Magturo ng Ebanghelyo

Madaling makasabay sa karaniwan at mawala sa paningin ang layunin. Pinaalalahanan tayo ni Donna kung bakit tayo dapat kumapit.

Iniisip ko noon na kung sakaling gumawa ako ng isang seryosong espirituwal na pangako at magsimula sa isang malinaw na landas tungo sa kabanalan, bawat araw ay mapupuno ng mga banal na sandali, at lahat ng aking naranasan, ‘maging ang mga paghihirap, ay maituturing na lahat ay kagalakan.’ (Santiago 1 :2) Ngunit ang espirituwal na buhay, sa katunayan, ang buhay sa pangkalahatan, ay hindi ganoon.

Mga sampung taon na ang nakalipas, naging oblate ako ni Saint Benedict. Sa simula ng aking pag-aalay, habang ang aking buhay panalangin ay lumalim, at ang aking mga ministeryo ay naging mas mabunga, ang mga posibilidad ng Kristiyanong pagiging perpekto ay tila walang katapusan.

Ngunit ang tuksong husgahan ang iba nang hindi kanais-nais sa paghahambing ay nagsimulang kumurot sa aking mga sakong. Nang tahasan na tinanggihan ng mga miyembro ng pamilya ang ilan sa mga pangunahing turo ng Simbahang Katoliko, nadama kong tinanggihan din ako. Nang tanungin ng isang kapwa oblate ang aking pampublikong saksi bilang pagsuporta sa kabanalan ng buhay—hindi ko ba alam na ang mga puso at isipan ay nabago lamang sa pamamagitan ng walang pasubaling pag-ibig, hindi nakatakip na pagpuna? —Para akong isang Pariseo na hawak ang aking karatula.

Mga Banal na Bulalakaw…

Sa kasamaang palad, habang walang pag-aalinlangan sa aking desisyon na maging isang oblate, ang pagkatanto ko ng aking batayan sa hindi pagiging karapat-dapat ay nagpabagsak sa aking espiritu. Gaano ang aking pag-asam na muling matuklasan ang nakakapanghinayang na pakiramdam ng kalayaan sa loob at kagalakan, na nagmula sa paniniwalang ang aking pananampalatayang Katoliko, na nabuhay sa ilalim ng patnubay ng Panuntunan ni Saint Benedict, ay maaaring makapag pagalaw ng mga bundok. Kabalintunaan, na ang karunungan ng isang rabbi noong ika-20 siglo ay nakatulong sa akin na mahanap ang paraan sa pamamagitan ng pagtuturo na nasubok na sa panahon ng direktiba: “Tandaan kung bakit ka nagsimula!”

Sa Moral na Kadakilaan at Espiritwal na Katapangan ang pastor ng Hudyo na si Abraham J. Heschel ay nagmumungkahi na ang pananampalataya ay hindi isang pare-parehong estado ng taimtim na paniniwala, ngunit sa halip ay isang katapatan sa mga sandali na magkaroon tayo ng gayong masigasig na pananampalataya. Sa katunayan, ang ibig sabihin ng ‘Naniniwala ako’ ay ‘naaalala ko.’

Inihalintulad ang mga banal na sandali sa mga ‘bulalakaw’ na mabilis na sumisiklab at pagkatapos ay nawawala sa paningin, ngunit “nagpasiklab ng liwanag na hindi kailanman mapapawi,” pinayuhan ni Heschel ang mga mananampalataya na “ingatan magpakailanman ang alingawngaw ng minsang sumabog sa malalim na bahagi ng iyong kaluluwa.” Naaalala ng karamihan sa atin ang karanasan natin sa mga ‘bulalakaw’ na ito sa mga mahahalagang sandali ng ating buhay pananampalataya, nang tayo ay nakadama ng pagtaas at nakataas, naantig ang kaluwalhatian ng Diyos.

Ang Aking Mga Sandali ng Pagbabago

1. Ang una kong alaala ay nangyari sa edad na pito nang makita ko ang Pieta ni Michelangelo sa New York World’s Fair. Bagama’t nagawa ko na ang aking unang Banal na Komunyon noong unang bahagi ng taong iyon, ang kagandahan ng puting marmol na eskultura ng Mahal na Birhen kasama ang walang buhay na katawan ni Hesus sa kanyang kandungan, na nakalagay sa Makalangit na senaryo ng malungkot na hatinggabi, ito ay tumimo sa akin ng may mas malalim na kamalayan sa Kanya —at ni Maria—malalim na sakripisyo at pagmamahal para sa akin kaysa sa pagbigkas ng katesismo. Sa sumunod na pagtanggap ko kay Hesus sa Eukaristiya, ginawa ko ito nang may higit na pang-unawa at pagpipitagan.

2. Isa pang pagbabago ng sandali ang nangyari sa isang ballroom dance class! Si Kristo, pagkatapos ng lahat, ay Panginoon ng Sayaw sa himno ng parehong pangalan. Sa mga sinulat ni Catholic monastic Thomas Merton, ang Diyos ay ang ‘Mananayaw’ na nag-aanyaya sa bawat isa sa atin na sumama sa Kanya sa isang ‘klasikong sayaw’ para makamit ang tunay na pagsasama. (The Modern Spirituality Series). Nang ang instruktor ay nakipag pareha sa akin upang ipakita ang foxtrot, kinakabahan akong nagbiro na mayroon akong dalawang kaliwang paa, ngunit sinabi lang niya: “Sumunod ka sa akin.” Pagkatapos ng unang pagkatalisod hinila niya agad ako papalapit para wala na akong lugar para mataranta. Sa susunod na ilang minuto, habang ako ay walang kahirap-hirap na lumilipad sa buong silid dahil sa kanyang pagdadala, umiindayog at umindayog sa kanta ni Frank Sinatra na Fly Me To The Moon, sadyang alam ko kung ano ang magiging pakiramdam ng maging alinsunod sa kalooban ng Diyos– nakakagalak!

Si Kristo ay nagkaroon din ng Kanyang mga Sandali!

Sa Banal na Kasulatan, malinaw na lumilikha ang Diyos ng mga sandali ng higit na kagalingan upang palakasin ang ating pananampalataya sa mga panahon ng pagsubok—ang Pagbabagong-anyo ng Panginoon ay isang pangunahing halimbawa. Ang alaala ni Kristo na ipinakita sa lahat ang Kanyang nakasisilaw na kaluwalhatian ay tiyak na siyang nagbigay sa mga disipulo ng isang kinakailangang kaibahan sa kakilakilabot at kahihiyan ng Kanyang kahiya-hiyang kamatayan sa Krus. Nagbibigay din ito ng pag-asa na pangitain ng ating hinaharap na kaluwalhatian ‘maging ano man ang mangyari.’ Tiyak na ang alaala ng mga salita ng Kanyang Ama: “Ito ang aking Pinakamamahal na Anak; sa Kanya ako ay lubos na nalulugod; makinig sa Kanya!” (Mateo 17:5) umalalay at umaliw sa taong si Hesus mula sa Getsemani hanggang sa Kalbaryo.

Sa katunayan, ang ‘Alaala’ ay isang nakahihigit sa lahat na tema sa salaysay ng Pag-ibig Noong itinatag ni Hesus ang Eukaristiya sa Huling Hapunan, itinatag Niya ang pinakamahalagang Memoryal sa lahat ng panahon at kawalang-hanggan—ang Banal na Sakripisyo ng Misa. Nang si Hesus sa Krus ay nangako na aalalahanin sa Paraiso, ang mabuting magnanakaw na nagpatunay sa Kanya sa lupa, nagkaroon ng pag-asa ang mundo. Kaya naman ang paalala ni Saint Benedict na ‘Huwag mawalan ng pag-asa sa awa ng Diyos’ ang pangwakas at pinakapangunahing espirituwal na kasangkapan ng kanyang Pamamahala. Sapagkat kahit na tayo, tulad ng mabuting magnanakaw, ay alam ang ating sarili na may malalim na pagkukulang, maaari pa rin tayong magtiwala na aalalahanin tayo ni Kristo dahil naaalala natin Siya—sa madaling salita, naniniwala tayo!

Kung kaya ang isang perpektong buhay sa lupa ay hindi umiiral. Ngunit may mga perpekto, kumikinang na mga sandali, na itinakda mula sa karaniwan—madalas na pagsubok—mga sandali, na nagbibigay liwanag sa ating landas, ‘lumiligid’ sa ating mga hakbang tungo sa Langit, kung saan tayo ay ‘maglalaro sa gitna ng mga bituin.’

Hanggang doon, magmahalan tayo bilang pag-alaala sa Kanya!

Napatingin ka na ba sa mga mata ng isang tao nang may walang hanggang pagtataka, umaasa na hindi na lilipas ang sandaling iyon?

“Magsaya ka palagi. Manalangin ng walang humpay. Sa lahat ng pagkakataon ay magpasalamat ka.” (1 Tesalonica 5:16-18)

Ang pinakamahalagang tanong na tinatanong ng mga tao ay: “Ano ang layunin ng buhay ng tao?” Sa pakikipagsapalaran na magmukha itong sobrang pagpapasimple ng katotohanan, sasabihin ko at madalas kong sabihin ito mula sa pulpito: “Ang buhay na ito ay tungkol sa pag-aaral kung paano manalangin.” Tayo ay nagmula sa Diyos at ang ating kapalaran ay upang bumalik sa Diyos, at ang pagsisimula ng panalangin ay nagsimula ng gumawa ng ating daan pabalik sa Kanya. Sinasabi sa atin ni San Pablo na lawakan pa, iyon ay, ‘manalangin ng walang humpay’. Ngunit paano natin gagawin iyon? Paano tayo nananalangin ng walang humpay?

