Magturo ng Ebanghelyo

Nalulula ka ba sa mga kawalan ng katiyakan sa buhay? Lakasan mo ang iyong loob. Minsan ko ring pinagdaanan yan—ngunit ipinakita sa akin ni Jesus ang landas para makalabas.

Mahigit tatlumpung taong gulang na ako, naglalakad sa bayanan sa damit na gustong-gusto ko, sa isang mahangin na bughaw na kalangitan. Sa palagay ko nabola ako ng hugis nito, kaya madalas ko itong isinusuot. Nang walang ano-ano ay bigla kong nasulyapan ang repleksyon ko sa isang bintana ng tindahan. Nagulantang ako, at sinubukan kong higuping paloob ang aking tiyan. Pero di ko mahigop. Wala itong mapuntahan. Mga umbok kung saan-saan. Sa ilalim ng laylayan, ang aking mga binti ay parang mga hamon. Naiinis ako sa sarili ko.

Walang pakialam

Ang aking pagkain at timbang ay bumubulusok paitaas ng walang kontrol; at higit pa doon, ang buong buhay ko ay isang hanay ng pagkawasak. Kamakailan lamang ay ginutay-gutay ng diborsiyo ang aking maikling kasal. Sa panlabas nagkunwari akong maayos ang lahat, ngunit sa loob ako ay durog na durog.

Nag-iisa sa likod ng mga pader ng katabaan, ibinahagi ko ang aking dalamhati sa walang sinuman. Para mapawi ang sakit na nararamdaman ko, uminom ako ng alak, nagtrabaho, at kumain—nang sobra-sobra. Ang sunud-sunod na mga pagtatangka sa pagdidiyeta ay bumabagsak lamang sa akin sa isa pang siklo ng pagkahumaling, awa sa sarili, at mapilit na pagmamalabis.

At, sa ilalim ng lahat ng mga pagkadurog na iyon, ang mga espirituwal na problema ay lumala. Tinawag ko pa rin ang aking sarili na Katoliko, ngunit namuhay ako bilang isang ateista. Para sa akin, ang Diyos ay ‘nasa itaas’, ngunit malayo at walang pakialam sa aking mga paghihirap. Bakit ako magtitiwala sa Kanya kahit kaunti? Nagpapakita lang ako sa Linggong Misa kapag bumibisita ako sa aking mga magulang, para linlangin sila sa paniniwalang tapat pa rin ako. Sa totoo lang, ginugol ko ang aking mga araw nang hindi iniisip ang Diyos at nagpatuloy sa paggawa ng anumang gusto ko.

Ngunit ang nakakagigil na alaala ng aking repleksyon sa bintanang iyon ay sumasalamin sa akin. Isang bagong kabagabagan ang bumalot sa aking kaluluwa. Kinakailangan ang pagbabago, ngunit ano? Wala akong ideya. Ni wala akong ideya na ang Diyos Mismo ay kumikilos sa sandaling iyon, sinimulang ilantad ang sakit sa aking puso gamit ang Kanyang magiliw na mga daliri.

Nakikipaglaban kay Goliath

Isang babae sa trabaho ang nagpahayag ng panghihina ng loob tungkol sa kanyang pagkain at timbang, at kami ay naging konektado. Isang araw ay binanggit niya ang isang labindalawang hakbang na grupo na sinimulan niyang daluhan. Iginiit ng grupo na ang hindi maayos na pagkain ay nauugnay sa ating emosyonal at espirituwal na buhay, ang pagbabawas ng timbang at pag-alis nito ay kailangang tugunan din ang mga bahagi nito. Ang pinagsamang diskarte na ito ay umakit sa akin. Sa kabila ng aking pang-aalipusta sa mga grupo, sinubukan kong dumalo sa ilang mga pagpupulong. Di-nagtagal, nawili ako, regular na akong dumadalo, at kahit na bihira akong magsalita sa mga pulong, pagkatapos ay nag-eeksperimento ako sa ilan sa mga ideyang narinig ko. Medyo gumana ang diskarteng ito, at pagkaraan ng ilang buwan ay natuwa ako nang magsimulang bumaba ang aking timbang. Gayunpaman—bagama’t hindi ko ito sinasabi kahit kanino—nakikipaglaban ako sa isang mabagsik na Goliath, isa sa nagbanta na sirain ang aking pag-unlad.

Habang ako ay nasa trabaho araw-araw, sinusunod ko ang isang plano sa pagkain na nagpapahintulot sa akin na kumain ng katamtaman at para mabawasan ang mga tukso. Ngunit pagsapit ng 5:00 ng hapon sa bawat araw ay nagugutom ako. Nagmamadali ako sa pag- uwi at humahangos at padaluhong, pinupuno ko ang aking bibig nang pagkain ng walang tigil hanggang sa bumagsak at magkandatulog ako sa kama. Walang kapangyarihan para sa halimaw na ito, at sa takot na ang timbang ay muling tumaas, naiinis ako sa aking sarili. Ano ang dapat kong gawin? Wala akong ideya. Ang madilim na tularan ay patuloy na kumaladkad, at ang kawalan ng pag-asa ay nakasunggab sa akin.

Isang Ideya ang Lumitaw

At sa hindi inaasahang pagkakataon ay pumasok sa aking isipan ang pinaka kakaibang kaisipan. Sa halip na dumiretso sa bahay mula sa trabaho, maaari kong abutan ang 5:15 na Misa sa hapon. Iyon ay makapagpapaliban at mababawasan ng isang oras ang aking pagmamalabis. Sa una ang ideyang ito ay tila kalunus-lunos. Hindi ba dapat ito ay tigil-tigilan at kalokohan? Ngunit, nang walang ibang mga pagpipilian na nakikita, ang desperasyon ay nagtulak sa akin na subukan ito. Hindi nagtagal ay dumadalo na ako sa Misa at tumatanggap ng Banal na Komunyon araw-araw.

Ang aking isang layunin ay upang mabawasan ang aking pagmamalabis. Tila, sapat na iyon para kay Hesus. Tunay na naroroon sa Kanyang Katawan at Dugo, Siya ay naghihintay para sa akin doon, at natutuwa na nakabalik ako. Nang maglaon ay napagtanto ko na mayroon din Siyang adyenda para sa lahat ng ito: isang hindi maarok na mas mataas, mas malawak, at mas malalim kaysa sa akin. Alam niya kung ano ang kailangan ko at kung paano ito ibibigay.

Sa magiliw na pag-aalaga, ginamit niya ang aking kawalan ng pag-asa upang ilapit ang aking nanghihinang mga paa sa matatag na lupa at sinimulan ang isang mahabang proseso ng pagpapagaling sa aking puso at ang paglalapit nito sa kanyang sarili. Sa Misa araw-araw, pinapakain Niya ako ng Kanyang sariling Katawan at Dugo, sinimulan Niyang lunasan ang aking mga karamdaman, pinaliguan ako ng mga kahima-himalang biyaya, nagbibigay ng liwanag sa aking kadiliman, at binibigyan ako ng lakas upang labanan ang mga kasamaan na nagbabanta sa akin.

Kalayaan sa Wakas

Ang Kanyang mga grasyang Eukaristiya ay nagpa-alab at nagpasigla sa akin, at pinataas ko ang aking pakikilahok sa programa sa isang bagong antas. Kanina ako ay nakipag-siksikan; ngayon ay tumalon ako gamit ang dalawang paa sa pagpasok, at sa paglipas ng mga araw, natagpuan ko ang dalawang regalo na napatunayang kailangang-kailangan: isang matulungin na komunidad na nananatili sa akin sa magaganda at masasamang araw, at isang arsenal ng mga praktikal na estratehiya. Kung wala ang mga ito, nawalan na ako ng loob at sumuko. Ngunit sa halip—sa mahabang panahon, nang matutunan kong hayaan si Hesus na maging Tagapagligtas na Kanyang kinamatayan, habang ang aking labindalawang hakbang na pakikipagkaibigan ay nagpayabong at nagpalakas sa akin, at habang ginagamit ko ang mga kasangkapan at karunungan na ibinigay sa akin, natagpuan ko, ang kalayaan mula sa aking hindi maayos na pagkain at ang isang matatag at pangmatagalang plano sa paggaling na nagpapatuloy hanggang sa araw na ito.

Sa prosesong ito, ang pananampalataya na minsang nasa aking isip lamang ay lumipat sa aking puso, at ang aking huwad na imahe ng isang malayong walang malasakit na Diyos ay gumuho at nagkawatak-watak. Si Hesus, ang Pinagpalang Tagapagligtas na patuloy na naglalapit sa akin sa Kanyang sarili, ay ginawang matamis ang aking mapait. Hanggang ngayon, habang nakikipagtulungan ako, patuloy Niyang binabago ang iba pang mga hukay at mga basurang lupain na pumipigil sa akin sa pag-unlad. ikaw naman? Anong mga imposibleng hadlang ang kinakaharap mo ngayon?

Ikaw man ay nababagabag tungkol sa iyong pagkain, nagdadalamhati tungkol sa isang mahal sa buhay na umalis sa pananampalataya, o nadurog ng iba pang mga pasanin, lakasan mo ang iyong loob. Yakapin si Hesus sa Banal na Eukaristiya at sa pagsamba. Hinihintay ka niya. Dalhin mo sa Kanya ang iyong sakit, ang iyong kapaitan, ang iyong mga kaguluhan. Nananabik Siyang tumulong sa iyo tulad ng pagligtas Niya sa akin sa lahat ng aking mga paghihirap. Walang problemang napakalaki o napakaliit para dalhin sa Kanya.

