Magturo ng Ebanghelyo

Bilang mga Katoliko, narinig na natin mula noong tayo ay maliit pa: “Ihandog ito.” Mula sa isang maliit na sakit ng ulo hanggang sa isang napakaseryosong emosyonal o pisikal na pananakit, kami ay hinikayat na ‘ihandog ito.’ Noon lamang ako ay nasa hustong gulang na ako ay nagmuni-muni sa kahulugan at layunin ng parirala, at naunawaan ito bilang ‘pantubos na pagdurusa.’ 

Ang pantubos na pagdurusa ay ang paniniwala na ang pagdurusa ng tao, kapag tinanggap at inialay na kaisa ng Pasyon ni Hesus, ay makapagbibigay ng makatarungang kaparusahan para sa mga kasalanan ng isa o sa mga kasalanan ng iba.

Sa buhay na ito, dumaranas tayo ng iba’t ibang menor at malalaking pisikal, mental, emosyonal, at espirituwal na pagsubok. Maaari nating piliin na magreklamo tungkol dito o maaari nating isuko ang lahat at pagsamahin ang ating pagdurusa sa Pasyon ni Hesus. Maaari itong maging redemptive hindi lamang para sa atin, maaari pa nating tulungan ang isang tao na buksan ang kanilang puso upang matanggap ang pagpapagaling at kapatawaran ni Hesus.

Maaaring hindi natin alam sa buhay na ito kung paano nakatulong ang pag-aalay ng ating mga pagdurusa sa ibang tao na makawala sa mga pagkaalipin na matagal nang nakahawak sa kanila. Minsan, pinahihintulutan tayo ng Diyos na maranasan ang kagalakan ng makita ang isang tao na kumawala sa buhay ng kasalanan dahil inialay natin ang ating pagdurusa para sa kanila.

Maaari nating ialay ang ating mga pagdurusa kahit para sa mga mahihirap na kaluluwa sa purgatoryo. Kapag sa wakas ay nakarating na tayo sa Langit, isipin ang mga pinagdarasal natin at iniaalay ang ating mga pagdurusa na bumabati sa atin at nagpapasalamat sa atin.

Ang pagdurusa sa pagtubos ay isa sa mga lugar na maaaring mahirap maunawaan nang lubusan, ngunit kapag titingnan natin ang Banal na Kasulatan at kung ano ang itinuro ni Jesus at kung paano namuhay ang kanyang mga tagasunod, makikita natin na ito ay isang bagay na hinihikayat ng Diyos na gawin natin. 

Hesus, tulungan mo ako sa bawat araw na ialay ang aking maliit at malalaking pagdurusa, kahirapan, inis, at ipagkaisa ang mga ito sa Iyo sa Krus.

Ang bago kong bayani ay si Madre Alfred Moes.  Napagtanto ko na hindi siya isang pangalang pambahay, kahit na sa mga Katoliko, ngunit siya ay dapat lang.  Dumating siya sa aking iskrin ng radar nuon lamang matapos na ako’y maging Obispo ng Diocese ng Winona-Rochester, kung saan ginawa ni Madre Alfred ang karamihan ng kanyang gawain at kung saan siya nakalibing.  Sa kanya ay isang kuwento ng kahanga-hangang katapangan, pananampalataya, tiyaga, at lubos na kaliksihan.  Maniwala ka sa akin, kapag nakuha mo ang mga detalye ng kanyang mga pakikipagsapalaran, mapapaalalahanan ka ng ilan pang ibang masinop na mga Katolikong Madre: sina Cabrini, Teresa, Drexel, at Angelica, para pangalanan ang ilan.

Si Madre Alfred ay isinilang na Maria Catherine Moes sa Luxembourg noong 1828. Nang bata pa, siya ay nabighani sa posibilidad na makagawa ng gawaing misyonero sa mga katutubo ng North America.  Alinsunod dito, naglakbay siya kasama ang kanyang kapatid na babae sa New World noong 1851.  Una, sumali siya sa School Sisters of Notre Dame sa Milwaukee ngunit matapos nito ay lumipat sa Holy Cross Sisters sa La Porte, Indiana, isang grupo na nauugnay kay Padre Sorin, CSC, ang may tatag ng Unibersidad ng Notre Dame. Matapos makipagbanggaan sa kanyang mga superyor—manapa’y pinagkaugaliang pangyayari para sa walang takot at mapanalig na babaeng ito—nagtungo siya sa Joliet, Illinois, kung saan siya ay naging superyor ng isang bagong kongregasyon ng mga kapatid na Franciscan, at inako ang pangalang ‘Madre Alfred.’ Nang si Obispo Foley ng Chicago ay nagdtangkang makialam sa pananalapi at mga proyekto sa pagtatayo ng kanyang komunidad, siya ay lumisan para sa mas mainam na pastulan patungo sa Minnesota kung saan siya ay tinanggap ng dakilang Arsobispo Ireland at pinahintulutang magtatag ng isang paaralan sa Rochester.

Sa maliit na bayan na iyon sa katimugang Minnesota nagsimula ang Diyos na mabisang magsagawa sa pamamagitan niya.  Noong 1883, isang kakila-kilabot na buhawi ang dumaluhong sa Rochester, na ikinamatay ng madami at nag-iwan ng madami pang nawalan ng tirahan at nagdarahop.  Isang lokal na doktor, si William Worrall Mayo, ang umako ng tungkuling pangalagaan ang mga biktima ng sakuna.  Dahil sa dami ng nasugatan, nanawagan siya sa mga kapatid ni Madre Alfred na tulungan siya.  Bagamat sila ay mga guro at hindi mga nars at walang maayos na pagsasanay sa medisina, tinanggap nila ang misyon.  Sa kaganapan ng malaking kapinsalaan, mahinahong ipinaalam ni Madre kay Doktor Mayo na nagkaroon siya ng pangitain na ang isang  ay dapat itayo sa Rochester, hindi lamang para pagsilbihan ang lokal na komunidad na iyon, kundi ang buong mundo. Gitla sa hindi makatotohanang panukalang ito, sinabi ni Doktor Mayo kay Madre na kakailanganin niyang makalikom ng $40,000 (isang napakalaking halaga nang panahong iyon) upang makapagtayo ng gayong pasilidad.  Sinabi naman niya sa doktor na kung makalikom siya ng pondo at makapagpatayo ng ospital, inaasahan niyang siya at ang kanyang dalawang anak na manggagamot ang magpapatakbo sa lugar.  Sa loob ng maikling panahon, nakuha niya ang pera, at naitatag ang Saint Mary’s Hospital.  Tiyak kong naisip mo na, ito ang binhi kung saan tutubo ang makapangyarihang Mayo Clinic, isang sistema ng ospital na sa katunayan, tulad ng inakala ni Madre Alfred noong unang panahon, na nagsisilbi sa buong mundo.  Ang matapang na madre na ito ay nagpatuloy sa kanyang gawain bilang tagabuo, tagapag-ayos, at tagapangasiwa, hindi lamang ng ospital na kanyang itinatag, kundi ng ilang iba pang mga institusyon sa timog Minnesota hanggang sa kanyang kamatayan noong 1899 sa edad na pitumpu’t isa.