Naiintindihan natin kung ano ang ibig sabihin ng pagdarasal bago ang Misa, pagdarasal bago kumain, o pagdarasal bago tayo matulog, ngunit paano nagdadasal nang walang tigil? Ang dakilang espirituwal na klasikong The Way of a Pilgrim, na isinulat ng isang hindi kilalang magsasaka na Ruso noong ika-19 na siglo, ay tumatalakay sa mismong tanong na iyon. Nakatuon ang gawaing ito sa Panalangin ni Hesus: “Panginoong Hesu-Kristo, Anak ng Diyos, maawa ka sa akin, na isang makasalanan.” Ang mga nasa ritwal sa Silangan ay paulit-ulit na nagsasabi nito gamit ang isang lubid sa pananalangin, na parang rosaryo, ngunit may 100 o 200 na mga buhol ang iba ay may 300 mga buhol.

Nagniningas na Kandila

Malinaw naman na, hindi maaaring palaging sinasabi ng isang tao ang panalanging iyon, halimbawa kapag may kausap tayo, o sa isang pulong, o gumagawa sa ilang proyekto…Kaya paano ito gumagana? Ang layunin sa likod ng patuloy na pag-uulit na ito ay upang lumikha ng isang kaugalian sa kaluluwa, isang disposisyon. Hayaan mong ikumpara ko ito sa isang taong may disposisyon sa musika. Ang mga may talento sa musika ay halos palaging may isang kanta na naglalaro sa likod ng kanilang isipan, marahil isang kanta na narinig nila sa radyo, o isang kanta na kanilang ginagawa kung sila ay mga musikero. Ang kanta ay wala sa unahan ng kanilang isipan kundi nasa likuran.

Katulad nito, ang manalangin ng walang tigil ay ang pagdarasal sa likod ng isipan ng isang tao, palagi. Nabuo ang hilig sa panalangin bilang resulta ng patuloy na pag-uulit ng panalanging ito: “Panginoong Hesu-Kristo, Anak ng Diyos, maawa ka sa akin, na isang makasalanan.” Ngunit ang parehong bagay ay maaaring mangyari para sa mga nagdadasal ng Rosaryo ng madalas: “Aba Ginoong Maria, napupuno ka ng grasya, ang Panginoong Diyos ay sumasaiyo; bukod kangpinagpala sa babaeng lahat, at pinagpala naman ang iyong anak na, si Hesus. Santa Maria, Inang Diyos, ipanalangin mo po kaming mga makasalanan ngayon at kung kami ay mamamatay.”

Ang nangyayari ay sa kalaunan, ang aktwal na mga salita ay hindi na kailangan dahil ang mismong kahulugan na ipinapahayag ng mga salita ay naging isang ugali na nakatatak sa subconscious, at kaya bagaman ang isip ay maaaring abala sa ilang bagay, tulad ng pagbabayad ng bill sa telepono o pamimili. o pagsagot ng isang mahalagang tawag sa telepono, ang kaluluwa ay nagdarasal sa likuran, nang walang mga salita, tulad ng isang kandila na patuloy na nagniningas. Doon na tayo nagsimula na manalangin ng walang tigil. Nagsisimula tayo sa mga salita, ngunit sa huli, lumalampas tayo sa mga salita.

Panalangin ng Kababalaghan

Mayroong iba’t ibang uri ng panalangin: ang panalangin ng petisyon, panalangin ng pamamagitan, panalangin ng pasasalamat, panalangin ng papuri, at panalangin ng pagsamba. Ang pinakamataas na uri ng panalangin na ang bawat isa sa atin ay tinawag na makamit ay ang panalangin ng pagsamba. Sa mga salita ni Padre Gerald Vann, ito ang panalangin ng kababalaghan: “Ang matahimik, walang salita na titig ng Pagsamba, na nararapat sa kasuyo. Hindi ka nagsasalita, hindi abala, hindi nag-aalala o nababalisa; wala kang hinihiling: tahimik ka, kasama ka lang, at may pagmamahal at pagtataka sa puso mo.”

Ang panalanging ito ay mas mahirap kaysa sa maaari nating paniwalaan. Ito ay tungkol sa paglalagay ng sarili sa presensya ng Diyos, sa katahimikan, pagtutuon ng lahat ng ating atensyon
sa Diyos. Ito ay mahirap, dahil sa kung ano ang mangyayari ng biglaan tayo ay nagulo na ng lahatng uri ng mga pag-iisip, at ang ating atensyon ay hihilahin sa ganito at ganoong paraan, nang hindi natin namamalayan. Kapag namalayan na natin ito, gayunpaman, kailangan lang nating ituon muli ang ating atensyon sa Diyos, na nananahan sa Kanyang presensya. Ngunit, sa loob lamang ng isang minuto, ang isip ay aalising muli, dahil sa gulo ng mga kaisipan.

Dito napakahalaga at nakatutulong ang mga maikling panalangin, tulad ng panalangin ni Hesus, o isang maikling parirala mula sa Mga Awit, tulad ng “Dumating ang Panginoon upang ako ay Kanyang tulungan, Panginoon magmadali kang tulungan ako,” (Awit 69:2) o “Sa iyong mga kamay, inihahabilin ko ang aking espiritu.” (Awit 31:6) Ang mga maikling pariralang ito na inuulit ay makatutulong sa atin na makabalik sa interiyor na pananahanan sa loob. Sa patuloy na pagsasanay, ang isang tao sa bandang huli ay makakaya ang panahanan sa katahimikan, sa presensya ng Diyos sa abot kaya sa loob ng mahabang panahon nang walang kaguluhan. Ito rin ay isang uri ng panalangin na nagdudulot ng napakalaking pagpapagaling sa subconscious. Marami sa mga pag-iisip na lumalabas sa panahong ito ay kadalasang hindi gumaling na mga alaala na nakaimbak sa subconscious, at ang pagsasanay na iwanan ang mga ito ay nagdudulot ng malalim na pagpapagaling at kapayapaan; sapagka’t ang karamihan sa ating pang-araw-araw na buhay ay hinihimok ng mga hindi gumaling na alaala na mga ito ng di namamalayan, kaya’t kadalasan ay may malaking kaguluhan sa panloob na buhay ng mga mananampalataya.

Isang Mapayapang Paglisan

Mayroong dalawang uri ng mga tao sa mundong ito: ang mga naniniwala na ang buhay na ito ay isang paghahanda para sa buhay na walang hanggan, at ang mga naniniwala na ang buhay na ito ay hanggang dito lamang at lahat ng ating ginagawa ay paghahanda lamang para sa pamumuhay sa mundong ito. Marami akong nakitang tao sa ospital nitong mga nakaraang buwan, mga taong nawalan ng kakayahang kumilos, na kailangang gumugol ng ilang buwan sa kama sa ospital, marami sa kanila ang namatay pagkatapos ng mahabang panahon.

Para sa mga walang interiyor na buhay at hindi nalinang ang ugali ng pagdarasal sa buong buhay nila, ang mga huling taon at buwan na ito ay kadalasang napakasakit at hindi kasiya-siya, kaya naman naging mas popular ang euthanasia. Ngunit para sa mga may masaganang interiyor na buhay, yaong mga gumamit ng oras sa kanilang buhay upang maghanda para sa buhay na walang hanggan sa pamamagitan ng pag-aaral na manalangin ng walang tigil, ang kanilang mga huling buwan o taon, marahil sa isang kama sa ospital, ay matitiis. Ang pagbisita sa mga taong ito ay kadalasang isang kagalakan, dahil may mas malalim na kapayapaan sa kalooban nila, at sila ay nagpapasalamat. At ang kahanga-hangang bagay tungkol sa kanila ay ang hindi nila paghiling na ma-euthanize. Sa halip na gawin ang kanilang pangwakas na akto bilang isang paghihimagsik at pagpatay, ang kanilang kamatayan ay naging kanilang huling panalangin, isang pangwakas na handog, isang sakripisyo ng papuri at pasasalamat para sa lahat ng kanilang mga natanggap sa buong buhay nila.

Nang mawala ang kanyang paggalaw, paningin, pakikinig, boses, at maging ang pakiramdam ng pagpindot, ano ang nag-udyok sa batang babae na ito na ilarawan ang kanyang buhay bilang ‘matamis?’ 

Ang munting Benedetta, sa edad na pito, ay sumulat sa kanyang talaarawan: “Ang uniberso ay kaakit-akit! Napakasarap mabuhay.” Ang matalino at masayang dalagang ito, sa kasamaang-palad, ay nagkasakit ng polio sa kanyang pagkabata, na naging sanhi ng kanyang katawan na pilay, ngunit walang makapipigil sa kanyang espiritu!

Mahirap na Panahon na Gumulong

Si Benedetta Bianchi Porro ay isinilang sa Forlì, Italy, noong 1936. Bilang isang tinedyer, nagsimula siyang mabingi, ngunit sa kabila nito, pumasok siya sa medikal na paaralan, kung saan siya ay nagtagumpay, kumukuha ng mga pagsusulit sa bibig sa pamamagitan ng pagbabasa ng mga labi ng kanyang mga propesor. Siya ay nagkaroon ng matinding pagnanais na maging isang misyonero na doktor, ngunit pagkatapos ng limang taon ng pagsasanay sa medisina at isang taon na lamang bago matapos ang kanyang kurso, napilitan siyang tapusin ang kanyang pag-aaral dahil sa dumaraming sakit. Nasuri ni Benedetta ang kanyang sarili na may neurofibromatosis. Mayroong ilang mga pag-ulit ng malupit na sakit na ito, at sa kaso ni Benedetta, inatake nito ang mga sentro ng ugat ng kanyang katawan, na bumubuo ng mga tumor sa mga ito at unti-unting nagdulot ng ganap na pagkabingi, pagkabulag, at kalaunan, paralisis.

Habang lumiliit ang mundo ni Benedetta, nagpakita siya ng pambihirang katapangan at kabanalan at binisita ng marami na humingi ng kanyang payo at pamamagitan. Nagawa niyang makipag-usap nang pipirmahan ng kanyang ina ang alpabetong Italyano sa kanyang kaliwang palad, isa sa ilang bahagi ng kanyang katawan na nanatiling gumagana. Ang kanyang ina ay maingat na pumipirma ng mga liham, mensahe, at Kasulatan sa palad ni Benedetta, at sinasagot ni Benedetta ang salita kahit na ang kanyang boses ay humina sa isang bulong.