'

Noong nakaraang linggo, nakipagkita ako sa mga dikano ng aming diyosesis upang talakayin ang ilang mga paksa, ang pinakamahalaga sa mga ito ay ang kasalukuyang paraan ng pagsasama ng ilang mga parokya namin at muling pagsasaayos ng mga iba pa bilang mga kulumpol.  Itong mga hakbang, na naglaganap na sa lumipas na maraming taon, ay napagkailanganan ng ilang mga dahilan: ang umuunting bilang ng mga pari, mga pagpapalitan ng dami ng mga tao sa aming mga lunsod at mga purok, mga kabigatan ng ekonomya, atbp.  Kahit na ihinayag ko ang aking pagpayag para sa ilang mga pagbabago nito, sinabi ko sa mga dikano na, para sa bawa’t maayos na paraan ng pagtatatag, kailangan ko rin ang maayos na paraan sa pagpapalaki.

Payak na aking tinanggihan ang mungkahi na ako, o sinomang obispo, ay dapat na mamagitan sa dalisdis ng aming mga simbahan.  Sa sariling kalikasan nito, ang Kristiyanismo ay pumapalayo, gumagawing palabas, pandaigdigan sa layunin at saklaw.  Hindi sinabi ni Hesus, “Ipangaral ninyo ang Ebanghelyo sa Ilan sa inyong mga kaibigan,” o “Ipahayag ninyo ang Mabuting Balita sa inyong kultura.”  Bagkus, winika Niya sa kanyang mga disipulo: “Lahat ng kapangyarihan sa langit at sa lupa ay naibigay na sa akin.  Kaya humayo kayo at mag-alap ng mga disipulo ng lahat ng mga bansa, bibinyagan ninyo sila sa ngalan ng Ama at ng Anak at ng Espirito Santo” (Mateo 28:18-19). Ibinilin din Niya sa Kanyang mga alagad na ang mga pinakapintuan ng impiyerno ay hindi magwawagi laban sa mandirigmang Simbahan na Kanyang itinaguyod. Kaya naman, sa pananatili ng mga bagay na nariyan na, o pangangasiwa ng mga suliranin, o pagsulong sa tubig ay totoong hindi ang ninanais o inaasam ni Hesus mula sa atin.

Pahintulutan akong sabihin, kaagad, na ang pagpapalawak ng ating Simbahan ay hindi nangangahulugang tungkulin na natatangi lamang para sa mga obispo at pari.  Gaya ng malinaw na itinuturo ng Vatikan II, ang bawat binyagang Katoliko ay inatasan na maging isang tagapagturo ng Mabuting Balita; kaya lahat tayo ay sama-sama dito.  Samakatuwid, ano ang ilan sa mga paraan ng paglago na maaaring gamitin ng sinumang Katoliko?  Ang una kong tatampulan ay ito lang: bawat mag-anak na palagiang nagsisimba ay kinakailangang gawin nilang pang-ebanghelyong pananagutan ang magdala ng isa pang pamilya sa Misa sa darating na taon.  Bawat matapat na nagsisimba na bumabasa sa mga salitang ito ay kilala kung sino ang mga taong dapat na nagsisimba ngunit hindi.  Sila marahil ay ang sarili mong mga anak o apo.  Sila marahil ay mga kasamahan sa trabaho na dating masigasig na mga Katoliko at napalayo lamang sa paggampan ng pananampalataya, o marahil mga taong galit sa Simbahan.  Kilalanin ang mga gumagala na tupang ito at gawin mong hámon na pang-ebanghelyo ang dalhin sila pabalik sa Misa. Kung matagumpay nating nagawa ito, madodoble natin ang laki ng ating mga parokya sa isang taon.

Ang pangalawang tagubilin ay ang manalangin para sa pagpapalawak ng Simbahan.  Ayon sa Kasulatan, walang dakilang bagay ang naisagawa kailanman maliban sa panalangin.  Kaya’t hilingin sa Panginoon, mapilit, taimtim, kahit pa maging matigas ang ulo, na ibalik ang Kanyang nakakalat na mga tupa.  Gaya ng kung paanong kinailangan nating magsumamo sa panginoon ng pag-aani na magpadala ng mga manggagawa at magsipagtipon sa kaniyang anihan, gayon din naman na kailangan nating magmakaawa sa Kaniya na palakihin ang kaniyang kawan.  Hinihikayat ko ang mga matatanda at papauwi na sa parokya na gawin ang naturang gawain na ito.  At maaari kong hilingin sa mga panayang nagsasagawa ng Pagsamba sa Eukaristiya na gumugol ng labinlima o tatlumpung minuto sa isang araw na humihiling sa Panginoon para sa nasabing pabor na ito.  O iminumungkahi ko na ang mga tagaplano ng liturhiya ay isama ang mga petisyong para sa paglago ng parokya sa mga panalangin ng mga mananampalataya sa PanLinggong Misa.

Ang pangatlong pag-uutos ay anyayahan ang mga naghahanap na itaas ang kanilang mga katanungan.  Alam ko mula sa madaming konkretong karanasan sa nakalipas na dalawampung taon na madaming kabataan, maging ang mga nag-aangkin ng poot sa pananampalataya, ay talagang interesado sa relihiyon.  Tulad ni Herodes na nakikinig sa pangangaral ni Juan Bautista sa bilangguan, maging ang mga tila hindi ayon sa relihiyon ay pupunta sa mga pahinarya ng relihiyon at harapin nang mabuti ang tinatalakay.  Kaya’t tanungin ang mga naging hindi-kaakibat kung bakit hindi na sila dumadalo sa Misa.  Baka mabigla ka kung gaano sila kahanda na sabihin sa iyo.  Ngunit pagkatapos, kailangan mong sundin ang mungkahi ni San Pedro:  “Maging laging handa na magbigay ng paliwanag sa sinumang magtatanong sa iyo ng dahilan para sa iyong pag-asa” (1 Ped. 3:15).  Sa madaling salita, kung magtatanong ka, mas mabuting maging handa kang magbigay ng ilang mga sagot. Nangangahulugan ito na kailangan mong pagtibayin ang iyong teolohiya, ang iyong apologetics, ang iyong Kasulatan, ang iyong pilosopiya, at ang iyong kasaysayan ng simbahan.  Kung mukhang nakakatakot iyan, tandaan na sa nakalipas na dalawampu’t limang taon o higit pa ay nagkaroon ng pagsabog ng literatura sa mga lugar lamang na ito, na tumpak na nakatuon sa mga uri ng mga tanong na madalas itanong ng mga kabataang naghahanap—at karamihan sa mga ito ay madaling makukuha onlayn.

Ang ikaapat at huling mungkahi na gagawin ko ay ito lang: maging mabait. Si Sherry Waddell, na ang Pagbuo ng Sinasadyang mga Disipulo ay naging isang makabagong klasiko sa larangan ng ebanghelisasyon, na ang isang mahalagang unang hakbang sa pagdadala ng isang tao sa pananampalataya ay ang pagtatatag ng pagtitiwala.  Kung ang isang tao ay nag-iisip na ikaw ay isang mabuti at disenteng tao, siya ay mas malamang na makinig sa iyo na magsalita tungkol sa iyong pananampalataya.  Maaari ba akong magsalita ng tapatan?  Kahit na ang pinaka-hindi sinasadyang sulyap sa Katolikong pakipagtalastasan sa onlayn ay nagpapakita ng napakadaming kasuklam-suklam na pag-uugali. Napakadaming tila nagnanais na ibulalas ang kanilang sariling kawastuhan, tumutuon sa makitid na mga isyu na hindi maintindihan at walang kaugnayan sa karamihan ng mga tao, at wasakin ang kanilang mga kaaway.  Natatakot ako na ang katotohanang ito sa pakipagtalastasan sa onlayn ay maaaring isang pagpapalakas ng mga saloobin sa Simbahan sa labas ng puwang na didyital.  Ang mga saloobing ito ay salungat sa ebanghelisasyon.  Ang isang kasamahan ko ay nagkuwento na sa kanyang pakikipag-usap sa mga hiwalay at hindi kaanib na ang nagpapalayo sa kanila sa Simbahan ay ang kanilang karanasan sa kung ano ang kanilang inilarawan bilang kahalayan sa mga mananampalataya. Kaya sa onlayn at sa totoong buhay, maging mabait.  Walang sinuman ang magiging interesado na madinig ang tungkol sa buhay pananampalataya ng malinaw na masaklap at nalulumbay na mga tao.

Kaya, mayroon tayong mga utos sa paglisan ipahayag ang Panginoong Hesu-Cristo sa lahat ng mga bansa.  Magsimula tayo sa sarili nating mga parokya, sa sarili nating mga pamilya.  At huwag na huwag tayong magpakatatag para sa pagpapanatili ng pangkasalukuyang katayuan.

'

Narinig mo ba ang tungkol sa Araw ng Kabataan sa Mundo? Hinihikayat ka ni Sister Jane M. Abeln na kunin ang pagkakataon upang maranasan ang hindi kapani-paniwalang pagdiriwang na ito na nagdadala ng Langit sa lupa.

Mula sa araw na si Pope John Paul II ay lumabas bilang bagong Papa na may mga salitang, “Huwag kang matakot!”, labis akong humanga at sinubaybayan siya. Siya ang nagbigay inspirasyon sa aking trabaho sa mga kabataan, kung saan siya ay nagkaroon ng isang espesyal na karisma. Noong 1984 at 1985, naglabas siya ng isang espesyal na imbitasyon para sa mga kabataan na sumama sa kanya sa Roma sa Linggo ng Palaspas. Naging matagumpay ito kaya pinalawak niya ito sa isang “World Youth Day” (o sa halip na linggo) na nangyayari ngayon sa iba’t ibang bansa sa buong mundo kada dalawang taon.

Isang mamamahayag na ipinanganak sa Poland ang nagbahagi ng isang kahanga-hangang pananaw sa kung paano pinaunlad ni Pope JPII ang ideya ng Mga araw ng mga kabataan sa mundo. “Sa Komunistang Poland, kinailangan niyang humanap ng mga paraan para matulungan ang mga Katoliko na ipahayag ang kanilang pananampalataya. Taun-taon, nag-oorganisa siya ng mga paglalakbay sa mga banal na lugar sa Jasna Gora (Dambana ng Black Madonna), para sa Agosto 14-15. Natuklasan niya kung gaano kalaki ang nabuo nitong mga ugnayan at nagpalakas ng pananampalataya sa kanyang mga tao.”