Ilang linggo lamang ang nakalipas, nagsulat ako tungkol sa matinding pangangailangan ng mga pari sa aming diyosesis, at hinikayat ko ang lahat na maging bahagi ng isang misyon upang madagdagan ang mga bokasyon sa pagkapari.  Laman si Madre Alfred sa isipan maaari ko kayang gamitin ang pagkakataon ngayon upang magtawag ng higit pang bokasyon sa relihiyosong buhay ng kababaihan?  Sa anumang dahilan ang huling tatlong henerasyon ng kababaihan ay tila nakagawian nang pagmasdan ang buhay-relihiyoso na hindi karapatdapat pag-ukulan ng kanilang pansin.  Bumaba ang bilang ng mga madre mula noong Ikalawang Konseho ng Vaticano, at karamihan sa mga Katoliko, kapag tinanong tungkol dito, ay malamang magsasabi na ang pagiging isang relihiyosong babae ay hindi mangyayari sa ating pemenista na panahon.  Kalokohan!  Iniwan ni Madre Alfred ang kanyang tahanan nang siya ay napakabata pa, tumawid ng karagatan patungo sa ibang lupain, naging relihiyosa, sinunod ang kanyang mga udyok at sense of mission, kahit na ito ay nagdala sa kanya sa pakikipagtunggali sa mga makapangyarihang nakatataas, kabilang ang ilang mga obispo, ay nagbigay inspirasyon kay Doctor Mayo na magtatag ng kahanga-hangang medikal center sa planeta, at pinangunahan ang pagbuo ng isang orden ng mga madre na nagpatuloy sa pagtatayo at mga kawani ng madaming institusyon ng pagpapagaling at pagtuturo.  Siya ay isang babaeng may pambihirang katalinuhan, kasigasigan, simbuyo ng damdamin, katapangan, at pagiging malikhain.  Kung may nagmungkahi sa kanya na siya ay namumuhay nang hindi naaayon sa kanyang mga talino o sa ilalim ng kanyang dignidad, nakikinita ko ay magkakatanggap siya ng ilang mga piling salita bilang tugon. Naghahanap ka ba ng feminist hero? Sa iyo na si Gloria Steinem; sa akin na si Madre Alfred anumang araw ng linggo.

Kaya, kung may kilala kang kabataang babae na magiging mahusay na relihiyoso, na puno ng katalinuhan, lakas, pagkamalikhain, at kasigasigan, ibahagi sa kanya ang kuwento ni Madre Alfred Moes. At sabihin sa kanya na maaari niyang hangarin ang mismong uri ng kabayanihan.

Ano ang gagawin mo kapag may kumatok sa iyong pintuan? Paano kung ang estranghero ay hindi naging madaling tao?

Binibigkas niya ang kanyang pangalan nang may diin, sa Espanyol, na may tiyak na pagmamalaki at dignidad, kaya maaalala mo kung sino siya—Jose Luis Sandoval Castro. Napunta siya sa aming pintuan sa Saint Edward Simbahang Katoliko sa Stockton, California, noong Linggo ng gabi nang ipinagdiriwang namin ang araw ng aming patron. May nagbaba sa kanya sa aming medyo mahirap, may mabuting trabaho na kapitbahayan. Ang musika at ang karamihan ng mga tao ay tila umakit sa kanya na parang magneto papunta sa aming parokya.

Paglalahad ng Katotohanan

Siya ay isang taong may misteryosong pinagmulan—hindi namin alam kung paano siya nakarating sa simbahan, lalo na kung sino at nasaan ang kanyang pamilya. Ang alam lang namin siya ay 76 taong gulang, may salamin sa mata, nakasuot ng mapusyaw na kulay, na tsaleko, at hinihila ang kanyang bagahe gamit ang kamay. May dala siyang dokumento mula sa Serbisyo sa Imigrasyon at Naturalisasyon na nagbibigay sa kanya ng pahintulot na makapasok sa bansa mula sa Mexico. Nanakawan siya ng kanyang mga personal na dokumento at wala siyang dalang ibang pagkakakilanlan.

Nagsimula kaming alamin at tuklasin kung sino si Jose Luis, ang kanyang pinagmulan, ang kanyang mga kamag-anak, at kung mayroon silang anumang pakikipag-ugnayan sa kanya. Siya ay nagmula sa bayan ng Los Mochis sa estado ng Sinaloa, Mexico.

Galit, kataksilan, at makalason ang lumabas sa kanyang bibig. Sinabi niya na inalisan siya ng kanyang mga kamag-anak at ninakawan ng kanyang pensiyon sa Estados Unidos, kung saan siya ay nagtrabaho nang maraming taon, habang siya ay pabalik-balik sa Mexico. Sinabi ng mga kamag-anak na aming nakausap na sinubukan nilang tulungan siya sa iba’t ibang pagkakataon, ngunit tinawag niya silang mga magnanakaw.

Sino ba ang aming paniniwalaan? Ang alam lang namin ay mayroon kaming isang pagala-galang, regular na palaboy mula sa Mexico sa aming mga kamay, at hindi namin siya maaaring talikuran o ilagay ang matandang, mahinang lalaki sa kalye. Walang pakialam, walang kabuluhan, isang kamag-anak ang nagsabi: “Hayaan nyo siyang mag-isang buhayin ang sarili sa mga lansangan.”

Siya ay isang taong madaldal, matapang, at masungit, ngunit paulit-ulit siyang nagpapakita ng mga palatandaan ng kahinaan. Nangingilid ang luha sa kanyang mga mata, at halos mapaiyak siya habang ikinukwento niya kung paano siya ginawan ng masama at pinagtaksilan ng mga tao. Parang tanging nag-iisa na lang siya, iniwanan ng iba.

Ang totoo—hindi siya madaling tulungan. Siya ay makulit, matigas ang ulo, at mapagmataas. Ang oatmeal ay masyadong makunat o hindi sapat na makinis, ang kape ay masyadong mapait at kulang sa tamis. Nakakahanap siya ng mali sa lahat. Siya ay isang tao na may napakalaking pitsa sa kanyang mga balikat, galit at bigo sa buhay.

“Ang mga tao ay masama at salbahe, sasaktan ka nila,” hinaing niya.

Sa ganyan ang ganti ko meron ding “Mababait na tao” (mabubuting tao) din. Siya ay nasa arena ng mundo kung saan ang mabuti at masama ay nagsasalubong, kung saan ang mga taong may kabutihan at kabaitan ay naghahalo, tulad ng trigo at ipa ng Ebanghelyo.

Higit pa sa isang Malugod na Pagtanggap

Anuman ang kanyang mga depekto, anuman ang kanyang saloobin o ang kanyang nakaraan, alam naming dapat namin siyang tanggapin at tulungan bilang isa sa pinakamababa sa mga kapatid ni Jesus.

“Nang tinanggap mo ang estranghero, tinanggap mo ako.” Kami ay nagmiministeryo kay Hesus mismo, binubuksan ang mga pintuan ng mabuting pakikitungo sa kanya.

Si Lalo Lopez, isa sa aming mga parokyano na nagsama sa kanya para sa isang gabi, ay ipinakilala siya sa kanyang pamilya, at dinala siya sa laro ng besbol ng kanyang anak, ay nagsabi: “Sinusubukan tayo ng Diyos upang makita kung gaano tayo kabuti at sa pagiging masunurin, bilang Kanyang mga anak.”

Sa loob ng ilang araw, inilagay namin siya sa tirahan ng kura. Nanghihina siya, dumudura ng plema tuwing umaga. Halatang hindi na siya makagala at malayang magpalaboy gaya ng nakasanayan niyang gawin noong kabataan niya. Siya ay may mataas na presyon ng dugo, higit sa 200. Sa isang pagbisita sa Stockton, sinabi niya na siya ay nahampas sa likod ng leeg malapit sa isang simbahan sa bayan.

Sinabi ng isang anak na lalaki sa Culiacan, Mexico, na “binuo niya ako” at hindi niya talaga siya kilala bilang kanyang ama, dahil hindi siya kailanman nakasama, palaging naglalakbay, patungo sa El Norte.

Ang kwento ng kanyang buhay ay nagsimulang sumiwalat. Nagtrabaho siya sa bukid, nag-aani ng mga cherry, maraming taon na ang nakalilipas. Nagbenta rin siya ng ice cream sa harap ng isang lokal na simbahan ilang taon na ang nakararaan. Siya ay, parang upang banggitin ang klasikong kanta ni Bob Dylan, “tulad ng isang walang direksyon sa sariling bayan, tulad ng isang ganap na hindi kilala, tulad ng isang gumugulong na bato.”

Nang iwan ni Hesus ang 99 na tupa upang iligtas ang isang naliligaw na tupa, ibinaling natin ang ating pansin sa isang lalaking ito, na maliwanag na iniiwasan ng kaniyang kasamahan. Tinanggap namin siya, pinatira, pinakain, at naging kaibigan. Nalaman namin ang kanyang pinagmulan at kasaysayan, ang dignidad at kasagraduhan niya bilang tao, at hindi bilang isa pang itinapon sa mga lansangan ng lungsod.

Ang kanyang kalagayan ay inihayag sa Facebook ng isang babae na nagpapadala ng mga video message ng mga nawawalang tao sa Mexico.

Nagtanong ang mga tao: “Paano kami makakatulong?”