“Pupunta sila at pupunta sa mga grupo ng sampu at labinlimang,” sabi ni Maria Grazia, isa sa pinakamalapit na confidante ni Benedetta. “Sa kanyang ina bilang tagapagsalin, nakipag-usap siya sa bawat isa. Tila nababasa niya ang aming mga kaluluwa nang napakalinaw, kahit na hindi niya kami naririnig o nakikita. Lagi kong aalalahanin siya nang nakaunat ang kanyang kamay na handang tanggapin ang Salita ng Diyos at ang kanyang mga kapatid.” (Beyond Silence, Life Diary Letters of Benedetta Bianchi Porro)

Hindi dahil si Benedetta ay hindi kailanman nakaranas ng paghihirap o kahit na galit sa sakit na ito na nagnanakaw sa kanya ng kakayahang maging isang medikal na doktor, ngunit sa pagtanggap nito, siya ay naging isang doktor ng ibang uri, isang uri ng siruhano sa kaluluwa. Siya ay talagang isang espirituwal na doktor. Sa huli, si Benedetta ay hindi kukulangin sa isang manggagamot kaysa sa nais niyang maging. Ang kanyang buhay ay lumiit hanggang sa kanyang palad, ito ay hindi mas malaki kaysa sa isang punong-abala ng Komunyon—at gayon pa man, tulad ng isang Pinagpalang Tagapag-abot ng Komunyon, ito ay naging mas makapangyarihan kaysa sa inaakala niya.

Imposibleng makaligtaan ang ugnayan sa pagitan ng buhay ni Benedetta at ni Hesus sa Banal na Sakramento na nakatago at maliit din, tahimik at kahit mahina, ngunit isang laging naroroon na kaibigan sa atin.

Sa pagtatapos ng kanyang buhay, sumulat siya sa isang binata na nagdusa ng katulad:

“Dahil ako ay bingi at bulag, ang mga bagay ay naging kumplikado para sa akin … Gayunpaman, sa aking Kalbaryo, hindi ako nawawalan ng pag-asa. Alam ko na sa dulo ng daan, naghihintay sa akin si Jesus. Una sa aking silyon, at ngayon sa aking higaan na aking tinutuluyan ngayon, natagpuan ko ang karunungan na higit kaysa sa tao—natuklasan ko na ang Diyos ay umiiral, na Siya ay pag-ibig, katapatan, kagalakan, katiyakan, hanggang sa katapusan ng mga panahon … Hindi madali ang mga araw ko. Mahirap sila. Ngunit matamis dahil si Hesus ay kasama ko, kasama ang aking mga pagdurusa, at binibigyan Niya ako ng Kanyang katamisan sa aking kalungkutan at liwanag sa dilim. Ngumiti siya sa akin at tinatanggap ang pakikipagtulungan ko.” (Venerable Benedetta Biancho Porro, ni Dom Antoine Marie, OSB)

Isang Nakakahimok na Paalala

Namatay si Benedetta noong Enero 23, 1964. Siya ay 27 taong gulang. Siya ay pinarangalan noong Disyembre 23, 1993, ni Pope John Paul II at beatified noong Setyembre 14, 2019, ni Papa Francisco.

Isa sa mga dakilang kaloob na hatid ng mga Banal sa Simbahan ay ang pagbibigay nila sa atin ng malinaw na larawan kung ano ang hitsura ng kabanalan, kahit na sa napakahirap na sitwasyon. Kailangan nating ‘makita ang ating sarili’ sa buhay ng mga Banal upang mapalakas ang ating sarili.

Si Blessed Benedetta ay tunay na modelo ng kabanalan para sa ating panahon. Siya ay isang nakakahimok na paalala na kahit ang buhay na puno ng mabibigat na limitasyon ay maaaring maging isang makapangyarihang dahilan para sa pag-asa at pagbabalik-loob sa mundo at na alam at tinutupad ng Panginoon ang pinakamalalim na hangarin ng bawat puso, kadalasan sa nakakagulat na mga paraan.

Isang Panalangin kay Pinagpalang Benedetta

Mapalad na Benedetta, ang iyong mundo ay naging kasing liit ng hostiya. Ikaw ay hindi makagalaw, bingi, at bulag, ngunit ikaw ay isang makapangyarihang saksi sa pagmamahal ng Diyos at ng Mahal na Ina. Si Hesus sa Banal na Sakramento ay nakatago at maliit din, tahimik, hindi kumikibo, at kahit mahina—at makapangyarihan pa rin sa lahat, na laging naririto sa atin. Ipanalangin mo ako, Benedetta, na ako ay makikipagtulungan, tulad ng ginawa mo, kay Hesus, sa anumang paraan na nais Niyang gamitin ako. Nawa’y pagkalooban ako ng biyaya na pahintulutan ang Makapangyarihang Ama na magsalita sa pamamagitan ng aking kaliitan at kalungkutan, para sa ikaluluwalhati ng Diyos at sa kaligtasan ng mga kaluluwa. AMEN.

Ang pinakadakilang ebanghelista ay tiyak na si Hesus mismo, at walang higit na pagpapakita ng kapamaraanan sa pangangaral ni Hesus kundi ang dalubhasang pasalaysay ni Lukas na may kinalaman sa pagdako ng mga alagad sa daan ng Emaus. 

Ang salaysay ay nagsisimula ng dalawang mga alagad na pumaparoon nang hindi wastong daan.  Ang bayan ng Herusalem ay ang kabanalang gitna ng panawag-pansin—ang pinagmulan ng Huling Hapunan, ng Krus, Muling Pagkabuhay, at Pagsugo ng Ispirito.  Ito ang kinatungkulang pook na kung saan ang dula ng Panunubos ay namumukadkad.  Kaya, sa paglilisan mula sa ulunlunsod, ang dalawang mga dating alagad ni Hesus ay lumulusong laban sa agos. 

Si Hesus ay sumasama sa kanilang paglalakbay—bagama’t tayo’y nasabihang sila’y nasansala na makilala Siya—at tinatanong Niya kung ano ang kanilang pinag-uusapan.  Sa Kanyang tanang ministeryo, si Hesus ay nakipagsalamuha sa mga makasalanan.  Magkabalikat Siyang nakihanay sa maputik na ilog ng Hordan kasama ng yaong mga naghahangad ng kapatawaran sa pamamagitan ng pagbinyag ni Juan; pagkaraan at muli, Siya’y nakikain at nakiinom sa mga taong may-kinamumuhiang katanyagan, lubhang di-kapanipaniwala sa mga mapagmatuwid; at sa wakas ng Kanyang buhay, Siya’y ipinako sa krus sa pagitan ng dalawang mga magnanakaw.   Kinasuklaman ni Hesus ang sala, ngunit kinagiliwan Niya ang mga makasalanan, at patuloy na nalulugod na kumilos patungo sa kanilang mundo upang himukin sila ayon sa kanilang mga pananakda. 

At ito ang unang dakilang aral sa  ebanghelismo.  Ang matagumpay na ebanghelista ay hindi nagpapatayog mula sa karanasan ng mga makasalanan, madaliang nag-aalay ng kaukulang hatol, ipinagdarasal sila mula sa kalayuan; sa halip, siya’y nagmamahal sa kanila nang lubos nang sa gayo’y masamahan sila at marapating maglakad sa kanilang mga sapatos upang madama ang pagkakaiba ng kanilang karanasan. 

Dahil napagningasan ng mausisang mga tanong ni Hesus, isa sa mga manlalakbay, na nagngangalang Cleopas, ay inuulat ang ‘mga bagay’ hinggil kay Hesus ng Nasaret: “Siya ay isang makapangyarihang propeta sa diwa at gawa sa harap ng Diyos at lahat ng mga tao; ang aming mga pinuno, bagaman, ay pinapatay Siya; inakala naming Siya ang magiging manunubos ng Israel; itong kaumagahan kami ay napagsabihan na Siya’y bumangon mula sa pagkamatay.” 

Lahat ng mga ‘katotohanan’ ay nakuha ni Cleopas nang tuwiran; ni-isa sa kanyang sinasabi tungkol Kay Hesus ay mali.  Ngunit ang kanyang pagkalumbay at paglisan ng Herusalem ay nagpapatunay na hindi niya nakukuha ang larawan. 

Ikinatutuwa ko ang mahusay at nakakatawang mga karikatura sa magasin ng New Yorker.  Ngunit, paminsan-minsan, mayroong isang karikatura na pawang hindi ko maunawaan.  Nakuha ko ang lahat ng mga detalye, nakita ko ang lahat ng mga mahalagang tauhan at mga bagay na pumapaligid dito, naunawaan ko ang pamagat.  Gayunpaman, hindi ko nakikita kung bakit ito’y nakakatawa.  Pagkaraka, mayroong dumarating na sandali ng kalinawan: bagama’t wala akong nakikitang anumang karagdagang detalye, bagama’t walang bagong bahagi ng palaisipan ang lumilitaw, naaaninaw ko ang tularan na nakapag-uugnay sa kanila nang sama-sama sa makabuluhang paraan.  Sa isang salita, ‘nakukuha’ ko ang karikatura. 

Nang naparinggan ang patotoo ni Cleopas, ang sabi ni Hesus: “Naku, ang hahangal ninyo!  Ang kukupad ng puso na paniwalaan ang lahat ng isinaad ng mga propeta.”  At ang kasunod ay binubuksan Niya ang Mga Kasulatan sa kanila, ipinakikita ang dakilang mga tularan na nagmula sa Banal na Aklat, na nagbibigay-saysay sa ‘mga bagay’ na kanilang nasaksihan. 