Bagama’t hindi na ako kabataan o nasa hustong gulang na, ginawang posible ng Diyos sa Kanyang Awa at tulong na makadalo ako sa Araw ng Kabataan sa North America. Ang Araw ng Kabattan sa Mundo ay idinisenyo para sa 16-35 na pangkat ng edad, ngunit ang mga pari, relihiyoso, pamilya at mas matatandang chaperone ay tinatanggap din. Kulang sa isang taon ang natitira para sa Agosto 1-7, 2023 Araw Ng Kabataan sa Lisbon, Portugal, ibinabahagi ko ang aking mga karanasan upang magbigay ng inspirasyon sa iyo na sumali sa peregrinasyon, upang suportahan ang iba na dumalo at samahan sila sa panalangin.

WYD 1993, Denver, Colorado, USA

Sa pagdating ni Pope John Paul II sa Denver noong 1993 para sa unang Araw Ng Kabataan sa Mundo sa estados unidos ng Amerika, sinimulan kong magplano ng isang lokal na kaganapan sa aming archdiocese upang iugnay ito. Nang matapos ito, nabasa ko ang tungkol sa isang sobrang “pakete” na iniaalok ng mga Salesian sa murang halaga, na kasama ang papunta at pabalik na paglipad at hotel, at isinaayos ko na sumama sa isang lokal na grupo ng kabataan.

Ang salawikain ng Araw ng Kabataan sa Mundo sa Denver ay: “Ako ay naparito upang bigyan kayo ng buhay—masaganang buhay” (Juan 10:10). mga nasa edad na umaawit sa Panginoon sa mga wika mula sa buong mundo. Nagpatuloy iyon hanggang sa mga araw ng kateketikal. Ang masayang sigasig ng mga kabataan at ng kanilang mga chaperone ay parang isang paunang patikim ng Langit habang sila ay nagtatawanan, nagsasalu-salo sa pagkain, ngiti at malalim na pag-uusap. Kahit saan sila magpunta, kumakanta, sumasayaw at umaawit habang winawagayway ang kanilang mga banner at watawat sa mga lansangan. Dumaloy ang biyaya habang dumagsa ang mga tao upang tumanggap ng Sakramento ng Pakikipagkasundo, magdasal ng tuloy tuloy sa Eukaristikong Pagsamba at magtipon tpon para sa mapitagan, puno ng dasal na mga Misa. Pagdating ni Pope John Paul, sinalubong siya ng palakpakan at mga animadong boses na umaawit, “John Paul II, mahal ka namin.”

Ang nagtatapos na Ara ng Kabataan sa Mundo ay nagsimula sa isang paglalakbay sa banal na lugar na naglalakad papunta sa lugar ng huling Misa. Ang mga Manlalakbay ay maaaring maglakad ng 15 milya, o sumakay sa trolley at maglakad lamang ng 3 milya. Pinili ko ang huli sa 90ᵒ F na init ng araw, ngunit pagkatapos ng mga serbisyo ng Pag-oorasyon kasama ang Banal na Ama, ang bukid sa milya-mataas na lugar ng Denver ay bumaba sa 40ᵒ. Bagama’t halos manigas ako dahil hindi ko dala ang maiinit na damit na ipinayo, naaaliw ako sa mga kabataang Espanyol at Pranses na sumayaw buong gabi. Ang bukang-liwayway ng isang bagong araw, ay nagbalik ng init sa aming mga katawan nang kami ay lumabas mula sa aming mga pantulog na bag upang maghanda para sa huling Misa. Napakaganda nito kaya’t ang mga luha ng kagalakan ay dumaloy mula sa aking mga mata habang ako ay nananalangin kasama ng napakaraming kabataang puno ng pag-asa sa kinabukasan.

Sa isang nakakaganyak na homiliya sa milyun-milyong natipon sa kanyang harapan, hinamon tayo ni Pope John Paul II na maging aktibo sa pagtataguyod ng isang “Kultura ng Buhay” upang labanan ang pagkawasak na dulot ng “Kultura ng Kamatayan” na nagtataguyod ng pagpipigil sa pagbubuntis, paglalaglag, pagpatay dahil sa awa, paghihiwalay, kawalan ng pag-asa at pagpapakamatay. Ang panawagang ito ay magbibigay inspirasyon sa pagbuo ng maraming bagong apostolado kabilang ang “Sangang-daan” na nagsimula sa Franciscan University of Steubenville, at lumawak sa taunang pabor sa-buhay na mga paglalakbay sa banal na lugar sa tag-init sa 3 bansa, na hayagang nagpapatotoo sa mga komunidad na kanilang dinadaanan, habang sila ay nagsasagawa ng puno ng pagdarasal na sakripisyo para sa kanila.

WYD 2002, Toronto, Canada

Noong 2002, nabiyayaan ako na ma-isponsor para dumalo sa huling World Youth Day ni Pope John Paul II sa Toronto, Canada. Bagama’t ang Papa ay baluktot na dahil sa edad, at nanginginig na dahil sa sakit na Parkinson, mayroon pa rin siyang kapasidad na pasiglahin at magbigay ng inspirasyon sa isang bagong henerasyon upang ipagpatuloy ang misyon. Bagama’t nagsimula ang Linggo na may malakas na ulan, nanalig ako sa pag-asa na liliwanag ito. Ang Ebanghelyo ay nagmula sa Mateo 5. Kung paanong ang mga salitang, “Kayo ang ilaw ng sanlibutan,” (Mt 5:14) ay umalingawngaw sa istadyum, ang araw ay sumilay sa mga ulap.

Ang homiliya ng Papa ay nagmula mismo sa kanyang Pastol na puso: “Si Jesu-Kristo ang Liwanag sa malaking kadiliman ng mundo. Huwag magpahuli sa kadiliman. Bagama’t nabuhay ako sa napakaraming kadiliman…Nakita ko ang sapat na katibayang paniniwala upang hindi matinag at kumbinsido na walang kahirapan, walang takot na napakatindi na maaaring makasira sa pag-asa na sumisibol ng walang hanggan sa puso ng mga kabataan.”

Direkta niyang tinugunan ang iskandalo sa pang-aabuso sa sekso na kalalabas lang: “Huwag masiraan ng loob dahil sa mga kasalanan ng kadiliman, maging sa mga pari at relihiyoso. PERO [sumigaw siya] alalahanin ang maraming mabubuting pari at relihiyoso na ang tanging hangarin ay maglingkod at gumawa ng mabuti.” Hinikayat niya ang mga kabataan na sundin ang mga bokasyon sa relihiyon at pagpapari—“ang maharlikang daan ng Krus” kung saan, sa mahihirap na panahon, “lalo pang nagiging mahalaga ang paghahangad ng kabanalan.” Maraming bokasyon ang isinilang sa taong iyon.

Nang ipahayag ng ating Banal na Ama ang susunod na lugar para sa 2005 sa Cologne, Germany, idinagdag niya, “Makikita ka ni Kristo doon.” Bumilis ang tibok ng puso ko at bumuhos ang mga luha sa aking mga mata, dahil kadalasang sinasabi niya, “Makikita kita doon.” Alam ko, alam nating lahat, na alam niyang malapit na ang kanyang mga huling araw.

2005 at higit pa

Noong Agosto 2005, nakaupo ako kasama ang aking naghihingalong Tatay na nanonood sa telebisyon habang naglalayag si Pope Benedict sa Rhine River upang makilala ang mga kabataan sa mundo sa Cologne. Namangha ako nang mapagtanto na ang Papa na humalili kay Pope John Paul II ay isang katutubo ng bansa na napili na para sa susunod na Araw ng Kabataan sa Mundo! Katulad din ang nangyari noong 2013. Habang naghahanda ang mga kabataan mula sa bawat kontinente, maliban sa Antarctica, para sa Araw ng Kabataan sa Mundo y sa Rio de Janiero, Brazil, nagbitiw si Pope Benedict, at hinalinhan ni Pope Francis mula sa kontinenteng napili na. Sina Pope Benedict at Pope Francis ay parehong lubos na yumakap sa pamana ng kanilang hinalinhan at ang World Youth Day ay patuloy na nagbibigay-inspirasyon sa mga kabataan na sundin ang landas ng kabanalan.

WYD 2023, Lisbon, Portugal

Ang mga kabataan mula sa buong mundo ay nagpaplano na ngayong maglakbay sa Lisbon para sa susunod na World Youth Day. Ang punong- abalang bansa ay nagpaplano na para sa Mga araw sa Diyosesis sa buong Portugal para maranasan ng mga kabataan ang kanilang kultura, at mayroon silang nakakaakit na programa na puno ng mga pag-uusap, talakayan, at kaganapan mula sa ilan sa pinakamahuhusay na mangangaral, musikero, at artista ng Simbahan. Ang mga lokal na pamilya, paaralan at mga parokya ay naghahanda upang mapaunlakan ang maraming kabataang peregrino. Ang Sakramento ng Pagkakasundo at Eukaristikong Pagsamba ay nasa lahat ng dako at ang mga koponan ay nagdarasal na para sa mga inaasahang bisita. Ang mga grupo ng peregrinasyon ay bumubuo sa mga bansa sa buong mundo, at ang mga parokya ay nangangalap ng pondo upang tulungan ang kanilang mga kabataan na dumalo. Kapag tinatawag ka ng Diyos doon, tutulungan ka Niya na makarating doon, at susustinahan ka sa paglalakbay sa buhay. Isa ito sa mga kayamanan ng Simbahang Katoliko sa ating panahon. (Tingnan ang iyong diocesan website, at YouTube at Facebook para sa opisyal na promo, kanta sa 5 wika, logo, at mga eksena).