Isang lalaki ang nagsabi: “Babayaran ko ang kanyang tiket pauwi.”

Si Jose Luis, isang lalaking hindi marunong magbasa, magaspang at hindi dalisay, ay dumating sa aming pista ng parokya, at sa biyaya ng Diyos, sinubukan namin, sa maliit na paraan, na tularan ang halimbawa ni Santa Mother Teresa, na malugod na tinanggap ang mga dukha, ang pilay, ang may sakit, at ang mga itinapon ng mundo sa kanyang sirkulo ng pag-ibig, ang piging ng buhay.

Sa mga salita ni San Juan Pablo II, ang pakikiisa sa iba ay hindi isang pakiramdam ng hindi tiyak na pakikiramay o mababaw na pagkabalisa sa mga kasawian ng iba. Ito ay isang paalala na tayo ay nangangako sa ikabubuti ng lahat dahil lahat tayo ay may pananagutan sa isa’t isa.

Madalas, madaling mahanapan ng mali ang iba ngunit labis na namahirap matututunan ang tunay na salarin… 

Natuklasan ko ang isang tiket sa pagparada na nakaipit sa wayper ng aking sasakyan.  Ito’y isang pagpapaalam ng paglabag na may $287 na multa sanhi ng pagharang ng isang daanan.  Ako’y naging balisà, ang aking isip ay puno ng pansariling pangangatwiran.

Paulit-ulit kong pinagpipilitan: “Ito’y iilang pulgada lamang!  Hindi ba nakapinid ang garahe?  Mukhang ito’y hindi naman ginagamit. May isa pang taong pumarada sa harapan ng aking sasakyan, hinaharangang halos ang buong daanan.  Walang mapaparadahang patlang na makukuha, kaya nagmaneho ako ng kalahating kilometro, palayo sa aking nilayon na paroroonan.

Nauna pa sa Pagbagsak 

Ngunit maghintay nang saglit!  Bakit ako gumagawa ng napakaraming palusot?  Malinaw na nalabag ko ang mga patakaran ng pagparada, at ngayon, kinailangan kong harapin ang mga kahihinatnan.  Gayunman, ito’y palagi nang naging unang gawi kong ipagtanggol ang aking sarili kapag ako’y nagkakamali.  Itong ugali ay nananalaytay nang malalim sa akin.  Nagtataka ako kung saan ito nagsimula.

Buweno, ito’y pabalik na nagmumula sa Halamanan ng Eden.  Mandin, isa pang palusot?  Maaari, ngunit ako’y may akmang maniwala na ang unang sala ay hindi ang pagsuway o kakulangan ng tiwala sa Diyos kundi ang pagtalilis ng pananagutan.

Bakit?  Nang si Adan at Eva ay nahulog sa patibong ng ahas, hindi nila naranasan kailanman ang masamà o natikman ang bunga ng karunungan.  Diyos lamang ang kanilang alam, kaya paano nila malalaman na ang ahas ay masamà at nagsisinungaling?  Ano kahit na ang kasinungalingan?  Maaasahan ba natin silang mawalan ng tiwala sa ahas?  Hindi ba sila tulad ng isang anim-na-buwang gulang na batang nakikipaglaro sa isang ulupong?

Gayunman, ang mga bagay ay nagbago matapos nilang makain ang ipinagbabawal na bunga.  Ang kanilang mga mata’y namulat, at napagtanto nilang sila’y nagkasala.  Ngunit nang sila’y tinanong ng Diyos hinggil dito, sinisi ni Adan si Eva, at sinisi ni Eva ang ahas.  Hindi kataka-takang tayo’y umaakmang gawin din ito!

Isang Mamahaling Pagkakataon ang Naghihintay 

Ang Kristiyanismo, sa isang paraan, ay payak.  Ito’y tungkol sa pagiging may pananagutan sa ating mga sala.  Inaasahan lamang ng Diyos na  papasanin natin ang katungkulan sa ating mga kakulangan.

Kapag tayo’y di-sadyang nadarapa, ang pinakaangkop na kilos para sa Kristiyano ay ang managot ng lubos para sa ating mga pagkakamali, lumingon kay Hesus, at mag-alay ng walang-pasubaling paumanhin.  Nang walang baggit, ang pagtupad ng tungkulin ay may kasamang pansariling pangako na sikaping iwasan na maulit ang pagkakamali.  Si Hesus ay kusang isinasakatuparan ang pananagutan at nilulutas ito kasama ng Ama sa pamamagitan ng walang-kasukatang halaga ng Kanyang Mamahaling Dugo.

Harayain lamang na isang nagmumula sa iyong kamag-anakan ay nakagawa ng mali na nagbunga ng isang napakalaking pagkakawala sa pananalapi.  Kung nalaman mo na ang iyong bangko ay handang sagutin ang pagkakalugi sa tagpo ng pagpahayag nito, pag-aaksayahan mo ba ng panahon na magsisihan sa isa’t-isa para sa kamalian?

Tayo ba’y may totoong kamalayan ng mamahaling pagkakataon kay Kristo?

Huwag tayong mahuhulog sa patibong ni Satanas, na kung sino ay nagnanasang manisi.  Bagkus, magkaroon tayo ng buong kamalayang pagpupunyagi na huwag ituro ang mga daliri sa iba ngunit sa halip ay humangos patungo kay Hesus kapag tayo’y nadarapa.

Ilang taon na ang nakalilipas, nakilahok ako sa taunang pagpupulong ng Academy of Catholic Theology, isang grupo ng mga limampung teologo na nakatuon sa pag-iisip ayon sa isipan ng Simbahan. Ang aming pangkalahatang paksa ay ang Trinidad, at ako ay inanyayahan na magbigay ng isa sa mga papeles. Pinili kong ituon ang pansin sa gawain ni San Irenaeus, isa sa pinakauna at pinakamahalaga sa mga ama ng Simbahan.

Si Irenaeus ay ipinanganak noong mga 125 sa bayan ng Smyrna sa Asia Minor. Bilang isang binata, siya ay naging isang alagad ni Polycarp na, sa siya namang, isang estudyante ni Huan ang Ebanghelista. Nang maglaon sa buhay, naglakbay si Irenaeus sa Roma at kalaunan sa Lyons kung saan siya ay naging Obispo pagkatapos ng pagkamartir ng nakaraang pinuno. Namatay si Irenaeus noong mga taong 200, malamang bilang isang martir, kahit na ang eksaktong mga detalye ng kanyang kamatayan ay nawala sa kasaysayan.

Ang kanyang teolohikong obra maestra ay tinatawag na Adversus Haereses (Laban sa mga Heresies), ngunit ito ay higit pa sa isang pagpapabulaanan sa mga pangunahing pagtutol sa pananampalatayang Kristiyano sa kanyang panahon. Isa ito sa mga pinakakahanga-hangang pagpapahayag ng doktrinang Kristiyano sa kasaysayan ng simbahan, na madaling naranggo sa De Trinitate ni Santo Augustine at sa Summa theologiae ni Santo Thomas Aquinas. Sa aking papel sa Washington, nangatuwiran ako na ang pangunahing ideya sa teolohiya ni Irenaeus ay ang Diyos ay hindi nangangailangan ng anumang bagay sa labas ng Kanyang sarili. Napagtanto ko na ito ay tila, sa una ay namumula, sa halip ay nakapanghihina ng loob, ngunit kung susundin natin ang pangunguna ni Irenaeus, makikita natin kung paano, sa espirituwal na pananalita, na ito ay nagbubukas ng isang buong bagong mundo. Alam ni Irenaeus ang lahat tungkol sa paganong mga diyos at diyosa na lubhang nangangailangan ng papuri at sakripisyo ng tao, at nakita niya na ang pangunahing kahihinatnan ng teolohiyang ito ay ang pamumuhay ng mga tao sa takot. Dahil kailangan tayo ng mga diyos, nakasanayan na nila tayong manipulahin upang matugunan ang kanilang mga pagnanasa, at kung hindi sila sapat na pinarangalan, maaari silang (at gagawin) magalit. Ngunit ang Diyos ng Bibliya, na lubos na perpekto sa Kanyang sarili, ay hindi nangangailangan ng anumang bagay. Kahit na sa Kanyang dakilang paglikha ng sansinukob, hindi Niya kinailangan ang anumang dating meron nang materyal na magagamit; sa halip (at si Irenaeus ang unang pangunahing Kristiyanong teologo na nakakita nito), Nilikha Niya ang sansinukob na ex nihilo (mula sa wala). At kahit na siguradong hindi Niya kailangan ang mundo, ginawa Niya ang mundo dahil sa isang lubos na mapagbigay at gawa ng pagmamahal. Ang pag-ibig, dahil hindi ako nagsasawang ulit-ulitin, ay hindi pangunahing pakiramdam o damdamin, ngunit sa halip ito ay isang gawa ng kalooban. Ito ay ang paghahangad ng kabutihan ng iba para sa iba. Samakatuwid, ang Diyos na walang pansariling interes, ay maaari lamang magmahal.