Na walang ihinahantad sa kanila na anumang bago tungkol sa Kanya, ipinakikita ni Hesus ang hugis at ang nakapananakop na panukala, ang kahulugan—at sa paraang ito Siya ay ‘nakuha’ nila:  ang kanilang mga puso ay nagsisialab sa kaloob-looban nila.  Ito ang pangalawang dakilang aral sa ebanghelismo.  Ang matagumpay na ebanghelista ay gumagamit ng Mga Kasulatan upang ihantad ang banal na mga tularan at sa wakas ang Tularan na pagiging tao kay Hesus. 

Kapag wala nitong  nakapanlilinaw na mga paraan, ang buhay ng tao ay pawang kahukutan, isang kalabuan ng mga tagpo, isang bungkos ng walang-kabuluhang mga pangyayari.  Ang mabisang ebanghelista ay isang ginoo ng Bibliya, pagka’t ang Kasulatan ay isang kaparaanan upang ‘makuha’ natin si Hesukristo at, sa Kanyang pamamagitan, ang ating mga buhay. 

Ang dalawang mga alagad ay nilalamuyot Siyang manatili na kasama nila nang papalapit na sila sa bayan ng Emaus.  Si Hesus ay umuupong kasama nila, itinataas ang tinapay, isinasaad ang pagbasbas, hinahati ito at binibigay sa kanila, at sa sandaling yaon Siya’y nakikilala nila.  Bagama’t sila ay, sa tulong ng Kasulatan, nasimulang makita Siya, hindi pa rin nila naunawaan nang lubos kung sino Siya.  Ngunit sa pagpapahalaga ng Yukaristiya, sa pagbabahagi ng tinapay, ang kanilang mga mata ay namulat. 

Ang pangwakas na paraan upang maunawaan natin si Hesukristo ay hindi ang Kasulatan ngunit ang Yukaristiya.  Ang Yukaristiya ay Kusang si Kristo, bilang tao at buong siglang umiiral.  Ang sagisag ng hiwaga ng pagpapalaya, ang Yukaristiya, ay ang pag-ibig ni Hesus para sa mundo hanggang kamatayan, ang Kanyang paglalakbay patungo sa pagtatakwil-ng-diyos nang sa gayo’y masagip ang pinakanawawalan-ng-pag-asang mga makasalanan, ang Kanyang pusong nabuksan sa pagkahabag.  At ito ang kung bakit sa pamamagitan ng lente ng Yukaristiya ay dumarating si Hesus nang sukdulang kapunuan at kalinawan sa tampulan. 

At kaya nakikita natin ang ikatlong dakilang aral sa ebanghelismo.  Ang matatagumpay na mga ebanghelista ay mga tauhan ng Yukaristiya.  Sila ay nakababad sa mga indayog ng Misa; isinasakatuparan nila ang Yukaristikong Pananamba; pinupukaw nila ang mga napagbahaginan ng Ebanghelyo sa pagsali sa katawan at dugo ni Hesus.  Alam nila na ang pag-akay sa mga makasalanan kay Hesukristo ay kailanma’y hindi pawang isang bagay na pansariling saksi, o isang pangangaral na nagpapasigla, o kahit isang pahihirati sa mga tularan ng Kasulatan.  Ito’y kauna-unahang isang bagay upang makita ang nasugatang puso ng Diyos sa pamamagitan ng tinapay na ibinabahagi ng Yukaristiya. 

Kaya kayong mga umaasang maging ebanghelista, gawin ang ginawa ni Hesus, makipaglakad sa mga makasalanan, buksan ang Aklat, ipamahahagi ang Tinapay. 

Bilang mga Katoliko, narinig na natin mula noong tayo ay maliit pa: “Ihandog ito.” Mula sa isang maliit na sakit ng ulo hanggang sa isang napakaseryosong emosyonal o pisikal na pananakit, kami ay hinikayat na ‘ihandog ito.’ Noon lamang ako ay nasa hustong gulang na ako ay nagmuni-muni sa kahulugan at layunin ng parirala, at naunawaan ito bilang ‘pantubos na pagdurusa.’ 

Ang pantubos na pagdurusa ay ang paniniwala na ang pagdurusa ng tao, kapag tinanggap at inialay na kaisa ng Pasyon ni Hesus, ay makapagbibigay ng makatarungang kaparusahan para sa mga kasalanan ng isa o sa mga kasalanan ng iba.

Sa buhay na ito, dumaranas tayo ng iba’t ibang menor at malalaking pisikal, mental, emosyonal, at espirituwal na pagsubok. Maaari nating piliin na magreklamo tungkol dito o maaari nating isuko ang lahat at pagsamahin ang ating pagdurusa sa Pasyon ni Hesus. Maaari itong maging redemptive hindi lamang para sa atin, maaari pa nating tulungan ang isang tao na buksan ang kanilang puso upang matanggap ang pagpapagaling at kapatawaran ni Hesus.

Maaaring hindi natin alam sa buhay na ito kung paano nakatulong ang pag-aalay ng ating mga pagdurusa sa ibang tao na makawala sa mga pagkaalipin na matagal nang nakahawak sa kanila. Minsan, pinahihintulutan tayo ng Diyos na maranasan ang kagalakan ng makita ang isang tao na kumawala sa buhay ng kasalanan dahil inialay natin ang ating pagdurusa para sa kanila.

Maaari nating ialay ang ating mga pagdurusa kahit para sa mga mahihirap na kaluluwa sa purgatoryo. Kapag sa wakas ay nakarating na tayo sa Langit, isipin ang mga pinagdarasal natin at iniaalay ang ating mga pagdurusa na bumabati sa atin at nagpapasalamat sa atin.

Ang pagdurusa sa pagtubos ay isa sa mga lugar na maaaring mahirap maunawaan nang lubusan, ngunit kapag titingnan natin ang Banal na Kasulatan at kung ano ang itinuro ni Jesus at kung paano namuhay ang kanyang mga tagasunod, makikita natin na ito ay isang bagay na hinihikayat ng Diyos na gawin natin. 

Hesus, tulungan mo ako sa bawat araw na ialay ang aking maliit at malalaking pagdurusa, kahirapan, inis, at ipagkaisa ang mga ito sa Iyo sa Krus.

Ang bago kong bayani ay si Madre Alfred Moes.  Napagtanto ko na hindi siya isang pangalang pambahay, kahit na sa mga Katoliko, ngunit siya ay dapat lang.  Dumating siya sa aking iskrin ng radar nuon lamang matapos na ako’y maging Obispo ng Diocese ng Winona-Rochester, kung saan ginawa ni Madre Alfred ang karamihan ng kanyang gawain at kung saan siya nakalibing.  Sa kanya ay isang kuwento ng kahanga-hangang katapangan, pananampalataya, tiyaga, at lubos na kaliksihan.  Maniwala ka sa akin, kapag nakuha mo ang mga detalye ng kanyang mga pakikipagsapalaran, mapapaalalahanan ka ng ilan pang ibang masinop na mga Katolikong Madre: sina Cabrini, Teresa, Drexel, at Angelica, para pangalanan ang ilan.

Si Madre Alfred ay isinilang na Maria Catherine Moes sa Luxembourg noong 1828. Nang bata pa, siya ay nabighani sa posibilidad na makagawa ng gawaing misyonero sa mga katutubo ng North America.  Alinsunod dito, naglakbay siya kasama ang kanyang kapatid na babae sa New World noong 1851.  Una, sumali siya sa School Sisters of Notre Dame sa Milwaukee ngunit matapos nito ay lumipat sa Holy Cross Sisters sa La Porte, Indiana, isang grupo na nauugnay kay Padre Sorin, CSC, ang may tatag ng Unibersidad ng Notre Dame. Matapos makipagbanggaan sa kanyang mga superyor—manapa’y pinagkaugaliang pangyayari para sa walang takot at mapanalig na babaeng ito—nagtungo siya sa Joliet, Illinois, kung saan siya ay naging superyor ng isang bagong kongregasyon ng mga kapatid na Franciscan, at inako ang pangalang ‘Madre Alfred.’ Nang si Obispo Foley ng Chicago ay nagdtangkang makialam sa pananalapi at mga proyekto sa pagtatayo ng kanyang komunidad, siya ay lumisan para sa mas mainam na pastulan patungo sa Minnesota kung saan siya ay tinanggap ng dakilang Arsobispo Ireland at pinahintulutang magtatag ng isang paaralan sa Rochester.

Sa maliit na bayan na iyon sa katimugang Minnesota nagsimula ang Diyos na mabisang magsagawa sa pamamagitan niya.  Noong 1883, isang kakila-kilabot na buhawi ang dumaluhong sa Rochester, na ikinamatay ng madami at nag-iwan ng madami pang nawalan ng tirahan at nagdarahop.  Isang lokal na doktor, si William Worrall Mayo, ang umako ng tungkuling pangalagaan ang mga biktima ng sakuna.  Dahil sa dami ng nasugatan, nanawagan siya sa mga kapatid ni Madre Alfred na tulungan siya.  Bagamat sila ay mga guro at hindi mga nars at walang maayos na pagsasanay sa medisina, tinanggap nila ang misyon.  Sa kaganapan ng malaking kapinsalaan, mahinahong ipinaalam ni Madre kay Doktor Mayo na nagkaroon siya ng pangitain na ang isang  ay dapat itayo sa Rochester, hindi lamang para pagsilbihan ang lokal na komunidad na iyon, kundi ang buong mundo. Gitla sa hindi makatotohanang panukalang ito, sinabi ni Doktor Mayo kay Madre na kakailanganin niyang makalikom ng $40,000 (isang napakalaking halaga nang panahong iyon) upang makapagtayo ng gayong pasilidad.  Sinabi naman niya sa doktor na kung makalikom siya ng pondo at makapagpatayo ng ospital, inaasahan niyang siya at ang kanyang dalawang anak na manggagamot ang magpapatakbo sa lugar.  Sa loob ng maikling panahon, nakuha niya ang pera, at naitatag ang Saint Mary’s Hospital.  Tiyak kong naisip mo na, ito ang binhi kung saan tutubo ang makapangyarihang Mayo Clinic, isang sistema ng ospital na sa katunayan, tulad ng inakala ni Madre Alfred noong unang panahon, na nagsisilbi sa buong mundo.  Ang matapang na madre na ito ay nagpatuloy sa kanyang gawain bilang tagabuo, tagapag-ayos, at tagapangasiwa, hindi lamang ng ospital na kanyang itinatag, kundi ng ilang iba pang mga institusyon sa timog Minnesota hanggang sa kanyang kamatayan noong 1899 sa edad na pitumpu’t isa.