Ang mga hindi makadalo ay maaaring makilahok sa ilang mga kaganapan sa pamamagitan ng social media, at manalangin kasama ng mga peregrino.

 

'

Kapag habang nakatayo sa sangang-daan ay maaaring maging nakakatakot, ngunit ang tulong na nalalayo ay kinakailangan lamang ng isang dalangin…

Noong ako’y labing-isang taong gulang pa lamang, ang aking buhay ay nagbago nang panghabambuhay dahil sa isang malubhang pinsala sa binti.  Kung walang reconstructive plastic surgery, marahil na ako’y habang-buhay nang pilay.  Ang paghanga ko para sa manggagamot na nagtistis sa akin ay nagatungan ang pagnanasa kong sundan ang kanyang mga yapak upang matulungan ko rin ang mga taong nangangailangan.  Ang pagsasagawa ng pagmumuling-ayos na pagtistis sa sariling panunungkulan o sa mga misyon ng paggagamot ay nagampanan itong pagnanais at ako’y hindi nagbabalak na itigil ito kahit sa pagbabadya ng pamamahinga sa tungkulin.

Kahit bago pa ako namahinga, ako’y nakagawa na ng mga plano na ituloy ang aking gawaing misyonaryo at ako rin ay nagplano na kusang magpatala bilang isang kapelyan ng pagamutan.  Sa kasamaang-palad, ang Corona Pandemic ay naglagay ng paghihigpit sa aking mga plano.  Bagaman, nagunita ko ang sinabing minsan ni Einstein, “Kapag huminto kang matuto, ikaw ay simulang mamatay,” kaya ako’y namanata na hindi matuksong maging isang tamad.

Ako’y nagpasyang kumuha ng kurso para sa banal na pagpatnubay.  Mabilis na napagtanto ko na ang matagal nang hinahanap ko ay ang nais kong gawin, at hindi kung ano ang nasa isip ng Diyos para sa akin.  Nang maintindihan ko ito, Siya’y hindi natagalang tugunin ang aking mga dalangin para sa pagpapatnubay at pag-uunawa. Ako’y nakatanggap ng email mula sa Sacramento Life Center, na naghahanap ng isang makapagpapatala nang kusa bilang medical advocate at ang tungkuling ito ay nakagigiliwan ko nang ginagawa simula noong nakaraang taon.

Ang kusang nagpatalang mga medical advocate ay tumutulong sa maraming mga magagaan, ngunit mga mahahalagang tungkulin para sa may mga sakit sa mga pagamutan.  Madalas, ang may mga sakit ay naghahanap lamang ng taong makikinig nang walang paghuhusga.  Marahil na sila’y nakadadama ng pagkawala at naghahanap ng kaalaman para sa mga makapagpapaalám o ibang mga paglilingkod.  Paminsan-minsan ay sila’y nangangailangan ng tulong upang makakuha ng mga saligang pangangailangang pansanggol tulad ng mga pasador, pamunas, gatas, damit, pansasakyang upuan, andador, atbp.  Minsan, sila’y naghahanap lamang ng mga sagot.  Ang kalituhan at kahirapan na dinadanas ng mga may-sakit kapag ang mga ito ay hindi nakakamit ay nakadaragdag sa kanilang mga karamdaman, at nakahahadlang sa kanilang paggaling, kaya itong mga kusang nagpatala ay may isang masalimuot na tungkulin.

Noong kapanahunan ng aking pangmedikong karera, nagkaroon ako ng pagkakataong makasagip at makapagbago ng mga buhay.  Bilang isang kusang nagpatala ay halos nakapag-aalay ng sintulad na kapanatagan.  Minsan, ako’y nakatatagpo ng mga taong nagbabalak ng kusang paglalaglag.  Isang nakamamanghang bagay kung ano ang magagawa ng pagbabalik-aral ng isang munting pisyolohiya ng pagdadalang-tao, lalo na kapag iniisip nila na ang batang hindi pa nailuwal ay isang balamban ng laman.  Kapag ang binhi at itlog ay nagsama, isang buhay ay nagsisimula.  Ito ay isa sa mga pinakadakilang himala ng Diyos.  Isa’t-kalahating buwan lamang ng pagpapabunga, makikita at maririnig ng kliyente ang pumipintig na puso ng batang hindi pa naisisilang sa pamamagitan ng ultrasound.  Ipinakikita ko sa kanila ang mga modelo ng tamang sukat ng laki ng sanggol, habang kami’y nagtataka tungkol sa paglaki at pag-unlad ng hugis ng bata.  “Waw, masdan ang kanyang mga mata at mga tenga at kanyang munting ilong at bibig!  Ang kanyang mga kamay at mga paa’y may mga maliliit na mga daliri.”

Maaaring mangyari na ako’y makapagsasagip ng tatlong mga buhay sa isang pagdalaw.  Ang mga nagsasalungatang damdamin pagkalipas ng kusang paglalaglag ay maaaring humantong sa pagpapatiwakal o mga nabuwag na  pagsasama.  Ang pagbigay ng kaalaman at payo na aking inaalay ay madalas na nagbibigay-daan sa mga pagpapasya sa pagpili ng buhay sa halip na dalamhati o pagkakasala. Kapag ang mag-asawang nakapagpasyang magpalaglag ay dumarating sa kliniko, ngunit umaalis na nakapagpasyang piliin ang buhay, ang pakiramdam ng kalooban ko ay masigla at maningning.  Pinasasalamatan ko ang Diyos sa Kanyang mga handog at mga biyaya na napahintulutan akong gawin ang Kanyang gawain.

 

'

Narinig mo na ba si Onesimus kung kanino isinulat ni San Pablo ang pinakamaikling “aklat” sa Bibliya?

Isang Phrygian sa kapanganakan, si Onesimo ay isang alipin ni Filemon, isang maimpluwensyang miyembro ng pamayanang Kristiyano. Si Filemon ay tinuruan sa pananampalataya at bininyagan ni San Pablo, na naging kanyang kaibigan at tagapagturo. Wala tayong tiyak na mga detalye, ngunit alam natin na ang aliping si Onesimo ay tumakas sa kanyang panginoon—marahil ay may dalang yaman na hindi sa kanya. Sa ilang mga punto pagkatapos ng kanyang pagtakas, nakilala ni Onesimo si San Pablo sa lungsod kung saan nakakulong si Pablo—malamang sa Roma o Efeso. Dahil sa pangangaral ni Pablo, niyakap ng batang si Onesimo si Kristo at naging minamahal at hindi pwedeng mawalang miyembro ng piling samahan ni Pablo.

Gayunpaman, sa kabila ng pagnanais na panatilihin siya bilang kanyang kasama sa ministeryo, pinabalik ni Pablo si Onesimo sa kaniyang panginoong si Filemon. Ngunit si Onesimo ay hindi lumakad ng walang armas: siya ay may dalang maikli, ngunit makapangyarihang sulat na isinulat ni Pablo. Isang mahalagang bahagi pa rin ng Bagong Tipan, ang Sulat ni San Pablo kay Filemon ay naglalahad ng pagsusumamo ni Pablo na patawarin ni Filemon si Onesimo at tanggapin siya bilang “hindi na alipin, kundi higit sa isang alipin, isang kapatid at minamahal…”

Hindi sinasabi sa atin ng Liham kung paano tumugon si Filemon, ngunit ang tradisyon ay nagmumungkahi na pinatawad niya si Onesimo, na pagkatapos ay bumalik sa kanyang tapat na paglilingkod kay San Pablo sa Roma. Alam natin mula kay Pablo na kalaunan ay dinala ni Onesimo ang Sulat ni Pablo sa mga taga-Colosas sa komunidad na iyon. Sinasabi rin ng tradisyon na, bilang isang masigasig na mangangaral ng Ebanghelyo, si Onesimo ay humalili kay San Timoteo bilang Obispo ng Efeso. Ngunit ang kanyang madalas at masigasig na pangangaral na nag-aalab sa pag-ibig ng Diyos ay nakaakit ng pansin at galit ng mga awtoridad.

Matapos ang pagkamartir ni Pablo, kinuha ng gobernador ng Roma si Onesimo at ipinatapon siya sa isa sa mga isla. Doon din ay nagpatuloy siya sa pangangaral at pagbabautismo, na lalong nagpagalit sa gobernador. Dinakip si Onesimo at pagkatapos ay dinala na naka-tanikala sa Roma at isinailalim sa malupit na pagpapahirap sa loob ng labingwalong araw. Ang kanyang mga binti at hita ay binali ng mga pumalo at sa wakas ay pinugutan siya ng ulo dahil sa pagtanggi na itanggi ang kanyang pananampalataya kay Kristo. Ito ay pinaniniwalaan na ang kanyang pagkamartir ay naganap sa ilalim ni Emperador Domitian noong taong 90.

 

'

Ang pagsasabi ng ‘Hindi’ ay nangangahulugan ng paglubog sa kanyang pamilya sa isang madilim na butas ng pinansiyal na stress, ngunit ginawa niya ang matatag na hakbang na iyon …

Ako ay isang 31 taong gulang na Ex-Assistant Professor mula sa India. ‘Ex’ dahil ilang buwan na rin simula noong isuko ko ang titulong iyon. Pagkatapos makapagtapos ng kolehiyo noong 2011, ginugol ko ang susunod na apat na taon sa paghahanda para sa kursong Chartered Accountancy, ang katumbas ng paghahanda sa CPA. Napagtanto ko sa lalong madaling panahon na ang pagpapatuloy ko sa CA ay hindi ang aking tawag at ako ay nagtigil .

Isang Pangarap na Natupad

Ang pagsuko sa kung ano ang itinuturing ng marami na isang kumikitang karera ay maaaring mukhang isang kamangmangan, ngunit ang aking desisyon ay gumabay sa akin na makilala at kilalanin ang aking tunay na hilig, ito ay ang pagtuturo, isang bagay na pinangarap ko mula noong pagkabata. Matapos kong ilipat ang aking pagtuon sa isang propesyon sa pagtuturo, biniyayaan ako ng Diyos ng trabaho sa pagtuturo sa Primary Section ng isang kilalang paaralan.