Mula sa intuwisyon na ito, ang buong teolohiya ni Irenaeus ay dito dumadaloy. Nilikha ng Diyos ang kosmos sa isang pagsabog ng pagkabukas-palad, na nagbunga ng napakaraming halaman, hayop, planeta, bituin, anghel, at tao, lahat ay dinisenyo upang ipakita ang ilang aspeto ng Kanyang sariling karilagan. Gustung-gusto ni Irenaeus na iparinig ang mga pagbabago sa metapora ng Diyos bilang artista. Ang bawat elemento ng paglikha ay parang isang kulay na inilapat sa kanvas o isang bato sa mosaik, o isang tala sa isang magkakatugmang pagkakaisa. Kung hindi natin mapahahalagahan ang pagkakatugma ng maraming mga tampok ng sansinukob ng Diyos, ito ay dahil sa kaliitan ng ating isip upang tanggapin ang disenyo ng Guro. At ang Kanyang buong layunin sa paglikha ng magkaka-ayon na sunod-sunod na ito ay upang payagan ang iba pang mga katotohanan na lumahok sa Kanyang pagiging perpekto. Sa tuktok ng pisikal na nilikha ng Diyos ay nangunguna ang tao, na minamahal sa pagkakaroon ng buhay tulad ng lahat ng bagay, ngunit inaanyayahan na ito ay lumahok nang higit pa sa pagiging perpekto ng Diyos sa pamamagitan ng pagbabalik ng kanyang pagmamahal sa Lumikha sa kanya. Ang pinakamadalas na binabanggit na sipi mula kay Irenaeus ay mula sa ikaapat na aklat ng Adversus Haereses, at ganito ang kanilang mga pagkakasunod-sunod: “Ang kaluwalhatian ng Diyos ay isang taong ganap na buhay.” Nakikita mo ba kung paano ito tiyak na nauugnay sa pagsasabing walang kailangan ang Diyos? Ang kaluwalhatian ng mga paganong diyos at diyosa ay hindi isang taong ganap na buhay, ngunit sa halip ay isang tao na nagpapasakop, isang tao na gumagawa ng kung ano ang iniutos sa kanya na gawin. Ngunit ang tunay na Diyos ay hindi naglalaro ng gayong mapagmanipulang mga laro. Nasusumpungan Niya ang Kanyang kagalakan sa pagnanais, sa ganap na takda, sa ating kabutihan.

Ang isa sa pinakamaganda at nakakaintriga sa mga ideya ni Irenaeus ay ang Diyos na gumaganap bilang isang uri ng mabait na guro, na unti-unting tinuturuan ang sangkatauhan sa mga paraan ng pag-ibig. Naisip niya sina Adan at Eba, hindi tulad ng mga nasa hustong gulang na pinagkalooban ng bawat espirituwal at intelektwal na kasakdalan, ngunit mas bilang mga bata o tinedyer, na hindi maiiwasang maging saliwa sa kanilang pagpapahayag ng kalayaan. Ang mahabang kasaysayan ng kaligtasan ay, samakatuwid, ang matiyagang pagtatangka ng Diyos na sanayin ang Kanyang mga taong nilalang upang maging Kanyang mga kaibigan. Ang lahat ng tipan, batas, utos, at ritwal ng sinaunang Israel at ng simbahan ay dapat makita sa ganitong kaliwanagan: hindi basta-basta mga pagpapataw, kundi ang istraktura na ibinibigay ng Amang Diyos upang pasunurin ang Kanyang mga anak tungo sa ganap na pag-unlad.

Marami tayong matututuhan mula sa sinaunang gurong ito ng pananampalatayang Kristiyano, lalo na tungkol sa mabuting balita ng Diyos na hindi nangangailangan sa atin!

Babalik pa kaya sa normal ang buhay ko? Paano ko maipagpapatuloy ang aking trabaho? Habang iniisip ang mga ito, isang kakila-kilabot na solusyon ang pumasok sa aking isipan…

Nakikita ko ang buhay na sobrang nakaka-istres. Sa aking ikalimang taon sa kolehiyo, ang pagsisimula ng bipolar disorder ay humahadlang sa aking mga pagsisikap na makumpleto ang aking antas ng pagtuturo. Wala pa akong diyagnosis, ngunit ako ay sinalanta ng insomnia, at ako ay nagmukhang pagod at gusgusin, na humadlang sa aking mga prospect ng trabaho bilang isang guro. Dahil mayroon akong malakas na likas na hilig sa pagiging perpekto, nakaramdam ako ng labis na hiya at takot na binigo ko ang lahat. Napunta ako sa galit, kawalan ng pag-asa, at depresyon. Ang mga tao ay nag-aalala tungkol sa aking pagtanggi at sinubukang tumulong. Ipinadala pa nga ako sa ospital sa pamamagitan ng ambulansya mula sa paaralan, ngunit walang nakitang mali ang mga doktor maliban sa mataas na presyon ng dugo. Nanalangin ako ngunit wala akong nakitang aliw. Maging ang Misa sa Pasko ng Pagkabuhay —ang paborito kong oras—ay hindi naputol ang mabisyo na ikot. Bakit hindi ako tutulungan ni Hesus? Nakaramdam ako ng sobrang galit sa Kanya. Sa wakas, tumigil na lang ako sa pagdarasal.

Habang nagpapatuloy ito, araw-araw, buwan-buwan, hindi ko alam kung ano ang gagawin. Babalik pa kaya sa normal ang buhay ko? Parang malabo. Habang papalapit ang graduation, mas lalong nadagdagan ang takot ko. Ang pagtuturo ay isang mahirap na trabaho na may kaunting mga pahinga, at ang mga mag-aaral ay mangangailangan sa akin na manatiling maayos habang tinutugunan ang kanilang maraming pangangailangan at nagbibigay ng magandang kapaligiran sa pag-aaral. Paano ko kaya ito magagawa sa aking kasalukuyang estado? Isang kakila-kilabot na solusyon ang pumasok sa aking isipan: “Dapat mo na lang patayin ang iyong sarili.” Sa halip na iwaksi ang kaisipang iyon at ibalik ito sa impiyerno kung saan ito nararapat, hinayaan ko itong maupo. Tila isang simple, lohikal na sagot sa aking dilemma. Gusto ko na lang maging manhid sa halip na patuloy na atakehin.

Sa aking lubos na pagsisisi, pinili ko ang kawalan ng pag-asa. Ngunit, sa inaasahan kong magiging huling sandali ko, naisip ko ang aking pamilya at ang uri ng tao na dati kong naging. Sa tunay na pagsisisi, itinaas ko ang aking ulo sa langit at sinabi: “Ikinalulungkot ko, Hesus. Pagsisisi sa lahat. Ibigay mo lang sa akin ang nararapat sa akin.” Akala ko iyon na ang mga huling salitang sasabihin ko sa buhay na ito. Ngunit may ibang plano ang Diyos.

Pakikinig sa Banal

Ang aking ina, sa pamamagitan ng Diyos, ay nagdarasal ng korona ng Banal Na Awa sa mismong sandaling iyon. Bigla niyang narinig ang mga salitang malakas at malinaw sa kanyang puso na “Hanapin si Ellen.” Masunurin niyang isinantabi ang kanyang rosary beads at natagpuan ako sa sahig ng garahe. Mabilis siyang nahuli, sumisigaw sa takot: “Anong ginagawa mo?!” habang hinihila niya ako papasok ng bahay.

