, at ang mga pangkalahatang tagumpay at kabiguan sa pagiging isang magulang. Kadalasan, ang mga kakilalang di-Katoliko ay naghahangad ng aming payo. Dahil sa laki ng aming pamilya, nailalathala namin ang aming taimtim na paniniwalang ang bawat buhay ay katangitangi.

Hindi ito ang sinadyang kalalabasan ng pagkakaroon ng isang malaking pamilya, kundi, naging napakalawak na pagpapala sa amin upang makatulong sa kapwa.

Sa hindi sinasadya, sinusunod namin ang payo ni San Francisco ng Assisi: “Ipangaral ang Salita sa lahat ng oras. Kung kinakailangan, gumamit ng mga salita.”

Kung kaya, bagaman maaasahan mo ang walang katuturang mga puna, hindi nangangahulugang dapat mong pahinain ang iyong sigasig kapag nagbabalita ka ng isang pagdadalantao – maging ito’y sa iyo o sa iba.

Tumugon nang may kagalakan at pagpapatawa, patuloy na nagpapatotoo sa kahalagahan at karangalan ng lahat ng buhay ng tao.

'

Pumapasok  ito sa pamamagitan ng tainga at diretso sa puso!

Isang kamangha-manghang paraan upang panariwain ang iyong kaluluwa ngayon

 Ang aking mga pagbisita bilang isang pastoral care worker, at  nag-aalok ng mga panalangin sa pamamagitan ng liturhiya at musika sa mga nursing home, lalo na sa kanilang lugar na mataas na pangangalaga, ay palaging puno ng magkahalong damdamin. Binalaan ako na ang mga residente na ito ay maaaring pumunta ng maraming oras, o kahit na mga araw nang hindi tumutugon.

Kapag nakikita ko ang mga kalahok, mahina at binugbog ng mga laban sa buhay, naghihintay lamang na umalis, ang kanilang mga mata, nakatuon sa “kawalan”, mayroong isang bahagi sa akin na nag-aalinlangan kung ang aking inihanda para sa kanila ay magbubunga ng labis

Gayunpaman napatunayan kong nagkamali ako ng maraming beses. Sa sandaling ang Kamangha-manghang Biyaya, Napakadakila Mo, Isa- bawat araw at iba pang mga himno na puno ng pagmamahal na kapag narinig nila, iniaangat nila ang kanilang  mga ulo, ang mga mata ay nanlalaki o kumukurap, at ang luha ay dumadaloy sa ilang pisngi.

Hindi Kailanman Nakakalimutan

Minsan, isang mahinang ginoo, na paralisado sa isang shell chair, hinawakan niya ang aking kamay at hinawakan ito ng mahigpit. Tumulo ang aking sariling luha sa araw na iyon. Ang isa naman na naging tahimik at masungit, ay masayang  kinumpasan ang kanta, nang paulit-ulit, sa kanyang magagandang baritone hanggang sa siya ay patahimikin ng ilang mga residente na nainis sa kanyang “ingay” pagkatapos ay binigyan ako ng isang banal na kindat at ok na senyas!

Inihayag ng mga pag-aaral sa demensya na ang musika ay nakakatulong sa mga tao sa lahat ng mga yugto na kumokonekta sa kanilang mga magagandang alaala, at napatunayan na ito ay mabuting gamot. Ang mga melodiya ay maaaring maalala ng matagal  samantalang ang mga pangalan, mukha at salita ay nakakalimutan.

Nakakalimutan natin minsan ang kapangyarihan ng musika sa pag-gising sa bahaging iyon ng utak— pumupukaw ng mga tugon, kumokonekta muli sa mga mahal sa buhay at nagpapabuti ng pagtuon. Dinadagdagan nito ang kaligayahan at binabawasan ang pagkapagod habang iniaangat ang manipis na ulap — ang belo na marahil ay naghihiwalay sa atin  mula sa nais nating kalimutan at kung ano ang nais nating tandaan.

Ang Clay Center para sa mga Bata at Malusog na Pag-iisip ay nagsulat na ang musika ang pinakamahusay na pinag-aralan nang arte ng terapewtika, at makakatulong upang mapababa ang pagkabalisa, pagkalungkot, trauma, pagkasira ng isip at pagkabahala. Nakakatulong ang musika sa pagpapagaling.

Umawit para sa Kanya

Ang sermon ni Bishop Brewer noong Linggo, Oktubre 4, 2015 ay nagbabahagi ng ilang natatanging mga layunin ng musika sa ating buhay. Sinabi niya na ang musika ay nagtuturo sa atin ng Ebanghelyo; nag-uugnay sa atin sa Diyos sa mga natatanging paraan; hinahayaan tayong ipahayag ang ating pag-ibig sa Diyos sa buong pagkatao; at, kung ginamit para sa pagsamba, natutupad ang utos ng Diyos. Sinabi pa niya na ang musika na parangal sa Diyos ay magiging sanhi ng ating puso na kumanta. At kapag ang ating puso ay kumakanta, nangyayari ang pagsamba. Tayo ay nababago sa loob.