Kahit na nagturo ako sa paaralang iyon sa loob ng apat na taon, hindi ako kontento dahil ang pangarap ko noong bata pa ako ay maging isang Propesor sa kolehiyo. Sa awa ng Diyos, pagkatapos ng halos apat na taon ng pagtuturo, natanggap ko ang sertipikasyon na kailangan ko para mag-aplay para sa isang bukas na posisyon bilang Assistant Professor sa isang lokal na kolehiyo. Noong inalok ako ng trabaho, masayang natupad ko ang aking pangarap at pinagsilbihan ang mga pangangailangan ng aking mga estudyante sa loob ng dalawang taon bilang Assistant Professor.

Mahirap na Pagpili

Sa kalagitnaan ng aking ikatlong taon, sinimulan ng aming kolehiyo ang proseso ng akreditasyon na magkaloob ng isang ‘Katayuan ng Kalidad’ sa mga institusyon ng mas mataas na edukasyon. Bagama’t ito ay isang mahaba, maingat na proseso na may masyadong mabigat na gawain, ang mga bagay ay nagpatuloy nang maayos sa simula. Ngunit sa bandang huli, pinilit kaming makibahagi sa hindi etikal na pag-uugali na lubhang nakabahala sa akin. Hinihiling sa amin ng administrasyon na lumikha ng mga pekeng rekord at idokumento ang mga aktibidad na pang-akademiko na hindi kailanman naganap.

Ang aking reaksyon ay pagkainis—masigasig na gusto kong umalis sa aking trabaho. Gayunpaman, ang mga bagay ay hindi maayos sa bahay. Kami ay isang pamilya ng apat. Ang aking mga magulang ay hindi nagtatrabaho, at ang aking kapatid na lalaki ay nawalan ng trabaho. Dahil nag-iisang kumikita sa pamilya, mahirap isuko ang trabaho. Dahil sa pandemya, mahirap din maghanap ng ibang trabaho. Sa kabila ng lahat ng ito, kahit papaano ay nag-ipon ako ng lakas ng loob at nagsumite ng aking pagbibitiw. Ngunit tumanggi ang aking mga superbisor na tanggapin ito, nangako na hindi ko na kakailanganing gumawa ng mga maling dokumento at maaari pa nga akong magtrabaho mula sa bahay. Atubili, tinanggap ko ang mga tuntunin. Sa loob ng mga buwan, gayunpaman, muli akong hinilingan na idokumento ang isang akademikong seminar na hindi naganap. Sa bawat pagkakataon na nagpapakasawa ako sa gayong pang-aabuso ng tungkulin, pakiramdam ko ay ipinagkanulo ko ang Panginoon. Ibinahagi ko ang problemang ito sa aking mga espirituwal na tagapayo na humimok sa akin na talikuran ang trabahong ito na hindi lumuluwalhati sa Diyos.

Pakikipagtagpo sa Kapalaran

Sa wakas, nag-ipon ako ng lakas ng loob at sinabi kong ‘hindi’ sa aking mga superbisor. At ito ay isang MALAKING hindi. Sa halip na isumite ang nakatalagang gawain, isinumite ko ang aking pagbibitiw. Iniwan ko ang trabaho agad-agad at tinanggihan ang suweldo ko noong nakaraang buwan mula nang umalis ako nang hindi nagpapaalam.

Sa pananalapi, ako ay bumulusok sa lubos na kadiliman. Umaasa ang pamilya ko sa kinikita ko. Ang kamakailang operasyon ng aking ina ay inubos ang ipon ng pamilya. Halos wala akong sapat para mabayaran ang mga gastusin sa susunod na buwan. Hindi ko alam ang gagawin ko. Hindi ko sinabi sa aking ama at kapatid na huminto na ako sa aking trabaho dahil hindi nila ito papayagan.

Ginawa ko ang tanging magagawa ko—kumapit ako ng mahigpit sa Panginoon at umasa sa Kanyang lakas. Hiniling ko ang pamamagitan ni Mamma Mary sa pamamagitan ng patuloy na pagdarasal ng Santo Rosaryo. Lumipas ang mga araw at linggo, at wala akong natanggap na tawag para sa mga interbyu. Nagsimulang bumalot sa aking kaluluwa ang takot. Sa pagtatapos ng Setyembre, wala pa rin akong mga panayam na naka-iskedyul ng sinuman sa mga recruiter na aking nilapitan. Ako ay naging desperado.

Isang Hindi Kapani-paniwalang Sorpresa

Noong Setyembre 30, sa wakas ay nakatanggap ako ng tawag sa telepono mula sa isang International School na matatagpuan malapit sa aking tahanan na nag-aanyaya sa akin na makapanayam para sa isang posisyong magturo ng parehong kategorya ng mga paksang itinuro ko sa kolehiyo. Ito ay isang hindi kapani-paniwalang sorpresa. Ang Paaralan na ito, batay sa kurikulum ng IGCSE ng Cambridge University, ay nangangailangan ng antas ng kaalaman sa paksa na katumbas ng inaasahan ng undergraduate na kagawaran sa isang Indian University. Inalok ako ng posisyon at naisumite ang lahat ng kailangan ko para sa aking trabaho noong unang bahagi ng Oktubre 2021. At biniyayaan din ako ng Diyos ng mas mataas na suweldo kaysa sa kinita ko sa kolehiyo. Purihin ang Panginoon!

Ngayon, kapag nagtatanong ang mga tao kung bakit ako umalis sa kolehiyo upang magturo sa isang mataas na paaralan, ibinabahagi ko kung gaano kahanga-hanga ang aking Diyos sa akin. Kahit na ang aking bagong posisyon ay isang mas mababang trabaho na may maliit na suweldo, tatanggapin ko pa rin ito nang may kagalakan alang-alang sa aking Panginoong Hesus. Sa aking pagbabalik-tanaw, napagtanto ko na ang mga makamundong titulo ay hindi mahalaga. Ang mahalaga ay mapanalunan natin ang walang hanggang korona. Bilang ang Sinasabi ng liham sa mga Hebreo, “At tayo’y…buong tiyagang magpatuloy sa takbuhing nasa ating harapan. ituon natin ang ating paningin kay Hesus, ang pinuno at tagapagsakdal ng ating pananampalataya” (12:1b-2).

Ibinabahagi ko ang aking kuwento nang may kagalakan, hindi para siraan ang aking dating amo o para ipagmalaki na pinagpala ako ng Diyos dahil sa aking pagiging naging madasalin. Ang layunin ko ay ibahagi ang aking paniniwala na kapag gumawa tayo ng isang hakbang para sa Panginoon, gagawa Siya ng isang daang hakbang para sa atin. Kung sakaling matagpuan mo ang iyong sarili na hinihiling na ikompromiso ang mga utos ng Diyos ngunit natatakot ka na sa pagsasabi ng hindi ay magdadala ito ng negatibong kahihinatnan ng pang pinansiyal sa iyo at sa iyong pamilya, lakas-loob kong inirerekomenda,  mahal kong mga kapatid, na ipagsapalaran mong tumalon sa kadiliman sa pananalapi para sa kapakanan ng Panginoon…at magtiwala sa Kanyang awa.

Ang karanasan ng mga Banal, at ang sarili kong abang karanasan, ay tumitiyak sa akin na hindi tayo pababayaan ng ating Diyos.

 

'

 Si Nilakandan Pillai ay ipinanganak sa isang pamilya na Hindu sa South India noong 1712. Ang kanyang mga magulang ay mga debotong mataas na kasta ng Hindu. Ang pamilya ni Nilakandan ay malapit na nauugnay sa Royal Palace, at nagsilbi siya sa Hari ng Travancore bilang isang opisyal ng palasyo na namamahala sa mga kwenta.

Sa Labanan ng Colachel na nakipaglaban noong 1741 sa pagitan ng kompanya ng Travancore at ng Dutch East India, ang kapitan ng Dutch na hukbong pandagat na kumander na si Eustachius De Lannoy ay natalo at nahuli ng hari. Si De Lannoy at ang kanyang mga tauhan ay pinatawad at nagsilbi sa hukbo ng Travancore. Ang opisyal na gawain ay naging daan sa pagsasama-sama nina Nilakandan at De Lannoy at nabuo ang isang malapit na pagkakaibigan sa pagitan ng dalawa.

Sa panahong ito, maraming kasawian ang hinarap ni Nilakandan, at siya ay binalot ng pag-aalinlangan at takot. Inaliw ni De Lannoy ang kanyang kaibigan sa pamamagitan ng pagbabahagi ng kanyang pananampalatayang Kristiyano. Ang kuwento ni Job mula sa Bibliya ay lubos na nakaaliw kay Nilakandan, at ang kanilang mga pag-uusap ay umakit sa kanya kay Kristo. Nagpasya si Nilakandan na magpabinyag, bagama’t alam niyang ang desisyong ito ay mangangahulugan ng pagsasakripisyo sa kanyang katayuan sa lipunan at sa paglilingkod sa Hari. Noong ika-14 ng Mayo 1745, sa edad na 32, si Nilakandan ay nabautismuhan sa Simbahang Katoliko, kinuha ang pangalang Devasahayam, ang pagsasalin sa Tamil ng pangalang Lazarus sa Bibliya.

Si Devasahayam ay nakaranas ng napakalaking kagalakan sa pamumuhay ng kanyang pananampalataya at nagsikap na maging isang tunay na alagad ni Jesus. Araw-araw siyang nagpapasalamat sa Diyos para sa biyaya ng pagbabagong loob at sabik na ibinahagi sa iba ang kanyang pananampalatayang Katoliko. Hindi nagtagal ay hinikayat niya ang kanyang asawa at ilan sa kanyang mga kasamahan sa militar na ipagtapat ang kanilang pananampalataya kay Kristo. Walang pakialam si Devasahayam sa sistema ng kasta at itinuring niya ang mga tinatawag na “mababang kasta” bilang pantay.

