Magturo ng Ebanghelyo

Noong taong 1240, si Emperador Frederick II ng Sweden ay nakipagdigma sa Papa, at ipinadala niya ang kanyang mga mandirigma upang salakayin ang Italya. Nagpasya ang malulupit na sundalo na pasukin ang kumbento ng San Damiano, na matatagpuan sa hangganan ng bayan ng Assisi. Dito naninirahan si Inang Clare at ang mga madre sa kanyang pangangalaga. Natakot ang mga kawawang madre at agad na sumugod sa kanilang Ina upang ibahagi ang balita

Nakaratay si Inang Clare, ngunit sa tulong ng mga madre bumangon siya at mahinahong pumunta sa kapilya. Nagpatirapa sa harap ng Eukaristiya, lumuluha siyang nanalangin sa Diyos na protektahan ang mga kapatid na walang magawa. Biglang, narinig niya ang isang tinig mula sa tabernakulo: “Palagi kitang poprotektahan!”

Puno ng kumpiyansa at pagtitiwala, kinuha niya ang siboryum na naglalaman ng Banal na Sakramento at humarap sa mga mananakop. Nang itinaas niya ito sa harap nila, ang mga sundalo ay nataranta at lubos na natakot. Agad silang tumakas sa kumbento, tinalikuran ang kanilang masasamang pakana.

Sa mga madre, isang malaking aral ang hindi natitinag na debosyon ng kanilang ina sa Banal na Eukaristiya. Si Santa Clare, sa kanyang malaking pagpapakumbaba, ay nagbilin sa mga madre na huwag ihayag ang tinig na narinig nila mula sa Banal na Sakramento hanggang sa pagkamatay niya. Tayo, sa inspirasyon ni Santa Clare, ay lumago sa ating debosyon kay Hesus sa Eukaristiya at ilagay ang ating buong pagtitiwala sa Kanya.

Ang kahanga-hangang aklat ni Tom Holland na Dominion ay nabuo nang detalyado kung ano ang katumbas ng isang napakasimpleng panukala—ibig sabihin, na ang Kristiyanismo ay may pananagutan para sa marami sa mga pangunahing pagpapahalaga na ibinibigay natin at ipinapalagay natin na pangkalahatan. Sa katunayan, itinanggi niya, ang ating paggigiit sa dignidad ng indibidwal, pangunahing mga karapatang pantao, ang prinsipyo ng pagkakapantay-pantay, at marahil higit sa lahat na ang mga mahihirap, ang mga nagigipit , at ang nabiktima ay dapat na espesyal na pahalagahan, ay dumadaloy mula sa pangunahing Kristiyano. mga paniniwala.

Ang nag-udyok kay Holland na imbestigahan ang pag-aangkin na ito sa simula ay ang kanyang malawak na gawain sa kasaysayan ng sinaunang Roma. Habang mas matagal at mas malalim ang pagtingin niya sa lipunang Romano, parang estranghero ito, mas hindi katulad ng ating panahon. At habang pinag-aaralan niya ang mga dakilang bayani ng Roma, lalo silang lumilitaw na dayuhan at may problema sa moral. Upang magbigay lamang ng isang halimbawa sa marami, hinihimok niya tayong isaalang-alang ang marahil ang pinakakahanga-hangang personalidad ng sinaunang Romano, si Julius Caesar. Sabik na mapahusay ang kanyang reputasyon sa pulitika, sinimulan ni Caesar ang isang kampanyang militar sa Gaul (kasalukuyang France). Ang kanyang kahanga-hangang tagumpay sa pagsupil sa lupaing ito at ginawa itong isang Romanong lalawigan ay nagsisilbing takip sa kanya sa kaluwalhatian at naging paksa ng kanyang aklat na The Gallic Wars, na binabasa hanggang ngayon. Ngunit kung ano ang bihirang puna ay ang pagsuray katotohanan na sa kurso ng pananakop na ito, pinatay ni Ceasar , sa pamamagitan ng konserbatibong pagtatantya, isang milyong tao at inalipin isa pang milyon o higit pa. Ngayon, si Caesar ay may isang bangka puno ng mga kaaway sa Roma na pinaghihinalaang siya ay nagnanasa sa makaharing kapangyarihan. Ngunit ang nakita ni Holland na kaakit-akit ay wala sa kanyang mga kalaban ang na-iskandalo sa kanyang nakamamatay na pag-atake sa Gaul. Sa katunayan, pinuri siya ng buong Roma dahil dito. Kaya bumangon ang tanong: Bakit natin ngayon ituring ang isang taong pumatay at umalipin sa napakalaking sukat na isang hamak samantalang kahit na ang pinakamagaling at pinakamatalino sa sinaunang lipunang Romano ay itinuturing na isang bayani si Caesar? Ang sagot, sa madaling salita, ay Kristiyanismo

Ang dinala ng mga sinaunang Kristiyano sa kulturang Romano ay ang paniniwala sa iisang Diyos na gumawa ng bawat tao ayon sa Kanyang larawan at wangis at sa gayo’y pinagkalooban sila ng mga karapatan, kalayaan, at dignidad. Dagdag pa rito, itinuro ng mga Kristiyano, ang Diyos na Lumikha ay naging tao at kusang-loob na pumunta sa mismong mga limitasyon ng pagdurusa at pagkasira, sa mga salita ni San Pablo, “pagtanggap kahit kamatayan, kamatayan sa krus.” Ipinahayag nila ang isang Tagapagligtas na naging biktima ng paniniil ng Roma at binuhay ng Diyos mula sa mga patay. At sa pamamagitan ng proklamasyong ito, dinala nila ang lahat ng inaapi, lahat ng nabiktima, lahat ng mahihina at nakalimutan mula sa mga gilid hanggang sa gitna. Ang mga paniniwalang ito, siyempre, sa una ay itinuturing na walang katotohanan, at ang unang mga Kristiyano ay malupit na inuusig para sa kanila. Ngunit sa paglipas ng panahon, at sa pamamagitan ng pagsaksi at pagsasagawa ng mga matatapang na tao, ang mga paniniwalang ito ay nakababad sa tela ng lipunang Kanluranin. Sa sobrang lalim ng mga ito ay tumagos sa ating kamalayan kaya’t tayo ay naparito, gaya ng sinabi ni Holland, upang ipagwalang-bahala ang mga ito at ipagkamali ang mga ito bilang mga pangkalahatang pagpapahalagang makatao.

Ngayon, bakit mahalaga ang lahat ng ito sa atin ngayon? Nabubuhay tayo sa panahon kung saan ang pananampalatayang Kristiyano ay sa halip ay regular na hinahamak ng mga nasa matataas na antas ng piling tao ng lipunan, sa mga unibersidad, at sa media. Bukod dito, ang mga hukbo ng mga tao, lalo na ang mga kabataan, ay humihiwalay sa mga simbahan at humihinto sa pakikibahagi sa relihiyosong ritwal at pagsasanay. Sapat na hindi nakakapinsala, maaari mong isipin, o kahit na sa kalamangan ng isang lipunan na umaabot sa kapanahunan sa pamamagitan ng sekularisasyon? Isipin mo ulit. Habang lumilipas ang pananampalataya at praktika ng Kristiyano, nawawala rin ang mga pagpapahalagang itinanim ng Kristiyanismo sa ating kultura. Ang mga pinutol na bulaklak ay maaaring mamulaklak nang ilang sandali kapag natanggal na ang mga ito sa lupa at inilagay sa tubig, ngunit malalanta ang mga ito sa lalong madaling panahon. Niloloko natin ang ating sarili kung iniisip natin na ang mga pagpapahalagang itinanim sa atin ng Kristiyanismo ay matagal nang mabubuhay sa pagkamatay ng Kristiyanismo mismo

Ang mga palatandaan ng paglitaw ng isang neo-paganismo sa katunayan ay marami. Sa maraming mga estado sa ating bansa, gayundin sa Canada at maraming mga bansa sa Europa, ang isang rehimen ng pagpatay dahil sa awa ay may hawak na kapangyarihan. Kapag ang mga matatanda o may sakit ay naging abala, maaari at dapat silang alisin. At, siyempre, sa karamihan ng mga bansa sa Kanluran, kapag ang isang bata sa sinapupunan ay hinuhusgahan na isang problema, siya ay maaaring ipalaglag sa anumang punto ng pagbubuntis, hanggang sa sandali ng kapanganakan. Sa aking sariling estado ng Minnesota, isang panukala ang ginawa upang itago ang ‘karapatan’ na ito sa pagpatay sa hindi pa isinisilang sa konstitusyon. Kung paano ito ay, sa pamamagitan ng paraan, sa sinaunang Romanong kasanayan ng paglalantad ng mga hindi gustong mga bagong silang sa mga elemento at mga hayop. At kung gaano kaakit-akit, sa liwanag ng pagsusuri ni Tom Holland, na ang mga sinaunang Kristiyano ay nakakuha ng atensyon ng nakapaligid na kulturang Romano sa pamamagitan mismo ng kanilang pagpayag na iligtas at kunin ang mga inabandunang sanggol na ito.

Kaya, ano ang kailangan? Kailangang itaas ng mga Kristiyano ang kanilang mga tinig bilang protesta laban sa kultura ng kamatayan. At dapat nilang gawin ito sa pamamagitan ng pag-angkin at pagpapahayag sa publiko ng mga pagpapahalagang nagmumula sa kanilang pananampkuloalataya. Sa napakatagal na panahon, ang mga mananampalataya ay natahimik sa pagsasabi na ang relihiyon ay isang ‘pribadong’ bagay. Kalokohan. Ang mga pagpapahalagang Kristiyano ay nagpabatid sa ating lipunan mula pa sa simula at nagbigay ng magkakaugnay na balangkas ng moralidad na karamihan sa atin ay hindi pa rin pinapansin. Hindi ngayon ang panahon para sa katahimikan. Panahon na para isigaw natin ang ating mga paniniwala mula sa mga bubong.

ARTIKULO na orihinal na inilathala sa wordonfire.org. Muling na-itatak nang may pahintulot.

Ang paglabas sa ating mga Komportableng Kinalalagyan ay hindi kailanman madaling gawin, kaya bakit pa tayo mag-aabala?