Nadurog ang puso ng mga magulang ko. Walang rulebook para sa mga oras na tulad nito, ngunit nagpasya silang dalhin ako sa Misa. Ako ay ganap na nasira, at kailangan ko ng isang Tagapagligtas higit sa dati. Inaasam ko ang sandali na lumapit kay Hesus, ngunit kumbinsido ako na ako ang huling tao sa mundo na nais Niyang makita. Gusto kong maniwala na si Jesus ang aking Pastol at darating pagkatapos ng Kanyang nawawalang tupa, ngunit mahirap dahil walang nagbago. Nilamon pa rin ako ng matinding pagkamuhi sa sarili, inapi ng dilim. Ito ay halos pisikal na masakit.

Habang naghahanda ng mga regalo, napaluha ako. Matagal na akong hindi umiiyak, pero kapag nagsimula na ako, hindi ko na mapigilan. Ako ay nasa dulo ng aking sariling lakas, na walang ideya kung saan susunod na pupunta. Ngunit habang umiiyak ako, unti-unting bumababa ang bigat, at naramdaman ko ang aking sarili na nakakulong sa Kanyang Banal na Awa. Hindi ko ito karapat-dapat, ngunit binigyan Niya ako ng regalo ng Kanyang sarili, at alam ko na mahal Niya ako sa pinakamababang punto tulad ng pagmamahal Niya sa akin sa aking pinakamataas na punto.

Sa Paghahangad ng Pag-ibig

Sa mga darating na araw, halos hindi ko kayang harapin ang Diyos, ngunit patuloy Siyang nagpapakita at tinutugis ako sa maliliit na bagay. Muli kong itinatag ang komunikasyon kay Jesus sa tulong ng isang larawan ng Banal na Awa sa aming sala. Sinubukan kong magsalita, karamihan ay nagrereklamo tungkol sa pakikibaka at pagkatapos ay masama ang pakiramdam tungkol dito dahil sa kamakailang pagliligtas.

Kakaiba, akala ko ay naririnig ko ang isang malambing na boses na bumubulong: “Akala mo ba talaga iiwan kita para mamatay? Mahal kita. hinding hindi kita pababayaan. Ipinapangako kong hindi kita iiwan. Lahat ay pinatawad. Magtiwala ka sa aking awa.” Gusto kong paniwalaan ito, ngunit hindi ako makapaniwala na ito ay totoo. Nasisiraan na ako ng loob sa mga pader na aking itinatayo, ngunit patuloy akong nakikipag-chat kay Jesus: “Paano ako natututong magtiwala sa Iyo?”

Nagulat ako sa sagot. Saan ka pupunta kung wala kang pag-asa ngunit kailangan mong magpatuloy sa buhay? Kapag sa tingin mo ay lubos na hindi kaibig-ibig, masyadong mapagmataas na tanggapin ang anumang bagay ngunit desperadong gustong magpakumbaba? Sa madaling salita, saan mo gustong pumunta kung gusto mo ng ganap na pakikipagkasundo sa Ama, Anak, at Banal na Espiritu ngunit masyadong natatakot at hindi naniniwala sa isang mapagmahal na pagtanggap upang mahanap ang iyong daan pauwi? Ang sagot ay ang Mahal na Birheng Maria, Ina ng Diyos, at Reyna ng Langit.

Habang ako ay natututong magtiwala, ang aking awkward na mga pagtatangka ay hindi nakagalit kay Jesus. Tinatawag niya akong mas malapit, mas malapit sa Kanyang Sagradong Puso, sa pamamagitan ng Kanyang Mahal na Ina. Napamahal ako sa Kanya at sa Kanyang katapatan.

Kaya kong aminin ang lahat kay Maria. Bagama’t natatakot ako na hindi ko matutupad ang aking pangako sa aking ina sa lupa dahil, sa aking sarili, halos hindi pa rin ako nag-iipon ng kagustuhang mabuhay, binigyang-inspirasyon ako ng aking ina na ialay ang aking buhay kay Maria, na nagtitiwala na tutulungan niya akong malampasan ito. Hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin noon, ngunit nakatulong sa akin ang 33 Days to Morning Glory and Consoling the Heart of Jesus ni Father Michael E. Gaitley, MIC, na maunawaan. Ang Mahal na Ina ay laging handang maging tagapamagitan sa atin, at hinding-hindi niya tatanggihan ang kahilingan ng isang bata na gustong bumalik kay Hesus. Sa pagdaan ko sa paglalaan, nagpasiya akong hindi na muling magtangkang magpakamatay sa mga salitang: “Kahit anong mangyari, hindi ako titigil.”

Samantala, nagsimula akong maglakad nang mahabang panahon sa dalampasigan habang nakikipag-usap ako sa Diyos Ama at nagninilay-nilay sa talinghaga ng alibughang anak. Sinikap kong ilagay ang aking sarili sa kalagayan ng alibughang anak, ngunit kinailangan ko ng ilang oras upang mapalapit sa Diyos Ama. Una, naisip ko Siya sa malayo, pagkatapos ay naglalakad palapit sa akin. Sa isang araw, naisip ko Siya na tumatakbo palapit sa akin kahit na nagmumukha Siyang katawa-tawa sa Kanyang mga kaibigan at kapitbahay.

Sa wakas, dumating ang araw na mailalarawan ko ang aking sarili sa mga bisig ng Ama, pagkatapos ay tinatanggap hindi lamang sa Kanyang tahanan kundi sa aking upuan sa hapag ng pamilya. Habang iniisip ko na hinihila Niya ako ng upuan, hindi na ako isang matigas ang ulo na kabataang babae kundi isang 10-taong-gulang na batang babae na may katawa-tawang salamin at gupit na bob. Nang tanggapin ko ang pag-ibig ng Ama para sa akin, muli akong naging parang isang maliit na bata, nabubuhay sa kasalukuyang sandali at lubos na nagtitiwala sa Kanya. Napamahal ako sa Diyos at sa Kanyang katapatan. Iniligtas ako ng aking Mabuting Pastol mula sa kulungan ng takot at galit, patuloy akong inaakay sa ligtas na landas at dinadala ako kapag ako ay nanghihina.

Ngayon, gusto kong ibahagi ang aking kwento para malaman ng lahat ang kabutihan at pagmamahal ng Diyos. Ang Kanyang Sagradong Puso ay bumubuhos ng magiliw na pagmamahal at awa para lamang sa iyo. Nais ka Niyang mahalin nang labis, at hinihikayat kitang tanggapin Siya nang walang takot. Hindi ka niya pababayaan o pababayaan. Pumunta sa Kanyang liwanag at umuwi.

Panatilihing bukas ang iyong mga tainga sa pinaka mahinay na udyok ng kalikasan…Ang Diyos ay nangungusap sa iyo sa tanang oras.

Walang tigil  na sinisikap ng Diyos na ipaalam sa atin ang Kanyang mensahe ng pag-ibig—sa maliliit na bagay, sa malalaking bagay, sa lahat ng bagay.  Minsan sa kaabalahan ng buhay, madalas nating makaligtaan ang sinisikap Niyang sabihin sa atin, sa sandaling iyon at pagkatapos.  Ang ating mapagmahal na Diyos ay nananabik na tayo ay lumapit sa Kanya sa katahimikan ng ating mga puso.  Doon natin Siya tunay na makakatagpo at masisimulang lumago sa ating kaugnayan sa Kanya—sa pamamagitan ng pakikinig sa “mabuting guro” (Huan 13:13). Itinuro ni Santa Teresa ng Calcutta: “Nangungusap ang Diyos sa katahimikan ng ating mga puso.” Itinuturo din sa atin ng banal na kasulatan, na matapos mawala ang malakas na hangin, lindol, at apoy ay nuon lamang nadinig at naunawaan ni Elias ang Diyos sa pamamagitan ng “mahinahong tinig” (1 Hari 19:9-18).

Ang Kapangyarihang Nakakabagbag Sa Atin

Kamakailan, sumama ako sa aking pamangkin sa tabing dagat sa North Wales; ninais naming magkasamang magpalipad ng saranggola.  Habang papalayo ang dagat, kinalas namin ang tali sa may buhanginan. Inihagis ko ang saranggola pataas habang nagsimulang tumakbo ang aking pamangkin sa bilis ng kanyang makakaya, tangan ang hawakan nito.  Ang dalampasigan ay bahagyang napapalibutan ng mga bangin, kaya sa kabila ng malakas na hanging dala ng mga alon, ang saranggola ay hindi nanatili sa taas nang matagal.  Muli siyang tumakbo, sa pagkakataong ito ay mas mabilis pa, at sinubukan namin nang paulit-ulit.  Matapos ang ilang pagtatangka, napagtanto namin na hindi ito gumagana.