Napatunayan kong totoo ito. Kabilang ako sa isang pangkat ng mga nagdarasal kung saan ang pagpupuri at pagsamba ang naghubog sa aming mga serbisyo kapag nagtitipon kami tuwing Biyernes. Sa loob ng 23 taon na ngayon, magkakasama kaming nagbabahagi ng musika, na nagdadala sa amin sa mas malalim na pakikipag-ugnayan sa Diyos.

Karamihan sa aking sariling personal na pagbabago ay napadali ng mga papuri at pagsamba. Kapag kumakanta ako sa Panginoon, ang Banal na Espiritu ay naghahayag ng mga katotohanan tungkol sa aking sarili at sa aking pangangailangan para sa panloob na pagbabago. Mas naging nalaman ko ang aking pangangailangan sa biyaya ng Diyos at naluha ako at nalungkot para sa aking mga kasalanan at kagalakan para sa Kanyang tagumpay sa kasalanan at kamatayan. Kapag ako ay malungkot  at lugmok, ang musika ay nagbibigay sa akin ng ginhawa; kapag nakikipaglaban ako sa mga pagdurusa, binibigyan ako nito ng lakas at pananampalatayang magpatuloy; kapag ako ay nagagalak, ang musika ay nagbibigay ng inspirasyon sa akin na sumayaw at ibahagi ang aking pag-asa sa iba; kapag tinutukso ako ng diyablo, ang mga papuri at pagsamba ang naglalayo sa akin para sundan ang kanyang mga bakas.

Ang Batayan ng Pagkakaisa

Kung nais mong maging mas malalim, basahin ang artikulong isinulat ni John Michael Talbot sa Musika ng Diyos. Sinabi niya, “Ang Diyos ay perpektong espirituwal na musika. Marami sa mga pangunahing relihiyon ng mundo ang nagsabi na nilikha ng Diyos ang uniberso sa pamamagitan ng musika. Ngunit ang musikang kanilang pinag-uusapan ay hindi lamang pang-mundong awit. Ito ay malalim na espiritwal at mistiko. Sinasabi ng mga mistiko na sa mala himalang estado maaari mong makita ang tunog at marinig ang kulay Ito ang ating orihinal na paraan at muling mangyayari sa Walang Hanggan. Ang magkatugmang musika na ito ay bahagi ng pagkatao ng Diyos.

Ang Diyos ay isang perpektong pagkakasundo ng transendente sa pagkakaloob ng sarili at mapagbigay ng kabutihan at pag-ibig na hindi makasarili. Ang magaling na balanse at mapayapang pagkakaisa ay perpektong ipinakita sa Trinidad ng Ama, Anak, at Espiritu Santo. Ito ay perpektong lohika, ngunit hindi maunawaan ng lohika lamang. ” Ang isa pang manunulat ng musika ay nagpapahiwatig na ang pagkakaisa ay itinalaga ng Diyos – ang batayan ng pagkakaisa ay isang tatluhan, isang tatlong mga tala na nasa perpektong pagkakaisa sa bawat isa.

Maaaring wala tayong maraming musika noong 2020, dahil sa COVID 19 — marami sa atin ang nawalan ng ritmo sa buhay, natalo ng mga walang katiyakan, ang ating buhay ay sinira ng hindi magkakasundo na tala ng pagkawala at pag-aalinlangan. Ngunit hinihikayat tayong lahat na sa taong 2021 dapat nating muling mabawi kung ano ang nawala sa atin at muling tuklasin ang pag-asa, pagtitiwala at pananampalataya na iniatas sa atin ng Diyos – paglikha ng pagkakaisa, kapayapaan at kagalakan.

Maaaring nasaisantabi tayo ng pandemia ng corona virus, ngunit ipinaaalala muli sa atin ang Apocalipsis 5: 8-9: “Ngayon nang kinuha Niya (Jesus) ang balumbon, ang apat na buhay na nilalang (mga anghel na nilalang) at ang dalawampu’t apat na matanda ang nangayupapa sa harap ng Kordero (Jesus), na ang bawat isa ay mayroong alpa, at mga gintong mangkok na puno ng kamangyan, na siyang mga panalangin ng mga banal. At kumanta sila ng isang bagong kanta. ”

Awitin nating muli ang ating mga dating kanta o lumikha ng mga bago habang nagpapatuloy tayo sa paggawa ng musika para sa Panginoon, upang makasali tayo sa makalangit na koro. Kung tatalikuran natin ang ating pagiging  makasarili,at pag-ayon sa ingay at takot, at hanapin ang Diyos sa halip, maririnig natin Siyang muli na nagsasalita sa atin sa isang mapayapang himig ng pagtitiwala, magagandang balita at pasasalamat.

'