Sa isang punto ng buhay, itinanong ni Hesus sa ating lahat: “Handa na ba kayong humayo para sa Aking Kaharian ” Walang pagiging karapat-dapat sa bawat se; walang paliwanag ng trabaho, walang pag husga sa listahan ng pinag trabahuhan. … Simpleng Oo at Hindi tanong lang. Nang matanggap ko ang tawag na ito, wala akong maiaalok sa Kanya. Pumasok ako sa aking ministeryo na walang pakinabang. Napatunayan ng panahon na ang isang handa at mapagmahal na puso para kay Hesus ang tanging kailangan ko. Inasikaso niya ang iba pa. Kapag sumagot ka na, masasaksihan mo ang pagbabago sa iyong sarili! Ang buhay ay nagiging mas makabuluhan, masaya, at mapagsapalaran. Hindi ito nangangahulugan na ang pagdurusa ay hindi kailanman naroroon.

“Nang malapit na ang oras na lisanin ni Jesus ang mundong ito at bumalik sa Kanyang Ama, hinugasan Niya ang mga paa ng Kanyang mga disipulo. Sinabi niya kay Pedro: ‘Maliban na lamang kung huhugasan kita, wala kang bahagi sa Akin.'” Nagpatuloy siya: “Kaya kung ako, ang inyong Panginoon at Guro, ay naghugas ng inyong mga paa, nararapat din ninyong hugasan ang mga paa ng isa’t isa.” (Juan 13:14) Sa isang banda, tinatanong ni Hesus: “Handa ka na bang mabasa ” Tulad ni Pedro, natural nating gustong manatiling tuyo at komportable, ngunit tinatawag Niya tayo na magbasa sa tubig ng Kanyang pagmamahal at biyaya. Pero ang mas maganda, hindi Niya tayo tinatawag para sa ating sarili…

Nang yumuko si Jesus upang hugasan ang mga paa ng Kanyang mga disipulo, hindi lamang nabasa ang Kanyang mga disipulo, kundi ang Kanyang mga kamay ay nabasa rin at nadungisan sa prosesong ito. Kapag si Kristo, habang namamagitan at naglilingkod sa iba sa Kanyang Pangalan, magkakaroon din tayo ng bahagi ng pasanin at sakit
na pinagdadaanan ng ibang tao. Itinatagubilin sa atin ng Banal na Kasulatan: “Pasanin ninyo ang pasanin ng isa’t isa, at sa ganitong paraan ay matutupad ninyo ang batas ni Kristo.” (Galacia 6:2)

Matapos ang pagbabagong-anyo ni Hesus, sinabi ni Pedro: “Panginoon, mabuti para sa amin na manatili dito; kung gusto mo, gagawa ako ng tatlong tirahan dito, isa para sa iyo, isa para kay Moises, at isa para kay Elias.” (Mateo 17:4) Tila mas marami pa tayong paraan kaysa sa isa. Gusto naming maglagay ng mga tolda at manatili sa loob ng comfort zone na iyon, maging sa simbahan, sa tahanan, o lugar ng trabaho. Mabuti na lang at ang Banal na Kasulatan ay nagbibigay sa atin ng mga karapat-dapat na halimbawa na matututuhan natin.

Maging o Hindi dapat maging

Minsan ay pinagnilayan ng ating parokya na si Reverend Christopher Smith kung paano nilisan ni Juan Bautista ang parang, ang kanyang kaginhawahan, at pumunta sa lungsod upang ipahayag ang pagdating ng Mesiyas. Tumakas si Moises sa Ehipto at gumawa ng tolda para sa kanyang biyenan ngunit hinila siya ng Diyos at binigyan siya ng misyon. Siya ay ibinalik sa parehong Ehipto na kanyang tinatakasan, at malakas siyang ginamit ng Diyos upang iligtas ang Kanyang mga tao. Tumakas si Elias mula kay Jezebel at nakahanap ng kanlungan sa ilalim ng palumpong (1 Hari 19:4), ngunit ibinalik siya ng Diyos upang itatag ang Kanyang kalooban para sa Kanyang bayan. Kinailangan ni Abraham na iwan ang kanyang mga kamag-anak at maglakbay kung saan siya inakay ng Diyos, ngunit tingnan ang Kaharian na nagmula sa Kanyang pagtitiwala sa Diyos!

Kung si Moises ay nanatili sa bahay, ano kaya ang magiging kapalaran ng mga Israelita At paano kung umatras si Elias sa takot at tumangging bumalik Tingnan mo si Pedro, na kinapitan ang lukso ng pananampalatayang iyon mula sa bangka upang ihakbang ang kanyang mga paa sa nagngangalit na alon sa dagat. Siya ay nag iisa sa gitna ng kawalan, ang takot na lumubog ay tiyak na nasa kanyang isipan, ngunit hindi siya hinayaan ni Hesus na panghinaan ng loob. Ang kanyang kagustuhang humakbang palabas ay nagpasimula ng isang hindi malilimutang himala na hindi matatamasa ng sinuman sa iba pang mga disipulo na puno ng takot sa loob ng bangka, na tumangging bitawan ang kanilang mga komportableng kinalalagyan.

At gayon din, sa ating buhay, hinihintay tayo ng Diyos na gawin ang unang hakbang na iyon ng paglabas sa ating mga tolda. Nang bigyan ako ng inspirasyon ng Banal na Espiritu na mag ebanghelyo sa pamamagitan ng pagsulat, napakahirap para sa akin na sabihin ang oo sa una. Sa katotohanan, ako ay mahina ang loob at mahiyain, at tulad ng pagtingin ni Peter sa mga alon, ang nakikita ko lamang ay ang aking mga kawalan ng kakayahan. Ngunit nang isuko ko ang aking sarili sa Kanyang kalooban at nagsimulang magtiwala sa Kanya, sinimulan Niyang gamitin ako para sa Kanyang kaluwalhatian.

Lumabas tayo sa ating mga komportableng kinalalagyan at hayaang mabasa sa pagpapahid ng Banal na Espiritu dahil ito ang malakas na apoy ng nasusunog na palumpong na nagpahid kay Moises. Naaalala mo ba kung paano nila tinanggihan ang una niyang pagtatangka na ‘iligtas’ ang mga Israelita (sa pamamagitan ng pagpatay sa isang Egipcio!) Matiyagang maghintay sa tawag mula sa itaas, tanggapin ang Kanyang pagpapahid, at pumasok sa mundo para ipahayag ang Kanyang Pangalan!

Kinailangan kong tanggapin sa wakas na ang aking pagkanta ay kakila kilabot, ngunit hindi paako handang sumuko, hindi pa…

Kung tatawagin ka ng Diyos na maging isang relihiyosong madre, ibibigay Niya sa iyo ang kailangan mo para maging isang ganap!” Ito ang isa sa mga pinaka malabong payo na natanggap ko bago naging postulant sa Dominican Sisters of Mary Immaculate Province. Gayunman, ito ang pinaka praktikal na payo sa unang taon ng aking buhay sa relihiyon nang maharap ako sa isang malaking hamon—ang aking tinig sa pagkanta.

Siyempre, kaya kong Kumanta!

Pumasok ako sa kumbento na iniisip at naniniwalang maganda ang boses ko; isang tinig na magagamit ko sa pagpupuri sa Diyos. At ginamit ko nga ito upang makibahagi sa mapitagang pagsamba na nagaganap araw araw sa kapilya ng kumbento. Kinanta ko ang mga himno at binigkas ang banal na katungkulan nang buong pagkatao ko at siyempre, buong lakas at lakas ng aking katawan. Naisip ko na nalulugod ang Diyos sa akin at napahanga ko ang lahat sa oras ng aming karaniwang panalangin. Gayunpaman, sa ika dalawang linggo sa paghahaka haka , ang aking kaklase sa paghahaka haka, si Phi, ay nagsiwalat sa akin ng masakit na katotohanan na hindi ko kayang kumanta. Nang may kahanga-hangang tapang, inilagay ni Phi ang kanyang kamay sa balikat ko at taos-pusong tinanong ako isang araw: “Alam mo ba na patag ang pagkanta mo?” Bagama’t nag-aral ako ng klase sa pagpapahalaga sa musika noong kolehiyo at nadama ko ang ibig sabihin ni Phi, nag-isip ako: “Ano ang patag ?” “Alam mo, ito ay kapag ang iyong tinig ay nawawala sa tono at hindi ka makakanta ng mas mataas…” Sinubukan ni Phi na magpaliwanag. Dahil sa hiya, nagkunwari akong hindi ko siya maintindihan. “Hindi ko alam ang ibig mong sabihin.” Naglakad ako palayo.

Ngunit ang pagkadismaya na ito ay hindi nagtagal nang lubos. Isang baguhan na babae ang mataktika na nagpahiwatig isang gabi bago magsalita nang hindi direktang nagsalita tungkol sa akin: “Kakaiba ang ingay sa kapilya nitong mga nakaraang araw!” Nadama ko ang kanyang mga salita, ngunit hindi ko pa rin tinanggap ang katotohanan. Naalimpungatan ako sa aking pagmamataas. Samantala may isa pang nag papahakahaka , ang nagpayo sa akin: “Kung marunong kang kumanta, kumanta ka ng malakas. Kung hindi ka naman marunong kumanta, kumanta ka pa ng doble lakas para makaganti ka sa Diyos.” Sinunod ko ang kanyang payo at kumanta ako ng mas malakas kaysa dati upang makaganti ako sa Diyos para sa hindi Niya pagbibigay sa akin ng isang kaibig ibig na boses sa pagkanta. Ang komunidad ko ay napahihirapan ko tuwing nasa kapilya ako.

Paano Kung Hindi mo Kaya?

Nang mabigyan ako ng mga pag aaral sa boses sa halip na ng mga nais kong pag aaral sa piano tulad ng iba pang mga postulant ay napagtanto ko nang lubusan ang katotohanan—siguro ay kumanta ako nang kakila kilabot para matamo ang mga aralin na ito. Nabawasan ang kayabangan ko.