Minasdan ko ang paligid at nakita ko na sa tuktok na bahagi ng talampas, may isang maluwag na kalawakan at malaking lupain.  Kaya sabay kaming umakyat nang mataas pa.  Habang sinimulan naming kalasing muli ang tali, nagsimulang gumalaw ang saranggola; mahigpit na kumapit ang pamangkin ko sa hawakan.  Bago pa namin malaman, ang saranggola ay ganap na dumips at lumipad nang napakataas.  Ang kagandahan sa pagkakataong ito ay magkasama naming pinaglugdan ang sandaling ito sa napakaliit na pagsisikap.  Ang susi ay ang hangin, ngunit ang lakas ng pumailanglang na saranggola ay naganap sa pagtungo sa isang lugar kung saan ang hangin ay talagang makakaihip.  Ang saya, halakhak, kagalakan, at pagmamahalan na pinagsaluhan sa sandaling iyon ay walang katumbas. Parang tumigil ang oras.

Ang Matutong Umunlad

Nang maglaon habang ako’y nagdadasal, bumalik sa akin ang mga alaalang ito, at nadama ko na binibigyan ako ng mabisang mga aral sa pananampalataya, lalo na ang tungkol sa panalangin.  Sa buhay, kaya nating subukang gawin ang mga bagay sa sarili nating lakas.  May isang bagay sa ating makasalanang pagkatao na nagnanais na mangibabaw sa lahat. Ito ay katulad ng nasa manibela ng sasakyan.  Maaari tayong magtiwala sa Diyos at pahintulutan Siya na gabayan tayo, o maaari nating gamitin ang ating malayang pag-iisip. Hinahayaan tayo ng Diyos na hawakan ang manibela kung at kapag pipiliin natin.  Subalit habang naglalakbay kasama Siya, nakikita natin na sa katunayan, ninanasa Niya na hindi natin subukan at gawin ang lahat nito nang mag-isa.  Ni ayaw din niyang gawin ang lahat nito nang mag-isa.  Nais ng Diyos na gawin natin ang lahat—sa pamamagitan Niya, kasama Niya, at sa Kanya.

Ang pinaka akto ng pagdadasal ay isang handog mismo, subalit nangangailangan ito ng ating pagtutulungan.  Ito ay tugon sa Kanyang tawag, subalit ang pagpili na tumugon ay atin.  Mabisang itinuturo sa atin ni San Agustin na “kilanlin ang ating tinig sa Kanya at ang Kanya sa atin” (CCC 2616).  Ito ay hindi lamang totoo para sa panalangin kundi para sa lahat ng bagay sa buhay.

Totoo, kung minsan ay pinahihintulutan tayo ni Jesus na magpagal nang “magdamag” at “walang mahuli.” Ngunit ito ay naghahatid sa atin sa pagtanto na sa pamamagitan lamang ng Kanyang patnubay ay makakamit natin ang ating ninanais.  At higit pa kapag binuksan natin ang ating mga puso upang makinig sa Kanya. (Lukas 5:1-11)

Kung nais nating lumipad nang mataas, kailangan natin ang hangin ng Banal na Espirito, ang hininga ng Diyos, na nagpapabagong-anyo at nag-aangat sa atin paitaas (Huan 20:22).  Hindi ba’t ang hangin ng Banal na Espiritu ang siyang bumaba sa natatakot na mga disipulo sa mas mataas na silid noong Pentecostes at binigyan sila ng bagong anyo na puno ng pananampalataya, walang takot na mga mangangaral at mga saksi ni Kristo (Mga Gawa 1-2)?

Naghahangad Nang Buong Puso

Mahalagang kilalanin na ang pananampalataya ay isang kaloob na dito ay dapat tayong mangunyapit (1 Mga Taga-Corinto 12:4-11).  Kung hindi, maaari tayong mabuhol sa mahihirap na kalagayan sa mundo na, kung wala ang Kanyang biyaya, ay imposible tayong makalaya.  Dapat  tayong patuloy na abutin ang mas mataas na antas sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Banal na Espirito—upang “matamo ang Panginoon at mabuhay” (Amos 5:4, 6).  Mahigpit tayong hinihikayat ni San Pablo na “Magalak lagi, manalangin nang walang humpay, magpasalamat sa lahat ng pagkakataon; sapagkat ito ang kalooban ng Diyos kay Kristo Hesus para sa inyo” (1 Tesalonika 5:16-18).

Samakatuwid, ang panawagan ay para sa bawat mananampalataya na maging mas taimtin sa panalangin sa pamamagitan ng paglikha ng puwang para sa katahimikan, alisin ang lahat ng mga abala at mga hadlang, at pagkatapos ay hayaan ang hangin ng Banal na Espiritu na tunay ngang umihip at gumalaw sa ating buhay.  Ang Diyos Mismo ay nag-aanyaya sa atin sa pakikipagtagpo na ito na may pangako na Siya ay sasagot: “Tumawag Ka sa Akin, at sasagutin Kita, at sasabihin Ko sa iyo ang mga dakila at natatagong bagay na hindi mo nalalaman.” (Heremias 33:3)

Isang paulit-ulit na bulong mula sa itaas, madaming nabigong pagtatangka…lahat ay nalutas ng isang kuwentong pambata!

Mayroong isang kahanga-hangang kuwento ni Hans Christian Andersen na pinamagatang The Steadfast Tin Soldier na labis kong ikinasiyang basahin nang malakas sa aking anak na babae, at siya, sa pakikinig dito.  Ang maikling buhay ng sundalong ito na may isang paang lata ay may tanda ng kapighatian matapos ang isa pang kapighatian.  Mula sa pagkahulog nang madaming palapag hanggang sa muntik nang malunod hanggang sa lamunin ng isda na tulad ni Jonah, sadyang mabilis na naiintindihan ng maykapansanan na kawal ang pagdurusa.  Sa lahat ng ito, gayunpaman, hindi siya nag-aatubili, natitigilan, o kumikibo.  Oh, ang maging tulad ng sundalong lata!

Ang Pagtuklas Ng Dahilan

Maaaring iugnay ng mga literalista at pesimista ang kanyang katatagan sa katotohanang siya ay gawa sa lata.  Sasabihin ng mga nagpapahalaga sa talinghagang ito na ito ay dahil mayroon siyang malalim na kaalaman sa kanyang pagkatao.  Siya ay isang sundalo, at ang mga sundalo ay hindi hinahayaan ang takot o anuman, sa bagay na iyon, na itaboy sila sa kanilang landas.  Ang mga pagsubok ay nagwash over sa sundalong lata, ngunit siya ay nananatiling walang pagbabago.  Kung minsan, inaamin niya na kung hindi siya sundalo, gagawin niya ang ganito at ganoon—tulad nang lumuha—subalit ang mga bagay na iyon ay hindi niya ginawa, dahil hindi ito naaayon sa kung sino siya.  Sa bandang huli, siya ay inihagis sa isang kalan kung saan, ala- Saint Joan of Arc, siya ay nilamon ng apoy.  Ang kanyang mga labi ay natagpuan kapagdaka ng katulong, na naging—o maaaring sabihin ng isa, na naging—isang perpektong hugis na pusong lata.  Oo, hinulma siyang isang pag-ibig ng apoy na matatag niyang tiniis!