Ilang linggo lamang ang nakalipas, nagsulat ako tungkol sa matinding pangangailangan ng mga pari sa aming diyosesis, at hinikayat ko ang lahat na maging bahagi ng isang misyon upang madagdagan ang mga bokasyon sa pagkapari.  Laman si Madre Alfred sa isipan maaari ko kayang gamitin ang pagkakataon ngayon upang magtawag ng higit pang bokasyon sa relihiyosong buhay ng kababaihan?  Sa anumang dahilan ang huling tatlong henerasyon ng kababaihan ay tila nakagawian nang pagmasdan ang buhay-relihiyoso na hindi karapatdapat pag-ukulan ng kanilang pansin.  Bumaba ang bilang ng mga madre mula noong Ikalawang Konseho ng Vaticano, at karamihan sa mga Katoliko, kapag tinanong tungkol dito, ay malamang magsasabi na ang pagiging isang relihiyosong babae ay hindi mangyayari sa ating pemenista na panahon.  Kalokohan!  Iniwan ni Madre Alfred ang kanyang tahanan nang siya ay napakabata pa, tumawid ng karagatan patungo sa ibang lupain, naging relihiyosa, sinunod ang kanyang mga udyok at sense of mission, kahit na ito ay nagdala sa kanya sa pakikipagtunggali sa mga makapangyarihang nakatataas, kabilang ang ilang mga obispo, ay nagbigay inspirasyon kay Doctor Mayo na magtatag ng kahanga-hangang medikal center sa planeta, at pinangunahan ang pagbuo ng isang orden ng mga madre na nagpatuloy sa pagtatayo at mga kawani ng madaming institusyon ng pagpapagaling at pagtuturo.  Siya ay isang babaeng may pambihirang katalinuhan, kasigasigan, simbuyo ng damdamin, katapangan, at pagiging malikhain.  Kung may nagmungkahi sa kanya na siya ay namumuhay nang hindi naaayon sa kanyang mga talino o sa ilalim ng kanyang dignidad, nakikinita ko ay magkakatanggap siya ng ilang mga piling salita bilang tugon. Naghahanap ka ba ng feminist hero? Sa iyo na si Gloria Steinem; sa akin na si Madre Alfred anumang araw ng linggo.

Kaya, kung may kilala kang kabataang babae na magiging mahusay na relihiyoso, na puno ng katalinuhan, lakas, pagkamalikhain, at kasigasigan, ibahagi sa kanya ang kuwento ni Madre Alfred Moes. At sabihin sa kanya na maaari niyang hangarin ang mismong uri ng kabayanihan.

Ano ang gagawin mo kapag may kumatok sa iyong pintuan? Paano kung ang estranghero ay hindi naging madaling tao?

Binibigkas niya ang kanyang pangalan nang may diin, sa Espanyol, na may tiyak na pagmamalaki at dignidad, kaya maaalala mo kung sino siya—Jose Luis Sandoval Castro. Napunta siya sa aming pintuan sa Saint Edward Simbahang Katoliko sa Stockton, California, noong Linggo ng gabi nang ipinagdiriwang namin ang araw ng aming patron. May nagbaba sa kanya sa aming medyo mahirap, may mabuting trabaho na kapitbahayan. Ang musika at ang karamihan ng mga tao ay tila umakit sa kanya na parang magneto papunta sa aming parokya.

Paglalahad ng Katotohanan

Siya ay isang taong may misteryosong pinagmulan—hindi namin alam kung paano siya nakarating sa simbahan, lalo na kung sino at nasaan ang kanyang pamilya. Ang alam lang namin siya ay 76 taong gulang, may salamin sa mata, nakasuot ng mapusyaw na kulay, na tsaleko, at hinihila ang kanyang bagahe gamit ang kamay. May dala siyang dokumento mula sa Serbisyo sa Imigrasyon at Naturalisasyon na nagbibigay sa kanya ng pahintulot na makapasok sa bansa mula sa Mexico. Nanakawan siya ng kanyang mga personal na dokumento at wala siyang dalang ibang pagkakakilanlan.

Nagsimula kaming alamin at tuklasin kung sino si Jose Luis, ang kanyang pinagmulan, ang kanyang mga kamag-anak, at kung mayroon silang anumang pakikipag-ugnayan sa kanya. Siya ay nagmula sa bayan ng Los Mochis sa estado ng Sinaloa, Mexico.

Galit, kataksilan, at makalason ang lumabas sa kanyang bibig. Sinabi niya na inalisan siya ng kanyang mga kamag-anak at ninakawan ng kanyang pensiyon sa Estados Unidos, kung saan siya ay nagtrabaho nang maraming taon, habang siya ay pabalik-balik sa Mexico. Sinabi ng mga kamag-anak na aming nakausap na sinubukan nilang tulungan siya sa iba’t ibang pagkakataon, ngunit tinawag niya silang mga magnanakaw.

Sino ba ang aming paniniwalaan? Ang alam lang namin ay mayroon kaming isang pagala-galang, regular na palaboy mula sa Mexico sa aming mga kamay, at hindi namin siya maaaring talikuran o ilagay ang matandang, mahinang lalaki sa kalye. Walang pakialam, walang kabuluhan, isang kamag-anak ang nagsabi: “Hayaan nyo siyang mag-isang buhayin ang sarili sa mga lansangan.”

Siya ay isang taong madaldal, matapang, at masungit, ngunit paulit-ulit siyang nagpapakita ng mga palatandaan ng kahinaan. Nangingilid ang luha sa kanyang mga mata, at halos mapaiyak siya habang ikinukwento niya kung paano siya ginawan ng masama at pinagtaksilan ng mga tao. Parang tanging nag-iisa na lang siya, iniwanan ng iba.

Ang totoo—hindi siya madaling tulungan. Siya ay makulit, matigas ang ulo, at mapagmataas. Ang oatmeal ay masyadong makunat o hindi sapat na makinis, ang kape ay masyadong mapait at kulang sa tamis. Nakakahanap siya ng mali sa lahat. Siya ay isang tao na may napakalaking pitsa sa kanyang mga balikat, galit at bigo sa buhay.

“Ang mga tao ay masama at salbahe, sasaktan ka nila,” hinaing niya.

Sa ganyan ang ganti ko meron ding “Mababait na tao” (mabubuting tao) din. Siya ay nasa arena ng mundo kung saan ang mabuti at masama ay nagsasalubong, kung saan ang mga taong may kabutihan at kabaitan ay naghahalo, tulad ng trigo at ipa ng Ebanghelyo.

Higit pa sa isang Malugod na Pagtanggap

Anuman ang kanyang mga depekto, anuman ang kanyang saloobin o ang kanyang nakaraan, alam naming dapat namin siyang tanggapin at tulungan bilang isa sa pinakamababa sa mga kapatid ni Jesus.

“Nang tinanggap mo ang estranghero, tinanggap mo ako.” Kami ay nagmiministeryo kay Hesus mismo, binubuksan ang mga pintuan ng mabuting pakikitungo sa kanya.

Si Lalo Lopez, isa sa aming mga parokyano na nagsama sa kanya para sa isang gabi, ay ipinakilala siya sa kanyang pamilya, at dinala siya sa laro ng besbol ng kanyang anak, ay nagsabi: “Sinusubukan tayo ng Diyos upang makita kung gaano tayo kabuti at sa pagiging masunurin, bilang Kanyang mga anak.”

Sa loob ng ilang araw, inilagay namin siya sa tirahan ng kura. Nanghihina siya, dumudura ng plema tuwing umaga. Halatang hindi na siya makagala at malayang magpalaboy gaya ng nakasanayan niyang gawin noong kabataan niya. Siya ay may mataas na presyon ng dugo, higit sa 200. Sa isang pagbisita sa Stockton, sinabi niya na siya ay nahampas sa likod ng leeg malapit sa isang simbahan sa bayan.

Sinabi ng isang anak na lalaki sa Culiacan, Mexico, na “binuo niya ako” at hindi niya talaga siya kilala bilang kanyang ama, dahil hindi siya kailanman nakasama, palaging naglalakbay, patungo sa El Norte.

Ang kwento ng kanyang buhay ay nagsimulang sumiwalat. Nagtrabaho siya sa bukid, nag-aani ng mga cherry, maraming taon na ang nakalilipas. Nagbenta rin siya ng ice cream sa harap ng isang lokal na simbahan ilang taon na ang nakararaan. Siya ay, parang upang banggitin ang klasikong kanta ni Bob Dylan, “tulad ng isang walang direksyon sa sariling bayan, tulad ng isang ganap na hindi kilala, tulad ng isang gumugulong na bato.”

Nang iwan ni Hesus ang 99 na tupa upang iligtas ang isang naliligaw na tupa, ibinaling natin ang ating pansin sa isang lalaking ito, na maliwanag na iniiwasan ng kaniyang kasamahan. Tinanggap namin siya, pinatira, pinakain, at naging kaibigan. Nalaman namin ang kanyang pinagmulan at kasaysayan, ang dignidad at kasagraduhan niya bilang tao, at hindi bilang isa pang itinapon sa mga lansangan ng lungsod.

Ang kanyang kalagayan ay inihayag sa Facebook ng isang babae na nagpapadala ng mga video message ng mga nawawalang tao sa Mexico.

Nagtanong ang mga tao: “Paano kami makakatulong?”

Isang lalaki ang nagsabi: “Babayaran ko ang kanyang tiket pauwi.”