Nalungkot ako. Pagkatapos, naalala ko ang payo sa akin: “Kung tatawagin ka ng Diyos na maging isang relihiyosong madre, ibibigay Niya sa iyo ang kailangan mo para maging isa!” Sa luha at hiya, nagpunta ako sa chapel at sinabi sa Panginoon na kailangan ko ng isang tinig sa pagkanta na sapat na mabuti upang magbigay sa Kanya ng mga papuri nang hindi nagdudulot ng sakit sa eardrums ng mga madre. Gayunman, idinagdag ko ang kahilingan na ito—na magiging tanda rin ito ng aking bokasyon bilang Dominican sister kung magiging kantor din ako sa misa sa Linggo ngkomunidad.

Tinugunan ng Diyos ang aking kahilingan at hamon. Pero siyempre, hindi Niya agad ako binigyan ng himala nang hindi ko ito pinaghihirapan. Masyado akong mapapa layaw! Subalit tulad ng isang mahusay na ama, pinayagan Niya akong maranasan ang sakit ng pagsasanay sa boses at magtiyaga sa pang araw araw na pagsasanay. Binigyan din niya ako ng kailangan ko, tulad ng, oras at espasyo para sa mga voice lesson at isang dedikado at matiyagang voice teacher, si Sister Anna Pauline. Sa pamamagitan ng lingguhan at mahigpit na pribadong mga aralin sa boses, unti unti akong bumubuti at nagkaroon ng mga pagbabago. Sa pagtatapos ng na buwan, hiniling sa akin na mag cantor sa misa ng komunidad at maraming beses pa pagkatapos.

Ako ay Magpapatuloy sa… Pagkanta

Gayunman, ang tiyak na pagpapatibay ng aking bokasyon bilang Dominican sister ay isang kagiliw-giliw na sorpresa isang araw nang magturo ako sa isang klase ng relihiyon. Habang ang karamihan sa aking mga mag aaral sa kindergarten ay nakaupo nang tahimik at nakikinig nang mabuti sa aking muling pagsasalaysay ng kuwento ng Mabuting Pastol, marami ang mga di mapakali at magugulo. Nagpasya akong dalhin ang kanilang pansin sa mapagmahal na kuwentong ito, kaya kinanta ko ang kanta sa halip. Biglang bulalas ni Gabby na nakaunat sa alpombra ng silid aralan na medyo malayo sa iba pa niyang mga kaklase: “Sister, maganda ang
boses mo!” Pagkatapos ay lumapit siya sa akin. Kahit papaano, nakuha ng pagkanta ko ang atensyon ni Gabby at ng iba pang mga kaklase niya noong araw na iyon. Kaya, sa nalalabing mga taon ko bilang guro ng relihiyon sa elementarya, ginamit ko ang tinig na iyon na bigay ng Diyos upang turuan ang aking mga estudyante tungkol sa pag ibig ng Diyos. Tiyak ko na binigyan ako ng Diyos ng isang tinig sa pag-awit hindi para ipagmalaki ang aking kapalaluan kundi para tulungan ako sa paglilingkod ko sa Kanyang kaharian. Sa gayon ay napagtibay ang aking bokasyon.

Kung tatawagin ka ng Diyos sa anumang bokasyon, makatitiyak ka na ibibigay Niya sa iyo ang anumang kailangan mo—kahit na isang tinig sa pagkanta.

Ang pagdurusa ay hindi na mapait, ito ngayo’y higit na matamis… 

Sa paggunita ng kalalaan ng pansangkalawakang sakit, gawa ng pagkahawa ng COVID-19, ako’y humantong sa matinding kahirapan ng paghihinga, ako’y naidala sa pagamutan para sa apat na araw.  Nakatanggap ako ng mga gamot na ipinadaraan sa aking mga ugat upang matulungan ang mga baga ko.  Ang karamdaman ay nagsanhi ng pagpipilat sa aking mga baga, kayâ ako’y umuwi na may ilang Prednisone at oksiheno upang matulungan na maibsan ang pamamagà.

Bago pa nito, ako’y isang masiglang nakatatanda na nanangkilik sa paghahardin, pagpapalakad ng aso, pagsusulat ng talaarawan at mga liham, pagbabasa, at paggugugol ng panahon kasama ang mag-anak at mga kaibigan, dumalo sa Misa at Pagsasamba, at nakipagdasal sa harap ng Planned Parenthood na gusali.  Gayunpaman, ang takbo ng buhay ay nagbago.

Ako’y nagkaroon ng malubhang sakit sa ulo na nagtagal ng maraming buwan, at walang gamot na nakabigay ng ginhawa.  Madalian akong napapagal at nangailangan akong humiga nang maraming ulit sa isang araw.  Kadalasan, magsisimula akong gagawa ng isang bagay sa loob ng bahay at lubos na makadadama ng pagkasaid.  Ako’y nawalan ng panlasa at pati ang aking pandinig ay nawala nang bahagya.  Malimit na hindi ako makapagmaneho dahil ako’y nalilito at nahihilo habang nagmamaneho.  Natiyak ng mga manggagamot na ako’y nagdaranas ng mahabang saklaw ng Covid, yao’y nagtagal ng maraming buwan.

Bilang karagdagan, ang aking isip at pag-iisip ay naging maulop.  Ako’y malilimutin—ang tawag nila dito’y brain fog.  Ako’y hindi makapagbasá o makapagbunto nang maayos at nangangamba nang lubusan.  Sinimulan kong magdasal para sa ginhawa at humingi ng pagdarasal mula rin sa ibang mga tao.  Sinikap kong ialay ang aking mga pagdurusa para sa mga nangangailangan ng awa ng Diyos, ngunit ito’y napakahirap gawin.

Isang Panggising na Tawag 

Pagkaraan, ako’y nagkaroon ng isang pamukaw-siglang kuru-kuro na piho ko, ay nagmula sa Banal na Ispirito.  May narinig na ako tungkol kay Padre Stu, isang boksingerong-naging-pari, na nagapi ng sakit na Inclusion Body Myositis (IBM) sa maagang mga araw ng kanyang matipunong buhay, ngunit hindi sa kawalan ng kabuluhan.
Bilang napalaki na walang pananampalataya ng mga magulang na nagumon sa panginginom, si Stewart Long ay namuhay sa labis na pagkapoot. Sa mga taon ng kanyang kabataan, sinimulan niya ang pakikipagbasag-ulo sa daan tuwing gabi.  Di-katagalan ay pinasok niya ang boksing bilang isang paligsahang gawain, hanggang natamaan nang malubha ang kanyang panga at nauwi sa katapusan ng kanyang hanap-buhay sa boksing.  Sa sapat na gulang, siya’y lumipat sa California upang masubukan ang pagdulog sa mga pelikula ngunit walang gaanong tagumpay.  Isang tagpo ng makitid-na-pag-iwas sa pinsala at ang pagbabagong-loob ng kanyang kasintahan sa Katolisismo ay nagdulot sa kanya ng isang lubos-na-kinakailang panggising na tawag.  Habang siya’y binibinyagan, nagkaroon siya ng isang malinaw na sapantahang siya’y magiging isang pari.  Para sa ilang mga taon, isinawalang-kibo niya ang mga pamumukaw ng Banal na Ispirito, ngunit sa bandang huli’y gumawa siya ng napakamahalagang pasya at pumasok ng seminaryo.

Doon siya nasurian ng IBM, isang karamdamang mabagsik na sumisira ng kalamnan na lumalaban sa anumang terapyutika.  Sa kawalan ng lunas, ito’y marahan na tumutungo sa pagkaguho ng bahagi ng katawan, mga kahirapan sa paglunok at paghinga, at tiyak na kamatayan.  Iginugol ni Padre Stu ang kanyang nalalabing apat na mga taon sa isinaayos na pangmatagalang pag-aaruga, na kung saan natatagpuan ang kanyang silid na may tandang bilang na 227 ay naging isang lugal para sa mga taong naghahanap ng pambanalang mga payo at mga pagkukumpisal, at kahit lamang makasama siya sa panonood ng mga pelikula.  Laging mayroong isang hanay ng mga taong naghihintay na makapasok upang siya’y makita.  Ang kanyang mga Misa sa isinaayos na lugal ay laging napupuno ng mga tao.  Ang mga Misa na kasama siya ay di-kapanipaniwala.  Si Padre Stu ay naglingkod sa napakaraming mga taong nagdurusa at inialay niya ang lahat ng kanyang mga pagdurusa hanggang sa wakas ng buhay niya noong Hulyo 9, 2014.

Madalas na sinabi ni Padre Stu:  “Ang Krus ay isang tawag sa pagtitiwala, kahit kapag ang mga bagay ay kakila-kilabot na nagiging mali.”  Kaya naman, sa paghingi ng kanyang pamamagitan, nagsimula akong magdasal:. “Padre Stu, kung sinuman ang marunong na magdusa nang wasto, ito ay ikaw.  Pahintulutan mong ipakita sa akin ito kung paano.”

Sa loob ng isang araw,  dininig ni Padre Stu ang panalangin ko at ipinakita sa akin kung paano magdusa nang wasto na kasama si Hesus.  Ang kapayapaan ni Kristo ay ganap na pinuno ang kautauhan ko ng Kanyang lakas at awa.  Ito’y hindi ko pa rin maipaliwanag nang lubos.  Ang aking sakit at pagdurusa ay naging higit na magaan at madali.  Ako’y nagsimulang idasal ang aking Rosaryo at ang Koronilya ng Mabathalang Awa.  Sinimulan ko rin na dasalin ang Liturya ng Banal na Mga Oras na kailanma’y hindi ko pa nagawa.  Ang kapayapaan ni Kristo’y pinuno ako ng lubusang kaligayahan at ginhawa.  Itong kapayapaan ay nanatili nang halos isang buwan, isang pinakamagandang buwan na puno ng Mabathalang Pag-ibig sa gitna ng aking pagdurusa.

Oo, patuloy akong nagdanas ng mga sintomas ng long-Covid, ngunit ang pagdurusa ay naging matamis.  Kahit hindi ko kayang dumalo sa Misa bawa’t-araw at tumaggap ng Yukaristiya, gagawa ako ng arawin na pangkaluluwang komunyon.  Sinabi ni Hesus:  “Hindi kita lilisanin o pababayaan.”  Ako’y hindi makatungo kay Hesus, ngunit si Hesus ay dumating sa akin bawa’t araw.