Marahil, ang kinakailangan lang para maging matatag ay ang malaman ang pagkakakilanlan ng isang tao?  Ang tanong kung gayon, ano ang ating pagkakakilanlan?  Ako ay, at ikaw din, isang anak na babae (o anak na lalaki) ng Hari ng Sandaigdigan.  Kung alam lang natin at hind tayo titigil sa pag-angkin ng pagkakakilanlan na ito, tayo din ay maaaring maging matatag sa paglalakbay tungo sa pagiging tulad ng Pag-ibig na Siya ay mismo.  Kung kumikilos tayo na alam natin na tayo ay mga prinsesa at prinsipe na pagala-gala sa kastilyo ng ating Ama, ano ang katatakutan natin?  Ano ang maaaring magdulot sa atin na mangatog, tumalikod, o madurog?  Walang talon o baha o apoy ang makakapag patiwalag sa atin mula sa landas tungo sa pagiging santo na buong pagmamahal na inilatag para sa atin.  Tayo ay minamahal na mga anak ng Diyos, nakatakdang maging mga santo kung mananatili lamang tayo sa landas.  Ang mga pagsubok ay magiging kagalakan dahil hindi nila tayo hahatakin mula sa ating landas bagkus, kung matatag na tiniis, sa bandang huli ay magpapabago sa atin tungo sa nais nating madating!  Ang ating pag-asa at kagalakan ay makakapanatiling lagi, dahil kahit na ang lahat ng tungkol sa atin ay paghihirap, tayo ay minamahal pa din, pinili, at ginawa upang makapiling ang Ama sa Langit sa tanang kawalang-hanggan.

Mga Kalungkutang Naging Kagalakan!

Nang makita ng Anghel Gabriel, sa kanyang misyon na tanggapin ang utos ni Maria, ang takot ni Maria, sinabi niya sa kanya: “Huwag kang matakot, sapagkat nasa iyo ang biyaya ng Diyos.” (Lukas 1:30)  Napakagandang balita!  At napakaluwalhati na tayo din ay nakatanggap ng lingap ng Diyos!  Ginawa Niya tayo, minamahal, at ninanais na makasama Siya natin palagi.  Kaya, tayo, tulad ni Maria, ay dapat hindi matakot, anuman ang kahirapan na dumating sa atin.  Matatag na tinanggap ni Maria ang lahat na dumating sa kanya, batid na ang Kanyang Kalinga ay ganap at ang kaligtasan ng buong sangkatauhan ay malapit na.  Siya ay tumindig sa paanan ng Krus sa mga sandali ng kanyang pinakamalaking pagdurusa at nanatili.  Sa bandang huli, kahit na ang puso ni Maria ay tinusok ng madaming espada, siya ay itinaas sa Langit at kinoronahang Reyna ng Langit at Lupa, upang makasama ang Pag-ibig magpakailanman.  Ang kanyang katatagan at mapagmahal na pagtitiis sa pagdurusa ay nagbigay daan sa kanyang pagiging Reyna.

Oo, ang kalungkutan ng Pieta ay naging kaluwalhatian ng pag akyat ni Maria sa langit.  Ang pagtitiis ng napakadaming banal na lalaki at babae ay naging sanhi na sila ay maging bahagi ng hukbo ng Langit na nagpupuri sa Panginoon magpakailanman.  Tulad ng ating Ina at ng mga Santo, nawa’y tanggapin natin ang biyayang maging matatag, tumindig nang matatag sa gitna ng kalungkutan, apoy, at lahat ng iba pang mga pangyayari na nagpupumilit na ilayo tayo sa bukas na mga bisig ng Panginoon.  Nawa’y maging matatag tayo sa ating pagkakakilanlan bilang mga anak na ginawa ayon sa larawan ng Ama.  Nawa’y tayo, tulad ng isinulat minsan ng kilalang makata na si Tennyson: “Maging matatag sa pagnanais na magsikap, maghangad, maghanap, at hindi sumuko!”  Nawa’y tayo, matapos ang lahat ng ito, ay maging katulad ng Pag-ibig.

Si Anacleto González Flores ay ipinanganak sa Mexico noong huling bahagi ng ika-19 na siglo. Dahil sa inspirasyon ng isang sermon na narinig sa kanyang pagkabata, ginawa niyang pinakamahalagang bahagi ng kanyang buhay ang araw-araw na Misa. Bagama’t pumasok siya sa seminaryo at mahusay sa akademya, nang mapagwari niyang hindi siya tinawag sa pagpapari pumasok siya sa paaralan ng batas.

Sa loob ng maraming taon na pag-uusig ng mga Kristiyano sa Mexico, buong kabayanihan na ipinagtanggol ni Flores ang mga pangunahing karapatan ng mga Kristiyano kung kaya’t ginawaran siya ng Holy See ng Cross Pro Ecclesia et Pontifice para sa kanyang mga pagsisikap. Dahil maraming Kristiyanong Mexicano ang buong tapang na nagbuwis ng kanilang buhay para sa kanilang pananampalataya, patuloy siyang sumulat laban sa mga kalupitan at naging isang kilalang pinuno ng Digmaang Cristero.

Noong 1927, siya ay inaresto at malupit na pinahirapan—siya ay hinampas, ang kanyang mga paa ay pinutol ng mga kutsilyo, at ang kanyang balikat ay na-dislocate. Isang hindi nabigla na si Anacleto ang nanatiling matatag sa kanyang pananampalataya at tumanggi na ipagkanulo ang kanyang kapwa tapat. Nang siya ay pagbabarilin hanggang sa mamatay, hayagang pinatawad niya ang kanyang mga pumatay at namatay, na bumubulalas: “Nagsumikap ako nang walang pag-iimbot upang ipagtanggol ang layunin ni HesuKristo at ng Kanyang Simbahan. Maaari mo akong patayin ngunit alamin mo na ang layuning ito ay hindi mamamatay kasama ko.” Hayagan niyang pinatawad ang kaniyang mga pumatay at namatay, na bumulalas: “Ako ay namamatay, ngunit ang Diyos ay hindi namamatay. Mabuhay si Kristong Hari!”

Matapos ang mga taon ng pamumuhay ng isang banal na buhay na nakasentro sa debosyon sa Banal na Sakramento at isang huwarang debosyon ni Marian, ibinigay ni Flores ang kanyang buhay sa Panginoon kasama ang tatlo sa kanyang kapwa mananampalataya. Ang matapang na martir na ito ay na-beato ni Pope Benedict XVI noong 2005, at siya ay idineklara na patron ng Mexican layko noong 2019.

Nawala ko ang aking iPhone noong isang taon.  Sa simula, tila bagang naputol ang isang bahagi ng katawan.  Nakapag-ari ako ng isa para sa labintatlong mga taon, at ito’y tila isang karugtong ng aking sarili.  Sa unang mga araw, ginamit ko ang “bagong iPhone” tulad ng isang telepono, ngunit daglian itong naging isang panggising na orasan, isang kalkulador, pansagap ng balita, pagsiyasat ng panahon, ng bangko, at marami pa…at sumunod…ito’y nawala.

Dahil sapilitan akong nagawi sa makabagong pagpupurga, nagkaroon ako ng maraming mga suliranin.  Ang mga listahan ko ng bilihin ay kinailangang isulat sa papel.  Isang orasan ay nabili, at isang kalkulador.  Napanabikan ko ang arawing ‘hudyat’ ng mga mensahe at pagbabalasa upang buksan ang mga ito (at ang dama ng pagiging mahalaga sa iba).

Ngunit nadarama ko ang kapayapaan ng hindi pagkakaroon nitong munting bahaging gawa sa metal na sumasaibabaw sa aking buhay.

Hindi ko napagtanto kung paano makapag-utos at makapagpigil ang gamit na ito hanggang ito’y nawala.  Hindi tumigil ang mundo.  Kinailangan ko lamang na matututunan nang muli ang bagong-lumang mga paraan ng pakikipagsalamuha sa mundo, gaya ng pakikipag-usap sa mga tao nang harap-harapan at paggawa ng binabalak sa mga pagtitipon.  Hindi ako nagmadaling mapalitan ito.  Sa katunayan, ang pagkalaho nito ay humantong sa malugod na pagpapaiba sa buhay ko.

Ako’y nagsimulang magsubok ng katiting na medya sa aking buhay.  Walang mga peryodiko, babasahin, radyo, tv, o telepono.  Bitbit ko ang isang iPad para sa mga email ng trabaho, pumili ako mga mga palabas sa YouTube sa lingguhang katapusan, at iilang mga balitang nasa nabubukod na mga pahina.  Ito’y isang panunubok na nagpamana sa akin ng pagiging mahinahon at tahimik, nakakayanan kong gamitin ang aking panahon para sa panalangin at Kasulatan.