Di-nagtagal, ang mga opisyal ng palasyo na sumasalungat sa kanyang bagong-tuklas na pananampalataya ay tumalikod sa kanya. Nagsabwatan sila para maaresto siya. Hiniling ng hari kay Devasahayam na talikuran ang kanyang pananampalatayang Kristiyano at nangako sa kanya ng isang prominenteng posisyon sa kanyang hukuman. Ngunit sa kabila ng mga pang-aakit at pagbabanta, nanindigan si Devasahayam sa kanyang pananampalataya, na lalong nagpagalit sa hari.

Itinuring na isang kriminal, tiniis ni Devasahayam ang hindi makataong pagpapahirap sa sumunod na tatlong taon. Siya ay hinahagupit araw-araw, at tiniis ang pinulbos na sili na ipinapahid sa kanyang mga sugat at sa kanyang mga butas ng ilong. Binibigyan lamang ng mabahong tubig na maiinom, ipinarada siya sa paligid ng kaharian sakay ng isang kalabaw na nakatali ang kanyang mga kamay sa likod niya-isang kasumpa-sumpang mga parusa na nakalaan para sa mga taksil at nilayon upang pigilan ang mga pagbabagong loob sa hinaharap. Tiniis ni Devasahayam ang kahihiyan at pagpapahirap nang may matinding pasensya at pagtitiwala sa Diyos. Ang kanyang banayad at mabait na kilos ay ikinagulat ng mga sundalo. Tuwing umaga at gabi ay gumugugol siya ng oras sa pananalangin at nagpatuloy sa pangangaral ng Ebanghelyo sa lahat ng dumarating upang makinig.

Ang mga ministro na nakipagsabwatan laban kay Devasahayam ay nakakuha ng pahintulot mula sa hari na patayin siya nang lihim. Noong 14 Enero 1752, dinala siya sa isang desyerto na bundok upang tumayo sa harap ng isang pangkat na mamamaril. Ang tanging kahilingan ni Devasahayam ay bigyan siya ng oras para manalangin, na pinagbigyan ng mga sundalo. Habang nagdarasal siya, umalingawngaw ang mga putok at namatay siya na may mga pangalan ni Jesus at Maria sa kanyang mga labi.

Si Devasahayam ay idineklarang Martir at Pinagpala noong Disyembre 2, 2012. Noong Pebrero 2020, kinilala ni Pope Francis ang isang himala na nauugnay sa pamamagitan ni Devasahayam at noong ika-15 ng Mayo, 2022, siya ay na-canonize, na at naging unang layko ng India na idineklarang santo.

 

 

'

Danasin ang pagmamahal na lagi mong pinapangarap…

Mayroong marami at iba’t ibang larawan si Hesu-Kristo. Ang isa na nagdudulot sa akin ng kalungkutan ngunit nagbibigay din sa akin ng malaking pag-asa ay ang Sagradong Puso . Sa pamilyar na larawang ito, inaalis ni Hesus ang kanyang balabal upang ipakita ang Kanyang puso na nagniningas, tinusok, at napapalibutan ng koronang tinik. Kung hindi natin mas alam, maaari nating isipin na ito ay tanda ng pagkatalo. Marahil ay maaaring isipin ng isang tao na niluluwalhati ni Jesus ang sakit at pagdurusa.

Dahil sa naging isang taong nasa kabilang panig ng malusog, kinilala ko at nakatagpo ako ng ginhawa sa masakit na larawang iyon. Maraming beses, kapag walang anumang bagay na materyal sa mundo ang makapagpapaginhawa, kasama na ang mga taong may mabubuting layunin, sa kaibuturan ng aking kalungkutan at pagdurusa, palagi akong nakakahanap ng lakas ng loob sa paanan ng Krus at sa sugatang Pusong iyon. Alam niya. Nandoon siya para salubungin ako sa lugar na iyon.

Nagpakita si Hesus kay Saint Margaret Alacoque at sinabi sa kanya, “Ang Aking Puso, na nagmamahal ng marubdob sa sangkatauhan, ay hindi na kayang pigilan ang init ng kanyang kawanggawa; ito ay kinakailangang ihayag upang ito ay maipakita sa kanila, upang pagyamanin sila ng mga kayamanan na nilalaman nito.”

Nagdududa Pa Rin?

Ang puso ng pag-ibig ni Kristo ay nag-aalab nang labis at sagana na hindi mapigilan ang sarili nito. Ninanais Niyang ibuhos ang Kanyang hindi masusukat, hindi maarok na pag-ibig sa sangkatauhan na nagbabahagi ng mga kayamanan ng Kanyang Sagradong Puso.

Kaya, ano ang kinakatakutan natin; wagas, di-makasarili, di-masusukat na pag-ibig? Ano ang pumipigil sa atin mula sa labis labis na alok na ito?

Ano ang nagpapanatili sa sangkatauhan sa malayo? Bakit tayo nag-aatubili at natatakot na hayaang sakupin tayo ng pag-ibig na iyon? Kung minsan, nararamdaman kong hindi ako karapat-dapat sa antas na iyon ng mapagbigay, dakilang pagmamahal. Libre ba ito, kahit sa mga katulad ko?

Ang pag-ibig ang siyang namamahala sa Puso ng Diyos. Ang Diyos ay pag-ibig! Marahil ang ating maling pag-unawa at naging karanasan sa pag-ibig ang higit na tumatakot sa atin? Marahil tayo ay ginamit sa halip na mahalin ng maayos. Siguro ang pagmamahal na ipinakita sa atin noong nakaraan mula sa isang taong malapit sa atin ay nasusukat, paghihirapan, o may kondisyon? Nang sila ay magsawa o nainip, itinapon nila kami at lumipat sa ibang bagay o sa isang taong mas kawili-wili?

Paano ba ang ating pamilyang pinagmulan? Nasira ba ito o hindi gumagana? Ang ating unang tahanan ay dapat na naging isang “paaralan ng pag-ibig” kung saan tayo ay tinuruan ng maraming mahahalagang aral sa buhay tungkol sa pag-ibig, malayang magkamali at matuto mula sa kanila. Gayunpaman, nakalulungkot, maaaring sila ay mga lugar ng pagkakanulo, sakit at pang-aabuso. Hindi mo kailangang manatili sa lugar na iyon ng kalungkutan at kasakitan, tumakbo ka sa Sacred Heart.

Isinulat ni Padre Berlioux, isang ikalabinsiyam na siglong paring Pranses at espirituwal na may-akda ang tungkol kay Kristo, “Pag-ibig ang naging dahilan upang Siya ay ipanganak, kumilos, magdusa, at umiyak; ito ay pag-ibig, sa bandang huli ito rin ang naging sanhi ng Kanyang pagkamatay. At sa Eukaristiya, pag-ibig ang nag-uudyok sa Kanya na ibigay ang Kanyang sarili sa atin; upang maging ating panauhin, ating kasama, at ating Tagapagligtas, ating pagkain at ating ikabubuhay.”

Kailaliman ng Pag-ibig

LAHAT ng ginagawa at sinasabi ni Kristo ay dahil sa PAG-IBIG! Hindi natin kailangang matakot sa anumang hihilingin Niya sa atin na sa bandang huli ay para sa ating sariling kapakanan. Sa bawat isa sa aking sariling mabibigat na krus, una kong naisip na sila ay higit na lampas sa aking kakayahang pamahalaan. Sa sarili ko ay totoo iyon. Nasa ating kahinaan ang sabi ni San Pablo, “… alang-alang kay Kristo, kaya tayo ay malakas.” (2 Corinto 12:10) Kapag tayo ay nasa ilalim ng maling akala ng paniniwalang mayroon tayong lahat ng ito, doon nawawalan ng puwang para kay Kristo na dalhin at alalayan tayo.

Kung ang iyong nakaraan ay nagpakita lamang sa iyo ng mga baluktot na bersyon ng pekeng pag-ibig. Kung ang iyong kasalukuyang sitwasyon ay hindi ang pinakamahusay na pagpapakita ng isang “walang pag-iimbot na donasyon para sa ikabubuti ng iba,” kung gayon maaari kong lubos na irekomenda sa iyo na bumaling sa tunay na Puso ng Pag-ibig upang hanapin kung ano ang kulang sa iyo. Mula sa Pusong ito—ang Pinaka Sagradong Puso, matututo kang magbigay at tumanggap ng TUNAY na Pag-ibig.

Sa wakas, si Santot Gertrude na nagkaroon din ng kasiyahan sa matalik na pakikipag-isa kay Hesus ay nagbahagi ng mga salitang ito, “Kung alam lang ng mga tao kung gaano Mo sila kamahal: kung bakit sana nais Mo lamang matuklasan nila ang walang hanggang kayamanan ng Iyong puso, silang lahat ay maninikluhod sa Iyong paanan, at ikaw lamang ang mamahalin, O misteryo ng walang katapusang pag-ibig at kailaliman ng pag-ibig…”

Kaya ang tanong sa bawat puso ng tao ay ito; patuloy mo bang gugugulin ang iyong limitadong mga araw sa mundo sa pagtanggap ng huwad na pag-ibig, paglulublob sa mga sakit ng nakaraan, at muling paglalantad sa iyong puso sa higit pang pang-aabuso? O, tatakbo ka ba sa “Misteryo ng walang katapusang pag-ibig sa kapwa at sa kailaliman ng pag-ibig?”

Gaya ng dati, ipinauubaya sa atin ng ating Mapagmahal na Diyos at HINDI ipipilit sa atin ang kamangha-manghang regalong ito ng Kanyang Pag-ibig sa atin nang walang pahintulot. Kaya ano ang pipiliin mo?