Marami pang Dapat Isalaysay 

Lubos ang utang-na-loob ko para sa pamamagitan ni Padre Stu.  Tunay na naipakita niya sa akin kung paano ko mai-aalay ang aking maliit at malaking mga pagdurusa para sa yaong mga nangangailangan ng awa at paghilom ni Hesus.  Ito ay, para sa akin, isang makabagbag-damdaming patotoo na ang layunin ni Padre Stu, na paglingkuran ang ibang mga kaluluwang naghihirap, ay patuloy ngayong araw mula sa kanyang Makalangit na tahanan.  Ito’y isa lamang sa madaming mga salaysay ng paghilom na nananatiling hindi pa nabubunyag.

Si Padre Bart Tolleson na hinirang na pari sa araw ng kung kailan napagkalooban rin si Padre Stu ay nakapagsulát ng di-kapanipaniwalang madaling-basahing aklat hinggil sa kanyang kapatid na pari at kaibigan na pinamagatang That Was Father Stu.  Ang babasahin ay nagbabahagi, na sa ating mga dalamhati, mayroong pag-asang walang-hanggan.  Ang pamana ng buhay ni Padre Stu ay pinukaw kahit si Mark Wahlberg, isang artista sa Hollywood at tagalikha, na gumawa ng pelikula na pinamagatang Father Stu sa Abril ng taóng 2022.  Sa kanyang mga diwa: “Ang aklat ni Padre Bart ay ipinapatuloy kung saan tumigil si Padre Stu.  Narating natin na maunawaan sa habag ng Diyos na si Padre Stu ay patuloy pa rin na lumilingap para sa atin.”

Kapag ang pagdurusa ay sukdulang namimigat, huwag nating kalimutan na tayo’y may Makalangit na tagapaglingkod na laging handang mag-alay ng kamay. 

Panoorin si Mark Wahlberg sa  pamamahagi ng kanyang karanasan sa paggawa ng pelikula, Father Stu, sa Shalom World’s Beyond the Vision.  (shalomworld.org/episode/father-stu)

Ang tunay na Kristiyano ay hindi kailanman maaaring ipikit ang kanilang mga mata sa kawalang-katarungan o pagsalansang.

Si Ringo Starr isang beses na kinanta ang: “Kailangan mong bayaran ang iyong mga karapatan kung nais mong kantahin ang malulungkot / At alam mo ito ay hindi magiging madali.” Kung susundin natin ang landas ni Hesus, dapat tayong maging handa na tanggapin ang mga kahihinatnan, na magiging mahirap at madalas.

Mga Pagpipilian at Mga kahihinatnan

Ipinropesiya ni Hesus na ang Kanyang mga disipulo ay hahampasin, kakaladkarin sa harapng mga gobernador, ibibigay sa mga kapulungan, papatakas sa bawat bayan, tatalikuran, at kapopootan—lahat dahil sila ay kasama Niya. Bakit naman sila magugulat Pagkatapos ng lahat,ginawa rin kay Hesus ang mga bagay na iyon. Ang Krus ni Hesus ay magiging Krus ng Kanyang mga tagasunod. Hindi maiiwasan ang pag-uusig. Sabi nga ng isang tao: “Kung susundin mo si Hesus,mas magiging maganda ang hitsura mo sa kakahuyan.”

Bakit? Sa madaling sabi, ang isang Kristiyano, bilang tanda ng kontradiksyon na nakabatay sa sakripisyo, pagbibigay ng sarili na may pag ibig na nagtataguyod ng katarungan at kapayapaan, ay pagdududahan ang mga namamayaning pagpapahalaga ng nangingibabaw na kamalayan ng ating lipunan. Ang huwad na kaharian ng mundong ito ay batay sa ilusyon na ang isang tao ay magiging masaya sa pamamagitan ng pagkakaroon ng kontrol at pagmamanipula, at lahat ng kakaibang kasiyahan. Sa ating lipunan, nakikita natin ito na ipinapakita sa pangunguna ng konsumerismo, nasyonalismo, mga kasarinlan ng pag kakanya kanyas , at isang baluktot na pakiramdam ng kalayaan na nauunawaan na ligtas mula sa mga panlabas na hadlang. Ang huwad na kaharian, na siyang kolektibong pagpapalawig ng pang sarili ay kailangang sugpuin ang Mabuting Balita, o ito ay mamamatay; alam nito yan. Kaya nga inuusig ang mga alagad ni Hesus.

Dahil sa gayong pagkapoot, galit, at sama ng loob, maaari tayong magtanong: “Nagsisimba ako, sumusunod ako ayon sa mga patakaran; bakit nga ba hindi ako minamahal at hinahangaan Bakit may mga negatibong dagok pabalik?” Maaari nating isipin sa ating sarili na mas mabuting bagalan ang pag pedal ng katotohanan. Pagkatapos ng lahat, bakit ko pa kailangang pagdaanan at iparanas ito sa mga taong mahal ko sa buhay ang ganoong pagsubok? Bakit hindi na lang tayo magpasiya na sumunod sa isang pinaamong Kristiamismo o isang murang kayumanggi na Katolisismo kung saan tayo ay sumandal sa dominanteng kamalayan ng ating lipunan sa pamamagitan ng pagsunod, at kahit na pagyakap sa mga sekular na kahalagahan nito?

Ngunit kung hindi natin tutuligsain ang mga diyos-diyosan na gawain ng ating kultura—ang pagsasamantala ng mayayaman sa mga maralita, ang pagkalason ng rasismo, mga kasinungalingan at panlilinlang ng mga taong gumagamit ng temporal na kapangyarihan—mabubuhay ba tayo nang may ganitong kaduwagan? Maaari ba tayong maging tapat sa ating mga pangako sa binyag kung saan tayo ay pinahiran ng langis na saserdote, propeta, at hari? Bilang mga miyembro ng Katawan ni Kristo, bawat isa sa atin ay tinawag na magpatotoo sa mga pinahahalagahan ng Ebanghelyo sa pamamagitan ng salita at halimbawa at maaaring mangahulugan iyan, kung minsan, ng pagiging ‘tanda ng kontradiksyon’ sa ating pamilya, sa ating mga lugar ng pagtatrabaho, at sa mas malawak na lipunan.

Ang Tanging Paraan

Kung tayo ay magiging isa, ligtas, at komportableng mga Katoliko, sa gayon tayo ay magiging mga tao na inilarawan ni T. S. Elliot bilang “buhay at bahagyang namumuhay.” Ang pagpili na mayroon tayo ay alinman sa pamumuhay ng sinasadya at egosentriko o pagyakap sa Daan ni Hesus kung saan Siya ang sentro, at ang ating buhay ay tungkol sa Kanya, at Siya ang may kontrol. Hindi naman maaaring magkaroon ng mga ito sa parehong paraan. Tulad ng malinaw na sinasabi ng ating Panginoon, “Ang sinumang hindi kasama Ko ay laban sa Akin, at ang sinumang hindi nagtitipon sa Akin ay nagkakalat.” (Mateo 12:30)

Ang paraan ng isang binhi na makayanan ang nagniningas na init ng araw ay sa pamamagitan ng yumayabong ng mga ugat. Sa pamamagitan ng pagpapatuloy, kailangan nating malaman at hawakan ang mas malalim na katotohanan ng pananampalataya, na maaari lamang linangin sa pamamagitan ng isang malalim at nananatiling buhay panalangin, sa pamamagitan ng isang araw araw na pagmumuni muni ng Kasulatan at Tradisyon, sa pamamagitan ng aktibong pakikilahok sa mga Sakramento, lalo na ang Kumpisalan, at Eukaristiya, at sapamamagitan ng paglilingkod sa iba, lalo na sa mga taong pinaka mahina.

Ang mas malalim na katotohanang ito ng pananampalataya ay laging kinapapalooban ng pagkilala kung sino talaga tayo, ibig sabihin, mga minamahal na anak ng Diyos, na nilayon na makipag-ugnayan sa Diyos na tatlong-tao at pakikiisa sa ating mga kapatid. Ang tanging mga tao na maaaring tanggapin ang mga kahihinatnan ng pagsunod kay Hesus ay ang mga taong nakikipag ugnayan sa kanilang sariling mga kaluluwa at nakabatay ang kanilang sarili sa enerhiya ng pag ibig ng Diyos. Sila lamang ang magkakaroon ng lakas ng loob at determinasyong magtiis sa harap ng pag uusig.

Mula nang ako ay makapagsalita, may kaunting hinagpis si Inay na isa akong daldalera.  Ang ginawa niya dito ay nagpabago ng aking buhay!

“Talagang mayroon kang talino sa pagdaldal,”ang sinasabi sa akin ng aking ina.  Kapag nakaramdam siya ng talagang madaldal na kondisyon, magpapatuloy siya sa pagbigkas ng isang salin ng maliit na talatang ito:

“Tinatawag nila akong Maliit na Daldal, pero Little May ang pangalan ko.  Ang dahilan kung bakit ako nagsasalita nang labis, ay dahil madami akong nais sabihin.  Oh, madami akong kaibigan, napakadami makikita mo, at mahal ko ang bawat isa sa kanila at mahal ako ng lahat.  Subalit mahal ko ang Diyos ng higit sa lahat.  Sinasamahan Niya ako buong magdamag at pag muling dumating ang umaga, ginigising Niya ako ng Kanyang liwanag.”

Sa pagbabalik-tanaw, ang maikling talata ay marahil sinadya upang makagambala sa akin sa pagsasalita at mabigyan ang mga tainga ni Inay ng pansamantalang pamamahinga. Gayunpaman, habang binibigkas niya ang matamis, maindayog na tula, ang kahulugan nito ay higit pang nagbigay ng mga bagay na mapag-isip-isipan.