Ako ngayo’y nakakakapit sa Diyos ng higit na madali, na Siya “pa rin, kahapon, at ngayon, at habambuhay” (Hebreyo 13:8).  Ang Unang Utos ay sinasabihan tayo na “mahalin ang iyong Panginoong Diyos ng buong Puso at Isip at Kaluluwa at mahalin ang iyong kapwa tulad ng iyong sarili” (Marko 12:30-31).  Nag-iisip ako kung paano natin magagawa yaon kung ang isip natin ay nasa telepono sa halos kabuuan ng araw!

Totoo bang mahal natin ang Diyos nang ating mga isip?  Nakasaad sa Romano 12:2: “Huwag sundin ang halimbawa ng mundong ito ngunit isahugis muli ang inyong anyo sa pagbabago ng inyong isip.”

Hinahamon ko kayong iwasan ang medya, kahit para sa maikling sandali lamang at kahit katiting.  Damhin yaong nakapagbabagong-anyo na kaibhan sa inyong buhay.  Sa pagbibigay lamang ng pagkakataon sa ating mga sarili ay magagawa nating mahalin ang ating Panginoon Diyos nang may napagbagong mga isip.

T – Marami sa aking mga kaibigang Kristiyano ay nagdiriwang ng ‘Komunyon’ tuwing Linggo, at ipinagdidiinan nila na ang Yukaristikong pag-iral ni Kristo ay isang pambanalang paglalarawan lamang.  Ako’y naniniwala na si Kristo ay naroon sa Yukaristiya.  Ngunit mayroon bang paraan upang maipaliwanag ito sa kanila? 

S – Ito’y talagang isang di-kapanipaniwalang paninindigan na sabihin na sa bawa’t misa, ang isang munting piraso ng tinapay at isang kalis ng alak ay nagiging ganap na laman at dugong Kusa ng Diyos.  Hindi isang paglalarawan o palatandaan, ngunit ito’y tunay na katawan, dugo, kaluluwa, at kabanalan ni Hesus.  Paano natin ito magagawang isang paninindigan? 

Mayroong tatlong mga dahilan kung bakit natin pinaniniwalaan ito. 

Una, si Hesukristo ay kusang sinabi ito.  Sa Ebanghelyo ni Juan, Kapitulo 6, sinabi ni Hesus:  “Tunay, tunay na sinasabi Ko sa inyo, maliban lamang na kakanin ninyo ang laman ng Anak ng Tao at iinumin ang Kanyang dugo, kayo ay walang buhay sa sarili ninyo.  Sinuman ang kumakain ng Aking laman at umiinom ng Aking dugo ay may buhay na walang hanggan, at ibabangon ko siya sa huling araw.  Pagka’t ang laman Ko ay tunay na kakanin at ang dugo Ko ay tunay na inumin.  Sinuman ang kumakain ng Aking laman at umiinom ng Aking dugo ay nananatili sa Akin at Ako sa kanya.”  Tuwing sinasabi ni Hesus, “Tunay, tunay na sinasabi Ko…”, ito’y isang tanda na ang Kanyang susunod na sasabihin ay may buong payak na kahulugan.  Bilang karagdagan, ginamit ni Hesus ang Grekong salitang trogon na ang pagsalin ay “kumain”—ngunit ang totoong kahulugan ay “ngumuya, ngumata, o himayin ng mga ngipin ng isang tao.”  Ito’y isang maliwanag na pandiwa na magagamit lamang nang santalagahan.  Mandin, bigyang-pansin ang ganting tugon ng Kanyang mga tagapakinig; sila’y nagsilayo.  Isinasaad sa Juan 6: “bilang kinauwian nitong [pangaral], marami sa Kanyang mga alagad ay bumalik sa kanilang dating kinagawiang pamumuhay at hindi na nagsiulit na samahan Siya.”Hinahabol ba Niya sila, sinasabing hindi nila naunawaan Siya?  Hindi, sila’y hinayaan Niyang lumisan–sapagka’t Siya’y taimtim tungkol sa Kanyang pangaral na ang Yukaristiya ay ang Kanyang tunay na laman at dugo. 

Ikalawa, naniniwala tayo dahil ang Simbahan ay palagi nang itinuro ito simula sa pinakamaagang mga araw.  Minsan kong tinanong ang isang pari kung bakit walang pagbanggit ng Yukaristiya sa Kredo na ating ihinahayag tuwing Linggo—at sumagot siya na ito’y dahil walang nakikipagtalo sa Kanyang Tunay na Pag-iral, kaya ito’y hindi kinakailangang bigyan ng pangkapunuang kahulugan!  Marami sa mga Ama ng Simbahan ang nagsulat tungkol sa Yukaristiya—bilang halimbawa, si San Justino Martir, nagsusulat sa loob ng ika-150 na Taon ng Panginoon, ay inilagda itong mga salita:  “Pagka’t  hindi bilang isang pangkaraniwang tinapay at pangkaraniwang inumin na tinatanggap natin ang mga ito; tayo’y napangaralan na ang pagkain na nabasbasan ng panalangin ng Kanyang diwa, at kung saan nagmumula ang kalusugan ng ating dugo at laman, ay ang laman at dugo ng yaong si Hesus na nagkatawamg-tao.”  Bawa’t Ama ng Simbahan ay sumasang-ayon—ang Yukaristiya ay totoong laman at dugo Niya. 

Pinakahuli, ang ating pananampalataya ay napasisigla sa pamamagitan ng mga himala ng Yukaristiya sa kasaysayan ng Simbahan—mahigit na isang-daa’t-limampung mga himalang natalà nang buong katiyakan.  Marahil ang pinakabantog ay ang naganap sa Lanciano, Italya sa loob ng ikawalong-daang mga taon, kung saan ang isang pari na pinag-alinlangan ang tunay na pag-iral ni Kristo ay nagulantang nang nagtagpuan niya ang Ostiya ay naging malinaw na laman, habang ang alak ay naging bilang malinaw na dugo.  Pagkaraa’y natuklasan ng makaagham na mga panunuri na ang Ostiya ay bahagi ng kalamnan ng pusong nagbubuhat sa isang lalaking tao na may uri ng dugong AB (napaka-karaniwan sa mga kalalakihang Hudyo).  Ang pusong kalamnan ay nabugbog at nagkapasa-pasà nang sukdulan.  Ang dugo ay nagsipagbuo sa limang mga kimpal, nagsasagisag sa limang mga sugat ni Kristo, at ang bigat ng isa sa mga kimpal ay makababalaghang tumutumbas sa bigat ng limang mga kimpal kapag pinagsama-sama!  Ang mga dalub-agham ay hindi maipaliwanag kung paano makatatagal ang laman at dugong ito nang labindalawang-daang mga taon—mandin ay kusang isang di-maipaliliwanag na himala. 

Ngunit paano natin maipaliliwanag kung papaano ito nangyayari?  Tayo’y makagagawa ng pagkakaiba ng pagkakayari (isang bagay na may anyo, amoy, lasa, atbp.) sa kalamnan (kung ano talaga ito).  Noong ako’y musmos na bata, nasa loob ako ng bahay ng aking kaibigan, at nang siya’y umalis ng silid, nakakita ako ng isang galyetas na nasa plato.  Ito’y nag-anyong katakamtakam, may amoy tulad ng banilya, at kaya kumagat ako nito…at ito pala’y sabon!  Ako’y bigong-bigo!  Ngunit ito’y napangaralan ako na ang aking mga pandama ay hindi parating maaninaw ang isang bagay kung ano talaga ito. 

Sa Yukaristiya, ang kalamnan ng tinapay at alak ay nagbabago sa pagiging kalamnan ng katawan at dugo (isang pamamagitang kinikilala bilang banyuhay), habang ang mga pagkakayari (ang lasa, amoy, anyo) ay nanatiling magkatulad. 

Ito’y totohanang nangangailangan ng pananalig upang matanggap na si Hesus ay tunay na umiiral, pagka’t ito’y hindi makikilala ng ating mga pandama, o ito’y isang bagay na mahihinuha ng ating pangangatwiran o pananahilan.  Ngunit kung si Hesukristo ay Diyos at Siya ay hindi makapagsisinungaling, maluwag sa kalooban kong maniniwala na Siya’y hindi isang palatandaan o paglalarawan, ngunit tunay na naroroon sa Pinakabanal na Sakramento!