'

Noong nakaraang dekado ng 1950, si Dorothy Day, ang kasamang nagtatag ng Kilusang Manggagawa ng Katoliko ay nagsimulang magpahayag ng isang pananaw na nasang-ayunan sa Pangalawang Konseho ng Vatican.  Sinabi niya na ang umiiral na palagay ng isang “kabanalan ng mga utos” para sa mga karaniwang tao at isang “kabanalan ng mga bilin” para sa mga pari ay lumilihis.  Siya ay nanunukoy batay sa saligang pagtingin ng isang kapanahunan na ang mga karaniwang tao ay tinawag sa isang uri ng pinakamagaan na karaniwang-kabuuan na buhay ng pagsunod ng sampung mga utos—na ibig sabihin ay, iniiwasan ang mga pangunahing paglabag ng pag-ibig at katarungan–subali’t ang mga pari at mga deboto ay tinawag sa isang magiting na buhay na sinasang-ayunan ang mga ebanghelikong bilin ng pagdaralita, kalinisan at pagtalima.  Ang mga layko ay mga karaniwang manlalaro at ang mga kleriko ay mga banal na atleta.  Sa lahat ng ito, manapang sinabi ni Dorothy Day nang malinaw na ‘hindi’.  Bawat taong bininyagan, kanyang giniit, ay tinawag sa magiting na kabanalan—na nangangahulugang, ang pagsasabuhay ng kapwa mga utos at mga bilin.

Tulad ng sinabi ko, Vatican II, sa doktrina nito na pangkalahatang tawag sa kabanalan, ay sinang-ayunan itong palagay.  Bagama’t ang Konseho ng mga Pari ay itinuro na mayroong mahalagang kaibhan sa paraan kung paano ang kleriko at layko ay mailalangkap ang pagdaralita, kalinisan, at pagtalima, inutos nila ng may kalinawan sa mga tagasunod ni Kristo na hangarin ang tunay na pagkabanal sa pamamagitan ng paglakip ng mga yaong mithiin.  Kaya, ano ang kalalabasan nito?  Unahin nating talakayin ang pagdaralita.  Bagama’t ang mga layko ay karaniwang hindi tinawag sa isang uri ng sukdulang pagdaralita na ipinagtibay ng, sabihin natin, isang Trapista na monghe, sila’y totoong dapat isagawa ang tunay na paghihiwalay sa mga kaginhawaan ng mundo, para sa kapakanan ng kanilang misyon para sa mundo.  Hangga’t walang panloobang kalayaan ang karaniwang tao sa pagkagumon sa yaman, kapangyarihan, aliw, antas, karangalan, atbp., hindi niya matutupad ang kalooban ng Diyos nang marapat. Nang inilapag lamang ng babae sa tabi ng balon ang kanyang timba, nang hinintuan niya lamang ang paghanap ng makapapawi ng kanyang uhaw mula sa tubig ng mga aliw ng mundo, ay saka lamang nagawa niyang magturo ng ebanghelyo (Juan 4). Tulad nito, kung kailan lamang ang nabinyagang tao nitong mga araw ay naipalaya niya ang sarili sa pagkagumon sa salapi, kapangyarihan, o mga kaginhawaan ay handang maging santo na nais ng Diyos na siya ay maging.  Kaya, ang pagdaralita, sa kabuluhan ng paglalayo, ay mahalaga sa kabanalan ng mga karaniwan.

Kalinisang-puri, ang ikalawa sa mga ebanghelikong bilin, mandin ay napakahalaga sa kabanalan ng mga layko. Upang maging tiyak, bagama’t ang paraan ng mga kleriko at deboto sa pagsasagawa ng kalinisan—ibig sabihin, bilang mga walang asawa—ay tanging-tangi sa kanila, ang birtud o ang bilin mismo ay sadyang naaangkop sa mga layko.  Sapagkat ang kalinisan ay payak na nangangahulugang seksuwal na katapatan o tamang ayos ng iyag.  At ito’y nagpapahiwatig na dalhin ang sariling seksuwal na buhas batay sa panananggalang ng pag-ibig.  Tulad ng itinuro ni Santo Tomas de Aquino, ang pag-ibig ay hindi damdamin ngunit higit pa ay isang asal ng kalooban, o kaya, ang pagnais ng kabutihan ng iba. Ito ay ang kalugud-lugod na asal na napapakawalan tayo sa kaakuhan, na ang dahasang panghihila ay nais na hatakin ang lahat patungo sa sarili nito. Tulad ng pagnais na kumain at uminom, ang pagtatalik ay isang silakbo ng damdamin na nakaugnay sa buhay mismo, kung bakit ito ay napakabisa at kaya’y napakamapanganib sa kabanalan, napakamapanagutin na makayakag ng bawat bagay at bawat-isa sa kapangyarihan nito.  Punahin kung paano ang turo ng Simbahan, na ang pagtatalik ay nakasapi sa loob ng samahan ng mag-asawa, ay inilaan upang mapigilan itong salungat na ugali.  Sa pagwiwika na ang ating pagiging seksuwal ay dapat nasasakupan ng pagkakaisa (ang lubusang katapatan sa kabiyak) at pagpapadami (ang patas na katapatan sa sariling mga anak), ang Simbahan ay nagpupunyaging idala ang seksuwal na buhay natin nang wagas sa lilim ng pag-ibig.  Ang walang-kaayusang seksuwal na pamamaraan ay isang sukdulang dahas na nakaliligalig sa tao, na sa pagdating ng panahon, ay naaakay siya bilang walang-tugma sa pag-ibig.

Bilang wakas, ang mga layko ay sadyang nagsasagawa ng pagtalima, ngunit minsan pa ay hindi sa paraan ng mga deboto, ngunit sa paraan na natatangi sa kalagayan ng pangkaraniwan.  Ito ay ang pagpayag na sumunod, hindi sa tinig ng sariling kaakuhan, ngunit sa mas matayog na tinig ng Diyos, na makinig (obedire sa wikang Latina) sa mga pagdikta ng Banal na Espiritu.  Ako ay dating nakapaghayag na hinggil kay Hans Urs von Balthazar sa kanyang paghahalintulad ng dula ng kaakuhan (sinulat, nilikha, pinatnugutan, at kusa niyang ginampanan) at ng dula ng pagkadiyos (sinulat, nilikha, at pinatnugutan ng Diyos).  Maaari nating sabihin na ang buong paksa ng banal na buhay ay makalaya sa una upang masaklaw ng ikalawa.  Karamihan sa ating mga makasalanan, kadalasan ay abalang-abala sa sarili nating yaman, tagumpay, mga plano ng paghahanap-buhay, at pansariling aliw.  Upang talimahin ang Diyos ay upang makawala sa yaong mga ligalig na nakakikitil ng kaluluwa at upang madinig ang tinig ng Pastol.

Ilarawan sa diwa kung ano ang mangyayari kapag, sa loob ng isang gabi, ang bawa’t Katoliko ay nagsimulang mamuhay na lubusang lumalayo sa kaginhawaan ng mundo.  Kung paanong magbabago nang kapansin-pansin ang pulitika, ekonomya, at ang kultura.  Ilarawan kung ano kaya ang katulad kapag, ngayong araw, bawa’t Katoliko ay nagpasyang mamuhay nang malinis.  Tayo ay makagagawa ng kakila-kilabot na pinsala sa negosyo ng pomograpya; ang negosyo ng pananamantalang pagbenta ng mga tao ay kapuna-punang mababawasan; mga pamilya ay mahahalatang may matibay na ugnayan; mga sapilitang paglalaglag ay kahanga-hangang mababawasan.  At ilarawan sa diwa kapag, sa kasalukuyan, ang bawa’t Katoliko ay nagpasyang mamuhay ng pagtalima ayon sa tinig ng Diyos.  Gaano karaming paghihirap na sanhi ng sariling pagkakaabala ang mababawas!

Ang aking paglalarawan nitong artikulo ay, minsan pa, ang bahagi ng dakilang aral ng Ikalawang Konseho ng Vatican hinggil sa pandaigdigang tawag sa kabanalan.  Ang mga Pari at mga Obispo ay isinaalang-alang, batay sa itinuro ng Konseho ng mga Pari, na magturo at magawang banal ang mga layko na, bilang paghalili, gagawing banal ang hanay ng pangkaraniwan, dadalhin si Kristo sa pulitika, palasalapian, libangan, negosyo, pag-aaral, pagpapahayag, atbp.  At gagawin nila nang wasto upang tanggapin ang mga bilin ng pagdaralita, kalinisan, at pagtalima.

'

Matutong Kumilos At Matutong Manalangin

Nang nagpalista ako para sa AP Biolohiya noong nakaraang taon sa aking ika-10 baitang, hindi ko inakala na magiging mahirap para sa akin ang Biolohiya.  Sa unang araw, nakaramdam ako ng pananalig at tiwala sa sarili.  Ngunit sa paglipas ng mga araw, nagsimula akong mapahuli.  Habang sinasagot ng mga kasama ko ang mga tanong at tiwalang binibigkas ang mga pagkaunawa, ako ay nalito at nagulumihanan.  Araw-araw, ngumiti ako, tumango, at nagpanggap na alam ko ang nangyayari.

Noong gabi bago ang unang pagsusulit sa Biolohiya ay bahagya lang akong nag-aral.  Binasa ko ang ilang mga salita sa bokabularyo at sinubukan kong isaulo ang ilang mga kahulugan. Nang tingnan ko ang unang tanong sa pagsusulit ay nagsimulang uminog ang aking ulo.  Ang mga tanong ay ga-talata ang haba at sa kabila ng paulit-ulit na pagbabasa, hindi ko maunawaan ang mga ito!

Nang sumunod na araw, nakuha ko ang aking namarkahan nang pagsusulit at hindi ako nabigla nang makita ko ang 53%.  Subalit nasiraan ako ng loob dahil madami sa aking mga kamag-aral ang nakakuha ng mas mahusay na marka.  Nang suriin ko ang aking mga marka online, napansin kong ang aking pangkalahatang marka ay bumaba ng “C”.  Hindi ko malaman kung ano ang gagawin.