Habang nagbibigay aral sa maturity ang panahon, naging malinaw na madami sa mga kaisipan o opinyon na dumadaloy sa aking isipan ay dapat na salain o supilin, dahil lamang ang mga ito ay hindi kailangang ibahagi.  Ang matutong pigilin ang ano mang natural na dumadating ay nangailangan ng madaming pagsasanay, disiplina sa sarili, at tiaga.  Gayunpaman, may mga sandali pa din na may mga bagay na kailangang bigkasin nang malakas o tiyak na sasabog ako!  Sa kabutihang palad, ang aking ina at ang Katolikong edukasyon ay naging kasangkapan sa pagpapakilala sa akin sa panalangin.  Ang panalangin ay simpleng pakikipag-usap sa Diyos bilang isang matalik na kaibigan. Higit pa dito, sa aking labis na kasiyahan, nang ipaalam sa akin na ang Diyos ay lagi kong kasama at sabik na sabik na makinig anumang oras at saanman, naisip ko: “Ngayon, DAPAT lang na ang tugmaang ito ay gawa sa Langit!”

Natututong Makinig

Kasama ng kaganapan sa buhay ay ang pakiramdam na panahon na upang magkaroon ng mas malalim na ugnayan sa aking kaibigan, ang Diyos.  Ang mga tunay na kaibigan ay nakikipag-usap sa isa’t isa, kaya napagtanto ko na hindi dapat na ako lang ang syang magsasalita. Ipinaalala sa akin ng Eklesiastes 3:1: “Ang lahat sa mundong ito ay may kanya-kanyang panahon, may kanya-kanyang oras para sa bawat bagay sa ilalim ng Langit” at panahon na para bigyan ang Diyos ng ilang pagkakataon sa pakikipagdaldalan habang ako ay nakikinig.  Ang bagong maturity na ito ay nangailangan din ng pagsasanay.

Ang paglalaan ng oras upang dalawin nang regular ang Panginoon sa Kanyang tahanan sa simbahan o kapilya ng ay tumulong sa yumayabong na ugnayan na ito.   Doon ako nakadama ng kalayaan laban sa mga paggambala na tumukso sa aking pag-iisip na gumala.  Ang maupo sa katahimikan ay hindi maginhawa sa simula, ngunit naupo ako at naghintay. Ako ay nasa Kanyang bahay.  Siya ang punong-abala.  Ako ang panauhin.  Samakatuwid, bilang paggalang, tila angkop na sundin ang Kanyang pamumuno. Madaming mga pagdalaw ang inukol sa katahimikan.
At isang araw, sa gitna ng katahimikan, nadinig ko ang mahinang bulong sa aking puso. Wala sa aking ulo o sa aking mga tainga…ito ay nasa aking puso. Ang Kanyang malambing ngunit tahasang bulong ay pumuno sa aking puso nang may init ng mapagmahal. Isang paghahayag ang nagsimulang mabuo sa akin: Ang tinig na iyon…sa kung paano man, kilala ko ang tinig na iyon. Iyon ay napaka pamilyar. Ang aking Diyos, ang aking kaibigan, nandoon. Ito ay isang tinig na nadidinig ko sa tanang buhay ko, ngunit sa aking pagkabagabag, napagtanto ko na madalas ay walang malay kong iwinaksi ito sa sarili kong isip at mga salita.

May paraan din ang panahon upang ibunyag ang katotohanan. Hindi ko napagtanto kailanman na ang Diyos ay laging nandiyan sinisikap na makuha ang aking pansin at may mga mahalagang bagay na sasabihin sa akin. Nang naintindihan ko, ang maupo sa katahimikan ay hindi na nakakabagabag. Sa katunayan, iyon ay panahon ng pananabik at pag-aasam na madinig ang Kanyang malambing na tinig, na madinig Siyang buong pagmamahal na bumulong muli sa aking puso. Pinalakas ng panahon ang aming ugnayan kayat iyon ay hindi na pagsasalita ng isa sa isa pa; nagsimula na kaming mag-usap. Ang umaga ko ay magsisimula sa panalangin ng pag-aalay ng araw na iyon sa Kanya. Pagkatapos, habang ito’y nagaganap, titigil ako at bibigyan ko Siya ng update kung paano umuusad ang araw. Nang-aaliw, nagpapayo, nanghihikayat, at kung minsan pInagsasabihan Niya ako habang sinisikap kong unawain ang Kanyang kalooban sa aking pang-araw-araw na buhay. Ang pagsisikap na unawain ang Kanyang kalooban ay nag-akay sa akin sa Banal na Kasulatan kung saan, muli, Siya ay bubulong sa aking puso. Nakakatuwang malaman na Siya din ay isang daldalera , ngunit bakit ako magugulat? Tutal naman, sinabi Niya sa akin sa Simula 1:27 na ako ay nilikha sa Kanyang larawan at wangis!

Pagpapatahimik Ng Sarili

Ang oras ay hindi tumitigil. Ito ay nilikha ng Diyos at ito ay isang handog mula sa Kanya para sa atin. Salamat na lang, ako ay nakapaglakad nang matagal kasama ang Dios, at sa pamamagitan ng aming mga paglalakad at pag-uusap, naunawaan ko na Siya ay bumubulong duon sa mga pinatatahimik ang kanilang sarili upang madinig Siya, tulad ng ginawa Niya kay Elias. “Pagkatapos nito’y isang kahanga-hanga at napakalakas na hangin ang nagwasak sa mga bundok at dinurog ang mga bato sa harapan ng Panginoon, ngunit ang Panginoon ay wala sa hangin. Pagkatapos ng hangin ay nagkaroon ng lindol, ngunit ang Panginoon ay wala sa lindol. Pagkatapos ng lindol at dumating ang apoy, ngunit ang Panginoon ay wala sa apoy. At pagkatapos ng apoy ay dumating ang isang banayad na bulong. (1 Hari 19:11-12)

Sa katunayan, inutusan tayo ng Diyos na magsawalang-imik ang ating sarili upang makilala natin Siya. Isa sa aking paboritong mga talata sa Kasulatan ay ang Awit 46:10, kung saan tahasang sinabi sa akin ng Diyos na “Manahimik ka at dapat mong malaman na Ako ang Diyos.” Tanging sa pagpapatahimik ng aking isip at katawan ang mapatahimik nang sapat ang aking puso upang madinig Siya. Inihahayag Niya ang Kanyang sarili kapag nakikinig tayo sa Kanyang Salita dahil “Ang pananampalataya ay nagmumula sa kung ano ang nadidinig, at ang nadidinig ay nagmumula sa pangangaral ni Kristo.” (Roma 10:17)

Mahabang panahon na ang lumipas, nang bigkasin ng aking ina ang talatang iyon ng kanyang kabataan, lingid sa pagkakaalam niya na isang binhi ang mapupunla sa aking puso. Sa pamamagitan ng aking pakikipag-usap sa Diyos sa panalangin, ang maliit na binhing iyon ay lumago nang lumago, hanggang sa nang yumaon, ‘minahal ko ang Diyos nang higit sa lahat!’ Sinasamahan Niya ako sa magdamag, lalo na sa madilim na mga panahon sa buhay. Higit pa dito, ang aking kaluluwa ay napukaw nang magwika Siya tungkol sa aking kaligtasan. sa gayon, lagi Niya akong ginigising ng Kanyang liwanag. Salamat, Inay!

Dumating na ang oras upang paalalahanan ka, mahal na kaibigan, na mahal ka ng Diyos! Katulad ko, ikaw din ay nilikha ayon sa larawan at wangis ng Diyos.  Nais Niyang ibulong sa puso mo, pero para diyan, makinig ka at kilalanin Siya bilang Diyos.  Inaanyayahan kita, hayaan mong ito ay maging oras at panahon mo upang mapahintulutan mo ang iyong sarili na magkaroon ng mas malalim na pakikipag-ugnayan sa Panginoon.   Makipagdaldalan ka sa Kanya sa pananalangin bilang iyong pinakamamahal na kaibigan at magbuo ka ng sarili mong palitang-usap sa Kanya.   Kapag nakinig ka, hindi magtatagal mapapagtanto mong kapag Siya ay bumulong sa iyong puso, Siya din ay isang ‘daldalera.’

Madaling makasabay sa karaniwan at mawala sa paningin ang layunin. Pinaalalahanan tayo ni Donna kung bakit tayo dapat kumapit.

Iniisip ko noon na kung sakaling gumawa ako ng isang seryosong espirituwal na pangako at magsimula sa isang malinaw na landas tungo sa kabanalan, bawat araw ay mapupuno ng mga banal na sandali, at lahat ng aking naranasan, ‘maging ang mga paghihirap, ay maituturing na lahat ay kagalakan.’ (Santiago 1 :2) Ngunit ang espirituwal na buhay, sa katunayan, ang buhay sa pangkalahatan, ay hindi ganoon.

Mga sampung taon na ang nakalipas, naging oblate ako ni Saint Benedict. Sa simula ng aking pag-aalay, habang ang aking buhay panalangin ay lumalim, at ang aking mga ministeryo ay naging mas mabunga, ang mga posibilidad ng Kristiyanong pagiging perpekto ay tila walang katapusan.

Ngunit ang tuksong husgahan ang iba nang hindi kanais-nais sa paghahambing ay nagsimulang kumurot sa aking mga sakong. Nang tahasan na tinanggihan ng mga miyembro ng pamilya ang ilan sa mga pangunahing turo ng Simbahang Katoliko, nadama kong tinanggihan din ako. Nang tanungin ng isang kapwa oblate ang aking pampublikong saksi bilang pagsuporta sa kabanalan ng buhay—hindi ko ba alam na ang mga puso at isipan ay nabago lamang sa pamamagitan ng walang pasubaling pag-ibig, hindi nakatakip na pagpuna? —Para akong isang Pariseo na hawak ang aking karatula.

Mga Banal na Bulalakaw…

Sa kasamaang palad, habang walang pag-aalinlangan sa aking desisyon na maging isang oblate, ang pagkatanto ko ng aking batayan sa hindi pagiging karapat-dapat ay nagpabagsak sa aking espiritu. Gaano ang aking pag-asam na muling matuklasan ang nakakapanghinayang na pakiramdam ng kalayaan sa loob at kagalakan, na nagmula sa paniniwalang ang aking pananampalatayang Katoliko, na nabuhay sa ilalim ng patnubay ng Panuntunan ni Saint Benedict, ay maaaring makapag pagalaw ng mga bundok. Kabalintunaan, na ang karunungan ng isang rabbi noong ika-20 siglo ay nakatulong sa akin na mahanap ang paraan sa pamamagitan ng pagtuturo na nasubok na sa panahon ng direktiba: “Tandaan kung bakit ka nagsimula!”