Si Jose Luis, isang lalaking hindi marunong magbasa, magaspang at hindi dalisay, ay dumating sa aming pista ng parokya, at sa biyaya ng Diyos, sinubukan namin, sa maliit na paraan, na tularan ang halimbawa ni Santa Mother Teresa, na malugod na tinanggap ang mga dukha, ang pilay, ang may sakit, at ang mga itinapon ng mundo sa kanyang sirkulo ng pag-ibig, ang piging ng buhay.

Sa mga salita ni San Juan Pablo II, ang pakikiisa sa iba ay hindi isang pakiramdam ng hindi tiyak na pakikiramay o mababaw na pagkabalisa sa mga kasawian ng iba. Ito ay isang paalala na tayo ay nangangako sa ikabubuti ng lahat dahil lahat tayo ay may pananagutan sa isa’t isa.

Madalas, madaling mahanapan ng mali ang iba ngunit labis na namahirap matututunan ang tunay na salarin… 

Natuklasan ko ang isang tiket sa pagparada na nakaipit sa wayper ng aking sasakyan.  Ito’y isang pagpapaalam ng paglabag na may $287 na multa sanhi ng pagharang ng isang daanan.  Ako’y naging balisà, ang aking isip ay puno ng pansariling pangangatwiran.

Paulit-ulit kong pinagpipilitan: “Ito’y iilang pulgada lamang!  Hindi ba nakapinid ang garahe?  Mukhang ito’y hindi naman ginagamit. May isa pang taong pumarada sa harapan ng aking sasakyan, hinaharangang halos ang buong daanan.  Walang mapaparadahang patlang na makukuha, kaya nagmaneho ako ng kalahating kilometro, palayo sa aking nilayon na paroroonan.

Nauna pa sa Pagbagsak 

Ngunit maghintay nang saglit!  Bakit ako gumagawa ng napakaraming palusot?  Malinaw na nalabag ko ang mga patakaran ng pagparada, at ngayon, kinailangan kong harapin ang mga kahihinatnan.  Gayunman, ito’y palagi nang naging unang gawi kong ipagtanggol ang aking sarili kapag ako’y nagkakamali.  Itong ugali ay nananalaytay nang malalim sa akin.  Nagtataka ako kung saan ito nagsimula.

Buweno, ito’y pabalik na nagmumula sa Halamanan ng Eden.  Mandin, isa pang palusot?  Maaari, ngunit ako’y may akmang maniwala na ang unang sala ay hindi ang pagsuway o kakulangan ng tiwala sa Diyos kundi ang pagtalilis ng pananagutan.

Bakit?  Nang si Adan at Eva ay nahulog sa patibong ng ahas, hindi nila naranasan kailanman ang masamà o natikman ang bunga ng karunungan.  Diyos lamang ang kanilang alam, kaya paano nila malalaman na ang ahas ay masamà at nagsisinungaling?  Ano kahit na ang kasinungalingan?  Maaasahan ba natin silang mawalan ng tiwala sa ahas?  Hindi ba sila tulad ng isang anim-na-buwang gulang na batang nakikipaglaro sa isang ulupong?

Gayunman, ang mga bagay ay nagbago matapos nilang makain ang ipinagbabawal na bunga.  Ang kanilang mga mata’y namulat, at napagtanto nilang sila’y nagkasala.  Ngunit nang sila’y tinanong ng Diyos hinggil dito, sinisi ni Adan si Eva, at sinisi ni Eva ang ahas.  Hindi kataka-takang tayo’y umaakmang gawin din ito!

Isang Mamahaling Pagkakataon ang Naghihintay 

Ang Kristiyanismo, sa isang paraan, ay payak.  Ito’y tungkol sa pagiging may pananagutan sa ating mga sala.  Inaasahan lamang ng Diyos na  papasanin natin ang katungkulan sa ating mga kakulangan.

Kapag tayo’y di-sadyang nadarapa, ang pinakaangkop na kilos para sa Kristiyano ay ang managot ng lubos para sa ating mga pagkakamali, lumingon kay Hesus, at mag-alay ng walang-pasubaling paumanhin.  Nang walang baggit, ang pagtupad ng tungkulin ay may kasamang pansariling pangako na sikaping iwasan na maulit ang pagkakamali.  Si Hesus ay kusang isinasakatuparan ang pananagutan at nilulutas ito kasama ng Ama sa pamamagitan ng walang-kasukatang halaga ng Kanyang Mamahaling Dugo.

Harayain lamang na isang nagmumula sa iyong kamag-anakan ay nakagawa ng mali na nagbunga ng isang napakalaking pagkakawala sa pananalapi.  Kung nalaman mo na ang iyong bangko ay handang sagutin ang pagkakalugi sa tagpo ng pagpahayag nito, pag-aaksayahan mo ba ng panahon na magsisihan sa isa’t-isa para sa kamalian?

Tayo ba’y may totoong kamalayan ng mamahaling pagkakataon kay Kristo?

Huwag tayong mahuhulog sa patibong ni Satanas, na kung sino ay nagnanasang manisi.  Bagkus, magkaroon tayo ng buong kamalayang pagpupunyagi na huwag ituro ang mga daliri sa iba ngunit sa halip ay humangos patungo kay Hesus kapag tayo’y nadarapa.

Ilang taon na ang nakalilipas, nakilahok ako sa taunang pagpupulong ng Academy of Catholic Theology, isang grupo ng mga limampung teologo na nakatuon sa pag-iisip ayon sa isipan ng Simbahan. Ang aming pangkalahatang paksa ay ang Trinidad, at ako ay inanyayahan na magbigay ng isa sa mga papeles. Pinili kong ituon ang pansin sa gawain ni San Irenaeus, isa sa pinakauna at pinakamahalaga sa mga ama ng Simbahan.

Si Irenaeus ay ipinanganak noong mga 125 sa bayan ng Smyrna sa Asia Minor. Bilang isang binata, siya ay naging isang alagad ni Polycarp na, sa siya namang, isang estudyante ni Huan ang Ebanghelista. Nang maglaon sa buhay, naglakbay si Irenaeus sa Roma at kalaunan sa Lyons kung saan siya ay naging Obispo pagkatapos ng pagkamartir ng nakaraang pinuno. Namatay si Irenaeus noong mga taong 200, malamang bilang isang martir, kahit na ang eksaktong mga detalye ng kanyang kamatayan ay nawala sa kasaysayan.

Ang kanyang teolohikong obra maestra ay tinatawag na Adversus Haereses (Laban sa mga Heresies), ngunit ito ay higit pa sa isang pagpapabulaanan sa mga pangunahing pagtutol sa pananampalatayang Kristiyano sa kanyang panahon. Isa ito sa mga pinakakahanga-hangang pagpapahayag ng doktrinang Kristiyano sa kasaysayan ng simbahan, na madaling naranggo sa De Trinitate ni Santo Augustine at sa Summa theologiae ni Santo Thomas Aquinas. Sa aking papel sa Washington, nangatuwiran ako na ang pangunahing ideya sa teolohiya ni Irenaeus ay ang Diyos ay hindi nangangailangan ng anumang bagay sa labas ng Kanyang sarili. Napagtanto ko na ito ay tila, sa una ay namumula, sa halip ay nakapanghihina ng loob, ngunit kung susundin natin ang pangunguna ni Irenaeus, makikita natin kung paano, sa espirituwal na pananalita, na ito ay nagbubukas ng isang buong bagong mundo. Alam ni Irenaeus ang lahat tungkol sa paganong mga diyos at diyosa na lubhang nangangailangan ng papuri at sakripisyo ng tao, at nakita niya na ang pangunahing kahihinatnan ng teolohiyang ito ay ang pamumuhay ng mga tao sa takot. Dahil kailangan tayo ng mga diyos, nakasanayan na nila tayong manipulahin upang matugunan ang kanilang mga pagnanasa, at kung hindi sila sapat na pinarangalan, maaari silang (at gagawin) magalit. Ngunit ang Diyos ng Bibliya, na lubos na perpekto sa Kanyang sarili, ay hindi nangangailangan ng anumang bagay. Kahit na sa Kanyang dakilang paglikha ng sansinukob, hindi Niya kinailangan ang anumang dating meron nang materyal na magagamit; sa halip (at si Irenaeus ang unang pangunahing Kristiyanong teologo na nakakita nito), Nilikha Niya ang sansinukob na ex nihilo (mula sa wala). At kahit na siguradong hindi Niya kailangan ang mundo, ginawa Niya ang mundo dahil sa isang lubos na mapagbigay at gawa ng pagmamahal. Ang pag-ibig, dahil hindi ako nagsasawang ulit-ulitin, ay hindi pangunahing pakiramdam o damdamin, ngunit sa halip ito ay isang gawa ng kalooban. Ito ay ang paghahangad ng kabutihan ng iba para sa iba. Samakatuwid, ang Diyos na walang pansariling interes, ay maaari lamang magmahal.

Mula sa intuwisyon na ito, ang buong teolohiya ni Irenaeus ay dito dumadaloy. Nilikha ng Diyos ang kosmos sa isang pagsabog ng pagkabukas-palad, na nagbunga ng napakaraming halaman, hayop, planeta, bituin, anghel, at tao, lahat ay dinisenyo upang ipakita ang ilang aspeto ng Kanyang sariling karilagan. Gustung-gusto ni Irenaeus na iparinig ang mga pagbabago sa metapora ng Diyos bilang artista. Ang bawat elemento ng paglikha ay parang isang kulay na inilapat sa kanvas o isang bato sa mosaik, o isang tala sa isang magkakatugmang pagkakaisa. Kung hindi natin mapahahalagahan ang pagkakatugma ng maraming mga tampok ng sansinukob ng Diyos, ito ay dahil sa kaliitan ng ating isip upang tanggapin ang disenyo ng Guro. At ang Kanyang buong layunin sa paglikha ng magkaka-ayon na sunod-sunod na ito ay upang payagan ang iba pang mga katotohanan na lumahok sa Kanyang pagiging perpekto. Sa tuktok ng pisikal na nilikha ng Diyos ay nangunguna ang tao, na minamahal sa pagkakaroon ng buhay tulad ng lahat ng bagay, ngunit inaanyayahan na ito ay lumahok nang higit pa sa pagiging perpekto ng Diyos sa pamamagitan ng pagbabalik ng kanyang pagmamahal sa Lumikha sa kanya. Ang pinakamadalas na binabanggit na sipi mula kay Irenaeus ay mula sa ikaapat na aklat ng Adversus Haereses, at ganito ang kanilang mga pagkakasunod-sunod: “Ang kaluwalhatian ng Diyos ay isang taong ganap na buhay.” Nakikita mo ba kung paano ito tiyak na nauugnay sa pagsasabing walang kailangan ang Diyos? Ang kaluwalhatian ng mga paganong diyos at diyosa ay hindi isang taong ganap na buhay, ngunit sa halip ay isang tao na nagpapasakop, isang tao na gumagawa ng kung ano ang iniutos sa kanya na gawin. Ngunit ang tunay na Diyos ay hindi naglalaro ng gayong mapagmanipulang mga laro. Nasusumpungan Niya ang Kanyang kagalakan sa pagnanais, sa ganap na takda, sa ating kabutihan.