Habang lumilipas ang mga buwan at mga pagsusulit, pabago-bago ang grado ko.  Binigyan ako ng aking ina ng pinakamahusay na payo: higit pang manalangin at humingi ng tulong sa Diyos.  Mula noon, bago kuhanin ang bawat pagsusulit, sinisimulan kong tawagin ang Banal na Espirito at tunay kong nadama na tinutulungan ako ng Diyos.  Alam kong hindi ako nag-iisa.  Ang aking mga marka sa pagsusulit ay nagsimulang tumaas nang mabilis.  Mas madaming oras ang ginugol ko sa pagdadasal.  Napansin ng lahat ang isang malaking pagbabago sa akin habang lumalalim ang aking pagmamahal at pagtitiwala sa Diyos.

Bago pa kuhanin ang pagsusulit sa AP, madaming buwan ang ginugol ko sa pag-aaral, pagdadasal, at paghahanda para sa pagsusulit.  Dahil alam kong magiging sa komputer  ang pagsusulit sa taong ito dahil sa COVID-19, kinabahan ako.  Dumating ang araw ng pagsusulit at ang nag-iisang namutawi sa aking mga labi ay, “Ako ang Diyos na Siyang nagbibigay sa iyo ng tagumpay.”

Habang sinimulan ko ang pagsusulit at tiningnan ang mga tala, mga talaguhitan, at masalitang mga tanong, nasiraan ako ng loob at labis na di-mapakali sa oras na magugugol ko.  Gayunpaman, pinagpatuloy ko.  Pinalagay kong maayos ang pagkakagawa. Lumipas ang mga buwan.  Nang araw na nailagay sa komputer ang mga kinalabasan, ang aking kapatid na lalaki ay naunang nagising, lumakda sa aking pangalan  , at sinuri ang aking marka.  Sinabi niya matapos sa aking ina at ama ang tungkol dito.  Sinabi ko sa aking mag-anak na huwag sasabihin sa akin ang aking marka hangga’t hindi ko sila tinatanong.

Ilang oras maya-maya, hindi niya napigilan ang sarili, hinayaan kong sabihin sa akin ng kapatid ko ang aking marka.  Hindi ako makapaniwala sa aking nadinig nang sabihin niyang nakakuha ako ng “4” sa pagsusulit sa AP Biology.  Ang aking kamag-aral, na may pinakamahusay na marka sa klase at inaasahang makakuha ng pinakamataas na marka, ay nakakuha ng mas mababang marka kaysa sa akin.  Paano nangyari ito?

Alam ko na iyon ay hindi dahil sa sarili kong kahusayan at palagi akong magpapasalamat sa Diyos sa pagpapalang ito sa aking buhay.  Siyempre, natutunan ko ang kahalagahan ng pagsusumikap at paggawa ng lahat ng kinakailangang pag-aaral.  Ngunit natutunan ko din ang kahalagahan ng pagtitiwala sa Diyos.  Nagtitiwala ako na ang Diyos ay mamamalagi sa aking buhay, sa kabila ng anumang mga hadlang na maaari kong harapin.

'

Napakatindi ng sakit ngunit nagpumilit pa din akong kumapit sa angklang ito ng pag-asa at ako’y nakadanas ng isang himala!

Ako ay 40 taong gulang nang masuri na may Charcot- Marie-Tooth Disease (CMT), isang minamana at lumalalang pamamanhid pinsala sa paligid ng kaparaanan ng nerbiyos  Sa wakas alam ko na kung bakit lagi kong kinakatakutan na pumasok sa klase ng PE sa paaralan, kung bakit madalas akong matumba, kung bakit napakabagal ko. Dati na akong may CMT; hindi ko lang nalaman. Nang ako ay isinangguni sa isang neurologist, ang mga kalamnan sa aking mga binti ay nagsimulang malanta, at hindi ako makaakyat ng mga baytang nang hindi ko hinihilang pataas ang aking sarili.

Ang kaginhawahan ng pagkakaroon ng kasagutan ay natabunan ng pag-aalala tungkol sa kung ano ang mangyayari sa hinaharap. Mauuwi ba ako sa wheelchair? Maglalaho ba ang silbi ng aking mga kamay? Makakaya ko bang pangalagaan ang aking sarili? Binagabag ako ng kadiliman sa kinalabasan ng pagsusuri. Nalaman ko na walang kagamutan, walang lunas. Sa pagkakaintindi ko, ‘wala nang pag-asa’. Ngunit unti-unti, tulad ng araw sa umaga na sumisilip sa kortina, ang liwanag ng pag-asa ay marahang gumising sa akin mula sa pagkatulala sa kalungkutan, tulad ng isang himala ng pag-asa. Napagtanto kong walang nagbago; ganun pa din ako. Kumapit ako sa pag-asang ang paglala nito ay magiging mabagal, na magbibigay sa akin ng panahon upang maiangkop ko ang akong sarili. At nangyari nga ito…hanggang sa hindi na.

Nadanasan ko ang mabagal, unti-unting paglala ng karamdaman sa loob ng apat na taon, subalit, nang isang tag-araw, mabilisan itong lumala. Natiyak sa mga pagsusuri na ang aking kalagayan ay di-kapanipaniwalang mas lumubha. Kapag kami ay lumalabas, kailangan kong naka-wheelchair. Kahit sa bahay, iilan lamang ang maari kong gawin. Hindi ako makatayo nang higit sa dalawang minuto. Hindi ko magamit ang aking mga kamay para sa pagbukas ng mga garapon o paghiwa o pagtaga. Kahit na ang pag-upo ng mga ilang minuto ay mahirap. Sa tindi ng sakit at panghihina napilitan akong gugulin ang halos buong panahon ko sa kama. Nalipos ako ng matinding kalungkutan sa pagharap sa katotohanan ng pagkawala ng kakayahan kong pangalagaan ang aking sarili at ang aking mag-anak. Gayunpaman, nagkaroon ako ng pambihirang biyaya nong panahong iyon.

Nakaya kong dumalo sa pang-araw-araw na Misa. At, sa mga paglalakbay na iyon, sinimulan ko ang panibagong gawi …dinasal ko ang Rosaryo sa sasakyan. Sa loob ng mahabang panahon, ninais kong magdasal ng Rosaryo araw-araw, ngunit hindi ko makuhang gawin itong isang pamantayan at gawing pangmatagalan. Inayos iyon ng mga pang-araw-araw na paglalakbay. Iyon ay panahon ng matinding pakikibaka at pasakit subalit panahon din ng dakilang biyaya. Natagpuan ko ang aking sarili na inuubos na basahin ang mga aklat ng Katoliko at mga salaysay ng buhay ng mga Santo.

Isang araw, sa pananaliksik ko para sa isang talumpati tungkol sa Rosaryo, natagpuan ko ang isang salaysay ng Kagalang-galang na si Fr. Patrick Peyton, C.S.C., na gumaling sa tb matapos humingi ng tulong kay Maria. Ginugol niya ang natirang bahagi ng kanyang buhay sa pagpapalaganap ng pangmag-anak na pagdadasal at ng Rosaryo. Pinanood ko sa YouTube ang mga sipi tungkol sa mga naglalakihang pagtitipun-tipon para sa Rosaryo na idinadaos niya…minsan, mahigit isang milyon katao ang dumadating upang magdasal. Labis akong natinag sa aking napanood, at sa isang sandali ng pagkasigasig, hiniling ko kay Maria na pagalingin din ako. Ipinangako ko sa kanya na ipapalaganap ko ang Rosaryo at gaganapin ang pagtitipon at tuloy tuloy na Rosaryo , tulad ng ginawa ni Fr. Peyton. Nalimutan ko na ang tungkol sa pag-uusap na ito hanggang sa lumipas ang ilang araw matapos akong magbigay ng aking talumpati.

Lunes ng umaga nuon, at nagsimba ako gaya ng nakagawian, ngunit may kakaiba nang makauwi ako. Sa halip na bumalik sa kama, nagtungo ako sa sala at nagsimulang maglinis. Hindi ko napagtanto na nawala na ang lahat ng sakit na nararamdaman ko kung hindi pa ako tinanong ng naguguluhan kong asawa kung ano ang ginagawa ko. Naalala ko kaagad ang isang panaginip nang nakalipas na gabi: Isang pari na nababalot ng liwanag ang lumapit sa akin at naglapat ng Pagpapahid sa Maysakit. Habang binabakas niya ng langis ang Tanda ng Krus sa aking mga kamay, kasiglahan at masidhing kamalayan ng kapayapaan ang bumalot sa aking buong pagkatao. At pagkatapos ay naalala ko… Hiniling ko kay Maria na pagalingin ako. Nangyari nga ang himala ng pag-asa at pagkatapos ng limang buwan sa kama, lahat ng sakit ko ay nawala. Mayroon pa akong CMT, ngunit ako’y nanumbalik na sa dati kong kalagayan nang nakalipas na limang buwan.

Simula nuon, ginugol ko ang aking panahon sa pasasalamat, pagpapaunlad ng Rosaryo at pagsasabi sa bawat isa ng tungkol sa pag-ibig ng Diyos. Naniniwala ako na sinugo ni Maria ang paring ito upang pahidan at pagalingin ako, bagamat sa naiibang paraan na winari ko. Hindi ko yon napagtanto sa oras na iyon, ngunit nang nangunyapit ako pag-asa, tunay akong kumakapit sa Diyos. Pinagaling Niya ang aking katawan, ngunit pinagaling din Niya ang aking kaluluwa. Alam kong nadidinig Niya ako; alam kong nakikita Niya ako. Alam kong mahal Niya ako, at hindi ako nag-iisa. Hilingin mo sa Kanya kung ano ang kailangan mo. Mahal ka Niya; nakikita ka Niya…Hindi ka nag-iisa.

'