Sa Moral na Kadakilaan at Espiritwal na Katapangan ang pastor ng Hudyo na si Abraham J. Heschel ay nagmumungkahi na ang pananampalataya ay hindi isang pare-parehong estado ng taimtim na paniniwala, ngunit sa halip ay isang katapatan sa mga sandali na magkaroon tayo ng gayong masigasig na pananampalataya. Sa katunayan, ang ibig sabihin ng ‘Naniniwala ako’ ay ‘naaalala ko.’

Inihalintulad ang mga banal na sandali sa mga ‘bulalakaw’ na mabilis na sumisiklab at pagkatapos ay nawawala sa paningin, ngunit “nagpasiklab ng liwanag na hindi kailanman mapapawi,” pinayuhan ni Heschel ang mga mananampalataya na “ingatan magpakailanman ang alingawngaw ng minsang sumabog sa malalim na bahagi ng iyong kaluluwa.” Naaalala ng karamihan sa atin ang karanasan natin sa mga ‘bulalakaw’ na ito sa mga mahahalagang sandali ng ating buhay pananampalataya, nang tayo ay nakadama ng pagtaas at nakataas, naantig ang kaluwalhatian ng Diyos.

Ang Aking Mga Sandali ng Pagbabago

1. Ang una kong alaala ay nangyari sa edad na pito nang makita ko ang Pieta ni Michelangelo sa New York World’s Fair. Bagama’t nagawa ko na ang aking unang Banal na Komunyon noong unang bahagi ng taong iyon, ang kagandahan ng puting marmol na eskultura ng Mahal na Birhen kasama ang walang buhay na katawan ni Hesus sa kanyang kandungan, na nakalagay sa Makalangit na senaryo ng malungkot na hatinggabi, ito ay tumimo sa akin ng may mas malalim na kamalayan sa Kanya —at ni Maria—malalim na sakripisyo at pagmamahal para sa akin kaysa sa pagbigkas ng katesismo. Sa sumunod na pagtanggap ko kay Hesus sa Eukaristiya, ginawa ko ito nang may higit na pang-unawa at pagpipitagan.

2. Isa pang pagbabago ng sandali ang nangyari sa isang ballroom dance class! Si Kristo, pagkatapos ng lahat, ay Panginoon ng Sayaw sa himno ng parehong pangalan. Sa mga sinulat ni Catholic monastic Thomas Merton, ang Diyos ay ang ‘Mananayaw’ na nag-aanyaya sa bawat isa sa atin na sumama sa Kanya sa isang ‘klasikong sayaw’ para makamit ang tunay na pagsasama. (The Modern Spirituality Series). Nang ang instruktor ay nakipag pareha sa akin upang ipakita ang foxtrot, kinakabahan akong nagbiro na mayroon akong dalawang kaliwang paa, ngunit sinabi lang niya: “Sumunod ka sa akin.” Pagkatapos ng unang pagkatalisod hinila niya agad ako papalapit para wala na akong lugar para mataranta. Sa susunod na ilang minuto, habang ako ay walang kahirap-hirap na lumilipad sa buong silid dahil sa kanyang pagdadala, umiindayog at umindayog sa kanta ni Frank Sinatra na Fly Me To The Moon, sadyang alam ko kung ano ang magiging pakiramdam ng maging alinsunod sa kalooban ng Diyos– nakakagalak!

Si Kristo ay nagkaroon din ng Kanyang mga Sandali!

Sa Banal na Kasulatan, malinaw na lumilikha ang Diyos ng mga sandali ng higit na kagalingan upang palakasin ang ating pananampalataya sa mga panahon ng pagsubok—ang Pagbabagong-anyo ng Panginoon ay isang pangunahing halimbawa. Ang alaala ni Kristo na ipinakita sa lahat ang Kanyang nakasisilaw na kaluwalhatian ay tiyak na siyang nagbigay sa mga disipulo ng isang kinakailangang kaibahan sa kakilakilabot at kahihiyan ng Kanyang kahiya-hiyang kamatayan sa Krus. Nagbibigay din ito ng pag-asa na pangitain ng ating hinaharap na kaluwalhatian ‘maging ano man ang mangyari.’ Tiyak na ang alaala ng mga salita ng Kanyang Ama: “Ito ang aking Pinakamamahal na Anak; sa Kanya ako ay lubos na nalulugod; makinig sa Kanya!” (Mateo 17:5) umalalay at umaliw sa taong si Hesus mula sa Getsemani hanggang sa Kalbaryo.

Sa katunayan, ang ‘Alaala’ ay isang nakahihigit sa lahat na tema sa salaysay ng Pag-ibig Noong itinatag ni Hesus ang Eukaristiya sa Huling Hapunan, itinatag Niya ang pinakamahalagang Memoryal sa lahat ng panahon at kawalang-hanggan—ang Banal na Sakripisyo ng Misa. Nang si Hesus sa Krus ay nangako na aalalahanin sa Paraiso, ang mabuting magnanakaw na nagpatunay sa Kanya sa lupa, nagkaroon ng pag-asa ang mundo. Kaya naman ang paalala ni Saint Benedict na ‘Huwag mawalan ng pag-asa sa awa ng Diyos’ ang pangwakas at pinakapangunahing espirituwal na kasangkapan ng kanyang Pamamahala. Sapagkat kahit na tayo, tulad ng mabuting magnanakaw, ay alam ang ating sarili na may malalim na pagkukulang, maaari pa rin tayong magtiwala na aalalahanin tayo ni Kristo dahil naaalala natin Siya—sa madaling salita, naniniwala tayo!

Kung kaya ang isang perpektong buhay sa lupa ay hindi umiiral. Ngunit may mga perpekto, kumikinang na mga sandali, na itinakda mula sa karaniwan—madalas na pagsubok—mga sandali, na nagbibigay liwanag sa ating landas, ‘lumiligid’ sa ating mga hakbang tungo sa Langit, kung saan tayo ay ‘maglalaro sa gitna ng mga bituin.’

Hanggang doon, magmahalan tayo bilang pag-alaala sa Kanya!

Napatingin ka na ba sa mga mata ng isang tao nang may walang hanggang pagtataka, umaasa na hindi na lilipas ang sandaling iyon?

“Magsaya ka palagi. Manalangin ng walang humpay. Sa lahat ng pagkakataon ay magpasalamat ka.” (1 Tesalonica 5:16-18)

Ang pinakamahalagang tanong na tinatanong ng mga tao ay: “Ano ang layunin ng buhay ng tao?” Sa pakikipagsapalaran na magmukha itong sobrang pagpapasimple ng katotohanan, sasabihin ko at madalas kong sabihin ito mula sa pulpito: “Ang buhay na ito ay tungkol sa pag-aaral kung paano manalangin.” Tayo ay nagmula sa Diyos at ang ating kapalaran ay upang bumalik sa Diyos, at ang pagsisimula ng panalangin ay nagsimula ng gumawa ng ating daan pabalik sa Kanya. Sinasabi sa atin ni San Pablo na lawakan pa, iyon ay, ‘manalangin ng walang humpay’. Ngunit paano natin gagawin iyon? Paano tayo nananalangin ng walang humpay?

Naiintindihan natin kung ano ang ibig sabihin ng pagdarasal bago ang Misa, pagdarasal bago kumain, o pagdarasal bago tayo matulog, ngunit paano nagdadasal nang walang tigil? Ang dakilang espirituwal na klasikong The Way of a Pilgrim, na isinulat ng isang hindi kilalang magsasaka na Ruso noong ika-19 na siglo, ay tumatalakay sa mismong tanong na iyon. Nakatuon ang gawaing ito sa Panalangin ni Hesus: “Panginoong Hesu-Kristo, Anak ng Diyos, maawa ka sa akin, na isang makasalanan.” Ang mga nasa ritwal sa Silangan ay paulit-ulit na nagsasabi nito gamit ang isang lubid sa pananalangin, na parang rosaryo, ngunit may 100 o 200 na mga buhol ang iba ay may 300 mga buhol.

Nagniningas na Kandila

Malinaw naman na, hindi maaaring palaging sinasabi ng isang tao ang panalanging iyon, halimbawa kapag may kausap tayo, o sa isang pulong, o gumagawa sa ilang proyekto…Kaya paano ito gumagana? Ang layunin sa likod ng patuloy na pag-uulit na ito ay upang lumikha ng isang kaugalian sa kaluluwa, isang disposisyon. Hayaan mong ikumpara ko ito sa isang taong may disposisyon sa musika. Ang mga may talento sa musika ay halos palaging may isang kanta na naglalaro sa likod ng kanilang isipan, marahil isang kanta na narinig nila sa radyo, o isang kanta na kanilang ginagawa kung sila ay mga musikero. Ang kanta ay wala sa unahan ng kanilang isipan kundi nasa likuran.

Katulad nito, ang manalangin ng walang tigil ay ang pagdarasal sa likod ng isipan ng isang tao, palagi. Nabuo ang hilig sa panalangin bilang resulta ng patuloy na pag-uulit ng panalanging ito: “Panginoong Hesu-Kristo, Anak ng Diyos, maawa ka sa akin, na isang makasalanan.” Ngunit ang parehong bagay ay maaaring mangyari para sa mga nagdadasal ng Rosaryo ng madalas: “Aba Ginoong Maria, napupuno ka ng grasya, ang Panginoong Diyos ay sumasaiyo; bukod kangpinagpala sa babaeng lahat, at pinagpala naman ang iyong anak na, si Hesus. Santa Maria, Inang Diyos, ipanalangin mo po kaming mga makasalanan ngayon at kung kami ay mamamatay.”

Ang nangyayari ay sa kalaunan, ang aktwal na mga salita ay hindi na kailangan dahil ang mismong kahulugan na ipinapahayag ng mga salita ay naging isang ugali na nakatatak sa subconscious, at kaya bagaman ang isip ay maaaring abala sa ilang bagay, tulad ng pagbabayad ng bill sa telepono o pamimili. o pagsagot ng isang mahalagang tawag sa telepono, ang kaluluwa ay nagdarasal sa likuran, nang walang mga salita, tulad ng isang kandila na patuloy na nagniningas. Doon na tayo nagsimula na manalangin ng walang tigil. Nagsisimula tayo sa mga salita, ngunit sa huli, lumalampas tayo sa mga salita.

