Home/Makatawag ng Pansin/Article

Sep 12, 2024 45 0 PADRE JOSEPH GILL, USA
Makatawag ng Pansin

Bakit Hindi ko Nararamdaman na Lumalapit ako sa Diyos kapag Nagdarasal?

T – Hindi ko nararamdaman ang presensya ng Diyos kapag nananalangin ako. Gumagawa ba ako ng anumang pag-unlad sa espirituwal na buhay kung hindi ako malapit sa Kanya?

A – Kung nahihirapan kang madama ang presensya ng Diyos sa iyong buhay panalangin, ikaw ay nasa mabuting kasama! Karamihan sa mga dakilang Banal ay dumaan sa panahon ng pagkatuyo. Si Mother Teresa, halimbawa, ay nagpunta ng tatlumpu’t limang taon nang hindi naramdaman ang Kanyang presensya. Araw-araw, sa loob ng maraming taon, kapag itinala ni San Juan ng Krus sa kanyang talaarawan kung anong mga espirituwal na pananaw o inspirasyon ang kanyang natanggap sa panalangin, magsusulat siya ng isang salita: “Nada” (“Wala”). Isinulat ito ni San Therese ng Lisieux tungkol sa kanyang kadiliman: “Ang aking kagalakan ay binubuo ng pagkaitan ng lahat ng kagalakan dito sa lupa. Hindi ako pinatnubayan ni Hesus nang hayagan; Hindi ko Siya nakikita o naririnig.”

Tinawag ni San Ignatius ng Loyola ang karanasang ito na ‘kapanglawan’—kapag pakiramdam natin na ang Diyos ay malayo, kapag ang ating mga panalangin ay parang hungkag at ang mga ito ay tumatalbog sa kisame. Hindi kami nakakaramdam ng kasiyahan sa espirituwal na buhay, at ang bawat espirituwal na aktibidad ay parang isang gawaing-bahay at slog paakyat. Ito ay isang karaniwang pakiramdam sa espirituwal na buhay.

Dapat nating maging malinaw na ang kapanglawan ay hindi katulad ng depresyon. Ang depresyon ay isang sakit sa isip na nakakaapekto sa bawat bahagi ng buhay ng isang tao. Partikular na naaapektuhan ng kapanglawan ang espirituwal na buhay—ang isang taong dumaranas ng kapanglawan ay tinatangkilik pa rin ang kanilang buhay sa pangkalahatan (at maaaring maging maayos ang mga bagay!) ngunit nahihirapan lamang ito sa espirituwal na buhay. Kung minsan ang dalawa ay nagsasama-sama, at ang ilang mga tao ay maaaring makaranas ng pagkawasak habang nakararanas ng iba pang mga uri ng pagdurusa, ngunit sila ay naiiba at hindi pareho.

Bakit nangyayari ang pagkapanglaw? Maaaring magkaroon ng isa sa dalawang dahilan ang pagkatiwangwang. Kung minsan ang pag pagkapanglaw ay sanhi ng hindi napagkukumpisal na kasalanan. Kung tinalikuran natin ang Diyos, at marahil ay hindi natin ito kinikilala, maaaring bawiin ng Diyos ang pakiramdam ng Kanyang presensya bilang isang paraan upang maibalik tayo sa Kanya. Kapag wala Siya, baka mas mauhaw tayo sa Kanya! Ngunit maraming beses, ang pagkapanglaw? ay hindi sanhi ng kasalanan, ngunit ito ay isang paanyaya mula sa Diyos na ituloy Siya nang mas wagas. Inaalis Niya ang espirituwal na kendi, upang Siya ay hanapin natin nang mag-isa at hindi lamang ang mabuting damdamin. Nakakatulong ito na dalisayin ang ating pagmamahal sa Diyos, upang mahalin natin Siya para sa Kanyang sariling kapakanan.

Ano ang ginagawa natin sa panahon ng pagkapanglaw? Una, dapat nating tingnan ang ating sariling buhay upang makita kung kailangan nating pagsisihan ang anumang nakatagong kasalanan. Kung hindi, dapat tayong magtiyaga sa pananalangin, sa pagsasakripisyo, at sa ating mabubuting desisyon! Ang isa ay hindi dapat sumuko sa pagdarasal, lalo na kapag ito ay mahirap. Gayunpaman, maaaring makatulong na pag-iba-ibahin ang ating buhay panalangin—kung palagi tayong nagdarasal ng Rosaryo araw-araw, marahil ay dapat tayong pumunta sa Pagsamba o magbasa na lang ng Banal na Kasulatan. Nalaman ko na ang isang malawak na iba’t ibang mga kasanayan sa panalangin ay maaaring magbigay sa Diyos ng maraming iba’t ibang mga paraan upang magsalita at kumilos sa aking buhay.

Ngunit ang mabuting balita ay ang pananampalataya ay hindi damdamin! Anuman ang ating ‘nararamdaman’ sa ating kaugnayan sa Diyos, mas mahalaga na manindigan sa Kanyang ipinahayag. Kahit na pakiramdam natin na Siya ay malayo, naaalala natin ang Kanyang pangako na “Ako ay sumasainyo palagi, hanggang sa katapusan ng panahon.” (Mateo 28:20) Kung nahihirapan tayong hikayatin ang ating sarili na manalangin o magsagawa ng kabanalan, naninindigan tayo sa Kanyang pangako na “hindi nakita ng mata, ni narinig man ng tainga, ni napaglihi man ng puso ng tao, kung ano ang inihanda ng Diyos para sa mga umiibig sa Kanya. .” (1 Corinto 2:9) Kapag nahihirapan tayong matagpuan ang presensiya ng Diyos dahil sa mga pagdurusa na dumarating sa atin, naaalala natin ang Kanyang pangako na “Alam natin na ang lahat ng bagay ay nagtutulungan sa ikabubuti ng mga umiibig sa Diyos.” (Roma 8:28) Ang ating pananampalataya ay dapat na nakasalig sa isang bagay na mas malalim kaysa sa nararamdaman natin o hindi sa Kanyang presensya.

Sa kabaligtaran, ang pakiramdam na malapit sa Diyos ay hindi palaging isang garantiya na tayo ay nasa Kanyang mabubuting biyaya. Dahil lamang sa ‘pakiramdam’ natin na ang isang pagpili ay tama ay hindi ginagawang tama kung ito ay labag sa batas ng Diyos na Kanyang ipinahayag sa pamamagitan ng mga Kasulatan at ng Simbahan. Ang ating damdamin ay hindi katulad ng ating pananampalataya!

Ang pagkapanglaw ay isang pakikibaka para sa bawat Santo at makasalanan habang nagpapatuloy tayo sa espirituwal na buhay. Ang susi sa pag-unlad ay hindi damdamin, bagkus ay pagpupursige sa pananalangin sa mga disyerto, hanggang sa makarating tayo sa lupang pangako ng nananatiling presensya ng Diyos!

Share:

PADRE JOSEPH GILL

PADRE JOSEPH GILL ay isang kapelyan sa mataas na paaralan at naglilingkod sa ministeryo ng parokya. Siya’y isang gradwado ng Franciscan University of Steubenville at ng Mount Saint Mary’s Seminary. Si Padre Gill ay nakapaglathala ng mga ilang album na Kristiyanong himig-ugoy (makukuha sa iTunes). Ang kanyang unang nobela, Days of Grace, ay makukuha sa amazon.com.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Latest Articles