Ang isa sa pinakamaganda at nakakaintriga sa mga ideya ni Irenaeus ay ang Diyos na gumaganap bilang isang uri ng mabait na guro, na unti-unting tinuturuan ang sangkatauhan sa mga paraan ng pag-ibig. Naisip niya sina Adan at Eba, hindi tulad ng mga nasa hustong gulang na pinagkalooban ng bawat espirituwal at intelektwal na kasakdalan, ngunit mas bilang mga bata o tinedyer, na hindi maiiwasang maging saliwa sa kanilang pagpapahayag ng kalayaan. Ang mahabang kasaysayan ng kaligtasan ay, samakatuwid, ang matiyagang pagtatangka ng Diyos na sanayin ang Kanyang mga taong nilalang upang maging Kanyang mga kaibigan. Ang lahat ng tipan, batas, utos, at ritwal ng sinaunang Israel at ng simbahan ay dapat makita sa ganitong kaliwanagan: hindi basta-basta mga pagpapataw, kundi ang istraktura na ibinibigay ng Amang Diyos upang pasunurin ang Kanyang mga anak tungo sa ganap na pag-unlad.

Marami tayong matututuhan mula sa sinaunang gurong ito ng pananampalatayang Kristiyano, lalo na tungkol sa mabuting balita ng Diyos na hindi nangangailangan sa atin!

Babalik pa kaya sa normal ang buhay ko? Paano ko maipagpapatuloy ang aking trabaho? Habang iniisip ang mga ito, isang kakila-kilabot na solusyon ang pumasok sa aking isipan…

Nakikita ko ang buhay na sobrang nakaka-istres. Sa aking ikalimang taon sa kolehiyo, ang pagsisimula ng bipolar disorder ay humahadlang sa aking mga pagsisikap na makumpleto ang aking antas ng pagtuturo. Wala pa akong diyagnosis, ngunit ako ay sinalanta ng insomnia, at ako ay nagmukhang pagod at gusgusin, na humadlang sa aking mga prospect ng trabaho bilang isang guro. Dahil mayroon akong malakas na likas na hilig sa pagiging perpekto, nakaramdam ako ng labis na hiya at takot na binigo ko ang lahat. Napunta ako sa galit, kawalan ng pag-asa, at depresyon. Ang mga tao ay nag-aalala tungkol sa aking pagtanggi at sinubukang tumulong. Ipinadala pa nga ako sa ospital sa pamamagitan ng ambulansya mula sa paaralan, ngunit walang nakitang mali ang mga doktor maliban sa mataas na presyon ng dugo. Nanalangin ako ngunit wala akong nakitang aliw. Maging ang Misa sa Pasko ng Pagkabuhay —ang paborito kong oras—ay hindi naputol ang mabisyo na ikot. Bakit hindi ako tutulungan ni Hesus? Nakaramdam ako ng sobrang galit sa Kanya. Sa wakas, tumigil na lang ako sa pagdarasal.

Habang nagpapatuloy ito, araw-araw, buwan-buwan, hindi ko alam kung ano ang gagawin. Babalik pa kaya sa normal ang buhay ko? Parang malabo. Habang papalapit ang graduation, mas lalong nadagdagan ang takot ko. Ang pagtuturo ay isang mahirap na trabaho na may kaunting mga pahinga, at ang mga mag-aaral ay mangangailangan sa akin na manatiling maayos habang tinutugunan ang kanilang maraming pangangailangan at nagbibigay ng magandang kapaligiran sa pag-aaral. Paano ko kaya ito magagawa sa aking kasalukuyang estado? Isang kakila-kilabot na solusyon ang pumasok sa aking isipan: “Dapat mo na lang patayin ang iyong sarili.” Sa halip na iwaksi ang kaisipang iyon at ibalik ito sa impiyerno kung saan ito nararapat, hinayaan ko itong maupo. Tila isang simple, lohikal na sagot sa aking dilemma. Gusto ko na lang maging manhid sa halip na patuloy na atakehin.

Sa aking lubos na pagsisisi, pinili ko ang kawalan ng pag-asa. Ngunit, sa inaasahan kong magiging huling sandali ko, naisip ko ang aking pamilya at ang uri ng tao na dati kong naging. Sa tunay na pagsisisi, itinaas ko ang aking ulo sa langit at sinabi: “Ikinalulungkot ko, Hesus. Pagsisisi sa lahat. Ibigay mo lang sa akin ang nararapat sa akin.” Akala ko iyon na ang mga huling salitang sasabihin ko sa buhay na ito. Ngunit may ibang plano ang Diyos.

Pakikinig sa Banal

Ang aking ina, sa pamamagitan ng Diyos, ay nagdarasal ng korona ng Banal Na Awa sa mismong sandaling iyon. Bigla niyang narinig ang mga salitang malakas at malinaw sa kanyang puso na “Hanapin si Ellen.” Masunurin niyang isinantabi ang kanyang rosary beads at natagpuan ako sa sahig ng garahe. Mabilis siyang nahuli, sumisigaw sa takot: “Anong ginagawa mo?!” habang hinihila niya ako papasok ng bahay.

Nadurog ang puso ng mga magulang ko. Walang rulebook para sa mga oras na tulad nito, ngunit nagpasya silang dalhin ako sa Misa. Ako ay ganap na nasira, at kailangan ko ng isang Tagapagligtas higit sa dati. Inaasam ko ang sandali na lumapit kay Hesus, ngunit kumbinsido ako na ako ang huling tao sa mundo na nais Niyang makita. Gusto kong maniwala na si Jesus ang aking Pastol at darating pagkatapos ng Kanyang nawawalang tupa, ngunit mahirap dahil walang nagbago. Nilamon pa rin ako ng matinding pagkamuhi sa sarili, inapi ng dilim. Ito ay halos pisikal na masakit.

Habang naghahanda ng mga regalo, napaluha ako. Matagal na akong hindi umiiyak, pero kapag nagsimula na ako, hindi ko na mapigilan. Ako ay nasa dulo ng aking sariling lakas, na walang ideya kung saan susunod na pupunta. Ngunit habang umiiyak ako, unti-unting bumababa ang bigat, at naramdaman ko ang aking sarili na nakakulong sa Kanyang Banal na Awa. Hindi ko ito karapat-dapat, ngunit binigyan Niya ako ng regalo ng Kanyang sarili, at alam ko na mahal Niya ako sa pinakamababang punto tulad ng pagmamahal Niya sa akin sa aking pinakamataas na punto.

Sa Paghahangad ng Pag-ibig

Sa mga darating na araw, halos hindi ko kayang harapin ang Diyos, ngunit patuloy Siyang nagpapakita at tinutugis ako sa maliliit na bagay. Muli kong itinatag ang komunikasyon kay Jesus sa tulong ng isang larawan ng Banal na Awa sa aming sala. Sinubukan kong magsalita, karamihan ay nagrereklamo tungkol sa pakikibaka at pagkatapos ay masama ang pakiramdam tungkol dito dahil sa kamakailang pagliligtas.

Kakaiba, akala ko ay naririnig ko ang isang malambing na boses na bumubulong: “Akala mo ba talaga iiwan kita para mamatay? Mahal kita. hinding hindi kita pababayaan. Ipinapangako kong hindi kita iiwan. Lahat ay pinatawad. Magtiwala ka sa aking awa.” Gusto kong paniwalaan ito, ngunit hindi ako makapaniwala na ito ay totoo. Nasisiraan na ako ng loob sa mga pader na aking itinatayo, ngunit patuloy akong nakikipag-chat kay Jesus: “Paano ako natututong magtiwala sa Iyo?”

Nagulat ako sa sagot. Saan ka pupunta kung wala kang pag-asa ngunit kailangan mong magpatuloy sa buhay? Kapag sa tingin mo ay lubos na hindi kaibig-ibig, masyadong mapagmataas na tanggapin ang anumang bagay ngunit desperadong gustong magpakumbaba? Sa madaling salita, saan mo gustong pumunta kung gusto mo ng ganap na pakikipagkasundo sa Ama, Anak, at Banal na Espiritu ngunit masyadong natatakot at hindi naniniwala sa isang mapagmahal na pagtanggap upang mahanap ang iyong daan pauwi? Ang sagot ay ang Mahal na Birheng Maria, Ina ng Diyos, at Reyna ng Langit.

Habang ako ay natututong magtiwala, ang aking awkward na mga pagtatangka ay hindi nakagalit kay Jesus. Tinatawag niya akong mas malapit, mas malapit sa Kanyang Sagradong Puso, sa pamamagitan ng Kanyang Mahal na Ina. Napamahal ako sa Kanya at sa Kanyang katapatan.