Panalangin ng Kababalaghan

Mayroong iba’t ibang uri ng panalangin: ang panalangin ng petisyon, panalangin ng pamamagitan, panalangin ng pasasalamat, panalangin ng papuri, at panalangin ng pagsamba. Ang pinakamataas na uri ng panalangin na ang bawat isa sa atin ay tinawag na makamit ay ang panalangin ng pagsamba. Sa mga salita ni Padre Gerald Vann, ito ang panalangin ng kababalaghan: “Ang matahimik, walang salita na titig ng Pagsamba, na nararapat sa kasuyo. Hindi ka nagsasalita, hindi abala, hindi nag-aalala o nababalisa; wala kang hinihiling: tahimik ka, kasama ka lang, at may pagmamahal at pagtataka sa puso mo.”

Ang panalanging ito ay mas mahirap kaysa sa maaari nating paniwalaan. Ito ay tungkol sa paglalagay ng sarili sa presensya ng Diyos, sa katahimikan, pagtutuon ng lahat ng ating atensyon
sa Diyos. Ito ay mahirap, dahil sa kung ano ang mangyayari ng biglaan tayo ay nagulo na ng lahatng uri ng mga pag-iisip, at ang ating atensyon ay hihilahin sa ganito at ganoong paraan, nang hindi natin namamalayan. Kapag namalayan na natin ito, gayunpaman, kailangan lang nating ituon muli ang ating atensyon sa Diyos, na nananahan sa Kanyang presensya. Ngunit, sa loob lamang ng isang minuto, ang isip ay aalising muli, dahil sa gulo ng mga kaisipan.

Dito napakahalaga at nakatutulong ang mga maikling panalangin, tulad ng panalangin ni Hesus, o isang maikling parirala mula sa Mga Awit, tulad ng “Dumating ang Panginoon upang ako ay Kanyang tulungan, Panginoon magmadali kang tulungan ako,” (Awit 69:2) o “Sa iyong mga kamay, inihahabilin ko ang aking espiritu.” (Awit 31:6) Ang mga maikling pariralang ito na inuulit ay makatutulong sa atin na makabalik sa interiyor na pananahanan sa loob. Sa patuloy na pagsasanay, ang isang tao sa bandang huli ay makakaya ang panahanan sa katahimikan, sa presensya ng Diyos sa abot kaya sa loob ng mahabang panahon nang walang kaguluhan. Ito rin ay isang uri ng panalangin na nagdudulot ng napakalaking pagpapagaling sa subconscious. Marami sa mga pag-iisip na lumalabas sa panahong ito ay kadalasang hindi gumaling na mga alaala na nakaimbak sa subconscious, at ang pagsasanay na iwanan ang mga ito ay nagdudulot ng malalim na pagpapagaling at kapayapaan; sapagka’t ang karamihan sa ating pang-araw-araw na buhay ay hinihimok ng mga hindi gumaling na alaala na mga ito ng di namamalayan, kaya’t kadalasan ay may malaking kaguluhan sa panloob na buhay ng mga mananampalataya.

Isang Mapayapang Paglisan

Mayroong dalawang uri ng mga tao sa mundong ito: ang mga naniniwala na ang buhay na ito ay isang paghahanda para sa buhay na walang hanggan, at ang mga naniniwala na ang buhay na ito ay hanggang dito lamang at lahat ng ating ginagawa ay paghahanda lamang para sa pamumuhay sa mundong ito. Marami akong nakitang tao sa ospital nitong mga nakaraang buwan, mga taong nawalan ng kakayahang kumilos, na kailangang gumugol ng ilang buwan sa kama sa ospital, marami sa kanila ang namatay pagkatapos ng mahabang panahon.

Para sa mga walang interiyor na buhay at hindi nalinang ang ugali ng pagdarasal sa buong buhay nila, ang mga huling taon at buwan na ito ay kadalasang napakasakit at hindi kasiya-siya, kaya naman naging mas popular ang euthanasia. Ngunit para sa mga may masaganang interiyor na buhay, yaong mga gumamit ng oras sa kanilang buhay upang maghanda para sa buhay na walang hanggan sa pamamagitan ng pag-aaral na manalangin ng walang tigil, ang kanilang mga huling buwan o taon, marahil sa isang kama sa ospital, ay matitiis. Ang pagbisita sa mga taong ito ay kadalasang isang kagalakan, dahil may mas malalim na kapayapaan sa kalooban nila, at sila ay nagpapasalamat. At ang kahanga-hangang bagay tungkol sa kanila ay ang hindi nila paghiling na ma-euthanize. Sa halip na gawin ang kanilang pangwakas na akto bilang isang paghihimagsik at pagpatay, ang kanilang kamatayan ay naging kanilang huling panalangin, isang pangwakas na handog, isang sakripisyo ng papuri at pasasalamat para sa lahat ng kanilang mga natanggap sa buong buhay nila.

Nang mawala ang kanyang paggalaw, paningin, pakikinig, boses, at maging ang pakiramdam ng pagpindot, ano ang nag-udyok sa batang babae na ito na ilarawan ang kanyang buhay bilang ‘matamis?’ 

Ang munting Benedetta, sa edad na pito, ay sumulat sa kanyang talaarawan: “Ang uniberso ay kaakit-akit! Napakasarap mabuhay.” Ang matalino at masayang dalagang ito, sa kasamaang-palad, ay nagkasakit ng polio sa kanyang pagkabata, na naging sanhi ng kanyang katawan na pilay, ngunit walang makapipigil sa kanyang espiritu!

Mahirap na Panahon na Gumulong

Si Benedetta Bianchi Porro ay isinilang sa Forlì, Italy, noong 1936. Bilang isang tinedyer, nagsimula siyang mabingi, ngunit sa kabila nito, pumasok siya sa medikal na paaralan, kung saan siya ay nagtagumpay, kumukuha ng mga pagsusulit sa bibig sa pamamagitan ng pagbabasa ng mga labi ng kanyang mga propesor. Siya ay nagkaroon ng matinding pagnanais na maging isang misyonero na doktor, ngunit pagkatapos ng limang taon ng pagsasanay sa medisina at isang taon na lamang bago matapos ang kanyang kurso, napilitan siyang tapusin ang kanyang pag-aaral dahil sa dumaraming sakit. Nasuri ni Benedetta ang kanyang sarili na may neurofibromatosis. Mayroong ilang mga pag-ulit ng malupit na sakit na ito, at sa kaso ni Benedetta, inatake nito ang mga sentro ng ugat ng kanyang katawan, na bumubuo ng mga tumor sa mga ito at unti-unting nagdulot ng ganap na pagkabingi, pagkabulag, at kalaunan, paralisis.

Habang lumiliit ang mundo ni Benedetta, nagpakita siya ng pambihirang katapangan at kabanalan at binisita ng marami na humingi ng kanyang payo at pamamagitan. Nagawa niyang makipag-usap nang pipirmahan ng kanyang ina ang alpabetong Italyano sa kanyang kaliwang palad, isa sa ilang bahagi ng kanyang katawan na nanatiling gumagana. Ang kanyang ina ay maingat na pumipirma ng mga liham, mensahe, at Kasulatan sa palad ni Benedetta, at sinasagot ni Benedetta ang salita kahit na ang kanyang boses ay humina sa isang bulong.

“Pupunta sila at pupunta sa mga grupo ng sampu at labinlimang,” sabi ni Maria Grazia, isa sa pinakamalapit na confidante ni Benedetta. “Sa kanyang ina bilang tagapagsalin, nakipag-usap siya sa bawat isa. Tila nababasa niya ang aming mga kaluluwa nang napakalinaw, kahit na hindi niya kami naririnig o nakikita. Lagi kong aalalahanin siya nang nakaunat ang kanyang kamay na handang tanggapin ang Salita ng Diyos at ang kanyang mga kapatid.” (Beyond Silence, Life Diary Letters of Benedetta Bianchi Porro)

Hindi dahil si Benedetta ay hindi kailanman nakaranas ng paghihirap o kahit na galit sa sakit na ito na nagnanakaw sa kanya ng kakayahang maging isang medikal na doktor, ngunit sa pagtanggap nito, siya ay naging isang doktor ng ibang uri, isang uri ng siruhano sa kaluluwa. Siya ay talagang isang espirituwal na doktor. Sa huli, si Benedetta ay hindi kukulangin sa isang manggagamot kaysa sa nais niyang maging. Ang kanyang buhay ay lumiit hanggang sa kanyang palad, ito ay hindi mas malaki kaysa sa isang punong-abala ng Komunyon—at gayon pa man, tulad ng isang Pinagpalang Tagapag-abot ng Komunyon, ito ay naging mas makapangyarihan kaysa sa inaakala niya.

Imposibleng makaligtaan ang ugnayan sa pagitan ng buhay ni Benedetta at ni Hesus sa Banal na Sakramento na nakatago at maliit din, tahimik at kahit mahina, ngunit isang laging naroroon na kaibigan sa atin.

Sa pagtatapos ng kanyang buhay, sumulat siya sa isang binata na nagdusa ng katulad:

“Dahil ako ay bingi at bulag, ang mga bagay ay naging kumplikado para sa akin … Gayunpaman, sa aking Kalbaryo, hindi ako nawawalan ng pag-asa. Alam ko na sa dulo ng daan, naghihintay sa akin si Jesus. Una sa aking silyon, at ngayon sa aking higaan na aking tinutuluyan ngayon, natagpuan ko ang karunungan na higit kaysa sa tao—natuklasan ko na ang Diyos ay umiiral, na Siya ay pag-ibig, katapatan, kagalakan, katiyakan, hanggang sa katapusan ng mga panahon … Hindi madali ang mga araw ko. Mahirap sila. Ngunit matamis dahil si Hesus ay kasama ko, kasama ang aking mga pagdurusa, at binibigyan Niya ako ng Kanyang katamisan sa aking kalungkutan at liwanag sa dilim. Ngumiti siya sa akin at tinatanggap ang pakikipagtulungan ko.” (Venerable Benedetta Biancho Porro, ni Dom Antoine Marie, OSB)

Isang Nakakahimok na Paalala

Namatay si Benedetta noong Enero 23, 1964. Siya ay 27 taong gulang. Siya ay pinarangalan noong Disyembre 23, 1993, ni Pope John Paul II at beatified noong Setyembre 14, 2019, ni Papa Francisco.