Kaya kong aminin ang lahat kay Maria. Bagama’t natatakot ako na hindi ko matutupad ang aking pangako sa aking ina sa lupa dahil, sa aking sarili, halos hindi pa rin ako nag-iipon ng kagustuhang mabuhay, binigyang-inspirasyon ako ng aking ina na ialay ang aking buhay kay Maria, na nagtitiwala na tutulungan niya akong malampasan ito. Hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin noon, ngunit nakatulong sa akin ang 33 Days to Morning Glory and Consoling the Heart of Jesus ni Father Michael E. Gaitley, MIC, na maunawaan. Ang Mahal na Ina ay laging handang maging tagapamagitan sa atin, at hinding-hindi niya tatanggihan ang kahilingan ng isang bata na gustong bumalik kay Hesus. Sa pagdaan ko sa paglalaan, nagpasiya akong hindi na muling magtangkang magpakamatay sa mga salitang: “Kahit anong mangyari, hindi ako titigil.”

Samantala, nagsimula akong maglakad nang mahabang panahon sa dalampasigan habang nakikipag-usap ako sa Diyos Ama at nagninilay-nilay sa talinghaga ng alibughang anak. Sinikap kong ilagay ang aking sarili sa kalagayan ng alibughang anak, ngunit kinailangan ko ng ilang oras upang mapalapit sa Diyos Ama. Una, naisip ko Siya sa malayo, pagkatapos ay naglalakad palapit sa akin. Sa isang araw, naisip ko Siya na tumatakbo palapit sa akin kahit na nagmumukha Siyang katawa-tawa sa Kanyang mga kaibigan at kapitbahay.

Sa wakas, dumating ang araw na mailalarawan ko ang aking sarili sa mga bisig ng Ama, pagkatapos ay tinatanggap hindi lamang sa Kanyang tahanan kundi sa aking upuan sa hapag ng pamilya. Habang iniisip ko na hinihila Niya ako ng upuan, hindi na ako isang matigas ang ulo na kabataang babae kundi isang 10-taong-gulang na batang babae na may katawa-tawang salamin at gupit na bob. Nang tanggapin ko ang pag-ibig ng Ama para sa akin, muli akong naging parang isang maliit na bata, nabubuhay sa kasalukuyang sandali at lubos na nagtitiwala sa Kanya. Napamahal ako sa Diyos at sa Kanyang katapatan. Iniligtas ako ng aking Mabuting Pastol mula sa kulungan ng takot at galit, patuloy akong inaakay sa ligtas na landas at dinadala ako kapag ako ay nanghihina.

Ngayon, gusto kong ibahagi ang aking kwento para malaman ng lahat ang kabutihan at pagmamahal ng Diyos. Ang Kanyang Sagradong Puso ay bumubuhos ng magiliw na pagmamahal at awa para lamang sa iyo. Nais ka Niyang mahalin nang labis, at hinihikayat kitang tanggapin Siya nang walang takot. Hindi ka niya pababayaan o pababayaan. Pumunta sa Kanyang liwanag at umuwi.

Panatilihing bukas ang iyong mga tainga sa pinaka mahinay na udyok ng kalikasan…Ang Diyos ay nangungusap sa iyo sa tanang oras.

Walang tigil  na sinisikap ng Diyos na ipaalam sa atin ang Kanyang mensahe ng pag-ibig—sa maliliit na bagay, sa malalaking bagay, sa lahat ng bagay.  Minsan sa kaabalahan ng buhay, madalas nating makaligtaan ang sinisikap Niyang sabihin sa atin, sa sandaling iyon at pagkatapos.  Ang ating mapagmahal na Diyos ay nananabik na tayo ay lumapit sa Kanya sa katahimikan ng ating mga puso.  Doon natin Siya tunay na makakatagpo at masisimulang lumago sa ating kaugnayan sa Kanya—sa pamamagitan ng pakikinig sa “mabuting guro” (Huan 13:13). Itinuro ni Santa Teresa ng Calcutta: “Nangungusap ang Diyos sa katahimikan ng ating mga puso.” Itinuturo din sa atin ng banal na kasulatan, na matapos mawala ang malakas na hangin, lindol, at apoy ay nuon lamang nadinig at naunawaan ni Elias ang Diyos sa pamamagitan ng “mahinahong tinig” (1 Hari 19:9-18).

Ang Kapangyarihang Nakakabagbag Sa Atin

Kamakailan, sumama ako sa aking pamangkin sa tabing dagat sa North Wales; ninais naming magkasamang magpalipad ng saranggola.  Habang papalayo ang dagat, kinalas namin ang tali sa may buhanginan. Inihagis ko ang saranggola pataas habang nagsimulang tumakbo ang aking pamangkin sa bilis ng kanyang makakaya, tangan ang hawakan nito.  Ang dalampasigan ay bahagyang napapalibutan ng mga bangin, kaya sa kabila ng malakas na hanging dala ng mga alon, ang saranggola ay hindi nanatili sa taas nang matagal.  Muli siyang tumakbo, sa pagkakataong ito ay mas mabilis pa, at sinubukan namin nang paulit-ulit.  Matapos ang ilang pagtatangka, napagtanto namin na hindi ito gumagana.

Minasdan ko ang paligid at nakita ko na sa tuktok na bahagi ng talampas, may isang maluwag na kalawakan at malaking lupain.  Kaya sabay kaming umakyat nang mataas pa.  Habang sinimulan naming kalasing muli ang tali, nagsimulang gumalaw ang saranggola; mahigpit na kumapit ang pamangkin ko sa hawakan.  Bago pa namin malaman, ang saranggola ay ganap na dumips at lumipad nang napakataas.  Ang kagandahan sa pagkakataong ito ay magkasama naming pinaglugdan ang sandaling ito sa napakaliit na pagsisikap.  Ang susi ay ang hangin, ngunit ang lakas ng pumailanglang na saranggola ay naganap sa pagtungo sa isang lugar kung saan ang hangin ay talagang makakaihip.  Ang saya, halakhak, kagalakan, at pagmamahalan na pinagsaluhan sa sandaling iyon ay walang katumbas. Parang tumigil ang oras.

Ang Matutong Umunlad

Nang maglaon habang ako’y nagdadasal, bumalik sa akin ang mga alaalang ito, at nadama ko na binibigyan ako ng mabisang mga aral sa pananampalataya, lalo na ang tungkol sa panalangin.  Sa buhay, kaya nating subukang gawin ang mga bagay sa sarili nating lakas.  May isang bagay sa ating makasalanang pagkatao na nagnanais na mangibabaw sa lahat. Ito ay katulad ng nasa manibela ng sasakyan.  Maaari tayong magtiwala sa Diyos at pahintulutan Siya na gabayan tayo, o maaari nating gamitin ang ating malayang pag-iisip. Hinahayaan tayo ng Diyos na hawakan ang manibela kung at kapag pipiliin natin.  Subalit habang naglalakbay kasama Siya, nakikita natin na sa katunayan, ninanasa Niya na hindi natin subukan at gawin ang lahat nito nang mag-isa.  Ni ayaw din niyang gawin ang lahat nito nang mag-isa.  Nais ng Diyos na gawin natin ang lahat—sa pamamagitan Niya, kasama Niya, at sa Kanya.

Ang pinaka akto ng pagdadasal ay isang handog mismo, subalit nangangailangan ito ng ating pagtutulungan.  Ito ay tugon sa Kanyang tawag, subalit ang pagpili na tumugon ay atin.  Mabisang itinuturo sa atin ni San Agustin na “kilanlin ang ating tinig sa Kanya at ang Kanya sa atin” (CCC 2616).  Ito ay hindi lamang totoo para sa panalangin kundi para sa lahat ng bagay sa buhay.

Totoo, kung minsan ay pinahihintulutan tayo ni Jesus na magpagal nang “magdamag” at “walang mahuli.” Ngunit ito ay naghahatid sa atin sa pagtanto na sa pamamagitan lamang ng Kanyang patnubay ay makakamit natin ang ating ninanais.  At higit pa kapag binuksan natin ang ating mga puso upang makinig sa Kanya. (Lukas 5:1-11)

Kung nais nating lumipad nang mataas, kailangan natin ang hangin ng Banal na Espirito, ang hininga ng Diyos, na nagpapabagong-anyo at nag-aangat sa atin paitaas (Huan 20:22).  Hindi ba’t ang hangin ng Banal na Espiritu ang siyang bumaba sa natatakot na mga disipulo sa mas mataas na silid noong Pentecostes at binigyan sila ng bagong anyo na puno ng pananampalataya, walang takot na mga mangangaral at mga saksi ni Kristo (Mga Gawa 1-2)?

Naghahangad Nang Buong Puso

Mahalagang kilalanin na ang pananampalataya ay isang kaloob na dito ay dapat tayong mangunyapit (1 Mga Taga-Corinto 12:4-11).  Kung hindi, maaari tayong mabuhol sa mahihirap na kalagayan sa mundo na, kung wala ang Kanyang biyaya, ay imposible tayong makalaya.  Dapat  tayong patuloy na abutin ang mas mataas na antas sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Banal na Espirito—upang “matamo ang Panginoon at mabuhay” (Amos 5:4, 6).  Mahigpit tayong hinihikayat ni San Pablo na “Magalak lagi, manalangin nang walang humpay, magpasalamat sa lahat ng pagkakataon; sapagkat ito ang kalooban ng Diyos kay Kristo Hesus para sa inyo” (1 Tesalonika 5:16-18).

Samakatuwid, ang panawagan ay para sa bawat mananampalataya na maging mas taimtin sa panalangin sa pamamagitan ng paglikha ng puwang para sa katahimikan, alisin ang lahat ng mga abala at mga hadlang, at pagkatapos ay hayaan ang hangin ng Banal na Espiritu na tunay ngang umihip at gumalaw sa ating buhay.  Ang Diyos Mismo ay nag-aanyaya sa atin sa pakikipagtagpo na ito na may pangako na Siya ay sasagot: “Tumawag Ka sa Akin, at sasagutin Kita, at sasabihin Ko sa iyo ang mga dakila at natatagong bagay na hindi mo nalalaman.” (Heremias 33:3)