Isa sa mga dakilang kaloob na hatid ng mga Banal sa Simbahan ay ang pagbibigay nila sa atin ng malinaw na larawan kung ano ang hitsura ng kabanalan, kahit na sa napakahirap na sitwasyon. Kailangan nating ‘makita ang ating sarili’ sa buhay ng mga Banal upang mapalakas ang ating sarili.

Si Blessed Benedetta ay tunay na modelo ng kabanalan para sa ating panahon. Siya ay isang nakakahimok na paalala na kahit ang buhay na puno ng mabibigat na limitasyon ay maaaring maging isang makapangyarihang dahilan para sa pag-asa at pagbabalik-loob sa mundo at na alam at tinutupad ng Panginoon ang pinakamalalim na hangarin ng bawat puso, kadalasan sa nakakagulat na mga paraan.

Isang Panalangin kay Pinagpalang Benedetta

Mapalad na Benedetta, ang iyong mundo ay naging kasing liit ng hostiya. Ikaw ay hindi makagalaw, bingi, at bulag, ngunit ikaw ay isang makapangyarihang saksi sa pagmamahal ng Diyos at ng Mahal na Ina. Si Hesus sa Banal na Sakramento ay nakatago at maliit din, tahimik, hindi kumikibo, at kahit mahina—at makapangyarihan pa rin sa lahat, na laging naririto sa atin. Ipanalangin mo ako, Benedetta, na ako ay makikipagtulungan, tulad ng ginawa mo, kay Hesus, sa anumang paraan na nais Niyang gamitin ako. Nawa’y pagkalooban ako ng biyaya na pahintulutan ang Makapangyarihang Ama na magsalita sa pamamagitan ng aking kaliitan at kalungkutan, para sa ikaluluwalhati ng Diyos at sa kaligtasan ng mga kaluluwa. AMEN.

Ang pinakadakilang ebanghelista ay tiyak na si Hesus mismo, at walang higit na pagpapakita ng kapamaraanan sa pangangaral ni Hesus kundi ang dalubhasang pasalaysay ni Lukas na may kinalaman sa pagdako ng mga alagad sa daan ng Emaus. 

Ang salaysay ay nagsisimula ng dalawang mga alagad na pumaparoon nang hindi wastong daan.  Ang bayan ng Herusalem ay ang kabanalang gitna ng panawag-pansin—ang pinagmulan ng Huling Hapunan, ng Krus, Muling Pagkabuhay, at Pagsugo ng Ispirito.  Ito ang kinatungkulang pook na kung saan ang dula ng Panunubos ay namumukadkad.  Kaya, sa paglilisan mula sa ulunlunsod, ang dalawang mga dating alagad ni Hesus ay lumulusong laban sa agos. 

Si Hesus ay sumasama sa kanilang paglalakbay—bagama’t tayo’y nasabihang sila’y nasansala na makilala Siya—at tinatanong Niya kung ano ang kanilang pinag-uusapan.  Sa Kanyang tanang ministeryo, si Hesus ay nakipagsalamuha sa mga makasalanan.  Magkabalikat Siyang nakihanay sa maputik na ilog ng Hordan kasama ng yaong mga naghahangad ng kapatawaran sa pamamagitan ng pagbinyag ni Juan; pagkaraan at muli, Siya’y nakikain at nakiinom sa mga taong may-kinamumuhiang katanyagan, lubhang di-kapanipaniwala sa mga mapagmatuwid; at sa wakas ng Kanyang buhay, Siya’y ipinako sa krus sa pagitan ng dalawang mga magnanakaw.   Kinasuklaman ni Hesus ang sala, ngunit kinagiliwan Niya ang mga makasalanan, at patuloy na nalulugod na kumilos patungo sa kanilang mundo upang himukin sila ayon sa kanilang mga pananakda. 

At ito ang unang dakilang aral sa  ebanghelismo.  Ang matagumpay na ebanghelista ay hindi nagpapatayog mula sa karanasan ng mga makasalanan, madaliang nag-aalay ng kaukulang hatol, ipinagdarasal sila mula sa kalayuan; sa halip, siya’y nagmamahal sa kanila nang lubos nang sa gayo’y masamahan sila at marapating maglakad sa kanilang mga sapatos upang madama ang pagkakaiba ng kanilang karanasan. 

Dahil napagningasan ng mausisang mga tanong ni Hesus, isa sa mga manlalakbay, na nagngangalang Cleopas, ay inuulat ang ‘mga bagay’ hinggil kay Hesus ng Nasaret: “Siya ay isang makapangyarihang propeta sa diwa at gawa sa harap ng Diyos at lahat ng mga tao; ang aming mga pinuno, bagaman, ay pinapatay Siya; inakala naming Siya ang magiging manunubos ng Israel; itong kaumagahan kami ay napagsabihan na Siya’y bumangon mula sa pagkamatay.” 

Lahat ng mga ‘katotohanan’ ay nakuha ni Cleopas nang tuwiran; ni-isa sa kanyang sinasabi tungkol Kay Hesus ay mali.  Ngunit ang kanyang pagkalumbay at paglisan ng Herusalem ay nagpapatunay na hindi niya nakukuha ang larawan. 

Ikinatutuwa ko ang mahusay at nakakatawang mga karikatura sa magasin ng New Yorker.  Ngunit, paminsan-minsan, mayroong isang karikatura na pawang hindi ko maunawaan.  Nakuha ko ang lahat ng mga detalye, nakita ko ang lahat ng mga mahalagang tauhan at mga bagay na pumapaligid dito, naunawaan ko ang pamagat.  Gayunpaman, hindi ko nakikita kung bakit ito’y nakakatawa.  Pagkaraka, mayroong dumarating na sandali ng kalinawan: bagama’t wala akong nakikitang anumang karagdagang detalye, bagama’t walang bagong bahagi ng palaisipan ang lumilitaw, naaaninaw ko ang tularan na nakapag-uugnay sa kanila nang sama-sama sa makabuluhang paraan.  Sa isang salita, ‘nakukuha’ ko ang karikatura. 

Nang naparinggan ang patotoo ni Cleopas, ang sabi ni Hesus: “Naku, ang hahangal ninyo!  Ang kukupad ng puso na paniwalaan ang lahat ng isinaad ng mga propeta.”  At ang kasunod ay binubuksan Niya ang Mga Kasulatan sa kanila, ipinakikita ang dakilang mga tularan na nagmula sa Banal na Aklat, na nagbibigay-saysay sa ‘mga bagay’ na kanilang nasaksihan. 

Na walang ihinahantad sa kanila na anumang bago tungkol sa Kanya, ipinakikita ni Hesus ang hugis at ang nakapananakop na panukala, ang kahulugan—at sa paraang ito Siya ay ‘nakuha’ nila:  ang kanilang mga puso ay nagsisialab sa kaloob-looban nila.  Ito ang pangalawang dakilang aral sa ebanghelismo.  Ang matagumpay na ebanghelista ay gumagamit ng Mga Kasulatan upang ihantad ang banal na mga tularan at sa wakas ang Tularan na pagiging tao kay Hesus. 

Kapag wala nitong  nakapanlilinaw na mga paraan, ang buhay ng tao ay pawang kahukutan, isang kalabuan ng mga tagpo, isang bungkos ng walang-kabuluhang mga pangyayari.  Ang mabisang ebanghelista ay isang ginoo ng Bibliya, pagka’t ang Kasulatan ay isang kaparaanan upang ‘makuha’ natin si Hesukristo at, sa Kanyang pamamagitan, ang ating mga buhay. 

Ang dalawang mga alagad ay nilalamuyot Siyang manatili na kasama nila nang papalapit na sila sa bayan ng Emaus.  Si Hesus ay umuupong kasama nila, itinataas ang tinapay, isinasaad ang pagbasbas, hinahati ito at binibigay sa kanila, at sa sandaling yaon Siya’y nakikilala nila.  Bagama’t sila ay, sa tulong ng Kasulatan, nasimulang makita Siya, hindi pa rin nila naunawaan nang lubos kung sino Siya.  Ngunit sa pagpapahalaga ng Yukaristiya, sa pagbabahagi ng tinapay, ang kanilang mga mata ay namulat. 

Ang pangwakas na paraan upang maunawaan natin si Hesukristo ay hindi ang Kasulatan ngunit ang Yukaristiya.  Ang Yukaristiya ay Kusang si Kristo, bilang tao at buong siglang umiiral.  Ang sagisag ng hiwaga ng pagpapalaya, ang Yukaristiya, ay ang pag-ibig ni Hesus para sa mundo hanggang kamatayan, ang Kanyang paglalakbay patungo sa pagtatakwil-ng-diyos nang sa gayo’y masagip ang pinakanawawalan-ng-pag-asang mga makasalanan, ang Kanyang pusong nabuksan sa pagkahabag.  At ito ang kung bakit sa pamamagitan ng lente ng Yukaristiya ay dumarating si Hesus nang sukdulang kapunuan at kalinawan sa tampulan. 

At kaya nakikita natin ang ikatlong dakilang aral sa ebanghelismo.  Ang matatagumpay na mga ebanghelista ay mga tauhan ng Yukaristiya.  Sila ay nakababad sa mga indayog ng Misa; isinasakatuparan nila ang Yukaristikong Pananamba; pinupukaw nila ang mga napagbahaginan ng Ebanghelyo sa pagsali sa katawan at dugo ni Hesus.  Alam nila na ang pag-akay sa mga makasalanan kay Hesukristo ay kailanma’y hindi pawang isang bagay na pansariling saksi, o isang pangangaral na nagpapasigla, o kahit isang pahihirati sa mga tularan ng Kasulatan.  Ito’y kauna-unahang isang bagay upang makita ang nasugatang puso ng Diyos sa pamamagitan ng tinapay na ibinabahagi ng Yukaristiya. 

Kaya kayong mga umaasang maging ebanghelista, gawin ang ginawa ni Hesus, makipaglakad sa mga makasalanan, buksan ang Aklat, ipamahahagi ang Tinapay.